TABASZ WŁADYSŁAW, urodzony 6 III 1957 r. w Dębicy, syn Stanisława i Bronisławy z domu Sikora. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Ropczycach z maturą w 1976 r. W roku szkolnym 1976/1977 uczył w Szkole Podstawowej w Brzezinach, a następnie w latach 1977-1980 był inspektorem w Banku Spółdzielczym w Wielopolu Skrzyńskim. Od 1980 r. do 1990 r. pracował w Banku Gospodarki Żywnościowej w Warszawie jako lustrator z uprawnieniami biegłego do badania rocznych bilansów banków. W latach 1986-1992 mieszkał w Mielcu i m.in. odbywał praktykę prawniczą w Sądzie Rejonowym w Mielcu. Współpracował z Towarzystwem Śpiewaczym „Melodia” im. Stanisława Lachmana w Mielcu i organizował kontakty „Melodii” z Brzezinami – miejscem urodzin patrona Towarzystwa. W 1987 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra prawa. W 1990 r. został wybrany na wójta gminy Wielopole Skrzyńskie i pełnił tę funkcję do 1992 r. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Wschodni Bank Cukrownictwa w Lublinie Oddział w Ropczycach (1992-1994, dyrektor) i Bank Gospodarki Żywnościowej (1994-1995, pełnomocnik prezesa ds. organizacji Rzeszowskiego Banku Regionalnego). Od 1995 r. pracuje w Delegaturze Najwyższej Izby Kontroli w Rzeszowie, w latach 1995-1998 jako wicedyrektor i od 1999 jako doradca prawny. Równocześnie od wielu lat prowadzi działalność naukową i dydaktyczną. W latach 2001-2009 był adiunktem w Wyższej Szkole Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie i po jej przekształceniu – w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. W 2004 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie socjologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a w 2007 r. ukończył podyplomowe studia w zakresie pedagogiki na Uniwersytecie Rzeszowskim. Od 2010 r. do 2014 r. pełnił funkcję dziekana Wydziału Zamiejscowego w Krośnie Staropolskiej Szkoły Wyższej w Kielcach. W 2011 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego (docenta) nauk humanistycznych w zakresie historii na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Preszowskiego (Słowacja) i otrzymał tytuł profesora Wyższej Szkoły Ekonomii i Turystyki w Kielcach (później Staropolska Szkoła Wyższa). Jest autorem ponad stu publikacji i opracowań o tematyce regionalistycznej, prawnej, historycznej i społecznej oraz promotorem i recenzentem ponad 300 prac magisterskich i licencjackich, a także recenzentem kilkunastu publikacji naukowych wydanych w Polsce oraz na Węgrzech i Słowacji. Jego pozazawodową pasją społeczną jest Ochotnicza Straż Pożarna. Od 1972 r. należy do OSP w Brzezinach, od 1999 r. wchodzi w skład Komisji Historycznej ZG ZOSP RP w Warszawie i kolegium redakcyjnego Zeszytów Historycznych ZOSP RP w Warszawie. Od 2002 r. pełni funkcję wiceprezesa ZOW ZOSP RP w Rzeszowie. W 2002 r. opublikował książkę Ochotnicze Straże Pożarne Podkarpacia na przełomie tysiącleci (Tyczyn 2002), w której zamieścił m.in. informacje o wszystkich OSP w powiecie mieleckim. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Ratowanie Życia i Ochronę Mienia”, Złotym Znakiem Związku OSP RP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem Honorowym im. Bolesława Chomicza i Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
TABEAU FERDYNAND, inspektor szkolny w Mielcu w latach 70. XVIII w.
TABLICA NA BUDYNKU I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. S. KONARSKIEGO, przy wejściu do budynku od ul. Jędrusiów. Nad dwuczęściową tablicą umieszczono odlew popiersia ks. S. Konarskiego. Treść I części tablicy: „Dokładajcie wszelkich starań kształcąc serce – cnotami, umysł – naukami, ciało – ćwiczeniami.” Treść części II tablicy: „Pamięci wszystkich: założycieli, nauczycieli, pracowników, uczniów, absolwentów oraz osób związanych z Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu”. Tablicę wmurowano 30 września 2005 roku z okazji setnej rocznicy powstania szkoły.
TABLICA NA BUDYNKU NR 42 PRZY UL. H. SIENKIEWICZA, na ścianie południowej. Treść: „Gloria Tibi Trinitas. W tym miejscu, w latach 1760-1783, istniał kościół i klasztor Zakonu Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników (Trynitarze), ufundowany przez Helenę z Potockich Morsztynową, erygowany przez Biskupa Krakowskiego Kajetana Ignacego Sołtyka. Czcigodna tutaj statua Mieleckiego Pana Jezusa Nazareńskiego znajduje się w Krywiczach (obecnie Białoruś). Jezu Nazareński wykupiony, wybaw nas od naszych zniewoleń. Na wieczną rzeczy pamiątkę Mielczanie 17 II 2008 r. Fundatorzy Lidia i Andrzej Przygoda”.
TABLICA UPAMIĘTNIAJĄCA TRAGEDIĘ LOTNICZĄ POD SMOLEŃSKIEM, została umieszczona przy Ścianie Katyńskiej na murze okalającym bazylikę mniejszą św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. Wykonał ją mielczanin Sebastian Gwoździowski. Treść tablicy: „Pamięci 96 ofiar katastrofy lotniczej w Smoleńsku 10 IV 2010 r.: Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego i jego małżonki Marii Kaczyńskiej oraz polskiej delegacji, a w jej składzie posła ziemi mieleckiej Leszka Deptuły, lecących na uroczystość 70 rocznicy zbrodni katyńskiej. Mielec, 15 IV 2010 r. Społeczeństwo Miasta Mielca”. Uroczystość odsłonięcia oraz poświęcenia tablicy i kolejnych tabliczek na Ścianie Katyńskiej odbyła się 15 IV 2010 r.
TABLICA UPAMIĘTNIAJĄCA TRAGEDIĘ LOTNICZĄ W CARACAS, umieszczona na kamieniu położonym na zieleńcu za bramą główną SSE EURO-PARK MIELEC, po prawej stronie ulicy głównej. Wykonana jest z brązu przez firmę Metalodlew SA w Krakowie. Treść tablicy: „Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci. W. Szymborska; Pamięci ofiar katastrofy lotniczej 12 lipca 2001 w Wenezueli, w której zginęli przedstawiciele polskiej delegacji: Stanisław Padykuła wiceprezes ARP, Pracownicy Polskich Zakładów Lotniczych – prezes Daniel Romański, Jan Sęk, Andrzej Koper, Piotr Bień oraz ośmiu obywateli Wenezueli; w 10 rocznicę Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. oraz przyjaciele”. Ponadto w dolnym lewym rogu umieszczono logo ARP. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 15 VII 2011 r.
TABLICE PAMIĄTKOWE ZBIOROWE, tablice upamiętniające ważne wydarzenia lub grupę osób. Są wykonane z trwałego materiału, najczęściej z granitu lub marmuru.
*Bazylika mniejsza p.w. św. Mateusza:
1) Tablice Katyńskie na przykościelnym murze od wewnątrz, przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki (odrębne hasło).
2) Tablica na wewnętrznej stronie muru przykościelnego przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki, treść: „Mieszkańcom Ziemi Mieleckiej deportowanym na roboty przymusowe do III Rzeszy, tam zmarłym, zamordowanym i zaginionym, w 55 rocznicę zakończenia II wojny światowej. Mielec, 8 V 2000 r. Stowarzyszenie Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę – Region Mielec. Obok napisów umieszczono znak Stowarzyszenia i herb miasta Mielca. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był zarząd Stowarzyszenia – Region Mielec. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 8 V 2000 r.
3) Tablica na wewnętrznej stronie muru przykościelnego przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki, treść: „W 60 rocznicę wybuchu II wojny światowej 1939-1945 żołnierzom WP poległym na Ziemi Mieleckiej Mielec 1 IX 1998 Kombatanci i radni miasta i powiatu mieleckiego”. W górnej części tablicy umieszczono dwa znaki wojskowe i krzyż z gałązką. Inicjatorami i zleceniodawcami upamiętnienia byli kombatanci i członkowie rodzin poległych żołnierzy. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 1 IX 1998 r.
4) Tablica na wewnętrznej stronie muru przykościelnego przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki, treść: „Pamięci rodaków pomordowanych na Polskich Ziemiach Wschodnich w latach 1939-1945 AK Znak Polski Walczącej 1994”. Z lewej strony napisu umieszczono krzyż. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był Zarząd Oddziału ŚZAK w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 10 IX 1994 r.
5) Tablica na wewnętrznej stronie muru przykościelnego przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki, treść: „Pamięci żołnierzy górników represjonowanych w latach 1949-1959, którzy ponieśli śmierć w czasie odbywania przymusowej służby wojskowej w batalionach pracy Koledzy Mielec 1 IX 1999 r.” W lewym górnym rogu umieszczono znak Związku Żołnierzy-Górników, a po prawej stronie rycinę przedstawiającą św. Barbarę. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był Zarząd Regionu Związku Żołnierzy Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 1 IX 1999 r.
6) Tablica na wewnętrznej stronie muru przykościelnego przy wejściu od ul. Bł. ks. Romana Sitki, treść: „Hołd Polakom, którzy zginęli na Syberii w czasach zaborów carskich i deportacji przez NKWD w latach 1939-1956 składa: Związek Sybiraków w Mielcu Przechodniu! Gdy nas zabraknie, hołd oddaj Im ty. 17.09.2000” W lewym górnym rogu rycina przedstawiająca Matkę Bożą z Dzieciątkiem, w prawym dolnym rogu – znak Związku Sybiraków. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był zarząd Związku Sybiraków w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 17 IX 2000 r.
*Budynek I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego przy ul. Jędrusiów:
1) Tablica na ścianie od ul. T. Kościuszki. W górnej części tablicy napis: Polsce wierni, a pomiędzy tymi słowami imitacja flagi biało-czerwonej z orłem pośrodku. Poniżej tekst: „W hołdzie działaczom młodzieżowych organizacji antykomunistycznych tworzonych w latach 1946-1951 przez uczniów szkół mieleckich: „Stalowi Polacy” i „Wolność i Sprawiedliwość”, wyrosłych z konspiracyjnego „Związku Przyszłych Polskich Żołnierzy” i harcerskiego zastępu „Rysiów”. Życie w walce oddał Roman Stachiewicz. Po rozpracowaniu przez komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa za swoje dążenia do wolnej Polski młodzi patrioci otrzymali wyroki od 2 do 15 lat więzienia zaś Józef Umiński został skazany na dożywocie. Instytut Pamięci Narodowej 2019”. Uroczystość odsłonięcia tablicy odbyła się w Narodowym Dniu Pamięci Żołnierzy Wyklętych 1 III 2019 r.
*Budynek Sądu Powiatowego przy ul. T. Kościuszki
1) Tablica po prawej stronie głównego wejścia od ul. T. Kościuszki, treść: „Tu w okresie największego terroru hitlerowskiego w dniu 29 III 1943 r. oddział partyzancki „Jędrusie” i żołnierze Armii Krajowej dokonali zbrojnego uwolnienia około 180 więźniów z rąk gestapo. Tablicę tę w miejscu bohaterskiego czynu umieściło społeczeństwo miasta Mielca”. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był Obywatelski Komitet Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia tablicy, ale o innej treści, odbyła się 29 III 1960 r. W latach 70. i 80. treść tablicy – niewymieniająca „Jędrusiów” i żołnierzy AK jako uczestników akcji – była coraz ostrzej krytykowana i została zmieniona na wyżej cytowaną.
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 2 („Łojczykówka”)
Tablica na ścianie od ul. A. Mickiewicza. W górnej części tablicy – rycina orła, a pod nią tekst polski : „Pamięci obywateli polskich narodowości żydowskiej, którzy 9 marca 1942 roku zostali zgromadzeni przez niemieckie formacje policyjne na mieleckim rynku, a następnie wywiezieni na teren dystryktu lubelskiego. W czasie deportacji Niemcy dokonali masowych zbrodni zabijając kilkuset Żydów. Pozostali Żydzi w większości stracili życie w niemieckich obozach zagłady. Była to pierwsza deportacja w ramach akcji Reinhardt na terenie generalnego gubernatorstwa”. Pod tekstem polskim – tekst w języku angielskim. Uroczystość odsłonięcia tablicy odbyła się 9 marca 2022 r. w 80. rocznicę deportacji.
*Cmentarz komunalny przy ul. Królowej Jadwigi
1) Napis na obelisku Sybiraków: „Polakom zesłanym na Sybir w latach 1600-1956 Rodacy”.
2) Tablica na cokole obelisku, treść: „Inicjator: Związek Sybiraków w Mielcu. Projektowała Bronisława Blukot.” Wykonawcą upamiętnienia była Firma Usługi Komunalne Zadaj J.–Rusek D.–Gardolińska A. Obelisk odsłonięto i poświęcono 22 X 2003 r.
*Cmentarz parafialny przy ul. H. Sienkiewicza:
1) Tablica na mogile zakładników złotnickich, sektor A, treść: „Mogiła zbiorowa 10 zakładników rozstrzelanych przez hitlerowców w Złotnikach w dniu 3 XI 1943 r. Zginęli wówczas: Rudolf Auriga, Józef Czernik, Stanisław Drupka, Franciszek Gut, Władysław Kyc, Stefan Ożóg, Bronisław Pryjda, Józef Pryjda, Jan Różański, Franciszek Sieradzki. Cześć Ich pamięci!” Inicjatorem upamiętnienia był Jan Magda – prezes Koła ZBoWiD w Mielcu. Wykonanie tablicy zostało zlecone przez Wydział Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego w Mielcu. Autorem projektu był art. plastyk Henryk Momot, a wykonawcą – Zenon Gwoździowski. Montaż tablicy na kamieniu z piaskowca nastąpił w październiku 1986 r.
2) Tablice (3) na mogile zakładników z Mielca i Dębicy rozstrzelanych w Charzewicach 20 X 1943 r. oraz żołnierzy AK, sektor B. Treść tablicy środkowej: „Żyliście jak żołnierze. Zmarliście jak rycerze, co twardo na swym posterunku stali. Życie oddaliście w ofierze –wszyscy Was kochali. Pomnij przechodniu, że to twarda droga. Wznieś modły swoje za Nimi do Boga”. Nad napisem umieszczono Odznakę Grunwald-Berlin. Treść tablicy lewej: „Ortyl Jan plut. AK 31 lat, Mikuła Tadeusz plut. AK 28 lat, Hillebrand Adam żołn. AK 27 lat, Gaweł Jan – rozstrzelani w Charzewicach 20.10.1943 r.” Treść tablicy prawej: „Fryc Stanisław ps. Mojek ppor. AK lat 26 zginął w akcji bojowej 19.08.1943 r. w Mielcu, Lubera Ignacy lat 57 rozstrzelany w Charzewicach 20.10.1943 r., Lubera Jan lat 22 rozstrzelany w Charzewicach 20.10.1943 r.”. Inicjatorem sprowadzenia zwłok do Mielca i umieszczenia w zbiorowej mogile w październiku 1947 r. była grupa kolegów i krewnych zamordowanych. Autor projektu i wykonawca nieznani. Tablice kilkakrotnie odnawiano, ostatni raz – tablicę środkową – w 2007 r. (Sebastian Gwoździowski).
3) Tablica na zbiorowej mogile żołnierzy polskich poległych w kampanii wrześniowej 1939 r., sektor H, treść: Bohaterskim żołnierzom Wojska Polskiego poległym w walce z okupantem hitlerowskim w kampanii wrześniowej 1939 r. Społeczeństwo miasta Mielca.” Inicjatorem upamiętnienia była Miejska Rada Narodowa w Mielcu. Tablicę wykonano w latach 40., później kilkakrotnie odnawiano.
4) Tablica na mogile zbiorowej pracowników PZL WP-2 – ofiar nalotu i bombardowania samolotów Luftwaffe 2 IX 1939 r., sektor
J, treść: „Polegli na polu chwały w dniu 2 IX 1939 r. w czasie nalotu wroga na PZL Mielec: Stefan Cieśla, Stanisław Kulas, Aniela Kozdrowicz, Kazimierz Skulski, Stanisław Ortyl, Stanisław Kopera. Cześć Ich Pamięci. Społeczeństwo Mielca.” Inicjatorem wzniesienia obelisku i tablicy był Józef Ortyl i inni pracownicy WSK Mielec w 1975 r. Autor projektu i wykonawca – nieznani.
*Cmentarz żołnierzy radzieckich przy ul. Wolności
1) Tablica metalowa na płycie z listą nazwisk poległych żołnierzy (po lewej stronie pomnika), treść: „Tutaj pochowano 2291 żołnierzy i oficerów armii radzieckiej, którzy polegli w walkach o wyzwolenie miasta i ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej”. Poniżej tekst w języku rosyjskim. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia były władze polityczne i administracyjne powiatu mieleckiego i miasta Mielca w 1947 r.
2) Tablica metalowa (poniżej tablicy 1), treść: Ewidencja pochowanych żołnierzy armii radzieckiej znajduje się w Urzędzie Miejskim Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Mielcu ul. Żeromskiego 26, tekst w językach polskim i rosyjskim.
Obie tablice kilkakrotnie wymieniano, ostatni raz w latach 90. Treści tablicy 1. nie zmieniano.
*Cmentarz żydowski przy ul. Jadernych
1) Tablica w cokole obelisku, treść: „Pamięci pomordowanych przez hitlerowców w czasie II wojny światowej obywateli polskich narodowości żydowskiej z Mielca i okolic. Fundator Rachela Sussman 1993”.
2) Tablica j.w. w języku angielskim.
*Cmentarz żydowski przy ul. Z. Nałkowskiej
1) Tablica (obelisk) z piaskowca, treść: „Pamięci trzystu Żydów ofiar barbarzyństwa hitleryzmu w latach 1939-1945”. Poniżej – tekst w języku hebrajskim. Na dole tablicy napis: „Cmentarz żydowski założony przez gminę żydowską w Mielcu, zniszczony w latach 1939-1945 przez hitlerowców.” Inicjatorzy i wykonawcy upamiętnienia – nieznani.
*Cmentarz żydowski przy ul. Wspólnej
1) Tablica o treści: „Pamięci obywateli miasta Mielec pochodzenia żydowskiego pomordowanych przez nazistów 9 marca 1942 r. spoczywających w tym miejscu.” Powyżej tekstu polskiego – tekst w języku hebrajskim, poniżej – tekst w języku angielskim. Inicjator i fundator upamiętnienia – Józef Rubin z Kanady.
*Gmach gimnazjalny przy ul. J. Kilińskiego:
1) Tablica na korytarzu I piętra, treść: „AEDES HAE SUMPTU CIVITATIS MIELECENSIS ERECTALE DIE TERTIA DECEMBRIS MDCCCCXII SOLEMNITER DEDICATAE LITTERIS ET ARTIBUS COLENDIS OBLATAE”. (Znaczy to: „Budynek ten wybudowany z datków mieleckich obywateli dnia 3 grudnia 1912 roku uroczyście poświęcony Bogu został przeznaczony dla uprawiania nauki i sztuki.” Tłumaczenia tego tekstu dokonał ks. Władysław Burek. Na tablicy jest jedynie tekst po łacinie.) Tablicę odsłonięto w czasie uroczystości oddania gmachu gimnazjum do użytku 3 XII 1912 r.
2) Tablica na pierwszym półpiętrze, treść: „Młodzież Gimnazjum w Mielcu wiecznej pamięci poległych w walkach o niepodległość Polski w latach 1914-1920 tablicę tę poświęca. Prof. Ziemski Józef +1915, Barycki Adam Jan kl.VIII l.21 +1914, Bieniek Józef kl. III l.16 +1914, Busztyn Józef kl.VI l.18 +1914, Brożonowicz Tadeusz kl.VI l.22 +1917, Chrobaczyński Henryk kl.V l.18, Dziewit Franciszek kl.VII l.20, Fladerer Kazimierz kl.IV l.18 +1920, Gardulski Zygmunt kl.VII l.18 +1920, Hyjek Stanisław kl.VIII l.23, Kania Józef kl.V l.17 +1915, Kaszuba Franciszek kl.VIII +1920, Kilian Roman b.ucz. Kl.VI l.23, Kralisz Franciszek b.ucz. l.28 +1919, Krężel Jan kl.VI l.21 +1916, Krupa Józef kl.IV l.18 +1916, Kurz Filip kl.VII l.21 +1919, Łaz K. b. ucz. kl.II l.16 +1920, Machnik Walenty b. ucz. kl.VII l.24 +1917, Marszałek Edward kl.VIII l.23, Martyka Jan kl.VI l.20 +1920, Nowak Franciszek b. ucz. kl.IV l.18, Skrzypek Edward b.ucz. kl.VIII l.27 +1918, Skarkel T. b.ucz. kl.II l.16 +1914, Szafer Tadeusz b.ucz. kl.VIII l.21 +1915, Śledziona Michał b.ucz. kl.VI l.25 +1920, Ślósarek Bolesław kl.IV l.16 +1920. Mielec w styczniu R.P. 1930 r. Pierwsze odsłonięcie nastąpiło 3 IV 1930 r. W latach 40. została usunięta. Z inicjatywy byłych uczniów Gimnazjum, przy wsparciu finansowym Urzędu Miejskiego w Mielcu, wykonano w 1992 r. drugą tablicę o tej samej treści. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia odbyła się 10 XI 1992 r.
3) Tablica po prawej stronie wejścia głównego do gmachu od ul. J. Kilińskiego, treść: „Pamięci nauczycieli i uczniów tej szkoły zamordowanych przez hitlerowców i poległych w walce o wolność i demokrację. Społeczeństwo Mielca w 28 rocznicę Września”. Inicjatorem upamiętnienia był Powiatowy Obywatelski Komitet Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia odbyła się 1 IX 1967 r.
4) Tablica na korytarzu 1. piętra, treść: „Bogu Polsce Ludziom Pamięci Mieleckich Harcerek i Harcerzy *Franciszka Siorka – nauczyciela i drużynowego I MDS im. T. Kościuszki *Edwarda Krymskiego hr. instruktora skautowego i społecznika *Matyldy Ziemskiej – oddanej opiekunki harcerzy *Ks. dr. Wawrzyńca Dudziaka – hufcowego hufca harcerzy w latach 1924-1933 *Piotra Jasińskiego – przyjaciela harcerstwa *Władysława Jasińskiego hr. dowódcy oddziału „Jędrusie” *Kazimierza Sabbata hm. prezydenta RP na wychodźstwie *Dr. Władysława Szczygła hm. wybitnego metodyka i instruktora harcerstwa *Władysława Talagi hm. „Beduina” – komendanta „Roju” *Harcerek i harcerzy Szarych Szeregów kamieni przez Boga rzucanych na szaniec Czuwaj 1911-1991 Społeczeństwo miasta Mielca i instruktorzy harcerstwa”. Inicjatorem i autorem tekstu upamiętnienia był hm. Janusz Krężel, projekt tablicy wykonał art. plastyk Henryk Momot, a wykonawcą był Zenon Gwoździowski. Krzyż metalowy harcerski przytwierdzony do tablicy wykonał Zdzisław Korpanty. Uroczystość odsłonięcia odbyła się 12 IX 1992 r.
5) Tablica na korytarzu 1. piętra, treść (pisownia oryginalna): „Drogim Rodakom w Mielcu w dowód wdzięczności za ofiarną pomoc i troskliwą opiekę okazaną nam w czasie, kiedy to wróg wygnał nas brutalnie z naszych ziem rodzinnych i ognisk domowych ufundowują tę tablicę w pierwszą powojenną rocznicę wdzięczni Poznaniacy. Poznań w marcu 1946 r.” Inicjatorem upamiętnienia była grupa Poznaniaków mieszkających w czasie okupacji hitlerowskiej w Mielcu. Uroczystość odsłonięcia odbyła się w marcu 1946 r.
*Lasek na terenie SSE EURO-PARK MIELEC
1) Tablica przy obelisku, treść: „Pomordowanym pracownikom naszego zakładu oraz okolicznej ludności polskiej i żydowskiej w okresie II wojny światowej – w hołdzie młodzież ZSMP WSK PZL-Mielec Mielec 1983”
*Obelisk przy ul. M. Ćwiklińskiej
1) Tablica blaszana na obelisku, treść: „Miejsce uświęcone krwią ludzi, którzy oddali własne życie w walce z najeźdźcą hitlerowskim. Niech pamięć o Nich przetrwa wśród pokoleń w odrodzonej Ojczyźnie Społeczeństwo w Tysiąclecie Państwa Polskiego Rok 1966”
*Obelisk przy ul. B. Głowackiego
1) Tablica z miedzianej blachy na obelisku, treść: „Miejsce obozu pracy jeńców radzieckich w okresie okupacji hitlerowskiej”.
*Obelisk przy ul. Nowy Rynek
1) Tablica metalowa (blacha miedziana) na obelisku, treść: „W tym miejscu we wrześniu 1939 r. hitlerowcy spalili żywcem w synagodze kilkadziesiąt osób narodowości żydowskiej. Niech ofiara Ich męki pozostanie w pamięci.” Inicjatorem upamiętnienia był Zarząd Oddziału ZBoWiD w Mielcu, a zleceniodawcą – Wydział Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego w Mielcu. Tablicę projektował art. plastyk Henryk Momot, wykonał Alfred Bielec.
*Obiekty Zespołu Szkół Technicznych przy ul. Kazimierza Jagiellończyka
1) Tablica w korytarzu na parterze, treść: 55 Rocznica Powołania AK, znak Polski Walczącej 1942-1997, „Bo to była życia nieśmiałość, a odwaga – gdy śmiercią niosło” K.K. Baczyński. W hołdzie Żołnierzom Armii Krajowej Mielec 14.02.1997 Nauczyciele i uczniowie Szkół Budowlanych w Mielcu.
*Plac apelowy Szkoły Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego przy ul. S. Żeromskiego 30
1) Tablica I, treść: „Ojczyzna to wielki – zbiorowy – obowiązek” Cyprian Kamil Norwid „Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, których czyny i bohaterska postawa są dla nas wzorową lekcją patriotyzmu Dyrekcja, nauczyciele i uczniowie SP nr 3 Mielec 1996-05-18”. W lewym górnym rogu umieszczono znak Polski Walczącej.
2) Tablica II, treść: „Pamięć nie dała się zgładzić” M. Hemar „W hołdzie żołnierzom polskim pomordowanym przez NKWD. Mielec 1996-05-18 Społeczność SP nr 3”. W lewej części tablicy – krzyż z przedłużonym prawym ramieniem.
3) Tablica III, treść: „Żołnierzom ziemi mieleckiej poległym za Ojczyznę. Koło ZBŻZ w Mielcu. 15.08.1994.” Nad napisem umieszczono daty dwóch wojen światowych: 1914-1918 i 1939-1945 oraz kompozycję z czterech orłów – znaków Wojska Polskiego.
*Pomnik Armii Krajowej przy ul. H. Sienkiewicza
1) Tablica na cokole pomnika, treść: „W hołdzie żołnierzom Armii Krajowej”. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był Zarząd Oddziału Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu, pomysłodawcą – prezes Oddziału Tadeusz Orłowski. Odsłonięcie i poświęcenie pomnika odbyło się 11 IX 1993 r.
*Pomnik Bezimiennego Żołnierza przy ul. S. Sękowskiego
1) Tablica na cokole pomnika, treść: „Pomnik Bezimiennego Żołnierza dla upamiętnienia żołnierzy radzieckich i polskich poległych w czasie wyzwalania ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej w okresie od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r.”. Inicjatorem i zleceniodawcą upamiętnienia był Komitet Powiatowy PZPR w Mielcu. Odsłonięcie pomnika Wdzięczności i tablicy (z inną od dzisiejszej treścią) odbyło się 7 XI 1953 r. Później dwukrotnie zmieniano treść tablicy. Pierwszy raz po zauważeniu błędu w liternictwie. Aktualną nazwę pomnika i nową treść tablicy wprowadzono na początku XXI w. z inicjatywy i na zlecenie starosty mieleckiego.
W 2015 r., na podstawie uchwały Rady Powiatu Mieleckiego, pomnik został zdemontowany i przewieziony do siedziby Fundacji Minionej Epoki w Rudzie Śląskiej.
*Pomnik Wolności (a. Jana Kilińskiego)
1) Tablica na pomniku, treść: „1794 Janowi Kilińskiemu oraz na pamiątkę dziesiątej rocznicy odzyskania niepodległości Państwa Polskiego 1918-1928”. Tablicę odsłonięto wraz z cokołem pomnika, zbudowanym w 1928 r. (Cały pomnik ukończono w 1936 r.) Inicjatorami upamiętnienia i zleceniodawcą był społeczny komitet budowy. Później tablicę kilkakrotnie odnawiano.
2) Tablica na pomniku, poniżej tablicy 1, treść (pisownia oryginalna – przyp. aut.): „W pierwsza rocznicę Zwycięstwa nad teutońskim najeźdźcą ku chwale Narodu Polskiego dla uczczenia Bojowników o Wolność Tablicę tą fundują Powiatowy Oddział Związku Uczestników Walki Zbrojnej w Mielcu Polski Związek b. Więźniów Politycznych w Mielcu 9.7.45 – 9.7.46”.
Z inicjatywy Komitetu Obchodów 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę w 2018 r. przprowadzono remont pomnika.
*Baza EADS (ZUA) Mielec: 1) Tablica upamiętniająca agrolotników – ofiary wypadków lotniczych, umieszczona na głazie w północno-wschodniej części mieleckiego lotniska, obok bazy EADS (wcześniej ZUA Mielec). Z inicjatywą upamiętnienia agrolotników z okazji 30-lecia ZUA wystąpiła jego dyrekcja, a wsparła ją załoga ZUA Mielec. Głaz z jasnego piaskowca ma nieregularny kształt. Wysokość – około 2,50 m. Jest posadowiony na płycie z piaskowca, także o nieregularnym kształcie. Oba kamienie ufundował i przywiózł do Mielca Zbigniew Kowalski – pilot z Sieradza, zatrudniony w ZUA Mielec. Z prawej strony ściany przedniej wyryto znak krzyża, a z lewej, nieco niżej, umieszczono tablicę z tekstem: „Pamięci Kolegów i Współtwórców naszej Firmy, którzy przedwcześnie odeszli * w 30-lecie ZUA Koleżanki i Koledzy * 2002 r.” Pod płytą umieszczono zamknięty pojemnik z listą polskich agrolotników, którzy zginęli w wypadkach lotniczych podczas wykonywania obowiązków służbowych w kraju i poza jego granicami. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia odbyła się 9 X 2002 r., a poświęcenia dokonali ks. prałat Kazimierz Czesak – proboszcz parafii MBNP w Mielcu i o. Dominik M. Orczykowski – zakonnik z Krakowa, kapelan lotników. Lista agrolotników – ofiar wypadków lotniczych (układ jak w oryginale pod obeliskiem): *POLSKA: 1965 – Bronikowski Przemysław, 1968 – Weber Leszek, 1969 – Adamczewski Marek, 1971 – Wysocki Jan, Przybylski Seweryn, 1975 – Kaczmarek Henryk, Szczególew Robert, 1976 – Makulski Witold, Witkowski Wiesław, 1978 – Nyderek Zenon, Hebda Wiesław, 1980 – Cichoń Grzegorz, Grześków Mirosław, Wyrzykowski Marian, Bociarn Kazimierz, Lichnerowicz Eugeniusz, 1982 – Bera Kazimierz, Ciszewski Marek, 1986 – Matuszewski Ryszard, 1988 – Kościelniak Andrzej, Lewandowski Andrzej, Wolny Sławomir, 1989 – Sikora Jan, 1990 – Samul Piotr, Krakowiak Kazimierz, 1992 – Gutsche Krzysztof, 1995 – Król Janusz, 2001 – Smyk Krzysztof, 2005 – Gaudy Piotr; *ŚMIGŁOWCE: 1987 – Ciesielski Grzegorz, Głowacz Marek, 1988 – Jukowski Andrzej, Banecki Marek, Mańka Tomasz, Sadło Jerzy, Tworek Zbigniew, 1989 – Goluch Jerzy, Kużlik Wiesław, Góralski Adam, 1996 – Drzazga Jan, 2009 – Cygański Janusz; *ZAGRANICA: 1966 – Wasilewski Henryk, 1971 – Dziedzic Bogdan, 1973 – Gromadzki Antoni, 1974 – Jakubisiak Zdzisław, Papszun Zdzisław, 1975 – Łuszpiński Marian, 1976 – Zapaśnik Ireneusz, 1977 – Kowalski Józef, Walasek Marek, Tomaszewski Jan, Plichta Jerzy, 1978 – Lewandowski Ziemowit, Jankowski Lucjan, Przybyszewski Henryk, 1981 – Timoszyk Ryszard, 1982 – Powierza Zbigniew, 1984 – Wyrzykowski Witold, Gracz Józef, 1987 – Konieczka Henryk, Murzyn Roman, 1988 – Majewska Pelagia, Golonka Michał, Stefaniak Andrzej, Kacprowski Janusz, 1999 – Gajda Józef, 2003 – Brzoza Zdzisław. Wymienieni w wypadkach zagranicznych zmarli w: Egipcie – 15, Sudanie – 6, Iranie – 1, Austrii – 1, Portugalii – 1, Hiszpanii – 1 i na Węgrzech – 2. Indeks samolotów w wymienionych wypadkach: An-2 – 20 agrolotników, PZL 101 – 19, PZL 104 – 3, PZL 105 – 7, M18 – 5, ZLIN – 1, MI2 – 11. (Kursywą nazwiska pracowników ZUA Warszawa – Oddział Mielec lub ZUA Mielec.)
*Budynek I Liceum Ogólnokształcącego przy ul. Jędrusiów: 1) Tablica dwuczęściowa oraz płaskorzeźba popiersia patrona Szkoły ks. Stanisława Konarskiego przy wejściu do szkoły od ul. Jędrusiów. Treść I części: „Dokładajcie wszelkich starań kształcąc serce – cnotami, umysł naukami, ciało – ćwiczeniami, ks. Stanisław Konarski. Treść II części: „Pamięci wszystkich: założycieli, nauczycieli, pracowników, uczniów, absolwentów oraz osób związanych z Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. Tablicę wmurowano 30 września 2005 r. z okazji setnej rocznicy powstania szkoły.
*Teren SSE EURO-PARK MIELEC: 1) Tablica na kamieniu położonym na zieleńcu za bramą główną SSE. Treść: „Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci. W. Szymborska; Pamięci ofiar katastrofy lotniczej 12 lipca 2001 w Wenezueli, w której zginęli przedstawiciele polskiej delegacji: Stanisław Padykuła wiceprezes ARP, Pracownicy Polskich Zakładów Lotniczych – prezes Daniel Romański, Jan Sęk, Andrzej Koper, Piotr Bień oraz ośmiu obywateli Wenezueli; w 10 rocznicę Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. oraz przyjaciele”. Ponadto w dolnym lewym rogu umieszczono logo ARP. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 15 VII 2011 r.
*Szkoła Podstawowa nr 12 im. H. Sienkiewicza w osiedlu Rzochów: 1) Tablica w hallu przy sali gimnastycznej. Treść: „1939-1945 Bohaterom, którzy na naszym terenie oddali własne życie w walce z najeźdźcą hitlerowskim. Niech pamięć o Nich przetrwa wśród pokoleń w odbudowanej Ojczyźnie. Społeczeństwo w Tysiąclecie Państwa Polskiego. Rok 1966.”
*Domy Jadernych i Skrzyniarzów przy ul. Jadernych 19 i 21 („Jadernówka”): 1) Tablica na domu Jadernych. Treść: „Jadernówka – zakład fotograficzny i dom rodziny Jadernych. Tu żyli i pracowali fotografowie, dokumentaliści, patrioci i społecznicy – August Jaderny 25 II 1869 – 5 X 1921 i Wiktor Jaderny 28 III 1902 – 16 XI 1984. Za bezcenne dokonania, w setną rocznicę powstania Zakładu Fotograficznego 1 X 1998, wdzięczni mielczanie.”
TAJNE NAUCZANIE (TAJNA OŚWIATA), mimo olbrzymiego niebezpieczeństwa, grożącego ze strony hitlerowskiego okupanta (więzienie, obóz koncentracyjny), do tajnego nauczania udawało się pozyskać wielu nauczycieli i ich liczba wciąż rosła. Paradoksalnie pewnym ułatwieniem prowadzenia tajnego nauczania na poziomie podstawowym było zajmowanie przez okupantów budynków szkolnych na różne cele. Uczono wówczas w domach prywatnych, co ułatwiało realizację polskiego programu. Tajnemu nauczaniu sprzyjał inspektor szkolny (Schulinspektor) w Mielcu Edward Groele, Polak wysiedlony z Poznania i zatrudniony w okupacyjnym mieleckim Landratsamcie od 1 XII 1939 r. do marca (?) 1943 r., kiedy to za działalność konspiracyjną został aresztowany. (Zginął w obozie w Buchenwaldzie 5 I 1944 r.). Jeszcze bardziej niebezpieczne było tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej, którym kierował Alfons Zajączkowski – dyrektor legalnej 2-letniej Szkoły Handlowej i Rzemieślniczej w Mielcu i on też przewodniczył tajnej komisji maturalnej. W sumie na terenie powiatu mieleckiego tajne nauczanie w zakresie szkoły podstawowej realizowano w 22 miejscowościach, a w zakresie szkoły średniej – w kilku. Łącznie w czasie okupacji w tajnym nauczaniu na terenie powiatu uczestniczyło 361 uczniów. Egzaminy promocyjne do następnej klasy zdało 255 uczniów, 80 ukończyło gimnazjum i zdało małą maturę, a 26 zdało egzamin dojrzałości. Nauczycielami prowadzącymi tajne nauczanie w Mielcu i powiecie mieleckim byli: Piotr Adamski, Antoni Anders, Roman Anders, Jan Armatys, Jan Asner, Piotr Barnaś, Czesław Barnat, Maria Baśko, Stanisław Biernacki, Jadwiga Borowicz, Jakub Borowicz, Antonina Cisło, Anna Cyran, Józefa Cyran-Lirowska, Kazimierz Czerwiński, Józef Ćwiąkała, J. Daszyński, Edward Dębski, Maria Drabczyńska, Leon Dróżdż, Witold Feigel, Feliks Gałda, Irena Głowacka, Bronisław Greiss, Maria Greiss, Jan Grela, Wiktoria Grela, Stefania Gubernat, Maria Gwoździowska, ks. Bolesław Gwoździowski, Jan Hajec, Antoni Harla, Jan Hill, Władysław Jagiełko, Maria Jamróz, Józef Jankowski, Władysława Jankowska, Janina Jarosz, Maria Jawor, Eugeniusz Kahl, Janina Kahl, Maria Kahl, Władysław Kępa, Olga Klehr, Stefania Klehr, Marian Konieczny, Antonina Kopaczyńska, Marian Kopaczyński, Władysława Kożuszko, Emilia Kreid, Wojciech Kula, Adam Kuś, Helena Lonczak, Stanisław Lonczak, Wilhelm Lotz, Tadeusz Lubaska, Wojciech Maksoń, Antoni Marcićkiewicz, Elżbieta Mazur, Maria Micek, Władysław Micek, Władysław Modelski, Marcin Moskal, Katarzyna Niedźwiedzińska, Roman Ochalik, Stanisław Paluchowski, Władysława Perła, Marek Piekarski, Zuzanna Pipała, Elżbieta Podolska, Tadeusz Podolski, Eleonora Popiel, Konstanty Popiel, Franciszek Rusin, Mieczysław Ryniewicz, Józef Rzegocki, ks. Tomasz Rzepka, Władysław Sajdak, Tomasz Serafin, Janina Seylhuber (Jarosz), Bronisława Sęk, Stanisław Sęk, Antoni Sierpowski, Janina Sierpowska, Józefa Skonieczna, Marian Skonieczny, Franciszek Słomba, Marian Soboń, Adolf Stachura, Jadwiga Stachura, Feliks Starosielec, Jan Strażecki, Waleria Szalay-Groele, Zofia Szałajko, Anna Ślusarek, Olga Urbańska, Kazimierz Urlych, Józef Wadowski, Aurelia Wałek, Edmund Wałek, Andrzej Wilkoński, Jan Wrażeń, Alfons Zajączkowski, Barbara Żurawska.
TABOR EDWARD, urodzony 31 X 1962 r. w Mielcu, syn Stanisława i Kazimiery z domu Grzech. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1983 r. W latach szkolnych trenował piłkę ręczną w Stali Mielec i piłkę nożną w Gryfie Mielec. W latach 1983-1990 pracował w WSK „PZL-Mielec” na Wydziale Montażu Ostatecznego (W-56). Od 1990 r. do 1998 r. mieszkał i pracował w Atenach (Grecja). Po powrocie do Mielca przyjął propozycję prowadzenia działu sportowego w Tygodniku Regionalnym Korso i od 2000 r. pracował w Agencji Wydawniczo-Reklamowej Korso jako dziennikarz tego tygodnika. Oprócz działu sportowego, którym kierował, przez kilka lat współredagował wiadomości z gmin, a ponadto w ostatnich latach współtworzył dział informacji z miasta, zajmował się publicystyką i wykonywał fotorelacje sportowe. Był współorganizatorem corocznego plebiscytu Korso na najlepszych sportowców Mielca. Od 2008 r. pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego TR Korso. Ponadto w ramach współpracy publikował artykuły i fotografie na portalach internetowych (m.in. Sportowe Fakty) i w prasie (Wydawnictwo Pro Carpathia, Tygodnik Piłka Nożna). W 2010 r. otrzymał wyróżnienie Transparency International Polska za propagowanie idei trasparentności życia publicznego w ogólnopolskim konkursie „Blaski i cienie budowy demokracji lokalnej” dla dziennikarzy prasy lokalnej, zorganizowanym przez Kancelarię Prezydenta RP. Od 2017 r. pracuje w Biurze Promocji i Sportu Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisku archiwisty. Pomaga w zbieraniu materiałów do Encyklopedii miasta Mielca i innych wydawnictw o Mielcu.
TACIK JAN, urodzony 8 VI 1890 r. w Ostrówku, powiat mielecki. Do wybuchu I wojny światowej w 1914 r. uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. W tym czasie należał do tajnej organizacji niepodległościowej „Zarzewie”. W pierwszych dniach mobilizacji po wybuchu I wojny światowej został wcielony do austriackiego 17 pułku piechoty w Rzeszowie. Uczestniczył w działaniach wojennych do 16 IX 1915 r., kiedy to pod Równem został wzięty do niewoli przez żołnierzy rosyjskich. Przebywał w prowizorycznych obozach w okolicach Charkowa, a następnie Ługów i wraz z innymi jeńcami wykonywał wiele ciężkich prac. W połowie 1917 r. został przeniesiony z grupą jeńców na stację kolejową Plussa, gdzie ładowano na wagony siano dla armii rosyjskiej, a następnie do niedalekiego dworu. Tam powierzono mu prowadzenie księgowości, ponieważ umiał czytać i pisać po rosyjsku. Z niewoli wydostał się pod koniec wojny i powrócił do Rzeszowa. Z niewiadomych przyczyn został aresztowany, ale trzy dni później wojna zakończyła się i został wypuszczony na wolność. W grudniu 1919 r. otrzymał pracę w Pocztowej Kasie Oszczędności w Warszawie i tam pracował do czerwca 1933 r., obejmując stanowiska kierownicze. 1 VII 1934 r. przeszedł na emeryturę z powodu złego stanu zdrowia. Zmarł w 1943 r. Spoczywał na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza, a po ekshumacji – na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TALAGA WŁADYSŁAW, urodzony 8 XII 1908 r. w Dahlhausen (Niemcy), syn Ignacego i Franciszki z domu Germaziak. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wraz z rodziną zamieszkał w Bydgoszczy i tam uzyskał wykształcenie średnie. W latach szkolnych należał do 7 Drużyny Harcerzy im. Jana Karola Chodkiewicza w Bydgoszczy, początkowo jako szeregowy harcerz, a później drużynowy. W latach 30. pracował w Jarocinie? i był drużynowym drużyny im. T. Kościuszki w Żerkowie, włączonej do Hufca w Jarocinie, a w 1936 r. został drużynowym III drużyny harcerzy im. ks. J. Poniatowskiego i organizował dla niej m.in. letnie obozy. W czasie okupacji hitlerowskiej wojenne losy skierowały go do Rozwadowa, a w sierpniu 1942 r. do Mielca. W Mielcu był jednym z organizatorów konspiracyjnego harcerstwa „Rój” i pełnił funkcję jego komendanta. Posługiwał się pseudonimem „Beduin”. Współpracował z miejscową organizacją Armii Krajowej. Podlegający mu harcerze z Szarych Szeregów wykonywali dla AK m.in. zadania wywiadowcze, dywersyjne i pomocowe. Organizował i kierował akcjami pomocy dla jeńców radzieckich i francuskich oraz Żydów, więzionych w obozach w Mielcu i okolicznych lasach. W 1944 r. został awansowany do stopnia podchorążego. Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał z Mielca i zamieszkał w Głogowie. Pracował w księgowości. W latach 40. społecznie zajmował się organizacją harcerstwa w Głogowie, m.in. zorganizował Hufiec Harcerzy i pełnił w nim różne funkcje, m.in. przybocznego. Współpracował z mieleckim historykiem harcerstwa Januszem Krężelem w opracowaniu historii Szarych Szeregów na terenie Mielca w czasie okupacji hitlerowskiej. Zmarł 8 VII 1986 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Głogowie przy ul. Legnickiej.
TALAREK ADOLF, urodzony 21 VII 1926 r. w Gawłowie koło Bochni, syn Stanisława i Katarzyny z domu Pląder. Od dzieciństwa pasjonował się rzeźbieniem w drewnie. W 1946 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie przez dwa lata pracował przy odbudowie miasta. Później zamieszkał w Nowej Rudzie i tam, w warsztatach przy szybie „Barbara” w Przygórzu, wyuczył się zawodów ślusarza i spawacza. W 1952 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK Mielec jako ślusarz samochodowy i spawacz w Wydziale Transportu. Na emeryturę przeszedł w 1991 r. Przez wiele lat działał społecznie w Oddziale Zakładowym PTTK przy WSK jako organizator i przewodnik wycieczek w różnych rejonach Polski. Po ukończeniu 50. lat całkowicie poświęcił się rzeźbiarstwu. Wykonał ponad dwieście rzeźb, najwięcej Matki Bożej i Chrystusa. Ponadto wykonał cykl rzeźb przedstawiających ludność wiejską przy różnych pracach, m.in.: siewców, żniwiarzy, prządek, kowali, drwali, cieśli i garncarzy, a także pokazujących folklor i codzienne życie wsi. Odrębną grupę stanowiły rzeźby przedstawiające różne postacie z historii Polski. Był członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych Klubu. Zmarł 6 IX 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TALAREK ANDRZEJ, urodzony 15 II 1951 r. w Przygórzu, syn Adolfa i Anny z domu Chrabąszcz. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Studiował na Wydziale Automatyki Politechniki Śląskiej i w 1975 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W 1975 r. został zatrudniony w WSK Rzeszów jako mistrz utrzymania ruchu. W 1978 r. przeniósł się do WSK Mielec, a od 1983 r. do 1990 r. kierował Wydziałem Automatyki i pełnił funkcję głównego automatyka. W 1988 r. ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej z zakresu funkcjonowania systemów mikrokomputerów w przemyśle. Od 1994 r. uczestniczył w organizacji Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu. W 1995 r. został pracownikiem Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie Oddział w Mielcu i pracował na stanowisku kierownika Działu Majątku. W 1997 r. został przeniesiony do Tarnobrzeskiego Centrum Kapitałowego S.A., gdzie jako wiceprezes uczestniczył w organizowaniu Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK WISŁOSAN oraz jej zarządzaniu, od 1999 r. jako zastępca dyrektora Oddziału ARP S.A. w Tarnobrzegu był współorganizatorem podstref w Tarnobrzegu, Nowej Dębie, Stalowej Woli, Staszowie, Radomiu i Jaśle oraz rejonów stref w Ożarowie Mazowieckim (po strajku pracowników Tele Foniki KABLE S.A.) i Wyszkowie (upadłe zakłady należące do FSO Daewoo). Uczestniczył w negocjacjach z koncernem Philips LCD i jego lokowaniu w podstrefie w Kobierzycach koło Wrocławia. Zajmował się też m.in. doradztwem przy lokowaniu inwestorów w Stargardzie Szczecińskim i Wrześni, a także zakładaniem podstref w innych rejonach kraju, m.in. w województwach: małopolskim, lubelskim, podkarpackim, mazowieckim i wielkopolskim. W 2009 r. odszedł z Oddziału ARP SA w Tarnobrzegu i przez półtora roku pracował w mieleckiej spółce Euro-Eko Sp. z o.o. Następnie został zatrudniony w spółce InterPhone Service Sp. z o.o. (produkcja sprzętu elektronicznego) na stanowisku dyrektora operacyjnego, a potem prezesa zarządu i funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę w roku 2021. W okresie kierowania Spółką doprowadził do zwiększenia jej potencjału produkcyjnego w zakresie urządzeń elektronicznych, poprzez rozbudowę hal produkcyjnych, zakupy nowych maszyn i urządzeń oraz zatrudnianie i szkolenie nowych pracowników. Spółka uzyskała i utrzymuje certyfikaty ISO 9001, 14001, 45001 i IATF 16949, co czyni ją wiarygodnym partnerem dla zleceniodawców z całego świata. Realizując strategię Grupy w 2017 r. doprowadził do wybudowania dużego Centrum Logistycznego Grupy CP, obsługującego dystrybucję i magazynowanie towarów dla Cyfrowego Polsatu, Polkomtela, Netii, InterPhone Service i innych podmiotów Grupy. W momencie odejścia na emeryturę Spółka zatrudniała 450 osób i zapewniała im bardzo dobre warunki pracy i socjalne. Ponadto od 2005 r. do 2013 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Agencji Rozwoju Regionalnego AGROREG SA. w Nowej Rudzie. W tym czasie doprowadzono do korzystnych zmian w mieście, m.in. zamknięto kopalnię węgla kamiennego, utworzono Park Przemysłowy, wybudowano kilka hal produkcyjnych i centrum hotelowo-konferencyjne oraz rozpoczęto budowę Inkubatora Technologicznego. Jego pasją pozazawodową jest literatura. Własną twórczość rozpoczął w 2005 r. Były to felietony do mieleckich gazet, utwory poetyckie i bajki. Aktualnie publikuje felietony na własnym blogu https://andrzejtalarek.blogspot.com/ oraz różnych grupach i stronach Facebookowych. Napisał ponad tysiąc felietonów, których tematem są zarówno Mielec, jego sprawy i ludzie, jak też zagadnienia bardziej uniwersalne, moralne, społeczne i gospodarcze. Wydał tomiki wierszy: Antymetria (2010), Szukając domu. Wiersze wędrujące (2012) i Dies irae. Wiersze niepolityczne (2012), książkę poetycką Jak Piłat (2014) i Komórki rakowe (2017), Wiązania wewnętrzne (2018), Księga psalmów codziennych () i Ziemia czerwona (). Ponadto jego utwory zostały umieszczone w wydawnictwach zbiorowych, m.in. Artefakty. Mielecki Rocznik Literacki (2012, 2013, 2014) i Almanach Podkarpackiej Izby Poetów (2015). W roku 2020 ukazał się jego zbiór felietonów Msza za miasto Mielec. W 2015 r. został wybrany na wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i pełnił ją przez jedną kadencję.Był jednym z założycieli i członkiem zarzadu Mieleckiego Towarzystwa Literackiego i nadal jest jego członkiem. W dniu 22 IX 2017 r. został przyjęty do Związku Literatów Polskich. Przez jedna kadencję by członkiem Mieleckiej Rady Seniorów. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
TALAREK-OSWALD NATALIA ALEKSANDRA, urodzona 23 X 1983 r. w Mielcu, córka Andrzeja i Danuty z domu Wójcik. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 2002 r. Studia na Wydziale Grafiki i Malarstwa (kierunek – Malarstwo) Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi ukończyła w 2009 r. z tytułem magistra sztuki. Ponadto w latach 2007-2008 przebywała na stypendium (w ramach Programu Socrates Erasmus) na Accademii Belle Arti di Catania we Włoszech. Po studiach została zatrudniona w macierzystej uczelni w Łodzi jako asystentka w pracowni litografii (studia zaoczne I stopnia). W 2010 r. przeszła do Wydawnictwa Akapit Press w Łodzi na stanowisko specjalisty ds. promocji wydawnictwa, a ponadto była m.in. grafikiem i projektantem książek, reklam prasowych, bannerów i reklam do prasy i Internetu. W latach 2013-2015 pracowała w Wydawnictwie Sfinks w Częstochowie jako grafik i projektant książek oraz m.in. reklam do druku i Internetu. Ogółem w latach 2010-2014 wykonała projekty okładek i ilustracji do około 30 książek, głównie dla dzieci, m. in. Misiek co ty opowiadasz Katarzyny Magier, Moje Bullerbyn Barbary Gawryluk, Jajko księżyca Zofii Beszczyńskiej i Tajemnica smoka Kajetana Marcina Pałasza. Szczególnym przedsięwzięciem była realizacja 400 ilustracji do podręcznika internetowego do nauki języka polskiego Włącz Polskę dla Ośrodka Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą w 2012 r. Równocześnie realizuje własny projekt „Tęczówka Studio Natalia Talarek-Oswald” poprzez m.in.: prowadzenie niestacjonarnych plastycznych zajęć dla dzieci, młodzieży i dorosłych we współpracy z placówkami szkolnymi i instytucjami kultury. Do spektakularnych przedsięwzięć z tego projektu zaliczyć trzeba: cykl warsztatów graficznych w Muzeum Łazienek Królewskich w Warszawie (2013 r.), warsztaty w ramach Tygodnia Bibliotek w Miejskiej Bibliotece Publicznej SCK w Mielcu (2015 r.), cykl zajęć w Centrum Sztuki Mościce w Tarnowie 2016 r.), warsztaty we współpracy z Miejską Galerią Sztuki w Częstochowie (2015-2017) oraz prowadzenie sali zabaw w czasie Wrocławskich Targów Dobrych Książek (2015-2017). Ponadto w latach 2012-2013 prowadziła zajęcia plastyczne w Widzewskim Domu Kultury „Ariadna” w Łodzi, a od 2015 r. prowadzi (jako wolontariuszka) zajęcia plastyczne w Świetlicy Socjoterapeutycznej Stowarzyszenia Uśmiech Dziecka w Częstochowie. Jest także czynnym twórcą. Wystawa indywidualna fotografii – Drohobycz (2006 r.) Wystawy indywidualne malarskie: *2009 r. – Galeria Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu; *2010 r. – Galeria Zielona 13 w Łodzi, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi; *2015 r. – BWA w Sandomierzu; *2016 r. – Miejska Galeria Sztuki w Częstochowie; *2017 r. – 26. Wrocławskie Targi Dobrych Książek, Hala Stulecia we Wrocławiu. Wystawy zbiorowe: *2006 r. – Muzeum Miejskie w Wadowicach, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi; *2007 r. – Targi Książki Dziecięcej i Młodzieżowej w Poznaniu, Galeria Tulip w Łodzi, Galeria Bałuckiego Ośrodka Kultury Rondo w Łodzi; *2008 r. – Galeria Stowarzyszenia Multi Culti w Catanii (Włochy), Galeria Stara w Łodzi; *2009 r. – Galeria 256 Poleskiego Ośrodka Sztuki w Łodzi, Musei Civici di Villa Mirabello w Varese (Włochy), Galeria Fabrykancka w Łodzi, Galeria Arkana w Łodzi; *2010 r. – Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi; *2011 r. – siedziba Stowarzyszenia Inicjatyw Kulturalnych „Trzcina” w Tomaszowie Mazowieckim; *2012 r. – Galeria Biała Ściana ASP w Łodzi, Galeria u Piotra w Arboretum i Zakładzie Fizjografii w Bolestraszycach; *2013 r. – Galeria Pod Napięciem w Politechnice Łódzkiej.
