SKŁADZIEŃ STANISŁAW (ksiądz), urodzony 6 V 1948 r. w Zawadzie koło Dębicy, syn Franciszka i Krystyny z domu Puskarz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1966 r. Tegoż roku rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Jako kleryk odbył zasadniczą służbę wojskowa w Brzegu nad Odrą (1967-1969), a następnie wrócił do seminarium. W 1974 r. ukończył studia z tytułem magistra teologii i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafii Przemienienia Pańskiego w Ropczycach (1974-1978), parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu (1978-1983) i parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gorlicach (1983–1987). W 1987 r. został mianowany przez ks. bpa Jerzego Ablewicza pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu i organizował od początku jej funkcjonowanie. Zakupił 1,71 ha gruntu na terenie osiedla Smoczka pod budowę kościoła i plebanii. Doprowadził do wybudowania plebanii (1989-1992), a następnie świątyni (1993-2001) oraz wykonania wystroju i wyposażenia jej wnętrza, a także urządzenia placu przykościelnego z parkingami. Poprzez te działania oraz duszpasterstwo w różnych formach scalił duchowo i materialnie wspólnotę parafialną. Przyjął i realizuje jako jedno z głównych zadań parafii „na zewnątrz” jej uformowanie jako misyjnej, przygotowującej duchownych do misji i udzielającej schronienia przebywającym w kraju misjonarzom. (Stąd wyjechali na misje m.in.: ks. Bronisław Kowalik i ks. Tomasz Atłas, a poza granicami Polski pracują: ks. Krzysztof Waśko, ks. Leszek Durlak i ks. Karol Żuraw.) W latach 1996-2001 pełnił obowiązki dziekana Dekanatu Mielec–Południe. Od początku funkcjonowania Domu Pomocy Społecznej im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Mielcu (2000 r.) jest jego kapelanem. Jest także członkiem zespołu duszpasterstwa ludzi pracy w ramach Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. Doprowadził do wykonania wystroju wewnętrznego kościoła parafialnego i jego otoczenia. Konsekracja kościoła odbyła się 3 VI 2012 r. W 2012 r. został obdarzony godnością kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej w Bochni. Z jego inicjatywy zbudowano w pobliżu kościoła dwa pomniki: Bł. ks. Jerzego Popiełuszki i ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Z sierpniu 2018 r. przeszedł na emeryturę. Uhonorowany odznaką „Primus in Agendo” (Pierwszy w działaniu). Jest współautorem Wielkiej Księgi Rodziny Składzieniów z Zawwady k/ Dębicy, Mielec 2020.
SKŁODOWSKIEJ-CURIE MARII (ULICA), jedna z dłuższych (872 m) ulic miejskich na osiedlu Niepodległości. Biegnie równolegle do al. Niepodległości, od ul. F. Chopina przy Górze Cyranowskiej, w kierunku południowo-zachodnim, do ul. J. Kochanowskiego. Powstała pod koniec lat 30. XX w., w ramach pierwszej zabudowy osiedla fabrycznego PZL. Patronkę otrzymała 26 VI 1957 r. W 1996 r. otrzymała nową asfaltową nawierzchnię. W 2005 r. przebudowano chodniki, m.in. zmieniono płyty na kostkę betonową, a także zbudowano nowe miejsca parkingowe. W sąsiedztwie ulicy nastąpiła zmiana. Budynek nr 4 został wyremontowany i dostosowany do potrzeb Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego AGH Kraków w Mielcu (w tej siedzibie funkcjonował od 2011 r., a nastepnie do budynku wprowadziły się Szkoła Podstawowa nr 7 i SPR Stal Mielec), a dotychczasowi lokatorzy – Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna i Powiatowy Inspektorat Weterynarii – zostali przeniesieni do budynku nr 8 przy tej samej ulicy. Jest drogą dojazdową do kilku ważnych dla miasta instytucji, m.in. placówek Służby Zdrowia, Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, Powiatowego Inspektoratu Weterynarii i Prokuratury Rejonowej. Środkowa część ulicy przechodzi obok reprezentacyjnego placu AK. Dalej po lewej – w niskim pawilonie zwanym tradycyjnie „piętnastką” – do niedawna mieściła się siedziba KH ZHP. W 2005 r. przebudowano chodniki, m.in. zmieniono płyty na kostkę betonową, a także zbudowano nowe miejsca parkingowe. W sąsiedztwie ulicy nastąpiła zmiana. Budynek nr 4 został wyremontowany i dostosowany do potrzeb Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego AGH Kraków w Mielcu (w tej siedzibie funkcjonował od 2011 r.), a dotychczasowi lokatorzy – Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna i Powiatowy Inspektorat Weterynarii – zostali przeniesieni do budynku nr 8 przy tej samej ulicy.
Patronka ulicy: MARIA SKŁODOWSKA-CURIE (1867-1934) to jedna z najwybitniejszych polskich uczonych w dziedzinie fizyki i chemii, współtwórczyni nauki o promieniotwórczości. Wspólnie z mężem Piotrem Curie odkryła w 1898 r. nowe pierwiastki promieniotwórcze polon i rad. Za to odkrycie małżonkowie Curie otrzymali w 1903 r. nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, a ponadto w 1911 r. Maria otrzymała nagrodę Nobla w dziedzinie chemii, m.in. za prace nad własnościami chemicznymi i fizycznymi polonu i radu.
SKOCZEK JÓZEF, urodzony 5 I 1933 r. w Kliszowie, pow. mielecki, syn Franciszka i Marii z domu Kozioł. Ukończył studia wyższe i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Od 1952 r. pracował w WSK Mielec kolejno na stanowiskach: technologa, starszego technologa, starszego mistrza, zastępcy kierownika i kierownika wydziału, głównego specjalisty d.s. technicznych oraz dyrektora Zakładu ZF-26. Za osiągnięcia z zakresu technologii obróbki skrawaniem uzyskał specjalizację zawodową inżyniera. Otrzymał też tytuł rzeczoznawcy zespołu (specjalność – narzędzia i przyrządy) nadany przez SIMP. Angażował się społecznie, m.in. jako przewodniczący TKKF WSK, wiceprezes FKS „Stal” Mielec d.s. lekkoatletyki, członek Zarządu FKS Stal i przewodniczący rady opiekuńczej sekcji lekkoatletycznej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i nagrodą NOT za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki.
SKOCZYLAS CZESŁAW, urodzony 22 III 1929 r. w Turzcu. Studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej w Warszawie i uzyskał tytuł inżyniera, a następnie odbył studia doktoranckie w Moskwie. Od 1960 r. pracował w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, m.in. jako: samodzielny pracownik naukowy w Ośrodku Silników (1963-1965), kierownik tego Ośrodka (1965-1968), zastępca dyrektora ds. naukowych (1968-1973), zastępca dyrektora Instytutu (1973-1994) i dyrektor ds. ekonomiczno-finansowych (1994-1999). Głównym przedmiotem jego działalności konstruktorskiej była aparatura badawcza. Jego dziełami były m.in. laboratorium do badania turbin i turbosprężarek oraz laboratorium latające Lala-1, przydatne do budowanego w WSK Mielec samolotu M-15 „Belfegor”. Był także współprojektantem polskich rakiet meteorologicznych „Meteor” oraz samolotu PZL I-22 Iryda produkowanego w WSK „PZL-Mielec”. W 1999 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. nagrodą Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. Zmarł 3 VI 2016 r. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.
SKONIECZNY CZESŁAW, urodzony 24 IX 1912 r. w Jaworzynie, powiat kutnowski, syn Walentego i Marii z Zielińskich. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Łowiczu z maturą w 1932 r. Od 1935 r. pracował w szkołach powszechnych w Strzegowie (pow. Mława) oraz w Olszewce i Kakach –Mroczkach koło Przasnysza jako kierownik. W 1938 r. zdał egzamin praktyczny nauczycielski. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w oflagach: XI B Braunschweig, XII A Hedamar i VII A Murnau. Ukończył „całkowity kurs nauki Działu A na Wyższym Kursie Nauczycielskim, zorganizowanym w oficerskim obozie jeńców wojennych w Murnau „w zakresie matematyki wyższej”. Od 1 X 1945 r. uczył w Padwi, pow. mielecki. W 1950 r. ukończył Państwowy Kurs Pedagogiczno-Społeczny w Łodzi, a w sierpniu 1950 r. powołano go na stanowisko wizytatora okręgowego w Wydziale Oświaty PWRN w Rzeszowie. Wkrótce potem (1 XI) skierowano go do pracy w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Mielcu i powierzono mu funkcję pełniącego obowiązki dyrektora. Sprawował ją do 31 X 1952 r., a następnie powrócił do pracy w Oddziale Szkolnictwa Licealnego Wydziału Oświaty PWRN w Rzeszowie. W latach 1960-1969 był nauczycielem matematyki w I Liceum Ogólnokształcącym w Rzeszowie, a także od 1962 r. – zastępcą dyrektora w tej szkole. Ponadto w latach 1965-1970 pełnił funkcję dyrektora Korespondencyjnego Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie oraz był nauczycielem w II Liceum Ogólnokształcącym w Rzeszowie. Zmarł 12 V 1970 r.
SKOP HENRYK MAREK (ksiądz), urodzony 26 II 1953 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Jana i Stefanii z Ruckich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Po studiach filozoficzno-teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1978 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Szynwałdzie, a następnie w katedrze tarnowskiej. Od 1988 r. pełnił funkcję proboszcza parafii w Dobrkowie. Doprowadził do renowacji zabytkowego kościoła parafialnego (XVI – XVII w.) i budowy nowej plebani. Otrzymał odznaczenie EC. Zmarł 21 IX 1993 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Borowej.
SKOP JACEK ANDRZEJ, urodzony 26 XI 1962 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Amelii z Zielińskich. W 1982 r. ukończył Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Krakowie (klasa waltorni i fortepianu). W latach 1983-1989 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako dyspozytor w Zakładzie Utrzymania Ruchu. Od 1989 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. Od czasów szkolnych grał w różnego typu zespołach muzycznych, m.in. w orkiestrze PSM II st. w Krakowie i Zakładowej Orkiestrze Dętej WSK Mielec. W 1985 r. założył rodzinny zespół muzyczny AGAT, który uzyskał dużą popularność w Mielcu i okolicy.
SKOP WOJCIECH PIOTR, urodzony 10 V 1961 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Amelii z Zielińskich. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie (specjalizacja: malarstwo – plakat), maturę zdał w 1981 r. Studia plastyczne odbył na Wydziale Sztuk Pięknych (specjalizacja: malarstwo) Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1981-1985), Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu (1985-1986) i Narodowej Wyższej Szkole Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu (1986-1992), gdzie otrzymał dyplom z malarstwa (1989) i dyplom z grafiki (1991). W latach 1985-1987 kopiował i restaurował obrazy klasyczne w XVII-wiecznym zamku w Normandii. W 1992 r. przeniósł się z Paryża do miejscowości Saint Palais sur Mer na wybrzeżu Atlantyku, a w 1994 r. zorganizował tam pracownię artystyczno-pedagogiczną „Atelier Contraste”. Od 1994 r. do 1998 r. pracował w Szkole Architektury w Bordeaux jako profesor rysunku. W 1995 r. został zatrudniony w Pracowni Sztuk Plastycznych w Royan jako profesor rysunku (aktu) i pracuje tam nadal. Także od 1995 r. jest organizatorem i uczestnikiem wystaw w Galerii „Quai 17” w Royan. W latach 1996–1999 współpracował z Centrum Dokumentacji Pedagogicznej Regionu Akwitanii (Bordeaux) przy serii filmów „Sztuki plastyczne w szkole”. W 1997 r. prezentował w piramidzie Szkoły Architektury w Bordeaux spektakl baletowy „Szaman” w choreografii Veronique Morin. Od 1998 r. jest organizatorem staży plastycznych dla studentów Regionalnego Instytutu Prac Społecznych w Poitiers. W 2000 r. prezentował spektakl baletowy Wytańczyć Życie (w choreografii Benoit Savignat), który został zakupiony przez Edukację Narodową i wystawiany dla szkół w Royan, a następnie przez władze regionu Haute Saintonge i grany na Międzynarodowych Spotkaniach Studentów w zamku w Montendre. Podjął także trud pracy z dziećmi niepełnosprawnymi w Instytucie Medyczno-Pedagogicznym w Saint Palais sur Mer oraz w Mirambeau. Ponadto od wielu lat wykonuje plakaty – projekty graficzne do różnych ekspozycji i manifestacji kulturalnych oraz dla sieci sklepów E. Leclerc i Century 21 oraz Poczty i osób prywatnych. Od 16 VIII do 30 IX 2006 r. wspólnie z żoną (Bożeną Mancewicz-Skop) wystawili część swej twórczości na wystawie „Malarstwo – Grafika” w Centrum Wystawienniczo-Promocyjnym SCK w Mielcu.
SKOPIŃSKA KRYSTYNA (z domu STYSZKO), urodzona 15 III 1930 r. w Wzdowie koło Brzozowa, córka Ludwika i Cecylii z domu Kędra. Absolwentka Gimnazjum i Liceum Pedagogicznego w Brzozowie, maturę zdała w 1951 r. W latach 1951-1957 pracowała jako nauczycielka w szkołach podstawowych w Jasionowie, Wzdowie i Końskich. Po urlopie w latach 1957-1959 podjęła pracę nauczycielską w Ustrzykach Dolnych. W lutym 1962 r., ze względów rodzinnych, przeniosła się do Mielca. W 1966 r. została zatrudniona w Urzędzie Stanu Cywilnego w Mielcu. W 1967 r. mianowano ją kierownikiem Urzędu i funkcję tę pełniła do przejścia na tzw. wcześniejszą emeryturę w 1987 r. W czasie kierowania USC m.in. udzieliła około 10 500 ślubów. Była także społecznym ławnikiem w Sądzie Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu. Wyróżniono ją Medalem 40–lecia Polski Ludowej i Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarła 1 VII 2017 r. Pochowana na cmentarzu w Jaćmierzu koło Sanoka.
SKOPIŃSKA-PARYS ALICJA MARIA (z domu SKOPIŃSKA), urodzona 6 XII 1966 r. w Borowej, powiat Mielec, córka Mieczysława i Marii z domu Czop. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1985 r. W 1987 r. została zatrudniona w Miejskim Ośrodku Kultury w Mielcu na stanowisku instruktora amatorskiego ruchu artystycznego. W 1990 r. ukończyła Studium Oświaty i Kultury w Warszawie. Uczestniczyła w różnych formach doskonalenia instruktorów tanecznych. Po przekształceniu MOK na Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu pozostała na dotychczasowym stanowisku. W 2009 r. przeszła na stanowisko instruktora choreografa. Prowadzi – wspólnie z Małgorzatą Leśniak – taneczny Zespół „Abrakadabra”, który kilkakrotnie występował za granicą (Francja, Słowacja, Bułgaria, Macedonia) i wielokrotnie był laureatem międzynarodowych, ogólnopolskich i wojewódzkich festiwali i przeglądów zespołów dziecięcych i młodzieżowych, m.in. w Krośnie (2007, 2010), Baranowie Sandomierskim (2009), Głogowie Małopolskim (2010), Krakowie (2011), Przemyślu (2011), Małogoszczy (2012), Zduńskiej Woli (2012), Brańsku (2016) i Toruniu (2016), a co najważniejsze – zdobył Grand Prix V Międzynarodowego Dziecięco-Młodzieżowego Festiwalu „Świat, sztuka i morze” w Złotych Piaskach (Bułgaria) w 2016 r. oraz I i II nagrodę na tym festiwalu w 2012 r. W 2017 r. grupa starsza zespołu zdobyła 1. miejsce, a grupa młodsza 2. miejsce w XVII Międzynarodowym Festiwalu Piosenki i Tańca „Muszelki Wigier – 2017” w Suwałkach. Wyróżniona Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę.
SKOPIŃSKI JÓZEF, urodzony 20 III 1931 r. w Jaćmierzu koło Sanoka, syn Franciszka i Heleny z Pietryckich. Absolwent Gimnazjum Męskiego w Sanoku i Technikum Przemysłu Naftowego w Krośnie (kierunek: wiertnictwo naftowe). Maturę zdał w 1959 r., uzyskując tytuł technika wiertnika. Pracę zawodową rozpoczął w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Krośnie, a następnie pracował w Zakładzie Kopalnictwa Naftowego w Ustrzykach Dolnych na stanowisku zastępcy kierownika. W 1960 r. został przeniesiony do nowo utworzonego Zakładu Górnictwa Nafty i Gazu w Mielcu (później Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego), gdzie pełnił m.in. funkcję kierownika działu. Po likwidacji mieleckiego PKN w 1975 r. pracował w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu na różnych stanowiskach, m.in. kierownika Podziemnego Magazynu Gazu Ziemnego w Brzeźnicy koło Dębicy, do przejścia na emeryturę z dniem 31 I 1992 r. W czterdziestoletniej pracy zawodowej wykonał szereg projektów racjonalizatorskich, z których przyjęto 12. Były to m.in.: „Nalewaki do pełnienia autocystern ropą naftową” (1967), „Bezpieczny zapalacz gazowy” (1968), „Urządzenie zabezpieczające teren przyodwiertowy przed rozbryzgiem ropy przy syfonowaniu odwiertu o dużym ciśnieniu złożonym” (1971), „Kotłownia szybkiego montażu” (1972), „Maszt do montażu wież eksploatacyjnych” (1978), „Zmiana technologii odbioru gazu z podziemnego zbiornika” (1987) i „Nawaniacz gazu do 0,5 Nm3/min. (1992). Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Górnictwa PRL” i Odznaką „Zasłużony dla Górnictwa Naftowego i Gazownictwa”. Zmarł 4 III 1994 r. Spoczywa na cmentarzu w Jaćmierzu koło Sanoka.
SKOPIŃSKI LUDWIK, urodzony 27 VII 1887 r. w Padwi, syn Karola i Antoniny z Gardulskich. (Jego brat Jan Skopiński był kierownikiem szkoły w Wadowicach i uczył Karola Wojtyłę.) Uczęszczał do gimnazjum w Tarnowie i tam zdał maturę, a następnie ukończył studia na Politechnice we Lwowie i uzyskał tytuł inżyniera. Specjalizował się w projektowaniu mostów i innych budowli wodnych. W okresie międzywojennym był m.in. długoletnim naczelnikiem Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego w Stanisławowie. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w rodzinnych stronach i pracował jako kierownik Urzędu Melioracyjnego w Mielcu. Po II wojnie światowej i utworzeniu województwa rzeszowskiego został mianowany naczelnikiem Wydziału Komunikacji PWRN w Rzeszowie. Na początku lat 50. przeszedł na emeryturę. Pracował jednak w niepełnym wymiarze godzin w Wojewódzkiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych w Rzeszowie, jako inspektor nadzoru budowy wielu obiektów w Mielcu, m.in. zespołu obiektów Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 5 II 1969 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
SKOPIŃSKI MARIAN, urodzony 17 X 1915 r. w Tuszowie Małym, pow. mielecki, syn Ludwika i Heleny z domu Urban. Absolwent Gimnazjum O.O. Jezuitów w Chyrowie (obecnie Ukraina), maturę zdał w 1934 r. Rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ale po roku je przerwał i wstąpił do wojska. Najazd wojsk hitlerowskich na Polskę zastał go w 28. pułku piechoty, gdzie służył jako kapral podchorąży. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i pod Włodzimierzem Wołyńskim dostał się do niemieckiej niewoli. Później więziono go w stalagu XIII A w Norymberdze, stalagu V A w Ludwigsburgu, obozie w Kehl nad Renem i obozie w Münhingen koło Stuttgartu, gdzie został wyzwolony przez Francuzów. Przyjął propozycję pracy w Polskiej Misji Repatriacyjnej w Baden Baden i uczestniczył w organizowaniu transportów do kraju. Pracę w Misji ukończył w lipcu 1947 r. Powrócił do kraju i podjął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie. Po ich ukończeniu w 1950 r. został powołany do wojska, gdzie przez blisko 5 lat pełnił funkcję starszego lekarza pułku w stopniu kapitana. Po powrocie z wojska w 1956 r. zamieszkał w Tuszowie Narodowym. Podjął inicjatywę budowy miejscowego Ośrodka Zdrowia i został jego pierwszym kierownikiem. Równocześnie powierzono mu obowiązki kierownika Wydziału Zdrowia PPRN w Mielcu. Ponadto pracował w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. W 1968 r. przeniósł się do Mielca. Uzyskał II stopień specjalizacji z zakresu medycyny ogólnej w Lublinie. W 1990 r. został awansowany do stopnia majora rezerwy. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, najwięcej jako lekarz członków ZBoWiD i ZIW, a także innych rencistów i emerytów, którzy obdarzali go szczególnym zaufaniem. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 i Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 12 IX 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKOPIŃSKI WILHELM (ksiądz), urodzony 19 V 1848 r. w Padwi, syn Józefa i Joanny z domu Nawratiler. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Tam również ukończył studia teologiczne i 25 VII 1877 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został skierowany do rodzinnej miejscowości i do końca życia pracował w Padwi. Od 6 VIII 1877 r. był wikarym, a od 23 VII 1885 r. administratorem parafii. Był gorliwym kapłanem i dobrym gospodarzem, toteż z dniem 7 XI 1886 r. został mianowany proboszczem. Doprowadził do wybudowania w 1887 r. okazałego murowanego kościoła parafialnego pw. św. Bartłomieja Apostoła. Opisał przebieg budowy, który pozostał w rękopisie w dokumentacji parafialnej. (Stary drewniany kościół sprzedał do Zwiernika koło Dębicy.) Przy jego wsparciu zbudowano ponadto kaplicę pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski (1893 r.), kaplicę pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Zarówniu (1897 r.) i kaplicę pw. Przemienienia Pańskiego w Domacynach (1903 r.). Zyskał sobie duży autorytet wśród kapłanów dekanatu mieleckiego i przez wiele lat pełnił ważne funkcje dekanalne. W latach 1891-1917 był notariuszem dekanatu mieleckiego, a od 1917 r. do 1922 r. – wicedziekanem dekanatu mieleckiego. Ponadto udzielał się w padewskim ruchu spółdzielczym, pełniąc przez wiele lat funkcję przełożonego zarządu Kasy Stefczyka w Padwi. Był też członkiem miejscowej Rady Szkolnej i przyczynił się do rozwoju padewskiej szkoły. Zmarł 22 VI 1930 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
SKOTAREK BOGUSŁAW (ksiądz), urodzony 11 XII 1959 r. w Mielcu, syn Edmunda i Genowefy z domu Staniec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Był członkiem szkolnego zespołu muzycznego. Ponadto w 1975 r. ukończył Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu. Po studiach w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1984 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1992 r. uzyskał tytuł magistra teologii, zaś w 1994 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu biblistyki i otrzymał tytuł licencjata. Jako wikariusz pracował w parafiach: Góra Ropczycka (1984-1986), Tarnów – Mościce (1986-1991), Dębica (1991-1993) i Siemiechów koło Zakliczyna (1993-1999). Od lipca 1999 r. do sierpnia 2002 r. pełnił obowiązki proboszcza parafii w Siemiechowie. Od 23 VIII 2002 r. do 2020 r. był proboszczem Parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krynicy Zdroju. Od 21 II 2001 r. do 23 VIII 2003 r. sprawował funkcję dziekana dekanatu zakliczyńskiego, a po przejściu do Krynicy został mianowany dziekanem dekanatu krynickiego i funkcję tę pełnił do 2020 r. W czasie pracy w Tarnowie wraz z zespołem „Pojednanie” nagrał projekty muzyczne: Zmierzch i Moje miasto. Zespół brał udział w licznych festiwalach i przeglądach piosenki religijnej, m.in. w Mielcu. Podczas pracy w Siemiechowie prowadził dziecięcą grupę muzyczną, z którą zrealizował dwie kasety: Kto ty jesteś oraz Eucharystia i wolność. Przez 6 lat prowadził także Studio Nagraniowe „Music Magic” w Siemiechowie. W tym czasie zrealizowano około 200 płyt artystów z różnych stron Polski. Oprócz muzyki nagrywano m.in.: cykle pogadanek, m.in. „Wszechświat i człowiek” ks. prof. Michała Hellera z okazji 70-lecia Zakładów Azotowych w Tarnowie. Od 2004 r. był organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Kultury Chrześcijańskiej w Krynicy. W jego programie znajdowały się różnego rodzaju spotkania, koncerty, wernisaże i imprezy sportowe. Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. W 2009 r. otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu. W 2020 r. mianowany został proboszczem parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie. Poza pracą duszpasterską organizuje m.in. diecezjalne mistrzostwa księży w tenisie ziemnym. W 2019 r. w czasie Mistrzostw Świata Księży w Tenisie Ziemnym, które odbyły się w Lincoln (USA), zdobył tytuł wicemistrzowski w kategorii wiekowej 55+.
SKOWRON ANDRZEJ JAN, urodzony 28 V 1971 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Józefy z domu Para. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1990 r. Studiował w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1997 r. uzyskał tytuł magistra historii. W 1998 r. pracował w firmie Auto-Res Sp. z o.o. Filia Mielec. W latach 1998-2002 odbył stacjonarne studia doktoranckie na Wydziale Humanistycznym Akademii Pedagogicznej w Krakowie i w 2002 r. na podstawie rozprawy: Ład normatywny i instytucjonalny w myśli politycznej Friedricha Augusta von Hayeka i Ludwiga von Misesa uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych. W tym czasie prowadził ćwiczenia w Instytucie Historii i Nauk Społecznych Akademii Pedagogicznej w Krakowie (1999-2001). Prowadził też kursy przygotowawcze na studia wyższe w Akademickim Instytucie Edukacyjnym w Rzeszowie. W 2002 r. został wybrany z listy Ligi Polskich Rodzin na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2002-2006 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych. W 2005 r. został asystentem posła do Parlamentu Europejskiego Andrzeja Zapałowskiego. W 2006 r. ponownie wybrano go na radnego Rady Miejskiej w Mielcu (z listy Porozumienia Samorządowego Liga Prawica Razem) na kadencję 2006-2010 i pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Komisji Rewizyjnej i wiceprzewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych. Od roku akademickiego 2008/2009 pełni funkcję dziekana Wydziału Zamiejscowego w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie. Prowadzi wykłady z przedmiotów: integracja europejska, współczesne szkoły ekonomiczne i współczesne uwarunkowania rozwoju przedsiębiorczości. Pełni funkcję dziekana Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu. W 2012 r. został wybrany na prezesa Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu. Pod jego redakcją wydano pracę zbiorową Klub Inteligencji Katolickiej w Mielcu w latach 1981-2011. Trzydziestolecie działalności, Mielec 2013. W wyborach 2014 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2014-2018 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Rady. Pracuje w Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA. na stanowisku kierownika Zespołu Inkubatorów Nowych Technologii. Wykłada w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Uczestniczy w konferencjach naukowych, a jego wystąpienia są publikowane w materiałach pokonferencyjnych.
SKOWRON KRYSTYNA (z domu KARP), urodzona 31 III 1947 r. w Mielcu, córka Michała i Anny z domu Krzyśko. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Tarnowie, maturę zdała w 1966 r. Pojęła pracę w Przedszkolu nr 2 WSK w Mielcu, a w 1967 r. została zatrudniona w nowo oddanym do użytku Przedszkolu nr 3 i pracowała tam do 1978 r. W 1974 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: wychowanie przedszkolne). W 1978 r. powierzono jej organizację Przedszkola TPD na terenie osiedla J. Krasickiego (później Lotników) i w placówce tej pracowała do 1980 r. Wtedy to została mianowana dyrektorem nowego Przedszkola nr 9 przy ul. Pisarka (wraz z filią w Szkole Podstawowej nr 8). Zorganizowała je od podstaw i kierowała nim do 2002 r., wnosząc istotny wkład we wszechstronny jego rozwój. W 1981 r. ukończyła studia w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie i uzyskała tytuł magistra. Działała w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, Lidze Kobiet Polskich i Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Przyjaciel Dziecka” oraz Nagrodą Ministra Oświaty. W 2002 r. przeszła na emeryturę.
SKOWRON MARIAN, urodzony 8 III 1915 r. w Chodkowie, syn Walentego i Marii z domu Dojko. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1935 r. W 1936 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerw Piechoty w Zambrowie i w stopniu kaprala podchorążego, a następnie plutonowego służył w wojsku. Podczas wojny obronnej we wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Grodna. 23 IX został internowany na Litwie, a po zajęciu tych terenów przez wojska radzieckie – aresztowany przez NKWD i więziony w obozach w Kozielsku, Wołgodzie i Gniazowcu. 25 VIII 1941 r. został zwolniony i zgłosił się do Armii Andersa. Skierowano go do 1 pułku rekruckiego, a następnie do 21 pułku piechoty. Ukończył kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Armii. Po rozwiązaniu tego 21 pułku (w Palestynie) otrzymał przydział do VIII batalionu, a później na stanowisko dowódcy plutonu w V batalionie 3 Dywizji Strzelców Karpackich. (O jego udziale w walkach we Włoszech dotychczas nic nie wiadomo.) W 1944 r. na własną prośbę został przeszkolony w zakresie dywersji i odbioru zrzutów i z grupą „cichociemnych” w nocy z 22 na 23 XI 1944 r. został zrzucony w pobliżu Szczawy. Po przydzieleniu do Okręgu Kraków AK najpierw był oficerem wyszkoleniowym I batalionu 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK, a od 28 XI – dowódcą 1 kompanii I batalionu tegoż pułku. W dniach 13 i 14 I 1945 r. dowodził kompanią w bitwie z Niemcami w rejonie Zbluza – Szczawa – Kamienica i za bohaterską postawę otrzymał Krzyż Walecznych. 15 III 1945 r. został uwięziony przez UB. Wypuszczono go 10 V, po zakończeniu wojny. We wrześniu, zagrożony kolejnym aresztowaniem, wyjechał z Polski i 27 X został przydzielony do Oddziału VI Naczelnego Wodza. O dalszych losach dotychczas nic nie wiadomo.
SKOWRON TOMASZ STANISŁAW, urodzony 17 IX 1987 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Józefy z domu Para. Absolwent Technikum Samochodowego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 2006 r. W latach 2010-2021 pracował jako operator maszyn w firmie Froneri Polska Sp. z o.o. w Mielcu. W 2021 r. ukończył studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra. Od roku szkolnego 2021/2022 pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego i trener SMS Stal Mielec. Był współzałożycielem pierwszego w Mielcu klubu futsalowego KS Fair Play Mielec (2009 r.) i trenerem tej drużyny (2009-nadal) oraz prezesem KF Stal Mielec w latach 2014-2017. W znacznym stopniu przyczynił się do pierwszych sukcesów tej drużyny – dwukrotnego awansu do I ligi futsalu. Był dwukrotnie królem strzelców II ligi futsalu. Wyróżniony tytułem Trenera Roku w plebiscycie Podkarpackiego ZPN w sezonie 2017/2018.
SKOWRONEK ARTUR, urodzony 22 V 1982 r. w Bytomiu, syn Jana i Danuty. Absolwent Zespołu Szkół Techniczno-Elektronicznych w Radzionkowie z maturą w 2002 r. Jako zawodnik grał w drużynach: Gwarek Tarnowskie Góry, GKS Rozbark, Szombierki Bytom i Ruch Radzionków. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach ukończył w 2007 r., uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy piłki nożnej. W 2011 r. otrzymał dyplom trenera UEFA A, a w 2013 r. – dyplom trenera UEFA PRO. Pracę szkoleniowca rozpoczął w 2008 r. jako asystent trenera w trzecioligowym KS Ruch Radzionków. Przyczynił się do awansu tej drużyny do II, a następnie I ligi (2008-2010). Jako I trener prowadził ją w I lidze w latach 2011-2012. Kolejnymi miejscami pracy i zespołami, które prowadził jako I trener, były: Pogoń Szczecin (ekstraklasa, 2012-2013), Polonia Bytom (I liga, 2013), Widzew Łódź (ekstraklasa, 2014), GKS Katowice (I liga, 2014-2015), Olimpia Grudziądz (I liga, 2015) i Wigry Suwałki (I liga, 2017-2018). Poza pracą trenera w zespołach zawodowych aktywnie prowadził różne formy szkolenia młodzieży oraz upowszechniał doświadczenia i myśl szkoleniową. M.in. założył własną Akademię Piłkarską „AS” ARTUR SKOWRONEK w celu „dania szerszej perspektywy rozwoju w postaci m.in. indywidualnego treningu techniczno-taktycznego”. Był prelegentem i uczestnikiem kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych kursokonferencji na tematy szkoleniowe, prelegentem kursów trenerskich Śląskiego Związku Piłki Nożnej i w Szkole Trenerów Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz autorem artykułów szkoleniowych dla wydawnictw „Asystent Trenera” i „Trener”. Sporządzał też analizy taktyczne dla prasy i portali internetowych. Wyróżniono go tytułem „Trenera Roku 2011” w plebiscycie „Dziennika Zachodniego”. Zwyciężył w konkursie „Sport Coach” i www.footballtraining.pl pod hasłem „Dzielę się wiedzą”. Od początku sezonu 2018/2019 do IX 2019 r. był I trenerem I-ligowego zespołu FKS Stal Mielec. Później pełnił funkcję I trenera ekstraklasowej Wisły Kraków (2019-2020) i I-ligowego Zagłębia Sosnowiec (2021-).
SKOWROŃSKA ELŻBIETA (z domu NYKIEL), urodzona 6 VII 1983 r. w Dębicy. Treningi siatkarskie rozpoczęła w Wisłoce Dębica, a następnie rozwijała umiejętności sportowe w Muszyniance Muszyna (1997-1998) i Szkole Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu (1998-2000). Grała na pozycji przyjmującej. Od sezonu 2000/2001 do końca sezonu 2003/2004 występowała w ekstraklasowej Stali (Telenet Autopart) Mielec. Należała do wyróżniających się zawodniczek i przyczyniła się do zdobycia przez Stal brązowego medalu mistrzostw Polski w 2004 r. oraz udanego startu w międzynarodowym Pucharze Konfederacji CEV (1/4 finału). Kolejnymi klubami, w których grała, były ekstraklasowe: BKS Stal Bielsko-Biała (2004-2005), AZS AWF Poznań (2005-2006), AZS Białystok (2006-2007), Gedania Gdańsk (2007-2009) i Muszynianka Muszyna (2009-2010), gdzie zdobyła m.in. wicemistrzostwo Polski i Superpuchar Polski. Od sezonu 2010/2011 była zawodniczką Tauron MKS Dąbrowa Górnicza i przyczyniła się do zdobycia Pucharu Polski w latach 2012 i 2013 oraz brązowego medalu mistrzostw Polski (2012) i wicemistrzostwa Polski (2013). O jej wkładzie w te sukcesy świadczą indywidualne nagrody: dla najlepszej przyjmującej w Pucharze Polski w 2012 r. i dla MVP Pucharu Polski w 2013 r. oraz wybór do najlepszej szóstki sezonu 2012/2013 według „Przeglądu Sportowego”. Powoływano ją do szerokiej kadry narodowej, była kapitanem Kadry B. W 2009 r. wystąpiła w 5 meczach I reprezentacji. Jako reprezentantka Polski brała udział w XXVI Letniej Universjadzie w Shenzhen (Chiny) w 2011 r. i przyczyniła się do wywalczenia 5. miejsca. Od sezonu 2014/2015 grała w zespolach ekstraklasy tureckiej, a w sezonie 2017/2018 w lidze hiszpańskiej.
SKOWROŃSKA KRYSTYNA (z domu DUDEK), urodzona 22 VII 1954 r. w Mielcu, córka Józefa i Heleny z domu Bratek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. W okresie od stycznia do sierpnia 1974 r. pracowała w PKS Oddział Mielec jako referent. W latach 1974–1978 studiowała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie–Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie, a w 1982 r. uzyskała tytuł magistra prawa i administracji. Uczęszczała na studia podyplomowe z zakresu bankowości i finansów na UMCS w Lublinie. 1 III 1979 r. została zatrudniona w Banku Spółdzielczym w Mielcu na stanowisku starszego inspektora. Od 1 I 1981 r. pracuje w Banku Spółdzielczym w Przecławiu. Pełniła funkcje zastępcy dyrektora i dyrektora, a od 1992 r. jest prezesem zarządu. Aktywnie uczestniczy w życiu społeczno-gospodarczym województwa i regionu mieleckiego. Od stycznia 1999 r. do marca 2001 r. była członkiem Zarządu Powiatu Mieleckiego i przewodniczącą Rady Społecznej SP ZOZ w Mielcu. Pełniła też funkcje zastępcy przewodniczącego i przewodniczącego Zrzeszenia Banków Spółdzielczych Województwa Rzeszowskiego oraz członka Rady Zrzeszenia i członka Komitetu Finansowego i Gospodarczego Banku Południowo-Zachodniego S.A. we Wrocławiu. W 2001 r. wybrana została posłem na Sejm RP IV kadencji z listy Platformy Obywatelskiej. Była członkiem Komisji Sejmowych: Zdrowia, Finansów Publicznych, do spraw Unii Europejskiej oraz Regulaminowej i Spraw Poselskich. W czasie posiedzeń plenarnych IV kadencji Sejmu miała 350 wystąpień, zgłosiła 53 interpelacje i 12 zapytań poselskich. W wyborach parlamentarnych w 2005 r. została wybrana na posła na Sejm RP V kadencji z listy PO. Była członkiem Komisji Finansów Publicznych oraz wiceprzewodniczącą Komisji Regulaminowej i Spraw Poselskich. W IV i V kadencji Sejmu RP pełniła funkcje wiceprzewodniczącej Parlamentarnego Zespołu Strażaków oraz wiceprzewodniczącej Zespołu Bankowości Spółdzielczej ds. Prawa Spółdzielczego. Ponadto w Radzie Nadzorczej Banku Polskiej Spółdzielczości S.A. w Warszawie pełniła funkcje członka (od IV 2005 r.) i sekretarza (od VII 2005 r.), a od X 2006 r. była jej przewodniczącą. Uczestniczyła w przygotowaniu szeregu projektów ustaw, m.in. o szczególnych zasadach odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za naruszenie prawa oraz o finansach publicznych, a także zniesienia opodatkowania najbliższej rodziny od spadków i darowizn. Podejmowała działania w celu pozyskania środków finansowych dla województwa podkarpackiego, m.in. na ochronę przeciwpożarową, budowę dróg i dla placówek zdrowia, w tym Szpitala Powiatowego w Mielcu. Wspierała działania osób, którym odebrano świadczenia emerytalne i dla dzieci specjalnej troski. Na terenie Mielca jest członkiem: Stowarzyszenia „Nasz Mielec”, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Automobilklubu Mieleckiego i Klubu „Carpatia”, a ponadto honorowym członkiem OSP Rzemień. W plebiscycie mieleckiego Tygodnika Regionalnego „Korso” została wybrana „Człowiekiem roku 2002”. Była także nominowana do tytułu „Polityk Roku Polski Południowo-Wschodniej – Józef 2002”. W wyborach w 2007 r. została po raz trzeci wybrana na posła na Sejm RP z listy PO. W 2010 r. ponownie powierzono jej funkcję przewodniczącej Koła Powiatowego Platformy Obywatelskiej w Mielcu. W 2011 r. została wybrana po raz czwarty na posła do Sejmu z listy PO. Od 5 VI 2014 r. pełniła funkcję przewodniczącej sejmowej Komisji Finansów Publicznych. Od 2012 r. jest członkiem Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. W 2014 r. została umieszczona w rankingu 10 najlepszych posłów. Pracuje w Banku Spółdzielczym w Przecławiu jako prezes Zarządu. Należy do Platformy Obywatelskiej. W 2014 r. w tygodniku „Polityka” została wymieniona w grupie 10 najlepszych posłów, na podstawie rankingu sporządzonego przez dziennikarzy parlamentarnych. (Doceniono jej pracę w komisjach finansów publicznych i ochrony zdrowia.) Tygodnik „Polityka” również w 2015 r. docenił jej pracę poselską i w rankingu najlepszych posłów VII kadencji umieścił ją wśród 13 wyróżnionych. Lokalnym potwierdzeniem tej wysokiej oceny było uzyskanie mandatu posła w wyborach parlamentarnych w 2015 i 2019 r. W kadencji 2015-2019 pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Finansów Publicznych i była członkiem Komisji Gospodarki i Rozwoju. Ponadto pracowała w 13 podkomisjach nadzwyczajnych oraz pełniła funkcje wiceprzewodniczącego Parlamentarnego Zespołu Strażaków i Parlamentarnego Zespołu Podkarpackiego. W kadencji 2019-2023 pełni funkcje: zastępcy przewodniczącego Komisji Finansów Publicznych oraz członka Komisji Zdrowia i dwóch podkomisji, przewodniczącego Parlamentarnego Zespołu Podkarpackiego oraz wiceprzewodniczącego Parlamentarnych Zespołów: Strażaków, ds. Kobiet i ds. Spółdzielczości Mieszkaniowej. Ponadto w 2021 r. weszła w skład Polsko-Indonezyjskiej Grupy Parlamentarnej. Jest liderką wystąpień sejmowych. W obecnej kadencji (od lata 2019 r. do czerwca 2022 r.) miała 244 wypowiedzi (7. miejsce wśród posłów). Z najważniejszych ustaw, które przeprowadziła w Sejmie, należy wymienić nowelizację ustawy o podatku od spadków i darowizn w 2008 r. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w życiu gospodarczym i społecznym regionu. Wnosi znaczący wkład w realizację wielu przedsięwzięć lokalnych, m.in. była inicjatorką budowy wałów przeciwpowodziowych w regionie oraz obwodnicy Mielca. Ma Biura Poselskie w Mielcu, Rzeszowie i Tarnobrzegu. Wyróżniona została m.in.: Złotą Odznaką Banku Gospodarki Żywnościowej „Za Zasługi dla Bankowości Spółdzielczej”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotą i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Bankowości Rzeczypospolitej Polskiej”, Medalem „Zasłużony dla Politechniki Rzeszowskiej” (2011), Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (2012) i Krzyżem „Za Wybitne Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”.
SKOWROŃSKA URSZULA DANUTA (z domu MAĆKOWIAK), urodzona 16 IV 1933 r. w Krotoszynie, córka Jana i Stanisławy z domu Haremza. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Miliczu, maturę zdała w 1951 r. W roku szkolnym 1951/1952 uczyła w Szkole Podstawowej w Ostrowąsach koło Milicza. W latach 1952–1956 studiowała w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i uzyskała tytuł trenera II klasy w gimnastyce sportowej. Równocześnie trenowała gimnastykę sportową w AZS Wrocław, zdobyła klasę I i była czołową zawodniczką w województwie wrocławskim. W 1956 r. przybyła do Mielca i została zatrudniona w Liceum Ogólnokształcącym nr 26. Ponadto podjęła się prowadzenia społecznie sekcji gimnastycznej Stali Mielec, ale zrezygnowała w 1959 r. Działalność w Stali prowadziła także w latach 1965-1973 jako trener koordynator gimnastyki sportowej. Równocześnie doskonaliła warsztat pedagogiczny i trenerski, kończąc m.in. kursy dla trenerów gimnastyki sportowej w Cetniewie (1959) i Chylicach (1971) oraz kurs sędziów gimnastyki. W latach 60. wspólnie z Janiną Rusek (nauczycielką Liceum Pedagogicznego) przygotowywała masowe pokazy gimnastyczne. W 1971 r. obroniła pracę magisterską na AWF w Warszawie, uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego. Ponadto ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania. W 1974 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 6 (sportowej) i funkcję tę sprawowała do przejścia na emeryturę w 1986 r. W międzyczasie otrzymała tytuł trenera I klasy (1976) i II stopień specjalizacji zawodowej (1985). W znaczącym stopniu przyczyniła się do rozwoju kierowanej szkoły oraz wielu sukcesów krajowych i zagranicznych. Wyróżniona m.in.: Medalem KEN oraz Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarła 9 VIII 2019 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKOWROŃSKA – ZIOMEK MONIKA MAŁGORZATA (z domu SKOWROŃSKA), urodzona 30 V 1977 r. w Kolbuszowej, córka Zbigniewa i Stanisławy z domu Wrażeń. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1996 r. Studia licencjackie odbyła w latach 1996-1999 w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu (kierunek – administracja), a następnie studiowała na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie (kierunek – administracja) i w 2001 r. uzyskała tytuł magistra administracji. Pracę zawodową rozpoczęła w 1996 r. w Eldorado SA. w Lublinie Filia w Mielcu jako asystent kierownika. W 2001 r. przeszła do firmy „Mielec – Diesel Gaz” Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisko asystenta Zarządu. W latach 2006-2008 była intendentem w Komunalnym Przedszkolu w Rzemieniu, pow. mielecki, a w latach 2008-2012 pracowała w Urzędzie Miejskim w Przecławiu jako inspektor w Wydziale Promocji i Rozwoju. W latach 2009-2012 była koordynatorem i realizatorem licznych projektów współfinansowanych ze środków UE na rzecz organizacji pozarządowych, osób bezrobotnych, seniorów oraz dzieci i młodzieży. W tym czasie ukończyła studia podyplomowe na Akademii Ekonomicznej (kierunek – rachunkowość i finanse) w Krakowie (2007 r.) oraz studia podyplomowe na Uniwersytecie Rzeszowskim (kierunek – przygotowanie pedagogiczne dla nauczycieli przedmiotów zawodowych) w Rzeszowie w 2010 r. Od 1 IX 2012 r. do 31 III 2017 r. pełniła funkcję prezesa Zarządu Firmy „Dwa Brzegi” Samorządowa Sp. z o.o. w Przecławiu. 13 IV 2017 r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku kierownika Biura Transportu Publicznego, a od 13 X 2017 r. pełni funkcję naczelnika Wydziału Dróg Miejskich i Transportu Publicznego. Angażuje się społecznie. M.in. od 2009 r. jest członkiem Lokalnej Grupy Działania PROWENT w Mielcu, od 2016 r. – członkiem OSP Rzemień, a od 2017 r. – sekretarzem Zarządu Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy TEAM Przecław. W wyborach samorządowych w 2018 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Przecławiu, a następnie wybrano ją na przewodniczącą tejże Rady.
SKOWROŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 30 V 1907 r. w Kolbuszowej, syn Władysława i Marii z domu Dec. Uczęszczał do prywatnego gimnazjum w Kolbuszowej, a następnie do Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) w Mielcu, gdzie zdał maturę w 1925 r. Studiował na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra, a następnie stopień doktora z zakresu historii na podstawie pracy „Studia nad osadnictwem w dorzeczu Wisłoki i Sanu” (1932). Jako nauczyciel historii pracował w Prywatnym Gimnazjum w Turku (woj. łódzkie) w latach 1935–1938 oraz w Gimnazjum Kupieckim TSL i innych szkołach rzeszowskich w latach 1938–1939. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Kolbuszowej. Działał w ruchu oporu (ZWZ–AK), posługując się pseudonimami „Figa” i „Kowal”. M.in. brał udział w akcji rozpoznawczej przy wyrzutni pocisków V1 i V2 w Bliźnie i kolportował prasę konspiracyjną. Uczestniczył w organizacji tajnego nauczania w Kolbuszowej i rejonie, pełniąc funkcję zastępcy przewodniczącego Powiatowej Komisji Tajnego Nauczania. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej był inspektorem szkolnym w Kolbuszowej, a następnie dyrektorem Gimnazjum (najpierw Prywatnego i później Państwowego) w Kolbuszowej (do 1947 r.) i nauczycielem historii i języka polskiego w tej szkole oraz dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych. Na początku lat 50. pracował w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a od 1952 r. w Państwowym Technikum Rolniczym w Weryni koło Kolbuszowej. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Uczestniczył w komitecie elektryfikacyjnym Kolbuszowej (w latach 40.) W latach 1957-1961 był posłem na Sejm PRL. Przyczynił się do uruchomienia linii kolejowej Rzeszów-Kolbuszowa-Dęba. Wspólnie z bratankiem (Maciejem Skowrońskim) zainicjował powołanie Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przyrody i Kultury im. J. Goslara w Kolbuszowej, a następnie w ramach działalności tego Towarzystwa – utworzenie Muzeum Kultury Ludowej i Parku Etnograficznego w Kolbuszowej. Opublikował szereg prac na tematy historyczne i etnograficzne związane z terenem Kolbuszowej i dawnej Puszczy Sandomierskiej. Zmarł 26 XI 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kolbuszowej.
SKOWROŃSKI MICHAŁ ANTONI, urodzony 29 IX 1925 r. w Strzemieszycach, pow. będziński, syn Stanisława i Sabiny z domu Bryzga. Naukę w gimnazjum przerwała w 1939 r. wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował przy budowie i naprawach dróg i kolei, a następnie w fabryce w Dąbrowie Górniczej. W 1946 r. rozpoczął zasadniczą służbę wojskową w Marynarce Wojennej, najpierw jako marynarz, a później zawodowy podoficer. Interesował się jednak lotnictwem i od 1 X 1948 r. rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Ukończył ją w 1951 r. w stopniu podporucznika, z II kategorią pilota wojskowego i uprawnieniami skoczka spadochronowego. W tym czasie uprawiał też gimnastykę i odnosił sukcesy. Od 1951 r. służył w 3 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i po przeszkoleniu na samolotach odrzutowych – w 13 PLM. W latach 1952–1954 służył w 41 PLM jako oficer strzelania powietrznego, a następnie pracował w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. 16 IX 1955 r. został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana. Od 1 XII 1955 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec jako pilot-oblatywacz i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę 8 XI 1978 r. Był pierwszym mieleckim pilotem, który 16 IX 1956 r. wykonał lot na zmontowanym całkowicie w Polsce samolocie myśliwsko-szturmowym Lim-5 (MiG-17F). W 1957 r. uzyskał cywilne uprawnienia samolotowego pilota doświadczalnego II klasy. Poza oblotami doświadczalnymi i fabrycznymi próbami w locie samolotów w Mielcu wielokrotnie przebazowywał samoloty do odbiorców zagranicznych, m.in. An-2 do stolicy Iraku – Bagdadu w 1977 r. Kilkakrotnie przebywał służbowo w państwach, które zakupiły wyprodukowane w Mielcu samoloty: Indonezji (Lim-5 – baza w Malangu w 1958 r., Lim-5P i TS-8 Bies – bazy w Dżakarcie i Bandungu w 1959 r.), Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (An-2 – baza w Phenianie w 1971 r.) i Indiach (TS-11 Iskra Bis-D – baza w Hajdarabadzie w 1976 r.). Ponadto w 1966 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) i zdał maturę oraz uczestniczył w szkoleniach specjalistycznych. Ogółem w Mielcu oblatał 1545 samolotów, m.in.: 323 samoloty odrzutowe (Lim: -2, -5, -5P, -5M, -6 i -6Bis, TS-11 Iskra) i 1222 samoloty tłokowe (An-2, TS-8 Bies). W swej lotniczej karierze latał także na odrzutowcach: Jak-17W, Jak-23, UTI, Mig-15, Mig-15 bis i PZL M-15 oraz na samolotach tłokowych: UT-2, Po-2, Junak-3, S-4 Kania 3, Jak-11, Jak-12, Jak-9W, Jak-9M, Jak-9P i Jak-18. W trwającej 30 lat pracy pilota wykonał 8642 loty w czasie 5300 godzin. W 1984 r. został członkiem Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 24 VII 1986 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKÓRA EDYTA (po mężu CZARNIK), urodzona 28 II 1974 r., córka Zbigniewa i Wiesławy Pazdan. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1993 r. Ponadto w latach 1989-1991 uczyła się w Toms River High School North w New Jersey (USA). W latach szkolnych trenowała karate tradycyjne w Mieleckim Klubie Karate „Kaminari”, zdobywając szereg medali na Mistrzostwach Polski i jako reprezentantka kraju na Mistrzostwach Europy. Ważniejsze sukcesy: 1) Mistrzostwa Polski Juniorów: 1992 r. (Mielec) – złoty medal w kata drużynowym, srebrny w kumite indywidualnym, 1993 r. (Poddębice) – złoty w kata drużynowym, srebrny w kata indywidualnym, 1994 r. (Piła) – złoty w kata indywidualnym, srebrny w kata drużynowym, 2) Mistrzostwa Europy Kadetów i Juniorów: 1994 r. (Zakopane) – brązowy w kata indywidualnym, 3) Mistrzostwa Polski Seniorów: 1993 r. (Człuchów) – srebrny w kata drużynowym, 1994 r. (Człuchów) – srebrny w kata drużynowym, 4) Mistrzostwa Europy Seniorów: 1994 r. (Passau) – brązowy w kata drużynowym. Ponadto startowała w Mistrzostwach Europy Seniorów w Karate Fudokan (1994 r., Praga) i wywalczyła srebrny medal w kata drużynowym. Studia z zakresu zarządzania i marketingu na Uniwersytecie Warszawskim ukończyła w 1998 r., uzyskując tytuł magistra. Równocześnie od 1996 r. pracowała w Credit Suisse First Boston jako recepcjonistka w Biurze Maklerskim, a w latach 1998-1999 jako sekretarka w Dziale Bankowości Inwestycyjnej i asystentka dyrektora generalnego. Kolejnymi firmami i stanowiskami były: M Promotion – Account Manager (1999-2000), Unilever Polska – stanowiska specjalisty w Dziale Sprzedaży i menadżera w Dziale Marketingu (2000-2004), L’Oreal Polska – menadżer w Sektorze Farmaceutycznym (2005) i Reckitt Benckiser Polska – menadżer. Specjalizuje się w dziedzinie trade marketingu i sprzedaży. Kieruje zespołem pracowników, organizuje ogólnopolskie akcje promocyjne dla różnych kanałów dystrybucji oraz tworzy strategie promocji i oferty handlowe. Współpracuje z agencjami promocyjnymi i prowadzi analizy marketingowe.
SKÓRA KLEMENS, urodzony 23 XI 1926 r. w Husiatynie, woj. tarnopolskie, syn Antoniego i Emilii z domu Stachowicz. Losy wojenne sprawiły, że w 1939 r. schronił się wraz z rodzicami u rodziny w Borowej koło Mielca. W 1947 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu ukończył w 1952 r. Jako lekarz pracował w różnych jednostkach Wojska Polskiego do 1957 r., awansując do stopnia majora. Od 1957 r. podjął pracę naukowo-dydaktyczną w Akademii Medycznej we Wrocławiu jako starszy asystent I Kliniki Chirurgii. W 1961 r. uzyskał stopień doktora, a w 1972 r. habilitował się. Od 1973 r. kierował Kliniką Chirurgii Naczyniowej. W latach 1973-1974 przebywał na stypendium w klinikach chirurgicznych uniwersytetów w Bonn, Heidelbergu, Manchesterze i Londynie. W 1980 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1995 r. – profesora zwyczajnego. W pracy badawczej koncentrował się na chirurgii naczyniowej, ale wiele czasu poświęcał także sprawom organizacyjnym i dydaktyce. Był jednym z pierwszych polskich lekarzy, którzy wprowadzili leczenie chirurgiczne miażdżycy zarostowej tętnic. Doprowadził do zorganizowania ośrodka transplantacyjnego i kierował nim. Zainicjował i rozwinął program przeszczepów nerek oraz wspierał program przeszczepów wątroby. Opublikował około 250 prac i artykułów naukowych, był uczestnikiem wielu konferencji i sympozjów w kraju i za granicą. Pod jego kierunkiem m.in. powstało 14 rozpraw doktorskich oraz uzyskało habilitację 7 osób. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”. Zmarł 28 IX 2000 r. Spoczywa na cmentarzu we Wrocławiu.
SKÓRA RYSZARD, urodzony 13 VI 1952 r. w Mielcu, syn Józefa i Anny z Kucharskich. W 1966 r. ciężko zachorował i przez następne kilkanaście lat leczył się i uczył poza Mielcem. Maturę zdał w Warszawie w 1973 r. Studia z dziedziny grafiki i rysunku w ASP Kraków ukończył w 1977 r. Otrzymał absolutorium, ale w uzyskaniu dyplomu przeszkodził nawrót choroby. W 1974 r. zadebiutował w satyrycznym piśmie „Karuzela”, a następnie związał się z czasopismem „Szpilki”. Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981 r.) aktywnie działał w podziemnych strukturach zdelegalizowanej „Solidarności”. Po interwencji SB pod koniec 1982 r. stracił pracę w Zakładzie Galanterii Metalowej w Mielcu. Wkrótce potem został zatrudniony jako dozorca w Zakładzie Usług Socjalnych WSK Mielec i do kwietnia 1985 r. m.in. sprzątał otoczenie budynku „Owiewki” przy ul. F. Chopina. Nawrót choroby spowodował, że w 1985 r. przeszedł na rentę inwalidzką i pozostaje na niej nadal. W latach 1982-1984 należał do Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” w Mielcu i był autorem znaku graficznego „Sęka”. Do 1985 r. był także członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu. W 1986 r., wraz z gronem przyjaciół, zorganizował Duszpasterstwo Ludzi Pracy przy parafii św. Mateusza. Na spotkaniach organizowanych przez DLP mieszkańcy Mielca mieli m.in. możliwość spotykania się z wybitnymi intelektualistami i opozycjonistami oraz obejrzeć zakazane przez cenzurę filmy. Pod koniec lat 80. wstąpił do Konfederacji Polski Niepodległej i został pierwszym kierownikiem Rejonu Działania KPN w Mielcu. Pod koniec stycznia 1990 r., przy pomocy niewielkiej grupy młodych konfederatów, zajął siedzibę Komitetu Miejskiego PZPR. Po kilkunastu godzinach tej okupacji pełnomocnik Wiesława Ciesielskiego – ówczesnego I sekretarza KW PZPR w Rzeszowie – podpisał dokument, na mocy którego ostatni funkcjonariusze PZPR bezwarunkowo opuścili budynek. W latach 90., poza działalnością polityczną, powrócił do rysunku, m.in. wielokrotnie uczestnicząc w konkursie rysunku satyrycznego The International Cartoon Festival w Koncke Heist (Belgia). Jego prace znajdują się w Niemczech, USA, Kanadzie, Francji i Rosji. W latach 1991-1998 był ławnikiem w Sądzie Rejonowym w Mielcu. W 1994 r. został wybrany (z ramienia centroprawicy) radnym Rady Miejskiej w Mielcu i członkiem Zarządu Miasta Mielca, a także radnym Sejmiku Województwa Rzeszowskiego na kadencję 1994-1998. W 1998 r. był członkiem Rady ds. Bezpieczeństwa Publicznego przy Komendancie Wojewódzkim Policji w Rzeszowie. W marcu 2005 r., jako pierwszy w regionie, upublicznił nazwiska funkcjonariuszy SB i tajnych współpracowników SB, za przyczyną których IPN przyznał mu status osoby pokrzywdzonej. Jest autorem dokumentalnej książki „Esbeckie świadectwa”. W 2006 r. został ławnikiem w Sądzie Pracy w Mielcu, a 12 XI 2006 r. wybrano go (z listy Prawa i Sprawiedliwości) ponownie na radnego Rady Miejskiej w Mielcu i przewodniczącego Komisji Porządku Publicznego i Regulaminowej na kadencję 2006-2010. Był opiekunem zwierząt. Zmarł 5 VII 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
SKÓRSKI KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 27 V1965 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Władysława i Janiny z domu Augustyn. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektryczna i elektroniczna, automatyka przemysłowa), maturę zdał w 1985 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1988 r. i uzyskał tytuł magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1991 r. Jako wikariusz pracował w parafii św. Wojciecha BM w Bolesławiu koło Szczucina (1991-1993) i parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (1993-1994). Kolejne dwa lata studiował w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, a w październiku 1995 r. został oddelegowany na misje do Brazylii. W latach 1995-2003 pracował w parafii św. Jana Chrzciciela (São João Batista) w archidiecezji Salvador (stan Bahia) jako wikariusz i od 1996 r. jako proboszcz.
SKÓRSKI STANISŁAW, urodzony 17 II 1934 r. w Wierzbicy, woj. lubelskie, syn Andrzeja i Stanisławy z domu Rolla. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Urzędowie, maturę zdał w 1952 r. Studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego i w 1960 r. uzyskał tytuł magistra polonistyki. W 1959 r. został zatrudniony jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 13 we Wrocławiu, a w latach 1960-1967 pracował w Technikum Chemicznym w Gorzowie Wielkopolskim jako nauczyciel i zastępca dyrektora (od 1963 r.). W 1973 r. został mianowany dyrektorem Zasadniczej Szkoły Budowlanej w Chorzelowie, a po jej przeniesieniu do zespołu obiektów ZST w Mielcu (1982-1983) – także dyrektorem Technikum Budowlanego. Znacząco przyczynił się do organizacji i rozwoju szkoły oraz pozyskaniu dla niej bardzo dobrych warunków do działalności. W 1986 r. ukończył studium podyplomowe (kierunek: organizacja i zarządzanie oświatą) w Krakowie. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Poza pracą zawodową od 1960 r. aktywnie działał w Stronnictwie Demokratycznym. Od 1969 r. pełnił funkcję sekretarza Powiatowego Komitetu, a po 1975 r. sekretarza i przewodniczącego Miejskiego Komitetu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”, Nagrodą I stopnia Ministra Oświaty i Wychowania oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1982 r.
SKRĘT ADAM, urodzony 8 XI 1931 r. w Żółkwi, syn Leona i Stefanii z Kasperskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie, maturę zdał w 1951 r. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu ukończył w 1954 r. Powrócił do Łańcuta i od roku szkolnego 1954/1955 został zatrudniony w macierzystym Liceum jako nauczyciel wychowania fizycznego. W 1956 r. przeniósł się do Mielca i podjął pracę w 11-klasowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego. W 1960 r. zorganizował sekcję koszykówki w miejscowej „Stali” i był pierwszym trenerem zespołu seniorów do 1968 r. W tym czasie zespół „Stali” awansował do klasy okręgowej, a następnie do ligi międzywojewódzkiej. W 1969 r. został nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Także i w tej szkole propagował koszykówkę. Na emeryturę przeszedł w 1985 r. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Od roku akademickiego 2007/2008 prowadził społecznie zajęcia z gimnastyki usprawniającej z grupami słuchaczy Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wyróżniony statuetką „Najaktywniejszy Senior Mielca 2018” w kategorii: „Sport, turystyka i rekreacja”.
SKRĘTKA JAN Z PAWŁOWA, herbu Godziemba, w latach 1463-1471 wymienił wieś Pawłów koło Opatowa za Wojsław koło Mielca, stanowiący dotąd własność opactwa Benedyktynów na Łysej Górze.
SKROMNY HENRYK MIECZYSŁAW, urodzony 24 XII 1926 r. w Poznaniu. Pierwsze treningi piłkarskie odbywał w latach 30. w młodzieżowych drużynach Klubu Sportowego Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań i po II wojnie światowej – w Kolejowym Klubie Sportowym Poznań (później Lech). Grał na pozycji bramkarza i w pierwszych powojennych latach był jednym z najlepszych w kraju. W reprezentacji Polski zadebiutował w 1947 r. w meczu z Jugosławią jako zmiennik) i Rumunią (cały mecz). W latach 1948-1950 r. występował w barwach WKS (CWKS) Legia Warszawa. Od 1951 r. do 1959 r. (z wyjątkiem 1957 r., kiedy grał w Lechu) był jednym z najlepszych zawodników Polonii Bytom, przyczyniając się do zdobycia mistrzostwa Polski w 1954 r. i wicemistrzostwa w 1952 r. Karierę reprezentacyjną zakończył w 1952 r. z bilansem 7 meczów. Pracę trenerską rozpoczął w 1959 r. w II-ligowym (2. szczebel rozgrywek) Piaście Gliwice. W sezonie 1961 r. prowadził z powodzeniem beniaminka ekstraklasy – drużynę Stal Mielec (m.in. 4:3 z Polonią Bytom, 2:0 z Legią Warszawa i 6:1 z Lechią Gdańsk) i przedłużył jej pobyt w czołówce krajowej na następny sezon. Na sezon 1962 r. powrócił do Piasta Gliwice. Zmarł 16 XI 1962 r.
SKRZYDLATA (ULICA), niewielka ulica na osiedlu Borek. Biegnie od ul. H. Sienkiewicza w kierunku zachodnim, najpierw pomiędzy starą zabudową, a następnie budowanymi nowymi „szeregówkami”. Jest własnością osoby fizycznej i spółki z o.o. sp. k. Powstała w 2020 r. w związku z potrzebą dojazdu do budujących się tam domów mieszkalnych. Aktualnie (2021 r.) ma nawierzchnię utwardzoną.
Nazwę, zgodnie z wnioskiem współwłaścicieli, nadała jej Rada Miejska w Mielcu na sesji w dn. 30 IX 2020 r. uchwałą nr XXV/249/2020. Zgodnie z intencją wnioskodawców nazwa jednoznacznie kojarzy się ze „skrzydlatą” promocją miasta w kraju i na świecie.
SKRZYNIARZ ZOFIA (z domu JUNG), urodzona 11 II 1931 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Jana i Zofii z domu Babula. Uczęszczała do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie przeniosła się do nowo utworzonego Liceum Pedagogicznego w Mielcu i w 1950 r. zdała maturę. W latach 1950-1952 pracowała w Państwowym Technikum Rolniczym w Rzemieniu jako nauczycielka. 1 VI 1952 r. powierzono jej funkcję kierownika Wydziału Szkolno-Harcerskiego w ZP ZNP w Mielcu. W 1954 r. przeszła do pracy w PSS „Społem”, ale wkrótce zwolniła się ze względów rodzinnych. Do zawodu nauczycielskiego powróciła 1 IX 1959 r. jako nauczycielka Szkoły Podstawowej nr 5 w Mielcu. W 1978 r. uzyskała kwalifikacje równoważne wyższym studiom zawodowym. Przez wiele lat popularyzowała wśród dzieci i młodzieży ideę oszczędzania. Od wstąpienia do ZNP w 1950 r. wiele czasu poświęcała związkowej pracy społecznej. 1 I 1986 r. przeszła na emeryturę, ale działa nadal w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu, pełniąc funkcję skarbnika. Od 1982 r. udziela się w „Caritasie” przy parafii Ducha Świętego w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złota Odznaką ZNP i Srebrną Odznaką SKO oraz specjalnym dyplomem biskupa tarnowskiego za aktywne uczestniczenie „w dziele miłosierdzia chrześcijańskiego”.
SKRZYŃSKI JAN, ksiądz, kanonik sandomierski. Pochodził z rodu szlacheckiego herbu Łada. W 1618 r. został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu. Pełnił także funkcję dziekana dekanatu mieleckiego. Zmarł w 1652 r.
SKRZYPCZAK DARIUSZ STANISŁAW, urodzony 13 XI 1967 r. w Rawiczu, syn Józefa i Reginy. Absolwent technikum elektrycznego (specjalność: trakcja elektryczna). Trener piłki nożnej z dyplomem UEFA Pro. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1975 r. w klubie Rawia Rawicz. W 1982 r., jako junior, przeszedł do Lecha Poznań. W 1984 r. grał w reprezentacji Polski U-18 i przyczynił się do zdobycia brązowego medalu na Mistrzostwach Europy U-18 w ZSRR. Do I zespołu ekstraklasowego Lecha (wówczas mistrza Polski) awansował przed sezonem 1984/1985. W Lechu grał jako środkowy pomocnik do 1994 r. Wystąpił w 245 meczach i strzelił 36 goli. Wniósł znaczący wkład w ówczesne sukcesy poznańskiej drużyny: zdobycie mistrzostwa Polski w 1990 r., 1992 r. i 1993 r., wywalczenie Pucharu Polski w 1988 r. oraz Superpucharu Polski w 1990 r. i 1992 r. W latach 1991-1992 zagrał w 7 meczach I reprezentacji Polski. W 1994 r. wyjechał do Szwajcarii i grał w tamtejszych znanych klubach: FC Aarau (1994-2003), FC Hochdorf (2003-2005) i FC Langenthal (2005-2007). Wyczynowa karierę zawodniczą zakończył 1 VII 2007 r. W czasie pobytu w Aarau pracował także jako asystent trenera drużyny U-17 FC Aarau. Kolejnymi zespołami, z którymi pracował jako szkoleniowiec, były: FC Aarau U16 (2007-2009, I trener), FC Luzern U16 (2009-2010, I trener), FC Emmenbrücke (2010-2011, I trener), FC Entfelden (2011-2012, I trener), FC Wohlen (2012, asystent trenera), FC Luzern (2012-2013, asystent trenera), FC Wangen bei Olten (2016, I trener), Black Stars Bazylea (2016-2017, I trener), FC Solothurn (2017-2019, I trener). W 2019 r. powrócił do Polski i został zatrudniony w Lechu Poznań na stanowisku asystenta trenera i później trenera na zastępstwie. Przed sezonem 2020/2021 został I trenerem ekstraklasowej drużyny PGE FKS Stal Mielec. Na początku listopada 2020 r. został odwołany z funkcji z powodu słabej postawy zespołu w rozgrywkach ekstraklasy.
SKRZYPCZAK MARIA (z domu ŚLĘZAK), urodzona 22 VII 1927 r. w Suchorzowie, pow. tarnobrzeski, córka Piotra i Julii z domu Machlarz. Ukończyła szkołę powszechną w Baranowie Sandomierskim, ale dalszą naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnych kompletach (dwie klasy gimnazjum). Po wojnie kontynuowała naukę w Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnobrzegu i Liceum Ogólnokształcącym w Nisku, gdzie zdała maturę w 1947 r. W latach 1947-1948 była kierownikiem Szkoły Podstawowej w Domacynach, pow. tarnobrzeski. Od 1948 r. do 1954 r. była nauczycielką w Szkole Podstawowej w Dąbrowicy-Ślęzakach, a w latach 1954-1966 w Szkole Podstawowej w Chmielowie, pow. tarnobrzeski. Dużo czasu poświęcała na działalność społeczną. Zakładała i prowadziła Ludowe Zespoły Sportowe i Szkolne Koła Sportowe, osiągając z młodzieżą i dziećmi sukcesy w skali wojewódzkiej i ogólnopolskiej. Prowadziła też m.in. Zespół Oświaty dla Dorosłych (kursy wieczorowe dla analfabetów), wiejskie zespoły artystyczne i kulturalno-oświatowe ZMP. Była kierownikiem Ogniska Metodycznego dla Nauczycieli w Tarnobrzegu z zakresu wychowania fizycznego. W 1962 r. przeniosła się do Mielca. W latach 1966-1974 była nauczycielką nauczania początkowego i wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury. Od 1974 r. do 1985 r. pracowała w Filii Wojewódzkiej Biblioteki Pedagogicznej w Mielcu. W 1978 r. ukończyła Zaoczne Wyższe Studia Zawodowe w Rzeszowie w zakresie bibliotekoznawstwa. Po przejściu na emeryturę w 1985 r. pracowała przez 5 lat na pół etatu w Szkole Podstawowej nr 9 w Mielcu. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i nagrodami regionalnymi. Zmarła 14 X 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKRZYPCZAK ZBIGNIEW JERZY, urodzony 17 II 1960 r. w Tarnobrzegu, syn Józefa i Marii z domu Ślęzak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Studiował historię, a następnie historię sztuki na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując tytuły magistra historii i magistra historii sztuki. Na studiach działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, uczestniczył w strajkach studenckich w 1981 r. i w 1988 r. W latach 1988-1992 przebywał we Włoszech. Od 1992 r. do 1998 r. pracował w Państwowej Służbie Ochrony Zabytków w Tarnobrzegu na stanowisku inspektora wojewódzkiego. W maju 1998 r. został zatrudniony w Muzeum Regionalnym w Mielcu na stanowisku kustosza, a od czerwca 2003 r. pełni funkcję zastępcy dyrektora SCK ds. Muzeum Regionalnego. W 2007 r. uzyskał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim doktorat nauk humanistycznych na podstawie rozprawy: Na drodze do wolności. Mielczanie w walce o niepodległość Polski 1907-1918. Jest założycielem (w 1998 r.) i redaktorem naczelnym „Rocznika Mieleckiego” – periodyku o charakterze naukowym poświęconego historii lokalnej. (Do 2019 r. ukazało się 21 tomów.) Wyniki swych badań z zakresu architektury, historii sztuki, historii regionalnej i ochrony zabytków opisał w kilkudziesięciu artykułach o charakterze naukowym, popularnonaukowym i publicystycznym, m.in. na łamach: „Rzeszowskiej Teki Konserwatorskiej”, „Tek Krakowskich”, „Rocznika Mieleckiego”, „Rocznika Podhalańskiego”, „Rocznika Tarnobrzeskiego”, „Tarnobrzeskich Zeszytów Historycznych”, „Dwór Polski. Zjawisko historyczne i kulturowe”, „Między Wisłą a Lwowem”, „Spotkań z Zabytkami” i „Jahrbuch Weichsel-Werthe”. Jest autorem książek: Idea i czyn. Drogi mielczan do niepodległości 1907-1918 (Mielec 2003), Franciszek Krempa (1853-1935) ludowy trybun z Padwi Narodowej, Pałacyk Oborskich w Mielcu 1905-2005 (Mielec 2004,… 2019), redaktorem opracowań zbiorowych i monografii: Anno domini…Księga Gości Chorzelowa, Rozwój przedsiębiorczości w regionie mieleckim. Historia i współczesność (Mielec 2004), Księga jubileuszowa 100 rocznicy powstania Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-2005 (Mielec 2005), Mielec i powiat mielecki w latach 1944-1956 (Mielec 2005) oraz współautorem albumu Mielec wczoraj i dziś. Wędrówki po mieście. Należy do Stowarzyszenia Historyków Sztuki w Rzeszowie, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. W 2006 r. został wybrany z listy Prawa i Sprawiedliwości na radnego Rady Powiatowej w Mielcu na kadencję 2006-2010 i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Inicjator i współorganizator sesji naukowych, wystaw muzealnych i plenerowych oraz uroczystości patriotycznych. Bada i opisuje historię Mielca i okolic. Publikacje po 2005 r.: Mielec i powiat mielecki w latach 1944-1956 (Mielec 2005) – współredaktor; Mielec na dawnych pocztówkach (Mielec 2007) – współautor; Na drodze do wolności Mielczanie w walce o niepodległość Polski 1907-1918 (Mielec 2008) – autor; Zakłady Lotnicze w Mielcu 1938-1989. U źródeł sukcesu (Mielec 2008) – redaktor; Rocznik Mielecki 2007-2008, tom X-XI (Mielec 2008) – współredaktor; Reyowie Wspomnienia XIX-XX w. (Mielec 2009) – opracowanie i wstęp; Rocznik Mielecki 2009-2010, tom XII-XIII (Mielec 2010) – współredaktor; Rok 1920 Mielczanie w wojnie polsko-bolszewickiej (Mielec 2010) – autor; Mielec wczoraj i dziś, Wydanie II (Mielec 2010) – współautor; Historia obchodów grunwaldzkich w Padwi Narodowej. W 500 rocznicę narodowych uroczystości zwycięstwa nad Krzyżakami 1410-1910 (Padew Narodowa 2010) – autor; Obchody grunwaldzkie w Padwi Narodowej. W 600. rocznicę zwycięstwa nad Krzyżakami 1410-2010 (Padew Narodowa 2010) – autor; Rocznik Mielecki 2011-2012, tom XIV-XV (Mielec 2012) – współredaktor; Oborska Teresa, Pamiętnik rodzinny, Mierowie, Jaworniccy, Oborscy (Mielec 2012) – opracowanie, wstęp i przypisy; Krempa Andrzej, Zagłada Żydów mieleckich (Mielec 2012) – wydanie I (przedmowa i redakcja naukowa), 2013 – wydanie II (przedmowa i redakcja naukowa); Z Podlasia do Mielca. Oborscy w powstaniu 1863 roku i ich późniejsze losy (Mielec 2013) – autor; Pamięć gorzkiej chwały. Ziemia mielecka wobec powstania 1863 roku (Mielec 2013) – autor; Z myślą o Polsce i polskiej wsi. Ruch ludowy w XIX i XX wieku (Mielec 2014) – redaktor, Rocznik Mielecki 2013-2014, tom XVI-XVII (Mielec 2015) – współredaktor; Nierozstrzelana pamięć. Mielecki słownik katyński (Mielec 2015) – autor; Rocznik Mielecki 2015-2016, tom XVIII-XIX (Mielec 2016) – współredaktor; Koło Łowieckie „Łoś” w Mielcu 1948-2018 (Mielec 2018) – autor, Rocznik Mielecki 2017-2018, tom XX-XXI (Mielec 2019) – współredaktor; Nierozstrzelana pamięć. Mielecki słownik katyński. Wydanie II poszerzone (Mielec 2020) – autor; Policja w Mielcu (Mielec 2020) – autor. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pro Patria, Medalem „Za Zasługi dla Łowiectwa Rzeszowszczyzny”, Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości, Statuetką „Sierżant Michał” KW Policji w Rzeszowie, honorowym wyróżnieniem Tygodnika Wprost – „Orzeł” w kategorii „Lokalny Patriota”.
SKRZYPEK CELINA STEFANIA (z domu WÓJCIK), urodzona 18 XI 1896 r. w Mielcu, córka Ignacego i Marii z Weryńskich. Ukończyła Żeńską Szkołę Wydziałową w Rzeszowie i Prywatne Żeńskie Seminarium Nauczycielskie w Przemyślu, a egzamin maturalny zdała w c.k. Męskim Seminarium Nauczycielskim w Krośnie w 1915 r. W latach 1915-1918 odbyła praktykę w charakterze tymczasowej nauczycielki w Szkole Ludowej w Złotnikach koło Mielca. Po złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego w Tarnowie (26 II 1918 r.) uzyskała patent na nauczycielkę szkół ludowych. Od września 1918 r. do września 1921 r. pracowała jako nauczycielka w Szkole Ludowej w Mielcu. We wrześniu 1919 r. była współzałożycielką Pierwszej Drużyny Harcerek im. E. Plater w Mielcu i sprawowała nad nią opiekę pedagogiczną. Po zawarciu związku małżeńskiego z Janem Skrzypkiem (w 1921 r.) zamieszkała w Maliniu koło Mielca. Ograniczyła działalność społeczną i poświęciła się życiu rodzinnemu, wychowując trzech synów. W tym czasie zajmowała się malarstwem i koronkarstwem, przyozdabiając mieszkanie i tworząc atmosferę przytulnego polskiego dworku. W latach 30. powróciła do działalności społecznej, cały swój czas wolny poświęcając szerzeniu oświaty na wsi. Jako przewodnicząca Zarządu Powiatowego Kół Gospodyń Wiejskich Powiatu Mieleckiego organizowała szkolenia, kursy i wystawy o różnej tematyce: kroju i szycia, haftu, koronkarstwa, higieny i czystości, gotowania, wypieku chleba i hodowli zwierząt domowych. W czasie powodzi 1934 r. pozyskiwała darczyńców i organizowała opiekę nad dziećmi i młodzieżą rodzin poszkodowanych. W 1938 r., uzyskując pomoc finansową od matki i siostry, wraz z mężem zakupiła od żydowskiej rodziny Hermele zrujnowaną poparcelacyjną resztówkę Stojowice we wsi Rzędzianowice koło Mielca. W czasie wojny obronnej 1939 r. wraz z rodziną ewakuowała się na wschód, ale po ustaniu walk powróciła do Rzędzianowic. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadziła gospodarstwo domowe i wielokrotnie pomagała mężowi w udzielaniu schronienia „spalonym” konspiratorom, m.in. z Krakowa, Lwowa i Warszawy oraz miejscowym prolondyńskiemu ruchowi oporu. (Za tę działalność Niemcy zamordowali jej syna Janusza, a męża aresztowali i katowali.) Po wojnie wraz z mężem doprowadziła gospodarstwo do normalnego funkcjonowania, ale za przekonania polityczne i niczym nie poparte zarzuty o działalności antypaństwowej męża musiała wielokrotnie przeżywać jego aresztowania przez PUBP i nocne napady „nieznanych sprawców”. (W czasie jednego z nich zamordowano jej matkę – Marię.) 10 IX 1948 r. funkcjonariusze WUBP i PUBP przeprowadzili rewizję i aresztowali męża. Stefanię osadzono w areszcie domowym pod nadzorem funkcjonariuszy PUBP i MO, a następnie wyrzucono z domu, nie pozwalając na zabranie nawet rzeczy osobistych. 22 X 1948 r. orzeczono w Rzeszowie konfiskatę gospodarstwa Stojowice na rzecz Skarbu Państwa. Mimo uniewinniającego wyroku w procesie męża (i później także syna Jerzego), nie zwrócono gospodarstwa, a jedynie część rzeczy osobistych i resztki wyposażenia domu. Do 1950 r. mieszkała w Mielcu oraz czyniła starania o odzyskanie gospodarstwa i oczyszczenie z pomówień rozgłaszanych przez przeciwników politycznych męża, ale zniechęcona obojętnością władz i pogarszającym się zdrowiem zrezygnowała i wyjechała do Gdańska, gdzie mieszkała z mężem do śmierci 11 I 1980 r. Spoczywa na Centralnym Cmentarzu „Srebrzysko” w Gdańsku.
SKRZYPEK JAN BARTŁOMIEJ, urodzony 27 XII 1890 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Stanisława i Anny z domu Ruła. W 1909 r. ukończył Średnią Szkołę Rolniczą w Miłocinie koło Rzeszowa, a następnie odbył praktykę rolniczą w majątku Szczepana hr. Tarnowskiego w Maliniu, pow. mielecki. Po ukończeniu praktyki objął administrację, a następnie otrzymał generalne pełnomocnictwo właścicieli całego majątku, w skład którego wchodziły gospodarstwa: rolne, przetwórcze (mleczarnia i gorzelnia), hodowlane i leśne. Na stanowiskach tych pracował do 1938 r. Był aktywnym i znanym w województwie krakowskim działaczem społeczno-gospodarczym i politycznym. Jako wykształcony rolnik nowator utrzymywał kontakt z Wydziałem Rolniczym UJ i Akademia Rolniczą w Dublanach koło Lwowa, stosując nowoczesne metody gospodarki rolnej i eksperymentując na specjalnych poletkach doświadczalnych. Wyprodukowane nasiona i sadzeniaki otrzymywały certyfikaty i były rozprowadzane w kraju i za granicą. Za tę nowatorską działalność został odznaczony w 1935 r. Złotym Krzyżem Zasługi. Przez szereg lat sprawował urząd wójta Gminy Zbiorowej w Tuszowie Narodowym i Gminy Mielec-Wieś w Mielcu. Przez 10 lat pełnił funkcję prezesa Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Mielcu. Był także prezesem Urzędu Rozjemczego ds. Oddłużenia Rolnictwa w Powiecie Mieleckim, współzałożycielem Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Kłos” w Mielcu (1911), członkiem Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Mielcu, członkiem Krakowskiej Izby Rolniczej i prezesem „Strzelca”. W 1934 r., pełniąc funkcję przewodniczącego Powiatowego Komitetu Powodziowego, ofiarnie i z narażeniem życia kierował ratowaniem ludzi i ich dobytku, a później pomagał w odbudowie zniszczonych terenów. Za tę postawę otrzymał m.in. honorowe obywatelstwo gmin zniszczonych przez powódź. Od młodości należał do Stronnictwa Ludowego „Piast” i w latach 1928-1930 był prezesem Zarządu Powiatowego. W 1930 r. przeszedł do BBWR i pełnił funkcję prezesa powiatowego tej organizacji. W 1936 r. został wybrany do Rady Wojewódzkiej w Krakowie i był członkiem jej komisji budżetowej. W 1937 r., w obliczu nasilającego się hitleryzmu i militarnego zagrożenia ze strony Niemiec, wstąpił do Obozu Zjednoczenia Narodowego, z którego listy kandydował do Sejmu. W 1938 r. wraz z żoną Celiną Stefanią, przy finansowej pomocy jej rodziny, nabyli od żydowskiej rodziny Hermele gospodarstwo rolne Stojowice w Rzędzianowicach, będące zrujnowaną resztówką poparcelacyjną. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę ewakuował się z rodziną na wschód, ale po zakończeniu działań wojennych powrócił do Rzędzianowic. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził gospodarstwo i współpracował z podziemiem prolondyńskim. Trzykrotnie gestapo aresztowało go i katowało, ale ostatecznie nic mu nie udowodniono i wypuszczano z więzienia. W latach 1945-1948 odbudował zniszczone gospodarstwo, działał w ruchu spółdzielczym oraz w Polskim Stronnictwie Ludowym i PSL „Nowe Wyzwolenie”. 10 IX 1948 r. PUBP w Mielcu aresztowało go, a w całym gospodarstwie przeprowadzono rewizję i skonfiskowano szereg wartościowych przedmiotów. Sfabrykowano też „dowody winy”, np. podrzucono niemiecki karabin i później przypadkowo „znaleziono”. Wkrótce potem (22 X 1948 r.) skonfiskowano majątek, choć nie podlegał przepisom o reformie rolnej. Mimo stosowania brutalnych metod w śledztwie, nie udowodniono Janowi Skrzypkowi winy i wypuszczono go na wolność. Starania o odzyskanie gospodarstwa nie dały żadnych rezultatów. Schorowany i wyczerpany pobytem w ciężkich warunkach więziennych wyjechał do rodziny w Gdańsku, ale i tam miał trudności ze znalezieniem odpowiedniego zajęcia. Zmarł 28 IX 1981 r. Spoczywa na Centralnym Cmentarzu „Srebrzysko” w Gdańsku.
SKRZYPEK JANUSZ (ksiądz), urodzony 16 IV 1965 r. w Mielcu, syn Jerzego i Eleonory z d. Skowron. Studia teologiczne na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie Wydział Teologiczny w Tarnowie ukończył w 1991 r. z tytułem magistra teologii i w tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Okulice (1991-1994), Lubcza (1994-1999), Nieczajna (1999-2001), Łabowa (2001-2002), Gnojniku (2002-2006) i Woli Rzędzińskiej (2006-2010). W 2010 r. został mianowany proboszczem w Skrzyszowie koło Dębicy i sprawował tę funkcję do 2015 r. W sierpniu 2015 r. został przeniesiony na probostwo w parafii w Gosprzydowej. Zmarł 8 VII 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SKRZYPEK JANUSZ MARIA, urodzony 9 IV 1923 r. w Maliniu, syn Jana i Cecylii Stefanii z domu Wójcik. Do 1939 r. mieszkał z rodzicami w Maliniu, a od 1939 r. do 1942 r. w Rzędzianowicach. W 1939 r. ukończył naukę gimnazjalną (mała matura) w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Na początku sierpnia 1939 r. – w związku z narastającym niebezpieczeństwem ze strony Niemiec hitlerowskich – został powołany (w ramach gimnazjalnego Hufca Przysposobienia Wojskowego) do pełnienia służby wartowniczej i ochrony ważnych obiektów gospodarczych. W czasie wojny obronnej 1939 r. przyłączył się do grupy wojskowej majora Millego i z nią uczestniczył w działaniach wojennych aż do kapitulacji w rejonie Zamościa. W październiku powrócił do rodzinnego domu i pomagał w prowadzeniu gospodarstwa. Na przełomie 1939/1940 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, został zaprzysiężony w stopniu podchorążego i przyjął pseudonim „Konrad”. Na początku 1943 r. podjął się administracji majątku Przybysz koło Zgórska (powiat mielecki, w czasie okupacji – dębicki), należącego przed wojną do Fundacji Ossolińskich. W okresie okupacji był to ośrodek działalności konspiracyjnej, w którym znajdowali schronienie ludzie poszukiwani przez gestapo, m.in. partyzanci, Żydzi i zbiegli z niewoli niemieckiej jeńcy radzieccy. Tam również stacjonowały grupy partyzanckie osłaniające miejsca zrzutów broni i rozdzielające ją dla poszczególnych placówek AK. 20 V 1944 r. grupa „Jagdkomando” pod dowództwem Pottenbauma i Flaschke (funkcjonariuszy gestapo w Rzeszowie) dokonała rewizji dworu, poszukując radiostacji i broni. (Otrzymała prawdopodobnie donos od miejscowego zdrajcy.) Nie znaleziono niczego, ale gestapowcy po przesłuchaniu i pobiciu Janusza Skrzypka rozstrzelali go i nakazali pogrzebanie na miejscu zbrodni. Rozstrzelano też innego pracownika majątku Stanisława Zielińskiego. Będący wówczas w pobliżu: Stanisław Sołtys (porucznik, ps. „Wójt”), Jan Skrzypek (ojciec Janusza), inż. Józef Piszczek i dwaj jeńcy radzieccy zostali aresztowani i przewiezieni do siedziby gestapo w Mielcu. (Dalszy ich los opisany jest w odrębnych biogramach.) 28 X 1945 r. nastąpiła ekshumacja zwłok „Konrada” i pochowanie w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną mieszkańców Mielca, a zwłaszcza społeczności Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego.
