PACHOLEC JANUSZ, urodzony 17 III 1953 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Heleny z domu Pawelec. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1974 r. został zatrudniony w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W 1976 r. przeniósł się do WSK Mielec. W latach 1981-1986 pełnił funkcję sekretarza ds. kultury Zarządu Wojewódzkiego ZSMP w Rzeszowie, a w latach 1986-1989 pracował w KW PZPR w Rzeszowie. W 1986 r. ukończył studia na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1989-1997 był nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu. W tym czasie uzyskał licencjat z historii w WSP Rzeszów (1996). Od 1997 r. był nauczycielem Liceum Technicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. W latach 1968-1989 należał do ZHP. Był uczestnikiem i organizatorem wielu form działalności artystycznej. Wielokrotnie pełnił funkcję oboźnego letnich obozów harcerskich. Drugą pasją życiową był teatr. W latach 60. i 70. występował w kabarecie w mieleckim Klubie „Podgórze”, a w latach 1972-1981 w Teatrze „Maska” Zakładowego Domu Kultury (później Robotniczego Centrum Kultury). Grał m.in. w sztukach: Ludzie z lasu, Igraszki z diabłem, Dekret, Księżniczka na opak wywrócona i Czyżby (główna rola) oraz w kabarecie „U Ikarków”. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1998–2002 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Kultury, Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki. W 2009 r. przeszedł na emeryturę. Jest wykładowcą w Mieleckiej Szkole Biznesu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Złoty „Za Długoletnią Służbę”. Od 2013 r. występuje w Teatrze Rozmaitości Domu Kultury SCK w Mielcu (Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Rozmowy przy wycinaniu lasu, Wesele, Ożenek, Królowa przedmieścia, Teatr Variété, Pigmalion). W 2017 r. został członkiem zespołu estradowego Senior Show przy Mieleckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku. Członek Mieleckiej Rady Seniorów w kadencji 2019-2023. Od 2021 r. wiceprezes, a od 7 marca 2022 r. – prezes Stowarzyszenia Teatralnego „Proscenium”. W 2022 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa zarządu Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wyróżniony Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Honorową Nagrodą Albertus (2019) i nagrodą specjalną Prezydenta Miasta Mielca za całokształt działalności społecznej, a zwłaszcza artystycznej 2020. 26 III 2023 r. , z okazji 70. urodzin, w DK SCK odbył się jego benefis, podczas którego jubilat wystąpił w monodramie Belfer.
PACHOLEC WALDEMAR KAZIMIERZ, urodzony 29 III 1957 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Heleny z domu Pawelec. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 1982 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka. Uczestniczył w zespołowej pracy dyplomowej, opracowując „System telewizji przemysłowej w Zespole Szkół Hotelarskich w Zakopanem” i montując go w tej instytucji. W latach 1982-1983 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy. Od IX 1983 r. do IX 1993 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” jako kierownik sekcji obsługi sprzętu komputerowego. 1 IX 1993 r. podjął pracę w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów elektrycznych, a później także informatycznych. Ukończył studia podyplomowe z zakresu informatyki na Politechnice Warszawskiej (2002) i studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2004). Od 1999 r. do XII 2016 r. pracował w WSGiZ w Mielcu, najpierw jako kanclerz, a następnie dyrektor administracyjny. Poza pracą zawodową od wielu lat angażuje się w działalność spółdzielczą i samorządową. W czasie studiów działał w samorządzie osiedla studenckiego. Od 1984 r. udziela się w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, m.in. jako członek Społecznej Komisji Mieszkaniowej (do 1990), członek Rady Nadzorczej (1989-1990), przewodniczący Komisji Rewizyjnej (1990-1994) i Radzie Nadzorczej, m.in. jako jej przewodniczący (1994-2017). Równocześnie od 1990 r. jest członkiem Rady Osiedla Smoczka. W 2002 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2002-2006 i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tej Rady. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2010-2014. Pracuje w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów zawodowych.
PACIOREK JANUSZ (ksiądz), urodzony 26 X 1966 r., absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie z maturą w 1985 r. Studiował na Politechnice Krakowskiej, a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i w 1993 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracę rozpoczął jako wikariusz w parafiach: św. Stanisława w Pustkowie Osiedlu (1993-1996) i Matki Bożej Niepokalanej w Nowym Sączu (1996-1999). W tym czasie odbył studia doktoranckie i na podstawie rozprawy „Miłość w nauczaniu ks. Piotra Semenenki” w 2002 r. uzyskał stopień doktora. Od 2002 r. do 2006 r. pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Kolejnymi miejscami pracy duszpasterskiej i funkcjami były: Polska Parafia pw. Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Kazimierza w Londynie Devonii (proboszcz, 2006-2007), Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Swindon (proboszcz, 2007-2008), Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie (ojciec duchowny, 2008-2009; dyrektor, 2009-2013), Dzieło Pomocy „Ad Gentes” (dyrektor, 2012) i Parafia św. Jana Chrzciciela w Łącku (proboszcz, 2013-2018). Od 11 VIII 2018 r. do VII 2021 r. był proboszczem Parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Pełnił też funkcje notariusza oraz duszpasterza małżeństw i rodzin w dekanacie Mielec-Południe. Od 2017 r. jest kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej w Mielcu. Po rezygnacji z funkcji w Mielcu w 2021 r. został mianowany proboszczem parafii w Tylmanowej.
PACOSSY JAKUB (ksiądz), proboszcz parafii mieleckiej, wzmiankowany w 1446 r.
PACZOS BARBARA, urodzona 22 IV 1960 r. w Zwierzyńcu koło Zamościa, córka Zbigniewa i Janiny z domu Pośnik. Absolwentka Technikum Przemysłu Drzewnego. Treningi sportowe rozpoczęła w szkole podstawowej w SKS Zwierzyniec (czwórbój lekkoatletyczny). Startowała też w biegach narciarskich i m.in. w czasie IMS w Dusznikach (1975) zajęła 6. miejsce w biatlonie, a w 1978 r. wywalczyła 2. miejsce w narciarskim „Biegu Piastów” w Jakuszycach. Z powodu słabych warunków śniegowych na Zamojszczyźnie zrezygnowała z narciarstwa wyczynowego i jako zawodniczka „Unii” Hrubieszów zaczęła startować w biegach długich, półmaratonach i maratonach. W pierwszym maratonie (Otwock, 1983) uplasowała się na 3. miejscu, a w 1984 r. zajęła 2. miejsce w Maratonie Pokoju i została powołana do kadry narodowej. Także w 1984 r. przeniosła się do I–ligowej „Stali” Mielec i była jedną z jej najważniejszych zawodniczek. W mistrzostwach Polski wielokrotnie plasowała się na czołowych miejscach. Jako reprezentantka Polski startowała m.in. w maratonie w Berlinie Zachodnim, Szeged (Węgry, 6. miejsce), Tubizie (Belgia, 3. miejsce) i Jokohamie (1987), gdzie była członkinią sztafety maratońskiej. Ustanowiła następujące rekordy życiowe: 5 000 m – 16:54.19 (1986, Grudziądz), 10 000 m – 34:57.42 (1987, Sopot), maraton – 2:42:34 (1986, Dębno, klasa mistrzowska). W 1989 r. zakończyła wyczynową karierę zawodniczą i podjęła pracę zawodową. Nie zrezygnowała jednak całkowicie z biegania i startowała po kilka razy w roku w krajowych biegach ulicznych, zajmując najczęściej 2. miejsce (za najlepszą w kraju Izabelą Zatorską). W latach 1997-1999 zdobyła trzykrotnie mistrzostwo Polski w kategorii weteranów w półmaratonie. W 2000 r. wzięła udział w Maratonie Millenijnym w Rzymie. Duży sukces odniosła w 2002 r., zdobywając na VI Mistrzostwach Świata Biegaczy Weteranów w Riccione (Włochy) brązowy medal w biegu na 10 km i brązowy w zespołowym crossie 3 x 4 km.
PADO JÓZEF, urodzony 1 XII 1938 r. w Wysokiej Głogowskiej, syn Jana i Stefanii z domu Pokrywka. Absolwent Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej, pow. Łańcut, maturę zdał w 1957 r. W 1960 r. ukończył Oficerską Szkołę Artylerii Przeciwlotniczej, uzyskując stopień podchorążego. Podjął służbę zawodową w Wojsku Polskim i pełnił funkcję dowódcy pododdziału w Wojskach Lądowych Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1960-1970). W 1973 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Warszawie i został skierowany do Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1974 r. mianowano go szefem sztabu pułku 1 WDZ w Modlinie, a w 1975 r. został dowódcą pułku artylerii przeciwlotniczej 1 WDZ w Modlinie. W 1979 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy pułku rakiet przeciwlotniczych w Gołdapi i funkcję tę pełnił do 1987 r. W latach 1987-1997 był komendantem Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu, a następnie w stopniu pułkownika dyplomowanego przeszedł na emeryturę i odpowiadał za sprawy militaryzacyjne Nadleśnictwa Mielec. Poza pracą zawodową udzielał się w organizacjach społecznych, m.in. w Lidze Obrony Kraju (od 1963 r.), Kole Łowieckim „Knieja” (od 1980 r.) i Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (od 1997). Od 2003 r. do 2005 r. pełnił funkcje wiceprezesa ZM LOK w Mielcu i kierownika Ośrodka Szkolenia Kierowców przy LOK w Mielcu. Z znaczącym stopniu przyczynił się do ożywienia jego działalności oraz gruntownej modernizacji strzelnicy LOK i rozwoju strzelectwa w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma odznaczeniami resortowymi MON, MSW i LOK. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”.