TANCER JÓZEF, urodzony w 1842 r. w Reichenbergu (Czechy), mieszkaniec Mielca, kuśnierz. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. W czasie walk dostał się do rosyjskiej niewoli i przebywał w niej do listopada 1866 r. Dalsze losy nieznane.
TANCERKA, plenerowa betonowa rzeźba wykonana w Mielcu w latach 1964-1966 przez prof. Henryka Burzca – artystę rzeźbiarza z Zakopanego. Inspiracją jej powstania był zachwyt artysty działalnością i poziomem mieleckiego Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Usytuowano ją na zieleńcu za Zakładowym Domem Kultury WSK (aktualnie DK SCK).
TAŃSKIEGO CZESŁAWA (ULICA), ulica MSM – deptak dla pieszych w centralnej części osiedla Lotników. Ma 492 m długości i asfaltową nawierzchnię oraz ławki po obu stronach. Powstała w połowie lat 70. w czasie budowy osiedla, a patrona otrzymała 20 IV 1977 r. Od początku jest aleją spacerową tej części miasta. Tu funkcjonują m.in.: Supersam „Zenit”, Przedszkole Miejskie nr 8, Warsztat Terapii Zajęciowej i Dom Dziennego Pobytu oraz Klub Seniora, Filia Miejskiej Biblioteki Publicznej SCK, Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1 i zespół placówek ochrony zdrowia, a nad całością góruje kościół Ducha Świętego, zbudowany na terenie u zbiegu ul. Cz. Tańskiego i ul. M. Pisarka.W 2022 r. zakończono jej przebudowę. Nowa nawierzchnia została wykonana z betonu asfaltowego i kostki brukowej.
Patron ulicy: CZESŁAW TAŃSKI (1862-1942) to malarz, prekursor konstrukcji lotniczych i popularyzator lotnictwa. Był jednym z pierwszych polskich twórców modeli latających. W 1896 r. zbudował szybowiec Lotnia i sam wykonał na nim kilku wzlotów. W dziedzinie malarstwa tworzył m.in. sceny batalistyczne i rodzajowe. Jego imieniem nazwano ustanowiony w 1956 r. medal za wybitne osiągnięcia szybowcowe.
TARA KAZIMIERZ WIESŁAW, urodzony 25 VIII 1941 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Emilii z domu Rusek. Ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. W latach 1963-1985 pracował w WSK Mielec, m.in. jako kierownik zespołu magazynów. Ukończył szereg zawodowych kursów specjalistycznych. Od 1985 r. był wychowawcą plutonu w OHP Mielec. Po rozwiązaniu OHP w 1990 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą. Zakończył ją w 1995 r. i podjął pracę w prywatnej firmie „Galmet” w Mielcu. W 2001 r. przeszedł na zasiłek przedemerytalny, a od sierpnia 2006 r. przebywa na emeryturze. Od młodzieńczych lat do dziś pasjonuje się malarstwem. Maluje najczęściej farbami olejnymi i akwarelami. Ulubionymi tematami są: portrety, pejzaże, architektura i konie. W latach 70. był członkiem Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu, a od lat 80. jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych mieleckich twórców, m.in. w Rzeszowie, Niepołomicach i wielokrotnie w Mielcu. Ponadto eksponował swoje prace na Ogólnopolskiej Wystawie Prac Twórców Ludowych „Żołnierz obrońcą i budowniczym” w Warszawie w 1978 r. Brał udział w ogólnopolskich konkursach i przeglądach twórczości OHP, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia, a także uczestniczył w plenerach malarskich OHP, m.in. w Żyznowie i Dobieszkowie koło Łodzi (trzykrotnie). Największy sukces odniósł w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym „O Paletę Brata Alberta” w 1995 r. w Puławach, zdobywając jedną z głównych nagród – „Paletę”. Namalował m.in. obraz Siostra Faustyna do jednego z podkrakowskich kościołów, obraz Matki Bożej do kaplicy Kliniki Endokrynologicznej w Krakowie, obraz bł. Karoliny Kózkówny do domu – muzeum w Zabawie koło Żabna oraz Jezu ufam Tobie dla parafii św. Mateusza w Mielcu. Jego obrazy znajdują się w prywatnych kolekcjach w Australii, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Rosji, USA i Włoszech.
TARAN (PRZEDSIĘBIORSTWO ZASTOSOWAŃ INFORMATYKI, PZI TARAN), firma założona w Mielcu w 1991 r. przez Tadeusza Gancarza, Adama Kucharskiego, Ryszarda Szota i Andrzeja Wolskiego. (Nazwa firmy pochodzi od pierwszych liter imion założycieli.) Sądowa rejestracja spółki nastąpiła 15 X 1991 r. Ideą firmy było stworzenie kompleksowych rozwiązań w zakresie zastosowań informatyki w działalności firm masowo powstających w nowych uwarunkowaniach rynkowych. Zgodnie z tą strategią od początku działalności opracowywano dla zleceniodawców kompleksowe rozwiązania informatyczne: projekty systemów, budowę sieci komputerowych i teleinformatycznych, dostawy sprzętu informatycznego, wdrożenie i opiekę autorską nad własnymi programami informatycznymi. Czynnikiem sprzyjającym szybkiemu wejściu firmy na rynek było także doświadczenie założycieli zdobyte w pracy w przedsiębiorstwie branży lotniczej i w czasie staży zagranicznych. Zróżnicowanie i systematyczne unowocześnianie oferty w zależności od rodzaju urzędów, firm i instytucji pozwoliło „Taranowi” na rozwój i zdobycie renomy na rynku krajowym. Jego pozycję umocniła współpraca z wieloma znanymi firmami, m.in. IBM, BORLAND, NOVELL i MICROSOFT. Wysoka jakość rozwiązań informatycznych mieleckiej firmy została potwierdzona m.in. uzyskaniem w 1999 r. certyfikatu IBM Netfinity ServerProven dla Systemu Nadzoru Pojazdów Komunikacji Miejskiej. Długoletnią siedzibą firmy był pawilon handlowo-usługowy Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W 2006 r. firmę przeniesiono do jednego z budynków firmy R&G przy ul. R. Traugutta.
TARAN STANISŁAW, urodzony 29 IV 1919 r. w Jaślanach, pow. mielecki, syn Tomasza i Marii z domu Zawada. W latach 1933-1936 pracował jako uczeń w zawodzie piekarz w zakładzie Piotra Koniecznego w Tarnobrzegu. Równocześnie uczęszczał do Szkoły Przemysłowej Dokształcającej i ukończył ją w 1936 r. Wtedy też zdał egzamin czeladniczy w zawodzie piekarz. Od 1936 r. do 3 IX 1939 r. pracował nadal w zakładzie P. Koniecznego w Tarnobrzegu i Dębicy, bowiem w lipcu 1939 r. tam przeniesiono zakład. Po wybuchu wojny powrócił do rodzinnych Jaślan i pomagał w pracach domowych. W okresie III – XII 1941 r. służył przymusowo w obozie pracy Baudienstu w Mielcu i Pustkowie. W lipcu 1944 r. został zatrudniony w piekarni Jana Sobusiaka w Mielcu. W 1946 r. zdał egzamin mistrzowski w zawodzie piekarz. W styczniu 1948 r. zrezygnował z pracy w piekarni Sobusiaka i uruchomił własna piekarnię w pomieszczeniach wydzierżawionych od E. Dębickiego przy ul. Sandomierskiej. W grudniu 1963 r. przeniósł piekarnię do własnego budynku przy ul. H. Sienkiewicza. Wysoka jakość i wciąż wzbogacana oferta wytwarzanego pieczywa usytuowały firmę wśród najbardziej uznanych marek w mieleckim przemyśle spożywczym. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. (Zakład pozostał przy rodzinie.) Wyróżniony m.in. Honorową Odznaka Rzemiosła i Honorową Odznaką „Za Szkolenie Uczniów”. Zmarł 24 II 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TARAPATA JAN WŁADYSŁAW, urodzony 1 I 1954 r. w Mielcu, syn Antoniego i Kazimiery z domu Czerw. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1974 r. Ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1977 r. prowadzi działalność gospodarczą. Jest właścicielem i dyrektorem firmy wielozakładowej Zakład Produkcyjno-Handlowy Hurtownia Części Zamiennych do Autobusów oraz Firmy „Tarapata” Spółka z o. o. w Specjalnej Strefie Ekonomicznej w Mielcu. Zatrudnia w nich około 400 pracowników. (Firma „Tarapata” Sp. z o. o jest w południowo-wschodniej Polsce jedną z największych firm produkujących metalowe wyroby tłoczone w technologii tłoczenia na zimno dla przemysłu motoryzacyjnego oraz dla przemysłu artykułów gospodarstwa domowego.) Od wielu lat jest działaczem samorządowym. W latach 1990-1994 był radnym gminy Tuszów Narodowy oraz przewodniczącym tamtejszej Rady Gminy. W latach 1998-2006 był radnym powiatu mieleckiego. W Radzie Powiatu w latach 2002-2006 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów. W 2010 r. został wybrany na radnego Sejmiku Województwa Podkarpackiego w kadencji 2010-2014 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Gospodarki i Infrastruktury, a ponadto był członkiem Komisji Rolnictwa, Rozwoju Obszarów Wiejskich i Ochrony Środowiska. W 2014 r. został wybrany na „Mielczanina Roku 2013”, a w wyborach samorządowych ponownie powierzono mu mandat radnego Sejmiku Województwa Podkarpackiego w kadencji 2014-2018. Także w wyborach samorządowych 21 X 2018 r. startując z listy PSL, został wybrany na radnego do Sejmiku Województwa Podkarpackiego na kadencję 2018-2023. W 2022 r. wyróżniony Statuetką Starosty Mieleckiego dla Firmy Tarapata Sp. z o.o. za promocję polskiej gospodarki na międzynarodowych rynkach.
TARAPATA SZYMON, urodzony 25 IV 1984 r. w Mielcu, syn Jana i Elżbiety z domu Kopeć. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2003 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2009 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Po studiach doktoranckich, na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Dobro prawne w strukturze przestępstwa. Analiza teoretyczna i dogmatyczna” w 2014 r. otrzymał stopień doktora nauk prawnych. Pracę zawodową rozpoczął w 2015 r. jako asystent w Katedrze Prawa Karnego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a od 1 XI 2016 r. do 31 X 2019 r. był adiunktem w Katedrze Prawa Karnego Materialnego Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu. Od 1 XI 2019 r. pracuje jako adiunkt w Zakładzie Prawa Karnego Wykonawczego i Katedrze Prawa Karnego UJ w Krakowie. Ponadto zasiada w kolegium redakcyjnym czasopism naukowych, sporządza opinie legislacyjne, jest ekspertem Krakowskiego Instytutu Prawa Karnego Fundacji i recenzentem czasopism naukowych. Autor lub współautor ponad 50 publikacji naukowych, w tym dwóch książek. Uczestnik wyjazdów badawczych w Maurer School of Law: Indiana University of Bloomington (USA) i University of Oxford. Stypendysta Narodowego Centrum Nauki. Uczestnik wielu konferencji krajowych i zagranicznych. Ponadto od 2015 r. wykonuje zawód adwokata. W 2020 r., na podstawie rozprawy pt. Przypisanie sprawstwa skutku w sensie dynamicznym w polskim prawie karnym uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk prawnych w dyscyplinie prawo.
TARGOSZ WITOLD, urodzony 24 IV 1965 r. w Jarosławiu, syn Józefa i Władysławy z domu Migiel. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu, maturę zdał w 1985 r., tytuł pracy dyplomowej: „Światowid” w zakresie specjalności: „Wykonawstwo wyrobów artystycznych” – ceramika. W latach 1985 – 1991 odbył studia na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł magistra wychowania plastycznego. (Tytuł pracy magisterskiej: Życie i twórczość Wiktora Śliwińskiego, praca dyplomowa z zakresu malarstwa sztalugowego.) Pracę zawodową rozpoczął w 1991 r. w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu jako nauczyciel i wychowawca w internacie tej szkoły. W 1994 r. przeniósł się do Mielca, gdzie zatrudniono go w Szkole Podstawowej nr 13 jako nauczyciela plastyki. Od 1999 r. pracuje jako nauczyciel plastyki w Gimnazjum nr 4 w Mielcu. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie informatyki na Politechnice Warszawskiej, a w 2003 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Działalność pedagogiczna z zakresu plastyki przyniosła mu liczne sukcesy w postaci nagród i wyróżnień uczniów w konkursach krajowych i zagranicznych. Poza pracą pedagogiczną prowadzi własną działalność artystyczną, głównie w dziedzinach malarstwa sztalugowego i rysunku satyrycznego. Swoją twórczość malarską prowadzi w tradycyjnej technice olejnej. Działania malarskie koncentrują się na pejzażu, gdzie widoczne poszukiwania nowych rozwiązań twórczych uświadamiają widzowi, że autora interesuje „jak”, a nie „co” – „nowość nie jest w temacie, lecz sposobie pokazania”. Działalność w rysunku jest formą odskoczni od malarstwa, a ulubioną techniką w tej dziedzinie – piórko i tusz. Od 2001 r. jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury z siedzibą w Warszawie przy Muzeum Karykatury. Ponadto jest członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego przy SCK w Mielcu. Swoje prace prezentował na wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in. w Zielonej Górze, Przemyślu, Legnicy, Rzeszowie, Warszawie, Mielcu, Zamościu, Jarosławiu, Słupsku, Włocławku, Tarnobrzegu, Przeworsku, Dębicy, Lublinie, Tarnowie i Krośnie, a także poza granicami kraju, m.in. we Francji, Belgii, Niemczech, Chorwacji i na Ukrainie. Wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Uczestniczy w akcjach charytatywnych, przekazując wybrane prace na cele społeczne. Ponadto jest autorem form rzeźbiarskich, m.in. popiersia Jana Bytnara „Rudego” – patrona Szkoły Podstawowej nr 13 w Mielcu, płaskorzeźby z wizerunkiem Ojca Świętego Jana Pawła II – patrona Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu oraz statuetek „Niosący Chrystusa” i „Młody Nieprzeciętny”.
TARGOWA (ULICA), ulica miejska we wschodniej części osiedla T. Kościuszki. Biegnie od ul. G. Narutowicza, równolegle do linii kolejowej, do ul. Racławickiej, krzyżując się z ulicami Pasieczną i S. Moniuszki. Ma 638 m długości. Usytuowane są przy niej m.in.: pawilony handlowe, firmy produkcyjne i schronisko dla bezdomnych zwierząt. Powstała w okresie międzywojennym jako droga dojazdowa do terenów przy cegielni. Po II wojnie światowej funkcjonowała tu targowica, stąd powstała nazwa Targowa. Od 2003 r. ma asfaltową nawierzchnię i chodniki.
TARGUM, firma handlowo-usługowa funkcjonująca w Mielcu od 1993 r. Przedmiotem jej działalności handlowej są opony do pojazdów różnego rodzaju, m.in. autobusów i innych osobowych, ciężarowych, dostawczych, rolniczych i przemysłowych. Jest to ogumienie uznanych firm zagranicznych i krajowych. Ponadto firma oferuje opony bieżnikowane własnej produkcji, felgi, dętki i ochraniacze. Wykonuje także usługi serwisowe, m.in. naprawy opon i dętek. Jej główna siedziba znajduje się przy ul. Racławickiej 3. Prowadzi także filie w Tarnowie i Tarnobrzegu. Jej serwisami partnerskimi są ZEDGUM w Mielcu i Filia w Szczucinie. Jest współorganizatorem samochodowego Rajdu Mieleckiego.
TARNAWSKI MARIAN, urodzony 10 II 1937 r. w Dynowie nad Sanem, syn Maksymiliana i Joanny z Wolańskich. Absolwent Państwowego Liceum Ogólnokształcącego w Dynowie, maturę zdał w 1956 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1964 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. Po ukończeniu stażu podyplomowego w Szpitalu Powiatowym w Mielcu w 1965 r. podjął pracę na oddziale chorób wewnętrznych jako młodszy asystent. Równocześnie pracował w Pogotowiu Ratunkowym, Przychodni Rejonowej Nr 2 Mielec–Osiedle oraz w Liceum Medycznym w Mielcu jako nauczyciel z przedmiotów klinicznych chorób wewnętrznych i patologii. Równocześnie podnosił kwalifikacje zawodowe poprzez udział w kursach w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie i Instytucie Reumatologicznym w Warszawie. W 1973 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych, a w 1985 r. II stopień z zakresu reumatologii. Od 1993 r. pracował jako lekarz podstawowej opieki zdrowotnej w Ambulatorium MSWiA w Mielcu. Po przejściu na emeryturę w 2003 r. pracuje jako reumatolog w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej „Osteomed” w Mielcu. Równocześnie od początku pracy zawodowej udzielał się społecznie. Aktywny działacz ZZ Pracowników Służby Zdrowia, m.in. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego organizacji w Szpitalu Powiatowym, członka Rady Wojewódzkiej i wielokrotnie delegata na Zjazdy Krajowe Związku. Przez wiele lat pracował w Powiatowym Zarządzie PCK w Mielcu. W latach 1971–1996 zasiadał w Radzie Nadzorczej PSS „Społem” w Mielcu. Jest także długoletnim członkiem Zarządu TG „Sokół” w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Honorowymi Odznakami PCK i Odznaką „Zasłużony dla Oświaty”.
TARNOWSCY HERBU LELIWA, ród magnacki wywodzący się z zasłużonego dla Polski rycerskiego rodu Leliwitów. Założycielem rodu był kasztelan krakowski Spycimir, zmarły w 1352 r. Jego synowie byli zaś założycielami trzech rodzin: Tarnowskich, Melsztyńskich i Jarosławskich. Związek Tarnowskich z Rzochowem i Rzemieniem oraz okolicznymi wsiami rozpoczął się w 1365 r. od przyjęcia przez Rafała, założyciela rodziny w Tarnowie, połowy Sochowa (Rzochowa) w zastaw od Pełki z Galowa za 140 grzywien. W 1379 r. Jan z Tarnowa (umownie – I), syn Rafała, zakupił od Niemierzy z Galowa, syna Pełki, Rzochów i Trześń za 300 grzywien. Wkrótce potem (1380-1382), na podstawie zezwolenia króla Ludwika Węgierskiego, założył miasto Rzochów i dbał o jego rozwój. Kolejnymi właścicielami Rzochowa i jego okolicznych miejscowości oraz wybudowanego w Rzemieniu zamku byli: Jan (II), Jan Feliks, Jan Feliks „Szram”, Stanisław (I), Jan Amor i Wojciech oraz Stanisław (II). Po śmierci Stanisława (II), który nie pozostawił potomstwa, dobra rzochowsko-rzemieńskie zakupili pod koniec XVI w. Lubomirscy.
TARNOWSCY Z CHORZELOWA I MALINIA, jedna z linii potężnego rodu Tarnowskich, herbu Leliwa. Zapoczątkował ją Michał Tarnowski (1782-1831), który w 1813 r. zakupił Chorzelów koło Mielca od Potkańskich. W 1826 r. ożenił się z Elżbietą z Wysockich i miał z nią dwoje dzieci: Jana Józefa (1826-1898) i Marię (1828-1854). Jan Józef odziedziczył majątek chorzelowski, a Maria wyszła za niejakiego Szawłowskiego. Nowy dziedzic był bardzo aktywny społecznie. Pełnił szereg funkcji w Mielcu i został wybrany na posła do Rady Państwa w Wiedniu. Poślubił Karolinę Tarnowską z linii dzikowskiej (1853) i małżeństwo to miało sześcioro dzieci: Jana Bogdana (1853-1914), Marię (1854-1921), Krzysztofa (1856-1864), Teresę (?-?), Stanisława (1861-1917) i Szczepana (1862-1940). Tarnowscy włączyli się do działań wspierających powstanie styczniowe (1863-1864), a Chorzelów stał jednym z prężniejszych ośrodków galicyjskich przygotowujących powstańców i ich wyposażenie. Po klęsce powstania Jan Józef musiał czasowo udać się na emigrację, a po powrocie zajął się hodowlą koni. Zmarł w 1898 r., a kolejnym dziedzicem został Jan Bogdan, który bardzo aktywnie działał w Radzie Powiatowej i Wydziale Powiatowym w Mielcu oraz innych organizacjach. Zmarł w czasie działań wojennych w 1914 r., na widok Kozaków otaczających chorzelowski dwór. Kolejnym administratorem majątku był Szczepan, a po podziale majątku Chorzelów stał się własnością Karola Hilarego (1889-1981), syna wspomnianego już Stanisława i Marii z Iwanowskich. Pozostali trzej bracia Karola wyjechali z Chorzelowa: Jan Tytus (1888-1947) – artysta malarz i pianista, Michał Maria (1895-1980) – podróżnik i autor książek oraz Antoni Bogdan (1905-1985) – dyplomata i korespondent. W czasie okupacji hitlerowskiej Karol Hilary, mimo olbrzymiego zagrożenia, włączył się w działalność konspiracyjną i przyjął pseudonim „Leliwa”. W 1940 r. był jednym z założycieli organizacji „Tarcza” („Uprawa”), która m.in. pomagała rodzinom wojskowych, osobom poszukiwanym przez Niemców, Żydom i partyzantom. Po wojnie, kiedy został pozbawiony majątku, wyjechał z rodziną do Krakowa i tam zmarł w 1981 r. Starania rodziny Tarnowskich o odzyskanie chorzelowskiego majątku są, jak dotąd, nieskuteczne.
TARNOWSKI JAN (JAN Z TARNOWA – I), herbu Leliwa, urodzony ok. 1350 r., syn Rafała i Dzierżki z Wielowsi. W 1368 r. został podkomorzym sandomierskim. W latach 1373-1379 piastował funkcję marszałka Królestwa Polskiego, a od 1377 r. -. kasztelana sandomierskiego. 26 IV 1379 r. zakupił od Niemierzy z Galowa, syna Pełki, Trześń i Rzochów za 300 grzywien. Jeszcze tego roku (7 IX) uzyskał od Elżbiety Łokietkówny, królowej węgierskiej i polskiej, przywilej przeniesienia nabytych wsi na prawo czynszowe. W latach 1380-1382 wystarał się u króla Ludwika Węgierskiego o zezwolenie na lokację miasta Rzochowa (Zochow) na terenie wsi o tej nazwie i doprowadził do powstania miasta. Ponadto od braci: Budziwoja, Mikołaja i Piotrasza z Bobina zakupił Kościelów (później część Tuszymy), a następnie nabył wieś Jaślany. Wybudował na przedmieściu Rzochowa dwór obronny. Za przyczynienie się do małżeństwa Jadwigi z Władysławem Jagiełłą otrzymał m.in. kilka wsi nad Wisłoką, które powiększyły klucz rzochowski. W 1385 r. został wojewodą sandomierskim, a ponadto w 1387 r. – starostą gen. ruskim. Od 1401 r. pełnił funkcję wojewody krakowskiego, a od 1406 r. – kasztelana i starosty krakowskiego. Był też starostą radomskim i sandomierskim. Żonaty z Katarzyną po 1378 r. Ojciec Jana, Rafała, Spytka i Doroty. Zmarł w 1409 r.
TARNOWSKI JAN (JAN Z TARNOWA – II), herbu Leliwa, urodzony ok. 1377 r., syn Jana z Tarnowa (I) i Katarzyny. Przyjął niższe święcenia i w latach 1398-1408 pełnił funkcję dziekana kapituły katedralnej krakowskiej. Po śmierci ojca został wojewodą krakowskim (1410). Uczestniczył w bitwie pod Grunwaldem. Ożenił się z Elżbietą ze Sternberka i miał z nią liczne potomstwo: Jana Amora Starszego, Jana Gratusa, Jana Rafała, Jana Feliksa, Jana Amor Młodszego i Katarzynę. Około 1409 r. otrzymał w spadku po ojcu m.in. miasto Rzochów i okoliczne wsie. Na jego zlecenie wybudowano wieżę obronną w Rzemieniu. Zmarł w zimie 1432/1433 r.
TARNOWSKI JAN AMOR „RZEMIEŃSKI”, herbu Leliwa, data urodzenia nieznana, syn Stanisława (I) i Katarzyny z Firlejów. Po śmierci ojca (ok. 1528 r.) został współwłaścicielem (z matką i bratem Wojciechem) dóbr rzochowsko-rzemieńskich. Doprowadził do modernizacji zespołu zamkowego w Rzemieniu i wyposażył go w lepszą broń palną, zwiększając tym obronność siedziby rodowej. Żonaty ok. 1559 r. z Elżbietą ze Zborowskich, potomstwo: Marcin i Jan Gratus. W 1561 r. założył na zamku zbór ariański, a w 1562 r. powierzył jego prowadzenie teologowi Franciszkowi Stankarowi. Zamienił na zbory ariańskie kościoły katolickie w Rzochowie, Książnicach i Wadowicach. Zmarł ok. 1571-1574. W wyniku rozliczeń pomiędzy potomkami Wojciecha i Jana Amora dobra rzochowsko-rzemieńskie oraz zamek w Rzemieniu odziedziczył Stanisław, syn Wojciecha.
TARNOWSKI JAN BOGDAN, herbu Leliwa, hrabia, urodzony w Chorzelowie, pow. mielecki, syn Jana Józefa i Karoliny z Tarnowskich. Od 1877 r. do 1914 r. był członkiem Rady Powiatowej w Mielcu, wybieranym „z grupy większych posiadłości”. W Wydziale Powiatowym w Mielcu sprawował funkcje: członka (1881-1896), zastępcy prezesa (1896-1911) i prezesa (1911-1914). Należał do Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Krakowie i w Wydziale Okręgowym w Mielcu pełnił początkowo funkcję zastępcy delegata, a w 1911 r. został wybrany prezesem. Przez kilka lat prezesował też Okręgowemu Towarzystwu Rolniczemu. Był jednym z inspiratorów budowy nowego kościoła parafialnego w Chorzelowie i przewodniczącym Komitetu Parafialnego, który prowadził budowę kościoła. 26 VIII 1914 r. stanął na czele Powiatowego Komitetu Narodowego. Zmarł w 1914 r.
TARNOWSKI JAN FELIKS, herbu Leliwa, data urodzin nieznana, syn Jana (II) i Elżbiety z Sternberka. W 1460 r. został kasztelanem bieckim, a w 1465 r. kasztelanem wiślickim. W 1480 r. został mianowany wojewodą lubelskim. Żonaty z Anną z Oleśnicy?, miał z nią dwoje dzieci: Annę i Jana Feliksa (nazwanego później „Szramem”). Po ojcu otrzymał m.in. klucz rzochowski, tzn. miasto Rzochów oraz Grabie, Kościelów, Tuszyma, Ocieka, Kiełków, Książnice, Goleszów, Wadowice, Zdziarzec, Górki, Zdaków, Krzemienica i inne. Określa się go mianem „praojca” linii Tarnowskich osiadłych w Rzochowie, a potem we włościach tarnobrzesko-dzikowskich. Zmarł ok. 1484/1485.
TARNOWSKI JAN FELIKS „SZRAM”, herbu Leliwa, data urodzin nieznana, syn Jana Feliksa i Anny z Oleśnicy? Chorąży krakowski – 1484, stolnik n. koronny – 1494, kasztelan lubelski – 1497, wojewoda lubelski – 1499, wojewoda sandomierski – 1501, woj. krakowski – 1505, starosta bełski i horodelski. Żonaty z Katarzyną z Bobrku Ligęzianką. Potomstwo: Stanisław, Jan („Ciężki”), Spytek. Po śmierci ojca (1484/1485) odziedziczył dobra rzochowsko-rzemieńskie. Był fundatorem prepozytury rzochowskiej. Zmarł ok. 1507 r.
TARNOWSKI JAN JÓZEF „CHORZELOWSKI”, herbu Leliwa, urodzony w 1826 r. w Chorzelowie, syn Michała i Elżbiety z Wysockich. Po ojcu otrzymał dobra chorzelowskie i Chorzelów obrał za swoją siedzibę. Wychowywał się w klimacie uwielbienia dla Ojczyzny i w całym swoim życiu wielokrotnie wykazywał się postawą patriotyczną. Od 1862 r. należał do tzw. „Grona krakowskiego”, a później Komitetu Obywatelskiego (frakcja „Białych”), bardzo aktywnego na początku powstania styczniowego 1863 r. W powstańczym tarnowskim Wydziale Obwodowym odgrywał jedną z głównych ról. Wspólnie z żoną Karoliną stworzyli w chorzelowskim majątku jeden z najsilniejszych w Galicji ośrodków wsparcia powstania. W marcu, kwietniu i czerwcu 1863 r. stanowił bazę organizacyjną dla formujących się oddziałów Łopackiego, a później gen. Zygmunta Jordana (przez pewien czas jego sztab znajdował się w Chorzelowie). Hr. J. Tarnowski opłacił większość kosztów związanych z wyposażeniem oddziałów. Ponadto wpłacił sumę na specjalny podatek narodowy. W listopadzie 1863 r., kiedy Romuald Traugutt powołał Wydział Rządu Narodowego w Galicji, stanowisko naczelnika Wydziału Broni, Amunicji i Efektów powierzono J. Tarnowskiemu. Tenże, zagrożony aresztowaniem przez władze austriackie, musiał uciekać z Galicji i przez pewien czas mieszkał w Poznańskiem. Po uzyskaniu przez Galicję autonomii został wybrany posłem do Rady Państwa w Wiedniu (parlament austriacki) i posłem na Sejm Krajowy Galicyjski we Lwowie. Był pierwszym prezesem (marszałkiem) Rady Powiatowej w Mielcu w kadencji 1867-1871, a następnie do 1891 r. radnym tejże Rady. Ponadto należał do Krakowskiego Towarzystwa Rolniczego i Krakowskiego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń. Jego wielką osobistą pasją była hodowla koni pełnej krwi, którą rozpoczął ok. 1850 r., kupując kilka klaczy od Dzieduszyckich, Sułkowskich i książąt de Rohan. Najsłynniejszym koniem jego stajni był „Przedświt”, który uczestniczył w 29 gonitwach w różnych miastach europejskich i zwyciężył 23 razy, m.in. w „Trial Stakes” w Wiedniu (1874), „Preis des Jockey Club” (Derby) w Wiedniu (1875) i „Grosser Preis von Baden” (1876). Hrabia Jan Józef Tarnowski zmarł w 1898 r. Spoczywa w krypcie pod prezbiterium kościoła parafialnego p.w. Wszystkich Świętych w Chorzelowie.
TARNOWSKI RAFAŁ (RAFAŁ Z TARNOWA), herbu Leliwa, syn Spycimira z Tarnowa i Melsztyna oraz Stanisławy(?). W 1355 r. został podkomorzym sandomierskim, a w 1368 r. kasztelanem wiślickim. W 1365 r. otrzymał od Pełki z Galowa połowę Sochowa (Rzochowa) w zastaw za 140 grzywien, co było początkiem władania Rzochowem przez Tarnowskich. Żonaty z Dzierżką z Wielowsi (ok. 1350 r.), miał z nią potomstwo: Jana (I) i Spytka. Zmarł ok. 1372/1373.
TARNOWSKI STANISŁAW I, herbu Leliwa, urodzony ok. 1478 r., syn Jana Feliksa „Szrama” i Katarzyny z Bobrku Ligęzianki. Sprawował funkcję kasztelana chełmskiego (1526) i kasztelana sądeckiego (1527). Żonaty dwukrotnie: z Katarzyną z Kościelca (przed 1510 r., zmarłą ok. 1512 r.) i Katarzyną Firlejówną (około 1515 r., zmarłą po 1545 r.). Z drugą żoną miał synów – Stanisława, Wojciecha i Jana Amora. W 1508 r. otrzymał w spadku dobra rzochowsko-rzemieńskie. W 1527 r. doprowadził do odnowienia przywileju lokacyjnego dla miasta Rzochowa. Przebudował wieżę w Rzemieniu w stylu renesansowym. Prawdopodobnie na jego zlecenie wybudowano także inne budynki na dziedzińcu otoczonym wałami ziemnymi. Zmarł ok. 1528-1530 r. Pozostawił po sobie klucz rzochowski–rzemieński, czyli m.in.: zespół zamkowy w Rzemieniu, miasto Rzochów oraz wsie: Gliny, Goleszów, Górki, Kiełków, Kolbuszowa, Kościelów (Tuszyma), Łysaków, Ocieka, Podleszany, Trzęsówka, Wadowice, Werynia i Wola Książnicka.
TARNOWSKI STANISŁAW II, herbu Leliwa, urodzony pomiędzy 1541 i 1551 r., syn Wojciecha i Reginy Czernówny. W spadku po ojcu (Wojciechu), po rozliczeniach z potomstwem Jana Amora, otrzymał dobra rzochowsko-rzemieńskie. Żonaty z Zofią z Mieleckich. Doprowadził do rekatolizacji kościoła w Rzochowie, ufundował probostwo i kaplicę szpitalną św. Anny oraz zabezpieczył na ten cel w kasie miejskiej 1500 złotych polskich. Zmarł bezpotomnie około 1585 r. Dobra rzochowsko–rzemieńskie przejął Hieronim Mielecki, brat Zofii, kończąc tym około 220-letnie zarządzanie nimi przez Tarnowskich.
TARNOWSKI WOJCIECH, herbu Leliwa, urodzony ok. 1522 r., syn Stanisława (I) i Katarzyny z Firlejów. Otrzymał w spadku po zmarłym ojcu (ok. 1528-1530 r.), wspólnie z matką i bratem Janem Amorem, dobra rzochowsko-rzemieńskie. Ożenił się około 1541 r. z Reginą z Witowic Czernówną i miał z nią syna – Stanisława (II). Zmarł około 1565 r.
TARPAN (PZL M-4, M-4P), samolot szkolno-treningowy produkowany w WSK Mielec w latach 1958-1964. Opracowano go w PZL Mielec, a konstruktorami prowadzącymi byli Tadeusz Stępczyk i Janusz Olenderek. Podstawowe dane: załoga – 2 osoby, moc startowa – 185 KM, masa startowa – 1200 kg, masa użyteczna – 312 kg, prędkość maksymalna – 300 km/godz., zasięg – 750 km. Pierwszy lot odbył się 7 IX 1961 r., a wykonał go pilot Tadeusz Gołębiewski. Wyprodukowano 3 egzemplarze.
TAURUS, zespół muzyki rockowej, specjalizujący się w muzyce heavy-metalowej. Powstał w 1982 r. Po dwuletnim okresie kształtowania się składu i pracy nad repertuarem od 1984 r. startował w Ogólnopolskim Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki. W latach 1985 i 1986 zakwalifikował się do finału w Wrocławiu, potwierdzając dobry poziom wykonawstwa. Uczestniczył w warsztatach muzycznych KRAM w latach 1984-1986 i w Brzegu w 1985 r. W przeglądzie zespołów „Rock nad Odrą’85” zdobył tytuł laureata. Brał także udział w Festiwalu Muzyki Rockowej, m.in. w 1986 r. Podstawowy skład zespołu w latach 80. stanowili: Dariusz Karpiński – vocal, Jacek Polak – gitara, Zbigniew Wiącek – gitara, Tomasz Dzień – gitara basowa, Norbert Krawczyk – perkusja. Ponadto przez pewien czas wokalistą był Jarosław Dobrowolski. W latach 90. grupa zakończyła działalność.
TB-9 TAMPICO, TB-10 TOBAGO, małe samoloty sportowo-turystyczne produkowane w WSK Mielec we współpracy z francuską firmą Socata w latach 1991-1994. XX w. W ramach kontraktu zostały zmontowane w Mielcu, częściowo z zespołów dostarczonych z Francji, 24 samoloty TB-9 i TB-10. Ponadto wykonano w Mielcu 165 kompletów części do produkcji tych samolotów. Współpracę zakończono w 1994 r. ze względów ekonomicznych. Podstawowe dane TB-9/TB-10: moc silnika – 160 KM/180 KM, waga – 1060 kg/1150 kg, ładunek użyteczny – 420 kg/450 kg, 1 pilot + 3 pasażerów, prędkość przelotowa – 195 km/godz./230 km/godz., zasięg – 940 km/1080 km. Pierwszy oblot samolotu TB-10 wyprodukowanego w Mielcu wykonali 31 V 1991 r. przedstawiciele zakładu SOCATA: pilot fabryczny Jean Sochor i inspektor nadzoru Bureau Veritas – Jean Cresever.
TEATR DZIECIĘCY SDK „ALBOCO”, zespół teatralny działający w Osiedlowym Domu Kultury (później Spółdzielczy Domu Kultury) Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Powstał w 1978 r. i działa nadal. Wystawił m.in. sztuki dla dzieci: O Kasi, co gąski zgubiła, Pod Wawelem mieszkał smok, O Janku, co szukał szczęścia, Kichuś majstra Lepigliny, Orzeszek, Miś Bąbelek u rozbójników, Czerwony Kapturek, Legenda o krakowiance, Kot w butach, Jaś i Małgosia, Opowieść o książkowym Plastusiu, Legenda o warszawskim bazyliszku, Dwie Marysie, Rodzina Cudnalskich, Prawo jazdy, Zapusty oraz O straszliwym smoku i dzielnym szewczyku, prześlicznej królewnie i królu Gwoździku. W blisko 30-letniej działalności w zespole występowało około dwustu młodych aktorów amatorów.
Instruktorzy (reżyserzy): Janina Kitrys, Jolanta Mierzwińska, Urszula Gładyszewska-Wałek, Marta Ciągło.
Scenografowie, twórcy lalek i kostiumów dla zespołów teatralnych ODK (SDK) MSM: Anna Maciąga, Grażyna Aksiuto, Alicja Toczyńska, Urszula Gładyszewska-Wałek, Krystyna Książnicka, Teresa Kubik, Zdzisław Łaz, Krzysztof Przygoda.
TEATR „MASKA” (KÓŁKO DRAMATYCZNE, AMATORSKI TEATR MASKA, ZESPÓŁ TEATRALNY ZDK, TEATR DRAMATYCZNY „NURT” RCK), zespół teatralny działający pod patronatem Wytwórni Płatowców nr 2 PZL, a następnie Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Powstał jesienią 1944 r. i działał pod różnymi nazwami do 1986 r. Występował najczęściej na scenach placówek kulturalnych mieleckiej fabryki – Klubu Fabrycznego i Zakładowego Domu Kultury (później Robotnicze Centrum Kultury), gdzie do połowy lat 70. istniała specjalna sala teatralna. Mimo amatorskiego składu aktorskiego reprezentował bardzo dobry poziom i wniósł duży wkład w rozwój kultury i edukacji teatralnej mieleckiego społeczeństwa. Cieszył się w środowisku dużą popularnością. Dzięki długoletnim występom i udanym kreacjom szczególnym szacunkiem otaczano w Mielcu głównych aktorów: Marię Kostecką, Stefana Ostrowskiego, Edmunda Toczka i Czesława Burego. Ponadto w ponad 40-letniej historii tego teatru wystąpiło blisko 200 aktorów.
Premiery spektakli teatralnych: *1944: Za Polskę – za Warszawę (obrazek sceniczny), „Żywy obraz”, Chłopcy z lasu; *1945: W krainie tańca (2 programy rewiowe), Małżeństwo Loli, O człowieku, który redagował gazetę rolniczą; *1946: Ich dwóch, Poskromienie żon, Codziennie o piątej; *1947: Sublokatorka, Kłopoty Złotopolskiego; *1948: Hiszpańska mucha; *1949: Jubileusz, Wujaszek z Gdyni; *1950: Taka jest książki moc (na podstawie „Latarnika”), Skąpiec, Odbudowa, Matka, Ożenek; *1951: Panna rekrutem; *1952: Wczoraj – przedwczoraj; *1953: Las, Rodzinka; *1954: Królowa przedmieścia; *1955: Szczęście Frania; *1956: Gdzie diabeł nie może; *1957: Chory z urojenia, Noc listopadowa; *1958 Betlejem polskie, Fantazy, Wesele; *1959: Pan Jowialski, Zakręt, Fircyk w zalotach, Farfurka Królowej Bony; *1960: Gwałtu, co się dzieje; *1961: Kuglarze, Awantura w Pacynkowie; *1962: Królewna Śnieżka, Dzikie łabędzie; *1963: Braci naszych walczących pozdrawiamy (montaż ), Zaczarowana zatoka, Egzamin, Droga do Doveru; *1964: Powrót taty, Wybór, Montaż słowno-muzyczny”, Myśmy tych dni nie zapomnieli (montaż słowno-muzyczny); *1965: Śniadanie, obiad, kolacja; *1966: Ballada polska, Bajka o srebrnym jeżu; *1967: Jak hartowała się stal, Pieśń o pięciu braciach; *1968: Śluby panieńskie; *1969: Notes, Odwety; *1970: Calineczka, W góralskiej izbie; *1971: Igraszki z diabłem; *1974: Król Mięsopust, Dwa teatry; *1976: U Ikarków na osiedlu (widowisko kabaretowe), Dekret; *1977: Program kabaretowy; *1978: Odprawa posłów greckich, Księżniczka na opak wywrócona; *1980: Ludzie z lasu, Szewczyk Dratewka, Jasełka; *1981: Czyżby; *1982: Trzy białe strzały; *1983: Szelmostwo lisa Witalisa; Mieszczanin szlachcicem; *1985: Królowa Przedmieścia.
Reżyserzy: Jerzy Stadler (1944-1945), Gwidon Dobrowolski (1945), Feliks Starosielec (1945-1951), Marian Karczewski (1946), Edmund Toczek (1952-1957), Kazimierz Piechocki (1953), Julian Bąk (1956), Jadwiga Jawor (1957-1962), Irena Nowakowska (1958), Witold Szypka (1959-1961), Witold Kurzawa (1961), Bolesław Downarowicz (1962), Tadeusz Grochocki (1964), Włodzimierz Saar (1965), Elwira Turska (1965-1976), Zbigniew Samogranicki (1967), Olgierd Hanusz (1968-1970), Wojciech Boratyński (1974), Józef Jasielski (1975-1976), Bogdan Nyckowski (1977-1978), Tadeusz Malak (1980), Bogdan Mikłusewicz (1980), Henryk Wichniewicz (1980-1983), Karol Podgórski (1985).
TEATR MŁODZIEŻOWY SDK „GONG”, zespół teatralny działający w Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Założyła go w 1990 r. Jadwiga Klaus (kierownik SDK). Ona też była jego kierownikiem artystycznym i reżyserem. W latach 1992-2003 wystawiono sztuki: Moralność pani Dulskiej, Kopciuch, Żabusia, O miłości na wesoło (montaż poetycki), Rezerwat, Był kiedyś raj, Ktoś się utopi, Stara baśń i Sen nocy letniej”. W zespole występowało kilkadziesiąt młodych osób, z których pięć zostało aktorami zawodowymi: Magdalena Kriger, Jakub Lasota, Beata Pszeniczna, Iwona Chamielec i Andrzej Plata.
TEATR POEZJI „KALIOPE”, powstał w zimie 1972 r. z inicjatywy Edwarda Zachariasza – instruktora teatralnego Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu i funkcjonował jako jedna z form działalności tej placówki. Jego skład stanowili mieleccy młodzi recytatorzy wyróżniający się w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim. W 1972 r. E. Zachariasz przygotował z zespołem dwa programy: Drewno mówi i Były piosenki. Występowano z nimi około 30 razy w Mielcu i w innych miejscowościach. W II Konkursie Poezji Współczesnej im. J. Przybosia „O Złoty Lemiesz” w Rzeszowie (X 1972) – mielecki zespół otrzymał wyróżnienie i nagrodę „Nowin Rzeszowskich”. Od 1 III 1973 r. siedzibą „Kaliope” stał się Osiedlowy Dom Kultury MSM, do którego E. Zachariasz przeszedł na stanowisko kierownika. Wtedy to przygotowano trzeci program – Mową cieplejszą niż słońce oparty na wierszach poetów ludowych. W latach 1973-1974 mielecki teatr poezji odniósł kilka liczących się sukcesów: I miejsce w Festiwalu Amatorskich Zespołów Artystycznych Spółdzielni Mieszkaniowych Województwa Rzeszowskiego (XI 1973 r.), wyróżnienie w Ogólnopolskim Przeglądzie Amatorskich Zespołów Teatralnych Spółdzielczości Mieszkaniowej w Puławach (1974), wyróżnienie w finale wojewódzkim Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Amatorskich w Rzeszowie (1974), I miejsce w IV Wojewódzkim Przeglądzie Zespołów Artystycznych (1974) i I miejsce w IV Ogólnopolskim Konkursie Poezji Współczesnej im. J. Przybosia „O Złoty Lemiesz” w Rzeszowie (1974). Ponadto członkowie zespołu zdobywali indywidualnie wysokie lokaty w kolejnych edycjach Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego i Konkursu Poezji „O Złoty Lemiesz”. Po odejściu E. Zachariasza z ODK MSM (I kwartał 1975 r.) zespół spotykał się coraz rzadziej i w połowie roku zakończył działalność.
Członkowie zespołu: Barbara Babiarz, Eugeniusz Idzior, Stanisław Kliś, Dorota Kuleczka, Grzegorz Lasek, Anna Pakuła, Jan Pawlik, Sabina Płachta, Tadeusz Różak, Jan Stępień, Lilianna Stępień, Elżbieta Strzelczyk, Jan Warchoł.
TEATR ROZMAITOŚCI im. Stefana Ostrowskiego, powstał w 2013 r. jako zespół artystyczny Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu i kontynuator poprzednich zespołów teatralnych tegoż Domu Kultury („Maska”, „Dramatyczny”). Misji jego utworzenia i prowadzenia podjęły się Jadwiga Klaus i Magdalena Kriger (obecnie Betleja). Rozpoczęto widowiskiem teatralnym Misterium Bożego Narodzenia, wystawionym wraz z młodzieżowym zespołem teatralnym Antrakt. 18 I 2014 r. odbyła się premiera tragikomedii Dziewczyny z pomysłem, opartej na motywach filmu „Dziewczyny z kalendarza”. Powodzenie sztuki spowodowało, że wystawiono ją jeszcze kilka razy (Mielec, Tarnobrzeg). Na 2015 r. zespół przygotował komedię A. Fredry Damy i huzary w adaptacji i reżyserii Jadwigi Klaus. Sztukę prezentowano wielokrotnie w Mielcu oraz innych miastach, m.in. w Nowej Dębie, Tarnobrzegu, Rzeszowie, Łańcucie i Przemyślu. Ponadto część zespołu brała udział w części artystycznej uroczystości z okazji Narodowego Święta 3 Maja 2015 r. przed pomnikiem Wolności w Mielcu. 20 września 2015 r. wspólnie z innymi grupami artystycznymi SCK przygotowano montaż słowno-muzyczny „Kochamy lata 70-te”. Premiera kolejnej sztuki – Gdzie diabeł nie może, opartej na komediach Jana Drdy, odbyła się 23 X 2016 r. na scenie Domu Kultury SCK w Mielcu. Również i ten spektakl cieszył się dużym powodzeniem zarówno wśród widzów w Mielcu, jak i poza nim, np. w Rzeszowie, Tarnobrzegu czy w Giedlarowej. 13 maja 2017 r. męska część zespołu wystawiła na scenie SCK w Mielcu Rozmowy przy wycinaniu lasu na podstawie sztuki Stanisława Tyma. 5 XI 2017 r., także na scenie Domu Kultury SCK w Mielcu, odbyła się premiera sztuki Ciotka według scenariusza mielczanina – znanego pisarza Włodzimierza Kłaczyńskiego, w reżyserii Jadwigi Klaus. Dla uczczenia 100. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę wystawiono Wesele wg Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii J. Klaus. Premiera odbyła się 4 XI 2018 r., a następnie zagrano dla mieleckiej młodzieży oraz w Tarnobrzegu i Giedlarowej. Kolejną sztuką był Ożenek wg Mikołaja Gogola (2019 r.). Grano ją w Mielcu, Giedlarowej i Przecławiu. Pandemia COVID-19 bardzo utrudniła działalność zespołów artystycznych. Reżyser Jadwiga Klaus i zespół pokonali jednak wiele przeszkód i doprowadzili do wystawienia 29 V 2021 r. wodewilu K. Krumłowskiego Królowa przedmieścia oraz spektaklu Teatr Variete (27 XI 2021 r.) na scenie DK SCK w Mielcu. Po spektaklu odbyła się uroczystość 75-lecia teatru amatorskiego w Domu Kultury w Mielcu (opóźniona o 2 lata z powodu obostrzeń pandemicznych). Powodzenie spektaklu Teatr Variete, w którym ujawniły się talenty wokalne członków teatru, skłoniły zespół do przygotowania widowiska Baw się razem z nami, w którym zaśpiewano piosenki sprzed kilkudziesięciu lat w nowej aranżacji i z Big Mielec Bandem pod dyrekcją Waldemara Ozgi. Premiera odbyła się 8 III 2023 r. na scenie Domu Kultury SCK i została przyjęta bardzo ciepło. Jeszcze tego samego roku (21 X) przedstawiono mieleckiej publiczności sztukę G. B. Shawa Pigmalion w reżyserii Jadwigi Klaus.
Instruktor i reżyser: Jadwiga Klaus.
Aktorzy: Andrzej Bednarz, Aleksandra Błachowicz (dziecko), Maciej Błachowicz, Andrzej Bryła, Grzegorz Cebula, Grażyna Chamielec, Ewa Czeczot, Andrzej Drews, Anna Dusza, Eugeniusz Idzior, Barbara Jabłońska, Dagmara Jachyra, Piotr Klamka, Edward Kociański, Małgorzata Kolisz, Kamil Kosiba, Bartosz Kramarz, Maciej Kriger, Magdalena Kriger (po mężu Betleja), Genowefa Królikowska, Joanna Kruszyńska, Agnieszka Kużdżał Trybulec, Eugeniusz Kwiatkowski, Tomasz Łępa, Dagmara Mach, Agnieszka Małek, Anna Martyńska (dziecko), Agnieszka Michna, Agnieszka Mirowska, Zbigniew Modras, Maria Orłowska, Sabina Orzechowska Tabor, Janusz Pacholec, Paweł Pazdan, Hubert Pomiankiewicz, Kalina Roksz, Karolina Rostkowska, Piotr Rożniał, Ewa Sikorska, Barbara Stec, Jan Stępień, Magdalena Szelest Tara, Szymon Weryński (dziecko), Elżbieta Witek, Jerzy Wójcik, Małgorzata Zając-Waga, Małgorzata Zduńska oraz gościnnie: Kapela ZPiT „Rzeszowiacy” i Mielecka Kapela Podwórkowa.