SKRZYPEK JERZY KAZIMIERZ, urodzony 29 X 1928 r. w Mielcu, syn Jana i Cecylii Stefanii z domu Wójcik. Do 1935 r. mieszkał w Maliniu, a do 1939 r. w Mielcu, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom przy gospodarstwie w Rzędzianowicach, obsługując różne maszyny rolnicze. W latach 1942-1944 uczestniczył w tajnym komplecie i ukończył dwie klasy gimnazjalne. Jego rodzina była podejrzewana o działalność konspiracyjną i represjonowana przez niemieckich okupantów (ojciec kilkakrotnie aresztowany, brat Janusz zamordowany przez Gestapo w 1944 r.). Po wyzwoleniu Mielca podjął dalszą naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1946 r. Po zdaniu egzaminu konkursowego w 1946 r. rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej i odtąd do dziś mieszka w Gdańsku. W tym czasie rodzina była znów represjonowana za działalność konspiracyjną, tym razem przez Urząd Bezpieczeństwa. W 1949 r. także Jerzy został aresztowany przez UB w Gdańsku i przekazany do UB w Rzeszowie, a następnie więziony i wielokrotnie przesłuchiwany. Po rozprawach przed Rejonowym Sądem Wojskowym i Najwyższym Sądem Wojskowym zarówno Jerzy jak i jego ojciec (Jan) zostali ostatecznie uniewinnieni. Mimo to Senat Politechniki Gdańskiej unieważnił Jerzemu wszystkie zaliczenia i egzaminy z drugiego i trzeciego roku studiów. Jerzy nie załamał się i w 1954 r. ukończył studia pierwszego stopnia, uzyskując tytuł inżyniera budownictwa okrętowego. Z nakazu pracy został skierowany do Stoczni Północnej w Gdańsku (22 II 1954 r.) i pracował kolejno na stanowiskach: inżynier technolog (do 14 XI 1954 r.), kierownik Wydziału Montażu Maszyn i Mechanizmów Okrętowych (do 1 V 1958 r.), kierownik Działu Produkcji i Nadzoru Budowy (do 31 III 1959 r.), zastępca dyrektora do spraw kooperacji i zaopatrzenia (do 19 IV 1962 r.) oraz dyrektor techniczny i I zastępca dyrektora Stoczni Północnej (do 31 I 1969 r.). W 1966 r. ukończył studia drugiego stopnia na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Gdańskiej i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. W czasie pracy w Stoczni Północnej m.in. uczestniczył w produkcji statków różnego przeznaczenia: lugrotrawlerów B-11 i B-17, okrętów ratowniczych i dozorowych, małych zbiornikowców B-5 i B-500, motorówek reprezentacyjnych i trawlerów B-21, a następnie kierował zespołem zabezpieczającym produkcję stoczni w dostawy kooperacyjno-zaopatrzeniowe, doprowadzał do uruchamiania u poddostawców specjalistycznych urządzeń, mechanizmów i maszyn do wyposażania statków. Jako dyrektor techniczny kierował całością działań w zakresie technicznego przygotowania (modernizacja i rozwój inwestycyjny stoczni), przyczyniając się do znaczącego unowocześnienia stoczni, m.in. poprzez jej przejście na wielkoseryjną i realizowaną metodami przemysłowymi produkcję okrętową o dużej złożoności technicznej. Był autorem lub współautorem wielu projektów racjonalizatorskich oraz koncepcji rozwiązań organizacyjnych i usprawnień procesów produkcyjnych. 1 II 1969 r. został mianowany dyrektorem naczelnym Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i pełnił tę funkcję do 30 IX 1973 r. W czasie kierowania stocznią doprowadził do jej unowocześnienia, m.in. spowodował utworzenie biura konstrukcyjno-technologicznego, zmodernizowanie parku maszynowego, unowocześnienie metod budowy i remontu statków i okrętów oraz podniesienie poziomu zaplecza socjalno-bytowego załogi. Od 1 X 1973 r. do 1 III 1983 r. pracował w Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych w Gdańsku jako naczelnik Wydziału Eksportu (do 31 XII 1973 r.), dyrektor produkcji (do 30 VI 1979 r.) oraz dyrektor techniczny i I zastępca dyrektora zjednoczenia. W rezultacie likwidacji zjednoczeń 1 IV 1983 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Wykonywał prace zlecone, m.in. związane z koncepcją rozwoju, organizacji i zarządzania przemysłu okrętowego. W latach 1985-1987, po zawieszeniu emerytury, pełnił funkcję dyrektora administracyjnego Akademii Medycznej w Gdańsku, a w latach 1987-1988 pełnił obowiązki dyrektora Zakładów Doświadczalno-Produkcyjnych „Techmor” w Gdańsku. 1 VII 1988 r. przeszedł ponownie na emeryturę. Zasiadał w Radach Nadzorczych Stoczni im. Komuny Paryskiej (lata 80.) i Przedsiębiorstwa Budowy Urządzeń Chłodniczych S.A. w Gdyni (od 1992 r.). Posiada stopień kapitana Marynarki Wojennej RP. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem honorowym „Zasłużony Stoczniowiec”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Zmarł 16 VIII 2011 r. Spoczywa na Centralnym Cmentarzu „Srebrzysko” w Gdańsku.
SKRZYPEK JERZY TADEUSZ, urodzony 13 IX 1952 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Danuty z domu Bujak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Przemysłu Akademii Ekonomicznej w Krakowie (kierunek: ekonomika przedsiębiorstw przemysłowych) ukończył w 1975 r. z tytułem magistra. Po studiach został zatrudniony w Akademii Ekonomicznej w Krakowie na stanowisku starszego wykładowcy i w tej uczelni w 1983 r. uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych. Jest autorem i współautorem kilkudziesięciu publikacji z zakresu problematyki zarządzania przedsiębiorstwami. Najważniejsze z nich to książki: Biznes plan, Poltext, Warszawa 2005, Jak korzystać z funduszy strukturalnych UE, Twigger 2005, Badania operacyjne w przykładach i zadaniach, PWN Warszawa 2005. Opracował systemy: System Wspomagania Edukacji oraz Repozytorium prac studentów. Jest także wykonawcą kilkuset biznesplanów i studiów wykonalności, m.in. „Planu strategicznego holdingu Zakłady Azotowe w Chorzowie, 2004”, „Planu działania PZL Mielec, 2004” i „Studiów wykonalności dla działania 2.3. SPO WKP.” Pracownik naukowy (doktor) i wykładowca Katedry Ekonometrii i Badań Operacyjnych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Pełnił także funkcje pełnomocnika rektora ds. e-edukacji oraz kierownika Centrum E-learningu UEK. W 2012 r. został wybrany na członka Zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia E-learningu Akademickiego. Pracę naukową ukierunkował na zastosowania symulacyjne modeli w sferze zarządzania przedsiębiorstwem. Wydał kolejne książki i opracowania na temat zasad sporządzania biznesplanów oraz studiów wykonalności uwzględniających warunki pozyskiwania funduszy unijnych, m.in. Zasady konstrukcji studium wykonalności lub biznesplanu dla projektów współfinansowanych ze środków UE, Twigger, Warszawa 2007 oraz Biznesplan – model najlepszych praktyk, Poltext 2011. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Association and Computing Machinery za Technical Suport Co-chair ITICSE 1999: Innovation and Technology In Komputer Scence Education – June 1999.
SKRZYPEK KAZIMIERZ STANISŁAW (ksiądz), urodzony 28 II 1953 r. w Podolu, pow. mielecki, syn Michała i Józefy z domu Wilaszek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie (1978) przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał tytuł magistra teologii z zakresu socjologii religii. Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Katarzyny w Oleśnie koło Dąbrowy Tarnowskiej (1978-1981), Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (1981-1987) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Górkach Mieleckich (1987-1990). W 1990 r. został mianowany proboszczem tej parafii. Doprowadził do wybudowania nowej plebanii. Pełni szereg funkcji, m.in.: dekanalnego referenta misyjnego dekanatu Mielec-Północ (od 1992 r.), dekanalnego wizytatora nauki religii (od 1996 r.), rejonowego duszpasterza rolników (od 2001 r.) i członka Rady Kapłańskiej Diecezji Tarnowskiej (od 2004 r.). W 2005 r. – na prośbę Zarządu Oddziału Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP w Mielcu – biskup ordynariusz tarnowski dr Wiktor Skworc mianował go kapelanem strażaków powiatu mieleckiego i pełnił tę funkcję do 2015 r. Odznaczony EC i RM oraz Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
SKRZYPEK KAZIMIERZ, urodzony 23 II 1923 r. w Sierszy, syn Józefa i Katarzyny z domu Kurdziel. W latach szkolnych (od 1934 r.) należał do Drużyny Harcerskiej im. płk. Lisa-Kuli przy „Fabloku” w Chrzanowie i m.in. zdobył „Trzy pióra”. Po szkole powszechnej uczęszczał do Publicznej Szkoły Dokształcającej Zawodowej w Chrzanowie, ale przerwał naukę i podjął pracę jako robotnik w Fabryce Obrabiarek „Cegielski” w Rzeszowie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Wytwórni Silników (Flugmotorenwerke) w Rzeszowie i od 7 I 1941 r. w chrzanowskim „Fabloku” (Erste Lokomotivfabrik in Polen), skąd został wysłany na 1,5 miesiąca do pracy w Kassel. Po wojnie pracował nadal w „Fabloku” jako konstruktor oprzyrządowania w biurze fabrykacyjnym. Ukończył Technikum Mechaniczne w Bytomiu i zdał maturę. W maju 1951 r. został oddelegowany służbowo do WSK Mielec i pozostał na stałe w tym przedsiębiorstwie. Pracował 40 lat na stanowiskach kierowniczych w służbie technicznego przygotowania produkcji, wnosząc znaczny wkład w rozwój tego pionu przedsiębiorstwa. Wielokrotnie służbowo wyjeżdżał za granicę, m.in. do ZSRR, Czechosłowacji i Wielkiej Brytanii. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową sporo czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 40. występował w zespole teatralnym przy „Fabloku”. W Mielcu był członkiem m.in. ZZ Metalowców, SIMP i PTTK. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Nagrodą Zespołową NOT-u I stopnia za uruchomienie produkcji usterzenia do aerobusu IŁ-86, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką ZZM oraz Medalem Pamiątkowym OKB w Kijowie z okazji 30-lecia współpracy WSK Mielec z OKB im. O.K. Antonowa. Zmarł 16 IX 2001 r. Spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
SKRZYPEK LESZEK SZCZEPAN, urodzony 2 VI 1924 r. w Mielcu, syn Jana i Celiny Stefanii z domu Wójcik. Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył trzy klasy Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej kontynuował naukę na tajnych kompletach oraz pracował jako kreślarz w niemieckiej firmie Johana Henniga w Mielcu. Współpracował z Armią Krajową. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego i w 1945 r. zdał maturę. W latach 1945-1952 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach (z przerwą w 1946 r., kiedy został relegowany za udział w manifestacji trzeciomajowej i później reaktywowany) i w 1952 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika (specjalność: ruchowo-energetyczna). Po studiach otrzymał nakaz pracy do Elektrowni Zabrze i pełnił tam funkcje: głównego energetyka, kierownika eksploatacji i zastępcy głównego inżyniera. W 1963 r. został przeniesiony do Zakładów Energetycznych Okręgu Południowego (ZEOPd) w Katowicach na stanowisko głównego specjalisty ds. elektrowni, a następnie pracował jako kierownik działu wytwarzania i zastępca głównego inżyniera ds. elektrowni (1969), zastępcy głównego inżyniera ds. elektrowni (1972), dyrektor ds. rozwoju elektroenergetyki i ciepłownictwa (1978), dyrektor techniczny i I zastępca dyrektora naczelnego Południowego Okręgu Energetycznego w Katowicach. (W 1980 r. zmieniono nazwę ZEOPd Katowice na PdOEn Katowice.) W 1980 r. otrzymał tytuł „Generalnego Dyrektora Energetyki II stopnia”. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. W czasie pełnienia tych ważnych funkcji m.in.: doprowadził do unowocześnienia urządzeń wytwarzających energię (Zabrze), wprowadził w elektrowniach podległych ZEOPd metody TKE (Techniczna Kontrola Eksploatacji), uczestniczył w opracowaniu założeń projektowych Elektrowni Rybnik i Elektrowni Opole, kierował zespołem opracowującym „Model gospodarki remontowej w energetyce zawodowej” oraz brał udział w opracowaniu i wdrożeniu „Technologii Emulgatu” do składowania odpadów paleniskowych na składowiskach oraz w wyrobiskach kopalń węgla. Jest autorem szeregu wynalazków i projektów racjonalizatorskich. Od 1952 r. należy do Stowarzyszenia Elektryków Polskich, od 1972 r. pełni funkcję członka Zarządu Oddziału Zagłębia Węglowego SEP w Katowicach, a od 1999 r. jest Zasłużonym Seniorem SEP OZW. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką SEP, Złotą Odznaką „Zasłużonego dla Energetyki”, Srebrną Odznaką NOT, Odznaką Racjonalizatora Produkcji, tytułem „Zasłużonego Energetyka PRL” oraz dwiema nagrodami zespołowymi Ministra Górnictwa i Energetyki. Zmarł 30 IX 2019 r. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
SKRZYPEK MARIA (z domu GAWRZOŁ), urodzona 17 II 1935 r. w Kosowach, powiat kolbuszowski, córka Franciszka i Agnieszki z domu Dudek. W 1950 r. ukończyła Gimnazjum Ogólnokształcące w Kolbuszowej, a w 1952 r. Studium Ekonomiczne-Eksploatacja Pocztowa w Rzeszowie. Od 1 VII 1952 r. została zatrudniona w Obwodowym Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Mielcu jako asystent pocztowy, a później pracowała jako referendarz służby administracyjnej i kierownik Działu Kadr. 1 IX 1979 r. powierzono jej funkcję naczelnika Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego Mielec 3 i pełniła tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1996 r. Wiele czasu poświęcała na działalność społeczną. W latach 50. była radną Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 60. i 70. radną Powiatowej Rady Narodowej. Należała też do Ligi Kobiet i w latach 1954-1958 była członkiem Zarządu Powiatowego. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności” i Odznaką 400-lecia Poczty Polskiej.
SKRZYPEK STANISŁAW JAN, urodzony 25 VI 1948 r. w Łączkach Brzeskich, powiat mielecki, syn Wawrzyńca i Marii z domu Strzępka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy z maturą w 1967 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej Akademii Górniczo-Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie i w 1973 r. uzyskał tytuł magistra. W następnym roku ukończył studia podyplomowe w zakresie pedagogiki wyższego szkolnictwa technicznego. Od 1974 r. związał się ze swoją macierzystą uczelnią – Akademią Górniczo-Hutniczą im. St. Staszica w Krakowie i jako asystent pracował do 1982 r. W tym roku, na podstawie rozprawy pod tytułem: Przemiany fazowe i subtelne zmiany struktury stali ŁH15 wywołane kontaktowym oddziaływaniem dwóch powierzchni, otrzymał stopień doktora nauk technicznych, a następnie stanowisko adiunkta. W latach 1991-1992 pracował na Uniwersytecie Alberty w Edmonton (Kanada) jako „visiting profesor”. W 2002 r. habilitował się na podstawie rozprawy pt. Nowe możliwości pomiaru makronaprężeń własnych materiałów przy zastosowaniu dyfrakcji promieniowania X w geometrii stałego kąta padania. W latach 2005-2012 pracował jako profesor nadzwyczajny, a w 2012 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 2005 r. pełni funkcję kierownika Pracowni Krystalografii i Rentgenografii w Katedrze Metaloznawstwa i Metalurgii Proszków. Jest autorem lub współautorem około 180 publikacji naukowych w językach: polskim, angielskim i rosyjskim oraz współautorem trzech książek o tematyce inżynierii materiałowej. Najważniejsze funkcje to: członek Rady Wydziału Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej AGH (od 2002 r.), członek Rady Programowej Międzywydziałowej Szkoły Inżynierii Biomedycznej AGH (2007-2013), członek Rady Programowej Inżynierii Biomedycznej na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Inżynierii Biomedycznej (2014-2018) i członek Senackiej Komisji Dyscyplinarnej AGH (2012-2016). Poza pracą zawodową angażuje się w różne przedsięwzięcia społeczne, m.in. jest fundatorem Funduszu Pomocy Szkole Podstawowej w Łączkach Brzeskich, działaczem Rodzinnych Ogrodów Działkowych w Krakowie, założycielem i prezesem zarządu Stowarzyszenia „Zakrzówek dla Krakowa” oraz założycielem i wiceprezesem zarządu Stowarzyszenia Ochrony Dębnik. Utrzymuje bieżący kontakt z rodzinnymi stronami (Łączki Brzeskie, Przecław, Mielec) i pomaga w różnych sprawach. Wyróżniony m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Prezydenta Krakowa HONORIS GRACIA 2006 i Statuetką „Przyjaciel Oświaty w Gminie Przecław”.
SKRZYPEK WŁADYSŁAW, urodzony 9 X 1893 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Jana i Julianny z domu Gołda. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. Aktywnie uczestniczył w tajnych gimnazjalnych organizacjach niepodległościowych („Związek Jastrzębi”, „Przebojem”, „Zarzewie”, Polskie Drużyny Strzeleckie), posługując się pseudonimami „Wiśniowski” i „Czarny”. Należał też do drużyny skautowej i pełnił funkcje zastępcy drużynowego oraz instruktora młodszych skautów. W sierpniu 1914 r. zgłosił się z pierwszą grupą mieleckich ochotników do tworzących się polskich oddziałów w Krakowie, ale wkrótce potem został zwolniony z powodu choroby. Jeszcze w 1914 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Tarnowie, ale po roku zrezygnował. Otrzymał powołanie do wojska austriackiego (40 pułk piechoty w Rzeszowie) i w latach 1916-1917 brał udział w działaniach wojennych, ale na skutek pogarszającego się stanu zdrowia został ponownie zwolniony. Studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach i uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa. Przez pewien czas pracował jako zarządca gospodarstw rolnych. W latach 1920-1921 uczestniczył jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie został zatrudniony w Toruniu na stanowiskach zastępcy naczelnika Wydziału Wytwórczości Zwierzęcej i inspektora Państwowej Izby Rolniczej. Udzielał się społecznie w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Uczestników Ruchu Niepodległościowego „Zarzewie” w Warszawie. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Dalsze losy nieznane.
SKRZYPIEC BOŻENA MARIA (z domu BURKIEWICZ), urodzona 4 IV 1958 r. w Chorzowie, córka Wacława i Heleny z domu Gowik. Absolwentka Liceum Plastycznego w Jarosławiu (kierunek – wystawiennictwo), maturę zdała w 1978 r. Uzyskała też dyplom czeladnika w rzemiośle fotografia. Ukończyła szereg kursów specjalistycznych oraz uczestniczyła w konferencjach szkoleniowych. W latach 1979-1982 prowadziła pracownię plastyczną w ramach Rzemieślniczej Spółdzielni „Wielobranżowej” i Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu, a następne lata poświęciła sprawom rodzinnym. W 1991 r. wznowiła działalność gospodarczą, zakładając firmę Projektowanie Wnętrz „Bena” w Mielcu przy ul. K. Szymanowskiego. (W 1997 r. zmieniła nazwę na Pracownia Projektowa „Bena”.) Jest autorem lub współautorem wielu projektów elewacji budynków oraz wnętrz budynków nowych i modernizowanych (domów, restauracji, biur, sal konferencyjnych, galerii), które przyjęto i zrealizowano, m.in. w Mielcu (Urząd Miejski i wiele innych) oraz w Dębicy, Leżajsku, Nowym Sączu, Przemyślu, Ropczycach, Rzeszowie, Warszawie i Zakopanem. Szczególnym osiągnięciem jest zaprojektowanie wnętrz wielu obiektów firmy Multimedia, m.in. w Chełmie, Chrzanowie, Częstochowie, Ełku, Gdańsku, Gdyni, Giżycku, Gliwicach, Gorzowie Wielkopolskim, Jaśle, Kaliszu, Katowicach, Lublinie, Łęcznej, Łodzi, Malborku, Płocku, Płońsku, Rzeszowie, Suwałkach, Szczecinie, Świdnicy, Tarnowie, Warszawie (centrala) i Wrocławiu. Od lat szkolnych angażowała się społecznie. W latach 70. należała do harcerstwa oraz trenowała strzelectwo w LOK Mielec i Walterze Rzeszów. W konkurencji PS-5 (pistolet) należała do czołówki krajowej juniorów. Od lat 90. działa społecznie w organizacjach katolickich przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, m.in. w Poradni Rodzinnej, a od 1993 r. należy do ogólnopolskiego stowarzyszenia „Spotkania Małżeńskie” (ruch rekolekcyjny) i aktualnie (wraz z mężem) jest jednym z liderów. Należy też do Klubu Narciarskiego „Śmig” w Mielcu.
SKRZYPIEC MIKOŁAJ, urodzony 9 XII 1979 r. w Mielcu, syn Lucjana i Bożeny z domu Burkiewicz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1998 r. Uczył się j. angielskiego w Churchill House School of English (Wielka Brytania, 1996 r.), studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej, kierunek: Dziennikarstwo i Komunikacja Społeczna (1998-2001). Pracę zawodową rozpoczął w Wielkiej Brytanii na stanowisku zastępcy kierownika zarządzania flotą w Lewis Day Londyn (2004-2006), a następnie pracował jako dziennikarz i fotoreporter w polskojęzycznym tygodniku „Nowy Czas” w Londynie (2006-2009), dziennikarz i fotoreporter współpracujący z mediami polonijnymi i polskim (do 2010) oraz pracownik administracji i tłumacz w Green Surgery Londyn i Manchester (2009-2010). W 2010 r. powrócił do Mielca, a kolejnymi miejscami jego pracy i stanowiskami były: Remog Polska (specjalista ds. obsługi klienta kluczowego, 2010-2011, Yasa Motors (konsultant ds. rozwoju nowego produktu, 2010-2011) i tłumacz języka angielskiego (2010-2017). Od 2017 r. prowadzi własną działalność w obszarze konsultingowo-marketingowym, świadcząc usługi tłumaczeń specjalistycznych z j. angielskiego oraz dziennikarsko-wydawnicze i fotograficzne. Udziela się społecznie, m.in. jest inicjatorem i współzałożycielem Stowarzyszenia Inicjatyw Społecznych „Specjalna Strefa Ekologiczna” w Mielcu (2012), współodpowiedzialnym za pierwsze kampanie i petycje na rzecz czystego powietrza oraz zieleni miejskiej (od 2011 ), współtwórcą i działaczem Sztabu Kryzysowego AERIS (2015), aktywistą i dziennikarzem obywatelskim w ramach projektu „#OMielec – Obywatelski Mielec”, komentatorem na łamach Tygodnika Regionalnego „Korso” oraz radnym w społecznej Radzie Osiedla Smoczka I. Przyczynił się do zwrócenia opinii publicznej na negatywne oddziaływanie przemysłu na środowisko (Euro-Eko, Kronospan) i tym samym do budowania świadomości ekologicznej w Mielcu i jego okolicy. Od 2018 r. jest jednym z reprezentantów strony społecznej w zespole ds. czystego powietrza przy Urzędzie Miejskim w Mielcu oraz inicjatorem utworzenia Mieleckiego Alarmu Smogowego.
SKUBISZ TADEUSZ, urodzony 20 VIII 1946 r. w Kosztowej, pow. przemyski, syn Franciszka i Marii z domu Radoń. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dubiecku, maturę zdał w 1964 r. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach i w 1969 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po stażu w Zakładach Azotowych w Tarnowie (1969-1970) od VIII 1970 r. do IV 1981 r. pracował w OBR SK „PZL-Mielec” na stanowiskach: starszego technologa, kierownika oddziału, kierownika laboratorium oraz głównego specjalisty ds. laboratorium i nowych technologii. W 1980 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu inżynierii materiałowej na Politechnice Warszawskiej. W latach 1981-1984 r. pełnił funkcję głównego metalurga WSK „PZL-Mielec”. Od 1984 r. do 2000 r. pracował w Krośnie, m.in. w WSK „PZL-Krosno” jako zastępca dyrektora ds. technicznych (1984-1991), zastępca dyrektora ds. handlowych i zarządca komisaryczny (1993-1996) oraz prezes Zarządu „PZL-Krosno” S.A. Równocześnie dokształcał się, kończąc m.in. studium podyplomowe z zakresu zarządzania przedsiębiorstwem na Uniwersytecie Warszawskim (1999 r.). W 2001 r. powrócił do Mielca, gdzie powierzono mu stanowisko dyrektora operacyjnego – członka Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. Od 2002 r. do 2004 r. pracował w Agencji Rozwoju Przemysłu jako ekspert ds. restrukturyzacji oraz epizodycznie w Zakładzie Przemysłu Motoryzacyjnego POLMO w Gorlicach jako prezes zarządu. W sierpniu 2003 r. został prezesem Zarządu PZL Mielec CARGO i pełnił tę funkcję do lipca 2004 r., a następnie przeszedł do Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu na stanowisko pełnomocnika zarządu ds. restrukturyzacji, zaś od lutego 2005 r. był członkiem zarządu. W dotychczasowej pracy w Mielcu uczestniczył w realizacji wielu lotniczych projektów badawczo-rozwojowych i ich wdrożeniu do produkcji samolotów: M-15, M-18, An-28, M-20, M-28 i I-22, m.in. w opracowaniu i wdrażaniu nowych procesów technologicznych, wdrażaniu nowych materiałów krajowych, badaniu laboratoryjnym materiałowo-technologicznym, ekspertyzach i organizacji produkcji. W okresie „krośnieńskim” brał udział w wdrożeniu do produkcji szybowca KR-03A i podwozi do samolotów (PZL-104, PZL-106, PZL-110, PZL-140, An-28, M-18, M-20, I-22) oraz działalności inwestycyjnej. Miał także znaczący udział w realizacji wielu projektów nie związanych z lotnictwem, m.in. kompozytowych chłodni samochodowych, wózków golfowych i wozów telewizyjnych w WSK „PZL-Mielec” oraz cystern do produktów spożywczych, schładzajników mleka i komór chłodniczych w WSK „PZL-Krosno”. W latach 90. bezpośrednio prowadził szereg kompleksów spraw menagerskich w Krośnie, ARP w Warszawie i w Mielcu. Był inicjatorem w roku 2006 utworzenia związków kapitałowych z firmą Sikorsky Aircraft Corporation oraz uczestniczył w wielostronnych negocjacjach, które zakończyły się prywatyzacją PZL Mielec. W zrestrukturyzowanej firmie pełnił jeszcze funkcje zarządcze, m.in. był dyrektorem administracyjnym. Po przejściu na emeryturę nadal współpracował z Zarządem Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu, był m.in. doradcą prezesa Zarządu. Inicjował i wspierał upamiętnianie produkowanych w Mielcu samolotów i eksponowanie ich w plenerze. (Na terenie Polskich Zakładów Lotniczych stoją: Mig 17, Iskra, Iryda, An2, M15, M18 oraz Łoś.) Był głównym organizatorem wykonania repliki samolotu Łoś w skali 1:1 według pomysłu i konstrukcji młodych konstruktorów w PZL. Od 1 VII 2014 r. ponownie objął funkcję prezesa spółki „PZL-Mielec” Cargo Sp. z o.o. (później Lotnisko Mielec Sp. z o.o.) zarządzającej lotniskiem miejskim i pełnił ją do 2020 r. W tym okresie przyczynił się do wprowadzenia wielu zmian podwyższających standard lotniska. Dokończono ogrodzenie całego lotniska, uruchomiono nową wieżę lotniskową, przeniesiono wszystkie urządzenia kontrolne, zamontowano nowe oświetlenie pasa startowego, uruchomiono stację paliw oraz podjęto prace doskonalące warunki podejścia do lądowania. W 2023 r. ukończył i opublikował książkę wspomnieniową o rodzinnej miejscowości pt. Galicyjska wieś Kosztowa wczoraj i dziś (Kosztowa – Mielec 2023). Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Długoletnią Służbę, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego” oraz wpisem Politechniki Śląskiej w Gliwicach do „Złotej Księgi Najlepszych Wychowanków”.
SKUCIŃSKA-DYBEK ANNA MARIA, urodzona 1 XI 1969 r. w Mielcu, córka Adama i Marii z domu Stencel. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1988 r. Trenowanie siatkówki rozpoczęła w klasie VII Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu. W 1988 r. została zatrudniona w WSK Mielec i oddelegowana do I drużyny siatkówki „Stali” Mielec. W latach 1990-1992 uczęszczała do Studium Nauczycielskiego (kierunek: wychowanie fizyczne) w Rzeszowie i grała w II-ligowej drużynie „Zelmeru” Rzeszów. Po ukończeniu SN powróciła do Mielca i w latach 1992-1998 występowała w „Stali” Mielec, przyczyniając się do zdobycia m.in. brązowego medalu mistrzostw Polski w sezonie 1993/1994. W latach 1998-2000 była zawodniczką „Siarki” Tarnobrzeg (liga I B). Od 2000 r. do 2004 grała w zespole AZS WSBiP Ostrowiec Świętokrzyski (II liga), w tym od 2002 r. jako grający drugi trener. W tym czasie ukończyła studia licencjackie w Wyższej Szkole Biznesu i Planowania (kierunek: wychowanie fizyczne, specjalność: gimnastyka korekcyjna) w Ostrowcu Świętokrzyskim. Równocześnie w latach 2001-2003 pracowała jako nauczyciel w Publicznej Szkole Podstawowej nr 9 w Ostrowcu Świętokrzyskim, a w roku szkolnym 2003/2004 w tamtejszej Publicznej Szkole Podstawowej nr 4. Od 2004 r. uczy w Szkole Podstawowej w Wadowicach Górnych, pow. mielecki. W 2005 r. ukończyła studia magisterskie na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach (praca magisterska z zakresu siatkówki kobiet) oraz uzyskała stopień nauczyciela mianowanego. Ponadto w sezonie 2006/2007 pełniła funkcję II trenera zespołu „Stal” Mielec (ekstraklasa).
SKULIMOWSKI WŁADYSŁAW, urodzony w 1909 r. W latach 1934-1939 służył w policji jako posterunkowy na posterunku w Mielcu. Podczas wielkiej powodzi na ziemiach nadwiślańskich w lipcu 1934 r. wykazał się ofiarnością i odwagą. Za to wielkie poświęcenie został wyróżniony Krzyżem Zasługi za Dzielność. Po napadzie Niemiec na Polskę 1 IX 1939 r. udał się z innymi mieleckimi policjantami w kierunku wschodnim. Po wejściu wojsk sowieckich na wschodnie ziemie polskie (17 IX 1939 r.) został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. Został zamordowany w kwietniu 1940 r. w więzieniu w Twerze, co potwierdza lista wywozowa nr 033/2 z 16 IV 1940 r. z jego nazwiskiem pod pozycją 80. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Pośmiertelnie został awansowany na stopień aspiranta. Tabliczki pamiątkowe z jego nazwiskiem znajdują się w Katedrze Polowej Wojska Polskiego i w Cytadeli w Warszawie oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu.
SKUTNIK RYSZARD, urodzony 25 VII 1948 r. w Tarnowie. Treningi w piłkę ręczną rozpoczął w Unii Tarnów. Specjalizował się jako bramkarz. W czasie studiów grał w AZS AWF Kraków, a w połowie lat 70. przeszedł do Stali Mielec i przyczynił się do zdobycia wicemistrzostwa Polski w 1975 r. W następnych latach pracował jako trener w Unii Tarnów i we Francji. W 1979 r. został szkoleniowcem II-ligowej wówczas Stali Mielec i w 1980 r. wprowadził zespół do ekstraklasy, a nastepnie z przerwami pracował w Mielcu do 1986 r. (W latach 1981-1983 był trenerem zespołu Eduarts Sportin du Disaheran i zdobył z nim mistrzostwo Tunezji.) Później pracował m.in. w Tarnowie (ok. 1990) i ponownie w Tunezji (1996-1997). W 1997 r. powierzono mu funkcję trenera młodzieżowej reprezentacji Polski. Przed sezonem 2008/2009 kolejny raz podjął się funkcji trenera ekstraklasowej Stali Mielec. W 2010 r. wprowadził męski zespół piłki ręcznej SPR Stal Mielec do ekstraklasy, a następnie (pod nazwą Tauron Stal Mielec) doprowadził do czołówki krajowej. W sezonie 2010/2011 mielczanie zajęli 4. miejsce, w sezonie 2011/2012 zdobyli 3. miejsce i brązowy medal mistrzostw Polski, a w sezonie 2012/2013 zajęli 5. miejsce. Wyróżniony tytułem Trener Roku 2011 w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” w czasie VIII Gali Mieleckiego Sportu. W październiku 2013 r. zrezygnował z funkcji trenera SPR Stal Mielec i miesiąc później został szkoleniowcem I-ligowego zespołu SPR Tarnów. Pod koniec października 2014 r. przyjął propozycję ekstraklasowej drużyny Azoty Puławy i jako I trener wywalczył z nią brązowy medal Mistrzostw Polski w sezonie 2014/2015. Po sezonie 2015/2016 przeszedł do ekstraklasowego Górnika Zabrze. Po zdobyciu z Górnikiem Pucharu PGNiG Superligi w 2017 r. odszedł z klubu.
SKUZA WOJCIECH, urodzony 6 IV 1908 r. w Łubnicach, powiat Busko Zdrój. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w wyróżnieniem w 1929 r. Był jednym z założycieli i redaktorów gimnazjalnego czasopisma „Dziewanna”. Organizował koła ZMW „Wici” w powiecie mieleckim. Studiował polonistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W czasie studiów należał do Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej i Związku Młodzieży Wiejskiej. Był jednym z redaktorów pisma „Znicz” i umieszczał w nim pierwsze swoje utwory literackie i artykuły. W 1932 r. opublikował pierwszy zbiór wierszy Kolorowe słowa, a w 1933 r. wydał poemat Kumac. Rzecz o Wojciechu Bartoszu Głowackim. W latach 1934-1935 pracował jako nauczyciel w Zakopanem. Wziął udział w zjeździe pisarzy chłopskich w Krakowie (1934). W 1935 r. otrzymał stypendium Polskiej Akademii Literatury, zdobył III nagrodę w konkursie na scenariusz filmowy za utwór „Paneuropa” (o wymowie antywojennej) oraz podjął współpracę (jako wykładowca) z wiejskim Uniwersytetem Ludowym im. W. Orkana w Gaci koło Przeworska. Angażował się w działalność ZMW RP i Stronnictwa Ludowego, a szczególnie w walkę o prawa wsi i jej młodzieży. Był jednym z sygnatariuszy Deklaracji Praw Młodego Pokolenia (III 1936 r.). Wziął udział w chłopskiej demonstracji w Nowosielcach (29 VI 1936 r.). W tym czasie został zatrudniony w Wydziale Kultury Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych w Warszawie. Współpracował z gazetami i czasopismami zajmującymi się problematyką wiejską, m.in.: „Zielonym Sztandarem”, „Dziennikiem Popularnym”, „Wiciami” i „Młodą Myślą Ludową” oraz z „Chłopskim Życiem Gospodarczym”. W 1937 r. wydał poemat Fornale, a w 1938 r. – zbiór opowiadań i reportaży Wieś tworząca. Napisał też autobiograficzną powieść Zboża w Nadwoziu dojrzewają, ale rękopis zaginął w czasie II wojny światowej. W 1939 r. wydarzenia wojenne sprawiły, że zamieszkał we Lwowie i podjął współpracę z „Czerwonym Sztandarem”. Niesłuszne oskarżenia spowodowały, że został aresztowany i uwięziony. Po zawarciu układu Sikorski – Majski został zwolniony i zgłosił się do tworzonej w ZSRR Armii Polskiej. Zmarł 27 VIII 1942 r. w Teheranie. Spoczywa na cmentarzu polskim w Teheranie.
SKWER KAROLA OLSZEWSKIEGO, plac składający się z drogi gminnej (miejskiej) dojazdowej wraz z ciągami pieszymi, ławeczkami i zielenią, położony u zbiegu alei Niepodległości i ul. Krzywej. Na skwerze znajduje się krzyż. Nazwę skweru nadała Rada Miejska w Mielcu uchwałą nr LI/526/2018 z dnia 27 września 2018 r.
Patronem skweru jest KAROL OLSZEWSKI (1846-1915), wybitny polski chemik i fizyk. Wspólnie z Z. F. Wróblewskim, jako pierwsi na świecie, w 1883 r. skroplili tlen, azot i dwutlenek węgla z powietrza.
SKWIRCZYŃSKI TEODOR (DE SKUBA), urodzony w 1831 r. w Mielcu, syn Franciszka i Józefy z Tarczyńskich. Służył w armii austriackiej, doszedł do stopnia nadporucznika kawalerii. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. jako kapitan kosynierów, prawdopodobnie w oddziale Franciszka Horodyńskiego. Brał udział w bitwie pod Radziwiłłowem. Został wzięty przez Rosjan do niewoli i po rozprawie sądowej w Kijowie zesłany w głąb Rosji. Ok. 1887 r. – po powrocie z zesłania prawdopodobnie był urzędnikiem kolejowym w Mielcu. Zmarł w 1901 r. Pochowany na cmentarzu w Stryju. W dniu 21 I 1933 r. Prezydent RP odznaczył pośmiertnie jego i innych powstańców z 1863 r. Krzyżem Niepodległości z Mieczami.
SKWORC WIKTOR PAWEŁ (Biskup Tarnowski), urodzony 19 V 1948 r. w Rudzie Śląskiej-Bielszowicach, syn Jerzego i Anny z domu Nandzik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rudzie Śląskiej, maturę zdał w 1966 r. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie ukończył w 1973 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W czasie studiów odbył w roku akademickim 1970/1971 obowiązkowy roczny staż pracy w Kopalni Węgla Kamiennego „Walenty-Wawel” w Rudzie Śląskiej. (Obowiązek ten wprowadził biskup ordynariusz katowicki Herbert Bednorz.) Jako diakon wyjechał do Drezna (NRD), gdzie był duszpasterzem polskiej młodzieży pracującej w Dreźnie i Lipsku. Po przyjęciu dnia 19 IV 1973 r. święceń kapłańskich pracował nadal za granicą, skąd został odwołany w sierpniu tegoż roku i mianowany wikariuszem parafii Św. Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. W latach 1975-1980 pełnił funkcję sekretarza i kapelana ks. Biskupa Katowickiego H. Bednorza. W 1979 r. uzyskał licencjat z teologii na Akademii Teologii Katolickiej (ATK) w Warszawie. W 1980 r. powierzono mu funkcję kanclerza Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Pełniąc tę funkcję, koordynował m.in. sprawy budownictwa sakralnego i był jednym z głównych organizatorów wizyty Jana Pawła II w Katowicach. Utworzył fundusz pomocy dla księży misjonarzy. Przyczynił się do powstania w Katowicach klasztoru sióstr karmelitanek i wybudowania domu dla księży emerytów. W stanie wojennym (13 XII 1981 r.) tworzył wraz z innymi i brał udział w działalności Biskupiego Komitetu Pomocy Więźniom i Internowanym, organizując wszechstronną pomoc dla internowanych i więzionych oraz ich rodzin. W latach 80., charakteryzujących się na Śląsku poważnymi napięciami społecznymi, uczestniczył jako mediator w sporach pomiędzy strakujacymi i pracodawcami. W 1992 r. został mianowany wikariuszem generalnym i ekonomem archidiecezji katowickiej. Pełnił też kilka innych funkcji diecezjalnych, m.in.: wizytatora, członka Rady Kapłańskiej i członka Kolegium Konsultorów. W 1995 r. uzyskał doktorat z zakresu nauk humanistycznych na ATK w Warszawie. Tytuł pracy doktorskiej: „Budownictwo kościołów w diecezji katowickiej w latach 1945-1989”. Praca ta ukazała się pod tym tytułem w formie książki. Dnia 13 XII 1997 r. papież Jan Paweł II mianował ks. dr. Wiktora Skworca Biskupem Tarnowskim. Sakrę biskupią przyjął z rąk Ojca Świętego w uroczystość Objawienia Pańskiego (6 I 1998 r.) w bazylice św. Piotra w Watykanie. Ingres do katedry tarnowskiej odbył 25 I 1998 r. Jako Biskup Tarnowski został przewodniczącym Rady Ekonomicznej KEP, przewodniczącym Komisji Misyjnej KEP i delegatem KEP ds. działalności w Polsce „Kirche in Not”. Papież Benedykt XVI mianował go członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. W roku 2007 został przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec. Od pierwszych miesięcy sprawowania funkcji biskupa ordynariusza żywo interesował się problemami Mielca i jego regionu. Zainspirował powstanie Katolickiego Centrum Edukacji Młodzieży „Kana” przy Parafii MBNP w Mielcu, wydał decyzję o jego utworzeniu i przyczynił się do przydzielenia dlań znacznych środków finansowych z niemieckiej fundacji katolickiej „RENOVABIS” w Monachium. Kilka razy nawiedził Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu oraz inne zakłady na terenie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej. Wielokrotnie przewodniczył uroczystościom w kościołach Mielca. W 8 IV 2006 r. konsekrował kościół Ducha Świętego. Wystąpił do Stolicy Apostolskiej o podniesienie do godności bazyliki mniejszej kościoła św. Mateusza i 21 IX 2006 r. uczestniczył w uroczystości nadania tego tytułu. Wśród wielu wyróżnień posiada także medal „Przyjaciel Miasta Mielca”. Funkcję biskupa ordynariusza diecezji tarnowskiej pełnił do 25 X 2011 r., a następnie do 25 XI 2011 r. był administratorem diecezji tarnowskiej. 26 XI 2011 r. na podstawie decyzji papieża Benedykta XVI otrzymał godność arcybiskupa i funkcję ordynariusza diecezji katowickiej.
SKYTRUCK (PZL M28), samolot płatowiec z możliwościami krótkiego startu i lądowania, co pozwala mu korzystać nawet z krótkich i prowizorycznych lotnisk. Jego pochodzenie można wiązać z rodziną samolotów An-28. Został opracowany przez PZL Mielec. Jego konstruktorem jest mgr inż. Andrzej Warzocha. Podstawowe dane: napęd samolotu – dwa silniki turbośmigłowe Pratt & Whitney, rozpiętość skrzydeł – 22 m, długość – 13,10 m, wysokość – 4,90 m, maksymalna masa startowa/do lądowania – 7500 kg, masa pustego samolotu – 4060 kg, maksymalna masa ładunku handlowego – 2300 kg, maksymalny ciężar użyteczny – 3086 kg, moc startową 2 x 1115 KM, maksymalna prędkość eksploatacyjna – 355 km/godz., prędkość minimalna – 153 km/godz., długość rozbiegu – 255 m, długość startu – 325 m, długość dobiegu – 260 m, długość lądowania – 560 m, pułap praktyczny 7620 m, maksymalny zasięg (z zapasem paliwa na 45 min.) – 1500 km. Wersje: pasażerska (19 miejsc lub 18 miejsc i toaleta), towarowa, pasażersko-towarowa, pasażerska VIP (8 miejsc + 1 fotel dla obsługi), sanitarna/ewakuacji medycznej (6 noszy, 8 miejsc siedzących, 2 miejsca dla personelu medycznego), specjalna (wyposażenie ratownicze lub patrolowo-rozpoznawcze) i desantowa (17 miejsc siedzących). Wyposażenie w odpowiednie urządzenia (Bendix King) pozwala na wykonywanie lotów z widocznością i bez widoczności ziemi w dzień i w nocy. Pierwszy lot wykonali piloci Henryk Bronowicki i Tadeusz Franaszczuk 27 VII 1993 r. Samolot uzyskał Świadectwo Typu EASA (EASA.A.058) USA (FAA, A56CE) oraz Indonezji (A054). Zakupiły go (w różnych ilościach) m.in.: Wenezuela, Nepal, Wietnam i Indonezja. Na początku 2005 r. 4 mieleckie samoloty, zakupione przez Indonezję i stacjonujące w Madanie na przedmieściach Dżakarty, uczestniczyły w akcji ratunkowej po kataklizmie w Indonezji, transportując ludzi, sprzęt i lekarstwa. Produkcję tego samolotu przejęły Polskie Zakłady Lotnicze of Sikorsky Company w Mielcu. Od 2009 r. samoloty te zamawia lotnictwo USA z przeznaczeniem do zadań specjalnych, szczególnie na terenach, gdzie lądowanie i startowanie jest utrudnione.
SŁAWIŃSKI PIOTR, urodzony 2 VI 1895 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki, syn Tomasza. Ukończył Szkołę Powszechną w Radomyślu Wielkim. Od młodości fascynowała go kolej i po uzyskaniu zawodowego wykształcenia kolejowego (prawdopodobnie we Lwowie i Tarnopolu) podjął pracę w PKP. Pracował jako zawiadowca odcinka drogowego (kolejowego), m.in. w Rawie Ruskiej, Chlebowicach, Tłumaczyku, Borszczowie, Tarnowie i Brodach-Wadowicach. W 1947 r. przeniósł się do Mielca, gdzie pracował na stacji PKP do emerytury w 1955 r. Powrócił wówczas do rodzinnego Radomyśla Wielkiego. Od młodości malował amatorsko olejem, natomiast rzadziej posługiwał się innymi technikami. Był talentem samorodnym i do zadziwiająco wysokiego poziomu doszedł wyłącznie własną pracą. Malował niemal wyłącznie obrazy o tematyce religijnej. Wykonał szereg obrazów do kościoła parafialnego Przemienienia Pańskiego w Radomyślu Wielkim, kościoła Najświętszej Marii Panny Szkaplerznej w Rudzie k/Radomyśla Wielkiego i kościoła św. Bartłomieja Apostoła w Padwi Narodowej oraz prawdopodobnie do kilku innych świątyń. Szczególnie bogata jest jego twórczość w kościele w rodzinnym Radomyślu Wielkim. Znajdują się tam m.in. „Święta Rodzina” (obraz wysuwany w głównym ołtarzu, malowany przy pomocy syna – Kazimierza), „Czterej ewangeliści: św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz i św. Jan” (na ambonie), „Pan Jezus jako Dobry Pasterz” (na ambonie), „Matka Boża Nieustającej Pomocy” (w bocznej lewej kaplicy) i „Św. Józef” (w lewym bocznym ołtarzu). Artysta wykonał też 10 obrazów na sztandary i chorągwie różnych grup parafialnych, 1 obraz do feretronu (drugi namalował syn – Kazimierz) i szopkę oraz zrekonstruował, naprawił i odnowił szereg rzeźb i obrazów. Zdarzało mu się malować także sceny rodzajowe i pojedyncze postacie. Obraz małego synka Johna Kennedy’ego, salutującego trumnie z ojcem w czasie pogrzebu w 1963 r., wysłany z Radomyśla Wlk. do USA, eksponowano na wystawie Irlandzkiej Akademii Sztuk Plastycznych w Buffalo N.Y., następnie był w posiadaniu rodziny Kennedych, by później znaleźć się w Muzeum Malarstwa w Filadelfii. Piotr Sławiński pasjonował się też kulturą regionalną. Był społecznym opiekunem nad zabytkami. Pisał kroniki: Radomyśla Wielkiego, parafii Przemienienia Pańskiego w Radomyślu Wielkim i swojej rodziny. Zmarł 4 III 1973 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.
