UCZNIOWSKIE KLUBY SPORTOWE, stowarzyszenia sportowe działające przy szkołach. Ich głównym celem jest upowszechnianie sportu i rekreacji wśród uczniów szkoły macierzystej, a ponadto organizowanie różnych form współzawodnictwa sportowego. Pierwszym klubem tego typu w Mielcu był UKS „Orlik” przy Szkole Podstawowej nr 8, który został zarejestrowany w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie 26 V 1994 r. Większe możliwości organizacyjne i finansowe „Orlika”, jako stowarzyszenia, poparte sukcesami już na początku działalności, stały się bodźcem do powstawania następnych UKS-ów. Aktualnie funkcjonują: „Jedynka” przy SP 1, „Mustang” przy SP 3, „Ikar” przy SP 6, „Sprinter” przy SP 9, „Olimp” przy SP-11, „Orlik” przy Zespole Szkół nr 1, „Gepard” i „Volant” przy Zespole Szkół nr 2, „Atak” przy Gimnazjum nr 1 i „Atlas” przy Gimnazjum nr 2 oraz „Szóstka“ przy SP nr 6.
UKS SZÓSTKA MIELEC, SPS STAL MIELEC, klub sportowy powstały w 2011 r. z inicjatywy Beaty Cetnar (nauczycielki wychowania fizycznego i języka angielskiego w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu), na bazie jej autorskiego projektu „Akademia Siatkówki”, przy Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. Po upadku klubu piłki siatkowej Stal Mielec S.A., jako podstawowy cel działalności przyjął odbudowę siatkówki kobiet w Mielcu. W 2013 r. przejął od Stali grupy młodzieżowe i rozszerzył strukturę o grupy piłki siatkowej dziewcząt i kobiet. Współpracuje ze Szkołą Mistrzostwa Sportowego im. G. Lato w Mielcu, prowadzącą m.in. klasy siatkarskie. Do rozgrywek w sezonie 2013/2014 zgłosił drużyny: seniorek (III liga, trener Roman Murdza), juniorek (trener Roman Murdza), kadetek (trener Zbigniew Modras) i młodziczek (trenerzy Grzegorz Cibicki i Anna Wojtas). Ponadto grupę treningową prowadzi trener Anna Skucińska. Seniorki zajęły w III lidze miejsce premiowane awansem do rozgrywek o wejście do II ligi i po pokonaniu Atomu II Trefl Sopot 1:3, 3:1 (małe punkty – 188:183) awansowały do II ligi. W sezonie 2014/2015 zespół UKS „Szóstka” zajął 5. miejsce w II lidze, w sezonie 2015/2016 – 6. miejsce w II lidze, a w sezonie 2016/2017 – 2. miejsce. W rozgrywkach o wejście do I ligi mielczanki przegrały z AZS AWF Warszawa 0:3 i 2:3 (w) oraz 0:3 (d) i odpadły z rozgrywek. Bardzo dobra praca z młodzieżą przyniosła sukcesy w Igrzyskach Młodzieży Szkolnej i Mistrzostwach Polski Juniorek. W 2015 r. mielczanki zdobyły wicemistrzostwo Polski podczas Igrzysk Młodzież Szkolnej w Głuchołazach. Po zdobyciu mistrzostwa Podkarpacia UKS Szóstka trzykrotnie zakwalifikowała się do finałów MP Juniorek i zajęła w 2016 r. – 8. miejsce, w 2017 r. – 4. miejsce i w 2018 r. – 7. miejsce. W sezonie 2017/2018 zespół seniorek zajął 2. miejsce w II lidze z bilansem: 20 52:12 i zakwalifikował się do baraży o wejście do I ligi. W barażach zwyciężył Jedynkę Siewierz 3:0 (w) i 3:0 (d), Tomasovię Tomaszów Lubelski 3:1 (d) i 3:1 (d) oraz 3:0 (w). W półfinale wygrały z NOSiR Nowy Dwór Mazowiecki 3:0 i SAN Pajda Jarosław 3:2 oraz przegrały z Mazovią Warszawa 0:3, ale zajęły 2. miejsce i zakwalifikowały się do finału. W finale, rozegranym we Włocławku, wygrały z WTS KDBS Bank Włocławek 3:0 i Mazovią Warszawa 3:1 oraz przegrały 1:3 z Polonią Świdnica. Zajęły 1. miejsce i awansowały do 1. ligi (drugi stopień rozgrywek krajowych). W rundzie zasadniczej sezonu 2018/2019 mielczanki zajęły 13. miejsce (przedostatnie) w 1. lidze (26 14 25:69). W barażu o pozostanie w lidze zwyciężyły BlueSoft Mazovia Warszawa 3:2 (3:1 i 3:1 w Warszawie, 1:3 i 2:3 w Mielcu i 3:0 w Warszawie!) i utrzymały status pierwszoligowy. Przed sezonem 2019/2020 skład poważnie się zmienił. UKS Szóstka powróciła do dawnej nazwy Stal Mielec W ostatnim poważniejszym sprawdzianie -Turnieju o Puchar Prezydenta Miasta Mielca – Stal zajęła 2.miejsce. Sezon 2019/2020 od strony sportowej był znacznie lepszy. W trakcie sezonu nastąpiła zmiana trenera; zasłużonego Romana Murdzę zastąpiła Agnieszka Rabka, była zawodniczka KPKS Stal Mielec, wówczas Śrutowska. Po pierwszej części rozgrywek Stal zajęła 8. miejsce z bilansem 23 29 40:51 i zakwalifikowała do play-offów. Niestety, z powodu pandemii COVID-19 zakończono rozgrywki i usankcjonowano dotychczasowy układ tabeli. W rundzie jesiennej sezonu 2020/2021 rozgrywki były przerywane z powodu zarażań koronawirusem (na kwarantannie były też mieleckie siatkarki). Po wznowieniu i rozegraniu sezonu – mielczanki zajęły 3. miejsce z bilansem: 24 46 56:38. W rozgrywkach play off o wejście do ekstraklasy pokonały zespół ENEA Energetyk Poznań 3:0 (w) i 3:2 (d), a następnie w finale przegrały 1:3 z UNI Opole 0:3 (w), 0:3 (w), 3:2 (d) i 1:3 (d). W tabeli końcowej I ligi sezonu 2020/2021 zajęły 2. miejsce. Przed sezonem 2021/2022 udało się pozyskać sponsora strategicznego i jego nazwę przyjęto do nazwy klubu: ITA TOOLS Stal Mielec.
Prezes Klubu: Beata Cetnar (2011-2019), Bogdan Czerniakowski (2019-2021).
I trener: Roman Murdza (2011-2019), Agnieszka Rabka (2020), Adam Grabowski (2021)
Zawodniczki I zespołu w latach 2014-2021: Hanna Artiushenko (Ukraina), Zuzanna Babś, Katarzyna Bryda, Agnieszka Cur, Aleksandra Cygan, Kaja Daniluk, Maria Duda, Kamila Dyduła, Martyna Dzida, Klaudia Felak, Gabriela Fryc, Katarzyna Galica, Paulina Głaz, Martyna Gorzkiewicz, Kinga Hatala, Hochołowska, Jagoda Kardyś, Agnieszka Konieczny, Małgorzata Konieczny, Dominika Kopcińska, Julia Koza, Aleksandra Krycka, Klaudia Krzysztofik, Zuzanna Kucińska, Sylwia Kusik, Łucja Laskowska, Hanna Łukasiewicz, Aleksandra Mich, Agata Michalewicz, Dominika Mikołajewska, Julita Molenda, Dominika Mras, Natalia Murdza, Wiktoria Murdza, Magdalena Pajda, Pelaczarska, Pamela Petrykowska, Inez Pfeifer-Jucha, Sylwia Piechota, Barbara Pikusa, Katarzyna Pisarczyk, Katarzyna Półchłopek, Dorota Pykosz, Maria Raszek, Katarzyna Rusek, Edyta Rzenno, Olga Samul (libero), Katarzyna Słomba, Aleksandra Stachowicz, Paulina Stroiwąs, Aleksandra Szymańska, Elżbieta Szymańska, Dorota Ściurka, Patrycja Wardęga (libero), Paulina Węgrzyn, Urszula Wiercigroch, Magdalena Woźniczka, Patrycja Ząbek, Katarzyna Żabińska, Kamila Żelazko.
UMIŃSKI JÓZEF, urodzony w 1885 r. w Ulanowie n/Sanem, syn Franciszka i Anieli z domu Bis. Studia prawnicze odbył we Lwowie (1908-1911), a następnie w Krakowie (1911-1914). Uzyskał stopień doktora praw. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Po powrocie z wojny pracował jako adwokat w Ulanowie. Pod koniec lat 20. przybył do Mielca i prowadził kancelarię adwokacką przy ul. T. Kościuszki do 1949 r. W latach powojennych bronił osoby sądzone z powodów politycznych. W 1949 r. został uwięziony i skazany „za niewłaściwe politycznie fragmenty mowy obrończej” w procesie pewnego rolnika z podmieleckiej wsi. Zmarł w 1954 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ulanowie.
UMIŃSKI JÓZEF JAN, urodzony 8 XI 1928 r. w Ulanowie nad Sanem, syn Józefa i Stanisławy z domu Chmura. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej (1941) uczęszczał na tajne komplety z zakresu szkoły średniej. W latach szkolnych należał do harcerstwa. 7 IV 1940 r. wraz ze Zbigniewem Maziarzewskim i Stanisławem Wnękiem założył konspiracyjną organizację Związek Przyszłych Polskich Żołnierzy (ZPPŻ) w Mielcu i został jej dowódcą. W zimie 1942/1943 grupę tę włączono do Szarych Szeregów AK i przekształcono w zastępy „Rysiów” i „Orłów”. J. Umiński (R.1) został zastępowym „Rysiów”. Wiosną 1944 r. doprowadził do utworzenia drużyny im. Jeremiego Wiśniowieckiego i objął funkcję drużynowego. Organizował działalność wywiadowczą i akcje „małego sabotażu”. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (6 VII 1944 r.) zaniepokojony nieprzyjazną działalnością nowych władz i służb bezpieczeństwa wobec zwolenników rządu RP w Londynie, pozostał z drużyną w konspiracji. Tajna Niepodległościowa Drużyna Harcerska im. J. Wiśniowieckiego, mająca także kryptonimy „Stalowi Polacy” i później „Wolność i Sprawiedliwość” (WiS) przeprowadziła w latach 1945-1951 szereg akcji propagandowych i rekwizycyjnych. Równocześnie kontynuował naukę w Liceum im. S. Konarskiego i zdał maturę w 1946 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ ukończył w 1950 r. i uzyskał tytuł magistra prawa. W listopadzie 1951 r. został aresztowany po przypadkowym zdekonspirowaniu się WiS i po pokazowym procesie skazany na karę więzienia. Po wydarzeniach październikowych 1956 r. został wypuszczony na wolność. W latach 1958-1990 pracował na stanowisku radcy prawnego Śląskiej Dyrekcji Kolei Państwowych w Katowicach. Z dniem 31 III 1990 r. przeszedł na emeryturę. Sprawuje funkcję przewodniczącego Samodzielnego Kręgu Stowarzyszenia Szarych Szeregów. W 1997 r. wydał w Mielcu książkę Stawialiśmy opór…Dwanaście lat (1940-1951) zbrojnej harcerskiej konspiracji niepodległościowej Drużyny Szarych Szeregów im. Jeremiego Wiśniowieckiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Niezłomnych, Złotą Odznaką „Przodujący Kolejarz” i tytułem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Zmarł 29 X 2013 r. Spoczywa na cmentarzu w Ulanowie nad Sanem.
UNGEHEUER ADAM, urodzony 1 XI 1900 r. w Dębicy, syn Michała i Agnieszki z domu Kluz. Uczęszczał do Gimnazjum w Dębicy (1911-1919). Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w ramach specjalnego kursu dla uczniów – żołnierzy we Lwowie w 1921 r. Po wyjściu z wojska ukończył w 1922 r. kurs abiturientów szkół średnich na Akademii Handlowej w Krakowie. W latach międzywojennych pracował w mieleckich bankach, m.in. pełnił funkcję dyrektora Komunalnej Kasy Oszczędności przy ul. T. Kościuszki. W czasie okupacji hitlerowskiej wspierał działalność legalnie działającej Spółdzielni Spożywców „Konsum” w Mielcu i był członkiem jej Rady Nadzorczej. W 1950 r. ukończył Kurs Nowoczesnej Księgowości Przebitkowej w Częstochowie, a w 1951 r. – Kurs specjalistyczny z pełnego zakresu zagadnień inwestycyjnych, zorganizowany przez Centralny Zarząd Kopalnictwa Rud Żelaza w Częstochowie i zatwierdzony przez Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego. Przez pewien czas pracował w Częstochowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Częstochowie. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia powrócił do Mielca. Zmarł 17 V 1963 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
UNGEHEUER–GOŁĄB ALICJA ANNA (z domu UNGEHEUER), urodzona 22 III 1962 r. w Mielcu, córka Stanisława i Ady z domu Kiełbowicz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1980 r. W latach szkolnych była dwukrotną laureatką ogólnopolskich konkursów recytatorskich oraz członkinią zespołów artystycznych RCK w Mielcu – ZPiT „Rzeszowiacy i zespołu teatralnego. Studia na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: nauczanie początkowe) ukończyła w 1988 r., uzyskując tytuł magistra pedagogiki w zakresie nauczania początkowego. W latach 1988-1989 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu oraz jako stażystka w Instytucie Pedagogiki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 1989-1998 była asystentką w Instytucie Pedagogiki WSP, a od 1998 r. pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie. Uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Odbiór poezji dla najmłodszych (formy ekspresji). Była współorganizatorem i sekretarzem kilkunastu konferencji naukowych ogólnopolskich i międzynarodowych, organizowanych przez Instytut Pedagogiki UR oraz opiekunem Koła Naukowego Animatorów Kultury przy UR. Napisała książkę Poezja dzieciństwa, czyli droga ku wrażliwości (Rzeszów 1999) i kilkadziesiąt artykułów z zakresu badań nad literaturą dziecięcą. Równocześnie kontynuowała działalność artystyczną. W latach 1983-1990 tańczyła w Studenckim ZPiT „Resovia Saltans” przy WSP, a w latach 1987-1991 była choreografem Harcerskiego Artystycznego Zespołu Tanecznego „Uśmiech” w Rzeszowie. Uzyskała I kategorię instruktorską w zakresie tańca. Ponadto w latach 1999-2004 prowadziła społecznie zajęcia parateatralne w Szkole Podstawowej nr 13 w Rzeszowie. Odrębną dziedziną jej działalności jest twórczość poetycka. Debiutowała w latach 80. w grupie poetów „Nowej Fali”, publikując w „Prometeju”, „Widnokręgu”, „Akancie” i „Frazie” oraz pisząc teksty dla dzieci w czasopismach „Miś” i „Kapitan Muzyczka”. Podczas studiów związała się z Sekcją Literacką Studentów Wydziału Filologicznego WSP w Rzeszowie. Jest autorką tomików poezji Dotknięcia (Rzeszów 2001) i Kęsy życia (Rzeszów 2004). Pisała teksty piosenek do przedstawień Teatru „Maska” w Rzeszowie – Kopciuszek (2002) i Malutka Czarownica (2003) oraz teksty piosenek dla zespołu szantowego „Klang” (kaseta, dwie płyty – 2000, 2006). W latach 1999-2005 była redaktorem literackim ogólnopolskiego pisma dla dzieci „Kapitan Muzyczka”. Jest członkiem: Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera, Międzynarodowego Stowarzyszenia Wychowania przez Sztukę (InSEA) i Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań nad Literaturą Dziecięcą (IRSCL). Wyróżniona, m.in. Nagrodą w Konkursie „O Liść Dębu” (Płock 2001) oraz Złotą Odznaką Recytatorską. Jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego oraz członkiem Rady Wydziału. Wchodzi w skład Rady Bibliotecznej. W 2011 r. uzyskała na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie habilitację na podstawie rozprawy: Wzorce ruchowe utworów dla dzieci. O literaturze dziecięcej jako wędrówce, walce, tajemnicy, bezpiecznym miejscu i zabawie. Także w 2011 r. otrzymała tytuł profesora URz. Pełni funkcję kierownika w Zakładzie Pedagogiki Twórczości i Literatury Dziecięcej w Instytucie Pedagogiki. Sprawuje opiekę nad Studenckim Kołem Naukowym Animatorów Kultury Literackiej Dzieci. Poza pracą dydaktyczną zajmuje się literaturą dziecięcą, a efektem tych badań są kolejne autorskie książki, m.in. Tekst poetycki w edukacji estetycznej dziecka (Rzeszów 2007), Wzorce ruchowe utworów dla dzieci. O literaturze dziecięcej jako wędrówce, walce, tajemnicy, bezpiecznym miejscu i zabawie (Rzeszów 2009), podręcznik Rozwój kontaktów małego dziecka z literaturą (Warszawa 2011), Literackie inspiracje w rozwoju przedszkolaka (Warszawa 2012) oraz liczne artykuły. Pod jej redakcją ukazały się: W pobliżu literatury dziecięcej (Rzeszów 2008), Noosfera literacka. Problemy wychowania i terapii poprzez literaturę dla dzieci – współautor Małgorzata Chrobak (Rzeszów 2012). Jej niektóre utwory liryczne przetłumaczono na język czeski, m.in. fragmenty cyklu Od córki („Akord”, Revue pro literaturu, Brno-Praha 2010) i wiersze z tomiku Dotknięcia („Pruhledy” 2/2010). Napisała dla dzieci: Taju, Jasiu i Rowerku (Kraków 2009), Dookoła Ciebie, Kraków 2010, Przygody Jeżyka spod Jabłoni (Kraków 2011). Aktualnie pracuje na stanowisku kierowniczym w Zakładzie Edukacji Literackiej Dziecka Uniwersytetu Rzeszowskiego. Jest doktorem habilitowanym i profesorem nadzwyczajnym. Jej tematami badawczymi są: literatura dziecięcą i jej odbiór przez małe dziecko, literacka edukacja małego dziecka, obcowanie dziecka ze sztuką, problematyka przekładu intersemiotycznego, terapeutyczne funkcje literatury dziecięcej i tematy pokrewne. Jest twórczynią metody ekspresywnego wykonania utworów poetyckich. Prowadzi warsztaty, m.in. na temat pracy z utworem literackim z elementami teatralizacji, dramy i ekspresji ciała. Jest autorką wielu książek i artykułów w wydawnictwach zbiorowych. Sprawuje opiekę nad Studenckim Kołem Naukowym Animatorów Kultury Literackiej Dzieci. Uczestniczy w konferencjach naukowych. Jest członkinią międzynarodowych i krajowych organizacji naukowych, m.in. Rady Programowej Centrum Literatury Dziecięcej.