PADUCH MAREK ADAM, urodzony 13 XII 1965 r. w Mielcu, syn Zenona i Jadwigi z Sobolewskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (w 1995 r. uzyskał tytuł magistra) i filologię rosyjską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie (w 1989 r. mgr). Od roku szkolnego 1993/1994 został zatrudniony w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel języka angielskiego. Ponadto jest wykładowcą języka angielskiego w Zakładzie Filologii Angielskiej Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Tarnowie (od 1999 r.) i Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w Mielcu (od 2004 r.). Od 1994 r. uczestniczy w konferencjach i sympozjach językowych w kraju i za granicą, m.in. na Uniwersytecie Kent i Manchester (Wielka Brytania). Brał udział w pracach nad formowaniem nowej matury z języka angielskiego, współpracując z OKE w Krakowie (od 1995 r.). Jest autorem publikacji naukowych z dziedziny lingwistyki kognitywnej: Metaphorical Awareness of the Native Speakres of English in the Conceptualisation of Happiness (2000), The Word and its Dictionary and Encyclopaedic Definitions (2001) i The Cognitive Approach to the Problem of Meaning (2003), wydanych przez Uniwersytet Rzeszowski. Jest inicjatorem i prowadzącym wielu międzynarodowych projektów edukacyjno-kulturowych dla nauczycieli i młodzieży w ramach programów Unii Europejskiej „Socrates-Comenius” i „Młodzież” oraz programu rządu norweskiego „Linking up for Mibility in Europe” w ramach programu „Leonardo da Vinci”. Od 1999 r. prowadzi współpracę ze szkołami w Norwegii, Francji, Portugalii, Rumunii i Włoszech, organizując wymiany młodzieżowe dla uczniów oraz wizyty studyjne dla nauczycieli, a od 2001 r. uczestniczy w organizowaniu współpracy pomiędzy duńskim klubem pływackim West Swim Esbjerg i klubem pływackim MKS „Ikar” Mielec. Odbywa studia doktoranckie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego w zakresie językoznawstwa. Wygłosił gościnnie (w języku angielskim) referat naukowy na Uniwersytecie Rzymskim La Sapienza w Rzymie nt. Pojęcie szczęścia w kulturze amerykańskiej i polskiej z perspektywy komunikacji międzykulturowej. 21 VI 2017 r. otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego na podstawie rozprawy: Etnosemantyka pojęcia szczęścia w amerykańskiej odmianie języka angielskiego i w języku polskim.
PADWIŃSKI ANDRZEJ MAREK, urodzony 21 IV 1956 r. w Cyrance (później osiedle w Mielcu), syn Tadeusza i Teresy z domu Sokół. Uczęszczał do Technikum Elektrycznego, a później do Technikum Mechanicznego (specjalność: budowa płatowców) i w 1982 r. zdał maturę. Od 1968 r. trenował piłkę nożną w Stali Mielec pod kierunkiem H. Tobolika, T. Płanety i H. Noworyty. Powoływano go do kadry narodowej juniorów. W 1974 r. został zatrudniony w WSK Mielec z oddelegowaniem do FKS Stal. W latach 1974-1976 występował w I zespole Stali Mielec (1975 – wicemistrz Polski, 1976 – mistrz Polski). W młodzieżowej reprezentacji U-21 Polski rozegrał 4 mecze (Turniej o puchar Księcia Następcy Tronu w Iranie, 17-22 II 1976 r.). W 1976 r. przeniósł się do II–ligowej Stali Stalowa Wola (zatrudnienie w Hucie Stalowa Wola), od 1978 r. grał w II–ligowej Pogoni Szczecin (Zarząd Portu Szczecin), a w latach 1981-1982 występował w II–ligowej Koronie Kielce (Fabryka Łożysk Tocznych Iskra Kielce). W 1982 r. powrócił do Stali Mielec (WSK „PZL–Mielec”) i w jej barwach zakończył karierę wyczynową w 1985 r. Był prekursorem zapisu obrazu w technice video w Mielcu. W 1984 r. zorganizował (wspólnie z Krzysztofem Adamczykiem) w kawiarni „Melodia” (później „Odyseja 2000”) pierwszy w Mielcu publiczny pokaz możliwości technicznych aparatury video dla videodyskoteki (teledyski). W 1985 r. założył firmę EDA – VIDEO i jako pierwszy w Mielcu (jeden z dwóch pierwszych w województwie rzeszowskim) uzyskał zezwolenie na „dokonywanie elektronicznego zapisu obrazu i dźwięku oraz odtwarzanie metodą magnetowidową zapisu własnej produkcji”. Wykonał pierwsze nagrania video do mieleckiej miejskiej wideoteki: „Dożynki Wojewódzkie–Mielec 1986” i „Mielec na początku 1987 r.” oraz szereg innych w następnych latach. Wykonywał m.in. filmy reklamowe dla firm w Mielcu i w innych miastach oraz nagrywał uroczystości i imprezy okolicznościowe. Był jednym z realizatorów filmu video „Mielec”, zrealizowanego w 1997 r. Prowadzona przezeń firma EDA-VIDEO funkcjonowała z dużym powodzeniem. Zmarł 2 II 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PADYKUŁA KAZIMIERZ, urodzony 8 XI 1950 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Stanisława i Janiny z domu Sudek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO). Po maturze (1968) pracował w PZZ w Chorzelowie jako stażysta, a następnie inspektor kontroli, skupu i kontraktacji. W latach 1970-1972 odbył służbę wojskową w Marynarce Wojennej. Po powrocie pracował w PKS Mielec (1972-1973) i PZU Mielec (1973). Równocześnie działał społecznie w Związku Młodzieży Wiejskiej, pełniąc funkcje: przewodniczącego koła, przewodniczącego Zarządu Gromadzkiego oraz członka Zarządu Powiatowego i Zarządu Wojewódzkiego. W 1973 r. został zatrudniony w Zarządzie Wojewódzkim ZMW w Rzeszowie i pełnił m.in. funkcję etatowego sekretarza ZP ZMW. Studiował na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1979 r. uzyskał tytuł inżyniera. W 1978 r. został zastępcą dyrektora ds. technicznych Spółdzielni Usług Rolniczych w Czerminie, a od 1980 r. do 1997 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu SUR. W tym okresie doprowadził do gruntownej modernizacji zakładów oraz wybudowania nowych obiektów produkcyjnych i administracyjnych. Wprowadził nowoczesne technologie spawania tworzyw i metali lekkich. Uzyskał certyfikat uprawniający do montażu zespołów samolotu An-2 i „Dromader”, co było podstawą do ponad 10–letniej kooperacji z WSK „PZL-Mielec”. (Certyfikat ten został rozszerzony na uprawnienia remontowe, otwierając drogę do wykonywania napraw skrzydeł i zespołów usterzenia, głównie dla Zakładów Usług Agrolotniczych.) W 1997 r. przeszedł na stanowisko dyrektora Zakładu „Formaplan Polska Sp. z o.o.” w Czerminie, a od 1999 r. do 2011 r. był dyrektorem i członkiem Zarządu „Formaplan Mielec Sp. z o.o.” – firmy mającej siedzibę w SSE EURO-PARK MIELEC. Doprowadził do wybudowania nowoczesnego zakładu oraz uruchomienia produkcji mebli z drewna litego (głównym odbiorcą jest szwedzki koncern IKEA), a także uzyskania Certyfikatu ISO 9001 i Nagrody „Fair Play” przez 4 kolejne lata (2001-2004). Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Brązowym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa.
PADYKUŁA SABINA MARIA, urodzona 7 I 1958 r. w Mielcu, córka Władysława i Zofii z domu Buława. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła w 1983 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. W latach 1983-2000 pracowała w Szpitalu Rejonowym (Powiatowym) w Mielcu jako lekarz stażysta (1983-1984), młodszy asystent i asystent na Oddziale Chorób Wewnętrznych (1984-1990) oraz jako asystent, starszy asystent i zastępca ordynatora na Oddziale Gruźlicy i Chorób (1991-2000). Równolegle (od 1989 r. do 2000 r.) pracowała w Pracowni Ultrasonograficznej, a od 2001 r. jest kierownikiem Poradni Gruźlicy i Chorób Płuc w tym szpitalu. W międzyczasie uzyskała I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych (Szpital Wojewódzki w Rzeszowie, 1989) i II stopień z zakresu chorób płuc (Akademia Medyczna w Krakowie, 1996). W 2001 r. była współzałożycielką Niepublicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej INTER-MED i SONO-MED w Mielcu przy ul. Pisarka 1 B i jest ich współwłaścicielką. Jako lekarz specjalista wykonuje badania USG: jamy brzusznej, tarczycy, szyi, sutków, węzłów chłonnych, ślinianek i przepływów w naczyniach szyjnych. W 2004 r. uzyskała stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy Ocena własnej ultrasonograficznej metody obliczania objętości płynu w jamie opłucnej na Akademii Medycznej w Warszawie. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Alergologicznego, Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumologicznego i Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego, w którym od 2000 r. pełni funkcję członka Krajowej Komisji Rewizyjnej.