SŁAWIŃSKI STEFAN, urodzony 4 VIII 1948 r. w Wałbrzychu, syn Henryka i Jadwigi z domu Kram. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Studia na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (pracownia prof. Waldemara Świerzego i Tadeusza Jackowskiego) Państwowej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu ukończył w 1979 r. Ważniejsze wystawy indywidualne: 1975 – Klub MPiK w Poznaniu, 1976 – Klub „Odnowa” w Gorzowie Wielkopolskim, 1988 – Rzym, 1991 – Biuro Wystaw Artystycznych w Poznaniu, Biuro Wystaw Artystycznych w Koninie, 1992 – Teatr Wielki w Warszawie, Muzeum Regionalne w Mielcu, 1995 – Galeria „Shalom” w Warszawie, 1996 – Uniwersytet Warszawski, 2003 – Art Novum Gallery w Warszawie, 2006 – Galeria N’69 w Warszawie 2007 r. – Galeria „Magiel” w Warszawie, 2008 r. – Piła. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, Holandii, Kanadzie, Niemczech, Szwecji, USA i Włoszech. Zmarł 16 VIII 2011 r.
SŁOMBA JAN (ksiądz), urodzony 3 X 1932 r. w Kiełkowie, pow. mielecki, syn Władysława i Honoraty z domu Rojek. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu ukończył w 1956 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach: Ducha Świętego w Bielawie, Żarach, Namysłowie i Matki Bożej Częstochowskiej we Wrocławiu. W 1959 r. został mianowany proboszczem w Kaczorowie i pełnił tę funkcję do 1970 r. W tym czasie doprowadził do zrealizowania wielu prac remontowych i modernizacyjnych w kościele parafialnym i dwóch kościołach filialnych w Radomicach i Pasieczniku. W 1970 r. został przeniesiony na probostwo w Chojnowie, a w 1973 r. na krótko do Sieniawy Żarskiej. W 1973 r. ukończył studia magistersko-licencjackie w Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W tym roku objął parafię w Wojciechowie. 10 II 1989 r. powierzono mu funkcję dziekana dekanatu lubomierskiego. 22 VI 1993 r. uzyskał stopień doktora nauk teologicznych na podstawie rozprawy: Związki między stanem religijności archidiecezji wrocławskiej a rozwojem społeczno-gospodarczym regionu wrocławskiego. W 1994 r. wykładał teologię pastoralną w Diecezjalnym Kolegium Teologicznym w Jeleniej Górze. Od 2002 r. był proboszczem parafii św. Józefa w Starych Bogaczowiczach koło Wałbrzycha. Wyróżniony Ec i RM. Zmarł 11 IX 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu-Rzochowie.
SŁONECZNA (ULICA), niedługa ulica (225 m) na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie środkiem miniosiedla domów jednorodzinnych, położonego pomiędzy Szkołą Podstawową nr 1 i nadwisłocką skarpą. Łączy ul. J. Osterwy z ul. B. Limanowskiego i krzyżuje się z ul. Wiejską. Powstała na początku lat 70. XX w., a nazwę otrzymała 19 VI 1970 r. Posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki. W 2012 r. wykonano jej remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych.
Nazwa: SŁONECZNA, wybrana przez mieszkańców, wiąże się z dużym nasłonecznieniem Mielca i regionu – jednego z najcieplejszych miejsc w Polsce.
SŁONOWSKI ANDRZEJ SZCZEPAN, urodzony 5 VIII 1957 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Barbary z domu Nosal. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w Rzeszowie (specjalność: lotnictwo) ukończył w 1983 r. z tytułem inżyniera mechanika. Od 1979 r. pracował na stanowiskach: konstruktora prowadzącego w OBR SK w Mielcu (1979-1988), konstruktora prowadzącego wersje samolotu An-28 w ramach Wspólnego Zespołu Konstrukcyjnego WSK „PZL-Mielec” i Zakładów Lotniczych im. Antonowa w Kijowie (1988-1990), handlowca w służbie eksportu WSK (1990-1991), specjalisty konstruktora w Biurze Analiz Technicznych WSK (programy offsetowe samolotu wielozadaniowego dla Wojska Polskiego, 1991-1993), pełnomocnika Zarządu WSK ds. utworzenia spółki „MIELEC-CARGO” Sp. z o.o. (1994-1995) oraz kierownika zespołu w Biurze Pełnomocnika Ministra Przemysłu i Handlu ds. Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu. W 1995 r. przeszedł do Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. na stanowisko głównego specjalisty, a następnie był pełnomocnikiem dyrektora ds. marketingu i rozwoju SSE EURO-PARK Mielec oraz ekspertem. W latach 1996-1997 ponownie pracował w WSK „PZL-Mielec” S.A., tym razem w Dziale Marketingu Strategicznego, a w latach 1997-1998 pełnił funkcje członka zarządu i dyrektora ds. produkcji cywilnej i rozwoju Zakładów Mechanicznych DEZAMET S.A. w Nowej Dębie. W 1998 r. powierzono mu funkcje dyrektora ds. organizacji i rozwoju Korporacji LOBO S.A. oraz wicedyrektora Oddziału Podkarpacie Korporacji LOBO S.A. i pełnił je do 2002 r., a ponadto w latach 2000-2001 był wiceprezesem zarządu LOBO-MIELEC Sp. z o.o. W 2003 r. realizował w ramach umowy-zlecenia ARP S.A. w Warszawie projekty specjalne w Zakładach Mechanicznych Tarnów S.A., a w 2004 r. projekty specjalne w Hucie Stalowa Wola i w 2005 r. pracował w spółce „Operator ARP” Sp. z o.o. w Warszawie jako pełnomocnik Zarządu ds. Huty Stalowa Wola oraz HSW Zakład Zespołów Mechanicznych Sp. z o.o. Ponadto w latach 2003-2006 z ramienia ARP S.A. był likwidatorem PHU „PRODREW” Sp. z o.o. w Bieczu. Od 2006 r. do 2009 r. pełni funkcje prezesa zarządu i dyrektora naczelnego Odlewni „Tarnów” Sp. z o.o. W latach 70. zdobył uprawnienia pilota szybowcowego oraz ukończył szereg szkoleń, m.in. „Zarządzanie, marketing, ekonomia wolnego rynku” (International Scientific Association Bruksela) i „Zarządzanie” (Fundacja Rozwoju Przedsiębiorczości Łódź). Wiele czasu poświęca działalności społecznej, pełniąc m.in. funkcje: wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia „Nasze Miasto” w Mielcu, przewodniczącego Rady „Fundacji Domu Samotnych Matek z Dziećmi” w Łysakówku oraz wiceprezesa Uczniowskiego Klubu Sportowego Badmintona „Volant” w Mielcu. Kandydował na posła do Europarlamentu w wyborach w 2004 r. 10 VI 2023 r. został wybrany na wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. Władysława Szafera w Mielcu.
SŁONOWSKI ZBIGNIEW, urodzony 24 IX 1929 r. w Kąkolewie, pow. leszczyński, syn Tadeusza (inżyniera rolnictwa) i Haliny z domu Francik. Na początku okupacji hitlerowskiej, po przymusowym wysiedleniu, wraz z matką zamieszkał w Warszawie. (Ojciec wcześniej zmarł.) Uczestniczył w tajnych kompletach. Należał do „Szarych Szeregów”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim 1944 r. w harcerskiej poczcie polowej. Po upadku powstania został uwięziony w obozie przejściowym w Piasecznie, skąd uciekł. Wkrótce jednak został ponownie aresztowany i uwięziony w obozie w Kielcach, ale ponownie udało mu się uciec 24 XII 1944 r. Po wojnie zamieszkał w Grudziądzu i w 1949 r. ukończył Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Jana III Sobieskiego. Interesował się lotnictwem i w 1946 r. ukończył kurs szybowcowy. Po maturze odbył kurs pilotażu samolotowego w Centrum Wyszkolenia Pilotów w Ligotce Dolnej. W styczniu 1953 r. ukończył studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej (specjalność: konstrukcja płatowców) i uzyskał tytuł inżyniera. Na podstawie nakazu pracy przybył do WSK Mielec i od 19 II 1953 r. pracował jako starszy konstruktor. Po niespełna trzech miesiącach został zastępcą kierownika Wydziału Montażu Samolotów, 6 IV 1954 r. przeniesiono go na stanowisko zastępcy kierownika Wydziału Startu, a w grudniu 1954 r. powierzono mu funkcję kierownika tego wydziału. Równocześnie uprawiał sporty lotnicze. Po ukończeniu kursu spadochroniarskiego w Mielcu startował w I Spadochronowych Mistrzostwach Polski w Nowym Targu. Doskonalił się w pilotażu, uzyskując III i II klasę pilota samolotowego i III klasę instruktora samolotowego. W 1957 r. ukończył, jako pierwszy z mieleckich pilotów cywilnych, kurs pilotażu na samolotach odrzutowych w jednostce wojskowej pod Poznaniem. Uzyskał także licencję pilota doświadczalnego. Pierwszym samolotem odrzutowym, na którym wykonał 2 X 1957 r. pierwszy lot w Mielcu, był Lim-5 wyprodukowany w WSK Mielec. Od tego czasu wielokrotnie przebazowywał samoloty odrzutowe do jednostek wojskowych oraz uczestniczył w próbach w locie samolotów różnych typów, głównie odrzutowych. 8 XII 1960 r. wykonał pierwszy lot na pierwszym seryjnym An-2T, całkowicie wyprodukowanym w mieleckiej WSK, a 7 XI 1963 r. – w asyście Tadeusza Prożycha – wykonał także pierwszy lot na pierwszym seryjnym samolocie odrzutowym TS-11 Iskra wyprodukowanym w WSK Mielec. 1 II 1961 r. został kierownikiem Oddziału Prób w Locie WSK, 1 XII 1961 r. – zastępcą głównego konstruktora ds. ruchu, a 1 III 1964 r. – szefem pilotów WSK Mielec. Ponadto 1 IX 1964 r. został powołany przez Inspektorat Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych na członka Okręgowej Komisji Badań Wypadków Lotniczych przy Okręgu KCSP w Mielcu. Od połowy lat 60., po uzyskaniu uprawnień, wykonywał loty agrotechniczne na samolocie An-2R w kraju i za granicą. Angażował się społecznie w działalności Aeroklubu Mieleckiego. Pełnił funkcję wiceprezesa w latach 1958–1960, 1962–1964, 1964–1967 i 1967–1968. Reprezentował AM w zawodach sportowych i propagandowych, m.in. w XIII Locie Południowo-Zachodniej Polski im. Franciszka Żwirki, 15-20 V 1961 r. oraz pokazach lotniczych na mieleckim lotnisku. Szkolił pilotów oraz współorganizował imprezy lotnicze. 16 IX 1968 r. zginął tragicznie w Górach Świętokrzyskich w czasie lotu na TS-11 Iskra. W czasie 19 lat pracy pilota samolotowego wykonał 6381 lotów w czasie 3388 godzin. Latał na samolotach: CSS-13, Piper L-4 Cub, Fw-44 Stieglitz, Zuch-2 i Żak-3 (w Aeroklubie Wrocławskim), UMiG-15, Lim-1, Jak-11 i Lim-2 (w jednostce pod Poznaniem), Lim-5, PZL S-4 Kania-2, M2, TS-8 Bies, M4 Tarpan, PZL S-4 Kania 3, Aero Ae-45, Lim-5P, Lim-5CM, Lim-5M, Lim-6, Lim-6 bis, An-2, An-2T, An-2M, TS-11 Iskra, Zlin-26, Jak-11, Jak-12, Jak-18, Junak-2 i Junak-3. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim OOP. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SŁOWACKIEGO JULIUSZA (ULICA), krótka (114 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Łączy ul. Obrońców Pokoju z al. Niepodległości. Stanowi też drogę dojazdową do pobliskiej stacji paliw oraz siedziby głównej Banku PEKAO SA, usytuowanego przy ul. Obrońców Pokoju. Powstała i otrzymała patrona w okresie międzywojennym. Biegła wówczas od ul. J. Piłsudskiego do cmentarza i miała charakter drogi polnej. W czasie okupacji hitlerowskiej zmieniono jej nazwę na „Friedhofstrasse” (Cmentarna). Po II wojnie światowej skrócono ją do odcinka od ul. Obrońców Pokoju do przycmentarnej ul. J. Długosza, a później skrócono jeszcze bardziej. Dzisiejszy kształt otrzymała w latach 2002 – 2003 przy okazji budowy stacji paliw. Posiada nawierzchnię i chodnik po obu stronach z kostki brukowej.
Patron ulicy: JULIUSZ SŁOWACKI (1809-1949), jeden z najwybitniejszych polskich poetów i dramatopisarzy, czołowy twórca polskiego romantyzmu. Autor m.in. dramatów: Kordian, Balladyna, Lilla Weneda, Sen srebrny Salomei, Samuel Zborowski, Horsztyński i Mazepa, tragedii Maria Stuart i komedii Fantazy, poematów: Beniowski i Genezis z Ducha oraz licznych utworów lirycznych.
SŁOWIK RYSZARD (ksiądz), urodzony 10 X 1946 r. w Szczawnicy, syn Józefa i Stanisławy z domu Oleś. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie 2 VI 1974 r. przyjął świecenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Borzęcinie Górnym, Szczepanowie i Pleśnej. W 1981 r. został mianowany pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii w Rzuchowej. Był jej organizatorem i budowniczym kościoła parafialnego Ducha Świętego (1982-1986). W 1988 r. został przeniesiony na probostwo w parafii w Młyńczyskach koło Limanowej. Po 20 latach działalności duszpasterskiej w tej parafii, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, zrezygnował z funkcji proboszcza. Od 2008 r. rezydował w parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu i pomagał w pracy duszpasterskiej. Był wyróżniającym się kaznodzieją. Otrzymał godność kanonika i RM. Zmarł 18 VI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Szczawnicy.
SŁOWIŃSKI WITOLD, urodzony 8 XII 1946 r. w Aleksandrówce koło Kozienic, syn Wacława i Marianny z domu Dzik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kozienicach. Maturę zdał w 1964 r., zdobywając I lokatę na liście wyników. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w Warszawie ukończył w 1971 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1971–1990 pracował w WSK Mielec na stanowiskach: konstruktora, kierownika sekcji konstrukcyjnej, kierownika zmianowego Wydziału 41, zastępcy kierownika Wydziału 42, szefa produkcji Zakładów Aparatury Wtryskowej, głównego specjalisty ds. technicznych Zakładu Utrzymania Ruchu i dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji. W latach 1980-1990 był członkiem Zarządu FKS Stal Mielec, a w latach 1987-1990 prezesem tego klubu. Od 1990 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.
SŁUCHANOWSKI FELIKS, faktor Sebastiana Mieleckiego w 2. połowie XVI w. Wysyłał różne towary z Mielca i okolic (zboże, płótno, wyroby z drewna) drogą wodną – Wisłoką i Wisłą – w kierunku Gdańska.
SŁUCKI SIEMION (SZYMON) OLELKOWICZ, syn Jerzego – starosty kobryńskiego i Katarzyny z Tęczyńskich. W 1586 r. ożenił się z Zofią Mielecką – córką Mikołaja Mieleckiego (hetmana wielkiego koronnego) i Elżbiety z Radziwiłłów. Tym samym stał się współwłaścicielem Mielca. Zmarł w 1592 r.
SŁUPSKI ADAM, urodzony 20 III 1959 r. w Mielcu, syn Michała i Anny z domu Kasprzak. Pracował jako kierowca w WSK Mielec, a następnie w Zakładzie Transportu. Obecnie prowadzi działalność gospodarczą i pracuje nadal jako kierowca. Długoletni członek Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Pierwszy raz oddał krew 23 III 1979 r. Do 2007 r. oddał 31 700 ml krwi. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi i Odznaka Honorową PCK IV stopnia.
SŁUŻBA INWESTYCJI NIEPRZEMYSŁOWYCH I POWIERNICZYCH WSK „PZL-MIELEC”, komórka organizacyjna w pionie zastępcy dyrektora WSK ds. inwestycji, podległa głównemu specjaliście ds. inwestycji nieprzemysłowych i powierniczych. Programem jej działania była realizacja w latach 1976-1990 wielorodzinnego spółdzielczego budownictwa mieszkaniowego i towarzyszącego oraz inwestycji komunalnych na terenie Mielca. Przygotowała i zrealizowała kompleksowo nowe osiedla mieszkaniowe: Janka Krasickiego (później Lotników), w rejonie ulic: S. Moniuszki, S. Sękowskiego i J. Lelewela oraz W. Szafera i Smoczka – łącznie ponad 5 500 mieszkań dla około 25 000 osób. Po 1990 r., w warunkach transformacji ustrojowej, Dział Inwestycji Powierniczych (taką wówczas miał nazwę) został przekształcony w profesjonalną jednostkę inwestycyjną i wykonywał zadania zlecone jako inwestor zastępczy. W tym okresie działalności prowadził takie inwestycje jak m.in.: budynek Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR, pawilon sportowy przy Szkole Podstawowej nr 13, zespół obiektów Szkoły Podstawowej nr 11, cała infrastruktura uzbrojeniowa i techniczna na nowych terenach SSE EURO-PARK Mielec oraz Dom Pomocy Społecznej na osiedlu Smoczka.
SŁUŻBA WETERYNARYJNA (WETERYNARIA), na terenie Królestwa Galicji i Lodomerii została powołana około 1871 r. Dostosowano ją do istniejącego podziału administracyjnego i w każdym powiecie zatrudniono weterynarza c.k. starostwa, pełniącego funkcję powiatowego lekarza weterynarii. W miastach (m.in. w Mielcu), gdzie czynne były rzeźnie i hodowano zwierzęta rzeźne, samorządy zatrudniały dodatkowo własnych (miejskich) lekarzy weterynarii. W latach 1901-1914 pracowało w Mielcu i okolicy 4-5 lekarzy weterynarii, co tylko w pewnym stopniu zaspokajało potrzeby tego przodującego w hodowli zwierząt regionu. Doceniano jednak ich działalność w zakresie rozpoznawania, profilaktyki i zwalczania groźnych chorób zakaźnych zwierząt, m.in.: księgosuszu, nosacizny, zarazy płucnej bydła, anemii zakaźnej i zarazy stadniczej koni, wąglika, wścieklizny, różycy i pomoru świń, cholery drobiu i szeregu innych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ujednolicono organizację weterynarii, różną dotąd w trzech zaborach, głównie na wyższych szczeblach. Organizacja weterynarii w powiatach (m.in. mieleckim) pozostała niemal bez zmian. Państwowy powiatowy lekarz weterynarii podlegał staroście i prowadził w jego imieniu całokształt spraw związanych z chorobami zwierząt i nadzorem weterynaryjnym nad handlem zwierzętami. Utrzymano także stanowisko miejskiego lekarza weterynarii. Na początku okupacji hitlerowskiej funkcjonował powiatowy lekarz weterynarii, ale stanowisko to zostało zlikwidowane w Mielcu w 1941 r. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) w ramach starostwa powołano znów stanowisko powiatowego lekarza weterynarii. W 1946 r. zorganizowano w Mielcu samorządową lecznicę dla zwierząt. Po reformie administracji państwowej w 1950 r., kiedy to zlikwidowano starostwa i utworzono Prezydia Powiatowych Rad Narodowych, kilkakrotnie zmieniano organizacyjne podporządkowanie służby weterynaryjnej, ale jej zadania pozostawały te same. Od 1 IV 1950 r. uruchomiono państwowe zakłady lecznicze dla zwierząt, w tym również w Mielcu na bazie dotychczasowej lecznicy przy ul. Konfederackiej. 1 I 1959 r. powstały powiatowe zakłady weterynaryjne (PZW), a funkcje ich kierowników pełnili powiatowi lekarze weterynarii. W związku z reformą administracji państwowej i likwidacją powiatów (także mieleckiego) – od 1 VI 1975 r. zniesiono PZW i funkcje powiatowych lekarzy weterynarii. Powstały oddziały terenowe Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii, w tym także w Mielcu, z kierownikiem – lekarzem weterynarii. Podlegały im zakłady lecznicze i organy urzędowego badania zwierząt rzeźnych i mięsa (WIS). Od 13 I 1991 r. oddziały terenowe przekształcono w oddziały rejonowe, a ich kierownictwo pełnili rejonowi lekarze weterynarii. Sprywatyzowano PZLZ, które odtąd nie podlegały oddziałom rejonowym. Od 15 XII 1997 r. do 31 XII 1998 r. w miejsce oddziałów funkcjonowały rejonowe inspektoraty weterynarii. Po kolejnej reformie administracyjnej i ponownym utworzeniu powiatów (w tym mieleckiego) od 1 I 1999 r. utworzono powiatowe inspektoraty weterynarii, których kierownikami są powiatowi lekarze weterynarii. Realizują oni zadania głównie z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem środków spożywczych zwierzęcego pochodzenia oraz pasz, zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz ochrony zwierząt.
Miejscy lekarze weterynarii: Stefan Przybyłkiewicz (1900-1904, Aleksander Warczewski (1907), Władysław Rudnicki, Leon (Leib) Teitelbaum (1908-1914), Jerzy Oleksiński (1937-1939).
Powiatowi lekarze weterynarii: Daniel Kisiel (1882-1886), Euzebiusz Nestajko (1888-1891), Andrzej Łukaszewski (1892-1899), Michał Małecki (1900-1912), Władysław Rudnicki (1913-1914), Anatol Proskurnicki (1919-1930), Władysław Kozłowski (1931-1939), Zdzisław Wójcikowski (1940-1941 i 1945-1948), Tadeusz Domaszewski (1949-1963), Leszek Kwiatkowski (1963-1967), Włodzimierz Kłaczyński (1967-1975), Jerzy Wiśniewski (p.o. 1999), Roman Tomas (1999-2019), Piotr Grzegorz Chrabąszcz (2020-nadal).
Kierownicy OT (OR) WZW: Kazimierz Kozik (1975-1978), Jerzy Wiśniewski (1982-1998).
Kierownicy PZLZ: Mieczysław Diabelec (1946-1972), Bogusław Nieznaj (1983-1990)
Lekarze weterynarii w latach 1901-1914: Rudolf Przykopa (1901-1904), Chaskiel (Ezechiel) Raff (1901-1903), Eugeniusz Adolf Terlecki (1909–1914), Jan Włodzimierz Terlecki (1911-1914), Aleksander Warczewski (1907);
Lekarze weterynarii w latach 1953-nadal: Zbigniew Stanisław Baster (1953-1954), Adam Mikołaj Bobra (1957-1978), Adam Brzeski (1978-1982), Piotr Chrabąszcz (1992-nadal), Janusz Roman Darżynkiewicz (1965-1966), Barbara Duszkiewicz (1961-1962), Józef Futyma (1975-1976), Janusz Jaskółka (1968-1970, 1971-1974, 1977-1988), Paweł Kobylarz (2005-nadal), Sebastian Koczwara (1999-nadal), Jerzy Kopeć (1973-1974), Sylwester Kopeć (1980-1981), Kazimierz Kozik (1963-1964, 1974-2000), Jerzy Kozioł (1983-1984), Czesław Stanisław Król (1955-1956, 1987-1990), Wacław Józef Lech (1959?), Janusz Lewandowski (1996-nadal), Jerzy Łapiński (1978-1986), Tomasz Mrozowski (1999-nadal), Bogusław Nieznaj (1977-1983, 1990-nadal), Jan Nowak (1987-1991), Jerzy Oleksiński (1937-1939, 1945-1974), Przemysław Remiszewski (1978-1979), Stanisław Serafin (1959-1960), Adam Ignacy Skarbowski (1961), Wiktor Stelnik (1971-2005), Tadeusz Aleksander Szuper (1958-1959), Zofia Szeląg (1999-nadal), Beata Tarska (2003-nadal), Roman Tomas (1985, 1991-1999), Barbara Żmuda (1973-1974), Adam Chorązki (1994-nadal), Dorota Chorązka (1994-nadal), Anna Zięba (1995-nadal).
SŁUŻBA ZDROWIA, działalność na rzecz zapewnienia mieszkańcom Mielca opieki zdrowotnej i sanitarno-epidemiologicznej miała przez setki lat charakter prywatny. Leczenie odbywało się w domach osób chorujących. Szpital, założony przy parafii rzymskokatolickiej, był przede wszystkim domem opieki społecznej dla najbiedniejszych i bezdomnych oraz pozbawionych rodziny kalek i upośledzonych umysłowo. Lekarze polscy, kształceni od XIV w. na wydziale lekarskim Akademii Krakowskiej (później Uniwersytetu Jagiellońskiego), rzadko osiedlali się na stałe w małych miasteczkach. Z biegiem lat sytuacja ta zaczęła się zmieniać, bowiem nadmiar lekarzy w dużych ośrodkach spowodował, że niektórzy z nich przenosili się na prowincję. Uzyskiwali status lekarza miejskiego, który opiekował się chorymi, a w bardziej skomplikowanych przypadkach kierował do specjalistycznych ośrodków medycznych. Pierwszym znanym chirurgiem miejskim (Chirurgus in Mielec) był Krzysztof Niemiłowski, wspominany w dokumencie z 12 VII 1692 r. W latach 80. XVIII w. działał urodzony w Mielcu Józef Kosiewski – doktor medycyny. Znanym chirurgiem był także Adolf Pastor, neofita, zmarły w 1847 r. w wieku 31 lat. Po utworzeniu powiatu mieleckiego (1853-1855) jednym z głównych funkcjonariuszy starostwa był lekarz powiatowy, którego zadaniem było czuwanie nad stanem zdrowia i higieną ludności w powiecie, a przede wszystkim niedopuszczanie do epidemii chorób zakaźnych. Pierwszym i długoletnim lekarzem powiatowym był dr medycyny Błażej Kijas, który był także radnym miejskim. W latach 70. XIX w. lekarzem miejskim był chirurg Benjamin Landes. Ponadto obaj lekarze i dr med. Heinz Oswald prowadzili prywatne gabinety w Mielcu. W połowie lat 70. kadra medyczna w Mielcu wzmocniła się, bowiem przybyli chirurg Emanuel Schabbus i dr med. Alfred Berggrün. W kolejnych latach liczba lekarzy wolno, ale systematycznie rosła. W latach 80. było ich pięciu, a w latach 90. sześciu. Taki stan utrzymał się do I wojny światowej. W czasie zawieruchy wojennej niektórzy lekarze wyjechali z Mielca na front lub przenieśli się do innych miast.
*Lekarze w latach 1867-1914: Błażej Kijas, Heinz Oswald, Benjamin Landes, Alfred Berggrün, Emanuel vel Stanisław Schabbus, Adolf Goldhaber, Władysław Szafer, Władysław Staniszewski, Bronisław Wawrzycki, Józef Sternberg, Teofil Bąkowski, Jakób Schney, Apolinary Frank, Antoni Stasina, Aleksander Godłowski, Franciszek Kropaczek.
*Lekarze w latach 1914-1918: Apolinary Frank, Stanisław Schabbus, Józef Sternberg.
*Lata 1918-1939 Po odzyskaniu niepodległości (1918) zorganizowano w Mielcu tzw. szpital epidemiczny, leczący głównie choroby zakaźne, a jego kierownikiem był dr Lucjan Gawendo. Placówka ta została jednak zlikwidowana w 1923 r. Zorganizowano natomiast Ośrodek Zdrowia, który służył przede wszystkim biedniejszej ludności. Bogatsi nadal leczyli się w prywatnych gabinetach, których było już siedem. Na leczenie szpitalne wyjeżdżano do Tarnowa, Rzeszowa lub Tarnobrzega. Znaczny wzrost ludności Mielca, w związku z budową fabryki samolotów, spowodował rozpoczęcie budowy szpitala przez Ubezpieczalnię Społeczną. Uruchomiono też poradnię skórno-wenerologiczną. Rozpoczęła działalność Przychodnia Kolejowa w budynku przy stacji PKP. W 1939 r. czynnych było dziewięć prywatnych gabinetów.
*Lekarze w latach 1918-1939: Emil Czortkower, Wacław Czyżewski, Oskar Donner, Apolinary Frank, Lucjan Gawendo, Salomon Kaufman, Julian Maj, Stanisław Maraszewski (lekarz powiatowy i miejski), Henryk Milgrom (lekarz powiatowy), Norbert Obrowicz (lekarz miejski), Stanisława Piskozub, Wacław Piskozub, Aleksander Polek (lekarz powiatowy), H. Seiden (lekarz dentysta).
*Lata 1939-1944 Na początku okupacji hitlerowskiej oddano do użytku szpital w północnej części osiedla fabrycznego, ale zgodnie z nazwą „Krankenhaus nur für Deutsche” służył on żołnierzom, funkcjonariuszom i ludności niemieckiej. W związku z rozpowszechnianiem się chorób zakaźnych od 1942 r. uruchomiono niewielki szpitalny Oddział Zakaźny w dwóch pawilonach przy Tarnobrzegerstrasse (później H. Sienkiewicza), a jego ordynatorem był Tadeusz Kasprowicz. Dla polskiej ludności czynne było ambulatorium Ubezpieczalni Społecznej, w którym pracował Teodor Cienciała. W Flugzeugwerk Mielec, obok lekarzy niemieckich, jedynym polskim lekarzem fabrycznym był Jan Pietrykowski. Pozostali mieleccy lekarze prowadzili prywatne gabinety. Mimo skromnych możliwości, bowiem brakowało specjalistycznego wyposażenia i wielu lekarstw, starali się pomóc każdemu potrzebującemu. Współpracowali także z podziemiem (AK, BCh), choć za takie kontakty można było ponieść najsurowsze kary.
*Lekarze w latach 1939-1944: Teodor Cienciała, Apolinary Frank, Lucjan Gawendo, Tadeusz Kasprowicz, Stanisław Maraszewski, Jan Pietrykowski, Stanisława Piskozub, Wacław Piskozub.
*Lata 1944-nadal Po wypędzeniu Niemców z Mielca (5-6 VIII 1944 r.) zapotrzebowanie na pomoc medyczną gwałtownie wzrosło. Wiele osób odniosło rany w czasie wojny, niemało było osób skrajnie wyczerpanych po długim ukrywaniu się w lasach, a do tego często pojawiały się epidemie chorób zakaźnych. Z inicjatywy Teodora Cienciały zorganizowano w bloku nr 14 ambulatorium PCK, które zostało później przekształcone w Pogotowie Ratunkowe. Wznowiono działalność prywatnych gabinetów lekarskich. Na osiedlu fabrycznym uruchomiono opuszczony przez Niemców szpital, a w nim oddziały chirurgiczny i wewnętrzny. Ponadto czynny był pododdział dla chorych zakaźnych przy ul. H. Sienkiewicza. Początkowo wykonywano zabiegi tylko z zakresu tzw. małej chirurgii. Wszystkie trudniejsze operacje wykonywano w wojennym szpitalu radzieckim, który zorganizowano w barakach na terenie Poręb Wojsławskich. W operacjach tych brali także udział mieleccy lekarze. W 1945 r. utworzono stanowisko lekarza powiatowego, któremu powierzono organizowanie służby zdrowia i koordynowanie jej działalności. Był nim początkowo Zbigniew Małecki, ale po kilku miesiącach zastąpił go Eugeniusz Berger. Utworzono Powiatowy Ośrodek Zdrowia, który najpierw ulokowano w obiekcie przy ul. H. Sienkiewicza 47, a następnie przy ul. Legionów 17. Jego kierownikiem był W. Piskozub. W POZ powołano stanowisko kontrolera sanitarnego, którym został Włodzimierz Mossakowski. Pod koniec 1945 r. bazę mieleckiej służby zdrowia stanowiły: szpital ogólny z czterema oddziałami (chirurgiczny, ginekologiczny, wewnętrzny i zakaźny) o łącznej ilości 100 łóżek oraz POZ z trzema przychodniami (przeciwweneryczna, przeciwgruźlicza i przeciwjagliczna). Posiadano dwa urządzenia kąpielowe, ale tylko jedno kompletne z aparatem dezynfekcyjno-dezynsekcyjnym w szpitalu. W POZ ruchomą komorę na gorące powietrze skonfiskowali żołnierze radzieccy jako „łup wojenny” dla swoich celów. Niektórzy lekarze wznowili praktykę prywatną. W kolejnych latach otwarto Przychodnię Ogólną oraz wznowiono działalność Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Sandomierskiej (później ul. L. Waryńskiego). W 1950 r. zmieniono jej nazwę na Zakład Lecznictwa Pracowniczego (ZLEP i ta nazwa, mimo wielokrotnych restrukturyzacji, przetrwała w potocznym języku do dziś), a wkrótce potem przemianowano na Przychodnię Rejonową nr 1. Od 1951 r. organem zarządzającym służby zdrowia został Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a stanowisko lekarza powiatowego zostało zniesione. W ramach sieci placówek leczniczych Wydziału ZiOS szczególną rolę pełniła Powiatowa Stacja Pogotowia Ratunkowego, która później kilkakrotnie zmieniała nazwę. W ramach tej placówki powstało pogotowie położnicze, które jako pierwsze w województwie rzeszowskim obsługiwało przypadki związane wyłącznie z porodem. W związku z rozwojem osiedla fabrycznego na początku lat 50. otwarto w tym rejonie Przychodnię Lekarską nr 2 (w bloku 78). Uruchomiono też przychodnię dentystyczną i protezownię. W 1954 r. powstała Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, która przejęła odpowiedzialność za stan sanitarny powiatu i profilaktykę w zakresie chorób zakaźnych. W 1962 r. rozdzielono lecznictwo zamknięte (szpital) od lecznictwa otwartego, którego kierowanie powierzono Powiatowej Przychodni Obwodowej. Podlegały jej przychodnie specjalistyczne na terenie Mielca i ośrodki zdrowia na terenie powiatu mieleckiego. W ramach tej placówki uruchomiono poradnie powiatowe: przeciwgruźliczą, skórno-wenerologiczną, przeciwtarczycową, reumatologiczną, dla matki i dziecka zdrowego i chorego, przeciwjagliczą, międzyszkolną, sportową, chirurgiczną i okulistyczną. Kierownikami PPO byli m.in.: Stanisław Warzocha, Feliks Gałka i Eugeniusz Janicki. W 1973 r. przeprowadzono reorganizację służby zdrowia. Powołano do życia Zespół Opieki Zdrowotnej, który skupił dotychczas samodzielne jednostki: Obwodową Przychodnię, Szpital i Pogotowie Ratunkowe. Ponadto funkcjonowały Przychodnie Przemysłowe w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym i Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego oraz Przychodnia Kolejowa. W latach 70., 80. i 90., w ramach budowanych nowych osiedli mieszkaniowych, powstawały kolejne przychodnie rejonowe. Postęp medycyny i potrzeby środowiska były zaś czynnikami determinującymi powstawanie i rozwój poradni specjalistycznych. W 1995 r. funkcjonowały Przychodnie Rejonowe: nr 1 przy ul. Sandomierskiej, nr 2 przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 10, nr 3 przy ul. ks. P. Skargi 12, nr 4 przy ul. S. Żeromskiego 17, nr 5 przy ul. Cz. Tańskiego 2, nr 6 przy ul. Rzochowskiej i nr 7 przy ul. T. Chałubińskiego 6. Czynne były Poradnie: Dermatologiczna przy ul. Spółdzielczej 2, dla Kobiet („K”) przy ul. Sandomierskiej 25 i ul. Cz. Tańskiego 5, Dziecięce przy ulicach: T. Chałubińskiego 6, Sandomierskiej 25, Tańskiego 5 i M. Skłodowskiej-Curie 10, Laryngologiczna przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 8, Medycyny Szkolnej przy ul. S. Żeromskiego 17, Neurologiczna, Okulistyczna, Protetyki Stomatologicznej i Przeciwalkoholowa przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 8, Przeciwgruźlicza przy ul. E. Biernackiego 2, Zdrowia Psychicznego przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 8 i Lekarska PKP przy ul. B. Głowackiego 2/1. Funkcjonowały też laboratoria przy ul. Cz. Tańskiego 5 i ul. ks. P. Skargi 12. W wyniku reformy służby zdrowia w latach 2000-2001 powstały Niepubliczne Zakłady Opieki Zdrowotnej. Wykorzystały one głównie bazę po zlikwidowanych przychodniach rejonowych. (O NZOZ-ach szerzej w odrębnym haśle.)
*Kierownicy Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN w latach 1951-1975: Stanisław Maraszewski, Jan Sieprawski, Marian Skopiński, Eugeniusz Adamus, Stanisław Wolański, Stanisław Kowal, Mieczysław Muszyński.
*Kierownik Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej MRN w latach 1985-1990: Zofia Gąska.
*Kierownik Wydziału Zdrowia i Spraw Społecznych Starostwa Powiatowego w latach 1999-2006: Paweł Pazdan.
*Dyrektorzy Szpitala Powiatowego (Miejskiego, Rejonowego) w latach 1945-1973: Klaudiusz Jan Lipski, Tadeusz Franciszek Starostka, Mieczysław Henryk Sidor, Jan Figas, Tadeusz Magiera, Mieczysław Muszyński.
*Dyrektorzy ZOZ i Szpitala Powiatowego (Rejonowego) w latach 1973-2003: Mieczysław Muszyński, Marian Żurawski, Zbigniew Łaszyca, Stanisław Kowal, Lucjan Mazurek, Leszek Kołacz.
*Dyrektorzy Szpitala Powiatowego w latach 2003-2017: Leszek Kołacz (-2016), Anna Korpanty (2016), Leszek Kwaśniewski (2017-2019).
*Dyrektorzy Szpitala Specjalistycznego w latach 2018-nadal: Leszek Kwaśniewski (2017-2019), Józef Więcław (2019-2020), Z.Torbus (p.o. V – X 2020, X – XII 2020, p.o. XII 2020 – VII 2021), Jarosław Kolendo (VII 2021 -), Paweł Pazdan
*Kierownicy (dyrektorzy) Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w latach 1946-nadal: Stanisław Maraszewski, Marian Żurawski, Roman Mrozowski, Feliks Gałka, Marian Wykręt, Ewa Cisowska-Drozd, Arkadiusz Pióro, Zbigniew Bober, Paweł Pazdan, Maria Napieracz (2018-2019), Grzegorz Andrzej Gałuszka (2019-).
*Dyrektorzy Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w latach 1952-nadal: Witold Słoniewicz, Zbigniew Myszka, Stanisław Warzocha, Edward Janiszewski, Bogumił Bzdyl, Krzysztof Kralisz, Janusz Zdziebło, Anna Maria Babula, Grzegorz Robert Burek (1 VII 2018 -)
*Lekarze w latach 1944 – 2006: Zuzanna Adamczak-Kiepiel, Anna Adamczak, Eugeniusz Adamus, Janusz Aleksandrowicz, Bożena Aleksandrowicz, Irena Augustyniak, Kazimiera Babiec, Barbara Baran, Bogusław Barański, Stanisława Bartłomowicz, Zofia Barłowska, Jerzy Barnaś, Elżbieta Belejec, Eugeniusz Berger, Jacek Berger, Mieczysław Bernacki, Grażyna Będkowska, Lucjan Bielatowicz, Andrzej Białek, Maria Białek, Wiesław Biedroń, Edmund Bielecki, Małgorzata Biesiadecka–Kotarba, Marek Błachowicz, Barbara Błaszczak, Grzegorz Błaszczak, Marian Błaszczak, Wiesława Błąkiewicz-Wolanin, Zbigniew Bober, Józef Bożek, Barbara Bryl, Krystyna Brzeska, Renata Bucka, Wojciech Burkot, Janusz Byczkowski, Beata Bzdyl, Bogumił Bzdyl, Adela Cebula, Krzysztof Cebula, Krzysztof Cebulak, Renata Celarek, Tomasz Chmielewski, Stanisław Chmielewski, Zdzisław Chorąży, Tomasz Chudzik, Mieczysław Ciastoń, Teodor Cienciała, Anna Cieślikowska–Gardian, Ewa Cisowska–Drozd, Katarzyna Cupicha, Piotr Cwenar, Maria Czerwińska, Krystyna Czop, Bolesław Czuba, Alicja Dachowska–Łapa, Abdul Rageeb Dabwan, Czesława Dąbek, Edward Dec, Antoni Drelicharz, Barbara Dróżdż, Maria Dul, Janusz Duszkiewicz, Teresa Dziedzic, Zofia Fabowska, Władysław Falisz, Jan Figas, Jerzy Fijałkowski, Apolinary Frank, Witold Frąckiewicz, Anna Gajewska, Irmina Gajsler, Anna Gałka, Feliks Gałka, Andrzej Gardian, Janusz Gardulski, Rafał Garlewicz, Lucjan Gawendo, Zyta Gawryś-Stryszak, Zofia Gąsior, Piotr Gembal, Lesław Gęsiorek, Jan Głaz, Krystyna Głębocka, Zofia Głębocka–Duszik, Stanisław Głębocki, Władysław Główka, Jolanta Gnieciak, Stanisław Godek, Grzegorz Gola, Wojciech Gontaszewski, Jan Górny, Małgorzata Grabczak, Tomasz Grabczak, Bogumił Grabowski, Janusz Grabowski, Wioletta Graniczka – Dabwan, Tadeusz Grochocki, Wanda Grochowicz, Jerzy Gromny, Jerzy Gruszecki, Wiesław Grzegorczyk, Wojciech Gutowski, Bogumił Gustaw, Emilia Guzik, Joanna Hadro, Halina Haliniarz, Halina Hęclik-Struzik, Eugenia Iliaszewicz, Krystyna Iwańska, Jerzy Jachyra, Krystyna Jachyra, Urszula Janas–Skulina, Eugeniusz Janicki, Mirosław Janicki, Magda Janiszewska, Edward Janiszewski, Małgorzata Jankowiak, Joanna Jankowska-Fietko, Lech Jankowski, Zofia Jarosz-Piejko, Halina Kalita, Walerian Kalita, Małgorzata Kamińska-Bielatowicz, Tadeusz Kasprowicz, Urszula Kerz, Adam Krępa, Małgorzata Kępa, Małgorzata Kępka, Maria Kiełb, Tomasz Klar, Anna Klecha, Józef Klecha, Danuta Kłaczyńska, Piotr Kokot, Agnieszka Kołodziej, Beata Kołodziej, Janusz Kołodziej, Agnieszka Kopacz, Bogdan Kopacz, Wiesława Kopecka, Grażyna Kopeć, Justyna Kopeć–Herba, Katarzyna Kopeć-Gajek, Janusz Kordeusz, Beata Korkus-Pszeniczna, Jan Kornecki, Andrzej Kosmalski, Marek Kossowski, Andrzej Kosydar, Teresa Kotowska, Anna Kotula, Zofia Kotyra, Stanisław Kowal, Janina Kowalczyk-Worwąg, Katarzyna Kowalik, Małgorzata Kowalik, Lidia Kowalska, Piotr Kozioł, Anna Kozłowska, Artur Kozłowski, Elżbieta Krakowska, Elżbieta Kralisz–Podraza, Jadwiga Kralisz, Krzysztof Kralisz, Stanisław Krasowski, Barbara Krawczyk, Urszula Krawczyk, Ireneusz Krejcz, Mariusz Krempa, Stanisław Krempa, Magdalena Krępa, Andrzej Król, Elżbieta Król-Zdziebło, Jerzy Król, Małgorzata Krupińska, Alicja Krutowicz, Wiesław Krzak, Lucyna Krzemień-Królikowska, Karolina Krzysztofik, Wanda Krzyżowska–Ziobroń, Rudolf Książek, Janina Księska, Janusz Księski, Andrzej Kubatek, Maria Kubatek, Lucyna Kudiuk, Michał Kudiuk, Paweł Kukułka, Marek Kulczyk, Waldemar Kulig, Regina Kupstas, Halina Kurdziel, Maria Kurpiel–Oleksiewicz, Anna Kurylak, Jadwiga Kut – Bednarczyk, Jan Kwiatkowski, Maria Lewonowska, Bogdan Leyko, Stanisław Lis, Patrycja Lisiecka-Bartłomowicz, Irena Lorenc, Piotr Lorenc, Krystyna Lubera, Kazimierz Łacny, Zbigniew Łaszyca, Alicja Łazarz–Krejcz, Urszula Łęczycka, Tomasz Łogin, Grażyna Łuczak–Stala, Anna Łuka, Krzysztof Łukawski, Andrzej Maciejak, Tadeusz Magiera, Julian Maj, Zbigniew Majsak, Edyta Maksoń, Józef Maksoń, Maria Malec, Andrzej Małysa, Stanisław Maraszewski, Bogusława Marzec, Jarosław Marzec, Krystyna Matwieś, Janina Mazur, Marian Mazur, Zbigniew Mazur, Lucjan Mazurek, Zdzisław Mączka, Irena Michońska, Franciszek Michoński, Miroslaw Midura, Joanna Mierzyńska, Zofia Mikrut–Gąsior, Piotr Milejski, Jerzy Ryszard Milik, Krzysztof Milik, Lechosław Milik, Zygmunt Miłoś, Wacław Moskal, Alicja Mostowy, Zdzisław Mostowy, Irena Mościcka, Wojciech Mościcki, Grażyna Mrozińska, Adam Mrozowski, Roman Mrozowski, Irena Muszyńska, Mieczysław Muszyński, Jan Myjkowski, Zbigniew Myszka, Ewa Nikiel, Jacek Nikiel, Maria Niziołek, Barbara Nowak, Teresa Nowak, Wiesław Nowak, Zdzisław Nowak, Bronisław Nowicki, Jolanta Nycek–Jer, Marzanna Nykiel, Marzena Oczoś, Urszula Oleksiak, Maciej Olszowski, Anna Opala, Henryk Orczyński, Zbigniew Orłowski, Zbigniew Ostolski, Zofia Ozimek, Małgorzata Pacholec, Mirosław Pacia, Sabina Padykuła, Marek Pająk, Jan Pancerz, Renata Pasko–Turek, Ryszard Patyk, Lucyna Pawlaczyk, Józef Pawłowski, Marian Piechota, Ryszard Pietryka, Jan Pietrykowski, Elżbieta Piękoś, Ernest Piękoś, Zygmunt Piękoś, Beata Piotrowska, Arkadiusz Pióro, Stanisława Piskozub, Wacław Piskozub, Alina Podosek, Andrzej Podosek, Konrad Podpora, Teresa Podpora, Elżbieta Podraza, Bożena Polak–Korkus, Marzena Polak-Żurek, Ewa Polińska, Danuta Przetacznik, Beata Pszeniczna, Maria Pyszno, Stanisław Pyszno, Tadeusz Pyzikiewicz, Grzegorz Rachwał, Krystyna Raszkowska, Stanisława Rewera, Alicja Rodzoś–Grabowska, Dorota Rogóż–Mroczek, Radosław Rola, Julian Romańczuk, Lucyna Rożniał-Ciejka, Zdzisław Różycki, Alicja Ruman, Jan Rusin, Grzegorz Rybak, Wanda Rządzka, Jerzy Rzepka, Monika Rzepka–Duszkiewicz, Krzysztof Rzeszutek, Barbara Sabatowska–Krępa, Izabela Sądel, Danuta Serafin, Mieczysław Henryk Sidor, Renata Sikora–Biernat, Robert Sikora, Bożena Sikorska-Stąpor, Krystyna Skawińska–Dudek, Maria Skiba, Joanna Skop, Ludwik Skopiński, Marian Skopiński, Stanisław Skowron, Ewa Skrzyńska, Lucyna Słomba, Józef Słonina, Zdzisław Słoniewicz, Barbara Smotrycka, Krystyna Sobczak, Elżbieta Sobolewska, Jolanta Soboń, Konrad Stachowicz, Janusz Starzec, Krystyna Stępień, Zyta Stryszak– Gawryś, Lesław Surdej, Andrzej Synowiec, Barbara Szabatowska, Tadeusz Szala, Maria Szarek, Aleksandra Szczepańska, Artur Szczepański, Krzysztof Szczęsny, Andrzej Szetela, Józef Sznajder, Halina Szobał–Kurdziel, Andrzej Szuwalski, Marta Szymanowska, Andrzej Szymanowski, Wiesława Szypuła–Krupa, Kazimierz Ślaski, Ekspedyt Ślem, Darian Śpiewak, Danuta Świderek, Marian Tarnawski, Janina Toczek, Stanisław Trela, Monika Trela–Kulig, Wojciech Turek, Teresa Tuszyńska, Paweł Tyniec, Wiesława Wach, Krystyna Wanatowicz, Bogusław Warzecha, Stanisław Warzocha, Marek Wasiluk, Urszula Wasiluk, Bożena Werner, Aleksandra Wesołowska, Krystyna Wiącek– Mierzwa, Andrzej Wielgus, Jan Wielgus, Jerzy Wiewióra, Ewa Witkowska, Jan Witkowski, Rafał Wojas, Grażyna Wojciechowska, Stanisław Wolański, Marta Woszczuk–Koper, Zygmunt Woźniak, Stanisław Wójcik, Andrzej Wrona, Barbara Wykręt, Marian Wykręt, Adam Zając, Beata Zakręcka, Maria Zawadzka, Janusz Zdziebło, Tadeusz Zieliński, Barbara Zięba, Tadeusz Zięba, Wanda Ziobroń, Sylwia Żala, Marian Żurawski, Witold Żurawski, Magdalena Żurek, Zofia Żyła.