UNGIERT RAFAŁ FRANCISZEK, urodzony 24 X 1901 r. w Knihininie koło Stanisławowa, syn Kazimierza i hr. Marii (Marianny) z Laskowskich. Ukończył seminarium nauczycielskie. Uczył się także w konserwatorium muzycznym, prawdopodobnie we Lwowie. W latach 20. odbył służbę wojskową. W latach 30. pracował jako nauczyciel w okolicach Lwowa, m.in. w Malczycach i Jamelnej. Nie wiadomo, czy uczestniczył w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji hitlerowskiej ukrywał się we Lwowie. Po odejściu frontu na zachód i zajęciu Lwowa przez władze radzieckie przeniósł się do Mielca. Tu pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego i śpiewu w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego (1948-1952, 1959-1963) oraz języka rosyjskiego i muzyki w Liceum Pedagogicznym (1948?-1965) W latach 40. prowadził chór na terenie Osiedla Fabrycznego WSK. Posiadał też nieprzeciętne zdolności plastyczne. Malował obrazy i wykonywał dekoracje, m.in. dla Liceum Pedagogicznego i teatru nauczycielskiego. Zmarł 15 I 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
UNIA DEMOKRATYCZNA (UD), partia polityczna utworzona pod koniec 1990 r. Jej założycielami byli członkowie Ruchu Obywatelskiego-Akcja Demokratyczna (ROAD), Forum Prawicy Demokratycznej (FPD) i komitetów wyborczych Tadeusza Mazowieckiego w wyborach prezydenckich w listopadzie 1990 r. W programie nawiązywała do ideałów NSZZ Solidarność i wartości chrześcijańskich. Mielecka komórka organizacyjna UD powstała w grudniu 1990 r. i aktywnie uczestniczyła w życiu społeczno-politycznym miasta, głównie w latach wyborów parlamentarnych i samorządowych. Z jej listy w 1993 r. wybrany został na posła mielczanin Zbigniew Mączka. W kwietniu 1994 r. połączyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym (KLD) w Unię Wolności (UW).
UNIA POLITYKI REALNEJ (UPR), partia polityczna o programie konserwatywno-liberalnym utworzona w 1989 r. Jej założycielem był Janusz Korwin-Mikke. W Mielcu Koło UPR powstało w 1991 r., ale nie rozwinęło szerszej działalności i aktywizowało się niemal wyłącznie w czasie wyborów do parlamentu i lokalnych samorządów. Członek mieleckiego Koła UPR– lekarz Tadeusz Zięba był radnym Rady Powiatu Mieleckiego.
UNIA PRACY (UP), partia polityczna utworzona w czerwcu 1992 r. Posiada program o charakterze socjaldemokratycznym. W Mielcu działała aktywnie w latach 1993-1994, startując w wyborach samorządowych i do parlamentu – w ramach Forum Wyborczego Lewicy. Później aktywizowała się tylko w okresach wyborów, z reguły tworząc wspólne z SLD komitety wyborcze.
UNIA WOLNOŚCI (UW), partia polityczna powstała w kwietniu 1994 r. z połączenia Unii Demokratycznej i Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W rezultacie tej fuzji skupia osoby o wielu orientacjach ideowych i politycznych, głównie liberalno-społecznych, konserwatywno-liberalnych i chrześcijańsko-demokratycznych. W Mielcu Koło UW powstało w 1994 r. i aktywnie funkcjonowało do 2005 r., szczególnie angażując się w okresach wyborów do parlamentu RP i Parlamentu Europejskiego oraz samorządów lokalnych.
UNIJNE ŚRODKI DLA GMINY MIEJSKIEJ MIELEC; bezzwrotna pomoc finansowa Unii Europejskiej dla państw Europy Środkowej (w tym Polski) i Wschodniej w celu przyspieszenia reform gospodarczych, trafiła także wielokrotnie do Mielca. Realizowana była na podstawie projektów, które samorząd miasta składał do organów zarządzających poszczególnymi programami. Nie wszystkie składane projekty uzyskały akceptację i dofinansowanie, głównie ze względu na ograniczone możliwości finansowe programów. Niniejsze zestawienie przedstawia większe projekty, które zostały zrealizowane przez samorząd miasta Mielca w latach 1994-2013, przy dofinansowaniu z funduszy unijnych.
Program PHARE Struder (Program Strukturalnego Rozwoju Wybranych Regionów, w tym woj. podkarpackiego): *1. „Budowa sieci telekomunikacyjnej w zakresie sprzętu komutacyjnego”. Zakres: rozbudowa centrali głównej SSE, centrala na osiedlu Smoczka, trakt światłowodowy. Realizacja (od podpisania umowy do zakończenia inwestycji): XII 1994 r. – IX 1997 r. Koszty – 2 042 965,63 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec (GMM) – 916 116,63 zł, środki PHARE – 1 126 849,00 zł.
Program PHARE Rapid (m.in. wspieranie małych projektów infrastrukturalnych): *1. „Budowa Centrum Wystawienniczo-Promocyjnego w Mielcu”. Zakres: modernizacja sali konferencyjno-koncertowej, budowa sali wystawienniczej. Realizacja: III kwartał 1998 r. – III kw. 1999 r. Koszty – 2 288 712,86 zł, w tym: środki GMM – 1 611 424,86 zł, środki PHARE – 677 288,00 zł.
Program PHARE 2000 (tworzenie warunków dla osiągnięcia większej spójności społecznej i gospodarczej, m.in. woj. podkarpackiego): *1. „Modernizacja infrastruktury drogowej w regionie – obszar północno-zachodni – obwodnica wewnętrzna Mielca – I etap”. Zakres: przebudowa ulic W. Witosa i Partyzantów oraz skrzyżowań ulic Wolności, Partyzantów i Wojska Polskiego, a także budowa połączenia ul. Jagiellończyka z ul. Wojska Polskiego. Realizacja: I kw. 2002 r. – IV kw. 2003 r. Koszty – 10 120 859,65 r., w tym: środki GMM – 566 896,81 zł, budżet powiatu mieleckiego – 1 963 317,09 zł, środki PHARE – 7 590 645,75 zł.
Program PHARE 2002 (spójność społeczna i gospodarcza, wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw): *1. „Rozwój małej i średniej przedsiębiorczości w okolicach Mielca”. Zakres: budowa odcinka drogi od skrzyżowania z ul. Legionów do skrzyżowania z ul. J. Kilińskiego, budowa nowego odcinka ul. Wojska Polskiego, przebudowa skrzyżowania ul. Wojska Polskiego z ul. Cyranowską, budowa połączenia ul. Wojska Polskiego z drogą wojewódzką nr 985, budowa skrzyżowania ul. Wojska Polskiego z linią kolejową Łódź-Dębica. Realizacja: X 2004 r. – XI 2005 r. Koszty – 15 132 238,33 zł, w tym: środki GMM – 2 811 450,84 zł, budżet woj. podkarpackiego – 1 700 000 zł, środki PHARE – 10 620 787,49 zł.
ZPORR (Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego, jeden z sześciu programów służących realizacji Narodowego Programu Rozwoju): *1. „Rozbudowa układu drogowego łączącego mieleckie dzielnice przemysłowe z regionem.” Zakres: przedłużenie ul. W. Szafera od ul. M. Raciborskiego do al. Kwiatkowskiego, przedłużenie ul. Powstańców Warszawy do ul. W. Witosa, remont dotychczasowego odcinka ul. W. Szafera, budowa ul. św. Kingi łączącej ul. Wolności z ul. Powstańców Warszawy, budowa ulicy łączącej ul. św. Kingi z ul. S. Wyszyńskiego, budowa dwóch dróg dojazdowych – łączników do ul. Powstańców Warszawy i ul. Witosa wraz z towarzyszącą infrastrukturą. Realizacja: I 2005 r. – X 2006 r. Koszty – 11 698 514,79 zł, w tym: środki GMM – 3 067 503,70 zł, środki Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) – 8 631 011,09 zł. *2. „Od przedszkola do matury: adaptacja bazy edukacyjno-sportowej w Mielcu do kształcenia integralnego”. Zakres: m.in. modernizacja 4 sal gimnastycznych, budowa 4 boisk do gier zespołowych, modernizacja 2 boisk, modernizacja placu rekreacyjnego, modernizacja integracyjnego placu zabaw dla dzieci. Realizacja: III kw. 2006 r. – II kw. 2008 r. Koszty: 3 831 340,50 zł, w tym: środki GMM – 2 631 372, środki z budżetu państwa – 199 995,00 zł, środki unijne – 999 973,00 zł. *3. „Tworzenie sieci współpracy pomiędzy sektorem nauki, samorządami i przedsiębiorcami w celu wytworzenia systemu wspomagania przedsiębiorstw innowacyjnych”. Zakres: m.in. przeprowadzenie 6 seminariów na temat pozyskiwania funduszy UE na rozwój innowacji, opracowanie i wydanie publikacji Koncepcja rozwoju przedsięwzięć innowacyjnych w oparciu o tradycje lotnicze regionu. Realizacja: IV kw. 2006 r. – I kw. 2008 r. Koszty: środki GMM – 7 320,00 zł, środki unijne – 237 173,94 zł.
Program ISPA (ujednolicenie poziomu infrastruktury technicznej w zakresie transportu i ochrony środowiska): *1. „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków dla miasta Mielca i okolicznych gmin”. Zakres: budowa oczyszczalni, likwidacja wylotów kolektorów ogólnospławnych, rozdzielenie zlewni kanalizacji ogólnospławnej od sanitarnej i ograniczenie napływu wód infiltracyjnych, rozbudowa sieci kanalizacyjnej na obszarach mieszkaniowych. Realizacja: II kw. 2005 r. – I kw. 2009 r. Koszty: 26 860 000 Euro (ok. 102 068 000 zł), w tym: środki GMM i MPGK – 336 422,20 Euro, pożyczka NFOŚIGW – 7 721 597,80 Euro, ISPA (Fundusz Spójności) – 18 802 000 Euro.
SPO-WKP (Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw, lata 2004-2006): *1. „Utworzenie Mieleckiego Parku Przemysłowego”. Wnioskodawca: Agencja Rozwoju Regionalnego MARR SA, partner: Gmina Miejska Mielec. Zakres: m.in. wybudowanie infrastruktury drogowej i 2 hal produkcyjnych, adaptacja hali produkcyjnej, uzbrojenie terenu, wybudowanie parkingów. Realizacja: 2006 – 2008, w dwóch etapach. Koszty – 28 870 000,00 zł, w tym: środki GMM – 2 957 991,80 zł, środki z budżetu państwa – 2 957 991,80 zł, środki EFRR – 17 747 950,82 zł.
Regionalny Program Operacyjny Województwa Podkarpackiego (RPO WP) na lata 2007-2013 (Dokument planistyczny zawierający działania podejmowane przez samorząd województwa na rzecz rozwoju Podkarpacia oraz jego powiatów i gmin. Wynika ze strategii rozwoju. Jest współfinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w ramach polityki spójności Unii Europejskiej.) *1. „Regulacja cieków wodnych na terenie miasta Mielca i gminy Mielec”. Dotyczy Rowu Złotnicko-Berdechowskiego, Rowu Kisiel i Rowu Złotnicko-Mieleckiego. Realizacja: 26 III 2009 r. (data podpisania umowy) – 7 VI 2010 r. (zakończenie projektu). Koszty: 7 299 320,70 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec (15 %) – 1 090 116,14 zł (w tym środki Partnera Projektu – Gminy Mielec – 248 388,14 zł), środki EFRR (85 %) – 6 177 324,74 zł. *2. „Budowa ulicy nowoprojektowanej, stanowiącej dojazd do drogi powiatowej oraz modernizacja wybranych odcinków dróg gminnych w celu wyrównania poziomu obsługi komunikacyjnej na obszarze Mielca”. Dotyczy: ul. Sportowej oraz dróg gminnych – ulic: K. K. Baczyńskiego, Nowy Rynek, Lelewela, Wąskiej, Zagrody, Flisaków, S. Staszica (+ ekrany akustyczne), M. Reja, M. Kasprzaka, S. Moniuszki, Kolejowej, Długiej, R. Traugutta i parkingu przy ul. Obrońców Pokoju. Realizacja: 2 X 2009 r. – 9 XI 2009 r. Koszty: 8 968 565,38 zł, w tym: środki GMM (41,47 %) – 3 251 095,32 zł + koszty niekwalifikowane 1 128 933,56 zł, środki EFRR (58,53 %) – 4 588 536,50 zł. *3. „Usprawnienie systemu komunikacji w centralnej części Mielca i jego powiązanie z modernizowanym układem dróg wojewódzkich poprzez przebudowę odcinków dróg powiatowych nr 1192R, 1193R i 1195R.” Dotyczy ulic: Ducha Świętego, Jadernych, A. Mickiewicza i Wolności. Realizacja: 26 VII 2009 r. – 11 XII 2009 r. Koszty: 7 650 524,14 zł, w tym: środki GMM (30 %) – 1 977 868,16 zł, środki EFRR (70 %) – 4 615 025,71 zł. *4. „Poprawa atrakcyjności infrastruktury sportowej poprzez budowę Euroboiska w Mielcu”. Dotyczy Euroboiska przy ul. Warszawskiej 5. Realizacja: 30 III 2010 r. – 31 V 2011 r. Koszty: 1 442 815,47 zł, w tym: środki GMM (45,37 %) – 648 384,94 zł + koszty niekwalifikowane 13 710,00 zł, środki EFRR (54,63 %) – 780 720,06 zł. *5. „Przebudowa drogi wojewódzkiej nr 984 na odcinku od skrzyżowania z Al. Jana Pawła II do skrzyżowania z ul. H. Sienkiewicza oraz części ul. Jagiellończyka w ciągu drogi wojewódzkiej nr 875 w Mielcu.” Dotyczy ulic: Legionów, Rynek, A. Mickiewicza (984) oraz ul. Jagiellończyka (875). Realizacja: 20 IV 2010 r. – 17 VII 2011 r. Koszty: 10 518 527,45 zł, w tym: środki GMM (30 %) – 2 881 081,38 zł + koszty niekwalifikowane 914 922,86 zł, środki EFRR (70 %) – 6 722 523,20 zł. *6. „Racjonalizacja gospodarki cieplnej krytej pływalni MOSiR przy ul. Powstańców Warszawy poprzez zastosowanie odnawialnych źródeł energii”. Dotyczy instalacji wspomagającej ogrzewanie wody basenowej za pomocą kolektorów słonecznych i pomp ciepła dla basenu krytego. Realizacja: 30 IX 2010 – 2 XI 2010 r. Koszty: 1 737 338,06 zł, w tym: środki GMM (15 %) – 234 472,24 zł + koszty niekwalifikowane 174 189,79 zł, środki EFRR (85 %) – 1 328 676,03 zł. *7. „Termoizolacja budynków Przedszkola nr 9 przy ul. M. Pisarka i Przedszkola nr 13 przy ul. I. Łukasiewicza”. Realizacja: 16 XI 2010 r. – 26 XI 2012 r. Koszty: 1 239 433,37 zł, w tym: środki GMM (15 %) – 133 406,99 zł + koszty niekwalifikowane 350 053,48 zł, środki EFRR (85 %) – 755 972,90 zł. *8. „Wsparcie rozwoju społeczno-gospodarczego poprzez utworzenie elektronicznej platformy informacyjno-usługowej na terenie miasta Mielca.” Realizacja: 26 VIII 2011 r. – 9 III 2012 r. Koszty: 1 674 485,38 zł, w tym: środki GMM (15 %) – 244 715,45 zł + koszty niekwalifikowane 43 049,11 zł, środki EFRR (85 %) – 1 386 720,82 zł. *9. „Przebudowa ulic: B. Czecha, J. Korczaka, Kosmonautów, Orlej i Szybowcowej w celu poprawy dostępności komunikacyjnej stref aktywności gospodarczej i lotniska w Mielcu”. Realizacja: 26 XI 2010 r. – 26 VIII 2011 r. Koszty: 3 073 270,35 zł, w tym: środki GMM (34,12 %) – 1 035 055,33 zł + koszty niekwalifikowane 39 696,69 zł, środki EFRR (65,88 %) – 1 998 518,33 zł. *10. „Poprawa warunków ruchu w centrum Mielca oraz dostępności do kluczowych szlaków transportowych poprzez przebudowę ulic: S. Drzewieckiego, B. Głowackiego, T. Kościuszki, G. Narutowicza i S. Żeromskiego.” Realizacja: 30 XI 2010 r. – 2 IX 2011 r. Koszty: 7 084 576,83 zł, w tym: środki EMM (30 %) – 2 014 513,02 zł + koszty niekwalifikowane 369 533,44 zł, środki EFRR (70 %) – 4 700 530,37 zł. *11. „Ochrona przed powodzią i racjonalna gospodarka zasobami wodnymi zlewni rowu Trześń Główna, z uwzględnieniem obszaru przemysłowego w Mielcu.” Realizacja: 7 X 2011 r. – 7 X 2013 r. Koszty: 3 784 339,15 zł, w tym: środki GMM (15 %) – 545 378,88 zł + koszty niekwalifikowane 148 480,00 zł, środki EFRR (85 %) – 3 090 480,27 zł. *12. „Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza”. Zakres: przebudowa rynku Starego Miasta, remont ul. T. Kościuszki (od rynku do ul. Połanieckiej), poprawa bezpieczeństwa i estetyki ul. Połanieckiej, rewitalizacja terenów zielonych między ul. Rzeczną a wałem, odnowa Parku Inwalidów Wojennych przy ul. S. Staszica, modernizacja bazyliki mn. św. Mateusza wraz z otoczeniem i ul. bł. ks. R. Sitki, modernizacja kościoła św. Marka wraz z otoczeniem i ul. Rzeczną, promocja projektu. Realizacja: 13 X 2011 r. – 20 IX 2013 r. Koszty: 8 861 706,38 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec – 801 239,37 zł, środki Parafii św. Mateusza – 486 741,82 zł i 421 462,58 zł na koszty niekwalifikowane, środki z EFRR (84,74 %) – 7 152 262,61 zł. *13. „Rewitalizacja terenu byłego prowizorycznego osiedla baraków mieszkalnych w Mielcu, wybudowanego w latach 50. XX w. dla jednostek paramilitarnych i młodych robotników.” Dotyczy Miasteczka Młodego Robotnika za Górą Cyranowską. Realizacja: 21 XII 2012 r. – 5 V 2014 r. Koszty: 9 276 437,57 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec (23,07 %) – 1 929 047,26 zł, środki Ministra Rozwoju Regionalnego (47,85 %) – 4 001 079,73 zł, środki z EFRR (29,08 %) – 2 431 586,17 zł. *14. „Rozwój infrastruktury pomocy społecznej poprzez utworzenie Klubu Integracji Społecznej i modernizację obiektu MOPS w Mielcu. Realizacja: ….. – III 2013 r. Koszty: 817 777,15 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec (30 %) – 235 310,39 zł i 33 409,22 zł na koszty niekwalifikowane, środki z EFRR (70 %) – 549 057,54 zł. *15. „Poprawa efektywności energetycznej obiektów MOSiR przy ul. L. Solskiego w Mielcu poprzez montaż instalacji solarnej.” Realizacja: 20 VI 2013 r. – 3 XII 2013 r. Koszty: 787 687,00 zł, w tym: środki Gminy Miejskiej Mielec (15 %) – 118 134,46 zł i 123,00 zł na koszty niekwalifikowane, środki z EFRR (85 %) – 669 428,54 zł.
