ŚCIEŻKA PRZYRODNICZO-EDUKACYJNA „DO BOBRA”, trasa turystyczna wytyczona na terenie lasów cyranowskich, stanowiących południowo-zachodnią część Puszczy Sandomierskiej. Powstała w 2004 r. z inicjatywy i siłami Nadleśnictwa Mielec (administratora tego terenu), przy wsparciu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Rzeszowie oraz środków Unii Europejskiej. Rozpoczyna się od ul. Partyzantów, obok budynku Nadleśnictwa Mielec. Ma długość 3,5 km. Tematem dominującym w czasie pokonywania trasy jest środowisko i życie bobrów, które sprowadzono do podmieleckich lasów w 1997 r. Kompendium wiadomości o tych zwierzętach umieszczono na tablicach przystankowych. ŚPE „Do Bobra” jest częścią „Przyrodniczego Szlaku Puszczy Sandomierskiej”, który ma długość około 300 km.
ŚCIEŻKA PRZYRODNICZO-EDUKACYJNA „PODRÓŻNIK”, trasa turystyczna biegnąca na terenie podmieleckich lasów, które są południowo-zachodnią częścią Puszczy Sandomierskiej. Zorganizowało ją Nadleśnictwo Mielec przy wsparciu finansowym Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Unii Europejskiej. Jej celem jest ukazanie piękna lasu i jego naturalnych bogactw, o czym informują tablice na przystankach. Rozpoczyna się przy budynku leśniczówki w Mościskach i liczy 7 km. Ma też krótszą pętlę (3,5 km) dla mniej zaawansowanych turystów. Jest częścią „Przyrodniczego Szlaku Puszczy Sandomierskiej”.
ŚCIEŻKA PRZYRODNICZO-EDUKACYJNA „TRZEŚŃ”, trasa turystyczna biegnąca po terenach podmieleckich lasów, stanowiących południowo-zachodnią część Puszczy Sandomierskiej. Wytyczyło ją Nadleśnictwo Mielec przy wsparciu finansowym Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Unii Europejskiej. Celem wędrówki tą trasą jest ukazanie piękna lasu i jego naturalnych bogactw, a pomagają w tym tablice informacyjne. Trasa rozpoczyna się przy skrzyżowaniu dróg z Mielca do Trześni i Szydłowca, a kończy przy Szkole Podstawowej im. Jana Pawła II w Trześni. Ma 2,7 km długości. Jest częścią „Przyrodniczego Szlaku Puszczy Sandomierskiej”.
ŚCIEŻKA ROWEROWA O CHARAKTERZE EDUKACYJNO-PRZYRODNICZO-HISTORYCZNYM, trasa turystyczna dla rowerzystów na terenach podmieleckich lasów, będących południowo-zachodnią częścią Puszczy Sandomierskiej. Ma na celu nie tylko zapewnienie bardzo dobrych warunków dla uprawiania rekreacyjnej turystyki rowerowej, ale także zapoznanie cyklistów z pięknem lasu i jego naturalnymi bogactwami. Informują o tym tablice przy przystankach. Ścieżkę wytyczyło i zorganizowało Nadleśnictwo Mielec we współpracy z Urzędem Miejskim w Mielcu. Trasa rozpoczyna się przy ul. Partyzantów, w pobliżu Stawów Cyranowskich, a kończy swój bieg przy budynku dawnej szkoły w Mościskach.
ŚCIEŻKI ROWEROWE (CIĄGI PIESZO-ROWEROWE), części dróg (ciągów) wybudowane i przeznaczone wyłącznie dla ruchu rowerowego. Pierwsza typowa ścieżka rowerowa (długość – 2 500 m) powstała przy rozbudowie ulic łączących miasto Mielec z WSK „PZL-Mielec”: alei Kwiatkowskiego oraz ulic Przemysłowej i 22 Lipca (później al. Niepodległości) w latach 80. Rozwój ścieżek rowerowych nastąpił po 1995 r., kiedy to władze miasta rozpoczęły planową modernizację i rozbudowę wewnętrznego układu komunikacyjnego miasta. Pod koniec 2006 r. funkcjonowały 2 ciągi pieszo-rowerowe: od ul. E. Drużbackiej do ul. W. Szafera (680 m) i od ul. Dąbrówki do ul. Gajowej (250 m) oraz ścieżki rowerowe przy ulicach: Metalowców (936 m), Kazimierza Jagiellończyka (370 m), Wojska Polskiego (570 m), Al. Jana Pawła II (700 m), S. Padykuły (1 300 m), W. Szafera (1 400 m), Powstańców Warszawy (2 000 m) i R. Traugutta (600 m) oraz od ul. Partyzantów do Stawów Cyranowskich (1 357 m). W latach 2006-2012 powstały ścieżki (ciągi pieszo-rowerowe) przy ulicach: Wojska Polskiego (815 m), Ducha Świętego (1200 m), S. Żeromskiego (312 m), H. Sienkiewicza (3100 m), Wojsławskiej (6400 m), Sportowej (393 m), S. Staszica (460 m), Wolności (4800 m), Torowej (1400 m), Królowej Jadwigi (3890 m), Legionów (1006 m), Kazimierza Jagiellończyka (810 m) i Kazimierza Wielkiego (422 m).
Długość ścieżek rowerowych (ciągów pieszo-rowerowych) w wybranych latach: *2014 r. – 49 km; *2017 r. – 50,3 km; *2018 r. – 51,9 km (w tym: 8,7 km pod zarządem Podkarpackiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie, 16,1 km Powiatowego Zarządu Dróg w Mielcu i 27,1 km Gminy Miejskiej Mielec); *2022 – 51,9 km (w tym: 8,7 km pod zarządem Podkarpackiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie, 16,1 km Powiatowego Zarządu Dróg w Mielcu i 27,1 km Gminy Miejskiej Mielec);
ŚCIORA JÓZEF, urodzony 10 I 1930 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Antoniego i Julii z Jasińskich. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego, maturę zdał w 1950 r. Ukończył studia na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał tytuł magistra dziennikarstwa. W latach 1954–1980 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Głosu Załogi” w WSK Mielec. Od 1980 r. mieszka w Warszawie. Pracował jako redaktor w warszawskich mediach: w gazecie „Człowiek i Miasto”, Polskiej Agencji Prasowej, w czasopiśmie „Żołnierz Wolności”, „Codziennej Gazecie Polskiej” i piśmie „Paragraf” oraz pełnił funkcję sekretarza redakcji „Przeglądu Prawa Handlowego”. Poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. jako sekretarz Zarządu Aeroklubu Mieleckiego i działacz Klubów Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Uczestniczył w opracowaniu monografii Aeroklubu Mieleckiego i Robotniczego Centrum Kultury. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarł 5 V 2011 r. Spoczywa na cmentarzu w Tuszowie Narodowym.
ŚCIURKA DOROTA, urodzona 7 I 1981 r. w Krynicy Zdroju. Grę w piłkę siatkową rozpoczęła w klubie Ogniwo Piwniczna Zdrój. W 2000 r. przeszła do MKS Muszynianki Muszyna i pomogła w awansie do ekstraklasy. Także w kolejnym klubie – Dalinie Myślenice w sezonie 2003/2004 przyczyniła się do awansu do ekstraklasy i odtąd przez wiele lat występowała w najwyższej klasie rozgrywkowej, na pozycji przyjmującej, kolejno w klubach: Dalin Myślenice (2004-2006), Centrostal Bydgoszcz (2006-2008), KPSK Stal Mielec (2008-2011), Tauron MKS Dąbrowa Górnicza (2011-2012), Budowlani Łódź (2012-2015), KSZO Ostrowiec Świętokrzyski (2015-2017) i Giacomini Budowlani Toruń (2017-2018). W 2018 r. powróciła do grającej w I lidze drużyny MKS Dąbrowa Górnicza, a po jej rozwiązaniu i półrocznej przerwie – od 2019 r. została ponownie zawodniczką I-ligowej Stali Mielec. Największe jej sukcesy to: 11 występów w reprezentacji Polski w 2006 r., złoty medal z reprezentacją B Polski na Uniwersjadzie w Bangkoku w 2007 r. oraz Puchar Polski i brązowy medal Mistrzostw Polski z Tauronem MKS Dąbrowa Górnicza w sezonie 2011/2012. Także w KPSK Stal Mielec w latach 2008-2011 była wyróżniającą się zawodniczką.
ŚLASKI KAZIMIERZ, urodzony 12 II 1929 r. w Bogucicach, woj. kieleckie, syn Pawła i Marii z domu Łanucha. W czasie okupacji hitlerowskiej uczęszczał na tajne komplety i ukończył gimnazjum. Po wojnie kontynuował naukę w Liceum Humanistycznym w Kazimierzy Wielkiej i zdał maturę w 1946 r. Podjął pracę w elektrowni w Sosnowcu, a po roku zgłosił się ochotniczo do wojska. Po służbie wojskowej w 1949 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i ukończył je w 1954 r. z dyplomem lekarza medycyny. W latach 1954-1964 pracował w I Klinice Położniczo-Ginekologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. W 1957 r. uzyskał I stopień specjalizacji w dziedzinie położnictwa i ginekologii, a w 1962 r. – II stopień specjalizacji. W 1964 r. w rezultacie przeprowadzonego konkursu został ordynatorem Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala Powiatowego w Mielcu i sprawował tę funkcję do 1994 r. W tym czasie przyczynił się do wszechstronnego rozwoju oddziału. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Na emeryturę przeszedł w 1994 r. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 20 XII 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŚLEBODZIŃSKI IGNACY, urodzony 30 X 1847 r. w Trześni, syn Józefa. Jako uczeń gimnazjum w Rzeszowie ochotniczo zgłosił się do oddziału, który pośpieszył z pomocą powstańcom styczniowym w 1863 r. Po powrocie do Rzeszowa ukończył gimnazjum i w 1868 r. zdał maturę. Po studiach prawniczych (we Lwowie?) pracował w sądach, m.in. był adiunktem sądowym w Rozwadowie, Mielcu i Rzeszowie oraz sędzią w Rozwadowie (1890-1893). Należał do Koła Prawników w Rzeszowie. Dalsze miejsca pracy są nieznane. Zmarł 14 X 1921 r. Pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Gnieźnie.
ŚLEDZIKOWSKI STANISŁAW, urodzony w 1901 r. w Blankenbergu (Niemcy), syn Franciszka i Katarzyny z domu Meller. W 1904 r. rodzina Śledzikowskich przeniosła się do Szubina. Ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w gimnazjum handlowym, ale przerwała ją wojna światowa. W 1919 r. uczestniczył (z ojcem i bratem) w powstaniu wielkopolskim i rozbrajał żołnierzy niemieckich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracował u ojca w warsztacie stolarskim. Zdał egzamin czeladniczy, a następnie mistrzowski w zawodzie stolarz przed komisją Izby Rzemieślniczej w Poznaniu. Należał do Związku Powstańców Wielkopolskich i Stronnictwa Ludowego. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę, w obawie przed represjami uciekł z Szubina i po tułaczce w 1940 r. przybył do Mielca, gdzie od grudnia 1939 r. przebywała rodzina. Został zatrudniony w zakładzie stolarskim Rymanowskiego. Dzięki Władysławowi Nurce (ps. „Juhas”) włączył się w działalność konspiracyjną ZWZ-AK w Mielcu i został mianowany oficerem wywiadu wojskowego. Przyjął pseudonim „Drwal”. Dzięki znajomości języka niemieckiego nawiązał szereg kontaktów z Niemcami, uzyskując wiele bardzo cennych informacji o ruchach i siłach wojsk niemieckich. Szczególnie potrzebnych wiadomości dostarczał w czasie akcji „Burza” komendantowi Obwodu AK Mielec K. Łubieńskiemu. W pierwszych dniach sierpnia 1944 r. w czasie zwiadu (wspólnie z żołnierzami radzieckimi) nad Wisłoką został ranny w głowę. W 1945 r. wyjechał do Szubina. Zmarł 22 XII 1948 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Szubinie.
ŚLEDZIONA JAN JÓZEF, urodzony 7 XII 1929 r. w Ostrowach Tuszowskich, pow. kolbuszowski, syn Władysława i Antoniny z Trojnackich. W 1939 r. wraz z rodziną został wywieziony przez Rosjan z Zaleszczyk do miejscowości Oktiabersk, rejon Barnauł w kraju Ałtajskim. Od 1943 r., po ukończeniu 13 lat, pracował jako robotnik przy wyrębie lasów w tajdze. Po powrocie z Sybiru w 1946 r. zamieszkał w Mielcu. Podjął pracę w Spółdzielni „Konsum” w Mielcu jako robotnik, a później był sprzedawcą, inkasentem, kasjerem i księgowym. W 1949 r. ukończył Publiczną Średnią Szkołę Ogólnozawodową w Mielcu. W latach 1950-1953 służył w 18 Kołobrzeskim Pułku Piechoty w Wadowicach jako elew Szkoły Podoficerskiej Piechoty (1 rok), a po jej ukończeniu w stopniu plutonowego był starszym pisarzem sztabu pułku. W 1953 r. powrócił do Mielca i do 1972 r. pracował w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego Zarząd Grupy Budów w Mielcu na stanowiskach: kierownika kadr, kierownika zatrudnienia i płac, starszego ekonomisty oraz zastępcy kierownika Grupy Budów ds. ekonomicznych. W 1960 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, specjalność: ekonomika przemysłu, z maturą w 1960 r. i tytułem technika ekonomisty. Od 1965 r. studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i w 1969 r. uzyskał tytuł dyplomowanego ekonomisty, a następnie odbył studia magisterskie na tej samej uczelni, kierunek: ekonomika przemysłu i w 1972 r. otrzymał dyplom magistra ekonomii. (Tytuł pracy: Wpływ uprzemysłowienia na aktywizację ekonomiczną powiatu mieleckiego w latach 1960-1970.) W 1972 r. został mianowany dyrektorem Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Mielcu i pełnił tę funkcję do 1975 r., a w latach 1975-1976 był dyrektorem Mieleckich Zakładów „Polgaz”. W 1973 r. ukończył roczne szkolenie dyrektorów przedsiębiorstw w Instytucie Organizacji i Zarządzania w Warszawie, a jego praca końcowa Organizacja pracy dyrektora i jej wpływ na wyniki przedsiębiorstwa skłoniła naukowców do zaproponowania mu dalszych studiów. W latach 1974-1977 odbył studia doktoranckie w Zakładzie Prakseologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, ale ze względu na stan zdrowia i niekorzystną zmianę tematu nie napisał rozprawy doktorskiej. W 1976 r. powierzono mu stanowisko dyrektora w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w Radymnie, a w 1978 r. został mianowany dyrektorem naczelnym Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Komunalnego w Przemyślu i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1989 r. (Wcześniejszy o 5 lat termin emerytury wynikł z tytułu uprawnień dla Sybiraków.) Kierując przez wiele lat przedsiębiorstwami budowlanymi, wniósł duży wkład w ich rozwój i organizację, a także przyczynił się do realizacji wielu zadań inwestycyjnych, głównie w Mielcu i Przemyślu. W przedsiębiorstwach, którymi kierował, stosował naukowe metody zarządzania. Szczególnie sprawdziły się one w okresie kryzysu 1980-1981 oraz przy wdrażaniu reformy gospodarczej w latach 1982-1988. W 1955 r. ukończył Szkolną Kompanię Oficerów Rezerwy w 3. Dywizji Piechoty w Lublinie i został awansowany na stopień oficerski – wówczas chorążego. W czasie pracy zawodowej wielokrotnie uczestniczył w szkoleniach i ćwiczeniach oficerów rezerwy, stąd kilkakrotnie awansowano go, ostatni raz na stopień majora rezerwy w 1978 r. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Zakładał Kluby Oficerów Rezerwy przy MPB w Mielcu (1968-1975) i w Radymnie (1976) i był ich prezesem. Założył też KOR przy WPBK w Przemyślu. Wszystkie te kluby wyróżniały się w swoich województwach. W latach 1983-1988 pełnił funkcję prezesa ZW Ligi Obrony Kraju w Przemyślu i przyczynił się do uzyskania przezeń wysokich lokat w kraju. Pełnił też funkcje: przewodniczącego Rady Dyrektorów przy Prezydencie Przemyśla (1985-1988), członka Zarządu Głównego LOK i Centralnej Komisji ds. Oficerów Rezerwy w Warszawie, prezesa Wojewódzkiego Oddziału TNOiK w Przemyślu (był jego założycielem) oraz lektora KW PZPR w Przemyślu w dziedzinach zarządzania, ekonomii i od 1981 r. wdrażania reformy o przedsiębiorstwach państwowych, a także wykładowcy w różnych dziedzinach na szkoleniach prowadzonych przez instytucje i zakłady pracy. Uzyskał II nagrodę w ogólnopolskim konkursie z okazji 40-lecia LOK za wspomnienia Moja praca społeczna w Klubie Oficerów Rezerwy LOK. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Zesłańców Sybiru, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotym Medalem za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obrony Cywilnej, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa” i Złotym Odznaczeniem im. J. Krasickiego oraz Złotą Odznaką „Zasłużony dla Obrony Cywilnej ZSRR” (za kierowanie ćwiczeniami polsko-radzieckimi w zakresie obrony cywilnej w 1979 r.). Napisał wspomnienia Los człowieka z zasadami, w których dużo miejsca poświęcił nauce i pracy w Mielcu w latach 1946-1976. Zmarł 2 VI 2016 r. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Przemyślu.