PADYKUŁA STANISŁAW, urodził się 6 V 1946 r. w Mielcu, syn Józefa i Teofili z domu Biernat. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu (specjalność: urządzenia chłodnicze w przemyśle), maturę zdał w 1965 r. W okresie szkolnym zajmował się modelarstwem oraz przez pewien czas należał do ZHP (12. Męska Drużyna im. Dywizjonu 303). Trenował koszykówkę i grał w zespole Stali Mielec (liga międzywojewódzka). W 1973 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w zakresie mechaniki (specjalność: obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 30 VIIII 1965 r. pracował w WSK PZL-Mielec, m.in. na stanowiskach: starszego technologa, samodzielnego konstruktora, kierownika sekcji, kierownika Działu Planowania Technologicznego, kierownika Działu Obsługi Informatycznej i kierownika działu koordynującego uruchomieniem produkcji samolotu M-18 „Dromader”. W latach 1974-1979 uczestniczył w pracach Grupy Roboczej Stałej Komisji Maszynowej przy Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej jako delegat ZPLiS w dziedzinie transportu chłodniczego i izotermicznego. W 1981 r. zapisał się do powstającego w WSK NSZZ „Solidarność”, ale nie pełnił w nim żadnych funkcji. Był też członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu i w późniejszych latach jako wiceprezes był jednym z jego najaktywniejszych działaczy. Także w 1981 r. został wybrany przewodniczącym Rady Pracowniczej Przedsiębiorstwa. Uczestniczył też w pracach Organizacji Zakładowych NSZZ „Solidarność” Wiodących Zakładów Pracy (tzw. „Sieć”), dotyczących m.in.: przygotowywanych nowych ustaw o przedsiębiorstwie i samorządzie robotniczym oraz programu reform systemu gospodarczego. W latach 80. pracował na stanowiskach: kierownika pracowni, kierownika sekcji, technologa prowadzącego i asystenta dyrektora naczelnego ds. współpracy z Sejmem i Rządem RP (do 22 I 1991 r.). W latach 1982-1988 brał udział w opracowaniu projektów i dokumentacji eksploatacyjnej oraz koordynacji opracowań i wdrożeń systemów informatycznych w zakresie technicznego przygotowania produkcji lotniczej. Był autorem 6 projektów racjonalizatorskich. Należał do SIMP. Ukończył szereg kursów specjalistycznych. Poza pracą zawodową w latach 70. i 80. angażował się społecznie w działalność Rady Spółdzielni Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i Komitetu Osiedla MSM im. M. Kopernika. W wyborach 4 VI 1989 r. jako kandydat Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” został posłem na Sejm PRL X kadencji (tzw. „kontraktowy”) i aktywnie uczestniczył w zapoczątkowaniu głębokich przemian ustrojowych państwa. Brał udział w pracach Komisji Systemu Gospodarczego Przemysłu i Budownictwa; Komisji ds. Samorządu Terytorialnego i Gospodarki Komunalnej; Nadzwyczajnej Komisji do Rozpatrywania Ustaw o Samorządzie Terytorialnym (przewodniczył Podkomisji ds. Ordynacji Wyborczej) oraz Komisji ds. Reprywatyzacji Przedsiębiorstw Państwowych. 23 I 1991 r. został mianowany podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Przemysłu (później Ministerstwo Przemysłu i Handlu) i z krótką przerwą pracował na tym stanowisku do 31 XII 1996 r. Od 1 I 1997 r. pełnił funkcję wiceprezesa Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie. Utrzymywał stały kontakt z Mielcem, m.in. wspierał procesy restrukturyzacyjne w WSK „PZL-Mielec” oraz przyczynił się do powstania i rozwoju SSE EURO-PARK MIELEC. W latach 1990–1997 był prezesem mieleckiej Fundacji S.O.S. „Życie”. Zginął 12 VII 2001 r. w katastrofie samolotu M28 „Skytruck”, wyprodukowanego w Mielcu, na lotnisku w Puerto Cabello (Wenezuela), gdzie przebywał z misją techniczno–handlową. (Specjalna komisja ustaliła, że wypadek spowodował pilot wenezuelski.) Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim OOP i Odznaką Honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”. Spoczywa na cmentarzu w Wilanowie w Warszawie. W 2005 r. Rada Miejska w Mielcu nadała jego imię nowo wybudowanej ulicy.
PADYKUŁY STANISŁAWA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Cyranka, jedna z najmłodszych ulic w Mielcu. Jest przedłużeniem ul. Wojska Polskiego i biegnie od ul. Cyranowskiej, przez cyranowskie pola, do ronda na ul. H. Sienkiewicza. Dochodzą doń ulice: Orla, H. Boguszewskiej, Modelarska, F. Sokoła, L. Wanatowicza, Poziomkowa, Sportowa i Kazimierza Jagiellończyka. Jej budowę zakończono w 2005 r. w ramach realizacji programu tzw. małej obwodnicy, którego celem było wyprowadzenie ciężkiego ruchu kołowego, związanego z SSE EURO-PARK MIELEC, poza centralne osiedla mieszkaniowe Mielca. Ma 1 322 m długości. Posiada asfaltową nawierzchnię, chodnik i ścieżkę rowerową. W związku z budową niewielkiego ronda na skrzyżowaniu ulic Kazimierza Jagiellończyka i Stanisława Padykuły – obie ulice zostały przebudowane w latach 2014-2016. Ponadto w 2014 r. wybudowano parking przy ul. S. Padykuły, głównie dla klientów targów czwartkowych i sobotnich oraz dla publiczności dużych imprez na terenach MOSiR.
PAJĄK MAREK WITOLD, urodzony 4 IX 1962 r. w Mielcu, syn Witolda i Elżbiety z Wierzbickich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i w 1988 r. otrzymał tytuł lekarza medycyny. W tym roku podjął pracę w Szpitalu Rejonowym w Mielcu, przez rok jako lekarz stażysta, a następnie jako młodszy asystent na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym. Równocześnie pracował w Przemysłowym ZOZ w WSK „PZL-Mielec”. W 1995 r. uzyskał I stopień specjalizacji, a w 1999 r. – II stopień specjalizacji z ginekologii i położnictwa. Do 2005 r. pracował jako starszy asystent. 15 III 2005 r. został zastępcą ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego, a od 5 X 2007 r. powierzono mu pełnienie obowiązków ordynatora tego oddziału. Opublikował dwie prace naukowe w czasopismach medycznych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Uczestniczył w licznych szkoleniach, kursach i zjazdach naukowych z zakresu ginekologii i położnictwa. Funkcję ordynatora pełnił do 2011 r. Jako lekarz-ginekolog pracuje na terenie Mielca, m.in. w przychodni Centrum Medycznego Medyk oraz w gabinetach przy ul. Dworcowej i ul. Wolności.
PAJĄK WITOLD ADOLF, urodzony 4 IX 1936 r. w Ostrowie koło Przemyśla, syn Adolfa i Eugenii z domu Wołos. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Przemyślu, maturę zdał w 1954 r. Studiował na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie i w 1959 r. uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych. Od 1 II 1959 r. do 31 XII 1960 r. pracował w Stoczni Gdańskiej jako ekonomista, a następnie od 15 II 1961 r. do 31 XII 1961 r. w Urzędzie Celnym w Przemyślu–Żurawicy jako rewizor celny. 1 I 1962 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku starszego ekonomisty, a następnie mianowano go kierownikiem sekcji w Dziale Planowania Inwestycji. Równocześnie od 1962 r. był stałym współpracownikiem i piszącym członkiem kolegium redakcyjnego „Głosu Załogi”. Ponadto w latach 60. pracował jako nauczyciel ekonomii politycznej (w niepełnym wymiarze godzin) w Technikum Elektrycznym w Mielcu. W 1968 r. ukończył roczny Kurs Ekonomiki Inwestycji PTE w Warszawie. 1 II 1972 r. powierzono mu funkcję redaktora naczelnego gazety zakładowej WSK „Głos Załogi” i sprawował ją do odwołania (1 VI 1982 r.). Do 31 V 1991 r. pracował jako redaktor. Od 1 VI do 30 IX 1991 r. pełnił obowiązki redaktora naczelnego tygodnika „Głos Mielecki” i radiostudia WSK „PZL-Mielec, a następnie powrócił na stanowisko redaktora. W pracy dziennikarskiej zajmował się głównie problemami ekonomicznymi. Był też współautorem opracowania Powiat mielecki w XXX-leciu PRL, Mielec 1974 oraz książek: Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec. Historia – dorobek – perspektywy 1938 – 1978, Mielec 1978, 40 lat Aeroklubu Mieleckiego, Mielec 1986 i artykułu Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL – Mielec w Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, t. 2 pod red. Feliksa Kiryka, Mielec 1988. Otrzymał kilka nagród związkowych oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za popularyzację problematyki poprawy efektywności gospodarowania. Należał do PTE i SDP. Posiadał stopień podporucznika rezerwy. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Z dniem 30 IV 1993 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Zmarł 16 XI 1993 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PAJOR MICHAŁ, urodzony w 1869 r., urzędnik skarbowy, oficer armii austriackiej. Pracował m.in. w urzędach skarbowych w Krakowie, Strzyżowie i od 1907 r. w Mielcu, gdzie pełnił funkcję komisarza skarbowego. Był jednym z wybitniejszych działaczy niepodległościowych w Mielcu. W latach 1909-1912 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od 1912 r. tworzył konspiracyjne Polskie Drużyny Sokole (Strzeleckie) w powiecie mieleckim i organizował ich szkolenie wojskowe. (Wizytował je w 1913 r. w lesie cyranowskim Józef Piłsudski.) 26 VIII 1914 r. powierzono mu funkcję komisarza wojskowego Powiatowego Komitetu Narodowego w Mielcu. Był jednym z głównych organizatorów wysłania całkowicie wyposażonych trzech grup ochotników z Mielca i powiatu mieleckiego do Legionów Polskich w Krakowie. Po zaniechaniu działalności PKN w czasie działań wojennych na ziemi mieleckiej (30 IX 1914 r. – 11 V 1915 r.) M. Pajor był inicjatorem wznowienia działalności PKN bezpośrednio po odejściu frontu na wschód (V 1915 r.). Pełnił też funkcję delegata Departamentu Wojskowego NKN na teren powiatu mieleckiego aż do rozwiązania NKN (15 X 1917 r.). Wspólnie ze Stanisławem Łojasiewiczem doprowadził do powstania Koła Pracy Narodowej Kobiet w Mielcu. W 1921 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w Izbie Skarbowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Odrodzenia Polski. Zmarł 10 VI 1928 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
PAKŁOS DAWID EUGENIUSZ, urodzony 19 IX 1984 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Heleny z domu Prorok. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego w ramach Centrum Kształcenia Ustawicznego w Mielcu, maturę zdał w 2003 r. Pracował w firmach mieleckiej SSE: Lear C. i Kamax. Studiuje na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. Od 2002 r. uczestniczy w turniejach w komputerowych grach strategicznych 1 vs 1 i 2 vs 2, odnosząc duże sukcesy. Większe z nich to: * 2002 – 3. miejsce w Europejskim Turnieju w Rymarov (Czechy), * 2003 – 3. i 1. m. w Krakowie, 2 x 2. m. w Lublinie i 2. m. w Kielcach (Targi Kieleckie Games EXPO), * 2004 – 1. m. w Warszawie (25 IV, mistrz Polski), 2. m. w Warszawie, * 2005 – 2. m. w Częstochowie, 1. m. w Pradze (23 – 26 VI, PG Challenge). Był reprezentantem Polski w grach 1 vs 1 i 2 vs 2.
