STUDIA REGIONALNE, czasopismo naukowe wydawane przez Agencję Wydawniczą „Promocja” – Włodzimierz Gąsiewski w Mielcu. Pierwszy numer (1/2007) ukazał się na wiosnę 2008 r. Funkcję redaktora naczelnego pisma powierzono ks. dr. hab. Januszowi Królikowskiemu – profesorowi Papieskiej Akademii Teologicznej (aktualnie Uniwersytet Papieski Jana Pawła II) w Krakowie. Skład pierwszego zespołu redakcyjnego stanowili: Jacek Krzysztof Danel, Irena Duszkiewicz, Włodzimierz Gąsiewski, Anna Gąsior, Jacek Krzysztofik, Piotr Łabuda, Andrzej Skowron, Józef Stala i Jolanta Witek. Zamierzeniem twórców czasopisma było publikowanie prac na temat szeroko rozumianej problematyki regionalnej. Siedziba redakcji znajduje się w Mielcu przy ul. Sobieskiego 1.
STULIGŁOWA EUGENIUSZ, urodzony 9 X 1918 r. w Ropczycach, syn Stanisława i Antoniny z domu Brajer. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1936 r. W 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. Otrzymał przydział do 28 Dywizji Piechoty Armii Łódź. Jako dowódca plutonu przeciwpancernego brał udział w wojnie obronnej 1939 r. do 28 IX, a następnie dostał się do niewoli sowieckiej i łagru w Wołoczyskach. 1 XI 1939 r. uciekł (z kilkoma kolegami), ale w czasie marszu w kierunku granicy węgierskiej został otoczony przez Rosjan i po walce, w której został ranny w obie nogi (trzej koledzy zginęli), ponownie znalazł się w więzieniu NKWD, tym razem w Stanisławowie. Otrzymał wyrok 12 lat, ale w wyniku szczęśliwego zbiegu okoliczności 1 VII 1941 r. ponownie uciekł i przez pół roku ukrywał się u krewnych w Buczaczu. W 1942 r. został zaprzysiężony w AK, przyjął pseudonim „Mik” i otrzymał przydział do 9 batalionu AK w Buczaczu. M.in. wziął udział w akcji ocalenia około 2 tysięcy Żydów, prowadzonych na rozstrzelanie na wzgórze przy klasztorze Bazylianów w Buczaczu. Po rozwiązaniu 9 batalionu został skierowany w 1943 r. do dyspozycji szefa dywizji – kpt. Żegoty w Kowlu i pełnił funkcję w referacie broni. W czasie akcji „Burza” walczył w oddziale partyzanckim „Jastrząb” i m.in. uczestniczył w zdobyciu Turzyska. 3 V 1945 r. przedostał się na teren 8 Armii Brytyjskiej i polskiego 11 pułku, a po wojnie przebywał w Anglii. W styczniu 1950 r. wyjechał do Australii i zamieszkał w Brisbane. Po okresie adaptacji od 1953 r. rozpoczął aktywną działalność społeczną wśród tamtejszej Polonii. Zainicjował powstanie „Biuletynu Polonii” i „Okólnika SPK” w Brisbane oraz był ich redaktorem. W tym czasie został także wybrany sekretarzem Polonii Brisbańskiej. Był organizatorem różnych uroczystości i występów artystycznych. Od 1955 r. rozpoczął współpracę z „Tygodnikiem Polskim” w Melbourne i kontakty te utrzymuje do dziś. Był też współpracownikiem wydawnictwa londyńskiego „Rzeczypospolita Podchorążacka” do czasu jego likwidacji w 2000 r. Udzielał się też w Kole Przyjaciół Harcerstwa i Komitecie Szkoły Polskiej w Brisbane. Wyróżniony został m.in.: „Krzyżem za Wojnę 1939”, Krzyżem Partyzanckim, Medalem „Polska Swemu Obrońcy”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i O.A.M. (australijski państwowy medal zasług) oraz tytułem Członka Honorowego Polonii Australijskiej. Posiadał stopień majora Wojska Polskiego. Dalsze losy nieznane.
STYCZEŃ DANUTA MARTA (z domu SMOLIŃSKA), urodzona 29 VII 1956 r. w Lesku, córka Karola i Stefanii z domu Mandulak. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku, maturę zdała w 1975 r. Studiowała pedagogikę opiekuńczą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1979 r. uzyskała tytuł magistra. Od roku szkolnego 1979/1980 pracowała w Zbiorczej Szkole Gminnej w Zagórzu jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Czaszynie (2 lata) i Szkole Podstawowej w Zagórzu (rok). W 1982 r. przeniosła się do Mielca i została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu nauczania początkowego i zarządzania w oświacie. Od 1990 r. do 2007 r. pracowała na stanowisku wicedyrektora szkoły. W 1999 r. była współzałożycielką Stowarzyszenia Przyjaciół Francji w Mielcu i w latach 1999-2007 pełniła funkcję jego prezesa. Systematyczna i owocna współpraca (głównie sportowa) tej organizacji i Szkoły Podstawowej nr 6 z Saint-Martin-des-Champs w północnej Francji zaowocowała podpisaniem umowy o partnerstwie Mielca z tym miastem. W 2007 r. przeszła na emeryturę i założyła własną działalność gospodarczą – Centrum Edukacji i Rozwoju Dziecka „Żaczek” w Mielcu. W jego ramach prowadzi Niepubliczny Punkt Przedszkolny i jest jego dyrektorem. Wyróżniona nagrodami lokalnymi oraz Medalem Saint-Martin-des-Champs.
STYCZEŃ PIOTR, urodzony 4 I 1974 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Elżbiety z domu Żak. W czasie nauki w Szkole Podstawowej nr 2 trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec. Po rozpoczęciu nauki w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu przerwał treningi. W czasie trzeciego roku nauki zdecydował się wyjechać do USA, aby lepiej poznać język angielski i Amerykę Północną. Po zdanym egzaminie kwalifikacyjnym wyjechał (wraz z dwojgiem przyjaciół) do USA na roczny Exchange Student Program, organizowany przez AYIUSA (Academic Year in USA). Został przydzielony do rodziny amerykańskiej (Host Family) w West Memphis w stanie Arkansas. Tam też rozpoczął czwarty i ostatni rok w miejscowym West Memphis High School. W przypadkowych okolicznościach ujawnił swój talent piłkarski, został powołany do drużyny futbolu amerykańskiego Blue Devils (Niebieskich Diabłów) i przyczynił się do jej wielu zwycięstw w 1992 r. Jego talent został dostrzeżony przez fachowców i po otrzymaniu kilku ofert wybrał grę w drużynie Wonder Boys z Arkansas Tech University. Otrzymał stypendium na 4-letnie studia i pełne pokrycie wszystkich kosztów. W czasie występów w zespole ATU wybił się jako czołowy kopacz w drugiej dywizji NCAA Division II. Zdobył trzykrotnie tytuł All-Conference Selection, a także dwukrotnie prestiżowy tytuł All-American Selection in 1995 and 1996. (Odznaczenia te są przyznawane najlepszym zawodnikom na każdej pozycji z każdej konferencji w całym USA.) Po otrzymaniu dyplomu z Arkansas Tech University in 1998 r. przez dwa lata trenował i próbował dostać się do profesjonalnej ligi NFL, ale ostatecznie nie udało się. Skupił się wówczas na nauce i w 2003 r. ukończył dwuletni program MBA (Master in Business Administration), a w 2004 r. jednoroczny kurs statystyczny „Certificat in Applied Statistical Strategies”. Pracował w znanych w USA firmach: Seagate Technology, Milliken & Company i FedEx, a bogate doświadczenia umożliwiły mu zdobycie pracy managera produktów w jednej z liczących się Klinik Medycyny Niekonwencjonalnej. Specjalizuje się w marketingu internetowym.
STYRNA JAN (Biskup Elbląski), urodził się 25 I 1941 r. w Przyborowie, parafia Szczepanów, syn Władysława i Anny z domu Kotas. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, maturę zdał w 1959 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1965 r. i 27 VI przyjął święcenia kapłańskie. W roku 1970 uzyskał stopień magistra na Wydziale Teologicznym KUL. W latach 1971-1975 odbył studia specjalistyczne w zakresie teologii pastoralnej na tymże wydziale, uwieńczone doktoratem na podstawie rozprawy doktorskiej: Przemiany religijnej funkcji rodziny w środowisku wiejskim (na przykładzie wybranych wsi powiatu tarnowskiego). Pełnił posługę duszpasterską jako wikariusz w Nowym Wiśniczu, Krynicy Zdroju i w parafii św. Mateusza w Mielcu, gdzie katechizował głównie młodzież Liceum Medycznego. W latach 1978-1980 był duszpasterzem polskich robotników w NRD – diecezja berlińska. Następne dwa lata pracował jako adiunkt w Instytucie Studiów nad Rodziną w Akademii Teologicznej w Warszawie, wykładając socjologię rodziny. W 1982 r. powrócił do posługi duszpasterskiej w diecezji tarnowskiej, obejmując stanowisko proboszcza i dziekana w Bieczu. W roku 1991 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej i 28 VIII przyjął świecenia biskupie w katedrze tarnowskiej. Pełnił funkcję wikariusza generalnego, sprawując pieczę nad różnymi dziedzinami życia diecezji, zwłaszcza w dziedzinie pastoralnej. W latach 1991-1997 był też wykładowcą katolickiej nauki społecznej w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. W ramach Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Komisji Misyjnej, a od roku 2001 był delegatem Konferencji Episkopatu do spraw duszpasterstwa rolników w Polsce. W 2003 r. z nominacji Ojca Świętego Jana Pawła II został biskupem diecezjalnym w Elblągu. Pełnił także funkcje członka Rady Ekonomicznej Konferencji Episkopatu Polski oraz członka Komisji Rewizyjnej Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W listopadzie 2013 r. złożył rezygnację z kierowania diecezją z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Papież Franciszek przyjął rezygnację, ale polecił prowadzenie diecezji do wyboru nowego biskupa ordynariusza. Po wyborze nowego biskupa, którym został dotychczasowy biskup pomocniczy Jacek Jezierski, biskup Jan Styrna pozostał w diecezji jako biskup senior. Zmarł 28 IX 2022 r. Pochowany w krypcie katedry św. Mikołaja w Elblągu.
SUCHANEK JERZY, urodzony w 1939 r. w Szczyrku. Absolwent Technikum Mechanicznego w Bielsku Białej. Treningi w siatkówkę rozpoczął w szkole średniej, a od 1956 r. grał w zespołach Zryw Bielsko-Biała i Włókniarz Bielsko-Biała. W 1957 r. został zatrudniony w WSK Mielec i zasilił zespół siatkarzy Stali Mielec grający w II lidze. W 1959 r. znacząco przyczynił się do wywalczenia przez Stal pierwszego w historii województwa rzeszowskiego awansu w grach zespołowych do I ligi (ekstraklasy), a po spadku – do ponownego awansu. W sezonie 1962/1963 był grającym trenerem Stali. Debiut w tej roli zakończył się spadkiem z ekstraklasy, toteż bezpośrednio po sezonie zakończył grę w Stali i wyjechał z Mielca. Od 1958 r. występował w reprezentacji Polski, m.in. w Turnieju Trzech Kontynentów w Paryżu i Pucharze Świata w Brazylii (1961). Zmarł 19 II 1993 r. Spoczywa na cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.
SUCHARSKIEGO HENRYKA (ULICA), ulica miejska o długości 218 m na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. E. Biernackiego do ul. Krzywej, pomiędzy dwoma rzędami prywatnych domów jednorodzinnych. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. Od 1997 r. ma asfaltową nawierzchnię i chodnik z płytek. Przypomnieć można, że jeszcze w latach 60. XX w. na tym terenie wznosiła się spora górka, stanowiąca w dalekiej przeszłości wspólnie z dzisiejszą Górą Cyranowską pasmo niewysokich wzgórz, stanowiących Wydmę Mielecką, która osłaniała Mielec od północy i wschodu.
Patron ulicy: major HENRYK SUCHARSKI (1898-1946) to bohaterski dowódca obrony Westerplatte w dniach 1 – 7 IX 1939 r. po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę.
SUCHORZEWSKA PAULINA (z domu PIENIĄŻEK), urodzona w 1834 r. w Mielcu, córka Jana i Franciszki z Zafigórskich. Współwłaścicielka dominium Mielec. 2 II 1856 r. wyszła za mąż za Aleksandra Ignacego Suchorzewskiego. Młodzi zamieszkali w dworku w pobliżu kościoła parafialnego św. Mateusza. (Dziś dworek przy ul. T. Kościuszki 5.) Z tą chwilą Pieniążkowie przestali być współwłaścicielami dominium mieleckiego, a w indeksie współwłaścicieli pojawili się Suchorzewscy. W Mielcu w latach 1857-1870 urodziło się im ośmioro dzieci: Jan Alojzy, Marianna Franciszka, Adam Aleksander Maciej, Zygmunt Piotr Walenty, Bronisława Marianna, Zofia Maria Petronella, Aleksandra Józefa Maria i Stanisław Antoni. Mimo wielu obowiązków rodzicielskich Paulina dzielnie pomagała mężowi, który w czasie powstania styczniowego 1863-1864 pełnił funkcję naczelnika powiatowej organizacji narodowej wspierającej powstanie. Ponadto kierowała filialnym organem Komitetu Niewiast Polskich w powiecie mieleckim pomagającym powstaniu, zbierała składki na cele powstańcze oraz ukrywała nieznanego z nazwiska podoficera austriackiego, który zdezerterował z pułku w Tarnowie. W czasie podejmowania gościną oficerów austriackich podobno namawiała ich do złamania przysięgi. W wyniku rewizji w lutym 1864 r., kiedy znaleziono dowody na jej konspiracyjną działalność, została skazana na karę grzywny przez austriacki sąd wojenny w Tarnowie. Po wprowadzeniu w 1867 r. ustawy gminnej i uwłaszczeniu miasta wraz mężem w 1868 r. zwrócili się z wnioskiem o przyznanie obywatelstwa Mielca, ale Rada Gminna prawdopodobnie nie podjęła wiążącej decyzji. Po 1870 r. wraz z rodziną wyjechała z Mielca. Dalsze losy nieznane.
SUCHORZEWSKI ALEKSANDER IGNACY, urodzony w 1826 r., syn Zachariasza i Aleksandry ze Zbijewskich. Był właścicielem dóbr Wszembórz w Wielkim Księstwie Poznańskim. Po ślubie z Pauliną z Pieniążków 2 II 1856 r. zamieszkał w Mielcu, w dworku w pobliżu kościoła parafialnego pw. św. Mateusza. W latach 1856-1870, kiedy Suchorzewscy mieszkali w Mielcu, urodziło im się ośmioro dzieci. W czasie powstania styczniowego 1863-1964 pełnił funkcję naczelnika powiatowej organizacji narodowej wspierającej powstanie. Organizował pomoc finansową i rzeczową, pomagał w zaopatrzeniu powstańców w broń i amunicję, udzielał schronienia powstańcom i uciekinierom z armii austriackiej. W czasie jednej z rewizji dworku w lutym 1864 r., kiedy znaleziono dowody na konspiracyjną działalność Suchorzewskich, został uwięziony i skazany przez austriacki sąd wojenny w Tarnowie na rok więzienia. Po autonomii Galicji i wprowadzeniu ustawy o samorządzie gminnym (12 VIII 1866 r.), jego relacje z Radą Gminną w Mielcu pogorszyły się, m.in. po wprowadzeniu w 1867 r. ustawy gminnej i uwłaszczeniu miasta wraz z żoną w 1868 r. zwrócili się z wnioskiem o przyznanie obywatelstwa Mielca, ale Rada Gminna prawdopodobnie nie podjęła wiążącej decyzji. Z powodu zadłużenia, które powstało m.in. na cele powstania, musiał oddać mielecki majątek Bankowi Włościańskiemu we Lwowie. Po 1870 r. wyjechał z rodziną z Mielca. W latach 70. był członkiem c.k. Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego w Krakowie. Dalsze losy nieznane.
SUDEK FRANCISZEK, urodzony 3 III 1887 r. w Cyrance koło Mielca, syn Mikołaja i Krystyny z domu Niedbała. Przed I wojną światową wyjechał do USA i podjął pracę w hucie w Detroit. Trenował zapasy i był wyróżniającym się zawodnikiem w ekipie światowej sławy zapaśnika polskiego Stanisława Jana Cyganiewicza (Zbyszko I). Uczestniczył w zawodach i pokazach zapaśniczych. W czasie I wojny światowej przybył do Krakowa i tu służył w wojsku do końca wojny. Po wojnie został zaangażowany do ochrony władz miasta Krakowa. Z powodów rodzinnych (choroba i śmierć ojca) powrócił do Cyranki i zajął się gospodarstwem rodzinnym. W latach 30. podjął pracę w Urzędzie Melioracyjnym w Mielcu i nadzorował prace melioracyjne, m.in. w rejonie Cyranki i okolicznych miejscowości. W czasie jednej z wizyt cyrku w Mielcu stanął do walki z zawodowym zapaśnikiem cyrkowym i pokonał go przy olbrzymim aplauzie mieleckiej widowni. Udzielał się społecznie w Ochotniczej Straży Pożarnej oraz organizacjach politycznych i klubach sportowych. Zmarł 28 IV 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SUDEK JÓZEF, urodzony 12 III 1927 r. w Cyrance koło Mielca, syn Franciszka i Karoliny z Dziekanów. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej, aby uniknąć wywózki na przymusowe roboty do III Rzeszy, uczył się w szkole przyzakładowej i pracował na wydziale obróbki mechanicznej w Flugzeugwerk Mielec. W 1946 r. podjął pracę w PZL Mielec jako monter płatowcowy, a następnie ślusarz przyrządowy na Wydziale Budowy Przyrządów Montażowych. W 1948 r. ukończył Gimnazjum Mechaniczne w Mielcu, a w 1951 r. 2-letnią szkołę konstruktorów przy Politechnice Łódzkiej i uzyskał tytuł technika mechanika. Pracował w biurze konstrukcyjnym na stanowisku konstruktora oprzyrządowania i później technologa prowadzącego przy uruchomieniu produkcji samolotów MiG, a następnie pełnił funkcje kierownika sekcji technologicznej i zastępcy kierownika działu technologicznego. Opracował 38 projektów racjonalizatorskich, z których 29 wdrożono do produkcji. Opracował koncepcje i wytyczne do m.in.: organizacji produkcji seryjnej w wydziałach montażowych samolotów „Lim”, mechanizacji prac ręcznych udarowych przy nitowaniu profili ZNF w zespołu samolotu An-2 metodą bezudarową, technologii dyrektywnych dla seryjnej produkcji samolotów M-15, M-18 i An-28 oraz lokalizacji budowy dla remontu kapitalnego samolotów produkowanych w wytwórni. Opracował szereg analiz i koncepcji techniczno-ekonomicznych dla ofert eksportowych wyrobów lotniczych. Był członkiem Zakładowego Koła SIMP i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego sekcji lotniczej. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą i Srebrną Odznaką „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji” i Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”. Zmarł 27 VII 2016 r. Pochowany na jednym z krakowskich cmentarzy.
SUDOŁ ANDRZEJ (ksiądz), urodzony 17 IX 1970 r. w Mielcu, syn Józefa i Józefy z domu Kopeć. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Ukończył Wyższe Seminarium Misyjne w Stadnikach, uzyskując magisterium z teologii w 1996 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1997-2000 jako członek Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego (SCJ) prowadził działalność misyjną w stanie Kerala w Indiach. Po powrocie do Europy odbył w latach 2000-2002 studia w Milltown Institute w Dublinie (Irlandia) i otrzymał tytuł licencjata w dziedzinie duchowości. Od 2002 r. pracował na misjach na Mindanao (Filipiny). W latach 2011-2014 był zaangażowany w pracę z ofiarami tajfunu Washi na wyspie Mindanao w grudniu 2011 r. Uczestniczył w budowie wioski Matki Bożego Miłosierdzia w Opol, Cagayan de Oro, dla 600 rodzin – ofiar wspomnianego tajfunu. W 2014 r. został poproszony o pomoc w pracy formacyjnej w Prowincji Amerykańskiej Księży Sercanów. W 2021 r. na CTU w Chicago obronił doktorat z teologii na temat formacji zakonnej do pracy misyjnej w międzykulturowych wspólnotach i społeczeństwach. (Tytuł pracy: Challenges and Opportunities of Initial Formation for Interculturality in the Congregation of the Priests of the Sacred Heart in the United States Province.) Aktualnie (początek 2022 r.) pracuje w nowicjacie Księży Sercanów w Racine, WI, jako dyrektor ds. formacji zakonnej oraz wykłada duchowość w szkole teologicznej Sacred Heart Seminary and School of Theology. Zasiada w Radzie Dyrektorów i Komisji ds. Formacji Początkowej tejże szkoły. Jest opiekunem duszpasterstwa Polskiej Wspólnoty w Plainfield (IL) oraz kierownikiem duchowym kleryków, księży i sióstr zakonnych. Prowadzi rekolekcje grupowe i indywidualne. Czynnie uczestniczy w życiu Polonii w stanach Illinois i Wisconsin, lokalnych rozgłośniach radiowych, Radiu Maryja i TV Trwam w Chicago. Jest autorem kilku publikacji na temat duchowości dehoniańskiej i dwóch książek. Publikuje artykuły na temat duchowości, kultury i zagadnień socjalnych w czasopismach polskich: „Czas Serca”, „Wstań”, „Misje” i „Misje Dzisiaj”. Co roku odwiedza Polskę, a szczególnie Mielec i kibicuje sportowcom Stali Mielec.
SUDOŁ JÓZEF ANDRZEJ, urodzony 15 II 1938 r. w Mielcu, syn Stanisława i Michaliny z domu Hyjek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców). Po maturze w 1956 r. podjął pracę w WSK Mielec na stanowisku mechanika technologa, a później pracował jako starszy mechanik, kierownik sekcji i kierownik oddziału. Był organizatorem służby gospodarki smarowniczej w WSK Mielec. Uzyskał tytuł rzeczoznawcy gospodarki paliwowo-smarowniczej. Uczestniczył w różnych formach doskonalenia zawodowego, m.in. sympozjach naukowych krajowych i międzynarodowych oraz kursach specjalistycznych. Brał udział w opracowaniu nowych olejów, smarów i chłodziwa. Wykonywał dokumentację smarowniczą dla różnych przedsiębiorstw na terenie kraju. Współpracował z placówkami naukowymi, m.in. z Instytutem Obróbki Skrawaniem w Krakowie i Instytutem Technologii Nafty w Krakowie. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich wprowadzających nowe produkty smarne i chłodziwa oraz konserwację bezsmarową. Jego pasją pozazawodową była gra w piłkę nożną. Trenował w Stali Mielec od 1950 r., a w latach 60. występował w II-ligowej drużynie Stali. W 1965 r. przeszedł do Gryfa Mielec i przyczynił się do awansu tej drużyny do kl. A (1966), a następnie do ligi okręgowej (1967). Wyróżniony odznakami sportowymi, m.in. Srebrną Odznaką FKS Stal Mielec. W 2003 r. przeszedł na emeryturę.
SUKA MIELECKA, instrument muzyczny ludowy z grupy chordofonów (instrumentów strunowych), podobny do skrzypiec. Suki (nazwa przyjęta w różnych miejscach w kraju) zaliczano do instrumentów kolanowych, ponieważ przy graniu trzymano je na kolanie. Mielecka odmiana nie dotrwała do naszych czasów, ale potwierdzeniem jej istnienia jest akwarela Stanisława Putiatyckiego z 1840 r., przedstawiająca „włościanina ze skrzypcami z okolic Mielca” (stąd „suka mielecka”), która znajduje się w zbiorach Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.
SUKIENNICTWO, jedno z najbardziej rozwiniętych rzemiosł w Mielcu i okolicach od początku XVI w. do połowy XIX w. Czynnikiem tego rozwoju było duże bieżące zapotrzebowanie na odzież oraz rozwinięta hodowla owiec dostarczająca surowca na sukno. W 1556 r. mieleccy sukiennicy wspólnie z rzemieślnikami pokrewnych zawodów utworzyli cech krawiecko-sukienniczy, a w pierwszych latach XVII w. (przed 1608 r.) wyodrębnili się, tworząc oddzielny cech. Do najbardziej aktywnych należeli: Wojciech Maliński, Wawrzyniec Postrzygacz, Stanisław Rogacz, Walenty Wycholek i Grzegorz Wycholek. Specjalnością mieleckiego ośrodka sukienniczego było sukno szare oraz sukno dwubarwne, które tkano najczęściej w żółte i czarne pasy. Poza suknem dobrego gatunku wytwarzano też sukno nierunowane na gorszą odzież i różnego rodzaju przykrycia. W XVIII w. na czoło mieleckich sukienników wysunęły się rodziny Holeńskich, Kaczorków i Szostakowiczów, a cechmistrzem był Jacenty Holeński. Sukno wytwarzane przez mielczan było zapewnie dobrej jakości, bowiem Andrzej Propokowicz – ekonom podskarbiego koronnego – zawarł z nimi umowę na wyprodukowanie sporej ilości sukna. Ostatnim znanym sukiennikiem był cechmistrz Jan Spychaj, wymieniany w dokumentach z końca XVIII w. W XIX w., na skutek upowszechniania się fabrycznych materiałów tekstylnych, sukiennictwo jako rzemiosło zaczęło upadać. W II poł. XIX w. cech sukienniczy w Mielcu przestał istnieć, a pamiątką po tym rzemiośle pozostaje do dziś nazwisko Sukiennik spotykane w Mielcu i okolicy.
SUKIENNIK MARIA JADWIGA (z domu MUNIAK), urodzona 9 VIII 1957 r. w Rzemieniu, powiat mielecki, córka Franciszka i Genowefy z domu Wawrzynek. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1976 r. Ukończyła studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, studia pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie, studia podyplomowe (kierunek – rachunkowość i zarządzanie finansami) na Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu i studia podyplomowe (kierunek – doradztwo podatkowe) na Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Uczestniczyła też w wielu kursach oraz szkoleniach krajowych i międzynarodowych, m.in. w Belgii i USA. Pracę zawodową rozpoczęła po maturze 31 V 1976 r. jako referent w Banku Spółdzielczym w Przecławiu, ale już z dniem 11 X 1976 r. przeszła do Spółdzielni Kółek Rolniczych w Przecławiu na stanowisko specjalisty ds. planowania, a następnie głównego księgowego i członka Zarządu (do 11 VIII 1991 r.) Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Urząd Skarbowy w Mielcu (starszy komisarz skarbowy, 12 VIII 1991 – 14 XII 1994), Przedsiębiorstwo Telekomunikacyjne CENTRALA Sp. z o.o. w Mielcu (dyrektor ds. ekonomiczno-finansowych, wiceprezes Zarządu, 15 XII 1994 – 25 VII 2000), Onduline Production Sp. z o.o. w Mielcu (dyrektor finansowy, 1 IV 2000 – 31 VIII 2012), Euro-Eko Sp. z o.o. w Mielcu (dyrektor finansowy, prokurent, 1 VII 2012 – 30 VI 2016 r.), Agencja Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu (główny księgowy, 1 VII 2016 – nadal). Ponadto od 1996 r. jest właścicielem firmy „Kancelaria Prawno-Finansowa” z siedzibą w Rzemieniu. Poza etatową pracą zawodową m.in. jest wykładowcą (przedmioty: rachunkowość i podatki) we Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu, członkiem Rady Nadzorczej w Firmie „TARAPATA” Sp. z o.o. w Mielcu i członkiem Klubu „Management Mastery Club” Harvard Business Review Polska. Od wielu lat udziela się społecznie. M.in. była radną i zastępcą przewodniczącego Rady Gminy Przecław (2006-2014). Założyła Stowarzyszenie Inicjatyw Lokalnych „Siedlisko Pokoleń” i pełni funkcję prezesa Zarządu (2009-nadal). Jest także wiceprezesem Zarządu Stowarzyszenia „Orkiestra Dęta Dobrynin” (2011-nadal).
SUPERMAKETY, duże samoobsługowe sklepy wielobranżowe, o powierzchni od 500 m2 do 2000 m2. Poprzedziły je w latach 70. i 80. XX w. pawilony handlowe PSS „Społem”: „Ikar” przy ul. A. Mickiewicza, „Zenit” i „Dedal” przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Świętego) oraz „Świt” przy ul. S. Drzewieckiego. Przemiany ustrojowe i nowe reguły rynkowe po 1989 r. spowodowały, że od lat 90. upowszechniły się w Polsce supermarkety firm zagranicznych i krajowych. Wprowadzały obfitość towarów wszelkiego rodzaju, co po wieloletnich dużych kłopotach z zakupami wręcz szokowało klientów. W Mielcu pierwsze tego typu placówki powstały w 1999 r. Były to: „Lider Market” (w pawilonie po zlikwidowanym „Dedalu”), „Biedronka” (w pawilonie po „Świcie”), „Szalony Max” (później „Albert”) przy ul. H. Sienkiewicza i Polski Sklep „Jedynka” przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W pierwszych latach XXI w. powstawały kolejne: „Minimal” przy ul. H. Sienkiewicza (wkrótce zakończył działalność), „A&K” przy ul. Piaskowej (właściciele mieleccy), hipermarket „Tesco” przy ul. Kazimierza Jagiellończyka ( w rozbudowanych obiektach po Polskim Sklepie „Jedynka”) i „Lidl” przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W pierwszych latach XXI w. ten rodzaj sklepów nadal dynamicznie się rozwijał. Rozpoczęły działalność: A&K przy ul. Kazimierza Jagiellończyka, „Aura” przy ul. E. Biernackiego 2, „Biedronka” przy ul. Sandomierskiej, ul. Warneńczyka, ul. Piaskowej, ul. Legionów, ul. Kazimierza Jagiellończyka i ul. Rzochowskiej, „Stokrotka” przy ul. A. Kocjana (wcześniej Szalony Max, Albert, Carrefour, Frac), „Smoczka” przy ul. W. Szafera i „Tesco” przy al. Ducha Świętego (wcześniej „Lider Market”). Zbudowano też Galerię NAVIGATOR przy ul. Powstańców Warszawy, o której szerzej w oddzielnym haśle. Kolejne zmiany nastapiły w latach 2020 – 2022. Zakończyło działalność „Tesco”, a pojawiły się; „ALDI” przy skrzyżowaniu ul. Drzewiweckiego i H. Sienkiewicza oraz „Vendo Park Mielec” przy ul. S. Żeromskiego 15,, na miejscu zlikwidowanego „Tesco”.
SURDEJ JERZY, urodzony 20 I 1936 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Antoniego i Marii z domu Pieprzna. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1954 r. Studia na Wydziale Handlu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1960 r. z tytułem magistra. Pracę zawodowa rozpoczął w Narodowym Banku Polskim Oddział w Mielcu. W 1966 r. został mianowany dyrektorem Banku Spółdzielczego w Mielcu i w czasie 18 lat kierowania placówką przyczynił się do jej wielokierunkowego rozwoju. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego Oddział w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką Banku Gospodarki Żywnościowej. Zmarł 3 IV 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SURDEJ MIROSŁAW JACEK, urodzony 30 XII 1982 r. w Kolbuszowej, syn Zbigniewa i Grażyny z domu Kubik. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 2001 r. Studia na Wydziale Humanistycznym (kierunek: historia) UMCS w Lublinie ukończył w 2006 r. z tytułem magistra. W czasie studiów należał do Studenckiego Koła Naukowego Archiwistów UMCS i brał udział w corocznych Ogólnopolskich Zjazdach Studentów Archiwistyki. Był także członkiem Studenckiego Koła Historii Wojskowości UMCS i należał do grupy rekonstrukcji historycznej Policji Państwowej. W listopadzie 2006 r. został zatrudniony w Referacie Badań Naukowych Biura Edukacji Publicznej/ Biurze Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie. W 2015 r. na Uniwersytecie Rzeszowskim, na podstawie rozprawy pt. Okręg Rzeszowski Narodowej Organizacji Wojskowej – Narodowego Zjednoczenia Wojskowego w latach 1944-1947 otrzymał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych. W pracy badawczej zajmuje się głównie zagadnieniami konspiracji niepodległościowej na obszarze południowo-wschodniej Polski (w tym Mielca i okolic) w latach 1939-1956. Jest autorem książek: Oddział partyzancki Wojciecha Lisa 1941-1948 (nagroda w I Konkursie Historycznym Fundacji im. Jadwigi Chylińskiej we współpracy z Instytutem Historii PAN w Warszawie), Okręg Rzeszowski Narodowej Organizacji Wojskowej – Narodowego Zjednoczenia Wojskowego w latach 1944-1947 (praca nominowana w konkursie „Książka Historyczna Roku”) i Trzy konspiracje. Historia Aleksandra Rusina ps. „Rusal”. Publikował też w lokalnych periodykach, m.in. kilkakrotnie w „Roczniku Mieleckim”, wydawanym przez Muzeum Regionalne SCK w Mielcu. Uczestniczył w projektach badawczych IPN: „Podziemie niepodległościowe w Polsce w latach 1944-1956”, „Poszukiwanie miejsc pochówku ofiar zbrodni komunistycznych w Polsce”, „Śladami zbrodni” i „Notacje”. Brał udział w konferencjach naukowych, m.in. jako jeden z prelegentów. Współautor wystaw IPN, m.in.: „Bieszczady w Polsce Ludowej”, „Śladami zbrodni komunistycznych na Rzeszowszczyźnie w latach 1944-1956”, „Polskie Państwo Podziemne 1939-1944/45”, „Polska Walcząca – Fighting Poland” i „Więzienie na Zamku Lubomirskich w Rzeszowie”. Odznaczony „Pamiątkową Odznaką Honorową 60-lecia Zakończenia II Wojny Światowej” Ministerstwa Obrony Republiki Czeskiej.
SURDEJOWICZ (SURDEIOWICZ) ALBERT, burmistrz miasta Rzochowa w latach 80. XVIII w., wzmiankowany w 1784 i 1788 r.
SUROWIEC ANDRZEJ MARCELI, urodzony 17 X 1954 r. w Rzeszowie, syn Kazimierza i Zuzanny z domu Pochwat. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1973 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1979 r. z tytułem lekarza medycyny. W latach 1979-1996 pracował w Szpitalu Miejskim w Rzeszowie. W tym czasie uzyskał I stopień specjalizacji (1985) i II stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej (1989) oraz stopień doktora nauk medycznych w Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu na podstawie rozprawy Wpływ czasu i poziomu śródoperacyjnego zamknięcia tętnic na równowagę kwasowo-zasadową i stężenie mleczanów w operacjach rekonstrukcyjnych tętnic (promotor: prof. dr hab. Jolanta Dobosz, recenzenci: prof. dr hab. Zbigniew Religa, prof. dr Wojciech Witkiewicz). W latach 1996-2001 pełnił funkcję ordynatora Oddziału Chirurgii w Szpitalu Rejonowym (Powiatowym) w Mielcu. Od 2001 r. jest ordynatorem Oddziału Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. F. Chopina w Rzeszowie. Prowadzi też Prywatny Gabinet Lekarski A. Surowiec w Rzeszowie przy pl. Wolności. W 2013 r. i 2018 r. został powołany na funkcję konsultanta wojewódzkiego chirurgii ogólnej (2 pięcioletnie kadencje).
SUROWIEC JAN, urodzony 19 XI 1877 r. w Złotnikach koło Mielca, parafia św. Mateusza w Mielcu, syn Jakuba i Ewy z domu Krówka. Uczęszczał do miejscowej szkoły ludowej. Pomagał w pracach na gospodarstwie rolnym. W latach 1906-1913 przebywał w USA w celach zarobkowych. W 1913 r. powrócił w rodzinne strony i po zakupie ziemi w Rzędzianowicach prowadził własne gospodarstwo. W latach międzywojennych był jednym z najbardziej aktywnych działaczy ruchu ludowego w powiecie mieleckim. Wybierano go na radnego Rady Powiatowej w Mielcu. Był też aktywnym działaczem Towarzystwa Szkoły Ludowej oraz korespondentem gazety „Przyjaciel Ludu”. W artykułach podpisywanych pseudonimem „Antek znad Wisłoki” przedstawiał wydarzenia i problemy gospodarcze oraz społeczne powiatu mieleckiego. Zmarł w 1943 r. Pochowany na cmentarzu w Rzędzianowicach koło Mielca
SUROWIEC JÓZEF, starszy cechmistrz cechu zbiorowego w Mielcu w latach 50. XVII w., w okresie „potopu szwedzkiego”.
SUROWIEC LUCJAN DOMINIK, urodzony 23 I 1944 r. w Trześni koło Mielca, syn Jana i Julii z domu Piękoś. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność – silniki spalinowe) ukończył z wyróżnieniem w 1974 r., uzyskując tytuł inżyniera mechanika. W latach 1963-1975 pracował w WSK Mielec na stanowiskach: konstruktor, technolog, technolog specjalista i specjalista ds. zamówień lotniczych części zamiennych. W 1975 r. objął kierownictwo Zakładu Utrzymania Ruchu w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Ceramiki Budowlanej Oddział w Mielcu, a w 1977 r. przeszedł na stanowisko dyrektora mieleckiego Oddziału Budowlano-Montażowego Zakładu Inwestycji i Budownictwa w Rzeszowie. W 1978 r. został mianowany zastępcą naczelnika miasta Mielca, a w 1981 r. powierzono mu funkcję naczelnika miasta. Po powiększeniu obszaru miasta (z 21,02 km2 do 47,36 km2) i przekroczeniu liczby 50 tysięcy mieszkańców, z dniem 1 I 1985 r. został mianowany pierwszym w dziejach prezydentem Mielca i pełnił tę funkcję do 1990 r. Przyczynił się do dynamicznego rozwoju miasta. Dokończono osiedle J. Krasickiego (Lotników), zbudowano nowe osiedla: W. Szafera, Dziubków, Smoczka i Borek oraz ich podstawową infrastrukturę, wykonano wiadukt nad linią kolejową i nowe rozwiązania komunikacyjne (ul. Wojsławska, ul. Kazimierza Jagiellończyka), a także szereg mniejszych ulic. W latach 1990-1998 pracował jako doradca w firmie prywatnej. Od 1999 r. był głównym specjalistą do spraw techniczno-eksploatacyjnych w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu. Poza pracą zawodową przez wiele lat angażował się politycznie i społecznie, głównie na rzecz Mielca i jego regionu. W wyborach samorządowych trzykrotnie (1998, 2002, 2006) był wybierany z listy SLD-UP na radnego Rady Miejskiej w Mielcu, a w kadencjach 1998-2002 i 2002-2006 pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Rady i przewodniczącego Komisji Gospodarki i Finansów. W latach 2000-2003 był przewodniczącym Rady Powiatowej SLD w Mielcu i z ramienia tej partii w 2002 r. kandydował na funkcję prezydenta miasta Mielca. Wyróżniony Srebrnym Krzyżem Zasługi i wieloma odznaczeniami resortowymi.
SUROWIEC PIOTR, urodzony 7 V 1936 r. w Czarnej koło Sędziszowa, syn Wawrzyńca i Katarzyny z domu Orzech. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, maturę zdał w 1954 r. Pracował w WSK Dębica (1954-1955) i WSK Mielec jako technolog (1955-1957). Służbę wojskową odbył w latach 1957-1959, a następne 2 lata pracował w Zakładach Przemysłu Gumowego w Sanoku. W 1961 r. powrócił do WSK Mielec na stanowisko kontrolera, a później mistrza na Wydziale 50. Od lat szkolnych uprawiał lekkoatletykę, specjalizując się w skoku w dal i trójskoku. Był zawodnikiem klubów: KS Kolejarz Dębica, KS Zryw Dębica, KS Stal Dębica, Stal Mielec (1955-1957), WKS Lotnik Warszawa, KS Wisłoka Dębica, KS Sanoczanka Sanok i FKS Stal Mielec (od 1961 r.). Wielokrotnie zdobywał mistrzostwo okręgu rzeszowskiego i plasował się w tabelach najlepszych wyników w okręgu oraz wniósł znaczny wkład w punktową rywalizację Stali w ligowej rywalizacji. Po ukończeniu kursu instruktorskiego PZLA w Kluczborku w 1959 r. pracował jako instruktor, a następnie trener lekkoatletyczny i koordynator sekcji Stali (1981-1988). W 1976 r. został oddelegowany z WSK do pracy organizacyjnej i szkoleniowej w Stali. W 1980 r. ukończył zaocznie Studium Trenerskie na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Jako trener Stali Mielec (do 1997 r.) i Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Mielec (od 1997 r. do dziś) odniósł wiele liczących się sukcesów. Jego wychowankowie zdobyli dotąd ponad 70 medali na Mistrzostwach Polski w LA w różnych kategoriach wiekowych. Kilkunastu zawodników startowało w reprezentacji Polski, m.in. Dorota Dydo zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 x 100 m na Mistrzostwach Świata Juniorów Młodszych. Poza pracą szkoleniową jako działacz „Stali” i LKS wielokrotnie brał udział w organizacji zawodów lekkoatletycznych różnej rangi na mieleckim stadionie. Od wielu lat pełni funkcję członka Zarządu Okręgowego Lekkiej Atletyki i przewodniczącym Rady Trenerów OZLA w Rzeszowie. Od 1960 r. uczestniczył w obozach szkoleniowych OZLA i sprawował opiekę nad kadrą wojewódzką. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaka Honorową PZLA, Srebrną Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, Złotą Jubileuszową Odznaką 50-lecia FKS PZL-Stal Mielec i tytułem „Zasłużony Trener PZLA”. Jako trener lekkoatletyczny LKS Stal Mielec wychował wielu medalistów i reprezentantów Polski w różnych kategoriach wiekowych, m.in. Dorotę Dydo, Patrycję Rataj, Joannę Bryłę, Katarzynę Zioło, Bartłomieja Dzika, Józefa Marszałka i Agnieszkę Ziębę. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W listopadzie 2011 r. zakończył działalność trenerską i przeszedł na sportową emeryturę. Zmarł 4 VIII 2014 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. 7 I 2023 r. odbył się I Halowy Memoriał im. Piotra Surowca.
SUROWIEC WOJCIECH, urodzony 7 XI 1920 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Jana i Agnieszki z domu Wieczerzak. Ukończył szkołę podstawową w Rzędzianowicach. Prowadził gospodarstwo rolne. Od 1936 r. działał w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i w krótkim czasie stał się jednym z jego miejscowych liderów. W 1937 r. wstąpił do Stronnictwa Ludowego i był jego aktywnym działaczem. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do Batalionów Chłopskich. Po II wojnie światowej nadal angażował się w życie polityczne i społeczne. Był prezesem koła Polskiego Stronnictwa Ludowego, a od 1949 r. koła Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Rzędzianowicach. Przez 40 lat (1945-1985) wchodził w skład Zarządu Powiatowego PSL i później ZSL w Mielcu. Ponadto wielokrotnie reprezentował mieleckich ludowców na zjazdach wojewódzkich ZSL. Z ramienia Stronnictwa wybierano go do Gminnej Rady Narodowej oraz Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Odgrywał szczególną rolę w swojej rodzinnej miejscowości. W latach 1969-1973 prezesował Ochotniczej Straży Pożarnej w Rzędzianowicach II. Inicjował wiele miejscowych czynów społecznych i był ich współorganizatorem. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego. Zmarł 15 V 1991 r. Pochowany na cmentarzu w Rzędzianowicach.
SUSZCZYK GERARD (CZESŁAW), urodzony 4 I 1922 r. w Chorzowie. Ukończył szkołę zawodową i pracował jako ślusarz. Treningi piłkarskie rozpoczął w wieku 14 lat w Klubie Sportowym Państwowych Zakładów Azotowych w Chorzowie, początkowo na pozycji bramkarza, a później napastnika. W 1941 r. został przymusowo wcielony do niemieckiej marynarki wojennej – Kriegsmarine i służył na kontrtorpedowcu operującym na Morzu Śródziemnym. Po wojnie trafił do polskiego obozu jenieckiego w Bydgoszczy. W 1946 r., po przeprowadzeniu śledztwa w sprawie jego pochodzenia i niemieckiej służby wojskowej, został uwolniony i powrócił do Chorzowa. Powrócił też do piłki nożnej i grał w drużynie Chemika Chorzów, a od 1948 r. do 1959 r. w Ruchu Chorzów (przez pewien czas klub występował pod nazwą Unia). W tej drużynie był jednym z najlepszych zawodników i przyczynił się do zdobycia mistrzostwa Polski (jako zdobywca Pucharu Polski) w 1951, oraz w 1952 i 1953 r., a także wicemistrzostwa Polski w 1956 r. Od 1957 r. był grającym trenerem Ruchu. Jako jeden z najlepszych polskich napastników, po przymusowej zmianie imienia Gerard na Czesław, został reprezentantem Polski i wystąpił w 26 meczach międzypaństwowych, m.in. na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (Finlandia) w 1952 r. W 1959 r. zakończył karierę zawodniczą i zajął się wyłącznie pracą szkoleniową. W sezonie 1962 r. prowadził ekstraklasową drużynę Stali Mielec, ale nie zdołał uchronić jej przed spadkiem do II ligi. Trenował także juniorów Ruchu Chorzów (mistrzostwo Polski w 1965 r.) oraz zespoły KS Dąb Katowice i ROW Rybnik. Wyróżniony tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 1 IV 1993 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzowie przy ul. Dąbrowskiego.
SWACHA WIESŁAW, urodzony 23 III 1956 r. w Mielcu, syn Stefana i Bronisławy z domu Kozik. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1975 r. Ponadto uczył się Ognisku Muzycznym w Mielcu, a następnie w 1975 r. ukończył Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu (Dział młodzieżowy, klasa puzonu Tadeusza Wywrockiego). Studiował na Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Uczył się też w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia (klasa puzonu) w Krakowie i ukończył ją z wyróżnieniem w 1980 r. Mieszkając w Krakowie, aktywnie uczestniczył w życiu muzycznym miasta. M.in. grał w Zespole Pieśni i Tańca „Krakowiacy” oraz w Zespole Jazzu Tradycyjnego „Beale Street Band”, z którym wystąpił w 1978 r. na Międzynarodowym Festiwalu Jazzu Tradycyjnego Old Jazz Meeting „Złota Tarka” w Warszawie. Podjął dalszą naukę w Akademii Muzycznej w Krakowie, ale po roku, w związku z napiętą sytuacją w Polsce, wyjechał do Francji. Tam grał w restauracjach, w zespołach wykonujących muzykę słowiańską. Przez pewien czas był też organistą w podparyskim kościele. Od 1982 r. rozpoczął występy jako puzonista w orkiestrze wykonującej muzykę rozrywkową na statkach pasażerskich. W 1987 r. przeniósł się do Cannes, gdzie grał na akordeonie w tamtejszych restauracjach, a w wolnych chwilach udzielał lekcji muzyki. Doskonalił też grę na fortepianie i później przez blisko 20 lat występował jako pianista na statkach pasażerskich znanych kompanii, m.in. Cunard Line, Celebrity Cruises i Princess Cruises. W 1991 r. powrócił do Polski i założył rodzinę. Kontynuował też pracę na statkach, a ostatni rejs odbył w 2009 r. Od 2016 r. gra w Mieleckiej Orkiestrze Dętej.
SWOSZOWSKI JERZY, faktor Sebastiana Mieleckiego (XVI w.), zajmował się transportem towarów wyprodukowanych we włościach mieleckich rzekami Wisłoką i Wisłą w kierunku Gdańska.
SWÓŁ ANDRZEJ LESZEK, urodzony 28 XI 1967 r. w Mielcu, syn Jana i Moniki z domu Sypek. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Po maturze w 1987 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec”, a następnie odbył służbę wojskową. W latach 1994-1995 pracował jako policjant OPP Komendy Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie. Od 1995 r. do 2006 r. zajmował różne stanowiska wykonawcze w służbie kryminalnej Komendy Powiatowej Policji w Mielcu. Ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie (2003) oraz studia na Wydziale Administracyjno-Prawnym w Rzeszowie Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu i w 2006 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 2006-2010 był naczelnikiem Wydziału Kryminalnego KPP w Mielcu. Od 2010 r. do 2019 r. pełnił funkcję zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w Mielcu. Posiada stopień nadkomisarza. Wyróżniony Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”. W styczniu 2019 r. przeszedł na emeryturę.
SWÓŁ RADOSŁAW DARIUSZ, urodzony 20 I 1983 r. w Krakowie, syn Zdzisława i Marii z domu Graboś. Absolwent Technikum Samochodowego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą 2003 r. Studia licencjackie w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (w zakresie: Socjologia Organizacji i Zarządzania) ukończył w 2008 r. W tym samym roku podjął studia na Wydziale Zarządzania i Dowodzenia (kierunek: Zarządzanie, specjalność: Zarządzanie Lotnictwem) w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie i ukończył je w 2010 r. z tytułem magistra. W latach 2007 – 2014 pracował w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu na stanowiskach: pracownika obsługi i planisty, a następnie koordynatora, specjalisty i kierownika projektu ciągłego doskonalenia. Równocześnie odbywał studia doktoranckie na Wydziale Zarządzania i Dowodzenia (Instytut Zarządzania, specjalność: Zarządzanie Instytucjami Publicznymi) Akademii Obrony Narodowej w Warszawie i na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Doskonalenie struktury organizacyjnej w przedsiębiorstwach przemysłu obronnego” otrzymał stopień naukowy doktora nauk społecznych (Uchwała Rady Wydziału z dnia 26 I 2016 r.) Pracował na stanowiskach: kierownika produkcji w firmie Husqvarna w Mielcu (I 2015 r. – IV 2017 r.), dyrektora Zakładu Produkcyjnego Contenur Polska w Mielcu (V 2017 r. – V 2018 r.) i prezesa Zarządu ESSA Group (2018-2020). Od IX 2020 r. pełni funkcję prezesa Zarządu w spółkach grupy Euro-Eko (Euro-Eko i Euro-Eko Media), należących do Agencji Rozwoju Przemysłu SA. W 2021 r. ukończył studia menedżerskie Executive Master of Business Administration, realizowanych przez Akademię Ekonomiczno-Humanistyczną w Warszawie. Jest wykładowcą w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w VIII kadencji (2018-2023). Jest przewodniczącym Klubu Radnych Miejskich Prawa i Sprawiedliwości. Z ramienia europejskiej partii Konserwatystów i Reformatorów uczestniczył i zabierał głos w Szczycie Regionów i Miast w ramach Tygodnia Regionów i Miast organizowanym przez Europejski Komitet Regionów (ciało doradcze UE) w dniach 7-10 X 2019 r. w Parlamencie Europejskim w Brukseli, a następnie wziął udział w 9. Europejskim Szczycie Regionów i Miast, który odbył się w dniach 3-4.03.2022 r. w Centrum Kongresowo-Wystawowym Chanot w Marsylii. Posiada patent sternika motorowodnego. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony dla Ochrony Przyrody”.
SWÓŁ ZDZISŁAW, urodzony 14 X 1945 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Franciszka i Weroniki z domu Soboń. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej WSK w 1962 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec jako szlifierz. W 1964 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu, a w 1966 r. – Szkołę Oficerską OP Lot w Koszalinie. Uzyskał I klasę skoczka spadochronowego i III klasę pilota szybowcowego w Aeroklubie Mieleckim. W WSK Mielec pracował do 1997 r., m.in. jako kontroler, konstruktor (specjalista II stopnia), kierownik Działu Służb Zaopatrzeniowo-Handlowych i mistrz produkcji oraz konstruktor w Zakładzie Produkcji Pojazdów „Melex”. W 1976 r. ukończył studia I stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika, a w 1979 r. – studia II st. z tytułem magistra inżyniera. Rozpoczął studia doktoranckie, ale z ważnych przyczyn musiał je przerwać. Był autorem 2 opatentowanych wynalazków i 1 wzoru użytkowego. W związku ze stanem zdrowia w 1997 r. przeszedł na zasiłek przedemerytalny. Wiele czasu przeznacza na działalność społeczną. Od 14. roku życia zajmuje się pszczelarstwem. Był działaczem młodzieżowym, m.in. wiceprzewodniczącym ZZ ZMS WSK, a później związkowym jako wiceprzewodniczący Komisji Oddziałowej NSZZ „Solidarność”. Należał także do PTTK; był organizatorem turystyki, strażnikiem ochrony przyrody i strażnikiem ochrony zabytków. Od 1998 r. pełni funkcję prezesa XXXVI Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Mielcu – Stalowa Wola i jest organizatorem imprez popularyzujących spadochroniarstwo. W 2001 r. był kierownikiem obozów młodzieżowych WAT (MON). Posiada stopień sierżanta. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Skoczka Spadochronowego i Medalem Spadochroniarzy O/Berlin.
„SYMFONIA”, rzeźba plenerowa art. rzeźbiarz Janiny Barcickiej z Warszawy, wykonana z miedzianej blachy w czasie II Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich Mielec – 1979. Umieszczono ją na zieleńcu pomiędzy ulicami J. Kusocińskiego i L. Solskiego, obok Biblioteki SCK. Jest wyrazem fascynacji artystki pracą maszyn w WSK Mielec.
SYNEL GRZEGORZ, cyrulik w Rzochowie, wzmiankowany w 1691 r.
SYPEK EMILIAN, urodzony 8 I 1927 r. w Wadowicach Dolnych, pow. mielecki, syn Piotra i Heleny z domu Midura. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1949 r. W latach 1949-1951 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Wadowicach Dolnych. Studiował na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej w Krakowie i w 1955 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa wodnego. Po studiach na podstawie nakazu pracy został zatrudniony jako projektant w Biurze Projektów „Biprohut” w Gliwicach (1 IX 1955 r. – 30 IV 1958 r.). Z dniem 1 V 1958 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. technicznych MPGK w Mielcu, a 25 III 1959 r. został mianowany dyrektorem tego przedsiębiorstwa. Zrezygnował z tej funkcji i 1 IV 1964 r. przeszedł na stanowisko kierownika Rozdzielni Gazu w Mielcu. Tu m.in. przyczynił się do opracowania założeń na modernizację i przebudowę sieci gazowej w rejonie Mielca oraz do gazyfikacji Chorzelowa, Złotnik i Wojsławia. Od 1 VII 1969 r. do 30 IV 1974 r. pracował w WSK Mielec jako zastępca kierownika Działu Realizacji Inwestycji Budowlanych. Na mocy porozumienia stron 1 VI 1974 r. przeszedł do Rejonowego Przedsiębiorstwa Melioracyjnego w Mielcu, gdzie objął stanowisko dyrektora. Pełniąc tę funkcję, wniósł duży wkład do rozwoju przedsiębiorstwa i jego działalności na terenie regionu mieleckiego. 28 II 1992 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa” i Odznaką „Zasłużony Działacz ZZ Pracowników Rolnych” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1984). Zmarł 3 XI 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SYPER FRANCISZEK, urodzony 16 XI 1932 r. w Woli Wadowskiej, pow. mielecki, syn Józefa i Marii z domu Ogorzałek. Ukończył Państwowe Liceum Administracyjno-Handlowe I st. w Mielcu (1951) i Technikum Finansowe Ministerstwa Finansów w Dębicy (1953). W latach 1953-1955 odbył służbę wojskową w Szczecinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1956 r. w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Izbiskach (pow. mielecki) jako referent ds. skupu, a w 1959 r. przeszedł do Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Wadowicach Górnych na stanowisko kierownika zaopatrzenia. W latach 1963-1971 pracował w KP PZPR w Mielcu jako instruktor, a następnie został mianowany prezesem Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Mielcu. W 1970 r. ukończył studia wyższe w Zawodowym Studium Administracyjnym UMCS w Lublinie. 1 VIII 1974 r. objął stanowisko dyrektora Oddziału PKO w Mielcu. W czasie 24 lat kierowania mielecką instytucją bankową przyczynił się do jej dynamicznego rozwoju. Znacznie powiększył Oddział i doprowadził w 1978 r. do jego przeniesienia do pawilonu przy ul. K. Pułaskiego 2 A. Uczestniczył w szeregu kursów specjalistycznych. Na emeryturę przeszedł 1 III 1998 r. Angażował się społecznie, m.in. jako długoletni prezes Zarządu Miejskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu. Posiadał stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony dla Bankowości”, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Medalem im. dr. Henryka Jordana, Odznaką „Zasłużony dla LOK”, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązową Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”. Zmarł 14 X 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SYPER JÓZEF, urodzony 5 II 1934 r. w Woli Wadowskiej, pow. mielecki, syn Jana i Weroniki z domu Lebida. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1953 r. W latach 1954-1956 odbył zasadniczą służbę wojskową. 15 VII 1957 r. został zatrudniony w PUPiK „Ruch” w Mielcu na stanowisku kierownika sekcji kolportażu. 1 X 1959 r. przeszedł do pracy w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i był starszym referentem w Wydziale Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Od 1 V 1962 r. do 15 III 1974 r. pracował w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu na stanowiskach kierownika referatu i kierownika wydziału, a od 1973 r. – zastępcy przewodniczącego PMRN. 16 III 1974 r. powierzono mu funkcję kierownika Zarządu Gospodarki Terenami i pełnił ją do 30 VI 1984 r. 1 VII 1984 r. został mianowany zastępcą kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami w Urzędzie Miejskim, a 10 X 1985 r. kierownikiem Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Wniósł znaczny wkład w przygotowanie terenów pod różnego rodzaju inwestycje na terenie miasta. W tym zakresie współpracował z mieleckimi Komitetami Osiedlowymi. 1 V 1987 r. przeszedł do pracy w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarł 6 II 1989 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SYPER MARIA (z domu KAPINOS), urodzona 10 XII 1934 r. w Wadowicach Górnych, pow. mielecki, córka Michała i Bronisławy z domu Kozioł. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1953 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1953 r. w Szkole Podstawowej w Podborzu. W 1962 r. przeniosła się do Szkoły Podstawowej w Wadowicach Dolnych, a w 1964 r. do Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu. W 1963 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: matematyka). W 1966 r. została mianowana zastępcą dyrektora Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu. W 1977 r. ukończyła studia z zakresu matematyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra. W 1981 r. mianowano ją dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 7 im. I. Łukasiewicza w Mielcu i sprawowała tę funkcję do 1988 r. Wniosła duży wkład w rozwój placówki i osiągnięcia przezeń wysokiego poziomu pracy dydaktyczno-wychowawczej, wyrażającego się m.in. zdobyciem wielu tytułów laureata konkursów przedmiotowych oraz sukcesami artystycznymi i sportowymi. W tych dziedzinach szczególnie owocnie współpracowała z Robotniczym Centrum Kultury i FKS Stal Mielec. Działała społecznie, m.in. w Lidze Kobiet oraz ZNP, szczególnie jako członek chóru nauczycielskiego. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Złotą Odznaką ZNP i Złotą Odznaką FKS Stal Mielec. Zmarła 16 VII 2017 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SYPER STANISŁAW (ksiądz), urodzony 25 III 1900 r. w Woli Wadowskiej, powiat mielecki, syn Józefa i Katarzyny z domu Midura. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1919 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1925 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Żegocinie, Nockowej i Grybowie, a następnie był administratorem parafii w Wójtowej. W 1933 r. został mianowany proboszczem w Bystrzycy i doprowadził do wybudowania kościoła parafialnego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako kapelan wojskowy. Został wzięty do niewoli niemieckiej i uwięziony najpierw w obozie jenieckim w Rottenburgu, a od 18 IV 1940 r. w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. 7 VII 1942 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau i otrzymał numer obozowy 31229. Zmarł w nieznanych okolicznościach 25 VIII 1942 r.
SYSTEMY LOKALIZACJI OBIEKTÓW „LOKALIZATOR” SP. Z O.O., firma specjalizująca się w pracach nad zastosowaniami technologii GPS. W 1998 r. rozpoczęła pracę nad systemami nawigacji satelitarnej i programami do zarządzania flotą samochodową. Zezwolenie na działalność na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 22 XII 2000 r. Produkcję rozpoczęła w grudniu 2001 r., a głównym produktem stał się lokalizator pojazdów SLO-001. Służy on do określania pozycji danego obiektu przy zastosowaniu systemu nawigacji satelitarnej GPS z równoczesnym wykorzystaniem systemu łączności mobilnej GSM, komunikując urządzenie zamontowane w obiekcie z komputerem obsługującym pracę systemu. Zgromadzona i wytworzona przez urządzenie treść informacji o obiekcie jest wizualizowana, co wskazuje jego położenie na mapie. Siedzibą firmy był obiekt w południowej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
SZADKOWSKA JOANNA MONIKA (z domu TYMACZKOWSKA), urodzona 6 VIII 1963 r. w Krakowie, córka Mariana i Janiny z Płochockich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1982 r. Występowała w teatrze młodzieżowym RCK i teatrze szkolnym II LO oraz w wielu konkursach recytatorskich, m.in. w 1978 r. zdobyła I miejsce, a w 1979 r. III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim „Czerwony Mak” w Poznaniu. Studia w zakresie pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej (specjalność nauczycielska) w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończyła w 1987 r. z tytułem magistra. W tym roku rozpoczęła pracę w Przedszkolu Państwowym nr 5 jako nauczycielka. W latach 1993-1995 uczyła w Szkole Podstawowej nr 3, a w latach 1993-1995 była wychowawcą w Ośrodku Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczym. W 1995 r. została dyrektorem tego Ośrodka i funkcję tę pełni nadal. Równocześnie od stycznia 2002 r. jest kierownikiem Punktu Wczesnej Interwencji. W 1996 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu pedagogiki specjalnej – oligofrenopedagogiki na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a w 2001 r. studia podyplomowe z dziedziny zarządzania oświatą i przedsiębiorczości na Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Uzyskała także certyfikat ukończenia kursu III stopnia z ruchu rozwijającego, bazującego na pracy Weroniki Sherborne. Wiele czasu poświęca pracy społecznej. Jest długoletnim instruktorem Hufca ZHP, posiada stopień podharcmistrza. Od 2003 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącej Zarządu Koła Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Mielcu. Była jednym z inicjatorów utworzenia Punktu Wczesnej Interwencji oraz współorganizatorem Festynów Charytatywnych na Rzecz Osób Niepełnosprawnych i corocznych obchodów Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną. Za pracę na rzecz osób niepełnosprawnych intelektualnie i Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym została odznaczona w 2003 r. Medalem „Fideliter et Constanter” („Wiernie i wytrwale”). W związku z powierzeniem funkcji zastępcy Bogdanowi Bieńkowi i oddaniem przez niego mandatu, została radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2010-2014. W czasie kadencji (w 2012 r.) zrezygnowała z mandatu, a jej miejsce zajął Wiesław Wałek. Także w 2012 r. zrezygnowała z funkcji dyrektora Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego w Mielcu.
SZADKOWSKA JOLANTA, urodzona 4 III 1957 r. we Wrocławiu, córka Władysława i Jadwigi z Chwojnickich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1976 r. Studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie ukończyła z wyróżnieniem w 1981 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera. Po studiach została zatrudniona na Wydziale Mechanicznym w Instytucie Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji Politechniki Krakowskiej w Krakowie na stanowisku asystenta. W 1993 r. uzyskała stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy Model symulacyjny systemu transportowego ESP wraz z algorytmem wyboru trasy wózka i awans na stanowisko adiunkta. W ramach działalności dydaktycznej prowadzi zajęcia związane z problematyką menedżersko-ekonomiczną, np.: badania operacyjne, rachunkowość i finanse oraz rachunek kosztów dla inżynierów. W latach 1994-1995 odbyła podyplomowe studia menadżerskie w Szkole Biznesu we Wrocławiu (organizowane przez Central Connecticut State University w USA i Politechnikę Wrocławską) i otrzymała amerykański Certyfikat IBS. W 1995 r. z jej inicjatywy doszło do podpisania umowy pomiędzy Politechniką Krakowską i Central Connecticut State University (USA) i powołania funkcjonującej do dzisiaj polsko–amerykańskiej Szkoły Biznesu (Institute of Business Studies – IBS) – Studium Podyplomowe Politechniki Krakowskiej. Także w roku 1995 została koordynatorem współpracy międzynarodowej Politechniki Krakowskiej i Central Connecticu State University (USA) w ramach pełnionej funkcji kierownika Studium Podyplomowego Szkoła Biznesu (Institute of Business Studies) w Krakowie – XVII edycji Szkoły. W 1999 r. uczestniczyła w opracowaniu planu i programu studiów interdyscyplinarnego kierunku studiów Zarządzanie i Inżynieria Produkcji na Politechnice Krakowskiej. W latach 2004–2005 była członkiem (z wyboru) Rady Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej oraz w latach 2005-2008 członkiem (z wyboru) Senatu Politechniki Krakowskiej. Brała udział w opracowaniu koncepcji i przygotowaniu projektu Wzmocnienie potencjału dydaktycznego Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej w programie PO KL. W projekcie tym, realizowanym w latach 2009-2015 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, pełni funkcję koordynatora d/s praktyk i staży. W ramach programu PO KL i Szkoły Biznesu była współorganizatorem ponad 20 konferencji naukowo-biznesowych oraz spotkań panelowych z udziałem takich autorytetów jak m.in. Zbigniew Nęcki, Andrzej Wiszniewski, Andrzej Arendarski, Jerzy Mordasiewicz i Andrzej Blikle oraz z Central Connecticut State University: Galligan Christopher, Judd Richard L., Miller John D., Olds Susan, Olson Scott, Parker Walter i Sanders Patricia. Jest autorką i współautorką ponad 60 publikacji polskich i zagranicznych, takich jak m.in.: Szadkowska J.: Activity Based Costing (ABC) Mehod as aTool of Establishing and Control of Production Cost,4 th International Carpathian control Conference (ICCC 2003), High Tatras, Slovak Republic, May 26-29, 2003r., str. 821-824; Szadkowska J.: Koszty i rachunek kosztów jako narzędzie zarządzania przedsiębiorstwem – rentowność klientów Międzynarodowa Konferencja Naukowo-Techniczna: Napędy i Sterowanie Hydrauliczne i Pneumatyczne’2007, Wrocław, 10-12 października 2007, str. 342-353 oraz Chrostowski H., Popczyk Z., Szadkowska J.: Polish, European and global industry of fluid power control in the economic crisis conditions. International Journal of Applied Mechanics and Engineering, vol.15, No.3, 2010, pp.629-636. Uprawia narciarstwo biegowe. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Politechniki Krakowskiej i tytułem „Zasłużony dla Stanu Connecticut”.
SZADKOWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 21 I 1928 r. w Konopnicy, pow. zborowski (aktualnie Ukraina), syn Kazimierza (żołnierza Legionów) i Zenobii z domu Olender. Naukę w szkole powszechnej przerwała wojna. W czasie wojny rodzina Szadkowskich została zesłana w głąb ZSRR (obwód permski w tajdze syberyjskiej), a po wojnie przeniosła się do Wrocławia. Absolwent Państwowego Gimnazjum (czeladnik ślusarski) i Liceum Mechanicznego we Wrocławiu (technik mechanik) z maturą w 1951 r. Studia I i II stopnia odbył na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Wrocławskiej i w 1956 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera mechaniki energetyki. Na podstawie nakazu pracy w 1956 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku technologa w Dziale Głównego Energetyka. W dalszych latach pełnił kolejno funkcje: zastępcy głównego energetyka, głównego energetyka, zastępcy głównego inżyniera ds. utrzymania ruchu i dyrektora Zakładu Utrzymania Ruchu WSK „PZL-Mielec”. Uczestniczył w budowie lub rozbudowie znaczących dla WSK i miasta inwestycji, m.in.: obiektu elektrociepłowni i ciepłowni wraz z sieciami przemysłowymi, stacji elektroenergetycznych wraz z liniami przemysłowymi, obiektu ujęcia wodnego na bazie wód głębinowych w Szydłowcu koło Mielca, stacji sprężarek z instalacją oraz stacji oczyszczania ścieków przemysłowych i sanitarnych. Równocześnie dokształcał się, uzyskując specjalizację zawodową I stopnia w zakresie konstrukcji i projektowania zakładów przemysłowych, kwalifikacje rzeczoznawcy SIMP w zakresie gospodarki energetycznej w przemyśle oraz rzeczoznawcy SEP w zakresie nadawania uprawnień kwalifikacyjnych osobom sprawującym dozór nad eksploatacją urządzeń i wielokrotnie przewodniczył komisjom nadającym uprawnienia zawodowe w tym zakresie. Opracował kilkanaście wniosków racjonalizatorskich z dziedziny gospodarki elektroenergetycznej, które zostały wdrożone. Od 1967 r. angażował się społecznie w działalność FKS „Stal” Mielec jako członek Zarządu Klubu i wiceprezes ds. piłki nożnej. Brał udział w stworzeniu piłkarzom warunków, które pomogły w osiągnięciu bezprzykładnych sukcesów, m.in. dwukrotnego mistrzostwa Polski (1973, 1976) i wicemistrzostwa w 1975 r. oraz sukcesów w Pucharze Lata i Pucharze UEFA. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Energetyki” i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” oraz Nagrodą II stopnia NOT za osiągnięcia w dziedzinie oszczędności paliw i energii (1972) i Nagrodą II stopnia NOT za nowatorskie opracowanie konstrukcji, technologii i wdrożenia obrabiarki zespołowej – gwinciarki (1977). Zmarł 15 X 2022 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZADY WŁADYSŁAW, urodzony 22 VIII 1953 r. w Otmuchowie-Grodkowie, syn Stanisława i Eugenii z domu Sabaj. W latach szkolnych trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec (1968-1970). W 1972 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu i został zatrudniony w WSK – W-30 na stanowisku szlifierza. W latach 1974-1976 odbył zasadniczą służbę wojskową i ukończył Szkołę Podoficerską Wojsk Łączności w Świeciu n/Wisłą. W czasie służby wojskowej oddał 2 krwi. Po powrocie do pracy w WSK Mielec został skierowany na W-31, gdzie do 1999 r. pracował jako szlifierz. Po ogłoszeniu upadłości WSK przeszedł do pracy w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu, także na stanowisko szlifierza. W 2005 r. przeszedł na rentę. Od 30 VII 1980 r. do choroby w 2005 r. oddawał honorowo krew i należał do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza. Łącznie oddał dotąd 37 150 ml krwi. Wyróżniony został m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką HDK I stopnia, Odznaką Zasłużonego HDK I stopnia i Odznaką Honorową PCK III stopnia.
SZAFER JAN, urodzony w 1815 r. w Tarnowie, syn kolonistów austriackich. Uczęszczał do gimnazjum w Cieszynie. W wieku 16 lat uciekł z bursy gimnazjalnej i walczył w powstaniu listopadowym w 1831 r. w pułku konnych strzelców im. S. Małachowskiego korpusu gen. Antonio Girolamo Ramorino. Został ranny pod Iłżą i dostał się do niewoli rosyjskiej, ale uciekł ze szpitala i powrócił do Tarnowa. W latach 1833-1845 służył w armii austriackiej jako oficer pułku huzarów pod dowództwem hr. Ledóchowskiego na Węgrzech. W 1845 r. powrócił do Tarnowa, wziął w dzierżawę majątek Górki nad Wisłą. W porozumieniu z Franciszkiem Wiesiołowskim z Wojsławia uczestniczył w przygotowaniach do powstania narodowego, ale przed jego wybuchem został aresztowany i osadzony w tarnowskim więzieniu. Został skazany na śmierć, ale po ogłoszeniu amnestii w 1848 r. został uwolniony. W 1852 r. wziął w dzierżawę majątek w Trzcianie. W czasie powstania styczniowego 1863 r. pomagał w przygotowaniach oddziałów powstańczych z terenu Galicji, które następnie przerzucano do walk w zaborze rosyjskim. Od 1876 r. pracował w Radzie Powiatowej w Mielcu i m.in. wizytował szkoły ludowe na terenie powiatu mieleckiego, a w latach 80. był członkiem c.k. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Mielcu. Zmarł w 1885 r.
SZAFER MIECZYSŁAW, urodzony 19 III 1854 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Jana i Barbary z domu Woll. Uczył się w Tarnowie, Szkole Technicznej we Lwowie i Instytucie Technicznym w Krakowie, a następnie studiował architekturę w Monachium (1875-1878). W latach 1879-1882 pracował w prywatnym biurze inżyniera i budowniczego guberni warszawskiej Józefa Orłowskiego w Warszawie i prowadził budowy różnych obiektów oraz dworu w Łaźniewie w pow. błońskim. W 1882 r. podjął pracę w biurze technicznym w Częstochowie i jako główny referent budowlany kierował m.in. budową wielkiej fabryki tkackiej i bielnika w Błesznie koło Częstochowy oraz budową domów robotniczych. W 1885 r. przeniósł się do Sosnowca i projektował m.in. kościół w Zawierciu, teatr w Sosnowcu i różne domy mieszkalne. Okresowo był też agentem Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeniowego w Warszawie, wykonując też plany sytuacyjne obiektów dla celów ubezpieczeniowych. W 1887 r. otrzymał posadę inżyniera Rady Powiatowej w Mielcu i zamieszkał w Mielcu. Korzystając z wsparcia prezesów Rady Powiatowej hr. M. Reya i S. Sękowskiego doprowadził do wybudowania w latach 1887-1914 blisko 150 km dróg na terenie powiatu. Przyczynił się do rozwoju infrastruktury miejskiej oraz ożywienia działalności kulturalnej. Działał w kasynie powiatowym, grał w teatrze amatorskim i brał udział w urządzaniu parku przy kasynie. Zmarł w 1932 r.
SZAFER TADEUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 28 II 1894 r. w Mielcu. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Studiował medycynę we Lwowie, ale na wieść o wojnie przerwał naukę i zgłosił się do Legionów we Lwowie. Zginął w 1915 r. w Konotopach pod Sokalem.
SZAFER WŁADYSŁAW, brat Mieczysława, lekarz praktykujący w Mielcu od lat 80. XIX w. W latach 90. pełnił funkcję lekarza miejskiego.
SZAFER WŁADYSŁAW, urodzony 23 VII 1886 r. w Sosnowcu, syn Mieczysława i Marii z Radziwanowskich. Dzieciństwo przeżył w Mielcu, gdzie Szaferowie posiadali własną posesję i dom. Tu również ukończył szkołę ludową męską. Absolwent c.k. Gimnazjum w Rzeszowie, maturę zdał w 1905 r. Studiował na Uniwersytecie w Wiedniu u prof. R. Wettsteina (do 1908 r.). Wtedy to napisał pierwszą pracę naukową o gałęziakach Dandeuracemosa, opublikowana w austriackim wydawnictwie naukowym. Pracę tę ukończył w rodzinnym domu w Mielcu, posługując się mikroskopem wypożyczonym od prof. Wettsteina. Studia kontynuował na Uniwersytecie we Lwowie u prof. M. Raciborskiego(1908-1910), uzyskując dyplom doktora filozofii na podstawie pracy Geobotaniczne stosunki Miodoborów galicyjskich. W latach 1910-1912 odbył studia uzupełniające w Wiedniu i Monachium, a w latach 1912-1914 pracował w Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie. W I wojnie światowej uczestniczył jako ochotnik w Legionie Wschodnim Józefa Hallera, a po kryzysie przysięgowym skierowano go do pracy w pracowniach bakteriologicznych. W listopadzie 1917 r. został zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim jako profesor botaniki i dyrektor Ogrodu Botanicznego w Krakowie. W latach 1931-1932 był dziekanem Wydziału Filozoficznego UJ, a w latach 1936-1938 sprawował funkcję rektora UJ. Doprowadził do znacznego powiększenia powierzchni Ogrodu Botanicznego i założenia „ogrodu roślin leczniczych”, unowocześnienia urządzeń szklarniowych i uporządkowania grup roślinnych. Przyczynił się do rozwoju takich kierunków badań jak m.in.: florystyka i systematyka roślin, geografia roślin i paleobotanika. Inspirował i organizował liczne wyprawy i wycieczki naukowe dla pracowników (z kraju i zagranicy) i studentów, a plonem tych wypraw były okazy i prace naukowe. Uczestniczył także w kongresach, sympozjach i zjazdach naukowych, m.in. w Tunezji, Czechosłowacji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Szwecji, Holandii i Norwegii. Z prac naukowych tego okresu należy wymienić współautorstwo wielotomowej Flory polskiej (od 1919 r.) i klucza Rośliny polskie (1924, 1953) oraz Życie kwiatów (1928). Był jednym z prekursorów ochrony przyrody. W 1919 r. został wybrany przewodniczącym Państwowej Komisji Ochrony Przyrody i funkcję tę pełnił przez niemal 30 lat. Od 1920 r. redagował periodyk „Ochrona Przyrody”. Także od 1920 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (PAU). Po zajęciu Krakowa przez Niemców, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, uniknął aresztowania profesorów UJ (6 XI 1939 r.) i pełnił funkcję rektora tajnego UJ (1942-1945). Został aresztowany, ale śledztwo nie potwierdziło zarzutów. Ponadto energiczne starania żony i licznych przyjaciół doprowadziły do wypuszczenia go z aresztu. Po wojnie przekazał funkcję rektora prof. T. Lehr-Spławińskiemu i zajął się organizacją m.in. Komitetu Botanicznego PAN i Instytutu Botaniki PAN. Był też przewodniczącym Państwowej Rady Ochrony Przyrody (do 1949 r.), wiceprezesem PAU i PAN oraz redaktorem czasopism „Ochrona Przyrody” i „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”. Bardzo intensywnie pracował naukowo. Opublikował kolejne prace z anatomii, florystyki i geografii roślin, fitosocjologii, paleobotaniki i ochrony przyrody. Był współautorem m.in. dzieł: Flora polska (kolejne tomy, do 1960 r.), Szata roślinna Polski (1959, 1972), Ochrona przyrody i jej zasobów, Skarby przyrody i ich ochrona oraz podręczników Zarys paleobotaniki i Rośliny i zwierzęta, a także autorem m.in.: Zarysu ogólnej geografii roślin (1949) i Zarysu historii botaniki w Krakowie na tle sześciu wieków Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). Opracował też kronikę Uniwersytet Jagielloński w latach wojny. Kronika Uniwersytetu Jagiellońskiego za okres wojny 1939-1945. Ogółem napisał około 700 pozycji naukowych i popularnonaukowych. Wychował liczne grono naukowców. Zdobył sobie międzynarodowy autorytet i trwałe miejsce w nauce światowej. Został członkiem m.in. Królewskiej Akademii Szkockiej, Duńskiej Królewskiej Akademii Nauk, Niemieckiej Akademii Przyrodników, Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów oraz doktorem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Praskiego. Wyróżniony też m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP i nagrodą państwową I stopnia. W 1968 r. odwiedził Mielec i wygłosił odczyt Parki narodowe w Polsce i w świecie. W związku z chorobą coraz mniej angażował się w działalność naukową i podjął próbę przedstawienia swojego życia w książce pt. Wspomnienia przyrodnika (1973), sporo miejsca poświęcając Mielcowi. Oddał ją do druku 14 XI 1970 r. Zmarł 16 XI 1970 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego imieniem nazwano m.in. Instytut Botaniki PAN, ulice w Krakowie i innych miastach, a w Mielcu: Szkołę Podstawową nr 1, Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej, ulicę i osiedle oraz pobliski rezerwat „Buczyna” na Płaskowyżu Kolbuszowskim.
SZAFER ŻELISŁAW ALEKSANDER, urodzony 11 XI 1856 r. w Trzcianie, powiat mielecki, syn Jana i Barbary z Wollów. Uczęszczał do szkoły elementarnej w Trzcianie, a następnie do szkoły wydziałowej w Tarnowie. Prawdopodobnie ukończył także szkołę leśną. (Tradycja rodzinna głosi, że ukończył, ale nie wiadomo gdzie. Być może we Lwowie.) Służbę wojskową odbył w wojsku austriackim. (Także według przekazów rodzinnych.) Przez całe życie pracował w gospodarce leśnej. Był kolejno: praktykantem leśnym w Pohorylcach, woj. tarnopolskie (1879-1880), leśniczym w rewirze Buda Tuszowska (1881-1882), adiunktem lasowym w dobrach klucza majdańskiego (Majdan Królewski koło Kolbuszowej), leśniczym w Bojanowie (własność rodziny Komorowskich), leśniczym rewiru Stale w majątku Mokrzyszów Schindlerów (1887-1901?), zarządcą dóbr Heleny Komorowskiej w Stanach (1904?-1908?), leśniczym w Lubieniu Wielkim koło Lwowa – własności Adolfa barona Brudnickiego (od 1915 r.), leśniczym w Lubieniu Małym, zarządcą rewiru leśnego Bór, a później rewiru Pogoń w majątku Dolańskich z Grębowa (do 1926 r.). W 1926 r. przeszedł na emeryturę. Od 1927 r. zamieszkał w Mielcu, gdzie przy ul. Japońskiej (później S. Moniuszki) miał wybudowany dom. W 1933 r. został mianowany leśnikiem powiatowym w Mielcu. Od 1886 r. był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Leśnego i prawdopodobnie od 1925 r. Polskiego Towarzystwa Leśnego. Zmarł 9 IV 1943 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZAFERA WŁADYSŁAWA (OSIEDLE), osiedle domów wielorodzinnych Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej we wschodniej części miasta. Powstało w latach 80. XX w. Zostało zbudowane przez Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane. Na jego terenie komunikację zapewniają ulice: Botaniczna, T. Chałubińskiego, E. Godlewskiego, M. Raciborskiego i W. Szafera. Centrum stanowi plac, przy którym skupia się większość placówek handlowych i usługowych. Aktualnie zamieszkuje je około 3 750 osób.
SZAFERA WŁADYSŁAWA (ULICA), główna ulica osiedla W. Szafera. Biegnie od ul. Wolności w kierunku północnym do al. E. Kwiatkowskiego. Od niej wybiegają w kierunku wschodnim mniejsze ulice tego osiedla: E. Godlewskiego, Botaniczna i M. Raciborskiego. Jej pierwsza część – od ul. Wolności do skrzyżowania z ul. M. Raciborskiego – została zbudowana w latach 80. i otrzymała patrona 26 IX 1984 r. Drugą część – do al. E. Kwiatkowskiego – oddano do użytku w 2006 r. Aktualnie jej długość wynosi ok. 1000 m. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik od strony wschodniej. W latach 2022-2023 wykonano „małe rondo” na skrzyżowaniu z ul. Raciborskiego, przebudowano skrzyżowanie z ul. Długą, rozdzielono ruch pieszy i rowerowy na całej długości ulicy, wymieniono na wierzchnię na całej długości ulicy i zmieniono oświetlenie ulicy na oświetlenie typu LED.
SZALAY–GROELE WALERIA, urodzona 12 IV 1879 r. w Czartowie, powiat hrubieszowski, córka Stanislawa i Jadwigi z Pankowskich. Ukończyła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie oraz Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego w klasie fortepianu. Pracowała jako nauczycielka w Czernichowie, Lwowie, Lutoryżu i Przecławiu (w latach 1905-1907 i 1909-1916). Przez pewien czas przebywała w Samborze i na Węgrzech. Od 1903 r. zajęła się twórczością literacką, pierwszą drukowaną powieścią było Straszne dziedzictwo (1910). Po wojnie, w związku z pracą męża (Edwarda Groele) w poznańskim inspektoracie szkolnym, pracowała w Murowanej Goślinie koło Poznania i w latach 1922-1926 w Gimnazjum im. Jana Kantego w Poznaniu. Równocześnie działała społecznie w poznańskim Oddziale Związku Literatów Polskich. Od 1926 r. poświęciła się działalności twórczej. Kolejnymi powieściami dla młodzieży były m.in.: Spłacony dług, W orlim gnieździe, Królewskie pacholę, Bohaterski Staszek, Orli szpon, Sokół królewski i W krzyżackich szponach. Była też redaktorem czasopisma „Kłosy Polskie” oraz współpracowała z „Małym Światkiem” i „Kurierem Poznańskim”. W 1924 r. napisała libretto do opery Legenda Bałtyku Feliksa Nowowiejskiego. W 1937 r. została wyróżniona Srebrnym Wawrzynem Akademickim. W 1939 r. została wysiedlona z Poznania (z mężem) i zamieszkała w Mielcu, ale wkrótce potem przeniosła się do Dębicy. (Edward Groele podjął pracę inspektora szkolnego. Po wykryciu jego kontaktów z ruchem oporu został wywieziony do obozu w Buchenwaldzie i zamordowany w 1944 r.) Zaangażowała się do pracy konspiracyjnej, m.in. była kolporterką tajnej gazetki „Odwet” oraz prowadziła działalność wywiadowczą. Po wykryciu przez gestapo jej związków z ruchem oporu szczęśliwie uratowała się i do końca okupacji hitlerowskiej ukrywała się na plebanii u księdza Feliksa Podgórniaka w Rzędzianowicach. Po wojnie wzięła udział w organizacji uroczystości związanych z przemianowaniem niemieckich nazw podmieleckich wsi Schönanger (Orłów) i Weizenbrück (Wola Pławska), które odbyły się 17 VI 1945 r. oraz napisała sztukę Wysiedlenie. W roku szkolnym 1944/1945 uczyła w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, ale ze względów politycznych została zwolniona. Wyjechała do Dębicy i tam mieszkała w ubóstwie do śmierci (4 IV 1957 r.) Spoczywa na cmentarzu w Dębicy. Jej pamięć uczczono patronatem ulic w Mielcu i Dębicy.
SZALAY–GROELE WALERII (ULICA), krótka (125 m) uliczka miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. Legionów do ul. J. Kilińskiego i tworzy z nimi niemal klasyczny trójkąt równoboczny. Po remoncie w 1997 r. ma nową asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek. Po obu jej stronach stoją budynki w różnym wieku i stanie technicznym. Powstała prawdopodobnie w ramach pierwszej zabudowy miasta w XV w. Patronat A. MICKIEWICZA nadano jej w 2. poł. XIX w. i tak dotrwała do 1956 r., kiedy została POPRZECZNĄ. Aktualną patronkę otrzymała 19 VI 1970 r. W styczniu i lutym 2023 przeprowadzono jej remont generalny.
SZAMAN (MA-2), motolotnia wykonana przez trzech mieleckich pasjonatów lotnictwa: Jana Madeja, Wiesława Morycza i Janusza Wróbla od marca do czerwca 1996 r. Pierwszy oblot odbył się 29 VI 1996 r., a dokonał go pilot Piotr Korpal. Podstawowe dane: silnik Volkswagena o pojemności 1200 cm3 i mocy 35 KM, prędkość min. – 50 km/godz., prędkość max. – 100 km/godz., prędkość przelotowa – 80 km/godz., kabina przykryta, wyposażona w przyrządy wskazujące potrzebne informacje dla pilotażu. Motolotnia zdobyła szereg nagród na Zlotach Amatorskich Konstrukcji Lotniczych, m.in. 3 nagrody we Wrocławiu oraz wyróżnień, m.in. w Turbii koło Stalowej Woli „za nowatorskie rozwiązania konstruktorskie”. Prezentowano ją także m.in. w czasie obchodów Święta Lotnictwa w Mielcu i na Mieleckich Targach Wielobranżowych. Wykonano dotąd kilka egzemplarzy „Szamana”.
SZANECKI HIPOLIT, urodził się w 1842 r. Był urzędnikiem Rządu Gubernialnego w Lublinie. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. jako oficer w oddziale Ignacego Chmielińskiego i otrzymał awans na stopień kapitana. Dostał się do niewoli rosyjskiej i został zesłany do Kaługi (1865-1870). Po staraniach ks. L Ruczki w Wiedniu został uwolniony w 1871 r. Zamieszkał w Krakowie i podjął pracę w zakładzie fotograficznym Rzewuskiego W 1873 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony na stanowisku sekretarza Wydziału Powiatowego w Mielcu. Był też członkiem pierwszego zarządu i kasjerem Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu od 1874 r. Zmarł 28 III 1900 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZANIAWSKA ZOFIA (z domu GORYL), urodzona 25 I 1934 r. w Radomyślu Wielkim, córka Ludwika i Anieli z domu Osmola. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO im. St. Konarskiego) z maturą w 1954 r. Studiowała na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie i uzyskała tytuł magistra dziennikarstwa. W latach 1957-1985 pracowała w Redakcji „Głosu Załogi” w Mielcu jako sekretarz redakcji i starszy redaktor. Publikowała na łamach „Głosu Załogi”, „Głosu Mieleckiego”, „Nowin Rzeszowskich” (później „Nowin”) i „Skrzydlatej Polski”. Pisała głównie o wydarzeniach kulturalnych i problemach społecznych. W latach 1985-1995 była pracownikiem Wydziału Konsularnego Ambasady Polski w Moskwie i zajmowała się sprawami współpracy Polski z Rosyjską Federacją w dziedzinie ochrony zdrowia. Napisała książkę „An-2 – pół wieku w przestworzach”. Udzielała się społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu i towarzystwach opieki nad zwierzętami. Jej działalność została uhonorowana Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i odznakami organizacji społecznych. Zmarła 8 XI 2021 r. Pochowana na jednym z cmentarzy w Warszawie.
SZANIAWSKI KAZIMIERZ, urodzony 2 VI 1936 r. w Ossowej, syn Dominika i Franciszki z domu Robak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Milanowie, maturę zdał w 1953 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1957 r. z tytułem inżyniera. W latach 1957-1969 pracował w WSK Mielec jako technolog, zastępca kierownika działu technologicznego i główny technolog produkcji lotniczej. W 1962 r. ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W 1969 r. został mianowany dyrektorem nowo utworzonego Zakładu Doświadczalnego, wykonującego prace z dziedzin: lotnictwa, pojazdów, silników wysokoprężnych i aparatury wtryskowej, a w 1972 r. – dyrektorem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK), powstałego z przekształcenia ZD. W tym czasie wniósł liczący się wkład w tworzenie bazy badawczo-projektowej i rozwój specjalistycznej kadry oraz nadzorował szereg projektów. W latach 1975-1985 pracował w WSK Mielec na stanowiskach zastępcy dyrektora technicznego ds. postępu technicznego i zastępcy dyrektora ds. technicznego przygotowania produkcji. W tym czasie uczestniczył w przygotowaniu i uruchomieniu produkcji nowego samolotu na licencji radzieckiej An-28. W 1978 r. uzyskał dyplom specjalizacji zawodowej inżyniera. Od 1985 r. do 1993 r. pracował w delegaturze PEZETEL w Moskwie jako specjalista ds. współpracy polskiego przemysłu lotniczego z przemysłem i instytucjami lotniczymi radzieckimi, a następnie rosyjskimi, ukraińskimi i białoruskimi. W latach 1993-1997 pełnił funkcje specjalisty ds. marketingu w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” i zastępcy dyrektora w założonej na Białorusi wspólnej firmie AVIABREST. W 1997 r., po 40 latach pracy, przeszedł na emeryturę. Od 1998 r. współpracuje z wieloma średnimi i małymi firmami w Mielcu, Urzędem Miejskim w Mielcu i Polskimi Zakładami Lotniczymi w Mielcu w zakresie współpracy z krajami wschodniej Europy, a zwłaszcza z Ukrainą, Rosją i Białorusią. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca działalności społecznej. Od 1958 r. działał w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników i Mechaników Polskich. W 1997 r. był współzałożycielem, a następnie prezesem Stowarzyszenia Promocji Polskiego Lotnictwa PROMLOT (odrębne hasło) i funkcję tę sprawuje nadal. Uczestniczył w organizacji lotu dookoła świata na samolocie An-2 mieleckiej produkcji (1997, odrębne hasło), był jednym z inicjatorów ustawiania w Mielcu kompozycji przestrzennych z samolotami oraz współautorem wystąpień do władz różnych szczebli w sprawach polskiego lotnictwa. W latach 1975-1984 był wykładowcą przedmiotu technologia samolotu na Politechnice Rzeszowskiej oraz promotorem szeregu prac inżynierskich i magisterskich na tym kierunku. Był również współautorem skryptu uczelnianego Technologia samolotu, wydanego w 1977 r., wykorzystywanego również przez Wojskową Akademię Techniczną w Warszawie. Dla celów szkolenia lotniczego opracował scenariusze zrealizowanych trzech filmów dydaktycznych, wykorzystywanych na Politechnice Rzeszowskiej i w Ośrodku Szkolenia WSK Mielec. Był jednym z inicjatorów i organizatorów Europejskich Zlotów Samolotów An-2. Pomagał przy opracowaniu i wydaniu książki Zofii Szaniawskiej (żony) An-2 Pół wieku w przestworzach. Pełnił funkcje prezesa Stowarzyszenia Promocji Lotnictwa PROMLOT w Mielcu oraz wiceprezesa Forum Organizacji Pozarządowych Powiatu Mieleckiego od początku jego powstania (2005 r.) Od 2011 r. był współorganizatorem mieleckich Spotkań Lotniczych Pokoleń, a od 2012 r. współpracował z Polskimi Zakładami Lotniczymi w Mielcu, prezentując zorganizowanym grupom (specjaliści lotniczy, studenci, uczniowie i inni), mającym zgodę na zwiedzenie, historię przemysłu i technologii lotniczej stosowanej w Mielcu oraz współczesną produkcję PZL. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Jeden z organizatorów V Zjazdu Agrolotników w Mielcu (21-22 X 2017 r.), za co został uhonorowany „Herbem Województwa Podkarpackiego”. W czasie Spotkań Lotniczych Pokoleń – 2019 został wyróżniony statuetką Dedala. Zmarł 12 XI 2021 r. Pochowany w Warszawie.
SZANTROCH TADEUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 19 IV 1888 r. w Tarnopolu, syn Rudolfa i Walentyny z Nowakowskich. Absolwent Gimnazjum w Nowym Sączu z maturą w 1906 r. Studia na Uniwersytecie w Wiedniu przerwał na 1. roku, a następnie studiował medycynę (przerwał) i filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1912 r. uzyskał absolutorium. Po rocznej służbie wojskowej od 1913 r. uczył w gimnazjum w Trembowli. Brał udział w I wojnie światowej (1914-1918) jako żołnierz 13 pułku piechoty armii austriackiej. W 1917 r. był trzykrotnie ranny i utracił oko. Od 1918 r. do 1921 r. służył w Wojsku Polskim i po kilku awansach przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana. Był członkiem założycielem Związku Inwalidów Wojennych RP w Krakowie. Od 1921 r. uczył języka łacińskiego w gimnazjach w Mielcu (1921-1922), Bochni, Myślenicach, Wadowicach i Krakowie (1930-1939). Był też utalentowanym i płodnym literatem. Wydał m.in. „Poezje” (1906 r.), „Z lutni żołnierza” (1916 r.), „W zorzach krwi” (1918 r.), „Cyklady” (1924), „Po czabańskim gościńcu” (1935). W latach 1924-1928 był współredaktorem czasopisma „Czartak”, a w latach 1932-1934 – członkiem komitetu redakcyjnego „Gazety Literackiej”. Współpracował też z krakowską rozgłośnią Polskiego Radia. Ponadto pisał artykuły na tematy z dziedziny kultury i recenzje teatralne do m.in. „Czasu”, „Dziś i Jutra” i „Kuriera Literacko-Naukowego”. Był członkiem BBWR i Związku Literatów. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do Związku Walki Zbrojnej i w randze majora pełnił funkcję oficera wywiadu. 22 V 1941 r. został aresztowany i po pobycie w więzieniach krakowskich przewieziony do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz-Birkenau (Oświęcim). Zmarł (został zamordowany?) 23 III 1942 r. Symbolicznie upamiętniono tę męczeńską śmierć na grobowcu rodzinnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie przy ul. G. Narutowicza.
SZARE SZEREGI – kryptonim konspiracyjny Związku Harcerstwa Polskiego w czasie okupacji hitlerowskiej w latach 1939–1945. Działały na terenie większości miast w zniewolonym kraju. Głównym celem organizacji było wychowanie niepodległościowe polskiej młodzieży. Szare Szeregi uczestniczyły w akcjach małego sabotażu, brały udział w tajnym nauczaniu, prowadziły obserwację działań okupanta i informowały o tym AK, pełniły zadania kurierskie. W Mielcu początkowo aktywnie funkcjonowały trzy niezależne od siebie grupy starszoharcerskie oraz kilka zastępów harcerzy młodszych: „Rysie”, „Orły”, „Bobry” i „Wilki”. Nasilenie działalności mieleckich Szarych Szeregów nastąpiło w latach 1942-1944, po powołaniu konspiracyjnego hufca harcerzy (kryptonim „Rój”) i nawiązaniu współpracy z miejscowym Obwodem AK. Przeprowadzano akcje sabotażowe, kolportowano gazetki konspiracyjne, sprawowano opiekę nad osobami ukrywającymi się, przenoszono meldunki oraz informowano AK o ruchach wojsk niemieckich i innych akcjach okupanta. W czasie sesji 29 VI 2006 r. Rada Miejska w Mielcu nadała imię Szarych Szeregów jednej z ulic w południowo-zachodniej części osiedla Smoczka.
SZARMACH ANDRZEJ, urodzony 3 X 1950 r. w Gdańsku. Karierę piłkarską rozpoczął w „Polonii” Gdańsk (1966–1971), a następnie grał jako napastnik w II-ligowej „Arce” Gdynia (1971–1972). W 1972 r. przeszedł do „Górnika” Zabrze i przyczynił się do zdobycia przezeń wicemistrzostwa Polski w 1974 r. Przed sezonem 1976/1977 zasilił mistrza Polski „Stal” Mielec, ale został zbyt późno zatwierdzony i nie wziął udziału w meczach z „Realem” Madryt w PKME. W „Stali” występował do 1980 r. i w 106 meczach I-ligowych strzelił 60 bramek, a w sezonie 1978/1979 znacząco przyczynił się do zdobycia przez „Stal” 3. miejsca. Trzykrotnie zdobywał honorowy tytuł wicekróla strzelców polskiej ekstraklasy (1975/1976, 1977/1978 i 1978/1979). Jesienią 1980 r. przeniósł do beniaminka francuskiej ekstraklasy AJ Auxerre i grał tam do 1985 r. Łączna ilość 28 strzelonych bramek dla „Stali” (12) i AJ Auxerre (16) w sezonie 1980/1981 dała mu wysokie 4. miejsce w prestiżowej klasyfikacji „Złotych Butów” czasopisma „France Football”, a w sezonie 1981/1982 r. – po strzeleniu 24 bramek – zajął w tej klasyfikacji 2. miejsce. Uznano go też najlepszym obcokrajowcem ligi francuskiej w sezonie 1981/1982 i 1982/1983. W latach 1985–1987 grał w EA Guingamp (1985–1987) i jako grający trener w CFA Clermont-Ferrand (1987–1988). W kolejnych lat trenował drużyny francuskie z niższych lig, a następnie „Zagłębie” Lubin, po czym powrócił do Francji. Największe sukcesy odnosił w reprezentacjach Polski. W kategorii młodzieżowej występował w latach 1972-1974 i zagrał w 13 meczach, strzelając 5 bramek. W I reprezentacji grał w latach 1973-1982 i wystąpił w 61 meczach, strzelając 32 bramki. Znacząco przyczynił się do dwukrotnego zdobycia 3. miejsca (1974, 1982) i 5. miejsca (1978) na Mistrzostwach Świata oraz wicemistrzostwa olimpijskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976). Był wicekrólem strzelców (5 bramek) Mistrzostw Świata w RFN (1974) i królem strzelców (6 bramek) turnieju piłkarskiego na Igrzysk w Montrealu. Aktualnie mieszka we Francji, ale utrzymuje kontakt z Mielcem. Grywał w drużynie „Orłów Górskiego”, W 1999 r. uczestniczył w meczu oldbojów „Stali” Mielec z „Orłami Górskiego” dla pozyskania środków finansowych na leczenie byłego bramkarza „Stali” i reprezentacji Polski – Zygmunta Kukli. W 2005 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. W 2016 r., wspólnie z Jackiem Kurowskim (dziennikarzem TVP) wydał książkę Andrzej Szarmach – Diabeł nie anioł.
SZARYCH SZEREGÓW (ULICA), ulica miejska o długości 510 m na osiedlu Smoczka. Została powołana do życia i nadano jej nazwę 29 VI 2006 r. Biegnie od ul. Powstańców Warszawy w kierunku południowo-zachodnim. Ruch budowlany już się zaczął i powstaje tu nowe gniazdo domów jednorodzinnych. W 2016 r. rozpoczęto jej budowę (nawierzchnia asfaltowa, chodniki).
SZASZKIEWICZ GUSTAW ADAM, urodzony w 1872 r., syn Włodzimierza Medarda i Emilii z Tarnawskich, ziemian z Kołomyi. Poprzez ożenek z Aleksandrą Boguszówną wszedł w posiadanie dóbr rzochowsko-rzemieńskich. Stał się także kolatorem kościoła w Rzochowie. Wraz z żoną zakupił dla kościoła kilka ornatów i szat liturgicznych. Mieszkał w pałacu w Rzemieniu. W 1935 r. zgłosił chęć budowy kościoła w Rzemieniu, ale poważne różnice z proboszczem rzochowskim ks. Karolem Dobrzańskim w zakresie lokalizacji świątyni zadecydowały, że zrezygnowano z budowy. Miał dwóch synów – Włodzimierza i Antoniego, którzy odziedziczyli majątek i byli ostatnimi kolatorami kościoła w Rzochowie. W 1944 r., na skutek parcelacji majątku rzochowsko-rzemieńskiego, Szaszkiewiczowie opuścili pałac w Rzemieniu i przenieśli się do Krakowa. Zmarł 13 II 1947 r. Pochowany na Cmentarzu Racławickim w Krakowie.
SZCZAWIŃSKI BARTŁOMIEJ, faktor Sebastiana Mieleckiego (XVI w.), zajmował się wysyłaniem towarów z mieleckich włości na eksport wodami Wisłoki i Wisły w kierunku Gdańska.
SZCZECIŃSKI ZYGMUNT, urodzony 9 VII 1919 r. we Włodzimierzu nad Klamżą (aktualnie w Rosji), syn Franciszka i Wandy z Cybulskich. Ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Nowej Wilejce koło Wilna (aktualnie Litwa) w 1939 r., a następnie Wydział Mechaniczny Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie w 1942 r. Po szkoleniu w Bezmiechowej uzyskał także kategorię C pilota szybowcowego. (Dokument o przyznaniu kategorii wydano z datą 30 VIII 1939 r.) W czasie II wojny światowej pracował kinie „Grażyna” w Nowej Wilejce jako kinomechanik i zastępca dyrektora kina. W okresie V – VII 1944 r. jako żołnierz Armii Krajowej uczestniczył w planie „Burza”. Po okupacji niemieckiej jesienią 1944 r. rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie, ale rosnące zagrożenie ze strony NKWD i nacjonalistów litewskich zmusiło go do opuszczenia Wilna i wstąpienia w szeregi Wojska Polskiego (XII 1944). Po 2 miesiącach został wyreklamowany z wojska i mianowany dyrektorem technicznym Stacji Traktorów i Maszyn w okolicach Sokółki, a w 1946 r. przeniesiono go do Centralnego Biura Konstrukcyjnego Maszyn Włókienniczych w Łodzi, gdzie pracował jako starszy konstruktor maszyn specjalnych. Z dniem 15 X 1950 r. został oddelegowany do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i objął stanowisko kierownika grupy konstrukcyjnej w Dziale Głównego Konstruktora. W 1952 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od stycznia 1953 r. pełnił funkcję głównego konstruktora w Biurze Konstrukcyjnym WSK. Powierzono mu m.in. prowadzenie konstrukcyjne w serii myśliwców przydźwiękowych: Lim-1 (MiG-15), Lim-2 (MiG-15bis), Lim-5 (MiG-117F) i Lim-5P (MiG-17PF). Był także jednym z konstruktorów prowadzących seryjną produkcję An-2. Na początku lat 70. zaprojektował kabiny wagonów dla Kolejek Linowych „Kasprowy Wierch” i „Szyndzielnia” oraz był jednym z twórców „Atlasa” – urządzenia do ćwiczeń siłowych. Uzyskał uprawnienia rzecznika patentowego i tę funkcję powierzono mu w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) w Mielcu. W czasie stanu wojennego został zwolniony z pracy (30 V 1982 r.). W latach 1982-1987 pracował w „Zelmerze” w Rzeszowie, a następnie był rzecznikiem patentowym w Firmie R&G w Mielcu. Od 1990 r. był członkiem mieleckiego Oddziału Światowego Związku Żołnierzy AK i członkiem pocztu sztandarowego tej organizacji. Posiadał stopień podporucznika. Wyróżniony m.in. Nagrodą Państwową Zespołową III stopnia (1952) i II stopnia (1955) za wybitne osiągnięcia w dziedzinie postępu technicznego, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Wojska 4X – Londyn, Krzyżem Wojny Obronnej 1939 r. – Londyn, Krzyżem AK, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności. Zmarł 30 XI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZCZEPANEK IRENA (z domu PARTYKA), urodzona 2 I 1935 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca, córka Józefa i Tekli z domu Węgrzyn. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1954 r. W latach szkolnych uprawiała lekkoatletykę. 15 VIII 1954 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Woli Ocieckiej, powiat ropczycki (później ropczycko-sędziszowski) i w placówce tej pracowała do emerytury w 1991 r. Prowadziła nauczanie początkowe, zajęcia plastyczne i praktyczno-techniczne, wychowanie fizyczne oraz zespoły artystyczne i sportowe. Była współorganizatorem wielu uroczystości i imprez. Równocześnie dokształcała się. Ukończyła m.in. Studium Nauczycielskie w zakresie zajęć praktyczno-technicznych w Rzeszowie (1972 r.), Studium Przedmiotowo-Metodyczne w zakresie nauczania początkowego (1980 r.) i szereg kursów przedmiotowych. W 1984 r. zdała egzamin na I stopień specjalizacji zawodowej w terapii pedagogicznej. Poza pracą zawodową była długoletnią działaczką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, m.in. pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Gminnego TPD w Ostrowie oraz była współorganizatorem różnych form wypoczynku letniego i imprez dla dzieci. W 1978 r. brała udział w II Krajowej Naradzie Aktywu TPD w Warszawie. Przez cały czas pracy w szkole była członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Po przejściu na emeryturę działa w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Ostrowie i od 1998 r. jest jej przewodniczącą. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Zasłużonej Matce”, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Nagrodą Ministra III stopnia i nagrodą Kuratora. Utrzymuje stałe kontakty z rodzinną Wolą Mielecką.
SZCZEPANIK BERNARD, urodzony 10 VI 1930 r. w Przemyślanach koło Lwowa, syn Andrzeja i Stefanii z domu Nowak. Ukończył Gimnazjum Przemysłowe Państwowej Fabryki Wagonów we Wrocławiu i zdał egzamin czeladniczy w zawodzie ślusarskim (1949), Pierwszy kurs Wszechnicy Radiowej (1950) oraz Państwowe Liceum Mechaniczne II stopnia we Wrocławiu z maturą i tytułem technika mechanika w 1951 r. W październiku tego roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim i studia na fakultecie Wojsk Lotniczych Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W 1955 r. ukończył studia, uzyskując tytuł wojskowego inżyniera mechanika Wojsk Lotniczych. Wkrótce potem przybył do Mielca i pracował do czerwca 1990 r. jako oficer (ostatnio w stopniu podpułkownika) w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK Mielec. Ponadto był nauczycielem (w niepełnym wymiarze godzin) w Zespole Szkół Technicznych MPM w Mielcu. Równocześnie odbył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1964 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W 1990 r. przeszedł do rezerwy, a w 1991 r. został członkiem mieleckiego Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Zmarł 13 VI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZCZEPAŃSKI WIESŁAW, urodzony 26 VI 1933 r. w Grudziądzu, syn Antoniego i Agaty z Lewandowskich. W 1950 r. ukończył Państwowe Gimnazjum Mechaniczne w Grudziądzu i zdał egzamin czeladniczy, a w 1952 r. ukończył Państwowe Liceum Mechaniczne II st. w Grudziądzu z maturą i dyplomem technika mechanika. W tym czasie uzyskał kwalifikacje sędziego koszykówki i siatkówki, i przez szereg lat sędziował mecze w obu dyscyplinach. 1 VIII 1952 r. podjął pracę w Przedstawicielstwie Wojskowym przy Pomorskiej Odlewni i Emalierni w Mniszku koło Grudziądza. 1 X 1953 r. oddelegowano go na studia na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej i ukończył je w 1957 r. z tytułem inżyniera mechanika (1958). Z dniem 1 X 1957 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako technolog, a następnie był mistrzem, starszym technologiem i od 26 VI 1960 r. kierownikiem działu technicznego. 14 X 1965 r. został mianowany zastępcą głównego inżyniera ds. przygotowania produkcji, a 9 XI 1972 r. – zastępcą głównego inżyniera ds. technicznego przygotowania produkcji. Od 3 IX 1975 r. pełnił funkcję dyrektora Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) w Mielcu. Kierując przez szereg lat tą placówką, przyczynił się do jej rozwoju organizacyjnego oraz opracowania przez nią wielu nowości w dziedzinie komunikacji, a zwłaszcza nowych samolotów przeznaczonych głównie do obsługi rolnictwa (M-15, Dromader). Był współtwórcą wynalazków: „Urządzenie do gaszenia pożaru ze statku powietrznego” (ś.a. 158576) oraz „Sposób i układ do rozpylania substancji ciekłych ze statku powietrznego” (ś.a. 166312). Otrzymał m.in. Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za udział w realizacji nowego samolotu rolniczego dużego udźwigu M-15 (1976) i Nagrodę Zespołową Drugiego Stopnia w Dziedzinie Techniki za udział w opracowaniu samolotu rolniczego średniego udźwigu PZL M-18 Dromader (1980). W latach 1980-1984 był członkiem Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Napędów Lotniczych w Rzeszowie. W 1988 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w dziedzinie mechaniki (kierunek: techniki wytwarzania – technologia obróbki plastycznej). W 1990 r. przez kilka miesięcy pełnił funkcję dyrektora technicznego WSK „PZL-Mielec”, a następnie przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. jako członek Zarządu „Stali” Mielec. Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaka „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego, Srebrną Honorową Odznaką SIMP i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec z okazji 50-lecia Klubu. Zmarł 9 XI 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZCZERBA JAROSŁAW ROMAN, urodzony 8 II 1976 r. w Mielcu, syn Marka i Gabrieli z domu Dziekan. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu z maturą w 1996 r. W latach szkolnych trenował piłkę ręczną w Stali Mielec. Studiował na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek: wychowanie fizyczne, specjalizacja: piłka ręczna) Akademii Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej i w 2001 r. uzyskał tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera piłki ręcznej II klasy. Ponadto w 2016 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w Zamiejscowym Wydziale Ekonomii w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie. Od 2001 r. pracował w szkołach jako nauczyciel wychowania fizycznego: Gimnazjum nr 1 w Mielcu (2001-2016), Zespole Szkół Technicznych w Mielcu (2009-2011), Zespole Szkół Społecznych Gliny Małe – Gimnazjum (2012-2017) i Niepublicznej Szkole Podstawowej w Mielcu (2016-2918). Od 2017 r. pracuje w Zespole Szkół Technicznych. W każdej z tych szkół uzyskiwał liczne sukcesy w międzyszkolnych rozgrywkach sportowych w różnych dyscyplinach: lekkoatletyce, piłce ręcznej i unihokeju. Najważniejsze z nich to: mistrzostwo województwa w piłce ręcznej kobiet i mężczyzn (drużyny ZST Mielec) oraz indywidualne złote medale w mistrzostwach województwa w lekkoatletyce (uczniowie Gimnazjum nr 1). W latach 2001-2009 był zawodnikiem I drużyny seniorów SPR BRW Stal Mielec, grającej w II lidze, I lidze i ekstraklasie. Pełnił też funkcję trenera II zespołu seniorów oraz grup młodzieżowych. M.in. awansował z juniorami młodszymi do półfinałów mistrzostw Polski w sezonach 2003/2004 i 2004/2005. Poza pracą zawodową i sportem od wielu lat angażuje się społecznie. Był m.in.: kuratorem społecznym w Wydziale Rodzinnym Sądu Rejonowego w Mielcu (2002-2009), założycielem i nauczycielem-wychowawcą świetlicy młodzieżowej „Cyranka” (2007-2011) oraz współorganizatorem i uczestnikiem protestów o czyste powietrze w Mielcu. Posiada certyfikaty i uprawnienia: instruktora gimnastyki sportowej, instruktora pływania, ratownika WOPR i instruktora – trenera personalnego. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w VIII kadencji (2018-2023). Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Sportu i Rekreacji.
SZCZĘSNY STANISŁAW, inspektor szkolny w Obwodowym Inspektoracie Szkolnym w Mielcu od 1934 r.
SZCZĘSNY ZYGMUNT, urodzony 14 IV 1914 r. w Dębicy. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy. W latach szkolnych należał do harcerstwa. Po ukończeniu Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii im. Marcina Kątskiego we Włodzimierzu Wołyńskim w 1935 r. został skierowany do służby w 19 Pułku Artylerii Lekkiej. W 1939 r. otrzymał awans na stopień podporucznika artylerii. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji, m.in. w zimie 1942/1943 był pełniącym obowiązki komendanta powiatowego Narodowych Sił Zbrojnych w Dębicy. W 1943 r., zagrożony aresztowaniem przez gestapo, schronił się w Mielcu. W czasie obławy niemieckiej w Złotnikach 22 V 1944 r. został zastrzelony. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Pośmiertnie awansowano go do stopnia porucznika.
SZCZODRY MONIKA MARIA (z domu ZORZYCKA), urodzona 26 IV 1963 r. w Mielcu, córka Pawła i Barbary z Zawadzkich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1982 r. Studia na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Lublinie ukończyła w 1987 r. z tytułem magistra inżyniera rolnictwa. W 1987 r. podjęła pracę w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora Wydziału Urbanistyki, Geodezji i Gospodarki Gruntami. W 2004 r. została mianowana kierownikiem nowo utworzonego Biura Pozyskiwania Funduszy i Rozwoju Miasta Urzędu Miejskiego w Mielcu i zorganizowała od podstaw jego funkcjonowanie. Także w 2004 r. ukończyła Studium Europejskiego Prawa Samorządowego w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Jest współautorem i koordynatorem szeregu projektów zrealizowanych przy wykorzystaniu Funduszy Europejskich na terenie Gminy Miejskiej Mielec, m.in.: „Rozbudowa układu drogowego łączącego mieleckie dzielnice przemysłowe z regionem”, „Utworzenie Mieleckiego Parku Przemysłowego”, „Od przedszkola do matury; adaptacja bazy edukacyjno-sportowej w Mielcu do kształcenia integracyjnego” i „Poprawa atrakcyjności gospodarczej regionu poprzez modernizację infrastruktury kulturalnej w Mielcu”. Była jednym z koordynatorów prac nad „Strategią rozwoju społeczno-gospodarczego miasta Mielca na lata 2007-2015 z prognozą do roku 2020”, „Wieloletniego programu inwestycyjnego na lata 2004-2008” i „Lokalnego Programu Rewitalizacji Miasta Mielca”. Brała udział w pracach komisji przy MARR S.A. oceniających wnioski firm w ramach różnych programów pomocowych UE. Uczestniczy w szkoleniach związanych z planowaniem i realizacją inwestycji z udziałem środków z Unii Europejskiej. Od 15 XI 2011 r. pełni funkcję sekretarza miasta Mielca.
SZCZOTKOWSKI FRANCISZEK, urodzony w 1866 r. Służył w c. k. armii austriackiej w latach 1888-1891. Następnie był zawodowym żandarmem, m.in. w Tarnobrzegu i Krakowie. 29 IX 1918 r. przybył do Mielca. Od 1 XII 1919 r. do 1 V 1920 r. w randze podkomisarza pełnił obowiązki komendanta powiatowego Policji Państwowej w Mielcu. Na emeryturę przeszedł z dniem 1 IV 1922 r. W czasie służby w Mielcu zapewne uczestniczył w uroczystościach z okazji zakończenia wojny i powstaniu „Zjednoczonej Polski” (11 XI 1918 r.), przywracaniu porządku w mieście po rozruchach 1 V 1919 r. oraz utworzeniu Policji Państwowej i Komendy Powiatowej Policji Państwowej w Mielcu (24 VII 1919 r.). Zmarł 12 I 1925 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZCZURKA BOLESŁAW, urodzony 24 V 1942 r. we Lwowie, syn Jana i Jadwigi z domu Śliwa. Wypadki wojenne spowodowały, że w 1944 r. wraz z rodzicami zamieszkał w Mielcu. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, a następnie do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu. Po maturze w 1963 r. powrócił do Mielca. Podjął pracę w WSK Mielec jako rysownik–konstruktor, a później pracował na stanowisku specjalisty plastyka. Wykonywał do katalogów m.in.: rysunki prawie wszystkich samolotów i ich części oraz innych wyrobów produkowanych w WSK. Był autorem znanych powszechnie w Polsce znaków towarowych: CPN (nadal zdobi siedzibę koncernu „Orlen” w Płocku i stacje paliw „Orlenu) i Domu Mody „Telimena”. Zaprojektował także znak i kształt nadwozia pierwszej wersji pojazdu „Melex” i później wersji city car – pierwszego w Polsce ekologicznego samochodu elektrycznego dla komunikacji miejskiej. Wykonywał rysunki dla zakładowego pisma WSK „Głos Załogi”, a ponadto rysował dla m.in.: „Szpilek”(pismo satyryczne), „Trybuny Ludu”, „Prometeja” i „Nowin Rzeszowskich”. W 1983 r. zrezygnował z pracy w WSK i założył własną pracownię plastyczną w ramach Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. W związku z kłopotami zdrowotnymi w 1994 r. przeszedł na rentę. W latach 2000-2004 pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu, a w 2005 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową zajmował się twórczością plastyczną. W młodości preferował linoryt, drzeworyt i litografię, później dołączył inne techniki. Ulubioną tematyką był pejzaż. Wykonywał cykle tematyczne, m.in. poświęcone architekturze Lwowa, Sandomierza, Wiednia i Mielca. Był także projektantem wielu medali i znaczków, m.in. z okazji „Światowego Zjazdu Mielczan Mielec-2000” i „Sercem Mielczanin”. Wielokrotnie uczestniczył w wystawach zbiorowych, m.in. w Rzeszowie, Leżajsku, Opolu i Krakowie oraz Mielcu, a także wystawiał indywidualnie w Mielcu. Jego prace znajdują się w wielu prywatnych zbiorach w kraju i za granicą, m.in. we Francji, Niemczech i Portugalii oraz na Ukrainie i Węgrzech. Był członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w Mielcu. Zmarł 9 VI 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZCZURKA JAN WŁADYSŁAW, urodzony 18 VI 1905 r. w Brzozowie. Absolwent Gimnazjum w Przemyślu. W latach 1924-1926 studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie międzywojennym i II wojny światowej pełnił m.in. funkcję naczelnika Urzędu Pocztowego w Żydaczowie (aktualnie Ukraina). Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej zamieszkał w Mielcu i powierzono mu stanowisko naczelnika miejscowego Urzędu Pocztowego. W 1954 r. został odwołany z funkcji naczelnika i powołany na stanowisko księgowego w tymże Urzędzie Pocztowym. W 1970 r.(?) przeszedł na emeryturę. Zmarł 23 VIII 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Górkach Mieleckich.
SZCZYGIEŁ KRZYSZTOF FRANCISZEK, urodzony 26 III 1929 r. w Mielcu, syn Władysława i Władysławy z domu Knot. Gimnazjum i liceum z maturą ukończył w Krakowie w 1949 r. Od młodości należał do harcerstwa. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i w 1954 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Początkowo pracował jako asystent w I Klinice Chirurgii w Krakowie. W latach 1959-1961 pełnił funkcję głównego chirurga Dywizji Pancernej Pomorskiego Okręgu Wojskowego w randze kapitana. W 1962 r. otrzymał stopień doktora nauk medycznych po obronie rozprawy pt. „Wyniki leczenia chirurgicznego nowotworów tkanek miękkich”. W latach 1962-1985? pracował w Klinice Onkologicznej w Krakowie i przez pewien czas był jej kierownikiem. W latach 1962-1985 należał do Towarzystwa Chirurgów Polskich, a w latach 1965-1980 był członkiem Zespołu Badań Nowotworów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). W 1980 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy pt. „Czynniki prognostyczne u chorych na melanoma malignum”. W latach 80. Ukończył indywidualne studia filozoficzne i teologiczne, a następnie przyjął święcenia kapłańskie (21 IX 1985 r.). Od 1987 r. pracował na stanowisku docenta na Wydziale Filozoficznym Papieskiej Akademii w Krakowie. W 1988 r. podjął się zadania utworzenia Międzywydziałowego Instytutu Bioetyki PAT i do 2000 r. był jego dyrektorem. Od 1993 r. był członkiem Komisji Etyki Lekarskiej PAU w Krakowie, a od 1994 r. pracował też jako profesor bioetyki na Wydziale Filozoficznym PAT. W 1998 r. został mianowany profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Po powstaniu Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej powrócił do działalności harcerskiej w stopniu harcmistrza, a od 2000 r. pełnił funkcję archidiecezjalnego duszpasterza młodzieży harcerskiej. Był autorem lub współautorem licznych prac z dziedzin: medycyny, filozofii i teologii. Wyróżniony m.in. odznaką „Zasłużony dla Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie”. Zmarł 10 XI 2010 r. Pochowany na Cmentarzu Salwadorskim w Krakowie.
SZCZYGIEŁ WŁADYSŁAW, urodzony 31 I 1902 r. w Rzeszowie, syn Franciszka i Marcjanny z domu Płodzień. Absolwent II Gimnazjum Klasycznego w Rzeszowie, maturę zdał w 1920 r. W czasie wojny polsko-bolszewicki służył ochotniczo w Wojsku Polskim (VII – XI 1920 r.), ale po zachorowaniu na malarię został skierowany do szpitala w Krakowie. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunki: filologia polska i historia) ukończył w 1924 r., a następnie uzyskał doktorat z filozofii na podstawie rozprawy: Źródła rozmów Artaxesa i Ewandra Stanisława Herakljusza Lubomirskiego (1926). Ponadto ukończył Państwowy Kurs Wychowania Fizycznego w Krakowie (1922) i Studium Pedagogiczne w Krakowie (1923). W 1923 r. został zatrudniony jako nauczyciel języka polskiego w: VI Gimnazjum im. T. Kościuszki w Krakowie-Pogórzu (do 1925), a następnie w Gimnazjum w Zakopanem (1925-1926). W latach 1926-1929 pracował w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego i Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Mielcu (1926-1929). Był też m.in. członkiem Komisji Finansowej Towarzystwa Seminarium w Mielcu. Od 1929 r. do 1939 r. uczył ponownie w VI Gimnazjum im. T. Kościuszki w Krakowie-Podgórzu. Na początku okupacji hitlerowskiej rozpoczął pracę w I Gimnazjum im. B. Nowodworskiego, ale po aresztowaniach profesorów UJ został zmuszony do ukrywania się. Wziął udział w organizowaniu konspiracyjnej Organizacji Orła Białego (22 IX 1939 r.), przyjmując pseudonim „Zawisza”. Od 1941 r. uczył w Szkole Rzemieślniczo-Zawodowej w Krakowie i uczestniczył w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę w I Gimnazjum im. B. Nowodworskiego, ale już w marcu tego roku powierzono mu funkcję dyrektora (i organizatora) Liceum Pedagogicznego w Krakowie. W okresie represjonowania przedwojennej kadry nauczycielskiej i harcerskiej usunięto go ze stanowiska (1953) i przeniesiono do Państwowego Liceum Pedagogicznego Żeńskiego, następnie kierował sekcją języka polskiego Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Nauczycielskich. Równocześnie (od 1952) był wykładowcą metodyki języka polskiego i później historii literatury polskiej na Wydziale Humanistycznym Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Ponadto uczył w Studium Nauczycielskim. W 1957 r. został mianowany zastępca profesora na Wydziale Filozoficzno-Historycznym WSP. W tym okresie był m.in. członkiem Komisji Nauk Pedagogicznych PAN i Komisji Programowych Studiów Nauczycielskich. Dużą część swojego życia poświęcił harcerstwu, do którego wstąpił w 1918 r. Pełnił wiele funkcji: drużynowego I Rzeszowskiej Drużyny Harcerzy im. J. Piłsudskiego (gimnazjalnej), komendanta Hufca Harcerzy w Rzeszowie (1921-1923), zastępcy komendanta Chorągwi Męskiej ZHP w Krakowie (1922-1924, otrzymał stopień podharcmistrza), członka Związkowej Komisji Prób Starszyzny, drużynowego I Zakopiańskiej Drużyny Harcerskiej im. J. Poniatowskiego, opiekuna drużyn harcerskich w Mielcu (1926-1929, otrzymał stopień harcmistrza), komendanta Chorągwi Męskiej w Krakowie (1930-1935), członka i wiceprzewodniczącego Zarządu Okręgu ZHP. Opublikował wiele artykułów na temat harcerstwa, a zwłaszcza jego roli wychowawczo-edukacyjnej i metodyki pracy harcerskiej. Był organizatorem i komendantem obozów harcerskich i instruktorskich (nauczycielskich, przewodniczącym XI Walnego Zjazdu ZHP w Krakowie (1-2 II 1931 r.), członkiem kierownictwa polskiej delegacji na Zloty Skautów Słowiańskich w Pradze i Jamboree w Godollo. W latach 1933-1939 pełnił funkcję redaktora naczelnego „W Kręgu Wodzów” – Organu Głównej Kwatery Harcerzy, a w latach 1934-1936 był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej. Za wyróżniającą się działalność otrzymał m.in. Medal Niepodległości, Srebrny Krzyż Zasługi, Harcerski Krzyż Zasługi i Odznakę 25-lecia ZHP. W okresie okupacji hitlerowskiej był jednym z inicjatorów utworzenia struktur konspiracyjnego harcerstwa i jego działalności. Po wyzwoleniu Krakowa w styczniu 1945 r. został mianowany instruktorem Wydziału Ogólnego (ds. prasy zewnętrznej) Komendy Chorągwi ZHP w Krakowie i opracowywał wiele artykułów do prasy krajowej i zagranicznej oraz napisał podręczniki harcerskie. Uczestniczył w Światowej Konferencji Młodzieży w Londynie (1945). Inicjował obozy szkoleniowe dla instruktorów harcerstwa i nauczycieli. W 1946 r. powierzono mu funkcję czasopisma „Harcerstwo” – Organu Naczelnictwa ZHP. Za ten okres działalności wyróżniono go Złotym Krzyżem Harcerskiego Odznaczenia „Za Zasługę” oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności. W okresie represji stalinowskich starał się uchronić jak najwięcej z wartości harcerskich, organizując m.in. wycieczki szlakami poetów i pisarzy polskich. W grudniu 1956 r. był jednym z inicjatorów reaktywowania harcerstwa w Krakowie. Uczestniczył w Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich w Łodzi, który reaktywował ZHP i został wybrany do Naczelnej Rady Harcerskiej. Wtedy też wznowiono jego harcerskie podręczniki metodyczne. Był opiekunem drużyny przy Studium Nauczycielskim i honorowym instruktorem 37. Drużyny Instruktorskiej im. Szarych Szeregów przy WSP. Ważniejsze publikacje: Źródła Rozmów Artaxesa i Ewandra Stanisława Herakljusza Lubomirskiego, Kraków 1926, Gmina szkolna cz. I i II [w:] Sprawozdania Dyrekcji Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu za rok szkolny 1927/1928 i 1928/1929, Gmina szkolna. Próby ujęcia na tle socjologii klasy, Tarnów 1928, Harcerskie obozy nauczycielskie (cel, organizacja, program), Kraków 1931, Jak prowadzić zastęp harcerski, Kraków 1946, Jak prowadzić drużynę harcerską, Kraków 1946, Harcerstwo jako organizacja młodzieży i Harcerstwo jako metoda wychowawcza [w:] Materiały pomocnicze do nauczania pedagogiki w liceach pedagogicznych, Kraków 1960, Nauczanie gramatyki i ortografii w klasach V–VII (z W. Lipowskim), Warszawa 1962. Ogółem na jego dorobek naukowy i publicystyczny składa się 78 pozycji. Zmarł 23 XI 1960 r., po potrąceniu przez pijanego kierowcę. Spoczywa na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
SZCZYREK HELENA (z domu KAWA), urodzona 8 II 1945 r. w Racławówce koło Rzeszowa, córka Franciszka i Bronisławy z domu Buda. Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, maturę zdała w 1963 r. W 1965 r. ukończyła Państwowy Kurs Nauczycielski w Mielcu, uzyskując kwalifikacje do nauczania w szkołach podstawowych. Ukończyła także kurs muzyczny. W roku szkolnym 1965/1966 została zatrudniona w Szkole Podstawowej w Niechobrzu. Od 1966 r. do 1998 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Trześni koło Mielca jako nauczyciel (1966-1985), dyrektor szkoły (1985-1988) i ponownie nauczyciel (1988-1998). W 1978 r. ukończyła studia na Wydziale Matematyki i Fizyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra fizyki. Uczyła matematyki, fizyki i muzyki. Prowadziła chór i szkolne koła organizacji społecznych oraz była koordynatorem ds. preorientacji zawodowej. Jako dyrektor doprowadziła do budowy nowej szkoły w Trześni. Udzielała się społecznie w środowisku, m.in. jako członek Rady Sołeckiej. Na emeryturę przeszła w 1998 r., ale jeszcze przez rok pracowała w niepełnym wymiarze godzin. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarła 6 V 2010 r. Pochowana na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.
SZEBLA KRZYSZTOF MAREK (ksiądz), urodzony 6 I 1978 r. w Mielcu, syn Stanisława i Danieli z domu Dudek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1997 r. W czasie nauki w liceum był członkiem chóru szkolnego pod kierunkiem Pawła Lisa (jednego z najlepszych chórów szkolnych w Polsce) i laureatem XX Olimpiady Artystycznej – Sekcja Muzyki w Warszawie w 1996 r. Po egzaminie dojrzałości wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Studia z zakresu filozofii i teologii na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej Sekcja w Tarnowie ukończył w 2003 r. z tytułem magistra teologii. (Tytuł pracy: Chorał gregoriański w odnowionej liturgii mszy św. po Soborze Watykańskim II.) Także w 2003 r. przyjął święcenia kapłańskie i podjął pracę duszpasterską w Radomyślu Wielkim. Rok później rozpoczął studia licencjackie na macierzystym Wydziale Teologicznym i ukończył je w 2009 r. W 2006 r. został odwołany z Radomyśla Wielkiego i skierowany na studia specjalistyczne w Instytucie Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. W Lublinie uczestniczył w działalności Instytutu, m.in. wygłaszając referaty na sympozjum z okazji 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina i Ogólnopolskiej Studenckiej Konferencji Naukowej „Związki słowa z muzyką”. Po obronie pracy pt. Graduale Simplex – studium muzykologiczno-liturgiczne w 2011 r. uzyskał tytuł magistra muzykologii. Jeszcze w tym roku został mianowany prefektem i wykładowcą w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym we Lwowie-Brzuchowicach i tamtejszym Instytucie Teologicznym im. św. Józefa Bilczewskiego i pełnił te obowiązki do 2014 r. W tymże roku został wikariuszem w Bazylice Metropolitalnej we Lwowie. Ponadto w latach 2013-2016 był pełnomocnikiem Rektora KUL Jana Pawła II na terenie państw Europy Środkowej, w 2014 r. koordynatorem ds. Muzeum Archidiecezji Lwowskiej, w latach 2014-2015 członkiem Archidiecezjalnej Komisji ds. Konserwacji Zabytków Kościelnych, Architektury i Sztuki Sakralnej we Lwowie, a w 2015 r. odpowiedzialnym za lwowski oddział Archiwum Historycznego im. Arcybiskupa Eugeniusza Baziaka i przewodniczącym Archidiecezjalnej Komisji ds. Muzyki Kościelnej we Lwowie. W 2016 r. ukończył studia doktoranckie w Instytucie Liturgiki i Homiletyki na Wydziale Teologii KUL Jana Pawła II w Lublinie i na podstawie dysertacji Służba Boża obrządku łacińskiego we Lwowie w dobie przemian dziejowych (1945-2012) otrzymał stopień doktora liturgiki. W czasie studiów angażował się społecznie, pełniąc m.in. funkcję prezesa Koła Naukowego Studentów Instytutu Muzykologii KUL oraz jako członek Chóru Akademickiego KUL, z którym odbył liczne zagraniczne podróże koncertowe (Meksyk, Australia, Niemcy, Węgry, Turcja, Włochy, Francja Macedonia). Inicjator corocznych spotkań alumnów seminariów rzymskokatolickich na Ukrainie oraz pomysłodawca udanych starań o nadanie tytułu bazyliki mniejszej kościołowi Podwyższenia Krzyża Świętego w Czerniowcach na Bukowinie. Autor kilku biogramów w tomie 18 Encyklopedii Katolickiej, pod red. E. Gigilewicza, Lublin 2013 oraz artykułów: Chorał gregoriański w odnowionej liturgii mszy św. po Soborze Watykańskim II, w: Cantate Domino canticum novum. Księga pamiątkowa dedykowana ks. Kazimierzowi Pasionkowi, pod red. S. Garnczarskiego, Tarnów 2004; Profesor Adolf Chybiński (1880-1952) – inicjator polskiej muzykologii – w świetle materiałów źródłowych Lwowskiego Archiwum Obwodowego, w: „Philosophia”, rok 2013, nr 1/34; Po co nam bazyliki mniejsze, w: „Kurier Galicyjski”, rok 2014, nr 14-15/210-211. Przygotowuje do druku pracę doktorską. Utrzymuje systematyczny kontakt z Mielcem.