UNIJNE ŚRODKI DLA MIELCA POPRZEZ POWIAT MIELECKI; pomoc finansowa Unii Europejskiej docierała do Mielca także poprzez Powiat Mielecki. Dotyczyła inwestycji w instytucjach i urządzeniach podległych Powiatowi, a znajdujących się w Mielcu. Środki pozyskiwano na podstawie projektów, które składał Powiat Mielecki do organów zarządzających poszczególnymi programami.
Regionalny Program Operacyjny Województwa Podkarpackiego (RPO WP) na lata 2007-2013; *1. „Regionalne Centrum Transferu Nowoczesnych Technologii Wytwarzania”. Dotyczy nowego obiektu przy ul. Wojska Polskiego 2B. Realizacja: 5 III 2008 r. – 30 VI 2013. Koszty: 15 340 543,35 zł, w tym: budżet Powiatu Mieleckiego (PM) – 2 307 881,51 zł, środki EFRR – 13 032 661,84 zł. *2. „Rozbudowa i przebudowa Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Mielcu – etap 1a”. Realizacja: 31 X 2008 r. – 30 VI 2011 r. Koszty: 7 280 590,81 zł, w tym: budżet PM – 2 831 441,35 zł, środki EFRR – 4 449 149,46 zł. *3. „Wymiana ambulansów ratunkowych z doposażeniem o system dysponowania zespołów wyjazdowych dla Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego SPZ w Mielcu”. Realizacja: VIII – X 2009 r. Koszty: 819 441,40 zł, w tym: budżet PM – 122 916,21 zł, środki EFRR – 696 525,19 zł. *4. „Przebudowa drogi powiatowej Nr 1 194 R ul. Sękowskiego w Mielcu na odcinku o długości 0,650 km”. Realizacja: 16 III 2010 r. – 16 XI 2012 r. Koszty: 1 061 942,90 zł, w tym: budżet PM – 318 582,87 zł, środki EFRR – 743 360,03 zł. *5. „Bezpieczeństwo zdrowotne najmłodszych pacjentów i przyszłych mam – projekt poprawy dostępności usług medycznych w Szpitalu Powiatowym im. E. Biernackiego w Mielcu”. Realizacja: 30 III 2010 r. – 31 XII 2010 r. Koszty: 1 277 747,71 zł, w tym: budżet PM – 383 324,32 zł, środki EFRR – 894 423,39 zł. *6. „Kompleksowa przebudowa systemu ogrzewania przy zastosowaniu odnawialnych źródeł energii – pomp ciepła i kolektorów słonecznych w obiektach ZST w Mielcu”. Realizacja: 23 VI 2010 r. – 30 VII 2011 r. Koszty: 4 171 851,54 zł, w tym: budżet PM – 702 004,49 zł, środki EFRR – 3 469 847,05 zł. *7. „Chcemy i możemy Ci pomóc w każdej sytuacji – budowa lądowiska dla śmigłowców sanitarnych na terenie Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu. Realizacja: 1 III 2011 r. – 30 VI 2012 r. Koszty: 3 215 412,00 zł, w tym: budżet PM – 482 312,00 zł, środki EFRR – 2 733 100,00 zł. *8. Kompleksowa informatyzacja Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu”. Realizacja: 1 III 2011 r. – 30 VI 2012 r. Koszty: 4 445 278,50 zł, w tym: budżet PM – 666 791,78 zł, środki EFRR – 3 778 486,72 zł. *9. „Budowa Systemu Informacji Przestrzennej w powiecie mieleckim wspomagającego świadczenie usług drogą elektroniczną wraz ze zwiększeniem ich zakresu dostępności i jakości”. Dotyczy m.in. unowocześnienia funkcjonowania Starostwa Powiatowego w Mielcu. Realizacja: 7 V 2012 r. – 13 VI 2014. Koszty: 2 760 000,00 zł, w tym: budżet PM – 423 545,50 zł, środki EFRR – 2 336 454,50 zł. *10. „Instalacja kolektorów słonecznych do wspomagania wytwarzania ciepłej wody użytkowej na potrzeby Domu Pomocy Społecznej w Mielcu”. Realizacja: 17 VII 2012 r. – 31 X 2013 r. Koszty: 462 596,12 zł, w tym: budżet PM – 85 758,38 zł, środki EFRR – 376 837,74 zł. *11. „Kompleksowa termomodernizacja obiektów szkoły Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi 1”. Realizacja: 31 X 2013 r. – 20 V 2014 r. Koszty: 3 049 575,45 zł, w tym: budżet PM -265 038,84 zł, środki Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej – 784 793,00 zł, środki EFRR – 1 999 743,61 zł.
UPAMIĘTNIENIE AGROLOTNIKÓW – OFIAR WYPADKÓW LOTNICZYCH, głaz umieszczony w północno-wschodniej części mieleckiego lotniska, obok bazy EADS (wcześniej ZUA Mielec). Z inicjatywą upamiętnienia agrolotników z okazji 30-lecia ZUA wystąpiła jego dyrekcja, a wsparła ją załoga ZUA Mielec. Głaz z jasnego piaskowca ma nieregularny kształt. Wysokość – około 2,50 m. Jest posadowiony na płycie z piaskowca, także o nieregularnym kształcie. Oba kamienie ufundował i przywiózł do Mielca Zbigniew Kowalski – pilot z Sieradza, zatrudniony w ZUA Mielec. Z prawej strony ściany przedniej głazu wyryto znak krzyża, a z lewej, nieco niżej, umieszczono tablicę z tekstem: „Pamięci Kolegów i Współtwórców naszej Firmy, którzy przedwcześnie odeszli – w 30-lecie ZUA Koleżanki i Koledzy – 2002 r.” Pod płytą umieszczono zamknięty pojemnik z listą polskich agrolotników, którzy zginęli w wypadkach lotniczych podczas wykonywania obowiązków służbowych w kraju i poza jego granicami. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia odbyła się 9 X 2002 r., a poświęcenia dokonali ks. prałat Kazimierz Czesak – proboszcz parafii MBNP w Mielcu i o. Dominik M. Orczykowski – zakonnik z Krakowa, kapelan lotników. Lista agrolotników – ofiar wypadków lotniczych (układ jak w oryginale pod obeliskiem): *POLSKA: 1965 – Bronikowski Przemysław, 1968 – Weber Leszek, 1969 – Adamczewski Marek, 1971 – Wysocki Jan, Przybylski Seweryn, 1975 – Kaczmarek Henryk, Szczególew Robert, 1976 – Makulski Witold, Witkowski Wiesław, 1978 – Nyderek Zenon, Hebda Wiesław, 1980 – Cichoń Grzegorz, Grześków Mirosław, Wyrzykowski Marian, Bociarn Kazimierz, Lichnerowicz Eugeniusz, 1982 – Bera Kazimierz, Ciszewski Marek, 1986 – Matuszewski Ryszard, 1988 – Kościelniak Andrzej, Lewandowski Andrzej, Wolny Sławomir, 1989 – Sikora Jan, 1990 – Samul Piotr, Krakowiak Kazimierz, 1992 – Gutsche Krzysztof, 1995 – Król Janusz, 2001 – Smyk Krzysztof, 2005 – Gaudy Piotr; *ŚMIGŁOWCE: 1987 – Ciesielski Grzegorz, Głowacz Marek, 1988 – Jukowski Andrzej, Banecki Marek, Mańka Tomasz, Sadło Jerzy, Tworek Zbigniew, 1989 – Goluch Jerzy, Kużlik Wiesław, Góralski Adam, 1996 – Drzazga Jan, 2009 – Cygański Janusz; *ZAGRANICA: 1966 – Wasilewski Henryk, 1971 – Dziedzic Bogdan, 1973 – Gromadzki Antoni, 1974 – Jakubisiak Zdzisław, Papszun Zdzisław, 1975 – Łuszpiński Marian, 1976 – Zapaśnik Ireneusz, 1977 – Kowalski Józef, Walasek Marek, Tomaszewski Jan, Plichta Jerzy, 1978 – Lewandowski Ziemowit, Jankowski Lucjan, Przybyszewski Henryk, 1981 – Timoszyk Ryszard, 1982 – Powierza Zbigniew, 1984 – Wyrzykowski Witold, Gracz Józef, 1987 – Konieczka Henryk, Murzyn Roman, 1988 – Majewska Pelagia, Golonka Michał, Stefaniak Andrzej, Kacprowski Janusz, 1999 – Gajda Józef, 2003 – Brzoza Zdzisław. Wymienieni w wypadkach zagranicznych zmarli w: Egipcie – 15, Sudanie – 6, Iranie – 1, Austrii – 1, Portugalii – 1, Hiszpanii – 1 i na Węgrzech – 2. Indeks samolotów w wymienionych wypadkach: An-2 – 20 agrolotników, PZL 101 – 19, PZL 104 – 3, PZL 105 – 7, M18 – 5, ZLIN – 1, MI2 – 11.
URBAN, wójt rzochowski, wzmiankowany w latach 1447–1452. Był szlachcicem i dziedzicem m.in. wsi Jodłówka.
URBAŃSKI JANUSZ, urodzony 15 VI 1933 r. w Warszawie, syn Aleksandra i Marii z domu Golec. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. J. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej, maturę zdał w 1951 r. Studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (kierunek: budowa silników) ukończył w 1955 r. i uzyskał tytuł inżyniera lotnictwa. Z dniem 31 VIII 1955 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku mistrza, a następnie pracował jako starszy technolog, zastępca kierownika wydziału i zastępca głównego technologa. W latach 1963–1978 pełnił funkcję głównego technologa, a później był zastępcą dyrektora ds. technicznych Zakładu Aparatury Paliwowej i głównym specjalistą ds. technicznych. W 1977 r. uzyskał specjalizację zawodową. W latach 1987–1990 kierował serwisem w USA, a następnie był kierownikiem sekcji w serwisie lotniczym. Pełnił także funkcje społeczne, m.in. był przewodniczącym Klubu Techniki i Racjonalizacji w WSK Mielec, przewodniczącym Komitetu Opiekuńczego Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu oraz przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Od 1 IX 1996 r. pracował w FTH „Ankol”, ostatnio jako starszy specjalista ds. marketingu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30–lecia i 40–lecia Polski Ludowej oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1983 r. Zmarł 30 XII 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
URBAŃSKI KRZYSZTOF, urodzony 7 VIII 1975 r. w Kielcach, syn Jerzego i Danuty z domu Kula. Absolwent Technikum Mechanicznego nr 1 w Kielcach, maturę zdał w 1995 r. Pracował w Centrum Muzycznym VANAX Kielce (akustyk), Radio FAMA Kielce (1995-1997, realizator audycji, dziennikarz i prezenter), Radio TAK Kielce (1998-1999, kierownik techniczny, prezenter) i ponownie Centrum Muzycznym VANAX Kielce (1999-2001, prezenter, akustyk). W 2000 r. ukończył Wyższą Szkołę Dziennikarską w Warszawie i uzyskał tytuł licencjata. W 2001 r. został zatrudniony w Radio PULS FM Mielec na stanowisku zastępcy redaktora naczelnego i prezentera, a w 2004 r. powierzono mu funkcję redaktora naczelnego tego radia. Równocześnie w latach 2001-2004 był współpracownikiem i korespondentem rzeszowskich gazet codziennych „Super Nowości” i „Nowiny”, Polskiego Radia Rzeszów, Telewizji Polskiej Oddział Rzeszów i Radia RDN Małopolska. W 2006 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku głównego specjalisty w Biurze Promocji i Informacji, a w 2009 r. powierzono mu funkcję rzecznika prasowego Prezydenta Miasta Mielca. Od XI 2012 r. do VI 2015 r. kierował Biurem Promocji i Informacji, a następnie był głównym specjalistą w tymże BPI. W czerwcu 2016 r. przeszedł do Domu Kultury SCK w Mielcu na stanowisko kierownika Działu Organizacji Imprez i Wystaw Artystycznych. Po reorganizacji komórek organizacyjnych Urzędu Miejskiego w Mielcu, w lutym 2018 r. powierzono mu stanowisko kierownika Biura Promocji i Sportu i pełnił je do 30 IX 2019 r. Od 1 X 2019 r. był pracownikiem Biura Promocji i Sportu UM. Od 2020 r. pełni funkcję dyrektora Domu Kultury w Przecławiu. Jest inicjatorem i organizatorem wielu niekonwencjonalnych przedsięwzięć kulturalnych. Studiował w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie i w 2010 r. uzyskał tytuł magistra. Współorganizator i konferansjer wielu wydarzeń artystycznych i sportowych, m.in. Mistrzostw Europy w Piłce Ręcznej do lat 18 w Gdańsku i Gdyni (2014), oficjalnego powitania reprezentacji Polski – brązowych medalistów Mistrzostw Świata w Piłce Ręcznej w Katarze (2015) i oficjalnego powitania polskich skoczków narciarskich po Olimpiadzie w Pjongczangu (Korea Południowa, 2018). Wykonał szereg dokumentacji fotograficznych z wydarzeń w Mielcu w latach 2001-2018. Wiele z tych zdjęć zamieszczono w niniejszej Encyklopedii miasta Mielca. W latach 2007-2011 był członkiem Rady Osiedla Niepodległości, a od 2010 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Rodziców Szkoły Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką Przyjaciel ZHP, Brązowym Medalem „Zasłużony dla Pożarnictwa” i Nagrodą Wydawnictwa Orcla Presse za reportaż prasowy 2003.