PAKUŁA-SACHARCZUK ANNA, urodzona 10 VIII 1956 r. w Płońsku, córka Tadeusza i Krystyny. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Uczestniczyła z powodzeniem w ogólnopolskich konkursach recytatorskich. Występowała w Teatrze Poezji „Kaliope” przy Osiedlowym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim ukończyła w 1983 r. uzyskując tytuł magistra. W czasie studiów działała wśród wydawców Niezależnego Pisma Młodych Katolików „Spotkania” oraz organizowała ogólnopolskie Tygodnie Filozoficzne i Tygodnie Eklezjologiczne, a także inicjowała i organizowała wyjazdy na Europejskie Spotkania Młodych Wspólnoty Taize. W latach 1983-1991 pełniła funkcję kierownika Spółdzielczego Domu Kultury MSM w Mielcu, a następnie pracowała w Osiedlowym Domu Kultury Spółdzielni Mieszkaniowej „Nowe Miasto” w Rzeszowie. Wykładała filozofię człowieka w Instytucie Edukacji Narodowej. W latach 1989-1991 brała udział w tworzeniu wolnej prasy i pracowała jako dziennikarz w tygodniku „San” Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność”. Została członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i brała udział w redakcji nowego statutu SDP. W latach 1991-2005 pracowała w Urzędzie Miasta Rzeszowa – najpierw na stanowisku dyrektora Wydziału Edukacji, Kultury, Sportu i Rekreacji (1991-1999), a następnie jako inspektor w Biurze Prasowym (1999-2005). Wstąpiła do partii Prawo i Sprawiedliwość i z jej listy w 2005 r. została wybrana posłem na Sejm RP (kadencja skrócona 2005-2007). Pracowała w sejmowej Komisji Polityki Społecznej oraz Kultury i Środków Przekazu. Jest członkiem Rady Programowej Centrum Dialogu Międzykulturowego. Inicjowała i realizowała liczne programy i akcje społeczne, m.in.: Samorządowy Konkurs Nastolatków „8 Wspaniałych”, program „Dialog” (integracja społeczności lokalnych, poprawa bezpieczeństwa na rzeszowskich osiedlach), Młodzieżową Akademię Lidera MAL i „Mikołajki – młodzi dzieciom”. Jest współzałożycielką stowarzyszeń i instytucji: Stowarzyszenia na Rzecz Rodzin Wielodzietnych „Rodzina Rodzin”, Towarzystwa Rozwoju Dzieci i Młodzieży „Altum”, Centrum Wspierania Organizacji Pozarządowych CEWOP, Podkarpackiego Forum Pozarządowego PFP, Centrum Wolontariatu, Podkarpackiej Wspólnoty Organizacji Socjalnych POWOS i Podkarpackiego Banku Żywności. Od 2008 r. pracowała jako pełnomocnik zarządu ds. współpracy Samorządu Województwa Podkarpackiego z organizacjami pozarządowymi w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego. W maju 2008 r. uczestniczyła w wyprawie na Ararat, zorganizowanej przez Klub Dziennikarzy Podróżników przy rzeszowskim oddziale Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W sierpniu 2008 r., na prośbę Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zorganizowała (z pomocą darczyńców i wolontariuszy) wakacyjny pobyt na Podkarpaciu dla grupy 86 gruzińskich dzieci z obozu dla uchodźców w Tibilisi, pochodzących głównie ze zburzonego miasta Gori, gdzie trwały działania wojenne. W 2010 r. zdobyła dla Samorządu Województwa Podkarpackiego III nagrodę w międzynarodowym konkursie dla samorządów z krajów Grupy Wyszehradzkiej „About people with people” („O ludziach z ludźmi”). Została zaproszona przez ministra pracy i polityki społecznej jako ekspert do uczestnictwa w programie „Model Współpracy Administracji Publicznej z Organizacjami Pozarządowymi”, i następnie została trenerem w tym programie. Jest pomysłodawcą utworzenia Podkarpackiej Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych i wspiera jej działania. Od 2011 r. pracowała jako główny specjalista w kancelarii Zarządu Województwa Podkarpackiego. W 2011 r. założyła Stowarzyszenie KRIS – Kreatywność, Rozwój, Innowacyjne Społeczeństwo i pracuje społecznie jako jego prezes. W 2013 r. została wybrana przez rzeszowskie organizacje pozarządowe do wojewódzkiej Podkarpackiej Rady Organizacji Pozarządowych. Od 2013 r. pracuje jako główny specjalista w Departamencie Organizacyjnym Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego.
PAKUŁA TADEUSZ, urodzony 27 III 1933 r. w miejscowości Rokitno, syn Michała i Zofii z domu Matusik. Ukończył Państwową Szkołę Przemysłową w Zamościu w 1952 r., a następnie studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (kierunek: budowa osprzętu lotniczego), uzyskując w 1956 r. tytuł inżyniera lotnictwa. Od 1 XI 1956 r. do 1990 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: technologa w Wydziale 57 (do 1960 r.), zastępcy kierownika Wydziału 57 (1960-1965), kierownika Wydziału 57 (1965-1969), samolotowego pilota doświadczalnego (1969-1973), szefa pilotów, szefa personelu lotniczego, pilota samolotowego-instruktora I klasy i samolotowego pilota doświadczalnego I klasy (1973-1990). Równolegle do pracy zawodowej działał społecznie w Aeroklubie Mieleckim jako pilot instruktor szybowcowy, pilot-instruktor samolotowy, szef wyszkolenia i członek Zarządu (sekretarz). Ponadto należał do Mieleckiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Ogółem wylatał około 12 000 godzin na samolotach i około 1 000 godzin na szybowcach. Jako pilot szybowcowy uzyskał międzynarodową odznakę szybowcową z trzema diamentami. Będąc pilotem samolotowym, zdobył licencję pilota samolotowego liniowego z uprawnieniami pilota instruktora samolotowego I klasy oraz pilota doświadczalnego I klasy. Opracował pierwszą w Polsce Instrukcję wykonywania lotów patrolowych oraz lotów połączonych z gaszeniem pożarów. (Po uzgodnieniach w Ministerstwie Komunikacji i wdrożeniu w praktyczną działalność bazy przeciwpożarowej w Gozdnicy – WSK „PZL–Mielec” uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności usługowej w zakresie gaszenia pożarów przy pomocy samolotów w kraju i poza granicami.) Był także autorem Programu szkolenia lotniczego pilotów w zakresie patrolowania i gaszenia pożarów lasów, który po sprawdzeniu w szkoleniu praktycznym pilotów został przez Ministerstwo Komunikacji zalecony do wykorzystywania we wszystkich przedsiębiorstwach lotnictwa gospodarczego, prowadzących działalność przeciwpożarową. Sam uczestniczył w wielu lotach instruktażowych i operacyjnych na samolotach M-18 „Dromader”, połączonych z gaszeniem pożarów lasów, m.in. w Grecji i w Kanadzie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30–lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką 100–lecia Sportu Polskiego, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL” i Pamiątkowym Medalem „Za aktywne uczestnictwo w produkcji samolotów An-2” (nadany przez dwóch ministrów ZSRR) oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1983). Zmarł 24 XII 2020 r. Pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
PALEJ RAFAŁ, urodzony 16 V 1950 r. w Kłodzku, syn Romana i Ireny z domu Położenko. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, matura w 1968 r. Po ukończeniu studiów na Wydziale Mechanicznym (kierunek – mechanika stosowana) Politechniki Krakowskiej w Krakowie z tytułem magistra inżyniera, został zatrudniony w 1974 r. w tejże uczelni na Wydziale Mechanicznym w Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn. W 1984 r. na podstawie rozprawy Drgania nieliniowe układów mechanicznych poddanych działaniu okresowych sił impulsowych otrzymał na Politechnice Krakowskiej stopień doktora i awans na stanowisko adiunkta, a w 1997 r. uzyskał habilitację (tytuł rozprawy: Dynamika i stateczność aktywnych pneumatycznych układów wibroizolacji). Od 1999 r. do 2002 r. pełnił funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego i w tym czasie (2000 r.) otrzymał tytuł profesora Politechniki Krakowskiej. W 2003 r. przeszedł do Instytutu Informatyki Stosowanej Wydziału Mechanicznego. W latach 2005-2008 sprawował funkcję prorektora ds. dydaktyki Politechniki Krakowskiej. Jest kierownikiem Pracowni Metod Obliczeniowych Instytutu Informatyki Stosowanej oraz członkiem Senatu Politechniki Krakowskiej. W dorobku naukowym ma autorstwo: 2 dysertacji, 2 podręczników akademickich, książki naukowej Zagadnienia własne macierzy w teorii drgań (Kraków 2010), ponad 60 artykułów naukowych i 3 patentów. Jest także promotorem m.in. 3 doktorantów. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i 3 nagrodami Ministra Edukacji Narodowej.