Z zespołem współpracowali: Marzena Gawrońska – choreografia, Sławomir Stan – opracowania muzyczne, Małgorzata Pazdro – przygotowanie wokalne, Małgorzata Zając-Waga, Czesław Tabaka i Hubert Pomiankiewicz – scenografia; Małgorzata Godek, Maria Ortyl, Władysława Majewska, Anna Niedbała, Magdalena Rżany – kostiumy; Dariusz Madej i Kazimierz Babiec – światło i nagłośnienie; Robert Śmist – muzyka, Waldemar Ozga – kierownictwo muzyczne.
TEATR TAŃCA „AleToNic”, zespół artystyczny Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Powstał w 2004 r. z inicjatywy Izabeli Domagały (po mężu Serwan), która od początku jest jego instruktorem i choreografem. Ponadto z zespołem współpracują pedagodzy, tancerze i instruktorzy tańca z innych instytucji kultury. Skład zespołu tworzą dziewczęta. Występuje z własnym repertuarem, na który składają się tematyczne spektakle, miniatury i etiudy taneczno-teatralne (m.in. Po tamtej stronie, Nieskończoność, Ach te baby, Przebudzenie, W połowie drogi, Kilka kroków, Ja chcę, Forbidden, Pomiędzy.). „AleToNic” jest uczestnikiem różnego rodzaju przeglądów i konkursów artystycznych. Najbardziej cenne osiągnięcia to: III nagroda (2007) i II nagroda (2008) w Ogólnopolskim Festiwalu Tańca Współczesnego „Kontrasty” w Mielcu, I nagroda (2008) w Konfrontacjach Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Tańcowały dwa Michały” w Przemyślu, II nagroda (2009) w Podkarpackim Przeglądzie Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Złoty Gryf”, III nagroda (2005) i II nagroda (2006) w „Mikołajkowych Spotkaniach Tanecznych” w Krośnie oraz 2. miejsce w Podkarpackim Przeglądzie Dziecięcych Zespołów Tanecznych „Złoty Gryf” w Dębicy (2014). Szczególnie cennym sukcesem było 1. miejsce w VIII Nałęczowskim Festiwalu Tańca EURO-DANCE – 2014 w kategorii zespołów do lat 13 za spektakl Dziwnogród (choreografia: I. Serwan), 1. i 3. miejsce indywidualnie oraz 1. miejsce w konkursie Taniec żywiołów (choreografia: Marzena Gawrońska).
Ważniejsze sukcesy grupy dziecięcej: *2015 r.: 1. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w XIV Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu; 1. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w XV Andrzejkowych Spotkaniach Tanecznych w Jaśle; *2016 r.: 2. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w Ogólnopolskim Przeglądzie Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych w Jedliczu; 1. miejsce i „Złoty Kaczy Pląs” w XXVIII Przeglądzie Dziecięcych Zespołów Tanecznych „Kaczucha 2016” w Krośnie; *2018 r. – 1. miejsce za choreografię „Nastrojeni” w XVII Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu, 2. miejsce za choreografię „Nastrojeni” w XVIII Andrzejkowych Spotkaniach Tanecznych w Jaśle; wyróżnienie w VIII Ogólnopolskim Festiwalu Tańca „Intermedium” w Krośnie.
Ważniejsze sukcesy grupy młodzieżowej: *2015 r.: 2. miejsce za choreografię w XIV Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu; *2016 r. – 1. miejsce za choreografię „Nie do wiary” w IV Ogólnopolskim Festiwalu Tańca VIVERSO w Rybniku (w kat. 12-15 lat) i trzy nagrody indywidualne; 1. miejsce za choreografię „Kadry przeszłości” w 39. Konfrontacjach Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Tańcowały dwa Michały” w Przemyślu; 1. miejsce za choreografię „Kadry przeszłości” w VI Ogólnopolskim Festiwalu Tańca INTERMEDIUM w Krośnie.
*2022 r. Grand Prix w 4. kategoriach i 1. miejsce w 6 kategoriach w IV Międzynarodowym Konkursie Tańca „Taneczne Talenty” w Skołyszynie (14-15 V).
TEATRY AMATORSKIE; pierwsze amatorskie przedstawienia teatralne w Mielcu organizowano pod koniec lat 60. XIX, po otrzymaniu autonomii i wprowadzeniu w życie ustawy gminnej (1866-1867). Dochody z tych spektakli przeznaczano na cele dobroczynne, np. w 1872 r. na potrzeby czteroklasowej szkoły ludowej, o czym informowała krakowska gazeta „Czas”. Aktorami byli urzędnicy i rzemieślnicy, a reżyserami – nauczyciele lub księża. Grano wówczas w plenerze, kasynie powiatowym i szkole ludowej (dziś SP nr 2). Repertuar stanowiły najczęściej komedie, np. Polowanie na męża, Consilium facultatis, Kancelaria otwarta i Poczciwiec. W 1894 r. z inicjatywy naczelnika OSP Tomasza Woźniaka powstało kółko dramatyczne przy strażnicy OSP. Jego założycielami byli: Władysław Cichoń, Leon Gołuchowski, Stanisław Gołuchowski, Jan Gruszecki, Jan Karlik, Ludwik Kłos, Zdzisław Lubaska, Teofil Niemiec, Jakub Polak, Michał Ryniewicz i Walenty Weryński. Do zespołu należało blisko 80 osób. Wystawiano sztuki: Kościuszko pod Racławicami, Akademik, czyli ofiara za ojczyznę, Flisacy, Łobzowianie, Wesele na Prądniku, Bartosz spod Krakowa, Emigracja chłopska, Krakowiacy i górale oraz Zemsta. Drugą grupę teatralną zorganizowało powstałe (1894) Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. Zespół ten był szczególnie aktywny w pierwszym dziesięcioleciu XX w. Wystawiono wówczas m.in. Grube ryby M. Bałuckiego oraz Warszawiankę i Noc listopadową S. Wyspiańskiego. W sztukach wymagających dużej obsady aktorskiej (Kościuszko pod Racławicami) łączono siły i wspólnie wystawiano sztuki. W czasie I wojny światowej życie kulturalne niemal zupełnie zanikło. Jedynie w zimie 1917 r. wystawiono w kasynie Polskie Betlejem w reż. ks. Pawła Wieczorka. (Wkrótce potem kasyno spaliło się. W okresie międzywojennym dużą aktywność wykazywali uczniowie gimnazjum, którzy pod okiem profesorów przygotowywali sztuki teatralne na różne okazje. Wystawiano je najczęściej w auli gimnazjalnej lub sali Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Były to m.in.: Dwaj bracia, Jasełka (wielokrotnie), Konfederaci barscy, Karpaccy górale, Pan Jowialski, Śluby milczenia, Bóg nie umiera, Pan Damazy, Obrona Lwowa, Rozkaz, Oto dzień chwały, Piosnka wujaszka, Betlejem Polskie, Balladyna, Chory z urojenia, Mazepa, Młody las, Antygona, Gałązka rozmarynu, Gałązka heliotropu. Spektakle teatralne przygotowywały także: kółko dramatyczne OSP (m.in. Białe fartuszki), zespół dramatyczny Mieszczańskiego Kółka Amatorskiego, powstały w 1926 r. (m.in. Porucznik I Brygady). W latach 20. kilka sztuk przygotował ks. Jan Dec z grupą osób niezwiązanych z żadną organizacją. Grano sztuki: Gwiazda Syberii, Gwiazda ludu, Zmartwychwstanie, Za wiarę naszych ojców. Scenografię wykonywał Tomasz Graczyński. Występowano nie tylko w Mielcu, ale także w Baranowie, Kolbuszowej, Tarnowie i na terenie powiatu mieleckiego. Dochody przeznaczano na cele charytatywne. Przedstawienia teatralne przygotowywały również harcerki z Żeńskiego Hufca Harcerskiego (m.in. Łobzowianie). W 1932 r. mieleccy studenci z Akademickich Kół Mielczan w Krakowie i Lwowie, przebywający na przerwach świątecznych w Mielcu, występowali przed mielecką publicznością ze sztukami: W gołębniku, Wicek i Wacek, Grube ryby. W czasie okupacji hitlerowskiej działalność kulturalna całkowicie zamarła. Wkrótce po wyzwoleniu Mielca, 11 XI 1944 r. kółko dramatyczne pracowników PZL wystąpiło w świetlicy zakładowej (blok 107) z obrazkiem scenicznym Za Polskę – za Warszawę, a niedługo potem wystawiło sztukę Ludzie z lasu. Był to początek długoletniej działalności teatru „Maska”, przemianowanego później na teatr dramatyczny ZDK WSK. (Szerzej w odrębnym haśle.) Na terenie starego Mielca już w zimie 1944/1945 zorganizowany przez prof. Jadwigę Jaworową zespół teatralny wielokrotnie wystąpił z Jasełkami. W latach 1945-1947 działał teatr Związku Walki Młodych, który po występach zachęcał do wstępowania w szeregi ZWM. Grał m.in. Fircyka w zalotach w Mielcu, Radomyślu Wielkim i Tuszowie Narodowym. W roku szkolnym 1949/1950 Edward Krymski zorganizował zespół teatralny w Państwowej Koedukacyjnej Szkole Stopnia Licealnego im. Stanisława Konarskiego (później I LO). Wystawiono Balladynę, ale po kilkunastu przedstawieniach dyrekcja szkoły zakazała dalszych występów, a zespół rozwiązała. Po „październikowej odwilży” (1956 r.) w szkołach podstawowych i średnich organizowano zespoły teatralne, które występowały z krótkimi przedstawieniami na scenach szkolnych i w plenerze, najczęściej z okazji Dnia Dziecka. W latach 60. działalność teatralna w Mielcu bardzo się uaktywniła. Sam Teatr „Maska” ZDK WSK przygotował 19 sztuk i prezentował je na dobrze wyposażonej scenie w sali teatralnej ZDK. Nauczycielski zespół teatralny przy Liceum Pedagogicznym pod kierunkiem Anny Cyran wielokrotnie wystawił sztuki: Klub kawalerów i Lilla Weneda, a zespół teatralny Technikum Mechanicznego (reż. Halina Klaus) przedstawił sztukę Babcia i wnuczek czyli noc cudów. Aktywny był też zespół teatralny przy Spółdzielni „Pokój”, prowadzony przez Stefana Mijala. Spektakle tego zespołu odbywały się w świetlicy spółdzielczej przy ul. T. Kościuszki. Także w innych świetlicach zakładów pracy i klubach młodzieżowych przygotowywano przedstawienia teatralne i kabaretowe na okolicznościowe uroczystości. W latach 70., wraz z rosnącą popularnością telewizji, aktywność teatrów amatorskich malała. Nowością w tym okresie był teatr poezji „Kaliope”, prowadzony przez Edwarda Zachariasza w Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej, a następnie w Osiedlowym Domu Kultury MSM. Dał on początek działalności teatralnej tej placówki. Działały tu później: Teatr Dziecięcy „Alboco” (instruktorzy: Janina Kitrys, Jolanta Mierzwińska, Urszula Gładyszewska-Wałek, Marta Ciągło), Teatrzyk „Arena” (Krystyna Piechocka, Grażyna Świerczyńska), Teatr Młodzieżowy „Gong” (Jadwiga Klaus), Scena Klubów Seniora (J. Klaus) i kilka innych zespołów. O poziomie artystycznym tego ośrodka teatralnego świadczy wychowanie kilku późniejszych aktorów zawodowych. W ostatnich latach spore sukcesy odnosiły zespoły teatralne mieleckich szkół ponadgimnazjalnych, a zwłaszcza II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika pod kierunkiem Danuty Gawryjołek, Haliny Osnowskiej i Urszuli Żurawskiej. W roku szkolnym 1992/1993 Zespół prowadzony przez Halinę Osnowską wystawił Śluby panieńskie w Mielcu. Spektakl ten nagrała telewizja, a następnie wystawiano sztukę w ramach programu TVP 1 „Papkinada” (z okazji 200. rocznicy urodzin A. Fredry) w warszawskich Łazienkach (20 VI 1993 r.). Spektakl ten zaprezentowano także na Festiwalu Teatrów Szkolnych we Wrocławiu. W roku szkolnym 1996/1997 grupa teatralna „Zgrzyt”, także pod opieką H. Osnowskiej, wystawiła Tango S. Mrożka. Ponadto kolejna grupa teatralna H. Osnowskiej w roku szkolnym 2000/2001 zajęła z fragmentem Chłopów II miejsce w Gali Reymontowskiej w Rzeszowie. Zespół prowadzony przez nauczycielkę języka angielskiego Urszulę Żurawską wielokrotnie uczestniczył w Festiwalu Szkolnych Teatrów Obcojęzycznych w Rzeszowie, zdobywając m.in. trzykrotnie I miejsce (1998/1999, 1999/2000, 2002/2003). Trzecią lokatę uzyskał zespół francuskojęzyczny pod opieką Jadwigi Mączki. W pierwszych latach XXI w. w mieleckich szkołach wyraźnie wzmogło się zainteresowanie małymi formami teatralnymi. 3 VI 2011 r. w Domu Kultury SCK wystawiono musical Grease się kręci z udziałem mieleckiej młodzieży. Reżyserami przedstawienia były Magdalena Kriger i Anna Leszkiewicz. Także na scenie SCK 13 VI 2011 r. młodzież z mieleckich placówek specjalnych przedstawiła Sen Emilka. Od 2008 r. rozpoczęła działalność grupa teatralna „Senior Show” – sekcja Uniwersytetu Trzeciego Wieku (Moralność Pani Dulskiej, W czasie deszczu dzieci się nudzą, Jasełka). W czerwcu 2012 r. Dziecięca Grupa Teatralna „Antrakt” wystawiła sztukę Koronki, kordonki, a sekcja młodzieżowa tego teatru przygotowała spektakl Bici biją. Obydwa przedstawienia wyreżyserowała Jadwiga Klaus. 30 IX 2012 r. na scenie Domu Kultury SCK odbyła się premiera spektaklu Wariat i zakonnica na podstawie dramatu Stanisława Ignacego Witkiewicza. Wykonawcami byli uczniowie Gimnazjum nr 2, a reżyserem – polonistka, Marzena Czubecka. W styczniu 2013 r. Teatr Rozmaitości SCK oraz młodzież z teatru „Antrakt” wystawiły Misterium Bożego Narodzenia w reżyserii Jadwigi Klaus i Magdaleny Kriger. 24 maja 2013 r. odbyła się premiera niezwykle barwnego widowiska pt. Hakuna Matata – Chwytaj dzień. Ten taneczno-muzyczny spektakl powstał na podstawie bajki Walta Disneya Król Lew. W jego realizację została zaangażowana utalentowana wokalnie, aktorsko i tanecznie mielecka młodzież. Spektakl został wyreżyserowany przez instruktorkę SCK – Annę Leszkiewicz we współpracy z Magdaleną Kriger. Wokalnie opracowała go Alicja Omyłka, a choreografię przygotowała Anna Leszkiewicz. W czerwcu 2013 r. dzieci z grupy „Antrakt” wystąpiły w sztuce Humba bumba bang w reżyserii Jadwigi Klaus. Sporą aktywność wykazał Teatr Rozmaitości (instruktor i reżyser: J. Klaus), który w 2014 r. wystąpił kilkakrotnie z tragikomedią Dziewczyny z pomysłem (Mielec, Tarnobrzeg), a w 2015 r. – z komedią A. Fredry Damy i huzary (Mielec, Nowa Dęba, Przemyśl). Także w roku 2015 zaprezentowały się inne zespoły teatralne SCK; dziecięcy wystąpił ze sztuką Marzenia Świetlika (reż. J. Klaus), a młodzieżowy z programem CHAM-let, czyli parodia dzieł Szekspira w reżyserii M. Kriger. Premiera kolejnej sztuki – Gdzie diabeł nie może, opartej na komediach Jana Drdy, odbyła się 23 X 2016 r. na scenie Domu Kultury SCK w Mielcu. Również i ten spektakl cieszył się dużym powodzeniem zarówno wśród widzów w Mielcu, jak i poza nim, np. w Rzeszowie, Tarnobrzegu czy w Giedlarowej. 13 maja 2017 r. męska część zespołu wystawiła na scenie SCK w Mielcu Rozmowy przy wycinaniu lasu na podstawie sztuki Stanisława Tyma. 5 XI 2017 r., także na scenie Domu Kultury SCK w Mielcu, odbyła się premiera sztuki Ciotka według scenariusza mielczanina – znanego pisarza Włodzimierza Kłaczyńskiego, w reżyserii Jadwigi Klaus. 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę uczczono Weselem wg Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii J. Klaus. Premiera odbyła się 4 XI 2018 r. Kolejnymi sztuką był Ożenek wg Mikołaja Gogola, dobrze przyjętą zarówno w Mielcu jak i innych miejscach wystawienia (Giedlarowa, Przecław). Pandemia COVID-19 i obostrzenia z nią związane uniemożliwiły dalsze normalne funkcjonowanie Teatru Rozmaitości. Ostatecznie, już po cofnięciu niektórych obostrzeń, reżyser Jadwiga Klaus i zespół aktorski doprowadzili do wystawienia w dniu 29 V 2021 r. wodewilu K. Krumłowskiego Królowa przedmieścia i 27 XI 2021 r. spektaklu Teatr Variete na scenie Domu Kultury SCK w Mielcu. Po spektaklu odbyła się uroczystość 75-lecia teatru amatorskiego w Domu Kultury w Mielcu (opóźniona o 2 lata z powodu obostrzeń pandemicznych).
TEISSEYRE JERZY HENRYK, urodzony w 1902 r. W latach 1918-1920 służył w Wojsku Polskim. W 1926 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej z tytułem magistra inżyniera, a następnie studiował na Sorbonie w Paryżu (1926-1928) i odbywał praktykę w jednej z francuskich fabryk silników. Po powrocie do Polski pracował w Zakładach Mechanicznych „Plage i Jaśkiewicz” w Lublinie jako kierownik grupy konstruktorów lotniczych (1928-1930), a później był kierownikiem Laboratorium Aerodynamicznego i Biura Obliczeń Wytrzymałościowych w Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej (1931–1933), kierownikiem Grupy Konstrukcyjnej Państwowych Zakładów Lotniczych w Warszawie (1933-1935) oraz szefem Biura Konstrukcyjnego Lubelskiej Wytwórni Samolotów (1936-1939), gdzie pełnił m.in. funkcję szefa biura konstrukcyjnego. Kierował pracami nad budową m.in. samolotów LWS-1, LWS-2 i LWS-3 Mewa. Był także współautorem kilku patentów. Po wybuchu wojny w 1939 r. przedostał się do Francji, a wkrótce potem do Anglii. W 1941 r. z polecenia gen. Władysława Sikorskiego przewieziono go do Turcji, gdzie został szefem biura konstrukcyjnego w fabryce samolotów w Türk Hava Kurumu oraz wykładał na Politechnice w Istambule (1941-1946). W 1947 r. powrócił do kraju i podjął pracę w Fabryce Silników PZL nr 3 we Wrocławiu oraz na Politechnice Wrocławskiej jako pracownik naukowy i wykładowca. Dziedziną jego zainteresowań naukowych była wytrzymałość struktur cienkościennych i wielowarstwowych. W 1949 r. otrzymał tytuł zastępcy profesora, w 1955 r. docenta, a w 1957 r. profesora nadzwyczajnego. W 1962 r. uzyskał doktorat nauk technicznych, a w 1968 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Pełnił funkcje: dziekana Wydziału Lotniczego, dziekana Wydziału Mechanicznego i kierownika kilku katedr na Wydziale Mechanicznym (do 1973 r.). Ponadto przez pewien czas był kierownikiem Wydzielonej Grupy Konstrukcyjnej CSS we Wrocławiu, która m.in. opracowała dokumentację seryjną samolotu „Junak-2”, produkowanego w WSK Mielec w latach 1950–1951. Od 1956 r. do 1962 r. był doradcą naukowym, a w latach 1961-1962 głównym konstruktorem WSK Mielec. W tym czasie był m.in. konsultantem obliczeń konstrukcyjnych samolotów: M2, M4 Tarpan, M1, M5, M7, M9, M10, M11, M12 i M13. Był też inicjatorem powstania klubu Polskiego Towarzystwa Astronautycznego w Mielcu. W 1962 r. wyjechał z Mielca. Pracował m.in. jako wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Kumasi (Ghana) w latach 1964-1966. Jego dorobek naukowy zamknął się m.in.: stworzeniem szkoły naukowej teorii i zastosowań struktur wielowarstwowych, napisaniem 4 książek i kilkudziesięciu publikacji naukowych, udziałem w budowie 17 prototypów samolotów. Był też promotorem 12 doktoratów. Po przejściu na emeryturę w 1973 r. współpracował z Politechniką Wrocławską do śmierci w 1988 r.
TEJCHMA JACEK, urodzony 16 VII 1960 r. w Markowej koło Łańcuta, syn Kazimierza i Marii z domu Pękosz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie, maturę zdał w 1979 r. Studiował na Wydziale Filozoficzno-Historycznym (Katedra Etnografii Słowian) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1989 r. uzyskał tytuł magistra etnografii. Ponadto w latach 1984-1985 pracował w Archiwum Państwowym w Krakowie. W czasie studiów był członkiem (1979-1986) i prezesem (1983-1985) Krakowskiego Chóru Akademickiego UJ oraz organizatorem Międzynarodowych Spotkań Chóralnych w Krakowie. W latach 1985-1986 przebywał jako stypendysta UJ na uczelni Alliance College Pennsylvania (USA). Pisał wówczas artykuły o obrzędowości ludowej w Polsce dla „Nowego Dziennika” i „Związkowca” – największych polonijnych dzienników w USA. W latach 1988-1994 pracował jako nauczyciel muzyki w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu. Od 1995 r. do 1997 r. był kustoszem w Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej. W latach 1996-1997 organizował stacjonarne etnograficzne badania naukowe na Pogórzu Strzyżowskim, prowadzone przez Instytut Etnologii UJ w Krakowie. Po wygraniu konkursu w 1998 r. został mianowany dyrektorem nowo utworzonego Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu i pełnił tę funkcję do 31 XII 2016 r. (Złożył rezygnację.) W 1998 r. zainicjował doroczny Międzynarodowy Festiwal Organowy (później Muzyczny) w Mielcu i był jego dyrektorem do 2016 r. Organizował przy tym nagrania płytowe wybitnych organistów – uczestników festiwalu w kościele MBNP. Jest także pomysłodawcą i organizatorem cyklicznych imprez, m.in.: Dni Kultury Narodów, Ogólnopolskich Prezentacji Folkloru oraz współpracy kulturalnej czterech miast: Dębicy, Mielca, Tarnobrzega i Stalowej Woli. Ponadto od 2000 r. do 2016 r. sprawował funkcję kierownika ZPiT „Rzeszowiacy”. Był współorganizatorem sesji naukowych w Muzeum Regionalnym i współzałożycielem Rocznika Mieleckiego, a także inicjatorem modernizacji Domu Kultury. Od 1998 r. nadzorował przebudowę, prace restauratorskie i wyposażenie Pałacyku Oborskich do jego oddania do użytkowania w 2001 r.Kierował zespołem projektowym odnowy „Jadernówki” i doprowadził do jej nowego otwarcia w 2011 r. Zainicjował przebudowę obiektu głównego Biblioteki SCK przy ul. J. Kusocińskiego i był członkiem sądu konkursowego, powołanego przez O/SARP w Rzeszowie, do wyłonienia najlepszego projektu przebudowanej i zmodernizowanej tejże Biblioteki. Po rezygnacji z funkcji dyrektora SCK – z dniem 1 I 2017 r. został zatrudniony w firmie BURY Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku dyrektora HR. Poza pracą etatową kontynuuje działalność społeczną. W latach 1997-2000 prezesował Towarzystwu Przyjaciół Markowej. Jest członkiem-założycielem Stowarzyszenia Muzeów Na Wolnym Powietrzu w Polsce i członkiem kolegium redakcyjnego „Biuletynu Muzeów na Wolnym Powietrzu w Polsce”, a także członkiem Przyjaciół Sztuk Pięknych w Przemyślu, Rady Muzealnej Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku (2003-2019) i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Ponadto zainicjował założenie w 2015 r. Stowarzyszenia Chórów Młodzieżowych RESONET i został jego prezesem. Jest autorem przewodników i artykułów o tematyce etnograficznej, m.in. Architektura przysłupowa u Rzeszowiaków, Toruń 1996, Przyczynki do etnografii okolic Padwi w powiecie mieleckim (w: Padew Narodowa pod red. J. Witka, Padew N. 2000), Konstrukcje przysłupowe w budownictwie ludowym w Markowej, Markowa 2006, Dawniej. O ludziach i czasach w Markowej, Markowa 2008. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Medalem „Honoris Gratia” od Prezydenta Krakowa „Za Zasługi dla Miasta Krakowa” oraz Honorową Nagrodą ALBERTUS za wieloletnią pracę na rzecz budowania marki mieleckiej kultury. W wyborach samorządowych w 2018 r. uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2018-2023.
TEJCHMA MAGDALENA, urodzona 11 IV 1986 r. w Mielcu, córka Jacka i Alicji z domu Bałata. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2005 r. Ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu w klasie fortepianu. Uczęszczała również do PSM II st. im. K. Szymanowskiego w Rzeszowie. W 2011 r. ukończyła studia w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Była członkiem zespołów muzyki dawnej: „Hortus Musicus” w Mielcu (1999), „Omnia Beneficia” przy Festiwalu Muzyki Dawnej w Starym Sączu (2002-2005) i „Camerata Cracovia” (2003-2007). Od 2006 r. gra na stałe w zespole muzyki dawnej „Sabionetta”, działającym obecnie przy Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków. Współpracowała z zespołami: Ars Nova, Dekameron, Hortus Artium, Canor Anticus, Mosaic, Marią Pomianowską i Zespołem Polskim. Ponadto występowała gościnnie z Międzywydziałowym Studium Muzyki Dawnej przy Akademii Muzycznej z Warszawie (2005-2006). Kształciła się na kursach i warsztatach muzyki dawnej pod kierunkiem m.in. Tadeusza Czechaka, Jacka Urbaniaka, Pierre’a Hamona, Francoise’a Lazarevitcha. Odbyła szereg koncertów w kraju i za granicą, m. in. na Festiwalu Muzyki Dawnej w Starym Sączu, Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie, Festiwalu „Muzyka w Starym Krakowie”, Festiwalu „Vratislavia Cantans”, Festiwalu Trzech Kultur we Włodawie, Festiwalu Muzyki Dawnej w Sandomierzu, Katedrze Wawelskiej, Festiwalu „Martisor” w Kiszyniowie, „Porto-Franko Art. Festiwal” w Iwano-Frankowsku, Festiwalu Muzyki Dawnej we Lwowie, Festiwalu „Open Gates” w Kijowie, Teatrze Wielkim w Warszawie, Teatrze Polskim w Warszawie, Filharmonii Narodowej w Warszawie, Filharmonii Krakowskiej, Filharmonii Łódzkiej, Centrum Manggha w Krakowie, Studiu Polskiego Radia im. Wojciecha Lutosławskiego, Slovenskiej Filharmonii w Bratysławie, Filharmonii Lwowskiej, Operze Lwowskiej, Filarmonica de Stat Transilvania w Cluj-Napoca, Filharmonii George Enescu w Bukareszcie, Filharmonii w Kownie, Museum Catharijneconvent w Utrechcie, Pałacu Prezydenckim w Warszawie. W 2006 r. wraz z Marią Pomianowską i Zespołem Polskim zagrała w Concert Noble w Brukseli. Występowała z uznanymi polskimi aktorami: Danielem Olbrychskim, Anną Dymną, Krzysztofem Globiszem, Jerzym Trelą, Edwardem Linde-Lubaszenką, Wojciechem Siemionem, Marią Seweryn. Oprócz muzyki dawnej zajmuje się też muzyką etniczną i folkową, poznając tajniki brzmień tradycyjnych instrumentów głównie z Bliskiego Wschodu. Gra na około 50 instrumentach z różnych epok i krajów. W 2009 r. założyła zespół „Lechistan”, który łączył w swej twórczości muzykę turecką z muzyką polską i elementami jazzu. Wraz z tym zespołem zdobyła III nagrodę na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia „Nowa Tradycja”. W zakresie muzyki tureckiej kształciła się w Stambule pod okiem Hanefiego Kirgiza i Ahmeda Sahina. Tam też uczyła się budowy instrumentów muzycznych i na ten temat napisała kilka prac. Jako muzykolog zajmuje się klasyczną muzyką otomańską oraz prowadzi badania nad postacią Ali Ufki Beya (Wojciecha Bobowskiego). W 2010 r. podczas festiwalu „Pieśń Naszych Korzeni” w Jarosławiu gościnnie poprowadziła seminarium „Wojciech Bobowski – Polak w służbie Imperium Otomańskiego”. W 2011 r. brała udział w kursie mistrzowskim muzyki otomańskiej przy ośrodku Labirynth w Houdetsi (Kreta). W sezonie 2010/2011 współpracowała z Filharmonią Narodową wykonując muzykę krajów Azji. Jako muzyk współpracuje z warszawskimi teatrami, m.in. współtworzyła muzykę do spektaklu Król Lear w Teatrze na Woli (reż. Andriej Michałkow-Konczałowski), Trzy perły przy Scenie Lubelskiej, Sen nocy letniej w Teatrze Ateneum (reż. Barbara Suchocka). Zajmuje się również działalnością pedagogiczną, corocznie prowadzi warsztaty dla zespołu „Hortus Musicus”, uczy gry na instrumentach, prowadzi zajęcia z historii muzyki dla maturzystów. Wraz z zespołem „Canor Anticus” występuje w ramach cyklu edukacyjnego dla najmłodszych pt. „Smykofonia na Mazowszu”. Od 2011 r. jest stałym współpracownikiem Programu II Polskiego Radia. W tym samym roku zagrała gościnnie na płycie duetu Pablopavo – Praczas Głodne kawałki. Od roku 2012 współpracuje z kompozytorem muzyki filmowej Danielem Bloomem, z którym występowała m.in. na XII Międzynarodowym Festiwalu Filmowym T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Skomponowała muzykę do filmu dokumentalnego Halusia (premiera w 2013 r.). Jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. W 2013 r. na zamówienie Biblioteki Narodowej w Warszawie dokonała rekonstrukcji dźwiękowej utworów z rękopisu Wacława Seweryna Rzewuskiego, wykorzystanych później podczas promocji Polski na EXPO 2020 w Dubaju. Od 2015 r. pracuje na stałe w Polskim Radiu (Radiowe Centrum Kultury Ludowej), prowadząc audycje o polskiej kulturze ludowej i muzyce świata. Jest jurorką festiwali i konkursów fonograficznych oraz członkiem grupy roboczej do spraw muzyki, folk i tradycyjnej przy Europejskiej Unii Nadawców. Współpracowała przy nagraniach płyt zespołów, m.in.: II Giardino d’Amore, Bastarda i Fanfara Awantura. Jest współtwórczynią płyt z kolekcji Polskiego Radia „Muzyka Źródeł”. Pisze do „Ruchu Muzycznego”.
TELEGA BOŻENA (z domu GARGAŁA), urodzona 12 X 1960 r. w Mielcu, córka Feliksa i Józefy z domu Kajder. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1979 r. W 1981 r. ukończyła Pomaturalne Studium Rolnicze w Rzemieniu i została zatrudniona jako kontystka w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Przecławiu. Od 1983 r. do 1986 r. pracowała w firmie Elektromontaż Rzeszów – KGR Mielec na stanowisku specjalisty ds. pracowniczych i administracyjnych. W 1986 r. przeszła do Samorządowego Ośrodka Kultury i Sportu Gminy Mielec w Chorzelowie (wcześniej Ośrodek Kultury Gminy Mielec w Wojsławiu) i pracuje tam nadal jako starszy instruktor ds. tańca i teatru oraz kierownik Filii Ośrodka Kultury w Woli Mieleckiej. W 1990 r. ukończyła Policealne Studium Oświaty i Kultury Dorosłych w Warszawie ze specjalnością instruktor kulturalno-wychowawczy, a w 2002 r., po dwuletnim kursie tańca ludowego w Centrum Animacji w Warszawie, uzyskała kwalifikacje instruktora tańca. Ponadto uczestniczyła w specjalistycznych kursach i szkoleniach, m.in. z zakresu metodyki pracy z zespołem tanecznym oraz tańców i zabaw dla dzieci. W latach 1986-1990 tańczyła w ZPiT „Wojsławianie“, zajmując się jednocześnie sprawami organizacyjnymi zespołu. Przez wiele lat prowadziła różne grupy taneczne w szkołach podstawowych na terenie Gminy. Szereg laurów zdobyła z Dziecięcym Zespołem Teatralnym „Kurtyna“, który w latach 1995-2007 był jednym z czołowych dziecięcych zespołów teatralnych w województwie podkarpackim, zdobywającym nagrody i wyróżnienia na konkursach i przeglądach, m.in. „Poeci i pisarze dzieciom” i w Podkarpackim Przeglądzie Dziecięcych Zespołów Teatralnych w Strzyżowie. Sukcesy odnosi także z liczącym 20 lat ZPiT „Chorzelowiacy”, którego jest współzałożycielką, kierownikiem artystycznym i choreografem. Szczególnie pasjonuje się tańcami i pieśniami Podkarpacia, a „Chorzelowiacy“ jako jeden z nielicznych zespołów w województwie tańczy konkursowo cztery podregiony rzeszowskie. Większe osiągnięcia Zespołu to I miejsce w konkursach: „Garniec” (Łańcut 2011), „Pierwsze kroki” (Głogów 2011), „Gacok” (Gać koło Przeworska, 2012) i II miejsce: „Garniec” (Łańcut 2012), „Pierwsze kroki” (Głogów 2012) i „Gacok” (Gać 2011) oraz tytuł laureata w turnieju „Taneczny Krąg” (Przemyśl 2012) i wyjazd na Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny na Słowacji, a także nagranie przez Zespół płyty „Rozśpiewany Chorzelów” (2011). Opracowuje i przygotowuje konkursy poetyckie, wokalne i taneczne. Jest autorką wielu widowisk okolicznościowych i obrzędowych, m.in. jasełkowych i dożynkowych. We wszystkich formach działalności artystycznej współpracuje z uznanym mieleckim muzykiem, kompozytorem i autorem tekstów Tadeuszem Wywrockim. Angażowała się także w działalność Rady Rodziców w Szkołach Podstawowych nr 2 i 10 w Mielcu, Gimnazjum nr 2, Gimnazjum Niepublicznego, III Liceum Ogólnokształcącego i Technikum Mechanicznego w Mielcu. Współpracuje z wieloma organizacjami pozarządowymi. Wyróżniona m.in. Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i Tytułem „Wyjątkowa Kobieta Gminy Mielec-2012”.
TELEGRAF, starania o zainstalowanie telegrafu w Mielcu (połączenie z Dębicą) podjęła Rada Gminna Mielca w lipcu 1867 r. na wniosek poczmistrza, prawdopodobnie Jana Ostrowskiego. W wyniku uzgodnień z Urzędem Powiatowym Gmina Mielec zgodziła się płacić przez pierwsze trzy lata funkcjonowania stacji telegraficznej roczną składkę w wysokości 100 zł i 6 sągów drewna. Montaż telegrafu nastąpił w 1868 r. Mielecka stacja czynna była tylko „we dnie”. Linia telegraficzna, która przebiegała trasą: Rzeszów-Nisko-Rozwadów-Tarnobrzeg-Mielec-Radomyśl Wielki-Czarna k. Dębicy, została zbudowana na mocy rozporządzenia wysokiego ministerium handlu w Wiedniu z dnia 1 IV 1868.
TELEKOMUNIKACJA POLSKA S.A., przedsiębiorstwo działające w dziedzinie telekomunikacji. Buduje, rozwija i eksploatuje sieć telekomunikacyjną. Powstała w 1991 r. w rezultacie podziału przedsiębiorstwa Poczta Polska, Telegraf i Telefon. W Mielcu przekształcono Urząd Telekomunikacyjny w Rejon Telekomunikacji TP S.A. W 2000 r. utworzono Rejon Obsługi Klienta TP S.A., a w 2003 r. scentralizowano funkcje kierownicze w skali województwa w Rzeszowie, pozostawiając w Mielcu niewielką placówkę. W latach 90. TP S.A. wprowadziła zasadnicze zmiany m.in. poprzez przejście z techniki central ręcznych do technologii światłowodów i central cyfrowych, a także zmieniła styl działania (z preferowania techniki na ukierunkowanie na klienta). Poczynania te przyczyniły się do niezwykle dynamicznego rozwoju sieci i wzrostu liczby nowych abonentów telefonicznych (około 18 tysięcy w Mielcu i okolicy).
TELENET MIELEC SP. Z O.O., niezależny operator telekomunikacyjny, kontynuator działalności PT Centrala Sp. z o.o., funkcjonujący na terenie Mielca na podstawie koncesji Ministra Łączności z dnia 5 VII 1997 r. Świadczył powszechne usługi telefoniczne, usługi ISDN i usługi transmisji danych. Ponadto był licencjonowanym operatorem sieci Internet. W 2002 r. uzyskał zezwolenie na świadczenie usług międzystrefowych. Wchodził w skład grupy TeleNet Polska Sp. z o.o. Miał swoją siedzibę w południowej części SSE. Adres: Wojska Polskiego 3. W 2005 r. TeleNet Mielec Sp. z o.o. zmienił nazwę na Multimedia Polska – Mielec Sp. z o.o.
TELEWIZJA KABLOWA GOSAT-SERVICE SP. Z O.O., firma założona przez grupę byłych pracowników Instytutu Telekomunikacji Politechniki Wrocławskiej pod koniec 1988 r. Zakresem swej działalności objęła m.in. teren południowo-wschodniej Polski. W latach 90. zbudowano w porozumieniu z Zarządem Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej sieć telewizji kablowej w osiedlach M. Kopernika i Lotników w Mielcu. W grudniu 1996 r. podłączeniem do sieci objęto 1300 mieszkań. Od 1 IV 1999 r. funkcję operatora telekomunikacyjnego telewizji kablowej przejęła Polska Telewizja Kablowa Operator Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach.
TELIGI LEONIDA (ULICA), długa (1063 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego, najdalej na zachód wysunięta ulica w Mielcu. Biegnie od ul. Konfederackiej po pagórkowatym, malowniczym terenie wzdłuż doliny Wisłoki do ul. Wiejskiej. W czasie dużych wylewów rzeki Wisłoki zdarzało się już zalanie niektórych posesji. Status ulicy i nazwę nadano jej 19 VI 1970 r. W ostatnim kwartale 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię.
Patron ulicy: LEONID TELIGA (1917–1970), uczestnik II wojny światowej, m.in. jako lotnik Dywizjonu 300. Był też żeglarzem. W latach 1967–1969 odbył, jako pierwszy Polak, samotny rejs dookoła świata na jachcie Opty.
TERASY WISŁOKI, tereny w dolinie rzeki Wisłoki położone na różnej wysokości, powstałe na skutek działalności wody. W zachodniej części miasta wykształciły się 4 terasy: *Terasa zalewowa niższa – pas płaskiego terenu wzdłuż rzeki o szerokości do 200 m, ma nieznaczne zagłębienia bezodpływowe i starorzecza. Pośrodku wykształcone jest koryto rzeki o głębokości 3-4 m i szerokości około 30 m. Teren ten jest zalewany często, niemal w każdym roku. *Terasa zalewowa wyższa – teren położony od 4 do 6 m nad średni poziom w rzece. Znajduje się w pobliżu śródmieścia Starego Mielca od strony Zawala. Wylew zdarza się tu raz na kilkadziesiąt lat. *Terasa nadzalewowa – teren wznoszący się nad terasami zalewowymi o 3-4 m, oddzielony charakterystycznym progiem na całej długości terasy. *Terasa średnia z poziomem niższym i wyższym stanowi największą część terenów doliny Wisłoki. Jest położona na wysokości 10-20 m nad poziom średniego stanu wody w rzece.
TERLAGA JAN (ksiądz), urodzony 9 II 1894 r. w Kolbuszowej Dolnej, syn Władysława i Marianny ze Snopkowskich. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. W czasie nauki szkolnej należał przez pewien czas do skautingu. Ze względu na zły stan zdrowia nie został powołany do armii austriackiej i nie brał udziału w I wojnie światowej. Podjął studia teologiczne w Tarnowie i po ich ukończeniu w 1919 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz przy kościele p.w. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie i prefekt szkół lubelskich nr 16 i 18. Od 1921 r. rozpoczął studia w Krakowie. Ukończył Akademię Handlową i Wyższy Naukowy Kurs Spółdzielczy przy Studium Rolniczym oraz uzyskał absolutorium z prawa cywilnego i doktorat z teologii we Lwowie (1928). W czasie studiów, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, przebywał na leczeniu we Włoszech, pracował w Radzięcinie (zastępował proboszcza) oraz przebywał u SS. Urszulanek w Sierszy koło Wieliczki i w Rokicinach pod Chabówką. W 1931 r. leczył się we Lwowie i Lublinie, a następnie pracował w Krężnicy Jarej koło Lublina i ponownie w lubelskiej parafii Nawrócenia św. Pawła. W 1932 r. postanowił wstąpić do zakonu Towarzystwa Jezusowego i po wielu staraniach uzyskał akceptację z Kongregacji św. Soboru w Rzymie, ale znów choroba uniemożliwiła realizację tego zamierzenia. Po wyjściu z krakowskiego szpitala na Batowicach powrócił do Lublina, a następnie pracował naukowo w Krakowie, przygotowując monografię T.J. Wujka. 17 VI 1934 r. był współorganizatorem 20-lecia matury gimnazjalnej w Mielcu. 29 XII 1934 r. został powołany do wojska i przydzielony do PKU Kraków Miasto. 2 IV 1935 r. wydał w Krakowie Pamiętnik I Zjazdu Koleżeńskiego, napisany przez jego uczestników w 20-lecie matury w mieleckim gimnazjum. Dalsze losy nieznane.
TERLIKIEWICZ JERZY, urodzony w 1889 r. w Brześciu Litewskim, syn Jana i Bogumiły z Koncewiczów. Absolwent Szkoły Rolniczej w Czernichowie w 1919 r. Odbył też studia rolnicze we Lwowie. Pracę zawodową rozpoczął jako zarządca majątku Ostrów Karola hr. Lanckorońskiego w powiecie Komarno (1920-1922). Bardzo pochlebne referencje i wyniki ekonomiczne spowodowały, że chętnie powierzano mu zarządzanie majątkami. Był dyrektorem majątku ziemskiego klasztoru SS. Benedyktynek w Staniątkach koło Krakowa (1923-1927), dzierżawcą majątku Borek Stary koło Rzeszowa (1928-1937) i dzierżawcą majątku Partynia Fundacji Ossolińskich w powiecie mieleckim (1938-1944). Utrzymywał kontakty gospodarcze z Mielcem. Po napaści Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. ewakuował się z synem przez Mielec na wschód. Po drodze zostali napadnięci przez Ukraińców i obrabowani niemal ze wszystkiego. W Sarnach koło Włodzimierza Wołyńskiego dostali się do obozu bolszewickiego dla uciekinierów. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności (nie mieli przy sobie nic wartościowego) zostali wypuszczeni i po wielu perypetiach powrócili do Partyni, gdzie J. Terlikiewiczowi powierzono zarządzanie majątkiem, ale pod niemieckim nadzorem. Mimo wielkiego niebezpieczeństwa współpracował z radomyską placówką Armii Krajowej, m.in. udostępniał pomieszczenia na spotkania komendantów placówek AK i inne formy konspiracyjnych kontaktów. W czasie działań wojennych w latach 1944-1945, Terlikiewiczowie, poza rzeczami osobistymi, utracili posiadane mienie. Po odejściu frontu na zachód, mimo wstawiennictwa miejscowych pracowników majątku, nowa władza nakazała opuścić dotychczasowemu zarządcy Partynię. Przeniósł się z rodziną do Mielca i podjął pracę w Urzędzie Miejskim. W 1945 r., w obawie przed szykanami PUBP za przynależność do AK, Terlikiewiczowie wyjechali do Bydgoszczy. Tam Jerzy Terlikiewicz pracował w Wydziale Rolnictwa Urzędu Wojewódzkiego (Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej) od 1946 r. do przejścia na emeryturę w 1963 r. Zmarł 13 VI 1967 r. Pochowany na jednym z poznańskich cmentarzy.
TERLIKIEWICZ WANDA (z domu BOŃCZA-RUTKOWSKA), urodzona w 1900 r. w Brzeziu, córka Ksawerego i Jadwigi z Piechowskich. Ukończyła szkołę ogrodniczo-warzywniczą w Komarnie. Po ślubie z Jerzym Terlikiewiczem pomagała mężowi w zarządzaniu majątkami, głównie poprzez kierowanie pracami sadowniczymi i warzywniczymi oraz popularyzowanie wiedzy rolniczej wśród pracowników w majątkach i okolicznej ludności. W czasie pobytu w majątku Partynia w powiecie mieleckim (1938-1944) uczyła także dzieci w Schabowcu, gdzie mieszkali Terlikiewiczowie. W czasie okupacji hitlerowskiej mocno zaangażowała się w działalność konspiracyjną. W 1940 r. zgłosiła akces do Związku Walki Zbrojnej, a następnie była członkiem Armii Krajowej. Przyjęła pseudonim „Ciocia”. Była kurierem, m.in. dwukrotnie przewiozła do Niemiec tajne dokumenty związane z produkcją broni V2 i próbami z V2 w wyrzutni w Bliznej koło Pustkowa i przekazała je kurierom utrzymującym kontakty z Anglią. W 1944 r. powierzono jej funkcję komendantki Wojskowej Służby Kobiet placówki AK Radomyśl Wielki. Ponadto działała w lokalnych strukturach Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) i Polskiego Czerwonego Krzyża. Uratowała rodzinę aptekarzy żydowskich z Radomyśla Wielkiego, ukrywając ich przez ponad rok, a później pomagając w znalezieniu kolejnej kryjówki. Pomagała także rodzinom działaczy konspiracyjnych więzionych przez Niemców, a nawet kilku z nich wykupiła. Po odejściu frontu na zachód (1944-1945), na skutek zdecydowanie wrogiego stosunku nowych miejscowych władz wobec zarządców majątków i członków AK, wraz z rodziną przeniosła się do Mielca, gdzie uruchomiła sklep spożywczy. Tu również Terlikiewiczowie czuli się niepewnie i wyjechali do Bydgoszczy. Tam mąż (Jerzy, biogram powyżej) podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim, a ona została zatrudniona jako nauczycielka w Technikum Ogrodniczym w Więcborku, a później powierzono jej funkcję zastępcy dyrektora Biblioteki Miejskiej w Bydgoszczy. W 1960 r. przeszła na emeryturę. Zmarła w 1983 r. Pochowana na jednym z poznańskich cmentarzy.
TERMICO SP. Z O.O., firma prowadząca sprzedaż materiałów budowlanych i usługi budowlane. Została założona we wrześniu 1997 r. przez Janusza Magurę i Andrzeja Jędrychowskiego jako spółka cywilna. Jej pierwsza siedziba znajdowała się przy ul. Targowej 8, a ponadto uruchomiono oddział przy ul. Obrońców Pokoju 6a. W następstwie rozwoju firmy przekształcono ją w spółkę jawną, a w 2007 r. – w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Jej udziałowcami są Termico sp.j. i Greinplast sp. z o.o. W 2008 r. zbudowano i otwarto Centrum Budowlane Termico przy ul. S. Padykuły 1. Znajdują się w nim materiały ścienne i izolacyjne, systemy dachowe, okna, chemia budowlana, systemy dociepleniowe oraz materiały wykończeniowe i dekoracyjne. Uruchomiono profesjonalne studio doboru kolorów, salon „Glazura Królewska” z płytkami ceramicznymi i armaturą oraz market „DDD” z płytami, panelami i drzwiami.
TERMINAL – MIELEC SP. Z O.O. AGENCJA CELNA, PUBLICZNY SKŁAD CELNY, firma utworzona w 1994 r. i posiadająca zezwolenie Prezesa Głównego Urzędu Ceł nr 305. Prowadzi obsługę celną podmiotów gospodarczych z regionu mieleckiego, a zwłaszcza firm działających na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Agencja Celna wykonuje usługi celne dla podmiotów gospodarczych dokonujących obrotu towarowego z zagranicą, z zakresu Składu Celnego Publicznego i z zakresu magazynu celnego, zabezpieczenia celnego w tranzycie na terenie RP i usługi spedycyjne. Siedzibą spółki jest budynek w zachodniej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
TERMOBUD A.J. KOWAL Sp. J., firma działająca w Mielcu, specjalizująca się w budownictwie przemysłowym i mieszkaniowym. Została założona w Mielcu w 1995 r. przez Józefa Kowala i Roberta Łobodzińskiego pod nazwą TERMOBUD SC. W wyniku rozdziału w 2005 r. firma otrzymała nazwę TERMOBUD A.J. KOWAL Sp. J. i odtąd jest prowadzona przez Józefa Kowala i jego córkę Aldonę. Jej siedziba znajduje się przy ul. J. Korczaka 19. Ważniejsze realizacje: remonty obiektów przemysłowych MAKRO CASH (Wrocław, Kraków), rozbudowa obiektów firmy TARGI KIELCE, roboty remontowe w firmach SSE EURO-PARK MIELEC: Melnox, Kronospan, Euromag, Zakład Tworzyw Sztucznych oraz modernizacja hal Polskich Zakładów Lotniczych (H-2, H-3, H-6, H-12, H-21 i H-30). Za modernizację H-2 i H-3 uzyskano w prestiżowym konkursie ogólnopolskim „Modernizacja Roku” pierwsze miejsca w 2008 r. i 2009 r. W latach 2011-2012 wykonano częściową modernizację zabytkowego budynku Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. w Mielcu, w tym unikatowej Sali Królewskiej. W wymienionych pracach współdziałano z innymi mieleckimi firmami, m.in. ZRB Mielec, Elektromontaż Rzeszów O/Mielec, EMPIS i INWENT.
TESCO, największa firma detaliczna na rynku brytyjskim, posiadająca m.in. w Polsce sieć kilkudziesięciu hipermarketów. W Mielcu otworzyła hipermarket w 2004 r. w rozbudowanych obiektach po byłym supermarkecie „Sklep Polski Jedynka” na terenie pomiędzy ulicami: Kazimierza Jagiellończyka, Torową i Leśną. Przy rozbudowie obiektów zbudowano parking i dwa ronda dla usprawnienia dojazdów do hipermarketu i dworca autobusowego. Kilka lat później uruchomiono drugą placówkę (tzw. Małe Tesco) przy al. Ducha Świętego. W 2020 r. obie placowki zamknięto.
TETLAK JAN, urodzony 6 V 1959 r. w Mielcu, syn Czesława i Józefy. Pracownik firmy „Guard” Sp. z o.o. w Mielcu, od 25 lat pełni funkcję magazyniera. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1982 r. Wtedy też został członkiem Koła HDK przy Oddziale PCK w Mielcu. Do 2005 r. oddał 42 100 ml krwi. Za humanitarną działalność wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
TETMAJERA (PRZERWY TETMAJERA) KAZIMIERZA, krótka (173 m) i ślepa uliczka miejska w centralnej części osiedla Niepodległości. Powstała w latach 30. XX w., w czasie pierwszej fazy budowy osiedla fabrycznego PZL. Nazwę otrzymała 26 VI 1957 r. po przejęciu osiedla przez MZBM. Po modernizacji sieci ulicznej w tej części miasta aktualnie biegnie od ul. F. Chopina pomiędzy blokami mieszkalnymi w kierunku północnym, krzyżując się z ul. M. Konopnickiej. Oprócz części z nawierzchnią z trylinki od 2002 r. ma nawierzchnię z kostki brukowej, a ponadto w latach 2001 i 2002 otrzymała chodnik i parking.
Patron ulicy: KAZIMIERZ PRZERWA TETMAJER (1865–1940) to jeden z największych liryków Młodej Polski. Był poetą, prozaikiem, dramaturgiem, publicystą i krytykiem sztuki. Fascynowały go polskie góry i ich mieszkańcy. Najbardziej znane utwory to: Poezje, cykl opowieści Na skalnym Podhalu oraz dwuczęściowa powieść Legenda Tatr ( Maryna z Hrubego, Janosik Nędza Litmanowski) i czterotomowa powieść o czasach napoleońskich Koniec epopei. Od 1921 r. pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.
THALPALAR DYMITR, nauczyciel mieleckiej szkoły, wymieniany w metrykach mieleckich w 1854 r.
THIEL, DR, niemiecki dyrektor Flugzeugwerk Mielec w czasie okupacji hitlerowskiej.