SZEGLOWSKI ADAM (ksiądz), urodzony 4 XII 1910 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Józefa i Jadwigi z domu Typer. Uczęszczał do gimnazjum w Mielcu, a następnie w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1937 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Łączkach Kucharskich, Zassowie, Czarnej Sędziszowskiej, Łącku i Jazowsku, a następnie jako wikariusz eksponowany w Starej Wsi. W 1951 r. został mianowany proboszczem w tejże parafii, a w 1969 r. przeniesiono go na probostwo w Czarnym Potoku. Doprowadził do odrestaurowania zabytkowego drewnianego kościoła św. Marcina Biskupa i plebanii. Został odznaczony EC i RM. Zmarł 10 VIII 1982 r. Spoczywa na cmentarzu w Czarnym Potoku.
SZEGLOWSKI ANDRZEJ, urodzony 4 VIII 1947 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Jana i Franciszki z domu Mielnik. Po ukończeniu szkoły zawodowej w 1965 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku ślusarza. W latach 1966-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie ukończył szkołę milicyjną. Pracował na posterunku Milicji Obywatelskiej w Radomyślu Wielkim do końca lat 70. W 1980 r. powrócił do WSK Mielec i w Zakładzie Silnikowym pracował na stanowiskach robotniczych. W 1981 r. ukończył zaocznie Technikum Rolnicze w Radomyślu Wielkim i zdał maturę. W 1999 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1976 r., a w 1981 r. został członkiem Klubu HDK przy PCK w Mielcu. Do 2009 r. oddał 40 450 ml krwi. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia. Zmarł 28 XI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu w Krakowie – Grębałowie.
SZEGLOWSKI LUDWIK BOLESŁAW, urodzony 26 X 1928 r. w Borowej, syn Aleksandra i Marii z domu Czop. Naukę w szkole powszechnej w Borowej przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał w prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa rolnego. Po wojnie ukończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę w 1949 r. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej pozostał na stałe w Wojsku Polskim, kończąc w latach 50. Oficerską Szkołę Wojsk Lotniczych w Krakowie. Do 1968 r. pełnił m.in. funkcję szefa zabezpieczenia chemicznego w pułku zmechanizowanym w Międzyrzeczu Wielkopolskim. Posiadał wówczas stopień majora. W latach 1968-1974 pracował jako starszy wykładowca w Wojskowym Ośrodku Szkolenia Służb Inżynieryjno-Budowlanych w Czerwieńsku koło Zielonej Góry, a w latach 1974-1978 w stopniu podpułkownika był szefem Wojskowej Komendy Uzupełnień w Sulechowie. W 1978 r. został mianowany szefem Miejskiego Inspektoratu Obrony Cywilnej w Zielonej Górze. W 1988 r. został przeniesiony w stan spoczynku, ale jeszcze na emeryturze pracował jako inspektor do spraw obrony cywilnej w zakładach pracy. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w różnych organizacjach i stowarzyszeniach, m.in. był prezesem klubu sportowego w Międzyrzeczu, przewodniczącym komitetu rodzicielskiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Honorową Odznaką PCK. Zmarł 1 II 1998 r. Spoczywa na cmentarzu w Zielonej Górze.
SZELA IRENEUSZ JANUSZ, urodzony 9 IV 1965 r. w Brzegu, syn Władysława i Bronisławy z domu Król. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie z maturą w 1987 r. Ponadto w 1985 r. ukończył Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczął w PSM I stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Mielcu jako nauczyciel gry na trąbce (1984-1985), a następnie uczył gry na trąbce w PSM I st. w Leżajsku (1985-1987) i PSM I st. im. Fryderyka Chopina w Jarosławiu (1987-1988). W latach 1988-1990 był nauczycielem muzyki w Towarzystwie Ognisk Muzycznych w Rzeszowie, a w 1990 r. powrócił do Mielca i odtąd do dziś pracuje w PSM I i II stopnia jako nauczyciel gry na trąbce. Ponadto jest kierownikiem sekcji instrumentów dętych i perkusji. W 1992 r. ukończył studia z pedagogiki instrumentalnej na Akademii Muzycznej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra. W 2003 r. powierzono mu funkcję wicedyrektora szkoły i sprawuje ją nadal. W 2005 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Do działalności tej placówki wprowadził jako pomysłodawca i organizator m.in.: Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych (2002-2009) i kursy muzyczne pod nazwą „Letnia Akademia Trąbki” (2002-2009), kontynuowane przez prof. Romana Grynia w szkołach muzycznych w Opolu, a później w Kaliszu. Jego wychowankowie, m.in.: Wojciech Szela, Maciej Fijałkowski, Mateusz Jemioło, Jonasz Michałek, Dorota Łakomy, Arkadiusz Zieliński i Karol Kopacz byli laureatami konkursów ogólnopolskich, makroregionalnych i regionalnych w Łańcucie, Mielcu, Kolbuszowej, Biłgoraju, Jaworznie i Wadowicach. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Gloria Artis, Srebrnym Medalem „Za Długoletnia Służbę” i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”.
SZELA JAN, urodzony 19 VI 1939 r. w Przedmieściu Czudeckim, pow. strzyżowski, syn Józefa i Elżbiety z domu Kocurek. Absolwent Oficerskiego Technikum Pożarniczego w Poznaniu z maturą w 1958 r., a następnie Szkoły Głównej Pożarnictwa w Warszawie. Pracował w pożarnictwie. Był m.in. komendantem powiatowym Straży Pożarnych w Mielcu (1 I – 30 VI 1963 r.) i w Strzyżowie (1 VII 1963 r. – 28 II 1964 r.) oraz przez wiele lat oficerem ds. operacyjnych w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Rzeszowie. Ostatnim jego stopniem służbowym była ranga podpułkownika pożarnictwa. Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pracował też w Politechnice Rzeszowskiej jako kierownik działu BHP i ppoż. (1998-2000). Jego pozazawodową pasją była szermierka, a konkurencjami – szpada i szabla. Trenował w klubach: Legia Warszawa, Stal Rzeszów i Resovia Rzeszów. Był wielokrotnym mistrzem okręgu rzeszowskiego w szabli. Po uzyskaniu kwalifikacji trenerskich szkolił szermierzy Resovii. W latach 1971-1975 pełnił funkcję wiceprezesa ds. sportowych Resovii. Na emeryturze nadal uprawiał różne dyscypliny sportowe. Zmarł 25 I 2020 r. Pochowany na cmentarzu w Czudcu.
SZELC LESZEK MARIAN, urodzony 13 I 1942 r. w Żeglcach, pow. krośnieński, syn Stanisława i Felicji z Widyńskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Krośnie n/Wisłokiem, maturę zdał w 1959 r. Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym (kierunek: historia ogólna) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1965 r., uzyskując tytuł magistra historii. Od 2 XI 1965 r. do 30 VI 1974 r. pracował w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu jako inspektor ds. szkolenia zawodowego, a później kierownik Działu Organizacyjnego. W tym czasie był także nauczycielem historii (w niepełnym wymiarze godzin) w Liceum Ekonomicznym i Zasadniczej Szkole Dokształcającej w Mielcu. Z dniem 1 VII 1974 r. podjął pracę w Komitecie Gminnym PZPR w Mielcu, najpierw jako pracownik polityczny, a następnie jako I sekretarz i równocześnie przewodniczący Gminnej Rady Narodowej w Mielcu. 1 VI 1981 r. mianowano go dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 8 (w budowie) w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego. Znacząco przyczynił się do wybudowania zespołu obiektów dla tej placówki i organizował od podstaw jej funkcjonowanie. Był jednym z inicjatorów utworzenia V Liceum Ogólnokształcącego i 2 IX 1996 r. został powołany na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego, w skład którego weszły: Szkoła Podstawowa nr 8 i V Liceum. W związku z reformą oświaty i zmianami w sieci placówek szkolnych w Mielcu – 12 IV 1999 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Gimnazjum nr 3, który w miejsce Szkoły Podstawowej nr 8, weszło w skład Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1. Wniósł znaczny wkład w organizację obu nowych szkół i ich urządzenia. Z dniem 31 VIII 2001 r. przeszedł na emeryturę. Od 2004 r. był ławnikiem Sądu Rejonowego (Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych) w Mielcu. Jest członkiem ZNP. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Złotą Honorowa Odznaką LZS, Odznaka „Zasłużony Działacz LZS” i Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
SZELEST STANISŁAW, urodzony 10 VII 1928 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Mateusza i Anny. W latach 1966-1974 był dyrektorem mieleckiego Oddziału Państwowej Komunikacji Samochodowej i przyczynił się do dynamicznego rozwoju sieci połączeń autobusowych Mielca z powiatem i innymi miastami w kraju. W latach 1974-1975 pracował w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu na stanowisku zastępcy dyrektora. 1 X 1975 r. powierzono mu funkcję dyrektora Oddziału PKS w Tarnobrzegu. Angażował się społecznie, a szczególnie w działalność PTTK. Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Oddziału Powiatowego PTTK w Mielcu. Zmarł 16 V 1979 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZENWALDA LUCJANA (ULICA), w ramach realizacji „Ustawy dekomunizacyjnej” z dnia 1 IV 2016 r. – Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę na ul. płk. Waleriana Tumanowicza (Odrębne hasło: TUMANOWICZA WALERIANA ULICA.)
SZEROKA (ULICA), naprawdę szeroka, ale krótka (120 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Od 1998 r. ma nawierzchnię i chodniki po obu stronach z kostki brukowej. Łączy ul. J. Kilińskiego z ul. 3 Maja, biegnąc po zapleczu północnej pierzei Rynku. To sprawia, że ta jej strona niekorzystnie kontrastuje z rzędem w miarę estetycznych frontonów kamieniczek po drugiej stronie. Ma też boczną ulicę Szewską. Niemal na pewno obie powstały w czasie pierwszej zabudowy Mielca w XV w. i to poświadczają najstarsze plany miasta. Można jeszcze dodać, że od 1952 r. do niemal końca 1962 r. tu właśnie funkcjonował dworzec PKS.
SZEŚĆDZIESIĄTY ÓSMY BATALION SAPERÓW 9 KA (68. BSAP KA), funkcjonował w okresie od 17 V 1951 r. do 2 IV 1957 r. Jego siedzibami były Krasnystaw i Chełm. W latach 1951-1956 prowadził działania związane z rozminowywaniem i oczyszczaniem terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych. Jednym z obszarów jego działalności był Mielec i jego okolice. Teren ten należał do szczególnie niebezpiecznych, bowiem w czasie II wojny światowej przez ziemię mielecką przeszedł front, a ponadto w lasach koło Mielca usytuowany był niemiecki poligon wojskowy. Mimo działalności saperów zdarzyło się kilka tragicznych wypadków związanych z materiałami wybuchowymi.
SZETELA JAN, urodzony 18 V 1931 r. w Brzezinach koło Wielopola, syn Michała i Stanisławy z domu Tabasz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Ropczycach, maturę zdał w 1951 r. Studia I stopnia w zakresie biologii na Wydziale Geograficzno-Biologicznym Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1954 r. Od 1 IX 1954 r. do 31 VIII 1963 r. pracował jako nauczyciel biologii w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. W 1962 r. ukończył studia II stopnia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra biologii. 1 IX 1963 r. został mianowany wicedyrektorem Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu i pracował na tym stanowisku do 31 VIII 1968 r. 1 IX 1968 r. powierzono mu funkcję dyrektora Liceum Medycznego Pielęgniarstwa w Mielcu i pełnił ją do 31 VIII 1970 r. Od 1 IX 1970 r. powrócił na stanowisko wicedyrektora II Liceum Ogólnokształcącego. Pełniąc je przez 20 lat – do emerytury 1 IX 1990 r. – przyczynił się do wszechstronnego rozwoju szkoły i wysokiego poziomu nauczania. Udzielał się społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego i Lidze Ochrony Przyrody. Uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych. Posiada stopień kapitana rezerwy. Otrzymał także tytuł profesora szkoły średniej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Srebrną Odznaką Honorową LOP i Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 21 VI 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZEWCZYK TERESA MARIA (z domu KRUŻEL), urodzona 18 V 1963 r. w Mielcu, córka Edwarda i Władysławy z domu Kusek. Absolwentka Technikum Ogrodniczego w Tarnowie z maturą w 1982 r. Pracę zawodową rozpoczęła jako sekretarka w Rejonie Dróg Publicznych w Mielcu (1983-1985). W 1996 r. założyła własną firmę – kwiaciarnię „Kamelia” i ulokowała ją w Hali Targowej przy ul. Wolności w Mielcu. Poza codzienną działalnością handlową wykonuje m.in. dekoracje na uroczystości religijne i świeckie. Prowadzi „pocztę kwiatową”. Przez szereg lat pełniła funkcję członka Rady Nadzorczej Hali Targowej, a następnie przewodniczyła tejże Radzie. 18 I 2021 r. została wybrana na prezesa Zarządu Spółki Hala Targowa w Mielcu.
SZEWSKA (ULICA), niedługa (115 m) i wąska ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Łączy ul. Szeroką z ul. Stefana Batorego. W 2005 r. otrzymała nawierzchnię z kostki brukowej. Trudno dokładnie określić, kiedy otrzymała nazwę, ale jej pochodzenie od jednej z najstarszych profesji w Mielcu wskazuje na bardzo stary rodowód.
SZĘSZOŁ ANDRZEJ, urodzony 6 X 1966 r. w Mielcu, syn Władysława i Zofii z domu Sabaj. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu. Pracował w WSK Mielec oraz firmach krakowskich: P.W. „Narty” i Cracomp International Ltd. Od 2004 r. jest prezesem Zarządu „SDS” Sp. z o.o. w Mielcu. Jego pozazawodową pasją jest śpiewanie. W latach 80. był uczestnikiem i laureatem szeregu ogólnopolskich festiwali, konkursów i przeglądów artystycznych, m.in.: Przeglądu „O Złoty Sęk” w Mielcu (nagroda główna), KRAM-u w Starym Sączu (wyróżnienie), Myślibórz ’84 (nagroda ZAiKR), Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Autorskiej ’84 (nagroda za najlepszy debiut), XXII Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu – Koncert „Debiuty” (1985), Spotkań Olsztyńskich „Śpiewajmy Poezję” (nagroda główna „Lira Orfeusza”), Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego im. Juliana Przybosia (nagroda główna w kategorii poezji śpiewanej), Myślibórz ’86 (nagroda główna – „Hebanowy Szczebel do Kariery”), Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie (III nagroda), XXVI Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu – z zespołem „Samotny Biały Żagiel” w koncercie „Debiuty” i „Śpiewać Każdy Może” w Krakowie (1987, nagroda główna z Wacławem Firlitem i nagroda publiczności). Współorganizuje w Mielcu koncerty mieleckich piosenkarzy mieszkających w kraju i za granicą. Jest czołowym przedstawicielem Mieleckiego Zagłębia Piosenki. Koncertował z zespołem na renomowanych imprezach piosenki poetyckiej, takich jak m.in. Zajazd Bardów Olecko 2009, Festiwal „Natchnieni Bieszczadem 2010” w Cisnej, Zajazd Bardów Mielec 2011. Jest też współorganizatorem i jednym z wykonawców m.in. Muzycznych Zaduszek w Mielcu (listopad). W 2009 r. nagrał płytę Andrzej Szęszoł z Mieleckiego Zagłębia Piosenki Na Żywo.
SZĘSZOŁ STANISŁAW TOMASZ, urodzony 30 IV 1938 r. w Rudzie, pow. mielecki, syn Józefa i Anieli z domu Błoch. W 1956 r. ukończył szkołę zawodową ze specjalnością wiertacz szybów, a następnie w latach 1956-1964 pracował jako wiertacz w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geologicznym. W 1964 r. przeszedł do pracy w WSK Mielec i jako ślusarz pracował na Wydziale 43 i hamowni. W 1998 r. przeszedł na emeryturę. Od lat dziecięcych zajmował się rzeźbieniem, wykonując szopki noworoczne. W późniejszych latach najchętniej rzeźbił ludowe świątki, postacie z życia religijnego i krzyże, a ponadto ludzi przy pracy i tym tematom poświęca nadal najwięcej czasu. W latach 1971-1975 należał do Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu i brał udział w organizowanych przez Poradnię wystawach i konkursach. Po likwidacji Poradni w 1975 r. i zakończeniu działalności Koła działał indywidualnie, m.in. wystawiając prace na Ogólnopolskich Spotkaniach Folklorystycznych w Mielcu i Światowym Festiwalu Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie. Wykonał na zamówienie 14 rzeźb postaci do jednej z szopek w Watykanie. W 1981 r. był współzałożycielem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu i pozostaje jego członkiem do dziś. Jest także członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury im. Stanisławskiego przy Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Uczestniczył w wielu wystawach, m.in. w Warszawie, Krakowie, Toruniu, Rzeszowie, Łęczycy, Chrzanowie, Strzyżowie, Pińczowie, Dynowie, Kolbuszowej i Mielcu oraz plenerach organizowanych przez oba stowarzyszenia. Bierze udział w konkursach o zasięgu regionalnym i ogólnopolskim, uzyskując nagrody i wyróżnienia, m.in. w Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie oraz konkursie „Ptaszki – ptaki – ptaszyska” w Krakowie. Jego prace o tematyce religijnej umieszczone są w kościołach, m.in. w Chicago i Ostrowach Baranowskich oraz w Mielcu – krzyż przy kościele dolnym Ducha Świętego i figura Matki Bożej (Róża Duchowna) w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Odrestaurował też mocno podniszczone drewniane rzeźby świętych w kościele św. Mateusza. Rzeźby o tematyce świeckiej znajdują się w licznych muzeach, m.in. w Mielcu, Toruniu, Łęczycy, Rzeszowie i Kolbuszowej, a także w licznych zbiorach prywatnych w kraju i poza jego granicami. Wyróżniony m.in.: Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Jubileuszową z okazji 40 –lecia TMZM, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Narodowej” i Nagrodą „ALBERTUS”. W 2008 r. i 2010 r. został nagrodzony na Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie. Swoje prace rzeźbiarskie wystawiał indywidualnie i na wystawach zbiorowych m.in. w Rzeszowie, Mielcu, Chorzelowie, Woli Mieleckiej, Rzemieniu, Chrząstowie, Kolbuszowej, Przecławiu i Podleszanach. Jego pracownia rzeźbiarska przy ul. Ogrodowej została włączona do Szlaku Tradycyjnego Rzemiosła Podkarpacia. Wyróżniony Odznaką „Zasłużony dla Kultury Narodowej”.
SZKLARSKA JANINA (z domu MAZUR), urodzona 7 III 1930 r. w Mielcu, córka Jana i Weroniki. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w działalności konspiracyjnej Stowarzyszenia Szarych Szeregów w Mielcu jako sanitariuszka „Szarotka 3” w zastępie „Szarotek”. W 1948 r. ukończyła Państwowe Gimnazjum im. S. Konarskiego i kontynuowała naukę w Liceum Handlowym i Administracji w Mielcu, gdzie zdała maturę w 1950 r. W latach szkolnych brała czynny udział w działalności kulturalnej. Śpiewała w chórze „Melodia”. Grała rolę Aliny w spektaklu „Balladyna” J. Słowackiego, przygotowanym przez prof. E. Krymskiego i wystawianym dla społeczeństwa mieleckiego. Po maturze rozpoczęła pracę w Szpitalu Miejskim w Mielcu jako księgowa, a później została zastępcą głównego księgowego. 1 I 1970 r. powierzono jej funkcję głównego księgowego w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN w Mielcu. Brała udział w tworzeniu struktur Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i 1 X 1972 r. objęła stanowisko głównego księgowego w ZOZ Mielec. Była członkiem Komisji Rewizyjnej w rzeszowskim Okręgu Związków Zawodowych Pracowników Służby Zdrowia. Przez 3 kadencje pełniła funkcję ławnika w Sądzie Rejonowym w Mielcu. Angażowała się również w działalność Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. 31 XII 1981 r. przeszła na emeryturę. Od lipca 1984 r. pracowała w Dziale Organizacji i Nadzoru ZOZ w Mielcu w niepełnym wymiarze godzin. W 1986 r. została wybrana wiceprzewodniczącą ZZ Pracowników Służby Zdrowia w Mielcu i funkcję tę pełniła do grudnia 1991 r. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Walki o Niepodległość, Krzyżem Niezłomnych, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Złotą Odznaka Związkową ZZ Pracowników Służby Zdrowia oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi w Ruchu Przeciwalkoholowym”. 19 III 2004 r. została mianowana porucznikiem rezerwy za działalność konspiracyjną w latach II wojny światowej. Zmarła 12 X 2016 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZKLARZ WŁADYSŁAW, urodzony 18 XII 1903 r. w Padwi, powiat mielecki, syn Józefa i Barbary z domu Mysłek. Ukończył szkołę podstawową oraz szereg kursów specjalistycznych, m.in. finansowych i handlowych. Początkowo pomagał w rodzinnym gospodarstwie, a później był m.in. kasjerem Spółdzielni Mleczarskiej „Zgoda” w Padwi (1938-1940). Od młodości działał społecznie. W latach 20. wraz ze swoim kolegą Wilhelmem Lotzem założyli oddział Związku Strzeleckiego w Padwi, a w latach 30. był jednym z założycieli Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Padwi. Był także działaczem Stronnictwa Ludowego, m.in. pełnił funkcje prezesa Zarządu Gminnego w Padwi i zastępcy prezesa Powiatowego Komitetu w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tworzeniu Trójek Politycznych, Straży Chłopskiej („Chłostry”) i oddziałów Batalionów Chłopskich. Posługiwał się pseudonimami: „Winiarski”, „Kruk” i „Pies”. Po scaleniu BCh z ZWZ-AK uczestniczył w walkach o przyczółek sandomierski. Po wojnie należał do Stronnictwa Ludowego i w latach 1945-1946 pełnił funkcję wójta Padwi. W czasie ataków nowej władzy na SL w całym kraju, także i jego aresztowano i skazano na dwa lata więzienia (1946-1947). Po wyjściu z więzienia udało mu się podjąć pracę zaopatrzeniowca w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Leżajsku (1947-1955), a w 1955 r. został zatrudniony w leżajskim oddziale Polskiego Związku Głuchych. Pod koniec lat 50. Przeniósł się do Mielca, gdzie w placówkach spółdzielczych, m.in. w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, pracował do przejścia na emeryturę. Społeczną działalność ograniczył do członkostwa w ZSL i ZBoWiD oraz pomagania Ludowemu Zespołowi Sportowemu w Padwi Narodowej. Wyróżniony Srebrną Odznaką Honorową LZS. Zmarł 15 X 1981 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
SZKOLENIE KIEROWCÓW, w sposób zorganizowany prowadzone było w Mielcu od początku lat 50. XX w. przez Polski Związek Motorowy (powstały w 1950 r.) i Ligę Przyjaciół Żołnierza (powstałą w 1950 r.). Najbardziej popularnymi pojazdami w tym czasie były motocykle. Najlepiej wyszkoleni motocykliści startowali w licznych rajdach i crossach, a zawodnicy sekcji motorowych Stali Mielec i LPŻ Mielec odnosili sukcesy w rywalizacji okręgowej. Coraz bardziej rozwijająca się motoryzacja skłoniła działaczy Ligi Obrony Kraju (powstała w 1962 r. z przekształcenia LPŻ) do powołania w Mielcu w 1962 r. Ośrodka Szkolenia Zawodowego Kierowców LOK. Jego organizatorem i kierownikiem był Leon Homentowski. LOK i PZMot na długie lata zdominowały system szkolenia kierowców pojazdów. (Ponadto wielu młodych mężczyzn zdobywało prawo jazdy w czasie odbywania zasadniczej służby wojskowej.) Ustawa o działalności gospodarczej z 1988 r. umożliwiła tworzenie prywatnych ośrodków i szkół nauki jazdy na różnych pojazdach. Równocześnie dynamicznie rozwijała się motoryzacja i gwałtownie rosło zapotrzebowanie na kierowców. W latach 90. powstało szereg szkół jazdy, ale część z nich wkrótce zakończyła działalność. Na początku XXI w. funkcjonowały następujące ośrodki szkolenia kierowców: „AUTO-PERFEKT” Buława Bogusław, ul. A. Asnyka 3; LOK, ul. Warszawska 5; „MOTOS” Konieczny Andrzej, ul. H. Sienkiewicza 50/5 i Głowackiego 8, „POLONEZ” Chmura Stanisław, al. Niepodległości 12/23; „VIVA MOT”, ul. Krakowska 7. Ponadto kilka innych tego typu ośrodków miało swoje siedziby w pobliżu Mielca i prowadziło naukę jazdy na ulicach miasta. W kolejnych latach następowały znaczne zmiany i w 2011 r. szkolenie kierowców prowadziły: Firma Usługowo-Handlowa „WIRAŻ” Eryk Wojdan, ul. A. Mickiewicza 42; Ośrodek Szkolenia Kierowców „AUTOMOBILEK” Przemysław Zatoński, ul. L. Solskiego 1/3; Ośrodek Szkolenia Kierowców ET.H. „AUTO-MOTO” Robert Kłoda, Magdalena Krawczyk S.C., ul. B. Głowackiego 23; Ośrodek Szkolenia Kierowców „KRAK” Krzysztof Cichoń, ul. Osiedlowa 45; Ośrodek Szkolenia Kierowców „MOTOS” Bogusława Konieczna, ul. J. Tuwima 51; Szkoła Nauki Jazdy „EL-KA” Jacek Błachowicz, ul. Nowa 57a; Szkoła Nauki Jazdy „KOŁO-MOBIL” Jan Gancarz, ul. Kwiatowa 3.
SZKOLNA, krótka (70 m) uliczka miejska na osiedlu T. Kościuszki. Jest boczną ul. Kościelnej. Stanowi drogę dojazdową do podwórka Szkoły Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki oraz kilku domów, wybudowanych na zapleczu Rynku po pożarach na początku XX w. Od 1998 r. ma nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej w kolorach szarym i czerwonym.
Nazwa SZKOLNA przyjęła się zwyczajowo od placu szkolnego, na którym od setek lat powstawały i niszczały kolejne drewniane budynki szkolne. Dopiero solidny murowany budynek z 1873 r. przetrwał do naszych czasów, choć także był i zniszczony, i spalony.
SZKOLNY KLUB FILMOWY XYZ, działający w latach 1993–1999 w II Liceum Ogólnokształcącym klub filmowy, którego ideą było przybliżenie miłośnikom kina najwybitniejszych dzieł kinematografii światowej. Inicjatorami przedsięwzięcia byli uczeń szkoły Bartłomiej Mazurek, pierwszy przewodniczący, i nauczyciel Witold Stachnik, który został opiekunem młodzieży. Opiekunem klubu był również nauczyciel Lech Adamczyk. XYZ działał we współpracy z Mieleckim Ośrodkiem Kultury, reprezentowanym przez Małgorzatę Klaus. W latach 1994–1997 ukazało się 20 numerów gazetki, którą klub wydawał dla swoich członków. Klub Filmowy odniósł kilka sukcesów w konkursach, także poza Mielcem. Największy z nich to udział w 1994 roku Małgorzaty Łuszczki i Anny Kaźmierczak w finale VI Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie w Gdańsku.
SZKOLNICTWO I OŚWIATA, historia zorganizowanej działalności dydaktyczno-wychowawczej w formie szkół na terenie Polski wiąże się nierozerwalnie z działalnością Kościoła katolickiego. Statut synodu łęczyckiego z 16 X 1287 r., uznawany później za pierwszą polską ustawę szkolną, określił obowiązki duchowieństwa polskiego w zakresie prowadzenia szkół: „… Postanawiamy, by wszyscy zarządcy kościołów i proboszczowie oraz inni przełożeni w obrębie wszystkich diecezji polskiego narodu, ku czci swych kościołów i dla chwały bożej mając sobie powierzone szkoły, nie ustanawiali do ich zarządu Niemców, chyba że są dostatecznie przygotowani w zakresie polszczyzny, by wykładali chłopcom autorów i łacinę w języku polskim…”. W rezultacie tych i wielu innych stanowczych zaleceń polskich władz kościelnych w późniejszych latach, w XIII i XIV w. powstawała na terenie państwa polskiego sieć szkół parafialnych, a regułą stało się tworzenie szkoły parafialnej przy każdej nowo zakładanej parafii rzymskokatolickiej.
*Lata 1373-1772 Można przypuszczać, że szkoła parafialna (lub przynajmniej jej zalążek) powstała przy parafii w Mielcu, czyli około 1373 r. O działalności mieleckiej parafii w XIV i XV w. wiemy niewiele. Nic więc dziwnego, że i o istniejącej przy niej szkole, co w tamtym okresie uznawano za sprawę oczywistą, nie mamy żadnych pewnych wiadomości. Milczy też na jej temat akt lokacyjny miasta Mielca z 1470 r., bowiem nie porusza on, poza opłatami na rzecz rektora kościoła parafialnego i nadaniem targów rocznych, żadnych spraw związanych z funkcjonowaniem mieleckiej parafii. Pewnym dowodem działalności szkoły jest pojawienie się w 1494 r. na Akademii Krakowskiej dwóch pierwszych żaków z Mielca: Mikołaja – syna Klemensa i Walentego – syna Stanisława, a następnie w 1495 r. Michała – syna Michała. Istnienie szkoły w Mielcu potwierdzają natomiast dokumenty z 1513 r., 1517 r. i 1526 r. W treści o utworzeniu prepozytury w Mielcu (1526) omówiono prawa, obowiązki i podstawy materialne szkoły parafialnej. Początkowo główną rolę pełnił jej kierownik, nazywany rektorem szkoły (rector scholae) albo nauczyciel (m.in. magister, baccalarius, minister scholae), a rolę pomocniczą spełniał kantor. Do szkoły uczęszczali wyłącznie chłopcy. Kierownik szkoły ćwiczył ich „w obyczajach, cnocie i nauce”, a kantor kształcił w śpiewie kościelnym. Uczono łaciny (bardzo uproszczonej), pisania i czytania, wiadomości początkowych i elementarnych oraz gramatyki i literatury. Szczególnie dużo uwagi poświęcano Ewangelii i dziesięciu przykazaniom oraz nauce hymnów i sekwencji. Podstawowym zadaniem szkoły było bowiem przygotowanie chłopców do kościelnej posługi. W późniejszych latach omawiano m.in. listy św. Pawła, Katona, wiersze moralne, Sokratesa, officia św. Ambrożego, dzieła Cycerona, Wergiliusza, Ezopa, Seneki oraz innych mówców i poetów aprobowanych przez Kościół. Zakres wiadomości był jednak uzależniony od poziomu wykształcenia oraz sumienności nauczyciela i kantora. Bywały okresy w historii szkoły, że ważniejszą rolę odgrywał kantor, bowiem na szkołę nakładano liczne obowiązki związane z ubogacaniem ceremonii kościelnych. Z biegiem lat zmieniały się też programy nauczania. Protokoły z wizytacji szkół wymieniają nazwiska i imiona niektórych kierowników mieleckiej szkoły parafialnej. Funkcję tę pełnili m.in.: Jakub (1577), Piotr z Kraśnika (1594-1595), Jan Kijanowicz Rossowski (1595-1602), Filip Orlicz (1602), Wawrzyniec Śnieszkowski (1677-1678), Jakub Kożuchowski (1681), Sebastian Węzłowicz (1682-1685), Jan Pretfic (1685-1691), Paweł Krupecki (1691-1693), Wojciech Machocki (1699-1700), Maciej Podrodzki (1704-1707), Kazimierz Polecki (1708), Maciej Janigowski (1770-1772). Bardzo różnie dbano o mielecką szkołę. W czasach zarządzania miastem przez Mieleckich była ona bogato uposażona. Mieściła się w drewnianym budynku obok fary. Był on – jak oceniono w protokole wizytacyjnym w 1595 r. – „dobrze zbudowany”. Duże zasługi w tym zakresie mieli proboszczowie mieleccy, którzy wzorowo wypełniali obowiązki prepozyta. Wymownym rezultatem dobrej pracy szkoły była obecność niemałej grupy studentów na studiach w Krakowie. Sytuacja szkoły wyraźnie pogorszyła się od połowy XVII w., po najazdach wojsk szwedzkich i oddziałów księcia Rakoczego. Właściciele Mielca (Ossolińscy) niemal zupełnie wycofali się z obowiązków wobec szkoły i ówczesny proboszcz mielecki ks. Wojciech Karol Wośniewski przez szereg lat był zmuszony walczyć (także w sądzie) o przywrócenie gwarantowanych prawem dawnych przywilejów. W późniejszej historii mieleckiej szkoły parafialnej było jeszcze gorzej, bowiem zdarzały się nawet okresy zaniku działalności, co mogło być rezultatem braku zainteresowania ze strony proboszcza, właścicieli miasta i samych mieszczan. Może też brakowało nauczycieli, których ówczesne wynagrodzenie było niewielkie. W 1721 r. kościelny wizytator szkół stwierdził brak działalności szkoły w Mielcu i potwierdzili to mieleccy mieszczanie („Źle bardzo bez dyrektora, nie ma kto uczyć dzieci nasze…”). Także nieużytkowany budynek szkolny znajdował się w złym stanie. Wizytator zalecił więc proboszczowi zatrudnienie kierownika szkoły i naprawę budynku.
*Lata 1772-1918 Po I rozbiorze Polski w 1772 r., kiedy Mielec znalazł się pod panowaniem austriackim, zreformowano szkolnictwo i wprowadzono zwierzchność państwa. W 1774 r. na mocy regulaminu Felbigera wprowadzono m.in. nową strukturę szkolnictwa, organizację i finansowanie szkół, system dydaktyczno-wychowawczy oraz powszechny obowiązek szkolny dla dzieci obu płci w wieku 5-12 lat. Dla Mielca zatwierdzono w 1791 r. funkcjonowanie szkoły trzyletniej (trywialnej). Mieściła się ona od 1792 r. w murowanym budynku w pobliżu kościoła parafialnego. Początkowo w nauce obowiązywał język niemiecki, co małym dzieciom przysparzało wielu kłopotów i dawało mizerne rezultaty. Od 1848 r. nauczano już po polsku, zaś język niemiecki pozostał jako jeden z przedmiotów. Opiekę nad szkołą sprawować mieli „monarcha i dziedzic”. Początkowo system ten sprawdzał się, później jednak państwo przerzucało coraz więcej obowiązków na dwór, a ten z kolei na gminę miejską. Uwidoczniło się to w 1823 r. po pożarze budynku szkolnego, bowiem jego odbudowa trwała aż kilkanaście lat. Nauka odbywała się wówczas w pomieszczeniu zastępczym. Oddany do użytku nowy budynek szkolny był drewniany i niewielki – posiadał tylko jedną salę do nauczania. Nauczycielami w tym okresie byli m.in.: Fryderyk Klein (wymieniony w 1793 r.), Mikołaj Lewicki (1797-1801), Paweł Lalewicz (1802-1803), N. Gutowski (1817), Josefat Kobany (1836), Michał Stożek (1836, 1853), Dymitr Thalpalar (1854), Franciszek Krzyska (1856), Jan Bernadzikiewicz (1864) i Roman Andrusikiewicz (1866). Sporo zmian w szkolnictwie nastąpiło w 1868 r. po uzyskaniu przez Galicję autonomii. Przeszło ono pod opiekę i nadzór władz krajowych we Lwowie, reprezentowanych przez terenowe Rady Szkolne Okręgowe, w tym także w Mielcu od 1877 r. (Nadzorowała ona wszystkie szkoły w powiecie.) Na ich czele stali z reguły starostowie mieleccy, co miało pozytywny wpływ na rozwój szkolnictwa. Ponadto utworzono Radę Szkolną Miejscową, która nadzorowała szkoły na terenie miasta. Dokonywano także zmian w organizacji nauczania. W 1868 r. powołano w Mielcu dwie szkoły ludowe (mieszane) z jednym nauczycielem. Oddanie do użytku w 1873 r. nowego i okazałego budynku murowanego (zwanego później „pod zegarem”) sprawiło, że umieszczono w nim Szkołę Główną 4-klasową, która skupiła chłopców i dziewczęta z obu wspomnianych szkół. W 1891 r. Rada Szkolna Krajowa we Lwowie zaleciła organizowanie oddzielnych szkół żeńskich. W Mielcu podjęto więc decyzję o budowie drugiego budynku, po drugiej stronie ulicy T. Kościuszki, gdzie poza szkołą planowano umieścić siedzibę władz gminnych i koszary żandarmerii. Budynek oddano do użytku w 1892 r. 25 VII 1893 r. rozporządzeniem c.k. Rady Krajowej we Lwowie, pięcioklasowa szkoła mieszana w Mielcu została rozdzielona na dwie równorzędne – męską i żeńską. Szkoła męska pozostała w użytkowanym dotychczas budynku, a żeńską umieszczono w nowym budynku gminnym. Program szkolny obejmował przedmioty: religię, czytanie, pisanie, język polski, język niemiecki, rachunki w połączeniu z nauką o formach geometrycznych, wiadomości z geografii i historii, wiadomości z historii naturalnej i fizyki, rysunki, śpiew, roboty ręczne i gimnastykę. Oceniano także obyczaje (zachowanie) i pilność. W 1892 r. zakończono też budowę szkoły fundacji żydowskiego barona Maurycego Hirscha przy ul. Pańskiej dla dzieci żydowskich. Funkcjonowała do 1913 r., a następnie została rozwiązana z powodu braku funduszy. W 1893 r. powstało też Towarzystwo Szkoły Ludowej w Mielcu, którego celami były m.in. zwalczanie analfabetyzmu oraz szerzenie oświaty i wiedzy. Od 1896 r. rozpoczęto starania (m.in. specjalna komisja Rady Miejskiej, posłowie F. Krempa i M. Rey, prezes Wydziału Powiatowego S. Sękowski) o utworzenie gimnazjum w Mielcu. Mimo wielu trudności szkoła ta pod nazwą c.k. Gimnazjum Państwowe (klasyczne) została uruchomiona 1 IX 1905 r. Pierwszą siedzibą gimnazjum był budynek gminny przy ul. T. Kościuszki, a od 3 XII 1912 r. rozpoczęto naukę we własnym nowym budynku przy ul. J. Kilińskiego, jednym z największych i najpiękniejszych w Galicji. Wtedy też oddano do użytku bursę gimnazjalną, której utworzenie i budowę zainicjował bł. ks. Roman Sitko. Nieco wcześniej (1911) rozpoczęła funkcjonowanie wieczorowa Szkoła Przemysłowa Uzupełniająca, przygotowująca starszą młodzież do prowadzenia działalności gospodarczej. Zajęcia odbywały się w budynku szkoły męskiej. Z inicjatywy nauczycieli gimnazjum 12 XI 1913 r. rozpoczęto prywatne nauczycielskie kursy seminaryjne dla dziewcząt, w celu przygotowania kadry dla szkolnictwa podstawowego. Nauka odbywała się w kilku budynkach na terenie miasta. W czasie I wojny światowej (1914-1918) szkoły prowadziły naukę z przerwami i wieloma problemami, bowiem w czasie działań wojennych w Mielcu (1914-1915) budynki szkolne i ich wyposażenia zostały w dużym stopniu zniszczone.
*Lata 1918-1939 W listopadzie 1918 r. powstała w Mielcu Polska Rada Szkolna Okręgowa (przemianowana wkrótce na Radę Szkolną Powiatową), która przejęła nadzór pedagogiczny i dydaktyczny nad szkołami powszechnymi, placówkami przedszkolnymi i placówkami oświaty pozaszkolnej oraz prowadzenie spraw finansowych i personalnych wymienionych szkół i placówek. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości we wszystkich szkołach i innych placówkach oświatowych odbyły się uroczystości, a nauczyciele i wychowawcy złożyli specjalną przysięgę Odrodzonej Ojczyźnie. 10 VIII 1921 r. powołano Radę Szkolną Miejscową, której głównymi zadaniami było zarządzanie majątkiem szkolnym i zabezpieczanie szkołom odpowiednich warunków dla funkcjonowania. Dla szkolnictwa podstawowego wprowadzono jednolitą nazwę „szkoła powszechna”. Mimo wielu zmian organizacyjnych do końca roku szkolnego 1938/1939 funkcjonowały w Mielcu 3 szkoły powszechne – 2 żeńskie: im. Bł. Kingi (przy ul. T. Kościuszki) i M. Konopnickiej (przy ul. Pańskiej, później J. Piłsudskiego) oraz męska (przy ul. T. Kościuszki, „pod zegarem”). W latach 1938-1939 planowano szkołę na budującym się osiedlu fabrycznym, ale II wojna światowa nie pozwoliła na zrealizowanie tego planu. Program szkoły powszechnej siedmioklasowej obejmował religię, język polski, język obcy (niemiecki), rachunki z geometrią, przyrodę (przyroda żywa, fizyka, chemia, higiena), geografię i naukę o Polsce współczesnej, historię, rysunki, roboty ręczne, śpiew, ćwiczenia cielesne i roboty kobiece. Ponadto wystawiano ocenę „ze sprawowania się”. Najważniejszą placówką mieleckiego szkolnictwa pozostawało Gimnazjum Państwowe, od 1925 r. imienia S. Konarskiego, a od 1932 r. – Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego. Kontynuowały działalność: Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa (od 1936 r. także dla dziewcząt), prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie, od 1928 r. we własnym budynku przy ul. J. Kilińskiego 33 (później 37). Na początku lat 30., w związku z brakiem ofert pracy dla nauczycieli, działalność Seminarium osłabła i została zakończona. W l930 r. w tym samym budynku uruchomiono Koncesjonowane Gimnazjum Prywatne Żeńskie im. E. Plater, które funkcjonowało do 1935 r. W związku z powiększającym się bezrobociem, zwłaszcza wśród kobiet, zintensyfikowano starania o różne formy kształcenia zawodowego. W 1935 r. prowadzono kursy gospodarstwa domowego, w 1936 r. otwarto Prywatną Żeńską Szkołę Zawodową Krawiecko-Bieliźniarską, a od roku szkolnego 1937/1938 uruchomiono Prywatne Gimnazjum Krawieckie i Prywatne Gimnazjum Kupieckie. Wszystkie wymienione szkoły, oprócz prowadzenia codziennej pracy dydaktyczno-wychowawczej, organizowały różne formy oświatowe i artystyczne w środowisku, a także włączały się w organizację miejskich uroczystości i akcji społecznych. Znaczącą rolę w rozwijaniu oświaty i szkolnictwa w tym okresie pełniły mieleckie stowarzyszenia: Towarzystwo Nauczycielskie Szkół Wyższych (1921), Towarzystwo Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego (od 1924 r.), przekształcone na Stowarzyszenie Popierania Szkół Zawodowych oraz Towarzystwo Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych (1933).
*Okupacja hitlerowska (1939-1944) Program likwidacji polskiej inteligencji i sprowadzenia polskiego narodu do bezwolnego wykonawcy rozkazów hitlerowskich „nadludzi” realizowano od pierwszych dni okupacji. Zezwolono na naukę jedynie w 2 szkołach powszechnych (szkoły żeńskie połączono), ale wyrzucono je ze swoich budynków. Tułały się po wynajmowanych prywatnych lokalach. Często też przerywano zajęcia, a program nauki sprowadzono do minimum. Nie pozwolono na uruchomienie szkół średnich, a część kadry nauczycielskiej wywieziono do obozów koncentracyjnych. Jedynymi szkołami dla młodzieży były Szkoła Dokształcająca Zawodowa i Miejska Szkoła Handlowa, funkcjonujące także z wieloma trudnościami. Uruchomiono natomiast szkołę dla dzieci niemieckich i folksdeutschów i przeznaczono dla niej część gmachu gimnazjalnego. Niemal od początku okupacji mieleccy nauczyciele organizowali polskie tajne nauczanie na poziomie szkoły powszechnej i szkoły średniej, początkowo w sposób nieskoordynowany, a od wiosny 1940 r. w uporządkowanym systemie. Inspiratorem i koordynatorem tej bardzo niebezpiecznej działalności była tajna Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury w Mielcu, podporządkowana tajnemu Okręgowemu Biuru Szkolnemu w Krakowie. Udział uczniów w tajnym nauczaniu i zdane egzaminy zostały potwierdzone po wojnie przez władze oświatowe.
*Lata 1944-1999 29 VIII 1944 r. utworzono Powiatowy Inspektorat Szkolny, który natychmiast rozpoczął organizowanie sieci szkolnej i jeszcze we wrześniu 1944 r. doprowadził do wznowienia nauki w 3 szkołach podstawowych (męskiej i żeńskiej na Starym Mielcu i koedukacyjnej na Osiedlu Fabrycznym), 2 średnich: Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego (z filiami w Tuszowie Narodowym i Przecławiu) oraz Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum Kupieckim (działało do 1950 r.), a także w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej (tzw. „przemysłówce”). Ponadto na terenie Mielca i powiatu mieleckiego rozpoczęto tworzenie systemu szkolnictwa dla dorosłych. Pożar szkoły męskiej oraz tragiczna w skutkach eksplozja pocisku niemieckiego w bursie gimnazjalnej spowodowały przerwanie nauki w szkołach podstawowych na terenie Starego Mielca do stycznia 1945 r. i przeniesienie nauki obu szkół średnich do budynku szkolnego na Osiedlu Fabrycznym. Po odejściu frontu w kierunku zachodnim powrócono do własnych budynków i mimo bardzo trudnych warunków przywrócono systematyczną pracę dydaktyczno-wychowawczą. Po zakończeniu II wojny światowej dynamiczny rozwój PZL (później WSK) i mieleckiego ośrodka przemysłowego oraz samego miasta (od ok. 10 tys. mieszkańców w 1946 r. do ok. 65 tys. w 1998 r.) determinował systematyczny rozwój sieci szkół podstawowych i średnich (ogólnokształcących i zawodowych) oraz punktów konsultacyjnych wyższych uczelni. Obok Szkoły Podstawowej nr 1 (męskiej) przy ul. J. Kilińskiego (okresowo pełniącej funkcję Zbiorczej Szkoły Gminnej) i SP nr 2 (żeńskiej) przy ul. T. Kościuszki oraz Szkoły TPD (podstawowa i liceum) przy ul. E. Biernackiego – powstawały kolejno: SP nr 3 przy ul. S. Żeromskiego (1957), SP nr 5 (przy ul. E. Biernackiego, po rozdziale z liceum, 1961), SP nr 6 (przy ul. L. Solskiego, 1962), SP nr 7 (przy ul. Grunwaldzkiej, 1966), SP nr 8 (przy ul. Cz. Tańskiego, 1981) i SP nr 9 (w budynku ZST, 1985, w budynku własnym przy ul. Drzewieckiego, 1986). Po rozszerzeniu granic Mielca w 1985 r. przybyły szkoły na osiedlach: Wojsław – nr 10 (przy ul. Wojsławskiej), Smoczka – nr 11 (przy ul. Wolności, 1985) i Rzochów – nr 12 (przy ul. Wandy), a ponadto wybudowano szkołę nr 13 na osiedlu Dziubków (przy ul. Łąkowej, 1990). W latach 2000-2001, na skutek wyraźnego zmniejszania się ilości uczniów w Wojsławiu, zamknięto szkołę nr 10 i przeniesiono uczniów do szkoły nr 2, a na budującym się osiedlu Smoczka oddano do użytku nowy kompleks obiektów szkoły nr 11 (przy ul. ks. kard. S. Wyszyńskiego), zaś dotychczasowy budynek szkolny przy ul. Wolności przekazano na inne cele. Obowiązkowy program nauczania, realizowany od 1944 r. do 1966 r. w 7 latach (kl. I-VII), obejmował przedmioty: język polski, język rosyjski, historię, biologię, geografię, matematykę, fizykę, chemię, rysunek, pracę ręczną, śpiew i wychowanie fizyczne. Obowiązkowo oceniano także sprawowanie. Od roku szkolnego 1966/1967 przedłużono naukę o rok (klasa VIII), a do programu dołączono nowy przedmiot – wychowanie obywatelskie. Zmianom w treściach i metodach nauczania towarzyszyły zmiany nazw przedmiotów; prace ręczne przemianowano na zajęcia praktyczno-techniczne, rysunek na wychowanie plastyczne i śpiew na wychowanie muzyczne. W latach 70. i 80. wprowadzono kolejne zmiany nazw i treści, m.in. wychowanie obywatelskie zmieniono na wiedzę o społeczeństwie, biologię na biologię z higieną, wychowanie muzyczne na muzykę, wychowanie plastyczne na plastykę i zajęcia praktyczno-techniczne na technikę. W latach 90. wprowadzono religię (etykę), język angielski (zamiast j. rosyjskiego) i elementy informatyki. Ten ostatni przedmiot związany był z upowszechnianiem komputerów i ich coraz szerszym stosowaniem. Systematyczny rozwój programów szkolnych powodował wzrost wymagań wobec nauczycieli, stąd już w latach 70. i 80. masowo podejmowali oni naukę na studiach wyższych, a w latach 90. w mieleckich szkołach podstawowych ukończenie nauczycielskich studiów magisterskich stało się wymaganą normą. Poza obowiązkową nauką pracowano z uzdolnionymi uczniami, prowadząc liczne koła zainteresowań. Od lat 50. uczestniczono z powodzeniem w wojewódzkich konkursach artystycznych i zawodach sportowych. Pod koniec lat 70. zostały wprowadzone olimpiady przedmiotowe na szczeblu wojewódzkim, przemianowane później na konkursy przedmiotowe. Już na początku lat 80. uczniowie mieleckich szkół zdobywali tytuły laureatów w różnych przedmiotach, a w latach 90. systematycznie pomnażano te osiągnięcia. Równie dynamicznie rozwijało się szkolnictwo średnie, zwłaszcza zawodowe. Od roku szkolnego 1945/1946 rozpoczęła działalność Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa (istniała do 1952 r.) i Gimnazjum Przemysłowe Państwowych Zakładów Lotniczych (działało do 1950 r.). W 1947 r. powołano Liceum Pedagogiczne, którego siedzibą główną od 1951 r. stał się gmach gimnazjalny przy ul. J. Kilińskiego. Szkoła ta funkcjonowała do 1970 r., wypełniając misję przygotowania kadry dla szkolnictwa w powiecie mieleckim i powiatach ościennych. (Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego przeniesiono w 1951 r. do budynku gminnego przy ul. T. Kościuszki i tam – jako I LO – znajduje się do dziś.) W 1949 r. utworzono Technikum Mechaniczne i Zasadniczą Szkołę Mechaniczną oraz przejęto dotychczasowych uczniów „przemysłówki”. W 1953 r. w budynku przy ul. E. Biernackiego rozpoczęła funkcjonowanie klasa VIII 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego, będąca początkiem Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później II LO). W 1961 r. rozpoczęło działalność Technikum Ekonomiczne (od 1968 r. Liceum Ekonomiczne). Także w 1961 r. uruchomiono Zasadniczą Szkołę Zawodową, kształcącą pracowników fizycznych w różnych zawodach. W 1967 r. otwarto Technikum Elektryczne i przeznaczono dlań budynek gimnazjalny przy ul. J. Kilińskiego, po kończącym działalność Liceum Pedagogicznym. W 1974 r. utworzono Zasadniczą Szkołę Elektryczną. Potrzeba powoływania wielu szkół zawodowych o podobnej branży, ale różnym charakterze i czasie trwania nauki, przy dużych problemach z bazą, kadrą i kosztami, wymusiła tworzenie zespołów szkół. Powstawały kolejno: Zespół Szkół Zawodowych MPC (1967, od 1974 – Zespół Szkół Technicznych WSK „PZL-Mielec”), Zespół Szkół Zawodowych nr 1 (1974), Zespół Szkół Ekonomicznych (1976), Zespół Szkół Medycznych (1994) i Zespół Szkół Budowlanych. W ich ramach, obok 4–letnich liceów lub techników i 3–letnich szkół zasadniczych dziennych, z reguły tworzono szkoły tego typu dla pracujących (wieczorowe) oraz szkoły pomaturalne. Normą w szkołach średnich było wykształcenie wyższe magisterskie, nierzadko uzupełniane studiami podyplomowymi. Zapotrzebowanie na kadrę z wykształceniem pomaturalnym było jednym z głównych czynników utworzenia w 1995 r. Mieleckiej Szkoły Biznesu i Niepublicznej Szkoły Biznesu, posiadających status policealnego studium zawodowego dla dorosłych. W 1997 r. powstało natomiast Centrum Kształcenia Praktycznego organizujące m.in. szkolenia i kursy o różnorodnej tematyce, na zlecenia instytucji i firm.
W zakresie szkolnictwa wyższego dużym osiągnięciem (głównie dyrekcji WSK i władz powiatu) było uruchomienie w Mielcu kilku punktów konsultacyjnych wyższych uczelni: Politechniki Krakowskiej (1961), Politechniki Warszawskiej (1972), Politechniki Rzeszowskiej (1974), Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (1973), Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (1973) i UMCS w Lublinie (1978). Ich działalność trwała po kilka lat, a rezultatem był wyraźny wzrost ilości kadry z wyższym wykształceniem w Mielcu i okolicy. Ważną rolę w kształceniu zawodowym, uzupełniającą działalność szkół, spełniały Ośrodek Szkolenia Zawodowego WSK „PZL–Mielec” oraz Zakład Doskonalenia Zawodowego. Popularyzacją wiedzy w różnych dziedzinach zajmowało się Towarzystwo Wiedzy Powszechnej.
Szkolnictwo artystyczne Od 1 IX 1970 r. rozpoczęła działalność Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia (powstała na bazie Państwowego Ogniska Muzycznego), a w 1990 r. została przekształcona w Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia. Szkolnictwo specjalne W grudniu 1958 r. utworzono Państwowy Zakład Wychowawczy (internat i szkołę) dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim i średnim. Na jego siedzibę przeznaczono zespół pawilonów w Smoczce, zbudowany w czasie II wojny światowej. Od roku szkolnego 1958/1959 uruchomiono szkołę filialną w Mielcu, która wkrótce usamodzielniła się i otrzymała nazwę: Szkoła Podstawowa nr 4.
*Lata 1999-2016 Na podstawie reformy oświaty od roku szkolnego 1999/2000 powstały: 6-letnie szkoły podstawowe i 3–letnie gimnazja (prowadzone przez Gminę Miejską) oraz 3-letnie licea i technika (prowadzone przez Starostwo Powiatowe). W sieci szkół podstawowych pozostawiono: Szkołę Podstawową nr 1 im. W. Szafera (przy ul. J. Kilińskiego), Szkołę Podstawową nr 2 im. T. Kościuszki (ul. T. Kościuszki 4), Szkołę Podstawową nr 3 im. Wojska Polskiego (ul. S. Żeromskiego 30), Szkołę Podstawową nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury (ul. L. Solskiego 8), Szkołę Podstawową nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” (ul. S. Drzewieckiego 12), Szkołę Podstawową nr 11 (ul. Ks. Kard. S. Wyszyńskiego), Szkołę Podstawową nr 12 im. H. Sienkiewicza (ul. Wandy) i Szkołę Podstawową nr 13 im. Janka Bytnara „Rudego” – razem 8 szkół podstawowych. W roku szkolnym 2002/2003 uczęszczało do nich 5034 uczennic i uczniów, w r. szk. 2004/2005 – 4202, a w r. szk. 2006/2007 – 3596. Sieć gimnazjów utworzyły: Gimnazjum nr 1 (ul. E. Biernackiego 6), Gimnazjum nr 2 (ul. Grunwaldzka 7), Gimnazjum nr 3 (w ramach Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1, ul. Cz. Tańskiego 3) i Gimnazjum nr 4 (ul. Łąkowa 6) – razem 4 gimnazja. W r. szk. 2002/2003 miały łącznie 3308 uczennic i uczniów, w r. szk. 2004/2005 – 3006, a w r. szk. 2006/2007 – 2519. Sieć szkół ponadgimnazjalnych stanowiły: I Liceum Ogólnokształcące im. S. Konarskiego (ul. Jędrusiów), II Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika (ul. S. Żeromskiego), Zespół Szkół Budowlanych im. Żołnierzy Armii Krajowej (ul. Kazimierza Jagiellończyka 3), Zespół Szkół Ekonomicznych im. Bł. ks. Romana Sitki (ul. Warszawska), Zespół Szkół Medycznych (ul. T. Kościuszki 7), Zespół Szkół Technicznych (ul. Kazimierza Jagiellończyka 3) i Zespół Szkół im. J. Groszkowskiego (ul. J. Kilińskiego). Ponadto Gmina Miejska utworzyła własny Zespół Szkół Ogólnokształcących im. st. sierż. pilota S. Działowskiego, w skład którego weszły: wymienione wcześniej Gimnazjum nr 3 i V Liceum Ogólnokształcące. Nadal aktywne pozostawały Centrum Kształcenia Praktycznego (od 2003 r. – Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli), Niepubliczna Szkoła Biznesu i Mielecka Szkoła Biznesu. Wydarzeniem o wyjątkowym znaczeniu dla Mielca było utworzenie w 1999 r. Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania – pierwszej w historii miasta samodzielnej uczelni, która na siedzibę główną otrzymała budynek po kinie „Bajka” przy ul. S. Sękowskiego. Od stycznia 2002 r. w obiektach parafii rzymskokatolickiej Matki Bożej Nieustającej Pomocy rozpoczęło działalność edukacyjną Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”. W roku akademickim 2004/2005 uruchomiono Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych. Od roku szkolnego 2007/2008 rozpoczęło działalność pierwsze w Mielcu Niepubliczne Gimnazjum. Początkowo funkcjonowało w budynku Szkoły Podstawowej nr 2 przy ul. T. Kościuszki, a od roku szkolnego 2012/2013 – w „Sokolni” przy ul. S. Sękowskiego. Po intensywnych staraniach samorządu miasta i porozumieniu z władzami Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie, od roku akademickiego 2009/2010 uruchomiono w Mielcu Zamiejscowy Oddział Dydaktyczny tej uczelni. Na początku 2011 r. ZOD przeprowadził się do specjalnie wyremontowanego i zmodernizowanego dlań budynku przy ul. M. Skłodowskiej Curie. Od roku szkolnego 2013/2014 rozpoczęła działalność pierwsza w Mielcu Niepubliczna Szkoła Podstawowa, mająca siedzibę w nowym budynku przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 13/2. Systematycznie remontowano i modernizowano obiekty szkolne, m.in. ocieplono je i wykonano nowe elewacje oraz unowocześniano wnętrza i wyposażenie. Środki z UE i budżetu państwa uzyskał projekt „Od przedszkola do matury: adaptacja bazy edukacyjno-sportowej w Mielcu do kształcenia integracyjnego”, zrealizowany w latach 2006-2008. W 2008 r. oddano do użytku kompleks sportowy „Orlik” przy Szkole Podstawowej nr 9, a w 2010 r. halę sportową przy Gimnazjum nr 2. Mieleckie szkoły uczestniczyły w projektach unijnych, m.in. „Szkoła równych szans” (2007/2008), „Pierwsze uczniowskie doświadczenie drogą do wiedzy” (2008/2009), „Radosna szkoła” (2009/2010) i „Nauka przez dialog” – indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów kl. I-III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec”, „Mleko w Szkole”, „Owoce w Szkole” i „Pracownie Komputerowe dla Szkół”. Wdrażano liczne innowacje pedagogiczne. Od roku szkolnego 2013/2014 rozpoczęły działalność Mielecki Uniwersytet Dziecięcy (patronat UJ i UR w Krakowie) i Politechnika Dziecięca (patronat AGH w Krakowie), których celem jest popularyzacja wiedzy wśród dzieci i młodzieży. Wyróżniającą się inicjatywą sportową jest Akademia Siatkówki, utworzona w 2010 r. Najlepsi uczniowie i nauczyciele byli wyróżniani corocznie przez Prezydenta Miasta na imprezie „Młodzi Nieprzeciętni”.
*Od 2017 r. Realizując Ustawę z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Rada Miejska w Mielcu podjęła Uchwałę nr XXX/304/2017 z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie projektu dostosowania sieci szkół podstawowych i gimnazjów w Mielcu do nowego ustroju szkolnego. Na mocy tej i kilku dalszych uchwał utworzono nową sieć szkół publicznych w Mielcu, prowadzonych przez Gminę Miejską Mielec, funkcjonującą od 1 września 2017 r. Nową sieć stanowi 10 szkół podstawowych, w tym 4 szkoły podstawowe z oddziałami gimnazjalnymi (do tzw. wygaszenia). Są to: Szkoła Podstawowa nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu (ul. J. Kilińskiego 37), Szkoła Podstawowa nr 2 im. Tadeusza Kościuszki w Mielcu (ul. T. Kościuszki 4), Szkoła Podstawowa nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu (ul. S. Żeromskiego 30), Szkoła Podstawowa nr 6 im. Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury z Oddziałami Integracyjnymi i Sportowymi w Mielcu (ul. L. Solskiego 8), Szkoła Podstawowa nr 7 wraz z Oddziałami Gimnazjum nr 2 w Mielcu, Szkoła Podstawowa nr 8 z Oddziałami Integracyjnymi w Mielcu wraz z Oddziałami Gimnazjum nr 3 w Mielcu w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego w Mielcu (ul. Cz. Tańskiego 3), Szkoła Podstawowa nr 9 z Oddziałami Mistrzostwa Sportowego im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu (ul. S. Drzewieckiego 11), Szkoła Podstawowa nr 11 z Oddziałami Integracyjnymi im. św. Jana Pawła II w Mielcu (ul. W. Warneńczyka), Szkoła Podstawowa nr 12 im. Henryka Sienkiewicza w Mielcu (ul. Wandy 11) i Szkoła Podstawowa nr 13 im. Jana Bytnara „Rudego” w Mielcu z Oddziałami Gimnazjum nr 4 w Mielcu. W 2018 r. do 10 szkół prowadzonych przez Gminę Miejską Mielec uczęszczało 5 105 uczniów, a do 2 niepublicznych 171. W 2018 r. przeprowadzono modernizację sieci teleinformatycznej w ramach projektu eMiasto. Po zakończeniu roku szkolnego 2018/2019 gimnazja zakończyły działalność. Wymienione szkoły uczestniczyły w projektach edukacyjnych krajowych i międzynarodowych, współpracując ze szkołami w różnych państwach Unii Europejskiej. W miesiącach wiosennych 2020 r. dotarła do Polski niezwykle groźna choroba – COVID-19. (Wiele zgonów, zwłaszcza osób starszych.) Obostrzenia sanitarne, jakie z konieczności wprowadziły władze państwowe, na pewien czas zdezorganizowały pracę szkół, które zostały zamknięte i musiały prowadzić naukę w trybie zdalnym. Początkowo ani nauczyciele, ani uczniowie nie byli na to przygotowani, ale z czasem sytuacja sukcesywnie poprawiała się. Także w roku szkolnym 2020/2021 i do półrocza roku szkolnego 2021/2022 prowadzono naukę zdalną w klasach starszych (z niewielkimi przerwami). Od 21 II 2022 r. uczniowie wszystkich klas powrócili do nauki stacjonarnej i tak już pozostało do końca roku szkolnego. W tym samym czasie (24 II 2022 r.) rozpoczęła się wojna rosyjsko-ukraińska i niedługo potem do Polski zaczęła napływać fala uchodźców z Ukrainy. Także w Mielcu znalazło się wiele ukraińskich rodzin z dziećmi, które zostały przyjęte do szkół i innych placówek opiekuńczych. Przed zakończeniem roku szkolnego 2021/2022, doceniając pracę i sukcesy zespołowe i indywidualne szkół – Prezydent Miasta Mielca, podobnie jak w latach ubiegłych, wyróżnił najlepsze szkoły i najlepszych uczniów tytułami „Nieprzeciętna Szkoła” i „Nieprzeciętni Uczniowie” na uroczystej gali w Domu Kultury SCK. W latach 20. XXI w. systematycznie przystosowywano pomieszczenia w szkołach podstawowych nr 6, 8 i 11 w celu eliminowania barier i udostępnienia urządzeń dla osób ze szczególnymi potrzebami. W roku szkolnym 2022/2023 do 10 szkół podstawowych publicznych uczęszczało 4 416 uczniów (212 oddziałów), a do 1 szkoły podstawowej niepublicznej – 239 uczniów (15 oddziałów). Pewną miarą poziomu nauczania w mieleckich szkołach podstawowych są wyniki egzaminu ósmoklasisty po roku szkolnym 2021/22. *Język polski: wskaźnik w Polsce – 60 %, wskaźnik woj. podkarpackiego – 61 %, wskaźnik w Mielcu – 63 %; *matematyka: wskaźnik w Polsce – 57 %, wskaźnik woj. podkarpackiego – 59 %, wskaźnik w Mielcu – 61,4 %; *język angielski: wskaźnik w Polsce – 67 %, wskaźnik woj. podkarpackiego – 66 %, wskaźnik w Mielcu – 75 %.
