SPACEROWA (ULICA), niewielka (ok. 255 m) ulica na osiedlu Wolności, boczna od ul. Krańcowej. Powstała w związku z rozpoczęciem budowy domów na tym terenie. Na wniosek właścicieli posesji położonych przy niej – Rada Miejska nadała tę nazwę uchwałą XVI/365/2014.
SPÄTÓWNA MALWINA, urodzona 3 XI 1898 r. we Lwowie, córka Gustawa i Amalii z domu Rosenbaum. Ukończyła Gimnazjum w Jarosławiu, maturę zdała w 1917 r. Studiowała na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1924 r. uzyskała stopień doktora filozofii. Poza językiem polskim posiadała znajomość języków: niemieckiego, francuskiego, angielskiego i włoskiego. W latach 1925-1926 uczyła w Szkole Handlowej i Zawodowej TSH oraz Gimnazjum Żeńskim im. J. Słowackiego w Jarosławiu. W 1927 r. podjęła pracę w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczycielka języków obcych. 1 II 1930 r. została przeniesiona do Wieliczki. Dalsze losy nieznane.
SPECJALNA STREFA EKONOMICZNA, zob. EURO-PARK MIELEC
SPECJALNY OŚRODEK SZKOLNO-WYCHOWAWCZY W SMOCZCE, powstał w grudniu 1958 r. jako Państwowy Zakład Wychowawczy (PZW). Umieszczono go w budynkach, które zbudowano w latach 1942-1943 dla niemieckiego wojska na skraju lasu przy wsi Smoczka. (W latach 1948-1952 w budynki te zajmował Dom Dziecka, a w latach 1952-1957 wojsko, ćwiczące na pobliskim poligonie.) Zakład zorganizowano dla młodzieży niepełnosprawnej umysłowo (upośledzonej w stopniu lekkim i średnim) z północnych powiatów województwa rzeszowskiego. W skład PZW wchodziły: szkoła podstawowa (początkowo klasy I-III, później tylko IV-VII, a od 1966 r. – także VIII) i internat dla około 100 osób. Ponadto utworzono szkołę filialną w budynku przy ul. A. Mickiewicza (b. fundacji Hirscha), ale już od 1 III 1960 r. szkoła ta stała się odrębną placówką. Na początku lat 60. oddano do użytku PZW nowy budynek szkolny z sześcioma izbami lekcyjnymi, biblioteką i kancelarią. (Powstał na miejscu jednego z poniemieckich baraków.) Nie zaspokojono tym jednak rzeczywistych potrzeb, bowiem do zakładu kierowano corocznie około 160 uczniów. Niemal od początku funkcjonowania zakładu praca wychowawcza opierała się na działalności ZHP, samorządu szkolnego i innych organizacji społecznych oraz licznych kół zainteresowań. W 1960 r. Janusz Krężel założył drużynę zuchową „Pajączki”, a z niej powstała wkrótce 20. Drużyna Harcerska im. J. Korczaka. Zorganizowano koło PCK i koła zainteresowań, m.in.: taneczne, fotograficzne, śpiewacze (chór), fryzjerskie i szewskie. Uroczyście obchodzono święta państwowe i międzynarodowe oraz urządzano imprezy związane z polskimi obyczajami. Wykonywano prace na rzecz środowiska. Patronat nad zakładem objęła Spółdzielnia Inwalidów „Zjednoczenie” w Nowej Dębie. W latach 1966-1972 PZW prowadził także „szkołę życia” dla młodzieży upośledzonej w stopniu umiarkowanym i znacznym. W roku szkolnym 1971/1972 utworzono Szczep Harcerski „Nieprzetartego Szlaku” im. J. Korczaka, w skład którego weszły trzy drużyny. Całoroczną działalność harcerską kończono obozem. W okresie wakacji w PZW uruchamiano sezonowy dom wypoczynkowy, z którego korzystali m.in. nauczyciele z różnych stron kraju. W latach 70. urządzono klasopracownie: matematyczną, historyczną, przyrodniczą i geograficzną. Od roku szkolnego 1976/1977 uruchomiono trzyletnią Zasadniczą Szkołę Zawodową, początkowo dla dziewcząt z zakresu krawiectwa lekkiego damskiego. Powstanie kolejnej szkoły spowodowało, że z dniem 1 II 1978 r. przekształcono PZW na Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla młodzieży upośledzonej w stopniu lekkim. Odtąd w skład OSW wchodziły: Szkoła Podstawowa Specjalna, Zasadnicza Szkoła Zawodowa i internat dla młodzieży z obu szkół. W latach 80. nastąpił rozwój różnych form współzawodnictwa ośrodków specjalnych, m.in. artystycznych (przeglądy zespołów, konkursy, wystawy) i sportowych. Wydarzeniem 1984 r. była wizyta redaktorów Naczelnej Redakcji Sportowej TVP, którzy przekazali sprzęt sportowy w ramach akcji „Sprzęt sportowy dla Domów Dziecka”, prowadzonej w czasie XIV Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Sarajewie. Coraz częściej organizowano wycieczki, uczestniczono w harcerskim „Rajdzie po Ziemi Mieleckiej”, wprowadzono imprezy związane z polskimi obyczajami ludowymi. W 1991 r. oddano do użytku nowy obiekt szkolny dla 250 uczniów. 27 II 1992 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kapliczki zawieszonej na drzewie przed wejściem do szkoły. (Autorem kapliczki jest Jan Wozowicz, nauczyciel SOSW.) 30 V 1993 r. SOSW promował swoje osiągnięcia na specjalnej imprezie w Miejskim Ośrodku Kultury. Dużym przeżyciem była także wizyta biskupa ordynariusza dra Józefa Życińskiego w dniu 5 VI 1994 r. W 1997 r. rozpoczęto współpracę z Ośrodkiem Specjalnym w Homok na Węgrzech, m.in. poprzez systematyczne wzajemne wizyty grup młodzieży i nauczycieli. Osiągnięcia mieleckiego SOSW zostały docenione poprzez powierzenie mu organizacji międzywojewódzkiej konferencji kadry kierowniczej placówek kształcenia specjalnego (4-5 XII 1997 r.). W r. szk. 2000/2001 do szkoły uczęszczało 170 uczniów, a w internacie mieszkało 150. Rozpoczęto wydawanie gazetki szkolnej „Wokół Nas” (aktualnie: „Leśne Echo”) oraz uruchomiono pracownię komputerową. 6 VI 2001 r. odbył się egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe uczniów ZSZ w zawodach kucharza i pracownika budowlanych robót wykończeniowych. W celu stworzenia większych możliwości pozyskiwania różnych form pomocy dla wychowanków Ośrodka, 13 VII 2004 r. zarejestrowano Stowarzyszenie na Rzecz Wspierania Aktywności Zawodowej Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie Zawód-Praca-Samodzielność. 25 IV 2006 r. SOSW gościł wojewódzką konferencję nauczycieli i wychowawców placówek specjalnych. Poczynając od lat 90. wychowankowie Ośrodka, przygotowywani przez Stanisława Sikorę, odnosili liczące się sukcesy sportowe, m.in. Maria Trela była rozgrywającą koszykarskiej reprezentacji Polski (w kategorii dziewcząt szkół specjalnych), która zdobyła złoty medal na Mistrzostwach Świata Szkół Specjalnych w Sao Paulo (Brazylia). Andrzej Filim zdobył srebrny i brązowy medal w VI (Sopot,1999) i VII (Wrocław, 2000) Mistrzostwach Polski „Sprawni Razem”. Drużyna piłki nożnej chłopców wywalczyła brązowe medale w MP „Sprawni Razem” w Strzelcach Krajeńskich w 2001 r. i trzykrotnie IV miejsce (1999, 2000 i 2002), a ponadto w czołówce plasowały się drużyny koszykówki dziewcząt i chłopców oraz tenisiści stołowi i lekkoatleci. Odnoszono też sukcesy w dziedzinach artystycznych, m.in. zespół teatralny zdobył I miejsce w XXII Przeglądzie Zespołów Artystycznych Szkolnictwa Specjalnego w Rzeszowie (23 IV 2006 r.), a wielu uczniów uzyskiwało nagrody indywidualne w konkursach plastycznych. Uczestniczono też we wszystkich większych miejskich przeglądach szkolnych zespołów artystycznych w Mielcu, m.in. w corocznych Przeglądach Kolęd i Pastorałek, a także w programach unijnych, m.in.: „Pracownia następców Dürera” i „Kurtyna marzeń”. … 19 V 2009 r. przyjął imię św. Jadwigi Królowej. Jest współorganizatorem konferencji i szkoleń zawodowych, w tym od 2007 r. corocznych Wojewódzkich Konferencji Szkół Zawodowych i Szkół Przysposabiających do Pracy. Prowadzi różne formy artystyczne i uczestniczy z powodzeniem w przeglądach i konkursach, m.in. jest organizatorem Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej. Bierze udział w imprezach i zawodach sportowych, a ponadto jest organizatorem wojewódzkich zawodów: turnieju unihokeja, biegów przełajowych i gry w boulles. Aktywnie działają dwie drużyny ZHP „Nieprzetartego Szlaku”, uczestnicząc w życiu miasta i organizując wiele zajęć, m.in. biwaki, obozy letnie i konkursy sprawnościowe. Wyrazem uznania było delegowanie przez Chorągiew ZHP w Rzeszowie drużyn ZHP SOSW na Ogólnopolski Zlot w Krakowie z okazji 100-lecia skautingu i harcerstwa na ziemiach polskich. Od 2003 r. prowadzona jest współpraca międzynarodowa z podobnym ośrodkiem w Homok na Węgrzech. W ramach rozbudowy i modernizacji bazy w sierpniu 2011 r. oddano do użytku nowy segment (pracownie, basen, kuchnia i jadalnia). Od 1 IX 2011 r. w skład SOSW weszły oddziały Zespołu Szkół Specjalnych im. Janusza Korczaka w Mielcu. Od roku szkolnym 2012/2013 w ramach Ośrodka funkcjonują: Wczesne Wspomaganie Rozwoju Dziecka, Szkoła Podstawowa kl. I-VI dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, Szkoła Podstawowa kl. I-VI dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym, Gimnazjum dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, Gimnazjum dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym, Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim (kształcąca w zawodach: kucharz, ślusarz, monter zabudowy i robót wykończeniowych w budownictwie), Szkoła Przysposabiająca do Pracy (na podbudowie gimnazjum) dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym, Liceum Uzupełniające (na podbudowie szkoły zawodowej specjalnej), Oddział Przedszkolny i Internat. W … przemianowano SOSW na Powiatowy Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych w Mielcu.
Dyrektorzy: Genowefa Żak, Eugeniusz Ślęczkowski (?-1971), Konrad Socha (p.o. 1971), Marian Dudek (1971-1974), Apolonia Kusak (1974-1981), Mieczysław Zöllner (1982-2006), Maria Orłowska (2006-2011), Małgorzata Wałek (2011-2018), Elżbieta Wyparło (2018-2020), p.o. Krystyna Bajger (2020-)
Zastępcy dyrektora: Krystyna Florek (2011-), Mariusz Borzęcki (2011-), Bogusław Czarny, Beata Czapska.
Kierownicy internatu: Władysław Żak, Konrad Socha, Tadeusz Kozłowski, Janina Mycek (z-ca), od 2006 r. – wicedyrektor Krystyna Bajger.
Dyrektorzy szkoły: Apolonia Kusak (1971-1974), Genowefa Mokrzycka-Szuberla (1974-2003), Krystyna Ćwięka (2003-2006), Wioletta Król (2006-nadal).
Kadra pedagogiczna (1958-2021): Lucjan Babula, Beata Babulska, Krystyna Bajger, Feliks Bajor, Agata Balon, Wilhelmina Balon, Michalina Barnaś, Magdalena Batog, Paulina Białorucka-Juras, Kazimiera Bielat, Renata Bieś, Genowefa Bik, Beata Bobulska, Bartłomiej Boicetta, Kazimiera Boroń, Mariusz Borzęcki, Elżbieta Broda, Elżbieta Buchwald, Katarzyna Budkowska, ks. Jan Burdek, Maria Bystrowska, Magdalena Bystrowska-Fujita, Grzegorz Chałupnik, Bożena Charlak, Marta Chlebicka, Minika Chłopek – Grzeszczuk, Piotr Chmura, Rafał Cholewa, Barbara Chynowska, Kinga Cyran, Danuta Czachor, Iwona Czachor, Beata Czapska, Teresa Czekaj, Anna Czuchra, Krystyna Ćwięka, Grzegorz Dereń, Helena Draguła, Eugenia Draus, Maria Dudek, Joanna Dul-Wolanin, Władysława Dunaj, Bożena Duszkiewicz, Magdalena Dyjak, Edyta Dylewska, Krystyna Dziadosz, Regina Flejszer, Anna Fusiara, Alicja Gancarczyk, Zuzanna Gancarz, Magdalena Gołąb, Anna Gotfryd, Zofia Górska, Jan Grębowiec, Janina Gruszecka, Małgorzata Halik, Maria Hałata, Ewa Horodecka, Jacek Horodecki, Teodora Hucińska, Monika Hyjek, Małgorzata Ingram, Iwona Jakubczyk, Jerzy Jamróz, Krystyna Januszewska-Podpłomyk, Elżbieta Jaracz, Magdalena Jelińska, Bogdan Jemioło, Bogusław Jemioło, Irena Jemioło, Ewa Jung, Mariola Jurek, Bożena Karczmarczyk, Krystyna Kalicka, Małgorzata Kalicka-Strzępka, Janina Kamińska, Janusz Kania, Izabela Kardyś, Janina Karkut, Barbara Kiszka, Kinga Kiwak, Dorota Kokoszka, Urszula Kolano, Irena Konefał, Krystyna Kordyka-Radłowska, Dorota Kowalczyk, Janina Kowalczyk, Barbara Kozak, Zyta Kozak, Marek Kozłowski, Małgorzata Krawiec, Magdalena Krempa, Magdalena Król, Wioletta Król, Anna Kruk, Anna Kruszyńska, Kinga Krużel, Jolanta Książek, Izabella Kukla, Matylda Kurmaniak, Apolonia Kusak, Romana Kwiatkowska, Katarzyna Laskowska, Renata Laskowska, Anna Lasota, Beata Lato-Bednarczyk, Matylda Leja, Karolina Lenart, Renata Leśniowska-Szary, Danuta Liśkiewicz, Barbara Litwin-Madej, Adam Lubacz, Bronisława Lubacz, Genowefa Lubacz, Teresa Lubacz, Zbigniew Łączak, Danuta Machała, Józef Magdziak, Regina Magdziak, Bronisława Małek, Dagmara Marek, Stanisława Maroń, Beata Maruszak, Ewa Marzec, Jolanta Mazurek, Barbara Mazur–Reichert, Danuta Mazur, Leokadia Mazur, Maria Mazur, Mieczysława Mazur, Zofia Mazur, Ewa Michałek, Krzysztof Midura, Andrzej Miłoszewski, Halina Mokrzycka, Aleksander Mucha, Janina Mycek, Tatiana Mycek, Zbigniew Mycek, Małgorzata Naróg, Teresa Niedbała, Marcin Niekurzak, Urszula Niekurzak, Stanisława Niemczycka, Jan Niemczycki, Iwona Nosek, Dariusz Nowosiadło, Alicja Nowosielska, Maria Orłowska, Magdalena Osica, Lilia Osmola, Ewa Paprocka, Maria Partyka, Małgorzata Paszko, Joanna Patałuch, Barbara Paterak, Krystyna Paterak, Justyna Pazdro, Małgorzata Pazdro, Wiesław Pazdro,Katarzyna Pietryka-Łańka, Natalia Piękoś, Grażyna Piękoś-Piątek, Krystyna Piwińska, ks. Piotr Plata, Renata Poczobut, Monika Przybyło, Joanna Przygodzka,Martyna Radłowska, Zofia Radwańska, Ireneusz Rak, Halina Rogaczewska, Roksana Rybak, Czesława Rybińska, Małgorzata Rybińska, ks. Krzysztof Rybski, Teresa Rykowska, Barbara Rzegocka, Małgorzata Rzucek, Helena Safin, Józef Safin, Bronisława Santocka, Emilia Semen, Irena Sikora, Stanisław Sikora, Danuta Skałacka, Maria Skawińska-Tulik, Grzegorz Skowron, Agnieszka Skrzyniarz, Jadwiga Skrzypek, Małgorzata Sobol, Beata Solarska, Lech Stacho, Natalia Stefanowicz, Teresa Styga, Zofia Surdej, Maria Syper, Stanisława Szot, Wiesław Szymczak, Maria Ślęczkowska, Krystyna Śpiewak, Maciej Światowiec, Maria Światowiec, Witold Targosz, Helena Tłusty, Anna Toczek, Anna Tomza,Helena Turbak-Jemioło, Barbara Tutro, Renata Tyksińska, Teresa Urban, Małgorzata Wałek, Adam Wdowiarz, Małgorzata Węgrzyniak, Barbara Widłak, Rafał Wieczorek, Sylwia Wielgosz, Kinga Wiktor, Elżbieta Winiarz-Mróz, Jolanta Wit-Dudkiewicz, Ewelina Witek, Bernadetta Wojtusiak, Jadwiga Wolińska, Jan Wozowicz, Maria Wozowicz, Stanisława Wójcik, Janina Wójtowicz, Maria Wróblewska, Boguława Wujcikowska, Elżbieta Wyparło, Danuta Wyzga, Ewelina Zając, Kazimiera Zöllner, Mieczysław Zöllner, Janusz Żebracki, Stanisław Żelazko.
SPILAREWICZ EDWARD, urodzony 10 X 1930 r. w Łyścu na Ukrainie, syn Wincentego i Marii z domu Pastuch. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Jaworze, maturę zdał w 1950 r. Studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończył w 1955 r. i uzyskał tytuł magistra chemii. Od 1 IX 1955 r. rozpoczął pracę w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD (później LO nr 27 i II LO im. M. Kopernika) w Mielcu i jako nauczyciel chemii pracował w niej nieprzerwanie do przejścia na emeryturę w 2003 r. Okresowo uczył chemii (w niepełnym wymiarze godzin) także w innych mieleckich szkołach średnich. Ponadto w latach 1978-2003 pracował jako wizytator chemii w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Rzeszowie. W pracy pedagogicznej odnosił liczne sukcesy (w latach 1974-1989 wspólnie z żoną Jadwigą). Wychował 50 finalistów Ogólnopolskiej Olimpiady Chemicznej, w tym 19 laureatów i 10 wyróżnionych. Szczególnie znaczącym osiągnięciem było zdobycie przez dwóch wychowanków medali Międzynarodowej Olimpiady Chemicznej: Jacka Nowakowskiego (srebrny medal w Helsinkach w 1988 r. i złoty medal w Halle w 1989 r.) i Wojciecha Macyka (srebrny medal w Pittsburgu – Waszyngtonie w 1992 r.). Z okazji 50-lecia Olimpiady Chemicznej w 2004 r. otrzymał Medal 50-lecia Olimpiady Chemicznej. W klasyfikacji krajowej nauczycieli – wychowawców największej liczby medalistów Olimpiad Międzynarodowych zajął 15 miejsce (II LO w Mielcu – 5 miejsce wśród szkół), a w klasyfikacji laureatów Olimpiad Ogólnopolskich 13 miejsce (II LO – 9 miejsce). Systematycznie podnosił swoje kwalifikacje zawodowe. Ukończył m.in. kurs dla wizytatorów metodyków przedmiotowych chemii w 1973 r., organizowany przez Instytut Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. W 1979 r. uzyskał III stopień specjalizacji zawodowej nauczyciela chemii. Angażował się w działalność związkową, pełniąc m.in. funkcję prezesa Ogniska ZNP, członka Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu i Społecznego Inspektora Pracy (1959-1981). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP oraz kilkakrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 3 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SPIROFLEX SP. Z O.O., firma powstała w 1994 r. Początkowo miała swą siedzibę w Inkubatorze Przedsiębiorczości IN-MARR w Mielcu. W 1997 r. uzyskała pozwolenie na działalność na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Po 2005 r. nastąpił wyraźny rozwój, a firma przeniosła się do nowej siedziby przy ul. Wojska Polskiego 6E we wschodniej części SSE. Zwiększono zatrudnienie (do ok. 80 osób) oraz ofertę usług. Produkuje wyroby z aluminium i stali nierdzewnej, m.in.: elastyczne przewody aluminiowe typu SPIROFLEX do wentylacji, wkłady kominowe typu SPIROFLEX ze stali kwasoodpornej, przyłącza żaroodporne do kominków i drzwiczki maskujące. Posiada m.in. linię malowania proszkowego, co pozwala na malowanie w krótkich terminach wielkoseryjnych zamówień.
SPOD ZNAKU DUCHA ŚWIĘTEGO, gazeta parafii Ducha Świętego w Mielcu. Jej pierwszą redakcję stanowili księża i członkowie Rady Parafialnej pod kierunkiem proboszcza ks. Władysława Marcinowskiego, a w kolejnych latach publikowali także inni parafianie, w tym również młodzież. Pierwszy numer ukazał się na Wielkanoc 1995 r. W latach 1995-2006 ukazywała się najczęściej z okazji ważnych wydarzeń parafialnych, a ponadto podejmowano tematykę religijną i społeczną. W wydanym w maju 2006 r., głównym tematem była uroczysta konsekracja kościoła parafialnego Ducha Świętego, dokonana przez biskupa ordynariusza dr. Wiktora Skworca oraz poświęcenie nowego wystroju prezbiterium. Adres redakcji: Mielec, ul. M. Pisarka 16a.
Redaktorzy naczelni: Władysław Bieniek, Jolanta Witek.
SPOKOJNA, ulica miejska o długości 691 m na osiedlu Mościska. Biegnie od ulicy Pogodnej w kierunku wschodnim w głąb Lasu Cyranowskiego. Dawnej drodze leśnej nadano status ulicy 27 III 1985 r. po przyłączeniu wsi Mościska do Mielca. Początkowo miała nawierzchnię tłuczniową, a od 2006 r. ma położony asfalt. Jej sąsiadami od północy są domy jednorodzinne, a od południa las.
SPOLKE KAZIMIERZ, komisarz rządowy w Mielcu w czasie rozwiązania Rady Miejskiej (1901 – 1903).
„SPOŁEM” (POWSZECHNA SPÓŁDZIELNIA SPOŻYWCÓW „SPOŁEM”), idea spółdzielni spożywców w środowisku mieleckim zrodziła się w grupie działaczy społecznych związanych z powstaniem Kasy Stefczyka w Mielcu (1909 r.), ale jej starania przerwała wojna. Formalne rozpoczęcie działalności „Sądowej spółki spożywczej w Mielcu stowarzyszenia zarejestrowanego z ograniczoną poręką” nastąpiło 11 V 1918 r. na spotkaniu założycielskim w gmachu Sądu Powiatowego w Mielcu. Spółka liczyła około 200 członków. Pierwszy sklep ulokowano w pomieszczeniach sądowych, a następnie przenoszono go w inne miejsca w rejonie ul. T. Kościuszki. W okresie międzywojennym wielokrotnie przeżywano głębokie kryzysy, ale były także dobre lata, które przynosiły spore zyski i to pozwalało prowadzić dalszą działalność. Zmieniono też nazwę na: „Spółdzielnia Spożywcza Pracowników Państwowych i Komunalnych Konsum w Mielcu”, a później: „Spółdzielnia Spożywców Konsum”. W latach 1937-1939 obroty i zyski spółdzielczego sklepu wyraźnie wzrosły, głównie na skutek znacznego wzrostu ilości mieszkańców Mielca, w związku z budową fabryki samolotów. W czasie okupacji hitlerowskiej administracja niemiecka zezwalała na działalność „Konsumu”, widząc w niej dobre rozwiązanie problemu rozdziału towarów reglamentowanych. Rozwój Spółdzielni pozwolił na otwarcie w 1943 r. drugiego sklepu przy Piłsudskistrasse (ul. J. Piłsudskiego). Spółdzielcy w zdecydowanej większości nie włączali się w działalność konspiracyjną, ale wielokrotnie udzielali pomocy partyzantom i więźniom pobliskich obozów oraz ich rodzinom. W odwecie Niemcy aresztowali m.in. dyrektora Juliana Szypułę oraz zabronili w 1944 r. jakichkolwiek zebrań „Konsumu”, nawet Walnego Zgromadzenia. W 1948 r., na podstawie decyzji centrali spółdzielczej, nastąpiło połączenie mieleckich spółdzielni: „Konsum”, „PZL”, „Kolejarz i Drogowiec” oraz „Robotnik” w Powszechną Spółdzielnię Spożywców „Społem”. Nowa spółdzielnia, licząca 2 060 członków i dysponująca 13 sklepami oraz kilkoma zakładami produkcyjnymi i gastronomicznymi, przedstawiała realną siłę i jej powierzono główną rolę w budowaniu sieci placówek handlowych w nowych warunkach ustrojowych. Rosnące naciski polityczne i wmontowanie PSS „Społem” w tzw. „bitwę o handel”, w rezultacie której zmuszona została do przejmowania sklepów i zakładów produkcyjnych zabranych siłą prywatnym kupcom i producentom, przysporzyły spółdzielcom wielu kłopotów i spowodowały nieprzychylny stosunek niemałej części społeczeństwa. Utworzenie w 1951 r. Miejskiego Handlu Detalicznego (MHD) i konieczność przekazania nowej firmie części placówek spółdzielczych, z reguły tych lepszych, mocno i niekorzystnie odbiło się na dalszym funkcjonowaniu PSS. Zmorą stały się manka. Po październikowej „odwilży” w 1956 r. i otrzymaniu większej autonomii przez spółdzielczość – mielecka PSS także podjęła liczne działania naprawcze. Oddano część zakładów ich wcześniejszym właścicielom. Wzmocniono zakładową kontrolę wewnętrzną oraz społeczną poprzez komitety członkowskie. Pracowników placówek, w których wykryto manko, zwalniano lub surowo karano. W latach 1960-1961, w ramach akcji „Postęp”, dużym nakładem sił i środków unowocześniono większość lokali gastronomicznych. Wprowadzono też nowość – samoobsługę w sklepie spożywczym przy placu K. Świerczewskiego (Rynek), co po krótkotrwałym zaskoczeniu powszechnie zaakceptowano. W latach 60. PSS „Społem” stała się zdecydowanym liderem w mieleckim handlu. W 1961 r. jej sieć placówek tworzyło: 37 sklepów i kiosków, 10 zakładów gastronomicznych i 5 zakładów produkcyjnych. Skupiała 4172 członków i 54 komitety członkowskie. Wraz z dynamicznym rozwojem Mielca i regionu rosły potrzeby ilościowe i wymagania jakościowe, a to w połączeniu z narastającym kolejnym kryzysem gospodarczym w kraju stawiało przed Spółdzielnią coraz większe zadania i problemy. Równocześnie władze centralne zobowiązały spółdzielczość do prowadzenia działalności społeczno-wychowawczej, na co mielecka PSS zareagowała utworzeniem świetlicy i rozszerzeniem dotychczasowego programu kulturalno-oświatowego. Równocześnie na początku lat 60. powiększono sieć zakładów gastronomicznych i w 1963 r. było ich 10: „Myśliwska”, „Staromiejska”, „Zgoda”, „Centralna” i „Jutrzenka” – restauracje, jadłodajnia „Popularna” oraz bary: „Powszechny”, „Lotniczy” i „Turystyczny”. Rozwijano też sieć placówek usługowych (m.in. Ośrodek „Praktyczna Pani”), a do handlu wprowadzano coraz więcej artykułów przemysłowych. W 1968 r. nastąpiło włączenie spółdzielni miejskich w strukturę wojewódzką. Wprowadzono wówczas nową nazwę „Oddział WSS Społem”. Na początku lat 70. sieć placówek tworzyły: 43 sklepy (22 spożywcze i 21 przemysłowych), 19 kiosków, 11 zakładów gastronomicznych, 5 zakładów produkcyjnych (3 piekarnie, ciastkarnia i masarnia), zakład pracy nakładczej, Ośrodek „Praktyczna Pani” i 2 punkty skupu opakowań szklanych. Zatrudniano 510 osób. Początek lat 70., charakteryzujący się wzrostem dochodów społeczeństwa i dynamicznym rozwojem miasta, spowodował problemy z dostarczeniem towarów w odpowiedniej ilości i jakości oraz warunkach. W 1975 r. oddano do użytku pierwszy w Mielcu wielkopowierzchniowy Spółdzielczy Dom Handlowy „Ikar” przy ul. A. Mickiewicza. Przy zakładach pracy otwierano stołówki pracownicze, a na nowych osiedlach – kioski i pawilony handlowe. W tym czasie Spółdzielnia liczyła 6360 członków. Reforma polskiego handlu z 21 V 1976 r. o podziale zadań pomiędzy trzy centrale handlowe (CZSS „Społem”, CPHW, CZSR SCh) wywołała zamieszanie z przekazywaniem sobie placówek i i towarów. Po tej operacji mielecka Spółdzielnia posiadała: 92 sklepy, 21 kiosków, 23 zakłady gastronomiczne i 7 zakładów produkcyjnych. Ponadto w 1976 r. oddano do użytku budynek administracji Spółdzielni, po remoncie i modernizacji byłej kotłowni osiedlowej przy ul. W. Sikorskiego. Niedługo potem uruchomiono supersam „Zenit” w pawilonie przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Świętego). Ogółem zatrudniano wówczas około 950 osób. Pod koniec lat 70. narastał kryzys społeczno-gospodarczy państwa, objawiający się m.in. problemami z zaopatrzeniem we wszystkie niemal artykuły spożywcze i przemysłowe. Wprowadzenie kartek na najbardziej niezbędne artykuły spożywcze i przemysłowe nieco uporządkowało relacje pomiędzy podażą i popytem, ale nieustannie tworzące się długie kolejki wytwarzały różne konflikty pomiędzy kupującymi a pracownikami Spółdzielni. W 1981 r. Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność” i Rada Spółdzielni doprowadziły do powstania w dniu 11 XI 1981 r. PSS „Społem” w Mielcu i tym samym usamodzielnienia się. Sąd Rejonowy w Rzeszowie 16 II 1982 r. dokonał jej rejestracji pod nazwą: „Społem” Powszechna Spółdzielnia Spożywców w Mielcu. W latach 80. nadal borykano się z zaopatrzeniem, bowiem Mielec wciąż dynamicznie się rozwijał, ale stopniowo łagodzono niedobory na rynku żywnościowym. Nadal nie udawało się poprawić zaopatrzenia w towary przemysłowe. Na osiedlu J. Krasickiego (później Lotników) uruchomiono trzy kolejne supersamy: „Dedal” przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Świętego), „Świt” przy ul. S. Drzewieckiego i „Mini-Sam” przy ul. F. Dzierżyńskiego (później S. Sękowskiego). Otwierano też nowe sklepy na budujących się osiedlach MSM – Dziubków i Smoczka. W 1983 r. rozpoczął działalność produkcyjną nowo wybudowany Zakład Wędliniarski przy ul. Racławickiej, a w 1987 r. także nowa piekarnia mechaniczna , także przy ul. Racławickiej. Spółdzielnia w tym czasie liczyła 8667 członków. Także w roku 1987, z okazji Dnia Spółdzielczości w Mielcu, PSS „Społem” w Mielcu została odznaczona Krzyżem Kawalerskim OOP. W jubileuszowym 1989 r., kiedy uroczyście obchodzono 90-lecie spółdzielczości spożywców w Mielcu, Spółdzielnia prowadziła działalność w 96 sklepach, 20 kioskach, 18 placówkach gastronomicznych, 4 placówkach małej gastronomii, 7 zakładach produkcyjnych i 6 placówkach usługowych. Zatrudniała 1130 pracowników, w tym 276 w produkcji. Ustawy o podejmowaniu prywatnej działalności gospodarczej w 1988 r., a następnie głębokie przemiany ustrojowe po 1989 r., w zasadniczy sposób zmieniły reguły gospodarki rynkowej i postawiły spółdzielczość w trudnej sytuacji. Pojawiło się bowiem sporo prywatnych sklepów z szeroką gamą towarów, lokali gastronomicznych i zakładów produkujących artykuły spożywcze, a w kolejnych latach 90. nastąpiła ofensywa supermarketów. W tej sytuacji mielecka PSS została zmuszona do stopniowego redukowania placówek i kadry pracowniczej. Połączono ciastkarnię z Piekarnią Mechaniczną nr 1 w Zakład Piekarsko-Ciastkarski (ZPC) przy ul. Racławickiej. Zlikwidowano m.in. hurtownię przy ul. Wolności i wydzierżawiono budynek innym firmom. Wzmożono starania o wizualizację placówek, poziom obsługi klienta oraz jakość i urozmaicenie produkcji. W handlu detalicznym postawiono na sprzedaż towarów szybkorotujących. W Piekarni nr 2 przy ul. Sandomierskiej uruchomiono produkcję chlebów tradycyjnych, które zdobyły sobie dobrą markę w Mielcu i okolicy. Z kolei ZPC wyspecjalizował się w produkcji szerokiego asortymentu galanterii pszennej, chlebów smakowych z różnymi nasionami oraz ciast według domowych receptur. Największy aktualnie sklep mieleckiej PSS „Tęcza” został włączony do ogólnokrajowej sieci „Społem” – „Znajomy Sklep”. Pod koniec 2006 r. dysponowała: 12 placówkami handlowymi i dwoma zakładami produkcyjnymi: Piekarnią nr 2 przy ul. Sandomierskiej i ZPC przy ul. Racławickiej. Liczyła około 180 członków i zatrudniała 154 osoby. Siedzibą główną władz mieleckiej Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” jest nadal budynek przy ul. gen. W. Sikorskiego 2a. W latach 2009-2010 przeprowadzono remont kapitalny Domu Handlowego „Ikar” przy ul. A. Mickiewicza 15 i wynajęto go w całości innym firmom handlowym i usługowym. Także w innych placówkach przeprowadzono szereg prac remontowych i modernizacyjnych. Szczególnie cenną inwestycją był zakup nowego pieca piekarniczego termoolejowego dla Zakładu Piekarsko-Ciastkarskiego przy ul. Racławickiej 17 w 2011 r. W 2012 r. bazę produkcyjną i handlową Spółdzielni stanowiły: 2 placówki produkcyjne (zakład przy ul. Racławickiej i piekarnia nr 2 przy ul. Sandomierskiej) oraz 7 placówek handlowych, w tym dwie większe – „Tęcza” przy al. Niepodległości i „Merkury” przy ul. ks. P. Skargi. Różnorodna i owocna działalność mieleckiej PSS zyskała uznanie w konkursach ogólnopolskich. W 2010 r. i 2011 r. w konkursie „Gepardy Biznesu” otrzymała wyróżnienie „Za dynamiczny rozwój”, a w 2012 r. nagrodę „POLSEFF Energy Efficiency Awards – GOLD LEAF” za najlepszy projekt energooszczędny „GOLD LEAF” w kategorii przemysłu spożywczego – wymianę pieca piekarniczego, znacząco obniżającej zużycie nośników energii i zmniejszającej koszty działalności.
Dyrektorzy i prezesi (1918-nadal): Ludwik Gajda (1918-1923?), Władysław Turkowski (1923-1937), Ludwik Korpanty (1937-1940), Julian Szypuła (1940-1943), Ludwik Korpanty (1943-1945), Włodzimierz Penderecki (1945-1948), Zdzisław Grabowski (1948-1950), Piotr Kudej (1950-1951), Karol Woliński (1951-1952), Alfred Pasternak (1952-1957), Karol Woliński (1957-1973), Kazimierz Leyko (1973-1975), Edward Łakomy (1975-1990), Teresa Gacek (1990-1992), Jan Kula (1992-1994), Stanisław Pogoda (1994-1997) i Jerzy Ziemski (1997-)
Zastępcy dyrektorów i prezesów: Jan Ślósarek, Antoni Toczyński, Adam Mochnicki, Władysław Dziubek, Stanisław Zaranek, Wincenty Tyran, Leon Lachnit, ? Łaz, ? Schiller, Ludwik Korpanty, Maria Jawor, Henryk Magdziarz, Jerzy Lubos, Jan Jabłoński, Józef Jakubowski, Karol Woliński, Franciszek Bartłomowicz, Bolesław Witek, Mieczysław Bień, Marian Kuryłowicz, Kazimierz Leyko, Stanisław Kalicki, Mieczysław Bień, Ludwik Gałda, Kazimierz Gudz, Wojciech Tychanowicz, Tadeusz Światowiec, Julian Gruchacz, Wojciech Maziarz, Barbara Maderak, Leon Mazur, Zofia Chmielowska, Danuta Świerczek, Leokadia Pieróg.
Wiceprezes ds. handlu i produkcji: Leokadia Pieróg
Główna księgowa: Danuta Świerczek.
Przewodnicząca Rady Nadzorczej: Beata Posłuszna.
SPORT, początki zorganizowanego uprawiania sportu w Mielcu wiążą się z powstaniem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w 1893 r. Początkowo, zgodnie z nazwą, organizowano ćwiczenia gimnastyczne i pokazy sprawności. Z biegiem lat organizowano także zawody sportowe, m.in. wyścigi kolarskie. Wysoki poziom sportowy osiągnął w tym czasie Jan Podolski, który zdobył kilka medali na zawodach krajowych. Sporo wysiłku poświęcano wychowaniu moralnemu członków i konspiracyjnie – wychowaniu patriotycznemu. Znaczne ożywienie sportowe wniosło utworzone w 1905 r. Gimnazjum w Mielcu, którego nauczyciele i uczniowie propagowali kulturę fizyczną i stanowili czołówkę tworzonych zespołów sportowych. W 1909 r. powstała drużyna piłkarska Pogoń, co pośrednio ożywiło działalność Towarzystwa Sokół, bowiem jego czołowi działacze stali się pierwszymi sponsorami nowej dyscypliny sportowej. W 1910 r. narodziły się kolejne kluby piłkarskie: Grunwald, Polonia i Lechia oraz kilka dalszych, których nazwy zmieniano po wysokich porażkach. Funkcjonował bowiem niepisany zwyczaj, że po porażce 0 : 10 (lub wyżej) należało zmienić nazwę. W latach 1911-1914 do działalności Sokoła wprowadzono systematyczne szkolenie wojskowe. W czasie I wojny światowej niemal wszyscy mieleccy sportowcy walczyli w Legionach J. Piłsudskiego lub zostali wcieleni do wojska austriackiego, toteż ruch sportowy niemal całkowicie zamarł. Ożywienie nastąpiło w latach 1918-1919, kiedy to powstały drużyny piłkarskie Zorza i Kruki, które po krótkim czasie połączyły się. Rozgrywano mecze z drużynami sąsiednich miast, a nawet z drużynami krakowskimi. Zdecydowanym liderem pozostawał jednak Sokół, który obok gimnastyki i sportów strzeleckich wprowadził do działalności inne dyscypliny: lekkoatletykę, sporty wodne oraz gry i zabawy. Ćwiczenia specjalistyczne prowadziły natomiast: Ochotnicza Straż Pożarna (gimnastyka ogólnorozwojowa) i Oddział Związku Strzeleckiego (sporty obronne). W latach 1933-1939 funkcjonował także Akademicki Zespół Sportowy (AZS), którego trzon stanowili mielczanie studiujący na uczelniach w Krakowie i Lwowie. Miał trzy sekcje: piłki nożnej, siatkówki i koszykówki. Klub Sportowy Makkabi założyli w latach 20. mieleccy Żydzi. W jego ramach działał zespół piłki nożnej, rozgrywający mecze z innymi mieleckimi klubami oraz drużynami żydowskimi z innych miejscowości. Uprawiano także inne dyscypliny sportowe, m.in. lekkoatletykę i gry świetlicowe. Ważnym wydarzeniem dla rozwoju mieleckiego sportu w okresie międzywojennym było oddanie do użytku stadionu sportowego im. F. Żwirki i S. Wigury przy ul. Warszawskiej i boiska piłkarskiego Makkabi przy ul. Kolbuszowskiej (później ul. Wolności). Ponadto powodzeniem cieszyły się: kręglarstwo (po uruchomieniu kręgielni Ochotniczej Straży Pożarnej) oraz zapasy i pojedynki na rękę („mocarstwo”), zwłaszcza po zwycięstwie mieszkańca Cyranki Franciszka Sudka nad zawodowym cyrkowym siłaczem w czasie widowiska cyrkowego w Mielcu. Cała opisana działalność sportowa nie osiągnęła jednak poziomu ponadregionalnego i nie odnotowała sukcesów krajowych. Taki wymiar miały co prawda kolejne prestiżowe zawody samolotowe: III, IV, V, VI, VII i VIII Lot Południowo-Zachodniej Polski, których etapem od 1931 r. do 1937 r. było lotnisko turystyczne w Mielcu, ale nie było jeszcze wówczas mieleckiego aeroklubu, a uczestniczący z powodzeniem w zawodach mielczanin Stanisław Działowski reprezentował Aeroklub Akademicki w Krakowie. Od 10 IV 1939 r. rozpoczął działalność klub sportowy PZL, który utworzyli pracownicy nowo wybudowanej Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Miał on dwie sekcje – piłki nożnej i siatkówki. Rozegrano ledwie kilka spotkań i 1 IX 1939 r. nastąpił najazd hitlerowski na Polskę. W czasie okupacji hitlerowskiej nie wolno było rozgrywać meczów piłkarskich i innych zawodów sportowych, ale zdarzało się, że za specjalnym zezwoleniem władz niemieckich takie mecze rozgrywano na boisku Makkabi, a dochód przeznaczano na cele charytatywne. Znacznie częściej rozgrywano mecze konspiracyjne, niekiedy międzymiastowe, narażając się na kary i represje. Już w pierwszych tygodniach po zakończeniu II wojny światowej wznowiono działalność sportową. Powstały dwa kluby sportowe: Gryf na terenie tzw. Starego Mielca i RKS PZL Zryw na terenie Osiedla PZL, a ponadto 1 IX 1946 r. na lotnisku rozpoczął działalność Aeroklub Mielecki – regionalny klub sportów lotniczych i spadochronowych. Dynamiczny rozwój mieleckiej fabryki samolotów (od 1949 r. WSK) oraz bardzo przychylny stosunek jej kierownictwa do sportu zaowocował rozwojem wielu dyscyplin sportowych. Niemały w tym udział mieli przybywający z różnych stron kraju (także z dużych miast) fachowcy z zakresu lotnictwa i przemysłu elektromaszynowego, a zarazem entuzjaści sportu. Już w latach 1945-1947 klub fabryczny miał 5 sekcji (piłki nożnej, boksu, tenisa stołowego, siatkówki męskiej i szachów), a w połowie lat 50. – 16 sekcji (doszły: strzelecka, motorowa, hokejowa, lekkoatletyczna, kolarska, siatkówki kobiet, piłki ręcznej mężczyzn i sportów wodnych, narciarska, szermiercza i gimnastyczna). Początkowo korzystano z prowizorycznego obiektu, wybudowanego w południowo-wschodniej części osiedla (dziś rejon ul. S. Wyspiańskiego), a w 1953 r. przeniesiono się na nowy stadion w północno-zachodniej części osiedla, który po kilkakrotnej modernizacji i rozbudowie dotrwał do dziś. Niektóre sekcje szybko zakończyły działalność, ale kilka zespołów Stali (nazwa od 1949 r.) awansowało do II ligi państwowej. Były to drużyny: piłki nożnej, bokserska, tenisa stołowego, lekkoatletyki i siatkówki męskiej. Wkrótce przyszły indywidualne sukcesy ogólnopolskie lekkoatletów i bokserów, a w latach 1959-1961 – awanse zespołów siatkówki męskiej, piłki nożnej i tenisa stołowego do I ligi, co zwróciło uwagę całej sportowej Polski na miasto liczące wówczas ledwie 23 tysiące mieszkańców. W latach 60. ten impet wyraźnie osłabł. Wymienione zespoły spadły do II ligi, a w kolejnych latach tylko drużyna siatkówki powróciła do I ligi. Szereg sekcji zakończyło działalność z różnych względów, najczęściej z powodu braku odpowiednich warunków do treningu oraz małego zainteresowania i niewielkiej pomocy ze strony WSK. Wynikało to jednak nie ze złej woli dyrekcji, ale ze strategii, jaką przyjęto w zakresie rozwoju sportu wyczynowego i masowego. Zbudowano halę sportową (1963), a następnie basen kryty (1967) i zespół basenów odkrytych (1969). Rozwinięto działalność w zakresie sportów halowych i pływania. Liderem mieleckiego sportu byli wówczas siatkarze, grający w I lidze. Do I ligi awansowały zespoły piłki ręcznej (1969) i – co przyjęto ze szczególną radością – piłki nożnej (1970), ponadto do II ligi – zespół siatkarek. W latach 50. i 60. na Starym Mielcu dominował Gryf, któremu kilka razy zmieniano nazwę (Gwardia, Spójnia, Sparta). Od 1957 r. działał już pod tradycyjną nazwą i prowadził sekcję piłki nożnej, tenisa stołowego, piłki ręcznej mężczyzn oraz siatkówki kobiet i mężczyzn. Sporym osiągnięciem było wybudowanie zespołu boisk do różnych gier i pawilonu sportowego przy ul. Warszawskiej (1966). Jednakże i w tym klubie nie udało się utrzymać wszystkich sekcji i pod koniec lat 60. funkcjonowały tylko sekcje piłki nożnej i szermierki (od 1967 r.). Z bazy Gryfa korzystał także LKS „Tęcza” Mielec (powstały w 1959 r.), skupiający w sekcji lekkoatletycznej liczne talenty z terenu powiatu mieleckiego. Inne sekcje Tęczy: podnoszenia ciężarów, piłki ręcznej kobiet i mężczyzn oraz koszykówki kobiet istniały ledwie kilka lat. Innym ośrodkiem sportu w tym czasie było Liceum Pedagogiczne, którego siatkarki zdobyły mistrzostwo i wicemistrzostwo Polski juniorek (1956, 1957), uczennica Zyta Mojek wychowała się na czołową polską dyskobolkę, a zespół koszykówki dziewcząt (MKS) był w latach 60. czołową drużyną w województwie rzeszowskim. Oddanej do użytku w 1962 r. Szkole Podstawowej nr 6 powierzono rolę szkoły sportowej, co w dużym stopniu uporządkowało system naboru i szkolenia wstępnego w poszczególnych dyscyplinach sportowych. Poczynając od tej szkoły, przy każdej następnej budowano jako odrębny obiekt salę gimnastyczną oraz zespół boisk sportowych. Na przełomie lat 60. i 70. nastąpił renesans Stali. Oparte na wychowankach zespoły piłki nożnej i piłki ręcznej awansowały do ekstraklasy, a w latach 70. odgrywały, zwłaszcza w piłce nożnej, znaczącą rolę w kraju. Ukoronowaniem tego było dwukrotne zdobycie mistrzostwa Polski i wicemistrzostwa w piłce nożnej oraz wicemistrzostwa i Pucharu Polski w piłce ręcznej. W 1976 r. uwaga całej piłkarskiej Europy skierowana była na Mielec, bowiem w ramach rozgrywek PEMK Stal toczyła wyrównane pojedynki z Realem Madryt. (Szerzej w oddzielnych hasłach.) Poza sportem wyczynowym rozwijano różne formy sportu masowego i rekreacji. Wprowadzono – po raz pierwszy w kraju – powszechną naukę pływania. Corocznie organizowano Spartakiady Zakładowe WSK i spartakiady innych zakładów pracy, rozgrywki kół TKKF, ligi i zawody międzyszkolne w różnych dyscyplinach sportowych w ramach Szkolnego Związku Sportowego i zawody w sportach obronnych, które prowadziły m.in.: Liga Obrony Kraju, ZHP i OSP. Zadbano też o profesjonalne wykształcenie kadry, uruchamiając w 1973 r. w Mielcu Punkt Konsultacyjny AWF Warszawa. (Funkcjonował do 1979 r.) Funkcję inspiratora i koordynatora sportu masowego oraz jego związków ze sportem wyczynowym pełnił Miejski Komitet Kultury Fizycznej Turystyki (MKKFiT), działający przy Urzędzie Miejskim w Mielcu. W latach 80. utrzymywano stan posiadania w najwyższych klasach rozgrywkowych, ale sukcesy zdarzały się coraz rzadziej. Nowym znakiem firmowym mieleckiego sportu stała się sekcja chodu sportowego LKS Tęcza, której zawodniczki niemal zdominowały żeński chód sportowy w Polsce. Po rozszerzeniu granic miasta w 1985 r. w gronie mieleckich klubów pojawiły się Rzochowianka i Smoczanka z sekcjami piłki nożnej. Głębokie przemiany ustrojowe po 1989 r. zdecydowanie niekorzystnie wpłynęły na funkcjonowanie takich ośrodków monokultury przemysłowej jak Mielec. W latach 90. WSK „PZL-Mielec”, przeżywająca coraz większe kłopoty społeczno-ekonomiczne, systematycznie ograniczała sponsorowanie sportu, toteż Fabryczny Klub Sportowy „Stal” także redukował swój stan posiadania. Co prawda coraz większe sukcesy odnosiła drużyna siatkówki kobiet, ale wycofano z rozgrywek zespół siatkówki mężczyzn i piłki ręcznej mężczyzn, a w 1997 r. także zespół piłki nożnej. Dopełnieniem tej recesji była likwidacja FKS Stal w dniu 12 VI 1997 r. Znakiem nowych czasów było natomiast powstanie nowych, jednosekcyjnych klubów: Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal, Mieleckiego Klubu Piłkarskiego Stal, Lekkoatletycznego Klubu Sportowego, Klubu Piłki Siatkowej Stal i UKS Ikar (pływanie), które podjęły trud uratowania pozostałości po byłych sekcjach FKS. Na terenie Starego Mielca, w oparciu o LKS Tęcza, odrodziło się Towarzystwo Gimnastyczne Sokół (1991-1992). Równocześnie od 1995 r. zaczęły powstawać Uczniowskie Kluby Sportowe. Ich działalność zaowocowała zwiększonym uczestnictwem dzieci i młodzieży w różnych dyscyplinach sportowych. Pod koniec lat 90., wraz ze zdecydowaną poprawą sytuacji ekonomicznej Mielca po uruchomieniu SSE EURO-PARK MIELEC, także mieleccy sportowcy wyczynowi ponownie zaczęli odnosić sukcesy, m.in. siatkarki wywalczyły wicemistrzostwo Polski (2000), a lekkoatleci, pływacy, karatecy i modelarze zdobywali medale Mistrzostw Polski w kategoriach młodzieżowych i później seniorskich. Zmodernizowano baseny pływackie, halę sportową i boiska boczne. Wybudowano sztuczne lodowisko przy tejże hali (2002). Na najmłodszych osiedlach wielorodzinnych stworzono młodzieży dobre warunki do uprawiania sportu poprzez oddanie do użytku m.in.: kompleksów obiektów sportowych przy Szkole Podstawowej nr 13 (1997-1998) i Szkole Podstawowej nr 11 (2003-2004) oraz skateparku przy ul. Powstańców Warszawy (2006). W 2006 r. do ekstraklasy awansowali piłkarze ręczni. Pod koniec 2006 r. funkcjonowało w Mielcu 30 klubów sportowych: 1) Aeroklub Mielecki; 2) Automobilklub Mielecki; 3) FKS Stal – sekcja piłki nożnej mężczyzn, I zespół seniorów – IV liga; 4) KPSK Stal – sekcja siatkówki kobiet, I zespół – ekstraklasa; 5) KS Smoczanka – sekcja piłki nożnej mężczyzn , I zespół seniorów – liga okręgowa; 6) KSz Lotnik – sekcja szachowa; 7) KŻ Orkan – żeglarstwo; 8) LKS – sekcja lekkoatletyki; 9) LOK – sekcja strzelecka; 10) MKG Carpatia – narciarstwo, turystyka górska; 11) MKK Kaminari – sekcja karate; 12) MK Kyokushin Karate – sekcja kyokushin karate; 13) MKPS Stal – sekcja piłki siatkowej mężczyzn, I zespół – III liga; 14) MKS – sekcja koszykówki; 15) MKS Gryf – sekcja piłki nożnej mężczyzn, I zespół seniorów – kl. A, 16) MKS TS – sekcja tenisa stołowego mężczyzn, I zespół seniorów (Reg Benz) – II liga; 17) MSML – modelarstwo lotnicze; 18) OTG Sokół – sekcja chodu sportowego; 19) SKF Odek – modelarstwo; 20) SPR Stal – sekcja piłki ręcznej, I zespół seniorów – ekstraklasa; 21) TG Sokół – sekcja szachowa, sekcja szermiercza, sekcja trialu rowerowego, sekcja karate; 22) UKS Atak przy Gimnazjum nr 1; 23) UKS Atlas przy Gimnazjum nr 2; 24) UKS Gepard przy Zespole Szkół nr 2; 25) UKS Ikar – sekcja pływacka; 26) UKS Jedynka przy Szkole Podstawowej nr 1; 27) UKS Mustang przy Szkole Podstawowej nr 3, 28) UKS Olimp przy Szkole Podstawowej nr 11; 29) UKS Orlik przy Zespole Szkół nr 1; 30) UKS Sprinter przy Szkole Podstawowej nr 9; 31) UKS Volant. W latach 2007-2013 znacząco powiększono bazę sportową oraz wyremontowano i zmodernizowano szereg obiektów. Na terenie osiedla Smoczka zbudowano krytą pływalnię i plac zabaw, przy Gimnazjum nr 2 powstała hala sportowa, a na stadionie przy ul. Warszawskiej wybudowano Euroboisko, bieżnię ze sztuczną nawierzchnią i trybuną. Gruntownie przebudowano i zmodernizowano zespół basenów odkrytych pomiędzy ulicami L. Solskiego, E. Biernackiego i J. Kusocińskiego oraz przebudowano i zmodernizowano główny stadion miejski (były stadion Stali Mielec). W 2012 r. działały następujące kluby sportowe: Aeroklub Mielecki, Automobilklub Mielecki, Bridge Club Hotel Polski (brydż sportowy), FKS Stal Mielec (piłka nożna), Iron Dragon Mielec (sporty walki), Iryda Mielec (boks), Karate-Do, Klub Szachowy Lotnik, KPSK Stal Mielec (siatkówka kobiet), KS Fair Play (futsal), KS Smoczanka (piłka nożna), Kyukushin-Kan (karate), KŻ Orkan Mielec (żeglarstwo), LKS Stal Mielec lekkoatletyka), MK Kyokushin Karate, MKG Carpatia (turystyka górska), MKPS Stal Mielec (siatkówka mężczyzn), MKS Gryf Mielec (piłka nożna), MKS Mielec (koszykówka), MKS TS Mielec (tenis stołowy), MSML Mielec (modelarstwo lotnicze), Odrodzone Towarzystwo Gimnastyczne Sokół (chód sportowy), Polskie Towarzystwo Gimnastyczne Sokół 1893 (szermierka), SKF Odek (modelarstwo), SPR Stal Mielec (piłka ręczna mężczyzn), Stowarzyszenie Kolarskie Stal Mielec, Towarzystwo Gimnastyczne Sokół (szachy), UKS Gepard (unihokej), UKS Ikar Mielec (pływanie) i UKS Volant (badminton). W kolejnych latach rozwijano i unowocześniano bazę dla sportu i rekreacji. Przebudowano boiska treningowe przy ul. Sportowej, kompleks boisk przy ul. L. Solskiego i boiska na stadionie MOSiR – Gryf przy ul. Warszawskiej i J. Kilińskiego. Zbudowano park wodny przy ul. J. Kusocińskiego, siłownię zewnętrzną przy ul. Sportowej i siłownie plenerowe w wielu innych miejscach, skateparki na terenie MOSiR i przy ul. Wolności, pumptruck przy ul. Powstańców Warszawy i 2 boiska na osiedlach Smoczka. Zmodernizowano kompleks rzutni przy ul. Sportowej, szereg placów zabaw dla dzieci. (Wg stanu na koniec 2022 r. jest ich 28). Znacząco zmodernizowano bazę sportowo-rekreacyjną dla szkół (SP 3, 8, 11, 12, 13), o czym szerzej przy hasłach o szkołach. MOSiR realizował szereg programów sportowo-rekreacyjnych, m.in. naukę pływania, lekkoatletykę dla każdego, zajęcia nordic walking oraz imprez (wspólnie z wieloma innymi instytucjami, klubami i organizacjami), głównie biegowych i pływackich. Mocnym impulsem dla dalszego rozwoju sportu i rekreacji było oddanie do użytku nowej hali sportowej przy ul. L. Solskiego i oficjalne rozpoczęcie jej działalności 2 VIII 2023 r.
SPORTOWA (ULICA), ulica na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. K. K. Baczyńskiego, obok terenów sportowych MOSiR, do ul. K. Padykuły. Ma około 400 m. długości, asfaltową nawierzchnię i chodniki. Funkcjonowała wcześniej jako droga wewnętrzna MOSiR. Status ulicy miejskiej i nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej 25 III 2009 r. W 2021 r. wykonano ulicę (124 m) – łącznik ul. Sportowej z ul. Obrońców Westerplatte
SPOTKANIA MIELCZAN W KANADZIE, forma aktywności kulturalnej i integracji środowiska mielczan powstałego w Toronto po fali emigracji z Mielca i okolic w latach 80. i 90. XX w. Zapoczątkowało je spotkanie w 1991 r., a do końca lat 90. udało się jeszcze tylko dwa razy zorganizować podobną imprezę. Trudności wynikały głównie z życiowych uwarunkowań, m.in. konieczności przejścia trudnego okresu aklimatyzacji w nowym kraju oraz uzyskania stabilizacji rodzinnej i życiowej. Impulsem do organizacji systematycznych spotkań była wizyta w 2005 r. przewodniczącego Rady Powiatu Mieleckiego i dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu – Marka Paprockiego, który zachęcił kanadyjskich mielczan do częstszego integrowania się. Za jego pośrednictwem w spotkaniach Klubu Mielczan w Toronto wzięli udział tak znani mielczanie jak Grzegorz Lato i Marek Bałata.