URZĄD MIEJSKI (ZARZĄD GMINNY, MAGISTRAT, ZARZĄD MIEJSKI, PREZYDIUM MIEJSKIEJ RADY NARODOWEJ), funkcjonował w różnych formach organizacyjnych od pierwszych lat powstania miasta. Przez kilka setek lat jego siedzibą był ratusz, który stał na rynku i był siedzibą ławy sądowej i rady miejskiej. Na czele ławy stał wójt, a administracją miasta zajmował się burmistrz. Nie wiadomo, ilu zatrudniano wówczas urzędników. Z pewnością jednak zatrudniony był pisarz, który prowadził księgę wójtowsko-ławniczą. Zatrudniano też straż miejską, która pilnowała porządku w mieście. Ponadto wiele zadań dotyczących funkcjonowania miasta wykonywali w imieniu właścicieli miasta ich faktorzy i słudzy. Nie wiadomo też, na kim spoczywał obowiązek naliczania, pobierania i rozliczania różnych podatków oraz egzekwowania kar pieniężnych, ale z pewnością ktoś wykonywał te zadania. Nie wiadomo, kiedy rozebrano ratusz, bowiem w dostępnych dokumentach nic na ten temat się nie pisze. Zadania urzędu miejskiego nie zmieniły się wiele po I rozbiorze Polski (1772), kiedy Mielec znalazł się pod zaborem austriackim. W skład urzędu, który nadal utożsamiano z władzą miejską, wchodzili: wójt, podwójci, burmistrz, ławnicy i pisarz. Utrzymywano także straż miejską. W 1785 r. władze austriackie wprowadziły podział osad miejskich na miasta i miasteczka i w tych drugich znacznie ograniczono kompetencje urzędów. Mielec zaliczono do miasteczek, ale dokumenty nie potwierdzają wyraźnego ograniczenia obowiązków urzędów, może dlatego, że Mielec był miastem prywatnym. Do najważniejszych zadań urzędu należały: zarządzanie miastem, kontrolowanie spraw związanych z handlem i usługami, czuwanie nad ładem i porządkiem, dozorowanie zabudowy i ochrona przeciwpożarowa. Ponadto sąd miejski rozstrzygał w sprawach cywilnych i karnych oraz prowadził księgi gruntowe (hipoteczne). Właściciele miasta sprawowali nadzór nad urzędem poprzez justycjariuszy. Od urzędników (zwłaszcza pisarza) wymagano znajomości języka niemieckiego i wpisów do księgi po niemiecku, ale w praktyce rzadko realizowano to zalecenie i pisano po polsku. Zaprzestano też zapisów po łacinie. Dodać trzeba, że poza sądem miejskim działał sąd żydowski (rabinacki).
Lata 1867-1914 Od 11 II 1867 r., w rezultacie wprowadzenia nowej Ustawy gminnej i ordynacji wyborczej w Galicji z dnia 12 VIII 1866 r., rozpoczął działalność „nowoczesny samorząd miejski”. Organem wykonawczym uczyniono Zwierzchność Gminną (Zarząd Gminny), w skład której wchodzili początkowo: naczelnik (burmistrz), zastępca naczelnika (burmistrza) i 6 asesorów. Ze względu na niewielkie dochody miasta w pierwszym roku nie pobierali oni żadnego wynagrodzenia. Pierwszymi etatowymi pracownikami Zarządu (urzędu miejskiego) byli: sekretarz, który pełnił także funkcję rewizora policji, dwaj policjanci i trzej nocni stróżowie. Społecznym kasjerem był jeden z radnych. Na pierwszą siedzibę władz miejskich wynajęto dwa pokoje w domu Ludwika i Franciszki Wanatowiczów. Urząd zajmował się wykonywaniem uchwał Rady Miejskiej, pozyskiwaniem dochodów i realizowaniem wydatków oraz bieżącymi sprawami miasta. W latach 70. burmistrz pobierał już wynagrodzenie. Zatrudniono też lekarza miejskiego i akuszerkę. Taki stan trwał niemal bez zmian do końca XIX w. Prawdopodobnie w 1904 r. przeniesiono siedzibę władz miejskich na I piętro nowo wybudowanej okazałej kamienicy Łojczyków przy ul. Pańskiej. Rosnące wymogi w zakresie ochrony zdrowia spowodowały konieczność zatrudnienia weterynarza miejskiego oraz zastępców lekarza i weterynarza, a względy bezpieczeństwa wymusiły zwiększenie stanu osobowego policji. W 1906 r. poza wyżej wymienionymi zatrudniano m.in. 6 policjantów (w tym plutonowego), 3 lampiarzy, dróżnika, polowego i leśnego. Rozdzielono też funkcje sekretarza i rewizora policji. Od 1908 r. utworzono etat budowniczego. W 1914 r. Zarząd Gminny zatrudniał 18-19 osób.
Burmistrze, wiceburmistrze, komisarze rządowi i pracownicy – wymienieni w haśle „Rada Miejska”.
Lata 1914-1918 W latach I wojny światowej władze miasta pracowały w znacznie zmienionym składzie. Burmistrza miasta zastąpił c.k. komisarz rządowy, a Radę Gminną – Rada Przyboczna. Urząd miejski pracował w niemal niezmienionym składzie. (Zwolniono jedynie lekarza weterynarii.)
Lata 1918-1939 Siedzibą władz miasta nadal był budynek Łojczyków. W 1921 r. zatrudniano w Urzędzie Miejskim: burmistrza, sekretarza, kancelistę, pomoc kancelisty, inspektora policji, lekarza gminnego, weterynarza, plutonowego policji i 4 policjantów, 2 stróżów, furmana, leśnego, polowego i oglądacza bydła w rzeźni. Rozwój miasta po odbudowie ze zniszczeń wojennych wymagał coraz sprawniejszej administracji, zwłaszcza w sprawach finansowych. W 1924 r. utworzono więc nowe stanowiska: rachmistrza i egzekutora gminnego. Uchwałą z 14 II 1931 r. Rada Gminna Mielca przyjęła statut etatów służbowych Magistratu miasta Mielca. Na tej podstawie utworzono stanowiska: sekretarza, referenta podatkowego, urzędnika rachunkowego, oficjalistkę-maszynistkę, lekarza miejskiego, inspektora milicji miejskiej, kasjera, technika gminy, weterynarza, woźnego, oglądacza rzeźni miejskiej, pomocnicę pisarską, plutonowego milicji, kaprala i 4 milicjantów miejskich, dwóch furmanów do koni, stróża rzeźni miejskiej, stróża stajen spędowych, polowego gminnego i dróżnika gminnego. Powołano Oddziały: Prezydialny i sekretariat, Wojskowy, Meldunkowy, Finansowo-Podatkowy oraz Bezpieczeństwa i zdrowia publicznego. W następnych latach jeszcze kilkakrotnie dokonywano zmian w statucie, m.in. wprowadzono straż miejską porządkową w miejsce milicji i powierzono jej dowodzenie komendantowi.
Burmistrzowie, zastępcy burmistrzów i komisarze rządowi w latach 1918-1939 – wymienieni w haśle „Rada Miejska”.
Pracownicy w latach 1918-1939: Józef Boryński, Andrzej Brożonowicz, Zofia Brożonowicz, Władysław Chochołowski, Marian Cyz, Adam Dąbrowski, Lucjan Gawendo, Jan Karbowski, Zofia Kazana, Józef Łach, Tadeusz Michnik, Norbert Obrowicz, A. Płaskórnicki, Jan Sieroń, Helena Weryńska, Ludwik Weryński (lista niekompletna, strażnicy miejscy wymienieni w haśle „Straż Miejska”).
Lata 1939-1944 (okupacja hitlerowska) Wieczorem 7 IX 1939 r., tuż przed wkroczeniem wojsk niemieckich do Mielca, wyjeżdżający z Mielca burmistrz F. Kazana i jego zastępca Władysław Kania wręczyli nominację na burmistrza Józefowi Boryńskiemu. Ten jednak 16 IX – z powodu nieznajomości języka niemieckiego – w obecności Rady Przybocznej przekazał władzę burmistrzowską mieleckiemu lekarzowi Apolinaremu Frankowi, a następnie wyraził zgodę na pełnienie funkcji wiceburmistrza. Nazajutrz (17 IX) obie kandydatury zatwierdził niemiecki feldkomendant miasta Mielca. W okresie pełnienia funkcji przez A. Franka struktura Zarządu Miejskiego (taką nazwę nadano urzędowi w czasie okupacji) pozostawała bez zmian, ale prawdopodobnie od 1941 r., kiedy burmistrzem został kolonista niemiecki J. Zimmermann, wprowadzono nowe stanowiska: referenta aprowizacji, referenta meldunkowego i jego pomocnika. Zarówno urzędnicy jak i milicjanci miejscy w komplecie wywodzili się ze środowiska mieleckiego lub okolicznych miejscowości. Urzędnicy pracowali w bardzo trudnych warunkach i nieustającym niebezpieczeństwie wynikającym z bezpośrednich kontaktów z okupantem i mieszkańcami miasta przy załatwianiu wielu trudnych spraw. Starali się pomagać mielczanom i innym mieszkańcom w miarę swych skromnych możliwości. Nie wytykano urzędnikom zachowań dyskwalifikujących ich jako Polaków i do dziś nic na ten temat się nie mówi. Jeszcze bardziej skomplikowaną pracę mieli milicjanci miejscy, których zadaniem było utrzymywanie porządku w mieście. Jeden z nich (Józef Smaczny z Wojsławia), podejrzany o kontakty z gestapo, został zastrzelony 19 VII 1943 r. w drodze do pracy. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pracownicy Zarządu Miejskiego podjęli pracę, a dotychczasowy sekretarz Zarządu Jerzy Lubos został pierwszym powojennym starostą mieleckim.
Burmistrzowie: Józef Boryński (7 IX – 16 IX 1939 r.), Apolinary Frank (17 IX 1939 r. – III 1941 r.), Johann Zimmermann (III 1941 r. – VIII 1944 r.).
Pracownicy: Feliks Adamiecki, Józef Boryński, Jan Bury, Władysław Chochołowski, Jan Chomenko, Katarzyna Dziekan, Stanisław Dziekan, Jan Jarosz, Władysław Kielawa, Stanisław Knot, Eugeniusz Kobylański, Władysław Kolasiński, Jan Korbiczek, Elżbieta Korpantówna, Franciszek Kozik, Jerzy Lubos (sekretarz), Tadeusz Michnik, Władysław Milewski, Stanisław Mroczek, Marek Osmola, Jan Pluta, Józef Smaczny, Władysław Smaczny, Mateusz Strzępa, Ludwik Weryński. (Lista niekompletna.)
Lata 1944-1950 W pierwszych miesiącach po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) administracja miasta pracowała niemal w niezmienionym składzie. Funkcję urzędu miejskiego pełnił nadal Zarząd Miejski, który stanowił jedyną władzę w mieście. Jego siedzibą główną był budynek Łojczyków. Pracą Zarządu kierował burmistrz miasta przy pomocy wiceburmistrza, a poszczególnymi dziedzinami życia miasta zajmowały się referaty. Od 18 VI 1945 r. Zarząd pracował jako kolegium w składzie: burmistrz, I i II zastępca oraz członek, a od 2 V 1946 r. skład ten zwiększono o 3 członków. Po wykształceniu się nowej władzy centralnej administracja terenowa otrzymała wiele nowych zadań, związanych głównie z odbudową kraju ze zniszczeń wojennych oraz wdrażaniem nowego ustroju państwa. Priorytetowymi zadaniami były wówczas: remonty budynków użyteczności publicznej, ulic i chodników, budowa i rozbudowa wodociągów oraz gospodarowanie majątkiem miejskim. Dla realizowania tych zadań zwiększono obsadę stanowisk umysłowych jak i fizycznych. W 1946 r. zatrudniano ogółem 58 pracowników, a w następnych latach, wraz z rozwojem miasta, ich liczba rosła. 16 VI 1950 r. – na podstawie ustawy o terenowych organach jednolitej władzy państwowej z 20 III 1950 r. – Zarząd Miejski i funkcja burmistrza zostały zlikwidowane, a na ich miejsce powołano Prezydium Miejskiej Rady Narodowej.
Lata 1950-1974 Prezydium MRN było terenowym organem administracji państwowej i organem wykonawczym MRN. Przewodniczący Prezydium – pełniącego funkcję urzędu miejskiego – przewodził Miejskiej Radzie Narodowej i kierował podległym urzędem przy pomocy zastępcy. Strukturę Prezydium stanowiło 5 referatów: Ogólno-Administracyjny, Finansowy, Spraw Socjalnych i Kulturalnych, Spraw Wojskowych oraz Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Wkrótce potem utworzono Referat Przemysłu i Handlu oraz włączono w strukturę PMRN Urząd Stanu Cywilnego. Siedzibę kierownictwa Prezydium i część jego komórek (w tym USC) umieszczono w budynku przy ul. A. Mickiewicza 13. Dynamiczny rozwój Mielca spowodował znaczne zwiększenie się ilości zadań, dlatego też rozbudowano strukturę PMRN. W miejsce 3 referatów utworzono wieloosobowe Wydziały: Ogólno-Administracyjny, Finansowy oraz Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, a w 1965 r. powołano Samodzielny Referat Spraw Lokalowych. W 1970 r. powstały Wydział Oświaty, Kultury i Spraw Socjalnych oraz Wydział Spraw Wewnętrznych. 22 XI 1973 r. ustawa o zmianie konstytucji wprowadziła zmiany w terenowych organach administracji państwowej. W Mielcu z dniem 31 XII 1973 r. zlikwidowano Prezydium MRN, a od 1 I 1974 r. rozpoczął pracę Urząd Miejski, którego kierownikiem został Naczelnik Miasta. W 1975 r. zlikwidowano powiaty (w tym mielecki) i dużo ich zadań przekazano urzędom miejskim. Wtedy też nastąpiło przeniesienie siedziby Urzędu Miejskiego do budynku po Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego przy ul. S. Żeromskiego 26. W pierwszej połowie lat 80. struktura organizacyjna Urzędu Miejskiego w Mielcu przedstawiała się następująco: Naczelnik Miasta, Zastępca Naczelnika Miasta i podporządkowane im wydziały lub inne formy organizacyjne: Wydział Finansowy, Wydział Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, Wydział Handlu i Usług, Wydział Komunikacji, Wydział Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki, Miejska Komisja Planowania, Wydział Ogólny, Wydział Oświaty i Wychowania, Wydział Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa, Wydział Spraw Społeczno-Administracyjnych, Urząd Stanu Cywilnego, Wydział Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Miejski Inspektorat Obrony Cywilnej, Wydział Architektury i Nadzoru Budowlanego, Zespół ds. obsługi MRN i jej organów oraz podporządkowane jednostki i instytucje. Ponadto przez kilka lat funkcjonował Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej. W związku z koniecznością dalszej rozbudowy miasta od 1 I 1985 r. w jego granicach znalazły się okoliczne wsie: Mościska, Smoczka, Wojsław i Rzochów. Liczba ludności przekroczyła 50 tysięcy i zgodnie z prawem dotychczasowy naczelnik został mianowany prezydentem miasta. Struktura UM w Mielcu pozostała bez zmian, ale wzmocniono osobowo niektóre wydziały. Kolejne zmiany organizacyjne spowodowane zostały przez utworzenie w 1990 r. urzędów rejonowych, które przejęły część zadań od urzędów miejskich i gminnych, m.in. sprawy komunikacji, ochrony środowiska i zatrudnienia oraz część spraw socjalnych. Wiele pozytywnych nowości, zwłaszcza w zakresie samorządności (m.in. zdecydowanie więcej kompetencji) wprowadziła ustawa z dnia 8 III 1990 r. o samorządzie terytorialnym. Dla realizacji tych zadań powołano zarząd i utworzono funkcje: prezydenta (będącego przewodniczącym zarządu), dwóch zastępców, sekretarza i skarbnika, na które wybierano lub desygnowano osoby każdorazowo na początku kadencji rady miejskiej. Pozostawiono urząd miejski jako aparat pomocniczy zarządu miasta. Dla realizacji zadań własnych i zleconych w Urzędzie Miejskim w Mielcu w latach 90. utworzono następujące komórki organizacyjne: Wydział Organizacyjno-Administracyjny z Biurem Obsługi Mieszkańców, Wydział Finansowy, Biuro Inwestycyjno-Techniczne, Wydział Inżynierii Miejskiej, Wydział Urbanistyki, Gospodarki Gruntami i Geodezji, Wydział Edukacji i Spraw Społecznych, Biuro Pozyskiwania Funduszy i Rozwoju Miasta, Biuro Promocji i Informacji, Urząd Stanu Cywilnego, Inspektorat Obrony Cywilnej, Biuro Rady Miejskiej i Straż Miejską. Łącznie pod koniec XX w. zatrudniano około 100 pracowników, a w pierwszych latach XXI w. przybyło kilka osób. W 2006 r. zlikwidowano Inspektorat Obrony Cywilnej, a utworzono Biuro ds. Zarządzania Kryzysowego Ochrony Ludności i Spraw Obronnych. Gruntownie wyremontowano, zmodernizowano i unowocześniono budynek urzędu. Dostosowano wejście dla potrzeb niepełnosprawnych oraz urządzono Biuro Obsługi Mieszkańców. Uczestniczono w prestiżowych formach ogólnopolskiego współzawodnictwa samorządów, zdobywając m.in. tytuły: „Gminy Fair Play – 2004” w konkursie Krajowej Izby Gospodarczej, laureata w rankingu „Rzeczypospolitej” – „Najlepsza Gmina Miejska 2005”, certyfikat i wyróżnienie w akcji „Przejrzysta Polska-2005”, laureata rankingu „Wspólnoty” – „Najtańszy Urząd” (2004, 2005, 2006, 2007), I miejsce w województwie podkarpackim w rankingu „Europejska gmina, europejskie miasto” organizowanym przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, „Gazety Prawnej” i Banku Gospodarstwa Krajowego (2007), nominację do Znaku Promocyjnego „Teraz Polska – 2008” oraz wyróżnienie w Konkursie „Samorząd Przyjazny Przedsiębiorcom – 2008” pod patronatem Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Na realizację szeregu projektów inwestycyjnych i programów pozyskano dofinansowania z UE. W 2009 r. Urząd przyczynił się do zdobycia przez Gminę Miejską Mielec Znaku Promocyjnego „Teraz Polska” oraz w 2010 r. II miejsca i Srebrnej Statuetki i w 2011 r. I miejsca i Złotej Statuetki w ogólnopolskim konkursie „Samorząd Przyjazny Przedsiębiorcom”. Utrzymano także przodującą pozycję „Najtańszego Urzędu” w rankingu „Wspólnoty”. W 2013 r. utworzono Biuro Spraw Społecznych, a jego kierownikiem została Jolanta Markowska-Rzeźnik. W 2015 r. Gmina Miejska Mielec otrzymała po raz drugi Znak Promocyjny „Teraz Polska”. Także w 2015 r. przeprowadzono reorganizację Urzędu, w rezultacie której powstały następujące komórki organizacyjne: Wydział Organizacyjno-Administracyjny; Wydział Finansowy; Wydział Księgowo-Rachunkowy; Wydział Zamówień Publicznych; Wydział Edukacji; Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia; Wydział Inwestycji, Transportu i Gospodarki Komunalnej; Wydział Dróg, Zieleni i Energetyki; Wydział Urbanistyki, Gospodarki Nieruchomościami i Geodezji; Biuro Rady Miejskiej; Biuro Promocji i Informacji; Biuro Kontroli Wewnętrznej; Biuro Obsługi Prawnej; Biuro Gospodarki Lokalami i Mieniem; Biuro ds. Zarządzania Kryzysowego; Urząd Stanu Cywilnego, Straż Miejska oraz: Doradca Prezydenta Miasta; Rzecznik Prasowy Prezydenta Miasta; Główny specjalista koordynator ds. przedszkoli; Audytor Wewnętrzny, Pełnomocnik ds. Ochrony Informacji Niejawnych; Główny specjalista ds. bhp i ppoż.; Koordynator kontroli zarządczej. Wprowadzono stanowisko naczelnika wydziału w miejsce dotychczasowego kierownika wydziału.