THORMEYER WALTER, urodzony 27 VIII 1909 r. w Weimarze. Uzyskał zawód mechanika. Od 1929 r. służył w policji, a w następnym roku został awansowany na stopień wachmistrza. Po wstąpieniu do NSDAP (1 V 1937 r.) otrzymał kolejny awans, a następnie przeniesiono go do policji kryminalnej. Od 1939 r. należał do SS (militarna formacja partii hitlerowskiej), a od 1 V 1939 r. w gestapo. W latach 1939-1942 pracował na placówkach we Wiedniu, Krośnie, Jaśle i Krakowie. Od października 1942 r. (okupacja hitlerowska) kierował placówką gestapo w Mielcu przy ul. Narutowicza. Urządził w niej areszt i wprowadził szczególnie okrutne metody przesłuchań więźniów. Wielokrotnie uczestniczył w rozstrzeliwaniu Żydów. Z powodu romansu z Żydówką (zastrzelił ją później) został pozbawiony stanowiska i postawiony przed sądem SS w Krakowie. Skazano go na 10 miesięcy obozu koncentracyjnego dla funkcjonariuszy SS w Gdańsku-Thorgau. Po odbyciu kary został skierowany do 34. dywizji SS, która uczestniczyła w tłumieniu powstania warszawskiego. Pod koniec wojny dostał się do niewoli radzieckiej i przebywał w niej trzy i pół roku. Po zwolnieniu zamieszkał w Fryburgu (RFN) i pracował jako mechanik samochodowy, a następnie w miejscowym sądzie. W 1964 r. został rozpoznany i aresztowany. W czasie procesu, na podstawie zeznań świadków, udowodniono mu ponad sześćdziesiąt morderstw i 18 V 1967 r. skazano na 12 lat więzienia.
TIETZE WITOLD FELIKS, urodzony 28 VIII 1911 r. w Mielcu, syn Mariana i Agnieszki z Nowaków. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Krośnie (1934) pracował jako nauczycielw szkołach powszechnych w powiecie krośnieńskim. W 1935 r. ukończył kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 5 pułku piechoty. Otrzymał awans na stopień podchorążego i został dowódcą drużyny w 2 kompanii 2 pułku piechoty. Po kolejnych ćwiczeniach rezerwy został awansowany na stopień podporucznika rezerwy (1 I 1937 r.). Przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 r. otrzymał przydział mobilizacyjny do batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza „Borszczów”, wchodzącego w skład 163 pułku piechoty odwodowej Armii „Prusy”. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i po agresji sowieckiej na Polskę (17 IX 1939 r.) w nieznanych okolicznościach został uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Starobielsku. Przewieziony do więzienia w Charkowie (lista 380/3302) i tam rozstrzelany w kwietniu lub maju 1940 r. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie-Piatichatkach. Tabliczka z jego nazwiskiem została umieszczona na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu.
TISZAFÖLDVAR, miasto partnerskie Mielca na Węgrzech. Jest położone nad rzeką Cisą, w województwie Szolnok. Nazwa tej miejscowości pojawiła się pierwszy raz w dokumencie z 1469 r. Prawa miejskie uzyskano w 1993 r. Liczy około 13 tysięcy mieszkańców. Zajmują się oni rolnictwem, hodowlą, przetwórstwem owoców, produkcją obuwia i odzieży oraz usługami. Miasto ma m.in. 3 szkoły podstawowe, szkołę średnią, Dom Wychowawczy o statusie placówki wojewódzkiej, Dom Pomocy Społecznej oraz ośrodek rekreacyjny, w tym zespół basenów z naturalnymi gorącymi wodami, posiadającymi właściwościami leczniczymi. Znaczącymi i zabytkowymi obiektami w centrum miasta są kościół i okazały ratusz. Atrakcją turystyczną jest też muzeum geograficzne z unikalnymi w skali krajowej zbiorami paleontologicznymi. Spośród zespołów artystycznych wyróżniają się chór mieszany i dziewczęcy zespół tańca współczesnego, a w sporcie przoduje I-ligowa męska drużyna piłki ręcznej. *Współpraca rozpoczęła się w 1999 r. spotkaniem przedstawicieli władz obu miast, zorganizowanym przy okazji wizyty delegacji węgierskiej w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu – Smoczce. W dniach 23–25 IV 1999 r. ekipa z Tiszaföldvar uczestniczyła w VIII Mieleckich Targach Wielobranżowych, a stoisko węgierskie otrzymało jedno z wyróżnień. Z kolei delegacja Mielca oraz Młodzieżowa Orkiestra Dęta SCK uczestniczyły w Uroczystościach Milenijnych w Tiszaföldvar (19–20 VIII 2000 r.). Kolejne spotkanie nastąpiło w czasie Młodzieżowego Tygodnia Integracji Europejskiej w Mielcu (1-7 VI 2001 r.), w którym wzięła udział delegacja młodzieży z Tiszaföldvar. Delegacje obu miast wzięły udział w I Konferencji Polskich i Węgierskich Miejscowości Bliźniaczych „Wspólną drogą w Europie” w Szolnoku (20-21 VI 2005 r.). W 2005 r. gościła delegacja węgierska w Mielcu i ustalono formy ściślejszej współpracy. Realizując te ustalenia, w Tiszaföldvar koncertował mielecki ZPiT „Rzeszowiacy” (18-21 VIII), a w rewanżu drużyna piłki ręcznej mężczyzn wzięła udział w Międzynarodowym Turnieju Piłki Ręcznej o Puchar Prezydenta Miasta Mielca (3-4 IX). W dniach 30 IV – 2 V 2006 r. zespoły artystyczne mieleckiego SCK uczestniczyły w „Spotkaniu Miast Partnerskich 2006” w Tiszaföldvar. Pomyślnie rozwijające się kontakty sprawiły, że 11 VIII 2006 r. w Pałacyku Oborskich prezydent Mielca Janusz Chodorowski i burmistrz Tiszaföldvar Atilla Borza podpisali umowę o partnerstwie miast. W 2007 r. Zespół Tańca Współczesnego „Beznazwy” SCK występował w Tiszaföldvar z okazji 15-lecia powstania miasta (29 IV), a węgierski zespół baletowy Voyage Ballet uczestniczył w I Festiwalu Tańca Współczesnego w Mielcu (11-13 V). Kilkudziesięcioosobowa delegacja uczestniczyła w Spotkanich Miast Partnerskich w Mielcu (9-12 V 2013 r. i 27-28 VIII 2022 r.). Partnerskimi miastami Tiszaföldvar są: Herimoncourt (Francja), Grafenberg (Niemcy), Bacsföldvar (Serbia) i Mielec (Polska).
Burmistrzowie (od 2006 r.): Atilla Borza, Istvan Hegedus.
TISZKOWSKI (TINOWSKI?) ANDRZEJ, faktor dworu mieleckiego w 2. poł. XVI w., urzędnik Mikołaja Mieleckiego – współwłaściciela Mielca. Wysyłał towary z dóbr mieleckich w kierunku Gdańska, sprowadzał m.in. ryby i piwo.
TITTINGER KATARZYNA (z domu ZIOŁO), urodzona 10 VIII 1979 r. w Mielcu, córka Stanisława i Marii z domu Rodzeń. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w Szkole Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu, a następnie jako zawodniczka „Stali” Mielec (do 1997 r.) specjalizowała się w skoku w dal. Od 1997 r. jest zawodniczką Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Mielec, z wyłączeniem okresu studiów 1998–2002, kiedy startowała w barwach AZS AWF Kraków. Od 1994 r. należała do ścisłej czołówki krajowej w swoich kategoriach wiekowych i zdobyła w skoku w dal szereg medali w Mistrzostwach Polski Juniorów: *1994 – IMS (Kraków) – srebrny; *1995 – Halowe MPJ mł. (Spała) – brązowy, OOM (Poznań) – srebrny; *1996 – HMPJ mł. (Spała) – złoty, OOM (Bydgoszcz) – złoty; *1997 – HMPJ (Spała) – złoty, MPJ (Poznań) – brązowy; *1998 – HMPJ (Spała) – brązowy, MPJ (Poznań) – srebrny. W latach 1996 i 1997 była reprezentantką Polski w skoku w dal. W czasie studiów na Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie, startując jako zawodniczka AZS AWF Kraków, zdobyła medale: *1999 – Młodzieżowe MP (Wrocław) – brązowy oraz w sztafecie 4×100 m – brązowy; *2002 – Akademickie MP (Kraków) – złoty. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego AWF w Krakowie ukończyła w 2002 r., uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy lekkoatletyki. Od 2002 r. pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Plastycznych w Rzeszowie i trener lekkoatletyki w CWKS „Resovia”. Równocześnie startuje w barwach LKS Mielec i należy do czołówki krajowej seniorek. W 2005 r. zdobyła brązowy medal na MP Seniorów w Białej Podlaskiej. Jej rekord życiowy wynosi 6,24 m. W Plebiscycie Czytelników Tygodnika Regionalnego „KORSO” na „10 Najpopularniejszych Sportowców Mielca 2005 r.” otrzymała najwięcej głosów i zdobyła I miejsce. Wyczynową karierę sportową zakończyła w 2006 r.
TKACZYK ZDZISŁAW WOJCIECH, urodzony 14 X 1923 r. w Szreńsku koło Mławy, syn Franciszka i Janiny z domu Czarzasta. Ukończył w ramach tajnego nauczania Liceum Zawodowe – Wydział Kolejowy i w 1943 r. zdał maturę, potwierdzoną w 1946 r. w Liceum Techniczno–Mechanicznym w Warszawie. Studia na Wydziale Komunikacji Akademii Górniczo–Hutniczej w Krakowie ukończył z wyróżnieniem w 1951 r., uzyskując tytuły magistra nauk technicznych i inżyniera mechanika. 1 VIII 1951 r. z nakazu pracy został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku technologa. W 1953 r. został mianowany kierownikiem Wydziału 13, a w 1956 r. – kierownikiem Wydziału 06. Od 1 II 1961 r. pracował na stanowisku głównego technologa, a od 8 XII 1962 r. – głównego inżyniera przedsiębiorstwa. W latach 70. pełnił funkcję zastępcy dyrektora naczelnego ds. technicznych i dodatkowo od 1973 r. – I zastępcy dyrektora WSK „Delta–Mielec”. W 1978 r. przeszedł na stanowisko dyrektora Zakładu Produkcji Pomocy Fabrykacyjnych. W latach 1985-1987 przebywał na kontrakcie w Anklam (NRD), a od 1988 r. był głównym specjalistą ds. koordynacji. Pełniąc przez wiele lat ważne funkcje w przedsiębiorstwie, wniósł duży wkład w jego rozwój i działalność produkcyjną. Poza pracą w WSK Mielec angażował się do innych zajęć i działalności społecznej. W latach 50. był nauczycielem w Technikum Mechanicznym, a w latach 70. i 80. – wykładowcą na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza. Wspólnie z innym mielczaninem Kazimierzem Szaniawskim opracował skrypt dla studentów Technologia samolotu (Rzeszów 1978, 1983). W 1988 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w dziedzinie mechaniki i został wpisany do rejestru specjalistów ZG NOT. W latach 70. i 80. pełnił funkcję prezesa Aeroklubu Mieleckiego. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem Pamiątkowym „Zasłużonemu dla Lotnictwa”, Nagrodą Komitetu Nauki i Techniki oraz dwukrotnie Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Zmarł 6 VI 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TOBIASZ JÓZEF, urodzony 25 III 1896 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Trybulskich. Uczył się w gimnazjum w Mielcu, a następnie w seminarium nauczycielskim w Tarnowie, gdzie zdał maturę w 1914 r. W czasie nauki w Mielcu należał do tajnych organizacji niepodległościowych. Na wieść o wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. i tworzeniu się polskich legionów w Krakowie, zgłosił się na ochotnika i z grupą innych mielczan został skierowany do 2 kompanii VI batalionu 1 pułku piechoty. Uczestniczył w szlaku bojowym I Brygady Legionów Polskich, ale 22 V 1915 r. w bitwie pod Konarami został ciężko ranny i nie wiadomo, czy brał udział w dalszych działaniach wojennych. Po zakończeniu wojny pracował w zawodzie nauczycielskim. Ukończył też studia w Wyższym Seminarium Nauczycielskim w Warszawie (1924). Pracował w seminarium nauczycielskim w Nieszawie oraz gimnazjach w Toruniu i Kielcach. Po II wojnie światowej był nauczycielem w Ciechocinku. Zmarł 20 II 1971 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rabce.
TOBIASZ MICHAŁ, urodzony 9 VIII 1891 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Trybulskich. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Był bardzo aktywnym uczniem, angażował się w różne formy działalności społecznej (drużyna skautowa, klub sportowy) i niepodległościowej (organizacja „Przebojem”). Studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie przerwała wojna. Brał udział w działaniach wojennych, prawdopodobnie w Legionach Polskich. Od 1 XI 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako lekarz w stopniu porucznika, kolejno w 16 pułku piechoty i 18 pułku ułanów oraz 20 pułku piechoty, gdzie awansowany został do stopnia kapitana. Po wojnie kontynuował studia medyczne i w 1925 r. uzyskał dyplom lekarski. Po praktyce w szpitalu wojskowym w Cieszynie jako lekarz służył w 63 pułku piechoty w Toruniu, 25 pułku łanów w Prażanach, 5 dywizjonie samochodowym w Krakowie i 3 pułku piechoty w Jarosławiu. Po krótkim pobycie w 10 Szpitalu Okręgowym w Przemyślu, gdzie pełnił funkcję ordynatora, powrócił do pracy w jednostkach wojskowych, m.in. w 1 pułku czołgów, Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (tam otrzymał awans do stopnia majora), 57 pułku piechoty w Poznaniu i 7 Szpitalu Okręgowym. Cieszył się opinią dobrego, sumiennego i dbałego o zdrowie żołnierzy lekarza. Wyróżniony został m.in.: Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę. Nie jest znany dotąd szlak bojowy majora Tobiasza w kampanii wrześniowej, choć z pewnością brał w niej udział. Na pewno jednak dostał się do niewoli sowieckiej, a następnie został uwięziony przez NKWD w obozie w Kozielsku, bowiem napisał stamtąd list do żony. Wywieziono go do Katynia prawdopodobnie 9 IV 1940 r. (pozycja 90. na liście wywozowej nr 017/3 z 1940 r.) i zamordowano w lesie katyńskim. Potwierdziła to identyfikacja zwłok przez ekipę PCK w 1943 r.
TOBIASZ STANISŁAW JÓZEF (ksiądz), urodzony 10 I 1940 r. w Kiełkowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Anny z domu Gawryś. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1969 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach rzymskokatolickich w Czarnym Potoku (1969-1972) i Szalowej (1972-1977). W 1977 r. został mianowany proboszczem w Szalowej i funkcję tę sprawował do 2007 r. Ponadto w dekanacie Łużna pełnił funkcje: notariusza w latach 1979-2000 i dziekana w latach 2000-2005. Od 1996 r. jest prałatem Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu. W 2007 r. przeszedł na emeryturę i jest rezydentem w parafii w Szalowej. Odznaczony Ec i RM.
TOBOLLIK CEZARY WELHELM, urodzony 22 X 1961 r. w Mielcu, syn Helmuta. W latach 1971-1980 trenował i grał w młodzieżowych zespołach Stali Mielec na pozycji napastnika, a następnie w latach 1980-1981 w I drużynie, grającej w ekstraklasie. W 1981 r. przeszedł do Stali Rzeszów, a w 1982 r. do Cracovii. Po wygranym wyjazdowym meczu w ramach rozgrywek o Puchar Lata z austriacką drużyną Sturm Graz (2 VII 1983 r.) nie wrócił do Polski. Po załatwieniu potrzebnych formalności od 1983 r. do 1985 r. grał w Eintrachcie Frankfurt, a następnie w latach 1985-1986 w Victorii Aschaffenburg. W 1986 r. został pozyskany przez RC Lens i do 1989 r. zagrał w 90 meczach, strzelając 13 goli. Przez kolejne dwa sezony występował w Waldhof Mannheim i Kickers Offenbach, a następnie powrócił do Victorii Aschaffenburg i grał w jej składzie w latach 1992-1999. Ostatnim klubem w zawodowej karierze piłkarskiej była Viktoria Kahl (2000 r.)
TOBOLLIK HELMUT WILHELM, urodzony 2 I 1933 r. w Bytomiu, syn Wilhelma i Marii z domu Żur. Uzyskał wykształcenie techniczne. Karierę piłkarską rozpoczął w 1949 r. w „Fortunie” Bytom. W 1953 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK jako technolog. Zasilił „Stal” Mielec i jako napastnik znacząco przyczynił się do jej pierwszego awansu do II ligi (1955), zdobywając 3 bramki w barażowym meczu z „Bzurą” Chodaków 3:1 (Lublin, 20 XI 1955 r.). Także w II lidze był jednym z głównych autorów pierwszego awansu „Stali” do I ligi w 1961 r. W barwach mieleckiego klubu zagrał 111 meczów w II lidze, strzelając 58 bramek i 32 mecze w I lidze (10 bramek). W latach 1963–1966 występował w drużynie „Włókniarza” Skopanie jako grający trener, a następnie powrócił do „Stali” Mielec i trenował trampkarzy w latach 1968-1971. W latach 80. wyjechał do RFN. Zmarł 9 XI 2018 r. Pochowany w Bydgoszczy na cmentarzu Nowofarnym przy ul. Artyleryjskiej.
TOCZEK EDMUND STANISŁAW, urodzony 15 V 1918 r. w Łysakowie, powiat mielecki, syn Wawrzyńca i Marii z Górskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. W okresie nauki wyróżniał się nieprzeciętnymi zdolnościami plastycznymi, aktorskimi i muzycznymi. Od 1936 r. śpiewał w chórze „Melodia”. Po dokształceniu się z zakresu rysunku technicznego 22 II 1939 r. został zatrudniony w PZL – Wytwórnia Płatowców Nr 2 w Mielcu jako kreślarz techniczny. W czasie okupacji hitlerowskiej nie zgłosił się do pracy w Flugzeugwerk Mielec i początkowo ukrywał się w Izbiskach, a następnie podjął pracę w Urzędzie Gminnym w Wadowicach Górnych. Współpracował z ruchem oporu, m.in. wyrabiając jego członkom „bezpieczne dokumenty”. W związku ze zbliżającym się frontem w 1944 r. został wysiedlony (z założoną już rodziną) i zamieszkał w Krakowie. 6 I 1945 r. aresztowano go i osadzono w obozie w Białym Prądniku, ale 18 I przyszło wyzwolenie. Powrócił do pracy w WP Nr 2 i w Mielcu otrzymał mieszkanie. Jako kreślarz konstruktor uczestniczył w pracach zespołu opracowującego m.in. pierwszy po wojnie samolot PZL S-1 oraz nadwozie do autobusu GMC „Buldog”. Po pracy zawodowej mocno angażował się w odradzającą się działalność kulturalną. Od 1945 r. był aktorem, reżyserem i scenografem teatru „Maska”. Śpiewał też w chórze „Melodia”. W 1949 r. został kierownikiem Klubu Fabrycznego w pawilonie nr 15 („Piętnastka” – do dziś siedziba KH ZHP), a w 1953 r. – pierwszym kierownikiem nowo wybudowanego Zakładowego Domu Kultury WSK i pełnił tę funkcję (z przerwą w latach 1956 – 1958) do 1961 r. Był inspiratorem i współorganizatorem wielu przedsięwzięć artystycznych i oświatowych. Uczył też (w niepełnym wymiarze godzin) techniki reklamy w Gimnazjum Handlowym i rysunku technicznego w Gimnazjum Technicznym w Mielcu. W latach 1961–1970 był kierownikiem Domu Kultury przy Fabryce Lokomotyw (FABLOK) w Chrzanowie. W 1962 r. podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ale przerwał je. W latach 1970–1973 pracował w Dziale Eksportu WSK Mielec. W 1973 r. powierzono mu zadanie zorganizowania Muzeum Zakładowego WSK Mielec i po dwóch latach zbierania eksponatów doprowadził do powstania tej placówki, której nadano później nazwę Izba Tradycji i Perspektyw WSK „PZL–Mielec”. Jako kustosz pracował w niej do października 1980 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Przez całe życie jego główną pasją pozostawały rysunek i projektowanie. Był autorem projektów m.in.: ołtarza głównego i frontonu pierwszego kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy (dziś nieistniejącego) w Mielcu, pierwszej po wojnie rzeźby orła na mieleckim pomniku Wolności, płaskorzeźb (m.in. M. Kopernika w belgijskim mieście Genk i na ścianie II LO w Mielcu, S. Konarskiego na frontonie I LO w Mielcu, znaków Zodiaku na ścianie II LO w Mielcu), sztandarów, medali okolicznościowych (m.in. z okazji Pucharu Interwizji w 1979 r., Międzynarodowego Spotkania Przyjaźni w Mielcu w 1980 r., 50–lecia WSK), odznak, proporczyków, winiet gazet (najczęściej „Głosu Załogi”), stron tytułowych i przerywników w wydawnictwach książkowych i informacyjnych (m.in. folderu na mecz „Stali” Mielec z „Realem” Madryt), dekoracji okolicznościowych (wykonywał je także) i zaproszeń. Do końca życia był też członkiem chóru męskiego „Melodia”. Należał także do Towarzystwa Kultury Teatralnej i Rady Seniorów Lotnictwa przy Aeroklubie Krakowskim. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Honorową z Laurem PZChiO, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”. Zmarł 25 XI 1998 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TOCZEK JANINA (z domu PIĘTA), urodzona 2 I 1940 r. w Tarnobrzegu, córka Józefa i Zofii z domu Ordyk. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, maturę zdała w 1957 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1967 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. W latach 1968-1970 odbyła staż w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, a w latach 1970-1972 pracowała w Przychodni Zakładowej WSK Mielec i Przychodni Rejonowej nr 2 jako lekarz rejonowy. Uzyskała też specjalizację lekarza medycyny społecznej. Od 1972 r. do 1984 r. pełniła funkcję kierownika Ośrodka Zdrowia w Czerminie i po oddaniu nowego obiektu organizowała jego funkcjonowanie. W 1984 r. powierzono jej funkcję kierownika Przychodni Rejonowej nr 5 w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego i pełniła tę funkcję do 1999 r., przyczyniając się do rozwoju tej placówki. Od 2000 r. jest właścicielem i kierownikiem NZOZ „Medyk” w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego.
TOCZYŃSKA DANIELA (DANUTA) JÓZEFA, urodzona 28 III 1915 r. w Kralovym Dworze koło Pragi (Czechosłowacja), córka Piotra i Augustyny z domu Bischof. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Emilii Plater w Mielcu, maturę zdała w 1934 r. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Powszechnej w Brześciu nad Bugiem, a następnie do wybuchu wojny w Prużanie na Polesiu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w sklepie cukierniczym, prowadzonym przez rodzinę z Poznania, przy ul. Kościuszki (J. Kilingstrasse) w Mielcu. Po wojnie, kiedy właściciele sklepu wyjechali do Poznania, prowadziła ten sklep samodzielnie. W 1950 r. zlikwidowała sklep i podjęła pracę w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu jako tzw. siła biurowa w Referacie Meldunkowym, a następnie sekretarz administracyjny w Urzędzie Stanu Cywilnego. 1 I 1952 r. powierzono jej stanowisko referenta spraw socjalnych i kulturalnych, a ponadto funkcję gminnego delegata ds. skupu. Od 3 I 1964 r. kierowała Referatem ds. Socjalnych i Rolnych, a 1 VI 1971 r. została mianowana kierownikiem Wydziału Oświaty, Kultury i Spraw Socjalnych. Należała do ZZ Pracowników Państwowych i Społecznych oraz Ligi Kobiet, a ponadto współpracowała z PCK i PKPS. Na emeryturę przeszła 30 VI 1975 r. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rad Narodowych” i Złotą Odznaką PCK. Zmarła 20 X 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TOCZYŃSKA–HĘDRZAK BOŻENA AUGUSTYNA, urodzona 1 X 1946 r. w Mielcu, córka Emila i Zofii z domu Hlawaty. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu ukończyła w 1969 r., uzyskując tytuł magistra prawa. W latach 1969-1971 odbyła aplikację sądową i notarialną. W latach 1975-1990 pracowała na stanowisku kierownika Państwowego Biura Notarialnego w Brzozowie, a następnie w Krośnie. Aktualnie prowadzi Kancelarię Notarialną w Krośnie. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi.
TOCZYŃSKI ANTONI, urodzony 9 VI 1909 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Karola. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu i w 1925 r. Szkołę Przemysłową Uzupełniającą w Mielcu. W 1931 r. został powołany do służby wojskowej. Prawdopodobnie brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Dalsze losy w czasie II wojny światowej nie są znane. Po wojnie podjął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych – Zakład nr 1 w Mielcu i od 1 IX 1946 r. do 30 IV 1951 r. był zastępcą komendanta Zakładowej Straży Pożarnej. Z dniem 1 V 1951 r. objął funkcję komendanta powiatowego Straży Pożarnych w Mielcu i pełnił ją do 31 XII 1957 r. W 1953 r. przejął od OSP Mielec wyposażenie przeciwpożarowe dla Pogotowia Zawodowego Straży Pożarnej i powiększył skład osobowy Pogotowia. Równocześnie w latach 1951-1952 r. przeszedł przeszkolenie zawodowe II stopnia w zakresie zawodowego oficera pożarnictwa w Centralnej Oficerskiej Szkole Pożarniczej Oddział w Łodzi. Otrzymał stopień starszego aspiranta pożarnictwa, a w 1956 r. – młodszego kapitana pożarnictwa. Dowodził wieloma akcjami gaszenia pożarów, w latach 50. częstych. Od 1 I 1958 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta powiatowego, a w okresie od 1 IV 1962 r. do 31 XII 1962 r. pełnił obowiązki komendanta. Po zakończeniu służby w Mielcu został zatrudniony w Zakładach Gumowych „Stomil” w Dębicy jako komendant Zakładowej Straży Pożarnej i przez szereg lat pracował na tym stanowisku. Zmarł 19 I 1981 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TOCZYŃSKI EMIL MARIAN, urodził się 15 VIII 1913 r. w Mielcu, syn Piotra i Augusty Bischof. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. Studiował na Wydziale Prawa UJ w Krakowie i ukończył Szkołę Podchorążych w Zambrowie. W latach 30. grał w drużynie piłki nożnej AZS Mielec jako napastnik i był jej kapitanem. W 1939 r. został zatrudniony w PZL Wytwórnia Płatowców 2 w Mielcu-Cyrance. Należał do Armii Krajowej i wykonywał zadania łącznika. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej pracował w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowiskach: referenta, kierownika Referatu Organizacyjnego, wicestarosty powiatowego (1944–1947) i kierownika kancelarii ogólnej (1948–1951). W latach 50. był jednym z organizatorów Mieleckich Zakładów Terenowego Przemysłu Materiałów Budowlanych w Mielcu i w tym przedsiębiorstwie pracował na różnych stanowiskach do emerytury w 1978 r. Zmarł 17 X 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TOCZYŃSKI MARIAN STANISŁAW, urodzony 15 XI 1911 r. w Mielcu, syn Piotra i Augusty z domu Bischof. Uczeń Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1930 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1935 r. W latach 1936–1939 odbył aplikacje w Sądzie Grodzkim w Mielcu (1936), Sądzie Okręgowym w Krakowie (1937) i Sądzie w Tarnowie (1939), a w latach 1937-1938 pracował w Urzędzie Skarbowym w Łodzi. W 1945 r. zdał egzamin sędziowski i podjął pracę w Sądzie Powiatowym w Prudniku. W późniejszych latach pracował w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie, Sądzie Najwyższym w Warszawie i ponownie w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Przez pewien czas pracował też w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Na emeryturę przeszedł w 1976 r. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP i odznaczeniami resortowymi.
TOCZYŃSKI PIOTR, urodzony 16 IV 1878 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Franciszki z domu Bigo. Ukończył szkołę ludową w Mielcu. W latach 1893–1896 pracował jako „djetariusz” w Starostwie Powiatowym w Mielcu. W 1905 r. został zatrudniony w Sądzie Powiatowym w Mielcu jako „oficyjant” i funkcję tę pełnił do 1918 r., a następnie został awansowany na stanowisko „adjunkta” sądowego. W 1930 r. przeszedł w stan spoczynku. Wyróżniony Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Zmarł 18 XII 1939 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TOCZYŃSKI PIOTR TOMASZ, urodzony 31 VIII 1951 r. w Mielcu, syn Emila i Zofii z domu Hlawaty. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. W latach 1971–1972 pracował w WSK Mielec, a następnie (1972-1974) odbył służbę wojskową. Po powrocie do Mielca w 1974 r. został zatrudniony w Urzędzie Powiatowym na stanowisku inspektora w Wydziale Finansowym. Po likwidacji powiatów i Urzędu Powiatowego w Mielcu w 1975 r. pracował jako inspektor w Urzędzie Gminy w Tuszowie Narodowym, a w 1976 r. przeszedł na stanowisko inspektora OC w Urzędzie Miejskim w Mielcu. W latach 1977–1982 był pracownikiem gospodarczym w KM PZPR w Mielcu. W 1978 r. ukończył studia na Wydziale Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie. W latach 1982-1983 kierował Działem Finansowym Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Od 1983 r. do 2018 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu, kolejno jako: kierownik Wydziału Społeczno-Administracyjnego (do 1989 r.), inspektor w Wydziale Organizacyjno-Administracyjnym i pełnomocnik ds. informacji niejawnych. Z dniem 4 I 2018 r. przeszedł na emeryturę. Od wielu lat angażuje się w działalność społeczną. Był inspiratorem i współtwórcą organizacji związkowej Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu. Warunki do utworzenia takiej struktury powstały w 1985 r. po przyłączeniu do Mielca miejscowości: Smoczka, Wojsław, Rzochów i Mościska, w których funkcjonowały jednostki OSP, a ponadto dalsze 2 jednostki działały w Mielcu i Mielcu-Cyrance. Na I Zjeździe Miejskiego Związku OSP, który odbył się w 1987 r., został wybrany wiceprezesem, a w 1996 r. powierzono mu funkcję prezesa i pełnił ją do 2021 r. Wiele wysiłku wkłada w rewaloryzację zabytkowego zespołu obiektów OSP Mielec przy ul. J. Kilińskiego. Aktualnie jest ławnikiem w Sądzie Pracy, członkiem Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera oraz członkiem Zarządu Powiatowego Ligi Obrony Kraju. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Znakiem Związku OSP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Pełni także funkcję sekretarza Zarządu Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu.
TOKARSKA DOMINIKA ANNA (z domu GUŁA), urodzona 16 I 1991 r. w Mielcu, córka Franciszka i Teresy z domu Pietras. Absolwentka Zespołu Szkół Plastycznych im. Piotra Michałowskiego (profil – rzeźba – snycerstwo) w Rzeszowie z maturą w 2011 r. W latach szkolnych m.in. działała społecznie w Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i jako wolontariusz z dziećmi z trudnych rodzin przy kościele Salezjanów w Rzeszowie. Była też współorganizatorem imprezy M-4 w Mielcu. Studiowała na Wydziale Malarstwa (kierunek – edukacja artystyczna) Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie i w 2017 r. otrzymała tytuł magistra sztuki oraz ukończyła studia podyplomowe z zakresu edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej na Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, także w 2017 r. Ponadto w latach 2015-2016 w ramach programu Erasmus studiowała malarstwo na Accademii di belle Arti Pietro Vannucci w Perugi (Włochy), a w 2016 r. uzyskała certyfikat trenerski I stopnia w zakresie sensoplastyki. Pracę zawodową rozpoczęła w Biurze Turystyki Aktywnej KOMPAS jako wychowawca i instruktor ds. artystycznych (2013-2015). W latach 2015-2016 pracowała w Ośrodku „Zaczarowane Wzgórze” na stanowisku instruktora ds. artystycznych. W latach 2016-2017 była zatrudniona jako pomoc nauczyciela w Niepublicznym Przedszkolu „Malowany Konik” o profilu artystyczno-językowym. Od 2017 r. pracuje jako nauczyciel plastyki w Szkole Podstawowej nr 148 w Krakowie i nauczyciel wychowania przedszkolnego w Przedszkolu Montessori w Krakowie. W działalności twórczej najwięcej czasu poświęca malarstwu. Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych (KŚT) przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu. Od 2010 r. bierze udział w wystawach, plenerach i projektach artystycznych. Ważniejsze z nich: *2010 r. – wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu; *2011 r. – wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu; *2012 r. – wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu; *2013 r. – wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu; *2014 r. – VII Międzynarodowy Plener Malarski „Wiśniowa pachnąca malarstwem”, wystawa indywidualna w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Łańcucie, wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu, wystawa zbiorowa KŚT Mielec w Samorządowym Domu Kultury w Rzeszowie i Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie, wystawa zbiorowa w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Krakowie, współautorstwo „Muralu dla Mieleckiego Underground’u” w Mielcu, udział w międzynarodowym projekcie artystycznym PROCESSING w Krakowie; *2015 r. – udział w międzyuczelnianym projekcie artystycznym „Re-akcje 3”, w tym w wystawach zbiorowych w Gdańsku i Krakowie, wystawa zbiorowa w Centrum Sztuki Współczesnej Solvay w Krakowie, wystawa zbiorowa w Galerii Lamelli w Krakowie, wystawa zbiorowa w Galerii Promocyjnej ASP w Krakowie, wystawa zbiorowa w „Pracowni pod Baranami” w Krakowie; *2016 r. – wystawa zbiorowa KŚT w Mielcu. Wykonuje scenografie, uczestniczy w sympozjach i warsztatach. Wyróżniona m.in. stypendium rektora ASP dla najlepszych studentów na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie w 2014 i 2015 r.
TOKARSKI JULIAN, urodzony 23 X 1945 r. w Niedźwiadzie koło Dębicy, syn Józefa i Stefanii z Chędyjskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (technologia budowy silników), maturę zdał w 1962 r., uzyskując tytuł technika mechanika. Od 1962 r. pracował w WSK Mielec na Wydziale 03 (Narzędziowym), a po jego przekształceniu – w Zakładzie Narzędziowym, m.in. na stanowiskach mistrza, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału oraz zastępcy dyrektora w randze szefa produkcji Zakładu. W 1982 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek: urządzenia energetyczne) z tytułem inżyniera mechanika. Uzyskał także specjalizację zawodową w zakresie szlifierstwa metali. Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich. W 1995 r. został mianowany dyrektorem Zakładu Utrzymania Ruchu, a po przekształceniu ZUR w spółkę z o.o. – jej prezesem. W lipcu 1999 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. We wrześniu tego roku – jako jeden ze współzałożycieli – został prezesem firmy RSM Zakład Produkcji Maszyn i Urządzeń Sp. z o.o., która 8 VIII 2001 r. otrzymała zezwolenie na działalność na terenie SSE EURO-PARK Mielec i prowadzi ją do dziś. Angażował się do pracy społecznej. W latach 70. pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Osiedlowego im. M. Kopernika i członka Komisji Mieszkaniowej przy Radzie Zakładowej WSK Mielec. W latach 80. sprawował funkcję wiceprezesa Aeroklubu Mieleckiego. Był także przedstawicielem Zakładu Narzędziowego jako zakładu opiekuńczego Szkoły Podstawowej nr 3 i przyczynił się do unowocześnienia wyposażenia tej placówki oświatowej. Udzielał się w SIMP i KTiR. W 1997 r. był jednym z założycieli Lekkoatletycznego Klubu Sportowego (LKS) i przez kilka lat jego wiceprezesem. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 17 IV 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul.Królowej Jadwigi.
TOKARSKI ZENON, urodzony 21 VIII 1962 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Zofii z domu Czechura. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa), maturę zdał w 1982 r. W latach szkolnych był zawodnikiem sekcji pływania i sekcji piłki ręcznej FKS „Stal” Mielec. Od 1982 r. do 1994 r. pracował w WSK Mielec jako automatyk, a w latach 1994-2006 był strażnikiem Straży Miejskiej w Mielcu. Ponadto w latach 1993-2004 udzielał się jako kurator społeczny dla dorosłych przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. W 2002 r. ukończył studia z zakresu socjologii organizacji i zarządzania na Wydziale Socjologii Wyższej Szkole SG w Tyczynie. W 2006 r. powierzono mu stanowisko kierownika Biura Zarządzania Kryzysowego, Ochrony Ludności i Spraw Obronnych w Urzędzie Miejskim w Mielcu.
TOMAS ROMAN PIOTR, urodzony 18 I 1961 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Stefanii z Rzepeckich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie i w 1985 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Po studiach został zatrudniony jako ordynator w PZLZ w Jaślanach koło Mielca. W latach 1991-1994 pełnił funkcję kierownika Zakładowego Inspektoratu Weterynaryjnego, a w latach 1995-1998 był rejonowym inspektorem weterynarii ds. zwalczania chorób zakaźnych zwierząt w Mielcu. Od 1999 r. do 2019 r. pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu. W 2001 r. otrzymał tytuł specjalisty w dziedzinie epizootiologii i administracji weterynaryjnej. W 2012 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu ochrony zdrowia publicznego w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi.
TOMAS STEFANIA (z domu RZEPECKA), urodzona 13 IV 1936 r. w Chmielowie, córka Piotra i Elżbiety z domu Motyka. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1954 r. W latach szkolnych należała do zespołu tanecznego i chóru oraz grała w drużynie piłki ręcznej. 15 VIII 1954 r. z nakazu rozpoczęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Skowierzynie. Po przerwie na wychowanie dzieci (1956–1959) pracowała w Szkole Podstawowej w Ćmielowie (1959-1961), a następnie ponownie otrzymała urlop na wychowanie dziecka. Z dniem 19 II 1962 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu, a od 1 IX 1962 r. do 31 XII 1967 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. W 1964 r. powierzono jej dodatkowo funkcję kierownika ośrodka metodycznego sekcji języka rosyjskiego w Mielcu. 1 I 1967 r. została nauczycielką języka rosyjskiego w Liceum Ogólnokształcącym nr 26 (później I LO). Zorganizowała jedną z pierwszych w województwie pracowni języka rosyjskiego. W 1971 r. ukończyła studia z zakresu filologii rosyjskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra, a w 1972 r. ukończyła studia podyplomowe na Uniwersytecie Moskiewskim im. Łomonosowa. Od tego roku pełniła dodatkowo funkcję wizytatora – metodyka języka rosyjskiego w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu. Publikowała konspekty lekcji w czasopismach pedagogicznych, m.in. „Język Rosyjski w Szkole”. Pracowała z uczniami uzdolnionymi językowo i m.in. jej dwie uczennice zostały laureatkami Olimpiady Języka Rosyjskiego na szczeblu centralnym. Przez szereg lat uzupełniała wiedzę na kursach specjalistycznych, a w 1982 r. ukończyła studium podyplomowe dla nauczycieli rusycystów w Piotrkowie Trybunalskim. Uzyskała też II stopień specjalizacji nauczycielskiej. W 1985 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze przez kilka lat uczyła języka rosyjskiego w I i II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP oraz trzykrotnie Nagrodą Ministra Oświaty (1973, 1979, 1983). Ponadto z mężem Tadeuszem otrzymali Medale „Za 50-lecie Pożycia Małżeńskiego”. Zmarła 9 III 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TOMASZ (ksiądz), proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Mielcu w latach 1460-1465.
TOMASZKIEWICZ FRANCISZEK, inspektor szkolny w obwodowym inspektoracie szkolnym w Mielcu (powiaty – mielecki i ropczycki) w latach 1933-1934.
TOMCZAK RYSZARD EUGENIUSZ, urodzony 23 III 1954 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Genowefy z domu Kapinos. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową w Mielcu. W latach 1973-1975 pracował na Wydziale Lotniczym WSK Mielec, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1977 r. do 2000 r. był mechanikiem silnikowym i dyspozytorem w Zakładzie Silnikowym WSK oraz dyspozytorem w Wytwórni Silników PZL-Mielec. Od 2000 r. przebywa na zasiłku przedemerytalnym. Był działaczem organizacji młodzieżowych – przewodniczącym Zarządu Szkolnego ZMS ZSP w Mielcu i instruktorem ZHP. Należał do inicjatorów założenia książeczek mieszkaniowych dla sierot z Domu Dziecka w Żyznowie. Był współorganizatorem rajdów i wycieczek. Od 1973 r. do dziś jest członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. dr. Juliana Aleksandrowicza przy WSK Mielec. Oddał dotąd ponad 44 000 ml krwi. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznakami Honorowymi PCK IV i III stopnia oraz Srebrnym Odznaczeniem im. J. Krasickiego.
TOMCZYK ANDRZEJ, urodzony 1 XII 1945 r. w Koszalinie, syn Jana i Karoliny z Hylińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W 1962 r. uzyskał w Aeroklubie Mieleckim (grupa instruktora Pawła Dzidy) uprawnienia pilota szybowcowego. Jako członek AM latał do 1980 r. na 17 typach szybowców (m.in. „Żuraw”, „Jastrząb”, „Pliszka”, „Cobra”, Orion”, „Jantar”) i zdobył m.in. złotą odznakę z trzema diamentami. W 1969 r. rozpoczął w Aeroklubie Mieleckim szkolenie samolotowe (instruktor Zbigniew Nowakowski) i w 1976 r. uzyskał I klasę sportową. Latanie kontynuował w Ośrodku Kształcenia Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej i otrzymał uprawnienia instruktora samolotowego I klasy. Studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (kierunek – osprzęt i automatyka lotnicza) ukończył w 1970 r. z tytułem magistra inżyniera. W latach 1970-1972 pracował w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako konstruktor, a następnie kierownik sekcji. W 1972 r. rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie. W 1975 r. powrócił do OBR SK Mielec i pracował jako konstruktor-specjalista. Po uzyskaniu doktoratu nauk technicznych (tytuł rozprawy: Pewna metoda suboptymalnego sterowania nieliniowego układu mechanicznego o wielu stopniach swobody) w 1976 r. przeniósł się do Politechniki Rzeszowskiej i do 1999 r. był adiunktem na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa. Ponadto szkolił studentów specjalizacji pilotażowej, latając m.in. na samolotach An-2 i PZL M-20 „Mewa”. Łącznie wylatał 980 godzin na szybowcach i 850 godzin jako pilot i instruktor samolotowy. W 2000 r. Rada Wydziału Uzbrojenia i Lotnictwa WAT w Warszawie nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie mechanika (specjalność naukowa: lotnicze systemy sterowania) na podstawie dorobku publikacyjnego i badawczego oraz monografii habilitacyjnej Pokładowe cyfrowe systemy sterowania samolotem. Także w 2000 r. zatrudniony został na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Od 2005 r. pełni funkcję prodziekana Wydziału BMiL. W ramach działalności dydaktycznej wykłada i prowadzi zajęcia z przedmiotów: pokładowe systemy sterowania, osprzęt lotniczy, wyposażenie pokładowe samolotów i badania w locie. Jest promotorem 3 doktorów nauk technicznych oraz ponad 70 magistrów inżynierów lotnictwa. Prowadził dotychczas następujące prace badawcze i konstrukcyjne: wielokanałowy cyfrowy rejestrator do prób w locie (1986, kierownik zespołu), cyfrowy autopilot do samolotów lekkich i lokalnej komunikacji (1990, kierownik zespołu), system sterowania i nawigacji bezpilotowym obiektem latającym (1995-1999, członek zespołu), zintegrowany system pośredniego sterowania lekkim samolotem dyspozycyjnym (2001-2006, kierownik zespołu). Na dotychczasowy dorobek naukowy składają się ponadto: monografia Pokładowe cyfrowe systemy sterowania samolotem (1999), ponad 90 publikacji naukowych (w tym ponad 30 w recenzowanych zagranicznych czasopismach), programy i plany studiów specjalizacji pilotażowej oraz współautorstwo publikacji książkowych: Bezpilotowe aparaty latające. Systemy sterowania i nawigacji (2002) i Koncepcja rozwoju przedsięwzięć innowacyjnych w oparciu o tradycje lotnicze regionu (2008). Jest opiekunem specjalizacji pilotażowej na Politechnice Rzeszowskiej. Sprawował lub sprawuje nadal szereg innych funkcji, m.in.: członka Kolegium Redakcyjnego czasopisma „Aviation” w Wilnie (Litwa), członka Kolegium Redakcyjnego „The Open Aerospace Engineering Journal” i „Recent Patents in Engineering” wydawnictwa Bentham Science Publishers Ltd. w San Francisco, CA (USA), eksperta w procesie ewaluacji projektów badawczych Programu Ramowego Unii Europejskiej, członka AIAA – American Istitute of Aeronautics and Astronautics, przewodniczącego Komisji Rewizyjnej STAR/PL – Specialized Training in Aviation and Research, członka Rady Naukowej OBR SK w Mielcu (1990-1992), członka Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych (1995-1999), członka NSZZ „Solidarność” (od 1980 r.) i wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej „S” Politechniki Rzeszowskiej (2002-2005). Członek Senatu Politechniki Rzeszowskiej od 3 kadencji. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Nagrodą Zespołową Ministra Edukacji Narodowej II stopnia za działalność dydaktyczną. Pełnił funkcje kierownika Katedry Awioniki i Sterowania na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej oraz członka Rady Wydziału. 26 II 2013 r. otrzymał tytuł profesora.
TOMCZYK FRANCISZEK JAKUB (ksiądz), urodzony 27 IX 1931 r. w Jamach Wielkich, powiat mielecki, syn Józefa i Balbiny z domu Bardan. Absolwent Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1951 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1956 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Ptaszkowej (1956-1961) i Ciężkowicach (1961-1967). W 1967 r. został mianowany proboszczem parafii w Górze Motycznej i pełnił tę funkcję do 1986 r. W tym okresie doprowadził do wybudowania nowego kościoła parafialnego. W 1986 r. został przeniesiony na probostwo w parafii Zalasowa. Tam m.in. zbudował kaplicę na cmentarzu parafialnym i plebanię. W 2001 r. przeszedł na emeryturę i został mianowany penitencjarzem w parafii św. Mikołaja w Bochni. Odznaczony RM, EC i obdarzony godnością kanonika Kapituły Bocheńskiej. Zmarł 3 IV 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Jamach Wielkich.
TOMCZYK JAN (ksiądz), urodzony 26 II 1970 r. w Nowej Dębie, syn Antoniego i Krystyny z domu Uzar. Absolwent Zespołu Szkół Górniczych w Tarnobrzegu z maturą w 1991 r. Studiował na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie Instytucie Teologicznym w Tarnowie i w 1997 r. uzyskał tytuł magistra teologii z zakresie teologii dogmatycznej. Po święceniach kapłańskich w 1997 r. pracował jako wikariusz w parafiach diecezji tarnowskiej, m.in. pw. bł. Karoliny w Tarnowie, Matki Bożej Bolesnej w Limanowej i św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Szczepanowie. 10 VIII 2019 r. został mianowany proboszczem parafii pw. św. Wojciecha w Trześni koło Mielca, obejmującej swymi granicami osiedle Mościska w Mielcu.
TOMCZYK TADEUSZ JERZY, urodzony 7 I 1940 r. w Jamach, pow. mielecki, syn Józefa i Balbiny z domu Bardan. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Zakopanem, maturę zdał w 1962 r. Pracę zawodową rozpoczął w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Wadowicach Górnych koło Mielca jako starszy referent sprzedaży (6 VII 1962 r. – 30 VI 1963 r.), a następnie pracował w PUPiK „Ruch” Oddział w Rzeszowie Delegatura w Mielcu jako rewident inwentaryzator (1 VIII 1963 r. – 6 VI 1964 r.) i w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” w Mielcu jako starszy instruktor ds. samorządu i organizacji oraz kierownik działu ds. pracowniczych (7 VI 1964 r. – 30 IX 1975 r.). 1 X 1975 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu GS „SCh” w Tuszowie Narodowym i pełnił ją do 22 III 1982 r., a od 23 III 1982 r. do 15 V 1990 r. był prezesem Zarządu GS „SCh” w Mielcu. Kierując pracą tych Spółdzielni, przyczynił się do ich rozwoju i poprawy sytuacji finansowo-gospodarczej. M.in. w Gminie Tuszów Narodowy wybudowano w tym czasie 8 sklepów, Dom Handlowy Wielobranżowy i bazę magazynową, a w Gminie Mielec oddano do użytku Wielobranżowy Dom Handlowy, bazę produkcyjną (Wytwórnia Wód, Rozlewnia Piwa, mała masarnia) oraz rozbudowano bazę magazynową. W tych latach GS Tuszów Narodowy i GS Mielec przodowały lub plasowały się w czołówce konkursów o tytuł najlepszej spółdzielni w województwie. Ponadto w 1982 r. ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego Akademii Rolniczej w Krakowie Filia w Rzeszowie i uzyskał tytuł inżyniera. 1 VIII 1990 r. został mianowany kierownikiem Oddziału w Mielcu „Prodrem” Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” w Rzeszowie. Od 1 VI 1991 r. do 2 III 1999 r., po zakupieniu od WZGS „SCh” w Rzeszowie drukarni w Mielcu, jako właściciel prowadził Zakład Usługowo–Handlowy „Megatom” w Mielcu, specjalizujący się w usługach poligraficznych. Poza pracą zawodową od wielu lat angażuje się do prac społecznych. W latach 60. i 70. był działaczem samorządowym Spółdzielczości „SCh”, organizatorem pracy oświatowej, kulturalnej i sportowej w powiecie mieleckim oraz członkiem Powiatowej Komisji Kultury i Powiatowej Komisji Sportu przy Powiatowej Radzie Narodowej w Mielcu. Nadzorował pracę spółdzielni uczniowskich przy szkołach podstawowych i licealnych. Organizował Kluby Młodego Rolnika i PUPiK „Ruch”, Ośrodki Nowoczesnej Gospodyni, Zespoły Przysposobienia Rolniczego i Ludowe Zespoły Sportowe. Od 1987 r. był prezesem Zarządu LKS „Tęcza” w Mielcu, a w marcu 1992 r. jednym z założycieli (wspólnie z Józefem Wójtowiczem i Zbigniewem Gajdą) Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu na bazie LKS „Tęcza” i prezesem Zarządu TG „Sokół” w latach 1992–1995. Ponownie objął tę funkcję w 1999 r. W 2000 r. na Krajowym Zjeździe Polskiego Związku Towarzystw Gimnastycznych z siedzibą w Krakowie został wybrany w skład Zarządu Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i pełnił funkcję jego wiceprezesa. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Spółdzielczości”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Odznaką „Zasłużony dla Spółdzielczości Samopomoc Chłopska”, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” oraz odznaczeniami Towarzystw Gimnastycznych „Sokół”: „Złotym Krzyżem – Złotym Znakiem Sokoła”, Złotym Krzyżem Zasługi ze Znakiem „Sokoła” Związku Sokołów Polskich we Francji, Medalem z okazji 120. Rocznicy Powstania „Sokoła” w Krakowie i Srebrnym Znakiem Sokoła oraz dyplomem ministra kultury i dziedzictwa narodowego za szczególne zasługi w upowszechnianiu kultury w 2006 r. W 2007 r. został wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół 1893” w Mielcu, a w marcu 2012 r. – prezesem. Zmarł 5 IV 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TOMECKI WIESŁAW ZBIGNIEW, urodził się 8 I 1960 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Michała i Marii z domu Dudzik. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. W wieku szkolnym zajmował się modelarstwem, specjalizując się w budowie modeli latających na uwięzi. Studia na Wydziale Mechaniki i Budowy Maszyn Politechniki Rzeszowskiej (kierunek: lotnictwo) ukończył w 1986 r. z dyplomem magistra inżyniera. W 1986 r. został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Uczestniczył w pracach nad samolotami An-28 i M-20 „Mewa” oraz przy projektowaniu M-26 „Iskierka”. Na początku 1993 r. przeszedł do Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”, a w 1997 r. powierzono mu stanowisko głównego konstruktora samolotów M-20 i M-26. W 1999 r. został zatrudniony w nowo utworzonych Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku konstruktora prowadzącego samolotów lekkich i rolniczych: M-18, M-20 i M-26. Pełni funkcję głównego konstruktora samolotów M-26 i M-18 w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu.
TOMZA STANISŁAW WOJCIECH, urodzony 22 IV 1951 r. w Brzyściu, pow. mielecki, syn Bolesława i Stanisławy z Darowskich. Absolwent Technikum Hutniczego (Wydział Elektryczny) w Zawadzkiem, woj. opolskie, maturę zdał w 1970 r. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w 1973 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Pracował na stanowiskach: mechanika, technologa i kierownika Działu Prób w Locie. W 1982 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym (specjalność: lotnictwo) Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. Był autorem wniosków racjonalizacyjnych. Należał do m.in. SIMP, NOT oraz KTiR przy WSK. Równocześnie w latach 80. wiele czasu poświęcał na działalność społeczną, m.in. był przewodniczącym Komitetu Osiedlowego osiedla im. Janka Krasickiego (później Lotników) Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz członkiem i przewodniczącym Rady Nadzorczej MSM. Pełniąc te funkcje, wniósł duży wkład w budowę infrastruktury osiedla Lotników, a także w rozwój MSM. W latach 1988-1994 przebywał prywatnie za granicą. Po powrocie w 1995 r. podjął pracę nauczyciela w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu. Od 1997 r. do 2007 r. pełnił funkcję wicedyrektora Centrum Kształcenia Praktycznego (później – Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli). Przyczynił się do rozwoju tej instytucji, m.in. poprzez udział w pozyskiwaniu środków finansowych z UE na doposażenie bazy dydaktycznej dla kształcenia zawodowego. Był współorganizatorem m.in. XVI i XVII Ogólnopolskiej Konferencji „Informatyka w Szkole”. Intensywnie dokształcał się, kończąc studia z zakresu techniki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie z tytułem magistra, a także studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i zarządzania finansami w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie, informatyki na Politechnice Warszawskiej oraz zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W 2007 r. powierzono mu funkcję dyrektora Wydziału Edukacji, Kultury i Sportu w Starostwie Powiatowym w Mielcu. W 2012 r. przyjął obowiązki byłego Wydziału Zdrowia i Spraw Społecznych. Po tej zmianie był dyrektorem Wydziału Edukacji i Spraw Społecznych Starostwa Powiatowego w Mielcu. Udzielał się społecznie, m.in. jako sekretarz Zarządu Powiatowego PSL w Mielcu i członek Zarządu Aeroklubu Mieleckiego. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką CZSBM, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Nagrodą Ministra Obrony Narodowej.