SZKOŁA ĆWICZEŃ PRZY LICEUM PEDAGOGICZNYM, powstała w roku szkolnym 1951/1952 jako integralna część Liceum Pedagogicznego. Jej siedzibą był budynek Liceum (dawniej Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego) przy ul. J. Kilińskiego 24. Realizowała nie tylko zwykły program szkoły podstawowej, ale także odbywały się w niej lekcje pokazowe dla uczniów LP oraz lekcje prowadzone przez samych uczniów LP. Od 1966 r. do 1970 r., równocześnie z likwidacją liceum, zmniejszano ilość oddziałów. Pozostawiono najmłodsze klasy, a starsze włączano sukcesywnie do pobliskiej Szkoły Podstawowej nr 1. W 1970 r. szkoła zakończyła działalność.
Kierownicy: Andrzej Maziarzewski (1951-1953), Paulina Wilkowicz (1953), Stefania Madej (1953-1957), Piotr Morycz (1957-1970).
Nauczyciele: Jadwiga Achtyl, Stefania Buda, Stanisława Dukata, Stefania Koryl, Ryszard Krupa, Jan Kurdziel, Stefania Madej, Andrzej Maziarzewski, Stanisława Modelska, Piotr Morycz, Janina Pomorska, Irena Stokłosa, Teresa Tapkowska, Stefania Tychanowicz, Paulina Wilkowicz.
SZKOŁA GŁÓWNA 4-KLASOWA (MĘSKA, MIESZANA, SZKOŁA LUDOWA POSPOLITA) powstała w 1873 r. po wybudowaniu budynku szkolnego (nazwanego później szkołą „pod zegarem”), na terenie szkolnym obok kościoła św. Mateusza. Duże zasługi w pozyskaniu projektu budowlanego szkoły i realizacji jej budowy miał starosta Eugeniusz Beneszek, za co Rada Gminna w Mielcu przyznała mu godność Honorowego Obywatela Miasta Mielca. Do szkoły uczęszczały dzieci i młodzież obojga płci. Pierwszym kierownikiem i organizatorem placówki był Roman Andrusikiewicz. Początkowo nazywano ją męską, ale od 1877 r. przemianowano na mieszaną. Szkoła dysponowała 8 klasami, po 4 dla dziewcząt i chłopców. Odrębne pomieszczenie zajmowała biblioteka szkolna. Ponadto w budynku szkolnym znajdowało się mieszkanie kierownika szkoły. Program nauczania obejmował przedmioty: religię, czytanie i pisanie w języku polskim, rachunki z nauką o formach geometrycznych, podstawy historii naturalnej, fizykę, historię, rysunki, śpiew, ręczne roboty kobiece dla dziewcząt oraz gimnastykę obowiązkową dla chłopców i nadobowiązkową dla dziewcząt.
*Kierownicy i nauczyciele kierujący: Roman Andrusikiewicz (1873-1878), Ignacy Seuchter (1878-1879), Sebastian Kołodziej (1879-1881), Józef Świder (1881-1883), Józef Droba (1883-1893).
*Nauczyciele w latach 1873-1893: Magdalena Andrusikiewicz, Ludwik Bittner, Józef Droba, Karolina Hillówna (Hoszard), Edward Hoszard, Szymon Kogut, Zofia Kolasińska, Henryk Kolman, Joanna Kołodziej, Sebastian Kołodziej, Teofila Kołodziej, Jan Krępa, Stanisław Książkiewicz, Emilia Łabuzińska, Ksawera Pawlikowska, Anna Piotrowska, Leon Piotrowski, Stanisław Rydarowski, Franciszek Stabrawa, Józef Świder, Florentyna Tatarczuch, Stanisław Wilga, Hipolit Wodecki, Józefa Wójcikiewicz, Stanisław Wroński, Zofia Zaleska, Jan Zieliński, Wojciech Żeglicki.
*Katecheci rzymskokatoliccy w latach 1873-1893: ks. Józef Bobiński, ks. Jan Górnik, ks. Piotr Kapała, ks. Józef Knutelski, ks. Józef Kowalski, ks. Andrzej Niemiec, ks. Franciszek Szablowski.
*Nauczyciele religii mojżeszowej w latach 1873-1893: Mojżesz Attermann, Józef Friedmann.
SZKOŁA KOSZYKARSKA (KRAJOWA SZKOŁA KOSZYKARSKA) W WOJSŁAWIU, została założona i zorganizowana w 1900 r. na podstawie przepisów z 7 VII 1896 r. Uczyła młodzież wytwarzania przedmiotów z wikliny. Jej instruktorem był Andrzej Fudali, a kuratorem Stefan Sękowski. Po roku szkolnym 1906/1907 została rozwiązana.
SZKOŁA IZRAELICKA FUNDACJI BARONA M. HIRSCHA (PRYWATNA), powstała w 1892 r. i rozpoczęła działalność w roku szkolnym 1892/1893. Jej siedzibą był budynek przy głównej ulicy miasta (później ul. Pańskiej, aktualnie ul. A. Mickiewicza 17), wybudowany ze środków finansowych Fundacji Barona M. Hirscha (Żyda). Uczęszczały do niej dzieci żydowskie. Funkcjonowała do 1913 r., a następnie przerwała działalność.
*Kierownicy, nauczyciele kierujący: Michał Kriwer (1892-1896?), Ascher Herschkowitz (1896?-1901), Abraham Offner (1901-1906), Jesser Klapper (1906-1913).
*Nauczyciele w latach 1892-1913: Ascher Herschkowitz, Jesser Klapper, Aron Komithe, Michał Kriwer, Herman Löwenthal, Famy Luft, Leon Mahler, Maksymilian Messing, Ernestyna Müller, Abraham Offner, Eisig Rosenberg, Edmund Schechtel, Tewel Schutzmann, Akiba Silber, Jakób Wachtel, Akiwa Weiner.
SZKOŁA LUDOWA MĘSKA (MĘSKA PUBLICZNA SZKOŁA POWSZECHNA, SZKOŁA PODSTAWOWA NR 1 IM. PROF. WŁADYSŁAWA SZAFERA), powstała 25 VII 1893 r. na podstawie rozporządzenia c.k. Rady Krajowej we Lwowie. Wówczas to rozdzielono dotychczasową szkołę mieszaną w Mielcu na dwie równorzędne szkoły – męską i żeńską. Początkowo była sukcesorem szkoły mieszanej, bowiem to ona została w dotychczas używanym budynku „z zegarem”. Pierwszym kierownikiem i organizatorem szkoły był Józef Droba, a pierwsze grono nauczycielskie stanowili: Stanisław Kołodziej, Jan Krawiec, Bronisława Nowak, Franciszek Stabrawa, ks. Julian Trybowski (katecheta) i Józef Friedman (nauczyciel religii mojżeszowej). W 1895 r. kierownictwo szkoły przejął Wincenty Świtalski, a w 1904 r. Stanisław Jaworski. W tym czasie w placówce nie wydarzyło się nic szczególnego, poza zmianami w gronie nauczycielskim. 1 VIII 1905 r. funkcję kierownika szkoły powierzono Janowi Ślósarkowi, który do nobliwego budynku wprowadził duże ożywienie. M.in. z jego inspiracji 12 XII 1911 r. Rada Szkolna Okręgowa w Mielcu otworzyła szkołę przemysłową uzupełniającą. Kierownikiem nowej szkoły został J. Ślósarek, a uczyli w niej nauczyciele szkoły męskiej. Był to początek szkolnictwa zawodowego w Mielcu. Ważnym wydarzeniem było otwarcie szkolnej biblioteki (22 III 1914 r.). Wybuch I wojny światowej i czterokrotnie przejście frontu wojennego przez Mielec w latach 1914-1915 uniemożliwiły prowadzenie zajęć szkolnych. Budynek zajmowały kolejno oddziały wojskowe obu walczących stron. Po odejściu frontu na wschód powrócili do Mielca urzędnicy i inni pracownicy państwowi, m.in. J. Ślósarek. Dzięki jego staraniom 27 VII 1915 r. rozpoczęto rok szkolny 1915/1916, ale naukę prowadzono w budynkach kasyna powiatowego i miejskiego, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i prywatnych Antoniego Dębickiego, gdyż w budynku szkolnym znajdował się szpital wojskowy. Po wyprowadzeniu się szpitala (4 IX 1915 r.) i dokonaniu niezbędnych napraw szkoła powróciła do swojej siedziby. Niestety, zniszczeniu uległa duża część wyposażenia, a biblioteka szkolna i akta szkolne zostały zdekompletowane. Energiczne działania kierownika i nauczycieli, przy wsparciu środowiska, pozwoliły na przywrócenie szkole normalnego funkcjonowania, a 10 I 1917 r. wizytujący szkołę c.k. Radca Szkolny Krajowy dobrze ocenił prowadzoną przez nią naukę. 11 XI 1918 r., dla uczczenia „powstania zjednoczonej Polski” zorganizowano specjalną uroczystość z nabożeństwem i śpiewaniem pieśni patriotycznych. Dobre oceny szkoły wpłynęły na przyznanie jej przez Radę Szkolną Krajową szóstej (25 III 1919 r.), a następnie siódmej (22 X 1919 r.) klasy nadetatowej. Latem 1919 r. uporządkowano teren wokół szkoły, a z funduszy Centrali Odbudowy Kraju wykonano ogrodzenie i schody od frontu oraz wysypano szutrem podwórze. Wyrazem uznania dla bardzo dobrego poziomu szkoły było przyznanie przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie tytułu dyrektora Janowi Ślósarkowi. Rok 1924 r. przyniósł kilka znaczących wydarzeń. 14 I w czasie konferencji nauczycielskiej w budynku szkolnym, jako pierwszym obiekcie publicznym w Mielcu, zabłysło światło elektryczne. Instalację wykonała firma Zygmunta Rymanowskiego z Mielca. 4 VI biskup tarnowski ks. Leon Wałęga poświęcił sztandar szkoły, ufundowany przez rodziców, nauczycieli i inne osoby prywatne. 8 XI uruchomiono nowy zegar na budynku szkolnym. Z dniem 1 I 1925 r. placówka otrzymała status szkoły 7-klasowej. W latach 1927-1928 wybudowano skrzydło szkoły od strony kościoła św. Mateusza, co znacznie polepszyło warunki nauczania. W 1928 r. uczestniczono w uroczystościach patriotycznych z okazji 10-lecia niepodległości Polski, a 23 VII 1929 r. uroczyście witano przybywającego do Mielca prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej prof. Ignacego Mościckiego. W latach 30. zintensyfikowano pracę wychowawczą, a zwłaszcza wychowanie patriotyczne. Powstały kolejno: III Drużyna Harcerska im. Kazimierza Pułaskiego (23 V 1931 r.), świetlica szkolna (12 II 1932 r.), Szkolne Koło Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (23 V 1932 r.), Spółdzielnia Uczniowska „Pszczółka” (1 II 1933 r.) i Koło Młodzieżowe PCK (II 1933 r.). Dla ściślejszej współpracy szkoły z rodzicami powołano po raz pierwszy komitet rodzicielski (24 I 1932 r.). Uczestniczono we wszystkich ważniejszych uroczystościach miejskich z okazji świat i rocznic państwowych. Szczególnym wydarzeniem był udział szkoły w „Akcie poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę przyszłych fabryk w Cyrance”, zorganizowanym w 19. rocznicę odzyskania niepodległości (11 XI 1937 r.). W roku szkolnym 1938/1939 znacznie wzbogacono bibliotekę szkolną, pracownię przyrodniczą i pracownię zajęć praktycznych. W lecie 1939 r. przeprowadzono remont. W czasie okupacji hitlerowskiej w Mielcu (IX 1939 r. – VIII 1944 r.) kontynuowano naukę, ale z olbrzymimi kłopotami. Co prawda na początku roku szkolnego (od XI) 1939/1940 uczono się we własnym budynku, ale już w zimie przerwano naukę ze względu na brak opału, a następnie budynek zajęło wojsko i później urzędy okupacyjne. Niemcy zakazali nauki historii i geografii, a naukę języka polskiego ograniczali do minimum. Próbowali też wprowadzić naukę języka niemieckiego, ale po roku wycofali ją. Aby utrzymać funkcjonowanie szkoły, jej kierownik lokował zajęcia w różnych pomieszczeniach na terenie Starego Mielca, m.in. w ochronce i bursie oraz domach prywatnych. W tej sytuacji występowały przerwy w nauce, a wielokrotnie przenoszone resztki sprzętu niszczały. (Najlepsze części wyposażenia zarekwirowano dla szkoły niemieckiej). W 1943 r. powrócono z nauką do macierzystego budynku, ponieważ władze okupacyjne zezwoliły na zajęcia szkolne w 4 salach. Poza oficjalną nauką w szkole powszechnej mieleccy nauczyciele organizowali tajne nauczanie z językiem polskim, historią i geografią, w oparciu o zakazane podręczniki. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) nie ustało niebezpieczeństwo, bowiem Niemcy z linii frontu w okolicach Radomyśla Wielkiego ostrzeliwali regularnie Mielec, a zwłaszcza obiekty, w których mogło stacjonować wojsko radzieckie. Po jednym z takich ostrzałów 15 IX 1944 r. budynek szkolny został trafiony pociskiem zapalającym i w dużej części spłonął. Mimo wielkiego niebezpieczeństwa już 2 X rozpoczęto rok szkolny 1944/1945. Zajęcia odbywały się w pobliskim budynku szkoły żeńskiej przy ul. T. Kościuszki, a uczęszczało na nie około 510 chłopców w 13 oddziałach. Powtarzające się ostrzały Mielca spowodowały przerwanie nauki, którą wznowiono dopiero w styczniu 1945 r., już po ofensywie radzieckiej i odejściu frontu na zachód. Przez pierwsze powojenne lata starano się przywrócić normalne funkcjonowanie placówki, a więc remontowano zniszczone w czasie wojny pomieszczenia, wyposażano klasy w niezbędny sprzęt i uruchomiono bibliotekę. Wznowiono działalność szkolnych organizacji, m.in. poświęcono sztandary szkolnej drużyny PCK (4 XI 1945 r.) i V Szkolnej Drużyny Harcerskiej (13 I 1946 r.). Uczestniczono w obchodach świat i rocznic państwowych. W latach 1947-1948 odbudowano zniszczony w 1944 r. budynek „pod zegarem” i powrócono do macierzystej siedziby. Od roku szkolnego 1950/1951 rozpoczęto wprowadzanie nowego programu edukacyjno-wychowawczego, nasyconego treściami socjalistycznymi i internacjonalistycznymi. Utworzenie Liceum Pedagogicznego w Mielcu i rozwój tej szkoły wymusił poważne zmiany w sieci mieleckich placówek oświatowych. Latem 1951 r. Szkołę Podstawową Męską (później nr 1) przeniesiono czasowo do budynku byłej fundacji barona M. Hirscha przy ul. I. Daszyńskiego (później J. Stalina i A. Mickiewicza), a jej miejsce w budynku „pod zegarem” zajęła Szkoła Podstawowa Żeńska (później nr 2). Warunki nauki w nowym miejscu wymusiły naukę na zmiany. Brakowało też boiska sportowego do gier zespołowych, bardzo potrzebnego w szkole męskiej. Kolejny raz, tym razem do docelowej siedziby przy ul. J. Kilińskiego 33, przeniesiono szkołę w czasie ferii zimowych 1955/1956, a wkrótce potem (VIII-X 1957 r.) przeprowadzono remont budynku. Po „odwilży” w 1956 r. z programu wychowawczego usunięto szereg treści związanych z kultem J. Stalina i B. Bieruta oraz obyczajowością pionierów radzieckich. W czasie rewolucji węgierskiej zorganizowano zbiórkę darów dla dzieci węgierskich. Do kalendarza imprez wprowadzono na stałe m.in. Dzień Matki, Dzień Dziecka i Dzień Nauczyciela, a od 1960 r. realizowano szkolny plan obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego. W części artystycznej główną rolę odgrywał chór szkolny prowadzony przez Wacława Kurgana. Tradycją stały się też coroczne atrakcyjne wycieczki krajoznawcze dla najlepszych uczniów. Sukcesy w skali wojewódzkiej odnosiły szkolne reprezentacje piłki ręcznej i palanta, których opiekunem był Józef Korpanty. W roku szkolnym 1960/1961 zamontowano radiofoniczny system komunikacji poprzez radiolę w sekretariacie. Od roku szkolnego 1961/1962 rozpoczęto realizację 8-klasowej szkoły podstawowej. We wrześniu 1962 r. znów pogorszyły się warunki uczenia, ponieważ do budynku wprowadzono szkoły ponadpodstawowe: Technikum Ekonomiczne, Zasadniczą Szkołę Handlową i Przyzakładową Szkołę Rzemiosł Różnych. Odtąd aż do końca roku szkolnego 1966/1967, w związku z rozwojem tych szkół sytuacja lokalowa systematycznie się pogarszała. W tych warunkach trudno było prowadzić zajęcia pozalekcyjne, ale mimo tego dużą aktywność wykazywało Szkolne Koło Ligi Ochrony Przyrody. Dopiero od 1 IX 1967 r., po wyprowadzeniu się szkół ponadpodstawowych do obiektów po likwidowanym Liceum Pedagogicznym, warunki znacznie się poprawiły. Ponadto w 1969 r. oddano do użytku nową salę gimnastyczną, w budowie której dużą rolę odegrali rodzice ze Stanisławem Krempą na czele. Przy tej okazji pozyskano 2 sale lekcyjne i lokal na bibliotekę. W latach 1970-1971 ponownie powiększono bazę szkolną, budując pawilon do zajęć technicznych oraz dla administracji szkolnej. W ramach reorganizacji szkolnictwa podstawowego od 1 I 1973 r. SP 1 powierzono funkcję Zbiorczej Szkoły Gminnej dla szkół gminy wiejskiej Mielec. W latach 70. zintensyfikowano pracę wychowawczą, wprowadzając m.in. Święto Szkoły, różne formy działalności ZHP i szereg wyróżnień dla najlepszych uczniów. Po kilku latach przygotowań 10 VI 1981 r. odbyła się uroczystość nadania Zbiorczej Szkole Gminnej w Mielcu imienia Władysława Szafera. Odtąd do dziś w programach działalności szkoły uwzględnia się treści związane z ochroną przyrody, której prekursorem był ten wybitny uczony – wychowanek tej szkoły. Lata 80. obfitowały w liczne sukcesy indywidualne uczniów w wojewódzkich konkursach przedmiotowych, zwłaszcza w chemii i historii oraz w konkursach recytatorskich. W 1984 r. przywrócono nazwę Szkoła Podstawowa nr 1 (im. W. Szafera). 18 XI 1989 r. na specjalnej uroczystości wręczono szkole sztandar, a dwa dni później poświęcono go w czasie Mszy św. w kaplicy św. Stanisława Kostki. W latach 90., kiedy funkcję dyrektora powierzono Markowi Paprockiemu, systematycznie remontowano i unowocześniano szkołę poprzez m.in. uruchomienie pracowni komputerowej (XI 1991 r.), wykonanie instalacji „AZART” oraz sukcesywną wymianę urządzeń technicznych. W tym okresie, obok kół przedmiotowych, wyróżniającymi się formami działalności były: Zespół Piosenki i Ruchu „Smerfy”, chór szkolny, zespół wokalno-instrumentalny, koło szachowe i gazetka szkolna „Nowinki z Jedynki”. Całoroczna praca pozalekcyjna owocowała wieloma sukcesami, m.in. kolejnymi tytułami laureatów w konkursach przedmiotowych i artystycznych. SP 1 zainicjowała też coroczną Międzyszkolną Mini Listę Przebojów (później „Śpiewać każdy może”, „Mielecka szansa na sukces”), a wkrótce potem Międzyszkolny Konkurs Recytatorski „W kręgu poezji dziecięcej”. W czasie wakacji 1993 r. przeprowadzono remont kapitalny obiektów szkolnych. 4 XII 1993 r. odbyła się uroczystość 100. rocznicy powstania szkoły, m.in. odsłonięto tablicę pamiątkową, którą poświęcił biskup Józef Gucwa. Ukazało się też pierwsze książkowe opracowanie historii szkoły autorstwa Elżbiety Witek. 8 III 1995 r. założono UKS „Jedynka”. Od 1999 r. samorząd uczniowski rozpoczął honorowanie osób zasłużonych dla szkoły „Szkolnym Orderem Uśmiechu”. Łączono to ze specjalnymi uroczystościami. W wyniku wprowadzenia reformy oświatowej w 1999 r. SP 1 stała się szkołą 6-klasową. W 2003 r. zorganizowano 110 rocznicę powstania szkoły. Prowadzone w tych latach różne zespoły artystyczne (chór, zespoły taneczne) skłoniły dyrekcję szkoły do pokazania tego dorobku w sali widowiskowej SCK oraz na imprezach plenerowych, zorganizowanych wspólnie z SCK i innymi szkołami, m.in. na pikniku „Zachowaj trzeźwy umysł” na placu AK (5 VI 2005 r.) i „Festynie Rodzinnym” na placu AK (1 VI 2006 r.). Systematycznie unowocześniano wyposażenie, tworząc m.in. klasopracownię informatyczną z tablicą interaktywną (2004/2005) i Multimedialne Centrum Informacyjne (2005/2006). Od roku szkolnego 2005/2006 szkoła organizuje międzyszkolny konkurs matematyczny klas czwartych. W ostatnich latach zanotowano szereg sukcesów uczniów w konkursach wojewódzkich. W roku szkolnym 2006/2007 do 18 oddziałów uczęszczało 387 uczniów. We współpracy z SCK utworzono dwie klasy o profilu tanecznym. Wykonano szereg prac remontowych. Urządzono dwie nowe pracownie komputerowe. W ramach programu „Radosna szkoła” na terenie przyszkolnym w 2012 r. zbudowano plac zabaw. W 2013 r. realizowano projekt unijny pn. „Nauka przez dialog” – indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów kl. I-III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec”. Zespoły artystyczne oparte na klasach o profilu tanecznym zdobyły szereg nagród i wyróżnień. Indywidualnie uczniowie zostali laureatami kilku ogólnopolskich konkursów literackich, recytatorskich, plastycznych i muzycznych. Kolejną formą artystyczną, zainicjowaną przez Szkołę, był powiatowy konkurs piosenki „Szczęśliwym być”, organizowany corocznie w sali widowiskowej KCEM „Kana”. Rozwijano kontakty międzynarodowe, m.in. zespół wokalno-taneczny występował w krajach Beneluxu i Bułgarii. W 2012 r. nawiązano kontakt ze Szkołą Podstawową w Czajkowce (Ukraina) i w 2013 r. podpisano porozumienie o współpracy dydaktyczno-wychowawczej, kulturalnej i sportowej. W 2014 r. po raz 20. organizowano (wspólnie z SCK) Festyn Rodzinny na placu Armii Krajowej. Za najwyższy wynik egzaminów kl. VI w roku szkolnym 2014/2015 i wyróżniającą się działalność artystyczną SP 1 otrzymała stauetkę „Nieprzeciętna Szkoła”. Od 1 IX 2015 r. wprowadzono dziennik elektroniczny. Corocznie uczestniczono w projekcie językowym Insta.Ling. Uroczyście obchodzono „Rok Szaferowski 2016”, a finałem była akademia, zorganizowana przez „Jedynkę” 14 XII 2016 r. w sali widowiskowej DK SCK. W wyniku reformy oświatowej w 2017 r. Szkoła nie zmieniła swojego statusu. W lutym 2018 r. dyrektor M. Paprocki i grupa sponsorów Szkoły gościli w zaprzyjaźnionej Szkole Misyjnej w Pirapo (Paragwaj) i przekazali dary dla uczniów – środki pieniężne i sprzęt. 12 XII 2018 r. w sali widowiskowej DK SCK odbyła się uroczysta akademia z okazji 125-lecia Szkoły. Z tej okazji m.in. wydano album-monografię 125 lat Szkoły Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu (1893-2018) w opracowaniu Elżbiety Witek. Budynek szkolny był poddawany systematycznym remontom, a 6 XII 2021 r. oficjalnie otwarto wyremontowaną salę gimnastyczną z profesjonalną podłogą sportową, nową stolarką okienną i drzwiową, wymienioną instalacją elektryczną i pokryciem dachu. Działalność edukacyjną i kulturalną Szkoły wspiera Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera „Nasza Jedynka”. Za szczególne zasługi dla Szkoły przyznawane są honorowe wyróżnienia: Szkolny Order Uśmiechu oraz tytuł i odznaka „Zasłużony dla Szkoły”.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły: tytuły Nieprzeciętnej Szkoły w 2015 r., 2016 r. i 2021 r., liczne sukcesy zespołów artystycznych i drużyn sportowych.
Sukcesy indywidualne: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach lekkoatletycznych.
*Kierownicy w latach 1893-1971: Józef Droba (1893-1895), Wincenty Świtalski (1895-1904), Stanisław Jaworski (1904-1905), Jan Ślósarek (1905-1931, w tym jako dyrektor 1922-1931), Wojciech Górkiewicz (1931-1932), Stanisław Biernacki (1932-1944), Władysław Micek (1944-1949), Andrzej Maziarzewski (1949-1951), Paulina Wilkowicz (1951-1971).
*Dyrektorzy w latach 1971-2022 (w latach 1973-1984 równocześnie gminni dyrektorzy szkół): Jan Leyko (1971-1972), Paulina Wilkowicz (1972-1973), Jan Jemioło (1973-1982), Stanisław Strąk (1982-1984), Maria Moździerz (1984-1987), Andrzej Madej (1987-1988), Anna Put (1988-1990), Alina Jasińska (1990-1991), Marek Paprocki (1991-nadal).
*Zastępcy kierowników w latach 1958-1971: Franciszek Marnik (1958-1962), Jan Leyko (1966-1971).
*Zastępcy dyrektorów, wicedyrektorzy w latach 1972-2022: Jan Leyko (1972-1983), Paulina Wilkowicz (1973-1974), Józef Korpanty (1974-1980), Maria Moździerz (1982-1983), Andrzej Madej (1983-1987), Anna Put (1987-1988), Alina Jasińska (1988-1990), Alina Szklarz (1990-1991), Halina Kania (1991-1996), Małgorzata Wacławska (1996-1999), Bożena Pająk (1999-2002), Beata Pszeniczna (2002-nadal).
*Nauczyciele w latach 1893-2022: Jadwiga Achtyl, Stefan Adamczyk, Łucja Adamska, Małgorzata Aleksandrowicz, Antoni Anders, Józefa Anders, Roman Anders, Maria Arabasz, Janina Bać, Dagmara Barbarzak, Ewa Barczyńska, Bronisław Barger, Maria Batko, ks. Mariusz Bawołek, ks. Tomasz Bazuła, Jan Bednarski, Grażyna Bezak, Rudolf Bębynek, Janina Bielińska, Walenty Bieliński, W. Bierczyńska, Stanisław Bierczyński, Stanisław Biernacki, Bogumiła Bieś, ks. Stanisław Biskup, Lidia Błachowicz, ks. Andrzej Bogacz, Anna Bogusiak, Marta Borowiec, Wiesław Buda, Stanisława Bundyra, Adriana Burek, Karol Burghardt, Olga Buszko, Helena Buziak-Dzbuk, Krzysztof Chmielowski, Janina Chorązka, Jan Chudziński, Elżbieta Ciejka, Elżbieta Cierpiał, Paulina Cioch-Pietryka, Antonina Cisło, Cecylia Czachor, Elżbieta Czaja, Grażyna Czajka, Marzena Czubecka, Jan Czyhin-Kaniuka, Cecylia Ćwieka, Władysława Damse, Michał Dąbrowski, ks. Jan Dec, Ewa Dolot, s. Dominika, Bogumił Drewniak, Karol Dreziński, Józef Droba, Jolanta Drzewiecka, ks. Krzysztof Duda, Jolanta Dudzik, Wojciech Dudzik, Stanisława Dukata, Roman Dusza, Teofil Duszkiewicz, Anna Dziadyk, Jerzy Działowski, Renata Dziewit, Władysław Dziubek, Aleksander Flisek, Józef Friedmann, Stanisława Gajda, Ewa Gardulska, ks. Piotr Gawełda, Wojciech Gąska, ks. Jarosław Gieniec, Jehude Glücksmann, Helena Głodzik, Stefania Głowacka, Aleksandra Gołębiowska-Mroczek, Józef Gorlach, Wojciech Górkiewicz vel Pezda, Agata Grębosz, Beata Gruszecka, Jan Gruszecki, Edyta Gruszka, Franciszek Gutwiński, Maria Gwoździowska, Andrzej Hajduk, Zofia Haładej, Maria Hammer, Renata Hammer, Zbigniew Hammer, Józef Herchel, A. Herczkowicz, Zofia Hołojuch, ks. Rafał Igielski, Janina Jagiełko, Władysław Jagiełko, Antoni Jakubas, Michał Janczura, Helena Jaracz, Ewa Jaracz-Misiak, Małgorzata Jarosz, Alina Jasińska (Pieróg), Helena Jasińska, Piotr Jasiński, Katarzyna Jaszcz, Małgorzata Jaśkiewicz, Maria Jawor, Maria Jaworska, Stanisław Jaworski, Jan Jemioło, Józef Jenkoła, Danuta Kaczor, Janina Kahl, Emilia Kalita, Stanisław Kamuda, Halina Kania, Lesława Kania, Marzena Kapinos, Agnieszka Kapustka, Urszuka Kapuścińska, Janusz Kapuściński, Anna Kara, Agnieszka Kardyś, Janina Kawa, Monika Kawecka – Cyran, Kazimiera Kaysiewicz, Jadwiga Klaus, Jolanta Klaus, Stanisław Klehr, Stefania Klehr, Renata Kmiecik, Jolanta Kobos, Stefania Kobylańska, Bronisław Kołodziej, Aron Komithe, Teresa Kopacz, Zofia Koper, Sabina Kopera, Franciszka Korpanty, Józef Korpanty, Stefania Koryl, Józefa Kosiba, Janina Kosińska, Janusz Kotarba, s. Monika Kotwica, Halina Kotwicka, Danuta Kozacka, Katarzyna Kozak, Maria Kozdęba, Bożena Kozioł, Bronisława Kozioł, Edyta Kozioł, Barbara Kozłowska, Jan Krawiec, Mariola Krępa, Tadeusz Krępa, Augusta Kruczek, ks. Piotr Kruczyński, Zofia Krudysz, Alicja Krupa, Bogusława Krupińska, Jadwiga Kubik, Anna Kuczewska, Zofia Kupiec, Wacław Kurgan, Adam Kuś, ks. Karol Kuźma, Marta Kwaśniewska, Agnieszka Kwiatkowska, ks. Jan Kwiatkiewicz, Leon Lachnit, Urszula Langer, Helena Leszczak, Helena Leśniak, Aniela Lewicka, Czesława Leyko, Helena Leyko, Jan Leyko, Marek Linke, Jan Lisiewicz, Anna Litwin, Grażyna Loc, Elżbieta Lodarska, Wilhelm Lotz, Zofia Lubaska, Danuta Łaz, Ewelina Machnik, Irena Macura, Andrzej Madej, Jan Madej, Stefania Madej, Joanna Maj, Anna Małodzińska – Witwicka, Janina Marczewska, Franciszek Marnik, s. Mathya, Izabela Matuszek, Andrzej Maziarzewski, Honorata Madry, Maria Micek, Władysław Micek, Maria Michalik, Maria Mierzwowicz, Małgorzata Miraś, Danuta Misiewicz, Teresa Mitura, Maciej Młyniec, Stanisława Modelska, Władysław Modelski, Antoni Morkisz, Stefania Morycz, Bronisława Matyka, Maria Moździerz, Małgorzata Mróz, Aleksander Mucha, Olga Muniak, ks. Dariusz Nawalaniec, Robert Nieć, Józefa Niedbała, Irena Nigbor, Wiesław Niziołek, Bronisława Nowak, Anna Nowosiadło, Krystyna Ochab, Stanisław Ochalik, Wiesława Ogonowska, Artur Olchawa, Janina Opyrchał, s. Teresa Orłów, Marian Ortyl, Małgorzata Osmola, Elżbieta Ozimek-Szaknis, ks. Jan Pabian, ks. Antoni Paciorek, Bożena Pająk, Katarzyna Pałach, Andrzej Pałys, ks. Mirosław Papier, Ewa Paprocka, Marek Paprocki, Beata Paterak (Piątek), Marian Pawełek, Krystyna Pazdro, Romuald Pezacki, Janina Pęk, Jolanta Piaskowska, Janusz Pieńczewski, Alina Pieróg, Anna Pieróg, Antonina Pietroń, Henryk Pietrzak, ks. Franciszek Piękoś, Lucyna Płoszaj, Józef Pociej, s. Agnieszka Podles, Maria Podolska, Teresa Pogoda, ks. Ryszard Polek, Stanisław Polek, Janina Pomorska, Ewa Pomykała, Katarzyna Pruś, Stanisława Pryga, Lucyna Przybyło, Beata Pszeniczna, Anna Put, Ewa Pyrzyńska, Helena Rakuś, Renata Rdzak, Kazimiera Regner, Stanisław Regner, Karol Rekliński, Helena Rink, Maria Rink, Józefa Roguz, Celina Rojowska, Bożena Rokosz, Kazimierz Rudnicki, Helena Rusek, Józefa Rusek, Kazimierz Rusek, Lucyna Rybak, Maria Rydzowska, Sylwia Ryguła, Lilianna Ryniewicz, ks. Tomasz Rzepka, Małgorzata Rzucek, Aneta Sajda, Władysław Sajdak, s. Salwatoriana, Danuta Sanecka, Józef Sanecki, Walenty Sanecki, Marek Sasor, Franciszek Sawicki, Jolanta Skowron, Aleksandra Sobut, ks. Antoni Sowa, Magdalena Sroczyńska-Kieszek, ks. Kazimierz Sroka, Alicja Stachura, Kazimiera Stalec, ks. Jan Stasiowski, ks. Adam Stefański, Bronislawa Stochel, Franciszek Stabrawa, Stanislaw Strąk, Anna Struś, Marek Sypek, Danuta Szady, Joanna Szady, Zofia Szady, Zofia Szałajko, Monika Szczebak, Alina Szklarz, Anna Szlęzak, Stanisława Sztuka, Anna Szwaja, Ewa Szyler, Maria Ściora, Maria Ślęczkowska, Jan Ślósarek, Stefania Ślósarek, Anna Ślusarek, ks. Stanisław Świątek, Elżbieta Świstro-Cierpiał, Wincenty Świtalski, ks. Kazimierz Talarek, Małgorzata Toczyńska, Anna Tomczyk, Beata Tomczyk, s. Maria Treffoń, Lubomira Trela, Karol Trojanowski, ks. Julian Trybowski, Leon Turaj, Maria Turczyn, Anna Turczyn, Anna Turska, Stefania Tychanowicz, Maria Tyczyńska, Maria Tylko, Mateusz Tyniec, Sabina Ulatowska, Rafał Ungiert, ks. Janusz Urbaniak, Maria Urbańska, Władysław Urbański, Lucyna Vanous (d. Bałdos), Małgorzata Wacławska, Józef Wadowski, Paweł Wałek, Teresa Waręda, ks. Stanisław Wąchała, ks. Walenty Wcisło, Helena Wiatrowska, ks. Paweł Wieczorek, Bożena Wielgosińska, Alina Wilk, Józef Wilk, Marek Wilk, Stanisław Wilk, Paulina Wilkowicz, Leon Winiarz, Elżbieta Witek, ks. Jan Witek, Jolanta Witek, Jerzy Witek, Józef Witek, Zofia Witek, Danuta Wiszyńska, Stanisław Wolak, Jolanta Woszczyńska, Celina Wójcik, Maria Wójcik, Maria Wójcik-Markiewicz, Wiktoria Wójcik, Aleksandra Wrażeń, Agnieszka Wrońska, Agnieszka Wróbel, Emilia Wróbel, s. Maria Wróblewska, ks. Paweł Wrzos, Urszula Występek, Irena Wywrocka, Zofia Wyzga, Ewa Zacharska, Kazimierz Zając, Mateusz Załucki, Karolina Zarzyczna (Cieloch), Kamil Zaskalski. Zofia Zawisza, Bronisława Zięba, Elżbieta Ziobroń, Anna Ziomek, Bronisława Znamierowska, Helena Żelasko, Maria Żelasko, Ryszard Żelasko.
Wydawnictwa o Szkole: Witek Elżbieta, Szkoła Podstawowa nr 1 im. prof. W. Szafera w Mielcu w latach 1893-1993, Mielec 1993; Witek Elżbieta, Szkoła Podstawowa nr 1 im. prof. W. Szafera w Mielcu w latach 1893-2003, Mielec 2003; Witek Elżbieta, Szkoła Podstawowa nr 1 im. prof. W. Szafera w Mielcu (1893-2018), Mielec 2018;
SZKOŁA LUDOWA ŻEŃSKA (ŻEŃSKIE PUBLICZNE SZKOŁY POWSZECHNE IM. BŁ. KINGI I M. KONOPNICKIEJ, SZKOŁA PODSTAWOWA NR 2 IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI), powstała w 1893 r. na podstawie rozporządzenia Rady Szkolnej Krajowej w sprawie rozdzielenie szkoły męskiej i żeńskiej. Otrzymała status szkoły etatowej 5-klasowej. Umieszczono ją w pobliskim nowym budynku gminnym przy ul. T. Kościuszki (naprzeciw kościoła św. Mateusza, dziś siedziba I LO), oddanym do użytku w 1892 r. Nauczycielem kierującym szkołą i organizatorem jej pracy była Janina Kołodziej. W 1905 r., w związku z oddaniem budynku dla nowopowstałego c.k. Gimnazjum, szkoła żeńska została przeniesiona do budynku izraelickiej szkoły fundacji barona M. Hirscha przy ul. Pańskiej. W 1912 r. rozpoczęto realizację programu z planowaną szóstą klasą. Program nauczania obejmował przedmioty jak w szkole głównej oraz język ruski lub niemiecki. W pierwszych latach I wojny światowej (1914-1915), kiedy front czterokrotnie przetoczył się przez Mielec, szkoła nie była czynna, ponieważ budynek zajmowały kolejno wojska obu walczących stron.
*Kierownicy i nauczyciele kierujący: Janina Kołodziej (1893-1911), Władysław Urbański (1911-1912), Zofia Machalska (1912-1914, 1916-1918).
*Nauczyciele w latach 1893-1914: Zofia Aleksandrowicz, Wanda Bierczyńska, Zofia Chudobowa, Waleria Dąbkówna, Jadwiga Drobianka, Helena Głaszowa, Irena Głowacka, Genowefa Gołębiowska, Honorata Januszewska, Amalia Jasiewiczówna, Zofia Kolasińska, Teofila Kołodziej, Aniela Lewicka, Emilia Łabuzińska, Stefania Mielecka, Ksawera Pawlikowska, Aniela Rink, Maria Szura, Maria Szymberska, Anna Turska (po mężu Dziadyk), Janina Tyrowicz, Józefa Wójakiewicz, Maria Zbijewska.
*Katecheci rzymskokatoliccy: ks. Jan Kwiatkiewicz, ks. Jan Pabian, ks. Walenty Wcisło.
*Religia mojżeszowa: Józef Friedman, Lea Weiner.
ŻEŃSKA PUBLICZNA SZKOŁA POWSZECHNA (IM. MARII KONOPNICKIEJ), powstała w listopadzie 1918 r. i przejęła sukcesję po przedwojennej Szkole Ludowej Żeńskiej. Jej siedzibą był nadal ten sam budynek przy ul. Pańskiej (po byłej Fundacji Hirscha). Organizację nowej placówki powierzono Zofii Machalskiej – byłej kierownik Szkoły Ludowej Żeńskiej, a przedwojenne nauczycielki stanowiły większość grona nowej szkoły. Uczęszczały do niej dziewczęta obu dominujących w Mielcu wyznań – rzymskokatolickiego i mojżeszowego. 14 VI 1921 r. Rada Gminna w Mielcu podjęła uchwałę o nadaniu szkole imienia Marii Konopnickiej. Znaczącymi wydarzeniami w życiu szkoły były wizyty dostojnych gości, m.in. biskupów tarnowskich, władz miasta i inspektorów szkolnych. Szkoła uczestniczyła też we wszystkich ważniejszych uroczystościach miejskich z okazji świąt i rocznic państwowych. W czasie okupacji hitlerowskiej, ze względu na braki lokalowe, warunki nauki były bardzo trudne. Ponadto program nauczania został zredukowany do minimum. Kierownikiem obu szkół żeńskich był Stanisław Kowalczyk.
*Kierownicy: Zofia Machalska, Anna Gurak, Stanisław Kowalczyk (okupacja hitlerowska).
*Nauczyciele w latach 1918-1944: Łucja Adamska, Piotr Adamski, Jadwiga Aleksandrowicz (z domu Droba), Józefa Anders (z d. Dziadyk), ks. Jan Dec, Jadwiga Droba, Zofia Droba, ? Gajda, Zofia Figwer, Zofia Fiutowska, Helena Glaszowa, Irena Głowacka, Anna Gurak, Maria Gwoździowska, Aniela Hajduk, Maria Jawor, Stefania Kaysiewicz (z d. Ślósarek), Maria Kołodziej, Jadwiga Kosiba, Leon Lachnit, Janina Murkocińska (z d. Głowacka), Ksawera Pawlikowska, Wawrzyna Pawlikowska (z d. Smólska), Aniela Soboń (z d. Rink), Zofia Szałajko, Anna Ślusarek, Kornelia Terlecka.
ŻEŃSKA PUBLICZNA SZKOŁA POWSZECHNA IM. BŁ. KINGI, powstała w 1923 r., w związku z przepełnieniem Szkoły Żeńskiej im. M. Konopnickiej przy ul. Pańskiej, do której uczęszczały dziewczęta zarówno wyznania rzymskokatolickiego jak i mojżeszowego. Jej siedzibą był budynek przy ul. T. Kościuszki, zbudowany w 1892 r. (Dziś siedziba I LO). W pierwszym roku uczyło się w niej 429 uczennic, w zdecydowanej większości przepisanych ze Szkoły Żeńskiej im. M. Konopnickiej. Z biegiem lat ilości uczennic w obu szkołach wyrównały się i np. w roku szkolnym wynosiły po 331. Od 1932 r., na podstawie reformy jędrzejewiczowskiej była żeńską publiczną szkołą powszechną 7-klasową. Ożywieniem życia szkoły były wizyty ważnych osób, m.in. biskupów tarnowskich, władz miasta i inspektorów szkolnych. Uczestniczono też we wszystkich ważniejszych uroczystościach miejskich z okazji świat i rocznic państwowych. W czasie okupacji hitlerowskiej budynek szkolny został okresowo zajęty przez wojsko niemieckie. W tej sytuacji szukano lokali zastępczych, aby utrzymać ciągłość pracy szkoły. Jej kierownikiem, podobnie jak w drugiej żeńskiej szkole, był Stanisław Kowalczyk.
*Kierownicy: Aniela Hajduk z d. Lewicka (1923-1934), Zofia Hebenstreit (1934-1939), Stanisław Kowalczyk (lata okupacji hitlerowskiej).
*Nauczyciele w latach 1923-1944: Antonina Cisło, Władysława Damśe, Zofia Figwer, Bronisława Filipowska, Maria Jawor, Irena Głowacka, Stefania Kaysiewicz (z d. Ślósarek), Wawrzyna Pawlikowska (z d. Smólska), ks. Adam Stefański, Wacława Wierzbicka.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 2 IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI, sukcesorka obu szkół żeńskich, rozpoczęła funkcjonowanie od września 1944 r. jako Publiczna Szkoła Powszechna Żeńska. Jej pierwszą siedzibą był budynek szkolny przy ul. T. Kościuszki, wcześniej siedziba Żeńskiej Szkoły im. Bł. Kingi. W 1951 r., w związku z koniecznością przeniesienia do tego budynku szkoły licealnej (później LO 26 i I LO), została przeniesiona do szkoły „pod zegarem”. (Szkoła męska została przeniesiona do budynku b. fundacji barona M. Hirscha.) Na początku lat 50. otrzymała nr 2. W tych latach rozwinięto działalność pozalekcyjną. Funkcjonowały m.in.: Spółdzielnia Uczniowska, koła PCK i SKO, chór i kółka zainteresowań. W latach 60. wybudowano, przy dużym zaangażowaniu rodziców, trzecie skrzydło szkoły (od ulicy Kościelnej), w którym urządzono salę gimnastyczną, świetlicę i m.in. siedzibę dyrekcji. W tym czasie wprowadzono klasy koedukacyjne i zaprzestano używania w nazwie słowa żeńska. W latach 70. powrócono do sprawy patrona. W czasie przygotowań do tej uroczystości nie tylko zapoznano uczniów z przyszłym patronem – Tadeuszem Kościuszką, ale także wyraźnie podniesiono standard wnętrza szkoły i jej wyposażenia. Uroczystość nadania Szkole imienia T. Kościuszki i wręczenia sztandaru odbyła się 20 V 1978 r. W warunkach głębokiego kryzysu społeczno-gospodarczego państwa (przełom lat 70. i 80.) starano się o zapewnienie szkole prawidłowych warunków do funkcjonowania. W roku szkolnym 1986/1987 założono Lokalny Komitet Czynu Pomocy Szkole, a 3 IV 1987 r. podpisano porozumienie o patronacie Rejonu Dróg Publicznych nad szkołą. W tym czasie placówka ta liczyła 573 uczniów w 18 oddziałach i 33 nauczycieli. 27 XI 1987 r. zorganizowano konferencję rejonową nauczycieli, przedstawiając przy tej okazji dotychczasowy dorobek szkoły. 11 III 1988 r. otrzymano od WSK „PZL-Mielec” nieodpłatnie towarowy pojazd elektryczny „Melex”. Wydarzeniami r. szk. 1988/1989 były: akcja pomocy dla zniszczonej trzęsieniem ziemi Armenii i podpisanie porozumienia o współpracy ze Szkołą nr 80 we Lwowie. Efektem tej współpracy była wielokrotna wymiana grup nauczycieli i uczniów z obu szkół. Na początku lat 90. rozpoczęto m.in. organizowanie „zielonej szkoły” w atrakcyjnych miejscowościach uzdrowiskowych oraz wydawanie gazetek klasowych („Pod Zegarem”, „Globus”, „Tadzik”). W r. szk. 1992/1993 odnotowano sporo indywidualnych sukcesów w konkursach przedmiotowych na szczeblu wojewódzkim. Z kolei dzień 2 XI 1993 r. zapisał się w historii szkoły czarnymi literami, bowiem ok. godz. 17. na strychu szkoły wybuchł pożar i ugaszono go dopiero ok. godz. 22. W akcji brało udział 8 jednostek gaśniczych z Mielca, Dębicy i Kolbuszowej. Dzięki szybkiej i wydatnej pomocy samorządowych władz miasta, w krótkim czasie doprowadzono budynek do normalnego funkcjonowania. W r. szk. 1995/1996, z udziałem historyków spoza Mielca, zainaugurowano przygotowania do obchodów 500-lecia szkolnictwa w Mielcu. (Rocznica ta jest wielce kontrowersyjna, bowiem wiąże się jedynie z zapisaniem pierwszych studentów z Mielca na uniwersytet w Krakowie. Szkółka parafialna, zgodnie z zaleceniem władz kościelnych, musiała być założona po powstaniu mieleckiej parafii ok. 1373 r., przy kościele parafialnym już w latach 70. XIV w., czyli ponad 600 lat temu.) Uroczyście obchodzono także Święto Patrona Szkoły z okazji 250. rocznicy urodzin Tadeusza Kościuszki. 28 X 1996 r. odbyła się uroczystość kontrowersyjnego 500-lecia oświaty w Mielcu. Wzięli w niej udział m.in.: przedstawiciele parlamentu, władz wojewódzkich i samorządowych miasta. Uroczystościom w kościele św. Mateusza przewodniczył biskup pomocniczy Józef Gucwa. Odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową. W 2. poł. lat 90. szkoła podjęła szereg działań proekologicznych i kontynuowała je w pierwszych latach XXI w. Systematycznie uczestniczyła w akcji „Sprzątania Świata”, organizowała „Ekospotkania” oraz jako jedyna w Mielcu szkoła podstawowa rozpoczęła realizację programu „Czysta Wisła i rzeki Przymorza”, pod kierunkiem nauczycielki Bożeny Burdy. Rozwinięto także działalność teatralną. Tradycją stało się coroczne przygotowywanie „Jasełek” i „Misteriów Wielkanocnych” i wielokrotne prezentowanie ich w środowisku, a sztukę Gość oczekiwany w reż. s. Ignis wystawiono dwukrotnie w Mielcu oraz w Ośrodku dla Niewidomych w Laskach koło Warszawy. Przed rokiem szkolnym 1999/2000 przyjęto dzieci ze zlikwidowanej Szkoły Podstawowej nr 10 w osiedlu Wojsław oraz filię Miejskiej Biblioteki Publicznej SCK. Filia ta rozpoczęła działalność 10 IX 1999 r. i poza obowiązkami wynikającymi z charakteru placówki ogólnodostępnej, wniosła do działalności szkoły duże ożywienie w zakresie różnych form związanych z książką i czytelnictwem. W pierwszych latach XXI w. odnotowano szereg sukcesów w wojewódzkich konkursach przedmiotowych. W roku szkolnym 2006/2007 do SP 2 uczęszczało 317 uczennic i uczniów. W latach 2008-2017 przeprowadzono szereg remontów, m.in. sali gimnastycznej, dachu i ogrodzenia, wymieniono część instalacji oraz unowocześniono wyposażenie (wewnętrzna sieć informatyczna, sprzęt multimedialny, serwer). Uczestniczono w projektach unijnych, m.in. „Szkoła równych szans” (2007/2008), „Pierwsze uczniowskie doświadczenie drogą do wiedzy” (2008/2009), „Radosna szkoła” (2009/2010) i „Nauka przez dialog” – indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów kl. I-III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec” (2012/2013). Za osiągnięcia w konkursach przedmiotowych w 2010 r. szkoła otrzymała tytuły „Szkoły przyjaznej utalentowanym uczniom” i „Nieprzeciętna Szkoła”. Poza działalnością edukacyjno-wychowaczą szkoła jest osiedlowym ośrodkiem kulturalnym, m.in. jest współorganizatorem corocznych „Spotkań opłatkowych dla najstarszych mieszkańców Starówki”, spotkań mieszkańców i jubileuszy oraz imprez okolicznościowych, np. Wojewódzkich Dożynek 2013. W latach 1998-2013 udostępniała lokal Filii Miejskiej Biblioteki Publicznej. Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe zachowała swój dotychczasowy status. W latach 2016-2017 przeprowadzono kompleksowy remont budynku szkolnego. W pierwszym etapie modernizacji urządzono kotłownię wyposażoną w kocioł gazowy i dwie pompy ciepła woda-powietrze oraz przeprowadzono remont instalacji centralnego ogrzewania, gazowej i wentylacyjnej. W drugim etapie wykonano m.in. kompleksowe docieplenie ścian i nową elewację, wymieniono okna, drzwi i podłogi oraz wyremontowano klasy i inne pomieszczenia, korytarze i klatki schodowe. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe nazwa szkoły nie uległy zmianie, ale zmieniono jej status z sześcioletniej na ośmioletnią. W związku z tym utworzono pracownie przedmiotowe: fizyczno-chemiczna i biologiczno-geograficzną oraz zmodernizowano pracownię komputerową i wyposażono klasopracownie w sprzęt multimedialny.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły od 2014 r.: Krajowa Odznaka Jakości – eTwinning Quality Label za zrealizowanie międzynarodowego projektu eTwinning pt. „All About Music” (koordynator – Katarzyna Pluta). Taką odznakę zdobyła Szkoła trzykrotnie.
Sukcesy indywidualne: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach lekkoatletycznych.
*Kierownicy: Stanisław Kowalczyk (1944-1946?), Irena Głowacka (p.o. 1946), Władysław Jagiełko (1946-1950), Andrzej Maziarzewski (1951-1960), Władysław Modelski (1960-1968), Anna Błaź (1968-1971), Jan Torba (1971-1973).
*Dyrektorzy w latach 1973-2022: Jan Torba (1973-1974), Bronisław Patyk (1974-1981), Jan Łowczyk (1981-1986), Stanisława Rzeźnik (1986-2007), Daria Warzecha (2007-nadal).
*Zastępcy kierowników: Leonard Nowak, Anna Błaź, Stanisława Rzeźnik.
*Wicedyrektorzy: Stanisława Rzeźnik, Stanisława Ratusznik, Genowefa Krasoń, Bożena Burda, Ewa Małek (2008-nadal).
*Nauczyciele (w latach 1944-2012): Agnieszka Augustyn – Kręcigłowa, Małgorzata Babula, Małgorzata Bańko, Łukasz Baran, Marcin Basiak, Maria Bień, Danuta Błach, Wojciech Błach, Anna Błaź, Natalia Bobryk, Marian Bogusiak, Elwira Borkowska, Łucja Borowiec, Zyta Borowiec, Rafał Budzik, Bożena Burda, Adrianna Burek, s. Elżbieta Burzyńska, Kazimiera Chlebowska, Mieczysław Cichoń, Paulina Cioch-Pietryka, Renata Cisowska, Anna Czuchra, Elżbieta Ćwiertnia, Matylda Ćwięka, Władysława Damse, Teofila Deptuła, Barbara Dobrowolska, Zbigniew Domański, Zuzanna Dubiel, Wojciech Dudek, Anna Dugiełło, Maria Dusberger, Elżbieta Duszkiewicz, Wanda Dutkiewicz, Monika Dydo, Halina Dygdoń, Teresa Dziekan, Zofia Figwer, Maria Fijał, Bronisława Filipowska, Lucyna Fiołek, Maria Gabrielska, Bogusława Gacek, Karolina Gajek, Teresa Gałda, Danuta Gawryjołek, Teresa Giec, Stefania Glińska, Irena Głowacka, Anna Gonet, Monika Grelewska, Joanna Grzech, Piotr Grzesik, Grzegorz Gudz, Lucyna Gudz, Anna Gurak, Maja Gustaw, Maria Gwoździowska, Zofia Hebenstreit, Urszula Herman, Małgorzata Homentowska, s. Ignis, Anna Hyjek, Aneta Hyjek, Izydor Ingram, Janusz Ingram, Małgorzata Ingram, Maria Ingram, Janina Jagiełko, Władysław Jagiełko, Maria Jankowska, Helena Jaracz, Maria Jawor, Anna Jędrzejowska, Maria Junikiewicz, Elwira Juras, ks. Stanisław Jurek, Iwona Kafel, Barbara Kapusta, Janusz Kapuściński, Anna Kawecka, Kazimiera Kaysiewicz, Stefania Kaysiewicz, Karolina Kędzior, Stanisław Klehr, ks. Janusz Kłęczek, ks. Zbigniew Kmiecik, Maria Kolano, Stanisława Kopacz, Halina Koper, Zofia Koper, Barbara Kopera, Justyna Korona, Janina Kosińska, Maciej Kosztyła, Mariola Kowalska, Danuta Kozacka, s. Kazimiera Kozak, Maria Koziara, Karolina Kozioł, Helena Kozłowska, Łukasz Kożlik, Agnieszka Krajewska, Jadwiga Krajewska, Genowefa Krasoń, Elżbieta Krawczyk, Katarzyna Krawiec, Agnieszka Krężel, ks. Piotr Kruczyński, Dariusz Krupiński, Zofia Krużel, Romualda Kukulska, Franciszek Kukulski, ks. Wiesław Kulka, Elżbieta Kułaga, Józefa Kusek, Teresa Kusak, Elżbieta Lazur, Bożena Lenartowicz, Maria Lubacz, Zofia Lubaska, Małgorzata Lubera, Wanda Lubertowicz, Stanisława Łabaj, Magdalena Łanucha, Bernadeta Łaz, Halina Łącz, Magdalena Łącz, Tatiana Łącz, Bogusław Łowczyk, Jan Łowczyk, Maria Łuczak, Emilia Łyczak, Emilia Machnik, Maria Madej, Katarzyna Małecka, Ewa Małek, Roman Manijak, Zofia Martynuska, Mieczysława Matusiewicz, Bernadetta Marzec, Julia Maziarzewska, Andrzej Maziarzewski, Halina Mazurek, Maria Micek, Władysław Micek, Aleksandra Mikus, ks. Janusz Miłkowski, Jadwiga Mleczko, Stanisława Modelska, Władysław Modelski, Robert Myjak, Joanna Niewęgłowska, Leszek Nowak, Zofia Nowak, Małgorzata Oleksiak, Wiesława Olszewska, Katarzyna Ostrowska, Bronisław Patyk, Barbara Pawelec, Stefania Pazdro, Alicja Piechota, Henryk Pietrzak, ks. Franciszek Piękoś, Katarzyna Pluta, Lidia Płotnikiewicz, Gabriela Podsiadło, Zofia Pogoda, Elżbieta Poloczek, ks. Piotr Pośliński, Teresa Pyzikiewicz, Irena Rachwał, Stefania Radomiak, Krystyna Rajca, Stanisława Ratusznik, Beata Rębisz, Julia Róg, Zyta Rucka, Magdalena Rumak – Markowska, Józefa Rusek, Joanna Rusinowska, Jagoda Rybak, Stanisława Rzegocka, Stanisław Rzeźnik, Romualda Sabaj, Teresa Saj, Władysław Sajdak, Franciszek Sarama, Maria Skawińska, Jolanta Skotnicka, Tadeusz Skowron, Danuta Smoleń, Barbara Smolińska, Zofia Smoła, Alicja Sowizdrzał, Anna Spyra, Magdalena Sroczyńska-Kieszek, Lech Stacho, Ewa Stanko, Antoni Stańczyk, Dariusz Stefaniak, Maria Strażyńska, Sylwia Strecuła , Lucyna Strycharz, Katarzyna Surowiec, Joanna Szady, Zofia Szałajko, Ewa Szczecińska, s. Teresa Szczepanów, Antoni Szeser, Krystyna Szęszoł, Urszula Szrom, Bronisława Stochel, Małgorzata Szwakop, Maria Ślęczkowska, Anna Ślusarek, Genowefa Świerk, Lucyna Tara, Bożena Telega, Monika Tomaszewska, Michał Tor, Adela Torba, Jan Torba, Tomasz Torba, Adam Tracz, s. Teresa Trebunia, Maria Tulik, Janina Tychanowicz, Zofia Tychanowicz, Elżbieta Walat-Sękowska, Anna EWałek – Sitko, Aurelia Wałek, Daria Warzecha, ks. Stanisław Wąchała, ks. Piotr Wąż, Stanisław Wesołowski, Helena Wiech, Jolanta Wieczerzak, Krystyna Wiktor, Emilia Wilk, Maria Wilk, Paulina Wilkowicz, Renata Winiarz, Anna Wiśniewska-Cebula, Eugeniusz Witek, Stefania Woś, Stanisława Zielińska, Ewa Ziemba-Ząbek, Elżbieta Ziobroń.
Grono nauczycielskie w latach 2014-2022 (w układzie alfabetycznym): Agnieszka Augustyn-Kręcigłowa, Małgorzata Babula, Małgorzata Bańko, Łukasz Baran, Marcin Basiak, Danuta Błach, Marian Bogusiak, Elwira Borkowska, Zyta Borowiec, Bożena Burda, Paulina Cioch-Pietryka, Renata Cisowska, Anna Czuchra, Barbara Dobrowolska, Wojciech Dudek, Elżbieta Duszkiewicz, Monika Dydo, Karolina Gajek, Anna Gonet, Monika Grelewska, Joanna Grzech, Piotr Grzesik, Grzegorz Gudz, Lucyna Gudz, Anna Hyjek, Aneta Hyjek (psycholog), Izydor Ingram, Anna Jędrzejowska, Iwona Kafel, Karolina Kędzior, ks. Janusz Kłęczek, ks. Zbigniew Kmiecik, Stanisława Kopacz, Barbara Kopera, Justyna Korona, Maciej Kosztyła, Łukasz Koźlik, Agnieszka Krajewska, Katarzyna Krawiec, Agnieszka Krajewska, Katarzyna Krawiec, Agnieszka Krężel, ks. Wiesław Kulka, Teresa Kusak, Magdalena Łanucha, Bernadeta Łaz, Halina Łącz, Magdalena Łącz (pedagog), Katarzyna Małecka, ks. Janusz Miłkowski, Jadwiga Mleczko, Joanna Niewęgłowska, Katarzyna Ostrowska, Katarzyna Pluta, Gabriela Podsiadło, Magdalena Rumak-Markowska, Joanna Rusinowska, Jagoda Rybak, Barbara Smolińska, Magdalena Sroczyńska-Kieszek, Ewa Stanko, Sylwia Strecuła, Joanna Szady, Ewa Szczecińska, Krystyna Szęszoł, Monika Tomaszewska (logopeda), Michał Tor, Zofia Tychanowicz, Elżbieta Walat-Sankowska, Anna Wałek-Sitko, ks. Piotr Wąż, Jolanta Wieczerzak, Renata Winiarz.
Publikacja o Szkole: Andrzej Przybyszewski, V wieków oświaty w Mielcu Dzieje Szkoły Podstawowej Nr 2 im. Tadeusza Kościuszki w Mielcu, Mielec 1996.
SZKOŁA MISTRZOSTWA SPORTOWEGO (NIEPUBLICZNA SZKOŁA MISTRZOSTWA SPORTOWEGO IM. GRZEGORZA LATO), została utworzona w 2004 r. z inicjatywy Zbigniewa Hariasza i Marka Chamielca. Przy jej organizacji korzystano z doświadczeń centrum szkolenia piłkarskiego w Lievie (Francja), gdzie dyrektorem jest były reprezentant Polski Joachim Marx. Rozpoczęła funkcjonowanie od roku szkolnego 2004/2005 i zajmuje się szkoleniem zawodników piłki nożnej. W Szkole Podstawowej nr 9 im. W. Jasińskiego skupiono piłkarskie talenty w IV, V i VI klasie, a starsi uczą się w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pil. S. Działowskiego. Dla uczniów z innych miejscowości z całego kraju zorganizowano bursę w byłym internacie I LO przy ul. T. Kościuszki. Przebywa w niej około 50 uczniów. W weekendy i dni rozgrywek piłkarskich młodzi piłkarze, zgodnie z wyrażoną wolą, grają w zespołach „Stali” Mielec lub w rodzimych klubach. Nad zdrowiem uczniów – piłkarzy czuwa przychodnia medycyny sportowej. Codzienne treningi, przy znacznie większym obciążeniu niż w zwykłych klubach, dały rezultaty już w sezonie 2004/2005, kiedy niemal wszystkie zespoły juniorów i trampkarzy „Stali” zdobyły pierwsze miejsca w rozgrywkach wojewódzkich i wyróżniły się w rozgrywkach krajowych. W sezonie 2005/2006 uczniowie SMS – juniorzy starsi „Stali” Mielec wywalczyli III miejsce w Polsce, a juniorzy młodsi zajęli 5-8 miejsce, zaś w sezonie 2006/2007 juniorzy starsi zostali wicemistrzami, a juniorzy młodsi – mistrzami Polski. Młodzi piłkarze SMS stanowią większość w juniorskiej kadrze wojewódzkiej i coraz częściej są powoływani do kadry narodowej w swoich kategoriach wiekowych. W 2011 r. zespół U-13 zdobył II miejsce w finale ogólnopolskich rozgrywek Adidas Football Challenge Cup 2011 w Warszawie, a drużyna młodzików (też U-13) wygrała międzynarodowy turniej piłkarski „Lisboa Cup 2012” (Portugalia) w kategorii B.
Właściciele: Marek Chamielec, Zbigniew Hariasz.
Kadra pedagogiczna sportowa: Janusz Białek, Roman Borawski, Marek Chamielec, Włodzimierz Gąsior, Zbigniew Hariasz, Witold Karaś, Jakub Kula, Mariusz Łuc, Jerzy Stanisław Płaneta, Bogdan Mokrzycki, Paweł Mrozik i Tomasz Tułacz.