Burmistrzowie w latach 1944-1950: Antoni Droba (1944-1948), Stanisław Bittner (1948-1950).
Przewodniczący PMRN w latach 1950-1973: Mieczysław Gebel (1950-1951), Władysław Majewski (1951-1953), Stanisław Ciach (1953-1955), Jan Wirth (1955-1957), Jan Sieprawski (1957-1960), Antoni Wróbel (1960-1971), Stanisław Ciach (1971-1972), Jerzy Korzępa (1972-1973).
Naczelnicy miasta w latach 1974-1985: Zdzisław Dziedzic (1973-1975), Stefan Ćwiok (1975-1978), Jan Król (1978-1981), Lucjan Surowiec (1981-1985).
Zastępcy naczelnika miasta w latach 1974-1985: Mirosław Młynarczyk, Bronisław Okoń, Edmund Sobczak, Edward Żurek, Lucjan Surowiec, Kazimierz Ryszard Trela.
Prezydenci miasta w latach 1985-2023: Lucjan Surowiec (1985-1990), Władysław Bieniek (1990-1994), Janusz Chodorowski (1994-2014), Daniel Kozdęba (2014-2018), Fryderyk Kapinos (p.o. 2018), Jacek Wiśniewski (2018-nadal).
Zastępcy prezydenta miasta w latach 1985-2023: Jan Bury (1985-1990), Mieczysław Wdowiarz (1987-1990, 1998-2006, 2010-2014), Marian Strycharz (1990-1998), Krzysztof Popiołek (1994-1998, 2006-2007), Bogdan Bieniek (1998-2014), Fryderyk Kapinos (2007-2010), Jan Myśliwiec (2014-2018), Tadeusz Siemek (2014-2018), Paweł Pazdan (2018- 12 II 2023), Adriana Miłoś (2018-nadal).
Pracownicy Urzędu Miejskiego (Zarządu Miejskiego, Prezydium MRN) w latach 1944-2018: Emilia Achtyl, Jan Achtyl (kierownik wydziału, sekretarz), Krystyna Achtyl, Paweł Adamczyk, Feliks Adamiecki, Marek Ambroziak (kier. wydz.), Antoni Anuszewski, Barbara Anuszewska, Beata Arabasz-Chmara, Aleksander Babula, Arkadiusz Babula, Danuta Babula, Kazimierz Babula, Marian Babula, Zbigniew Babula, Danuta Banasik, Maria Banasik, Ignacy Bańka, Stanisław Baran, Jarosław Bargiel, Genowefa Barnaś, Beata Barszcz, Wiesław Batog, Jan Baun, Maria Baum, Ludwik Bąba, Krystyna Bąbińska, Piotr Bednarczyk, Krystyna Bednarek, Stanisław Bednarski, Jakub Betlej, Barbara Bezak, Franciszek Biało, Adolf Bienias, Bogdan Bieniek (z-ca prezydenta), Stanisław Bik, Zdzisław Blicharz, Halina Błachowicz, Marta Błachowicz, Tadeusz Błachowicz (kier. wydz.), Stanisław Błażejczak, Władysława Bojda, Jacek Borowiec, Zofia Borowiec, Józef Bożek, Stanisław Bratek, Barbara Bronowicka, Irena Bryła, Janina Bryła, Krystyna Brzoza, Stanisław Budzeniusz, Władysława Buława, Barbara Bundyra, Jan Bundyra, Lidia Burczyk (kier. wydz.), Jan Bury (kier. wydz., z-ca prezydenta), Renata Bury, Wojciech Bury, Jolanta Buś, Lucyna Byczek, Diana Celibeńko, Anna Chatys, Barbara Chmaj, Ryszard Chmaj (kier. wydz.), Władysław Chochołowski, Józef Cichoń, Justyna Cichoń, Marta Cichowska, Stanisław Ciejka (szef MIOC), Teresa Cisińska, Tadeusz Cisło, Stanisława Cygan, Renata Cyran, Michał Czachor, Diana Celibeńko, Karolina Czaja, Lucyna Czaja, Magdalena Czarnik, Jolanta Czepiżak, Wiesława Czepiżak, Daniela Czerwińska, Agata Ćwięka (kier. wydz.), Helena Czerwińska, Sabina Daniel, Karol Dąbek, Adam Dąbrowski (sekretarz), Apolinary Dąbrowski, Jan Dąbrowski, Paweł Dębicki, Barbara Dębowska, Lidia Drabik, Eugeniusz Droździak, Bronisław Dryczulka, Lidia Dubiel, Barbara Duda, Krystyna Dudek kier. biura), Marian Dudek (kier. wydz.), Wanda Dudek, Wiesława Dudek, Maciej Dudzik, Ewelina Dul, Teresa Dulik, Aneta Durda, Anna Duszkiewicz, Zofia Duszkiewicz, Czesław Dybski (kier. wydz.), Stanisław Dybski, Grzegorz Dymek (kier. wydz.), Maria Dymowska, Stefan Dymowski, Magdalena Dytman, Halina Działo, Elżbieta Działo-Zięba, Janina Działowska, Zdzisław Dziedzic (kier. wydz.), Bronisława Dziekan, Katarzyna Dziekan, Leszek Dziekan, Roman Dziekan, Robert Dziewit, Stanisław Dziewit, Piotr Etz, Bogusława Fleszar (kier. wydz.), Jan Foryt, Monika Furdyna, Antonina Galas, Arkadiusz Gałkowski (kier. wydz.), Bożena Gan, Ludwik Gardulski, Agnieszka Garncarz kier. biura), Ewa Garncarz, Lucjan Gawendo, Małgorzata Gawlik, Maria Gawlik, Aleksandra Gawryś, Szczepan Gąska, Zofia Gąska (kier. wydz.), Zofia Gembalska, Józef Getinger, Helena Gibała, Urszula Gierczak, Dorota Gil, Krzysztof Gil, Janina Giża, Michał Głuch (wiceburmistrz), Anna Gołębiowska, Ewa Gorazd, Joanna Grabiec, Bogumiła Graniczka, Edward Grembosz, Robert Grębosz, Józef Grębosz (kier. wydz.), Jadwiga Groele (kier. ref.), Rafał Groele, Robert Groele (kier. biura), Wanda Gruchacz, Janina Gruszecka, Andrzej Gruszecki, Robert Grygiel (kier. USC), Anna Grzech, Barbara Grzech (koordynator), Marta Grzech, Zbigniew Grzech, Stanisław Gul, Augustyn Gunia, Józef Gustkowicz, Katarzyna Hajduk, Zofia Hajduk, Alina Hamala, Aniela Hariasz, Jerzy Harsze, Magdalena Hasek, Magdalena Heller, Józef Herda, Marta Hinzmann, Janina Homecka, Adam Hrycyna, Teodora Hucińska, Antoni Hyjek, Maciej Hyjek, Renata Hyjek, Elżbieta Jacek, Wojciech Jacek (kier. USC), Elżbieta Jachówna, Józef Jachym, Joanna Jackowska, Norbert Jackowski (kier. wydz.), Mateusz Jadach, Władysław Jagiełło, Anna Jakubowicz, Helena Janeczek, Małgorzata Jarecka, Dorota Jaroch-Kapinos, Jan Jarochowski, Maria Jarosz, Stanisław Jasiński, Janina Jaskot, Franciszek Jemioło, Zofia Jędrusiak, Marian Jędrzejewski, Sławomir Jóźwik, Józefa Juras, Wojciech Jurasz (kier. wydz.), Zbigniew Jurek, Maria Juszczyk, Małgorzata Kagan, Grażyna Kaleta, Urszula Kalicka, Wacław Kałużny, Anna Kamuda, Aneta Kapel, Dorota Kapinos, Fryderyk Kapinos (z-ca prezydenta), Katarzyna Karolak, Anna Karwacka (kier. biura), Tadeusz Kasprowicz, Maria Kasprzak, Barbara Kasprzykowska, Joanna Kasza, Zofia Kazana, Józef Kazimierski, Elżbieta Kądziołka, Barbara Kędzior, Grażyna Kędzior, Marian Kędzior, Mieczysław Keller, Grażyna Kędzior, Zofia Kępa, Irena Kielawa, Władysław Kielawa, Józefa Kielian, Eugeniusz Kiełb, Stefan Kiełb, Alicja Kiepek (kier. wydz.), Stefan Klecha, Grzegorz Kmieć, Kazimiera Kmieć, Władysław Kmieć (kier. wydz.), Zbigniew Kmieć (kier. wydz.), Stanisław Kned, Janina Koba, Tadeusz Koba, Anna Kobylarz (główny księgowy), Władysław Kolasiński, Zbigniew Kolb, Lucyna Kolisz, Małgorzata Kolisz, Konrad Kołacz, Władysław Kołacz, Aleksander Kołchowski, Małgorzata Kołodziejczyk, Ryszard Konieczny, Bogusław Konik, Jan Koń, Maria Kopacz, Olga Kopacz, Anna Kopala, Agnieszka Kopera kier. biura), Jerzy Kopyś, Janusz Kornecki, Aniela Korona, Anna Korpanty, Elżbieta Korpanty, Jan Korpanty, Tadeusz Korpanty, Władysław Korpanty, Maria Korzeń, Jan Kościółek, Tadeusz Kotlarz, Danuta Kotra, Ewa Kowalik, Tadeusz Kowalski, Irena Kowieska (skarbnik miasta), Władysława Kozak (sekretarz miasta, kier. wydz.), Jan Kozdemba, Andrzej Kozik, Bożena Kozik, Franciszek Kozik, Stanisław Kozik, Jacek Krawczyk (kier. wydz.), Małgorzata Krempa (kier. wydz.), Zygmunt Krempa, Barbara Krępa, Konstanty Krępa (kier. wydz.), Wanda Krępa, Grażyna Król, Kazimierz Król, Waldemar Król, Genowefa Królikowska, Edyta Krużel, Łucja Krużel, Wiesława Krzaczkowska, Ewa Krzak, Jacek Krzyżewski, Urszula Krzyżkowska-Dymek, Roman Kubik, Grażyna Kubit, Łukasz Kucharewicz, Agnieszka Kucharska, Anna Kuciemba, Artur Kudrycz, Aniela Kuklińska, Władysław Kukulski (z-ca przew. PMRN), Jan Kula (kier. wydz.), Maria Kularz, Władysław Kulig, Jerzy Kumaniecki, Adam Kupiec, Julian Kurgan, Stanisław Kurlej (kier. biura) Irena Kurmaniak, Kazimiera Kuroń, Piotr Kusak, Józef Kusek, Władysława Kusek, Bogdan Kusina, Teresa Kut, Ireneusz Kuzara, Marian Kużdżał, Leon Kwaśniewski, Monika Kwiatek, Agata Laska, Monika Latała, Barbara Leo, Andrzej Leś, Elżbieta Leś, Władysława Leś, Stanisław Leśniak, Kazimierz Lewandowski, Józef Lewczak (sekretarz), Maria Leżoń, Ewelina Lorenc, Barbara Lubaska, Krystyna Łazarek, Tadeusz Łazarek, Aleksander Łojczyk, Józef Łopuszyński (kier. wydz.), Andrzej Łoś, Weronika Łuczak (kier. wydz.), Andrzej Maciejczuk, Wojciech Maciuba, Zbigniew Maciuba (kier. wydz.), Wioletta Madej, Marzanna Madejska-Patyk, Władysława Madoń, Jan Magda (kier. wydz.), Wiesław Magda, Tadeusz Magdziarz, Wincenty Magryta, Helena Majcherkiewicz, Anna Majewska, Roman Majewski, Józef Maksoń, Anna Makuch, Natalia Makuch, Zenon Malcewicz, Jan Malec, Maria Malicka, Michał Malicki, Damian Małek, Zofia Małek, Jan Maniak, Janina Marczewska, Marta Marek, Anna Markowska, Jolanta Markowska-Rzeźnik (kier. ref.), Zbigniew Markowski (kier. wydz.), Dorota Maryniak, Józef Maryniak, Zuzanna Matusiak, Bernardyna Maziarska, Edwin Maziarz, Wojciech Maziarz (kier. wydz.), Bożena Mazur, Elżbieta Mazur, Grażyna Mazur, Józef Mazur, Krystyna Mazur, Stanisława Mazur, Zofia Mazur, Jolanta Metlak, Kazimierz Michalski, Tadeusz Michnik, Edward Michocki, Anna Michońska, Arkadiusz Midura, Jan Midura, Stanisław Midura, Urszula Miękoś, Grażyna Migas, Józefa Mika, Ludwik Mika, Józef Misiak (kier. wydz.), Katarzyna Misiak, Teresa Misiak, Władysław Misiąg, Mirosław Młynarczyk (z-ca naczelnika), Maria Młyniec, Piotr Moczarski, Ewa Mokrzycka, Wiesława Momola, Stanisława Momot, Anna Mordec, Maria Moryl, Małgorzata Mosior, Dorota Moskal, Marian Moskal (kier. wydz.), Jolanta Lucyna Mroczek, Stanisław Mroczek, Władysław Mroczek, Beata Mrozik, Józefa Mrozińska, Józef Mróz, Stanisława Mróz, Jan Mycek (kier. wydz.), Dariusz Mysona, Tadeusz Mysona, Jan Myśliwiec (z-ca prezydenta), Józef Nagaś, Zygmunt Naja, Ewa Naprawa, Jakub Nawalany, Aniela Niedbała, Jan Nikiel, Florian Niziołek, Izabela Niziołek, Izabela Niziołek, Lucjan Niziołek (kier. wydz.), Bożena Nowak, Elżbieta Nowak, Emilia Nowak, Jacek Nowak, Kazimiera Nowak, Leonard Nowak (kier. wydz.), Renata Nowak, Łukasz Obierak, Józef Ochalik, Jan Ochota, Bronisław Okoń (z-ca naczelnika), Jerzy Oleksiński, Kazimierz Olesiak, Albert Oleszkowicz, Alina Olszewska, Iwona Olter, Anna Omasta, Arkadiusz Ortyl, Bronisław Ortyl, Jadwiga Ortyl, Maria Ortyl, Wojciech Ortyl, Małgorzata Osak, Urszula Pacholarz, Urszula Padykuła, Teresa Pakocka, Krzysztof Paluch, Marek Paprocki, Maria Pasieka, Maria Pasternak, Janusz Paśko, Renata Paterak, Marek Patyk, Stanisław Pawelec, Janina Pawełczak, Władysław Pawełczak, Andrzej Pawlak, Jan Pawłowski, Danuta Pazdro, Jerzy Penderecki, Dorota Perłowska, Eugeniusz Petrykowski, Łukasz Pezda, Antonina Pęgiel, Stanisława Pęgiel, Zbigniew Pęgiel (kier. wydz.), Magdalena Pękalska (kier. biura), Leszek Piasecki, Bożena Piątek, Iwona Piechota, Anna Piecuch, Zofia Piekarska, Jan Piekarski, Kazimiera Pieróg, Stefan Pieróg, Izabela Piestrzyńska, Anna Pietruszka, Jadwiga Pietryka, Magdalena Pietryka, Zdzisława Pietrykowska, Waldemar Piotrowski, Kazimierz Plaskota, Władysław Płachta, Zofia Płatek, Regina Płaza, Robert Płoszaj, Elżbieta Podolska, Jan Podolski, Janusz Podolski, Barbara Pogoda, Kazimiera Pogoda, Leokadia Pogoda, Marek Polczak, Agata Pomykała, Jacek Pomykała, Krzysztof Popiołek (z-ca prezydenta), Krystyna Prade, Ireneusz Przebieda, Jerzy Przygoda, Maria Pszeniczna, Antoni Ptak, Krystyna Przybylska, Marek Pustułka (sekretarz, kier. wydz.), Renata Pytlak, Stanisława Pyrzyńska, Kazimierz Pyrzyński (kier. wydz.), Tomasz Pyrzyński, Renata Pytlak, Alina Pyź, Maria Pyź, Michał Pyź, Józef Rajpold, Andrzej Rak, Maria Rak, Bożena Rams, Andrzej Rokoszak, Magdalena Rosenbeiger, Radosław Rostocki, Urszula Rozmus, Piotr Rożniał (kier. wydz.), Lidia Rudolf, Elżbieta Ruman, Franciszek Ryba, Zbigniew Ryba, Lidia Rybak, Ryszard Rybak, Halina Rybska, Grażyna Rykowska, Ireneusz Rymanowski, Jolanta Ryniewicz, Franciszka Ryś, Beata Rządzka, Katarzyna Rządzka, Alina Rzeszutek, Anna Rzeźnik, Stanisława Rzeźnik, Dariusz Rżany, Marian Rżany, Agnieszka Sablik, Krystyna Salnikow-Bochenek (kier. wydz.), Danuta Salwierz, Ewelina Serafin, Mieczysław Serafin, Andrzej Setera, Stefania Sidzała, Renata Siembab, Aleksander