ŚLEDZIONA LESZEK, urodzony 24 I 1971 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Krystyny z Jaworskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1992 r. W 1996 r. ukończył Policealne Studium Zawodowe (kierunek: ekonomika i organizacja przedsiębiorstw). W latach 1996-1999 pracował jako konstruktor w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. W 1999 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku konstruktora, a od 2001 r. do 2004 r. pracował w zintegrowanych zespołach zadaniowych: Regional JET-BAE, CESSNA i LOCKHEED MARTIN. W 2001 r. ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (specjalność: bankowość i ubezpieczenia) i uzyskał tytuł magistra. W latach 2005-2006 pracował w Agencji Marketingowej „Market–Service” (wydawca „Wizjera Regionalnego”) jako dziennikarz. Jest stałym korespondentem: „Dziennika Polskiego” w Krakowie (od 2003 r.), Tygodnika „Tylko Piłka” w Opolu (od 2004 r.) i Tygodnika „Extra Podkarpacie” (od 2005 r.). Współpracował z Tygodnikiem Regionalnym „Korso”. Od listopada 2006 r. był zatrudniony jako dziennikarz w Gazecie Lokalnej „Wydarzenia” do końca jej wydawania. Wiele czasu poświęca działalności społecznej związanej z FKS „Stal” Mielec. W latach 2002-2003 był członkiem zarządu, a w latach 2003-2005 prezesem Stowarzyszenia Sympatyków „Stali” „3xS”. W 2005 r. był współzałożycielem i redaktorem naczelnym Dwutygodnika Niepublicznej Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Mielcu „MIELECki Sport”. Jest autorem publikacji: Informator ligowy klubów piłkarskich powiatu mieleckiego – sezon 2005/06, Informator ligowy Klubu Piłki Siatkowej Kobiet „Stal” Mielec – sezon 2005/06, Gazetka Klubowa Moja Stal (numery 1-5) – wiosna 2006, Informator klubów piłkarskich amatorskiej ligi piłki nożnej Rady Powiatowej CZS w Mielcu – sezon 2005/06, Stalowcy na mistrzostwach świata – 2006 – wydane jako dodatki specjalne do „Wizjera Regionalnego”. Prowadzi oficjalną kronikę FKS „Stal” Mielec, obejmującą działalność klubu od powstania w 1939 r. do dziś. Kolekcjonuje odznaki piłkarskie klubów europejskich i amerykańskich. Gromadzi dokumentację wszystkich meczów „Stali” Mielec i innych zawodów sportowych w Mielcu. Od 1999 r. jest organizatorem corocznych ogólnopolskich giełd pamiątek i wydawnictw sportowych w SDK MSM w Mielcu oraz organizatorem wystaw tematycznych na każdą z tych giełd. Jest członkiem i współzałożycielem Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Historyków i Statystyków Piłki Nożnej. Pełni funkcję sekretarza zarządu. W 2009 r. uczestniczył w I Zjeździe Stowarzyszenia w Obszy koło Tarnogrodu oraz zdobył I miejsce w konkursie wiedzy o historii polskiej piłki nożnej. Współautor (z Mariuszem Bębenem) książki Katalog odznak federacji piłkarskich (2012). Wchodzi w skład Rady Powiatowej Ludowych Zespołów Sportowych w Mielcu. Współautor książek: Rozgrywki piłkarskie w Łodzi 1910-1919 (seria: Historia sportu t. 1, 2014), Rozgrywki piłkarskie w Galicji do roku 1914 (seria: Historia sportu t. 3, 2015), Piłka nożna na polskim Pomorzu 1920-1939 (seria: Historia sportu t. 2, 2016), Piłka nożna w Polsce 1918-1926 t. 2 (seria: Historia sportu, 2017), Rocznik Piłkarski 1922 (seria: Historia sportu, t. 6, 2017).
ŚLEDZIONA TADEUSZ, urodzony 5 IV 1935 r. w Babulach, pow. mielecki, syn Andrzeja i Wiktorii z Krzysztofińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1955 r. W 1954 r. ukończył kurs teoretyczny pilotażu samolotowego, szybowcowego i skoczków spadochronowych III klasy, a następnie ukończył praktyczne szkolenie na samolotach sportowych CSS-13 w zakresie III klasy pilota samolotowego sportowego i skoczka spadochronowego. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec na Wydziale Montażu Samolotów Mig-15 (Lim-5) jako monter płatowcowy. W latach 1955-1957 odbył zasadniczą służbę wojskową w I Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”. Ukończył kurs mechaników lotniczych w stopniu kaprala i pracował jako mechanik obsługi samolotów Mig-15 oraz starszy pisarz sztabowy u inżyniera pułku. Od 1 X 1957 r. do 30 IX 1968 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach młodszego konstruktora, konstruktora i starszego konstruktora przy konstrukcji i modyfikacji samolotów produkowanych w mieleckiej wytwórni. W 1967 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (kierunek: technologia maszyn i obrabiarek) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. 1 X 1968 r. został przeniesiony do Głównego Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych Okręg VI Mielec z siedzibą w Mielcu i pracował jako: starszy rzeczoznawca, starszy inspektor, specjalista i starszy specjalista, sprawując państwowy techniczny nadzór lotniczy nad produkcją, naprawami, modernizacją oraz certyfikacją sprzętu lotniczego wyprodukowanego w WSK Mielec oraz nad eksploatacją samolotów, szybowców i spadochronów w WSK Mielec, Zakładzie Usług Agrolotniczych Mielec i Aeroklubie Mieleckim. Wielokrotnie delegowano go do prowadzenia państwowego technicznego nadzoru lotniczego poza granicami kraju, w związku z prowadzonymi przez ZUA Mielec pracami agrolotniczymi oraz lotami akwizycyjno-pokazowymi i montażem samolotów produkcji mieleckiej. W tych celach wyjeżdżał do Egiptu, Sudanu, Nigerii, Mali, Gwinei Równikowej, Iraku, Iranu, Turcji, Chile, Kolumbii, Wenezueli, Mongolii, Wietnamu, Hiszpanii, Czechosłowacji, Jugosławii, ZSRR, Bułgarii, Niemiec, Francji i na Węgry. W latach 1976-2000 pełnił funkcję kierownika Okręgu VI IKCSP oraz funkcję przewodniczącego Okręgowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych (OKBWL) Okręg VI IKCSP oraz członka Głównej Komisji Badania Wypadków Lotniczych (GKBWL) Warszawa. 1 VII 2000 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Zasłużony dla Transportu RP” i wietnamskim Medalem „Za Międzynarodową Współpracę Techniczną”.
ŚLĘZAK KRZYSZTOF JAN, urodzony 1 IX 1963 r. w Baranowie Sandomierskim, syn Józefa i Heleny z domu Szewc. Od urodzenia zamieszkały w Mielcu. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu (klasa matematyczno-fizyczna) z maturą w 1982 r. Studia na Wydziale Inżynierii Lądowej – Budownictwa Lądowego (specjalność: konstrukcje budowlane i inżynierskie) Politechniki Krakowskiej im. T. Kościuszki w Krakowie ukończył w 1988 r. z tytułem magistra inżyniera budownictwa. Po studiach pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” (1988-1995) jako mistrz na Wydziale Budownictwa Mieszkaniowego, a następnie jako kierownik sekcji w Dziale Gospodarki Majątkiem. W tym czasie uzyskał uprawnienia budowlane. W 1995 r. został zatrudniony w Agencji Rozwoju Przemysłu SA. w Warszawie – Zarządcy Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC – na stanowisku zastępcy dyrektora Oddziału ARP w Mielcu do spraw eksploatacji i rozbudowy, m.in. był odpowiedzialny za majątek Agencji w Mielcu i inwestycje realizowane na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. W 2005 r. powierzono mu funkcję dyrektora Oddziału ARP SA. we Wrocławiu i misję zorganizowania Podstrefy w Gminie Kobierzyce koło Wrocławia w ramach Tarnobrzeskiej SSE. W latach 2005-2009 m.in. kierował przygotowaniem terenu dla Koncernu LG i innych firm poprzez budowę infrastruktury oraz realizację umowy międzynarodowej. (W rezultacie działań Podstrefy w Kobierzycach powstało kilkanaście tysięcy nowych miejsc pracy.) W 2009 r. powrócił do pracy w Oddziale ARP SA. w Mielcu i objął ponownie stanowisko zastępcy dyrektora. Od 1 VII 2014 r. pełnił funkcję dyrektora Oddziału ARP SA. w Mielcu. Angażował się społecznie, m.in. w latach 2004-2005 był wiceprezesem Klubu Piłki Siatkowej Kobiet Stal Mielec. 16 III 2020 r. został odwołany z funkcji dyrektora Oddziału ARP SA. w Mielcu i powołany na stanowisko wicedyrektora tego Oddziału. Od 1 I 2021 r. pełni funkcję dyrektora ds. rozwoju regionu Centrum Medycznego Medyk, a od 1 XII 2021 r. jest także kierownikiem Całodobowego Domu Opieki Fundacji Medyk dla Zdrowia. W 2021 r. w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2020”.
ŚLIWA FRANCISZEK, urodzony 28 XII 1919 r. w Łowcach koło Przemyśla, syn Józefa i Marii z domu Momot. Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował na roli i dokształcał się w zakresie spółdzielczości handlowej. W 1936 r. wstąpił do ZMW „Wici”, a w 1937 r. do Stronnictwa Ludowego. W sierpniu tegoż roku brał udział w przygotowaniu Wielkiego Strajku Chłopskiego, a następnie brał udział w walce z policją we wsi Munina, za co później był szykanowany. W 1939 r. ukończył kurs na Wiejskim Uniwersytecie Orkanowym w Gaci Przeworskiej. Na początku okupacji hitlerowskiej wstąpił do organizacji Służba Zwycięstwu Polsce (później Związek Walki Zbrojnej) i pełnił funkcję kolportera prasy podziemnej. Udało mu się uniknąć aresztowania przez gestapo i przez kilkanaście miesięcy ukrywał się. W styczniu 1942 r. został zaprzysiężony w „Chłostrze” (później BCh) i do końca okupacji pełnił funkcję kolportera oraz obserwatora działalności okupacyjnych służb hitlerowskich i kolaborujących z nimi faszystów ukraińskich. Miał pseudonim „Spólnota”. Jeszcze w czasie okupacji podjął pracę w spółdzielczości wiejskiej, a po wyzwoleniu pracował w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Łowcach i w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Radymnie jako księgowy, a następnie prezes – dyrektor. Nadal działał w ZMW jako przewodniczący koła w Łowcach i członek zarządu powiatowego w Jarosławiu. Reaktywował działalność koła Stronnictwa Ludowego, był radnym Gminnej Rady Narodowej w Radymnie i członkiem Powiatowej Rady Narodowej w Jarosławiu. Od 1949 r. do 1965 r. (z roczną przerwą) pełnił funkcję prezesa Powiatowego Komitetu ZSL w Jarosławiu, Radymnie i ponownie w Jarosławiu. W 1957 r. i w 1961 r. został wybrany posłem na Sejm PRL z okręgu Przemyśl – Jarosław (kadencje: 1957-1961 i 1961-1965). W styczniu 1966 r. został przeniesiony do pracy w PK ZSL w Mielcu na stanowisko sekretarza i funkcję tę pełnił do 1976 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Poza pracą w aparacie politycznym ZSL pełnił szereg funkcji społecznych, m.in.: członka prezydium Zarządu Wojewódzkiego Związku Kółek Rolniczych, członka Rady Nadzorczej WZGS, radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz przewodniczącego jej Komisji Rolnictwa i Komunikacji, radnego Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i wiceprezesa Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Pasjonował się historią wsi i ruchu ludowego. Napisał i wydał książki: Moja młodość w Wiciach, Hrabia Wiesiołowski, Ostatni spod znaku Krzywuli, Na chłopski rozum i Godni pamięci. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej. Zmarł 22 II 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Rada Miejska w Mielcu na sesji 25 X 2007 r. jego imieniem nazwała jedną z ulic na osiedlu Smoczka.
ŚLIWA PAWEŁ (ksiądz), urodzony 26 VI 1921 r. w Trzcianie, powiat mielecki, syn Józefa i Anny z domu Topór. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1939 r. W tym okresie należał m.in. do Sodalicji Mariańskiej (był jej szkolnym prezesem) i Związku Harcerstwa Polskiego. Po maturze rozpoczął studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie, ale w 1941 r. okupanci hitlerowscy przerwali je, aresztując kleryków i niektórych wykładowców (m.in. ks. Romana Sitkę, który wkrótce został zamordowany). Po wyjściu z więzienia ukończył tajne seminarium i w 1945 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Wietrzychowicach, Szczurowej, Ujanowicach i Tarnowie (parafia Najświętszego Serca Jezusa). W 1954 r. uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1957 r. – doktorat (drugi) z filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie, a następnie studiował we Fryburgu (Szwajcaria). W 1959 r. powrócił do kraju i m.in. wykładał w Warmińskim Seminarium Duchownym, a od 1960 r. pracował jako profesor filozofii w Seminarium Duchownym w Tarnowie, gdzie oprócz wykładów pełnił funkcję ojca duchownego. W latach 1963-1981 był proboszczem w Zawadzie i przeprowadził remont tamtejszego zabytkowego kościoła z XV w. W tym okresie otrzymał tytuł kapelana Ojca Świętego (1969). W latach 1981-1985 pomagał w pracy duszpasterskiej w Miliku, Andrzejówce, Nowej Wsi i Ostrodze, a w latach 1985-1987 był proboszczem w Zbyszycach, ale z powodu pogarszającego się stanu zdrowia musiał zrezygnować. Zmarł 22 VII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zawadzie koło Tarnowa.