Indeks Spotkań: *I (1991 r.) – Home Smith Park w Toronto; *II (1995 r.) – Eglinton Flats w Toronto; *III (1997 r.) – Farma w Terra Nova; *IV (2005 r.) – U Zbigniewa i Doroty Makuch w Toronto; *V (2007 r.) – Farma w Bolton; *VI (2008 r.) – Farma w Bolton; *VII (2009 r.) – Erindale Park w Mississauga; *VIII (2010 r.) – Dom Związku Narodowego Polskiego w Toronto; *IX (2011 r.) – Dom Związku Narodowego Polskiego w Toronto; *X (2013 r.) – U Ryszarda i Reginy Światowiec w Mississauga. W 25-letniej historii spotkań przewinęło się wiele osób, które w różnym stopniu pomogły w ich organizacji, a największy wkład wnieśli : Marek Paprocki, Zbigniew i Dorota Makuchowie, Alicja Polak, Mirosław i Marzelena Piękosiowie, Maciej i Aneta Krawcowie oraz Ryszard i Regina Światowcowie.
„SPOTKANIE”, plenerowa rzeźba artysty rzeźbiarza Romualda Grodzkiego z Warszawy, wykonana z masy betonowej w ramach I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969”. Ustawiono ją w parku Oborskich. Dotyk rąk dwóch wysmukłych postaci symbolizuje moment ich radosnego spotkania.
SPOTKANIE LOTNICZYCH POKOLEŃ, coroczne spotkanie osób związanych z lotnictwem w Mielcu. Byli to głównie: konstruktorzy, piloci, mechanicy, pracownicy administracji lotniczej i firm kooperujących z mieleckimi fabrykami samolotów i śmigłowców, przedstawiciele samorządów oraz sympatycy lotnictwa. Motto przewodnie imprezy: „Lotnictwo łączy pokolenia”. Inicjatorami I SLP były: Stowarzyszenie PROMLOT i Klub Miłośników Lotnictwa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, przy współudziale Avia Splot, Aeroklubu Mieleckiego, PSM I i II st. i O/ZNP. Duża frekwencja (nie wszyscy zmieścili się w Sali Królewskiej) spowodowała, że II SLP zorganizowano w Domu Kultury SCK i od tego czasu tam właśnie odbywały się kolejne SLP. Każdorazowo sala widowiskowa była zapełniona. Na program spotkania składały się: wystąpienia, referaty lub prezentacje na tematy lotnicze, wystąpienia gości honorowych, wyróżnienia osób zasłużonych dla lotnictwa, ogłoszenie wyników konkursów na tematy lotnicze: Ogólnopolskiego Konkursu Fotograficzno-Plastycznego „Samolot w obiektywie i palecie barw” oraz Konkursu Literackiego „Na skrzydłach Dedala” i wręczenie nagród zwycięzcom oraz okolicznościowy koncert i wystawy. W kolejnych edycjach do grona organizatorów dołączyło Forum Organizacji Pozarządowych. Od 2013 r. wprowadzono honorowe wyróżnienie „Dedal” (statuetka, tablica, dyplom) dla osób szczególnie zasłużonych dla lotnictwa, a od 2020 r. – statuetkę „Mielecka Iskierka”
*I SLP (26 VIII 2011 r., Sala Królewska PSM I i II st.) – wystąpienia: „Wpływ lotnictwa na rozwój miasta i regionu” (Kazimierz Szaniawski), „Dziś i jutro lotnictwa” (Bogdan Ostrowski), „Lotnicze firmy i organizacje społeczne” (Zbigniew Działowski); ogłoszenie wyników konkursów na tematy lotnicze i wręczenie nagród; koncert uczniów PSM I i II st.; „Biesiada Lotnicza” (ogródek przy Domu Nauczyciela).
*II SLP (31 VIII 2012 r., sala widowiskowa DK SCK) – prezentacje multimedialne: „Historia COP, budowa PZL – Wytwórni Płatowców nr 2 w Mielcu – Cyrance” (Kazimierz Królikowski), „Historia budowy samolotu An-2” (Kazimierz Szaniawski), „Aktualna produkcja Polskich Zakładów Lotniczych & Sikorski Company” (Bogdan Ostrowski); ogłoszenie wyników konkursów i wręczenie nagród; koncert ZPiT „Rzeszowiacy”; wystawy o tematyce lotniczej w DK i na placu AK.
*III SLP (21 VIII 2013 r., sala konferencyjna DK SCK) – wręczenie honorowych wyróżnień – statuetek i tablic Dedala, ogłoszenie wyników konkursów nt. lotnicze i wręczenie nagród laureatom, promocja książki Janusza Chojeckiego i Józefa Oleksiaka „Mieleckie samoloty na niebie świata”, prezentacja motolotni pp. Madeja i Dudka, prezentacja zdjęć i obrazów członków Klubu Środowisk Twórczych TMZM.
*IV SLP (29 VIII 2014 r., sala widowiskowa DK SCK) – projekcja filmu „Uskrzydlone miasto”, wręczenie honorowych wyróżnień – statuetek i tablic Dedala, ogłoszenie wyników konkursów nt. lotnicze i wręczenie nagród laureatom, koncert Miejskiej Orkiestry Dętej pod batutą Macieja Fijałkowskiego. Ponadto na kompozycji przestrzennej z samolotem Iskra na terenie zielonym MOSiR odsłonięto tablicę upamiętniającą 50. rocznicę oblotu samolotu Iskra.
*V SLP (28 VIII 2015 r., sala widowiskowa DK SCK) – wystąpienia okolicznościowe, wręczenie honorowych wyróżnień – statuetek i tablic Dedala, ogłoszenie wyników konkursów nt. lotnicze i wręczenie nagród laureatom.
*VI SLP (26 VIII 2016 r., sala widowiskowa DK SCK) – wystąpienie okolicznościowe prezesa TMZM Janusza Chojeckiego (prowadził uroczystość), prezentacja „Droga rozwoju od COP …” (dr Włodzimierz Adamski), film „Black Hawk” (PZL Mielec”; wręczenie Statuetek i Dyplomów Dedala; ogłoszenie wyników konkursów nt. lotnicze i wręczenie nagród; wręczenie podziękowań za sponsorowanie SLP; koncert Zespołu „Mali Rzeszowiacy” i Chóru ZPiT „Rzeszowiacy”.
*VII SLP (25 VIII 2017 r.), sala widowiskowa DK SCK) – wystąpienie dyr. Serwisu i Prób w Locie PZL Mielec Artura Wojtasa nt. 10-lecia działalności PZL Mielec pod szyldem koncernu Sikorsky, a następnie koncernu Lockheed Martin, prelekcja dr. Włodzimierza Adamskiego nt. nowoczesnych technologii wykorzystywanych współcześnie w lotnictwie, wręczenie statuetek Dedala osobom wybitnie zasłużonym dla lotnictwa i tablic Dedala dla osób zasłużonych dla lotnictwa, wręczenie nagród i wyróżnień laureatom konkursów na tematy lotnicze.
*VIII SLP (31 VIII 2018 r., sala widowiskowa DK SCK) – wykłady związane z 80-leciem przemysłu lotniczego w Mielcu, wręczenie statuetek Dedala osobom wybitnie zasłużonym dla lotnictwa i tablic Dedala dla osób zasłużonych dla lotnictwa, wręczenie nagród i wyróżnień laureatom konkursów na tematy lotnicze. *IX SLP (30 VIII 2019 r., sala widowiskowa DK SCK)
*IX SLP (30 VIII 2019 r., sala widowiskowa DK SCK) – wystąpienie okolicznościowe Janusza Chojeckiego (TMZM), prezentacja „Innowacyjne technologie w PZL Mielec” (Tomasz Gałaczyński, PZL Mielec), film „Amphora” (PZL Mielec), wystąpienie Artura Wojtasa (zarząd PZL Mielec), film „Tu rozwijają się skrzydła” o sukcesach modelarzy z MAUT „Leonardo” przy CKPiDN w Mielcu; wręczenie statuetki i dyplomu Dedala osobom zasłużonym dla lotnictwa; występ Grupy Teatralno-Kabaretowej „Senior Show” przy MUTW.
*X SLP (4 IX 2020 r., restauracja „Iskierka”, frekwencja ograniczona ze względu na pandemię COVID-19) – wystąpienie okolicznościowe Janusza Chojeckiego (TMZM), prezentacja „550 lat lokacji miasta Mielca” (Józef Witek), wykład nt. „Geneza COP i jego wpływ na rozwój mieleckiego lotnictwa” (prof. dr hab. Tadeusz Zych, Tarnobrzeg), prezentacja „Wpływ mieleckiego lotnictwa na rozwój Mielca” (Kazimierz Szaniawski); wręczenie statuetek i wyróżnienia Dedala osobom zasłużonym dla lotnictwa.
*XI SLP (3 IX 2021 r., restauracja „Iskierka”, frekwencja ograniczona ze względu na pandemię COVID-19), wystąpienie okolicznościowe Janusza Chojeckiego (TMZM), prezentacja 20-lecia działalności Klubu Miłośników Lotnictwa TMZM ) Zbigniew Wicherski), prelekcja doc. dr. hab. inż. Włodzimierza Adamskiego „Inteligentne techniczne przygotowanie produkcji zwiększające wydajność i jakość w przemyśle lotniczym”, filmy o PZL Mielec z komentarzem (dyr. Artur Wojtas), film o działalności firmy AEROTECH Sp. z o.o. z komentarzem (prezes Janusz Michalcewicz), film Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła z komentarzem (prezes Jakub Kubicki), prezentacja „75 lat Aeroklubu Mieleckiego (prezes Paweł Świerczyński), wręczenie wyróżnień osobom zasłużonym dla lotnictwa.
SPÓŁDZIELCZA (ULICA), administrowana przez Mielecką Spółdzielnię Mieszkaniową ślepa ulica w północnej części osiedla M. Kopernika. Ma 230 m długości i łukowaty kształt. Posiada nawierzchnię z trylinki, chodniki z płytek i parkingi z kostki brukowej. Dla kilku wielorodzinnych budynków mieszkalnych i Przedszkola Miejskiego nr 4 jest jedynym połączeniem z ulicą J. Kusocińskiego i tym samym z siecią ulic tej części miasta. Powstała na początku lat 70. XX w., w czasie dynamicznej budowy tego pierwszego osiedla MSM. Nazwę otrzymała 26 XI 1971 r.
SPÓŁDZIELNIA MIESZKANIOWA LOKATORSKO-WŁASNOŚCIOWA, została utworzona na zebraniu założycielskim 11 IX 1987 r. jako Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko-Własnościowa przy WSK „PZL-Mielec”. Wtedy to uchwalono statut, określono program działalności i zobowiązano zarząd do zarejestrowania Spółdzielni. Rejestracja w Sądzie Rejonowym w Rzeszowie Wydział I Cywilny nastąpiła w dniu 28 XII 1987 r. Podstawowym celem SMLW była pomoc członkom w budownictwie jednorodzinnym poprzez koordynację prac zespołów budujących domy jednorodzinne w zabudowie szeregowej (tzw. szeregówki) przy ul. Kasztanowej i K. Szymanowskiego. W 1988 r. rozszerzono działalność o budownictwo wielorodzinne i do 28 II 1992 r. zrealizowano na osiedlu Smoczka „Zadanie nr 13”, składające się z 7 budynków wielorodzinnych (223 mieszkania), infrastruktury technicznej i małej architektury. W związku ze zmianami strukturalnymi w WSK usamodzielniono się i na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 22 III 1993 r. zmieniono nazwę na: Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko-Własnościowa. Równocześnie zrealizowano kompleks mieszkaniowo-usługowy przy ul. ks. P. Skargi 5 i 7, w którego skład weszły dwa budynki (117 mieszkań) i część usługowa w systemie komercyjnym. Inwestycję tę zakończono 30 IV 1995 r. Kolejnym przedsięwzięciem był zespół mieszkaniowo-usługowy przy ul. Drzewieckiego 31, zakończony w październiku 1998 r. Do użytku oddano 33 mieszkania oraz lokale i garaże w systemie komercyjnym. W 1998 r. rozpoczęto budowę zespołu 10 domów jednorodzinnych szeregowych wraz z garażami przy ul. Jaworowej. Zakończenie robót nastąpiło 18 V 2000 r. W pierwszych latach XXI w. wykonano kompleks mieszkaniowo-usługowy przy ul. Akacjowej, złożony z 47 mieszkań jednokondygnacyjnych, 4 mieszkań dwukondygnacyjnych wraz z garażami, 21 garaży oraz lokali handlowych i usługowych. Wymieniowe zadania inwestycyjne przejęto do działalności administracyjnej, zapewniając nadzór nad eksploatacją i bieżącą konserwację zasobów. Siedziba SML-W znajduje się w budynku b. Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego przy ul. S. Żeromskiego 19.
SPÓŁDZIELNIA OGRODNICZO-PSZCZELARSKA, powstała w 1946 r. w Mielcu w celu zaopatrywania mieszkańców w warzywa i owoce. Wprawdzie spora grupa mielczan posiadała własne przydomowe ogródki, ogrody i pola uprawne, ale zdecydowana większość, zwłaszcza na osiedlu fabrycznym, musiała kupować wszystkie artykuły spożywcze. Inicjatorami założenia spółdzielni byli: lekarz medycyny dr Lucjan Gawendo oraz producenci warzyw i owoców: Roman Ortyl, Karol Macherzyński, Jan Włoszczyna i Stefan Chudzik. Prezesem zarządu został Karol Macherzyński. Pierwszy sklep spółdzielni ulokowano przy rynku Starego Mielca, a następnie przeniesiono go do lokalu przy ul. 15 Grudnia (później ul. 3 Maja). Z biegiem lat rosła liczba członków, znacznie zwiększono podaż i rozwinięto współpracę z okolicznymi producentami. Na przełomie lat 40. i 50. na skutek reorganizacji spółdzielczości i włączenia jej w Przedsiębiorstwo Państwowe Skupu i Handlu Owocami i Warzywami – spółdzielnie utraciły samodzielność i przestały funkcjonować. Próba centralizacji tej dziedziny handlu nie powiodła się i na fali przemian październikowych (lata 1956-1957) reaktywowano m.in. Spółdzielnię Ogrodniczo-Pszczelarską w Mielcu. Znaczącą rolę w jej odbudowie i rozwoju odegrali kolejni prezesi: Jan Rymanowski, Leon Czerw, Zygmunt Kędzia, Franciszek Syper, Bronisław Januszewski i p.o. Stanisława Lewandowska. W latach 1957-1975 liczba członków rosła i dochodziła do 2 tysięcy. Współpracowano poprzez kontraktacje z rolnikami i sadownikami indywidualnymi, a także utrzymywano bieżące kontakty z wieloma renomowanymi firmami, m.in. „Hortexem” i Dwikozami. Rozwijał się handel (dostawy do wielu miejscowości w Polsce i eksport do innych krajów), zwiększono wydatki na inwestycje. Przez pewien czas siedzibą administracji Spółdzielni był dom rodzinny Kazanów przy ul. Jana III Sobieskiego. W latach 70. wybudowano własną bazę przy ul. Stanisława Moniuszki. W Mielcu funkcjonowało 10 sklepów stałych Spółdzielni, a ponadto uruchamiano punkty sezonowe. Reforma podziału administracyjnego kraju w 1975 r. (powstanie nowych województw, likwidacja powiatów) niekorzystnie wpłynęła na dalszy rozwój Spółdzielni. Z roku na rok zanikały wieloletnie powiązania regionalne związane z funkcjonowaniem powiatu mieleckiego. Negatywny wpływ miał także narastający po 1975 r. kryzys gospodarczy, społeczny i polityczny w kraju. Lata 80., rozpoczęte niepokojami społecznymi i stanem wojennym (1981-1983), były okresem walki o przetrwanie i nieustannymi manewrami związanymi ze zmieniającymi się przepisami. Prezesami w tym czasie byli: Jerzy Kazana, Danuta Cieśla, Ryszard Sieroń i Femina Cebula. Przemiany ustrojowe w Polsce, a zwłaszcza nowa ustawa o podmiotach gospodarczych z 1988 r., zmieniły reguły rynkowe. Wielu producentów zrezygnowało z członkostwa w Spółdzielni i założyło własną działalność gospodarczą. Na początku lat 90. kondycja Spółdzielni gwałtownie słabła i podjęto decyzję o jej likwidacji.
SPÓŁDZIELNIA POMOCNICZA SZEWCÓW I CHOLEWKARZY, została założona 10 I 1949 r. na zebraniu mieleckich szewców i cholewkarzy, prowadzonym przez szewca Józefa Kusia, w świetlicy OSP Mielec przy ul. J. Kilińskiego. Spółdzielnię zarejestrowano 7 IV 1949 r. w Sądzie Okręgowym w Tarnowie. Tworzyło ją 16 członków, którzy prowadzili zakłady wieloosobowe lub jednoosobowe. Na podstawie zatwierdzonego statutu Spółdzielnia otrzymała prawo do m.in.: organizowania zbytu wyrobów wytwarzanych przez członków, prowadzenia sklepów i magazynów z tymi wyrobami, łączenia zakładów i wspólnego użytkowania maszyn, zakładania i prowadzenia wspólnych składów, przyjmowania wspólnych zamówień, uczestniczenia w przetargach oraz udzielania członkom kredytów i poręczeń wobec osób trzecich. Pierwszy zarząd stanowili: Ludwik Goryl, Wincenty Boryczko i Jan Dudek. 11 III 1951 r., w czasie Walnego Zebrania SPSiCh, zmieniono statut i nazwę na Rzemieślnicza Spółdzielnia Pracy Wielobranżowa „Pokój”.
SPÓŁDZIELNIA PRACY „ODZIEŻ”, powstała 21 X 1945 r. w Mielcu jako Kobieca Spółdzielnia Wyrobów Dzianych. Założyło ją 30 kobiet. Rejestracji dokonano w Starostwie Powiatowym w Mielcu i w Wydziale II Handlowym Sądu Okręgowego w Tarnowie 27 IX 1946 r. Pierwszy zarząd stanowiły: Maria Baran, Jadwiga Krawiec i Karolina Kisiel. Początkowo Spółdzielnia nie miała własnych pomieszczeń produkcyjnych, a usługi i zlecenia wykonywano poprzez pracę chałupniczą (w prywatnych domach członkiń). Poza pracami dziewiarskimi wykonywano naprawy odzieży i usługi pralnicze oraz organizowano kursy gotowania i pieczenia. W 1950 r. zmieniono nazwę na Spółdzielnia Pracy Konfekcyjnej im. Małgorzaty Fornalskiej oraz ukierunkowano się na wykonywanie konfekcji lekkiej. Dla realizacji tego zadania pozyskano barak murowany na zboczu Góry Cyranowskiej, zajmowany wcześniej przez przedsiębiorstwo budowlane. W latach 50. rozszerzono zakres produkcji o konfekcję wszelkiego rodzaju, m.in. odzież męską, a także o bieliznę pościelową. W tym czasie utworzono kilka małych zakładów na terenie miasta. W związku z rosnącym zapotrzebowaniem na konfekcję męską podjęto decyzję o przekazaniu z dniem 31 XII 1956 r. małych zakładów usługowych do Spółdzielni Pracy Usług Różnych w Mielcu i przestawieniu się na produkcję odzieży męskiej. Planowy zbyt zapewniały umowy z hartownią w Rzeszowie i inne przedsiębiorstwa handlowe na terenie województwa rzeszowskiego. Na początku lat 60. sytuacja Spółdzielni była na tyle dobra, że w 1963 r. podjęto trud budowy własnego zespołu obiektów przy ul. T. Kościuszki i w 1965 r. oddano go do użytku. W czasie Walnego Zgromadzenia 12 VIII 1964 r. zmieniono nazwę na Spółdzielnia Pracy „Odzież” w Mielcu. Zatrudniano wówczas około 100 osób. W tym czasie podjęto produkcję eksportową do I i II obszaru płatniczego. W celu systematycznego podnoszenia jakości produkcji w 1965 r. zgłoszono akces do Krakowskiego Zrzeszenia Producentów Ubrań Męskich przy ZPO „Vistula” w Krakowie, uzyskując w zamian pomoc w zakresie nowoczesnych technologii produkcji i zaopatrzenia w materiały dobrej jakości. To pozwoliło na podjęcie na większą skalę produkcji eksportowej (ubiory męskie i damskie, okrycia damskie) do m.in.: Francji, Holandii, Kuwejtu, Libii, RFN, USA, Włoch i ZSRR. W 1969 r. nawiązano współpracę z Tekstil-Kombinatem w Cottbus (NRD), dla którego wykonywano zamówienia na kostiumy damskie. Rozwój produkcji spowodował potrzebę zabezpieczenia większej powierzchni, toteż jeszcze w 1969 r. na głównym budynku nadbudowano trzecią kondygnację. W latach 70. zadbano także o dopływ wykwalifikowanej kadry, tworząc wspólnie z Zespołem Szkół Zawodowych nr 1 Oddział Zasadniczej Szkoły Odzieżowej. W 1976 r. uruchomiono drugi zakład produkcyjny w budynku przy ul. H. Sienkiewicza 1 („Kazanówka”), w 1979 r. przejęto od Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość” zakłady krawieckie i kuśnierskie. Na początku lat 80. zatrudniano 850 osób dorosłych i 100 uczniów. W latach 1982-1985 rozbudowano główną siedzibę przy ul. T. Kościuszki, oddając do użytku budynek produkcyjno-socjalny, stołówkę pracowniczą i zaplecze magazynowe. W czasie uroczystego zgromadzenia członków SP „Odzież” w dniu 19 IX 1986 r., zorganizowanego z okazji 40-lecia jej działalności, wręczono Spółdzielni sztandar, ufundowany przez Centralny Związek Spółdzielczości Pracy. Narastający kryzys społeczno-gospodarczy państwa w latach 80. i głębokie przemiany ustrojowe po 1989 r. negatywnie wpłynęły na dalsze funkcjonowanie Spółdzielni. Zaciągnięte, a niespłacane kredyty spowodowały złą sytuację finansową i podjęcie przez walne zgromadzenie Spółdzielni w marcu 1992 r. uchwały o jej likwidacji. Funkcję likwidatora powierzono Krystynie Juras. Z dniem 31 VIII 1992 r. wypowiedziano pracę 760 osobom, a w grudniu 1992 r. Spółdzielnia została zlikwidowana. Dwie linie produkcyjne zakupił prywatny przedsiębiorca z Mielca i rozpoczął produkcję odzieży. (Szerzej w haśle „Modentex”.)
Prezesi: Maria Baran (1945-1949), Aleksandra Bittner (1950-1953), Kazimierz Mazur (1953-1955), Michał Kędzior (1955-1963), Władysław Kowalski (1963-1981), Stefan Kucharski (1982-1990).
SPÓŁDZIELNIA PRACY PIASKARZY „DOSTAWA” W RZOCHOWIE, powstała w 1949 r. Zajmowała się eksploatacją żwiru rzecznego na wyrobiskach w korycie rzeki Wisłoki w rejonach Pustyni, Dąbia, Rzochowa, Mielca i Jaślan. Żwir wydobywano czerpakami do szerokich i płaskich łodzi, następnie składowano na brzegu, skąd furmankami dostarczano na kolejową rampę towarową w Rzochowie. Także w Rzochowie wydobywano piasek żółty bitumiczny i wywożono koleją lub samochodami. Odbiorcami żwiru i piasku były firmy budowlane, które budowały m.in. bloki mieszkalne i obiekty przemysłowe na terenie Polski południowej, m.in. w Dębicy, Jaśle, Krakowie i Nowej Hucie, Krośnie, Rzeszowie, Sanoku i Tarnowie. Na początku lat 60. zatrudnienie wynosiło około 130 osób. Długoletnim prezesem był Michał Smaczniak, a głównymi księgowymi m.in. Mieczysław Jarosz, Bronisław Okoń i Stefan Rączka. W 1962 r. „Dostawa” została przejęta przez Spółdzielnię Pracy „Żwirobeton” w Dębicy.
SPÓŁDZIELNIA PRACY „POKÓJ”, powstała 11 III 1951 r. z przekształcenia Spółdzielni Pomocniczej Szewców i Cholewkarzy. Początkowo bazowała na zakładach swojej poprzedniczki oraz zakładzie stolarskim i zakładzie tapicerskim przy ul. T. Kościuszki, a w następnych latach powiększała się o kolejne zakłady różnych branży. Ponadto przy placu K. Świerczewskiego (rynek) prowadzono sklep z artykułami metalowymi, głównie wytwarzanymi przez własne zakłady. Pierwszy Zarząd Spółdzielni stanowili: Ludwik Goryl, Bolesław Zöllner iWincenty Boryczko, ale od 10 I 1952 r. prezesem Zarządu został wybrany Stanisław Weryński – były właściciel zakładów meblowych i stolarni przy ul. T. Kościuszki. W 1953 r. skupiano już 25 zakładów z Mielca oraz powiatów mieleckiego, tarnobrzeskiego i kolbuszowskiego, w tym: 8 szewskich, 3 stolarskie, 3 tapicerskie, 3 tartaki i 2 krawieckie. W 1954 r., z powodu wewnętrznych konfliktów, odłączyli się szewcy, cholewkarze i rymarze, tworząc Rzemieślniczą Spółdzielnię Pracy Branży Skórzanej w Mielcu. 9 XI 1956 r. do Spółdzielni Pracy Usług Różnych przekazano 10 zakładów o różnych specjalnościach. Szczególnie wysoką jakość produkcji osiągnięto w zakładzie stolarskim przy ul. T. Kościuszki, gdzie pod kierunkiem wybitnej klasy mistrzów – Jakuba Krzaka i Ignacego Wiecha – produkowano części wyposażenia do gabinetów m.in. prezydenta B. Bieruta i ministrów. W 1962 r. zawężono teren działania do powiatu mieleckiego, przekazując zakłady w innych powiatach do właściwych terenowo spółdzielni. W tym okresie kondycja finansowa mieleckiej Spółdzielni była dobra, ale zarzucano jej zbyt małe inwestowanie w unowocześnianie zakładów. Po przejściu S. Weryńskiego na emeryturę (XII 1965 r.) kolejni, zmieniający się prezesi i inni członkowie władz nie zdołali polepszyć tej sytuacji, na co także duży wpływ miał kryzys społeczno-gospodarczy kraju. Próbowano także restrukturyzować Spółdzielnię przy zmianach nazwy i statutu. W czasie walnego zgromadzenia 31 VIII 1966 r. zmieniono nazwę na Spółdzielnia Pracy „Pokój”, a 31 V 1969 r. na Wielobranżowa Spółdzielnię Pracy „Pokój”. Produkowano wówczas artykuły budowlane, chemiczne, drzewne, elektrotechniczne, metalowe i papiernicze, a podobne dziedziny obejmowały zakłady usługowe. Sporą aktywność przejawiała natomiast świetlica, która funkcjonowała w pawilonie przy ul. T. Kościuszki. Działały tam m.in. zespół teatralny, koło plastyczne i zespoły muzyczne. Organizowano imprezy artystyczne i rozrywkowe, m.in. dyskoteki. (Budynek ten nazywano „Stodołą”.) Także w pierwszych latach 70. sytuacja Spółdzielni nie poprawiła się i po stosownych uzgodnieniach – 19 VI 1973 r. w czasie Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia – zapadła decyzja o przyłączeniu się do Powiatowej Spółdzielni Pracy Usług Wielobranżowych „Przyszłość” w Mielcu.
Prezesi: Stanisław Weryński (1952-1965), Edward Żywiecki (1965-1969), Adam Brożonowicz (1969-1973).
Członkowie zarządu w latach 1949-1973: Ludwik Goryl, Wincenty Boryczko, Jan Dudek, Bolesław Zöllner, Bolesław Rarus, Mieczysław Grzelak, Stanisław Zegarliński, Roman Szabat, Julia Kuzak.
SPÓŁDZIELNIA RZEMIEŚLNICZA „WIELOBRANŻOWA”, powstała z inicjatywy Zarządu Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu, początkowo jako Rzemieślnicza Spółdzielnia Zaopatrzenia i Zbytu. Pierwsze walne zebranie zorganizowano w październiku 1963 r., a po przeprowadzeniu procedury rejestracyjnej rozpoczęto funkcjonowanie od 1 II 1964 r. W skład Spółdzielni weszło wówczas 56 rzemieślników. Do pierwszego zarządu zostali wybrani inicjatorzy: Tadeusz Strzała – prezes i Stanisław Polit – zastępca prezesa oraz członkowie: Antoni Madeja, Zygmunt Bryja i Kazimierz Toczyński. Najważniejszymi pracami, które wówczas wykonywano, były: nawiązywanie i rozwijanie współpracy z jednostkami gospodarki uspołecznionej, poszukiwanie rynków zbytu dla mieleckich rzemieślników oraz pomoc przy zaopatrywaniu rzemiosła w materiały i surowce. Korzystne wyniki Spółdzielni w pierwszych latach zachęcały fachowców pracujących w zakładach uspołecznionych do podejmowania własnej działalności pod szyldem Spółdzielni. Najczęściej były to warsztaty związane z rozwijającym się przemysłem samochodowym. W 1966 r. Spółdzielnia miała już 108 członków w 51 zakładach. Zorganizowano bazę, zaplecze techniczne i środki transportowe. Dla zapewnienia zbytu wyrobów na terenie kraju uczestniczono w przetargach i giełdach towarowych oraz targach gospodarczych, najczęściej w Poznaniu. Eksponowano tam m.in.: akcesoria samochodowe, artykuły gospodarstwa domowego i wyroby pamiątkarskie. Wysoka jakość niektórych produktów pozwalała na zawieranie umów międzynarodowych i eksport, m.in. do Czechosłowacji i ZSRR. Drugą ważną sferą działalności były usługi, których obroty podlegały jednak większym wahaniom, głównie z powodu ograniczeń w kooperacji z gospodarką uspołecznioną. W 1973 r. zmieniono nazwę na „Rzemieślnicza Spółdzielnia Wielobranżowa”, ale nie zmieniono kierunków działalności ani struktury. W 1975 r. oddano do użytku okazały Dom Rzemiosła u zbiegu ulic Krótkiej i 15 Grudnia (później 3 Maja.). Umieszczono w nim biura Spółdzielni i Cechu Rzemiosł Różnych, kilkanaście zakładów usługowych, salę konferencyjną i sklep z wyrobami mieleckiego rzemiosła. Rozwinięto też różne formy działalności kulturalno-oświatowej. W tym czasie wybudowano także kilka dalszych obiektów spółdzielczych: pawilon usługowo-handlowy przy ul. K. Pułaskiego, zakład przerobowy podrobów mięsnych przy ul. E. Drużbackiej i bazę magazynowo-transportową w Wojsławiu. Rosła ilość zakładów zrzeszonych w Spółdzielni; np. w 1978 r. było ich prawie 200, a w 1979 r. – 219. Nawiązanie współpracy z warszawskim „Remexem” oraz wysoka jakość mieleckich wyrobów w krótkim czasie zaowocowały zawarciem nowych kontraktów z zagranicą i zwiększonym eksportem. Na przełomie lat. 70. i 80. mielecka „Wielobranżowa” była jedną z najlepszych spółdzielni tego typu w Polsce. Narastający kryzys gospodarczy i później polityczny w latach 80. niekorzystnie wpłynęły na dalsze losy rzemiosła i samej Spółdzielni. Liczne kłopoty spowodowane były takimi czynnikami jak: inflacja, niestabilne ceny, braki materiałowe oraz związane z nimi trudności z terminami wykonawstwa i jakością wykonania. Z roku na rok ubywało zakładów usługowych. Drastycznie spadły wpływy z eksportu, bowiem tylko wyroby rzemiosła artystycznego i metaloplastyka znajdowały zagranicznych nabywców. Rosła jedynie produkcja antyimportowa, głównie części zamiennych do samochodów. Przemiany polityczne i gospodarcze po 1989 r. spowodowały dalsze zmiany w funkcjonowaniu Spółdzielni. Część rzemieślników zrezygnowała z członkowstwa, stopniowo ograniczano działalność kulturalno-oświatową. W tej sytuacji zredukowano kadrę administracyjną i uzyskane pomieszczenia wynajęto różnym podmiotom gospodarczym. Jednocześnie unowocześniano funkcjonowanie Spółdzielni. W 1993 r. rozpoczęło działalność Biuro Obrachunkowe, które w późniejszych latach uzyskało Licencje Ministra Finansów oraz certyfikat ISO 9001:2000. W 1995 r. skomputeryzowano Spółdzielnię poprzez wdrożenie programów finansowo-księgowych i sprzedaży. Uczestniczono nadal w różnych formach targów i wystaw, m.in. w V Targach Mieleckich (uzyskano wyróżnienie), Międzynarodowych Targach Podkarpackich (2002) oraz Międzynarodowej Wystawie Rzemiosła i Rękodzieła Mielec – Mukaczewo w Mielcu (2003). W 2004 r. oddano do użytku obiekty magazynowe w Woli Mieleckiej (wyposażone w nowoczesny sprzęt do przeładunku) i przeniesiono do nich hurtownię stali. Odtąd hurtownia systematycznie poszerza ofertę towarów do sprzedaży. W 2005 r. wdrożono i certyfikowano System Zarządzania Jakością zgodnie z wymaganiami normy ISO 9001:2000. Aktualnie SP „Wielobranżowa” skupia 119 członków z Mielca i okolic. Prowadzi następujące formy działalności: sprzedaż materiałów hutniczych, pośrednictwo w sprzedaży towarów wyprodukowanych przez rzemieślników – członków Spółdzielni, pośrednictwo w nawiązywaniu współpracy kooperacyjnej, prowadzenie Biura Obrachunkowego i wynajem lokali do prowadzenia działalności gospodarczej.
Prezesi Zarządu: Tadeusz Strzała – społecznie (1964-1973), Piotr Ludian (1973-1975), Józef Kamiński (1975-1989), Anna Maj (1989-1990), Stanisław Kania (1990-1992), Bronisław Malec (1993-1995), Zygmunt Trybulec (1995–2021), Tadeusz Rżany (2021-nadal).
Kierownicy Spółdzielni: Edward Mazur (1964-1970), Piotr Ludian (1970-1973).
SPÓŁKA ROLNICZO-HANDLOWA „KŁOS”, powstała w 1911 r. w celu rozwijania rolnictwa poprzez sprzedaż sprzętu i materiałów potrzebnych gospodarstwom rolnym: maszyn rolniczych, materiałów budowlanych, węgla, nawozów i nasion. Jej założycielami i członkami zarządu byli m.in.: inż. Jan Haładej, Hieronim Kaysiewicz, Jan Skrzypek i Szczepan Tarnowski. Siedziba Spółki znajdowała się przy ul. Pańskiej (później J. Piłsudskiego i A. Mickiewicza), a magazyny w pobliżu stacji kolejowej przy ul. Kolbuszowskiej (później Wolności). Wchodziła w skład Krakowskiego Syndykatu Rolniczego. W okresie międzywojennym prosperowała dobrze. Funkcjonowała, choć z kłopotami i bez nazwy „Kłos”, także w okresie okupacji hitlerowskiej. Po II wojnie światowej jej majątek przejął Powiatowy Zarząd Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”.
SPRING JAN, urodzony 22 VII 1914 r. w Krakowie, syn Franciszka i Marii z Boryńskich. Całe dzieciństwo przeżył w Mielcu, tu uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum (do IV klasy włącznie). Wychowywał się w rodzinie o dużych tradycjach patriotycznych, bowiem dziadek i pradziadek (Boryńscy) brali udział w powstaniu styczniowym, a ojciec walczył w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Od klasy V kontynuował naukę w IX Państwowym Gimnazjum im. H. Wrońskiego w Krakowie i w nim zdał maturę w 1934 r. Obowiązkową służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i 1 I 1937 r. został mianowany podporucznikiem rezerwy. Ukończył Państwowe Pedagogium w Krakowie i uzyskał tytuł magistra filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po studiach uczył w Szkole Podstawowej nr 3 w Krakowie. W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do macierzystego 10 Pułku Artylerii Ciężkiej w Przemyślu, a następnie otrzymał przydział do 22 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej w 22 Dywizji Piechoty Górskiej (Armia „Kraków”) i brał udział w wojnie obronnej 1939 od do 20 września. Wtedy to pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach niemieckich (Stalag II D w Stargardzie, Oflag II B w Arnswalde, Oflag II D Gross Born i Stalag X B w Sandbostel) przebywał do 29 IV 1945 r. W Gross Born (aktualnie Borne – Sulinowo) uczestniczył w organizacji konspiracyjnych kursów zawodowych pełniąc funkcję sekretarza i wykładowcy Instytutu Pedagogicznego. (Jednym ze słuchaczy był gen. Ludwik Kmicic-Skrzyński, jeden z siedmiu pierwszych ułanów Beliny-Prażmowskiego w 1914 r., a później dowódca Podlaskiej Brygady Kawalerii.) Po wyzwoleniu znalazł się w brytyjskiej strefie okupacyjnej i już w sierpniu 1945 r. powierzono mu funkcję instruktora oświatowego w polskiej szkole przy 131 Polskim Skrzydle Myśliwskim na terenie lotniska w Ahlhorn koło Oldenburga, a celem tej szkoły było uzupełnienie wykształcenia szeregowych i podoficerów. Po przeniesieniu tej jednostki do Anglii pozostał w Niemczech, m.in. współorganizował I Polską Szkołę w Berlinie dla dzieci dość licznej grupy Polonii w Niemczech i pracowników Polskiej Misji Wojskowej i Misji Handlowej, a następnie pracował w niej jako nauczyciel. (Jednym z uczniów był Daniel Passent, później słynny publicysta.) Po powrocie do Krakowa w sierpniu 1950 r. pracował w szkolnictwie zawodowym, m.in. pełnił funkcję wicedyrektora Liceum Felczerskiego w Krakowie, a następnie w szkolnictwie podstawowym, m.in. był dyrektorem jednej z krakowskich szkół. W 1951 r. ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra filozofii. Dwukrotnie brał udział w ćwiczeniach wojskowych i został awansowany do stopnia kapitana. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej, m.in. był wiceprezesem Zarządu Dzielnicowego ZBoWiD w Nowej Hucie oraz radnym Dzielnicowej Rady Narodowej w Nowej Hucie. Wyróżniony został m.in.: Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Medalem „Zwycięstwa i Wolności”, Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalami 30–lecia i 40–lecia Polski Ludowej, Odznaką Grunwaldzką, Odznaką Tajnej Organizacji Nauczycielskiej, Srebrnym „Medalem Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, Odznaką Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Odznaką „Za Zasługi dla ZBoWiD” i Odznaką „Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu”. Zmarł 30 VIII 2012 r.
SPYCHAJ JAN, cechmistrz cechu sukienniczego w Mielcu, wymieniany w 1772 r.
SPYCHAJEWSKI TOMASZ (ksiądz), urodził się w 1740 r. w Mielcu. Studiował teologię w seminarium Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo w Krakowie – Stradomiu i w 1766 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafii Przemienienia Pańskiego w Radomyślu Wielkim, a następnie w parafii św. Mateusza w Mielcu pełnił funkcję komendarza (pełnomocnika proboszcza ks. Hugo Kołłątaja, rezydującego poza mielecką parafią w latach 1777-1782). W latach 1782-1784 zarządzał parafią w Mielcu, a w 1784 r. został mianowany jej proboszczem. Był też dziekanem dekanatu mieleckiego. W 1785 r. założył nowe księgi metrykalne według zaleceń austriackich. Dbał również o kościół filialny Wszystkich Świętych w Chorzelowie i kilkakrotnie go remontował. Z jego inicjatywy do kościoła św. Mateusza dobudowano w 1795 r. wieżę, doprowadził do wybudowania muru wokół kościoła i cmentarza przykościelnego oraz odnowienia (lub zakupienia) organów i chóru muzycznego w kościele. Miał też swój udział w wyposażeniu kościoła w ołtarze przez współwłaściciela miasta Michała Ossolińskiego. Pełnił także funkcję nadzorcy szkolnego dystryktu mieleckiego. W testamencie sporządzonym w 1805 r. zapisał kwotę 2000 zł dla „nauczyciela szkółki mieleckiej”. Zmarł 8 III 1808 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym nad Wisłoką.
SROCZYŃSKI STEFAN, urodzony 10 IV 1890 r. w Wojsławiu, powiat mielecki, syn Włodzimierza i Marii z Taborskich. Uczył się w kilku gimnazjach, maturę zdał w Szkole Realnej we Lwowie w 1908 r. Studia odbył w Wyższej Szkole Inżynierii Rolnej w Wiedniu i Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Na wieść o powstaniu polskiego wojska zgłosił się do rotmistrza Władysława Beliny-Prażmowskiego (X 1914 r.) i odtąd w I Brygadzie Legionów Polskich brał udział w jej działaniach wojennych. Był dowódcą szpitala końskiego, a później dowodził plutonem w 3 szwadronie i wyróżnił się w walkach pod Optową. W styczniu 1917 r. został awansowany do stopnia chorążego kawalerii. Po rozformowaniu pułku w 1917 r. mieszkał we własnym majątku koło Szczucina. Do służby w polskim wojsku powrócił na początku listopada 1918 r. W latach 1918-1922 był kolejno: adiutantem w Dowództwie Powiatu Wojskowego w Dąbrowie Tarnowskiej, dowódcą plutonu w 7 pułku ułanów, oficerem operacyjnym w I Brygadzie Jazdy i dowódcą szwadronu sztabowego w 7 pułku ułanów. Otrzymał stopień rotmistrza kawalerii. Po ukończeniu kursu w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu został urlopowany (2 I 1922 r.). Od 22 II 1925 r do 31 X 1935 r. ponownie służył w wojsku, obejmując stanowiska: dowódcy szwadronu w garnizonie w Mińsku Mazowieckim, kierownika referatu w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie i pracownika Biura Personalnego tegoż ministerstwa. Odbył także praktykę w Ministerstwie Skarbu w Warszawie. Ukończył kursy w Centralnej Szkole Kawalerii (1926) i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (1931). Awansował do stopnia majora kawalerii. Po przejściu w stan spoczynku powierzono mu stanowisko dyrektora biura osobowego w dyrekcji Państwowego Monopolu Tytoniowego w Warszawie. Udzielał się społecznie w organizacjach wojskowych. W obliczu zagrożenia wojennego w sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i przydzielony do gen. Janusza Głuchowskiego – I wiceministra w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po wybuchu wojny i ewakuacji rządu znalazł się w Rumunii, a następnie przedostał się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i dowodził oddziałem, a później pełnił funkcję oficera personalnego w Inspektoracie Zarządu Wojskowego w Londynie. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Po II wojnie światowej mieszkał w Wielkiej Brytanii i tam zmarł 29 X 1953 r.
SROKA MARIA (z domu WERYŃSKA), urodzona 22 IX 1937 r. w Partyni, pow. mielecki, córka Pawła i Pauliny z domu Lenart. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Tarnowie. Po maturze w 1957 r. rozpoczęła pracę zawodową w Przedszkolu WSK w Dębicy. W 1962 r. przeniosła się do Mielca i podjęła pracę w Przedszkolu nr 2 WSK. W 1972 r. została mianowana dyrektorem Państwowego Przedszkola nr 4 w Mielcu. Zorganizowała tę placówkę i doprowadziła do uzyskania przez nią wysokiego poziomu pracy dydaktyczno-wychowawczej. W 1977 r. ukończyła wyższe studia zawodowe w zakresie pedagogiki przedszkolnej w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie. Na emeryturę przeszła w 1988 r. Udzielała się społecznie w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej jako członek Komisji Społeczno-Kulturalnej. Współpracowała z Osiedlowym Domem Kultury MSM i była współorganizatorem wielu osiedlowych imprez dla dzieci w wieku przedszkolnym. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (1974).
SROKOWSKI KAROL, urodzony w 1841 r. w Złotnikach. Jako ochotnik brał udział w powstaniu styczniowym 1863 r., prawdopodobnie w oddziale gen. Edmunda Różyckiego. Po klęsce powstania udał się na emigrację. Po powrocie około 1880 r. pracował w Radzie Powiatowej w Mielcu.
STABNICKI JERZY, urodzony 5 I 1961 r. w Zabrzu, syn Józefa i Karoliny z domu Ogiba. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. W latach 1982-1984 odbył zasadnicza służbę wojskową. Trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec. Był też członkiem sekcji spadochronowej Aeroklubu Mieleckiego oraz ratownikiem wodnym WOPR. Od 1985 r. jest instruktorem nauki jazdy w Szkole Nauki Jazdy „Motos” oraz pilotem wycieczek zagranicznych. W 1993 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek nauczycielsko-trenerski) i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Od wielu lat jest Honorowym Dawcą Krwi. Dotychczas oddał 45 900 ml krwi. Za tę niezwykle humanitarną działalność został wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową PCK IV st. i Zasłużony Honorowy Dawca Krwi I stopnia.
STACH ADAM JERZY, urodzony 28 VIII 1917 r. w Nowym Targu, syn Teodora i Heleny z Kisielewskich. Uczęszczał do Gimnazjum im. J.A. Komeńskiego w Lesznie, ale z powodu choroby przerwał naukę w IV klasie. Po odzyskaniu zdrowia rozpoczął naukę i praktykę w laboratorium dentystycznym. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. Udzielał się w Polskim Czerwonym Krzyżu, Caritasie, Obronie Ziem Zachodnich i Towarzystwie Czytelni Ludowych, w którym przez pewien czas był wiceprezesem. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako zastępca dowódcy oddziału Czerwonego Krzyża, przydzielonego do Wojska Polskiego. Pod Łowiczem dostał się do niewoli niemieckiej, ale udało mu się uciec i powrócić do Leszna. W listopadzie 1939 r. otrzymał wraz z rodziną nakaz opuszczenia Leszna i przeniesienia się do Generalnego Gubernatorstwa. Zamieszkał w Krakowie i podjął pracę w fabryce chemiczno-farmaceutycznej. Po roku przeniósł się do hurtowni materiałów fotograficznych i optycznych W. Micherdzińskiego, ale w 1942 r. zrezygnował z tej pracy i otworzył nielegalny gabinet dentystyczny. W 1943 r. został aresztowany jako podejrzany o kolportaż prasy podziemnej i przewieziony do obozu w Augsburgu. Szczęśliwym trafem został przydzielony do pomocy kalekiemu niemieckiemu dentyście i tak dotrwał do końca wojny. Po powrocie do kraju w 1945 r. zdał egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną przy Poliklinice Stomatologicznej w Poznaniu. W późniejszych latach pracował w Służbie Zdrowia i prowadził prywatną praktykę m.in. w Suchej Beskidzkiej, Jeleśnej i Tarnowie. Do Mielca przybył w 1968 r. i wspólnie z lek. med. Danutą Dębicką prowadzili gabinet lekarsko dentystyczny w ramach Spółdzielni Pracy w Rzeszowie. Po pewnym czasie, w związku z przejściem D. Dębickiej do lecznictwa szkolnego, prowadził przez wiele lat gabinet sam. W latach 70. był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wywodził się z rodziny o dużych tradycjach i zainteresowaniach humanistycznych, toteż jeszcze w okresie międzywojennym pisywał do gazet – „Głos Leszczyński” i „Kurier Zachodni”. W czasie wojny i w późniejszych latach pisał opowiadania i nowele, ale mimo dobrych referencji Stefana Kisielewskiego „Kisiela” (kuzyna żony) nie zostały wydrukowane. Pierwszą książkę pt. Ostatnia spowiedź wydał dopiero w Mielcu w 2001 r. Przygotowywał do wydania drugą – Siódma stokrotka, ale prace nad nią przerwała śmierć 11 VII 2001 r. Spoczywa na cmentarzu „Na Krzyżu” w Tarnowie.
STACHIEWICZ ROMAN, urodzony 2 I 1928 r. w Chorzelowie koło Mielca. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1947 r. Studiował na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a następnie w Szkole im. Wawelberga w Warszawie. Nie mogąc pogodzić się z nowym ustrojem, wprowadzanym w Polsce od 1944 r., jesienią tego roku wstąpił do konspiracyjnej mieleckiej Drużyny Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego. Został włączony do zastępu „Rysie” i otrzymał pseudonim „Ryś 8”. Po wojnie pozostał w konspiracji jako członek Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego, występującej też pod nazwą WiS (Wolność i Sprawiedliwość). Zginął 3 XI 1951 r. w Warszawie, w czasie przypadkowego zatrzymania i szarpaniny z milicjantami. Nie wiadomo, gdzie został pochowany. Rodzinie odmówiono wydania zwłok. Symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
STACHNIK JERZY, urodzony 22 VI 1933 r. w Paszczynie, powiat dębicki, syn Franciszka i Leokadii z domu Żurek. Uczeń Gimnazjum Mechanicznego w Dębicy. W roku 1950 podjął pracę w WSK Mielec i w tym samym roku rozpoczął naukę w Technikum Mechanicznym, maturę zdał w 1953 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1963 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Ukończył Studia Podyplomowe Ekonomiki Przemysłu dla inżynierów w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1972–1974). W okresie nieprzerwanego zatrudnienia w WSK Mielec (33 lata) pracował na stanowisku tokarza, ślusarza, mistrza, technologa oraz kierownika Wydziału Przyrządowego. W roku 1976 został powołany na stanowisko zastępcy Dyrektora Ośrodka Badawczo–Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Był autorem wielu przyjętych wniosków racjonalizatorskich. Za wkład pracy w przygotowanie i uruchomienie produkcji kombajnów zbożowych „Bizon” otrzymał w 1972 r. Złoty Krzyż Zasługi. Brał udział w pracy zespołu, który opracował konstrukcję, wykonał prototypy i przygotował do produkcji nowy samolot rolniczy dużego udźwigu PZL M-15, za co w roku 1976 otrzymał nagrodę Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W roku 1980 otrzymał Nagrodę Państwową Drugiego Stopnia w dziedzinie techniki za udział w opracowaniu samolotu rolniczego średniego udźwigu PZL M-18 „Dromader”. Pod koniec 1982 roku przeszedł na wcześniejszą emeryturę. W latach 1986–1993 pracował w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych O/Mielec. Wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983) oraz odznaczeniami Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. Zmarł 21 IV 1998 r., spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
STACHNIK WITOLD, urodzony 12 XI 1966 r. w Mielcu, syn Jerzego i Lidii z domu Danel. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1985 r. Studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył w 1991 r. i otrzymał tytuł magistra. Ukończył Podyplomowe Studium Informatyki na Uniwersytecie Jagiellońskim (1992–1993). W roku 1991 pojął pracę w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu jako nauczyciel matematyki i informatyki. Współzałożyciel i opiekun Szkolnego Klubu Filmowego XYZ, który działał w latach 1993–1999. Autor wielu szkolnych podręczników pomocniczych dotyczących matury z matematyki, m.in. Zbiór zadań i zagadnień maturalnych z matematyki (13 wydań), Zbiór zadań maturalnych na ocenę celującą (9 wydań), Matura z matematyki. Przez wiele lat był członkiem wojewódzkiego zespołu maturalnego matematyków, w roku szkolnym 1998/1999 przewodniczył temu zespołowi. Po ukończeniu specjalistycznego kursu posiada uprawnienia egzaminatora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W roku 1999 zakończył pracę w szkole i zajął się działalnością wydawniczą w Wydawnictwie Szkolnym OMEGA w Krakowie, którego jest prezesem. Jest też członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Jego pozazawodowymi pasjami są brydż i fotografia. Jest czynnym zawodnikiem brydżowym i organizatorem zawodów brydżowych. Wyróżniony Srebrną Odznaką „Zasłużonego Działacza Brydża Sportowego”. Od 2006 r. pełni funkcję prezesa Tarnowskiego Związku Brydża Sportowego. Efekty fascynacji fotografią prezentowano m.in. na wystawie „Okiem okien” w Tarnowie i Mielcu. Jest współwłaścicielem firmy wydawniczej „Wydawnictwo Szkolne Omega Dariusz Jodłowski i Witold Stachnik s.j.” w Paszczynie koło Dębicy. Wydał m.in. kolejny autorski zbiór zadań maturalnych z matematyki na poziomie podstawowym i rozszerzonym Matura 2013. Jego pasją pozazawodową pozostaje brydż sportowy. Gra l w zespole MPEC II Tarnów. Posiada tytuł Mistrza Międzynarodowego (MM). W latach 2011-2015 pełnił funkcję prezesa Małopolskiego Związku Brydża Sportowego, a w latach 2016-2021 sprawował funkcję prezesa Polskiego Związku Brydża Sportowego.
STACHO LECH ANDRZEJ, urodzony 2 VIII 1948 r. w Leśnej na Dolnym Śląsku, syn Jana i Władysławy z domu Sztejer. Od lat szkolnych trenował lekkoatletykę, specjalizując się w biegach średnich. Był zawodnikiem „Czuwaju” Przemyśl, plasował się w czołówce województwa. W latach 1967-1969 odbył zasadniczą służbę wojskową w 6. Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej w Krakowie i startował w barwach I-ligowego „Wawelu” Kraków. Od 26 VII 1969 r. został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do I-ligowej sekcji lekkoatletycznej FKS „Stal”. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Mielcu, a następnie AWF w Warszawie, gdzie otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego oraz studia podyplomowe na AWF we Wrocławiu, uzyskując kwalifikacje trenera lekkoatletyki II klasy. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako nauczyciel w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Smoczce i w Szkole Podstawowej nr 2 w Mielcu. Od roku szkolnego 1988/1989 pracuje w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu, w tym od 1990 r. na stanowisku dyrektora szkoły. Ukończył kurs dla kadry kierowniczej w zakresie zarządzania oświatą. W ciągu ponad 16-letniego zarządzania placówką znacząco przyczynił się do jej wszechstronnego rozwoju, a zwłaszcza do unowocześnienia jej funkcjonowania. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Rodziny, Zdrowia i Pomocy Społecznej oraz członka Komisji Rewizyjnej i Radzie Społecznej Szpitala Powiatowego w Mielcu. Po zakończeniu roku szkolnego 2011/2012 przeszedł na emeryturę.
STACHOWICZ FELIKS, urodzony 27 VI 1951 r. w Pławie koło Mielca, syn Józefa i Matyldy z domu Drożdż. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Studia na Wydziale Metali Nieżelaznych, Przeróbka Plastyczna i Metaloznawstwo Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1975 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera metalurga. Także w 1975 r. został zatrudniony na Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie na stanowisku asystenta i na uczelni tej pracuje nadal. W 1981 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych w AGH Kraków Wydział Metali Nieżelaznych, a w 1991 r. habilitację Politechnice Warszawskiej w Warszawie Wydział Mechaniczny Technologii i Automatyzacji. Także w 1991 r. został kierownikiem Katedry Przeróbki Plastycznej na Politechnice Rzeszowskiej, w latach 1996-1999 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Maszyn i Lotnictwa, a w latach 1999-2002 był dziekanem tego Wydziału. W 2000 r. otrzymał stopień profesora nauk technicznych. W 2005 r. został wybrany dziekanem WBMiL na kadencję 2005-2008. Jest członkiem Senatu Politechniki Rzeszowskiej (od 1991) i członkiem Sekcji Teorii Procesów Przeróbki Plastycznej Komitetu Metalurgii PAN (od 1993). Ponadto należy do SIMP i w latach 80. był przewodniczącym koła SIMP przy Politechnice Rzeszowskiej. W jego dorobku naukowym (do 2006 r.) znajdują się m.in.: 3 monografie (F. Stachowicz, Odkształcalność graniczna blach mosiężnych, OW PRz 1989; F. Stachowicz, E. Spišak, Sposoby oceny zdolności blach cienkich do kształtowania plastycznego na zimno, OW PRz 1998; J. Łunarski, F. Stachowicz, Prasowanie radialne w procesach kształtowania i łączenia małych elementów maszyn, OW PRz 1999), 3 skrypty, 22 artykuły w periodykach o zasięgu międzynarodowym, 38 artykułów w periodykach krajowych, 34 referaty na konferencjach międzynarodowych, 41 referatów na konferencjach krajowych i 3 patenty. Wypromował 6 doktorów nauk technicznych. Był recenzentem w 12 przewodach doktorskich, 2 przewodach habilitacyjnych i 1 wniosku o tytuł profesora. Sprawował funkcję opiekuna 149 prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich. W latach 2008-2012 pełnił funkcję prorektora do spraw ogólnych Politechniki Rzeszowskiej.
STACHOWICZ GRAŻYNA (z domu MAJEWSKA), urodzona 17 V 1966 r. w Dębicy, córka Czesława i Anny z Krajewskich. W 1985 r. ukończyła Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie. W latach 1987-1990 pracowała w Państwowym Przedszkolu nr 3 w Ropczycach jako nauczyciel. W 1990 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu, a w 1992 r. przeszła do pracy w Przedszkolu Miejskim nr 20. Od 1996 r. pracuje w Przedszkolu Miejskim nr 1 jako nauczyciel, a od 1998 r. pełni funkcję dyrektora tej placówki, przyczyniając się wydatnie do jej wszechstronnego rozwoju. Ukończyła studia z zakresu pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej.
STACHOWICZ KONRAD JULIAN, urodzony 24 VI 1972 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Wiesławy z domu Ramos. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1991 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku i w 1999 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny. Ukończył także studia podyplomowe z zakresu zarządzania zakładami opieki zdrowotnej w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracę zawodową rozpoczął jako lekarz w Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu (1 IV 2000 r. – 31 III 2001 r.), a od 1 IV 2001 r. do 3 VI 2012 r. pracował na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Kardiologii z Pododdziałem Stacji Dializ. Z dniem 4 VI 2012 r. przeszedł na Oddział Rehabilitacyjny/Rehabilitacji Neurologicznej. Uzyskał specjalizacje z zakresu chorób wewnętrznych (2007) i reumatologii oraz certyfikat w zakresie densytometrii klinicznej w 2008 r. i certyfikat International Osteoporosis Foundation (Międzynarodowej Fundacji Osteoporozy) w 2010 r. Poza pracą w szpitalu w latach 2005-2007 był zatrudniony w NZOZ Margo-Med w Podleszanach. Uczestniczył jako współbadacz w badaniach klinicznych III fazy (2003-2007). W 2009 r. doprowadził do utworzenia pierwszej w Mielcu pracowni densytometrycznej i podjął się jej prowadzenia, a w 2010 r. utworzył i prowadzi Poradnię Leczenia Osteoporozy w Mielcu. Należy do Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii. Bierze udział w licznych kursach i szkoleniach z zakresu reumatologii i osteoporozy. Realizuje program powiatu mieleckiego „Zdążyć przed złamaniem – program wczesnego wykrywania i leczenia osteoporozy”. Jest współwłaścicielem NZOZ „REUMA-MED” S.J. przy ul. Wolności 23B. Przyjmuje też w Specjalistycznym Gabinecie Lekarskim z Pracownią Densytometryczną przy ul. E. Biernackiego 4B.