II. Lekarze stomatolodzy (dentyści): Ina Augustyn, Anna Bardowska, Maria Bardowska, Paweł Bednarz, Teresa Bielecka, Halina Biernacka, Czesław Binda, Ewa Binda, Paweł Binda, Iwona Błaszczak, Danuta Boguta, Krystyna Chmielik, Stanisław Chowaniec, Anna Cirbus, Anna Dąbrowska, Krystyna Dec, Zofia Dębicka, Anna Dębicka-Wielgus, Regina Domagała, Anna Maria Dul, Agnieszka Dziuba, Mariusz Dziuba, Janina Foks-Turska, Regina Gadomska, Dariusz Gadomski, Stanisław Gardulski, Elżbieta Głaz, Adam Gromny, Maria Grzegorczyk, Wojciech Hamerski, Grzegorz Herba, Janina Iliasz, Helena Jakimowicz, Zofia Juras, Grażyna Kaczmarek, Iwona Kańczugowska, Lidia Karasińska, Irena Kiełb, Stanisław Kobos, Lilianna Kolesiuk-Maziarz, Małgorzata Kolisz, Ewa Kopecka, Roman Koper, Zbigniew Koper, Stanisław Kostecki, Beata Kozar-Warchałowska, Małgorzata Kozioł, Izabela Kretkiewicz, Maria Malec, Elżbieta Król-Zdziebło, Regina Kupstas, Wiktoria Kusz, Danuta Lamot-Piechota, Bożena Lupa, Zbigniew Łącz, Aleksandra Łojczyk, Wioletta Majewska, Anna Małek, Halina Mąkowska, Jacek Mąkowski, Danuta Musialik-Barnaś, Marek Nanowski, Marian Niziołek, Tomasz Pałka, Krystyna Piasecka-Gryber, Małgorzata Pietrucha-Parys, Jolanta Pregiel, Jadwiga Prożych, Urszula Rachwał, Irena Rajewska, Irena Rycerska, Jerzy Ryczaj, Wioletta Rzeszutek, Katarzyna Sikora, Anna Skowron, Bożena Skrzypczak, Irena Smrokowska, Bożena Stypa, Janina Szczecińska, Maria Szczerbińska-Łukaszek, Irena Szmidtke, Anna Tomas, Dorota Tomczyk, Marek Tomczyk, Ewa Tomecka-Rzepka, Maria Trybulec, Elżbieta Trzpis, Małgorzata Tylko, Magdalena Wasserman, Wiesława Wielgosińska, Stanisław Wiktor, Anna Wiśniewska-Małek, Jerzy Woźniak, Beata Wrona, Regina Zapaśnik, Anna Zatońska, Krystyna Zatońska, Jacek Żurawski.
Lekarze w 2012 r.: Zuzanna Adamczak-Kiepiel, Anna Adamczyk, Bożena Irena Aleksandrowicz, Janusz Mirosław Aleksandrowicz, Kazimiera Babiec, Magdalena Ewa Balińska, Zofia Maria Barłowska, Jerzy Marek Barnaś, Tomasz Franciszek Bartłomowicz, Bogumił Piotr Belejec, Elżbieta Joanna Belejec, Grażyna Bożena Będkowska, Maria Białek, Lucjan Bogusław Bielatowicz, Małgorzata Joanna Biesiadecka-Kotarba, Marek Błachowicz, Barbara Błaszczak, Grzegorz Andrzej Błaszczak, Marian Błaszczak, Wiesława Maria Błąkiewicz-Wolanin, Barbara Ewa Bryl, Krystyna Barbara Brzeska, Wojciech Burkot, Beata Maria Bzdyl, Bogumił Andrzej Bzdyl, Adela Maria Cebula, Krzysztof Jan Cebula, Renata Maria Celarek, Agnieszka Ewa Chmielik, Tomasz Jerzy Chudzik, Anna Dorota Cieślikowska-Gardian, Małgorzata Cisło, Ewa Elżbieta Cisowska-Drozd, Piotr Jacek Cwenar, Agnieszka Justyna Czepiel, Abdul Raqeeb Dabwan, Alicja Halina Dachowska-Łapa, Antoni Adam Drelicharz, Barbara Honorata Dróżdż, Paulina Dorota Dura, Janusz Witold Duszkiewicz, Anna Teresa Dziedzic, Teresa Bogusława Dziedzic, Jerzy Michał Fijałkowski, Witold Frąckiewicz, Tomasz Łukasz Fudali, Anna Gałka, Feliks Stanisław Gałka, Andrzej Gardian, Rafał Jakub Garlewicz, Zbigniew Gawryjołek, Zyta Matylda Gawryś-Stryszak, Jan Krzysztof Gadek, Piotr Tomasz Gembal, Jan Głaz, Krystyna Głębocka, Stanisław Godek, Grzegorz Aleksy Gola, Jan Roman Górny, Bogumił Jan Grabowski, Wioletta Aneta Graniczka-Dabwan, Anna Maria Graniczka-Pazdro, Jerzy Gromny, Jerzy Mirosław Gruszecki, Wiesław Kazimierz Grzegorczyk, Emilia Helena Guzik, Joanna Urszula Hadro, Halina Barbara Hęclik-Struzik, Jerzy Wladysław Jachyra, Krystyna Regina Jachyra, Mirosław Adam Janicki, Joanna Władyslawa Jankowska-Fietko, Zofia Janina, Jarosz-Piejko, Aleksandra Ewa Jurczak, Halina Józefa Kalita, Malgorzata Boguslawa Kamińska-Bielatowicz, Magdalena Patrycja Kamler-Pado, Małgorzata Kępka, Maria Kiełb, Tomasz Stanisław Klar, Anna Ludwika Klecha, Józef Krzysztof Klecha, Bartłomiej Kluz, Joanna Jadwiga Kłaczyńska, Radosław Daniel Kłaczyński, Piotr Kazimierz Kokot, Agnieszka Kołodziej-Ziarko, Bogdan Szczepan Kopacz, Wiesława Barbara Kopecka, Grażyna Anna Kopeć, Katarzyna Kopeć-Gajek, Justyna Zdzisława Kopeć-Herba, Beata Anna Korkus-Pszeniczna, Małgorzata Maria Kornaś, Marek Krzysztof Kossowski, Andrzej Karol Kosydar, Anna Grażyna Kotula, Stanisław Kowal, Janina Kowalczyk-Worwąg, Katarzyna Małgorzata Kowalik, Małgorzata Elżbieta Kowalik, Lidia Lucyna Kowalska, Piotr Jan Kozioł, Anna Grażyna Kozłowska, Artur Józef Kozłowski, Elżbieta Emilia Krakowska, Krzysztof Stefan Kralisz, Barbara Maria Krawczyk, Ireneusz Mieczysław Krejcz, Mariusz Krempa, Magdalena Maria Krępa, Andrzej Grzegorz Król, Elżbieta Król-Zdziebło, Lucyna Stefania Krzemień-Królikowska, Wanda Krzyżowska-Ziobroń, Agnieszka Monika Kubik, Paweł Alfred Kukułka, Waldemar Krzysztof Kulig, Halina Zofia Kurdziel, Maria Grażyna Kurpiel-Oleksiewicz, Jadwiga Kut-Bednarczyk, Agnieszka Alina Lampart, Bogdan Rafał Leyko, Michał Maciej Lipka, Patrycja Magdalena Lisiecka-Bartłomowicz, Irena Lorenc, Piotr Lorenc, Krystyna Lubera, Alicja Łazarz-Krejcz, Magdalena Łopuszyńska, Grażyna Anna Łuczak-Stala, Anna Łuka, Andrzej Maciejak, Edyta Maksoń, Józef Jan Maksoń, Bogusława Barbara Marzec, Jarosław Wojciech Marzec, Janina Józefa Mazur, Marian Stanisław Mazur, Zbigniew Wojciech Mazur, Lucjan Mazurek, Irena Jadwiga Michońska, Joanna Teresa Mierzyńska, Zofia Helena Mikrut-Gąsior, Krzysztof Milik, Lechosław Janusz Milik, Zygmunt Miłoś, Adam Stanisław Młodziankowski, Wacław Adam Moskal, Irena Felicja Mościcka, Wojciech Mościcki, Grażyna Maria Mrozińska, Jan Władysław Myjkowski, Monika Niemiec, Ewa Nikiel, Jacek Antoni Nikiel, Barbara Anna Nowak, Teresa Maria Nowak, Wiesław Nowak, Joanna Lucyna Nycek-Jer, Marzanna Maria Nykiel, Urszula Oleksiak, AnnaMałgorzata Opala, Robert Szczepan Orzech, Zofia Ozimek, Małgorzata Leokadia Pacholec, Mirosław Ryszard Pacia, Sabina Maria Padykuła, Marek Witold Pająk, Renata Stanisława Pasko-Turek, Andrzej Marek Pawełczak, Lucyna Marta Pawlaczyk, Małgorzata Marta Piechota, Marian Artur Piechota, Ernest Jan Piękoś, Beata Lucyna Piotrowska, Alina Podosek, Andrzej Podosek, Marzena Polak-Żurek, Ewa Maria Polińska-Wajdowicz, Małgorzata Pondo, Małgorzata Agnieszka Pulter-Krawczyk, Paweł Łukasz Pyszny, Alicja Ewa Rodzoś-Grabowska, Dorota Rogóż-Mroczek, Adam Rojek, Radosław Konrad Rola, Krystyna Roszkowska-Łoin, Lucyna Bożena Rożniał-Ciejka, Alicja Halina Ruman-Petrenko, Grzegorz Adam Rybak, Wanda Aleksandra Rządzka, Jan Jerzy Rzepka, Monika Beata Rzepka-Duszkiewicz, Krzysztof Piotr Rzeszutek, Izabela Teresa Sądel, Danuta Bronisława Serafin, Agnieszka Monika Serafin-Wilga, Robert Janusz Sikora, Renata Elzbieta Sikora-Biernat, Bożenna Wiesława Sikorska-Stąpor, Krystyna Skawińska-Dudek, Joanna Marzena Skiba, Maria Skiba, Tomasz Konrad Skiba, Joanna Urszula Skop, Ludwik Antoni Skopiński, Stanisław Piotr Skowron, Ewa Izabella Skrzyńska, Agnieszka Agata Słocka, Lucyna Maria Słomba, Joanna Bożena Soboń, Konrad Julian Stachowicz, Aleksandra Maria Stempkowska-Wesołowska, Andrzej Robert Synowiec, Małgorzata Maria Synowiec, Aleksandra Aurelia Szczepańska, Artur Robert Szczepański, Andrzej Stanislaw Szetela, Józef Sznajder, Magdalena Anna Szymala-Lipka, Wiesława Szypuła-Krupa, Damian Stanisław Śnieżek, Darian Henryk Śpiewak, Danuta Świderek, Marian Zbigniew Tarnawski, Janina Teresa Toczek, Bartłomiej Tołpa, Ewa Izabella Tomecka-Rzepka, Stanisław Trela, Monika Jolanta Trela-Kulig, Paweł Jan Tyniec, Dominik Jan Ungeheuer, Marzena Maria Ura, Dagmara Małgorzata Vanous, Dorota Joanna Walewicz, Sławomir Michał Walewicz, Bogusław Roman Warzecha, Stanisław Warzocha, Marek Stefan Wasiluk, Urszula Wasiluk, Marta Zdzisława Waszczuk-Koper, Damian Karol Wenio, Arkadiusz Kamil Widuliński, Andrzej Wielgus, Ewa Beata Witkowska, Jan Wilhelm Witkowski, Barbara Teresa Wykręt, Marian Wykręt, Adam Leszek Zając, Beata Anna Zakręcka, Janusz Piotr Zdziebło, Maria Zofia Ziarko, Barbara Halina Zięba, Tadeusz Mikołaj Zięba, Sylwia Anna Żala, Olaf Marian Żurawski, Witold Żurawski, Zofia Grażyna Żyła.
SŁUŻEBNICE DUCHA ŚWIĘTEGO, zgromadzenie misyjne działające od XIX w. początkowo w Holandii, a następnie na misjach w różnych krajach na całym świecie. W Polsce rozpoczęły działalność w okresie międzywojennym XX w. Do parafii Ducha Świętego w Mielcu przybyły w 1985 r. za zgodą Biskupa Tarnowskiego Jerzego Ablewicza. Proboszcz tej parafii ks. Władysław Marcinowski poszukiwał bowiem zgromadzenia żeńskiego związanego ze służbą Duchowi Świętemu patronującemu parafii. Ich domem zakonnym jest północno-zachodnie skrzydło budynku parafialnego przy ul. M. Pisarka 16. Wspólnota mielecka, licząca wcześniej 4 siostry, a ostatnio 3, poświęcona jest Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego. Siostry prowadzą katechezę w szkołach i pracują jako zakrystianki.
Siostry przełożone: s. Michaela Marianna Rosińska, s. Zdzisława Zofia Kaczmarczyk, s. Arnolda Bogumiła Kołodziejczyk.
SMACZNIAK FELIKS, urodzony 12 XII 1876 r. w Rzochowie, syn Stanisława i Katarzyny z Siewierskich. Prowadził warsztat szewski. Był właścicielem galaru (promu) na rzece Wisłoce kursującego pomiędzy Rzochowem a Kiełkowem. Był jednym z założycieli i chorążym Straży Ogniowej w Rzochowie. Uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz armii austriackiej na froncie wschodnim. Po powrocie z wojny nadal działał społecznie w OSP Rzochów, m.in. pełnił funkcje członka zarządu i zastępcy naczelnika. Napisał Kronikę OSP w Rzochowie. Zmarł 9 III 1950 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul Rzochowskiej.
SMACZNIAK JÓZEF (ksiądz), urodzony 22 X 1895 r. w Rzochowie, syn Kaspra i Marianny z Siewierskich. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. Po odbyciu studiów teologicznych we Lwowie przyjął święcenia kapłańskie w 1919 r. Pracował jako: wikariusz i administrator w Janowie koło Lwowa (1919-1923), katecheta w Cieszacinie lub Cieszanowie (1923-1928) i wikariusz w Złoczowie (1928-1931). W 1931 r. został mianowany proboszczem w Nadwórnej. W czasie okupacji hitlerowskiej został aresztowany i zamordowany w lipcu 1942 r., prawdopodobnie w Czarnym Lesie koło Stanisławowa.
SMACZNY FRANCISZEK, urodzony 12 X 1894 r. w Podleszanach, pow. mielecki, syn Wojciecha i Rozalii z domu Niedbała. Uczęszczał do mieleckiego gimnazjum. Należał do tajnych organizacji niepodległościowych, które funkcjonowały w szkole. Pełnił m.in. funkcję kierującego „Związkiem Jastrzębim”. W 1911 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego i po odbyciu ćwiczeń zdał egzamin podoficerski. Na wieść o tworzeniu się polskiego wojska udał się do Krakowa i 6 VIII 1914 r. został wcielony do VI batalionu 1 pułku piechoty Legionów. W czasie bitwy pod Laskami (5 XI 1915 r.) został ranny. Po zaleczeniu rany powrócił do Legionów i został skierowany do 3 pułku piechoty. Walczył jeszcze m.in. nad Stochodem, ale we wrześniu 1916 r. zwolniono go z wojska ze względu na odnowienie się nie wyleczonej kontuzji. Podjął studia na Akademii Ziemiańskiej w Wiedniu i ukończył je w 1920 r. Po nostryfikacji na WSGGW rozpoczął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Siedlcach na stanowisku inspektora, a później kierownika urządzania lasów, kierownika produkcji drewna i inspektora. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w działalności konspiracyjnej jako członek (ps. „Topór”) oddziału propagandy AK w Siedlcach, m.in. redagując komunikaty z wiadomości uzyskanych drogą nasłuchu programów radiowych. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Siedlcach, a następnie we Wrocławiu. W latach 1949-1955 był kierownikiem komórki wynalazczości i współzawodnictwa pracy w PP „Paged”, a następnie pracował w Wojewódzkiej Radzie Narodowej we Wrocławiu, gdzie w latach 1956-1967 położył duże zasługi w zagospodarowywaniu, urządzaniu i zadrzewianiu lasów w województwie wrocławskim. Wyróżniony m.in. Krzyżem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami resortowymi i regionalnymi. Zmarł 15 XII 1967 r. w czasie pełnienia obowiązków służbowych. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.
SMACZNY BRONISŁAW, urodzony 12 XII 1907 r. w Podleszanach, syn Marcina i Anny z domu Zdziebło. Zawodu rymarza nauczył się w warsztacie rymarskim Juliana Rębisia w Trzcianie. W latach 30. pracował w kaflarni w Mielcu i przy budowie Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Cyrance. W czasie okupacji hitlerowskiej udzielał schronienia i pomocy ukrywającym się osobom (m.in. Janowi Pietrzakowi i Józefowi Łachowi), zagrożonym aresztowaniem przez okupantów. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolno-hodowlane (7 ha) w Podleszanach, specjalizując się w hodowli bydła mlecznego. Wykonywał też usługi transportowe na rzecz Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu. Był inicjatorem elektryfikacji Podleszan oraz jej komunikacji z Mielcem, m.in. przewodniczył społecznym komitetom budowy drogi i kładki nad rzeką Wisłoką. Zmarł 18 I 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
SMACZNY JÓZEF, urodzony 19 III 1946 r. w Podleszanach, pow. mielecki, syn Bronisława i Józefy z domu Bryk. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu Maturę zdał w 1965 r. uzyskując tytuł technika mechanika. W tym samym roku rozpoczął pracę w WSK Mielec jako technolog. Równocześnie udzielał się społecznie w Związku Młodzieży Wiejskiej w Podleszanach, pełniąc funkcje przewodniczącego koła, a następnie zarządu gromadzkiego. W sierpniu 1970 r. został wybrany przewodniczącym Zarządu Powiatowego ZMW w Mielcu i pełnił tę funkcję do likwidacji powiatów (w tym mieleckiego) w 1975 r. Był inicjatorem i współorganizatorem programów i akcji na rzecz unowocześnienia wsi i rolnictwa, wychowania młodzieży przez działanie, organizację życia kulturalno-oświatowego oraz rozwoju masowych imprez sportowo-rekreacyjnych i turystycznych. Od XI 1975 r. do maja 1976 r. pracował w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Przecławiu na stanowisku kierownika działu produkcji i usług. W 1976 r. został wybrany I sekretarzem Komitetu Gminnego PZPR w Czerminie oraz przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Czerminie. Był jednym z inspiratorów m.in. przebudowy centrum Czermina i budowy pomnika ku czci mieszkańców gminy Czermin poległych za Ojczyznę. W 1986 r. ukończył studia na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie, uzyskując dyplom magistra ekonomii. W latach 1986-1989 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Miejskiego PZPR w Mielcu, a od 1990 r. był pracownikiem Wojewódzkiego Komitetu Wykonawczego Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej w Rzeszowie i pełnił funkcję przewodniczącego Rady Rejonowej SdRP w Mielcu. Od 1 III 1991 r. do 30 XI 1993 r. był bezrobotnym. Pod koniec 1993 r. zarejestrował własną działalność gospodarczą (Biuro Obrachunkowe) i prowadził ją do 1996 r. Jednocześnie 1 XII 1994 r. został zatrudniony jako specjalista ds. marketingu, a po kilku miesiącach jako dyrektor ds. ekonomicznych i marketingu w Zakładzie Produkcji Obuwia „Panda” w Mielcu. 15 II 1997 r. Wojewoda Rzeszowski powołał go na stanowisko kierownika Urzędu Rejonowego w Mielcu. Pełniąc tę funkcję przyczynił się do usprawnienia obsługi inwestorów przez przekazanie Oddziałowi ARP uprawnień do wydawania zezwoleń na budowę obiektów w SSE, a w 1997 r. do sprawnego usuwania skutków wielkiej powodzi w lipcu i sierpniu 1997 r. W wyborach do samorządu powiatowego 11 X 1998 r., startując z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej, został wybrany na radnego do Rady Powiatu Mieleckiego, a 9 XI 1998 r. Rada Powiatu wybrała go na pierwszego starostę odrodzonego powiatu mieleckiego w kadencji 1998-2002. W październiku 2002 r. ponownie zwyciężył w wyborach i został starostą na kadencję 2002-2006. Największymi inwestycjami w tym czasie były m.in.: rozbudowa i modernizacja Szpitala Powiatowego w Mielcu, budowa Domu Pomocy Społecznej w Mielcu, budowa obwodnicy wewnętrznej miasta Mielca, modernizacja mostu na rzece Wisłoce w Przecławiu oraz modernizacja lub odnowa nawierzchni kilkudziesięciu kilometrów dróg we wszystkich gminach powiatu. Jako przewodniczący Społecznej Rady Zespołu Opieki Zdrowotnej (później Szpitala Powiatowego) przyczynił się do przeprowadzenia restrukturyzacji służby zdrowia w powiecie mieleckim. Od wielu lat działa w organizacjach społecznych, m.in. pełniąc funkcje przewodniczącego Rady Powiatowej Zrzeszenia LZS i członka Prezydium Zarządu Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. W 2006 r., startując z listy KW Wyborców „Razem dla Ziemi Mieleckiej” został wybrany na radnego Rady Powiatowej w Mielcu, a następnie na wicestarostę w kadencji 2006-2010. Funkcję wicestarosty pełnił do 2010 r. W listopadzie 2010 r., startując ponownie z listy Komitetu Wyborczego „Razem dla Ziemi Mieleckiej“, po raz czwarty z rzędu został wybrany na radnego Rady Powiatu, a następnie na członka Zarządu Powiatu Mieleckiego. Od lipca 2012 r. pełni funkcję prezesa Forum Organizacji Pozarządowych Powiatu Mieleckiego – związku stowarzyszeń, posiadającego status organizacji pożytku publicznego. W wyborach w 2014 r. i w 2018 r. uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencjach 2014-2018 i 2018-2023. Pełni funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Pozostaje też członkiem Społecznej Rady Szpitala Specjalistycznego im. E. Biernackiego w Mielcu. Ponadto od 2015 r. pełni funkcję przewodniczacego Rady Nadzorczej Miejskiej Komunikacji Samochodowej. Wniósł znaczacy wkład w oddłużenie i unowocześnienie tej Spółki, m.in. taboru i zaplecza technicznego oraz funkcjonowania linii i rozkładów jazdy. W 2023 r., jako były starosta, został zaproszony do komisji Forum Bene Meritus – Forum Byłych Starostów przy Związku Powiatów Polskich. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Znakiem Związku OSP RP, Medalem Honorowym im. B. Chomicza, Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Złotym Medalem „Za Zasługi dla LOK”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Honorową Odznaką ZMW, Złotą Odznaką Honorową ZIW i Odznaką Zasłużonego Działacza LZS.
SMACZNY WIESŁAW SYLWESTER, urodzony 31 XII 1964 r. w Mielcu, syn Bolesława i Joanny z domu Dudek. Ukończył średnie studium zawodowe. Jest współzałożycielem firmy „Panda” i od 2 I 1990 r. pełni funkcję jej prezesa. W latach 1990-2004 spółka zatrudniała do 300 osób, a produkcja dzienna dochodziła do 3000 par obuwia.
SMAJDOR BARBARA MARIA (z domu DUDEK), urodzona 25 VI 1962 r. w Mielcu, córka Józefa i Heleny z domu Bratek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1981 r. Śpiewała w chórze licealnym pod kierunkiem Pawła Lisa. Ponadto w 1978 r. ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu w klasie fortepianu. Pracę zawodową rozpoczęła w 1985 r. jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Wylowie koło Przecławia. Po roku szkolnym 1985/1986 przeniosła się do Przedszkola Państwowego (później Przedszkole Miejskie) nr 8 w Mielcu i jako nauczyciel pracowała do 31 VIII 2018 r. W tym czasie ukończyła studia magisterskie na kierunku pedagogika w zakresie: „Pedagogika opiekuńczo-wychowawcza” na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2008 r.) oraz studia podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie. Ukończyła także szereg kursów specjalistycznych. Była inicjatorką wielu form artystycznych. Prowadziła zajęcia z rytmiki w kilku przedszkolach. Przygotowała wiele dzieci do podjęcia nauki w szkole muzycznej. W wyniku konkursu od 1 IX 2018 r. pełni funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 8 w Mielcu. Poza pracą zawodową udziela się w działalności społecznej, m.in. jest członkiem zespołu muzycznego przy parafii Ducha Świętego w Mielcu.
SMERDEL CZESŁAW, urodzony 2 VII 1922 r. w Brzezinach, pow. Krasnystaw, syn Antoniego i Heleny z domu Huszcza. 25 III 1944 r. został zmobilizowany do Wojska Polskiego i zgłosił chęć nauki pilotażu. Szkolenie lotnicze odbył w Bogurusławiu i Krasnem Kucie na samolotach UT-2, Jak-1 i Jak-3, a następnie w Dęblinie, a po jego ukończeniu otrzymał stopień podporucznika. Przydzielony został do 1. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”, a następnie służył w jednostkach w Nowym Dworze Mazowieckim, Dęblinie, Poznaniu, Mierzęcicach i Świdninie, pełniąc funkcje dowódcy: klucza, eskadry i pułku (w stopniu majora). W 1953 r. skierowany został do Mielca, gdzie pełnił służbę w 21. Przedstawicielstwie Wojskowym jako pilot oblatywacz. Ukończył także Technikum Ekonomiczne w Mielcu. W latach 1944-1975 wykonywał loty na samolotach: UT-2, Po-2, Jak-1, Jak-7, Jak-9, Jak-9P, Jak-11, Jak-17, Jak-23, Jak-28, Mig-15, Lim-1, Lim-2, Lim-5, Lim-5P, TS-8, Lim-6 bis, An-2 i TS-11 Iskra, w łącznym czasie około 6500 godzin.12 III 1975 r. zakończył zawodową służbę wojskową i został przeniesiony do rezerwy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldzką, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem X-lecia PRL, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 26 VII 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SMERFY (ZESPÓŁ PIOSENKI I RUCHU), zespół artystyczny Szkoły Podstawowej nr 1 im. W. Szafera. Został założony 19 X 1987 r. przez Elżbietę i Józefa Witków. Działał przez 5 lat, występując w tym czasie 65 razy w Mielcu i innych miastach. Jego repertuar stanowiły obrazki muzyczno-taneczne autorstwa Józefa Witka (autora niniejszej „Encyklopedii”) o różnej tematyce, najczęściej związanej z ochroną przyrody (patron szkoły prof. W. Szafer był prekursorem ochrony przyrody). Zespół kilkakrotnie zdobył wyróżnienia i tytuł laureata w rejonowych i wojewódzkich przeglądach szkolnych zespołów artystycznych oraz występował w koncertach laureatów, m.in. w sali koncertowej Filharmonii w Rzeszowie na akademii wojewódzkiej z okazji Dnia Matki (29 V 1990 r.) Ostatnim występem był udział w widowisku estradowym Gargamel i Smerfy, wspólnie z artystami „Estrady Krakowskiej” w hali sportowo-widowiskowej w Mielcu (30 V 1992 r.).
SMETANA JÓZEF (ksiądz), urodzony 29 III 1831 r. w Bochni, syn Stefana i Marianny z Ostrożnowskich. Absolwent gimnazjum w Bochni. Studiował teologię w Tarnowie i w 1857 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Radłowie, Wieliczce, Czarnym Dunajcu, Podgórzu i Limanowej. W 1866 r. został mianowany proboszczem w Pisarzowej i zasłużył się parafii, doprowadzając do rozbudowy i restauracji wnętrz tamtejszego kościoła. Od 1879 r. pełnił także funkcję wicedziekana dekanatu nowosądeckiego. Otrzymał odznaczenia EC i RM. 3 IX 1891 r. objął probostwo parafii św. Mateusza w Mielcu. Na skutek konfliktu z grupą parafian w 1903 r. zrezygnował z funkcji i przeniósł się do Krakowa. Zmarł 21 II 1905 r. Miejsce pochówku dotąd nieznane.
SMOCZANKA, klub sportowy działający na terenie osiedla Smoczka. Posiada jedną sekcję – piłki nożnej. Powstał w 1987 r. z inicjatywy grupy mieszkańców z Ryszardem Miśturą (pierwszy prezes), braćmi Lenartami – Jerzym i Mieczysławem (skarbnik) oraz Wojciechem Kanią na czele. Przejęto do użytku zdewastowane boisko o wymiarach 98 m x 64 m przy ul. Smoczka. Trenerem drużyny został Ryszard Rozmus. Rozpoczęto od najniższej klasy rozgrywkowej – C w sezonie 1987/1988. Równocześnie poprawiano stan boiska i jego otoczenia. Po sezonie 1989/1990, w którym drużyna zajęła 6. miejsce, nastąpiła reorganizacja rozgrywek i Smoczankę zakwalifikowano do klasy B. W sezonie 1990/1991 zespół wywalczył awans do klasy A, ale grał w niej tylko rok. W latach 90. grał w klasie B, poza sezonem 1993/1994, kiedy po raz drugi występował w klasie A. W pierwszych latach XXI w. nastąpiły istotne zmiany w zarządzie. Prezesem został Józef Kozik, wiceprezesem ds. organizacyjnych Stanisław Miłoś, a wiceprezesem ds. finansowych – Waldemar Surdej. W czynie społecznym wykonano nawierzchnię boiska, podstawowe urządzenia (szatnie, pomieszczenia z prysznicami i ubikacjami), ławki dla około 400 osób. Istotnej pomocy udzielały niektóre mieleckie firmy. W sezonie 2001/2002 nastąpił awans do klasy A, a w sezonie 2003/2004 – awans do ligi okręgowej. W tym okresie najbardziej niezwykłym spotkaniem był derbowy pojedynek ze Stalą Mielec w Pucharze Polski, zakończony zwycięstwem Stali 4 : 2. Rozwinięto szkolenie młodzieży w celu wzmocnienia klubu i zapewnienia stałego dopływu wychowanków do I zespołu. Koordynacją tej działalności zajął się zasłużony w mieleckim środowisku działacz sportowy i trener Stanisław Miłoś, wspierany przez Włodzimierza Wieczerzaka. Efektem pracy obu szkoleniowców są drużyny juniorów starszych i młodszych, wystawiane z około 70 trenujących młodych zawodników. W latach 2004-2006 zespół występował w klasie okręgowej. Wymiana pokoleniowa (wprowadzono do składu juniorów) w sezonie 2006/2007 spowodowała spadek do klasy A (14. miejsce, 30 30 34:51). W 2008 r. drużyna uplasowała się na 6. miejscu (26 40 33:36), a w 2009 r. na 5. miejscu (26 38 44:43), ale w sezonie 2009/2010 znów drużyna grała gorzej (14. miejsce, 28 18 29:81) i została zdegradowana do klasy B. Udało się jednak powstrzymać rozpad Smoczanki i w 2011 r. zajęła ona 4. miejsce (28 53 74:36), a w 2012 r. 6. miejsce (30 44 54:57). Jeszcze lepiej spisała się w sezonie 2012/2013, bowiem zajęła 2. miejsce (28 63 90:33) i awansowała do klasy A I (grupa mielecka). W klasie A spisywała się już gorzej. W sezonie 2013/2014 zespół uplasował się na 11. miejscu (24 21 38:86), a w sezonie 2014/2015 na 12. miejscu (28 36 55:63). Kolejne sezony: *2015-2016 – A-klasa, 6. miejsce,26 35 56-61; *2016/2017 – A-klasa, 4. miejsce, 26 42 66-44; *2017/2018 – A-klasa, 8. miejsce, 28 40 67-58; *2018/2019 – A-klasa, 2. miejsce, 26 66 108:32, awans do klasy okręgowej; *2019/2020 – klasa okręgowa, 4. miejsce 15 31 40-29; z powodu pandemii COVID-19 rozgrywki zakończono po rundzie jesiennej; *2020/2021 – klasa okręgowa, 7. miejsce, 34 56 73-48; *2021/2022 – klasa okręgowa, 10. miejsce, 36 57 86-69. Ogromnym i bardzo przykrym zaskoczeniem dla klubu i jego sympatyków był niespodziewany zgon kierownika drużyny Marcina Kusiny (8 II 2022 r.).
Prezesi: Ryszard Miśtura (1987-2000), Józef Kozik (2000-?), Stanisław Miłoś (? – 2014), Janusz Lubacz (2014-nadal).
Wiceprezesi: Józef Kozik, Janusz Leżoń, Stanisław Miłoś, Waldemar Surdej, Włodzimierz Wieczerzak.
Trenerzy (od 1987 r.): Ryszard Rozmus, Marcin Rybak, Andrzej Banasik, Sławomir Grębowiec, Mariusz Furdyna, Artur Styczyński, Grzegorz Osak, Dariusz Peredzyński, Kuba Nowak, Kamil Oślizło, Patryk Krzystyniak.
Zawodnicy I zespołu (1987-nadal): Robert Bieżyński, Adam Burek, Jerzy Burek, Leszek Cichowski, Marcin Cisło, Krzysztof Dubiel, Sławomir Grębowiec, Mariusz Halisz (bramkarz), Jan Hałata, Daniel Indyk (bramkarz), Janusz Jarosławski (bramkarz), Robert Kalisz, Wojciech Kania, Mariusz Karkosza, Andrzej Klekociński, Paweł Korpanty, Wojciech Kędzior, Tomasz Kłaczkowski, Krzysztof Kołc, Krzysztof Kopacz, Sławomir Korpanty, Grzegorz Kozik, Zbigniew Kozioł, Krzysztof Krempa, Damian Krużel, Janusz Kulig, Łukasz Laskowski, Tomasz Małaszewicz, Rafał Masłowiec, Arkadiusz Mazur, Dawid Mazur, Grzegorz Miazga, Adam Mika, Tomasz Miłoś, Robert Misiak, Arkadiusz Mitura, Marek Piechota, Tomasz Puła, Wacław Rogóz, Mirosław Rozmus, Paweł Rozmus, Tadeusz Skóra, Marek Słomba, Krzysztof Snopkowski, Filip Solarski, Łukasz Strzałka, Artur Styczyński, Tomasz Styczyński, Piotr Stypa, Walemar Surdej, Maciej Szuban, Jacek Szymczyk (bramkarz), Piotr Tetlak, Wiesław Truniarz, Łukasz Wrzesień, Wiesław Żak.
Zawodnicy KS Smoczanka w latach 2013-2022: Maciej Boroń, Arkadiusz Boroń, Paweł Ćwięka, Konrad Filas, Michał Jarosz, Łukasz Jarosz, Piotr Kapinos, Mariusz Klapa, Bartosz Kołodziej, Ireneusz Kania, Michał Krempa, Łukasz Kędzior, Damian Kuzara, Maciej Lubacz, Tomasz Małaszewicz, Paweł Marud, Sebastian Mojek, Mateusz Marnik, Dawid Puć, Michał Ryk, Filip Szymański, Jakub Wiktor, Oskar Wiśniewski, Konrad Komaniecki, Rafał Wyzga, Bartłomiej Furtak, Paweł Osak, Mirosław Soja, Konrad Babula, Paweł Juras, Adam Lesiński, Arkadiusz Bielaska, Mariusz Halisz, Kamil Huber, Hubert Jagoda, Krystian Konieczny, Michał Kopacz, Arkadiusz Madyda, Kamil Miga, Jan Obłudek, Janusz Witek, Mateusz Żurawski, Wojciech Żurawski, Jakub Żurawski, Marcin Drozdowski, Mateusz Gudz, Piotr Kolin, Dariusz Kozioł, Jakub Nowak, Bartosz Stępień, Grzegorz Szkotnicki, Bartosz Kużdżał, Filip Maciałek, Damian Kusina, Mariusz Brito, Marcin Dudek, Dawid Dudek, Marek Leś, Przemysław Pazdro, Jakub Jakub, Marek Furmanek, Bogumił Leśniak, Maksymilian Marek, Tomasz Maślanka, Paweł Ślifirski, Michał Szmański, Bartosz Cisło, Krzysztof Ślifirski, Konrad Sulicki, Marcin Baran, Maciej Draguła, Mateusz Dudkiewicz, Patryk Kamiński, Sławomir Kiełb, Bartłomiej Krzystyniak, Jakub Krzystyniak, Patryk Krzystyniak, Andrzej Miłoś, Andrzej Czachor, Kacper Krupiński, Daniel Magda, Szymon Niedbała, Daniel Osmola, Dawid Polak, Marek Skrzypek, Daniel Soja, Damian Strycharz, Maciej Walczak, Krzysztof Węglarz, Dawid Koba, Krzytsztof Lis, Michał Myjak, Jan Niedbała, Daniel Osmola, Marcin Padykuła, Patryk Rokoszak, Przemysław Seternus, Sebastian Łętocha, Kacper Padykuła, Marcin Paterak, Sebastian Polak, Eryk Purski, Piotr Rzeźnik, Igor Bartkowski, Sebastian Kusak, Piotr Małek, Patryk Niemczuk, Kamil Przybyło, Michał Szlachetka, Mateusz Gruszka, Konrad Margol, Jakub Więcław, Jakub Wesołowski, Mikołaj Gacek, Mateusz Krycia, Kamil Warzecha, Patryk Kiełbasa, Filip Draguła.
SMOCZKA (OSIEDLE), osiedle domów jednorodzinnych we wschodniej części miasta, do 1985 r. wieś. Powstała prawdopodobnie pod koniec XVII w. jako niewielka osada przy stawie rybnym Smoczka i przez wiele lat stanowiła przysiółek Wojsławia. W 2. poł. XIX w. liczyła około 30 domów i 160 osób. W okresie międzywojennym zaczęła się rozwijać i zorganizowała własną szkołę (1924). W czasie okupacji hitlerowskiej część mieszkańców została wysiedlona z południowo-wschodniej części Smoczki, bowiem na tym terenie i sąsiednich Porębach Wojsławskich powstały: niemiecki poligon wojskowy wraz z zabudowaniami i niemiecki obóz pracy. Po wojnie wieś rozwijała się wolno, ale systematycznie. W 1945 r. wznowiono działalność szkoły podstawowej, a w 1946 r. w poniemieckich budynkach umieszczono Państwowy Dom Dziecka i wspomnianą szkołę podstawową. W 1947 r. powstała Ochotnicza Straż Pożarna, której działalność przez wiele lat integrowała całą wieś. W 1964 r. oddano do użytku nowy budynek szkolny, a cały kompleks poniemieckich budynków zajął Ośrodek Wychowawczy. W 1985 r. Smoczka została włączona w granice Mielca i otrzymała status osiedla. W tym czasie na jej terenie rozpoczęła się intensywna budowa bloków mieszkalnych wielorodzinnych MSM. Ze względu na poważne różnice w charakterze zabudowy i stosunków własnościowych, ta część Smoczki została wydzielona jako odrębne osiedle Smoczka I. Wspólnym przedsięwzięciem mieszkańców obu osiedli było zorganizowanie Klubu Sportowego „Smoczanka” (1987 r.). Od lat 90. na osiedlu Smoczka, charakteryzującym się zabudową jednorodzinną, intensywnie rozwijało się budownictwo indywidualne o ciekawej architekturze. Granice osiedla obejmują rejony ulic: Królowej Jadwigi, Św. Anny, S. Lema, F. Krempy, Majowej, St. Mikołajczyka, M. Rataja, Smoczki, Szarych Szeregów, A. Fibicha, J. Ciołkosza, W. Witosa (od toru kolejowego do ul. Wolności) i Wolności (od skrzyżowania z ul. Powstańców Warszawy do granic miasta, z wyłączeniem numerów nieparzystych od skrzyżowania z ul. W. Szafera do skrzyżowania z ul. Partyzantów). Na osiedlu mieszka około 990 osób. Po 2004 r. na terenie osiedla nadal intensywnie rozwijało się budownictwo jednorodzinne, zwłaszcza przy nowych ulicach: św. Anny, ks. B. Gwoździowskiego, E. Kahla, św. Kingi, S. Lema, Matki Teresy, bł. ks. J. Popiełuszki i F. Śliwy oraz kilkunastu ulicach w rejonie ul. W. Witosa. Po 2015 r. budowane są także jednopiętrowe domy w zabudowie szeregowej. Tworzona jest infrastruktura sportowa, rekreacyjna i zabawowa. Poza stadionem „Smoczanki” (systematycznie unowocześnianym), zespołem obiektów sportowych i zabawowych Szkoły Podstawowej nr 11 oraz placach zabaw przy przedszkolach, rozbudowywany jest plac zabaw przy ul. Dąbrówki.
SMOCZKA I (OSIEDLE), osiedle bloków mieszkalnych wielorodzinnych MSM we wschodniej części miasta. Powstało w latach 80. i 90. XX w. na gruntach dawnej wsi Smoczka. Głównymi obiektami, wybudowanymi na jego terenie w latach 90. XX w. i pierwszych latach XXI w., są: kościół Trójcy Przenajświętszej, Szkoła Podstawowa nr 11 im. Jana Pawła II i Powiatowy Dom Pomocy Społecznej. Zabudowa osiedla skupiła się przy ulicach: Dąbrówki, Powstańców Warszawy, Władysława Warneńczyka, Ks. Kard. S. Wyszyńskiego, Św. Brata Alberta, Św. Kingi i Zygmuntowskiej. Ilość mieszkańców wynosi około 6 630 (2006). Na terenie przeznaczonym pod budownictwo wielorodzinne kolejne inwestycje realizowała Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa. Ponadto budową i sprzedażą mieszkań zajmowały się także inne firmy. W pierwszych dwóch dekadach XXI w. powstała infrastruktura, która spowodowała, że osiedle to jest już samodzielne i żyjace swoim życiem.
SMOCZKA (ULICA), ulica miejska (1213 m) na osiedlu Smoczka I, czyli dawnej wsi Smoczka od 1985 r. włączonej w granice miasta Mielca. Ma asfaltową nawierzchnię. Biegnie od ul. Wolności w kierunku południowo-wschodnim i kończy swój bieg przy boisku piłkarskim KS „Smoczanka” i niewielkim lasku. Krzyżuje się z ulicami: Zygmuntowską, Dąbrówki, kard. Stefana Wyszyńskiego i Św. Kingi, które obsługują ruch osiedla budynków wielorodzinnych Smoczka II. Po obu jej stronach, jak przed laty, stoją domy jednorodzinne pośród ogrodowej zieleni i gdzieniegdzie niewielkich sadów. Oprócz wspomnianego boiska wyróżniającym się obiektem jest budynek Ochotniczej Straży Pożarnej Smoczka, usytuowany przy skrzyżowaniu z ul. Zygmuntowską.