ŚLIWA TADEUSZ, urodzony 18 I 1936 r. w miejscowości Nawsie koło Wielopola Skrzyńskiego, syn Jana i Wiktorii z domu Bełch. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową, a następnie Zasadniczą Szkołę Wojskową i Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu, gdzie uzyskał kwalifikacje mechanika eksploatacji samolotów MiG 15. W 1960 r. został zatrudniony w WSK Mielec na Wydziale 43, a następnie na Wydziale 57. Tam pracował na następujących stanowiskach: mechanika lotniczego, brygadzisty, starszego mistrza, kierownika zmianowego i kierownika Działu Startu. Równolegle ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (budowa płatowców), a następnie odbył szkolenie lotnicze w zakresie obsługi, prób w locie silników tłokowych, przyrządów pokładowych, wyposażenia elektrycznego i radiowego. Uzyskał też licencję mechanika II klasy obsługi naziemnej i licencję mechanika pokładowego samolotu An-2. W ciągu pracy zawodowej odnotował m.in. 3611 startów i lądowań oraz 1694 godzin lotów na samolotach wyprodukowanych w WSK Mielec. Na emeryturę przeszedł w 1991 r. Był aktywnym działaczem Aeroklubu Mieleckiego oraz wiceprzewodniczącym Rady Osiedla J. Kusocińskiego. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 25 VII 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŚLIWA ZUZANNA, urodzona 15 VII 1945 r. w Tuczempach, córka Franciszka i Agnieszki z domu Kowal. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Radymnie, maturę zdała w 1963 r. W 1966 r. wraz z rodziną przeniosła się do Mielca. Studia na Wydziale Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu ukończyła w 1969 r. z tytułem magistra historii. W czasie studiów pracowała w Opolskim Ośrodku Kultury. W 1970 r. pełniła funkcję kierownika Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu. W 1972 r. ukończyła studia w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1972 r. pracowała etatowo jako dziennikarz w redakcjach gazet i czasopism: „Zielony Sztandar” (1972-1988), „Świat Książki” (1988-1990), „Pośredniak – pismo dla bezrobotnych” (była jego założycielem), „Moje Zdrowie” i „Codzienna Gazeta Polska”, a później nieetatowo współpracowała z redakcjami czasopism: „Okolice”, „Filipinka”, „Moja Rodzina”, „Twoja Gwiazda”, „Halo”, „Czytadło” (dla młodzieży polonijnej) i „Nationale Geographic”. Napisała książki o tematyce historycznej: Dom polski; Duchy polskie;Tajemnice miejsc niezwykłych w Polsce; Dzieje siedzib polskich; Dwory, zamki, pałace; Monografia spółdzielczości mieszkaniowej w Polsce; powieści: Ja, wróżka; Puk, puk. Tu Lenin; Krzyk dzikiej czajki; Kasieńka z Kamieńca – polskie legendy (głównie legendy i baśnie z Podkarpacia). Współpracuje z Fundacją „Otwarte Drzwi” na rzecz młodzieży zaniedbanej i niepełnosprawnej. Wyróżniona nagrodami dziennikarskimi, m.in. T. Nocznickiego i K. K. Baczyńskiego, a także literackimi za opowiadania. Po 2007 r. wydała kolejne książki: Pogaduchy przy misce pierogów; Bardzo niecierpliwy morderca; Cuda Polski. Miejsca niezwykłe; Encyklopedia tradycji polskich (wspólnie z Renatą Hryń-Kuśmierek), Gdy Król pokocha Damę, czyli … WRÓŻENIE Z KART; Kamienie szlachetne i ozdobne. Ponadto jest współautorem m.in. Polskiej encyklopedii przyrodniczo-krajoznawczej/ Miejsca niezwykłe/Cuda Polski. Po 2013 r. ukazały się: Teodozja i cień zabójcy oraz Tajemnica alei klonowej.
ŚLIWIŃSKI STANISŁAW, inspektor szkolny Rady Szkolnej Okręgowej w czasie I wojny światowej.
ŚLIWOWSKI MACIEJ ANDRZEJ, urodzony 10 I 1967 r. w Warszawie. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubie Okęcie Warszawa w 1979 r. i do 1984 r. grał w jego barwach. Przed rundą wiosenną sezonu 1984/1985 został sprowadzony do II–ligowej Stali Mielec i występował w niej jako napastnik do 1990 r. W sezonie 1984/1985 przyczynił się do awansu Stali do I ligi, a po spadku (sezon 1986/1987) był jednym z głównych autorów kolejnego awansu do ekstraklasy w sezonie 1987/1988 i zdobycia 5. miejsca w sezonie 1988/1989. W I lidze zagrał w 100 meczach i zdobył 25 bramek, zaś w II lidze rozegrał 43 mecze (11 bramek). W sezonie 1990/1991 został wypożyczony do niemieckiego zespołu VfL Bochum, a w następnym sezonie grał w Zagłębiu Lubin. W latach 1992–1993 występował w Legii Warszawa i był jednym z najlepszych jej zawodników. W połowie sezonu 1993/1994 przeszedł do SK Rapid Wiedeń i zdobył z tą drużyną Puchar Austrii (1994) i mistrzostwo Austrii (1996). W kolejnych latach grał w słabszych klubach austriackich: FC Tirol Innsbruck (1996-1997), VfB Admira – Wacker Mödling (1998), SV Ried im Innkreis 1912 (1998-1999), FC Niederösterreich Sankt Pölten (jesień 1999) i SV Hundsheim (wiosna 2000). Był wielokrotnym reprezentantem Polski w kategorii juniorów i w zespole młodzieżowym (już jako zawodnik Stali Mielec). W I reprezentacji Polski wystąpił w 9 meczach (w 6 meczach jako zawodnik Stali Mielec). W kwietniu 2011 r., wspólnie z Piotrem Świerczewskim, został trenerem drużyny piłki nożnej Znicz Pruszków (II liga) i prowadził ją do 2014 r. W 2014 r. został trenerem Bzury Chodaków. Z dniem 1 VII 2017 r. został trenerem IV-ligowego zespołu Pilica Białobrzegi, a następnie trenował drużyny Mszczonowianki Mszczonów 92018-2020) i Mławianki Mława (2021-). Wyróżniony wpisem do Galerii Sław Legii Warszawa. Poza pracą trenerską grał rekreacyjnie z drużynie Bar Ulubiona ETV Warszawa.
ŚLIWY FRANCISZKA (ULICA), ulica miejska na terenie osiedla Smoczka. Łączy ulicę Eugeniusz Kahla z ulicą Powstańców Warszawy. Ma około 295 m długości i nawierzchnię gruntową. Patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 25 X 2007 r. Ma utwardzoną nawierzchnię. Zbudowano przy niej pierwsze domy mieszkalne.
Patron ulicy: FRANCISZEK ŚLIWA (1919-2002) to zasłużony działacz ruchu ludowego i regionalnego w Mielcu, poseł na Sejm PRL i autor książek historycznych.
ŚLÓSARCZYK ANNA KRYSTYNA (z domu CIEŚLA), urodzona 29 IX 1949 r. w Mielcu, córka Feliksa i Zofii z domu Pałka. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO im. M. Kopernika), maturę zdała w 1967 r. Studia na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończyła w 1972 r. z tytułem magistra. Na tejże uczelni uzyskała także doktorat i habilitację. Od 1972 r. pracuje na macierzystym Wydziale, na stanowiskach: asystenta, adiunkta, profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego. W ramach działalności dydaktycznej jest wykładowcą kilku przedmiotów, w tym: ogólna technologia ceramiki, materiały bioceramiczne oraz wybrane zagadnienia z technologii szkła i ceramiki. Wypromowała 3 doktorów i sprawuje opiekę nad dwoma następnymi. Prowadzi badania naukowe nad tworzeniem i otrzymywaniem materiałów do wykonywania implantów kostnych. Rezultaty pracy naukowej i dydaktycznej opisała w 195 artykułach w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych (stan na koniec 2011 r.), a wyniki badań były wielokrotnie zastosowane do produkcji przemysłowej. W swym dorobku posiada też 20 patentów i zgłoszeń patentowych. Najważniejszym wynalazkiem są syntetyczne materiały (implanty) wytworzone w oparciu o fosforany wapnia, zastępujące tkankę kostną, która została uszkodzona lub zniszczona przez uraz lub chorobę. Współpracuje z krajowymi i zagranicznymi ośrodkami naukowymi. Pełni różnorodne funkcje, m.in.: sekretarza Komisji Nauk Ceramicznych PAN, członka Sekcji Biomateriałów Komitetu Nauki o Materiałach PAN. Pracuje w Polskim Komitecie Normalizacyjnym, Rektorskiej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów i w Komisji Wydziałowej WIMiC ds. Nagród oraz w komitetach redakcyjnych czasopism naukowych. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
ŚLÓSAREK JAN, urodzony 10 VII 1871 r. w Bieżanowie, pow. Wieliczka, syn Franciszka i Marianny z domu Talarek. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Krakowie, maturę zdał w 1890 r. Patent na nauczyciela szkół ludowych pospolitych z prawem nauczania języka niemieckiego, śpiewu i gimnastyki uzyskał w 1892 r., a patent na nauczyciela szkół wydziałowych z grupy pierwszej, uprawniający do uczenia języka polskiego, geografii i historii powszechnej, otrzymał w 1899 r. Pracował w szkole filialnej w Gruszowie jako zastępca nauczyciela (1890-1894), a następnie jako nauczyciel w szkole 1-klasowej ludowej w Surowej (1894-1895), szkole 1-klasowej ludowej w Wojsławiu (1895-1899) i szkole 5-klasowej ludowej męskiej w Mielcu (obok kościoła św. Mateusza). W 1901 r. został mianowany kierownikiem szkoły 5-klasowej ludowej męskiej w Sokołowie Małopolskim, a w 1905 r. przeniesiony na stanowisko kierownika wspomnianej już szkoły 5-klasowej męskiej w Mielcu. Wzorowo sprawując tę funkcję, przyczynił się do wszechstronnego rozwoju szkoły oraz wybudowania nowego skrzydła od strony kościoła i remontu starej części. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako członek Polskiej Rady Szkolnej Okręgowej, był jednym z organizatorów szkolnictwa polskiego w Mielcu i powiecie mieleckim. W 1921 r. Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego powierzyło mu dodatkowo (na okres od kwietnia do sierpnia) funkcję inspektora szkolnego dla powiatu mieleckiego. Był także członkiem komisji Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie do spraw egzaminów kwalifikacyjnych nauczycieli. W uznaniu wyjątkowych zasług dla szkolnictwa powszechnego Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego nadało mu w 1922 r. tytuł dyrektora. Jego staraniem i przy poparciu mieleckich cechów rzemieślniczych utworzono w 1912 r. w Mielcu Szkołę Przemysłową Uzupełniającą z siedzibą w budynku szkoły męskiej. Został mianowany jej kierownikiem, przy zachowaniu funkcji kierownika szkoły męskiej. Rozwinął działalność „przemysłówki” i dał tym dobry początek zorganizowanego szkolnictwa zawodowego w Mielcu. W 1914 r. ukończył kurs przemysłowo-kupiecki dla nauczycieli szkół przemysłowych uzupełniających w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W latach 20. uczył też w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny w Mielcu. Funkcję dyrektora szkoły męskiej pełnił do przejścia na emeryturę w 1931 r., a kierownikiem szkoły zawodowej dokształcającej (po zmianie nazwy) pozostał do 1934 r. Był prezesem mieleckiego oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w latach 1912-1924 oraz członkiem Komisji Okręgowej ZNP w Krakowie. Ponadto udzielał się społecznie jako radny Rady Miejskiej w Mielcu oraz członek Spółdzielni Spożywców „Konsum”. Wyróżniono go m.in. przyznaniem prawa do Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Zmarł 28 XII 1936 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚLÓSAREK JAN MARIAN, urodzony 17 XII 1944 r. w Mielcu, syn Władysława i Heleny z domu Pietras. Studia na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie ukończył w 1968 r. Po odbyciu stażu w Szpitalu Powiatowym w Gryfinie, gdzie m.in. został awansowany na stopień podporucznika, w latach 1971-1973 odbył służbę wojskową na stanowisku dowódcy plutonu medycznego. W tym czasie, jako wolontariusz, praktykował w Klinice Chirurgii Ogólnej i Klinice Neurochirurgii Pomorskiej Akademii Medycznej. Po odbyciu służby wojskowej w 1973 r. został zatrudniony w Klinice Neurochirurgii PAM i odtąd neurochirurgia stała się przedmiotem jego zainteresowań naukowych. W 1974 r. uzyskał specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii ogólnej, a w 1979 r. – specjalizację II stopnia z neurochirurgii. Także w 1980 r. otrzymał tytuł doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pt. Próba oceny wydolności wewnątrzczaszkowej kompensacji objętościowej z uwzględnieniem wskaźnika niestabilności ciśnienia wewnątrzczaszkowego u chorych po zamkniętych urazach czaszkowo-mózgowych. Habilitację uzyskał w 1987 r. na podstawie rozprawy Odległe następstwa krwawienia podpajęczynówkowego z tętniaków mózgu leczonych operacyjnie. W latach 1987-1994, w tym od 1988 r. jako docent, kierował Pracownią Ciśnienia Wewnątrzczaszkowego przy Klinice Neurochirurgii PAM. W latach 1976-1990 odbył staże naukowe w Krakowie, Warszawie, Sztokholmie i Magdeburgu. W 1994 r. powierzono mu funkcję kierownika nowo utworzonego Oddziału Klinicznego Neurotraumatologii PAM i organizował go od podstaw. Równocześnie prowadził działalność dydaktyczną, głównie w zakresie neurochirurgii i neurotraumatologii. W latach 1990-1993 pełnił obowiązki prorektora ds. dydaktyki Pomorskiej Akademii Medycznej oraz w latach 1990-1996 – prorektora ds. klinicznych PAM. Wielokrotnie przewodniczył lub był członkiem komisji egzaminów na stopnie specjalizacji i doktoraty oraz habilitacje. Był też promotorem i recenzentem wielu prac. W 1994 r. został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego PAM, a w 1998 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk medycznych. Pełnił funkcję ordynatora Oddziału Neurochirurgii i Neurotraumatologii Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Szczecinie. Opublikował (jako autor lub współautor) około 110 prac, w tym także w zagranicznych wydawnictwach. Wniósł znaczący wkład w badania nad wewnątrzczaszkową kompensacją objętościową u chorych po urazach czaszkowo-mózgowych oraz innymi problemami w dziedzinie neurotraumatologii. Od 1984 r. jest członkiem Komisji ds. Urazów Układu Nerwowego i Badań Homeostazy Środowiska Wewnątrzczaszkowego Komitetu Nauk Neurologicznych PAN. Był współorganizatorem Sekcji Neurotraumatologii Polskiego Towarzystwa Neurochirurgicznego, Zachodnio-Pomorskiego Oddziału PTN w Szczecinie oraz Okręgowej Izby Lekarskiej w Szczecinie i pełnił w nich różne funkcje. Uczestniczył w organizacji kilku Zjazdów Polskiego Towarzystwa Neurochirurgów. Brał udział w wielu sympozjach i konferencjach naukowych, wielokrotnie jako prelegent. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i licznymi nagrodami, m.in. Polskiego Towarzystwa Neurochirurgicznego i Zespołową Ministra Zdrowia. 11 I 2016 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. lecznictwa Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitalu Zespolonego w Szczecinie.