PALEJ ROMAN, urodzony 14 I 1922 r. w Bitkowie, woj. stanisławowskie (aktualnie Ukraina), syn Andrzeja i Stefanii z domu Matusik. Uzyskał średnie wykształcenie handlowe. W związku w represjami UPA na ludności polskiej i zmianami granic państwowych w 1945 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w Zakładach Lotniczych w Mielcu (później WSK Mielec) na stanowisku starszego księgowego, a następnie pełnił funkcje kierownika sekcji, zastępcy głównego księgowego i kierownika działu ekonomicznego. Poza pracą zawodową angażował się społecznie i politycznie, m.in. był przewodniczącym Prezydium Rady Robotniczej „PZL-Mielec”, członkiem Prezydium Związkowej Rady Przedsiębiorstwa WSK i działał w zakładowych strukturach partyjnych. Ponadto przez 7 lat pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, znacznie przyczyniając się do rozbudowy obiektu szkoły i ufundowania sztandaru dla Liceum. Na emeryturę przeszedł w 1981 r. W latach 1984-1986 był sekretarzem Komitetu Miejskiego PZPR w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1987 r. Zmarł 19 XII 2006 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PALUCH KAZIMIERZ, urodzony 16 VIII 1941 r. w Mielcu, syn Stanisława i Władysławy z domu Małys. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Metalowej w Mielcu w 1957 r. został zatrudniony w WSK (Wydział 33) jako tokarz. W latach 1961-1963 odbył służbę wojskową. Po powrocie do pracy w WSK uzyskał dyplom mistrza w zawodzie tokarz oraz ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od 1968 r. pracował w kontroli jakości, a od 1987 r. jako kalkulator. Należał do SIMP i ZZ Metalowców. Z dniem 31 XII 1997 r. przeszedł na emeryturę. Nie angażował się politycznie. Jego pasją życiową była praca społeczna na rzecz środowiska, w którym mieszkał. Od początku lat 80. pracował w Komitecie Osiedla J. Krasickiego (później Lotników), a niedługo potem został wybrany przewodniczącym Rady Osiedla. Był też przewodniczącym Komisji Inwestycyjnej i członkiem Rady Nadzorczej Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Inspirował i współorganizował wiele przedsięwzięć inwestycyjnych na terenie osiedla, m.in. budowę: Szkół Podstawowych nr 8 i 9, Przedszkola nr 9, Centrum Handlowo-Usługowego, telewizji kablowej i placówek kultury. Był współorganizatorem osiedlowych imprez kulturalno-rekreacyjnych i czynów społecznych na rzecz osiedla. Pełnił też kilka innych funkcji społecznych, był m.in.: przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej nr 8, działaczem Pracowniczych Ogrodów Działkowych, PSS „Społem” i TPD. Z wielkim zaangażowaniem i konsekwencją występował w sprawach osiedla Lotników na sesjach Miejskiej Rady Narodowej, a później – Rady Miejskiej w Mielcu. Został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej na kadencje 1984-1988 i 1988-1992 (skróconą w 1990 r.) oraz radnym Rady Miejskiej na kadencje 1994-1998 i 1998-2002. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tejże Rady. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działkowiec” i Odznaką TPD „Przyjaciel Dziecka”. Zmarł 5 VII 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PALUCHOWSKI STANISŁAW, urodzony 15 III 1879 r. w Woli Pławskiej, powiat mielecki, syn Tomasza i Katarzyny z domu Żelazko. Absolwent c.k. Gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał (z wyróżnieniem) w 1899 r. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1899-1901), a następnie ukończył studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1905 r.). Po studiach złożył egzamin nauczycielski i został uprawniony do nauczania języka polskiego i filologii klasycznej (łacina, greka) w gimnazjach i szkołach realnych. Pracę nauczycielską rozpoczął w Państwowym Gimnazjum w Stryju, a następnie uczył jako profesor gimnazjalny w Gimnazjum im. S. Staszica we Lwowie. Uczestniczył w I wojnie światowej w 40 pułku piechoty armii austriackiej (5 VIII 1914 r. – 17 XII 1915 r.) i powrócił do szkolnictwa. W 1923 r. mianowano go dyrektorem Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Krzemieńcu i pełnił tę funkcję do 1927 r. Ponadto w latach 1924-1926 był członkiem Prezydium Liceum Krzemienieckiego i sprawował funkcję wizytatora Liceum Krzemienieckiego. W 1927 r. został przeniesiony do Nieszawy na stanowisko dyrektora Państwowego Seminarium Nauczycielskiego im. Władysława Jagiełły. W 1935 r. zrezygnował z tej funkcji i z powodu ważnych względów rodzinnych przeniósł się do Torunia, gdzie do 1939 r. był dyrektorem Prywatnego Gimnazjum Męskiego. W 1940 r. został wysiedlony przez Niemców z Torunia i wraz z żoną i córką przybył do Mielca. Tu włączył się do tajnego nauczania i był m.in. członkiem komisji egzaminacyjnej w zakresie szkoły średniej. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej pracował jako nauczyciel kontraktowy w Państwowym Gimnazjum i Liceum Administracyjno-Handlowym w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1938) i Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (1938). Zmarł 2 II 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAŁACYK OBORSKICH, reprezentacyjny obiekt zabytkowy Gminy Miejskiej Mielec, usytuowany przy ul. Legionów 73, siedziba główna Muzeum Regionalnego. W 1891 r. hrabia Wacław Oborski i jego żona Konstancja z Wołowskich zakupili u żydowskiej rodziny Nuty i Serli Grossów zespół dworsko-parkowy w Mielcu oraz tzw. dobra mieleckie (m.in. na terenie Mielca, Cyranki i Smoczki). Dotychczas istniejący dwór, zbudowany przez Pieniążków na przełomie XVIII i XIX w. nad brzegiem Wisłoki, nie odpowiadał aspiracjom nowych właścicieli, toteż postanowili go rozbudować i zmodernizować. Projekt zlecono Kazimierzowi Hołubowiczowi – architektowi z Rzeszowa, a wykonawstwo prac budowlanych – Franciszkowi Bigo z Mielca. W pierwszym etapie prac, trwającym do jesieni 1905 r., zburzono część dworu od strony wschodniej i zbudowano pałacyk. W drugiej kolejności planowano modernizację pozostałej (zachodniej) części dworu, ale mimo intensywnych starań hr. W. Oborskiego – K. Hołubowicz (z nieznanych przyczyn) nie wykonał projektu i ostatecznie ta część obiektu pozostała bez większych zmian. Oddany do użytku pałacyk, a zwłaszcza jego fronton, przedstawiał się imponująco i klasą dorównywał modnym wówczas w Galicji reprezentacyjnym willom – pałacykom, budowanym w parkach i ogrodach. Zbudowany został z cegły na kamiennym fundamencie i otynkowany. Składał się z czterech różnych części, dwóch jednopiętrowych (po bokach) i dwóch parterowych (w środku), przykrytych dachami o różnych kształtach i różną dachówką. Całość harmonizowała jednak ze sobą i od początku istnienia była przedmiotem powszechnego podziwu. Lewa część piętrowa posiadała pięcioboczną werandę z balkonem na górze i dach siodłowy z trójbocznym daszkiem nad balkonem. Lewa część środkowa (parterowa) została nieco cofnięta, a przed nią, pod dachem urządzono taras ze schodami. Dominantą prawej części środkowej uczyniono duże okno. Prawa część piętrowa, niby wieża, miała wysoki i stromy czworoboczny dach z nieco uniesionymi okapami oraz dwukolumnowy podjazd z tarasem na górze, otoczonym balustradą z tralek. Dodatkowego piękna przydawały wysokie kominy z daszkami, okna o różnych kształtach z ozdobnymi opaskami oraz boniowane naroża części frontowej. Wnętrze urządzono w stylu neoklasycystycznym, a szczególnie ciekawie – hall (ozdobny strop, schody na piętro, przejście do narożnego pokoiku i na taras nad wejściem). Meble i piece miały rodowód XVIII i XIX–wieczny, a ponadto Oborscy posiadali imponującą bibliotekę (około 6 tysięcy książek, w tym 1,5 tysiąca starodruków), kolekcję prac malarskich i rysunkowych (m.in. Piotr Michałowski, C. K. Norwid i M. Oborski), a także zbiór miedziorytów. Systematycznie urządzano otoczenie, sadząc wiele rzadkich drzew i krzewów we wschodniej i północnej