Siemek, Tadeusz Siemek (kier. wydz., z-ca prezydenta), Julian Siemion, Agnieszka Sierak, Magdalena Sierak, Bożena Sierocińska, Danuta Sieroń, Janina Sierpina, Sylwia Sikora, Teresa Skiba, Barbara Skop, Krystyna Skopińska (kier. wydz.), Maria Skorek-Burdzy, Elżbieta Skotnicka-Wróbel, Aleksandra Skowron (kier. ref.), Danuta Skowron, Monika Skowrońska-Ziomek (kier. wydz.), Anna Skrzypek, Danuta Skrzypek, Maria Sławińska, Aleksander Słodziński, Anetta Smaczniak, Stanisław Smaczniak, Teresa Smykla, Józef Sobolewski, Józefa Sokołowska, Zygmunt Sokół, Henryka Solarska, Jan Sowa, Józef Stachowicz, Maria Stachura, Tadeusz Stachura, Bożena Starosielec, Bogusława Stefanik, Czesław Stopiński (szef MIOC), Bogumiła Straub, Maria Strąk, Marian Strycharz (z-ca prezydenta), Anna Synowiec kier. ref.), Józef Syper (z-ca przew. PMRN), Lidia Szczepanik, Monika Szczodry (kier. wydz., sekretarz miasta), Bronisław Szczurek, Bolesław Szczurka, Aleksander Szczygieł, Danuta Szelest, Barbara Szelwicka, Lucyna Szęszoł, Tadeusz Szkotnicki, Józef Szkwara, Michał Sznajder, Bogdan Szpara, Joanna Szteliga-Pomykała, Bogumiła Szulc, Zdzisław Szyfner, Michał Szymczak, Bernat Szypuła, Danuta Szyszka, Teresa Szyszka, Maria Ślęzak, Stanisława Śliwa, Bogusława Śnieżek, Grażyna Śnieżek, Krystyna Śpiewak, Maria Śpiewak, Stanisław Śpiewak, Stanisław Śręba, Elżbieta Światowiec, Henryk Światowiec, Józef Światowiec, Krystyna Światowiec, Stanisław Światowiec, Marek Świątek, Sabina Świątkiewicz, Wacław Świerczyński (kier. wydz.), Wiesław Świerczyński, Małgorzata Świętoń, Irena Świst, Stefan Świstak, Edward Tabor, Helena Tabor, Wojciech Tambor, Mieczysława Tarapata, Wacław Timorski, Danuta Toczyńska, Piotr Toczyński (kier. wydz.), Zenon Tokarski (kier. wydz.), Agata Tołstow, Wanda Tomza, Jan Torba (kier. wydz.), Kazimierz Tracz, Maria Trela, Ryszard Trela (z-ca prezydenta), Maria Trojanowska, Roman Trojanowski, Elżbieta Trojnacka, Tadeusz Tuczyński, Stanisław Tuleja, Magdalena Twardy, Jarosław Tychanowicz, Janina Tymkowska, Paweł Tyniec, Teresa Urban, Agnieszka Urbaniak, Agnieszka Urbańska, Andrzej Urbański, Krzysztof Urbański kier. biura), Kazimiera Uzar, Franciszek Wałek, Janina Wanatowicz, Dorota Warchałowska, Bogdan Warchałowski, Anna Warcholak, Marek Warchoł, Stanisław Warias, Zofia Warias, Bożena Wawrylak, Zofia Wątor, Adam Wątróbski, Joanna Wdowiarz, Mieczysław Wdowiarz (z-ca prezydenta), Michał Weryński, Paulina Węglarz, Jolanta Węgrzyn, Waldemar Wiącek (kier. wydz.), Marcin Wiciejewski (szef MIOC), Józef Wieczerzak, Anna Wieczorek, Dariusz Więcławski, Anna Wilk, Elżbieta Wilk, Józef Wilkowicz, Józef Witek (kier. wydz.), Tadeusz Witek (kier. wydz.), Elżbieta Wlezień, Józef Włodoń, Halina Wnuk, Krystyna Wnuk, Stefan Wodiczko, Wojciech Wodliczko, Mieczysław Wojdat, Katarzyna Wojdylak (kier. ref.), Bogdan Wojdyła, Józef Wojnarowski, Beata Wojtas, Janina Wojtat, Małgorzata Wojtusiak, Józef Wolak, Krzysztof Wolicki (kier ZR), Elżbieta Woszczyna, Aneta Woźniak, Tadeusz Woźniak, Andrzej Wójcik, Barbara Wójcik (skarbnik miasta), Maria Wrona (dyr. SP 5), Stanisław Wrona, Artur Wróbel, Sabina Wróbel, Piotr Wrześniak, Maria Wójtowicz, Maria Wydro, Ewa Wyparło, Lidia Wysocka, Renata Wyzga, Małgorzata Zadora, Adam Zajdel, Czesław Zaradniewicz, Piotr Zawada, Anna Ząbek, Anna Zdanowska, Adam Ziarek, Kazimiera Zielińska, Adam Zieliński, Michał Zięba, Wojciech Ziemba, Marzena Żak, Stefan Żelasko, Grażyna Żmuda, Edward Żurek (kier. wydz.).
*Stan osobowy UM na dzień 31 V 2023 r.: Prezydent miasta – Jacek Wiśniewski; zastępca prezydenta miasta- Adrtiana Miłoś; sekretarz miasta – Monika Szczodry; skarbnik miasta – Anna Kobylarz; *Biuro Planowania i Realizacji Budżetu – Piotr Moczarski (kierownik), Paweł Tyniec: *Biuro Ochrony Informacji – Robert Płoszaj (kierownik), Jacek Pomykała; *Biuro Obsługi Prawnej – Joanna Grabiec (koordynator), Marcin Parys, Stanisław Kurlej, Beata Wojtas; *Biuro Przedszkoli – Patrycja Mądry (kierownik), Agata Tołstow; *Biuro Promocji i Sportu – Joanna Szteliga-Pomykała (kierownik), Łukasz Janyst, Marietta Mateja-Nowak, Anna Wojtas, Anna Jajkiewicz, Weronika Krzak, Edward Tabor; *Biuro Rady Miejskiej – Magdalena Pękalska, Małgorzata Kiełb; *Biuro Obsługi Teleinformatycznej – Robert Groele (kierownik), Bogdan Kusina (z-ca kierownika), Łukasz Kilian, Zbigniew Serafin, Andrzej Kozik; *Wydział Dróg, Transportu, Energetyki i Działalności Gospodarczej – Monika Skowrońska Ziomek (naczelnik), Beata Barszcz (z-ca naczelnika), Małgorzata Mosior, Kazimierz Olesiak, Artur Wróbel, Maciej Dudzik, Waldemar Król, Stanisław Budzeniusz, Radosław Kozioł, Karolina Latawiec, Wioletta Madej, Karolina Michalska, Grażyna Migas; *Wydział Edukacji – Mirosław Kapinos (naczelnik), Anna Markowska, Iwona Przybek, Monika Furdyna, Joanna Jackowska, Małgorzata Wojtusiak, Monika Wilk; *Wydział Księgowo-Rachunkowy – Urszula Pacholarz (główny księgowy), Ewelina Dul, Anna Duszkiewicz, Marta Hinzmann, Edyta Krużel, Magdalena Pietryka, Sylwia Daszewska, Bogusław Konik, Maria Korzeń Wojciechowska, Jan Midura, Anna Piecuch, Magdalena Rosenbeiger, Marzena Matuszkiewicz, Beata Strycharz, Agnieszka Kucharska; *Wydział Gospodarki Lokalowej – Aleksandra Skowron (naczelnik), Marek Ambroziak, Aneta Trzpis, Magdalena Twardy, Justyna Pęk; Referat Dodatków Mieszkaniowych, Energetycznych i Pomocy Materialnej dla Uczniów – Agata Kurgan (kierownik), Teresa Betleja-Myśliwiec, Beata Markulis; *Wydział Inwestycji – Andrzej Jędrychowski (naczelnik), Ireneusz Kuzara (z-ca naczelnika), Andrzej Leś, Piotr Rożniał, Krzysztof Moliński; *Wydział Organizacyjno-Administracyjny – Barbara Duda, Iwona Buczek, Marlena Krawczyk, Elżbieta Mazur, Renata Czołnowska, Anna Myjak, Katarzyna Popiołek, Bożena Kozik, Karolina Mojek, Lidia Szczepanik, Krzysztof Paluch, Mariusz Makusak, Paweł Wilk, Leszek Dziekan; Referat Spraw Obywatelskich – Jadwiga Groele (kierownik), Sabina Daniel, Marta Marek, Małgorzata Bujak, Marta Grzech, Renata Hyjek, Wojciech Palej, Lidia Rudolf, Ewelina Serafin; *Wydział Ochrony Środowiska i Gospodarki Odpadami – Agnieszka Garncarz (naczelnik), Lucjan Niziołek (z-ca naczelnika), Jan Bundyra, Aleksander Babula, Anna Szot, Agnieszka Urbańska, Paulina Węglarz, Elżbieta Żelazny, Eryka Bajor Gąsior, Małgorzata Mikielewicz, Teresa Smykla , Joanna Wiatr; Referat Zieleni – Anna Synowiec (kierownik), Justyna Cichoń, Beata Rządzka, Angelika Augustyn-Zielińska, Magdalena Kopacz; *Biuro Pozyskiwania Funduszy – Agnieszka Kopera (kierownik), Anna Zdanowska, Aleksandra Szarama, Ewa Iwasieczko, Bernadetta Szelest; *Audytor Wewnętrzny – Jacek Borowiec; *Specjalista ds. BHP i Ppoż – Andrzej Sokalski; *Pełnomocnik ds. Ochrony Informacji Niejawnych – Krystian Żarów; *Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia – Agata Ćwięka (naczelnik), Aneta Durda (z-ca naczelnika), Jolanta Markowska -Rzeźnik, Elżbieta Działo-Zięba, Ewa Gorazd, Monika Ciejka, Izabela Piestrzyńska, Anna Maciaszek; *Wydział Urbanistyki, Gospodarki Nieruchomościami i Geodezji – Waldemar Wiącek (naczelnik), Referat Gospodarki Nieruchomościami – Joanna Kasza (kierownik), Monika Latała, Bogusława Stefanik, Dorota Warchałowska, Marek Warchoł, Marcin Paluszek, Aneta Domagała, Katarzyna Krzystyniak; Referat Urbanistyki – Jarosław Tychanowicz (kierownik), Jarosław Markulis, Renata Paterak, Andrzej Urbański, Agnieszka Godek, Aneta Nycek, Monika Barzan; *Urząd Stanu Cywilnego – Robert Grygiel (kierownik), Lidia Burczyk (z-ca kierownika), Ryszard Chmaj (z-ca kierownika), Barbara Kręoa, Anita Gwóźdź; *Wydział Podatków i Kontroli Podatkowej – Anna Rzeźnik (naczelnik), Sylwia Sikora, Jolanta Węgrzyn, Lidia Dubiel, Wojciech Maciuba, Iwona Olter, Iwona Piechota, Edyta Głowania, Małgorzata Kusek, Grażyna Mazur, Ewelina Parys, Joanna Słomba, Magdalena Wiktor; *Biuro Zarządzania Kryzysowego – Zeno n Tokarski (kierownik), Dawid Babula; *Biuro Zamówień Publicznych – Małgorzata Basiak (kierownik), Magdalena Heller, Ewelina Lorenc, Judyta Barycz.
Straż Miejska w latach 1944-2018: Wiesław Barszcz, Tadeusz Błachowicz (komendant), Stanisław Błasiak, Gotfryd Bożek, Tomasz Czaja, Anna Dubiel, Tomasz Dusza, Roman Dziekan, Stefan Kiełb, Mirosław Kmieć, Bogusław Konik, Tadeusz Kowalski, Kazimierz Lewandowski (komendant), Krzysztof Lewandowski, Jan Maniak (komendant), Andrzej Miłoś, Arkadiusz Misiak (komendant), Stanisław Mroczek, Stefan Pieróg, Andrzej Rokoszak, Zygmunt Sokół, Eugeniusz Stefański (komendant), Jacek Szwedo, Zdzisław Szyfner, Zenon Tokarski.
Straż Miejska w latach 2023-: Arkadiusz Misiak (komendant), Wiesław Barszcz, Tomasz Czaja, Anna Dubiel, Tomasz Dusza, Paweł Kagan, Mirosław Kmiec, Krzysztof Lewandowski, Andrzej Miłoś, Jacek Szwedo.
URZĄD POWIATOWY, zob. RADA POWIATOWA
URZĄD PRACY, zob. POWIATOWY URZĄD PRACY
URZĄD REJONOWY, został utworzony w Mielcu 27 VIII 1990 r. Początkowo terenem jego działalności były: miasto Mielec, gmina Mielec (wiejska), miasto i gmina Kolbuszowa oraz gminy: Borowa, Cmolas, Czermin, Niwiska, Przecław, Raniżów, Stary Dzikowiec i Tuszów Narodowy. Kierownikiem został mianowany Leon Skiba, a zastępcą – Stanisław Moryl. Do realizowania zadań powierzonych urzędowi powołano 5 Oddziałów: Architektury i Nadzoru Budowlanego (kierownik – Jan Marzec), Geodezji i Gospodarki Gruntami (kierownik – Józef Jurkowski), Komunikacji (kierownik – Stanisław Cygan), Ochrony Środowiska (kierownik – Wiesław Magda) i Organizacyjny (kierownik – MarekPustułka) oraz Rejonowe Biuro Pracy (kierownik – Józef Malczyński). Siedzibę UR ulokowano w budynku przy ul. S. Żeromskiego 13, a następnie przeniesiono do willi przy ul. F. Chopina 16a i 16. W związku z protestami społecznymi mieszkańców Kolbuszowej i okolicy w lutym 1991 r. utworzono Urząd Rejonowy w Kolbuszowej, który objął działalnością: miasto i gminę Kolbuszowa oraz gminy: Cmolas, Niwiska, Raniżów i Stary Dzikowiec. W latach 90. dokonano kilku zmian personalnych. Po Leonie Skibie, który pełnił funkcję do 14 II 1997 r., kierownikiem UR był Józef Smaczny (15 II – 5 XI 1998 r.), a następnie Stanisław Głodzik (6 XI 1998 r. – 31 XII 1998 r.). Oddziałem Organizacyjnym od 1996 r. kierował Jan Kozek, Oddziałem Komunikacji od 1997 r. – Zbigniew Kmieć, a po przejściu Jana Marca na emeryturę w 1996 r. kierownikiem, Oddziału Architektury i Nadzoru Budowlanego został Apolinary Rzadkowski. Rejonowym Biurem Pracy kierowały Krystyna Jajkiewicz i Bogusława Fleszar. W 1993 r. po przekształceniu RBP na Rejonowy Urząd Pracy jego kierownikiem został Stanisław Stachowicz. Według stanu na dzień 31 XII 1998 r. w mieleckim UR zatrudnionych było 42 pracowników. W rezultacie reformy administracyjnej państwa od 1 I 1999 r. reaktywowano powiaty, w tym również mielecki, a na bazie Urzędu Rejonowego utworzono Starostwo Powiatowe w Mielcu.
Pracownicy w 1990 r.: Maria Adamczyk, Bogusława Borowiec,Maria Bartnik, Stanisław Babula, Stanisław Cygan (kier. Oddziału), Jacek Cija, Andrzej Ćwiok, Barbara Dębowska, Bogusława Fleszar, Józef Getinger, Iwona Gubernat, Maria Jarosz, Janina Jackowska, Józef Jurkowski (kier. Oddziału), Zbigniew Kmieć, Feliks Krajewski, Mieczysław Kruk, Wiesław Magda (kier. Oddziału), Józef Maryniak, Anna Mordec, Jan Marzec (kier. Oddziału), Edward Małek, Iwona Mojek, Andrzej Maciejczuk, Anna Pietruszka, Bogdan Pawłowski, Marek Pustułka (kier. Oddziału), Barbara Skop, Marek Świątek, Tadeusz Stachura (radca prawny), Jan Sojka, Krystyna Skotarek, Danuta Tarnowska, Anna Wydro, Krystyna Wnuk, Mieczysław Wdowiarz, Barbara Wilk, August Wiącek.