ŚLÓSAREK STANISŁAW MARIAN, urodzony 6 X 1901 r. w Złotnikach, powiat mielecki, syn Jana i Stanisławy z Rudnickich. Ukończył IV klasę w Szkole Męskiej w Mielcu, a następnie zdał egzamin z II klasy wydziałowej w Wieliczce (1914). W roku szkolnym 1915/1916 był uczniem pierwszego kursu Seminarium Nauczycielskiego w Rudniku nad Sanem. 17 VII 1916 r. zgłosił się ochotniczo do Legionów Polskich i mimo młodego wieku został przyjęty. „Za dzielność i wierną służbę Ojczyźnie ku pamięci przebytych bojów w obronie Lwowa i Kresów Wschodnich w r. 1918-1919” w 1919 r. otrzymał Odznakę Honorową „Orlęta”. Po zakończeniu wojny powrócił do Mielca. Na początku lat 30. pracował w Urzędzie Skarbowym w Mielcu, a od 1936 r. w Urzędzie Skarbowym w Nowym Targu. W 1938 r. został odznaczony Medalem Niepodległości. Po II wojnie światowej mieszkał i pracował w Białej (później Bielsko-Biała), m.in. w Urzędzie Skarbowym. W latach 70., po przejściu na emeryturę, powrócił z żoną Stefanią (z Seilerów) do Mielca. Zmarł 11 VII 1982 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚLUSAREK ANNA, urodzona 12 XII 1894 r. w Górkach, pow. mielecki, córka Jana Ślósarka i Stanisławy z Rudnickich. (Jej nazwisko pisze się odmiennie od całej rodziny, ponieważ w księdze urodzeń mylnie wpisano nazwisko ojca i błędu tego nie sprostowano do końca jej życia.) Absolwentka Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. św. Hildegardy w Białej (dziś: Bielsko-Biała), maturę zdała w 1914 r. Patent na nauczycielkę szkół ludowych pospolitych uzyskała 24 XI 1917 r. Jako nauczycielka pracowała w Szkole Ludowej w Bujakowie (1915), a następnie w szkołach mieleckich: Szkole Męskiej (1915-1931) i dodatkowo w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny w Mielcu, Szkole Żeńskiej im. M. Konopnickiej (1931-1939), jawnej szkole podstawowej (1939-1944), Szkole Podstawowej Żeńskiej (1944-1946), Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym TPD (1946-1957 i Szkole Podstawowej nr 3 (1957-1964). Na emeryturę odeszła 23 VI 1964 r., mając 49-letni staż nauczycielski. Wyróżniona m.in.: prawem do Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaka ZNP. Zmarła 22 III 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚLUSARSKA (ULICA), ulica prywatna w północnej części osiedla Cyranka, tuż przed granicą z Chorzelowem. Biegnie od ul. Orlej, wzdłuż linii kolejowej, do ul. Rolnej. Służy jako droga dojazdowa do posesji z domami jednorodzinnymi oraz do pól uprawnych. Ma 400 m długości i nawierzchnię z płyt drogowych. Nazwę otrzymała 28 III 1973 r., po włączeniu tego terenu w granice miasta Mielca. Przy wyborze nazwy przyjęto sugestię mieszkańców. W 2007 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową.
ŚMIDOWSKI WITOLD STANISŁAW, urodzony 20 VII 1964 r. w Mielcu. Początkowo studiował prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a następnie odbył studia na Wydziale Orientalistyki Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych i w 1990 r. uzyskał tytuł magistra politologii. W latach 1991-1993 pracował jako nauczyciel języka angielskiego w Kolegium Nauczycielskim i jednej ze szkół podstawowych w Tarnobrzegu. Od 1993 r. do 1996 r. pełnił funkcję wiceprezesa przedsiębiorstwa „Telwolta” w Sandomierzu. W 1996 r. został zatrudniony w Kancelarii Prezydenta RP najpierw na stanowisku wicedyrektora, a następnie dyrektora Departamentu Obsługi Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Ukończył studia podyplomowe z zakresu obronności państwa w Wielkiej Brytanii, wyższy kurs obrony w Akademii Obrony Narodowej w 1998 r. oraz kurs języka urdu w Instytucie Języków Współczesnych w Islamabadzie. Odbył też praktykę w ambasadzie RP w Islamabadzie. W okresie od 24 X 2002 r. do 32 VIII 2008 r. pełnił funkcję ambasadora RP w Iranie z akredytacją na Turkmenistan w latach 2005-2007. Po wykonaniu tej misji powrócił do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako radca ministra (2008-2011). W 2011 r. został mianowany ambasadorem RP w Arabii Saudyjskiej z akredytacją na Oman i funkcję tę sprawował do 2017 r. Po powrocie do kraju został zatrudniony na stanowisku dyrektora ds. rozwoju biznesu międzynarodowego w spółce Wagony Świdnica, wchodzącej w skład amerykańskiego koncernu Greenbrier – światowego potentata w produkcji wagonów.
ŚNIADECKIEGO JĘDRZEJA (ULICA), miejska ulica długości 243 m na osiedlu Borek. Łączy ul. G. Morcinka z ul. J. Przybosia, które z kolei łączą osiedle z tranzytową ul. H. Sienkiewicza. Od 1999 r. ma asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek. Jej adres mają posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i bogatą zielenią. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. po przyłączeniu tego terenu do miasta Mielca.
Patron ulicy: JĘDRZEJ ŚNIADECKI (1768–1838) to jeden z najwybitniejszych chemików swoich czasów, biolog, lekarz, filozof i pedagog. Był profesorem chemii i medycyny w Wilnie. Stworzył polskie słownictwo chemiczne. Napisał m.in. pierwszy polski podręcznik chemii („Początki chemii”, 1800) i nowatorską w zakresie nauk przyrodniczych pracę „Teoria jestestw organicznych”. Krzewił higienę i dietetykę oraz wychowanie fizyczne.
ŚPIEWAK DARIAN, urodzony 21 VII 1960 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Krystyny z domu Kagan. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1985 r. z tytułem lekarza medycyny. Od 1986 r. pracuje w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Po stażu pełnił funkcję młodszego asystenta na Oddziale Neurologii Równocześnie pracował w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu, najpierw w Poradni Ogólnej, a następnie w Poradni Neurologicznej. Ponadto od IV 1987 r. do III 1988 r. pracował w Poradni Przeciwalkoholowej. W 1990 r., po egzaminie, zdanym z wyróżnieniem w Klinice Neurologii w Krakowie, uzyskał tytuł specjalisty I stopnia z neurologii, a następnie został starszym asystentem na Oddziale Neurologii. Od XI 1991 r. do końca 2000 r. pełnił także funkcję kierownika Ośrodka Rehabilitacji Leczniczej w Mielcu. W tym czasie uczestniczył w tworzeniu nowych placówek rehabilitacyjnych, m.in. Ośrodka Rehabilitacyjno-Wychowawczego dla Dzieci z Upośledzeniem Umysłowym i Przychodni Rehabilitacyjnej dla Dzieci Niepełnosprawnych w Mielcu oraz Punktów Rehabilitacyjnych w Borowej, Cmolasie, Czerminie, Górkach, Podleszanach i Przecławiu. Ponadto od 1991 r. prowadzi Poradnię Rehabilitacyjną w Mielcu. W 1997 r., po zdaniu egzaminu (z wyróżnieniem) w Klinice Rehabilitacji w Konstancinie, otrzymał tytuł specjalisty II stopnia z zakresu rehabilitacji medycznej. Praca specjalizacyjna Ból w stwardnieniu rozsianym została opublikowana w biuletynie naukowym „Postępy Rehabilitacji”. W latach 2002-2003 prowadził Poradnię Leczenia Wad Postawy u Dzieci w Mielcu. Na początku 2005 r. powierzono mu obowiązki ordynatora nowo utworzonego Oddziału Rehabilitacyjnego Szpitala Powiatowego w Mielcu. Był jednym z inicjatorów powstania tego Oddziału i jako ordynator organizował od podstaw jego funkcjonowanie. W 2003 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania służbą zdrowia w Centrum Studiów Podyplomowych Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Systematycznie uczestniczy w kursach specjalistycznych, sympozjach i zebraniach naukowych. Od 1985 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, a w latach 1989-1997 pełnił funkcję sekretarza mieleckiego Koła PTL. Należy także do Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (od 1986 r.) i Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji (od 1992 r.), w którym jest członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego w Rzeszowie. W latach 1989-1993 był delegatem mieleckich lekarzy do Komitetu Organizacyjnego Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Jest także członkiem Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy i pełni funkcję sekretarza Koła OZZL w Mielcu. Prowadzi Prywatny Gabinet Lekarski AKSON w Mielcu przy ul. Zygmuntowskiej 2/1.
ŚPIEWAK EUGENIUSZ JÓZEF (ksiądz), urodzony 1 I 1937 r. w Woli Mieleckiej, syn Józefa i Karoliny z domu Leśniak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. Maturę zdał w 1954 r. Wzorem starszego brata (Jana) wybrał studia teologiczne i zgłosił się do Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu. Uczęszczał do Seminarium Zagranicznego w Poznaniu, a po złożeniu ślubów zakonnych (1955) studiował filozofię w Domu Towarzystwa Chrystusowego w Ziębicach. Po tzw. „odwilży październikowej” (1956) został skierowany do nauczania religii w szkołach na Pomorzu Zachodnim. Po studiach teologicznych w Poznaniu w 1962 r. przyjął święcenia kapłańskie. Mimo starań nie otrzymał zgody władz państwowych na wyjazd zagraniczny. Został więc skierowany do parafii pw. św. Ottona w Pyrzycach, a następnie pracował w parafiach: Najświętszego Serca Jezusowego w Szczecinie, Gryficach i Władysławowie. W 1978 r. został mianowany proboszczem w Sarbii koło Kołobrzegu, a ponadto pełnił funkcję ojca duchownego dekanatu kołobrzeskiego. W 1986 r. powierzono mu probostwo parafii Szczecin-Podjuchy oraz funkcję ojca duchownego dekanatu Szczecin-Dąbie, a następnie w Szczecinie-Osiedlu Fabrycznym. Po przemianach ustrojowych w latach 90. przekazano mu opiekę duszpasterską nad miejscowymi jednostkami wojskowymi. W 1996 r. skierowano go na probostwo w Piaseczniku i tam pracował przez 8 lat, po czym przeszedł na emeryturę i został rezydentem w Pyrzycach.
ŚPIEWAK JAN (ksiądz), urodzony 22 VI 1932 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Józefa i Cecylii z domu Leśniak. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później LO 26, I LO). Maturę zdał w 1951 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1957 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w kilku parafiach diecezji tarnowskiej, m.in. w Woli Łużańskiej, Chomranicach, Łężkowicach i Wielogłowach. W 1980 r. został mianowany proboszczem w Biesiadkach koło Brzeska. Zmarł 6 VI 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚWIADKOWIE JEHOWY, organizacja religijna wywodząca się z grupy Badaczy Pisma Świętego, którą założył w latach 70. XIX w. Charles Taze Russell w stanie Pensylwania (USA). Oficjalną działalność rozpoczęto po zarejestrowaniu w Pensylwanii w 1884 r. pod nazwą Towarzystwo Traktatowe Strażnica Syjońska. W 1909 r. umieszczono siedzibę w Brooklynie (Nowy Jork) i tam pozostaje do dziś. W 1931 r. przyjęto nazwę Świadkowie Jehowy. Oficjalnym reprezentantem organizacji jest Towarzystwo Biblijne i Traktatowe – Strażnica z siedzibą w Nowym Jorku. Nauka Świadków Jehowy opiera się na „Biblii”. Wierzą w jedynego prawdziwego Boga – Jehowę, który stworzył Jezusa jako jednorodzonego syna. Nie uznają dogmatu Trójcy Świętej. Chrzczą się przez zanurzenie w wodzie. Organizują zebrania w tzw. Salach Królestwa. Głoszą mające nadejść rządy Boże na ziemi. M.in. potępiają przemoc i aborcję oraz sprzeciwiają się transfuzji krwi. Nie prowadzą działalności politycznej. Na ziemiach polskich pierwsi Ś.J. działali od 1905 r. W 1950 r. zostali zdelegalizowani. Ponowna rejestracja nastąpiła w 1989 r. Aktualnie w około 1760 polskich zborach gromadzi się około 123 tysiące osób. Wydawane są: „Biblia”, książki religijne oraz czasopisma: „Strażnica” i „Przebudźcie się!”. Na terenie Mielca funkcjonuje zbór skupiający około 200 osób. Przewodzi mu grono starszych. Pierwszą siedzibą był budynek przy ul. J. Korczaka, a następną – przy ul. E. Kahla. W tym miejscu („Sala Królestwa”) odbywają się spotkania religijne w dwóch dużych grupach (po 100 osób) dwa razy w tygodniu, a ponadto organizowane jest cotygodniowe spotkanie w mniejszych grupach. Treścią tych spotkań jest studiowanie Pisma Świętego. Trzy razy w roku odbywa się chrzest w różnych miejscowościach, ostatnio w hali na Podpromiu w Rzeszowie.
ŚWIAT ZWIERZĘCY, na terenach miasta Mielca jest zróżnicowany, na co wpływ ma spore zróżnicowanie środowisk: różna zabudowa, tereny otwarte, lasy i parki, tereny nadrzeczne i stawy. Na podstawie podziału na krainy zoograficzne, dokonanego w Narodowym Atlasie Polski (1973), Mielec znajduje się w krainie Niziny Sandomierskiej, a w podziale fizjograficznym – na terenie mezoregionu Równiny Tarnobrzeskiej. Dominującymi zwierzętami na poszczególnych rodzajach terenów są: 1) t. zwartej i luźnej zabudowy – , ssaki: szczur, mysz, nietoperz, kret, ptaki: gawron, kawka, sroka, wróbel domowy, szpak, sikora, kos, sierpówka, puszczyk, jerzyk, kopciuszek, białorzytka, pliszka siwa, dymówka, oknówka, kulczyk i makolągwa; gady: żmija, jaszczurka i zaskroniec; płazy: ropucha szara i ropucha zielona; 2) t. otwarte – ssaki: sarna, zając szarak, królik, mysz (różne gatunki), ptaki: skowronek polny, świergotek łąkowy, pokrzewka, kląskawka i rzadki gatunek – dzierlatka oraz kret, 3) t. leśne – ssaki: jeleń, sarna, dzik i lis oraz liczne gatunki ptaków, a wśród nich sikora, świstunka, muchołówka, dzięcioł, drozd, bocian czarny, myszołów, jastrząb, sowa uszata i krogulec, 4) parki, planty i cmentarze – ssaki: wiewiórka, łasica, jeż i ryjówka aksamitna, ptaki: sikora, zaganiacz, pokrzewka, dzięcioł pstry, dzięcioł zielony, dzięcioł czarny, zięba, kos i kwiczoł; gady: jaszczurka zwinka i padalec zwyczajny.