części parku. W okresie międzywojennym XX w. dobudowano piętro na części zachodniej obiektu. Po II wojnie światowej ostatni z żyjących Oborskich – Andrzej został zmuszony do opuszczenia pałacyku i pozbawiony majątku (tzw. dóbr mieleckich), a w obiekcie umieszczono osoby, które w czasie działań wojennych w 1945 r. nie miały gdzie mieszkać. W 1953 r. większą część budynku zajęła mielecka placówka (filia) Oddziału PKS w Stalowej Woli, a w pozostałej części kwaterowano pracowników WSK. W latach 60. mocno zdewastowany obiekt przekazano Miejskiemu Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej. Po kapitalnym remoncie w latach 1967–1969 umieszczono w pałacyku dyrekcję i administrację. W ramach remontu m.in. uproszczono więźbę dachową i pokryto blachą znaczną część dachu oraz rozebrano wszystkie zabytkowe piece kaflowe. Po kilkuletnich staraniach dyrekcji Muzeum Regionalnego i Wydziału Kultury UM w Mielcu – Miejska Rada Narodowa w „Uchwale nr XXX/81/83 z 20 IX 1983 r. w sprawie rozwoju kultury w Mielcu na lata 1983-1985” postanowiła przeznaczyć Pałacyk Oborskich na siedzibą główną Muzeum Regionalnego. Na tej podstawie w 1986 r. rozpoczęto prace dokumentacyjno-projektowe restauracji obiektu. Po zasadniczych zmianach ustrojowych, wprowadzonych nową ustawą o samorządzie terytorialnym (1990), Zarząd Miasta Mielca uchwałą nr 271/92 z dnia 2 XI 1992 r. przeznaczył Pałacyk Oborskich na siedzibę główną Muzeum Regionalnego. (MPGK przeniosło się do budynku przy ul. Wolności 44.) W grudniu 1992 r. rozpoczęto prace rekonstrukcyjno-remontowe i adaptacyjne, a zakończono je wiosną 2001 r. Zgodnie z decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie przywrócono niemal całkowicie kształt pałacyku z 1906 r. Starano się też zachować układ wewnętrzny, ale z różnych powodów musiano wprowadzić sporo drobnych zmian. Koszty przedsięwzięcia sfinansowała Gmina Miejska Mielec, przy wsparciu środków z Państwowej Służby Ochrony Zabytków. 22 VI 2001 r. uroczyście oddano obiekt do użytku. Uzyskanie reprezentacyjnych pomieszczeń w Pałacyku Oborskich (taką nazwę pozostawiono) stworzyło nie tylko znacznie lepsze warunki do gromadzenia i eksponowania zbiorów Muzeum Regionalnego, ale także do organizowania m.in.: uroczystych spotkań władz miasta z delegacjami zagranicznymi i szczególnymi gośćmi Mielca, konferencji i sesji naukowych, jubileuszy, ślubów, promocji wydawnictw regionalnych i imprez oświatowo-edukacyjnych.
PAMUŁA ANDRZEJ, urodzony 21 XII 1931 r. w Krakowie, syn Józefa i Marii z domu Panuś. Absolwent Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie i Liceum Lotniczego w Warszawie. Po maturze w 1952 r. został skierowany do WSK Mielec, gdzie pracował na stanowiskach: technologa, mistrza, kontrolera, pilota transportowego, kierownika sekcji – pilota specjalisty, pilota doświadczalnego, kierownika kontraktu na sprzedaż samolotów do Grecji, zastępcy kierownika Działu NKJ-3 i szefa personelu latającego – kierownika Działu PLL. Systematycznie się kształcił. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Równocześnie pracował społecznie w Aeroklubie Mieleckim. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Lotniczego we Wrocławiu i otrzymał uprawnienia pilota samolotowego. Sukcesywnie zdobywał kolejne lotnicze licencje – do pilota doświadczalnego włącznie oraz uprawnienia instruktorskie, w tym uprawnienia instruktora samolotowego I klasy. W 1954 r. wziął udział w I Spadochronowych Mistrzostwach Polski. Wykonał ogółem 9724 loty na 35 typach samolotów w czasie 7700 godzin. Oblatał około 2 tysiące samolotów wyprodukowanych w WSK Mielec, w tym około 500 samolotów odrzutowych. Przebazowywał mieleckie samoloty do m.in.: Tunezji, Egiptu, Sudanu, Iraku, Iranu, Indii, Grecji i innych krajów europejskich. Wielokrotnie demonstrował samoloty WSK Mielec na pokazach i wystawach lotniczych, m.in. w Londynie i Paryżu, a także wyszkolił na tych samolotach wielu pilotów z różnych krajów. Po przejściu na emeryturę (28 II 1991 r.) powrócił do rodzinnego Krakowa, gdzie podjął działalność społeczną. Został wybrany radnym Dzielnicy X Miasta Krakowa. Był też przez wiele lat członkiem jednej z Rad Parafialnych w Krakowie. Odznaczony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaka MPM i „Błękitnymi Skrzydłami” za wybitne osiągnięcia w pracy pilota doświadczalnego oraz pionierskie przedsięwzięcia w realizacji usług agrolotniczych za granicą. Otrzymał wyróżnienie za pracę biograficzną Zazdrościłem ptakom w konkursie „Kariery lotnicze” czasopisma „Skrzydlata Polska”. Zmarł 30 VI 2010 r. Spoczywa na cmentarzu Wróblowice koło Swoszowic (Kraków).
PANCERZ ROMAN, urodzony 24 X 1941 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Romana i Bronisławy z domu Czernia. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. W latach 1959-1961 pracował w Rejonowym Urzędzie Telekomunikacyjnym w Mielcu. W 1966 r. ukończył studia na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Szczecinie i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Od 1967 r. do 1974 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Przecławiu, a w latach 1975-2001 był głównym ekonomistą w Małopolskim Centrum Biotechniki w Krasnem koło Rzeszowa. Pasją pozazawodową od 1972 r. pozostaje śpiewanie w Chórze Męskim Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” im. Stanisława Lachmana w Mielcu. Jest także członkiem chóru parafialnego parafii MBNP w Mielcu (od 1976 r.). Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Rolnictwa” i Odznaką Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów.
„PANDA” (ZAKŁAD PRODUKCJI OBUWIA „PANDA”) SC, firma założona przez Tadeusza Kulikowskiego i Wiesława Smacznego w styczniu 1990 r. Siedzibę umieszczono na terenach przy ul. Partyzantów 19A. Produkuje ze skór naturalnych i tworzyw skóropodobnych – systemem klasycznym (klejonym) – obuwie męskie, damskie i dziecięce na każdą porę roku. Posiada własne zaplecze techniczno-produkcyjne i własną wzorcownię. Posiada własną sieć sklepów firmowych. Ponadto odbiorcami jej wyrobów są firmy handlowe w kraju i za granicą, m.in. na Ukrainie, Białorusi i Słowacji.
PANEK JAN BOGUSŁAW (ksiądz), urodzony 10 VI 1962 r. w Mielcu, syn Stanisława i Zofii z domu Kiełb. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1982 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1988 r. z tytułem magistra teologii (praca magisterska z zakresu homiletyki o literaturze katolickiej) i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w parafiach w Słopnicach koło Limanowej, Dębicy, Nowym Sączu, Krynicy i Dąbrowie Tarnowskiej. Był długoletnim katechetą w szkołach ponadpodstawowych. W latach 2000-2007 pełnił funkcję rektora kaplicy dojazdowej w Oleśnicy koło Dąbrowy Tarnowskiej. Doprowadził do jej gruntownej odnowy i koniecznych remontów. Od 1 XII 2007 podjął obowiązki proboszcza parafii Mokrzyska koło Brzeska i rozpoczął budowę kościoła parafialnego. Doprowadził do jego wybudowania, a zwieńczeniem tego wielkiego przedsięwzięcia była konsekracja kościoła pod przewodnictwem biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża w dniu 7 VI 2015 r. Ponadto parafia prowadzi przedszkole. W następstwie erygowania Kapituły Kolegiackiej przy bazylice mn. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu 29 XII 2017 r. otrzymał godność Kanonika Honorowego tejże Kapituły. W związku ze śmiercią dotychczasowego proboszcza parafii pw. św. Katarzyny w Oleśnie od dnia 22 XII 2020 r. został proboszczem w tej parafii.
PANEK WAWRZYNIEC, mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w kampanii jesiennej oddziału płk. Dionizego Czachowskiego. Uczestniczył w bitwie koło Rybnicy i w potyczce pod Jurkowicami (21 X 1863 r.), gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej i został zesłany do guberni permskiej. Dalsze losy nieznane.
