SABAJ HELENA (po mężu GÓRSKA), urodzona 4 VIII 1960 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki, córka Tadeusza i Stanisławy z domu Bukała. Ukończyła Technikum Mechaniczne w Mielcu. Uprawianie lekkoatletyki rozpoczęła w „Stali” Mielec pod kierunkiem Piotra Surowca, specjalizując się w biegach średnich i długich. W mieleckich barwach zdobyła 4 brązowe medale na lekkoatletycznych MP seniorów: *1984 – Halowe MP w Zabrzu, na dystansie 1500 m z czasem 4:28,03; *1985 – MP w Bydgoszczy, na 3000 m – 9:20,40 i MP w Grudziądzu, na 5000 m – 16:31,45; *1986 – HMP w Zabrzu, na 3000 m – 9:48,28. Jej rekordy życiowe: 2:07,73 na 800 m (Warszawa, 1984), 4:17,16 na 1500 m (Bydgoszcz, 1985), 9:15,25 na 3000 m (Zabrze, 1988), 16:09,24 na 5000 m (Grudziądz, 1989), 33:42,88 na 10000 m (Sopot, 1988) i 2:46:26,0 w maratonie (Pekin, 1990) mieszczą się na wysokich miejscach w tabelach najlepszych wyników w historii polskiej lekkoatletyki. W latach 90. wyjechała za granicę.
SABAJ LUDWIK, urodzony 11 IV 1919 r. w Ostrowach Tuszowskich, syn Władysława i Marii z domu Krupa. Uzyskał wykształcenie w zawodzie elektryka w Nowej Dębie i tam pracował od 16 roku życia. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się do Mielca i pracował w Flugzeugwerk Mielec (Zakładach Lotniczych). Po wojnie uczestniczył w elektryfikacji Mielca i okolic, a następnie był kierownikiem Posterunku Energetycznego w Mielcu i później Podstacji Energetycznej przy ul. H. Sienkiewicza. Wielokrotnie kierował niebezpiecznymi akcjami usuwania awarii linii elektrycznych, powstałych najczęściej w czasie letnich burz i huraganów oraz dużych opadów śniegu w zimie. W związku z rozwojem sieci energetycznych brał udział w wielu kursach i szkoleniach zawodowych, szczególnie dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. W 1984 r. przeszedł na emeryturę po przepracowaniu 40 lat na tym samym stanowisku w tej samej firmie. Zmarł 1 XII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SABANOWSKI JÓZEF, urodzony 10 IX 1933 r. w Bukowinie, pow. Nisko, syn Jana i Julii z domu Piwowar. Absolwent Technikum Rolniczego w Kluczborku. Maturę zdał w 1952 r., a następnie został zatrudniony w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Trzeboszowicach. W latach 1953-1957 studiował na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i otrzymał dyplom inżyniera rolnictwa. Od 1 IX 1957 r. do 15 VIII 1972 r. pracował w Leżajskiej Wytwórni Tytoniu Przemysłowego i m.in. był kierownikiem placówki Uprawy Tytoniu w Mielcu. Z dniem 1 I 1973 r. objął funkcję naczelnika Gminy Czermin i sprawował ją do 30 IX 1990 r. W tym okresie w Gminie Czermin m.in. wybudowano 9 domów strażaka i budynek Szkoły Podstawowej w Czerminie. Posiadał stopień porucznika rezerwy Wojska Polskiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 12 VIII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SABBAT KAZIMIERZ ALEKSANDER, urodzony 27 II 1913 r. w Bielinach Kapitulnych na Kielecczyźnie, syn Ignacego i Franciszki z domu Wiącek. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1932 r. Był jednym z aktywniejszych uczniów. Udzielał się m.in. w Sodalicji Mariańskiej i kółku humanistycznym, był też ministrantem. Fascynowało go także harcerstwo, toteż 16 IV 1926 r. zgłosił swój akces do ZHP i 31 VII 1927 r. złożył przyrzeczenie harcerskie. Za wyróżniającą się działalność powierzono mu funkcję drużynowego I Mieleckiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki (20 XI 1930 r.), delegowany był też na zgrupowania i zloty harcerskie. Po maturze odbył zasadniczą służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Kielcach. W 1933 r. został przyjęty na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, ale ze względów finansowych musiał zrezygnować. Aby zarobić na studiowanie, zorganizował w Staszowie biuro pisania podań. W 1935 r. ponownie podjął studia na Wydziale Prawa UW i ukończył je z tytułem magistra prawa w 1939 r. Ponadto przez 1 semestr (1938/1939) studiował w warszawskiej Szkole Nauk Politycznych. W czasie studiów utrzymywał kontakty z działaczami harcerskimi i wspólnie z nimi doprowadził do utworzenia w 1938 r. Zrzeszenia Akademickich Kręgów Starszoharcerskich „Kuźnica”, a następnie został jego kierownikiem. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. skierowany został do Ośrodka Zapasowego 25 dywizji w Czortkowie i tam zastało go wejście wojsk radzieckich na polskie ziemie wschodnie. Udało mu się wraz z grupą żołnierzy przedostać na Węgry i tam został internowany. Po staraniach zaprzyjaźnionych skautów węgierskich został uwolniony i zorganizował obóz dla polskich dzieci. Wkrótce opuścił Węgry i przedostał się do Francji, gdzie w tworzącej się Armii Polskiej został przydzielony do Marynarki Wojennej jako instruktor wyszkolenia podstawowego, a następnie przeniesiono go do 10 Brygady Kawalerii Pancernej, dowodzonej przez gen. S. Maczka i w stopniu aspiranta uczestniczył w kampanii francuskiej 1940 r. Po upadku Francji ewakuował się do Anglii i tam został skierowany do jednostki w Szkocji. Równocześnie zajął się organizowaniem struktur polskiego harcerstwa na obczyźnie, m.in. tworzył drużyny starszoharcerskie oraz prowadził działalność harcerską wśród żołnierzy – harcerzy. W 1943 r. został awansowany do stopnia podporucznika oraz powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Naczelnego ZHP na Czas Wojny. Pełniąc ją, przyczynił się do konsolidacji organizacji i m.in. do udzielenia pomocy wielu Polakom (zwłaszcza dzieciom) – uchodźcom ze Związku Radzieckiego, przebywającym przy Armii Polskiej na Wschodzie. Po wojnie pozostał w Londynie. Dla zapewnienia bytu rodzinie założył w 1947 r. (wspólnie z żoną i dwoma przyjaciółmi) firmę „Limba” produkującą kołdry i później sprzęt sportowy. Uczestniczył aktywnie w działalności społecznej i politycznej Polaków na obczyźnie. Był komisarzem zagranicznym ZHP poza granicami kraju (nieuznawanego przez międzynarodowe władze skautowe), kierownikiem Starszego Harcerstwa w Wielkiej Brytanii, współorganizatorem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i członkiem jego władz (1946-1971), członkiem Niezależnej Grupy Społecznej (1949-1986) i od 1960 r. jej przewodniczącym, członkiem Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego i od 1967 r. jej przewodniczącym. Był współorganizatorem Światowego Zjazdu Polski Walczącej (1966) oraz Kongresu Kultury i Nauki Polskiej na Obczyźnie. W latach 70. uczestniczył w różnych formach wspierania rodzącej się w Polsce opozycji, m.in. uczestniczył w powołaniu Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie i był inspiratorem utworzenia funduszu na rzecz robotników represjonowanych po wydarzeniach w Ursusie i Radomiu (1976). 16 VII 1976 r. został powołany na stanowisko premiera Rządu RP na Uchodźstwie i sprawował je do 1986 r. W tym czasie zintensyfikował różne formy pomocy opozycji w Polsce, m.in. był współorganizatorem Funduszu Wolności Słowa (1977) i włączenia go do Funduszu Pomocy Krajowi (1979). Wiele podróżował po świecie, inspirując środowiska polonijne do udzielania pomocy finansowej Skarbowi Narodowemu oraz umacniając rolę Rządu RP na Obczyźnie. W swoim mieszkaniu w Londynie przyjmował wielokrotnie przedstawicieli polskiej opozycji, m.in.: KSS-KOR, ROPCiO i KPN. Jego nazwisko i słowa poparcia umieszczała polska prasa emigracyjna i podziemna w kraju. Doprowadził do zorganizowania m.in.: II Światowego Zjazdu Jedności z Walczącym Krajem (Londyn, 1-2 IX 1979 r.), utworzenia „Solidarity with Poland Campaign” (organizacja na rzecz pomocy dla NSZZ „Solidarność”), protestów przeciwko stanowi wojennemu w Polsce, podpisania deklaracji z emigracyjnymi środowiskami: ukraińskim i czechosłowackim w sprawie współdziałania na rzecz niepodległości. Po zakończeniu prezydentury przez Edwarda Raczyńskiego – 8 IV 1986 r. Kazimierz Sabbat został kolejnym prezydentem RP na Uchodźstwie. Priorytetami jego działalności pozostały nadal: umacnianie polskich ośrodków emigracyjnych na świecie oraz wszechstronna pomoc coraz aktywniejszej opozycji w Polsce, bez wyróżniania któregokolwiek z ugrupowań politycznych. Z umiarkowanym zadowoleniem przyjął ustalenia obrad „okrągłego stołu” i zwycięstwo „Solidarności” w wyborach do Sejmu i Senatu PRL (4 VI 1989 r.), upatrując w tym usankcjonowanie przez opozycję niektórych niekorzystnych zjawisk, m.in.: utrzymanie się gen. W. Jaruzelskiego i jego współpracowników przy władzy oraz zablokowanie powrotu władz emigracyjnych do Polski. 19 V 1989 r. został przyjęty przez Ojca Świętego Jana Pawła II, a tematem ich rozmowy była sytuacja w Polsce i wśród polskiej emigracji. Zmarł nagle 19 VII 1989 r., w drodze z londyńskiej siedziby władz RP na Uchodźstwie („Zamek” przy 43 Eaton Place) do domu. Po uroczystej Mszy Świętej pogrzebowej w Katedrze Westminsterskiej w Londynie spoczął na cmentarzu Gunnersbury, przy pomniku „Katyńskim”. Jego działalność na rzecz Polski i zjednoczenia Polaków rozsianych po całym świecie była oceniana bardzo pozytywnie, zarówno za życia (otrzymał najwyższe odznaczenie RP – Order Orła Białego z Gwiazdą oraz szereg innych wysokich odznaczeń) jak i po śmierci. Także w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu umieszczono tablicą upamiętniającą jego naukę w mieleckim Gimnazjum i Liceum. W 2008 r. Rada Miejska w Mielcu nadała jego patronat jednej z nowych ulic na osiedlu Smoczka.
SABBATA KAZIMIERZA ALEKSANDRA (ULICA), ulica miejska (254 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Sąsiaduje z ul. Karola Popiela. Ma nawierzchnię gruntową. W przyszłości planowana jest przy niej zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r.
Patron ulicy: KAZIMIERZ ALEKSANDER SABBAT (1913-1976) to wychowanek mieleckiego gimnazjum, harcerz, działacz niepodległościowy, uczestnik II wojny światowej, działacz na emigracji, premier Rządu RP na Uchodźstwie, prezydent RP na Uchodźstwie w latach 1986-1989.
SABLIK AGNIESZKA (z domu GARNCARZ), urodzona 29 VII 1984 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Ewy z domu Rec. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 2003 r. Śpiewała w szkolnym chórze mieszanym I LO. Studiowała na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym (kierunek – ochrona środowiska) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II w Lublinie i w 2008 r. uzyskała tytuł magistra ochrony środowiska. W 2008 r. została zatrudniona w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu jako inspektor ochrony środowiska, a następnie pracowała w dziale handlowym firmy Rawi (2009 r.), Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku referenta w Wydziale Inwestycji i Pozyskiwania Funduszy (2009-2011) oraz firmie Nikrometal Sp. z o.o. w Dębicy – Kompania Recyklingowa Sp. z o.o. jako asystent do spraw handlowych. W tym czasie ukończyła studia podyplomowe w zakresie zarządzania ochroną środowiska w Warszawskiej Szkole Zarządzania (2009 r.) i w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2012 r.). W maju 2012 r. powierzono jej funkcję zastępcy naczelnika Wydziału Inżynierii Miejskiej do spraw ochrony środowiska w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Od wielu lat uczestniczy w amatorskim ruchu artystycznym. Aktualnie śpiewa w Chórze Nauczycielskim „Akord” Oddziału ZNP i SCK w Mielcu oraz Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” SCK w Mielcu. Po reorganizacji wydziałów UM w 2019 r. została naczelnikiem Wydziału Ochrony Środowiska i Gospodarki Odpadami.
SADŁOŃ PIOTR, urodzony 18 X 1974 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Krystyny z domu Adamczyk. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu im. prof. Janusza Groszkowskiego. Ukończył także Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu w klasie akordeonu. Studia na Wydziale Elektroniki (specjalność – akustyka) Politechniki Wrocławskiej ukończył w 2000 r. z tytułem magister inżynier elektronik – akustyk. W latach 1998-2000 pracował jako serwisant w firmie ComputerLand we Wrocławiu. Od 2000 r. podjął współpracę z FCM „Muzyk” (czasopismo dla muzyków i realizatorów dźwięku) w Poznaniu jako autor cyklu comiesięcznych artykułów. Kolejnymi miejscami pracy były: Radio PLUS w Tarnowie (2002-2004, producent programu, prezenter, realizator nagrań), Radio Alfa Kraków (2004, producent programu i prezenter), Teatr „Bagatela” w Krakowie (2004, elektroakustyk), Radio PULS FM Mielec (2004-2007, dj/realizator programu) i BURY Technologies Mielec (2005-2007, konstruktor elektronik). Od 2007 r. jest redaktorem naczelnym „Live Sound Polska” w AVT Korporacja w Warszawie. Poza pracą zawodową pasjonuje się lotnictwem i muzyką. W latach 2006-2008 był członkiem Aeroklubu Mieleckiego, a od 2008 r. należy do Aeroklubu Podkarpackiego w Krośnie. Posiada kwalifikacje pilota szybowcowego kl. III i pilota samolotowego turystycznego. Od 2000 r. jest członkiem zespołu „Trzy nie 4”, wykonującego muzykę chrześcijańską. (Sukcesem zespołu było I miejsce w Przeglądzie Piosenki Religijnej i Patriotycznej w Dębicy w 2001 r.) Grywał także w kilku innych zespołach tego typu oraz w zespołach rockowych Warlock i The Crazy Riders.
SADOWSKA ANNA (z domu GARDULSKA), urodzona 5 I 1947 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Krystyny z domu Nowak. Absolwentka Liceum Technik Plastycznych w Tarnowie, maturę zdała w 1965 r. W latach 1965-1966 pracowała w Zakładowym Domu Kultury WSK Mielec jako instruktor kulturalno-oświatowy. Po przeniesieniu się do Lublina została zatrudniona w Zakładzie Badań i Doświadczeń Lubelskiego Zjednoczenia Budownictwa na stanowisku plastyka (1969-1972), a następnie pracowała w Biurze Projektowo-Badawczym Budownictwa Ogólnego w Lublinie jako kreślarz i asystent projektanta architekta. W tym okresie ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: wychowanie plastyczne i zajęcia praktyczno-techniczne) w Rzeszowie (1968) i studia z zakresu historii sztuki na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując tytuł magistra (1988). W latach 1993-1996 była nauczycielem historii sztuki, rysunku i zdobnictwa w Technikum Budowlanym i Pomaturalnym Studium Architektonicznym w Lublinie, a w latach 1996-2000 uczyła historii sztuki i plastyki w Społecznym Liceum Ogólnokształcącym im. Jana III Sobieskiego w Lublinie. Pod jej kierunkiem uczniowie zdobyli wiele nagród i wyróżnień w konkursach plastycznych i olimpiadach artystycznych. W swym dorobku artystycznym ma także wiele wystaw, dekoracji i plakatów oraz prace malarskie i rysunki. Udziela się społecznie w Lubelskim Klubie Kolekcjonera przy Wojewódzkim Ośrodku Kultury w Lublinie. Jest autorem artykułu Architektura i zabytki kościoła pod wezwaniem św. Mateusza w Mielcu, zamieszczonego w monografii Mielec Studia i materiały z dziejów miasta i regionu – tom 3 pod redakcją Feliksa Kiryka (Mielec 1994).
SADOWSKA MAGDALENA, urodzona 26 VIII 1979 r. w Świdnicy, córka Mariana i Haliny. Absolwentka trzech kierunków w Wałbrzyskiej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsiębiorczości: „Systemy Gospodarcze w Unii Europejskiej”, „Zarządzanie zasobami ludzkimi” i „Nauczanie wychowania fizycznego” oraz Karkonoskiej Państwowej Szkoły Wyższej w Jeleniej Górze – kierunek: „Kwalifikacje nauczycielskie”. Podstawową edukację siatkarską odbyła w Polonii Świdnica. Grała na pozycjach: środkowej, przyjmującej i atakującej. Po przejściu w 1997 r. do pierwszoligowego zespołu Nike Węgrów wywalczyła awans do ekstraklasy, w której zadebiutowała w 1998 roku. Z tym zespołem w 1999 r. zdobyła trzecie miejsce w Turnieju Finałowym o Puchar Polski. Pierwszy większy sukces odniosła w sezonie 2001/2002, zdobywając ze Skrą Warszawa wicemistrzostwo Polski. Kolejnymi klubami, w których występowała, były: VFb Suhl (lata 2003-2008), z którym zdobyła brązowy medal mistrzostw Niemiec (2007 r.) i Puchar Niemiec (2008 r.), MKS Dąbrowa Górnicza (lata 2008-2010, brązowy medal mistrzostw Polski w 2010 r.), KPSK Stal Mielec (2010-2012) i Armatura Eliteski UE Kraków (2012-2013). Jako wyróżniającą się zawodniczkę powoływano ją do kadry narodowej młodzieżowej i seniorskiej. W latach 1993-1997 była reprezentantką młodzieżowej kadry narodowej, z którą w 1995 r. zdobyła brązowy medal Mistrzostw Europy Kadetek w Hiszpanii. W 1996 r. ponownie zdobyła brązowy medal Mistrzostw Europy Juniorek w Turcji. W 1997 r. przyczyniła się do wywalczenia piątego miejsca na Mistrzostwach Świata Juniorek w Polsce. W reprezentacji Polski seniorek zagrała w kilkunastu meczach na przełomie lat 1999-2000. Zawodową karierę zawodniczą zakończyła w 2013 r. Od 2014 r. rozpoczęła pracę w charakterze trenera piłki siatkowej.
SADOWSKI EDWARD FRANCISZEK, urodzony 10 IX 1916 r. w Mielcu, syn Marcina i Heleny z Kopaczyńskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. Po maturze kilka miesięcy pracował w Firmie „Rudzki” przy budowie bloków mieszkalnych w Mielcu, a od listopada 1938 r. został zatrudniony w PZL Wytwórnia Płatowców–2 jako magazynier w wydawalni narzędzi. Na początku okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej Firmie Hennig jako robotnik przy budowie baraków w Mielcu. W 1940 r. w czasie pracy uległ wypadkowi. Po wyleczeniu w szpitalu w Tarnobrzegu został zatrudniony z Flugzeugwerk Mielec na stanowisku kontrolera narzędziowego. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej był jednym z pierwszych pracowników (numer znaczka 11), którzy doprowadzali kompletnie ogołoconą z wyposażenia fabrykę do stanu funkcjonowania. Od 28 VIII 1944 r. do 15 I 1981 r. pracował na stanowiskach: kierownika sekcji, kierownika Oddziału Planowania, inspektora Wydawalni Narzędzi, starszego inżyniera inspekcji i kierownika sekcji. W 1958 r. ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (obróbka metali skrawaniem). Ponadto w latach 1946-1947 pełnił funkcję zakładowego sekretarza Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Metalowego. 15 I 1981 r. przeszedł na emeryturę, ale w kolejnych latach 80. pracował w niepełnym wymiarze godzin i w latach 1984-1985, po zawieszeniu emerytury, na pełnym etacie jako specjalista technolog. Z dniem 30 IX 1985 r. ponownie przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał chórowi męskiemu „Melodia”, śpiewając w grupie basów. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZZ Metalowców, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką Honorową I stopnia Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 16 I 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SADOWSKI MARCIN, urodzony 17 X 1885 r. w Podolu, pow. mielecki, syn Józefa i Franciszki. Uzyskał uprawnienia architekta, koncesjonowanego budowniczego i zaprzysiężonego znawcy sądowego. Zaprojektował m.in. willę dla Tadeusza Kazany (jeden z najpiękniejszych domów mieszkalnych w Mielcu) i pomnik Wolności (J. Kilińskiego). Nadzorował budowę m.in. budynku Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego przy ul. J. Kilińskiego i rozbudowę szkoły męskiej przy ul. T. Kościuszki. W czasie okupacji hitlerowskiej zajmował się gospodarstwem. W 1948 r. był jednym z założycieli Budowlanej Spółdzielni Pracy „Pion” w Mielcu i kierownikiem robót. W latach 50. zrezygnował z uprawiania zawodu ze względu na stan zdrowia. Zmarł 24 IX 1959 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SAINT-MARTIN-DES-CHAMPS, miasto w północno-zachodniej Francji, departament Finistére (Bretania), nad niewielką rzeką, która wpada do zatoki Morlaix. Powstało w XIX w., głównie dzięki rozwojowi kolei. Obecnie przez miasto przebiegają: linia szybkiej kolei TGV, droga ekspresowa i droga krajowa. Także rzekę wykorzystuje się do komunikacji, a ponadto do celów handlowych i rekreacyjnych. Miasto liczy około 5100 mieszkańców. Prowadzą oni działalność przemysłową, rzemieślniczą, rolniczą i handlową. Bazę oświatową stanowią dwa przedszkola, dwie szkoły podstawowe i gimnazjum. Działalność kulturalna prowadzona jest przez Centrum Kultury „Roudour” i mediatekę, a zwolennicy sportu i rekreacji spotykają się na boiskach, kortach tenisowych i w hali sportowej. Miasto uczestniczy w kampanii Urzędu Języka Bretońskiego propagującej język bretoński w życiu codziennym ludności, ponieważ istniało niebezpieczeństwo jego całkowitego zaniku. Przez szereg lat, wspólnie z Morlaix i innymi okolicznymi gminami, utrzymywało kontakty z Mielcem, głównie o charakterze sportowym. Usankcjonowanie formalne tej współpracy nastąpiło 29 V 2011 r. w Mielcu poprzez podpisanie umowy o partnerstwie miast.
Mer: Francois Hamon.
SAINT-THEGONNEC, miejscowość w północno-zachodniej Francji, departament Finistére (Bretania). Powstała w XII w. z fundacji kościelnej jako jedna z kilku w tym regionie. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, a szczególnie uprawą lnu i konopi. W XV w. zbudowano zamek Penhoat, a w XVI i XVII w. murowany kościół wraz z innymi obiektami parafialnymi. W 1998 r. kościół został zniszczony przez pożar, ale odbudowano go całkowicie. Ponadto do naszych czasów dotrwały m.in. zabytkowe domy z XV w,. ruiny zamku i kaplica św. Brygidy Szwedzkiej z XVII w. Współcześnie miejscowość rozwija się i przybywa liczba mieszkańców. Czynnikiem sprzyjającym jest dobra komunikacja – linia kolejowa i droga ekspresowa. Główne zajęcia ludności to rzemiosło i rolnictwo. Dla ochrony interesów rzemieślnicy, rolnicy i handlowcy skupiają się w stowarzyszeniach. W miejscowości funkcjonują m.in.: szkoła podstawowa, gimnazjum i biblioteka. Ponadto ożywioną działalność prowadza stowarzyszenia kulturalne i dziedzictwa kulturowego, sportowe, rekreacyjne i pomocy społecznej. Gmina uczestniczy w kampanii Urzędu Języka Bretońskiego propagującej język bretoński w życiu codziennym ludności, a do niedawna zanikającego. Przez szereg lat, wspólnie z Morlaix i innymi okolicznymi gminami, utrzymywało kontakty z Mielcem, głównie o charakterze sportowym. Usankcjonowanie formalne tej współpracy nastąpiło 29 V 2011 r. w Mielcu poprzez podpisanie umowy o partnerstwie. W 2016 r. gmina Saint-Thegonnec połączyła się z sąsiednią gminą Loc-Eguiner.
SAJ ANDRZEJ, urodzony 22 III 1957 r. syn Michała i Dominiki z domu Depa. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. W latach 1977-1993 pracował w WSK Mielec na stanowiskach: stażysta, starszy referent, mistrz, starszy mistrz, kierownik zmianowy i kierownik oddziału elektrycznego (1982-1993). Studiował na Wydziale Elektroniki Automatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka (1982). 1 V 1993 r. został mianowany wiceprezesem Zarządu Elektrociepłowni Mielec Sp. z o.o., a od 2005 r. do 2011 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Elektrociepłowni Mielec Sp. z o.o. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie rachunkowości i zarządzania w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 2011 r. do 2013 r. pracował nadal w EC jako członek Zarządu i dyrektor wykonawczy, a w 2013 r. powierzono mu ponownie funkcję prezesa Zarządu EC i pełni ją nadal. Od 2005 r. jest członkiem zwyczajnym Polskiego Towarzystwa Elektrociepłowni Zawodowych, a od 2017 r. pełni funkcję wiceprezesa Zarządu Stowarzyszenia Niezależnych Wytwórców Energii Skojarzonej..
SAJDA ANETA EWA, urodzona 5 X 1971 r. w Staszowie, córka Józefa i Kazimiery z domu Sojda. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego Mielcu. Maturę zdała w 1990 r. Studia na Wydziale Geograficzno-Biologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie ukończyła w 1995 r., uzyskując tytuł magistra geografii. W latach 1996-2001 pracowała jako nauczyciel języka angielskiego w Publicznej Szkole Podstawowej nr 3 w Staszowie. W tym czasie ukończyła Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych w Sandomierzu (język angielski) oraz uzyskała licencjat z języka angielskiego na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie. W 2001 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej nr 1 im. W. Szafera w Mielcu i w tej placówce pracuje nadal jako nauczyciel języka angielskiego. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Jej uczniowie wielokrotnie zdobywali tytuły laureatów i finalistów w konkursach przedmiotowych. Uczestniczy w działalności na rzecz środowiska, m.in. jako współorganizator Powiatowego Konkursu Piosenki „Śpiewać każdy może” i Konkursu Piosenki „Szczęśliwym być”. Jej pozazawodową pasją jest rekreacja ruchowa, a zwłaszcza chińskie sztuki walki i gimnastyka. Trenowała Chen tai chi w tarnowskiej Szkole Kung-fu Vo Thuat Thanh Quyen. Jest członkiem Klubu Sportowego „Nan – Bei Tygrys” w Rzeszowie. W 2012 r. uzyskała tytuł instruktora rekreacji ruchowej – specjalność tai – chi w Niepublicznej Placówce Oświatowej Centrum Edukacji Kadr Kultury Fizycznej „ProActiv” w Warszawie. W 2015 r. jako członek polskiej ekipy wzięła udział w Qingdao 2015 World Leisure Games, zdobywając dwa trzecie miejsca (brązowe medale) w Międzynarodowych Mistrzostwach Sztuk Walki („Fujing Agriculture Cup” of International Martial Arts Championships).
SAJEK FRANCISZEK HENRYK, urodzony 20 V 1955 r. w Brniu Osuchowskim, powiat mielecki, syn Edwarda i Genowefy z domu Trela. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej WSK w Mielcu pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego jako szlifierz, ostrzacz i frezer – ślusarz. W latach 1974-1976 odbył zasadniczą służbę wojskową. Ukończył Technikum Rolnicze w Rzemieniu. Od 1982 r. był inspektorem operacyjnym MSWiA w Rzeszowie, a w 1990 r. przeszedł na rentę. W 2002 r. został zatrudniony w firmie ochroniarskiej jako strażnik. Honorowe oddawanie krwi w 1974 r. i wówczas wstąpił do mieleckiej organizacji PCK i Klubu HDK. Oddał 59 510 ml krwi (2015). Pełnił liczne funkcje, m.in.: skarbnika koła w WSK, prezesa Klubu HDK przy RUSW w Mielcu, skarbnika, sekretarza i członka Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. Od 2000 r. był prezesem Klubu HDK przy KP Policji w Mielcu, a od 2010 r. wiceprezesem Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużony dla Zdrowia Narodu, Odznaką Honorową PCK IV, III i II stopnia, Medalem 90-lecia PCK, Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia oraz Srebrną Odznaką LOP.
SAKOWICZ ADAM, urodzony 7 VIII 1916 r. w Irzykowie, syn Adama i Weroniki z domu Kumiszczo. Dziecięce lata przeżył na Wileńszczyźnie. Uczył się zawodu stolarskiego. W czasie służby wojskowej zapoznał się z rusznikarstwem i ukończył wojskowa szkołę majstrów techniki uzbrojenia. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako majster uzbrojenia w 207 Pułku Piechoty w Warszawie, a następnie we Lwowie, gdzie został ranny. W czasie II wojny światowej pracował jako geometra w radzieckich urzędach rolnych, a następnie w warsztatach kolejowych. W maju 1945 r. jako repatriant przybył do Polski i jako kierownik produkcji uruchamiał fabrykę galanterii w Wołowie. Ukończył technikum w Bytomiu i został skierowany do PZL Zakład nr 1 w Mielcu (później WSK). W 1952 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Pracował m.in. na stanowiskach: technologa, kierownika Wydziału 51, kierownika Działu i kierownika zmianowego. W latach 1954-1977 kierował Wydziałem Montażu Ostatecznego, produkującego w tym czasie m.in. TS-8 „Bies”, An-2, TS-11 „Iskra” i M-15. Wiele czasu poświęcał na pracę społeczną w Lidze Obrony Kraju, jako członek Powiatowego i Miejskiego Zarządu LOK w Mielcu, wiceprezes i prezes Zarządu Zakładowego LOK przy WSK Mielec oraz zawodnik i długoletni instruktor Klubu Strzeleckiego LOK. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Wojnę Obronną w 1939 r.”, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” oraz Złotą i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Węgierskiej LOK”, a także wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1986 r. Zmarł 22 VI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SALA JÓZEF, urodzony 3 I 1948 r. w Jaworniku koło Myślenic, syn Józefa i Jadwigi z domu Korabik. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Myślenicach, maturę zdał w 1967 r. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył z wyróżnieniem w 1971 r., uzyskując tytuł magistra, a następnie został zatrudniony w tejże uczelni (od 1974 r. Akademia Ekonomiczna), w Zakładzie Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Handlowych Instytutu Ekonomiki Obrotu Towarowego na Wydziale Ekonomiki Obrotu. W 1979 r. uzyskał doktorat z zakresu nauk ekonomicznych na podstawie rozprawy: Podstawy planowania sieci gastronomicznej w miastach. Praca ta została opublikowana przez Instytut Handlu Wewnętrznego w Warszawie w 1980 r. Jako asystent prowadził zajęcia z przedmiotu: „Ekonomika i organizacja przedsiębiorstw handlowych” w macierzystej Akademii Ekonomicznej, a ponadto w punktach konsultacyjnych w Olkuszu, Sanoku, Kielcach i Tarnowie. Prowadził także seminaria magisterskie i dyplomowe na studiach dziennych i zaocznych, a ponadto seminaria kursowe i proseminaria. W tym okresie koncentrował swe zainteresowania naukowe na zagadnieniach funkcjonowania rynku wewnętrznego. W 1993 r. uzyskał habilitację, a następnie nadano mu tytuł profesora Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Po przekształceniu Zakładu Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Handlowych AE w Katedrę Marketingu w 1990 r., rozpoczął wykłady z zakresu marketingu. Ponadto w 1999 r. podjął pracę w nowo utworzonej Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 2000 r. pełnił w niej funkcję prorektora i w znacznym stopniu wpływa na jej rozwój. W 2003 r. został powołany na stanowisko kierownika Katedry Turystyki na Wydziale Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Jego najważniejsze publikacje to: Programowanie sieci gastronomicznej w miastach (Warszawa 1981), Gastronomia w aglomeracjach miejskich. Determinanty i kierunki rozwoju. Rozprawa habilitacyjna, w: Monografie nr 110 (Kraków 1992), Bariery elastyczności podaży w gospodarce Polski (Kraków 1993, współautor), Marketing and Globalization (Kraków – Bańska Bystrzyca 2000, współautor), Marketing w gastronomii (Warszawa 2004), Marketing w obszczestwiennom pitanii (Moskwa 2006), Formy hotelarstwa w gospodarce rynkowej (Kraków 2006). Ponadto jest autorem ponad 110 artykułów naukowych. Był dotąd promotorem ponad 300 prac magisterskich i licencjackich oraz trzech doktorskich. Uczestniczył w wielu stażach naukowych krajowych i zagranicznych, m.in. w Opatiji (Chorwacja), Bratysławie, Lwowie i Kijowie. Brał udział w konferencjach naukowych krajowych i międzynarodowych, przygotowując wystąpienia i referaty. Uczestniczył w badaniach naukowych w ramach KBN (Komitetu Badań Naukowych) oraz w opracowaniach zlecanych przez organy samorządowe i przedsiębiorstwa. Współpracuje z Zamiejscowym Wydziałem Ekonomii w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie, m.in. wykłada podstawy marketingu. W 2011 r. opublikował monografię Marketing w gastronomii (Warszawa 2011) – wydanie II uzupełnione. W 2013 r. otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.