ŚWIATKOWSKI JAN, urodzony 26 I 1893 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Mateusza i Agnieszki z domu Malec. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1916 r. Przed I wojną światową należał do tajnej organizacji niepodległościowej „Zarzewie”, mającej ścisły związek z Komendą Drużyn Strzeleckich w Krakowie. Jako jeden z pierwszych (wraz z grupą kolegów z Mielca) zgłosił się do Legionów Polskich i uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady. Dwukrotnie został ranny, a w 1916 r. (w czasie urlopu) zdał w Mielcu maturę. Po kryzysie przysięgowym wcielono go do wojska austriackiego i wysłano na front włoski. Po wojnie wrócił do niepodległej już Polski i zgłosił się do Wojska Polskiego. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w stopniu podporucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i w tym okresie awansowano go na stopień porucznika, a następnie kapitana oraz dwukrotnie odznaczono go Krzyżem Walecznych. W okresie międzywojennym służył m.in. w jednostkach wojskowych w Nowoświęcanach na Wileńszczyźnie, Włodzimierzu Wołyńskim, Rembertowie (ukończył kurs dowódców batalionów), Chełmie, ponownie we Włodzimierzu (dowódca kompanii, a następnie batalionu w 23 pułku piechoty, awans na stopień majora), Rokitnie (dowódca batalionu KOP, awans na stopień podpułkownika), Suwałkach (dowódca batalionu KOP) i Głębokich na Wileńszczyźnie (dowódca pułku KOP). W tym okresie odznaczono go m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Kawalerskim OOP. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r., po wkroczeniu wojsk radzieckich na Litwę 17 IX, przeszedł z grupą żołnierzy przez granicę z Łotwą i tam został internowany, a następnie wydany Rosjanom i skazany na 10 lat ciężkich robót w obozie poza kręgiem polarnym. Na podstawie układu Sikorski – Majski został uwolniony i znalazł się w armii gen. W. Andersa. Po przejściu do Iraku (grudzień 1942 r.) mianowano go dowódcą Ośrodka Zapasowego Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. Na początku 1943 r. ciężko chorował, a po wyjściu ze szpitala otrzymał stanowisko komendanta Placu m. Jerozolima. Po wojnie został skierowany do Anglii i po przeszkoleniu cywilnym na początku września 1947 r. powrócił do Polski. 12 IX otrzymał zwolnienie z czynnej służby wojskowej, a 28 II 1950 r. – przeniesienie w stan spoczynku. Zakupił i prowadził niewielkie gospodarstwo w Głogoczowie koło Krakowa. Na początku lat. 60 znów ciężko chorował. Zmarł 13 II 1963 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
ŚWIATOWIEC JAN KAZIMIERZ, urodzony 28 VIII 1925 r. w Kliszowie, powiat mielecki, syn Józefa i Józefy z domu Boczek. Uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu oraz uczestnik tajnych kompletów nauczania. Po maturze w Warszawie (1945) ukończył Oficerską Szkołę Broni Pancernej (1946), a później studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie (1958). Od 1951 r. pełnił szereg ważnych funkcji wojskowych. Był m.in.: dowódcą pułku w Złocieniu, szefem Sztabu Dywizji w Elblągu, wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie – adiunktem Katedry Taktyki i Sztuki Operacyjnej (na tej uczelni uzyskał stopień doktora nauk wojskowych), dowódcą Dywizji Pancernej w Olsztynie, szefem Sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego, szefem Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szefem Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, I zastępcą Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej Kraju oraz attache w Bułgarii. W 1986 r. przeszedł na emeryturę, posiadając stopień generała brygady. W 1991 r. powrócił do czynnej służby wojskowej i powierzono mu funkcję szefa Departamentu Wojskowego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego przy Kancelarii Prezydenta RP. W listopadzie 1991 r. awansował na stopień generała dywizji. Był autorem Polskiej Doktryny Wojennej przedstawionej przez BBN. W 1993 r. przeszedł ponownie w stan spoczynku. Poza służbą wojskową pasjonuje się muzyką i malarstwem. Gra na skrzypcach, maluje obrazy. Przez 20 pełnił funkcję prezesa Wojskowego Koła Łowieckiego. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi i licznymi odznaczeniami resortowymi. Utrzymuje systematyczne kontakty z Mielcem, m.in. uczestniczył w Światowym Zjeździe Mielczan w 2000 r. Zmarł 7 X 2012 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
ŚWIATOWIEC TADEUSZ, urodzony 9 XI 1924 r. w Maliniu, pow. mielecki, syn Andrzeja i Agnieszki. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w warsztacie ślusarskim, a od kwietnia 1942 r. w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej jesienią 1944 r. został żołnierzem 10 Dywizji Piechoty II Armii Wojska Polskiego i przeszedł jej cały szlak bojowy. Walczył m.in. nad Odrą, Nysą Łużycką i pod Budziszynem. Do pracy w PZL Mielec powrócił w 1948 r. na stanowisko ślusarza. Później był brygadzistą, kreślarzem i konstruktorem. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego został kierownikiem sekcji usterzenia na Wydziale 01, a następnie powierzono mu stanowisko zastępcy kierownika i kierownika tego wydziału. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. Został mianowany zastępcą szefa ds. produkcji cywilnej, a w 1972 r. w tworzącym się OBR – zastępcą dyrektora ds. produkcji (później szefa produkcji). We wrześniu 1986? r. przeniesiono go na stanowisko zastępcy szefa produkcji w Zakładzie Silnikowym. Podczas trwającej 45 lat pracy zawodowej wniósł duży wkład w uruchamianie i modyfikowanie produkcji takich mieleckich wyrobów jak: samoloty M-15, M-18, M-20, M-21 i An-28, silniki wysokoprężne, aparatura paliwowa, chłodnie i wózki elektryczne „Melex”. Udzielał się społecznie, m.in. w FKS „Stal” Mielec, SIMP i ZBoWiD. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, wieloma odznaczeniami resortowymi i zespołową Państwową Nagrodą II stopnia za przygotowanie i wdrożenie do produkcji samolotu lotniczego M-18 „Dromader”. Zmarł 20 VIII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu w Chorzelowie.
ŚWIATOWY DZIEŃ GODNOŚCI OSÓB Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ – 5 MAJA, ustanowiony w 1999 r. Jego celem jest zwrócenie uwagi społeczeństwa na osoby niepełnosprawne oraz łamanie barier i stereotypów w kontaktach międzyludzkich. W Mielcu po raz pierwszy obchodzono go 16 V 2014 roku i odtąd co roku w maju organizowane są takie uroczystości. Ich głównym organizatorem jest mieleckie Koło Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym. Tradycją tego dnia jest powitanie uczestników przez prezydenta Mielca i wręczenie im kluczy do miasta, marsz z orkiestrą na trasie Urząd Miejski – plac Armii Krajowej, a następnie uroczystość z programem artystycznym w Domu Kultury SCK. Uczestnikami obchodów Mieleckiego Dnia Godności są: osoby niepełnosprawne i ich rodziny oraz opiekunowie, inni członkowie Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną, przedstawiciele samorządów – powiatowego i gminnych oraz delegacje szkół, instytucji i niektórych firm. Co roku przyznawane są statuetki „Niepokonani” osobom, które pomagają niepełnosprawnym.
ŚWIATOWY ZWIĄZEK ŻOŁNIERZY ARMII KRAJOWEJ (ODDZIAŁ W MIELCU), organizacja kombatancka skupiająca żołnierzy AK, którzy po wojnie pozostali w Europie zachodniej, powstała w 1946 r. W Polsce żołnierze AK do 1990 r. nie mieli oddzielnego związku i wielu zapisywało się do ZBoWiD lub ZIW. W latach 1989-1990 powstał Światowy Związek Żołnierzy AK, który wkrótce połączył się z innymi organizacjami żołnierzy AK z zagranicy. Mielecki Oddział Miejski został utworzony w maju 1989 r. z inicjatywy Edwarda Fuksy. W 1990 r. powstał Oddział Rejonowy, na którego czele stanął Stanisław Stachura. W maju 1990 r. oba oddziały połączyły się. 3 V 1990 r. w kościele MBNP i na placu Centralnym odbyły się uroczystości poświęcenia i wręczenia sztandaru mieleckiemu Oddziałowi ŚZŻAK. 24 X 1990 r. Rada Miejska zmieniła nazwę placu Centralnego na plac AK. Po śmierci E. Fuksy prezesem mieleckiej organizacji został Tadeusz Orłowski i funkcję tę sprawuje nadal. Z jego inicjatywy, przy wsparciu środowiska AK, mieszkańców Mielca i samorządowych władz miasta, wybudowano w 1993 r. pomnik AK obok cmentarza parafialnego przy ul. H. Sienkiewicza. Coroczną tradycją stało się organizowanie uroczystości przy tym pomniku 1 VIII z okazji rocznicy wybuchu powstania warszawskiego. Delegacja i poczet sztandarowy AK uczestniczą także we wszystkich uroczystościach patriotycznych w Mielcu. Imię Żołnierzy Armii Krajowej przyjął Zespół Szkół Budowlanych w Mielcu. Po kilku przeprowadzkach aktualnie siedzibą Zarządu Oddziału jest lokal w Zespole Szkół Technicznych przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 3. Po śmierci Tadeusza Orłowskiego (26 III 2013 r.) funkcję przewodniczącego mieleckiego oddziału pełnił Jerzy Dębicki, a po śmierci Jerzego Dębickiego (20 XI 2020 r.) mielecka organizacja praktycznie zakończyła działalność.
ŚWIATOWY ZJAZD MIELCZAN (23-27 VI 2000 r.), pierwszy w historii miasta zjazd mielczan z całego świata, połączony z cyklem uroczystości i imprez z okazji roku 2000. Zorganizowany został przez Gminę Miejską Mielec przy pomocy wielu instytucji i stowarzyszeń. Siedzibą Biura Organizacyjnego było Biuro Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego. Na program złożyły się: 23 VII – Msza Św. w intencji mielczan i Mielca (kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy), Sesja „Nasza Mała Ojczyzna – Mielec” (Samorządowe Centrum Kultury), koncert powitalny w SCK; 24 VII – „Handlowanie po mielecku” – impreza handlowo-rozrywkowa (plac AK oraz rejony ulic: L. Solskiego, J. Kusocińskiego i al. Niepodległości), „Mecz wspomnień” z udziałem byłych wybitnych piłkarzy i innych sportowców, mecz Samorząd – Biznes, koncert plenerowy na terenach MOSiR, spotkanie towarzyskie w CWP SCK; 25 VII – „Piknik na lotnisku”: wystawa lotnicza, pokazy lotnicze, festyn „Radio Biwak – Radio Rzeszów”, koncerty „Skaldów” i „Myslowitz” (lotnisko), koncert ZPiT UJ „Słowianki”(SCK); 26 VII – Spotkanie biznesowe (CWP), „Otwarty dzień mieleckiego przemysłu” (SSE), Inauguracyjny koncert III Międzynarodowego Festiwalu Organowego Mielec-2000 (kościół MBNP); 27 VII – Sadzenie pamiątkowych drzewek, wycieczka do Przecławia i Tuszymy. Zjazd zmobilizował wiele mieleckich firm, instytucji i stowarzyszeń do przygotowania różnorodnego programu uroczystości i imprez. Wykonano też szereg prac remontowych i porządkowych. Przeprowadzono modernizację terenów kulturalno-rekreacyjnych pomiędzy ulicami J. Kusocińskiego i L. Solskiego oraz remonty wielu ulic i chodników. W całym mieście widać było wiele starań właścicieli i administratorów posesji o poprawę ich estetyki. Zmienna pogoda (w całej Europie), burze, wichury i deszcze w znacznym stopniu ograniczyły frekwencję z zewnątrz oraz przeszkadzały w organizacji imprez plenerowych, ale mimo to cały program został zrealizowany. Nie zawiodła miejscowa publiczność (m.in. około 5 tys. młodzieży na koncercie zespołu „Myslowitz” na lotnisku, w strugach deszczu), a z kraju i zagranicy przybyło około 300 osób.
Ciekawsze fragmenty wpisów do „Księgi pamiątkowej Zjazdu”: „Jestem dumny, że wyszedłem z tego środowiska niezwykle bogatego wiarą i miłością Ojczyzny…Biskup Ełcki ks. dr Wojciech Ziemba.” * „Jest to dla mnie dzień szczególny – Światowy Zjazd Mielczan w 50. rocznicę moich urodzin właśnie w Mielcu. Jestem wdzięczny Bogu i wszystkim moim przyjaciołom za dar uczestnictwa w tej uroczystości…Jan Król – wicemarszałek Sejmu RP.” * „Dziękujemy za zorganizowanie Światowego Zjazdu Mielczan, który był okazją do wzruszających spotkań…Rodzina Perłowskich z Madrytu.” *„Z serdecznymi pozdrowieniami dla Mojego Ukochanego Mielca, który pięknieje i rozwija się ku naszej wielkiej radości…Z.T. Gancarzowie z Melbourne.” * „To, co przeżywamy w Mielcu – pozostaje w pamięci na zawsze… K. Turzeniecka z S. Giovanni in Fiore.” * „Życzenia z Somers Ct. USA…K.J. Krużlowie.” * „Pozdrowienia dla Mielczan od Mielczan z Calgary…M.M. Snopkowscy.”
ŚWIĄDER JAN, urodzony 17 XII 1950 r. w Nowej Rudzie, syn Franciszka i Stanisławy z Górskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sieniawie koło Jarosławia. Egzamin maturalny zdał w 1968 r. Studiował filologię germańską na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu i w 1973 r. uzyskał tytuł magistra filologii germańskiej. W okresie studiów był członkiem AZS Uniwersytet Wrocławski (był zawodnikiem reprezentacji uniwersyteckiej w piłce nożnej) oraz członkiem ZSP. Bezpośrednio po studiach został przyjęty do pracy w WSK „PZL-Mielec” z zadaniem utworzenia ośrodka języków obcych w Zakładowym Domu Kultury WSK. Zorganizowany i kierowany przez niego w latach 1973-1990 Ośrodek Języków Obcych z Laboratorium Językowym w ZDK (od 1974 r. – RCK), w którym także pracował jako lektor, był przez wiele lat jedyną placówką w Mielcu i regionie, prowadzącą na szeroką skalę kursy języków obcych w systemie pozaszkolnym dla dzieci, młodzieży i dorosłych oraz dla kadry inżynieryjno-technicznej OBR SK w Mielcu. W okresie zatrudnienia w WSK był członkiem nadzwyczajnym SIMP. W latach 1979-1984 był tłumaczem tekstów technicznych z języka niemieckiego na język polski NOT w Warszawie. Ukończył Studium Ekonomiki i Organizacji Turystyki dla Pilotów-Przewodników Wycieczek Zagranicznych PTE w Krakowie, a następnie był pilotem wycieczek zagranicznych OST „Gromada” w Rzeszowie w latach 1976-1981. W roku szkolnym 1990/1991 pracował jako nauczyciel j. niemieckiego w Liceum Medycznym w Mielcu. Od 1991 r. był nauczycielem j. niemieckiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Posiada tytuł nauczyciela dyplomowanego. Wychował wielu germanistów. Był inicjatorem, organizatorem i kierownikiem wymiany szkolnej między II LO w Mielcu a Christian-Ernst-Gymnasium w Erlangen w Niemczech w latach 1992-2002. Ponadto organizował lub współorganizował wiele imprez kulturalnych oraz turystycznych dla młodzieży polskiej i niemieckiej w kraju i za granicą. Od 1996 r. współpracuje z Wydawnictwem Szkolnym OMEGA w Krakowie. Jest autorem lub współautorem wielu pozycji książkowych, przygotowujących do matury i studiów w zakresie j. niemieckiego oraz lektorem nagrań dźwiękowych załączonych do tych wydawnictw, a także konsultantem merytorycznym OMEGI. Jest także autorem wydawnictw polsko-niemieckich, m.in. Unserer Partnerschaft ein DENK-MAL setzen…Ślady przyjaźni, Kraków 2002 oraz szeregu artykułów w prasie lokalnej, dotyczących międzynarodowej wymiany młodzieży oraz promujących idee porozumienia i współpracy Polski z Niemcami. Uczestniczył w wielu seminariach dla organizatorów i kierowników wymiany młodzieży, m. in. w Berlinie, Krakowie, Wrocławiu i Olsztynie, a także w licznych międzynarodowych szkoleniach metodycznych dla nauczycieli i lektorów j. niemieckiego, m.in. w Berlinie, Wiedniu, Tybindze, Akwizgranie i Erlangen. Od wielu lat jest tłumaczem dla potrzeb instytucji, urzędów i przedsiębiorstw mieleckich. Promuje miasto Mielec poprzez różnorodne przedsięwzięcia i liczne kontakty w kraju i za granicą. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i nagrodami lokalnymi. W r. przeszedł na emeryturę.