STACHOWICZ MARIAN, urodzony 27 VIII 1958 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Józefa i Matyldy z domu Drożdż. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studia z zakresu handlu zagranicznego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH) w Warszawie ukończył w 1982 r. i uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych. Pracę zawodową rozpoczął w 1983 r. w WSK Mielec. W latach 1995-1997 pracował w Zakładzie Lotniczym PZL-Mielec. Od 1997 r. do 2000 r. pełnił funkcję attache handlowego w Ambasadzie RP w Moskwie. Od 2000 r. pracował w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowiskach kierowniczych w pionie handlowym. Od lat studenckich angażował się do różnych form działalności społecznej. W 1980 r. był członkiem – założycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 90. był działaczem Aeroklubu Mieleckiego. Należał do OSP w Pławie i od 1998 r. był jej wiceprezesem. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 17 VIII 2011 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej, powiat mielecki.
STACHOWICZ STANISŁAW FRANCISZEK, urodzony 10 X 1953 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Józefa i Matyldy z domu Drożdż. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Od 1969 r. pracował kolejno w rolnictwie, WSK „PZL – Mielec”, Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Produkcji Elementów Budowlanych-Oszczędnościowa Wytwórnia Techniczna w Mielcu (tzw. fabryka domów) i Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na budowach w Mielcu, Dębicy i Międzyrzeczu Podlaskim, początkowo jako pracownik fizyczny, a następnie umysłowy w kadrze dozoru technicznego średniego szczebla zarządzania. Uzyskał uprawnienia do nadzorowania i odbioru robót spawalniczych, a także szkolenia pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przy robotach ślusarskich i montażowych. Służbę wojskową odbył w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu i Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Tomaszowie Mazowieckim przy szkoleniu podchorążych z Dęblińskiej Szkoły Orląt. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał pracy społecznej w związkach zawodowych. W latach 1976-1977 jako pracownik MPB w Mielcu, pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Zakładowego Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, a następnie został usunięty z funkcji za obronę warunków pracy i płacy pracowników fabryki domów. W 1980 r. był wiceprzewodniczącym Komitetu Strajkowego w MPB w Mielcu, a następnie współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w MPB, a także członkiem założycielem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. W 1981 r. został wybrany członkiem Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie i delegatem na I Walny Zjazd Krajowy Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Działał też w Komitecie Obrony Więźniów za Przekonania oraz pełnił funkcję przewodniczącego Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Ziemi Mieleckiej. W związku z ogłoszeniem stanu wojennego 13 XII 1981 r. został internowany za działalność w obronie praw człowieka i wolności związkowych i osadzony w więzieniu w Załężu koło Rzeszowa (do 17 VI 1982 r.). Wielokrotnie był przesłuchiwany, zastraszany i dręczony przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL. Po zwolnieniu z więzienia pracował w MPB w Mielcu, Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, Okręgowym Zakładzie Transportu i Maszyn Drogowych w Jaśle – placówka terenowa w Mielcu oraz Rejonie Dróg Publicznych w Mielcu, a w okresach, kiedy miał trudności z zatrudnieniem, dorywczo w prywatnych firmach. Od 1983 r. należał do Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich. Uzyskał uprawnienia budowlane w zakresie wykonywania i montażu konstrukcji stalowych, uprawnienia odbioru i kontroli sprawności aparatury i instalacji gazów medycznych w szpitalach i klinikach. Nie zaprzestał działalności związkowej i w latach 1982-1989 był członkiem podziemnych struktur „Solidarności” – Regionalnej Komisji Wykonawczej w Rzeszowie, przewodniczącym mieleckich struktur związkowych, wydawcą i kolporterem ulotek i broszur. Za taką działalność był inwigilowany przez wielu funkcjonariuszy SB i tajnych współpracowników (TW) i nękany akcjami o różnych kryptonimach mających na celu wyeliminowanie go ze struktur związku i podważenie autorytetu w środowisku zawodowym i społecznym. Prześladowano go poprzez zatrzymania, przesłuchania i rewizje, szykanowano rodzinę. W 1987 r. został wcielony karnie do kompanii czołgów, podczas gdy jego specjalnością wojskową było lotnictwo. W latach 1990-1992 przewodniczył Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w RDP w Mielcu, był członkiem Zarządu Regionu NSZZ „S” w Rzeszowie, delegatem na II Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „S” w Gdańsku i członkiem Komisji Krajowej NSZZ „S”. Tworzył struktury branżowe związku i aktywnie w nich pracował. Uczestniczył w rozmowach pomiędzy NSZZ „S” a Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministerstwem Transportu i Gospodarki Morskiej. Ukończył szkolenie specjalistyczne negocjatorów ds. rozwiązywania konfliktów społecznych i zawodowych, zorganizowane przez amerykańską centralę związkową ALF – CIO. Z członkostwa w „Solidarności” musiał zrezygnować w 1993 r. ze względów zawodowych, bowiem został mianowany kierownikiem Rejonowego Urzędu Pracy. Zorganizował jego funkcjonowanie, a od 2004 r. z mocy prawa został dyrektorem Powiatowego Urzędu Pracy w Mielcu i pełnił tę funkcję do 2017 r. Brał czynny udział w licznych działaniach na rzecz powstawania w Mielcu i regionie nowych miejsc pracy i rozwiązywania innych problemów bezrobocia. Uczestniczył w pracach przygotowawczych do powstania w Mielcu Specjalnej Strefy Ekonomicznej jako pierwszej w Polsce, odmiennej od monokultury przemysłowej, wielobranżowej struktury różnorodnej gospodarczo. Podczas pobytów studyjnych w Niemczech, Irlandii i Belgii zapoznał się z metodami rozwiązywania problemów społecznych, a zwłaszcza bezrobocia, zaś na Białorusi wykładał metodologię tego zjawiska. Ukończył szereg kursów i szkoleń z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi. W 1999 r. uzyskał licencjat w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu, a w 2001 r. na Wydziale Prawa UMCS w Lublinie otrzymał tytuł magistra. Wielokrotnie prowadził sympozja, konferencje i szkolenia dotyczące problemów związkowych i społecznych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności, a w 2019 r. Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości. W styczniu 2017 r. został odwołany z funkcji dyrektora PUP. Przebywa na emeryturze.
STACHOWICZ TADEUSZ, urodzony 11 IX 1946 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Józefa i Matyldy z domu Drożdż. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu (dla dorosłych), maturę zdał w 1987 r. Studiował na Wydziale Filozoficzno-Historycznym, a następnie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął 16 II 1965 r. w WSK Mielec jako ślusarz blacharz. W latach 1966-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju. W 1972 r. został delegowany przez WSK do pracy w Thüringer Stahlbau Erfurt (NRD). W latach 1973-1974 pełnił funkcje kierownika USC i dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w Borowej, a w latach 1974-1975 był technikiem zaopatrzenia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Borowej. Od 1975 r. do 1983 r. pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu na stanowiskach: starszego referenta, kierownika magazynu, kierownika Działu Rewizji i Inwentaryzacji oraz specjalisty ds. środków produkcji. Kolejnymi miejscami pracy były: Igloopol Dębica Oddział w Trzcianie (1983-1984, pracownik budowlany), Firma Wytwarzanie Artykułów z Gumy R. Róg (1984-1986, pracownik fizyczny), WSK Mielec (ślusarz, 1986), ZOZ Mielec (1987-1990, konserwator), Szkoła Podstawowa nr 13 (1991, woźny), MZBM (1992-1996, dozorca) MOPS w Mielcu (1993-1994, kierowca), Zakład Opiekuńczo-Leczniczy ZOZ Mielec (1995-2000, kierowca). Od 1996 r. prowadził sprawy administracyjne i księgowość w spółce „Hala Targowa” Sp. z o.o. w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. Od lat szkolnych angażował się w społeczną działalność młodzieżową, a później wiele czasu poświęcał pracy związkowej. W czasie służby wojskowej był przewodniczącym Koła Młodzieży Wojskowej na szczeblu kompanii, a w latach 1969-1971 przewodniczył Zarządowi Gromadzkiemu Związku Młodzieży Wiejskiej w Borowej. W 1972 r. był przewodniczącym zamiejscowego Koła Związku Młodzieży Socjalistycznej przy WSK Mielec w Erfurcie. Po powrocie z NRD powierzono mu funkcję przewodniczącego Zarządu Gminnego ZSMW. Był także członkiem władz powiatowych i wojewódzkich tej organizacji. W 1974 r. był przewodniczącym Rady Zakładowej ZZ Pracowników Rolnictwa w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Borowej, w 1976 r. przewodniczącym RZ ZZ Pracowników Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych w Zakładzie Budowlanym MPB w Dąbrowie Górniczej, a w 1981 r. sekretarzem Rady Pracowniczej MPB w Mielcu. Ponadto w latach 1991-1994 sprawował funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką ZMW oraz Odznakami „Wzorowego Żołnierza” I i II stopnia. Zmarł 7 VII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej, powiat mielecki.
STACHOWICZ ZBIGNIEW JULIAN, urodzony 1 VI 1936 r. w Mielcu, syn Juliana i Anieli z domu Lis. Absolwent Technikum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu, maturę zdał w 1953 r. Ukończył też zaocznie Technikum Mechaniczne MPC z maturą w 1963 r. Od 1953 r. pracował w Zakładzie Lotniczym WSK Mielec jako pracownik fizyczny, planista i mistrz. W latach 1959-1961 służył w Marynarce Wojennej i otrzymał odznaki Wzorowego Marynarza I i II stopnia. Powrócił do WSK Mielec i pracował kolejno na stanowiskach: planisty, organizatora, kierownika pracowni w służbie organizatorskiej. Równocześnie studiował na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie (kierunek: ekonomika i organizacja produkcji) i w 1984 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii, a ponadto ukończył szereg kursów specjalistycznych w zakresie organizacji i zarządzania. W latach 1976-1980 był odpowiedzialny za współpracę WSK Mielec z Akademią Medyczną w Krakowie. W 1989 r. został zastępcą dyrektora ds. ekonomiczno-handlowych w nowo utworzonym Zakładzie Usług Socjalno-Bytowych WSK i pełnił tę funkcję do 1993 r. W 1993 r. został powołany na stanowisko dyrektora ekonomiczno-handlowego oraz wiceprezesa Zarządu Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o. W 1996 r. przeszedł na emeryturę, ale w 1998 r. przyjął propozycję objęcia kierownictwa Podkarpackiego Centrum Spawalnictwa Oddział w Mielcu. W latach 2004-2006 pełnił funkcje regionalnego szefa sprzedaży i kierownika angielskiej firmy Roboprojekt BOC Oddział Mielec, a od 2006 r. był regionalnym szefem sprzedaży i kierownikiem Oddziału AIE Products w Mielcu. Wiele czasu przeznaczał na różne formy działalności społecznej. Był członkiem SIMP, KNOiK i PTE. W latach 1957-1967 występował w Zespole Teatralnym „Maska” Zakładowego Domu Kultury WSK. Od 1967 r. do 1980 r. pełnił funkcję kierownika drużyny piłki siatkowej FKS „Stal” Mielec, przyczyniając się do jej największych sukcesów, m.in. zdobycia Pucharu Polski i wysokich lokat w ekstraklasie. W latach 1981-1989 był przewodniczącym Komitetu Osiedla T. Kościuszki, a od 1990 r. był członkiem Rady Osiedla T. Kościuszki. Przeciwstawiając się (wraz z innymi mieszkańcami tego terenu, m.in.: Heleną Misiową, Wiesławem Stachowiczem i Gustawem Wanatowiczem) planowanej w latach 80. budowie wielu wielorodzinnych budynków mieszkalnych na terenach Starego Mielca, doprowadził do zmiany szczegółowego planu zagospodarowania tej części miasta i uratowania jej zabytkowej zabudowy. Przewodniczył Komitetowi Rodzicielskiemu Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu oraz z ramienia WSK wielokrotnie pomagał tej placówce. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą i Srebrną Honorową Odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Jubileuszową Odznaką FKS „Stal” Mielec. Zmarł 7 I 2014 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STACHULA JÓZEF, urodzony 25 IV 1947 r. w Wojkowie, pow. mielecki, syn Jana i Anny z domu Drzymała. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. W czasie nauki grał w szkolnej orkiestrze i zespole estradowym. W latach 1966-1971 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Przykopie i w tym okresie odbył służbę wojskową. W 1971 r. został mianowany kierownikiem, a później dyrektorem Szkoły Podstawowej w Zarówniu. W 1972 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: matematyka z fizyką), a w 1975 r. odbył studia matematyczne w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Rzeszowie. W latach 1978-1984 pełnił funkcję gminnego dyrektora szkół w Zbiorczej Szkole Gminnej w Padwi Narodowej. W 1981 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, uzyskując tytuł magistra matematyki. Od 1984 r. do 1988 r. był inspektorem oświaty w Padwi N. Od 1988 r. pracował jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej w Padwi N. Przygotowywani przez niego uczniowie wielokrotnie uzyskiwali tytuły laureatów olimpiad przedmiotowych. W 2000 r. przeszedł na emeryturę. Udzielał się w pracach społecznych na rzecz środowiska. W kadencji 1978-1984 był zastępcą przewodniczącego, a w kadencjach 1984-1988 i 1988-1990 przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Padwi Narodowej. Pełniąc ważne funkcje w oświacie i władzach gminnych, przyczynił się do rozpoczęcia i realizacji szeregu inwestycji ważnych dla gminy, m.in.: rozpoczęcia budowy Szkoły Podstawowej w Padwi N. i gazyfikacji gminy, kompleksowej odbudowy urządzeń melioracyjnych oraz zakończenia budowy wysypiska odpadów komunalnych. Angażował się także w działalność związkową, występując w zespole muzycznym i chórze ZNP oraz grając w reprezentacji nauczycieli powiatu mieleckiego w siatkówce. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 22 XI 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
STACHURA ADAM (ksiądz), urodzony 12 VII 1932 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Stanisława i Katarzyny. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później LO 26, I LO). Maturę zdał w 1951 r. Ukończył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i przyjął święcenia kapłańskie w 1956 r. Jako wikariusz pracował w kilku parafiach, a następnie jako wikariusz substytut w Kupnie. W 1967 r. został mianowany proboszczem w Kupnie. Zmarł 6 I 1990 r. Spoczywa na cmentarzu w Książnicach koło Mielca.
STACHURA FRANCISZEK, urodzony 26 II 1916 r. w Rydzowie, pow. mielecki, syn Jana i Zofii z domu Klaus. Ukończył szkołę powszechną w Rydzowie. W latach 30. prowadził w Rydzowie sklep spożywczy, a następnie stragan w Mielcu. Należał do ZMW „Wici”. Od 1937 r. pracował w firmie „Silne Prądy” przy budowie pasa startowego na lotnisku i hal Wytwórni Płatowców nr 2 PZL na Cyrance. Od 1942 r. brał czynny udział w walce z hitlerowskim okupantem jako członek oddziału AK (ps. „Stały”) pod dowództwem plut. Władysława Wiącka (ps. „Wesoły”) w rejonie Borowej i Czermina, a w 1944 r. w rejonie Słupca. Od 16 VIII 1944 r. był funkcjonariuszem MO w Borowej, ale po ujawnieniu przynależności do AK został zwolniony 31 X 1946 r. Od 28 V 1947 r. do emerytury w 1988 r. pracował w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Mielcu jako doręczyciel (do 1964 r.), a później jako starszy strażnik pocztowy. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Przez dwie kadencje pełnił funkcję radnego GRN w Wojsławiu, a później przez dwie kadencje był radnym MRN w Mielcu. W latach 1975-1985 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Osiedlowego nr 12 (Wolności). Był inspiratorem wielu czynów społecznych na rzecz uzbrojenia tego osiedla, m.in. budowy wodociągu, elektryfikacji, gazyfikacji, budowy ulic i chodników, przy wydatnej pomocy finansowej władz miasta. Był współorganizatorem wielu imprez środowiskowych. Należał m.in. do Oddziału ZBoWiD w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN” i wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 1 I 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STACHURA JADWIGA (z domu MYCIELSKA), urodzona 14 VIII 1946 r. w Nitrze (Czechosłowacja), córka Franciszka i Marii z domu Esterhazy. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. W latach 1968-1973 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu, a od 1973 r. do 1990 r. uczyła języka francuskiego w macierzystym I Liceum Ogólnokształcącym im. St. Konarskiego w Mielcu. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1978 r. uzyskała tytuł magistra. Była współzałożycielką NSZZ „Solidarność” (nauczycielska) w Mielcu. W czasie stanu wojennego organizowała pomoc humanitarną dla potrzebujących. W późniejszych latach 80. była członkiem Komisji Rewizyjnej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej przy ZNP w Mielcu. Zorganizowała wymianę uczniów I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z uczniami Liceum Fenelon w Paryżu i prowadziła ją w latach 1985-1990, co było w tym czasie ewenementem na skalę krajową. Wyróżniona Złotym Krzyżem Zasługi, ale odmówiła przyjęcia. Od 1990 r. pracuje w Ambasadzie Szwajcarii w Warszawie.
STACHURA STANISŁAW, urodzony 8 I 1925 r. w Goleszowie koło Mielca, syn Józefa i Marii z Andrychowskich. W czasie okupacji hitlerowskiej od IV do VIII 1944 r. (akcja „Burza”) był żołnierzem Armii Krajowej na placówce nr 1 pod dowództwem Stanisława Cisły („Wital”), pełniąc funkcję sanitariusza plutonu. Posługiwał się pseudonimem „Stopka”. Po wojnie pracował jako podleśniczy (1946-1974), a następnie leśniczy leśnictwa „Surowy Kąt” w Trześni, Nadleśnictwo Wojsław koło Mielca (1953-1974). Ukończył Technikum Leśne w Krasiczynie (1953) i Technikum Rolnicze w Weryni (1959). Należał do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, był członkiem Zarządu Koła w Mielcu i członkiem władz wojewódzkich. Brał udział w organizacji wielu uroczystości kombatanckich w Mielcu. Był także członkiem Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i wojskowymi. Zmarł 26 VI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
STACHURA TADEUSZ, urodzony 20 II 1931 r. w Glinach Małych, pow. mielecki, syn Józefa i Zofii z domu Sztuka. W latach 1952-1954 odbył zasadniczą służbę wojskową. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Miejscu Piastowym, maturę zdał w 1957 r. Pracę zawodową rozpoczął 1 I 1955 r. jako sekretarz w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Sadkowej Górze, pow. mielecki i funkcję tę pełnił do 31 VII 1959 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1963 r. i uzyskał tytuł magistra prawa. Także w 1963 r. przeszedł do pracy w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisko radcy prawnego, a po likwidacji powiatów w 1975 r. został radcą prawnym Urzędu Miejskiego w Mielcu. W 1992 r. przeniósł się do Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, a następnie przeszedł na emeryturę. Pełnił szereg funkcji społecznych. W 1955 r. został prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Glinach Małych i funkcję tę sprawował do 1996 r., zapisując się na trwale w historii Związku OSP w Polsce. Przyczynił się do rozbudowy bazy i wszechstronnego rozwoju jednostki w Glinach Małych. Był również inicjatorem budowy drogi i linii elektrycznej do Glin Małych. W latach 80., po rezygnacji z funkcji prezesa, zarząd OSP nadał mu tytuł prezesa honorowego. Od 1966 r. przewodniczył Komisji ds. Przymusowego Leczenia Alkoholików, a od 1983 r. był wiceprzewodniczącym Terenowej Komisji ds. Przeciwdziałania Alkoholizmowi, funkcjonującej przy Prezydencie Miasta Mielca. W 1967 r. został przewodniczącym Powiatowego Kolegium ds. Wykroczeń, a po reorganizacji administracji państwowej w 1975 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Kolegium ds. Wykroczeń przy Prezydencie Miasta Mielca. Ponadto przez szereg lat był członkiem Komitetu Powiatowego ZSL w Mielcu i od 1975 r. prezydium Miejsko-Gminnego Komitetu ZSL, a także prelegentem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej oraz działaczem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i Ligi Ochrony Przyrody. Dzięki jego interwencjom w czasie realizacji inwestycji w Mielcu i jego okolicach uchroniono znaczne enklawy zieleni. Wielu osobom udzielał nieodpłatnej pomocy prawnej. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” i Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1987 r. Zmarł 9 II 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Wiśniowej k/Strzyżowa.
STACHURA ZDZISŁAW, urodzony 12 XI 1953 r. w Trześni koło Mielca, syn Stanisława i Heleny z domu Hajec. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, a następnie do Technikum Leśnego w Krasiczynie i tam zdał maturę w 1973 r. Pracował w Tartaku Przemysłu Drzewnego w Chorzelowie koło Mielca (1973-1974). W latach 1974-1978 studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościuszki we Wrocławiu i otrzymał tytuł inżyniera dowódcy. W latach 1978-1983 służył w Jednostce Wojskowej w Górze Kalwarii, pełniąc funkcje dowódcy plutonu, dowódcy kompanii i szefa sztabu batalionu rozpoznawczego 1 Mazowieckiej Brygady WOW. W 1983 r. przeszedł na rentę wojskową. Posiadał wówczas stopień kapitana. Od 1986 r. zaangażował się w działalność społeczną w Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu, pełniąc funkcje członka Zarządu Koła, sekretarza Zarządu Koła (1987-2000) i członka Rady Wojewódzkiej (1988-1996). W 2000 r. został awansowany na stopień majora rezerwy. W latach 1996-1999 był sekretarzem Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Mielcu. Doprowadził wówczas do integracji mieleckiego ruchu kombatanckiego i środowiska osób represjonowanych. W 1999 r. został zatrudniony w Powiatowym Centrum Zarządzania Kryzysowego w Mielcu na stanowisku inspektora. W marcu został wybrany sekretarzem Rady Powiatowej SdRP w Mielcu, a od lipca do listopada był powiatowym pełnomocnikiem SLD w Mielcu. Od listopada 1999 r. pełnił funkcję sekretarza Rady SLD Powiatu Mieleckiego. W 2004 r. wszedł w skład grupy inicjatywnej tworzącej Socjaldemokrację w Mielcu i został zastępcą przewodniczącego zarządu powiatowego SdPl. Jest współorganizatorem uroczystości wojskowych, kombatanckich i związkowych w Mielcu. Jego autorstwa są tablice pamiątkowe: „Żołnierzom Ziemi Mieleckiej poległym na wszystkich frontach I i II wojny światowej” (przy Szkole Podstawowej nr 3), „Żołnierzom września 1939 r. poległym na Ziemi Mieleckiej” (na murze kościoła św. Mateusza), „Zmarłym Kolegom Myśliwym Koła Łowieckiego „Ponowa” (na murze kaplicy cmentarnej w Chorzelowie) i „Żołnierzom Wojska Polskiego” (Szkoła Podstawowa nr 12 w osiedlu Rzochów). Jest członkiem Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie i współautorem opracowań na temat historii Koła nr 1 Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego w Mielcu oraz Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie. Opublikował też w lokalnej prasie wiele artykułów na tematy wojskowe, kombatanckie. Autor książek: 60 lat Koła Łowieckiego „Ponowa” Chorzelów 1947-2007 (Chorzelów 2007) i Szkic monograficzny mieleckiej organizacji ZŻWP Koło nr 1 w Mielcu im. Bojowników Ziemi Mieleckiej 1981-2011 (Mielec 2011), Pięć rzek (Mielec 2012) i Koło Łowieckie „Ponowa” Chorzelów 1947-2017 (Mielec 2017), Porucznik Jan Hajec Żołnierz Legionów Polskich (Mielec), Sztandar i tradycje Koła Łowieckiego Ponowa Chorzelów (z Eugeniuszem Przybyłkowskim, Mielec 2023). W 2012 r. został wybrany na sekretarza Rady Powiatowej SLD w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Medalem św. Huberta, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Łowiectwa” i Złotą Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”.
STACJE BENZYNOWE (STACJE PALIW), powstawały w miarę potrzeb rozwijającego się ruchu pojazdów z silnikami na benzynę, olej napędowy i gaz. Pierwsze samochody pojawiały się w Mielcu na początku XX w., ale były to rzadkie przypadki, toteż o stacji benzynowej brak wzmianki w dokumentacji tego okresu.. Z większą ilością pojazdów zetknęli się mielczanie w czasie I wojny światowej. Początkowo benzynę sprzedawano z beczek w sklepach gospodarczych, specjalnie do tego celu przystosowanych, z metalowymi drzwiami. Najbardziej znanym był sklep przy ul. Sandomierskiej, naprzeciw księgarni Dębickich. Benzynę i naftę sprzedawano także w sklepie przy ul. Wolności, obok przejazdu kolejowego. Starania o zezwolenie Rady Gminnej m. Mielca na budowę pierwszej stacji benzynowej czyniono na początku lat 20. XX w. Prawdopodobnie pierwszą była stacja Standard-Novel na składnicy przy ul. J. Piłsudskiego. Rada Gminna uchwaliła w 1930 r. jej przeniesienie na parcelę przy ul. T. Kościuszki, naprzeciwko budynku Rady Powiatowej (z Salą Królewską), ale anulowała tę uchwałę i wyraziła zgodę na przeniesienie na teren obok parceli Józefa Kolasińskiego, także przy ul. J. Piłsudskiego. Ostatecznie w latach 30. stacja ta przestała funkcjonować. W 1931 r. wydzierżawiono niewielki plac na rynku, obok kiosku, na stację benzynową firmie „Karpaty” Samuel Rothman i S-ka. W 1948 r. oddano do użytku stację benzynową przy ul. S. Żeromskiego, w pobliżu kaflarni (dziś Urząd Skarbowy). Drugą stację uruchomiono w 1951 r. u zbiegu ulic F. Dzierżyńskiego (później S. Sękowskiego) i H. Sienkiewicza. Zlikwidowano natomiast stację na rynku. W związku z przebudową ul. H. Sienkiewicza pod koniec lat 70. – usunięto stację przy skrzyżowaniu tej ulicy z ul. Dzierżyńskiego i wybudowano wielofunkcyjną stację paliw CPN (później PKN Orlen) przy ul. H. Sienkiewicza. W 1982 r. otwarto stację paliw CPN (później PKN Orlen) przy ul. Przemysłowej obok stacji obsługi PP Polmozbyt. Ponadto w latach 80. powstały stacje PPKS przy ul. Przemysłowej 2 i MKS przy ul. S. Moniuszki i przy ul. R. Traugutta (później „Petro Plus”). W latach 90. zbudowano stacje: „Reg-Benz” przy ul. Legionów 80, „West Oil” przy ul. J. Korczaka i ul. Wojska Polskiego, „Leśna Polana” przy ul. Wolności oraz „Aral” (później BP EKSPRES Sp. z o.o.) przy ul. H. Sienkiewicza. W pierwszych latach XXI w. w motoryzacji upowszechniało się coraz bardziej paliwo gazowe, toteż pojawiły się stacje specjalistyczne, a w dotychczas działających stacjach paliw wprowadzano dodatkowo dystrybutory gazowe. W 2006 r. czynne były następujące stacje paliw płynnych i gazowych: 1) PKN „Orlen” S.A. przy ul. H. Sienkiewicza (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 2) PKN „Orlen” S.A. przy ul. Przemysłowej (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 3) „Reg-Benz” Sp. J. przy ul. Legionów 80 (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 4) „Leśna Polana” przy ul. Wolności (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 5) „Petro-Plus” przy ul. R. Traugutta (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 6) PKS Connex Mielec Sp. z o.o. przy ul. Przemysłowej (benzyna, olej napędowy), 7) Reg-Benz – MKS przy ul. Wojsławskiej 1a (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 8) „West Oil” przy ul. Wojska Polskiego (benzyna, olej napędowy), 9) PRMiI RPM Mielec Sp. z o.o. przy ul. J. Korczaka 1 (benzyna, olej napędowy), 10) RSM „Rolmlecz” w Radomiu, Zakład Mielec przy ul. Racławickiej (olej napędowy), 11) ZGB Mielec przy ul. Piaskowej (propan-butan), 12) „Palgaz” przy ul. S. Moniuszki (propan-butan, benzyna, olej napędowy), 13) „Auto-gaz” przy ul. H. Sienkiewicza (propan-butan), 14) „Top-Gaz” przy ul. Legionów 83a (propan-butan), 15) „Eurotank” S.C. przy ul. Przemysłowa 61 (propan-butan), 16) „BP Expres” Sp. z o.o. przy ul. H. Sienkiewicza 14 (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 17) „Top-Gaz” przy ul. Wolności (benzyna, olej napędowy, propan-butan), 18) „Pro-Erg” Sp. z o.o. przy al. E. Kwiatkowskiego 2a (benzyna, olej napędowy), 19) KronoWood Sp. z o.o. przy ul. Wojska Polskiego (olej napędowy).
STADIONY SPORTOWE, obiekty służące uprawianiu różnych dyscyplin sportowych i rozgrywaniu zawodów.
*Stadion Sportowy im. por. Franciszka Żwirki i inż. Stanisława Wigury został zbudowany z inicjatywy Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” na miejskich błoniach przy ul. Warszawskiej i ul. K. Brodzińskiego (później ul. Żwirki i Wigury). Oddano go do użytku jesienią 1932 r. Większość terenu stadionu zajmowało boisko piłkarskie. Stadion ogrodzony był wysokim płotem z desek. Posiadał bramę z tablicą, na której umieszczono nazwę stadionu. W latach 80. powiększono go o boisko piłkarskie przy ul. J. Kilińskiego. Funkcjonuje do dziś. (Zob. hasło Gryf, Mielecki Klub Sportowy w t. 1.)
*Stadion Żydowskiego Klubu Sportowego „Makkabi” przy ul. Kolbuszowskiej (później ul. Wolności). Został wybudowany w latach 20. XX w. Jego centralna część zajmowało boisko do piłki nożnej, a ponadto zbudowano bieżnię i kort tenisowy. Ogrodzono go wysokim drewnianym płotem z bramą od strony ul. Wolności. Funkcjonował przez okupację hitlerowską (administrowany przez Niemców) oraz w pierwszych latach powojennych. Po zbudowaniu stadionu „Stali” na osiedlu fabrycznym w 1953 r. – przestał pełnić funkcje sportowe i został zamieniony na plac składowy. Później wielokrotnie zmieniano jego przeznaczenie. Aktualnie na tym terenie funkcjonuje hala targowa.
*Stadion FKS „Stal” na osiedlu fabrycznym WSK, pomiędzy ulicami J. Kusocińskiego i L. Solskiego, został zbudowany w latach 1952-1953. (Szerzej w haśle FKS „PZL-Stal”).
*Stadion przy ul. L. Solskiego, 27 I 2011 r. podpisano umowę z wykonawcą przebudowy stadionu – Firmą Tamex z Warszawy. W niedzielę 13 XI 2011 r. rozegrano ostatni mecz na płycie głównej, a kibice po raz ostatni oglądali mecz z trybuny zachodniej, która później została przebudowana. W latach 2011-2013 przeprowadzono remont i modernizację całego obiektu. Otwarcie stadionu odbyło się 31 VIII 2013 r. Płyta piłkarska ma wymiary 105 m x 68 m. Bieżnia okólna ma długość 400 m, 8 torów na prostej z metą oraz 6 torów na wirażach i na przeciwległej prostej. Są również inne urządzenia lekkoatletyczne – skocznie i rzutnie. Dwie nowe trybuny jednokondygnacyjne mają łącznie 6849 miejsc siedzących. Pod trybuną zachodnią zbudowano halę lekkoatletyczną z bieżnią 100 m i skoczniami.
*Stadion przy ul. Warszawskiej – w 2011 r. oddano do użytku „Euroboisko” (boisko do piłki nożnej), a w 2012 r. – bieżnię 400 m z nawierzchnią poliuretanową (5 torów na prostej, 3 tory na łukach) i trybunę z 300 siedziskami.
STADLER JERZY, urodzony w 1906 r. w Krakowie. Od lat szkolnych należał do harcerstwa, najpierw do 1. Krakowskiej Drużyny Harcerzy, a później do 6. KDH. W czasie okupacji znalazł się w Mielcu i pracował w Spółdzielni „Żniwo”. W 1945 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu jako kierownik Referatu Aprowizacji i Handlu. W dniu 30 X 1944 r. zorganizował pierwsze spotkanie kandydatów do organizacji harcerskiej „Watra” i w jego rezultacie akces zgłosiło 25 kilkunastoletnich chłopców. Założoną w ten sposób Organizację Młodzieży Harcerskiej „Watra” zarejestrował w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Już 10 XII 1944 r. wystawił z nią publicznie pierwszy program ideowo-artystyczny, 1 V 1945 r. uczestniczył w pochodzie, a w lipcu 1945 r. wydał pierwszy numer czasopisma harcerskiego „Watra”. Po powstaniu jawnego Związku Harcerstwa Polskiego w Mielcu i mediacjach przedstawicieli ówczesnych władz wyraził zgodę na włączenie „Watry” do ZHP, a sam przyjął funkcję zastępcy hufcowego. Równocześnie zaangażował się w organizację życia kulturalnego w powojennym Mielcu. Napisał trzyaktową sztukę Ludzie z lasu z podtytułem: „rzecz o latach 1942-1945”, którą kilkakrotnie w 1945 r. wystawił Teatr Amatorski „Maska” w Mielcu. Otrzymał stopień harcmistrza PL. Prawdopodobnie w 1946 r. wyjechał z Mielca i zerwał kontakty z mieleckim środowiskiem. Po przyjeździe do Warszawy pracował jako ekonomista, m.in. w Zjednoczeniu Hut Szkła, Zjednoczeniu Budownictwa, Ministerstwie Budownictwa, Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Deglomeracji i w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Do pracy społecznej w harcerstwie powrócił po odrodzeniu się ZHP w 1956 r. Pełnił funkcje: drużynowego 17. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, komendanta Szczepu i członka Komendy Hufca Praga Północ. Był organizatorem wielu obozów, m.in. w górach. Zafascynowany kulturą góralską założył w 1958 r. 317. Warszawską Drużynę Harcerską „Kuźnica” im. M. Karłowicza o charakterze muzycznym, kultywującą obrzędowość góralską. Kilka lat później utworzył Ośrodek Pracy Drużyn „Kuźnica”, a w 1970 r. Harcerski Zespół Artystyczny, z którym przez wiele lat występował na różnych imprezach. W 1960 r. otrzymał stopień harcmistrza, a w 1971 r. – harcmistrza Polski Ludowej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” i Złotą Honorową Odznaką „Za Zasługi dla Warszawy”. Zmarł 8 II 1988 r. Pochowany na Cmentarzu Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.
STADNICKA KUNEGUNDA (po mężu REY), córka Antoniego Walentego, po śmierci ojca odziedziczyła dobra rzemieńsko-rzochowskie. Około 1794 r. wniosła je do małżeństwa z Kajetanem Reyem, właścicielem Przecławia. Zmarła w 1799 r.
STADNICKI ANTONI WALENTY, syn Józefa i Marcjanny z Morskich. W 1788 r. zakupił od brata Piotra majątek rzemieńsko-rzochowski oraz Niwiska i Trześń. Po jego śmierci dobra te odziedziczyła córka Kunegunda.
STADNICKI JÓZEF, syn Władysława – miecznika czerniechowskiego i Apolonii z Kępińskich, burgrabia zamku królewskiego w Krakowie. W 1763 r. zakupił od Józefa Antoniego Lasockiego z Brzezin, kasztelana łęczyckiego, dobra rzemieńsko-rzochowskie (m.in. Rzemień, Rzochów, Biały Bór i Dobrynin) i Niwiska. Był kolatorem kościoła parafialnego w Rzochowie. Z małżeństwa z Marcjanną z Morskich miał czterech synów i dwie córki(?). Majątek rzemieńsko-rzochowski odziedziczył po nim syn Piotr.
STADNICKI PIOTR, syn Józefa i Marcjanny z Morskich, starosta radziński, kawaler Orła Białego. Otrzymał w spadku po ojcu (Józefie) m.in. majątek rzemieńsko-rzochowski. Jako kolator kościołów na tym terenie wsparł je zapisami. W 1788 r. odsprzedał te posiadłości bratu Antoniemu za 585 tysięcy złotych polskich. W tym samym roku otrzymał potwierdzenie tytułu hrabiowskiego dla siebie i potomstwa w Galicji dyplomem cesarza Józefa z 12 XII 1788 r.
STAFFA LEOPOLDA (ULICA), jedna z dłuższych (758 m) ulic miejskich biegnących przez osiedla J. Kusocińskiego i M. Kopernika. Łączy ul. ks. P. Skargi z kilkoma innymi ważnymi ulicami tej części miasta: J. Kusocińskiego, L. Solskiego i E. Biernackiego, a to świadczy o jej znaczeniu. Powstała w latach 50. XX w., w czasie intensywnej budowy osiedla fabrycznego WSK. Patrona otrzymała 26 VI 1957 r. Po modernizacji w latach 1998-1999 posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek i kostki. Jej adres posiadają budynki wielorodzinne Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (jedne z najstarszych), obiekty administracyjno-gospodarcze tejże Spółdzielni, w tym również jej główna siedziba.
Ulicy patronuje LEOPOLD STAFF (1878-1957), jeden z wybitnych poetów 1. poł. XX w. Początkowo związał się z impresjonizmem i symbolizmem, a później wytworzył własną formułę neoklasycyzmu. Napisał m.in.: poemat Mistrz Twardowski, dramat Skarb, liczne wiersze, pisma i listy. Był też autorem przekładów wielu utworów na język polski i z języka polskiego na języki obce.
STAL MIELEC (PGE STAL) – patrz: MIELECKI KLUB PIŁKARSKI STAL (KLUB SPORTOWY STAL, FKS STAL, FKS PGE STAL, PGE STAL)
STALA EWA, urodzona 15 XII 1972 r. w Mielcu, córka Mariana i Marty z domu Bauer. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1991 r. Studia na Wydziale Filologicznym (filologia hiszpańska) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła z wyróżnieniem w 1996 r. i tytułem magistra filologii hiszpańskiej. Od 1996 r. pracuje w Zakładzie Filologii Hiszpańskiej IFR Uniwersytetu Jagiellońskiego, najpierw na stanowisku asystenta, a od 2004 r. jako adiunkt. W 2000 r. uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Aktualnie wykłada z zakresu historii języka hiszpańskiego i gramatyki opisowej języka hiszpańskiego oraz prowadzi seminarium magisterskie z filologii hiszpańskiej. Uczestniczyła w krajowych i międzynarodowych sympozjach hispanistycznych ( m. in. Hiszpania, Słowacja, Rumunia) oraz w stażach i pobytach stypendialnych (m.in. Niemcy, Portugalia, Hiszpania, Argentyna, Urugwaj). Wykładała gościnnie na uniwersytetach w Hiszpanii i Argentynie. Jest autorką ok. 30 artykułów naukowych, podręcznika języka hiszpańskiego Español para todos (Katowice, Videograf, 2001), monografii naukowej pt. Los nombres de los colores en el español de los siglos XVI-XVII (Nazwy bar w hiszpańszczyźnie XVI-XVII wieku), Biblioteca Virtual Taller Digital UA Universidad de Alicante w Alicante, (Hiszpania), a także współautorką Kieszonkowego słownika hiszpańsko-polskiego i polsko-hiszpańskiego (Kraków, Zielona Sowa, 2004). Ponadto jest tłumaczką biografii Astora Piazzolli na język polski Astor Piazzolla. Moja historia (Kraków, PWM Edition, 2008). Obecnie pracuje nad rozprawą habilitacyjną pt. Dobletes etimológicos en español (1611-1739) (Hiszpańskie dublety etymologiczne 1611-1739). Poza pracą zawodową angażuje się społecznie w działalność charytatywną na rzecz Fundacji SOS Wioski Dziecięce (Polska) i The Donkey Sanctuary (hrabstwo Cork w Irlandii) oraz w akcji „Szlachetna Paczka”. Od wielu lat przyjaźni się i współpracuje (jako tłumacz z języka hiszpańskiego) z MCK Sokół w Nowym Sączu. Z racji zainteresowania tangiem jest autorką wielu prelekcji na temat historii tanga i tłumaczem festiwali tanga w Polsce. Uprawia turystykę, a szczególnie wspomina wejście na Pico de Aneto w Pirenejach (3404 m n.p.m.) i na Corno Grande (2912 m n.p.m.) w Apeninach.
STALA FRANCISZEK, urodzony 13 IV 1918 r. w Borkach Nizińskich, powiat mielecki, syn Jana i Wiktorii z domu Gąsior. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1937 r. W tym okresie był aktywnym działaczem ZMW „Wici”. W latach 1937-1939 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie w Trauguttowie. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w 30. Dywizji Piechoty. Po zakończeniu działań udało mu się uniknąć aresztowania i od grudnia 1939 r. włączył się w działalność Służby Zwycięstwa Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej. Pełnił funkcję dowódcy plutonu specjalnego przy Komendzie Obwodu AK Mielec, a od 1943 r. został szefem dywersji Inspektoratu AK Mielec. Posługiwał się pseudonimami: „Kuwaka”, „Jasica” i „Gruda”. Zorganizował szereg akcji dywersyjnych w okolicach Mielca, Dębicy i Sandomierza. Prowadził kursy podchorążych i podoficerów. W 1944 r. został awansowany na stopień kapitana. Uczestniczył w akcji „Burza”. Po wojnie pracował w spółdzielczości, m.in. jako przewodniczący Zarządu Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Mielcu, Okręgowej Spółdzielni Obrotu Zwierzętami w Mielcu, dyrektor handlowy Wojewódzkiej Centrali Mięsnej w Rzeszowie. W 1952 r. został aresztowany i skazany na 7 lat więzienia za działalność w AK i po wojnie w WiN. W 1956 r.(?) zwolniono go z więzienia i powrócił do pracy w instytucjach rolniczych w Rzeszowie. Studiował na Wydziale Rolnictwa UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Od 1974 r. pracował w Wojewódzkim Komitecie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Rzeszowie. Zmarł w 1980 r. (1981?). Spoczywa na cmentarzu w Rzeszowie.
STALA JÓZEF ANTONI (ksiądz), urodzony 6 XII 1966 r. w Mielcu, syn Edwarda i Heleny z domu Gajek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. Studia teologiczne ukończył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1991 r., uzyskując tytuł magistra na podstawie pracy: Nie zabijaj! Etyczny wymóg afirmacji życia ludzkiego w jego trwaniu i na etapie jego przekazywania w nauczaniu społecznym Kościoła w związku z 20-leciem encykliki Humanae vitae. W 1991 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1991-1993 pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach w Bolesławiu i św. Kazimierza w Nowym Sączu, a następnie był kapelanem i sekretarzem biskupa Józefa Życińskiego (IX 1993 – I 1994). W latach 1993-1998 odbył doktoranckie studia specjalistyczne z katechetyki w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i uzyskał doktorat na podstawie rozprawy: Podstawy teologiczno-antropologiczne katechezy rodzinnej. Na podstawie dokumentów Magisterium soborowego i posoborowego (wydano drukiem w Tarnowie – 1998). W okresie X 1997 – IX 1998 był sekretarzem Wydziału Teologicznego w Tarnowie Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. 27 I 2005 r. uzyskał na PAT w Krakowie habilitację na podstawie dorobku naukowego i rozprawy: Katecheza o małżeństwie i rodzinie w Polsce po Soborze Watykańskim II. Próba oceny. W latach 1998-2005 pełnił stanowiska i funkcje: pracownika Wydziału Katechetycznego Kurii Diecezjalnej w Tarnowie, diecezjalnego wizytatora nauki religii w diecezji tarnowskiej i sekretarza Fundacji Arcybiskupa Jerzego Ablewicza. Od 1998 r. pełni funkcje delegata: biskupa diecezjalnego do oceny ksiąg treści religijnej, adiunkta i wykładowcy katechetyki oraz kierownika pedagogizacji w Wydziale Teologicznym w Tarnowie PAT w Krakowie, a ponadto jest rzeczoznawcą do spraw oceny programów nauczania religii i podręczników katechetycznych (od 2002 r.) i kierownikiem katedry nauk pedagogiczno-katechetycznych (od 2005 r.). Jest członkiem sekcji wykładowców katechetyki w Polsce oraz Polskiego Towarzystwa Teologicznego. Napisał i opublikował książki: Podstawy teologiczno-antropologiczne katechezy rodzinnej. Na podstawie dokumentów Magisterium soborowego i posoborowego, Tarnów 1998; Tradycja katechezy rodzinnej w diecezji tarnowskiej, Tarnów 1999; Fundamentalne podstawy i obszary katechezy rodzinnej (z E. Osewską), Tarnów 2000;Mała katecheza o pielgrzymowaniu (z M. Bednarzem i J. Królikowskim), Tarnów 2000; Borowa. Moja Mała Ojczyzna. Duchowieństwo (z S. Komońskim), Borowa 2001; Z Ewangelią w Trzecie Tysiąclecie, Tarnów 2001; Mała katecheza o Ziemi Jezusa (z M. Bednarzem), Tarnów 2001; Mała katecheza o Wielkim Tygodniu, Tarnów 2002; W kierunku katechezy rodzinnej (z E. Osewską), Kielce 2003; Katecheza o małżeństwie i rodzinie w Polsce po Soborze Watykańskim II. Próba oceny, Tarnów 2004; Dzisiejsza młodzież powiedziała, że…, Kielce 2006. Jest także redaktorem książek: Świadek wierny, Tarnów 2000; Borowa. Moja Mała Ojczyzna. Wspomnienia, Borowa 2000; Dzisiejsza młodzież, Kraków 2001; Wypłyń na głębię. Wprowadzenie do praktyki chrześcijaństwa w świetle listu apostolskiego Jana Pawła II Novo millennio ineunte, Katowice 2001; Borowa. Moja Mała Ojczyzna. Rys historyczny do II wojny światowej, Borowa 2002; Dzisiejszy katecheta, Kraków 2002; Dzisiejszy katechizowany, Kraków 2002; Katechetyka materialna, Tarnów 2002; Drogi katechezy rodzinnej, Poznań 2002; Katechetyka szczegółowa, Tarnów 2003; Historia katechezy i katechetyka fundamentalna, Tarnów 2003; W kręgu rodziny, Poznań 2003; Wybrane zagadnienia z katechetyki, Tarnów 2003; Katecheza specjalna dzisiaj, Kielce 2003, Katechizować dzisiaj, Kielce 2004; Dydaktyka katechezy Część I i II, Tarnów 2004; Dzisiejszy bierzmowany, Kielce 2005; Wychowanie dzieci w wieku przedszkolnym, Tarnów 2005; Dzisiejsze aspiracje katechezy rodzinnej, Kielce 2005; Rodzina. Bezcenny dar i zadanie, Radom 2006; Wychowanie dzieci w młodszym wieku szkolnym. Część I i II, Tarnów 2006; Eucharystia – pokuta i pojednanie w katechezie, Kielce 2007. Ponadto jest redaktorem i współautorem podręczników do nauczania religii, a także kilkudziesięciu artykułów i recenzji w czasopismach: „Katecheta”, „Polonia Sacra”, „Roczniki Teologiczne”, „Liturgia sacra”, „Roczniki Teologii Katolickiej”, „Communio”, Ateneum Kapłańskie”, „Paedagogia Christiana”, „Religioni et Litteris”, „Sprawy Rodziny”, „Studia nad Rodziną”, „Tarnowskie Studia Teologiczne” i „Currenda”. Uczestniczył w wielu zjazdach, sympozjach i kongresach Od 2008 r. pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. W 2011 r. otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych, m.in. na podstawie rozprawy W kierunku integralnej edukacji religijnej w rodzinie (Próba refleksji nad nauczaniem Jana II w kontekście polskich uwarunkowań.), Tarnów 2010. Od 2011 r. pełnił funkcje prodziekana ds. nauki, rozwoju i współpracy zagranicznej Wydziału Teologicznego Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie oraz kierownika katedry nauk pedagogiczno-katechetycznych na tym Wydziale. Prowadzi wykłady z zakresu: katechetyki fundamentalnej, katechetyki formalnej, katechetyki szczegółowej, katechetyki materialnej, katechezy rodzinnej oraz konwersatorium i seminarium naukowe. Jest promotorem kilku doktoratów i licencjatów oraz kilkudziesięciu prac magisterskich, a także recenzentem wielu rozpraw i prac. Pełnil liczne funkcje, m.in.: wydziałowego koordynatora programu Erazmus w WTST (od 2008 r.), przedstawiciela WTST w Senacie UPJPII w Krakowie, członka senackiej komisji ds. Badań Naukowych UPJPII (od 2009 r.) i przewodniczącego tej komisji (od 2010 r.). Ponadto w latach 2009-2010 był członkiem zespołu dla nowelizacji „Podstawy programowej katechezy” i „Programu nauczania religii”. Udziela się w wielu stowarzyszeniach, m.in. Polskim Towarzystwie Teologicznym, Tarnowskim Towarzystwie Naukowym, Stowarzyszeniu Katechetyków Polskich, Europejskiej Ekipie Katechetycznej (EEC), Polskim Stowarzyszeniu Familiologicznym i Europejskim Stowarzyszeniu Teologii Katolickiej (ESTK). Ponadto jest rzeczoznawcą Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski ds. oceny programów nauczania religii i podręczników katechetycznych oraz od 2012 r. ekspertem zespołu działającego w ramach obszaru kształcenia w zakresie nauk humanistycznych i teologicznych (teologia, nauki o rodzinie) Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Pełni funkcję redaktora naczelnego międzynarodowego periodyku naukowego: The Person and the Challenges: The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II oraz redaktora serii Edukacja dzisiaj. Problemy i wyzwania oraz Formacja socjalna. Jest członkiem zespołów redakcyjnych, komitetów i rad naukowych szeregu serii wydawniczych i periodyków naukowych oraz współredaktorem i współautorem podręczników do nauczania religii, a także autorem i redaktorem publikacji z zakresu katechetyki, pedagogiki i edukacji. Bierze udział w organizacji i uczestniczy w konferencjach, kongresach i sympozjach w kraju i za granicą. W 2014 r. został obdarzony godnością Kanonika Honorowego Kapituły Kolegiackiej pw. św. Wawrzyńca w Wojniczu.
STALA JÓZEF STANISŁAW, urodzony 1 IV 1948 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki, syn Augustyna i Ireny z domu Kłoda. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. W latach 1966-1973 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako tokarz, szlifierz i traser. W 1973 r. przeniósł się do Komunalnego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Mielcu i pracował na stanowiskach: mistrza, specjalisty d/s utrzymania ruchu oraz kierownika transportu i sprzętu, a następnie powierzono mu funkcję dyrektora – prezesa zarządu i pełnił ją do 2004 r. Później był kierownikiem Wytwórni Paliw Alternatywnych w EURO-EKO Sp. z o.o. w Mielcu, a ostatnio jest specjalistą ds. handlu i marketingu. w tej firmie. Od 1994 r. udziela się społecznie w Stowarzyszeniu Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej Oddział Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy i od 1998 r. pełni funkcję prezesa. W latach 1997-2005 był wiceprezesem SRK Diecezji Tarnowskiej, a od 2005 r. jest członkiem Zarządu Diecezjalnego SRK. W 2006 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2006-2010. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu i pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych oraz wiceprzewodniczącego Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej. W wyborach samorządowych w 2014 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu z listy PiS. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Gospodarki i Finansów oraz wiceprzewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Także w wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023. Jest również członkiem Rady Społecznej Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Rady Duszpasterskiej w Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (2016), Złotym Medalem Za Długoletnią Służbę (2018) i Medalem „W Służbie Rodziny” (2017), nadawanym przez Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej w Tarnowie.
STALA MARIAN, urodzony 20 IX 1930 r. w Gawłuszowicach, pow. mielecki, syn Józefa i Julii. Absolwent Państwowego Liceum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. W latach 1950-1951 pracował w PZGS Mielec, a w latach 1951-1952 w MHD Mielec. Studia na Wydziale Finansów i Rachunkowości Przemysłu Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach ukończył w 1956 r., uzyskując tytuł magistra ekonomii. W latach 1956-1969 pracował w WSK Mielec na stanowiskach kierownika sekcji i kierownika Działu Kosztów, a w latach 1970-1992 pełnił funkcję głównego księgowego Ośrodka Badań Rozwojowych SK w Mielcu. Był społecznym przewodniczącym Kola Zakładowego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego przy WSK Mielec. W latach 1968-1978 był nauczycielem księgowości (w niepełnym wymiarze godzin) w Technikum Ekonomicznym w Mielcu. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. i Srebrną Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami”. Zmarł 9 IV 2016 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
STALA WŁADYSŁAW, urodzony 19 X 1957 r. w Grochowem, pow. mielecki, syn Józefa i Stefanii. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. W latach szkolnych grał w piłkę nożną w zespołach LZS Grochowe i LKS Malinie. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył w 1980 r. z tytułem magistra praw. W latach 1980–1983 odbył aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Rzeszowie, a od IX 1981 r. do VIII 1982 r. – służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy. W 1983 r. zdał egzamin sędziowski i został asesorem sądowym Sądu Rejonowego w Mielcu. W 1985 r. mianowano go sędzią Sądu Rejonowego w Mielcu i odtąd do dziś pracuje w tej instytucji, pełniąc funkcje: przewodniczącego Wydziału Pracy (1985–2002), wiceprezesa Sądu Rejonowego (1999-2002) i prezesa Sądu Rejonowego (2002). W 2004 r. ukończył studium podyplomowe w zakresie prawa wspólnotowego dla sędziów na UMCS w Lublinie. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. W latach 1984-1990 był radnym Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 1988-1990 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego MRN. W 1990 r. i 1994 r. przewodniczył Miejskiej Komisji Wyborczej w Mielcu. Jest członkiem Zrzeszenia Prawników Polskich i prezesem Zarządu Mieleckiego Stowarzyszenia Prawników. Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in. Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LZS”.
STAMET-STANISŁAW STACHURA, firma założona przez Stanisława Stachurę i prowadząca działalność od marca 1990 r. W pierwszym okresie produkowała automatykę samochodową i części wyposażenia obrabiarek. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 5 XII 2000 r. Działalność rozpoczęła 1 III 2002 r. we własnym obiekcie przy ul. Partyzantów 21a. Dominantą produkcji są części lotnicze, na których wytwarzanie firma uzyskała zezwolenie Głównego Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych w Warszawie. Są to m.in. części i zespoły motoszybowca S-10, samolotu DA40 i szybowca PW5, oprzyrządowanie do przemysłu lotniczego i części do urządzeń przemysłowych. Systematyczna dbałość o jakość produktów spowodowała, że są sprzedawane nie tylko na rynku krajowym, ale mają też odbiorców zagranicznych, głównie z sektora lotniczego, zbrojeniowego i maszynowego.
STAN SŁAWOMIR, urodzony 30 III 1967 r. w Mielcu, syn Mariana i Władysławy z Różańskich. Absolwent Państwowego Liceum Muzycznego w Rzeszowie, maturę zdał w 1986 r. Od 1988 r. pracował w Robotniczym Centrum Kultury WSK „PZL-Mielec” jako instruktor Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, a od 1990 r. pracuje w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu jako nauczyciel gry na fortepianie. W latach 1996-2000 pełnił funkcję dyrygenta – kierownika „Rzeszowiaków”, a od 1997 r. jest kierownikiem orkiestry. Dokonał opracowania muzycznych spektakli Teatr Variete i Baw się razem z nami w wykonaniu Teatru Rozmaitości SCK w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Medalem Srebrnym Za Długoletnią Służbę, Statuetką „Pozytywny Mielczanin” w kategorii kultura (plebiscyt portalu hej.mielec) i nagrodami lokalnymi.