TOR ALEKSANDER JERZY, urodzony 2 III 1954 r. w Wólce Łosinieckiej koło Tomaszowa Lubelskiego, syn Piotra i Anastazji z domu Koweła. Uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Tomaszowie Lubelskim. W 1970 r. rozpoczął wyczynowe uprawianie sportu, specjalizując się w rzucie oszczepem. Był zawodnikiem MKS Chełm, a następnie MKS AZS Lublin. W 1972 r. zdobył brązowy medal na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Chorzowie i został powołany do kadry narodowej juniorów. Po maturze w 1974 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” jako ślusarz narzędziowy i startował w barwach Stali Mielec (I i II liga) nadal jako oszczepnik. Był czołowym zawodnikiem okręgu rzeszowskiego i wielokrotnie stawał na podium zawodów ogólnopolskich. Jego rekord życiowy to 72,58 m. W 1978 r. zakończył wyczynowe uprawianie sportu i zajął się amatorską grą w tenisa ziemnego. W 1982 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego (kierunek nauczycielski) w Warszawie i uzyskał tytuł magistra. W latach 1982-1990 pracował w Oddziale Rekreacji WSK „PZL-Mielec” jako specjalista ds. rekreacji. Od 1990 r. zajmuje się prywatną działalnością gospodarczą, specjalizując się w prowadzeniu kortów tenisowych i nauką gry w tenisa ziemnego. Ponadto prowadzi punkt małej gastronomii. Od szeregu lat uczestniczy w turniejach tenisowych, m.in. w 1999 r. w czasie turnieju w Poznaniu rozegrał mecz z legendą polskiego tenisa – Wojciechem Fibakiem. Największe sukcesy odniósł dotąd w Mistrzostwach Polski w kategorii wiekowej 50+, zdobywając tytuły: mistrza Polski na kortach otwartych w 2004 r. (Zabrze) i 2005 r. (Piaseczno) oraz w hali w 2004 r. i 2006 r. (Chorzów), a także międzynarodowego wicemistrza Polski w 46. Międzynarodowych Mistrzostwach Polski (kategoria pow. 50 lat) w Sopocie w 2006 r. Uczestniczył w turniejach tenisa ziemnego w kategorii wiekowej seniorów powyżej lat 55 i należał do ścisłej krajowej czołówki. *2009 r.: Narodowe Mistrzostwa Polski (Łódź) – 1. miejsce; *2010 r.: Turniej Światowej Federacji Tenisa ITF dla weteranów (Kesztely, Węgry) – 2. miejsce; *2012 r.: HMP weteranów w tenisie (Chorzów) – 2. miejsce. Także w kolejnych latach zajmował czołowe miejsca w turniejach dla seniorów powyżej lat 55, a następnie powyżej 60. W 2015 r. plasował się w ścisłej czołówce tenisistów w kategorii 60+. *2017 r. (Chorzów) – mistrz Polski weteranów w kategorii 60+; *2019 r. (Chorzów) – wicemistrz Polski weteranów w kat.: 60+ i 65+ oraz wicemistrz w deblu w kat. 65+.
TORBA JAN STANISŁAW, urodzony 23 VIII 1927 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Wojciecha i Stefanii z domu Kwarciany. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Mielcu i kursu nauczycielskiego w 1948 r. pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Izbiskach, a następnie w Szkole Podstawowej w Partyni. W tym czasie ukończył Liceum Pedagogiczne w Mielcu (1951). W 1963 r. został mianowany kierownikiem Wydziału Kultury PPRN w Mielcu i pełnił tę funkcję do 1971 r. W tym czasie przyczynił się do rozwoju bazy i działalności kulturalno-oświatowej na terenie powiatu mieleckiego. Był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (1964-1966) i współtwórcą reaktywacji chóru męskiego „Melodia” w 1967 r. W latach 1971-1975 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu. Od 1975 r. do 1978 r. był kierownikiem Wydziału Kultury i Kultury Fizycznej Urzędu Miejskiego w Mielcu, w 1978 r. – dyrektorem GOK w Wojsławiu, a w latach 1979-1982 – dyrektorem Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu. W 1980 r. ukończył studia z zakresu pedagogiki kulturalno-oświatowej w WSP w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra. W 1982 r. przeszedł do pracy nauczycielskiej w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu, a w 1986 r. – na emeryturę. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Pełnił funkcję prezesa Zarządu Miejskiego PCK w Mielcu. Był także wiceprezesem Oddziału ZNP w Mielcu, a także członkiem zarządów TMZM, TWP i TPPR. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką PCK i Złotą Odznaką ZNP, a także odznakami Opiekuna Pomników Walki i Męczeństwa oraz Opiekuna Zabytków. Zmarł 8 V 2015 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TORBA JAN WOJCIECH, urodzony 2 IV 1968 r. w Mielcu, syn Józefa i Danuty z domu Skrzypek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu. Od 1983 r. pracował w WSK Mielec jako murarz, z wyjątkiem lat 1988-1990, kiedy odbywał zasadniczą służbę wojskową. W 2010 r. został zatrudniony w Zakładzie Budowlanym Wytwórni Aparatury Wtryskowej w Mielcu. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1987 r. i do maja 2011 r. oddał 31 350 ml krwi. Od 1993 r. należy do PCK i jest członkiem Koła HDK przy PCK. Wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
TORBA TOMASZ, urodzony 20 IV 1979 r. w Kolbuszowej, syn Zdzisława i Haliny z domu Rachwał. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Maturę zdał w 1998 r. W latach 1993-1998 trenował w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Stal Mielec. Specjalizował się w skoku w dal (rekord życiowy – 6,67 m) i trójskoku (14,11 m), a ponadto biegał w sztafecie 4×100 m. Studiował na Uniwersytecie Rzeszowskim w Rzeszowie i w 2003 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. W czasie studiów startował w barwach Resovii Rzeszów oraz pracował w sztabie trenerskim kadry wojewódzkiej w lekkoatletyce. Pracę zawodową rozpoczął w 2003 r. w Zespole Szkół w Woli Mieleckiej jako nauczyciel wychowania fizycznego i nadal tam pracuje. Równocześnie od 2003 r. jest trenerem w LKS Stal Mielec. W 2006 r. ukończył kurs trenera II klasy lekkoatletyki. Jego wychowankami są m.in. Jarosław Lentowicz – wielokrotny medalista Mistrzostw Polski w skoku w dal w kategoriach juniorskich i młodzieżowych oraz reprezentant Polski na Mistrzostwach Europy U23 w fińskim Tampere (9. miejsce), a także wielu finalistów Mistrzostw Polski juniorów i juniorów młodszych. Pełni szereg funkcji społecznych, m.in. członka Zarządu Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego, członka Rady Trenerów w POZLA w Rzeszowie, trenera kadry PZLA oraz członka Zarządu LKS „Start” Wola Mielecka. Poza lekkoatletyką uprawia narciarstwo zjazdowe i w 2015 r. ukończył kurs instruktorski. Ponadto w 2010 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu edukacji dla bezpieczeństwa. Wyróżniony m.in. Odznaką „Za Zasługi dla Sportu Szkolnego”.
TORBUS ZBIGNIEW STANISŁAW, urodzony 20 XII 1960 r. w Świdnicy, syn Józefa i Czesławy z domu Król. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1979 r. Studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji Akademii Ekonomicznej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny) w Krakowie i w 1983 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1983 r. jako analityk finansowy w COBR PW (Jednostka Badawczo-Rozwojowa) w Bielsku-Białej, a następnie pracował jako komisarz skarbowy w Izbie Skarbowej w Bielsku-Białej (1987-1992) i tam w 1988 r. ukończył aplikację administracyjną. Od 1992 r. do 1997 r. był analitykiem finansowym – specjalistą w Banku Handlowym w Warszawie SA Oddział Bielsko-Biała. Ponadto w sierpniu 1996 r. założył własną firmę: Zbigniew Torbus (Doradztwo i szkolenia) i był jej właścicielem. W styczniu 1998 r. powierzono mu funkcję dyrektora Filii Banku Ochrony Środowiska SA w Bielsku-Białej i pełnił ją do sierpnia 1999 r. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były m.in.: Spółka Finansowa SA w Dąbrowie Górniczej (prezes zarządu, IX 1999 – VIII 2000 r.), MCC Spółka Faktoringowa SA w Katowicach (prezes zarządu, X 2000 – X 2002 r.), Huta „Jedność” SA w Siemianowicach Śląskich (prezes zarządu, XI 2002 – III 2004 r.), Komus Sp. z o.o. w Gliwicach (dyrektor finansowy, VII 2006 – V 2009 r.), Dezin Sp. z o.o. w Gliwicach (wiceprezes zarządu, VI 2010 – III 2012 r.), Kom-Stal SA w Gliwicach (prezes zarządu, XII 2013 – VI 2014 r.). Równocześnie dokształcał się, m.in. w 2001 r. ukończył studia z zakresu zarządzania na University of Central Lancashire oraz w 2013 r. studia na kierunku: rachunkowość i finanse w The Association of Chartered Certified Accountants (ACCA). W sierpniu 2015 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym im. E. Biernackiego w Mielcu na stanowisku zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, ale po roku zrezygnował. Od VIII 2019 do I 2020 r. był zastępcą dyrektora ds. administracyjno-ekonomicznych w Szpitalu SPZOZ w Proszowicach. W lutym 2020 r. został ponownie zatrudniony w Szpitalu Specjalistycznym im. E. Biernackiego w Mielcu na stanowisku zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, a następnie pełniącego obowiązki dyrektora (V – 6 X 2020 r.). Po wygraniu konkursu od 7 X 2020 r. do 7 XII 2020 r. pełnił funkcję dyrektora mieleckiego szpitala, a następnie – funkcję p/o dyrektora. Ponadto w sierpniu 2020 r. zakończył działalność własnej firmy, założonej w 1996 r. Po wygraniu konkursu od stycznia 2023 r. pełni funkcję dyrektora Szpitala Powiatowego w Proszowicach.
TOROWA (ULICA), ulica miejska na osiedlach M. Kopernika i S. Żeromskiego. Biegnie od zbiegu ulic Wolności i S. Żeromskiego, wzdłuż torów kolejowych w kierunku północnym. Ma 1366 m długości. Powstała w tym samym czasie co linia kolejowa i początkowo była główną drogą dojazdową do pól mieszczańskich przeciętych linią kolejową oraz posesji prywatnych z domami jednorodzinnymi i ogrodami. Później służyła także magazynom ulokowanym w pobliżu stacji kolejowej. Nazwę otrzymała 22 I 1931 r. W czasie okupacji hitlerowskiej nadano jej nazwę Strackerstrasse i stąd wiele lat po II wojnie światowej pokutowało w Mielcu określenie „sztreka” lub „śtreka”. Po wybudowaniu osiedli M. Kopernika i S. Żeromskiego jej znaczenie zmalało, a wyeksploatowana nawierzchnia nie zachęcała do korzystania. Po wybudowaniu wiaduktu została podzielona na dwie części W 2006 r. jej południowa część zdecydowanie zmieniła swój wygląd, bowiem w dużej części przebudowano ją i położono nawierzchnię z kostki brukowej.
TOTOŃ KAZIMIERZ LESŁAW, urodzony 20 VI 1950 r. w Nockowej koło Ropczyc, syn Józefa i Bronisławy z domu Baran. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1973 r. W WSK „PZL-Mielec” pracował w latach 1965-2000 na stanowiskach: uczeń, ślusarz, monter płatowca, starszy referent techniczny, kierownik rozdzielni, mistrz, starszy mistrz, komendant Obrony Cywilnej, kierownik Zespołu Obrony Cywilnej i Spraw Wojskowych. Udzielał się społecznie w Polskim Związku Działkowców, m.in. od 2003 r. był członkiem Zarządu Okręgu Podkarpackiego PZD. Od 1999 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Stefana Żeromskiego w Mielcu. Był inicjatorem i współorganizatorem wielu przedsięwzięć osiedlowych. W wyborach samorządowych w 2014 r. powierzono mu mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2014-2018 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Zasłużonego Działkowca, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Oświaty”. Zmarł 16 XI 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ”, stowarzyszenie sportowe i paramilitarne założone w 1867 r. w Galicji na wzór Praskiego Zrzeszenia Gimnastycznego działającego od 1862 r. Celem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” było nie tylko rozwijanie tężyzny fizycznej, ale także prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej i patriotycznej. (Hasło „Sokoła”: „W zdrowem ciele zdrowy duch”.)
Lata 1893-1939 Mielecka organizacja powstała w 1893 r. z inicjatywy m.in. Antoniego(?) Christa, Antoniego i Romana Dębickich, Józefa Droby, Aureliusza Fiutowskiego, Antoniego Fibicha, Józefa Hodbodta, Feliksa Leyki, Mieczysława Koryckiego, Bronisława Leszczyckiego, Stanisława Nowaczyńskiego, Andrzeja Pawlikowskiego, Tomasza Ryniewicza, Stanisława Schabbusa, Franciszeka Stabrawy, Józefa Wojnara i Józefa Wyczałka. W pierwszych latach działalności sportowo-kulturalnej korzystano z bazy Ochotniczej Straży Pożarnej. 8 IV 1905 r. uzyskano teren pod budowę sokolni na błoniach przy drodze do Złotnik. Brakowało jednak funduszy i od 1908 r. korzystano z sali Towarzystwa Zaliczkowego przy ul. Długiej (aktualnie PEKAO S.A. przy ul. Obrońców Pokoju) i jego terenu. Ćwiczenia sportowe odbywały się trzy razy w tygodniu, a wytrenowane układy gimnastyczne prezentowano na publicznych pokazach. Indywidualne sukcesy odnosili Antoni Wanatowicz i Jan Podolski, którzy zdobywali medale w zawodach krajowych. Dbano o jednolity reprezentacyjny strój organizacyjny. Grupy sokole uczestniczące w uroczystościach w Mielcu i okolicznych miastach prezentowały się bardzo dobrze. Pod koniec 1908 r. Towarzystwo liczyło 104 członków. W 1909 r. założono drużynę piłki nożnej „Pogoń”, co spowodowało przypływ młodzieży gimnazjalnej do Towarzystwa. 26 V 1910 r. zorganizowano uroczyste poświęcenie sztandaru, zakupionego z własnych funduszy. W czasie imprezy zaprezentowano układy sprawnościowe i przedstawiono sztukę „Kościuszko pod Racławicami”. 15 VII 1910 r. w krakowskich uroczystościach z okazji 500-lecia zwycięskiej bitwy pod Grunwaldem uczestniczyła około 100-osobowa delegacja mieleckiego „Sokoła”. Od 1912 r. na terenie Galicji rozpoczęto tworzenie Polowych Drużyn Sokolich. Również w Mielcu utworzono taką formację i wyposażono ją w broń oraz odpowiedni sprzęt. Szkolenia wojskowe organizowano w niedziele w pobliskim lesie pomiędzy wsiami Smoczka, Cyranka i Biesiadka. Jednym ze szkoleń kierował Józef Piłsudski. Równocześnie utworzono Oddział Samarytański Czerwonego Krzyża, do którego zgłosiło akces ponad 100 osób, w większości kobiet. Formacja ta szkoliła się w zakresie udzielania pierwszej pomocy i opieki nad potrzebującymi. W 1914 r. zakupiono willę „Bagatelkę” przy ul. Długiej i urządzono w niej sokolnię. Jej oficjalne otwarcie połączono z uroczystością, na którą przybyło kilka delegacji sokolich z innych miast, a także mieleckie społeczeństwo. W pierwszych dniach I wojny światowej, na wieść o tworzeniu się Legionów, do Krakowa wyruszyło ponad 100 mieleckich Sokołów. Jako żołnierze Legionów uczestniczyli w działaniach wojennych i wielu z nich zginęło lub odniosło rany. W tym okresie członkinie Oddziału Samarytańskiego CK opiekowały się rannymi żołnierzami, sierotami wojennymi i osobami niedołężnymi. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości odrodziła się także działalność „Sokoła”. Powstała drużyna piłki nożnej „Zorza” (później „Kruki”), wznowiono ćwiczenia gimnastyczne i różne formy aktywności kulturalno-rozrywkowej. Wkrótce jednak wybuchła wojna polsko-bolszewicka i znów wielu mielczan – ochotników pospieszyło na front. Także spora grupa mieleckich Sokołów walczyła na Śląsku w 1920 r. W latach II Rzeczypospolitej działalność TG „Sokół” rozwijała się pomyślnie. Zintensyfikowano ćwiczenia sportowe, które prowadzili nauczyciele gimnazjalni z Piotrem Jasińskim na czele. Oprócz strzelectwa, piłki nożnej i gimnastyki uprawiano także lekkoatletykę, kajakarstwo, kręglarstwo, tenis ziemny i sporty zimowe. Równolegle rozwijano działalność kulturalno-oświatową, rozrywkową i towarzyską. Organizowano m.in. przedstawienia teatralne, zabawy taneczne i festyny. Starano się także o rozbudowę bazy. W 1926 r. rozpoczęto budowę nowej, dużej sokolni na placu w pobliżu obiektów gimnazjalnych. W końcowym etapie prac w wybudowanym obiekcie 25 I 1931 r. spłonął dach i częściowemu uszkodzeniu uległo wnętrze budynku. Po naprawieniu szkód i oddaniu obiektu do użytku w jesieni 1931 r. sokolnia stała się głównym ośrodkiem życia kulturalno-oświatowego Mielca. Organizowano w niej nie tylko pokazy gimnastyczne i zawody w zapasach, ale także spektakle teatralne, uroczystości, spotkania i imprezy towarzyskie. Sokolice kształciły się w gotowaniu i rzemiośle krawieckim. „Sokół” udzielał się też na terenie miasta. W 1928 r. – z okazji 10. rocznicy odzyskania niepodległości – odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia pomnika Jana Kilińskiego (druga nazwa: Wolności), do powstania którego znacząco przyczyniło się Towarzystwo. Jego członkowie byli też inspiratorami i budowniczymi lotniska turystycznego, które rozpoczęło funkcjonowanie w 1931 r. Jesienią 1932 r. oddano do użytku stadion sportowy im. F. Żwirki i S. Wigury, a jego uroczyste otwarcie połączono z prezentacjami sportowymi i kulturalnymi w wykonaniu członków „Sokoła”. W 1934 r. z inicjatywy lekarza weterynarii Stefana Przybyłkiewicza urządzono obok sokolni ogródek im. Henryka Jordana. Ponadto w latach 30. grupa osób skupiona w Oddziale Krajowym „Sokoła” (organizacja współpracująca z TG „Sokół”) zbudowała nad Wisłoką przystań kajakową z hangarem i pomostem, a następnie organizowała zawody kajakowe na Wisłoce. Dobra baza, fachowa kadra instruktorów i różne formy działalności zachęcały do wstępowania w szeregi Towarzystwa, toteż w latach 30. liczba jego członków sięgała tysiąca, a systematycznie trenującej młodzieży było blisko trzysta. Mielecki „Sokół” w latach 1936-1939 organizował sztafety biegowe. Brał także udział w różnych akcjach sokolich w innych miastach, m.in. w 1935 i 1936 r. w Krakowie pomagano przy budowie kopca Józefa Piłsudskiego, a w 1935, 1937 i 1939 r. uczestniczono w Zlotach Towarzystw Gimnastycznych „Sokół” w Krakowie, Katowicach i Lwowie. Działalność mieleckiego gniazda sokolego była wielokrotnie nagradzana. W 1934 r. zostało ono udekorowane „Krzyżem Obrońców Lwowa”, a w 1936 r. otrzymało Krzyż Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej.
Prezesi w latach 1893-1939: Stanisław Nowaczyński (1893-1899), Andrzej Pawlikowski (1900-1906), Apolinary Frank (1906-1908), Feliks Brożonowicz (1908), Józef Szponar (1908-1909), Michał Pajor (1909-1912), August Jaderny (1912-1914), Antoni Rink (1914-1916), Piotr Kazana (1916-1919), Franciszek Rink (1919-1920), Stanisław Łojasiewicz (1920-1923), Lucjan Wronka (1923),Zygmunt Rymanowski (1924-1929), Lucjan Gawendo (1929-1930), Franciszek Kazana (1930-1939).
Inni zasłużeni działacze w latach 1893-1939: Michał Borzęcki, Apolinary Frank, Tadeusz Gardulski, Jan Haładej, Piotr Jasiński (naczelnik w latach 1911-1913), Władysław Kawa, Ludwik Korpanty, Bronisław Leszczycki, Karol Olszewski, Jan Podolski, Stefan Przybyłkiewicz, Franciszek Siorek, Antoni Toczyński, Władysław Turkowski, Stanisław Wanatowicz, Jan Wolny, Ludwik Weryński (długoletni naczelnik) i Piotr Żelasko.
Lata 1939-1945 II wojna światowa przerwała działalność „Sokoła”. Wielu jego młodszych członków uczestniczyło w działaniach wojennych na różnych frontach i niejeden oddał życie lub został ranny. Niemała grupa pozostałych w Mielcu Sokołów w czasie okupacji hitlerowskiej należała do ZWZ-AK.
Lata 1945-1949 Po zakończeniu II wojny światowej członkowie TG „Sokoła” podjęli starania o wznowienie działalności. 17 XI 1946 r. wybrano zarząd, którego prezesem został Franciszek Kazana. Skierowano do Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie wniosek o rejestrację, ale w odpowiedzi otrzymano zakaz prowadzenia działalności. W latach 1947-1948 trwała dyskusja nad przeznaczeniem majątku „Sokoła”. M.in. Miejska Rada Narodowa w Mielcu w uchwale nr 15/48 zwróciła się z prośbą do władz wojewódzkich o przekazanie majątku Gminie Miasta Mielca, gdyż został on kiedyś uzyskany wysiłkiem całego społeczeństwa mieleckiego i przy wydatnej pomocy władz miasta. 25 III 1949 r. Urząd Wojewódzki w Rzeszowie nakazał przekazanie całego majątku „Sokoła” na majątek Gminy Miasta Mielca. Po przeprowadzeniu całego procesu przekazania majątku – 10 IV 1949 r. podpisano protokół końcowy, a Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” zakończyło działalność. Protokół podpisali: Stanisław Bittner – burmistrz miasta Mielca i likwidator Towarzystwa, Franciszek Kazana – były prezes TG „Sokół”, Jan Tadeusz Sobusiak – przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej, Michał Głuch – wiceburmistrz, Mieczysław Gebel – członek Zarządu Miejskiego, Władysław Jagiełko – członek Zarządu Miejskiego, Marian Pyrzyński – były sekretarz TG „Sokół” i Tadeusz Michnik – sekretarz Zarządu Miejskiego. Ponadto były prezes i były sekretarz „Sokoła” oświadczyli, że nie posiadają żadnej dokumentacji Towarzystwa.
1992-2021 Reaktywowanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” nastąpiło 3 III 1992 r. z inicjatywy działacza sportowego Józefa Wójtowicza na bazie prowadzonej przez niego sekcji chodu sportowego LKS „Tęcza” Mielec. W skład zarządu weszli: Tadeusz Tomczyk – prezes, Jerzy Kazana, Zbigniew Gajda i Józef Wójtowicz – wiceprezesi, Agnieszka Sikora – sekretarz, Leszek Lichy – skarbnik oraz Henryk Momot, Krystyna Szkutnicka i Czesław Stęplewski. Utworzono też radę seniorów, która funkcję przewodniczącego powierzyła Janowi Strzępkowi. Kapelanem został ks. Stanisław Jurek – proboszcz parafii św. Mateusza. W dziedzinie sportu „Sokół – Tęcza” (początkowa nazwa sekcji chodu TG „Sokół”) kontynuował działalność „Tęczy”. Organizowano zawody sportowe, m.in. z cyklu Grand Prix PZLA, kolejne edycje Memoriału im. Gen. W. Sikorskiego. W 1992 r. uroczyście obchodzono w Mielcu 125. rocznicę powstania TG „Sokół”, ponadto uczestniczono w Lekkoatletycznym Mitingu Braterstwa we Lwowie (29 XII 1992 r.). Drugi taki „Miting Braterstwa”, także we Lwowie, odbył się 26 II 1993 r. z okazji 100-lecia powstania TG „Sokół” w Mielcu. Główną imprezą tego roku był Międzynarodowy Zlot „Sokołów” w Mielcu (1 – 4 VII), w którym uczestniczyli m.in. przedstawiciele polonijnych „Sokołów” z USA i Kanady oraz kilku miast z różnych części Polski. Jeszcze w tym samym roku zorganizowano kilka innych uroczystości, w tym sztafety biegowe dla uczczenia 50. rocznicy śmierci gen. Władysława Sikorskiego: Chorzelów – Tuszów Narodowy (8 IX) i Mielec – Głogów – Rzeszów (18 IX). Aktywność i wyniki sportowe sekcji chodu zaowocowały zdobyciem Pucharu Polski za rok 1993 r. W 1994 r., z okazji 200. rocznicy insurekcji kościuszkowskiej, 100. rocznicy powstania ruchu ludowego i 215. rocznicy śmierci Kazimierza Pułaskiego, zorganizowano trzyetapowa sztafetę biegową Mielec – Maciejowice (6 V – 9 X). Drugą formą działalności sportowej Towarzystwa była sekcja szachowa, która powstała w 1995 r., a kolejnymi – sekcja jeździecka „Przedświt i sekcja karate „Shorin-Ryu”. Z inicjatywy Józefa Zaskalskiego sekcja szachowa wprowadziła do kalendarza imprez turnieje szachowe (m.in. Międzynarodowy Turniej Szachowy „Sierpień”, Turniej Mikołajkowy i Turniej Wiosenny) i podjęła rywalizację w rozgrywkach ligowych. Równocześnie wznowiono starania o odzyskanie majątku utraconego w latach 1947-1949. W 1995 r. funkcję prezesa powierzono Aleksandrowi Kopciowi. W 1996 r. przeprowadzono remont pomieszczeń przydzielonych „Sokołowi” w budynku Miejskiego Ośrodka Kultury przy ul. S. Sękowskiego i 8 XII odbyła się uroczystość poświęcenia tej sokolni. 11 I 1997 r. Jerzy Kazana został wybrany członkiem Zarządu Głównego Związku Towarzystw Gimnastycznych „Sokół” w Polsce, a Aleksander Kopeć – przewodniczącym Sądu Honorowego. W 1999 r. po raz drugi wybrano na prezesa Tadeusza Tomczyka. W tym roku dla uczczenia 205. rocznicy insurekcji kościuszkowskiej, 220. rocznicy śmierci Kazimierza Pułaskiego i kilku innych rocznic, zorganizowano sztafetę biegową szlakiem miejsc bitewnych wojsk T. Kościuszki z zakończeniem w Maciejowicach. Rozpoczęto remont tymczasowej siedziby „Sokoła” przy ul. Warszawskiej, przy dużym zaangażowaniu się firm: GREINPLAST, TERMICO, BRD-SKOCZYLAS i KADOMEX oraz MOSiR. Nieprzyjemnymi zgrzytami było odejście Józefa Wójtowicza z sekcją chodu i utworzenie konkurencyjnego Odrodzonego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (2000), a później sporej grupy działaczy i utworzenie jeszcze jednego „Sokoła” – Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” 1893, co znacznie skomplikowało starania o odzyskanie majątku. W dniach 14 – 16 VII 2000 r. delegacja mieleckiego TG uczestniczyła w Ogólnopolskim Gwiaździstym Zlocie Sokolim w Krakowie z okazji m.in. 590. rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Postanowiono odtworzyć sztandar. Wykonała go Zofia Golemo z Dąbrowy Tarnowskiej i mielecki malarz Jan Brożyna. Uroczyste poświęcenie nowego sztandaru odbyło się w kaplicy św. Stanisława Kostki 18 XII 2000 r. W tym dniu otwarto też wyremontowaną i zmodernizowaną salę sportową w pawilonie przy ul. Warszawskiej. 27 I 2001 r. w czasie krakowskiego Walnego Zebrania Rady Odrodzenia TG „Sokół” w Polsce – do Zarządu RO wybrano Tadeusza Tomczyka, a do Sądu Honorowego – Zbigniewa Bochenka. W tym roku utworzono sekcję szermierczą. 10-lecie reaktywowania TG „Sokół” (2002) i 110-lecie powstania mieleckiego „Sokoła” (2003) uczczono uroczystościami i zawodami sportowymi. W czerwcu 2004 r. poczet sztandarowy i ekipa sportowa (z licznymi sukcesami) uczestniczyły w Krajowym Zlocie Sokolstwa Polskiego w Zakopanem. Także w roku 2004 rozpoczęto organizowanie festynów sportowo-rekreacyjnych z okazji Święta 3 Maja i Narodowego Święta Niepodległości 11 Listopada. W 2005 r. zorganizowano Mistrzostwa Polski w Karate Shorin – Ryn, a szachiści „Sokoła” wygrali rozgrywki jednej z podkarpackich grup IV ligi i awansowali do III ligi. W 2006 r. w MP w trialu rowerowym drużyna seniorów (kolejna sekcja „Sokoła”) zdobyła brązowy medal. W 2007 r. Bartosz Ćwik (trial rowerowy) został powołany do reprezentacji Polski seniorów i startował w Mistrzostwach Europy UCI w Książu (26-27. miejsce). Od 1 I 2008 r. sekcja trialu odłączyła się i utworzyła oddzielny klub. Corocznie (od 1995 r.) organizowany jest Międzynarodowy Solidarnościowy Turniej Szachowy Sierpień, w którym startują m.in. arcymistrzowie polscy i ukraińscy. (Szerzej w odrębnym haśle.) W maju 2012 r. drużyna szachowa zajęła 2. miejsce w podkarpackiej III lidze i awansowała do II ligi. W skład drużyny wchodzili: Paulina Kamińska, Aleksandra Łapa, Jarosław Kopacz, Arkadiusz Zaskalski, Paweł Zaskalski, Dawid Zaskalski, Łukasz Kopacz, Grzegorz Kopacz i Wojciech Janczar. Kierownikiem zespołu był Józef Zaskalski. Także w 2014 r. i 2015 r. wywalczono awans do II ligi, ale zbyt wysokie koszty udziału uniemożliwiły start drużyny w tej klasie rozgrywkowej. Sekcja karate Shorin Ryu od 2010 r. organizuje Ogólnopolski Turniej Karate Shorin Ryu o Puchar Ziemi Mieleckiej, a zawodnicy sekcji coraz częściej plasują się w krajowej czołówce w kategoriach młodzieżowych. W 2019 r. w XXI MP Karate Shorin Ryu i Kobudo zdobyli 1 brązowy medal z kat. seniorów oraz 1 złoty, 3 srebrne i 2 brązowe w kat. juniorów. Pod koniec 2018 r. wydano publikację pt. Szkic historyczny Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu 1893-2018 autorstwa Włdzimierza Gąsiewskiego przy współpracy z Jerzym Kazaną i Józefem Zaskalskim.
Zdobywcy medali Mistrzostw Polski: *1992: MP Seniorów (Sopot) – Kazimiera Mosio, srebrny, chód 5 km; *1993: HMP Sen. (Spała) – K. Mosio, brązowy, chód 3 km; *1994: MP Sen. (Piła) – K. Mosio, brązowy, chód 10 km; *1997: MP Juniorów Młodszych (Kraków) – Paulina Murdza, srebrny, chód 5 km; *1998: HMP Jun. Mł. (Spała) – P. Murdza, srebrny, chód 3 km, MP Jun. Mł. (Wrocław) – P. Murdza, złoty, chód 5 km; *2006: MP Seniorów w Trialu Rowerowym – drużyna (Bartosz Ćwik, Maciej Maruszak, Mateusz Mulica, Łukasz Szczęsny) – brązowy; *2007: MP Juniorów w Trialu Rowerowym – Kornel Krawczyk, brązowy, Drużynowe Mistrzostwa Polski w Trialu Rowerowym (Jaworzno) – drużyna (Sylwia Przetacznik, Bartosz Ćwik, Łukasz Szczęsny, Mateusz Mulica, Kornel Krawczyk) – brązowy. Łącznie zdobyto 21 medali.
Prezesi w latach 1992-2023: Tadeusz Tomczyk, Aleksander Kopeć, Józef Zaskałski.
Kapelan: ks. Stanisław Jurek.
Inni zasłużeni działacze w latach 1992-2018: Jerzy Kazana (wiceprezes), Stanisław Kowal, Krzysztof Kralisz, Leszek Lichy, Zbigniew Magda (wiceprezes), Kazimiera Mosio, Agnieszka Sikora, Elżbieta Solarska, Jan Strzępek, Józef Wójtowicz, Zbigniew Żola.
TOWARZYSTWO KRZEWIENIA KULTURY FIZYCZNEJ (TKKF), powstało w 1957 r. z siedzibą w Warszawie, w celu upowszechniania masowej kultury fizycznej i aktywnego wypoczynku ruchowego. Jej terenowymi jednostkami były ogniska. Pierwsze Ognisko TKKF w Mielcu powstało 31 III 1958 r. w WSK, a jego pierwszym prezesem został Józef Oleksiak. Wkrótce potem zorganizowano stałe zespoły ćwiczebne, nazwane – jak w sporcie wyczynowym – sekcjami. W pierwszych miesiącach podjęły działalność sekcje: gimnastyki, tenisa ziemnego, sportów zimowych, rytmiki dziecięcej, kajakowa, campingowa, tenisa ziemnego i siatkówki. Sekcja gimnastyki po pewnym czasie uzyskała taki poziom, że przerodziła się nawet w sekcję wyczynową FKS „Stal”, zaś przy TKKF pozostała grupa kobiet uprawiająca gimnastykę rekreacyjną. W 1960 r. zorganizowano pierwszą letnią spartakiadę zakładową w 15 dyscyplinach sportowych. Obok piłki nożnej i lekkoatletyki dużym zainteresowaniem cieszyły się zawody pływackie, przeprowadzone na specjalnie przystosowanym basenie przeciwpożarowym przy kościele MBNP. Odtąd corocznie Ognisko TKKF WSK organizowało letnią spartakiadę, a rosnąca ilość startujących powodowała coraz większe rozciąganie jej w czasie. Aby przyspieszyć jej przebieg i zachęcić do udziału jak największą liczbę pracowników, zbudowano na terenie WSK szereg prostych urządzeń sportowych, na których w czasie przerw prowadzono rozgrywki. W 1961 r., na wniosek działaczy TKKF, wprowadzono w przedsiębiorstwie stałą 10-minutową przerwę rekreacyjną. Eksperyment ten zainspirował Zarząd Zakładowy ZMS WSK Mielec do ogłoszenia ogólnokrajowej akcji „Tysiąca boisk na 1000-lecie Państwa Polskiego”, która wywołała bardzo duże zainteresowanie i została wsparta przez dziennik „Sztandar Młodych”. Rozwinięto także różne dyscypliny narciarskie, szczególnie od zimy 1963/1964, kiedy to zamontowano w Myczkowcach pierwszy zakładowy wyciąg narciarski o napędzie spalinowym. Uruchomienie tego urządzenia pozwoliło na organizowanie zakładowych spartakiad zimowych. W 1965 r. wykonano elektryczny wyciąg narciarski przy Zakładowym Domu Wypoczynkowym WSK w Krynicy (nazywanym potem „Starym Domem Wypoczynkowym”), ale funkcjonował on niedługo, gdyż przez ten stok poprowadzona została nowa droga do Krynicy. Coraz większą popularnością cieszyły się natomiast tenis stołowy i siatkówka, a amatorskie drużyny WSK zajmowały czołowe miejsca w rywalizacji wojewódzkiej i ogólnopolskiej. Rozwój ruchu spartakiadowego i dobry poziom sportowy w pierwszych latach 70. skłonił działaczy TKKF WSK do zorganizowania spartakiady międzynarodowej z udziałem reprezentacji zaprzyjaźnionych zakładów pracy ZVEZDAR Belgrad i CSEPEL Budapeszt. Imprezy te organizowano corocznie do 1981 r., po kolei w wymienionych miastach. W latach 80. kontynuowano i rozwijano ruch spartakiadowy oraz inne różne formy sportowo-rekreacyjne. Drugim aktywnym Ogniskiem TKKF był „Orzeł” przy Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, który w latach 70. przeprowadzał wspólnie z ODK MSM i Komitetem Osiedlowym im. M. Kopernika liczne plenerowe ogólnodostępne imprezy sportowo-rekreacyjne. W latach 90., w związku z przemianami ustrojowymi i wycofaniem się zakładów pracy z dotowania TKKF, działalność ognisk tej organizacji wyraźnie osłabła. Kontynuowali ją tylko najwięksi pasjonaci i to bez większego rozgłosu. Odnoszono też niekiedy sukcesy. W 2005 r. grupa mieleckich amatorów tenisa stołowego, startująca pod patronatem MOSiR, uczestniczyła w turniejach TKKF w Rzeszowie i wywalczyła szereg czołowych miejsc w kategoriach wiekowych powyżej 40 lat. Także w lidze wojewódzkiej TKKF zespół MOSiR Mielec zdobył I miejsce.
TOWARZYSTWO MIŁOŚNIKÓW LWOWA I KRESÓW POŁUDNIOWO-WSCHODNICH KLUB W MIELCU (TMLiKPW), powstało jesienią 2002 r. z inicjatywy Elżbiety Belejec – lekarza pediatry. Skupiło grono osób z rodzin, które w czasie II wojny światowej lub bezpośrednio po niej, z powodu zmian granic, przeniosły się z polskich Kresów Wschodnich na ziemię mielecką. Jako główne zadania organizacji przyjęto zapoznawanie się z historią i współczesnością tych ziem (dziś to Ukraina) oraz integracja środowiska kresowian. Na jednym z pierwszych zebrań wybrano zarząd w składzie: Elżbieta Belejec – przewodnicząca, Stanisława Machała – sekretarz i Krystyna Chibiła – skarbnik. Klub zbierał się na comiesięcznych spotkaniach, najczęściej w budynku Zespołu Szkół Ekonomicznych. Zorganizowano kilkanaście wycieczek w rodzinne strony, m.in. do Lwowa, Żółkwi, Krechowa, Truskawca, Drohobycza, Poczajowa, Kamieńca Podolskiego, Brzeżan, Sokołowa, Tarnopola, Kozłowa k. Tarnopola i Psar. W uzgodnieniu z duchowieństwem katolickim pracującym na tych terenach członkowie Towarzystwa dostarczają mieszkającym tam Polakom różnego rodzaju dary. Z okazji wspólnego z Zarządem Koła Nr 38 PZF spotkania opłatkowego w dniu 5 I 2006 r. wydano okolicznościową pamiątkową kopertę pocztową zaprojektowaną przez Jerzego Klementowskiego.
TOWARZYSTWO MIŁOŚNIKÓW ZIEMI MIELECKIEJ (TMZM) IM. PROF. WŁADYSŁAWA SZAFERA, rozpoczęło działalność 5 VI 1964 r. jako Komitet Organizacyjny Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Mieleckiej. W skład pierwszego zarządu weszli inicjatorzy przedsięwzięcia – Edward Żyrkowski (przewodniczący), Edward Żurek (zastępca przewodniczącego), Tadeusz Lubaska (sekretarz) i Władysław Ciołkosz (skarbnik). Za podstawowe cele działalności przyjęto: popularyzowanie wiadomości o historii i współczesności Mielca i powiatu, ochronę zabytków i pamiątek historycznych oraz troskę o estetyczny wygląd miasta i jego wszechstronny rozwój. Dla realizacji tych celów powołano cztery komisje: propagandowo-popularyzacyjną (przewodniczący: Hieronim Mykietiuk), muzealną (Mirosław Maciąga), organizacyjno-gospodarczą (Stanisław Pietryka) i wydawniczą (Henryk Pietrzyk, a następnie Władysław Witek) Po zatwierdzeniu statutu odbyło się I Walne Zgromadzenie (6 V 1966 r.), które zaaprobowało dotychczasowy skład zarządu oraz obrane przez niego cele i kierunki działalności. W 1967 r. doprowadzono do odrodzenia się chóru męskiego „Melodia”, który jeszcze w tym samym roku wystąpił w Mielcu i okolicznych miejscowościach. Sekcja muzealna (Wiktor Jaderny, Mirosław Maciąga) podjęła szeroką akcję gromadzenia zbiorów dla przeszłego muzeum regionalnego. Udało się zgromadzić kilkaset eksponatów i już w grudniu 1967 r. zorganizowano w Sali Królewskiej PPRN przy ul. T. Kościuszki okazałą „Wystawę pamiątek powiatu mieleckiego”. Ekspozycja ta wywołała duże zainteresowanie społeczeństwa Mielca i stała się mocnym impulsem do dalszego gromadzenia pamiątek historycznych. 10 XII 1967 r. zorganizowano w Woli Mieleckiej sesję popularnonaukową poświęconą Józefowi Maksymilianowi Ossolińskiemu i odsłonięto tablice pamiątkową na budynku tamtejszej szkoły podstawowej. Sekcja wydawnicza gromadziła dokumentację historyczną i publikowała wiadomości o historii Mielca w miejscowym „Głosie Załogi” i dzienniku „Nowiny Rzeszowskie”. Kilku członków Towarzystwa uczestniczyło w badaniach etnograficzno-historycznych prowadzonych przez ekipę naukową pod kierunkiem doc. Franciszka Kotuli. W maju 1968 r. otwarto muzeum w budynku PPRN przy ul. T. Kościuszki, a funkcje społecznych kustoszów powierzono Mirosławowi Maciądze i Wiktorowi Jadernemu. Jednym z pierwszych zwiedzających był światowej sławy uczony, botanik – prekursor ochrony przyrody, prof. Władysław Szafer, wychowany w Mielcu. Wygłosił wówczas referat „Parki narodowe w świecie i Polsce”. Utworzono sekcję muzyczną pod kierunkiem Zbigniewa Mieleckiego. Ważnym wydarzeniem była też wyjazdowa sesja popularnonaukowa z okazji 25. rocznicy śmierci gen Władysława Sikorskiego. Aktywność TMZM zachęciła wielu mielczan i miłośników regionu do wstępowania w szeregi Towarzystwa. W 1966 r. liczyło ono 31 członków, w 1968 r. – 174, a w 1978 r. – 245. W latach 70. nadal prowadzono urozmaiconą działalność. Sekcja wydawnicza wydała kilka publikacji, m.in. dwa „Roczniki Ziemi Mieleckiej” (1971, 1974), „Muzeum Regionalne i Sala Królewska w Mielcu”, a także publikowała w prasie lokalnej i ogólnopolskiej. Towarzystwo było także inspiratorem i organizatorem sesji popularnonaukowych w Padwi (75-lecie ruchu ludowego), Mielcu (120. rocznica urodzin Andrzeja Kędziora, 70-lecie założenia gimnazjum ), Zadusznikach (Ignacy Łukasiewicz). Ważnym wydarzeniem było nadanie Towarzystwu imienia prof. Władysława Szafera, zmarłego w 1970 r. Imię profesora nadano także rezerwatowi „Buczyna” w pobliżu Mielca. Równocześnie czyniono starania o ochronę zabytków w Mielcu i regionie. Wystąpiono do WSK „PZL-Mielec” z prośbą o przejęcie i odrestaurowanie renesansowego zamku w Przecławiu. Dyrekcja WSK ustosunkowała się do tej prośby pozytywnie i w latach 70. przystąpiła do prac remontowo-konserwatorskich. Przeprowadzono też badania historyczne zamków w Baranowie Sandomierskim, Przecławiu i Rzemieniu, a następnie opublikowano część materiałów z tych badań. Rezultaty tych badań zostały później uwzględnione w programach rewaloryzacji wymienionych obiektów. Po 1975 r., kiedy zniesiono powiaty, nastąpiło wyraźne osłabienie kontaktów mieleckich regionalistów z okolicznymi gminami. Pod koniec lat 70. podjęto prace nad monografią Mielca i regionu. Funkcję redaktora naczelnego powierzono doc. dr. hab. Feliksowi Kirykowi z Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. (Wkrótce został profesorem, w latach 80. pełnił funkcję prorektora, a w latach 90. był rektorem WSP.) 1 I 1978 r. powstało Muzeum Regionalne w Mielcu o statusie placówki państwowej, a pierwszymi eksponatami były depozyty ze społecznego muzeum TMZM. W l981 r. przy TMZM powstał Klub Środowisk Twórczych, który skupił twórców z różnych dziedzin artystycznych i w niemal niezmienionej formule organizacyjnej aktywnie funkcjonuje do dziś. Prace nad monografią, wsparte finansowo i organizacyjnie przez Urząd Miejski, zaowocowały wydaniem trzech tomów: Mielec – Dzieje miasta i regionu T. 1 (Mielec 1984), Mielec – Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 2 (Mielec 1988), Mielec – Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 3 (Mielec 1994). Wydano także szereg biogramów wybitnych postaci ziemi mieleckiej, m.in.: Augusta i Wiktora Jadernych, Andrzeja Kędziora, Juliana Maja, Karola Popiela, Kazimierza Sabbata i gen. Władysława Sikorskiego. W trosce o uchronienie zabytkowych obiektów interweniowano skutecznie u władz o niewyburzanie i remont „Jadernówki” oraz przeznaczenie Pałacyku Oborskich na Muzeum Regionalne. Po remoncie „Jadernówka” (jako filia Muzeum Regionalnego) została oddana do użytku 5 V 1987 r., a jej działalność wystawienniczą zainaugurowały ekspozycje prac fotograficznych Augusta i Wiktora Jadernych oraz prac członków Klubu Środowisk Twórczych „Moja twórczość 86”. W latach 80. w ramach Towarzystwa działały też orkiestra odeonowa pod batutą Aleksandra Myszki i kapela ludowa Andrzeja Wilczyńskiego. Repertuar kapeli był oparty na melodiach i piosenkach ludowych z regionu mieleckiego. A. Wilczyński przez wiele lat spisywał te utwory jako nauczyciel w podmieleckich wsiach i staraniem Towarzystwa wydał drukiem zbiorek Hej danaś moja danaś (Mielec 1993). Wspierano twórczość mieleckich poetów, wydając tomiki ich poezji. Inicjatywą TMZM było powołanie w 1991 r. Komitetu Opieki nad Cmentarzem Parafialnym, który jednak nie rozwinął działalności. Jedynym, ale ważnym efektem było opracowanie przez Henryka Momota (dyrektora Muzeum Regionalnego) i jego syna – Dariusza książki Cmentarz parafialny przy ulicy Sienkiewicza w Mielcu, która ukazała się w 2001 r. W 2000 r. wydano opracowanie mieleckiego regionalisty Franciszka Śliwy Godni pamięci – Zasłużeni działacze ruchu ludowego ziemi mieleckiej zmarli w XX wieku. Od 1998 r. rozpoczęto wydawanie periodyku historyczno-kulturalnego „Mieleckie Zapiski” z artykułami o tematyce historycznej i kulturalno-oświatowej. W 2004 r. zorganizowano uroczyście 40-lecie działalności Towarzystwa, a w „Jadernówce” urządzono „Wystawę Jubileuszową” z pracami 36 członków Klubu Środowisk Twórczych. W 2006 r. powstała Grupa Literacka „Słowo”, która w 2007 r. opublikowała swój pierwszy almanach. Także w 2007 r. pod opieką TMZM rozpoczął działalność Uniwersytet Trzeciego Wieku. Było współorganizatorem m.in. Spotkań Lotniczych Pokoleń, konkursów: literackiego „Na skrzydłach Ikara”, fotograficzno-plastycznego i „Samolot w obiektywie i palecie barw”, a także dorocznych wystaw i plenerów Klubu Środowisk Twórczych. Zainicjowało proces obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy Patronką Mielca (15 XI 2011 r.). W maju 2012 r. we współpracy z O/PTTK i KH ZHP w Mielcu zorganizowało Rajd Rowerowy „Szlakiem Mieczysława Reja”. W 2014 r. uroczyście i okazale obchodzono 50. rocznicę powstania Towarzystwa. Klub Środowisk Twórczych TMZM przygotował Jubileuszowa Wystawę „Tworzą piękno”. W czasie głównej uroczystości jubileuszowej (7 XI 2014 r.) m.in. przypomniano historię Towarzystwa oraz wyróżniono wielu działaczy odznakami resortowymi i lokalnymi. Na tę okazję wydano też Księgę Jubileuszową 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu 1964-2014. W 2014 r. uroczyście obchodzono 50. rocznicę powstania Towarzystwa. Klub Środowisk Twórczych TMZM przygotował Jubileuszową Wystawę „Tworzą piękno”. W czasie głównej uroczystości jubileuszowej (7 XI 2014 r.) m.in. przypomniano historię Towarzystwa oraz wyróżniono wielu działaczy odznakami resortowymi i lokalnymi. Na tę okazję wydano też Księgę Jubileuszową 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu 1964-2014. Od 2016 r. wprowadzono specjalne wyróżnienie TMZM – Pieczęć Zasług Obywatelskich „Sigillum Meriti Civilis”, które przyznawana jest raz w roku. Odznaczeniem tym są wyróżniani ludzie wybitnie zasłużeni dla ziemi mieleckiej: jedna osoba żyjąca i jedna pośmiertnie. (Szerzej w oddzielnym haśle.) W listopadzie 2019 r. obchodzono 55. rocznicę powstania Towarzystwa i z tej okazji wydano album – suplement do wspomnianej Księgi Jubileuszowej 50-lecia … Także w 2019 r. Towarzystwo zostało wyróżnione nagrodą „Prometeusz” przez Mielecką Radę Działalności Pożytku Publicznego za niezwykle aktywną działalność publiczną. Z kolei w październiku 2021 r. w Bibliotece SCK odbyła się uroczystość 40-lecia Klubu Środowisk Twórczych przy TMZM. (Szerzej w oddzielnym haśle.)
Zespoły zainteresowań: Klub Środowisk Twórczych, Mielecka Grupa Literacka „Słowo”, Klub Miłośników Lotnictwa, Sekcja Turystyczna.
*Publikacje TMZM związane tematycznie z Mielcem i ziemią mielecką (wybrane pozycje z lat 1998-2014): Mieleckie zapiski (16 numerów, oddzielne hasło); Franciszek Śliwa, Godni pamięci. Zasłużeni działacze ruchu ludowego Ziemi Mieleckiej zmarli w XX wieku, Mielec 2000; Krystyna Gargas-Gąsiewska, Pędzlem piórem pasją. Katalog twórców i animatorów kultury Ziemi Mieleckiej, Mielec 2007; Z podróży na wyspy słowa. Pierwszy Almanach Twórców Grupy Literackiej „Słowo”, red. Maria Błażków, Zbigniew Michalski, Krystyna Philipp, Janusz Zborowski, Mielec 2007; Szepty duszy. Wystawa Jubileuszowa 30-lecia działalności Klubu Środowisk Twórczych, red. Maria Błażków, Jadwiga Klaus, Mielec 2011; Jacek Krzysztofik, Andrzej Kędzior 1851-1938, Mielec 2011; Artefakty Mielecki Rocznik Literacki Nr 1, red. Zbigniew Michalski, Mielec 2012; Janusz Kapuściński, Reminiscencje, 2013; Kazimierz Królikowski, Fabryka, która zmieniła miasto. Zakłady Lotnicze w Mielcu we wspomnieniach, Mielec 2013; Artefakty Mielecki Rocznik Literacki Nr 2, red. Zbigniew Michalski, Mielec 2013; Artefakty Mielecki Rocznik Literacki Nr 3, red. Zbigniew Michalski, Mielec 2014; Księga Jubileuszowa 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu 1964-2014, red. Włodzimierz Gąsiewski, Mielec 2014; 55 lat Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu, tekst: Janusz Chojecki, Teresa Orczykowska; oprac. zbiorowe; Mielec 2019 r.
Prezesi: Edward Żyrkowski (1966-1969), Józef Kamiński (1969-1972), Władysław Witek (1972-1974), Tadeusz Łakomy (1974-1990), Józef Witek (1990-1993), Anna Korpanty (1993-1996), Jan Stępień (1996-2003), Jerzy Kazana (2003-2015), Janusz Chojecki (2015-2023), Zbigniew Działowski (2023-nadal).
Inni zasłużeni działacze: Danuta Berrached, Maria Błażków, Stanisław Brekiesz, Władysław Ciołkosz, Eugenia Drabik, Franciszek Duszkiewicz, Stanisław Furdyna, Bogumiła Gajowiec, Krystyna Gargas-Gąsiewska, Włodzimierz Gąsiewski, Janusz Grdeń, Wiktor Jaderny, Jadwiga Jankowska, Jadwiga Klaus, Andrzej Kobylarz, Bronisław Kowalczuk, Edward Krymski, Jacek Krzysztofik, Krystyna Książnicka, Aniela Kulczyńska, Tadeusz Lubaska, Mirosław Maciąga, Jan Madej, Julian Maj, Agnieszka Małek, Władysław Micek, Zbigniew Michalski, Franciszek Michoński, Henryk Momot, Kazimierz Leyko, Leokadia Ogorzałek, Teresa Orczykowska, Józef Piecuch, Aleksandra Piguła, Teresa Pyzik, Aniela Ratusińska-Trzpis, Józef Roguz, Zbigniew Ryba, Jerzy Rzepka, Franciszek Sarama, Maria Sokół, Tadeusz Stachura, Teresa Stępczyk, Jolanta Strycharz, Tadeusz Szwakop, Franciszek Śliwa, Jan Torba, Bogusław Trojnacki, Anna Tychanowicz, Gustaw Wanatowicz, Maria Wątróbska, Zbigniew Wicherski, Andrzej Wilczyński, Marek Woźniak, Janusz Wyzina, Marek Zalotyński, Józef Zaskalski, Janusz Zborowski.