URZĄD SKARBOWY, powstał w 1919 r. na podstawie ustawy o tymczasowej organizacji władz i urzędów skarbowych z 31 VII 1919 r., uchwalonej w celu ujednolicenia systemu podatkowego na ziemiach polskich po odzyskaniu niepodległości. Podlegał Izbie Skarbowej w Krakowie. Funkcjonował do wybuchu wojny w 1939 r.W 1944 r. (lub 1945 r.) wznowiono jego działalność. W 1950 r. izby i urzędy skarbowe zostały zlikwidowane, a ich funkcje przejęły wydziały finansowe prezydiów rad narodowych. W Mielcu był nim Wydział Finansowy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Po reformie podziału administracyjnego państwa i likwidacji powiatów administrację skarbową tworzyły okręgowe zarządy dochodów państwa i kontroli finansowej, niezależne od organów administracji terenowej. Powrót do izb i urzędów skarbowych (w tym w Mielcu) nastąpił 1 I 1983 r. na podstawie ustawy z 29 XII 1982 r. o Urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych. Do jego zadań należą: ustalanie i pobór podatków i niepodatkowych należności budżetowych od jednostek gospodarki uspołecznionej, ustalanie i pobór podatków od jednostek gospodarki nieuspołecznionej i osób fizycznych, wykonywanie kontroli podatkowej, prowadzenie dochodzeń w sprawach karno-skarbowych, orzecznictwo UKS i egzekucja administracyjna. Siedzibą Urzędu został budynek przy ul. S. Żeromskiego 13. W latach 1983-1999 Urząd obejmował swym zasięgiem miasto Mielec oraz gminy: Borowa, Czermin, Mielec, Przecław i Tuszów Narodowy, a ponadto od 1 I 1999 r. miasto i gminę Radomyśl Wielki oraz gminy Padew Narodowa i Wadowice Górne. W 2013, 2014 i 2015 r. uzyskał tytuł „Urząd Skarbowy Przyjazny Przedsiębiorcy” w konkursie Business Centre Club i Ministerstwa.
Naczelnicy w latach 1983-2007: Jan Mycek (1983-2003), Bogdan Zygmunt Selwa (2003-2007), Jan Świętek (2007-2016), Urszula Zborowska (p.o. 2016-2017), Urszula Zborowska (2017-2018), Anna Paulina Głaz (2018-nadal).
URZĄD STANU CYWILNEGO (USC), organ administracji państwowej prowadzący rejestrację stanu cywilnego obywateli (m.in. w Mielcu) powstał na podstawie dekretu z dnia 25 IX 1945 r. i rozpoczął działalność od 1 I 1946 roku. Tym samym na terenie Polski zaczęła obowiązywać państwowa, powszechna i jednolita rejestracja stanu cywilnego.
*Historia rejestracji stanu cywilnego na ziemiach polskich jest ściśle związana z historią Kościoła Rzymskokatolickiego. Sobór Trydencki (1545-1563) zobowiązał parafie do prowadzenia rejestracji społeczności wyznaniowej w urzędowych księgach (metrykach) chrztów, ślubów i pogrzebów. Na ich podstawie wydawano zaświadczenia uwierzytelnione pieczęcią kościelną i były to dokumenty wiary publicznej. Po I rozbiorze Polski (1772), na ziem polskich, która znalazła się pod panowaniem cesarstwa austriackiego, podstawowym aktem prawnym określającym instytucje i sposób prowadzenia ksiąg metrykalnych był Patent Cesarski z dnia 20 lutego 1784 roku. Nakładał on na proboszczów obowiązek prowadzenia w parafiach trzech oddzielnych ksiąg: urodzeń (liber natorum), małżeństw (liber copulatorum) i zgonów (liber mortuorum), a także określał dane, jakie powinny zawierać te księgi. Ustawa z 25 maja 1868 roku o przywróceniu ustawodawstwa i sądownictwa w sprawach małżeńskich i o warunkowej możliwości zawierania małżeństw wobec władz świeckich, prawo do udzielania małżeństwa uzyskała władza państwowa szczebla powiatowego oraz władze gminne w Krakowie i we Lwowie. Urzędy te ogłaszały zapowiedzi, wystawiały również świadectwa ślubu, które przesyłały do parafii, do której należeli małżonkowie. Proboszcz, który zgłaszającym się do niego narzeczonym odmówił zgody na zawarcie małżeństwa, po otrzymaniu urzędowego świadectwa miał obowiązek zarejestrować ten związek małżeński w księdze metrykalnej. Prawo austriackie regulowało również zawieranie małżeństw mieszanych (różnych wyznań). Pierwszeństwo zapisu takiego związku miał duszpasterz, który pierwszy przyjął oświadczenie narzeczonych i udzielił błogosławieństwa. Od 1918 r. do końca 1945 r. obowiązywały dzielnicowe przepisy dotyczące rejestracji stanu cywilnego, pochodzące z okresu rozbiorów, oraz różne systemy rejestracji. Ujednolicenie przepisów dotyczących rejestracji stanu cywilnego odbyło się w ramach przeprowadzonej w latach 1945 -1946 reformy prawa cywilnego, która zmierzała do zastąpienia przepisów dzielnicowych nowymi przepisami jednolitymi dla całego kraju. Później wprowadzano szereg poprawek, ale dopiero wprowadzona w życie 1 III 1987 r. ustawa z 29 IX 1986 r. wniosła zmiany w prawie o aktach stanu cywilnego, ale nie naruszała ogólnych zasad charakteryzujących obowiązujący od 1946 roku system tej rejestracji. Istotną zmianę wprowadzono natomiast od 15 XI 1998 r. w związku z ratyfikacją Konkordatu zawartego między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską, pozwalająca na zawieranie małżeństw wyznaniowych ze skutkami cywilnymi. W Mielcu USC usytuowany był początkowo w strukturze Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, a następnie – Urzędu Miejskiego, a siedzibami były lokale władz miejskich przy ul. A. Mickiewicza 13 i ul. S. Żeromskiego 26.
Kierownicy w latach 1946-2021: Wojciech Jacek, Wacław Timorski, Józef Maksoń, Krystyna Skopińska, Lidia Burczyk, Robert Grygiel.
Zastępcy kierowników i pracownicy w latach 1946-2021: Lidia Burczyk, Anna Chatys, Ryszard Chmaj, Teresa Cisińska, Daniela Czerwińska, Anita Gwóźdź, Grażyna Kaleta, Barbara Krępa, Genowefa Królikowska, Stanisława Momot, Grażyna Rykowska, Maria Strąk, Małgorzata Zadora, Grażyna Żmuda.
URZĘDOWSKI JAN, kantor mielecki w latach 1709 – 1711.
USŁUGI, działalność gospodarcza osób fizycznych i prawnych polegająca na wykonywaniu świadczeń, które nie są wytwarzaniem dóbr materialnych (produkcją). Są jednym z głównych sektorów gospodarki narodowej (obok przemysłu i rolnictwa). Zatrudnienie w usługach jest syntetyczną miarą rozwoju gospodarczego.
Historia Dzieje usług wiążą się z działalnością grup ludzkich, toteż ich funkcjonowanie w Mielcu jest tak długie, jak jego historia. Gryfici-Mieleccy (właściciele w XV i XVI w.) starali się o rozwój miasta poprzez czasowe zwolnienia z podatków osób osiedlających się w Mielcu oraz stwarzali możliwości dla handlu (targi, jarmarki). Wśród pierwszych mieszkańców byli rzemieślnicy wykonujący usługi budowlane oraz rzemieślnicy, którzy łączyli produkcję z usługami. Warsztaty kowalskie i ślusarskie, krawieckie, kuśnierskie, szewskie, ciesielskie, murarskie, błoniarskie (później szklarskie), stolarskie, garncarskie, kotlarskie, rymarskie, siodlarskie, wikliniarskie czy złotnicze od początku swej działalności nie tylko wytwarzały nowe produkty, ale też naprawiały (choć w drugiej kolejności) uszkodzenia i uzupełniały ubytki. Potwierdzeniem obecności tych profesji w Mielcu jest wielokrotne występowanie w księgach metrykalnych nazwisk: Kowalski, Kowal, Krawiec, Kuśnierz, Szewc, Cieśla, Błoniarz, Garncarz, Kotlarz, Stolarz, Szklarz i Rymarz. (Nazwiska te są do dziś spotykane w Mielcu.) Zdarzało się też, że do miasta przybywali wędrowni rzemieślnicy, którzy chodzili od domu do domu i naprawiali zepsute przedmioty. Równocześnie rozwijała się działalność gospodarcza mająca głównie charakter usługowy. Byli to aptekarze, cyrulicy i balwierze, akuszerki (usługi medyczne i kosmetyczne), konowały (leczenie zwierząt), łaziebnicy, grabarze, murarze, wozacy i złotnicy. Już w XVI i XVII w. znana była działalność niektórych osób, m.in. Wojciecha Aptekarza (1595 r.), Adama Cyrulika (XVII w.), Stanisława Konowała (1629 r.), Katarzyny Konowałki (1675 r.), Jana Łaziebnika (1527 r.), Grigiela Złotnika, Jędrzeja Złotnika i Matiasa Złotnika (XVII w.). (Szerzej w haśle rzemiosło. Rozwijała się też działalność kupiecka. (szerzej w haśle handel w tomie 1. Codzienne handlowanie na rynku, cotygodniowe targi i doroczne jarmarki, święta i zabawy wytwarzały zapotrzebowanie na usługi gastronomiczne, toteż przy rynku powstała najpierw karczma, a później liczne wyszynki, także przy pobliskich ulicach. Większość z nich prowadzili Żydzi, którzy przybyli do Mielca pod koniec XVI w. Sporo osób wykonywało usługi związane z rolnictwem, hodowlą zwierząt (m.in. pasienie), sadownictwem i leśnictwem. Właściciele miasta posiadali bowiem duże majątki (tereny rolnicze, sady, lasy, stawy rybne) i ich prawidłowa eksploatacja wymagała dużego nakładu sił. Także wielu mieszczan mieleckich miało pola uprawne i sady, ale nie zawsze było w stanie podołać wszystkim obowiązkom. Osoby świadczące takie usługi w sposób fachowy były niekiedy przyjmowane na stałe, ale zdecydowana większość nie była dobrze wynagradzana, a często jedyną zapłatą było wyżywienie i miejsce do spania. O żywych tradycjach tych profesji świadczą takie nazwiska jak m.in. Bykowy, Dworak, Furman, Gaj, Gajewski, Gajowiec, Koniuszy, Leśniak, Leśniowski, Pasterz, Pastuszka, Ptasznik, Rybak, Rybarczyk, Sadowy, Sadowski, Świniuch, Woźnicki. Awans miasta na siedzibę powiatu mieleckiego (1853 r.) oraz autonomia Galicji i narodziny samorządu miejskiego (1867 r.), spowodowały rozwój nowych rodzajów usług. Pojawiły się bowiem urzędy z usługami administracyjnymi (zarząd gminny, starostwo powiatowe), instytucje związane z wymiarem sprawiedliwości (sąd, adwokaci, prokuratorzy), notariaty, poczta, instytucje finansowe (banki) i ubezpieczeniowe. Równocześnie poprawiały się usługi medyczne, bo choć już od połowy XVII w. działali w Mielcu pojedynczy wykształceni lekarze i aptekarze, to ich liczba wyraźnie wzrosła dopiero w 2. połowie XIX w. (Szerzej w haśle Służba zdrowia. Podobnie działo się w dziedzinie oświaty, zwłaszcza po rozdzieleniu szkoły mieszanej na męską i żeńską (1893 r.) i utworzeniu w 1905 r. c.k. Gimnazjum Państwowego. (Szerzej w haśle Szkolnictwo i oświata. Funkcje usługowe w dziedzinie kultury, kultury fizycznej i rekreacji podjęły stowarzyszenia, a zwłaszcza Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej (od 1868 r.), Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” (od 1893 r.) i kluby sportowe (od 1909 r.). W tym czasie pojawili się w Mielcu pierwsi fotografowie, a rodzina Jadernych (dwóch wybitnych fotografów) stała się wkrótce jednym z liderów życia kulturalnego miasta. Wyraźna poprawa w zakresie usług komunikacyjnych i transportowych nastąpiła po oddaniu do użytku w 1887 r. linii kolejowej Dębica-Rozwadów-Nadbrzezie ze stacją osobową i towarową w Mielcu. Stopniowo do usług transportowych wchodziły też automobile (samochody) osobowe i ciężarowe, m.in. w 1911 r. uruchomiono pierwszą linię międzymiastową osobową Mielec-Tarnów, w okresie międzywojennym czynne były prywatne linie autobusowe do Tarnowa, Dębicy i Tarnobrzega. Po zniszczeniach wojennych w latach 1914-1915 (wtedy przez Mielec kilkakrotnie przeszedł front), a później w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości ożywiły się usługi budowlane i remontowe. Światowy kryzys gospodarczy i kłopoty polskiej gospodarki na początku lat 30. XX w. dały się wyraźnie odczuć także w Mielcu. Kłopoty organizacyjne i finansowe przeżywały zarówno firmy produkcyjne i usługowe jak i obsługujące je instytucje. Tę sytuację w Mielcu diametralnie zmieniła rządowa decyzja o utworzeniu Centralnego Okręgu Przemysłowego i budowie w jego ramach fabryki samolotów w podmieleckiej Cyrance (1936-1939). Gwałtownie wzrosło zapotrzebowanie na różnego typu usługi, a zwłaszcza budowlane, transportowe i komunalne. Budowano nie tylko fabrykę i lotnisko oraz towarzyszącą im infrastrukturę, ale także osiedle mieszkaniowe (kolonię fabryczną) ze wszystkimi znanymi wówczas urządzeniami. Pojawiły się usługi nowego typu, m.in. mechanika pojazdowa, blacharstwo pojazdowe, instalatorstwo elektryczne, instalatorstwo sanitarne, obsługa maszyn produkcji rolnej, elektromechanika, galwanizatorstwo, wulkanizatorstwo i zegarmistrzostwo. W czasie okupacji hitlerowskiej (niemieckiej) w latach 1939-1944 największe firmy produkcyjne przejęli Niemcy, a zakłady usługowe pozostawiono w rękach miejscowych fachowców. W zimie 1939/1940 przybyli wysiedleńcy z Wielkopolski, z których kilkudziesięciu zajęło się prowadzeniem firm usługowych, m.in. handlowych, instalatorskich, fotograficznych i fryzjerskich. Duże zmiany nastąpiły po wyprowadzeniu Żydów z Mielca przez hitlerowców (9 III 1942 r.), bowiem do pustych domów wprowadzili się głównie Niemcy, folksdojcze i zniemczeni Ukraińcy, a wielu z nich przejęło pozostawione warsztaty żydowskie. W czasie okupacji niektóre mieleckie warsztaty były miejscami spotkań konspiracyjnych, a kilkadziesiąt osób prowadzących działalność usługową należało do ZWZ-AK. Czołowymi postaciami ruchu oporu byli: krawiec Stanisław Dolina – dowódca grup dywersyjno-sabotażowych, mechanicy samochodowi Jan Ortyl i Roman Ortyl, technik dentysta Władysław Kałoń, ślusarz Stanisław Mróz, kolejarz Tadeusz Magdaliński, nadleśniczy Paweł Puzio, kasjer Marian Turkowski oraz grupa nauczycieli. Udział w konspiracji kilku z nich przepłaciło życiem, m.in. Jan Ortyl, Tadeusz Magdaliński, Marian Turkowski. Po krótkiej przerwie, związanej z przejściem przez Mielec frontu (4-6 VIII) i ucieczką wszystkich związanych z niemieckimi okupantami, większość mieleckich właścicieli firm usługowych wznowiła działalność. Zawierucha wojenna sprawiła, że część przedwojennych firm, w tym wszystkie żydowskie, przestała istnieć. Do Mielca przybyło natomiast wielu Polaków z przedwojennych polskich ziem wschodnich i ci podejmowali pracę w przemyśle, rzemiośle i usługach. Nowa władza już od jesieni 1944 r. wspierała spółdzielczość, a z biegiem lat coraz ostrzej zwalczała prywatne firmy (m.in. „bitwa o handel”). Usługi zostały zdominowane przez spółdzielnie, a na początku lat 50. już tylko nieliczne osoby wykonywały usługi prywatne. Do większych zakładów pracy należały: Spółdzielnia „Konsum”, Spółdzielnia „PZL”, Spółdzielnia „Kolejarz i Drogowiec” i Spółdzielnia „Robotnik” (z tych czterech powstała w 1948 r. Powszechna Spółdzielnia Spożywców „Społem”), Kobieca Spółdzielnia Wyrobów Dzianych (później Spółdzielnia Pracy „Odzież”), Budowlana Spółdzielnia Pracy „Pion” (później Powiatowa Spółdzielnia Pracy Usług Wielobranżowych), Spółdzielnia Pracy Usług Różnych, Spółdzielnia Pomocnicza Szewców i Cholewkarzy (później Spółdzielnia Pracy „Pokój”), Gminne Spółdzielnie „Samopomoc Chłopska”, Spółdzielnia Pracy Piaskarzy „Dostawa” w Rzochowie, Rzemieślnicza Spółdzielnia Pracy Branży Skórzanej (później Spółdzielnia Pracy Usług Przemysłowych, a następnie Powiatowa Spółdzielnia Pracy Usług Wielobranżowych). Znana była też działalność filii i placówek spółdzielni z innych miast, m.in. Spółdzielni Pracy „Przewoźnik” z Dębicy (transport konny), Spółdzielni Pracy Usług Pralniczych „Malwa” w Rzeszowie, Krajowej Spółdzielni Pracy Usług Kominiarskich i Międzywojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Inwalidów w Rzeszowie (dozór mienia) oraz Przedsiębiorstwa Upowszechniania Prasy i Książki (później Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza Prasa-Książka-Ruch”). Dominacja spółdzielczości trwała, choć z kilkoma kryzysami, do końca lat 80. W tym czasie wielokrotnie zmieniano nazwy spółdzielni, dzielono je i łączono , tworzono różne struktury i podporządkowania. Stopniowe łagodzenie przepisów w latach 70. ośmielało ludzi kreatywnych, toteż szereg osób zwalniało się z państwowych zakładów (głównie WSK) i zakładało swoje firmy. W następstwie rozwoju technicznego powstały nowe rodzaje usług, m.in. naprawy sprzętu radiowego i telewizyjnego oraz artykułów gospodarstwa domowego, taksówki osobowe i bagażowe. Równocześnie od pierwszych lat powojennych rozwijały działalność usługową instytucje państwowe, a zwłaszcza Polskie Koleje Państwowe, Państwowa Komunikacja Samochodowa, Poczta i Telekomunikacja, szkoły, przedszkola i żłobki, szpitale i przychodnie lekarskie, biblioteki i Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji. Jeszcze innym torem następował rozwój usług kulturalno-artystycznych, sportowo-rekreacyjnych i turystycznych. W Mielcu główną rolę odgrywały Zakładowy Dom Kultury (później Robotnicze Centrum Kultury) i Fabryczny Klub Sportowy Stal, zorganizowane i finansowane przez WSK „PZL-Mielec”. Także spółdzielnie i inne zakłady pracy miały swoje placówki kultury (Osiedlowy Dom Kultury MSM, świetlice zakładowe). WSK i zakłady pracy organizowały też usługi medyczne, hotelarskie, wypoczynkowe (wczasy, kolonie) i turystyczne. Obok usług świadczonych przez zakłady działały na podstawie odrębnych przepisów kluby sportowe (MKS Gryf, LKS Tęcza, Smoczanka, Rzochowianka) oraz stowarzyszenia kulturalne o charakterze lokalnym (Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej, Towarzystwo Śpiewacze „Melodia”) i będące oddziałem powiatowym (miejskim), np. Towarzystwo Wiedzy Powszechnej (usługi oświatowe), Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze i Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej. Zdecydowane zmiany w zakresie usług wprowadziły 23 XII 1988 r. nowe przepisy o działalności gospodarczej, a głębokie przemiany ustrojowe po 1989 r. wyzwoliły przedsiębiorczość i aktywność obywatelską. Systematycznie rosła ilość prywatnych podmiotów gospodarczych, a zdecydowana ich większość miała charakter usługowy lub produkcyjno-usługowy. W 1989 r. zarejestrowano 1091 podmiotów, w 1991 r. – 2132, w 1993 r. – 3034, w 1995 r. – 3442, a w 1998 r. – 3834 i odtąd ich liczba oscylowała w granicach 3550-3800. Upadały spółdzielnie, z których utrzymały się jedynie Rzemieślnicza Spółdzielnia Wielobranżowa i Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Rosła natomiast liczba spółek prawa handlowego. W dziedzinie usług duży wzrost ilościowy nastąpił w handlu, gastronomii, transporcie, łączności i komunikacji, administracji, oświacie, służbie zdrowia, opiece społecznej, instytucjach finansowych (banki) i ubezpieczeniowych, wymiarze sprawiedliwości, gospodarce komunalnej, obsłudze rynku nieruchomości, gospodarce magazynowej. Zaktywizowały działalność organizacje społeczne (stowarzyszenia, organizacje religijne, partie i stronnictwa polityczne, komitety wyborcze). Rozwinęły się też usługi osobiste: pielęgniarskie i rehabilitacyjne, sportowe (siłownie, fitness-cluby), kosmetyczne i fryzjerskie. W pierwszych latach XXI w. w dziedzinie usług nastąpił duży wzrost ilościowy w handlu, gastronomii, transporcie, łączności i komunikacji, administracji, oświacie, służbie zdrowia, opiece społecznej, instytucjach finansowych (banki) i ubezpieczeniowych, wymiarze sprawiedliwości, gospodarce komunalnej, obsłudze rynku nieruchomości, gospodarce magazynowej. Zaktywizowały działalność organizacje społeczne (stowarzyszenia, organizacje religijne, partie i stronnictwa polityczne, komitety wyborcze). Rozwinęły się też usługi osobiste: pielęgniarskie i rehabilitacyjne, sportowo-rekreacyjne (siłownie, fitness-cluby, sale do zabaw dla dzieci), kosmetyczne i fryzjerskie. Ponadto upowszechniły się usługi związane z komputeryzacją, ochroną mienia i monitoringiem, doradztwem różnego typu, księgowością, reklamą i promocją oraz usługi rozrywkowe dla dzieci (duże sale zabaw).