STAN WOJENNY, instytucja prawa wewnętrznego funkcjonująca w sposób nadzwyczajny i w określonym czasie, wprowadzana w sytuacji szczególnego zagrożenia państwa. Wprowadzony został w Polsce przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego – I sekretarza KC PZPR i premiera rządu PRL na podstawie dekretu Rady Państwa w nocy z 12 na 13 XII 1981 r. w celu powstrzymania pogłębiającego się kryzysu społeczno-gospodarczego państwa, postępującej anarchizacji i groźby wojny domowej. Według środowisk opozycyjnych jego celem było zlikwidowanie NSZZ „Solidarność” – dynamicznie rozwijającego się niezależnego od władzy i krytykującego ją ruchu społeczno-politycznego. Władzę w państwie przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego (WRON). Jej przedstawicielami w terenie byli komisarze wojskowi. Wraz z wprowadzeniem stanu wojennego aresztowano i internowano wielu działaczy „Solidarności”, w tym w Mielcu: Jana Borowca, Telesfora Beyma, Fryderyka Gaja, Andrzeja Lipskiego, Wiesława Moczulskiego, Stanisława Różyckiego (i wkrótce zwolniono), Stanisława Stachowicza, Józefa Szkółkę, Jana Szymańskiego i Czesława Żelazkę. Ponadto 16 XII aresztowano Ryszarda Ratusińskiego i Franciszka Lesia oraz powtórnie Stanisława Różyckiego za organizowanie strajku. Ograniczono podstawowe prawa obywateli, rozwiązano związki zawodowe, zawieszono wydawanie niektórych gazet (w Mielcu – „Głosu Załogi”), wprowadzono zakaz strajków, przerwano łączność telefoniczną, a następnie kontrolowano rozmowy telefoniczne oraz wprowadzono utrudnienia w odbywaniu podróży i szereg dalszych działań dyscyplinujących. Do terenowych urzędów administracji państwowej (także Urzędu Miejskiego w Mielcu) skierowano komisarzy wojskowych, których zadaniem było obserwowanie działalności władzy terenowej i radykalne reagowanie na zauważone nieprawidłowości. Sytuacja w zaopatrzeniu, już w latach 1980 i 1981 bardzo trudna, pogorszyła się jeszcze bardziej. Funkcjonująca od 1981 r. Rada Rynku w Mielcu regularnie spotykała się, aby racjonalnie rozdzielać reglamentowane towary: mięso, wędliny, smalec, margaryny, środki kosmetyczne i higieniczne, które dostarczano w znikomych ilościach. Po każdy towar ustawiały się długie kolejki. W październiku 1982 r. zdesperowana Komisja Socjalnej WSK „PZL-Mielec” wystosowała list do wicepremiera Janusza Obodowskiego w sprawie niezadowolenia załogi co do nierównego traktowania różnych województw przy sterowanej sprzedaży obuwia, np. w woj. rzeszowskim wojewoda mógł przydzielić 1 parę obuwia tylko osobom powyżej 15 roku życia, a wojewoda krośnieński – każdej osobie. Na wniosek Komisji Socjalnej WSK naczelnik miasta Mielca zobowiązał się do wprowadzenia wiązanej sprzedaży herbaty z zakupem cukru (IX 1982). Miarą dalszego pogarszania się dramatycznej sytuacji było objęcie centralnym rozdzielnikiem m.in. kawy „inki”, dżemów, marmolad i powideł. Równie źle było w handlu towarami przemysłowymi, np. do zakupu mebli tworzyły się komitety kolejkowe, prowadzono i sprawdzano listy obecności dyżurujących pod sklepem osób itp. Pojawił się zawód „stacza”, który za sumienne pilnowanie miejsca w kolejce otrzymywał gratyfikację. W proteście przeciwko wielu nieprawidłowościom w handlu 19 X 1982 powstał Mielecki Klub Federacji Konsumentów. W 1983 r. sytuacja na rynku nieco poprawiła się. Zdelegalizowana mielecka „Solidarność” nie podejmowała większych akcji, a jedyną formą protestu w tym czasie był strajk członków „S” w OBR SK w dniu 13 V 1982 r. Wtedy to szereg osób zwolniono z pracy, a Mariana Ziębę internowano. (Później niemal wszyscy zwolnieni zostali przywróceni do pracy, ale na zmienionych warunkach.) Mimo opisanych utrudnień i złej sytuacji w handlu Mielec nadal dynamicznie rozwijał się, np. w 1982 r. oddano do użytku wiadukt wraz z dojazdami oraz ponad 400 mieszkań. Starano się tworzyć platformy porozumienia społecznego (Miejski Komitet Porozumienia Społecznego, później PRON), żywą działalność prowadziło Robotnicze Centrum Kultury. Kolejne sukcesy sportowe odnosił FKS „Stal” Mielec. Wznowiono wydawanie „Głosu Załogi”, a 17 XII 1982 r. zarejestrowano Niezależny Samorządny ZZ Pracowników WSK „PZL-Mielec”. Z wolna sytuacja w kraju zaczęła się normalizować. 31 XII 1982 r. stan wojenny zawieszono, a 21 VII 1983 r. – odwołano, pozostawiając jednak niektóre represyjne przepisy prawa.
STANCZYKIEWICZ SYLWERIUSZ WITALIS, urodzony 27 X 1903 r., syn Jana i Heleny ze Stefanów. Po szkole powszechnej uczęszczał do gimnazjum w Mielcu, a następnie studiował. Po studiach podjął pracę jako urzędnik skarbowy w krakowskim magistracie. Po klęsce wrześniowej 1939 r. będąc oficerem rezerwy intensywnie działał w podziemiu. Brał udział w akcjach bojowych w Krakowie i poza miastem oraz prowadził szkolenia bojowe dla żołnierzy podziemia w Krakowie .W dniu 13.X. 1943 r., kiedy wracał z akcji bojowej pod Bochnią, został rozpoznany przez konfidenta i aresztowany na dworcu kolejowym w Krakowie. Uwięziono go i torturowano w więzieniu na Montelupich. Po 3 miesiącach został wywieziony z dużą grupą więźniów i rozstrzelany w Puszczy Niepołomickiej 12 XII 1943 r.
STANCZYKIEWICZ SZCZEPAN, urodzony 11 XI 1915 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Jana i Heleny z domu Stefan. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. Od 1935 r. uczył się w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu i ukończył ją 15 X 1937 r. ze stopniem podporucznika w korpusie oficerów zawodowych kawalerii. Służył w 3 Pułku Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach. Startując w reprezentacji tego pułku znacznie przyczynił się do zdobycia 2 VIII 1939 r. mistrzostwa armii polskiej w jeździectwie na zawodach rozegranych w Bydgoszczy. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył z Niemcami w Lasach Janowskich i 20 IX dostał się do niewoli niemieckiej. Udało mu się uciec i ukryć u brata (Tadeusza) w Zakopanem w willi „Haneczka”. W zimie 1939/1940 wielokrotnie dojeżdżał do Krakowa, gdzie prowadził konspiracyjne zajęcia strzeleckie z członkami ruchu oporu. W nocy 25/26 IV 1940 r. przeszedł z grupą innych polskich żołnierzy na stronę słowacką, a następnie przedostał się na Węgry i przez Bałkany do Syrii. Tam 26 V 1940 r. otrzymał przydział do polskiej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Homs, która spod tamtejszej komendy francuskiej ewakuowała się 2 VII 1940 r. do Palestyny pod dowództwo brytyjskie, a później walczyła w obronie Tobruku (18 VIII – 12 XII 1941 r.) i uczestniczyła w zwycięskim ataku na pozycje niemieckie i włoskie pod Gazalą. Po wycofaniu Brygady do Egiptu (III 1942 r.), na własną prośbę został skierowany do polskiego lotnictwa. Do Anglii dotarł 26 IV 1942 r. i zgłosił się do Polskich Sił Powietrznych, gdzie otrzymał stopień pilota oficera. Po przeszkoleniu w specjalności nawigatora na lotnisku Jurby (25 IV 1943 r.), otrzymał odznakę (złotego orła z trzema złotymi błyskawicami) i został skierowany na dalsze szkolenie do ośrodka zgrywania załóg bombowych 18 OTU. 27 X 1943 r. otrzymał awans na stopień flying oficera i przydział do 304. Dywizjonu Bombowego Ziemi Śląskiej w Chivenor jako nawigator w załodze bombowca. Zginął wraz z całą polską załogą (6 osób) w czasie lotu bojowego na bombowcu Vickers Wellington nad Zatoką Biskajską 7 IV 1944 r. Wyróżniony m.in. Krzyżem Walecznych, „1939-45 Star”, Africa Star, Air Crew Europe Star, Defence Medal, „War Medal 1939-45”. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
STANCZYKIEWICZ TADEUSZ, urodzony 9 XI 1904 r. w Chorzelowie, syn Jana i Heleny z domu Stefan. W latach 1916-1923 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Mielcu, a maturę zdał w Gimnazjum w Dębicy w 1924 r. z wynikiem celującym. Studia na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył uzyskaniem absolutorium w 1929 r. W czasie studiów pracował w Wojewódzkim Komitecie Budowy Domów Akademickich w Krakowie i wnosił poważne sumy na ten cel. Po studiach odbył czynną służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Cieszynie i zakończył ją w 1930 r. ze stopniem plutonowego podchorążego. Dnia 1 VI 1931 r. złożył drugi egzamin dojrzałości jako ekstern w Państwowym Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Krakowie, uzyskując uprawnienia do nauczania w szkołach powszechnych. Od 1 IX 1931 r. pracował w Szkole Powszechnej w Strzemieszycach Wielkich (1931-1932) oraz jako kierownik i instruktor pracowni przyrodniczej szkół powszechnych i średnich w Sosnowcu (1932-1937) i podobnej pracowni w Zakopanem w Zakładzie Gruźlicy Kostnej UJ (1938-1945). Prowadził szkolne ogródki doświadczalne, produkował pomoce naukowe z biologii i fizyki oraz napisał podręcznik dla klasy VI, ale nie został on zatwierdzony do rozpowszechniania. Organizował młodzieżowe kolonie letnie i wycieczki krajoznawcze. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako oficer rezerwy – ochotnik. W czasie okupacji hitlerowskiej, poza oficjalną pracą nauczycielską, uczestniczył w zorganizowanym tajnym nauczaniu w zakresie gimnazjum i liceum w ośrodku nr 1 w Zakopanem. Razem z żoną Marią brali udział w zorganizowanej akcji przerzutowej na Węgry oficerów, żołnierzy i „spalonych” kurierów oraz materiałów wojskowych w latach 1939-1942. Od 1 IX 1945 r. do 31 VIII 1949 r. pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Pilźnie jako nauczyciel biologii. Zorganizował i prowadził internat dla dziewcząt i chłopców, uzyskując na ten cel fundusze m.in. z organizowania różnych imprez kulturalnych i rozrywkowych. W 1949 r. przybył do Mielca i w latach 1949-1978 pracował jako nauczyciel biologii i wychowania fizycznego Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO), a ponadto przez pewien czas pełnił funkcję zastępcy dyrektora tej szkoły.
STANISŁAWSKA ALINA (z domu KRUŻEL), urodzona 8 I 1947 r. w Mielcu, córka Władysława i Stanisławy z domu Trzpis. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1965 r. W latach 1965-1977 pracowała w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu jako nauczyciel. W 1968 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: filologia rosyjska), a w 1977 r. studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: filologia rosyjska) i uzyskała tytuł magistra. Od 1977 r. do 1985 r. pełniła funkcję wicedyrektora Szkoły Podstawowej nr 7 im. Ignacego Łukasiewicza w Mielcu. W 1985 r. została mianowana dyrektorem nowo utworzonej Szkoły Podstawowej nr 9 w Mielcu. Organizowała tę placówkę od podstaw, najpierw w obiektach Zespołu Szkół Technicznych (tymczasowo), a od 1986 r. we własnym obiekcie przy ul. S. Drzewieckiego. Funkcję dyrektora pełniła do 2000 r. Ukończyła m.in.: Studium Organizacji i Zarządzania Oświaty w Rzeszowie (1980), Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą w Sulejówku (1989) oraz kurs „Menadżerska i pedagogiczna kompetencja dyrektora szkoły” w Rzeszowie (1999). W 1990 r. uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej z zakresu organizacji i zarządzania oświatą. Znacząco przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju szkoły i osiągnięcia przezeń wielu sukcesów, a także doprowadziła do przyjęcia przez szkołę imienia Władysława Jasińskiego „Jędrusia”. Współpracowała z organizacjami kombatanckimi. W kadencji 1988-1990 była radną MRN. W 2000 r. przeszła na emeryturę. 21 III 2019 r. została wybrana na przewodniczącą Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Przyjaciel Dziecka” i Nagrodą II st. Ministra Oświaty i Wychowania (1979), Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie i Medalem za 50 lat przynależnosci do ZNP.
STANISZEWSKA DOMICELLA (z domu WERYŃSKA), urodzona 6 IV 1939 r. w Książnicach, pow. mielecki, córka Stanisława i Heleny z domu Cisło. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Tarnowie, maturę zdała w 1958 r. Pracę zawodową rozpoczęła jako sekretarka w 1958 r. w Społecznym Ognisku Muzycznym w Mielcu. Od 1 IX 1962 r. do 31 XII 1975 r. pracowała na stanowisku kierownika administracyjnego Państwowego Ogniska Muzycznego, a następnie Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Mielcu. Pełniąc przez kilkanaście lat funkcję kierownika administracji, przyczyniła się do rozwoju placówki. W tym czasie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Z dniem 1 I 1975 r. przeszła do pracy w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu na stanowisko głównej księgowej, a następnie instruktora do spraw sieci bibliotek. W 1981 r. ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W 1984 r. została mianowana dyrektorem Miejskiej Biblioteki Publicznej. Pełniąc tę funkcję, współtworzyła sieć placówek bibliotecznych i organizowała ich działalność w trudnych dla kultury warunkach kryzysu społeczno-politycznego w latach 80., a następnie transformacji ustrojowej i niekorzystnej sytuacji społeczno-gospodarczej Mielca w latach 90. Wyróżniona m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarła 17 II 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STANISZEWSKI MICHAŁ, cechmistrz cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1855-1865.
STANISZEWSKI STANISŁAW, urodzony 27 VIII 1930 r. w Kolbuszowej Dolnej, syn Józefa i Wiktorii z domu Karkut. Absolwent Gimnazjum i Państwowej Szkoły Stopnia Licealnego w Kolbuszowej, maturę zdał w 1951 r. Studiował w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu (aktualnie Akademia Rolnicza) i w 1956 r. uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa. Po studiach nakazem pracy został skierowany do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie, gdzie od 1 III 1956 r. do 31 I 1958 r. pracował w Zarządzie Produkcji Zwierzęcej jako zootechnik ds. organizacji produkcji zwierzęcej w województwie koszalińskim. Z dniem 1 II 1958 r. uzyskał przeniesienie służbowe do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, gdzie pracował w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa na stanowisku kierownika Referatu Produkcji Zwierzęcej, a następnie zastępcy kierownika tegoż Wydziału. W związku z likwidacją powiatów 1 VI 1975 przeszedł do Urzędu Gminy w Mielcu ma stanowisko kierownika Gminnej Służby Rolnej oraz kierownika Referatu Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej, Handlu i Usług. 1 I 1989 r. objął funkcję prezesa Zarządu Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu i pełnił ją do przejścia na emeryturę z dniem 30 IX 1997 r. Od młodości był aktywnym działaczem społeczno-politycznym. W latach 1945-1951 przewodniczył licealnemu Kołu ZMP. W 1968 r. wstąpił do ZSL i pełnił różne funkcje w Zarządzie Powiatowym, m.in. był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej. Równocześnie w latach 1968-1975 udzielał się społecznie w ZP ZMW jako członek Prezydium, w tym od 1971 r. jako wiceprzewodniczący. Od 1975 r. do 1990 r. pełnił społecznie funkcję prezesa Miejsko-Gminnego Komitetu ZSL w Mielcu. Uczestniczył w powstaniu struktur PSL w Mielcu i jest członkiem jego Zarządu Koła Miejskiego. Ponadto przez szereg lat był ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Medalem Pamiątkowym „Za Zasługi dla Ruchu Ludowego im. W. Witosa”, Złotym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego”, Złotą Honorową Odznaką ZMW i Złotą Odznaką SITR. Zmarł 17 IV 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STANKAR FRANCISZEK, urodzony ok. 1501 r. Był duchownym kalwińskim. W 1562 r. został ministrem przy zborze kalwińskim w Rzochowie. (Zbór utworzony został w 1561 r. przez Jana Tarnowskiego „Rzemieńskiego” na bazie parafii rzymskokatolickiej i w jej kościele w Rzochowie.) Zmarł w 1574 r.
STANKIEWICZ EUGENIUSZ, urodzony 10 IV 1913 r. w Władywostoku (ZSRR), syn Józefa. Po powrocie do Polski wstąpił do wojska i zdobył uprawnienia pilota wojskowego. Jako porucznik pilot został skierowany na studia. W latach 30. studiował na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł magistra matematyki, następnie na Politechnice Gdańskiej (kierunek: budowa płatowców) oraz w Instytucie Technicznym Lotnictwa (1938-1939). Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako por. pilot w 5 pułku lotniczym. W latach 1939-1941 służył w 5 pułku kolejowym w Sarnach (ZSRR) jako starszy inżynier. W czasie okupacji hitlerowskiej pozostawał bez stałej pracy. Od 1944 r. do 1953 r. pracował w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego w Warszawie jako konstruktor lotniczy, a w latach 1953-1956 pełnił funkcję doradcy naukowego INBK i BPEK. Posiadał wówczas stopień podpułkownika pilota. Równocześnie w latach 1945-1946 współpracował z PZL Mielec jako konstruktor lotniczy. Skonstruował samolot szkolno-treningowy PZL-S-1, wyprodukowany w Mielcu w 1945 r. (pierwszy samolot po wojnie) i oblatany 15 XI 1945 r. W latach 1948-1951 był wykładowcą na Politechnice Warszawskiej, a w latach 1950-1951 był też zatrudniony jako konstruktor w Szybowcowych Zakładach Doświadczalnych w Bielsku-Białej. Ponownie pracował w WSK Mielec w okresie 1956-1957, kierując zespołem konstruktorów przy budowie samolotu S-4 Kania-2, przeznaczonego do holowania szybowców.
STAŃCZYK ALEKSANDER MARIAN, urodzony 8 IX 1957 r. w Mielcu, syn Piotra i Marii z domu Turek. Uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował jako robotnik, m.in. w Hucie Stalowa Wola, Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego w Mielcu, Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych, ekipie do prac interwencyjnych w Urzędzie Miejskim w Mielcu, MPGK w Mielcu, firmie „Zielona Budka” Sp. z o.o. w Mielcu oraz Zakładach Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej „R&G” Sp. z o.o. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1977 r. Należy do PCK i Klubu HDK w Mielcu. Do 31 V 2011 r. oddał 47 000 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia. Pomaga w zbieraniu żywności dla Domów Dziecka.
STAŃCZYK ANTONI, urodzony 12 VI 1959 r. w Tuchowie, syn Stanisława i Czesławy z Wojtanowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, maturę zdał w 1978 r. Ukończył studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie w zakresie muzyki na Wydziale Teologicznym (1992) i na Wydziale Historii (licencjat, 2005) oraz w zakresie historii i muzyki na Wydziale Historii Kościoła (magister historii i muzyki, 2006). Odbył także studia podyplomowe z zakresu przygotowania pedagogicznego na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Rzeszowskiego (2001) i studia podyplomowe w zakresie wiedzy o kulturze na Wydziale Humanistycznym Akademii Pedagogicznej w Krakowie (2005). Aktualnie odbywa studia doktoranckie na Wydziale Dyrygentury Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1988 r. został zatrudniony w Towarzystwie Śpiewaczym „Melodia” jako dyrygent i funkcję tę pełnił do 1993 r. W 1998 r. założył i prowadzi chór i orkiestrę Stowarzyszenia Muzycznego „Pro-Musica” w Mielcu. Z tymi zespołami odniósł szereg sukcesów, m.in. zdobył II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Chóralnym „Cantate Deo” w Rzeszowie (2004) i wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Chóralnym im. F. Nowowiejskiego w Barczewie. Pracuje też jako nauczyciel muzyki w Szkole Podstawowej nr 2 w Mielcu i od 2002 r. w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Założony i prowadzony przez niego chór II LO otrzymał wyróżnienie w OKCh „Cantate Deo” w Rzeszowie (2004). Odrębną dziedziną jego działalności jest praca twórcza. Skomponował 10 utworów chóralnych i m.in. Hymn II LO im. M. Kopernika w Mielcu, opracował 20 aranżacji orkiestrowych i 10 aranżacji na zespół wokalno-instrumentalny oraz 6 utworów na chór 4-głosowy. Opublikował artykuły: Muzyka i etyka w czasopiśmie „Estetyka i Krytyka” (nr 7/8 2004-2005) i Twórca a dzieło w czasopiśmie „W Kręgu Mieleckich Humanistów” (nr 17/2004). Wyróżniony m.in.: Złotą i Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. W 2012 r., po studiach doktoranckich na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie Wydział Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o sztuce na podstawie rozprawy: Filozoficzne inspiracje rozumienia czasu muzycznego. Praca zdobyła uznanie w środowisku naukowym. Z chórem II LO odniósł szereg sukcesów, m.in.: wyróżnienie (2005), II miejsce (2007), III miejsce (2009, 2010) i I miejsce (2011) na Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Religijnej Cantate Deo Rzeszowie, III miejsce na IV Międzynarodowym Festiwalu Chórów Gaude Cantem Bielsku Białej (2008) pod patronatem Wojciecha Kilara, II miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Chórów Sacra Ecclesiae Cantio w Tarnowie (2008), III miejsce na VIII Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym VARSOVIA CANTAT (2012) i I miejsce w Międzynarodowym Konkursie Chóralnym w Sankt Petersburgu (2013). Od roku akademickiego 2018/2019, po wygraniu konkursu, pełni funkcję rektora Tarnowskiej Szkoły Wyższej w Tarnowie.
STAŃCZYK LESZEK, urodzony 6 VI 1944 r. we Lwowie, syn Piotra i Marii z domu Turek. Uzyskał wykształcenie zawodowe i pracował w WSK Mielec. Od lat dziecięcych trenował tenis stołowy (ping-pong) w Stali Mielec u boku swego ojca, jednego z pionierów tej dyscypliny sportu w Mielcu. W latach 60. był jednym z najlepszych pingpongistów w województwie rzeszowskim, a później awansował do czołówki krajowej. Był członkiem drużyny Stali Mielec, która w 1961 r. awansowała do ekstraklasy i grała w nim jeden sezon, a następnie była jedną z najlepszych w lidze międzywojewódzkiej. (II ligi wówczas nie było.) Po rozwiązaniu sekcji w 1968 r. przeniósł się do Stalowej Woli. Został zatrudniony w Hucie Stalowa Wola z oddelegowaniem do ZKS Stal Stalowa Wola. W 1970 r. wywalczył tytuł indywidualnego II wicemistrza Polski (3. miejsce), a w 1973 r. awansował z drużyną do ekstraklasy. Po spadku do II ligi pełnił funkcję grającego trenera. Zmarł 17 I 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli.
STAPIŃSKI JAN, urodzony 21 XII 1867 r. w Jabłonicy Polskiej, powiat brzozowski, syn Wojciecha i Heleny z domu Kielar. Uczęszczał do gimnazjów w Przemyślu, Sanoku i Jaśle, gdzie w 1889 r. zdał maturę. W czasie nauki w Jaśle zaangażował się do tajnej działalności niepodległościowej. Od 1887 r. działał w organizacji „Orzeł Biały”, a następnie zorganizował koło Ligi Narodowej i był jego kierownikiem. Równocześnie od 1887 r. rozpoczął działalność w ruchu ludowym, m.in. współpracował z pismami ks. Stanisława Stojałowskiego „Wieniec” i „Pszczółka”. Po zdaniu matury występował na wiecach na terenie całej Galicji. Przeniósł się do Lwowa i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza, ale na drugim roku je przerwał. Od 1893 r. pracował w redakcji „Przyjaciela Ludu”, wydawanego przez Marię i Bolesława Wysłouchów. Był także agentem firmy sprzedającej maszyny rolnicze i inne artykuły związane z rolnictwem, co ułatwiało mu bieżący kontakt z różnymi środowiskami. Brał udział w przygotowaniu zjazdu delegatów chłopskich do Rzeszowa i powołaniu w 1895 r. Stronnictwa Ludowego, a następnie został sekretarzem Centralnego Komitetu Wyborczego SL. Wybrano go do parlamentu w Wiedniu (1898 r.) i Sejmu Krajowego we Lwowie (1901 r.). W latach 1902-1933 był redaktorem naczelnym „Przyjaciela Ludu”. Pełnił też kluczowe funkcje w ruchu ludowym, m. in. wybrano go na prezesa PSL, ale po rozłamie w 1914 r. utworzył PSL-Lewicę. W czasie I wojny światowej był jednym z założycieli kopalni ropy naftowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do działalności politycznej, ale z jego lewicowym radykalnym programem nie zgadzało się wielu innych przywódców chłopskich. Na terenie ziemi mieleckiej miał sporo zwolenników z Franciszkiem Krempą na czele i utrzymywał z nimi kontakty. Poparł przewrót majowy Józefa Piłsudskiego i związał się z BBWR, mając nadzieje na reformy społeczne korzystne dla wsi. W 1928 r. został wybrany na posła na Sejm RP z okręgu Jasło – Mielec – Krosno. Później jednak popieranie sanacji spowodowało zdecydowany spadek jego popularności. Zmęczony wewnątrzpartyjnymi walkami i spadkiem nakładu „Przyjaciela Ludu” w 1934 r. zrezygnował ze wszystkich funkcji politycznych i wycofał się z życia politycznego. W kolejnych latach pisał „Pamiętnik”. W czasie II wojny światowej ukrywał się przed gestapo, bowiem ostrzeżono go przed aresztowaniem. Zmarł 17 II 1946 r. Został pochowany na cmentarzu w Krośnie.
STAROSIELEC FELIKS, urodzony 6 VII 1902 r. w Tarnopolu (aktualnie Ukraina), syn Michała i Marii ze Słabkowskich. W latach 1919-1920 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. Za udział w obronie Lwowa i Kresów Wschodnich został odznaczony dyplomem i odznaką honorową „Orląt”. W 1922 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Tarnopolu. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1922 r. w Sępolnie, a następnie pracował w szkołach powszechnych w Zborowie (1924-1926) i Pomorzanach woj. tarnopolskie (1926-1939). W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie kierował szkołą w Dąbrówce Osuchowskiej, a ponadto organizował i prowadził komplety tajnego nauczania. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej był organizatorem szkoły 11-klasowej na terenie Osiedla Fabrycznego (później przy ul. E. Biernackiego) i jej pierwszym kierownikiem (dyrektorem). W ramach tej szkoły zorganizował Liceum Ogólnokształcące (później LO nr 27 i II LO). Przed rokiem szkolnym 1957/1958 powierzono mu stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu w nowo oddanym do użytku budynku przy ul. S. Żeromskiego. Zorganizował ją od podstaw i doprowadził do wysokiego poziomu dydaktyczno-wychowawczego. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 VIII 1971 r. Poza prowadzeniem szkoły wiele czasu poświęcał działalności kulturalno-oświatowej. Był m.in. współzałożycielem i reżyserem Teatru „Maska” w latach 1944 – 1951. Reżyserował sztuki: Małżeństwo Loli, Poskromienie żon, Ich dwóch, Codziennie o piątej, Kłopoty pana Złotopolskiego, Sublokatorka, Hiszpańska mucha, Wujaszek z Gdyni, Taka jest książki moc, Odbudowa, Skąpiec, Ożenek, Panna rekrutem, Matka (fragment). Inicjował akcje i przedsięwzięcia, m.in. sadzenie drzew na Górze Cyranowskiej po II wojnie światowej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem X-lecia Polski Ludowej i Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1979 r. Zmarł 1 VIII 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STAROSIELEC ZYGMUNT, urodzony 6 VIII 1926 r. w Gródku Jagiellońskim, syn Feliksa i Janiny z domu Paluch. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. St. Konarskiego w Mielcu (maturę zdał w 1948 r.) i Technikum Mechanicznego w Mielcu z tytułem technika mechanika (zaocznie, 1958). Ponadto w 1949 r. ukończył Oficerską Szkołę Rezerwy Piechoty ze stopniem chorążego. W 1949 r. został zatrudniony w WSK Mielec, ale w 1951 r. został zwolniony w trybie natychmiastowym w związku z aresztowania brata z powodów politycznych. W latach 1952-1956 pracował w Polskich Zakładach Zbożowych w Mielcu i Dębicy, gdzie był kierownikiem Oddziału. W 1957 r. powrócił do pracy w mieleckiej WSK i pełnił kolejno funkcje: zaopatrzeniowca, kierownika sekcji oraz zastępcy kierownika i kierownika Działu Zaopatrzenia. Uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych i został awansowany na stopnie: podporucznika (1958), porucznika (1973) i kapitana (1984). W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Jego wielką pasją pozazawodową był śpiew. Od 1946 r. był członkiem chóru „Melodia”, a od lat 80. – członkiem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu. Ponadto od 1949 r. był członkiem zespołów artystycznych działających przy placówkach kultury WSK, m.in. od 1954 r. do końca lat 70. śpiewał w chórze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Śpiewał także w chórze parafialnym parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką ZZM i Odznaką Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 12 XII 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STAROSTKA TADEUSZ FRANCISZEK, urodzony 4 I 1906 r. w Przemyślu, syn Jakuba i Józefy z Karkulowskich. Absolwent gimnazjum w Przemyślu, maturę zdal w 1925 r. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1931 r. ze stopniem doktora medycyny. Po odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych w Przemyślu otrzymał stopień podporucznika rezerwy. W latach 1932-1933 odbył praktykę w Szpitalu Powszechnym w Przemyślu. Od VI 1933 r. do III 1936 r. pracował jako sekundariusz w Szpitalu Powszechnym w Tarnobrzegu, a następnie był ordynatorem Oddziału Chirurgicznego IX Szpitala Okręgowego w Brześciu nad Bugiem. Przez pierwszą połowę 1937 r. zastępował dyrektora Szpitala Św. Ducha w Sandomierzu, a od VI 1937 r. pracował jako chirurg i położnik w Ubezpieczalni Społecznej w Tarnobrzegu. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i został wzięty do niemieckiej niewoli. Z obozu jenieckiego wrócił w 1940 r. i prowadził prywatną praktykę w Tarnobrzegu. W czasie okupacji hitlerowskiej był oficerem ZWZ-AK. Posługiwał się pseudonimami „Eskulap” i „T”. W IV 1944 r. został zatrudniony w Szpitalu Powszechnym w Tarnobrzegu. Od 11 I 1946 r. do 9 III 1946 r. przebywał w klinice prof. Glatzla w celu zaznajomienia się z jego techniką operacji żołądków, a od 11 III 1946 r. pracował jako asystent prof. Grucy w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej przy Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Jesienią 1947 r. przybył do Mielca i objął stanowisko dyrektora tutejszego Szpitala Powszechnego. Współpracował z organizacją WiN. 12 II 1948 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy PUBP w Mielcu. Za działalność szczególnie szkodliwą dla nowego ustroju państwa został skazany na 8 lat więzienia. Karę odbywał w więzieniu na Mokotowie, w Centralnym Więzieniu Karnym we Wronkach, Zakładzie Karnym w Krakowie i Zakładzie Karnym w Bytomiu (był tam lekarzem więziennym). W grudniu 1955 r. został warunkowo zwolniony z więzienia, a po 1956 r. w pełni zrehabilitowany. Powrócił do Tarnobrzega i podjął pracę w tamtejszym szpitalu, a następnie pełnił funkcję dyrektora tej placówki (1956-1958). Przeniósł się do Warszawy i pracował w Klinice Ortopedycznej, a następnie w szpitalu na Pradze. Zmarł 29 VII 1981 r.
STAROSTWO POWIATOWE, urząd pomocniczy starosty powiatowego (naczelnika powiatu), został powołany w Mielcu w latach 1853-1955 do wykonywania zadań administracyjnych na terenie nowo utworzonego powiatu mieleckiego. Jego siedzibą był budynek po klasztorze trynitarzy, a od pierwszych lat XX w. – budynek Kazanów przy ul. Pańskiej (dziś – A. Mickiewicza 34). W 1893 r. zatrudniało 16 osób i skład ten do wybuchu I wojny światowej nie uległ większym zmianom. Prowadzono niemal wszystkie sprawy związanie z funkcjonowaniem powiatu, ale istotnym mankamentem był brak kompetencji w zakresie spraw budownictwa, które to załatwiał oddział budowniczy starostwa tarnobrzeskiego.
Starostowie w latach 1853-1914: Karl Roth (1853?-1867), Jan Rudolf Kasparek (1867–1872), Eugeniusz Beneszek (1872–1876), Roman Zdankiewicz (1876–1884), Eugeniusz Kraus (1884–1888), Julian Pokiński (1888–1896), 1896–1897 – wakat, Seweryn Chrząszczewski (1897–1902), Władysław Kulikowski (1902–1905),1905–1907 – wakat, Kazimierz Grabowski (1907–1911), Jan Tyrowicz (1911–1914).
Ważniejsi pracownicy starostwa w latach 1853–1914: Władysław Celestyn Sermak (komisarz), Onufry Skorodracki (adjunkt), Maksymilian Franciszek Woroniecki (sekretarz), Karol Schreuer (komisarz skarbowy), Nikodem Goyski (komisarz), Marceli Jaworski (adjunkt), Gustaw Adolf Wrigel (sekretarz), Błażej Kijas (lekarz powiatowy), Apolinary Sieradzki (komisarz), Feliks Brzeziński (adjunkt), Leopold Hendrich (komisarz), Kalikst Gasparski (komisarz podatkowy), Daniel Kisiel (weterynarz powiatowy), Paweł Derenowski (komisarz), Antoni Otfinowski (sekretarz), Euzebiusz Nestajko (weterynarz powiatowy), Andrzej Łukaszewski (weterynarz powiatowy), Jan Berner (nadinspektor podatkowy), Władysław Marek (komisarz), Bronisław Wawrzycki (lekarz powiatowy), Stanisław Kolasiński (sekretarz), Teofil Bąkowski (lekarz, asystent sanitarny) Seweryn Chrząszczewski (kierownik Starostwa, sekretarz Namiestnictwa), Bolesław Loeffler (sekretarz), Antoni Stasina (lekarz, asystent sanitarny), Michał Małecki (weterynarz powiatowy), Wiktor Jakubowski (oddział podatkowy), Roman Malcher (oddział podatkowy), Kazimierz Spalke (komisarz), Bronisław Kwiatkowski (komisarz), Kazimierz Grabowski (kierownik Starostwa, sekretarz Namiestnictwa), Wilhelm Gawroński-Rawicz (komisarz), Michał Pajor (komisarz skarbowy), Jan Lewicki (sekretarz), Władysław Rudnicki (weterynarz powiatowy), Władysław Zaczek (komisarz).
*Lata 1918-1939 Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (11 XI 1918 r.) zachowano istniejący przed I wojną światową podział administracyjny. W pierwszych miesiącach władzę w powiecie sprawował komisarz Polskiej Komisji Likwidacyjnej przy pomocy przedwojennego personelu starostwa. Po uchwaleniu konstytucji 21 marca 1921 r. dokonano nowego podziału administracyjnego, a powiat mielecki włączono do województwa krakowskiego. Przywrócono funkcję starosty, m.in. jako kierownika starostwa powiatowego i wszystkie funkcje starostwa, zwanego też urzędem powiatowym. W 1930 r. starostwo miało 11 referatów: ogólny, organizacyjny, bezpieczeństwa (od 1932 r. – bezpieczeństwa publicznego), administracyjno-prawny, samorządowy, opieki społecznej, wojskowy, karno-administracyjny, ochrony lasów, sanitarny i weterynaryjny. Ponadto funkcjonowała kancelaria starostwa – biuro informacyjno-podawcze, ekspozytura i archiwum główne. Na początku 1931 r., w związku z próbami reformowania administracji państwowej, zaistniała groźba likwidacji powiatu mieleckiego i zniesienia starostwa. (Wiadomość tę przywiózł prof. W. Kania ze Zjazdu Miast w Krakowie.) Ostre protesty gmin, m.in. Rady Gminnej Mielca, a także inne względy zadecydowały o zaniechaniu likwidacji. Taki stan utrzymał się już bez większych zmian do końca sierpnia 1939 r. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę w pierwszych dniach września 1939 r. część kadry starostwa wraz z częścią dokumentacji ewakuowała się na wschód. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na polskie ziemie wschodnie (17 IX 1939 r.) i ewakuacji polskich wojsk na teren Węgier i Rumunii, kiedy kampania wrześniowa została przegrana, pracownicy starostwa w większości powrócili w rodzinne strony. Nieznany jest natomiast los wielu dokumentów. Komisarz PKL i starostowie w latach 1921-1939: Stefan Różecki (komisarz PKL, 1918–1921), Mieczysław Zarzecki (1921-1927), Jan Pawlica (1928–1929), Marian Balicki (1929–1934), Zygmunt Schlichting (1934–1939).
*Lata 1939-1944 (okupacja hitlerowska) W pierwszych dniach okupacji hitlerowskiej (8 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) utworzono powiat mielecko-ropczycki z landratem Reg. Rat. Schüfnerem, ale od 26 X 1939 r. jednostka ta weszła w skład Kreishauptmanschaft Dębica (powiatu dębickiego, administrowanego przez starostwo), zwanego też Gross Kreiss Dębica.
*Lata 1944-1950 Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) przywrócono funkcjonowanie powiatu mieleckiego, a Starostwo Powiatowe w Mielcu zostało reaktywowane 24 VIII 1944 r. Pierwszymi starostami i organizatorami urzędu byli: Kazimierz Lubos (od 24 VIII 1944 r.) i Kazimierz Karłowicz (od 3 X 1945 r.). Starostwo administrowało na terenie powiatu mieleckiego, który miał powierzchnię 766,66 km2 i zamieszkiwało go około 75 tysięcy osób. Dla prowadzenia poszczególnych rodzajów spraw tworzono kolejne referaty. W listopadzie 1945 r. było ich 13: ogólny, administracyjny, społeczno-polityczny, wojskowy, aprowizacyjny, przemysłowy, karno-administracyjny, opieki społecznej, sanitarny, weterynaryjny, kultury i sztuki, odszkodowań wojennych i odbudowy. W kolejnych latach następowały zmiany. W 1946 r. powstał referat pomiarów, a w 1947 r. – rolnictwa i reform rolnych. Ponadto w 1947 r. referat odbudowy przekształcono w Referat Odbudowy – Powiatowe Biuro Odbudowy, a referaty rolnictwa i reform rolnych połączono z oświata rolniczą w Powiatowy Inspektorat Oświaty Rolniczej. W 1948 r. zlikwidowano referaty aprowizacji i handlu oraz odszkodowań wojennych. Pod koniec maja 1950 r. Starostwo Powiatowe w Mielcu (podobnie jak wszystkie starostwa w Polsce) zostało zlikwidowane, a jego kompetencje przejęło Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu.
*Starostowie w latach 1944-1950: Jerzy Lubos (1944), Kazimierz Karłowicz (1944-1946), Józef Bik (1946-1947), Szymon Zbudniewek (1947), Walerian Rosa (1947), Bronisław Rogalski (1947-1949), Emil Toczyński (p.o., 1949), Stanisław Nesterski (1949–1950).
*Wicestarostowie w latach 1944-1950: Stanisław Światowiec, Emil Toczyński, Józef Maroń.
*Kierownicy referatów w latach 1944-1950: Kancelaria: Andrzej Kopecki, Stefania Rosa, Piotr Frankiewicz, Referat Ogólny – Walerian Rosa, Emil Toczyński, Referat Administracyjny – Kazimierz Kondratowicz, Referat Społeczno-Polityczny – Jakub Barszcz, Maria Janicka, Referat Budżetowo-Gospodarczy – p.o. Aniela Kuklińska, Referat Wojskowy – Jerzy Leyko, Edmund Ludera, Referat Karno-Administracyjny – Mieczysław Pichl, Franciszek Markulis, Władysław Kazana, Referat Karny – Michał Dudek, Referat Aprowizacji i Handlu – Kazimierz Tracz, Jerzy Stadler, Julian Jaskółka, Zygmunt Korpanty, Referat Przemysłowy – Tadeusz Homecki, Kazimierz Leyko, Referat Opieki Społecznej – Tadeusz Kulczyński, Władysław Jasiński, Referat Zdrowia – dr Eugeniusz Berger, Referat Weterynaryjny, później Rolnictwa i Reform Rolnych – Zdzisław Wujcikowski, Referat Szkód Wojennych – Emil Toczyński, Referat Architektoniczno-Budowlany – Jan Chutkowski, p.o. architekta powiatowego – Franciszek Bujak, Referat Kultury i Sztuki – Tadeusz Homecki, Maria Sokół, Referat Pomiarów Kraju – Piotr Stąpor, Referat Odbudowy – Zdzisław Wieliński, mierniczy powiatowy – Bolesław Łoniewski, p.o. agronoma powiatowego – Kazimierz Fałdziński, sekretarz administracyjny – Czesław Krawczyk, Jan Juszak.
*Od 1999 r. W ramach przekształceń ustrojowych oraz reformy administracji państwowej i samorządowej od 1 I 1999 r. rozpoczęły funkcjonowanie powiat mielecki oraz starostwo ę powiatowe jako organ wykonawczy samorządu powiatowego (Rady Powiatowej). Rozdzielono kompetencje samorządów gminnych od samorządu powiatowego, któremu powierzono sprawy: rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa śródlądowego, bezpieczeństwa i porządku publicznego, geodezji i gospodarki gruntami, budownictwa, transportu i powiatowych dróg publicznych, oświaty ponadgimnazjalnej, kultury, kultury fizycznej, ochrony środowiska, zdrowia i spraw społecznych. Głównym budynkiem Starostwa Powiatowego został dawny Dom Partii przy ul. S. Sękowskiego 2B, a ponadto część wydziałów ulokowano w willi przy ul. F. Chopina 16 i w budynku przy ul. S. Wyspiańskiego 6. Po przeprowadzeniu zmian struktury organizacyjnej, funkcjonują wydziały: *Organizacyjny, *Finansowy, *Edukacji i Spraw Społecznych, *Funduszy i Promocji Powiatu, *Komunikacji, *Architektury i Budownictwa, *Ochrony Środowiska, *Zarządzania Kryzysowego, *Inwestycji i Gospodarki Nieruchomościami oraz *Geodezji, Kartografii i Katastru, a także *Biuro Rady Powiatu, *Radcy Prawni, *Kontrola Zarządcza i Audyt Wewnętrzny, *Biuro Informatyki oraz szereg stanowisk samodzielnych i stanowisk obsługowych. W latach 2014-2015 nastąpiła zmiana siedziby głównej Starostwa. Do budynku przy ul. S. Wyspiańskiego 6 przeniesiono kierownictwo i niemal wszystkie wydziały, a w budynku przy ul. S. Sekowskiego 2B pozostawiono jedynie Wydział Komunikacji. Willę przy ul. F. Chopina 16 przeznaczono na sprzedaż. Dokonano też reorganizacji struktury organizacyjnej, m.in. powstały przekształcone Wydziały: Administracyjny, Edukacji oraz Funduszy, Inwestycji i Gospodarki Nieruchomościami. W miejsce Wydziału powstało Biuro Zarządzania Kryzysowego, a zamiast Wydziału Funduszy i Promocji Powiatu utworzono Biuro Promocji i Informacji. Ponadto zorganizowano Biuro ds. Zdrowia i Spraw Społecznych. W 2021 r. unowocześniono wnętrze i otoczenie budynku przy ul. S. Sękowskiego 2B, m.in. ułatwiając osobom z dysfunkcjami wejście (winda) i poruszanie się w budynku oraz założono nowy system przeciwpożarowy.
*Starostowie powiatu w latach 1999-2020: Józef Smaczny (1999–2006), Andrzej Chrabąszcz (2006-2014), Zbigniew Tymuła (2014-2018), Stanisław Lonczak (2018-nadal);
*Wicestarostowie powiatu w latach 1999-2020: Stanisław Myjak (1999-2002), Andrzej Chrabąszcz (2002-2006), Józef Smaczny (2006-2010), Andrzej Bryła (2010-2014), Maria Napieracz (2014-2018), Andrzej Bryła (2018-nadal).
*Pracownicy Starostwa Powiatowego (stan na 31 V 2007 r.): Andrzej Kurdziel – członek zarządu powiatu, Jadwiga Mysona – skarbnik powiatu, Marek Pustułka – sekretarz powiatu, Adam Ziarek – audytor wewnętrzny, Bogusław Miga – rzecznik prasowy, Teresa Gacek – radca prawny, Maria Soja – radca prawny; Wydział Finansowy: Jolanta Bondaruk, Renata Godek, Izabela Kilian, Urszula Klimczak, Anna Kobylarz, Marzena Osmola, Jadwiga Sadura, Anastazja Then-Piechota; Wydział Edukacji, Kultury i Sportu: Barbara Grzelak – dyrektor, Agnieszka Łubiarz, Grzegorz Piechota, Władysław Walas; Biuro Rady Powiatu: Krystyna Salnikow-Bochenek – dyrektor, Joanna Tomczak, Małgorzata Wiącek; Wydział Komunikacji: Zbigniew Kmieć – dyrektor, Adam Bała, Rafał Chrabąszcz, Arkadiusz Gancarz, Małgorzata Jarosz, Aleksandra Majcher, Piotr Matuszkiewicz, Irena Michalska, Anna Mordec, Władysława Rec, Andrzej Sasor, Andrzej Skotnicki, Marek Światek, Stanisław Wróbel, Beata Zgórniakiewicz; Wydział Organizacyjny i Spraw Obywatelskich: Jerzy Zorzycki – dyrektor, Magdalena Juźwiak, Lilianna Kolisz, Jan Kozek, Andrzej Kozik, Ewelina Lorenc, Dorota Lisowska, Bożena Modras, Grażyna Stachura, Krystyna Wnuk, Anna Wydro; Stanowiska obsługowe: Urszula Ćwięka, Halina Jemioło, Elżbieta Kowalska, Grażyna Mączyńska, Bogdan Pawłowski, Teresa Polak, Damian Występek, Włodzimierz Zgórniakiewicz; Wydział Ochrony Środowiska, Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Wodnej: Wiesław Magda – dyrektor, Jarosław Godek, Halina Klag, Jan Kłodowski, Wanda Tomza, Marta Trybulec, Zenon Tylec; Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami: Stanisław Adamczyk – geodeta powiatowy, dyrektor, Stanisław Babula, Krzysztof Babiarz, Joanna Baca, Boguslawa Borowiec, Małgorzata Gawrońska, Stanisława Guzak, Izabela Jajeśnica, Mariola Jankowska, Józef Jurkowski, Maria Kozdęba, Danuta Krempa, Andrzej Kręcigłowa, Mieczysław Kruk, Bożena Krużel, Teodozja Leś-Karwacka, Grażyna Lewek, Monika Misiąg, Roman Misiąg, Iwona Mojek, Roman Prokop, Danuta Tarnawska, Elżbieta Tymuła, Jan Wilk, Zofia Wilk, Maciej Woźniak; Wydział Zdrowia i Spraw Społecznych: Paweł Pazdan – dyrektor, Halina Majchrowicz, Bożena Rybka; Wydział Zarządzania Kryzysowego: Zenon Kamiński – dyrektor, Jarosław Bargiel, Józef Dziekan, Agata Lenart; Wydział Funduszy, Rozwoju i Promocji Powiatu: Leszek Deptuła, Izabela Adamska, Magdalena Bielaska, Michał Bojarski, Agnieszka Dernoga; Wydział Architektury i Budownictwa: Apolinary Rzadkowski – dyrektor, Helena Danecka, Halina Hernik, Tomasz Kilian, Józef Maryniak, Anna Ochalik, Małgorzata Sondej, Sławomir Szyszka, Stanisława Śliwa, Stanisław Winiarski; Wydział Inwestycji i Gospodarki Mieniem Powiatu: Stanisław Mieszkowski – dyrektor, Maria Bartnik, Andrzej Chmara, Anna Pietruszka, Barbara Walaszyńska, Maria Wiatrowska, Beata Wnęk.
Pracownicy Starostwa Powiatowego (stan na 31 X 2013 r.) niewymienieni wcześniej oraz ze zmianami w nazwiskach i zmianami funkcji: Adam Brzychcy, Rafał Chrabąszcz, Marcin Cieśla (dyrektor wydziału), Magdalena Czepiel, Michał Ćwięka, Dorota Darłak, Agnieszka Dernoga (dyrektor wydziału), Agata Dulik, Iwona Dulik, Dorota Dzieciuch, Piotr Grzegorczyk, Hubert Hinzmann, Paulina Hul, Maria Jarosz, Grażyna Jeż, Joanna Kapinos, Klaudia Kądziołka, Anna Kędzior, Danuta Kiełb, Dariusz Krawiec, Robert Kręcigłowa, Magdalena Krogulec (Powiatowy Rzecznik Konsumentów), Bożena Krużel, Joanna Kużdżał, Jan Leśniak, Ewa Łabuz, Joanna Madura, Józef Maryniak (dyrektor wydziału), Marzena Matuszkiewicz, Agata Mazurek, Waldemar Mazurek (przewodniczący Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej), Wanda Mieszkowska, Agnieszka Misiak, Gabriela Muras, Magdalena Myszkowska, Iwona Nakoneczna-Świątek, Krystyna Pietras, Wojciech Pietryka, Małgorzata Pokrywka, Małgorzata Ponikiewska, Małgorzata Rajtar, Alan Resenbeiger, Anna Skoczylas, Joanna Stolarz, Magdalena Strugała, Joanna Sypek, Tadeusz Szklarski, Maria Ślęzak (radca prawny), Stanisław Tomza (dyrektor wydziału), Beata Tyniec, Marcin Węgrzyn, Alina Wilk, Natalia Witek, Maciej Woźniak (z-ca dyrektora wydziału).
W 2018 r. odmówiono podania danych, tłumacząc to przepisami RODO.
STARYSZAK KAROL, urodzony 7 VI 1977 r. w Krakowie, syn Zbigniewa. Ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa (specjalność: pilotaż) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie. Pracuje jako pilot liniowy samolotowy. Poza pracą zawodową uprawia wyczynowo szybownictwo i od 2005 r. reprezentuje Aeroklub Mielecki. Latanie na szybowcach rozpoczął w 1993 r. Jako wyróżniający się szybownik w 2000 r. został powołany po raz pierwszy do reprezentacji Polski na Szybowcowe Mistrzostwa Europy w Luesse k/Berlina. Na Mistrzostwach Świata (seniorów), także w Niemczech, zadebiutował w 2002 r. Startował również w kolejnych Mistrzostwach Świata we Francji w 2006 r. i zajął 6. miejsce w klasie Club. Od tego czasu regularnie plasuje się w czołówce europejskich i światowych zawodów mistrzowskich. Ważniejsze sukcesy: *2005 r.: Mistrzostwa Polski (Częstochowa) – mistrz Polski w klasie Club; *2007 r.: Międzynarodowe Mistrzostwa Polski (18-27 V, Leszno) – wicemistrz Polski w klasie otwartej; Mistrzostwa Europy (Issound, Francja) – wicemistrz Europy w kl. 15 m (szybowiec Diana 2); *2008 r.: Mistrzostwa Polski (17-24 V, Leszno) – mistrz Polski w klasie otwartej; Mistrzostwa Świata (13-15 VIII, Luesse k/Berlina, Niemcy) – II wicemistrz świata w kl. 18 m (szybowiec ASG 29); *2009 r. – Międzynarodowe Zawody Szybowcowe „Pribina Cup” (Nitra, Słowacja) – II miejsce w kl. 18 m (szybowiec ASG 29); *2010 r. – Mistrzostwa Świata (20 VII – 7 VIII, Szeged, Węgry) – II wicemistrz w klasie 18 m; *2011 r. – XXXVI Mistrzostwa Polski (21 V, Rudniki k/Częstochowy) – mistrz w klasie otwartej, XVI Mistrzostwa Europy (10 VIII, Pociunai, Litwa) – mistrz Europy w klasie 18 m. Wyróżniony wieloma nagrodami i wyróżnieniami zagranicznymi. Wielokrotnie wybierany do 10 najlepszych sportowców Mielca w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. W 2014 r. musiał zakończyć współpracę z Aeroklubem Mieleckim i przeniósł się do Aeroklubu Podkarpackiego. (Aeroklub Mielecki nie otrzymał licencji sportowej.) Pod nowym patronatem wywalczył m.in. mistrzostwo świata w klasie 18 m (2014 r., Leszno) i wicemistrzostwo Europy w klasie 18 m (2019 r., Turbia).
STARZEC WIESŁAW, urodzony 1 V 1959 r. w Mielcu, syn Stanisława i Zofii z domu Jachyra. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1980 r. został zatrudniony w WSK Mielec, a po restrukturyzacji – w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec”. W latach 1999-2006 pracował w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu. Od 2006 r. jest pracownikiem JET AIR Warszawa. Od lat szkolnych należał do Aeroklubu Mieleckiego, specjalizując się najpierw w spadochroniarstwie, a następnie w wieloboju spadochronowym i w tej dyscyplinie znajdował się w ścisłej czołówce krajowej. Największe sukcesy: *22-25 IX 1977 r. – XI Nowoczesny Pięciobój Spadochronowy w Mielcu – I miejsce indywidualnie i I miejsce drużynowo; *17-22 VI 1979 r. – I Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu – II m. indywidualnie i II m. drużynowo; *15-20 VII 1980 r. – II MPWS w Mielcu – III m. drużynowo; *2-7 VIII 1981 r. – III MPWS w Mielcu – II m. drużynowo; *3-8 VII 1982 r. – IV MPWS w Mielcu – III m. indywidualnie i III m. drużynowo; *24-30 VII 1983 r. – V MPWS w Mielcu – II m. drużynowo; *1-8 VII 1984 r. – VI MPWS w Mielcu – I m. indywidualnie i I m. drużynowo. W latach 70. i 80. był członkiem kadry narodowej i reprezentantem Polski w Międzynarodowych Mistrzostwach Państw Socjalistycznych w NRD, Bułgarii, CSRS, ZSRR i Korei Północnej. Od 1984 r. do 2005 r. był instruktorem spadochronowym w Aeroklubie Mieleckim, a w latach 2005-2006 był instruktorem samolotowym w ROYAL STAR AERO Mielec. Ponadto był instruktorem narciarskim w PTTK Mielec i Nauczycielskim Klubie Narciarskim „Śmig” Mielec. Zmarł 17 X 2014 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Od 2021 r. rozpoczęto w Mielcu organizowanie Memoriału im. Wiesława Starca w Skokach Spadochronowych.
STARZYK JÓZEF, urodzony 24 X 1937 r. w Zabrniu, pow. mielecki, syn Jana i Bronisławy z domu Sypek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1955 r. i otrzymał tytuł technika – mechanika. Zgodnie z nakazem pracy we wrześniu 1955 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec na stanowisku technologa. W latach 1957-1959 odbył służbę wojskową w Szkole Lotniczej w Radomiu, po wcześniejszym przeszkoleniu w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu. Po zakończeniu służby powrócił na poprzednie stanowisko w WSK, a od 1 XII 1964 r. przeszedł do pracy w 21. Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK Mielec na stanowisko zastępcy starszego przedstawiciela ds. ekonomicznych – pracownika cywilnego. W 1967 r. ukończył studia na Wydziale Produkcji i Obrotu Towarowego Akademii Ekonomicznej w Krakowie z tytułem magistra ekonomii. W 1971 r. uzyskał dyplom biegłego księgowego i został wpisany na państwową listę. Z dniem 16 XII 1975 r. przeszedł do pracy WSK „PZL-Mielec” na stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego ds. ekonomicznych. W 1979 r. ukończył studium dla wyższej kadry kierowniczej organizowane przez Ministerstwo Przemysłu Maszynowego. Od 1983 r. do 4 V 1991 r. pełnił funkcje zastępcy dyrektora WSK i głównego księgowego, a następnie przeszedł na rentę inwalidzką. Pełniąc kluczowe funkcje w przedsiębiorstwie, znacząco przyczynił się do jego rozwoju i w trudnych latach 80. – do utrzymywania planowego funkcjonowania. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał pracy społecznej w FKS „Stal” Mielec, m.in. pełnił funkcje wiceprezesa (2 kadencje) i prezesa (1 kadencja). W latach 70. był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (1 kadencja). Od 1967 r. był myśliwym – członkiem Koła Łowieckiego nr 144 „Sęp” Mielec i od 1990 r. sprawował funkcję prezesa. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Zasługi dla LOK”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i najwyższym odznaczeniem łowieckim „Złom”. Zmarł 5 XI 2023 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STARZYK STANISŁAW WŁADYSŁAW, urodzony 5 V 1965 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki, syn Stanisława i Heleny z domu Siembab. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Tarnowie, maturę zdał w 1985 r. Studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1990 r. uzyskał tytuł magistra. W roku szkolnym 1990/1991 został zatrudniony jako nauczyciel historii w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu. Od 1991 r. pracuje w Zespole Szkół Budowlanych im. Żołnierzy AK w Mielcu jako nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i przysposobienia obronnego. W 1994 r. ukończył podyplomowe studia z ochrony i kształtowania środowiska w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, w 1997 r. – podyplomowe studia z wychowania obronnego w WSP Kraków, a w 2002 r. – podyplomowe studia z zarządzania i przedsiębiorczości w oświacie w Wyższej Szkole Biznesu w Tarnowie. W 1997 r. powierzono mu stanowisko wicedyrektora Zespołu Szkół Budowlanych w Mielcu, a od roku szkolnego 2008/2009 pełni funkcję dyrektora tej placówki. Jest nauczycielem dyplomowanym. Od powstania w 2001 r. Uczniowskiego Klubu Sportowego „Zaprawa” przy ZSB jest jego prezesem. Zainicjował szereg przedsięwzięć w działalności szkoły i czuwał nad ich realizacją. Kierowana przez niego szkoła kilkakrotnie otrzymała tytuł „Najlepszej Szkoły Budowlanej w Polsce”, m.in. dzięki sukcesom uczniów. Uczestniczył z uczniami w realizacji Projektów Erazmus+ w Portugalii, Francji, Turcji, Słowenii i we Włoszech. Wyróżniony m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej, Nagrodami Podkarpackiego Kuratora Oświaty (trzykrotnie) i Starosty Powiatu Mieleckiego (sześciokrotnie). Ponadto w 2021 r. został uhonorowany przez Podkarpackiego Kuratora Oświaty tytułem „Nauczyciel wychowujący do wartości”.