PANZ ZBIGNIEW, urodzony 18 XI 1920 r. we Lwowie, syn Józefa i Henryki z Jaworskich. W 1938 r. ukończył Państwową Szkołę Techniczną we Lwowie. Zdobył uprawnienia budowlane. W latach 1950-1953 pracował jako inspektor nadzoru w Wojewódzkiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych w Rzeszowie. Przez kilkanaście kolejnych lat był kierownikiem budowy w: Zakładzie Budownictwa Mieszkaniowego w Stalowej Woli (1953-1955), RPBM KGR w Mielcu (1956-1962) i Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym (1963-1966). 1 III 1966 r. został mianowany zastępcą dyrektora ds. zaplecza w MPB, a 1 X 1974 r. – zastępcą dyrektora ds. przygotowania produkcji. Od 1 III 1975 r. przeniesiono go na stanowisko kierownika Działu Umów i Rozliczeń Materiałowych, a 1 V 1978 r. powierzono mu funkcję zastępcy kierownika Działu Przygotowania Produkcji. Z dniem 31 XII 1981 r. przeszedł na emeryturę. Uczestniczył w wielu budowach w Mielcu, m.in.: obiektów Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego, budynku Obwodowego Urzędu Poczty Polskiej i Urzędu Telekomunikacyjnego przy ul. H. Sawickiej (aktualnie ul. Jadernych) oraz osiedli Niepodległości i J. Kusocińskiego. Pracował też na kontrakcie w Libii. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1980). Zmarł 15 XI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAŃCZAKIEWICZ JAN JÓZEF BRONISŁAW, urodzony 27 XI 1907 r. w Kolbuszowej, syn Jana i Marii z Zalewskich. Absolwent Gimnazjum im. Kazimierza Morawskiego w Przemyślu, maturę zdał w 1928 r. W tym czasie należał do harcerstwa i pełnił funkcję drużynowego. Społecznie udzielał się w Związku Strzeleckim. Służbę wojskową odbył w 3. Pułku Strzelców Podhalańskich we Włodzimierzu Wołyńskim oraz Gródku Jagiellońskim i ukończył szkołę podchorążych piechoty. Studiował medycynę i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Już w czasie studiów podjął pracę w Izbie Skarbowej w Krakowie. Po ćwiczeniach wojskowych uzyskał awans do stopnia porucznika. Angażował się w działalność społeczną, m.in. w Związku Strzeleckim, Lidze Morskiej i Kolonialnej, Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Polskim Czerwonym Krzyżu i Związku Zawodowym Pracowników Skarbowych. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako dowódca 2 kompanii II batalionu 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie, najpierw w rejonie Tuchowa, a następnie na Pogórzu Karpackim. Po rozbiciu oddziału przedostał się do Krakowa. Pod koniec września 1939 r. uczestniczył w założeniu podziemnej Organizacji Orła Białego (OOB) w Krakowie i w jej ramach został mianowany komendantem Krakowskiego Rejonu Dywersyjnego. Do kontaktów z innymi ośrodkami ruchu oporu przyjął pseudonimy: „Emil”, „Sylwester”, „Skała” i „Grzegorz”. Jednym z pierwszych ośrodków, z którym podjął współpracę i włączył do struktur krakowskiej OOB był Mielec. Na jego polecenia grupa dywersyjna Stanisława Doliny wykonywała akcje sabotażowe na terenie Flugzeugwerk Mielec. Po zmianach w organizacji ruchu oporu został zastępcą szefa Związku Odwetu, a następnie szefem Kedywu Okręgu ZWZ (później AK) Kraków. Po rozbiciu krakowskiego ośrodka dowodzenia ruchem oporu (w wyniku „wsypy”) został zmuszony do ukrywania się i z pomocą Władysława Jasińskiego „Jędrusia” przeniósł się do Krzemienicy koło Mielca, skąd kierował nadal działalnością dywersyjną na terenach byłego COP-u. Organizował też kursy na temat sabotażu i dywersji na terenie Mielca i Kolbuszowej. W maju 1944 r. został mianowany szefem Kedywu Okręgu Kraków. W związku z wybuchem powstania warszawskiego zarządził koncentrację podległych jednostek dywersyjnych i utworzył Samodzielny Partyzancki Batalion Kedywu, który wszedł w skład Grupy Operacyjnej „Garda” i działał w okolicach Krakowa. Otrzymał wówczas awans do stopnia kapitana, a następnie majora. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej w styczniu 1945 r. powrócił do pracy w Izbie Skarbowej, ale już w kwietniu został aresztowany przez polskie służby bezpieczeństwa i więziony do września tego roku. Po wyjściu na wolność przez pewien czas prowadził gospodarstwo rolne w okolicy Sobótki jako osadnik wojskowy. Aktywnie działał w PPS i wybrano go wiceprzewodniczącym Komitetu Powiatowego. Założył też spółdzielnię „Samopomoc Chłopska” i został jej prezesem. W czasie tworzenia PZPR w 1948 r. został zwolniony ze wszystkich funkcji. Przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował m.in. w Centralnym Związku Spółdzielczości Pracy i Resortowym Ośrodku Normowania Pracy Komitetu Drobnej Wytwórczości. Zaangażował się też w działalność społeczną, m.in. w komisjach Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa-Mokotów i w ZBoWiD. Gromadził materiały historyczne i spisywał wspomnienia z okresu II wojny światowej. Odznaczony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Zmarł 27 IV 1968 r. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
PAŃSTWOWA KOMUNIKACJA SAMOCHODOWA (PKS) ODDZIAŁ W MIELCU, początki działalności mieleckiej placówki (filii, później oddziału i samodzielnego przedsiębiorstwa) największej państwowej firmy, wykonującej drogowe przewozy towarowe i osobowe, datują się na lata 1952-1953. Wtedy to utworzono w Mielcu placówkę filialną Oddziału PKS w Stalowej Woli. Jej organizatorem, pierwszym dyspozytorem i kierownikiem był Leon Homentowski, a siedzibą administracji – Pałacyk Oborskich. Początkowo wykonywano przewozy towarowe kilkoma, a następnie kilkunastoma samochodami i ciągnikami. Drugą siedzibą był barak obok budynku nr 40, a wkrótce potem – część Bazy Transportu Budownictwa Mieszkaniowego przy ul. S. Żeromskiego. W latach 1956-1957 rozpoczęto przewozy pasażerskie i dowóz pracowników do zakładów pracy. Najpierw używano do tego samochodów ciężarowych „Star”, przystosowanych do przewozu osób, a później włączano do ruchu autobusy. Początkowo obsługiwano 6 tras lokalnych: Radomyśl Wielki, Wadowice Dolne, Borowa, Gawłuszowice, Przecław i Czermin. W latach 1958-1959 przeniesiono siedzibę do obiektów po Gminnym Ośrodku Maszynowym w Cyrance (była prywatna własność Piotra M. Nowaka) przy ul. Przemysłowej, a dworzec autobusowy umieszczono na ulicy Szerokiej. Dynamiczny rozwój Mielca jako regionalnego centrum administracyjno-gospodarczego i oświatowo-kulturalnego spowodował, że zapotrzebowanie na przewozy drogowe (osobowe i towarowe) gwałtownie rosło. W 1963 r. powołano w Mielcu odrębny Oddział Krajowej PKS. Tabor samochodowy liczył wówczas 45 autobusów, które obsługiwały 12 linii (120 kursów). Niemal równocześnie oddano do użytku dworzec przy ul. B. Głowackiego. Uruchomiono pierwsze linie dalekobieżne – do Wetliny i Tomaszowa Lubelskiego. W latach 1964-1965 oddano do eksploatacji nową stację obsługi typu dwupoziomowego (tzw. wzór włoski) oraz nowy budynek administracyjny przy ul. Przemysłowej. Znaczny wzrost ilości pasażerów i kursów sprawiły, że w latach 1968-1969 przeprowadzono modernizację dworca, m.in. ustawiając stoiska prostopadle do ul. B. Głowackiego. We współzawodnictwie międzyzakładowym mielecki Oddział trzykrotnie (1967-1969) zdobywał 1. miejsce w województwie rzeszowskim i otrzymał puchar przechodni na własność, a ponadto w 1969 r. uzyskał 3. miejsce w kraju. W latach 70. nadal rosła ilość pasażerów, zarówno na liniach lokalnych jak i dalekobieżnych. Wprowadzono nowe linie, m.in. do Krakowa, Warszawy, Kielc, Lublina i Katowic. W 1976 r. obsługiwano już 26 tras. Stopniowo zmieniano też strukturę taboru autobusowego. Obok jeżdżących po liniach lokalnych „Autosanów” i „Jelczów RTO” wprowadzono w komunikacji dalekobieżnej autobusy jugosłowiańskie marki „TAM”, a w przewozach pracowniczych – węgierskie „Ikarusy”. W latach 80. dysponowano około 200 autobusami. Równocześnie unowocześniano tabor towarowy. Samochody „Star 25” i „Star 27” zastępowano sukcesywnie „Starami 200” i „Jelczami 315” z silnikami Leylanda SW 0680 produkowanymi w WSK Mielec. Przykrym wydarzeniem był pożar budynku przy ul. B. Głowackiego (2 III 1987 r.), w którym mieściły się biura Oddziału, kasy, poczekalnia i świetlica. Dla dalszego funkcjonowania dworca zakupiono specjalne kontenery, w których umieszczono kasy, poczekalnię i dyspozytornię. Równocześnie zintensyfikowano starania o docelową lokalizację dworca po drugiej stronie torów kolejowych, przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W 1990 r. nastąpiło przekształcenie Oddziału w samodzielne przedsiębiorstwo. W październiku 1992 r. oddano do użytku nowy dworzec autobusowy przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W kolejnych latach 90. stopniowo likwidowano tabor towarowy i w końcu wycofano się z przewozów towarowych. Sukcesywnie zmniejszano też tabor osobowy, wycofując z ruchu autobusy wysłużone i nie odpowiadające nowym standardom usług przewozowych. W 1998 r. oddano do użytku nową halę usługowo-naprawczą przy ul. Przemysłowej i wiele autobusów remontowano we własnym zakresie. Zakupiono też kilka nowych „Autosanów”. Głębokie przemiany społeczno-gospodarcze w kraju nie sprzyjały jednak wszelkim formom państwowej komunikacji, toteż mimo restrukturyzacji kondycja mieleckiego przedsiębiorstwa PKS stawała się coraz słabsza i w 2004 r. zostało ono sprzedane francuskiej firmie „Connex”.