SZKOŁA PILOTAŻU ROYAR STAR, firma prowadzona przez Krzysztofa Pawełka od 2004 r. na terenie lotniska w Mielcu. Prowadzi kursy związane ze szkoleniem pilotów. W latach 2004-2005 wykształcono około 200 osób.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 3, powstała w 1957 r., ale jej początki, podobnie jak SP nr 5, należy wiązać z organizacją szkoły powszechnej na osiedlu fabrycznym w 1939 r., co zniweczyła wojna, a następnie z utworzoną w 1944 r. i kilkakrotnie przenoszoną szkołą podstawową na tym osiedlu. Ostatecznie od 1953 r. placówkę umieszczono w budynku Szkoły TPD (później SP 5, dziś Gimnazjum nr 1). Po wybudowaniu obiektu dla Szkoły Podstawowej nr 3 przy ul. S. Żeromskiego 30, w 1957 r. przeniesiono do niego dużą część uczniów i nauczycieli ze Szkoły Podstawowej nr 5. (Stąd wspólny rodowód obu szkół.) Rok szkolny 1957/1958 rozpoczęło 789 uczniów w 24 oddziałach Szybki rozwój Mielca spowodował, że obszerna i nowoczesna szkoła szybko zapełniła się uczniami. W roku szkolnym 1962/1963 było ich 1300 w 36 oddziałach, a dwa lata później – 1439 w 41 oddziałach. Uczono więc na trzy zmiany. Równocześnie wyposażano szkołę w sprzęt audiowizualny oraz urządzano rozległy teren przyszkolny: boiska do różnych gier sportowych i ogródek. Od 1967 r. przygotowywano się do przyjęcia przez szkołę imienia gen. Karola Świerczewskiego. Wykonano szereg prac dla poprawienia estetyki wnętrza i otoczenia obiektu, m.in. zbudowano „Ścianę Generała Waltera”, trybunę przy boisku asfaltowym i kwietniki, a w budynku urządzono m.in. harcówkę. 14 IX 1973 r. odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Generała Karola Świerczewskiego „Waltera” i wręczenia sztandaru. Jeszcze w tym samym roku szkolnym (30 IV 1974 r.) otwarto szkolną Izbę Pamięci Narodowej z cennymi pamiątkami historycznymi. Do kalendarza cyklicznych uroczystości szkolnych wprowadzono systematyczne spotkania z weteranami LWP. W 1982 r. przeprowadzono modernizację budynku szkolnego i jego otoczenia. W tym czasie część sal w godzinach popołudniowych udostępniano Punktowi Konsultacyjnemu Politechniki Krakowskiej. Wyróżniająca się w skali województwa praca dydaktyczno-wychowawcza została doceniona przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie przez powierzenie mieleckiej SP 3 organizacji wojewódzkiej inauguracji roku szkolnego 1983/84. W latach 80. ilość uczniów systematycznie rosła: 1980/1981 – 1010 w 32 oddziałach, 1985/1986 – 1244 w 41 oddziałach, a w 1989/1990 – 1361 w 42 oddziałach. W 1988 r. rozpoczęto współpracę międzynarodową, nawiązując kontakt ze szkołą podstawową w węgierskim mieście Kisvarda, a w 1989 r. goszczono młodzież ze Lwowa. W latach 90. kontakty z Kisvardą przerodziły się w systematyczną współpracę kontynuowaną do dziś, m.in. poprzez wymianę młodzieży szkolnej. Najlepsi uczniowie szkoły mają okazję odpoczywać na kolonii organizowanej na Węgrzech. W 1991 r., w związku z trudnościami lokalowymi, pozyskano pomieszczenia dla nauczania początkowego po zlikwidowanym Przedszkolu nr 5 w budynku przy ul. F. Chopina. W następstwie przemian ustrojowych postanowiono wystąpić do władz o nadanie szkole imienia Wojska Polskiego. Po blisko dwuletnich przygotowaniach i pracy dydaktyczno-wychowawczej 18 V 1996 r. odbyła się religijno-patriotyczna uroczystość nadania szkole imienia Wojska Polskiego i sztandaru, połączona z odsłonięciem nowej „Ściany Pamięci Narodowej” i otwarciem Izby Tradycji Szkoły – muzeum prezentującym eksponaty związane z historią szkolnictwa mieleckiego. Początek XXI w. to pasmo sukcesów SP 3 na forum powiatu i województwa podkarpackiego. W rankingu szkół podstawowych, prowadzonym przez Kuratorium Oświaty w Rzeszowie, uplasowała się w roku szkolnym 2005/2006 na I miejscu w województwie pod względem liczebności laureatów i finalistów konkursów wojewódzkich organizowanych przez tą instytucję, a w roku 2006/2007 – I miejsce pod względem liczebności laureatów konkursów przedmiotowych i interdyscyplinarnych. Początek wieku to również remont elewacji i sali gimnastycznej. Szkoła, poza wysoką efektywnością nauczania, zapewnia swoim wychowankom bezpłatne korzystanie z zajęć specjalistycznych w gabinecie logopedycznym oraz zajęcia z gimnastyki korekcyjnej. Organizowane są corocznie „zielone szkoły”, kolonie krajowe i zagraniczne oraz obozy narciarskie. Placówka należy do Klubu Przodujących Szkół oraz posiada certyfikat „Szkoły z klasą”. W roku szkolnym 2006/2007 liczyła 643 uczennic i uczniów. W ramach programu „Radosna szkoła” zbudowano plac zabaw. Nawiązując do imienia Wojska Polskiego, priorytetowym zadaniem wychowawczym w szkole było nadal kształtowanie postawy patriotyzmu, tożsamości regionalnej i kultywowanie tradycji szkoły. Działania te prowadzono m.in. w oparciu o funkcjonującą w szkole Izbę Tradycji Szkoły i Izbę Pamięci Narodowej oraz tablice upamiętniające walki żołnierzy polskich na frontach II wojny światowej. Za tę działalność szkoła została wyróżniona Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych”, a sztandar szkoły – Medalem „Pro Memoria”. Różnorodność innych działań i realizowanych programów została wyróżniona także awansem do Klubu Przodujących Szkół, tytułem „Szkoła z Klasą”, Odznaką „Za Zasługi dla Łowiectwa” oraz wpisem do Wojewódzkiej Sieci Szkół Promujących Zdrowie. Posiada certyfikaty udziału w akcjach Podziel się posiłkiem i Dzień wiosny w Europie. W szkole realizowane są też nowatorskie projekty i programy UE, np. „Pierwsze uczniowskie doświadczenia drogą do wiedzy”, Rządowy programem wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży, Kreatywna szkoła to twórczy uczeń – Internet i technologie informacyjne w nauczaniu przedmiotowym. Szkoła, jako jedna z pierwszych w województwie, wdrożyła wykorzystanie w procesie nauczania mobilnej pracowni komputerowej – NTT system, posiada także dwie pracownie komputerowe, Centrum Informacji Multimedialnej oraz własną stronę internetową. W roku 2011 za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno – wychowawczej szkoła otrzymała tytuł „Szkoła odkrywców talentów” (przyznany przez ministra edukacji narodowej), tytuł „Szkoła przyjazna utalentowanym uczniom” (przyznany przez kuratora oświaty) oraz tytuły i statuetki „Nieprzeciętna szkoła 2011” i „Nieprzeciętna szkoła 2012” (przyznane przez prezydenta miasta Mielca). W roku szkolnym 2013/2014 mielecka SP 3 zajęła 2. miejsce w województwie podkarpackim pod względem liczby uczniów (laureatów i finalistów) w przedmiotowych konkursach kuratoryjnych. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe status SP 3 nie zmienił się. 19 X 2017 r. zorganizowano uroczystości 60-lecia powstania i działalności Szkoły. Jubileusz ten został ubogacony poświęceniem i oddaniem do użytku nowej sali gimnastycznej. Należy dodać, że salę i parterowy pawilon połączono z głównym budynkiem specjalnym łącznikiem. Od 2017 r. prowadzona jest klasa taneczna. W 2020 r., w ramach realizacji zwycięskich projektów w konkursie Miejskiego Budżetu Obywatelskiego, wykonano remont i modernizację boisk przy szkole. Zbudowano nowe boisko wielofunkcyjne o nawierzchni poliuretanowej wraz z wyposażeniem, odwodnieniem i piłkochwytami. Przebudowano trybuny i zbudowano oświetlenie boiska. Zadanie to zrealizowała firma SOLID-STET Sp. z o.o. Sp. k. w Szczecinie. W związku z wojną na terenie Ukrainy w roku szkolnym 2021/2022 przyjęto około 30 uczniów z Ukrainy.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły od 2014 r.: Certyfikat Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom (2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021); Szkoła Odkrywców Talentów, Szkoła z Klasą, Szkoła Promująca Zdrowie, 2. miejsce w województwie podkarpackim – 17 tytułów laureata konkursów przedmiotowych kuratoryjnych (2020 r.); tytuł i statuetka „Nieprzeciętna Szkoła” w 2014 r., 2015 r., 2016 r., 2017 r., 2018 r., 2019 r., 2020 r., 2021 r., 2022 r. i 2023 r.
Sukcesy indywidualne: liczni laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; liczni laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych oraz sportowych.
*Dyrektorzy w latach 1957-2022: Feliks Starosielec (1957-1971), Stefan Kulig (1971-1973), Kazimierz Cygan (1973-1975), Stefan Kulig (1975-1985), Adam Jastrząb (1985-nadal).
*Zastępcy dyrektorów w latach 1957-2022: Stanisława Komaniecka (1957-1958), Władysław Modelski (1958-1960), Leonard Nowak (1958-1961), Zofia Krawiec (1960-1961), Zofia Koper (1960-1961), Hanna Lewicka (1960-1961), Honorata Madura (1961-1988), Maria Warchoł (1961-1964), Janina Bajor (1964-1971), Stanisława Kmiecik (1971-1974), Danuta Sokalska (1974-1976), Zofia Romańczuk (1978-1980), Maria Wrażeń (1981-2001), Bogusława Trondowska (1988-2000), Elżbieta Lewandowska (2001-nadal), Edwin Maziarz (2000-2017), Mirosław Kapinos (2017-2019), Joanna Dul-Wolanin (2019-nadal), Wanda Bukała (2020-nadal).
*Nauczyciele w latach 1957-2022: Jadwiga Achtyl, Małgorzata Adamczyk-Klaus, Małgorzata Ambroży, Grażyna Antoń, Maria Arabasz, Janina Bajor, Monika Bajor, Beata Baran, Jerzy Baran, Janina Baranowska, Jadwiga Basztura, Rozalia Basztura, Paulina Bawoł, Bożena Betlej, Józef Betlej, ks. Stanisław Betlej, Iwona Białek, Zdzisław Białorudzki, Anna Bielaska-Furman, Stefania Bielat, Marta Biernat, Grażyna Bińkowska, Danuta Błach, Anna Błaź, Wioletta Bober, Edyta Bogdan-Czernik, Helena Bogdańska, Renata Bonarska, Małgorzata Boraczyńska, Angelika Borowska, Gabriela Borowska, Kazimiera Ból, Wanda Bukała, ks. Józef Bukowiec, Krystyna Bula, Alina Burghardt, Ewelina Bylicka, Witold Celiński, Beata Cetnar, Rafał Chęciek, Władysława Chmiel, Modesta Chmielowiec, Stanisława Chmielowska, ks. Stanisław Chudy, Marzena Chudzik, Grzegorz Cibicki, Barbara Cisło, Kazimierz Cygan, Barbara Czaja, Irena Czaja, Maria Czapla, Eleonora Czauderna, Edyta Czernik, Anna Czuchra, Renata Ćwiękała, ks. Jacek Daniel, Bronisława Drozd, Joanna Dul-Wolanin, Maria Krystyna Działo, Jerzy Działowski, Stefania Dziarmaga, Teresa Dziedzic, Halina Dzija, Janina Feret, Helena Forczek, Urszula Frankiewicz, Jadwiga Frączek, Anna Furman, Zofia Gaj, Helena Gajda, Paulina Galemba, Aleksandra Gawryś, Krzysztof Gil, Ewa Ginter, ks. Józef Głowa, Ewa Głowacka-Balon, Józefa Gołębiowska, Barbara Góral, Anna Górecka, Renata Górka, Małgorzata Górnik, Rafał Gromny, Aleksandra Grzelak, Ewa Guła-Działo, ks. Mateusz Gurbisz, ks. Bogusław Hajdas, Bogusława Hajnas-Wiącek, Krystyna Hanulak, Alina Haptaś, Maria Haptaś, Ewa Hariasz, Teresa Hawro, Joanna Herba – Kosiba, Katarzyna Hudela, Janina Hyjek, Beata Irla, Teresa Jabłońska-Kamińska, Jan Janczar, Maria Jankowska, Mieczysława Jankowska, Janina Jarosz, Halina Jaskółka, Adam Jastrząb, Irena Jastrząb, Katarzyna Jaszcz, Maria Jaworska, Ewelina Jemioło, Genowefa Jędrzejowska, Marta Kaczor, Maria Kahl, Małgorzata Kalicka, Stanisława Kamieniecka, Alina Kamińska, Ewa Kamińska, Joanna Kamińska, Teresa Kamińska, Wacław Kamiński, Janina Kapinos, Mirosław Kapinos, Urszula Kapuścińska – Kopacz, Zofia Karbowska, Emilia Karp, Helena Kąkolewska, Elżbieta Kieszek, Franciszka Kipa, ks. Marek Kluz, Maria Kłos, Stanisława Kmiecik, Janina Kmieć, Urszula Kolano, Natalia Kolin, Małgorzata Kolisz, Jan Kołodziej, Monika Kołodziej, Maria Komaniecka, Jerzy Komęza, Maria Komisarz, Cecylia Kopcińska, Zofia Koper, Magdalena Kopyś, Maria Korbiel, Dominika Korczak – Hyjek, Aleksandra Korczyńska-Prokop, Urszula Kośla, Renata Kowalczyk, Zofia Kowalska, Teresa Kozik-Kusak, Maria Kozłowska, Wiesława Kozłowska, Stefania Krajewska, Tadeusz Krajewski, Zofia Krawiec, Małgorzata Kręcigłowa, Bogumiła Krężel, Ewa Król, Maria Krużel, ks. Robert Krzyszkowski, Helena Kucharska, Franciszek Kukulski, Maciej Kukułka, Janina Kulig, Marianna Kulig, Stefan Kulig, Adela Kułaga, ks. Damian Kurek, Janusz Kusak, Teresa Kusak, Beata Kusak–Irla, Władysława Kużdżał, Agnieszka Lamot-Kulawiec, Alicja Lechowicz, Jolanta Legięcka-Stan, Beata Leśniak, ks. Stanisław Leśniak, Elżbieta Lewandowska, Hanna Lewicka, Helena Leyko, Joanna Leyko, Agnieszka Lis – Rusinowska, Joanna Lonczak, Maria Lubacz, Wanda Lubertowicz, Krystyna Łaszyca, Adela Łowczyk, Joanna Łukasik, Danuta Mach, Emilia Machnik, Jolanta Machnik, Honorata Madura, Maria Małysz, Mieczysława Marchut, Ewa Marcińczak-Skórska, Danuta Marek-Maziarz, Alina Martyka, Zofia Martynuska, ks. Emil Matysik, Danuta Maziarz, Edwin Maziarz, Anna Maziarz-Wrażeń, Agata Mazur Barbara Mazur, Bożena Mazur, Janina Mazur, Leokadia Mazur, Barbara Mądra, Stanisław Michalik, Zofia Michna, Zofia Midura, Maria Mierzowicz, Anna Mikoś, s. Jadwiga Milewska, Krystyna Miłoś, Danuta Mirońska, Władysław Modelski, Stefania Morycz, Janina Mucha, Krystyna Musialik, Agnieszka Mysłek, Ewelina Nicpoń – Bogacz, Józefa Niedbała, Anna Nieściór, Józef Nita, Dorota Nosal, Leonard Nowak, Robert Nowak, Urszula Orleańska, Artur Olchawa, Waldemar Ozga, Teresa Padwińska, Natalia Paluch, Helena Paluchowska, Genowefa Pałucka, Wiesława Panek, Kacper Paprocki, Beata Parys, Elżbieta Pasko, Helena Pastuła, Bronisław Patyk, Krystyna Pazdro, Joanna Pazdro-Wąsowicz, Zuzanna Pazdro, Anna Perłowska, Wojciech Perski, Urszula Pezda, Jadwiga Piaskowska, Anna Piątek, Marta Pieprzna, Renata Pietras, Małgorzata Pietrzak, Halina Pisarska, Jadwiga Piskor, Krystyna Płocicka, Bożena Pociask, Renata Podłaszczyk, Krystyna Podpłomyk, Maria Pogoda, Henryk Pokrzywiński, Dorota Polczak – Jaszcz, Janina Pomorska, Regina Porębska, Janina Progorowicz, Zbigniew Pypłacz, Barbara Pyrz, Kamila Pyzikiewicz, Zofia Radwańska, Elżbieta Rak-Kasza, Stanisława Ratusznik, Barbara Reichert-Mazur, Beata Rębisz, Halina Robisz, Urszula Rokicka, Barbara Rokosz, Anna Rokosz-Piątek, Zofia Romańczuk, Walentyna Rowbiel, Józefa Rusin, Jan Rybak, Wiesława Rybak, Anna Rybska, s. Jadwiga Rydzewska, Maria Rydzowska, Jadwiga Rządzka, Anna Rzegocka, Anna Rzeźnik, Mieczysław Rzeźnik, Joanna Sałagaj, Elżbieta Sarecka, Barbara Sawicka, Monika Seferynowicz, Wanda Sęk, Weronika Siek, Janina Siemko, Teresa Skawińska, Maria Skawińska-Tulik, Maria Skaza, Grażyna Skowron, Agnieszka Skrok, Mariola Słąba, Wojciech Snopkowski, Roman Sobucki, Danuta Sokalska, Bogusław Soleński, Bronisława Sołtys, Kazimierz Sowa, Alicja Stachura-Malczyńska, Domicella Staniszewska, Anna Staroń., Feliks Starosielec, Janina Starosielec, Aleksandra Starzec, Agnieszka Stawecka, Janina Strzelecka, Andrzej Strzępka, Elżbieta Sudek, Barbara Surdej, Lucyna Surowiec, Bożena Switek, Józef Switek, Marian Switek, Monika Sypek, Joanna Szadkowska, Joanna Szady, Stanisława Szczerbińska, Józefa Szczęśniak, Aurelia Szczurek, Katarzyna Szeląg, Maria Szkotnicka, Weronika Szot, Agnieszka Szumilas, Aleksandra Szumińska, Zbigniew Szymański, ks. Sławomir Szyszka, Anna Ślusarek, ks. Kazimierz Świętek, Bożena Świszcz, Joanna Tarnowska-Leyko, Marta Tomków, Lubomira Trela, Bogusława Trondowska, Urszula Trzpis, Lidia Tylutki, Alicja Ungeheuer, Eugenia Ungiert, Ewelina Wacławska, Stefania Wacławska, Mieczysław Wais (asystent dzieci romskich), Edmund Wałek, Marek Wanic, Maria Warchoł, Leokadia Wasil, Maria Wasil, Leokadia Wąsik, Helena Weryńska, Janina Weryńska, Józef Węgrzyn, Zofia Węgrzyn, Bogusława Wiącek, ks. Bogdan Więcek, Danuta Wilczek, Andrzej Wilczyński, Barbara Wilkowicz, Monika Winiarz, Katarzyna Winnicka, Bogumiła Witas, Andrzej Witek, Józef Witek, Małgorzata Wojciechowska, Stanisław Wolak, Irena Wołoszyn, Krystyna Woszczyna, Aleksander Woźniak, Anna Wójcik, Alicja Wójtowicz, Agnieszka Wrażeń, Maria Wrażeń, Jan Wróblewski, Alicja Zabrzejewska-Kamińska, Józef Zadora, Natalia Zadora, Bronisława Zagraba, Józefa Zając, Kazimierz Zając, Marta Załucka, Mateusz Załucki, Jakub Zaskalski, Ewa Zielińska, Stanisława Zielińska, Lucyna Ziemińska, Ewa Ziętek, Krystyna Żuczek.
Publikacje o Szkole: Szkoła Podstawowa nr 3 w Mielcu w latach 1957-1996, oprac. zbiorowe, Mielec 1996; Minęło kolejne 10 lat … Jubileusz 60-lecia Szkoły Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu, oprac zbiorowe, Mielec 2017.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 5 IM. WŁADYSŁAWA BRONIEWSKIEGO, najstarsza szkoła podstawowa na terenie Osiedla Fabrycznego WSK. Jej uruchomienie planowano już w 1939 r. w budynku przy Górze Cyranowskiej, a jej kierownikiem mianowano Romana Ochalika. II wojna światowa zniweczyła te plany. Powrócono do nich po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej. Kierownictwo szkoły i jej zorganizowanie powierzono ponownie Romanowi Ochalikowi. Naukę rozpoczęto jesienią 1944 r. Zapisano do niej 511 uczniów, których umieszczono w 12 oddziałach z VII klasą włącznie. W 1953 r. wybudowano nowy budynek w północnej części Osiedla WSK, obok szpitala (od 1958 r. przy ul. E. Biernackiego). Od roku szkolnego 1954/1955 rozpoczęto realizację szkoły jedenastoletniej (Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Przyjaciół Dzieci). W 1957 r. oddano do użytku obiekty drugiej szkoły podstawowej (nr 3) na Osiedlu WSK i do tej placówki przeniesiono część uczniów. Od 1961 r. rozdzielono szkołę podstawową, podlegającą nadzorowi inspektora szkolnego, od liceum, które otrzymało nr 27 i podlegało Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. Po tym rozdziale w SP 5 było 361 uczniów w 10 oddziałach. W szkole założono szereg kół organizacji społecznych, m.in. PCK, LOP i ZHP. Prowadzono kółka przedmiotowe, m.in. koło plastyczne i chór. Wartościowe sukcesy odnoszono w grach zespołowych. Drużyny szkolne piłki ręcznej wielokrotnie wygrywały mistrzostwa województwa rzeszowskiego, a sukcesy w rywalizacji wojewódzkiej odnotowywano także w siatkówce, pływaniu i lekkoatletyce. Od 1979 r. szkoła przygotowywała się do przyjęcia za patrona Władysława Broniewskiego – żołnierza i poety, ale wprowadzenie stanu wojennego sprawiło, że uroczystość ta odbyła się dopiero 4 VI 1983 r. Wtedy też Szkoła otrzymała sztandar, który został ufundowany przez zakład opiekuńczy – Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych i Komitet Rodzicielski SP 5. Odsłonięto także pamiątkową tablicę poświęconą Patronowi Szkoły. W latach 90. unowocześniano placówkę, m.in. modernizując klasopracownie i wprowadzając komputery. Objęto specjalną opieką dzieci i młodzież romską (cygańską), zamieszkującą w granicach obwodu szkolnego i uruchomiono oddzielną klasę romską. Corocznie organizowano wyjazd w ramach ogólnopolskiej pielgrzymki Romów do Limanowej połączonej z prezentacją romskich zespołów artystycznych. Wydawano szkolną gazetkę „Piontka”. Dorobek placówki prezentowano w środowisku, m.in. w ramach Święta Szkoły w mieleckim MOK – specjalny program artystyczny w sali widowiskowej i wystawę plastyczną w galerii (11 VI 1995 r.). Później prezentowano kolejne wystawy plastyczne, m.in. w Kuratorium Oświaty w Rzeszowie (1996) oraz Galerii MOK (1996) i SCK (1999). W roku szkolnym 1995/1996 w 33 oddziałach uczyło się 873 dzieci, w tym 66 Romów. Grono nauczycielskie liczyło 53 osoby, a obsługa – 16 osób. W związku z wprowadzeniem reformy szkolnej i nowej sieci placówek szkolnych w Mielcu, po roku szkolnym 1998/1999 Szkoła Podstawowa nr 5 zakończyła działalność, a bazę, którą użytkowała, przejęło Gimnazjum nr 1.
*Kierownicy i dyrektorzy w latach 1944-1999: Roman Ochalik (1944-1953), Feliks Starosielec (1953-1955), Jan Armatys (1955-1961), Henryka Rusin (1961-1974), Kazimierz Ozga (1974-1986), Aniela Wiewióra (1986-1992), Maria Wrona (1992-1996), Wiesława Korzeń (1996-1999).
*Zastępcy kierowników i dyrektorów w latach 1944-1999: Zofia Krudysz, Alicja Drabek, Kamila Pyzikiewicz, Barbara Gocyła, Aniela Wiewióra, Maria Wrona, Krystyna Ortyl, Jadwiga Rajpold, Wiesława Korzeń, Elżbieta Wołoszyn.
*Nauczyciele w latach 1944-1999: Czesław Babiarz, Maria Babiarz, Teresa Babiec, Ewa Bialic, Barbara Bednarz, Halina Białorucka, Anna Bogusiak, Agnieszka Cichowska, Ewa Czeczot, Alina Czepiżak, Wioletta Ćwięka, Jadwiga Domańska, Krystyna Dorociak, Agnieszka Drozdowska, Iwona Drzyzga, Krystyna Dub, Ewa Dworkiewicz, Kazimiera Dziaduch, Teresa Dziedzic, Marek Dziedzicki, Beata Feret, Ewa Frącz, Maria Gaj, Barbara Gocyła, Renata Godek, Danuta Gołębiowska, Teresa Grabiec, Helena Groele, Halina Grzyb, ks. Henryk Homoncik, Janina Hyjek, Tadeusz Jakubowski, Zofia Jędrychowska, Irena Kamuda, Bogusława Kaszczyszyn, Maria Kawalec, Lidia Kidacka, Grzegorz Kipa, Henryka Kłapot, Janina Kmieć, Zofia Kmieć, Mariola Kobos, Joanna Kołek, Ewa Krawczyk, Wiesława Korzeń (z d. Zielińska), Kazimiera Kurdziel, Janina Kusak, Małgorzata Leyko, Barbara Lis, Danuta Łakomska (z d. Pazdyk), Klotylda Łakomy, Alicja Łazorko, Barbara Mądro, Jadwiga Mejza, Janina Miękoś, Zofia Mleczko, Helena Mysona, Anna Okoń, Adrianna Oparowska, Krystyna Ortyl, Mariola Ozga, Wiktoria Ozga, Janusz Pacholec, Janina Pastuszenko, Aleksandra Pezda, Tadeusz Pezda, Anna Piątek, Renata Pieńczewska, Rafał Podłaszczyk, Janina Progorowicz, Kamila Pyzikiewicz, Jadwiga Rajtar, Anna Rokosz, Zofia Rykała, Anna Sekuła, Ewa Skalska, Elżbieta Skawińska, Renata Słaby, Stefania Sobota, Elżbieta Solecka, Katarzyna Stopa, Teresa Stala, Beata Strąk, Janina Strugała, Stefania Szędzioł, Anna Szpakowska, Jadwiga Szuban, Celina Szymańska, ks. Kazimierz Świętek, Urszula Trzpis, Anna Ungeheuer, Stanisława Wieczorek, Aniela Wiewióra, Aleksandra Wołoszyn, Elżbieta Wołoszyn, Barbara Wójcik, Maria Wrona, Bronisława Zagraba, Agnieszka Zając, Helena Zając.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 6 (IM. FRANCISZKA ŻWIRKI I STANISŁAWA WIGURY), powstała w ramach akcji „Tysiąc Szkół na Tysiąclecie” na terenie przy ul. L. Solskiego. Budowę zespołu obiektów szkolnych rozpoczęto w lipcu 1960 r., akt erekcyjny wmurowano 15 IX tego roku. Uroczyste oddanie mieleckiego „Pomnika Tysiąclecia” do użytku nastąpiło 3 IX 1962 r. W roku szkolnym 1962/1963 szkoła liczyła około 1200 uczniów w 33 oddziałach i 38 nauczycieli. W pierwszych latach działalności wyposażano klasopracownie w potrzebne urządzenia i pomoce dydaktyczne oraz zagospodarowano teren wokół szkoły. Rozwój demograficzny miasta spowodował, że w 1964 r. wprowadzono naukę na trzy zmiany. Oddanie do użytku pobliskiej Szkoły Podstawowej nr 7 w 1966 r. złagodziło problem i od 1967 r. naukę odbywano na dwie zmiany. W roku szkolnym 1970/1971 zorganizowano klasy z rozszerzonym programem wychowania fizycznego. Wyróżniające się wyniki sportowe oraz wysoka ocena pracy dydaktyczno-wychowawczej placówki sprawiły, że jej starania o uzyskanie statusu szkoły sportowej, poparte wnioskiem Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie, zakończyły się powodzeniem w 1974 r. W związku z pozytywną decyzją Ministerstwa Oświaty i Wychowania – 22 VIII 1974 r. podpisano umowę z zarządem Fabrycznego Klubu Sportowego „Stal” Mielec o patronacie klubu nad sportową działalnością szkoły. Zorganizowano klasy specjalizujące się w trenowaniu pływania, piłki nożnej, siatkówki i lekkoatletyki oraz klasą taneczną. Współpraca ta zaowocowała wychowaniem wielu wysokiej klasy sportowców – medalistów Mistrzostw Polski i reprezentantów Polski w różnych dyscyplinach i kategoriach wiekowych. Dużym sukcesem było zajęcie II miejsca w ogólnopolskim współzawodnictwie o tytuł najbardziej usportowionej szkoły w roku szkolnym 1976/1977, zorganizowanym w ramach VIII Ogólnopolskich Letnich Igrzysk Młodzieży Szkolnej w Poznaniu. 22 X 1977 r. odbyła się uroczystość wręczenia szkole sztandaru, ufundowanego przez WSK Mielec. Równocześnie sztandar ten został udekorowany Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec za całokształt współpracy i sukcesy sportowe uczniów. Przy wydatnej pomocy WSK Mielec w 1984 r. oddano do użytku dobrze wyposażony pawilon medyczno-rehabilitacyjny. Ponadto w latach 80. zakład opiekuńczy pomagał szkole poprzez przekazywanie potrzebnego sprzętu. W 1991 r. rozpoczęto współpracę z Towarzystwem Przyjaciół Polski w Morlaix (Francja). Odtąd wielokrotnie ekipa młodych sportowców – uczniów SP 6 wyjeżdża wiosną na turnieje piłki nożnej do Morlaix, a następnie gości młodzież z Morlaix w Mielcu i tradycyjnym punktem programu jest także turniej piłki nożnej. Obie strony dbają też o atrakcyjny program towarzyszący. Po wejściu w życie reformy oświaty w 1999 r. SP 6 stała się sześcioletnią placówką oświatową. Pozostała też, podobnie jak w poprzednich latach, jedną z największych szkół podstawowych pod względem liczebności uczniów. Szkoła wyróżnia się wynikami w dziedzinie nauki, a jej uczniowie zdobyli szereg czołowych lokat w konkursach ogólnopolskich i wojewódzkich. Największymi sukcesami SP 6 było uzyskanie III miejsca w roku szkolnym 2002/2003 i I miejsca w roku szkolnym 2003/2004 w woj. podkarpackim pod względem ilości laureatów i osiągniętych punktów w wojewódzkich konkursach interdyscyplinarnych. Uczniowie SP 6 osiągali też liczne sukcesy sportowe i artystyczne, zwłaszcza w muzyce, tańcu i plastyce. Nieprzerwanie od lat funkcjonują klasy sportowe o profilu pływackim. Od 2005 r. Szkoła jest organizatorem Międzyszkolnego Turnieju Tanecznego „O Puchar Dyrektora SP 6”. W roku szkolnym 2006/2007 powstała pierwsza klasa integracyjna. W latach 2006-2008 wykonano remont i modernizację jej obiektów w ramach projektu „Od przedszkola do matury; adaptacja bazy edukcacyjno-sportowej w Mielcu do kształcenia integracyjnego”. Pierwszy oddział integracyjny powstał w roku szkolnym 2006/2007. Tradycyjnie szkoła osiąga liczne sukcesy sportowe, głównie w lekkoatletyce, piłce nożnej, pływaniu i siatkówce (m.in. projekt „Akademia siatkówki”). Od 2003 r. (z inicjatywy nauczycielki Marioli Drewniak) corocznie organizuje Dziecięcą Radę Miasta, w której biorą udział przedstawiciele wszystkich szkół. Uczestniczy w programach unijnych i rządowych, m.in. „Cyfrowa szkoła”. Jako współorganizator Stowarzyszenia Przyjaciół Francji, współpracuje z bliźniaczym stowarzyszeniem w północnej Francji (Morleaix i okolice). 10 X 2012 r. zorganizowano uroczystości 50-lecia szkoły. Z tej okazji wydano książkę Monografia Szkoły Podstawowej nr 6 im. Żwirki i Wigury w Mielcu (Mielec 2012). Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe nazwę SP 6 zmieniona na: SZKOŁA PODSTAWOWA NR 6 IM. F. ŻWIRKI I S. WIGURY W MIELCU Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI I SPORTOWYMI. Funkcjonowanie w nowych ramach organizacyjnych rozpoczęto od roku szkolnego 2017/2018. Po likwidacji Gimnazjum nr 1 samorządowe władze miasta Mielca przekazały Szkole obiekty szkolne przy ul. E. Biernackiego. Tym samym SP 6, jako jedyna w Mielcu, prowadzi działalność w dwóch oddalonych od siebie budynkach – przy ul. L. Solskiego i E. Biernackiego. Nowością jest utworzenie klasy mistrzostwa sportowego w pływaniu. 19 X 2023 r. odbyło się uroczyste odsłonięcie muralu o tematyce lotniczej na ścianie budynku szkolnego od strony ul. Grunwaldzkiej, jako formy upamiętnienia patronów Szkoły: Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury.
,
Największe sukcesy zespołowe: czołowe miejsca drużyn sportowych w rozgrywkach ponadregionalnych.
Sukcesy indywidualne: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych, najczęściej lekkoatletycznych (w tym medale na mistrzostwach Polski w kategoriach młodzieżowych).
Dyrektorzy w latach 1962-2022: Stanisław Tuleja (1962-1963), Zofia Koper (1963-1974), Urszula Skowrońska (1974-1986), Halina Jaskółka (1986-1989), Cecylia Naprawa (p.o., 1989-1990), Lech Stacho (1990-2012), Grzegorz Tychanowicz (2012-nadal).
Zastępcy dyrektorów: Zofia Krudysz (1962-1966), Adam Tracz (1962-1963), Zofia Koper (1974-1981), Zofia Martynuska (1963-1974), Helena Gorzelany (1965-1974), Włodzimierz Krupiński (1978-1984), Halina Jaskółka (1981-1986), Tadeusz Rogowski (1985-1986), Teresa Kuśnierz (1986-1990), Dariusz Krupiński (1986-1987), Cecylia Naprawa (1987-1989), Danuta Styczeń (1990-nadal), Witold Celiński (1990-1999), Teresa Lorek (1999-2002), Elżbieta Wołoszyn (1999-nadal), Marzena Rybak (2000-nadal), Beata Czarnota (2016-nadal).
Nauczyciele w latach 1962-2022: ks. Tomasz Abram, Joanna Albigowska, Małgorzata Augustyn-Rożniał, Marcin Babiński, Agnieszka Bajor, ks. Andrzej Bajorek, Emilia Bajorek, Jerzy Baran, Janina Baranowska, Marek Baranowski, Jadwiga Barnaś, Janina Bartnik, Barbara Bauer, Justyna Bednarczyk-Śmist, ks. Mariusz Berko, Ewa Bialic, Ewa Białynicka, Wojciech Bielewicz, Stanisława Biernacka, Anna Bogusiak, Roma Borzęcka, Jerzy Borzęcki, Bronisława Brożyna, Agnieszka Brunecka, Zbigniew Brunecki, Ewa Bryła, Dorota Buczek-Kolanko, Irena Burdzel, Witold Celiński, Beata Cetnar, Dorota Chmura, Zenon Chojnicki, Danuta Chruściel, Janusz Cichoń, Natalia Cichoń, Elżbieta Ciężadło, Edyta Cisińska, Lucyna Cisowska, Beata Czarnota, Ewa Czeczot, ks. Kazimierz Czesak, Monika Ćwiok, Michał Dąbrowski, Zofia Dec, Pelagia Dębicka, Piotr Dobrowolski, Łukasz Dołowacki, Emilia Drabik, Mariola Drewniak, Agnieszka Drozdowska, Iwona Drzyzga, Krystyna Dub, Bożena Dudek, Magdalena Dudek, Anna Dugiełło, Anna Dul, Barbara Dulik, Ewa Dworkiewicz, Justyna Dyka-Szymańska, Jerzy Działowski, Stefania Dziarmaga, Marek Dziedzicki, Beata Feret, Jadwiga Foremna, Jadwiga Frączek, Kazimierz Fronk, Aleksandra Frysztak, Helena Gajda, Krystyna Gałaś, Janina Gałązka, Bożena Gan, Joanna Gil, Agnieszka Gliwa, Renata Godek, Urszula Gołda, Danuta Gołębiowska-Kornecka, Anna Gonet, Helena Gorzelany, Agata Graniczka, Marta Gromny, Janina Gronek, Minika Gruszecka, Halina Grzyb, Bronisława Grzywacz, Grzegorz Gudz, Czesława Gwoździowska, Maria Halik, Krystyna Hanulak, Izabela Haptaś, Krzysztof Haptaś, Marek Haptaś, Zbigniew Hariasz, Zofia Hołojuch, ks. Henryk Homoncik, Izydor Ingram, Renata Irla-Wawrzyńska, Alicja Jagodzińska, Halina Jakubowska, ks. Edward Janikowski, Jadwiga Jankowska, Alicja Jasińska, Anna Jasińska, Halina Jaskółka, Iwona Jaskółka, Renata Jaśkiewicz, Beata Jeleń, Bronisława Jędrychowska, Stefania Jońca, Agnieszka Jurasz, Kacper Jurek, Ewa Król, Danuta Kaczor, Dorota Kaławaj, Ewa Kandzior, Janina Kaniewska, Jan Kapinos, Joanna Kapusta, Maciej Karasiński, Henryka Kardyś, Maria Kardyś, Maria Kasprzak, Bogusława Kaszczyszyn, Maria Kawalec, Elżbieta Kipa, Grzegorz Kipa, Zbigniew Klehr, Małgorzata Klich, Sylwia Kluza, Henryka Kłapot, Janina Kmieć, Mariola Kobos, Janina Kobzdej, Teresa Kocoń, Joanna Kołek, Elżbieta Komaniecka, Beata Kopeć, Elżbieta Kopeć, Zofia Koper, Iwona Kopera-Marzec, Anna Korczak, Anna Korycka, Bożena Kosińska, Zofia Kotarska, Jan Kowalik, Maria Kowalska, Maria Koziara-Czapla, Urszula Kozik, Aneta Kozioł, Łukasz Koźlik, Ewa Krawczyk-Pawlak, Katarzyna Krawiec, Emilia Kreid, Tadeusz Krępa, Ewa Król, Zofia Krudysz, Dariusz Krupiński, Włodzimierz Krupiński, Maria Krużel, Zofia Krużel, Anna Kuczewska, Romualda Kukulska, Marzena Kulig, Stefan Kulig, Edyta Kulińska, ks. Stanisław Kurczab, Teresa Kuśnierz, Alicja Kużdżał, Alicja Kwaśnik, Elżbieta Kwiecień, Agnieszka Lamot-Kulawiec, Bożena Lenartowicz, Agnieszka Leś, Hanna Lewicka, Bronisław Leyko, Maria Lipska, Stanisława Loc, Renata Irla-Wawrzyńska, Teresa Lorek,Klotylda Łakomy, Leszek Łanucha, Magdalena Łanucha, Krzysztof Łapa, Bernadeta Łaz, Dorota Łaz, Alicja Łazorko, Anna Łączak, Stanisława Łączak, Anna Łuczak, Małgorzata Madejczyk, Barbara Maciejowska, Barbara Maj, Joanna Majcher, Anna Majocha, Katarzyna Małecka, Anna Małodzińska-Witwicka, Katarzyna Małecka, Alina Martyka, Zofia Martynuska, Czesława Marusiak, Iwona Marzec-Kopera, Genowefa Mazur, Dorota Mazurek, Barbara Mądro, Teresa Miąsik, Ewa Michna, Zofia Midura, Karolina Mielnicka, Wojciech Mieszkowicz, Teresa Mieszkowicz-Sowa, Janina Miękoś, Magdalena Migryt, Danuta Mirek, Jolanta Misiak, Jadwiga Mleczko, Halina Moll, Zofia Mroczek, ks. Bartłomiej Musiał, Danuta Muszyńska, Elżbieta Mysińska, Anastazja Mytych, Cecylia Naprawa, Dorota Narowska, Anna Naróg, ks. Józef Nita, Maria Niziołek, Aneta Nosek, ks. Ryszard Nowak, Maria Nowakowska, Tomasz Nowakowski, Lidia Ochalik, Anna Okoń, Bogdan Omiotek, Małgorzata Ortyl, Krystyna Oskroba, Joanna Osnowska, Wojciech Ostrowski, Anna Ozga, Norbert Ozimek, Janina Pastuszenko, Joanna Pawlik-Marek, Małgorzata Pazdro, Aleksandra Pezda, Tadeusz Pezda, Beata Pękala, Anna Piątek, Renata Pieńczewska, Anna Pieróg, Maria Pieróg, Józefa Pietras, Małgorzata Pietrzak, Renata Pietrzyk, Krystyna Piękoś, Stanisław Piwnica, Natalia Piziak, Zofia Plaucha, Stanisław Płaneta, Iwona Podgórska, Helena Pogoda, ks. Stanisław Porębski, Martyna Przybyło, Anna Putaj, Barbara Pyrz, Helena Rachowicz, Irena Rachwał, Gabriela Rohde, Tadeusz Rogowski, Lucyna Rogóż, Gabriela Rohde, Janina Rojowska, Urszula Rokicka, Magdalena Rumak-Markowska, Marta Rumszewicz, Joanna Rusek I, Joanna Rusek II, Krystyna Rusin, Marzena Rybak, Angelika Rybak-Pietryka, Anna Rzeźnik, Jolanta Sąsiadek, ks. Grzegorz Skalniak, Ewa Skalska, Elżbieta Skawińska, Maria Skaza, Urszula Skowrońska, Andrzej Skóra, Janina Skórzak, Zofia Skrzyniarz, Wojciech Snopkowski, Elżbieta Sobczyk, Danuta Sokalska, Marta Spaniał-Skrzypek, Jan Spychała, Lech Stacho, Teresa Stala, Alina Stanisławska, Katarzyna Stefaniak, Aneta Strokoń, Ewa Strugała, Emilia Stryczek, Adela Strzała, Danuta Styczeń, Teresa Styga, Urszula Styga, Albina Sudoł, Katarzyna Surowiec, Bożena Switek, Bernadetta Szatkowska, Stanisława Szczerbińska, Stefania Szędzioł, Anna Szpakowska, Bogumiła Szteliga, Zbigniew Szymański, Aleksandra Szyszka, Maria Śliwa, Katarzyna Śpiewak, Beata Świątek, Krystyna Tabasz, Urszula Tarnawska, Stefania Tomas, Michał Tor, Adam Tracz, Stefania Tracz, Magdalena Trela, Lilianna Trębska, Stanisław Tuleja, Grzegorz Tychanowicz, Maria Tyczyńska, Lesława Tyniec, Anna Ungeheuer, Elżbieta Walat-Sankowska, Antoni Walerowski, Bogusław Walerowski, Anna Wałek – Sitko, Marek Wanic, Joanna Warunek-Bielewicz, Bartosz Warzecha, Marek Wesołowski, Małgorzata Wiech, Mariola Wiechowska, Jolanta Wieczerzak, Dorota Wieczorek, Robert Wieczorek, Irena Wilk, Maria Wilk, Stanisław Wilk, Monika Winiarz, Teresa Wiśniewska, Bogumiła Witas, Elżbieta Witek, Bogusława Witkowska, Helena Witkowska, ks. Dawid Włodarczyk, Bogusława Wojdon-Krupińska, Monika Wojtuszewska, ks. Antoni Wolak, Antoni Wolanin, Małgorzata Wolińska, Aleksandra Wołoszyn, Elżbieta Wołoszyn, Regina Wołowiec, Genowefa Woś, Matylda Woś, Aleksander Woźniak, Anna Woźniak, Barbara Wójcik, Alicja Wójtowicz, Maria Wójtowicz, Agnieszka Wrońska, Zofia Wróblewska, Agnieszka Zając, Marta Załucka, ks. Sławomir ZAranek, Katarzyna Zemmel, Agnieszka Zielińska, Lidia Zielińska, Teresa Zielińska, Zbigniew Zieliński, Małgorzata Ziobroń, Mariola Zuch, Małgorzata Żak, Renata Żak, Władysława Żurek.
Publikacje o Szkole: Monografia Szkoły Podstawowej nr 6 im. Żwirki i Wigury w Mielcu 1962-2012, oprac. zbiorowe, Mielec 2012; Monografia Szkoły Podstawowej nr 6 im. Żwirki i Wigury z Oddziałami Integracyjnymi i Sportowymi w Mielcu 2012-2022, opr. Beata Czarnota, Angelika Rybak – Pietryka, Mielec 2022.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 7 (IM. IGNACEGO ŁUKASIEWICZA), rozpoczęła pracę od roku szkolnego 1966/1967. Jej budynek przy ul. Grunwaldzkiej został zbudowany w latach 1964-1966 i oddany do użytku 31 VIII 1966 r. W tym czasie zbudowano też zespół boisk szkolnych i całość ogrodzono. Pierwszym kierownikiem szkoły i jej organizatorem była Zofia Krudysz, przy pomocy zastępców kierownika – Alicji Drabek i Marii Syper oraz grona pedagogicznego, liczącego 47 nauczycieli. Do szkoły zapisano 1240 uczniów. Utworzono 36 oddziałów, które uczyły się w 18 salach na dwie zmiany. Patronat nad szkołą objęła Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Jednym z jej pierwszych darów dla szkoły była konsoleta radiofoniczna, która służyła przez ponad 30 lat. Od początku funkcjonowania czynna była biblioteka szkolna, której zalążek stanowił księgozbiór przekazany po likwidowanym Liceum Pedagogicznym i Szkole Ćwiczeń. Także od początku działał samorząd uczniowski. W 1967/1968 uruchomiono świetlicę szkolną. Wydarzeniem roku 1968/1969 było zorganizowanie w szkolnej sali gimnastycznej Wystawy Postępu Pedagogicznego. W roku szkolnym 1971/1972 SP 7, jako pierwsza szkoła w Mielcu, wprowadziła uroczyste „pasowanie pierwszoklasistów na uczniów”. 6 X 1973 r. odbyła się uroczystość wręczenia szkole sztandaru ufundowanego przez Komitet Rodzicielski. Zakończenie roku szkolnego 1973/1974 uświetniono uroczystością nadania szkole imienia Ignacego Łukasiewicza. Wtedy też po raz pierwszy oficjalnie wykonano hymn szkoły. Odtąd organizowano spotkania z młodzieżą innych szkół posiadających imię I. Łukasiewicza. Od 1974 r. zainaugurowano spotkania z nauczycielami emerytami. W roku szkolnym nauczyciel muzyki Ryszard Krupa założył zespół muzyczny „Żacy”, który w 1980 r. zdobył „Harfę Eola” – nagrodę główną w Ogólnopolskim Przeglądzie Kameralnych Zespołów Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu. Kontynuacją tej działalności był Zespół Muzyki Dawnej „Muzyczna Gromada”, założony w 1993 r. przez Tomasza Nowakowskiego. Był on wielokrotnie laureatem wojewódzkich przeglądów szkolnych zespołów artystycznych oraz uczestnikiem przeglądów ogólnopolskich w Kaliszu i Świeradowie. Od 1977 r. uczniowie SP 7 zdobywali tytuły laureatów wojewódzkich konkursów przedmiotowych, regularnie w różnych przedmiotach. W latach 80. mnożyły się sukcesy sportowe, głównie w siatkówce dziewcząt. Długoletnia praca nauczycieli – trenerów siatkówki zaowocowała zwycięstwami w Wojewódzkich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej (1993-1996) i Makroregionalnych IMS (1994) oraz udziałem w Centralnych IMS (1994). Zdarzały się też sukcesy w innych dyscyplinach sportowych. W 1983 r. powstała Spółdzielnia Uczniowska „Ignaś”, a jej dobra praca została doceniona już w 1985 r. przez delegowanie jej przedstawicieli na II Ogólnopolski Zjazd Spółdzielni Uczniowskich w Parczynie. W 1987 r. rozpoczęło działalność Szkolne Koło Turystyczno-Krajoznawcze. Sukcesy w konkursach przedmiotowych, przeglądach artystycznych i zawodach sportowych sprawiły, że „siódemka” została uznana za jedną z najlepszych placówek szkolnych w Mielcu. Życie szkoły opisywały i upamiętniały gazetki szkolne „Prymus” i „Kuryer”. W 1993 r. założono Klub Ekologiczny „Oikos”, który popularyzował wiedzę ekologiczną i mobilizował do uczestnictwa w akcjach ekologicznych, m.in. „Mój las”, „Kampania Ozonowa” i „Sprzątanie Świata”. Okazją do podsumowania pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły były uroczystości 30-lecia w 1996 r. Wtedy też wydano okolicznościową broszurę o historii i osiągnięciach szkoły. W latach 1966-1999 Szkołę Podstawową nr 7 ukończyło około 4 300 uczniów. Po roku szkolnym 1998/1999, w związku z reformą oświaty, szkoła zakończyła działalność, a jej obiekty przejęło Gimnazjum nr 2.(oddzielne hasło) Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe powrócono do ośmioklasowej SP 7 i nadano jej nazwę: SZKOŁA PODSTAWOWA NR 7 Z ODDZIAŁAMI GIMNAZJALNYMI. Funkcjonowanie w nowych ramach organizacyjnych rozpoczęto od roku szkolnego 2017/2018. Gimnazjum nr 2 jako odrębna placówka oświatowa przestało istnieć od 1 IX 2017 r., a funkcjonujące klasy gimnazjalne (dwa roczniki) zostały włączone w strukturę organizacyjną nowo utworzonej Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu. Zorganizowanie szkoły od podstaw było dużym wysiłkiem organizacyjnym. M. in. zorganizowano klasopracownie do przedmiotów w klasach VII i VIII. Ostatnie klasy gimnazjalne opuściły szkołę w roku szkolnym 2018/2019. W dniu zakończenia roku szkolnego 2021/2022, przed rozdaniem świadectw odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Ignacego Łukasiewicza oraz wręczenia nowego sztandaru. Aktu tego dokonał prezydent miasta Jacek Wiśniewski.
Najważniejsze sukcesy zespołowe: *2019/2020 – Certyfikat Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom; 7. miejsce szkoły w województwie podkarpackim (5 tytułów laureata konkursów przedmiotowych kuratoryjnych); miejski tytuł i statuetka „Nieprzeciętna Szkoła” w 2018 r., 2019 r. i 2020 r.
Sukcesy indywidualne: liczni laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych.
Dyrektorzy: Zofia Krudysz (1966-1977), Franciszek Wałek (1977-1981), Maria Syper (1981-1987), Barbara Gadomska (1987-1992), Weronika Grzech (1992-1999), Małgorzata Wacławska (2017-nadal).
Zastępcy dyrektora: Maria Syper (1966-1981), Alicja Drabek (1966-1977), Stanisława Wit (1977-1992), Alina Stanisławska (1977-1985), Barbara Gadomska (1981-1987), Weronika Grzech (1987-1992), Janina Gałązka (1992-1996), Halina Kubica (2017-nadal)
Nauczyciele w latach 1966-1999 i 2017-2022: Teresa Babiec, Wacław Barszcz, Rozalia Basztura, Barbara Bauer, Barbara Bednarz, Hanna Białorucka, Ewa Bryła, Irena Burdzel, Zbigniew Burek, Lidia Błachowicz, Witold Celiński, Maciej Chlebowski, ks. Adam Chmiel, Grzegorz Cibicki, Mirella Cibicka, Antonina Cichocka, Elżbieta Ciężadło, Lucyna Cisowska, ks. Rafał Cisowski, Cecylia Czachor, Maria Czapla, Agnieszka Czepiżak, Paweł Ćwięka, Barbara Dobrowolska, Piotr Dobrowolski, Mariola Drewniak, Krystyna Dub, Zuzanna Dubiel, s. Bożena Dudziak, Ewa Dworkiewicz, Wiesław Dziewit, Aneta Dziubińska, Teresa Falkowska, Jadwiga Foremna, Aleksandra Frysztak, Barbara Gadomska, Janina Gałązka, Agnieszka Gardulska, Regina Gardulska, Jan Gargała, ks. Józef Głowa, Maria Głowacka, Barbara Głowacz, Małgorzata Górska, Agata Graniczka, Janina Gronek, Weronika Grzech, Arleta Gąsowska, Małgorzata Gadomska, Dorota Głowacka, Zofia Gancarz, Izabela Haptaś, Zofia Hołojuch, Marta Horeczy, Janina Hyjek, Janusz Ingram, Edmund Jakubowski, Halina Jakubowska, Jadwiga Jankowska, Maria Jeż, Bronisława Jędrychowska, Zofia Jędrychowska, Dorota Kaławaj, Maria Karkut, Maria Kawalec, Danuta Kassabachi, ks. Janusz Kłęczek, Teresa Kocoń, Maria Kolisz, Antonina Kołcz, Bożena Kosińska, Zofia Kotowska, Barbara Kozik, Tadeusz Krajewski, Emilia Kreid, Maria Krępa, Renata Krępa, Romualda Krępa, Maria Król, Ryszard Krupa, Bożena Krużel, Irena Krzemień, Stefan Kulig, Franciszek Kukulski, Anna Kulikowska, Janina Kuraś, Henryka Kucharska, Alicja Kużdżał, Elżbieta Kwiecień, Teresa Kwolek, Anna Lewicka, Aleksandra Lipska, Iwona Litwińska – Robak, Stanisława Loc, Teresa Lorek, Felicja Lulek, Danuta Mach, Danuta Maciuba, Ewa Maj, Maciej Maj, Teresa Maksoń, Iryda Matras, Ludmiła Mleczko, Zbigniew Modras, Halina Moll, Anna Morytko, ks. Eugeniusz Mrożek, Elżbieta Mysińska, Helena Mysona, Dorota Narowska, Maria Nawracaj, Tomasz Nowakowski, ks. Krzysztof Olszak, Anna Ozga, Marek Paduch, Ewa Pałasz, Janina Pastuszenko, Maria Pawlak, Zuzanna Pazdro, Joanna Pęcak (pedagog), Janina Pęk, Janina Pietrucha, Zofia Piękoś, Apolonia Pisarczyk, Ewa Podgórska, Lidia Podraza, Zofia Pogoda, Ryszard Potępa, Lucyna Przybyło, Kamila Pyzikiewicz, Jadwiga Rajtar, Zofia Rodzinka, Krystyna Rusin, Izabela Rutkowska, Łukasz Rybak, Anna Rybska, Anna Rzegocka, Danuta Sanecka, Maria Sierosławska, Elżbieta Sikora, Lidia Słowik, Zofia Smoła, Henryka Sowa, Edward Spilarewicz, Zdzisław Stelmach, Teresa Starzyk, Jadwiga Stelmachowicz, Agnieszka Straż, Janina Streb, Emilia Stryczek, Adela Strzała, Elżbieta Styczeń, Krystyna Sumiec, Zygmunt Sumiec, Krystyna Szeser, Krystyna Szkaradzińska, Dorota Szymańska – Bar, Zbigniew Szymański, Edward Świątek, Dorota Świst, Urszula Tarnawska, Wanda Tracz, Franciszek Wałek, Sławomir Wałek, Marek Wanic, Renata Wawrzyńska, ks. Józef Węgrzyn, Mariola Wiechowska, Dorota Wieczorek, Stanisława Wieczorek, Mariola Wiechowska, Stanisława Wit, Jolanta Witek, Genowefa Witkowska, Irena Wilk, Małgorzata Wolińska, Genowefa Woś, ks. Zbigniew Wójcik, Maria Wyka, Natalia Zadora, Bronisława Zagraba, Karol Zarzyczny, Irena Zając, Teresa Zielińska, Zofia Zięba, Renata Żak, Anna Żarów.
Publikacja o Szkole: XXX lat „Siódemki” Monografia Szkoły Podstawowej Nr 7 w Mielcu im. Ignacego Łukasiewicza, oprac. zbiorowe, Mielec 1996
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 8 IM. ST. SIERŻ. PILOTA STANISŁAWA DZIAŁOWSKIEGO, powstała w latach 1981-1984 przy ul. Cz. Tańskiego, w związku z budową osiedla budynków wielorodzinnych MSM w północno-zachodniej części miasta, później nazwanym osiedlem Janka Krasickiego, a od 1990 r. – osiedlem Lotników. Prace budowlane rozpoczęło Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane na wiosnę 1981 r., a pod koniec sierpnia 1981 r. oddano do użytku pierwszy segment. Dużej pomocy przy różnych pracach udzielili rodzice. 1 IX 1981 r. odbyła się pierwsza inauguracja roku szkolnego dla 571 dzieci w 20 oddziałach klas I-III i 2 oddziałach przedszkolnych. Dyrektorem szkoły mianowano Leszka Szelca, a wicedyrektorem – Helenę Gajdę. Na pierwszej uroczystości z okazji Dnia Nauczyciela wystąpił szkolny zespół „Ploteczka” prowadzony przez Barbarę Wilczyńską. Rok szkolny 1982/1983 rozpoczęto już w trzech segmentach. Do szkoły uczęszczało już 1300 uczniów. Powstała m.in. drużyna ZHP pod opieką pwd Ireny Szadkowskiej. W kolejnym roku szkolnym uczono w czterech segmentach. Powstały: chór, koło polonistyczne i Klub Młodego Plastyka oraz rozwinięto działalność innych szkolnych organizacji, m.in.: PCK, LOP, SKS i TPD. Przed rokiem szkolnym 1984/1985 zakończono budowę szkoły, oddając do użytku piąty segment – sportowy i boisko szkolne. Mimo powstania dużego kompleksu obiektów, ilość pomieszczeń była nadal niewystarczająca, bowiem przyjęto 2400 uczniów. W 1985 r. zanotowano pierwszy większy sukces sportowy – I miejsce w finale wojewódzkim gier i zabaw sportowych w Rzeszowie. 6 V 1985 r. podpisano umowę o patronacie Zakładu Produkcji Lotniczej nad Szkołą Podstawową nr 8. Rozpoczęto też przygotowania do przyjęcia imienia st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego. Szkolny zespół teatralny pod kierunkiem Janiny Tychanowicz wystawił sztukę Balladyna wg J. Słowackiego, a dochód z biletów przeznaczono na wydatki związane z nadaniem imienia. W dniach 26-28 IV 1987 r. młodzież szkolna uczestniczyła w Młodzieżowym Czynie Obywatelskim, porządkując tereny wokół swojej szkoły, na osiedlu oraz sadząc las na terenach Nadleśnictwa Mielec. Na rok szkolny 1987/1988 zapisano 2 251 dzieci. Dominantą działalności dydaktyczno-wychowawczej było przygotowanie się do nadania Szkole Podstawowej nr 8 imienia st. sierż. Stanisława Działowskiego i wręczenia sztandaru. Uroczystość ta odbyła się 4 VI 1988 r. na placu szkolnym z udziałem władz wojewódzkich i miejskich. W roku szkolnym 1988/1989 szczególnymi wydarzeniami były: wizyta młodych twórców i artystów ze Lwowa (27 IX), wystawienie sztuki Mikołaj Gwiazdor przez szkolne kółko dramatyczne „Baja” (J. Tychanowicz), sukcesy artystyczne „Ploteczki” (B. Wilczyńska) i chóru (Jacek Tejchma) w przeglądach wojewódzkich w Rzeszowie, podpisanie porozumienia o współpracy ze Szkołą nr 72 ze Lwowa, wizyta matek chrzestnych polskich statków (18 V) i I miejsce w konkursie „Młodość–Trzeźwość” na szczeblu wojewódzkim. W latach 90. liczba uczniów systematycznie spadała, zmniejszało się także grono pedagogiczne. W r. szk. 1992/1993 szkoła liczyła: 1 798 uczniów i 98 nauczycieli, w r. szk. 1994/1995 – 1365 uczniów i 81 nauczycieli, a w r. szk. 1995/1996 – 1152 uczniów i 69 nauczycieli. W tym okresie odniesiono kilka liczących się sukcesów. Chór szkolny kilkakrotnie zwyciężał w konkursie wojewódzkim i zdobył II miejsce w Międzywojewódzkim Przeglądzie Chórów Szkolnych w Tarnowie (13 III 1993 r.), a także odnotowano też liczne indywidualne sukcesy sportowe. W roku 1993/1994 utworzono Uczniowski Klub Sportowy „Orlik” – pierwszy tego typu klub w Mielcu. W I Korczyńskich Spotkaniach z Fredrą – koło teatralne (A. Jasińska i A. Burghardt) uzyskało III miejsce za fragment sztuki Wielki człowiek do małych interesów. Od r. szk. 1994/1995 rozpoczęto organizowanie corocznego Biegu Ulicznego „Orlika” z udziałem reprezentacji mieleckich szkół. W finale Ogólnopolskiego Konkursu „Młodość–Trzeźwość” (Lublin, 9 XII 1995 r.) mielecka SP 8 znalazła się na III miejscu. Udanymi nowościami były imprezy: międzyszkolna I Biesiada Poetycka ’96 i sesja naukowa w 150 rocznicę urodzin Henryka Sienkiewicza, w programie której wnuczka pisarza – Maria Sienkiewicz z Warszawy przedstawiła monodram Mój dziad – Henryk. Najważniejszym wydarzeniem roku 1996/1997 było utworzenie V Liceum Ogólnokształcącego i połączenie go ze Szkołą Podstawową nr 8 w Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1. W następstwie wprowadzenia „Reformy systemu edukacji” i zmian w sieci placówek szkolnych w Mielcu, po roku szkolnym 1998/1999 Szkoła Podstawowa nr 8 zakończyła działalność, a do obiektów wprowadzono Gimnazjum nr 3 i połączono je z istniejącym V LO w Zespół Szkół Ogólnokształcących Nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe zlikwidowano Gimnazjum nr 3, a powołano Szkołę Podstawowa nr 8. Klasy gimnazjalne prowadzono jeszcze przez dwa lata, do końca roku szkolnego 2018/2019. Organizacja nowej szkoły była dużym wysiłkiem organizacyjnym. Ostatnie klasy gimnazjalne opuściły szkołę w roku szkolnym 2018/2019.
Sukcesy indywidualne: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, religijnych, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych, informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych.
*Dyrektorzy(1981-2022): Leszek Szelc (1981-1999); od 2016 r. – Jacek Wiśniewski (2016-2018), Joanna Gładyszewska (2018-nadal).
*Zastępcy dyrektora w latach 1981-1999 i 2017-2022: Helena Gajda, Antonina Kołcz, Maria Krępa, Maria Kolasa, Arkadiusz Gałkowski, Zbigniew Zieliński; od 2016 r. – Aurelia Skarbek-Kokoszka, Małgorzata Elżbieta Herchel, Mariusz Łukaszek.