TOWARZYSTWO OFICJALISTÓW PRYWATNYCH, zostało założone 8 III 1868 r. na spotkaniu obywateli wiejskich i oficjalistów prywatnych w sali kasyna w Mielcu. Inicjatorem powstania Towarzystwa był Aleksander Kwiatkowski ze Zdakowa. Jedną z pierwszych większych imprez był bal dobroczynny w karnawale 1870 r., z którego dochód przeznaczono na cele Towarzystwa. W 1889 r. na walnym zgromadzeniu uchwalono przystąpienie jego członków do Towarzystwa Ochrony Tatr Polskich, o czym donosił krakowski „Czas” 18 IV 1889 r.
TOWARZYSTWO POLSKO-KOREAŃSKIE (KOŁO W MIELCU), powstało pod koniec lat 80. XX w. po nawiązaniu zainicjowanej przez rządy Polski i Korei Płn. współpracy pomiędzy Państwowym Gospodarstwem Ogrodniczym w Mielcu i Zakładem Doświadczalnym w Chorzelowie a podobnymi placówkami w Korei Północnej. W lipcu 1990 r. podpisano umowę o współpracy pomiędzy przedstawicielami rządu koreańskiego i samorządowymi władzami miasta Mielca. Jako dziedziny współdziałania wymieniono: kulturę, przemysł i rolnictwo. W ramach współpracy członkowie Towarzystwa odbyli kilka wizyt w Korei Płn., a w Mielcu goszczono delegacje koreańskie, m.in. od 7 do 13 III 1992 r. w Galerii Mieleckiego Ośrodka Kultury (aktualnie SCK) eksponowano wystawę „Sztuka ludowa Korei”, a w kinie „Metalowiec” wyświetlono film dokumentalny o Korei Północnej. W kolejnych latach 90. współpraca osłabła.
Przewodniczący: Wojciech Wiktor, Marian Tarnawski.
TOWARZYSTWO POMOCY IM. ŚW. BRATA ALBERTA (KOŁO W MIELCU), powstało w grudniu 1991 r. w celu uruchomienia męskiego schroniska dla bezdomnych. W pierwszych miesiącach działalności otrzymano od Zarządu Miasta Mielca w nieodpłatne użytkowanie budynek przy ul. Sandomierskiej 19 z przeznaczeniem na schronisko i siedzibę Towarzystwa. Zwrócono się też z apelem do społeczeństwa o pomoc materialną i finansową. Po wykonaniu najpilniejszych robót remontowo-budowlanych 21 V 1992 r. przyjęto pierwszego podopiecznego, a wkrótce potem następnych. W kolejnych latach 90. doprowadzono do wyremontowania i zmodernizowania całego budynku i jego otoczenia. Ustawicznym problemem Towarzystwa są niewystarczające na skromne utrzymanie schroniska środki finansowe. Poza pomocą finansową samorządowych władz Mielca i wojewody rzeszowskiego Towarzystwo organizuje m.in. coroczną zbiórkę publiczną (1 XI) oraz doroczne akcje „Kwesta jałmużna” i „Pomoc zimowa dla bezdomnych”, a na bieżąco zwraca się z prośbą o pomoc do producentów żywności. Prezesem Koła od początku działalności jest Władysław Wydro.
TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ DZIECI (TPD), powstało w 1949 r. z połączenia Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (RTPD) i Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (ChTPD). Mieleckie Koło RTPD było jedną z pierwszych organizacji społecznych powstałych po II wojnie światowej. W 1945 r. zorganizowało oddział przedszkolny w budynku byłego Kasyna Powiatowego przy ul. I. Daszyńskiego (dziś A. Mickiewicza). Nowa placówka szybko zyskała uznanie w środowisku i w 1947 r. obejmowała opieką 160 dzieci. Poza prowadzeniem przedszkola RTPD organizowało imprezy dla dzieci oraz zbiórki uliczne na działalność z dziećmi. Na początku lat 50. działalność TPD niemal zanikła. Jej ożywienie nastąpiło po 1953 r., kiedy prezesem został podinspektor szkolny Romuald Pezacki. Założono wówczas kilka kół TPD w szkołach i w Domu Harcerza, organizowano z nimi festyny dla dzieci oraz powrócono do corocznych zbiórek ulicznych 1 VI z okazji Dnia Dziecka. W latach 60. rosła liczba kół w Mielcu i powiecie. We współpracy z PZU i Mielecką Spółdzielnią Mieszkaniową urządzano place zabaw dla dzieci. Z każdym rokiem Towarzystwo angażowało się coraz bardziej w organizowanie dla dzieci różnych imprez oraz form wypoczynku letniego i zimowego. W tym zakresie współpracowano najczęściej z Osiedlowym Domem Kultury MSM. Organizowano m.in. „Festiwal Piosenki Przedszkolaków”, Międzynarodowy Dzień Dziecka, „Lato w mieście”, sejmiki samorządów dziecięcych i młodzieżowych, ligę piłki nożnej drużyn podwórkowych, wycieczki, seanse filmów rysunkowych, festyny osiedlowe, konkursy w różnych dyscyplinach artystycznych i turnieje sportowe. Działalność ta uznana została za jedną z najlepszych w kraju, czego potwierdzeniem było I miejsce w 1977 r. i III miejsce w 1978 r. w ogólnopolskim konkursie na najlepszą placówkę wypoczynku letniego w miejscu zamieszkania. Atrakcyjną propozycją okazały się „grupy podwórkowe” działające pod patronatem TPD i samorządów osiedlowych. Wiele uwagi poświęcano dzieciom „specjalnej troski” m.in. przyznając im zapomogi, przydzielając indywidualnych opiekunów oraz zapewniając bezpłatne korzystanie z różnych form wypoczynku letniego i zimowego. Na terenie osiedla J. Krasickiego (później Lotników) zorganizowano rodzinny dom dziecka i Przedszkole Społeczne TPD dla 50 dzieci. Powołano także Ośrodek Wychowania Środowiskowego TPD w siedzibie Zarządu Miejskiego przy ul. A. Mickiewicza (Przedszkole nr 1). Ta różnokierunkowa działalność zaowocowała wzrostem liczby kół i członków. W 1975 r., po likwidacji powiatu działało w Mielcu 11 kół, a na początku 1979 r. – już 20 (około190 członków).W uznaniu osiągnięć mieleckiej organizacji władze wojewódzkie powierzyły ODK MSM i ZM TPD w Mielcu organizację wojewódzkiej inauguracji obchodów Międzynarodowego Dnia Dziecka – 1979. Po pełnym imprez roku Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa została laureatem ogólnopolskiego konkursu „Dziecko w Osiedlu”. Wprowadzenie stanu wojennego (13 XII 1981 – 21 VII 1983) znacznie osłabiło działalność TPD. W dalszych latach 80. mieleccy działacze podjęli starania o odbudowanie organizacji. Powołano Koło Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski (156 członków) i Koło Pomocy Dzieciom na Diecie Bezglutenowej (295 członków). Odrodziły się koła w szkołach i przedszkolach. Spadała natomiast aktywność kół w zakładach pracy i z roku na rok ich ilość zmniejszała się. W latach 1984-1987 zintensyfikowano indywidualną pomoc opiekuńczą i materialną dla dzieci z rodzin potrzebujących takiego wsparcia. Na początku lat 90. uruchomiono świetlicę profilaktyczno-wychowawczą przy ul. F. Chopina 20, której celem było „…wspieranie rodziny w sprawowaniu jej podstawowych funkcji, zapewnienie pomocy rodzinie i dzieciom sprawiającym problemy wychowawcze […] oraz współpraca ze szkołami, ośrodkami pomocy społecznej i innymi instytucjami w rozwiązywaniu problemów wychowawczych”. Pierwszymi jej podopiecznymi było 20 dzieci, a w kolejnych latach ilość uczęszczających do świetlicy systematycznie rosła. W 1996 r. uruchomiono filię świetlicy w domu parafialnym przy ul. M. Pisarka 16 (działała do 2002 r.), a w 2000 r. świetlicę główną przeniesiono do pomieszczeń przy ul. F. Chopina 8. Podstawowymi formami jej działalności są: pomoc w kryzysach różnego rodzaju, zajęcia socjoterapeutyczne, kompensacyjne, korekcyjne i logopedyczne, indywidualne programy wsparcia dziecka i jego rodziny, pomoc w nauce, dożywianie, organizacja czasu wolnego, współpraca z rodziną dziecka oraz instytucjami wspierającymi rozwój dziecka. Organizowane są też imprezy artystyczne, rozrywkowe i sportowe z udziałem rodziców. W wyniku wygranego konkursu ZM TPD prowadzi od 2008 r. także dwie inne świetlice – przy ul. Botanicznej 1 i ul. Warneńczyka 3. W pierwszym kwartale 2008 r. wymienione trzy świetlice obejmowały opieką 147 dzieci w wieku 5 – 16 lat. W piętnastoletniej historii tych placówek profilaktyczno-wychowawczych wydatnego wsparcia tej działalności udzielali Gmina Miejska Mielec i Starostwo Powiatowe, parafia Trójcy Przenajświętszej oraz szereg firm z terenu Mielca. Od wiele lat, przed świętami Bożego Narodzenia, Towarzystwo prowadzi akcję „Dziewczynka z zapałkami”, z której całkowity dochód przeznaczany jest na dożywianie dzieci w świetlicy. Z okazji 95-lecia TPD (26 VI 2014 r.) grupa dzieci i opiekunów z mieleckiego TPD, jako reprezentacja Oddziału Podkarpackiego TPD, wzięła udział w spotkaniu z Anną Komorowską (małżonką prezydenta RP) w Belwederze i wystąpiła z tańcem cygańskim. W 2015 r. prowadzono dwie placówki: Świetlicę Profilaktyczno-Wychowawczą przy ul. F. Chopina 8 i filię tej świetlicy przy ul. Warneńczyka 3. Siedzibą ZM TPD pozostaje budynek Przedszkola nr 1 przy ul. A. Mickiewicza 51.
Prezesi w latach 1949-2021: Stanisław Maraszewski, Romuald Pezacki, Adam Brożonowicz, Jan Kapinos, Franciszek Wałek, Leszek Szelc, Michał Hojniak, Władysław Korzeń, Franciszek Syper, Grażyna Chamielec.
Inni zasłużeni działacze i pracownicy: Piotr Adamski, Helena Barszcz, Barbara Bednarz, Władysław Betlej, Barbara Brudniak, Zdzisław Czajka, Marian Dudek, Zofia Dusza, Zofia Dziewit, Alicja Grzesik Marian Kędzior, Jan Korczak, Józef Korpanty, Małgorzata Krawczyk, Kazimierz Krzewiński, Romuald Pezacki, Franciszek Śliwa, Jolanta Wolska, Zofia Zaskalska.
TOWARZYSTWO PRZYJAŹNI POLSKO-RADZIECKIEJ, powstało w 1944 r. w celu popularyzowania wiedzy o ZSRR i tworzenia klimatu dla idei przyjaźni między społeczeństwami obu państw. Pierwsze koła na terenie Mielca powstały w latach 1945-1947. Początkowo świeża pamięć społeczeństwa mieleckiego o wspólnym wyzwoleniu miasta przez wojsko radzieckie i żołnierzy AK sprzyjała rozwojowi Towarzystwa. Z biegiem lat, na skutek zbrodniczej działalności NKWD i UB, stosunek mielczan do ZSRR zmienił się na niekorzyść. Wyraźna aktywizacja organizacji nastąpiła po 1952 r., kiedy to z inicjatywy Zarządu Powiatowego powołano szereg szkolnych i zakładowych kół, organizowano liczne prelekcje i konkursy wiedzy o ZSRR oraz rozwinięto prenumeratę czasopism radzieckich. Ważną rolę w tej działalności odgrywali nauczyciele języka rosyjskiego, wówczas przedmiotu obowiązkowego. W latach 60. do kalendarza imprez wprowadzono przeglądy filmów radzieckich, a wycieczki do ZSRR w ramach „Pociągów Przyjaźni” stawały się coraz bardziej popularne. W ramach wymiany kulturalnej przyjeżdżały do Mielca radzieckie zespoły artystyczne, a z rewizytą gościły w ZSRR zespoły mieleckie – „Rzeszowiacy” i „Melodia”. Udało się również zainteresować mielecką młodzież piosenką i poezją radziecką poprzez udział w konkursach ogólnopolskich. Uroczyście obchodzono 50. rocznicę powstania ZSRR, 100-lecie urodzin W. I. Lenina i 60. rocznicę Rewolucji Październikowej. W 1974 r. mielecka organizacja liczyła 27 kół indywidualnych (1301 członków), 44 koła zbiorowe (7682 członków) oraz 68 kół szkolnych (5935 członków) – łącznie blisko 15 tysięcy. W połowie 1975 r. po likwidacji powiatów nastąpiły zmiany organizacyjne, bowiem wiele kół przekazano do okolicznych gmin, gdzie powstały Zarządy Gminne. W samym Mielcu utrzymano stan posiadania, a nawet urozmaicono formy działalności o bieżące kontakty z czasowo mieszkającymi na osiedlu M. Kopernika konstruktorami radzieckimi i ich rodzinami (współpraca z WSK przy samolocie M-15). Kryzys społeczno-gospodarczy w latach 80. niekorzystnie wpłynął na dalsze losy organizacji, która znacznie zmniejszyła aktywność. Kontynuowano współpracę gospodarczą (WSK, MPB, rzemiosło). Pomyślnie układała się współpraca kulturalna z obwodem lwowskim. Przemiany ustrojowe po 1989 r. spowodowały zakończenie działalności TPPR w Mielcu. Nie podjęto też prób przekształcenia Towarzystwa w Stowarzyszenie Polska – Rosja, a następnie Polska – Wschód, choć w innych środowiskach na terenie Polski takie organizacje powstały.
Przewodniczący: Wincenty Sikorowicz, Stanisław Kut, Maria Liniewicz.
Inni zasłużeni działacze: Tadeusz Diabelec, Edward Gil, Z. Hajduk, Józef Jarochowski, W. Karwowski, E Hexel, Marian Katarzyński, Józef Korpanty, Tadeusz Kuzaj, R Legięcki, Władysław Majewski, Mieczysław Martyka, ppłk Józef Niezgoda, Wacław Owsik, Helena Sołowianiuk, Tadeusz Tomczyk, Jan Wirth, Eugeniusz Woźniak.
TOWARZYSTWO ROLNICZE KRAKOWSKIE (C.K. TOWARZYSTWO ROLNICZE W KRAKOWIE, TRK), stowarzyszenie powstałe w 1845 r., zatwierdzone „Najwyższym postanowieniem z dnia 4 VII 1850 r.”. Początkowo jego celem było pomaganie ludności wiejskiej w okresach klęsk nieurodzaju i głodu. Z biegiem lat jako główny cel przyjęło „wspieranie rozwoju gospodarczego kraju we wszystkich dziedzinach”, m.in. poprzez działalność naukowo-badawczą związaną z unowocześnianiem hodowli zwierząt, uprawy ziemi i produkcji roślinnej. Organizowano kursy i wystawy, wydawano literaturę fachową. Towarzystwo objęło swym działaniem 26 zachodnich powiatów galicyjskich, w tym powiat mielecki. Siedziba główna znajdowała się w Krakowie, a w poszczególnych powiatach, także w Mielcu, funkcjonowały Okręgowe Towarzystwa Rolnicze. Główne role odgrywali właściciele większych posiadłości ziemskich, którzy jako pierwsi wprowadzali nowości w rolnictwie i sadownictwie oraz propagowali je wśród właścicieli małych gospodarstw. Prezesami OTG w Mielcu byli m.in. Mieczysław Rey hr. i Jan Bogdan Tarnowski hr., wiceprezesem – Zbigniew Horodyński, a członkami zarządu: M. Artwiński, Wacław Oborski hr., Walenty Mazur i ks. Marcin Zuziak. W 1919 r. TRK połączyło się z Towarzystwem Kółek Rolniczych, tworząc Małopolskie Towarzystwo Rolnicze.
TOWARZYSTWO SEMINARIUM NAUCZYCIELSKIEGO ŻEŃSKIEGO, powstało jesienią 1924 r. w celu doprowadzenia do wybudowania obiektu dla seminarium, a następnie do utrzymywania seminarium i zarządzania jego majątkiem. Jego członkami – założycielami byli: Joel Czortkower, Antoni Drwięga, ks. Wawrzyniec Dudziak, Józef Gorczyński, Piotr Jasiński, Władysław Kawa, Zygmunt Kozak, Karol Majewski, Iwona Schillerówna, Aleksander Stesłowicz, Zdzisław Wagner i Stanisław Zaranek. Zarząd stanowili: Wincenty Tyran, Franciszek Siorek, Jan Haładej, Marian Soboń i Władysław Kawa. Towarzystwo wystąpiło do Gminy Miejskiej Mielec o przydzielenie parceli i pomoc finansową, a do okolicznych gmin, instytucji i firm o wsparcie finansowe. W wyniku starań i uzgodnień mielecka gmina przekazała Towarzystwu na własność działkę budowlaną o powierzchni ok. 2500 m2 i 20 000 zł subwencji, a Zarząd Powiatowy w Mielcu i okoliczne gminy także wsparły to przedsięwzięcie. Uzyskano także pożyczkę w banku, którą spłacano przez 10 lat. W latach 1926-1928 doprowadzono do wybudowania i urządzenia budynku szkolnego. Funkcjonowanie Seminarium, mimo sporego powodzenia u młodzieży żeńskiej i wnoszonych opłat, napotykało na duże trudności finansowe, związane głównie z koniecznością regularnego spłacania długu bankowego (1500 zł rocznie). Zakończyło działalność w 1933 r., wraz z zakończeniem działalności Seminarium, a jego sukcesorem zostało nowo powstałe Stowarzyszenie Popierania Szkół Zawodowych.
TOWARZYSTWO SZKOŁY LUDOWEJ, stowarzyszenie powstałe na terenie Galicji w 1891 r. Jego celem było organizowanie i utrzymywanie placówek oświatowych i kulturalnych, m.in. szkół, burs, bibliotek, domów ludowych i ochronek. TSL w Mielcu powstało w 1893 r. Jego działaczami byli m.in.: Marian Balicki, Maria Jawor, Stanisław Jedliński, Władysław Kawa (przewodniczący), Jadwiga Kosińska, Jan Paweł Leyko, Julian Pawłowicz, Franciszek Siorek, Zdzisław Wagner i Stanisław Woś. Ich staraniem powstały wiejskie biblioteki ruchome w Białym Borze, Kiełkowie i Książnicach, a w latach międzywojennych w wiejskich szkołach powszechnych. Działalność Towarzystwa przerwała II wojna światowa.
TOWARZYSTWO ŚPIEWACZE „MELODIA” IM. STANISŁAWA LACHMANA, powstało z inicjatywy członków chóru męskiego „Melodia” na zebraniu założycielskim 18 IV 1984 r. Intencją autorów przedsięwzięcia było przede wszystkim usamodzielnienie się i rozwinięcie działalności. Wniosek o zarejestrowanie Towarzystwa w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie został jednak załatwiony odmownie. Korzystając z możliwości, jakie stworzyło przez krótki czas Prawo o stowarzyszeniach, inicjatorzy skierowali wniosek do Urzędu Miejskiego w Mielcu i Naczelnik Miasta Mielca decyzją z 16 VI 1984 r. wpisał Towarzystwo do rejestru stowarzyszeń i związków, prowadzonego przez Wydział Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego. Wkrótce potem uściślono zapisy Prawa o stowarzyszeniach, a decyzję władz miejskich, po wyjaśnieniach i konsultacjach, usankcjonowano w Rzeszowie. Celami przyjętych działań były: krzewienie zamiłowania do muzyki wokalnej i instrumentalnej, propagowanie utworów polskich w kraju i poza jego granicami oraz patronowanie młodzieżowym zespołom chóralnym. Dla realizacji tych celów systematycznie wzbogacano działalność nowymi formami. Ważną rolę w tym czasie odegrała wydatna pomoc dyrekcji WSK „PZL-Mielec”, a zwłaszcza dyrektora naczelnego Tadeusza Ryczaja i jego zastępcy Mieczysława Mądrackiego. Zaktywizował się chór męski, który wystąpił w Paryżu (1984), a następnie na festiwalach chóralnych w Krakowie i Katowicach (1985). Występy te przyczyniły się do osiągnięcia wysokiego poziomu artystycznego i potwierdziły zasadność powołania Towarzystwa. Reaktywowano funkcjonowanie chóru mieszanego (1986), co w kolejnych latach przyniosło wiele sukcesów i wzmocniło pozycję „Melodii” w społecznym ruchu muzycznym. W 1989 r. zorganizowano Ognisko Muzyczne im. Franciszka Saramy, które do dziś kształci młodych adeptów muzyki. W latach 90. oba chóry uczestniczyły w festiwalach i przeglądach artystycznych oraz koncertowały z okazji świąt i rocznic państwowych, kościelnych i lokalnych. Rozwinięto współpracę z chórami polskimi i zagranicznymi, m.in. w Mukaczewie (Ukraina) i Bańskiej Bystrzycy (Słowacja). Siedzibą Towarzystwa było początkowo Robotnicze Centrum Kultury, a następnie Rzemieślnicza Spółdzielnia Wielobranżowa, budynek po KM PZPR i Miejski Ośrodek Kultury (od 1998 r. Samorządowe Centrum Kultury). W 1994 r., w ramach uroczystości 10-lecia działalności, Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” otrzymało sztandar i zostało wyróżnione Odznaką Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Z tej okazji wydano broszurę X lat w służbie pieśni 1984-1994 (Mielec 1994). Pod koniec lat 90. i w pierwszych latach XXI w. rozwinięto współpracę z Towarzystwem Muzyczno-Śpiewaczym w Dębicy, co zaowocowało m.in. wspólnym przygotowaniem i wielokrotnym wystawieniem (pod kierunkiem wybitnego dębickiego animatora kultury Pawła Adamka) dzieł Stanisława Moniuszki – oper: Flis, Straszny dwór, Halka i Hrabina oraz operetek Jawnuta i Nowy Don Kiszot, a także komedioopery Jana Stefaniego Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale. Jubileuszowy rok 2004 uczczono ponadto wieloma koncertami pieśni religijnych w kościołach w Mielcu i okolicznych miejscowościach. Na zaproszenie chóru „Cansona Neosolinum” oba chóry TŚ „Melodia” koncertowały od 3 do 5 IX w Bańskiej Bystrzycy na Słowacji. Chór męski zajął III miejsce na Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie. W dniach 20-22 V 2005 r. uczestniczono w Ogólnopolskim Zlocie Chórów i Orkiestr w Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej w Licheniu „Janowi Pawłowi II w dowód wdzięczności” oraz w „Mszy Św. w intencji Ojca Św. Jana Pawła II o szybką beatyfikację”. Nagrano i wydano płyty CD z 32 kolędami i pastorałkami w wykonaniu obu chórów „Melodii”. Równie intensywny był rok 2006, a jego dominantą był jubileusz 70-lecia chóru mieszanego. W 2007 r. koncertowano m.in. w ramach Święta Leśników w Ostrowach Tuszowskich (18 V), ponownie na zaproszenie chóru „Cansona Neosolinum” w Bańskiej Bystrzycy (29 VI – 1 VII) oraz uczestniczono z powodzeniem (III lokata) w „Cantate Deo” w Rzeszowie. Tradycyjnie koncertowano w kościołach i w czasie uroczystości patriotycznych. Pod koniec 2007 r. do Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” należało około 50 osób. Nadal prowadzono dwa chóry – mieszany i męski. Zespoły te koncertowały w Mielcu i innych miejscowościach, najczęściej z okazji świąt państwowych i religijnych. Współpracowano m.in. z Państwową Szkołą Muzyczną w Dębicy, uczestnicząc w wystawianiu spektakli operowych pod kierunkiem dyrektora tej placówki Pawła Adamka. W 2012 r. z funkcji prezesa Towarzystwa zrezygnował Józef Kamiński, a nowym prezesem została Maria Sowińska. Rok 2013 zapisał się w historii Towarzystwa uroczystością 80-lecia Chóru Męskiego, który w jubileuszowym koncercie w sali widowiskowej DK SCK zaprezentował się w towarzystwie kilku zaprzyjaźnionych chórów. Niezwykłą inicjatywą Towarzystwa, SCK i parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu było wprowadzenie do kalendarza imprez cyklicznych koncertów pieśni Maryjnych. Dużym sukcesem było zajęcie 1. miejsca przez Chór Mieszany „Melodia” pod batutą Antoniego Stańczyka w IX Podkarpackim Przeglądzie Chórów w Radymnie (21 III 2015 r.).
Prezes: Józef Kamiński (1984-2012), Maria Sowińska (2012-2021), Halina Żala (2021-nadal).
Wiceprezesi w latach 1984-2023: Władysław Wydro, Wiktoria Bozacka, Władysław Majka, Stanisław Wrażeń, Artur Olchawa, Jerzy Stasz.
Sekretarze: Krystyna Mroczkowska, Wiktoria Bozacka, Władysław Majka, Elżbieta Plata, Urszula Sztorc.
Członkowie założyciele (1984): Antoni Dutkiewicz, Ryszard Feizettel, Eugeniusz Filipecki, Jerzy Gadomski, Wacław Głouszek, Józef Kamiński, Eugeniusz Konaszewski, Jerzy Kopcewicz, Czesław Krawiec, Michał Krok, Jacek Kwiecień, Eugeniusz Leyko, Tadeusz Łakomy, Zbigniew Łojczyk, Jan Marchlik, Antoni Michalczewski, Maria Moryto, Leopold Mysiński, Marian Narowski, Tadeusz Orzechowski, Roman Pancerz, Tadeusz Pawlik, Franciszek Pyzikiewicz, Władysław Rymanowski, Edward Sadowski, Zygmunt Starosielec, Józef Strasiński, Czesław Sucharzewski, Wiesław Świerczyński, Edmund Toczek, Gustaw Wanatowicz, Jan Wąsowski, Bronisław Wątróbski, Stanisław Wrażeń, Władysław Wydro i Edward Żyrkowski.
TOWARZYSTWO ŚW. WINCENTEGO A’ PAULO, zostało założone w Mielcu w 1890 r. przez Jadwigę Kijasową (żonę zasłużonego dla Mielca lekarza) w porozumieniu z proboszczem parafii św. Mateusza ks. Józefem Knutelskim. W 1892 r. przewodniczącą została Konstancja Oborska, która doprowadziła do uruchomienia ochronki z przedszkolem, szwalni i kuchni dla biednych, angażując w te przedsięwzięcia niemałe fundusze własne. Ponadto udało się pozyskać innych darczyńców. Wsparcia udzielali też kolejni proboszczowie parafii św. Mateusza – ks. Józef Śmietana i ks. Franciszek Pawlikowski. W 1920 r. Towarzystwo zakupiło budynek „od masy spadkowej po ks. Kahlu” i urządziło w nim Dom Sierot. Wychowawczynią była Paulina Kołodziej. W 1927 r. staraniem Towarzystwa do Mielca przybyły siostry józefitki, które zajęły się m.in. prowadzeniem Domu Sierot. Na utrzymanie tej placówki Towarzystwo nie otrzymywało żadnych dotacji, toteż fundusze pozyskiwało poprzez składki, imprezy, zbiórki uliczne i sprzedaż wytworów prac ręcznych sióstr józefitek. W 1932 r., po apelu Towarzystwa do licznych Stowarzyszeń Pań Miłosierdzia, także uzyskano dodatkowe fundusze. W latach 1935-1936, przy wsparciu biskupa ordynariusza Franciszka Lisowskiego, Towarzystwo zbudowało ochronkę przy ul. Lwowskiej i przez kolejne lata dbało o jej utrzymanie. W 1951 r. władze państwowe doprowadziły do rozwiązania Towarzystwa, a w 1954 r. przejęły budynek z wyposażeniem.
Przewodniczące: Jadwiga Kijas (1890-1892), Konstancja Oborska (1892-1917), Wanda Madeyska (1917-1927), Wanda Zapała (1927-1929), Jadwiga Kosińska (1929-1939), Zofia Figwer i Matylda Ziemska (lata 40.).
Inne zasłużone działaczki: Tekla Borzęcka, N. Christoff, Fryderyka Frank, Zofia Haładej, Emilia Hebda, Julia Kazana, Julia Kolasińska, Anna Kozak, Maria Kutrzeba, Zofia Machalska, Wawrzyna Pawlikowska, Aleksandra Postróżna, Olga Rydel, Karolina Sękowska, Emilia Świątek, Maria Tarnowska, Zofia Tarnowska, Olga Tyran, Teodora Wronka.
TOWARZYSTWO UBEZPIECZEŃ I REASEKURACJI „WARTA” SA, zakład ubezpieczeń i reasekuracji prowadzący niemal wszystkie rodzaje ubezpieczeń (z wyjątkiem ubezpieczeń na życie), reasekurację i retrocesję ubezpieczeń krajowych i zagranicznych. Głównym akcjonariuszem spółki jest Skarb Państwa. Prekursorem działalności reasekuracyjnej było pierwsze zawodowe towarzystwo reasekuracyjne „Patria” w Warszawie, które powstało w 1917 r. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) działalność „Patrii” wyraźnie osłabła i w 1920 r. utworzono nową instytucję reasekuracyjną – Towarzystwo Reasekuracyjne „Warta” SA w Poznaniu. Jego sprawne funkcjonowanie w dużym stopniu zahamowało odpływ składek reasekuracyjnych z Polski za granicę. W latach 30. działalność „Warty” osłabła, a w czasie okupacji hitlerowskiej niemal całkowicie zanikła. W 1946 r. wznowiono działalność i przeniesiono siedzibę centrali do Warszawy. Na podstawie ustawy z 2 XII 1958 r. o ubezpieczeniach majątkowych i osobowych przekształcono TR „Warta” w Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta” SA. Z upływem lat, a zwłaszcza po 1990 r., udało się uzyskać zezwolenia do prowadzenia szerokiego zakresu ubezpieczeń, reasekuracji i retrocesji. Przedstawicielstwo „Warty” w Mielcu zorganizował 1 VIII 2000 r. Witold Pieróg, który został mianowany pierwszym regionalnym kierownikiem sprzedaży. Na siedzibę wybrano lokal w budynku nr 19 przy ul. J. Kilińskiego i tak pozostało do dziś. Kolejnymi mieleckimi regionalnymi kierownikami – koordynatorami sprzedaży, nie licząc osób krótko pełniących tę funkcję, były Aneta Olechowska i Alicja Pazdyk. Z dniem 1 I 2010 r. Alicja Pazdyk została awansowana na stanowisko dyrektora Regionu, który w aktualnej strukturze organizacyjnej „Warty” kieruje działalnością placówek i agentów na terenie kilku powiatów oraz podlega Makroregionowi Detalicznemu Południowo-Wschodniemu w Lublinie.
TOWARZYSTWO UNIWERSYTETU ROBOTNICZEGO (TUR), socjalistyczna organizacja kulturalno-oświatowa utworzona w Warszawie w 1923 r. w celu inspirowania i prowadzenia różnych form kulturalnych, oświatowych i artystycznych (głównie teatralnych) oraz upowszechniania wiedzy politycznej w środowiskach robotniczych. Współpracowała w tym zakresie z Polską Partią Socjalistyczną i związkami zawodowymi. Przy oddziałach TUR powoływano Koła Młodych, które w 1926 r. przyjęły nazwę Organizacja Młodzieży TUR (OMTUR) oraz Czerwone Harcerstwo TUR. W czasie okupacji hitlerowskiej TUR i OMTUR nie działały. Po II wojnie światowej wznowiły działalność przy wsparciu PPS. Na początku 1949 r. połączono się z Towarzystwem Uniwersytetów Ludowych RP, tworząc Towarzystwo Uniwersytetów Robotniczych i Ludowych (TURiL), które w 1950 r. zostało przejęte przez nowo utworzone Towarzystwo Wiedzy Powszechnej (TWP).
TOWARZYSTWO WIEDZY POWSZECHNEJ (TWP), stowarzyszenie kulturalno-oświatowe założone w Warszawie w 1950 r. po rozwiązaniu Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i Ludowego oraz Instytutu Kulturalno-Oświatowego Spółdzielni „Czytelnik”. Jeszcze w tym samym roku powołano struktury wojewódzkie i powiatowe, w tym również w Mielcu. Celami Towarzystwa były m.in.: podnoszenie standardu życia intelektualnego, upowszechnianie uniwersalnych wartości i norm humanistycznych, prowadzenie szeroko rozumianej edukacji obywatelskiej, krzewienie kultury narodowej i wiedzy historycznej oraz kształtowanie poczucia współodpowiedzialności za naród i państwo. Formami działalności były: uniwersytety powszechne z cyklami zajęć z różnych dziedzin wiedzy (programowanymi przez słuchaczy i kierowników poszczególnych placówek), odczyty, prelekcje i wieczory autorskie. Szczególną formą upowszechniania wiedzy było tworzenie przy szkołach uniwersytetów dla rodziców. Początkowo bez większych problemów realizowano plany w mieleckich szkołach i zakładowych świetlicach. Niewielka ilość wykształconej kadry i słabo rozwinięta komunikacja na terenie powiatu nie pozwalały natomiast na planową realizację wszystkich zadań w wielu wsiach, zwłaszcza bardziej oddalonych od Mielca. Sytuacja znacznie poprawiła się w latach 60. i 70., kiedy w Mielcu przybyło osób z wyższym wykształceniem, a na terenie powiatu rozwinięto sieć połączeń autobusowych, wybudowano lub zmodernizowano wiele placówek szkolnych oraz otwarto szereg wiejskich klubów kultury – „Młodego Rolnika” i PUPiK „Ruch”. W latach 1972-1975 Zarząd Powiatowy TWP i Powiatowa Poradnia Kulturalno-Oświatowa (dysponująca mikrobusem) organizowały zbiorowe wyjazdy prelegentów do miejscowości leżących przy jednej trasie, co bardzo usprawniło planowe realizowanie programu w poszczególnych punktach odczytowych. Dobrą frekwencją cieszyły się odczyty i prelekcje z zakresu rolnictwa, prawa, medycyny i kultury, a także kursy specjalistyczne, zwłaszcza kroju i szycia, gospodarstwa domowego oraz dla organizatorów wypoczynku letniego dzieci i młodzieży. Finansowanie wymienionych form działalności TWP odbywało się poprzez umowy i zlecenia zakładów pracy, instytucji oraz jednostek administracji państwowej i samorządowej. Po przemianach ustrojowych w latach 90. działalność TWP systematycznie słabła i na terenach szeregu województw, w tym rzeszowskiego, została zakończona.
Przewodniczący Zarządu Powiatowego: Edward Posłuszny.
Zasłużeni działacze i wykładowcy: Emil Bożek, Marian Dudek (sekretarz), Helena Gajda (sekretarz), Zbigniew Gajda, Józef Korpanty, Stanisław Kowal, Władysław Kukulski, Romuald Pezacki, Antoni Put, Jerzy Rokicki, Franciszek Syper, Franciszek Wałek, Władysław Witek.
TRAJEKTORIE MIGRACYJNE MIESZKAŃCÓW MIELCA I POWIATU MIELECKIEGO, kierunki (tory) migracji ludności w warunkach przemian politycznych i społeczno-gospodarczych po 1989 r., a następnie po wejściu Polski do Unii Europejskiej stopniowo zmieniały się w stosunku do lat poprzednich. Do końca XX w. najczęściej wybieranym kierunkiem emigracji (głównie z powodów finansowych) była Ameryka Północna, a zwłaszcza USA. Znacznie rzadziej wyjeżdżano do Francji, Niemiec, Austrii i krajów skandynawskich. Na przełomie wieków XX i XXI wybierano coraz częściej kraje basenu Morza Śródziemnego: Hiszpanię, Włochy i Grecję. Po 2004 r. nastąpiły wyraźne zmiany, co potwierdziły badania prowadzone przez zespół Centrum Doradztwa Strategicznego w ramach projektu „Trajektorie migracyjne województwa podkarpackiego” i opublikowane w 2010 r. Saldo migracji na 1000 mieszkańców było ujemne i wynosiło –0,83. Najczęstszymi kierunkami emigracji mielczan były: Wielka Brytania, USA i Hiszpania. W kraju przenoszono się najczęściej do województw: małopolskiego (głównie do Krakowa), mazowieckiego (Warszawa) i dolnośląskiego (Wrocław). Najczęściej wybieranymi powiatami emigracji w ramach województwa podkarpackiego były: rzeszowski, dębicki i kolbuszowski. W związku z rozwojem mieleckiego przemysłu, po uruchomieniu Specjalnej Strefy Ekonomicznej, ożywił się także ruch imigracyjny. Najwięcej mielczan powracało z Wielkiej Brytanii, USA i Hiszpanii. Najczęściej imigrowano do Mielca z województw: małopolskiego, mazowieckiego i śląskiego, a w województwie podkarpackim z powiatów: dębickiego, tarnobrzeskiego i kolbuszowskiego. Na podstawie badań stwierdzono, że powiatami, z których dojeżdżają pracownicy do mieleckich firm, są w pierwszej kolejności tarnobrzeski (8,5 %) i dębicki (2,6 %). Wspomnianymi badaniami objęto też młodzież z powiatu mieleckiego. Młodzi ludzie planujący wyjazd wybierali: inny kraj (44,8 %), inne województwo (37,1 %), inny powiat (15,2 %) i inną miejscowość w powiecie mieleckim (26,7 %, w tym Mielec). Najczęściej wymienianymi kierunkami wyjazdów zagranicznych były Wyspy Brytyjskie i kraje basenu Morza Śródziemnego, a krajowych – województwa: małopolskie, dolnośląskie i mazowieckie.
TRANSMISYJNY WÓZ TELEWIZYJNY, jeden z produktów Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu w latach 60. i 70. XX w. W 1964 r. Warszawskie Zakłady Telewizyjne zleciły WSK wykonanie nadwozia dla aparatury emisyjnej. Projekt wykonano we współpracy z Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1966 r. powstał wóz TVBC – pierwszy polski prototyp wozu dla telewizji czarno-białej, a w 1967 r. wyprodukowano pierwsze wozy i m.in. dwa zostały sprzedane telewizji czechosłowackiej. W kolejnych latach wprowadzano unowocześnienia i modernizacje. W 1970 r. wykonany został przedprototyp wozu do rejestracji magnetycznej obrazu. Po konsultacjach z gronem fachowców i przy współpracy z COBR RiTV w 1974 r. wykonano wóz do nagrań stereofonicznych – TVS i wóz do rejestracji magnetycznej obrazu – TVM. Wyprodukowano też, po przekonstruowaniu, TVL – wóz dla potrzeb badań rezonansowych, m.in. samolotowych, który służył jako ruchome laboratorium do pomiarów specjalnych urządzeń.
TRANSSYBERIA GIGANT 30 000 KM – 2004, międzynarodowy rajd na trasie Gdańsk-Moskwa-Irkuck-Magadan i z powrotem, odbył się w dniach 4 VIII – 12 IX 2004 r. z inspiracji Romualda Kasperskiego – polskiego podróżnika mieszkającego w Szwajcarii. W rajdzie uczestniczyło 11 załóg, a 6 spośród nich ustanowiło rekord trasy – 39 dni. Był to równocześnie nieoficjalny rekord świata w pokonaniu najdłużej trasy w najkrótszym czasie. Jedną z załóg byli mielczanie Krzysztof Ryba i Wiesław Wójcik jadący na Toyocie Land Cruiser.
TRAUGUTTA ROMUALDA (ULICA), jedna z najdłuższych (920 m) i ważniejszych ulic miejskich na osiedlu Borek. Stanowi połączenie dla tamtejszej strefy przemysłowej z tranzytową ulicą wojewódzką H. Sienkiewicza (985) i drogą powiatową z Mielca do Gawłuszowic. Krzyżuje się też z ulicami: W. Orkana, Władysława Jagiełły i Z. Nałkowskiej, a więc łączy się z niemal całym osiedlem Borek. Jako droga polna, a potem droga utwardzona istniała wiele lat. Status ulicy i patrona nadano jej 28 III 1973 r., po włączeniu tego terenu w granice miasta Mielca. W latach 2005 – 2006, w związku z oddaniem do użytku ronda na ul. H. Sienkiewicza, rozpoczęto też remont łączącej się z rondem ul. R. Traugutta. Aktualnie ma ona około 600 m nowej asfaltowej nawierzchni. Większymi firmami usytuowanymi przy niej są: Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o., „Kadomex” PPHU Sp. z o.o. oraz przedsiębiorstwo ogrodnicze (dawniej PGO). W 2022 r. przbudowano ulicę boczną od ul. R. Traugutta (beton asfaltowy, obustronne pobocza, oświetlenie uliczne LED, kanał technologiczny, odwodnienie).
*Patron ulicy: ROMUALD TRAUGUTT (1826–1864) to podpułkownik carski, zdymisjonowany na własną prośbę. Był dowódcą oddziału w powstaniu styczniowym 1863, od 14 VIII 1863 r. generałem powstańczym, a od 17 X 1863 r. dyktatorem powstania. Reprezentował obóz zwolenników walki zbrojnej z zaborcami. Czynił starania o pozyskanie pomocy z zewnątrz. Uporządkował i zdynamizował działalność władz i oddziałów powstańczych, w celu pozyskania chłopów wydał dekret o wykonaniu dekretów uwłaszczeniowych i powołał specjalne organy do kontroli realizacji tego dekretu. Został aresztowany w kwietniu 1864 r. i stracony 5 VIII 1864 r. na stokach warszawskiej Cytadeli.
TRELA KAZIMIERZ JAN, urodził się 17 XII 1954 r. w Wampierzowie, syn Tadeusza i Janiny z domu Kapinos. W 1973 r. ukończył Liceum Ekonomiczne w Mielcu i zdał maturę. W tym samym roku został zatrudniony w PKS Mielec i w firmie tej (aktualnie nazywa się VEOLIA TRANSPORT PODKARPACIE) pracował dotąd jako: dyspozytor Rejonowego Ośrodka Koordynacji Przewozów Towarowych, kasjer, rewizor, referent eksploatacyjny i strażnik. Od lat szkolnych interesował się poezją. Pierwsze utwory własne prezentował w zakładowym kabarecie GWINT, którego był jednym z założycieli i wykonawców w latach 1977–1985. Od 1983 r. publikował swoje wiersze w gazetach i czasopismach lokalnych (m.in. „Głos Załogi”, „Wizjer Regionalny”, „Wieści Regionalne”, „Korso”) i ogólnopolskich („Szpilki”, „Angora”, „Nadwisłocze”), wydawnictwach branżowych („Connex Polska”, „Twój Ruch”) i parafialnych („Ikona”, „Fara” i „Głos Radości”). Piosenki z jego tekstami wykonują wybitni polscy artyści: Edyta Geppert (Kraków płacze) i Michał Bajor (Ballada o niekochanych mężczyznach). W 2002 r. recytował wiersz Mielecka fontanna napisany specjalnie na otwarcie placu AK w Mielcu („Dni Mielca – 2002”). W październiku 2004 r. prezentował swój tomik wierszy Saksofon na sośnie, wydany przez Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu w Rzeszowie. Otrzymał wyróżnienia w konkursach poetyckich: „Wrzeciono 2003”, „Wrzeciono 2004” i „Wrzeciono 2006” (Nowa Sarzyna) oraz nagrodę główną „Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca – 2006”. W 2007 r. M. Bajor na nowej płycie nagrał piosenkę Nocne sms-y ze słowami K. Treli. Ponadto do tekstu K. Treli skomponowano piosenkę Kawa na dworcu w Rzeszowie, którą wykonuje zespół Alka Berkowicza z Rzeszowa, a tekst Zostań (poświęcony Janowi Pawłowi II), recytuje aktorka Magdalena Kriger, także mielczanka. W marcu 2011 r. wydał tomik wierszy Harfa w chmurach. Jest członkiem Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM w Mielcu i członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS w Warszawie. 23 XI 2018 r. w Pałacyku Oborskich (siedziba Muzeum Regionalnego SCK) odbyła się promocja trzeciego tomiku poezji K. Treli pt. Gwiazdy spadają nienachalnie (Mielec 2018). Wyróżniony odznaczeniem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
TRELA KAZIMIERZ RYSZARD, urodzony 14 III 1947 r. w Glinach Wielkich, pow. mielecki, syn Józefa i Weroniki z domu Leśniak. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu. W latach 1964–1974, z przerwą na służbę wojskową, pracował w WSK Mielec – Wydział 36 na stanowiskach: ślusarza, ustawiacza, mistrza, kierownika sekcji i kierownika oddziału. Był aktywnym działaczem organizacji młodzieżowych. W 1967 r. uczestniczył w szkoleniu spadochroniarskim w Aeroklubie Mieleckim i uzyskał uprawnienia skoczka spadochronowego kl. III. W latach 1967-1969 odbył zasadniczą służbę wojskową w Dęblinie i Brzegu. Ukończył Szkołę Podoficerską Wojska Inżynieryjnych i otrzymał stopień kaprala. W latach 1973-1974 był współtwórcą 12 wniosków racjonalizatorskich. Był Honorowym Dawcą Krwi. W 1974 r. ukończył kurs pedagogiczny w IKNiBO w Warszawie oraz został mianowany komendantem Ochotniczego Hufca Pracy w Mielcu i rozwinął jego działalność. Sporo czasu poświęcał na działalność społeczną w FKS „Stal” Mielec. Studiował zaocznie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (zakres – mechanika, specjalność: systemy i urządzenia energetyczne) i w 1981 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. 1 VIII 1981 r. został powołany na stanowisko zastępcy naczelnika miasta Mielca, a 1 I 1985 r. na zastępcę prezydenta miasta. Był inicjatorem wielu inwestycji komunalnych, przyczynił się do rozwoju sieci placówek handlowych i usługowych, głównie na nowych osiedlach. Przewodniczył Radzie Rynku w Mielcu, której głównym zadaniem było załatwianie trudnych problemów z zaopatrzeniem miasta w czasie głębokiego kryzysu społeczno-gospodarczego kraju w latach 80. XX w. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką OHP, Odznaką Honorową PCK IV stopnia, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla LOK”, odznaczeniami młodzieżowymi oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (pośmiertnie w 1987 r.). Zmarł 23 VIII 1986 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TRELA STANISŁAW, urodzony 1 V 1934 r. w miejscowości Obojna, pow. tarnobrzeski, syn Józefa i Stanisławy z domu Mastalerczyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rozwadowie, maturę zdał w 1953 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1963 r. otrzymał tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów przeszedł szkolenie wojskowe. Od 1 V 1961 r. do 1981 r. pracował w Szpitalu Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu, początkowo na stażu przeddyplomowym i podyplomowym, a następnie na Oddziale Wewnętrznym. W 1968 r. uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. Ponadto w latach 1963-1975 pracował w Przychodni Przyzakładowej WSK Mielec, a w latach 1975-1977 w Przychodni Rejonowej nr 2 w Mielcu. 1 XII 1977 r. mianowano go kierownikiem nowo wybudowanej Przychodni Rejonowej nr 3 przy ul. ks. P. Skargi w Mielcu. Zorganizował tę placówkę od podstaw i kierował nią do przejścia na emeryturę w 1999 r. Ponadto pełnił dyżury w Pogotowiu Ratunkowym. W latach 70. uczestniczył w pracach wojskowej Komisji Poborowej w Mielcu. Ma stopień kapitana. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.
TRESTKA JAKUB, herbu Gryf, być może mający wspólnych przodków z rodziną Pawlika z Mielca, kasztelan brzeski od 1334 r. Był właścicielem m.in. Mielca i okolic. Zmarł prawdopodobnie przed 5 II 1346 r.
TRESTKA PASZKO, herbu Gryf, syn Jakuba. Był właścicielem m.in. Brzany, Gierczyc, Sędziszowej i Sierosławic oraz Mielca i okolic. Jednym z jego synów był Jan (Żuk), który otrzymał w spadku Mielec i okolice. Zmarł przed 1386 r.
TRESTKOWIE, ród rycerski herbu Gryf. Jednym z przedstawicieli wcześniejszych pokoleń tej linii Gryfów mógł być biskup krakowski Gedko (XII w.), od imienia którego (być może) jedna z miejscowości otrzymała nazwę Giedczyce. (Do takich ustaleń doszedł Edward Michocki.) Być może jednym z protoplastów Trestków był także Pawlik z Mielca, wymieniany w dokumencie z 1224 r. (Tak przypuszcza Stefan Mateszew.) Na pewno Trestkowie w XIV i XV w. byli właścicielami wielu miejscowości, w tym Trestczyna, Giedczyc (później Gierczyc), Brzany, Sędziszowej, Sierosławic, Rudy i Mielca. Z ich rodu wyodrębnili się Mieleccy.
TRINITAS, pismo parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Wydawane jest od 1994 r. systematycznie przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocą oraz okolicznościowo z okazji ważnych wydarzeń parafialnych.
TROJANOWSKI HENRYK, urodzony 15 VII 1946 r. w Mielcu, syn Karola i Bronisławy z domu Wójcik. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu. W latach 1964-1979 pracował w WSK Mielec jako ślusarz – brygadzista. Uprawianie sportu rozpoczął w 1960 r. od gry w piłkę nożną w LZS Rzędzianowice. Wkrótce potem został wybrany do zespołu piłki ręcznej LKS „Tęcza” Mielec i uczestniczył m.in. w rozgrywkach o wejście do I ligi. Przed sezonem 1965/1966 przeszedł (z większością innych zawodników „Tęczy”) do tworzącej silną drużynę „Stali” Mielec. W czerwcu 1969 r. przyczynił się do pierwszego w historii klubu awansu do I ligi. W rozgrywkach I-ligowych „Stali” brał udział do 1976 r. i był jednym z najsilniejszych punktów. Wniósł duży wkład do największych jej sukcesów – zdobycia Pucharu Polski w 1971 r. i wicemistrzostwa Polski w 1975 r. Powoływano go do reprezentacji Polski, m.in. uczestniczył w Pucharze Bałtyku w Hamburgu (1974) i Mistrzostwach Świata w Berlinie (NRD), gdzie Polacy zdobyli wysokie 4. miejsce. Równocześnie, o ile tylko pozwalał na to czas, grał w zespole piłki nożnej LZS Rzędzianowice. Po sezonie 1975/1976 zakończył wyczynową grę w piłkę ręczną. Zaangażowano go jako grającego trenera do klubu „Złotniczanka” Złotniki koło Mielca. W latach 1979-1982 przebywał w USA. Po powrocie do Mielca został zatrudniony w Elektrociepłowni Mielec i pracował w niej do 2000 r. W 2005 r. został zaangażowany w SPR BRW „Stal” Mielec do prowadzenia drużyny juniorów, która uczestniczyła w rozgrywkach II ligi i doszła do ćwierćfinałów Mistrzostw Polski Juniorów. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, Odznaką „Zasłużonego Działacza LZS” i Złotą Odznaką Honorową LZS.
TROJANOWSKI JAN, urodzony 10 IX 1949 r. w Mielcu, syn Karola i Marii Wiktorii z Borzęckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Od lat dziecięcych interesował się samolotami. Należał do kółka modelarskiego prowadzonego przez Aeroklub Mielecki, a w 16 roku życia rozpoczął naukę latania na szybowcach – także w AM. Startował z powodzeniem w zawodach szybowcowych i został powołany do kadry narodowej juniorów. Zdobył srebrną odznakę szybowcową z dwoma diamentami. W tym czasie, po szkoleniu w AM, uzyskał także licencję pilota samolotowego i rozpoczął pracę w WSK Mielec jako pilot. Latał głównie na An-2, m.in. przebywał na kontrakcie w Afryce, gdzie uczestniczył w poszukiwaniach geofizycznych. W 1975 r. przeniósł się do LOT-u i pracował jako pilot. W 1982 r. po pobycie w Szwajcarii nie powrócił do Polski, gdzie wówczas trwał stan wojenny. Uzyskał licencję szwajcarską, a następnie amerykańską pilota samolotowego i w 1985 r. rozpoczął pracę w amerykańskich liniach lotniczych Continental Airlines jako pilot samolotów pasażerskich. Latał m.in. na Boeingu 737, 757, 767 i 777. Pod koniec 2006 r. przeszedł na emeryturę. Ostatni lot wykonał z Newarku (USA) na wyspę Aruba (wyspa na Morzu Karaibskim). Uzyskał łączny nalot około 23 000 godzin, w tym około 18 000 godzin w USA. Mieszka na Florydzie (USA). Hobbystycznie zajmuje się żeglarstwem, m.in. w 1997 r. przepłynął z San Francisco na Hawaje. W 2013 r. odwiedził Mielec.