Nazwa: SMOCZKA pojawiła się w dokumencie króla Zygmunta Augusta, zatwierdzającym podział dóbr dziedzicznych rodu Mieleckich z 1548 r. Była to jednak nazwa stawu rybnego należącego do właścicieli Wojsławia. Jeśli dodać, że w pobliżu były błonia, to pewnie od smoktania (picia, ssania) wody przez bydło powstała ta tyleż zagadkowa, co sympatyczna nazwa.
SMOLEŃ KRZYSZTOF JAN (ksiądz), urodzony 24 VI 1965 r. w Borowej, syn Zdzisława i Kazimiery z domu Swół. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego (profil humanistyczny) w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie ukończył w 1990 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał tytuł magistra teologii. Ponadto ukończył studia podyplomowe w Państwowej Wyższej Szkole Techniczno-Ekonomicznej w Jarosławiu (kierunek: zarządzanie bezpieczeństwem publicznym w zakresie identyfikacji oraz prewencji przestępczości i zagrożeń terrorystycznych w transporcie kolejowym). Jako wikariusz i katecheta pracował w parafiach: Czarna Sędziszowska (1990-1992), Podwyższenia Krzyża w Rzeszowie (1992-1995), św. Andrzeja Boboli w Gorlicach (1995-1999) i parafii wojskowo-cywilnej Matki Bożej Królowej Polski w Rzeszowie (1999-2005). Od 31 XII 2004 r. został oddelegowany do pracy w Ordynacie Polowym Wojska Polskiego i mianowany kapelanem wojskowym. We wrześniu 2005 r., po ukończeniu kursu oficerskiego w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych we Wrocławiu, otrzymał stopień podporucznika. Funkcję kapelana pełnił w następujących jednostkach: 21 Brygada Strzelców Podhalańskich (I-IX 2005), 4 Wojskowy Szpital z Polikliniką we Wrocławiu i batalion dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego (IX 2005 – X 2006), Polski Kontyngent Wojskowy UNIFIL w Libanie (X 2006 – X 2007), 1 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej w Bytomiu (XI 2007 – IX 2008) i Polski Kontyngent Wojskowy KFOR w Kosowie (IX 2008 – IX 2010). Do 2016 r. Sprawował funkcję proboszcza Parafii Garnizonowej pw. św. Stanisława Bpa w Radomiu. W tym okresie otrzymał awanse na stopnie: porucznika (2006), kapitana (2007) i majora (2010). Z dniem 23 I 2011 r. został mianowany proboszczem parafii wojskowej św. Kazimierza królewicza w Orzyszu. Poza pracą duszpasterską udzielał się społecznie, m.in. prowadził chóry parafialne (Czarna Sędziszowska, Rzeszów), zorganizował festyn parafialny i kolonię dla dzieci ubogich (Gorlice) oraz był współautorem książki Borowa moja mała Ojczyzna. Wyróżniony m.in. Medalem ONZ „W Służbie Pokoju”, Medalem NATO za służbę w ramach PKW KFOR 2009 i Brązowym Medalem „Za Zasługi w Obronności Kraju”. W listopadzie 2012 r. został proboszczem w parafii wojskowej pw. św. Stanisława Biskupa w Radomiu, a następnie powierzono mu probostwo parafii wojskowej pw. św. Barbary w Gliwicach. Otrzymał też awans na stopień podpułkownika.
SMOLEŃ WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 31 X 1914 r. w Męcinie, powiat limanowski, syn Władysława i Anny z Tyleckich. Maturę zdał w 1933 r. Studia teologiczne ukończył w Tarnowie w 1938 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Kolbuszowej. Równolegle studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra teologii. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował nadal w Kolbuszowej jawnie jako katecheta, a ponadto uczestniczył w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły średniej. Działał też w ruchu oporu, sprawując m.in. funkcję kapelana Obwodu AK Kolbuszowa. Posługiwał się pseudonimem „Tylka”. Uczestniczył w akcji „Burza”. Od 1 XII 1944 r. pracował w Mielcu, jako katecheta w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego oraz prefekt bursy gimnazjalnej. Nie akceptował powojennego ustroju i współpracował z konspiracyjną organizacją WiN w Mielcu. Po kilkakrotnych przesłuchaniach miejscowe organy bezpieczeństwa wymusiły przeniesienie go do Tarnowa od roku szkolnego 1946/1947. Tam pracował jako katecheta, a w 1949 r. został mianowany dyrektorem Muzeum Diecezjalnego i Archiwum Diecezjalnego. Funkcje te pełnił do 1961 r., znacząco przyczyniając się do rozwoju obu placówek. Ponadto uczył historii Kościoła i sztuki sakralnej w Seminarium Duchownym w Tarnowie. W międzyczasie kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego. W 1961 r. przeniósł się na KUL, gdzie jako profesor pełnił szereg funkcji, m.in.: dyrektora Muzeum Uniwersyteckiego KUL, kierownika Katedry i Zakładu Historii Sztuki Kościelnej oraz dziekana Wydziału Nauk Humanistycznych. Był autorem wielu prac i publikacji naukowych. Zmarł 20 VI 1988 r. Spoczywa na cmentarzu w Męcinie.
SMOŁKA JÓZEF (ksiądz), urodzony 31 XII 1883 r. w Świniarsku, syn Błażeja i Katarzyny z domu Skoczeń. Absolwent gimnazjum w Nowym Sączu. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1908 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Jadownikach Podgórnych, Podegrodziu, Piwnicznej i Limanowej. W latach 1916-1923 był proboszczem w Ostrowach Tuszowskich, a następnie zrezygnował z probostwa i pracował jako katecheta w Przecławiu. W latach 1924-1928 pełnił funkcję katechety w Prywatnym Seminarium Żeńskim w Mielcu. Napisał wówczas podręcznik „Psychologia”, który został wydany w Kolbuszowej. W 1928 r. został mianowany proboszczem w Rożnowie, ale w 1930 r. został urlopowany i rezydował w Świniarsku. Zmarł 30 VI 1945 r.
SMOŁKOWICZ ZBIGNIEW (ksiądz), urodzony 6 III 1962 r. w Gorlicach, syn Józefa i Marii z domu Nowak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Gorlicach. Po studiach teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Krzyżanowice (1987-1990), Straszęcin (1990-1992), Grobla (1992-1998), Dębica – pw. Miłosierdzia Bożego (1998-2004) i Mielec – pw. św. Mateusza. W czasie pełnienia pracy kapłańskiej w Mielcu, z polecenia biskupa ordynariusza Wiktora Skworca budował kościół i plebanię w Woli Mieleckiej. Wraz z erygowaniem przez biskupa ordynariusza W. Skworca parafii Bożej Opatrzności w Woli Mieleckiej (1 I 2009 r.) został mianowany proboszczem tej parafii. Została ona wydzielona z parafii św. Mateusza i objęła Wolę Mielecką i część Piątkowca. Funkcję kościoła parafialnego pełni tymczasowo kaplica Bożej Opatrzności w Woli Mieleckiej. Aktualnie prowadzi budowę kościoła parafialnego. Pod koniec 2016 r. zakończono budowę w stanie surowym, a od 2017 r. prowadzone są prace wykończeniowe i wystrój wnętrza. W grudniu 2022 r. otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej św. Mateusza w Mielcu.
SMÓŁKA ZBIGNIEW, urodzony 12 V 1972 r. we Wrocławiu, syn Ludwika i Anastazji z Kielanowskich. Absolwent Zespołu Szkół Rolniczych w Krzyżowicach z maturą w 1993 r. Od młodości pasjonował się piłką nożną. Jako bramkarz grał w drużynach: Ślęża Sobótka, Tęcza Obrachtowice, Bystrzyca Kąty Wrocławskie, Sparta Ziębice, WKS Wieluń, Polonia Środa Śląska, GKS Żórawina, Inkopax Wrocław, Bystrzyca Kąty Wrocławskie, Chrobry Głogów (2005 r.), Polar Wrocław (2005 r.), Odra Opole (2006 r.) i Arka Nowa Sól (2007). W tym ostatnim klubie w 2007 r. rozpoczął pracę jako grający trener i w tym roku zakończył karierę zawodniczą. Prowadził kolejno zespoły: Arka Nowa Sól (2007-2008), Polonia Świdnica (2008-2009), Czarni Żagań (2009-2011), MKS Kluczbork (2011-2012), Jarota Jarocin (2012-2013), MKS Oława (2013-2014), Odra Opole (2014-2015) i Zawisza Bydgoszcz (2016). Od 2016 r. do końca sezonu 2017/2018 był trenerem I-ligowej Stali Mielec. W toku pracy szkoleniowej systematycznie kształcił się i uzyskał najwyższą licencję trenerską UEFA PRO. W czasie zatrudnienia w Mielcu m.in. przebywał na stażu w Bayernie Monachium. Kolejnymi zespołami, z którymi pracował jako I trener, były: Arka Gdynia (2018-2019), Widzew Łódź (2019), Chojniczanka (2019-2020) i Olimpia Grudziądz (2021).
SMUDA FRANCISZEK, urodzony 22 VI 1948 r. w Lubomi koło Wodzisławia Śląskiego. Ukończył szkołę trenerską w Kolonii i „Kuleszówkę” w Warszawie. Jako zawodnik grał w Unii Racibórz, Odrze Wodzisław, Ruchu Chorzów, Stali Mielec, Piaście Gliwice, Wiśle Garfield, Hartford (USA), Legii Warszawa, Los Angeles Aztecs, Oakland Earthquakes (USA), Sp Vgg Furth i Coburg (Niemcy). W Coburg rozpoczął także pracę trenerską, a następnie był trenerem zespołów: FC Herzogenaurach, ASV Forth (Niemcy), Konyaspor (Turcja) i Wendekstein (Niemcy). Za namową Edwarda Sochy w 1993 r. przybył do Mielca i prowadził I-ligowy zespół Stali od połowy sezonu 1993/1994 r. do 11 IV 1995 r. Kolejnymi klubami, w których pracował, były: Widzew Łódź (mistrzostwo Polski w 1996 i 1997 r., awans do Ligi Mistrzów), Wisła Kraków (mistrzostwo Polski w 1999 r.), Legia Warszawa, Wisła Kraków, Widzew Łódź, Omonia Nikozja (Cypr), Piotrcovia Piotrków Tryb., Widzew Łódź, Odra Wodzisław, Zagłębie Lubin i Lech Poznań. W latach 2006-2009 był trenerem ekstraklasowej piłkarskiej drużyny Lecha Poznań i osiągnął z nią sukcesy, m.in. awans do 1/16 Pucharu UEFA oraz Puchar Polski i 3. miejsce w rozgrywkach ekstraklasy w sezonie 2008/2009. Po tym sezonie zrezygnował z pracy w Poznaniu i został zatrudniony w Zagłębiu Lubin. 29 X 2009 r. został powołany na funkcję selekcjonera polskiej reprezentacji narodowej i zakończył współpracę z Lubinem. Reprezentację Polski prowadził do Mistrzostw Europy w 2012 r. (rozgrywanych w Polsce i na Ukrainie). Po odpadnięciu Polaków z turnieju po eliminacjach, podał się do dymisji. W 2013 r. był trenerem SSV Jahn Regensburg (II liga, Niemcy), a następnie ekstraklasowej Wisły Kraków (2013-2015). Kolejnymi drużynami, które trenował: były: Górnik Łęczna (2016-2017), Widzew Łódź (2017-2018), ponownie Górnik Łęczna (2018-2019) i Wieczysta Kraków (2021).
SNOCH MARIAN, urodzony 5 IV 1942 r. w Piotrkowcu koło Kielc, syn Jana i Marianny Gołda. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu i zdał maturę w 1972 r. W latach 1964-1992 pracował w WSK Mielec jako maszynista maszyn offsetowych w dziale poligraficznym. W latach 1964-1971 trenował lekkoatletykę w „Stali” Mielec (II liga), specjalizując się w biegach długich. Zwyciężał w wielu zawodach krajowych i awansował do krajowej czołówki. Cennym sukcesem było zwycięstwo w długodystansowym biegu ulicznym w Warszawie na trasie: Zamek – Wilanów – Zamek (23 km). Od 1965 r. powoływano go do kadry narodowej. Reprezentował Polskę m.in. w Biegu L’Humanite w Paryżu (1967), meczu międzypaństwowym Polska – NRD na dystansie 10 km oraz w maratonach w Luxemburgu i Szwajcarii. Znajdował się też w kadrze olimpijskiej na Igrzyska Olimpijskie w Meksyku, ale ostatecznie nie został zakwalifikowany do ekipy. W Mistrzostwach Polski w 1970 zdobył w maratonie brązowy medal (2:30:35). Wielokrotnie ustanawiał rekordy okręgu rzeszowskiego. Posiadał m.in. rekord życiowy 14:11,0 na 5 km. Po zakończeniu kariery zawodniczej w 1971 r. był sędzią lekkoatletycznym. Od 1992 r. przebywał na zasiłku przedemerytalnym, a w 2002 r. przeszedł na emeryturę.
SNOPKOWSKI JÓZEF, urodzony 23 V 1935 r. w Przedbórzu, syn Wojciecha i Zofii z domu Miazga. Absolwent Państwowego Technikum Mechanicznego, maturę zdał w 1954 r. W latach 1954-1959 pracował w Państwowym Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Strzelcach Krajeńskich na stanowisku zastępcy kierownika warsztatów szkolnych. Po ukończeniu Studium Pedagogicznego w Rzeszowie (1961) był nauczycielem Szkoły Zawodowej w Tarnobrzegu (1961-1967). Od 1967 r. do 1982 r. pracował jako sztygar w Kopalni Siarki w Jeziórku koło Tarnobrzega, a w latach 1982-1992 pełnił funkcję zastępcy kierownika Fabryki Superfosfatu w Machowie koło Tarnobrzega. Od 1992 r. przebywa na emeryturze. Przez wiele lat angażował się społecznie. W latach 1954-1959 był prezesem Koła Stowarzyszenia Techników i Inżynierów Rolnictwa (SITR) w Strzelcach Krajeńskich. W 1995 r. został wybrany na przewodniczącego Rady i Zarządu Osiedla Rzochów w Mielcu i funkcję tę pełnił do 1998 r. Od 1995 r. przewodniczył także Komitetowi Telefonizacji Osiedla Rzochów. Był współorganizatorem spotkań dla ludzi samotnych i w podeszłym wieku. Uczestniczył w budowie placów gier i zabaw dla dzieci i młodzieży.
SOBCZAK EDMUND, urodzony 28 III 1939 r. w Przewałach, syn Witolda i Weroniki. W 1941 r. rodzina Sobczaków przeniosła się do Chełma, a następnie do Kielc i tam mieszkała do wyzwolenia. Po wojnie zamieszkała w Siedliszczach (pow. chełmski) i tam Edmund uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1956 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Siedliszczach i zdał maturę. Studia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie odbył w latach 1956-1961, uzyskując tytuł magistra. Od września 1961 r. rozpoczął pracę w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa Powiatowej Rady Narodowej w Lublinie na stanowisku kierownika Referatu Produkcji Roślinnej, ale już po 4 miesiącach został mianowany zastępcą kierownika Wydziału Rolnictwa i pełnił tę funkcję do 31 X 1964 r. Z dniem 1 XI 1964 r. zatrudniono go w Prezydium PPRN w Mielcu na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa, a 1 III 1966 r. został powołany na stanowisko kierownika tego Wydziału. W 1971 r. ukończył Studium Podyplomowe Administracji przy Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie. 15 I 1973 r. został prezesem Zarządu Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. 27 II 1974 r. powołano go na stanowisko pierwszego zastępcy naczelnika powiatu mieleckiego. W związku z likwidacją powiatów z dniem 15 VI 1975 r. został odwołany z tego stanowiska, a 16 VI 1975 r. powierzono mu funkcję zastępcy naczelnika miasta Mielca. W następnym roku przeszedł do pracy w WZGS „Samopomoc Chłopska” w Rzeszowie Oddział w Mielcu na stanowisko kierownika Zakładu Remontowo-Montażowego. Posiadał stopień podporucznika rezerwy i należał do Klubu Oficerów Rezerwy w Urzędzie Miejskim w ramach LOK w Mielcu. Był także członkiem NOT i Automobilklubu Rzeszowskiego oraz długoletnim i zasłużonym członkiem Koła nr 38 Polskiego Związku Filatelistów (1967-1987). Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Medalem Pamiątkowym PZF oraz Brązową i Srebrną Odznaką Honorową PZF. Zmarł 10 VII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SOBICZEWSKI HUBERT ROBERT, urodzony 25 X 1962 r. w Łukowie, syn Zbigniewa i Marii z domu Kulesza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Łukowie, maturę zdał w 1981 r. Studia na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie ukończył w 1986 r. z tytułem magistra inżyniera. Po odbyciu stażu w Nadleśnictwie Mielec (X 1986 – I 1987) pracował w instytucjach zarządzających lasami państwowymi: Nadleśnictwie Mielec (leśniczy technolog, leśniczy Leśnictwa Mościska, 1987-2000), Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie (starszy specjalista Służby Leśnej ds. kontroli w Zespole Doradców Dyrektora, 2000-2002, starszy specjalista Służby Leśnej ds. kontroli w Wydziale Kontroli i Ochrony Mienia, 2002-2006, p.o. naczelnika Wydziału Kontroli, Ochrony Mienia i Obronności, 2006-2007) oraz Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych w Warszawie z przydziałem do Karpackiego Regionu LP w Krakowie, 2006-2007). Od 16 XII 2008 r. pełni funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Mielec. W 1995 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie (zakres: zagospodarowanie lasu oraz kształtowanie i ochrona ekosystemów leśnych). Ponadto w latach 1994-1997 był członkiem Kolegium Lasów Państwowych – gremium doradczego Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych. Angażował się społecznie w Kole PTTK nr 4 przy SGGW w Warszawie, m.in. jako wiceprezes tego koła w latach 1982-1984. Był komandorem XII Ogólnopolskiego Rajdu Leśników Bieszczady-2001. Uprawia windsurfing, żeglarstwo i narciarstwo zjazdowe. Bierze aktywny udział w życiu społeczno-kulturalnym miasta i subregionu mieleckiego. Był współorganizatorem konferencji „W hołdzie wielkości Szafera” (14-15 IV 2016 r.) oraz współredaktorem książki pod tym samym tytułem i autorem tekstów w tej publikacji. Udzielał się też jako członek mieleckiego Obywatelskiego Komitetu Obchodów 100. Rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę, m.in. dostarczał sadzonki dębów do upamiętnienia żołnierzy walczących o niepodległość Polski („Dęby Niepodległości”). Pełni też funkcję prezesa Zarządu Okręgu Podkarpackiego Ligi Ochrony Przyrody.
SOBIENIEWSKA-PYŁKA KATARZYNA IZABELA (z domu SOBIENIEWSKA), urodzona 28 X 1963 r. w Nowej Dębie, córka Wiesława i Henryki z domu Piróg. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Dębie z maturą w 1982 r. Studia na Wydziale Humanistycznym (kierunek – nauki społeczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1988 r. i uzyskała tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w styczniu 1989 r. w KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu jako dziennikarz w redakcji gazety zakładowej „Siarka”. Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: „Gazeta Wyborcza” w Kielcach Oddział w Sandomierzu (dziennikarz, VIII 1993 – I 1994), Oddział Dziennika „Słowo Ludu” w Sandomierzu i Tarnobrzegu (kierownik Oddziału, dziennikarz, II 1994 – II 1997), Redakcja „Gazety Codziennej Nowiny” Oddział Tarnobrzeg (dziennikarz, kierownik Oddziału wydawca, III 1997 – IV 2011), Miejska Telewizja Tarnobrzega (prezes zarządu, redaktor naczelny, V 2011 – VI 2015), Redakcja „Wiadomości Dębickich” (sekretarz, VI – XI 2015) i P.W. „KARABELA” w Tarnobrzegu (pracownik działu marketingu i ofert, XI 2015 – I 2017). Od 1 II 2017 r. do 31 X 2018 r. pełniła funkcję redaktora naczelnego Tygodnika Regionalnego „Korso” w Mielcu
SOBIESKIEGO JANA III (ULICA), ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Powstała prawdopodobnie w XVI w., kiedy zabudowywano teren pomiędzy rynkiem i zamkiem Mieleckich. Dziś składa się trzech części o łącznej długości 501 m. Pierwsza część biegnie od ul. Legionów łukiem do ul. J. Kilińskiego, a druga – wybiega nieco dalej od ul. J. Kilińskiego i także łukiem dochodzi do muru przy Alejach Jana Pawła II. Po drugiej stronie Alej funkcjonuje trzecia część ulicy, która ostatecznie kończy bieg skrzyżowaniem z ul. J. Kilińskiego. Taki jej kształt wymusiły kłopoty z ustaleniem własności i budowa Alej Jana Pawła II – nowej trasy tranzytowej przez Mielec od strony zachodniej. Do niedawna spacer pierwszą częścią ulicy był wycieczką w XIX w. Dziś z tej zabudowy pozostał jedynie drewniany dom mieszczański przy skrzyżowaniu z ul. Legionów. Pojawiły się natomiast okazałe domy prywatne, budowane już w XXI w. Sama ulica także bardzo się zmieniła, bowiem po remontach w 2002 r. i 2005 r. ma asfaltową nawierzchnię i chodniki.
Patron ulicy: JAN III SOBIESKI (1629-1696) to ostatni z wielkich władców Polski, znakomity wódz i liczący się w Europie polityk. Od 1665 r. marszałek wielki koronny, od 1666 r. hetman polny koronny, od 1674 r. król. Zasłynął w Europie zwycięstwami nad potężnymi wojskami tureckimi pod Chocimiem (1673) i pod Wiedniem (1683). Był także mecenasem sztuki, czego dowodem jest podziwiany do dziś pałac w warszawskim Wilanowie. W życiorysie wielkiego wodza jest także epizod związany z Mielcem. Otóż w dniach 31 VII i 1 VIII 1665 r., jako dowódca wojska królewskiego, wysłanego na poskromienie rokoszu Jerzego Lubomirskiego, stacjonował w Mielcu u Marcina Mieleckiego – starosty brzeźnickiego, właściciela trzeciej części Mielca.
SOBOŃ HENRYK JÓZEF, urodzony 20 II 1944 r. w Trzcianie, powiat mielecki, syn Mieczysława i Heleny z domu Krużel. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu z maturą w 1965 r. Pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu rozpoczął 1 VII 1961 r. jako pracownik fizyczny na Wydziale Półmontażowym (W-52, W-50). Z tym wydziałem związał się do 1995 r., pełniąc różne funkcje. W latach 1966-1972 był technologiem, starszym technologiem i samodzielnym technologiem. W tym czasie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność: obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn) i w 1971 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 1973 r. kierował oddziałem, w latach 1979-1984 był zastępcą kierownika wydziału, a w latach 1984-1995 pełnił funkcję kierownika wydziału. Ukończył szereg kursów zawodowych, m.in. z zakresu ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw przemysłu maszynowego w Rzeszowie (1981). Był opiekunem praktyk młodzieży oraz autorem i współautorem wniosków racjonalizatorskich. Należał do SIMP, LOK i Aeroklubu Mieleckiego. W związku z restrukturyzacją WSK i utworzeniem Zakładu Lotniczego PZL-Mielec Sp. z o.o. został kierownikiem Służby Produkcji ZL (1995-1998), a następnie dyrektorem produkcji ZL (1998-1999). Po ogłoszeniu upadłości Zakładu Lotniczego (1999) został zatrudniony w nowo powstałych Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku dyrektora operacyjnego. W latach 2000-2002 był zastępcą dyrektora operacyjnego, a w latach 2002-2007 – kierownikiem Centrum Półmontaży Samolotów. Po zakupie Polskich Zakładów Lotniczych przez firmę amerykańską Sikorsky Aircraft Corporation w 2007 r. powierzono mu funkcję specjalisty – szefa produkcji. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Dyplomem Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki za udział w przygotowaniu i uruchomieniu produkcji samolotu M-15.
SOBOŃ JAN, urodzony 22 VII 1938 r. w Piątkowcu koło Mielca, syn Wojciecha i Julii z domu Skrzyniarz. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1958 r. Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął od roku szkolnego 1958/1959 w Szkole Podstawowej w Rudzie, pow. mielecki, ale jeszcze w 1958 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Po powrocie w 1960 r. uczył w Rudzie do 1963 r. W tym roku ukończył Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek – biologia i wychowanie fizyczne). W latach 1963-1975 pracował w Szkole Podstawowej w Partyni, do 1973 r. jako nauczyciel, a następnie jako dyrektor szkoły. W 1975 r. został mianowany zastępcą gminnego dyrektora szkół w Radomyślu Wielkim. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie z dyplomem magistra pedagogiki szkolnej i otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. W tym samym roku mianowano go gminnym dyrektorem szkół w Radomyślu Wielkim i pełnił tę funkcję do 1982 r. W tym czasie przyczynił się do znacznej poprawy wyposażenia szkół (tworzenie klasopracowni przedmiotowych) i ich bazy sportowej, a także zintensyfikowania działalności sportowo-rekreacyjnej i turystycznej, m.in. był współorganizatorem konkursów wiedzy i umiejętności oraz zawodów sportowych i wycieczek. Nadzorował pracę Hufca ZHP w Radomyślu Wielkim. Współpracował z Miejsko-Gminnym Ośrodkiem Kultury oraz stowarzyszeniami i organizacjami społecznymi w Radomyślu Wielkim i na terenie gminy. W 1982 r. został przeniesiony na stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Zdziarcu koło Radomyśla Wielkiego i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1991 r. Poza pracą zawodową wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. Był m.in. społecznym inspektorem pracy przy Oddziale Związku Nauczycielstwa Polskiego w Radomyślu Wielkim, członkiem Zarządu Powiatowego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu, członkiem Zarządu Powiatowego ZNP w Mielcu, członkiem Powiatowego Zespołu Profilaktyki i Resocjalizacji w Mielcu oraz członkiem Komisji Metodycznej d.s. Oceny Nauczycieli przy Kuratorium Oświaty w Tarnowie. Wielokrotnie uczestniczył w pracach komisji wyborczych do Sejmu i Rad Narodowych. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Honorową Odznaką TKKF, Brązową Odznaką „W Służbie Narodu” oraz Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania.
SOBOŃ JANUSZ STANISŁAW, urodzony w 1958 r. w Mielcu. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym (kierunek: lotnictwo) Politechniki Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza i w 1984 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1979-1982 grał w piłkę ręczną w zespole AZS Rzeszów. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec w 1981 r. jako monter płatowców, a następnie pracował na stanowiskach: mistrza na placówce półmontażu samolotów, specjalisty obsługi posprzedażnej, mechanika lotniczego, specjalisty ds. sprzedaży, kierownika Działu Sprzedaży i Działu Marketingu oraz dyrektora ds. handlowych w Zakładzie Lotniczym (1991-1993). Przyczynił się do m.in. zawarcia umów na dostawę dla polskiej samolotów szkolno-bojowych Iryda i przekazania dwóch pierwszych egzemplarzy siłom powietrznym RP, a także do opracowania i rozpoczęcia programów eksportowych na nowe rynki zachodnie samolotów: M-20 Mewa, M-18 Dromader i An-28. Przez kilka miesięcy (w latach 1987-1988) przebywał w USA i pracował w tamtejszych firmach. W latach 1994-1995 był doradcą ds. marketingu w Centrum Wspierania Biznesu w Mielcu, działającego w ramach Stowarzyszeniu Promocji Przedsiębiorczości w Rzeszowie. W tym czasie zrealizował kilkadziesiąt projektów doradczych i szkoleniowych, głównie dla małych i średnich firm, ale także nierzadko dla dużych. Uczestniczył w szkoleniach prowadzonych przez renomowane europejskie instytucje szkoleniowe. Prowadził też szkolenia jako trener w Rzeszowskiej Szkole Menedżerów i Mieleckiej Szkole Biznesu. W latach 1996-1999 pracował w Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. Oddział w Mielcu na stanowisku zastępcy dyrektora ds. marketingu i rozwoju, przyczyniając się do pomyślnego rozwoju SSE EURO-PARK MIELEC. Od 1999 r. pełnił funkcję dyrektora ekonomicznego, a obecnie jest dyrektorem zarządzającym i członkiem zarządu firmy Kirchhoff Polska Sp. z o.o. w Mielcu. Wniósł liczący się wkład w dynamiczny rozwój mieleckiego zakładu, który za wykonywanie zamówień na światowym poziomie otrzymał szereg certyfikatów i nagród (m.in. „Q1” od firmy Ford oraz „Dostawca Roku” w 2004 i 2005 r. od General Motors). W 2001 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania finansami firmy na Akademii Ekonomicznej w Krakowie, a w 2003 r. – studia podyplomowe z dziedziny zarządzania przedsiębiorstwem w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Społecznie pełni funkcję wiceprezesa Sekcji Poddostawców przy Polskiej Izbie Motoryzacji. Kształtuje pozytywne relacje przedsiębiorstwa z otoczeniem, najczęściej poprzez sponsorowanie działalności artystycznej i sportowej. Od 2007 roku jest prezesem zarządu KIRCHHOFF Polska, przedsiębiorstwa z 3 zakładami w Polsce (Mielec, Gliwice i Gniezno). Przedsiębiorstwo zapewnia pracę około 1800 osobom w całej Polsce, łączne inwestycje w Polsce do 2020 roku przekroczyły 1 mld zł, a roczne obroty osiągnęły blisko 1,2 mld zł. Prowadzi aktywną działalność biznesową na arenie międzynarodowej. W okresie od 2004 r. do 2020 r. był członkiem zarządu firmy KIRCHHOFF Hungäria Kft w Esztergom na Węgrzech, a w latach 2011-2020 był członkiem zarządu firmy KIRCHHOFF Automotive Romania s.r.l. w Craiova w Rumunii. W 2009 r. założył biuro techniczno-handlowe w Hamamatsu w Japonii pod firmą KIRCHHOFF Automotive Japan k.k., w której od początku jest dyrektorem wykonawczym. Od 2016 r. jest też dyrektorem wykonawczym firmy KIRCHHOFF Automotive Korea z siedzibą w Seulu w Korei Płd. W 2013 r. został powołany do zarządu KIRCHHOFF Automotive GmbH, w którym do roku 2020 jako członek zarządu pełnił funkcję dyrektora wykonawczego ds. strategii (Chief Strategy Officer). Od lipca 2020 roku pełni funkcję globalnego wiceprezydenta ds. ładu korporacyjnego, ryzyka i zgodności (Global Vice President Governance Risk Compliance) dla całej korporacji KIRCHHOFF Automotive. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Wschodni Sojusz Motoryzacyjny, w którym w latach 2015-2019 pełnił funkcję wiceprezesa, a od 2019 r. jest członkiem Komisji Rewizyjnej. Ponadto jest ekspertem przy Komitecie Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, ekspertem Polskiej Izby Motoryzacji oraz członkiem Rady Społecznej Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki na AGH w Krakowie. Został wyróżniony m.in.: Medalem Złotym za Długoletnią Służbę, Honorową Odznaką Krajowej Izby Gospodarczej, Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Medalem za Zasługi dla Województwa Śląskiego, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Odznaką Honorową IV stopnia Polskiego Czerwonego Krzyża, tytułem Manager Roku 2007 (przez Polską Izbę Motoryzacji) i Podkarpacką Nagrodą Gospodarczą 2020 w kategorii „Manager”. Wspiera i rozwija pozytywne relacje przedsiębiorstwa z otoczeniem. Sam też angażuje się społecznie w środowisku, m.in. od 2018 r. społecznie pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Młodzieżowa Akademia Umiejętności Technicznych Leonardo w Mielcu. W Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2009”, a ponadto został uhonorowany przez Prezydenta Miasta Mielca za skuteczne rozwiązania przeciwdziałające zwolnieniom z pracy w okresie światowego kryzysu gospodarczego i finansowego w roku 2009. W 2023 r. został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim OOP.
SOBOŃ KAZIMIERZ STANISŁAW, urodzony 20 XII 1932 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Romana i Walerii z domu Zięba. W latach 1952–1955 odbył zasadniczą służbę wojskową w jednostce Wojsk Ochrony Pogranicza w Koszalinie. W 1955 r. zamieszkał w Mielcu. Uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Mielcu do 1967 r., a następnie do Technikum Gazowniczego w Zabrzu i tam zdał maturę w 1969 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1955 r. w Spółdzielni Pracy „Pokój” w Mielcu, a następnie pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym (1961-1963) i WSK Mielec (1963-1965). W 1965 r. przeniósł się do Tarnowskich (potem Karpackich) Okręgowych Zakładów Gazownictwa w Tarnowie, gdzie powierzono mu stanowisko kierownika nadzoru gazociągów dalekosiężnych przesyłowych w Rozdzielni Gazu w Mielcu, a w 1971 r. został kierownikiem tej Rozdzielni. W ramach tej funkcji przygotowywał i obsługiwał programy gazyfikacji na terenie Mielca (osiedla: Borek, Cyranka, Dziubków, Kazimierza Wielkiego, Kilińskiego, Kościuszki, Smoczka, Wolności) i w 39 miejscowościach w gminach: Mielec, Przecław, Tuszów Narodowy, Czermin, Borowa, Niwiska, Cmolas oraz w mieście i gminie Kolbuszowa. W latach 1971-1998 tylko w samym Mielcu liczba odbiorców gazu (gospodarstw domowych) wzrosła z 8 tysięcy do 25 tysięcy. Dokonano też gruntownej modernizacji istniejących sieci i przyłączy gazowych do dotychczasowych użytkowników, znacznie zwiększając ich bezpieczeństwo. W 1998 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa RP”, tytułami Technika Górniczego I i II st. oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Gminy Mielec w 1996 r.
SOBOŃ MARIAN, urodzony 16 VII 1893 r. w Krakowie, syn Pawła i Karoliny z domu Waja. Absolwent V Gimnazjum w Krakowie, maturę zdał w 1911 r. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1917-1918 jako żołnierz armii austriackiej uczestniczył w I wojnie światowej. Od 1 XI 1918 r. został zatrudniony w Państwowym Gimnazjum w Mielcu jako zastępca nauczyciela języków łacińskiego i niemieckiego oraz propedeutyki filozofii. Sprawował też opiekę nad gimnazjalną biblioteką nauczycielską. W 1925 r. zdał nauczycielski egzamin praktyczny. Był kuratorem skautingu. Pełnił funkcje sekretarza Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego i Towarzystwa Popierania Szkół Zawodowych. W 1929 r. otrzymał prawo do Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W październiku 1940 r. został aresztowany wspólnie z innymi profesorami gimnazjalnymi. Zmarł (został zamordowany?) w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu w 1941 r.(?)
SOBOTA ZENON, pseudonim „Świda”, w czasie okupacji hitlerowskiej należał do AK i w stopniu porucznika pełnił funkcję oficera dywersji Komendy Podokręgu Rzeszów. Od 7 II 1944 r. uczestniczył w kontroli działalności Inspektoratu AK Mielec, z powodu doniesień o rabunkowych akcjach niektórych mieleckich żołnierzy AK. Miał też udział w wydaniu i wykonaniu niemających racjonalnych podstaw wyroków śmierci na czterech oficerach z dowództwa AK Mielec (17-20 II) i później – żonie jednego z nich. Niejasny był także jego udział w kontrolach obwodów AK Tarnobrzeg i Nisko, w czasie których gestapo aresztowało m.in. komendanta AK Nisko kpt. Kazimierza Piłata, ps. „Zaremba”. Organizował odbicie uwięzionych, ale ostatecznie takiej akcji nie przeprowadzono. Wkrótce potem powierzono mu funkcję szefa sztabu Komendy Podokręgu Rzeszów. 12 XII 1944 r. został aresztowany przez NKWD. W niewyjaśnionych dotąd okolicznościach w 1945 r. został zwolniony z więzienia i niemal natychmiast przeszedł na stronę nowej władzy państwowej. Powierzono mu funkcję starosty w Będzinie, a później został prezydentem Katowic. Dalsze losy nieznane.
SOBUCKA MARIA BARBARA (z domu GŁOGOWSKA), urodzona 4 XII 1949 r. w Woli Zdakowskiej, pow. mielecki, córka Franciszka i Marii z domu Harsze. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdała w 1968 r. W 1972 r. została zatrudniona w Przedszkolu Nr 1 WSK Mielec jako pomoc wychowawcy, a następnie przeniesiono ją na takie samo stanowisko w Przedszkolu Nr 2 WSK. W 1975 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: wychowanie przedszkolne) i podjęła pracę w Przedszkolu Państwowym Nr 5 w Mielcu jako nauczycielka. W 1980 r. ukończyła studia z zakresu wychowania przedszkolnego w Centrum Doskonalenia Zawodowego w Tarnowie, a w 1985 r. uzyskała I stopień specjalizacji zawodowej w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Rzeszowie. W 1986 r. przeszła na stałą rentę inwalidzką. W 1989 r. założyła Mieleckie Towarzystwo Ochrony Zwierząt, została wybrana na jego prezesa. Z jej inspiracji Towarzystwo zorganizowało w 1991 r. Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Mielcu. Wniosła istotny wkład w rozwój i utrzymywanie tej jedynej tego typu placówki w Polsce południowo-wschodniej, mimo wciąż zwiększającej się liczby zwierząt i pogarszających się w związku z tym warunków ich bytowania. W kadencji 1994-1998 Rady Miejskiej w Mielcu była członkiem (spoza Rady) Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Społecznych. Zmarła 31 XII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
SOBUŚ JÓZEF, urodzony 20 VIII 1944 r. w Mielcu, syn Stefana i Zofii z domu Paterak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1962 r. Pracę zawodową rozpoczął 16 IX 1965 r. w rozdzielni WSK Mielec. W latach 1967-1972 pracował w mieleckim Oddziale PKS jako starszy referent administracyjny. 1 VII 1972 r. zatrudniony został w Robotniczym Centrum Kultury jako starszy instruktor kulturalno-oświatowy, a następnie jako starszy bibliotekarz. W 1976 r. ukończył studia na UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. Po przekazaniu przez WSK zespołu placówek kulturalnych RCK samorządowi miasta Mielca w 1992 r. został pracownikiem Miejskiej Biblioteki Publicznej, a od 1998 r. – Biblioteki Samorządowego Centrum Kultury. Posiadał głęboką i szeroką wiedzę, zdobytą przez wieloletnie obcowanie z literaturą, toteż jako pracownik czytelni przy ul. J. Kusocińskiego 2 był autentycznym przewodnikiem dla osób poszukujących wiadomości z różnych dziedzin. Od lat 80. nieprzerwanie pracował w Radzie Duszpasterskiej Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, a szczególnie udzielał się w pracach sekcji ekonomicznej. Był także długoletnim członkiem chóru parafialnego. Zmarł 25 V 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOBUT GRZEGORZ, urodzony 12 III 1983 r. w Kozienicach, syn Kazimierza i Urszuli z domu Podsiadła. Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Jana III Sobieskiego w Radomiu, maturę zdał w 2003 r. Studiował wychowanie fizyczne na Wydziale Pedagogicznym Politechniki Radomskiej w Radomiu. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w Radomiu. W latach 1999-2002 grał w zespole RTS Eltast 95 Radom, a w latach 2002-2004 występował w drużynie Politechnika Radomska Radom. W 2005 r. został pozyskany przez SPR BRW Stal Mielec i odtąd nieprzerwanie grał w tym zespole. Był jednym z jego najlepszych zawodników i współtwórcą wszystkich jego sukcesów, w tym trzech awansów do ekstraklasy (2005/2006, 2007/2008 i 2009/2010) oraz zdobycia IV miejsca w mistrzostwach Polski w sezonie 2010/2011. Odniósł przy tym osobisty sukces, zdobywając 201 bramek i tytuł króla strzelców ekstraklasy piłki ręcznej 2010/2011. Było to pierwsze takie osiągnięcie w dziejach piłki ręcznej w Mielcu. Potwierdzeniem uznania dla jego bardzo dobrej gry był wybór przez „Przegląd Sportowy” do najlepszej siódemki ekstraklasy sezonu 2010/2011. W sezonie 2011/2012 był jednym z głównych autorów sukcesu, jakim było zdobycie przez Tauron Stal Mielec brązowego medalu mistrzostw Polski. Także w kolejnych sezonach przyczyniał się do wywalczenia dobrych miejsc mieleckiego klubu w mistrzostwach Polski (5. miejsca w 2013, 5. w 2014 r. i 6. w 2015 r.). Wyróżniony m.in. tytułami „Sportowiec Roku 2010 w Mielcu” i „Sportowiec Roku 2011 w Mielcu” w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. Przed sezonem 2015/2016 przeszedł do ekstraklasowego Chrobrego Głogów i grał w tym klubie do 2017 r. W sezonie 2017/2018 był zawodnikiem KSZO Ostrowiec Świętokrzyski, a od sezonu 2018/2019 grał w ekstraklasowej drużynie Piotrkowianina Piotrków Trybunalski. W sezonie 2018/2019 przekroczył granicę 1000 goli strzelonych w Superlidze (ekstraklasie). Przed sezonem 2021/2022 powrócił do zespołu SPR Stal Mielec.
SOCATA, francuska firma lotnicza, wydzielona w 1966 r. z firmy SEEMS (powstałej z firmy POTEZ i wykupionej przez nią legendarnej wytwórni lotniczej Aeroplanes Morane-Saulnier) dla produkcji samolotów cywilnych. W 1990 r. podpisała umowę z WSK „PZL-Mielec” na licencyjną produkcję samolotów TB 9 i TB 10. Realizacja zawartego kontraktu obejmowała także m.in. kilkumiesięczne przeszkolenie grupy mielczan w Tarbes oraz przygotowanie techniczno-organizacyjne WSK do montażu samolotów. Pierwszy samolot TB 10 wykonany w Mielcu został oblatany i odebrany przez przedstawicieli Socaty 31 V 1991 r. Od 1992 r. do 1994 r. szefem Programu SOCATA w Zakładzie Lotniczym PZL-Mielec Sp. z o.o. był Andrzej Kałuski. W latach 1991-1994 wyprodukowano 21 TB 9 i 3 TB 10. W 1994 r. strona francuska zawiesiła realizację kontraktu z przyczyn ekonomicznych.
SOCHA AGNIESZKA MARIA (z domu TYCHANOWICZ), urodzona 24 I 1974 r. w Mielcu, córka Wojciecha i Anny z Rzegockich. Wraz ze Szkołą Podstawową nr 2 im. T. Kościuszki ukończyła Szkołę Muzyczną I stopnia im. M. Karłowicza (w klasie fortepianu). Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1992 r. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (kierunek: pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna) ukończyła w 1997 r. i uzyskała tytuł magistra. Po studiach podjęła pracę w nowo powstającej redakcji ilustrowanego tygodnika dla najmłodszych „Jaś”, ogólnokrajowego pisma katolickiego, wydawanego przez Wydawnictwo AZ Sp. z o.o. w Krakowie, rozprowadzanego przez parafie i księgarnie katolickie. Jako redaktor naczelny od początku organizowała pracę redakcji i przyczyniła się do wypracowania koncepcji ciekawego pisma dla dzieci w wieku przedszkolnym. (Pierwszy numer „Jasia” ukazał się w październiku 1997 r.) Jest autorką wielu tekstów dla dzieci, publikowanych głównie w tym piśmie.
SOCHA EDWARD, urodzony 29 XI 1955 r. w Brzezinach, syn Stanisława i Stefanii z Mirowskich. Po wyjeździe z rodziną na Śląsk trenował piłkę nożną w III – ligowej „Odrze” Wodzisław. Zdobył zawód elektromontera. W 1977 r., będąc najlepszym strzelcem, przyczynił się do awansu „Odry” do II ligi. W 1977 r. został zawodnikiem „Górnika” Zabrze (I liga) i po spadku w sezonie 1977/1978 przyczynił się do zdobycia 1. miejsca w II lidze i awansu do I ligi w sezonie 1978/1979. Rozegrał 2 mecze w olimpijskiej reprezentacji Polski – z Rumunią 2-1 i Grecją 0-1.W sezonie 1983/1984 grał w austriackim klubie LASK Linz, ale kontuzja uniemożliwiła mu dalszą grę. Od 1984 r. do końca 1993 r. pełnił w „Górniku” Zabrze funkcje: kierownika drużyny, kierownika sekcji, menadżera i wiceprezesa klubu. W 1994 r. przybył do Mielca i został menedżerem I-ligowej „Stali”. Jego pomysłem było powierzenie funkcji trenera Franciszkowi Smudzie i namówienie Niemca Thomasa Mertela z Norymbergi do sponsorowania „Stali” (WSK Mielec wycofała się ze sponsoringu.) Dwukrotnie przyczynił się do uratowania dla Mielca ekstraklasy (11. miejsce w 1994 r. i 1995 r.). Od XI 1995 r. do VI 1997 r. pełnił funkcję dyrektora I reprezentacji Polski. Po spadku „Stali” Mielec z I ligi w 1996 r. został zaangażowany jako menedżer „Aluminium” Konin, a następnie w „Odrze” Wodzisław i pełnił w tym klubie funkcje wiceprezesa ds. sportowych i menedżera, a w 2007 r. został prezesem tego klubu. W latach 2007-2008 pełnił funkcję prezesa i dyrektora klubu sportowego Odra Wodzisław (ekstraklasa) oraz pracował jako menedżer piłkarski.