USŁUGOWA, krótka (101 m) i ślepa ulica miejska w północnej części osiedla Borek. Służy jako droga dojazdowa do grupy domów jednorodzinnych. Zbiega się z inną podobną ulicą Jesionową. Od 2003 r. posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki po obu stronach. Miejscowi wnioskodawcy nazwy przewidywali rozwój różnych usług na tym terenie i stąd nazwa inna od przyjętego dla ulic z tej części osiedla klucza nazw gatunków drzew.
USŁUGOWO – WYTWÓRCZA SPÓŁDZIELNIA PRACY „PRZYSZŁOŚĆ”; powstała na zebraniu założycielskim 12 XII 1952 r. jako Spółdzielnia Pracy Usług Różnych (SPUR). Początkowo prowadziła dwa zakłady usługowe –fryzjerski i przeładunkowy, a w maju 1953 r. skupiała już 7 zakładów usługowych. 30 VII 1953 r. połączyła się z SPUR w Tarnobrzegu, utrzymując siedzibę główną w Mielcu. Fuzja ta trwała do 1956 r., bowiem wtedy spółdzielnia tarnobrzeska usamodzielniła się. Do mieleckiej spółdzielni przyłączały się natomiast niewielkie zakłady usługowe, które nie były w stanie utrzymać się samodzielnie. 9 XI 1956 r. – na polecenie wojewódzkich władz spółdzielczych – przejęto kilka zakładów usługowych od Rzemieślniczej Spółdzielni Pracy w Mielcu i zakłady usługowe krawieckie od Spółdzielni Pracy Konfekcyjnej im. M. Fornalskiej w Mielcu. Nie udało się jednak w pełni zintegrować zakładów wywodzących się z różnych środowisk spółdzielczych. Przeszkodą w rozwoju były też częste zmiany zarządu. Podejmowano próby unormowania sytuacji poprzez zmiany organizacyjne, m.in. przyjęcie nazwy Powiatowa Spółdzielnia Pracy Usług Rzemieślniczych i uchwalenie nowego statutu (18 V 1959 r.), zmianę nazwy na Powiatowa Spółdzielnia Pracy Usług Wielobranżowych wraz ze zmianą statutu (30 VI 1962 r.), a także połączenie się ze Spółdzielnią Pracy Usług Przemysłowych w Mielcu, z pozostawieniem nazwy własnej (1 I 1964 r.) oraz przyjęcie nazwy „Przyszłość” (28 VI 1966 r.). Spółdzielnia miała wówczas 36 zakładów usługowych, w których pracowało około 180 osób. Po kolejnych zmianach kadrowych i organizacyjnych rok 1966 zamknięto zyskiem 180 tysięcy zł. Od tego czasu rozpoczął się dynamiczny rozwój „Przyszłości”. Przeprowadzono szereg remontów i modernizacji zakładów. Uzupełniono i unowocześniono park maszynowy. Wprowadzono współzawodnictwo pracy o tytuł przodującego zakładu usługowego. Po tych gruntownych zmianach w 1969 wypracowano zysk roczny w wysokości 1 miliona zł. W klasyfikacji na najlepszą spółdzielnię pracy usług wielobranżowych mielecka „Przyszłość” zdobyła 1. miejsce w województwie rzeszowskim i 4. miejsce w kraju. Podobne wyniki osiągnęła w 1971 r. Optymistyczne krajowe prognozy w sprawie dalszego rozwoju produkcji i usług sprawiły, że 22 VI 1973 r. postanowiono powiększyć potencjał poprzez połączenie się z coraz gorzej prosperującą Wielobranżową Spółdzielnią Pracy „Pokój”, zachowując za obopólną zgodą nazwę „Przyszłość”. Po roku udało się scalić spółdzielnie i przyjąć program rozwoju adekwatny do coraz większych możliwości. Rozbudowano obiekty na terenie bazy przy ul. T. Kościuszki. Dla potrzeb zakładów usługowych wybudowano dwukondygnacyjne pawilon przy ul. L. Waryńskiego (dziś ul. Sandomierska) i ul. K. Pułaskiego oraz kilka parterowych pawilonów w centralnych osiedlach miasta. Rozwinięto ruch racjonalizatorski. Pomyślnie i na szeroką skalę kooperowano z WSK Mielec i innymi przedsiębiorstwami w Mielcu i okolicy. „Przyszłość” włączała się też do wielu akcji społecznych, m.in. na rzecz placówek oświatowych i opiekuńczych. Po likwidacji powiatów, w tym mieleckiego, władze wojewódzkie zreorganizowały spółdzielczość usługową, a w Mielcu powołały Oddział Wojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Pracy w Rzeszowie. Tą decyzją znacznie ograniczono samodzielność terenowych spółdzielni i spowolniono ich rozwój. Od 1977 r. rozpoczęło się niepokojące zjawisko zmniejszania się ilości zakładów usługowych (ze 118 w styczniu do 100 w grudniu). Mimo to prosperowano nadal pomyślnie. Wybudowano kolejne pawilony usługowe, sukcesywnie unowocześniano wyposażenie zakładów. Znacznie powiększono ilość własnych środków transportu oraz wybudowano warsztat samochodowy. Przyłączono się też do rozbudowy Ośrodka Wypoczynkowego w Woli Zdakowskiej, wykonując trzy domki z 12 miejscami noclegowymi. Po kilku latach funkcjonowania Wojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Pracy w Rzeszowie okazało się, że nie spełnia należycie powierzonych zadań i 1 VII 1979 r. została zlikwidowana, a poszczególnym spółdzielniom przywrócono względną samodzielność. W Mielcu przyjęto nazwę Usługowo-Wytwórcza Spółdzielnia Pracy „Przyszłość”. Perturbacje kadrowe w zarządzie, spowodowane ingerencją Wojewódzkiego Związku Spółdzielczości Pracy, zmuszenie do przekazania części zakładów innym spółdzielniom i strajki załogi w 1980 r. poważnie zdestabilizowały funkcjonowanie mieleckiej spółdzielni. W latach 1980-1984 jej potencjał nie był wykorzystywany w pełni, gdyż w warunkach krajowego kryzysu społeczno-gospodarczego coraz częściej występowały dotkliwe braki w zaopatrzeniu materiałowym. Negatywny wpływ miały też pogarszające się relacje z kooperantami, wynikające z niedotrzymywania terminów i zatorów płatniczych. W 1985 r. uroczyście obchodzono 35-lecie „Przyszłości”. Z tej okazji ufundowano jej sztandar, a wielu zasłużonych pracowników uhonorowano wysokimi odznaczeniami państwowymi. W następnych latach systematycznie pogarszała się sytuacja ekonomiczna. Ujawniono nadużycia finansowe. Rosło zadłużenie wobec dostawców, ale równocześnie powiększała się liczba dłużników. Coraz częściej brakowało środków finansowych na płace. 28 XI 1989 r. bank odmówił kredytowania Spółdzielni. Zmniejszano zatrudnienie (1989 – 398 osób, 1990 – 193 osoby). W 1990 r. – po ujawnieniu wielkości długu (1 miliard zł) innych firm wobec „Przyszłości” – Bank Spółdzielczy podjął się ją finansować i udzielił kredytu w wysokości 200 milionów zł. Nie przyniosło to większych efektów, toteż Spółdzielnia rozpoczęła likwidowanie zakładów produkcyjnych i usługowych oraz wielu stanowisk w administracji. W latach 1991-1992 sytuacja nadal dramatycznie się pogarszała. 5 II 1993 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie przyjęło wniosek o postawienie Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość” w stan likwidacji. Proces ten przeprowadzono od 1 III 1993 r. do 8 XI 1995 r., a do załatwienia pozostałych czynności ustanowiono syndyka masy upadłościowej.
Prezesi: Kazimierz Barański (1952-1953), Czesław Zaradniewicz (1953-1954), Stanisław Sadowski (1954-1957), Aniela Kulczyńska (1957-1958), Jan Stankiewicz (1958-1959), Czesław Żelasko (1959-1960), Jan Rusek (1960-1963), Edward Żywiecki (1963-1965), Jan Magda (1965-1979), Jan Wilusz (1979-1982), Ryszard Janeczek (1982-1987), Władysław Kowalski (1987-1989), Andrzej Grzelak (1989-1990), Michał Rzeźnik (1990-1992), Wacław Świerczyński (1992-1993).
USZACKI ANTONI, urodzony 23 V 1903 r. w Pułtusku, syn Kazimierza i Antoniny z Grotkowskich. Uczęszczał do Średniej Szkoły Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda. Należał do harcerstwa i Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r. W latach 1919-1924 pracował w Biurze Technicznym Zakładów Mechanicznych E. Plage i T. Laśkiewicz w Lublinie jako kreślarz i technik konstruktor. W 1924 r. został powołany do służby wojskowej i skierowany do Biura Konstrukcyjnego Wojskowej Centrali Badań Lotniczych w Warszawie, gdzie zajmował się m.in. konstrukcją podwozia samolotu WZ-X oraz opracował projekt szybowca lotni KSL-I. (Powstały 3 sztuki tego szybowca.) Po odbyciu służby powrócił do Lublina i brał udział w pracach nad konstrukcją samolotu wywiadowczo-bombowego Lublin R-VIII oraz skonstruował z J. Dąbrowskim doświadczalny samolot sportowy DUS-III (słynny „Pta-Pta”), który wykonano w 1928 r. W tym roku przeszedł do Podlaskiej Wytwórni Samolotów (PWS) i tam projektował (wspólnie z innymi konstruktorami) nowe typy samolotów o różnym przeznaczeniu: PWS-20 (pasażerski), PWS-22 B3N i PWS-23 B3N (bombowe nocne), PWS-19 (rozpoznawczo-bombowy), PWS-17 M2 (myśliwski eskortująco-patrolowy), PWS U-6 (towarzyszący), PWS-52 (sportowy), PWS-54 (pasażerski) i PWS-42 (myśliwski). Kierował zespołem, który dokonał modyfikacji konstrukcji angielskiego samolotu Avro 621 „Tutor” i nazwano go PWS-18. (Wyprodukowano 45 sztuk tego samolotu.) Był też szefem zespołu opracowującego licencyjną dokumentację seryjną samolotu RWD8pws dla potrzeb polskiego lotnictwa. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej w Klubie Lotniczym PWS, pełniąc różne funkcje w jego zarządzie. Uzyskał kategorię „C” pilota szybowcowego, uprawnienia instruktorskie i licencję pilota samolotowego (1932). Uczestniczył w zawodach samolotowych i jako pilot kilkakrotnie uplasował się w ścisłej czołówce. Pełnił też funkcję komisarza technicznego Komisji Sportowej Aeroklubu RP. Propagował sporty samolotowe i modelarstwo wśród młodzieży. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Białej Podlaskiej i działał w konspiracyjnym wydziale lotniczym AK. W latach 1948-1950 pracował w wytwórni samolotów w Mielcu jako kierownik Biura Przygotowania Produkcji samolotu CSS-13 na licencji radzieckiej PO-2. W 1950 r. otrzymał przeniesienie służbowe do Fabryki Kotłów Wysokoprężnych i Parowozowych w Sosnowcu, a wkrótce został starszym projektantem w Biurze Konstrukcyjnym Maszyn Górniczych. Po uzyskaniu tytułu inżyniera mechanika na Politechnice Wrocławskiej (1957) pracował w firmie „Seperator” w Katowicach jako projektant. Na emeryturę przeszedł w 1971 r. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Honorowym Odznaczeniem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Zmarł 7 II 1986 r. w Sosnowcu. Spoczywa na cmentarzu w Sosnowcu.
UZAR WŁADYSŁAW WILHELM, urodzony 15 XII 1912 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1931 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1936 r., uzyskując tytuł magistra. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie oraz w 80. pułku piechoty w Słonimie. W latach 1937-1938 pracował jako aplikant w mieleckim sądzie. Przed wybuchem II wojny światowej został ponownie powołany do służby wojskowej. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i w Stanisławowie został internowany. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało mu się uciec i powrócić do Padwi. Podjął pracę w mieleckim oddziale Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych. W maju 1940 r. włączył się do działań konspiracyjnego Związku Walki Zbrojnej. Posługiwał się pseudonimami „Rewicz” i „Sęp”. Został mianowany komendantem SOP-u, a następnie WSOP-u (Wojskowej Służby Ochrony Powstania). Od maja 1944 r. był oficerem wywiadu Inspektoratu AK Tarnobrzeg. Po wojnie ujawnił się i został zweryfikowany do stopnia starszego kapitana piechoty. Podjął aplikację sądową w Krakowie i tam zdał egzamin sędziowski w 1948 r. Pracował w szeregu instytucji krakowskich, m.in. w sądownictwie i Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego. Zmarł 17 VII 1983 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej, zgodnie z wielokrotnie wyrażaną wolą.