TROJANOWSKI KAROL, urodzony 3 VI 1914 r. w Krakowie, syn Stanisława i Karoliny z domu Stratil. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. G. Piramowicza w Krakowie. W czasie nauki szkolnej wstąpił do ZHP (15 IX 1928 r.) i był członkiem I Drużyny Harcerzy im. T. Kościuszki. W 1928 r. zorganizował gromadę zuchów, a następnie był drużynowym III Drużyny Zuchów. Przyrzeczenie harcerskie złożył 29 XI 1930 r. na ręce hm. dr. Władysława Szczygła. Od tego momentu pełnił różne funkcje harcerskie i wykazywał dużą aktywność, m.in. zorganizował XI Drużynę Harcerzy im. S. Staszica w Krakowie (1931 r.) oraz XXVI Drużynę Harcerzy im. Hetmana S. Czarnieckiego w Krakowie i pełnił funkcję jej drużynowego. Otrzymał stopień Harcerza Orlego (1934 r.) i Harcerza Rzeczpospolitej (1935 r.). W latach 1936-1938 pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej im. K. Ujejskiego w Krakowie i jednocześnie prowadził działalność harcerską w Publicznej Szkole Powszechnej nr 30 im. K. Pułaskiego w Krakowie. Ponadto w 1936 r. został drużynowym XXI Krakowskiej Drużyny Harcerzy im. S. Żółkiewskiego, a ponadto w latach 1936-1937 był członkiem Zarządu Koła Młodych T.S.L. w Krakowie. W 1938 r. został hufcowym I Hufca Harcerzy w Krakowie. Wkrótce jednak – w roku szkolnym 1938/1939 – został skierowany do pracy nauczycielskiej w Szkole Powszechnej w Mielcu. Odwołano go z funkcji harcerskich w Krakowie i powierzono mu funkcję hufcowego Hufca Harcerzy w Mielcu. W 1939 r. został komendantem Pogotowia Harcerzy w Mielcu, a po wkroczeniu Niemców do Mielca we wrześniu 1939 r. utajnił mieleckie harcerstwo. Przez pewien czas jego mieszkanie było punktem kontaktowym i schronieniem dla kurierów Podziemia z Krakowa, ale po represjach, jakie dotknęły rodzinę Trojanowskich w Krakowie, musiał wycofać się z aktywnej działalności konspiracyjnej. Mimo to został aresztowany i osadzony w więzieniu na Montelupich w Krakowie, ale po przesłuchaniach i braku dowodów na działalność konspiracyjną został uwolniony. Pracował w winiarni T. Zawadzkiego, zakładzie zegarmistrzowskim, stolarni B. Prinza i kilku innych miejscach, ale dopiero praca w Komunalnej Kasie Oszczędności (od 1943 r.) pozwoliła dotrwać do końca okupacji. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) podjął pracę nauczyciela w żeńskiej Publicznej Szkole Powszechnej w Mielcu, a także został mianowany instruktorem do spraw harcerskich przy Inspektoracie Szkolnym i hufcowym Hufca Harcerskiego w Mielcu. W 1945 r. został oddelegowany do pracy w szkole na Osiedlu Fabrycznym, a pod koniec roku został kierownikiem Urzędu PW i WF przy Powiatowej Radzie Narodowej w Mielcu. W 1948 r. powrócił do pracy nauczycielskiej, ale zrezygnował z funkcji harcerskich. Zapisał się do Stronnictwa Demokratycznego. W okresie 1 IV – 31 VIII 1950 r. pełnił obowiązki kierownika Szkoły Podstawowej w Woli Mieleckiej, a od 1 IX 1950 r. do 11 XII 1953 r. pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako kierownik Referatu Kultury i Sztuki. 12 XII 1953 r., za obopólnym porozumieniem, przeszedł do pracy w Centrali Technicznej na stanowisko kierownika sklepu. Ponadto od 15 IX 1955 r. pracował jako instruktor fotografii w Domu Harcerza w Mielcu. Zmarł 31 V 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TROJNACKI ROMAN BOGUSŁAW, urodzony 3 VII 1954 r. w Mielcu, syn Zygmunta i Marii z domu Śmist. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. jako ślusarz w WSK Mielec. Po roku został powołany do służby wojskowej w TSWL w Zamościu. Tam uzyskał kwalifikacje mechanika lotniczego i pracował jako mechanik przy samolocie transportowym Ił -14. Po wojsku pracował w WSK Mielec na pl. sprężyn H-1, a od 1975 r. jako monter płatowca (wyposażenie silnika, montaż śmigła) przy samolotach: An-2, M-15 Belphegor, M-18 Dromader, An-28, M-28 Skytruck, PZL I-22 Iryda i M-26 Iskierka. Po upadłości WSK został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych jako ślusarz – blacharz lotniczy. W 2013 r. przeszedł na emeryturę. Od 12 roku życia przejawiał zainteresowania różnymi dyscyplinami artystycznymi, w tym fotografią, plastyką i grawerstwem artystycznym. Od 2000 r. tworzył artystyczne kartki i widokówki, a następnie zajął się fotograficznym utrwalaniem życia Mielca i jego okolic. Ze szczególnym zaangażowaniem dokumentuje wydarzenia kulturalne. Wykonane zdjęcia prezentuje na blogu http://rom54.blogspot.com i na portalu http:www.e-mielec24.pl/category/kultura. Wykonuje fotoalbumy, projektuje i wykonuje zdjęcia do plakatów. Jest członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu i jednym z redaktorów kroniki Towarzystwa. Jego zdjęcia opublikowano w wielu wydawnictwach, głównie TMZM oraz na różnych portalach internetowych. Spośród wielu dokumentacji zdjęciowych na szczególną uwagę zasługuje fotoreportaż z poszukiwań szczątków samolotu B-25c, opublikowany na stronie Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Ponadto wystąpił w sztuce Rozmowy przy wycinaniu lasu, przygotowanej przez Teatr Rozmaitości SCK w Mielcu. Wyróżniony listami gratulacyjnymi TMZM. Zmarł 7 VI 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TRUPPENÜBUNGSPLATZ MIELEC-SÜD, hitlerowski obóz wojskowy w podmieleckim lesie, na pograniczu Smoczki, Poręb Wojsławskich i Cyranki. Na jego terenie w latach 1940-1944 odbywały się ćwiczenia oddziałów Wehrmachtu przed wyjazdem na front wschodni. Obsługiwany był przez więźniów z pobliskiego obozu jenieckiego w Porębach Wojsławskich.
TRYBULEC FRYDERYK FRANCISZEK, urodzony 11 X 1941 r. w Tarnowie, syn Edwarda i Katarzyny z domu Miras. Ukończył szkołę powszechną w Tarnowie. Pracował jako piekarz w piekarniach w Dębicy, Tarnowie i Mielcu. W latach 1962-1964 odbył zasadniczą służbę wojskową, a w jej ramach odbył szkolenie w Ośrodku Szkolenia Specjalności Morskich – 4. Kompanii Przeszkolenia Podstawowego w Ustce. W 1976 r. przejął na własność piekarnię przy ul. 1 Maja (później ul. Legionów) i prowadził ją do 1980 r. W 1978 r. złożył egzamin mistrzowski w rzemiośle piekarstwo w Izbie Rzemieślniczej w Kielcach. W 1980 r. przeniósł piekarnię do nowo wybudowanego budynku przy ul. Wolności i prowadzi ją do dziś. Ponadto uruchomił kilka punktów sprzedaży pieczywa na terenie Mielca. Od szeregu lat wspiera różne formy działalności społecznej, m.in. sponsorował drużynę siatkówki kobiet „Stal” Mielec, rady osiedli i Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Od młodości jego pozazawodową pasją jest kolarstwo. Systematyczny trening kolarski rozpoczął w 1958 r. w „Wisłoce” Dębica, a później był zawodnikiem „Unii” Tarnów. Startował w wielu wyścigach krajowych, ale praca zawodowa nie pozwoliła mu na poświęcenie się kolarstwu wyczynowemu. Trenował jednak nadal amatorsko, przejeżdżając rocznie średnio kilkanaście tysięcy kilometrów. Od 1989 r. zaczął startować w różnego typu kolarskich wyścigach weteranów, w tym również w Mistrzostwach Polski, Mistrzostwach Europy i Mistrzostwach Świata. Od tego czasu do dziś odniósł szereg sukcesów. Najważniejsze osiągnięcia: *1989 – II Szosowe Kolarskie Mistrzostwa Polski Weteranów w Kielcach – II m. w kategorii 46-50 lat; *1991 – Górskie Szosowe Mistrzostwa Polski w kategorii Cyklosport w Bielawie – III m. w kat. 46-50 lat; *1992 – Przełajowe MP w kat. Cyklosport – III miejsce w V kat. wiekowej; *1994 – III Otwarte Międzynarodowe MP w Duathlonie w Głogowie – II m. w kat. M3, Górskie MP w kat. Cyklosport na trasie Jelenia Góra – Karpacz – II m. w kat. V; III MP w Kolarstwie Przełajowym w Kielcach-Białogonie – II m. w kat. 51-55 lat; *1995 – Międzynarodowe Otwarte MP w Duatlonie w Czarnkowie – mistrz Polski w kat. 50-59 lat, *1998 – VII MP w Duatlonie w Chęcinach – mistrz Polski weteranów, Puchar Europy w Duatlonie w Głogowie – I m. w kat. weteranów; *2001 – Maraton Ekstremalny MTB w Rabie Wyżnej – I m. w kat. Masters 5; *2003 – MP w Kolarstwie Przełajowym w Chojnowie – I m. w kat. Masters; *2004 – MP w Kolarstwie Przełajowym w Chojnowie – II m. w kat. Masters; *2007 – MP w Kolarstwie Przełajowym w Kielcach – II m. w kat. Masters IVB. Ponadto wielokrotnie zwyciężał lub zajmował czołowe lokaty w wyścigach górskich i przełajowych weteranów na terenie całego kraju. Osiem razy uczestniczył w Kolarskich Mistrzostwach Świata Weteranów, najczęściej rozgrywanych w Tyrolu (Austria). Drugą dyscypliną, którą uprawiał, było narciarstwo. Startował w krajowych długodystansowych biegach narciarskich, m.in. kilkakrotnie w Biegu Piastów. Zmarł 21 VIII 2023 r.
TRYBULEC MARIA WŁADYSŁAWA, urodzona 26 VI 1912 r. w Potoku. Od 1949 r. pracowała w różnych placówkach mieleckiej służby zdrowia. W 1947 r. była inicjatorką i współzałożycielką Ligi Kobiet w Mielcu. W wyniku ukonstytuowania się zarządu powiatowego organizacji została wybrana na jego przewodniczącą i pełniła tę funkcję przez kilka lat. Mobilizowała kobiety do udziału w życiu gospodarczym i społecznym miasta, była współorganizatorką czynów społecznych. Współdziałała w tworzeniu i organizowaniu pracy Kół Gospodyń Wiejskich na terenie powiatu mieleckiego. Była także działaczką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W czasie wojny w Wietnamie z jej inicjatywy szyto społecznie odzież dla wietnamskich dzieci, za co dostała później odznakę przyznawaną przez dzieci z Wietnamu. Angażowała się także w ruchu spółdzielczym WSS „Społem”. Na przełomie lat 60. i 70. została ponownie wybrana na przewodniczącą Zarządu Powiatowego Ligi Kobiet. W 1973 r. przeszła na emeryturę. Zrezygnowała z funkcji przewodniczącej i po reformie administracyjnej (1975 r.) pełniła do 1982 r. funkcję przewodniczącej Komisji Rewizyjnej Zarządu Miejskiego Ligi Kobiet w Mielcu. Wyróżniona m.in. Medalem 40-lecia PRL oraz odznakami: Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego, Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Polskiego Czerwonego Krzyża i Honorową Odznaką Ligi Kobiet Polskich. Zmarła 23 VI 2001 r. Pochowana na cmentarzu w Krośnie.
TRYBULEC ZYGMUNT, urodzony 20 X 1945 r. w Czerminie, pow. mielecki, syn Józefa i Katarzyny z domu Stypa. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: chłodnictwo). Po maturze w 1965 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Wkrótce potem otrzymał powołanie do odbycia służby wojskowej i ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy. Po powrocie pracował w WSK na stanowiskach: konstruktora i specjalisty konstruktora, kierownika zmianowego Wydziału 30, kierownika oddziału, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału 33 (1979-1982), kierownika Wydziału P-62 (1982-1986), głównego specjalisty d.s. sportu i rekreacji oraz wiceprezesa FKS Stal Mielec d.s. organizacyjnych (1986-1988), zastępcy szefa produkcji i konstruktora prowadzącego w Zakładzie Produkcji Silnikowej (1989-1993) oraz konstruktora prowadzącego w Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o. (1993-1995). Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika (1976), a następnie na Wydziale Mechanicznym (specjalność nauczycielska) Politechniki Rzeszowskiej im. J. Łukasiewicza w Rzeszowie, który ukończył w 1985 r. z tytułem magistra mechanika. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich, spośród których kilka zostało wdrożonych. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 80. był członkiem Prezydium Rady Pracowniczej WSK Mielec i członkiem komisji d.s. specjalizacji zawodowej inżynierów. Udzielał się też w SIMP, KTiR i LOK oraz pełnił funkcję przewodniczącego Klubu Oficerów Rezerwy przy Zakładzie Lotniczym (w stopniu porucznika rezerwy). Przez wiele lat był działaczem FKS Stal Mielec, m.in. urzędującym wiceprezesem Zarządu Klubu oraz przewodniczył Radzie Patronackiej w Zakładzie Lotniczym. (Patronat obejmował sekcję piłki nożnej.) W dniu 7 X 1995 r. został wybrany na prezesa Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” i pełnił tę funkcję do 2021 r. Wyróżniony: Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Honorową Odznaką Rzemiosła i Nagrodą NOT za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki.
TRYBULSKI STANISŁAW FELIKS, urodzony 17 II 1907 r. w Mielcu, syn Stanisława i Katarzyny z domu Kurdziel. Uczęszczał do Szkoły Powszechnej Męskiej w Mielcu. W młodości wyuczył się zawodu stolarza. W 1939 r. został zatrudniony w fabrycznej straży pożarnej Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu – Cyrance. 7 IX 1939 r. został zmobilizowany i skierowany z grupą innych żołnierzy do jednostki w Biłgoraju, a następnie do Rumunii. W Tarnopolu został jednak aresztowany przez żołnierzy radzieckich (17 IX wojska radzieckie zajęły polskie ziemie wschodnie) i zesłany do łagru. Kilkakrotnie przenoszono go do innych obozów, m.in. pracował w nieludzkich warunkach w rejonie Morza Białego. W 1941 r. udało mu się przedostać do tworzącej się w ZSRR armii polskiej gen. W. Andersa i jako żołnierz II Korpusu Polskiego przebył trasę Irak-Iran-Syria-Egipt-Palestyna i Włochy. Brał udział w zwycięskim szturmie na niemieckie pozycje na Monte Cassino i zdobyciu portu Ancona, gdzie został ranny. W szpitalu polowym spotkał się z dr. Julianem Majem, który także pochodził z Mielca. Po wyleczeniu brał udział w kolejnych bitwach we Włoszech – pod Pascarą, Faenzy, Forli, Imorlą i Bolonią. Po wojnie mieszkał w Anglii. W 1947 r. powrócił do Mielca i ponownie został zatrudniony w PZL WP-2. Wkrótce jednak zwolniono go ze względów politycznych, a przede wszystkim za służbę w armii gen. Andersa. Podjął pracę w stolarni Jakuba Krzaka i 27 I 1948 r. otrzymał w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie tytuł mistrza stolarskiego. W latach 50. ponownie został przyjęty do pracy w WSK i pełnił funkcję dyspozytora na Wydziale 13. Uczestniczył w budowie kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Pracował przy obsłudze meczów piłkarskich FKS „Stal” Mielec. Był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a później Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem „Monte Cassino”, „Medalem Wojska Polskiego”, „Gwiazdą za Wojnę 1939-1945”, „Gwiazdą Italii”, odznaczeniem „War Medal”, Medalem II Korpusu Polskiego, Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 6 XI 2003 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TRYNITARSKA (ULICA), ulica na osiedlu Smoczka. Biegnie od ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego do ul. Świętej Kingi. W części, która znajduje się przy kościele Trójcy Przenajświętszej, ma asfaltową nawierzchnię. Nazwę, która wiąże się z wezwaniem świątyni i parafii, otrzymała 11 II 2010 r.
TRYNITARZE (ZAKON ŚWIĘTEJ TRÓJCY OD WYKUPU NIEWOLNIKÓW), zgromadzenie zakonne założone pod koniec XII w. przez św. Jana Mathę i Feliksa de Valois. Początkowo, oprócz szczególnej pobożności do Trójcy Świętej, jego podstawowym celem było wyzwalanie chrześcijan z niewoli u Saracenów. Później zajmował się także wykupem innych niewolników oraz pomocą dla ubogich, stad uważa się go za pierwszą kościelną organizację humanitarną o charakterze ponadnarodowym. Do Polski przybył w 1685 r. za panowania Jana III Sobieskiego. W Mielcu trynitarze przebywali w latach 1760–1783. Klasztor na niewielkim wzniesieniu w pobliżu traktu sandomierskiego ufundowała (dekret fundacyjny z 7 I 1760 r.) i uposażyła Helena z Potockich Morsztynowa, właścicielka trzeciej części Mielca. Po śmierci Morsztynowej (1762) jej spadkobierca Stanisław Małachowski nadał klasztorowi w 1763 r. kilka gruntów miejskich. Budynek klasztorny był okazałym piętrowym gmachem, miał grube mury i solidne piwnice. Z budynkiem tym łączył się kościół Najświętszej Panny Marii z barokowym wystrojem wnętrza. W głównym ołtarzu umieszczono figurę Jezusa Nazareńskiego, którego trynitarze otaczali szczególnym kultem. Przy klasztorze istniał ogród z sadzawką rybną, a całość była zabezpieczona murem. Klasztor został erygowany przez biskupa krakowskiego Kajetana Ignacego Sołtyka. W mieleckim klasztorze przebywało czterech – pięciu ojców – kapłanów i jeden brat laik. Szerzenie kultu Jezusa Nazareńskiego oraz nowe formy pobożności, wprowadzone przez trynitarzy spowodowały, że do kościoła klasztornego przychodziło coraz więcej mieleckich wiernych. Po kasacie zakonu przez zaborcze władze austriackie w 1783 r. trynitarze opuścili Mielec, zabierając ze sobą m.in. figurę Jezusa Nazareńskiego. Początkowo przebywali w Wilnie, a później przenieśli się do miejscowości Krywicze na Białorusi. Budynki poklasztorne Austriacy zamienili na wojskowe magazyny zboża i siana. W 1817 r. Pieniążkowie, właściciele dwóch części Mielca, zakupili od rządu austriackiego całość zabudowań. Od 1853 r. obiekty te stały się siedzibą nowo powstałego starostwa mieleckiego. W latach 60. umieszczono w nich żydowski browar, który po pewnym czasie spalił się. Zniszczone budynki zostały rozebrane w 1870 r. na polecenie właścicielki, Pauliny z Pieniążków Suchorzewskiej, ale niezbyt dokładnie, skoro jeszcze około 1900 r. mielecki fotograf August Jaderny wykonał zdjęcie resztek murów klasztornych. Dla upamiętnienia istnienia klasztoru trynitarskiego, w okresie międzywojennym usankcjonowano nazwę Trynitarska dla drogi polnej, prowadzącej od ul. H. Sienkiewicza, obok dawnego wzniesienia klasztornego, do torów kolejowych. Nazwa ta funkcjonowała jeszcze w latach 60. XX w. W związku z budową siedziby Państwowej Straży Pożarnej przy ul. H. Sienkiewicza – ulica Trynitarska została zlikwidowana. W okresie międzywojennym na tym terenie zbudowano młyn mechaniczny, który czynny był do lat 60. XX w. Później zajmowały go różne firmy, najdłużej „Las” – wytwórnia mebli. Obiekt ten zakupili Andrzej i Lidia Przygodowie i po remoncie wydzierżawili różnym firmom. Tymczasem o istnieniu mieleckiej figury Jezusa Nazareńskiego w Krywiczach dowiedział się proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu – ks. Stanisław Składzień. Z jego inspiracji zorganizowano pielgrzymkę mielczan do Krywicz (22 IX 2007 r.) oraz spopularyzowano w Mielcu wiadomości o trynitarzach. Zapoznani z tą historią Andrzej i Lidia Przygodowie postanowili upamiętnić istnienie klasztoru trynitarzy specjalną tablicą na wyremontowanym budynku. Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia tablicy odbyła się 17 II 2008 r. z udziałem mieleckiego duchowieństwa, przedstawiciela zakonu trynitarzy z Budzisk, mieszkańców Mielca i grupy młodzieży.
Przełożeni klasztoru w latach 1760-1783: o. Kazimierz od Apostołów – Kazimierz Karwowski, o. Cyprian od św. Józefa – Józef Roch Ambroży Czerski, o. Fortunat od św. Tomasza – Tadeusz Karpiński .
Inni zakonnicy: o. Maurycy od św. Stanisława – Stanisław Ziemnicki, o. Stefan od Św. Krzyża – Stefan Bartłomiej Madajowicz lub Madejowicz, o. Korneliusz od św. Jana Chrzciciela – Jan Frygiewicz, o. Bogusław od św. Joanny – Wojciech Chojecki.
TRZECIA ZMIANA, grupa wokalno-instrumentalna założona w 2001 r. w Wiedniu przez zamieszkałych tam mielczan: Wacława Firlita, Piotra Leśniaka i Jana Maana. Na jej repertuar składają się głównie piosenki poetyckie i kabaretowe z tekstami Andrzeja Ciacha i Jana Maana oraz muzyką Wacława Firlita, Krzysztofa Krzaka, Jana Maana i Piotra Sobczaka. Koncertuje m.in. w Wiedniu i Mielcu. We współpracy z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu wydała płytę Nie płoszcie aniołów. Grupa utrzymuje kontakt z dr. Krzysztofem Heeringiem, wykładowcą Akademii Muzycznej w Warszawie, patronującym utalentowanym mieleckim muzykom od lat 80. XX w. 3 X 2015 r. na scenie DK SCK odbył się koncert promujący nową płytę Serwus Bruno.
Skład: Wacław Firlit (gitara akustyczna, wokal), Jan Mann (instrumenty perkusyjne, wokal), Tadeusz Niemirowicz (gitary, skrzypce, wokal), Małgorzata Kusek (skrzypce, wokal), Agata Kusek (skrzypce, wokal), Jan Kusek (instrumenty klawiszowe, gitary, instrumenty perkusyjne), Jakub Blokesz (gitary, wokal).
Współpraca: Piotr Sobczak (instrumenty klawiszowe, gitary), Zbigniew Maniak (instrumenty perkusyjne, wokal), Andrzej Ciach (autor tekstów), Jakub Gudz (instrumenty perkusyjne).
Ponadto współpracowali: Lesław Chowaniec (instrumenty klawiszowe, gitary), Piotr Leśniak (gitara akustyczna, wokal), Witold Sroczyński (gitary), Zbigniew Rapacz (gitary, wokal), Jarosław Mądroszkiewicz (instrumenty klawiszowe), Zbigniew Wiącek, Waldemar Ruda, Jakub Jaracz, Artur „Kudłaty” Kudłacik.
3 MAJA (ULICA), ślepa ulica miejska długości 256 m na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od północnego narożnika Rynku w kierunku ul. S. Staszica, ale doń nie dochodzi. Krzyżuje się z ul. Szeroką i ul. S. Batorego. Jest jedną z najstarszych ulic, bowiem powstała zapewne wraz z pierwszą zabudową wokół rynku w XV w. Prowadziła wówczas od rynku do błoń, na których mieszczanie wypasali bydło. W latach międzywojennych XX w. otrzymała nazwę 3 MAJA. Pierwszej zmiany nazwy – na MONIUSKOSTRASSE – dokonano w czasie okupacji hitlerowskiej. Po II wojnie światowej powrócono do nazwy 3 MAJA. W maju 1949 r. Miejska Rada Narodowa zmieniła jej nazwę na 15 GRUDNIA, a w lutym 1990 r. także MRN przywróciła nazwę 3 MAJA. W ostatnich latach ulica bardzo zyskała na wyglądzie, bowiem otrzymała nową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej (1998). Zakończono też budowę kilku okazałych obiektów. Uroku przysparzają jej też kwiaciarnie z kompozycjami kwiatowymi wystawianymi na chodniki. Dodatkową atrakcją jest zegar zamontowany na budynku nr 13 (kwiaciarnia „Sonia”), grający codziennie o 8,50 i 20,50 melodię M. K. Ogińskiego „Pożegnanie Ojczyzny”. Został wykonany w Toruniu na zlecenie rodziny Buczków. Sterowany jest z Londynu poprzez satelitę. Z powodu przebudowy Rynku w 2010 r. przeniesiono postój taksówek na ulicę 3 Maja.
Nazwa upamiętnia jedno z najbardziej chwalebnych wydarzeń w historii Polski – uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791 r.
TRZEWIK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 17 V 1951 r. w miejscowości Zakościele (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Janiny z domu Ziober. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (II LO) w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Po studiach teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie (1975, magister pedagogiki) przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Ostrowach Tuszowskich oraz w tarnowskich parafiach św. Józefa i Matki Bożej Fatimskiej. Szczególnie wiele czasu poświęcał pracy z młodzieżą. Wspierał jej inicjatywy, organizował i prowadził diecezjalne oazy dla lektorów. W 1989 r. został mianowany proboszczem w Nawojowej, ale w 1990 r. zrezygnował z tej funkcji. Przeniesiono go do parafii Matki Bożej Anielskiej w Dębicy, gdzie pracował jako wikariusz i od 1996 r. katecheta. Otrzymał odznaczenie RM. Zmarł 6 VIII 1999 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TRZNADEL KAZIMIERZ, urodzony 3 X 1926 r. w Borkach Nizińskich, powiat mielecki, syn Wojciecha i Magdaleny z Zielińskich. Uczył się w Gawłuszowicach i Mielcu, a następnie (od 1945 r.) w Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu – Filia w Tuszowie Narodowym. Maturę zdał w Gimnazjum w Dzikowie w 1948 r. W 1949 r. ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy w Szczecinie w stopniu podchorążego. Studiował początkowo na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie ukończył Fakultet Wojskowo – Medyczny Wojskowego Centrum Wyszkolenia Medycznego. Po studiach pracował jako lekarz w jednostkach w Zgorzelcu i Wrocławiu, a później został zaangażowany w Wojskowym Szpitalu Okręgowym i Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1959 r. przeniesiono go do Wojskowej Akademii Medycznej im. gen. dyw. Bolesława Szareckiego w Łodzi, gdzie przeszedł wszystkie stopnie kariery lekarza klinicysty. Był kolejno: asystentem, adiunktem, docentem, profesorem nadzwyczajnym i profesorem zwyczajnym. Równocześnie awansował w hierarchii wojskowej do stopnia pułkownika. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji akademickich w WAM. Był kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych Interny Polowej i Toksykologii Instytutu Medycyny Wewnętrznej (1974-1991), dziekanem Wydziału Lekarskiego (1974-1977), prorektorem do spraw klinicznych i komendantem Ośrodka Klinicznego (1980-1984). Zorganizował ośrodek dializoterapii (pierwszy w służbie zdrowia Wojska Polskiego) i był jego pierwszym kierownikiem. Powierzano mu też inne ważne funkcje w służbie zdrowia WP poza WAM. Był naczelnym specjalistą WP do spraw toksykologii (1982-1991) oraz członkiem: Rady Naukowej MON do spraw Medycyny i Farmacji Wojskowej, Rady Naukowej do spraw współpracy PAN – MON, sekcji medycznej Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Nauki i Techniki oraz Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii. W pracy naukowo – badawczej skoncentrował się na problemach z zakresu nefrologii i toksykologii klinicznej, dializoterapii i hemoperfuzji. Rezultatem tych badań było ponad 200 publikacji w naukowych czasopismach krajowych i zagranicznych oraz ponad 150 komunikatów naukowych, podanych z publikowanych w postaci streszczeń w materiałach zjazdów, kongresów i konferencji naukowych krajowych i zagranicznych. Jest także współautorem podręczników dla studentów i lekarzy. W sposób krytyczny oceniał różne metody leczenia i analizował przyczyny ich skutków ubocznych, a w pracy habilitacyjnej zwrócił uwagę na niekorzystne dla zdrowia chorych uboczne skutki hemodializy. Jako pierwszy w Polsce zastosował w leczeniu chorych z niewydolnością nerek hemoperfuzję i hemofiltrację. W szczególny sposób dbał o rozwój naukowy współpracowników, m.in. był promotorem w 12 przewodach doktorskich i opiekunem 4 habilitacji. Jego 4 uczniów uzyskało tytuły naukowe profesorów, a kilku innych objęło stanowiska ordynatorów w szpitalach. Sporo czasu poświęcał pracy społecznej w towarzystwach naukowych. Pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Nefrologicznej Towarzystwa Internistów Polskich. Założył Polskie Towarzystwo Nefrologiczne i został wybrany jego pierwszym prezesem. Prezesował także Wydziałowi IV Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Był także wieloletnim członkiem Komisji Nefrologicznej PAN oraz European Dialysis and Transplant Associatio. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Naukowej, nagrodami ministra Obrony Narodowej, odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” oraz tytułem „Zasłużony Lekarz PRL” i godnością doktora honoris causa Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Na emeryturę przeszedł w 1991 r., ale pracował nadal w lecznictwie specjalistycznym ambulatoryjnym w Łodzi. Utrzymywał żywe kontakty z Mielcem i jego regionem. Zmarł 5 IX 2016 r. Spoczywa na cmentarzu Wojskowym w Łodzi.
TRZPIS EUGENIUSZ, urodzony 12 II 1956 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Wiktora i Genowefy z domu Krawczyk. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1976 r. Studiował w Wyższej Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze i w 1980 r. uzyskał tytuł inżyniera – dowódcy w specjalności wojska radiotechniczne. W latach 1995-1997 odbył uzupełniające studia magisterskie na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Gdańskiego i otrzymał tytuł magistra ekonomii o specjalności transport i logistyka, a w 1998 r. na tym samym Wydziale ukończył studia podyplomowe z zarządzania w transporcie i logistyce. W latach 1980-2005 pełnił zawodową służbę wojskową w Lotnictwie Marynarki Wojennej w Darłowie na różnych stanowiskach, od dowódcy stacji radiolokacyjnej do szefa sztabu batalionu zabezpieczenia. W latach 2005-2009 zajmował stanowisko szefa sztabu w 43 Bazie Lotniczej Marynarki Wojennej w Gdyni – Babich Dołach. W 2009 r. przeszedł na emeryturę w stopniu komandora porucznika. W kadencji 1998-2002 był radnym Rady Miejskiej w Darłowie i pełnił funkcję przewodniczącego Rady. Amatorsko uprawia sport, m.in. ukończył pięć maratonów: XIV Maraton Solidarności w Gdańsku (2008), VIII Maraton Cracovia (2009), IX Maraton Cracovia (2010) 11. Poznań Maraton (2010) i 38. Maraton Dębno. Planuje zdobycie tzw. Korony Maratonów. Od 2009 r. prowadzi własną działalność gospodarczą związaną z opracowywaniem świadectw energetycznych budynków. Od roku jest członkiem chóru parafialnego Stella Maris.
TRZPIS JADWIGA JÓZEFA (z domu KIWACKA), urodzona 25 XI 1957 r. w Mielcu, córka Józefa i Janiny z domu Gabrysz. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1976 r. Studia na Wydziale Matematyki i Fizyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: matematyka, specjalność: nauczycielska) ukończyła w 1981 r., uzyskując tytuł magistra matematyki. Od 1 IX 1981 r. do 31 XII 1990 r. pracowała jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej im. Adama Mickiewicza w Borowej. Z dniem 1 I 1991 r. została przeniesiona służbowo do pracy w Kuratorium Oświaty w Rzeszowie (później Podkarpackie Kuratorium Oświaty) i pełniła kolejno funkcje: wizytatora (1991-1993) i starszego wizytatora Wydziału Kształcenia Ogólnego i Opieki Delegatura w Mielcu (1993-1998), st. wizytatora Wydziału Kształcenia Podstawowego, Wychowania i Opieki (1998-1999), st. wizytatora Wydziału Kształcenia Podstawowego, Gimnazjalnego, Wychowania i Opieki (1999), kierownika Oddziału w Mielcu Wydziału KPGWiO (1999-2002), st. wizytatora w Zespole Wizytatorów w Mielcu Wydziału Nadzoru Edukacji Podstawowej i Gimnazjalnej (2002) i st. wizytatora Wydziału NEPiG – Oddział w Tarnobrzegu (2002 – nadal). Ukończyła: studia podyplomowe „Zarządzanie oświatą” na Wydziale Ekonomii Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2001), szkolenia ekspertów komisji kwalifikacyjnych i egzaminacyjnych (Warszawa 2001, 2003) oraz szereg szkoleń z zakresu nadzoru pedagogicznego i pracy z uczniem zdolnym. W 2003 r. uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Od 2000 r. jest ekspertem na liście MEN Komisji Egzaminacyjnych i Kwalifikacyjnych dla nauczycieli, a od 2001 pełni funkcję Przewodniczącego Komisji Kwalifikacyjnej dla nauczycieli ubiegających się o stopień nauczyciela dyplomowanego. Jako pracownik nadzoru pedagogicznego współpracuje z jednostkami samorządowymi gmin powiatu dębickiego i mieleckiego, m.in. w zakresie: konkursów na dyrektorów szkół, organizacji komisji na stopień nauczyciela mianowanego i szkoleń dla dyrektorów szkół. W roku szkolnym 1995/1996 była inicjatorką obchodów „V Wieków Oświaty w Mielcu”, zorganizowanych przez Szkołę Podstawową nr 2. Poza pracą zawodową angażowała się do działalności harcerskiej jako: instruktor (od 1977 r.), drużynowa 48 Drużyny Harcerskiej im. M. Konopnickiej przy Szkole Podstawowej w Borowej i inicjatorka powstania Koła Przyjaciół Harcerstwa przy tejże Szkole (1987). Posiada stopień podharcmistrza. Od 1990 r. jest członkiem Zarządu Międzyzakładowej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej Pracowników Oświaty przy ZSE w Mielcu. Opublikowała szereg artykułów o awansie zawodowym nauczycieli w czasopiśmie „W Kręgu Mieleckich Humanistów” (2001-2002) – kwartalniku Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów w Mielcu, artykuł Praca z uczniem zdolnym – przykłady dobrej praktyki w „Kwartalniku Edukacyjnym Wiosna 2065 PCEN” (nr 1/40), artykuł biograficzny w „Wizjerze Regionalnym” oraz artykuł Uczeń zdolny w świetle przepisów prawa oświatowego, wydany na dyskietkach przez Starostwo Powiatowe w Kolbuszowej dla dyrektorów szkół w powiecie kolbuszowskim. Od 2009 r. pracowała w Wydziale Kontroli Oddział w Tarnobrzegu. Była nadal koordynatorem zadania „Praca z uczniem zdolnym” i m.in. współorganizatorem 26 konferencji na temat rozwijania zdolności i talentów. Ukończyła Akademię Nadzoru Pedagogicznego (2003 r.) i uzyskała Europejski Certyfikat Umiejętności Komputerowych (2003 r.). Współpracowała z Centrum Metodycznym Pomocy Psychologiczno –Pedagogicznej w Warszawie (CMPPP) w zakresie budowania krajowego systemu wspierania zdolności i talentów dzieci i młodzieży (2002-2011). W latach 2007-2011 pełniła funkcje zastępcy przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnych dla Nauczycieli przy Wojewodzie Podkarpackim. Publikowała w „Poradniku Nauczyciela” i wydawnictwie „Uczeń zdolny w świetle przepisów prawa oświatowego – regulacje prawne”. Z dniem 1 V 2011 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem Srebrnym „Za Długoletnią Służbę”.
TRZPIS JAN, urodzony 16 XII 1901 r. w Brzyściu koło Mielca, syn Józefa i Marii z domu Kuroń. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Ukończył Szkołę Policyjną w 1924 r. W latach 1924-1939 służył w Policji Państwowej w Warszawie, a następnie jako komendant posterunku w Krośniewicach koło Kutna. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. Po kapitulacji dostał się do niemieckiej niewoli, ale z obozu w Dęblinie uciekł i ukrywał się w rodzinnych stronach. Po wojnie, ze względu na przedwojenna pracę w policji, nie mógł otrzymać pracy w państwowych zakładach pracy, toteż zajął się uprawą roli. Należał do ZBoWiD w Mielcu. Posiadał stopnie porucznika WP i sierżanta PP. Wyróżniony Medalem „Za Udział w Wojnie 1918-1920”. Zmarł 19 X 2002 r., przeżywszy 101 lat. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
TULEJA STANISŁAW, urodzony 6 IV 1921 r. w Przybówce, pow. krośnieński, syn Kazimierza i Karoliny z domu Węgrzyniak. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do oddziału partyzanckiego AK, operującym w rejonie Krosna, Sanoka i Ustrzyk. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Krośnie maturą w 1945 r. Od 1945 r. do 1954 r. pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w powiecie raciborskim. W latach 1954-1962 pełnił funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Radomyślu Wielkim. W 1962 r. powierzono mu kierownictwo i organizację nowo powstałej Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu, a w 1963 r. został przeniesiony do Wydziału Oświaty i Wychowania Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisko wizytatora. W tym czasie uzyskał w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie dyplom kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym. Od 1 IX 1981 r. przebywa na emeryturze. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 3 X 2014 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TULIK STANISŁAW KAZIMIERZ, urodzony 31 III 1953 r. w Lubczy, syn Ludwika i Czesławy z domu Augustyn. Wychowywał się w rodzinie, która udzielała się w chórze parafialnym, prowadzonym przez ks. Władysława Świdra. W 1972 r. ukończył kurs organistowski przy Kurii Diecezjalnej w Tarnowie i otrzymał dyplom organisty kościelnego. Podjął pracę na stanowisku organisty w parafii Lisia Góra koło Tarnowa, której proboszczem był ksiądz dr Jan Białobok. Ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Tarnowie (1977) i rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Rzeszowie. W 1978 r., w związku z powierzeniem ks. S. Białobokowi funkcji proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, przyjął propozycję pracy organisty w tej parafii. Od początku działalności w Mielcu zaangażował się w naukę pieśni kościelnych (m.in. rozprowadził 1000 egzemplarzy śpiewników) oraz podjął współpracę z parafialnymi grupami wokalnymi i zespołami z terenu miasta, głównie chórem męskim „Melodia”. Wspierał ks. J. Białoboka w staraniach o nowe 47-głosowe organy produkcji niemieckiej, których poświęcenie odbyło się 23 XI 1986 r. Ukończył PSM II st. w Rzeszowie (1980) i Wyższe Studium Sekcji Muzyki Liturgicznej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (1984). W 1983 r. był współzałożycielem parafialnej grupy śpiewaczej, która przerodziła się w czterogłosowy chór mieszany. Z tym zespołem wielokrotnie uczestniczył w uroczystościach kościelnych w Mielcu i innych miastach, m.in. w Tarnowie i Krakowie. Systematycznie się dokształcał. Ukończył: studia podyplomowe w zakresie chórmistrzostwa na Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy (1994), studia podyplomowe w zakresie emisji głosu na tej uczelni – z wyróżnieniem (1996), studia z magisterskie (kierunek: muzykologia) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1998) i studium doktoranckie z dyplomem Licentiatus in Musica Sacra (1999). Ponadto brał udział w wielu ogólnopolskich seminariach dla dyrygentów chórów, m.in. w Częstochowie i Legnicy. Jest członkiem Rady Parafialnej oraz członkiem Rady Organistów przy Kurii Diecezjalnej w Tarnowie.
TUŁACZ TOMASZ, urodzony 20 XII 1969 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Krystyny z domu Janas. Piłkarską edukację otrzymał w „Stali” Mielec. W zespołach młodzieżowych grał do 1987 r., a w drużynie seniorów (jako napastnik) od sezonu 1987/1988 do końca sezonu 1991/1992. Równocześnie ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. W tym okresie występował wielokrotnie w młodzieżowych reprezentacjach i w latach 1989-1992 w olimpijskiej reprezentacji Polski. Przed sezonem 1992/1993 przeniósł się do „Stali” Stalowa Wola i przyczynił się do jej awansu do I ligi, a następnie wrócił do „Stali” Mielec i grał do końca rundy jesiennej 1994 r. W I lidze zagrał 127 meczów i zdobył 11 bramek. Na wiosnę 1995 r. przeszedł do „Stali” Rzeszów, a w sezonie 1995/1996 grał w „Kamaxie” Kańczuga. Powrócił do Mielca i w ostatnim jej sezonie przed rozwiązaniem klubu (1996/1997) występował do ostatniego II–ligowego meczu. W II–ligowych zmaganiach „Stali” zagrał w 44 meczach i zdobył 6 bramek. Po wycofaniu zespołu z rozgrywek przeniósł się do „Tłoków” Gorzyce i znacząco przyczynił się do awansu tej drużyny do II ligi. Był jej wyróżniającym się zawodnikiem, a następnie także grającym asystentem trenera i trenerem (do 2004 r.). W 2004 r. pracował w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu i prowadził młodzieżowe zespoły „Stali” Mielec. W 2005 i 2006 r. jako drugi trener pomagał W. Gąsiorowi w prowadzeniu „Stali” Mielec (IV liga) i zespołu juniorów „Stali”, którzy zdobyli brązowy medal Mistrzostw Polski Juniorów w 2006 r., a następnie jako I trener prowadził „Stal” Mielec. Jest także nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół Budowlanych w Mielcu. Od grudnia 2007 r. jest trenerem III-ligowej „Resovii” Rzeszów. Równocześnie systematycznie doskonalił warsztat trenerski. Uzyskał licencjat w Wyższej Szkole Biznesu w Ostrowcu (profil: nauczyciel wychowania fizycznego) i tytuł magistra po studiach na Uniwersytecie Rzeszowskim (2004). W 2005 r. ukończył studium trenerskie w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, uzyskując tytuł trenera piłki nożnej II klasy. Ukończył Szkołę Trenerów w AWF Warszawa z uprawnieniami trenera I klasy UEFA. W sezonie 2008/2009 był trenerem III-ligowej piłkarskiej drużyny Resovii i wprowadził ją do II ligi, a następnie zrezygnował z prowadzenia tego zespołu. W latach 2011-2012 prowadził Stal Mielec (III liga), a od VI 2012 r. został ponownie zaangażowany do Resovii (II liga). Przed sezonem 2013/2014 zatrudniła go Siarka Tarnobrzeg (II liga). Z prowadzenia tej drużyny zrezygnował 2 IX 2014 r. W przerwie zimowej 2014/2015 odbył staż trenerski w zespole Red Bull Salzburg, grającym w austriackiej Bundeslidze. Z dniem 13 VIII 2015 r. został trenerem II-ligowego zespołu Puszcza Niepołomice i w 2017 r. awansował z nim do I ligi. W maju 2016 r. uzyskał licencję trenerską UEFA Pro w Szkole Trenerów PZPN w Białej Podlaskiej.
TUMANOWICZ WALERIAN, urodzony 1 II 1894 r. w Banila pe Ceremus na Bukowinie (Rumunia), syn Issaka (Ormianina). Uczęszczał do gimnazjum w Czerniowcach, a następnie w Wiedniu i tam zdał maturę. Rozpoczęte studia wyższe w Akademii Handlowej przerwała w 1914 r. wojna światowa. Zgłosił się do Legionów Polskich i brał udział w szlaku bojowym 3 pułku piechoty. W latach 1918–1920 walczył w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Za wykazane bohaterstwo został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości. Ukończył studia w Państwowej Akademii Handlowej we Lwowie. Powrócił do służby w Wojsku Polskim, a następnie służył w KOP w Wilnie, Rykontach, Trokach i Białymstoku. W 1938 r. powierzono mu funkcję szefa wydziału w Naczelnej Komendzie Legii Akademickiej. Posiadał wówczas stopień majora. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził oddziałem i walczył m.in. pod Kutnem. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Warszawy, a następnie do Krakowa. Uczestniczył w organizowaniu tamtejszych struktur ruchu oporu – Służbie Zwycięstwu Polski, a później ZWZ – AK. Został oddelegowany do Mielca, zorganizował Inspektorat ZWZ-AK w Mielcu i był jego inspektorem. Posługiwał się pseudonimami „Jagra” i „Jagodziński”. Pracował oficjalnie w niemieckiej firmie „Johan Hennig”, a następnie w spółdzielczości w Mielcu jako „Walerian Wartanowicz”. Uczestniczył w akcjach zbrojnych, m.in. kierował przygotowaniami mieleckiej AK do rozbicia więzienia w Mielcu w marcu 1943 r. 15 II 1944 r. odwołano go z funkcji i przeniesiono do Krakowa. Ta niespodziewana decyzja wiązała się z planowaną przez Zenona Sobotę (ps. „Świda”) likwidacją kierownictwa Komendy Obwodu AK w Mielcu, co było jedną z najbardziej niezrozumiałych akcji AK w czasie okupacji hitlerowskiej na terenie Okręgu AK Kraków. W Krakowie W. Tumanowicz pozostawał bez przydziału funkcji, ale później został awansowany do stopnia podpułkownika. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, przeciwny tworzeniu się nowego ustroju i represji wobec opozycji, pozostał w konspiracji i działał w organizacji WiN w Krakowie, tworząc pion „Z” (komórki propagandowo – informacyjne w wojsku). Przyjeżdżał także do Mielca i uczestniczył w spotkaniach komórki WiN (1945–1946). Krakowski Urząd Bezpieczeństwa odkrył jednak tę działalność i aresztował go. Sądzony był wraz z 16 innymi działaczami w procesie II Zarządu Głównego Zrzeszenia WiN w Krakowie w dniach 11 VIII – 10 IX 1947 r. Poza sprawami politycznymi starano się oskarżyć go o inne przestępstwa. Został skazany na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich na zawsze oraz przepadek mienia. Stracono go 13 XI 1947 r. w więzieniu Montelupich w Krakowie. Miejsca pochówku dotąd nie ujawniono. W 2017 r. uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu został patronem jednej z mieleckich ulic.
TUMANOWICZA WALERIANA (ULICA), jedna z mniejszych (191 m) ulic miejskich na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie wewnątrz osiedla domów jednorodzinnych – od ul. Piastowskiej do ul. Kredytowej. Jest dość ruchliwa, bowiem łączą się z nią także ulice Sosnowa i Lotnicza. Powstała na początku lat 60., a patrona nadano jej 27 V 1960 r. W 2007 r. wykonano nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych. Warto przypomnieć, że na tym miejscu w latach 30., kiedy funkcjonowało lotnisko turystyczne, startowały i lądowały samoloty przy wielkim aplauzie licznie zgromadzonych mielczan. Dotychczasowy patron ulicy Lucjan Szenwald (1909-1944) był poetą, członkiem grupy poetyckiej Kwadryga. W 1943 r. znalazł się w szeregach 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki i został jej kronikarzem. Brał udział w bitwie pod Lenino. W ramach realizacji Ustawy dekomunizacyjnej z dnia 1 IV 2016 r. – Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę na ul. płk. Waleriana Tumanowicza. (Życiorys w oddzielnym haśle: TUMANOWICZ WALERIAN w niniejszej „Encyklopedii”.)
TURCZYNOWICZ JÓZEF, urodzony w 1837 r. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. jako żołnierz i kurier, a później podporucznik. Brał udział w bitwach pod Koniecpolem, Przedborzem i Kruszyną. Po upadku powstania – w obawie o represje rosyjskie – udał się na emigrację i zamieszkał w Mielcu. Był współzałożycielem i członkiem pierwszego Zarządu Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu w 1874 r. Pełnił w nim funkcję zastępcy kasjera. Zmarł 30 XI 1893 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TURKOWSKI MARIAN WŁADYSŁAW, urodzony 18 I 1910 r. w Wadowicach. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1929 r. W latach 1929–1933 studiował na Wydziale Prawa UJ w Krakowie, uzyskując tytuł magistra. Po studiach powrócił do Mielca i pracował w kancelarii adwokackiej Witolda Rymanowskiego. W czasie odbywania służby wojskowej w 1939 r. wybuchła wojna i jako kapral z cenzusem uczestniczył w kampanii wrześniowej, m.in. w starciach pod Mławą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy udało mu się uniknąć niewoli i powrócił do Mielca. Tu włączył się w działalność tworzącego się ruchu oporu, współpracując z Władysławem Jasińskim w drukowaniu i kolportowaniu gazetki „Odwet”. Zawiadomiony o zamiarze aresztowania przez gestapo przez rok przebywał w Krakowie i Niepołomicach. W 1942 r. kolejny raz powrócił do Mielca i został zatrudniony w firmie „Johan Hennig” jako kasjer. Ponownie podjął się kolportowania konspiracyjnej prasy, głównie na terenie Dębicy i Ropczyc. 30 VI 1943 r. został aresztowany przez gestapo i uwięziony w Tarnowie, a 2 X 1943 r. w więzieniu Montelupich w Krakowie. Tam w nieznanych okolicznościach został zamordowany. Miejsce pochówku nieznane.
TURLEJ DARIUSZ, urodzony 29 III 1957 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z Dobrzańskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studiował na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej i w 1981 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera informatyka. W 1981 r. został zatrudniony na macierzystej uczelni i pracował kolejno jako asystent, starszy asystent i adiunkt. W 1990 r. uzyskał stopień naukowy doktora inżyniera informatyka w Moskiewskim Instytucie Energetycznym. Od 1994 r. do 2000 r. i od 2006 r. do 2008 r. był kierownikiem Studium Podyplomowego Informatyki, a w latach 1999-2005 pełnił funkcję prodziekana ds. nauczania na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. Funkcję tę pełnił ponownie w latach 2008-2012. Był członkiem Senatu PW (2005-2008, 2008-2012). We współpracy z Kuratorium Oświaty w Rzeszowie zorganizował w Rzeszowie studia podyplomowe w zakresie informatyki z udziałem wykładowców Politechniki Warszawskiej. Utrzymuje kontakty z Mielcem, a zwłaszcza z Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli. W ramach tej współpracy m.in. w latach 2004-2005 Politechnika Warszawska zorganizowała w Mielcu dwie edycje studium podyplomowego z informatyki. W latach 2005-2008 był pełnomocnikiem dziekana ds. międzynarodowej wymiany studentów. Od 2008 r. do 2012 r. był prodziekanem ds. nauczania Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej, a także pełnił funkcję przewodniczącego wydziałowych komisji rekrutacyjnych. Posiada tytuł Microsoft Certified Trainer. Nawiązał kontakty dydaktyczne z szeregiem uczelni w Europie, a także z uczelniami w Japonii, Republice Korei i Singapurze. Był jednym z głównych wykonawców pięciu projektów badawczych realizowanych na zlecenie Komitetu Badań Naukowych oraz wykonawcą dwóch projektów realizowanych na zlecenie i wdrożonych dla zaspokojenia potrzeb przedsiębiorstw przemysłowych. Jest autorem lub współautorem kilkunastu publikacji naukowych. Brał udział w dwóch międzynarodowych konferencjach. Wyróżniony został m.in. Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Zespołową stopnia drugiego za opracowanie systemu zbierania danych z obiektów technologicznych kopalni siarki w 1987 r., Nagrodą Badawczą Siemensa oraz dwukrotnie Nagrodą Rektora PW za osiągnięcia dydaktyczne. Od lat szkolnych interesował się sportami wodnymi. Należał do sekcji pływackiej FKS Stal Mielec. Zdobył uprawnienia ratownika wodnego, sędziego pływackiego i żeglarza jachtowego. Od wielu lat uprawia żeglarstwo morskie jachtowe. Pływał m.in. po morzach: Bałtyckim, Północnym i Norweskim oraz po Oceanie Atlantyckim. W czasie studiów i po studiach tańczył w Zespole Pieśni i Tańca PW, który występował na wielu scenach krajowych i zagranicznych.