STARZYK WŁADYSŁAW, urodzony 6 VI 1909 r. w Wampierzowie, pow. mielecki, syn Antoniego i Marii z domu Padykuła. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 20. i 30. był jednym z głównych organizatorów ZMW „Wici” w powiecie mieleckim i prezesem zarządu powiatowego tej organizacji od roku 1930 do 1935. Wniósł znaczący wkład w rozwój różnych form samokształcenia młodzieży wiejskiej. Był współorganizatorem strajku chłopskiego w 1932 r. W latach 1936-1938 pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego w Mielcu, a ponadto był członkiem Zarządu Wojewódzkiego SL w Krakowie. Od 1938 r. zamieszkał z rodziną w Mielcu, pracując równocześnie w gospodarstwach rodzinnych rodziców i teściów. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako telegrafista. W czasie wycofywania się za linię Sanu dostał się do niewoli sowieckiej. Podczas wymiany polskich jeńców (na podstawie paktu sowiecko-niemieckiego) został przejęty przez Niemców i skierowany do obozu jenieckiego w miejscowości Laucha kr. Gotha w Turyngii. Przebywał tam od XII 1939 r. do IV 1941 r. Po powrocie do kraju podjął pracę w rodzinnym gospodarstwie rolnym. Był współorganizatorem struktur i działalności Ruchu Oporu Chłopskiego (ROCh) w powiecie mieleckim. Po zakończeniu okupacji niemieckiej, jako jeden z organizatorów PSL „mikołajczykowskiego” w mieleckim, wszedł w skład zarządu powiatowego tej partii i z jej ramienia 7 X 1944 r. został wybrany pierwszym powojennym przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Pełnił tę funkcję do momentu odwołania w lutym 1947 r. Odwołanie to było następstwem zawieszenia z dniem 21 X 1946 r. działalności PSL w powiecie mieleckim. Od maja 1948 r. pracował w Oddziale Plantacyjnym Cukrowni Przeworsk w Mielcu, a następnie, po reorganizacji, od 1961 r. w Rejonie Plantacyjnym Cukrowni Przeworsk w Mielcu jako rejonowy inspektor kierujący tą placówką. W 1971 r., z uwagi na stan zdrowia, przeszedł na rentę. Gdy po roku 1956 reaktywowano ruch ludowy, wstąpił do ZSL, w którym pełnił różne funkcje organizacyjne. Przez kilka kadencji był radnym Rad Narodowych – Powiatowej i Miejskiej z ramienia tego stronnictwa. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 7 IX 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STARZYŃSKIEGO STEFANA (ULICA), najkrótsza (30 m) i ślepa uliczka prywatna na osiedlu Wolności. Po znacznym skróceniu w 2005 r. jest jedną z bocznych ulicy Zwycięstwa. Ma asfaltową nawierzchnię. Nazwę otrzymała 19 VI 1970 r.
Patron ulicy: STEFAN STARZYŃSKI (1893-1944) to polityk, ekonomista i publicysta. W latach 1934-1939 był komisarycznym prezydentem Warszawy. Jako Komisarz Cywilny przy Dowództwie Obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. wsławił się bohaterską postawą. Został aresztowany przez Niemców i zginął w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Dachau.
STASZ JERZY, urodzony 9 X 1959 r. w Krośnie, syn Bolesława i Genowefy z domu Marcinek. Absolwent Liceum Zawodowego w Zespole Szkół Elektrycznych w Krośnie, maturę zdał w 1978 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi lekkoatletyczne, a następnie specjalizował się w rzucie oszczepem. W 1978 r. zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Polski juniorów. W 1982 r. przeniósł się do Mielca. Został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do prac sportowych w Stali Mielec. W latach 1982-1988 startował w barwach I-ligowej Stali i należał do czołówki krajowej w rzucie oszczepem. Ustanowił rekordy życiowe: 76,60 m (oszczep starego typu) i 68,90 (oszczep nowego typu, rekord okręgu rzeszowskiego). W 1990 r. podjął pracę kontrolera celnego w Urzędzie Celnym w Przemyślu Oddział w Mielcu, a następnie został inspektorem celnym w Terenowym Referacie Kontroli Podmiotów Gospodarczych Urzędu Celnego w Rzeszowie i pracuje tam nadal. W 2003 r. ukończył studia licencjackie na Wydziale Gospodarki Regionalnej i Turystyki Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 2000 r. jest działaczem Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Stal Mielec, był członkiem i wiceprezesem, a od 2006 r. pełni funkcję prezesa Zarządu LKS Stal. Jest także członkiem Chóru Męskiego „Melodia”. W 2022 r. przeszedł na emeryturę.
STASZEK JAN TADEUSZ, urodzony 10 XII 1912 r. w Warszawie, syn Marcina i Teresy z domu Ośko. Absolwent Gimnazjum w Warszawie z maturą w 1931 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W czasie studiów uzyskał uprawnienia pilota szybowcowego oraz odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii Konnej i otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Od 1937 r. pracował jako młodszy asystent w Instytucie Aerodynamicznym PW i Biurze Konstrukcyjnym Studium Państwowych Zakładów Lotniczych Wytwórnia Płatowców nr 1 w Warszawie Okęciu. Uczestniczył w projektowaniu samolotów różnego przeznaczenia, m.in. samolotu rozpoznawczo-bombowego „PZL 46 SUM”. W wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. był dowódcą baterii artylerii konnej w czasie obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, ale po roku powrócił i pracował jako ślusarz. Należał do AK i w Grupie Dural Komendy Głównej AK był tłumaczem instrukcji do niemieckiego sprzętu lotniczego. Po wojnie pracował w różnych branżach w Otwocku, Pruszkowie, Koszalinie i Szczecinie, a następnie powrócił do Warszawy. W latach 1948-1950 pracował w Głównym Instytucie Lotnictwa jako zastępca kierownika Działu Aerodynamiki i zaprojektował m.in. nowatorski duży tunel aerodynamiczny. Wtedy też uzyskał tytuł magistra (1949 r.). Następne dwa lata był pracownikiem Biura Wojskowego Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego. W 1951 r. został oddelegowany do WSK Mielec, aby pomagać w uruchomieniu produkcji licencyjnej odrzutowego samolotu myśliwskiego MiG-15 (LiM–1). Co prawda w 1952 r. powrócił do Warszawy, ale nadal współpracował z mielecką fabryką przy projektowaniu i produkcji samolotów różnego przeznaczenia. W latach 1954-1955 jako dyrektor WSK Okęcie kierował produkcją m.in. CSS-13, wcześniej produkowanego w Mielcu, a także przygotowaniem do produkcji TS-8 Bies, który później był produkowany w Mielcu. Od 1955 r. do 1960 r. pełnił funkcję dyrektora Instytutu Lotnictwa i m.in. brał udział w projektowaniu samolotu pasażerskiego MD-12 i odrzutowego samolotu szkolno-treningowego TS-11 Iskra, produkowanego później w mieleckiej WSK przez 25 lat. Także jako dyrektor techniczny Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego w Warszawie miał znaczny wpływ na rozwinięcie produkcji lotniczej, m.in. samolotu An-2 w Mielcu. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: WSK Okęcie Warszawa (1966-1971, dyrektor), Indonezja (1971-1973, kontrakt) i Instytut Lotniczy, gdzie pracował w Zakładzie Aerodynamiki, Zakładzie Badań w Locie (kierownik) i Zakładzie Prognozowania i Planowania Perspektywicznego. Pracę zawodową zakończył 31 XII 1990 r. Należał do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. Autor dwóch książek i wielu artykułów w czasopismach specjalistycznych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem X-lecia PRL. Zmarł 18 VIII 1994 r. Pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie.
STASZICA STANISŁAWA (ULICA), jedna z najważniejszych ulic miejskich na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. H. Sienkiewicza do ronda na ul. J. Kilińskiego i stanowi odcinek (460 m) głównej trasy tranzytowej przez Mielec w kierunkach zachodnim i wschodnim. Powstała w okresie międzywojennym XX w. i wtedy też otrzymała jako patrona S. Staszica, którego nie zmieniono nawet w czasie okupacji hitlerowskiej. Gruntownie przebudowano ją w 1998 r. Po oddaniu do użytku Alej Jana Pawła II (2005 r.) stała się fragmentem trasy tranzytowej. Spośród jej sąsiadów po stronie północnej wyróżniają się dwa niewielkie parki z upamiętnieniami ofiar i uczestników II wojny światowej oraz rozgraniczający je budynek Starostwa Powiatowego z parkingiem. Od strony południowej znajdują się posesje prywatne z okazałymi domami oraz „Delikatesy”. W 2009 r. została wyremontowana i zmodernizowana, m.in. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową. Wykonano też nowe chodniki, sygnalizację świetlną przy skrzyżowaniu z ul. Sandomierską i ekrany dźwiękochłonne.
Patron ulicy: ksiądz STANISŁAW STASZIC (1755-1826), jeden z najwybitniejszych działaczy politycznych i uczonych okresu polskiego oświecenia. Wielki patriota, w czasie Sejmu Czteroletniego związał się z obozem reform. Prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Współorganizator uczelni, m.in. Uniwersytetu Warszawskiego. Wniósł istotny wkład w rozbudowę Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Autor wielu prac politycznych, filozoficznych i naukowych.
STATEK „PROFESOR SZAFER”, drobnicowiec – statek przewożący drobnicę (towary przemysłowe liczone w sztukach). Kadłub został zbudowany w 1977 r. w stoczni Brodogradiliste „Uljanik” Pula-Y/B-340 (Jugosławia), na zlecenie Polskich Linii Oceanicznych w Gdyni i na podstawie projektów polskich konstruktorów. Zwodowano go w Puli 9 VII 1977 r. Ukończony w Stoczni im. Lenina w Gdańsku. Matką chrzestną była synowa prof. Władysława Szafera – Krystyna Procner-Szafer. PLO odebrały statek 22 VI 1978 r. Podstawowe dane: długość całkowita – 180,4 m, szerokość – 26,6 m, zanurzenie – 9,7 m, nośność – 15 613 TDW, ilość kontenerów 366, napęd – silnik spalinowy, moc SG – 17075, prędkość – 21 w. Początkowo pływał do Australii (1978-1980), a następnie do Japonii (1981-1993). W 1993 r. armatorem statku została firma POL-America (spółka – córka PLO). Pływał pod cypryjską banderą, a jego macierzystym portem był Limassol. Na okres „cypryjski”, który trwał 5 lat, zmieniono mu nazwę na „Korinthos”. W 1998 r. kolejny właściciel – polsko-amerykańska spółka Polocean – S. Starzyński Shipping – przywrócił mu pierwotną nazwę „Profesor Szafer” i skierował na linię do Ameryki Południowej. W 2. półroczu 1999 r. sprzedał wyeksploatowany statek do Indii na złom. Złomowania dokonała firma Shenton Shipping SA z Singapuru na plaży Alang w Indiach.
Patron statku – PROF. WŁADYSŁAW SZAFER (1886-1970) to światowej sławy botanik, autor wielu prac ważnych dla nauki światowej, prekursor ruchu ochrony przyrody, dwukrotny rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W dzieciństwie mieszkał i uczył się w Mielcu. W późniejszych latach utrzymywał z rodziną w Mielcu systematyczny kontakt. Mielczanie upamiętnili wielkiego uczonego m.in.” nazwą osiedla i ulicy oraz patronatem Szkoły Podstawowej nr 1 (wcześniej Męskiej, której był uczniem) i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, którego działalność wspierał swoim autorytetem.
STAWARZ JANUSZ, urodzony 1 XII 1959 r. w Łętowicach, syn Władysława i Emilii z domu Łabuda. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Od 1977 r. do 1985 r. grał w zespołach piłki nożnej Stali Mielec, w tym od 1979 r. jako bramkarz pierwszej drużyny seniorów (I liga). W jej barwach rozegrał 93 pierwszoligowe mecze i przyczynił się do dwukrotnego zdobycia III miejsca w rozgrywkach I ligi (1978/1979 i 1981/1982. W latach 1985-1990 grał w Lechii Gdańsk (I i II liga), a w latach 1990-1993 występował w szwedzkiej drużynie Södertälje. Był reprezentantem Polski w kategoriach juniorów i młodzieżowej, wnosząc znaczny wkład w zdobycie brązowego medalu w XXXI Turnieju UEFA Juniorów w Polsce (1978) i IV miejsca w II Mistrzostwach Świata Juniorów w Japonii (1979). Wystąpił także 2 razy w I reprezentacji Polski (mecze z Japonią w 1981 r.). W latach 1993-2000 pracował jako przedstawiciel handlowy w firmie „Jurajska”. Uzyskał kwalifikacje instruktora piłki nożnej, a następnie tytuł trenera II klasy. W 2000 r. został zatrudniony w MKP Stal Mielec jako trener grup młodzieżowych i funkcję tę pełni nadal. W latach 2002-2006 był także trenerem reprezentacji województwa podkarpackiego, która w 2006 r. zdobyła IV miejsce w Mistrzostwach Polski Juniorów (rocznik 1990) w Łodzi. Od 2005 r. pełni funkcję trenera bramkarzy reprezentacji Polski U-17 i U-20. Jako członek sztabu szkoleniowego Michała Globisza uczestniczył w Mistrzostwach Świata U-20 w Kanadzie (2007), gdzie m.in. Polska wygrała z faworyzowaną Brazylią 1 : 0 i awansowała do ćwierćfinału. Studiował na AWF w Krakowie. W ostatnich latach specjalizuje się w trenowaniu bramkarzy, m.in. szkolił bramkarzy GKS Katowice (2010) i Cracovii (2011-2012), a następnie pełnił funkcję trenera bramkarzy Stali Mielec w sezonie 2012/2013 (awans do II ligi).
STAWICKA ELŻBIETA (z domu CIOCH), urodzona 13 VII 1944 r. w Hutfhurm (Niemcy), córka Michała i Marii z Gancarskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdała w 1962 r. Pracę zawodową podjęła 15 IX 1962 r. w WSK Mielec na stanowisku kreślarza, a następnie pracowała jako młodszy konstruktor i konstruktor obliczeniowiec. W 1970 r. ukończyła studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskała tytuł inżyniera. W 1983 r. została zastępcą dyrektora nowo wybudowanego Domu Wypoczynkowego „Mielec” w Krynicy Zdroju i wniosła duży wkład w jego organizację, zagospodarowanie i funkcjonowanie. Od 1995 r, po przekształceniu DW „Mielec” w spółkę, została prokurentem w Zakładzie Usług Leczniczo-Wypoczynkowych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. W 2004 r. przeszła na emeryturę. Od lat szkolnych jej wielka pasją było harcerstwo. W 1959 r. została instruktorem ZHP, a następnie otrzymała kolejno stopnie: przewodnika, podharcmistrza i harcmistrza. Należała do legendarnego Kręgu Instruktorów Zuchowych ZHP „Lawina”. Była jednym z głównych organizatorów życia harcerskiego w Mielcu w latach 60. i 70., w tym wielu uroczystości i imprez, zimowisk i obozów harcerskich. Była członkiem ZZ Metalowców, a później NSZZ „Solidarność” oraz Naczelnej Organizacji Technicznej. W latach 70. i 80. była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. Zmarła 23 X 2015 r. Spoczywa na cmentarzu w Gdyni.
STAWICKI ZBIGNIEW WOJCIECH, urodzony 18 II 1944 r. w Trześni, pow. mielecki, syn Henryka i Julii z domu Maziarz. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Od 1 IX 1961 r. pracował w WSK Mielec jako frezer, szlifierz, mistrz i inspektor BHP. Równocześnie mocno angażował się w działalność harcerstwa, do którego należał od lat szkolnych. Był członkiem Kręgu Instruktorów Zuchowych ZHP „Lawina”, założonego przez hm. Stanisława Włodarczyka. W 1959 r. został instruktorem ZHP. Był jednym z najaktywniejszych organizatorów różnych form działalności zuchowej i harcerskiej w terenie, a zwłaszcza na obozach i zimowiskach. Był komendantem obozów letnich w Zwolakach, Majdanie Sopockim, Szymbarku, Julinie i Ulini. Otrzymał kolejno stopnie: przewodnika, podharcmistrza i harcmistrza branży zuchowej. Osiągnięcia i duże doświadczenie w organizacji wypoczynku i rekreacji pozwoliły mu na przyjęcie funkcji kierownika Ośrodków Wypoczynkowych WSK Mielec w Rzemieniu i w Woli Zdakowskiej, a następnie pracować na stanowisku Działu Socjalnego WSK. W lutym 1982 r. został mianowany dyrektorem nowo wybudowanego Domu Wypoczynkowego „Mielec” w Krynicy Zdroju. Zorganizował jego funkcjonowanie od podstaw i znacząco rozwinął działalność leczniczą, w szeregu przypadków w sposób dla Krynicy nowatorski. W ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” i utworzenia na bazie krynickiego DW „Mielec” Zakładu Usług Leczniczo-Wypoczynkowych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. został wybrany prezesem Zarządu Spółki i pełnił tę funkcję do 2004 r. Po sprzedaży przez syndyka WSK „PZL-Mielec” udziałów WSK w Spółce osobie prywatnej – rozwiązał umowę o pracę. Od 2006 r., w wyniku konkursu, pracuje na stanowisku dyrektora Domu Wypoczynkowego „Rzemieślnik” w Gdańsku Jelitkowie. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Turystyki”.
STAŻEK MICHAŁ, nauczyciel szkoły trywialnej w Mielcu od 1836 r. do 1856?
„STAŻYSTA”, początkowo hotel pracowniczy WSK „PZL-Mielec” przy ul. E. Biernackiego 13a, oddany do użytku w 1972 r. Był budynkiem pięciokondygnacyjnym, zakwalifikowanym do drugiej kategorii hoteli pracowniczych. Posiadał 191 pomieszczeń, w tym 182 pokoje mieszkalne dwuosobowe (z umywalkami z ciepłą i zimną wodą), jeden apartament i jeden pokój czteroosobowy. W hotelu zamieszkiwało około 300 osób, w tym około 50 rodzin z dziećmi. Na każdym piętrze znajdowały się pomieszczenia socjalno-bytowe: kuchnie, toalety, natryski i pralnie. W XV ogólnopolskim konkursie hoteli robotniczych, organizowanym przez „Trybunę Ludu”, zajął I miejsce w województwie rzeszowskim w kategorii do 300 mieszkańców i 9 w klasyfikacji krajowej.
STĄPOR STANISŁAW, urodzony 10 XI 1947 r. w Goleszowie, pow. mielecki, syn Ludwika i Anieli z domu Cieśla. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Równocześnie był aktywnym działaczem ZMW. Studia na Wydziale Ekonomiki Przemysłu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1970 r. obroną pracy magisterskiej „Interwencjonizm państwowy w rozwiniętych krajach kapitalistycznych”. W latach 1969-1972 pracował w pionie ekonomicznym WSK Mielec, a w latach 1972-1975 pełnił funkcję wiceprezesa ds. handlu i gastronomii PZGS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Od 1975 r. do 1977 r. pełnił funkcję wicedyrektora ds. ekonomicznych MZRGT „Polgaz” Mielec oraz został czasowo oddelegowany do KM PZPR w związku z wyborem na funkcję sekretarza ds. propagandy. W 1977 r. przeszedł do pracy w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu na stanowisko zastępcy dyrektora ds. pracowniczych i ekonomiki, a następnie pracował jako kierownik Działu Rewizji Gospodarczej i kierownik administracji ZSB. W latach 1981-1982 przebywał na kontrakcie firmy Budimex Warszawa w Libii. W ramach zatrudnienia w MPB od 1984 r. do 1990 r. był oddelegowany do KM PZPR w celu pełnienia funkcji sekretarza ds. organizacyjnych. W 1990 r. uzyskał stopień doktora ekonomii na podstawie rozprawy: Struktura agrarna w latach 1970-1987 w makroregionie południowo-wschodnim jako przykład rozdrobnionej gospodarki chłopskiej na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie. W latach 1990-1995 był jednym z właścicieli PH „Jurysta” s.c. w Mielcu, a w latach 1996-1998 prowadził (jako właściciel) Agencję Usług Przedstawicielskich, Ubezpieczeniowych i Doradczych. Równolegle przez szereg lat pracował jako nauczyciel, m.in. w Zespole Szkół Zawodowych (1973-1974), Szkole Podstawowej w El-Marij w Libii (1981-1982), Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie (nauczyciel akademicki, 1996-1998) i Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu (1998-1999). Był jednym z inicjatorów utworzenia w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania i od początku funkcjonowania (1999) pracownikiem naukowym tej uczelni. Pełnił m.in. funkcję prorektora, a następnie zastępcy dyrektora Instytutu. Posiadał tytuł profesora WSGiZ. W polu jego zainteresowań naukowych znajdowały się zagadnienia z zakresu makroekonomii, mikroekonomii i ubezpieczeń. Autor i współautor szeregu opracowań i artykułów naukowych. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 24 VII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STEC JAROSŁAW MARIUSZ, urodzony14 IX 1972 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Marii z Filasów. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu (budowa płatowców) z maturą w 1992 r. Pracuje w firmie Remog Polska Sp. z o.o. jako narzędziowiec. Od wielu lat udziela się społecznie. Od 1993 r. jest Honorowym Dawcą Krwi. Do stycznia 2022 r. oddał 31950 ml krwi. Pełni funkcje: członka Zarządu Rejonowego Klubu HDK PCK przy OR PCK w Mielcu (od 2007 r.), wiceprezesa tegoż Zarządu (od 2008 r.) oraz wiceprezesa Zarządu Oddziału Rejonowego PCK w Mielcu (trzecia kadencja). Wyróżniony m.in. Odznaką HDK I stopnia, Odznaką Honorową PCK IV stopnia, Odznaką HDK Zasłużony dla Zdrowia Narodu, Medalem 90 lat PCK, Medalem 60 lat Honorowego Krwiodawstwa PCK, Medalem 100. Rocznicy Odzyskania Niepodległości i Medalem 100 lat PCK.
STEC STANISŁAW, urodzony 15 IV 1894 r. w Wadowicach Dolnych, powiat mielecki, syn Jana i Józefy z domu Jachimowicz. Uczył się w c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie w Seminarium Nauczycielskim w Tarnowie i tam zdał maturę w 1914 r. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich i TG „Sokół” w Tarnowie. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do formującego się polskiego wojska. W 2 pułku piechoty walczył w kampanii karpackiej (jesień 1914 r.), a następnie pod Sołotwiną, gdzie został ciężko ranny. Po wyleczeniu powrócił do 2 pp i uczestniczył w kampanii wołyńskiej w lecie 1916 r., ale z powodu choroby w jesieni tego roku znów znalazł się w szpitalu. Po epizodzie w służbie wartowniczej w pierwszych miesiącach 1917 r. został skierowany na szkolenie w Zambrowie, a następnie do Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu. Brał udział w działaniach II Korpusu Polskiego pod dowództwem płk. Józefa Hallera. 11 V 1918 r. uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem, a po klęsce polskiego wojska zdołał przedostać się do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po demobilizacji w jesieni 1918 r. powrócił do odradzającej się Polski. Pracował jako nauczyciel w Zembocinie koło Miechowa (1919-1922), a następnie jako naczelnik poczty w Podzamczu koło Kępna. Z powodu ciężkiej choroby w 1933 r. przeszedł w stan spoczynku, a od 1934 r. zamieszkał w Wieliczce. Wyróżniony m.in. Krzyżem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Dalsze losy nieznane.
STECZKOWSKI STANISŁAW, urodzony 18 IV 1935 r. w Duląbce koło Jasła. Uczęszczał do gimnazjum w Dębowcu, a następnie do Liceum Ogólnokształcącego w Nowym Żmigrodzie i tam zdał maturę w 1954 r. Wykształcenie muzyczne zdobył w Rzeszowie i na kursach muzycznych, specjalizując się w prowadzeniu chórów. Wyższe studia filozoficzno-teologiczne ukończył w 1960 r. W czasie studiów prowadził chór. W 1960 r. rozpoczął pracę w Majdanie Królewskim, gdzie założył chór mieszany. Także w następnych miejscach pracy zakładał i prowadził chóry: chłopięco-męski i żeński w Sieniawie Jarosławskiej (1962-1964), chłopięco-męski i żeński w Dukli (1964-1966), chłopięco-męski w Częstochowie (1966-1970) i chór mieszany przy Zakładach Górniczo-Hutniczych w Wabinowie koło Częstochowy. W 1970 r. przeniósł się z rodziną do Rzeszowa i założył chór chłopięcy, przekształcony później w chłopięco-męski przy WDK. W 1974 r. założył chór chłopięco-męski w Mielcu, rezygnując po pewnym czasie z pracy w Rzeszowie. W 1976 r. założył chór chłopięco-męski „Cantus” w Stalowej Woli. Oba chóry, podobnie jak poprzednie, doprowadził do wysokiego poziomu artystycznego. Pomoc dyrektora Huty Stalowa Wola w uzyskaniu domu dla wielodzietnej rodziny zadecydowała, że w 1979 r. przeniósł się z rodziną do Stalowej Woli. Zrezygnował z prowadzenia chóru w Mielcu, a swoją działalność artystyczną ograniczył do Stalowej Woli. (Należy dodać, że kilku członków mieleckiego chóru, zauroczonych muzyką chóralną, podjęło studia muzyczne i prowadzi dotąd chóry oraz inne zespoły muzyczne.) W ciągu ponad 20 lat prowadzenia chóru „Cantus” osiągnął z nim wiele sukcesów artystycznych, m.in. otrzymując publiczne podziękowania Ojca Św. Jana Pawła II w czasie śpiewu na Placu Św. Piotra w Rzymie (4 VII 1984 r.) i królowej Belgii Fabioli. Doprowadził także do powstania szkoły chóralnej w Stalowej Woli. Ponadto z żoną Danutą, posiadającą również wykształcenie muzyczne, założyli zespół rodzinny (wszystkie dziewięcioro dzieci wykształcili muzycznie) i występowali zarówno w kraju (m.in. w czasie Ogólnopolskich Spotkań Muzykujących Rodzin we Wrocławiu) jak i poza jego granicami. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 8 I 2001 r. Spoczywa na cmentarzu w Stalowej Woli. Na Międzynarodowych Spotkaniach Rodzin Muzykujących w Dobrym Mieście przyznawana jest nagroda im. Stanisława Steczkowskiego.
STEFANEK HELENA, urodzona 16 II 1898 r. w Żywcu, córka Franciszka i Anny z domu Szyler (Schiller). Z mężem Henrykiem prowadziła w Mielcu młyn „Ziarno” przy ul. Tarnobrzeskiej (później H. Sienkiewicza). Nieoficjalnie wykonywała także usługi stomatologiczne. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) działała pod ps. „Hanka” i „Turbina” w mieleckich strukturach NZW. Utrzymywała kontakty z szefem PUBP w Mielcu Wojciechem Pacanowskim i pozyskiwała od niego wiadomości przydatne NZW oraz pomagała (głównie poprzez łapówki) w zwalnianiu więźniów z mieleckiego więzienia PUBP. 17 IX 1948 r. została aresztowana przez PUBP, ale zwolniono ją z powodu braku wystarczających dowodów winy. Po śmierci męża Henryka (16 X 1948 r.) była samodzielną właścicielką młyna, który wkrótce został jej zabrany i upaństwowiony w czasie tzw. „bitwy o handel”. Nadal nieoficjalnie prowadziła gabinet dentystyczny. Zmarła 25 IV 1973 r. Miejsce pochówku nieznane.
STEFANOWICZ KRZYSZTOF, urodzony 25 I 1980 r. w Mielcu, syn Władysława i Mirosławy z Weryńskich. Absolwent Technikum Elektrycznego dla Dorosłych w Mielcu (specjalność: elektronika przemysłowa), maturę zdał w 1999 r. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął w FKS Stal Mielec, a po ogłoszeniu upadłości klubu został zawodnikiem LKS Mielec. Specjalizował się w biegach średnich i długich. W barwach mieleckiego klubu osiągnął szereg sukcesów, m.in. zdobył szereg medali na Mistrzostwach Polski juniorów: *1997 (OOM Kraków) – medal brązowy w biegu na 3000 m (8.45,13), *1998 (Bydgoszcz) – złoty na 3000 m (8.21,40), *1999 (HMPJ) – złoty na 3000 m (8.29,59), (MPJ i OOM Biała Podlaska) – złoty w biegu przełajowym na 3 000 m, (Białystok) – srebrny na 3000 m (8.41,27). Jako reprezentant Polski startował m.in. w Mistrzostwach Europy Juniorów w Rydze w 1999 r. na dystansie 1 500 m oraz w Mistrzostwach Europy Juniorów w Malmö (Szwecja) w biegu przełajowym na 2 000 m, nie odnosząc jednak większych sukcesów. W 2001 r., w związku z podjętymi studiami w AWF we Wrocławiu, został zawodnikiem AZS Wrocław. W 2005 r. ukończył studia i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Pracuje w Gimnazjum nr 20 we Wrocławiu jako nauczyciel wychowania fizycznego.
STEFAŃSKI ADAM (ksiądz), urodzony 15 XII 1891 r. w Gosprzydłowej, syn Jana i Teresy z domu Michałek. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. W czasie I wojny światowej studiował teologię w Tarnowie i w 1916 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1916 r. pracował jako wikariusz w parafii św. Mateusza w Mielcu. Niósł pomoc wielu mieleckim rodzinom, sprowadzając do Mielca żywność i odzież. W 1917 r. został wikariuszem w katedrze w Tarnowie, a ponadto był prefektem Małego Seminarium w Tarnowie i uczył religii w dwóch szkołach powszechnych. W 1921 r. ponownie skierowano go do Mielca, gdzie do 1955 r. pracował jako katecheta. Zdobył sobie wielki autorytet wśród młodzieży i dzieci, a poprzez nie w mieleckim społeczeństwie. Otrzymał EC i RM. W 1955 r. przeszedł na emeryturę i pomagał w pracy duszpasterskiej. Po kilku latach przeniósł się do rodziny w Czchowie i tam zmarł 24 XII 1961 r. Spoczywa na cmentarzu w Czchowie.
STEFAŃSKI EUGENIUSZ, urodzony 13 IV 1929 r. w Muninie koło Jarosławia, syn Antoniego i Julii z domu Kuś. Jako chłopiec oddany został na służbę w gospodarstwie w Trzebownisku. W sierpniu 1944 r. pracował przy porządkowaniu lotniska w Jasionce po zniszczeniach powstałych w czasie walk radziecko-niemieckich. W styczniu 1945 r. wraz z rodziną zamieszkał w Rzeszowie. W 1948 r. ukończył Szkołę Podstawową dla Dorosłych w Rzeszowie i został zatrudniony w Straży Bezpieczeństwa „Obchód” w Krakowie Strażnica w Rzeszowie najpierw jako strażnik, a później sekcyjny. Po rozwiązaniu strażnicy przez UB (1949) przyjęto go do pracy w Komendzie Wojewódzkiej MO w Rzeszowie i po przeszkoleniu skierowano do kompanii operacyjnej. Uczestniczył w różnych akcjach, głównie w walkach z UPA na południowo-wschodnich terenach województwa rzeszowskiego. Po rozwiązaniu kompanii (1951) pracował w Komisariacie MO w Rzeszowie jako komendant punktu kontrolnego przy ul. Krakowskiej. (Kontrolowano wówczas wszystkie samochody wjeżdżające do Rzeszowa.) Z dniem 1 IX 1952 r. został przeniesiony do Mielca i tu początkowo pracował w Komisariacie MO Mielec-Osiedle, a następnie w nowo powstałym w Komendzie Powiatowej MO referacie kryminalnym. W 1963 r. zdał zaocznie maturę w Technikum Ekonomicznym w Mielcu. W latach 1967-1975 pełnił funkcję kierownika referatu dzielnicowych. Otrzymał stopień podporucznika i ukończył specjalistyczne szkolenie w Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Łodzi. 1 VII 1975 r. został mianowany zastępcą naczelnika Wydziału Prewencji KW MO w Tarnobrzegu. Tam był awansowany na stopień kapitana, a następnie majora. Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia zwolniono go ze służby z dniem 30 IV 1980 r. W 1985 r., już na emeryturze, otrzymał awans na stopień podpułkownika. Pod koniec 1986 r. przyjął zadanie zorganizowania Straży Miejskiej w Mielcu i był jej komendantem (w wymiarze pół etatu) do 3 VIII 1987 r., a następnie zrezygnował ze względu na zły stan zdrowia. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. Na przełomie lat 60. i 70. był radnym i wiceprzewodniczącym Komisji Przestrzegania Prawa Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Kierował Komisją ds. Nieletnich Moralnie Zagrożonych, w skład której wchodzili nauczyciele ze szkół podstawowych. Był także członkiem Komisji Społeczno-Lekarskiej ds. Przymusowego Leczenia Alkoholików w Mielcu. Od XII 1969 r. do VII 1975 r. pełnił funkcję kierownika szkółki piłkarskiej FKS Stal Mielec. W latach 80. należał do ORMO i okresowo był jego komendantem miejskim. Ponadto pełnił różne funkcje, m.in. prezesa, wiceprezesa i członka zarządu Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Relaks”. W 1997 r. zorganizował Koło Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów Resortu Spraw Wewnętrznych RP w Mielcu i został wybrany jego prezesem. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 40-lecia i 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „W Służbie Narodu”, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”, Złotym Medalem „Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Udział w Walkach w Obronie Władzy Ludowej”, Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie” i Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1984 r. Zmarł 28 VII 2013 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STELMACHOWICZ JADWIGA (z domu CYRAN), urodzona 12 XI 1943 r. w Baranowie Sandomierskim, córka Tadeusza i Eleonory z domu Parys. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1962 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Padwi Narodowej (1962-1966). W 1964 r. ukończyła Studium Pracy Kulturalno-Oświatowej (zajęcia praktyczno-techniczne i wychowanie plastyczne) w Bydgoszczy. W 1966 r. przeszła do pracy w nowo oddanej do użytku Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu. Studiowała na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi (kierunek: geografia Ziemi) UMCS w Lublinie i w 1973 r. uzyskała tytuł magistra geografii. W 1980 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu, a w 1981 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Wiele czasu poświęcała na działalność społeczną, szczególnie w Związku Nauczycielstwa Polskiego, jako członek chóru nauczycielskiego oraz w Lidze Kobiet. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznakami resortowymi. Zmarła 27 I 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STELNIK WŁODZIMIERZ, urodzony 8 VI 1911 r. w Maciejowie na Wołyniu, pow. krzemieniecki, syn Konrada i Anny z domu Leonowicz. Ukończył Średnią Szkołę Techniczną (Wydział Mechaniczny) im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Brześciu nad Bugiem z maturą w 1932 r. Zasadniczą służbę wojskową odbył w latach 1933-1935 w 1 pułku lotniczym w Warszawie jako mechanik lotniczy w stopniu kaprala. Po zakończeniu służby pracował w Lubelskiej Wytwórni Samolotów w Lublinie (4 II 1937 r. – 31 VII 1938 r.), a następnie w Państwowych Zakładach Lotniczych – Wytwórni Płatowców nr 1 w Warszawie. Na początku roku 1939 został przeniesiony do Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu – Cyrance. We wrześniu 1939 r., po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę, ewakuował się z rodziną na wschód i mieszkał w rodzinnym Maciejowie. 26 VIII 1944 r. wstąpił do Wojska Polskiego i w stopniu plutonowego służył w jednostce w Olsztynie do 17 X 1945 r., a następnie został zdemobilizowany. W grudniu 1945 r. zamieszkał wraz z rodziną w Mielcu i powrócił do pracy w mieleckiej fabryce samolotów, przemianowanej w 1949 r. na Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego. Pracował kolejno jako: kalkulator, od 15 V 1949 r. – kierownik sekcji kalkulacji w Biurze Fabrykacji i kierownik Biura Przygotowawczego, od 1 IV 1952 r. – kierownik Działu Technologicznego i II zastępca głównego technologa, od 1 VII 1953 r. – zastępca głównego technologa, od 14 X 1965 r. – asystent głównego inżyniera ds. administracyjnych, od 2 XI 1972 r. – specjalista technolog. Uczestniczył w opracowywaniu dokumentacji wielu wyrobów, m.in. samolotów i wagoników kolejki na Kasprowy Wierch. Był autorem wniosków racjonalizatorskich. Należał do zakładowych kół NOT i PZW. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1976 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 VII 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STEMPKOWSKA–WESOŁOWSKA ALEKSANDRA MARIA, urodzona 10 V 1933 r. we Lwowie, córka Ignacego i Janiny z Bidzińskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu, maturę zdała w 1951 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu ukończyła w 1957 r. z tytułem lekarza medycyny. W późniejszym czasie uzyskała we Wrocławiu specjalizację I stopnia z zakresu chorób dziecięcych. Pracę zawodową rozpoczęła 1 X 1957 r. w szpitalu w Ząbkowicach Śląskich na Oddziale Dziecięcym, a wkrótce potem została ordynatorem Oddziału Noworodków. Od VII 1960 r. do 31 III 1967 r. pracowała w Poradni Dziecięcej w Oświęcimiu. Kolejnymi miejscami pracy były: Szpital MSW i Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Rzeszowie (1 IV 1967 r.-15 IV 1970 r.) oraz Szpital w Wadowicach, Oddział Dziecięcy i Poradnia Dziecięca w Wadowicach (16 IV 1970 r.-31 VIII 1973 r.). Od 1 IX 1973 r. do 31 XII 1993 r. pracowała w Szpitalu Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu, pełniąc do VIII 1979 r. funkcję ordynatora Oddziału Noworodków, a także w Poradni Dziecięcej. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. 1 I 1994 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 19 VII 2023 r. i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STESŁOWICZ ALEKSANDER, urodzony 21 VI 1880 r. w Kokoszyńcach, woj. tarnopolskie, syn Juliana i Eugenii z Michalewiczów. Absolwent Gimnazjum Klasycznego Polskiego w Tarnopolu, maturę zdał w 1907 r. Studiował filologię klasyczną i język ruski na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie uzyskał dyplom nauczycielski. Uczył w Prywatnym Gimnazjum ukraińskim w Jaworowie (1910-1912), Prywatnym Gimnazjum ukraińskim w Rohatynie (1912-1915), Rządowym Gimnazjum ukraińskim w Stanisławowie (1915-1916) i Rządowym Gimnazjum w Kamionce Strumiłowej (1916-1920). W latach 1920-1929 był nauczycielem Państwowego Gimnazjum (humanistycznego) im. St. Konarskiego w Mielcu. Uczył języka łacińskiego, j. greckiego, matematyki, biologii, kaligrafii i gimnastyki. Wykształcenie zawodowe uzupełnił ukończeniem kursów wakacyjnych dla nauczycieli szkół średnich w Krakowie (1923) i Lublinie (1925). W latach 20. pracował także w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. Emilii Platerówny w Mielcu. W 1924 r. był członkiem założycielem Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego w Mielcu. Zmarł 22 V 1929 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STĘPCZYK TADEUSZ, urodzony 30 V 1932 r. w Lipowcu koło Ustronia, pow. cieszyński, syn Stanisława i Julii z domu Macura. Mieszkał w Chrzanowie i tam ukończył szkołę podstawową oraz 11-letnią Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego z maturą w 1951 r. Wtedy też zajmował się budową modeli samolotów w miejscowej modelarni oraz rozpoczął latanie na szybowcach. Studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (specjalizacja: budowa płatowców) w Warszawie ukończył w 1955 r., uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa. We wrześniu 1955 r. na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w Biurze Konstrukcyjnym WSK Mielec. Brał udział w pracach konstrukcyjnych samolotu PZL M-2, a następnie był konstruktorem prowadzącym samolotu PZL M-4 Tarpan (1958-1961, pierwszy lot 7 IX 1961 r.) i PZL M-4P Tarpan (1964-1966). Równocześnie jako członek Aeroklubu Mieleckiego uzyskał uprawnienia szybowcowe kl. III (1957) i kl. II (1959). Latał na szybowcach: SG-38, Salamandra, Komar, Bocian, Mucha 100, Żuraw, Jaskółka, Czapla i Jastrząb. W 1958 r. otrzymał uprawnienia samolotowe sportowe III kl. Latał na samolotach CSS-13, Junak 3 i Junak 2. 20 XII 1958 r. został awansowany na stopień podporucznika w korpusie osobowym oficerów lotnictwa w grupie lotniczo-technicznej. 9 VIII 1959 r. zdobył Złotą Odznakę Szybowcową. W 1963 r. uzyskał licencję pilota samolotowego zawodowego II kl. i odtąd pracował jako pilot, przebazowując samoloty An-2 głównie do ZSRR, a niekiedy także do innych krajów, m.in. Bułgarii i Jugosławii. Równocześnie intensywnie szkolił się, zdobywając uprawnienia instruktora pilota samolotowego doświadczalnego, instruktora pilota samolotowego zawodowego i instruktora pilota szybowcowego. W latach 1965-1968 pełnił funkcję zastępcy szefa pilotów. Od VIII 1967 r. do III 1968 r. pracował jako szef grupy pilotów przy opylaniu bawełny w Sudanie. Poza pracą zawodową pasjonował się fotografią i m.in. wykonywał zdjęcia z wyjazdów zagranicznych (szczególnie ciekawe z Afryki). Był współzałożycielem Koła „Sęp” PZŁ w Mielcu. Grał na skrzypcach. Zmarł 3 VIII 1968 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Chrzanowie. Pośmiertnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
STĘPIEŃ JACEK WALDEMAR, urodzony 23 X 1964 r. w Lublinie, syn Zygmunta i Doroty z Jankowskich. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego im. Unii Lubelskiej w Lublinie z maturą w 1983 r. Ukończył Policealne Studium Budowlane w Lublinie (1985), a następnie studiował na Wydziale Ochrony Środowiska i Inżynierii Sanitarnej Politechniki Lubelskiej i w 1990 r. uzyskał tytuł inżyniera. Trenował lekkoatletykę i specjalizował się w skoku wzwyż, ustanawiając rekord życiowy 206 cm. Jako zawodnik AZS Lublin startował w ekstraklasie lekkoatletycznej. Od 1984 r. do 2004 r. prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie przetwórstwa odpadów z tworzyw sztucznych w Lublinie. W 2004 r. założył firmę Doradztwo Jacek Stępień z siedzibą w Nałęczowie. W 2009 r. przeniósł firmę do Mielca i tu rok później wspólnie z żoną Jolantą założyli Niepubliczne Przedszkole „Mistrzowie Zabawy” przy ul. Budowlanej 12. Także (wspólnie z żoną) doprowadził do powstania ogólnopolskiej sieci przedszkoli i żłobków niepublicznych pod wspólną nazwą „Mistrzowie Zabawy” i był koordynatorem działalności tej sieci. Był współorganizatorem szkoleń dla opiekunów dziecięcych w żłobkach. Prowadzil też doradztwo w zakresie programów Unii Europejskiej. Dalsze losy nieznane.
STĘPIEŃ JAN, urodzony 1 III 1949 r. w Wałbrzychu, syn Stanisława i Stanisławy z domu Buda. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Został zatrudniony w WSK, ale od jesieni 1968 r. powołano go do zasadniczej służby wojskowej w jednostce lotniczej w Warszawie. Po powrocie z wojska w 1970 r. pracował w WSK na stanowiskach: mechanika silników wysokoprężnych, konstruktora w dziale silnikowym i od II 1972 r. jako redaktor zakładowej rozgłośni radiowej i Głosu Załogi. W latach 1977-1980 pracował w MPB w Mielcu, a następnie do 15 XII 1981 r. w WKU Mielec. Przez pewien czas pozostawał bez pracy, a następnie podjął pracę w prywatnym zakładzie stolarskim. Od VIII 1982 r. pracował w Muzeum Regionalnym w Mielcu, ostatnio na stanowisku starszego renowatora. Na emeryturę przeszedł w 2014 r. Od lat dziecięcych uczestniczył w życiu sportowym i kulturalnym środowiska. Do 1965 r. grał w piłkę nożną w drużynach młodzieżowych Stali Mielec. Równocześnie pasjonował się teatrem i innymi formami działalności artystycznej. Od 1957 r. występował w spektaklach teatralnych, debiutując rolą Jasia w sztuce Jaś i Małgosia reżyserowanej przez znanego mieleckiego pedagoga Edwarda Krymskiego. W 1963 r. został członkiem Zespołu Żywego Słowa w ZDK WSK Mielec, prowadzonym przez polonistkę Ryszardę Żarkowską, a później lekarza Tadeusza Grochockiego. Po występach w teatrze szkolnym Technikum Mechanicznego na scenie ZDK, został zaproszony do pracy w Teatrze „Maska” ZDK i pozostał w nim aż do rozwiązania w 1986 r. Pod koniec lat 60. był współzałożycielem kabaretu „Ergo Mix”. W czasie służby wojskowej założył teatr poezji i wielokrotnie występował z nim na przeglądach i uroczystościach wojskowych. Na początku lat 70. grał w teatrze poezji przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu, a następnie w teatrze poezji „Kaliope” w Osiedlowym Domu Kultury MSM, obu prowadzonych przez Edwarda Zachariasza. Po założeniu Teatru Rozmaitości w Domu Kultury SCK w Mielcu zagrał w sztukach: Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary oraz Rozmowy przy wycinaniu lasu. Ogółem w wymienionych zespołach teatralnych zagrał kilkadziesiąt ról. Na początku lat 80. uczestniczył w założeniu Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (1981) oraz Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk”. Od 1984 r. jest członkiem TMZM . W latach 1990-1996 był sekretarzem w Zarządzie TMZM, a w latach 1996-2003 – prezesem Zarządu TMZM. W tym okresie znacząco przyczynił się do wydania około 20 publikacji regionalnych oraz rozpoczęcia wydawania periodyku kulturalno – historycznego „Mieleckie Zapiski”. Był jednym z inicjatorów Konkursu Poezji im. Stanisława Harli. Tworzył poezję i malował obrazy. Był laureatem konkursów poetyckich: „Pąsowa róża” (Siedlce – 1986) i „O Laur Sęka” (Mielec – 1987). W 2000 r. wydał tomik poetycki Bezsenność. Na podstawie wieloletnich badań opracował historię teatru amatorskiego w Mielcu i opublikował w Roczniku Mieleckim 2004-2005, tom VII-VIII, Mielec 2006, a następnie jako książkę (Mielec 2014). W III Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca” – 2007 zdobył I miejsce i „Srebrne Pióro” w kategorii dorosłych. W 2017 r. wydał tomik poezji Miejsca na przystankach czasu. Ponadto na jego dorobek twórczy składają się: teksty w 18 wydawnictwach i katalogach muzealnych, kilkaset artykułów w mieleckiej prasie regionalnej, m.in.: „Głos Załogi”, „Głos Mielecki”, „Korso”, „Wizjer Regionalny”, „Wieści Regionalne” i „Nadwisłocze” oraz kilkaset audycji w rozgłośni zakładowej WSK Mielec i audycje w „Radio Plus FM” w Mielcu, a także kilkaset obrazów i udział w około 20 wystawach zbiorowych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką „Zasłużony Działacz Ochrony Zabytków”, Nagrodą „Albertus”, Srebrną i Brązową Odznaką Recytatora i tytułem Honorowego Członka TMZM w Mielcu. Zmarł 10 II 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STĘPIEŃ JOLANTA (z domu KOWALCZUK), urodzona 19 IX 1982 r. w Zamieściu koło Chełma, córka Dymitra i Krystyny z Mazurów. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Czarnieckiego w Chełmie, maturę zdała w 2001 r. W latach 2002-2004 pracowała jako asystent nauczyciela Przedszkola Miejskiego nr 2 w Chełmie. Studia w zakresie filologii polskiej odbyła na UMCS w Lublinie i w 2008 r. uzyskała tytuł magistra. W 2009 r. ukończyła studia z pedagogiki przedszkolnej w WSPTWP w Warszawie. W latach 2009-2011 była nauczycielem przedszkola przy Szkole Podstawowej w Ziempniowie w powiecie mieleckim. W 2010 r. (wspólnie z mężem Jackiem) założyła Niepubliczne Przedszkole „Mistrzowie Zabawy” w Mielcu przy ul. Budowlanej 12 i pełni funkcję jego dyrektora. Jest twórcą programu autorskiego „Dobrze być w przedszkolu – rozwijanie kompetencji społecznych i wspieranie procesów adaptacyjnych u dzieci”. Zajmuje się też obsługą metodyczną placówek oświatowych, tworzonych i funkcjonujących pod wspólną nazwą „Mistrzowie Zabawy”, które funkcjonują na terenie całego kraju. Prowadzone przezeń Niepubliczne Przedszkole posiada akredytację Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej na prowadzenie szkoleń dla opiekunów dziecięcych, dających uprawnienia do pracy w żłobku. Wraz z MOPS w Mielcu placówka realizuje projekt systemowy „Czas na aktywność w gminie miejskiej Mielec”, który ma na celu integrację lokalnej społeczności oraz wyrównanie szans edukacyjnych dla dzieci.
STĘPIEŃ WŁODZIMIERZ, urodzony 6 I 1929 r. w Piotrkowicach, pow. jędrzejowski, syn Michała i Julianny z domu Maj. W czasie okupacji hitlerowskiej uczęszczał na tajne komplety w zakresie I i II klasy gimnazjalnej, a III ukończył już po wojnie i zdał „małą maturę”. Naukę kontynuował w Liceum Komunikacyjnym we Wrocławiu i w 1949 r. zdał maturę. W latach 1949 – 1950 pracował w Przedsiębiorstwie Budowy Zakładów Przemysłu Ciężkiego we Wrocławiu jako technik budowy. Od 10 XI 1950 r. rozpoczął służbę wojskową w Zamościu. Ukończył m.in. kurs techników kluczy i został promowany do stopnia oficerskiego, a następnie skierowano go do 43 Przedstawicielstwa Wojskowego w Świdniku. 9 I 1952 r. został przeniesiony służbowo do 21 Przedstawicielstwa Wojskowego w Mielcu. Pracował „na starcie” w Dziale Kontroli i latał jako obserwator. W 1966 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1966 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. 18 IX 1974 r. zakończył służbę wojskową w stopniu podpułkownika i przeszedł do pracy cywilnej w WSK Mielec. Powierzono mu funkcję kierownika tworzonego Działu Prób w Locie w ramach Ośrodka Badań Rozwojowych SK. Przyczynił się znacząco do powstania zespołu fachowców, któremu powierzono próby państwowe naziemne i w locie wyprodukowanego w WSK sprzętu lotniczego. W związku z pełnioną funkcją wielokrotnie wyjeżdżał za granicę. W 1980 r. otrzymał Państwową Nagrodę Zespołową II stopnia (w dziedzinie techniki) za udział w opracowaniu samolotu rolniczego i średniego udźwigu PZL M18 Dromader. Otrzymał także Nagrodę Głównego Inspektora Techniki WP za twórczy wkład pracy w opracowanie i oblot prototypu samolotu I-22 „Iryda” w 1985 r., a w tym samym roku czasopismo „Skrzydlata Polska” przyznała mu wyróżnienie: „Błękitne Skrzydła”. Odznaczony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Zasłużony dla Lotnictwa” i Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego”. Zmarł 18 I 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STOKŁOSA ADOLF urodzony 11 VI 1927 r. w Futomie, powiat rzeszowski, syn Jana i Franciszki z domu Kruczek. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Rzeszowie. Po maturze w 1948 r. odbył czynną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Szczecinie, gdzie uzyskał stopień podporucznika. Po powrocie z wojska w 1949 r. uczył w szkołach podstawowych w Stobiernej i Malawie, a od 1951 pracował w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczyciel fizyki i astronomii. W 1962 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, uzyskując tytuł magistra fizyki. Wyposażał pracownię fizyczną w pomoce naukowe wykonywane samodzielnie lub wspólnie z uczniami. Często prowadził zajęcia pokazowe dla nauczycieli, przedstawiając własne rozwiązania metodyczne w nauczaniu fizyki. Szczególne interesowało go nauczanie zindywidualizowane i praca z uczniem zdolnym. Zagadnienie to znalazło później swoje odbicie w rozprawie doktorskiej. Był opiekunem samorządu szkolnego. Organizował wycieczki krajoznawcze, wyjazdy do teatru i opery, obozy wędrowne i biwaki. W 1966 r. przeniósł się wraz z rodziną do Rzeszowa, gdzie początkowo pracował jako wykładowca fizyki w Studium Nauczycielskim, a od 1973 r. był wicedyrektorem Okręgowego Ośrodka Metodycznego w Rzeszowie. Przewodniczył komisji ds. stopni specjalizacji zawodowej dla nauczycieli fizyki. Napisał podręcznik Prąd elektryczny w metalach – fizyka dla klasy II liceum ogólnokształcącego, szereg skryptów, artykułów i materiałów metodycznych dla nauczycieli, m.in.: Rola struktury dydaktycznej w zróżnicowanym nauczaniu fizyki, Rola modeli idealnych w organizacji procesu poznawczego z fizyki, Wybrane problemy korelacji fizyki i matematyki, Materiały pomocnicze do ćwiczeń rachunkowych z fizyki dla uczestników studium przedmiotowo-metodycznego oraz wiele artykułów do czasopisma „Fizyka w Szkole”. Organizował sympozja naukowe. W 1984 r. na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego uzyskał doktorat na podstawie rozprawy: Wpływ doboru i układu treści na indywidualizację procesu poznawczego z fizyki. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i naukowo-badawczej został wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II i III stopnia. Zmarł 25 XI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzeszowie przy ul. Białogórskiej.
STOKŁOSA ANDRZEJ, urodzony 14 VI 1943 r. w Węgrowie, syn Stefana i Urszuli. W 1952 r. przybył z rodzicami do Mielca. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. W finale centralnym VII Olimpiady Chemicznej w 1961 r. zdobył wyróżnienie. Studia na Wydziale Matematyki Fizyki i Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył w 1966 r. uzyskując tytuł magistra chemii. W latach 1961?-1989 pracował w Akademii Górniczo-Hutniczej na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. W 1972 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych, a w 1984 r. habilitację z zakresu chemii ciała stałego. Od 1989 r. pracuje na Wydziale Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Krakowskiej, pełniąc m.in. funkcje prodziekana (1991-1994), dziekana (2001-2003) i aktualnie kierownika Zakładu Chemii Fizycznej. Obszarem jego badań naukowych jest fizykochemia ciała stałego, a rezultatem m.in. ponad 70 publikacji z zakresu struktury defektów punktowych i ich dyfuzji w tlenkach i siarczkach metali, korozji wysokotemperaturowej, elektrochemii ogniw iterkalowanych, elektrokatalizy oraz w ostatnim okresie z zakresu adsorpcji i procesów fotokatalicznych. Jest autorem podręcznika akademickiego z zakresu termodynamiki chemicznej. W 1991 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 r. tytuł profesora nauk chemicznych. Prowadzi wykłady z zakresu: chemii fizycznej, katalizy przemysłowej, podstaw krystalochemii i termodynamiki chemicznej. Zrealizował szereg projektów badawczych, m.in. Określenie wpływu jonów metali interkalowanych na aktywność i selektywność katalizatorów metalicznych dla reakcji odwodornienia i odwodnienia alkoholi. Otrzymywanie fotokatalizatorów na bazie ditlenku tytanu na podłożach ceramicznych (2004-2006). Jest autorem i współautorem wielu publikacji, w przeważającej części zamieszczanych w renomowanych wydawnictwach zagranicznych.
STOLARNIA KAPINOS, firma funkcjonująca w latach 1983-2009 w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Od 1 II 2009 r. jej nową siedzibą jest budynek przy ul. R. Traugutta 22G w Mielcu. Specjalizuje się w wykonywaniu drewnianych części wyposażenia domów, m.in. drzwi, schodów, balustrad i parkietów, a także innych przedmiotów z drewna krajowego i zagranicznego. Produkuje i układa deskę podłogową z różnych gatunków drewna. Prowadzi też działalność handlową, oferując artykuły chemiczne do parkietów.
STOPIŃSKI CZESŁAW, urodzony 11 XII 1921 r. w Sukowcach, pow. inowrocławski, syn Tomasza i Wiktorii z Radomskich. Naukę przerwała w 1939 r. wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował przymusowo na roli. Od 14 IV 1945 r. służył w Wojsku Polskim, głównie w jednostkach KBW, m.in. w Rzeszowie, Łodzi i Białymstoku oraz w Powiatowym Sztabie Wojskowym w Mielcu. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty (1947), Wyższą Szkołę Oficerską Piechoty (1952) i Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Rzeszowie z maturą w 1957 r. Z dniem 6 VII 1975 r. został zwolniony do rezerwy. Posiadał wówczas stopień pułkownika. Od 1 VIII 1975 r. do 31 XII 1988 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako szef Miejskiego Inspektoratu Obrony Cywilnej. Należał do ZBoWiD, ZBŻZ, Klubu Oficerów Rezerwy i LOK. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOOP, ZKZ, SKZ, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa i Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”. Zmarł 26 VII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STOWARZYSZENIE AMAZONEK POWIATU MIELECKIEGO, powstało w 1999 r. Jego członkiniami są kobiety, które walczyły lub walczą z rakiem piersi. Jego celem jest wspieranie psychiczne kobiet po mastektomii piersi, a także zapewnienie im możliwości udziału w różnych formach aktywności fizycznej i umysłowej. Głównym inspiratorem i organizatorem tych działań była Barbara Bień – prezes Stowarzyszenia od początku działalności.
STOWARZYSZENIE „APICULTURA” W MIELCU, powstało z inicjatywy mieleckich pasjonatów pszczelarstwa, w większości zawodowych pszczelarzy – absolwentów jedynego w Europie Technikum Pszczelarskiego w Pszczelej Woli. Do rejestru stowarzyszeń zostało wpisane 14 VII 2017 r. Jego celami statutowymi są: „propagowanie pszczelarstwa w różnych formach, działalność edukacyjna w dziedzinie pszczelarstwa i nauk pokrewnych, prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie pszczelarstwa i nauk pokrewnych, upowszechnianie pszczelarstwa miejskiego, zrzeszanie pszczelarzy i sympatyków pszczelarstwa oraz kontynuacja wieloletniej tradycji polskich pszczelarzy, w tym w szczególności tradycji pszczelarstwa podkarpackiego, inicjowanie oraz udzielanie pomocy w unowocześnianiu gospodarstw pasiecznych, działanie na rzecz pszczelarstwa jako integralnej części rolnictwa i ochrony środowiska, tworzenie i organizacja wydarzeń oraz imprez tematycznych w różnych formach, propagowanie życia w zgodzie z naturą”. Pierwszym przedsięwzięciem zrealizowanym w Mielcu był projekt „Pszczoła w mieście”, w ramach którego umieszczono pasieki na dachach Urzędu Miejskiego przy ul. S. Żeromskiego i Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury przy al. Niepodległości. „Pierwsze miejskie miodobranie” odbyło się 28 VII 2017 r. na dachu Domu Kultury SCK. Uczestnicy zgodnie chwalili „niepowtarzalną kompozycję smakową” i bursztynowy kolor miodu. Po miodobraniu próbki z obu pasiek na dachach zostały przebadane w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach pod kątem zanieczyszczeń metalami ciężkimi. Okazało się, że ilość substancji toksycznych była znikoma i znacznie poniżej normy dopuszczającej miód do spożycia. Tym samym miód z mieleckich dachów jest porównywalny z miodami najczystszych regionów Polski. W 2019 r. zorganizowano II Miejskie Miodobranie.