*Nauczyciele w latach 1981-1999 i 2017-2022: s. Agnia (Elżbieta Grzegorczyk), Olga Apollo, Halina Augustyn, Elżbieta Bajor, Magdalena Bara, Joanna Barnaś, Wacław Barszcz, Teresa Bączek, Ewa Basiak, Barbara Bednarz – Kondrat (pedagog), Grażyna Bezak, Stefania Bielat, Małgorzata Błach, Marta Błachowicz, Edyta Bodziony, Jerzy Borzęcki, Małgorzata Buczek, Joanna Buller, Stanisława Chmielowiec, Marta Chrabąszcz, Kacper Ciepiela, Elżbieta Ciężadło, Lucyna Cisowska, Danuta Cypara, Cecylia Czachor, Elżbieta Czaja, Barbara Czajowska, Anna Czerwińska, Piotr Dobrowolski, Ewa Domagała, Mariola Drewniak, Ewa Dworkiewicz, Ewa Dygdoń, Anna Dyło, Ewa Działowska, Wiesław Dziewit, s. Janina Ferduła, Izabela Fic, Renata Foremniak, Lidia Gacek, Arkadiusz Gałkowski, Bożena Głodek, Urszula Gosztyła, Ewa Gryczman, Bronisława Grzywacz, Halina Hajduk, Wiesława Hajduk, Bożena Halota, s. Inga, s. Jana, Halina Jakubowska, Beata Jarosz, Marta Jemioło, Krystyna Jakubowicz, Maria Jeż, Lucyna Jońca, s. Z. Kaczmarczyk, Alicja Kamieniecka, Elżbieta Kania, Danuta Kapinos, Mirosława Kapinos, Urszula Kapuścińska – Kopacz, Janina Kawa, Barbara Kądzielawa, ks. Marek Kądzielawa, Grażyna Kędzior, Daria Kijak – Kotwica, Bernadeta Kilian, Zofia Knap, Renata Kobyra, Ewa Kokot, Maria Kolasa, Jolanta Kołek, Halina Koper, Anna Korycka-Lutak, Urszula Kośla, Bogusława Kowal, Barbara Kozłowska, Marek Kozłowski, Tadeusz Krajewski, Anita Krazińska, Maria Krępa, Wioletta Król, Ryszard Krupa, Bożena Krużel, Magorzata Krużel, Halina Kubica, s. Halina Kucia, Ewa Kusek, Alina Kużdżał, Józefa Laska, Sylwia Leśniowska-Szczerba, Tatiana Łącz, Bożena Łączak, Mariusz Łukaszek, Bartosz Machnik, Marianna Magda, Maria Majcher, Zofia Małecka, Barbara Mamcarz, Agnieszka Marek, Krystyna Marusiak, Mieczysława Matusiewicz, Stefania Matuszkiewicz, Antoni Maziarski, Urszula Maziarz, Jolanta Mazur, Marta Mazur, Agnieszka Michna, Przemysław Michna, Bożena Mielczarek, Janina Miękoś, Sylwia Miękoś, Magdalena Migryt, Bożena Misiak, Zbigniew Modras, s. Anna Mucha, Maria Mucha, Elżbieta Mysińska, Cecylia Myszkowska, Dorota Narowska, ks. Dariusz Nawalaniec, Anna Nieściór, Wojciech Nieściór,Łukasz Nowak, Ingrid Nowakowska, Maria Nowakowska, Tomasz Nowakowski, Urszula Ochalik, Waleria Olszewska, Urszula Orleańska, Mirosława Orłowska, Apolonia Owcarz, Katarzyna Pacholec, Wiesława Papież, Kazimiera Pazdro, Halina Piątkowska, Alina Pietras, Bożena Pietryka, Henryk Pietrzak, Renata Pietrzyk, ks. Krzysztof Pikul, Lucyna Piskor, Ryszarda Popera, Ewa Popiołek, Stanisław Puzio, Zofia Puzio, ks. Mirosław Rabijasz, Krystyna Rajca, s. Alicja Rączka, Renata Reczko, Dorota Rewak, Małgorzata Rojkowicz, Danuta Rusin, Kazimiera Rybak, Ewa Rybska, Jadwiga Rysiak, Halina Rzeszucińska, Bożena Salamaga, Zdzisława Sanetra, Romuald Serwatka, Elżbieta Siedlęczka, Aurelia Skarbek, Grażyna Skowron, Renata Skowron, Tadeusz Skowron, ks. Wiesław Skrabacz, Grażyna Skrobecka, Cecylia Skubisz, Lidia Słowik, Zofia Smoła, Barbara Snopek, Maria Sobczak, Tomasz Sondej, Stanisław Starzyk, Agnieszka Stawecka, Wiesław Stawicki, Grzegorz Stocerz, Teresa Stopa, Anna Struś, Marta Strycharz, Zygmunt Sumiec, Małgorzata Surowiec, Barbara Sypek, Irena Szadkowska, Danuta Szady, Magdalena SZendoł (logopeda), Beata Szeser, Leszek Szot, Jolanta Szuba, ks. Stanisław Szufnara, Małgorzata Szwakop, Dorota Szymańska, Zbigniew Szymański, Mirosława Szypuła, ks. Stanislaw Świątek, Dorota Ściora, Maria Świst, Józefa Świtek, Lucyna Tara, Urszula Tarnawska, Jacek Tejchma, Robert Tetlak, Małgorzata Tomczak, Anna Tomczyk, Anna Tomza, Jadwiga Tor, Jan Torba, Barbara Trybulec, Alina Turbak, Grzegorz Tychanowicz, Janina Tychanowicz, Lesława Tyniec, ks. Janusz Ul, Agnieszka Uzar, Sławomir Wałek, Sylwia Warchoł, Maria Warzecha, Helena Wiech, Małgorzata Wiech, Barbara Wilczyńska, Maria Witek, Barbara Wilczyńska, Emilia Wilk, Stanisława Wit, Dorota Witek, Krystyna Wojtaszko, Irena Wołoszyn, Kazimierz Wołoszyn, ? Wójcikowska, Monika Występek, Agnieszka Zając, Agnieszka Zajączkowska, Monika Zarzyczna (pedagog), Halina Zendalska, Małgorzata Zielińska, Zbigniew Zieliński, Elżbieta Ziobroń, Renata Ziółkowska, Beata Zubiel, Adam Żala, Elżbieta Żuchowska – Pezda, Krystyna Żuczek.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 9 IM. WŁADYSŁAWA JASIŃSKIEGO „JĘDRUSIA”, została zorganizowana w 1985 r. i podjęła działalność dydaktyczno-wychowawczą od roku szkolnego 1985/1986. Jej pierwszą, tymczasową siedzibą była część obiektu Zespołu Szkół Technicznych przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 3. Pierwszym dyrektorem i organizatorem szkoły była Alina Stanisławska. W pierwszym roku do szkoły uczęszczało 449 uczniów (klasy V-VI), a pierwsze grono nauczycielskie liczyło 16 osób. Rok szkolny 1986/1987 rozpoczęto już w pierwszym własnym segmencie obiektu przy ul. S. Drzewieckiego 11 i tu 5 XI 1986 r. odbyła się pierwsza uroczystość pasowania na ucznia klasy pierwszej. W następnym roku szkolnym placówka, którą projektowano na 900 uczniów, musiała pomieścić 1230 uczniów, toteż warunki dla działalności dydaktyczno-wychowawczej były trudne. Mimo to tworzono koła zainteresowań i rozwijano różne formy działalności pozalekcyjnej. 24 IV szkolnemu szczepowi harcerskiemu nadano imię „Jędrusiów” – legendarnego, związanego z Mielcem oddziału partyzanckiego w czasie II wojny światowej. Przed rokiem szkolnym 1988/1989 oddano do użytku salę gimnastyczną. Wydarzeniem roku było nawiązanie współpracy ze Szkołą nr 9 we Lwowie i późniejsza wymiana grup nauczycieli i uczniów. W tym okresie zapisano pierwsze sukcesy w konkursach przedmiotowych i zawodach sportowych. Rok szkolny 1989/1990 zapisał się rekordem ilości uczniów w szkole – 1234 w 39 oddziałach. 1 VI 1990 r. odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Władyslawa Jasińskiego „Jędrusia” oraz poświęcenia i wręczenia sztandaru. Honorowymi gośćmi byli żołnierze oddziału „Jędrusie” oraz syn Władysława Jasińskiego – Andrzej, od którego imienia nazwano oddział. Uroczystościom w kościele Ducha Św. przewodniczył ks. biskup Józef Gucwa, a akt nadania imienia wręczył dyrektor A. Stanisławskiej kurator Jan Stanisz. W czasie uroczystości chór szkolny wykonał po raz pierwszy hymn szkoły autorstwa nauczycielek: Emilii Bajorek – słowa i Z. Niećko – muzyka. Odtąd działalność Władysława Jasińskiego i oddziału „Jędrusie” jest stałym punktem programu działalności dydaktyczno-wychowawczej szkoły. W 1991 r. wydano pierwszy numer gazetki szkolnej „Trzy po Trzy czyli 9 na 6”. W 1995 r. otrzymała ona II nagrodę (komputer) w I edycji Wojewódzkiego Konkursu na Najlepszą Gazetkę Szkolną. Od początku roku szkolnego 1990/1991 rozpoczęły działalność dwa kolejne zespoły artystyczne – „Ancora” i „Dziewiątka”. Oba wielokrotnie występowały w środowisku i odniosły szereg sukcesów w konkursach i przeglądach. Powstało także kółko teatralne przy bibliotece szkolnej, które wystawiło szereg sztuk dla dzieci oraz uczestniczyło w konkursach. W maju 1995 r. zorganizowano I Tydzień Rodziny i ten cykl imprez kontynuowany jest do dziś. Także w 1995 r. powołano UKS „Sprinter”, a w jego ramach cztery sekcje: piłki nożnej, siatkówki, koszykówki i lekkoatletyki. Sukcesy sportowe, także w skali wojewódzkiej, pojawiły się zresztą niemal od początku funkcjonowania szkoły, a w latach 90. praca nauczycieli wychowania fizycznego pozwoliła na wyselekcjonowanie grupy młodzieży, która zdobywała później medale Mistrzostw Polski w kategoriach młodzieżowych i seniorów. 14 V 1997 r. odbyło się w szkole I Forum Samorządności Uczniowskiej, „O należyte wypełnianie kompetencji ustawowych samorządu uczniowskiego” – pierwsza tego typu forma wymiany doświadczeń samorządów w województwie. Także w 1997 r. szkolną gazetkę nazwano „Śmietnik” z podtytułem „Magazyn Społeczności Uczniowskiej”. Spośród kół zainteresowań wyróżniał się Klub Miłośników Stref Polarnych, prawdopodobnie jedyny tego typu w kraju. Korespondował z bazami polarnymi, spotkał się z uczestnikiem wyprawy na Spitsbergen. Od roku szkolnego 1999/2000, zgodnie z reformą oświatową, SP 9 stała się szkołą podstawową sześcioklasową. W pierwszych latach XXI w. dobrą tradycją stały się coroczne wyjazdy na „zielone szkoły”, także za granicę (Włochy, Francja, Hiszpania). 26 II 2002 r. zorganizowano imprezę patriotyczną „Jędrusiów my spadkobiercy” z udziałem kombatantów, władz miasta i delegacji szkół. Wydarzeniami roku szkolnego 2003/2004 były: otrzymanie certyfikatu „Szkoły z klasą” oraz wizyta przedstawicieli redakcji telewizji Cartoon Network. W 2006 r. odbyły się uroczystości 20-lecia działalności szkoły. Z tej okazji wydano publikację Dwie dekady „Dziewiątki”, którą opracowała Krystyna Gargas–Gąsiewska. W roku szkolnym 2006/2007 do SP 9 uczęszczało 469 uczennic i uczniów. W latach 2007-2013 wykonano szereg remontów i modernizacji, m.in. remont dachu, wymianę stolarki okiennej i drzwiowej oraz ślusarki wejściowej, a także termomodernizację budynku. Zbudowano kompleks sportowy „Orlik” (boisko do piłki nożnej i boisko do innych gier zespołowych) z zapleczem (2008 r.), plac zabaw w ramach rządowego programu „Radosna Szkoła” (2011 r.) i parking dla samochodów osobowych. Szkoła uczestniczy w projektach unijnych: „Pierwsze uczniowskie doświadczenia drogą do wiedzy” oraz „Nauka przez dialog” – Indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów klas I-III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec. Liczne sukcesy sportowe i dobra współpraca z mieleckimi klubami sportowymi zachęciły dyrekcję do wystąpienia o rozszerzenie struktury organizacyjnej Szkoły o klasy sportowe i ta propozycja została zaakceptowana przez władze oświatowe. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe nazwa szkoły nie uległa zmianie, ale jej status zmieniono z sześcioletniej na ośmioletnią. Ciekawą inicjatywą jest założenie szkolnego „Minisadu” z 11 szlachetnymi odmianami wiśni.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły od 2014 r.: Certyfikat Jakości Kształcenia (2021), tytuły: Szkoła z Klasą, Szkoła bez Przemocy, sukcesy sportowe.
Sukcesy indywidualne: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; liczne miejsca na podium w zawodach sportowych.
Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe oraz zgodzie Gminy Miejskiej Mielec na utworzenie Oddziałów Mistrzostwa Sportowego, SP nr 9 rozpoczęła od roku szkolnego 2017/2018 funkcjonowanie pod nazwą: SZKOŁA PODSTAWOWA NR 9 Z ODDZIAŁAMI MISTRZOSTWA SPORTOWEGO IM. WŁADYSŁAWA JASIŃSKIEGO. W latach 2018-2019 r. zakupiono i zamontowano halę pneumatyczną nad boiskiem „Orlik”.
Dyrektorzy w latach 1985-2022: Alina Stanisławska (1985-2000), Andrzej Wilk (2000-2020), Jacek Mleczko (2020-nadal).
Wicedyrektorzy w latach 1985-2022: Barbara Głowacz, Teresa Lubacz, Danuta Szady, Elżbieta Cisło-Kowieska (1999-2020), Teresa Górska, Agnieszka Torba (2020-nadal).
Nauczyciele w latach 1985-2018: Anna Adamczyk, Maria Adamczyk, Grażyna Antoń, Regina Anusz, Halina Augustyn, Marcin Babiński, Ewa Babula, Emilia Bajorek, Jerzy Baran, Ewa Barczyńska, Barbara Barszcz, Ewa Basiak, ks. Tomasz Bazuła, ks. Mariusz Berko, Halina Białorudzka, Elżbieta Bielska, ks. Zbigniew Biernat, Agnieszka Bieś, Sylwia Bik, Danuta Błach, Stanisław Bojcetta, Anna Bożek, Wiesław Bożek, Agnieszka Brożyna, Małgorzata Byrska,Ewa Chajdaś, Bożena Charlak, Magdalena Charyga, Władysława Chmiel, Dorota Chmura, Joanna Chojecka, Magdalena Chojecka, Zenon Chojnicki, Marta Chrabąszcz, Karolina Cieloch, Elżbieta Cisło – Kowieska, Maria Czapla, Anna Czarnecka, Bogdan Czerniakowski, Anna Czerwińska, Dariusz Dudek, Małgorzata Dudek, Jolanta Dudzik, Joanna Durak, Maria Działo, Jerzy Działowski, Krystyna Dziekan, Renata Dziewit, Urszula Dziewit, Jan Gajda, Bożena Gan, Bożena Gancarz, Krystyna Gargas-Gąsiewska, ks. Jarosław Gieniec, Beata Gocoł, Barbara Góral-Kozioł, Teresa Górska, Janusz Grdeń, Janina Gronek, Grzegorz Gudz, Halina Hajduk, Bożena Halota, Maria Hammer, Krystyna Hanulak, Anna Haptaś, Bożena Harchut, Zbigniew Hariasz, Halina Harla, Agnieszka Hyjek, ks. Rafał Igielski, Agnieszka Iskra, Małgorzata Jagoda, Henryk Jałocha, Krystyna Januszewska-Podpłomyk, Maria Jarosławska, s. Renata Jasińska, ks. Józef Jeziorek, Bronisława Jędrychowska, Urszula Juras, Małgorzata Kaczor, Janina Kaniewska, Danuta Kapinos, Mirosława Kapinos-Kotula, Edyta Karnasiewicz, Izydor Kasza, Franciszka Kipa, Ewa Kisiel, Agnieszka Knap, Zofia Knap, Ewa Kokot, Urszula Kolano, Krystyna Kolis, Danuta Kolis-Szantula, Barbara Kolisz, Ewa Kołacz, Anna Kołc, Mariola Kominek, Beata Kopeć (pedagog), Jakub Korczykowski, Justyna Korzeń, Helena Kosior, ks. Damian Kostrzewa, Mirosława Kotula, Bogusława Kowal, Maria Kozdęba, Katarzyna Krawiec, Maria Krępa, ks. Mariusz Król, Zofia Krużel, Kamil Kucharski, Renata Kuczyńska, Krystyna Kunert, Paulina Kuroń, Ewa Kusek, Ewa Kwolek, Anna Lasek, ks. Marek Lasek, Agnieszka Leszkiewicz, Marcin Leś, Beata Leśniak, Stanisław Leśniak, Elżbieta Linke, Małgorzata Lubieniecka, Danuta Łakomska, Bernadeta Łaz, Wiesław Łaz, Agnieszka Łącz, Dorota Łobarzewska, Jadwiga Maksoń, Tomasz Malczyński, Agnieszka Marek, Elżbieta Marek, Krystyna Maruniak, Karolina Masajada, Maria Matyka, Urszula Maziarz, Edyta Mazurek, Piotr Mazurkiewicz, Bożena Mielczarek, Marlena Mioduna, Maria Mleczko, Dariusz Momot, Janusz Morytko, Halina Mroczek, Maria Mucha, Bartłomiej Musiał, Danuta Muszyńska, ks. Dariusz Nawalaniec, Zofia Niećko, Wojciech Nieściór, Bogusław Omiotek, Jan Ostrowski, Apolonia Owcarz, Małgorzata Pach, ks. Paweł Pająk, Renata Pakuła, Wiesława Papież, Sabina Patocka, Danuta Pazdro, ks. Andrzej Pecka, Ewa Piegdoń, Izabela Pietras, Jadwiga Pietryka, Bożena Pipała, s. Agnieszka Podles, Ewa Popiołek, Sabina Potocka, Tomasz Półbrat, Janina Pryga, Agata Przybyło-Olszewska (kierownik świetlicy), Stanisław Puzio, Kamila Pyzikiewicz, Jolanta Rajca, Alicja Rajchel, Robert Rak, Helena Rakuś, Małgorzata Rojkowicz, Michał Rosa, Halina Rosół, Stanisława Rożniał, Paweł Rzeszuciński, Dorota Rzeźnik, Romana Rżany, Anna Sekuła, Stanisław Sikora, Małgorzata Siry, Urszula Skowrońska, Maria Skrzypczak, Teresa Smoleń, Mariola Słąbva,Zofia Stachowicz, Kinga Stan, Katarzyna Starzyk – Staniszewska, Katarzyna Stelmach, Katarzyna Stopa, Bożena Stryjnik, Urszula Styga, Arleta Surowiec, Iwona Symko, Barbara Sypek, Danuta Sypek, Mirosław Szędzioł, Izabela Szłuińska, Małgorzata Szuba, Teresa Szumny, Małgorzata Szwakop, Eliza Szyprowska, Janusz Świętoń, ks. Kazimierz Talarek, Ewa Tkaczyk, Marta Tomków, Stanisław Tomza, Agnieszka Torbva, s. Maria Treffoń, Alina Turbak, Anna Turek, Maria Tyczyńska, Lesława Tyniec, ks. Janusz Urbaniak, Małgorzata Wesołowska, Marek Wesołowski, Zdzisława Węgrzyn, Beata Wiącek, Bożena Wielgosińska, Andrzej Wilk, Monika Winiarz, Maria Wit, Dorota Witkowska, Józef Witek, Małgorzata Wojtala, Agata Wojtaszek, Krystyna Wojtaszko, Antonina Wolak, Aleksandra Wołoszyn, Beata Wójcik, Renata Wójtowicz, Maria Wyka, Maria Zagórna, Anna Zając, Bożena Zięba, Renata Ziółkowska, Ewelina Żak, Magdalena Żądło.
Publikacja o Szkole: Dwie dekady „Dziewiątki” Jubileusz 20-lecia Szkoły Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu, red. Krystyna Gargas – Gąsiewska oraz zespół, Mielec 2002
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 10 (OSIEDLE WOJSŁAW), została założona przez właściciela dóbr wojsławskich hr. Franciszka Wiesiołowskiego w 1853 r. jako jednoklasowa szkoła parafialna filialna w ramach parafii św. Mateusza. Właściciel Wojsławia przekazał na cele szkoły część terenów dworskich i drewno na budowę pierwszego budynku szkolnego, a także utrzymywał nauczyciela. Równie dobrymi opiekunami szkoły byli Sękowscy, właściciele Wojsławia od 1855 r. Pierwszym znanym z nazwiska nauczycielem był Karol Borodzic, a drugim K. Binduchowski, wzmiankowany w 1864 r. W 2. połowie XIX w. do wojsławskiej szkoły trywialnej uczęszczało 50-70 uczniów, a ponadto do szkoły niedzielnej 10-20 uczniów. Pod koniec XIX w. uczyła w niej Zofia Fiutowska, a w 1906 r. nauczycielem był Franciszek Smolka. Prawdopodobnie wówczas wybudowano w pobliżu dworu nowy murowany budynek szkolny z dwiema salami lekcyjnymi i mieszkaniem dla nauczyciela. Po reformie jędrzejewiczowskiej w 1932 r. szkoła wojsławska otrzymała status szkoły 5-klasowej. Prawdopodobnie wówczas rozbudowano szkołę, uzyskując dwa dodatkowe pomieszczenia klasowe, korytarz i pokój nauczycielski. Jej kierownikiem był wówczas Władysław Wójtowicz. W czasie okupacji hitlerowskiej szkołą kierowała najpierw Irena Nigbor, a od 1942 r. Józef Jankowski. Prowadził on także tajne nauczanie oraz pełnił funkcję dowódcy oddziału AK. On też był pierwszym kierownikiem szkoły podstawowej po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, w latach 1944-1950. Na początku lat 50. wojsławska szkoła uzyskała status placówki 7-klasowej, zaś w 1966 r., po kolejnej reformie oświatowej, stała się szkołą 8-klasową. Rozwinięto działalność kół zainteresowań i szkolnych organizacji. W wyniku współpracy z miejscowym Klubem „Młodego Rolnika”, a następnie z Gminnym Ośrodkiem Kultury Gminy Mielec (lata 70. i 80.) i Miejskim Ośrodkiem Kultury (lata 80.) działających w wojsławskim Domu Ludowym, dobrze funkcjonowały różne zespoły i koła artystyczne. W latach 1973-1976 rozbudowano szkołę, przemyślnie łącząc ją z nowym jednopiętrowym budynkiem. Wówczas to, pod naciskiem wojewódzkich władz oświatowych, nadano szkole imię Bolesława Bieruta, ale już w latach 80. zrezygnowano z umieszczania go w nazwie. Do ośmiu oddziałów uczęszczało w tym czasie 160-180 uczniów, najwięcej w roku szkolnym 1979/1980 – 189. W latach 80. uruchomiono na wakacjach schronisko młodzieżowe, w którym corocznie gościło po kilkadziesiąt grup turystycznych. Oprócz osiągnięć w konkursach przedmiotowych i artystycznych pojawiły się sukcesy w tenisie stołowym. Przez szereg lat młodzi wojsławianie przodowali w Mielcu, a także osiągali dobre wyniki w rywalizacji wojewódzkiej. Po roku szkolnym 1998/1999, w związku z reformą oświatową, spadkiem ilości uczniów i względami ekonomicznymi, szkoła została wytypowana przez samorządowe władze miejskie do likwidacji. W obronie szkoły zaprotestowali na początku 1999 r. mieszkańcy osiedla Wojsław, przedkładając pisma z argumentami historycznymi i społecznymi do władz miasta oraz interweniując na sesji Rady Miejskiej. Ostatecznie Rada przekształciła „…z dniem 31 VIII 1999 r. Szkołę Podstawową nr 10 w Mielcu przy ul. Wojsławskiej 278 o strukturze organizacyjnej klas I-VIII w sześcioletnią Szkołę Podstawową o strukturze organizacyjnej klas I-VI” i zlikwidowała z dniem 31 VIII 2000 r. Szkołę Podstawową nr 10 w Mielcu, a po roku szkolnym 2000/2001 zlikwidowała także szkołę sześcioklasową. Niemal wszyscy uczniowie byłej szkoły wojsławskiej przeszli do Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu.
Kierownicy: Karol Borodzic (XIX w.), K. Binduchowski (XIX w.), Zofia Fiutowska (XIX w.), Władysław Wójtowicz (lata 30. XX w.), Irena Nigbor (? -1941), Józef Jankowski (1942-1950), Władysława Jankowska.
Dyrektorzy: Wanda Lubertowicz (?-1974), Emilia Jemioło (1974-1977), Zdzisław Pietras (1977-1988), Maria Niziołek (1988-1989), Zbigniew Giza (1989-1990), Danuta Wilk (1990-1999), Maria Madej (1999-2000).
Nauczyciele: Maria(?) Barszcz, Maria Bień, Bogumiła Bieś, ks. Józef Bogusz, Brożonowicz, Robert Filar, Janina Furman, Bogusława Garbacz, Zbigniew Giza, Maria Góral, Maria Grzanka, Jadwiga Jankowska, Ewa Jantas (Legaj), Emilia Jemioło, Kazimierz Kamecki, Elżbieta Krawczyk, Grzegorz Langer, ks. Edward Lazarowicz, Maria Lirowska, Maria Lubaska, Maria Madej, Janina Marczewska, Mazurkiewicz-Kosowska, Irena Nigbor, Józefa Osmola, Anna Pantera, Krystyna Piechota, Józefa Pietras, Maria Roman, Julia Róg, ks. Tomasz Rzepka, Kazimiera Stalec, Renata Szęszoł, ks. Adam Śmietana, Apolonia Torba, Zofia Urban, Danuta Wilk, Aleksandra(?) Witkowska, Kamila Wojtuń, Stanisław Żelasko, Małgorzata Żmuda.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 11 Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI IM. ŚW. JANA PAWŁA II (OSIEDLE SMOCZKA), jest kontynuatorem działalności Szkoły Powszechnej w Smoczce. Placówka ta powstała na początku lat 20. XX w. W czasie okupacji hitlerowskiej nie funkcjonowała, gdyż w pobliskim lesie Niemcy urządzili poligon wojskowy, a południowo-wschodnią część wsi zburzyli i zbudowali tam obóz pracy. W roku szkolnym 1944/1945, już po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, dzieci ze Smoczki dochodziły przez pewien czas do szkoły w Wojsławiu. W 1945 r. udało się znaleźć budynek na terenie Smoczki i dostosować go do prowadzenia lekcji. Od roku szkolnego 1946/1947 szkoła wprowadziła się do części poniemieckich budynków, a większość jej uczniów stanowili wychowankowie Państwowego Domu Dziecka, który zajmował pozostałe poniemieckie obiekty. W związku ze zwiększającą się liczbą uczniów – dwie klasy umieszczono w miejscowym Domu Ludowym. Od 1952 r., po przeniesieniu Domu Dziecka do Jarosławia i wprowadzeniu wojska do wymienionych obiektów, Szkoła Podstawowa mieściła się w budynku przy drodze do Kolbuszowej (później ul. Wolności). W 1964 r. przeniesiono się do nowego budynku szkolnego, zbudowanego w pobliżu starej szkoły. Co prawda większość środków na tę inwestycję uzyskano ze Społecznego Funduszu Budowy Szkół i Internatów, ale dużo pracy społecznej wykonali mieszkańcy Smoczki. W 1985 r. miejscowość Smoczka została włączona w granice miasta Mielca i stała się jego osiedlem, a szkole nadano nazwę: Szkoła Podstawowa nr 11 w Mielcu. Rozwój budownictwa mieszkaniowego na tym terenie spowodował szybkie przepełnienie szkoły i konieczność szukania nowych pomieszczeń do nauki. Udało się przystosować jeden z budynków Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej przy ul. Kard. S. Wyszyńskiego, ale i to wkrótce nie wystarczało, toteż dowożono uczniów klas VII i VIII do Szkoły Podstawowej nr 5. Mimo trudnych warunków SP 11 uczestniczyła we wszystkich formach współzawodnictwa międzyszkolnego oraz organizowała własne uroczystości. Od roku szkolnego 1994/1995 wynajmowano 6 sal w Szkole Podstawowej nr 13, a najstarsi uczniowie powrócili do budynku głównego. Ważnym wydarzeniem tego okresu była prezentacja uczniowskich prac plastycznych w Galerii Mieleckiego Ośrodka Kultury (później SCK), zainaugurowana uroczystym otwarciem 27 X 1996 r. Staraniem samorządowych władz miasta Mielca i z budżetu miejskiego w 1997 r. rozpoczęto budowę zespołu obiektów SP 11 przy ul. Kardynała S. Wyszyńskiego i ul. Warneńczyka. 30 IX 1997 r. odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego, a 4 I 1999 r. otwarto pierwszy segment szkolny. Do nowoczesnego i funkcjonalnego obiektu przeniesiono nie tylko wszystkich uczniów, zwalniając budynek przy ul. Wolności i inne wynajmowane sale, ale także powołano klasy integracyjne, do których przyjęto pierwszych uczniów niepełnosprawnych. Odtąd co roku ich liczba systematycznie się zwiększała. 27 II 2002 r. zakończono II etap budowy szkoły, oddając segment żywieniowy. 6 V 2003 r., z okazji Europejskiego Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną, uczniowie SP 11, Zespołu Szkół Specjalnych, Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego i Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego wystąpili na scenie SCK w Mielcu ze specjalnym programem artystycznym. 31 V 2003 r. goszczono międzynarodowe grono naukowców i nauczycieli – uczestników V Forum Techniki Informacyjnej, którzy na sesji specjalnej wymienili doświadczenia w wykorzystaniu komputerów w nauczaniu dzieci niepełnosprawnych. 28 I 2004 r. uroczyście otwarto halę sportową, która odtąd służy nie tylko szkole, ale także środowisku i mieleckim klubom sportowym. Ponadto w czerwcu 2004 r. zakończono zagospodarowywanie terenu na zewnątrz. 20 X 2005 r. odbyła się uroczystość nadania Szkole imienia Jana Pawła II, połączoną z odsłonięciem tablicy z wizerunkiem patrona i przekazaniem sztandaru. 20 IX 2006 r. delegacja SP 11 po raz pierwszy uczestniczyła w Diecezjalnym Spotkaniu Szkół im. Jana Pawła II. W roku szkolnym 2006/2007 SP 11 liczyła 560 uczennic i uczniów w 25 oddziałach. W latach 2007-2013 jako „Szkoła Promująca Zdrowie” (certyfikat w roku szkolnym 2007/2008) prowadziła różne działania prozdrowotne, m.in. projekt „Szkoła kręgosłupa”, programy edukacyjne „Wolność oddechu – zapobiegaj astmie”, „Serce na start”, „Trzymaj formę” i „Europejski program walki z rakiem” oraz akcje „Szklanka mleka” i „Owoce w szkole”. Uczestniczyła w ogólnopolskiej kampanii „Zachowaj trzeźwy umysł”. Wdrażała innowacje pedagogiczne, m.in. program języka polskiego dla dzieci dyslektycznych i program zajęć szkolnego koła aktywności twórczej. Organizowała cykl uroczystości związanych z patronem szkoły bł. Janem Pawłem II oraz prowadziła akcję „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Współpracowała ze szkołami w Macedonii (Bitolia, Prilep) i Rumunii (Mangalia). Nauczyciele brali udział w programie „Uczenie się przez całe życie” Comenius poprzez szkolenie na Malcie i w Anglii. Realizowano także miejskie programy unijne. Corocznie szkoła organizowała kolonię wypoczynkowo-terapeutyczną w miejscowościach górskich lub nadmorskich. W latach 2015-2020 wdrażano innowacje metodyczne i programowe z wykorzystaniem m.in. nowoczesnych technologii ITC oraz tworzono na platformie eTwinning autorskie projekty we współpracy ze szkołami w Rumunii, Hiszpanii i Turcji. Projekt „I care of my Health in the Winter-time” uzyskał krajową i europejską odznakę jakości oraz list gratulacyjny z Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji w Warszawie. W latach 2016-2018 realizowano projekt Erazmus + „Next Step-ICT w pracy nauczycieli SP 11, a w jego ramach 6 nauczycieli doskonaliło kompetencje w zakresie korzystania z nowoczesnych technik ICT w trakcie procesu dydaktycznego w Barcelonie, Bolonii i Malcie w Europass Teacher Academy. Zdobytą wiedzę przekazywali na warsztatach innym nauczycielom Szkoły i chętnym z innych szkół. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe status szkoły podstawowej nie zmienił się, ale stała się szkołą ośmioklasową. W latach 2017-2018 realizowano projekt innowacyjny „Szkoła Młodych Patriotów”. W ramach programu uroczystości związanych z Patronem Szkoły 17 X 2018 r. odsłonięto tablicę upamiętniającą 40. rocznicę wyboru ks. kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Apostolską i 13. rocznicę zasadzenia wadowickiego dębu „Lolek”. Także w 2018 r. zrealizowano projekt „Bankowcy naszych czasów – czyli skąd biorą się pieniądze” i otrzymano stosowny certyfikat. Od 2021 r. realizowany jest projekt „Dostępna Szkoła – Mieleckie Szkoły bez Barier”, współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach projektu „Dostępna Szkoła”. (Zakończenie projektu w 2023 r.) Ponadto w ramach współpracy ze środowiskiem Szkoła udostępnia szkolną halę sportową na uroczystości i imprezy lokalne oraz m.in. na coroczny Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego o Puchar Prezydenta Miasta Mielca. W 2022 r. przeprowadzono modernizację boiska do piłki ręcznej i bieżni lekkoatletycznej z nawierzchnią poliuretanową.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły po 2014 r.: Europejska Odznaka Jakości eTwinning (22.10.2018 r.), krajowy certyfikat „Szkoła Młodych Patriotów”. W 2019 r. zespół piłki ręcznej chłopców zajął 8. miejsce w finale Ogólnopolskich Igrzysk Dzieci w Głuchołazach.
Największe sukcesy indywidualne Szkoły po 2014 r.: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych.
Kierownicy i dyrektorzy (1985-2022): Józefa Gawlik (1945-1952), Zofia Lubaska (1952-1957), Józefa Gawlik (1957-1971), Michał Kowalski (1971-1986), Jadwiga Stelmachowicz (1986-1997), Andrzej Bryła (1997-1999), Bogusława Czarny (1999-nadal).
Zastępcy dyrektora (1987-2022): Helena Radłowska (1987-1999), Anna Foltman (1989-nadal), Anna Pietrzyk (1994-1999), Elżbieta Soja (1999-nadal), Jacek Mleczko (2015-2020), Anna Ptak (2020-nadal).
Nauczyciele (1945-2012): Krystyna Antonów, Joanna Babiec, Diana Babula, Dorota Baltyzar, Urszula Bar, Maria Barszczewska, Teresa Bączek, Maria Bąk, Stanisław Belcarz, Anna Bernat, Danuta Błach, Lidia Błachowicz, Artur Bodziony, Lucyna Bolechała, Renata Bonarska, Marta Borek, Katarzyna Borko0wska – Bolechała, Małgorzata Brach, Andrzej Bryła, ks. Jan Burdek, Marta Burek, Katarzyna Burkot , Maria Bystrowska, Bożena Chlebicka, Paulina Chmaj, Dorota Chomiuk, Barbara Chynowska, Janina Cichowska, ks. Józef Ciejka, Grażyna Ciepiela, Sławomir Cisiński, Barbara Czajowska, Bogusława Czarny, Ewa Czeczot, Sylwester Czekaj, Ewa Czeczot, Ewa Czerwonka, ks. Mariusz Czosnyka, Bożena Ćwik, Ewa Domagała, Renata Dragan, Bogumił Drewniak, Ewa Drewniak, Anna Dręga, Agnieszka Drozdowska, Jolanta Drozdowska, Jadwiga Drożdżowska, ks. Sylwester Duda, Katarzyna Dul, Władysława Dunaj, Joanna Durak, ks. Leszek Durlak, Iwona Dusza, Julia Duszkiewicz, Agnieszka Dziuba, ks. Piotr Fela, Grzegorz Fijałkowski, Zofia Fijałkowski, Anna Foltman, ks. Grzegorz Franczyk, Zdzisław Frankiewicz, Helena Gajda, Józefa Gawlik, Jadwiga Gil, Jadwiga Gładysz, Elżbieta Głuchowska, Renata Godek, Ewa Gola, Klaudia Golba, Agnieszka Golemo, Renata Gołąb, Aleksandra Gołębiowska, Anna Gorczyca, Anna Górska, Dorota Grabiec, Agata Graniczka, Angelika Grądzka, Marta Gromny, Monika Gruszecka, Joanna Grzebyk, Maria Gurba, Leopold Hajduk, Renata Halaburda, Gabriela Harla, Lucyna Harla, Teresa Hawron – Cygan, Jarosław Herbert, Jadwiga Herchel, Lucyna Herchel, Kinga Hill, Andrzej Hudy, Izydor Ingram, Małgorzata Ingram, Renata Irla-Wawrzyńska, Dorota Jacak, Jadwiga Jagiełko, Ewa Jaracz-Misiak, Irena Jastrząb, Anna Jaworska, Bożena Jędrychowska, Genowefa Jędrychowska, Ewa Juwa, Robert Kagan, Krzysztof Kajpust, Janusz Kaleta, Małgorzata Kamińska, Lesława Kania, Elżbieta Kapała, Marzena Kapinos, Magdalena Karasińska, Małgorzata Kłoda, Renata Kmiecik, Janina Kmieć, Izabela Kobylarz, Urszula Kobylarz, Magdalena Kokoszka, Piotr Kokoszka, Urszula Kolano, Katarzyna Kolis, Ewa Kołacz, Jolanta Kondrat, Stefan Kopacz, Helena Kopeć, Teresa Kosiorowska, Maryla Kotwica, ks. Bronisław Kowalik, Jan Kowalik, Michał Kowalski, Renata Kozak, Beata Kramek, Katarzyna Król, Elżbieta Krukowska, Maria Kruszyńska Bożena Krużel, Danuta Krzemińska, Monika Krzempek, Grażyna Kucharska, Anna Kuczewska, Barbara Kudyba, Beata Kudyba, Anna Kurdziel – Rokita, Monika Kuroń, Maria Kusak, Piotr Kusek, Katarzyna Kuzara, Alicja Kwaśnik, Ryszard Lasek, Teresa Lechocińska-Ciupa, Alicja Lechowicz, Celina Leśniak, Elżbieta Lodarska, Izabela Lonczak, Zofia Lubaska, Iwona Luberda, Małgorzata Lubieniecka, Emilia Łyczak, Stefania Maciejak, Barbara Madera, Sylwia Madycka, Marta Majka-Przywara, Ryszarda Makarewicz, Bronisława Małek, Ewa Małek, Agnieszka Marek, Magdalena Martyńska, Elżbieta Mazur, Monika Miara, Bogusława Michalcewicz, Bożena Midura, Grażyna Miga, Ewa Mikrut, Czesław Misiak, Jacek Mleczko, Jadwiga Mleczko (pedagog), Sabina Moczarska, Halina Moll, ks. Stanisław Morańda, Tadeusz Morytko, ks. Piotr Nalepa, Aleksandra Nickowski, Beata Niezgoda, Renata Niziołek, Renata Nowak, Robert Nowak, Anna Okoń, Małgorzata Oleksiak, Grażyna Olszowska, Janina Oluchowicz, Gabriela Ortyl, Mariola Ortyl, Waldemar Ozga, Norbert Ozimek, Ewa Pałasz, ks. Andrzej Papież, Edyta Pawlik, Kamil Pawlik, Małgorzata Pazdro, Robert Pęgiel, Halina Piechota, Elżbieta Piekarska, Krystyna Pieróg, Lidia Pieróg, Bożena Pietryka-Klecha, Alicja Piechota, Anna Pietrzyk, Cecylia Piłat, Lidia Podraza, Janina Posłuszny, Kinga Przeworska (psycholog), Anna Ptak, Lidia Pyź (pedagog), Helena Radłowska, Alina Rajpold, Edyta Rembisz, Lucyna Rogóż, Karolina Rostkowska, Magdalena Rumak-Markowska, Joanna Rusek, Monika Rusin, Małgorzata Ryba, Ewa Rzeszutek, Dariusz Rżany, Agnieszka Sanecka, ks. Antoni Sawina, Maria Skarbek, Wiesława Skaza, Agnieszka Skórska, ks. Mieczysław Smoleń, Aleksandra Sobut, Elżbieta Soja, Aneta Soja-Ząbek, ks. Kazimierz Soleński, Monika Sołtys, Barbara Stachnik, Janina Stafiej, Kinga Stan, Maria Stankiewicz, Stanisława Stankiewicz, Ewa Stanko, Małgorzata Stefaniak, Jadwiga Stelmachowicz, Lucyna Strzelczyk, Urszula Styga, Patrycja Suchy, Krystyna Sumiec, Barbara Surdej, Maria Surdej, Wanda Surdej, Lucyna Sypek, Maria Syper, Antoni Szeser, Leszek Szot, Ireneusz Szumełda, Renata Szumełda, Mirosława Szypuła, Krystyna Śledziona, Małgorzata Śmist, Anna Śpiewak, Genowefa Świerk, Elżbieta Świstro, ks. Karol Tokarczyk, Agnieszka Torba, Jadwiga Trela, Lubomira Trela, Marta Trelska, Barbara Tutro, Maria Tyczyńska, Urszula Uminowicz, Ryszard Vox, Monika Wałek, Elżbieta Wąż, Karolina Wdowiarz, Beata Wiącek, Elżbieta Wiącek, Barbara Wilczyńska, Genowefa Witkowska, Agata Wojtowicz-Buś, Kamila Wojtun, Angelika Wolan, Agnieszka Wolińska-Kuśnierz, Zofia Wołowiec, Anna Woźniak, Małgorzata Woźniak, Marta Woźniak, Aleksandra Wrażeń, Wiesława Wrona, Agata Wróblewska, Mirosława Wydro, Elżbieta Wyparło, Piotr Wysocki, Beata Wyzga, Aleksandra Zając, Bogusława Zielińska, Ewa Ziemba-Ząbek, Karolina Ziobroń, Iwona Zygmunt, ks. Mirosław Żuchowski.
Grono nauczycielskie w latach 2014-2022 (w układzie alfabetycznym): Krystyna Antonów, Joanna Babiec, Diana Babula, Dorota Baltyzar, Urszula Bar, Teresa Bączek, Danuta Błach, Lidia Błachowicz, Artur Bodziony, Lucyna Bolechała, Marta Borek, Katarzyna Borkowska-Bolechała, Katarzyna Burkot, Paulina Chmaj, Dorota Chomiuk, Sławomir Cisiński, Bogusława Czarny, Ewa Czeczot, Ewa Czerwonka, Mariusz Czosnyka, Ewa Domagała, Bogumił Drewniak, Ewa Drewniak, Anna Dręga, ks. Sylwester Duda, Iwona Dusza, Agnieszka Dziuba, Anna Foltman, Jadwiga Gil, Jadwiga Gładysz, Elżbieta Głuchowska, Ewa Gola, Klaudia Golba, Renata Gołąb, Anna Gorczyca, Anna Górska, Dorota Grabiec, Agata Graniczka, Angelika Grądzka, Maria Gurba, Lucyna Harla, Teresa Hawron-Cygan, Jadwiga Herchel, Kinga Hill, Małgorzata Ingram, Renata Irla-Wawrzyńska, Dorota Jacak, Magdalena Jaskulska, Magdalena Karasińska, Anna Karwacka, Bożena Knap (kierownik świetlicy), Piotr Kokoszka, Teresa Kosiorowska, Maryla Kotwica, Jan Kowalik, Renata Kozak, Beata Kramek, Barbara Kudyba, Beata Kudyba, Anna Kurdziel-Rokita, Monika Kuroń, Maria Kusak, Katarzyna Kuzara, Alicja Kwaśnik, Celina Leśniak, Izabela Lonczak, Iwona Luberda, Sylwia Madycka, Marta Majka-Przywara, Agnieszka Marek, Magdalena Martyńska, Elżbieta Mazur, Monika Miara, Ewa Mikrut, Jacek Mleczko, Jadwiga Mleczko (pedagog), Aleksandra Nickowski, Beata Niezgoda, Renata Nowak, Robert Nowak, Mariola Ortyl, Waldemar Ozga, Norbert Ozimek, Ewa Pałasz, Kamil Pawlik, Małgorzata Pazdro, Lidia Pieróg, Bożena Pietryka-Klecha, Lidia Podraza, Kinga Przeworska (psycholog), Anna Ptak, Lidia Pyź (pedagog), Karolina Rostkowska, Magdalena Rumak-Markowska, Joanna Rusek, Monika Rusin, Małgorzata Ryba, Wiesława Skaza, Agnieszka Skórska, Ewa Słąba, Elżbieta Soja, Monika Sołtys, Urszula Styga, Patrycja Suchy, Leszek Szot, Ireneusz Szumełda, Mirosława Szypuła, Małgorzata Śmist, Genowefa Świerk, ks. Karol Tokarczyk, Agnieszka Torba, Jadwiga Trela, Marta Trelska, Marta Tyczyńska, Monika Wałek, Elżbieta Wąż, Karolina Wdowiarz, Beata Wiącek, Agata Wojtowicz-Buś, Angelika Wolan, Marta Woźniak, Aleksandra Wrażeń, Wiesława Wrona, Elżbieta Wyparło, Aleksandra Zając, Karolina Ziobroń, Iwona Zygmunt.
Publikacja o Szkole: Echo z mieleckiej jedenastki, oprac. zbiorowe, Mielec 2003
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 12 IM. HENRYKA SIENKIEWICZA (OSIEDLE RZOCHÓW), jako szkółka parafialna powstała prawdopodobnie w pierwszych latach funkcjonowania parafii rzymskokatolickiej w Rzochowie, może jeszcze w latach 70. XIV w., bowiem takie były zalecenia ówczesnych władz kościelnych. Pierwszy student z Rzochowa (Benedykt) pojawił się na Uniwersytecie w Krakowie już w 1412 r., drugi (Stanisław) – w 1444 r., a trzeci (Mikołaj s. Jana) – w 1452 r. Oficjalne powstanie szkoły parafialnej należy jednak wiązać z erekcją prepozytury 7 II 1515 r. przez bpa krakowskiego Jana Konarskiego. Jej budowę i wyposażenie sfinansował Stanisław Tarnowski, ówczesny właściciel dóbr rzochowsko–rzemieńskich. W szkole uczono łaciny, katechizmu, czytania i pisania, rachunków i śpiewania. Głównym zadaniem szkoły było przygotowanie chłopców do posługi kościelnej i śpiewania na chórze w czasie Mszy Św. i innych nabożeństw. Zdarzało się, że bogatsi mieszczanie, płacąc większe sumy na kościół, cząstkę przeznaczali na śpiew. Niektórzy wychowankowie szkoły po studiach w Krakowie podejmowali pracę nauczycielską. W Szebniach koło Jasła uczył Jakub z Rzochowa (1595), a w Raniżowie kierował szkołą Jan z Rzochowa (1604). W wyniku I rozbioru Polski, kiedy Rzochów znalazł się pod zaborem austriackim, w szkole zamiast łaciny wprowadzono język niemiecki. Rzochowska szkoła parafialna funkcjonowała do 1860 r., a następnie powołano szkołę trywialną. Uczęszczało do niej około 60–80 uczniów z Rzochowa i okolicznych wsi, co stanowiło tylko niewielką część najmłodszego pokolenia. Apele proboszcza ks. Adama Grębosza powiększyły ilość uczniów do 120 (1886). Do 1900 r. była to szkoła jednoklasowa z jednym nauczycielem, ale wkrótce potem utworzono drugą klasę z drugim nauczycielem. Dotychczasowy budynek szkolny przy rynku był w bardzo złym stanie, dlatego w latach 1911-1914 wybudowano nowy budynek szkolny na tzw. „Różańcówce”, zakupionej od ks. A. Grębosza. Stary dom przeznaczono na budynek gospodarczy. Wojna przerwała rozpoczęty 1 IX rok szkolny. Po odejściu frontu na wschód – od 1 VII 1915 r. wznowiono zajęcia, ale w listopadzie 1915 r. zmarł J. Duszkiewicz. W rezultacie konkursu 1 III 1916 r. rozpoczęło pracę nauczycielskie małżeństwo Bronisław i Maryla Greissowie. Nowy kierownik B. Greiss już w pierwszych miesiącach pracy w Rzochowie stał się liderem życia społeczno-gospodarczego miasteczka. Doprowadził do uporządkowania szkoły i jej otoczenia (m.in. zlikwidowano prowizoryczny cmentarz wojenny i przeniesiono trumny ze zwłokami żołnierzy na cmentarz w Białym Borze), urządził ogród przyszkolny. Zbudował budynek gospodarczy przy szkole i doprowadził do wybudowania drogi do szkoły. Zainspirował budowę domu gminnego przy rynku oraz strażnicy z wieżą i wspinalnią i czuwał nad realizacją tych inwestycji. Jego pomysłem było przeniesienie figury Matki Bożej na środek rynku i urządzenie jej otoczenia. Założył bibliotekę, zespół teatralny, orkiestrę dętą i organizacje młodzieżowe. Do wielu prac, a zwłaszcza porządkowych i sadzenia zieleni włączał młodzież szkolną. W latach 1922-1928 był posłem na Sejm RP, a wówczas szkołą kierowała jego żona. Placówka była prowadzona wzorowo, toteż 28 XI 1924 r. przybyli do niej m.in. kurator okręgu szkolnego Jan Owiński i wicekurator dr. Michał Pollak, aby zapoznać się z jej dokonaniami. W lipcu 1929 r. młodzież szkolna uczestniczyła w uroczystym powitaniu prezydenta RP prof. Ignacego Mościckiego, przejeżdżającego przez Rzochów do Mielca. W 1932 r. w rzochowskiej szkole odbyła się rejonowa konferencja nauczycielska, a pokazową lekcję przeprowadził B. Greiss. W wyniku reformy szkolnej w 1932 r. uzyskano status szkoły 4-klasowej. W 1933 r. założono harcerską drużynę „Zuchów”, a rok później szkolną kasę oszczędności, współpracującą z PKO. 30 V 1936 r. odbyło się uroczyste nadanie Szkole Powszechnej w Rzochowie imienia Henryka Sienkiewicza. W programie m.in. młodzież przedstawiła Latarnika H. Sienkiewicza, w adaptacji i reżyserii B. Greissa. Kierownik ułożył też na tę okoliczność Hymn szkoły. Nadmienić należy, że w okresie międzywojennym szkolne kółko teatralne występowało wiele razy z różnymi sztukami, a dochód z biletów przeznaczano zawsze na cele społeczne. Tak było także 13 XI 1938 r., kiedy rzochowska szkoła, jako pierwsza w powiecie mieleckim, przekazała dochód z przedstawienia na „fundusz dozbrojenia Armii” i w 1939 r. jeszcze dwukrotnie przekazała na ten cel kilkudziesięciozłotowe dochody z przedstawień teatralnych. W czasie okupacji hitlerowskiej szkoła funkcjonowała nadal, ale z narzuconym przez okupanta mocno okrojonym programem. Ponadto Greissowie i ich zięć Antoni Marcićkiewicz prowadzili tajne nauczanie. W czasie walk o Rzochów w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. budynki szkolne mocno ucierpiały. Rok szkolny 1944/45 rozpoczęto więc z olbrzymimi problemami, ale mimo to planowo, w podwyższonym stopniu organizacyjnym, jako 7-klasowa szkoła podstawowa. W ciągu roku szkolnego wykonano wiele prac porządkowych, a w roku szkolnym 1945/1946 wykonano remont szkoły i pozyskano niezbędne wyposażenie. Uruchomiono też kursy wieczorowe dla dorosłych. Po zakończeniu roku szkolnego B. Greiss przeszedł na emeryturę, a nowym kierownikiem został Jan Gargała. Dokończył porządki wokół szkoły i doprowadził do ogrodzenie szkolnego terenu. Podtrzymał także tradycje teatralne, przygotowując kolejne przedstawienia. Na początku lat 50. dało się zauważyć duże zainteresowanie rzochowskich uczennic zawodem nauczycielskim, bowiem wiele z nich podjęło naukę w Liceum Pedagogicznym w Mielcu. W tym czasie, staraniem nauczycielki Zenony Świniuch, wznowiło działalność harcerstwo. Nieco później, już za kierownictwa Genowefy Beffniger, rozpoczęto organizowanie wycieczek szkolnych. Pierwsze było Zakopane (1954), a potem co roku zapoznawano najstarsze klasy z innymi atrakcyjnymi miejscami w różnych stronach kraju. Jesienią 1956 r. szkoła uczestniczyła w akcji polskiej pomocy materialnej i sanitarnej dla narodu węgierskiego, walczącego o wyzwolenie się spod dominacji radzieckiej. W kwietniu 1958 r. po raz pierwszy zabłysło światło elektryczne w budynku szkolnym. Wydarzeniami roku 1966 były uroczystości z okazji 1000-lecia Państwa Polskiego i 50 rocznicy śmierci Henryka Sienkiewicza – patrona rzochowskiej szkoły. Bardzo korzystne okazało się przyjęcie patronatu nad szkołą przez Oddział PKS w Mielcu, bowiem w latach 60., 70. i 80. otrzymywano m.in. nieodpłatnie autobusy na wycieczki szkolne. W czasie prowadzenia szkoły przez Anielę Wydro i Jana Marchlika rozwinęły działalność szkolne organizacje: PCK, LOP, Spółdzielnia Uczniowska, ZHP i SKO. Kontynuowano działalność teatralną i wykonywano szereg prac społecznych, m.in. zadrzewianie „Kawałka” (błonia nad Wisłoką). 1 I 1985 r. Rzochów został przyłączony do Mielca i stał się jednym z jego osiedli, a rzochowska szkoła otrzymała nazwę: Szkoła Podstawowa nr 12 im. H. Sienkiewicza w Mielcu. Wydarzenie to niemal zbiegło się z podjęciem starań nowego dyrektora Adama Żali o budowę nowej szkoły, odpowiadającej standardom współczesnej placówki oświatowej. Powstał Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły, a inicjatywę wsparły władze miejskie. Zakupiono dwie działki, powiększając teren szkolny o 0,22 ha. Projekt techniczny wykonał mgr inż. arch. Jerzy Hiedo (Kiedo?), a wykonawcami – firma „Edal” i Zakład Usługowo-Budowlany SBUD z Mielca. Inwestorem był Miejski Zespół Ekonomiczno–Administracyjny Szkół w Mielcu. Wydatnej niedpłatnej pomocy udzieliły: PKS, WSK i KRUSZGEO. Udało się pozyskać także środki finansowe z MEN. Ponadto społeczność szkoły sama gromadziła środki na budowę i wyposażenie wnętrza, organizując w tym celu szereg akcji w środowisku. Oficjalna uroczystość oddania do użytku i poświęcenia nowego budynku szkolnego odbyła się 4 IX 1993 r. Uczestniczyli w niej m.in. Biskup Tarnowski dr Józef Życiński, który dokonał aktu poświęcenia, kurator oświaty Jan Stanisz, przewodniczący Rady Miejskiej Andrzej Osnowski i prezydent miasta Władysław Bieniek. W 1995 r. przekazano do użytku salę gimnastyczną, kończąc tym rozbudowę szkoły. Zdecydowanie lepsze warunki pracy wpłynęły pozytywnie na aktywność szkoły, której najlepsi uczniowie z powodzeniem startowali w różnych konkursach, a kółko teatralne i zespół śpiewaczy wyróżniały się w mieleckich przeglądach artystycznych: Przeglądzie Kolęd i Pastorałek oraz „Scenażerii”. Równocześnie starano się o unowocześnienie wyposażenia szkoły. W roku szkolnym 1996/1997 otrzymała ona stacjonarny aparat telefoniczny (wcześniej łączono się przez centralkę pocztową), a w 1997/1998 zakupiono komputery ze składek mieszkańców osiedla Rzochów. Innymi znaczącymi wydarzeniami tego roku była wystawa „Rzochów w starej fotografii” oraz wystawienie sztuki „Boże Narodzenie Marcina” według Lwa Tołstoja. W wyniku wprowadzenia reformy oświatowej po roku szkolnym 1999/2000 pożegnano ostatnią klasę VIII, a od roku szkolnego 2000/2001 r. rozpoczęto pracę z sześcioma klasami. W pierwszych latach XXI w. – już z inspiracji dyrektor Ewy Kwolek – wprowadzono kolorowy wystrój wnętrza i rozwijano komputeryzację szkoły. W roku szkolnym 2006/2007 SP 12 miała 80 uczennic i uczniów. W latach 2010-2012 wykonano m.in. świetlicę szkolną, termoizolację i tynkowanie budynku oraz plac przed szkołą. Część budynku wynajęto Ośrodkowi Rehabilitacyjnemu. W 2010 r. na placu przyszkolnym odbyła się patriotyczna uroczystość zasadzenia „Dębu Pamięci”, upamiętniającego Tomasza Wołka, zamordowanego przez NKWD w Bykowni w 1940 r. Szkoła pełni funkcję centrum osiedlowego, m.in. w niej urządzane są lokale wyborcze, a w czasie powodzi w 2010 r. była bazą dla strażaków ratujących ludzi i mienie. Realizowano programy unijne, m.in. „Pracownie komputerowe dla szkół”, miejski „Nauka przez dialog – indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów klas I – III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec” oraz „Radosna Szkoła”. W 2012 r. wykonano termoizolację budynku szkoły. W roku szkolnym 2013/2014 zorganizowano uroczystości związane z odsłonięciem tablicy pamięci Żołnierzy Wojska Polskiego z Rzochowa – uczestników II wojny światowej. Od 2014 r. społeczność szkolna nieprzerwanie uczestniczy w programach: „Twoje miasto bez elektrośmieci” i „Mleko i owoce w szkole”. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe status szkoły nie zmienił się, ale stała się szkołą ośmioklasową. W związku z tym w budynku szkolnym prowadzono prace remontowe i modernizacyjne. Powstały pracownie: fizyczna, biologiczna i chemiczna, a w latach 2019-2020 – kolejne sale lekcyjne. Od 2020 r. uruchomiono stołówkę szkolną. W pomieszczeniu po ośrodku rehabilitacyjnym, który wyprowadził się z budynku szkolnego w 2021 r., tworzona jest sala do techniki z programu „Laboratoria przyszłości”. Uzupełniano sprzęt; aktualnie szkoła posiada m.in. 3 tablice interaktywne i 4 monitory interaktywne. Dla uczniów z odległych ulic uruchomiono autobus. Powiększono działkę szkolną i zbudowano parking przy szkole. Na działce szkolnej zasadzono drzewa i krzewy ozdobne z programu „Tu mieszkam, tu żyję EKO”. Jedno z drzew posadzono na skwerze Rynku Rzochowskiego dla upamiętnienia 550-lecia lokacji miasta Mielca. Dzięki zatwierdzonemu projektowi do Mieleckiego Budżetu Obywatelskiego na terenie działki szkolnej w 2022 r. powstało boisko do streetballa (koszykówka 3×3). Ponadto w 2022 r. oddano do użytku boisko wielofunkcyjne o wymiarach 43 m x 26 m (piłka siatkowa, piłka ręczna, badminton, koszykówka) o powierzchni poliuretanowej. Także w 2022 r. Gmina Miejska Mielec realizowała w SP nr 12 rządowy program „Szkoła jest fajna – wspomaganie integracji dzieci romskich” z udziałem 29 uczniów w tym 12 uczniów romskich.
Największe sukcesy indywidualne Szkoły po 2014 r.: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych.
*Kierownicy: Wojciech z Wojnicza (ok. 1595), Stanisław Pasowicz z Rzochowa (1635), Piotr Pełzaczyński (ok. 1844–1860), Jan Sierosławski (ok. 1860–1880), Antoni Iwański (ok. 1880–1886), Andrzej Polek (ok. 1886–1900), Walenty Kaplit (ok. 1900–1912), Józef Duszkiewicz (1912–1915), Bronisław Greiss (1916–1922), Maryla Greiss (1922-1928), Bronislaw Greiss (1928-1946), Jan Gargała (1946-1953), Genowefa Beffniger (1953-1958), p.o. Genowefa Pyzikiewicz (1958-1959), Stefan Marczewski (1959-1962), Bronisław Patyk (1962-1963), Aniela Wydro (1963-1969), Jan Marchlik (1969-1973).
*Dyrektorzy (od 1973 r.): Jan Marchlik (1973-1984), Adam Żala (1984-2000), Ewa Kwolek (2000-2023), ….
Nauczyciele w latach 1900-2012: ks. Piotr Abram, Agnieszka Adamczyk, Dorota Adamus, Małgorzata Babula, Piotr Babula, Janina Bać, Urszula Bąk, s. Berenika, Anna Bogusiak, Renata Bonarska, Zyta Borowiec, Rafał Chęciak, Marta Chmielowiec, Sławomir Cisiński, Krzysztof Czaja, Barbara Czajowska, Edyta Czernik, Helena Czudec, Waleria Dąbkowska,Kinga Demkiw, Maria Dragan – Michalak, Jolanta Drzewiecka, s. Flawiana (Bożena Książkiewicz), ks. Przemysław Gabik, Renata Godek, Katarzyna Gorzelany, Maryla Greiss, Kamila Grochot, Monika Gruszecka, Barbara Hańderek, Jadwiga Janczar, ks. Józef Jaworski, s. Juliusza (Elżbieta Świerkosz), Witold Jurczak, Halina Karaś, Bożena Karczmarczyk (Betlej), Zofia Karkut, ks. Marek Kądzielawa, Tadeusz Klecha, Bożena Knap, Barbara Knutelska, Maria Kobierska, Edward Kociański, Dorota Kokoszka, Anna Kornatowska – Grzywacz, H. Kozik, Jolanta Kozioł, Małgorzata Krawczyk, Katarzyna Kruk, Anna KUczewska, ks. Jacek Kurcz, Józef Kużdżał, Hanna Lewicka, Sławomir Lisiński, Danuta Łakomska, Stanisława Łakomy, Beata Łanocha, Bernadetta Łaz, Anna Marchlik, Wanda Marchlik, Janina Marczewska, Alina Martyka, Aniela Matuszkiewicz, Edyta Mazurek, Anna Naróg, Zofia Niećko, Alicja Niedbała, Joanna Niewęgłowska, Maria Nowicka, Joanna Ochalik, Mirosława Orłowska, Grażyna Paduch, Agnieszka Panek, Wiesława Paśko, Bronisław Patyk, Anna Pawełczak, Edyta Pawlik, Barbara Pezda, Michalina Podkasana, Henryk Pokrzywiński, Tomasz Półbrat, ks. Janusz Psonak, Anna Ptak, ks. Jerzy Ptak, Genowefa Pyzikiewicz, Wanda Radomska, Waleria Roman, Agnieszka Róg, Eugenia Rybak, Maria Rybak, Jadwiga Rządzka, Lucyna Rzegocka, Elżbieta Sobczak, Maria Stanek, Teresa Stopa, Elżbieta Styczeń, Bożena Stryjnik, Marta Sypień, Helena Sypowska, Małgorzata Szrom, Maria Świerczek, Halina Świniuch, Zenona Świniuch (po mężu Przytulińska), Maria Turczyn, Maria Walewicz, Anna Wałek, Anna Węgrzyn, Beata Wiącek, Alicja Wójtowicz, Maria Wrażeń, Aniela Wydro, Agnieszka Zborowska, Aldona Zbrzeźny, Małogorzata Żak.
Grono nauczycielskie w latach 2012-2022 (w układzie alfabetycznym): ks. Piotr Abram, Urszula Bąk, Anna Bogusiak, Rafał Chęciek, Krzysztof Czaja, Edyta Czernik, Kinga Demkiw, Maria Dragan-Michalak, Katarzyna Gorzelany, Witold Jurczak, Bożena Knap, Edward Kociański, Dorota Kokoszka, Anna Kornatowska-Grzywacz, Anna Kuczewska, ks. Jacek Kurcz, Bernadetta Łaz, Alina Martyka, Joanna Niewęgłowska, Joanna Ochalik, Agnieszka Panek, ks. Janusz Psonak, Teresa Stopa, Elżbieta Styczeń, Małgorzata Szrom, Beata Wiącek, Alicja Wójtowicz, Agnieszka Zborowska, Małgorzata Żak.
SZKOŁA PODSTAWOWA NR 13 IM. JANA BYTNARA „RUDEGO”, została zbudowana przy ul. Łąkowej na terenie osiedla Dziubków w latach 1989-1998. W tym czasie budownictwo mieszkaniowe na tym terenie rozwijało się intensywnie i zapotrzebowanie na szkołę było bardzo duże. Pierwszy segment Szkoły oddano do użytku w 1990 r. i od roku szkolnego 1990/1991 rozpoczęło w nim naukę około 670 dzieci w 33 oddziałach klas 0-III. Pierwszym dyrektorem i organizatorem funkcjonowania szkoły była Barbara Brudniak. W latach 1991-1992 oddano i urządzono następne segmenty: dla uczniów starszych klas, rekreacyjny, żywieniowy i administracyjny oraz pracownie. Po wprowadzeniu do szkoły wszystkich klas ilość uczniów wzrosła dwukrotnie, a w rekordowym r. szk. 1994/1995 wynosiła 1483. Uroczystość poświęcenia Szkoły odbyła się 5 X 1991 r. Niemal od początku funkcjonowania Szkoła wykazywała dużą aktywność, m.in. 16 I 1993 r. zorganizowała I Międzyszkolny Przegląd Kolęd i Pastorałek, który w późniejszych latach przerodził się w imprezę coroczną, organizowaną kolejno przez wszystkie mieleckie szkoły. W r. szk. 1993/1994 rozpoczęto wydawanie gazetki „Trzynastka”. W r. szk. 1997/1998 oddano do użytku segment sportowy z dwiema salami gimnastycznymi i zapleczem sanitarnym przystosowanym także dla osób niepełnosprawnych. Na terenie przyszkolnym wybudowano zespół boisk i urządzeń sportowych. W dniu 26 IV 1997 r. odbyła się uroczystość nadania Szkole imienia Jana Bytnara „Rudego”. W czasie uroczystości odsłonięto popiersie Patrona Szkoły, umieszczone w hallu głównym. Wtedy też społeczność Szkoły podjęła decyzję o przyjęciu Hymnu Drużyn Rudego (słowa – Bolesław Leonhard, muzyka – Jacek Targosz) jako hymnu Szkoły. Utwór nawiązuje do wydarzeń II wojny światowej, m.in. do bohaterskiej akcji pod Arsenałem, w której z rąk gestapowców został odbity Jan Bytnar „Rudy”. Ponadto wydano Pamiętnik Matki – wspomnienia o Janku Bytnarze, spisane przez jego matkę. Od tego wydarzenia do programu corocznych stałych uroczystości szkolnych wprowadzono szereg form związanych z postacią Jana Bytnara, m.in. okolicznościowe akademie, imprezy, wystawy i wycieczki. Szczególnie uroczyste były Dni Patrona Szkoły w roku szkolnym 2002/2003, które przebiegały pod hasłem „Nosił płomienną miłość Ojczyzny w sercu, dla niej żył, uczył się i działał”. W akademii 27 III 2003 r. uczestniczyli m.in. senator Grażyna Staniszewska i biskup Tadeusz Pieronek, a 5 IV odbyło się spotkanie literackie z Barbarą Wachowicz. Zorganizowano także kącik Pamięci Narodowej, w którym gromadzone są eksponaty z okresu II wojny światowej. Dużym osiągnięciem było zajęcie IV miejsca w ogólnopolskim konkursie na najlepszą szkolną stronę internetową, zorganizowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej (1998/1999). Dynamicznie rozwijającą się placówkę odwiedziła 25 III 1999 r. wiceminister edukacji Irena Dzierzgowska. Dnia 9 IV 2002 r. Szkoła Podstawowa nr 13 jako pierwsza w Polsce została wyróżniona Znakiem Jakości Interkl@sa na okres dwóch lat. Otrzymała również certyfikat EUROPRIX – europejski odpowiednik znaku Interkl@sa. (Te prestiżowe wyróżnienia uzyskują szkoły, które przygotowują uczniów do swobodnego funkcjonowania w społeczeństwie informacyjnym, zgodnie z najwyższymi standardami europejskimi. Uroczyste wręczenia wyróżnień odbywały się w gmachu Sejmu RP w Warszawie.) Ponownie znak Interkl@sa otrzymano 14 VI 2004 r. na kolejne dwa lata. W roku szkolnym 2001/2002 zorganizowano Klub Opieki Pozalekcyjnej (KOP), w ramach którego na zasadzie wolontariatu nauczyciele prowadzą zajęcia uwzględniające indywidualne potrzeby ucznia mającego trudności w nauce. W styczniu 2002 r. otrzymano list od papieża Jana Pawła II, będący odpowiedzią na list uczniów SP 13. W dniu 13 V 2002 r. Szkoła, jako jedna z pięciuset w świecie i trzech w Polsce, uczestniczyła w międzynarodowej akcji przeprowadzonej z okazji „Dnia Kosmosu”. Punktem kulminacyjnym było składanie podpisów na plakacie, który został przesłany do Stanów Zjednoczonych i tam sfotografowany, a jego negatyw wysłany wraz z załogą promu kosmicznego w Kosmos (lot STS-113). W dniach 30-31 V 2003 r. Szkoła była współorganizatorem V Ogólnopolskiego Forum Koordynatorów Technologii Informacyjnej. W latach 2002-2006 realizowano projekty edukacyjne, posiadające także wiele walorów wychowawczych, m.in. projekty o zasięgu międzynarodowym „Sławni ludzie” programu Socrates Comenius 2004-2005 i 2005-2006. W r. szk. 2004/2005 obowiązki dyrektora Szkoły przejął Andrzej Bryła, a w następnym roku SP 13 została połączona z Gimnazjum nr 4 w Zespół Szkół nr 2, a jego dyrektorem mianowano Andrzeja Bryłę. W dniach 18-19 XI 2006 r. w murach Szkoły odbyła się konferencja dla rodziców i wychowawców o zasięgu ogólnopolskim nt. „Wychowanie dzieci”, którą prowadzili M. i W. Grabowscy – współautorzy książki Zanim wybierzesz. W roku szkolnym 2006/2007 do SP 13 uczęszczało 252 uczniów – dziewcząt i chłopców. Po raz trzeci otrzymano Znak Jakości Interkl@sa, a jego uroczyste wręczenie odbyło się 11 VI 2007 r. w Sali Kolumnowej Sejmu RP w Warszawie. W roku szkolnym 2008/2009 realizowano zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze „Równe szanse” w ramach programu współfinansowanego przez Unię Europejską. W celu zapewnienia bezpiecznych warunków nauki, wychowania i opieki w klasach I – III szkół uczestniczono w programie rządowym „Radosna szkoła“ (2010 r.). Od 2009 r. do 2012 r. przeprowadzono projekt „Pierwsze uczniowskie doświadczenia drogą do wiedzy”. W ramach programu unijnego Comenius w latach szkolnych 2009/2010 i 2010/2011 realizowano projekt „Uroczystości szkolne źródłem wiedzy i rozrywki”. Uczestniczono też w projekcie miejskim „Nauka przez dialog – indywidualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów klas I – III szkół podstawowych w Gminie Miejskiej Mielec” (2012/2013) oraz w Partnerskim Projekcie Szkół „Zmieniające się zwyczaje wśród nowego pokolenia Europejczyków” w ramach Programu „Uczenie się przez całe życie” (2012/2013). W roku szkolnym 2012/2013 Zespół Szkół nr 2 otrzymał statuetkę „Nieprzeciętnej Szkoły”. Do 2017 r. wchodziła w skład Zespołu Szkół nr 2, który był jedną z najlepszych szkół w Mielcu. Po wprowadzeniu w życie Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe stała się szkołą ośmioklasową. Ona też przejęła ostatnie klasy gimnazjalne Gimnazjum nr 4 i prowadziła je do zakończenia nauki według programu gimnazjalnego w 2019 r. Realizowano projekty unijne: Socrates Comenius i Comenius, w ramach których współpracowano ze szkołami z Walii, Rumunii i Francji oraz Estonii, Hiszpanii i Włoch. W 2020 r., w ramach realizacji zwycięskich projektów w Mieleckim Budżecie Obywatelskim, przy szkole zmodernizowano plac zabaw „Frajda”. M.in. położono bezpieczną nawierzchnię, zamontowano nowe zestawy zabawowe, huśtawkę „bocianie gniazdo”, huśtawki sprężynowe i kilka urządzeń siłowni zewnętrznej.