SOCHA KONRAD, urodzony 27 VII 1926 r. w miejscowości Świerże Górne, pow. kozienicki, syn Zygmunta i Marianny z domu Wędzonka. Od 1941 r. pracował jako praktykant w Fabryce Okuć Budowlanych Braci Lubert w Warce nad Pilicą. W 1945 r. wraz z rodziną przeniósł się na Ziemie Odzyskane. W latach 1947-1949 odbył służbę wojskową, a następnie podjął pracę w Delegaturze Centrali Mleczarsko-Jajczarskiej w Drawsku Pomorskim. W 1951 r. ukończył kurs pedagogiczny w Słupsku. Od 1951 r. do 1953 r. pracował w Szkołach Podstawowych w Nętnie i Łabędziu, pow. Drawsko Pomorskie, a następnie od 1953 r. do 1958 r. w Szkole Podstawowej nr 12 w Wałbrzychu. W 1956 r. ukończył Liceum Pedagogiczne nr 1 we Wrocławiu i zdał maturę. Dla polepszenia sytuacji materialnej w okresie od II do X 1958 r. pracował w Kopalni „Victoria” w Wałbrzychu. W listopadzie 1958 r. przeniósł się do Stalowej Woli i tam krótko uczył w Szkole Podstawowej nr 2, a wkrótce potem został nauczycielem Szkoły Podstawowej w Pysznicy-Sudołach (1959-1962). Po ukończeniu stacjonarnego Studium Nauczycielskiego dla Szkół Specjalnych w Warszawie w 1964 r. został skierowany do Specjalnego Zakładu Wychowawczego w Sanoku na stanowisko wychowawcy. Pełnił też funkcje przewodniczącego konferencji rejonowej i prezesa Ogniska ZNP. W 1967 r. został przeniesiony do Zakładu Specjalnego w Smoczce koło Mielca. Na stanowisku kierownika internatu pracował do 1980 r., a następnie przez 2 lata był wychowawcą. W 1970 r. ukończył studia z zakresu pedagogiki specjalnej na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra nauk pedagogicznych. W 1975 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Wielokrotnie pełnił funkcje kierownika kolonii letnich. Na emeryturę przeszedł 1 I 1982 r., ale jeszcze w latach 1984-1986 pracował w Zakładzie w niepełnym wymiarze godzin. Od 1987 r. do 1992 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin jako wychowawca w internacie Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Udzielał się społecznie w Zarządzie Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu. Poza pracą zawodową i związkową przez blisko 30 lat opiekował się młodzieżą trudną jako kurator w Wałbrzychu (1953-1958), Sanoku (1964-1967) i Mielcu (1980-2000). Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Nagrodą Ministra Oświaty I stopnia. Zmarł 2 X 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SOCJALDEMOKRACJA POLSKA (SDPL), partia polityczna powołana 25 III 2004 r. przez grupę posłów w kierownictwie SLD, związanych z marszałkiem Markiem Borowskim. Był to wyraz sprzeciwu wobec sposobu rządzenia i funkcjonowania Sojuszu, a zwłaszcza ujawnianych afer. Jako główny cel przyjęła odnowę polskiej lewicy, wolnej od oskarżeń o niedozwolone praktyki oraz dążącej do uczciwego i mądrego zarządzania krajem. Pełnomocnikiem SdPl na Podkarpacie został poseł Stanisław Janas, który powierzył funkcję koordynatora na powiat mielecki Olgierdowi Ortylowi. W skład grupy inicjatywnej, tworzącej Socjaldemokrację w Mielcu, weszli: Krzysztof Ostrowski, Robert Karnasiewicz, Jerzy Radłowski, Marzena Rusek, Sebastian Rusek, Andrzej Słonowski, Paweł Niedbała, Ireneusz Noga i Zdzisław Stachura. 12 V 2004 r. pełnomocnikiem powiatowym SdPl został Jerzy Radłowski, a Olgierda Ortyla mianowano koordynatorem wojewódzkim. W wyborach do Parlamentu Europejskiego (13 VI 2004 r.) mieleccy kandydaci A. Słonowski i P. Niedbała nie zostali wybrani. 5 XII 2004 r. odbyła się I Konwencja Powiatowa SdPl w Mielcu. Wybrano zarząd w składzie: Robert Karnasiewicz – przewodniczący, Jerzy Radłowski i Zdzisław Stachura – zastępcy przewodniczącego, Marzena Rusek – kwestor, Artur Czerepok, Paweł Niedbała, Krzysztof Rolek i Andrzej Słonowski – członkowie. W związku z rezygnacją O. Ortyla koordynatorem wojewódzkim został Krzysztof Ostrowski. W wyborach do Sejmu RP mielecka SdPl wystawiła Stanisława Janasa i Krzysztofa Rolka. SdPl nie przekroczyła progu wyborczego i nie miała reprezentacji w kadencji 2005-2009. W kolejnych latach SdPl w Mielcu liczyła kilkudziesięciu członków i sympatyków, a K. Ostrowski, R. Karnasiewicz, J. Radłowski, Z. Stachura i A. Słonowski działali w krajowych Platformach Programowych przy SdPl. Rozwiązanie struktur partii w Mielcu nastąpiło 25 II 2011 r., a struktur na Podkarpaciu 4 III 2011 r.
SOCKI TADEUSZ KAZIMIERZ, urodzony w 1904 r. w Komarowie koło Stanisławowa, syn Kazimierza. W 1919 r. rodzina Sockich przeniosła się do Rzemienia koło Mielca, a w 1920 r. do Mielca, gdzie ojciec prowadził firmę budującą urządzenia przemysłowe. Tadeusz uczył się w mieleckim gimnazjum. Po maturze w 1923 r. podjął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie i ukończył ją w 1926 r. Po odbyciu rocznej praktyki w pułku lotniczym w Dęblinie otrzymał stopień podporucznika i jako pilot służył w dęblińskim pułku do 1934 r. Po pogorszeniu się stanu zdrowia przeniesiony został do II Oddziału w Dęblinie i pracował tam do wybuchu II wojny światowej. W czasie okupacji hitlerowskiej początkowo pracował jako kierowca starosty w Siedlcach. Zaangażował się też w działalność tworzonego ZWZ, ale ostrzeżony przed aresztowaniem przeniósł się do Mielca. Podjął pracę jako kierowca w zakładzie stolarskim Tadeusza Królikiewicza i wstąpił do miejscowego ZWZ–AK. Posługiwał się pseudonimami „Żółty” i „Ostoja”. Powierzono mu dowodzenie grupą dywersyjno-sabotażową. Ponadto kierował konspiracyjną wytwórnią granatów w Wadowicach Górnych i współpracował z wytwórnią materiałów wybuchowych Stanisława Mroza w Mielcu. W planach operacyjnych akcji „P” (Powszechne Powstanie) w 1943 r. Komenda Obwodu AK „Mleko” powierzyła mu funkcję komendanta mieleckiego lotniska w czasie ewentualnego lądowania alianckich samolotów. W czasie wyzwolenia Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) przebywał w Krakowie, ale przedostał się przez front i powrócił do Mielca. Został mianowany komendantem straży przemysłowej PZL, ale już 6 X 1944 r. został aresztowany przez NKWD i przewieziony do obozu w Bakończycach, a następnie do obozu w Jegolsku, gdzie spotkał innych mieleckich AK-owców – Stanisława Dolinę i Adama Jasińskiego. Do kraju powrócił 14 XI 1947 r., schorowany po nieludzkim traktowaniu w łagrach. Przez kilka miesięcy mieszkał w Mielcu u Zofii Dębickiej i po rekonwalescencji wyjechał z żoną (w czasie okupacji mieszkała w Warszawie) do Ozimka. Tam podjął pracę w Dziale Racjonalizacji Huty Mała Panew. Zmarł w 1950 r. Miejsce pochówku nieznane.
SOCREALIZM (REALIZM SOCJALISTYCZNY), doktryna i metoda twórcza mająca na celu wyrażenie klasowych i rewolucyjnych konfliktów epoki oraz zjawisk społecznych i politycznych, oparta na założeniach materializmu historycznego. W latach 30. XX w. upowszechnił się w ZSRR, a po II wojnie światowej został wprowadzony do innych krajów bloku socjalistycznego jako podstawowy i obowiązujący kanon tzw. sztuki zaangażowanej, „socjalistycznej w treści i narodowej w formie”. W związku z tym, że kojarzony był jednoznacznie z okresem stalinizmu, w Polsce po 1956 r. przestał być obowiązująca doktryną. Pozostałością socrealizmu w mieleckiej architekturze są obiekty zbudowane w latach 1952-1953: budynek Domu Kultury SCK (dziś zmodernizowany) i budynek Starostwa Powiatowego przy ul. S. Sękowskiego oraz pomnik Bezimiennego Żołnierza (wcześniej Wdzięczności) przed tym budynkiem, a także niektóre bloki mieszkalne, zwłaszcza przy ul. S. Wyspiańskiego.
SOCZEWIŃSKI ZDZISŁAW, urodzony 1 II 1931 r. w Tarłowie. Od lat szkolnych trenował boks i do końca kariery zawodniczej walczył w wadze piórkowej. Już w Gedanii Gdańsk – pierwszym ligowym klubie, w którym walczył, zdobył z kolegami drużynowe mistrzostwo Polski w sezonie 1948/1949. Kolejnymi klubami oraz sukcesami indywidualnymi i drużynowymi były: *1951 r. – Kolejarz Gdańsk, indywidualnie brązowy medal Mistrzostw Polski w Łodzi; *1952 r. – CWKS Warszawa, indywidualny wicemistrz Polski w MP w Warszawie, drużynowy mistrz Polski; *1953 r. – CWKS Warszawa, indywidualny brązowy medalista MP w Poznaniu, drużynowy mistrz Polski; *1955 r. – Kolejarz Gdańsk, indywidualny mistrz Polski w MP w Krakowie, ćwierćfinał Mistrzostw Europy w Berlinie Zachodnim (NRF); *1956 r. – Kolejarz Gdańsk, indywidualny brązowy medalista MP we Wrocławiu. Wielokrotnie reprezentował Polskę, m.in. brał udział w 11 meczach międzypaństwowych (4 walki wygrał, 7 przegrał). W 1957 r. zasilił II-ligową Stal Mielec, ale po nieudanym trzykrotnym ataku na ekstraklasę (dwa razy 2. miejsce i raz 3. miejsce w II lidze) i wycofaniu drużyny z II ligi, opuścił Mielec i powrócił na Wybrzeże. Uzyskał uprawnienia trenera boksu i od 1975 r. z dużym powodzeniem w Stoczniowcu Gdańsk szkolił adeptów i później uznanych bokserów, m.in. Dariusza Michalczewskiego i Iwonę Guzowską – wielokrotnych mistrzów świata w boksie. Był też trenerem AKT Udar Gdańsk przy Politechnice Gdańskiej. Zmarł 14 X 2016 r. Pochowany na cmentarzu Łostowickim w Gdańsku.
SODALICJA MARIAŃSKA, katolickie stowarzyszenie religijne upowszechniające kult maryjny (Najświętszej Maryi Panny), działające od 2 poł. XVI w. w ośrodkach związanych z jezuitami. W XIX i XX w. rozpowszechniła się w innych środowiskach i była jedną z form działalności Kościoła wśród świeckich, a zwłaszcza młodzieży. W gimnazjum w Mielcu powstała z inicjatywy ks. Romana Sitki w 1911 r. (później błogosławionego). W pierwszym roku działalności liczyła 12 uczniów, ale w kolejnych latach liczba członków systematycznie się powiększała. W czasie I wojny światowej niemal zupełnie nie funkcjonowała, ale po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) znów rozwinęła działalność za sprawą kolejnych moderatorów – katechetów. Pracowano w sekcjach: Najświętszej Maryi Panny, eucharystycznej i odczytowej, a ponadto dużą aktywność wykazywało kółko „bratniej pomocy uczniom”. Szczególnie aktywnie pracowała w czasie działalności ks. Wawrzyńca Dudziaka w latach 1924-1934, kiedy to prowadzono sekcje: apologetyczną, eucharystyczną, misyjną i abstynencką oraz kółko św. Stanisława Kostki i kółka sodalicyjne w młodszych klasach. Dzięki zaangażowaniu głównego moderatora i jego społecznych pomocników oraz różnorodności form działalności – liczba członków Sodalicji i jej kółek w młodszych klasach dochodziła do 100. Organizowano m.in.: comiesięczne ogólne spotkania religijne z wykładami, referatami i nabożeństwem oraz comiesięczne spotkania w sekcjach. Na każdy rok ogłaszano hasło dla ukierunkowania procesu doskonalenia się sodalistów, np. w 1928/1929 – „Bądź obowiązkowym”, a w 1929/1930 – „Bądź konsekwentnym”. Sodalicja posiadała własną bibliotekę książek religijnych i wybitnych utworów literatury polskiej. Korzystali z niej nie tylko członkowie, ale także inni uczniowie. Wyrazem uznania środowiska mieleckiego dla działalności religijnej i wychowawczej Sodalicji było ufundowanie sztandaru. Odtąd uczestniczono z nim w uroczystościach religijnych i świeckich, a także m.in. w ogólnopolskim zjeździe Sodalicji Mariańskiej szkół średnich w Częstochowie (1930). Po wyjeździe ks. W. Dudziaka działalność osłabła. Niektóre formy pracy sodalicyjnej przetrwały do końca lat 40., a na początku lat 50., głównie z powodu narastającej laicyzacji szkół, także i one zanikły.
SOJA ANTONI, urodzony 10 VII 1920 r. w Złotnikach, syn Adama i Agnieszki z domu Gruszka. Ukończył Męską Publiczną Szkołę Powszechną w Mielcu. W 1937 r. rozpoczął naukę w Podoficerskiej Szkole Lotniczej (dla niepełnoletnich), ale naukę pilotażu przerwała wojna w 1939 r. Wraz z grupą uczniów tej szkoły ewakuował się do Rumunii, a następnie na Węgry, gdzie został internowany. Udało mu się zbiec z obozu i przez Włochy przedostał się do Francji. Zgłosił się do organizowanego polskiego wojska i z jednym z oddziałów został przetransportowany do Anglii. Tam przydzielono go do 304. Dywizjonu Bombowego i po szkoleniu uzyskał brytyjską licencję mechanika pokładowego i silnikowego samolotu. Wyróżniał się umiejętnościami i rzetelnością, toteż powierzono mu nadzór nad grupą mechaników i funkcję tę pełnił do końca wojny (1945). Wyróżniony angielskimi odznaczeniami wojennymi. Po wojnie zamierzał powrócić do Polski, ale został powiadomiony o represjach ówczesnej władzy w Polsce wobec powracających z Zachodu i pozostał w Anglii. Zamieszkał w Rochdale i podjął pracę w firmie techniczno-elektronicznej. W wieku 79 lat przeszedł na emeryturę. Zmarł 28 XI 1999 r. Pochowany na cmentarzu w Rochdale.
SOJA EDWARD, urodzony 11 VI 1949 r. w Mielcu, syn Stefana i Janiny z domu Wyzga. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1968 r. został zatrudniony w Fabryce Firanek w Skopaniu jako referent techniczny. W latach 1969-1992 pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu na stanowiskach: referenta technicznego, kierownika działu oraz zastępcy dyrektora ds. ekonomicznych i pracowniczych. W latach 1975-1984 został oddelegowany do pracy w Zarządzie Wojewódzkim ZSMP w Rzeszowie oraz KW PZPR i w tym czasie m.in. pełnił funkcje zastępcy przewodniczącego i przewodniczącego ZM ZSMP w Mielcu. W 1982 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł ekonomisty. W latach 1994-2004 pracował w firmach: PHP „Magpol” w Woli Mieleckiej (1994), WERSAL S.A. w Łańcucie (kierownik hurtowni, 1995), Energopol Tarnobrzeg (kierownik działu na budowie eksportowej, 1996-1998), Atlantis Mielec Sp. z o.o. (m.in. kierownik działu handlowego, kierownik magazynu, 1998-2004). Od 2004 r. otrzymywał świadczenia przedemerytalne, a w 2015 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową przez wiele lat pracował społecznie, m.in. w organizacjach młodzieżowych, TKKF, PTTK i organach samorządu mieszkańców Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, a także jako radny Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (dwie kadencje w latach 80.). Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaka „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Złotą Honorową Odznaką CZSBM i odznaczeniami młodzieżowymi.
SOJA WACŁAW, urodzony 12 IX 1951 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Stefanii z domu Szczur. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1974 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym jako majster budowlany, a następnie był specjalistą ds. technicznych. W 1981 r. przeszedł do Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej na stanowisko kierownika budowy, a później pełnił funkcje kierownika Zakładu Remontowo-Budowlanego i wiceprezesa zarządu ds. inwestycji i wykonawstwa własnego (1986-1987). W 1987 r. został mianowany głównym specjalistą ds. technicznych w WSK Mielec, ale jeszcze w tym samym roku powierzono mu funkcję prezesa MSM i pełnił ją do 1990 r. Od 1991 r. do 1999 r. był nauczycielem przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Budowlanych w Mielcu. W 1994 r. ukończył Studium Pedagogiczne w Rzeszowie. Od 1999 r. do 2017 r. pełnił funkcję prezesa Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych Sp. z o.o. Posiada uprawnienia budowlane, biegłego sądowego z zakresu budownictwa i licencjonowanego zarządcy oraz uprawnienia do pracy w organach spółek Skarbu Państwa. W czasie studiów działał w Radzie Uczelnianej ZSP i SZSP przy Politechnice Krakowskiej. Był członkiem Rady Nadzorczej Inwestprojektu Rzeszów. Przez wiele lat angażował się w działalność spółdzielczości mieszkaniowej. W 2002 r. został wybrany radnym Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2002-2006 i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Edukacji, Kultury i Sportu. W latach 2002-2020 pełnił społecznie funkcję prezesa MKS „Gryf” Mielec, a następnie nadano mu tytuł Honorowego Prezesa MKS „Gryf”.
SOJUSZ LEWICY DEMOKRATYCZNEJ (SLD), od VII 1991 r. do 1999 r. koalicja polityczna i komitet wyborczy, skupiające kilkadziesiąt partii politycznych, związków zawodowych i organizacji społecznych. W wyborach samorządowych w 1998 na kadencję 1998-2002 uzyskano 15 mandatów w Radzie Powiatu Mieleckiego oraz 9 mandatów w Radzie Miejskiej w Mielcu. W Radzie Powiatu liderzy SLD objęli kluczowe funkcje: Józef Smaczny został starostą powiatu mieleckiego, a Marek Paprocki – wiceprzewodniczącym Rady. W Radzie Miejskiej, po stworzeniu koalicji z ugrupowaniami: „Nasz Mielec”, Forum Wyborcze Mieszkańców MSM i Przymierze Mieszkańców Mielca, jego lider Lucjan Surowiec został wiceprzewodniczącym Rady. Ponadto Marian Bąk został wybrany radnym Sejmiku Podkarpackiego. W 1999 r., po rozwiązaniu SdRP, SLD utworzył oddzielną partię o tej nazwie, a w jego skład weszła większość koalicjantów. W grudniu 1999 r., w czasie wojewódzkiego zjazdu w Rzeszowie do Rady Wojewódzkiej SLD weszli m.in. Marian Bąk, Stanisław Janas, Daniel Kozdęba, Kazimierz Strugała i Lucjan Surowiec. Delegatem na kongres krajowy wybrano Kazimierza Strugałę, a do Sądu Partyjnego weszli Eliza Ogorzałek i Edward Sawicki. W Mielcu 27 XII 2000 r. wybrano władze powiatowe w składzie: przewodniczący – Lucjan Surowiec, wiceprzewodniczący – Janusz Stachura, Stanisław Sokalski, Szymon Ryniewicz i Edward Sawicki, sekretarz – Zdzisław Stachura, członkowie zarządu – Mirosław Mazur, Stanisław Karwacki i Marian Taran. W wyborach samorządowych w 2002 r. SLD i UP utworzyły Koalicyjny Komitet Wyborczy i uzyskały 7 mandatów w Radzie Miejskiej oraz 7 mandatów w Radzie Powiatu. Po wejściu SLD-UP do koalicji rządzącej miastem Lucjan Surowiec został wiceprzewodniczącym Rady Miejskiej, a Mieczysław Wdowiarz – zastępcą prezydenta miasta Mielca. W samorządzie powiatowym Marka Paprockiego wybrano przewodniczącym Rady, a Józefa Smacznego – po raz drugi starostą. Jan Bury został wybrany do Sejmiku Województwa Podkarpackiego. W kwietniu 2004 r., po tarciach wewnętrznych, część członków SLD opuściła partię i utworzyła Socjaldemokrację Polską. W wyborach w 2006 r. Sojusz Lewicy Demokratycznej wszedł w koalicję z innymi ugrupowaniami centrolewicowymi i utworzył Komitet Wyborczy Wyborców Razem dla Ziemi Mieleckiej, który uzyskał 6 mandatów do Rady Powiatu i 4 do Rady Miejskiej. Marek Paprocki został ponownie wybrany przewodniczącym Rady, a Józefowi Smacznemu powierzono funkcję wicestarosty. W samorządzie miejskim KWW RdZM przyjął rolę opozycji. 18 III 2012 r. w Klubie ZNP odbył się VI Powiatowy Zjazd Sprawozdawczo-Wyborczy. Na przewodniczącego Rady Powiatowej wybrano ponownie Kazimierza Strugałę, a na sekretarza Zdzisława Stachurę. VII Powiatowy Zjazd Sprawozdawczo-Wyborczy odbył się 21 X 2016 r. Przewodniczącym został Jerzy Mądziel, a sekretarzem Natalia Kacała.
SOKALSKA DANUTA EWA (z domu NIKOROWICZ), urodzona 14 I 1939 r. w Lubszy (dziś Ukraina), córka Romana i Anieli z domu Ozarko. Jej rodzina szczyciła się wieloma czynami patriotycznymi. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy z maturą w 1957 r. Ukończyła stacjonarne Studium Nauczycielskie (kierunek – geografia) w Rzeszowie w 1959 r. i Studium Zawodowe (kierunek – geografia) Instytutu Kształcenia Nauczycieli Oddział Lublin w 1978 r. Ponadto ukończyła szereg kursów, m.in.: instruktorów zuchowych, motocyklowy, udzielania pomocy w nagłych wypadkach i tańca towarzyskiego. Pracowała jako nauczycielka geografii w Szkole Podstawowej nr 4 w Dębicy, Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu i Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu oraz ponownie w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu, gdzie uczyła geografii i języka polskiego oraz pełniła funkcję wicedyrektora szkoły. W pracy nauczycielskiej wiele czasu poświęcała uczniom zdolnym. M.in. jej wychowankowie zdobyli 2. i 4. miejsce w ogólnopolskim konkursie geograficznym TVP Warszawa oraz 1. miejsce zespołowo w konkursie TVP Kraków, a także odnosili sukcesy w konkursach wojewódzkich i lokalnych. Dwukrotnie doprowadziła do wybudowania wzorcowego szkolnego ogródka geograficznego i pracowni geograficznej. Autorka publikacji Urządzanie pracowni geograficznej. Pomagała także uczniom słabym w nauce. W ramach szkolnego Koła PCK wspólnie z uczniami opiekowała się ludźmi chorymi i niedołężnymi. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, tytułem nowatora pedagogicznego oraz nagrodami lokalnymi.
SOKALSKI ANDRZEJ JÓZEF, urodzony 2 X 1935 r. w Mostach Wielkich, syn Aleksandra (burmistrza tego miasta, legionisty) i Heleny z domu Pikaus. W 1939 r. rodzina Sokalskich, unikając wywózki na Sybir, przeniosła się do Lwowa i tam ukrywała się u rodziny do czasu wkroczenie wojsk niemieckich. W 1946 r. została zmuszona do opuszczenia Lwowa i osiedliła się w Błażowej koło Rzeszowa. Andrzej uczęszczał do szkoły średniej w Krakowie, a następnie do Liceum Ogólnokształcącego w Tyczynie i tam w 1953 r. zdał maturę. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, a następnie – już pracując – na Wydziale Budownictwa Lądowego tej uczelni i uzyskał tytuł inżyniera budownictwa lądowego. Pracę zawodową rozpoczął w 1956 r. w Biurze Projektów TBP WSK Mielec i uczestniczył w projektowaniu m.in. inwestycji eksportowych (np. galwanizerni i anodowni w Aleppo w Syrii). W 1966 r. powołano go na stanowisko kierownika sekcji w Dziale Rozwoju Przedsiębiorstwa i m.in. koordynował projekt technologiczny zadania „Rekonstrukcja Zakładu”, współpracując z Biurem Projektowym „Motoprojekt” Warszawa. W 1968 r. przeszedł do Działu Inwestycji Nieprzemysłowych na stanowisko kierownika sekcji i prowadził przygotowania takich inwestycji jak: Dom Sanatoryjny w Krynicy, rozbudowa i modernizacja obiektów sportowych WSK (baseny otwarte, nowe boiska i trybuny, hotel „Jubilat”, oświetlenie stadionu), odbudowa zamku w Przecławiu, budowa obiektów Zespołu Szkół Technicznych, budowa ośrodków wypoczynkowych w Rzemieniu i Woli Zdakowskiej oraz budowa Przychodni Zakładowej WSK. Projektował m.in. małą architekturę na obiektach „Stali” i terenie miniparku za Zakładowym Domem Kultury. Przez dwa lata kierował Działem Inwestycji Powierniczych, który prowadził w tym czasie m.in. budowę osiedla Borek, a następnie powrócił na stanowisko kierownika Działu Inwestycji Nieprzemysłowych i Socjalnych, kontynuując realizację rozpoczętych wcześniej inwestycji i podejmując nowe, m.in. przygotowanie do budowy kolejnych ośrodków wypoczynkowych i kolonijnych oraz rozbudowy zakładowych gospodarstw hodowlanych i pomocniczych. Po reorganizacji służby inwestycyjnej WSK w latach 90. pracował jako inspektor nadzoru inwestorskiego na obiektach: dyrekcji Oddziału ARP w Mielcu (zarządzającego SSE), Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR i Domu Pomocy Społecznej. Przyczynił się do zmiany lokalizacji DPS z peryferyjnej w Porębach Wojsławskich na „integracyjną” przy ul. Ks. kard. S. Wyszyńskiego. W 1996 r. przeszedł na emeryturę. Nie rozstał się jednak z zawodem, nadzorując adaptację hotelu „Goplana” na biurowiec ZUS, prowadząc rozruch oddawanych do użytku obiektów Szpitala Rejonowego w Mielcu: bloku żywieniowego i bloku łóżkowego, a także koordynując prace i nadzorując budowę obiektów firmy „Kamax – Mielec” i firmy „Zielona Budka – Zbigniew Grycan Mielec” na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Posiadając uprawnienia do nadzorowania prac na obiektach zabytkowych, podjął się prowadzenia nadzoru i koordynacji prac budowlano-konserwatorskich i renowacyjnych przy obiektach o szczególnej wartości historycznej i architektonicznej – renesansowym zamku w Baranowie Sandomierskim i renesansowo-manierystycznym zamku w Krasiczynie. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” i Jubileuszową Złotą Odznaką FKS Stal Mielec z okazji 50-lecia klubu. Zmarł 31 XII 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SOKALSKI STANISŁAW, urodzony 11 X 1934 r. w Krzemienicy, pow. mielecki, syn Adama i Stanisławy z domu Bik. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Ponad 40 lat pracował w WSK Mielec, początkowo jako pracownik fizyczny, a później umysłowy, na stanowiska kierowniczych, m.in. jako kierownik zmianowy i kierownik Wydziału Montażu Samolotów. Wiele czasu poświęcał na działalność polityczną i społeczną. Był m.in. przewodniczącym Związkowej Rady Przedsiębiorstwa OPZZ, Społecznym Inspektorem Pracy, przewodniczącym Rady Powiatowej SdRP, członkiem Rady Powiatowej SLD, radnym Rady Miejskiej w kadencji 1994-1998 i wiceprzewodniczącym Rady Osiedla Niepodległości. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarł 22 II 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SOKOŁA FRANCISZKA (ULICA), ulica na osiedlu Borek, w rejonie przysiółka Michalina. Łączy ul. K. Padykuły z ul. Orlą. Ma około 640 m długości i częściowo utwardzoną nawierzchnię. W jej okolicy budowane są pierwsze domy prywatne. Status ulicy i patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 11 II 2010 r.
Jej patronem jest FRANCISZEK SOKÓŁ (1890-1956), absolwent mieleckiego gimnazjum, legionista, wicewojewoda stanisławowski i Komisarz Rządowy w Gdyni przed II wojną światowa. (Obszerniejszy biogram znajduje się w dalszej części niniejszej Encyklopedii.)
SOKOŁOWSKI MAREK WŁODZIMIERZ, urodzony 30 VIII 1960 r. w Mielcu, syn Karola i Józefy z domu Sokół. Uzyskał wykształcenie zawodowe. Od 1979 r. pracuje na stanowisku montera płatowców, najpierw w Zakładzie Lotniczym Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, a obecnie w Polskich Zakładach Lotniczych. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1981 r. Od 1987 r. należy do PCK i Klubu HDK w Mielcu. Do 31 V 2011 r. oddał 40 000 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
SOKÓLSKI RYSZARD, urodzony 15 X 1956 r. w Mielcu, syn Adama i Marii z domu Rajpold. Absolwent Technikum Budowlanego w Tarnobrzegu, maturę zdał w 1977 r. Od 1978 r. do 1988 r. pracował w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu, w Dziale Gospodarki Zasobami Mieszkaniowymi i Spółdzielczym Domu Kultury. Poza pracą zawodową angażował się w popularyzację jazzu i w ramach Klubu Jazzowego organizował koncerty uznanych muzyków, m.in. Wojciecha Konikiewicza, Helmuta Nadolskiego i Czesława Adamowicza oraz zespołów: Extra Ball, Laboratorium i Osjan. Od 1981 r. był działaczem NSZZ „Solidarność” i przewodniczącym Komisji Zakładowej w MSM. W czasie stanu wojennego (13 XII 1981 r. – VII 1983 r.) działał w podziemnych strukturach NSZZ „Solidarność” RKW w Rzeszowie. Był także słuchaczem studium społecznej nauki Kościoła w Rzeszowie. 13 V 1982 r. został aresztowany w miejscu pracy i następnie przetrzymywany w KM MO w Mielcu, KW MO w Rzeszowie i areszcie śledczym w Załężu do 2 VI 1982 r. pod zarzutem organizowania strajku w MSM, wprowadzania niepokojów społecznych i nielegalnej działalności politycznej. Zwolniono go po umorzeniu sprawy z braku dowodów. Do końca stanu wojennego jeszcze parokrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany przez SB w Mielcu z równoczesnym przeprowadzaniem rewizji. W latach 1988-1993 pracował prywatnie i prowadził Agencję Imprez Artystycznych ETNA. Po ponownej legalizacji NSZZ „Solidarność”, jako członek RKW Rzeszów, pomagał w utworzeniu Tymczasowej Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Mielcu i z jej ramienia uczestniczył w powoływaniu komisji związkowych w zakładach pracy w regionie mieleckim. Uczestniczył też w strajkach w MPGK – MKS i MSM w Mielcu. W 1989 r. przestał działać w „Solidarności” i był jednym z założycieli struktury Konfederacji Polski Niepodległej w Mielcu. W kwietniu 1993 r. reprezentował mielecki KPN na Ogólnopolskiej Naradzie Aktywu Politycznego KPN w Warszawie, a w maju tego roku powierzono mu kierownictwo Rejonu Działania KPN Mielec. Kandydował do Sejmu RP w wyborach w 1993 r. W latach 1993-1994 pracował w Rejonowym Urzędzie Pracy w Mielcu. W latach 1994-1996 pełnił funkcję asystenta poselskiego posła na Sejm RP Andrzeja Kaźmierczaka (KPN) z Rzeszowa w Mielcu. Po rozpadzie KPN postanowił wycofać się z życia politycznego i przeniósł się do Krakowa.
SOKÓŁ FRANCISZEK STEFAN, urodził się 25 XII 1890 r. w Cyrance koło Mielca, syn Jana i Anny z domu Kamuda. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. W okresie szkolnym należał do Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 r., wraz z innymi młodymi mielczanami, zgłosił się do tworzonych Legionów. Jako kapral 2 kompanii VI batalionu 1 pułku piechoty I Brygady uczestniczył w walkach nad Nidą, pod Ożarowem i nad Stochodem. W późniejszym okresie wojny służył w Stacji Zbornej Legionów Polskich w Piotrkowie i POW oraz otrzymał stopień sierżanta. Po wojnie podjął pracę w administracji oraz studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując w 1925 r. stopień magistra. W 1926 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy. W administracji państwowej pełnił m.in. funkcję wicestarosty w Kutnie, starosty w Nadwórnej (1928-1931) i wicewojewody stanisławskiego (1932-1933). W 1933 r. przeniesiono go do Departamentu Morskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie i wkrótce potem mianowano Komisarzem Rządu w Gdyni z uprawnieniami m.in. burmistrza i zarządu gminy miejskiej. Funkcję tę sprawował do 12 IX 1939 r., przyczyniając się do dynamicznego rozwoju miasta i portu. Doprowadził do uzdrowienia finansów miejskich i uporządkowania funkcjonowania przedsiębiorstw komunalnych. Inicjował i realizował ważne dla miasta przedsięwzięcia, m.in. budowę nowoczesnego drogowego układu komunikacyjnego, zorganizowanie Zawodowej Straży Pożarnej, zbudowanie Szpitala Miejskiego, hali targowej i rzeźni miejskiej oraz zmodernizowanie lotniska sportowego w Rumi dla pasażerskiej komunikacji lotniczej krajowej i międzynarodowej. Popierał działania w zakresie rozwoju przedsiębiorczości i zmniejszania bezrobocia, np. wprowadzono ulgi finansowe dla inwestorów, organizowano „Targi Gdyńskie”, pomagano w rozwijaniu pionierskiego wówczas rybołówstwa dalekomorskiego. Był też konsekwentnym propagatorem polskości ziem nad Bałtykiem. Wspierał działalność gdyńskich instytucji i stowarzyszeń: Instytutu Bałtyckiego, Towarzystwa Naukowego, Pomorskiej Szkoły Sztuk Pięknych i Towarzystwa Muzycznego. Współorganizował coroczne „Święto Morza” i inne uroczystości z udziałem władz państwowych i zagranicznych gości. W związku z najazdem Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 IX 1939 r. został mianowany szefem administracji Obszaru Nadmorskiego i Komisarza Cywilnego przy Dowódcy Floty. Po zakończeniu obrony Gdyni powołano go do służby wojskowej i skierowano do obrony Helu. 2 X 1939 r. wraz z całą załogą dostał się do niemieckiej niewoli, a następnie przebywał w oflagach: X b w Nurnbergu nad Wezerą i XVIII c w Spittalu nad Drawą. W marcu 1940 r. gestapo gdańskie oskarżyło go o działalność antyniemiecką w latach 30. i po śledztwie więziono go w obozach w Stutthofie i Mauthausen, gdzie szczęśliwie doczekał wyzwolenia. Po wojnie pracował w Delegaturze Rządu dla Spraw Wybrzeża w Gdańsku jako szef Działu Odbudowy Miast, a następnie Działu Zagadnień Materiałów i Wyposażenia Technicznego. Z biegiem lat przesuwano go na coraz niższe stanowiska. Po przejściu na emeryturę podejmował dodatkowe zatrudnienie, m.in. w Akcji Robót Rozbiórkowych w Warszawie. Zmarł 13 VI 1956 r. w Krynicy i spoczywa na miejscowym cmentarzu. W Mielcu zachowano pamięć o F. Sokole. 11 II 2010 r. jedna z ulic na osiedlu Cyranka otrzymała jego patronat, a 18 IX 2018 r. na terenie Szkoły Podstawowej nr 6 (budynek przy ul. Biernackiego, d. Szkoła Podstawowa nr 5) posadzono Dąb Niepodległości Franciszka Sokoła.
SOKÓŁ MARIA ANNA, urodzona 29 IX 1919 r. w Mielcu, córka Wojciecha i Karoliny z domu Pazdro. Absolwentka Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1939 r. została zatrudniona w Wytwórni Płatowców nr 2 PZL Mielec-Cyranka i tam też pracowała w czasie okupacji hitlerowskiej (Flugzeugwerk Mielec). Po wyzwoleniu Mielca, od 18 X 1944 r. pracowała w Starostwie Powiatowym w Mielcu jako sekretarz Referatu Wojskowego, a następnie pełniła funkcję kierownika Referatu Kultury i Sztuki. Po likwidacji starostwa przeszła do Oddziału PUPiK „Ruch” (później RSW „Prasa-Książka-Ruch”) w Mielcu, gdzie powierzono jej stanowisko zastępcy dyrektora. Wniosła duży wkład w rozwój mieleckiego przedsiębiorstwa w latach 60. i 70. poprzez m.in. organizowanie Klubów Prasy i Książki „Ruch” na terenie powiatu mieleckiego i innych powiatów, wchodzących w obszar jego działania. Wiele czasu poświęcała działalności politycznej i społecznej w Mielcu. Pełniła m.in. funkcje: przewodniczącej Powiatowej Rady Kobiet, członka Prezydium Zarządu Powiatowego Ligi Kobiet, radnej MRN i członka samorządu mieszkańców w miejscu zamieszkania. Na emeryturę przeszła w 1976 r. Nie zrezygnowała z pracy społecznej i m.in. pełniła funkcję pierwszej przewodniczącej pierwszego w Mielcu Klubu Seniora „Złota Jesień”, powstałego przy Osiedlowym Domu Kultury MSM w 1977 r. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką Ligi Kobiet i Złotą Honorową Odznaką ZMW oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1980 r. Zmarła 25 II 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOKÓŁ MICHAŁ JÓZEF, urodzony 17 III 1918 r. w Cyrance koło Mielca, syn Michała i Marii Bronisławy z Wichlińskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1936 r. Od 1937 r. służył w Wojsku Polskim, początkowo w 19 pułku piechoty we Lwowie, a później w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie wycofywania się na wschodnie ziemie Rzeczypospolitej wraz innymi elewami został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i przekazany NKWD, a następnie uwięziony w obozie w Kozielsku. (Pisał o tym do kuzynki – Janiny Branickiej we Lwowie.) Transportem XIX lub XX został 10 lub 11 V 1940 r. przewieziony do Katynia (lista wywozowa nr 059/1) i tam zamordowany przez NKWD.
SOKÓŁ STANISŁAW OKTAWIUSZ, urodzony 31 I 1908 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Karoliny z domu Pazdro. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1928 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Ukończył kurs handlowy w Łodzi. Grał w drużynie piłki nożnej TG „Sokół” Mielec. W 1939 r. pracował w Wytwórni nr 2 Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu jako urzędnik administracyjny. W tym zakładzie (przemianowanym na Flugzeugwerk Mielec) pracował także w czasie okupacji hitlerowskiej oraz w pierwszych latach po II wojnie światowej. W tym czasie był współzałożycielem klubów sportowych PZL Mielec i „Gryf” Mielec. Na początku lat 50. pracował w bankowości w Warszawie. W 1953 r. powierzono mu zadanie zorganizowania Oddziału Powszechnej Kasy Oszczędności w Mielcu. Doprowadził do powstania Oddziału i jego urządzenia najpierw w bloku nr 8 przy ul. Kędziora (głównej ulicy osiedla WSK, później 22 Lipca), a następnie w bloku nr 1 przy ul. 22 Lipca. (Aktualnie jest to al. Niepodległości.) Rozwinął działalność Oddziału tak, że koniecznością stało się pozyskanie zdecydowanie większego lokalu i przeniesienie do dużego pawilonu przy ul. K. Pułaskiego. W połowie lat 70. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową dużo czasu przeznaczał na działalność sportową. Uzyskał kwalifikacje sędziowskie w piłce nożnej i sędziował mecze niższych (regionalnych) lig, a następnie pełnił funkcję kwalifikatora. Był też działaczem Kolegium Sędziów OZPN w Rzeszowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką Kolegium Sędziów. Zmarł 6 V 1987 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOLARSKA ELŻBIETA (z domu CISŁO), urodzona 20 II 1924 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Kielawa. Ukończyła Szkołę Powszechną Żeńską im. M. Konopnickiej w Mielcu. W latach szkolnych należała do PCK, ZHP i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (od 1936 r.). W czasie okupacji hitlerowskiej formalnie nie należała do ruchu oporu, ale wielokrotnie pełniła funkcję łączniczki. Po wojnie zajęła się prowadzeniem domu i wychowaniem dzieci. Od 1974 r do 1991 r. pracowała w RSW „Prasa-Książka-Ruch” w Mielcu. W 1977 r. zdobyła I miejsce we współzawodnictwie pracy RSW w województwie rzeszowskim. Po reaktywowaniu TG „Sokół” w Mielcu była jednym z jego najaktywniejszych członków. W czasie uroczystości nadania sztandaru TG „Sokół” (17 XII 2000 r.) została obdarzona godnością jego matki chrzestnej i odtąd była członkiem pocztu sztandarowego TG „Sokół”. Należała ponadto do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i Klubu Seniora „Pogodna Jesień”. Aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym miasta. Pomagała w gromadzeniu materiałów do Encyklopedii miasta Mielca i innych wydawnictw regionalnych. Pisała kronikę mieleckiej rodziny Solarskich. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką RSW „Prasa-Książka-Ruch”, Odznaką „X Lat Odrodzonego Sokolstwa Kraków”, Medalem 120 Lat PTG „Sokół” w Krakowie i Złotą Odznaką TMZM. Zmarła 12 III 2015 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOLARSKA MICHALINA (z domu PIĄTEK), urodzona 18 IX 1913 r. w Sadkowej Górze, pow. mielecki, córka Franciszka i Karoliny. Ukończyła Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie im. E. Platerówny w Mielcu. W latach 30. nauczała prywatnie. W czasie II wojny światowej mieszkała z mężem (Kazimierzem) u rodziców w Sadkowej Górze i pomagała w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, a po wojnie przeniosła się do Mielca. W latach 1952-1970 pracowała jako kierownik Ośrodka Szkolenia Sanitarnego PCK w Mielcu i instruktor terenowy, a w latach 1970-1975 pełniła funkcję sekretarza Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. Po przejściu na emeryturę w 1975 r. nadal udzielała się społecznie, krzewiąc oświatę sanitarną i organizując różne formy pomocy dla osób chorych, niepełnosprawnych i upośledzonych. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznakami PCK oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1981 r. Zmarła 24 XII 1981 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOLARSKI KAZIMIERZ MIKOŁAJ, urodzony 6 XII 1910 r. w Mielcu, syn Wincentego Mateusza i Matyldy z Działowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1932 r. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra prawa. Podjął pracę w Poznańskiem, ale w pierwszych dniach września 1939 r., po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę, powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał z żoną Michaliną u jej rodziny w Sadkowej Górze i pomagał w gospodarstwie rolnym. Po wojnie przeniósł się do Mielca, a od 1952 r. do 1970 r. pracował w Ośrodku Szkolenia Sanitarnego PCK w Mielcu, a następnie w Zarządzie Rejonowym PCK w Mielcu. Zajmował się popularyzacją oświaty sanitarnej na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Organizował pomoc dla osób chorych, niepełnosprawnych i upośledzonych. Zmarł 25 I 1980 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SOLARSKI STANISŁAW, urodzony 10 IV 1909 r. w Mielcu, syn Wincentego Mateusza i Matyldy z Działowskich. Naukę w Państwowym Gimnazjum w Mielcu przerwał w 1926 r. i wyjechał do Krakowa, gdzie studiował malarstwo na Akademii Sztuk Plastycznych. Malował głównie pejzaże i sceny rodzajowe oraz wykonywał kopie znanych dzieł. Po powrocie do Mielca w latach 30. grywał w piłkę nożną w różnych drużynach piłkarskich (TG „Sokół”, AKS). W czasie okupacji hitlerowskiej zajmował się malowaniem portretów i wykonywaniem prac plastycznych. Wraz z innymi mielczanami przyczynił się do uchronienia dzwonów z kościoła św. Mateusza od przeznaczenia ich na cele wojenne. Współpracował z ruchem oporu, za co został aresztowany, ale ostatecznie niczego mu nie udowodniono i uwolniono. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, w grudniu 1944 r. otworzył Kawiarnię Artystyczno-Literacką „Ballada” w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Po wojnie zorganizował transport osób chętnych do zasiedlania Ziem Odzyskanych. Przez pewien czas mieszkał we Wrocławiu i prowadził Zakład Fotograficzny „Foto-Wspomnienie”. W 1948 r. przeniósł się do Przemyśla, gdzie zorganizował firmę meblarsko-zabawkarską „Złoty Róg” i został jej dyrektorem technicznym, a ponadto projektował dla firmy meble i zabawki. W latach 1953-1954 pełnił funkcję redaktora działu satyrycznego i grafika w dzienniku „Nowiny Rzeszowskie”. Nie przestawał malować. Część jego obrazów została zgromadzona w Klubie Garnizonowym w Przemyślu, ale większość znalazła się w prywatnych zbiorach, także rodziny Solarskich. Zmarł 14 XII 1975 r. Spoczywa na cmentarzu w Przemyślu.