ŚWIĄDER MARCIN LESZEK (brat zakonny), urodzony 29 V 1976 r. w Mielcu, syn Zygmunta Jerzego i Barbary z domu Doszla. Absolwent Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1995 r. W tym samym roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie ukończył w 2002 r. z tytułem magistra. W 2001 r. złożył profesję wieczystą, a w 2002 r. przyjął święcenia prezbiteriatu. W latach 2002-2003 pracował jako katecheta w I Liceum Ogólnokształcącym w Bytomiu. Od 2003 r. do 2011 r. przebywał w Domu Modlitwy w Zagórzu koło Pilzna i m.in. pełnił funkcję gwardiana (przełożonego) w latach 2005-2011. Przez kolejne pięć lat (2011-2015) pracował w Domu Zakonnym w Katowicach Załężu. Od 2015 r. jest katechetą w szkołach w Skomielnej Czarnej i Bogdanówce oraz nauczycielem religii w tamtejszym OREW, opiekującym się dziećmi specjalnej troski. Jego pasją jest pisanie ikon, w których „odkrył bogactwo charyzmatyczne Kościoła i swojej wspólnoty zakonnej” oraz „formę przepowiadania Słowa ubogim”. Po okresie nauki techniki malarstwa i udziale w warsztatach w Galerii „Na bruku” Jana Guta w Bytomiu, a także własnych studiach nad ikoną, zadebiutował wystawą ikon w tejże bytomskiej Galerii „Na bruku”. Od 2015 r. prowadzi w Skomielnej Czarnej pracownię ikonopisarską i szkołę pisania ikon pw. św. Jana Damasceńskiego. Napisał ponad pięćset ikon i obrazów. Wystawy jego ikon eksponowano m.in. w rodzinnym Mielcu, Muzeum Ziemi Chełmskiej im. Wiktora Ambroziewicza w Chełmie oraz w Tokarni. Ponadto wiele jego ikon znajduje się w różnych zakątkach świata. Od młodości angażuje się społecznie. Jest instruktorem harcerskim w stopniu harcmistrza, HR (ZHR) w stanie spoczynku. Do 1995 r. prowadził działalność ekologiczną w grupie MAWE (Federacja Zielonych). Był współorganizatorem wypoczynku dla młodzieży harcerskiej, kursów i warsztatów malarskich (pisania ikon) w kraju i za granicą. Jest autorem publikacji, m.in. o św. Ojcu Pio, podręcznika metodycznego dla seminarzystów przygotowujących się do posługi kapelanów i duszpasterzy harcerskich. Inspiruje i współorganizuje różne formy ewangelizacyjne, m.in. Festiwal Kultury Chrześcijańskiej w Mielcu w 2015 r. Uhonorowany m.in. „Złotym Aniołem” Fundacji Kromka Chleba w Tarnowie za wsparcie budowy hospicjum stacjonarnego Via Spei w Tarnowie. W 2018 r. ukazał się album „Po śladach” z opisem, dokumentujący jego wybrane prace z lat 2015-2018.
ŚWIĄTEK EDWARD, urodzony 16 IX 1944 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Anny z Konaszewskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W latach szkolnych grał w zespole siatkówki Stali Mielec. Po maturze podjął pracę w WSK, ale wkrótce potem został powołany do służby wojskowej (1964-1966). Po powrocie z wojska pracował w WSK oraz w FKS Stal Mielec jako trener młodzieży. Od 1971 r. do 1975 r. prowadzona przez niego drużyna juniorów kilkakrotnie awansowała do finału Mistrzostw Polski i zdobyła wicemistrzostwo Polski (Lublin, 1972), brązowy medal (1973) i mistrzostwo Polski (Mielec, 1975). W 1976 r. powierzono mu prowadzenie zdegradowanego do II ligi zespołu seniorów Stali. Wprowadził do składu swoich wychowanków i w następnym sezonie awansował z tym zespołem do I ligi. W 1977 r. ukończył studia na AWF w Warszawie, uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera siatkówki II klasy. W 1978 r. został zatrudniony w Zakładach Azotowych i przez dwa sezony trenował drużynę Włocławii Włocławek.(II liga). Od 1980 r. pracował w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego oraz w Stali Mielec jako trener siatkówki. W latach 1990–1996 pełnił funkcję kierownika obiektów sportowych Stali Mielec. W końcówce sezonu 1993/1994 powierzono mu prowadzenie zespołu siatkarek Stali i przyczynił się do wywalczenia przezeń III miejsca w ekstraklasie i brązowego medalu. W tym czasie zaangażował się w działalność Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” i z jego listy został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1990–1994. Od 22 X 1996 r. jest nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką PZPS i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. Zmarł 29 XII 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŚWIĄTEK TADEUSZ, urodzony 2 II 1930 r. w miejscowości Przedbórz koło Kolbuszowej, syn Jana i Zofii z domu Kabała. Absolwent Gimnazjum i Liceum w Kolbuszowej, maturę zdał w 1950 r. Studiował towaroznawstwo w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie. Pierwszy stopień studiów ukończył w 1953 r., a drugi – w 1955 r. i otrzymał tytuł magistra. Ukończył także studium wojskowe i otrzymał stopień chorążego. W czasie pierwszego roku studiów tańczył w Zespole Pieśni i Tańca przy WSE. Był także czynnym zawodnikiem AZS, grając w siatkówkę w zespole uczelnianym oraz reprezentacji okręgu krakowskiego. Z tym drugim zespołem wywalczył w Warszawie tytuł akademickiego mistrza Polski w 1952 r. W tym czasie uzyskał także uprawnienia sędziowskie i instruktorskie w siatkówce. Nie mając pomocy finansowej z domu, podejmował różne prace, np. rozładunek i rozwożenie węgla oraz płodów rolnych, a także sędziowanie meczów siatkówki. Ponadto w latach 1953-1955 wykładał przedmioty wojskowe w Studium Wojskowym przy Uniwersytecie Jagiellońskim. W listopadzie 1955 r. nakazem pracy został skierowany do WSK Mielec. Równocześnie podjął treningi w zespole siatkówki Stali Mielec. W WSK pracował na następujących stanowiskach: dyspozytor w Magazynie Głównym, kontrolera branży chemicznej w Kontroli Dostaw, kierownik Kontroli Technicznej, zastępca szefa Pionu Kontroli Technicznej, kierownik Działu Reklamacyjno-Serwisowego, zastępca kierownika Działu Eksportu, zastępca kierownika i kierownika Działu Handlowego, kierownik Działu Handlowego w Zakładzie Aparatury Wtryskowej oraz kierownik Działu Gospodarki Materiałowej i Planowania. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1955-1959 był czynnym zawodnikiem pierwszego zespołu siatkarzy Stali Mielec i przyczynił się do jego pierwszego awansu do ekstraklasy (wówczas I ligi). Był to zarazem pierwszy w historii woj. rzeszowskiego awans zespołu sportowego do najwyższej klasy rozgrywkowej w Polsce. (Należy zaznaczyć, że zawodnicy trenowali wówczas po godzinach pracy.) Angażował się także w działalność takich organizacji społecznych jak: Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej, Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze i Liga Obrony Kraju (był członkiem sekcji strzeleckiej). Przez dwie kadencje był ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 22 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚWIDER ANDRZEJ, urodzony 10 IX 1962 r. w Dębicy, syn Stanisława i Zofii z domu Kitrys. Absolwent Technikum Zawodowego w Pustkowie Osiedlu koło Dębicy, maturę zdał w 1982 r. Należał do ZHP i PTTK. Odbył służbę w Nadwiślańskich Jednostkach Wojskowych MSW w Warszawie. Od 1 XI 1985 r. rozpoczął służbę w Milicji Obywatelskiej (od 1990 r. Policja) w Dębicy. W 1989 r. r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską w Szczytnie i otrzymał stopień podporucznika. W latach 1990-2012 pracował w Komendzie Rejonowej, a następnie Komendzie Powiatowej Policji w Dębicy i pełnił funkcje: zastępcy naczelnika Wydziału Prewencji (1990-1992), kierownika Sekcji ds. Przestępstw Gospodarczych (1992-1998), zastępcy Komendanta Powiatowego (1998-2006) i Komendanta Powiatowego (2006-2012). W 2003 r. ukończył studia na Uniwersytecie Rzeszowskim. W 2012 r. został mianowany Komendantem Powiatowym Policji w Mielcu. Od 2007 r. posiada stopień inspektora. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Policjant” i Odznaką „Za Długoletnią Służbę”. W marcu 2016 r. przeszedł na emeryturę.
ŚWIERCZEK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 7 I 1914 r. w Krzemienicy, pow. mielecki, syn Franciszka i Marii z domu Bik. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1933 r. Studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Łodzi ukończył w 1939 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W 1941 r., podczas pracy w parafii w Strońsku, za treści patriotyczne w kazaniach i podejrzenia o współpracę z ruchem oporu, został aresztowany przez gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie nosił numer 28448. Poddawany był medycznym doświadczeniom z flegomą, co negatywnie wpłynęło na stan zdrowia i spowodowało skutki odczuwane przez wiele lat. Po powrocie z obozu podjął pracę duszpasterską w Bełchatowie, a następnie pracował w parafii Opatrzności Bożej w Łodzi. W tym czasie ukończył studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Kolejnym etapem pracy kapłańskiej była parafia św. Krzyża w Łodzi? i udział w pracach Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski. W 1962 r. otrzymał godności prałata i kapelana Ojca św. W czerwcu 1963 r. został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Pabianicach. Doprowadził do znacznego wzbogacenia wnętrza tej świątyni i zakupu nowych dzwonów oraz wybudowania parafialnego Domu Seniora. Był jednym z inicjatorów budowy kościołów św. Maksymiliana Kolbego i Miłosierdzia Bożego oraz twórcą kaplicy w Laskowicach. Pełnił funkcję dziekana dekanatu pabianickiego. Z jego inicjatywy powstał oddział Klubu Inteligencji Katolickiej w Pabianicach. Zorganizował aptekę z lekami pochodzącymi z darów z państw zachodnich. Organizował i prowadził pielgrzymki do sanktuariów Matki Bożej w Polsce i innych krajach. W czasie tych wędrówek powstała „Grupa Pielgrzymkowa”, która do dziś organizuje różne uroczystości parafialne i prowadzi działalność charytatywną. W 1989 r., z okazji 50-lecia pracy kapłańskiej, ks. S. Świerczek otrzymał z Watykanu tytuł infułata. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 23 VI 1991 r. Spoczywa na cmentarzu katolickim w Pabianicach. W pierwszą rocznicę śmierci odsłonięto „Epitafium ks. Stanisława Świerczka” w kościele św. Mateusza, a „Grupa Pielgrzymkowa” na spotkaniu w Castell Gandolfo wręczyła papieżowi Janowi Pawłowi II publikację „Dar z Pabianic” o ks. Stanisławie.
ŚWIERCZEK STEFAN, urodzony 5 I 1923 r. w Krzemienicy, powiat mielecki, syn Jana i Marii. Ukończył Szkołę Powszechną w Krzemienicy i Zawodową Szkołę Rolniczą w Bydgoszczy. W latach 30. pracował we dworze w Rożniatach. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do oddziału partyzanckiego „Jędrusie” i utrzymywał kontakty z AK w Mielcu. Posługiwał się pseudonimem „Lew”. W czasie pacyfikacji Krzemienicy przez Niemców (26 VI 1943 r.) szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało mu się uniknąć śmierci, ale równocześnie przeżył wielką tragedię, bowiem Niemcy rozstrzelali jego matkę i brata. Od tego czasu ukrywał się i uczestniczył w akcjach bojowych oddziału „Jędrusie”. W sierpniu 1944 r. wraz z „Jędrusiami” wyruszył na pomoc walczącej Warszawie i w bitwie pod Radkowem (Świętokrzyskie) został ranny w głowę i nogę. Po zaleczeniu ran w styczniu 1945 r. powrócił do Krzemienicy. Wkrótce otrzymał wiadomość, że jest poszukiwany przez PUBP w Mielcu i sowieckie NKWD. Wyjechał do Kwidzynia, gdzie otrzymał poniemieckie gospodarstwo 40 ha. Po pewnym czasie rozpoczął działalność społeczną. Wstąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Był jednym z organizatorów Kółek Rolniczych w województwie gdańskim. Zdobył sobie autorytet wśród tamtejszych rolników i został wybrany do Rady Naczelnej ZSL oraz Krajowej Rady Kółek Rolniczych w Warszawie. W 1984 r. pozostawił gospodarstwo synowi i powrócił w rodzinne strony. Zakupił 10 ha pola w Gawłuszowicach i założył gospodarstwo rolne. Nadal angażował się politycznie i społecznie. Przez 8 lat pełnił funkcję prezesa Zarządu Gminnego w Gawłuszowicach. Był też członkiem Zarządu Powiatowego PSL w Mielcu, a następnie wyróżniono go funkcją Prezesa Honorowego ZP PSL w Mielcu. Od lat 90. należał także do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i za działalność w tej organizacji został awansowany na stopień kapitana. Wybierano go na radnego Rady Gminy Gawłuszowice i na delegata do Sejmiku Województwa Podkarpackiego (1994-1998) oraz do Rady Krajowej Banku Gospodarki Żywnościowej i Rady Głównej Związku Kółek i Organizacji Rolniczych. Wspierał materialnie lokalne przedsięwzięcia, m.in. budowę kaplic w Rożniatach i Brzyściu oraz pomnik upamiętniający bohaterów z II wojny światowej na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Koniczynką, Medalem im. Wincentego Witosa oraz wieloma odznaczeniami kombatanckimi i resortowymi, głównie z dziedziny rolnictwa. Zmarł 1 IX 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach.
ŚWIERCZYŃSKA GRAŻYNA MARIA (z domu GIL), urodzona 23 V 1959 r. w Dębicy, córka Jana i Anny. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (1978 r.). Od 12 roku życia należała do ZHP, a w latach licealnych została instruktorem ZHP. Przez 14 lat była drużynową 10. Artystycznej Drużyny Harcerskiej przy Szczepie „Słoneczni” w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu. W 1977 r. była inicjatorką powstania Harcerskiego Teatru „Arena”, a w grudniu 1982 r. – drugiej grupy teatralnej „Mała Arena”. Ogółem obie grupy przygotowały 22 spektakle, a „Arena” zdobyła II i III miejsce w Wojewódzkim Przeglądzie Zespołów Teatralnych Spółdzielczości Mieszkaniowej w Rzeszowie. W latach 1978-1987 pracowała jako opiekunka dziecięca w Zespole Opieki Zdrowotnej – Żłobku nr 3 w Mielcu. W związku z sukcesami prowadzonych harcerskich grup teatralnych w 1987 r. została zatrudniona w Wiejskim Domu Kultury i Rekreacji w Grochowem na stanowisku instruktora. Odtąd szczególnie wiele czasu poświęca tamtejszym trzem grupom teatralnym: dziecięcej „Promyczki”, młodzieżowej „ToMy” i dorosłej „Uciecha”. Na potrzeby tych zespołów pisze własne scenariusze. „Promyczki” wielokrotnie zajmowały czołowe miejsca w finałach wojewódzkiego konkursu „Literatura i dzieci”, organizowanego przez Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie, a zespół „Uciecha” zajął m.in. II i III miejsce w kategorii teatr w Ogólnopolskim Festiwalu Seniorów w Warszawie. Ponadto sama wielokrotnie brała udział w pracach jury różnych konkursów recytatorskich. Ukończyła kurs instruktorów teatralnych w WDK Rzeszów oraz uczestniczyła w wielu szkoleniach specjalistycznych. Równocześnie pracowała społecznie w ZHP, pełniąc funkcje: namiestnika harcerskiego, namiestnika zuchowego oraz członka Komisji Stopni Instruktorskich KH ZHP w Mielcu i Międzyhufcowej Komisji Stopni Instruktorskich. Jest czynnym instruktorem ZHP. Przez wiele lat współorganizowała i prowadziła kolonie zuchowe. Posiada stopień harcmistrza. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi dla ZHP, Medalem Primus Inter Pares oraz wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie „Bliżej Teatru” w 1998 r. w kategorii „Instruktor Roku”.