STOWARZYSZENIE GRUPY PRZEDSIĘBIORCÓW PRZEMYSŁU LOTNICZEGO DOLINA LOTNICZA, powołane zostało w 2003 r. przez przedsiębiorstwa związane z lotnictwem na terenie Polski południowo-wschodniej, m.in. firmy z Mielca i okolicy. Jego głównym celem jest stworzenie na tym obszarze silnego regionu lotniczego, zdolnego do produkowania sprzętu lotniczego i wykonywania usług lotniczych na wysokim poziomie, a tym samym skutecznie konkurującego z innymi wiodącymi producentami lotniczymi w Europie i na świecie. Na prezesa Stowarzyszenia wybrano Marka Dareckiego – prezesa Zarządu WSK Rzeszów UTC. Wśród kilkudziesięciu zakładów – członków znajdują się firmy z Mielca: AERO AT Sp. z o.o., EC Avio Tech Sp. z o.o., Eurotech Sp. z o.o., King & Fowler Polska Sp. z o.o., MARR SA, Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o., Remog Polska Sp. z o.o., Waldrex s.c., Wytwórnia Zespołów Kooperacyjnych Sp. z o.o. i Zakład Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Grupa Zasada. Do Zarządu Stowarzyszenia został wybrany Janusz Zakręcki – prezes Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu.
STOWARZYSZENIE KOLARSKIE STAL MIELEC, utworzono 11 XII 2007 r. na I Walnym Zebraniu Klubu. Powołano pierwszy zarząd i wybrano na prezesa Janusza Ćwika. Członkami klubu byli w większości zawodnicy stanowiący wcześniej sekcję trialu rowerowego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Mielec. Powołano dwie sekcje: trialu rowerowego i downhill. Liderem trialowców pozostawał medalista Mistrzostw Polski i reprezentant kraju Bartosz Ćwik, a w downhill specjalizowali się Marcelina Mosior i Borys Świć. Na początku maja 2008 r. zorganizowano Otwarte Mistrzostwa Mielca w Trialu Rowerowym na terenach zielonych MOSiR. W zawodach wzięła udział krajowa czołówka, w tym wielokrotni mistrzowie świata Rafał Kumorowski i Karol Serwin oraz inni medaliści mistrzostw świata i Europy. W kategorii Elite zwyciężył R. Kumorowski, a mielczanin Bartosz Ćwik zajął 6. miejsce. Mielczanin potwierdził przynależność do polskiej czołówki 4. miejscem w Mistrzostwach Łodzi (15 V) i 3. miejscem w IX Zawodach o Puchar Babiej Góry w Zawoi (18 V) oraz indywidualnym wicemistrzostwem Polski w kategorii Elite MTG w Świdniku w czerwcu 2008 r. Po zakończeniu roku szkolnego 2007/2008 Stowarzyszenie rozpoczęło III edycję „Wakacji z Trialem” – akcji propagującej tę dyscyplinę sportową poprzez treningi i zawody. Główną rolę odgrywał, jak wcześniej, wicemistrz Polski Bartosz Ćwik, który prowadził treningi i był jednym z organizatorów zawodów. Na zakończenie wakacji (30 VIII) odbyły się zawody w Bytomiu, gdzie zwyciężył Michał Nowak z Warszawy, a Bartosz Ćwik był drugi. Na następny dzień (31 VIII) zorganizowano zawody w Mielcu o Puchar Starosty Powiatu Mieleckiego, a ich zwycięzcą został Bartosz Ćwik. W jesiennych startach najlepszy mielecki trialowiec odniósł kolejne sukcesy: II miejsce w zawodach Trial-Res w Słocinie koło Rzeszowa oraz II miejsce w finale XII Małopolskiej Ligi Trialowej w Pcimiu. Praca szkoleniowa zaowocowała udanym pierwszym startem dwóch młodych zawodników Stali Arkadiusza Sowy i Jakuba Smacznego w „Pucharze Monty” w kamieniołomach koło Suchej Beskidzkiej (25 X). W downhill najlepsi zawodnicy Stali osiągnęli w 2008 r. szereg liczących się sukcesów: *Międzybrodzie Żywieckie, Góra Żar, Diverse Downhill Contest (8 VI): Marcelina Mosior – III miejsce, Borys Świć – IV miejsce; *Myślenice, Groober DH Cup, 4. edycja Pucharu Polski (15 VI): Marcelina Mosior – II miejsce; *Wierchomla, 5. edycja Pucharu Polski (13 VII): Marcelina Mosior – III miejsce, Borys Świć – IV miejsce; *Wisła Stożek, 6. edycja Pucharu Polski, Mistrzostwa Polski (20 VII): Marcelina Mosior – 2. czas, Borys Świeć – V miejsce; *Wierchomla, 8. edycja Pucharu Polski (3 VIII): Marcelina Mosior – I miejsce; *II MTB Downhill Horenda Grand Prix (17 VIII): Marcelina Mosior – II miejsce, Borys Świeć – II miejsce; *Kluszkowce, I Festiwal Ekstremalnych Sportów Rowerowych (23 VIII): Marcelina Mosior – II miejsce, Borys Świć – II miejsce; *Kasina Wielka, Śnieżnica, 9. edycja Pucharu Polski (24 VIII): Marcelina Mosior – III miejsce. Sezon 2009 trialowcy rozpoczęli później, bo dopiero na początku czerwca. W zawodach Pucharu Polski w kategorii Elita w Świdniku Bartosz Ćwik zajął IV miejsce i potwierdził przynależność do krajowej czołówki. We wrześniu B. Ćwik zajął II miejsce w Międzynarodowych Zawodach Silesia Cup Trial, a w październiku zwyciężył w zawodach Underground Trial Challange w Zabrzu. Na sezon 2010 klubowa kadra powiększyła się m.in. o Tomasza Tamiołę z Raciborza. Najważniejsze osiągnięcia tego roku to: III miejsce drużyny w I rundzie Drużynowych Mistrzostw Polski (V, Myślenice), wicemistrzostwo Polski B. Ćwika w Mistrzostwach Polski – kategoria Elita 26 (VII, Świdnik), II miejsce B. Ćwika w Silesia Cup Trial – kategoria Elita (IX, Katowice), zwycięstwa B. Ćwika w kategorii Elita i T. Tamioły w kategorii Senior podczas Hitachi Cup Trial (IX, Mielec) oraz IV lokata B. Ćwika w finałowej rundzie Pucharu Europy (X, Tarnawa Dolna koło Suchej Beskidzkiej). W 2011 r. B. Ćwik zdobył brązowy medal i tytuł II wicemistrza Polski w kategorii Elita 26 (IX, Tarnawa Dolna koło Suchej Beskidzkiej), a ponadto zajął XXI miejsce w pierwszym swoim starcie w Pucharze Świata (VIII, zamek w Książu koło Wałbrzycha).
STOWARZYSZENIE KULTURALNE JARTE, powstało w 2004 r. w Mielcu z inicjatywy grupy młodych intelektualistów. Jego siedzibą jest niski parter budynku przy ul. T. Chałubińskiego 6. Od 2008 r. jest organizacją pożytku publicznego. Prowadzi działalność w zakresie tworzenia i upowszechniania kultury, a szczególnie zajmuje się fotografią i sztukami audiowizualnymi. Jest inicjatorem wielu przedsięwzięć, m.in. Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Metalowiec” i Imprezy „M4 – Moje Miasto, Moje Miejsce”. Organizuje warsztaty artystyczne oraz plenery, wystawy i inne projekty fotograficzne. Jest współorganizatorem największej i najbardziej prestiżowej imprezy filmowej w regionie – „Multimedia Festiwal Filmów Optymistycznych HAPPY END” w Rzeszowie. Współpracuje z wybitnymi polskimi twórcami, organizacjami pozarządowymi w regionie i instytucjami kultury. Z okazji 10-lecia działalności otrzymało nagrodę Zarządu Województwa Podkarpackiego (26 VI 2014 r.).
Wystawy w galerii Jarte: […] Wystawa fotografii Michała Łuczaka (26 II – 31 III 2016 r.); „Klisze przechowuje się” – wystawa fotografii Stefanii Gurdowej ((6 V – 2 VI 2016 r.); „Znikające jeziora” – wystawa fotografii Krzysztofa Raconia (26 VI – 22 VII 2016 r.); „Pamiątka z wojska” – wystawa fotografii Aleksandra Gładysza (21 X – 27 XI 2016 r.); „Biały kieł mamuta” – wystawa zdjęć Pawła Wolanina (16 XII 2016 r. – 29 I 2017 r.); „Mielczanie. Ludzie Historia Fotografie – zdjecia Kacpra Saramy (17 III 2017 r.); „Fotografie z Brzeskiej” – fotografie Macieja Pisuka (10 VIII – 15 IX 2017 r.); Wystawa zdjęć Jacka Tarana (X 2018 r.); Wystawa fotograficzna „Prowincja” – zdjęcia Kingi Bielec, Kuby Michońskiego, Aleksandra Gładysza i Pawła Wolanina (28 XII 2018 r.);
STOWARZYSZENIE MIELECKICH PODLASIAKÓW Z SIEDZIBĄ W MIELCU (STOWARZYSZENIE MIELECCY BIALCZANIE), powstało 11 VIII 1996 r. z inspiracji mieleckiego dziennikarza Ryszarda Niczyporuka, pochodzącego z Podlasia, przy wsparciu wielu innych mieszkańców Mielca wywodzących się z ziemi podlaskiej. Początkowo nazywało się „Stowarzyszenie Mieleccy Bialczanie”, ale 11 X 1996 r. postanowiono zmienić nazwę na „Stowarzyszenie Mieleckich Podlasiaków z Siedzibą w Mielcu”. Stowarzyszenie skupia osoby, które od 1938 r. przybywały do Mielca z Białej Podlaskiej i okolic, w związku z podjęciem pracy w nowo powstającej Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Byli to fachowcy z Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej, którzy pomagali w przygotowaniu i uruchomieniu produkcji samolotów, a później wraz z rodzinami zamieszkali na stałe w Mielcu. Ocenia się, że w Mielcu mieszka 3-5 tysięcy takich osób. Głównym celem działalności stowarzyszenia jest propagowanie historii Podlasia i tamtejszego Kościoła katolickiego, dorobku lotniczego, miasta Biała Podlaska w Mielcu i regionie oraz historii Mielca w Białej Podlaskiej, a ponadto konsolidacja regionalnego środowiska podlaskiego w Mielcu, inicjowanie i pomoc w organizacji wystaw historycznych w obu miastach, współpraca ze środkami masowego przekazu, współpraca z samorządami, muzeami i innymi instytucjami w obu miastach. Najbardziej znani Podlasiacy w Mielcu to: Kazimierz Korzeniowski, Henryk Kowalczyk, Józef Kowieski, Jan Łata, Ryszard Moczarski, Stefan Okrzeja, Janusz Rosiewicz, Marian Stańczuk, Czesław Sucharzewski, Marian Suszycki, Janusz Urbański, Czesław Waliczek, Wacław Wasiak, Wacław Wołoczko. Szereg osób z tej listy nie żyje, ale pozostały ich rodziny. Prezesem stowarzyszenia od początku działalności był Ryszard Niczyporuk. Po jego śmierci (i kilku innych znanych Podlasiaków) stowarzyszenie przestało funkcjonować.
STOWARZYSZENIE NAUCZYCIELI POLONISTÓW (SNAP) ODDZIAŁ w MIELCU, powstało w listopadzie 2000 r. z inicjatywy grupy nauczycieli języka polskiego. Celami statutowymi są: badanie i ulepszanie metod nauczania języka polskiego, doskonalenie programów kształcenia polonistycznego, podnoszenie kwalifikacji zawodowych członków, ułatwianie wymiany informacji i kontaktów w środowisku osób zainteresowanych problemami powszechnej edukacji polonistycznej oraz reprezentowanie członków na zewnątrz. Do udziału w działalności oddziału zgłosiło akces około 70 nauczycieli z Mielca i innych miejscowości powiatu mieleckiego. W latach 2000-2006 zorganizowano w Mielcu m.in.: trzy konferencje ogólnopolskie („Literatura kresowa oczyma współczesnego Polaka”; „Ocenianie zewnętrzne – problem czy wyzwanie”; „Ludzie, których warto poznać, miejsca, które warto zobaczyć”), konferencje z wydawnictwami, warsztaty, biesiady poetyckie, konkursy, sesje naukowe, spotkania z artystami i ludźmi kultury oraz wycieczki edukacyjne. Od 2000 r. mielecki Oddział SNAP wydaje kwartalnik „W kręgu mieleckich humanistów” oraz prowadzi stronę internetową – www.snapmielec.prv.pl. Współpracuje z portalami edukacyjnymi SCHOLARIS i Eduskrypt, publikując materiały dydaktyczne opracowane przez mieleckich nauczycieli, a ponadto współdziała z OKE w Krakowie i CKE w Warszawie.
Prezesi: Ewa Aleksiej (2000-2006), Małgorzata Boraczyńska (2006-?).
Członkowie zarządu: Barbara Ćwięka, Lidia Kutrybała, Edyta Kulińska, Barbara Pezda, Janina Progorowicz, Renata Wacnik, Agnieszka Zając.
STOWARZYSZENIE PIŁKI RĘCZNEJ (SPR) STAL MIELEC (HANDBALL Stal Mielec), powstało w czerwcu 1997 r. z inicjatywy grupy byłych piłkarzy ręcznych „Stali” i sympatyków drużyny. Pierwszy zarząd stanowili: Ryszard Sieroń – prezes, Andrzej Leś – wiceprezes, Janusz Hoszowski – sekretarz oraz Jacek Nowak i Robert Zawada – członkowie. Udało się zebrać byłych zawodników „Stali” i dołączono kilku młodych, a funkcję trenera powierzono R. Zawadzie. Zespół ten wystartował w rozgrywkach III ligi małopolskiej w sezonie 1997/1998 i awansował do II ligi. Skład: Arkadiusz Kozioł, Marek Kania, Józef Mączka – bramkarze, w polu: Jan Basiak, Henryk Dobosz, Witold Skuciński, Dariusz Tyter, Paweł Ryś, Marcin Basiak, Tomasz Szwaja, Łukasz Sowa, Jacek Michalik, Jacek Nowak, Tomasz Kardyś, Paweł Pazdan, Paweł Korpanty, Andrzej Wesołowski i Daniel Sikorski. Równocześnie prowadzono szkolenie młodzieży. Po rocznym pobycie w II lidze w 1999 r. zespół „Stali” spadł do III ligi. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 nie zgłaszano seniorów do rozgrywek, natomiast zdecydowanie postawiono na szkolenie młodzieży. W tym okresie nastąpiły zmiany organizacyjne. W 1999 r. prezesem został Antoni Weryński, a w kwietniu 2000 r. do zarządu wybrano Zygmunta Szklarza – wiceprezesa i Stanisława Leśniaka – sekretarza. Przed sezonem 2001/2002 zespół seniorów awansował do II ligi po zwycięstwach w barażach z UKS Elektronik Przemyśl i BKS „Zdrój” Busko. W 2002 r. zakończył rozgrywki na 9. miejscu, a w 2003 uzyskał 5. lokatę. Przed sezonem 2003/2004 postarano się o wzmocnienia zawodnikami z zewnątrz. Skład stanowili: Mikołaj Zieliński, Paweł Banaś, Arkadiusz Lonczak, Tomasz Szymczyk i Józef Mączka – bramkarze, Marcin Babula, Dawid Juwa, Andrzej Krupa, Marcin Pazdro, Dominik Surowiec, Tomasz Szwaja, Sebastian Turek, Krzysztof Wach, Witold Skuciński – rozgrywający, Maciej Gąsior, Dariusz Kubisztal, Paweł Pazdan i Wojciech Ryś – kołowi, Marcin Basiak, Rafał Maćkowski, Jarosław Szczerba, Paweł Wilk i Wojciech Bienias – skrzydłowi. Drużyna „Stali” wygrała rozgrywki i awansowała do I ligi. Przed sezonem 2004/2005 przybyli nowi zawodnicy: Sebastian Pawluś, Mariusz Kubisztal, Krzysztof Lipka i Wiesław Surowiec oraz wychowankowie: Artur Boryczka, Damian Krzysztofik i Łukasz Rybak. Ubyli natomiast: Dominik Surowiec, Wojciech Ryś, Arkadiusz Lonczak i Sebastian Turek. Trenerem był Jacek Nowak, II trenerem – Józef Korzeń, a masażystą – Łukasz Machnik. Prezesem był nadal A. Weryński, wiceprezesem – Jan Krupa, a kierownikiem drużyny – Stanisław Leśniak. W końcowej tabeli sezonu „Stal” BRW zajęła 5. miejsce na 12 drużyn. W drugim sezonie w I lidze (2005/2006) mielecki zespół zagrał już bez Andrzeja Krupy, Rafała Maćkowskiego i Krzysztofa Wacha, ale wprowadzono do składu kolejnych wychowanków: Łukasza Nowaka, Arkadiusza Lonczaka, Łukasza Rybaka i Damiana Krzysztofika. Nowym I trenerem został Stanisław Kubala. Kierownictwo klubu pozostało bez zmian. W styczniu 2005 r. „Stal” wygrała towarzyski turniej w Końskich, a w marcu 2005 r. przegrała w ćwierćfinale Pucharu Polski z czołową drużyną ekstraklasy MMTS Kwidzyń 31:37 (17:18). Do rozgrywek w sezonie 2005/2006 przystąpiono z zamiarem awansu do ekstraklasy. Od 19. kolejki „Stal” zajmowała 1. miejsce w tabeli i zrealizowała założone zadanie. Do rozgrywek sezonu 2006/2007 w ekstraklasie przystąpiono w składzie: Krzysztof Lipka, Mikołaj Zieliński i Filip Jarosz – bramkarze, Dariusz Kubisztal i Piotr Jankowski – kołowi, Paweł Wilk, Paweł Piętak, Michał Salami, Tomasz Mróz – skrzydłowi, Mariusz Kubisztal, Grzegorz Sobut, Sebastian Pawluś, Piotr Przybylski, Tomasz Mochocki, Adam Babicz, Maciej Gąsior i Jurij Hiliuk – rozgrywający oraz I trener – Edward Strząbała, II trener – Henryk Trojanowski i specjalista odnowy – Łukasz Machnik. Zarząd pracował bez zmian. W pierwszym sezonie w ekstraklasie brak doświadczenia, nierówna forma i różny stopień zaangażowania się zawodników zadecydowały o wyprzedzeniu tylko jednego zespołu – „Śląska” Wrocław i spadku do I ligi. Kilku zawodników opuściło Mielec, ale przed sezonem 2007/2008 udało się skompletować drużynę zdolną do ponownego awansu do ekstraklasy i tak się też stało. Zwycięski zespół grał w składzie: Adam Turowski, Filip Jarosz i Artur Boryczka – bramkarze, Paweł Wilk, Łukasz Janyst, Tomasz Mróz i Norbert Jachowicz – skrzdłowi, Łukasz Kandora, Dariusz Kubisztal i Damian Łukasik – kołowi, Grzegorz Sobut, Michał Przybylski, Łukasz Nowak, Aleksander Boret i Tomasz Mochocki – rozgrywający. Trenerem był Wojciech Ostrowski, a masażystą – Łukasz Machnik. Zarząd Klubu stanowili: prezes – Antoni Weryński, wiceprezes – Zygmunt Szklarz, sekretarz – Stanisław Leśniak, a ponadto członkowie: Witold Pieróg, Paweł Pazdan i dyrektor – Ryszard Sieroń. W sezonie 2008/2009, po rezygnacji trenera Wojciecha Ostrowskiego (podjął pracę z młodzieżą w SPR), nowym trenerem został Ryszard Skutnik – były zawodnik i szkoleniowiec Stali Mielec. Pozyskano też bramkarza Bartłomieja Pawlaka i Adama Babicza oraz wprowadzono do składu wychowanków Marcina Basiaka i Jarosława Szczerbę. Drugi pobyt w ekstraklasie także zakończył się spadkiem do I ligi. Stal zajęła ostatnie – 12. miejsce (27 17 743:824). Nie załamano się, utrzymano kadrę szkoleniową i po częściowej zmianie składu (odeszli: B. Pawlak, Tomasz Mochocki, Tomasz Mróz i Michał Przybylski, a przybyli: bramkarz Krzysztof Lipka i Marek Szpera) w sezonie 2009/2010 kolejny raz Stal wygrała rozgrywki I ligi (22 44 871:640). Mocnego wsparcia finansowego udzieliła Rada Miejska. Pozyskano Pawła Albina, Michała Chodarę i bramkarza Adama Wolańskiego.
*2001/2002 9. SPR Stal 20 9 533 : 608,
*2002/2003 5. SPR Stal 16 15 448 : 458,
*2003/2004 1. SPR Stal 16 28 531 : 410 – awans do I ligi,
*2004/2005 5. SPR Stal 22 26 734 : 702,
*2005/2006 1. SPR BRW Stal 24 37 776 : 695 – awans do ekstraklasy,
*2006/2007 11. SPR BRW Stal 28 18 767 : 814 – spadek do I ligi,
*2007/2008 1. SPR Stal 22 39 751 : 622 – awans do ekstraklasy,
*2008/2009 12. SPR Stal 27 17 743 : 824 – spadek do I ligi,
*2009/2010 1. SPR Stal 22 44 871 : 640 – awans do ekstraklasy,
W rozgrywkach zasadniczych sezonu 2010/2011 mielczanie zajęli 4. miejsce (22 23 715:687). W rozgrywkach play-off w ćwierćfinale wygrali z Warmią Olsztyn 2:1 (34:29, 28:34, 28:24 i powtórzony mecz po proteście Warmii 41:32), w półfinale przegrali z Vive Kielce 0:3 (29:40, 26:46, 28:44) a w tzw. małym finale ulegli MMTS Kwidzyn 2:3 (36:41, 25:20, 27:35, 30:25, 23:24) i zajęli 4. miejsce. Królem strzelców ekstraklasy został Grzegorz Sobut. Miejsce w czołówce ekstraklasy zmobilizowało działaczy do dalszego wzmocnienia zespołu. Pozyskano z Vive Kielce reprezentanta Polski Rafała Glińskiego, bramkarza Pawła Kiepulskiego oraz Wiktora Jędrzejowskiego i Łukasza Szatkę. W przerwie letniej rozegrano kilka międzynarodowych meczów: z mistrzem Słowacji Tatranem Presov (45:40 w Mielcu, 31:37 w Presovie) oraz w Belgii z wicemistrzem Belgii UHC Tongeren 33:24 i 32:25, wicemistrzem Holandii Cel-Makers OCI Lions 30:28 i KS Sasja (Belgia) 29:27. Ze sponsorowania klubu wycofała się firma BRW, ale wkrótce potem (XI 2011 r.) sponsorem została renomowana firma Tauron Polska Energia. Od początku sezonu 2011/2012 mielczanie grali dobrze i plasowali się w czołówce tabeli. Nie powiodło się natomiast w europejskich rozgrywkach Challange Cup, bowiem Stal po dwumeczu w Mielcu z greckim zespołem Diomidis Argous (28:27, 26:30) odpadła z dalszych gier. W przerwie zimowej rozegrano kilka meczów międzynarodowych. Wyniki: HCW Michalowce 35:28 i 45:31 (d), Dukla Praha 31:37 (w), Carbonex Tatabanya 24:30 (w), HCW Michalovce 35:27 (w). W rozgrywkach zasadniczych 2011/2012 drużyna Tauron Stal Mielec uplasowała się na 4 miejscu (22 27 646:629). W rozgrywkach play-off pokonała Azoty Puławy 2:1 (28:23, 21:28, 25:23), przegrała z Vive Targi Kielce 0:3 (23:36, 24:42, 26:42) oraz zwyciężyła MMTS Kwidzyn 3:0 (34:33, 31:27, 33:27), zdobywając brązowe medale mistrzostw Polski. (Był to drugi medal w dziejach mieleckiej piłki ręcznej; w 1975 r. Stal zdobyła wicemistrzostwo Polski i srebrne medale.) Autorami sukcesu byli: Adam Wolański, Krzysztof Lipka i Paweł Kiepulski (bramkarze), Grzegorz Sobut, Marek Szpera, Łukasz Janyst, Michał Chodara, Adam Babicz, Rafał Gliński, Paweł Albin, Paweł Gawęcki, Dariusz Kubisztal, Paweł Wilk, Damian Krzysztofik, Wiktor Jędrzejewski, Marcin Basiak, Łukasz Szatko i Sebastian Kwoka. Trenerem był Ryszard Skutnik. Przed sezonem 2012/2013 mielczanie rozegrali szereg towarzyskich meczów międzynarodowych. Wyniki w Mielcu: ZTR Zaporoże (Ukraina) 32:31 i 31:27 oraz Mieszko Brześć (Białoruś) 29:22, HC winLand Michalovce (Słowacja) 29:26, ZTR Zaporoże 33:35, Dynamo Połtawa (Ukraina) 31:24 a na wyjeździe: HC winLand Michalovce (Słowacja) 31:28, Tatran Presov (Słowacja) 26:35, KV Sasja HC (Belgia) 29:22 i 34:17, Limburg Lions (Holandia) 36:20 i 37:30 i United HC Tongeren (Holandia) 25:28. Jako reprezentant Polski w Pucharze Europy zespół Tauron Stal Mielec w I rundzie wygrał z Nilufer Belediyespor Bursa (Turcja) 42:29 i 42:21 (oba mecze w Mielcu), a w II rundzie po wygranej w Mielcu z duńską drużyną Team Tvis Helstebro 29:26, przegrał na wyjeździe 24:30 i odpadł z dalszych rozgrywek. Ciężkim ciosem dla funkcjonowania Stowarzyszenia była śmierć jego prezesa Antoniego Weryńskiego (13 XI 2012 r.). Rozgrywki zasadnicze 2012/2013 mielczanie ukończyli na 3. miejscu (22 29 689:634). W rozgrywkach play off: w ćwierćfinałach przegrali z MMTS Kwidzyn 30:34 i 32:35, a następnie wywalczyli 5. miejsce po meczach z Piotrkowianinem Piotrków Trybunalski 39:37 i 33:32 oraz Powenem Zabrze 30:23 i 30:32. Królem strzelców ekstraklasy w sezonie 2012/2013 został zawodnik Stali Mielec Damian Kostrzewa (208 bramek). Przed sezonem 2013/2014 Tauron wycofał się ze sponsorowania zespołu. W czasie I rundy, po serii słabych meczów, z funkcji I trenera zrezygnował Ryszard Skutnik, a nowym trenerem został Paweł Noch. Zmiany te dobrze wpłynęły na zespół, który w rozgrywkach zasadniczych uplasował się na 7. miejscu (22 22 685:691), a po rozgrywkach play off awansował na 5. pozycję. Play off: ćwierćfinał – Orlen Wisła Płock 0:2 (20:36 w. i 19:32 d.), o miejsca 5-8 – Chrobry Głogów 1:1 i lepszy stosunek bramek 56:47 (33:22 d. i 23:25 w.), Gaz-System Pogoń Szczecin 2:0 (32:24 d. i 28:22 w.). Przed sezonem 2014/2015 nie doszło do większych zmian. Istotnymi wzmocnieniami byli tylko bramkarz z Serbii Nejbosa Nikolic i mielczanin Damian Krzysztofik, który powrócił z Tatrana Presov. Przygotowując się do rozgrywek Stal wygrała III Memoriał L. Walleranda w Gdańsku oraz II Memoriał A. Weryńskiego w Mielcu (m.in. ZTR Zaporoże 24:23, HCM Minaur Baia Mare 27:22). Nie udało się sfinalizować przed sezonem przedłużenia umowy sponsorskiej z Polską Grupą Energetyczną, która przez cały sezon nie podjęła jednoznacznej decyzji. Sytuację ratowały w pewnej mierze stypendia z samorządu miejskiego, ale z miesiąca na miesiąc klub miał coraz większe kłopoty z wypłatami dla zawodników. Mimo tych perturbacji zespół SPR Stal spisywał się dobrze i w rozgrywkach zasadniczych zajął 5. miejsce (22 24 624:602). W play off: ćwierćfinał – Pogoń Szczecin 1:2 (25:29 w., 31:24 d., 25:28 w.), o miejsca 5-8 – Chrobry Głogów 1:1 i lepszy stosunek bramek (29:24 w., 24:27 d.), Górnik Zabrze 0:2 (22:28 d., 17:33 w.) W końcowej tabeli Stal zajęła 6. miejsce. Przed sezonem 2015/2016 odeszła grupa podstawowych zawodników (Gliński, Szpera, Gudz, Adamuszek i Krieger) oraz trener Noch. Przybył trener Tadeusz Jednoróg, a do składu włączono kilku młodych zawodników, w tym własnych wychowanków. To było jednak za mało i Stal zakończyła rozgrywki na 11. (przedostatnim) miejscu. Ostatecznie nie doszło do spadku do I ligi, bowiem w wyniku reorganizacji rozgrywek przekształcony w lipcu 2016 r. w spółkę akcyjną mielecki klub otrzymał licencję i został zakwalifikowany do nowo utworzonej zawodowej PGNiG Superligi w sezonie 2016/2017. 14 drużyn podzielono na 2 grupy, a Stal Mielec znalazła się w grupie pomarańczowej z 6 innymi zespołami. Słaba kondycja finansowa nie pozwoliła na skompletowanie silnego składu. Mimo to w sezonie zasadniczym Stal zajęła niezłe 5. miejsce z bilansem 26 18 603-714. W dwumeczu o awans do ćwierćfinałów Superligi Stal przegrała z Górnikiem Zabrze 27:28 i 27:34. W ostatniej fazie rozgrywek – Pucharze Superligi – mielecka drużyna, z powodu narastających kłopotów kadrowych, słabła z meczu na mecz i zajęła ostatnie miejsce. Zgodnie z nowym regulaminem utrzymała się jednak w Superlidze i otrzymała licencję na sezon 2017/2018. Zdecydowanie lepiej spisała się Stal w Pucharze Polski, dochodząc aż do finału w Warszawie. Co prawda w finale zajęła 4. miejsce, ale i tak był to niewątpliwy sukces. Przed sezonem 2017/2018, dzięki pomocy finansowej Gminy Miejskiej Mielec, wzmocniono drużynę. Przybyli: bramkarz Tomasz Wiśniewski oraz Rudolf Cuzić (Chorwacja), Adrian Wojkowski, Matej Sarajlić (Bośnia i Hercegowina), Tomasz Mochocki i Hubert Skuciński, a odeszło 5 zawodników, m.in. Diemientjew i Kyrylenko. W sezonie 2017/2018, po bardzo dobrej I rundzie (3. miejsce w grupie pomarańczowej) na wiosnę drużyna grała znacznie gorzej (m.in. wiele kontuzji) i zajęła 7. miejsce (przedostatnie w grupie) i 12. miejsce w klasyfikacji ogólnej Superligi PGNiG (16 drużyn) z bilansem: 30 34 849:958. Odnotować trzeba rozegranie towarzyskiego meczu z reprezentacją Chile 28:29 (Lublin, I 2017 r.). W sezonie zasadniczym 2018/2019, po kilku zmianach w składzie, w gronie 14 zespołów mielczanie zajęli 13. miejsce (26 16 686:821). W play-out (o utrzymanie się) SPR Stal dwukrotnie pokonała zespół Nielba Wągrowiec (35:28w, 29:25d) pozostała w PGNiG Superlidze. Także w sezonie 2019/2020, niedokończonym z powodu wiosennej pandemii koronawirusa, zajęli 13. lokatę i utrzymali się w ekstraklasie. W sezonie 2020/2021, zwanym „pandemicznym” z powodu licznych obostrzeń związanych z pandemią, SPR Stal zajęła 14. miejsce (ostatnie) w PGNiG Superlidze (ekstraklasie) z bilansem: 26 17 655:770 i została zdegradowana do I ligi. Kłopoty organizacyjne spowodowały wycofanie się z ekstraklasy jednej z drużyn i powstało jedno wolne miejsce dla zespołu z tzw. „dziką kartą”. Po złożeniu stosownych dokumentów „dziką kartę” otrzymała SPR Stal Mielec i jednak pozostała w ekstraklasie na sezon 2021/2022. Przed tymi rozgrywkami przebudowano drużynę, a jej trenerem został zasłużony dla klubu jego były zawodnik i jeden z czołowych polskich piłkarzy ręcznych – Rafał Gliński. Niestety, także w sezonie 2021/2022 drużyna wygrała ledwie kilka razy i zajęła ostatnie miejsce w tabeli. Tym razem nie było cudu i stalowcy opuścili ekstraklasę. Przed sezonem 2022/23 doszło do częściowej wymiany składu. Przebudowana drużyna z meczu na mecz coraz lepiej się zgrywała i przez całą I rundę plasowała się w czołówce I ligi. W końcowej tabeli zajęła 2. miejsce i zakwalifikowała się do barażu o awans do PGNiG Superligę (ekstraklasę). Niestety w meczach barażowych przegrała z MKS Zagłębie Lubin 19:22 d i 24:31 w i pozostała w Lidze Centralnej na sezon 2023/2024.
*2010/2011 4. SPR Stal 22 23 715:687 – sezon zasadniczy; po play off: 4. miejsce;
*2011/2012 4. SPR Stal 22 27 646:629 – sezon zasadniczy; po play off: 3. miejsce i brązowy medal;
*2012/2013 3. SPR Stal 22 29 689:634 – sezon zasadniczy; po play off: 5. miejsce;
*2013/2014 7. SPR Stal 22 22 685:691 – sezon zasadniczy; po play off: 5. miejsce;
*2014/2015 5. SPR Stal 22 24 624:602 – sezon zasadniczy; po play off: 6. miejsce;
*2015/2016 11. SPR Stal – reorganizacja rozgrywek, Stal pozostała w ekstraklasie;
*2016/2017 5. SPR Stal (w grupie pomarańczowej) 26 18 603-714; po play off: 12. miejsce (ostatnie, ale nikt nie spadał do I ligi);
*2017/2018 12. SPR Stal 30 34 849:958;
*2018/2019 13. SPR Stal 26 16 686:821;
*2019/2020 13. SPR Stal 24 20 592:697; ze względu na pandemię COVID-19 nie dokończono rozgrywek);
*2020/2021 14. SPR Stal 26 17 655:770.
*2021/2022 14. Handball Stal Mielec 26 16 679:801; Stal została zdegradowana do Ligi Centralnej (I ligi);
*2022/2023 2. Handball Stal Mielec 26 58 789-691; przegrany baraż o PGNiG Superligę;
Prezesi (1999-2016): Antoni Weryński (1999-2012), Wojciech Kamieniecki (2013-2015), Grzegorz Maj (2015-2016), Paweł Wacławik (2016).
Prezesi SPR Stal Mielec SA (od 2016 r.): Paweł Wacławik (2016-2019), Roman Kowalik (2019), Krzysztof Polechoński (2019-).
Wiceprezesi (1999- 2016): Zygmunt Szklarz, Leszek Kwaśniewski, Witold Pieróg, Ireneusz Dworkiewicz.
Prezes Zarządu Klubu Handball Stal: Roman Kowalik (II 2019 – nadal)
Sekretarz: Stanisław Leśniak (do 2016 r.)
Dyrektor sportowy (od 2016 r): Jakub Tokarz (2016-2017), Paweł Wacławik (2019-).
Trener: Ryszard Skutnik (do X 2013 r.), Paweł Noch (2013-2015), Tadeusz Jednoróg (2015-2016), Łukasz Rybak i Tomasz Sądej (2016), Krzysztof Lipka i Tomasz Sądej (2016-2018), Tomasz Sądej (2018-2019), Michał Przybylski (2019-2019), Marcin Basiak (2019), Dawid Nilsson (2019-2021), Marek Motoczyński (II 2021), Dawid Nilsson (2021), Rafał Gliński (2021-),
II trener, asystent trenera: Marcin Basiak (2019-2021), Michał Chodara (2021-2022), Marcin Basiak (2022-).
Trener bramkarzy:; trener przygotowania motorycznego: Piotr Bachan.
Kierownicy drużyny (1999-2023): Robert Zawada, Stanisław Leśniak, Jakub Tokarz, Przemysław Kowalik.
Odnowa biologiczna: Łukasz Machnik, Łukasz Stawecki.
Fizjoterapeuta: Maria Tomczyk (2021-2022), Michał Kłak (2022-)
Lekarz – Paweł Tyniec.
Zawodnicy w latach 2008-2021: Goran Andjelić (Czarnogóra), Grzegorz Barnaś, Dawid Dekarz, Filip Jarosz, Paweł Kiepulski, Lech Kryński, Sebastian Kwoka, Krzysztof Lipka, Hubert Łukawski, Nejbosa Nikolić (Serbia), Damian Procho, Kamil Sarama, Tomasz Wiśniewski, Krystian Witkowski, Adam Wolański – bramkarze oraz zawodnicy w polu: Kacper Adamczuk, Piotr Adamczyk, Michał Adamuszek, Paweł Albin, Adam Babicz, Marcin Basiak, Michał Chodara, Rudolf Cuzić (Chorwacja), Jakub Ćwięka, Sergiej Dementiew, Daniel Dutka, Nikola Dżono (Chorwacja), Michał Gasin, Piotr Gasin, Paweł Gawęcki, Rafał Gliński, Igor Graczyk, Tomasz Grzegorek, Mirosław Gudz, Milian Ivanović, Łukasz Janyst, Wiktor Jędrzejewski, Wiktor Kawka, Jakub Kłoda, Hubert Kornecki, Damian Kostrzewa, Bartosz Kowalczyk, Michał Kozioł, Szymon Krajewski, Kamil Krieger, Piotr Krępa, Rafał Krupa, Michał Krygowski, Damian Krzysztofik, Dariusz Kubisztal, Oleksandr Kyrylenko, Marcin Miedziński, Damian Misiewicz, Tomasz Mochocki, Marek Monczka, Adrian Najuch, Nebojsa Nikolić, Łukasz Nowak, Michał Obiała, Jakub Olszewski, Kacper Pawłowski, Kosta Petrović, Aleksiej Prakaptsou, Antonio Pribanić (Chowacja), Konrad Rarus, Krzysztof Rudolf, Dawid Ruhnke, Dawid Rusin, Piotr Rutkowski, Matej Sarajlić (Bośnia i Hercegowina), Hubert Skuciński, Dzmitri Smolikau, Kacper Sobczyk, Grzegorz Sobut, Łukasz Szatko, Marek Szpera, Tomasz Tyniec, Denis Valyntsau, Paweł Wilk, Bartosz Wojdak, Adrian Wojkowski, Michał Wypych.
Zawodnicy od sezonu 2022/2023: bramkarze – Wojciech Czerwiński, Dawid Dekarz, Tomasz Wiśniewski; rozgrywający – Adam Babicz, Daniel Goliszewski, Igor Graczyk, Łukasz Nowak, Dawid Ruhnke, Kacper Sobczyk, Sebastian Włoskiewicz, Denis Wołyncew; skrzydłowi – Paweł Napierała, Daniel Osmola, Bartosz Smoliński, Filip Stefani, Paweł Wilk; kołowi – Mateusz Kaźmierczak, Mikołaj Kotliński, Damian Krzysztofik.
Powołania do kadry narodowej A: Łukasz Janyst, Rafał Gliński, Marek Szpera, Michał Chodara, Damian Kostrzewa, Michał Obiała, Damian Krzysztofik, Wiktor Kawka, Bartosz Kowalczyk.
Powołania do kadry B: Adam Babicz i Marek Szpera.
Powołania do kadry narodowej w piłce plażowej: Marcin Miedziński, Tomasz Wiśniewski.
Powołania do reprezentacji młodzieżowej: Damian Krzysztofik, Hubert Kornecki Dawid Rusin.
Powołania do reprezentacji juniorskich: Adrian Najuch i Rafał Krupa.
STOWARZYSZENIE „POKOLENIA”, organizacja ogólnopolska, skupiająca ludzi o poglądach centrolewicowych. Powstała w 1990 r., a jej liderem był Jerzy Szmajdziński. Koło terenowe w Mielcu powstało w 2001 r. i objęło swym zasięgiem powiat mielecki. Główne formy działalności to: spotkania okolicznościowe, samopomoc koleżeńska i wspieranie materialne osób potrzebujących pomocy.
Prezesi: Janusz Stachura (2001-2003), Mieczysław Struzik (2003-nadal). Wiceprezesi: Jan Madejczyk, Andrzej Stec, Julian Tokarski (zmarł).
STOWARZYSZENIE PIŁKI SIATKOWEJ STAL MIELEC – klub piłki siatkowej kobiet; przed sezonem 2019/2020 zmieniono nazwę klubu – z UKS Szóstka Mielec na SPS Stal Mielec. Uzgodniono, że mecze będą rozgrywane w Sali gimnastycznej Szkoły Podstawowej nr 3. Wzmocniono skład nowymi siatkarkami, ale z różnych przyczyn drużyna nie spełniała oczekiwań i grała nierówno. Po 13. kolejkach zajmowała dopiero 9. miejsce z niekorzystnym bilansem. Naprawę sytuacji rozpoczęto, jak to zwykle bywa, od pożegnania się z trenerem. Tak się niefortunnie złożyło, że był to Roman Murdza – najbardziej zasłużony trener dla piłki siatkowej kobiet w Mielcu. Zastąpiła go Agnieszka Rabka (z domu Śrutowska), była zawodniczka Stali Mielec Niestety, w dalszej części rozgrywek lepiej nie było i Stal zakończyła rundę zasadniczą na 9. miejscu z bilansem: 24 28 42-54. W tym czasie pandemia groźnej choroby COVID-19 rozwijała się w Polsce coraz bardziej i władze PZS podjęły decyzję o rezygnacji z fazy play-off i sklasyfikowaniu zespołów na podstawie rundy zasadniczej. Przed sezonem 2020/2021 wymieniono część składu z nadziejami na awans do ekstraklasy. Przebudowana drużyna grała znacznie lepiej i przez cały sezon plasowała się w czołówce. Nie przeszkodziła jej nawet kolejna zmiana trenerów; w grudniu Agnieszkę Rabkę zastąpił jej asystent Michał Betleja, a od stycznia poprowadził drużynę Adam Grabowski. Rundę zasadniczą mielczanki zakończyły na 3. miejscu z bilansem: 24 46 56-38. W półfinale fazy play-off wygrały dwukrotnie z zespołem Enea Energetyk Poznań 3:0 (w) i 3:2 (d) i awansowały do finału. W finale nie dały rady drużynie UNI Opole 0:3 (w), 0:3 (w), 3:2 (d) i 1:3 (d), która po trzecim zwycięstwie awansowała do Tauron Ligi (ekstraklasy). Stal zdobyła wicemistrzostwo i ligi i srebrne medale. Przed sezonem 2021/2022 dokonano kolejnych wzmocnień. Sponsorem strategicznym drużyny została mielecka firma ITA TOOLS, co uwidoczniono w nowej nazwie: ITA TOOLS Stal Mielec. Próbą generalną przed rozgrywkami ligowymi był tradycyjny wrześniowy Turniej o Puchar Prezydenta Mielca. Mielczanki pokonała trzy pozostałe zespoły: KS Częstochowiankę 3:1, Asotrę Płomień Sosnowiec 3:0 oraz Eneę Energetyk Poznań 3:0 i zdobyły puchar. W rundzie zasadniczej także grały dobrze i mimo kilku porażek zajęły 2. miejsce z bilansem: 26 62 70-27. W fazie play-off mielczanki pokonały San-Pajda Jarosław 3:2 (w) i 3:1 (d), a następnie Los Nowy Dwór Mazowiecki 3:1 (w) i 3:2 (d). W meczach decydujących o wejściu do ekstraklasy uległy jednak zespołowi Roleski Grupa Azoty PWSZ Tarnów 1:3 (0:3 w, 3:0 w, 2:3 d, 0:3 d) i znów zdobyły wicemistrzostwo I ligi. Do sezonu 2022/2023 przystąpiono z kolejnymi wzmocnieniami, doświadczonym trenerem Wiesławem Popikiem i jednoznacznym celem – awans do ekstraklasy. Od początku do końca rozgrywek zasadniczych Stal prowadziła w tabeli i zajęła 1. miejsce z rekordowym bilansem: 26 74 76-14. W półfinale fazy play-off mielczanki pokonały Karpaty Krosno 3:1w i 3:0d. W finale z udziałem 4 najlepszych drużyn, rozegranym 12-14 v w Mielcu (taki przywilej otrzymała Stal jako zwycięzca rozgrywek zasadniczych) Stal pokonała: KS BAS Kombinat Budowlany Białystok 3:0, LOS Nowy Dwór Mazowiecki 3:0 oraz Trans-Ann Płomień Sosnopwiec 3:1 i awansowały do ekstraklasy! Przed sezonem w elicie 2023/2024 dokonano kilku zmian i wzmocnień. W pierwszych meczach okazało sie, że czołówka krajowa jest jeszcze za silna na mielczanki. Dokonano zmiany trenera, którym został Mateusz Grabda. Z meczu na mecz sytuacja poprawiała się i Stal zaczęła wygrywać z zespołami z dolnej części tabeli. W lutym 2024 r. po przekonujących zwycięstwach z Tarnowem i Bydgoszczą mielczanki zapewniły sobie utrzymanie się w TAURON LIDZE już na dwie kolejki przed zakończeniem rozgrywek.
Prezes: Bogdan Czerniakowski (2019-2021), Paweł Warzecha (2021-nadal)
Trenerzy: Roman Murdza (2013-2020), Agnieszka Rabka (2020), Michał Betleja (2020), Adam Grabowski (2021), Przemysław Michalczyk (2021), Michał Betleja (2021-2022), Mirosław Zawieracz (2022), Wiesław Popik (2022-2023), Mateusz Grabda (2023-nadal).
Zawodniczki w latach 2019-2022: Katarzyna Bryda, Paula Czerwińska, Marta Duda, Klaudia Felek, Judyta Gawlak, Kinga Hatala, Rozalia Hnatyszyn, Aleksandra Hochołowska, Emilia Kuźniar, Wioletta Lach, Łucja Laskowska, Hanna Łukasiewicz, Julita Molenda, Dominika Mras, Adrianna Muszyńska, Karolina Pancewicz, Maja Pelczarska, Iga Samul (libero), Aleksandra Stachowicz, Paulina Stroiwąs, Sandra Szczygioł, Katarzyna Urbanowicz, Patrycja Wardęga, Katarzyna Żabińska.
Zawodniczki w sezonie 2022/23: Madzia Barnaś, Katarzyna Bryda, Paulina Brzoska, Marta Budnik, Zuzanna Czyżnielewska, Daria Dąbrowska, Weronika Gierszewska, Karolina Hochołowska, Sonia Kubacka, Sylwia Kucharska, Zuzanna Kulig, Klaudia Łyduch, Emilia Mucha, Olga Musiał, Karolina Pancewicz, Karolina Staniszewska.
Zawodniczki w sezonie 2023/2024 (ekstraklasa – TAURON LIGA): Izabela Bałucka, Katarzyna Bryda, Weronika Gierszewska, Jovana Janković (Serbia), Sonia Kubacka, Sylwia Kucharska, Klaudia Laskowska-Azab, Klaudia Łyduch, Olena Łymarewa-Flink, Oriana Miechowicz, Emilia Mucha, Pola Nowacka, Karolina Pancewicz, Aleksandra Walczak.
STOWARZYSZENIE POLAKÓW POSZKODOWANYCH PRZEZ III RZESZĘ, jako organizacja ogólnopolska powstało w 1988 r. W lipcu 1988 r. zorganizowano w Rzeszowie zjazd osób, które wywieziono w czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) na roboty przymusowe do Niemiec. Powołano Zarząd Wojewódzki Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę, a do zarządu tego wybrano m.in. Jana Jemiołę – nauczyciela z Mielca. Spotkanie organizacyjne z udziałem ok. 180 osób poszkodowanych z powiatu mieleckiego odbyło się 9 II 1991 r. Wybrano wówczas zarząd regionu mieleckiego organizacji w składzie: przewodniczący – Jan Jemioło, zastępcy przewodniczącego – Mirosław Mikołajczyk i Stanisław Kuchta oraz członkowie – Władysław Łuc i Edward Uzdowski. Powstała też komisja weryfikacyjna, która przeanalizowała złożone deklaracje (ok. 820) o członkowstwo w Stowarzyszeniu i zaakceptowała 429. Od początku funkcjonowania Stowarzyszenie czyniło starania o odszkodowania pieniężne za przymusową pracę w Niemczech w czasie II wojny światowej. Po porozumieniu, zawartym pomiędzy Fundacją „Polsko-Niemieckie Pojednanie”, a Zarządem Fundacji Federalnej „Pamięć-Odpowiedzialność-Przyszłość” w sprawie odszkodowań, pomagano uprawnionym osobom wypełniać potrzebne dokumenty. Dla upamiętnienia mieleckich ofiar prac przymusowych w Niemczech w czasie II wojny światowej – staraniem Stowarzyszenia, przy pomocy samorządowych władz miasta i powiatu, 8 V 2000 r. umieszczono pamiątkową tablicę na wewnętrznej części muru ogradzającego kościół św. Mateusza. Od początku działalności delegacje Stowarzyszenia uczestniczą w mieleckich uroczystościach patriotycznych. Siedziba; lokal w niskim parterze budynku przy ul. E. Biernackiego 1.
STOWARZYSZENIE POLSKICH KOMBATANTÓW, powstało w 1920 r. w kręgach kombatanckich związanych z Władysławem Sikorskim. W okresie międzywojennym organizacja nie miała większej popularności. Znacząca rola gen. W. Sikorskiego w II wojnie światowej sprawiła, że po zakończeniu wojny powrócono do idei utworzenia Stowarzyszenia Polskich Kombatantów z siedzibą w Londynie. Wielu polskich żołnierzy z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, obawiając się o swój los w Polsce, pozostawało w Wielkiej Brytanii lub wyjeżdżało do innych krajów. Dla utrzymania więzi i wzajemnej pomocy, a także walki politycznej o niepodległą i demokratyczną Polskę – w latach 1945-1947 powstawały Koła SPK, a oficjalne rozpoczęto działalność na I Walnym Zjeździe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (17 V 1947 r.). Odtąd organizacja rozwijała się w wielu krajach na całym świecie, a jej władzami głównymi ustanowiono Światowy Zjazd SPK, odbywający co trzy lata i Radę Główną, pracującą pomiędzy zjazdami. W Polsce SPK wznowiło działalność dopiero w 1989 r., w warunkach zmian ustrojowych. Siedziba Zarządu Głównego znajduje się w Warszawie. Mieleckie Koło SPK powstało 19 X 1991 r. i skupiło ponad 60 członków z różnych formacji wojskowych z czasów II wojny światowej. Jego animatorką i prezesem od momentu powstania do dziś jest Halina Radłowska. Ona także wykonała własnoręcznie sztandar organizacji, który został poświęcony w czasie uroczystości w sierpniu 1995 r. w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Celami statutowymi współczesnej działalności organizacji są m.in.: utrzymanie więzi żołnierskiej, obrona godności i dobrego imienia żołnierzy Wojska Polskiego, kultywowanie tradycji narodowych, dążenie do prawidłowego i rzetelnego udokumentowania i upamiętnienia żołnierskiego czynu Polaków w walkach o wolność i niepodległość, opieka nad kombatantami i reprezentowanie ich interesów. Delegacja Stowarzyszenia uczestniczy wraz z pocztem sztandarowym we wszystkich mieleckich uroczystościach patriotycznych. Siedziba Koła znajduje się w budynku Zespołu Szkół Technicznych przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 3.
STOWARZYSZENIE POPIERANIA SZKÓŁ ZAWODOWYCH, powstało w 1933 r. z grona członków Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego po likwidacji tegoż Seminarium. Celem nowego stowarzyszenia było nie tylko uaktywnienie szkolnictwa zawodowego w Mielcu i kształcenie kadr dla przemysłu, ale także znalezienie możliwości spłacenia długu hipotecznego, ciążącego na budynku szkolnym. (Roczna rata wynosiła 1500 zł.) W 1934 r. podjęto szereg działań zmierzających do utworzenia szkoły przemysłowej żeńskiej na poziomie średnim, sugerując specjalizacje bieliźniarską i hafciarską. Inicjatywę wsparły władze miasta i powiatu oraz Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego. Zorganizowano objazdową wystawę wyrobów bieliźniarskich lnianych i prac hafciarskich. Przy wystawach wygłaszano odczyty, zachęcając do uprawy lnu i konopi. Do projektowanej od 1 IX 1934 r. szkoły zgłosiło się ponad 20 dziewcząt. W wielu gospodarstwach wiejskich rozpoczęto uprawę roślin włókienniczych. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego nie wyraziło zgody na utworzenie szkoły, sugerując organizowanie kursów z zakresu przędzalnictwa, tkactwa, krawiectwa i bieliźniarstwa. W tej sytuacji rozpoczęto organizowanie różnych kursów i udostępniano sale organizatorom z innych ośrodków. Kursy zawodowe organizowały m.in. dyrekcja Szkoły Zawodowej w Makowie Podhalańskim i Kierownictwo Państwowych Kursów Wędrownych przy Państwowej Szkole Zawodowej w Krakowie.. W roku szkolnym 1936/1937 przeprowadzono jednoroczne kursy z zakresu krawiectwa, tkactwa i gospodarstwa domowego, głównie dla bezrobotnych kobiet. Równocześnie od 1 IX 1936 r. SPPZ uruchomiło Prywatną Żeńską Szkołę Zawodową Krawiecko-bieliźniarską. Kierownikiem placówki została Emilia Szopińska. Narastające problemy z utrzymaniem bazy i kadry oraz obciążenia z tytułu spłaty długu hipotecznego sprawiły, że 25 VII 1937 r. w czasie nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia SPPZ podjęto decyzję o rozwiązaniu oraz przekazaniu całości majątku Stowarzyszenia gminie miejskiej Mielec. Konsekwentna działalność SPPZ przyniosła owoce już po jego rozwiązaniu, bowiem od 1 IX 1937 r. rozpoczęły funkcjonowanie dwie nowe szkoły zawodowe – Prywatne Gimnazjum Kupieckie i Prywatne Gimnazjum Krawieckie.
STOWARZYSZENIE PROMOCJI POLSKIEGO LOTNICTWA „PROMLOT”, powstało 10 IV 1997 r., nawiązując do dwóch rocznic: 60-lecia rozpoczęcia budowy Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu i 50-lecia pierwszego lotu samolotu SCh-1 – prototypu An-2, późniejszego głównego wyrobu WSK Mielec. Rejestracja „Promlotu” nastąpiła 19 VII 2001 r. Głównymi celami i zadaniami są m.in.: wspieranie inicjatyw naukowo-technicznych, technologiczno-organizacyjnych i badawczo-rozwojowych w branży lotniczej, wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw poprzez usługi informacyjne, szkoleniowe, doradcze i ekonomiczno-finansowe, propagowanie tradycji i osiągnięć polskiego lotnictwa i turystyki lotniczej, przedstawianie możliwości projektowych i technologicznych krajowych zakładów lotniczych oraz rozwijanie wśród młodzieży zainteresowania lotnictwem i promowanie modelarstwa. Ważniejszymi przedsięwzięciami zrealizowanymi przez Stowarzyszenie było: zorganizowanie lotu dookoła świata na seryjnym samolocie An-2, zainicjowanie światowych zlotów samolotów An-2, doprowadzenie do eksponowania na terenie Mielca w postaci kompozycji przestrzennych samolotów: TS-11 Iskra, M-18 Dromader i An-2, zainicjowanie wydania książki An-2. Pół wieku w przestworzach, współpraca przy przygotowaniu Lotniczego mieleckiego katalogu technologicznego, doprowadzenie (wspólnie z Fundacją MCKiRG w Mielcu) do powstania zrzeszenia firm AVIA-SPLOT, współorganizacja seminarium „Klastry przemysłowe” oraz współorganizacja Spotkań Lotniczych Pokoleń i szeregu konkursów o tematyce lotniczej. Prezesem od początku działalności był Kazimierz Szaniawski, a członkami zarządu: Włodzimierz Adamski, Wit Błaszczak, Franciszek Krawczyk, Wojciech Kruk, Bogusław Mamczarz i Stanisław Wójtowicz. Z tego składu zmarli: Bogusław Mamczarz, Kazimierz Szaniawski (2021) i Stanisław Wójtowicz (2023).
STOWARZYSZENIE PRZYJACIÓŁ FRANCJI, powstało w Mielcu w 1999 r. w ramach współpracy Szkoły Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i St. Wigury z miastem Morlaix w Bretanii, z inicjatywy: Danuty Styczeń i Witolda Celińskiego – nauczycieli, Henryka Duszkiewicza i Karola Kolisza – byłego członka ZPiT „Rzeszowiacy”, który zainicjował kontakty Mielca z Morlaix. Jego cele statutowe to m.in.: rozwijanie i propagowanie inicjatyw, postaw i działań sprzyjających przyjaźni polsko – francuskiej, wytwarzanie atmosfery zaufania i szacunku do narodu francuskiego oraz wspieranie organizacyjne i rzeczowe osób fizycznych i jednostek organizacyjnych, które podejmują takie działania. Stowarzyszenie utrzymuje partnerskie kontakty z działającym od 1983 r. Stowarzyszeniem Przyjaciół Polski w Morlaix. Formami systematycznej współpracy są: wymiana grup uczniów i dorosłych oraz organizowanie programu pobytu tych grup, a także podejmowanie wspólnych przedsięwzięć i akcji o charakterze społecznym. M.in. współorganizowano Dni Polskie w Morlaix, mieleckie grupy zwiedzały Bretanię, młodzieżowe drużyny piłki nożnej uczestniczyły wielokrotnie w międzynarodowych turniejach w Morlaix, a w sąsiednim mieście Saint Martin dwukrotnie eksponowano wystawę malarską z Mielca. W rewanżu gościom francuskim wielokrotnie organizowano wycieczki po Polsce Południowo-Wschodniej oraz w samym Mielcu, połączone z przelotami samolotami nad ziemią mielecką. Wspólnym przedsięwzięciem o szczególnej wymowie jest opieka i leczenie młodego mielczanina, chorego na dystonię. W Szkole Podstawowej nr 6 zorganizowano stałą ekspozycję pamiątek współpracy obu Stowarzyszeń. W dniach 9-12 V 2013 r. Stowarzyszenie uczestniczyło w spotkaniu miast partnerskich „Europejska Akademia Obywatelska” w Mielcu i opiekowało się delegacją miast francuskich: Morlaix, Saint-Martin-des-Champs i Saint-Thegonnec.