SALA KRÓLEWSKA, aula Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. Powstała jako sala obrad w budynku Rady Powiatowej w Mielcu przy ul. T. Kościuszki 10, zbudowanym w 1909 r. według projektu arch. Jana Ostoi Stobieckiego ze Lwowa. Nazwa związana jest z dominującym elementem wyposażenia sali – fryzem z 44 portretów władców Polski przedrozbiorowej, umieszczonym w górnej części wszystkich czterech ścian. Malował go Konstanty Niemczykiewicz ze Lwowa (uczeń J. Matejki) według heliograwiurowych reprodukcji Maurycego Perlesa (z lat 1890-1892) rysunków Jana Matejki „Poczet królów i książąt polskich”. Ponadto K. Niemczykiewicz namalował dwa portrety bohaterów narodowych – Tadeusza Kościuszki i księcia Józefa Poniatowskiego. Nad portretami umieszczono 46 herbów miast, ziem i województw I Rzeczypospolitej malowanych przez Jana Błońskiego. Obrazy i herby posiadają neogotyckie obramienia sztukatorskie i podpisy pseudogotyckie. Na ścianie tylnej umieszczono tryptyk religijny S. Dębickiego: 1) adoracja Matki Bożej Częstochowskiej, 2) hołd przedstawicieli trzech stanów, 3) alegoria Polski cierpiącej po klęskach powstań narodowych. Na ścianie głównej dekoracja kilkakrotnie zmieniała się. Po II wojnie światowej wykonano Godło Polski (sztukateria), a w latach 80. XX w. po jego lewej umieszczono portret Fryderyka Chopina i po prawej – Mieczysława Karłowicza (oba pędzla Aleksandry Stroczyńskiej z Mielca). Wszystkie obrazy malowane są farbami olejnymi. Dolna część sali ma neogotycka boazerię i przymocowane doń ławy boczne. Równomierne oświetlenie wnętrza sali zapewnia przeszklony strop i dach nad salą. Mimo burzliwych dziejów Mielca (kilkakrotne przejście frontów wojen światowych, okupacje) udało się uchronić unikatowy wystrój sali, np. w okresie okupacji hitlerowskiej zasłonięto obrazy deskami. Sala była miejscem nie tylko sesji i posiedzeń władz powiatowych, ale także najważniejszych uroczystości świeckich w Mielcu. Kilkakrotnie remontowano ją, a w latach 80. XX w. przeprowadzono restaurację obrazów. Od 1977 r., kiedy jej użytkownikiem stała się PSM, jest także salą koncertową. Występowali w niej m.in. najwybitniejsi polscy artyści. Jest także miejscem koncertów w ramach Mieleckiego Festiwalu Muzycznego.
Wykaz portretów władców Polski oraz towarzyszących im herbów miast i województw: 1) Mieczysław I – Poznań, 2) Dąbrówka – Gdańsk, 3) Bolesław Chrobry – Kijów, 4) Mieczysław II – Poznańskie, 5) Kazimierz Mnich – Kaliskie, 6) Rycheza – Sieradzkie, 7) Bolesław Śmiały – Łęczyckie, 8) Władysław Herman – Brzesko-Kujawskie, 9) Bolesław Krzywousty – Inowrocławskie, 10) Władysław II – Płockie, 11) Bolesław Kędzierzawy – Rawskie, 12) Mieczysław Stary – Mazowieckie, 13) Kazimierz Sprawiedliwy – Chełmskie, 14) Władysław Laskonogi – Malborskie, 15) Leszek Biały – Pomorskie, 16) Henryk Brodaty – Krakowskie, 17) Konrad Mazowiecki – Sandomierskie, 18) Bolesław Wstydliwy – Lubelskie, 19) Leszek Czarny – Ruskie, 20) Przemysław – Bełskie, 21) Wacław – Podlaskie, 22) Władysław Łokietek – Wołyńskie, 23) Kazimierz Wielki – Podlaskie, 24) Ludwik Węgierski – Bracławskie, 25) Jadwiga – Kijowskie, 26) Władysław Jagiełło – Nowogrodzkie, 27) Władysław Warneńczyk – Wileńskie, 28) Kazimierz Jagiellończyk – Trockie, 29) Jan Olbracht – Czernichowskie, 30) Aleksander – Brzesko-Litewskie, 31) Zygmunt Stary – Potockie, 32) Zygmunt August – Żmudzińskie, 33) Henryk Walezy – Mińskie, 34) Stefan Batory – Smoleńskie, 35) Anna Jagiellonka – Witebskie, 36) Zygmunt III Waza – Inflanckie, 37) Władysław IV – Mścisławskie, 38) Jan Kazimierz – Prusy, 39) Michał Korybut Wiśniowiecki – Kurlandia, 40) Jan III Sobieski – Toruń, 41) August II – Halicz, 42) Stanisław Leszczyński – Królewiec, 43) August III – Warszawa, 44) Stanisław August Poniatowski – Wilno, 45, 46, 47. Tryptyk, 48. Józef Poniatowski – Gniezno, 49) Tadeusz Kościuszko – Kraków. W 2012 r. zakończono remont i modernizację wnętrza Sali oraz przeprowadzono konserwację i renowację obrazów. Także w 2012 r. wydano album Poczet władców Polski podług Jana Matejki (Warszawa 2012), a za materiał ilustracyjny posłużył poczet z mieleckiej Sali Królewskiej sfotografowany przez Marka Stanisława Graniczkowskiego w 2000 r.
SALAMAGA MIECZYSŁAW, urodzony 22 VII 1926 r. w Skotnikach, województwo łódzkie, syn Stanisława i Rozalii z Banaszczyków. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do AK. Absolwent Wojskowej Szkoły Lotniczej w Warszawie. W latach 1946-1948 odbył służbę wojskową w Warszawie. W 1950 r. został skierowany do pracy w WSK Mielec, gdzie na Wydziale 50. był mechanikiem lotniczym. W 1966 r. został kierownikiem zmianowym na Wydziale 50. 22 XII 1971 r. na posiedzeniu Zarządu Koła PZW WSK powierzono mu funkcję przewodniczącego nowo utworzonego Komitetu Budowy Ośrodka w Rzemieniu. Odtąd zupełnie poświęcił się realizacji tego zadania. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką „Za Zasługi w Rozwoju Wędkarstwa”. Zmarł 24 VIII 1979 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SALAMAGA ZOFIA (z domu BRZEZOWSKA), urodzona 30 III 1929 r. w Skotnikach, województwo łódzkie, córka Michała i Elżbiety z domu Kadłubiec. W 1948 r. ukończyła 5 semestrów w zakresie szkoły średniej w Gimnazjum i Liceum przy Państwowym Pedagogium w Łodzi. W latach 1948–1950 pracowała w Szkole Podstawowej w Skotnikach jako nauczycielka kontraktowa. Względy rodzinne spowodowały, że wyjechała do Mielca i przeszła na urlop bezpłatny. W latach 1961-1966 pracowała w Przedszkolach WSK nr 1, 2 i 3. W 1966 r. ukończyła Liceum Pedagogiczne dla Wychowawczyń Przedszkoli w Tarnowie i została mianowana kierownikiem Przedszkola WSK nr 2 w Mielcu. Funkcję tę sprawowała do przejścia na emeryturę w 1988 r. W 1968 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe), a w 1977 r. otrzymała dyplom uzyskania kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym w zakresie pedagogiki przedszkolnej w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie. Inspirowała spotkania szkoleniowe dla nauczycieli. W ramach kontaktu placówki ze środowiskiem organizowała czyny społeczne na rzecz przedszkola oraz imprezy okolicznościowe, m.in. dla rodzin dzieci, przedstawicieli zakładu patronackiego (WSK), ZIW i seniorów. Doprowadziła do nadaniu Przedszkolu nr 2 imienia Marii Konopnickiej (25 VI 1982 r.). Popularyzowała doświadczenia pedagogiczne, publikując 6 artykułów w miesięczniku „Wychowanie w Przedszkolu” (lata 70. i 80.). Poza pracą zawodową sporo czasu poświęcała działalności społecznej. W latach 70. pełniła funkcje w strukturach Związku Zawodowego Metalowców w WSK Mielec, m.in. przewodniczącej Rady Oddziałowej. Była długoletnią działaczką TPD (pracowała na rzecz dzieci niepełnosprawnych), członkiem komisji wyborczych w wyborach do Sejmu i Rad Narodowych oraz członkiem Komisji Oświaty, Kultury, Zdrowia i Spraw Socjalnych Miejskiej Radzie Narodowej w Mielcu. W 1988 r. przeszła na emeryturę. Została wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Odznaką „Zasłużony Działacz TPD” i Odznaką „Za 50-letnią Przynależność do ZNP” oraz dwukrotnie (1979, 1988) nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej. Zmarła 27 III 2021 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SALNIKOW SERGIUSZ, urodzony 3 X 1913 r. w Szadryńsku (Rosja), syn Wasyla i Teodozji. Ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Zakopanem. Uprawiał sporty zimowe, specjalizował się w saneczkarstwie. W 1938 r. został zatrudniony w Przedstawicielstwie Sanockiej Fabryki Akumulatorów w Krakowie jako inkasent. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako żołnierz ochotnik 20 pułku piechoty w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej w 1940 r., podczas łapanki został uwięziony i wysłany na przymusowe roboty do Niemiec. Uciekł po 5 miesiącach i w 1941 r. przybył do Mielca, gdzie podjął pracę w fabryce samolotów (Flugzeugwerk Mielec). W zakładzie tym, przekształconym później na WSK „PZL-Mielec”, pracował na stanowiskach: kontroler, kierownik sekcji, starszy planista i specjalista ds. rozliczenia produkcji. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Wchodził w skład pierwszego aktywu społeczno-gospodarczego mieleckiego zakładu lotniczego. Był przewodniczacym Rady Zakładowej. Zainicjował założenie zakładowej kasy zapomogowo-pożyczkowej. Był długoletnim działaczem FKS „Stal” Mielec, m.in. jako skarbnik klubu. Współorganizował pracownicze ogródki działkowe. Należał do Koła Filatelistycznego nr .. przy ZDK WSK i był jego skarbnikiem. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami resortowymi i sportowymi. Zmarł 29 VIII 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SALNIKOW-BOCHENEK KRYSTYNA HALINA, urodzona 23 IV 1948 r. w Mielcu, córka Sergiusza i Marii z domu Geleta. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdała w 1966 r. Studiowała na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunek – filologia polska) i w 1971 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Jako nauczycielka języka polskiego pracowała w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu (1972-1973), Zespole Szkół Ogólnokształcących Dziecięcego Ośrodka Chorob Płuc w Rabce (1973-1975) oraz ponownie w ZST w Mielcu, gdzie ponadto byla pedagogiem szkolnym (1975-1978). Działała społecznie w ZHP jako instruktor, prowadząc drużyny zuchowe, a następnie harcerskie. Posiada stopień podharcmistrza. W 1978 r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako kierownik Biura Miejskiej Rady Narodowej, a od 1990 r. – kierownik Biura Rady Miejskiej i funkcję tę sprawowała do 1995 r. W latach 1995-1999 przebywała na rencie. W 1999 r. powierzono jej funkcję dyrektora Biura Rady Powiatowej w Starostwie Powiatowym w Mielcu. 31 I 2011 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
SALPETER LEJZOR, mieszkaniec Mielca narodowości żydowskiej. Był przemysłowcem, od lat 90. XIX w. prowadził fabrykę octu, a w okresie międzywojennym kilka innych małych firm. Zdobył sobie autorytet w środowisku, toteż powierzano mu ważne funkcje społeczne. Wielokrotnie wybierano go do Rady Miejskiej w Mielcu na przełomie XIX i XX w. Po okresowym rozwiązaniu Rady Gminnej w Mielcu w latach 1901–1903 pełnił funkcję członka rady doradczej burmistrza Mielca. W 1909 r. był współzałożycielem Unii Kredytowej w Mielcu i został jej pierwszym dyrektorem. Na początku I wojny światowej został członkiem rady przybocznej delegata rządowego w Mielcu. 2 XI 1918 r. po rezygnacji rady przybocznej i przekazaniu władz Radzie Autonomicznej Gminy Mielec został wybrany jej członkiem. W latach 1920–1927 był członkiem Rady Gminnej Przybocznej w Mielcu. Dalsze losy nieznane.
SALWIERZ EUGENIUSZ, urodzony 22 V 1927 r. w Brzyściu, pow. mielecki, syn Józefa i Bronisławy z domu Tymuła. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. Rok później ukończył Szkołę Oficerską w Gdańsku w stopniu chorążego, a w 1954 r. studia wyższe I stopnia w zakresie rachunkowości na Wydziale Finansów Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie. Równocześnie pracował w Studium Wojskowym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1 XI 1954 r. do 31 XII 1981 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” na różnych stanowiskach kierowniczych w pionie handlowym, ostatnio jako kierownik działu. Dokształcał się, kończąc m.in. w 1979 r. studia magisterskie w zakresie ekonomiki przemysłu na Wydziale Ekonomiki Produkcji Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Wielokrotnie uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych. Posiadał stopień majora. Działał społecznie w Klubie Oficerów Rezerwy przy WSK Mielec i Kole Światowego Związku Żołnierzy AK w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Odznaką „Zasłużony Działacz Klubu Oficerów Rezerwy”. Zmarł 6 IX 2005 r. Spoczywa na cmentarzu w Kościerzynie.
SALWIERZ JAN, urodzony 10 V 1933 r. w Gawłuszowicach, pow. mielecki, syn Juliana i Marii z Pezdów. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. W latach 1951-1957 studiował na Wydziale Weterynaryjnym UMCS-AR w Lublinie i otrzymał tytuł lekarza weterynarii. W 1957 r. podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1962 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Po studiach rozpoczął pracę w Szpitalu Powiatowym w Sandomierzu jako stażysta, a od 1963 r. pracował w Szpitalu Powiatowym w Biłgoraju jako asystent na Oddziale Wewnętrznym. W 1966 r. uzyskał specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych w Instytucie Chorób Wewnętrznych AM w Lublinie. Od 1967 r. pełnił funkcję ordynatora w Sanatorium Uzdrowiskowym Nauczycielskim w Nałęczowie, a od 1973 r. był lekarzem naczelnym i dyrektorem Sanatorium Uzdrowiskowego Gospodarki Komunalnej w Nałęczowie. W 1985 r. przeniósł się do lecznictwa otwartego w Lublinie. Na emeryturę przeszedł w 2000 r. Jest członkiem Lubelskiej Izby Lekarskiej, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznaka Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska.
SALWIERZ TADEUSZ MARIAN, urodzony 26 VI 1912 r. w Mielcu, syn Józefa i Anieli z domu Damian. Ukończył Szkołę Zawodową (specjalność: stolarstwo i rzeźbiarstwo) w Toruniu. W okresie międzywojennym wykonywał na zlecenie prace rzeźbiarskie i stolarskie, najczęściej w kościołach i obiektach parafialnych. W pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej został przesiedlony na ziemie mielecką i zamieszkał w Woli Zdakowskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej został wywieziony na przymusowe roboty do III Rzeszy i pracował w ogrodnictwie. Po wojnie wrócił do Woli Zdakowskiej i ponownie wykonywał prace stolarskie i rzeźbiarskie. W 1951 r. ukończył korespondencyjny kurs mistrzów w zawodzie stolarskim w Warszawie i uzyskał dyplom mistrzowski. Spośród wielu wykonanych prac szczególnie wysoką ocenę uzyskały organy do kościołów w Padwi Narodowej, Jamach i Krościenku, ołtarz i ambona do kościoła w Chmielowie oraz lichtarz do świecy paschalnej i fotel do kościoła w Brzeźnicy. Zmarł 26 VI 1991 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach.
SALWIERZ WOJCIECH, urodzony 23 IV 1927 r. w Brzyściu, pow. mielecki, syn Stefana i Pelagii z domu Szymaszek. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnych kompletach. Absolwent Liceum Handlowego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. Studiował rolnictwo na SGGW w Warszawie i w 1954 r. uzyskał dyplom inżyniera. Bezpośrednio po studiach na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie – Koźlu i tam pracował do końca 1958 r. W 1959 r. powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu na stanowisku agronoma. W 1960 r., ze względów zdrowotnych, przeniósł się do Brzozowa i został kierownikiem służby rolnej w powiatach leskim i brzozowskim. Jako jeden z nielicznych na tym terenie fachowców był nauczycielem i propagatorem wiedzy rolniczej. Prowadził szkolenia rolnicze, organizował spotkania i różnymi formami wprowadzał nową kulturę rolną na terenach Bieszczadów. Był jednym z organizatorów Zarządu Wojewódzkiego Ligi Ochrony Przyrody w Krośnie z siedzibą w Brzozowie. Przez 10 lat, aż do przejścia na emeryturę, pełnił obowiązki sekretarza ZW i kierownika biura. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi i organizacyjnymi. Zmarł 22 III 1991 r. Spoczywa na cmentarzu w Brzozowie.
SAMDEX SP. z O.O., firma produkująca folie ochronne i taśmy samoprzylepne. Powstała w 2004 r. Zezwolenie na działalność w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 6 IV 2006 r. Aktualnie produkuje folie ochronne (do m.in. drewna, dywanów, wykładzin, elektroniki, metali lakierowanych, płyt MDF i HDF, płyt wiórowych, profili aluminiowych, stali nierdzewnej, stolarki PCV, szkła i okien), folie ochronne z nadrukiem, folię bezpieczną do luster, taśmy pakowe, taśmy z nadrukiem, taśmy do nadruków flekso-graficznych, etykiety samoprzylepne i folię stretch. Jest beneficjentem środków unijnych EFRR w ramach programu Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego. Siedziba firmy znajduje się przy ul. Wojska Polskiego 9.
SAMOCHÓD-CHŁODNIA STAR-MIELEC MS-2,5, produkt Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, wykonany na podwoziu przedłużonym samochodu Star 20 i Star 25. Autorem konstrukcji był Jerzy Dębicki z WSK Mielec. Samochód przystosowano również dla wojska (m.in. ścięte górne krawędzie nadwozia do „skrajni kolejowej”). Wyposażono go w agregat chłodniczy „TERMOBIL” produkcji francuskiej, a później w agregat WSK Mielec opracowany przez Ryszarda Łobarzewskiego. Prototyp opracowano w latach 1963-1964, a wykonano w 1964 r., po czym rozpoczęto produkcję seryjną. W 1970 r. opracowano samochód-chłodnię Ms-3 na podwoziu Star A-29. W późniejszych latach produkcję samochodów-chłodni przekazano do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Dębicy.
SAMOLOT AT-3, płatowiec skonstruowany w latach 1997-1998 i produkowany przez firmę AERO AT Spółka z o.o. w Mielcu. Posiada silnik Rotax 912 S o mocy 100 km oraz trzyłopatowe elastyczne śmigło ELPROP. Podstawowe dane: ciężar max konstrukcji – 582 kg, ciężar własny – 360 kg, zbiornik paliwa – 70 l, powierzchnia nośna – 9,3 m2, rozpiętość – 7,55 m, długość – 5,88 m, wysokość – 2,23 m, prędkość przelotowa – 200 km/h, prędkość manewrowa – 208 km/h, prędkość maksymalna – 220 km/g, zasięg – 717 km, pułap – do 4 000 m. Bardzo dobre parametry, liczne atuty i wysoka jakość wykonania samolotu zostały potwierdzone certyfikatami: JAR-VLA, EASA CS-VLA (2005) i FAA (2010) oraz Świadectwem Typu Nr BB-210 (V 1999 r.). Jego zmodyfikowaną wersją, wykonaną zgodnie z wymogami amerykańskiej kategorii LSA (Light Sport Aircraft), jest samolot AT-4.
SAMORZĄDOWE CENTRUM KULTURY, instytucja kultury Gminy Miejskiej Mielec utworzona na mocy uchwały Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 15 X 1997 r. Rozpoczęło funkcjonowanie 1 I 1998 r. jako zakład budżetowy. W jego skład weszły dotychczas odrębne placówki kultury: Miejska Biblioteka Publiczna, Mielecki Ośrodek Kultury i Muzeum Regionalne. Siedzibą dyrekcji jest budynek Domu Kultury SCK przy alei Niepodległości 7. Podstawowymi zadaniami realizowanymi przez SCK są: edukacja kulturalna i wychowanie przez sztukę, rozwój amatorskiego ruchu artystycznego oraz gromadzenie, dokumentowanie, tworzenie, ochrona i udostępnianie dóbr kultury. SCK jest inspiratorem, koordynatorem i organizatorem najważniejszych przedsięwzięć kulturalnych na terenie Mielca, w tym kilku cyklicznych o charakterze międzynarodowym i ogólnopolskim. Są to: Międzynarodowy Festiwal Muzyczny, Międzynarodowy Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych, Dni Kultury Narodów, międzynarodowe plenery, Ogólnopolskie Prezentacje Folkloru i Rzemiosła Ludowego oraz Przegląd Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Pasikonik”. Cyklicznymi imprezami o charakterze regionalnym są: „Dni Mielca”, „Pożegnanie Lata”, „Happening Mikołajkowy” i Przegląd Dziecięcych Grup Teatralnych „Scenażeria”. SCK wspiera także uroczystości miejskie z okazji świąt i rocznic państwowych i lokalnych. Ponadto w DK SCK przeprowadzane są eliminacje ogólnopolskich konkursów recytatorskich, muzycznych i plastycznych. Wizytówką własnej działalności artystycznej są: ZPiT „Rzeszowiacy”, Reprezentacyjna Orkiestra Dęta, Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus”, Big-band, Zespół Taneczny „Abrakadabra”, Dziecięcy i Młodzieżowy Teatr Tańca, Zespół Tańca Współczesnego „Bez Nazwy” oraz dziecięce zespoły taneczne. SCK wspiera też działalność innych mieleckich renomowanych zespołów artystycznych: chórów Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”, chóru Związku Nauczycielstwa Polskiego, chóru I Liceum Ogólnokształcącego, orkiestry Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego, chóru i orkiestry „Pro Musica” i zespołu tanecznego Stowarzyszenia Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy”. Systematycznymi formami działalności są też: seanse filmowe w kinie „Galaktyka” (dawniej „Metalowiec”), wystawy w Muzeum Regionalnym, Centrum Wystawienniczo-Promocyjnym, Galerii i Miejskiej Bibliotece Publicznej oraz koncerty muzyczne. Sale SCK są udostępniane na konferencje, seminaria, spotkania i zjazdy, organizowane przez różne instytucje i stowarzyszenia. Działalność wydawnicza SCK to: płyty z nagraniami muzycznymi, publikacje o tematyce artystycznej i regionalnej, katalogi wystaw, tomiki poezji oraz biuletyn – kwartalnik „Kultures(c)ka”. Posiada własną stronę internetową: SCK współpracuje z licznymi ośrodkami kulturalnymi w kraju i za granicą. W ramach rewitalizacji Starego Mielca wyremontowano i zmodernizowano w latach 2010-2011 „Jadernówkę” – filię Muzeum Regionalnego. Otwarcie odrestaurowanego obiektu nastąpiło 8 IX 2011 r. W styczniu 2012 r. w kinie „Galaktyka” rozpoczęto wyświetlanie filmów w trójwymiarze (3D) oraz otwarto zmodernizowaną galerię.
Liczba wydarzeń kulturalnych zorganizowanych przez SCK: *2014 r. – 900; *2015 r. – 906; *2016 r. – 1211; *2017 r. – 1604;
Dyrektor: Jacek Tejchma (1998-2016), Joanna Kruszyńska (2016-nadal).
Zastępcy dyrektora: Maria Błażków (1998-2016), Marek Skalski (1998-2010), Janusz Zborowski (1998-2003), Jerzy Skrzypczak (2003-nadal), Jolanta Strycharz (2016-nadal)., Justyna Pomykała-Berrached (2020-nadal).
SANDEWICZ (SĄDOWICZ) ALEKSANDER (ksiądz), urodzony 23 II 1801 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Franciszki z domu Opiela. Do szkół uczęszczał w Mielcu i Tarnowie, a następnie ukończył gimnazjum w Tarnowie. Studia filozoficzne odbył we Lwowie i Przemyślu. W 1829 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Porąbce Uszewskiej, a następnie był administratorem w Rajbrocie (1831-1832) i Mszanie Dolnej (1832-1835). W 1835 r. został mianowany proboszczem w Łukowicy. Zmarł 23 VIII 1874 r.
SANDOMIERSKA (ULICA), niewielka (306 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego, łącząca ul. S. Staszica i ul. J. Lelewela z ul. A. Mickiewicza. Po remoncie w 1997 r. ma asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Imponuje bogatą historią. Jako trakt sandomierski była bowiem drogą łączącą Mielec (od powstania miasta) z wojewódzkim Sandomierzem i powiatowym Pilznem. Wbiegała do miasta od północy, obok kościoła Świętej Trójcy, do rynku w jego północno-wschodnim rogu i wychodziła w południowo-zachodnim rogu, a następnie przebiegała obok kościoła św. Mateusza i kościółka św. Anny, wzdłuż rzeki Wisłoki do Wojsławia i dalej na południe. W miarę rozwoju miasta jej fragmenty nazywano: ulicą Kościelną (XVII w.), ul. Rzeczną, ul. Tarnobrzeską i ul. S. Sękowskiego (po jego śmierci w 1910 r.). W latach międzywojennych XX w. była już tylko ulicą łączącą ul. S. Sękowskiego z ul. Pańską (później J. Piłsudskiego), ale jednocześnie pozostała jedną z ważniejszych ulic dzielnicy żydowskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej zniemczono nazwę na SANDOMIRSTRASSE. Do polskiej nazwy powróciła 6 VIII 1944 r., ale w 1953 r. otrzymała nowego patrona – L. WARYŃSKIEGO. 28 II 1990 r. MRN przywróciła jej nazwę SANDOMIERSKA. Po modernizacji wewnętrznego układu komunikacyjnego miasta zeszła do rangi podrzędnej ulicy, ale pozostała bardzo ruchliwa. Sprawia to sąsiedztwo zielonego rynku, Domu Rzemiosła i wielu sklepów. Jej adres mają ponadto m.in. NZOZ ZLEP-MED i Schronisko dla Bezdomnych im. Św. Brata Alberta. Stanowi też połączenie dla ulic: Stefana Batorego, Krótkiej i Wąskiej. Po przebudowie ul. S. Staszica – ul. Sandomierska kończy swój bieg na skrzyżowaniu z ul. S. Staszica.
SANDZIANOWSKI MIKOŁAJ, faktor dworu mieleckiego w 2. poł. XVI w. Spławiał zboże z dóbr Mieleckich rzekami Wisłoką i Wisłą w kierunku Gdańska.
SANECKA ANNA HELENA (z domu SMACZNA), urodzona 1 II 1950 r. w Podleszanach, pow. mielecki, córka Jana i Marii z domu Żola. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1969 r. W latach 1969-1970 pracowała jako kierownik Biblioteki Gromadzkiej w Rzędzianowicach, pow. mielecki. Od 1 VI 1970 r. pracuje w Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu, najpierw jako księgowa, a od 1 V 1994 r. jako kierownik biura. Wniosła znaczący wkład w działalność CRR i integrację środowiska rzemieślniczego. W 2013 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą i Srebrną Odznaką Rzemiosła oraz Srebrnym Medalem Jana Kilińskiego.
SANECZNIK ZYGMUNT, urodzony 11 III 1923 r. w Rybniku. Absolwent Szkoły Powszechnej im. Adama Mickiewicza w Rybniku, a następnie uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum w Rybniku. Należał do harcerstwa. Grał na skrzypcach i fortepianie. Po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) uciekł do Krakowa, a następnie do Mielca, gdzie został zatrudniony w firmie budowlanej. Wstąpił do organizacji konspiracyjnej (prawdopodobnie ZWZ-AK). W czasie spotkania konspiracyjnego w jednej z mieleckich kawiarń w dniu 4 II 1944 r. został aresztowany (wraz z 9 innymi osobami) przez gestapo i przewieziony do więzienia w Rzeszowie. Sąd doraźny po bestialskim przesłuchaniu skazał go i pozostałych aresztowanych w Mielcu na karę śmierci. Wyrok wykonano 11 II 1944 r., a następnie ciała rozstrzelanych pogrzebano w gnojowisku przy dworze Jędrzejowicza w pobliżu Rzeszowa. Po wyzwoleniu Rzeszowa i okolic spod okupacji hitlerowskiej zwłoki partyzantów uroczyście pochowano 15 IX 1944 r. na cmentarzu na Pobitnie koło Rzeszowa.
SANGLASS S.A. Z SIEDZIBĄ W MIELCU, firma utworzona w 2000 r. Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 26 IV 2000 r. Działalność rozpoczęła w II połowie 2001 r. w nowej hali przy ul. Wojska Polskiego 14 (wschodnia część strefy, obok Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR). Produkuje szkło hartowane płaskie i szkło hartowane gięte.
SANGUSZKO PAWEŁ KAROL, urodzony w 1680 r., syn Hieronima i Konstancji z Sapiehów. Od 1706 r. był właścicielem Smolan z Białym Kowlem oraz licznych dóbr w województwie witebskim. Pełnił funkcję marszałka wielkiego litewskiego. Dzięki małżeństwu z Marianną z Lubomirskich (córką Józefa Karola) został właścicielem m.in. hrabstwa tarnowskiego, w tym m.in. Rzochowa w I ćwierci XVIII w. Wystarał się u króla Augusta II o przywilej organizowania w Rzochowie 4 rocznych jarmarków, trwających po dwa tygodnie: 4 marca (św. Kazimierza), 24 czerwca (św. Jana Chrzciciela), 24 sierpnia (św. Bartłomieja Ap.) i 25 listopada (św. Katarzyny Męczenniczki). Zmarł w 1750 r.
SARAMA FRANCISZEK, urodzony 8 VII 1916 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Wojciecha i Antoniny z domu Surowiec. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1937 r. W tym czasie należał do gimnazjalnego chóru „Melodia” oraz uczył się gry na instrumentach. Już w klasie maturalnej zorganizował i prowadził muzyczny zespół młodzieżowy i chór ludowy przy kole ZMW „Wici” w Wojsławiu. W okresie okupacji pracował w rodzinnym gospodarstwie i uczestniczył w ruchu oporu (BCh). Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej podjął się prowadzenia chóru „Melodia” i już 11 XI 1944 r. wystąpił z nim z okazji Święta Niepodległości. W 1946 r., po ukończeniu kursu nauczycielskiego, rozpoczął pracę jako nauczyciel śpiewu w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego. W 1947 r. został zaangażowany w nowo utworzonym Liceum Pedagogicznym w Mielcu także jako nauczyciel śpiewu oraz nauki gry na instrumencie. Również i w tej szkole założył i prowadził zespoły artystyczne: orkiestrę i chór oraz zespół estradowy. Ponadto przez wiele lat – wspólnie z żoną Zofią – prowadził zespoły artystyczne w Technikum Rolniczym w Rzemieniu, gdzie mieszkał. W 1954 r. ukończył Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Warszawie, a później uzyskał kwalifikacje instruktora muzycznego I kategorii. Od pierwszych lat powojennych mocno angażował się w amatorski ruch artystyczny i z zespołami artystycznymi odnosił wiele sukcesów. Poza „Melodią” (przerwała działalność w 1948 r.) i zespołami szkolnymi prowadził też szereg innych zespołów, m.in.: zespoły taneczno-śpiewacze w Wojsławiu i Przecławiu oraz chór „Echo” w Radomyślu Wielki i chór mieszany przy Klubie Fabrycznym WSK. W latach 1952-1954 był współtwórcą (z Januszem Meyzą, Emilią Drabik i Edmundem Toczkiem) Zespołu Pieśni i Tańca Ziemi Rzeszowskiej „Rzeszowiacy” oraz przez szereg lat jego chórmistrzem. W 1967 r. był jednym z inicjatorów odrodzenia chóru męskiego „Melodia” i pierwszym jego dyrygentem (do 1970 r.), a w 1969 r. podjął się prowadzenia nowo powstałego chóru ZNP „Akord”. Po likwidacji Liceum Pedagogicznego (1970) pracował jeszcze w I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu (do 1976 r.), ale ze względu na pogarszający się stan zdrowia musiał przejść na rentę. W 1977 r. zrezygnował także z prowadzenia chóru nauczycielskiego. Poza działalnością muzyczną przez wiele lat pracował w ZNP i Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz dyplomami Ministra Kultury i Sztuki. W latach 80. w związku z postępującą ciężką chorobą zamieszkał w Bielsku-Białej pod opieką córki Barbary. Zmarł 5 XII 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Na wniosek mieszkańców Wojsławia Rada Miejska nadała jego imię jednej z nowych ulic w Wojsławiu.
SARAMA JAN, urodzony 24 V 1956 r. w Mielcu, syn Władysława i Anny z domu Słąba. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (kierunek: technologia budowy maszyn) ukończył w 1982 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1982 – 1988 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako konstruktor. Od 1988 r. pracuje w Miejskim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej w Mielcu jako mistrz i specjalista mechanik. Od lat szkolnych pasjonował się sportem i tańcem. W latach 70. był zawodnikiem sekcji szermierczej MKS „Gryf” Mielec. Odnosił sukcesy indywidualne, m.in. był mistrzem województwa rzeszowskiego w szpadzie juniorów i seniorów oraz drużynowe, m.in. 6. miejsce w Mistrzostwach Polski Juniorów w szpadzie w Poznaniu. Był długoletnim członkiem ZPiT „Rzeszowiacy” w Mielcu i ZPiT „Połoniny” w Rzeszowie (w czasie studiów). Po ukończeniu kursu kwalifikacyjnego w zakresie choreografii w WDK w Rzeszowie otrzymał I kategorię instruktorską i pracował jako instruktor tańca w ZPiT „Połoniny”, ZPiT „Lubenka” i ZPiT „Wojsławianie”. Prowadzi sklep muzyczny „Tenor”, który ma siedzibę w CHU „Pasaż”.
SARAMA MARCIN, urodzony 15 X 1906 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Wojciecha i Antoniny z domu Surowiec. Maturę zdał w 1929 r., a następnie ukończył Instytut Pedagogiczny, uzyskując wyższe wykształcenie nauczycielskie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w obozie jenieckim koło Hamburga. Od 1 IX 1946 r. do 31 XII 1947 r. uczył historii i geografii w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W 1947 r. powierzono mu organizację Liceum Pedagogicznego w Mielcu od roku szkolnego 1947/1948 r. i stanowisko dyrektora tej szkoły. Pełł je do 1962 r., przyczyniając się do rozwoju placówki. Uczył pedagogiki, historii wychowania i języka niemieckiego. Zmarł 1 I 1979 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SARAMA WALENTY, urodzony w 1842 r., mieszkaniec Mielca. Był czeladnikiem kowalskim. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. W czasie walk w Królestwie został wzięty przez Rosjan do niewoli. Skazano go na 3 lata więzienia w Kostromie. Z zesłania powrócił w maju 1866 r.