ŚWIERCZYŃSKA IZABELLA ANNA (z domu WASIL), urodzona 26 IX 1954 r. w Mielcu, córka Stanisława i Marii z domu Szubarga. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. W czasie nauki w liceum uzyskała w Aeroklubie Mieleckim srebrną odznakę pilota szybowcowego. Studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończyła w 1978 r. i uzyskała tytuł magistra biologii. Po studiach podjęła pracę w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Ponadto pracowała dodatkowo jako nauczycielka biologii w II LO w Mielcu. W ZOZ była organizatorką i kierownikiem laboratorium mikrobiologicznego Przychodni Rejonowej ZOZ w Mielcu przy ul. ks. P. Skargi. Uzyskała I i II stopień specjalizacji w zakresie mikrobiologii (1996). Pełniła też funkcje kierownika Działu Diagnostyki Laboratoryjnej i kierownika Laboratorium Mikrobiologicznego ZOZ. Była kierownikiem specjalizacji wielu pracowników podnoszących swe kwalifikacje w zakresie mikrobiologii. W l990 r. została radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1990–1994. W 1991 r. założyła Laboratorium Analityczne „Labox” jako własną działalność gospodarczą. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Mikrobiologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Laboratoryjnej. W 2001 r. zakończyła pracę w ZOZ Mielec i przeszła na rentę. Poznawała i uczestniczyła w niekonwencjonalnych metodach wspomagających leczenie, m.in. metodą Simontona. Organizowała w Mielcu kursy leczenia metodą Silvy. Zmarła 26 XI 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŚWIERCZYŃSKI JAN (rodowe ŚWINIUCH, zmiana nazwiska w 1962 r.), urodzony 8 V 1924 r. w Borku Wielkim, gmina Sędziszów Małopolski, syn Wojciecha i Anieli z domu Zając. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej „Pasternak” w Sędziszowie Małopolskim. Ukończył też liczne kursy specjalistyczne. Pracę zawodową rozpoczął w 1938 r. w Zakładach Metalowych „Pasternak” w Sędziszowie Małopolskim jako uczeń-ślusarz i tam pracował do 1946 r. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do miejscowego oddziału Armii Krajowej (obwód sędziszowsko-ropczycko-dębicki). Brał udział m.in. w obstawianiu alianckich zrzutów lotniczych, obserwacji poligonu w Bliznej (wyrzutnia rakiet V-1 i V-2) i penetrowaniu lasów po nieudanych startach rakiet, w celu zdobycia ich części. W latach 1946-1949 pracował w Fabryce Wagonów „Fablok” w Chrzanowie jako ślusarz. W 1949 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Do 1979 r. pracował na Wydziale 56 i tzw. starcie, kolejno na stanowiskach: mistrz, starszy mistrz i kierownik zmianowy. Ponadto w latach 1952-1957 przebywał na długoterminowych delegacjach w WSK PZL Okęcie w Warszawie. W 1956 r. za działalność konspiracyjną został aresztowany i pobity w czasie przesłuchania, ale z powodu braku konkretnych dowodów wypuszczono go z aresztu. W 1958 r. złożył egzaminy w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie i uzyskał tytuł mistrza rzemiosła – ślusarstwo ogólne oraz prawo kierowania praktycznym kształceniem uczniów. Był autorem licznych patentów i wniosków racjonalizatorskich, m.in. zmiany umocowania przyrządu do łączenia kadłubów samolotów (Patent nr 62218 z 23 II 1953 r.) Angażował się społecznie, m.in. jako przewodniczący komitetu blokowego, członek ZBoWiD O/Mielec i członek Ogrodów Działkowych „Metalowiec” w Mielcu. Zmarł 3 VII 1979 r. po dłuższym leczeniu nerek, wg diagnozy lekarzy – uszkodzonych w czasie przesłuchania w 1956 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W latach 90. sprawa znęcania się nad śp. Janem Świerczyńskim była rozpatrywana w Rzeszowie, ale ostatecznie śledztwo umorzono „wobec niewykrycia sprawców przestępstw”, a później śmierci sprawców.
ŚWIERCZYŃSKI JERZY, urodzony 30 VIII 1928 r. w Łodzi, syn Stanisława i Marii z domu Milczarek. W czasie okupacji hitlerowskiej uczęszczał na tajne komplety z zakresu gimnazjum (1942-1944). W tych latach pracował fizycznie w Zakładzie Przemysłu Drzewnego w Tomaszowie Mazowieckim. W 1947 r. ukończył Technikum Mechaniczne w ramach Państwowej Szkoły Techniczno-Przemysłowej w Łodzi i podjął pracę w Zakładach Aparatury Niskiego Napięcia w Łodzi – początkowo w biurze konstrukcyjnym, a następnie na stanowisku kierownika Sekcji Opracowań Technologicznych. W lipcu 1950 r. został służbowo przeniesiony do WSK Mielec na stanowisko asystenta szefa Biura Fabrykacji WSK. W 1951 r. powierzono mu funkcję kierownika Służby Planowania Zaopatrzenia WSK i misję zorganizowania tej placówki. W latach 1953-1956 był zastępcą kierownika Działu Zaopatrzenia Technicznego, a w latach 1956-1978 pracował w służbach zaopatrzenia i kooperacji na różnych stanowiskach kierowniczych, w tym od 1973 r. jako kierownik Działu Kooperacji ZRK. Ukończył Technikum Ekonomiczne (kierunek: ekonomika przemysłu) w Mielcu z tytułem technika ekonomisty (1959) i Studium Organizacji Kierownictwa Zaopatrzenia i Gospodarki Materiałowej PTE Zakład Szkolenia Ekonomicznego Warszawa (1961). Od 1978 r. do 1990 r. pełnił funkcję kierownika kooperacji zespołów i części do samolotów IŁ-86 i IŁ-96. We wrześniu 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną, m.in. w organizacjach młodzieżowych (do 1956 r.), „Stali” Mielec – pełnił funkcję zastępcy prezesa ds. finansowych (1954-1957), Zakładowej Komisji Inwentaryzacyjnej (1970-1990), Obronie Cywilnej Przedsiębiorstwa – był zastępcą komendanta ds. zaopatrzenia technicznego (1970-1990) i Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Rzeszowie jako arbiter (1980-1985). Należał także do Polskiego Związku Filatelistów Koło nr 6 w Mielcu, SIMP, PTTK, NOT i PTE. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązową Odznaką PZF i Odznaką „100 Lat Filatelistyki Polskiej”. Zmarł 20 VIII 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚWIERCZYŃSKI PAWEŁ, urodzony 7 IV 1980 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Izabelli z domu Wasil. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1999 r. Od najmłodszych lat uprawiał sport. Początkowo trenował pływanie w „Stali” Mielec. W Mistrzostwach Polski młodzików i juniorów młodszych zdobył indywidualnie i drużynowo 7 medali oraz był powoływany do reprezentacji Polski w pływaniu w wymienionych kategoriach wiekowych. Na obozach harcerskich i obozach współorganizowanych przez Rzeszowski Okręgowy Związek Żeglarskich zdobył uprawnienia żeglarskie do stopnia instruktora włącznie. W 1998 r. rozpoczął szkolenie szybowcowe w Aeroklubie Mieleckim. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie ukończył w 2004 r., uzyskując tytuł magistra. Po powrocie do Mielca prowadzi rodzinną firmę „Labox”. Od 2005 r. pełni funkcję prezesa Aeroklubu Mieleckiego. Uzyskał szereg uprawnień, m.in. instruktora i trenera pływania, ratownika WOPR, wychowawcy i kierownika kolonii i obozów oraz instruktora narciarstwa.
ŚWIERCZYŃSKI WACŁAW (rodowe ŚWINIUCH, zmiana w 1962 r.), urodzony 28 IX 1950 r. w Borku Wielkim, gmina Sędziszów Małopolski, syn Jana i Czesławy z domu Ziarko. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO im. M. Kopernika) z maturą w 1968 r. W latach szkolnych był ministrantem, ukończył Państwowe Ognisko Muzyczne w Mielcu w klasie akordeonu i był zawodnikiem sekcji koszykówki Stali Mielec. Studiował na Wydziale Ekonomicznym Politechniki Szczecińskiej i Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie (kierunek – organizacja i zarządzanie), uzyskując w 1979 r. tytuł dyplomowanego ekonomisty. W latach 1970-1972 odbył zasadniczą służbę wojskową i otrzymał stopień kaprala. Od 1972 r. pracował w urzędach i firmach na stanowiskach: Prezydium Powiatowej Rady Narodowej i Urząd Powiatowy w Mielcu (1972-1975, starszy referent, inspektor w Wydziale Komunikacji), Urząd Miejski w Mielcu (1975-1980, kierownik Wydziału Komunikacji), Wojewódzki Zakład Transportu Mleczarskiego w Rzeszowie O/Mielec (1980-1988, kierownik działu przewozów, zastępca dyrektora oddziału), Przedsiębiorstwo Transportu Handlu Wewnętrznego w Rzeszowie O/Mielec (1988-1992, dyrektor oddziału), Usługowo-Wytwórcza Spółdzielnia Pracy „Przyszłość” w Mielcu (1992-1993, ostatni prezes do upadłości Spółdzielni 31 VII 1993 r.), Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe „WAK-POL” Sp. z o.o. w Mielcu (1993-1995, prezes zarządu), PPHU „Transvolt” S.C. Mielec-Książnice (1995-1996, zastępca dyrektora ds. marketingu i transportu), PPUH „Transvolt” Ostrów Wielkopolski O/Mielec-Książnice (1996-1998, kierownik oddziału), Firma Transportowo-Usługowo-Handlowa „Moto-Trans WiG” w Mielcu (1998-nadal, współwłaściciel). Ponadto w 1993 r. przez 3 miesiące pozostawał na bezrobociu. W czasie pracy zawodowej zaocznie dokształcał się. Zdobył uprawnienia: wykładowcy przepisów ruchu drogowego, inspektora gospodarki samochodowej, egzaminatora na kartę drogową i motorowerową, maklera w zakresie publicznego obrotu papierami wartościowymi oraz certyfikaty w zakresie marketingu międzynarodowego, kompetencji zawodowych w krajowym i międzynarodowym transporcie drogowym osób i rzeczy. W 2016 r. uzyskał uprawnienia emerytalne. Od młodości angażuje się społecznie. M.in. był: przewodniczącym KMW w pułku w Choszcznie, współzałożycielem Mieleckiej Delegatury Automobilklubu Rzeszowskiego, przewodniczącym Społecznego Komitetu Rozbudowy Osiedla Domów Jednorodzinnych w rejonie ulicy M. Reja, przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego SP nr 1 i przewodniczącym Rady Szkoły oraz przewodniczącym Składu Orzekającego przy Sądzie Rejonowym w Mielcu – głównie ws. wykroczeń drogowych, a obecnie pełni funkcje m.in. przewodniczącego Zarządu i Rady Osiedla J. Kilińskiego oraz wiceprzewodniczącego Mieleckiej Rady Seniorów. Inicjator i współorganizator wielu przedsięwzięć społecznych, m.in. Turnieju Wiedzy o Bezpieczeństwie Drogowym Szkół Podstawowych w Mielcu w 1974 r. (przekształcił się w turniej ogólnopolski), Mieleckich Dni Seniora w 2016 r., projektu boiska wielofunkcyjnego na stadionie MOSiR przy ul. Warszawskiej (w ramach I Mieleckiego Budżetu Obywatelskiego w 2016 r.) oraz spotkań absolwentów szkół. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego, Złotą Odznaką Koła Młodzieży Wojskowej, Srebrną Odznaką Honorową Automobilklubów Polskich, Srebrną Odznaką Honorowego Dawcy Krwi, Brązową Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego, Odznaką „Wzorowy Żołnierz” III stopnia, Medalem 50-lecia WSK PZL-Mielec i Odznaką „Zasłużony dla Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu” oraz Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca – 2020 za działalność społeczną na rzecz mieszkańców miasta Mielca. W 2019 r. został ponownie wybrany do Mieleckiej Rady Seniorów i na wiceprzewodniczącego Rady w II kadencji (2019-2023). W 2023 r. w plebiscycie TR „Korso” został wybrany na Mielczanina Roku 2022.
ŚWIERCZYŃSKI ZBIGNIEW, urodzony 14 VIII 1953 r. w Mielcu, syn Jana i Czesławy z domu Ziarko. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Od lat szkolnych interesował się lotnictwem, a od 16 roku życia uprawiał sporty lotnicze. Po szkoleniu w Aeroklubie Mieleckim uzyskał uprawnienia pilota szybowcowego, a później – pilota samolotowego. Studia na Politechnice Rzeszowskiej (kierunek: lotnictwo) ukończył w 1978 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. w WSK PZL-Mielec, a następnie odbył roczną służbę wojskową w Szkole Oficerów Rezerwy. Po powrocie do WSK był konstruktorem, a następnie pilotem transportowym. Podnosił swoje kwalifikacje, osiągając uprawnienia instruktora pilota samolotowego I klasy oraz pilota doświadczalnego. Ukończył także szkolenie spadochronowe. Do 1992 r. pracował jako pilot doświadczalny, uczestnicząc w próbach prototypów oraz wykonując obloty 133 sztuk samolotów nowo wyprodukowanych w Mielcu: An-2, M-18 Dromader, M-18AS, An-28 i M-20 Mewa. Latał też na wielu innych typach samolotów: S-4 Kania-3, Jak-18, PZL-101 Gawron, PZL 104 Wilga, Zlin 526F, Zlin 526AFS, Zlin 42M, M-21 Dromader Mini, PZL M-26 Iskierka, An-2, An-28, PZL M-20 Mewa oraz kilkunastu typach szybowców i motoszybowców. Posiada nalot ogólny ponad 3200 godzin. Prezentował samoloty w locie w czasie pokazów lotniczych oraz dla delegacji handlowych w kraju i poza jego granicami, m.in. jako pierwszy prezentował samolot M-18 w Middelburgu (Holandia) w 1985 r. W latach 1983–1987 brał udział w akcjach gaszenia pożarów lasu przy użyciu samolotów M-18 i M-21 w bazach doświadczalnych OBR Mielec w lasach zielonogórskich oraz w lotach agro przy nawożeniu pól i lasów. Przebazowywał samoloty produkowane w Mielcu do odbiorców zagranicznych w byłym ZSRR, Hiszpanii, byłej Jugosławii, Niemczech, Portugalii, Rumunii, Turcji i na Węgrzech. W 1989 r. podczas półrocznego pobytu w Brazylii wykonywał loty akwizycyjne samolotem An-2. Jako pilot instruktor szkolił pilotów dla potrzeb WSK Mielec oraz w czasie kontraktów zagranicznych. W latach 90. pracował w Zakładzie Lotniczym jako szef personelu latającego, a następnie był kierownikiem Działu Prób w Locie w okresie prób samolotów Iryda i M-28 Skytruck. Po ogłoszeniu upadłości Zakładu Lotniczego otrzymał wypowiedzenie z pracy. W tej sytuacji podjął pracę w nowo powstających Zakładach Farmaceutycznych COLFARM, gdzie obecnie pełni funkcję dyrektora. Równolegle do pracy zawodowej kontynuował działalność w Aeroklubie Mieleckim. Jako jego reprezentant startował w wielu zawodach szybowcowych i samolotowych okręgowych i krajowych. Do osiągnięć można zaliczyć 6. miejsce (43 startujących) na samolocie PZL 104 Wilga w XXIX Międzynarodowych Samolotowych Mistrzostwach Polski Rajdowo-Nawigacyjnych w Rzeszowie (1986) i 2. miejsce w VIII Samolotowych Zawodach Rajdowo-Nawigacyjnych „O złoty liść jesieni” w Lublinie (1986). Pełnił m.in. funkcje przewodniczącego Sekcji Samolotowej AM i wiceprezesa zarządu AM. Aktualnie pracuje społecznie na rzecz Aeroklubu Mieleckiego. Angażuje się również w pracę Mieleckiego Forum na Rzecz Rozwoju Lotniska i Lotnictwa.
ŚWIERK JERZY ZYGMUNT, urodzony 3 III 1944 r. w Przeworsku, syn Piotra i Heleny. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO), maturę zdał w 1961 r. W latach szkolnych rozpoczął trenowanie siatkówki w Stali Mielec. Od 1961 r. występował w pierwszym zespole Stali, grającym na przemian w I i II lidze. Był jednym z najlepszych zawodników w drużynie i znacznie przyczynił się do jej największych sukcesów: awansów do I ligi i dwukrotnego zdobycia pucharu CRZZ. Powoływano go do reprezentacji Polski juniorów i kadry narodowej seniorów. Po sezonie 1975/1976 zrezygnował z gry w Stali Mielec. Wyjechał z Mielca do Włoch, ale wkrótce powrócił i grał w zespole Tarnovii Tarnów. Po pogorszeniu się wyników Tarnovii ponownie wyjechał do Włoch i tam pracował jako zawodnik i trener w kilku klubach. Zmarł 8 X 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŚWIERKOWA (ULICA), niedługa (241 m) ulica miejska w centrum osiedla Borek. Powstała w latach 80. Nazwę nadano jej 28 I 1987 r. Biegnie od ul. S. A. Poniatowskiego w kierunku zachodnim aż do terenu gospodarstwa ogrodniczego, krzyżując się z ul. W. Jagiełły i ul. Wspólną. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek. Przy niej położony jest cmentarz żydowski – miejsce pochówku setek Żydów rozstrzelanych na tym miejscu przez hitlerowców po wyprowadzeniu z Mielca 9 III 1942 r. Miejsce to jest odwiedzane przez Żydów z różnych stron świata. Ponadto są tu posesje prywatne z domami i rozwijającą się dopiero zielenią. W wyborze nazwy ŚWIERKOWA kierowano się kluczem związanym z gatunkami drzew.
ŚWIETLIŃSKA MONIKA JOLANTA, urodzona 28 I 1984 r. w Stalowej Woli, córka Andrzeja i Ewy z domu Szuper. Absolwentka Liceum Ekonomicznego Zespołu Szkół Ekonomicznych w Stalowej Woli, maturę zdała w 2004 r. i uzyskała dyplom technika ekonomisty. Studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierunek: filologia polska, specjalizacje: redaktorsko-medialna, nauczycielska) i w 2009 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Także w 2009 r. ukończyła studium z zakresu reklamy i multimediów w Centrum Kształcenia Kadr „Profesja” w Lublinie. Uczestniczyła też w wielu kursach i szkoleniach, głównie na tematy marketingu i funkcjonowania mediów. W latach 2008-2010 pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego Miesięcznika „A4” (Akademicka Grupa Medialna UMCS) – dodatku do Kuriera Lubelskiego i Gazety Wyborczej, a następnie przez rok była pracownikiem Biura Komunikacji i Promocji UMCS i redaktorem Magazynu „Wiadomości Uniwersyteckie”. Kolejnymi stanowiskami i miejscami pracy były: dziennikarz portalu www.biznes.galeriehandlowe.pl i Biuletynu B2B, młodszy specjalista do spraw promocji i marketingu w AleKiedy.pl, opieka merytoryczna projektu „Stara Wisła – Młodzi My” Stowarzyszenia „Razem dla Wilgi”, assistant PR&Marketing w Grupie Okazje (Okazje.info i Rabatuj.pl) i redaktor/dziennikarz portalu regionalnego „Kurier Garwoliński”. Poza pracą zawodową uczestniczyła w wielu projektach, jako m.in. dziennikarz Lubelskiego Serwisu Muzycznego (www.muzyka.lublin.pl), trener w szkoleniach Biura Karier UMCS, menadżer lubelskiego zespołu Panta Koina, dziennikarz-wolontariusz serwisu muzycznego DarkPlanet, konferansjer podczas imprez charytatywnych i kulturalnych, wykładowca na szkoleniach i opiekun stażystów dziennikarskich w Stowarzyszeniu Gazet Lokalnych. Zajmowała się także korektami książek, obróbką zdjęć i dźwięków. Pisała scenariusze do krótkich filmów. Była członkiem nieformalnej grupy „Lubimy pomagać”. W sierpniu 2015 r. została zatrudniona w Agencji Wydawniczo-Reklamowej Korso w Mielcu, a w październiku tego roku powierzono jej funkcję redaktor naczelnej Tygodnika Regionalnego Korso w Mielcu oraz portalu korso.pl. Od 1 III 2017 r. do i 30 IV 2017 r. była redaktorem naczelnym portalu korso.pl i zastępcą redaktor naczelnej Tygodnika Regionalnego Korso.
ŚWIĘCH JÓZEF, urodzony 16 III 1954 r. w Wójcinie koło Szczucina, syn Józefa i Stefanii z domu Klimczak. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Od 1972 r. pracował w WSK Mielec, a w 1978 r. przeniósł się do „Iglopolu” Dębica. W latach 1980-1982 prowadził prywatną działalność gospodarczą. W 1982 r. został zatrudniony w Elektrociepłowni „PZL-Mielec” i pracuje tam nadal. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1973 r. Należy do Koła HDK przy PCK w Mielcu. Oddał 50 150 ml krwi. Za tę niezwykłą ofiarność wyróżniony został m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
ŚWIĘTEGO BRATA ALBERTA (ULICA), ulica miejska w środkowej części osiedla Smoczka. Łączy ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego z ul. św. Kingi. Po jej zachodniej stronie, za rowem melioracyjnym, usytuowano okazałe obiekty Domu Pomocy Społecznej i rośnie młody brzozowy lasek. Od strony wschodniej powstają domy jednorodzinne. Ulica otrzymała patrona 29 VI 2004 r. W 2010 r. otrzymała nawierzchnię tłuczniową, a w latach 2011-2012 położono nawierzchnię asfaltową na odcinku od ul. S. Wyszyńskiego do ul. św. Kingi.
Patronem ulicy jest ŚW. BRAT ALBERT – ADAM CHMIELOWSKI (1845-1916) – artysta malarz i zakonnik. Założył Zgromadzenia Braci i Sióstr Posługujących Ubogim (albertynów i albertynek) i organizował „przytuliska” – pomieszczenia dla bezdomnych. Po 1888 r. doprowadzał do powstawania licznych zakładów charytatywnych na terenach Galicji i dbał o ich dalsze funkcjonowanie. Jako malarz tworzył m.in. kompozycje religijne, sceny z polskich powstań, sceny rodzajowe, portrety i pejzaże. W 1989 r. został kanonizowany.
ŚWIĘTEGO MARKA (ULICA), niewielka (103 m) ulica miejska w najstarszej, centralnej części osiedla Rzochów. Z pewnością funkcjonowała od początku istnienia miasta Rzochowa (XIV w.), chociaż może nie w takim samym kształcie. Aktualnego patrona otrzymała 27 III 1985 r., po włączeniu Rzochowa w granice Mielca. Ma nawierzchnię asfaltową i gruntową.
Patron ulicy: ŚWIĘTY MAREK, jeden z czterech autorów Ewangelii. Dom jego matki, Marii, był pierwszym kościołem wiernych z terenu Jerozolimy. Towarzyszył wędrówkom i pracy apostolskiej św. Piotra. W czasie wspólnego przebywania z pierwszym Biskupem Rzymu spisał jego opowieści o życiu i czynach Chrystusa. Ewangelia ta powstała około 60 r. n. e. Zginął śmiercią męczeńską w Egipcie w czasie działalności apostolskiej.
ŚWIĘTEJ ANNY (ULICA), ulica prywatna o długości około 342 m na osiedlu Smoczka. Biegnie od ulicy Królowej Jadwigi do lasu stanowiącego fragment zachodniego skraju miejscowych resztek Puszczy Sandomierskiej. Przez lata była drogą polną. Od 2002 r. stała się drogą dojazdową do posesji prywatnych, na których zaczęto budować domy jednorodzinne. Status ulicy i patronkę otrzymała 21 XII 2005 r.
Patronka ulicy: ŚWIĘTA ANNA (imię hebrajskie – po polsku „łaska”), jak informują apokryfy i przekazuje tradycja, urodziła się w Judei, prawdopodobnie w Betlejem. Jej rodzice – Natan i Maria – pochodzili z królewskiego rodu Dawida. Służyła w świątyni jerozolimskiej. W wieku około 24 lat poślubiła Joachima (później świętego), także z rodu Dawidowego. Ich małżeństwo było wzorem dla innych. Jedyne dziecko, Maryję – późniejszą Matkę Bożą, urodziła w wieku ponad 40 lat. Mieszkała w Nazarecie przy Świętej Rodzinie. Zmarła, mając około 80 lat. Jej kult rozpoczął się już w VI w. Wtedy to bowiem cesarz Justynian Wielki wzniósł świątynię św. Anny w Konstantynopolu (550 r.). Pierwsze Bractwa św. Anny zakładano we Włoszech w XIV w., a w Polsce pojawiły się w XVI w. W literaturze i malarstwie pierwsze dzieła o św. Annie stworzono w XIII – XIV w. Powstały zakony żeńskie. Została uznana za patronkę małżeństw, matek, wdów i żeglarzy.
ŚWIĘTEJ KINGI, ulica miejska w środkowej części osiedla Smoczka. Biegnie od ul. Wolności w kierunku zachodnim, krzyżując się z ulicami św. Brata Alberta i Smoczka. Dalszy jej bieg trudniej określić, bowiem ta część Smoczki dopiero przygotowuje się do inwestycji. Jest jedną z najmłodszych ulic w mieście. Co prawda jako droga polna funkcjonowała od niepamiętnych czasów, ale status ulicy i patrona nadano jej dopiero 29 VI 2004 r. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodnik z kostki brukowej.
Patronka ulicy: ŚWIĘTA KINGA (1234–1292), córka króla węgierskiego Beli IV, księżna krakowska i sandomierska, od 1239 r. żona księcia polskiego Bolesława V Wstydliwego. Znano ją powszechnie ze świątobliwego życia. W 1279 r. wstąpiła do Zakonu Świętej Klary w Starym Sączu. W 1690 r. została beatyfikowana, a w 1999 r. kanonizowana. Dziś znana także jako bohaterka legendy o powstaniu kopalni soli w Wieliczce i patronka tamtejszych górników.
ŚWIĘTEK JAN, urodzony 7 VIII 1955 r. w Wadowicach, syn Władysława i Zofii z domu Smaza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Emila Zegadłowicza w Wadowicach, maturę zdał w 1974 r. W okresie szkolnym uprawiał łucznictwo i w 1969 r. zdobył dwukrotnie wicemistrzostwo Polski młodzików (indywidualnie i drużynowo). Studiował na Wydziale Ekonomiki Obrotu (kierunek – cybernetyka ekonomiczna i informatyka) Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 1979 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. Pracował w następujących instytucjach: Biuro Podróży i Turystyki ALMATUR w Krakowie (1978-1981, zastępca głównego księgowego), Narodowy Bank Polski O/Mielec (1982, inspektor w Wydziale Kredytów), Przedsiębiorstwo Hurtu Spożywczego Hurtownia w Mielcu (1982-1987, zastępca dyrektora ds. handlowych), Rzeszowskie Zakłady Przemysłu Skórzanego RESPAN Zakład w Kolbuszowej (1987-1988, główny specjalista ds. ekonomicznych), (1989 – pobyt w USA), Urząd Pracy w Kolbuszowej (1990-1991, zastępca kierownika Urzędu), Pierwszy Komercyjny Bank SA O/Rzeszów (1991-1992, asystent ds. kredytów) i Urząd Skarbowy w Kolbuszowej (1992-2007, naczelnik Urzędu). Od 2007 r. do 2016 r. był naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Mielcu. W okresie pracy zawodowej ukończył m.in. Studium Skarbowości Ministra Finansów (1998) oraz studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów w Akademii Ekonomicznej w Krakowie (2005). Uzyskał także certyfikat Ministra Finansów uprawniający do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych i uprawnienia Ministra Skarbu Państwa do zasiadania w radach nadzorczych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa. W kadencji 1984-1988 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu.
ŚWIĘTOŃ JANUSZ, urodzony 27 VII 1958 r. w Nowej Rudzie, syn Emila i Czesławy z domu Szata. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. W latach szkolnych uprawiał z powodzeniem gimnastykę sportową w Stali Mielec. Studia na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach ukończył w 1981 r. z tytułem magistra. W latach 1982-1983 pracował na Uniwersytecie Śląskim jako geograf. Od 1983 r. do 1985 r. uczył geografii w Szkole Podstawowej nr 4 w Będzinie. W 1985 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w Szkole Podstawowej nr 9 jako nauczyciel geografii, a w 1993 r. przeszedł do I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Przed rokiem szkolnym 2000/2001 powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora, a od roku szkolnego 2006/2007 pełnił funkcję dyrektora tej szkoły. Zorganizował w szkole akcję „Adopcja serca”, organizował pomoc charytatywną dla krajów Trzeciego Świata. Przygotowywał młodzież do konkursów przedmiotowych i tematycznych, m.in. jego podopieczna została finalistką I Olimpiady Misyjnej o Afryce. Był społecznym nauczycielem Katolickiego Centrum Edukacji Młodzieży „KANA” w Mielcu. Po roku szkolnym 2015/2016 przeszedł na emeryturę.
ŚWINIUCH RYSZARD, urodzony 3 IV 1939 r. w Mielcu, syn Jana i Weroniki. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalowa w Mielcu i uczęszczał do Technikum Mechanicznego dla Pracujących w Mielcu. W 1955 r. podjął pracę w WSK Mielec jako monter płatowców. Odbył służbę wojskową, a następnie powrócił do WSK, gdzie w Centralnym Laboratorium Zakładowym pracował do emerytury w 1995 r. Był także dekoratorem. Wiele czasu poświęcał na społeczną działalność artystyczną. Od 13. roku życia grał w orkiestrze dętej, a w latach 50. był członkiem grupy tanecznej Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Jego największą pasją pozostaje jednak twórczość plastyczna. W 1955 r. brał udział w malowaniu wnętrza zabytkowego kościoła parafialnego w Rzochowie. Od tego czasu maluje i rysuje oraz rzeźbi w drewnie. Swoje prace prezentował na wystawach zbiorowych w Mielcu, Bielsku-Białej, Rzeszowie, Zakopanem i Kolbuszowej. W IV Konkursie Malarstwa im. J. Bieńka w Bielsku-Białej (2000) uzyskał wyróżnienie, a w VII Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. A, Rząsy w Rzeszowie (2004) otrzymał nagrodę. Pełnił liczne funkcje społeczne. Był m.in.: przewodniczącym Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły Podstawowej nr 12 w Rzochowie, członkiem i skarbnikiem Komitetu Budowy Kościoła Św. Marka w Rzochowie, członkiem Rady Osiedla Rzochów i członkiem komisji wyborczych. Należy do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Klubu Środowisk Twórczych TMZM i Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w Mielcu. Zmarł 2 XII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzochowie (osiedle w Mielcu) przy ul. Rzochowskiej.
ŚWISTRO ELŻBIETA GABRIELA (z domu CIERPIAŁ), urodzona 27 XII 1959 r. w Mielcu, córka Stanisława i Zofii z domu Leśniak. Absolwentka Studium Nauczycielskiego w Tarnowie, maturę zdała w 1978 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1979 r. w Państwowym Przedszkolu w Nagoszynie, a następnie pracowała w mieleckich placówkach oświatowo-wychowawczych: Państwowym Przedszkolu nr 3 (1980-1986), Szkole Podstawowej nr 1 (1986-1991), Szkole Podstawowej nr 11 (1991), Państwowym Przedszkolu nr 19 (1992-1993), Przedszkolu Miejskim nr 20 (1993-1995), Przedszkolu Miejskim nr 7 (1995-2000 i Przedszkolu Miejskim nr 13 (2000-2001). W 2002 r. przeszła do pracy w Przedszkolu Miejskim nr 4, a w 2003 r. została dyrektorem tej placówki. Równocześnie intensywnie dokształcała się i ukończyła studia magisterskie z zakresu pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, studia podyplomowe w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek: zarządzanie oświatą i przedsiębiorczość) oraz studia podyplomowe z zakresu terapii pedagogicznej w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu. Jest członkiem ZNP. Pełni funkcję członka Okręgowej Sekcji Wychowania Przedszkolnego w Rzeszowie.
ŚWITALSKI WINCENTY, kierownik Szkoły Męskiej w Mielcu w latach 1895-1904. Przeniesiony służbowo do Ropczyc.