Prezesi: Danuta Styczeń (1999-2007), Jerzy Płaneta (2007-).
STOWARZYSZENIE „PRZYJAZNA DŁOŃ”, powstało na początku 1997 r. z inicjatywy około dwudziestu osób z terenu Mielca, a zostało zarejestrowane 30 V. Jego podstawowym celem była aktywizacja kulturalna dzieci i młodzieży z osiedli Dziubków (później Dziubków i W. Szafera) i Smoczka, ze szczególnym uwzględnieniem problemów rodzin patologicznych. Od 1 IX uruchomiono świetlicę opiekuńczo-wychowawczą przy ul. Warneńczyka 3, a w następnym roku przeniesiono ją do lokalu przy ul. Dąbrówki 14a. W świetlicy zorganizowano szereg kół zainteresowań, m.in.: modelarskie, plastyczne, koneserów sztuki i turystyczne. Zorganizowano też punkt informacyjno-konsultacyjny dla ofiar przemocy oraz telefon zaufania. Dla młodzieży zorganizowano dyskoteki. W czasie wakacji organizowano obozy turystyczne, m.in. do Kotliny Kłodzkiej, na Mazurach i „Szlakiem Orlich Gniazd”.
STOWARZYSZENIE RODZIN KATOLICKICH DIECEZJI TARNOWSKIEJ, powstało 30 III 1993 r. Jego podstawowymi ogniwami są oddziały parafialne. W Mielcu takie oddziały utworzono przy parafiach: Ducha Świętego, Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Mateusza. Podstawowe zadania to: pomoc w kształtowaniu rodziny jako wspólnoty miłości, czuwanie nad realizacją w życiu społecznym Karty Praw Rodziny, praca wychowawcza z dziećmi i młodzieżą oraz podejmowanie inicjatyw mających na celu wszechstronną pomoc rodzinie. Zorganizowano m. in.: Kongresy Rodzin, Dni Rodziny, dni formacyjne, konferencje dla małżonków, letni i zimowy wypoczynek dla dzieci polskich z Ukrainy. Organizowana jest pomoc materialna dla rodzin wielodzietnych i ubogich. Szczególnie cenną inicjatywę podjął działający od lutego 1994 r. Oddział przy parafii Ducha Świętego, organizując w budynku parafialnym Szkołę Rodzenia dla rodziców spodziewających się dziecka.
STOWARZYSZENIE RYCERSTWO NIEPOKALANEJ PRZY PARAFII MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY, powstało 8 XII 1993 r., w dniu uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP, z inspiracji i przy pomocy organizacyjno – finansowej ks. dr. Jana Białoboka – ówczesnego proboszcza parafii MBNP. Stowarzyszenie założył w 1922 r. polski franciszkanin św. Maksymilian Maria Kolbe. Początkowo była to Milicja Niepokalanej o inicjałach MI (Militia Immaculatae). M. M. Kolbe jako główny cel przyjął „głoszenie chwały Bożej poprzez wstawiennictwo i pośrednictwo Matki Bożej w Jej Znaku Niepokalanego Poczęcia”. Idea ta rozpowszechniła się w Polsce, a później na całym świecie. W 1997 r. decyzją Stolicy Apostolskiej Rycerstwo Niepokalanej zostało podniesione do rangi publicznej międzynarodowej organizacji o nazwie Stowarzyszenie Rycerstwo Niepokalanej z osobowością prawną. W parafii MBNP w Mielcu pierwsze rekolekcje formacyjne odbyły się w adwencie 1993 r., a ich rezultatem była deklaracja wstąpienia do formacji MI -1 Rycerstwa przez przeszło 4,5 tys. osób. Z kolei 10 ochotników odbyło latem 1994 r. w Niepokalanowie szkolenie animacyjne niezbędne do pracy organizacyjnej w dużych wspólnotach. Tak powstała pierwsza formacja MI – 2, którą tworzyli: Zbigniew Kamiński, Mieczysław Rożniał, Julian Rokosz, Franciszek Potoniec, Fryderyk Gaj, Edward Paterak, Jolanta Metlak, Bernadetta Miczek, Józef Pszeniczny (przewodniczący grupy) i Julian Kozioł. Formy działalności to m.in.: kolportaż czasopism i książek religijnych oraz dewocjonaliów, pielgrzymki autokarowe do sanktuariów (szczególnie maryjnych), pomoc w organizacji Pieszych Pielgrzymek Tarnowskich na Jasną Górę, inspiracja i pomoc w organizowaniu grup rycerskich w sąsiednich parafiach. W 1996 r. ufundowano własny sztandar Koła, który został poświęcony i odtąd uczestniczy w uroczystościach parafialnych. We wrześniu 1997 r., w związku z uroczystością Podwyższenia Krzyża Świętego, zorganizowano Drogę Krzyżową ulicami miasta. Członkowie Koła publikowali artykuły o tematyce religijno – społecznej w wydawnictwach Rycerstwa („Rycerz Niepokalanej”, „Informator Rycerstwa Niepokalanej”) i miejscowej prasie („Ikona”, „Wizjer Regionalny”). Po powołaniu międzynarodowego Stowarzyszenia Rycerstwo Niepokalanej – Koło Rycerstwa przy parafii MBNP w dniu 12 IV 1999 r. także przekształciło się w Stowarzyszenie. Pierwszym prezesem została wybrana Danuta Kamińska, a po niej funkcję tę sprawuje Julian Kozioł. W pierwszych latach XXI w. jego członkowie aktywnie uczestniczą we wszystkich uroczystościach parafialnych, z reguły pomagając przy ich organizacji. Biorą udział w szkoleniach animatorów MI – 2 w Niepokalanowie, organizują rekolekcje kolbiańskie i wykłady na tematy religijne. W okresie świąt Bożego Narodzenia zainicjowali pierwszy w diecezji tarnowskiej opłatek diecezjalny z udziałem przedstawicielstw Stowarzyszeń Rycerstwa Niepokalanej z wielu parafii. W ostatnich latach liczba członków Stowarzyszenia wzrosła do około 5 000. Formacja MI – 2 liczy 17 osób, w tym 3 z pierwszego szkolenia w Niepokalanowie.
STOWARZYSZENIE SENIORÓW ZPiT „RZESZOWIACY”, powstało w 1996 r. z inicjatywy Janusza Wołoszczaka, byłego długoletniego członka zespołu tanecznego. Zebranie założycielskie odbyło się 26 IX 1996 r., a w skład Komitetu Założycielskiego weszli: Zoran Dachowski, Elżbieta Dziekan, Agnieszka Dziuba, Antonina Galas, Marzena Gawrońska, Jerzy Gawroński, Witold Jaje, Mariusz Kantorowski, Ryszard Kiełb, Grzegorz Kilian, Andrzej Kumorek, Elżbieta Kwolek, Grażyna Maziarz, Agnieszka Mejza, Małgorzata Miller, Marzanna Olter, Helena Pastuła, Wiesław Rachwał, Krzysztof Tabor i Janusz Wołoszczak. Zarząd ukonstytuował się w składzie: prezes – J. Wołoszczak, wiceprezes – W. Jaje, sekretarz – Marzanna Olter i poza zmianą sekretarza, którym została w 2000 r. Elżbieta Kwolek, funkcjonuje nadal. Jako główne cele działalności przyjęto: ocalenie od zapomnienia dorobku kultury ludowej w jej historycznym rozwoju, tworzenie i rozpowszechnianie ruchu folklorystycznego i jego dorobku na obszarze Polski i poza jej granicami oraz patronowanie młodzieżowym i dziecięcym grupom ZPiT „Rzeszowiacy” i im podobnym. Przygotowano program taneczny w układzie na 5-6 par. Pierwszym występem był udział w koncercie „Niedziela rodzinna”, wspólnie z zespołami dziecięcymi MOK (później SCK) 9 III 1997 r. z okazji Dnia Kobiet. Oficjalna rejestracja Stowarzyszenia została dokonana 7 IV 1997 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1998 r. występowano 1-2 w roku, w tym tradycyjnie razem z dziećmi z okazji Dnia Babci i Dziadka (21 I). Szczególnym momentem był udział w Jubileuszowym Koncercie 50-lecia ZPiT „Rzeszowiacy” w dniach 21-22 IX 2002 r. w wypełnionej do ostatniego miejsca hali widowiskowo-sportowej MOSiR w Mielcu. 15-lecie działalności uczczono uroczystym koncertem i spotkaniem w Domu Kultury SCK 29 IX 2012 r. „Rzeszowiacy” – seniorzy wystąpili też, wraz innymi zespołami SCK, na koncercie z okazji 60-lecia ZPiT „Rzeszowiacy” 22 IX 2012 r. w DK SCK. W 2013 r. koncertowali w Budapeszcie i miasteczku Rakoczifalva koło Szolnoku z okazji Święta Polonii Węgierskiej (29 VI). W październiku 2014 r. ponownie wyjechali na Węgry i wystąpili w „Festiwalu Gulaszu”, organizowanym przez Samorząd Narodowości Polskiej na Węgrzech.
STOWARZYSZENIE ŚW. JANA PAWŁA II „NIE LĘKAJCIE SIĘ”, organizacja społeczna powstała w Mielcu w 2011 r. Jej głównymi celami są: upowszechnianie nauki i przesłania Wielkiego Papieża Polaka – św. Jana Pawła II oraz fundowanie stypendiów dla dzieci i młodzieży z niezamożnych rodzin z Mielca i powiatu mieleckiego. W takich właśnie formach członkowie Stowarzyszenia „budują żywy pomnik” zmarłego w 2005 r. Wielkiego Papieża Polaka. Prezes: Andrzej Osnowski.
STOWARZYSZENIE TAKSÓWKARZY MIELECKICH „TAXI SPRINT”, powstało 6 IV 2010 r. Członkami założycielami było 34 taksówkarzy. Jako główny cel przyjęto podniesienie standardu usług i dbałość o kulturę w kontaktach z pasażerami, a ponadto reprezentowanie interesów taksówkarzy. Pierwszym prezesem został Andrzej Korpanty.
STOWARZYSZENIE TRZEŹWOŚCIOWE „NOWE ŻYCIE” W MIELCU, zostało zorganizowane na zebraniu w dniu 9 IX 1997 r. przez 35-osobową grupę założycielską. Rejestracja w Sądzie Okręgowym w Rzeszowie nastąpiła 23 X 1997 r. Głównymi płaszczyznami działalności Stowarzyszenia są: ochrona i promocja zdrowia; pomoc społeczna, w tym pomoc rodzinom i osobom w trudnej sytuacji życiowej oraz wyrównywanie szans tych rodzin i osób; nauka, edukacja, oświata i wychowanie; przeciwdziałanie patologiom społecznym. Celami działalności są m.in.: promowanie postaw społecznych, prowadzenie profilaktycznych, informacyjnych i psychoedukacyjnych programów, zwiększenie skuteczności i dostępności terapii dla osób uzależnionych od alkoholu oraz dla członków ich rodzin, wspieranie działalności środowisk wzajemnej pomocy na rzecz osób z problemami alkoholowymi i ich bliskich, podejmowanie współpracy z instytucjami i organizacjami działającymi na rzecz zmniejszania rozmiarów występujących problemów alkoholowych oraz zwiększanie zasobów niezbędnych do radzenia sobie z tymi problemami. Ważniejsze przedsięwzięcia: prowadzenie Punktu Konsultacyjnego dla osób uzależnionych i współuzależnionych; programy profilaktyczne dla m.in.: uczniów szkół ponadgimnazjalnych, sprzedawców napojów alkoholowych, pracowników socjalnych i rodziców dzieci ze szkół podstawowych; działalność na rzecz dzieci (m.in. wyjazdy do teatru i na pływalnie, obozy profilaktyczne, imprezy rozrywkowe); ogniska integracyjne, turnieje strzeleckie; obozy terapeutyczne i warsztaty; zabawy sylwestrowe i karnawałowe. Siedziba Stowarzyszenia mieści się w budynku przy ul. F. Chopina 8. Strona internetowa: www.nowezycie.mielec.pl.
Prezesi: Zbigniew Lechończak (IX 1997 r. – VI 1998 r.), Józef Baum (VI 1998 r. – V 2004 r.), Bogusław Kołacz (V 2004 r. – nadal).
STOWARZYSZENIE TWÓRCÓW KULTURY PLASTYCZNEJ IM. J. STANISŁAWSKIEGO, utworzone zostało w 1998 r. z inicjatywy grupy twórców plastyków, przy wsparciu Samorządowego Centrum Kultury. Siedzibą organizacji stała się pracownia plastyczna SCK przy al. Niepodległości 7. Skupiono kilkudziesięciu twórców profesjonalnych i amatorów. Główne cele działalności STKP to: „twórcza prezentacja Mielca i regionu w zakresie różnych dziedzin sztuk plastycznych, upowszechnianie kultury plastycznej i kształcenie świadomości estetycznej oraz integracja twórców kultury”. Formami działalności są m.in. spotkania twórcze w pracowni plastycznej SCK, działalność twórcza w tej pracowni, organizowanie corocznej zbiorowej wystawy członków Stowarzyszenia, organizowanie wystaw grupowych i indywidualnych, udział w plenerach, konkursach, przeglądach, aukcjach i imprezach okolicznościowych, w tym charytatywnych. M.in. zorganizowano plenery w Zwardoniu, Cieszynie i Mielcu oraz spotkania i konfrontacje z podobnymi środowiskami twórczymi Strzyżowa i Przemyśla. Członkowie Stowarzyszenia odnoszą indywidualne sukcesy, m.in. Krzysztof Krawiec w konkursie międzynarodowym „Foto Odlot” i Edward Kociański w Ogólnopolskim Konkursie Pedagogów Plastyki w Rzeszowie. W pierwszym okresie działalności Stowarzyszenia jego skład stanowili: Filip Belhaoune, Jan Brożyna, Piotr Cisło, Stanisław Czarnecki, Ewa Czeczot, Zbigniew Czerkies, Jan Drews, Tomasz Jaworski, Urszula Kapuścińska, Agnieszka Katarzyńska, Edward Kociański, Maria Korzeniewska, Małgorzata Kruk, Kazimierz Kupiec, Ryszard Liśkiewicz, Dorota Łaz, Wiesław Łaz, Kinga Maroń, Mieczysław Matras, Witold Oczoś, Józef Piecuch, Marian Pietruszka, Tadeusz Płeszka, Jolanta Stachura – Paśko, Bolesław Szczurka, Mirosław Szędzioł, Stanisław Szęszoł, Witold Targosz, Małgorzata Wiech, Jan Wozowicz, Jakub Wozowicz i Maria Zapolska. W kolejnych latach skład zmieniał się.
STOWARZYSZENIE „ZABIEGANI MIELEC”, grupa biegowa utworzona w 2010 r. w celu odbywania regularnych wspólnych treningów biegowych. Inicjatorami byli Damian Gąsiewski i Ryszard Kętrzyński. W 2016 r. postanowiono zarejestrować grupę jako stowarzyszenie. Główne cele działalności to: promocja i upowszechnianie biegania jako najprostszej formy ruchu, organizacja imprez biegowych (w tym biegi uliczne i przełajowe), promocja aktywnego i zdrowego trybu życia. Stowarzyszenie organizowało cykliczne imprezy: „Półmaraton Love’Las” (bieg ścieżkami mieleckich lasów), „Mieleckiego Trail Duathlon” (połączenie biegu i jazdy rowerem w mieleckich lasach), „Wiosenny bieg charytatywny” w Parku Leśnym na Górce Cyranowskiej w Mielcu. W skład pierwszego zarządu weszli: prezes – Ryszard Kętrzyński, wiceprezes – Damian Gąsiewski oraz członkowie: Dominika Przywara, Jagoda Helena Nowak, Bogdan Pięta i Magdalena Czachor. Od 2018 r. zarząd pracował w składzie: prezes – Ryszard Kętrzyński, wiceprezes – Filip Zaręba oraz członkowie: Anna Wilk, Beata Nieznaj, Monika Rżany i Katarzyna Ortyl. Po kolejnych zmianach funkcję prezesa pełni Ryszard Kętrzyński, a wiceprezesa – Szymon Sankowski. Wprowadzono zmiany w organizacji imprez biegowych. Zrezygnowano z duathlonu, natomiast Bieg Love’Las ma cykl 4 Pory Roku, czyli cztery edycje: zima, wiosna, lato oraz finał i podsumowanie cyklu w jesieni.
STOWARZYSZENIE ZDROWIE I FITNESS, powstało w 2015 r. z inicjatywy Sylwii Cichoń i Wiktora Cichonia. Celem działalności jest propagowanie zdrowego stylu życia, sportów siłowych i sportów walki. Siedziba Stowarzyszenia znajduje się w pomieszczeniach na parterze budynku przy ul. Botanicznej 4 na osiedlu W. Szafera i jest otwarta dla wszystkich, bez względu na wiek. Główną formą działalności jest Klub Sportowy „Kuźnia Atletów im. Stanisława „Zbyszko” Cyganiewicza” (oddzielne hasło). Ponadto prowadzone są m.in. ćwiczenia siłowe z użyciem odważników kettlebell, treningi dla osób 50+ oraz treningi „zdrowy kręgosłup”. Stowarzyszenie współpracuje z Centrum Kettlebell Polska.
Zarząd: prezes – Sylwia Cichoń, wiceprezes – Łukasz Leś, członek zarządu i skarbnik –Wiktor Cichoń.
STOŻEK MICHAŁ, urodzony ok. 1803 r. w Kasince koło Mszany Dolnej. Był nauczycielem w mieleckiej szkole od ok. 1839 r. Zmarł 22 V 1852 r.
STÓJ STANISŁAW, urodzony 24 VII 1944 r. w Jaśle, syn Jana i Anieli z domu Niemiec. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Treningi piłkarskie rozpoczął w KS Górnik Mikulczyce i w tym klubie grał do 1965 r. Od wiosny 1966 r. przeszedł do Stali Mielec i jako napastnik znacznie przyczynił się do jej niepowtarzalnego awansu z III ligi na szczyt polskiej ekstraklasy, zdobycia mistrzostwa Polski w sezonie 1972/1973 oraz 3. miejsca w sezonie 1973/1974. Zagrał m.in. 71 meczów w II lidze (25 bramek) i 64 mecze w I lidze (12 bramek). Przed sezonem 1974/1975 przeszedł do Hutnika Kraków i grał w nim dwa sezony. W latach 1976-1978 występował w I-ligowym klubie belgijskim RFCL Liege. Powrócił do Hutnika Kraków i grał w sezonie 1978/1979, a następnie zakończył karierę zawodniczą. W 1980 r. został kierownikiem I drużyny Hutnika i pełnił tę funkcję do 1995 r., jednocześnie (1990-1992) trenując młodzieżowe grupy w Hutniku. Od 1996 r. jest kierownikiem obiektów Hutnika. W związku z ogłoszeniem upadłości przez Sportową Spółkę Akcyjną Hutnik Kraków w 2010 r. zaprzestał działalności w tym klubie.
STRADOMSKI GABRIEL, szlachcic, w imieniu opata Mikołaja Mieleckiego zarządzał jego częścią Mielca od 1592 r.
STRAJKI, zbiorowe czasowe zaprzestania pracy, usług lub innych świadczeń, organizowane jako protesty lub mające na celu wymuszenie nowych, korzystniejszych dla strajkujących warunków ekonomicznych, politycznych lub społecznych, zdarzały się w Mielcu nierzadko, zwłaszcza w ostatnich kilkudziesięciu latach. W niniejszym haśle wymienia się największe i najważniejsze z nich.
*1912 r. – Mieleccy rzeźnicy ogłosili strajk z powodów finansowych. Po uchwaleniu przez Radę Gminną w Mielcu nowej taryfy na mięso strajk zakończono.
*31 III – 7 IV 1932 r. – Stronnictwo Ludowe zorganizowało strajk targowy chłopów z podmieleckich wsi, który polegał na wstrzymaniu się od przyjazdu do Mielca z płodami rolnymi, aż do wywalczenie obniżenia opłat targowych. Zakończył się sukcesem chłopów, bowiem samorząd miasta obniżył opłaty o połowę.
*23-30 X 1932 r. – Z inspiracji Zarządu Głównego Związku Zawodowego Rolników podjęto próbę organizacji ogólnopolskiego strajku targowego chłopów. Żądano dalszej obniżki opłat targowych oraz podniesienia cen na płody rolne i obniżenia cen artykułów przemysłowych. Ostatecznie strajk odbył się tylko w trzech województwach: kieleckim, krakowskim i lubelskim. Policja w Mielcu była już lepiej przygotowana i aresztowała przywódców strajku, stąd strajk początkowo nie przebiegał zgodnie z planem. Wieczorem 26 X zorganizowano w lesie koło Trzciany członków Zarządów Powiatowych ZMW „Wici” i SL i postanowiono zmobilizować wieś do demonstracji w Mielcu przeciwko aresztowaniu liderów ruchu ludowego. 27 X na wiecu na mieleckim rynku zebrało się około 10 tysięcy chłopów, którzy domagali się zwolnienia z aresztu przywódców ruchu ludowego, ale demonstracja została przerwana akcją policji z Tarnowa przy użyciu sikawek z parzącym i żrącym płynem.
*15 VIII 1937 r. – Na rynku w Mielcu odbył się wiec chłopski, w czasie którego ogłoszono 10-dniowy strajk przeciwko rządom sanacji. Obyło się bez większych ekscesów.
*30 VI 1980 r. – Pierwszy (lub jeden z pierwszych w Polsce) strajk części załogi WSK, głównie w Zakładzie Produkcji Lotniczej i Zakładzie Aparatury Wtryskowej. Protestowano głównie przeciwko coraz gorszemu zaopatrzeniu mieleckich sklepów oraz pogarszającej się sytuacji finansowej. Dyrekcji WSK udało się chwilowo załagodzić sytuację poprzez podwyższenie wynagrodzenia dla strajkujących. W rezultacie tych działań – w pierwszych dniach lipca strajkowały (miały „przestoje w pracy”) kolejne komórki organizacyjne WSK. W celu realizacji zgłaszanych wniosków i postulatów oraz zajęcia się powstającymi problemami, 9 VII powołano specjalny zespół. To czasowo zakończyło strajki.
*4-8 IX 1980 r. – Powszechny strajk w WSK. Na jego czele stanął Międzyzakładowy Komitet Strajkowy, składający się z 68 osób wybranych w demokratycznych wyborach. Przewodniczącym Komitetu został Dionizy Dziak (Zakład Produkcji Lotniczej), a zastępcą – Andrzej Stachowicz. Wśród pozostałych aktywnością wyróżniali się: Jan Borowiec, Fryderyk Gaj, Kazimierz Gawryś, Józef Groele, Józef Mroziński, Józef Szkółka, Mieczysław Wszołek i Czesław Żelasko. Wysunięto 49 postulatów w sprawach miejscowych: gospodarczych, organizacyjnych, finansowych (m.in. wynagrodzenia za pracę), ochrony zdrowia i opieki społecznej oraz różnych spraw miasta i regionu, a także zgłoszono szereg wniosków o charakterze ogólnokrajowym, m.in. poparto żądania innych środowisk w sprawach wolnych związków zawodowych, swobodnego wyrażania poglądów, pełnej wolności wyznania oraz wprowadzenia wszystkich wolnych sobót płatnych. W dniu 8 IX przewodniczący Dionizy Dziak i dyrektor naczelny WSK Tadeusz Ryczaj podpisali porozumienie w sprawie realizacji postulatów. MK Strajkowy rozwiązał się, ale z jego składu powstał Komitet Robotniczy dla czuwania nad wykonywaniem ustaleń w porozumieniu.
*13 V 1982 r. – Pracownicy OBR SK zorganizowali strajk dla poparcia akcji ogólnopolskiej. Poparła go część wydziałów produkcyjnych. Na podstawie rygorystycznych przepisów stanu wojennego część strajkujących została dyscyplinarnie usunięta z pracy. Zostali oni niemal wszyscy wkrótce potem przyjęci do pracy, ale na gorszych warunkach.
*17 XII 1991 r. – Rozpoczęto strajk w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym, postulując naprawę złej sytuacji ekonomicznej zakładu.
*30 III 1992 r. – Komisja Zakładowa NSZZ „S” WSK przekształciła się w Komitet Strajkowy i przystąpiła do jednodniowego strajku rotacyjnego dla zaprotestowania przeciwko braku decyzji rządowych w sprawie funkcjonowania zakładów przemysłu lotniczego.
*14-15 VII 1992 r. – Z inicjatywy NSZZ „Solidarność” oraz ZRP Pracowników WSK i OBR SK przeprowadzono 14 VII – 1-godzinny strajk ostrzegawczy. Od 15 VII przeprowadzano manifestacje i wiece dotyczące głównie spraw ekonomicznych (wypłacono tylko część pensji za poprzedni miesiąc) oraz przyszłości WSK i Mielca, a następnie strajk był kontynuowany przez komitety strajkowe w poszczególnych zakładach i przez komitet główny. W dniu 13 XI, po otrzymaniu tylko 40 % gwarantowanych wypłat, duża część załogi WSK wzięła udział w marszu protestacyjnym pod budynek Urzędu Miejskiego przy ul. Żeromskiego, a następnie pod siedzibę Urzędu Rejonowego przy ul. Chopina. Narastająca desperacja strajkujących doprowadziła do rozmów Komitetu Strajkowego z Zespołem Rządowym i podpisaniem protokołu uzgodnień w dniu 18 XI 1992 r.
*X 1992 r. – W MKS, MPEC i MZBM odbył się strajk ostrzegawczy. M.in. przez 2 godziny nie funkcjonowała komunikacja miejska.
*V 1993 r. – Strajk jednodniowy w 18 mieleckich szkołach (na 22 funkcjonujące). Protestowano przeciwko niskiemu wynagrodzeniu i niewłaściwych relacjach pomiędzy władzami oświatowymi a nauczycielami.
*1-11 XII 1995 r. – Strajk Zakładu Lotniczego, zorganizowany przez Komisję Zakładową NSZZ „S” ZL w proteście przeciwko decyzji rządu RP o przerwaniu programu I-22 Iryda i w obronie miejsc pracy. 1 XII przeprowadzono 2-godzinny strajk ostrzegawczy, a od 4 XII rozpoczęto całodobową okupację budynku dyrekcji ZL. W związku z podjęciem decyzji rządu o dalszych zamówieniach na Irydę 9 XII Komitet Strajkowy podjął decyzję o zawieszenie strajku okupacyjnego od 11 XII 1995 r.
*1998 – Strajk części pracowników w WSK zorganizowany przez Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność 80” WSK „PZL-Mielec”. Domagano się m.in.: zaprzestania zwolnień grupowych i zwolnień jedynych żywicieli rodziny.
*30 VIII 2005 r. w Polskich Zakładach Lotniczych, w godz. 800-1100, domagano się podwyżki płac. Prezes Zarządu Zbigniew Działowski podał się do dymisji.
*29 III – 20 IV 2006 r. w Ogólnopolskim Strajku Lekarzy (domagano się: minimum 30% podwyżki, zaprzestania wyzysku służby zdrowia, wprowadzenia prawdziwych ubezpieczeń zdrowotnych i rzetelnej wyceny świadczeń opartej o rzeczywiste koszty), uczestniczyła część mieleckich lekarzy rodzinnych oraz lekarze w Szpitalu Powiatowym, m.in. nie wypełniając dokumentacji statystycznej, zwolnień na druku L4, pracując tylko w systemie ostrego dyżuru i przyjmując tylko w przypadkach zagrożenia życia. Ze 103 lekarzy pracujących w Szpitalu Powiatowym około 80 złożyło wypowiedzenie z pracy. 14 IV obiecano podwyżki lekarzom o 30 % od 1 IV 2006 r. i po spełnieniu tych obietnic protest został zakończony.
*12 V 2006 r. – W Dniu Pielęgniarki i Położnej odbył się godzinny (1100-1200) strajk ostrzegawczy personelu szpitala (bez lekarzy) w sprawach płacowych.
*Od 21 V 2007 r. – Ogólnopolski strajk lekarzy i następnie pielęgniarek, głównie w sprawach płacowych.
*W dniach 8 IV – 27 IV 2019 r. odbył się ogólnopolski strajk nauczycieli, w którym uczestniczyła zdecydowana większość mieleckich nauczycieli i pracowników obsługi (około 1000 osób). Protestowano przeciwko postępującej degradacji zawodu nauczycielskiego i systemu oświaty oraz żądano znaczących podwyżek wynagrodzenia.
STRASIŃSKI JÓZEF, urodzony 24 IV 1926 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Stanisława i Stefanii z Radłowskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, maturę zdał w 1958 r. W czasie okupacji hitlerowskiej jako młodociany został zatrudniony w Flugzeugwerk Mielec i pracował od 3 IX 1940 r. do 28 VII 1944 r. Po kilkumiesięcznej przerwie od lutego 1945 r. ponownie podjął pracę w mieleckiej fabryce (później WSK) i do przejścia na emeryturę w 1990 r. pracował kolejno na stanowiskach: ślusarza, technologa, kierownika sekcji i specjalisty technologa. Jego życiową pasją jest śpiew. W 1950 r. został członkiem chóru mieszanego, który w 1954 r. wszedł w skład Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” ZDK WSK Mielec. Występował w nim do 1980 r., często jako solista – tenor. Jest także długoletnim członkiem i solistą chórów Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką z Laurem Związku Chórów i Orkiestr, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Zmarł 5 V 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
STRATEGIE ROZWOJU SPOŁECZNO-GOSPODARCZEGO GMINY MIEJSKIEJ MIELCA, dokumenty planistyczne opisujące wizję, misję i kierunki rozwoju miasta w danym okresie czasu, cele strategiczne i operacyjne w poszczególnych dziedzinach życia miasta oraz politykę finansowania zadań realizujących wymienione kierunki i cele.
I. Strategia rozwoju społeczno-gospodarczego Gminy Miejskiej Mielec na lata 2000-2006, została opracowana w 1999 r. i przyjęta na Sesji Rady Miejskiej 10 II 2000 r. Misję miasta Mielca sformułowano następująco: „Nadrzędnym celem rozwoju miasta Mielca będzie umacnianie jego funkcji subregionalnego centrum oraz zapewnienie mieszkańcom wzrostu poziomu życia z poszanowaniem środowiska naturalnego.” Przyjęto trzy cele strategiczne: 1. Rozwój zasobów ludzkich. 2. Rozbudowa infrastruktury, ochrona środowiska naturalnego i zagospodarowanie przestrzenne. 3. Rozwój gospodarczy i promocja atrakcyjności inwestycyjnej. W ramach 1. celu strategicznego założono następujące cele szczegółowe: *Zmniejszenie stopy bezrobocia poprzez tworzenie warunków dla zwiększenia miejsc pracy. *Tworzenie warunków dla budownictwa indywidualnego i wielorodzinnego. *Upowszechnienie modelu społeczeństwa uczącego się, uwzględniającego potrzeby zmieniającego się rynku pracy. *Dostosowanie bazy i wyposażenia do potrzeb szkolnictwa. *Zapewnienie systematycznego dopływu młodej kadry z wyższym wykształceniem dla miejscowego biznesu, instytucji i administracji. *Zapewnienie bieżącego kontaktu z wartościowymi dziełami i wytworami kultury, ze szczególnym uwzględnieniem kultury polskiej i innych krajów europejskich. *Pielęgnowanie tradycji regionalnych i wspieranie współczesnych form twórczości mielczan. *Dostosowanie bazy i wyposażenia do wymogów i potrzeb współczesnych twórców i odbiorców kultury. *Popularyzowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego. *Dostosowanie bazy do potrzeb sportu i rekreacji. *Stworzenie stabilnego i sprawnego systemu kompleksowej opieki zdrowotnej. *Zapewnienie niezbędnej pomocy najuboższym i niepełnosprawnym. *Wspieranie instytucji i działań zapewniających bezpieczeństwo i porządek publiczny. W celu strategicznym 2. przyjęto cele szczegółowe: *Dostosowanie układu drogowego do potrzeb komunikacji z głównymi miastami w kraju i trasami międzynarodowymi. *Podniesienie standardu wewnętrznych ulic miejskich i osiedlowych. *Wykorzystanie lotniska jako atutu komunikacyjnego miasta. *Rozwijanie nowoczesnych technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych. *Usprawnienie administracji miasta. *Rozbudowa infrastruktury kanalizacyjnej, wodno-ściekowej, cieplnej i energetycznej. *Minimalizowanie zagrożeń zanieczyszczenia środowiska naturalnego. *Podniesienie jakości i zwiększenie funkcjonalności „małej architektury miejskiej“. Cel strategiczny 3. rozpisano na cele szczegółowe: *Zakończenie procesu restrukturyzacji dużych przedsiębiorstw. *Współdziałanie w umacnianiu przemysłu lotniczego. *Wspieranie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw. *Rozwój instytucji otoczenia biznesu. *Kontynuowanie współpracy z Oddziałem ARP w Mielcu w rozwijaniu SSE „EUROPARK MIELEC“. *Promocja atrakcyjności inwestycyjnej Mielca w kraju i za granicą. *Pozyskiwanie inwestorów zewnętrznych. *Wytwarzanie pozytywnego klimatu wokół nowych inwestycji. *Popieranie rolnictwa ekologicznego i przetwórstwa rolno – spożywczego. Wszystkie założone cele, choć w różnym stopniu, były realizowane w latach 2000-2006 i w zdecydowanej większości były kontynuowane w następnych latach.
II. Strategia rozwoju społeczno-gospodarczego miasta Mielca na lata 2007-2015 z prognozą do roku 2020, została opracowana po trzech konsultacjach społecznych w 2007 r. i przyjęta przez Radę Miejską w Mielcu na sesji 20 XII 2007 r. Wizję miasta w 2015 r. określono następująco: „Mielec nowoczesnym ośrodkiem przemysłowym i przyjaznym miastem, które zapewnia warunki wszechstronnego rozwoju, a zwłaszcza godnego i bezpiecznego życia, osiedlania się, kształcenia oraz prowadzenia działalności gospodarczej i społecznej, miastem, w którym mieszkańcy mogą na europejskim poziomie zaspokajać swoje potrzeby i aspiracje.” Sformułowano treść misji: „Misją władz miasta Mielca jest stwarzanie warunków do długofalowego, zrównoważonego rozwoju opartego na wiedzy, przedsiębiorczości, zapewniającego wzrost zatrudnienia i poprawę warunków życia mieszkańców z zachowaniem wartości kulturowych i środowiskowych.” Przyjęto 5 celów strategicznych (CS). CS1 ma treść: Utrzymanie odpowiedniego tempa wzrostu rozwoju miasta jako ośrodka przemysłowego oraz zwiększenie atrakcyjności posiadanego rynku pracy. W jego ramach wyszczególniono 4 cele ogólne (CO). *CO1.1. Tworzenie przyjaznego klimatu dla lokowania w mieście kapitału inwestycyjnego, szczególnie w Specjalnej Strefie Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC, Mieleckim Parku Przemysłowym oraz rozwoju usług na terenie miasta. *CO1.2. Wspieranie zwiększania dostępności oraz ułatwianie wdrażania nowoczesnych technologii w szkołach, przedsiębiorstwach, firmach sektora małych i średnich przedsiębiorstw (MSP) w celu polepszenia wyników finansowych, unowocześnienia produkcji oraz podniesienia konkurencyjności przedsiębiorstw. *CO1.3. Stworzenie korzystnych warunków finansowych dla rozwoju przedsiębiorstw i zakładania nowych podmiotów, modernizację i rozwój sektora MSP, przy wykorzystaniu m.in. regionalnych funduszy gwarancyjnych i pożyczkowych oraz dotacje z Unii Europejskiej. *CO1.4. Wzmacnianie roli instytucji okołobiznesowych pełniących funkcje doradcze dla sektora MSP, m.in. poprzez wspólne tworzenie programów wspierania przedsiębiorczości, rozwijania pomiędzy firmami konsultingowymi współpracy ułatwiającej pozyskiwanie funduszy z Unii Europejskiej i efektywne ich wykorzystanie przez MSP. *CS2. brzmi następująco: Budowanie wizerunku miasta przyszłości, miejsca, gdzie warto mieszkać, uczyć się, pracować i wypoczywać. W jego zakresie wyszczególniono 9 celów operacyjnych (CO). *CO2.1. Wprowadzenie systemu zachęt i instrumentów wsparcia dla młodych ludzi kończących różne typy szkół, aby chcieli swoją przyszłość osobistą zawodową związać z Mielcem oraz tworzenie warunków do inwestowania dla osób powracających z zagranicy. *CO2.2. Przygotowanie atrakcyjnych terenów pod budownictwo mieszkaniowe, wspieranie zagospodarowania osiedli mieszkaniowych w infrastrukturę sportowo-rekreacyjną i bazę kulturową. *CO2.3. Opracowanie „Strategii Rozwoju Sektora Mieszkaniowego na terenie miasta Mielca”, która posłuży do pełnego zdiagnozowania zapotrzebowania mieszkaniowego na terenie miasta. *CO2.4. Wdrażanie nowoczesnych metod kształcenia dzieci i młodzieży, sprawdzonych systemów kształcenia ustawicznego dorosłych oraz programów autorskich, szczególnie w zakresie szkolnictwa zawodowego. *CO2.5. Wypracowanie polityki transportowej miasta zawierającej długofalowy projekt zrównoważonego rozwoju transportu miejskiego z uwzględnieniem modernizacji infrastruktury komunikacji miejskiej, również pod względem jej dostępności dla wszystkich grup społecznych (osoby niepełnosprawne, osoby starsze). *CO2.6. Pielęgnowanie środowiska przyrodniczego, zagospodarowanie obszarów parkowo-rekreacyjnych. *CO2.7. Rozwijanie współpracy międzyregionalnej, udział w wydarzeniach regionalnych, krajowych i zagranicznych, umożliwiających promocję Mielca i jego atrakcji. *CO2.8. Wprowadzanie nowoczesnych, innowacyjnych odnawialnych instrumentów finansowych, wspierających projekty miejskie i dostarczających rozwiązania w zakresie finansowania projektów dotyczących rozwoju i rewitalizacji miasta. *CO2.9. Opracowywanie projektów związanych z rozwojem infrastruktury miejskiej i innymi przedsięwzięciami związanymi z realizacją celów publicznych. *CS3 to „Zrównoważony rozwój przestrzenny miasta zapewniający dbałość o środowisko.” Jego rozwinięciem jest 11 celów operacyjnych. *CO3.1. Zachowanie zasobów różnorodności biologicznej oraz zapewnienie powiązań przestrzennych w systemie obszarów zielonych, szczególnie poprzez rozszerzenie prawnej ochrony przyrody na terenie miasta. *CO3.2. Prowadzenie pełnej waloryzacji przyrodniczej, wprowadzanie elementów przyrodniczego monitoringu środowiska miasta. *CO3.3. Łączenie zadań w zakresie ochrony i rekonstrukcji przestrzeni przyrodniczej z ochroną i rekonstrukcją obiektów zabytkowych. *CO3.4. Zagospodarowanie rekreacyjne lasów wschodniej części miasta w zgodzie z wymogami ochrony przyrody i ochrony środowiska. *CO3.5. Wykorzystanie nowych technologii w przemyśle, skutkujące wzrostem czystości powietrza, wpływające na czystość wód oraz gleb. *CO3.6. Kontynuacja realizacji programu likwidacji niskiej emisji, emisji gazów cieplarnianych oraz szersze wykorzystanie odnawialnych źródeł energii, przyczyniające się do polepszenia jakości powietrza. *CO3.7. Wspieranie działań likwidujących przyczyny powstawania źródeł silnego zanieczyszczania powietrza w mieście. *CO3.8. Przebudowanie i rozbudowa układu komunikacyjnego, wprowadzanie alternatywnych środków komunikacji zbiorowej i indywidualnej, ze szczególnym uwzględnieniem dróg międzyosiedlowych, parkingów, poszerzaniem infrastruktury ścieżek rowerowych. *CO3.9. Wdrożenie sprawnego systemu monitorowania jakości powietrza. *CO3.10. Efektywne zarządzanie gospodarką wodno-ściekową, odpadami w celu ochrony i poprawy jakości wód podziemnych i zapobieganiu zanieczyszczeniom wód powierzchniowych. *CO3.11. Zmniejszenie zagrożeń powodziowych, m.in. poprzez budowę wałów przeciwpowodziowych, utrzymywanie odpowiedniego stanu rowów melioracyjnych i rozbudowę systemów wczesnego ostrzegania. *CS4 to: „Podniesienie konkurencyjności gospodarczej Mielca w regionie Podkarpacia.” Zawiera 6 celów operacyjnych. *CO4.1. Integracja systemów transportowych Mielca, pozostałych gmin powiatu i sąsiednich ośrodków miejskich, z uwzględnieniem potencjalnych możliwości wykorzystania mieleckiego lotniska w przewozach krajowych i międzynarodowych. *CO4.2. Stworzenie systemu zachęt inwestycyjnych, przeprowadzanie systematycznych badań gospodarczo-społecznych i monitorowanie rynku. *CO4.3. Sprzyjanie procesowi tworzenia i restrukturyzacji podmiotów gospodarczych, zwłaszcza w zakresie usług, w celu zwiększenia ich produktywności i rentowności. *CO4.4. Promocja gospodarcza miasta, udostępnianie zgromadzonej informacji na temat przygotowanych terenów inwestycyjnych, przygotowanej infrastruktury, zasobów rynku pracy, lokalnych preferencji władz samorządowych, zachęt inwestycyjnych, lokalnych firm przygotowanych do kooperacji, czy warunków życia społecznego ułatwiających podejmowanie decyzji inwestycyjnych. *CO4.5. Rozwijanie Mieleckiego Parku Przemysłowego poprzez modernizację i rozbudowę istniejącej infrastruktury technicznej. *CO4.6. Rozwój infrastruktury społeczeństwa informacyjnego: popularyzację Internetu, zwiększenie dostępności, podniesienie wiedzy komputerowej, zwiększenie dostępu do nowoczesnych sieci telefonicznych, światłowodowych, dających możliwość szybkich i dobrej jakości połączeń internetowych, umożliwiających rozwój szerokiego wachlarza usług informatycznych, szczególnie w zakresie usług administracyjnych, edukacyjnych, gospodarczych, będących niezbędnym warunkiem do sprawnego funkcjonowania miasta i jego obecności na rynku europejskim. *Ostatni z celów strategicznych (CS5) to: „Wykorzystanie i wzmocnienie potencjału naukowego, kulturalnego i środowiskowego dla poprawy jakości życia mieszkańców oraz przyciągania nowych mieszkańców do Mielca”. W tym zakresie przyjęto 3 cele operacyjne. *CO5.1. Rozwój współpracy na zasadach partnerstwa z samorządami, przedsiębiorcami, naukowcami i organizacjami pozarządowymi na rzecz: a) kontynuacji i poszerzenia współpracy międzynarodowej, wspierającej rozwój gospodarczy, edukacyjny, naukowo-techniczny, ochrony środowiska, kultury, sportu i rekreacji, b) podniesienia kwalifikacji kadr administracji samorządowej i organizacji pozarządowych w celu uczestniczenia w europejskiej polityce spójności, doskonalenie umiejętności programowania, wdrażania, monitorowania, kontrolowania i stosowania procedur współfinansowania oraz zarządzania projektami dofinansowanymi z funduszy strukturalnych, międzynarodowych programów pomocowych, międzynarodowych instytucji finansowych, c) przygotowania i realizacji wspólnych regionalnych projektów dofinansowanych z Unii Europejskiej, dotyczących podnoszenia kwalifikacji, przygotowania pracowników do zmian technologicznych i rynkowych oraz rozwoju przedsiębiorczości, w celu zwiększenia konkurencyjności, podnoszenia jakości życia mieszkańców, rozwoju zasobów kulturalnych oraz zapewnienia ochrony środowiska, d) uczestniczenia w lokalnych porozumieniach na rzecz zatrudnienia, poradnictwa i informacji zawodowej, e) szerokiego udostępniania informacji zawodowej, wynikającej z prowadzonych analiz rynku pracy, f) wspierania rozwoju edukacji formalnej i nieformalnej na wszystkich poziomach kształcenia, umożliwiającej przygotowanie społeczeństwa do wymogów i sprostania konkurencji europejskiego rynku pracy poprzez dostosowanie systemu kształcenia do zmieniających się uwarunkowań demograficznych oraz wymagań standardów europejskich, tworzenia nowych kierunków nauczania, ograniczenia naboru na kierunki nie gwarantujące możliwości zatrudnienia, g) wspierania szerokiego stosowania innowacyjnych rozwiązań oraz nowoczesnych technologii, h) otoczenia opieką twórców i animatorów kultury, i) wspierania inicjatyw lokalnych i ponadlokalnych w sferze kultury profesjonalnej i masowej, amatorskiej oraz na rzecz rozwoju wykorzystującego potencjał i tradycje miasta Mielec, j) wspierania rozbudowy, modernizacji i adaptacji bazy kulturalnej, bazy sportowej i rekreacyjnej dla podniesienia atrakcyjności miasta oraz poszerzenia oferty turystycznej i wypoczynkowej, k) wspierania wdrożeń nowoczesnych systemów zarządzania w celu podnoszenia jakości funkcjonowania i efektywności oraz kreowania pozytywnego wizerunku tych podmiotów w środowisku. *CO5.2. Rozwój współpracy ze spółdzielniami i wspólnotami mieszkaniowymi w zakresie poprawy warunków życia w osiedlach miasta: a) polepszenie dostępu do obiektów sportowo-rekreacyjnych, obiektów kultury w celu rozwoju sportu rodzinnego, masowego oraz zapewnienia wzrostu udziału mieszkańców w wydarzeniach kulturalnych i sportowych, podniesienia poziomu czytelnictwa, etc., b) przygotowanie infrastruktury sprzyjającej wdrożeniu programu wykorzystania i zwiększenia udziału w ruchu miejskim alternatywnych środków transportu publicznego (np. ścieżki rowerowe), c) dbałość o tereny zieleni, czystość i estetykę miasta. *CO5.3. Rozwój zintegrowanego systemu pomocy dla osób starszych i niepełnosprawnych: a) sukcesywne dostosowywanie obiektów publicznych do potrzeb osób starszych i niepełnosprawnych, b) wypracowanie systemu ułatwień w dostępie do usług publicznych, szczególnie związanych z pomocą społeczną i ochroną zdrowia, c) wypracowanie mechanizmów ułatwiających zamianę mieszkań większych na mniejsze, zlokalizowanych na niższych piętrach, d) rozwijanie aktywnych form spędzania wolnego czasu, w tym Klubów Seniora i Uniwersytetu III Wieku. […] Założono osiągnięcie następujących efektów wdrożenia niniejszej Strategii: *Wykreowanie korzystnego wizerunku Gminy Miejskiej Mielec w opinii obecnych i przyszłych mieszkańców, w kraju i za granicą. *Umocnienie przeświadczenia o atrakcyjności inwestycyjnej Gminy Miejskiej Mielec. *Zmniejszenie bezrobocia na terenie miasta Mielca. *Poprawa jakości życia mieszkańców. *Zmniejszenie emigracji mieszkańców miasta. *Zwiększenie estetyki przestrzennej miasta. *Zwiększenie udziału mieszkańców w procesie zrównoważonego rozwoju miasta. *Uzyskanie poparcia społecznego dla procesów rozwojowych miasta. *Zwiększenie możliwości merytorycznych i formalnych dla pozyskania środków zewnętrznych na rozwój miasta. *Zwiększenie zakresu współpracy (opartej na partnerstwie) samorządu Gminy Miejskiej Mielec z samorządem Gminy Mielec, samorządem powiatu mieleckiego, samorządem województwa podkarpackiego oraz organizacjami pozarządowymi, a także partnerami zagranicznymi – potencjalnymi inwestorami. *Zwiększenie wielkości środków budżetowych i pozabudżetowych przeznaczonych na realizację zadań inwestycyjnych i społecznych w mieście. *Zwiększenie skuteczności i efektywności wydatkowania środków budżetowych i pozabudżetowych. *Umocnienie pozytywnego wizerunku władz samorządowych, a co za tym idzie – zwiększenie zaufania mieszkańców miasta do samorządu.
STRAŻ JAN, urodzony 23 I 1923 r. w Gawłuszowicach, powiat mielecki, syn Jana i Franciszki z domu Sikora. W latach szkolnych pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. 25 XII 1939 r., czyli w czwartym miesiącu okupacji hitlerowskiej, został zaprzysiężony w konspiracyjnej Organizacji Służba Polsce (później ZWZ i AK). Przyjął pseudonim „Trawka”. Należał do oddziału Jana Mazura „Stalowego”. Pełnił też funkcję łącznika „Stalowego” i brata (Andrzeja Straża – pilota) z innymi dowódcami oddziałów partyzanckich działających w północnej części powiatu mieleckiego: Piotrem Pazdro „Rolnikiem” i Stanisławem Sikorą „Krzemieniem”. W lutym 1942 r. został aresztowany przez Niemców i przesłuchiwany w Mielcu i Rzeszowie, ale ostatecznie zwolniono go. Brał udział w ubezpieczeniu udanej akcji rozbicia więzienia w Mielcu przez „Jędrusiów” (29 III 1943 r.). Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, od września 1944 r. uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu, ale już w listopadzie został powołany do służby wojskowej. Po przeszkoleniu w Przemyślu przeniesiono go do Szkoły Oficerskiej w Krakowie, gdzie otrzymał stopień sierżanta i skierowanie na front do 26 Pułku Piechoty 9 Dywizji 2 Armii Wojska Polskiego. Jako dowódca plutonu ckm prawdopodobnie brał udział w ostatnich dniach wojny na terenach Niemiec. Po zakończeniu wojny powrócił do Szkoły Oficerskiej w Krakowie, a następnie przeniesiono go do Grudziądza, gdzie otrzymał stopień podporucznika. Kolejnym etapem służby była nauka w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i awans do stopnia porucznika. Powrócił do 26 pułku piechoty, stacjonującego w Sanoku i pełnił funkcję dowódcy pułkowej szkoły podoficerskiej. W 1948 r. został mianowany komendantem powiatowym Powszechnej Organizacji Służba Polsce w Busku Zdroju. Zmarł 21 VI 2009 r. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Katowicach przy Alei Żołnierzy Armii Krajowej.
STRAŻ JAN JÓZEF, urodzony 23 VI 1942 r. w Krakowie, syn Jana i Zofii z Tyrańskich. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie, maturę zdał w 1960 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1967 r. z tytułem magistra inżyniera. W latach 1967-1990 pracował w WSK „PZL-Mielec” kolejno na stanowiskach: konstruktora, st. konstruktora, kierownika sekcji, kierownika Działu Rozwoju Przedsiębiorstwa, głównego specjalisty ds. eksportu, zastępcy dyrektora naczelnego ds. inwestycji i rozwoju, przedstawiciela WSK w Jugosławii przy Biurze Radcy Handlowego Ambasady Polskiej, głównego specjalisty ds. współpracy kooperacyjnej z zagranica oraz kierownika Działu Marketingu i Współpracy z Zagranicą. W tym czasie uczestniczył w realizacji szeregu ważnych przedsięwzięć dla WSK i miasta Mielca, m.in.: przejmowaniu i wdrażaniu licencji Leyland na produkcję silników SW 680, przygotowaniu i koordynacji prac związanych z programami inwestycyjnymi M 15, IŁ 86 i WG, przygotowaniu inwestycji związanej z uruchomieniem produkcji pomp rotacyjnych DPA na licencji angielskiej, w pracach nad przygotowaniem i nadzorem inwestycyjnym w ramach powiernictwa inwestycyjnego na rzecz miasta (budowa: osiedla Smoczka, ujęcia wody w Szydłowcu, szkół i przedszkoli, rozbudowa obiektów sportowych i sanatoryjnych), koordynacji prac związanych z zakupem licencji na produkcję samolotu M 20 Mewa (Piper Seneca II), eksporcie samolotów M-18 Dromader na rynek amerykański i inne rynki na świecie, działaniami marketingowo-handlowymi i wdrożeniowymi związanymi z nowym modelem WG wg projektu G. Foselli oraz w koordynowaniu autorskiego opracowania studium restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec”. W latach 1990-1997 pełnił funkcje prezesa zarządu i dyrektora „Eastcom” Sp. z o.o. – firmy specjalizującej się w handlu zagranicznym. Od 1997 r. do 2000 r. był prezesem zarządu „Amber American Enterprises” o profilu przedstawicielstwa handlowego amerykańskich firm chemicznych, a w latach 2000-2001 ponownie pełnił funkcję prezesa „Eastcom”. W 2002 r. powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Rady Nadzorczej Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu. Od 17 XI 2003 r. pracował na stanowisku dyrektora Międzynarodowego Portu Lotniczego Rzeszów-Jasionka. W latach 2004-2005 wniósł istotny wkład w rozwój tej strategicznej dla Euroregionu Karpackiego instytucji oraz jej strategii rozwoju na najbliższe lata. Funkcję dyrektora lotniska w Jasionce pełnił do 2006 r., a w 2007 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2005). Zmarł 18 V 2021 r. i został pochowany na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
STRAŻ MIEJSKA (POLICJA MIEJSKA, MILICJA MIEJSKA), została utworzona zapewne w pierwszych latach funkcjonowania Mielca jako miasta. Jej istnienie poświadczono w XVI w. Podstawowymi obowiązkami straży były: pilnowanie porządku i dyscypliny, zawiadamianie mieszkańców o zarządzeniach właścicieli miasta i ważnych terminach. Szczególnie dużo pracy miała w czasie jarmarków i targów, bowiem wtedy dochodziło do wielu sprzeczek i bójek. W 1575 r., jak informuje dokument, zdarzyło się, że strażnicy zostali pobici przez Wojciecha – mieszczanina z Tarnowa. O dalszej działalności mieleckich stróżów prawa wprawdzie później nie pisano, ale z pewnością funkcjonowali. Na podstawie ustawy krajowej o samorządzie gminnym z 12 VIII 1866 r. w 1867 r. utworzono policję miejską. Do jej zadań należał nadzór nad m.in.: bezpieczeństwem osób i mienia, środkami żywności, miarami i wagami oraz „obyczajnością publiczną”. Szefem policji był rewizor, którego wybierano w drodze konkursu. W Mielcu przez wiele lat funkcję rewizora policji (dla oszczędności) pełnił sekretarz Zarządu Gminnego (urzędu miejskiego). Na początku lat 70. XIX w. był nim Michał Galiński, a od około 1875 r. Józef Kozicki. Skład osobowy stanowiło dwóch policjantów, wspomaganych w godzinach nocnych dwoma stróżami. Dla potrzeb miasta liczącego około 5200 mieszkańców było to zabezpieczenie dalece niewystarczające, toteż powszechnie narzekano na stan bezpieczeństwa i higieny. Po śmierci J. Kozickiego (1898) utworzono oddzielne stanowisko rewizora policji, którym został Bazyli Goroń. Ponadto zatrudniono kolejnych dwóch policjantów, zwiększając stan osobowy mieleckiej policji do 4 (kapral i 3 policjantów). W 1906 r. zatrudniono już 6 policjantów, dowodzonych przez plutonowego. W 1908 r. funkcję rewizora zastąpiono inspektorem policji i powierzono to stanowisko Bazylemu Goroniowi. W 1913 r. policyjną jednostkę stanowili: plutonowy, 3 kaprali i 2 szeregowców. Stan ten utrzymywał się w okresie międzywojennym. W „Statucie etatów służbowych Magistratu m. Mielca”, uchwalonym 27 II 1932 r., milicji miejskiej zalecono m.in.: czuwanie nad bezpieczeństwem osób i mienia, bezpieczeństwem i łatwością komunikacji na drogach, dozór policyjny nad żywnością na targach, miarami, wagami i cenami, czeladzią i wyrobnikami, obyczajnością publiczną, opieka nad ubogimi, zakładami dobroczynnymi, zapobieganie żebractwu oraz nadzór nad wykonywaniem przepisów budowlanych. 12 III 1934 r. wprowadzono do statutu nazwę „Straż miejska porządkowa” zamiast „milicja”. Komendant straży (inspektor w magistracie) dowodził załogą złożoną z plutonowego, kaprala i 5 strażników. Wprowadzono także etat szofera – mechanika. W czasie okupacji hitlerowskiej straż miejska porządkowa funkcjonowała w strukturze Zarządu Miejskiego w Mielcu jako milicja miejska i była podporządkowana burmistrzowi. Jej skład stanowili komendant Ludwik Weryński i 4 milicjantów. Po zakończeniu II wojny światowej utrzymano milicję miejską, nadal pod zarządem burmistrza. W lutym 1945 r. zmarł długoletni komendant L. Weryński, a na jego miejsce powołano Leona Kwaśnikiewicza. Na posiedzeniu 29 IX 1947 r. MRN postanowiła zwolnić z dniem 31 XII 1947 r. całą milicję miejską wraz z komendantem i od 1 I 1948 r. zatrudnić nowych 3 strażników. W 1950 r., w następstwie zmian w administracji państwowej, Straż Miejska została rozwiązana, a jej funkcje przejęła Milicja Obywatelska. Rozwój miasta w latach 80. oraz narastające zadania w zakresie ochrony porządku publicznego sprawiły, że pod koniec 1986 r. władze miejskie w Mielcu, wzorem większych miast, podjęły decyzję o utworzeniu Straży Miejskiej, współpracującej z MO. Misję jej zorganizowania powierzono emerytowanemu ppłk. MO Eugeniuszowi Stefańskiemu, który został jej komendantem. Ponadto utworzono 4 stanowiska strażników. Po wypełnieniu zadania E. Stefański zrezygnował z funkcji, a komendantem został mianowany Jan Maniak. Po zmianach ustrojowych w państwie i na podstawie nowych ustaw o samorządzie terytorialnym i o Policji – Rada Miejska w Mielcu podjęła uchwałę o utworzeniu z dniem 7 VIII 1991 r. umundurowanej Straży Miejskiej w Mielcu, podlegającej Prezydentowi Miasta Mielca. Szczegółowy zakres zadań, obowiązków i uprawnień Straży, a także jej strukturę, umundurowanie, dystynkcje i uzbrojenie określono w Regulaminie Straży Miejskiej w Mielcu. Podstawowymi zadaniami w zakresie ochrony porządku publicznego, które pozostają aktualne, są m.in.: zapobieganie popełnianiu wykroczeń oraz ujawnianie wykroczeń, ochrona porządku i spokoju w miejscach publicznych, fizyczne zabezpieczenie miejsca wypadku lub awarii do czasu przybycia właściwych służb na miejsce zdarzenia, współdziałanie z właściwymi organami, służbami i instytucjami w zakresie przekazywania informacji o różnych wydarzeniach zagrażających porządkowi publicznemu i ludziom, kontrola utrzymania ładu i czystości oraz czuwanie nad porządkiem i kontrolą ruchu drogowego. Komendantem w latach 1991-1999 był Tadeusz Błachowicz, a od 1999 r. funkcję tę pełni Arkadiusz Misiak. Skład SM stanowił 5-6 strażników, w tym jedna kobieta. Według stanu na 31 XII 2020 r. SM liczyła 10 funkcjonariuszy i pracowała w systemie dwuzmianowym. Współpracowała z Policją, odbywając wspólne służby z dzielnicowymi (I zmiana) i funkcjonariuszami prewencji (II zmiana). Niektóre dane z roku 2020: *2 583 zgłoszenia, w tym: w sprawach związanych ze zwierzętami – 489, niewłaściwego parkowania pojazdów – 420, ochrony środowiska i gospodarki odpadami – 336, zagrożeń zdrowia i życia – 335, awarii technicznych – 92, zakłócenia porządku publicznego – 356 i różne zgłoszenia – 553; *1 495 interwencji, w tym: 1 167 pouczeń, 293 mandatów i 31 wniosków o ukaranie do Sądu Rejonowego w Mielcu. W porównaniu w poprzednimi latami spadła ilość interwencji, upomnień i wniosków do sądu. Ponadto strażnicy wykonywali inne zadania, m.in. w czasie pandemii rozdawali maseczki i dostarczali żywność osobom przebywającym na kwarantannach. 31 VIII 2021 r. w sali audiowizualnej Biblioteki SCK w Mielcu odbyła się uroczystość 30-lecia działalności Straży Miejskiej w III RP.