SARAMA WIKTOR, urodzony 19 IV 1911 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Wojciecha i Antoniny z domu Surowiec. W 1925 r. ukończył szkołę powszechną w Mielcu. Wkrótce po otrzymaniu pracy w majątku A. Gardulskiego w 1932 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Odbył ją w 5. Pułku Artylerii Ciężkiej w Krakowie i tam też ukończył szkołę podoficerską. Po powrocie z wojska podjął pracę inkasenta we Lwowie, a następnie pomagał krewnym prowadzić sklep w Wojsławiu. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako żołnierz 6. Pułku Artylerii Ciężkiej m.in. w obronie Lwowa. Po działaniach wojennych szczęśliwie dotarł do Wojsławia. W październiku 1941 r. został komendantem placówki NOW w Wojsławiu. Przyjął pseudonim „Sekwana”. Działając w okolicach Mielca zbudował siatkę wywiadowczą i zaczątek struktur organizacji. Dwukrotnie gestapo aresztowało go, ale za pierwszym razem (1942) został wypuszczony, a za drugim (1943) udało mu się uciec z konwoju. Wiosną 1944 r. w ramach akcji scaleniowej wszedł z organizacją do AK. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej ponownie zajął się prowadzeniem sklepu, ale na apel władz emigracyjnych pozostał w konspiracji. W 1945 r. został członkiem Brygad Wywiadowczych, a w 1946 r. wstąpił do NZW i przez kilka miesięcy pełnił funkcję komendanta powiatowego NZW w Mielcu, a później był kierownikiem wydziału wywiadu Inspektoratu „Maria” – „Róża” (powiaty: Dębica-Mielec-Tarnobrzeg). W 1947 r. ujawnił się i wyjechał do Bydgoszczy, a później przeniósł się do Zalesia Dolnego i Szczecina. W 1952 r. został aresztowany w Szczecinie i przewieziony do więzienia w Rzeszowie. 15 V 1953 r. WSR w Rzeszowie skazał go na 12 lat więzienia i karę odsiadywał w Wronkach. W 1955 r. Rada Państwa obniżyła karę do 5 lat, a po rocznej przerwie spowodowanej chorobą, na podstawie amnestii z 27 IV 1956 r. darowano mu pozostałą część kary. Powrócił do rodzinnego Wojsławia. Zmarł w czerwcu 1977 r. Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie.
SARAMY FRANCISZKA (ULICA), ulica miejska (ok. 301 m) na osiedlu Wojsław, biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku toru kolejowego i przy nim się kończy. Ma nawierzchnię gruntową. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 20 XII 2007 r.
Patron ulicy: FRANCISZEK SARAMA (1916-1983) – wojsławianin, nauczyciel muzyki, założyciel i dyrygent wielu zespołów artystycznych, m. in. ZPiT „Rzeszowiacy” i chóru „Melodia”, zasłużony działacz kultury.
SASOR HELENA JÓZEFA (z domu KĄDZIOŁKA), urodzona 2 III 1939 r. w Manasterzu, pow. przeworski, córka Władysława i Albiny z domu Chmura. Absolwentka Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Jarosławiu. Po maturze w 1956 r. podjęła pracę w szkole prewentoryjnej w Szklarskiej Porębie. W 1959 r. przeniosła się do Lublina, gdzie pracowała w przedszkolu „Caritas”. W latach 1961-1963 kierowała przedszkolem w Bielinach, pow. niżański. Od 1 IX 1963 r. do 31 I 1985 r. pracowała w Państwowym Przedszkolu nr 1 w Mielcu. Równocześnie systematycznie dokształcała się i ukończyła: Studium Nauczycielskie w Ostrowcu (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe) w 1964 r., liczne kursy o tematyce związanej z praca w przedszkolu oraz studia w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie Filia w Tarnowie (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe) w 1982 r., uzyskując tytuł magistra pedagogiki w zakresie wychowania przedszkolnego. (Tytuł pracy: Formy i metody pracy stymulacyjno – kompensacyjnej w grupie dzieci 6-letnich.) Pracowała także indywidualnie z dziećmi w celu niwelowania braków rozwojowych i współpracowała z rodzicami, m.in. udzielając im wskazówek i porad. 1 II 1985 r. została mianowana na stanowisko dyrektora Państwowego Przedszkola nr 6 w Mielcu i kierowała tą placówką do 31 VIII 1991 r., przyczyniając się do jej wszechstronnego rozwoju. Współpracowała z rodzicami i środowiskiem. Swoje doświadczenia opisywała w artykułach publikowanych w czasopiśmie „Wychowanie w Przedszkolu”. Była organizatorką konferencji metodycznych. Ponadto sprawowała opiekę nad dzieckiem w rodzinie zastępczej. Wielokrotnie pracowała w komisjach wyborczych. Z dniem 1 IX 1991 r. przeszła na emeryturę. Należała do ZNP (ponad 50 lat). Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarła 2 X 2022 r. i została pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SATKOWSKI WŁADYSŁAW, urodzony w 1834 r. w Rudniku nad Sanem, syn Józefa i Heleny z domu Karaźniewicz. Uzyskał wykształcenie aptekarskie (magister pharmaciae). W 1864 r. ożenił się w Mielcu z Henryką Jamrugiewiczową (wdową po aptekarzu Leonie Wojciechu Jamrugiewiczu) i został właścicielem apteki w Mielcu. 11 II 1867 r. wybrano go radnym pierwszej po reformie samorządowej Rady Gminnej Mielca, a 22 II – naczelnikiem Gminy i burmistrzem Mielca. Funkcje te pełnił do 14 II 1870 r. W kadencjach 1870-1873 i 1873-1876 był radnym, a 11 VII 1876 r. został wybrany radnym na kadencję 1876-1879. Pełnił także funkcję radnego Rady Powiatowej i zastępcy członka Wydziału Powiatowego w Mielcu w latach 1871-1874. Zmarł 23 VII 1877 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SAWICKI EDWARD, urodzony 24 II 1953 r. w Młynarach na Mazurach, syn Wiktora i Stanisławy z domu Kapysz. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową i Technikum Mechaniczne w Mielcu (1977). W latach 1971-1973 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie pracował w WSK Mielec jako szlifierz na Wydziale Narzędziowym. Od 1982 r. pełnił etatowe funkcje związkowe, m.in. przewodniczącego ZZ Pracowników Przemysłu Elektromaszynowego w Zakładzie Narzędziowym i wiceprzewodniczącego tego ZZ w WSK Mielec. Był także wiceprzewodniczącym Rady Powiatowej SLD w Mielcu. W 1998 r. został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1998-2002. W Radzie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Porządku Publicznego i Samorządności. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 20 XI 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SĄD (WÓJTOWSKO-ŁAWNICZY, POWIATOWY, GRODZKI, REJONOWY), sąd I instancji funkcjonujący w Mielcu od lokacji miasta Mielca 18 XI 1470 r. do naszych czasów.
*Lata 1470-1850 W założonym w 1470 r. na prawie magdeburskim mieście Mielcu najwyższą władzę w imieniu założycieli pełnił wójt, który przewodniczył ławie sądowej. Działalność mieleckich wójtów i ławników jako organu sądowego potwierdziły księgi wójtowskie i wójtowsko-ławnicze. Równolegle funkcjonowała władza administracyjna miasta z burmistrzem i rajcami miejskimi. Z biegiem lat kompetencje obu organów nakładały się coraz bardziej nawzajem na siebie, także w sądownictwie. W XVII i XVIII w. z reguły powstawały sądy mieszane (wójtowsko-burmistrzowskie) lub nawet w kilkunastoosobowych składach z dwóch sąsiednich miast, m.in. Rzochowa i Mielca. Te ostatnie tworzono prawdopodobnie dla rozpatrzenia szczególnie trudnych spraw. Rozstrzygano w niemal wszystkich sprawach cywilnych i karnych. W sprawach niespornych były to najczęściej umowy dwóch stron, zamiany nieruchomości, darowizny, problemy opiekuńcze, testamenty, ugody majątkowe i inwentarze majątkowe. Spornymi sprawami były zaś najczęściej: prawo własności nieruchomości, szacunki gruntów, licytacje majątków czy intromisje. W sprawach karnych orzekano o winie i karze w rozprawach o kradzież, zniesławienie, bijatykę czy napaść, a nawet zabójstwo. Sądy te wydawały wyroki w pierwszej instancji. Drugą instancję stanowił sąd właściciela miasta – dziedzica (sąd zamkowy lub dworski), a ostateczną apelację można było skierować do właściciela (dziedzica). Nieznane są natomiast przypadki spraw kierowanych z Mielca do sądu wyższego na zamku królewskim w Krakowie. Mieleckimi wójtami byli m.in.: Mikołaj Strzelec (1575), Mikołaj Wolski (1608), Albert Brozinowicz (ok. 1663 r.), Kazimierz Polak vel Rynnowic (1705-1711), Łukasz Brożonowicz (1717-1743). Po I rozbiorze Polski, kiedy Mielec wraz z całą Galicją znalazł się pod zaborem austriackim, w miastach prywatnych (m.in. w Mielcu) strukturę i zasady działania sądownictwa pozostawiono niemal bez zmian. Wprowadzono natomiast możliwość apelacji w sprawach cywilnych do sądów państwowych. W 1785 r. nastąpiły spore zmiany, m.in. władze austriackie wprowadziły podział dotychczasowych galicyjskich miast na miasta i miasteczka. Mielec został zaliczony do miasteczek, a uprawnienia jego samorządu zostały poważnie ograniczone przez dziedziców. Wprowadzono dominia jako jednostki administracyjne, a miasteczko Mielec podporządkowano dominium Mielec, będącego własnością „domu Pieniążków”. Z ramienia dworu niższe sądownictwo, a w praktyce nadzór nad sądem miejskim sprawował justycjariusz, który zatwierdzał (lub nie) podejmowane decyzje i wyroki. Funkcję tę pełnili w Mielcu m.in.: Józef Skibiński (lata 20.), Paweł Kulczycki (lata 30.) i Ludwik Witkowski (lata 40. XIX w.). Utrzymano możliwość apelacji od wyroków sądów miejskich i justycjariusza do urzędu cyrkularnego (w Tarnowie) i innych sadów państwowych. Landwójtami mieleckimi byli m.in.: Jakób Sądowicz (1785), Paweł Rynnowic vel Polak (1791-1794), Sebastian Brożonowicz (1796). Znaną sprawą sporną mieszkańców Mielca z właścicielami miasta było korzystanie z pastwiska i lasu, co rozstrzygano w cyrkule i gubernium przez kilkadziesiąt lat. (Ostatecznie mieszczanie przegrali w 1821 r. i zgodzili się na zapłacenie czynszu, gdyż nie mieli gdzie paść bydła i trzody.) Nadmienić należy, że do 1789 r. oficjalnie istniał też sąd rabinacki dla ludności żydowskiej, a apelacje od jego wyroków można było kierować do sądów wyższej instancji we Lwowie i Wiedniu. W 1789 r. zrównano ludność chrześcijańską z żydowską w zakresie sądownictwa cywilnego i karnego, ale sąd rabinacki nadal funkcjonował. Osobny sąd miała od 1787 r. szlachta; dla Mielca i okolic był nim sąd w Tarnowie. Austriacki kodeks cywilny z 1811 r. zlikwidował stanowość, a sprawy karne prowadzić miały powszechne sądy ponadstanowe, ale w praktyce funkcjonował stary model sądownictwa i stosowano nadal zasadę stanową. Narastające problemy z podbitymi narodami, a zwłaszcza Wiosna Ludów 1848 r. wymusiły na rządzie austriackim wprowadzenie zmian w organizacji państwa, m.in. w zakresie unowocześnienia administracji i sądownictwa.
Lata 1850–1867 W ramach zmian w podziale administracyjnym Galicji utworzono m.in. mielecki powiat administracyjny i sądowy. Początkowo funkcję sądu wypełniał urząd powiatowy. Nie miał jednak wszystkich kompetencji, na przykład sprawy karne powierzono sądowi śledczemu w Kolbuszowej. W kolejnych latach powstało jeszcze większe zamieszanie, bowiem zmianom granic powiatów administracyjnych nie towarzyszyły odpowiednie zmiany granic powiatów sądowych. W 1868 r. nakazano ujednolicenie granic powiatów administracyjnych i sądowych, ale regulowano je jeszcze przez około 10 lat.
Lata 1867–1914 W 1867 r. wprowadzono nieusuwalność i niezawisłość sądów, a na podstawie ustawy z 1868 r. Sąd Powiatowy w Mielcu stał się odrębną instytucją. Jego skład stanowili: sędzia Adolf Remer, adiunkci Emil Spindler i Ferdynand Kriegseisen, kancelista Henryk Kaczorowski i 2 woźnych. Od 1869 r. językiem urzędowym stał się polski. W latach 70. pojawili się auskulanci oraz notariusz i adwokat. Po rozszerzeniu i ustabilizowaniu się granic powiatu mieleckiego ilość spraw w sądzie w Mielcu wzrosła, dlatego powiększono jego skład osobowy. W 1889 r. stanowili go: sędzia, 3 adiunktów, 2 kancelistów i 2 woźnych. W 1892 r. zatrudniono trzeciego kancelistę, a w 1896 r. – trzeciego woźnego. Od 1897 r. utworzono stanowiska sekretarza i oficjalisty. Z dniem 1 I 1898 r. wprowadzono nową procedurę cywilną i dokonano reorganizacji władz sądowych, m.in. zlikwidowano funkcję sędziego, a powołano naczelnika sądu. W 1899 r. kadrę pracowniczą stanowili: naczelnik, sekretarz, 4 adiunktów, 2 oficjalistów, 4 kancelistów i 3 woźnych, a ponadto notariusz i 3 adwokatów. Przez wiele lat dużym problemem był brak odpowiedniego budynku dla sądu, a pomieszczenia na prowadzenie działalności wynajmowano m.in. w budynkach gminnych. W 1897 r. podjęto skuteczne starania o budowę własnego obiektu i w pierwszych latach XX w. powstał okazały budynek przy nowo powstałej ulicy T. Kościuszki. W 1909 wprowadzono kolejne zmiany organizacyjne; pozostał naczelnik sądu i oficjaliści, ale zlikwidowano stanowiska adjunktów i sekretarza, a wprowadzono funkcje sędziego powiatowego i sędziów. Taki stan organizacyjny utrzymał się do 1928 r.
Sędziowie (kierownicy sądu): Adolf Remer (1868-1874), Jan Prokop (1874-1875), Antoni Szmatka (1875-1881), Robert Leszczycki (1881-1887?), Jan Sitowski (1887?-1889), Sylwester Richter (1889-1891), Saryusz Zygmunt Jaworski (1891-1898).
Naczelnicy (od 1898): Stanisław Kosmalski (1898-1908), Eugeniusz Jelonek (1908-1914).
Sędziowie (od 1909): Władysław Rechowicz (sędzia powiatowy), Kazimierz Czarny, Aleksander Leon Aleksandrowicz, Wincenty Dyrcz, Józef Kaczmarski, Roman Otowski, Jan Tenczyn (sędzia powiatowy), Jan Kozik, Karol Stanisław Jawornik, Stanisław Reiss, Władysław Kapa, Andrzej Głogoszowski (sędzia powiatowy).
Sekretarze (1897-1908): Dawid Spitzer, Wincenty Księzki, Władysław Tałasiewicz.
Adiunkci(1868-1908): Emil Spindler, Ferdynand Kriegseisen, Antoni Jezierski, Emil Hubicki, Kazimierz Kropaczek, Andrzej Fijałkiewicz-Zgoda, Stanisław Krywult, Juliusz Homolacz, Karol Müler-Bojsławski, Adolf Raczyński, Bronisław Kijas, Ignacy Horóbski, Eugeniusz Jelonek, Jan Grzegorczyk, Franciszek Wajda, Władysław Rechowicz, Aleksander Ostrowski, Teodor Lewicki, Władysław Chęciński, Kazimierz Czarny, Kamil Jaworski, Jakób Lehrfreund, Tadeusz Kupczyński.
Oficjaliści (1897-1914): Józef Hingler, Jan Polek, Jan Demkow, Władysław Kumiński, Franciszek Rachwał, Ludwik Gajda.
Auskulanci (1874?-1896): Marian Mydło, Stanisław Artwiński, Franciszek Dąbrowski, Andrzej Kozik, Julian Rudzki, Karol Rutkowski, Julian Pawełek, Łukasz Góralski, Ludwik Wolski, Jakób Załucki, Maurycy Kraus, Aleksander Kwiatkowski, Mieczysław Bielecki, Józef Klimecki, Mieczysław Kaczkowski, Jan Wolf.
Kanceliści (1868-1907): Henryk Kaczorowski, Jan Klimkowski, Ludwik Feherpataky (książki gruntowe), Karol Krzyżanowski, Władysław Poruszyński, Jan Polek, Jan Demkow, Ignacy Sarna, Franciszek Rachwał, Stefan Witkowski, Paweł Kondratiuk.
Adwokaci (od 1868 r.): Wojciech Buś, Henryk Brandt, Mieczysław Brzeski, Józef Jezierski, Stanisław Kazimierz Nowaczyński, Szymon Berman, Julian Wronka, Stanisław Konrad Łojasiewicz, Oskar Isenberg, Julian Plutyński.
Notariusze (od 1868 r.): A. Bartosiński, Antoni Fibich, Ignacy Kosiński.
*Lata 1918-1939 Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę ustrój sądowy pozostawiono bez większych zmian, tzn. różny dla trzech zaborów. W Mielcu funkcjonował nadal sąd powiatowy jako sąd I instancji, a II instancję stanowił sąd okręgowy. Ujednolicenie sądownictwa na terenie całego państwa polskiego nastąpiło dopiero w dniu 1 I 1929 r., kiedy wprowadzono w życie prawo o ustroju sądów powszechnych. W Mielcu powołano sąd grodzki, który miał rozpoznawać w I instancji drobniejsze sprawy cywilne i karne. Dla poważniejszych spraw cywilnych i karnych I instancją był sąd okręgowy. Sądy I instancji (m.in. w Mielcu) orzekały w składzie jednego sędziego, a II instancji w składzie kolegialnym. Zasięg terytorialny sądów był różny od granic administracyjnych powiatów i województw. Od 1929 r. funkcjonował przy sądzie grodzkim sąd pracy, który orzekał w sprawach związanych ze stosunkiem pracy. Stanowili go sędzia i 2 ławników, którzy reprezentowali grupę pracodawców i grupę pracowników.
Naczelnicy: Henryk Matuziński (1918-? ), Stanisław Zapała (lata 20.)
Prezes: Jarosław Kordasiewicz (1929 -?)
Sędziowie: Jan Jek, Józef Herski, Roman Otowski (sędzia powiatowy), Aleksander Aleksandrowicz, Aleksander Adam Zacharski, Emil Wójtowicz.
Oficjaliści: Paweł Kondratiuk, Roman Leyko, Franciszek Rachwał.
Prowadzący księgi gruntowe: Ludwik Gajda.
Notariusze: Błażej Kopacz, Ignacy Kosiński.
*Okupacja hitlerowska (IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) Na terenie Generalnej Guberni niemieccy okupanci wprowadzili sądownictwo niemieckie, ale pozostawili sądy polskie (m.in. sąd w Mielcu) dla orzekania o drobnych i nie interesujących ich (okupantów) sprawach cywilnych i karnych. Polaków, podejrzanych o działalność konspiracyjną i aresztowanych przez Niemców, a także skazanych za zwykłe przestępstwa, przetrzymywano w więzieniu znajdującym się w budynku za gmachem sądu. 29 III 1943 r. Oddział „Jędrusie”, przy wsparciu miejscowej grupy AK, przeprowadził brawurową akcję rozbicia tego więzienia i uwolnił ponad 120 więźniów, w tym wszystkich podejrzanych o konspirację. Poza oficjalnie działającymi sądami niemieckimi i polskimi, już od końca 1939 r. rozpoczęły działalność konspiracyjne komórki wymiaru sprawiedliwości Polskiego Państwa Podziemnego, którym powierzono sądzenie zdrajców i szpiegów. W 1942 r Kierownictwo Walki Podziemnej (podległe Delegaturze Rządu RP na Kraj) powołało: 1) Sądy Cywilne, które mogły orzekać karę śmierci za zbrodnie przeciwko narodowi i państwu polskiemu lub kolaborację z okupantem, 2) Komisje Sądzące Walki Podziemnej do orzekania w sprawach mniejszych, m.in. kary infamii, nagany lub upomnienia, 3) Wojskowe Sądy Specjalne, które miały sądzić w przypadkach przestępstw żołnierzy konspiracji. Rozwój wydarzeń w czasie okupacji hitlerowskiej na terenie Mielca i okolic spowodował, niestety, aktywną i kontrowersyjną działalność tych sądów.
Lata 1944-2023 W latach 1944-1950 mielecki Sąd Grodzki funkcjonował na podstawie przedwojennych przepisów o ustroju sądów. Nie zmieniła się także jego siedziba i obsada etatowa. Od 1 I 1950 r., na podstawie wprowadzenia w życie nowej organizacji sądownictwa, zakończył funkcjonowanie Sąd Grodzki, a powołano Sąd Powiatowy w Mielcu jako sąd I instancji. Posiadał wówczas Wydział I Cywilny i Wydział II Karny. Wprowadzono także ławników ludowych w postępowaniu cywilnym i karnym. Wydzielono natomiast Prokuraturę Powiatową jako odrębną instytucję. W kolejnych latach, w związku z dynamicznym rozwojem Mielca i powiatu, powiększano stan osobowy mieleckiego sądu. W 1969 r. w jego skład wchodzili: prezes, wiceprezes, 3 sędziowie, 3 kierownicy sekretariatu, główny księgowy, starszy sekretarz, 6 sekretarzy, 2 woźnych i komornik. W połowie 1975 r., w związku z likwidacją powiatów, przemianowano w Mielcu Sąd Powiatowy na Sąd Rejonowy, pozostawiając go nadal sądem I instancji. W 1980 r. utworzono Wydział III Rodzinny i Nieletnich, a w 1985 r. Wydział IV Pracy. Po likwidacji Państwowych Biur Notarialnych w 1992 r., m.in. w Mielcu, dla prowadzenia ksiąg wieczystych powołano Wydział V Ksiąg Wieczystych. 3 VII 1990 r. przeniesiono do sądów kolegia do spraw wykroczeń. Od stycznia 2000 r. rozpoczął funkcjonowanie Wydział VI Grodzki (od 2004 r. Wydział VII Grodzki) dla spraw cywilnych uproszczonych i karnych, a od stycznia 2004 r. Wydział VI Grodzki dla spraw wykroczeniowych. W 2005 r. rozpoczęto remont i modernizację dwóch budynków sądowych. Pod koniec 2006 r. skład osobowy mieleckiego sądu stanowili: prezes, wiceprezes, 11 sędziów, 2 asesorów, 3 referendarzy, 2 asystentów sędziów, 14 kuratorów zawodowych, 37 urzędników i 7 pracowników obsługi. W 2011 r. zakończono remont kapitalny i modernizację dwóch budynków sądu. W grudniu 2022 r. przy SR utworzono ośrodek kuratorski.
Naczelnik: Józef Figwer (lata 40.).
Prezesi: Michał Burczycki (lata 50.), Marian Berezowski (lata 50.), Stefan Podraza (1955-1960), Marian Nowak (1960-1970), Kazimierz Piętal (1970-1990), Ryszard Rybak (1990-1998), Marian Rżany (1998-2002), Władysław Stala (2002—2010), Grzegorz Król (2010-2018), Ewa Król (2019-2022), Grzegorz Król (2023-)
Sędziowie: Krystyna Aszklar, Stanisław Bajak, Jerzy Bańdo, Bronisław Barłowski, Marian Berezowski, Zbigniew Bochenek, Michał Burczycki, Lucyna Ciurkot, Lucyna Fiołek, Teresa Harmata, Franciszek Janas, Józef Jakubowski, Anna Kiliańska, Mariusz Kobylarz, Edward Kosowski, Ewa Król, Ryszard Krzaczkowski, Ewa Kupczyńska-Kania, Teresa Lachcik, Małgorzata Marzec, Krzysztof Mazur, Bogumiła Michalska, Jan Nijander, Marian Nowak, Kazimierz Piętal, Stefan Podraza, Jolanta Polak, Ryszard Rybak, Marian Rżany, Wiesława Sech, Czesław Skałecki, Władysław Stala, Alicja Szkotnicka, Marian Wilk, Maria Woźniacka, Edward Zagraba, Lidia Ziarko, Henryka Zięba i Jan Zięba.
Asesorzy w 2006 r.: Magdalena Klimek, Tomasz Turbak.
SĄDOWICZ JAKÓB, wójt mielecki, wzmiankowany w dokumencie z 28 IX 1785 r.
SCHAB ADAM MARCIN, urodzony 2 II 1922 r. w Podborzu, pow. mielecki, syn Marcina i Elżbiety. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Po wyzwoleniu większej części powiatu mieleckiego spod okupacji hitlerowskiej, 29 XI 1944 r. został zmobilizowany do tworzącego się w Rzeszowie 2 pułku zapasowego Wojska Polskiego. Początkowo przydzielono go do służb administracyjno-gospodarczych, a następnie do baterii artyleryjskiej (jako jezdny) w 29 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach nad Nysą i Sprewą, a później w Sudetach do 11 V 1945 r. 21 I 1947 r. został zdemobilizowany, a 29 III 1949 r. przeniesiony do rezerwy. W 1960 r. został zatrudniony w Rejonowym Kierownictwie Robót Wodno-Melioracyjnym w Mielcu. Kolejnymi miejscami pracy były m.in. Cegielnia w Podborzu i Igloopol Dębica. W styczniu 1982 r. przeszedł na rentę. Był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Rolnych i Związku Bojowników o Wolność i Demokrację – Koła Miejsko-Gminnego w Radomyślu Wielkim, w ramach organizacji powiatowej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Pamiątkową Odznaką Grunwaldzką II Armii, radzieckim medalem „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945), „Medalem Zwycięstwa i Wolności”, Brązowym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”, Orderem „Za Nysę, Odrę, Bałtyk” i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 23 X 1992 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Zgórsku.
SCHAB JÓZEF WŁADYSŁAW, urodzony 2 XI 1951 r. w Mielcu, syn Ludwika i Heleny z domu Niedbała. W 1969 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy WSK Mielec. Od 1969 r. do 1999 r. pracował w WSK (W-03) i OBR SK Mielec jako modelarz na placówce uniwersalnych przyrządów składanych. Od dzieciństwa jego życiową pasją było modelarstwo lotnicze, którym zajmował się jako członek sekcji Aeroklubu Mieleckiego. Startował w wielu zawodach modelarskich i osiągnął szereg liczących się sukcesów, co nagrodzono powołaniem do kadry narodowej. Zdobył m.in.: I miejsce w klasie otwartej F3B/M w Ogólnopolskich Zawodach Modeli Motoszybowców Zdalnie Sterowanych (16 VI 1974 r., Warszawa), wicemistrzostwo Polski w klasie otwartej na Mistrzostwach Polski Modeli Motoszybowców Zdalnie Sterowanych (20-22 VII 1974 r., Mielec), VI m. w klasie otwartej na Międzynarodowych Zawodach Modeli Szybowców Zdalnie Kierowanych (18-22 VIII 1976 r., Stralsund – NRD) i III m. w klasie F3B na Mistrzostwach Polski Modeli Motoszybowców Zdalnie Kierowanych (26-27 VIII 1978 r., Kraków). W latach 1978-1983 był instruktorem modelarstwa lotniczego w AM. Od 1979 r. posiada licencję sędziego sportowego modelarstwa lotniczego klasy III. Wyróżniony m.in. Odznaką Modelarza Lotniczego z Wieńcem Złotym i Srebrnym.
SCHAB KAZIMIERZ STEFAN, urodzony 1 I 1909 r. w Mielcu, syn Józefa i Karoliny z Wertzów. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1929 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1936 r., uzyskując tytuł magistra praw. W czasie studiów ukończył kurs podchorążych i otrzymał stopień sierżanta podchorążego. Nieco później uczestniczył w ćwiczeniach poligonowych i awansowano go do stopnia podporucznika rezerwy. W 1936 r. został zatrudniony w Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie. Wiosną 1939 r. przeniesiono go do banku w Lidzbarku Warmińskim, a w sierpniu tego roku do banku w Mławie. Pod koniec sierpnia został zmobilizowany i uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. Po agresji wojsk radzieckich na wschodnie ziemie polskie (17 IX) w niewiadomych okolicznościach został wzięty do niewoli przez żołnierzy Armii Czerwonej w okolicach Łucka. Wraz z wieloma polskimi oficerami, m.in. kilkoma mielczanami, został przekazany NKWD i uwięziony w obozie w Kozielsku. W listopadzie i grudniu 1939 r. wysłał dwa listy do żony (Zofii z Hammerów) mieszkającej wówczas w Mielcu, a później korespondencja została przerwana. Prawdopodobnie 21 IV 1940 r. został przewieziony do Katynia i tam zamordowany. Potwierdzeniem tego była ekshumacja, przeprowadzona przez hitlerowców wiosną 1943 r.
SCHAB LUDWIK, urodzony 28 V 1905 r. w Cyrance, pow. mielecki, syn Marcina i Antoniny z domu Rusek. Ukończył szkołę powszechną. Był rolnikiem. W latach 30. pełnił funkcję sołtysa wsi Cyranka. W czasie okupacji hitlerowskiej, ze względu na brak znajomości języka niemieckiego, przekazał funkcję Piotrowi Marcinowi Nowakowi. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej ponownie został sołtysem. W latach 50. pełnił funkcję przewodniczącego Gromadzkiej Rady Narodowej w Cyrance. Był także członkiem Rady Parafialnej Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Zmarł 25 II 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SCHAB RAFAŁ, urodzony 19 I 1987 r. w Mielcu, syn Józefa i Marty z domu Kusak. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 2006 r. Jego pasjami życiowymi są od dzieciństwa piłka nożna i modelarstwo samochodowe. Był bramkarzem „Gryfa” Mielec. Sukcesy na skalę krajową osiągnął w modelarstwie pod opieką ojca – Józefa Schaba. Pierwszym większym osiągnięciem było zdobycie I miejsca w klasie Le Mans w finale Pucharu Polski Tamiya Cup w Murowanej Goślinie (29 VI 2001 r.) oraz I miejsce w klasie Formuła mł. w Międzynarodowych Zawodach Modeli Samochodów Grand Prix – Nowy Sącz’2001 (7 X 2001 r.). Kolejnymi sukcesami były: II miejsce w klasie Le Manse w Halowych Młodzieżowych Mistrzostwach Polski Modeli Samochodów R/C w Tarnowie (12-14 IV 2002 r.), I miejsce w klasie Formuła w Międzynarodowych Zawodach Modeli Samochodów Grand Prix – Nowy Sącz’2002 (6 X 2002 r.), III miejsce w klasie Le Manse w HMP Juniorów Modeli Samochodów w Radzyminie (29-30 III 2003 r., III miejsce w klasie Formuła juniorów w Międzynarodowych Zawodach Modeli Samochodów Grand Prix’2003 (5 X 2003 r.).
SCHAB STANISŁAW, urodzony 13 XI 1940 r. w Mielcu, syn Ludwika i Heleny z domu Niedbała. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu, a następnie został zatrudniony w WSK Mielec na Wydziale 56. W latach 1960-1962 odbył zasadniczą służbę wojskową, m.in. w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu, jako mechanik lotniczy samolotów odrzutowych. W 1963 r. powrócił na Wydział 56 WSK Mielec i pracował jako mechanik-monter wiązek elektrycznych do samolotów MiG i „Iskra”. W związku z utworzeniem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego w 1971 r. został przeniesiony na Wydział Przyrządowo-Szablonowy (W-15), gdzie wykonywał prace modelarskie do prowadzenia prób w tunelach aerodynamicznych. Od szkolnych lat interesował się modelarstwem lotniczym. Początkowo budował modele pod okiem instruktorów Aeroklubu Mieleckiego, a następnie pracował samodzielnie, specjalizując się w modelarstwie zdalnie sterowanym. Był jednym z pierwszych mieleckich modelarzy, którzy odnosili sukcesy na skalę krajową, m.in. uplasował się na V miejscu w klasie modeli redukcyjno-latających jednosilnikowych na Mistrzostwach Polski Modeli na Uwięzi (22-25 IX 1960 r., Gdańsk) oraz zwyciężył w klasie modeli jednosilnikowych na Ogólnopolskich Zawodach Modeli Makiet Latających na Uwięzi (1963, Stalowa Wola). W 1968 r. powierzono mu funkcję kierownika Ośrodka Modelarstwa przy Aeroklubie Mieleckim w Cyrance i pełnił ją do 1986 r., wychowując wielu wysokiej klasy modelarzy. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 XII 1997 r. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego.
SCHABBUS EMANUEL STANISŁAW, urodzony 11 III 1848 r. w Czerniowcach, syn Jakuba i Rozalii z domu Zuckerman. Po przejściu na katolicyzm i przyjęciu chrztu przybrał drugie imię – Stanisław. Pełnił funkcję chirurga miejskiego i lekarza sądowego w Mielcu od 1878 r. Był radnym Rady Gminnej w Mielcu. Zmarł 18 X 1917 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SCHILLERÓWNA DE SCHILDENFELD IWONA WANDA (po mężu KOSSAKIEWICZ), urodzona 14 XII 1892 r. w Kulowcach na Bukowinie, córka Alfreda i Eufrozyny z Sobolów. Ukończyła Gimnazjum Strzałkowskiej we Lwowie. Po dwuletniej prywatnej nauce zdała maturę w IV Gimnazjum w Krakowie w 1916 r. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (6 semestrów medycyny i 8 semestrów nauk przyrodniczych na Wydziale Filozoficznym). W latach 1922-1923 pracowała jako nauczycielka w Gimnazjum im. Głowackiego w Opatowie. Od roku szkolnego 1923/1924 podjęła pracę w Państwowym Gimnazjum w Mielcu jako nauczycielka przyrody i fizyki. Była też zawiadowczynią (opiekunką) gabinetu przyrodniczego. Należała do członków założycieli Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w 1924 r. W 1931 r. zdała nauczycielski egzamin praktyczny. Była członkiem PZN. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu Mielca powróciła do pracy w Gimnazjum jako nauczycielka biologii. W 1949 r. wyjechała z Mielca. Zmarła 15 XI 1951 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SCHLICHTING ZYGFRYD, urodzony 22 IV 1897 r. w Krakowie. Absolwent Gimnazjum św. Jacka w Krakowie i Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz armii austriackiej. Po wojnie służył w Wojsku Polskim i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921. W 1933 r. został mianowany starostą mieleckim i pełnił tę funkcję do najazdu Niemiec hitlerowskich na Polskę. Angażował się w życie społeczne miasta, m.in. był prezesem Związku Strzeleckiego. W uznaniu zasług dla miasta Rada Miejska nadała mu w 1938 r. tytuł Honorowego Obywatela Miasta Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej prawdopodobnie mieszkał w Krakowie. Dalsze losy są dotychczas nieznane.
SCHRONISKO DLA BEZDOMNYCH (SCHRONISKO ŚW. BRATA ALBERTA), placówka opiekuńczo-wychowawcza dla bezdomnych mężczyzn utworzona w 21 V 1992 r. z inicjatywy mieleckiego Koła Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta, powstałego w grudniu 1991 r. Jego siedzibą jest budynek przy ul. Sandomierskiej 19, stanowiący własność miejską i przekazany przez Zarząd Miasta Mielca Towarzystwu w nieodpłatne użytkowanie. Po przeprowadzeniu najpilniejszych prac remontowo-budowlanych (I-V 1992 r.) placówka została przygotowana do użytku 21 V 1992 r. i wówczas przyjęto pierwszego podopiecznego. Przygotowano 22 stałe miejsca noclegowe, a ponadto stworzono możliwość zorganizowania dalszych miejsc noclegowych w okresie zimowym. Poświęcenia schroniska dokonał ks. biskup pomocniczy Józef Gucwa 22 VI 1993 r. Do schroniska przyjmowani są mężczyźni, którzy z różnych przyczyn (skrajna bieda, nałogi, ułomność psychofizyczna, niezaradność życiowa, rozbicie rodziny, przeszłość więzienna) nie mają gdzie mieszkać. Działalność schroniska jest ukierunkowana na udzielanie wszechstronnej pomocy tym osobom poprzez nocleg, wyżywienie (trzy skromne posiłki dziennie), odzież, opiekę medyczną i inne formy wsparcia niezbędne dla danej osoby. Mieszkańcy placówki mają określone prawa i obowiązki wynikające z regulaminu, poprzez który kształtowane są podstawowe zasady porządku, ładu i dyscypliny dla utrzymania właściwej atmosfery pracy i stosunków międzyludzkich. Muszą też przestrzegać pewnych zakazów, a w szczególności abstynencji alkoholowej. Wielokrotnie rezultatem tego oddziaływania jest powrót do normalnego życia i pojednanie z rodziną. Schronisko jest wspierane finansowo poprzez coroczne dotacje z budżetu Gminy Miejskiej Mielec oraz środków wojewody podkarpackiego, a ponadto organizowana jest co roku zbiórka publiczna (kwesta cmentarna 1 XI) oraz przyjmowane są wpłaty podmiotów gospodarczych i osób fizycznych w ramach dorocznych akcji „Kwesta jałmużna” i „Pomoc zimowa dla bezdomnych”. Ważna jest też pomoc w postaci żywności otrzymywanej bezpośrednio od producentów. W 2018 r. przeprowadzono adaptację budynku gospodarczego na cele noclegowni i schroniska dla bezdomnych.
Kierownicy: Józef Loc (1992-1997), Maria Kamuda-Piwnica (1997-2006), Alicja Krogulec (2006-nadal).
Opiekunowie w latach 1992-2006: Robert Adamski, Wacław Bąk, Maciej Cirbus, Krzysztof Kępka, Antoni Kozioł, Andrzej Krężel, Marek Krok, Włodzimierz Myller, Bogusław Weryński, Arkadiusz Wintonów.
SCHRONISKO DLA BEZDOMNYCH ZWIERZĄT IM. ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU, powstało 1 VII 1991 r. z inicjatywy Mieleckiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt. Wydatnej pomocy udzieliła PSS „Społem” w Mielcu, przeznaczając na ten cel barak przy ul. Targowej 6a na działce o powierzchni 44 arów. Na wniosek zastępcy prezydenta miasta Mariana Strycharza Zarząd Miasta Mielca wsparł inicjatywę poprzez udzielenie dotacji. Społecznymi siłami, pod kierunkiem Marii Sobuckiej (prezes Towarzystwa), doprowadzono obiekt schroniska do specyficznych potrzeb jego użytkowników. W momencie powstania było jedyną tego typu placówką w Polsce południowo-wschodniej. Początkowo planowano przyjęcie 40-60 zwierząt, ale już po roku działalności w schronisku było około 100 psów i 40 kotów. W kolejnych latach zwierząt nadal przybywało i tylko dzięki determinacji działaczy Towarzystwa, pracowników schroniska i wolontariuszy (głównie młodzieżowych) udawało się zapewnić jego funkcjonowanie. Ze szczególnie cenną pomocą pospieszył wówczas lekarz weterynarii Jerzy Kozioł, bezinteresownie lecząc zwierzęta własnymi lekami. Pod koniec lat 90. mielecka placówka była już jednym z największych schronisk w Polsce. Aktualnie, mimo unormowania wielu spraw oraz zapewnienia niezbędnych warunków do pracy i minimum finansowania, sytuacja schroniska jest bardzo trudna i daleka do spełnienia norm unijnych. Liczba zwierząt oddawanych i podrzucanych do schroniska nadal rośnie. W 2006 r. opiekowano się całodobowo ponad 500 psami i ponad 180 kotami. W związku z rosnącymi kłopotami organizacyjnymi, wynikającymi z nadmiernej ilości przyjmowanych zwierząt (głównie psów), decyzją powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu od 1 V 2012 r. Mieleckie Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami przestało zarządzać schroniskiem, a nowym zarządzającym został Zakład Utylizacji Odpadów Komunalnych w Mielcu.
Kierownicy w latach 1991-2006: Bożena Myśliwiec (1992-1993), Paweł Wąsiński (1993-1996), Aldona Dziedzic (1996-1997), Janusz Śpiewak (1997-2000), Andrzej Skowron (2000-)
SCHUFFNER, pierwszy landrat Landkreiss Mielec-Ropczyce w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej.
SCHWAMMBERGER JOSEF, urodzony 14 II 1912 r. w Brixen (Niemcy). Był oberscharfuehrerem SS. W czasie okupacji hitlerowskiej pełnił funkcję komendanta obozów w Rozwadowie, Przemyślu i Mielcu. Słynął z nieprawdopodobnego okrucieństwa. Jego śmiertelnymi ofiarami było kilka tysięcy osób, najczęściej Żydzi. Komendanturę obozu pracy dla Żydów w Mielcu objął wiosną 1944 r. i wprowadził zaostrzenie dotychczasowych bestialskich metod postępowania z więźniami. W czasie likwidacji obozu (lipiec 1944 r.) osobiście zastrzelił wszystkich Żydów umieszczonych w izbie chorych. Po II wojnie światowej wyjechał do Argentyny i pracował w La Plata. W listopadzie 1987 r. został rozpoznany, aresztowany i przekazany władzom niemieckim. Sądzono go w Stuttgarcie. Udowodniono mu zamordowanie 34 osób i wydanie rozkazu zamordowania 275 osób. 18 V 1992 r. został skazany na dożywotnie więzienie. Zmarł 3 XII 2004 r. Miejsce pochówku nieznane.
SEBASTIAN Z MIELCA, ksiądz, proboszcz parafii w Przecławiu w 2. poł. XVI w. Wzmiankowany w 1588 r., kiedy zakupił od Marcina Lepny folwark i piekarnię.
SEHN JAN, urodzony 22 IV 1909 r. w Tuszowie Kolonii, powiat mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1929 r. Studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1933 r. i rozpoczął aplikację sędziowską w Sądzie Okręgowym w Krakowie. Egzamin sędziowski złożył w 1937 r. i został zatrudniony na stanowisku asesora, a następnie sędziego w oddziale śledczym. W czasie okupacji hitlerowskiej, aby nie współpracować z niemieckimi organami wymiaru sprawiedliwości, przeniósł się do biura Zrzeszenia Prywatnych Restauratorów w Krakowie. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej powrócił do zawodu i powierzono mu stanowisko sędziego okręgowego śledczego. 29 III 1945 r. zwrócił się z wnioskiem do ministra sprawiedliwości o konieczne i pilne podjęcie prac dokumentujących hitlerowskie ludobójstwo na terenie byłego obozu zagłady w Oświęcimiu. 6 IV 1945 r. został powołany do podkomisji prawniczej Komisji dla Badania Zbrodni Niemiecko-Hitlerowskich w Oświęcimiu. Zgłosił szereg istotnych wniosków do metodologii badań zbrodni ludobójstwa. Współpracował z Instytutem Ekspertyz Sądowych i w 1949 r. został jego kierownikiem. Powołany został do składu Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich oraz powierzono mu funkcję przewodniczącego Komisji Okręgowej w Krakowie. Prowadził śledztwa w sprawach udziału w zbrodniach szeregu funkcjonariuszy hitlerowskich. Od 1949 r. był wykładowcą prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, a później twórcą Katedry Kryminalistyki na tym Wydziale i jej pierwszym kierownikiem. Otrzymał tytuł profesora. Był współtwórcą Państwowego Muzeum Oświęcim – Brzezinka, kierownikiem działu dokumentacji i działaczem Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem oraz autorem pierwszych prac naukowych o obozie oświęcimskim. Zmarł 12 XII 1965 r. we Frankfurcie nad Menem, przed kolejnym procesem katów oświęcimskich, na który przygotowywał materiały. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Wyróżniony licznymi odznaczeniami państwowymi. Jego imieniem nazwano Instytut Ekspertyz Sądowych w Krakowie (1966).
SEILER JAN EDWARD, urodzony 19 VIII 1892 r. w Woli Pławskiej, powiat mielecki, syna Jana i Doroty z domu Hammer. W latach 1905-1909 uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. W 1909 r. wyjechał do USA i tam m.in. ukończył zawodową szkołę mechaniczną. Zaangażował się w działalność patriotyczną środowiska polonijnego. Był instruktorem Związku Sokołów Polskich i Sokolej Drużyny Polowej. Pełnił funkcję naczelnika Okręgu Sokolego nr 9. W pierwszej połowie roku 1917 ukończył kanadyjską szkołę oficerską przy Uniwersytecie w Toronto, a następnie kurs obsługi karabinów maszynowych i został awansowany na stopień podporucznika. Powrócił do USA i kontynuował działalność w Związku Sokolim, a ponadto zaangażował się w organizację Armii Polskiej we Francji, prowadzonej także na terenie USA. M.in. był szefem biura werbunkowego w Detroit, a później szefem Stacji Rekrutacyjnej nr 11 w Schenecktady N.Y. W lutym 1918 r. znalazł się w pierwszym rzucie ochotników do formującej się Armii Polskiej we Francji i w drugiej połowie roku walczył na froncie w Wogezach. Już po wojnie został awansowany na stopień porucznika (1 I 1919 r.) W kwietniu 1919 r. w składzie 44 Pułku Strzelców Kresowych „Błękitnej Armii” powrócił do odrodzonej już Polski. Po ukończeniu Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych w Bydgoszczy brał udział w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej (m.in. w bitwach pod Iwaniczami, Młynowem i Równem). Pełnił m.in. funkcję dowódcy 4 kompanii karabinów. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, ale w czerwcu 1922 r. został zdemobilizowany. Wyjechał do USA, aby uregulować sprawy majątkowe. Po powrocie do Polski zakupił gospodarstwo na Kresach i prowadził hodowlę koni. W 1928 r. otrzymał awans na stopień kapitana piechoty rezerwy, a w latach 30. został przeniesiony w stan spoczynku. Wyróżniony m.in.: Medalem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 191-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Legią Honorowa Sokolstwa i francuskim Krzyżem Wojennym (Croix de Guerre). Nie wiadomo, czy brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po wejściu na Kresy wojsk sowieckich (17 IX 1939 r.) został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Starobielsku, a w kwietniu 1940 r. zamordowany w więzieniu charkowskim. Potwierdza to wykaz jeńców obozu w Starobielsku, gdzie nazwisko Seiler umieszczone jest pod pozycją 2955. Pochowany na Cmentarzu Wojennym w Charkowie-Piatichatkach. Pośmiertnie został awansowany do stopnia majora. Upamiętnieniem jego ofiary są tabliczki memoratywne w Katedrze Polowej Wojska Polskiego i w Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu.
SEKRECKA MIECZYSŁAWA, urodzona 30 XI 1918 r. w miejscowości Płoskie w pobliżu Zamościa, córka Józefa i Anny z Adamczuków. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Zamościu z maturą w 1938 r.(?) Rozpoczęte w tym roku studia z filologii romańskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim przerwała wojna i okupacja hitlerowska. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu magistra filologii romańskiej w 1946 r. podjęła pracę nauczycielki języka francuskiego w Liceum Biskupim w Lublinie. Od I 1948 r. została zatrudniona w Zakładzie Filologii Romańskiej KUL na stanowisku asystentki. W 1951 r. uzyskała doktorat na podstawie rozprawy Chateaubriand jako teoretyk i krytyk literacki i od X 1952 r. została awansowana na stanowisko adiunkta w Katedrze Filologii Romańskiej KUL. Głównym przedmiotem jej badań naukowych i pracy dydaktycznej stała się historia literatury francuskiej z czasów XVIII i XIX w. oraz historia myśli epoki francuskiego Oświecenia i Romantyzmu. W latach 1958-1962 przebywała na stypendium Centre National de la Recherche Scientifique i pracowała jako attaché de recherches. Po powrocie do Polski została zatrudniona w Katedrze Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. (Jej macierzysta Sekcja Filologii Romańskiej KUL została zamknięta przez ówczesne władze państwowe.) W 1966 r. uzyskała habilitację na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu na podstawie rozprawy Louis-Claude de Saint-Martin – le Philosphe Incounu. L’homme et l’oeuvre. Po reaktywowaniu romanistyki na KUL powróciła do Lublina i w latach 1978-1985 pełniła funkcję kierownika Katedry Filologii Romańskiej KUL. W 1969 r. została mianowana docentem, a w 1985 r. – profesorem nadzwyczajnym nauk humanistycznych. W 1989 r. przeszła na emeryturę. Wychowała wielu romanistów, w tym dr. hab. prof. KUL Pawła Matyaszewskiego. Była autorem wielu publikacji naukowych oraz redaktorem zeszytów naukowych: Romanica Wratislaviensis (Uniwersytet Wrocławski, 1969-1975) i Roczniki Humanistyczne (Katolicki Uniwersytet Lubelski). Współpracowała z redakcją Encyklopedii katolickiej i Instytutem Badań Literackich PAN we Wrocławiu. Przyczyniła się do rozwoju biblioteki romanistycznej KUL. Doprowadziła do nawiązania współpracy z Katolickim Uniwersytetem w Louvain-la-Neuve (Belgia). Była członkiem: Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Komitetu Neofilologicznego przy PAN, Centre National de la Recherche Scientifique (Francja) i Société Française d’Etude du XVIIIe siècle (Francja). Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Utrzymywała systematyczne kontakty z rodziną mieszkającą w Mielcu. W latach 2000-2001 mieszkała w Mielcu, a następnie przeniosła się do Wrocławia. Zmarła 20 VII 2007 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SEKULSKI RYSZARD, urodzony 17 XII 1947 r. w Rudniku nad Sanem, syn Leopolda i Heleny z domu Koń. Był wychowankiem sekcji piłki nożnej „Unii” Nowa Sarzyna. Przed sezonem 1967/1968 został zatrudniony w WSK Mielec i zasilił drużynę FKS „Stal” Mielec. Przyczynił się do awansu „Stali” do II ligi, a następnie do I ligi i osiągnięcia największych sukcesów: mistrzostwa Polski w 1973 i 1976 oraz wicemistrzostwa w 1975 i 3. miejsca w 1974 r. W jej barwach (jako napastnik) rozegrał m.in. 128 meczy w I lidze i strzelił 21 bramek. Od wiosny 1977 r. występował w „Siarce” Tarnobrzeg, a w 1979 r. wyjechał do Australii, gdzie grał m.in. w polonijnym klubie Western Eagles Polonia Soccer Club Melbourne. Mieszkał w Australii i pracował w fabryce. Zmarł 7 VII 2022 r.
SELWA BOGDAN ZYGMUNT, urodzony 30 VIII 1970 r. w Kolbuszowej, syn Pawła i Katarzyny z domu Gut. Absolwent Liceum Administracji Państwowej przy ZSE w Rzeszowie, maturę zdał w 1989 r. W latach 1989-1990 pracował w Urzędzie Miasta i Gminy w Kolbuszowej jako referent. W 1992 r. został zatrudniony w Urzędzie Skarbowym w Kolbuszowej i pracował na różnych stanowiskach, ostatnio jako oskarżyciel skarbowy, do 2000 r. Równocześnie studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS Filia w Rzeszowie, uzyskując w 1999 r. tytuł magistra prawa. W latach 2000-2002 pełnił funkcję starszego komisarza skarbowego w UKS Rzeszów, a w 2001 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu finansów i rachunkowości na Uniwersytecie Rzeszowskim. W 2002 r. został mianowany naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Ropczycach. Od 2003 r. do 2007 r. był naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Mielcu. a następnie pracował na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Kontroli Skarbowej w Urzędzie Skarbowym w Kolbuszowej.
SEMENOW ORŁOWSKI TYTUS EUGENIUSZ, urodzony w 1901 r. w Brzeżanach koło Tarnopola, syn Szymona i Eugenii z domu Sakaluk. Do Mielca przybył z rodziną prawdopodobnie po wojnie polsko-bolszewickiej. Pracował w jednym z mieleckich urzędów. W 1929 r. otrzymał Medal 10-lecia Polski Niepodległej. Po zakończeniu II wojny światowej w Europie włączył się w konspiracyjną działalność antykomunistyczną w zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość” (WiN). Posługiwał się pseudonimami „Gordon” i „Jurek”. 4 XII 1945 r. został mianowany kierownikiem kontrwywiadu Okręgu Krakowskiego WiN, a od stycznia 1946 r. – kierownikiem Inspektoratu Brygad Wywiadowczych WiN Mielec (kryptonim „Las”). Z powodu narastającego zagrożenia aresztowaniem, we wrześniu 1946 r. wyjechał na Ziemie Zachodnie i tam ukrywał się pod nazwiskiem Tytus Orłowski. Po odwilży październikowej w 1956 r. ujawnił się i powrócił do Mielca. Zmarł 13 IX 1963 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SEMINARIUM NAUCZYCIELSKIE ŻEŃSKIE (PRYWATNE SEMINARIUM NAUCZYCIELSKIE ŻEŃSKIE IM. EMILII PLATER), prywatny zakład kształcenia nauczycieli szkolnictwa niższego. Początek jego działalności można wiązać z rozpoczęciem 12 XI 1913 r. prywatnych kursów seminaryjnych dla nauczycieli, prowadzonych przez nauczycieli c.k. Gimnazjum w Mielcu. Kierownikiem kursów był Antoni Kukliński, nauczyciel gimnazjalny. Udział w kursach był opłacany przez uczniów. Naukę prowadzono w kamienicy Horowitzów przy ul. Sandomierskiej. Powstanie nowej formy kształcenia wsparła Rada Gminna w Mielcu, udzielając pomocy organizacyjnej poprzez specjalny komitet (wybrany spośród radnych) w składzie: A. Ascheim, J. Haładej i J. Kosiński. Jego starania o przyznanie mieleckiemu seminarium statusu placówki publicznej zostały jednak załatwione odmownie przez władze we Lwowie. W roku szkolnym 1914/1915 nie organizowano kursów ze względu na działania wojenne, ale po odejściu frontu na wschód od 13 IX 1915 r. rozpoczęło funkcjonowanie Prywatne Miejskie Seminarium Żeńskie. Nie zostało ono w pełni zaakceptowane przez Radę Szkolną Krajową, ale mimo to funkcjonowało przez kolejne lata. Uczono wówczas m.in. w kamienicach Gardulskich przy rynku i Terleckich przy ul. M. Reja oraz w Szkole Męskiej i Szkole Żeńskiej przy ul. T. Kościuszki. W 1921 r. utworzono w Mielcu Koło Towarzystwa Nauczycielskiego Szkół Wyższych i jemu to przekazano Seminarium do prowadzenia. Dzięki staraniom Towarzystwa przydzielono Seminarium pięć klas w gmachu Państwowego Gimnazjum przy ul. J. Kilińskiego na zajęcia w godzinach popołudniowych. Mimo podłączenia światła elektrycznego do budynku w 1924 r. warunki nauki nie były najlepsze, toteż podjęto energiczne starania o budowę własnego budynku szkolnego. W tym celu w 1924 r. powstało Towarzystwo Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, które otrzymało od Gminy parcelę przy ul. J. Kilińskiego i subwencję, a ponadto wystarało się o dotację powiatową i pomoc finansową okolicznych gmin. W latach 1926 – 1927 wybudowano jednopiętrowy budynek, a w lutym 1928 r. rozpoczęto w nim naukę. Ten wielki wysiłek nie miał jednak wpływu na negatywny stosunek Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie do przyznania mieleckiej szkole statusu seminarium państwowego. Nadal więc nauka była płatna przez uczennice. Na początku lat 30. wyraźnie zmalała ilość chętnych do nauki w Seminarium, ponieważ nie było zapotrzebowania na młode kadry nauczycielskie. Próbowano ratować sytuację poprzez utworzenie Koncesjonowanego Gimnazjum Prywatnego Żeńskiego im. E. Plater, ale i ta szkoła nie rozwinęła działalności. W tej sytuacji w latach 1933-1935 przeprowadzono likwidację Seminarium.
Kierownicy i dyrektorzy: Antoni Jan Kukliński (1913-1917), Józef Niemiec (1917-1921), Wincenty Tyran (1921-1924), Franciszek Siorek (1924-1926), ks. Adolf Lachman (1926-1933), Henryka Lenartowiczówna (1933-1934), Maria Drabczyńska (1934-1935).
Nauczyciele: Adolf Brenner, Stefan Chciuk, ks. Walenty Chrobak, Antonina Cisłówna, Joel Czortkower, ks. Jan Dec, Maria Drabczyńska, Antoni Drwięga, ks. Wawrzyniec Dudziak, Antoni Dudziak, Józefa Dziadykówna, Franciszek Filipowski, Zofia Fiutowska, Apolinary Frank, Piotr Galas, Zofia Gardulska, Irena Głowacka, Józef Gorczyński, Wojciech Górkiewicz, Karol Grande, Aniela Hajdukówna, August Jaderny, Maria Jasińska, Piotr Jasiński, Maria Jaworowa, Józef Kassian, Władysław Kawa, Franciszek Kędzierzawski, Zygmunt Kozak, Stanisław Kramarski, Antoni J. Kukliński, Stanisław Lach, ks. Adolf Lachman, Tadeusz Lesiak, Henryka Lenartowiczówna, Franciszek Lęcznar, Jan Lubowiecki, Zofia Machalska, Karol Majewski, Joachim Metallmann, Zygmunt Myszal, Nelly Niemcowa, Józef Niemiec, Michał Nowakowski, Ferdynand Ochoński, Franciszek Siorek, Tadeusz Sokołowski, Józef Smolicz, ks. Józef Smółka, Aleksander Stesłowicz, Władysław Szczygieł, Anna Ślósarkówna, Jan Ślósarek, Irena Trąmpczyńska, Wincenty Tyran, Zdzisław Wagner, ks. Paweł Wieczorek, Franciszek Wilin, Władysław Wójtowicz, Władysław Wolny, Antonina Woźniakówna, Stanisław Zaranek.
SENATOROWIE ZWIĄZANI Z MIELCEM I ZIEMIĄ MIELECKĄ: Jan Mielecki (XVI w.), Sebastian Mielecki (XVI w.), Mikołaj Mielecki (XVI w.), Jan Feliks Tarnowski „Szrom” (XVI w.), Stanisław Tarnowski (XVI w.), Stanisław Lubomirski (XVII w.), Aleksander Michał Lubomirski (XVII w.), Józef Karol Lubomirski (XVII-XVIII), Krzysztof Ossoliński (XVII w.), Maksymilian Ossoliński (XVII w.), Andrzej Kędzior (1922-1927), Grzegorz Lato (2001-2005), Władysław Ortyl (2005-2007, 2007-2011, 2011-2013).
SENIOR SHOW, grupa teatralno-kabaretowa działająca od 2008 r. w ramach Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Mielcu. W jej skład weszli w większości byli członkowie zespołów artystycznych Zakładowego Domu Kultury WSK i później Robotniczego Centrum Kultury (ZPiT „Rzeszowiacy”, teatr dramatyczny, chór „Melodia”). Liderem zespołu od powstania jest Maria Sowińska. Zadebiutowano na spotkaniu opłatkowym MUTW w 2009 r. W tymże roku wystąpiono pierwszy raz poza Mielcem – w Łańcucie przed gronem słuchaczy tamtejszego UTW. Później grupa występowała głównie na uroczystościach i imprezach dla seniorów, ale były też występy w czasie „Dni Mielca” (kilkakrotnie), z okazji Święta Konstytucji 3 maja, w widowisku Jeden dzień z życia Mielca i w Śpiewankach patriotycznych. Podczas prestiżowych VII Juwenaliów III Wieku w Warszawie (2014 r.) mielecki zespół zdobył III miejsce.
Spektakle teatralne: Moralność pan Dulskiej Gabrieli Zapolskiej, Rezerwat Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Agencja Dwa Serduszka, Zaręczyny.
Programy: W czasie deszczu dzieci się nudzą, Właśnie leci kabarecik, Do grającej szafy, Być kobietą, Gdzie ci mężczyźni, Józek wszystko wie, Powróćmy jak za dawnych lat.
Lider zespołu: Maria Sowińska. Reżyser: Magdalena Betleja (z domu Kriger).
Członkowie zespołu w latach 2008-2019 (układ alfabetyczny): Czesław Bury, Edward Chmiel, Jadwiga Klaus, Edward Kociański, Cecylia Lipa, Danuta Myszka, Janusz Pacholec, Anna Paprocka, Henryk Piechocki, Elżbieta Plata, Maria Sowińska, Natalia Tabor, Barbara Wiącek.
SERAFIN JAN, urodzony 25 VI 1918 r. w Bziance, syn Franciszka i Apolonii. W latach 30. rodzina Serafinów przeniosła się do Rzędzianowic koło Mielca, a Jan zaczął uczęszczać do mieleckiego gimnazjum. Od 1935 r. należał do Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i należał do grupy najaktywniejszych działaczy. Wstąpił też do Stronnictwa Ludowego. W 1937 r. brał udział w strajku chłopskim i został na krótko aresztowany. W czasie okupacji hitlerowskiej został przesiedlony w okolice Jasła. Tam włączył się w działalność konspiracyjną Armii Krajowej i prowadził magazyn broni. W nieznanych okolicznościach został aresztowany przez Niemców i skierowany do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Udało mu się przeżyć i po wyzwoleniu obozu przez żołnierzy amerykańskich (29 IV 1945 r.), z przygodami powrócił do Rzędzianowic. Poza pracą na gospodarstwie nadał udzielał się politycznie i społecznie. Należał do PSL „Mikołajczykowskiego”, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Był m.in. członkiem zarządu gminnego i zarządu powiatowego w Mielcu. Należał też do Ochotniczej Straży Pożarnej Rzędzianowice II i w latach 1977-1981 pełnił funkcję prezesa zarządu. W 1980 r. był jednym z organizatorów uroczystości z okazji 50-lecia jednostki. W latach 90. należał do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Oddział w Mielcu i był prezesem Koła w Gminie Mielec. Zmarł 16 III 1998 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.
SERAFIN JÓZEF EDWARD, urodzony 3 VII 1952 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Jana i Ireny z domu Miłoś. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu z maturą w 1972 r. Studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Geodezji Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie ukończył w 1976 r. ze stopniem podporucznika i tytułem inżyniera budownictwa lądowego. Otrzymał skierowanie do 36 Pułku Inżynieryjno-Budowlanego w Szczecinie, a w 1981 r. został przeniesiony do Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w Łodzi, gdzie objął kierownicze stanowisko w Oddziale Inwestycji i Remontów. Równocześnie kontynuował studia w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie i uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego, a następnie ukończył studia podyplomowe w zakresie ochrony środowiska. Uzyskał też uprawnienia budowlane wykonawcze i projektowe oraz został członkiem Łódzkiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa. W 1995 r. objął stanowisko służbowe w 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej w pionie logistyki. W trakcie pełnienia zawodowej służby wojskowej był awansowany na kolejne stopnie wojskowe do stopnia podpułkownika. 31 I 1997 r. przeszedł na emeryturę wojskową i podjął pracę w Łódzkim Urzędzie Wojewódzkim w Łodzi – Wydziale Zarządzania Kryzysowego i Spraw Obronnych na stanowisku inspektora wojewódzkiego. Później awansował kolejno na starszego inspektora, zastępcę kierownika Oddziału i kierownika Oddziału. W latach 2009-2014 pracował na stanowisku kierownika technicznego utrzymania nieruchomości Zespołu Zarządców Nieruchomości WAM – Oddział w Łodzi. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju i Honorową Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”.
SERAFIN RYSZARD WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 6 V 1967 r. w Mielcu, syn Mariana i Kazimiery z domu Rzeźnik, zamieszkałych w Młodochowie. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1986 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył z tytułem magistra w 1992 r. i następnie przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Łąkta (1992-1993), Kamienica (1993-1997), Zbylitowska Góra (1997-1999), Gnojnik (1999-002), Uście Gorlickie (2002-2006, pełnił także funkcję dekanalnego duszpasterza Liturgicznej Służby Ołtarza), Długołęka – Świerkla (2006-2008), Zdziarzec (2008-2014) i Brzeźnicy koło Dębicy (2014-2016, w tym od 6 V 2015 r. do 12 VIII 2016 r. jako administrator parafii). W tym czasie m.in. doprowadził do zakończenia renowacji zabytkowego bocznego ołtarza Jezusa Ukrzyżowanego w kościele parafialnym w Brzeźnicy oraz podjął starania o kontynuowanie prac konserwatorskich głównego ołtarza i prezbiterium. W 2016 r. został mianowany proboszczem w parafii pw. Chrystusa Króla Wszechświata Woli Przemykowskiej. Pełni też funkcję dekanalnego referenta misyjnego.
SERWAN IZABELA EWA (z domu DOMAGAŁA), urodzona 16 VI 1977 r. w Mielcu, córka Jana i Marii z domu Zygmunt. Od dzieciństwa interesowała się tańcem. Początkowo uczęszczała na zajęcia taneczne do Robotniczego Centrum Kultury, a następnie była liderką w Zespole Piosenki i Ruchu „Smerfy” w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 1996 r. W 1998 r. ukończyła Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy (kierunek – taniec) w Krośnie. Studiowała pedagogikę (kierunek – animacja kultury) na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 2003 r. uzyskała tytuł magistra. Od 2004 r. pracuje w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu na stanowisku instruktora tańca i choreografa. Założyła i prowadzi dwie grupy Teatru Tańca „AleToNic” (dziecięcą i młodzieżową) oraz tworzy dla zespołu repertuar. Ponadto w latach 2006-2010 pracowała w Lukas Banku w Mielcu na stanowiskach: doradcy klienta, lidera placówki bankowej i pełniącej obowiązki dyrektora placówki. Ważniejsze sukcesy Dziecięcego Teatru Tańca „AleToNic”: *2015 r. – 1. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w XIV Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu, 1. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w XV Andrzejkowych Spotkaniach Tanecznych w Jaśle; *2016 r. – 2. miejsce za choreografię „Poszukiwacze przygód” w Ogólnopolski Przeglądzie Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych w Jedliczu; 1. miejsce i „Złoty Kaczy Pląs” w XXVIII Przeglądzie Dziecięcych Zespołów Tanecznych „Kaczucha 2016” w Krośnie. Ważniejsze sukcesy Teatru Tańca „AleToNic” (grupa młodzieżowa): *2015 – 2. miejsce za choreografię w XIV Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu; *2016 r. – 1. miejsce za choreografię „Nie do wiary” w IV Ogólnopolskim Festiwalu Tańca VIVERSO w Rybniku (w kat. 12-15 lat) i trzy nagrody indywidualne; 1. miejsce za choreografię „Kadry przeszłości” w 39. Konfrontacjach Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Tańcowały dwa Michały” w Przemyślu; 1. miejsce za choreografię „Kadry przeszłości” w VI Ogólnopolskim Festiwalu Tańca INTERMEDIUM w Krośnie.
SETLAK RAFAŁ, urodzony 30 VII 1975 r. w Mielcu, syn Leonarda i Heleny z domu Piekarz. Absolwent Technikum Elektrycznego w ramach Zespołu Szkół Zawodowych im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu (matura w 1995 r.). Studia na Wydziale Elektrycznym (kierunek: elektronika, specjalność: inżynieria elektryczna w transporcie) Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 2000 r. z tytułem magistra inżyniera. Również na Wydziale Elektrycznym uzyskał w 2005 r. doktorat na podstawie rozprawy Synchronizacja pracy czterosilnikowego napędu elektrycznego pojazdu o przeznaczeniu specjalnym, która ponadto została wyróżniona i nagrodzona. W 2005 r. podjął pracę jako asystent na macierzystym wydziale w Instytucie Elektroniki Teoretycznej i Przemysłowej w Zakładzie Inżynierii Elektrycznej w Transporcie, a od 2006 r. jest adiunktem w Instytucie Elektroniki i Informatyki w Zakładzie Maszyn Elektrycznych i Inżynierii Elektrycznej w Transporcie. Odbył staże naukowe w VSB-TU Ostrawa (2001, 2002) i na Uniwersytecie w Budapeszcie (2004). Jest autorem ponad 80 publikacji w fachowych czasopismach krajowych i zagranicznych oraz współautorem skryptu Laboratorium elektrotechniki i elektroniki samochodowej (Gliwice, 2004). Przygotował i nadzorował wiele projektów badawczych i badawczo-rozwojowych związanych z transportem. Od 2008 r. pełni funkcję eksperta w Komisji Oceny Projektów w ramach RPO Województwa Śląskiego w dziedzinie transportu publicznego. Jest także ekspertem w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju w Warszawie oraz członkiem komisji eksperckiej dla potrzeb Lokalnego Planu Działania dla Katowic w ramach realizacji projektu EVUE (Elektryczne Pojazdy w Miejskiej Europie). W 2011 r. został doradcą tematycznym w zakresie wykonalności technicznej projektów innowacyjnych realizowanych przez Wrocławskie Centrum Transferu Technologii Politechniki Wrocławskiej. W 2006 r. otrzymał nagrodę koncernu FIAT za najlepszą pracę doktorską z zakresu tematyki samochodowej oraz III nagrodę w Konkursie im. prof. M. Pożarskiego za najlepszy artykuł opublikowany w czasopismach SEP w 2006 r. (Hybrydowy napęd autobusu miejskiego z baterią akumulatorów i baterią superkondensatorów). Otrzymał nagrody Rektora Politechniki Śląskiej: II stopnia (zespołowa, 2005 r.), III stopnia (indywidualna za działalność naukową) i III stopnia (indywidualna za działalność dydaktyczną, 2009 r.).
SEWERYN MIECZYSŁAW, urodzony 16 X 1910 r. w Zabłociu, syn Wojciecha i Antoniny z domu Kwiecień. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Tarnowie. Pracował w szkole powszechnej w Żabnie jako nauczyciel przedmiotów artystycznych i technicznych. W 1932 r. ukończył Szkołę Podoficerów Rezerwy Piechoty w Jarocinie, a w 1935 r. został awansowany na stopień podporucznika. W 1938 r. ożenił się z mielczanką Janiną z Kielawów, a ślubu udzielił im ksiądz proboszcz Michał Nawalny w kościele parafialnym św. Mateusza w Mielcu. W związku z możliwością wybuchu wojny 30 VIII 1939 r. otrzymał kartę mobilizacyjną i przydział do 6 Dywizji Piechoty gen. Bernarda Monda, której zadaniem była obrona granicy w rejonie Pszczyny. Brał udział w walkach z Niemcami w dniach 1-18 IX, m.in. przy przeprawie przez Dunajec w rejonie Biskupic Radłowskich, przeprawie przez San, pod Tomaszowem Lubelskim, Józefowem, Nowinami, Narolem i Rawą Ruską. 20 IX otoczona pod Rawą Ruską dywizja poddała się. Podporucznik M. Seweryn wraz z wieloma oficerami został wzięty do niewoli radzieckiej (18 IX Rosjanie weszli na polskie tereny wschodnie) i umieszczony w obozie NKWD w Kozielsku. W kwietniu 1940 r. został przewieziony XII? transportem do Katynia (lista wywozowa 35/3) i tam zamordowany przez NKWD. Pochowany w katyńskim lesie. Pośmiertnie awansowany na stopień porucznika przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Tabliczka z nazwiskiem porucznika Mieczysława Seweryna została umieszczona na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu i uroczyście odsłonięta 15 IV 2010 r.
„SĘK” (KLUB TWÓRCÓW I SYMPATYKÓW KULTURY „SĘK”, MŁODZIEŻOWE STOWARZYSZENIE TWÓRCÓW KULTURY „SĘK”), młodzieżowe stowarzyszenie kulturalne utworzone na wiosnę 1982 r. z inspiracji przybyłego z Krakowa młodego twórcy Janusza Czajowskiego, przy wsparciu Zarządu Fabrycznego ZSMP WSK PZL-Mielec. Grupę inicjatywną stanowili: Janusz Czajowski, Janusz Sieroń, Ryszard Skóra i Grzegorz Stocerz. Inicjatorom przedsięwzięcia udało się skupić kilkunastoosobową grupę młodych muzyków, poetów, plastyków i fotografików. Autorem nazwy był prawdopodobnie Zbigniew Soja. Pierwszą większą imprezą „Sęka” był Przegląd Zespołów Muzycznych i Solistów „Złoty Sęk-82”, zorganizowany w grudniu 1982 r. na scenie Robotniczego Centrum Kultury. Ujawnił on sporą grupę utalentowanej młodzieży, która w zdecydowanej większości dołączyła do grona członków „Sęka”. Powstały i rozwinęły działalność zespoły muzyczne: „Grupa pod Globusem”, „Paradox” i „Takt” oraz kabaret KAPUA – zdobywca Grand Prix „Złotego Sęka”. W dalszych latach organizowano kolejne edycje tego przeglądu oraz inne imprezy artystyczne i koncerty. Spośród imprez poetyckich wymienić należy: „Biesiady poetyckie”, „Zaduszki poetyckie”, „Wieczór przed Wigilią” i „Bajania satyryczne”. W ramach Biblioteczki Mieleckiego Klubu Młodych Pisarzy wydawano tomiki poezji i almanachy poetyckie. Szczególnie wartościową formą stał się organizowany od 1983 r. Ogólnopolski Konkurs Literacki „O Laur Sęka”, którego laureatami byli m.in. młodzi, ale uznani już poeci z różnych stron kraju. Po konkursie organizowano zwykle „Mielecką Noc Poetów”, za każdym razem w innym miejscu i scenerii. Uczestniczono w akcjach i imprezach organizowanych przez ZG ZSMP, m.in. w „KRAM-83”. Dynamiczna i niekonwencjonalna działalność „Sęka” przyciągała nowych członków i sympatyków. Z drugiej zaś strony treści prezentowanych utworów nie zawsze podobały się Urzędowi Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Rzeszowie i zdarzały się ostre sprzeciwy cenzorów w sprawach utworów prezentowanych przez „Sęk” bez odpowiednich zezwoleń. To zapewne powodowało, że mimo składanych wniosków o rejestrację i pozytywnych opinii władz politycznych i administracyjnych Mielca, Urząd Wojewódzki w Rzeszowie odmawiał zarejestrowania KTiSK „Sęk”. Dopiero na fali przemian w 1989 r. zarejestrowano Młodzieżowe Stowarzyszenie Twórców Kultury „Sęk”, a I Walne Zgromadzenie odbyło się 28 IV 1989 r. w Klubie „Piekiełko” Spółdzielni Pracy „Odzież” w gmachu „Kazanówki”. Lata 90. nie przyniosły spodziewanego rozwoju „Sęka”, choć nadal organizowano ciekawe i wartościowe imprezy. Uczestniczono w kilku edycjach Spotkań Młodych Artystów i Kompozytorów „SMAK” w Myśliborzu, każdorazowo osiągając sukcesy indywidualne i zespołowe. Pod koniec lat 90. działalność stowarzyszenia niemal całkowicie zanikła, ale do dziś formalnie nie ogłoszono jego likwidacji.
Prezesi w latach 1982-2006: Janusz Czajowski, Paweł Ciejka, Andrzej Ciach.
Twórcy, wykonawcy i działacze „Sęka” oraz współpracujący z nim: Ryszard Badura, Małgorzata Białoń, Małgorzata Borowa, Andrzej Ciach, Janusz Czajowski, Barbara Ćwięka, Andrzej Drews, Bożena Durak, Zbigniew Dyl, Jarosław Dzień, Wacław Firlit, Urszula Gruszecka, Piotr Gruz, Wiesław Jarosz, Marcin Kania, Mieczysław Kapelewski, Małgorzata Karaś, Marek Kiełbasa, Danuta Kośla, Justyna Kotulska, Adam Krużel, Krzysztof Krzak, „Krzyk Diabła” – zespół muzyczny, Beata Kurmaniak, Grzegorz Lasek, Piotr Leśniak, Zbigniew Maniak, Grzegorz Narowski, „Niestrawność” – zespół muzyczny, Anna Pakuła, Wiesław Ochęduszko, Marzanna Olter, Danuta Pazdyk, Karol Płodzień, Sławomir Pogoda, Grzegorz Polak, Jan Robak, Renata Sendra, Janusz Sieroń, Ryszard Skóra, Renata Skrzypek, Piotr Sobczak, Zbigniew Sojka, Jan Stępień, Grzegorz Stocerz, Robert Strusiński, Andrzej Szęszoł, Ryszard Światowiec, Robert Światek, Tomasz Tabor, „Taurus” – zespół muzyczny, Kazimierz Trela, Krzysztof Tylutki, Alicja Ungeheuer, Jan Ungehauer, Zbigniew Wiącek, Władysław Witek, Paweł Wroński, Wojciech Wróbel, Waldemar Żelazo.
SĘK STANISŁAW, urodzony 10 XII 1911 r. w Chorzęcinie, pow. Brzeziny, syn Franciszka i Marianny z domu Sęk. W 1933 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Tomaszowie Mazowieckim. Służbę wojskową odbył w 80 pułku strzelców poleskich w Pińsku. W latach 1935-1939 był nauczycielem w Szkole Powszechnej w Szeleszczycach koło Pińska (Białoruś). W kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył (w stopniu porucznika) w walkach na trasie: Gródek Jagielloński-Lwów-Pińsk. W czasie okupacji hitlerowskiej zamieszkał w Przecławiu. Uczestniczył w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły podstawowej i gimnazjum. Wstąpił do BCh i został zastępcą komendanta Obwodu BCh Mielec. Posługiwał się pseudonimem „Dąbek”. Pełnił też funkcję inspektora WSOP Obwodu AK Mielec. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, 2 XII 1944 r. został aresztowany przez UB i uwięziony w Mielcu, a później w Rzeszowie. Wywieziono go do łagru w Stalinogorsku, skąd wrócił 15 IV 1948 r. Podjął pracę nauczyciela matematyki w Gimnazjum w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki. W latach 1950-1954 pełnił funkcję prezesa Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Przecławiu. Od 1954 r. do 1966 r. był głównym księgowym, a następnie zastępcą dyrektora Zakładów Jajczarsko-Drobiarskich w Mielcu i Dębicy. W 1969 r. powrócił na stanowisko prezesa GS Przecław. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową angażował się do prac społecznych, znacząco przyczyniając się do rozwoju Przecławia i jego okolic. W 1951 r. uczestniczył w elektryfikacji gminy Przecław. W latach 70. jako prezes OSP w Przecławiu m.in. doprowadził do wybudowania Domu Strażaka, a w latach 80. przewodniczył społecznemu Komitetowi Budowy Wodociągu, Kanalizacji i Gazociągu w Przecławiu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Pożarnictwa”. Zmarł 9 VII 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
SĘKOWSCY, ziemianie, właściciele wielkiego majątku pod Zbarażem. W 1855 r.(?) Aleksander Sękowski nabył majątek wojsławski i przez pewien czas był jego właścicielem, a następnie przekazał go synowi – Stefanowi. Stefan Sękowski nie tylko mądrze zarządzał majątkiem, ale także był jednym z kolatorów kościoła parafialnego w Rzochowie, fundując m.in. dzwon, ławki i inne przedmioty wyposażenia wewnętrznego. Jego żona Karolina z Szlachtowskich (1866-1926) za każde urodzone dziecko (miała ich sześcioro) haftowała ornat do kościoła. Regularnie przekazywano rzochowskiemu proboszczowi z wojsławskich lasów opał na zimę. W urządzonej w dworze kaplicy odprawiano Msze św. i inne nabożeństwa, a niekiedy także rekolekcje dla domowników i mieszkańców Wojsławia. W 1909 r. na zlecenie S. Sękowskiego wybudowano kaplicę grobową oraz ogrodzono cmentarz w Rzochowie. Szanowano wielce Sękowskich za pobożność i wspieranie parafii, toteż 30 VI 1909 r. ślubu córce Stefana – Stefanii Sękowskiej udzielił w kościele św. Mateusza w Mielcu ks. biskup ordynariusz Leon Wałęga. Stefan Sękowski zmarł 15 VIII 1910 r. i spoczął w podziemiach tej kaplicy. W 1917 r. spadkobiercy Stefana i Karoliny – Stefania (po mężu Milińska, 1887-1962) i Stanisław Stefan (1893-1977) sprzedali majątek baronowi Götzowi z Oświęcimia. Trwałą pozostałością po Sękowskich jest wspomniana kaplica grobowa, w której podziemiach spoczywają (według tablic grobowych): Helena z Sękowskich Żurowska (1846 -13 VII 1892), Władysław Leliwa Żurowski (1833-1891), Stanisław Prawdzic Sękowski, uczestnik powstania 1863, 1847-1867), Aleksander Prawdzic Sękowski (1811 – 21 V 1888), Adela z Rydlów Sękowska (1827 – 3 IV 1895), Stefan Prawdzic Sękowski (1859 – 15 VIII 1910), Karolina z Szlachtowskich Sękowska (24 ? 1866 – 17 XII 1926), Stefania z Sękowskich Milińska (28 XI 1887 – 14 IV 1962), Stanisław Stefan Sękowski (23 V 1893 – 7 VIII 1977). Wdzięczni mielczanie nadali patronat Stefana Sękowskiego jednej z większych ulic na terenie tzw. Starego Mielca.
SĘKOWSKI ALEKSANDER, urodzony 27 II 1811 r. w Nikłowicach, powiat mościcki, syn Jana i Heleny Anny z Kłodzińskich. Studiował w Wiedniu i w 1838 r. został doktorem praw. W latach 1845-1856 prowadził własną kancelarię adwokacką we Lwowie. Prowadził m.in. sprawy związane z testamentem księcia Henryka Lubomirskiego, a następnie zajmował się innymi sprawami jego rodziny oraz administracją jej dóbr. Angażował się politycznie i społecznie, zwłaszcza w czasie Wiosny Ludów (1848-1849). Był jednym z organizatorów spotkań w sprawie uzbrojenia Legii Akademickiej i powołania komitetu do spraw organizacji Gwardii Narodowej (20-21 III 1848 r.). Wszedł w skład deputacji, która 31 III (lub 1 IV) 1848 r. zawiozła do Wiednia żądania Galicji i jako członek kierownictwa deputacji przemawiał w imieniu Polaków do mieszkańców Wiednia. W kwietniu tego roku był jednym z założycieli Centralnej Rady Narodowej (CRN) we Lwowie i został członkiem jej Wydziału Finansowego, a następnie Wydziału Kierującego. Skutecznie przeciwstawiał się gubernatorowi Galicji Franciszkowi Stadionowi, który chciał zlikwidować CRN. Był też członkiem Komisji, która zajmowała się reformą adwokatury oraz uczestniczył w organizacji Towarzystwa Przyjaciół Prawa w połowie 1848 r. W związku z ogłoszeniem konstytucji w kwietniu 1848 r., w imieniu CRN (wspólnie z Kasprem Boczkowskim) domagał się od Wydziału Miejskiego we Lwowie samorozwiązania i nowych wyborów. We wrześniu został wybrany do Wydziału Miejskiego, który w listopadzie został rozwiązany. W kolejnych wyborach (III 1849 r.) ponownie wszedł w skład Wydziału Miejskiego, a w wyborach w 1861 r. uzyskał mandat radnego miasta Lwowa i sprawował go do 1866 r. W związku z działalnością polityczną do 1861 r. znajdował się pod nadzorem policyjnym. Należał też do Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego (1849-1867), Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego (od 1862 r.) i Galicyjskiej Kasy Oszczędności we Lwowie (1850-1868, z przerwami) oraz był członkiem redakcji pisma lwowskich demokratów „Dziennik Polski”. Na początku lat 60. zakupił majątek z dworem w Wojsławiu koło Mielcu i często w nim przebywał. W 1871 r. został członkiem Powiatowej Komisji Szacunkowej w Mielcu. Z biegiem lat zrezygnował z działalności politycznej i społecznej. Zamieszkał w Krakowie i tam zmarł 21 V 1888 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Rzochowie koło Mielca, a później przeniesiony do kaplicy grobowej rodziny Sękowskich na tym cmentarzu.
SĘKOWSKI ALEKSANDER STEFAN, herbu Prawdzic, urodzony 27 XII 1888 r. w Rżyskach koło Mielca, syn Stefana i Karoliny ze Szlachtowskich. Uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, a później do II Realnej Szkoły w Krakowie. Tam w 1909 r. zdał maturę i ochotniczo zgłosił się do jednorocznej służby wojskowej w 1 pułku ułanów austriackich. Po śmierci ojca (15 VIII 2010 r.) został współwłaścicielem majątku Rżyska-Wojsław i przejął jego prowadzenie. (Dziś osiedle w Mielcu.) Ukończył Szkołę Górniczą w Borysławiu i uzyskał dyplom inżyniera naftowego, a następnie podjął pracę w Galicyjskim Akcyjnym Towarzystwie Naftowym w Borysławiu. Ponadto brał udział w ćwiczeniach wojskowych. Uzyskał też samochodowe prawo jazdy, co było wówczas dużym osiągnięciem. W czasie I wojny światowej (1914-1918) służył w 1 pułku ułanów austriackich, od 1916 r. w stopniu porucznika. W listopadzie 1918 r. zgłosił się do tworzonego Wojska Polskiego i został skierowany do 8 pułku ułanów. Równocześnie powierzano mu zadania w dziedzinie przemysłu naftowego. W latach 1920-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu rotmistrza. W okresie międzywojennym pełnił funkcję dyrektora i członka Rady Dyrektorów Kopalni „Sieghart”, a tym samym mniej zajmował się wojsławskim majątkiem. Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) został przydzielony do Komendy Miasta Stanisławowa, a niedługo potem ewakuowany na Węgry i internowany w obozie Jolsva. Udało mu się uciec i przedostać na Zachód, gdzie został skierowany do Brygady Strzelców Karpackich. Przez pewien czas służył w jednostce liniowej, a później, z powodu wieku, w Legii Oficerskiej i rezerwie oficerskiej. Po wojnie pozostał w Londynie. Zmarł 12 VII 1955 r.
SĘKOWSKI JANUSZ JAN, herbu Prawdzic, urodzony w Rżyskach koło Mielca, syn Stefana i Karoliny ze Szlachtowskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, a następnie do Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie oraz III Gimnazjum we Lwowie i tam w 1912 r. zdał maturę. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i gospodarował w majątku rodzinnym Rżyska-Wojsław. (Po śmierci ojca w 1910 r. został współwłaścicielem tegoż majątku.) W 1914 r. zgłosił się do Legionu Wschodniego, ale ze względu na nagłą chorobę musiał zrezygnować. W czerwcu tego roku został powołany do 1 pułku ułanów austriackich i z nim brał udział w działaniach wojennych w latach 1914-1918. Równocześnie ukończył Szkołę Oficerską i otrzymał stopień podporucznika. Po ogłoszeniu niepodległości Polski w listopadzie 1918 r., działając w porozumieniu z Polską Organizacją Wojskową, dowodził szwadronem kawalerii, który przebył drogę z Jekaterynosławia do Krakowa, aby zgłosić akces do Wojska Polskiego. Włączono go do 8 pułku ułanów i wysłano na wojnę polsko-ukraińską, a następnie wojnę polsko-bolszewicką. J. J. S. był dowódcą plutonu, a następnie szwadronu karabinów maszynowych i brał udział m.in. w bitwie pod Komarowem. Za bohaterską postawę został odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V klasy i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Równocześnie w czasie urlopów kontynuował i ukończył studia prawnicze, a następnie uzyskał stopień doktora prawa. Po przejściu do rezerwy (1922 r.) i sprzedaży majątku Rżyska-Wojsław, podjął pracę w bankowości i był. m.in. wicedyrektorem Banku Dyskontowego Warszawskiego. Powoływano go też na ćwiczenia wojskowe macierzystego 8 pułku ułanów i awansowano do stopnia majora. W sierpniu 1939 r. wziął udział w kolejnych ćwiczeniach i 3 IX został włączony do misji gen. Stanisława Burhardt-Bukackiego, której zadaniem było dotarcie do Paryża i przekazanie prośby Naczelnego Wodza Edwarda Śmigłego-Rydza o militarną pomoc Francji po napaści Niemiec na Polskę, a następnie odtwarzanie Wojska Polskiego we Francji. Po przybyciu do Francji majorowi Sękowskiemu powierzono funkcję szefa Wydziału Szyfrów w II Oddziale Sztabu Głównego WP. Po ewakuacji do Anglii pełnił tę funkcję do 1941 r., a następnie został mianowany zastępcą attaché wojskowego w Ambasadzie RP przy rządzie brytyjskim. W 1946 r. został przeniesiony do Polskiego Korpusu Demobilizacyjnego i służył w nim do 1948 r. Pozostał w Anglii i został zatrudniony w Waelfare Officer and Social Worker w National Heath Service. M.in. załatwiał sprawy związane z nadawaniem praw emerytalnych polskim kombatantom. Był współorganizatorem i długoletnim prezesem Koła 8 Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Londynie. Za udział w II wojnie światowej został odznaczony m.in. polskim Krzyżem Zasługi z Mieczami (za działalność we Francji) i Orderem Officer of the British Empire (Order Imperium Brytyjskiego, za działalność w Anglii) oraz awansowany do stopnia podpułkownika. Zmarł 2 XII 1982 r. w Londynie. Tablicę pamiątkową umieszczono w kaplicy rodzinnej Sękowskich w Rzochowie (od 1985 r. osiedle w Mielcu).
SĘKOWSKI JERZY FELIKS, herbu Prawdzic, urodzony 18 X 1896 r. w Rżyskach koło Mielca, syn Stefana Sękowskiego i Karoliny ze Szlachtowskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, a następnie do Gimnazjum we Lwowie i tam w 1914 r. zdał maturę. Po śmierci ojca (1910 r.) został współwłaścicielem majątku Rżyska-Wojsław i uczestniczył w jego prowadzeniu. W czerwcu 1915 r. został powołany do 1 pułku ułanów austriackich i brał udział w działaniach wojennych do października 1918 r. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej otrzymał awans na stopień podporucznika. W czasie narastającego konfliktu polsko-ukraińskiego został uwięziony przez Ukraińców w Brzeżanach, ale udało mu się uciec. Przedostał się przez Węgry i Karpaty do Krakowa i tam zgłosił się do 8 pułku ułanów Wojska Polskiego. Z tą jednostką wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W Wojsku Polskim pozostał jako zawodowy oficer do 1924 r. W czasie zamieszek na tle ekonomicznym w Krakowie w listopadzie 1923 r. został ciężko ranny. Po przejściu do rezerwy zarządzał majątkiem Parkosz i Medowa (1924-1930), a w latach 1930-1939 pracował na stanowiskach dyrektora Ordynacji Dawidgródeckiej Radziwiłłów z siedzibą w Mankiewiczach oraz plenipotenta Karola Radziwiłła w sprawach rolnych. Pełnił też funkcje: łowczego Polskiego Związku Łowieckiego w powiecie stolińskim, wiceprezesa Rady Nadzorczej Poleskiej Spółdzielni Rybackiej w Pińsku i radcy w Izbie Rolniczej Poleskiej w Brześciu nad Bugiem. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r., a następnie ukrywał się kolejno: w Warszawie, majątku Parkosz i Krakowie. Powrócił do Warszawy i był świadkiem powstania warszawskiego. Po II wojnie światowej prowadził przedsiębiorstwo w Warszawie, które wkrótce zostało upaństwowione. Przez pewien czas był więziony w Mielęcinie. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (za 1920 r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi i Orderem Gwiazdy Rumunii. Zmarł 17 I 1962 r. Upamiętniony został tablicą w kaplicy rodzinnej Sękowskich na cmentarzu w Rzochowie koło Mielca (od 1985 r. osiedle w Mielcu).
SĘKOWSKI STANISŁAW STEFAN, herbu Prawdzic, urodzony 23 V 1893 r. w Rżyskach koło Mielca, syn Stefana i Karoliny ze Szlachtowskich. Uczęszczał do gimnazjów w Krakowie, m.in. do Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego. Studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego zakończył zdaniem pierwszego egzaminu państwowego w 1913 r. W czasie I wojny światowej (1914-1918) służył w 1 pułku ułanów austriackich. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej otrzymał awans na stopień podporucznika. W listopadzie 1918 r., współpracując z POW, pomógł w zorganizowaniu przejścia części ułanów z 1 pułku austriackiego do 8 pułku ułanów Wojska Polskiego. Z pułkiem tym uczestniczył w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej 1919-1921. Po śmierci ojca (1910 r.) był współwłaścicielem majątku Rżyska-Wojsław, a po ślubie z Wandą Marią z Wydżgów, herbu Jastrzębiec, w 1920 r. – właścicielem części okazałego majątku Podhorce koło Hrubieszowa, wniesionej w posagu przez żonę. Wkrótce zakupił drugą część z cegielnią, a ponadto został współwłaścicielem gorzelni w Podhorcach. W latach 30. pełnił funkcję wicestarosty w Kartuzach, a w 1939 r. powierzono mu funkcję wicestarosty we Włocławku. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Warszawie. Należał do ZWZ-AK, ale po zadenuncjowaniu musiał uciekać i schronił się w Mikulicach u Tarnauów. (Dwór w Podhorcach, był mocno zniszczony przez wojsko sowieckie po napaści na Polskę 17 IX 1939 r. Podczas okupacji hitlerowskiej stanowił konspiracyjną siedzibę Komendy Obwodu AK 67 Hrubieszów i jej ochrony, w skład której chodził syn Stanisława Sękowskiego – Stefan. Prowadzono tajne nauczanie i podchorążówkę. W zabudowaniach dworskich znajdował się magazyn broni Okręgu AK. Prowadzono nasłuch radiowy i wydawano konspiracyjny tygodnik „Biuletyn Informacyjny”. Dwór był też miejscem zbiórek przed akcjami zbrojnymi. Po zdekonspirowaniu Obwodu AK mieszkańcy dworu musieli uciekać.) Po wojnie i nacjonalizacji majątków Stanisław Sękowski nie mógł już wrócić do Podhorców. Mieszkał i pracował w Jeleniej Górze, a następnie we Wrocławiu. Zmarł 7 VIII 1977 r. Pochowany w kaplicy rodzinnej Sękowskich na cmentarzu parafialnym w Rzochowie koło Mielca (dziś osiedle w Mielcu).
SĘKOWSKI STEFAN PRAWDZIC, urodzony 11 III 1859 r. we Lwowie, syn Aleksandra i Adeli z Rydlów. Według niektórych źródeł urodził się 22 III 1859 r. Studiował na politechnice wiedeńskiej. Na ziemię mielecką przybył z rodzicami w latach 60., po urządzeniu dworu wojsławskiego, zakupionego przez ojca – Aleksandra Sękowskiego. Przez pewien czas pełnił funkcję pełnomocnika dóbr w Rżyskach, a następnie został właścicielem dóbr wojsławskich. Od młodości włączał się w życie społeczno-polityczne środowiska. W 1882 r. był współzałożycielem Towarzystwa Ochrony Mniejszej Własności Ziemskiej w Mielcu, a w 1884 r. uczestniczył w założeniu Spółki Przemysłowo-Handlowej w Mielcu. Także w 1884 r. został wybrany do Rady Powiatowej w Mielcu i pełnił funkcję członka Wydziału Powiatowego. W 1888 r. został zastępcą prezesa Wydziału, a w 1892 r. wybrano go prezesem Wydziału (marszałkiem powiatu) i pełnił tę funkcję do śmierci w 1910 r. Należał do partii konserwatywnej „Stańczyków”. Z jej ramienia i okręgu wyborczego tarnowskiego od 1893 r. do 1910 r. posłował na sejm krajowy we Lwowie, a ponadto przez kilka lat był zastępcą członka Wydziału Krajowego we Lwowie. Wybierano go też do władz różnych krajowych stowarzyszeń. Był m.in. członkiem Komisji Krajowej dla spraw rolniczych, członkiem Wydziału Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie i członkiem prezydium c.k. Towarzystwa Rolniczego w Krakowie. Przez wiele lat był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego i od 1907 r. prezesował Wydziałowi Okręgowemu w Mielcu. Inspirował i wspierał wiele inwestycji w Mielcu, m.in. gimnazjum i budynku Rady Powiatowej z unikatową Salą Królewską przy ul. T. Kościuszki oraz na terenie powiatu mieleckiego, m.in. doprowadził do utworzenia w Krajowej Szkoły Koszykarskiej we Wojsławiu i był jej kuratorem. Zainicjował rozpoczęcie prac nad monografią Mielca i okolic. W 1909 r. wybudował kaplicę cmentarną i ogrodził cmentarz w Rzochowie. Z jego inicjatywy w latach 1900-1907 funkcjonowała w Wojsławiu Krajowa Szkoła Koszykarska. Wyróżniono go szeregiem odznaczeń, m.in. został Kawalerem Orderu Żelaznej Korony III klasy i Orderu św. Grzegorza oraz Komandorem Orderu Franciszka Józefa. Był także Honorowym Obywatelem miast Zbaraża i Mielca. Zmarł 15 VIII 1910 r. Spoczywa w podziemiach kaplicy grobowej Sękowskich na cmentarzu parafialnym w Mielcu-Rzochowie, przy ul. Rzochowskiej.
SĘKOWSKIEGO STEFANA (ULICA), jedna z ważniejszych ulic na osiedlu J. Kilińskiego. Ma 684 m długości, asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Biegnie od ul. J. Kilińskiego do ul. H. Sienkiewicza, krzyżując się z ulicami: F. Żwirki i S. Wigury, Z. Rymanowskiego i M. Reja. W aktualnym kształcie powstała w okresie międzywojennym, kiedy to część prastarej ul. Sandomierskiej połączono z ul. J. Kilińskiego, aby zapewnić lepszy dojazd do budynku „Sokoła” i gmachu gimnazjalnego. Wtedy też nadano jej patrona STEFANA SĘKOWSKIEGO. W czasie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę MARKTSTRASSE, a w latach 1948-1990 – F. Dzierżyńskiego. Do pierwszego patrona powrócono 28 II 1990 r. W 2012 r. wykonano jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową oraz zbudowano miejsca parkingowe i chodniki z kostki betonowej. Idąc od ul. J. Kilińskiego – po lewej stronie znajdują się tereny i obiekty Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego (dawniej gimnazjum) oraz budynek PTG Sokół 1893, a po prawej park i budynek Starostwa Powiatowego. Dalej po obu stronach znajdują się wielorodzinne bloki mieszkaniowe, a po skrzyżowaniu z ul. M. Reja już tylko domy jednorodzinne.
SHALOM MIELEC (MIELECKIE DNI KULTURY ŻYDOWSKIEJ), trzyletni projekt edukacyjny mający na celu zaprezentowanie współczesnej kultury żydowskiej w nawiązaniu do wieloletniej historii społeczności żydowskiej w Mielcu (od końca XVI w. do 9 III 1942 r.) Organizatorami tego przedsięwzięcia byli: Stowarzyszenie Kulturalne JARTE i Samorządowe Centrum Kultury, a inicjatorem i koordynatorem projektu Szymon Burek. Patronat sprawował Prezydent Miasta Mielca, a honorowy patronat – Marszałek Województwa Podkarpackiego. Główne imprezy: *I Salom Mielec (21-23 IX 2017 r.): koncert zespołu Rzeszów Klezmer Band; Oblicza oporu. Wojenne fotografie Faye Schulman – żydowskiej partyzantki; spacer śladami kultury żydowskiej w Mielcu. *II Shalom Mielec (7 – 28 IX 2018 r.): koncert zespołu Neoklez; spacery śladami kultury żydowskiej w Mielcu; rekonstrukcja kolacji szabatowej. *III Shalom (IX-XI 2019 r.): przegląd wybranych filmów z festiwalu „Żydowskie motywy”; spacer po zabytkach kultury żydowskiej; koncert Ola Bilińska Libelid „Pieśni miłosne”; wystawa „Sztetl Mielec”, wydanie książki o mieleckich cmentarzach żydowskich, warsztaty tańca żydowskiego, spektakl Zespołu Tańca Żydowskiego „Klezmer” z Cieszyna.
SIDOR MIECZYSŁAW HENRYK, urodzony 14 I 1905 r., syn Piotra. Studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1935 r. z tytułem doktora medycyny. Specjalizował się w dziedzinie chirurgii. Uczestniczył w II wojnie światowej, posiadał stopień majora. Pod koniec lat 40. pełnił funkcje dyrektora mieleckiego szpitala i ordynatora oddziału chirurgicznego. W latach 50. pracował na takich samych stanowiskach w szpitalach w Tarnowie, Miechowie i Wrocławiu. Zmarł we Wrocławiu.
SIDOR STANISŁAW, urodzony 5 VII 1947 r. w Dębicy, syn Piotra i Marii Mordel. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy (specjalność: budowa maszyn). Studiował na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie, uzyskując w 1970 r. tytuł inżyniera mechanika. W latach 1970-1984 pracował w WSK Mielec kolejno na stanowiskach: starszego konstruktora, specjalisty konstruktora, kierownika Sekcji Silnika Wysokoprężnego, kierownika Działu Technologicznego Wózka Golfowego „Melex”, głównego technologa oraz głównego specjalisty ds. technicznych w Zakładzie Lotniczym. W 1984 r. pełnił funkcję zastępcy głównego inżyniera WSK „PZL-Krosno”, a następnie powrócił do Mielca i w latach 1985-1990 był kierownikiem Stacji Obsługi Samochodów Osobowych „Polmozbyt” przy ul. Przemysłowej. W 1990 r. pracował za granicą, a od 1991 r. do 2001 r. prowadził własną działalność gospodarczą. Od 2002 r. jest kierownikiem sklepu „Multifarb” przy ul. Wolności. W okresie pracy w WSK był członkiem SIMP, KTiR, PTTK i DKF „Donald” oraz członkiem założycielem Klubu Stażysty. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich, których zastosowanie m.in. obniżyło pracochłonność produkcji niektórych części. Należał też do LOK i w latach 70. pracował dodatkowo jako nauczyciel nauki jazdy w Ośrodku Szkolenia Kierowców. Jako członek mieleckiego Klubu Żeglarskiego „Orkan” uczestniczył w rejsie po Morzu Północnym.
SIDUR SŁAWOMIR STANISŁAW, urodzony 11 VI 1977 r. w Mielcu, syn Leopolda i Władysławy z domu Bigda. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1996 r. i tytułem technik ekonomista. 1 VII 1996 r. został zatrudniony w Urzędzie Gminy w Czerminie. Pracował na stanowiskach: referenta (do 14 VIII 1997 r.), aspiranta pracy socjalnej w Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej w Czerminie (14 VIII 1997 r. – 30 VI 1999 r.) i młodszego referenta ds. geodezji, nieruchomości i ochrony przeciwpożarowej w Urzędzie Gminy (1 VII 1999 r. – 18 V 2004 r.). W tym okresie ukończył studia w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu, Wydział Ekonomii i Zarządzania, kierunek: gospodarka regionalna i turystyka, z tytułem licencjata w 2002 r. oraz studia w zakresie zarządzania regionem i usługami publicznymi na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Ekonomii i Administracji im. prof. Edwarda Lipińskiego w Kielcach z tytułem magistra w 2004 r. Kolejnymi stanowiskami, na których pracował w Urzędzie Gminy w Czerminie, były: referent ds. geodezji, nieruchomości i ochrony przeciwpożarowej (19 V 2004 r. – 30 IX 2006 r.), inspektor ds. geodezji, nieruchomości i ochrony przeciwpożarowej (1 X 2006 r. – 30 X 2015 r.). Równocześnie odbył studia podyplomowe na Wydziale Administracji i Nauk Społecznych (zakres: stanowienie i stosowanie prawa przez jednostki samorządu terytorialnego) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania z siedzibą w Rzeszowie (2010 r.), studia na Wydziale Ekonomii i Zarządzania Wyższej Szkoły Handlowej im. Bolesława Markowskiego w Kielcach, nadające uprawnienia pedagogiczne (2013 r.) i studia podyplomowe w zakresie mechanizmów funkcjonowania strefy euro na Wydziale Ekonomii Wyższej Szkoły Ekonomii, Prawa i Nauk Medycznych im. prof. Edwarda Lipińskiego w Kielcach w 2014 r. Od 1 XI 2015 r. do 18 XI 2018 r. pracował na stanowisku kierownika Referatu Inwestycji, Budownictwa i Zarządzania Mieniem Komunalnym w Urzędzie Gminy w Czerminie. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na wójta Gminy Czermin w kadencji 2018 – 2023 i rozpoczął pełnienie tej funkcji 19 XI 2018 r. Poza pracą zawodową angażował się społecznie na rzecz środowiska jako członek OSP Breń Osuchowski i OSP Czermin, sekretarz Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP w Czerminie i członek Rady Parafialnej Parafii pw. Św. Klemensa P.M. w Czerminie. Wyróżniony m.in.: Srebrną Odznaką „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”, Medalami (Złotym, Srebrnym i Brązowym) „Za zasługi dla pożarnictwa”, Odznaką Wzorowy Strażak i Odznaką za wysługę 20 lat w OSP.
SIEĆ CIEPŁOWNICZA, jej początki wiążą się z rozbudową Osiedla WSK Mielec w latach 50. i 60. Wtedy to zbudowano około 10 osiedlowych kotłowni węglowych i sieć o łącznej długości około 6 km. W 1967 r. powstała magistrala ciepłownicza o długości 3,9 km, łącząca Elektrociepłownię przy WSK Mielec z osiedlem. Odtąd stopniowo likwidowano kotłownie węglowe i rozbudowywano sieć, powiększając ją do około 16 km. Powstanie nowego osiedla J. Krasickiego (później Lotników) spowodowało w latach 1977-1979 budowę sieci magistralnej o długości 2,9 km i dalszych 8,6 km sieci na tym terenie. Po zakończeniu budowy długość sieci wzrosła do 27,5 km. W latach 80. rozpoczęto budowę nowych osiedli budynków wielorodzinnych: Dziubków (i później wydzielonego osiedla W. Szafera) oraz Smoczki. Tu doprowadzono sieć magistralną o długości 1,6 km i zbudowano kolejne 20 km sieci do poszczególnych budynków. W ostatnich latach, z powodu niewielkiego budownictwa wielorodzinnego, powstało tylko około 8 km sieci, z czego znaczna część to wymiana starych wyeksploatowanych części. Pod koniec 2006 r. łączna długość sieci ciepłowniczych wynosiła około 52 km, z czego około 7,5 km stanowiły sieci wykonane w nowoczesnej technologii rur preizolowanych. Systematyczne unowocześnianie sieci spowodowało, że w 2014 r. łączna długość sieci wynosiła 47,2 km, z czego 22 km stanowiły sieci wykonane w technologii rur preizolowanych. W latach 2015-2022 r. sieć powiększono do 48,4 km, z czego w technologii rur preizolowanych 36,8%.
SIEĆ ENERGETYCZNA, jej początki sięgają lat 1936-1938, kiedy to powstawał Centralny Okręg Przemysłowy (COP) i podjęto decyzję o lokalizacji fabryki samolotów w Mielcu. Dotychczas istniejąca w Mielcu niewielka sieć prywatnej elektrowni Rymanowskich nie odpowiadała już rosnącemu zapotrzebowaniu na energię elektryczną w Mielcu i w żadnym wypadku nie mogła być brana pod uwagę dla celów przemysłowych. Zbudowano wówczas linię wysokiego napięcia Dąbrowa – Mielec i rozdzielnię prądu OZET przy ul. H. Sienkiewicza 69. Rozbudowywana odtąd sieć obejmowała zarówno teren Wytwórni Płatowców nr 2 PZL i jej budujące się osiedle mieszkaniowe jak i miasto. Zarządzającym siecią i dystrybutorem energii elektrycznej był Okręgowy Zakład Energetyczny w Tarnowie (OZET), funkcjonujący w XI Okręgu Elektryfikacyjnym. Jego placówką w Mielcu była wspomniana już rozdzielnia przy ul. H. Sienkiewicza 69. Po II wojnie światowej, wraz z dynamicznie rozwijającym się Mielcem powiększano sieć i podłączano kolejnych odbiorców. W 1945 r. długość sieci na terenie miasta wynosiła około 20 km, a w 1964 r. – około 75 km. W latach 50. 60. siecią zarządzał Posterunek Energetyczny w Mielcu, podlegający Rejonowi Energetycznemu w Tarnobrzegu, wchodzącemu w strukturę Zakładu Energetycznego w Tarnowie. Na początku lat 70. powstał Rejon Energetyczny w Mielcu (podległy Zakładowi Energetycznemu w Rzeszowie), a jego siedzibą była część budynku przy ul. B. Głowackiego. (Drugą część zajmował Oddział PKS.) Po pożarze tego budynku (1987) tymczasową siedzibą Rejonu był budynek w pobliżu rozdzielni, a na przełomie 1991 i 1992 r. przeprowadzono się do nowego własnego obiektu przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Świętego 6A). W tym okresie znacznie wzrosła ilość odbiorców elektrycznej w Mielcu (1986 – 14457, 1992 – 17218). W 1993 r. przekształcono Zakład Energetyczny w Rzeszowie na Rzeszowski Zakład Energetyczny SA. W pierwszych latach XXI w. wzrost ilości odbiorców energii w Mielcu był stosunkowo niewielki (2000 – 19057, 2003 – 19126, 2005 – 19367, 2008 – 19823). W lipcu 2007 r. z Rzeszowskiego Zakładu Energetycznego S.A. wydzielono część dystrybucyjną i utworzono firmę RZE Dystrybucja Rzeszów Sp. z o.o., powierzając jej całość spraw technicznych w zarządzaniu siecią. Mielec pozostał siedzibą jednej z placówek terenowych. W 2008 r. obsługiwała ona teren 1634,2 km2 -16 gmin, w tym miasta: Mielec, Kolbuszowa, Ropczyce i Sędziszów – łącznie 74,5 tys. odbiorców energii elektrycznej. Podstawowe dane (stan na 31 XII 2008 r.): długość linii energetycznych napowietrznych – 3642,72 km, długość linii energetycznych kablowych – 554,90 km, 5 stacji energetycznych o łącznej mocy 188 MVA. W związku z utworzeniem Polskiej Grupy Energetycznej w 2008 r., przyjęto nowe nazwy: 27 V – PGE Dystrybucja Rzeszów Sp. z o.o. (dystrybucja i eksploatacja sieci) i 28 V – PGE Rzeszowski Zakład Energetyczny S.A. (sprzedaż energii elektrycznej). W rezultacie tych przekształceń w Mielcu działały placówki tych dwóch firm: Rejon Sprzedaży Energii Mielec oraz Rejon Dystrybucji Energii Mielec. *Stan na 31 XII 2022 r. dystrybutorem energii elektrycznej i operatorem sieci elektroenergetycznych na terenie Mielca jest PGE Dystrybucja SA. Oddział w Rzeszowie. Długość sieci własności PGE: linie wysokiego napięcia napowietrzne – 26,7 km, linie średniego napięcia – 222,9 km (napowietrzne – 72,7 km, kablowe – 150,2 km), linie niskiego napięcia – 548,8 km (napowietrzne – 87,9 km, kablowe – 265,5 km, przyłącza kablowe – 96,9 km, przyłącza napowietrzne – 98,5 km). Liczba odbiorców energii – 27 728. Oświetlenie uliczne – 6 725 opraw. Łączne roczne zuzycie energii elektrycznej w Gminie Miejskiej Mielec – ok. 405 315 MWh. Ponadto na obszarze SSE EURO-PARK MIELEC rolę operatora systemu dystrybucyjnego pełni Energia Euro Park Sp. z o.o. (oddzielne hasło).
SIEDLESZYŃSKI JAN, faktor na dworze Hieronima Mieleckiego w latach 70. i 80. XVI w.
SIEDLĘCZKA WIESŁAW JÓZEF, urodzony 14 XI 1942 r. w Pilźnie, syn Antoniego i Bronisławy z domu Gawlik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Pilźnie, maturę zdał w 1961 r. Od najmłodszych lat interesował się lotnictwem. Po ukończeniu kursu w Jasionce w 1961 r. uzyskał kwalifikacje pilota szybowcowego. W latach 1962-1965 uczęszczał do Technicznej Oficerskiej Szkoły Wojsk Lotniczych w Oleśnicy. Od 1965 r. do 1970 r. służył w 40. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Świdwinie w obsłudze naziemnej, m.in. jako technik i dowódca klucza. W 1974 r. ukończył studia na Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie i uzyskał tytuł inżyniera. W tym samym roku został skierowany do pracy w 21. Przedstawicielstwie Wojskowym w Mielcu, gdzie pełnił funkcje pomocnika, a następnie starszego pomocnika starszego przedstawiciela PW. W 1981 r. ukończył studia magisterskie na WAT w Warszawie. (Pracę magisterską napisał na temat: Niezawodność i podatność samolotów na etapie projektowania, wdrażania i produkcji seryjnej.) Po przejściu szkolenia od 1990 r. uczestniczył jako obserwator w oblotach samolotów produkowanych w Mielcu. W 1996 r. przeszedł na emeryturę i zaangażował się społecznie w działalność Koła nr 1 Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP w Mielcu. Sprawował w nim funkcje m.in. przewodniczącego komisji socjalno-zdrowotnej i członka komisji rewizyjnej, a aktualnie jest wiceprezesem Koła. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Medalem „Siły Zbrojnie w Służbie Ojczyzny” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 17 V 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SIEK JAN STANISŁAW (ksiądz), urodzony 7 XI 1921 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Jana i Katarzyny z domu Balon. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu uczęszczał do gimnazjum w Dębicy, ale naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował na rodzinnym gospodarstwie rolnym. Po wojnie kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum w Mielcu i w 1946 r. zdał maturę. Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Płocku i w 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1951-1958 pracował jako wikariusz w Sierpcu. 24 VI 1958 r. mianowano go proboszczem parafii w Smogorzewie (diecezja płocka). Ofiarną pracą duszpasterską ożywił jej życie religijne. Na początku lat 60. doprowadził do wykonania remontu kościoła i odnowienia jego wnętrza, a w latach 70. przeprowadził remont zabudowań parafialnych i adaptację jednego z budynków na plebanię. W 1979 r. otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej Pułtuskiej. W czasie stanu wojennego (1982-1983) zorganizował duszpasterstwo rolników indywidualnych w dekanacie nasielskim i został powołany do Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Rolników. Był też długoletnim wicedziekanem dekanatu nasielskiego i wizytatorem nauki religii. Zmarł 31 I 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Smogorzewie.
SIEMBAB RENATA ALEKSANDRA (z domu WIECH), urodzona 26 II 1968 r. w Mielcu, córka Jana i Elżbiety z domu Mroczek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1987 r. Pracę zawodową podjęła 16 IX 1987 r. w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Z dniem 1 III 1990 r. przeszła do Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie – Rejonowego Biura Pracy w Mielcu na stanowisko starszego inspektora. Od 27 VIII 1990 r. do 31 XII 1992 r. pozostała w tymże RBP, ale już w ramach Urzędu Rejonowego w Mielcu, na stanowisku inspektora. Po usamodzielnieniu Rejonowego Biura Pracy (od 1993 r.) i przekształceniu go w Powiatowy Urząd Pracy (1999 r.) pracowała na stanowiskach: inspektora, inspektora powiatowego, starszego inspektora powiatowego i kierownika referatu. Równocześnie w 2002 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierunek: administracja) i uzyskała tytuł magistra, a następnie odbyła studia podyplomowe w zakresie doradztwa zawodowego w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Od 1 II 2017 r. pełniła obowiązki dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w Mielcu, a następnie w wyniku konkursu została mianowana dyrektorem tego urzędu. Poza pracą zawodową udzielała się m.in. jako przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich „Babski Kram” w Kiełkowie oraz była radną miejską w Gminie Przecław w kadencji 2010-2014 i radną Rady Powiatu Mieleckiego od 2014 r. do powierzenia funkcji p.o. dyrektora PUP w Mielcu w styczniu 2017 r., a następnie dyrektora PUP w Mielcu. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. została wybrana w I turze na burmistrza miasta Przecławia w kadencji 2018-2023.
SIEMEK BARBARA (z domu TRELA), urodzona 15 II 1949 r. w Glinach Wielkich, powiat mielecki, córka Józefa i Weroniki z domu Leśniak. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1968 r. Studiowała na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskała tytuł magistra fizyki, a następnie stopień doktora nauk przyrodniczych. Po ukończeniu studiów magisterskich została zatrudniona na Uniwersytecie Jagiellońskim (1973), a następnie przeniosła się do Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie (później Uniwersytet Rolniczy), gdzie pracowała na stanowiskach asystenta, adiunkta i starszego wykładowcy na Wydziale Inżynierii Środowiska i Geodezji. Przedmiotami jej zainteresowań naukowych są: badania struktury krystalicznej i magnetycznej ferrytów aluminatów litowych oraz badania własności reologicznych różnych substancji, w tym własności wiskozymetrycznych cząsteczek kwasu dezoksyrybonukleinowego w obecności jonów wapnia i magnezu, a także w obecności i nieobecności różnych białek, w tym enzymatycznych. W ramach działalności pedagogicznej, m.in. przez wiele lat była opiekunem grup studenckich i promotorem wielu prac magisterskich. Jest członkiem Towarzystwa Fizycznego i Biofizycznego oraz członkiem Wydziałowej i Uczelnianej Komisji NSZZ „Solidarność” (1981-2011). Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
SIEMEK TADEUSZ LEON, urodzony 11 IV 1962 r. w Mielcu, syn Sylwestra i Zuzanny z domu Cisło. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1986 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa. Od 1 XII 1986 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” w służbach inwestycyjnych, m.in. jako starszy referent techniczny, mistrz, technolog i kierownik wydziału. Uczestniczył w budowie osiedli budynków wielorodzinnych MSM Dziubków (później W. Szafera) i Smoczka. W 1990 r. ukończył na Politechnice Krakowskiej studia podyplomowe z zakresu inżynieryjnych problemów odnowy i utrzymania obiektów budowlanych. W marcu 1993 r. zwolnił się z pracy w WSK, założył własną firmę projektowo-budowlaną i prowadził ją do 1996 r. Wtedy to został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku naczelnika Wydziału Inżynierii Miejskiej. Od młodości trenował pływanie. W czasie studiów, startując w ekipie Politechniki Krakowskiej, przyczynił się do zdobycia drużynowego mistrzostwa i dwukrotnie wicemistrzostwa Polski politechnik. Od 1982 r. posiada patent żeglarza i sternika jachtowego. Jest członkiem zarządu Międzyszkolnego Klubu Sportowego „Ikar” specjalizującego się w pływaniu. Na początku roku 2015 r. prezydent miasta Mielca Daniel Kozdęba powierzył mu funkcję wiceprezydenta miasta. Z dniem 2 III 2018 r., po stwierdzeniu przez Komisarza Wyborczego w Tarnobrzegu wygaśnięcia mandatu prezydenta miasta Mielca Daniela Witolda Kozdęby, z mocy prawa Tadeusz Leon Siemek został odwołany z funkcji zastępcy prezydenta miasta Mielca. W tym samym miesiącu (III 2018 r.), po zmianach organizacyjnych Urzędu Miejskiego w Mielcu, został dyrektorem Departamentu Gospodarki Komunalnej w tymże Urzędzie. W listopadzie 2019 r. przeszedł na stanowisko konsultanta Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego RARR SA. w Rzeszowie, a w listopadzie 2020 r. został dyrektorem Podkarpackiego Parku Naukowo-Technologicznego „Aeropolis” w Jasionce.
SIEMEK TADEUSZ STEFAN, urodzony 14 VI 1916 r. w Mielcu, syn Józefa i Stanisławy z domu Korpanty. W latach 1928-1935 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu – Wydział Humanistyczny. Od 1 VII 1937 r. pracował w ekspedycji Obwodowego Urzędu Pocztowego w Mielcu, a w maju 1938 r. został przeniesiony do Urzędu Pocztowo-Komunikacyjnego w Zakliczynie nad Dunajcem. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) eskortował dokumentację zakliczyńskiej poczty na wschód, ale wkroczenie wojsk sowieckich na polskie ziemie wschodnie spowodowało, że postanowił powrócić w rodzinne strony. W części Przemyśla zajętej przez Armię Czerwoną został aresztowany i przekazany NKWD. W przerwie pomiędzy przesłuchaniami udało mu się uciec i przepłynąć San, a następnie po pokonaniu wielu trudności powrócić do Mielca. W maju 1940 r. został zaprzysiężony w ZWZ. Otrzymał pseudonim „Liszt” i przydział do kontrwywiadu. Wkrótce potem zatrudniono go w sortowni mieleckiego urzędu pocztowego, gdzie miał bezpośredni kontakt z przesyłkami listowymi, także niemieckimi. Na podstawie adresów rozpracowywał jednostki niemieckie, a ponadto przechwytywał wiele z anonimów do niemieckich urzędów okupacyjnych i materiały te przekazywał oficerowi kontrwywiadu o ps. „Drwal”. Ponadto z inicjatywy Władysława Jasińskiego „Jędrusia” został kolporterem konspiracyjnej gazetki „Odwet”. Po pewnym czasie zaczął posługiwać się pseudonimem „Bystry Stefan”. Ze względu na narastające niebezpieczeństwo dekonspiracji i aresztowania w 1943 r., korzystając ze zwolnienia lekarskiego, wyjechał z Mielca i ukrywał się w Filipowicach koło Zakliczyna. W sierpniu (?) 1944 r. uczestniczył w uruchomieniu Urzędu Pocztowego w Mielcu i pracował w ekspedycji na stanowisku asystenta. W okresie jesiennym tego roku wszedł w skład odtwarzanej (po aresztowaniach) sieci wywiadowczej AK, a następnie działał w strukturach NSZ w Mielcu jako kierownik komórki kontrwywiadu w obwodzie. 7 I 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP w Mielcu i torturowany w śledztwie. Zarzucano mu przynależność do NSZ i oddziału Wojciecha Lisa, ale Sąd Wojskowy w Rzeszowie wydał wyrok uniewinniający i zwolnił go z więzienia 25 IV 1947 r. Ponowne aresztowanie, tym razem pod zarzutem szpiegostwa, nastąpiło 4 X 1948 r. i znów w śledztwie stosowano tortury. Ostatecznie 7 I 1949 r. Wojskowa Prokuratura w Rzeszowie umorzyła śledztwo z powodu braku konkretnych dowodów. W 1955 r. mianowano go naczelnikiem Urzędu Pocztowego nr 3 w Mielcu-Osiedlu, ale po roku odwołano bez uzasadnienia. Przez kilka lat obsługiwał placówki pocztowe, których naczelnicy przebywali na urlopach. W 1959 r. zdał egzamin kierowniczo-kontrolerski w Warszawie i na stanowisku starszego rewidenta Wojewódzkiego Urzędu Pocztowego w Rzeszowie pracował do emerytury w 1982 r. Był też przewodniczącym mieleckiego oddziału Związku Zawodowego Pracowników Łączności (3 kadencje) oraz ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu w latach 1959-1960.Wyróżniony m.in.: Odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności”, Odznaką „400 Lat Poczty Polskiej”, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką „Akcja Burza”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość Ojczyzny” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz mianowaniem do stopnia porucznika. Zmarł 14 V 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SIENICKI STANISŁAW JÓZEF, urodzony 16 III 1948 r. w Kołaczycach, syn Józefa i Józefy. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. M. Curie-Skłodowskiej w Kołaczycach, maturę zdał w 1966 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej (specjalność: budownictwo wodne śródlądowe) Politechniki Krakowskiej w Krakowie i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa wodnego. Pracę zawodową rozpoczął 15 I 1972 r. w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Rzeszowie Kierownictwo Budowy w Mielcu, pełniąc funkcje inżyniera budowy, kierownika obiektu (budowa w Jaśle) i zastępcy kierownika budowy. 1 II 1976 r. przeszedł do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Mielcu i pracował na stanowiskach: kierownika budowy osiedla mieszkaniowego w Zagórzu koło Sosnowca dla potrzeb Huty „Katowice”, dyrektora Zakładu Budowlanego MPB w Katowicach, zastępcy kierownika do spraw technicznych budowy Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie, kierownika budowy Kierownictwa Robót Uzbrojeniowych MPB i zastępcy kierownika Działu Wykonawstwa MPB w Mielcu. Od 25 I 1984 r. do 25 VII 1985 r., jako pracownik Centrali Handlu Zagranicznego „Budimex” w Rzeszowie, był starszym majstrem budowy na kontrakcie K-600 w Bengazi (Libia). Po powrocie z kontraktu Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane powierzyło mu funkcję zastępcy kierownika szkolenia praktycznego w Zasadniczej Szkole Budowlanej Przyzakładowej MPB, a w marcu 1986 r. – funkcję kierownika tegoż szkolenia i pełnił ją do przejścia na emeryturę w 2007 r. (W latach 90. ZSB została włączona w sieć szkół kuratoryjnych, a w 1995 r. powołano Zespół Szkół Budowlanych.) Ponadto uczył przedmiotów zawodowych w ZSB i Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Ukończył Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w Rzeszowie (1987 r.) i studia podyplomowe w zakresie kierowania i zarządzania szkołą na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. KEN w Krakowie (1994 r.). Po przejściu na emeryturę pracował nadal jako nauczyciel ZSB w niepełnym wymiarze godzin. Autor 2 projektów racjonalizatorskich i usprawnień na terenach budów. Od wielu lat angażował się społecznie i politycznie. Należał do Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia’ i w latach 1986-2000 był członkiem Zarządu Towarzystwa. W latach 1988-1989 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Pracowniczej MPB w Mielcu. Od 2008 r. do 2013 r. był członkiem Komisji Egzaminacyjnej Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. Współpracował w zakresie organizacji egzaminów czeladniczych i mistrzowskich z Cechem Rzemiosł Różnych w Mielcu i Izbą Rzemieślniczą w Rzeszowie, m.in. w latach 2008-2013 wchodził w skład Komisji Egzaminacyjnej tejże Izby. Był współzałożycielem Ruchu Odbudowy Polski w Mielcu i przewodniczącym pierwszego Ogniska ROP (1996-2006) oraz członkiem Rady Naczelnej ROP w Warszawie. Od 2008 r. był członkiem Zarządu Rodzinnego Ogrodu Działkowego w Woli Mieleckiej. Wyróżniony m.in. Odznaką Budowniczy Huty „Katowice”, Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr w Rzeszowie, Dyplomem CHZB „Budimex” za pracę w Libii oraz nagrodami lokalnymi. Zmarł 7 IV 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SIENIUTYCZ GRZEGORZ, urodzony 12 XI 1915 r. w Nieczatowie, pow. stoliński, syn Izydora i Antoniny z Kurganów. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Łomży, maturę zdał w 1936 r. W latach 1936-1939 uczył w szkołach powszechnych w Stolinie, Troszynie i Ksebce (pow. Ostrołęka), a w czasie okupacji hitlerowskiej w szkolnictwie jawnym w szkołach powszechnych w Troszynie, Szumowie (1940-1941, p.o. kierownika) i Fiedorach (pow. stoliński). Od 1 IX 1944 r. podjął pracę w powiecie mieleckim, najpierw w Szkole Powszechnej w Krzemienicy, a następnie w Ostrówku, gdzie pełnił obowiązki kierownika szkoły. W 1948 r. ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Łodzi w zakresie matematyki i geografii. Na rok szkolny 1948/1949 powrócił do Ostrówka. W 1949 r. przeniósł się do Mielca, gdzie przez rok uczył w szkole podstawowej na osiedlu fabrycznym, a w marcu 1950 r. został zatrudniony w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego (później I LO). 1 XI 1952 r. powołano go na stanowisko dyrektora tej szkoły i zajmował je do 30 XI 1975 r. W tym okresie doprowadził do wszechstronnego rozwoju placówki. Na emeryturze nie zerwał kontaktu ze szkołą i uczył astronomii, choć tylko w symbolicznym wymiarze godzin. Był długoletnim członkiem ZNP. Wyróżniony został wysokimi odznaczeniami państwowymi i związkowymi. Zmarł 29 VIII 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach, powiat mielecki.
SIENIUTYCZ STANISŁAW, urodzony 1 X 1940 r. w Łomży, syn Grzegorza i Julii z domu Gaj. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu, maturę zdał w 1957 r. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej (specjalność: inżynieria chemiczna) i w 1962 r. uzyskał tytuł magistra. Dalszą swoją karierę naukową i zawodową związał z Politechniką Warszawską. W 1968 r. otrzymał stopień doktora w zakresie inżynierii chemicznej, a w 1973 r. habilitował się. Na Wydziale Inżynierii Chemicznej PW otrzymał tytuł profesora (1983) i stanowisko profesora zwyczajnego (1992). Od 2000 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Procesów Rozdzielania na Wydziale Inżynierii Chemicznej PW. Odbył staż naukowy na uczelniach zagranicznych, m.in. w USA na Uniwersytetach w Rochester (1984, Visiting Professor), Chicago (1985, 1986, 1989, 1991, 1993, 1997-1998, 2001, Research Associate), Colorado i Boulder (1985, Visiting Professor), San Diego (1989-1990, Adjunct Professor), Delaware (1997, Visiting Professor), w Szwajcarii na Uniwersytecie w Bernie (1991, 1992, 1995, Guest Professor), we Włoszech na Uniwersytecie Camerino (1991, Visiting Professor), w Norwegii na Uniwersytecie w Trondheim (1992-1993, Visiting Professor) i na Węgrzech na Uniwersytecie w Budapeszcie (1996, Visiting Professor). Jest autorem lub współautorem szeregu książek i monografii naukowych, m.in.: Optymalizacja w Inżynierii Procesowej, Warszawa 1978 i 1991, Conservation Laws in Variational Thermo-Hydrodynamics, Kluwer, Dordrecht, 1994, Praktyka Obliczeń Optymalizacyjnych (współautor: Z. Szwast), Warszawa 1982, Thermodynamic Optimization of Finite Time Processes (współautorzy: R. S. Berry, V. A. Kazakov, Z. Szwast, A. M. Tsirlin), Wiley 2000, Thermodynamics of Energy Conversion and Transport (współautor: A. de Vos), Springer N.Y. 2000, Współczesne Kierunki w Termodynamice (współautorzy: Z. Bilicki, J. Mikielewicz), Gdańsk 2001, Variational and Extremum in Macroscopicc Systems (współautor: H. Farkas), Oxford 2005. Przygotowuje: Energy Systems Optimization, Rate Penalty and Value Approach. Ponadto napisał około 200 artykułów z prac badawczych, opublikowanych w czasopismach krajowych i międzynarodowych. Tytuły tych publikacji to m.in.: Zdefiniowanie struktur i własności nierównowagowych układów termodynamicznych produkujących energię, Opracowanie Hamiltonowskiej teorii optymalizacji układów wielostopniowych z produkcją i transportem energii, Określenie maksymalnej energii mechanicznej lub elektrycznej możliwej do wytworzenia w układach cieplnych lub chemicznych w skończonym czasie dla zadanej zmiany stanów układu oraz Sformułowanie zasad (wariacyjnych) opisujących nieliniowy ruch ciepła i masy w procesach ustalonych w czasie i niestacjonarnych. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Nagrodą Polskiej Akademii Nauk za prace nad wysoko intensywnymi procesami transportu energii i materii oraz kilkakrotnie Nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego za wydane książki i monografie. W roku akademickim 2012/2013 prowadził zajęcia z przedmiotu: Niekonwencjonalne źródła energii i jej magazynowanie. Członek m.in. Sekcji Termodynamiki KTiS PAN, Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN, Podsekcji Przepływów Wielofazowych SMP KM PAN i Rady Naukowej WIChiP PW, współpracuje z licznymi krajowymi i zagranicznymi periodykami naukowymi. W 2010 r. otrzymał Nagrodę Zespołową Ministra Nauki (wspólnie z prof. Jackiem Jeżowskim z Politechniki Rzeszowskiej) za książkę Energy Optimization in Process Systems.
SIENKIEWICZA HENRYKA (ULICA), jedna z najstarszych, najdłuższych (3 100 m) i najważniejszych ulic w Mielcu. Biegnie od ul. A. Mickiewicza w kierunku Tarnobrzega i jest częścią drogi wojewódzkiej 985 Nagnajów-Mielec-Dębica. W przeszłości miała różne nazwy: TRAKT SANDOMIERSKI, TARNOBRZESKA, od 18 XI 1924 r. ul. H. SIENKIEWICZA (uchwała Rady Gminnej Przybocznej), TARNOBRZEGERSTRASSE (w czasie okupacji hitlerowskiej) i po 6 VIII 1944 r. ponownie H. SIENKIEWICZA. Do połowy XIX w. miała ledwie utwardzoną nawierzchnię i dopiero w 2. połowie XIX w. wykonano nawierzchnię z kamienia. Do lat 70. XX w. miała na całej długości tylko dwa pasy ruchu i na długości około 300 m nawierzchnię z kostki granitowej (od ul. A. Mickiewicza do 50 m po skrzyżowaniu z ul. S. Sękowskiego) oraz chodnik od strony zachodniej (do skrzyżowania z ul. Dekerta, dziś okolice ul. M. Pisarka). Nawierzchnię asfaltową (od części z kostki w kierunku Chorzelowa) położono na początku lat 50. W latach 80. odcinek od skrzyżowania z ul. Obrońców Pokoju i ul. Wąską do skrzyżowania z al. Ducha Św. i Drzewieckiego rozszerzono do 4 pasów ruchu, całość (także dawną część z kostki) pokryto asfaltem i wybudowano chodnik od strony wschodniej. W 2005 r. na skrzyżowaniu z ulicami R. Traugutta i S. Padykuły zbudowano rondo. Do lat 70. sąsiadami ulicy były w większości posesje prywatne z niezbyt okazałymi domami i sadami. Wspomnieć należy także o okazałym klasztorze trynitarzy zbudowanym w XVIII w., ale zlikwidowanym i zamienionym przez zaborcę austriackiego na obiekty gospodarcze, a następnie zburzonym w 2. poł. XIX w., cmentarzu parafialnym czynnym od połowy XIX w., młynie „Ziarno” funkcjonującym jeszcze w latach 60. XX w., kiosku spożywczym przy cmentarzu, domu dla ubogich, stacji benzynowej (lata 60. i 70.) oraz dwóch pawilonach z sadem, będących kolejno siedzibą policji, ośrodka zdrowia i dziewczęcego internatu Liceum Ogólnokształcącego nr 26. Widocznymi i powszechnie szanowanymi miejscami były przydrożne obiekty kultu religijnego: krzyż, kapliczki i figury. W latach 70. i 80., w związku z rozbudową ulicy, rozebrano większość budynków i wymienionych obiektów, w tym kiosk, stację benzynową, dom dla ubogich i internat. Z biegiem lat powstawała nowa zabudowa: zespół obiektów Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej (1972), 2 stacje paliw, 3 supersamy, ośrodek zdrowia, salon samochodowy oraz budynki mieszkaniowe wielorodzinne. W latach 2009-2010 przeprowadzono jej generalny remont i modernizację. M.in. przebudowano pobocza i chodniki, wzmocniono podłoże, położono nowe warstwy asfaltu, zbudowano wysepki i zatoki dla autobusów. W 2015 r. wykonano ulicę – łącznik ul. H. Sienkiewicza z ul. J. Lelewela. W 2020 r., w związku z budową gniazda domów mieszkalnych (szeregówek) na borkowskich polach, od ul. H. Sienkiewicza w kierunku północno-zachodnim wytyczono ul. Skrzydlatą. W 2022 r. prowadzona jest budowa wiaduktu nad linią kolejowa PKP i ul. H. Sienkiewicza.
Patron ulicy: HENRYK SIENKIEWICZ (1846-1916) to wybitny i bodaj najbardziej znany pisarz w historii polskiej literatury, znany i ceniony także w świecie. Podejmował różne, ale zawsze ważne problemy społeczne, m.in. wolność narodów i jednostki, niesprawiedliwość społeczną i obłudę obyczajową. Po wielu znakomitych nowelach pozytywistycznych od 1883 r. rozpoczął pisanie trylogii: Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski. Intencją pisarza było „pokrzepienie serc” Polaków zniewolonych przez trzech zaborców i zamysł ten zrealizował tak doskonale, że nawet dziś dzieła te i ich ekranizacje, mimo zastrzeżeń historyków co do przeinaczeń faktów historycznych, nie tracą wielkiej popularności. Okazać się miało, że to nie koniec sukcesów, bowiem w 1896 r. i 1900 r. powstały kolejne superszlagiery literackie: Quo vadis i Krzyżacy, które rychło zdobyły sobie międzynarodową popularność. Wdzięczni rodacy w 1900 r. ufundowali mu dworek w Oblęgorku, a uznanie międzynarodowe znalazło swój wyraz w 1905 r., kiedy to otrzymał jako pierwszy Polak literacką nagrodę Nobla. Wspierał wiele inicjatyw społecznych, protestował przeciwko zniemczaniu narodu polskiego, postulował autonomię dla Królestwa Polskiego. Spośród ostatnich powieści należy wspomnieć o W pustyni i puszczy, która doczekała się już dwóch współczesnych ekranizacji. Miał też kontakt z ziemią mielecką, kiedy w 1903 r. uczestniczył w polowaniu w przecławskich dobrach Reyów.
SIEŃKO DANUTA (z domu KIEŁB), urodzona 29 III 1955 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Stanisława i Marii Bednarczyk. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Pracę zawodową rozpoczęła 1 X 1975 r. w Szpitalu Rejonowym w Mielcu jako pielęgniarka na Oddziale Noworodkowym. Z dniem 1 I 1978 r. przeniosła się do Ośrodka Zdrowia w Chorzelowie. Od 1 VIII 1984 r. pracuje w Żłobku nr 5 w Mielcu, początkowo jako pielęgniarka w gabinecie lekarskim, a następnie pełniła funkcję przełożonej pielęgniarek (1985-1988). 1 I 1989 r. została mianowana kierownikiem Żłobka nr 5 przy ul. M. Konopnickiej w Mielcu i nadal pełni tę funkcję.
SIEPRAWSKA HELENA (z domu PALETTA), urodzona 4 IX 1912 r. w Mikulczycach, córka Nikodema i Marty z domu Ligus. W 1943 r. ukończyła Szkołę Położnych w Lüneburgu. Pracowała jako położna w Krajowej Klinice Położniczej w Celle (1943-1944), Miejskiej Klinice Położniczej w Hanowerze (1945-1947) i Oddziale Położniczym Szpitala w Benefeld koło Walsrode (1947-1948). W 1948 r. powróciła do Polski i podjęła pracę w Mielcu jako położna. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1981 r. Zmarła 13 VIII 2000 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SIEPRAWSKI JAN, urodzony 28 VIII 1903 r. we Lwowie, syn Krzysztofa i Domiceli z domu Puffi. W 1948 r. przybył z żoną do Mielca. W 1951 r. został zatrudniony w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku kierownika Wydziału Zdrowia. W 1957 r. powierzono mu funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i sprawował ją do 1960 r. Znacząco przyczynił się do rozpoczęcia i zaawansowania prac Szpitala Powiatowego w Mielcu. Zmarł 18 I 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SIERADZKA DOROTA MAGDALENA (po mężu MAKUCH), urodzona 18 VII 1961 r. w Kowarach, córka Antoniego i Kazimiery z domu Chłód. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1980 r. W 1971 r. rozpoczęła treningi pływackie w FKS „Stal” Mielec pod kierunkiem Kurta Zombka. W 1975 r. awansowała do czołówki krajowej juniorów i została powołana do kadry narodowej. W 1976 r. na Mistrzostwach Polski Juniorów w Lublinie wywalczyła brązowe medale na dystansach 400 m i 800 m stylem dowolnym, a następnie na Letnich MPJ w Mielcu zdobyła tytuł mistrzyni Polski na 100 m st. dow., dwa srebrne medale (200 i 400 m st. dow.) i medal brązowy na 800 m st. dow. W 1977 r. na Zimowych MP Seniorów była dwukrotnie na 6. miejscu, a na Letnich MPS była czwarta na dystansach 200, 400 i 800 m. W 1978 r. na MP w Olsztynie zdobyła jako pierwsza mielczanka srebrny medal w kategorii seniorek i tytuł wicemistrzyni Polski na 100 m st. dow. Jako reprezentantka Polski startowała m.in. w Mistrzostwach Europy Juniorów (Genewa, 1977), Międzynarodowych Zawodach w Leningradzie (1977), Międzynarodowych Mistrzostwach Węgier (Budapeszt, 1978) i Międzynarodowych Zawodach Pływackich (Mediolan, 1979), gdzie została wyróżniona pucharem dla najlepszej zawodniczki. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek trenersko-nauczycielski) ukończyła w 1984 r., uzyskując tytuł magistra sportu i trenera pływania II klasy. Studiowała też historię na UMCS w Lublinie i w 1989 r. otrzymała tytuł magistra historii. W latach 80. pracowała w Technikum Elektrycznym Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego oraz w FKS „Stal” Mielec jako trener pływania. Na początku lat 90. wyjechała do Kanady i podjęła pracę w Toronto jako nauczyciel wychowania fizycznego i historii. Pozostaje także trenerem pływania i prowadzi szkółkę pływacką. Od 2002 r. startuje w zawodach pływackich „Master (s)” w Kanadzie i zajmuje czołowe lokaty w swojej kategorii wiekowej w zawodach ogólnokrajowych i prowincji Ontario. Wzięła także udział w Igrzyskach Polonijnych w Poznaniu (2003), zdobywając 7 złotych medali oraz w Warszawie (2005), gdzie wywalczyła 8 złotych medali. Wyróżniona m.in. specjalnym dyplomem Prezydenta Miasta Toronto za pracę z młodzieżą i osiągnięcia sportowe.
SIEROŃ MANFRED, urodzony 22 I 1941 r. w Auermathen (Niemcy), syn Franciszka i Anny z domu Jędraszek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1958 r. Od 1958 r. do 1990 r. pracował w WSK „PZL–Mielec” na stanowiskach: ślusarza, trasera, ekonomisty, kierownika działu, głównego specjalisty ds. osobowych i rzecznika prasowego. Ponadto w latach 1971–1974 pełnił funkcję sekretarza KZ PZPR. W 1978 r. ukończył studia z zakresu ekonomiki przemysłu na UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł dyplomowanego ekonomisty. Był współautorem scenariusza filmu o WSK „PZL–Mielec” z okazji 40–lecia WSK i specjalnego wydania Polskiej Kroniki Filmowej na 50–lecie WSK. Złożył 196 wniosków racjonalizatorskich. Był jednym z współtwórców Muzeum Zakładowego WSK. W latach 1990–1993 pracował w firmie prywatnej. W 1993 r. został zatrudniony w FKS PZL– Stal Mielec na stanowisku kierownika Działu Gospodarczego, a od 1996 r. do likwidacji klubu w 1997 r. był jego prezesem i dyrektorem. Od młodości wiele czasu poświęcał działalności politycznej i społecznej. Był m.in.: wiceprzewodniczącym ZZ ZMS WSK Mielec (1962–1971), członkiem Zarządu FKS Stal Mielec (1971–1981) i wiceprezesem urzędującym Klubu (1979–1981), radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (1984–1988), prezesem I–ligowej sekcji lekkoatletycznej Stali (1985–1996) i ostatnim prezesem wielosekcyjnego FKS Stal Mielec (1996-1997), ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu (1998–2002) i wiceprzewodniczącym Rady Osiedla J. Kusocińskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Odznaczeniem im. J. Krasickiego, Złotą Odznaką ZZ Metalowców, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Złotą Jubileuszową Odznaką „PZL-Stal” Mielec. Zmarł 30 V 2009 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SIEROŃ RYSZARD, urodzony 5 IX 1946 r. w Niecieczy, woj. krakowskie, syn Franciszka i Anny z domu Jędraszek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Mechanizacji Rolnictwa w Tuchowie i Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1975 r. oraz studia z zakresu ekonomiki i organizacji przemysłu na Wydziale Ekonomii UMCS w Lublinie w 1982 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1968 r. w Zakładach Mechanicznych w Tarnowie i m.in. pracował w ramach kontraktu na budowie cukrowni w Czechosłowacji. Od 1971 r. do 1978 r. był ślusarzem w WSK Mielec. W latach 1978-1982 pracował w WSS „Społem” Oddział Mielec na stanowisku głównego specjalisty, a od 1982 r. do 1987 r. pełnił funkcję prezesa Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczo–Pszczelarskiej w Mielcu. W 1987 r. wyjechał na kontrakt do ZSRR i powrócił w 1992 r.. Od młodości angażował się w działalność polityczną i społeczną. W młodości działał w ZHP, ZMW i ZMS, m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Międzywydziałowego ZMS i członka prezydium Zarządu Zakładowego ZMS w WSK Mielec. Od 1967 r. należał do PZPR i był m.in. sekretarzem Komitetu Zakładowego w WSS „Społem” O/Mielec. Od wielu lat był zaangażowanym działaczem samorządowym, m.in. jako członek, a następnie długoletni przewodniczący Rady Osiedla M. Kopernika w Mielcu, a także jako radny Rady Miejskiej. W kadencji 1998–2002 jako przewodniczący Komisji Kultury i Sportu Rady Miejskiej wniósł znaczący udział w zakończenie remontu i oddanie do użytku Pałacyku Oborskich – siedziby Muzeum Regionalnego w Mielcu. Po likwidacji FKS „PZL-Stal” Mielec w 1997 r. był współzałożycielem i pierwszym prezesem Stowarzyszenia Piłki Ręcznej „Stal”. Wspierał także działalność innych mieleckich klubów sportowych. W 2006 r. został wybrany radnym i przewodniczącym Komisji Sportu i Rekreacji Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2006-2010. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Odznaką Przemysłu Cukrowniczego (czechosłowacka), Złotym Odznaczeniem im. J. Krasickiego, Srebrną Honorową Odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej, Srebrną Odznaką Polskiego Związku Piłki Ręcznej, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Sportu” i Odznaką „Zasłużony Działkowiec”. Zmarł 6 X 2011 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SIERPOWSKI ANTONI, urodzony 3 V 1897 r. w Balinie koło Trzebini. Absolwent Szkoły Wydziałowej w Krakowie. W czasie I wojny światowej został wcielony do armii austriackiej. Walczył m.in. na froncie włoskim. Po powrocie do niepodległej Polski, w 1919 r. uczestniczył jako żołnierz Wojska Polskiego w konflikcie polsko-czeskim. Ukończył naukę w Seminarium Nauczycielskim w Krakowie i w 1919 r. został zatrudniony jako nauczyciel w szkole powszechnej w Białobrzegach nad Pilicą. W 1921 r. został kierownikiem tej szkoły. Później był kierownikiem szkół powszechnych w Rudce (1922-1926), Milejczycach (1926-1929) i Mielniku (1929-1937). Równocześnie dokształcał się, m.in. w 1926 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski (kierunek humanistyczny) w Warszawie. W 1937 r. został przeniesiony do Mielca, gdzie skierowano go do Borowej na stanowisko kierownika szkoły. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie kierował szkołą powszechną w Borowej, a od 1941 r. prowadził tajne nauczanie w zakresie gimnazjum. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej zamieszkał w Mielcu i był kierownikiem Spółdzielczej Składnicy Materiałów Piśmiennych i Książek „Ogniwo”. Jeszcze w 1945 r. wyjechał do Krakowa i tam uczył w zawodowych szkołach średnich: Liceum Spółdzielczo-Handlowym i Liceum Administracyjno-Handlowym. W 1953 r. przeniósł się do Sopotu, gdzie do przejścia na emeryturę w 1960 r. uczył w Technikum Handlowym, a później – w niepełnym wymiarze godzin – w Zaocznym Technikum Ekonomicznym. W latach 70. powrócił do Krakowa. Zmarł 9 XI 1981 r. Spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
SIERŻĘGA JAN MARIA, urodzony 8 II 1933 r. w Nancy (Francja), syn Ludwika i Anny z domu Jęczalik. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Rzeszowie. Po maturze w 1952 r. z nakazu pracy został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i z przedsiębiorstwem tym związał całą pracę zawodową. Początkowo pracował jako technolog w służbach przygotowania produkcji, a następnie pełnił funkcję kierownika sekcji na wydziale montażu ostatecznego. W 1963 r. ukończył studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach i uzyskał tytuł magistra inżyniera. 1 II 1965 r. został asystentem dyrektora technicznego, a kolejnymi funkcjami, które pełnił, były: zastępca głównego energetyka (1965-1974), główny energetyk (1974-1975), zastępca głównego inżyniera ds. technicznego przygotowania produkcji (1975-1977), zastępca dyrektora ds. koordynacji produkcji (1977-1979) i zastępca dyrektora ds. handlowych (1979-1985). W latach 1986–1990 pracował jako starszy przedstawiciel handlowy WSK „PZL-Mielec” na placówce we Lwowie. W ramach dodatkowych prac pełnił nadzór nad modernizacją Elektrociepłowni w Mielcu oraz nad wykonaniem sieci i instalacji elektrycznych na terenie nowych obiektów Zakładu Usług Agrolotniczych w Mielcu. Pracując zawodowo, dokształcał się i uzyskał uprawnienia m.in.: budowlane w zakresie instalacji i urządzeń elektrycznych (1970), w zakresie dozoru nad eksploatacją urządzeń energetycznych (1973) i rzeczoznawcy SIMP w zakresie gospodarki energetycznej w przemyśle (1976). Udzielał się społecznie jako działacz Stowarzyszenia Elektryków Polskich, SIMP i Automobilklubu Rzeszowskiego. W 1990 r. przeszedł na emeryturę, a od 1994 r. prowadził własne Biuro Usług Technicznych i Handlowych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu Zagranicznego”. Zmarł 22 II 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SIERŻOŃ JAN, dowódca policji (straży) miejskiej w Mielcu na przełomie XIX i XX w., plutonowy od 1901 r.
SIEWIERSKI FRANCISZEK, burmistrz rzochowski w latach 80. XVIII w.
SIEWIERSKI JAN, wójt rzochowski w latach 80. XVIII w., wymieniany w dokumentach w 1780 i 1787 r., burmistrz rzochowski wzmiankowany w 1788 r.
SIEWIERSKI JÓZEF, urodzony 10 III 1926 r. w Rzochowie, syn Michała i Rozalii z domu Siewierska. Ukończył szkołę powszechną w Rzochowie. W czasie okupacji pracował w niemieckiej firmie „NOL” do lipca 1943 r., a następnie został wywieziony na przymusowe roboty do Linz w północno-wschodniej Austrii. Udało mu się uciec i powrócić do Rzochowa. Pomagał rodzicom w pracach na gospodarstwie. Musiał jednak ukrywać się, ponieważ Niemcy poszukiwali go jako uciekiniera. Od 1945 r. do wiosny 1947 r. pracował w Tarnowie w firmie „Chromometal”, a następnie został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w Szczecinie. W 1949 r., po przeniesieniu do rezerwy, powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W 1951 r. został skierowany do Szkoły Oficerskiej nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył 3 VIII 1954 r. w stopniu podporucznika. Służbę wojskową pełnił w 18. pułku piechoty w Wadowicach, a następnie w 14. pułku piechoty w Tarnowie. W 1955 r. został zdemobilizowany i powrócił do pracy w WSK Mielec. Później pracował w Elektrociepłowni w Mielcu, a przed emeryturą pełnił funkcję kierownika Miasteczka Młodego Robotnika w Mielcu. Kilkakrotnie wybierano go do Gromadzkiej Rady Narodowej w Rzemieniu. Był także prezesem Kółka Rolniczego w Rzochowie. Od 1983 r. należał do mieleckiego Koła ZBŻZ i udzielał się w komisjach do spraw spotkań z młodzieżą, historycznej i kronikarskiej. Za tę aktywną działalność został wpisany do „Księgi Zasłużonych dla ZW ZŻWP” w Rzeszowie. Działa również w mieleckiej LOK. Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz medalami i odznakami resortowymi.
SIEWIERSKI MICHAŁ BRONISŁAW (ksiądz), urodzony 7 III 1915 r. w Rzochowie, pow. mielecki, syn Piotra i Marianny z domu Żak. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1933 r. Studia teologiczne odbył w Tarnowie i 31 III 1940 r. w kaplicy w Błoniu przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Lisiej Górze (1940-1943), a następnie jako wikary i katecheta w Ropczycach. Zasłynął jako gorliwy katecheta gimnazjalny i propagator kultu Matki Bożej Ropczyckiej. Od 25 VIII 1973 r. pełnił funkcję proboszcza parafii w Stróżach. Zmarł 29 IV 1977 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Stróżach.
SIEWKOWSKA DANUTA MARIA (z domu SZUBERTOWSKA), urodzona 15 V 1939 r. w Szubinie, córka Jakuba i Stefanii z domu Bałka. Lata przedszkolne spędziła w Mielcu, bowiem w grudniu 1939 r. okupanci niemieccy przymusowo wysiedlili rodzinę Szubertowskich z Szubina. Szubertowscy przybyli do Mielca, gdzie ojciec (Jakub) uruchomił zakład fotograficzny i prowadził go do końca wojny. (Szerzej w niniejszej „Encyklopedii” w haśle: Szubertowski Jakub.) W 1945 r. nastąpił powrót do Szubina. Danuta ukończyła Liceum Pedagogiczne w Bydgoszczy z maturą w 1958 r. oraz klasę fortepianu w Ognisku Muzycznym, a w późniejszych latach 3-letnie Studium Nauczycielskie w Toruniu (śpiew z muzyką) i 2-letnie studia uzupełniające z filologii polskiej (kierunek – bibliotekoznawstwo) na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jako nauczycielka pracowała w szkołach podstawowych w Królikowie, Godzimierzu (była kierownikiem), Łabiszynie, Szubinie (była też przewodniczącą szkolnej „Solidarności”) i Kowalewie, gdzie pełniła funkcję dyrektora w latach 1986-1991. Po przejściu na emeryturę przez kilka lat pracowała w niepełnym wymiarze godzin w Szkole Podstawowej w Szubinie. Dużo czasu poświęcała na działalność społeczną, głównie w Szubinie. Od 1956 r. należała do ZHP i dosłużyła się stopnia harcmistrza. Pełnione funkcje: radna Gminnej Rady Seniorów, członek Zespołu Caritas przy parafii św. Andrzeja Boboli, prezes parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej, p.o. prezesa Akcji Katolickiej w Diecezji Bydgoskiej. Zorganizowała stołówkę św. s. Faustyny dla osób bezdomnych i potrzebujących wsparcia. Współorganizatorka pomocy dla Kościoła Rzymskokatolickiego na Ukrainie i innych akcji pomocowych, m.in. dla powodzian. Organizatorka 23 edycji Szubińskich Dni Kultury Chrześcijańskiej. Inspiratorka Szubińskiej Karty Seniora i szubińskiego „Ogrodu dla motyli i owadów zapylających”. Wyróżniona m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Benemerenti (nadanym przez papieża Benedykta XVI), Medalem 100-lecia Niepodległości oraz lokalnymi medalami miasta i gminy Szubin. W 2021 r. odwiedziła Mielec i rozpoznała miejsca związane z dzieciństwem.
SIEWIERSKI MICHAŁ (ksiądz), urodzony 7 III 1915 r. w Rzochowie, syn Piotra i Marianny z domu Żak. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1935 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1940 r. w kaplicy w Błoniu przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1940-1943 był wikariuszem w Lisiej Górze, a w latach 1943-1973 pracował jako katecheta w Ropczycach. W 1973 r. został mianowany proboszczem w Stróżach. Zmarł 29 IV 1977 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Stróżach.
SIEWIERSKI WOJCIECH, burmistrz rzochowski, wzmiankowany w dokumencie w 1833 r.
SIKORA RAFAŁ, urodzony 17 II 1987 r. w Mielcu, syn Edwarda i Renaty z domu Polak. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu, maturę zdał w 2006 r. W latach szkolnych trenował początkowo piłkę nożną w Stali Mielec, a od 2001 r. do 2006 r. chód sportowy w TG Sokół Mielec pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza. W tym czasie wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski w kategorii młodzików i juniorów. W związku z rozpoczęciem studiów w Krakowie w 2007 r. przeszedł do AZS AWF Kraków. Pod opieką trenera klubowego i kadry narodowej, Krzysztofa Kisiela, wyraźnie poprawił rekordy życiowe i awansował do ścisłej czołówki krajowej seniorów oraz reprezentacji Polski. Ważniejsze sukcesy: *2003 – Mistrzostwa Świata Juniorów Młodszych (Sherbrooke, Kanada) – 7 miejsce w chodzie na 10 km; *2009 – Mistrzostwa Polski (Hollenburg) – złoty medal w chodzie na 50 km (3:52.33, najlepszy wynik w Europie do 23 lat), Drużynowy Puchar Europy (Metz, Francja) – brązowy medal w chodzie na 20 km; *2011 – Halowe Mistrzostwa Polski (Spała) – brązowy medal w chodzie na 5 km (19:53.22), Mistrzostwa Polski (Dudince, Słowacja) – srebrny medal w chodzie na 50 km (3:46.16), Mistrzostwa Świata (Daeg, Korea Płd.) – 13. miejsce w chodzie na 50 km (3:50.24); *2012 – Halowe Mistrzostwa Polski (Spała) – srebrny medal w chodzie na 5 km (19:22.15), Mistrzostwa Polski (Dudince, Słowacja) – srebrny medal w chodzie na 50 km (3:46.52), Igrzyska Olimpijskie w Londynie – 18. miejsce w chodzie na 50 km (3:47.47); *2013 r.: Puchar Europy (Dudince, Słowacja) – 8. miejsce indywidualnie i brązowy medal drużynowo (reprezentacja Polski). Do 2017 r. był zawodnikiem AZS AWF Kraków, a później AZS AWF Katowice (2018-2021) i ponownie AZS AWF Kraków (od 2022 r.). Jest zawodowym żołnierzem w Batalionie Dowodzenia Wojsk Lądowych w Białobrzegach oraz reprezentantem Polski w chodach sportowych. Najważniejsze sukcesy: *2014 r. – Halowe Mistrzostwa Polski (Sopot) – srebrny medal w chodzie na 5 km (19.13,77), Mistrzostwa Polski (Dudince, Słowacja) – brązowy medal w chodzie na 50 km (3:55.11); *2016 r. – HMP (Toruń) – brązowy medal na 5 km; *2018 r. – Mistrzostwa Świata Drużynowe (Taicang, Chiny) – brązowy medal na 50 km (3:49.54, 11. miejsce indywidualnie), Mistrzostwa Europy (Berlin) – 7. miejsce w na 50 km (3:52.56); MP (Warszawa) – brązowy medal na 20 km; MP (Lublin) – brązowy medal na 10 km; *2019 r. -MP (Radom) – srebrny medal na 10 km; *2021 r. – MP (Dudince) – srebrny medal na 50 km; *2022 r. – HMP (Toruń) – brązowy medal na 5 km.
Jest zawodowym żołnierzem w Batalionie Dowodzenia Wojsk Lądowych w Białobrzegach.
SIKORA STANISŁAW, urodzony 23 XI 1911 r. w Młodochowie, pow. mielecki, syn Józefa i Katarzyny. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1933 r. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych w Zambrowie i 43 Pułku Piechoty w Dębnie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. w Armii Łódź jako podporucznik piechoty – dowódca samodzielnej kompanii karabinów maszynowych w 2 pułku piechoty. Uczestniczył w działaniach bojowych na szlaku: Bełchatów – Brzeziny – Łódź – Nowy Dwór – Ołtarzew – Modlin. Bral udział w obronie twierdzy Modlin w dniach 17 – 29 IX 1939 r. Po kapitulacji został wzięty do niewoli niemieckiej i umieszczony w niemieckim obozie jenieckim w Działdowie. Zwolniono go z obozu pod rygorem meldowania się władzom okupacyjnym w Mielcu. Powrócił w rodzinne strony, ale po wstąpieniu do ZWZ musiał ukrywać się. Posługiwał się pseudonimem „Krzemień”. Został mianowany dowódcą placówki ZWZ-AK Mielec-Północ. W czasie akcji „Burza” współpracował w wojskami radzieckimi. Jesienią 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i został skierowany do 5 Pułku Zapasowego w Lublinie, a później przeniesiony do 10 Pułku Piechoty w Konkolewnicy. Brał udział w walkach w okolicach Warszawy, a później Głogowa i Budziszyna, gdzie dowodził kompanią. Po kapitulacji Niemiec uczestniczył w walkach z oddziałami niemieckimi nie uznającymi rozkazu o poddaniu się, a po zakończeniu akcji powrócił z pułkiem do Ostrowa Wielkopolskiego. Ze względu na chorobę zwrócił się z prośbą o zdemobilizowanie i po jej pozytywnym załatwieniu powrócił do Mielca. Od 1946 r. do 1975 r. pracował w Wydziale Rolnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i przez dwa lata w Powiatowym Sztabie Wojskowym w niepełnym wymiarze godzin. Po likwidacji powiatu mieleckiego i PPRN przeszedł na emeryturę. Udzielał się społecznie jako prezes Koła nr 2 ZBoWiD w Mielcu oraz członek zarządu Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Posiadał stopień majora rezerwy. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych, Medalem Za Warszawę i Berlin, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem „Za Wojnę Obronną 1939 r. i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 27 II 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
SIKORA-LICHY AGNIESZKA, urodzona 10 V 1955 r. w Mielcu, córka Jana i Barbary z domu Magdeczka. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Handlową w Mielcu, a następnie uczęszczała do Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w 1969 r. w LKS Tęcza Mielec pod kierunkiem Zbigniewa Radłowskiego. Specjalizowała się w biegu na 800 m, a ponadto biegała na dystansach: 400 m ppł, 1500 m i 3000 m. W latach 1974-1993 pracowała w sekretariacie LKS Tęcza Mielec. Po uzyskaniu uprawnień instruktora lekkoatletyki (1976) trenowała grupy młodzieżowe Tęczy. Od 1980 r. do 1993 r. pełniła funkcję sekretarza Zarządu LKS Tęcza Mielec i LKS Tęcza-Sokół Mielec. W 1987 r. także MKS Gryf Mielec powierzył jej prowadzenie sekretariatu i na tym stanowisku pracuje nadal. W latach 90. powierzono jej funkcję sekretarza w Zarządzie MKS Gryf. Brała udział w organizacji Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Mielec (1991 r.) i przez wiele lat prowadziła jego sekretariat. Długoletnią kompetentną i sumienną pracą wniosła znaczący wkład w funkcjonowanie wszystkich mieleckich klubów sportowych mających siedzibę na stadionie przy ul. Warszawskiej. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką Ludowych Zespołów Sportowych, Brązową i Srebrną Odznaką Polskiego Związku Lekkiej Atletyki oraz Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.
SIKORSKA-STĄPOR BOŻENA WIESŁAWA (z domu SIKORSKA), urodzona 22 I 1945 r. w Łukowie, córka Franciszka i Wiktorii z domu Cabaj. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Komarówce Podlaskiej, maturę zdała w 1962 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1968 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. W latach 1968–1970 odbyła staż podyplomowy w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. Od 1970 r. do 2004 r. pracowała w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu jako asystent i później kierownik Poradni Zdrowia Psychicznego, a następnie kierownik Poradni Specjalistycznych. Uzyskała specjalizację I stopnia z psychiatrii. Od 1 I 2005 r. pracuje w Poradni Zdrowia Psychicznego NZOZ w Mielcu. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i odznakami resortowymi za wzorową pracę w służbie zdrowia. Prowadzi prywatny gabinet psychiatryczny w Mielcu przy ul. B. Głowackiego 10.
SIKORSKY AIRCRAFT CORPORATION, zakłady lotnicze w Stratford (stan Connecticut, USA). Założył je w 1923 r. amerykański konstruktor pochodzenia rosyjskiego Igor Sikorsky. Początkowo nazywały się: Westland-Sikorsky. W ostatnich kilkudziesięciu latach specjalizuje się w produkcji śmigłowców bojowych Black Hawk (Czarny Jastrząb). W 2006 r. zakupił Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu w celu utworzenia centrum produkcyjnego śmigłowców na Europę.
SIKORSKIEGO WŁADYSŁAWA (ULICA), krótka (172 m) ulica miejska na osiedlu J. Kusocińskiego. Biegnie od al. Niepodległości do ul. L. Staffa, omijając łukiem budynek z siedzibą główną administracji Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Powstała w ramach budowy osiedla fabrycznego WSK Mielec w latach 50., a patrona otrzymała 26 VI 1957 r. Od początku lat 70. do niedawna dominantą wśród jej sąsiadów pozostawał okazały lokal gastronomiczny PSS „Społem” – kawiarnia „Violetta”, później kilkakrotnie modernizowany. Aktualnie w tym lokalu funkcjonuje pizzeria. Przy tej ulicy znajduje się także mielecki Oddział ZUS (w budynku po hotelu „Goplana”) oraz PSS „Społem” i inne instytucje w zmodernizowanym budynku dawnej kotłowni osiedlowej. Nową nawierzchnię asfaltową oraz chodniki i parkingi z kostki otrzymała w 2002 r.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI to polityk, generał, inżynier budownictwa wodnego. Urodził się 20 V 1881 r. w Tuszowie Narodowym koło Mielca jako syn kierownika tamtejszej szkoły ludowej. Ukończył studia z dziedziny budownictwa wodnego. Uczestniczył w tajnych działaniach niepodległościowych. Od 1914 r. był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego, od 1916 r. szefem Departamentu Wojskowego tego Komitetu, a od 1917 dowódcą Komendy Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od 1918 r. służył zawodowo w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 był dowódcą Grupy Poleskiej, a później dowódcą 5. armii i 3. armii. W latach 20. pełnił szereg ważnych funkcji państwowych. Był kolejno: szefem Sztabu Generalnego WP, premierem i ministrem spraw wewnętrznych (1922-1923) oraz generalnym inspektorem piechoty i ministrem spraw wojskowych (1924-1925). W dalszych latach został odsunięty od funkcji centralnych i do 1939 r. pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych. Wolny czas poświęcił na studiowanie spraw wojskowych i pracę pisarską. W 1936 r. był jednym z inicjatorów Frontu Morges i utworzenia Stronnictwa Pracy. We wrześniu 1939 r. przedostał się do Francji. 30 IX 1939 r. został premierem i ministrem spraw wojskowych rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, a 7 XI powierzono mu także funkcję naczelnego wodza i generalnego inspektora sił zbrojnych. Był organizatorem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od czerwca 1940 r. przebywał w Wielkiej Brytanii. Dążył do zwycięstwa nad Niemcami w sojuszu z państwami zachodnimi i do odbudowy niepodległego państwa polskiego w granicach sprzed wojny. Podjął też próby ułożenia stosunków z ZSRR. Zginął w katastrofie lotniczej w Gibraltarze 4 VII 1943 r. Tajemnicze okoliczności katastrofy nie zostały do dziś wyjaśnione. Jego pierwszym miejscem spoczynku był polski cmentarz wojskowy w angielskim mieście Newark. W 1993 r. sprowadzono zwłoki gen. W. Sikorskiego do Polski i umieszczono w Grobach Królewskich w katedrze na Wawelu. W tych działaniach uczestniczył także Mielec, współpracujący z Newarkiem.
SILNICKI WOJCIECH, ksiądz, proboszcz parafii w Rzochowie od 1594 r. W czasie jego pracy duszpasterskiej powstało Bractwo Różańcowe.
SIMIŃSKI JÓZEF, urodzony 18 III 1949 r. w Mielcu, syn Władysława i Apolonii z domu Bukała. Absolwent Średniego Studium Zawodowego (kierunek społeczno-prawny) w Mielcu. W latach 1969-1984 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako formier tworzyw sztucznych. W 1984 r. przeszedł do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i m.in. pracował na budowach w ZSRR (1985-1986) oraz jako specjalista w dziale socjalnym i kierownik hotelu MPB (1986-1991). Pracuje w firmie ochroniarskiej „ARGUS”. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1979 r. i do dziś jest czynnym krwiodawcą. Oddał łącznie 51 700 ml krwi (2014). W latach 80. pełnił funkcję Klubu HDK przy MPB w Mielcu, a później był prezesem Rejonowego Klubu HDK w Mielcu i przewodniczącym Rady Klubów HDK w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem XXX-lecia HDK i Odznaką Zasłużony dla PCK III stopnia oraz Odznaką „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”.
SIOREK FRANCISZEK, urodzony 1 IV 1883 r. w Niechobrzu woj. lwowskie, syn Józefa i Zofii z Rusinów. Absolwent Gimnazjum w Rzeszowie, maturę zdał w 1902 r. Studiował historię i geografię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Egzamin nauczycielski zdał 18 II 1907 r. Pracę nauczycielską podjął 4 IV 1907 r. w Gimnazjum w Brzeżanach, ale jeszcze tego roku rozpoczął służbę wojskową (jako jednoroczny ochotnik) w 13 pułku piechoty w Krakowie i w trakcie służby otrzymał stopień podchorążego. Do pracy w Brzeżanach powrócił 1 IX 1908 r. W 1911 r. zdał egzamin ze stenografii polskiej w systemie Gabelsbergera-Folińskiego (Lwów, 3 VII), a 1 IX tego roku rozpoczął pracę w c.k. Gimnazjum w Mielcu jako nauczyciel historii i geografii. W październiku 1911 r. założył pierwszą w Mielcu drużynę skautową młodzieży gimnazjalnej, nazwaną nieco później I Mielecką Drużyną Skautową im. T. Kościuszki. W 1914 r. został powołany do armii austriackiej i w randze podporucznika brał udział w I wojnie światowej. W czasie działań wojennych dostał się do niewoli rosyjskiej, z której został wypuszczony 1 XI 1918 r. Powrócił do mieleckiego gimnazjum i pracował w nim jako profesor do najazdu Niemiec hitlerowskich na Polskę w 1939 r. Od IX 1927 r. do III 1928 r. pełnił funkcję dyrektora szkoły. Angażował się w różne przedsięwzięcia społeczne na terenie miasta. Był jednym z członków założycieli Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego i kierownikiem Prywatnego Nauczycielskiego Seminarium Żeńskiego w latach 1924-1926 r. Przez pewien czas kierował także Stowarzyszeniem Popierania Szkół Zawodowych w Mielcu. Prezesował Związkowi Oficerów Rezerwy, był członkiem Zarządów: Towarzystwa Szkoły Ludowej, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Koła Przyjaciół Akademika. W uznaniu zasług przyznano mu w 1929 r. prawa do Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W 1940 r. został aresztowany przez gestapo. Zmarł (został zamordowany ?) 15 XI 1940 r. w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu.
SIORKA FRANCISZKA (ULICA), ulica miejska (ok. 196 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Sąsiaduje z ul. Tadeusza Bigo i ul. Franciszka Kazany. Poczatkowo miała nawierzchnię gruntową. Jej rejon został przeznaczony pod zabudowę jednorodzinną. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r. W 2015 r. została przebudowana.
Patron ulicy: FRANCISZEK SIOREK (1883-1942), był nauczycielem szkół mieleckich, założycielem mieleckiego skautingu i harcerstwa, uczestnikiem I wojny światowej, współzałożycielem i dyrektorem Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego. Tam zmarł lub został zamordowany w 1942 r.
SITKI ROMANA BŁOGOSŁAWIONEGO KSIĘDZA (ULICA), niewielka ulica miejska (184 m) na osiedlu T. Kościuszki. Powstała w ramach pierwszej zabudowy miasta Mielca w XV w. jako jedna z dróg prowadzących do kościoła parafialnego. W latach 40. XX w. otrzymała nazwę Szkolna ze względu na sąsiedztwo budynku szkolnego. Dla uczczenia wyniesienia na ołtarze Bł. Ks. Romana Sitki (wielce zasłużonego dla Mielca) – 25 V 2000 r. Rada Miejska uczyniła go patronem ulicy złożonej z ul. Szkolnej i części ul. Hetmańskiej. Aktualnie ulica ma nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Jej adres mają obiekty parafii św. Mateusza i posesja prywatna.
Patron ulicy: SITKO ROMAN (błogosławiony ksiądz), urodzony 30 III 1880 r. w Czarnej Sędziszowskiej, syn Wawrzyńca i Marii z domu Borys. Absolwent Gimnazjum w Rzeszowie, maturę zdał w 1900 r. Studiował teologię w tarnowskim seminarium i w 1904 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został kapelanem biskupa Leona Wałęgi i prefektem Małego Seminarium. W 1907 r. przybył do Mielca, gdzie jako katecheta pracował w Państwowym Gimnazjum do 1921 r. Zainicjował budowę bursy gimnazjalnej w Mielcu i doprowadził do jej wybudowania, przeznaczając nań także własne środki finansowe. Od IX 1912 r. do X 1913 r. pełnił funkcję dyrektora gimnazjum. Rozwinął różne formy wychowania religijnego i patriotycznego młodzieży. W 1921 r. powrócił do Tarnowa, gdzie pracował jako katecheta II Gimnazjum i dyrektor Bursy św. Kazimierza, a 3 XI 1922 r. został mianowany kanclerzem Kurii Diecezjalnej oraz kanonikiem gremialnym kapituły katedry tarnowskiej. Poza obowiązkami administracyjnymi interesował się życiem religijnym Tarnowa i zainicjował budowę kościoła Najświętszego Serca Jezusowego w biednej części miasta – Grabówce oraz przewodniczył komitetowi tej budowy. Dostrzegano te nieprzeciętne dokonania. W 1928 r. otrzymał tytuł szambelana papieskiego, w 1934 r. – prałata domowego, a w 1938 r. – protonotariusza apostolskiego, zaś 11 XI 1934 r. prezydent RP prof. Ignacy Mościcki wyróżnił go odznaczeniem „Polonia Restituta”. W 1937 r. powierzono mu funkcję rektora Seminarium Duchownego w Tarnowie. W czasie okupacji hitlerowskiej, wbrew zakazowi władz niemieckich zorganizował tajne nauczanie kleryków. Na wiosnę 1941 r. udało się uzyskać zezwolenie na kontynuowanie nauki, ale tylko roczników rozpoczętych przed wojną, bez prawa tworzenia nowych. Uruchomił więc działalność seminarium w willi w Błoniu, będącej własnością seminarium. Zaangażowana i ofiarna działalność ks. Sitki drażniła jednak Niemców. 22 V 1941 r. został aresztowany i umieszczony w tarnowskim więzieniu. Wypełniał w nim posługi kapłańskie (dostarczano do celi sakramenty święte) i podtrzymywał na duchu współwięźniów. Po procesie w Krakowie (14 III 1942 r.) przebywał w więzieniu na Montelupich, a następnie w Tarnowie. Po odbyciu zasądzonej kary nie został wypuszczony, bowiem 1 VIII 1942 r. uznano go za więźnia politycznego i 20 VIII przewieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i przydzielono numer 61908. Został zamordowany prawdopodobnie 12 X 1942 r. W czasie wizyty w Polsce w 1999 r., na uroczystościach w Warszawie (14 VI) Papież Jan Paweł II ogłosił błogosławionymi 108 męczenników z okresu II wojny światowej, a wśród nich ks. Romana Sitkę. Jego epitafia znajdują się m.in. w kaplicy gimnazjalnej św. Stanisława Kostki w Mielcu, kościele parafialnym w rodzinnej Czarnej Sędziszowskiej i Seminarium Duchownym w Tarnowie. Jest także m.in. patronem mieleckiej ulicy przy kościele św. Mateusza.
SITKO ANDRZEJ, urodzony 22 IX 1955 r. w Mielcu, syn Czesława i Emilii z domu Majka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu i w 1979 r. uzyskał tytuł inżyniera oraz został mianowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego. Od X 1979 r. został dowódcą plutonu czołgów kompanii szkolnej w 11 pułku czołgów średnich w Giżycku. Ukończył kursy przeszkolenia oficerów pionu kadrowego szczebla oddziału w Łodzi (1981) oraz oficerów WSzW i WKU (1985). W styczniu 1986 r. został przeniesiony do Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu na stanowisko oficera sekcji poboru i uzupełnień, a następnie był kolejno: kierownikiem sekcji administrowania oficerami i chorążymi rezerwy, kierownikiem sekcji mobilizacji i administracji rezerwami osobowymi oraz zastępcą komendanta. Awansował kolejno na stopnie: porucznika (1982), kapitana (1985), majora (1990) i podpułkownika (1996). 20 I 2003 r. został wyznaczony na stanowisko komendanta Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu. Ukończył studia nauczycielskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra (1995), studia podyplomowe w zakresie rachunkowości i zarządzania finansami w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie (1998) i studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2002). Od 2001 r. pracował dodatkowo jako nauczyciel w Mieleckiej Szkole Biznesu Policealnym Studium Zawodowym dla Dorosłych w Mielcu. Angażował się społecznie jako przewodniczący Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Mielcu, działacz Ligi Obrony Kraju i członek Klubu Strzeleckiego „Ogniomistrz”. Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medalami resortowymi, ochrony pożarowej i LOK. Funkcję komendanta Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu pełnił do 2007 r.
SITKOWSKI IGNACY (ksiądz), urodził się w 1784 r. Po studiach teologicznych w 1807 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Pilźnie i Tarnowie. W latach 1823-1824 administrował parafią w Rzochowie. Od 1824 r. był proboszczem w Łękawicy. Zmarł 6 I 1830 r.
SITO STANISŁAW (ksiądz), urodzony 27 XII 1965 r. w Mielcu, syn Bronisława i Anny z domu Leśniak. W 1980 r. ukończył Szkołę Podstawową w rodzinnych Wadowicach Górnych. Naukę kontynuował w Zasadniczej Szkole Przyzakładowej WSK „ PZL” Mielec w zawodzie monter mechanik silników spalinowych. Po jej ukończeniu w 1983 r. rozpoczął pracę w warsztatach samochodowych HTS. Jednocześnie podjął naukę w trzyletnim wieczorowym Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Konarskiego dla Pracujących w Mielcu i w 1986 r. zdobył świadectwo dojrzałości. Od 11 września tegoż roku rozpoczął studia oraz formację kapłańską w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie i 13 czerwca 1992 r., w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie, przyjął święcenia kapłańskie. Studia seminaryjne zastały uwieńczone obroną pracy magisterskiej Rodzina źródłem miłości Ojczyzny w świetle nauczania Stefana Kardynała Wyszyńskiego na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Na stanowisku wikariusza-katechety pracował w parafiach: Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Ostródzie (1992-1994), św. Brunona w Bartoszycach (1994-2000) i św. Józefa w Olsztynie (2000-2003). W 2003 r. został mianowany proboszczem parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kanigowie i Św. Krzysztofa w Zagrzewie. W latach 2003-2005 studiował na Wydziale Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i uzyskał tytuł licencjata Świętej Teologii. W 2008 r. został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej przy kościele św. Apostołów Piotra i Pawła w Lidzbarku Warmińskim. Od 2011 r. jest proboszczem parafii św. Jana Nepomucena w Wielbarku i parafii św. Józefa w Opaleńcu. Utrzymuje stały kontakt z rodzinnymi Wadowicami Górnymi i Mielcem.
SKAGGS MICHAEL R., pilot, ukończył Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych w West Point w 1978 r. z tytułem licencjata (Bachelor of Science), Podyplomową Szkołę Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (US Navel Postgraduate School) z tytułem magistra inżynierii lotniczej oraz Szkołę Pilotów Doświadczalnych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (US Naval Test Pilot School) w 1992 r. Służył w armii amerykańskiej: 25 Dywizji Piechoty i 82 Dywizji Powietrznodesantowej. Uczestniczył w badaniach w Centrum Doświadczalnym Techniki Lotniczej Armii Stanów Zjednoczonych (US Army Aviation Technical Test Center). Od 1998 r. jest pilotem testowym i pilotem instruktorem w firmie Sikorsky Aircreaft. Odegrał kluczową rolę w projektowaniu kokpitu i przy testowaniu w locie kokpitów szklanych do śmigłowców Sikorsky S-70 i UH-60 Black Hawk. Od września 2010 r. pełni funkcję szefa pilotów w Polskich Zakładach Lotniczych a Sikorsky Company w Mielcu, produkujących śmigłowiec S-70i. M.in. szkoli pilotów śmigłowców S-70i oraz nadzoruje operacje lotnicze na tych śmigłowcach. Ponadto pomaga w marketingu i sprzedaży S-70i na całym świecie. Dotychczasowy bilans lotniczy: loty na 61 różnych typach samolotów w łącznym czasie 4 600 godzin, w tym 1 400 godzin jako pilot doświadczalny. W lutym 2013 r. obchodził 30. rocznicę pierwszego lotu śmigłowcem Black Hawk.
SKALSKI MAREK MIECZYSŁAW, urodzony 25 III 1944 r. w Rykach, syn Romana i Janiny z Janickich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rykach, maturę zdał w 1961 r. Po rocznej pracy w GS „Samopomoc Chłopska” w Rykach (1961-1962) studiował na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra filologii polskiej. W latach 1968-1969 pracował w „Filmie Polskim” jako statysta konny i dubler, m.in. w filmach: Hrabina Cosel, Bolesław Śmiały, Przygody pana Michała (TVP), Pan Wołodyjowski, Czarne chmury, Czterej pancerni, Hubal i Potop. W roku szkolnym 1969/1970 uczył języka polskiego w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Sobieszynie koło Kocka i Szkole Podstawowej w Baranowie, a w następnym roku szkolnym był wychowawcą w Domu Dziecka w Lublinie. Od 1971 r. pracował w Wojewódzkiej Poradni Rehabilitacji Zawodowej przy WZS Inwalidów w Lublinie jako asystent socjalny. W 1975 r. przeniósł się do tworzonego w WSK Mielec Ośrodka Rehabilitacji Zawodowej na stanowisko pracownika socjalnego. W 1979 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu pedagogiki specjalnej (specjalność: pedagogika rewalidacyjna) oraz uczestniczył w Międzynarodowym Sympozjum Światowej Organizacji Pracy przy ONZ w Sztokholmie i wygłosił tam referat. W 1981 r. uczestniczył w tworzeniu struktur NSZZ „Solidarność” w WSK Mielec i pełnił funkcję sekcyjnego. Należał też do Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu i jako jego członek wziął udział w proteście przeciwko likwidacji znaków religijnych na terenie WSK. Został zwolniony dyscyplinarnie z WSK, a po przywróceniu przez sąd do pracy został skierowany do Robotniczego Centrum Kultury na stanowisko instruktora. Przerwał studia doktoranckie z zakresie rehabilitacji zawodowej i w 1985 r. ukończył kurs kulturalno-oświatowy COMUK w Łucznicy k/Garwolina. W 1990 r. został mianowany dyrektorem Miejskiego Ośrodka Kultury w Mielcu i pełnił tę funkcję do końca 1997 r. Przyczynił się do włączenia RCK w struktury MOK i utrzymania wszystkich zespołów artystycznych mimo kryzysu gospodarczo-społecznego Mielca po transformacji ustrojowej. Po restrukturyzacji mieleckich placówek kultury i utworzeniu Samorządowego Centrum Kultury od 1 I 1998 r. został mianowany zastępcą dyrektora SCK ds. Domu Kultury. Angażował się w sprawy społeczne środowiska. Dwukrotnie wybierano go radnym Rady Miejskiej w Mielcu (kadencje 1990-1994 i 1994-1998) i m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty, Kultury, Sportu i Turystyki. Ponadto od 1974 r. był członkiem Koła Myśliwskiego „Dzik” w Falenicy, a od 1985 r. – Koła „Knieja” w Mielcu. Posiada tytuł selekcjonera zwierzyny łownej. W latach 1998-2010 pracował na stanowisku zastępcy dyrektora SCK ds. Domu Kultury w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. Od 2007 r. do 2011 r. pełnił funkcję kanclerza Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Mielcu. W 2011 r. otrzymał Nagrodę Albertus.
SKARBEK KAZIMIERZ, urodzony 13 VII 1938 r. w Wiewiórce, powiat dębicki, syn Jana i Stefanii z domu Pierolas. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1963 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 1956 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL Mielec, na stanowiskach: konstruktora, starszego konstruktora, kierownika sekcji, kierownika pracowni, kierownika działu i głównego konstruktora aparatury wtryskowej. Nadzorował m.in. próby, prace badawcze i usprawnienia konstrukcyjne. Należał do grupy najaktywniejszych wynalazców. Zgłosił około 50 rozwiązań, noszących cechy wynalazków i wzorów użytkowych. Uzyskał 8 patentów na wynalazek i 3 świadectwa ochronne na wzór użytkowy. Dzięki zastosowaniu jego 25 projektów racjonalizatorskich zaoszczędzono ponad 20 milionów złotych. Aktywnie działał w Klubie Techniki i Racjonalizacji przy WSK Mielec, a także pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Sądu Koleżeńskiego przy wojewódzkim KTiR w Rzeszowie. Udzielał się społecznie na terenie osiedla Smoczka, w którym mieszkał. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1987 r. Zmarł 9 II 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKARBIŃSKI MICHAŁ, urodzony 10 IV 1903 r. w Grodźcu (Zagłębie Dąbrowskie), syn Jakuba i Marii z Krajewskich. Absolwent Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie, maturę zdał w 1921 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1926 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika ze specjalnością lotniczą. W latach 1926-1929 pracował w kilku francuskich zakładach lotniczych i motoryzacyjnych. Do Polski wrócił w 1929 r. i został zatrudniony w Podlaskiej Wytwórni Samolotów jako kierownik studiów nad nowymi samolotami. W 1931 r. przeniósł się do firmy „Lilpop, Rau i Loewenstein” w Warszawie, gdzie został asystentem dyrekcji ds. organizacji i uczestniczył w unowocześnianiu organizacji pracy prowadzonym przez amerykańskiego specjalistę Wallaca Clarka, a następnie kierował odlewnią w tej firmie. Prowadził także badania w dziedzinie odlewnictwa. Po utworzeniu Centralnego Okręgu Przemysłowego przeniósł się do Państwowych Zakładów Lotniczych w Warszawie, gdzie objął kierownictwo zakładu budowy nowych samolotów bombowych: PZL-37 Łoś, PZL-43 Karaś II i Sum oraz myśliwców Jastrząb i PZL P24, a także samolotu pasażerskiego Wicher. W 1936 r. został mianowany dyrektorem technicznym zakładów lotniczych budowanych w Cyrance obok Mielca i wdrażał ich organizację według systemu Clarka. Pod jego kierunkiem wyprodukowano w 1939 r. 7 sztuk samolotów Łoś, a dalszą produkcję przerwał najazd Niemiec hitlerowskich na Polskę. M. Skarbiński wraz z częścią załogi oraz niektórymi zdemontowanymi urządzeniami i maszynami ewakuował się na wschód. Najazd wojsk radzieckich na ówczesne polskie ziemie wschodnie (17 IX) zakończył ewakuację, a M. Skarbińskiemu udało się powrócić do Warszawy. Tam do końca okupacji hitlerowskiej uczył w Państwowej Szkole Metaloznawczo-Odlewniczej II st. i Państwowej Szkole Budowy Maszyn II st. Był członkiem AK, posługiwał się pseudonimem „Marian”. Po wojnie podjął pracę na Politechnice Łódzkiej i jako profesor nadzwyczajny kierował Katedrą Obróbki Metali II (później Katedra Technologii Metali), a w latach 1955-1956 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego. Jego staraniem powstały m.in. laboratoria odlewnictwa, które wykonywały ekspertyzy dla licznych fabryk z całego kraju. Jako ekspert z dziedziny organizacji pomagał przy organizacji i uruchomieniu produkcji w wielu polskich zakładach przemysłowych, m.in. zakładach lotniczych w Mielcu i na Ziemiach Zachodnich. Równocześnie od 1948 r. wykładał na Politechnice Warszawskiej i w 1957 r. przeniósł się do tej uczelni. Tam zorganizował Katedrę Odlewnictwa i jako kierownik doprowadził ją do znaczącej pozycji w polskim odlewnictwie. W latach 1965-1969 był prorektorem Politechniki Warszawskiej. Jego dorobek naukowy stanowi ponad 80 opublikowanych prac na tematy związane z odlewnictwem, spośród których kilka zostało uznanych za wyjątkowe i fundamentalne w tej dziedzinie. Ponad 30 prac wydano w językach obcych.) Najważniejsze prace: Projektowanie procesów technologicznych w odlewni (1954), Konstrukcja odlewów (1957), Uruchomienie produkcji w odlewni (1974), Oprzyrządowanie odlewnicze dla produkcji seryjnej, Dokładność wymiarowa odlewów (1966) i Technologiczność konstrukcji maszyn (1982). Pod jego kierunkiem doktoryzowało się z zakresu odlewnictwa i organizacji pracy 11 naukowców, a ponadto napisano ponad 120 prac magisterskich i inżynierskich. Zapraszano go na wykłady na uczelniach zagranicznych. Był członkiem wielu towarzystw i organizacji naukowych, m.in.: Komitetu Budowy Maszyn PAN i Komitetu Hutnictwa PAN. Pełnił liczne funkcje, m.in. był wiceprezesem Rady Normalizacji przy PAN i przewodniczącym Oddziału Warszawskiego STOP. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem „Zasłużonego Nauczyciela PRL”, Złotą Odznaką STOP, Złotą Odznaka NOT i godnością doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej. Zmarł 5 II 1997 r. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
SKARGI PIOTRA KSIĘDZA (ULICA), jedna z większych (588 m) i ważniejszych ulic miejskich osiedla M. Kopernika. Powstała w latach 50. XX w. jako jedna z ulic bocznych ul. 22 Lipca, w ramach budowy osiedla fabrycznego WSK Mielec. Patrona otrzymała 26 VI 1957 r. Początkowo miała ledwie kilkadziesiąt metrów długości, ale w miarę powstawania osiedla M. Kopernika powiększała się jej długość i znaczenie. Aktualnie biegnie przez środek tego osiedla, od al. Niepodległości, w kierunku północno-zachodnim, do ul. Kazimierza Jagiellończyka, krzyżując się kolejno z ulicami: Dworcową, L. Staffa, W. Kossaka, Grunwaldzką i M. Kopernika. Od początku miała asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W latach 2007-2009 przebudowano chodniki i wymieniono płyty na kostkę betonową. Istotną zmianą w otoczeniu ulicy było wyburzenie budynku dawnej przychodni lekarskiej, wykupionego przez inwestora prywatnego. Jej sąsiadami są głównie bloki mieszkalne, w tym nr 5 z szeregiem placówek handlowych i usługowych. Innymi ważniejszymi obiektami są: pawilon handlowo-usługowy, Przedszkole Miejskie nr 6 i Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy „Przystań”.
Patron ulicy: ks. PIOTR SKARGA (1536-1612), jeden z najwybitniejszych polskich kaznodziei, żarliwy duszpasterz i patriota, hagiograf, pierwszy rektor Akademii Wileńskiej, czołowy przedstawiciel kontrreformacji w Polsce.
SKARŻYŃSKIEGO STANISŁAWA (ULICA), niewielka ulica miejska (148 m) na osiedlu Cyranka. Powstała na początku lat 70. XX w., w czasie budowy miniosiedla za hotelem „Jubilat” jako ostatnia ulica od strony północnej, łącząca ul. G. Piramowicza z ul. H. Boguszewskiej. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. Miała asfaltową nawierzchnię i po obu stronach chodniki. W 2011 r. wykonano remont, położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej. Jej sąsiadami są wyłącznie posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i bogatą zielenią.
Patron ulicy: STANISŁAW SKARŻYŃSKI (1899-1942), podpułkownik, pilot wojskowy, który specjalizował się w samolotowych lotach długodystansowych, m.in. w 1933 r. samotnie przeleciał przez Ocean Atlantycki polskim samolotem RWD-5 bis. W czasie II wojny światowej uczestniczył w bitwie o Wielką Brytanię. Zginął w czasie lotu bojowego w 1942 r.
SKATEPARK I PARKOUR, nowo wybudowane obiekty na terenach Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji od strony ul. Kazimierza Jagiellończyka, służące do aktywnego spędzania wolnego czasu. Pozwolenie na użytkowanie wydano 31 X 2017 r. Uroczyste otwarcie odbyło się 4 XI 2017 r.
Skatepark został zbudowany dla amatorów jazdy na rolkach, deskorolkach i rowerach typu BMX. Jego powierzchnia wynosi 1 567 m2. Jest wykonany w całości z konstrukcji żelbetowej. Składa się z 17 elementów: Bowl, Piramida 1, Piramida 2, Funbox 1, Curb 30/70, Platforma, Zjazd 1, Curb 50, Quarterpipe + wave, Box 1, Box 2, Radius Curb 50, Zjazd 2, Wave, Spine + wave, Double hip, Quarterpipe + bank. Jest jednym z największych na terenie Polski południowo-wschodniej i drugim co do wielkości (po Rzeszowie) na terenie województwa podkarpackiego. 4 XI 2017 r. przeprowadzono I Otwarte Zawody BMX o Puchar Prezydenta Miasta Mielca, w których rywalizowano w dwóch kategoriach – „pro” i „amator”.
SKIBA BOGUSŁAW STANISŁAW, urodzony 16 XI 1960 r. w Rzeszowie, syn Bolesława i Magdaleny z domu Barnuś. Karierę piłkarską rozpoczął w Stali Rzeszów i w jej drużynach występował jako obrońca do 1978 r. Od sezonu 1978/1979 grał (z przerwami z powodu kontuzji) w Stali Mielec do końca 1987 r. W tym czasie przyczynił się do dwukrotnego zdobycia 3. miejsca w ekstraklasie (1979, 1982). W latach 1977–1979 występował w reprezentacji Polski juniorów w 36 meczach, m.in. w ramach II Mistrzostw Świata (juniorów do lat 20) w Japonii (1979). W okresie od wiosny 1988 r. do jesieni 1989 r. grał w niemieckim zespole Victoria Aschaffenburg i wniósł spory wkład do jego awansu do II ligi. Rundę wiosenną sezonu 1989/1990 rozegrał w Stali Mielec, po raz ostatni w I lidze. W ekstraklasie zagrał ogółem 105 meczów i strzelił 2 bramki. W latach 1992–1994 występował w amatorskich drużynach niemieckich: SV Germania 1912 Dettingen i Grozostheim. Od 1995 r. nie grał, jednak w związku z trudną sytuacją Stali Mielec w sezonie 1996/1997 wznowił treningi, ale wystąpił tylko w 1 meczu w rundzie wiosennej. Rozpoczął własną działalność usługową (taxi) oraz podjął się prowadzenia lokalnych drużyn piłkarskich.
SKIBA LEON, urodzony 22 IV 1943 r. w Pobiednie koło Sanoka, syn Jana i Anny z Wojciechowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Sanoku, maturę zdał w 1962 r. Do 1964 r. pomagał w rodzinnym gospodarstwie rolnym. 16 IX 1964 r. podjął pracę w Sanockiej Fabryce Autobusów w Sanoku na stanowisku dyspozytora, a następnie pracował jako technolog w Spółdzielni „Spójnia” w Sanoku (1968-1970) i ponownie w Sanockiej Fabryce Autobusów na stanowisku technologa (1970-1972). Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (specjalność: samochody i ciągniki) i w 1970 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. 2 IX 1972 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako konstruktor. W 1977 r. uzyskał uprawnienia rzecznika patentowego wpisanego na listę Urzędu Patentowego PRL. W 1982 r. ukończył Studium Podyplomowe Wynalazczości i Ochrony Własności Przemysłowej na Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie. Poza etatową pracą w WSK Mielec (konstruktor, rzecznik patentowy) pracował w niepełnym wymiarze godzin jako rzecznik patentowy WSK „PZL-Krosno” i ZZD Chorzelów. Sam również był autorem m.in. wynalazku pn. „Nadwozie do transportu towarów w pozycji wiszącej” (Świadectwo Autorskie nr 177180 z 16 XI 1983 r.) i trzech wzorów użytkowych. W latach 80. mocno angażował się w działalność Klubu Inteligencji Katolickiej i przez wiele lat był jego wiceprezesem. W 1989 r. został wybrany pierwszym (po ponownej rejestracji „Solidarności” – 17 IV 1989 r.) przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” WSK Mielec. Z dniem 1 VIII 1990 r. został mianowany kierownikiem nowo utworzonego Urzędu Rejonowego w Mielcu i pełnił tę funkcję do 30 IV 1997 r. Był współorganizatorem urzędu i przyczynił się do jego sprawnego funkcjonowania. Miał także m.in. znaczący udział w zwróceniu parafiom zabranych majątków, pozyskaniu dla miasta Mielca gruntów budowlanych ze skarbu państwa oraz zawarciu ugody bankowej ratującej WSK Mielec w 1996 r. Był także przewodniczącym Komisji Poborowej w Mielcu. W 1997 r., po zmianie ekipy rządzącej w państwie, został zwolniony z funkcji kierownika UR. Po niespełna miesięcznym okresie bezrobocia 27 V 1997 r. został zatrudniony w Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” S.A. w Mielcu i m.in. pełnił funkcję wiceprezesa. W 1998 r. został wybrany radnym Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1999 – 2002. Od 8 IX do 28 X 1999 r. ponownie pozostawał na bezrobociu. Z dniem 1 XI 1999 r. podjął pracę w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w Tarnobrzegu na stanowisku specjalisty. 6 XII 1999 r. uzyskał uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości i tytuł rzeczoznawcy majątkowego. Poza pracą zawodową nadal działał społecznie w mieleckim KIK i był członkiem Rady Parafialnej w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a ponadto należał do Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego i Towarzystwa im. gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Zmarł 25 III 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKIBA MARIA (z domu CZYŻ), urodzona 7 VIII 1947 r. w Tułkowicach koło Strzyżowa, córka Stanisława i Józefy Witanek. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Strzyżowie, maturę zdała w 1965 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła w 1971 r. i uzyskała tytuł lekarza medycyny. Staż odbyła w Szpitalu Powiatowym w Gorlicach (1971-1972). 1 IX 1972 r. podjęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Mielcu na Oddziale Dziecięcym. Od 1 I do 30 VI 1973 r. pełniła obowiązki ordynatora Oddziału Noworodków. Po urlopie macierzyńskim pracowała nadal na Oddziale Dziecięcym do 1995 r. Po odbyciu wymaganego okresu kształcenia i zdaniu egzaminu uzyskała tytuł lekarza pediatry. Od 1997 r. do 2000 r. pełniła funkcję kierownika Poradni Dziecięcej w Przychodni Rejonowej nr 3 przy ul. ks. P. Skargi. Od 2001 r. była współwłaścicielem NZOZ „Zdrowie” przy ul. S. Żeromskiego 17 i lekarzem pediatrą. Od lat 80. wiele czasu poświęcała działalności społecznej w ramach parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, najpierw w Chrześcijańskiej Poradni Rodzinnej, a od 1988 r. w Katolickiej Poradni Rodzinnej jako doradca ds. rodziny. Od wielu lat pełniła także dyżury w Poradni Specjalistycznej „Arka” jako lekarz i doradca ds. rodziny. W 1988 r. ukończyła Studium Rodziny w Tarnowie, uzyskując misję kanoniczną upoważniającą do pracy w Duszpasterstwie Rodzin. W latach 90. wykładała w Studium Rodziny i PAT w Tarnowie oraz w Liceum Medycznym w Mielcu. Była wykładowcą na kursach przedmałżeńskich dla młodzieży. Należała do Klubu Inteligencji Katolickiej i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Zmarła 31 VIII 2023 r. i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
SKIBA RADOSŁAW, urodzony 20 VII 1977 r. w Kolbuszowej, syn Jerzego i Bronisławy z domu Mytych. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1996 r. Ukończył studia na Wydziale Administracyjno-Prawnym Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu (specjalizacja: administracja celna) z tytułem licencjata w 1999 r., a następnie studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (specjalizacja: finanse publiczne) i w 2002 r. otrzymał tytuł magistra. (Temat pracy: Transformacja systemu ochrony zdrowia w Polsce na podstawie procesu prywatyzacji i restrukturyzacji w służbie zdrowia.) Od X 1999 r. do XI 2004 r. pracował w Ministerstwie Zdrowia jako starszy specjalista w Departamencie Organizacji Ochrony Zdrowia Wydział Realizacji Systemu Ochrony Zdrowia. W tym czasie uczestniczył w procesie wdrożenia, realizacji i monitorowania restrukturyzacji w zakładach opieki zdrowotnej w ramach „Rządowego programu działań osłonowych i restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia”, organizacji i podsumowaniu „Zintegrowanego programu ratownictwa medycznego” i pracach przy organizacji „Zintegrowanego Program u Operacyjnego Rozwoju Regionalnego” w zakresie ochrony zdrowia. W listopadzie 2004 r. został mianowany zastępcą dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych Podkarpackiego Oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia i pełnił tę funkcję do końca 2006 r. Od 1 I 2007 r. do 2015 r. pracował na stanowisku zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu. Równocześnie w 2007 r. ukończył studia podyplomowe „Controlling” w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie oraz w 2008 r. – studia podyplomowe w zakresie rachunkowości i zarządzania finansami dla zaawansowanych na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Brał udział w szkoleniach organizowanych przez Instytut Europejski w Łodzi we współpracy z Europejskim Instytut Administracji Publicznej w Maastricht oraz UKIE, a także uczestniczył w kilkudziesięciu konferencjach i seminariach organizowanych przez Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia. Był ekspertem Ministra Zdrowia wpisanym na listę ekspertów na lata 2007-2013 oraz członkiem Korpusu Służby Cywilnej – obecnie Państwowego Zasobu Kadrowego. W 2012 r. powierzono mu funkcję dyrektora szpitala specjalistycznego „Pro Familia” w Rzeszowie. Poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. był współorganizatorem imprez kulturalnych i rozrywkowych w mieleckim I LO im. S. Konarskiego, I Przemyskich Juwenaliów i I Międzynarodowego Maratonu Rzeszowskiego. W związku z trudnościami w pogodzeniu dwóch odpowiedzialnych funkcji – w 2015 r. zrezygnował z funkcji zastępcy dyrektora Szpitala w Mielcu. Od 2021 r. jest także wiceprezesem Stowarzyszenia Klub Bokserski Stal Rzeszów.
SKIRECKI STANISŁAW, urodzony 5 V 1916 r. w województwie poznańskim. Absolwent Państwowej Szkoły Rzemieślniczo-Przemysłowej w Poznaniu, w 1935 r. uzyskał dyplom ślusarza artystycznego. Pracował w Fabryce Wyrobów Metalowych w Poznaniu jako ślusarz narzędziowy. Odbył też służbę wojskową w I Batalionie Pancernym w Poznaniu i ukończył szkołę podoficerską ze stopniem kaprala. W 2. połowie lutego 1939 r. podjął pracę w PZL Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu na Wydziale Obróbki Mechanicznej. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) początkowo pozostał na swoim stanowisku, ale później przenoszono go na inne miejsca, m.in. był planistą i rozdzielającym prace w wydziale. Znał też bardzo dobrze język niemiecki, toteż mógł w miarę swobodnie poruszać się po fabryce („Flugzeugwerk” Mielec). Wykorzystywał te możliwości do przenoszenia wiadomości członkom organizacji konspiracyjnych. Zaprojektował i wykonał konspiracyjny krzyż harcerski (1943). Po zakończeniu wojny powrócił do Poznania, gdzie w 1946 r. został zatrudniony w Zakładach Hipolita Cegielskiego. W Wydziale Głównego Technologa pracował na stanowiskach: konstruktora, technologa specjalisty i zastępcy głównego technologa. Ukończył studia na Politechnice Wrocławskiej i w 1957 r. uzyskał tytuł inżyniera w zakresie technologii budowy maszyn. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 2 X 1986 r.