SOLIDARNOŚĆ (NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY), polski ruch społeczno-polityczny powstały latem 1980 r., wyrosły z protestów różnych grup społeczeństwa przeciwko hegemonicznej władzy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w warunkach narastającego kryzysu społeczno-gospodarczego kraju. Pierwsze zbiorowe protesty i strajki zorganizowano w dniach 30 VI i 1-2 VII m.in. w WSK Mielec i ZM „Ursus”, a następnie w kilkudziesięciu innych zakładach na terenie kraju, najbardziej intensywnie na Lubelszczyźnie i w sierpniu na Wybrzeżu, gdzie wytworzył się główny ośrodek protestu. Bezpośrednią przyczyną wybuchu sprzeciwu było wprowadzenie bez zapowiedzi przez rząd podwyżek cen mięsa i wędlin. Początkowo protestujący zgłaszali postulaty o charakterze ekonomicznym, ale wkrótce potem także społeczne, gospodarcze i polityczne. Władzom państwowym udawało się przez pewien czas uspokajać sytuację poprzez zawieranie porozumień z poszczególnymi większymi komitetami strajkowymi. 10 XI 1980 r. zarejestrowano NSZZ „Solidarność”. Uprawomocniono tym samym stworzone już nieoficjalnie struktury „S” w poszczególnych zakładach przemysłowych i instytucjach (komisje zakładowe i międzyzakładowe) oraz organizacje regionalne. W WSK Mielec pierwsze zatrzymania pracy nastąpiły 30 VI na niektórych wydziałach Zakładu Produkcji Lotniczej i Zakładu Aparatury Wtryskowej. Po podwyżkach płac dla tych wydziałów protestowały kolejne wydziały, co wygaszano podobnymi metodami. W dniach 4-8 IX, w klimacie strajków w całym kraju, zorganizowano strajk ogólny na terenie WSK Mielec, a Komitet Strajkowy z Dionizym Dziakiem na czele przedstawił ponad 40 postulatów do dyrekcji. Protest ten został zakończony 8 IX, po podpisaniu porozumienia z dyrekcją. Do kontroli nad realizacją postanowień porozumienia Komitet Strajkowy przekształcił się w Komitet Robotniczy, a następnie w nieoficjalny Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność” WSK PZL-Mielec. 27 IX utworzono w Rzeszowie nieoficjalny regionalny Międzyzakładowy Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność”, a 14 X przyłączył się do jego struktur KZ NSZZ „S” mieleckiej WSK. Próbowano też stworzyć strukturę branżową KZ NSZZ „S” zakładów przemysłu lotniczego i silnikowego i powołano nieoficjalną Tymczasową Komisję Koordynacyjną NSZZ „S”, ale ostatecznie inicjatywa ta nie znalazła dostatecznego wsparcia ze strony centrali NSZZ „S”. 28 X ukazał się pierwszy numer „Głosu Solidarności”, wydany przez KZ NSZZ „S” WSK PZL Mielec i odtąd pismo to było jego oficjalnym organem prasowym. Także pismo WSK „Głos Załogi” od 10 XI (rejestracja „S”) zamieszczało dodatek „Głos Solidarności”, który jednak podlegał cenzurze. W połowie listopada oficjalne komisje NSZZ „S” działały już we wszystkich większych mieleckich zakładach pracy. Dużą aktywność wykazywała „Solidarność” nauczycielska, której liderami byli Andrzej Osnowski i Danuta Maziarska. Z udziałem przedstawicieli różnych komórek organizacyjnych „Solidarności” odbyło się spotkanie z władzami miasta Mielca, w czasie którego poruszono najpilniejsze do załatwienia problemy miasta i regionu. 21 XI odbyły się wybory w liczącej około 20 tysięcy członków „S” WSK Mielec. W Radzie Nadzorczej znaleźli się: Andrzej Stachowicz – koordynator, Andrzej Lipski, Józef Malczyński, Józef Mroziński, Jan Szymański, Jerzy Tokarz i Mieczysław Wszołek. W kolejnych miesiącach m.in. spierano się z dyrekcją WSK o realizację porozumienia, spotykano się z władzami miasta w sprawie pogarszającego się zaopatrzenia, uczestniczono w protestach ogólnopolskich, wspierano dążenia do wprowadzenie wszystkich wolnych sobót i podziału majątku związkowego, inicjowano imprezy patriotyczne (m.in. 100-lecie urodzin gen. W. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym, 50-lecie powstania i poświęcenia lotniska w Mielcu). Uczestniczono w wyborach do władz Regionu Rzeszowskiego NSZZ „S” (czerwiec- sierpień 1981 r.) Do zarządu weszli: Józef Kamuda, Edward Stefanowicz, Augustyn Smolik, Andrzej Stachowicz i Wiesław Woliński, do Regionalnej Komisji Rewizyjnej: Ewa Caputa i Tadeusz Dembecki, a ponadto delegatami na zjazd krajowy wybrano: Danutę Maziarską, Andrzeja Osnowskiego i Stanisława Stachowicza. Równocześnie zaostrzały się konflikty z komitetami zakładowymi PZPR, a sytuację komplikowała podwójna przynależność wielu osób, które należały do PZPR i NSZZ „S”. Zdarzały się przypadki oddawania legitymacji partyjnych. W nocy 12/13 XII 1981 r. w całej Polsce wprowadzono stan wojenny. Internowano m.in. mieleckich działaczy NSZZ „S”: Telesfora Beyma, Fryderyka Gaja, Andrzeja Lipskiego, Wiesława Moczulskiego, Stanisława Różyckiego, Stanisława Stachowicza, Józefa Szkółkę, Jana Szymańskiego i Czesława Żelazkę, a 16 XII internowano Ryszarda Ratusińskiego i Franciszka Lesia oraz powtórnie Stanisława Różyckiego za organizowanie strajku. W stanie wojennym zdelegalizowana mielecka „Solidarność” nie podejmowała większych akcji protestacyjnych. Jedynym liczącym się protestem był strajk członków „S” w OBR SK w dniu 13 V 1982 r. Wtedy to szereg osób zwolniono z pracy, a Mariana Ziębę internowano. (Później niemal wszyscy zwolnieni zostali przywróceni do pracy.) W latach 1982-1988 działacze b. „Solidarności” skupili się w Klubie Inteligencji Katolickiej i Duszpasterstwie Ludzi Pracy. Starano sie też, w miarę możliwości, pomagać rodzinom internowanych i zwalnianych z pracy działaczy. Kolportowano nielegalną prasę i literaturę (tzw. „drugiego obiegu”). Od 1988 r. rozpoczęto, jeszcze nieoficjalnie, odbudowę struktur NSZZ „Solidarność”. 17 IV 1989 r. ponownie zalegalizowano NSZZ „Solidarność”, której przywództwo powierzono Lechowi Wałęsie. Działacze pozostający w opozycji do L. Wałęsy utworzyli NSZZ „Solidarność 80”. W odrodzonej mieleckiej „S” powstały dwa silne zespoły: Komisja Zakładowa przy WSK i Komitet Obywatelski, a ponadto w poszczególnych zakładach pracy odrodziły się komórki organizacyjne, ale już przy zdecydowanie mniejszej ilości członków. KZ „S” w WSK nie tylko podjął sprawy związkowe, ale także włączył się w działania związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem. M.in. poparto wybór J.M. Szymańskiego na dyrektora naczelnego WSK, a następnie przyczyniono się do jego odwołania, co spowodowało konflikt pomiędzy czołowymi działaczami „S”. W latach 90. wielokrotnie protestowano (strajki, manifestacje, wiece) przeciwko degradacji WSK i wspierano działania naprawcze, o ile nie miało to związku ze zbiorowym zwalnianiem pracowników lub nie naruszało istotnych interesów związkowych.(Zob. Strajki w t. 2.) Dbano też o o duchowe wsparcie działalności, m.in. 13 I 1991 r. zorganizowano w kościele św. Mateusza uroczystości z okazji 2. rocznicy powołania KZ NSZZ „S” WSK i poświęcono sztandar. Drugą silną grupą „S” był Komitet Obywatelski, który powstał 4 IV 1989 r. głównie w celu uczestnictwa w wyborach samorządowych. Jego liderem był Władysław Bieniek. (Zob. Komitet Obywatelski Solidarność w t. 1.). W wyborach do Sejmu w 1989 r. wybrano na posła kandydata KO Stanisława Padykułę. W wyborach do Rady Miejskiej w kadencji 1990-1994 KO uzyskał 23 mandaty (na 36), a jego liderom powierzono funkcje: przewodniczącego Rady (Andrzej Osnowski), prezydenta miasta (Władysław Bieniek) i zastępcy prezydenta (Marian Strycharz). W 1992 r. powstała komórka organizacyjna o charakterze rejonowym – Delegatura NSZZ „S” w Mielcu, której przewodniczącą została Urszula Malińska. Konflikty w kierownictwie krajowym „S” oraz zawirowania w rządzie i parlamencie spowodowały spadek poparcia społeczeństwa polskiego dla NSZZ „Solidarność”. Dało się to zauważyć także w Mielcu. W wyborach do Rady Miejskiej na kadencję 1994-1998 członkowie „S”, wchodzący w skład Koalicji Samorządowej Prawicy, uzyskali 7 mandatów. Udało im się jednak porozumieć z innymi ugrupowaniami centroprawicowymi i wejść do kierownictwa samorządu miejskiego. Andrzej Osnowski został przewodniczącym Rady, Aleksander Kopeć – wiceprzewodniczącym Rady, a Marianowi Strycharzowi i Krzysztofowi Popiołkowi powierzono funkcje zastępców prezydenta miasta Mielca. W 1996 r. udało się krajowym władzom „S” zjednoczyć lub uzyskać wpływ na większość ugrupowań prawicowych poprzez utworzenie Akcji Wyborczej Solidarność (AWS), a w 1998 r. partii politycznej Ruch Społeczny AWS. Mielecka komórka organizacyjna AWS powstała 16 IX 1996 r., a jej podstawowym zadaniem było koordynowanie działań AWS na terenie regionu mieleckiego. Przewodniczącą została Urszula Malińska z NSZZ „S” MPGK. (Zob. AWS – Akcja Wyborcza Solidarność w t. 1.). W wyborach samorządowych w 1998 r. (kadencja 1998-2002) AWS uzyskała najwięcej mandatów w Radzie Powiatu Mielec (22) i Radzie Miejskiej (14). Nie udało się jej jednak stworzyć koalicji z żadnym z ugrupowań i przeszła do opozycji. Równocześnie jednak Władysław Ortyl, startujący z listy NSZZ „S”, został wybrany radnym Sejmiku Podkarpackiego. 16 VIII 2000 r. do Mielca przybył Marian Krzaklewski – kandydat AWS na urząd prezydenta RP. Spotkał się z mieszkańcami Mielca na placu AK oraz z przedsiębiorcami w Inkubatorze Przedsiębiorczości. 10 XI 2000 r., dla uczczenia 20 rocznicy powstania „Solidarności”, na terenie przed kościołem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową. W wyborach samorządowych w 2002 r. członkowie „S” startowali z kilku list wyborczych, najwięcej z listy KW Liga Polskich Rodzin oraz listy KW Prawo Rodzina Samorządność, ale ponownie pozostali w opozycji. W 2005 r. w całym kraju uroczyście obchodzono 25 rocznicę powstania NSZZ „Solidarność”. Uroczystości 25-lecia NSZZ „S” Regionu Rzeszowskiego odbyły się 25 VI w Mielcu. Chciano w ten sposób przypomnieć, że ruch solidarnościowy miał swoje początki w Mielcu już 30 VI i 1 VIII 1980 r., a więc wcześniej niż w Lubelskiem i na Wybrzeżu.
SOLOCH JANINA, urodzona 3 IV 1932 r. w Denain (Francja), w rodzinie polskich emigrantów. Po II wojnie światowej działała w Organizacji Polskiej Obywatelskiej (OPO) we Francji, pomagającej Polakom w wyjeździe do kraju. W 1952 r. wspólnie z mężem Stanisławem zamieszkali w Douchy-les-Mines koło Valenciennes. Zajęła się domem i wychowaniem dzieci, a potem wnuków. Równocześnie po objęciu przez męża funkcji mera miasta zaangażowała się w działalność społeczną na rzecz mieszkańców miasta. Była jedną z pierwszych osób, które współpracowały z Mielcem, a następnie doprowadziły do podpisania w 1990 r. umowy o współpracy partnerskiej Douchy-les-Mines z Mielcem. Odtąd systematycznie organizowała wycieczki mieszkańców Douchy do Polski (wczasy w Krynicy i Zakopanem, odwiedzenie Mielca) oraz kierowała organizacją pobytu mieleckich grup w Douchy. Wielokrotnie odwiedzała Mielec jako członek oficjalnej delegacji Douchy i uczestniczyła w rozmowach na temat kierunków współpracy obu miast.
SOLOCH STANISŁAW, urodzony 21 X 1926 r. w Somain (Francja), w rodzinie polskich emigrantów. Od młodości pracował w miejscowej kopalni wegla, a od 1954 r. w hucie Denain. W 1952 r. zamieszkał z rodziną w Douchy-les-Mines. W 1965 r. został wybrany wicemerem miasta, a w 1977 r. merem Douchy-les-Mines i funkcję tę pełnił nieprzerwanie do 2001 r. Przez wiele lat był też prezydentem Związku Miast Regionu Valenciennes z siedzibą w Valenciennes. Był głównym orędownikiem nawiązania współpracy Douchy z Mielcem, a następnie współtwórcą umowy partnerskiej tych miast i jej dwukrotnym sygnatariuszem – w 1990 r. i w 2000 r. (z okazji 10-lecia współpracy). Wielokrotnie przewodniczył oficjalnej delegacji Douchy odwiedzającej Mielec w celu omówienia rozwoju współpracy obu miast. Był organizatorem wielu tournee mieleckich zespołów artystycznych po Francji i oraz zespołów artystycznych z Douchy w Mielcu. W 1997 r., w czasie finałowego koncertu „Dni Douchy-les-Mines w Mielcu”, otrzymał z rąk prezydenta miasta Mielca Janusza Chodorowskiego Medal „Przyjaciel Miasta Mielca”. Zmarł 5 VI 2012 r. Spoczywa na cmentarzu w Douchy-les-Mines.
SOLSKIEGO LUDWIKA (ULICA), do jesieni 2005 r. powiatowa, a aktualnie miejska ulica o długości 461 m na osiedlu J. Kusocińskiego. Biegnie od al. Niepodległości, w kierunku północno-zachodnim, wzdłuż terenów sportowo-rekreacyjnych, do ul. E. Biernackiego. Krzyżuje się z ul. L. Staffa, Grunwaldzką i M. Ossolińskiego. Jej pierwsza część (do zbiegu z ul. Ossolińskiego, powstała w latach 50., w ramach rozbudowy osiedla fabrycznego WSK, a 26 VI 1957 r. otrzymała patrona. Druga część została zbudowana w latach 60., ale długoletnie intensywne użytkowanie zniszczyło ją zupełnie. Odmieniła diametralnie na korzyść dopiero gruntowna modernizacja (zmiana kształtu, nowa nawierzchnia, chodniki), przeprowadzona na wiosnę 2006 r. Spacerujący tutaj widzą po jej wschodniej stronie wielorodzinne kolorowe budynki mieszkalne i zespół obiektów Szkoły Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i J. Wigury z rzeźbą „Zwycięzca” przed wejściem, zaś od zachodniej strony – park z rzeźbami „Symfonia” i „Muza” oraz budynkiem Biblioteki Miejskiej SCK w tle, a dalej stadion sportowy pamiętający wielkie tryumfy piłkarzy „Stali” Mielec i czekający na rychły remont oraz remontowana hala sportowa w otoczeniu zieleni parkowej. Przy zbiegu z ul. E. Biernackiego dominuje estetyczna bryła Hotelu Polskiego i monumentalna rzeźba „Miotacz”. Trzeba też dodać, że przez ponad 20 lat w czwartki i soboty ul. Solskiego był bodaj najbardziej ruchliwą w mieście, bowiem na obiektach sportowych czynny był bardzo popularny bazar.
Patronem ulicy jest LUDWIK SOLSKI, a właściwie Ludwik Napoleon Sosnowski (1855-1954) – jeden z najwybitniejszych i najwszechstronniejszych polskich aktorów teatralnych. Grał ze szczególnym powodzeniem role charakterystyczne zarówno w dramatach jak i komediach. Był dyrektorem i reżyserem, m.in. Teatru Miejskiego w Krakowie w latach 1905-1913. Obdarzony m.in. tytułem doktora h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
SOŁOWIANIUK HELENA (z domu KOZŁOWSKA), urodzona 7 V 1943 r. w Brzozowym Borku, woj. podlaskie, córka Witolda Kozłowskiego i Anny z domu Szubzda. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Suchowoli (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki) z maturą w 1961 r. Studiowała na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski) i w 1965 r. uzyskała tytuł magistra filologii rosyjskiej. Pracę zawodową rozpoczęła jako nauczycielka w Technikum Ekonomicznym w Raciborzu. Po przeniesieniu się do Mielca w 1968 r. została zatrudniona w Technikum Ekonomicznym, przekształconym później na Zespół Szkół Ekonomicznych. W nauczaniu języka rosyjskiego uzyskiwała bardzo dobre wyniki, czego potwierdzeniem były pomyślnie zdawane przez abiturientów egzaminy maturalne (w latach 70. język rosyjski był często wybierany do zdawania na maturze) oraz bardzo dobre wyniki podopiecznych w olimpiadach przedmiotowych języka rosyjskiego. W niemałym stopniu pomocna była klasopracownia językowa, której była organizatorką i opiekunką. W 1976 r. otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego, a w 1979 r. ukończyła Studium Przedmiotowo-Metodyczne w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Piotrkowie Trybunalskim. W 1981 r. została wyróżniona tytułem profesora szkoły średniej. Od 1992 r. do 2002 r. pełniła funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu i następnie przeszła na emeryturę. Społecznie udzielała się w Związku Nauczycielstwa Polskiego i była prezesem koła w ZSE. Za szczególne osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze i organizatorskie była wielokrotnie wyróżniana, m.in. otrzymała Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia.
SOŁTYK TADEUSZ, urodzony 30 VIII 1909 r. w Radomiu. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1934 r. Został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie jako konstruktor, a pod koniec lat 30. pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora. Uczestniczył w pracach nad samolotem PZL-23 Karaś i samolotem PZL-46 Sum. Był także pasjonatem żeglarstwa. Projektował łodzie, jachty i bojery. Startował w regatach. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i walczył m.in. pod Kockiem. Został wzięty do niewoli niemieckiej, ale udało mu się uciec. Do końca okupacji ukrywał się na wsi i pomagał w pracach polowych. Jesienią 1944 r. podjął się zorganizowania w Lublinie pierwszego powojennego lotniczego biura konstrukcyjnego. W utworzonych Lotniczych Warsztatach Doświadczalnych został mianowany głównym konstruktorem. W latach 1945-1949, po przeniesieniu LWD do Łodzi, kierował zespołem projektantów samolotów lekkich LWD Szpak i LWD Żak, samolotu szkolno-treningowego LWD Junak i wielozadaniowego LWD Miś. (W latach 1947-1948 w mieleckiej wytwórni samolotów wyprodukowano 10 sztuk LWD Szpak 4T.) Po rozwiązaniu zespołu LWD przeniósł się do Instytutu Lotnictwa w Warszawie. W 1950 r. został oddelegowany do mieleckiej WSK w celu nadzorowania seryjnej produkcji samolotów „Junak-2”. W 1952 r. został mianowany kierownikiem Biura Konstrukcyjnego IL w Warszawie. Odtąd dla swoich nowych konstrukcji używał oznaczenia TS – inicjałów imienia i nazwiska. W 1955 r. odbył się pierwszy oblot samolotu szkolno-treningowego TS-8 Bies, a w latach 1957-1961 wyprodukowano w WSK Mielec 239 egzemplarzy tego samolotu (odmiany BII i BIII). W latach 1956-1957 pilot Andrzej Abłamowicz ustanowił na tym samolocie 2 rekordy światowe w klasie C-1c w grupie I i klasie C-1d w grupie I, a pilot Ludwik Natkaniec 1 rekord w klasie C-1c w grupie I. Szerzej w haśle TS-8 Bies. W 1957 r. biuro konstrukcyjne T. Sołtyka przeniesiono do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych WSK – Okęcie. Tam powstał pierwszy polski odrzutowy samolot szkolno-treningowy TS-11 Iskra. Jego oblot nastąpił w 1960 r. W latach 1960-1987 WSK Mielec wyprodukowała 423 egzemplarze tego samolotu i część z nich jest do dziś używana w szkoleniu polskich pilotów wojskowych. Na tym samolocie w 1964 r. piloci Andrzej Abłamowicz i Ludwik Natkaniec ustanowili po 2 rekordy świata w klasie C-1d w grupie III. Szerzej w haśle TS-11 Iskra. W latach 60. T. Sołtyk pracował nad projektami m.in. naddźwiękowego samolotu szkolno-bojowego TS-16 Grot i rolniczego TS-17 Pelikan, ale ostatecznie do ich realizacji nie doszło. Od 1967 r. przeniósł się do Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów, a tam zajmował się automatyką okrętową. W latach 80. był konsultantem projektów samolotów PZL-130 Orlik i I-22 Iryda, produkowanego później w WSK Mielec. Przez szereg lat był członkiem Krajowej Rady Lotnictwa. Poza działalnością konstruktorską był wykładowcą w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie oraz na Politechnice Łódzkiej, Gdańskiej i Warszawskiej. W 1955 r. został docentem w Instytucie Lotnictwa, a w 1975 r. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Napisał pięć książek, m.in. wspomnieniową Dwa żywioły, dwie pasje. Na emeryturę przeszedł w 1992 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Nagrodą Państwową II stopnia (za samolot LWD Junak) i Nagrodą MON I stopnia (za samolot TS-11 Iskra). Zmarł 14 VII 2004 r. Spoczywa na Powązkach w Warszawie.
SOŁTYS STANISŁAW (vel Stanisław Lechnicki), urodzony 1 XII 1921 r., syn Michała i Jadwigi. W czasie nauki w szkole powszechnej w Radomiu wstąpił do ZHP. Absolwent gimnazjum w Katowicach, maturę zdał w 1939 r. Na początku wojny obronnej 1939 r. zgłosił się ochotniczo do wojska i brał udział w walkach pod Lwowem, a następnie przez Rumunię i Bałkany przedostał się do Francji. Tam ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Guer oraz kurs zastępców dowódców plutonów przy 2. batalionie strzelców i otrzymał stopień sierżanta podchorążego. Po klęsce wojsk francuskich ewakuował się do Anglii. Po przejściu przeszkolenia dywersyjno-bojowego, w nocy z 26 na 27 I 1943 r. jako „cichociemny” został przerzucony samolotem Halifax na ziemię kielecką. Przez pewien czas pod nazwiskiem „Stanisław Lechnicki” przebywał w Warszawie i Krakowie, a następnie otrzymał przydział do Inspektoratu AK Mielec na funkcję oficera do zadań specjalnych. Posługiwał się pseudonimami „Wójt” i „Sowa”. Rozkazem Naczelnego Wodza z 15 IV 1943 r. awansowano go do stopnia porucznika. Uczestniczył m.in. w przygotowaniu akcji rozbicia więzienia w Mielcu, kierowaniu akcjami przyjmowania zrzutów oraz wykonywaniu wyroków. 14 X 1943 r. został aresztowany i uwięziony w Tarnobrzegu, ale w czasie przewożenia koleją zdołał uciec. Po raz drugi wpadł w ręce gestapo przy obławie wokół dworu Przybysz. Został przewieziony do aresztu gestapo w Mielcu, bestialsko przesłuchiwany i rozpoznany. Próba odbicia go w Mielcu zakończyła się tragicznym niepowodzeniem. Przewieziono go do więzienia na zamku w Rzeszowie i tam torturowano, chcąc wydobyć zeznania o ruchu oporu. 8 VI 1944 r. został zamordowany w celi. Jego prochy ekshumowano w 1948 r. i umieszczono na cmentarzu w Sandomierzu.
SOŁTYS STANISŁAW BRONISŁAW, urodzony 19 XII 1946 r. w Radgoszczy koło Tarnowa, syn Bolesława i Cecylii z domu Dykas. Ukończył Technikum Elektryczne (specjalność: elektrotechnika przemysłowa) w Stargardzie Szczecińskim z maturą w 1968 r. i tytułem technika elektryka. W latach 1962-1976 pracował w Kolejowych Zakładach Zabezpieczenia Ruchu i Łączności PKP w Stargardzie Szczecińskim. Równocześnie studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Szczecińskiej (specjalność: elektrotechnika przemysłowa) i w 1975 r. uzyskał tytuł inżyniera elektryka. W 1976 r. przeniósł się do Mielca i do 1993 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: specjalisty technologa, kierownika sekcji technologicznej i zastępcy kierownika Wydziału Elektrociepłowni (od X 1982 r.). Po restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” pełnił funkcje kierownika Wydziału Utrzymania Ruchu oraz dyrektora Zakładu Elektrociepłowni (1991), funkcjonującego jako wydzielony zakład WSK „PZL-Mielec”, działający na pełnym wewnętrznym rozrachunku finansowym. W dalszej części restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” i przekształcania wydziałów w spółki prawa handlowego, od 1 V 1993 r. został prezesem Zarządu Elektrociepłowni „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Pełnił tę funkcję do 11 XII 2000 r., wnosząc duży wkład w organizację spółki oraz jej dostosowanie do nowych warunków rynkowych i społeczno-ekonomicznych. W okresie od 12 do 28 XII 2000 r. pracował w Zakładzie Utrzymania Ruchu „PZL-Mielec” Sp. z o.o., a od 29 XII 2000 r. do 11 II 2001 r. otrzymywał świadczenia przedemerytalne. 12 II 2001 r. został ponownie prezesem Zarządu Elektrociepłowni Sp. z o.o. w Mielcu. Następnie, po wykupieniu większościowego pakietu udziałów Spółki przez firmy zagraniczne, był krótko wiceprezesem, a później powierzono mu funkcję prezesa. Uczestniczył w modernizacji i unowocześnianiu elektrociepłowni z udziałem firmy amerykańskiej (2003). Do 30 IV 2022 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Elektrociepłowni Mielec Sp. z o.o., a następnie przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi.
SOŁTYS WITALIS, urodzony 11 X 1930 r. w Antonówce (Kresy Wschodnie), syn Andrzeja i Marianny z Błaszczaków. W Wojsku Polskim służył w latach 1951-1985. Ukończył Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu. Pełnił funkcje sztabowe i dowódcze, m.in. był oficerem (w stopniu majora) 21 Przedstawicielstwa Wojskowego przy WSK PZL-Mielec. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Po przejściu w stan spoczynku zgłosił akces do Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Otrzymał awans na stopień podpułkownika. Zmarł 29 IX 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SONDEJ TOMASZ ANDRZEJ, urodzony 18 VIII 1975 r. w Mielcu, syn Bronisława i Józefy z Mokrzyckich. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu z maturą w 1995 r. Przygodę z piłką ręczną rozpoczął w VII klasie szkoły podstawowej. Kontynuował ją w szkole średniej jako junior, trenując z pierwszą drużyną. Następnym etapem była gra w drugoligowej drużynie AZS WSP Rzeszów, z którą występował na Akademickich Mistrzostwach Polski i Mistrzostwach Polski Szkół Wyższych. Studiował wychowanie fizyczne na Wydziale Wychowania Fizycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej (od 2001 r. Uniwersytet Rzeszowski) i w 2001 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Ukończył także studia podyplomowe na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie z licencją trenera piłki ręcznej. Pracę zawodową rozpoczął w 2002 r. jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego w Mielcu i nadal tam pracuje. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Równocześnie od 2001 r. pracuje z młodzieżą męską w SPR Stal Mielec. Ważniejsze sukcesy prowadzonych zespołów piłki ręcznej to: wielokrotne mistrzostwo województwa podkarpackiego w różnych kategoriach wiekowych, dwukrotny półfinał mistrzostw Polski w kategorii juniorów, 5. miejsce w finale Mistrzostw Polski Juniorów Starszych w Kielcach (2013 r.) Wychował grupę piłkarzy ręcznych grających w ekstraklasie lub I lidze, m.in. Damiana Krzysztofika, Piotra Krępę, Dawida Rusina, Michała Gasina, Piotra Gasina, Damiana Misiewicza i Filipa Jarosza. W 2015 r. został trenerem ekstraklasowej Stali Mielec i osiągnął z nią 4. miejsce w finale Pucharu Polski w Warszawie. W sezonie 2015/2016 zespół seniorów został utrzymany w ekstraklasie, a w sezonach 2016/2017 i 2017/2018 pełnił funkcję drugiego trenera. W sezonie 2018/2019 prowadził drużynę jako I trener od I 2019 r. do II 2019 r. Przed meczem nr 19 przekazał zespół nowemu I trenerowi, a sam wrócił do szkolenia młodzieży.
SOSIŃSKI MARIUSZ, urodzony 3 V 1976 r. w Mielcu, syn Stanisława i Ewy z domu Leśniak. Absolwent Technikum Budowlanego w Chorzelowie koło Mielca, maturę zdał w 1996 r. W latach 1991-1996 był członkiem ZPiT „Rzeszowiacy” RCK (później MOK) w Mielcu. Ukończył Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Krośnie (specjalność – taniec) w 1998 r. oraz studiował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierunek – animator i menedżer kultury, specjalność – taniec). W tym czasie był tancerzem i instruktorem w Studio Tańca „Podkarpacie” w Jaśle, prowadził zajęcia rytmiczno-taneczne w przedszkolach w Krośnie i Rymanowie oraz był współorganizatorem imprez. W 2000 r. podjął pracę w SOKiS w Chorzelowie, m.in. założył Klub Tańca Towarzyskiego „Takt”, organizował letnie i zimowe konie taneczne oraz był członkiem zespołów tanecznych w tej placówce. Rozpoczął też współpracę z przedszkolami i szkołami w Mielcu i jego okolicach. Równocześnie od 2000 r. współpracował z GOKSiT w Przecławiu, m.in. prowadził grupę baletową przy Orkiestrze Dętej z Dobrynina i dziecięce pary taneczne, utworzył Szkołę Tańca „Prestige” oraz zainicjował i współorganizował Turniej Tańca Towarzyskiego „Przecławska Cza-cza”. W latach 2005-2011 prowadził w GOK w Padwi Narodowej różne formy tańca towarzyskiego. Od 2005 r. jest współorganizatorem Ogólnopolskiego Turnieju Tańca Towarzyskiego w Mielcu. W 2008 r. rozpoczął współpracę z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu, tworząc Szkołę Tańca Towarzyskiego „GALA” MIELEC (pary sportowe w różnych kategoriach wiekowych). W 2009 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą CENTRUM TAŃCA GALA Mariusz Sosiński, a w 2010 r. doprowadził do utworzenia Stowarzyszenia Miłośników Tańca GALA Mielec 2010 r. W 2011 r. ukończył instruktorski kurs kwalifikacyjny tańca towarzyskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W turniejach tańca towarzyskiego prowadzone przezeń pary wywalczyły szereg liczących się sukcesów, m.in. kilka razy zdobyły mistrzostwo okręgu podkarpackiego, a para Magdalena Wieczerzak – Dawid Drop zdobyła jako pierwsza w Mielcu klasę mistrzowską kl. A w stylu standard. Od 1997 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Tanecznego – Okręg Podkarpacki.
SOSNOWA (ULICA), krótka (168 m) ulica miejska na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie od ul. Kazimierza Wielkiego do ul. L. Szenwalda i ma jako sąsiadów wyłącznie posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i przydomową zielenią. Po remoncie w 2005 r. posiada nawierzchnię i chodniki z płytek brukowych. Powstała na początku lat. 60 ubiegłego wieku, a nazwę otrzymała 27 V 1960 r. Wtedy to rozpoczęto budowę osiedla „za laskiem”, na dawnych błoniach miejskich, zamienionych w latach międzywojennych na lotnisko turystyczne, z posiadania którego Mielec był bardzo dumny. Nazwa: SOSNOWA wynikła z prostego skojarzenia z dominującą rolą sosny w pobliskim lesie.
SOWA EMIL, urodzony 7 X 1938 r. w Futomie koło Błażowej, syn Stanisława i Bronisławy z domu Kołodziej. W latach 1951-1953 uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Błażowej i równocześnie praktykował w zakładzie kowalskim w Futomie jako ślusarz-kowal. Odbył też zasadniczą służbę wojskową. W 1961 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako szlifierz na Wydziale Przyrządowym (06). Po ukończeniu Technikum Mechanicznego Wydział dla Pracujących w Mielcu (1964) przeniesiono go na stanowisko technologa. W 1968 r. został kierownikiem Sekcji Kalkulacji, a w 1969 r. – zastępcą kierownika Wydziału Narzędziowego (03). Także w roku 1969 ukończył studia zaoczne na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika, a w 1970 r. – Studium Podyplomowe Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie. W 1976 r. powierzono mu funkcję kierownika Wydziału Przyrządowego, a w latach 1978-1994 pracował na stanowisku głównego technologa Zakładu Narzędziowego. Znacząco przyczynił się do unowocześnienia i dynamicznego rozwoju narzędziowni, m.in. inicjował i wdrażał do produkcji nowe technologie, maszyny i urządzenia, unowocześniał organizację procesów wytwarzania i sterowania produkcją z zastosowaniem techniku komputerowej. Aktywnie uczestniczył w uruchamianiu produkcji wielu nowych wyrobów WSK. W 1978 r. uzyskał uprawnienia rzeczoznawcy SIMP, a w 1987 r. – dyplom specjalizacji zawodowej inżynierów I stopnia. Ponadto ukończył szereg kursów specjalistycznych. W 1988 r. był współautorem wynalazku pt. Stal narzędziowa na narzędzia skrawające. W latach 1994-1995 był wiceprezesem ds. technicznych Zarządu Wytwórni Samochodów Specjalnych w Mielcu (spółka polsko-włoska), produkującej ambulanse dla Służby Zdrowia w Polsce. W 1995 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę, ale równocześnie pełnił funkcję pełnomocnika zarządu ds. ambulansów w Wytwórni Silników „PZL-Mielec”. Od 2009 r. jest ekspertem w zakresie wykonalności i oceny projektów w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego. Udzielał się społecznie, m.in. w Stowarzyszeniu Inżynierów Mechaników Polskich, organizacjach młodzieżowych i Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką SIMP, Srebrną Honorową Odznaką NOT i Srebrną Odznaką CZBM.
SOWA JAN, urodzony 20 XII 1918 r. w Zofiówce, powiat stopnicki, syn Franciszka i Marianny. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnych zajęciach na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i był absolwentem podziemnej podchorążówki. Posługiwał się pseudonimem „Grot”. W 1943 r. został powiatowym komendantem Ludowej Straży Bezpieczeństwa (LSB) w powiecie stopnickim. Był organizatorem Oddziału Partyzanckiego BCh-SLB w powiecie stopnickim. Zginął 2 VIII 1944 r. pod Słupią w czasie bitwy z 8 szwadronem 12 dywizji pancernej Wehrmachtu. Pochowany na cmentarzu w Zofiówce. Pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana.
SOWA JÓZEF KAZIMIERZ, urodzony 6 VIII 1939 r. w Grochowem I, powiat mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Soja. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1958 r. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Rzeszowie (Wydział Techniki i Plastyki) w 1960 r. pracował jako nauczyciel w Szkołach Podstawowych nr 11 i nr 16 w Rzeszowie (1960-1965) oraz nauczyciel metodyk (1962-1965). W 1966 r. został dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 6 w Rzeszowie, a w 1968 r. przeszedł do Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie na stanowisko starszego wizytatora. W tym czasie studiował na Wydziale Pedagogiki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra. W 1973 r. został wybrany na prezesa Zarządu Okręgu ZNP w Rzeszowie. W 1974 r. ukończył studia na Wydziale Rewalidacji Upośledzonych Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, a w 1979 r. uzyskał stopień doktora w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1974-2000 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie jako starszy wykładowca (1974), docent (1979) i profesor oraz pełnił funkcje członka Senatu i przewodniczącego Senackiej Komisji ds. Rozwoju Uczelni (1998), prodziekana Wydziału Społeczno-Pedagogicznego (1996-2000), kierownika Zakładu Pedagogiki Rewalidacyjnej (1981-2001) i zastępcy dyrektora Instytutu Pedagogiki (1996-2000). W tym okresie uzyskał habilitację na Wydziale Społeczno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego oraz odbył staże naukowe w Instytucie Defektologii Akademii Nauk Pedagogicznych w Moskwie i w College Orchard Lake w Michigan. W 2001 r. otrzymał tytuł profesora Akademii Pedagogicznej w Krakowie i w latach 2002-2008 kierował Zakładem Integracji Społecznej. Ponadto w latach 2002-2007 był kierownikiem Katedry Pedagogiki w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Zamościu. Wykładał też na Górnośląskiej WSP w Mysłowicach (2008-2011) oraz w Wyższej Szkole Ekonomii, Turystyki i Nauk Społecznych w Kielcach (profesor nadzwyczajny, 2010). Tematami jego pracy naukowo-badawczej były: orientacja i poradnictwo zawodowe, wybór zawodu (w tym uczniów z grup dyspanseryjnych), zagadnienia związane z kształceniem nauczycieli, rola nauczyciela w systemie edukacji narodowej, metodyka pracy harcerskiej (w tym z młodzieżą niepełnosprawną), rozwój zawodowy i społeczny osób niepełnosprawnych, efektywność procesu rehabilitacji dzieci i młodzieży o specjalnych potrzebach edukacyjnych oraz różne problemy wychowawcze. Był organizatorem pięciu konferencji naukowych – jednej międzynarodowej i czterech ogólnopolskich. W latach 1979-1984 kierował pracami Komisji Pedagogicznej Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, a owocem tej działalności były dwa roczniki poświęcone problematyce Polski południowej. Organizował seminaria doktoranckie dla wolontariuszy (1996-2001), wypromował 4 doktorów, 780 magistrów i 250 licencjatów. Był ekspertem MENiS ds. specjalizacji zawodowej. Współpracował z wieloma instytucjami doskonalenia nauczycieli. Przez wiele lat działał w harcerstwie (drużyny „Nieprzetartego Szlaku”) i posiada stopień harcmistrza. Zainicjował utworzenie Podkarpackiego Funduszu Stypendialnego im. Gen. W. Sikorskiego. Był też długoletnim działaczem Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem, przewodniczył Sekcji Psychologiczno-Pedagogicznej ZG TWK (1980-1989). Udzielał się także jako członek Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Dorobek twórczy to m.in. 19 pozycji publicystycznych, 193 artykuły naukowe, 13 recenzji, 15 książek monograficznych i 17 prac redakcyjnych. Ważniejsze książki: Środowiskowe i wychowawcze uwarunkowania wyboru zawodu przez młodzież niepełnosprawną (1980), Rola drużyny harcerskiej „Nieprzetarty Szlak” w uspołecznianiu dzieci upośledzonych umysłowo (1980), Metodyka wychowania w ZHP (1984), Proces uspołeczniania dzieci klas początkowych (1991), Proces rehabilitacji w kontekście edukacyjnym (2002), Metoda pracy harcerskiej w zarysie (2003), Rehabilitacja edukacyjna w zarysie – ujęcie systemowe (2003) i Proces rehabilitacji (2004). Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką ZWK i Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej III stopnia. Zmarł 7 II 2024 r. i został pochowany w Rzeszowie na cmentarzy Wołkowyja.
SOWA ROMAN, urodzony 16 IV 1935 r. w Kąkolówce, gmina Błażowa. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1952 r. Uczył i pełnił funkcje kierownicze w szkołach podstawowych w Broniszowie, Przybyszówce, Kąkolówce, Futomie, Zalesiu i Tyczynie. Ukończył Studium Nauczycielskie w Przemyślu i studia z historii i wychowania obywatelskiego w Akademii Pedagogicznej w Krakowie. W latach 60. został zastępcą kierownika Wydziału Oświaty w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Rzeszowie, a następnie inspektorem oświaty w Błażowej. W 1971 r. powierzono mu stanowisko sekretarza Zarządu Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego w Rzeszowie, a następnie sekretarza Powiatowej Rady Zakładowej ZNP Powiatu Rzeszowskiego. Od 1975 r. do 1987 r. pracował jako nauczyciel historii w Liceum Ogólnokształcącym w Tyczynie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Medalem „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”.
SOWIŃSKA MARIA (z domu KLAUS), urodzona 15 XII 1947 r. w Mielcu, córka Antoniego i Olgi z domu Duracz. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. W tym samym roku została zatrudniona w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Pracowała do 1997 r. na stanowiskach administracyjnych w Stacji Maszyn Analitycznych, Samodzielnym Oddziale Wykonawstwa Inwestycji (SOWI), Dziale Administracyjnym Ambulatorium, spółce polsko-włoskiej COCEA i Dziale Marketingu, gdzie m.in. brała udział w organizacji AIR-SHOW 97 w Mielcu. Ukończyła szereg kursów specjalistycznych. Poza pracą zawodową uczestniczyła w działalności artystycznej Zakładowego Domu Kultury WSK i później Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu. Występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” (10 lat) i żeńskim kwartecie wokalnym przy Big-Bandzie ZDK. Po zakończeniu występów w „Rzeszowiakach” przeszła do chóru mieszanego Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” im. S. Lachmana w Mielcu. Przebywa na emeryturze. Od 2012 r. do IX 2021 r. pełniła funkcję prezesa Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Działa także w Mieleckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku jako członek zarządu do spraw kulturalnych oraz członek grupy teatralnej „Senior Show”. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz mieleckim tytułem Aktywny Senior 2019.
SOWIŃSKI ROMUALD BOGUMIŁ, urodzony 1 VIII 1951 r. w Wałbrzychu, syn Eugeniusza i Stefanii z domu Kłusek. Ukończył Lotnicze Zakłady Naukowe we Wrocławiu z maturą w 1972 r. Z dniem 1 VII 1972 r. został zatrudniony jako konstruktor w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, a następnie pracował na Wydziałach 30 i 42 WSK Mielec jako mistrz i starszy mistrz. Na początku lat 90. był organizatorem i kierownikiem Wydziału Prac Zastępczych. Od 1993 r. pełnił funkcję kierownika Działu Obiektów Zabytkowych WSK i później Zakładu Lotniczego Sp. z o.o. w upadłości (zamek w Przecławiu, dwór w Wojsławiu – krótko, bowiem sprzedano go), a od 2005 r. do 2007 r. zamku w Przecławiu, zakupionego przez Tyszkiewiczów. Poprzez politykę udostępniania zamku szerokiej publiczności oraz wspieranie różnych uroczystości i imprez na terenie obiektu i jego otoczenia, przyczynił się do jego utrzymania w czasach transformacji ustrojowej i kryzysu społeczno-gospodarczego Mielca i regionu. Był też jednym z inicjatorów kanalizacji obiektu. Współpracował z samorządem i instytucjami Gminy Przecław. Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. W latach 70. był działaczem komisji ds. kultury organizacji młodzieżowych. Od 1972 r. był członkiem Rady Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Donald” przy ZDK WSK i później RCK WSK, a w latach 80. prezesem DKF „Donald”. Interesował się sportem i pisał relacje z meczów piłki nożnej „Stali” Mielec do ogólnopolskiego dziennika „Sztandar Młodych” i zakładowego pisma „Głos Załogi” WSK Mielec. Odbył praktykę dziennikarską w Dziale Sportowym „Sztandaru Młodych” w Warszawie. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami”.
SOWUL ANTONI, urodzony 1 IV 1957 r. w Mariance na Suwalszczyźnie. Uczęszczał do Technikum Mechanizacji Rolnictwa (profil agrolotniczy) w Karolewie koło Kętrzyna. Równocześnie od 1975 r. odbywał szkolenie lotnicze w Aeroklubie Kętrzyńskim. Po zdaniu matury w 1978 r. został skierowany na dalsze szkolenie lotnicze do ZUA Mielec i od lipca tego roku rozpoczął szkolenie na samolocie An-2. Po ukończeniu szkolenia i uzyskaniu licencji pilota zawodowego II klasy z dniem 2 X 1978 r. został etatowym pracownikiem mieleckiego ZUA. Przez pierwszy rok był pilotem transportowym i równolegle podnosił swoje kwalifikacje lotnicze. 2 VIII 1979 r. został pilotem agrolotniczym i odtąd pracował głównie w Państwowych Gospodarstwach Rolnych, wykonując loty z nawożeniem i ochroną upraw rolnych. W czerwcu 1984 r. uzyskał uprawnienia do patrolowania lasów i gaszenia pożarów w lasach. Od września 1985 r. do dziś bierze udział w akcjach zagranicznych ZUA, wykonując loty zwalczające szkodniki, plagi ptaków i szarańczy oraz choroby upraw roślin, m.in. ryżu, bawełny, pszenicy i trzciny cukrowej. Pracował w Sudanie (1984-1985, 1987-1988, 1990-1991, 1993-1994, 1995, 1996, 1997-1998, 1999, 2000, 2002-2003, 2004-2005, 2006, 2008), Egipcie (1989) i Iranie (1992, 1993, 1999). Dotychczas (11 XII 2008 r.) wykonał 20576 lotów (6755 godzin w powietrzu) na następujących typach samolotów: SZD-45A „Ogar”, Zlin 42M, Jak-12, An-2, M-18 „Dromader” (B, BS), PZL-106 A „Kruk”, PZL-104 „Wilga”, PZL-106 „Kruk” (BS, AS, BT, BR), CESSNA 152. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką dla Personelu Lotniczego ZUA.