Komendant: Arkadiusz Misiak (1999-nadal).
Strażnicy (stan na 31 XII 2021 r.): Wiesław Barszcz, Tomasz Czaja, Anna Dubiel, Tomasz Dusza, Paweł Kagan, Mirosław Kmieć, Krzysztof Lewandowski, Andrzej Miłoś, Jacek Szwedo.
Siedzibą Straży Miejskiej jest budynek Urzędu Miejskiego przy ul. S. Żeromskiego 26.
STRĄK TADEUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 27 VIII 1938 r. w Ławnicy koło Mielca, syn Jana i Katarzyny z domu Sikora. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. W 1954 r. został zatrudniony w WSK Mielec i pracował na stanowiskach: montera płatowców, technologa, starszego technologa, kierownika oddziału, zastępcy kierownika Wydziału AW-34 w Zakładzie Aparatury Wtryskowej i kierownika Wydziału 31 w Zakładzie Lotniczym. Równocześnie kształcił się, kończąc studia na Politechnice Krakowskiej w 1969 r., studia podyplomowe z zakresu ekonomiki i organizacji przedsiębiorstwa przemysłowego w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie oraz kilka kursów specjalistycznych III stopnia. W latach 1975-1979 pełnił funkcję głównego dyspozytora przedsiębiorstwa, w latach 1979-1984 był zastępcą szefa produkcji w Zakładzie Lotniczym, a w latach 1984-1994 – szefem produkcji w Zakładzie Produkcji Silników. Był autorem i współautorem szeregu projektów racjonalizatorskich, których zastosowanie przyniosło znaczne oszczędności. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W młodości działał w organizacjach młodzieżowych. W latach 1984-1990 był wiceprezesem FKS „PZL-Stal” Mielec ds. piłki ręcznej. Należał też do Klubu Techniki i Racjonalizacji, Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich oraz Automobilklubu Rzeszowskiego Oddział w Mielcu. Jako przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego przy Szkole Podstawowej nr 6 znacząco przyczynił się do rozbudowy szkoły. Na emeryturę przeszedł 1 X 1994 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Racjonalizatora Produkcji” i Złotą Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r.
STRĄK STANISŁAW MARCIN, urodzony 4 XI 1937 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Wojciecha i Weroniki z domu Grzesik. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1956 r. Jako nauczyciel pracował w Szkole Podstawowej w Drzeniowie (1956/1957), a następnie w latach 1957-1959 kształcił się w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie. W latach 1959-1967 był nauczycielem Szkoły Podstawowej nr 5 w Mielcu, a w latach 1967-1972 nauczycielem II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. W tym czasie ukończył studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Wychowania Technicznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1973-1978 pełnił funkcję gminnego dyrektora szkół w Padwi Narodowej, a w latach 1978-1981 taką samą funkcję w Żyrakowie. W roku szkolnym 1981/1982 był dyrektorem Szkoły Podstawowej w Chorzelowie. W 1982 r. został powołany na stanowisko gminnego dyrektora szkół w Gminie Mielec (wiejskiej), a w 1984 r. – inspektora oświaty i wychowania w tej gminie i pełnił tę funkcję do 1988 r. W latach 1988-1990 był metodykiem wychowania technicznego, a następnie przeszedł na emeryturę. Był zaangażowanym działaczem społecznym. Jako instruktor ZHP od 1961 r. organizował i wspomagał działalność drużyn harcerskich, szczepu i rejonu. W latach 70. był radnym GRN w Padwi Narodowej, a w latach 80. działał w Radzie Osiedla J. Krasickiego (później Lotników) w Mielcu. Współpracował z TPD i innymi organizacjami, głównie w zakresie organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Medalem im. dr. Henryka Jordana, Honorową Odznaką Ofensywy Zuchowej, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” oraz trzykrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (1973, 1977, 1980) za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej. Zmarł 28 VI 2014 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STRĘK LESZEK, urodzony 31 III 1926 r. w Toruniu. W związku z wojskowym zawodem ojca od 1937 r. mieszkał z rodziną w Równem na Wołyniu, które zostało włączone do ZSRR we wrześniu 1939 r. Do najazdu Niemiec na ZSRR ukończył ósmą klasę miejscowej dziesięciolatki. W czasie okupacji pracował w zakładzie blacharsko-ślusarskim. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej zgłosił się do I Armii Wojska Polskiego i został skierowany do szkolenia lotniczego. Odbył kurs teorii i pilotażu na samolocie UT-2 w jednej z miejscowości pod Uralem, a następnie ukończył kurs podchorążych w Kaczyńskiej Wojskowej Szkole Lotniczej im. Miasnikowa w Krasnym Kucie koło Saratowa. Latał tam na samolotach: UT-2, Jak-7U, Jak-1 i Jak-3. Po ukończeniu szkolenia powrócił do Polski kwietniu 1946 r. i służył w jednostce myśliwskiej w Krakowie. W 1951 r. ukończył szkołę średnią i zdał maturę. Odbył także przeszkolenie na samolotach odrzutowych. Po podjęciu przez WSK Mielec licencyjnej produkcji samolotów MiG-15 został służbowo przeniesiony do Mielca z dniem 9 IX 1953 r. jako pilot oblatywacz w stopniu kapitana. Od pierwszego lotu (18 IX 1953 r.) do 31 V 1964 r. wykonywał obloty myśliwców odrzutowych Lim-1, Lim-2, Lim-5, Lim-5M, Lim-6bis i Lim-5P. Brał także udział w oblotach i próbach w locie polskich samolotów szkolno-treningowych TS-8 Bies i TS-11 Iskra oraz samolotach wielozadaniowych An-2. Ogółem wylatał w Mielcu około 3 000 godzin, w tym około 1 800 godzin na samolotach odrzutowych. W czasie służby w Mielcu uzyskał licencję pilota doświadczalnego II klasy (1957) i awansował do stopnia podpułkownika (1963). Wyróżniony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i Medalem X-lecia Polski Ludowej. W czerwcu 1964 r. został przeniesiony na powrót do lotnictwa wojskowego w Krakowie. Dalsze losy nieznane.
STREFA – REGIONALNY MAGAZYN REKLAMOWY (MIELECKA STREFA), czasopismo promocyjne wydawane od stycznia 1994 r. w nakładzie kilku tysięcy egzemplarzy przez Agencję Promocyjno Wydawniczą „Strefa”, a później przez Agencję Wydawniczą Promocja (redaktor naczelny – Damian Gąsiewski). Jest rozprowadzana nieodpłatnie w Mielcu i okolicy oraz w innych miejscowościach na terenie kraju i za jego granicami.
STREFOWA (ULICA), ulica na terenie osiedla Cyranka, łączy ulicę Wojska Polskiego z ul. COP. Biegnie wzdłuż zachodniej granicy terenu SSE EURO-PARK MIELEC. Ma asfaltową nawierzchnię. Status ulicy i nazwę otrzymała w czasie sesji Rady Miejskiej 4 XII 2008 r. Nazwa związana jest z Specjalną Strefą Ekonomiczną.
STROCZYŃSKA ALEKSANDRA, urodzona 15 V 1948 r. w Wilnie, córka Wiktora i Katarzyny. Absolwentka Liceum Plastycznego w Jarosławiu. W latach 1968–1974 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i po złożeniu egzaminu końcowego z wynikiem bardzo dobrym uzyskała tytuł magistra sztuki. Już w czasie studiów jesienią 1971 r. debiutowała trzema obrazami w wystawie zbiorowej „Młoda Polska Sztuka” w Mannheim, a następnie brała udział w wystawach w Esslingen i Pforzheim (RFN). Po studiach mieszkała przez pewien czas w Krakowie, a następnie powróciła do Mielca. W 1979 r. została członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1984 r. otrzymała od MSM w Mielcu pomieszczenie w bloku przy ul. Pisarka, w którym urządziła pracownię. Ważniejszymi wydarzeniami w jej artystycznym życiorysie były wystawy zbiorowe: „Absolwenci ASP w Krakowie” (Stara Kordegarda w Warszawie, 1975), „Linia i zapis” (Galeria Pryzmat w Krakowie, 1976), „Idee Wielkiego Października” (Pałac Sztuki w Krakowie, 1977) i „XIV Ogólnopolski Plener Malarski Bieszczady ‘83” (BWA w Krośnie, 1983) oraz wystawy indywidualne w Esslingen (Galeria, XII 1976 – I 1977), Dębicy (Galeria BWA Tarnów, XII 1977), Mielcu (Galeria RCK, V 1978), Łańcucie (Zameczek Romantyczny, 1978), Rzeszowie (BWA, III 1979), Dębicy (Galeria BWA Tarnów, V 1979) i Sopocie (BWA Gdańsk, Klub MPiK, VI 1986). Ponadto w 1983 r. uczestniczyła w XIV Ogólnopolskim Plenerze Malarskim – Bukowiec’83. W 1991 r. wyjechała do USA i tam mieszkała. Malowała obrazy na zamówienie. Co pewien czas odwiedzała Mielec. Zmarła 13 IV 2021 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STROJNY ZBIGNIEW JANUSZ, urodzony 6 II 1958 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z domu Strzępka. Absolwent Liceum Zawodowego w Mielcu z maturą w 1977 r. Pracę zawodową rozpoczął w WSK PZL Mielec jako monter płatowców (1977-1978), a następnie pracował jako górnik dołowy w kopalniach węgla kamiennego w Mysłowicach i Jaworznie (1978-1979). W 1979 r. powrócił do Mielca i został zatrudniony w RSW Prasa – Książka – Ruch O/Mielec na stanowisku inwentaryzatora (1979-1985). W tym okresie odbył zasadniczą służbę wojskową (1981-1983). Od 1985 r. do 1997 r. pracował w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu na stanowisku kierownika administracyjno-gospodarczego, a następnie pełnił obowiązki dyrektora MBP w Mielcu (1997-1998). Po reorganizacji samorządowych placówek kultury i utworzeniu Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu w 1998 r. pełnił przez krótki czas funkcję zastępcy dyrektora SCK ds. bibliotek, a następnie powierzono mu stanowisko kierownika działu ds. inwestycji i zaopatrzenia. Wniósł istotny wkład w rozwój i wyposażenie placówek bibliotecznych na terenie Mielca. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem za Długoletnią Służbę. Zmarł 11 XI 2023 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STROKOŃ ROMAN JAN, urodzony 24 VI 1955 r. w Mielcu, syn Władysława i Ireny z domu Głuch. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Studia na Wydziale Weterynaryjnym UMCS w Lublinie ukończył w 1980 r. i uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Staż odbył w WZW w Przemyślu, a następnie pracował na stanowiskach: inspektora w ZWIS przy Zakładach Mięsnych w Jarosławiu (1980-1983), ordynatora w PZLZ w Zarzeczu (1983-1990), starszego inspektora i zastępcy kierownika ZWIS przy Zakładach Mięsnych w Jarosławiu (1990-1993), inspektora w Rejonowym Oddziale w Przeworsku (1993-1995), rejonowego inspektora sanitarnego w Rejonowym Oddziale w Jarosławiu (1995-1998), powiatowego inspektora w PIW w Jarosławiu (1999) i powiatowego lekarza weterynarii w Jarosławiu (1999-nadal). Angażuje się społecznie, m.in. w działalności Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Był członkiem jej Komitetu Założycielskiego, członkiem Rady i Komisji Rewizyjnej Izby Małopolskiej w Tarnowie, a następnie członkiem i skarbnikiem Rady Izby Podkarpackiej w Rzeszowie. Aktualnie pełni funkcje prezesa Rady Izby Podkarpackiej i członka Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej. Wybrano go także na prezydenta Rotary Club Jarosław.
STRONA INTERNETOWA WWW.MIELEC.PL (www.mielec.pl), została uruchomiona 24 XII 1999 r. Od początku jest redagowana, tworzona i rozwijana przez Biuro Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu (później Biuro Promocji i Sportu Urzędu Miejskiego w Mielcu). Przedstawia najważniejsze i oficjalne informacje z historii i współczesnego życia miasta Mielca.
STRONIARZ HENRYK RYSZARD, urodzony 20 III 1936 r. w Krakowie. Grę w piłkę nożną rozpoczął w Koronie Kraków w 1949 r., a następnie jako bramkarz grał w latach 1951-1956 w KS Włókniarz Kraków (po połączeniu Korony z Garbarnią Kraków tak nazwano nowy klub) i Garbarni Kraków (po powrocie do starej nazwy), grającej na przemian w ekstraklasie i II lidze (2. szczebel rozgrywek). W sezonach 1957 i 1958 bronił w ekstraklasowej Legii Warszawa. Na kolejne dwa sezony powrócił do Garbarni Kraków, a w latach 1961-1963 był bramkarzem ekstraklasowej Cracovii Kraków. Po spadku Cracovii do II ligi, jako jeden z najlepszych polskich bramkarzy, został zaangażowany do Wisły Kraków i występował w tym klubie do 1971 r. W tym czasie przyczynił się do zdobycia przez Wisłę wicemistrzostwa Polski w sezonie 1965/1966. Zagrał także jeden mecz w I reprezentacji Polski (1 XI 1965 r. z Włochami 1:6). W 1972 r. wyjechał do USA i grał w drużynach polonijnych: White Eagles i Royal Wawel Chicago. Karierę zawodniczą zakończył w 1973 r. jako bramkarz Tarnovii Tarnów. Od 1974 r. pracował jeden sezon jako trener ekstraklasowej Wisły Kraków (4. miejsce). W latach 1980-1983 prowadził zespół Cracovii Kraków i przyczynił się do jego powrotu do ekstraklasy w sezonie 1982/1983. W sezonie 1983/1984 był trenerem II-ligowej Stali Mielec, ale zrezygnował (Stal zajęła 3. miejsce i nie awansowała ) i odszedł do Cracovii, którą prowadził w sezonie 1984/1985. Wyjechał do USA i tam grał w zespołach polonijnych.
STRONNICTWO DEMOKRATYCZNE, powstało w połowie kwietnia 1939 r. w Warszawie, w wyniku połączenia się Klubów Demokratycznych, funkcjonujących od jesieni 1937 r. w największych miastach Polski. Tworzyli go demokraci z kręgów inteligenckich, wojskowych i rzemieślniczych. Hasłami naczelnymi partii były: obrona i rozwijanie demokracji parlamentarnej, przebudowa ustroju państwa poprzez gospodarkę planową, upaństwowienie przemysłu kluczowego, reformę rolną oraz współprace z PPS i SL. W czasie okupacji hitlerowskiej działało pod kryptonimem „Prostokąt”, ale pod koniec okupacji nastąpił rozłam na dwie grupy. Pierwsza przekształciła się w Zjednoczenie Demokratyczne (opowiadające się za rządem londyńskim) i w 1945 r. zakończyła działalność w konspiracji. Druga, optująca za współpracą z PPR i tworzeniem nowego ustroju, utrzymała nazwę SD, które w dalszych latach uzyskało formalnie status partii współrządzącej (z PZPR i ZSL), a w praktyce odgrywało rolę drugoplanową. Pozostawało jednak partią niemarksistowską i broniło interesów prywatnych przedsiębiorców. W Mielcu koło SD powstało i rozwinęło działalność pod koniec 1944 r. W 1951 r. liczyło 146 członków. Przegrana „bitwa o handel” spowodowała rozgoryczenie środowiska rzemieślniczego i kupieckiego, a następnie spadek ilości członków do 42. Ponowny wzrost aktywności nastąpił po 1956 r. Powstały wtedy m.in. koła w środowiskach: nauczycielskim, prawniczym, lekarskim, rzemieślniczym i kupieckim. W 1971 r. powiatowa organizacja SD w Mielcu liczyła 301 członków, w 1975 r. – 327, a w 1980 r. – 422 i była jedną z większych i aktywniejszych w woj. rzeszowskim. Należeli do niej głównie: rzemieślnicy, kupcy, pracownicy administracji, nauczyciele i pracownicy służby zdrowia. Jej działacz Tadeusz Strzała był przez pewien czas wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu, a kilku innych mielczan – członkami WK. Z ramienia SD wybierano radnych do WRN, PRN i MRN. W 1981 r. na XII Kongresie SD zgłoszono szereg propozycji reform centralnych organów państwowych, m.in. powołania Trybunału Stanu, Trybunału Konstytucyjnego, Biura Rzecznika Praw Obywatelskich i przywrócenia Senatu. Wprowadzono też obchody Święta 3 Maja i odtąd takie uroczystości odbywały się corocznie m.in. w Mielcu. W 1990 r., na wniosek SD, przywrócono święto narodowe 3 Maja. Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981 r.) część członków SD, w proteście przeciwko dalszej współpracy z PZPR, zrezygnowała z członkowstwa lub zaprzestała działalności, a następnie wsparła polityczne podziemie. W latach 80. osłabione, ale nadal liczące się Stronnictwo coraz częściej usiłowało uniezależnić się od dominacji PZPR i wysuwało szereg propozycji reform. Także w Mielcu radni Rady Miejskiej z ramienia SD wykazywali dużą aktywność, a Miejski Komitet SD wydawał własne pismo „Nad Wisłoką”. W 1989 r. centralne władze SD zawarły porozumienie z NSZZ „Solidarność”, na mocy którego Stronnictwo uczestniczyło w tworzeniu rządu T. Mazowieckiego. W latach 90. rola Stronnictwa systematycznie malała. Funkcjonuje do dziś, ale nie pełni znaczącej roli zarówno w centralnych urzędach państwowych jak i w strukturach samorządowych, także i w Mielcu. Na zebraniu sprawozdawczo-wyborczym 16 III 2010 r. na przewodniczącego Rady Powiatowo-Miejskiej w Mielcu wybrano Zbigniewa Piskora.
Przewodniczący Powiatowego Komitetu ( Miejskiego Komitetu, Rady Powiatowo-Miejskiej) SD od 1944 r.: Lucjan Gawendo, Julian Niewiadomski, Jan Stankiewicz, Aleksander Kornak, Hieronim Kaysiewicz, Stanisław Weryński, Czesław Slany, Władysław Jagiełko, Jan Stankiewicz, Edward Krymski, Edward Żyrkowski, Stanisław Skórski, Zbigniew Bochenek, Władysław Korpanty, Hieronim Mykietiuk, Zdzisław Korpanty, Zbigniew Piskor.
STRONNICTWO PRACY (SP), partia polityczna powstała w 1937 r. z połączenia Narodowej Partii Robotniczej, Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji i Związku Hallerczyków. Współpracowała z Frontem Morges, a stanowiła opozycję dla obozu rządzącego. Jej program opierał się na podstawowych wartościach chrześcijańskiej kultury zachodniej, opowiadał się za ustrojem parlamentarno-demokratycznym i przeciwstawiał się przejawom totalitaryzmu, preferował własność prywatną, ale głosił konieczność nacjonalizacji wielkiego przemysłu i przeprowadzenia reformy rolnej. W polityce zagranicznej widział potrzebę utworzenia konfederacji środkowoeuropejskiej oraz sojuszu z Francją. Jednym z jej przywódców był Karol Popiel z Rzochowa koło Mielca. W czasie II wojny światowej SP na uchodźstwie współpracowało z gen. W. Sikorskim, a w okupowanym kraju działało w konspiracji pod kryptonimem Romb. Po zakończeniu wojny SP pod przywództwem K. Popiela ujawniło się, ale pozostawało w opozycji do nowej władzy. Wobec nasilających się prób rozbicia partii K. Popiel zawiesił w lipcu 1946 r. jej działalność w kraju i wkrótce potem wyjechał za granicę. Odłam SP sprzyjający PPR zorganizował nową SP, ale ta z biegiem lat traciła zwolenników i w 1950 r. zakończyła działalność. Mielec był jednym z prężniejszych miejsc działalności SP po II wojnie światowej na terenie województwa rzeszowskiego. W rezultacie kilkumiesięcznych działań organizacyjnych 25 I 1946 r. powołano Zarząd Powiatowy w składzie: Tadeusz Królikiewicz – prezes, Antoni Anders – wiceprezes, Tadeusz Dusberger – sekretarz i Jan Haładej – skarbnik. Jednym z pierwszych działań Zarządu było utworzenie Kół SP w mieleckiej wytwórni samolotów PZL oraz w Chorzelowie, Przecławiu, Radomyślu Wielkim i Wojsławiu. Po tej kampanii mielecka organizacja SP liczyła około 600 członków. Na I Powiatowym Zjeździe 10 III 1946 r. w Sali Królewskiej Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu wybrano oficjalnie nowy Zarząd Powiatowy i Komisję Rewizyjną. Prezesem został T. Królikiewicz, wiceprezesem – A. Anders, sekretarzem – T. Dusberger, zastępcą sekretarza – Ludwik Weryński, skarbnikiem – Matylda Ziemska, a członkami – Stanisław Kamiński i Jan Toczek. Przewodniczącą Komisji Rewizyjnej została Emilia Regucka. W rezultacie ustaleń międzypartyjnych SP uzyskało po 1 mandacie w Miejskich Radach Narodowych w Mielcu i Radomyślu Wielkim oraz 3 mandaty w Gminnych Radach Narodowych. W związku z opozycyjną postawą SP wobec nowych władz, a następnie zawieszeniem działalności tej partii w lipcu 1946 r. rozpoczęto represjonowanie czołowych działaczy SP. W tej sytuacji niektórzy z nich zaprzestali działalności partyjnej, a inni wstąpili do Stronnictwa Demokratycznego.
STRUGAŁA BARBARA (siostra zakonna), urodzona 22 X 1966 r. w Borowej, powiat mielecki, córka Stefana i Marii z domu Paź. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Zawodową (zawód: ciastkarz) w Mielcu, a następnie kurs instruktorek gospodarstwa domowego w Rzeszowie. W 1989 r. wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi i tam odbyła postulat, a następnie nowicjat. W 1990 r. przyjęła strój zakonny i złożyła pierwsze śluby. Później jeszcze trzykrotnie ponawiała śluby i w 1997 r. złożyła wieczystą profesję zakonną (śluby zakonne publiczne). Po ukończeniu kursu katechetycznego w Przemyślu (1992) pracowała w ochronce w Szczawnie, w latach 1992-1996 w Krynicy, a w latach 1996-1998 w Zakładzie Pomocy Społecznej w Brzesku. Po ukończeniu nauki w Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych w Tarnowie w 1998 r. zdała maturę. Wkrótce potem została delegowana do Nuncjatury Apostolskiej w Moskwie, gdzie pełniła funkcję zakrystianki i obsługiwała gości.
STRUGAŁA KAZIMIERZ WOJCIECH, urodzony 20 I 1950 r. w Pisarzowicach koło Jeleniej Góry, syn Kazimierza i Heleny z domu Naprawa. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. W latach 1969-1990 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: samodzielnego konstruktora, technologa, specjalisty technologa, specjalisty ds. przygotowań produkcji i zastępcy szefa produkcji ds. produkcji lotniczej. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność: obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn) i w 1978 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od lat szkolnych angażował się społecznie i politycznie. Należał do harcerstwa i ZMS (później ZSMP). Pełnił funkcję sekretarza w KZ PZPR WSK i sekretarza Rady Rejonowej SdRP w Mielcu. Był członkiem SIMP, KTiR, LOK i PTTK oraz działaczem sekcji piłki nożnej FKS Stal Mielec. W 1992 r. prowadził własną działalność gospodarczą, a następnie był bezrobotnym. W 1994 r. został zatrudniony w mieleckiej firmie R&G Sp. z o.o. jako specjalista ds. marketingu, a później pracował na stanowiskach regionalnego szefa marketingu i sprzedaży oraz dyrektora handlowego (2001-2002). W 2002 r. złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa. Od 2002 r. do 2006 r. pełnił funkcje wiceprezesa Zarządu i dyrektora operacyjnego Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu, a w latach 2007-2011 był prokurentem i dyrektorem operacyjnym w firmie AG Serwis Sp. z o.o. Mielec. Od 2011 r. pracuje na stanowisku mistrza ds. energetyczno-eksploatacyjnych MPGK Sp. z o.o. w Mielcu. Równocześnie kontynuował działalność społeczną i polityczną. W 1994 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu i przewodniczącego Komisji Regulaminowo-Mandatowej Rady oraz pełnił funkcję szefa Klubu Radnych. W 1998 r. ponownie uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej. Powierzono mu funkcje członka Zarządu Miasta i szefa Klubu Radnych. Także w wyborach samorządowych w 2002 r. wszedł do Rady Miejskiej i pozostał szefem Klubu Radnych. Od powstania Sojuszu Lewicy Demokratycznej (1999) jest jego członkiem. Pełni funkcję przewodniczącego Rady Powiatowej SLD. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi.
STRUMIŁŁO LEON, pochodził z guberni kowieńskiej na Litwie. W Mielcu na początku lat 70. XIX w. pełnił funkcję c.k. inspektora drogowego.
STRUZIK MIECZYSŁAW, urodzony 6 III 1947 r. w Słupcu, woj. kieleckie, syn Wojciecha i Genowefy z domu Stępień. W 1969 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczął w 1965 r. w WSK Mielec jako monter płatowców, a następnie pracował jako konstruktor. W latach 1974-1977 pełnił funkcje: przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMS w Mielcu (do 1975 r.), przewodniczącego Zarządu Miejskiego ZMS (do 1976 r.) i przewodniczącego Zarządu Miejskiego ZSMP w Mielcu (do 1977 r.). W 1977 r. przeszedł do pracy w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, gdzie był sekretarzem KZ PZPR (1977–1980). W 1980 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek: technologia ogólna) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika, a także został mianowany zastępcą dyrektora MPB ds. środków produkcji (1980–1991). W tym okresie przyczynił się do utrzymywania ciągłości funkcjonowania przedsiębiorstwa i realizacji produkcji podstawowej (m.in. budowa osiedli mieszkaniowych i infrastruktury w Mielcu i w innych miastach), mimo głębokiego kryzysu gospodarczego i społecznego w państwie. W latach 1991–1994 pracował na stanowisku dyrektora Zakładu Obróbki Kamienia Budowlanego „Rogala” w Przyłęku, pow. kolbuszowski. W 1994 r. powierzono mu kierownictwo administracyjne CHU „Pasaż” Sp. z o.o. (do 1996 r.), a następnie wybrano prezesem Zarządu Spółki. Funkcję tę pełnił do 2006 r., doprowadzając m.in. do znacznej poprawy estetyki obiektu oraz jego zabezpieczenia. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, m.in. jako członek (od 1976 r.) i prezes Zarządu Koła Łowieckiego „Łoś” w Mielcu (od 2004 r. do 2015 r.) oraz członek Zarządu Okręgowego PZŁ w Rzeszowie (od 2005 r. do 2010 r.), a także jako sekretarz (od 1996 r.) i wiceprezes Zarządu Rejonowego LOK w Mielcu (od 2005 r.). Ponadto jest przewodniczącym Zarządu Koła Stowarzyszenia „Pokolenie” w Mielcu. W 2010 r. został wybrany na wiceprezesa Okręgowej Rady Łowieckiej w Rzeszowie i pełnił tę funkcję do 2015 r. Od 2015 r. do 2020 r. sprawował funkcje sekretarza Zarządu Okręgowego PZŁ w Rzeszowie. Ponadto jest przewodniczącym Komisji Kultury, Tradycji i Promocji Łowiectwa ORŁ w Rzeszowie (od 2005 r.) i członkiem Zarzadu Stowarzyszenia Świętego Huberta w Rzeszowie (od 2015 r.). Współpracuje ze szkołami w zakresie ochrony środowiska i opieki nad zwierzętami. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, najwyższym odznaczeniem łowieckim „Złom”, Srebrnym Medalem Zasługi Łowieckiej i Medalem Świętego Huberta.
STRYCH MARIAN, urodzony w 1899 r. w Radzyniu Podlaskim, syn Szymona i Katarzyny. Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował w zakładzie blacharskim ojca. W 1917 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej i uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w czasie odzyskiwania przez Polskę niepodległości. Wstąpił do formującego się Wojska Polskiego i w formacji o genezie legionowej uczestniczył w walkach o utrzymanie niepodległości oraz wojnie polsko-bolszewickiej, prawdopodobnie w 34 pułku ułanów. W latach międzywojennych pracował jako monter płatowców w Zakładach Lotniczych w Białej Podlaskiej i od wiosny 1939 r. w PZL Okęcie Warszawa. Należał do Związku Legionistów i był m.in. współorganizatorem zjazdu legionistów i byłych członków POW w Wilnie w 1937 r. Jego żona – Maria została matką chrzestną ufundowanego wówczas sztandaru. We wrześniu 1939 r. został ewakuowany wraz z Zakładami Lotniczymi z Białej Podlaskiej w kierunku granicy z Rumunią. Pociąg ewakuacyjny został jednak zbombardowany i załogę ZL zwolniono do domów. Po powrocie do Białej Podlaskiej musiał się jednak ukrywać, gdyż poszukiwało go gestapo. W latach 1939-1943 przebywał w miejscowościach Huszcza i Tuczyn, współpracując z ZWZ-AK m.in. w wykonywaniu prac rusznikarskich. Po uzyskaniu nowych dokumentów tożsamości (od stryja) powrócił do Białej Podlaskiej i w latach 1943-1948 prowadził zakład rzemieślniczy, wykonując m.in. w latach 1943-1944 liczne prace na rzecz ruchu oporu. W 1949 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w WSK. W 1955 r. UB represjonowało go w związku z patriotyczną przeszłością. Po karnym zwolnieniu z WSK Mielec pracował w WSK Kraków. W 1956 r. wycofano się z zarzutów, a w 1957 r. został zrehabilitowany i przywrócony do pracy w WSK Mielec. W 1964 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STRYCHARZ JOLANTA MARIA (z domu STYPA), urodzona 22 I 1973 r. w Mielcu, córka Jana i Janiny z domu Czekaj. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1992 r. Studia na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1998 r. z tytułem magistra historii. W tym samym roku została zatrudniona w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu na stanowisku bibliotekarza w Miejskiej Bibliotece Publicznej. W 2000 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie bibliotekoznawstwa i informacji naukowej. W 2003 r. została mianowana instruktorem bibliotecznym i na tym stanowisku pracowała do października 2016 r. Zajmowała się działalnością edukacyjną i akcjami propagującymi książkę, czytanie i bibliotekę. Organizowała wystawy, spotkania autorskie, konkursy, lekcje biblioteczne i różne imprezy czytelnicze. Publikowała artykuły o działalności MBP w prasie i m.in. wydawnictwie Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej „Mieleckie Zapiski”. Była jedną z redaktorek strony internetowej MBP. Jako instruktor biblioteczny zajmowała się też udzielaniem porad merytorycznych pracownikom bibliotek na terenie powiatu mieleckiego. W 2012 r. ukończyła podyplomowe studia menedżerskie w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Poza pracą zawodową angażowała się społecznie jako członek zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera i była odpowiedzialna za działalność literacką Towarzystwa. Współpracowała z Grupą Literacką „Słowo”, pomagając przy organizacji spotkań promocyjnych oraz pisząc wstępy do niektórych tomików poezji. Brała udział w organizacji Spotkań Lotniczych Pokoleń, konkursów o tematyce lotniczej oraz opracowaniach folderów pokonkursowych. Była też jurorem w wielu konkursach. Wyróżniona Odznaką Pamiątkową Jubileuszu 50-lecia TMZM. 25 X 2016 r. została mianowana zastępcą dyrektora Samorządowego Centrum Kultury ds. Miejskiej Biblioteki Publicznej.
STRYCHARZ MARIAN, urodzony 15 V 1943 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki, syn Józefa i Bronisławy z domu Barłóg. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. Od 1960 r. pracował w WSK Mielec, początkowo jako ślusarz (6 lat), a następnie konstruktor (WSK, OBR SK) przez 25 lat. W tym czasie ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej w Oddziale Zakładowym PTTK przy WSK Mielec, będąc w latach 70. skarbnikiem (8 lat) i w latach 80. prezesem (8 lat). Pod koniec lat 80. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy OBR SK Mielec oraz był jednym z założycieli Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu. Był też członkiem zarządu regionu „Solidarności” w 1989 r. Został także członkiem mieleckiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W wyborach do Rady Miejskiej w Mielcu w 1990 r. został wybrany na radnego, a następnie na zastępcę prezydenta miasta Mielca i członka Zarządu Miasta w kadencji 1990-1994. Także w kadencji 1994-1998 powierzono mu mandat radnego, funkcję zastępcy prezydenta miasta i członka Zarządu Miasta. W 1998 r. wszedł w skład Rady Miejskiej na kadencję 1998-2002. Równocześnie został zatrudniony w firmie PPHU „LOBO” w Mielcu na stanowisku dyrektora i sprawował je przez półtora roku. Aktualnie jest emerytem. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Honorową Odznaką PTTK. W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.
STRYCHARZ WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 16 IX 1940 r. w Wadowicach Górnych, powiat dębicki (w czasie wojny, po wojnie – mielecki), syn Piotra i Apolonii z Kopcińskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1957 r. W 1963 r. ukończył studia teologiczne w Warmińskim Seminarium Duchownym Hosianum i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Kwidzynie, Ełku, Olsztynie (parafia Serca Pana Jezusa) i parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Ostródzie (1970-1980). 1 X 1980 r. został mianowany proboszczem tej parafii, 4 XII tego roku powierzono mu funkcję wicedziekana dekanatu ostródzkiego, a w 1987 r. został wybrany na dziekana. W związku z rozwojem Ostródy i samej parafii aktywnie uczestniczył w jej podziale i utworzeniu sześciu nowych parafii. Doprowadził do odbudowania kościoła gotyckiego dla parafii św. Dominika Savio w Ostródzie oraz wybudowania kościoła dla parafii w Tyrowie, kaplic dla parafii św. Marcina w Ostródzie, parafii św. Jana Chrzciciela w Gietrzwałdzie i parafii Matki Bożej Fatimskiej w Lubajnach, a dla trzech parafii pozyskał place pod budowę kościołów. W 1988 r. obdarzony został godnością kapelana honorowego Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II, a 31 III 1995 r. powierzono mu funkcję sędziego audytora Warmińskiego Trybunału Metropolitalnego dla okręgu ostródzkiego. Zmarł 16 XII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu Kajkowo w Ostródzie.
STRYJSKI GRZEGORZ MICHAŁ, urodzony 9 XII 1952 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Kazimiery z domu Pieróg. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1972 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. jako elektromonter maszyn i urządzeń w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec. Od 1972 do 1974 r odbywał zasadniczą służbę wojskową. W tym czasie ukończył Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych ze stopniem kaprala oraz otrzymał Złotą Odznakę Wzorowego Żołnierza i II klasę specjalisty lotniczego. Po służbie wojskowej powrócił do WSK Mielec na stanowisko specjalisty ds. zaopatrzenia w dziale Głównego Energetyka. Od 1 V 1976 r. do 31 VIII 1997 r. pracował w warsztatach szkolnych Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu, specjalista ds. zaopatrzenia i główny technolog, a następnie został przeniesiony do nowo powstałego Centrum Kształcenia Praktycznego w Mielcu. Po reorganizacji struktur CKP w 2001 r. przeszedł do Zespołu Szkół Technicznych, gdzie pracował jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu. Uczestniczył w seminariach, kursach, szkoleniach specjalistycznych z prawa pracy, przepisów technicznych bhp, p.poż oraz ich kontroli, podstaw przedsiębiorczości i efektywnego zarządzania pracownikami. Brał udział w szkoleniach i warsztatach dla nauczycieli przedmiotów zawodowych elektrycznych, elektronicznych, elektroniki i diagnostyki samochodowej. Po przejściu na emeryturę w 2008 r. pracuje nadal z młodzieżą jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca działalności społecznej. Od szkolnych lat do chwili obecnej czynnie działa w związkach sportowych. Jest członkiem Polskiego Związku Motorowego i Automobilklubu Mieleckiego (od 1992 r.) oraz sędzią sportowym sportów samochodowych I klasy i Ratownikiem Drogowym Polskiego Związku Motorowego Automobilklubu Mieleckiego. Od 1999 r. pełni funkcję prezesa Automobilklubu Mieleckiego i kieruje organizacją wszystkich imprez organizowanych przez Automobilklub. Ponadto jest członkiem Komisji Rewizyjnej Zarządu Okręgowego PZM w Rzeszowie oraz członkiem Okręgowej Komisji Sportów Samochodowych. Wyróżniony m.in. Medalem Złotym za Długoletnią Służbę, Złotą, Srebrną i Brązową Odznaką Honorową PZM, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Ochrony Pracy” i tytułem „Pozytywny Mielczanin 2012” w plebiscycie portalu internetowego hej.mielec.
STRZAŁA JANUSZ BRONISŁAW WŁADYSŁAW, urodzony 15 IX 1952 r. w Chorzelowie, syn Tadeusza i Adeli z domu Sołtys. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego (później im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. Studia na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 1977 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera zootechniki. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. stażem w Zootechnicznym Zakładzie Doświadczalnym w Kołbaczu, a następnie pełnił funkcję zastępcy kierownika gospodarstwa w Igloopol-u Dębica (1978-1980). W 1980 r., w związku ze studiami doktoranckimi na Akademii Rolniczej w Krakowie, przeniósł się do Rolniczego Zakładu Doświadczalnego AR Kraków w Okocimiu i do 1982 r. był pracownikiem naukowo-technicznym. W latach 1982–1991 pracował w Wojewódzkim Ośrodku Postępu Rolniczego w Boguchwale jako specjalista rejonowy i zastępca kierownika. W 1986 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie doradztwa rolniczego na Wydziale Rolniczym AR w Krakowie oraz uzyskał uprawnienia czeladnika w rzemiośle fotografowanie w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. Odbył praktykę w mieleckim Zakładzie Fotograficznym Maksymowiczów i w 1990 r. otrzymał dyplom mistrza w zawodzie fotografowanie. Od 1991 r. prowadził własny zakład fotograficzny w Mielcu przy ul. Krótkiej. Należal do Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu i był przez pewien czas członkiem jego zarządu. Ponadto był członkiem Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu i w przeszłości członkiem jej rady. Wiele czasu poświęcał też działalności społecznej. Był członkiem Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego w Krakowie, Towarzystwa Genealogiczno-Heraldycznego w Poznaniu oraz Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Współpracował z czasopismem „Nadwisłocze” i periodykiem TMZM „Zapiski Mieleckie”, publikując artykuły o różnej tematyce związanej z historią Mielca i regionu. Wykonał liczne zdjęcia do wydawnictw regionalnych, m.in. „Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu” t. 3, a także prasy lokalnej, m.in. „Korso”, „Wieści z Gminy” i „Wizjer Regionalny”. Wyróżniony Honorową Odznaką Rzemiosła. Zmarł 3 V 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
STRZAŁA TADEUSZ JÓZEF, urodzony 1 V 1929 r. w Wadowicach, syn Stanisława i Bronisławy z domu Żak. W czasie okupacji hitlerowskiej uczęszczał do Publicznej Rzemieślniczo-Kupieckiej Okręgowej Szkoły Zawodowej we Wieliczce oraz brał udział w tajnych kompletach w zakresie szkoły średniej. Jako kurier wielokrotnie przedostawał się przez granicę Generalnej Guberni do Rzeszy Niemieckiej, przekazując tzw. bibułę konspiracyjną. W lutym 1945 r. ochotniczo, dodając sobie lat, wstąpił do II Armii Wojska Polskiego. Jako żołnierz 34 pułku 8 dywizji uczestniczył w ostatniej fazie II wojny światowej, m.in. w walkach nad Nysą Łużycką, pod Brądowicami, Rothemburgiem, Horką i Budziszynem oraz w Sudetach. Szlak bojowy zakończył w miejscowości Ustek. Po zakończeniu wojny ukończył kurs podoficerów piechoty i jako dowódca drużyny 3 batalionu 34 pułku piechoty brał udział w walkach w Bieszczadach. Pod koniec 1945 r. przeniesiono go do sztabu organizowanego 8 oddziału WOP w Przemyślu, a następnie do tamtejszej Oficerskiej Szkoły Saperów. W sierpniu 1946 r. jako młodociany (odkryto prawdziwa datę urodzenia) został zwolniony do rezerwy. Ukończył Państwowe Gimnazjum Ogólnokształcące im. Józefy Joteyko w Krakowie (3 VII 1947 r.). Jesienią 1947 r. ponownie powołano go do wojska i skierowano do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Jeleniej Górze. W 1950 r., już jako szef 6 kompanii 2 batalionu w Jeleniej Górze, został przeniesiony do rezerwy. W latach 1950–1957 pracował w przedsiębiorstwach budowlanych w: Mysłowicach, Krakowie, Nowej Hucie, Stalowej Woli, Rozwadowie i Dębicy. Od 1 I 1957 r. przeniósł się do Mielca i do1961 pracował kolejno w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym, WSK i ponownie MPRB, jako m.in. kierownik budowy. Ukończył liczne kursy budowlane i w 1959 r. w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie oraz uzyskał uprawnienia technika budowlanego i dyplom mistrza w zakresie budownictwa (specjalność – murarstwo). W 1960 r. współorganizował Rzemieślniczą Spółdzielnię „Wielobranżową” w Mielcu i pełnił m.in. funkcję prezesa zarządu. Należał także do Cechu Rzemiosł Różnych i w latach 1981-1990 pełnił funkcję starszego cechu. Reprezentował mieleckie rzemiosło jako członek Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie i członek Rady Centralnego Związku Rzemiosła w Warszawie. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. Od 1957 r. był członkiem ZBoWiD, a później długoletnim wiceprezesem Zarządu Oddziału w Mielcu i członkiem Zarządu Okręgu w Rzeszowie. W latach 1958–1973 wybierano go radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Od 1964 r. należał do Stronnictwa Demokratycznego i pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Powiatowego Komitetu, członka Prezydium Wojewódzkiego Komitetu i członka Centralnego Komitetu. W okresie przemian ustrojowych pod koniec lat 80. wstąpił do tworzącego się Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Zasłużonych na Polu Chwały, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Odznaką Grunwaldu, Odznakę Syn Pułku, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem „Za Pabiedu” (odznaczenie radzieckie), Medalem „Za udział w Walkach w Obronie Władzy Ludowej”, Medalem „Za Zasługi w Obronie Porządku Publicznego”, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Medalem im. J. Kilińskiego oraz licznymi odznakami, m.in.: „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” oraz Honorowymi Odznakami Rzemiosła i NFOZ. W 1989 r. został awansowany na stopień podporucznika. Zmarł 21 XII 1990 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
STRZĄBAŁA EDWARD STANISŁAW, urodzony 27 VII 1938 r. w Zagnańsku koło Kielc. Studia z zakresu wychowania fizycznego odbywał w Katowicach, gdzie grał w piłkę ręczną w AZS i zdobył wicemistrzostwo Polski w 1960 r., a następnie na Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, którą ukończył z tytułem magistra w 1965 r. Uzyskał także uprawnienia trenera II klasy w piłce ręcznej i pływaniu. W latach 1965-1966 pracował jako nauczyciel w Technikum Gospodarczym w Kielcach, a także grał w drużynie Budowlanych Kielce. Do Mielca przybył w 1966 r. i prowadził wychowanie fizyczne w Szkole Podstawowej nr 5 (1966-1968), Zespole Szkół Technicznych MPM (1968-1971) oraz I Liceum Ogólnokształcącym (1971). W 1968 r. został trenerem męskiej drużyny piłki ręcznej Stali Mielec i po zdobyciu I miejsca w lidze międzywojewódzkiej i zwycięskich eliminacjach wprowadził ją do I ligi (ekstraklasy). W 1971 r. powrócił do Kielc i tamtejszą Iskrę (później Koronę) doprowadził do ekstraklasy i brązowego medalu (1979). W latach 80. trenował m.in.: Śląsk Wrocław (dwa mistrzostwa Polski, trzy razy Puchar Polski), Koronę Kielce (Puchar Polski w 1985 r.) i al-Ahly Kair (mistrzostwo Egiptu i Puchar Afryki). W latach 90. kolejny raz prowadził (był też prezesem) Iskrę Kielce (mistrzostwo Polski w 1993 i 1994 r. oraz wicemistrzostwo w 1995 r.), al-Ahli (mistrzostwo Bahrajnu, Puchar Bahrajnu i Puchar Zatoki Perskiej) i MKS Końskie (awans do ekstraklasy). W kolejnych latach trenowane przez niego zespoły zdobyły brązowe medale: Śląsk Wrocław w 2000 r. i Vive Kielce w 2001 r. Później pracował z Piotrkowianinem Piotrków Trybunalski, a w sezonie 2006/2007 był trenerem SPR BRW Stal Mielec. Ponadto pracował w zespole trenerskim przygotowującym reprezentację Polski do Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976) i Moskwie (1980). Należał do ZNP, posiadał stopień podporucznika rezerwy. Po wyjeździe z Mielca w 2007 r. trenował męskie zespoły piłki ręcznej: Traveland Olsztyn, Miedź Legnica i Politechnika Radom. Zmarł 7 V 2012 r. Spoczywa na Cmentarzu Starym w Kielcach przy ul. ks. P. Ściegiennego.
STRZELCZYK JAN, urodzony 25 VI 1942 r. w Mielcu. Absolwent Technikum Mechanicznego w Rzeszowie. W 1966 r. ukończył AWF w Warszawie, uzyskując tytuły magistra i trenera II klasy. W czasie studiów grał w AZS AWF Warszawa i przyczynił się do zdobycia m.in. akademickiego mistrza Polski (1964) i mistrza Polski (1966). Po studiach przybył do Mielca i krótko grał w Stali, a następnie powrócił do Rzeszowa i zasilił CWKS Resovia jako zawodnik i trener. W 1969 r. wprowadził Resovię do I ligi. W sezonach 1970/1971, 1971/1972, 1973/1974 i 1974/1975 zdobywał z nią mistrzostwo Polski, a ponadto pięciokrotnie uczestniczył w finałach Pucharu Europy. Tajemnicą tych wielkich sukcesów było nauczenie Resovii szybkiej gry kombinacyjnej oraz szeregu własnych niepowtarzalnych nowinek, czym zaskakiwano przeciwników. Później przez dwa sezony trenował GKS Płomień Milowice i zdobył z tą drużyną mistrzostwo Polski (1976/1977). W sezonie 1986/1987 trenował zespoły niemieckie, a w sezonie 1987/1988 – drużynę Karpaty Krosno i awansował z nią do II ligi. Od 1989 r. pracował w Zelmerze Rzeszów i dwa razy wywalczył wicemistrzostwo II ligi. Był długoletnim nauczycielem akademickim Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie, a ponadto działał społecznie w PWZPS w Rzeszowie. Zmarł 31 VIII 2007 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym Pobitno w Rzeszowie.
STRZELEC MIKOŁAJ, jeden z najbogatszych mieszczan mieleckich w latach 70. XVI w., wójt mielecki w 1575 r.
STRZELECKI JERZY urodził się 19 V 1938 r. w Buczałach koło Lwowa. Rodzice – Kazimierz i Janina (z domu Kalita) byli polskimi nauczycielami. Nic więc dziwnego, że od najmłodszych lat Jerzy był starannie i wszechstronnie edukowany oraz wychowywany w patriotycznej atmosferze. W czasie wojny ojciec zginął w okolicznościach, które wskazywały na jego udział w ruchu oporu. W 1944 r. Strzeleccy przenieśli się do Radomyśla Wielkiego, a w grudniu 1944 r. do Mielca, gdzie matka podjęła pracę jako nauczycielka. Jerzy ukończył szkołę podstawową w 1952 r. i Liceum Ogólnokształcące Nr 26 w Mielcu z maturą w 1956 r. Studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1961 r. uzyskał tytuł magistra filologii klasycznej. Bardzo dobra ocena egzaminu magisterskiego spowodowała, że w roku akademickim 1961/1962 powierzono mu obowiązki lektora języka łacińskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Równocześnie podjął pracę nauczyciela języka rosyjskiego w mieleckich szkołach średnich – Technikum Mechanicznym MPC (etat) i Technikum Ekonomicznym (niepełny wymiar godzin). Z powodu choroby matki zrezygnował z zajęć na UJ, a później z rozpoczętych studiów doktoranckich. W 1963 r. przeszedł do etatowej pracy w Technikum Ekonomicznym i Zasadniczej Szkole Zawodowej, ale uczył także języków obcych w innych mieleckich szkołach: Technikum Mechanicznym (j. rosyjski) oraz LO Nr 26 i Liceum Medycznym (j. łaciński). Znał ponadto grekę, j. niemiecki i j. francuski. W latach 1976-1998 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu. W tym okresie przyczynił się do rozbudowy obiektu szkoły i rozwoju organizacyjnego szkół wchodzących w skład Zespołu. Od 1998 r. do przejścia na emeryturę w 2001 r. pracował jako nauczyciel języków obcych. W czasie 40-letniej pracy pedagogicznej otrzymywał wyłącznie bardzo dobre oceny, zarówno jako nauczyciel jak i dyrektor. Za jasno sformułowane wymagania, ale także wyrozumiałość i życzliwy stosunek do uczniów był ceniony i lubiany przez młodzież. Wyróżniono go m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką ZNP. W 2002 r. został wybrany do Rady Parafialnej parafii Ducha Świętego. Zmarł 20 I 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STRZĘPEK JAN, urodzony 31 XII 1912 r. w Mielcu, syn Henryka i Anny z Olszewskich. Ukończył szkołę powszechną, 4 klasy Państwowego Gimnazjum w Mielcu i Publiczną Szkołę Dokształcająca Zawodową w Mielcu. Od lat dziecięcych interesował się stolarstwem. Terminował w zakładzie stolarskim wuja – Karola Olszewskiego. Egzamin czeladniczy w zawodzie stolarz zdał w 1934 r. i otworzył prywatny zakład stolarski przy ul. Nowy Rynek 5. Jego drugą pasją życiową był sport. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, grał w drużynie piłkarskiej (m.in. z Władysławem Jasińskim). W 1935 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej w 19. Pułku Piechoty we Lwowie, ale po roku zwolniono go jako jedynego żywiciela rodziny. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W Kowlu został wzięty przez Rosjan do niewoli, ale udało mu się (wspólnie z innym mielczaninem – Stanisławem Słabochą) zbiec z transportu. Przedostał się na zachodnią stronę Sanu, zajętą już przez Niemców. Znów go uwięziono, ale z cukrowni w Przeworsku, gdzie zorganizowano prowizoryczny obóz, uciekł (także z S. Słabochą). Powrócił do Mielca i pracy w stolarni. Od stycznia 1940 r. włączył się w pracę konspiracyjną, przyjmując pseudonim „Terpentyna i Szelak”. Został też zapisany do Ochotniczej Straży Pożarnej, co chroniło przed wywozem do Niemiec i pozwalało na poruszanie się po mieście po godzinie policyjnej. Pomagał w kolportowaniu konspiracyjnego pisma „Odwet” i przerzutach broni (w produkowanych w warsztacie trumnach), udostępniał pomieszczenia stolarni dla potrzeb konspiracji i udzielał schronienia ukrywającym się przed niemieckimi władzami okupacyjnymi. W 1947 r. złożył egzamin mistrzowski w zawodzie stolarz. Udzielał się społecznie w Spółdzielni Rzemieślniczej Wielobranżowej jako członek Rady Nadzorczej oraz w Cechu Rzemiosł Różnych jako zastępca cechmistrza. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Rzemiosła, Medalem Jana Kilińskiego i Odznaką Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Zmarł 23 II 2000 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
STRZĘPKA ARTUR (ksiądz), urodzony 6 IV 1978 r. w Mielcu, syn Stanisława i Krystyny z domu Sala. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1997 r. Studiował na Wydziale Teologicznym (specjalność kapłańska) Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i w 2003 r. otrzymał tytuł magistra teologii. Po święceniach kapłańskich, w tym samym roku rozpoczął posługę kapłańską jako wikariusz w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w Słupsku. Ponadto był nauczycielem religii w II Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Słupsku. W 2009 r. został przeniesiony na stanowisko wikariusza w parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie i uczył religii w tamtejszym Zespole Szkół nr 9 im. Romualda Traugutta. Także w 2009 r., po ukończeniu studiów doktoranckich na Wydziale Teologicznym (specjalność: teologia pastoralna) Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, uzyskał stopień doktora teologii pastoralnej na podstawie rozprawy: „Koncepcja chrześcijańskiego feminizmu. Studium teologicznopastoralne”. W latach 2011-2014 pracował jako wikariusz w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie i uczył religii w miejscowej szkole podstawowej. W 2014 r. został skierowany na kurs językowy i posługę kapłańską w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Swansea (Wielka Brytania). Od 2015 r. pełni dwie funkcje: proboszcza Lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Swansea oraz administratora parafii pw. Matki Bożej z Lourdes, także w Swansea. Ponadto od 2016 r. był powiernikiem (trustee) w Stowarzyszeniu „Patria Polonia” w Swansea. Od 2022 r. pełni funkcję kanclerza Polskiej Misji Katolickiej w Londynie. Napisał książkę popularnonaukową Kościół i kobiety, którą wydano w 2010 r.
STRZĘPKA JAN, urodzony 27 I 1896 r. w Przyłęku, powiat kolbuszowski, syn Andrzeja i Agnieszki z domu Kędzior. Uczęszczał do Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. Należał do Związku Strzeleckiego, Drużyn Bartoszowych, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Ochotniczej Straży Pożarnej. Na wieść o mobilizacji 30 VIII 1914 r. zgłosił się do Komisji Werbunkowej w Mielcu i mimo negatywnej opinii lekarskiej postanowił służyć w wojsku. Przydzielono go do 15 kompanii 2 pułku piechoty w Krakowie. Brał udział w kampaniach: karpackiej, bukowińskiej i besarabskiej. W działaniach wojennych 1915-1916 był trzykrotnie ranny, ale po leczeniu szpitalnym powracał na front. Jesienią 1916 r. przebywał w Warszawie, gdzie ukończył kursy: telegraficzny, pionierski i saperski, a następnie został skierowany do Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu. Po odmowie złożenia przysięgi Niemcom, wraz z wieloma polskimi żołnierzami, został internowany i wysłany na front włoski. Po zakończeniu I wojny światowej i rozpadzie cesarstwa austro-węgierskiego przybył do Krakowa (18 XI 1918 r.) i zgłosił się do polskiego wojska w Krakowie. Służył w 9 pułku ułanów, a następnie (od 12 IV 1919 r.) w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. 13 VII 1920 r. w Brześciu Litewskim został ciężko ranny i wzięty do niewoli bolszewickiej. Po 11 miesiącach uwolniono go i po powrocie do Polski został zdemobilizowany. Zamieszkał we Wrocance, a następnie przeniósł się do Jarosławia, gdzie zatrudniono go w tamtejszym urzędzie pocztowym. Był działaczem Związku Strzeleckiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Niepodległości. Dalsze losy nieznane.
STRZĘPKA JÓZEFA BRONISŁAWA (z domu KUBIK), urodzona 28 I 1944 r. w Przyłęku, pow. kolbuszowski, córka Michała i Marii z domu Słomba. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1963 r. W latach 1963-1967 pracowała jako nauczycielka w szkołach podstawowych w Niwiskach i Kosowach. W 1969 r. została zatrudniona w świetlicy dla dzieci prowadzonej przez Mielecką Spółdzielnię Mieszkaniową, a w 1974 r. przeszła do pracy w Przedszkolu Państwowym nr 4 w Mielcu. W 1975 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: pedagogika przedszkolna) w Tarnowie, a w 1982 r. zdała egzamin równoznaczny z wyższymi studiami zawodowymi. Od 1980 r. do 1999 r. pracowała w Przedszkolu nr 9, początkowo jako nauczycielka, a następnie wicedyrektor (1982-1989) i dyrektor (1989-1999). Uczestniczyła w organizowaniu tej placówki i przyczyniła się do jej wszechstronnego rozwoju. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZNP.