Litera O

OBCHODY ŚWIĄT I ROCZNIC PAŃSTWOWYCH I LOKALNYCH, organizowane oficjalnie przez władze miejskie i najważniejsze instytucje, odbywały się w Mielcu z reguły bardzo uroczyście i godnie, bez większych nieporozumień i incydentów. Niekorzystnym zjawiskiem, wynikającym z dyrektyw władz państwowych, było zmienianie obowiązujących świąt państwowych w zależności od politycznych i społecznych uwarunkowań. 

*21 III 1867 r. – z okazji wejścia w życie ustawy sejmowej o samorządzie gminnym – strzelano z moździerzy, odprawiono specjalne nabożeństwo w kościele św. Mateusza, a po nim odbył się festyn przy „rzęsistej iluminacji”.

*Od 1873 r. uroczyście nadawano Honorowe Obywatelstwo Miasta Mielca. Działo się to bardzo rzadko – odbyło się dotąd niewiele takich uroczystości.

*W czasie rozbiorów wprowadzono obchody „dni dworskich” z okazji urodzin i imienin cesarzy austriackich. Organizatorem największych tego rodzaju uroczystości były szkoły.

*Po uzyskaniu większych swobód w warunkach autonomii galicyjskiej – organizowano rocznice wielkich wydarzeń w historii Polski, m.in. w 1910 r. z okazji 500–lecia zwycięskiej bitwy pod Grunwaldem.

*Tradycją stały się uroczystości: rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego w gimnazjum i szkołach powszechnych, wmurowania kamieni węgielnych pod obiekty oraz poświęcenia wybudowanych obiektów.

*11 XI 1918 r. w kościele św. Mateusza odprawiono nabożeństwo z okazji powstania zjednoczonej Polski. Odtąd przez cały okres II Rzeczypospolitej (1918-1939) największymi uroczystościami świeckimi o charakterze państwowym były kolejne rocznice Odzyskania Niepodległości, nazywane też Świętem Zmartwychwstania Polski, obchodzone corocznie 11 XI. Od 1928 r. na ich program składały się: nabożeństwo, „defilada przed apteką” i pochód pod budowany wówczas pomnik Wolności. 11 XI 1936 r. Święto Odzyskania Niepodległości połączono z oficjalną uroczystością odsłonięcia pomnika. Wyjątkiem był rok 1937, kiedy to uroczystości 19. rocznicy Odzyskania Niepodległości połączono z „Aktem poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę przyszłych fabryk w Cyrance”.

*W latach 20. rozpoczęto organizowanie uroczystości z okazji rocznic wielkich wydarzeń z historii Polski, m.in.: powstania listopadowego 1830-1831, powstania styczniowego 1863, odzyskania morza polskiego 1918 (później były to „Dni Morza”), powstania śląskiego 1921 oraz niektórych rocznic śmierci wybitnych Polaków, m.in. 150. rocznicy śmierci Kazimierza Pułaskiego.

*Uroczysty charakter miały imprezy organizowane przez organizacje społeczne, m.in. Ochotniczą Straż Pożarną, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Związek Harcerstwa Polskiego i Związek Byłych Ochotników Armii Polskiej. Były to uroczyste poświęcenia sztandarów, przyjęcia i ślubowania (przyrzeczenia) nowych członków oraz jubileusze. 

*Od 1 V 1923 r. środowisko robotnicze w Mielcu rozpoczęło organizowanie manifestacji pierwszomajowych i w takiej formie obchodziło to święto do 1939 r. Od 1926 r. jego organizacja zajmował się Związek Zawodowy Pracowników Fizycznych.

*Od 19 III 1926 r. organizowano corocznie w gimnazjum i szkołach powszechnych 19 III uroczyste poranki z okazji imienin marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1932 r. odsłonięto w gimnazjum pamiątkowy medalion z wizerunkiem Marszałka, a 17 IV tego roku na trawniku przy gimnazjum zasadzono pamiątkowy dąb. Na wieść o śmierci J. Piłsudskiego (12 V 1935 r.) wykonano żałobne dekoracje, a uczniowie założyli czarne opaski. Miejskie nabożeństwo żałobne odbyło się 18 V, w maju zorganizowano zbiórki pieniężne na budowę kopca J. Piłsudskiego, a od czerwca grupy dorosłych i młodych mielczan wyjeżdżały do Krakowa, aby oddać hołd prochom Marszałka i wziąć udział w sypaniu kopca. W latach 1936–1939 organizowano w szkołach „Dzień Józefa Piłsudskiego – 19 III”. 

*13 XI 1926 r. odbyły się uroczystości z okazji 200–lecia kanonizacji św. Stanisława Kostki – patrona bursy gimnazjalnej. Później corocznie odbywały się gimnazjalne uroczystości czczące św. Stanisława Kostkę. 

*Od 3 V 1927 r. organizowano w gimnazjum uroczyste akademie z okazji rocznic uchwalenia Konstytucji 3 maja 1791 r. Od 1929 r. organizowano je z programem podobnym do uroczystości z okazji Odzyskania Niepodległości.

*W styczniu 1930 r. w gimnazjum uroczyście odsłonięto tablicę upamiętniającą poległych za Ojczyznę w latach 1914-1920 prof. J. Ziemskiego oraz 23 uczniów i absolwentów gimnazjum.

*9 V 1933 r. „urządzono iluminację” i pochód młodzieży z okazji ponownego wyboru prof. Ignacego Mościckiego na urząd prezydenta Rzeczypospolitej. Od 1934 r. wprowadzono coroczną uroczystość imienin prezydenta I. Mościckiego, a ponadto w 1936 r. odbyły się uroczystości z okazji 10–lecia urzędowania prezydenta RP. 

*Od 1936 r. corocznie w dniu Zielonych Świąt na rynku organizowano manifestacje chłopskie.

*13 VI 1939 r. oficjalnego otwarcia PZL – Wytwórni Płatowców nr 2 w Mielcu dokonał prezydent RP Ignacy Mościcki w asyście wicepremiera i ministra skarbu Eugeniusza Kwiatkowskiego, wiceministra spraw wojskowych gen. bryg. Aleksandra Litwinowicza, dowódcy lotnictwa gen. bryg. pilota Władysława Kalkusa i przewodniczącego Komitetu ds. Uzbrojenia i Sprzętu. Z tej okazji zorganizowano w Mielcu „Tydzień Propagandy Gospodarki Polskiej”.

*W czasie okupacji hitlerowskiej (w Mielcu od 8 IX 1939 r. do 5 VIII 1944 r.) wszelkie uroczystości były zakazane. Mimo to składano (potajemnie) kwiaty na Miejscach Pamięci Narodowej.

*Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej powrócono do obchodów świąt państwowych. 11 XI 1944 r. odbyły się uroczystości z okazji Święta Niepodległości, a 3 V 1945 r. zorganizowano obchody 154. rocznicy Uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Względy polityczne zadecydowały jednak, że władze centralne zakazały w 1946 r. organizacji obchodów Święta Niepodległości, a  w 1951 r. – Święta 3 Maja. W latach 70. Stronnictwo Demokratyczne przyjęło Święto 3 Maja za swoje święto i organizowało publicznie jego obchody. Pod koniec lat 70. w poszczególnych instytucjach organizowano skromne uroczystości z okazji rocznic obu wydarzeń, a w 1981 r. powrócono w Mielcu do organizowania miejskich uroczystości. Od 11 XI 1992 r. wprowadzono stały scenariusz uroczystości miejskich, składający się z : Mszy Świętej w kościele św. Mateusza, pochodu ulicami miasta, złożenia kwiatów pod pomnikiem Wolności przez parlamentarzystów, delegacje urzędów, instytucji, partii i ugrupowań politycznych, stowarzyszeń i firm oraz parady sztandarów. Po południu organizowano imprezy kulturalne i sportowe. Szczególnie uroczysty charakter miały obchody Narodowego Święta 3 Maja w dniach 2 i 3 V 2004 r., bowiem połączono je z dniem wejścia Polski do Unii Europejskiej i Świętem Pracy (1 V). Z tej okazji na mieleckim lotnisku zorganizowano I Unijny Piknik Lotniczy „Na skrzydłach nad Europą”. W tych uroczystościach uczestniczyły delegacje miast partnerskich z UE: Douchy-les-Mines (Francja), Loehne (Niemcy) i Vila Nova de Poiares (Portugalia).

*15 IV 1945 r. zorganizowano manifestację z okazji „Powrotu Polski do Morza”, a następnie  przez szereg lat w czerwcu organizowano „Dni Morza”. Szczególnie bogate były uroczystości w dniach 23–29 czerwca 1947 r., kiedy to na program złożyły się: Msza Święta w kościele św. Mateusza, pochód nad Wisłokę, rzucanie wianków i butelek do Wisłoki, akademia i koncerty. W latach 50. i 60. obchody ograniczono do festynu nad Wisłoką, a w latach 70. zaprzestano organizowania tej imprezy.

*Od 1945 r. organizowano uroczyste obchody 1 Maja – Święta Pracy, których główną formą był pochód pracowników mieleckich zakładów pracy głównymi ulicami Mielca. W godzinach popołudniowych odbywały się liczne imprezy kulturalne i sportowe. Regułą były też czyny społeczne podejmowane dla uczczenia tego święta. Do lat 70. uczestnicy  pochodu maszerowali od placu Centralnego (zwanego też przez pewien czas placem B. Bieruta) – ulicami: A. Kędziora (od 1957 r. 22 Lipca, aktualnie Aleja Niepodległości), H. Sawickiej (aktualnie Jadernych), I. Daszyńskiego (później J. Stalina i A. Mickiewicza) – do placu gen. Karola Świerczewskiego (aktualnie Rynek), gdzie stała trybuna honorowa. Rozwiązanie pochodu następowało na ulicy J. Kilińskiego. 1 V 1982 r., ze względu na stan wojenny, nie organizowano pochodu, a Święto Pracy uczczono wiecem na stadionie FKS „Stal”. Także w 1983 r. nie zorganizowano pochodu, a okolicznościowy wiec z bogatym programem artystycznym odbył się w hali sportowo-widowiskowej FKS „Stal”. W 1984 r. powrócono do organizacji pochodu, ale na krótszej trasie (od stadionu do skrzyżowania ul. 22 Lica z ul. St. Wyspiańskiego i ul. ks. P. Skargi). Od 1990 r. zaprzestano pochodów, a z okazji Święta Pracy partie lewicowe organizują uroczyste spotkania i pikniki.  

*Na początku lat 50. rozpoczęto organizowanie obchodów 22 Lipca – Święta Odrodzenia Polski. Głównym akcentem uroczystości była akademia powiatowa (od 1975 r. – miejska), a towarzyszyły jej plenerowe imprezy kulturalne i sportowe (m.in. coroczny międzynarodowy turniej piłkarski na stadionie FKS „Stal”). Regułą stało się oddawanie do użytku ważnych obiektów w przeddzień „Święta Lipcowego” (21 VIII). Od 1989 r. zaprzestano organizowania obchodów tego święta.

*9 V 1945 r. entuzjastycznie powitano wieść o kapitulacji Niemiec hitlerowskich, a od 9 V 1946 r. organizowano obchody kolejnych rocznic zwycięstwa nad faszyzmem. W latach 70. upowszechniono nazwę Dzień Zwycięstwa. W latach 90. mieleckie organizacje kombatanckie (organizatorzy) zmieniły termin obchodów na 8 V.

*Od pierwszych lat powojennych 1 IX odbywają się corocznie uroczystości z okazji rocznicy wybuchu II wojny światowej (1 IX 1939 r.) i upamiętniające ofiary tej wojny. Są to m.in.: uroczyste składania kwiatów na Miejscach Pamięci Narodowej, spotkania weteranów II wojny światowej, apele szkolne i okolicznościowe wystawy. 

*Corocznie 6 VIII obchodzona jest rocznica wyzwolenia Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.). W pierwszych latach powojennych składano kwiaty na grobach żołnierzy radzieckich na mieleckim rynku, a po wybudowaniu cmentarza żołnierzy radzieckich (1947) i pomnika Wdzięczności (1953) – na obu miejscach. Od lat 90. uroczystość składania kwiatów odbywa się na cmentarzu żołnierzy radzieckich.

*Od lat 50. do 1989 r. corocznie w dniu 12 X (dla upamiętnienia bitwy pod Lenino) organizowano Święto Ludowego Wojska Polskiego. Z tej okazji odbywały się m.in.: akademia powiatowa (miejska) i okolicznościowe spotkania weteranów i czynnych oficerów LWP z młodzieżą. Od 1990 r. Święto Wojska Polskiego obchodzone jest 15 VIII, dla upamiętnienia zwycięskiej bitwy warszawskiej Wojska Polskiego z Armią Czerwoną („cud nad Wisłą”).

*W początku lat 50. corocznie 7 XI uroczyście obchodzono kolejne rocznice wybuchu rewolucji październikowej. Głównym akcentem była akademia powiatowa (miejska) oraz koncert w wykonaniu zespołu artystycznego z ZSRR. Ponadto składano kwiaty przed pomnikiem Wdzięczności, organizowano wystawy i konkursy (wiedzy, plastyczne, czytelnicze, filmowe). Od 1989 r. zaprzestano organizowanie obchodów tej rocznicy.

*W 1987 r. wprowadzono do kalendarza cyklicznych uroczystości miejskich Dni Mielca, nawiązując do sporadycznie organizowanych Dni Mielca w latach 50. 60.

*Od 1993 r. wprowadzono coroczną uroczystość z okazji rocznicy wybuchu powstania warszawskiego (1 VIII 1944 r.), składając kwiaty przed pomnikiem Armii Krajowej.

*Od 1990 r. (nieregularnie) Mszą Świętą i złożeniem kwiatów przed Katyńskimi Tablicami przy kościele św. Mateusza czczono pamięć Ofiar Katynia i innych obozów w ZSRR w czasie II wojny światowej. Od 10 IV 2010 r. są to coroczne uroczystości czczące pamięć Katyńczyków i Ofiar katastrofy samolotowej pod Smoleńskiem (m.in. mielczanina – posła Leszka Deptuły) w bazylice św. Mateusza i na cmentarzu komunalnym.

*Od 1995 r. corocznie mielecki Oddział Związku Żołnierzy – Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 organizował uroczystość Barbórki (Msza Święta w bazylice św. Mateusza, spotkanie).

*Od 2000 r. corocznie organizowana jest uroczystość z okazji Dnia Sybiraka (17 IX – rocznica napaści wojsk radzieckich na Polskę 17 IX 1939 r.). W latach 2000-2002 odbywała się w kościele św. Mateusza. Po zbudowaniu pomnika Sybiraków na cmentarzu komunalnym (2003), uroczystość (Msza Święta, program artystyczny i złożenie kwiatów) odbywa się na cmentarzu komunalnym.

W latach 2011 – 2021 wprowadzono nowe święta: jako dzień wolny od pracy – Trzech Króli (6 I), a w dniach roboczych: Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych (1 III), Święto Chrztu Polski (14 IV), Dzień Walki i Męczeństwa Wsi Polskiej (12 VII), Narodowy Dzień Pamięci Powstania Warszawskiego (1 VIII), Dzień Solidarności i Wolności (31 VIII), Narodowy Dzień Pamięci Duchownych Niezłomnych (19 X).

*W Mielcu 6 I 2017 r. zorganizowano pierwszy w historii miasta „Orszak Trzech Króli”.

OBORSCY, ród szlachecki na terenach Mazowsza i Wielkopolski, pieczętujący się herbami: Abdank, Godziemba, Nałęcz i Roch. Najbardziej rozwinęła się linia spod herbu Roch. W XV w. nabyła miejscowość Obory na Ziemi Chełmińskiej i od niej przyjęła nazwisko. Z tego rodu pochodziło kilku biskupów, wielu wojskowych i artystów. Oborscy dobrze służyli Ojczyźnie i wielokrotnie walczyli w jej obronie, a w czasach rozbiorów – o odzyskanie niepodległości, co kosztowało ich utratę majątków. Po upadku powstania listopadowego (1831) uciekając przed rosyjskimi represjami, pułkownik Ludwik Oborski (1787-1873) emigrował do Paryża, a  podporucznik Maksymilian Oborski (1809-1878) zamieszkał w Husowie koło Łańcuta w majątku żony – Marii z Jawornickich, a następnie administrował dworem i majątkiem w Mielcu. Mieli czworo dzieci, w tym dwóch synów – Antoniego i Wacława, którzy wraz z ojcem walczyli w powstaniu styczniowym 1863 r. W 1891 r. Wacław zakupił dwór z gruntami w Mielcu i w nim zamieszkał.

OBORSKA KONSTANCJA (z domu WOŁOWSKA), herbu Colona, Kolumna, urodzona w 1863 r., córka Józefa Wołowskiego i Zofii z domu Gerlicz. Od 1891 r. mieszkała z mężem Wacławem w dworze w Mielcu. Wykazywała dużą aktywność społeczną i wrażliwość na ludzką biedę. Była jedną z liderek Stowarzyszenia św. Wincentego a’Paulo, inspiratorką i współzałożycielką ochronki, szwalni i kuchni dla ubogich oraz Sodalicji Pań. Należała też do aktywniejszych członkiń Koła Katolickich Polek i mieleckiego koła Związku Ziemian.  Kolekcjonowała dzieła sztuki, m.in. obrazy Aleksandra i Maksymiliana Oborskich, Aleksandra Orłowskiego, Piotra Michałowskiego i rysunki Cypriana Kamila Norwida oraz powiększała rodzinną bibliotekę. Po śmierci męża (1914) gospodarowała na majątkach w Mielcu i Husowie. Brak umiejętności zarządzania i wiele przeciwności losu (m.in. I wojna światowa, kryzys gospodarczy po 1918 r., mały zbyt produktów rolnych) sprawiły, że została zmuszona do sprzedaży niemal wszystkich gruntów na terenie Mielca. (Zakupili je m.in. Franciszek Kazana i sędzia Piotr Nowak.) Pozostawiła sobie jedynie pałacyk z parkiem. Zmarła 18 X 1943 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu Oborskich w Husowie.

OBORSKI ANDRZEJ, urodzony w Mielcu(?), syn Wacława i Konstancji z Wołowskich. Po rodzicach odziedziczył pozostałości majątku z pałacykiem w Mielcu i majątek z dworem w Husowie. W rezultacie reformy rolnej w 1944 r. pozbawiony został posiadłości w Husowie. Mieszkając po wojnie w Mielcu, nie wytrzymał wytworzonego przez nowe władze klimatu wokół prywatnej własności i przeniósł się do Krzeszowa (Płaszowa) koło Krakowa, zabierając kolekcję obrazów, rodzinne pamiątki i bibliotekę. Dużą część z tych zbiorów sprzedał, aby mieć środki na utrzymanie. Zmarł 22 X 1967 r. Spoczywa na cmentarzu w Krzęcinie koło Wisły.

OBORSKI MAKSYMILIAN, urodzony w 1808 r. (1809?) w Proszewie koło Kałuszyna (Siedleckie), syn Walentego Antoniego i Marcjanny (Marianny) z Jawornickich. Od młodości pasjonował się malarstwem. W czasie nauki w Liceum Warszawskim jego nauczycielem rysunku był Zygmunt Vogl. W młodzieńczym okresie twórczości najczęściej rysował lub malował akwarelą, a ulubioną tematyką były pejzaże, portrety ludzi i koni oraz sceny rodzajowe. W latach 1827–1829 studiował na Wydziale Administracyjnym Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie odbył aplikanturę w warszawskim Banku Polskim. Uczestniczył w powstaniu listopadowym jako podporucznik 1 Pułku Mazurów i Legii Litewsko–Wołyńskiej. Wykonał wówczas wiele szkiców i portretów przedstawiających powstanie i jego uczestników. Po upadku powstania wyjechał do Paryża i tam zaprzyjaźnił się m.in. z Piotrem Michałowskim. Za jego radą doskonalił się poprzez kopiowanie rycin wielkich mistrzów. W 1835 r. powrócił do kraju i zajął się prowadzeniem majątków – własnego w Proszewie oraz na zlecenie w Sieniawie (własność Czartoryskich) i w Bolestraszycach (własność P. Michałowskiego). Namalował wówczas szereg akwarel obrazujących urokliwe pejzaże obu miejscowości. W okresie Wiosny Ludów 1848 r. przebywał w Krakowie, gdzie pomagał Józefowi Chłopickiemu, zbierając składki na mogiłę poległych. Wykonał też szereg szkiców dokumentujących ówczesne wydarzenia i ich uczestników. Po powrocie do rodzinnego majątku w Proszewie zajął się jego administrowaniem, a ponadto narysował wiele szkiców przedstawiających piękno krajobrazu proszewieckiego oraz serię szkiców Lisowczyk. W czasie powstania styczniowego 1863 r. udostępnił swój dwór na kancelarię i archiwum cywilnego dowództwa województwa podlaskiego, za co został aresztowany we wrześniu tego roku i skazany na 10 (15?) lat ciężkich robót, utratę praw i konfiskatę majątku. Na wygnaniu (Moskwa, Usol, Irkuck, Solikansk, Chreniow) przebywał do 1874 r., polepszając nieco swój los wykonywaniem portretów miejscowych osób, a w słynnej carskiej stadninie koni w Chreniowie – także koni i montaży osób na koniach. Po powrocie z wygnania osiedlił się w Mielcu, gdzie administrował dworem i majątkiem. W tym okresie niewiele czasu poświęcał malarstwu. Zmarł 28 I 1878 r. Spoczywa na cmentarzu w Husowie. Przez wiele lat po śmierci jego twórczości praktycznie nie znano. Dopiero ekspozycja 236 rysunków i akwarel na wystawie Koń w malarstwie i rzeźbie polskiej w Krakowie (1913) zwróciła nań uwagę. Obecnie większe zbiory akwarel i rysunków M. Oborskiego znajdują się w Bibliotece Ossolińskich, Muzeum Okręgowym w Koninie i Muzeum Narodowym Oddział Czapskich w Krakowie.

OBORSKI WACŁAW, urodzony w 1847 r. w Proszewie koło Kałuszyna (Siedleckie), syn Maksymiliana i Marii z Jawornickich. W randze porucznika polskich wojsk powstańczych uczestniczył (wspólnie z ojcem i bratem Antonim) w powstaniu styczniowym 1863 r. Po upadku powstania i wyjściu z więzienia oraz skonfiskowaniu przez carskie władze majątku w Proszewie – pomagał matce w prowadzeniu jej rodzinnego gospodarstwa w Husowie. (Maksymilian został zesłany na Sybir, skąd powrócił w 1874 r.) Ok. 1885 r. został wybrany do Rady Powiatowej w Łańcucie i pełnił funkcję członka tamtejszego Wydziału Powiatowego. Był także członkiem oddziału jarosławsko-łańcuckiego Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie oraz członkiem wydziału okręgowego łańcucko-kolbuszowskiego Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego we Lwowie. Po ślubie z Konstancją z Wołowskich przyjął (z nieznanych przyczyn) po żonie herb Colonna – Kolumna. W 1890 r. przekazał część gruntów w Husowie dla miejscowej szkoły. W 1891 r. odkupił od Nuty i Serli Grossów dworek i majątek ziemski w Mielcu. Po kilku latach na jego zlecenie zbudowano przy dworku pałacyk (oddano go do użytku prawdopodobnie w 1905 r.). Planowanej przebudowy samego dworku nie udało mu się zrealizować. Wiele czasu poświęcał działalności politycznej i społecznej. Opowiadał się za obozem „Stańczyków” – konserwatystów krakowskich. Był wybierany do Rad Powiatowych w Łańcucie i Mielcu, Okręgowego Towarzystwa Rolniczego i Powiatowej Komisji dla Zalesień Ochronnych w Mielcu. Należał także do Sodalicji Mariańskiej. Zmarł 26 IV 1914 r. Dwa dni później w uroczystym kondukcie przewieziono zmarłego na stację kolejową, skąd pociągiem przetransportowano do Husowa. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Husowie.

OBRONA CYWILNA (OC), integralna część systemu obronnego państwa, powołana uchwałą Rady Ministrów w 1973 r. dla kompleksowej ochrony ludności i jej dorobku, zakładów pracy, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz dóbr kultury w czasie wojny, a także w okresie zwalczania klęsk żywiołowych i innych zagrożeń środowiska. Szefem OC miasta Mielca został mianowany naczelnik miasta (od 1985 r prezydent miasta), mający do bieżącego prowadzenia przedmiotowych spraw Miejski Inspektorat OC. MIOC w Mielcu powołany został decyzją wojewody rzeszowskiego z dnia 11 VII 1975 r. Szefem MIOC mianowano podpułkownika rezerwy Czesława Stopińskiego. Pierwszym zadaniem MIOC było opracowanie planu Obrony Cywilnej miasta Mielca – zgodnie z wytycznymi Szefa Obrony Cywilnej Kraju. Na jego podstawie na terenie Mielca zorganizowano m.in. Miejski Ośrodek Szkolenia OC przy Ochotniczym Hufcu Pracy oraz dwa ośrodki wystawowo–szkoleniowe OC: przy I Liceum Ogólnokształcącym i przy Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej. Organizowano ćwiczenia dowódczo–sztabowe organów kierowania i dowodzenia OC, ćwiczenia koordynujące działalność Terenowych Oddziałów Samoobrony, ćwiczenia specjalistyczne, szkolenia i konkursy wiedzy dla młodzieży. Funkcjonujące przy zakładach pracy formacje samoobrony przygotowywały pomieszczenia ochronne i magazyny, w których gromadzono i konserwowano sprzęt. Wymienione formy działalności realizowano także w latach 80. i z niewielkimi modyfikacjami na początku lat 90. W związku z głębokimi przemianami ustrojowymi i ekonomicznymi w latach 90. zadania obrony cywilnej zostały zmodyfikowane w 1993 r., a następnie w 2002 r. M.in. dla podwyższenia stanu bezpieczeństwa, a zwłaszcza ostrzegania przed klęską żywiołową oraz zapobiegania jej skutkom lub ich usuwania powołano Miejski Zespół Reagowania. Zasadnicze zadania pozostały  bez zmian. Najbardziej widocznym działaniem mieleckiej OC w ostatnich latach było uczestniczenie w akcjach przeciwpowodziowych w czasie wylewów Wisłoki na południowych i zachodnich terenach miasta.

Szefowie Obrony Cywilnej Miasta: Stefan Ćwiok (1975–1978), Józef Król (1978–1981), Lucjan Surowiec (1981–1990), Władysław Bieniek (1990–1994), Janusz Chodorowski (1994–), Daniel Kozdęba (2014-), Fryderyk Kapinos (2018), Jacek Wiśniewski (2018-nadal)

Szefowie MIOC: Czesław Stopiński, Ryszard Chmaj, Tadeusz Błachowicz (od 2002 inspektor do spraw zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i spraw obronnych), Zenon Tokarski.

OBROŃCÓW POKOJU (ULICA), ulica (485 m) na osiedlu J. Kilińskiego. Do lat 70. XX w. była drogą prowadzącą do stacji kolejowej. Po wybudowaniu wiaduktu pełni jedynie funkcję ulicy dojazdowej od ul. H. Sienkiewicza do położonych przy niej budynków i posesji. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Powstała na początku XX w., kiedy rozbudowa miasta podążała w kierunku wschodnim. W ostatnim dwudziestoleciu XIX w. funkcjonowała już linia kolejowa i to także wpłynęło na dalszy rozwój budownictwa w tej części miasta. W 1909 r. wybudowano przy niej elegancki budynek dla Towarzystwa Zaliczkowego (później Bank Spółdzielczy i inne banki), a następnie willę „Bagatelkę”, która w 1914 r. stała się siedzibą Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Kilka dalszych większych budynków stanęło w latach 20. i 30. Największy z nich (nr 8) był okresowo (do lat 60.) siedzibą Urzędu Pocztowego. Przez kilkadziesiąt lat (do początku lat 60. XX w.) jej wylot do ul. H. Sienkiewicza ograniczała stara chata miejska, ale ówczesnym władzom miasta udało się ją wykupić i rozebrać, a następnie urządzić parking. Kilkakrotnie zmieniano jej nazwę. Powstała w pierwszych latach XX w. i początkowo nazywano ją DŁUGĄ. Od 1934 r. nosiła imię BRONISŁAWA PIERACKIEGO (ministra spraw zagranicznych), zamordowanego skrytobójczo przez ukraińskiego nacjonalistę 15 VI 1934 r. w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej figurowała jako POSTSTRASSE (Pocztowa). Po wojnie znów patronował jej B. Pieracki, a na początku lat 50. nazwano ją OBROŃCÓW POKOJU i tak już pozostało. Przeszła kilka remontów., a w ramach ostatniego w 2004 r. otrzymała nawierzchnię i chodniki z kostki. Przy jej skrzyżowaniu z ul. H. Sienkiewicza w 2008 r. przebudowano parking i zadaszoną zatokę autobusową.

Nazwą ulicy OBROŃCÓW POKOJU upamiętniono w Mielcu II Światowy Kongres Obrońców Pokoju, który odbył się w Warszawie w listopadzie 1950 r.

OBROŃCÓW WESTERPLATTE (ULICA), ulica (580 m) na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. M. Beniowskiego w kierunku południowo-wschodnim i spotyka się z ul. Krzywą, ale nie dochodzi do Alei Niepodległości i jest tylko drogą dojazdową dla mieszkańców sporej grupy domów jednorodzinnych, zbudowanych na północno-wschodnim zboczu piaszczystego wzgórza, które niegdyś było częścią Góry Cyranowskiej. Rangę ulicy i patronów otrzymała 28 III 1973 r. W 2006 r. otrzymała nawierzchnię i chodnik z kostki.
Patroni ulicy: OBROŃCY WESTERPLATTE to jeden z symboli polskiego patriotyzmu, męstwa, wysokiego morale, odpowiedzialności i żołnierskiego honoru. Bohaterstwo żołnierzy polskiego garnizonu Westerplatte uznane zostało jeszcze w czasie siedmiodniowej heroicznej obrony skrawka polskiej ziemi przed posiadającymi miażdżącą przewagę agresorami hitlerowskimi (1–7 IX 1939 r.). W późniejszych latach sława ta rosła, a twórcy uwiecznili ją w utworach literackich i na taśmie filmowej.

OBROWICZ NORBERT, lekarz miejski w Mielcu w latach 30. XX w.

OBTUŁOWICZ KRYSTYNA MARIA (z domu SARNOWSKA), urodzona 26 X 1940 r. w Mielcu, córka Zdzisława i Władysławy z domu Korpanty. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdała w 1958 r. W latach 1958–1964 r. studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i otrzymała dyplom lekarza. Od III roku studiów pracowała w Sekcji Nauki i Sekcji Zagranicznej ZSP przy AM, a od IV roku – w studenckim kole naukowym przy Oddziale Alergologicznym II Kliniki Chorób Wewnętrznych w Krakowie. W 1964 r. odbyła staże na Oddziałach Wewnętrznych Szpitala Św. Piotra w Londynie i Kliniki Chorób Wewnętrznych w Jenie, a po zakończeniu studiów – dwuletni staż podyplomowy w Szpitalu im. S. Żeromskiego w Krakowie (1964-1966). Równocześnie pracowała jako wolontariusz na Oddziale Alergologicznym II Kliniki, prowadząc pod kierunkiem prof. M. Obtułowicza i T. Nowaka badania nad rolą hormonów sterydowych w patomechanizmie i leczeniu astmy oskrzelowej oraz uczestniczyła w szkoleniach z zakresu alergologii praktycznej u dorosłych i dzieci. W maju 1970 r. po obronie pracy doktorskiej otrzymała stopień doktora nauk medycznych, a we wrześniu tego roku ukończyła specjalizację I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych. W latach 1970–1976 pracowała jako starszy asystent w Klinice Alergologicznej, powstałej z Oddziału Alergologicznego II Kliniki, a w 1976–1989 jako adiunkt. W 1975 r. otrzymała tytuł specjalisty alergologa. W 1989 r. uzyskała tytuł doktora habilitowanego na podstawie rozprawy habilitacyjnej na temat alergii pyłkowej oraz otrzymała stanowisko docenta w Klinice Alergii i Immunologii II Katedry Chorób Wewnętrznych. W 1993 r. mianowano ją kierownikiem nowo powołanego Zakładu Alergologii Przemysłowej przy Katedrze Medycyny Pracy i Chorób Środowiskowych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierowanej przez prof. dr. hab. Janusza Pacha. Zorganizowała Zakład i wpłynęła znacząco na jego działalność naukową, dydaktyczną i leczniczą. Jest autorem ponad 180 prac naukowych oraz dwóch podręczników: Alergologia praktyczna dla stomatologów (CM UJ Kraków 1997) i Alergologia praktyczna dla lekarzy ogólnych (PZWL 2000), 2 monografii na temat alergii pyłkowej oraz licznych folderów i broszur. Zorganizowała szereg sympozjów i konferencji alergologicznych o zasięgu krajowym lub regionalnym z udziałem alergologów z zagranicy. Od 1982 r. jest członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Alergologicznego i przewodniczącą Krakowskiego Oddziału tegoż Towarzystwa, od 1995 r. – członkiem Europejskiego i Międzynarodowego Towarzystwa Alergologii i Immunologii Klinicznej, Amerykańskiej Akademii Alergologii i Immunologicznej oraz Międzynarodowego Towarzystwa Astmologicznego – Interasma. Od lat 70. jest przewodniczącą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Zwalczania Chorób Alergicznych, prowadzącego działalność społeczna, edukacyjną i charytatywną w ramach programu walki z chorobami alergicznymi na terenie kraju.  Do 2011 r. kierowała Zakładem Alergologii Klinicznej Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 1994 r.) i Katedrą Toksykologii i Chorób Środowiskowych CM UJ (od 2006 r.). Także do 2011 r. pełniła funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Zwalczania Chorób Alergicznych. Redaktor czasopisma „Alergologia, Immunologia”. Autorka ponad 300 prac, 5 monografii i 2 podręczników. Pracuje jako profesor zwyczajny w Katedrze Toksykologii Klinicznej i Środowiskowej UJ w Krakowie oraz prowadzi prywatny Gabinet Alergii w Krakowie.

OBUCHOWICZ JADWIGA (z domu KUSZCZYK), urodzona 18 XII 1943 r. w Gągolinie, powiat sandomierski, córka Władysława i Janiny z Grabowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Sandomierzu, maturę zdała w 1961 r. Należała do organizacji młodzieżowych (ZHP, ZMS). Pracę zawodową podjęła 1 XII 1961 r. w Przedsiębiorstwie Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch” w Tarnobrzegu jako referent. Od 1 VII 1962 r. przeszła do PUPIK „Ruch” w Mielcu (od 1973 r. Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa–Książka–Ruch”) i pracowała na stanowiskach referenta i specjalisty do spraw ekonomicznych (od 1968 r.). W kadencji 1965–1969 była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W 1981 r. została mianowana dyrektorem Oddziału Rejonowego RSW „Prasa-Książka-Ruch” w Mielcu i pełniła tę funkcję do 31 VIII 1992 r. Ukończyła studia na Wydziale Ekonomii UMCS w Lublinie z tytułem magistra ekonomii (1985) oraz szereg kursów specjalistycznych. Przyczyniła się do budowy obiektów administracyjno-magazynowych mieleckiego Oddziału RSW przy ul. B. Głowackiego oraz rozbudowy sieci punktów sprzedaży i Wiejskich Klubów Kultury RSW na terenie 4 byłych powiatów: mieleckiego, dębickiego, ropczyckiego i kolbuszowskiego. W 1992 r. przeszła na świadczenia przedemerytalne, a w 1997 r. na emeryturę. Została wyróżniona m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”. Zmarła 5 VII 2016 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OBUCHOWICZ MARIAN STEFAN, urodzony 16 X 1906 r. w Nowym Targu , syn Mariana (herbu Jasieńczyk) i Antoniny z domu Kaczór. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Wieliczce, maturę zdał w 1926 r. Studiował teologię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Służbę wojskową odbył w 16 pułku piechoty. Ukończył też Szkołę Podchorążych Rezerwy i otrzymał stopień kaprala podchorążego. W 1933 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy, a w 1937 r. – porucznika rezerwy. Zawodowo pracował jako urzędnik skarbowy w Ropczycach (od 1933 r.), Nowym Targu (od 1935 r.) i Mielcu (od 1936 r.). W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został przydzielony do 17 pułku piechoty i w czasie obrony Lwowa został ranny. Dostał się do niewoli sowieckiej, ale udało mu się uciec i powrócić do Mielca. Tu jednak aresztowali go Niemcy i wywieźli do obozu jeńców wojennych w Murnau (Oflag VII a). Po wyzwoleniu obozu i zwolnieniu (5 VI 1945 r.) powrócił do Mielca i podjął pracę w Urzędzie Skarbowym.  Nękany przez miejscowych funkcjonariuszy bezpieczeństwa publicznego przeniósł się do Dębicy i tam pracował także jako urzędnik skarbowy. W latach 50. (?) zatrudniono go w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku zastępcy kierownika (później naczelnika) Wydziału Finansowego, a następnie został naczelnikiem tego Wydziału. Na emeryturę przeszedł w 1972 r. Otrzymał szereg odznaczeń m.in. Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Medal 40–lecia Polski Ludowej, Odznakę „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej” i medale wojskowe. Zmarł 12 VI 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OBUCHOWICZ RYSZARD ALEKSANDER, urodzony 7 III 1937 r. w Mielcu, syn Mariana i Janiny z domu Pyłypeć. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1957 r. Studiował na Wyższej Szkole Rolniczej w Lublinie (kierunek: weterynaria), a następnie przeniósł się do Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i ukończył ją w 1963 r. W tym samym roku został zatrudniony w WSK Mielec jako kontroler, a później pracownik zaopatrzenia na różnych wydziałach (ostatnio w Zakładzie Zaopatrzeniowo – Materiałowym) pracował do 30 VI 1999 r. Odtąd do 2001 r. pobierał świadczenia przedemerytalne, a od 2001 r. przebywa na emeryturze. Od dzieciństwa jego pasją życiową był sport. W 1952 r. został zawodnikiem sekcji lekkoatletycznej Stali Mielec i do 1965 r. reprezentował jej barwy najczęściej w skoku w dal (rekord życiowy – 7,40 m), skoku wzwyż (1,88 m), trójskoku (14,15 m), biegu na 100 m (10,9 sek.) i dziesięcioboju. Był wielokrotnym mistrzem i rekordzistą okręgu rzeszowskiego. Znacząco przyczynił się do pierwszego awansu zespołu lekkoatletycznego Stali do II ligi państwowej w 1957 r. Równocześnie (w latach 50.) był zawodnikiem sekcji gimnastyki Stali. Po zakończeniu zawodniczej kariery wyczynowej został trenerem nowo utworzonej w 1968 r. sekcji pływania Stali i pracował w niej kilka lat. Spośród jego wychowanków wyróżnili się później: Bogusław Zychowicz (olimpijczyk w 1980 r.) oraz trenerzy Bogusław Omiotek i Marek Wesołowski. Poza działalnością w Stali wspomagał swoimi umiejętnościami inne kluby. Przez wiele lat przygotowywał zawodników Aeroklubu Mieleckiego do konkurencji pływania w ramach corocznie (od 1967 r.) organizowanych w Mielcu Ogólnopolskich Pięciobojów Spadochronowych i później Mistrzostw Polski w Wieloboju Spadochronowym oraz był organizatorem konkurencji pływania w ramach tych zawodów. Trenował piłkarzy ręcznych i siatkarzy Gryfa Mielec (lata 60.) i grywał w piłkę nożną w Starcie Wola Mielecka. Uczestniczył też w innych zawodach sportowych w ramach TKKF. W latach 60. i 70. był członkiem wojewódzkiej Rady Trenerów Pływania w Rzeszowie. Miał także wieloletni kontakt z wojskiem. W 1963 r. odbył wojskowe szkolenie studentów w Lidzbarku Warmińskim i otrzymał stopień kaprala podchorążego. Jako dowódca plutonu uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych. W 1966 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy, a w 1972 r. – porucznika rezerwy. Wyróżniono go regionalnymi i lokalnymi odznaczeniami sportowymi. Zmarł 10 II 2015 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OBWODNICA MIELCA, droga obwodowa Mielca w ciągu drogi wojewódzkiej nr 985 Nagnajów – Dębica biegnąca od Tuszowa Narodowego, poprzez południowo-zachodnią część Puszczy Sandomierskiej, do ul. Dębickiej w mieleckim osiedlu Rzochów. Przy wschodniej granicy Mielca krzyżuje się z drogą wojewódzką nr 875 Mielec-Kolbuszowa. Ma 17 km długości. Jej budowę rozpoczęto w 2012 r., a zakończono w 2015 r. Uroczyste otwarcie nastąpiło 13 VIII 2015 r.

OBYWATELSKI KOMITET OCHRONY POMNIKÓW WALKI I MĘCZEŃSTWA, zespół przedstawicieli urzędów, instytucji i organizacji społecznych (w tym kombatanckich), powołany został w latach 50. w celu inspirowania, opiniowania i zatwierdzania różnych form upamiętniania miejsc walki i męczeństwa, głównie z okresu II wojny światowej (1939-1945). Jego staraniem upamiętniono kilkadziesiąt takich miejsc na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Po 1989 r. przestał funkcjonować.

OCHALIK STANISŁAW, urodzony 14 II 1907 r. w Chorzelowie, syn Jana iKaroliny z domu Antoń. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Mielcu, ale nie ukończył go. Prowadził gospodarstwo rolne. Na skutek zapalenia opon mózgowych utracił słuch. Jego życiową pasją było czytanie i gromadzenie książek. Dzięki systematycznym zakupom zebrał w domowej bibliotece około 3 000 woluminów. Książki te wypożyczał mieszkańcom Chorzelowa i okolicznych miejscowości. Szczególną rolę odegrał ten księgozbiór w czasie okupacji hitlerowskiej, służąc młodzieży i nauczycielom w tajnym nauczaniu. Upowszechniając czytelnictwo przez wiele lat, zwłaszcza wśród młodzieży, wniósł duży wkład w rozwój oświaty i kultury w okolicach Mielca. Zmarł w 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie. Po jego śmierci księgozbiór uległ rozproszeniu, a wiele z tych książek znalazło się w mieleckich bibliotekach.

OCHALIK STANISŁAW MICHAŁ, urodzony 20 IX 1932 r. w Mielcu, syn Jana i Stefanii z domu Legawiec. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. W tym samym roku podjął pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Rzędzianowicach, a w 1952 r. został przeniesiony do Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. Wkrótce jednak powołano go do służby wojskowej i po jej odbyciu w 1954 r. został skierowany do Szkoły Podstawowej w Trzcianie, powiat mielecki. W 1955 r. powierzono mu funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Glinach Małych, w 1959 r. został mianowany kierownikiem Szkoły Podstawowej w Czerminie, a w 1968 r. został przeniesiony do Gawłuszowic, gdzie także kierował tamtejszą szkołą. Mimo niewielkich możliwości finansowych starał się unowocześniać podległe mu szkoły. Po reorganizacji szkolnictwa w 1973 r. i utworzeniu zbiorczych szkół gminnych został mianowany zastępcą gminnego dyrektora szkół w Borowej. Funkcję tę pełnił do 1977 r., a następnie uczył w Szkole Podstawowej w Gawłuszowicach. Zmarł 21 VI 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OCHALIK WIKTOR, urodzony 8 XI 1925 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Józefa i Weroniki z domu Flis. Ukończył szkołę rzemieślniczą i w latach 1941-1944 (okupacja hitlerowska) pracował w Flugzeugwerk Mielec. Brał udział w działalności konspiracyjnej. Po wojnie uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu i w 1948 r. zdał maturę. W tym samym roku podjął pracę w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Chorzelowie, a następnie przeniósł się do Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, gdzie był referentem. Wkrótce powrócił w rodzinne strony i od 1 II 1949 r. do 30 X 1951 r. pracował w GS „SCh” w Padwi Narodowej na stanowisku głównego księgowego, a następnie został przeniesiony do Powiatowego Związku GS „SCh” w Mielcu, gdzie był instruktorem samorządowym i później finansowo-księgowym (1 XI 1951 r. – 14 V 1960 r.). 15 V 1960 r. został mianowany na prezesa Zarządu GS „SCh” w Mielcu i pełnił tę funkcję do 28 II 1975 r. W tym czasie znacząco przyczynił się do wszechstronnego rozwoju Spółdzielni, m.in. doprowadził do wybudowania siedziby administracji i magazynów w Mielcu przy ul. Piaskowej oraz kilku pawilonów handlowych. Ukończył m.in. kurs organizacji i kierownictwa dla kadry Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh” w Warszawie (1970 r.) i kurs dla kadry kierowniczej w Rzeszowie (1975 r.). Od 1 III 1975 r. do 31 XII 1982 r. pełnił funkcję wiceprezesa do spraw obrotu rolnego GS „SCh” w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. Był działaczem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i członkiem aktywu Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”. W latach 90. przewodniczył Radzie Nadzorczej GS „SCh” w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Zmarł 24 XI 2004 r. Pochowany na cmentarzu w Chorzelowie.

OCHALIK WŁADYSŁAW, urodzony 6 II 1948 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Józefa i Honoraty z domu Światowiec. W 1974 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, po czym został zatrudniony jako traser w WSK Mielec. Od 1976 r. pracował w Urzędzie Gminy Mielec na stanowiskach: inspektora ds. obsługi rad (do 1979 r.), inspektora ds. sportu (do 1988 r.) oraz inspektora ds. modernizacji i budowy dróg (do 1989 r.). Od 28 VII 1989 r. do 20 VI 1990 r. pełnił funkcję naczelnika Gminy Mielec. 21 VI 1990 r. na sesji Rady Gminy Mielec został wybrany na wójta Gminy Mielec. Wybrano go na wójta także w 1994, 1998, 2002 i 2006 r. Sprawując urząd naczelnika i następnie wójta przez 20 lat, w dużym stopniu przyczynił się do wszechstronnego rozwoju Gminy Mielec, a zwłaszcza rozbudowy i unowocześnienia infrastruktury komunalnej (m.in. dróg gminnych oraz sieci: wodociągowej, kanalizacyjnej, gazowej, energetycznej i telekomunikacyjnej), a także usług publicznych (m.in. szkół i budynków wielofunkcyjnych). W 2010 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową dużo czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 70. działał w radzie społecznej Klubu Młodego Rolnika w Chorzelowie. W latach 1976-1989 przewodniczył Radzie Gminnej Zrzeszenia LZS. Był też członkiem Plenum Rady Głównej Zrzeszenia LZS, wiceprezesem Zarządu Gminnego LOK, przewodniczącym Zarządu Gminnego ZMW i członkiem Rady Sołeckiej w Chorzelowie. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS”, Złotą Odznaką ZMW i Brązowym Medalem „Zasługi dla Pożarnictwa”.

OCHOTNICZA REZERWA MILICJI OBYWATELSKIEJ, utworzona została w Mielcu pod koniec 1946 r. w celu udzielania pomocy Milicji Obywatelskiej w utrzymaniu porządku i ładu społecznego. Nowo powstała organizacja czynnie włączyła się do walki o utrwalanie władzy ludowej i kształtowanie nowego ustroju społecznego. Początkowo liczyła około 20 osób. Władze stworzyły jej dobre warunki, przydzielając świetlicę i zakupując do niej wyposażenie i sprzęt sportowy. W 1948 r. ilość członków wzrosła do około 90, co pozwoliło na znaczne rozszerzenie działalności poprzez m.in.: udział w patrolach, walkę ze spekulacją, wykrywanie nielegalnego uboju, zabezpieczanie uroczystości państwowych i lokalnych oraz imprez kulturalnych i sportowych, a także udział w zwalczaniu klęsk żywiołowych. W 1968 r. powołano Zakładową Organizację ORMO przy WSK w Mielcu, liczącą na początku około 150 członków. W jej ramach utworzono kilka grup specjalistycznych, m.in. do spraw ruchu drogowego i spraw nieletnich, a w 1976 r. jednostkę płetwonurków, pierwszą tego typu w kraju. Ważnymi wydarzeniami dla organizacji były: wręczenie jej w 1971 r. sztandaru oraz zorganizowane w 1975 r. uroczyste przyrzeczenie na placu im. Bolesława Bieruta (później plac Centralny i plac AK) i defilada pododdziałów zwartych ulicami Mielca. Pod koniec lat 70. do mieleckiej ORMO należało ponad 550 osób. Stan wojenny i lata 80. zahamowały rozwój organizacji, a udział w zwalczaniu opozycji znacznie obniżył jej prestiż społeczny. W 1989 r. decyzją władz państwowych ORMO została rozwiązana. Od 1946 r. mielecką organizacją kierowali: komendant sierż. Franciszek Krężel oraz zastępcy komendanta powiatowego (miejskiego) MO do spraw ORMO: ppor. Tadeusz Bieganowski, ppor. Tadeusz Kagan, por. Wawrzyniec Bartlewicz, por. Adam Brzdęk i chor. Jan Studziński.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA PRZY AEROKLUBIE MIELECKIM, została utworzona 4 IX 1993 r. Prezesem został długoletni działacz Władysław Bajorek, a funkcję naczelnika objęła Anna Kita. Jako podstawowe zadanie przyjęto dbałość o stan bezpieczeństwa przeciwpożarowego w działalności Aeroklubu. Drugim ważnym zadaniem było prowadzenie obserwacji terenu przez pilotów w czasie wykonywania lotów. W wielu przypadkach, zwłaszcza przy pożarach lasów, torfowisk czy łąk, takie obserwacje pozwoliły na podjęcie szybkiej akcji przez straże pożarne. Ponadto dysponowano samochodem Wołga do szybkiego reagowania. Perturbacje ze zmianami w zarządzie Aeroklubu, zmianami zasad korzystania z lotniska, a później z przenosinami siedziby Aeroklubu, osłabiły działalność jednostki i nawet w pewnym momencie ją zawiesiły. W październiku 2016 r. doszło do spotkania zarządu Aeroklubu z przedstawicielami Zarządu Powiatowego ZOSP w Mielcu i reaktywowania jednostki. Funkcję prezesa przyjął prezes Aeroklubu Paweł Świerczyński, a wiceprezesem i komendantem został Mariusz Mazur. Jednostka uczestniczyła w różnych akcjach, m.in. w transporcie szybowców, które wylądowały poza lotniskiem oraz poszukiwaniu zaginionych osób.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W CYRANCE, utworzona została 3 VIII 1896 r. przez ówczesnego wójta Walentego Indyka. Pierwszymi strażakami byli: Andrzej Belcarz, Wojciech Indyk, Kasper Kolisz, Andrzej Kozik, Ludwik Kozik, Piotr Mazur i Jan Mojek. Staraniem pierwszych prezesów wybudowano drewnianą remizę, zakupiono sikawkę ręczną tłoczącą i nabywano sukcesywnie sprzęt strażacki. Jednostka została członkiem Małopolskiego Związku Straży Pożarnych we Lwowie. Od pierwszych lat funkcjonowania często brała udział w gaszeniu pożarów na miejscu, w Mielcu i okolicznych miejscowościach. Uczestniczyła też w uroczystościach kościelnych i świeckich. W czasie I wojny światowej kilku członków straży  zostało powołanych do armii austriackiej i uczestniczyło w działaniach wojennych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości rozwijano działalność. W 1925 r. przedstawiciele OSP Cyranka wzięli udział w Zjeździe Małopolskiego Związku Straży Pożarnych we Lwowie. W tym roku cyranowska jednostka, reprezentująca powiat mielecki, zdobyła I miejsce w zawodach strażackich w Tarnowie i otrzymała drabinę Szczerbowskiego oraz motopompę (pierwszą w powiecie), którą przekazała do OSP Mielec. Spośród wielu akcji w okresie międzywojennym na szczególne wymienienie zasługuje udział w zwalczaniu skutków wielkiej powodzi na ziemi mieleckiej w 1934 r. Dużym osiągnięciem było wybudowanie (za własne fundusze) w 1936 r. nowej strażnicy ze świetlicą i pomieszczeniami na sprzęt. Rozwinięto wówczas działalność kulturalno-oświatową i umocniono się organizacyjnie. Po wybuchu II wojny światowej wielu cyranowskich strażaków uczestniczyło w działaniach wojennych, a po powrocie włączyło się do aktywnych form ruchu oporu. Czarnym dniem w historii Cyranki był 20 lipca 1943 r., kiedy to funkcjonariusze gestapo i żandarmi aresztowali 12 mieszkańców, w tym 5 członków OSP. Wtedy to rozstrzelano Andrzeja Belcarza – jednego z założycieli cyranowskiej jednostki. Okres okupacji hitlerowskiej i pierwszych powojennych lat zaznaczył się w historii OSP udziałem w gaszeniu wielu pożarów w Cyrance, Mielcu i okolicy. W 1945 r. powstała żeńska drużyna sanitarna, a jej komendantką została Bronisława Machała. Pod koniec lat 40. powstał konflikt OSP (nie tylko w powiecie mieleckim, ale także na terenie całego kraju) z władzami politycznymi na tle udziału umundurowanych strażaków w uroczystościach religijnych (Wielki Tydzień, Wielkanoc, Boże Ciało) i wygasł zupełnie dopiero po 1989 r. Mimo to przez następne lata umacniano się organizacyjnie, czego potwierdzeniem było pozyskanie 16 VIII 1960 r. nowoczesnej motopompy M-800 z wyposażeniem, a następnie nabycie w 1961 r. za własne fundusze samochodu pożarniczego Opel Adam. Sprzęt ten wykorzystywano przez szereg lat w akcjach gaszenia pożarów, ćwiczeniach i zawodach. Strażacy mieli też duży udział (robocizna i wkład finansowy) w wybudowaniu Domu Ludowego w Cyrance i w tym obiekcie otrzymali niewielką świetlicę oraz zaplecze warsztatowo-garażowe. W 1963 r. wybudowano suszarnię węży strażackich. Rok później powstała młodzieżowa drużyna żeńska. W 1968 r. otrzymano od WSK samochód pożarniczy Bedford. Po reorganizacji administracji państwowej i przyłączeniu Cyranki do Mielca Gromadzka Rada Narodowa w Cyrance została zlikwidowana. Dom Ludowy przekazano zarządowi OSP i przemianowano na Dom Strażaka. W przejętym obiekcie czynem społecznym urządzono świetlicę i salę posiedzeń. W lutym 1974 r. w uznaniu dla poziomu sprawności jednostka otrzymała samochód bojowy STAR 003. Równocześnie powierzono jej odpowiedzialne zadanie drugiego wyjazdu do akcji (czyli rezerwy) Komendy Rejonowej Straży Pożarnej w Mielcu. 10 XI 1974 r. z okazji 75-lecia działalności OSP społeczeństwo Cyranki ufundowało jednostce sztandar, który został odznaczony Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. W 1977 r. pozyskano samochód dostawczy „Nysa”. 18 XII 1977 r. uczestniczono w uroczystościach poświęcenia nowego kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w budowie którego Cyranka (i jej strażacy) miała swój duży udział. Od 8 do 25 II 1979 r., po zatruciu Wisłoki przez  zakłady chemiczne z okolic Dębicy i pozbawieniu Mielca wody, OSP Cyranka dowoziła wodę z Tarnobrzega do mieleckiego szpitala. W czerwcu tego roku wywalczono 2. miejsce w Wojewódzkich Zawodach Sportowo-Pożarniczych. W dniach 1–8 IX 1983 r. w kościele MBNP odbyły się uroczystości „Nawiedzenia przez Matkę Bożą w Jej Jasnogórskim Obrazie” z udziałem kilkudziesięciu tysięcy osób z różnych parafii diecezji tarnowskiej. W zabezpieczeniu porządku rolę gospodarza pełniła OSP Cyranka, a pomagały jej 32 jednostki z sąsiednich miejscowości. W 1994 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta Mielca cyranowska straż wraz ze sprzętem została włączona do służby w Obronie Cywilnej miasta. 11 VIII 1996 r. zorganizowano uroczystości z okazji 100–lecia powstania i działalności. W czasie Mszy św. nowy sztandar jednostki został poświęcony przez biskupa ks. dr. Władysława Bobowskiego, a później odznaczono go Złotym Znakiem Związku za całokształt działalności. W czasie wielkiej powodzi w 1997 r. strażacy z Cyranki uczestniczyli w pracach przy umacnianiu wałów we wsiach: Surowa, Orłówek i Gizowa. 15 V 1999 r. wzięli udział w Ogólnopolskiej Pielgrzymce Strażaków na Jasną Górę. W 2002 r. z okazji 106. rocznicy powstania OSP Cyranka została odznaczona Medalem Honorowym im. Bolesława Chomicza za „całokształt bezinteresownej pracy w ofiarnej służbie publicznej dla społeczeństwa”. Prezesi: Kasper Kolisz, Stanisław Nowaczyński, Andrzej Dziadyk, Piotr Mazur, Jan Kisiel, Andrzej Kolisz, Bolesław Kwaśniewski, Andrzej Czajkowski, ponownie Bolesław Kwaśniewski i Wiesław Niemiec. Poza typową działalnością strażacką (udział w akcjach ratowniczych) jednostka bierze udział w różnych pracach społecznych, m.in. pomaga w zabezpieczaniu imprez organizowanych przez Automobilklub i uroczystościach religijnych organizowanych przez parafię Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W związku z wojną w Ukrainie i napływem uchodźców z Ukrainy m.in. do Mielca, w Domu Strażaka OSP Cyranka zorganizowano miejski punkt zbierania darów dla Ukraińców, a jego obsługą zajęli się miejscowi druhowie OSP. Ponadto OSP Cyranka włączyła się do pomocy przy przekazywaniu łóżek szpitalnych dla szpitali na Ukrainie.

Prezesi zarządu: […] Bolesław Kwaśniewski (1997-2006), Wiesław Niemiec (2006-nadal).

Naczelnicy: Wojciech Indyk, Władysław Mielnik, Piotr Mazur, Tadeusz Michnik, Jan Kisiel, Józef Kolisz, Franciszek Piękoś, Władysław Ofiara, Marian Zięba.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W MIELCU, tworzona była w latach 1868 – 1873 z inicjatywy Rady Gminnej w Mielcu. W 1868 r. zakupiono sporą ilość podręcznego sprzętu przeciwpożarowego oraz powołano komisję ogniową do ustanowienia dziesiętników ogniowych. Rok później grupa mielczan: Józef Kłos (burmistrz), dr Wojciech Buś, radny Kaczorowski, Kazimierz Korpanty, Feliks Lejko, Michał Dębicki, Jan Trzmielowski i urzędnik Willer  założyła Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Pierwszymi naczelnikami byli Willer (urzędnik) i Jędrzejowski (piekarz). W 1873 r. uchwalono statut, który został zatwierdzony przez władze państwowe.  Naczelnikiem został Józef Szrom (adiunkt podatkowy), a po nim funkcję tę pełnili: Ludomił Stróżkiewicz, Aureliusz Fiutowski, Feliks Lejko i Jan Trzmielowski (do 1891). W tym okresie ufundowano sztandar, wybudowano dom strażacki przy ul. J. Kilińskiego, założono bibliotekę i wyposażenie świetlicy (bilard) oraz rozszerzono ogród i założono staw. Dalszy rozwój nastąpił w latach 1892 – 1894, kiedy naczelnikiem był dr Józef Jezierski. Wtedy to umundurowano  i wyposażono ponad 70 czynnych strażaków, wprowadzono systematyczne coniedzielne ćwiczenia na błoniach oraz rozwinięto działalność oświatową i towarzyską. W następnych latach, aż do wybuchu I wojny światowej, mielecka straż stanowiła jedną z najważniejszych w Mielcu organizacji społecznych, w czym znaczący wkład mieli jej kolejni naczelnicy: Tomasz Woźniak, dr Stanisław Nowaczyński (dwukrotnie), Antoni Dębicki i Władysław Rechowicz. Ten ostatni doprowadził m.in. do wybudowania nowej spinalni i zakupienia sikawki. Lata pierwszego 50–lecia działalności obfitowały, niestety, w dużą ilość pożarów w samym Mielcu i okolicy, na co duży wpływ miały m.in. łatwopalne materiały (drewno, słoma), z których budowano domy i inne obiekty, brak odpowiedniego sprzętu gaśniczego i przesądy (pokutowało przekonanie, że pożaru od pioruna nie wolno gasić). Mimo to mieleccy strażacy uczestniczyli w gaszeniu wszystkich pożarów w Mielcu i okolicznych miejscowościach. W czasie I wojny światowej majątek strażacki (obiekty, sprzęt) został częściowo zniszczony. Także z grupy strażaków, powołanych do wojska, kilku zmarło lub straciło zdrowie, a dalszych kilku dostało się do niewoli, skąd powrócili w 1921 r. Dzięki zaangażowaniu niektórych pozostałych w Mielcu członków, a zwłaszcza naczelników Teodora Lachnita i Franciszka Olszewskiego, uratowano część sprzętu oraz uporządkowano uszkodzone obiekty. Z kolei naczelnik dr Andrzej Dziadyk w latach 1921–1929 doprowadził do odbudowy i modernizacji budynku strażackiego, zakupienia nowego sprzętu (m.in. posiadano 4 sikawki) i umundurowania, założenia orkiestry i chóru oraz zasadzenia wielu nowych drzew w parku strażackim. Powrócono do systematycznych ćwiczeń, co w 1924 r. przyniosło efekt w postaci I miejsca w ćwiczeniach pokazowych w Tarnowie. Wyrazem uznania dla mieleckich działaczy strażackich było wybranie kilku z nich (dr Stanisław Zapała, Edmund Wanatowicz, Jan Podolski) do różnych organów nowo powstałego (1923) Związku Straży Pożarnych Województwa Krakowskiego. W następnych latach inflacja i kryzys gospodarczy w kraju oraz konflikty wewnętrzne we władzach mieleckiej OSP spowodowały, że w organizacja wpadła w kłopoty finansowe. Nie miało to jednak większego wpływu na sprawność strażaków (regularnie odbywano ćwiczenia) i ich udział w gaszeniu wszystkich pożarów w Mielcu i okolicy. Sytuacja finansowa i sprawy organizacyjne unormowały się w połowie lat 30., toteż rozwinięto formy działania. W 1936 r. powstały nowe formacje: Oddział Żeński („Samarytanki”), drużyna wodna (do akcji w czasie powodzi) i drużyna kręglarska. Sprzęt uzupełniono nową sikawką motorową, której nadano imię „Janka”. Zakupiono też stół bilardowy i wybudowano kort tenisowy dla zapewnienia ruchu i rozrywki strażaków dyżurujących na strażnicy. Po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę nakazano mieleckiej OSP ewakuację z dokumentacją Zarządu Miasta. 5 IX wyruszono samochodem strażackim i dwoma wozami na wschód. W Przemyślu samochód został uszkodzony pociskiem, a w pobliżu Kamionki Strumiłowej wozy i konie zostały zarekwirowane przez nacjonalistów ukraińskich. W samym Mielcu początkowo nie było większych pożarów, ale 13 IX Niemcy (po zamordowaniu kilkudziesięciu osób) podpalili bożnicę oraz sąsiednie obiekty żydowskie i nie pozwolili ich gasić. Po powrocie strażaków ze wschodu przystąpiono, za zezwoleniem niemieckich władz okupacyjnych, do reaktywowania działalności OSP. Komendantem został Jan Podolski i funkcję tę sprawował przez większą część okupacji, poza okresem od 5 II 1941 do 4 IX 1942 r., kiedy komendantem był Józef Olszewski. Ćwiczenia organizowano dwa razy w tygodniu (czwartek, niedziela), wprowadzono całodobowy dyżur. Systematycznie rosła ilość strażaków (26 w 1939 r. – 51 w 1944 r.), gdyż na podstawie specjalnej legitymacji mogli legalnie poruszać się w godzinach nocnych, a to było dużym ułatwieniem dla działalności w konspiracji. Wielokrotnie gaszono pożary oraz pomagano ludności w czasie klęsk żywiołowych (powodzie, śnieżyce). Mimo wyzwolenia Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII) aż do stycznia 1945 r. (ofensywa wojsk radzieckich) wybuchały pożary po niemieckich ostrzałach artyleryjskich. 16 XII 1945 r. odbyło się pierwsze po wojnie walne zebranie Stowarzyszenia OSP. Prezesem został wybrany Tadeusz Królikiewicz, a naczelnikiem – Jan Podolski. Prezes podarował OSP sikawkę i samochód ciężarowy, a Roman Ortyl – beczkowóz. Ponadto w roku 1946 zakupiono kombinezony i czapki oraz wyremontowano sprzęt i ogrodzenie. Przywrócono funkcjonowanie orkiestry i ożywiono działalność kulturalno-rozrywkową. W kolejnych latach zrodził się i narastał konflikt OSP z Zarządem Miasta Mielca na tle finansowania działalności przeciwpożarowej oraz używania sprzętu strażackiego do celów komunalnych, a później narastającej ingerencji władz miasta w działalność statutową OSP, łącznie z narzucaniem kandydatów do ścisłego kierownictwa. Z dużymi oporami podjęto też w 1953 r. uchwałę zezwalającą na używanie sprzętu pożarniczego OSP przez Pogotowie Zawodowe Straży Pożarnej i taki układ trwał przez kilka lat. Ponieważ w systemie ochrony przeciwpożarowej państwa coraz więcej zadań przydzielano zawodowej straży pożarnej, także i w Mielcu PZSP rozwijało się systematycznie. Ograniczano tym samym rolę OSP, choć jej członkowie nadal uczestniczyli w akcjach przeciwpożarowych i ratowniczych w czasie klęsk żywiołowych. W 1963 r. decyzjami administracyjnymi pozbawiono OSP obiektów i sprzętu przeciwpożarowego, a ostre protesty OSP nie zostały uwzględnione. Szczytem konfliktu było rozwiązanie OSP w Mielcu decyzją z dnia 19 VII 1964 r. Zarządu Powiatowego Straży Pożarnych w Mielcu. W rezultacie negocjacji 11 X 1964 r. reaktywowano OSP w Mielcu i uzgodniono nowe warunki współpracy z Komendą Powiatową Straży Pożarnych, m.in. oddano OSP część sprzętu i powierzono zadania w zakresie prewencji. Strażacy ochotnicy mogli też korzystać ze sprzętu i transportu w czasie akcji gaszenia pożarów. Mimo to aktywność zniechęconych członków OSP była niewielka i nawet wręczenie nowego sztandaru (16 V 1965 r.) nie zmieniło tej sytuacji. Wiele ożywienia, ale tylko chwilowego, wniosły obchody 100-lecia mieleckiej OSP w dniu 16 VI 1968 r. (m.in. pokazowe ćwiczenia, wystawa sprzętu i festyn), w czasie których jej  sztandar został udekorowany Złotą Odznaką ZG OSP. W 1971 r. odzyskano mocno zniszczone obiekty, gdyż Komenda Powiatowa Straży Pożarnych i Zawodowa Straż Pożarna przeniosły się do nowo wybudowanej siedziby przy ul. H. Sienkiewicza. W latach 70. z najwyższym trudem udawało się utrzymać ciągłość działania i tylko orkiestra pod batutą Adolfa Sosińskiego, przeglądy prewencyjne oraz udział umundurowanych strażaków – ochotników w różnych pokazach i uroczystościach przypominały o dawnej świetności mieleckiej jednostki. W latach 80., po wyborze Jana Magdy na funkcję prezesa i wprowadzeniu kilku nowych osób do zarządu, doprowadzono do uporządkowanie spraw własnościowych, wyremontowania strażnicy i budynków gospodarczych oraz urządzenia w pomieszczeniu biurowym Izby Pamięci OSP. Wynajmowanie świetlicy na wesela i imprezy taneczne przynosiło dodatkowy dochód. W 1987 r. nadano honorowe członkostwo 19 zasłużonym byłym strażakom ochotnikom. Rok 1988 przebiegał pod znakiem jubileuszu 120–lecia działalności. Z tej okazji przed budynkiem OSP odsłonięto obelisk upamiętniający szczególne zasługi dr. Andrzeja Dziadyka i dr. Stanisława Nowaczyńskiego dla rozwoju mieleckiej jednostki. W latach 90. liczyła ona ponad 60 osób, w tym 25–30 członków czynnych, 7 członków honorowych i 18–24 członków orkiestry. Poza bieżącą pracą szkoleniową i sporadycznym udziałem w akcjach (liczba pożarów zdecydowanie się zmniejszyła), uczestniczono w obchodach świąt państwowych i strażackich (m.in. Tydzień Ochrony Przeciwpożarowej) i uroczystościach religijnych. Nieodłącznym elementem tych prezentacji były występy orkiestry dętej, pracującej w składzie 18–22 muzyków. (Szerzej w odrębnym haśle.) Funkcjonowała nadal Izba Pamięci OSP, wzbogacana nowymi eksponatami. W czasie wielkiej powodzi w 1997 r. strażacy z mieleckiej OSP brali udział w zabezpieczaniu i naprawie wałów przeciwpowodziowych Wisły i Brnia w gminach Borowa i Czermin. W 1999 r.  zakupiono samochód „Żuk” dla celów organizacyjnych. W pierwszych latach XXI w., w związku z modernizacją wewnętrznego układu komunikacyjnego miasta, w 2003 r. OSP zbyła Gminie Miejskiej Mielec część nieruchomości przy ul. J. Kilińskiego pod rozbudowę ronda i budowę ulicy do mostu na Wisłoce. W 2003 r. przyjęto sekcję płetwonurków i włączono w strukturę organizacyjną. Kłopoty organizacyjne przeżywała orkiestra dęta, która z powodu braku  kapelmistrza zmuszona została do czasowego zawieszenia działalności. Na początku 2005 r. stan osobowy mieleckiej OSP stanowiło 31 członków czynnych, 5 członków honorowych i 1 członek wspierający. W pierwszym dwudziestoleciu XXI w. jednostka uczestniczyła w zawodach sportowo-pożarniczych, obchodach świąt państwowych, strażackich i kościelnych, a ponadto druhowie brali udział w pielgrzymkach na Jasną Górę i do Kalwarii Pacławskiej.  Od 2010 r. prowadzony jest remont kapitalny zabytkowej strażnicy z 1882 r. (jeden z najstarszych budynków w Mielcu), która jest siedzibą mieleckiej OSP. W 2021 r. zakończono wewnętrzne prace remontowe, ułożono parkiety i wyposażono w niezbędne meble oraz zainstalowano sprzęt audiowizualny. W wyremontowanej strażnicy zorganizowano finał miejski Konkursu Plastycznego „Zapobiegajmy pożarom” i finał powiatowy Turnieju Wiedzy Pożarniczej. W ostatnich latach pozyskano samochód pożarniczy do działań ekologicznych „Mercedes”, samochód do przewozu osób „Renault Trafic”, samochód osobowy „Skoda” i pompę szlamową „Honda” do pompowania wody z zalanych pomieszczeń. Sekcja płetwonurków brała udział w ogólnopolskich zawodach ratownictwa wodnego. Obecnie prowadzone są prace projektowe związane z wymianą dachu i utworzeniem Izby Pamięci. W czasie pandemii druhowie z OSP Mielec – ul. J. Kilińskiego brali udział w akcjach rozdawania bezpłatnych maseczek. Także w 2021 r. realizowano rządowy program dla osób po 60. roku życia (m.in. obsługa komputera, korzystanie z Internetu). W szkoleniu wzięło udział ponad 150 osób z całego powiatu. Obecnie grupa druhów zaangażowana jest w organizację obozów dla  członków młodzieżowych drużyn pożarniczych.

Prezesi zarządu: […] Edward Pietras, Piotr Toczyński, Andrzej Marczenia (nadal).

Komendanci: […] Adam Gawryś, Witold Augustyn (nadal).

Prezesi: Józef Kłos, Władysław Sadkowski, Roman Zdankowicz, Józef Szrom, Eugeniusz Kraus, Antoni Fibich, Julian Pokiński, Józef Brożonowicz, Michał Dębicki, Tomasz Ryniewicz, Adam Wagner, Roman Dębicki, Kazimierz Szpalkę, Feliks Lejko, Andrzej Pawlikowski, Feliks Brożonowicz, Władysław Zaczek, Władysław Świerczyński, Ludwik Freindel, dr Stanisław Łojasiewicz, Józef Kolasiński, Jan Paweł Leyko, Mieczysław Zarzecki, Jan Haładej, Franciszek Kazana, Jarosław Kordasiewicz, Jan Paweł Leyko, Tadeusz Woźniak, Andrzej Dziadyk, Tadeusz Królikiewicz, Jan Chruściel, Tadeusz Sobusiak, Antoni Ptak, Franciszek Gwoździowski, Stanisław Ciach, Wojciech Łącz, Jan Magda, Stanisław Mazgaj, Józef Grądziel.

Naczelnicy: N. Willer, Wincenty Jędrzejowski, Józef Szrom, Ludomił Struszkiewicz, Aureliusz Fiutowski, Feliks Lejko, Jan Trzmielowski, Emanuel Schabus, Michał Korpanty, dr Józef Jezierski, Tomasz Woźniak (dwukrotnie), Józef Piechociński, Władysław Rechowicz, dr Stanisław Nowaczyński (dwukrotnie), Teodor Lachnit, Franciszek Olszewski, Andrzej Dziadyk, Franciszek Kazana, Jan Podolski. Od 1939 r. komendanci: Jan Podolski, Józef Olszewski, Jan Podolski, Antoni Ratusiński, Władysław Mroczek, Stanisław Pawelec, Stanisław Mazgaj, Antoni Ratusiński, Stanisław Mazgaj, Tadeusz Indyk, Henryk Gacek, Adam Gawryś.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W MOŚCISKACH, powstała 24 I 1981 r. W gronie inicjatorów jej powstania i w pierwszym zarządzie byli: Jan Pieróg, Zdzisław Pieróg, Mieczysław Dudek, Bronisław Radłowski i Tadeusz Świątek. Liczyła 40 członków. Jej punktem zbiorczym była początkowo Szkoła Podstawowa w Mościskach. W pierwszych latach działalności doprowadzono do wyposażenia w podstawowy sprzęt strażacki oraz pozyskano samochód „Nysa” z WSK „PZL-Mielec”. Uczestniczono wielokrotnie w gaszeniu pożarów lasów i łąk oraz kilkakrotnie w gaszeniu budynków. Przeprowadzano ćwiczenia specjalistyczne oraz dokonywano kontroli przeciwpożarowych obiektów budowlanych na terenie Mościsk. Organizowano spotkania z dziećmi i młodzieżą na tematy związane z ochroną przeciwpożarową. W 1999 r. na podstawie umowy użyczenia z Zarządem Miasta Mielca pozyskano do użytkowania budynki po byłej Szkole Podstawowej w Mościskach, a w następnych latach podejmowano starania o ich remont. Mimo tych działań i uzasadnionej potrzeby wzmożonej ochrony przeciwpożarowej, wynikającej z usytuowania osiedla Mościska w lesie, liczba członków z roku na rok malała i na początku 2005 r. wynosiła 18. Ożywienie działalności nastąpiło po 2009 r. Jednostka uczestniczyła w kilku ważnych akcjach gaśniczych i ratowniczych, m.in. w akcji przeciwpowodziowej w 2010 r., gaszeniu pożarów łąk i akcji ratowniczej po wylewie rowu Światowiec w Trześni  w 2013 r.  Startowała w zawodach sportowo-pożarniczych. Brała udział w obchodach świąt państwowych, religijnych i strażackich. Obecnie z powodu wyjazdu wielu druhów z Mielca działalność została zawieszona.

Prezesi zarządu:  […] Władysław Kazior (1987-2009), Mariusz Radłowski (2009-?).

Naczelnicy: […] Eugeniusz Radłowski (1987-2009), Dawid Świątek (2009-?).

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W RZOCHOWIE (STOWARZYSZENIE OCHOTNICZEJ STRAŻY POŻARNEJ), powstała w latach 1891–1892. Początkowo była to grupa ochotników podporządkowana komendantowi policji. W 1892 r. Zarząd Gminy wyposażył ją w niezbędny sprzęt: bosaki, toporki, linki, wiadra i drabiny, a w następnych latach umundurował ją i systematycznie uzupełniał sprzęt przeciwpożarowy. W 1894 r. doprowadzono do jej rejestracji i przystąpienia do Stowarzyszenia Ochotniczych Straży Pożarnych. Prezesem został burmistrz Mateusz Wydro, a naczelnikiem – Zygmunt Hollender (poczmistrz). W tym samym roku zorganizowano uroczystość poświęcenia sztandaru (dokonał go ks. Adam Grębosz – proboszcz), a z datków zaproszonych gości (przy wbijaniu gwoździ do drzewca) zakupiono sikawkę ssąco–tłoczącą. Rosła ilość członków – w 1895 r. było ich już 33. W latach 1895–1914 jednostka wykazywała dużą aktywność i ofiarność, uczestnicząc m.in. w gaszeniu pożarów w Błoniu (1895), Rzemieniu, Mielcu (1900, 1906., 1914), Białym Borze, Radomyślu Wielkim, Smoczce, Wojsławiu, Wólce Przecławskiej i Kiełkowie. Tradycją stało się uczestniczenie (w pełnym umundurowaniu) w uroczystościach religijnych (Wielkanoc, Boże Ciało, dzień św. Floriana) i miejskich. W czasie I wojny światowej, która zniszczyła w znacznym stopniu Rzochów, działalność strażacka niemal zupełnie zamarła. Wznowiono ją po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 1919 r. wybrano nowy zarząd, a funkcję naczelnika powierzono Ludwikowi Pyzikiewiczowi. Przybyło ponad 20 nowych członków, uzupełniano sprzęt. W latach 1917–1923 uczestniczono m.in. w gaszeniu pożarów w Kiełkowie, Rzochowie (1919), lasach wojsławskich i Rzemieniu. W 1924 r. prezesem został Bronisław Greiss – kierownik miejscowej szkoły i poseł na Sejm RP. M.in. dzięki jego staraniom, wspieranym przez drugiego rzochowskiego posła Karola Popiela, udało się wybudować w centrum Rzochowa okazałą drewnianą strażnicę ze spinalnią. Uroczystość poświęcenia strażnicy, którego dokonał ks. Karol Dobrzański (proboszcz rzochowski) i oddania jej do użytku odbyła się 28 VI 1925 r. Posiadanie spinalni przy rynku umożliwiło odbywanie systematycznych ćwiczeń specjalistycznych. Uzupełniano i unowocześniano sprzęt, zakupując m.in. pierwszą pompę motorową (1931). W tym okresie wielokrotnie gaszono pożary, m.in. w Rzemieniu, Tuszymie, Podolu i kilkakrotnie w Rzochowie. Poza działalnością podstawową strażacy prowadzili rozwiniętą działalność kulturalną i oświatową. Od 1925 r. w strażnicy funkcjonowała biblioteka i działało kółko dramatyczne, które prowadzili Maria i Bronisław Greissowie. W 1929 r. założono orkiestrę dętą, która już po trzech miesiącach występowała publicznie i jeszcze w tym roku zaprezentowała się przejeżdżającemu przez Rzochów prezydentowi RP prof. Ignacemu Mościckiemu, a w latach 30. występowała wielokrotnie na uroczystościach religijnych i świeckich. W 1936 r. prezesurę powierzono burmistrzowi Rudolfowi Pyzikiewiczowi. W związku z napiętą sytuacją polityczną w Europie w 1939 r. do ćwiczeń strażackich wprowadzono elementy obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej. Zorganizowano też oddział żeński „Samarytanek” do niesienia pierwszej pomocy medycznej. W skład ówczesnej OSP wchodziły więc dwie drużyny: męska, licząca 35 członków i żeńska z 18 członkiniami. Tuż przed wybuchem wojny zdemontowano spinalnię, aby nie stanowiła celu dla nieprzyjaciela. W czasie okupacji hitlerowskiej obie drużyny otrzymały zezwolenie na działalność podstawową (gaszenie pożarów, opieka nad rannymi). W czasie walk o Rzochów w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. niemal cały sprzęt strażacki został zniszczony lub rozkradziony, sztandar spalony, strażnica poważnie uszkodzona, a biblioteka zniszczona. Podejmowano próby gaszenia płonących domów i ratowania dobytku, ale brak odpowiedniego sprzętu i niemal nieustająca wymiana ognia pomiędzy walczącymi wojskami uniemożliwiały jakiekolwiek skuteczne działanie. Po wojnie rozpoczynano więc niemal od zera. Naczelnikiem pozostawał Ludwik Pyzikiewicz, a w 1946 r. kolejnym prezesem został Ferdynand Pyzikiewicz. Za składki zakupiono m.in. pompę ręczną, drabiny, węże i hełmy oraz uzupełniono instrumenty dla orkiestry. W 1948 r. zakupiono motopompę z demobilu wojskowego, a jej poświęcenie i pokaz funkcjonowania połączono z opóźnionym (ze względu na wojnę) jubileuszem 50-lecia (4 VII 1948 r.). Wznowiły funkcjonowanie orkiestra i zespół dramatyczny. W latach 50. ówczesne władze polityczne znacznie ograniczały działalność OSP, dostrzegając w niej elementy niezgodne z wdrażaną ideologią (m.in. udział w uroczystościach religijnych). Mimo to rzochowscy strażacy doprowadzili do ufundowania i uroczystego poświęcenia nowego sztandaru (według wzoru z 1925 r., z wizerunkami Matki Bożej z orłem i św. Floriana), którego dokonał ks. Stanisław Smaga w dniu 10 V 1959 r. W latach 60. działalność kulturalno-oświatowa OSP znacznie osłabła, a w latach 70. zanikła niemal zupełnie. Zgodnie z ówczesnymi dyrektywami władz ograniczono się do realizacji zadań z zakresu ochrony przeciwpożarowej, podtrzymując jednak (wbrew zaleceniom władz) tradycyjny udział w uroczystościach religijnych. W miarę możliwości finansowych uzupełniano sprzęt, m.in. na początku lat 70. otrzymano nową motopompę M-800. W latach powojennych wielokrotnie uczestniczono w gaszeniu pożarów, m.in. w Rzochowie (kilkakrotnie), Kochanówce, Białym Borze, Kiełkowie, Podolu, Mielcu, Przecławiu i Rejowcu. Z biegiem lat ilość pożarów malała, na co wpływ miało m.in. budowanie domów i innych obiektów z materiałów niepalnych i impregnowanych oraz systematyczna działalność prewencyjna. W 1981 r. rozebrano starą drewnianą strażnicę, a od 1984 r. rozpoczęto budowę nowego wielofunkcyjnego obiektu, w którym zaplanowano pomieszczenia dla OSP. Po włączeniu Rzochowa w granice Mielca w 1985 r. władze miasta wsparły tę inicjatywę i w 1989 r. okazały budynek został oddany do użytku. Zgodnie z planem znalazły się w nim remiza strażacka i nieco później pomieszczenie na działalność statutową OSP. Dysponując lepszymi warunkami, władze rzochowskiej jednostki organizowały różne imprezy rozrywkowe, a zysk przeznaczano na cele statutowe i inne ważne cele społeczne, m.in. budowę kościoła i wyposażenie szkoły podstawowej. W 1992 r. obchodzono jubileusz 100–lecia działalności. Główne uroczystości odbyły się 10 V 1992 r. Po Mszy św. odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową na ścianie remizy. W uznaniu zasług dla ochrony przeciwpożarowej Zarząd Główny Związku OSP odznaczył sztandar OSP w Rzochowie „Złotą Odznaką Związku”, a wielu zasłużonych strażaków – wysokimi odznaczeniami związkowymi. Historię 100–lecia wyeksponowano na specjalnej wystawie w świetlicy, a imprezę zakończyło okolicznościowe spotkanie towarzyskie. Za składki złożone w czasie jubileuszu zakupiono m.in. samochód „Żuk”. Rok 1993 r. zapisał się w historii Rzochowa i jej straży tajemniczą serią pożarów, których przyczyną (jak się później okazało) były podpalenia przez młodego rzochowianina. W kolejnych latach interweniowano już znacznie rzadziej, głównie przy pożarach lasów i łąk. Angażowano się natomiast w budowę nowej świątyni oraz objęto opieką figurę Matki Bożej na rzochowskim rynku. Rozwinięto działalność kulturalną i rekreacyjną poprzez organizowanie (wspólnie z innymi instytucjami i stowarzyszeniami) okolicznościowych spotkań (m.in. „opłatek”, „Dzień Strażaka”) oraz imprez plenerowych. Wielokrotnie uczestniczono w obchodach jubileuszowych OSP w różnych miejscowościach regionu mieleckiego. W czasie „powodzi stulecia” w 1997 r. uczestniczono w akcji umacniania wałów w Otałęży, Ostrówku i Glinach Małych, a następnie pomagano w sprzątaniu po powodzi. Także w 1998 r. nastąpił wylew Wisłoki (także w Rzochowie) i strażacy pomagali w zabezpieczeniu gospodarstw i likwidacji skutków powodzi. Uczestniczono także w podniosłej uroczystości prymicji ks. Marcina Krempy, wcześniej strażaka – członka rzochowskiej OSP. W 1999 r. jednostka brała udział m.in. w gaszeniu groźnego pożaru płyt w mieleckim „Melnoxie”. Od tego roku rozpoczęto organizowanie (wspólnie z Radą Parafialną i Radą Osiedla) festyny parafialne, z których dochód przeznaczano na budowę kościoła. Po spokojnym 2000 r. wiele wydarzeń przyniósł rok 2001. Wielokrotnie gaszono palące się łąki. Brano udział w akcjach przeciwpowodziowych w gminach Borowa i Czermin. Uczestniczono w uroczystościach Nawiedzenia Kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Sukcesem było zdobycie po raz trzeci I miejsca w Zawodach Sportowo–Pożarniczych o Puchar Prezesa ZM ZOSP w Mielcu i uzyskanie pucharu na własność. Głównym akcentem 2002 r. był jubileusz 110–lecia działalności. Ponadto kilkakrotnie gaszono pożary oraz pomagano w organizacji uroczystości osiedlowych. 11 IV 2003 r. w czasie wizytacji duszpasterskiej w Rzochowie biskup ordynariusz tarnowski dr Wiktor Skworc spotkał się z członkami OSP. 31 VIII uczestniczono w gaszeniu wielkiego pożaru cegielni w Rzemieniu. 14 XII strażacy wzięli udział w uroczystym poświęceniu i oddaniu do użytku nowo wybudowanego kościoła św. Marka Ewangelisty. W 2004 r. najważniejszą akcją było ratowanie części zabudowań w Rzochowie przed zalaniem w czasie wylewu Wisłoki (29–31 VII).W 2007 r. uroczyście obchodzono 115-lecie. Jednostka otrzymała z tej okazji nowy samochód bojowy i sprzęt, ufundowany w dużej części przez samorząd miasta Mielca i sponsorów prywatnych. Poświęcenia dokonał rzochowianin ks. Marcin Krępa – kapelan OSP w Nowym Sączu. W dalszych latach jednostka wykazywała się aktywnością, uczestnicząc kilkadziesiąt razy w gaszeniu pożarów i akcjach ratowniczych, m.in. w powodzi w 2010 r. Regularnie brała udział w uroczystościach państwowych, religijnych, strażackich i lokalnych, w tym w uroczystości odsłonięcia i poświęcenia Kamienia Pamięci z okazji 635. rocznicy lokacji miasta Rzochowa, która odbyła się 28 V 2017 r. W związku z wojną na Ukrainie OSP Rzochów włączyła się do pomocy przy przekazywaniu łóżek szpitalnych dla ukraińskich szpitali.

Prezesi: Mateusz Wydro, Paweł Nowicki?, Bronisław Greiss, Rudolf Pyzikiewicz, Ferdynand Pyzikiewicz, Kazimierz Zuch, Julian Zalotyński, Adam Wałek, Aleksander Kopacz.

Naczelnicy: Zygmunt Hollender, Ludwik Pyzikiewicz, Tadeusz Marcićkiewicz, Bolesław Wałek, Julian Zalotyński, Marian Wydro, Aleksander Kopacz, Julian Wałek, Piotr Nowicki.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W SMOCZCE powstała 8 XI 1947 r. Jej inicjatorami i założycielami byli: Michał Madej, Władysław Wdowiarz, Michał Surdej (sołtys), Antoni Skrzypek, Józefa Gawlik (kierownik Szkoły Podstawowej), Kazimierz Gawlik, Józef Surdej, Michał Wdowiarz, Józef Chalczyński, Maria Surdej, Władysław Mazur, Roman Drożdżowski, Franciszek Bielawski, Roman Kania, Tadeusz Surdej, Józef Skop, Michał Skrzypek i Jan Loc. Początkowo organizacja liczyła 23 członków, a w następnym roku już 37. Prezesem został Michał Madej, a naczelnikiem Władysław Wdowiarz. Pierwsze pomieszczenie uzyskano w Domu Ludowym, zbudowanym w czynie społecznym przez mieszkańców, w tym również strażaków. Z organizowanych zabaw tanecznych i przedstawień teatralnych pozyskano środki finansowe, za które w 1948 r. zakupiono motopompę i węże. Od początku działalności organizowano ćwiczenia i uczestniczono w akcjach gaszenia pożarów. Wystawiano też honorową wartę przy Grobie Pańskim w kościele parafialnym św. Mateusza. Włączano się także do wszystkich prac społecznych na terenie wsi Smoczka, m.in. budowy linii energetycznej (1952), gazowej (1958) i wodociągowej (1986) oraz budynku szkoły podstawowej (1966). W 1955 r. rozpoczęto budowę małej remizy na sprzęt przeciwpożarowy, a następnie wykonano wieżę do suszenia węży. W 1960 r. zbudowano wóz konny przystosowany do przewozu strażaków i sprzętu gaśniczego. W kolejnych latach uczestniczono m.in. w gaszeniu dużego pożaru magazynów PZGS przy ul. Wolności (1963) oraz gaszeniu pożarów domów prywatnych, lasów, torfowisk i stogów siana i słomy. W latach 1973–1976 wybudowano czynem społecznym Dom Strażaka, uzyskując dobre warunki dla prowadzenia działalności statutowej i społecznej. Problemem lat 80. były pożary pobliskiego wysypiska miejskiego, usytuowanego w pobliżu zabudowań Smoczki. W latach 90. ilość interwencji spadła, ale utrzymywano dobrą sprawność jednostki. M.in. w tradycyjnych zawodach strażackich organizowanych przez Zarząd Miejski OSP – strażacy ze Smoczki zdobyli I miejsce w 1997 r. i II miejsce w 2001 r. W 1996 r. zakończono modernizację Domu Strażaka, budując m.in. zaplecze kuchenne i sanitarne. Korzystna ocena działalności tej jednostki wyrażała się też stabilną ilością członków (36 osób w 2001 r.). W pierwszych latach XXI w. jednostka rzadko uczestniczyła w akcjach gaśniczych i ratowniczych. Udało się natomiast unowocześnić wyposażenie zmodernizowanego Domu Strażaka i zakupić teren, na którym znajduje się ten obiekt.

Prezesi: Michał Madej, Michał Wdowiarz, Józef Wdowiarz (1993-nadal).

Naczelnicy: Władysław Wdowiarz, Józef Kopeć, Grzegorz Kopeć (1998-2021, zmarł).

Zasłużeni działacze i strażacy: Eugeniusz Barnaś, Sylwester Cichowski, Zdzisław Drożdżowski, Ryszard Groele, Witold Groele, Tadeusz Kania, Grzegorz Kopeć, Władysław Kozik, Karol Krempa, Ryszard Kurmaniak, Julian Lenart, Józef Mazur, Michał Mazur, Roman Niedbała, Józef Osmola, Adam Paterak, Kazimierz Rożniał, Paweł Rzeszutek, Edward Surdej, Ryszard Surdej, Stanisław Surdej, Eugeniusz Wdowiarz, Jan Wdowiarz, Mieczysław Wdowiarz (b. wiceprezydent miasta Mielca) i Wiesław Żak.

OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA W WOJSŁAWIU została założona 7 V 1901 r. na Walnym Zgromadzeniu w domu przełożonego gminy Michała Drzyzgi. W kronice zapisano: „…Przewodniczącym zgromadzenia wybrany został adwokat Stanisław Nowaczyński, a sekretarzem Adam Majka.  Przyjęto jako czynnych i wspierających członków 21 osób a także dwóch członków gminy Jana Piekarskiego i Jakuba Buta. Po przeprowadzonym głosowaniu prezesem został adwokat Druh Stanisław Nowaczyński, naczelnikiem Adam Mojek, zastępcą Jan Tracz, wydziałowymi: Michał Drzyzga, Jan Piekarski, Wojciech Kralisz, Jan Kania, Jan Skrzypek, Jakub But, komendantami: I oddziału Mateusz Rogulski, II oddz. Jan Kralisz, III oddz. Antoni Polek, skarbnikiem (kasjer) Jan Piekarski, sekretarzem Jakub But, sądem polubownym: Jan Piekarski, Wojciech Kralisz, Michał Drzyzga. Uchwalono, aby zwrócić się o datek z łaski do Monarchy Austriackiego, do Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, gminy Mielec o stałą subwencję, aby postawić szopę na przechowanie sikawki, mundurów  i wszelkie rekwizyty pożarnicze. Uchwalono założenie czytelni, utrzymanie gazet ludowych bibliotekarzowi Adamowi Mojkowi oraz uchwalono założenie muzyki strażackiej w następującym składzie: Michał Filas – kapelmistrz, Roman Filas, Walenty Świątek i Wojciech Belcarz….” Początki działalności były trudne, bowiem pożary wybuchały często (łatwopalna zabudowa), a posiadany sprzęt pożarniczy niewiele pomagał. W czasie I wojny światowej straż nie funkcjonowała, gdyż jej członkowie zostali powołani do wojska. Reaktywowanie działalności nastąpiło w 1921 r. z inicjatywy kierownika szkoły Władysława Wójtowicza. Odtąd do wybuchu wojny w 1939 r. wojsławska straż wykazywała się dużą aktywnością. Pozyskiwano coraz lepszy sprzęt, prowadzono systematyczne ćwiczenia oraz uczestniczono w akcjach gaszenia pożarów oraz ratowania ludzi i dobytku w czasie powodzi. Strażacy brali także udział w uroczystościach religijnych i patriotycznych. W czasie II wojny światowej wielu członków brało udział w działaniach wojennych, stąd funkcjonowanie jednostki ograniczało się do gaszenia pożarów. Po wojnie wznowiono działalność, potwierdzając to zarejestrowaniem w rejestrze stowarzyszeń i związków prowadzonych przez Prezydium WRN w Rzeszowie (1954). W 1960 r. zakończono remont remizy, a w kolejnych latach 60. uzupełniano sprzęt. W tym czasie skupiano 27 członków. W późniejszych latach, w miarę rozwijania się zawodowej straży pożarnej w Mielcu, rola wojsławskiej OSP malała i ograniczała się do udziału w akcjach prewencyjnych, zawodach strażackich i uroczystościach religijnych. Obecnie zawieszono działalność z powodu braku członków i zarządu.

Prezes zarządu: […] Andrzej Szyszka.

Naczelnik: […] Kazimierz Jędrusiak.

Prezesi: Stanisław Nowaczyński, Stefan Sękowski, Stanisław Nowaczyński, Stanisław Wójtowicz, Andrzej Gardulski, Józef Jankowski, Szczepan Rogalski, Karol Grębosz, Andrzej Szyszka.

Naczelnicy: Adam Mojek, Mateusz Pomana, Adam Mojek, Stanisław Skiba, Jan Piekarski, Stanisław Skowron, Jan Skiba, Kazimierz Jędrusiak.

OCHOTNICZE HUFCE PRACY, ogólnopolska organizacja społeczna w postaci młodzieżowych brygad pracy, funkcjonujących od 1958 r. w celu m.in. stworzenia młodzieży możliwości pracy przy budowach zakładów przemysłowych, dróg i innych przedsięwzięć inwestycyjnych. W ich skład wchodziła głównie młodzież, która nie uczyła się w szkołach średnich, a w czasie wakacji także pozostała młodzież (uczniowie, studenci). W Mielcu pierwszy hufiec OHP dla młodocianych powstał w 1967 r. przy WSK PZL i liczył 30 junaków. Szkolono ich w dwóch zawodach: murarz i monter instalacji przemysłowych. Jego pierwszym komendantem i organizatorem był Roman Kałużny. W 1968 r. hufiec składał się z 5. plutonów (w tym 1 żeńskiego) i liczył 200 osób. W kolejnych latach rozszerzono zakres szkolenia do sześciu zawodów. Wiedzę teoretyczną junacy zdobywali w zasadniczych szkołach zawodowych, a praktyczną w WSK i na terenie miasta (czyny społeczne na rzecz środowiska). W 1973 r. komendantem został Kazimierz Ryszard Trela. Powiększono bazę szkoleniową, umundurowano junaków i wprowadzono system wyróżnień. Od 1 V 1974 r. rozpoczęto nabór do pierwszego hufca stacjonarnego OHP 7-23 FSZMP, z jednoczesnym odbywaniem służby wojskowej. Jego komendantem został K.R. Trela, a komendantem hufca dla młodocianych – Ryszard Gajda. Siedzibą Hufca były baraki na terenie Miasteczka Młodego Robotnika (Podgórza). W 1975 r. utworzono w hufcu Filię Zasadniczej Szkoły Budowlanej. Z roku na rok rozszerzano zakres prac na rzecz środowiska, m.in. pracowano na stadionie „Stali”, przy budowie hangaru dla Aeroklubu Mieleckiego, na terenach przedszkoli, przy montażu przystanków MKS i sadzeniu lasu. Poza zajęciami wojskowymi i pracą prowadzono szeroko zakrojoną działalność kulturalną i sportową. Uczestniczono też z powodzeniem w różnych formach rywalizacji artystycznej i sportowej OHP na terenie miasta i województwa, a później także w kraju. W Krajowych Letnich Igrzyskach OHP (25-27 VI 1976 r.) w piłce nożnej drużyna OHP Mielec wywalczyła tytuł wicemistrzowski i powtórzyła ten sukces w 1978 r. W Wojewódzkiej Spartakiadzie Sportów Obronnych wielokrotnie zwyciężano drużynowo i indywidualnie. W 1981 r. powstał 34-2 OOC. Komendantem oddziału został Zdzisław Stec. W latach 80., poza dotychczas prowadzonymi formami działalności, wprowadzono wycieczki krajoznawcze. Zatrudnienie utalentowanych plastycznie wychowawców zaowocowało sukcesami w kilku edycjach „Wiosny Kulturalnej w Ochotniczych Hufcach Pracy”. Organizacja została rozwiązana na początku lat 90., głównie ze względu na rosnące bezrobocie i zanikające zapotrzebowanie na prace OHP.

Komendanci: Roman Kałużny, Kazimierz Ryszard Trela, Stanisław Augustyn, Wiesław Szymczak, Stefan Żarów.

Kadra (zastępcy komendanta, instruktorzy, wychowawcy): Stanisław Augustyn, Zbigniew Babula, Józef Bąk, Kazimierz Borowski, Jerzy Fox, mjr rez. Jan Karwacki, Bogdan Kopacz, Bogdan Kujawski, Stanisław Maksoń, Lech Nowak, Henryk Paluszek, Jan Pieróg, Ireneusz Pracoń, mjr rez. Stanisław Romanowski,  Zdzisław Stec, Wiesław Szymczak, Kazimierz Tara, Stefan Żarów.

OCHRONKA, dom sierot i przedszkole dla dzieci z ubogich rodzin, zorganizowane przez Towarzystwo św. Wincentego a’ Paulo w latach 90. XIX w. Jej pierwsza siedziba znajdowała się w niewielkim drewnianym domu przy skrzyżowaniu ulic T. Kościuszki i Rzecznej. Grupą ubogich sierot opiekowały się zakonnice ze Zgromadzenia SS Służebniczek. W 1920 r. Towarzystwo zakupiło (ze składek mielczan) murowany dom przy ul. Piusa XI (Lwowskiej) i przystosowało go do potrzeb ochronki. Już w tym samym roku, poza mieleckimi dziećmi, znalazło w niej czasowe schronienie 15 dziewcząt z Lwowa – sierot z wojny polsko-bolszewickiej. W latach 20. wychowawczynią była Paulina Kołodziej, a od 1928 r. prowadzeniem placówki zajęły się 3 zakonnice ze Zgromadzenia SS Józefitek. Nie otrzymywały one żadnych subwencji rządowych, a finanse na utrzymanie pozyskiwały z haftowania szat kościelnych, wykonywania sztucznych kwiatów i prowadzenia kursów kroju i szycia. Ponadto Towarzystwo wspierało ochronkę środkami finansowymi uzyskanymi ze składek, zbiórek ulicznych do puszek i imprez oraz przekazów pieniężnych z Stowarzyszeń Pań Miłosierdzia z terenu całego kraju. Uzyskane fundusze były jednak niewielkie i wystarczały ledwie na skromne funkcjonowanie placówki. W latach 30. przeprowadzono jej remont. Po II wojnie światowej władze oświatowe systematycznie ograniczały zakres działania ochronki i sióstr józefitek. W 1949 r. zlikwidowano dom sierot (po wojnie nazwano go „Domem Dziecka”), a w 1961 r. upaństwowiono przedszkole. (Aktualnie jest to Przedszkole Miejskie nr 2.) Siostry józefitki zajęły się innymi pracami na rzecz parafii św. Mateusza.

OCIESKA ANNA (z domu MIELECKA), córka Hieronima i Jadwigi z Komarnic, współwłaścicielka Mielca, żona Joachima Ocieskiego – szerzej przy haśle MIELECKA ANNA.

OCIESKI JOACHIM (herbu Jastrzębiec), urodzony około 1562 r., syn Jana i Zofii z Marszowic. W latach 1570-1571 przebywał na Uniwersytecie Krakowskim. Zaprzyjaźnił się z Janem Zamoyskim i uczestniczył w jego ślubie z Gryzeldą z Batorych. W 1583 r. został starostą olsztyńskim. Jako rotmistrz jazdy polskiej uczestniczył (obok Zamoyskiego) w zwycięskiej bitwie pod Byczyną (1588) i składał sprawozdanie z jej przebiegu przed dworem na zamku w Krakowie. W latach 1589–1592 dowodził rotą husarską w wojsku kwarcianym i uczestniczył w skutecznej obronie Rusi przed najazdem Tatarów. Szlachta wielokrotnie wybierała go posłem na sejm i delegatem do załatwiania sporów politycznych. Jan Zamoyski wymieniał go jako jednego z najpoważniejszych kandydatów na tron na wypadek bezkrólewia. Około 1589 r. ożenił się z Anną z Mieleckich i stał się współwłaścicielem Mielca i 8 okolicznych wsi, a także właścicielem Rzochowa, zamku w Rzemieniu i kilku sąsiednich wsi. Był jednym z desygnatorów statutu cechowego zbiorowego w Mielcu. W 1599 r. wraz z  żoną odbył podróż do Włoch, zwiedzając m.in. Padwę i Rzym. W 1606 r. uczestniczył w zjeździe szlachty pod Lublinem i pełnił obowiązki marszałka Trybunału Koronnego. Początkowo popierał rokosz szlachty, ale ostatecznie w 1607 r. stanął po stronie króla oraz zwolenników uspokojenia i zakończenia rokoszu. W 1608 r. otrzymał kasztelanię sądecką. Jeszcze w 1609 r. brał udział w sejmie i został wybrany do komisji w sprawie sporów na granicy śląsko–węgierskiej, ale później – być może ze względów zdrowotnych – nie uczestniczył w ważnych dla państwa wydarzeniach. Zmarł w 1613 r. Pochowano go w Cerekwicy.

OCZOŚ WITOLD RYSZARD, urodzony 20 X 1959 r. w Mielcu, syn Bolesława i Marii z domu Hebda. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Budowlanej w Chorzelowie koło Mielca (1977) pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu, Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Rzeszowie, Zakładzie Geodezyjnym „GEOBIT” Sp. z o.o. w Mielcu i PPUH Firmie Reklamowej VIOLEX. Od stycznia 2003 pracuje w Hurtowni Materiałów Budowlanych „EKOTERM” TST Turkot w Mielcu. Już w latach młodzieńczych interesował się sztuką, a zwłaszcza malarstwem (impresjonizm francuski, Młoda Polska, secesja). Malowanie obrazów (olej, akryl) i działalność artystyczną rozpoczął w 1978 r. Wykonał dotąd ponad 300 prac. Ich tematyka to: portret, pejzaże, sceny rodzajowe i motywy religijne. W 1994 r. został członkiem Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a w 1999 r. członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego w Mielcu i jest jego skarbnikiem. Uczestniczył w wystawach zbiorowych m.in.: Mielcu (wielokrotnie), Chorzelowie, Rzeszowie, Mukaczewie (Ukraina), Krakowie, Kolbuszowie, Dukli, Strzyżowie i Morlaix (Francja). Indywidualnie wystawiał w Mielcu i Kolbuszowej. Przekazywał szereg prac na aukcje charytatywne. Brał udział w kilku plenerach krajowych oraz  w Mukaczewie i na Słowacji. W II Wojewódzkiej Wystawie Malarstwa Amatorskiego w Rzeszowie (1995) otrzymał wyróżnienie. Był także uczestnikiem Ogólnopolskiego Konkursu „Ksiądz Karol Wojtyła – Jan Paweł II” (2001). Udzielał się w pracach na rzecz rodzimej parafii Ducha Św., uczestnicząc w dekoracjach okolicznościowych kościoła i ołtarzy do uroczystości Bożego Ciała. Przez pewien czas prowadził zajęcia plastyczne w Katolickim Ośrodku Kultury. Jest współautorem szopki dla kościoła dolnego Ducha Św. Wykonał portrety Ojca św. Jana Pawła II dla kościoła św. Mikołaja w Borowej i kościoła św. Rodziny w Rzeszowie. Ponadto jego obrazy znajdują się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą. Zmarł 13 VI 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Rzeszowie Wilkowyi.

OCZYSZCZANIE ŚCIEKÓW przez specjalistyczne urządzenia rozpoczęto w Mielcu w latach 50. XX w. Przez setki lat ścieki i nieczystości umieszczano w specjalnych dołach i po ich wypełnieniu zasypywano. Po wprowadzeniu kanalizacji (okres międzywojenny XX w.) ścieki spływały kanałami do stawów i rzeki Wisłoki. *Pierwsza oczyszczalnia komunalna została zbudowana w 1957 r. na terenie Złotnik, przy granicy z Mielcem. (W 1972 r. teren ten został przyłączony do Mielca.) Była oczyszczalnią mechaniczno-biologiczną o przepustowości 2400 m3 na dobę. Jej funkcjonowanie zakończono z chwilą uruchomienia nowej oczyszczalni w 2008 r. *Mała przepustowość, niska jakość procesu oczyszczania, kary za zanieczyszczanie środowiska i pilna potrzeba unowocześnienia systemu zbierania i oczyszczania ścieków spowodowały, że w 1997 r. Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie przygotowania projektu na budowę nowej oczyszczalni. W latach 1998-2002 przygotowano koncepcje i projekty budowlane. Równocześnie wykupiono potrzebne tereny oraz uzyskano pozwolenia na budowę oczyszczalni i kolektory kanalizacji sanitarnej. W lipcu 2002 r. Złożono wniosek o dofinansowanie z funduszu ISPA i starania te zakończyły się powodzeniem. 26 IV Rada Miejska podjęła uchwałę o przekazaniu uprawnień, obowiązków i odpowiedzialności beneficjenta końcowego na rzecz Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. W maju w MPGK powołano Jednostkę Realizującą Projekt ISPA do wdrażania projektu zgodnie z wymogami Komisji Europejskiej, Ministerstwa Środowiska oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. 7 X 2003 r. podpisano umowę o przekazaniu realizacji projektu pomiędzy Gminą Miejską Mielec a MPGK Sp. z o.o., 23 X podpisano porozumienie o realizacji projektu „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu” pomiędzy Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej a MPGK Sp. z o.o. Od 5 XI 2003 r. – po przeprowadzanych przetargach – podpisywano kontrakty z poszczególnymi wykonawcami projektu. Kontrakt 01 „Budowa oczyszczalni ścieków” podpisano z wykonawcą – firmą SKANSKA SA. 7 III 2006 r., a 30 III wykonawca rozpoczął tę budowę. 31 X 2007 r. nastąpiło rozpoczęcie rozruchu technologicznego oczyszczalni ścieków, 25 IX 2008 r. odbyła się uroczystość oddania do użytku i poświęcenia tej największej w dziejach miasta inwestycji komunalnej. *Nowa oczyszczalnia ścieków przy ul. J. Kilińskiego 94 (na tym terenie, co stara oczyszczalnia) jest oczyszczalnią mechaniczno-biologiczną z podwyższonym usuwaniem związków biogennych i pełnym węzłem przeróbki osadów. Jej przepustowość hydrauliczna w czasie pogody suchej Q dob. śr. = 14700 m3/d, a w czasie deszczu Q max h = 2120 m3/h. Wartości wskaźników zanieczyszczeń w ściekach oczyszczonych w nowej oczyszczalni są wielokrotnie niższe (od 2 do 7 razy) od dopuszczalnych według pozwolenia wodnoprawnego. 

*Oczyszczalnia zakładowa (przemysłowa), zbudowana na terenie WSK Mielec (aktualnie SSE EURO-PARK Mielec) jest oczyszczalnią mechaniczno-biologiczną. Jej przepustowość wynosi ok. 4600 m3/dobę (1995).

ODDZIAŁ POWIATOWY ZWIĄZKU OCHOTNICZYCH STRAŻY POŻARNYCH RP, został utworzony na podstawie wytycznych Zarządu Głównego ZOSP RP z 2 X 1998 r., dostosowujących strukturę zarządzania OSP do zmian wprowadzonych przez reformę podziału terytorialnego państwa, m.in. restytucję powiatów od 1 I 1999 r. Do czynności związanych z tworzeniem Zarządu Powiatowego ZOSP RP w Mielcu Zarząd Wojewódzki ZOSP RP w Rzeszowie mianował Antoniego Krówkę pełnomocnikiem na powiat mielecki. I Powiatowy Zjazd ZOSP RP w Mielcu został zorganizowany 11 XII 1998 r. w zabytkowym zamku w Przecławiu. Głównym tematem była rola organizacji powiatowej ZOSP RP, samorządów, urzędów i instytucji w integracji środowiska strażackiego. Na prezesa Zarządu Oddziału Powiatowego wybrano Franciszka Augustyna, a na wiceprezesów Antoniego Krówkę i Kazimierza Popiołka. Ponadto do ZOP wybrano 21 osób reprezentujących wszystkie gminy powiatu mieleckiego. Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu oddała 2 pomieszczenia w swoim zespole obiektów przy ul. H. Sienkiewicza 54 na biuro Oddziału Powiatowego ZOSP, co ułatwiło systematyczne kontakty obu rodzajów straży pożarnej. Zgodnie z wytycznymi Zarządu Głównego ZOSP RP i dla realizacji szczytnej misji społecznej Zarząd Oddziału Powiatowego OSP RP przyjął następujące podstawowe zadania: reprezentowanie OSP na zewnątrz, koordynowanie działalności OSP, obsługiwanie zebrań jednostek i zjazdów gminnych, organizowanie szkoleń, współorganizowanie powiatowych zawodów sportowo-pożarniczych i turniejów wiedzy pożarniczej oraz konkursów plastycznych na temat ochrony przeciwpożarowej, opiniowanie wniosków dotyczących zakupu motopomp i samochodów, ocenianie udziału jednostek w akcjach, występowanie z wnioskami w sprawie odznaczeń oraz dbałość o ceremoniał pożarniczy i tradycję strażacką, a zwłaszcza współorganizowanie powiatowych obchodów Dnia Strażaka. W kolejnych latach konsekwentnie realizowano przyjęte kierunki i formy działalności. Spektakularnym efektem współdziałania KP PSP i ZOP ZOSP RP  było zorganizowanie w dniu 3 V 1999 r. powiatowych obchodów Dnia Strażaka. Na ich program złożyły się: Msza Święta w kościele św. Mateusza, złożenie kwiatów przed pomnikiem Wolności, przemarsz ulicami Starego Mielca pocztów sztandarowych z orkiestrą OSP Dobrynin na czele, apel na stadionie MKS „Gryf” przy ul. Warszawskiej 5, defilada kompanii honorowej PSP i pocztów sztandarowych oraz koncert w wykonaniu wspomnianej orkiestry z Dobrynina i chóru „Fajer-Ton” OSP Dulcza Mała. Kulminacyjnym momentem uroczystości był apel i symboliczne przywitanie sztandaru byłego Zarządu Oddziału Powiatowego OSP w Mielcu, przechowywanego w latach 1975-1998 w kolbuszowskich muzeach. Uroczystość była swego rodzaju publiczną demonstracją jedności i siły mieleckich straży pożarnych i wywarła na uczestnikach duże wrażenie. Później organizowano cykliczne zawody sportowo-pożarnicze w kategoriach seniorów (kobiety i mężczyźni) oraz młodzieżowych w systemie CTiF (dziewczęta i chłopcy), powiatowe eliminacje Ogólnopolskiego Turnieju Wiedzy Pożarniczej „Młodzież zapobiega pożarom” i Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego „Zapobiegamy pożarom” (wielu laureatów na szczeblu centralnym) oraz inne formy promujące prewencję przeciwpożarową. Wiele emocji wywołały dwie edycje plebiscytu na najpopularniejszą OSP w powiecie mieleckim, organizowanego przez Tygodnik Regionalny „Korso” (2012, 2015). Ożywiona i skuteczna praca strażaków była wspierana przez władze państwowe i samorządowe, a najbardziej spektakularną pomocą było przekazywanie samochodów i innego sprzętu specjalistycznego. Od 2006 r. szczególną formą integracji środowiska strażackiego są coroczne pielgrzymki OSP powiatu mieleckiego na Jasną Górę w Częstochowie. W 2008 r. Oddział Powiatowy otrzymał nowy sztandar w czasie uroczystości w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy i na alei Niepodległości. Według stanu na 31 XII 2016 r. w powiecie mieleckim działa 99 jednostek Ochotniczej Straży Pożarnej, w tym 22 w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym. Do wspomnianych 99 jednostek należy 4 285 strażaków, w tym 399 kobiet. Ponadto funkcjonuje 37 Młodzieżowych Drużyn Pożarniczych. *Zjazdy powiatowe: I (Przecław, 1998), II (Czermin, 2001), III (Wadowice Górne, 2006), IV (Radomyśl Wielki, 2011) i V (Padew Narodowa, 2016). *Zawody sportowo-pożarnicze drużyn OSP kobiet i mężczyzn: Przecław (2000, 2002), Padew Narodowa (2004), Radomyśl Wielki (2006), Przecław (2008), Wadowice Górne (2010), Borowa (2012), Dulcza Mała (2014) i Malinie (2017). *Prezes: Franciszek Augustyn (1998-nadal); wiceprezesi: Antoni Krówka (1998-2006), Kazimierz Popiołek (1998-2001), Roman Rżany (2001-2012), Tadeusz Uzar (2001-2016), Eugeniusz Ryba (2006-nadal), Jan Mucha (2011-nadal), Janusz Bik (2016-nadal). 

ODRODZONE TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ”, stowarzyszenie sportowe nawiązujące do tradycji TG „Sokół” w Mielcu. Powstało z inicjatywy Józefa Wójtowicza – trenera lekkoatletycznego i działacza sportowego. Zostało zarejestrowane 15 XII 2000 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie i 6 XI 2001 r. w KRS. Jego głównymi celami jest m.in. kształcenie sprawności sportowej członków i sympatyków, prowadzenie sekcji lekkoatletycznej, uczestnictwo w imprezach sportowych i współpraca z innymi stowarzyszeniami sportowymi w kraju i za granicą. Podstawową formą działalności OTG jest sekcja lekkoatletyczna, prowadząca wyczynową grupę chodu sportowego oraz popularyzująca biegi. Jest też organizatorem Memoriału Gen. W. Sikorskiego oraz sztafet biegowych z okazji ważnych rocznic lub do Miejsc Pamięci Narodowej. W 2003 r., po wywalczeniu złotych medali na Mistrzostwach Polski Juniorów, Paulina Buziak i Rafał Sikora reprezentowali Polskę na Mistrzostwach Świata Juniorów w Kanadzie, zajmując 4. i 7. miejsce. Rafał Augustyn, po zwycięstwach w Halowych MP Juniorów i Młodzieżowych MP, startował w reprezentacji Polski na Mistrzostwach Europy w Tampere (Finlandia). Pod koniec 2003 r. OTG zostało usunięte z Zrzeszenia LZS. W październiku 2005 r. grupa chodziarzy uczestniczyła w IX Międzynarodowych Zawodach „Grand Prix Ukrainy” w Iwanofrankowsku. Wspólne starty z zawodnikami z Iwanofrankowska kontynuowano w następnych latach. W 2007 r. P. Buziak startowała w Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Debreczynie i w chodzie na 20 km zajęła 10 miejsce. W 2008 r. z inicjatywy OTG odbył się Rajd Przyjaźni na trasie Mielec-Rzeszów-Pawłokoma-Lwów. Dużym osiągnięciem klubu był udział Rafała Augustyna w Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie (2008, Chiny) i Londynie (2012, Anglia) oraz Pauliny Buziak w Londynie (2012). Porażającym działalność Klubu wydarzeniem był zgon Józefa Wojtowicza (14 VIII 2013 r.) – twórcy Klubu i jego wszystkich sukcesów. W plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” na „Najpopularniejszego Sportowca Roku w Mielcu” Paulina Buziak i Rafał Augustyn wielokrotnie plasowali się w czołówce, a w 2015 r. Rafał Augustyn został „Sportowcem Mielca Roku 2014”. W marcu 2015 r. Paulina Buziak i Rafał Augustyn przeszli do LKS Stal Mielec i praktycznie klub zakończył działalność.

Największe sukcesy: *2002: Ogólnopolska Spartakiada Młodzieży (Wrocław): Paulina Buziak (juniorka) – złoty medal w chodzie na 5 km; *2003: Halowe MP Juniorów (Spała): P. Buziak – złoty, 3 km; IX OSM (Gdańsk): P. Buziak, złoty, 5 km (25.01,09), Rafał Sikora, złoty, 10 km (46.10,70), Krzysztof Augustyn, brązowy, 10 km; *2004: HMP Juniorów (Spała) – P. Buziak, złoty, 3 km (13.55,55, rek Polski jun.), Agnieszka Sambor, jun. mł., złoty, 3 km, Krzysztof Augustyn, jun. mł., złoty, 5 km (23.18,54); MP Jun. (Białystok) – P. Buziak, srebrny, 10 km (49.10,61); Młodzieżowe Mistrzostwa Polski (Warszawa): Rafał Augustyn, złoty, 20 km; *2005 – HMP jun. (Spała): P. Buziak (jun.) – złoty, 3 km (13.38,65), Rafał Sikora (jun.) – srebrny – 5 km (22.12,51), A. Sambor (jun. mł.) – złoty – 3 km (14.37,67), Paweł Krawczyk (jun. mł.) – złoty, 5 km (22.18,80); HMP sen. (Spała): Paulina Buziak – brązowy medal na 3 km (13.37,08); *2006 r.: HMP seniorek (Spała) – Paulina Buziak, brązowy, chód na 3 km; HMP juniorek (Spała) – Agnieszka Sambor, srebrny, chód na 3 km; XII OOM (Łódź) – Dawid Wolski, złoty, chód na 10 km (45.07,23); MP juniorek (Słupsk) – Agnieszka Sambor, złoty, chód na 10 km(51.30,02), Rafał Sikora, złoty, chód na 10 km (45.12,21); MP w chodach na długich dystansach (Huta Krzeszowska k/Niska) – Rafał Sikora, złoty na 20 km juniorów (1.33,48); *2007: HMMP (Spała) – Paulina Buziak, srebrny, chód na 3 km; XIII OOM (Szczecin) – Łukasz Augustyn, srebrny, chód na 10 km (45.21,43); *2008 HMP jun. i jun. mł (Spała) – Radosław Kokoszka, złoty, chód na 5 km, Adam Gruszka, brązowy, chód na 5 km; MMP (Gdańsk) – Paulina Buziak, złoty, chód na 10 km, MP seniorów (Rumia k/Gdyni) – Paulina Buziak, brązowy, chód na 20 km, XIV OOM (Bydgoszcz) – Adam Gruszka, srebrny, chód na 10 km. *2009 r.: HMP Juniorów (Spała): Paulina Buziak – złoty medal w chodzie 3 km (14.06,00), Mistrzostwa Polski (Bydgoszcz): Rafał Augustyn – srebrny medal w chodzie 20 km (1.22.03), Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie 20 km (1.34.28), Międzynarodowy Miting (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – 4. m. w chodzie 50 km (3.52.16), Puchar Europy (Metz, Francja): Rafał Augustyn – brązowy medal w klasyfikacji drużynowej, Mistrzostwa Świata (Berlin, Niemcy): Rafał Augustyn – 22 m. w chodzie 50 km (3.58.30); *2010 r.: HMP (Spała): Rafał Augustyn – srebrny medal w chodzie 5 km (19.20,73), Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie 3 km (13.15,67), Międzynarodowe Zawody Challenge IAAF MP w chodzie 50 km (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – 1 m. i tytuł mistrza Polski (3.49,54), Puchar Świata (Chihuahua, Meksyk): Rafał Augustyn – 16. miejsce w chodzie 20 km (1.25.28), MP (Nowa Dęba): Rafał Augustyn – srebrny medal w chodzie 20 km (1.25.10), Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie 20 km (1.38.28), Mistrzostwa Europy (Barcelona): Rafał Augustyn – 10. m w chodzie 20 km (1.22.40); *2011 r.: HMP (Spała): Rafał Augustyn – złoty medal na 5 km (19.35,65), Paulina Buziak – brązowy medal w chodzie 3 km (13.20,72), Międzynarodowe MP (Warszawa): Rafał Augustyn – złoty medal w chodzie na 20 km (1.22,01), Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie na 20 km (1.33,34), MP Juniorów (Kielce): Angelika Augustyn – srebrny medal w chodzie 3000 m (14.44,03); Drużynowy Puchar Europy (Olhao, Portugalia): Rafał Augustyn – brązowy medal na 50 km, XIII Lekkoatletyczne Mistrzostwa Świata (Daeg, Korea Płd.): Rafał Augustyn – 24. m na 20 km (1:24.47); *2012 r.: HMP (Spała): Paulina Buziak – złoty medal w chodzie 3 km (12.38,84), Rafał Augustyn – brązowy medal w chodzie 5 km (19.30,63), Międzynarodowy Mityng w Chodzie Sportowym (Dudince, Słowacja): Paulina Buziak – 1. miejsce w chodzie 20 km (1.33.00), Mityng w Zaniemyślu: Paulina Buziak – 1. miejsce i rekord Polski w chodzie 20 km (1.29,44, MP (Bielsko-Biała) Paulina Buziak – 1. miejsce w chodzie 20 km (1.36.10); Igrzyska Olimpijskie (Londyn, Wielka Brytania): Rafał Augustyn – 29 m. na 20 km (1:23.17), Paulina Buziak – 45. miejsce w chodzie 20 km (1.35.23), OOM (Kraków): Angelika Augustyn – srebrny medal w chodzie 5 km juniorek młodszych (24.35,16), MP Młodzików (Słubice): Wiktoria Augustyn – srebrny medal w chodzie 3 km (14.52,04). *2013 r.: HMP (Spała): Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie na 3 km (12.31,62), HMPJun. (Spała): Angelika Augustyn – złoty medal w chodzie 3 km (14.55,07), Wiktoria Augustyn – srebrny medal w chodzie 3 km (15.03,34),  MP (Toruń): Paulina Buziak – brązowy medal w chodzie 20 km (1.33.39), Międzynarodowe Zawody (Ołomuniec, Czechy): Paulina Buziak – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.31.43), Międzynarodowe Zawody (Zaniemyśl, Polska): Paulina Buziak – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.30.50), Puchar Europy w Chodzie Sportowym (Dudince, Słowacja): Paulina Buziak – 6. miejsce drużynowo, AMP (Gdańsk) – 1. miejsce, MŚ (Moskwa, Rosja), Paulina Buziak – 29. miejsce (1.33.30), International Race Walking Tour: Paulina Buziak – 3. miejsce w końcowej punktacji; OOM (Łódź): Angelika Augustyn – srebrny medal w chodzie 5 km (24.19,61); MP (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – brązowy medal w chodzie na 50 km; Puchar Europy (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – brązowy medal drużynowo (Polska) i 8. miejsce indywidualnie w chodzie na 20 km; MŚ (Moskwa, Rosja): Rafał Augustyn – 19. miejsce w chodzie na 20 km. *2014 r.: HMP (Sopot): Paulina Buziak – złoty medal w chodzie na 3 km (12.51,22), Międzynarodowe Zawody (Zaniemyśl): Paulina Buziak – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.29.41), MP (Szczecin): Paulina Buziak – srebrny medal w chodzie na 20 km (1.33.15), AMP (Gdańsk): Paulina Buziak – 1. miejsce; HMP (Sopot): Rafał Augustyn – brązowy medal w chodzie na 5 km; MP (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – złoty medal w chodzie na 50 km (3.45.32); MP (Szczecin): Rafał Augustyn – brązowy medal w chodzie na 20 km; ME (Zurich, Szwajcaria): Rafał Augustyn – 9. miejsce w chodzie na 50 km. *2015 r. MP (Dudince, Słowacja): Rafał Augustyn – złoty medal w chodzie na 50 km (3.43.55). W plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” na „Najpopularniejszego Sportowca Roku w Mielcu” Paulina Buziak i Rafał Augustyn wielokrotnie plasowali się w czołówce, a w 2015 r. Rafał Augustyn został „Sportowcem Mielca Roku 2014”.

Reprezentanci Polski juniorów: Rafał Augustyn, Paulina Buziak, Adam Gruszka, Paweł Krawczyk, Agnieszka Sambor, Rafał Sikora, Dawid Wolski.

Prezes: Wiktor Kowalik.

Trener: Józef Wójtowicz (zmarł w 2013 r.).

„ODWET”, gazeta konspiracyjna redagowana i wydawana przez Władysława Jasińskiego („Jędrusia”) i grupę członków ZWZ od 10 III 1940 r. w Tarnobrzegu. Skład pierwszej redakcji stanowili: W. Jasiński (redaktor naczelny), Stanisław Jasiński, Tadeusz Dąbrowski, Zdzisław de Ville, Karol Wojteczko i Eugeniusz Dąbrowski. Później do redagowania gazety włączono kolejne osoby, głównie z terenu Tarnobrzega i okolic. Gazetę wydawano przeciętnie raz w tygodniu, w objętości 10 lub 12 stron formatu A4 i nakładzie początkowo 800, od maja 1940 r. – 1500, a później nawet 10 tysięcy. Jej treścią były m.in.: wiadomości radiowe z frontów II wojny światowej, informacje o wydarzeniach i życiu w zniewolonej Polsce, artykuły o treści patriotycznej i komunikaty. Szybko rozwijano sieć kolportażową i docierano z gazetą nie tylko do sąsiadujących z Tarnobrzegiem i Mielcem miast, ale wkrótce także do Tarnowa, Krakowa, Rzeszowa, Jarosławia, Przemyśla, Janowa Lubelskiego, Kraśnika, Sandomierza, Ostrowca i Buska. Powielanie gazety (tzw. punkty przebitkowe) zorganizowano w różnych miejscowościach, m.in. w Mielcu w latach 1940–1942 na strychu budynku warsztatu Romana Ortyla. W tym punkcie wykonywano jednorazowo około 250 egzemplarzy, a następnie przekazywano poprzez kolporterów do placówek ZWZ. Wśród mieleckich kolporterów byli m.in.: Stanisław Mrozik, Helena Gawlik, Maria Stankiewicz-Gargała, a niekiedy także hrabina Tarnowska z Chorzelowa. Dalszym upowszechnianiem egzemplarzy „Odwetu” drukowanych w Mielcu zajmowały się głównie placówki ZWZ na terenach byłych powiatów: dębickim, kolbuszowskim i mieleckim. Po śmierci „Jędrusia” (9 I 1943 r.) pismo nie ukazywało się. Wznowiono jego wydawanie 11 XII 1943 r. w drukarni w Opatowie, a zakończono na wiosnę1944 r., przed Akcją „Burza”. Mielecki punkt przebitkowy, z powodu „wsypy” w 1942 r. przestał funkcjonować.

ODWET (LOTNE ZESPOŁY BOJOWE ODWETU), konspiracyjne grupy (oddziały) sabotażowo-dywersyjne tworzone na początku okupacji hitlerowskiej w Polsce (późną jesienią 1939 r.) w ramach Organizacji Orła Białego (OOB). Z inspiracji komendanta Okręgu Krakowskiego OOB mjr. Pawła Zagórowskiego organizatorem „Odwetu” na terenie Tarnobrzega, Mielca i Sandomierza oraz ich powiatów, a wkrótce potem w szeregu innych miast był Władysław Jasiński (odrębne hasło w tomie I), wychowanek mieleckiego gimnazjum i magister prawa po studiach na Uniwersytecie Warszawskim. Organizacja „Odwet” kierowana przez W. Jasińskiego zachowała dużą samodzielność organizacyjną. W początkowym okresie prowadziła działalność informacyjno-propagandową oraz gromadziła broń. Wydawała własną gazetę konspiracyjną „Odwet”. Z czasem (1941) podjęła walkę zbrojną jako oddział partyzancki „Jędrusie”.

ODYSEJA 2000, restauracja urządzona w północnej części tzw. niskiego parteru Domu Kultury SCK przy al. Niepodległości 7. Została otwarta 1 V 1993 r. po gruntownej modernizacji i remoncie lokali byłej kawiarni „Melodia”. Prowadzona jest przez spółkę M&K. Poza wypełnianiem podstawowych funkcji restauracji – „Odyseja” jest miejscem organizowania wielu imprez: wesel i innych spotkań rodzinnych, koncertów, dyskotek, zabaw, wieczorków towarzyskich i spotkań. W grudniu 2011 r. zakończyła działalność w niskim parterze Domu Kultury SCK przy al. Niepodległości 7.

OFICYNA WYDAWNICZA PRESS MEDIA ROMAN ORACZEWSKI, jedna z pierwszych firm funkcjonujących w SSE EURO–PARK MIELEC. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE otrzymała 18 VI 1996 r. Działalność produkcyjną rozpoczęła w listopadzie 1996 r. Świadczy szeroki zakres usług poligraficznych. Jej siedzibą jest obiekt położony w południowej części SSE, przy ul. Wojska Polskiego 3.

OGIBSKI STANISŁAW, burmistrz miasta Rzochowa, wzmiankowany w 1740 r.

OGŁOBLIN JAN, urodzony 19 XII 1929 r. w Przasnyszu, syn Bazylego i Marii z domu Mietke. Absolwent Państwowego Liceum Mechaniczno-Lotniczego w Warszawie, maturę zdał w 1950 r. i otrzymał tytuł technika lotniczego. Od 15 IX 1950 r. podjął pracę w WSK Mielec jako kontroler, a dwa lata później został starszym kontrolerem. W 1956 r. powierzono mu funkcję kierownika WKT-57, a w 1961 r. – kierownika Wydziału 57.  W latach 1965-1967 był szefem Rozwoju Eksportu, a następnie pełnił funkcje: kierownika Wydziału Silników (1967), szefa Kontroli Jakości (1967-1971) i kierownika Pionu Handlowego – Eksportu (1971-1972). W 1972 r. przeniósł się do WSK Dębica i objął funkcję zastępcy dyrektora ds. technicznych Wytwórni Urządzeń Chłodniczych, a w 1975 r. został mianowany dyrektorem naczelnych tej fabryki. Równocześnie studiował i uzyskał tytuł inżyniera mechanika na Politechnice Krakowskiej (1967) oraz tytuł magistra (specjalność: silniki lotnicze) na Politechnice Rzeszowskiej (1976), a następnie ukończył studia podyplomowe w Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Na emeryturę przeszedł w październiku 1990 r. W młodości trenował siatkówkę i koszykówkę. Jako zawodnik AZS Warszawa był reprezentantem Polski w turnieju koszykówki w ramach II Światowego Spotkania Młodzieży w Pradze (Czechosłowacja) w 1950 r. W latach 50. był zawodnikiem Stali Mielec, m.in. grał w drużynie siatkówki, która zdobyła mistrzostwo województwa i startowała w rozgrywkach o wejście do ekstraklasy (wówczas I liga). Udzielał się też w Aeroklubie Mieleckim. W 1952 r. ukończył kurs instruktorów pilotażu silnikowego i otrzymał licencję pilota, a w latach 1952-1958 był społecznym instruktorem pilotażu silnikowego. Latał na samolotach: CSS-13, Piper-cub, Zlin 26 i Żak 3. Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem KEN, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Maszynowego”, Srebrną Odznaką Honorową NOT, Odznaką Honorową SIMP, Złotą Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa, Odznaką Honorową PCK II stopnia, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką TKKF, odznakami jubileuszowymi WSK i FKS Stal Mielec, Nagrodą Zespołową I stopnia „Za opracowanie metody skutecznego zapewnienia jakości produkcji” w Konkursie Dobrej Roboty, Nagrodą Zespołową NOT II stopnia „Za typizację wyrobów produkcji chłodniczej”, Nagrodą Zespołową Ministra Górnictwa „Za opracowanie produkcji dołowego urządzenia chłodniczego GUC 250P”, Nagrodą Zespołową II stopnia Komitetu Nagród Państwowych „Za opracowanie i wdrożenie budowy chłodni i urządzeń zamrażalniczych”.

„OGNIWO”, (SPÓŁDZIELCZA SKŁADNICA MATERIAŁÓW PIŚMIENNYCH „OGNIWO”), spółdzielnia utworzona przez grupę nauczycieli w 1940 r. Inicjatorami byli nauczyciele i oni też stanowili zarząd: Stanisław Biernacki – przewodniczący, Kazimierz Głodzik – księgowy, Władysław Micek – skarbnik i Roman Ochalik – zaopatrzeniowiec. Po uzyskaniu zgody niemieckich władz okupacyjnych w Mielcu została zarejestrowana przez sąd w Tarnowie i działała legalnie przez całą okupację oraz kilka miesięcy po wyzwoleniu. Siedzibą spółdzielni, sklepu i magazynu był drewniany dom przy ul. T. Kościuszki (później rozebrany). Sprzedawano głównie książki, przybory szkolne i papier. Drugim celem powstania spółdzielni było stworzenie możliwości legalnego spotykania się nauczycieli zaangażowanych w tajnym nauczaniu. W pomieszczeniach „Ogniwa” miała swoją siedzibę Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury, kierująca od 1942 r. tajnym nauczaniem w powiecie mieleckim. Było to też miejsce kontaktowe z łącznikami terenowymi, którzy składali sprawozdania z działalności w poszczególnych gminach i pobierali podręczniki. Poza podręcznikami dopuszczonymi do legalnego nauczania w szkołach podstawowych, przez składnicę „Ogniwa” rozprowadzono nielegalnie dla nauczania tajnego około 4000 podręczników do szkół podstawowych i 1200 do szkół średnich. Nielegalne podręczniki z Krakowa (miejsca ich drukowania) do Mielca przewoziła najczęściej Spółdzielnia „Konsum”, odbierająca systematycznie swój towar z krakowskich hurtowni. Mieleckie „Ogniwo” było również dostarczycielem nielegalnego papieru przebitkowego dla prasy konspiracyjnej. Wszelkie działania konspiracyjne były jednak tak dobrze zamaskowane, że wielokrotnie przeprowadzane kontrole niemieckie nie znajdowały niczego podejrzanego. W czasie wyzwalania Mielca na początku sierpnia 1944 r. sklep „Ogniwa” został ograbiony z części towarów. Do ponownego uruchomienia doprowadził Władysław Micek – jedyny z założycieli, który pozostał w Mielcu. Nawał innych obowiązków, a zwłaszcza kierowanie odradzającą się męską szkołą powszechną, nie pozwoliły mu jednak na bieżące zajmowanie się składnicą. Zrezygnował z jej prowadzenia, zaś towar i dokumentację zgodnie z nakazem władz przekazał handlowej placówce państwowej.

OGORZAŁEK HELENA (z domu GURGUL), urodzona 25 III 1932 r. w Sitnicy koło Biecza, córka Stanisława i Marii z domu Jedynak. Absolwentka Prywatnego Koedukacyjnego Liceum Przemysłu Gospodniego w Krakowie, maturę zdała w 1952 r. Ukończyła też szereg kursów doskonalących z zakresu hotelarstwa i prowadzenia domów wczasowych. W latach 1952-1966 pracowała w Funduszu Wczasów Pracowniczych w Krynicy na stanowisku kierownika Domu Wczasowego „Robotnik”, a w latach 1966-1968 była kierownikiem Pensjonatu „Lilianna” Przedsiębiorstwa Turystycznego „Orbis” w Krynicy. 15 XII 1968 r. została zatrudniona w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako kierownik Domu Wypoczynkowego WSK Mielec w Krynicy przy ul. Stara Droga 19. Funkcję tę pełniła do 1983 r. W tym czasie przyczyniła się do znacznej poprawy standardu obiektu i świadczonych usług. Po wybudowaniu Domu Wypoczynkowo-Sanatoryjnego „Mielec” w Krynicy (1983 r.), została zastępcą kierownika tego obiektu i była jednym z organizatorów jego działalności.  Angażowała się też w działalność środowiska, m.in. w Komitecie Rodzicielskim Liceum Ogólnokształcącego w Krynicy. 31 XII 1990 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.

OGORZAŁEK KAZIMIERZ, urodzony 7 III 1951 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Kulpa. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. W latach 1970–1977 pracował w WSK Mielec jako monter, a następnie referent ekonomiczny w planowaniu szefa produkcji. Działając społecznie w ruchu młodzieżowym organizował letnie obozy pod namiotami dla młodzieży pracującej w WSK. Był jednym z inicjatorów powstania ligi amatorskiej pracowników WSK w piłce nożnej i siatkówce. W okresie największych sukcesów Stali Mielec zainicjował powstanie Młodzieżowego Klubu Kibica i był jego prezesem. (Mielecki MKK na przeglądzie klubów kibica w Zakopanem w 1974 r. został uznany przez „Przegląd Sportowy” za najlepszy w Polsce.) W 1977 r. został wybrany na funkcję wiceprzewodniczącego ZM ZSMP, a następnie w latach 1979–1981 pracował w RSW „Prasa–Książka–Ruch” i KM PZPR. W 1980 r. ukończył studia na Wydziale Turystyki i Rekreacji AWF w Krakowie i uzyskał tytuł magistra rekreacji fizycznej. Od 1 IX 1981 r. został zatrudniony jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Woli Mieleckiej i odtąd znacząco przyczyniał się do rozwoju sportu i kultury fizycznej w tej miejscowości. Doprowadził do wybudowania stadionu sportowego, a w latach 1982–1991 trenował miejscową drużynę piłki nożnej grającą w lidze okręgowej. Był współzałożycielem LKS Start Wola Mielecka (1985). W 1986 r. został powołany na stanowisko inspektora oświaty w Czerminie, a w 1987 r. powierzono mu funkcję wizytatora Kuratorium Oświaty w Rzeszowie i pełnił ją do 1997 r. W tym okresie wspierał nowatorskie rozwiązania w oświacie i poczynania najlepszych dyrektorów – menadżerów. Sam także dokształcał się, kończąc w 1990 r. studia podyplomowe „Organizacja i Zarządzanie Oświatą” w CODN w Warszawie oraz w 1998 r. studia podyplomowe z informatyki na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W roku szkolnym 1997/1998 objął stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Woli Mieleckiej, a w 1999 r. wygrał konkurs na stanowisko dyrektora nowo utworzonego Zespołu Szkół w Woli Mieleckiej. (Nadal kieruje tą placówką.) Doprowadził do nadania jej imienia Józefa Maksymiliana Ossolińskiego – wielce zasłużonego dla polskiej kultury i związanego z Wolą Mielecką. Zmodernizował i rozbudował obiekty szkolne oraz unowocześnił funkcjonowanie szkoły. Zorganizował przy szkole Gospodarstwo Pomocnicze STOŁBUS i przy pomocy mieszkańców i samorządu lokalnego zakupił 4 autokary w celu dowozu uczniów do gimnazjum. Od wielu lat organizuje corocznie wypoczynek letni dzieci i młodzieży nad Bałtykiem. Jest autorem monografii Szkoła w Woli Mieleckiej w latach 1920–2000 i współautorem monografii Rozwój sportu wiejskiego w Woli Mieleckiej w latach 1945–1999. 31 VIII 2008 r. przeszedł na emeryturę. 1 IX 2008 r. powierzono mu funkcję dyrektora Niepublicznego Gimnazjum w Mielcu. Jest współzałożycielem i prezesem Stowarzyszenia Inicjatyw Lokalnych „Przedwisłocze” działającym na rzecz sołectw Gminy Mielec (wiejskiej). Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

OGÓLNOPOLSKI FESTIWAL TAŃCA WSPÓŁCZESNEGO, cykliczna kilkudniowa impreza organizowana przez Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu corocznie od 2007 r. Odbywa się w salach Domu Kultury SCK. Historia Festiwalu *I OFTW (11-13 V 2007 r.): warsztaty taneczne, I Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty” – formuła konkursowa, występ Polskiego Teatru Tańca z Poznania – spektakle taneczne : Barocco oraz Woman w pomidorach. *II OFTW (16-18 V 2008 r.): warsztaty taneczne, II Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, występ Teatru Tańca GRUPAboso z Krakowa – spektakl Jestestwa. *III OFTW (15-17 V 2009 r.): warsztaty taneczne, III Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, spektakl Gonił mnie welon… w wykonaniu Sceny Tańca Współczesnego z Krakowa. *IV OFTW (19-21 XI 2010 r.): warsztaty taneczne, IV Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, koncert w wykonaniu Laboratorium Choreograficznego Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu – spektakl Zapętlona. *V OFTW (18-20 XI 2011 r.): finisaż wystawy fotografii Taniec obrazów-obraz tańca studentów i absolwentów Państwowego Pomaturalnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Krośnie, projekcja filmu Carlosa Saury Flamenco, flamenco, warsztaty taneczne, spektakle taneczne Mijanie oraz 1,2,3,4 w wykonaniu Teatru Tańca EGO VU z Gryfina. *VI OFTW (23-25 XI 2012 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl „Cicindela” w wykonaniu Krakowskiego Teatru Tańca, film „Pina” (biografia zmarłej choreograf Piny Bausch). *VII OFTW (22-24 XI 2013 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl „Streetwise” z Gdańska. *VIII OFTW (22-23 XI 2014 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl „Uwikłani” (Natalia Madejczyk, Michał Łabuś). *IX OFTW (21 XI 2015 r.): m.in. spektakl taneczny „Homo religiosus” w wyk. Zespołu Nowohuckiego Centrum Kultury, warsztaty teatralne, gość Festiwalu – Eryk Malcohon (pedagog, tancerz, teoretyk tańca). *X OFTW (19-20 XI 2016 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl „Ciało” w wyk. Teatru O.de.la. z Rzeszowa. *XI OFTW (18-19 XI 2017 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl „work in” w wyk. Karoliny Kordasz i „Osobowość mnoga” w wyk. Agaty Jędrzejak i Joanny Kremer. *XII OFTW (2018 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne. *XIII OFTW (16-17 XI 2019 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne, spektakl teatralny „FACELESS, Less face”. *W 2020 r. z powodu pandemii choroby COVID-19 OFTW nie organizowano. XIV OFTW (20-21 XI 2021 r.): Ogólnopolskie Konfrontacje Tańca Współczesnego „Kontrasty”, warsztaty taneczne (taniec współczesny, improwizacja).

OGÓLNOPOLSKI I POLONIJNY TURNIEJ POETYCKI „O SREBRNE PIÓRO PREZYDENTA MIASTA MIELCA”, konkurs mający za zadanie stworzenie płaszczyzny dla konfrontacji twórczości poetyckiej, a zwłaszcza dla debiutów w tej dziedzinie twórczości literackiej. Jego inicjatorami i organizatorami są: redakcje pism Kwartalnik „Nadwisłocze” i „Wieści Regionalne” w Mielcu oraz Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Rzeszowie Filia w Mielcu przy wsparciu Biura Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu. Początkowo organizowano go dla mieleckiego środowiska, od III edycji stał się ogólnopolskim, a od IV edycji kierowany był także do Polonii (z głównym trofeum „Senacki Orzeł” senatora Władysława Ortyla). W 2014 r., z okazji X edycji, prezydent J. Chodorowski ufundował „Złote Pióra”. Dziewięciokrotnie impreza finałowa z ogłoszeniem wyników odbywała się w czytelni mieleckiej Filii Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej, a edycję X zorganizowano w restauracji Te Quiero (niski parter Domu Kultury SCK).

*Zdobywcy „Srebrnych Piór” i „Senackiego Orła”: *I edycja pod nazwą „Młodzieżowy Turniej Poetycki” (14 I 2005 r.): młodzież – Jakub Boryczka z Mielca; *II edycja pod nazwą „Turniej Poetycki” (15 III 2006 r.) dorośli i młodzież: Kazimierz Trela z Mielca; *III edycja (24 V 2007 r.): młodzież – Marcin Pikula ze Stalowej Woli, dorośli – Jan Stępień z Mielca; *IV edycja (9 VI 2008 r.): młodzież – Szymon Jasiński z Kolbuszowej, dorośli – Mirosław Szałata z Człuchowa, Polonia – Czesław Kilian (USA); *V edycja (5 VI 2009 r.): młodzież – Maciej Kłosowski z Kolbuszowej, dorośli – Marta Palarz z Sosnowca, Polonia – Peter Obst (USA); *VI edycja (11 VI 2010): młodzież – Iwona Zych z Mielca, dorośli – Cecylia Suszka z Koniakowa, Polonia – Marek Kozoń (Dania); *VII edycja (13 VI 2011 r.): młodzież – Alicja Jurasińska z Rzeszowa, dorośli – Maria Kuleszyńska Kozak z Zielonej Góry, Polonia – Danuta E. Kosk-Kosicka (USA); *VIII edycja (31 V 2012 r.): młodzież – Adrianna Kiełb z Rzeszowa, dorośli – Anna Przeździecka z Jasienicy Dolnej koło Opola, Polonia – Weronika Sieprawska (Grecja). *IX edycja (13 VI 2013 r.): młodzież – Aleksandra Dębska z Warszawy, dorośli – Piotr Fałczyński z Obłoku woj. wielkopolskie, Polonia – Ewelina Towiańska (Litwa). *X edycja (13 VI 2014 r., restauracja Te Quiero): młodzież – Weronika Gajda z Radomyśla Wielkiego, dorośli – Grażyna Kmita ze Zgorzelca, Polonia – Joanna Murowski (Niemcy). Od 2015 r. OiPTP nie organizowano.

OGÓLNOPOLSKI NOWOCZESNY PIĘCIOBÓJ SPADOCHRONOWY, zawody zainicjowane i organizowane corocznie przez Aeroklub Mielecki, pod patronatem Zarządu Zakładowego ZMS WSK w Mielcu, w latach 1967–1978, na terenach lotniska i innych obiektach sportowych w Mielcu. Początkowo rywalizowano w konkurencjach: indywidualne skoki spadochronowe na celność lądowania w dzień, grupowe skoki spadochronowe na celność lądowania w nocy, rzut granatem, strzelanie z kbks (50 m, pozycja stojąca i leżąca) oraz bieg przełajowy na dystansie 1000 m. Od II edycji zmieniono rzut granatem na pływanie (100 m stylem dowolnym).

I ONPS (21–23 X 1967 r.), startowało 30 zawodników z 8 klubów i jednostek wojskowych. Indywidualnie: 1. Franciszek Szuberla (Wojska Powietrzno – Desantowe I Kraków), drużynowo: 1. WPD I Kraków.

II ONPS (5–8 IX 1968 r.), startowało 34 zawodników z 13 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1.Eugeniusz Zieliński (WKS „Orlęta” Dęblin)…3. Kazimierz Skowron (Aeroklub Mielecki), drużynowo: 1. Aeroklub Łódzki.

III ONPS (13–15 VI 1969 r.), startowało 32 zawodników z 10 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. E. Zieliński (WKS „Orlęta” Dęblin), drużynowo: 1. Aeroklub Rzeszowski.

IV ONPS (10–13 VI 1970 r.), startowało 48 zawodników z 12 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Edward Burakowski (WKS „Wawel” I Kraków) … 3. K. Skowron (Aeroklub Mielecki), drużynowo: 1. WKS „Wawel” I Kraków.

V ONPS (16–19 IX 1971 r.), startowało 65 zawodników z 22 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. E. Zieliński (WKS „Orlęta” Dęblin), drużynowo: 1. Aeroklub Jeleniogórski. 

VI ONPS (14–17 IX 1972 r.), startowało 51 zawodników z 17 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Krystian Kaik (WKS „Wawel” Kraków), drużynowo: 1. WKS „Wawel” Kraków.

VII ONPS (27–30 IX 1973 r.), startowało 48 zawodników z 16 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. K. Kaik (WKS „Wawel” Kraków), drużynowo: 1. WKS „Wawel” Kraków.

VIII ONPS (22–25 VIII 1974 r.), startowało 39 zawodników z 13 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Zbigniew Włodarczyk (Aeroklub Lubelski), drużynowo: 1. Aeroklub Łódzki.

IX ONPS (12–14 IX 1975 r.), startowało 28 zawodników z 9 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Andrzej Krasoń (Aeroklub Mielecki), … 3. Jan Jachyra (Aeroklub Mielecki), drużynowo: 1. Aeroklub Mielecki (Stanisław Dernoga, J. Jachyra, A. Krasoń).

X ONPS (2–5 IX 1976 r.), startowało 54 zawodników z 19 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. A. Krasoń (Aeroklub Mielecki), drużynowo: 1. Aeroklub Mielecki (Piotr Aksiuto, Kazimierz Dziewit, A. Krasoń).

XI ONPS (22–25 IX 1977 r.), startowało 54 zawodników z 19 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Wiesław Starzec (Aeroklub Mielecki), drużynowo: 1. Aeroklub Mielecki (K. Dziewit, A. Krasoń, W. Starzec).

XII ONPS (14–17 IX 1978 r.), startowało 65 zawodników z 23 klubów i jednostek. Indywidualnie: 1. Jan Isielenis (Aeroklub Gliwicki), drużynowo: 1. Aeroklub Gliwicki.

W związku z rozwojem wieloboju spadochronowego w Polsce – od 1979 r. ONPS przekształcono w Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym i ich organizację powierzono Aeroklubowi Mieleckiemu.

OGÓLNOPOLSKI TURNIEJ TAŃCA TOWARZYSKIEGO O NAGRODĘ PREZYDENTA MIASTA MIELCA, cykliczna impreza, w której rywalizują pary taneczne w różnych kategoriach wiekowych i klasach. Jej inicjatorami i głównymi organizatorami od 1996 r. są Luiza Kozioł i Marek Leś – instruktorzy tańca w Klubie Tańca Towarzyskiego „Żaczek” i Szkole Tańca „ ELIDA”, a wspierają ich Spółdzielczy Dom Kultury MSM i Urząd Miejski w Mielcu. Od drugiej edycji, ze względu na rosnącą rangę turnieju, patronat nad imprezą sprawuje prezydent miasta Mielca.

Historia *I Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego O Puchar Dyrektora ds. Kultury, Sportu i Turystyki w Mielcu (13 X 1996 r., hala sportowo-widowiskowa Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu), rywalizowało 60 par z 13 klubów i szkół tańca. *II Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego O Nagrodę Prezydenta Miasta (10 V 1998 r., hala sportowo-widowiskowa MOSIR w Mielcu), rywalizowało 80 par z 16 klubów i szkół tańca. *III OTTT (22 I 2006 r., hala sportowo-widowiskowa MOSIR w Mielcu), rywalizowało 188 par z 40 klubów i szkół tańca. *IV OTTT (4 II 2007 r., hala sportowo-widowiskowa MOSIR w Mielcu), rywalizowało 268 par z 43 klubów i szkół tańca. *V OTTT (17 II 2008 r., hala sportowa przy Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu), rywalizowało 225 par z 41 klubów i szkół tańca. *VI OTTT (1 III 2009 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało 272 par z 51 klubów i szkół tańca. *VII OTTT oraz Turniej Ostatniej Szansy – kwalifikacyjny do Mistrzostw Polski (7 II 2010 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało 281 par z 65 klubów i szkół tańca. *VIII OTTT (20 II 2011 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało 231 par z 43 klubów i szkół tańca. *IX OTTT (4 III 2012 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało 247 par z 39 klubów i szkół tańca. *X OTTT (3 II 2013 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało około 250 par z klubów i szkół tańca z południowych województw Polski – od Rzeszowa po Wrocław. *XI OTTT (16 II 2014 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało około 700 tancerzy z 48 klubów i szkół tańca z południowej Polski oraz m.in. Warszawy i Lublina. *XII OTTT (1 III 2015 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało 203 pary z 37 klubów i szkół tańca, głównie z południowej Polski. *XIII OTTT (III 2016 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu) […]. *XIV OTTT (19 III 2017 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało ok. 300 par z klubów i szkół tańca, najwięcej z południowej Polski. *XV OTTT (18 III 2018 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało  311 par z klubów i szkół tańca. *XVI OTTT (3 III 2019 r., hala sportowa przy SP nr 11 w Mielcu), rywalizowało około 100 par z klubów i szkół tańca. *W 2020 r. OTTT nie organizowano z powodu pandemii COVID-19.

OGÓLNOPOLSKIE SPOTKANIA RZEŹBIARSKIE, 2 plenery rzeźbiarskie z udziałem artystów rzeźbiarzy z różnych środowisk artystycznych, najwięcej z Warszawy. Inicjatywa ta zrodziła się z potrzeby urozmaicenia w monotonny pejzaż socrealistycznego budownictwa wielorodzinnego i edukacji artystycznej tworzącej się społeczności osiedlowej w okresie najbardziej dynamicznego rozwoju Mielca. Koordynatorem I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich Mielec-1969, zorganizowanych latem tego roku, był Zakładowy Dom Kultury WSK Mielec. W plenerze wzięło udział 10 artystów rzeźbiarzy, a efektem ich pracy było 11 rzeźb plenerowych: „Requiem” (Janina Barcicka), „Radość życia” (Henryk Burzec), „Spotkanie” (Romuald Grodzki), „Gołąb” (Bernard Lewiński), Kompozycja I i Kompozycja II (Mieczysław Kałużny), „Zdobywcom przestworzy” (Ewelina Michalska), „Brzemię” (Lidia Stehnova), „Dedal i Ikar” (Kazimierz Mierczyński), „Pierwsza miłość” (Bronisław Kubica) i „Iglica – Pomnik” (Ryszard Stryjecki). Komisarzami pleneru byli Bronisław Kubica i Kazimierz Mierczyński. Koordynatorami II Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich Mielec-1979, które także odbyły się w lecie, były Robotnicze Centrum Kultury WSK Mielec oraz Wydział Oświaty i Wychowania, Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego w Mielcu. W plenerze uczestniczyło 8 artystów rzeźbiarzy. Powstało 9 rzeźb plenerowych: „Symfonia” (Janina Barcicka), „Kompozycja III” (Mieczysław Kałużny), „Mój dom” (Ryszard Kozłowski), „Kantata mielecka” (Ewelina Michalska), „Zwycięzca” (Janina Mirecka), „Kwiat paproci” (Alojzy Nawrat), „Rodzina” i „Muza” (Sergiusz Tumanian) oraz „Matka-książka” (Antonina Wysocka-Jończak). Komisarzem pleneru był Mieczysław Kałużny. W obu przedsięwzięciach artystycznych uczestniczyły mieleckie zakłady pracy. W 1969 r. z artystami współpracowały: Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego, Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Państwowe Kopalnictwo Naftowe, Spółdzielnia Pracy „Pokój”, Spółdzielnia Wielobranżowa „Przyszłość”, Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych, Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego, Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane, Państwowa Komunikacja Samochodowa, Mieleckie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej i Zakład Melioracji. W 1979 r. współpracowały: Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego, Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane, Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Rzemieślnicza Spółdzielnia Wielobranżowa i Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego w Mielcu oraz Zakłady Płytek Ceramicznych w Opocznie. Dostarczyły one materiały do budowy rzeźb, udostępniły miejsce do ich tworzenia, zapewniły pomoc fachowców i odpowiedni sprzęt oraz ustawiły rzeźby w terenie. (O każdej z rzeźb w oddzielnym haśle.)

OGRODOWA (ULICA), ulica (468 m) na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. J. Kilińskiego do ul. Warszawskiej i tworzy z nimi trójkąt, w którego środku mieszczą się m.in. stadion MOSiR, Zespół Szkół Ekonomicznych i bursa gimnazjalna św. Stanisława Kostki oraz osiedle domów jednorodzinnych. W połowie swej długości krzyżuje się z ulicami S. Żółkiewskiego i H. Modrzejewskiej. Powstała przed I wojną światową, czego potwierdzeniem jest najstarszy postawiony przy niej dom nr 22 (1912 r.) i kilka dalszych niewiele młodszych. W zasadzie nie zmieniano jej nazwy i nawet w czasie okupacji hitlerowskiej nazywała się GARDENSTRASSE (Ogrodowa). Charakterystycznym obiektem sąsiadującym z nią jest stadion MOSiR (kiedyś im. Żwirki i Wigury), a ponadto jej adres mają liczne domy prywatne z niewielkimi ogrodami. W 2007 r. położono nową nawierzchnię asfaltową, a w 2008 r. zakończono budowę chodników po obu stronach. W 2012 r. wykonano remont, w ramach którego m.in. wybudowano kilkanaście miejsc parkingowych.

OGRODY DZIAŁKOWE (PRACOWNICZE OGRODY DZIAŁKOWE – POD, RODZINNE OGRODY DZIAŁKOWE – ROD), wydzielone i ogrodzone tereny ziemi uprawnej, podzielone na kilkuarowe działki i uprawiane indywidualnie według ustalonych reguł, funkcjonują w Mielcu od 1949 r. Wtedy to powstały Pracownicze Ogrody Działkowe „Metalowiec”, których członkami i użytkownikami byli pracownicy WSK Mielec. W 1972 r. Prezydia Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu oraz Powiatowa Rada Związków Zawodowych w Mielcu przygotowały tereny pod miejskie pracownicze ogrody działkowe dla pracowników przedsiębiorstw i członków związków zawodowych. Jeszcze w tym samym roku na terenach przy ul. J. Kilińskiego powstał POD „Relaks” o powierzchni 3,95 ha i w następnych latach systematycznie się powiększał. Po dwukrotnym rozszerzeniu granic miasta Mielca (1972, 1985) ilość POD zwiększyła się o 4, a ponadto utworzono przy ul. J. Kilińskiego POD „Solidarność”. Aktualnie (dane z 2005 r.) na terenie Mielca funkcjonuje siedem Ogrodów Działkowych: *„Metalowiec” – 39,86 ha powierzchni, 940 działek; *„Relaks” – 14,66 ha, 335 działek; *„Lotnik” – 9,12 ha, 250 działek; *„Solidarność” – 21,68 ha, 560 działek; *„Poręby” – 19,03 ha, 540 działek; *„Jubilat” – 5,92 ha, 280 działek; *„Podlesie” – 10,78 ha, 520 działek. Rozwój infrastruktury wewnętrznej ROD i pomysłowość użytkowników w urządzaniu poszczególnych działek sprawiły, że te enklawy zieleni pełnią rolę ogólnodostępnych parków miejskich.

OJRZYŃSKI LESZEK, urodzony 31 V 1972 r. w Ciechanowie, syn Walentego i Magdaleny. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1997 r. Od wczesnej młodości trenował piłkę nożną w klubie Pomowiec Sońsk. Jako bramkarz grał w drużynach: Pomowiec Sońsk, Tęcza 34 Płońsk i AZS-AWF Warszawa. Od 1997 r. pracował jako trener piłki nożnej w następujących klubach: Legia Warszawa (trampkarze, 1997-2000), Legionovia Legionowo (III liga, asystent, 2001-2002), Błękitni Stargard Szczeciński (II liga, asystent, 2003), Milan Milanówek (2004), Radomiak Radom (III liga, awans do II ligi, asystent, 2004), Polonia II Warszawa (2004-2005), ŁKS Łomża (III liga, awans do II ligi, asystent, 2005-2006), Znicz Pruszków (II liga, 2006-2007), Wisła Płock (II liga, 2007-2008), Raków Częstochowa (II liga, 2008-2009), Odra Wodzisław Śląski (I liga, 2010), Zagłębie Sosnowiec (II liga, 2010-2011), Korona Kielce (ekstraklasa, 2011-2013), Podbeskidzie Bielsko-Biała (ekstraklasa, 2013-2015), Górnik Zabrze (ekstraklasa, 2015-2016), Arka Gdynia (ekstraklasa, 2017-2018) i Wisła Płock (ekstraklasa, 2019). Największym dotychczasowym sukcesem trenerskim było zdobycie z Arką Gdynia Pucharu Polski i Superpucharu Polski w sezonie 2016/2017. Od 11 listopada 2020 r. do 12 IV 2021 r. był I trenerem ekstraklasowej Stali Mielec, a od grudnia 2021 r. – Korony Kielce.

OKOŃ BRONISŁAW, urodzony 10 IV 1935 r. w Lipniku na ziemi kieleckiej, syn Stanisława i Marianny z domu Kołek. Absolwent Technikum Przemysłu Spożywczego w Sandomierzu, maturę zdał w 1953 r. Od lat młodzieńczych pasjonował się ekonomią. W latach 1953–1955 pracował jako główny księgowy w Powiatowej Wielobranżowej Spółdzielni Pracy w Osieku. Zasadniczą służbę wojskową odbył w Zegrzu (1955-1957), a następnie powrócił do Osieka. W 1958 r. został zatrudniony w Robotniczej Spółdzielni Pracy „Dostawa” w Rzochowie, także na stanowisku głównego księgowego. W 1960 r. powierzono mu kierowanie Wydziałem Finansowym w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1972-1975 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Finansowego w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie, uzyskując tytuł magistra ekonomii. Także w 1975 r., po reorganizacji podziału administracyjnego kraju, został mianowany zastępcą naczelnika miasta Mielca i funkcję tę pełnił do 1978 r. W czasie blisko 20-letniego pełnienia odpowiedzialnych funkcji w administracji miasta i powiatu wniósł znaczący wkład w realizację wielu inwestycji w dynamicznie rozwijającym się wówczas Mielcu i regionie. W 1978 r. został dyrektorem mieleckiego Oddziału Narodowego Banku Polskiego, przekształconego w 1989 r. na Oddział Banku Depozytowo–Kredytowego w Lublinie S.A. Rozwinął sieć placówek BDK w Mielcu. Szczególną jego zasługą była wszechstronna, choć w granicach prawa, pomoc dla WSK „PZL-Mielec” w okresie jej restrukturyzacji (lata 90.) oraz doprowadzenie do ugody bankowej z WSK, którą zawarto tuż po jego śmierci. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Złotą Odznaką Honorową TPPR, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Finansów PRL”, Odznaką „Zasłużony dla Bankowości PRL”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”. Zmarł 2 IV 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OKRĘGOWA SPÓŁDZIELNIA MLECZARSKA, powstała jako Spółdzielnia Mleczarska w Mielcu w 1949 r. Jej utworzenie poprzedziło prowadzenie po zakończeniu II wojny światowej skupu mleka z terenu powiatu mieleckiego przez mleczarnie w Czerminie, Padwi Narodowej i Radomyślu Wielkim oraz przerabianie mleka na różne artykuły spożywcze w zakładzie mleczarskim Stanisława Wnęka w Mielcu przy ulicy B. Głowackiego. (Zakład ten został wybudowany i uruchomiony w okresie międzywojennym.) Rosnące zainteresowanie rolników produkcją mleka, jaj i drobiu oraz zwiększający się skup wpłynęły w dużym stopniu na powstanie spółdzielni mleczarsko-jajczarskich w wymienionych 4 miejscowościach. W ramach uspołeczniania przez władze państwowe prywatnych zakładów produkcyjnych – zakład S. Wnęka został odebrany właścicielowi i przekazany mieleckiej Spółdzielni Mleczarsko – Drobiarskiej. Produkowano wówczas mleko, masło, śmietanę, kefir, twarogi i kazeinę. 1 I 1951 r. uchwałą rządową zlikwidowano spółdzielnie mleczarsko–drobiarskie, a na ich miejsce powołano Powiatowy Zakład Mleczarski Przedsiębiorstwo Państwowe w Mielcu oraz oddziały produkcyjne w Mielcu, Czerminie, Padwi Narodowej i Radomyślu Wielkim. Te i inne działania o podłożu politycznym spowodowały likwidację samorządu spółdzielczego oraz wpłynęły niekorzystnie na skup i produkcję. Nie zmieniło tego zjawiska nawet wprowadzenie obowiązkowych dostaw. Zdecydowana poprawa nastąpiła dopiero w 1956 r., po zniesieniu obowiązkowych dostaw i reaktywowaniu spółdzielczości mleczarskiej. W czasie Walnego Zgromadzenia spółdzielców z powiatu mieleckiego 13 X 1957 r. powołano Okręgową Spółdzielnię Mleczarską w Mielcu. Obejmowała ona swym zasięgiem powiat mielecki i gminę Baranów Sandomierski. Ponowny rozwój spółdzielczości mleczarskiej, skupu i produkcji pozwolił na unowocześnienie urządzeń produkcyjnych i transportu. W mieleckim zakładzie wprowadzono mechanizację procesów produkcyjnych i od 1962 r. automatyzację. Mając lepsze możliwości techniczne mielecka spółdzielnia coraz bardziej koncentrowała produkcję i w latach 1962–1963 przejęła od pozostałych spółdzielni w całości działalność produkcyjną, pozostawiając im skup. W 1965 r. skupiono 5,6 mln litrów, a w 1973 r. – 12,9 mln l. Dzienny przerób mleka wynosił 5–9 tys. litrów. Równocześnie wprowadzano szereg form ułatwień i pomocy członkom spółdzielni, m.in. poprzez kredyty na zakup młodego bydła i urządzeń. Przy końcu 1975 r. Spółdzielnia liczyła 4 450 członków (najwięcej w swojej historii). Dalszy rozwój produkcji mleczarskiej (około 25–30 tys. l dziennie) oraz rosnące wymogi rynku spowodowały, że OSM rozpoczęła budowę nowoczesnego zakładu produkcyjnego przy ul. Racławickiej 6. Dla przygotowania odpowiedniej kadry doprowadzono do powstania w Zasadniczej Szkole Zawodowej Dokształcającej w Mielcu klasy ze specjalnością „technologia mleczarska” (3 lata nauki).  Oddanie do użytku nowego zakładu nastąpiło w 1976 r., a absolwentki wspomnianej klasy uzyskały w nim pracę i stanowiły znaczącą siłę przy jego rozruchu. Przerabiano w nim początkowo około 80 000 – 85 000 litrów mleka na dobę, by przy końcu lat 80. przekroczyć 100 000 litrów (rekord – 120 000 litrów na dobę). Produkowano wówczas m.in. mleko, śmietanę, masło, twarogi, sery szlachetne i napoje. Mielecki zakład był też jednym z większych i uznanych w kraju producentów kazeiny. Równocześnie w okolicznych gminach otwarto 13 kolejnych punktów skupu mleka. Likwidacja powiatów i zmiany granic województw negatywnie wpłynęły na dalsze funkcjonowanie Spółdzielni. Znacznie ograniczono jej teren działania, więcej niż o połowę zmniejszyła się liczba członków. Tendencja ta została zahamowana dopiero w 1981 r. W latach 90. rozszerzono asortyment wyrobów, np. w 1997 r. produkowano: mleko spożywcze, śmietany i śmietanki, napoje mleczne (kefir, maślanka, mleko jogurtowe), twarogi smakowe (o smaku naturalnym, z przyprawami owocowymi, pikantne z ziołami i jarzynami) oraz sery twarde i sery pleśniowe. W pierwszych latach XXI w. specjalnością zakładu stała się produkcja serów miękkich z porostem pleśni: camembert, brie i hetmański. Długoletnia dbałość o jakość tych wyrobów została nagrodzona m.in. certyfikatem „Podkarpackiej Loży Jakości” i tytułem laureata Konkursu „Agro–Polska”. Przewidując dalsze zaostrzenie się konkurencji międzynarodowej po wejściu Polski do Unii Europejskiej, przeprowadzono szereg konsultacji z innymi polskimi spółdzielniami w sprawie współdziałania i specjalizacji w branży mleczarskiej. W ich rezultacie Rada Nadzorcza i Zgromadzenie Wspólników OSM w Mielcu w czerwcu 2003 r. podjęły uchwały o połączeniu się z Rolniczą Spółdzielnią Mleczarską ROLMLECZ w Radomiu. Od momentu połączenia się powołano w Mielcu samodzielny Zakład Mleczarski, a jego dyrektorem został Kazimierz Duliban. W ramach ścisłej specjalizacji mielecki zakład przeszedł na produkcję serów twardych na cały kraj oraz pakowanie mleka w folię na teren Polski południowej i centralnej. Jako OSM w Mielcu została wykreślona z rejestru przedsiębiorców 24 VIII 2004 r. i włączona w strukturę RSM Rolmlecz w Radomiu. W styczniu 2007 r. Zarząd RSM Rolmlecz w Radomiu podjął decyzję o zamknięciu produkcji podległej mu Mieleckiej Spółdzielni Mleczarskiej.

Prezesi i dyrektorzy: Stanisław Wnęk, ? Furtek, Edward Nowak, Jan Sanecki, Michał Wrona, Tadeusz Śpiewak (p.o.), Edward Wąsowicz, Edward Nowak, Tadeusz Śpiewak (p.o.), Stanisław Staniszewski, Kazimierz Duliban.

OKRĘGOWE TOWARZYSTWO ROLNICZE, mielecki oddział Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego w Krakowie (MTR), powstałego w 1919 r. z połączenia Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego z Towarzystwem Kółek Rolniczych. Jego celem było inicjowanie przedsięwzięć na rzecz rozwoju rolnictwa, zaspokajanie potrzeb wsi i obrona interesów członków. Miało swą siedzibę w Mielcu. Zrzeszało rolników z kółek rolniczych w powiecie mieleckim. Działało do wybuchu II wojny światowej w 1939 r.

OKRĘŻNA (ULICA), jedna z większych (603 m) ulic miejskich na osiedlu Dziubków. Biegnie łukiem od ul. Osiedlowej do ul. Klonowej, krzyżując się z kilkoma mniejszymi uliczkami: Niedużą, Jasną, Jemiołową, Jastrzębią i Klonową. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r. Po przeprowadzonym w 1998 r. remoncie ma nową asfaltową nawierzchnię i szeroki chodnik od strony wschodniej. W jej sąsiedztwie wybudowano już sporo okazałych domów i wyrosło sporo zieleni, ale na wielu posesjach nie rozpoczęto jeszcze budowy. Nazwa OKRĘŻNA nawiązuje do kształtu ulicy.

OKRZEI STEFANA, krótka (140 m) ulica miejska na osiedlu Wolności. Biegnie od ul. M. Kasprzaka do ul. K. Makuszyńskiego, krzyżując się z ul. W. Gombrowicza i ul. ks. A. Kordeckiego. Powstała i otrzymała patrona 28 III 1973 r. Po budowie w 2001 r. posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki po obu stronach. Jej adres mają posesje z domami jednorodzinnymi.
Patron ulicy: STEFAN OKRZEJA ps. „Witold” (1886–1905) był robotnikiem, członkiem PPS i uczestnikiem walki zbrojnej z caratem. W 1905 r. w czasie akcji bojowej został aresztowany i uwięziony. Postawiony przed sądem wojskowym oświadczył, że „polski robotnik prośby o ułaskawienie do cara nie podaje”. Wyrok śmierci wykonano na stokach warszawskiej Cytadeli.

OLCHAWA ARTUR, urodzony 12 I 1972 r. w Żaganiu, syn Andrzeja i Marty z domu Mroźnik. Absolwent Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Przeworsku, maturę zdał w 1991 r. Ukończył także Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Przeworsku. Studia muzyczne odbył w Metropolitalnym Studium Organistowskim w Przemyślu (1995), a magisterskie na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie – Katedra Wychowania Muzycznego (1996). W 1996 r. podjął pracę w Towarzystwie Śpiewaczym „Melodia” w Mielcu jako dyrygent chóru męskiego i kierownik Ogniska Muzycznego. Z chórem męskim „Melodia” występował wielokrotnie w kraju i za granicą, odnosząc szereg sukcesów, m.in. na Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie. Przygotował chór „Melodia” do udziału w kilku operach S. Moniuszki, wystawionych przez zespoły z Dębicy i Mielca pod kierunkiem Pawła Adamka. Ponadto jako nauczyciel wychowania muzycznego pracował w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu, a od 1997 r. – w Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu. Wyszukiwał i przygotowywał uzdolnione wokalnie dzieci i młodzież do konkursów i przeglądów, wielokrotnie z sukcesami. Organizował koncerty i występy dla dzieci i młodzieży. Pełnił funkcję dyrektora Samorządowego Centrum Kultury i Bibliotek w Radomyślu Wielkim. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz specjalnym dyplomem mera miasta Mukaczewa (Ukraina) za współpracę międzynarodową w dziedzinie muzyki chóralnej. Zmarł 18 II 2022 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.

OLCZAK STANISŁAW, urodzony 11 X 1921 r. w Warszawie, syn Józefa i Józefy z Ziółkowskich. W okresie międzywojennym ukończył Zawodową Szkołę Lotniczą w Warszawie i od kwietnia 1937 r. pracował w Wytwórni Samolotów PZL „Paluch”. Treningi piłkarskie rozpoczął jako junior w klubie PZL „Okęcie”. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w konspiracyjnych meczach piłkarskich w Piasecznie. Po wojnie został skierowany do PZL Zakład nr 1 w Mielcu (później WSK „PZL–Mielec”) i od 15 VIII 1945 r. do przejścia na emeryturę (30 VI 1983 r.) pracował na stanowiskach: mechanika samolotowego, technologa, technologa prowadzącego samolotu, kierownika Wydziału 59, zastępcy kierownika Wydziału 56, zastępcy kierownika Wydziału Prototypowni i kierownika zmianowego zakładowego. W międzyczasie ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od początku pobytu w Mielcu był jednym z najbardziej zaangażowanych ludzi sportu. W latach 1945-1951 był zawodnikiem i instruktorem piłki nożnej RKS PZL „Zryw” (od 1949 r. ZKS „Stal”) oraz w latach 1945-1955 zawodnikiem drużyny tenisa stołowego, m.in. dwukrotnie wywalczył tytuł mistrza województwa rzeszowskiego. Po zakończeniu kariery zawodniczej pełnił różne funkcje społeczne w FKS „Stal” Mielec, był m.in. kierownikiem sekcji tenisa stołowego i kierownikiem drużyny piłki nożnej. Ponadto w latach 1946-1970 był członkiem Zarządu Okręgowego Związku Tenisa Stołowego w Rzeszowie i sędzią tenisa stołowego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Polskiego Związku Tenisa Stołowego i odznaczeniami sportowymi. Zmarł 24 XI 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OLECH JÓZEF, urodzony 25 II 1943 r. w Gorajcu, powiat zamojski, syn Jana i Agnieszki z domu Ferenc. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Zamojskiego w Zamościu, maturę zdał w 1961 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie ukończył w 1966 r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. Po studiach został zatrudniony w WSK „PZL–Mielec” i do 1973 r. pracował na stanowiskach starszego ekonomisty i kierownika sekcji. W 1973 r. przeniósł się do Przedsiębiorstwa Budownictwa Komunalnego w Mielcu na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw ekonomicznych. W latach 1976-1977 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Produkcji Materiałów Budowlanych w Mielcu Kombinatu Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie, a w latach 1978-1980 był zastępcą dyrektora do spraw ekonomicznych w Zakładzie Robót Budowlanych Mielec tegoż KBK w Rzeszowie. Z dniem 1 VI 1980 r. przeszedł do pracy w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu i pełnił w nim funkcje: zastępcy dyrektora do spraw ekonomicznych, zastępcy dyrektora do spraw zaplecza oraz głównego specjalisty do spraw zaopatrzenia, administracji i przekształceń własnościowych. Po przekształceniu przedsiębiorstwa państwowego w spółkę pracowniczą z o.o. jest kierownikiem bazy sprzętu, transportu i zaopatrzenia. Angażował się do pracy społecznej. W okresie studiów działał w Związku Studentów Polskich, Akademickim Związku Sportowym i Studenckiej Spółdzielni Pracy. Wielokrotnie uczestniczył w pracach komisji wyborczych jako członek i przewodniczący. Udzielał się także w Klubie Oficerów Rezerwy (posiada stopień porucznika). W czasie pracy w WSK uczestniczył w prowadzeniu powszechnej edukacji ekonomicznej pracowników. Uczył też przedmiotu „Ekonomika przedsiębiorstw” w Technikum Mechanicznym w Mielcu. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Medalem 40–lecia Polski Ludowej.

OLEJNIK JAN TOMASZ, urodzony 21 VII 1945 r. w Pabianicach, syn Zygmunta i Alfredy z Raczyńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Pabianicach, maturę zdał w 1965 r. Naukę kontynuował na Wydziale Mechanicznym Wojskowej Akademii Technicznej (kierunek: eksploatacja samolotów) i w 1970 r. uzyskał stopień i tytuł podporucznika inżyniera. W latach 1970-1971 służył w jednostce wojskowej WOPK. W 1972 r. został oddelegowany do prac konstrukcyjnych przy samolocie M-15 w Mielcu. Od 1973 r. do 1989 r. pracował w 21 P.W. w Mielcu na stanowisku kierownika grupy odbioru montażu ostatecznego samolotów oraz inżyniera prowadzącego odbiór prac badawczo-rozwojowych samolotów An-28 i I-22 „Iryda”. W 1989 r. przeszedł w stan spoczynku, posiadając stopień majora. Poza pracą zawodową zajmował się modelarstwem i i startował w zawodach modelarskich jako zawodnik Aeroklubu Mieleckiego. Największe sukcesy modelarskie odniósł w 1974 r., zdobywając tytuł mistrza Polski na Mistrzostwach Polski Modeli Motoszybowców Zdalnie Sterowanych w Mielcu w klasie standard F3D/M (20 – 22 VII), I miejsce w tej samej klasie na Ogólnopolskich Zawodach w Warszawie (16 VI) i III miejsce na zawodach w Katowicach (9 VI). W latach 80. był wiceprzewodniczącym sekcji modelarstwa lotniczego AM. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 22 VIII 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OLEKSIAK JÓZEF, urodzony 11 I 1933 r. w Płocku, syn Wincentego Wiktora i Genowefy Henryki z Krakowskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Małachowskiego w Płocku, maturę zdał w 1951 r. W latach szkolnych należał do organizacji młodzieżowych (ZHP, ZMP). Po maturze odbył służbę w 17 brygadzie „Służba Polsce” w Szczecinie. W 1957 r. ukończył studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (specjalizacja: budowa płatowców) i uzyskał tytuł magistra inżyniera lotnictwa. Ponadto w ramach Studium Wojskowego przeszedł przeszkolenie w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu. 1 VII 1957 r. na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w WSK Mielec w lotniczym biurze obsługi seryjnej, na stanowisku starszego konstruktora. Po epizodzie w opracowywaniu seryjnej dokumentacji licencyjnej związanej z wdrażaniem do produkcji samolotu MIG17 (Lim-5P), w 1959 r. przeszedł do powstającego biura konstrukcyjnego prototypowego i pracował w zespole opracowującym samoloty M2 i M4, a następnie został skierowany do pracy przy modyfikacjach samolotów Lim. Od 1963 r. brał udział w opracowywaniu projektu dwusilnikowego samolotu rolniczego M12A. W związku z pracą przy samolotach rolniczych – latem 1963 przebywał na Węgrzech i zapoznał się z eksploatacją samolotów rolniczych „Brygadyr” i „Gawron”. W latach 1963-1965 uczestniczył w opracowywaniu dokumentacji seryjnej śmigłowca Mi-2. Odbył też przeszkolenie w Oficerskiej Szkole Wojsk Lotniczych w Oleśnicy k/Wrocławia i otrzymał mianowanie na stopień porucznika rezerwy lotnictwa. W związku z kryzysem w polskiej produkcji lotniczej w 2. połowie lat 60. przeszedł do pracy w silnikowym biurze konstrukcyjnym, gdzie pełnił funkcje kierownika sekcji, a następnie działu. Brał udział w przygotowaniu produkcyjnej dokumentacji konstrukcyjnej silników wysokoprężnych „Leyland” (na podstawie angielskiej dokumentacji licencyjnej). W 1969 r. przeszedł do tworzonego lotniczego zakładu doświadczalnego (ZD) i pracował przy modyfikacjach samolotu TS-11 „Iskra”, a następnie uczestniczył w opracowywaniu samolotu rolniczego M14. W 1971 r. został włączony do prac nad samolotem rolniczym M15 (wg koncepcji radzieckiego konstruktora R. Izmajłowa) i do 1974 r. jako kierownik działu prowadził konstrukcję tego płatowca. Od połowy 1974 r. brał udział we współpracy z amerykańską firmą Rockwell International (RI) nad zastosowaniem polskich silników tłokowych (gwiazdowych) do samolotów rolniczych S-2R TRUSH. Po podjęciu decyzji o budowie nowego samolotu – M18 powierzono mu funkcję konstruktora prowadzącego, a w 1977 r. – głównego konstruktora M18. (Był to pierwszy samolot w Polsce budowany według amerykańskich przepisów FFAR 23.) W 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową I stopnia w zakresie konstrukcji sprzętu lotniczego (Ministerstwo Przemysłu Maszynowego), a w 1977 r. został rzeczoznawcą SIMP o specjalności: sprzęt lotniczy i szybowcowy. Uczestniczył w delegacjach do USA, m.in. w celu wyboru dokumentacji samolotów amerykańskich do rozpoznawania i ewentualnej produkcji w Polsce, udziału w konferencjach i prezentacjach samolotów rolniczych w Las Vegas i Reno oraz w komisjach certyfikacyjnych przy certyfikacji M18 w FAA. Na początku lat 80. był konstruktorem prowadzącym budowę rodzimych samolotów lotniczych M18 i M24, a w latach 1984–1989 brał udział w konstruowaniu samolotu rolniczego dla ZSRR (M30, później AnM-1). W latach 90. pełnił funkcję członka Krajowej Rady Lotnictwa. Po utworzeniu Zakładu Lotniczego (1995), a później Polskich Zakładów Lotniczych (1999) pełnił w nich funkcję głównego konstruktora, a później konstruktora prowadzącego samolotów rolniczych. Dominantami jego działalności w tym okresie były: modernizacja i nadzór nad samolotem M18 i nadzór nad samolotem An-2. W lutym 2004 r. przeszedł na emeryturę. W czasie pracy zawodowej był członkiem SIMP,  PTTK, ZZM i od 1989 r. ZZPPLiS. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej,  Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Złotą Honorową Odznaką SIMP, nagrodą zespołową NOT I stopnia w 1975 r. (za udział w opracowaniu samolotu M15) i państwową nagrodą zespołową III stopnia w 1980 r. (za udział w opracowaniu samolotu M18), dwukrotnym Honorowym Wyróżnieniem „Błękitne Skrzydła” (1978, 1993) oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1983). W 2004 r. otrzymał odznaczenie honorowe (dyplom, medal, plakieta) za konstrukcje samolotów rolniczych i wyposażenia agro na 38 Konwencji NAAA w Reno (USA). Wspólnie z Januszem Chojeckim napisał książkę wspomnieniową „Mieleckie samoloty na niebie świata” (Warszawa 2013). W 2017 r. został uhonorowany przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej „Pieczęcią Zasług Obywatelskich Sigillum Meriti Cicilis”.

OLEKSIAK TOMASZ HENRYK, urodzony 31 V 1960 r. w Mielcu, syn Józefa i Urszuli z domu Krawczak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Maturę zdał w 1979 r. W latach szkolnych grał w siatkówkę w drużynie II LO, która w 1979 r. wygrała zawody międzywojewódzkie. Studiował na Politechnice Rzeszowskiej (kierunek: mechanika, specjalność: lotnictwo, specjalizacja: budowa płatowców) i w 1985 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w Ośrodku Badawczo – Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako konstruktor. W czerwcu 1990 r. przeszedł do Zakładu Lotniczego WSK „PZL-Mielec”, gdzie powierzono mu funkcję konstruktora prowadzącego wersje rozwojowe samolotu An28 (1990 r. – 1994 r.), a następnie funkcję głównego konstruktora samolotu „Bryza” (1994 r. – 1999 r.) W kwietniu 1999 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. Pełnił kolejno funkcje: kierownika Pionu Pełnomocnik Zarządu ds. Badań i Rozwoju (1999 r. – 2000 r.), członka Zarządu i dyrektora operacyjnego (2000 r. – 2002 r.), dyrektora Pionu Technicznego (2002 r. – 2005 r.), szefa Programu M28 (2005 r. – 2007 r.), specjalisty ds. sprzedaży samolotu M28 (2007 r. – 2008 r.), szefa Programu M28B/PT Glass Cocpit (2008 r. – 2011 r.),  kierownika  Serwisu i Wsparcia Klienta (2011 r.), głównego konstruktora samolotu M28B Bryza (2011 r. – 2012 r.), szefa Projektu Optymalizacji M28 i głównego konstruktora M28B (2012 r. – 2015 r.). Od marca 2015 r. jest kierownikiem Działu Obsługi Wyrobów Seryjnych i głównym konstruktorem M28. Poza pełnieniem wymienionych funkcji uczestniczył w szkoleniach z zakresu m.in.: zarządzania zasobami, polityki jakości i badania zdarzeń lotniczych. Posiada stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotą Honorową Odznaką SIMP. 

OLEKSIAK URSZULA (z domu KRAWCZAK), urodzona 12 II 1932 r. w Woli Starowiejskiej, powiat grójecki, córka Antoniego i Antoniny z domu Oryniak. Absolwentka Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Ks. Piotra Skargi we Grójcu, maturę zdała w 1950 r. Studia na Wydziale Pediatrycznym Akademii Medycznej w Warszawie ukończyła w 1955 r., uzyskując tytuł lekarza pediatry. W 1956 r. nakazem pracy została skierowana do Mielca, gdzie powierzono jej funkcję pełniącego obowiązki ordynatora Oddziału Noworodków w Szpitalu Powiatowym oraz lekarza w Poradni Dziecięcej Nr 2 na terenie Osiedla WSK. Prowadząc Oddział Noworodków do 1969 r., uczestniczyła w jego przenosinach do nowo wybudowanego obiektu szpitalnego przy ul. S. Żeromskiego (1964) oraz doprowadziła do jego rozwoju i unowocześnienia. W 1969 r. przeszła na pełny etat do Poradni Dziecięcej Nr 2, a w okresie od 1 VIII 1988 r. do 31 XII 1992 r. pełniła funkcję kierownika tej Poradni. Od 1 I 1993 r. przebywała na emeryturze. W czasie pracy zawodowej była członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. Wyróżniona m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarła 1 I 2017 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OLEKSIAK WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 3 VI 1917 r. w Izbiskach, powiat mielecki, syn Wojciecha i Agnieszki z Krzyżanowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1939 r. W tym czasie należał do Sodalicji Mariańskiej i licealnego chóru męskiego „Melodia”. Od jesieni 1939 r., już w warunkach okupacji hitlerowskiej, rozpoczął studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie. 22 V 1941 r., podejrzewając uczelnię o działalność konspiracyjną, Niemcy aresztowali rektora ks. Romana Sitkę, profesorów i grupę kleryków, a wśród nich Władysława Oleksiaka. Po ponad trzymiesięcznym więzieniu ks. R. Sitkę wywieziono do Krakowa, a następnie do hitlerowskiego obozu w Oświęcimiu i tam zamordowano. Pozostałych zwolniono. Po ukończeniu studiów w 1945 r. W. Oleksiak przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach rzymskokatolickich w Wietrzychowicach (1945-1948) oraz Grybowie, gdzie był katechetą w Gimnazjum Mechanicznym i Liceum Ogólnokształcącym. W 1950 r. mianowano go proboszczem w Binarowej koło Biecza i funkcję tę sprawował do 1992 r. Rozwinął kult Matki Bożej poprzez Cudowny Obraz Matki Bożej Piaskowej. Był bardzo dobrym kaznodzieją, toteż często zapraszano go do głoszenia nauk rekolekcyjnych. Nie zaniedbując działalności duszpasterskiej, wiele czasu poświęcał obiektom parafialnym. Kierował pracami przy zabezpieczeniu i konserwacji wnętrza zabytkowego kościoła parafialnego oraz budowie kaplicy cmentarnej, a także przy remontach wszystkich pozostałych budynków. Na plebanii urządził muzeum parafialne. W 1992 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w rodzinnych Izbiskach. Pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii w Zgórsku koło Radomyśla Wielkiego. Zmarł 27 V 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zgórsku.

OLEKSIEWICZ IZABELA, urodzona 21 XI 1976 r. w Mielcu, córka Władysława i Marii z domu Kurpiel. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1995 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS Lublin Filia w Rzeszowie ukończyła w 2000 r. z tytułem magistra. Od 1 IX 2002 r. do 30 IX 2008 r. pracowała w Sądzie Okręgowym w Rzeszowie. W 2004 r. uzyskała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. Z dniem 1 X 2007 r. podjęła pracę na Wydziale Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie. Stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych, w dyscyplinie naukowej: nauki o polityce otrzymała 28 III 2014 r. na podstawie uchwały Rady Wydziału Politologii UMCS w Lublinie. 1 X 2014 r. została zatrudniona na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Rzeszowskiej, a 1 I 2016 r. objęła funkcję kierownika w Zakładzie Nauki o Bezpieczeństwie Wydziału Zarządzania. W dorobku naukowym ma ponad 90 publikacji badawczych. Od 2008 r. realizuje staże naukowe w języku angielskim i francuskim, w ramach programów EFS i Erasmus+ na uniwersytetach w Akureyri, Ciudad Real, Dunkierce i Bratysławie. Wzięła udział w projekcie badawczo-rozwojowym pt. Nowoczesne technologie dla/w procesie karnym i ich wykorzystanie – aspekty techniczne, kryminalistyczne, kryminologiczne i prawne – część: Przestępczość w XXI wieku – zapobieganie i zwalczanie. Otrzymała grant z NBP na projekt: Zagrożenia i wyzwania bezpieczeństwa współczesnego świata. Wymiar ekonomiczno-społeczny. Udziela się społecznie, m.in. pełni funkcję wiceprezesa w Fundacji Prowadzenia Badań Naukowych. Jako ekspert współpracuje z Fundacją im. K. Pułaskiego i Instytutem Myśli Schumana. Jest recenzentem JITAL, TEKA i Zeszytów Naukowych WSIiZ w Warszawie. 

OLELKOWICZ SŁUCKI JAN SZYMON (SIEMION), herbu Pogoń, syn Jerzego i Katarzyny z Tęczyńskich. Brał udział (z bratem Aleksandrem) w konfliktach zbrojnych na terenie Inflant. Wychowany w schizmie powrócił do katolicyzmu. W 1586 r. ożenił się z Zofią Mielecką i tym samym stał się współwłaścicielem 1/3 Mielca. Zmarł w 1592 r. Pochowany w podziemiach jednego z kościołów lubelskich.

OLICZ FILIP, absolwent Akademii Krakowskiej, nauczyciel (bakałarz) mieleckiej szkoły parafialnej przy końcu XVI w.

OLIMPIJCZYCY ZWIĄZANI Z MIELCEM,

1936 – Berlin – *Gimnastyka: Julita Wojciechowska-Senftleben, urodzona 5 V 1915 r. w Mielcu, zawodniczka „Sokoła” Dębica, zdobyła drużynowo 5 miejsce, a indywidualnie zajęła: 29 miejsce na równoważni, 37 na poręczach, 63 w skoku przez konia i 47 w wieloboju. *Piłka nożna: 1) Michał Matyas, późniejszy trener „Stali” Mielec w latach 1957–1958 i 1962–1963. W turnieju olimpijskim reprezentacja Polski zdobyła 4. miejsce.

1952 – Helsinki – *Piłka nożna: 1) Michał Matyas, trener reprezentacji, która odpadła w eliminacjach. *Wioślarstwo: 1) Czesław Lorenc, absolwent Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu. W konkurencji dwójek (z R. Thomasem) ze sternikiem (W. Michalskim) zdobył 6. miejsce.

1964 – Tokio – *Lekkoatletyka: 1) Witold Baran, czołowy zawodnik „Stali” Mielec w latach 50. Startował w biegu na 1500 m i zajął 6. miejsce.

1972 – Monachium – *Piłka nożna: 1) Grzegorz Lato, wychowanek „Stali” Mielec i jej zawodnik do 1980 r. Wystąpił w reprezentacji Polski, która zdobyła złoty medal i mistrzostwo olimpijskie. *Piłka ręczna: 1) Franciszek Gąsior, zawodnik „Stali” Mielec w latach 1970–1977, 2) Jan Gmyrek, zawodnik „Stali” Mielec w latach 1970–1976, 3) Robert Zawada, zawodnik „Stali” Mielec w latach 1969–1979. Występowali w reprezentacji Polski, która zajęła dalszą lokatę.

1976 – Montreal – *Piłka nożna: 1) Henryk Kasperczak, zawodnik „Stali” Mielec w latach 1965–1966 i 1968–1978, 2) Grzegorz Lato. Obaj byli podstawowymi zawodnikami reprezentacji Polski, która wywalczyła srebrny medal i wicemistrzostwo olimpijskie. *Piłka ręczna: 1) Jan Wojciech Gmyrek, był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Polski, która wywalczyła brązowy medal.

1980 – Moskwa – *Piłka ręczna: 1) Andrzej Kącki, zawodnik „Stali” Mielec w latach 1979–1984. Wystąpił w reprezentacji Polski, która zajęła dalszą lokatę. *Pływanie: 1) Bogusław Zychowicz, wychowanek i zawodnik „Stali” Mielec w latach 70. i 80. Startował w stylu motylkowym i zajął dalsze lokaty.

1992 – Barcelona – *Boks: 1) Andrzej Maciej Rżany, urodzony 26 IX 1973 r. w Mielcu, syn Józefa, byłego boksera „Stali” Mielec. Startował w wadze muszej i odpadł w eliminacjach.

2000 – Sydney – *Boks: 1) Andrzej Maciej Rżany, startował w wadze muszej i osiągnął ćwierćfinał, zajmując 5–8 miejsce. 

2004 – Ateny – *Boks: 1) Andrzej Maciej Rżany, startował w wadze muszej i osiągnął ćwierćfinał, zajmując 5–8 miejsce.

*2008 r. – Pekin – *Lekkoatletyka: 1) Rafał Augustyn, zawodnik AZS AWF Kraków, wychowanek OTG „Sokół” Mielec, 29. miejsce w chodzie na 20 km (1.24,25), 2) Dorota Jędrusińska z d. Dydo, zawodniczka AZS AWF Poznań, wychowanka LKS Mielec, członkini sztafety 4 x 100 m, która zakwalifikowała się do finału olimpijskiego i zajęła w nim 6. miejsce, ale została zdyskwalifikowana za przekroczenie strefy zmiany.

*2012 r. – Londyn – *Lekkoatletyka: 1) Paulina Buziak, OTG „Sokół” Mielec, 45. miejsce w chodzie 20 km (1.35.23), 2) Rafał Augustyn, OTG „Sokół” Mielec, 29. miejsce w chodzie 20 km (1.23.17), 3) Rafał Sikora, KS AZS AWF Kraków, wychowanek OTG „Sokół” Mielec, 18. miejsce w chodzie 50 km (3.47.47).

*2016 r. – Rio de Janeiro – *Lekkoatletyka: 1) Paulina Buziak, LKS Stal Mielec, 28. miejsce w chodzie na 20 km, 2) Rafał Augustyn, LKS Stal Mielec, 22. miejsce w chodzie na 50 km.

*2021 r. – Tokio (IO przeniesione z 2020 r. z powodu pandemii choroby COVID-19) – *Lekkoatletyka: 1) Katarzyna Zdziebło, LKS Stal Mielec, 10. miejsce w chodzie na 20 km, 2) Rafał Augustyn, LKS Stal Mielec, z powodu kontuzji nie ukończył chodu na 50 km.

OLSZEWSKI FRANCISZEK, urodzony 3 XII 1873 r., syn Teofila i Marianny ze Stankiewiczów. Zdobył zawód stolarza i założył przy Rynku Małym w Mielcu własny zakład stolarski („wytwórnię mebli”). Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu niepodległości przez Polskę powierzono mu naczelnictwo Straży Pożarnej. Dzięki jego zaangażowaniu w latach 1919–1921 uporządkowano zniszczone w czasie wojny obiekty i naprawiono ocalały sprzęt. W 1921 r. zrezygnował z funkcji naczelnika, pozostając w zarządzie OSP. W latach 20. pełnił także funkcję cechmistrza. (W 1930 r. udostępnił Stanisławowi Kryczyńskiemu unikatowe rękopiśmienne księgi cechowe i inne dokumenty z XVI, XVII XVIII w., co zaowocowało upowszechnieniem przez tegoż wielu cennych wiadomości o przeszłości Mielca.) Był jednym z inicjatorów powstałego w 1925 r. Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mieszczan w Mielcu, a następnie członkiem zarządu Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna”. Zmarł 5 XII 1940 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OLSZEWSKI JÓZEF, urodzony 20 I 1904 r. w Mielcu, syn Feliksa i Józefy. Absolwent Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu w 1920 r. Zasadniczą służbę wojskową odbył w Dęblinie i później w Poznaniu. Po powrocie do Mielca pracował jako malarz pokojowy, początkowo jako praktykant, a następnie czeladnik. W 1934 r. zdał egzamin mistrzowski i założył własny zakład malarski. Ponadto w 1939 r. został zatrudniony w Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu, także jako malarz. Angażował się do pracy społecznej. W latach 1931-1934 pełnił funkcję komendanta Związku Strzeleckiego w Mielcu. Był także członkiem zarządu Akademickiego Związku Sportowego w Mielcu, założonego w 1933 r. Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) został zmobilizowany, ale z powodu ogólnego chaosu nie dotarł do wskazanej jednostki pancernej we Lwowie i powrócił do Mielca. W czasie okupacji prowadził sklep przy ul. J. Kilińskiego. Jako członek Związku Walki Zbrojnej, od 1940 r. w grupie Stanisława Doliny „Ignaca”, w sklepie ukrywał materiały dywersyjno-sabotażowe i prowadził konspiracyjny punkt kontaktowy. Sam także uczestniczył w różnych akcjach. Od 5 II 1941 r. do 4 IX 1942 r. był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu, tolerowanej przez niemieckich okupantów. W zimie 1941 r. został aresztowany wraz z kilkudziesięcioma innymi osobami przez gestapo, ale dzięki wstawiennictwu burmistrza Mielca dr. Apolinarego Franka uwolniono go. W 1945 r. wszedł w skład zarządu reaktywowanego Powiatowego Cechu Rzemieślniczego w Mielcu. Pod koniec lat 40., w czasie „bitwy o handel” (przejmowanie prywatnych sklepów przez władze państwowe) został zmuszony do likwidacji sklepu i odtąd zajmował się tylko usługami malarskimi. Zmarł 8 V 1991 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

OLSZEWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 9 IV 1900 r. w Mielcu, syn Franciszka i Heleny z domu Nowak. Ukończył Szkołę Ludową Męską w Mielcu i 2 klasy Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. Odbył praktykę w kancelarii adwokata dra Stanisława Łojasiewicza w Mielcu. W 1917 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu i został skierowany do batalionu uzupełniającego w Bolechowie, a następnie do dowództwa PKP w Łużanach i II Brygady Legionów Polskich. Przy próbie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą został aresztowany przez Austriaków i osadzony w obozie Szeklencze koło Husztu, a następnie wysłany na front włoski w okolice Udiny. W czerwcu 1918 r. jako niezdolny do służby w wojsku austriackim został odesłany do stacji zbornej w Krakowie i w lipcu zwolniony z wojska. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Austriaków, a 24 XI 1918 r. wstąpił ochotniczo do tworzącego się polskiego wojska (później Wojska Polskiego). Służył kolejno w 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach, Dowództwie 2 Armii, ponownie 18 PP, Dowództwie 25 Dywizji Piechoty i od 1925 r. jako kancelista w Oddziale Sztabowym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Posiadał stopień starszego sierżanta. Wyróżniony Medalem Niepodległości, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1921, Krzyżem Legionowym, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Interalliee i Odznaką Honorową I klasy Internowanych. Zmarł w Londynie 2 VI 1961 r. i spoczywa na jednym z londyńskich cmentarzy. 

OLTER MARZANNA WACŁAWA, urodzona 26 IX 1957 r. w Mielcu, córka Wacława i Olgi z Jarochowskich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1976 r. oraz Policealnego Studium Zawodowego (specjalność: programowanie elektronicznych maszyn cyfrowych) w 1978 r. W tym samym roku została zatrudniona w WSK „PZL-Mielec” jako operator EMC, a następnie pracowała jako specjalista – programista EMC i informatyk. W 1984 r. ukończyła studia w zakresie ekonomiki i organizacji przemysłu na UMCS w Lublinie i uzyskała tytuł dyplomowanego ekonomisty. W 1991 r. przeszła do pracy w Robotniczym Centrum Kultury WSK Mielec na stanowisko starszego instruktora kulturalno-oświatowego, a w 1999 r. została przeniesiona do Miejskiej Biblioteki Publicznej Samorządowego Centrum Kultury na stanowisko archiwisty. W latach 1983-1991 wiele czasu poświęcała działalności twórczej i społecznej. Była jednym z pierwszych członków Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” w Mielcu (później Młodzieżowe Stowarzyszenie TK „Sęk”). Publikowała swoje wiersze, artykuły, felietony, wywiady i recenzje w prasie lokalnej w Mielcu i regionalnej w Rzeszowie („Głos Załogi”, „Głos Mielecki”, „Korso”, „Nowiny, „Widnokrąg ) oraz Tarnowie („Temi”, Informator WDK). Wydała tomik poezji W gałązkach leszczyny ukryta (Mielec 1986). Uczestniczyła w Zjeździe Krajowym Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy, Tarnowskim Forum Młodych Literatów, Literackim Hyde Parku w Dąbrowie Górniczej i Konfrontacjach Ruchu Artystycznego Młodzieży „KRAM” w Myślcu. Była współorganizatorem szeregu mieleckich imprez, m.in.: Przeglądów Zespołów Muzycznych i Solistów „O Laur Sęka”, Konkursów Literackich „O Laur Sęka”, Biesiad Literacko-Muzycznych, Mieleckich Nocy Poetów i „Zaduszek Poetycko-Muzycznych”. Uczestniczyła w nawiązaniu kontaktów i dwuletniej współpracy STK „Sęk” z Klubem Twórczej Młodzieży ze Lwowa. Od 1992 r. poświęciła się wychowaniu dziecka i przerwała działalność twórczą.

OLTER ROMANA JANINA (z domu POTOCZEK), urodzona 8 VII 1939 r. w Tarnowie, córka Franciszka i Zofii z domu Drabant. Absolwentka szkoły zawodowej w Tarnowie. Uzyskała dyplom mistrza w specjalności elektromechanika oraz elektromechanika aparatury elektrycznej niskiego napięcia. Pracowała w „Tamelu” i Zakładach Azotowych w Tarnowie. Od 1952 r. występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Tamel”. Uczestniczyła w Światowym Festiwalu Młodzieży w Warszawie (1955). Należała do Ligi Kobiet. Jako członkini Komisji Kobiet przy Radzie Zakładowej w Zakładach Azotowych uczestniczyła społecznie  w działalności patronackiej fabryki nad przedszkolami tarnowskimi, m.in. szyła pościel, wykonywała dekoracje i pomagała przy organizacji imprez. W 1978 r. przeniosła się do Mielca i podjęła pracę w Zakładzie Utrzymania Ruchu WSK. Ponadto jako społeczna działaczka organizacji kobiecych (Liga Kobiet, Komisja Kobiet przy RZ) wiele czasu poświęcała ludziom starszym i dzieciom – zwłaszcza niepełnosprawnym. Po przejściu na emeryturę (1991) zorganizowała Klub Seniora „Pogodna Jesień” na osiedlu Lotników w Mielcu i od 1993 r. pełni funkcję jego przewodniczącej. Jest inspiratorką wielu form działalności tego klubu, m.in. zainicjowała powstanie chóru „Roma” (nazwę nadali członkowie) oraz organizuje cykliczne zajęcia i imprezy okolicznościowe. Wyróżniona m.in. Srebrną Odznaką Honorową Związku Zawodowego Chemików oraz Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Emerytów Rencistów i Inwalidów. Zmarła 4 VI 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OŁTARZOWSKI JAKUB (ksiądz), urodził się i wychował w diecezji płockiej. Studiował w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1585 r. Funkcję proboszcza mieleckiej parafii św. Mateusza pełnił w latach 1596-1618. Doprowadził do odbudowania kościoła zniszczonego przez pożar w 1604 r. i rozbudowania kościoła w latach 1608-1610. Dbał także o wyposażenie w sprzęt i szaty liturgiczne.

OMIOTEK BOGUSŁAW PAWEŁ, urodzony 7 VI 1962 r. w Mielcu, syn Stanisława i Ireny z domu Lampart. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1981 r. W latach szkolnych trenował pływanie w sekcji pływackiej FKS Stal Mielec, zdobywał medale mistrzostw Polski  juniorów i był powoływany do kadry narodowej juniorów. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego (kierunek pedagogiczny) w Warszawie ukończył w 1985 r. z tytułami magistra i trenera pływania II klasy. Pracę zawodową rozpoczął w 1985 r. jako asystent w Zakładzie Pływania i Ratownictwa Wodnego AWF w Warszawie oraz trener pływania w sekcji pływackiej FKS Stal Mielec i nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 6  Sportowej im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu. W 1997 r. został powołany na funkcję zastępcy ds. sportowych dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu i pełnił ją do 2005 r. W latach 2005-2017 pracował jako nauczyciel wf w Gimnazjum nr 2 w Mielcu, a od 2017 r. jest nauczycielem wf w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu. W 1992 r. uzyskał uprawnienia trenera klasy I, a w 2019 r. trenera klasy mistrzowskiej w pływaniu. Jako trener MKS „Ikar” Mielec (od 2005 r.) i trener kadry narodowej juniorów w pływaniu wychował medalistów mistrzostw Polski seniorów i juniorów. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. pełnił funkcje wiceprezesa ds. sportowych Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego, członka Zarządu Podkarpackiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i prezesa MKS „Ikar” Mielec, a ostatnio został wybrany na przewodniczącego Rady Trenerów POZP w Rzeszowie. Wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Sportu” i Złotą Honorową Odznaką WOPR oraz nagrodami: Marszałka Województwa Podkarpackiego, Podkarpackiego Kuratora Oświaty, Prezydenta Miasta Mielca i dyrektorów szkół, w których pracował.

ONDULINE PRODUCTION Sp. z o.o., firma działająca w SSE EURO–PARK MIELEC. Jest jedną z fabryk Onduline International z siedzibą w Paryżu, firmy działającej od ponad 50 lat na rynku światowym w dziedzinie produkcji i sprzedaży pokryć dachowych. Pozwolenie na prowadzenie działalności w SSE uzyskała 23 VI 1998 r. Działalność produkcyjną rozpoczęła w czerwcu 2000 r. Produkuje płytę falistą Onduline, która ma zastosowanie jako materiał dachowy. Głównymi odbiorcami produkcji firmy są Onduline Materiały Budowlane w Warszawie i Onduline International w Paryżu. Sprzedaż prowadzona jest zarówno w kraju jak i na eksport (po 50 %). Siedziba firmy znajduje się w zachodniej części SSE.

OPAS TOMASZ JÓZEF, urodzony  9 VII 1923 r. w Słupcy. Naukę w Gimnazjum im. Józefa Piłsudskiego w Słupcy przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował przy budowie dróg i następnie w miejscowych firmach. W 1948 r. ukończył naukę w liceum w Słupcy i zdał maturę. Studia I stopnia odbył na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Po ich ukończeniu został z nakazem pracy skierowany do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie i tam pracował do 1970 r. Studiował prawo na UMCS w Lublinie i w 1960 r. uzyskał tytuł magistra, a w 1967 r. otrzymał stopień doktora na podstawie rozprawy pt. „Miasta szlacheckie województwa lubelskiego w XVIII w.” Od 1970 r. do 1993 r. pracował w UMCS – Filia w Rzeszowie jako pracownik naukowy i wykładowca. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Historii, Teorii Państwa i Prawa oraz Nauk Politycznych w latach 1972-1983, był też prodziekanem. W 1975 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy pt. „Własność w miastach prywatnych w dawnej Polsce (XVII – XVIII w.)”. Pod jego kierunkiem napisano kilkaset prac magisterskich i 3 rozprawy doktorskie. Był autorem i współautorem kilkudzisięciu publikacji naukowych. W 1989 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.  Udzielał się społecznie, m.in. jako przewodniczący Komisji Nauk Prawnych Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Historycznego Oddział w Rzeszowie. Miał duży udział w badaniach nad historią Mielca i okolic. Autor artykułów: „Miasta regionu w XVII i XVIII w” i „Region mielecki przed reformą konstytucyjną w Galicji” oraz współautor (z T. Biedą) „Mielec jako ośrodek miejski i siedziba powiatu” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984). Od 1996 r. mieszkał w Lublinie i wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Zmarł 23 V 2002 r. Pochowany na starym cmentarzu w Lublinie przy ul. Lipowej.

OPIEKA I POMOC SPOŁECZNA, pierwszą mielecką placówką stanowiącą przytułek dla różnego rodzaju najuboższych (sieroty, podrzutki, osoby niedorozwinięte umysłowo i fizycznie, starcy) był szpital ubogich z kaplicą św. Ducha. Usytuowany był w pobliżu kościoła parafialnego Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Mateusza Ewangelisty. Funkcjonował prawdopodobnie od powstania parafii rzymskokatolickiej, a już na pewno od XVI w., bowiem w 1557 r. mieszczanin Lorens Wąsz podarował szpitalowi „ogród na błoniu na odzież dla ubogich”. Obsługiwali go mansjonarze. W 1595 r. wspomniano w dokumencie, że przytułek jest uposażony czynszem 12 złotych polskich przez właścicieli Mielca i czynszem 17 złp z dóbr szlachcica Stanisława Baranowskiego, pana na Maliniu i Trześni. Podobny szpital ubogich z kaplicą powstał w drugim mieście – Rzochowie, prawdopodobnie w latach 70. XVI w. Wtedy to właściciel Tarnowa Stanisław Tarnowski przekazał kwotę 1 500 złp radzie miejskiej i zobowiązał ją do utrzymywania osób znajdujących się w przytułku (jednoizbowym), kaplicy św. Ducha i prepozyta szpitalnego. Datki przekazywali też inni właściciele dóbr oraz mieszczanie. Obiekt ten znajdował się poza miastem i był (zwłaszcza kaplica) stosunkowo nieźle uposażony. Oba szpitale–przytułki (w Mielcu i Rzochowie) utrzymywane były przez parafie, a wspierali je uposażeniami i datkami właściciele miasta i hojniejsi mieszkańcy. Stałym dochodem były wpłaty mieszczan dzierżawiących grunty stanowiące uposażenie szpitala. Na początku XIX w. w parafialnym przytułku w Mielcu, mającym dwa pokoje, dwie komory i sień, znajdowało się 5 ubogich i schorowanych osób. Co kwartał otrzymywały one od proboszcza pieniądze na życie z zastrzeżeniem, że „nie mają prawa żądać od gromady i dominium naturaliów”. W XIX w. powstał w Mielcu drugi szpital dla ubogich i chorych im. Pinkasa Kranza. W 2. połowie XIX w. nasiliło się zjawisko przybywania z okolicznych wsi do Mielca ludzi ubogich i głodujących. Aby zapobiec możliwym w takiej sytuacji konfliktom społecznym Rada Miejska starała się u władz zwierzchnich o pożyczki w zbożu, przeznaczała część budżetu miasta dla najuboższych chrześcijan i izraelitów, a nawet w niektórych okresach wypłacała stałe miesięczne świadczenia. Na początku XX w. w budżecie miasta funkcjonowały m.in.: „fundusz wspólnych ubogich”, „fundusz ubogich chrześcijan” i „fundusz szpitala im. P. Kranza”. Pomoc ta nie zaspokajała nawet minimum potrzeb ubogich, bowiem miasto nie było w stanie dać więcej, borykając się z wieloma innymi problemami (np. na prowadzenie inwestycji zaciągało każdorazowo pożyczki). W tej trudnej sytuacji wielką pomocą stała się charytatywna działalność powstałego w 1890 r. Towarzystwa św. Wincentego a’ Paulo, które założyło i prowadziło ochronkę z przedszkolem, szwalnię i kuchnię dla biednych. (Szerzej o Towarzystwie w odrębnym haśle.) W czasie I wojny światowej szeregi osób potrzebujących pomocy i opieki systematycznie powiększały się, m.in. o inwalidów wojennych i rodziny poległych. Dla zajęcia się nimi władze austriackie powołały w 1916 r. Krajową Komisję Opieki nad Inwalidami Wojennymi, a w poszczególnych miastach powiatowych – PKOnIW. Powstało też Powiatowe Biuro Pośrednictwa Pracy dla Inwalidów Wojennych. Pomoc dla inwalidów zorganizowały też gminy i parafie, organizując specjalne zbiórki.. W pierwszych latach niepodległej Polski funkcjonowały 3 ochronki dla sierot: katolicka, żydowska i Towarzystwa im. św. Wincentego a’ Paulo. Dla powiększającej się grupy bezrobotnych prowadzono kuchnię, a dla eksmitowanych bezrobotnych przydzielano lokale zastępcze. M.in. część tych osób ulokowano w domu nazywanym popularnie „szpitalem” przy ul. H. Sienkiewicza i Sandomierskiej. (Budynek ten został rozebrany w latach 70. XX w. w związku z rozbudową ul. H. Sienkiewicza, a jego mieszkańców przeniesiono do budownictwa wielorodzinnego MZBM, m.in. przy ul. J. Kochanowskiego.) W latach 1923-1925 r. wprowadzono w życie ustawy o zadaniach państwa i gminy wobec obywateli oraz o opiece społecznej, czyniąc gminę odpowiedzialną za opiekę społeczną. Niedostatki w budżecie spowodowały, że władze miasta przeznaczały na ten cel ledwie około 1,4 % budżetu. W 1928 r. powołano Miejską Komisję Opieki Społecznej oraz opiekunów społecznych w trzech okręgach. Licząc na wsparcie władz wojewódzkich, w 1929 r. zgłoszono akces do Wojewódzkiego Związku Międzykomunalnego Opieki Społecznej w Krakowie, ale mimo wpłacania składek niewiele odeń uzyskiwano. W 1930 r. zwiększono w budżecie wydatki na opiekę społeczną do 3,72 %. W powiecie mieleckim na początku lat 30. wyraźnie wzrosło bezrobocie (1934 r. – 600 zarejestrowanych i około 4100 nie zarejestrowanych). Doraźnej pomocy w formie materialnej udzielał Powiatowy Komitet Opieki Społecznej, a korzystało z niej corocznie kilkaset osób z terenu Mielca i powiatu (w 1933 r. – 840 osób). Ponadto przy Wydziale Powiatowym utworzono Instytucję Zastępczą Funduszu Bezrobocia, która wypłacała zasiłki zarejestrowanym bezrobotnym. Pewne złagodzenie problemu nastąpiło po rozpoczęciu inwestycji drogowych, m.in. przy budowie drogi Mielec-Kolbuszowa i kilku dróg gminnych oraz zatrudnieniu dużej ilości osób przy likwidacji skutków wielkiej powodzi w 1934 r. Wynagradzano żytem, mąką żytnią i solą. Ponadto wymienione artykuły rozdano bezpłatnie kilkuset rodzinom najbardziej poszkodowanym w powodzi. Sytuacja zaczęła wyraźnie poprawiać się od 1937 r., kiedy zatrudniono wiele osób przy budowie fabryki samolotów w Mielcu–Cyrance, ale pomoc społeczna pozostawała nadal jednym z największych problemów miasta. II wojna światowa i okupacja hitlerowska (8 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) pomnożyły te kłopoty. Ekstremalne warunki wojenne nie pozwalały na organizowanie opieki instytucjonalnej i w tej sytuacji biedota mogła liczyć jedynie na pomoc lepiej sytuowanych mielczan. W pierwszych latach powojennych do korzystania z pomocy społecznej kwalifikowała się zdecydowana większość mieszkańców Mielca, stąd od początku działalności Miejskiej Rady Narodowej funkcjonowała Komisja Opieki Społecznej. Dla dzieci specjalnej troski zorganizowano Państwowy Dom Dziecka w Smoczce. (Wówczas jeszcze poza granicami Mielca.) Wraz z rozwojem Wytwórni Płatowców nr 2 PZL problem biedoty  stawał się coraz mniej dokuczliwy, ale nigdy nie przestał istnieć. W okresie PRL (do 1989 r.) obowiązywały nadal uregulowania prawne z lat 1923–1925. Pomocy materialnej i rzeczowej udzielano potrzebującym głównie poprzez jednostki Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej oraz PCK. Niezależnie od tych działań pomagał też różnymi formami Kościół rzymskokatolicki. U schyłku lat 50. PCK podjęło nowy rodzaj działań opiekuńczych – tworzenie punktów opieki nad ludźmi w podeszłym wielu, szkoląc w tym celu siostry pogotowia. W celu skoordynowania poczynań opieki społecznej z instytucjami opieki zdrowotnej od 1961 r. władze państwowe połączyły je w jeden resort. Koordynacją tej wspólnej działalności zajmowały się odtąd w Mielcu Wydziały Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN i MRN, a po likwidacji powiatów – Wydział ZiOS Urzędu Miejskiego i nieco później – Dział Służb Społecznych Zespołu Opieki Zdrowotnej. W tym okresie ważną rolę odgrywały także terenowe opiekunki społeczne, które niosły pomoc potrzebującymi w przydzielonych rejonach miasta. Cennymi i fachowymi usługami służyły też uczennice Liceum Medycznego w ramach Szkolnego Koła PCK, poprzez „Klub Dobrego Serca” i „Klub Opieki nad Człowiekiem Chorym i Samotnym”. Akcje pomocy osobom starszym organizowało też harcerstwo. Na początku lat 70. w Osiedlowym Domu Kultury MSM podjęto próby działalności z ludźmi starszymi (seniorami), a w 1977 r. utworzono pierwszy w Mielcu Klub Seniora, którego członkowie stworzyli m.in. system samopomocy koleżeńskiej. Ten dobry przykład spowodował, że w późniejszych latach powstały kluby seniora na innych mieleckich osiedlach. (Szerzej o klubach seniora w oddzielnych hasłach.) System opieki społecznej diametralnie zmienił się w ramach głębokich przemian ustrojowych po 1989 r., przy rosnącym ubóstwie wśród osób nie umiejących poradzić sobie w zmieniających się warunkach społeczno-ekonomicznych. Na podstawie nowych uregulowań prawnych 28 II 1990 r. MRN w Mielcu powołała do życia Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (MOPS). Ta nowa instytucja samorządu miejskiego zainicjowała powstanie wielu placówek wsparcia społecznego lub pomagała w ich tworzeniu przez organizacje i stowarzyszenia. W latach 90. powstały m.in.: Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, Schronisko dla Bezdomnych im. św. Brata Alberta, świetlice profilaktyczno-wychowawcze, grupy wsparcia dla osób uzależnionych, Ośrodek Rehabilitacyjno-Wychowawczy, Lokalny Dom Pomocy Społecznej, Dom Dziennego Pobytu, Warsztaty Terapii Zajęciowej i Środowiskowy Dom Samopomocy. Rozwinęły działalność parafialne oddziały Diecezjalnej „Caritas Polskiej”, powołanej 8 XII 1989 r. (m.in. uruchomiono dwie jadłodajnie i zbiórki darów dla ubogich). Problematykę pomocy społecznej podjęło też od 1999 r. nowo utworzone Starostwo Powiatowe, które doprowadziło do wybudowania nowoczesnego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ks. kard. S. Wyszyńskiego oraz powołania Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie. M.in. z myślą o stworzeniu ubogiej młodzieży możliwości nieodpłatnego korzystania z kursów specjalistycznych – 16 X 1999 r. biskup ordynariusz tarnowski powołał przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”, które rozpoczęło funkcjonowanie od 2001 r.

OPIELA EUGENIUSZ, urodzony 10 V 1948 r. w Brzyskach, syn Jakuba i Magdaleny z domu Madej. Ukończył Zasadniczą Szkołę Elektryczną w Dębicy, a następnie Technikum Elektryczne w Mielcu. Od 1965 r. pracował w Elektrociepłowni „PZL–Mielec” jako pracownik fizyczny, a następnie brygadzista. Jego pasją życiową była praca społeczna. W latach 60. i 70. działał w Komisji Młodzieżowej przy Radzie Zakładowej WSK. Angażował się do różnych form działalności harcerskiej, a zwłaszcza organizacji zimowisk i letnich obozów. Otrzymał stopień podharcmistrza. W latach 70. i 80. pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Osiedlowego osiedla M. Kopernika. Był współorganizatorem wielu przedsięwzięć na terenie osiedla, a zwłaszcza imprez osiedlowych dla dzieci i młodzieży. Wspierał też działalność Klubu Seniora przy Osiedlowym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Ponadto był członkiem Komisji Mieszkaniowej przy MSM, ławnikiem Kolegium ds. Wykroczeń i członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 30 XI 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OPIELA ZOFIA (z domu DZIEKAN), urodzona 29 VI 1954 r. w Łopuszce Wielkiej, powiat przeworski, córka Wojciecha i Stanisławy z domu Szumierz. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Od dziecięcych lat należała do harcerstwa. Jako uczennica I LO była drużynową drużyn harcerskich i zuchowych działających przy Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. Od 1975 r. pracowała w Komendzie Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Mielcu jako kwatermistrz. Pełniąc tę funkcję, była współorganizatorką różnych form działalności harcerstwa, m.in. zimowisk, obozów letnich, kursów szkoleniowych, rajdów, biwaków, akcji, konkursów i przeglądów artystycznych. Przez kilka lat była przewodniczącą Kręgu Instruktorów Zuchowych „Lawina”. Propagowała działalność harcerską w miejscu zamieszkania. Z jej inicjatywy powstała Harcerska Rada Osiedla M. Kopernika, pierwsza w Mielcu i jedna z pierwszych w kraju. Otrzymała stopień harcmistrza. W latach 80., w związku z próbami reformowania działalności PZPR, została przeniesiona do pracy w Komitecie Miejskim w Mielcu, a po rozwiązaniu tej partii uczestniczyła w tworzeniu struktur Socjaldemokracji RP w rejonie mieleckim. W latach 90. pracowała jako księgowa w kilku instytucjach, w latach 1995–2000 prowadziła własne biuro obrachunkowe, a od 2000 r. do 2004 r. była zatrudniona w MZBM. Od 2004 r. przebywa na rencie i prowadzi społecznie księgowość mieleckiego Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi dla ZHP. Zmarła 16 X 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OPIEŁKA OTTON, urodzony 18 VI 1929 r. w Mikołowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w AKS Mikołów. W 1955 r. przeszedł do II–ligowej „Stali” Mielec i po kilku zmianach pozycji grał jako prawy obrońca. W barwach „Stali” występował w latach 1955–1964 i rozegrał blisko 170 meczów. W 1960 r. znacząco przyczynił się do historycznego pierwszego awansu „Stali” do I ligi i w dwóch sezonach ekstraklasy wystąpił w 26 meczach. Ukończył Szkołę Trenerską w Katowicach. Był trenerem „Stali” Mielec w rundzie jesiennej sezonu 1964/1965, a następnie pracował z zespołami „Stali” Nowa Dęba i „Chemika” Pustków. W latach 70. przeniósł się do Rybnika. W stanie wojennym wyjechał do córki w Kempen (RFN) i tam zamieszkał. Zmarł 17 III 2000 r.

OPŁATEK, uroczyste spotkanie świąteczno-noworoczne organizowane przez samorząd terytorialny, instytucje lub stowarzyszenia, najczęściej przed świętami Bożego Narodzenia lub w styczniu. Program spotkania obejmuje m.in. krótkie podsumowanie danego roku, część artystyczną, modlitwę i błogosławieństwo duchownego oraz życzenia połączone z łamaniem się opłatkiem. Zwyczaj opłatkowy, przez wieki kultywowany w rodzinach chrześcijańskich, przeniesiono w XX w. na spotkania większych grup osób, ale były to sporadyczne przypadki. W Mielcu ten rodzaj spotkania upowszechnił się w latach 90. XX w. Organizatorami są m.in.: samorząd miejski, samorząd powiatowy, służby mundurowe, urzędy, instytucje, niektóre partie polityczne, stowarzyszenia kulturalne i sportowe, kluby seniora i niektóre firmy.

ORACZEWSKI EDMUND JAN HENRYK (ksiądz), urodzony 27 VI 1807 r. w Bieździedzy, syn Feliksa i Magdaleny z Romerów. Studia teologiczne odbył w Przemyślu i w 1833 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w diecezji przemyskiej. W 1843 r. przybył do diecezji tarnowskiej i został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu. Doprowadził do odnowienia kościoła parafialnego i wybudowania budynków gospodarczych. Wykazywał tez wiele troski o życie religijne mielczan, a zwłaszcza dzieci i młodzieży. W latach 1850-1866 pełnił funkcje dziekana dekanatu mieleckiego i inspektora szkolnego w okręgu mieleckim. Był także radcą konsystorza tarnowskiego do spraw małżeńskich. Swój głęboki patriotyzm okazał w okresie powstania styczniowego (1863-1864), kiedy to wspierał powstańców i opiekował się nimi. Z tego powodu dwukrotnie w 1864 r. był aresztowany przez władze austriackie. Zmarł 25 VII 1867 r. Spoczywa prawdopodobnie na starym cmentarzu parafialnym przy ul. Rzecznej.

ORATORIUM „KAROLINA – WYSTARCZY SOBĄ BYĆ”, męczeńska śmierć bł. Karoliny Kózkówny przedstawiona w formie muzyki dramatycznej. Do słów Andrzeja Pacuły z Krakowa muzykę skomponowali mielczanie Ryszard Kusek i Witold Góral, a kierownictwo artystyczne objęła Magdalena Drozd. Światowa prapremiera dzieła odbyła się 9 XII 2016 r. w kościele Ducha Świętego w Mielcu. Wykonawcy: *Orkiestra Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Mielcu: I skrzypce – Karolina Janocha, Michał Tulik, Klaudia Niziołek, Martyna Piekarz, Kornelia Czechura i Julia Lipa; II skrzypce – Sylwia Bugaj, Natalia Augustyn, Ewelina Mazur i Kalina Rokosz; altówka – Emilia Łachut, Katarzyna Krawiec, Daria Klich i Anna Wojtas; wiolonczele – Adrianna Kafel, Hanna Kozioł, Paulina Borowiec i Julia Maziarz; kontrabasy – Magdalena Maziarz, Konrad Sosiński, Weronika Adamska i Bernadeta Łachut; flet – Ewa Stępień; obój – Tomasz Ożóg; puzon – Witek Góral; perkusja – Karol Bik; fortepian – Sławomir Kusek; dyrygent – Ryszard Kusek; *Zespół BAND: gitary – Witek Góral; gitara basowa – Krzysztof Mysona; perkusja – Łukasz Sobczyk; *Obsada aktorska: Karolina – Emilia Żurek; Jan Kózka – Marcin Górski; Maria Kózka – Katarzyna Górska; Żołnierz – Daniel Antoniewicz; Przewodnik chóru – Katarzyna Florek; *Chór: soprany – Joanna Opioła, Magdalena Matusiewicz, Agnieszka Hajduga, Barbara Kałuzińska, Elżbieta Żdżarska, Katarzyna Rogal, Nina Kusek, Karolina Zych, Anna Wrona, Magdalena Drozd; alty – Anna Gromala, Alicja Majda, Maria Wrona, Angelica Barwacz, Magdalena Dobosz, Agnieszka Onik, Maria Dziedzic, Małgorzata Such; tenory – Marcin Wielosik, Jarosław Haza, Maciej Knapik, Damian Śliwa, Rafał Talarczyk, Maciej Wierzchowiec; basy – Wiktor Patyk, Szymon Sobczyk, Daniel Antoniewicz, Krzysztof Mleczko, Zbigniew Żdżarski, Grzegorz Opioła; soliści – Wiktor Patyk, Emila Żurek, Elżbieta Żdżarska, Damian Śliwa, Daniel Antoniewicz, Nina Kusek, Karolina Zych, Rafał Talarczyk, Małgorzata Such, Zbigniew Żdżarski i Magdalena Drozd. Ponadto oratorium zostało wykonane w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach, kościele parafialnym Błogosławionej Karoliny w Tyczach i bazylice Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej. 

ORATOWSKI EDWARD JÓZEF, urodzony 5 III 1948 r. w Tarnowie, syn Władysława i Zofii z domu Brożek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy Zakładach Azotowych w Tarnowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1962 r. w „Unii” Tarnów i do 1973 r. grał w tym zespole. W 1973 r. przeszedł do drużyny mistrza Polski „Stali” Mielec. Występował w jej barwach do 1983 r. i jako pomocnik był jednym z podstawowych zawodników. Rozegrał w I lidze 226 spotkań i strzelił 16 bramek. Przyczynił się do wielu sukcesów „Stali”, m.in. zdobycia mistrzostwa Polski w 1976 r., wicemistrzostwa w 1975 r. oraz trzecich miejsc w I lidze w 1974 r. i 1979 r., a także awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1976 r. W meczu ćwierćfinałowym z Hamburgerem SV w Hamburgu (1 : 1) strzelił bramkę dla mielczan. W latach 1984–1988 grał w ligach amatorskich w USA. Początkowo był zawodnikiem „Wisły” Chicago (1 rok), a następnie „Polish–American Eagles” New York i z tą drużyną zdobył mistrzostwo ligi strefowej w 1987 r. Po powrocie do Mielca pracował m.in. w FKS „PZL-Stal” jako kierownik zespołu piłki nożnej (1993-1997). Od 1997 r. pracuje jako taksówkarz. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką PZPN.

ORCZYKOWSKA MARIA (z domu KLIMEK), urodzona 8 IX 1929 r. w Jarosławiu. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Jarosławiu i Technikum Mechanicznego w Mielcu. Ukończyła też Studium Ekonomiczne przy WAP w Warszawie. Od 1945 r. pracowała w odradzającym się harcerstwie w Katowicach. W 1951 r. przybyła do Mielca i została zatrudniona w WSK. W latach 50. jako instruktor KH ZHP była drużynową 13 Drużyny Harcerek im. Bohaterów spod Monte Cassino przy Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 w Mielcu. W latach 1960-1962 pełniła funkcję komendantki Hufca ZHP w Mielcu, a następnie pracowała jako starszy inspektor w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym mającym siedzibę na terenie WSK. Była wówczas współzałożycielką i przewodniczącą Organizacji Rodzin Wojskowych przy 21. PW. W 1971 r. przeniosła się do Warszawy i pracowała w instytucjach centralnych, m.in. w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego. 

ORCZYKOWSKA TERESA JADWIGA (z domu RATUSIŃSKA), urodzona 11 X 1950 r. w Mielcu, córka Antoniego i Ireny z Żachowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (obecnie I LO), maturę zdała w 1968 r. Studiowała w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie (obecnie Akademia Ekonomiczna) i w 1973 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii. W latach 1973-1994 pracowała w pionie handlowo-marketingowym WSK „PZL–Mielec” m.in. na stanowiskach kierownika sprzedaży i marketingu oraz szefa pionu handlowego, a w latach pełniła funkcję asystenta dyrektora generalnego WSK „PZL–Mielec” S.A. i pełnomocnika Zarządu ds. programów lotniczych. W 1995 r. została zatrudniona w Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. Warszawa Oddział w Mielcu (zarządca SSE EURO-PARK MIELEC). Jako kierownik i p. o. dyrektora ds. marketingu (do 2001 r.) zajmowała się pozyskiwaniem i obsługą projektów inwestycyjnych. Przyczyniła się do skutecznej promocji mieleckiej SSE w kraju i poza jego granicami. W 2001 r. po wygranym konkursie została oddelegowana przez Ministerstwo Gospodarki do pracy w Wydziale Ekonomiczno-Handlowym Ambasady RP w Waszyngtonie na stanowisko attache ekonomicznego. W grudniu 2002 r. powróciła do pracy w ARP Warszawa O/Mielec i pełniła funkcję dyrektora ds. marketingu. W kwietniu 2003 r. została desygnowana przez ARP do pracy w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu jako członek zarządu – wiceprezes ds. handlowych i funkcję tę sprawowała do kwietnia 2005 r. W okresie od stycznia 2004 do kwietnia 2005 była też członkiem Zarządu CENZIN Sp. z o.o. w Warszawie. Od VIII 2005 r. jest ekspertem Oddziału ARP S.A. w Mielcu do spraw Mieleckiego Parku Przemysłowego i podstref SSE EURO-PARK MIELEC. Zdała egzaminy państwowe z języka angielskiego (język biznesowy, tłumaczenia tekstów technicznych) oraz uczestniczyła w wielu specjalistycznych seminariach i szkoleniach krajowych i zagranicznych. Poza językiem angielskim włada językami: niemieckim, rosyjskim, hiszpańskim i serbsko-chorwackim. Jako rodowita mielczanka angażuje się w sprawy środowiska, a zwłaszcza kultury regionalnej. Od 2019 r. do 2023 r. pełniła funkcję wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i była współorganizatorką wielu przedsięwzięć w zakresie popularyzacji wiedzy o subregionie mieleckim.

ORĘDOWNIK („ORĘDOWNIK Starostwa i Wydziału Rady powiatowej w Mielcu”), gazeta urzędowa Starostwa Powiatowego w Mielcu w latach międzywojennych. Publikowała ustawy lub ich fragmenty, rozporządzenia i zarządzenia władz państwowych i lokalnych, obwieszczenia i ogłoszenia urzędowe. Ukazywała się 1 i 15 każdego miesiąca.

ORGANIZACJA MŁODZIEŻY TOWARZYSTWA UNIWERSYTETU ROBOTNICZEGO (OM TUR), socjalistyczna organizacja młodzieżowa związana z Polską Partią Socjalistyczną (PPS). Powstała w lutym 1926 r. z inspiracji Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Prowadziła działalność oświatową, kulturalną i sportową wśród młodzieży. Przeciwstawiała się klerykalizmowi i antysemityzmowi. Z powodu nawiązania współpracy z komunistami i radykalnymi ugrupowaniami chłopskimi została w latach 30. rozwiązana, a jej rolę PPS powierzyła Wydziałowi Młodzieży. Jesienią 1944 r. lubelska organizacja PPS ponownie powołała OM TUR, sprzyjającą decyzjom PKWN i KRN. Działalność wznowiono w 1945 r. Organizatorką pracy Zarządu Powiatowego OM TUR w Mielcu była Julia Siewierska. Pierwszym społecznym przewodniczącym ZP został dr Stanisław Maraszewski, a wiceprzewodniczącym urzędującym Eugeniusz Zwoźny. Organizacja powróciła do przedwojennych form pracy i działalności kulturalno-oświatowej, a wyróżniającymi się formami jej pracy był zespół teatralny i biblioteka, która znajdowała się na I piętrze budynku kina „Odra” (później „Bajka”) przy ul. S. Sękowskiego. Starano się również likwidować analfabetyzm wśród młodzieży, często pozyskując przy tym nowych członków. Po organizacyjnym umocnieniu się aktywnie uczestniczono w życiu społeczno-politycznym. Członkowie mieleckiej OM TUR zgłaszali się do Wojska Polskiego, MO i ORMO oraz uczestniczyli w różnych akcjach związanych z utrwalaniem władzy ludowej, m.in. w agitacji przed referendum ludowym w 1946 r. i wyborami do Sejmu Ustawodawczego w 1947 r. Chociaż nie było żadnych ustaleń pomiędzy organizacjami, przyjęło się, że OM TUR działał przede wszystkim na terenie tzw. Starego Mielca, a ZWM na terenie osiedla fabrycznego. W dniach 20-22 VII 1948 r. na Kongresie Zjednoczeniowym we Wrocławiu OM TUR została połączona z ZWM, ZMW RP „Wici” i ZMD w jedną organizację młodzieżową – Związek Młodzieży Polskiej.

ORGANIZACJA ORŁA BIAŁEGO (OOB), konspiracyjna organizacja utworzona 20 IX 1939 r. w Krakowie (w pierwszych dniach okupacji hitlerowskiej) na bazie struktur Związku Strzeleckiego. W jej ramach utworzono 8 rejonów organizacyjnych, w tym rejon Mielec, gdzie w wytwórni samolotów, która pod niemieckim zarządem miała służyć lotnictwu, bardzo szybko zorganizowano grupy sabotażowe. Szefem mieleckiego rejonu OOB został Stanisław Dolina („Ignac”), organizator jednej z pierwszych (jeśli nie pierwszej) grup sabotażowych. Należący do OOB Michał Skarbiński (główny inżynier techniczny fabryki) i Tadeusz Wondołowski wraz z grupą zaufanych pracowników w dniu 23 XI 1939 r. usunęli dokumentację polskich samolotów oraz uszkodzili część urządzeń. W okresie zimy 1939/1940 organizacja mielecka tworzyła kolejne grupy sabotażowe. Od początku działalności OOB w jej ścisłym kierownictwie znalazł się były członek kierownictwa mieleckiego przedsiębiorstwa mjr Paweł Zagórowski (ps. „Góralik”), pełniący najpierw funkcję szefa OOB na okręg b. COP, a od listopada 1939 r. – komendant Okręgu Krakowskiego. Inny mielczanin mjr Jan Ferenc (ps. „Profesor”, „Doktor”) został szefem Ekspozytury Wywiadu OOB. W początkowej fazie działalności OOB w Mielcu jej aktywnym członkiem był także Władysław Jasiński (ps. „Andrzej Kmicic”, później „Jędruś”), który złożył przysięgę przed mjr. Zagórowskim. W lutym 1940 r. OOB została włączona do Związku Walki Zbrojnej.

ORGANIZACJA ORTODOKSÓW (POKÓJ WIERNYCH ŻYDÓW), organizacja żydowska działająca w okresie międzywojennym XX w. Skupiała większość Żydów, ale w działalności nie wykazywała dużej aktywności politycznej i społecznej. Zachowywała się z umiarem i deklarowała popieranie interesów państwowych. Jej przywódcą w Mielcu był kupiec Lejzor Gross, a do czołowych działaczy należeli: Lejzor Verstendig – właściciel nieruchomości, Lejzor Salpeter – prawnik i Simche Friedman.

ORGANIZACJA SYJONISTYCZNA, organizacja żydowska działająca w okresie międzywojennym XX w. Jako główny cel stawiała sobie propagowanie idei utworzenia niepodległego żydowskiego państwa na terenie Palestyny. Wspierała emigrację Żydów do Palestyny i organizowała zbiórki pieniędzy na ten cel. Miała znacznie mniej (od ortodoksów) członków, ale prowadziła bardzo aktywną działalność, szczególnie kulturalno-oświatową (przedstawienia teatralne, odczyty). Liderami organizacji w Mielcu byli: Maks Aschheim – przedsiębiorca i Aron Stempler.

ORGANIZACJE POZARZĄDOWE, organizacje niezależne od administracji publicznej (rządowej), działające społecznie i nie dla zysku (non-profit). Skupia osoby, które pracują w organizacji z własnej woli i społecznie (wolontariuszy). Ich działalność oparta jest na ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie z dnia 24 IV 2003 r. Znaczna część mieleckich o.p. jest kołami lub oddziałami organizacji ogólnopolskich. Najstarsze z nich posiadają XIX-wieczny rodowód. Większość powstała jednak po 1990 r., w warunkach rozpowszechniania i sprzyjania idei społeczeństwa obywatelskiego. O ich historii i formach działalności – szerzej w oddzielnych hasłach. W 2007 r. działały na terenie Mielca: 1) „Arka” Poradnia Specjalistyczna i Telefon Zaufania – Oddział Terenowy Stowarzyszenia – ul. Ks. H. Arczewskiego 5a, 2) Aeroklub Mielecki – ul. Kosmonautów, lotnisko, 3) Akcja Katolicka Parafia Ducha Świętego – ul. M. Pisarka 16, 4) Automobilklub Mielecki – ul. L. Solskiego 1/3, 5) „Caritas” Diecezji Tarnowskiej Okręg Mielecki – ul. Bł. Ks. R. Sitki 3, 6) „Caritas” DT O/Parafia MBNP – ul. Ks. H. Arczewskiego 5a, 7) „Caritas” DT O/Parafia Trójcy Przenajświętszej – ul. Kardynała S. Wyszyńskiego, 8) Fundacja Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego – ul. H. Sienkiewicza 1, 9) Fundacja „SOS Życie” – ul. Cz. Tańskiego 2, 10) Forum Organizacji Pozarządowych Powiatu Mieleckiego – ul. K. Pułaskiego 4/46, 11) Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży „Kana” – ul. Ks. H. Arczewskiego 7, 12) Klub Inteligencji Katolickiej – ul. Ks. H. Arczewskiego 5a, 13) Klub Szachowy „Lotnik” – ul. J. Kilińskiego 37, 14) Klub Żeglarski „Orkan” – ul. W. Kossaka 6/4, 15) Liga Obrony Kraju Zarząd Rejonowy – ul. Kazimierza Jagiellończyka 3 ZST, 16) Mielecki Klub Górski „Carpatia” – ul. Hynka 8, 17) Mielecki Klub Płetwonurków „Chimera” – ul. E. Biernackiego 1, 18) Mieleckie Forum Kobiet – ul. Łąkowa 5e, 19) Mieleckie Stowarzyszenie Chorych na Stwardnienie Rozsiane – ul. K. Pułaskiego 3, 20) Mieleckie Stowarzyszenie Ekologiczne – ul. Wolności 206, 21) Mieleckie Towarzystwo Muzyczne – ul. T. Kościuszki 10, 22) Mieleckie Towarzystwo Ochrony Zwierząt – ul. Targowa 11, 23) Międzyszkolny Klub Sportowy „Ikar” – ul. L. Solskiego 1, 24) Odrodzone Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” – ul. Warszawska 5, 25) Podkarpackie Stowarzyszenie Wspierania Bezrobotnych – ul. Kard. S. Wyszyńskiego 16, 26) Polski Czerwony Krzyż – ul. S. Żeromskiego 22, 27) Polski Związek Głuchych Terenowy Ośrodek Rehabilitacji i Wsparcia Społecznego dla Osób Niesłyszących – ul. T. Kościuszki 2/4, 28) Polski Związek Niewidomych – Okręg Podkarpacki Koło Powiatowe – ul. E. Biernackiego 1/67, 29) Polskie Stowarzyszenie Diabetyków Koło Miejskie – ul. E. Biernackiego 2a, 30) Polskie Towarzystwo Lekarskie Koło w Mielcu – ul. S. Żeromskiego 22, 31) Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym Koło w Mielcu Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy – ul. I. Łukasiewicza 1c, 32) Polskie Towarzystwo Tatrzańskie – ul. Hynka 8, 33) Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze Oddział Miejski – ul. Chopina 8, 34) Powiatowy Szkolny Związek Sportowy – ul. Warszawska 1, 35) Rejonowe Koło Pomocy Dzieciom i Młodzieży Niepełnosprawnej Ruchowo – ul. A. Mickiewicza 51, 36) Stowarzyszenie „Nasz Mielec” – ul. Wolności 224, 37) Stowarzyszenie „FKS Stal Mielec” – ul. L. Solskiego 1, 38) Stowarzyszenie Amazonek Powiatu Mieleckiego – ul. Cz. Tańskiego 2, 39) Stowarzyszenie Hospicjum Domowe – ul. Ks. H. Arczewskiego 5, 40) Stowarzyszenie Kulturalne J’ARTE – ul. Dworcowa 10/13, 41) Stowarzyszenie Kultury Fizycznej „ODEK” – ul. J. Kusocińskiego 13a, 42) Stowarzyszenie Lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej – ul. Cz. Tańskiego 2, 43) Stowarzyszenie Muzyczne „Pro-Musica” – al. Niepodległości 7, 44) Stowarzyszenie „Nasze Miasto” – ul. E. Biernackiego 1/35, 45) Stowarzyszenie na Rzecz Wspierania Aktywności Zawodowej Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie Zawód-Praca-Samodzielność – ul. Królowej Jadwigi 1, 46) Stowarzyszenie na Rzecz Wsparcia Rozwoju Społecznego „Wrzos” – ul. L. Solskiego 1, 47) Stowarzyszenie Piłki Ręcznej „Stal Mielec” – ul. L. Solskiego 1, 48) Stowarzyszenie Pokrzywdzonych przy Zakład Ubezpieczeń Społecznych – ul. K. Pułaskiego 4/31, 49) Stowarzyszenie Polskich Kombatantów Koło w Mielcu, 50) Stowarzyszenie Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę Koło w Mielcu – ul. E. Biernackiego 1, 51) Stowarzyszenie Promocji Polskiego Lotnictwa „PROMLOT” – ul. Łowiecka 21, 52) Stowarzyszenie Przyjaciół Francji – Szkoła Podstawowa nr 6 ul. L. Solskiego 8, 53) Stowarzyszenie Rodziców Osób Niepełnosprawnych i Osób Wspierających przy W.T.Z. w Mielcu – ul. A. Kocjana 15, 54) Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej przy Parafii Ducha Świętego – ul. M. Pisarka 16a, 55) Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej przy Parafii MBNP – ul. Ks. H. Arczewskiego 5, 56) Stowarzyszenie Romów w Mielcu – ul. Miasteczko Młodego Robotnika 37/6, 57) Stowarzyszenie Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw w Mielcu – ul. F. Chopina 20c/16, 58) Stowarzyszenie Rozwoju Powiatów Podkarpacia – al. Niepodległości 14/7, 59) Stowarzyszenie Seniorów Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, 60) Stowarzyszenie Twórców Kultury Plastycznej im. Stanisławskiego – al. Niepodległości 7, 61) Stowarzyszenie Trzeźwościowe „Nowe Życie” – ul. F. Chopina 8, 62) Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej Koło w Mielcu – ul. Jagiellończyka 3, 63) Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” – ul. Warszawska 5, 64) Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera – ul. Jadernych 19, 65) Towarzystwo Pomocy im. Św. Brata Alberta Koło Mieleckie – ul. Sandomierska 19, 66) Towarzystwo Przyjaciół Dzieci Oddział Miejski – ul. A. Mickiewicza 51, 67) Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” im. S. Lachmana – al. Niepodległości 7, 68) Uczniowski Klub Sportowy „Zaprawa” przy Zespole Szkół Budowlanych – ul. Jagiellońska 3, 69) Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP Koło nr 1 – ul. Rzeczna 11, 70) Związek Emerytów i Rencistów – ul. A. Mickiewicza 13, 71) Związek Inwalidów Wojennych Koło – ul. A. Asnyka 2, 72) Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Zarząd Miejski – ul. F. Chopina 8, 73) Związek Polskich Spadochroniarzy XXXVI Oddział – al. Ducha Świętego 1/21, 74) Związek Ochotniczych Straży Pożarnych RP Oddział Powiatowy – ul. H. Sienkiewicza 54, 75) Związek Sybiraków – ul. Metalowców 9, 76) Związek Żołnierzy-Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 – ul. E. Biernackiego 1, 77) Związek Harcerstwa Polskiego Hufiec – ul. A. Asnyka 2, 78) Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej – ul. Grunwaldzka 3. Po 2006 r. powstały kolejne organizacje, m.in. Mielecki Uniwersytet Trzeciego Wieku (2007) i Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół 1893” (2007). Ponadto Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy zmienił nazwę na Związek Żołnierzy Wojska Polskiego. 

ORGANY W KOŚCIELE MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY, według zgodnej opinii wielu wybitnych organistów polskich i zagranicznych – jeden z najnowocześniejszych i najlepszych instrumentów organowych w Polsce. Inicjatorami zakupu tego światowej klasy instrumentu byli: proboszcz parafii MBNP ks. dr Jan Białobok i organista parafii MBNP Stanisław Tulik. Za poradą doc. Mariana Machury (Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie) i prof. Jerzego Erdmana (ekspert Ministerstwa Kultury i Sztuki, przedstawiciel Centrali Handlu Przemysłu Muzycznego w Warszawie) zamówienie na budowę organów złożono do niemieckiej firmy Bautzen Eule. Montaż organów w mieleckim kościele został wykonany od czerwca 1983 r. do listopada 1986 r. Środki finansowe na zapłatę za wykonanie organów uzyskano głównie z dobrowolnych składek pieniężnych parafian, przy wsparciu wiernych spoza parafii. Zespół ekspertów przy odbiorze technicznym i artystycznym bardzo wysoko ocenił walory instrumentu. Posiada on 47 głosów, w tym 8 głosów językowych (1 głos = rząd 58 piszczałek w klawiaturze ręcznej i 30 piszczałek w klawiaturze nożnej – pedale). Głosy złożone (mixtura) składają się z kilku rzędów piszczałek. Łącznie znajduje się 3351 piszczałek, w tym 2943 piszczałek wargowych (labialnych) i 408 piszczałek językowych. O wysokiej klasie instrumentu świadczy też traktura mechaniczna. 23 XI 1986 r. mieleckie organy poświęcił biskup ordynariusz dr Jerzy Ablewicz, a inauguracyjne koncerty wykonali: N. Noebel – przedstawiciel firmy Bautzen Eule i organista katedry w Bautzen oraz prof. Jerzy Erdman z Warszawy (m.in. „Symfonia Lurdzka” F. Nowowiejskiego). Odtąd organy używane są nie tylko do celów liturgicznych, ale także udostępniane do koncertów. Od 1998 r. są głównym instrumentem corocznego Międzynarodowego Festiwalu Organowego (od 2002 r. Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego). Koncertowali na nich tacy mistrzowie jak  m.in.: Jan Van Mol (Belgia), Jean Pierre Lecauday (Francja), Włodzimierz Kaszuba (Ukraina), Alessandro Bianchi (Włochy) i Rodrigo Valencia (Kolumbia) oraz Polacy: Joachim Grubich, Roman Perucki, Klemens Gudel, Robert Grudzień i Józef Serafin.

ORION, Mielecki Tygodnik Reklamowo–Ogłoszeniowo–Informacyjny, gazeta wydawana od 15 IX 1992 r. w Mielcu przez Biuro Ogłoszeń „ORION” i drukowana przez P. W. „InCom” w „Domu Rzemiosła”. Rozpowszechniano ją nieodpłatnie w rejonach Mielca, Dębicy, Kolbuszowej i Radomyśla Wielkiego. Ukazywała się w latach 90.

ORKANA WŁADYSŁAWA (ULICA), jedna z dłuższych (576 m) ulic miejskich na osiedlu Borek. Biegnie od ul. R. Traugutta do ul. G. Morcinka, równolegle do ul. H. Sienkiewicza, krzyżując się z ul. J. Bema. Powstała na początku lat 70. XX w., a status ulicy i patrona otrzymała 28 III 1973 r. Po obu jej stronach wybudowano wiele domów jednorodzinnych, które w oprawie bujnej zieleni tworzą sympatyczny pejzaż. W czasie budowy w latach 1995-1996 wykonano asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW ORKAN (1875–1930) to jeden z wybitniejszych twórców literackich okresu Młodej Polski. Podejmował problematykę życia wsi podhalańskiej i proponował jej zreformowanie (m.in. powieści Komornicy i W roztokach, zbiór wierszy Z tej smutnej ziemi, dramat Franek Rakoczy). Innym wiodącym tematem twórczości była relacja człowiek – natura (m.in. powieść Pomór). Nie unikał tematyki historycznej (powieści Drzewiej, Kostka Napierski). Bronił interesów ludności góralskiej. Brał udział w I wojnie światowej jako oficer 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich. W niepodległej Polsce kontynuował tematykę wiejską (Listy ze wsi). Inne ważniejsze utwory z lat 20. to: dramat Widma, powieść Czantoria i cykl liryków Pochwała życia.

ORKIESTRA DĘTA MŁODZIEŻOWA RCK, powstała w 1980 r. we współpracy Robotniczego Centrum Kultury WSK z Zespołem Szkół Technicznych w celu bieżącego przygotowywania muzyków do Orkiestry Dętej RCK. Jej założycielem i dyrygentem przez wiele lat był Antoni Czachor. Wykonywała typowy repertuar tego typu orkiestr, m.in. marsze,  wiązanki melodii patriotycznych i ludowych. Koncertowała wielokrotnie na imprezach w Mielcu i okolicznych miejscowościach. Mimo sporej rotacji osiągnęła bardzo dobry poziom artystyczny. Kilkanaście razy zdobyła tytuł laureata Wojewódzkiego Przeglądu Szkolnych Zespołów Artystycznych. (Centralnych przeglądów nie organizowano.) Wykształciła kilkudziesięciu muzyków dla orkiestr i innych zespołów muzycznych. W latach 90. jej prowadzenie przejął Waldemar Ozga. Zmienił repertuar i styl, tworząc właściwie big–band. Nowa formuła zespołu przyjęła się w środowisku, a wysoką klasę zespołu potwierdziły niezwykle udane występy w mieście Tiszaföldvar na Węgrzech (2000) i mieście Żukowo w Rosji (2004).

ORKIESTRA DĘTA OSP W MIELCU, pierwszy strażacki zespół muzyczny powstał w latach 1894-1896, kiedy naczelnikiem był Tomasz Woźniak. („założył muzykę”). Jego pierwszy skład był zapewne niewielki, bowiem o muzyków i odpowiednie instrumenty było wówczas bardzo trudno. W czasie I wojny światowej zaprzestano działalności, a w czasie kilkakrotnego pobytu wojsk obu stron instrumenty zostały zniszczone lub uszkodzone. Po wojnie, już w niepodległej Polsce, ponownie zorganizowano orkiestrę, zakupiono dlań instrumenty, nuty i mundury. W 1923 r. liczyła ona blisko 30 muzyków. Występowała na uroczystościach patriotycznych, religijnych i strażackich. Na początku lat 30. działalność osłabła, gdyż mielecka jednostka przeżywała kryzys finansowy. Po objęciu prezesury przez dr. Andrzeja Dziadyka (1935) dokonano przeglądu instrumentów i niesprawne naprawiono, a ponadto zwrócono się do społeczeństwa o specjalne datki. To uaktywniło orkiestrę i funkcjonowała bez większych kłopotów do lata 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) nie działała. Reaktywowanie działalności nastąpiło wiosną 1946 r. W skład orkiestry wchodziło 20–30 muzyków. Pierwsze powojenne występy orkiestry odbyły się 8 V na capstrzyku strażackim i 9 V w czasie miejskich uroczystości z okazji pierwszej rocznicy zwycięstwa nad hitlerowskimi Niemcami. W późniejszych latach orkiestra koncertowała w czasie obchodów świąt państwowych i lokalnych oraz uroczystości strażackich. Ówczesne władze zabroniły koncertowania w czasie uroczystości religijnych. Mimo to orkiestra lub jej poszczególni muzycy brali w nich udział. Grano m.in. pieśni Maryjne z wieży kościoła św. Mateusza codziennie wieczorem po nabożeństwach majowych oraz na ulicznych procesjach w czasie święta Bożego Ciała. W latach 60., 70. i 90. szczególną rolę w utrzymaniu orkiestry odegrali bracia Sosińscy, a zwłaszcza Adolf, który przez wiele był jej społecznym instruktorem i kapelmistrzem. Po jego śmierci (1992) aktywność orkiestry wyraźnie osłabła i kilkakrotnie przerywała okresowo swoją działalność. Prowadziło ją kilku instruktorów, ale poza bieżącą pracą nad repertuarem żaden z nich nie identyfikował się w pełni z jej życiem i planowym rozwojem artystycznym. Taka sytuacja nie sprzyjała stabilizacji i systematycznej pracy nad podnoszeniem poziomu artystycznego. Mobilizowano się natomiast przed ważnymi uroczystościami religijnymi i strażackimi. Szczególnie okazale zaprezentowano się w plenerowym koncercie z okazji Jubileuszu 100–lecia powstania orkiestry OSP (1994). W następnych latach nie przejawiała większej aktywności i zawiesiła działalność.

ORKIESTRA DĘTA OSP W RZOCHOWIE, powstała w 1929 r. za prezesury Bronisława Greissa. Jej pierwszy skład liczył 15 muzyków, a później powiększył się o kilku dalszych. Instrumenty muzyczne zakupiono z funduszy własnych, które prawdopodobnie wypracowano z wynajmu sali strażnicy oraz organizacji przedstawień teatralnych, zabaw i festynów. Pierwszym instruktorem i kapelmistrzem był Władysław Szul z Mielca, a od 1934 r. prowadzenie orkiestry przejął Florian Ciebiera. Już po trzech miesiącach prób zagrano na procesji Bożego Ciała w Rzochowie (30 V 1929 r.). W kolejnych latach grano na uroczystościach z okazji świąt religijnych, państwowych i strażackich. Wówczas to wprowadzono zwyczaj grania przed domami solenizantów – strażaków. Grywano też często na ich weselach i obowiązkowo na pogrzebach członków OSP. Te zwyczaje utrzymały się (z wyjątkiem okupacji hitlerowskiej) do lat 60. Wielkimi wydarzeniami w życiu zespołu był występ przed prezydentem Ignacym Mościckim w czasie jego przejazdu przez Rzochów (1929) oraz udział z koncertem w pielgrzymce do Częstochowy (1937). Po przerwie wojennej, w czasie której część instrumentów została zniszczona, w 1946 r. wznowiono działalność I składu (przedwojennego). Ponadto od 1947 r. rozpoczął działalność II skład, przygotowany przez kapelmistrza Floriana Ciebierę. Oba składy grały na zmianę na tych samych instrumentach. Z upływem czasu ubywało muzyków, stąd w 1955 r. powołano III skład. Odtąd muzycy z wymienionych trzech grup grywali razem lub osobno, w zależności od okazji i potrzeb. Z rzochowskimi muzykami, poza Florianem Ciebierą (do 1962 r.), współpracowali kapelmistrze z Mielca – Jan Kisiel i Marian Wójtowicz. Ostatni raz muzycy z I, II i III składu zagrali razem w 1972 r. na procesji Bożego Ciała w Rzochowie. Orkiestry formalnie nie rozwiązano, ale od tego czasu przestała funkcjonować i późniejsze próby jej reaktywowania nie przyniosły pozytywnych rezultatów.

ORKIESTRA DĘTA SAMORZĄDOWEGO CENTRUM KULTURY (ZAKŁADOWA ORKIESTRA DĘTA WSK, ORKIESTRA DĘTA RCK, MIEJSKA ORKIESTRA DĘTA), najdłużej działający nieprzerwanie mielecki zespół muzyczny. Próby zorganizowania orkiestry dętej przy Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu podjęto w 1939 r., ale do oficjalnych występów prawdopodobnie nie doszło. Oficjalne rozpoczęcie działalności orkiestry zakładowej nastąpiło w 1947 r. Jej pierwszymi muzykami byli m.in.: Józef Bagniuk, Jerzy Borys, Feliks Budziak, Teodor Ciechoński, Wacław Drabek, Franciszek Dziedzic, Władysław Janas, Zygmunt Karczewski, Władysław Kisiel, Stanisław Maj, Władysław Polański i Władysław Stolarz. Pierwsze próby odbywano w pawilonie nr 15 (później siedziba ZHP). Instrumenty uzyskano lub wypożyczono od innych mieleckich orkiestr i zespołów muzycznych. Pierwszym publicznym występem było granie marszów w czasie pochodu pierwszomajowego w 1948 r., w roboczych ubraniach. (Odtąd corocznie orkiestra występowała w czasie uroczystości z okazji Święta Pracy.) Z czasem zakład patronacki (WSK) zakupił instrumenty i odpowiednie umundurowanie, a w późniejszych latach uzupełniał je w miarę potrzeb. W 1958 r. instruktorem i dyrygentem został Grzegorz Ossak. Pod jego batutą orkiestra opracowała niezliczoną ilość utworów na różne okazje i osiągnęła wysoki poziom. Swoimi koncertami uświetniała wszystkie obchody świąt i rocznic państwowych, religijnych i lokalnych w Mielcu. Grała też na uroczystościach pogrzebowych. Spośród setek koncertów szczególnymi były występy w ramach: Pucharu Interwizji w Gimnastyce Artystycznej (1974, 1979), uroczystości „Poświęcenia lotniska i WSK Mielec” (1981), Nawiedzenia Mielca przez Matkę Bożą w Jej Jasnogórskim Obrazie (1983), wizyty Ojca Św. Jana Pawła II w Tarnowie – wspólnie z innymi orkiestrami (1987), tournee po północnej Francji (1989) i Jubileuszu 50–lecia działalności (1998). Potwierdzeniem artystycznej klasy zespołu były liczne sukcesy, m.in. pierwsze miejsca w Wojewódzkich Przeglądach Orkiestr Dętych (1960, 1963, 1964, 1965, 1968, 1971), wyróżnienia w I i II Ogólnopolskim Festiwalu Kulturalnym Związków Zawodowych (1966, 1971), I miejsce w Ogólnopolskim Przeglądzie Amatorskich Orkiestr Dętych w Kozienicach (1968), I miejsce w Międzywojewódzkim Przeglądzie Orkiestr Dętych w Kolbuszowej (1997) i II miejsce w Międzynarodowym Przeglądzie Orkiestr Dętych „Rzeszowskie Fanfary” w Rzeszowie (1997). Za całokształt działalności artystycznej została wyróżniona m.in. Srebrną, a następnie Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. 

Dyrygenci: Feliks Budziak (1948), Stanisław Pierzchała (1948–1949), Marian Skórczyński (1949–1950), Zygmunt Karczewski (1950), Jan Kisiel (1950–1952), Feliks Barański (1952–1954), Włodzimierz Palamer (1954–1957), Tadeusz Pozowski (1957–1958), Grzegorz Ossak (1958–2005).

ORLA (ULICA), jedna z dłuższych (1350 m) ulic na osiedlu Cyranka. Prowadzi od ul. H. Sienkiewicza w kierunku wschodnim aż do ul. Cyranowskiej, stanowiąc teoretycznie połączenie komunikacyjne Borku z Cyranką. Powszechnie używaną w tym celu trasą jest jednak ciąg ulic: Kosmonautów, Szybowcowej i Orlej, co wiąże się z dojazdem do bramy lotniska i Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Lotnik”. Drogą polną była od niepamiętnych czasów. Status ulicy i nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Na odcinku od ul. Cyranowskiej do ul. Szybowcowej posiadała nawierzchnię asfaltową, a od Szybowcowej do ul. H. Sienkiewicza (z przejazdem przez tor kolejowy) miała utwardzoną nawierzchnię. Mimo upływu lat jej adres mają tylko nieliczne domy, zaś w zdecydowanej większości pola uprawne. W latach 2011-2012 r. została wyremontowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową.

Nazwa ulicy: ORLA pochodzi od nazwy szczególnie szanowanego przez Polaków ptaka – symbolu narodowego.

ORLICKI FILIP, nauczyciel (bakałarz) mielecki, wzmiankowany w dokumencie w 1603 r.

ORŁOWSKA MARIA (z domu WĄSIŃSKA), urodzona 25 III 1959 r. w Mielcu, córka Władysława i Barbary z domu Przygoda. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. W latach 1973–1978 występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Należała też do harcerstwa. Studia z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1982 r., uzyskując tytuł magistra pedagogiki. W czasie studiów była członkinią ZPiT „Resovia Saltans” przy WSP w Rzeszowie. W latach 1982–1990 pracowała w Robotniczym Centrum Kultury WSK w Mielcu jako instruktor i choreograf ZPiT „Rzeszowiacy” i Ogniska Baletowego. Uzyskała kwalifikacje instruktora tańca kategorii I. Równocześnie od 1982 do 1986 r. była redaktorem Rozgłośni Radiowej WSK. Ponadto występowała w Teatrze Dramatycznym RCK, m.in. w „Królowej Przedmieścia” K. Krumłowskiego. W 1990 r. podjęła pracę w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu-Smoczce jako nauczyciel-wychowawca. Ponadto jako instruktor ZHP w stopniu podharcmistrzyni była drużynową drużyny „Nieprzetartego Szlaku” ZHP przy SOSW w Smoczce. W 1993 r. ukończyła studia podyplomowe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (oligofrenopedagogika w zakresie pedagogiki specjalnej) oraz w 2000 r. studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca pracy społecznej. Od wielu lat śpiewa w chórze nauczycielskim „Akord” przy ZNP i SCK, a w latach 1999–2004 pełniła funkcję prezesa tego chóru. Od 2003 r. jest przewodnicząca Komisji Rewizyjnej KH ZHP w Mielcu. Wielokrotnie prowadziła miejskie uroczystości z okazji świąt państwowych oraz lokalnych jubileuszy. W 2004 r. – po wygraniu konkursu – została mianowana dyrektorem Zespołu Szkół Specjalnych im. Janusza Korczaka w Mielcu. W latach 2006-2011 pełniła funkcję dyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Mielcu. W tym czasie m.in. doprowadziła do zmodernizowania i rozbudowania Ośrodka, a w roku jubileuszu 50-lecia SOSW (2008/2009) do ufundowania przez wszystkich pracowników Ośrodka, emerytów i rodziców wychowanków sztandaru oraz nadania Ośrodkowi imienia Świętej Jadwigi Królowej. Angażuje się społecznie. Od 2011 r. jest prezesem Stowarzyszenia na Rzecz Wspierania Aktywności Zawodowej Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie, działającego przy SOSW im. Św. Jadwigi Królowej w Mielcu, członkiem Zespołu Nieprzetartego Szlaku Głównej Kwatery ZHP w Warszawie (w stopniu harcmistrza), przewodniczącą Komisji Stopni Instruktorskich przy Komendzie Hufca ZHP Mielec. Ponadto była członkiem Komisji Dyscyplinarnej Nauczycieli przy Wojewodzie Podkarpackim. Od wielu lat śpiewa w Chórze Nauczycielskim „Akord” i Chórze „Gaudete” przy Parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Prowadziła miejsko-powiatowe uroczystości z okazji Święta 3 Maja i Święta Niepodległości. W wyborach samorządowych w 2014 r. została wybrana na radną Rady Powiatu Mieleckiego z listy PiS, a następnie powierzono jej funkcję wiceprzewodniczącej Rady Powiatu Mieleckiego. W wyborach samorządowych w 2018 r. uzyskała mandat radnej Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2018-2023. Pracuje nadal w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu – Smoczce, przekształconym w 2017 r. na Powiatowy Zespół Placówek Szkolno – Wychowawczych. Pełni też społeczną funkcję namiestnika KH ZHP w Mielcu ds. Drużyn Harcerskich Nieprzetartego Szlaku. Inicjuje i organizuje różne formy działalności tych drużyn w środowisku lokalnym i na forum ogólnokrajowym. Występuje w mieleckich zespołach artystycznych: Chórze Nauczycielskim „Akord” i Teatrze Rozmaitości (Gdzie diabeł nie może, Ciotka).  Wyróżniona m.in. Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Srebrnym Krzyżem za Zasługi dla ZHP, Brązowym Krzyżem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, certyfikatem i statuetką „Lodołamacza Specjalnego”, finałem Plebiscytu Gazety Codziennej Nowiny „Kobieta Przedsiębiorcza 2009”, tytułem „Kobieta Roku” (2012) w powiecie mieleckim i Złotą Odznaką „Primus inter Pares”.

ORŁOWSKI HENRYK WOJCIECH, urodzony 22 II 1954 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Stanisławy z domu Głuch. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. W okresie szkolnym rozpoczął grę w piłkę ręczną i w latach 1974-1984 był zawodnikiem „Stali” Mielec (I i II liga, dwukrotny awans do I ligi). W latach 1975-1999 pracował w WSK „PZL–Mielec” jako monter płatowców i technolog, z okresowym oddelegowaniem do „Stali” Mielec. W latach 1989-1990 występował w drużynie „Jaworu” Krzemienica (III liga), a następnie był trenerem grup młodzieżowych piłki ręcznej w „Stali” Mielec (1990-1991). W 1996 r. włączył się do reaktywowania piłki ręcznej w Mielcu poprzez Stowarzyszenie Piłki Ręcznej „Stal” i grał w drużynie „Stali” w latach 1996-1997. Od 1999 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu jako technolog. Jest współzałożycielem zespołu piłki ręcznej oldbojów.

ORŁOWSKI JACEK, urodzony 13 VI 1977 r. w Dębicy, syn Jana i Elżbiety z Kosińskich. Absolwent Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Dębicy. W latach 1996-1997 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po przeniesieniu do rezerwy pracował w Fabryce Farb „Śnieżka” w Brzeźnicy, a następnie w Firmie ELEKTRONIKS w Mielcu. Od 2001 r. prowadził własną działalność gospodarczą – Firmę EL-INSTAL w Mielcu. Od 2012 r. do stycznia 2016 r. pracował społecznie w FKS Stal Mielec jako członek Zarządu Klubu, a od lutego 2016 r. był społecznym prezesem Zarządu. W tych latach przyczynił się do unormowania spraw organizacyjnych Klubu, a w konsekwencji do wzrostu poziomu sportowego I drużyny piłki nożnej FKS Stal. Wymiernymi efektami były: awans do II ligi, a następnie do I ligi i uplasowanie się w jej ścisłej czołówce po rundzie jesiennej sezonu 2017/2018. Został dwukrotnie nagrodzony przez PZPN za pełnienie funkcji kierownika ds. bezpieczeństwa na meczach FKS Stal Mielec w Mielcu. Przed sezonem 2019/2020 został wybrany na wiceprezesa Pierwszej Ligi Piłkarskiej. 1 VI 2020 r. został zatrzymany z zarzutami o rozpowszechnianie treści zabronionych prawem. Złożył rezygnację z funkcji prezesa FKS Stal Mielec i wiceprezesa Pierwszej LIgi Piłkarskiej.

ORŁOWSKI TADEUSZ, urodzony 16 III 1920 r. w Jaryczowie koło Lwowa, syn Józefa i Karoliny z Michalewiczów. Absolwent Gimnazjum im. S. Żółkiewskiego we Lwowie, maturę zdał w 1938 r. Studia prawnicze przerwała wojna. W czasie II wojny światowej pracował w gospodarstwie rolnym w Jaryczowie. Od 1941 r. należał do ZWZ-AK jako żołnierz 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty AK Okręg Lwów – „Lutnia”. Posługiwał się pseudonimami „Orlik” i „Szpak”. Uczestniczył w gromadzeniu broni, a następnie brał udział w Akcji „Burza”. Do Mielca przybył w 1945 r. Pracował w spółce eksportowej braci Kazanów (1947-1948), Spółdzielni Jajczarsko-Mleczarskiej (1949-1950) oraz w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako zastępca kierownika budowy w Mielcu i Rzeszowie. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. W 1991 r. został członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a od 1992 r. pełni funkcję przewodniczącego mieleckiego Oddziału ŚZŻAK i prowadzi jego biuro. Aktywnie uczestniczy w powiatowych i miejskich uroczystościach z okazji świąt i rocznic państwowych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Obrony Lwowa. Zmarł 20 VII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2013 r. pośmiertnie wyróżniony przez IPN Honorową Nagrodą i Medalem „Świadek Historii”.

ORŁOWSKI ZDZISŁAW STANISŁAW, urodzony 9 XI 1969 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Stanisławy z domu Głuch. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu. W latach 1979-1981 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako monter silników wysokoprężnych, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową. Powrócił do pracy w WSK i został zatrudniony przy montażu płatowców. W 1987 r. przeniósł się do WF – PZL w Sędziszowie Małopolskim i tam pracował jako ślusarz. W latach 1997-1999 ponownie montował płatowce w Zakładzie Lotniczym WSK-PZL Mielec, a następnie w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. W 2000 r. przeszedł do firmy BRW Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisko stolarza. Od 2010 r. jest bezrobotny. Pierwszy raz oddał krew w 1980 r. Do PCK i Klubu HDK w Mielcu zapisał się w 1997 r. Do 31 V 2011 r. oddał honorowo 45 480 ml krwi. Wyróżniony został m.in. Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.

ORTYL CZESŁAWA ALDONA (z domu WÓJTKOWSKA), urodzona 11 IV 1954 r. w Jeleniej Górze, córka Kazimierza i Anny z domu Szwaczek. Absolwentka Liceum Medycznego Pielęgniarstwa w Przemyślu z maturą w 1974 r. i Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia w Przemyślu w 1976 r. Studia na Wydziale Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1981 r. z tytułem magistra pielęgniarstwa. Pracę zawodową rozpoczęła w 1983 r. jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu i przedmiotów zawodowych w Liceum Medycznym w Mielcu. W latach 1994-2007 pełniła funkcję kierownika kształcenia praktycznego w Zespole Szkół Medycznych w Mielcu. W tym czasie brała udział w reformowaniu medycznych szkół zawodowych i organizowaniu nowych placówek szkolenia praktycznego w ramach Medycznego Studium Zawodowego w Mielcu. Równocześnie permanentnie się kształciła, m.in. ukończyła: Podyplomowe Studium Organizacji Pomocy Społecznej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (1999 r.), Diecezjalne Studium Rodziny przy Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie Sekcja w Tarnowie (uzyskała tytuł doradcy życia rodzinnego w 2007 r.) oraz liczne szkolenia i warsztaty specjalistyczne. W 2001 r. otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego. Na emeryturę przeszła w 2007 r., ale jeszcze kilka lat pracowała w niepełnym wymiarze godzin. Od wielu lat udziela się społecznie, m.in. jako:  członek założyciel Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego w 2001 r. i przewodnicząca jego Komisji Rewizyjnej w latach 2003-2019. Od 2003 r. członek Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej w parafii św. Mateusza Ewangelisty i Apostoła w Mielcu, a od 2014 r. jego prezes. Współorganizatorka różnych form pracy z ludźmi starszymi i niepełnosprawnymi. Od 2017 r. członek Zarządu Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej w Tarnowie. Ponadto pracuje jako wolontariusz w Poradni Rodzinnej przy parafii św. Mateusza w Mielcu oraz współpracuje z redakcją parafialnego czasopisma „Fara Mielecka”. Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz nagrodami wojewódzkimi i lokalnymi.

ORTYL JAN, urodzony 14 I (?) 1912 r. w Mielcu, syn Józefa i Katarzyny z domu Dydowicz. Uczęszczał do mieleckiego gimnazjum, a następnie do Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. Praktykował w warsztacie ślusarskim brata (Romana) i później Karola Ostrowskiego. W latach 1933-1934 odbył zasadniczą służbę wojskową w Jarosławiu, a następnie powrócił do pracy w warsztacie Romana Ortyla. W 1941 r. założył własny warsztat mechaniczny i zatrudnił w nim szwagra – Tadeusza Mikułę. Obaj włączyli się do pracy konspiracyjnej i zostali zaprzysiężeni do ZWZ (później AK). Zorganizowali m.in. punkt przebitkowy gazety konspiracyjnej „Odwet” oraz udostępniali lokal na spotkania. Wzmożony ruch w warsztacie został zauważony przez mieleckie gestapo i w lipcu 1943 r. nastąpiły aresztowania. W grupie aresztowanych byli m.in.: J. Ortyl, T. Mikuła, Adam Hillebrand oraz Ignacy i Jan Luberowie. Wywieziono ich do więzienia w Tarnowie, a później na Montelupich w Krakowie. W odwecie za akcję partyzantów w Charzewicach zostali przewiezieni do tej miejscowości i publicznie rozstrzelani (20 X 1943 r.). W dniach 25 i 26 X 1947 r. ekshumowano ich zwłoki i pochowano w zbiorowej mogile na cmentarzu parafialnym w Mielcu.

ORTYL JÓZEF, urodzony 27 XI 1914 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Stanisława i Marii z domu Rec. Uczęszczał do Szkoły Dokształcającej Zawodowej w Mielcu. Pracował w masarni w Mielcu i pomagał w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. W 1937 r. otrzymał powołanie do wojska. Początkowo służył w 16 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej, a następnie w 19 Batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza „Słobódka” przy granicy polsko-łotewskiej. Do rezerwy przeszedł 10 III 1939 r. 1 IX 1939 r. został zmobilizowany do 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich i od 8 do 27 IX brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy został wzięty do niewoli i przez pewien czas przebywał w obozie dla jeńców wojennych. Z obozu został zabrany przez niemieckiego bauera Hansa Klausa do pomocy w gospodarstwie w miejscowości Heide. Dzięki znajomości pracy na roli, a zwłaszcza umiejętnościom masarskim, przez trzy lata był szanowanym pracownikiem. W nagrodę za fachową pracę otrzymał przepustkę do Złotnik w 1943 r. i już nie powrócił do Heide. Odtąd prowadził rodzinne gospodarstwo i dorabiał usługami masarskimi. W 1991 r. od Eggersa Klausa (syn Hansa) otrzymał potwierdzenie pracy w Niemczech w czasie II wojny światowej, potrzebne do uzyskania emerytury. Zmarł 28 X 1991 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

ORTYL ROMAN, urodzony 25 III 1905 r. w Mielcu, syn Józefa i Katarzyny z domu Dydowicz. Uczęszczał do mieleckiego gimnazjum, a następnie do Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej i odbył praktykę w warsztacie ślusarskim Stanisława Nowaka. Po uzyskaniu uprawnień czeladniczych u mistrza Samsonowicza w Dębicy został zatrudniony w warsztacie Karola Ostrowskiego w Mielcu. Od 1923 r. przez kilka lat prowadził wynajęty przez hr. Konstancję Oborską warsztat ślusarski z kuźnią. Zachęcony możliwością większego zarobku przeniósł się w 1928 r. do pracy w warsztatach krakowskiej firmy Singer Maschinen Company w Tarnowie. W 1930 r. powrócił do Mielca i założył własny warsztat mechaniczno-ślusarski. Specjalizował się w naprawach pojazdów mechanicznych oraz produkcji tłoków do wszelkiego typu silników. Od 1931 r. posiadał uprawnienia biegłego sądowego do spraw samochodowych i ruchu drogowego. W sierpniu 1939 r., po ukończeniu specjalistycznego kursu, został mianowany komendantem drużyny samoobrony w Mielcu. W pierwszych dniach września 1939 r. powołano go do jednostki artylerii kolejowej w Nowym Sączu, ale w sytuacji szybkiego posuwania się wojsk hitlerowskich udał się wraz z innymi osobami samochodem na wschód i dotarł do Podhajców. Tam samochód odebrali mu żołnierze radzieccy i odtąd z przygodami wracał do domu. Po powrocie (XII 1939 r.) uruchomił warsztat i równocześnie (po zaprzysiężeniu przez Władysława Jasińskiego) zaangażował się do pracy konspiracyjnej. Na strychu jego warsztatu uruchomiono punkt drukowania czasopisma konspiracyjnego „Odwet”. Przy okazji napraw pojazdów organizowano też kontakty konspiracyjne.  Ponadto od 1942 r. uruchomił (z bratem – Janem) seryjną produkcję puszek do granatów i jeży do przebijania opon. Zdarzało się, że w ramach jazd próbnych naprawionymi samochodami niemieckimi rozwożono te konspiracyjne produkty po różnych miejscowościach. Z warsztatu Romana Ortyla kilkakrotnie wyruszano na akcje (m.in. na Bank w Mielcu). Po „wsypie” (i ostrzeżeniu przez volksdeutscha A. Duya sprzyjającego Polakom) R. Ortyl zaczął ukrywać się. (Jego brat oraz kilku innych zostało aresztowanych i rozstrzelanych później w Charzewicach.) Przebywał m.in. w Piątkowcu, Jamach i Wadowicach Górnych, wykonując różne zadania konspiracyjne. 24 VIII 1944 r. przekradł się przez stanowiska niemieckie do wyzwolonego Mielca. Do 1974 r. prowadził zakład mechaniki pojazdowej, a następnie przeszedł na emeryturę. Był autorem szeregu wniosków racjonalizatorskich. Na emeryturze wykonywał niezwykle precyzyjnie drewniane modele mieleckich obiektów zabytkowych (Pałacyk Oborskich, bóżnica, dworek w Wojsławiu, studnie staropolskie). Należał do Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i wielokrotnie eksponował swoje dzieła na wystawach klubowych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej , Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Rzemiosła i Odznaką  Izby Rzemieślniczej. Zmarł 29 XII 1990 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

ORTYL STANISŁAW, urodzony 6 I 1913 r. w Goleszowie koło Mielca, syn Jana i Agnieszki. W młodości pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa, a następnie uczył się zawodu stolarza. Uczęszczał do Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu, a następnie w Tarnowie. Należał do orkiestry przy Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży w Książnicach i później do chóru parafialnego. W latach 1935-1936 odbył służbę wojskową i ukończył (w stopniu kaprala) Szkołę Podoficerską 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. Przez krótki okres pracował w Państwowej Wytwórni Prochu w Niedomicach i grał na trąbce w orkiestrze tamtejszego Związku Rezerwistów. Po okresie bezrobocia 13 III 1939 r. został zatrudniony w Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu jako wartownik (strażnik) ochrony przemysłowej. Zginął z bronią w ręku w czasie nalotu samolotów niemieckich na fabrykę 2 IX 1939 r. Spoczywa na cmentarzu w Książnicach. Ponadto jego nazwisko jest umieszczone na zbiorowej mogile ofiar nalotu 2 IX 1939 r. na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

ORTYL STANISŁAW, urodzony 12 VI 1933 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Marii z domu Szczur. Absolwent Liceum Administracyjno-Handlowego w Mielcu i Technikum Wodno-Melioracyjnego w Krakowie z maturą w 1957 r. Początkowo pracował w Kierownictwie Robót Wodno-Melioracyjnych w Mielcu na stanowisku majstra, a następnie pełnił funkcję kierownika budowy. W latach 1962–1969 był inspektorem nadzoru w Wojewódzkim Zarządzie Wodnych Melioracji w Rzeszowie. W 1967 r. ukończył studia w SGGW w Warszawie i uzyskał tytuł inżyniera budownictwa wodnego i melioracji. Od 1969 r. do 1992 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s technicznych Przedsiębiorstwa Robót Melioracyjnych w Mielcu. W okresie powszechnej restrukturyzacji polskiej gospodarki w latach 90. powierzono mu funkcję zarządcy komisarycznego mieleckiego przedsiębiorstwa melioracyjnego (II 1992 r. – IX 1996 r.). W 1996 r. założył i zorganizował Spółkę pracowniczą „Przedsiębiorstwo Robót Melioracyjnych i Inżynieryjnych RPM MIELEC Sp. z o.o.” z siedzibą przy ul. J. Korczaka 1 i został prezesem Zarządu. Za zasługi w rozwoju przedsiębiorstwa i ochronie przeciwpowodziowej (m.in. budowanie i modernizowanie wałów przeciwpowodziowych) został odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

ORTYL TOMASZ STANISŁAW, urodzony 29 VII 1979 r. w Mielcu, syn Sylwestra i Grażyny z domu Ozimek. Absolwent  Technikum Rolniczego w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu z maturą w 1999 r. Studiował na Wydziale Ekonomii (kierunek – spółdzielczość w agrobiznesie) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2002 r. otrzymał tytuł licencjata, a następnie kontynuował naukę na w/w Wydziale UR (kierunek – przedsiębiorczość w agrobiznesie) i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. Pracę zawodową rozpoczął 1 IX 2004 r. w Przemyskiej Agencji Rozwoju Regionalnego SA. w Przemyślu jako specjalista ds. przedsiębiorczości i doradca ds. przedsiębiorstw z zakresu programów Unii Europejskiej. Pracę w Przemyślu zakończył 30 VI 2005 r. i od następnego dnia został zatrudniony w Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” SA. w Mielcu. Pracował na stanowiskach: specjalisty – konsultanta Krajowego Systemu Usług, doradcy biznesowego w zakresie pozyskiwania środków z UE, koordynatora projektów realizowanych dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz członka Komisji Oceny Wniosków i Biznesplanów. 13 X 2013 r. przeszedł z ARR „MARR” do Urzędu Gminy w Mielcu na stanowisko kierownika Referatu Inwestycji i Zarządzania Mieniem Komunalnym, a od 19 XI 2018 r. dodatkowo powierzono mu funkcję zastępcy wójta gminy Mielec. Jego pasją pozazawodową jest sport, a zwłaszcza piłka nożna. W latach 1990-2004 był członkiem i zawodnikiem Ludowego Klubu Sportowego MADRAS Goleszów. Od 2011 r. jest działaczem Ludowego Klubu Sportowego TEAM Przecław. Pełnił funkcję wiceprezesa (2011-2016), a od 2017 r. jest członkiem zarządu. Współtworzył Szkółkę Piłkarską TEAM Przecław. Jest organizatorem lub współorganizatorem wielu imprez sportowych i kulturalnych. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie.

ORTYL WŁADYSŁAW ZENON, urodzony 27 VI 1954 r. w Mielcu, syn Czesława i Danuty z domu Godek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza (specjalność: lotnictwo) ukończył w 1979 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera. W latach 1979–1992 pracował w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako m.in. specjalista konstruktor, a ponadto był nauczycielem (w niepełnym wymiarze godzin) w Technikum Mechanicznym w Mielcu. Należał do SIMP. Mocno angażował się w działalność związkową. W 1980 r. został członkiem tworzącego się NSZZ „Solidarność”. W latach 1989–1991 pełnił funkcje wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” WSK-PZL Mielec i OBR SK Mielec, a ponadto był wiceprzewodniczącym Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność” Przemysłu Lotniczego (1990-1991) oraz członkiem Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie (1989-1991). W 1991 r. zainicjował założenie Agencji Rozwoju Regionalnego w Mielcu. W 1992 r. został powołany na funkcję prezesa Zarządu Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A. w Mielcu i pełnił ją do 1998 r. Jako pierwszy prezes był organizatorem tej nowo utworzonej instytucji (jednej z pierwszych w kraju) oraz znacząco przyczynił się do jej dynamicznego rozwoju, inspirując szereg przedsięwzięć korzystnych dla regionu mieleckiego. (Były one finansowane z uzyskanych funduszy pomocowych, m.in. Funduszu Japońskiego oraz programu Unii Europejskiej STRUDER.) Był też inicjatorem i współorganizatorem Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR w Mielcu. Ponadto w latach 1997-1999 uczył (w niepełnym wymiarze godzin) w I LO im. S. Konarskiego w Mielcu. W 1998 r. został wybrany radnym Sejmiku Województwa Podkarpackiego I kadencji (do 2002 r.) i równocześnie powołany na funkcje członka zarządu, a następnie wicemarszałka województwa podkarpackiego (do 2002 r.). W ramach tych funkcji zajmował się m.in. sprawami rozwoju regionalnego i planowania przestrzennego, opracowaniem Strategii Województwa Podkarpackiego (był przewodniczącym Zespołu Programującego) oraz programowaniem i wdrażaniem programów pomocowych UE. Jako przedstawiciel zarządu województwa prowadził w Brukseli negocjacje dotyczące finansowania projektów wdrażanych w województwie podkarpackim z programu PHARE 2000 (m.in. negocjował finansowanie projektu budowy obwodnicy wewnętrznej Mielca). Odpowiadał także za opracowanie i negocjacje Kontraktu Regionalnego. W 2002 r. powrócił do etatowej pracy w Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A. w Mielcu na stanowisko pełnomocnika zarządu. Ponownie został wybrany do Sejmiku Województwa Podkarpackiego na II kadencję 2002-2006. W 2005 r. wybrano go senatorem RP (z listy PiS), a wkrótce potem powierzono mu stanowisko wiceministra rozwoju regionalnego. W 2007 r. został ponownie wybrany senatorem RP (z listy PiS). Poza pracą zawodową aktywnie uczestniczył w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym. Należał do partii politycznych: PC (1990-1991) oraz Ruchu Społecznego AWS (1998-2004), w którym pełnił funkcje członka Zarządu Krajowego oraz przewodniczącego Zarządu Regionu w województwie podkarpackim (2002-2004). Pracował w Radach Nadzorczych m.in. Rzeszowskich Zakładów Energetycznych S.A. w Rzeszowie (1998-2002) i Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie (2001-2003). Był też m.in.: członkiem-założycielem: Stowarzyszenia Promocji Przedsiębiorczości w Rzeszowie, Mieleckiej Izby Gospodarczej i Stowarzyszenia Inkubator Przedsiębiorczości IN-MARR w Mielcu (od 2003 r. był wiceprezesem zarządu), a także członkiem zarządu oraz wiceprezesem Krajowego Stowarzyszenia Agencji i Fundacji Rozwoju Regionalnego. Uczestniczył w pracach szeregu zespołów, rad i komisji, m.in. był członkiem Społecznej Rady Senatu Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, członkiem Komisji Arbitrażu przy Ministerstwie Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych oraz przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej w Rzeszowie (2000-2003). Od 2004 r. był członkiem Regionalnego Komitetu Sterującego do Spraw Rozwoju Regionu w Województwie Podkarpackim. Udzielał się społecznie w Klubie Inteligencji Katolickiej w Mielcu i Lidze Miejskiej (członek Rady Krajowej w latach 1994-1998). Działał w Akcji Katolickiej Diecezji Tarnowskiej, Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Mielcu i Stowarzyszeniu Obywatelska Polska w Krakowie (od 2004 r.). Był inicjatorem i redaktorem technicznym wydawnictw: „Rozwój przedsiębiorczości w regionie mieleckim” (Mielec 2004), „Historia Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR w Mielcu” (Mielec 2004) i „Katalog inkubatorów przedsiębiorczości obwodu lwowskiego i województwa podkarpackiego” (Mielec 2004). Otrzymał szereg wyróżnień, m.in. został laureatem organizowanego przez media rzeszowskie Plebiscytu „Józefy 2005” w kategorii „Polityk” oraz tytuł „Mielczanin Roku 2005” w Plebiscycie „Korso”. W kadencji 2007-2011 był wiceprzewodniczącym senackiej Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. W 2011 r. po raz trzeci został wybrany na senatora RP (z listy Prawa i Sprawiedliwości) i powierzono mu funkcję przewodniczącego senackiej Komisji Obrony Narodowej. Jako przedstawiciel Polski zasiadał w Zgromadzeniu Parlamentarnym NATO.  Wybrano go też do Rady Politycznej PiS. Od 2010 r. jest członkiem Stowarzyszenia „Genius Loci” w Warszawie. Wyróżniony m.in. Nagrodą im. Grzegorza Palki, nazywaną też „Samorządowym Oskarem”, Medalem „Za Zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” i Medalem „Zasłużony dla Politechniki Rzeszowskiej”. 27 V 2013 r., po odwołaniu przez sejmik podkarpacki dotychczasowego marszałka Mirosława Karapyty, został wybrany na marszałka województwa podkarpackiego. Po przyjęciu funkcji marszałka przestał być senatorem. W wyborach samorządowych w 2014 r. został wybrany na marszałka województwa podkarpackiego w kadencji 2014-2018. W 2015 r. został powołany na członka Narodowej Rady Rozwoju oraz odznaczony przez prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim OOP. W 2017 r. odznaczony Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Policji”. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. startując z listy PiS uzyskał mandat radnego do Sejmiku Województwa Podkarpackiego, a następnie został wybrany na marszałka województwa podkarpackiego w kadencji 2018-2023. Wybrano go też na wiceprezesa Zarządu Związku Województw RP w kadencji 2018-2023. W 2019 r. wyróżniony Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości. 11 II 2020 r. został wybrany na przewodniczącego grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (ECR) w Parlamencie Europejskim – Europejski Komitet Regionów. W 2021 r. powołano go na członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski i wybrano na sekretarza tejże Kapituły. W 2023 r. otrzymał honorowe wyróżnienie Tygodnika Wprost – „Orła” w kategorii „Innowacje w Regionie”.

ORZECH WOJCIECH (ksiądz), urodzony 19 IV 1889 r. w Lubczy Szczepanowskiej, powiat tarnowski, syn Andrzeja i Zofii z domu Filip. Ukończył gimnazjum, a następnie Seminarium Duchowne w Tarnowie. Przejawiał nieprzeciętne zdolności muzyczne, był liderem sekcji muzycznej w kleryckim Towarzystwie im. Św. Ambrożego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1911 r., a następnie został wikariuszem w parafii św. Marka w Rzochowie. Tu rozwinął życie muzyczne parafii oraz opracował projekt nowej świątyni parafialnej. W 1914 r. przeniesiono go do Tarnowa i wkrótce potem wysłano na studia do Kirchenmusikschule w Ratyzbonie. Po powrocie do Tarnowa (1916) pracował jako wikariusz przy katedrze, dyrygent chóru katedralnego, wykładowca śpiewu w Seminarium Duchownym i katecheta. W 1917 r. został wicedyrektorem Seminarium Duchownego, a ponadto pisarzem i protokólistą konsystorza. W latach 1919-1926 był katechetą w Starym Sączu, a w latach 1926-1932 ponownie katechetą i wykładowcą śpiewu w Seminarium. W 1927 r. przebywał w różnych znanych ośrodkach śpiewu liturgicznego we Włoszech, Szwajcarii, Francji, Belgii, Niemczech i Czechosłowacji. Od 1932 r. mieszkał w Zbylitowskiej Górze koło Tarnowa i był kapelanem w klasztorze SS. Sercanek. Prowadził także zajęcia w seminarium (z przerwą w latach 1935-1938) do 1941 r. Równocześnie komponował utwory religijne, m.in.: 4 pieśni na cześć błogosławionej Kingi (1924), 2 responsoria: VII „Beata viscera” i VIII „Verbum caro”, „Missa Laudate Dominum” (ok. 1931 r.) i wiele melodii do stałych części mszy oraz uroczystości kościelnych. W latach 1926-1929 założył i redagował miesięcznik „Hosanna”, którego celem było rozpowszechnienie muzyki kościelnej. Pasjonował się też techniką i opatentował kilka wynalazków, m.in.: ogrzewanie mieszkań przez zastosowanie podwójnych ścian, urządzenie do napędu łodzi, spadochron z wibrującymi płaszczyznami i jednokołowiec z napędem nożnym lub silnikowym. Zmarł 10 III 1945 r. Spoczywa na cmentarzu w Zbylitowskiej Górze.

ORZECHOWA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Borek. Wybiega od ul. Władysława Jagiełły, krzyżuje się z ul. Wspólną i dochodzi niemal do ogrodzenia przedsiębiorstwa ogrodniczego. Nazwę otrzymała 28 I 1987 r. Ma 301 m długości. Wybudowano przy niej kilka okazałych domów i kilka dalszych buduje się, ale są także puste parcele. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Nazwa ORZECHOWA pochodzi z koncepcji nadania ulicom osiedla Borek nazw pochodzących od najbardziej znanych drzew.

ORZESZKOWEJ ELIZY (ULICA), ulica miejska na osiedlu Borek. Rozpoczyna się od skrzyżowania ulic J. Bema i W. Jagiełły, biegnie w kierunku północno-zachodnim i kończy przy terenach firmy ogrodniczej. Ma 385 m długości. Powstała i otrzymała patronkę 28 III 1973 r. Została zbudowana w latach 1996-1997. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Stanowi ważną część drogi łączącej zachodnią część osiedla z ul. H. Sienkiewicza. Z ul. Orzeszkowej łączy się bowiem ul. Wspólna, będąca jedną z głównych ulic osiedla.
Patronką ulicy jest ELIZA ORZESZKOWA (1841-1910), jedna z czołowych dam polskiej literatury. W czasie powstania styczniowego 1863 r. udzielała pomocy powstańcom, w tym również dyktatorowi powstania Romualdowi Trauguttowi. Była zwolenniczką idei pozytywistycznych, bojowniczką o prawa kobiet i przeciwniczką wszelkiego pleniącego się zła społecznego. Najlepszym okresem w jej twórczości były lata 80., kiedy to napisała m.in. powieści: Meir Ezofowicz, Dziurdziowie, Nad Niemnem, Cham i Bene nati oraz zbiór nowel Z różnych sfer. Ostatni okres jej pracy twórczej był nacechowany pierwiastkami religijnymi i etycznymi oraz refleksjami na temat stosunku jednostki do świata (powieści Dwa bieguny i Australczyk, opowiadania: Ad astra, I pieśń niech zapłacze, Gloria victis). Bogata i nacechowana głębokim humanizmem twórczość przyniosła pisarce dużą popularność i wiele wyróżnień. Jej utwory przetłumaczono na 20 języków.

OSAK ZYGMUNT JAN, urodzony 21 I 1944 r. w Białej Podlaskiej, syn Franciszka i Heleny z domu Oleszczuk. W 1947 r. przybył z rodzicami do Mielca. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. W okresie szkolnym zajmował się modelarstwem, m.in. uzyskał I klasę modelarza i startował z powodzeniem w wielu zawodach modelarskich. W 1962 r. rozpoczął szkolenie szybowcowe w Aeroklubie Mieleckim, zdobywając III klasę pilota szybowcowego, a w następnym roku – II klasę i Srebrną Odznakę Szybowcową. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec jako monter płatowcowy. W latach 1964-1966 odbył służbę wojskową, uzyskał kwalifikacje radiooperatora i stopień kaprala oraz prowadził modelarnię lotniczą. Po powrocie pracował jako mechanik lotniczy. Zdobył też licencje mechanika samolotowego, silnikowego i osprzętowego. W lutym 1967 r. przeszedł do Aeroklubu Mieleckiego na stanowisko technika lotniczego. Powrócił do latania, startował w zawodach szybowcowych i uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową. W 1968 r. zdobył uprawnienia pilota samolotowego III klasy oraz rozpoczął skoki spadochronowe, a w następnym roku otrzymał uprawnienia instruktora szybowcowego II klasy. Od IX 1969 r. powrócił do pracy w WSK, a od 1 I 1970 r. przeniósł się do OBR, gdzie m.in. opracowywał programy prób w locie dla samolotu TS-11 „Iskra”. W 1970 r. uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. Po kolejnych szkoleniach zdobył II klasę pilota samolotowego (1973) i I klasę (1974). W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej z tytułem inżyniera mechanika (specjalność: budowa płatowców). Otrzymał uprawnienia do lotów agrotechnicznych i równocześnie uczestniczył w próbach w locie jako inżynier prowadzący. W 1978 r. przeszedł na etat pilota WSK. W 1979 r. zdobył uprawnienia samolotowego pilota doświadczalnego II klasy i odtąd uczestniczył w oblotach samolotów seryjnych, próbach rozwojowych, fabrycznych i państwowych. W lipcu 1984 r. otrzymał uprawnienia samolotowego pilota doświadczalnego I klasy, co pozwoliło na wykonywanie lotów na prototypach samolotów, m.in. M26 „Iskierka” z silnikiem Franklin ze znakami SP-PIA (15 VII 1986 r.) i M26 „Iskierka” z silnikiem Lycoming ze znakami SP-PIB (24 VI 1987 r.). Brał udział w próbach certyfikacyjnych na samolocie M20 „Mewa”, obu wersjach M26, M18 „Dromader” i M24. Wykonywał także próby na samolotach: An-2, M21, M15 i An-28. Uczestniczył w akcjach agrolotniczych w NRD (1984) i przeciwpożarowych (Zielona Góra – 1982, Krzystkowice – 1983, Gozdnica – 1984) na samolotach M18 „Dromader”, a także akwizycjach samolotów: M26 i An-28 na Węgrzech oraz M18 w NRD. Ponadto brał udział w licznych pokazach i wystawach lotniczych. Wylatał około 5 tysięcy godzin na 25 typach samolotów (w tym około 2 tysiące godzin doświadczalnych) i około 1300 godzin na 15 typach szybowców. W czasie lotów wielokrotnie znajdował się w sytuacjach ekstremalnych (wypadki głównie z przyczyn technicznych i losowych), ale wyszedł z nich bez szwanku. Prowadził też szkolenia modelarzy, pilotów szybowcowych i samolotowych z kraju i zagranicy. Prace pilota doświadczalnego przerwała w 1992 r. choroba serca. Po powrocie do pracy zawodowej w WSK Mielec został zatrudniony w charakterze konstruktora lotniczego. W 1999 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową zajmował się modelarstwem lotniczym jako zawodnik i instruktor. Na Mistrzostwach Polski w Łodzi (2000) zdobył brązowy medal w konkurencji modeli samolotów latających na uwięzi i otrzymał powołanie do kadry narodowej. (Od tego czasu powołano go do kadry narodowej 6 razy.) Zwyciężył w Międzynarodowych Zawodach Modeli Samolotów w Wierzawicach koło Leżajska oraz wielokrotnie plasował się w czołówce (m.in. kilkakrotnie był drugi w klasyfikacji generalnej Pucharu Polski). W 2004 r. brał udział w Mistrzostwach Świata w Modelarstwie Lotniczym w Dęblinie jako zawodnik rezerwowy. Jest ponadto komisarzem, sędzią i instruktorem modelarstwa lotniczego. Posiada m.in. Złotą Odznaką Modelarza Lotniczego i I klasę sportowa. Prowadzi klub–modelarnię lotniczą „Ikar” w Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Jego wychowankowie osiągnęli liczące się sukcesy, m.in. w konkurencji akrobacji modeli na uwięzi Grzegorz Wnuk został mistrzem Polski juniorów, a Adam Taran – wicemistrzem. Ponadto A. Taran wywalczył 6. miejsce w tej konkurencji na Mistrzostwach Europy we Francji. Jako były pilot oblatywacz bierze udział w szkoleniu teoretycznym pilotów samolotowych. Prowadził przez kilka lat modelarnię szkolną w Pustkowie i parafialną w Tuszowie Narodowym, a w ramach projektu unijnego zorganizował modelarnię w Szkole Podstawowej w Woli Mieleckiej. Jest organizatorem zawodów modelarskich, wystaw i wycieczek edukacyjnych do miejsc związanych z lotnictwem. Wygłasza prelekcje na tematy lotnicze, m.in. w Senacie RP. Uczestniczy z wychowankami w zawodach modelarskich. Jako czynny modelarz osiągnął szereg liczących się sukcesów w konkurencji makiet samolotów latających na uwięzi. Powoływano go do kadry narodowej na mistrzostwa Europy i mistrzostwa świata. Jego podopieczni (m.in. Igor Maj, Przemysław Żurawski, Michał Kędzior) zdobyli wiele czołowych miejsc w zawodach krajowych i zagranicznych. Należy do XXXVI Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Mielcu. W 2012 r. otrzymał Nagrodę Albertus Funduszu Kulturalno-Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego Brata Alberta w Mielcu. Ostatnio udziela się też w Klubie Środowisk Twórczych TMZM im. Władysława Szafera w Mielcu.

OSIEDLA, części wspólnoty samorządowej – Gminy Miejskiej Mielec. Obejmują wszystkich mieszkańców określonych obszarów w mieście. Stanowią jednostki pomocnicze wspólnoty samorządowej. Stworzono je w celu integracji mieszkańców wokół spraw społecznych i gospodarczych, aktywizacji samorządności oraz pogłębienia więzi mieszkańców z miastem i jego organami samorządowymi. Przy ustalaniu granic wzięto pod uwagę jednorodność układu osadniczego lub zasiedlającego, układ przestrzenny oraz możliwości zintegrowania się dla wykonywania zadań o charakterze publicznym. Pierwszego podziału Mielca na osiedla dokonała Miejska Rada Narodowa na sesji 14 IV 1978 r. Utworzono 12 osiedli: Borek, Cyranka, 22 Lipca, Kazimierza Wielkiego, Jana Kilińskiego, Mikołaja Kopernika, Tadeusza Kościuszki, Janka Krasickiego, Janusza Kusocińskiego, Metalowców, Wolności i S. Żeromskiego. W każdym osiedlu powołano Komitet Osiedlowy.  1 I 1985 r. w wyniku przyłączenia do Mielca miejscowości: Mościska, Rzochów, Smoczka i Wojsław otrzymały status osiedli. W związku z budową nowych osiedli mieszkaniowych na wschodnich terenach Mielca – pod koniec lat 80. z osiedla Metalowców wydzielono dwa osiedla, najpierw Dziubków (budownictwo jednorodzinne), a następnie Władysława Szafera (budownictwo wielorodzinne MSM) oraz podzielono osiedle Smoczka na dwa osiedla: Smoczka (budownictwo jednorodzinne) i Smoczka I (budownictwo wielorodzinne MSM). W 1990 r. zmieniono nazwy osiedli – osiedla 22 Lipca na Niepodległości i osiedla J. Krasickiego na Lotników. W latach 90. dwukrotnie uchwalano „Statut dla Osiedli w Mielcu” (1996, 1999), zmieniając m.in. zakres działania osiedla i kompetencje jego organów samorządowych oraz nazwę organu samorządu z Komitet Osiedlowy na Rada Osiedla.

Podział miasta Mielca na osiedla:

1) Borek, północno-zachodnia część miasta, ulice: Akacjowa, J. Bema, Borowiczan, Brzozowa, Dębowa, W. Jagiełły, Jaworowa, Jesionowa, Kasztanowa, G. Morcinka, Z. Nałkowskiej, W. Orkana, Orzechowa, E. Orzeszkowej, J. Poniatowskiego, J. Przybosia, Różana, H. Sienkiewicza (od skrzyżowania z al. Ducha Św. do granicy z Chorzelowem), J. Śniadeckiego, Świerkowa, R. Traugutta, J. Tuwima, Usługowa, Wiśniowa i Wspólna. Ilość mieszkańców: około 1 190.

2) Cyranka, północna część miasta, ulice: K. K. Baczyńskiego, Beniowskiego, H. Boguszewskiej, Bursztynowa, Cyranowska, Al. E. Kwiatkowskiego, J. Haładeja, Kosmonautów, Krzywa, W. Lachnita, Mazurska, Michalina, Modelarska, Orla, Obrońców Westerplatte, S. Padykuły, G. Piramowicza, Poziomkowa, Przemysłowa, Radosna, Rolna, A. Rudnickiego, S. Skarżyńskiego, F. Sokoła, H. Sucharskiego, Szybowcowa, Ślusarska, L. Wanatowicza, J. Wiktora, Wojska Polskiego (od ul. Cyranowskiej do al. E. Kwiatkowskiego), W. Wróblewskiego i Zawiszy Czarnego. Ilość mieszkańców: ok. 1 900.

3) Dziubków, wschodnia część miasta, ulice: Budowlana, Daleka, Długa, Gajowa, Partyzantów, Jasna, Jodłowa, Jemiołowa, Jastrzębia, Klonowa, Laskowa, Lipowa, Łąkowa, Łowiecka, Metalowców, Miła, Nieduża, Nowa, Okrężna, Osiedlowa, Wierzbowa, Wolności (numery nieparzyste od skrzyżowania z ul. W. Szafera do skrzyżowania z ul. Partyzantów – numery nieparzyste), Wrzosowa. Ilość mieszkańców: ok. 2 820.

4) Kazimierza Wielkiego, środkowa część miasta, ulice: E. Drużbackiej, F. Hynka, Jagiellońska, Kredytowa, Lotnicza, Łokietka, P. Jasienicy, Parkowa, Piastowska, Kazimierza Wielkiego, Wolności (numery nieparzyste od 29 do 99), Sosnowa, L. Szenwalda. Ilość mieszkańców: ok. 1 080.

5) Jana Kilińskiego, zachodnia część miasta, ulice: Aleje Jana Pawła II, S. Batorego, Bohaterów Września, J. Chełmońskiego, Cicha, K. Chodkiewicza, I. Daszyńskiego, M. Dąbrowskiej, T. Dąbala, S. Sękowskiego, B. Głowackiego, B. Joselewicza, J. Kilińskiego, Konfederacka, I. Krasickiego, Krótka, Kwiatowa, J. Lelewela, B. Limanowskiego, Legionów, J. Matejki, M. Mielczewskiego, H. Modrzejewskiej, Nowy Rynek, Obrońców Pokoju, Ogrodowa, J. Osterwy, M. Reya, Sandomierska, H. Sienkiewicza (od skrzyżowania z ul. A. Mickiewicza do obiektów PK PSP), Słoneczna, J. Słowackiego, J. Sobieskiego, St. Staszica, W. Szalay–Groele, Szeroka, Szewska, 6 Sierpnia, L. Teligi, 3 Maja, Warszawska, Wąska, Wiejska, J. Zamoyskiego, S. Żółkiewskiego, F. Żwirki i J. Wigury, J. Wybickiego, P. Wysockiego. Ilość mieszkańców: ok. 5 060.

6) Mikołaja Kopernika, środkowa część miasta, ulice: Dworcowa, Grunwaldzka (od 7A do 18 A), W. Kossaka, J. Kusocińskiego (od 5 do 29), M. Kopernika, ks. P. Skargi (5,7,11,13,17), Spółdzielcza, L. Staffa (1,3,5,7,9), Torowa (od ul. J. Kusocińskiego do wiaduktu). Ilość mieszkańców: ok. 8 170.

7) Tadeusza Kościuszki, zachodnia część miasta, ulice: Apteczna, E. Dembowskiego, Flisaków, Hetmańska, Jadernych, Jędrusiów, S. Konarskiego, Kosynierów, Kościelna, T. Kościuszki, Krakowska, T. Lenartowicza, B. Lindego, W. Lisa, Lwowska, Mała, A. Mickiewicza, S. Moniuszki, G. Narutowicza, Pasieczna, E. Plater, Połaniecka, W. Potockiego, Racławicka, W. Reymonta, Rynek, Rzeczna, Rzemieślnicza, Bł. Ks. R. Sitki, Szkolna I, Targowa, Wojsławska (numery nieparzyste od 1 do 41), Wolności (numery parzyste od 2 do 28), Zacisze, Zagrody, Zawale. Ilość mieszkańców: ok. 1 950.

8) Janusza Kusocińskiego, środkowa część miasta, ulice: E. Biernackiego, Grunwaldzka (2,4), J. Kusocińskiego (1,3), I. Łukasiewicza, Al. Niepodległości (1,3,5,7,9,11), Ossolińskich, W. Sikorskiego (1,2,4), ks. P. Skargi (1,2,3), L. Solskiego, L. Staffa (2,4,13, 15), G. Zapolskiej (1,2). Ilość mieszkańców: ok. 4 720.

9) Lotników, zachodnia część miasta, ulice: J. Bajana, J. Dąbrowskiego, S. Drzewieckiego, al. Ducha Świętego, A. Kocjana, ks. W. Marcinowskiego, M. Pisarka, H. Sienkiewicza (od PK PSP do skrzyżowania z al. Ducha Św.), Cz. Tańskiego. Ilość mieszkańców: ok. 12 140.

10) Mościska, północno-wschodnia część miasta, ulice: S. Doliny, Pogodna, Rudnik, Spokojna, Wojska Polskiego (od skrzyżowania z ul. Partyzantów do ul. Rudnik). Ilość mieszkańców: ok. 290.

11) Niepodległości, środkowa część miasta, ulice: ks. H. Arczewskiego, plac Armii Krajowej, A. Asnyka, W. Bogusławskiego, F. Chopina, J. Czarneckiego, A. Fredry, J. Kochanowskiego, H. Kołłątaja, M. Konopnickiej, J.I. Kraszewskiego, Miasteczko Młodego Robotnika, al. Niepodległości (4,6,8,10,16,18,20,22), M. Skłodowskiej-Curie, K. Tetmajera, S. Wyspiańskiego,, S. Żeromskiego (od ul. S. Wyspiańskiego do ul. Ks. H. Arczewskiego). Ilość mieszkańców: ok. 6 130.

12) Rzochów, południowa część miasta, ulice: Biedronki, Dębicka, Grabiowa, Grzybowa, Jagodowa, Kolejowa, Łuże, św. Marka, Podleśna, Rynek Rzochowski, Rzochowska, Wandy. Ilość mieszkańców: ok. 910.

13) Smoczka, wschodnia część miasta, ulice: Św. Anny, T. Bigo, Św. Brata Alberta, J. Ciołkosza, A. Dziadyka, A. Fibicha, ks. B. Gwoździowskiego, E. Kahla, F. Kazany, M. Koryckiego, Św. Królowej Jadwigi, F. Krempy, Św. Kingi, S. Lema, Majowa, Matki Teresy, S. Mikołajczyka, K. Popiela, Bł. ks. J. Popiełuszki, M. Rataja, K. Sabbata, Smoczka, F. Siorka, Szarych Szeregów, F. Śliwy, Trynitarska, W. Witosa (od toru kolejowego do ul. Wolności), Wolności (od skrzyżowania z ul. Powstańców Warszawy do granic miasta, z wyłączeniem numerów nieparzystych od skrzyżowania z ul. W. Szafera do skrzyżowania z ul. Partyzantów), W. Żurawskiego. Ilość mieszkańców: ok. 990.

14) Smoczka I, wschodnia część miasta, ulice: Dąbrówki, Kolorowa, Powstańców Warszawy, Władysława Warneńczyka, Ks. Kard. S. Wyszyńskiego, Zygmuntowska. Ilość mieszkańców: ok. 6 630.

15) Władysława Szafera, wschodnia część miasta, ulice: Botaniczna, A. i S. Brekieszów, T. Chałubińskiego, Dereniowa, E. Godlewskiego, Kalinowa, M. Raciborskiego, Rumiankowa, J. Rusina, W. Szafera. Ilość mieszkańców: ok. 3 750.

16) Wojsław, południowa część miasta, ulice: Azaliowa, Benedyktyńska, Bolesława Chrobrego, Bolesława Wstydliwego, Dobra, Duńska, A. Gardulskiego, Gołębia, Inwestorów, J. Iwaszkiewicza, S. Kryczyńskiego, Nadziei, Rybacka, F. Saramy, Wiosenna, W. Witosa (od ul. Wojsławskiej do torów kolejowych), Wojsławska (numery nieparzyste od 43 oraz parzyste od 30 do ul. Rzochowskiej), F. Wiesiołowskiego, Zielona, Żegoty. Ilość mieszkańców: ok. 1 900.

17) Wolności, środkowa część miasta, ulice: Boczna, W. Broniewskiego, J. Brożka, A. Korneckiego, M. Ćwiklińskiej, B. Czecha, X. Dunikowskiego, K.I. Gałczyńskiego, W. Gombrowicza, S. Jaracza, J. Jasińskiego, M. Karłowicza, J. Kasprowicza, M. Kasprzaka, J. Korczaka, Krańcowa, Z. Krasińskiego, A. Naruszewicza, C.K. Norwida, F. Nowowiejskiego, K. Makuszyńskiego, B. Leśmiana, S. Okrzei, Piaskowa, W. Pola, Polna, B. Prusa, Przyjazna, Spokojna, S. Starzyńskiego, K. Szymanowskiego, Wolności (od przejazdu kolejowego do skrzyżowania z ul. Powstańców Warszawy, numery parzyste),  ks. J. Twardowskiego, Zwycięstwa. Ilość mieszkańców: ok. 1 870.

18) S. Żeromskiego, środkowa część miasta, ulice: Kazimierza Jagiellończyka, Kędziora, Leśna, K. Pułaskiego, Torowa (od wiaduktu do ul. S. Żeromskiego), Wolności (numery nieparzyste od 13 do 23), S. Żeromskiego (od ul. S. Wyspiańskiego do torów kolejowych). Ilość mieszkańców: ok. 2 060.

OSIEDLE ROBOTNICZE PZL WP 2 (WSK), powstało w latach 1938-1957 jako osiedle fabryczne. Poszczególnym jego obiektom przy oddawaniu do użytku nadawano numery. W 1957 r. zostało przekazane w administrację władzom miasta Mielca. Na sesji MRN 26 VI 1957 r. podjęto uchwałę (nr V/10/57) w sprawie ustalenia nazw ulic i numeracji nieruchomości na przejętym od WSK osiedlu. *Ulica główna otrzymała nazwę „22 Lipca”, a położone przy niej bloki następujące numery (układ: stary – nowy): 76 – 1, 77 – 3, 101 – 5, 80 – 5a, DK 81 – 7, 82 – 9, 95 – 11, garaże – 13, 53 – 4, 7 – 6, 6 – 8, 6a – 10, 5 – 12, 4 – 14, 9 – 16, 9a – 18, 2 – 20, 1 – 22, 71 garaże – 24; *ul. M. Skłodowskiej-Curie: 49 – 2, 50 – 4, 9 – 6, 8 – 8, 78 – 10; *ul. M. Konopnickiej: 54 – 1, 55 – 3, 72 – 2, 71 – 4; *ul. F. Chopina: 129 – 1, 46 – 3, 69 – 2, 10 – 4, 64 – 6, 63 – 8, 33 – 10, 32 – 12, 31 – 14, 18 – 16, 30 – 18; *ul. W. Bogusławskiego: 67 – 1, 66 – 3, 52 – 2, 51 – 4, 43 – 6, 42 – 8, 41 – 10; *ul. ks. P. Skargi: 118 – 1, 108 – 2; *ul. S. Wyspiańskiego: 56 – 1, 68 – 3, 152 – 2, 73 – 4, 48 – 6, 40 – 8; *ul. G. Zapolskiej: 130 – 1, 116 – 2; *ul. J. I. Kraszewskiego: 57 – 1, 58 – 2; *ul. W. Sikorskiego: 110 – 1, 109 – 2, 105 – 4; *ul. J. Kochanowskiego: 16 – 1, 26 – 3, 38 – 5, 17 – 2, 27 – 4, 39 – 6; *ul. A. Asnyka: 14 – 1, 24 – 3, 15 – 2, 25 – 4; *ul. J. Kusocińskiego: 101a – 1, 102 – 3; *ul. L. Solskiego: 82 – 2, 83 – 4; *ul. A. Fredry: warsztaty – 1, 60 – 3, 61 – 2, 23 – 4; *ul. ks. H. Kołłątaja; *ul. K. Tetmajera: 12 – 2, 22 – 4; *ul. I. Łukasiewicza: 91 – 1, 85 – 1a, 84 – 1b, 92 – 2; *ul. E. Biernackiego: 100 – 1, 38 – 2, 39 – 4, szkoła – 6; *ul. J. Czarneckiego: 19 – 1, 20 – 2; *ul. L. Staffa: 115 – 2, 114 – 4.

OSIEDLOWA, główna i jedna z najdłuższych (965 m) ulic miejskich na osiedlu Dziubków. Od północy łączy się z ul. Długą, a od południa – z ul. Gajową. Co kilkadziesiąt metrów biegną od niej w lewo i w prawo niewielkie uliczki: Nieduża, Wierzbowa, Daleka, Miła, Budowlana, Klonowa, Jodłowa, Laskowa, Łowiecka i Lipowa. Dla mieszkańców większości tychże uliczek jest jedynym połączeniem drogowym z innymi częściami miasta. Nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Nowy chodnik od strony zachodniej otrzymała w 1999 r., a nową nawierzchnię asfaltową w 2004 r. Kolejny raz została przebudowana i zmodernizowana w 2022 r. Położono nawierzchnię z betonu asfaltowego z obustronnymi chodnikami, oświetleniem ulicznym i kanalizacją deszczową. Przebudowano skrzyżopwania z bocznymi drogami gminnymi, zbudowano kanał technologiczny i przebudowano sieci kolidujące z przebudową ulicy.

Nazwa OSIEDLOWA bardzo trafnie oddaje jej położenie i funkcję. 

OSMOLA JULIAN (ksiądz), urodzony 28 III 1925 r. w Wojsławiu koło Mielca (dziś osiedle w Mielcu). Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. Ukończył studia teologiczne i 3 V 1953 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach: Kanin koło Limanowej (1953-1958), Siedlce koło Nowego Sącza (1958-1959), Niwiska (1959-1963), Mochnaczka (1963 r.), Szczucin (1963-1967) i Gnojnik (1967-1969). W tej ostatniej parafii w latach 1969-1971 był wikariuszem adiutorem, a w 1971 r. został mianowany proboszczem i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1996 r. Był gorliwym duszpasterzem i dobrym gospodarzem, toteż za całokształt pracy kapłańskiej, szczególnie w Gnojniku, został wyróżniony EC i RM. Na emeryturze mieszkał na terenie parafii Gnojnik jako rezydent. W 2016 r. decyzją miejscowej Rady Gminy otrzymał godność Honorowego Obywatela Gminy Gnojnik. Zmarł 26 XI 2016 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Gnojniku.

OSMOLA MICHAŁ, urodził się 28 VIII 1894 r. w Wojsławiu koło Mielca. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. W latach gimnazjalnych należał do Związku Strzeleckiego w Wojsławiu. W lipcu 1914 r. rozpoczął kurs oficerski ZS w Krakowie, ale po mobilizacji ogłoszonej przez Józefa Piłsudskiego i przerwaniu kursu, przydzielony został do 2 kompanii V batalionu 1 pułku Legionów Polskich. Z jednostką tą, która wyruszyła na wojnę 7 VIII 1914 r., uczestniczył we wszystkich jej bitwach, m.in. pod Anielinem i Laskami, Brzechowem, Marcinkowicami, Limanową i Łowczówkiem. W czasie odpoczynku w okolicach Kęt w styczniu 1915 r. udało mu się uzyskać przeniesienie do VI batalionu, w którym było wielu kolegów z mieleckiego gimnazjum i w tej jednostce służył do końca wojny. W 1915 r. uczestniczył w bitwach pod Wszachowem, Żernikami, Ożarowem, Tarłowem i Urzędowem. Po jednej z letnich ulew rozchorował się i przez 3 miesiące przebywał na leczeniu. Do wojska powrócił w październiku 1915 r. i jako kapral wykonywał funkcję instruktora. W lutym 1916 r. powrócił do VI batalionu, który wkrótce potem został skierowany na odcinek nad Gorbachem (dopływ Styru) i w czasie walk otrzymał nazwę „reduty Piłsudskiego”. Lato spędził w okopach nad Stochodem i pod Sitowiczami. Po podaniu się do dymisji J. Piłsudskiego Legiony Polskie wycofano z frontu, a M. Osmola (w randze sierżanta) otrzymał zadanie werbowania do armii polskiej na terenie Kongresówki. Wobec negatywnego stosunku J. Piłsudskiego do tego przedsięwzięcia – werbunek nie przyniósł żadnego rezultatu, a polscy podoficerowie przeprowadzali potajemne ćwiczenia z członkami POW. W lipcu 1917 r. ściągnięto legionistów z werbunku, ale po odmowie  złożenia przysięgi na braterstwo broni z Niemcami, m.in. VI batalion wysłano na front włoski. W maju 1918 r. sierżantowi Osmoli udało się uzyskać urlop na studia i dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności na front już nie musiał wracać. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zagrożeniu Lwowa ze strony Ukraińców zgłosił się do formowanego w Lublinie 23 pułku piechoty pod dowództwem płk. Leopolda Lisa-Kuli i z tą formacją (w randze podporucznika) walczył z Ukraińcami pod Machnowem i Uchnowem. W lipcu 1919 r. został przeniesiony do 22 pułku w Siedlcach, gdzie w batalionie zapasowym mianowano go dowódcą kompanii i przydzielono zadania szkoleniowe. W latach 1922–1929, w stopniu kapitana, pełnił funkcję dowódcy kompanii szkolnej w 64 pułku piechoty w Grudziądzu. Od kwietnia 1929 r. pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa wydziału w Biurze Personalnym, a w lipcu 1932 r. został przeniesiony, na własną prośbę, do 4 pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie i tam (w stopniu majora) został dowódcą batalionu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych z okuciem, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę i Medalem Dziesięciolecia. Zmarł prawdopodobnie w 1952 r.

OSMOLA TOMASZ, urodzony 28 I 1894 r. w Radomyślu (później Wielkim), syn Józefa i Julii z domu Kużdżał. Uczęszczał do gimnazjów w Tarnowie, Mielcu i Wiedniu. Pracę zawodową rozpoczął jako kupiec. W 1914 r. wstąpił w szeregi Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Radomyślu i wszedł w skład Stałej Drużyny Sokoła. Po wybuchu I wojny światowej, na wieść o tworzeniu się Legionów Polskich, 27 VIII 1914 r. wraz z kolegami ze Stałej Drużyny Sokoła wyruszył do Krakowa i został przydzielony do 14 kompanii piechoty 2 pułku Legionów. Brał udział w walkach w Karpatach Wschodnich i budowie „Drogi Legionów” przez przełęcz Ragodze. W bitwie z Rosjanami pod Mołotkowem (1 XI 1914 r.) został ranny. Leczył się w domu rekolekcyjnym w Kamińsku. Po kryzysie przysięgowym znalazł się w Huszcie, a w lutym 1918 r. otrzymał zwolnienie ze służby, prawdopodobnie ze względu na komplikacje zdrowotne po ranach pod Mołotkowem. W 1920 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie ukończył kurs skarbowości we Lwowie i powrócił w rodzinne strony. W latach 1921-1927 pracował w Mielcu jako urzędnik skarbowy. W 1928 r. został służbowo przeniesiony do Nowego Targu, a w 1932 r. przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w Zakopanem. Wyróżniony m.in. Krzyżem i Medalem Niepodległości. Zmarł w 1959 r. Pochowany na cmentarzu w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej. Z inicjatywy Komitetu Obchodów 100. rocznicy Odzyskania Niepodległości  w Radomyślu Wielkim 12 IV 2018 r. posadzono Dąb Pamięci legionisty Tomasza Osmoli i wpisano jego nazwisko na pamiątkową listę legionistów na terenie miejscowego Zespołu Szkół.

OSMOLA WŁADYSŁAW, urodzony 20 XII 1910 r. w Smoczce, syn Karola i Stefanii z domu Kania. Od młodzieńczych lat pracował w gospodarstwie rolnym. Był jednym z pierwszych organizatorów Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w powiecie mieleckim. Równocześnie angażował się w działalność Stronnictwa Ludowego i w latach 30. należał do kierownictwa powiatowego. W czasie okupacji hitlerowskiej był aktywnym członkiem ROCh-u i Batalionów Chłopskich. Należał do „Trójki” politycznej w gminie wiejskiej Mielec i pełnił funkcję łącznika mieleckich struktur BCh z ROCh–em i BCh w Kolbuszowej. W swoim gospodarstwie ukrywał osoby zdekonspirowane i ścigane przez władze okupacyjne. Po II wojnie światowej nadal aktywnie działał w Polskim Stronnictwie Ludowym (S. Mikołajczyka). Po potajemnym wyjeździe S. Mikołajczyka z kraju i czystkach w PSL w 1947 r. wycofał się z działalności politycznej. Udzielał się natomiast w pracach społecznych. Zmarł 18 II 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.

OSMYK MIECZYSŁAW, urodził się 24 X 1928 r. w Urzejowicach koło Przeworska, syn Marcina i Heleny z domu Zając. Ukończył trzyletnią Publiczną Szkołę Kształcenia Zawodowego w Przeworsku (1945), a następnie Państwowy Instytut Administracji Przemysłowej w Gliwicach (1946). Przeniósł się z rodziną do Wrocławia i tam 24 VIII 1946 r. podjął pracę w PAFAWAG-u jako handlowiec. Wtedy też rozpoczął systematyczną grę w tenisa stołowego i awansował do pierwszego zespołu KS „Stal” Wrocław, jednego z najlepszych w kraju. Jako reprezentant województwa wrocławskiego uczestniczył (z sukcesami) w ogólnopolskich turniejach klasyfikacyjnych. W 1953 r. powrócił w rodzinne strony i zamieszkał w Rzeszowie. Pracował w WSK Rzeszów i grał w drużynie „Stal” Rzeszów. W 1955 r. został służbowo przeniesiony do Mielca i zatrudniony w WSK na stanowisku kontrolera jakości wyrobów. Głównym powodem tej zmiany była jednak chęć gry w dobrym zespole ligowym, a taki stworzył się w Mielcu. W 1957 r. znacząco przyczynił się do awansu „Stali” Mielec do II ligi, a w 1961 r. do I ligi. Mimo szeregu indywidualnych osiągnięć zawodników (M. Osmyk, J. Posłuszny, L. Stańczyk) drużynie nie udało się utrzymać w I lidze. W następstwie zmian w klubie sekcję tenisa stołowego rozwiązano, a czołowi zawodnicy grywali w okolicznych klubach. W 1975 r. M. Osmyk zainicjował utworzenie sekcji tenisa stołowego KS „Start” Mielec, pod patronatem spółdzielczości pracy. W klubie tym sam nadal grywał i prowadził treningi z młodzieżą. Posiadał też kwalifikacje sędziego związkowego i w tej roli uczestniczył w wielu liczących się zawodach. Wyróżniony wieloma odznakami resorowymi, m.in. odznakami PZTS. Zmarł 1 VII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OSNOWSKI ANDRZEJ, urodzony 27 XI 1948 r. w Rzemieniu, powiat mielecki, syn Józefa i Eugenii z domu Smaczniak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27, maturę zdał w 1967 r. Studia historyczne na UMCS w Lublinie ukończył w 1972 r. i uzyskał tytuł magistra historii. Od roku szkolnego 1972/1973 rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu, a później (do 2002 r.) uczył także wiedzy o społeczeństwie. Przez wiele lat przygotowywał uczniów do olimpiad i ogólnopolskich konkursów przedmiotowych, a wielu z nich osiągnęło liczące się sukcesy (3 laureatów i 5 finalistów w „Olimpiadzie wiedzy o Polsce i świecie współczesnym”, laureatka i 5 finalistek w „Olimpiadzie filozoficznej”, laureatka konkursu „Historia Żydów Polskich” i laureat „Konkursu wiedzy o samorządzie terytorialnym”). Ukończył podyplomowe studia filozoficzno – religioznawcze na Uniwersytecie Jagiellońskim (1976) oraz studia podyplomowe z zakresu nauk politycznych (1984). We wrześniu 1980 r. był jednym z założycieli i pierwszym przewodniczącym nauczycielskiego NSZZ „Solidarność” w Mielcu. Był delegatem na I Krajowy Zjazd „Solidarności” w hali „Olivii” w Gdańsku. W stanie wojennym represjonowano go, m.in. 16 XII 1981 r. został zatrzymany, a następnie wielokrotnie przesłuchiwany w Mielcu i w Rzeszowie. Jego mieszkanie było poddawane kilkakrotnym rewizjom. Sądzono go w procesie w 1986 r. Po ponownej rejestracji „Solidarności” w 1989 r. podjął się przewodniczenia mieleckiej „Solidarności” nauczycielskiej. Uczestniczył także w działalności Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu. Z ramienia tego ugrupowania został wybrany radnym, a następnie przewodniczącym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1990-1994. Równocześnie zrezygnował z przewodniczenia „Solidarności” nauczycielskiej. Funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej pełnił także w kadencji 1994-1998, przyczyniając się do rozwoju samorządności terytorialnej w Mielcu w warunkach głębokich przemian ustrojowych po 1989 r. W latach 1994-1998 był delegatem Mielca w Związku Miast Polskich. W wyborach prezydenckich w 1995 r. był przewodniczącym mieleckiego Komitetu Wyborczego Lecha Wałęsy, a następnie zainicjował powstanie Porozumienia Prawicy w Mielcu. W wyborach parlamentarnych w 1997 r. startował z listy Akcji Wyborczej Solidarność (AWS) i po otrzymaniu 13 923 głosów został wybrany posłem na Sejm RP w kadencji 1997-2001. Pracował w Komisji ds. Samorządu Terytorialnego i Komisji Obrony Narodowej oraz kilkunastu podkomisjach. Był m.in. sprawozdawcą kilkunastu ustaw, m.in. o dyscyplinie wojskowej, o żandarmerii, o broni chemicznej oraz autorem licznych interpelacji i oświadczeń. Dzięki m.in. jego wysiłkom – wbrew wcześniejszym propozycjom rządowym – do powiatu mieleckiego włączono gminy: Padew Narodową, Radomyśl Wielki i Wadowice Górne. Reprezentował Sejm w delegacji do USA w ONZ–owskiej Komisji d/s Uchodźców (2000), był delegatem Komisji Obrony na Światowej Wystawie Lotniczej w Paryżu (2001). Ukończył Wyższy Kurs Obronny w Akademii Obrony Narodowej (2000), Studium Legislacji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (2000) oraz Kurs Obrony i Bezpieczeństwa w Centrum George’sa Marshalla w Garmisch – Partenkirchen (1998). W 2002 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a w 2010 r. ponownie został radnym Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2010-2014 i pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów. Jest członkiem władz krajowych i wojewódzkich Chrześcijańskiego Ruchu Samorządowego. Udziela się także w Klubie Inteligencji Katolickiej w Mielcu. Pełni społeczną funkcję prezesa Stowarzyszenia św. Jana Pawła II w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Brązowym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Nagrodą Ministra Oświaty.

OSORA HENRYK (ksiądz), urodzony 11 VII 1958 r. w Brzeźnicy, syn Tadeusza i Janiny z Tyksińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i w 1986 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał też tytuł magistra teologii dogmatycznej. Jako wikariusz pracował w parafiach: Mielec-Rzochów (1986-1989), Kolbuszowa (1989-1991), Murafa na Ukrainie (1991-1996), Gromnik (1996-1999) i Luszowice (1999-2006). W 2006 r. został mianowany proboszczem parafii św. Alberta Chmielowskiego w Librantowej. Odznaczony EC (Expositorum Canonicale).

 

OSSAK GRZEGORZ, urodzony 2 VII 1924 r. w Podniestrzanach, województwo lwowskie, syn Stanisława i Stefanii z domu Somyk. W 1934 r. rozpoczął naukę gry na trąbce, a w latach 1937–1939 grał (jako elew) w orkiestrze wojskowej. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Cukrowni „Chodorów” w Chodorowie. W sierpniu 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i został wcielony do 2 Zapasowego Pułku Piechoty w Rzeszowie. Po ćwiczeniach skierowano go do 16 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty 1. Armii Wojska Polskiego i od listopada 1944 r. do końca wojny brał udział w działaniach wojennych tej jednostki (Warszawa – Wał Pomorski – Kołobrzeg – Berlin – Łaba), początkowo w łączności, a następnie przy obsłudze ckm. Posiadał wówczas stopień plutonowego. Po wojnie grał w orkiestrze wojskowej w Krakowie. W 1946 r. uczestniczył w kursie tamburmajorów w Rembertowie. W lutym 1947 r. został zwolniony do rezerwy i podjął pracę w Cukrowni „Ziembice” w Ziembicach. Pomógł przy organizacji miejscowej orkiestry dętej i był jednym z jej członków. W 1953 r. przeniósł się do Mielca, gdzie został zatrudniony w transporcie WSK i do przejścia na emeryturę w 1988 r. pracował m.in. na stanowisku kierownika planowania i zaopatrzenia. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu (1961) oraz szereg kursów specjalistycznych. Równocześnie z podjęciem pracy w WSK zgłosił swój akces do Zakładowej Orkiestry Dętej WSK i w latach 1953-1955 występował w niej jako muzyk. W 1955 r. powierzono mu prowadzenie tej orkiestry Funkcję dyrygenta oraz instruktora pełnił do przez 50 lat – do 2005 r. Pod jego batutą orkiestra uzyskała wysoki poziom artystyczny i utrzymuje go nadal. Występowała tysiące razy w kraju i za granicą, zdobywając wiele sukcesów. (Szerzej w haśle „Orkiestra Dęta”). Za wybitną działalność pedagogiczną G. Ossak otrzymał uprawnienia instruktora kategorii „S” (specjalnej). Awansowano go także do stopnia porucznika rezerwy. Wyróżniony został m.in.: Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Za Zasługi dla ZKRPi BWP”, a także Odznaką Honorową z Laurem i Odznaką Honorową z Wieńcem Laurowym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 3 XII 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OSSOLIŃSCY herbu Topór, ród rycerski wywodzący się od Jaska nazywanego „Owcą” – syna Nawoja (wojewody sandomierskiego i później krakowskiego), marszałka koronnego w 2. połowie XIV w. On to zbudował Ossolin, od którego rodzina przyjęła nazwisko. W 1611 r. Jan Zbigniew Ossoliński, wojewoda podlaski, zakupił od Jana Karola Chodkiewicza trzecią część Mielca oraz wsie: Cyrankę, Chorzelów, Przyłęk i Zgórsko, a w 1616 r., już jako wojewoda sandomierski, kupił drugą 1/3 Mielca wraz z folwarkiem. Owe 2/3 Mielca i wsie podarował synowi Krzysztofowi w 1615 r. z okazji jego ślubu z Zofią Cikowską. W 1619 r. Krzysztof przekazał bratu Maksymilianowi dobra mieleckie (w tym 2/3 Mielca) w ramach rodzinnych rozliczeń majątkowych. Kasztelan czerski Maksymilian był współwłaścicielem Mielca do śmierci w 1655 r., a kolejnymi właścicielami 2/3 Mielca byli: Zbigniew, syn Maksymiliana, opat koprzywnicki i sekretarz królewski (1656–1675), Maksymilian Hieronim, drugi syn Maksymiliana, kasztelanic czerski (1675–1689), trzeci syn Maksymiliana – Michał Sieciech (1690-1717), drugi syn Maksymiliana Hieronima – Jerzy Zbigniew, kasztelan połaniecki (1718-1729), Józef, kasztelan czchowski i generał wojsk królewskich (1730-1757) oraz syn Józefa – Michał, kasztelanic czchowski (1757-1795). W 1795 r. mielecki majątek Ossolińskich otrzymała w posagu Anna, córka Michała, wydana za podkomorzego lwowskiego Jana Odrowąża Pieniążka i odtąd właścicielami 2/3 Mielca stali się Pieniążkowie.

OSSOLIŃSKI JAN ZBIGNIEW herbu Topór, urodzony 3 IX 1555 r., syn Hieronima (kasztelana sandomierskiego) i Katarzyny ze Zborowskich. Od 1570 r. studiował w Strasburgu. W 1572 r. przebywał w Heidelbergu, rok później w Paryżu, gdzie brał udział w uroczystym akcie zaprzysiężenia przez Henryka Walezego paktów konwentów, a w 1576 r. odwiedził Padwę. W 1577 r. został sekretarzem królewskim na dworze Stefana Batorego. W tym okresie przeszedł na katolicyzm i z czasem stał się przeciwnikiem różnowierców. Uczestniczył z własnym pocztem w wojnach z Moskwą, m.in. pod Połockiem (1579), Wielkimi Łukami i Zawołoczem (1580) oraz Pskowem (1581). Wielokrotnie uczestniczył w misjach politycznych, ale stosunki z królem i Janem Zamojskim układały mu się różnie (zwłaszcza po ścięciu wuja – Samuela Zborowskiego). W 1592 r. powrócił do stronnictwa królewskiego i rok później otrzymał godność podkomorzego sandomierskiego. Regularnie uczestniczył w sejmikach sandomierskich i 11 razy wybierano go posłem na sejm. W 1601 r. został wybrany marszałkiem sejmu. Za popieranie króla odwdzięczano mu się kolejnymi godnościami i urzędami. W 1603 r. został kasztelanem żarnowskim, w 1605 r. wojewodą podlaskim, w 1606 r. – starostą w Nowym Mieście, a w 1613 r. wojewodą sandomierskim. Zgromadził spory majątek. Poza spadkiem po ojcu zakupił m.in. w 1611 r. od Jana Karola Chodkiewicza (męża Zofii z Mieleckich) dobra mieleckie: 1/3 część Mielca i Zgórsko oraz szereg innych miejscowości, a w 1616 r. – drugą 1/3 Mielca od Anny Ratowskiej, córki Hieronima Mieleckiego. Nabył też posiadłości na Podlasiu, a spore posagi wniosły mu cztery żony. Już jako znacząca postać w państwie i patriota zatroskany o jego losy,  pozwalał sobie na krytykowanie dworu, a potem króla, ale równocześnie radził mu w sprawach państwowych. Kilkakrotnie powierzano mu też rolę mediatora w sporach króla ze szlachtą. W 1617 r. zlecił budowę kościoła w Klimontowie, a po jego wybudowaniu w 1620 r. podjął trud budowy klasztoru Dominikanów w tejże miejscowości. Pisał pamiętnik (wydano go w 1879 r. we Lwowie) i komentarz historyczny (dotąd nie odnaleziony). Zmarł w 1623 r.

OSSOLIŃSKI JERZY ZBIGNIEW herbu Topór, syn Maksymiliana Hieronima i Katarzyny Tomisławskiej. Był kasztelanem połanieckim, a później zawichojskim. W latach 1718-1729 był właścicielem 2/3 Mielca. W tym czasie ukończono budowę murowanego kościoła parafialnego św. Mateusza. Zmarł bezpotomnie w 1729 r.

OSSOLIŃSKI KRZYSZTOF herbu Topór, urodzony 28 IV 1587 r. w Bukowsku (ziemia sanocka), syn Zbigniewa (wojewody sandomierskiego) i Jadwigi z Sienieńskich. Od 1596 r. uczył się w kolegium jezuickim w Lublinie, a w latach 1604-1607 na jezuickim uniwersytecie w Wurzburgu. Do 1611 r. uzupełniał edukację, przebywając m.in. na dworze arcyksiążąt habsburskich w Grazu, studiując na uniwersytetach w Bolonii i Padwie oraz goszcząc w Paryżu. W 1613 r. uczestniczył w wyprawie wojska kwarcianego na Podole. W 1615 r. z okazji ślubu z Zofią Cikowską (córką podkomorzego krakowskiego) otrzymał od ojca (Zbigniewa) dobra mieleckie: część Mielca, Brzyście, Chorzelów, Cyrankę, Gawłuszowice, Kliszów i Przyłęk. (Część z tego majątku, m.in. Mielec oddał w ramach rozliczeń z bratem Maksymilianem w 1619 r.) Żona wniosła zaś w posagu m.in. kamienicę w Krakowie. W 1618 r. otrzymał godność podstolego, a w 1620 r. – podkomorzego sandomierskiego. W latach 1620–1641 wielokrotnie brał udział w sejmach jako poseł z woj. sandomierskiego. Wykazywał dużą aktywność w sprawach państwowych. W 1620 r. uczestniczył w wyprawie przeciwko Turkom, wystawiając własną rotę. W latach 20. był komisarzem do spraw cen, kierował zaopatrzeniem wojska w czasie wojny ze Szwedami w Prusach, zabierał głos w sprawach bicia monety i zmian systemu obrony oraz uczestniczył w pracach nad reformą sejmowania. W 1632 r. był kandydatem na stanowisko marszałka sejmu, a rok później, w czasie sejmu koronacyjnego Władysława IV, został mianowany kasztelanem sądeckim. Był zwolennikiem kontrreformacji, ale bronił Akademię Krakowską w sporach z jezuitami. Wspierał starania o uporządkowanie spraw mennicy i optował za wzmacnianiem wojska. Brał udział w wielu komisjach sejmowych, powoływanych dla spraw ekonomicznych i organizacyjnych. W 1636 r. otrzymał kasztelanię wojnicką, a w 1638 r. został wojewodą sandomierskim. Był fundatorem wielu obiektów, z których największą sławę zdobył zamek Krzyżtopór w Ujeździe, zbudowany w latach 1627-1644. Wyniesione ze studiów i podróży fascynacje literaturą były dlań impulsem do własnej działalności literackiej. Napisał około 60 utworów. Utrzymywał też kapelę. Na jego dworze wychowywano w duchu katolickim wiele dzieci szlacheckich, także z rodzin różnowierczych. Zmarł 24 II 1645 r. Spoczywa u Karmelitów Bosych w Krakowie.

OSSOLIŃSKI LESZEK, urodzony 1 V 1960 r. w Mielcu, syn Stanisława i Wandy z Kawczyńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1980 r. został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku montera płatowców. Równocześnie od 1975 r. występował jako tancerz w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. W latach 1984-1986 r. tańczył zawodowo w Centralnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego w Warszawie. W 1986 r. powrócił do Mielca i podjął pracę w Robotniczym Centrum Kultury WSK jako asystent choreografa Emilii Drabik. W 1989 r. ukończył kurs kwalifikacyjny z dziedziny tańca, organizowany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Odtąd prowadził samodzielnie zespoły taneczne RCK (później Miejskiego Ośrodka Kultury i Samorządowego Centrum Kultury), m.in. „Małych Rzeszowiaków” oraz ZPiT „Rzeszowiacy”, a następnie Ognisko Baletowe. Posiada kategorię instruktorską „S”. Jest twórcą szeregu układów choreograficznych dla „Rzeszowiaków”, m.in.: „Powitania”, poloneza, trzech mazurów, „Lajkonika”, krakowiaka weselnego i tańców góralskich. W 2004 i 2005 r. przygotował choreografie do oper Krakowiacy i górale oraz Hrabina, wystawianych przez zespoły artystyczne z Dębicy i Mielca (Rzeszowiacy, chór „Melodia”). Z prowadzonymi zespołami odniósł szereg sukcesów, m.in. z „Małymi Rzeszowiakami” zdobył nagrody na przeglądach w Rzeszowie, Przemyślu i Stalowej Woli, a z „Rzeszowiakami” występował z powodzeniem w kraju i za granicą, m.in. w USA, Kanadzie, Francji, Belgii, Niemczech, Włoszech, Szwajcarii, Czechach i na Ukrainie. Ponadto w 1988 r. był choreografem Regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca „Słowianie” w Przecławiu. Od czasów szkolnych do dziś uprawia amatorsko różne dyscypliny sportowe, m.in. zdobył tytuł najwszechstronniejszego zawodnika XXIII Spartakiady WSK „PZL-Mielec”. Wyróżniony został m.in. Honorową Odznaką TKKF.

OSSOLIŃSKI MAKSYMILIAN I herbu Topór, urodzony w grudniu 1588 r., syn Zbigniewa i Jadwigi z Sienieńskich. W 1596 r. rozpoczął naukę (z bratem Krzysztofem) w szkole jezuickiej w Lublinie, a w latach 1604-1607 studiował (także z bratem) w Wurzburgu oraz odbył podróż po Włoszech i Niderlandach. Po powrocie został przyjęty na dwór biskupa płockiego Marcina Szyszkowskiego, a następnie był dworzaninem królewskim. Od 1616 r. rozpoczął działalność publiczną i odtąd wielokrotnie posłował na sejm z województwa sandomierskiego. W 1619 r. otrzymał starostwo stopnickie, a następnie w rozliczeniach z bratem Krzysztofem przejął dobra mieleckie, w tym 2/3 Mielca. Brał udział w wyprawie chocimskiej w 1621 r., prawdopodobnie z utrzymywanym własnym sumptem oddziałem husarii. W 1636 r. otrzymał po bracie Jerzym urząd podskarbiego nadwornego koronnego, a następnie starostwa bieckie (1637) i malborskie (1638). Po śmierci Władysława IV został wyznaczony do grona dostojników czuwających przy zwłokach króla, a następnie podpisał elekcję Jana Kazimierza i uczestniczył w sejmie koronacyjnym. Ok. 1650 r. otrzymał starostwo czerskie, a w 1652 r. część dóbr po Jerzym Ossolińskim. Dokończył rozpoczętą przez ojca budowę klasztoru Dominikanów w Klimontowie. Zmarł w styczniu 1655 r. Spoczywa w Klimontowie.

OSSOLIŃSKI STANISŁAW, urodzony 22 VI 1924 r. w Przeworsku, syn Józefa i Teresy z Lisiewiczów. W latach 1941-1944 uczył się rzemiosła kowalskiego, uczęszczając do szkoły zawodowej w Przeworsku. Ponadto pracował (przymusowo) przy budowie szosy Rzeszów-Przemyśl, a następnie w magazynie zbożowym w Cukrowni Przeworsk. W okresie od października 1942 r. do lipca 1944 r. należał do BCh, posługując się ps. „Lotnik”. Uczestniczył w podoficerskim szkoleniu wojskowym i został przydzielony do plutonu operacyjnego w ugrupowaniu Ludowej Straży Bezpieczeństwa w obwodzie przeworskim pod komendą Stanisława Kojdra (ps. „Hel”, „Łozina”). Uczestniczył m.in. w akcji uniemożliwiającej wycofującym się Niemcom zniszczenie (wysadzenie) Elektrowni Miejskiej w Przeworsku. Po wyzwoleniu Przeworska spod okupacji hitlerowskiej służył w Straży Obywatelskiej, czuwającej nad porządkiem publicznym i chroniącej miasto przed grabieżami. Po przejęciu władzy przez NKWD i UB został rozbrojony, następnie zmuszony do ukrywania się przed aresztowaniem. W sierpniu 1945 r. zgłosił się do RKU w Jarosławiu i został skierowany do Szkoły Oficerskiej w Łodzi, która ukończył we wrześniu 1946 r. w stopniu podporucznika. Kolejnymi etapami służby wojskowej były: Oficerska Szkoła Lotnicza w Dęblinie, Batalion Łączności DWL-ot Warszawa, 6 Pułk Lotnictwa Szturmowego Wrocław i Eskadra Lotnictwa Marynarki Wojennej na Wybrzeżu. W styczniu 1949 r. skierowany został na stanowisko zastępcy komendanta powiatowego Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” w Katowicach, a następnie 18 VIII 1950 r. przeniesiony do rezerwy. Po krótkiej pracy w Mysłowicach i Wełnowcu otrzymał skierowanie na roczny kurs planowania przy MPC w Gliwicach i po jego ukończeniu – nakaz pracy w WSK Mielec. Tu został zatrudniony 7 XII 1951 r. na stanowisku st. planowego w Dziale Planowania Przedsiębiorstwa, a następnie pracował w planowaniu na Wydziale 53 (usterzenie samolotu) i Pionie Kontroli Technicznej W-53 (m.in. starszy kontroler). W 1956 r. ukończył Technikum Mechaniczne (Wydział Budowy Płatowców) w Mielcu. Kolejnymi stanowiskami były: inżynier kontroli technicznej W-50 (przednia część kadłuba), kierownik Wydziału Kontroli Technicznej (WKT-50) oraz kierownik sekcji w Biurze Technicznym Kontroli i równocześnie przewodniczący Komisji Przedsiębiorstwa (WSK) do oceny jakości agregatów i zespołów samolotów. W 1964 r. powierzono mu funkcję prezesa Klubu Techniki i Racjonalizacji Przedsiębiorstwa, a od 1971 r. został mianowany kierownikiem Działu Wynalazczości. W tym okresie znacząco przyczynił się do rozwoju ruchu wynalazczego w WSK. Sam również zgłosił kilkadziesiąt projektów wynalazczych, które zostały zastosowane oraz wzór użytkowy (patent 32027). Od 1979 r. pracował na stanowisku kierownika zmianowego przedsiębiorstwa w Pionie Głównego Dyspozytora, skąd w 1982 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1986-1990 pracował w wymiarze pół etatu w MPB w Mielcu na stanowisku ds. wojskowych. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Uczestniczył w pracach Komisji Postępu Technicznego i Racjonalizacji na szczeblu wojewódzkim i centralnym. Przez szereg lat był prezesem Zarządu LOK WSK i Koła Pszczelarzy WSK, sekretarzem Zarządu POD „Metalowiec”, a także członkiem zarządów: ZZ i ZM LPŻ, ZZ TKKF WSK, Klubu Oficerów Rezerwy WSK, Aeroklubu Mieleckiego, Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych, Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy oraz Polskiego Związku Filatelistów Koło Nr 6. Wielokrotnie odbywał ćwiczenia wojskowe, awansując na kolejne stopnie oficerskie. Posiadał stopień podpułkownika. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Batalionów Chłopskich, Krzyżem Kombatanckim SPK, Medalami 30–lecia i 40–lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Zasługi dla Ligi Obrony Kraju, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem „Za Zasługi dla ZKRPiBWP”, Złota Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości”, Złotą Odznaką Racjonalizatora Produkcji, Złotą Odznaką ZZM, Honorową Odznaką ZIW, Srebrną Odznaką PZF, Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie” (50 lat) i Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”. Zmarł 11 I 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OSSOLIŃSKIEGO JÓZEFA MAKSYMILIANA (ULICA), ulica miejska na osiedlu J. Kusocińskiego. Łączy ul. L. Solskiego z ul. E. Biernackiego. Jej długość wynosi 195 m. Powstała w latach 50. XX w., a nazwę otrzymała 26 VI 1957 r. Jej znaczenie wzrosło po wybudowaniu Szkoły Podstawowej nr 6, Przedszkola nr 3 i bloku przy ul. L. Solskiego 10 z biblioteką (później siedzibą rozgłośni radiowej) i rzędem sklepów na parterze. Wprowadzenie w części ul. L. Solskiego jednego kierunku ruchu uczyniło ul. Ossolińskiego bardzo potrzebną dla rozładowania ruchu z ul. L. Solskiego, zwłaszcza w czasie targowych czwartków i sobót oraz po atrakcyjnych zawodach sportowych, imprezach artystycznych i rekreacyjnych na obiektach MOSiR. Po remoncie w 2001 r. miała nową asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Ze względu na używanie w dokumentach dwóch nazw ulicy (Ossolińskiego J. M. i Ossolińskich) postanowiono nadać ulicy nazwę OSSOLIŃSKICH. W 2011 r. przeprowadzono remont jezdni, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową.

OSTERWY JULIANA (ULICA), niedługa (120 m) uliczka na osiedlu J. Kilińskiego. Status ulicy i patrona otrzymała 19 VI 1970 r. w okresie intensywnej budowy domów jednorodzinnych na terenach pomiędzy ulicą J. Kilińskiego i nadwisłoczańską skarpą. Łączy ulice: Konfederacką, Słoneczną i J. Chełmońskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik. W 2012 r. wykonano remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych.
Patron ulicy: JULIAN OSTERWA (1885–1947) to jedna z najwybitniejszych postaci polskiego teatru – aktor, reżyser, dyrektor teatru i pedagog. Pracował m.in. w teatrach: krakowskich, poznańskich, wileńskich i warszawskich. W aktorstwie fascynował siłą wyrazu,, bogactwem środków i prostotą wypowiedzianych słów. Jako reżyser i pedagog wprowadził wiele nowości w metodyce wychowania i prowadzenia zespołu aktorskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej występował konspiracyjnie. Po wojnie reżyserował spektakle m.in. w Krakowie, Łodzi i Warszawie. 

OSTROWIEŃSKI (MAGDA) WILHELM (ksiądz), urodzony 16 VI 1895 r. w Ostrowach Baranowskich, syn Ignacego Magdy i Agnieszki z domu Magda. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1918 r. Studia teologiczne odbył w Tarnowie i w 1923 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Zgórsku, Ołpinach (równolegle administrował w Żurowej) i Straszęcinie, a następnie jako administrator w Ołpinach, Czerminie i Żurowej. Od 1 X 1934 r. pełnił funkcję proboszcza w Zalastowej. W pracy duszpasterskiej szczególnie dużo uwagi poświęcał młodzieży. Był też dobrym gospodarzem majątku parafialnego. W 1963 r. zrezygnował z funkcji na skutek pogarszającego się stanu zdrowia i rezydował w Szczucinie. Otrzymał odznaczenia EC i RM. Zmarł 26 XI 1975 r. Spoczywa na cmentarzu w Szczucinie.

OSTROWSKI ANDRZEJ, urodzony 4 II 1955 w Gubinie, syn Michała i Celiny z Rojowskich. W 1957 r. wraz z rodziną zamieszkał w Mielcu. Absolwent Liceum Zawodowego przy Zespole Szkół Mechanicznych w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Równocześnie trenował i grał w piłkę siatkową w Stali Mielec. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie ukończył w 1978 r., uzyskując tytuł mgr. wychowania fizycznego i trenera II klasy piłki siatkowej. Studiował także na Wydziale Turystyki i Rekreacji na tej samej uczelni, gdzie uzyskał uprawnienia przewodnika wycieczek zagranicznych, zdobył kolejne stopnie nurkowe (podstawowy, średni, wyższy, instruktora nurkowania swobodnego), żeglarskie (żeglarza jachtowego, sternika jachtowego, jachtowego sternika morskiego, instruktora żeglarstwa PZŻ), ratownicze (młodszy ratownik WOPR, ratownik WOPR, starszy ratownik WOPR, instruktor ratownictwa), pływania (instruktor pływania, trener pływania II klasy), rekreacji (instruktor rekreacji). Wszechstronne zainteresowania aktywnością ruchową i bardzo dobre wyniki ze studiów spowodowały, że w 1978 roku zaproponowano mu pracę w Zakładzie Sportów Rekreacyjnych na Wydziale Turystyki i Rekreacji Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie na stanowisku asystenta. W kolejnych latach awansował na stanowisko adiunkta, a potem starszego wykładowcy. W roku 1987 obronił pracę doktorską i uzyskał tytuł doktora nauk o kulturze fizycznej. W pracy naukowej zajmuje się przede wszystkim sportami wodnymi i ma w dorobku następujące książki: Wodne sporty rekreacyjne (1992), Żeglarstwo jachtowe – poradnik metodyczny (1998) oraz Zabawy i rekreacja w wodzie (2003). Podręczniki te są wynikiem wieloletnich doświadczeń zawodowych, popartych prowadzeniem od 1993 roku Prywatnej Szkoły Pływania. Hobby żeglarskie i nurkowe realizuje poprzez udział w wielu wyprawach. W 1978 r. wziął udział w 8-miesięcznej wyprawie żeglarsko-nurkowej jachtem „Zew Morza” na Karaiby. W 1983 roku był kierownikiem wyprawy nurkowej samochodem ciężarowym „Jelcz” do Grecji i Włoch. Dwa lata później (1995) kierował kolejną wyprawą żeglarsko-nurkowej, trwającej prawie 9 miesięcy, tym razem jachtem „Joseph Conrad” na Morze Czerwone. (W wyprawie tej, jako zastępca kapitana, uczestniczył także jego brat Bogdan.) Po zakończeniu wyprawy zorganizował stałą grupę przyjaciół, z którą wyjeżdżał w kolejnych latach na nurkowania do Indonezji, Tanzanii, Indii, Andamanów, Australii, Filipin, Fiji, Egiptu oraz Ameryki Środkowej i Południowej. Obecnie pracuje w Zakładzie Teorii Metodyki Sportów Wodnych Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie.Prowadzi badania naukowe z zakresu szybkości uczenia się pływania ludzi w różnym wieku, bezpieczeństwa w wodzie, nurkowania z zatrzymanym oddechem. Ma w tym zakresie ponad kilkadziesiąt publikacji. Zsię też sportami wodnymi. W jego dorobku są następujące książki: Wodne sporty rekreacyjne, Żeglarstwo jachtowe – poradnik metodyczny, Zabawy i rekreacja w wodzie, Sternik motorowodny,Nurkowanie z zatrzymanym oddechem, Windsurfing – poradnik dla początkujących i zaawansowanych, Szybkość uczenia się pływania, a wybrane uwarunkowania osobnicze dzieci w wieku 9-10 lat. Uzyskał kolejne stopnie i uprawnienia, m.in.kapitana jachtowego i sportu – specjalność żeglarstwo,instruktora wykładowcy WOPR, instruktora ratownictwa MSWiAi pływania I klasy.

OSTROWSKI BOGDAN, urodzony 18 XII 1952 r. w Gubinie, syn Michała i Celiny z Rojowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego (specjalność: obróbka skrawaniem) w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (specjalność: automatyka i telemechanika) ukończył w 1977 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera elektryka. W 1978 r. ukończył Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne przy AGH w Krakowie oraz Szkołę Oficerów Rezerwy w Zegrzu. W latach 1979–1991 pracował w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) w Mielcu na stanowiskach: starszy referent techniczny, konstruktor i specjalista konstruktor w Biurze Konstrukcyjnym Samolotów (do 1988 r.), kierownik Pracowni Elektryczno-Radiowo-Nawigacyjnej i Osprzętu (ERNO) w Biurze Konstrukcyjnym Samolotów Rolniczych (do 1990) i kierownik Działu Wyposażenia Radiowego w Biurze Konstrukcyjnym Samolotów. W latach 1991-1993 był konstruktorem prowadzącym awionikę samolotów specjalnych w Biurze Konstrukcyjnym Samolotów Zakładu Lotniczego WSK „PZL-Mielec”. Od 1993 r. pełnił kierownicze funkcje w zakładach WSK i spółkach  „PZL-Mielec”. Był kolejno: zastępcą dyrektora d/s technicznych Zakładu Lotniczego (1993-1994), członkiem Zarządu Wytwórni Zespołów Kooperacyjnych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. (1994-1995), członkiem Zarządu oraz dyrektorem marketingu i rozwoju WSK „PZL-Mielec” S.A. (1995-1998), a następnie dyrektorem technicznym Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. (1998-1999). W 1999 r. przeszedł do pracy w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisko kierownika Biura Kooperacji. W 2002 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Rzeszów S.A., gdzie jako kierownik Działu Zakupów Strategicznych zajmuje się m.in. wdrażaniem zarządzania bazą dostawców strategicznych i zaawansowanych systemów logistycznych. Równocześnie pełnił funkcje w radach nadzorczych. Był członkiem (1991-1993) i przewodniczącym (1996-1997) RN Mieleckiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A., przewodniczącym RN Wytwórni Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” Sp. z o.o. (1997-1998) i przewodniczącym RN Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. systematycznie się dokształcał. Ukończył m.in.: Studium Podyplomowe „Osprzęt i Automatyka Lotnicza” na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (1984); „Kurs w zakresie zarządzania i restrukturyzacji przedsiębiorstw” w Rzeszowskiej Szkole Menagerów w Rzeszowie (1991); „Szkolenie w zakresie zarządzania” w Wielkiej Brytanii, w tym czterotygodniową praktykę w firmie Chelton (Elektrostatics) LTD. w Marlow (Wielka Brytania), organizowane przez Confederation of British Industry w ramach The British Government Know- How Fund for East and Central Europe (1992); Kurs „Business Management for Poland” w Tokio (Japonia), obejmujący między innymi zapoznanie się z Systemem Produkcyjnym Toyoty (Toyota Production System), zorganizowany przez The Japan Internation Cooperation Agency (1993); Kurs w American Management Institutes w Atlancie (USA) Specjalność „Strategic Management: A practical approach” połączony z praktyką w firmach amerykańskich między innymi Coca Cola (Atlanta) i Boeing (Seattle), zorganizowane przez The Agency for International Development of the Government of the USA (1994); praktykę w firmie British Aerospace (Wielka Brytania) w zakresie studiowania „najlepszych praktyk” w zarządzaniu programami, zorganizowaną przez EUROCHAMBER w ramach programu PHARE (1998) oraz szkolenie w firmie BAE SYSTEMS w Samlesbury (Wielka Brytania) w zakresie najlepszych praktyk zawiązanych z odchudzoną produkcją (1998) i staż w School of Management na Cranfield University (Wielka Brytania) związany z przygotowaniem rozprawy doktorskiej z zakresu wykorzystania lean management (odchudzonego zarządzania) do restrukturyzacji przedsiębiorstwa przemysłowego (2001). W 2004 r. uzyskał w Akademii Ekonomicznej w Krakowie stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie nauki o zarządzaniu, na podstawie rozprawy: Zastosowanie koncepcji lean management w procesie restrukturyzacji przedsiębiorstwa. Jego pasją pozazawodową jest żeglarstwo morskie. Posiada stopień kapitana jachtowego i uprawnienia instruktora żeglarstwa. Wielokrotnie uczestniczył w wyprawach żeglarsko-nurkowych po akwenach w różnych częściach świata. W 2005 r. powrócił do Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu Sp. z o.o., gdzie powierzono mu funkcję dyrektora operacyjnego. Był odpowiedzialny m.in. za restrukturyzację systemu operacyjnego oraz za wdrożenie do produkcji kabin, stożków i pylonów do śmigłowca Black Hawk UH-60M, a także za uruchomienie montażu w Mielcu śmigłowców Black Hawk S-70i. W styczniu 2013 r. objął funkcję dyrektora technicznego PZL Mielec Sp. z o.o. Jest współautorem książki Lean management w restrukturyzacji przedsiębiorstwa,  wykładowcą zarządzania w WSGiZ w Mielcu oraz członkiem Społecznej Rady Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. Jego pasjami pozazawodowymi są: jeździectwo, pływanie i żeglarstwo morskie. Wyróżniony m.in. statuetką LEONARDO w kategorii „społeczna odpowiedzialność”.

OSTROWSKI IGOR, urodzony 2 VI 1969 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Ewy z domu Bujak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Ukończył Wydział Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego w Bochni (1991). W latach 1991-1993 pracował jako trener odnowy biologicznej i masażysta I–ligowego zespołu piłki nożnej FKS „Stali” Mielec. Od 1993 r. do 1997 r. pełnił funkcję trenera odnowy biologicznej w żeńskim zespole siatkówki FKS „Stal”, a od 1997 r. pełni tę funkcję w Klubie Piłki Siatkowej „Stal”. Przyczynił się do zdobycia przez ten zespół medali Mistrzostw Polski: srebrnego (2000) i trzech brązowych (1994, 1999, 2004). W latach 1999-2001 powierzono mu stanowisko trenera odnowy biologicznej żeńskiej reprezentacji Polski w siatkówce; m.in. uczestniczył w Mistrzostwach Europy we Włoszech. Pracował także w USA jako trener odnowy biologicznej piłkarskiego zespołu Stanford, który wywalczył srebrny medal w piłkarskich  mistrzostwach Ameryki Północnej drużyn amatorskich (Floryda 2001). Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Do VII 2012 r. pracował jako terapeuta w KPSK Stal Mielec, a następnie podjął pracę terapeuty w sekcji piłki nożnej KS Resovia Rzeszów. Ponadto od 2013 r. prowadzi prywatną praktykę w Mielcu.

OSTROWSKI STEFAN JAN, urodzony 1 IX 1902 r. w Nasiłowie, powiat kozienicki (zabór rosyjski), syn Adama i Julii z Krężelewskich. Wychowany w rodzinie o bogatych tradycjach wojskowych. W 1914 r. rozpoczął naukę w Korpusie Kadetów w Piotrogrodzie, ale po dwóch latach przerwał ją. Próby podjęcia nauki w innych szkołach (Odessa, Homel) przerwane zostały przez rewolucję w Rosji i działania wojenne. Wiosną 1917 r. ochotniczo zgłosił się do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego w twierdzy Bobrujsk (Białoruś) i służył w łączności. Po rozformowaniu jednostki przez Niemców i obozie przejściowym w Prużanach, przybył do Solca, gdzie podjął naukę w seminarium nauczycielskim i w 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu zaborców. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do powstającego Wojska Polskiego i służył w oddziale wartowniczym w Warszawie. Po ukończeniu Szkoły Podoficerskiej w Zajezierzu koło Dęblina został skierowany do 3. pułku piechoty 5. Dywizji Piechoty Legionów. W wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920 wziął udział jako kapral-podoficer broni na froncie litewsko-białoruskim (walki o Wilno, Grodno, Lidę, Mińsk i Borysów oraz nad Berezyną), a następnie w bitwie pod Warszawą i wypieraniu wojsk sowieckich z terenów polskich (Lublin, Krasnystaw, Zamość, Hrubieszów). Był dwukrotnie ranny. W 1920 r. został zdemobilizowany. Podjął pracę w Fabryce Maszyn i Odlewów Rudzkiego w Warszawie oraz uczył się w wieczorowej Kolejowej Szkole Zawodowej i w wieczorowej szkole filmowej. W 1922 r. ponownie podjął służbę wojskową, tym razem w 26 Pułku Piechoty we Lwowie, z którego został skierowany do Centralnej Szkoły Podoficerskiej Piechoty w Zaleszczykach. W lipcu 1925 r. na własną prośbę został przeniesiony do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie, skąd w 1928 r. został skierowany do Centralnej Szkoły Mechaników  Lotnictwa w Bydgoszczy i ukończył ją w stopniu plutonowego. Odnosił sukcesy w zawodach wojskowych. Ukończył w Warszawie szkołę instruktorów pływania oraz szkołę gimnastyki i sportu, a także boksu. Po powrocie do 6 Pułku Lotniczego pełnił funkcję szefa mechaników eskadry w 6 Dywizjonie Bombowym. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w walkach z Niemcami w rejonie Brodów i Rawy Ruskiej. Po agresji radzieckiej (17 IX) znalazł się w Rumunii, gdzie został internowany. Uciekł z obozu w Slatynie, a następnie przez Bałkany i Maltę przedostał się drogą morską do Francji. Tam w okresie od 15 XI 1939 r. do 15 II 1940 r. służył w Polskich Siłach Lotniczych (Lyon–Paryż). 15 II 1940 r. został ewakuowany do Anglii i po przeszkoleniu pełnił funkcje kontrolera i szefa mechaników w Dywizjonie Zgrania Załóg Bombowych i 301 Dywizjonie Bombowym. Ukończył szkołę chorążych technicznych i otrzymał awans na stopień chorążego. Brał także udział w lotach bojowych jako członek załogi chor. pilota Górnego. Po wojnie przeniósł się do jednostki transportowej RAF. 15 VIII 1947 r. został zwolniony ze służby i 19 VIII powrócił do Polski. 3 V 1948 r. został zatrudniony w PZL PPW Zakład nr 1 w Mielcu (później WSK) jako ślusarz-mechanik samolotowy, a następnie technolog. Za udział w walkach na Zachodzie UB represjonował go, m.in. w okresie od X 1950 r. do II 1951 r. był przetrzymywany w areszcie i wielokrotnie przesłuchiwany. Został usunięty z WSK i po wielu nieudanych próbach zatrudnienia się w Mielcu otrzymał pracę w bazie transportowej firmy budującej osiedle WSK. W 1957 r. (po „odwilży październikowej”) został zrehabilitowany i ponownie zatrudniony w WSK. Na emeryturę przeszedł 5 VII 1971 r. Poza pracą zawodową udzielał się przez wiele lat jako aktor w Teatrach „Maska” i „Nurt”, a później w Teatrze Dramatycznym przy ZDK (RCK) WSK. Za namową przyjaciół opisał swoje życie w cyklu Odyseje lotnicze, publikowanym w odcinkach na łamach „Korso”. Należał do Związku Legionistów Polskich (członek senior Komendy Naczelnej), Klubu Seniorów Lotnictwa w Krakowie oraz Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Wyróżniony m.in.: Odznaką za Rany (2 gwiazdki), Krzyżem „Za Udział w Wojnie 1918–1921”, Medalem X–lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Victorii, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939”, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Medalem Lotniczym „Za Wojnę 1939–1945”, odznaczeniami angielskimi The Defense Medal 1939-1945 i War Medal 1939-1945 oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Honoru Związku Legionistów Polskich, Złotym Krzyżem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (Kanada), Krzyżem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, „Patentem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” oraz Medalem Jubileuszowym 80–lecia Odzyskania Niepodległości przez Polskę. Z okazji 100 lat życia władze samorządowe Mielca i rodzina zorganizowały Stefanowi Ostrowskiemu jubileuszową uroczystość w Pałacyku Oborskich. Zmarł 19 II 2003 r., przeżywszy 101 lat. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2015 r. Jego Imię przyjął Teatr Rozmaitości przy Domu Kultury SCK w Mielcu

OSTROWSKI WOJCIECH, urodzony 28 II 1938 r. we Lwowie, syn Stefana i Zofii z Chrzanowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu (Wydział Budowy Płatowców), maturę zdał w 1955 r. Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (specjalizacja: piłka ręczna), uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i sportu oraz trenera W latach 1955-1992 pracował w WSK Mielec na stanowiskach: laboranta, mechanika samolotowego, ekonomisty i starszego mistrza. Równocześnie w latach 1975–1997 pracował w FKS „Stal” Mielec jako trener piłki ręcznej. W tym okresie jako II trener pierwszego zespołu „Stali” przyczynił się do m.in. awansu do I ligi oraz zdobycia wicemistrzostwa Polski. Po przerwie związanej z wycofaniem drużyny „Stali” z rozgrywek – od 2000 r. uczestniczył jako trener w odbudowie drużyny SPR „Stal”. Ponadto w latach 1977-1979 był zatrudniony w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie Punkt Konsultacyjny w Mielcu jako wykładowca-asystent w katedrze piłki ręcznej oraz katedrze gier i zabaw ruchowych. Przez kilka lat pracował za granicą jako trener piłki ręcznej, odnosząc z prowadzonymi drużynami szereg sukcesów, m.in. z „Norsemen” Toronto wywalczył kolejno III, I i II miejsce w Mistrzostwach Kanady, a z zespołem juniorów Douchy–les–Mines (Francja) zdobył mistrzostwo departamentu Pas–de–Calais. Od 1997 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego, ostatnio w Gimnazjum Publicznym w Borowej. Wyróżniony został m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, odznakami Polskiego Związku Piłki Ręcznej, certyfikatem Kanadyjskiego Związku Piłki Ręcznej oraz specjalnym podziękowaniem premiera rządu prowincji Ontario i honorowym tytułem trenera Ontario za pracę z zespołem „Norsemen” Toronto.

OSTROWSKI ZYGMUNT, urodził się w 1919 r. W nieznanych dotąd okolicznościach zdobył kwalifikacje pilota samolotowego. Po kampanii wrześniowej 1939 r. udało mu się przedostać do Anglii. Tam po przeszkoleniach latał w dywizjonach myśliwskich RAF i później w jednostce przebazowującej wyprodukowane w Anglii samoloty Supermarine Spitfire i Hawker Hurricane do baz lotniczych w Afryce i Azji. Posiadał stopień porucznika pilota. Bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej został przeniesiony do specjalnej jednostki RAF (Enemy Aircraft Separtion System Unit), której m.in. przebazowywała zdobyte samoloty niemieckie do baz w Wielkiej Brytanii, Belgii i Holandii. W 1947 r. powrócił do Polski i wkrótce potem został skierowany na kurs dowódczo–sztabowy lotnictwa wojskowego w Dęblinie. Po jego ukończeniu pełnił funkcje dowódcze w lotnictwie wojskowym, m.in. był dowódcą pułku. W tym okresie awansował na stopień kapitana, a następnie majora. W 1952 r. został skierowany do WSK Mielec na stanowisko pilota oblatywacza samolotów odrzutowych Lim (MiG), produkowanych w tej fabryce. Historyczny, bo pierwszy w polskim lotnictwie, lot na odrzutowym myśliwcu Lim-1 zmontowanym w Mielcu, wykonał 17 VII 1952 r. W dalszych latach oblatywał kolejne samoloty odrzutowe produkowane w mieleckiej WSK, m.in.: Lim-1, Lim-2, Lim-5 i Lim-5P oraz uczestniczył w ich odbiorze przez wojsko. W latach 1958-1960 przebywał kilkakrotnie w Indonezji, gdzie oblatywał zmontowane tam (z części i zespołów wyprodukowanych w Mielcu) samoloty Lim-5 i brał udział w przekazywaniu ich stronie indonezyjskiej. Uczestniczył też w uruchomieniu w mieleckiej WSK seryjnej produkcji polskich samolotów szkolno-treningowych TS-8 Bies, służąc bogatym doświadczeniem i praktycznymi uwagami. Zastosowanie ich w produkcji Biesa przyczyniło się do osiągnięcia przez ten samolot wysokiej klasy, potwierdzonej kilkoma rekordami świata ustanowionymi przez polskich pilotów Andrzeja Abłamowicza i Ludwika Natkańca. W 1961 r. został przeniesiony z Mielca do jednej z wojskowych baz lotniczych, a później mianowano go zastępcą komendanta Centrum Szkolenia Lotniczego w Modlinie. Wyróżniony wieloma odznaczeniami bojowymi i państwowymi. Zmarł w 1968 r. Spoczywa w Alei Lotników na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

OSWALD HEINZ, doktor medycyny, w Mielcu prowadził gabinet lekarski w latach 60. i 70. XIX w. Zasłużył się w czasie walki z epidemią cholery w 1973 r.

OŚRODEK BADAWCZO-ROZWOJOWY SPRZĘTU KOMUNIKACYJNEGO (OBR SK), powstał 8 I 1972 r. z przekształcenia Zakładu Doświadczalnego Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego (ZD WSK), był kontynuatorem jego działalności i znacząco ją rozszerzył poprzez przyjęcie szeregu nowych funkcji. Zakład Doświadczalny został powołany 28 V 1969 r. w celu doskonalenia i rozwoju produkcji w przyjętych w WSK czterech branżach: lotniczej, aparatury wtryskowej, silników wysokoprężnych i pojazdów specjalistycznych. Organizatorem nowej placówki był jej pierwszy dyrektor Kazimierz Szaniawski. Działalność konstrukcyjną i badawczą rozpoczęto 1 IX 1969 r. W 1970 r. opracowano konstrukcje m.in.: samochodów-chłodni MS-3P i MS-4, agregatów chłodniczych BS-4SE i BS-5 oraz wozu transmisyjnego telewizji kolorowej, a w 1971 r. m.in.: przystąpiono do prac nad odrzutowym samolotem rolniczym PZL M-15. Opracowano także kilkadziesiąt wersji zastosowań silników wysokoprężnych i pomp wtryskowych oraz zaprojektowano kilka nowych wersji samolotu An-2. Równocześnie kompletowano kadrę i wyposażano ośrodek tak, że mógł on podejmować problematykę rozwojową w pełnym zakresie, czyli całą sferę przedprodukcyjną danego wyrobu (opracowanie założeń techniczno-ekonomicznych konstrukcji i technologii, budowę prototypów i ich badania oraz wprowadzenie do produkcji). Dynamiczny rozwój i efekty działalności ZD oraz nowe zadania wynikające m.in. z rosnących potrzeb WSK i przemysłu maszynowego spowodowały, że w 1972 r. Zakład przemianowano na Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu Komunikacyjnego przy WSK Mielec. Znacznie powiększono kadrę, systematycznie unowocześniano wyposażenie. 17 XI 1972 r. powołano pierwszą Radę Naukowo-Techniczną OBR, która funkcjonowała do 27 VI 1975 r. W latach 1972–1977 wartość wykonywanych i sprzedawanych prac wzrosła trzykrotnie, a Ośrodek stał się największym tego typu zakładem w przemyśle maszynowym. Prace w tym okresie koncentrowały się wokół takich produktów jak: polski samolot szkolno-bojowy TS-11 „Iskra” (różne odmiany), radziecki samolot wielofunkcyjny An-2 (różne odmiany), radziecko-polski samolot rolniczy o napędzie odrzutowym PZL M-15, polski samolot PZL M-18 „Dromader” (różne odmiany), radziecki samolot An-28, samolot dyspozycyjny PZL M-20 „Mewa” na licencji amerykańskiej, pompy wtryskowe DPA na licencji angielskiej, polskie wózki elektryczne „Melex” (różne odmiany), polskie samochody-chłodnie, silniki wysokoprężne na licencji angielskiej (różne odmiany), zespoły do radzieckiego samolotu pasażerskiego Ił-86 i wagoniki dla Polskich Kolei Linowych. Ponadto pracowano nad wieloma innymi produktami, ale z różnych przyczyn nie zostały one przyjęte do produkcji seryjnej. W 1978 r. – w związku z reorganizacją przedsiębiorstwa – w OBR SK pozostawiono lotniczą dziedzinę konstrukcyjno-badawczą i budowę prototypów samolotów, a zespoły inżynieryjno-techniczne z pozostałych dziedzin produkcji włączono do poszczególnych nowo utworzonych zakładów. Także w roku 1978 rozpoczęto wprowadzanie komputerów do prac konstrukcyjno-badawczych. 30 XI 1979 r. powołano drugą Radę Naukowo-Techniczną OBR SK, która działała do ogłoszenia stanu wojennego 13 XII 1981 r. Na początku lipca 1980 r. pracownicy OBR uczestniczyli w strajku solidarnościowym ze strajkującymi wydziałami WSK „PZL-Mielec” oraz wspólnym z załogą WSK „PZL–Mielec” strajku we wrześniu tegoż roku. Po wprowadzeniu stanu wojennego OBR został zmilitaryzowany. Mimo groźby surowych kar pracownicy OBR po raz trzeci zastrajkowali. W rezultacie strajku posypały się kary indywidualne, a wydziały produkcyjne zreorganizowano. W latach 80. kontynuowano prace nad An-28, nowymi wersjami „Dromadera” i „Mewy” oraz nowymi samolotami: szkolno-treningowym PZL M-26 „Iskierka” i szkolno-bojowym „Iryda”, a także zespołami radzieckiego samolotu pasażerskiego Ił-96 i Ił-96-300. W marcu 1986 r. uzyskano osobowość prawną poprzez wpis do rejestru jednostek badawczo-rozwojowych w Sądzie Rejonowym w Rzeszowie, co stanowiło uniezależnienie się od WSK. 30 VII tegoż roku powołano trzecią Radę Naukową. W 1987 r. otrzymano status jednostki badawczo-rozwojowej przemysłu obronnego, a w następnym roku opracowano plan działalności do 2005 r. zaakceptowany przez Radę Naukową. W 1992 r. utracono samodzielność, bowiem na podstawie wniosku zarządcy komisarycznego WSK Mielec i NSZZ „Solidarność” OBR został włączony w struktury WSK, a w 1994 r. nastąpiła jego likwidacja.

Dyrektorzy: Kazimierz Szaniawski (1969-1975), Wiesław Szczepański (1975-1985), Piotr Rudny (1986-1990), Stanisław Wójtowicz (1990-1993), Krzysztof Piwek (1993-1994).

OŚRODEK KSZTAŁCENIA ZAWODOWEGO, placówka Zakładu Doskonalenia Zawodowego w Rzeszowie, jednej z największych organizacji szkolących południowo-wschodniej Polski. ZDZ Rzeszów od 1946 r. nieprzerwanie uczestniczy w procesie kształcenia kadr pracowniczych. Dysponuje własną nowoczesną i wielofunkcyjną bazą w centrum Rzeszowa. Poza siedzibą główną w ramach ZDZ funkcjonuje sieć 20 placówek terenowych, rozmieszczonych na terenie całego województwa podkarpackiego. Corocznie w sieci ośrodków ZDZ kształci przeszło 18 tysięcy osób na około tysiąc dwustu kursach. Mielecki Ośrodek powstał w 1955 r. w celu przygotowania zawodowego dla silnie rozwijającego się przemysłu, rzemiosła, budownictwa i usług. Pierwszym kierownikiem i organizatorem placówki był Jan Darłak, a miejscami zajęć – świetlica Straży Pożarnej przy ul. J. Kilińskiego, świetlica „Transbudu”, sale Zakładowego Domu Kultury i sale w niektórych szkołach. Formami kształcenia były kursy przyuczenia lub wyuczenia zawodowego oraz kursy na tytuły wykwalifikowanego robotnika (lub czeladnika) i mistrza. Corocznie z tych form korzystało około 150 kobiet i mężczyzn. W 1972 r. sytuacja lokalowa poprawiła się, bowiem ZDZ (nastąpiła zmiana nazwy) otrzymał budynek w lasku komunalnym przy ul. S. Żeromskiego, w którym w latach 60. funkcjonował Klub ZMS „Pod Sosnami”. Po przeprowadzeniu remontu i wyposażeniu w sprzęt – poziom kształcenia znacznie podniósł się, a wychowankowie placówki uzyskiwali czołowe lokaty we współzawodnictwie wojewódzkim „sprawny uczeń w zawodzie”. Wykonywano także wiele prac społecznych, m.in. na rzecz Państwowego Domu Dziecka w Skopaniu. W latach 70. i 80. najczęściej organizowano trzyletnie kursy krawieckie. Poczynając od lat 90., na podstawie zapotrzebowań, zwiększono ilość kursów spawalniczych i kierowców wózków jezdniowych, przygotowujących do uzyskania świadectwa kwalifikującego do pracy przy urządzeniach energetycznych oraz ilość szkoleń w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Organizowane są także kursy z zakresu prac biurowych (księgowość, obsługa komputera), w zawodach budowlanych i pracy przy przewozie towarów niebezpiecznych oraz inne szkolenia specjalistyczne. Łącznie w roku przeprowadza się ponad 100 kursów dla około 1500 słuchaczy. Wszystkie kursy kończą się egzaminem wewnętrznym lub państwowym. Od 2008 r. przy Ośrodku powstało Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych na podbudowie szkoły zawodowej – szkoła niepubliczna o uprawnieniach szkoły publicznej.

OŚRODEK REHABILITACYJNO-EDUKACYJNO-WYCHOWAWCZY, powstał 1 IX 1993 r. (jako Ośrodek Rehabilitacyjno-Wychowawczy) z inicjatywy grupy rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną oraz ówczesnego dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej – Jana Burego. Prowadzeniem placówki zajęło się mieleckie Koło Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, a na jej siedzibę władze miejskie przeznaczyły parter budynku przy ul. I. Łukasiewicza 1c. Początkowo Ośrodek został zarejestrowany w rejestrze Wojewody Podkarpackiego jako niepubliczna placówka edukacyjna, a w marcu 2000 r., w następstwie zmian w ustawie o systemie oświaty, uzyskał wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych powiatu mieleckiego jako niepubliczny ośrodek umożliwiający dzieciom i młodzieży realizację obowiązku szkolnego. Dążąc do kompleksowej realizacji specyficznych potrzeb swych podopiecznych, uzyskano także status niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej (1995), świadczącego opiekę medyczną. Wprowadzono w szerokim zakresie działania edukacyjne, terapeutyczne, medyczne, rehabilitacyjne oraz terapię psychologiczną i logopedyczną, zatrudniając dla ich wykonania wykwalifikowaną kadrę. W pierwszych latach działalności placówka obejmowała opieką i terapią 35 młodych osób (dzieci i młodzież) z Mielca i okolic. Pozytywna opinia o jej działalności i coraz większe społeczne zrozumienie potrzeb edukacyjno-terapeutycznych osób z niepełnosprawnością intelektualną sprawiły, że liczba młodych wychowanków ośrodka systematycznie rosła. Od 1998 r., dzięki dobrej współpracy z samorządami okolicznych gmin, organizowany jest dowóz uczniów niepełnosprawnych z terenu całego powiatu na zajęcia edukacyjne. Rozwinięto też współpracę z innymi placówkami edukacyjnymi, Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną, Zespołem Szkół Medycznych, Powiatowym Urzędem Pracy, Sądem Rejonowym, Miejskim Ośrodkiem Sportu i Rekreacji oraz różnymi organizacjami pozarządowymi. W latach 1993–1999 Ośrodek był finansowany przez Kuratorium Oświaty w Rzeszowie. Od 1999 r. finansowanie zadań edukacyjnych przejęło Starostwo Powiatowe w Mielcu, a finansowanie świadczeń medycznych w zakresie rehabilitacji ruchowej – Kasa Chorych i następnie Narodowy Fundusz Zdrowia. Ponadto istotnej pomocy udzielają samorządy miasta Mielca i gmin powiatu mieleckiego. W grudniu 2005 r. utworzono Filię OREW w budynku Szkoły Podstawowej w Woli Pławskiej. W lipcu 2008 r. przeniesiono jego siedzibę do budynku po byłej Szkole Podstawowej nr 10 przy ul. Wojsławskiej 278. Uroczystość oddania obiektu do użytku, po remoncie i modernizacji, odbyła się 16 IX 2008 r. i połączono ją z 15-leciem powstania OREW. We wrześniu 2015 r. rozpoczęła działalność Filia OREW w Mielcu przy ul. S. Moniuszki 3. Ze względów organizacyjnych filie w Woli Pławskiej i przy ul. S. Moniuszki w Mielcu przemianowano na Oddziały OREW.

Dyrektorzy: Elżbieta Romańska (1993–1995), Joanna Monika Szadkowska (1995-2012), Urszula Występek (2012-).

OŚRODEK WSK „PZL-MIELEC” W KRYNICY PRZY UL. STARA DROGA, pierwszy obiekt wypoczynkowy WSK Mielec w górach. Budynek w stanie surowym został zakupiony pod koniec 1965 r. od pierwszego właściciela Lucjana Smodrzewskiego. Prace wykończeniowe i wyposażenie obiektu ukończono w 1966 r. i jeszcze w tym roku ośrodek rozpoczął działalność. Jego bazę stanowiły: budynek główny (34 miejsca), 7 domków campingowych (28 miejsc) i urządzenia sportowe (wyciąg narciarski, boisko do piłki siatkowej). Pierwszym kierownikiem był Józef Małobłocki (1965-1968), a drugim – Helena Ogorzałek (1968-1983). Kadrę pracowniczą stanowiło 9 osób. Organizowano m.in. turnusy wypoczynkowe i leczniczo-sanatoryjne, zgrupowania sportowe i konferencje szkoleniowe. Prowadzono też wymianę międzynarodową z Węgrami, Jugosławią i NRD. W związku z ogłoszeniem upadłości WSK Mielec w 1999 r. ośrodek został sprzedany.

OŚRODEK WYPOCZYNKOWY WSK „PZL-MIELEC” W RZEMIENIU, powstał w czynie społecznym w latach 1968–1974 na wyrobiskach potorfowych i bagnach o łącznej powierzchni około 30 ha, w tym około 20 ha stawów oraz 10 ha terenów zielonych, usytuowanych przy lesie. Inicjatorem jego powstania było Koło Polskiego Związku Wędkarskiego przy WSK Mielec, a pierwszymi wykonawcami prac w Ośrodku była grupa około 100 wędkarzy. W kolejnych latach wybudowano zespół obiektów, m.in. budynek główny ze stołówką, salą taneczną i hotelem oraz szereg domków letniskowych (bungalow, „Brda”). Organizowano wczasy, pobyty weekendowe, imprezy kulturalno-rekreacyjne (w tym zawody wędkarskie), wesela, jubileusze, konferencje i sympozja. Wraz z rozwojem infrastruktury Ośrodka rosła jego popularność, a dodatkowym atutem była bliskość Mielca (10 km). W związku z restrukturyzacją WSK utworzono 1 VIII 1995 r. Spółkę z o.o. (WSK „PZL-Mielec” i Gmina Przecław) pod nazwą „Ośrodek Wczasowo-Rekreacyjny Rzemień”. W 2002 r. Ośrodek przejęła Sp. z o.o. (złożona z osób fizycznych) i nadała mu nową nazwę „GOSPODARSTWO ROLNO-TURYSTYCZNE RZEMIEŃ Sp. z o.o.”

Kierownicy: Mieczysław Salamaga, Kazimierz Cyran, Maciej Kulpa (do 31 VII 1995 r.). 

Prezesi (od 1 VIII 1995 r.): Maciej Kulpa, Kazimierz Jabłoński, Wiesław Kusz, Józef Kądziołka.

OWCARZ MAŁGORZATA, urodzona 19 I 1965 r. w Mielcu, córka Bolesława i Marii z domu Wałęga. W okresie szkolnym trenowała lekkoatletykę w FKS „Stal” Mielec. Specjalizowała się w sprintach (100 m, 200 m). Była jedną z najlepszych sprinterek w kraju i reprezentantką Polski w kategoriach młodzieżowych. Zdobyła szereg medali na Mistrzostwach Polski Juniorów i Młodzieżowych Mistrzostwach Polski: *1983: MPJ (Zielona Góra) – srebrny na 100 m (12,27 sek.); *1984: MPJ (Poznań) – srebrny na 100 m (12,04) i srebrny na 200 m (24,67 sek.); *1985: MMP (Stargard Szczeciński)– złoty na 100 m (11,72) i złoty na 200 m (23,97); *1986: MMP (Poznań) – srebrny na 100 m (12,01) i srebrny na 200 m (24,78). Jej rekordy życiowe: 11,72 sek. na 100 m i 23,79 sek. na 200 m (pomiar elektryczny) oraz 11,4 sek. na 100 m (pomiar ręczny) są nadal rekordami FKS „Stal”, Mielca i okręgu rzeszowskiego. Pod koniec lat 80. zakończyła wyczynowe uprawianie sportu.

„OWIEWKA”, Klub Brydża Sportowego założony w 1957 r. przez grupę pracowników WSK Mielec. (W tym roku powstał także Polski Związek Brydża Sportowego.) Jego działalność trwa z niewielkimi przerwami do dziś. Siedzibami Klubu były: willa przy ul. F. Chopina 18, ZDK WSK i DAMM przy ul. F. Chopina (budynek na zboczu Góry Cyranowskiej, rozebrany w latach 90.), a od lat 90. jest nią Hotel „Polski” (wcześniej „Jubilat”). Przez blisko 50 lat Klub był systematycznym uczestnikiem rozgrywek ligowych, głównie na szczeblu wojewódzkim i międzywojewódzkim. W sezonie 2003/2004 zespół „Owiewka Hotel Polski” zwyciężył w rozgrywkach III ligi i awansował do II ligi, ale po sezonie 2004/2005 powrócił do III ligi. Obok rozgrywek ligowych organizowano turnieje w Mielcu oraz uczestniczono w wielu turniejach krajowych i zagranicznych. Były to m.in. w latach 70. i 80. zawody z cyklu Grand Prix Polski (Sława Śląska – Zakopane – Warszawa – Sopot), a także turnieje w południowej części kraju (Bolesławiec, Kraków, Tarnów, Rzeszów, Stalowa Wola). Zespoły „Owiewki” zwyciężyły m. in. w turniejach „O Puchar Wyzwolenia Tarnowa” i „O Puchar Socjalistycznego Tempa” (gazeta zakładowa) w Stalowej Woli. Za granicą grano w Preszovie, Mariańskich Łaźniach, Karlowych Varach i Ołomuńcu (lata 70.) oraz na Węgrzech i w Chorwacji. W 1987 r., z okazji 30–lecia PZBS, mielecki Klub „Owiewka” otrzymał specjalny dyplom „Za zasługi dla rozwoju brydża sportowego w Polsce”, a ponadto jego czołowi działacze i zawodnicy otrzymali wyróżnienia indywidualne. Od lat 90. organizowane są w hotelu „Jubilat” (aktualnie hotel „Polski”) liczne turnieje brydżowe. W 2006 r. zespół „Owiewki” grał w III lidze.
Zawodnicy: Zdzisław Babula, Augustyn Banak, Janusz Byczkowski, Tadeusz Chmielowiec, Eugeniusz Cieślikowski, Maciej Czernik, Roman Galek, Marek Garlewicz, Jerzy Gąssowski, Aleksander Juras, Adolf Jurkowski, Jerzy Kieroński, Tadeusz Kozub, Marian Lalewicz, Aleksander Makowski, Wojciech Maryniak, Ryszard Michalak, Bronisław Mycielski, Leszek Niedbała, Jan Nowacki, Alfred Ortyl, Tadeusz Ostapiak, Robert Piechota, Wojciech Piętal, Andrzej Remiszewski, Bogdan Rojkowicz, Małgorzata Rojkowicz, Jerzy Ryniewicz, Andrzej Sobota, Zbigniew Sobota, Witold Stachnik, Ryszard Styga, Wiesław Szczepański, Artur Wasik, Marek Wesołowski, Stanisław Wlizło, Stanisław Wyka i Józef Zadora.

(Nazwa klubu wiąże się z lotnictwem. Owiewka to osłona wystających części statku powietrznego zmniejszająca czołowy opór aerodynamiczny.)

OWSIK WACŁAW, urodzony 1 X 1923 r. w Borysławiu. Studia na Wydziale Górniczo-Naftowym Politechniki Lwowskiej ukończył w 1951 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera wiertnictwa i eksploatacji złóż ropy naftowej i gazu ziemnego. W latach 1953-1957 pracował jako asystent na Politechnice Lwowskiej. W 1957 r. przeniósł się z rodziną z Lwowa do Krosna i tam podjął pracę w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego jako inżynier branżowy, a później kierownik działu. Na początku 1967 r. został zatrudniony w Instytucie Naukowym w Krośnie jako pracownik naukowy, ale już z dniem 1 VI tego roku został przeniesiony służbowo do Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Naftowego w Mielcu na stanowisko dyrektora naczelnego. Funkcję tę pełnił do likwidacji tego przedsiębiorstwa (31 XII 1975 r.). Od 1 I do 30 VI 1976 r. był dyrektorem Zakładu Górnictwa Nafty i Gazu w Mielcu, a 1 VII 1976 r. został przeniesiony do Przedsiębiorstwa Górnictwa Nafty i Gazu w Sanoku, gdzie pracował na kierowniczym stanowisku w Dziale Produkcji. Był autorem wielu projektów racjonalizatorskich oraz opatentowanego wynalazku w dziedzinie eksploatacji złóż ropy i gazu. W uznaniu tego dorobku otrzymał m.in.: odznakę „Zasłużony Racjonalizator Produkcji”, stopień górniczy „inżyniera górniczego” (1958) i tytuł „dyrektora górniczego III stopnia” (1968). Zmarł 31 XII 1981 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

OZGA KAZIMIERZ, urodzony 5 X 1925 r. w Kopciach koło Kolbuszowej, syn Jana i Marii z domu Jarosz. W 1951 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Kolbuszowej. Studiował filologię rosyjską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a w późniejszych latach w WSP w Krakowie i uzyskał tytuł magistra (1976). W latach 1954–1974 pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 w Mielcu. W 1974 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 5 w Mielcu i funkcję tę pełnił do 1986 r. W tym okresie przyczynił się do rozwoju organizacyjnego szkoły. W 1986 r. przeszedł na emeryturę. Przez szereg lat śpiewał w chórze nauczycielskim „Akord” w Mielcu. Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia. Zmarł 2 IV 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.

OZGA WALDEMAR, urodzony 26 VII 1969 r. w Bojanowie, syn Stanisława i Marii z domu Rembisz. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Rzeszowie z maturą w 1991 r. oraz Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia im. F. Chopina w Rzeszowie (tytuł zawodowy: muzyk instrumentalista w zakresie gry na klarnecie) w 1991 r. Studiował na Wydziale Pedagogicznym (kierunek: wychowanie muzyczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1996 r. uzyskał tytuł magistra. W 1996 r. został kierownikiem muzycznym i artystycznym oraz dyrygentem Big Bandu SCK w Mielcu i funkcje te pełni nadal. Pod jego batutą zespół osiągnął wysoki poziom. Zdobył m.in. wyróżnienie w IV Międzywojewódzkim Turnieju Orkiestr Dętych w Kolbuszowej (1999) i III nagrodę w VI edycji tego turnieju (2001) oraz III nagrodę w IV Międzynarodowym Festiwalu Instrumentów Dętych Blaszanych w Mielcu (2005), a ponadto wielokrotnie koncertował w kraju i za granicą, m.in. w Rosji i Niemczech oraz na Węgrzech. Od 2023 r. rozpoczął współpracę z Teatrem Rozmaitości przy SCK. Sprawował kierownictwo muzyczne spektaklu Baw się razem z nami i dyrygował Big-Bandem akompaniującym piosenkarzom. Od 1996 r. pracował jako nauczyciel muzyki w Szkole Podstawowej w Podleszanach (1996-1998), Zespole Szkół w Górkach (1998-2012), Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu (2013-2014) i Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu (2014-2015) oraz jako nauczyciel muzyki i zajęć artystycznych w Zespole Szkół im. J.M. Ossolińskiego w Woli Mieleckiej (2000-nadal). Założył i prowadzi zespół wokalno-instrumentalny „PowerBass” skupiający młodzież uzdolnioną muzycznie. Jego wychowankowie zdobyli szereg czołowych miejsc na wojewódzkich i rejonowych konkursach wokalnych. Jest jurorem w konkursach muzycznych na różnych szczeblach. Za wyróżniającą się działalność kulturalną (szczególnie artystyczną), pedagogiczną i wychowawczą otrzymał m.in. nagrody Prezydenta Miasta Mielca.

OZIĘBŁO ZBIGNIEW, urodzony 14 X 1946 r. w Działoszycach, woj. kieleckie, syn Kazimierza i Seweryny z Grzegorczyków. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Działoszycach, maturę zdał w 1964 r. W 1967 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Ostrowcu Świętokrzyskim (kierunek: wychowanie fizyczne z biologią) i podjął pracę nauczyciela w Technikum Rolniczym w Sichowie koło Staszowa. Organizował tam drużyny i imprezy w różnych dyscyplinach sportowych. W 1974 r. przeprowadził się do Mielca i został zatrudniony w Zespole Szkół Technicznych jako nauczyciel wychowania fizycznego. Pracował do 2001 r., osiągając z młodzieżą szereg sukcesów sportowych. W 1977 r. ukończył studia na AWF w Krakowie i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. W ramach doskonalenia zawodowego uzyskał też uprawnienia instruktora lekkoatletyki i tenisa stołowego oraz II stopień specjalizacji zawodowej. Ukończył także centralny kurs trenerski piłki nożnej (Kartuzy, 1986) organizowany przez PZPN i MEN. Prowadził drużyny SKS przy ZST, m.in. w piłce siatkowej, ręcznej i nożnej chłopców. Współpracując z trenerami FKS „Stal” i innymi nauczycielami ZST, przyczynił się do sukcesów zespołów chłopców ZST, którzy w wymienionych dyscyplinach wielokrotnie zwyciężali w mistrzostwach województwa oraz osiągnęli laury ogólnopolskie – 5. miejsce w piłce siatkowej (1978, Rzeszów) oraz 1. miejsce i Puchar „Przeglądu Sportowego” i TVP w piłce nożnej (Płock, 1979). W czasie wakacji organizował dla młodzieży obozy wędrowne, stałe i rowerowe. Zainicjował i współtworzył MKS przy ZST. Był współorganizatorem biegów ulicznych w Mielcu oraz inicjatorem i współorganizatorem atrakcyjnych towarzyskich meczów piłki nożnej w Mielcu, m.in. Reprezentacja Ligi Polskiej – FKS „Stal” Mielec (dochód na cele charytatywne) oraz „Wisła” Kraków – Reprezentacja Ziemi Rzeszowskiej. Współpracował z „Piłką Nożną” i „Tempem”, postulując m.in. powołanie II reprezentacji Polski w piłce nożnej, a także z mieleckimi gazetami: „Korso”, „Wizjerem Regionalnym” i „Gazetą Mielecką”, pisząc artykuły na tematy sportowe. Sam także uprawiał różne dyscypliny sportowe, uczestnicząc m.in. w mieleckich biegach ulicznych oraz Mistrzostwach Polski Nauczycieli w Tenisie Stołowym (Częstochowa) i MPN w Pływaniu (Sanok).W latach 2001-2005 był nauczycielem wychowania fizycznego w Gimnazjum w Kozienicach. Wyróżniony m.in. Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania, Srebrną Odznaką Honorową LZS, Honorową Odznaką SKS i Brązową Odznaką OHP.

OŻEGALSKI (KOŚCIESZA–OŻEGALSKI) JÓZEF IGNACY, urodzony 10 III 1848 r. w Ochli (wg innego źródła – 13 III 1848 r. w Międzylesiu), pow. krotoszyński, syn Franciszka i Józefy z Suchorzewskich. Około 1860 r. Ożegalscy sprzedali Ochlę i kupili majątek Libidze koło Częstochowy. Józef zaczął uczęszczać do szkoły w Radomsku, a następnie uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego 1863 r. porzucił szkołę i przyłączył się do oddziału Antoniego Jeziorańskiego w partii Mariana Langiewicza. Po jej rozbiciu schronił się u swojego wuja Ignacego Sucharzewskiego, współwłaściciela miasta Mielca i dóbr mieleckich. U wuja w Mielcu przebywał wówczas jego brat – Stanisław. W kwietniu dołączył do oddziału Andrzeja Łopackiego i wziął udział w kampanii Dionizego Czachowskiego, która także zakończyła się niepowodzeniem. W czerwcu 1863 r. – już z bratem Stanisławem – walczył w oddziale Jana Popiela w bitwie pod Komarowem i dostał się do niewoli rosyjskiej. Po staraniach matki, ze względu na młodociany wiek, obaj Ożegalscy zostali zwolnieni z więzienia w Kielcach. Kolejny raz przebywali w Mielcu i planowali powrócić do walki powstańczej, ale powstanie wyraźnie słabło i plany nie zostały zrealizowane. Po upadku powstania zamieszkał w Galicji i po pewnym czasie nabył majątek Kamionna w pow. bocheńskim. Angażował się w miejscowe życie społeczno–polityczne, m.in. był członkiem Rady Powiatowej w Bochni. Napisał broszurę Uwagi myśliwskie dla wszystkich myśliwych oraz niezwykle cenne pamiętniki Wspomnienia krwawych czasów z r. 1863 (Kraków 1893, 1908). Opisał w nich m.in. udział mieszkańców Mielca i powiatu mieleckiego w powstaniu styczniowym 1863 r. Fragmenty tych pamiętników zamieszczono też w zbiorze Rok 1863. Obrazy i wspomnienia (1916). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został awansowany na stopień podporucznika, a w 1921 r. otrzymał Krzyż Walecznych. Zmarł 13 XII 1922 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Trzcianie.

OŻEGALSKI STANISŁAW, urodzony 20 IX 1846 r. w Ochli, pow. krotoszyński, syn Franciszka i Józefy z Suchorzewskich, starszy brat Józefa. Uczęszczał (z bratem Józefem) do Instytutu Technicznego w Krakowie, ale po ucieczce brata do oddziału A. Jeziorańskiego, walczącego w powstaniu styczniowym 1863 r., ich drogi chwilowo rozeszły się. W czasie jednej z wizyt u wuja (Ignacego Suchorzewskiego) w Mielcu spotkał się z bratem. (Ożegalscy często bywali w Mielcu i niektóre źródła podają, że stąd pochodzili.) Bracia uczestniczyli w kampanii czerwcowej powstania, m.in. w bitwie pod Komarowem, gdzie zostali wzięci przez Rosjan do niewoli. Po wielu zabiegach matki, ze względu na młodociany wiek, bracia zostali zwolnieni z więzienia w Kielcach. Po powstaniu zamieszkał w majątku Bolechowice pod Krakowem. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej i samorządowej. Był m.in.: członkiem Rady Powiatowej w Krakowie i Rady Nadzorczej Kasy Oszczędności, ekspertem Sądu Krajowego w Krakowie do spraw tabularnych oraz detaksatorem Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego oraz zastępcą kuratora szkoły rolniczej w Czernichowie. Zmarł 17 VII 1899 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Bolechowicach.