Największe sukcesy zespołowe Szkoły od 2014 r.: tytuł i statuetka „Nieprzeciętna Szkoła” w 2016 i 2017 (jako ZS nr 2), 2018, 2019, 2022; Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom (6 razy), liczne certyfikaty.
Największe sukcesy indywidualne Szkoły: laureaci i finaliści wojewódzkich konkursów przedmiotowych; laureaci i finaliści innych konkursów: międzynarodowych lub ogólnopolskich, w tym: literackich, recytatorskich, piosenkarskich, językowych, historycznych, matematycznych, przyrodniczych i informatycznych; miejsca na podium w zawodach sportowych.
Dyrektorzy: Barbara Brudniak (1990-2004), Andrzej Bryła (2004-2010), Teresa Lechocińska – Ciupa (2010-2021), Dorota Buczek – Kolanko (2021 – nadal)
Wicedyrektorzy: Irena Ożóg (1990-2002), Zofia Stachowicz (1991-2000), Maria Kijak (1994-), Maria Greczka (2007-2020), Beata Machnik – Babula (2010-2021), Marta Kandzior (2021-nadal).
Nauczyciele w latach 1990-2006: Elżbieta Adamczyk, ks. Tomasz Atłas, Krystyna Bajer, Urszula Bar, Ewa Bednarz, Lidia Błachowicz, Marek Broniewski, Józefa Brzdęk, Barbara Brudniak, Dorota Buczek – Kolanko (pedagog), ks. Jan Burdek, Alina Burghardt, Agnieszka Cerefin, Bożena Chmielowiec, Mariola Cichoń, Teresa Czekaj, Ewa Czepiżak, Małgorzata Czółno, Bożena Ćwik, Bogumił Drewniak, Aleksandra Drozdowska, Dariusz Dudek, Magdalena Dumanowska, Władysława Dunaj, Teresa Duracz, Agata Durej, Janina Duszkiewicz-Kret, Renata Dybska, Marek Dziedzicki, Krystyna Dziekan, Renata Dziewit, Grzegorz Fijałkowski, Elżbieta Flis, Jolanta Gackiewicz-Madej, Ryszard Gąbka, Lidia Gągała-Myśliwiec, Małgorzata Głodzik, Agnieszka Głowacka, Beata Gola, Urszula Gosztyła, Anna Gotfryd, Maria Greczka, Renata Grochocka, Joanna Grzebyk, Piotr Grzesik, Sławomir Gumienny, Zofia Hołojuch, Andrzej Hudy, Elżbieta Jaracz, Justyna Jarecka-Chmielowska, Irena Jastrząb, Wiktor Jeż, Lucyna Kalkowska, Ewa Kandzior, Marta Kandzior, Elżbieta Kapała, Robert Karnasiewicz, Jolanta Kasprzak, Teresa Kawiorska, Barbara Kądzielawa, Maria Kijak, Grzegorz Kipa, Anna Kłoda, Janina Kmieć, ks. Ryszard Kołodziej, Elżbieta Komaniecka, Renata Konefał, Maria Kopeć, Maria Kos, Andrzej Kosiński, Patrycja Kos – Laskowska, Lucyna Kostecka, ks. Bronisław Kowalik, Katarzyna Kozak, Barbara Kozik, Marek Kozłowski, Małgorzata Krawiec, Maria Krępa, Agnieszka Kubik, Grażyna Kulpa, Aleksandra Kurowska, Apolonia Kusak, Maria Kuzara, Danuta Łakomska, Emilia Machnik, Beata Machnik-Babula, ks. Stanisław Madeja, Alina Martyka, Dorota Maryniak, s. Mathia Katarzyna Kozak, Elżbieta Maziarz, Czesław Misiak, Halina Mieszkowicz, Teresa Mitura, Zofia Moskal, ks. Antoni Mulka,ks. Jarosław Musiał, Marta Nagaduś-Dziekan, Robert Nieć, Ewelina Niedbała, Robert Nowak, Aleksandra Obuchowicz-Michno, Władysława Ogonowska, Anna Okoń, Artur Olchawa, Grażyna Olszowska, Irena Ożóg, Elżbieta Palej, Ewa Pałasz, ks. Andrzej Papież, Dominika Partyńska – Salamaga, Kazimiera Pazdro, Małgorzata Pazdro, Jolanta Piekarska, Zenon Polak, Stanisława Pryga, Katarzyna Pycior, Barbara Pyrz, Wincenta Reichel, Beata Richl, Małgorzata Robak, Anna Rogóż, Celina Rojowska, Barbara Rokosz, Karolina Rostkowska, Barbara Rusin, ks. Krzysztof Rybski, Ewa Rzeszutek, Anna Rzeszutek, Halina Saj, Małgorzata Siry,Maria Siwiec, Teresa Skawińska, Józefa Skop, Ewa Słąba, Jadwiga Słonina, Milena Soboń (psycholog), Zofia Stachowicz, Barbara Stępień, Paulina Sum, Jarosław Surowiec, Bożena Switek, Katarzyna Renata Sykulska, Danuta Szczepańska, Zofia Szczęsna, Lucyna Szczutko, Mirosława Szypuła, Małgorzata Świętoń, Agata Tarczoń, Witold Targosz, Alicja Tomczyk, Anna Tomczyk (pedagog), Maria Tomków, Zofia Tychanowicz, Maria Tyczyńska, ks. Krzysztof Waśko, Grzegorz Wawrzyński, Elżbieta Wąż, Joanna Wiatrak, Danuta Wilk, Danuta Wiszyńska, Bogumiła Witas, Anna Wodzisławska, Barbara Wojciechowska, Waldemar Wojciechowski, Małgorzata Wolińska, Zofia Wolińska, Helena Wolska, Kazimierz Wołoszyn, Jan Wozowicz, Adam Wydro, Mirosława Wydro, Edward Zachariasz, Magdalena Zalotyńska, Aldona Zbrzezny, Katarzyna Zemmel, Agnieszka Zielińska, Dorota Zielińska, Wiesław Zieliński, Ewa Ziemba-Ząbek, Janina Zięba, Elżbieta Ziobroń, Bronisława Znamirowska, Renata Żak, Anna Żmuda, Iwona Żola.
Wykaz nauczycieli niewymienionych i ze zmianami w nazwiskach znajduje się przy haśle Zespół Szkół nr 2.
Grono nauczycielskie w latach 2014-2022 (w układzie alfabetycznym): Urszula Bar, Dorota Buczek-Kolanko (pedagog), Bogumił Drewniak, Agata Durej, Renata Dybska, Krystyna Dziekan, Beata Gola, Maria Greczka, Renata Grochocka, Joanna Grzebyk, Elżbieta Jaracz, Wiktor Jeż, Lucyna Kalkowska, Marta Kandzior, Elżbieta Kapała, Robert Karnasiewicz, Grzegorz Kipa, Lucyna Kostecka, Patrycja Kos-Laskowska, Katarzyna Kozak, Marek Kozłowski, Agnieszka Kubik, Aleksandra Kurowska, Beata Machnik-Babula, ks. Jarosław Musiał, Marta Nagaduś-Dziekan, Ewelina Niedbała, Robert Nowak, Dominika Partyńska-Salamaga, Małgorzata Pazdro, Barbara Pyrz, Małgorzata Robak, Anna Rogóż, Celina Rojowska, Barbara Rokosz, Karolina Rostkowska, Ewa Rzeszutek, Małgorzata Siry, Ewa Słąba, Milena Soboń (psycholog), Barbara Stępień, Paulina Sum, Jarosław Surowiec, Mirosława Szypuła, Agata Tarczoń, Witold Targosz, Anna Tomczyk (pedagog), Maria Tyczyńska, Elżbieta Wąż, Barbara Wojciechowska, Waldemar Wojciechowski, Helena Wolska, Katarzyna Zemmel, Ewa Ziemba-Ząbek, Agnieszka Zielińska, Wiesław Zieliński, Anna Żmuda.
Publikacja o Szkole: 10 lat Szkoły Podstawowej nr 13 im. Jana Bytnara „Rudego” w Mielcu, oprac. zbiorowe, Mielec 2000.
SZKOŁA PRZEMYSŁOWA UZUPEŁNIAJĄCA (PUBLICZNA SZKOŁA DOKSZTAŁCAJĄCA ZAWODOWA), pierwsza szkoła zawodowa w Mielcu, utworzona na podstawie rozporządzenia c.k. Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu z dnia 12 XII 1911 r. Rekrutację uczniów, spośród młodzieży terminującej w mieleckim rzemiośle, przeprowadził kierownik szkoły męskiej Jan Ślósarek i jemu powierzono kierownictwo nowej szkoły. Budynek szkoły męskiej stał się siedzibą nowej placówki, a nauczyciele szkoły męskiej – pierwszą kadrą „przemysłówki”. Uroczysta inauguracja działalności odbyła się 29 XII 1911 r., a zajęcia szkolne rozpoczęto 2 I 1912 r. Nauka odbywała się wieczorami (po pracy) od poniedziałku do piątku i trwała trzy lata. Program obejmował przedmioty ogólnokształcące i zawodowe, m.in. naukę o organizacji zawodu, technologie i szkicowanie. Uczniowie reprezentowali kilkadziesiąt zawodów, toteż prowadzenie wspólnych zajęć, zwłaszcza zawodowych, było trudne. W celu podniesienia poziomu nauczania kierowano nauczycieli na kursy specjalistyczne, m.in. przemysłowo-rysunkowe. Kompletowano też potrzebne pomoce naukowe. Początkowo do szkoły uczęszczała niemal wyłącznie młodzież katolicka, ale z biegiem lat przybywało także uczniów z warsztatów żydowskich. Działania wojenne w okresie od jesieni 1914 r. do wiosny 1915 r. uniemożliwiły pracę szkoły, a ponadto w czasie kilkakrotnego pobytu różnych wojsk w budynku szkolnym jego wyposażenie (m.in. pomoce naukowe, przybory, biblioteka i sprzęt) niemal całkowicie zostało zniszczone. Po odejściu frontu na wschód, od 1 X 1915 r. wznowiono naukę, ale jeszcze przez kilka następnych lat wyposażano szkołę w potrzebny sprzęt. Starano się też o wychowanie młodzieży, uczestnicząc z nią we wszystkich uroczystościach i organizując własne imprezy. Niektórzy uczniowie należeli do harcerskiej Drużyny Rzemieślniczej im. J. Kilińskiego, założonej przez Edwarda Krymskiego w 1918 r. Prawdopodobnie w ramach wdrażania tzw. reformy jędrzejewiczowskiej od roku szkolnego 1932/1933 wprowadzono nową nazwę: Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa. Od roku szkolnego 1936/1937 podjęły naukę dziewczęta i dla nich utworzono odrębną klasę żeńską. Wybuch II wojny światowej przerwał działalność szkoły.
Kierownicy: Jan Ślósarek (1911-1931), Wojciech Górkiewicz (1931-1932), Stanisław Biernacki (1932-1939).
Nauczyciele w latach 1912-1939: Stanisław Biernacki, Jehuda Glüksman, Wojciech Górkiewicz, Andrzej Hajduk, Władysław Jagiełko, Leon Lachnit, ks. Jan Pabian, Józef Pociej, Kazimierz Rusek, ks. Adam Stefański, Jan Ślósarek, Władysław Urbański, Józef Wadowski.
SZKOŁA ZAWODOWA DLA RZEMIEŚLNIKÓW (PUBLICZNA SZKOŁA ZAWODOWA DLA UCZNIÓW RZEMIOSŁA, BERUFSFACHSCHULE FÜR HANDWERKER), została utworzona przez okupacyjne władze niemieckie w październiku 1941 r. Zadanie zorganizowania szkoły i jej kierownictwo powierzono Andrzejowi Wilkońskiemu – nauczycielowi przesiedlonemu z Poznania do Mielca. Na siedzibę szkoły wyznaczono budynek szkoły męskiej. Zadaniem placówki było przygotowywanie wykwalifikowanych robotników do miejscowych zakładów lotniczych (Flugzeugwerk Mielec). Nauka trwała rok i odbywała się 6 dni w tygodniu, z czego 3 dni uczono się zawodu. Uczono: religii, nauki o zawodzie, rysunku, rachunków i korespondencji. Początkowo spora część młodzieży nie zapisywała się do szkoły, obawiając się wywiezienia do Niemiec na roboty przymusowe. Kiedy jednak okazało się, że nauka wiąże się z pracą w miejscowej fabryce i to chroni przed wywózką, już bez większych oporów zgłaszano się do szkoły. W 7 oddziałach uczyło się ponad 220 chłopców. Ponadto spora grupa dorosłych pracowników FWM (65) zdała w latach 1942-1944 eksternistycznie egzaminy z zakresu programu szkoły zawodowej. Komisję egzaminacyjną stanowili: A. Wilkoński, Irena Filaczyńska i ks. Tomasz Rzepka.
SZKOŁY JĘZYKÓW OBCYCH, niepubliczne placówki oświatowe. Powstały w latach 90. XX w., a rozwinęły się w pierwszych latach XXI w. w związku z rosnącą migracją ludności i wejściem Polski do Unii Europejskiej.
*British School – Ogólnopolska Szkoła Językowa, powstała w 1996 r. w Olsztynie. W 2012 r. liczyła ponad 60 oddziałów w różnych miastach Polski, w tym także w Mielcu. Prowadzi naukę języków: angielskiego, niemieckiego, włoskiego, hiszpańskiego i francuskiego. Siedzibą mieleckiego oddziału są pomieszczenia w budynku przy al. Niepodległości 12, a ponadto zajęcia odbywają się w budynku przy ul. S. Batorego 12.
*Szkoła Języków Obcych „Accent”, powstała w Mielcu w 2009 r. Jej siedziba znajduje się przy ul. Sienkiewicza 57/2. Prowadzi naukę języków: angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego, francuskiego, włoskiego i rosyjskiego.
*Szkoła Języków Obcych „Eureka”, funkcjonuje na terenie województwa podkarpackiego od 1991 r. Prowadzi naukę języków: angielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckiego, rosyjskiego i włoskiego. Mielecka placówka znajduje się przy ul. Sikorskiego 2A.
SZKOTNICKI RYSZARD, urodzony 23 III 1952 r. w Dąbrówce Osuchowskiej, pow. mielecki, syn Franciszka i Janiny z domu Kulig. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. W latach 1971-1982 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku ślusarza, a później frezera i konstruktora. Od 1 VI 1982 r. podjął pracę w Milicji Obywatelskiej jako posterunkowy na Posterunku MO w Tuszowie Narodowym. Po ukończeniu Szkoły Podoficerskiej MO w Słupsku w 1983 r. został skierowany do Sekcji Kryminalnej RUSW w Mielcu na stanowisko referenta operacyjno-dochodzeniowego, a w 1984 r. otrzymał awans na stanowisko inspektora w tejże Sekcji. W latach 1990-1991 pełnił funkcję zastępcy naczelnika Sekcji Kryminalnej, a w latach 1991-1995 jako naczelnik kierował pracą tej Sekcji. Z dniem 1 IV 1995 r. przeniesiono go do Komendy Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie na stanowisko naczelnika Wydziału do Walki z Przestępczością Zorganizowaną. Od 1 VI 1999 r. do 31 III 2002 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. 1 V 2002 r. został mianowany komendantem powiatowym Policji w Mielcu. Ukończył Akademię Spraw Wewnętrznych w Szczytnie oraz studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego (kierunek: politologia) i uzyskał tytuł magistra. Kilkakrotnie awansowany, posiada stopień inspektora. Angażował się także do działalności samorządowej. W kadencji 1994-1998 był radnym Rady Gminy Mielec. Jego pasją pozazawodową pozostaje sport. Jako junior uprawiał boks i grał w piłkę nożną. Później wielokrotnie uczestniczył w zawodach sportowo-rekreacyjnych i spartakiadach, odnosząc szereg zwycięstw w konkurencji podnoszenia ciężarka. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrną Odznaką „Zasłużony Policjant”. W latach 2008-2009 pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego w Kielcach, a w maju 2009 r. został powołany na stanowisko komendanta mazowieckiej policji. 15 VIII 2010 r. otrzymał awans na stopień nadinspektora (generała). W styczniu 2012 r., w związku z przejściem na emeryturę, złożył rezygnację ze stanowiska.
SZKOTNICKI TADEUSZ WOJCIECH, urodzony 27 X 1947 r. w Dąbrówce Osuchowskiej, powiat mielecki, syn Stanisława i Amalii z domu Trybulec. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1966 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Handlu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1970 r. z tytułem magistra ekonomii. Od 2 XI 1970 r. do 16 IX 1998 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: ekonomista w dziale eksportu (1970-1974), kierownik sekcji planowania zaopatrzenia i gospodarki materiałowej (1974-1980), kierownik działu ekonomiczno-handlowego w Zakładzie Prób w Locie i Usług Agrolotniczych (1980-1981), kierownik sekcji zbytu w Zakładzie Usług Socjalno-Bytowych (1981-1982), kierownik działu ogólno-ekonomicznego w WSK (1982-1984), kierownik działu planowania zatrudnienia i płac w WSK (1984-1991), handlowiec w dziale wymiany barterowej w WSK (1991-1993), kierownik sekcji w dziale restrukturyzacji WSK (1993-1994), kierownik działu analiz w WSK „PZL-Mielec” SA (1994-1995), kierownik biura koordynacji nadzoru właścicielskiego Holdingu WSK „PZL-Mielec” SA i sekretarz Zarządu Spółki WSK „PZL-Mielec” SA (1995) oraz członek Zarządu i dyrektor ekonomiczno-finansowy WSK „PZL-Mielec” SA. Podczas pracy zawodowej ukończył m.in. kurs pedagogiczny oraz kurs na naczelników i sekretarzy gmin oraz szkolenia z zakresu analizy wartości i zarządzania. W okresie od III do X 1999 r. pracował jako ekonomista w Zakładzie Narzędziowym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. i przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę – świadczenia emerytalne. W sierpniu 2012 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku koordynatora kontroli zarządczej. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. w Kole Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w WSK „PZL-Mielec” i jako członek Zarządu Oddziału Wojewódzkiego PTE w Rzeszowie. Ponadto przez wiele lat był członkiem Rady Osiedla Wolności w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Polskiego Przemysłu Maszynowego” i Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”.
SZŁAPA MARIA (z domu PIETRAS), urodzona 1 XI 1934 r. w Brniu Osuchowskim, pow. mielecki, córka Karola i Bronisławy z domu Czepiel. Absolwentka Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Mielcu (później I LO), maturę zdała w 1953 r. We wrześniu 1953 r. została przyjęta do WSK Mielec i pracowała na Wydziale 56, a następnie w Ośrodku Organizacji. W latach 50. należała do amatorskiego zespołu teatralnego Zakładowego Domu Kultury i zagrała w kilku sztukach. W 1963 r. podjęła współpracę z redakcją gazety zakładowej WSK Mielec „Głos Załogi”, a w 1974 r. przeszła na etat redaktorski w tej gazecie. Ukończyła kurs dla dziennikarzy prasy zakładowej i lokalnej na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W artykułach poruszała problemy utrudniające pracę, podejmowała interwencje w trudnych sprawach ludzkich, prezentowała sylwetki i działalność szeregowych pracowników WSK, przedstawiała miejskie instytucje i zakłady pracy na terenie miasta oraz publikowała wywiady z artystami goszczącymi w Mielcu. Ponadto z ramienia redakcji zajmowała się problematyką opieki WSK nad dziećmi w Domach Dziecka, głównie w Domu Dziecka w Skopaniu. Była członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1991 r. przeszła na emeryturę. Odznaczona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi.
SZMIDTKE ZENON, urodzony 5 XII 1955 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Ireny z Kaczmarskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu. Po maturze w 1974 r. podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie. Zrezygnował z tych studiów i przeniósł się do Medycznego Studium Zawodowego w Lublinie, które ukończył w 1980 r., uzyskując tytuł technika analityki medycznej. Pracę zawodową rozpoczął w Zespole Opieki Zdrowotnej w Świdniku jako technik analityki medycznej (1980-1981), a następnie pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „Staszic” w Katowicach jako młodszy górnik (1981-1983). W latach 1983-1985 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1985 r. do 1989 r. był technikiem analityki medycznej w Szpitalu Górniczym w Katowicach-Murckach. W 1989 r. został zatrudniony w Muzeum Historii Katowic jako przewodnik muzealny i adiunkt. Podjął studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1996 r. uzyskał tytuł magistra historii. W 1997 r. przeniósł się do Zespołu Szkół Fundacji „Elementarz” w Katowicach, gdzie jako nauczyciel historii pracował do 2000 r. Ukończył studia doktoranckie na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2003 r. na podstawie rozprawy „Skarboferm” 1922–1939. Związki polityki z gospodarką otrzymał stopień doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. (Rozprawa ta w postaci książki została wydana przez Państwowy Instytut Naukowy – Instytut Śląski w Opolu w 2005 r.) Od 2004 r. pracuje na stanowisku kustosza w Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu. (Od 2 kwietnia 2013 r. Muzeum stanowi jeden podmiot, powstały po połączeniu Zabytkowej Kopalni Węgla Kamiennego „Guido” i dotychczasowego Muzeum Górnictwa Węglowego.) W 2005 r. był komisarzem wystawy stałej (i autorem scenariusza) o charakterze Górniczej Izby Tradycji w Kompanii Węglowej S.A. w Katowicach, w 2006 r. – współautorem wystawy czasowej w Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu Grudzień 1981 w górnictwie śląskim, a w 2008 r.- współautorem wystawy Polskie aparaty ratownicze na Światowej Wystawie Górniczej MINING EXPO 2008 w Sosnowcu. Był też współautorem Krajowej Izby Pamięci Represjonowanych Politycznie Żołnierzy-Górników w Zabytkowej Kopalni Węgla Kamiennego „Guido” (2009 r.) Ponadto od 2007 r. jest członkiem redakcji Zeszytów Naukowych Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu „Górnik Polski”. W jego dorobku naukowym znajdują się liczne referaty. Do ważniejszych opublikowanych należą: Proces zmian w górnictwie zainicjowany przez katastrofę w Courrières w 1906 r. i jego polskie aspekty (Polski Kongres Górniczy w Krakowie w 2007 r.), „Skarboferm” 1922–1939. Innowacje techniczne i technologiczne wprowadzone przez koncern oraz jego ekspansja handlowa na rynkach światowych. (XXI Światowy Kongres Górniczy Kraków – Katowice w 2008 r.) i Bernard Bugdoł – od rębacza do dyrektora kopalni (Międzynarodowa konferencja naukowa Status socjalny górników węglowych na świecie, Centre Historique Minier w Lewarde, Francja, 2010 r.). Angażuje się społecznie. Od 1980 r. jest członkiem NSZZ „Solidarność”. Pełnił funkcje członka Komisji Rewizyjnej NSZZ „Solidarność” w Muzeum Historii Katowic (1989-1994) i członka Komisji Rewizyjnej Międzyzakładowej Komisji Związkowej Muzeów Zabrzańskich NSZZ „Solidarność” (2006-2010). Od 2010 r. jest członkiem Zarządu Międzyzakładowej Komisji Związkowej Muzeów Zabrzańskich NSZZ „Solidarność”. Brał udział w strajku w kopalni „Staszic” oraz był świadkiem brutalnej pacyfikacji Domów Górnika w grudniu 1981 r., podczas stanu wojennego (Z. Szmidtke, Relacja z pacyfikacji Domów Górnika KWK „Staszic” w Katowicach w dniu 15 grudnia 1981 roku, „Górnik Polski” 2007, nr 1). Od 1989 r. jest członkiem Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Górników KWK „Wujek” w Katowicach Poległych 16 grudnia 1981 r. (od 1994 r. Społeczny Komitet Pamięci Górników KWK „Wujek” Poległych 16 grudnia 1981 r.). Przez tenże Komitet został odznaczony Medalem Pamiątkowym w uznaniu dotychczasowego wkładu w dzieło utrwalania pamięci (1996 r.), Medalem Upamiętniającym 25 Rocznicę Pacyfikacji KWK „Wujek” (2006 r.) oraz statuetką „Utrwalający Pamięć Ofiar Wujka 1981” (2011 r.). Ponadto od 2005 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Nautologicznego w Gdyni.
SZMIGIELSKA-SIUTA BARBARA DOROTA (z domu SZMIGIELSKA), urodzona 6 II 1953 r. w Mielcu, córka Czesława i Janiny z domu Stolle. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego (później im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdała w 1972 r. W latach 70. należała do ZHP i otrzymała stopień przewodnika. Brała udział w letnich obozach harcerskich, m.in. w Karwi i Narolu, pełniąc funkcje oboźnej i drużynowej. Studia z psychologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1977 r. z tytułem magistra. Po studiach została zatrudniona na Wydziale Filozoficznym (Instytut Psychologii) Uniwersytetu Jagiellońskiego. Stopień doktora otrzymała w 1985 r. na podstawie rozprawy: Ocena wpływu czynników wewnętrznych i zewnętrznych na wyniki własnych działań u dzieci w wieku przedszkolnym, a habilitację uzyskała w 2003 r. (tytuł rozprawy: Marzenia senne dzieci). W 2010 r. otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego UJ, a w 2013 r. – tytuł naukowy profesora. W pracy badawczej zajmuje się psychologią edukacji, psychologią marzeń sennych oraz psychologią internetu. Poza pracą dydaktyczną i naukową pełni różne funkcje, m.in. była kierownikiem studiów podyplomowych w Instytucie Psychologii (2000-2013), założyła Pracownię Psychologii Edukacji i kierowała nią w latach 2005-2010, a od 2013 r. kieruje założoną przez siebie pierwszą w Polsce Pracownią Psychologii Snu i Marzeń Sennych. Rezultaty badań i doświadczeń opublikowała w kilkudziesięciu artykułach naukowych w renomowanych czasopismach polskich i zagranicznych. Jest też autorem dziesięciu książek, m.in. Skala Poczucia Kontroli u Dzieci Przedszkolnych: SPK-DP (Warszawa 1996, 1999), Marzenia senne dzieci (Wrocław 2002), Całe życie w Sieci (red., Kraków 2008), Psychologiczne konteksty internetu (red., Kraków 2009), Children’s dreams (New York 2010) i Marzenia senne. Geneza i funkcje (z M. Hołdą, Kraków 2011). Wygłaszała referaty na ponad stu konferencjach krajowych i zagranicznych. Dotychczas wypromowała pięciu doktorów oraz była promotorem ponad 200 prac magisterskich i 150 prac dyplomowych. Wyróżniona m.in. Złotym Medalem za Długoletnią Służbę, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej i Sportu oraz wielokrotnie nagrodami Rektora UJ. Utrzymuje kontakty z Mielcem. W 2007 r., w ramach uroczystości z okazji 40-lecia Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Mielcu, wygłosiła wykład na temat: Psychologia wobec wyzwań współczesności. Perspektywa psychologii biegu życia.
SZNAJDER JÓZEF, urodzony 21 VIII 1949 r. w Maniowie, woj. krakowskie, syn Józefa i Marii z domu Kubat. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, maturę zdał w 1967 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1973 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. Staż odbył w Szpitalu Powiatowym w Iłży (1973-1974). Od 1 X 1974 r. pracuje w Szpitalu Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu. Ponadto pracował w Ośrodku Zdrowia w Rzemieniu (1974-1976) i Ośrodku Zdrowia w Przecławiu (1976-1989) oraz w szpitalu w Tobruku (Libia, 1989-1991). Uzyskał stopnie specjalizacji zawodowej: I (Rzeszów,1978) i II (Kraków, 1983) z zakresu pediatrii oraz II z zakresu chorób zakaźnych (Kraków, 1987). Od 1991 r. pełnił funkcję ordynatora Oddziału Obserwacyjno-Zakaźnego Szpitala Powiatowego w Mielcu. Po remoncie generalnym budynku oddziału urządzał i reorganizował jego funkcjonowanie. Pod jego kierunkiem kilku lekarzy uzyskało specjalizację zawodową. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe „Planowanie i zarządzanie w ochronie zdrowia” w Międzynarodowej Szkole Menadżerów Wyższej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Jest współautorem pracy naukowej Ropnie mózgu – diagnostyka i leczenie (wspólnie z J. Cabanem i L. Sykutem), wydanej w Krakowie w 1980 r. Uczestniczy w krajowych konferencjach i seminariach specjalistycznych. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Lekarzy Chorób Zakaźnych i m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej tego Towarzystwa w Rzeszowie. Od 1980 r. jest członkiem Koła Łowieckiego „Knieja” i Koła Łowieckiego „Diana”. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej.
SZNEE ROMAN, urodzony 25 III 1912 r. w stanicy Ustłabinskaja (Rosja), syn Michała i Aliny z Szulakowskich. W 1923 r. uciekł z rodziną do Polski. Absolwent gimnazjum w Wilnie z maturą w 1930 r. W wieku szkolnym prowadził lotniczą modelarnię modeli redukcyjnych. W 1930 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej i pracował w firmie S.A. Gazolina. W lutym 1935 r. ukończył I Zimowy Kurs Szybowcowy w Krzemieńcu. Kolejne miejsca pracy to: Instytut Techniki Szybownictwa i Motoszybownictwa we Lwowie (1937) i Lwowskie Warsztaty Szybowcowe (1937-1938). W 1938 r. uzyskał tytuł inżyniera o specjalności lotniczej i podjął pracę w biurze konstrukcyjnym Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej. W latach 1939-1944 powrócił do firmy SA Gazolina we Lwowie i pełnił funkcję kierownika Stacji Obsługi Gazociągi w Rozwadowie nad Dniestrem. W obawie przed represjami nacjonalistów ukraińskich wywiózł rodzinę w okolice Radomia. W latach 1945-1947 pracował na terenie Górnego Śląska. Od 11 IX 1947 r. został zatrudniony w Centralnym Studium Samolotów w Warszawie na Okęciu przy projektowaniu samolotu szkolno-akrobacyjnego CSS-11 i samolotu pasażerskiego CSS-12 (projekty: inż. Leszek Dulęba), a następnie pracował w PZL Mielec (później WSK), gdzie m.in. tłumaczył i przygotowywał dokumentację remontową samolotów produkcji ZSSR Pe-2. Po powrocie do Warszawy pełnił m.in. funkcję szefa zakładowej kontroli technicznej WSK Nr 4 Okęcie i zorganizował laboratorium. 1 XI 1953 r. został służbowo włączony do zespołu inż. Tadeusza Sołtyka w Instytucie Lotnictwa i brał udział w projektowaniu samolotu TS-8, produkowanego później przez WSK Mielec. Po przeniesieniu zespołu T. Sołtyka do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych przy WSK Okęcie pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora biura OKP-1. W tym czasie brał udział w projektowaniu m.in. odrzutowego samolotu szkolno-treningowego TS-11 Iskra, późniejszego sztandarowego produktu WSK Mielec, a ponadto samolotu naddźwiękowego TS-16 Grot i samolotu rolniczego TS-17 Pelikan. W latach 1967-1970 był zastępcą głównego konstruktora i kierownika biur OKL-u, a następnie krótko pracował w Instytucie Lotnictwa. 1 XII 1970 r. przeniósł się do Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Elektroniki Próżniowej w Warszawie i tam powierzono mu funkcję kierownika Zakładu Dokumentacji. 28 II 1981 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju i tytułem „Mistrza Techniki 1962” za samolot TS-11 Iskra. Zmarł w 2005 r.
SZOBAK LEOPOLD, urodzony 15 V 1933 r. w Borszczowie, woj. tarnopolskie (aktualnie Ukraina), syn Władysława i Kamili z domu Stachowicz. Śmierć matki spowodowała, że wychowywał się u rodziny w Borowej, pow. mielecki. W 1951 r. ukończył Państwową Koedukacyjną Szkołę Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu z przygotowaniem pedagogicznym. Maturę zdawał z dodatkowym egzaminem z pedagogiki. Od 1 VII 1951 r. pracował w Szkole Podstawowej w Wadowicach Górnych, pow. mielecki, jako nauczyciel, a od 1 IX 1954 r. do 30 XI 1963 r. jako kierownik szkoły. W tym czasie doprowadził do wybudowania nowego budynku szkoły. Zorganizował zespół teatralny. Był radnym GRN w Wadowicach Górnych. Z dniem 1 XII 1963 r. został przeniesiony do Komitetu Powiatowego PZPR w Mielcu na stanowisko kierownika Powiatowego Ośrodka Propagandy Partyjnej, a 1 II 1970 r. wybrano go sekretarzem propagandy. W 1972 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł magistra. Od 1 IX 1972 r. pełnił funkcję dyrektora Liceum Ekonomicznego w Mielcu, a od 1 IX 1976 r. był dyrektorem Zespołu Szkół Ekonomicznych. W 1980 r. ukończył Studia Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu. Posiadał stopień nauczyciela dyplomowanego. Znacząco przyczynił się do wybudowania nowego budynku szkoły oraz jego wyposażenia, a następnie doprowadził do przejęcia budynku internatu (dawnej bursy gimnazjalnej) i jego wyremontowania dla potrzeb ZSE. Współpracował z mieleckimi organizacjami młodzieżowymi i społecznymi. Był ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego, a w latach 1978-1980 był prezesem Oddziału ZNP w Mielcu. Ze względu na stan zdrowia 31 VIII 1986 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Pracował jednak nadal w ZSE jako nauczyciel w niepełnym wymiarze godzin. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Tysiąclecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką Honorową ZG TPPR, Złotą Odznaką Honorową ZG ZMW, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia. Zmarł 26 II 1989 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
SZOJA PAWEŁ, urodzony 15 I 1895 r. w Zarzeczu koło Niska, syn Bartłomieja i Marii z domu Maziarz. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. W latach 1911-1914 należał do Związku Strzeleckiego w Mielcu, posługiwał się pseudonimem „Bogusławski”. Ochotniczo wstąpił do Legionów (6 IX 1914 r.) i został przydzielony do 3. plutonu 3. kompanii II batalionu w 3. pułku piechoty płk. Homińskiego. Brał udział w walkach na Węgrzech, m.in. pod Kracsfaln, Marmaros-Sziget i Vissowölgy, a następnie walczył pod Nadwórną, Stanisławowem, Zieloną, Pasieczną, Pniowem, Mołotkowem i Rafajłową. W maju i czerwcu 1915 r. uczestniczył w działaniach wojennych nad Dniestrem i Prutem, a później na granicy Bukowiny i Besarabii. W październiku 1915 r., po przemieszczeniu II Brygady na Wołyń, brał udział m.in. w bitwie pod Kostiuchnówką (16-24 XI). W związku z utworzeniem Polskiej Siły Zbrojnej z Legionów Polskich (IV 1917 r.) znalazł się pod Warszawą, a po kryzysie przysięgowym (VIII 1917 r.) został umieszczony w obozie w Pruszkowie, a w maju 1918 r. w twierdzy brzeskiej. W listopadzie 1918 r., kiedy PSZ zostały włączone do tworzącego się Wojska Polskiego, w stopniu podporucznika pozostał w wojsku i uczestniczył w walkach z bolszewikami. Zginął 30 XI 1918r. pod Łukowem. Pośmiertnie odznaczony został Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości. Jego prochy złożono na cmentarzu parafialnym w Racławicach koło Niska.
SZORTYKA ANDRZEJ, urodzony 10 XII 1957 r., syn Edwarda i Genowefy z Matuszewskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Lubrańcu, powiat włocławski. Studiował na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (aktualnie – Szkoła Główna Handlowa) i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1981 r. w Urzędzie Miasta w Rzeszowie, m.in. w Miejskiej Komisji Planowania. W latach 1983-1992 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie na stanowisku starszego asystenta. Jednocześnie w latach 1990-1992 współpracował z firmami Polexpert Sp. z o.o. i Warszawską Grupą Konsultingową przy realizacji szeregu projektów. Ponadto od 1991 r. do 1999 r. pełnił funkcję prezesa zarządu Rzeszowskiej Grupy Konsultingowej Sp. z o.o. w Rzeszowie oraz wykonał ponad 100 projektów obejmujących restrukturyzację przedsiębiorstw sektora zbrojeniowego (Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. w Mielcu, Huta Stalowa Wola SA), analizy stanu i perspektyw przedsiębiorstw oraz ich wyceny, przygotowywanie i ocenę projektów inwestycyjnych. Projekty te objęły większość dużych i średnich firm z Polski południowo-wschodniej, a były też zlecenia z innych części kraju i zagranicy. W 1999 r. został członkiem zarządu i dyrektorem finansowym w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu, a w latach 2003-2005 pełnił funkcję prezesa tego największego w Polsce producenta samolotów. Kolejnymi firmami, którymi kierował, były: Zakłady Automatyki POLNA SA w Przemyślu (prezes zarządu, 2003-2005), Zakład Ceramiki Budowlanej Sp. z o.o. w Hadykówce (prezes zarządu, 2005) i Centrum Zarządzania Podkarpackim Parkiem Naukowo-Technologicznym w Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego SA (2006-2008). W 2008 r. powierzono mu funkcję członka zarządu Agencji Rozwoju Przemysłu SA w Warszawie i nadzoruje m.in. przedsiębiorstwa przemysłu zbrojeniowego podległe ARP. Równolegle do pełnionych funkcji kierowniczych zasiada w Radach Nadzorczych firm: Cukrownia Ropczyce SA (1996-2002, członek), Magnezyty Ropczyce SA (1997-1999, członek), Korporacja Polskie Stocznie SA w Warszawie (2008-2009, przewodniczący), Radmor SA w Gdyni (2008-nadal, przewodniczący) i MS Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA w Warszawie (2009-nadal, przewodniczący).
S
ZOSTEK EDWARD WALENTY, urodzony 13 X 1968 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z Rojowskich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową dla Pracujących. Pracę zawodową rozpoczął w 1984 r. w WSK Mielec, a następnie pracował w PPUH „Familia” Gibała w Podleszanach oraz „MECH-GO” i „Techmix” w Mielcu (do 2002 r.). W latach 2002-2007 przebywał na bezrobociu. Od 2007 r. pracuje w mieleckiej firmie „Melex” A.D. Tyszkiewicz Sp.J. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1987 r. i do maja 2011 r. oddał 37 450 ml krwi. Od 1998 r. należy do Koła HDK przy PCK w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
SZOT LEON (ksiądz), urodzony 14 II 1963 r. w Mielcu, syn Franciszka i Genowefa z domu Babiec. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym Metropolii Warmińskiej „Hosianum” ukończył w 1988 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Także w 1988 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jako wikariusz pracował w parafiach w Mrągowie (1988) i Kętrzynie (1989-1992). W latach 1992-1993 pełnił funkcję wicedyrektora Warmińskiego Wydawnictwa Diecezjalnego. Od 1993 r. do 1998 r. pracował jako kapelan: Garnizonu Wejherowo (1993-1994), Akademii Marynarki Wojennej (1994-1996), 3 Flotylli Okrętów w Gdyni (1996-1997) i Polskiego Kontyngentu Wojskowego UNIFIL w Libanie (1997-1998). Równocześnie odbył studia doktoranckie na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i w 1998 r. otrzymał tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy: Społeczne uwarunkowania ruchu hospicyjnego w Polsce. W 1998 r. został mianowany proboszczem Garnizonu Wojskowego Puławy, a w 2000 r. – proboszczem Garnizonu Rzeszów. W 2004 r. powierzono mu funkcję kanclerza Kurii Polowej Wojska Polskiego i sprawuje ją nadal. Posiada tytuł prałata i stopień komandora. W ramach działalności pozazawodowej był m.in. współzałożycielem Klubu Sportowego „Bobry-Kętrzyn” i Klubu Sportowego „Komandoria-Rzeszów”. Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności”, Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Medalem „W Służbie Pokoju”, dwoma Brązowymi Medalami „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”. Funkcję kanclerza Kurii Polowej Wojska Polskiego pełnił do 2011 r. Ponadto w 2007 r. został mianowany naczelnym kapelanem Służby Celnej RP i kapelanem Agencji Nieruchomości Rolnych, w 2009 r. kapelanem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a w 2011 r. naczelnym kapelanem Straży Ochrony Kolei. Od 2009 r. jest referentem ds. trzeźwości przy Konferencji Episkopatu Polski oraz sekretarzem generalnym I Synodu Ordynariatu Polowego. W 2011 r. powierzono mu funkcję proboszcza parafii wojskowej św. O. Rafała Kalinowskiego w Rembertowie. Kontynuuje działalność naukowo-dydaktyczną. Współpracował z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II (2006-2008), Wyższą Szkołą Finansów i Handlu Międzynarodowego im. Fryderyka Skarbka w Warszawie (2008-2009), Państwową Wyższą Szkołą Techniczno-Ekonomiczną im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu (od 2010 r.). Pracuje na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i od 2009 r. jest adiunktem – zastępcą dyrektora w Instytucie Socjologii w Katedrze Wychowania i Edukacji. Otrzymał tytuł profesora UKSW. Jest doktorem habilitowanym nauk społecznych VŠZaSP Bratysława 2011. Prowadzi projekty badawcze, m.in. Stereotypy islamu i jego wyznawców w świadomości żołnierzy zawodowych. Diagnoza i koncepcje oddziaływań w hierarchii ich zmiany (2010-2011), Ekumenický aspekt života a diela profesora Mikuláša Russnáka v kontexte súčasného medzináboženského dialógu (Słowacja, 2010-2012) oraz Formy zapobiegania agresji w środowisku młodzieży (2012-2014). Ważniejsze publikacje: Obecni do końca (Warszawa 2010), Znaczenie wsparcia społecznego w pozytywnej readaptacji osób wchodzących w konflikt z prawem. Studium z pracy socjalnej (Lublin 2011), Pomoc humanitarna w obliczu konfliktu zbrojnego, w: Ludzie ubodzy i ofiary wojny jako odbiorcy pomocy charytatywno – humanitarnej (red. Leon Szot, Warszawa 2010), Zasoby adaptacyjne zagrożonej alkoholizmem młodzieży wiejskiej, w: Skazani na wykluczenie (red. M. Kalinowski, I. Niewiadomska, Lublin 2010), Accepting the Fortunes of life, w: Paths to the person. Community assignments in Achieving individual prevention goals (red. M. Kalinowski, I. Niewiadomska, Lublin – Rzym 2010). Ponadto jest współredaktorem 6 książek oraz autorem ponad 50 artykułów naukowych i około 20 popularnonaukowych. Wchodzi w skład komitetu redakcyjnego pisma Studium społeczne. Kultura, społeczeństwo, wartości oraz komitetu redakcyjnego Roczników Caritas Polska. Ekspert Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Uhonorowany godnościami: prałata, kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Ordynariatu Polowego oraz kanonika gremialnego Kapituły św. Jerzego w Kętrzynie. Wyróżniony m.in.: Medalem ONZ za Służbę w Libanie, Srebrnym Medalem Siły zbrojne w Służbie Ojczyźnie, Morskim Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Za Długoletnią Służbę, Medalem Pro Memoria, Złotym i Srebrnym Medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa, Medalem Zasługi Za Działalność na Rzecz Żołnierzy Górników, Brązowym Medalem Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju, Medalem Milito Pro Christo (2010) i tytułem Honorowy Podhalańczyk. Jest laureatem dorocznej nagrody Miva Polska „Złota Kierownica św. Krzysztofa“ w 2012 r.
SZOT LESZEK, urodzony 10 IX 1959 r. w Mielcu, syn Adama i Marii z domu Skrzyniarz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Ukończył także Policealne Studium Zawodowe Ministerstwa Przemysłu Chemicznego przy Zakładach Azotowych w Tarnowie (specjalność: technologia procesów chemicznych) w 1980 r. i podjął pracę w Mieleckich Zakładach Rejonowych Gazów Technicznych „Polgaz”. W 1981 r. został zatrudniony jako nauczyciel w Zbiorczej Szkole Gminnej w Wadowicach Górnych. Kwalifikacje do nauczania w szkołach podstawowych uzyskał w 1982 r. poprzez ukończenie studium pedagogicznego w ODN w Tarnowie. W latach 1986-1989 uczył w Szkole Podstawowej nr 89 im. płk. Zbigniewa Załuskiego, po czym wrócił do Mielca i w roku szkolnym 1989/1990 pracował w Szkole Podstawowej nr 8 im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego. Od września 1990 r. jest nauczycielem Szkoły Podstawowej nr 11 im. Jana Pawła II. Studia w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1993 r., uzyskując tytuł magistra historii. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca działalności związkowej i badaniom historii regionu. Początkowo należał do NSZZ „Solidarność” w „Polgazie” (1980-1981). Od 1983 r. jest członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego i pełni szereg funkcji, m.in: od 1992 r. jest prezesem Ogniska przy Szkole Podstawowej nr 11 i od 1994 r. członkiem Zarządu Oddziału w Mielcu. Ponadto był prezesem Zarządu Oddziału (1996-1998) i wiceprezesem (1998-2002) oraz członkiem Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli w Rzeszowie (1995-1997). Od 2000 r. należy do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. W. Szafera, a od 2003 r. jest członkiem Zarządu TMZM. W 2002 r. został wybrany radnym Rady Miejskiej na kadencję 2002-2006. Autor przewodnika historyczno–geograficznego „Gmina Wadowice Górne” (Krosno 1999) oraz artykułów w periodyku TMZM „Mieleckie Zapiski” i kwartalniku społeczno–kulturalnym „Nadwisłocze”. Opracował rys historyczny fundacji Ossolineum w Zgórsku i wiosek powiatu mieleckiego w XIX w. Jest także współautorem publikacji o Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką ZNP i Złotą Odznaką Jubileuszową z okazji 40-lecia TMZM. Pomagał w zbieraniu materiałów do niniejszej Encyklopedii miasta Mielca.
SZOT PIOTR, urodzony 22 I 1934 r. w Woli Wadowskiej, pow. mielecki, syn Jana i Julii z domu Niedbała. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową, a następnie Technikum Ekonomiczne z maturą w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczął w Rzemieślniczej Spółdzielni Pracy Wielobranżowej „Pokój” w Mielcu w 1952 r. W latach 1953-1954 odbył zasadniczą służbę wojskową, po czym wrócił do pracy w RSWP „Pokój”. W 1971 r. został zatrudniony w Powiatowym Sztabie Wojskowym w Mielcu. W związku z zapowiadaną reorganizacją Powiatowych Sztabów Wojskowych, wynikającą z likwidacji powiatów w 1975 r., 5 III 1975 r. przeszedł do tworzonego Inspektoratu Mielec w ramach Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie. Był jego pierwszym kierownikiem i organizatorem od podstaw. Pierwszą siedzibę Inspektoratu ulokował w budynku Administracji Domów Mieszkalnych nr 1 przy ul. E. Biernackiego. Po kilku latach, w związku z rosnącym zakresem zadań, przeniósł Inspektorat do większego lokalu w budynku przy ul. M. Reja 1. Mielecką placówką ZUS kierował do 31 XII 1990 r. Z dniem 1 I 1991 r. przeszedł na emeryturę.
6 SIERPNIA (ULICA), „ślepa” ulica miejska (długość – 270 m) na osiedlu J. Kilińskiego. Prowadzi od ul. M. Reja do grupy domów jednorodzinnych wybudowanych w ostatnim ćwierćwieczu XX w. na dawnych polach mieszczańskich. Dalej wznoszą się wielorodzinne budynki osiedla Lotników (MSM). Przez setki lat tędy biegła droga polna, od lat międzywojennych do lat 70. XX w. jako ul. Dekerta, dochodząca aż do ul. H. Sienkiewicza. Budowa osiedla Lotników wymusiła likwidację tej ulicy. Nowy kształt i nazwę otrzymała 19 VI 1970 r. Od niej wychodziły dwie niewielkie „ślepe” uliczki: I. Daszyńskiego i J. Wysockiego. Wszystkie otrzymały nawierzchnię asfaltową i chodniki.
Nazwa ulicy związana jest z datą 6 VIII 1944 r. – pierwszym dniem po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej. W pierwszych dniach sierpnia wojska radzieckie I Frontu Ukraińskiego szybko przemieszczały się w kierunku Mielca, przełamując opór niemiecki od północy, wschodu i południa miasta. Równocześnie miejscowe oddziały AK i BCh stoczyły zwycięskie potyczki z mniejszymi oddziałami niemieckimi w rejonach Blizny, Woli Mieleckiej, Schabowca, Pikułówki i Kębłowa i też zbliżały się do Mielca. 4 sierpnia Niemcy groźnie kontratakowali i doszli aż do Padwi, ale po niepowodzeniach w kolejnych starciach z Armią Radziecką w Czajkowej i Grochowem wycofali się za Wisłokę, pozostawiając tylko oddziały do obrony lotniska i fabryki samolotów. W nocy z 5 na 6 VIII jeden z oddziałów radzieckich zaatakował Niemców od strony Stawów Cyranowskich, czego raczej nie spodziewano się ze względu na trudne warunki terenowe (woda, błotnisty i grząski teren) i po zaciętej walce zdobył lotnisko i fabrykę. Nieliczni ocaleni z pogromu Niemcy uciekli za Wisłokę i dołączyli do przygotowujących się do obrony wojsk niemieckich. Kiedy rankiem 6 VIII najodważniejsi mielczanie wyszli z piwnic i kryjówek – Niemców w mieście już nie było. Około południa pojawiły się pierwsze czujki radzieckie i po otrzymaniu wiadomości o ucieczce Niemców udały się w kierunku Wisłoki. Za nimi podążyły główne siły radzieckie omijając centrum miasta. Tylko jeden z oddziałów radzieckich i przybyły od strony Chorzelowa część oddziału AK pod dowództwem Władysława Kałonia oraz nieliczni mielczanie wzięli udział w symbolicznej uroczystości wyzwolenia, zorganizowanej u zbiegu ulic Kościuszki i Piłsudskiego (dziś A. Mickiewicza). Co chwilę wybuchały pociski wystrzeliwane z niemieckich dział zza Wisłoki. Jeszcze tego samego dnia oddział W. Kałonia udał się na teren osiedla fabrycznego i został tam entuzjastycznie powitany. W następnym dniu przybyła reszta oddziału AK pod dowództwem komendanta Obwodu AK Mielec Konstantego Łubieńskiego i przejęła kontrolę nad miastem, fabryką i lotniskiem.
W ramach realizacji Ustawy dekomunizacyjnej z dnia 1 IV 2016 r. Zarządzeniem zastepczym nr P.II.4131.2.249.2017 z dnia 13 grudnia 2017 r. poz. 4392 Wojewody Podkarpackiego zmieniono nazwę uli na ul. ZWIĄZKU STRZELECKIEGO. ZWIĄZEK STRZELECKI, organizacja o charakterze społeczno-wychowawczym i paramilitarnym, powstała 23 IV 1910 r. we Lwowie z inicjatywy Józefa Piłsudskiego. Oddział w Mielcu powstał w 1912 r. W czasie I wojny światowej jego członkowie walczyli w Legionach Polskich J. Piłsudskiego. W 1927 r. ponownie utworzono oddział Związku Strzelecki w Mielcu. (Szerzej w oddzielnym haśle w niniejszej Encyklopedii.)
SZPITAL POWIATOWY (SZPITAL REJONOWY, SZPITAL SPECJALISTYCZNY IM. E. BIERNACKIEGO), jego budowę rozpoczęto wraz z budową Wytwórni Płatowców nr 2 PZL na Cyrance i osiedlem fabrycznym w Mielcu pod koniec lat 30. Pierwszy obiekt szpitalny (dziś przy ul. E. Biernackiego), mieszczący 60 łóżek, zbudowano w 1939 r., ale jego oddanie do użytku nastąpiło w czasie okupacji hitlerowskiej i korzystali zeń tylko okupanci: żołnierze, funkcjonariusze i urzędnicy oraz ludność cywilna niemiecka. Po wyzwoleniu miasta spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) w szpitalu leczono żołnierzy radzieckich, ale wkrótce zorganizowano wojskowy szpital polowy na terenie Porębów Wojsławskich i mielecki szpital oddano polskiej służbie zdrowia, ale bez niezbędnego wyposażenia. W 1945 r., mimo ogromnych trudności z zaopatrzeniem w odpowiedni sprzęt i medykamenty, udało się uruchomić oddziały: chirurgiczny (45 łóżek), ginekologiczny (5), wewnętrzny (25) i zakaźny (25) o łącznej ilości 100 łóżek. W tym czasie szczególnie groźne były epidemie chorób zakaźnych: tyfusu brzusznego, czerwonki, dyfterii i tyfusu plamistego. Pierwszym dyrektorem (przez kilka miesięcy w 1945 r.) był dr Władysław Ziemnowicz, a drugim dr Klaudiusz Jan Lipski – chirurg. Kierownikiem oddziału zakaźnego był dr Tadeusz Kasprowicz, a asystentem – lekarz Eugeniusz Somol. Ponadto pracowało 6 pielęgniarek. Wzrost liczby mieszkańców miasta spowodował, że na początku lat 50. przekazano dla szpitala drugi budynek u podnóża Góry Cyranowskiej (dziś przy ul. M. Curie-Skłodowskiej). Umieszczono tam oddziały: dziecięcy, wewnętrzny i zakaźny. W pierwszym budynku pozostawiono oddziały: chirurgiczny, ginekologiczno-położniczy i płucny. W tym czasie personel szpitala liczył 24 pracowników, w tym 11 lekarzy. Dalszy dynamiczny rozwój miasta i regionu sprawił, że baza i kadra stawały się coraz bardziej niewystarczające. Podjęto więc decyzję o budowie szpitala powiatowego na terenach przy ul. S. Żeromskiego. Początkowo planowano powierzchnię na 200 łóżek, ale po zmianach i korektach uzyskano możliwości ulokowania około 430 łóżek. Oddanie do użytku zespołu nowych obiektów nastąpiło w 1964 r. W budynku głównym umieszczono oddziały: chirurgiczny (76 łóżek), wewnętrzny (68) i dziecięcy (60), w pawilonie przy budynku głównym – oddział ginekologii i położnictwa (65), a w oddzielnym budynku – oddział zakaźny (40). W budynku przy ul. E. Biernackiego pozostał oddział płucny (45), a ponadto uruchomiono oddział dermatologiczny (25). W budynku przy ul. M. Curie-Skłodowskiej, po wyprowadzeniu się oddziałów szpitalnych, umieszczono poradnie specjalistyczne. Na początku lat 80. oddział dermatologiczny przeniesiono do budynku (po zlikwidowanym żłobku) przy ul. Spółdzielczej i ponadto uruchomiono tam pododdział dla przewlekle chorych (12 łóżek). W zwolnionej części budynku szpitalnego przy ul. E. Biernackiego zorganizowano oddział neurologiczny (25). Dalszy dynamiczny rozwój miasta i regionu spowodował, że z biegiem lat mielecka baza szpitalna okazała się dalece niewystarczająca i coraz bardziej odległa od obowiązujących standardów. Mimo narastającego kryzysu społeczno-gospodarczego państwa w 1979 r. udało się wprowadzić zadanie „Rozbudowa i modernizacja Szpitala Rejonowego w Mielcu” do centralnego indeksu zadań inwestycyjnych, a następnie opracować założenia techniczno-ekonomiczne, które zostały zatwierdzone w grudniu 1981 r. przez Komisję Programowo-Techniczną przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. W latach 1982-1991 zbudowano i oddano do użytku część infrastruktury technicznej szpitala, m.in.: kotłownię, pralnię, portiernię i stację trafo oraz w stanie surowym główny budynek łóżkowy. W 1991 r., decyzją władz państwowych, wstrzymano inwestycję. Nie zaprzestano jednak działań mających na celu rozwój organizacyjny szpitala, m.in. poprzez tworzenie nowych oddziałów. W 1992 r., po przeprowadzeniu remontu budynku po żłobku przy ul. ks. P. Skargi, uruchomiono Zakład Opiekuńczo-Leczniczy (32), który później przekształcono na Zakład Pielęgnacyjno–Opiekuńczy. W 1994 r. utworzono oddział anestezjologii i intensywnej terapii (8), a w 1995 r. oddział opieki paliatywnej (7). W tym czasie energiczne starania, głównie parlamentarzystów związanych z Mielcem, doprowadziły do wznowienia prac w siedzibie głównej szpitala i oddania do użytku budynków: tlenowni, hydroforni ze zbiornikami wody i kuchni oraz studni i infrastruktury towarzyszącej tym obiektom. Zakończeniem kolejnego etapu inwestycji było oddanie do użytku głównego budynku łóżkowego, budynku pomocy doraźnej, budynków bloków operacyjnych, centralnej sterylizatorni w bloku operacyjnym nr 1 i studni głębinowej oraz infrastruktury przy tych obiektach. W ramach realizacji ostatniego etapu projektu rozbudowy i modernizacji mieleckiego szpitala, związanego z głównym budynkiem szpitalnym, powstały możliwości rozszerzenia zakresu leczenia szpitalnego. W pierwszych latach XXI w. utworzono m.in. Oddział Rehabilitacyjny, Pracownię Hemodynamiki oraz Oddział Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii. W rankingu Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia, opublikowanym w dzienniku „Rzeczpospolita”, w kategorii szpitali publicznych wielospecjalistycznych, w 2005 r. Szpital Powiatowy w Mielcu otrzymał 67. miejsce, w 2006 r. – 33 w kraju i 1. w województwie podkarpackim, a w 2007 r. – 22 w kraju i 1 na Podkarpaciu. W latach 2008-2012 mielecki Szpital nadal rozwijał się i utrzymywał miejsce w czołówce polskich szpitali wg rankingu dziennika „Rzeczpospolita”. 5 III 2008 r. zakończono spór zbiorowy nielekarskich grup zawodowych (w tym pielęgniarek) z dyrekcją ws. podwyżek płac. W rankingu polskich szpitali według dziennika „Rzeczpospolita” zajął 21. miejsce (1. miejsce w województwie podkarpackim). W 2009 r. wyleczono pierwszą w Polsce osobę chorą na „świńską grypę”. W tym samym czasie szpital wizytowała minister zdrowia Ewa Kopacz. 17 III 2010 r. przeprowadzono pierwszy w Polsce zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego z panewką nowego typu. Wykonał go ordynator Oddziału Ortopedyczno-Urazowego lek. med. Mirosław Midura. 24 III 2010 r. po raz pierwszy wykonano zabieg podnoszenia zapadniętego kręgu z pomocą specjalnego balonu. Operacje przeprowadził dr Bogdan Bakalarek. W marcu 2012 r. uruchomiono Oddział Chirurgii Naczyniowej. Jego pierwszym ordynatorem został Marek Wilczyński. 8 VI 2012 r. na nowo wybudowanym przyszpitalnym heliporcie po raz pierwszy wylądował śmigłowiec Lotniczego Pogotowia Ratunkowego z pacjentem. W maju 2013 r. po raz pierwszy w Mielcu pobrano od zmarłej osoby narządy przeznaczone do przeszczepu. W grudniu 2014 r. utworzono Oddział Okulistyczny – Jednego Dnia i od 16 XII tego roku rozpoczęto operacje zaćmy. […] W listopadzie 2018 r. utracono Akredytację Centrum Monitoringu Jakości (CMJ). W ramach dalszej rozbudowy i modernizacji obiektów szpitalnych wykonano: dodatkowe sale na bloku operacyjnym (2018 r.), nowe pomieszczenia dla Oddziału Anastezjologii i Intensywnej Terapii (2019 r.). Przeniesiono Przychodnię Nocnej i Świątecznej Opieki Ambulatoryjunej w pobliże SOR. W grudniu 2020 r. Międzynarodowa Inicjatywa Angels przyznała Oddziałowi Neurologicznemu i Udarowemu Platynowy Status Angels za stosowanie wymaganych standardów. W marcu 2021 r. ponownie uzyskano Akredytację CMJ za m.in. wprowadzenie nowoczesnej technologii w dokumentacji.
Dyrektorzy szpitala (ZOZ i szpitala) w latach 1944-2021 Władyslaw Ziemnowicz (1944-1945), Klaudiusz Jan Lipski (1945-1947), Tadeusz Franciszek Starostka 1947-1948), Mieczysław Henryk Sidor ( 1948-1950?), Jan Figas (1950?-1952), Tadeusz Magiera (1952-1974), Mieczysław Muszyński (1974-?), Marian Żurawski (?-?), Zbigniew Łaszyca (?-1985), Stanisław Kowal (1985-1989), Lucjan Mazurek (1989-1999), Mariusz Kocój (IX 2000 – VIII 2001), Leszek Kołacz (2001-2016), Ewa Korpanty (V – XI 2016), Leszek Kwaśniewski (XII 2016 – II 2019), Józef Więcław (IV 2019 – IV 2020), Zbigniew Torbus (p.o., V 2020 – 6 X 2020), Zbigniew Torbus (7 X – 7 XII 2020), Zbigniew Torbus (p.o., 8 XII 2020 – VII 2021), Jarosław Kolendo (7 VII 2021-II 2023), Paweł Pazdan (13 II 2023 – nadal).
Ordynatorzy oddziału wewnętrznego: Tadeusz Kasprowicz, Bożena Polak-Korkus, Eugeniusz Janicki, Artur Kozłowski.
Ordynatorzy oddziału chirurgicznego (chirurgii ogólnej): Klaudiusz Jan Lipski, Mieczysław H. Sidor, Tadeusz Magiera, Marian Żurawski, Andrzej Surowiec, Wiesław Kazimierz Grzegorczyk, Bogumił Grabowski, Andrzej Komorowski, …
Ordynatorzy oddziału chirurgii naczyniowej: Piotr Gembal.
Ordynatorzy oddziału ginekologiczno-położniczego: Marian Ciastoń, Kazimierz Ślaski, Zofia Barłowska, Krzysztof Cebulak, Marek Pająk, Grzegorz Błaszczak, Maciej Kowalczyk.
Ordynatorzy oddziału zakaźnego (później obserwacyjno-zakaźnego): Tadeusz Kasprowicz, Irena Michońska, Józef Sznajder, Magdalena Krępa..
Ordynatorzy oddziału dziecięcego: Tomasz Chmielewski, Stanisław Ryszard Głębocki, Julian Romańczuk, Anna Gałka, Beata Piotrowska.
Ordynatorzy oddziału płucnego (później gruźlicy i chorób płuc): Wacław Piskozub, Janusz Gardulski, Bogusław Warzecha, Wioletta Żelazko.
Ordynatorzy oddziału dermatologicznego: Edward Janiszewski, Urszula Wasiluk, Jolanta Nycek-Jer.
Ordynatorzy oddziału neurologicznego: Irena Mościcka.
Ordynatorzy oddziału anestezjologii i intensywnej opieki medycznej (od 1994 r.): Marzanna Nykiel.
Ordynatorzy oddziału noworodkowego (neonatologicznego): Elżbieta Belejec, Anna Klecha.
Ordynatorzy oddziału opieki paliatywnej (od 1995 r.): Zbigniew Majsak, Wiesław Szypuła-Krupa.
Ordynatorzy oddziału rehabilitacyjnego (od 2005 r.): Darian Śpiewak.
Kierownicy Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego (później Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy): Urszula Liga, …
Lekarze w Szpitalu Powiatowym w 2008 r.: Bożena Aleksandrowicz, Kazimiera Babiec, Bogdan Bakalarek, Elżbieta Belejec, Małgorzata Biesiadecka-Kotarba, Marek Błachowicz, Grzegorz Błaszczak, Krzysztof Cebula, Marta Chmielowiec, Ewa Cisowska-Drozd, Piotr Cwenar, Agnieszka Czepiel, Abdul Dabwan, Janusz Duszkiewicz, Monika Duszkiewicz-Rzepka, Tomasz Fudali, Jacek Gamrot, Andrzej Gardian, Rafał Garlewicz, Zbigniew Gawryjołek, Piotr Gembal, Grzegorz Gola, Wojciech Gontaszewski, Bogumił Grabowski, Andrzej Graca, Wioletta Graniczka-Dabwan, Anna Graniczka-Pazdro, Jerzy Gruszecki, Wiesław Grzegorczyk, Joanna Hadro, Mirosław Janicki, Joanna Jankowska-Fietko, Waldemar Jurczak, Magdalena Kamler-Pado, Małgorzata Kępka, Tomasz Klar, Anna Klecha, Piotr Kokot, Agnieszka Kołodziej-Ziarko, Bogdan Kopacz, Norbert Kopeć, Katarzyna Kopeć-Gajek, Marek Kossowski, Andrzej Kosydar, Wioletta Kowalewska, Robert Kowalik, Lidia Kowalska, Artur Kozłowski, Elżbieta Krakowska, Barbara Krawczyk, Magdalena Kępa, Andrzej Król, Agnieszka Kubik, Halina Kurdziel, Maria Kurpiel-Oleksiewicz, Patrycja Lisiecka-Bartłomowicz, Alicja Łazarz-Krejcz, Tomasz Łogin, Magdalena Łopuszyńska, Bogusława Marzec, Krystyna Merska-Dziuban, Mirosław Midura, Krzysztof Milik, Lechosław Milik, Zygmunt Miłoś, Irena Mościcka, Wojciech Mościcki, Paweł Mrzygłód, Elżbieta Myjkowska, Jolanta Nycek-Jer, Marzanna Nykiel, Mirosław Pacia, Marek Pająk, Andrzej Pawełczak, Lucyna Pawlaczyk, Ernest Piękoś, Beata Piotrowska, Wacław Pokrywka, Małgorzata Pulter-Krawczyk, Grzegorz Rachwał, Alicja Rodzoś-Grabowska, Dorota Rogóż-Mroczek, Radosław Rola, Grzegorz Rybak, Krzysztof Rzeszutek, Robert Sikora, Joanna Skiba, Stanisław Skowron, Ewa Skrzyńska, Konrad Stachowicz, Andrzej Synowiec, Józef Sznajder, Wiesława Szypuła-Krupa, Sylwia Śliwoniak, Darian Śpiewak, Danuta Świderek, Bartłomiej Tołpa, Magdalena Turek-Zięba, Paweł Tyniec, Dominik Ungeheuer, Marzena Ura, Bogusław Warzecha, Urszula Wasiluk, Marek Wasiluk, Arkadiusz Widuliński, Rafał Wojas, Andrzej Wrona, Marian Wykręt, Tomasz Zawadzki, Janusz Zdziebło, Jarosław Zgajewski, Olaf Żurawski, Witold Żurawski.
Lekarze w 2012 r. (niewymienieni wcześniej i ze zmianami w nazwiskach): Magdalena Balińska, Katarzyna Brągiel, Wojciech Burkot, Renata Celarek, Raqeeb Dabwan, Stanisław Dec, Anna Dziedzic, Wojciech Fitas, Piotr Fussek, Jan Gądek, Paweł Jamróg, Alicja Jędraszek, Piotr Kokot, Dariusz Komorowski (ordynator), Małgorzata Kornaś, Piotr Kozioł, Ireneusz Krejcz, Mariusz Krempa, Andrzej Król, Agnieszka Lampart, Michał Lipka, Agnieszka Lonc, Anna Łopatecka, Joanna Łudzik, Edyta Maksoń, Jacek Marczyński, Sławomir Mrzygłód, Jakub Orzeł, Marek Piotrowski, Paweł Pyszny, Alicja Ruman-Petrenko (zastępca ordynatora), Agnieszka Serafin-Wilga, Agnieszka Słocka, Mateusz Sumara, Marek Szpunar, Magdalena Szymala-Lipka, Damian Śnieżek, Marzena Ura, Dagmara Vanous, Tomasz Wiatr, Marek Wilczyński (ordynator), Jan Witkowski, Sabina Zaborniak, Patrycja Żuraw.
Kierownicy laboratoriów: Zofia Mikołajczyk, Danuta Nieznaj.
Kierownicy pracowni: Barbara Lipska oraz lekarze z oddziałów.
W latach 2008-2014 mielecki Szpital nadal rozwijał się i utrzymywał miejsce w czołówce polskich szpitali wg rankingu dziennika „Rzeczpospolita”. 5 III 2008 r. zakończono spór zbiorowy nielekarskich grup zawodowych (w tym pielęgniarek) z dyrekcją ws. podwyżek płac. W rankingu polskich szpitali według dziennika „Rzeczpospolita” zajął 21. miejsce (1. miejsce w województwie podkarpackim). W 2009 r. wyleczono pierwszą w Polsce osobę chorą na „świńską grypę”. W tym samym czasie szpital wizytowała minister zdrowia Ewa Kopacz. 17 III 2010 r. przeprowadzono pierwszy w Polsce zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego z panewką nowego typu. Wykonał go ordynator Oddziału Ortopedyczno-Urazowego lek. med. Mirosław Midura. 24 III 2010 r. po raz pierwszy wykonano zabieg podnoszenia zapadniętego kręgu z pomocą specjalnego balonu. Operacje przeprowadził dr Bogdan Bakalarek. W marcu 2012 r. uruchomiono Oddział Chirurgii Naczyniowej. Jego pierwszym ordynatorem został Marek Wilczyński. 8 VI 2012 r. na nowo wybudowanym przyszpitalnym heliporcie po raz pierwszy wylądował śmigłowiec Lotniczego Pogotowia Ratunkowego z pacjentem. W maju 2013 r. po raz pierwszy w Mielcu pobrano od zmarłej osoby narządy przeznaczone do przeszczepu. W grudniu 2014 r. utworzono Oddział Okulistyczny – Jednego Dnia i od 16 XII tego roku rozpoczęto operacje zaćmy.
W 2015 r. w ramach Szpitala działały następujące jednostki (w nawiasie ordynator – lekarz kierujący):
Oddziały: Anestezjologii i Intensywnej Terapii (Marzanna Nykiel), Chirurgii Naczyniowej (Marek Wilczyński), Chirurgii Ogólnej (Wiesław Kazimierz Grzegorczyk), Chorób Wewnętrznych i Kardiologii (Artur Kozłowski), Dermatologiczny (Urszula Wasiluk), Dziecięcy (Beata Piotrowska), Ginekologiczno-Położniczy (p.o. Grzegorz Błaszczak), Gruźlicy i Chorób Płuc (Bogusław Warzecha), Medycyny Paliatywnej (Wiesława Szypuła-Krupa), Neurochirurgii (Wacław Pokrywka), Neurologii/Udarowy (Irena Mościcka), Noworodkowy (Anna Klecha), Obserwacyjno-Zakaźny i Chorób Wątroby (Józef Sznajder), Urologii Ogólnej i Onkologicznej (Andrzej Wrona), Rehabilitacyjny/Rehabilitacji Neurochirurgicznej (Darian Śpiewak), Szpitalny Oddział Ratunkowy (Andrzej Graca), Stacja Dializ – Pododdział Oddziału Chorób Wewnętrznych i Kardiologii, Urazowo-Ortopedyczny (Mirosław Midura).
Poradnie: Chorób Zakaźnych, Gruźlicy i Chorób Płuc, Nefrologiczna, Neurochirurgii, Neurologiczna, Okulistyczna, Urazowo-Ortopedyczna, Urologiczna.
Laboratoria: Analityczne, Mikrobiologiczne.
Pracownie: Bank Krwi z Pracownią Serologii, Cytologiczna, Densytometryczna, Endoskopii, Ultrasonografii.
Ponadto w Szpitalu funkcjonowały: Blok Operacyjny, Zakład Diagnostyki Obrazowej, Rezonans Magnetyczny, V Oddział Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii, Centralna Styrylizacja, Stacja Łóżek i Kaplica Szpitalna.
Lekarze w 2015 r.(w układzie alfabetycznym): Katarzyna Adamowicz, Bożena Aleksandrowicz, Leszek Argasiński, Magdalena Balińska, Robert Bałdos, Wiesław Banaś, Robert Bargieł, Wiesław Bąba, Marek Błachowicz, Grzegorz Błaszczak, Katarzyna Brągiel, Wojciech Burkot, Krzysztof Cebula, Renata Celarek, Dominik Chodor, Tomasz Chorągiewicz, Łukasz Cwalina, Abdul Dabwan, Stanisław Dec, Paulina Dura, Janusz Duszkiewicz, Anna Dziedzic, Łukasz Fedorczak, Wojciech Fitas, Tomasz Fudali, Jacek Gamrot, Andrzej Gardian, Rafał Garlewicz, Zbigniew Gawryjołek, Piotr Gembal, Mariusz Gil, Grzegorz Gola, Monika Gołębiowska, Bogumił Grabowski, Andrzej Graca, Wioletta Graniczka, Anna Graniczka-Pazdro, Marcin Grela, Jerzy Gromny, Jerzy Gruszecki, Michał Gryboś, Wiesław Grzegorczyk, Aleksandra Gumińska, Artur Gwoździowski, Joanna Hadro, Martyna Halak, Mirosław Janicki, Alicja Jędraszek, Aleksandra Jurczak, Anna Jurek, Bartosz Kadłubicki, Małgorzata Kępka, Anna Klecha, Piotr Kokot, Agnieszka Kołodziej Ziarko, Bogdan Kopacz, Paweł Kopcza, Norbert Kopeć, Katarzyna Kopeć Gajek, Marek Kossowski, Andrzej Kosydar, Piotr Kozioł, Artur Kozłowski, Elżbieta Krakowska, Barbara Krawczyk, Ireneusz Krejcz, Mariusz Krempa, Magdalena Krępa, Andrzej Król, Agnieszka Kubik, Paweł Kukułka, Halina Kurdziel, Agnieszka Lampart, Urszula Lampart, Michał Lipka, Patrycja Lisiecka Bartłomowicz, Agnieszka Lonc, Alicja Łazarz Krejcz, Anna Łopatecka, Jolanta Łudzik, Edyta Makson, Krzysztof Marchlik, Krystyna Merska Dziuban, Anna Matysiak, Mirosław Midura, Krzysztof Milik, Irena Mościcka, Wojciech Mościcki, Sławomir Mrzygłód, Paweł Muniak, Monika Niemiec, Katarzyna Nowomiejska, Jolanta Nycek-Jer, Marzanna Nykiel, Jakub Orzeł, Mirosław Pacia, Arkadiusz Paul, Andrzej Pawełczak, Lucyna Pawlaczyk, Ernest Piękoś, Małgorzata Pilter Krawczyk, Beata Piotrowska, Marek Piotrowski, Wacław Pokrywka, Małgorzata Pulter-Krawczyk, Paweł Pyszny, Rafał Rejdak, Edyta Robak, Alicja Rodzoś Grabowska, Dorota Rogóż Mroczek, Radosław Rola, Alicja Ruman Petrenko, Grzegorz Rybak, Monika Rzepka-Duszkiewicz, Krzysztof Rzeszutek, Agnieszka Serafin-Wilga, Robert Sikora, Krzysztof Siudziński, Stanisław Skowron, Ewa Skrzyńska, Agnieszka Słocka, Konrad Stachowicz, Anna Stec, Piotr Stępień, Małgorzata Stokłosa, Mateusz Sumara, Marek Synowiec, Józef Sznajder, Magdalena Szymala-Lipka, Wiesława Szypuła Krupa, Sylwia Śliwonik, Damian Śnieżek, Darian Śpiewak, Danuta Świderek, Bartłomiej Tołpa, Paweł Tyniec, Dominik Ungeheuer, Marzena Ura, Bogusław Warzecha, Marek Wasiluk, Urszula Wasiluk, Marek Wilczyński, Jan Witkowski, Jarosław Wojnarowski, Rafał Wojnarowski, Jakub Woźniak, Andrzej Wrona, Jacek Wroński, Marian Wykręt, Sabina Zaborniak, Beata Zakręcka, Tomasz Zawadzki, Janusz Zdziebło, Jarosław Zgajewski, Agnieszka Zorzycka, Patrycja Żuraw, Olaf Żurawski, Witold Żurawski.
W latach 2017-2019 nastąpiło szereg zmian wśród ordynatorów i lekarzy kierujących oddziałami. Ordynatorami zostali: Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR) – Monika Gołębiowska, O. Ginekologiczno-Położniczego – Grzegorz Błaszczak, O. Chirurgii Ogólnej – Bogumił Grabowski, O. Dziecięcego – Robert Sikora, O. Neurologiczno-Udarowego – Małgorzata Kępka i O. Dermatologicznego – Joanna Nycek-Jer. Po śmierci Bogusława Warzechy (2019) przez pewien czas nie było ordynatora O. Gruźlicy i Chorób Płuc.
SZPITALE DLA UBOGICH, placówki opiekuńcze dla ludzi ubogich, kalek, niepełnosprawnych umysłowo i starców. W Mielcu pierwszy tego typu szpital i kościół szpitalny św. Ducha został zbudowany przez parafię rzymsko-katolicką św. Mateusza, prawdopodobnie w XVI w., a być może jeszcze wcześniej. Od 1557 r. dokumenty informują o darowiznach mieszczanina Lorensa Wąsza na rzecz szpitala ubogich, a potwierdzają jego dalsze istnienie zapisy o darowiznach w XVII i XVIII w. W Rzochowie kościół szpitalny św. Anny i szpital dla ubogich zostały ufundowane przez Stanisława Tarnowskiego w II poł. XVI w., a dokumenty z XVII i XVIII w. informują o dalszych dobroczyńcach kościoła i szpitala, m.in. o hr. Józefie Lubomirskiej (1754). W XIX w. rozpoczął działalność Zakład Szpitalny im. Pinkasa Kranza przy ul. Sandomierskiej (później S. Sękowskiego). Przyjmował na leczenie ubogich i pozbawionych opieki Żydów, a później także katolików. Finansowały go kasy ubogich: izraelicka i katolicka. W okresie międzywojennym zbudowano dom – przytułek dla ubogich (zwany powszechnie szpitalem) u zbiegu ul. H. Sienkiewicza i ul. S. Sękowskiego. W latach 70., w związku z poszerzeniem ul. H. Sienkiewicza, mieszkańcy przytułku zostali przeniesieni do innych mieszkań, najwięcej przy ul. J. Kochanowskiego, a budynek mieszkalny i dwa niewielkie budynki gospodarcze zostały rozebrane.
SZTELIGA-POMYKAŁA JOANNA (z domu SZTELIGA), urodzona 8 XII 1978 r. w Mielcu, córka Władysława i Wiesławy z domu Lubera. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1997 r. Studia na Wydziale Zarządzania i Marketingu (kierunek: zarządzanie i marketing w zakresie zarządzania i administracji) Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie ukończyła w 2004 r. z tytułem magistra. Pracę zawodową podjęła w 1998 r. w jednej z firm w SSE EURO-PARK MIELEC. Pracowała na stanowiskach: referenta ds. rozliczeń (1998-1999), specjalisty ds. zakupów (1999-2006) i specjalisty ds. sprzedaży (2006-2016).W lutym 2016r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku podinspektora w Biurze Promocji i Obsługi Inwestora, a po jego przekształceniu na Biuro Promocji i Sportu pracowała na stanowisku inspektora. 1 X 2019 r. powierzono jej funkcję kierownika Biura Promocji i Sportu.
SZTORC ROMAN, urodzony 2 I 1945 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Romana i Zofii z domu Wiącek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1963 r. W tym samym roku został zatrudniony w WSK Mielec jako elektromechanik płatowcowy, a później pracował na stanowiskach konstruktora i technologa. W 1977 r. przeszedł do pożarnictwa, gdzie pełnił funkcję oficera specjalisty. Studiował mechanikę – technologię maszyn na Politechnice Krakowskiej w Krakowie i w 1979 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W 1984 r. ukończył kurs podyplomowy Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. W latach 1993-1997 pełnił funkcję zastępcy komendanta rejonowego Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu, a następnie przeszedł w stan spoczynku.
SZTUKA KAZIMIERZ, urodzony 18 V 1923 r. w Glinach Małych, pow. mielecki, syn Franciszka i Marii z Dziadkiewiczów. W 1947 r. został zatrudniony w PZGS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu i pracował na różnych stanowiskach oraz pełnił funkcję wiceprezesa. W 1958 r. został powołany na stanowisko dyrektora Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w Mielcu. Dbał o wszechstronny rozwój tego przedsiębiorstwa i utrzymywanie w dobrym stanie powierzonego mu mienia komunalnego. Wiele czasu poświęcał działalności społeczno-politycznej, m.in. jako członek i lektor KP PZPR, członek WKKP w Rzeszowie i przewodniczący Składu Orzekającego Kolegium Karno-Administracyjnego. Inicjował i był jednym z organizatorów czynów społecznych na rzecz środowiska, m.in. urządzania terenów przyblokowych. Na emeryturę przeszedł w 1981 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Związkową , Honorową Odznaką PCK III stopnia, Brązowa Odznaką „Za Zasługi dla Porządku Publicznego”, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, Odznaka „Zasłużony Działacz TPD”, Odznaką ORMO, Odznaką „X Lat w Służbie Narodu” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1985 r. Zmarł 13 X 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZTUKA MIECZYSŁAW JÓZEF, urodzony 5 VI 1934 r. w Paryżu, syn Władysława i Stanisławy z Łukawskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu. Po maturze w 1953 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako traser. Równocześnie trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec i grał jako bramkarz I zespołu. W 1955 r. przyczynił się do awansu „Stali” do II ligi i do 1957 r. był jednym z jej najlepszych zawodników. W latach 1958-1961 studiował na Politechnice Krakowskiej i grał w I-ligowej „Cracovii”. Od 1961 r. kontynuował studia na Wydziale Budownictwa Wodno-Melioracyjnego Politechniki Gdańskiej i w 1965 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Równocześnie występował w bramce I-ligowej „Lechii” Gdańsk. Powoływano go do kadry narodowej. Po zakończeniu kariery zawodniczej powierzono mu szkolenie młodzieży i w tej pracy również odnosił sukcesy. W latach 1965-1973 pracował w Gdańskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako inżynier budowy. W 1973 r. został dyrektorem technicznym w Przedsiębiorstwie Budownictwa Komunalnego nr 1 w Gdańsku, a w 1983 r. powierzono mu funkcję dyrektora naczelnego Przedsiębiorstwa Budownictwa Komunalnego w Sopocie i sprawował ją do 1998 r. Wniósł znaczący wkład w rozwój budownictwa komunalnego w Trójmieście. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem „Zasłużony dla Miasta Gdańska” i wieloma nagrodami resortowymi. Zmarł 8 XI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu katolickim w Sopocie.
SZTUKA STANISŁAW, urodzony 18 IV 1948 r. w Glinach Małych, pow. mielecki, syn Józefa i Felicji z domu Rusek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdał w 1966 r. W latach 1967–1978 pracował w Centrali Nasiennej w Mielcu na różnych stanowiskach, m.in. zastępcy dyrektora. W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Lublinie i uzyskał tytuł inżyniera. W latach 1978-1979 był zastępcą dyrektora Spółdzielni Kółek Rolniczych w Czerminie, w latach 1979-1985 – dyrektorem Oddziału „Igloopolu” w Trzcianie, a w latach 1985-1990 – zastępcą dyrektora Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego w Mielcu. Od 1990 r. prowadził własną działalność gospodarczą w Mielcu, a od 2002 r. do 2020 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Hali Targowej Sp. z o.o. w Mielcu. Zmarł 10 XII 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZUBERTOWSKA ELŻBIETA BOGUMIŁA, urodzona 23 VIII 1941 r. w Mielcu, córka Jakuba i Stefanii z domu Bałka. Przez całą okupację hitlerowską mieszkała z rodzicami w Mielcu, gdzie ojciec w latach 1940-1945 prowadził zakład fotograficzny oraz sklep z materiałami fotograficznymi. Absolwentka Państwowego Liceum Muzycznego w Bydgoszczy z maturą w 1960 r. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (kierunki: dyrygentura i fortepian) i w 1966 r. uzyskała tytuł magistra sztuki. Pracę zawodową rozpoczęła w 1960 r. jako nauczyciel wychowania muzycznego w Szkole Podstawowej nr 13 w Bydgoszczy i nauczyciel gry na fortepianie w Społecznym Ognisku Muzycznym w Szubinie. Kolejnymi miejscami pracy były: Studium Nauczycielskie w Toruniu (1967-1971, nauczyciel muzyki), Liceum Pedagogiczne Wychowawczyń Przedszkoli w Toruniu (1971-1972, nauczyciel muzyki), Kolegium Nauczycielskie w Wałczu (1994-2003, starszy wykładowca) i Wyższa Szkoła Nauczycielska w Bydgoszczy (później WSP i Akademia Bydgoska, 1972-2006, nauczyciel akademicki, starszy wykładowca). W 1987 r. otrzymała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie teorii muzyki na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, a w 2007 r. – stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczyła też w wielu seminariach i innych formach dokształcania. Od 2007 r. do 2016 r. pracowała jako profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (wcześniej Akademia Bydgoska), a ponadto, także jako profesor nadzwyczajny, w Bydgoskiej Szkole Wyższej (2012-2015) i Wyższej Szkole Techniczno-Humanistycznej w Poznaniu (2013-2015) oraz od 2016 r. w Wyższej Szkole Gospodarki w Bydgoszczy. Pełniła różne funkcje, m.in. kierownika Zakładu Praktyki Instrumentalnej Instytutu Wychowania Muzycznego w Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego. Była promotorem ponad 300 prac dyplomowych i magisterskich. Uczestniczyła w kilkudziesięciu konferencjach naukowych i wygłaszała referaty naukowe. Gościła z wykładami na różnych uczelniach, m.in. na Uniwersytecie Mateja Bela w Bańskiej Bystrzycy. Była organizatorem lub współorganizatorem wielu imprez muzycznych, m.in. związanych z twórczością Fryderyka Chopina. Autorka 7 książek naukowych i około 150 publikacji, m.in. rozdziałów w książkach, artykułów naukowych i recenzji. Jest członkiem Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego i przewodniczącą jego Komisji Sztuki, członkiem rad naukowych i komisji naukowych konferencji w kilku polskich uczelniach. Z dużym powodzeniem i sukcesami prowadziła szereg chórów dziecięcych, młodzieżowych i seniorskich. Na potrzeby tych zespołów napisała ponad 20 pieśni (tekst i muzykę) oraz aranżowała wiele utworów. Szczególne osiągnięcia uzyskała z chórem mieszanym im. Św. Jana Pawła II w Szubinie w latach 1981-2019. Spośród około 800 występów z różnych okazji najważniejszymi były: muzyczna oprawa Mszy Świętej (radiowej) w kościele św. Krzyża w Warszawie (1983 r.) i Mszy Świętej odprawianej przez Jana Pawła II w Castel Gandolfo (1990 r.), koncerty dla uczczenia Jana Pawła II w ramach projektu „Śladami Patrona” w kilku polskich miastach i miejscowościach oraz koncerty zagraniczne w Holandii, Włoszech, Austrii, Norwegii i na Litwie. Występowała także jako solistka – pianistka i akompaniatorka, współpracując z orkiestrami i śpiewakami. Była członkiem jury wielu konkursów i przeglądów muzycznych. Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Zasłużony Działacz Kultury oraz medalami honorowymi miasta Bydgoszczy i gminy Szubin. W 2021 r. odwiedziła Mielec – miejsce swoich urodzin.
SZUBERTOWSKI JAKUB, urodzony 22 VII 1909 r. w Pęckowie, powiat szamotulski, syn Michała i Katarzyny z domu Nowak. Po ukończeniu szkoły powszechnej (w języku niemieckim) w Małym Gaju pracował jako kierowca w ordynacji hr. Józefa Raczyńskiego, późniejszego ministra rolnictwa. Startował w zawodach kolarskich. Pasjonował się fotografią. Praktykował u fotografa Błochowiaka w Poznaniu. W 1933 r. uruchomił własny zakład fotograficzny w Skokach, a w 1935 r. przeniósł się z zakładem do Szubina. W 1938 r. Izba Rzemieślnicza w Poznaniu nadała mu tytuł i uprawnienia mistrza fotografii. Po najeździe Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) i rozpoczęciu okupacji, w grudniu 1939 r. wraz z żoną, córką Danutą i teściową zostali wygnani do Mielca w Generalnej Guberni. W Mielcu prowadził w latach 1940-1945 zakład fotograficzny oraz sklep z materiałami fotograficznymi w domu przy ul. Piłsudskistrasse (ul. J. Piłsudskiego) 11. Zatrudniał kilka osób, w tym Żydówkę Marię Eksstein, a bywało, że też (fikcyjnie) ukrywających się Polaków. Pomagał jeńcom z Oflagu VII A w Murnau, wysyłając paczki żywnościowe. Po wojnie powrócił do Szubina. Współpracował z Ministerstwem Sprawiedliwości i Główną Komisją Badania Zbrodni Hitlerowskich w Warszawie, przesyłając zdjęcia dokumentujące zbrodnie hitlerowskie. Sporządził dokumentację fotograficzną do książki „Swastyka nad Szubinem” J. Jankowskiego i albumu z okazji 600-lecia Szubina w 1965 r. W zawodzie fotografa przepracował 50 lat. Należał do Stronnictwa Demokratycznego, Polskiego Czerwonego Krzyża i Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. Był współorganizatorem Ogniska Muzycznego w Szubinie. Udzielał się też w radzie parafialnej w Szubinie. Zmarł 19 VII 1994 r. Pochowany na cmentarzu w Szubinie.
SZUMIEL BRONISŁAW, urodzony 1 V 1919 r. w Augustowie, syn Michała i Anny. W wieku 19 lat zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego i został wcielony do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie, wchodzącego w skład Suwalskiej Brygady Kawalerii.. Najazd Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 IX 1939 r. zastał jego jednostkę w Raczkach koło Suwałk. Stamtąd wyruszyła w kierunku Grodna i stoczyła z Niemcami potyczkę w rejonie Białegostoku, a następnie bitwę pod Wizną. Tam zmieniono plany i skierowano się do Warszawy, aby wziąć udział w jej obronie. 13 IX w czasie bitwy pod Olszewem poniesiono duże straty, a B. Szumiel został ranny. Resztki polskiej brygady zostały okrążone i w tej sytuacji dowództwo podjęło decyzję o przebiciu się w kierunku Litwy i rozpuszczeniu żołnierzy. Losy wojenne rzuciły B. Szumiela na wschód W 1941 r. został wcielony do Armii Radzieckiej, a w 1943 r. przeniesiony do I Korpusu Pancernego Wojska Polskiego, z którym przeszedł wojenny szlak aż do Łaby. W czasie bitew kilkakrotnie był ranny, ale to nie uniemożliwiało mu dalszego udziału w działaniach wojennych. Po wojnie, w stopniu podporucznika, służył w WOP na Ziemiach Zachodnich, a następnie był dowódcą dwóch placówek WOP w Bieszczadach. W 1953 r. został przeniesiony do rezerwy i podjął pracę w WSK Mielec. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in. był prezesem ZZ ZBoWiD w WSK Mielec. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Brązowym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”, Medalem „Za Berlin, Odrę, Nysę i Bałtyk” oraz Brązowym Medalem Sił Zbrojnych – Służba Ojczyźnie”. Zmarł 3 VII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZURA STANISŁAW, urodzony 27 X 1887 r. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej (1908-1910) w pozostał w armii austriackiej i awansował na stopień porucznika. W Wojsku Polskim służył w żandarmerii. Z początkiem maja 1920 r. został mianowany komendantem powiatowym Policji Państwowej w Mielcu i w randze komisarza pełnił tę funkcję do 10 V 1922 r. Kolejnym miejscem służby był Kraków, gdzie pełnił różne funkcje w służbie śledczej. W 1929 r. został awansowany do stopnia nadkomisarza. W 1932 r. został przeniesiony do Komendy Wojewódzkiej Policji Państwowej w Toruniu, a w 1933 r. objął stanowisko komendanta powiatowego PP w Tczewie. W latach 1935-1937 pracował ponownie w Komendzie Wojewódzkiej w Toruniu, a następnie powrócił do Komendy Wojewódzkiej w Krakowie. Autor m.in. artykułu „O ekonomię czasu i pracy policjanta w rejonie wiejskim” w Przeglądzie Policyjnym nr 4/1938. W maju 1939 r. przeniesiono go do Komendy Wojewódzkiej w Poznaniu. W czasie okupacji hitlerowskiej służył w policji granatowej. Dalsze losy nieznane.
SZURA ZBIGNIEW JAN, urodzony 9 XI 1952 r. w Ławnicy, pow. mielecki, syn Stefana i Krystyny z domu Sowa. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu ukończył w 1976 r., otrzymując tytuł inżyniera i stopień podporucznika. W latach 1976-1978 był dowódcą plutonu czołgów, a w latach 1979-1982 dowódcą kompanii czołgów 73 pułku czołgów. W tym okresie uzyskał awanse na stopnie porucznika i kapitana. W 1985 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego jako oficer dyplomowany i jeszcze w tym samym roku został pracownikiem dydaktyczno–naukowym w tej uczelni. Kolejnymi funkcjami, które pełnił, były: oficer sztabu w 5 Dywizji Pancernej w Gubinie (1986), szef sztabu 27 pułku czołgów (1987-1988, major), dowódca 13 pułku zmechanizowanego w Kożuchowie (1989-1991, podpułkownik), zastępca dowódcy 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu (1991-1993) i dowódca 11 Dywizji Kawalerii Pancernej (1993-1994, pułkownik). W latach 1994-1995 był słuchaczem Podyplomowych Studiów Operacyjno–Strategicznych na Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie. W 1996 r. powierzono mu stanowisko szefa Oddziału Operacyjnego Śląskiego Okręgu Wojskowego, a w 1997 r. został mianowany dowódcą 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim i pełnił tę funkcję do 2001 r. W 2000 r. awansowano go na stopień generała brygady. Od 2001 r. do 2005 r. był zastępcą dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie. W 2006 r. uczestniczył jako słuchacz w kursach specjalistycznych przygotowujących do objęcia obowiązków zastępcy dowódcy Korpusu Sił Szybkiego Reagowania NATO w Istambule. Poza pracą zawodową pełnił funkcje społeczne, m.in. był dyrektorem Biura Organizacyjnego Międzynarodowego Festiwalu Orkiestr Wojskowych w Krakowie w latach 2001–2005 oraz brał udział w zabezpieczeniu wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Krakowie w 2002 r. W 2006 r. został przeniesiony do rezerwy. Pełni funkcje: prezesa Zarządu Federacji Organizacji Polskich Pancerniaków z siedzibą w Żaganiu (powstała w 2008 r.), prezesa Zarządu powstałego w 2012 r. Stowarzyszenia „Katastrofa Lotnicza – Gibraltar 1943” w Zielonej Górze, prezesa Rady Pamięci przy Urzędzie Marszałkowskim w Zielonej Górze i prezesa Stowarzyszenia SATEM Byłych Absolwentów Technikum Elektrycznego w Mielcu. 12 X 2012 r. uczestniczył w uroczystościach 100-lecia Gmachu Szkoły i 45-lecia Technikum Elektrycznego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Zasługi dla Obronności Kraju i Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny.
SZURMIAK FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 12 VIII 1836 r. w Łączkach Jagiellońskich koło Jasła. Do gimnazjum uczęszczał i maturę zdał prawdopodobnie w Jaśle. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Lisiej Górze i katedrze tarnowskiej oraz jako katecheta w ochronce sierot w Tarnowie. W 1870 r. powierzono mu funkcje prefekta Seminarium Duchownego oraz profesora prawa i historii Kościoła, w następnym roku – ojca duchownego i wykładowcy liturgiki, a w 1873 r. – wicedyrektora seminarium. Prowadził rozbudowę kaplicy seminaryjnej oraz pomagał w budowie kościoła i klasztoru księży filipinów. Jako bardzo dobry kaznodzieja głosił kazania w katedrze tarnowskiej i wielu okolicznych kościołach. W 1878 r. został mianowany proboszczem w Czerminie. Doprowadził do rozbudowy oraz remontu zewnętrznego i wewnętrznego kościoła, a także innych zabudowań parafialnych. Poparł budowę szkoły w Czerminie, przekazując na ten cel część terenu parafialnego (za stary budynek szkoły). Był też rzecznikiem wydzielenia z parafii Czermin nowej parafii w Górkach oraz oddał Wolę Pławską innej nowej parafii w Rzędzianowicach. Wielką pobożnością, gorliwą pracą duszpasterską, altruizmem i wieloma innymi pozytywnymi cechami charakteru zdobył sobie wielki autorytet. Nazywano go „biskupem nadwiślańskim” i powierzano mu liczne urzędy, m.in. w dekanacie radomyskim był notariuszem (1881), wicedziekanem (1882) i dziekanem (1887), a po zmianach granic dekanatów – dziekanem dekanatu mieleckiego (1892-1911) i egzaminatorem posynodalnym (1889). Odznaczony został EC i RM, otrzymał godności honorowego kanonika kapituły tarnowskiej i szambelana papieskiego. Zmarł 6 I 1932 r. Spoczął w podziemiach kaplicy cmentarnej. W czasie II wojny światowej jego doczesne szczątki zostały usunięte z trumny, bowiem pochowano w niej wysokiego rangą oficera radzieckiego. Po wojnie został ponownie pochowany z należytym szacunkiem.
SZWAJ ZBYSŁAW, urodził się 2 I 1932 r. w Białej Podlaskiej, syn Franciszka i Zofii. Absolwent Liceum Budowy Silników Lotniczych w Warszawie, maturę zdał w 1952 r. Studia na Wydziale Mechaniczno-Konstrukcyjnym Politechniki Warszawskiej w Warszawie ukończył w 1957 r. z tytułem inżyniera. W latach 1957-1958 pracował w Warszawskiej Fabryce Motocykli. W 1958 r. przeszedł do Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej w Warszawie i do 1983 r. pełnił funkcję kierownika Działu Konstrukcyjno-Technologicznego. W tym czasie był autorem szeregu opracowań i patentów. Najważniejsze z nich to: spektometr Alfa – urządzenie do pomiaru cząstek Alfa, kaseta dozymetryczna – miernik osobistego napromieniowania (nadal używany), scyntygraf tarczycy (pierwszy polskiej konstrukcji), urządzenie do pomiaru skażenia radioaktywnego żywności, chwytacz planktonu – urządzenie do oceny natężenia opadów radioaktywnych i skażenia radioaktywnego mórz i zbiorników wodnych, grzejniki do wtryskarek – urządzenie wykorzystywane w przemyśle tworzyw sztucznych, adapter kolimacyjny – urządzenie do badania kierunku i siły wód zalewajacych kopalnie, urządzenia fotograficzne – system statywów, maskownice, powiększalnik fotografii kolorowej, pojemniki czaszowe, miseczki pomiarowe, domek „Colar A” i „Colar B” oraz wspólnie z Jackiem Karpińskim – opracowanie mechanicznej strony oraz wyglądu zewnętrznego pierwszego polskiego systemu minikomputera K-202. Ponadto – w ramach zajęć hobbystycznych – rekonstruował stare, zabytkowe samochody: Jaguar SS 100, Citroen – rocznik 1938, MG-TF, Mercedes 230 SL, MG-B, Jaguar E-type i MDTF. W 1989 r. został współzałożycielem Studia Samochodowego „Gepard” z siedzibą w Warszawie. Zaprojektował, skonstruował i nadzorował swój pierwszy samochód „Gepard”. Jego pierwszy egzemplarz pokazano na Międzynarodowych Targach w Poznaniu w lipcu 1990 r. W 1992 r. doprowadził do przeniesienia firmy do Mielca i uruchomienia jej pod nazwą: Fabryka Samochodów „Gepard” z siedzibą w Mielcu. Tu nastąpiło wdrożenie samochodu „Gepard” do produkcji. Ponadto „Gepard” został poddany testom homologacyjnym w Instytucie MIRA w Anglii. Udało się też założyc Klub Entuzjastów Samochodu Gepard w Szwecji. W tym okresie opracował m.in.: obudowę i szuflady do rejestrujących kas fiskalnych, dwukołową przyczepkę rowerową (3 wersje) i aluminiową ramę rowerową „Gepard”. W 1995 r. zakończył działalność firmy „Gepard”, a w 1996 r. został współwłaścicielem firmy Leopard Automobile Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. Zaprojektował, skonstruował i zbudował nowy samochód sportowy „Leopard”. W 2000 r. znów przeniesiono firmę do Mielca i tu otrzymała nazwę: Leopard Automobile-Mielec Sp. z o.o. z siedzibą w Mielcu. W latach 2000-2006 nastąpił jej rozwój, zbudowano kolejne egzemplarze samochodu „Leopard” oraz prowadzono prace homologacyjne i badania w Instytucie Prodrive w Anglii. Dwa samochody „Leopard” prezentowano na wystawie w Paryżu. Uznanie dla samochodu wyraził m.in. król Szwecji Karol XVI Gustaw. Drugim wyrobem konstrukcji Z. Szwaja jest wdrożony do produkcji skuter elektryczny dla niepełnosprawnych, wykonany w 3 wersjach na zlecenie szwedzko-holenderskiej firmy Permobil. Z. Szwaj otrzymał szereg wyróżnień i nagród, m.in.: Nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki za udział w realizacji pracy z dziedziny obronności kraju pn. „Soplica” (1972), wyróżnienie za najciekawszy samochód na Międzynarodowych Targach w Poznaniu, Wyróżnienia w ramach Podkarpackiej Nagrody Gospodarczej w 2003 i 2006 r., Nagrodę I stopnia NOT za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki za „Zaprojektowanie i techniczne przygotowanie produkcji samochodu Leopard” (2006) oraz Złoty Medal Polskiej Akademii Sukcesu (2007). Wyjechał z Mielca.
SZWAJKOP (SZWAKOP?) ANTONI, mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. W czasie walk w Królestwie został wzięty przez Rosjan do niewoli i zesłany do guberni permskiej.
SZWAKOP BRONISŁAW, urodzony 11 I 1897 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Marii z Krymskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, ale w 1913 r. przerwał naukę i zajął się handlem. W listopadzie 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Wkrótce potem z nieznanych przyczyn leczył się przez 5 miesięcy w jednym z czeskich szpitali. Po wyleczeniu w maju 1915 r. został skierowany do 4 pułku piechoty, a od sierpnia 1915 r. do sierpnia 1917 r. walczył w VI batalionie I Brygady Legionów. W lutym 1917 r. został ranny i leczył się w Zambrowie na Wileńszczyźnie. Po kryzysie przysięgowym w sierpniu 1917 r. został wcielony do armii austriackiej i wysłany na front włoski. Do Mielca powrócił w listopadzie 1918 r. i zgłosił się do mieleckiej kompanii asystencyjnej Wojska Polskiego. Później służył w jednostkach wojskowych w Rzeszowie i Krakowie, a w latach 1919-1920 w załodze twierdzy w Grodnie. Tam otrzymał awans na stopień sierżanta sztabowego. W 1923 r. w stopniu chorążego przeszedł do rezerwy z przydziałem do 7 kompanii strzeleckiej 7 Pułku Piechoty w Rzeszowie. Powrócił do Mielca i pomagał matce w prowadzeniu stolarni. W latach 1934-1946 pracował w Urzędzie Skarbowym w Mielcu.
W latach 20. grywał w drużynie piłkarskiej Kruki Mielec. Odznaczony m.in. Krzyżem Legionowym. Zmarł 9 III 1946 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZWARC-BRONIKOWSKI STANISŁAW, urodzony 1 III 1917 r. w Górkach, powiat sandomierski, syn Stanisława i Stefanii z Gabrysiewiczów. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, a następnie do gimnazjum w Sandomierzu i tam zdał maturę w 1936 r. Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Wyższej Szkole Dziennikarskiej przerwała wojna w 1939 r. Już w pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej włączył się w działalność konspiracyjną ZWZ, przyjmując pseudonim „Roman”. Zainicjował wydawanie w Klimontowie konspiracyjnego pisma „Komunikat”, które pod zmienionymi tytułami („Na Posterunku”, „Strażnica”) stało się później tygodnikiem – lokalnym organem ZWZ. W latach 1940-1943 działał (w randze podchorążego) w komendzie obwodu Armii Krajowej Sandomierz jako dowódca oddziału dywersyjnego, a od sierpnia 1943 r. został przydzielony do obwodu AK Opatów. W czerwcu następnego roku powierzono mu funkcję szefa referatu VI Biura Informacji i Propagandy (BiP) obwodu AK Sandomierz. Uczestniczył w akcji „Burza” jako oficer oświatowy w komendzie 2. pułku piechoty Legionów AK. Opracowywał i wydawał pismo „Wiadomości codzienne”, a później pismo „Na Szlaku”. W listopadzie 1944 r. przeniesiony został do BiP przy sztabie Okręgu Kielecko-Radomskiego AK „Jodła”. Za uratowanie uczestników spotkania angielskiej misji wojskowej z przedstawicielami dowództwa okręgu i Komendy Głównej AK przed niespodziewanym atakiem niemieckiej żandarmerii odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Zagrożony aresztowaniem przez UB w 1945 r. zmienił nazwisko na „Paweł Bronikowski” (po zmarłym koledze z partyzantki). W latach 1945-1956 wielokrotnie zmieniał miejsca pracy i zamieszkania oraz działał w opozycji (m.in. w organizacji „Wolność i Niepodległość – WiN). Był współzałożycielem „Wiadomości Mazurskich”, pierwszego powojennego dziennika Warmii i Mazur. Trzykrotnie aresztowano go i dwukrotnie więziono. Po „odwilży” w 1956 r. wyszedł na wolność, uprawomocnił podwójne nazwisko Szwarc-Bronikowski i odtąd względnie spokojnie mógł realizować swe pasje życiowe. W latach 1956-1960 pracował jako reporter, a następnie redaktor działu popularyzacji nauki tygodnika „Dookoła Świata”, m.in. w 1958 r. nakręcił materiały filmowe w Grecji i Turcji. Udane debiuty zachęciły go do dalszych realizacji filmowych. W 1960 r. został zatrudniony w Telewizji Polskiej i pracował nieprzerwanie do 1995 r. Zrealizował (jako reżyser i autor tekstów) m.in. ponad 100 filmów popularnonaukowych o różnej tematyce z wielu krajów na wszystkich kontynentach. Emitowano je w serialach TVP, m.in.: Wyspy Karaibskiego Morza, Mongolskie ballady, W cztery strony świata, Pióropusze i ostrogi, Z Alaski do Colorado, zarówno w kraju jak i za granicą. Pisał też reportaże, które publikowano w czasopismach krajowych i zagranicznych. Po przejściu na emeryturę skupił się na pisaniu książek. Wydał dotąd cztery książki – albumy: Poszukiwanie zagubionych światów (1995), Testament wieków (1997), Żywy symbol Kosmosu (2000) i Świadkowie naszych dziejów (2000). Jego twórczość była nagradzana w Polsce m.in. „Złotym Ekranem” (1973), dwukrotnie na Festiwalu Ekofilm – Grand Prix (1992) i Nagrodą Specjalną (1994), I nagrodą w konkursie LOP w TVP (1987, 1990) i nagrodami Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji (1970, 1974, 1977, 1990) oraz za granicą, m.in. pierwszymi nagrodami na festiwalach w La Chapelle – Vercour (Francja, 1988) i Barcelonie (Hiszpania, 1989). Poza pracą zawodową udzielał się w organizacjach społecznych. Założył Spółdzielnię Mieszkaniową „Dziennikarz” i był jej pierwszym prezesem. Był także członkiem Światowego Związku Żołnierzy AK, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, ZAIKS-u i Towarzystwa Przyjaciół Filozofii Ekologicznej oraz stowarzyszeń międzynarodowych: One World, The Explorers Club i National Geographic Society. Odznaczony został m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza” i Złotym Krzyżem Zasługi oraz tytułem „Super Kolos” za całokształt dokonań (2003 r.) i Nagrodą Grand Prix National Geographic Travery za wkład w poznawanie obcych kultur. Zmarł 8 I 2010 r. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
SZYBOWCOWA (ULICA), miejska ulica na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. Kosmonautów przy bramie berdechowskiej lotniska, pomiędzy polami uprawnymi i grupą domów jednorodzinnych, do ul. Orlej. Status ulicy i nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Ma 590 m długości. W latach 2011-2012 przeprowadzono remont ulicy, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową. Nazwa powstała z przyjętego dla ulic przy lotnisku klucza lotniczego.
SZYDŁOWIECKA, naturalna, krystalicznie czysta woda źródlana, wydobywana w podmieleckim lesie sosnowym w Szydłowcu. Uzyskała wysokie oceny specjalistów krajowych i zagranicznych. Pozyskiwaniem wody i uruchomieniem produkcji zajęła się firma WAW Ujęcie Wody „Szydłowiec” Sp. z o.o. 12 V 2006 r. uroczyście uruchomiono linię produkcyjną, a halę produkcyjną poświęcił ks. Wojciech Chochół – proboszcz parafii św. Wojciecha w Trześni.
SZYFNER EUGENIUSZ, urodzony 29 XII 1922 r. w Tarnowie, syn Józefa i Katarzyny z domu Migut. W 1939 r. ukończył Publiczną Szkołę Powszechną stopnia III w Spytkowicach. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1945) mieszkał z rodziną w Chorzelowie koło Mielca i pracował jako robotnik rolny, a później jako dozorca w majątku ziemskim hr. Karola Stanisława Tarnowskiego. Od likwidacji gminy żydowskiej (9 III 1942 r.) do wyzwolenia spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) przechowywał w ukryciu 9 Żydów: 5-osobową rodzinę Hellerów, Maksymiliana Grossa, małżeństwo Matyldę i Dawida Zuckerbrodtów oraz ich córkę. W 1943 r. został aresztowany i brutalnie przesłuchiwany przez 2 tygodnie, ale nie wydał ukrywających się Żydów. Po II wojnie światowej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego i ukończył ją w 1948 r., a następnie zdał maturę w Liceum Handlowym w Mielcu. W 1947 r. został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych – Przedsiębiorstwie Państwowym Wyodrębnionym – Zakład nr 1 w Mielcu (później Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec) jako księgowy, a następnie starszy księgowy, kierownik sekcji, starszy ekonomista, samodzielny referent ds. inwentaryzacji, samodzielny referent ekonomiczny i specjalista gospodarki materiałowej. W 1970 r. ukończył wyższe zawodowe studia administracyjne na UMCS w Lublinie, a następnie studiował zaocznie prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Odbył szkolenie edukacyjne w Oświęcimiu, a następnie w latach 1966-2000 organizował wycieczki do obozów zagłady Żydów. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Za długoletnią pracę zawodową i działalność społeczną otrzymał m.in.: Medal 40-lecia Polski Ludowej, Odznakę Zasłużonego Pracownika WSK Mielec, Odznakę Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego, Medal XXV-lecia PTTK i Srebrną Regionalną Odznakę PTTK Ziemi Rzeszowskiej. 6 XI 1996 r. został uhonorowany Medalem i Tytułem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata (za wspomniane uratowanie 9 Żydów), a w 2016 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 18 III 2017 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
SZYGAŃSKI JAKUB, faktor Sebastiana Mieleckiego (XVI w.), zajmował się eksportem towarów wyprodukowanych we włościach mieleckich drogą wodną – Wisłoką i Wisłą – w kierunku Gdańska.
SZYMANOWSKA WŁADYSŁAWA (po mężu KIELAWA), urodzona 26 V 1923 r. w Ostrowie Wielkopolskim, córka Władysława i Marii. W czasie nauki w Szkole Powszechnej im. Królowej Jadwigi w Ostrowie Wlkp. wstąpiła do ZHP. Naukę w Państwowym Gimnazjum im. Emilii Szczanieckiej w Ostrowie Wlkp. przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywała z rodzicami w Mielcu. Tu uczestniczyła w tworzeniu i działalności konspiracyjnego harcerstwa – Szarych Szeregów. Posługiwała się pseudonimem „Dzina”. Po wojnie wyjechała z Mielca. Zamieszkała w Gdańsku, tam ukończyła szkołę średnią i pracowała jako urzędniczka. Zmarła 20 XII 2014 r.
SZYMANOWSKI WŁODZIMIERZ, urodzony w 1921 r. Od 1931 r. należał do ZHP. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum w Ostrowie Wielkopolskim i w latach 1937-1939 był drużynowym gimnazjalnej Drużyny Harcerskiej im. H. Dąbrowskiego. W styczniu 1940 r. próbował, ale bez powodzenia, przedostać się do Francji. Przez pewien czas przebywał w Krakowie i Skale, a następnie w 1941 r. przeniósł się do Mielca. Nawiązał kontakt z miejscowym ruchem oporu i konspiracyjnym harcerstwem. Posługiwał się pseudonimem „Samotny Łoś”. W pracy konspiracyjnej szczególnie wiele czasu poświęcał harcerzom z zastępów „Rysie” i „Orły”. W kwietniu 1944 r. przeniósł się do Warszawy, a w maju został mianowany podharcmistrzem. Uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie studiował na politechnice i uzyskał tytuł magistra inżyniera architekta. Pracował w Gdańsku w dziedzinie budownictwa. Zmarł 19 I 1995 r.
SZYMANOWSKIEGO KAROLA, miejska ulica w południowej części osiedla Wolności. Biegnie od ul. W. Broniewskiego, pomiędzy posesjami prywatnymi z domami i urządzoną zielenią, do ul. X. Dunikowskiego. Ponadto gdzieś w połowie krzyżuje się z ul. C. K. Norwida. Ma 404 m długości, asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek. Powstała na początku lat 70., kiedy na tym terenie zwanym Górką Wojsławską rozpoczęto intensywną budowę osiedla. Patrona nadano jej 28 III 1973 r. W 2011 r. wykonano prace modernizacyjne, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową.
Patron ulicy: KAROL SZYMANOWSKI (1882-1937) to jeden z najwybitniejszych kompozytorów polskich, uznany twórca europejski, znakomity wykonawca muzyki i pedagog. Twórca m.in.: symfonii, oper Hagith i Król Roger, baletu Harnasie, koncertów orkiestrowych, utworów na zespoły kameralne, utworów fortepianowych i pieśni. Inspiracją dla wielu z nich był polski folklor. W latach 30. pełnił funkcję rektora konserwatorium w Warszawie. Otrzymał szereg nagród i tytuł doktora h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
SZYMAŃSKI ADAM, urodzony 3 VI 1953 r. w Skarżysku Kamiennej, syn Jana i Teofili z Cholewińskich. Ukonczył Technikum Budowlane w Skarżysku Kamiennej. Pracował w firmach budowlanych, m.in. w Mieleckim Przedsiebiorstwie Budowlanym. Przebywał też na kontraktach zagranicznych, m.in. w Libii. Uprawiał różne dyscypliny sportowe. W związku z poważną chorobą sercową 8 VIII 1993 r. poddał się operacji przeszczepienia serca. Po okresie rekonwalescencji powrócił do pracy. Zalożył własną firmę w branży budowlanej „Malbud”. Powrócił rez do uprawiania sportu. Był wielokrotnym reprezentantem Polski w zawodach transplantantów, m.in. na dwóch Olimpiadach Transplantantów (ludzi po transplantacji serca i płuc) w Lozannie (Szwajcaria) i Tisanjvaros (Wegry). W Lozannie zdobył złoty medal w tenisie stołowym oraz brązowe medale w deblu tenisowym, skoku wzwyż i siatkówce, a w Tisanjvaros – srebrny w tenisie stołowym i brązowy w szachach. Zmarł 17 III 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SZYMAŃSKI JAN MIECZYSŁAW, urodzony 15 VIII 1940 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Jana i Weroniki z domu Zagrodnik. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC (specjalność – budowa płatowców), maturę zdał w 1958 r. Został zatrudniony w WSK Mielec jako ślusarz i monter samochodów małolitrażowych, a następnie był laborantem urządzeń energetycznych. Służbę wojskową odbył w Obronie Powietrznej Kraju. Po powrocie do pracy w WSK został konstruktorem oprzyrządowania, m.in. w produkcji lotniczej. W latach 1968-1970 pracował w WSK Dębica jako kierownik sekcji. W 1969 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (kierunek: samochody i ciągniki) i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W 1970 r. powrócił do WSK Mielec i pracował na stanowiskach: konstruktora, kierownika sekcji i kierownika pracowni. Ponadto w latach 1981–1984 pełnił funkcję konsultanta technicznego Politechniki Rzeszowskiej. W latach 1988–1989 był dyrektorem Przedsiębiorstwa Zagranicznego „Edal” w Mielcu. Na fali przemian ustrojowych w 1989 r. został mianowany dyrektorem naczelnym WSK „PZL-Mielec” i pełnił tę funkcję do 1991 r. W latach 1991-1995 był prezesem Zarządu Agencji Kooperacji Gospodarczej AKG – Mielec Sp. z o.o., a w latach 1992–2002 pracował w Przedsiębiorstwie Innowacyjno–Wdrożeniowym „ENPOL” Sp. z o.o. w Gliwicach na stanowisku dyrektora Oddziału w Partyni; od 2003 r. jest doradcą Zarządu. Ponadto w 1999 r. został wiceprezesem Zarządu i dyrektorem Oddziału Produkcyjnego w Rzemieniu firmy „Metkan” Sp. z o.o. w Katowicach. W czasie pracy w WSK był m.in. laureatem V Wojewódzkiego Forum Wynalazców i Racjonalizatorów oraz Młodym Mistrzem Techniki w 1977 r. Opracował 26 opatentowanych rozwiązań technicznych, które zastosowano m.in. w Anglii, Austrii, Czechosłowacji i Niemczech. Opublikował kilkanaście artykułów techniczno-naukowych oraz był współautorem książki, wydanej przez Wydawnictwo Komunikacji i Łączności w 1979 r. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W młodości uprawiał lekkoatletykę. Specjalizował się w biegach długich i odnosił sukcesy w kategorii juniorów, m.in. był wicemistrzem okręgu rzeszowskiego w biegu na 3000 m (1959). W latach 1980-1981 działał aktywnie w Radzie Pracowniczej WSK i Zarządzie NSZZ „Solidarność” WSK Mielec. Był także współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu (26 I 1981 r.), członkiem zarządu i prezesem Klubu w stanie wojennym. W dniu ogłoszenia stanu wojennego (13 XII 1981 r.) został internowany i w zakładzie karnym w Załężu koło Rzeszowa przebywał do 12 II 1982 r. W 1994 r. był współzałożycielem tygodnika „Wizjer Regionalny” i przez pewien czas jego wydawcą, w ramach organizacyjnych Agencji Kooperacji Gospodarczej AKG Mielec Sp. z o.o. w Mielcu. Na łamach tej gazety opublikował kilkadziesiąt felietonów. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 4 IX 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W 2021 r. pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.
SZYMAŃSKI JÓZEF, inspektor szkolny w latach 1884–1889, w okręgu mielecko–tarnobrzeskim (do 1888) i mieleckim (do 1889).
SZYMBERSKI MIECZYSŁAW, urodzony w 1846 r. w Baranowie Sandomierskim. Uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. jako żołnierz w oddziale Dionizego Czachowskiego. Od 1885 r. prowadził interesy handlowe na terenie powiatu mieleckiego. Pełnił funkcję dyrektora Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu. Zmarł ok. 1910 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZYMBERSKI TADEUSZ LUCJAN, urodzony 13 XII 1881 r. w Mielcu, syn Władysława – majora armii austriackiej. Ukończył szkołę ludową w Mielcu?, a następnie szkołę realną. Po maturze w 1902 r. studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego poetyckim debiutem był utwór O wolności w piśmie „W dal” (1906). W 1910 r. wydał dramat Atessa. Scen cztery. Przyjaźnił się z T. Micińskim, B. Malinowskim, T. Nalepińskim, L. Chwistkiem i S. I. Witkiewiczem. Od 1912 r. zamieszkał w Paryżu. W latach 1926-1939 pracował w Bibliotece Polskiej w Paryżu. W 1936 r. opublikował dramat Sądy, Kompozycja sceniczna. W 1940 r., po kapitulacji Francji, udało mu się przedostać do tzw. „wolnej strefy” i na terenie Sabaudii znalazł schronienie w schronisku PCK dla uchodźców. Zmarł 2 XI 1943 r. Pochowany został na cmentarzu w Aix-le-Bains.
SZYMCZAK WIESŁAW, urodzony 17 IV 1949 r. w Mielcu, syn Michała i Janiny z domu Kusik. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. W latach 1968-1981 pracował w Państwowej Komunikacji Samochodowej Oddział w Mielcu i Rejonie Dróg Publicznych w Mielcu. W tym okresie odbył zasadniczą służbę wojskową i ukończył kurs podchorążych rezerwy w korpusie osobowym logistyki. W 1981 r. został pracownikiem Komendy Wojewódzkiej Ochotniczych Hufców Pracy w Rzeszowie, a we wrześniu 1982 r. mianowano go komendantem OHP 34-2d (dla młodocianych dochodzących) przy WSK „PZL-Mielec” i funkcję tę sprawował do czerwca 1991 r., kiedy to rozwiązano OHP. W okresie dowodzenia Hufcem znacząco przyczynił się do uzyskania przezeń pozytywnych ocen pracy zawodowej oraz wielu sukcesów sportowych, w tym na szczeblu krajowym, a także w przeglądach działalności kulturalnej w ramach akcji „Wiosna Kulturalna OHP”. Od IX 1991 r. pracuje w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu jako wychowawca oraz nauczyciel przysposobienia obronnego. Systematycznie kształcił się, kończąc studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (kierunek – pedagogika specjalna w zakresie rewalidacji upośledzonych umysłowo) z tytułem magistra (1995), studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2001) oraz studia podyplomowe w zakresie wychowania obronnego na Uniwersytecie Rzeszowskim w Rzeszowie (2003). Wyróżniony m.in.: Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla OHP”.
SZYPUŁA-KRUPA WIESŁAWA (z domu SZYPUŁA), urodzona 15 V 1957 r. w Kolbuszowej, córka Zdzisława i Władysławy z domu Kopeć. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Bytnara w Kolbuszowej, maturę zdała w 1976 r. W latach szkolnych należała do harcerstwa oraz reprezentowała szkołę w konkursach artystycznych i zespołowych grach sportowych (piłka ręczna, koszykówka). Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku i w 1983 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów kilkakrotnie uczestniczyła w harcerskiej operacji „Bieszczady 40” oraz nadal uprawiała sport (koszykówka, siatkówka). Od 15 X 1983 r. do 31 V 1985 r. odbyła staż w Szpitalu Miejskim w Nowej Dębie. 1 II 1985 r. rozpoczęła pracę w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Mielcu na Oddziale Zakaźnym Szpitala Rejonowego. W 1987 r. uzyskała I stopień, a w 1991 r. – II stopień specjalizacji z zakresu chorób zakaźnych. W latach 1991-2001 pełniła funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Zakaźnego mieleckiego szpitala. Pracowała także w Poradniach Rejonowych nr 2 i 3, prowadząc Poradnię Schorzeń Jelitowych i Punkt Konsultacyjny AIDS. W latach 90. prowadziła Poradnię Chorób Zakaźnych w Medi-Centrum przy ul. A. Mickiewicza oraz poradnię przy szpitalnym Oddziale Zakaźnym, w której pracuje nadal. Od 2005 r. (raz w tygodniu) przyjmuje pacjentów w Poradni Chorób Zakaźnych w Wojewódzkim Zespole Specjalistycznym w Rzeszowie oraz w Centrum Medycyny Sportu w Mielcu przy ul. L. Solskiego. Od stycznia 2008 r. pełni funkcję ordynatora Oddziału Medycyny Paliatywnej w Szpitalu Powiatowym. Uczestniczy w różnych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych: konferencjach, zjazdach, kursach i sympozjach w zakresie hepatologii, neuroinfekcji, gastroenterologii, zakażeń szpitalnych, AIDS, psychoonkologii klinicznej, leczenia bólu nowotworowego i ultrasonografii. Uzyskała szereg certyfikatów i specjalizację I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych (2002), a w 2003 r. ukończyła studia podyplomowe (kierunek: zarządzania w Służbie Zdrowia) w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. W maju 2008 r. była współorganizatorem warsztatów poświęconych opiece paliatywnej z udziałem prof. Jacka Łuczaka – założyciela pierwszego hospicjum w Polsce. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (m.in. 2 kadencje w komisji rewizyjnej), Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Chorób Zakaźnych, Polskiego Towarzystwa Hepatologicznego, Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej i Polskiego Towarzystwa Psychoonkologicznego, a ponadto w latach 1994-2005 była członkiem Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego.
SZYPUŁA ZBIGNIEW JERZY, urodzony 24 V 1963 r. w Mielcu, syn Władysława i Józefy z domu Ogiba. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Studiował na Wydziale Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej im. H. Kołłątaja w Krakowie i w 1990 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera melioracji wodnych. 11 III 1992 r. został zatrudniony w Rejonowym Biurze Pracy w Mielcu (od 1993 r. – Rejonowy Urząd Pracy, od 1999 r. – Powiatowy Urząd Pracy). W 1994 r., po odbyciu aplikacji, otrzymał mianowanie na urzędnika państwowego. Pełnił funkcje: kierownika Działu ds. Ewidencji, Świadczeń i Informacji (1996-1998), zastępcy kierownika Powiatowego Urzędu Pracy (1999-2004) oraz zastępcy dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy (2004-2010) i pełnomocnika ds. jakości (2006-2010), a od 2010 r. do 2014 r. zastępcy dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy ds. Centrum Aktywizacji Zawodowej. Ukończył studia podyplomowe „Integracja Europejska – Fundusze i Przedsiębiorczość” w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2004), studia doktoranckie na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (2006) i studia podyplomowe „Doradztwo Zawodowe” w Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie (2007). Ponadto ukończył szereg kursów i szkoleń doskonalących. Od 2005 r. działa w stowarzyszeniu Powiatowy Ruch Obywatelski – Razem dla Ziemi Mieleckiej i od 2007 r. jest członkiem zarządu. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady w latach 2010-2014.
SZYSZKA ANDRZEJ, urodzony 6 V 1956 r. w Mielcu, syn Władysława i Janiny z domu Pazdro. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Pracował w Zakładzie Energetycznym w Mielcu (1977-1979, referent), Zakładzie Lotniczym WSK (1979-1980, monter płatowców) i Zespole Szkół Zawodowych w Mielcu (1980-1997, nauczyciel). W tym okresie ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra. Od 1 IX 1997 r. pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Centrum Kształcenia Praktycznego (od 2003 r. – Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli) w Mielcu. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe z informatyki na Politechnice Warszawskiej, a następnie studia podyplomowe z zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W 2004 r. został doradcą metodycznym przedmiotów zawodowych w szkołach ponadgimnazjalnych oraz rozpoczął studia doktoranckie z dziedziny nauk społecznych na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Ponadto uzyskał szereg certyfikatów, w tym Certyfikat Angielskich Narodowych Standardów Kwalifikacji Zawodowych NVQ w Anglii (2000 r.). Zweryfikowany przez Wojewódzki Urząd Pracy w Rzeszowie i Polską Agencję Rozwoju Przemysłu w Warszawie jako trener na kursach dla dorosłych w ramach europejskich programów Rozwoju Zasobów Ludzkich. W ramach funkcji doradcy metodycznego uczestniczył w ogólnopolskich seminariach i konferencjach zawodowych oraz brał udział w opracowaniu „Standardów kwalifikacji zawodowych, standardów egzaminacyjnych, modułowych programów nauczania i krajowych ram kwalifikacji zawodowych”. Był koordynatorem podkarpackiego Regionalnego Ośrodka Wspierania Egzaminów Zawodowych Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie w zawodach informatycznych. Okresowo pełnił funkcje organizatora i kierownika różnych przedsięwzięć z zakresu kształcenia zawodowego. Poza pracą zawodową angażował się społecznie. Od 1986 r. był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w osiedlu Wojsław. W latach 1987-1989 był społecznym inspektorem pracy przy ZNP w Mielcu, w latach 1994-1999 ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu, a w latach 2006-2010 przewodniczącym osiedla Wojsław. Wybierano go na radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (1988-1990) i radnego Rady Powiatu Mieleckiego (2002-2006) oraz radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2010-2014, w której przewodniczył Komisji Oświaty i Kultury. Wyróżniony Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 30 XII 2023 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SZYSZKA EUGENIUSZ (ksiądz), urodzony 5 VII 1962 r. w Mielcu, syn Franciszka i Zofii z domu Lubacz. Absolwent Liceum Zawodowego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1987 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W czasie nauki w seminarium należał do grupy misyjnej. W latach 1987-1990 pracował jako wikariusz w parafiach diecezji tarnowskiej. W 1990 r. podjął naukę w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, a następnie uczył się języka francuskiego w Paryżu. Od 1 XI 1991 r. pracował na misjach w Republice Środkowoafrykańskiej, w parafii św. Antoniego z Padwy w Bangii (stolicy państwa). W 1993 r., w związku z zachorowaniem na malarię i innymi powikłaniami chorobowymi, leczył się w Paryżu i Krakowie. W styczniu 1994 r. powrócił do Republiki Środkowoafrykańskiej i pracował w północnej części kraju, w diecezji Buar. W 1997 r., na prośbę biskupa diecezji Buar, podjął pracę w miejscowym niższym seminarium duchownym, przygotowującym do wyższego seminarium. Powrócił do Polski, a od 2002 r. pracuje jako sekretarz PDRW w Warszawie. Pełnił funkcje sekretarza krajowego Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary (PDRW) i Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła (PDPA) w Warszawie, a następnie objął funkcję sekretarza generalnego Polskiej Misji Katolickiej w Paryżu. W 2011 r. został mianowany proboszczem parafii rzymsko-katolickiej w Corbeil-Essonnes (Francja). Wyróżniony EC.
SZYSZKA JAN (ksiądz), urodzony 16 V 1914 r. w Trzcianie koło Mielca, syn Walentego i Stefanii z domu Węgrzyn. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. Studia teologiczne odbył w Tarnowie. W 1944 r. przyjął świecenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Sędziszowie, Brzeźnicy koło Dębicy i Łączkach Kucharskich. W 1950 r. pełnił funkcję administratora w Bogdanówce koło Wałbrzycha (diecezja wrocławska). Zmarł 8 X 1964 r. Spoczywa na cmentarzu w rodzinnej Trzcianie.
SZYSZKA WALDEMAR, urodzony 29 VIII 1956 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Krystyny z domu Bieżanek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studiował na Wydziale Humanistycznym (kierunek: filologia polska) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra. Z dniem 1 IX 1982 r. został zatrudniony w Szkole Podstawowej im. I. Łukasiewicza w Padwi Narodowej (powiat mielecki) i jako nauczyciel języka polskiego pracował do 1991 r. Spektakularnym efektem tej pracy było m.in. wychowanie laureatów konkursów wojewódzkich z języka polskiego. W latach 1991-1999 pełnił funkcję dyrektora szkoły w Padwi N. i przyczynił się do jej rozwoju. Przed rokiem szkolnym 1999/2000 został mianowany dyrektorem nowo utworzonego Publicznego Gimnazjum im. F. Krempy w Padwi Narodowej. Zorganizował tę placówkę i rozwinął jej działalność w środowisku. Ostatnio otrzymał powołanie na dyrektora do 31 VIII 2017 r. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 I 2018 r. Poza pracą zawodową angażował się do różnych form działalności społecznej. Był instruktorem ZHP w stopniu podharcmistrza. W latach 1998-2002 pełnił funkcję członka Zarządu Gminy Padew Narodowa. Jest współorganizatorem różnych przedsięwzięć w środowisku, m.in. uroczystości gminnych, imprez turystycznych i akcji charytatywnych.