TURLEJ STANISŁAW ALOJZY, urodzony 22 I 1929 r. w miejscowości Mokrzyska, gmina Brzesko, syn Stanisława i Salomei z Radeckich. W latach 1950-1951 pracował w laboratorium w Zakładach Azotowych w Tarnowie jako chemik. Ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mościcach. Po maturze w 1951 r. przeniósł się do WSK Mielec i do 1974 r. pracował kolejno na stanowiskach: chemika, zastępcy kierownika wydziału, kierownika wydziału produkcyjnego i kierownika działu inwestycji. W tym okresie ukończył Zaoczne Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (1960) z tytułem technika mechanika, a następnie studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej z tytułem inżyniera (1967). W 1974 r. został mianowany głównym specjalistą ds. eksportu i w latach 1974-1978 przyczynił się do rozwoju eksportu wyrobów WSK Mielec, m.in. samolotów An-2, TS-11 Iskra i M-18 Dromader, pojazdów „Melex”, silników wysokoprężnych i aparatury wtryskowej. W 1977 r. uzyskał dyplom specjalizacji zawodowej inżyniera stopnia pierwszego w zakresie organizacji obsługi serwisowej. W 1978 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-handlowych w powstałym Zakładzie Lotniczym i współorganizował jego służby. W latach 1985-1989 pracował w delegaturze PEZETEL w Moskwie na stanowisku kierownika serwisu. Po powrocie z Moskwy ponownie pracował w dziale eksportu i prowadził eksport samolotów i zespołów dla odbiorcy radzieckiego. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1995-1999 pracował w firmie EAST-WEST CONNECTION i był zastępcą dyrektora generalnego firmy ukraińsko-polskiej MIELTER w Tarnopolu na Ukrainie. Kontakty z burmistrzem Tarnopola i wojewodą tarnopolskim przyczyniły się do rozwoju współpracy handlowej Mielca z Tarnopolem. Poza pracą zawodową pracował społecznie w sekcji piłki siatkowej mężczyzn FKS „Stal” Mielec oraz w Automobilklubie Rzeszowskim. Był współorganizatorem pierwszego rajdu „Melexów” w Rzeszowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Brązowym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
TUROCZY ARTUR, urodzony 1 X 1969 r. w Jarosławiu, syn Stanisława i Janiny z domu Eider. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Jarosławiu z maturą w 1988 r. Studia na Wydziale Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska (kierunek: górnictwo i geologia) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1994 r. z tytułem magister inżynier geofizyk. Pracował między innymi w firmach: Geofizyka Kraków (geofizyk, 1994-2001), Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji Warta SA w Tarnobrzegu (kierownik sprzedaży, 2001-2004), Powszechny Zakład Ubezpieczeń SA w Rzeszowie (dyrektor sprzedaży, 2005- 2010), UNIQA TU SA w Rzeszowie (dyrektor Oddziału, 2011-2012), AUXILIA SA w Mielcu (dyrektor Oddziału, 2015-2016) i ALTKOM AKADEMIA w Rzeszowie (dyrektor Ośrodka 2017-2018). Od VII 2018 r. do VIII 2019 r. pracował w Agencji Wydawniczo-Reklamowej „KORSO” Sp. z o. o. na stanowisku dyrektora Wydawnictwa. Od VIII 2019 r. pracuje w CUK Ubezpieczenia.
TUROWICZ ANDRZEJ (imię zakonne – BERNARD), urodzony 22 X 1904 r. w Przeworsku, syn Augusta i Klotyldy z domu Turnau. Absolwent III Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, maturę zdał w 1922 r. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując tytuł magistra filozofii w 1928 r. i magistra matematyki w 1931 r. Uczył kolejno w: III Państwowym Gimnazjum w Krakowie (1927-1931), Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu (1931-1932) i IV Państwowym Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie (1935-1937). Ponadto od 1 X 1929 r. do 30 IX 1930 r. był starszym asystentem w katedrze matematyki Akademii Górniczej w Krakowie. 1 XI 1937 r. rozpoczął pracę w Politechnice Lwowskiej jako adiunkt. Po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie wykładał matematykę na Wydziale Architektury (1939/1940) oraz Wydz. Architektury i Mechanicznym (1940/1941). Po wejściu Niemców do Lwowa powrócił do Krakowa i przez całą okupację hitlerowską pracował w Izbie Przemysłowo – Handlowej. Uczestniczył w tajnym nauczaniu uniwersyteckim jako wykładowca geometrii analitycznej oraz brał udział w konspiracyjnych spotkaniach Polskiego Towarzystwa Matematycznego. 29 I 1945 r. wstąpił do zakonu Benedyktynów w klasztorze tynieckim, a 31 VII 1949 r. przyjął święcenia kapłańskie. 28 V 1946 r. uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim stopień doktora z filozofii w zakresie matematyki na podstawie rozprawy „O funkcjonałach multyplikatywnych i ciągłych”, 30 X 1963 r. habilitował się w Instytucie Matematyki PAN na podstawie cyklu prac o tzw. polach orientorowych związanych z teorią sterowania, a 31 XII 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym także w Instytucie Matematyki PAN. Od 1946 r. wykładał algebrę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1946-1951, 1956-1961), a w latach 1952-1956 – matematykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1963-1974 był pracownikiem naukowym Instytutu Matematyki PAN. Współpracował z Akademią Górniczo–Hutniczą, m.in. prowadząc zajęcia z doktorantami. Na emeryturę przeszedł 31 XII 1974 r. W Opactwie Benedyktynów w Tyńcu uczył kleryków historii monastycznej. W pracy naukowej skupiał się nad algebrą, analizą funkcjonalną, funkcjami rzeczywistymi, teoriami sterowania, równaniami różniczkowymi i równaniami różniczkowymi z odchylonym argumentem. Opublikował ponad 50 pozycji, m.in. „Geometrię zer wielomianów” (1967). Pracował społecznie w Polskim Towarzystwie Matematycznym, a w latach 1973-1975 pełnił funkcję prezesa Oddziału PTM w Krakowie. Zmarł 25 XI 1989 r.
TUTRO BARBARA MAŁGORZATA (z domu CHWAŁKA), urodzona 5 VIII 1961 r. w Rzeszowie, córka Adama i Marii z domu Krasoń. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Rzeszowie, maturę zdała w 1980 r. Po ukończeniu Wydziału Położnych Medycznego Studium Zawodowego w Rzeszowie z tytułem położnej w 1983 r. podjęła pracę w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Rzeszowie jako położna na Oddziale Położniczo-Ginekologicznym, ale jeszcze w tym samym roku została nauczycielem zawodu na Wydziale Położnych Medycznego Studium Zawodowego w Rzeszowie. W 1984 r. ukończyła Studium Pedagogiczne ODN w Rzeszowie. Po ślubie w 1986 r. przeniosła się do Mielca (tu mieszkał mąż) i w latach 1986-1999 była nauczycielem zawodu w Liceum Medycznym i Medycznym Studium Zawodowym. W 1997 r. ukończyła Studium Przedmiotowo-Metodyczne w Centrum Edukacji Medycznej w Warszawie w zakresie pielęgniarstwa położniczego i ginekologicznego. Od 1 IX 1999 r. do 29 II 2000 r. pracowała jako nauczyciel religii w Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu, a od 1 III 2000 r. do 2012 r. była nauczycielem religii i wychowania do życia w rodzinie w Gimnazjum nr 4. Studiowała w Instytucie Teologicznym w Tarnowie Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i w 2004 r. uzyskała tytuł magistra teologii. Jednocześnie ukończyła studia podyplomowe w zakresie nauczania przedmiotu: wychowanie do życia w rodzinie. W 2006 r. ukończyła kwalifikacyjne studia podyplomowe w zakresie doradztwa zawodowego na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS w Lublinie. Od 1 IX 2012 r. do 24 II 2022 r. pracowała w Powiatowym Zespole Placówek Szkolno-Wychowawczych w Mielcu jako nauczyciel religii, a następnie przeszła na emeryturę. Wiele czasu poświęca na działalność społeczną. Od 1978 r. należy do ZHP, jest instruktorem, posiada stopień harcmistrza. W latach 1979-1986 była instruktorem Wydziału Zuchowego Komendy Chorągwi w Rzeszowie, organizowała kursy zuchowej kadry instruktorskiej i kolonie zuchowe. W Mielcu jest współorganizatorem letniego wypoczynku dzieci i młodzieży oraz członkiem Komisji Stopni Instruktorskich Komendy Hufca. Od 1997 r. działa w Oddziale Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej przy parafii Ducha Świętego w Mielcu, m.in. współpracuje ze Szkołą Rodzenia. Była też organizatorką konferencji „Karmienie piersią – prawda i mity”, I Podkarpackiego Zjazdu Szkół Rodzenia (pod patronatem marszałka województwa podkarpackiego), konferencji naukowo-szkoleniowej dla nauczycieli „Profilaktyka w dydaktyce i wychowaniu oraz sympozjum popularnonaukowego dla młodzieży „Wartość życia w nauczaniu Jana Pawła II”. W 2003 r. była jednym z prelegentów na III Ogólnopolskim Zjeździe Szkół Rodzenia w Warszawie. Od 2004 r. jest wolontariuszką w Parafialnej Poradni Życia Rodzinnego przy parafii Trójcy Przenajświętszej. Opublikowała m.in. broszurę Karmienie piersią – zdrowy wybór (1997), wykład „Wpływ edukacji w szkole rodzenia na dojrzewanie do ojcostwa” (2003), poradnik Witaj Mamo, Witaj Tato, Witajcie Wszyscy… (wspólnie z Małgorzatą Lubieniecką, 2003) i Wartość życia w nauczaniu Jana Pawła II (wspólnie z ks. Władysławem Burkiem i Jolantą Witek, 2008). W wyborach 2002 r. i 2006 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu. W kadencji 2002-2006 była członkiem Komisji Oświaty, Kultury i Sportu oraz Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Opieki Społecznej, a w kadencji 2006-2010 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Rady Miejskiej, a także była członkiem Komisji Oświaty i Kultury oraz Komisji Sportu. W wyborach samorządowych uzyskała mandat radnej Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2014-2018 i do 2017 r. pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Rady. Wyróżniona Srebrną Odznaką Przyjaciół Harcerstwa oraz tytułem najsympatyczniejszego nauczyciela gimnazjów mieleckich w konkursie „Belfer the Bestia 2002”.
TUWIMA JULIANA (ULICA), jedna z dłuższych (835 m) miejskich ulic w środkowej części osiedla Borek. Została zbudowana w 1997 r. Ma nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek. Biegnie od ul. J. Bema do ul. J. Przybosia, pośród prywatnych domów i ogrodowej zieleni. W połowie biegu krzyżuje się z ul. G. Morcinka, która dochodzi do ul. H. Sienkiewicza. Ulica otrzymała patrona 28 III 1973 r.
Patron ulicy: JULIAN TUWIM (1894–1953) to jeden z najbardziej znanych polskich twórców XX w. Poeta, satyryk, współpracownik pism literackich i tłumacz. Był współzałożycielem grupy poetyckiej „Skamander” oraz kierownikiem literackim czołowych warszawskich kabaretów. Autor m.in. zbiorów: Czyhanie na Boga, Sokrates tańczący, Siódma jesień, Rzecz czarnoleska, Biblia cygańska, Treść gorejąca, Jarmark rymów, poematów Bal w Operze i Kwiaty polskie oraz librett operetkowych, utworów estradowych i kabaretowych, a także zbiorów ciekawostek z dziedziny polskiej kultury obyczajowej. Wiele czasu poświęcił także na przekłady, głównie z języka rosyjskiego, m.in. utworów Puszkina, Niekrasowa i Gogola. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniony m.in. doktoratem h.c. Uniwersytetu Łódzkiego. Ale, o ironio, największą popularność przyniosły mu utwory dla dzieci, m.in. Lokomotywa i Słoń Trąbalski.
TWARDOWSKIEGO JANA KS. (ULICA), ulica miejska (385 m) na osiedlu Wolności, boczna ul. W. Broniewskiego. Status ulicy i patrona otrzymała 31 VIII 2006 r.
Patron ulicy: KSIĄDZ JAN TWARDOWSKI (1915–2006) to jeden z najwybitniejszych współczesnych twórców liryki religijnej. W czasie okupacji hitlerowskiej był żołnierzem AK. Brał udział w powstaniu warszawskim. W 1947 r. ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Warszawie w 1948 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1959 r. pełnił funkcję rektora kościoła Sióstr Wizytek w Warszawie. Zbiory wierszy: Znaki ufności (1970), Niebieskie okulary (1980), Na osiołku (1986), Sumienie ruszyło (1989), Stukam do nieba (1990), Krzyżyk na drogę (1993), Miłość miłości szuka (1999), pogadanki dla dzieci Zeszyt w kratkę (1973), zbiór anegdot i żartów Niecodziennik (1991) i wybory wierszy, m.in. Nie przyszedłem pana nawracać. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień. Jego imię przyjęło około 40 szkół w Polsce.
TWARDOWSKI JÓZEF TADEUSZ, urodzony 19 III 1959 r. w Dębicy, syn Franciszka i Genowefy z domu Wojdon. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Ropczycach, maturę zdał w 1978 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: administracja) w Filii UMCS Lublin w Rzeszowie i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra administracji. Pracę zawodową rozpoczął w Okręgowym Inspektoracie Państwowej Inspekcji Handlowej w Rzeszowie jako młodszy inspektor (X 1982 – V 1984), a następnie objął funkcje wiceprzewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego ZMW „Wici” w Rzeszowie i sekretarza Okręgowej Rady Akademickiej (VI 1984 – XII 1989). W latach 1990-2004 pracował jako dziennikarz w rzeszowskich dziennikach: „A-Z” (I 1990 – VII 1993), „Nowiny” (VIII 1993 – I 1997) i „Super Nowości” (II 1997 – V 2004). Po epizodycznym zatrudnieniu na stanowisku inspektora w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w Rzeszowie (VII 2004 – I 2005), od II 2005 r. do II 2014 r. pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego SA. w Rzeszowie oraz był konsultantem w Punkcie Konsultacyjnym i specjalistą w Funduszu Pożyczkowym (4 lata). W tym okresie ukończył Podyplomowe Studia Menedżerskie w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2006) i Podyplomowe Studia Zarządzania Kadrami w Wyższej Szkole Zarządzania w Rzeszowie (2013). W marcu 2014 r. przeszedł do pracy w Zarządzie Wojewódzkim PSL w Rzeszowie na stanowisko dyrektora Biura Zarządu, a w kwietniu 2015 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA. w Mielcu i pełnił ją do 26 VI 2018 r. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie jako przewodniczący Podkarpackiego Oddziału Regionalnego Towarzystwa Inicjatyw Społecznych „Nowy Świat” oraz członek Podkomitetu Monitorującego Program Operacyjny Kapitał Ludzki w Województwie Podkarpackim. Od 2020 r. do III 2021 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego Tygodnika Regionalnego „Korso”. W tym okresie otrzymał nagrodę główną w ogólnopolskim konkursie dla prasy lokalnej „LOCAL PRESS” w 2020 r. za najlepszy tekst publicystyczny o samochodzie elektrycznym.
TWARDZICKI JÓZEF, urodzony w 1842 r. Uczestnik powstania styczniowego 1863 r. W czasie walk w Królestwie został wzięty przez Rosjan do niewoli i zesłany do Kostromy. Wypuszczono go w lutym 1868 r. Zmarł 19 I 1873 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy drodze do Tarnobrzega (później ul. H. Sienkiewicza).
TWARÓG STANISŁAW, inspektor szkolny w Mielcu w latach 70. XIX w.
TWOREK ANTONI (ksiądz), urodzony 2 VIII 1936 r. w Padwi, syn Jana i Franciszki z domu Roguz. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego (później I LO) w Mielcu z maturą w 1953 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1959 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Rytrze (1959-1962), Łącku (1962-1967), Wilczyskach (1967-1970) i Limanowej (1970-1971). Od 2 VIII 1971 r. do 19 VIII 2006 r. był proboszczem parafii pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Chełmie nad Rabą. Pełnił też funkcję notariusza dekanatu Bochnia-Zachód. Poza gorliwą działalnością duszpasterską troszczył się o zabytkowy kościół parafialny z 1. połowy XVIII w. Czynił to z wielkim zaangażowaniem, bowiem fascynował się historią lokalną, a szczególnie dziejami parafii Chełm. Napisał dwie książki: monografię „Chełm i Przyrabie” oraz „Przewodnik po Chełmie i Muzeum Parafialnym”. W 1999 r. założył Muzeum Parafialne i równocześnie pierwsze w Polsce Muzeum Bożogrobowców i do śmierci pełnił funkcję jego kustosza. Ponadto doprowadził do wybudowania kaplicy cmentarnej na cmentarzu w Chełmie oraz utworzenia nowej parafii w Gierczycach, wcześniej części parafii w Chełmie. Wyróżniony EC i RM . Od 2006 r. przebywał w parafii w Chełmie jako rezydent. Zmarł 21 X 2020 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Chełmie.
TYBURCZY ADAM, urodzony 3 IV 1925 r. w Kolbuszowej, syn Wojciecha i Katarzyny. Brał udział w II wojnie światowej jako żołnierz 28 pułku piechoty II Armii Wojska Polskiego. Walczył m.in. nad Nysą Łużycką oraz w rejonach Drezna i Pragi. Był dwukrotnie ranny – pod Pulschnitz (21 IV 1945) i w Wehlen (6 V 1945). Po wojnie pozostał w wojsku i do 1975 r. pracował na różnych stanowiskach dowódczych i administracyjnych, m.in. w 28 i 77 pułku piechoty, Wojskowej Komendzie Rejonowej w Jaśle i Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu. Wielokrotnie awansował i po przejściu w stan spoczynku posiadał stopień pułkownika rezerwy. 18 III 1981 r. był jednym z założycieli Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych przy WKU w Mielcu i został wybrany na pierwszego prezesa Koła, a później pełnił inne funkcje w Zarządzie Koła. W latach 1981-1985 był także wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego ZBŻZ w Rzeszowie. Wyróżniono go m.in. Krzyżem Walecznych i wieloma odznaczeniami bojowymi, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 14 IV 1989 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
TYBURSKI EDWARD, urodzony 18 X 1960 r. w Grębowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w Siarce Tarnobrzeg. Grając w drużynie juniorów Siarki, wzniósł znaczny wkład w zdobycie przezeń wicemistrzostwa Polski juniorów w 1979 r. W latach 1978-1979 r. wystąpił w 22 meczach reprezentacji Polski juniorów. Jego nieprzeciętny talent dostrzegli działacze ekstraklasowej Stali Mielec i od sezonu 1978/1979 do sezonu 1990/1991 (w rundzie jesiennej) występował w I składzie Stali. M.in. przyczynił się do zdobycia 3. miejsca w ekstraklasie (brązowy medal mistrzostw Polski) w sezonie 1981/1982 oraz dwukrotnego awansu Stali (po spadkach) do ekstraklasy w sezonach 1984/1985 i 1987/1988. Od wiosny 1991 r. powrócił do Siarki Tarnobrzeg i grał w tym zespole do końca 1995 r. W tym okresie m.in. był jednym z głównych autorów awansu Siarki do ekstraklasy w sezonie 1991/1992 i 1994/1995. Przez rundę wiosenną 1995/1996 i jesienną 1996/1997 grał w Czuwaju Przemyśl, a na rundę wiosenną 1996/1997 został sprowadzony do przeżywającej głęboki kryzys II-ligowej Stali Mielec. Niestety, z powodu wielkich kłopotów finansowych jeszcze w tej samej rundzie drużyna została wycofana z rozgrywek, a klub rozwiązany (12 VI 1997 r.). Od tego czasu grał z przerwami w zespołach z okolic Mielca i prowadził pracę szkoleniową z młodzieżą.
TYCHANOWICZ ANNA MARIA (z domu RZEGOCKA), urodzona 31 III 1946 r. w Mielcu, córka nauczycieli – Józefa i Stanisławy. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdała w 1963 r. Studiowała filologię polską na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1968 r. uzyskała stopień magistra filologii polskiej. W tym czasie ukończyła również Studium Bibliotekarskie przy WSP w Krakowie. W sierpniu 1968 r. została zatrudniona jako nauczycielka języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu, a od września 1971 r. w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu, gdzie pracowała do przejścia na emeryturę w 2001 r. W ciągu trzydziestu lat pracy uczyła języka polskiego w liceum dziennym oraz w wieczorowym (1983-1992), a także języka łacińskiego w klasach biologiczno-chemicznych (1979-1991). W ramach doskonalenia zawodowego w 1980 r. ukończyła dwuletnie studium przedmiotowo-metodyczne w Puławach, organizowane przez IKNiBO w Lublinie, a następnie kursy komputerowe, m.in. we Wrocławiu w 1995 r. Od 1975 r. gromadziła materiały na temat historii I LO im. S. Konarskiego w Mielcu i wykorzystywała je przy okazji kolejnych uroczystości jubileuszowych szkoły, m.in. jako współautorka publikacji 80 lat Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-1985. Będąc na emeryturze, zaangażowała się w przygotowanie Księgi Jubileuszowej 100 rocznicy powstania Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-2005 (Mielec 2005) i opracowała następujące artykuły: Historia Gimnazjum i Liceum w Mielcu w latach 1905-1995 w świetle dokumentów oraz wspomnień wychowanków i nauczycieli, Nazwy Szkoły 1995-2005, Dyrektorzy, Nauczyciele i Absolwenci 1913-2005 (współautorka). W dorobku naukowym ma również artykuły opublikowane w II i III tomie monumentalnego wydawnictwa Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (Mielec 1988 i 1994 r.): Szkolnictwo ogólnokształcące podstawowe i średnie oraz wychowanie przedszkolne (tom II), Pochodzenie mieleckich nazwisk mieszczańskich (tom III). W latach 90. przygotowywała coroczne Sprawozdania dyrekcji I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu, które publikowano w formie broszur. W latach 1978-1983 pełniła funkcje sekretarza i członka sekcji naukowo-wydawniczej Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Od 1995 r. do 2001 r. była członkiem redakcji czasopisma „Wychowawca” – katolickiego miesięcznika dla nauczycieli i wychowawców, a w latach 1993-2005 współpracowała z redakcją czasopisma parafii św. Mateusza w Mielcu „Fara Mielecka”. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
TYCHANOWICZ CZESŁAW, urodzony 20 VII 1906 r. w Dzikowie, pow. tarnobrzeski, syn Józefa i Józefy z domu Wiącek. Absolwent gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1924 r. Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej we Lwowie i uzyskał tytuł inżyniera hydrotechnika. Pracę zawodową rozpoczął w sierpniu 1934 r. w Państwowym Kierownictwie Robót Wodno-Melioracyjnych w Tarnowie jako kierownik robót przy robotach melioracyjnych w Dolinie Zakliczyńskiej i podwyższaniu wałów potoku Kipielina w pow. dąbrowskim. Po reorganizacji służby wodno-melioracyjnej z początkiem 1937 r. został przeniesiony do Mielca na stanowisko kierownika Referatu Melioracyjnego w Starostwie Powiatowym, obejmującego działalnością powiaty: Mielec, Dębica i Jasło. W powiecie mieleckim m.in. koordynował konserwację urządzeń wodno-melioracyjnych, w tym wałów Wisły i Wisłoki oraz ich dopływów, a także nadzorował działalność 25 spółek wodnych. Od 7 IV 1940 r. zaangażowany został na stanowisko zastępcy kierownika w Polskim Urzędzie Gospodarki Wodnej, funkcjonującym na terenach powiatów mieleckiego i dębickiego, a po reorganizacji Polskich Urzędów Gospodarki Wodnej pod koniec 1940 r. zatrudniono go w Głównym Urzędzie Technicznym Rzeszów Ekspozytura w Dębicy. Po wyzwoleniu Mielca i dużej części powiatu mieleckiego spod okupacji hitlerowskiej, przystąpił do organizowania Urzędu Wodno-Melioracyjnego (UWM) w Mielcu i został zastępcą kierownika, a następnie kierownikiem tej instytucji. M.in. kierował pracami przy naprawach wałów, wielokrotnie i poważnie uszkodzonych przez działania wojenne, na terenach powiatów: mieleckiego, dębickiego i ropczyckiego. W związku z reorganizacją służb wodno-melioracyjnych 7 IV 1956 r. został mianowany kierownikiem Rejonowego Kierownictwa Robót Wodno-Melioracyjnych, powstałego z UWM. W znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju tego przedsiębiorstwa, a zwłaszcza jego bazy i wykonawstwa powierzanych zadań. Doprowadził do wybudowania w latach 1963-1965 kompleksu obiektów przy ul. Korczaka 1, a mieleckie RKRWM zajmowało w latach 1962-1964 I miejsce w wojewódzkim współzawodnictwie pracy przedsiębiorstw melioracyjnych i otrzymało na własność sztandar przechodni. Po kolejnej restrukturyzacji służb wodno-melioracyjnych, z dniem 1 X 1967 r. został prezesem Rejonowego Związku Spółek Wodnych i pełnił tę funkcję do 31 VIII 1972 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową działał społecznie w Wojewódzkim Związku Pszczelarzy. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 22 XII 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYCHANOWICZ GRZEGORZ, urodzony 27 II 1970 r. w Porąbce Uszewskiej, syn Konrada i Janiny z domu Mróz. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, specjalność elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa (1989). Studia na Wydziale Filologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończył w 1994 r., uzyskując tytuł magistra. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego. Ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2002) oraz z zakresu bibliotekoznawstwa i informacji naukowej w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (2003). Jest egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie w zakresie części humanistycznej egzaminu gimnazjalnego oraz egzaminu maturalnego z języka polskiego. Współzałożyciel Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów w Mielcu i współautor strony internetowej Stowarzyszenia. Pomysłodawca, wraz z żoną Zofią, i współorganizator pierwszych edycji powiatowego konkursu ortograficznego Ortografię można polubić. Współautor testów z zakresu języka polskiego publikowanych na stronach internetowych. Uczestnik licznych kursów z zakresu dydaktyki języka polskiego, przedsiębiorczości i zarządzania. Uzyskał pierwszy stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka polskiego. Jest nauczycielem dyplomowanym. Do sierpnia 2012 r. pełnił funkcję wicedyrektora i był nauczycielem języka polskiego i przedsiębiorczości w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego w Mielcu oraz nauczycielem Niepublicznego Gimnazjum Mistrzostwa Sportowego i Niepublicznego Liceum Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Laty w Mielcu. Pozyskuje środki na projekty finansowane przez Unię Europejską z EFS w ramach POKL i koordynuje ich realizację. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego, gdzie jest przewodniczącym Edukacji, Kultury i Sportu oraz członkiem Komisji Regulaminowej i Porządku Publicznego. Od września 2012 r. pełni funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 6 im. Żwirki i Wigury w Mielcu. W wyborach samorządowych w 2018 r. uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2018-2023, a następnie został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady.
TYCHANOWICZ STEFANIA (z domu SYC), urodzona 23 XII 1909 r. w Kojszówce, pow. myślenicki, córka Wincentego i Heleny z domu Sala. Ukończyła Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie „Instytutu Marii” w Krakowie. W 1929 r. zdała maturę z odznaczeniem. Pracowała jako nauczycielka w szkołach w Pawęzowie, Janowicach i Woli Rzędzińskiej. Równocześnie udzielała się społecznie, prowadząc koła gospodyń, kursy gotowania dla dziewcząt i amatorskie kółka teatralne. W 1937 r. wraz z rodziną przeniosła się do Mielca, gdzie otrzymała zatrudnienie w Szkole Podstawowej im. M. Konopnickiej. W czasie okupacji hitlerowskiej pozostawała bez pracy zawodowej. 1 VIII 1945 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Męskiej Szkole Powszechnej w Mielcu. Z dniem 1 IX 1951 r. została przeniesiona (za porozumieniem stron) do Szkoły Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Mielcu i w tej placówce uczyła do przejścia na emeryturę (31 VIII 1965 r.). Wniosła znaczący wkład w edukację i wychowanie setek absolwentów Liceum (młodych nauczycieli) poprzez pokazowe lekcje i hospitacje oraz pomoc uczennicom i uczniom LP, przygotowującym się do prowadzenia lekcji. Pisała scenariusze akademii, poranków okolicznościowych, imprez z różnych okazji, tworzyła teksty piosenek i wiersze. Przygotowywała oryginalne tablice poglądowe do nauczania różnych przedmiotów. Przez wiele lat prowadziła Szkolne Koło PCK. Zmarła 7 X 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYCHANOWICZ WŁADYSŁAW, urodził się 25 VI 1913 r. w Chmielowie koło Tarnobrzega, syn Józefa i Józefy z domu Wiącek. Uczęszczał do Szkoły Realnej w Tarnobrzegu, a następnie do Gimnazjum w Tarnowie i tam zdawał maturę. W latach 1933-1936 kształcił się w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i uzyskał stopień podporucznika. Służył w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie jako dowódca plutonu w trzecim szwadronie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 2 plutonem w czwartym szwadronie ckm w 14 pułku ułanów Podolskiej Brygady Kawalerii, wchodzącej w skład Armii „Poznań”. Przebył cały szlak bojowy od obrony Wielkopolski po obronę Warszawy, uczestnicząc m.in. w słynnej szarży pod Wólką Węglową (w oficjalnych źródłach – szarża pod Dąbrową Leśną). Za udział w tym zwycięskim boju został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari V klasy (nr 12375). Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w oflagu VI B w Doessel. Za udział w pracy konspiracyjnej w czerwcu 1944 r. został aresztowany przez gestapo i uwięziony w Padeborm, a następnie w Kolonii i Braunwaizer (Brauveiler?). Był torturowany, ale nie wydał nikogo. Po kilku miesiącach przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Pracował w kopalni i kamieniołomach, przy odgruzowywaniu terenów zniszczonych podczas wojny. Po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską 11 IV 1945 r. zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji zamieszkał w Londynie, gdzie pracował jako doker, a następnie kelner. Działał w Kole Ułanów Jazłowieckich w Londynie, za co otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie. Posiadał stopień podpułkownika. Odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych 1939-1945, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Oficerskim Znakiem 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich. Zmarł 20 II 2000 r. w Londynie. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYCHANOWICZ WOJCIECH, urodzony 22 III 1936 r. w Woli Rzędzińskiej, pow. tarnowski, syn Czesława i Stefanii z domu Syc. Absolwent Technikum Administracyjno- Gospodarczego w Mielcu, maturę zdał w 1953 r. W czerwcu tego roku rozpoczął pracę jako referent w Zjednoczeniu Robót Inżynieryjnych w Stalowej Woli Odcinek Robót w Mielcu, przy budowie kanalizacji ściekowej, zbiorników wodnych i oczyszczalni MPGK w Mielcu. W marcu 1955 r. został zatrudniony w PPRN w Mielcu jako starszy planista w Powiatowej Komisji Planowania. W latach 1956-1958 odbył zasadniczą służbę wojskową, najpierw w Szkole Specjalistów Morskich w Gdańsku, a następnie na okręcie flagowym Bałtyckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza Morskiego na stanowisku dowódcy drużyny artylerzystów. W 1958 r. powrócił do pracy w Powiatowej Komisji Planowania Gospodarczego PPRN w Mielcu na stanowisko kierownika referatu. Zajmował się głównie planowaniem, koordynacją i dofinansowywaniem czynów społecznych w Mielcu i na terenie powiatu mieleckiego. W 1970 r. powierzono mu funkcję kierownika Wydziału Handlu, Przemysłu i Usług PPRN w Mielcu, a od 1 IX 1972 r. do 31 XII 1989 r. pełnił funkcję wiceprezesa ds. produkcji i gastronomii w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Mielcu. Pełniąc wymienione funkcje znacząco przyczynił się do rozwoju infrastruktury, a zwłaszcza sieci placówek handlowo-usługowych na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. W 1990 r. został dyrektorem nowo wybudowanego Zakładu Mięsno – Wędliniarskiego PSS w Mielcu i funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę 30 VI 1993 r. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. Był m.in.: pierwszym redaktorem i lektorem radiowęzła powiatowego, (lata 50.), uczestnikiem Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955), członkiem Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki (1967-1976), członkiem Powiatowej Komisji Rewizyjnej LOK, zastępcą przewodniczącego (1973-1975, 1980-1982) i przewodniczącym (1976-1980) Komitetu Osiedlowego nr 5 im. T. Kościuszki oraz wielokrotnie przewodniczącym lub wiceprzewodniczącym Komisji Wyborczych w wyborach do Sejmu i rad narodowych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Odznaką „Zasłużony dla „Społem”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Srebrną Odznaką PZW „Za Zasługi dla Wędkarstwa Polskiego”. Zmarł 2 VIII 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYCNER (PRZEDSIĘBIORSTWO PRODUKCYJNO-HANDLOWE WOJCIECH TYCNER), firma założona przez Wojciecha Tycnera w 1992 r. w Wadowicach Górnych koło Mielca. Początkowo produkowała różne artykuły z gumy oraz przetwarzała tworzywa sztuczne. Z biegiem lat rozwijała się poprzez wprowadzenie działalności handlowej, a zwłaszcza dystrybucję artykułów instalacyjno-sanitarnych uznanych polskich marek i importowanych z Francji, Hiszpanii i Włoch. 21 IV 2004 r. uzyskała zezwolenie na działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Na początku 2008 r. siedzibę firmy przeniesiono do obiektu przy ul. Wojska Polskiego 6B. W czerwcu 2009 r. rozszerzono ofertę handlową, uruchamiając nowoczesną Galerię Mebli przy ul. Wojska Polskiego 6B.
TYDZIEŃ KULTURY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ (KATOLICKIEJ), od 1985 r. coroczny cykl nabożeństw i różnych form kulturalno-edukacyjnych o tematyce religijnej organizowany corocznie w październiku lub listopadzie przez Klub Inteligencji Katolickiej w Mielcu we współpracy z mieleckimi parafiami i od lat 90. z MOK i SCK. Każdy „Tydzień” przebiegał pod określonym hasłem, ustalonym przez organizatorów. Od 2011 r. organizowane są Chrześcijańskie Dni Formacyjne.
*I – „Korzenie kultury polskiej” (9-16 XI 1985 r.), *II – „Królowi wieków – cześć i chwała za 200 lat Diecezji Tarnowskiej” (23-29 XI 1986), *III – „O kulturę kultur” (15-21 XI 1987), *IV – „Człowiek…” (21-27 XI 1988), *V – „W obronie godności człowieka” (15-21 X 1989), *VI – „Odnowa narodu przyjdzie przez rodzinę” (5-11 XI 1990), *VII – „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (6-12 XI 1991), *VIII – „Pokój dziełem sprawiedliwości” (8-14 XI 1992), *IX – „Mając życie od ducha do ducha się też stosujemy” (13-20 XI 1993), *X – „Rodzina Kościołem domowym i fundamentem Ojczyzny” (12-20 XI 1994), *XI – „Eucharystia i wolność”, 15 – lecie KIK (23-29 XI 1995), *XII – „Eucharystia i wolność” (23-29 XI 1996), * XIII – „Nauczanie Jana Pawła II podczas V Pielgrzymki do Ojczyzny” (18-24 X 1997), *XIV – „Duchu Święty przyjdź” (4-11 XI 1998), *XV – „Przesłanie VII Pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny – Ewangelia 8 Błogosławieństw” (10-16 XI 1999), *XVI – „Emmanuel – Jezus Chrystus od 2000 lat z nami” (14-20 X 2000), *XVII – „Wraz z Maryją Matką Jezusa”, *XVIII – „Bóg bogaty w miłosierdzie” (6-13 XI 2002), *XIX – „Polski katolik w świecie współczesnym – wyzwania związane z wejściem do Unii Europejskiej” (15-21 X 2003), *XX Jubileuszowy – „Eucharystia źródłem życia” (4-10 XI 2004), *XXI – „Kościół po Soborze Watykańskim II”, 25-lecie KIK (12-18 X 2005), *XXII – „Trwajcie mocni w wierze” (11-17 X 2006), *XXIII – „Biblia Księgą Życia” (7-14 X 2007), *XXIV – „Święty Paweł – Apostoł Narodów” (8-14 X 2008). *XXV – „Kapłan w służbie Bogu i człowieczeństwa” (11-17 XI 2009 r.), *XXVI – „Miłość źródłem i celem wychowania” (20-26 X 2010 r.). Od 2011 r. organizowano Chrześcijańskie Dni Formacyjne. *XXVII/I – „Powinności katolika w działalności politycznej, kulturalnej i gospodarczej” (3-4 XI 2011 r.), *XXVIII/II – Skąd bierze się antyklerykalizm i czy ma sens? 100-lecie listu pasterskiego biskupa Leona Wałęgi na temat antyklerykalizmu (22-25 XI 2012 r.), *XXIX/III – „Przeciw relatywizmowi, w obronie wartości” (24-27 X 2013 r.), *XXX/IV – „Rodzina fundamentem cywilizacji życia” (23-30 X 2014 r.).
TYKSIŃSKI JERZY, urodzony 17 VI 1955 r. w Dębicy, syn Jana i Herminy z domu Jezuit. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Studia na Politechnice Krakowskiej ukończył w 1981 r. i uzyskał tytuł inżyniera. W 1976 r. został zatrudniony w WSK Mielec i pracował na stanowiskach technologa i kierownika Sekcji Remontu Maszyn i Urządzeń w Zakładzie Utrzymania Ruchu. W latach 1983-1986 przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii, delegowany przez firmę „Budimex”. Po powrocie ponownie pracował w ZUR WSK jako mistrz, a później kierownik Działu Technicznego. W latach 1987–1989 działał w organach samorządu pracowniczego, m.in. był wiceprzewodniczącym Rady Pracowniczej. W latach 90. kierował Służbą Programowania Rozwoju WSK i pełnił funkcję dyrektora technicznego przedsiębiorstwa. W lutym 1995 r. ,w drodze konkursu, został powołany przez Radę Nadzorczą WSK „PZL – Mielec” na stanowisko członka Zarządu – dyrektora ds. marketingu i rozwoju. Wkrótce jednak zrezygnował i jeszcze w tym samym roku wyjechał z rodziną do USA. Pracował w firmach „Marino Ware” Inc. w NJ, „Empaire Elevator” Inc. w NY i „American Building Products” Inc. Z tej firmy został oddelegowany na stanowisko dyrektora oddziału w Warszawie i zajmował je przez trzy lata. Przez pewien czas był współwłaścicielem firmy „Martol Plus” na Ukrainie. Był współwłaścicielem firm: „Stone Master” Sp. z o.o. (największego w kraju producenta elewacji syntetycznych), zlokalizowanego w SSE EURO – PARK MIELEC Zakładu Produkcji Maszyn i Urządzeń „RSM” Sp. z o.o. (był jego pomysłodawcą i założycielem) oraz dwóch kolejnych firm, w których był też prezesem – „Rockland” Sp. z o.o. w Łabuńkach koło Zamościa (branża budowlana) i „Tomat” Sp. z o.o. w Rzemieniu koło Mielca (producent form i narzędzi). Ponadto pełnił obowiązki prezesa firmy „Hills Technologists Group” Comp., funkcjonującej w USA. Utrzymywał systematyczne kontakty z Polską, a zwłaszcza z Mielcem. Zmarł 16 XI 2014 r.
TYLKO KAZIMIERZ, urodzony 26 II 1947 r. w Sanoku, syn Tadeusza i Olgi Ksawery z domu Harajd. Ukończył Zasadniczą Szkołę Mechaniczną w Mielcu i uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Mielcu. Od 1965 r. do 1981 r. był zatrudniony w WSK Mielec na Wydziale W-33, z oddelegowaniem do sekcji piłki ręcznej Stali Mielec. W 1981 r. wyjechał do Belgii i podjął pracę w Tabacco Enginerring Machinery Equipment (Zakład Maszyn do Produkcji Papierosów) w Herstal. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął na początku lat 60. w LKS Tęcza Mielec. Przed sezonem 1967/1968 przeszedł do tworzącej się silnej drużyny Stali Mielec. Jako jeden z najlepszych strzelców i zawodników Stali znacząco przyczynił się do jej awansu do ekstraklasy (1969) i wszystkich większych sukcesów, w tym zdobycia wicemistrzostwa Polski w sezonie 1974/1975 oraz Pucharu Polski (sezon 1970/1971). Wielokrotnie powoływano go do kadry narodowej. W latach 1977-1978 grał w I – ligowej drużynie H. C. Graz (Austria). Uzyskał uprawnienia trenera piłki ręcznej. Od 1981 r. występował w zespołach belgijskich: Union Beynoise (I liga, 1981-1984, wicemistrz Belgii w 1983, uczestnik Pucharu Europy w 1983 r.) – jako zawodnik i trener, H.C. Jemesse Jemeppe (II liga, 1985-1991), Le Centre Grace Hollogne (II liga, 1992-1997). Ponadto był trenerem I – ligowej drużyny kobiecej H.C. Tongeren. Z prowadzonymi zespołami odniósł szereg sukcesów, m.in. zdobył dwukrotnie mistrzostwo i wicemistrzostwo Belgii oraz trzykrotnie Puchar Belgii, a także kilkakrotnie brał udział w rozgrywkach Pucharu Europy. Był współzałożycielem i czynnym członkiem Stowarzyszenia Wallogne – Pologne.Po powrocie do Mielca uczestniczył w różnych formach działalności społecznej, m.in. w działalności Mayn Shtetele Mielec i Mieleckich Dniach Seniora. Zmarł 18 II 2024 r. i został pochowany w Mielcu na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza.
TYLKO MARIA (z domu RAGAN), urodzona 14 VII 1947 r. w Alfredówce koło Tarnobrzega, córka Stanisława i Janiny z domu Panek. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. W latach szkolnych trenowała sprinty i piłkę ręczną w Ludowym Klubie Sportowym Tęcza Mielec. Zdobyła m.in. wicemistrzostwo Polski w pionie LZS w biegu na 100 m i grała w lidze okręgowej piłki ręcznej. Pracowała jako nauczycielka w szkołach podstawowych w: Janowcu (1966-1967), Izbiskach (1967-1968), Woli Mieleckiej (1969-1979) i Zbiorczej Szkole Gminnej – Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu (1979-1985). W tym czasie ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie – kierunek: wychowanie fizyczne z biologią (1970 r.) oraz studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera piłki ręcznej II klasy (1976 r.). Także w 1976 r. otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego. W 1985 r. została dyrektorem Szkoły Podstawowej w Chrząstowie i pełniła tę funkcję do 30 XI 1987 r., a następnie została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Chorzelowie i pracowała jako nauczyciel metodyk (1987-1991). W tym okresie uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie kultury fizycznej. Jako instruktor lekkoatletyki i trener piłki ręcznej odnosiła z dziećmi i młodzieżą sukcesy w zawodach regionalnych. Angażowała się społecznie, m.in. jako prezes Zarządu Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w Gminie Mielec (lata 80.). Od 1978 r. pracowała w ZHP jako drużynowa 1 DH przy Szkole Podstawowej nr 1 Mielcu, a następnie zastępca komendanta i komendant Hufca ZHP na terenie Gminy Mielec (wiejskiej). Posiadała stopień podharcmistrza. Była organizatorem wielu zimowisk i letnich obozów dla dzieci i młodzieży. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. W 1991 r. wyjechała z rodziną do Belgii i m.in. uczyła w jednej z polskich szkół. Zmarła 3 I 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYMUŁA ZBIGNIEW, urodzony 23 V 1961 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Stanisława i Zofii z domu Sapała. Maturę zdał w 1982r. Studiował w Wyższej Szkole Zarządzania w Krakowie (kierunek ekonomiczny – finanse publiczne) i uzyskał tytuł licencjata. Pracę zawodową rozpoczął w „Polmozbycie” Mielec jako technik-mechanik (1982-1984), a następnie pracował w RSP Sadkowa Góra jako kierowca (1984-1991). Od 1991 r. do 1 XII 2014 r. prowadził działalność gospodarczą, a ponadto w latach 2002-2003 był zatrudniony w mieleckiej firmie strefowej KRONOSPAN Mielec Sp. z o.o. jako kierownik warsztatu. Od wielu lat angażuje się społecznie i politycznie. Jest członkiem Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Gawłuszowickiej im. ks. Kopycińskiego w Gawłuszowicach oraz członkiem Zarządu Ochotniczej Straży Pożarnej w Gawłuszowicach. Należy do partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość. Z jej listy został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2010-2014 i 2014-2018. W 2014 r. powierzono mu funkcję starosty powiatu mieleckiego w kadencji 2014-2018. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2018-2023. Pracuje na stanowisku kierownika Rejonu Dróg Wojewódzkich w Mielcu. Jest członkiem Zarządu Okręgowego PiS w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Policji”.
TYNIEC WIESŁAW ZBIGNIEW, urodzony 22 I 1958 r. w Mielcu, syn Mariana i Heleny z domu Kupiec. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Technicznych WSK „PZL-Mielec” (specjalność – budowa płatowców) z maturą w 1978 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność – silniki lotnicze) ukończył w 1982 r. Od 1982 r. pracował m.in. jako stażysta w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i referent techniczny w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”. W 1998 r. został zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej Sp. z o.o. i pracował na stanowiskach: inspektora ds. Głównego Mechanika, inspektora ds. bhp i ppoż oraz specjalisty ds. marketingu. Równocześnie ukończył: studia na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa (kierunek – mechanika i budowa maszyn, w zakresie – organizacja i zarzadzanie w przemyśle) Politechniki Rzeszowskiej z tytułem inżyniera (2001 r.), studia podyplomowe w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieny pracy na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej (2006 r.) oraz kurs „Metodyka prowadzenia szkoleń bhp” na tymże Wydziale (2006 r.), a także „Kurs dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa i spółek komunalnych” (2016 r.) W 2017 r. został wiceprezesem, a następnie prezesem MPEC Sp. z o.o. w Mielcu.
TYNIEC ZDZISŁAW, urodzony 13 V 1948 r. w Zachwiejowie, powiat mielecki, syn Stanisława i Marii z Górskich. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Metalowej w Mielcu pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „Delta-Mielec” (1965-1975). Równocześnie uczył się w Technikum Mechanicznym w Rzeszowie i zdał maturę w 1975 r., uzyskując tytuł technika mechanika. W 1975 r. został zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Padwi Narodowej, powiat mielecki, a w 1978 r. wybrano go na jej prezesa. Funkcję tę pełnił do 2010 r. W ciągu 32 lat kierowania padewską spółdzielnią przyczynił się do jej rozwoju, a na początku lat 90. przeprowadził ją pomyślnie przez trudny okres transformacji ustrojowej. Od lat szkolnych angażował się społecznie. W latach 60. założył Koło Związku Młodzieży Wiejskiej w Zarówniu koło Padwi Narodowej i był jego pierwszym przewodniczącym. Był także przewodniczącym Zarządu Gminnego ZMW w Padwi Narodowej oraz członkiem Zarządu Powiatowego ZSMW w Mielcu. Wybierano go na radnego Gminnej Rady Narodowej w Padwi Narodowej w kadencjach 1984-1988 i 1988-1992 (skróconej w 1990 r.) oraz z listy SLD do Rady Gminy Padew Narodowa w kadencji 1994-1998. Po utworzeniu powiatów został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002. Pracował w Komisjach: Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego oraz Geodezji, Budownictwa, Transportu i Dróg Publicznych. W 2006 r., startując z listy „Razem dla Ziemi Mieleckiej”, ponownie został radnym powiatowym w Mielcu i w kadencji 2006-2010 przewodniczył Komisji Rewizyjnej oraz był członkiem Komisji Rozwoju Gospodarczego, Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Ponadto z ramienia Rady Powiatu wchodził w skład Rady Społecznej przy Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Poza działalnością samorządową podejmował różne przedsięwzięcia na rzecz środowiska, m.in. był inspiratorem budowy i organizatorem Ośrodka Wypoczynkowego „Balaton” w Wojkowie koło Padwi Narodowej, inicjatorem budowy dróg powiatowych na terenie gminy, uczestnikiem prac scaleniowych w gminie oraz członkiem Zarządu Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Padwi Narodowej. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotą Honorową Odznaką ZSMW i Srebrną Honorową Odznaką ZMW oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Organizacji Kółek Rolniczych. Jego biogram umieszczono w Encyklopedii biograficznej WHO IS WHO w Polsce. Zmarł 1 VII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
TYRAN WINCENTY, urodzony 14 VII 1865 r. w Polance Wielkiej, syn Józefa i Marii z domu Kułaga. Ukończył Gimnazjum Klasyczne w Wadowicach (1884), a następnie studiował filologię klasyczną i język niemiecki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Egzamin nauczycielski zdał 31 V 1893 r. Od 1891 r. pracował w gimnazjach: w Rzeszowie (do 1892), Kołomyi (1892-1895), Buczaczu (1895-1896), Stanisławowie (1896-1897), Brodach (1897-1903, od 1899 – profesor) i Nowym Sączu (1903-1913). W 1903 r. był współzałożycielem prywatnych kursów nauczycielskich żeńskich w Nowym Sączu, przekształconych dwa lata później w Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie i kierował tym zakładem do 1913 r. Ponadto w latach 1905-1909 prezesował Kołu Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych w Nowym Sączu i przyczynił się do utworzenia towarzystwa sprawującego opiekę nad ubogą młodzieżą. W październiku 1913 r. przyjął funkcję dyrektora Państwowego Gimnazjum w Mielcu (od 1925 r. im. S. Konarskiego) i pełnił ją do lutego 1928 r. W latach 1921-1924 był także kierownikiem Seminarium Żeńskiego w Mielcu. Uczył języka niemieckiego i łaciny. Uczestniczył w działalności społecznej, związanej głównie ze szkolnictwem. Był m.in. członkiem c.k. Rady Szkolnej Okręgowej, delegatem do Rady Szkolnej Powiatowej, członkiem Urzędu Dyscyplinarnego dla nauczycieli szkół powszechnych oraz członkiem Rady Gminnej w Mielcu. 3 IV 1928 r. przeniesiony został w stan spoczynku. Dalsze losy nieznane.
TYRLIK KAZIMIERZ, urodzony 11 III 1915 r. w Lipniku koło Białej, woj. krakowskie, syn Jakuba i Marii z domu Jurasz. Ukończył Państwowe Gimnazjum Polskie w Bielsku z maturą w 1935 r. Pracę zawodową rozpoczął w Kopalni Węgla Kamiennego „Silesia” w Czechowicach – Dziedzicach (1935-1936), a następnie pracował w Browarze w Bielsku Białej jako pracownik umysłowy (1936-1939). W tym czasie odbył służbę wojskową w Gródku Jagiellońskim i otrzymał stopień kaprala z cenzusem. Uzyskał także kwalifikacje elektrotechnika. Po wybuchu wojny został zmobilizowany, ale w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. przebywał z jednostką we Lwowie i nie brał udziału w walkach. Po zakończeniu walk przez niecały rok studiował na Politechnice we Lwowie, a następnie do IX 1941 r. był operatorem koparki w Przedsiębiorstwie Eksploatacji Torfu w Dublanach. Od X 1941 r. został zatrudniony w Flugzeugwerk Mielec na stanowisku kontrolera. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pozostał w fabryce (PZL WP-2) i aktywnie uczestniczył w jej odbudowie i uruchomieniu, obsługując pierwsze samoloty dyspozycyjne. W następnych latach pełnił funkcje: kierownika laboratorium osprzętu (był jego współtwórcą), kontrolera oblatującego remontowane i produkowane samoloty, kierownika WKT-56, kierownika Wydziału Prototypowni, zastępcy kierownika Działu ds. Zabezpieczenia Lotów oraz kierownika Oddziału Zabezpieczenia Ruchu i Transportu Lotniczego. W 1971 r. przebywał w Egipcie i Sudanie, uczestnicząc w wykonywaniu usług agrolotniczych. Na emeryturę przeszedł 1 VII 1980 r. Przez wiele lat pracował społecznie w różnych stowarzyszeniach. W Aeroklubie Mieleckim pełnił funkcje: sekretarza, kierownika, wiceprezesa i prezesa. Był współorganizatorem wielu imprez lotniczych. Popularyzował sporty lotnicze wśród dzieci i młodzieży m.in. poprzez organizowanie zawodów balonowych „Mały Gordon Bennett”. Ponadto w latach 1948-1952 był prezesem Powiatowego Zarządu Ligi Lotniczej, wiceprezesem ds. technicznych KS Stal i skarbnikiem Koła PCK WSK. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia, Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego, Odznaką 100-lecia Sportu Polskiego, Medalem 50-lecia Polskiego Lotnictwa, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców i Odznaką Honorową PCK IV stopnia. Zmarł 27 X 2003 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
TYROWICZ JAN, urzędnik państwowy; od 1881 r. został zatrudniony jako praktykant konceptowy w Namiestnictwie we Lwowie. Około 1899 r. został mianowany starszym komisarzem w Starostwie Powiatowym w Drohobyczu, a od 1903 r. przeniesiono go na podobną funkcję do Starostwa Powiatowego w Buczaczu. W 1905 r. został mianowany starostą przydzielonym do służby w Namiestnictwie we Lwowie, a w 1910 r. objął urząd starosty w Jaworowie. W latach 1912–1918 pełnił funkcję starosty w Mielcu. Dalsze losy nieznane.
TYSZKIEWICZ ANDRZEJ, urodzony w 1946 r. Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej i Uniwersytecie w Bostonie. W 1974 r. został zatrudniony w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu w Warszawie. Pracował jako technolog w Dziale Głównego Technologa, a następnie jako kierownik działu. W latach 1991-1996 pełnił funkcję dyrektora naczelnego FSO. 31 VIII 2004 r. wykupił mielecką firmę MELEX i nadał jej nazwę MELEX A&D TYSZKIEWICZ SJ. W 2005 r. kupił od syndyka masy upadłościowej WSK zamek w Przecławiu i wraz z żoną Dorotą przeprowadził jego remont i modernizację. W swych działaniach dążył do nowoczesności, ale z poszanowaniem historii i szacunkiem dla ludzi. Zgodnie z tymi założeniami Tyszkiewiczowie udostępnili zamek zarówno turystom jak i organizatorom różnych uroczystości i konferencji, m.in. w dniach 21-22 VII 2007 r. gościł uczestników rajdu starych samochodów i uroczystości 50-lecia rozpoczęcia produkcji mikrosamochodu Mikrus w WSK Mielec. (Wzięło w nich udział kilkanaście sprawnych egzemplarzy tego pojazdu.) Zmarł 21 V 2008 r. Spoczywa na cmentarzu w Izabelinie koło Warszawy.