Dyrektorzy: Eugeniusz Panek (1963–1964), Zbigniew Pelczarski (1964-1965, p.o. dyr. Ryszard Frańczak (1965–1966), Stanisław Szelest (1966–1974), p.o. dyr. Adam Gorczyca (1974), Adam Gorczyca (1974–1989), Władysław Marusiak (1990–1991), Krzysztof Śnieżek (1991–1995), p.o. dyr. Jan Krępa (1995–1996), Jan Krępa 1996–2003, Władysław Świetlicki (2003–nadal).
Długoletni, zasłużeni pracownicy: *pracownicy administracji: Teodor Betleja, Zdzisława Gancarz, Wanda Gosik, Jan Miłoś, Natalia Kania, Andrzej Sadłoń, Ryszard Szyszka, Władysław Śliwa; *kierowcy: Roman Barnaś, Józef Brzdęk, Szymon Fedorko, Kazimierz Gacek, Józef Jachym, Piotr Krawczyk, Józef Misiak, Alfred Pająk, Bronisław Pasierb, Marian Ryś, Zygmunt Surgot, Kazimierz Ząbek; *pracownicy zaplecza technicznego: Jan Adamczyk, Tadeusz Dudek, Stanisław Indyk, Konstanty Jabłoński, Adam Kierys, Jan Kluza, Stanisław Kozioł, Kazimierz Krempa, Tadeusz Kuczkowski, Henryk Luka, Stefan Maroń, Jan Omyłka, Eugeniusz Pietras, Jan Rak.
PAŃSTWOWA STRAŻ POŻARNA, instytucja specjalistyczna w zakresie ochrony przeciwpożarowej, zwalczania klęsk żywiołowych i ratownictwa technicznego. Jej siedziba znajduje się przy ul. H. Sienkiewicza 54. Historia Zawodowa straż pożarna w Mielcu tworzyła się w pierwszych latach po II wojnie światowej. Zarządzeniem z 30 XI 1945 r. minister administracji publicznej reaktywował Związek Straży Pożarnych RP. Stanowiło to podstawę prawną do odradzania się Ochotniczych Straży Pożarnych. Podjęły one trud walki z pożarami i innymi klęskami żywiołowymi oraz tworzyły ośrodki działalności kulturalno-oświatowej. Równocześnie w celu skoordynowania działalności w zakresie ochrony przeciwpożarowej i ochrony przed innymi klęskami żywiołowymi utworzono specjalne komórki organizacyjne w Urzędach Wojewódzkich, m.in. w Rzeszowie oraz referaty w starostwach powiatowych, m.in. w Mielcu. Kierownicy tych referatów byli równocześnie powiatowymi instruktorami pożarnictwa oraz komendantami powiatowymi Straży Pożarnych. 26 I 1946 r. utworzono Pogotowie Straży Pożarnej, korzystające z budynku i sprzętu (m.in. podarowanego przez przemysłowca Tadeusza Królikiewicza samochodu ciężarowego przystosowanego do akcji strażackich) OSP w Mielcu przy ul. J. Kilińskiego. Pierwszymi etatowymi pracownikami byli: komendant Władysław Mroczek oraz kierowcy: Edward Gesing i Kazimierz Plaskota. Ponadto całodobowe dyżury pełnili strażacy ochotnicy. Takie prowizoryczne pogotowie nie sprawdzało się w wyjazdach do pożarów na terenie powiatu, co unaocznił wszystkim wielki pożar wsi Reichsheim (Sarnów) i spóźnione przybycie mieleckich strażaków. Na posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu 28 XI 1947 r., na wniosek Inspektoratu Powiatowego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych i argumentów komendanta powiatowego Straży Pożarnych w Mielcu Tadeusza Witka, uchwała nr 56/47 postanowiono wprowadzić w Mielcu płatne pogotowie Straży Pożarnej z dniem 1 X 1948 r. Także w 1948 r. zakupiono pierwszy typowy samochód strażacki. W pierwszych powojennych latach pożary zdarzały się bardzo często, gdyż materiały, z których tradycyjnie budowano domy i obiekty gospodarcze, łatwo zapalały się i szybko płonęły. Z reguły w czasie każdej burzy z wyładowaniami atmosferycznymi wybuchały pożary. Wielokrotnie akcje gaszenia pożarów, zwłaszcza przy wietrze, utrudniała latająca paląca się słoma z „kicek” (pokrycie dachu). Wraz z elektryfikacją wsi nierzadko powstawały pożary na skutek wadliwie wykonanej instalacji elektrycznej. Wiele wysiłku wkładano więc w działalność prewencyjną, sugerując na zebraniach wiejskich m.in. zamianę pokrycia dachu na dachówkę, montowanie instalacji odgromowych i wykonywanie instalacji elektrycznej zgodnie z przepisami. Oprócz jednostki powiatowej od 1944 r. funkcjonowała Zawodowa Straż Pożarna przy Państwowych Zakładach Lotniczych. Na mocy ustawy o ochronie przeciwpożarowej i jej organizacji z dnia 4 II 1950 r. powołano m.in. powiatowe komendy straży pożarnych, m.in. w Mielcu i podporządkowano im wszystkie straże istniejące na terenie powiatu: ochotnicze i zakładowe. Wcześniej (24 X 1949 r.) rozwiązano Związek Straży Pożarnych. W 1951 r. powiatowe komendy straży pożarnych usytuowano przy prezydiach powiatowych rad narodowych, a w 1952 r. nakazano zorganizowanie w miastach powiatowych punktu alarmowo-dyspozycyjnego, bazy konserwacji i naprawy sprzętu pożarniczego. W Mielcu zorganizowano taki punkt, przejmując na ten cel część pomieszczeń, wyposażenie i sprzęt OSP przy ul. J. Kilińskiego 27. Metody postępowania ówczesnych władz powiatowych spowodowały protesty OSP i w konsekwencji długoletnie animozje pomiędzy strażą ochotniczą i zawodową. Pogłębiło je jeszcze przeniesienie Powiatowej Komendy Straży Pożarnych z Prezydium PRN do siedziby OSP przy ul. J. Kilińskiego (1 II 1958 r.). Inne, często bardzo dobre relacje, wypracowano natomiast w kontaktach z wieloma jednostkami OSP na terenie powiatu. Sprzyjającym czynnikiem tego procesu było reaktywowanie z dniem 28 XII 1956 r. działalności Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (odrębne hasło), a efektem m.in. rozwój wiejskich OSP. W 1960 r. funkcjonowały w pow. mieleckim 92 jednostki OSP, skupiające 1918 członków, a w 1970 r. było już 98 jednostek i 2301 członków. W 1963 r. utworzono w Mielcu Zawodową Straż Pożarną jako jednostkę IV kategorii z jedną sekcją na zmianie. Systematyczny rozwój budownictwa murowanego i powszechna wymiana pokryć dachowych (dachówka, blacha) oraz różne formy prewencji znacznie zmniejszyły ilość pożarów obiektów budowlanych. Zasadniczą poprawę warunków działania przyniosło oddanie do użytku (22 VII 1972 r.) zespołu obiektów przy ul. H. Sienkiewicza 54, w którym umieszczono Powiatową Komendę Straży Pożarnych, Zawodową Straż Pożarną i Zarząd Powiatowy Związku OSP. (Wykonawcą było Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane, a ponadto wiele pracy włożyli strażacy ZSP i OSP z terenu powiatu.) W wyniku reformy podziału administracyjnego kraju i m.in. likwidacji powiatów w 1975 r. – Komenda Powiatowa SP w Mielcu została przekształcona na Komendę Rejonową SP i działalnością objęła miasto Mielec oraz gminy: Borowa, Czermin, Mielec, Przecław i Tuszów Narodowy, w ramach województwa rzeszowskiego. (Gminy: Padew Narodowa, Radomyśl Wielki i Wadowice Górne zostały włączone do innych województw.) Od lat 70. coraz częściej straże pożarne uczestniczyły w innych akcjach ratowniczych oraz formach pomocy. M.in. w 1979 r. usuwano z Wisłoki olej po awarii w Zakładach Oponiarskich „Stomil” w Dębicy, a w kolejnych latach wielokrotnie dowożono wodę pitną dla mieszkańców Mielca po zatruciach rzeki Wisłoki. W latach 80. stworzono możliwość odbywania służby wojskowej w straży pożarnej i z tego naboru kilkunastu junaków zostało przyjętych do pracy w mieleckiej ZSP. W 1985 r. w wojewódzkich zawodach ZSP, przeprowadzonych na stadionie „Gryfa” Mielec, drużyny ZZSP WSK „PZL-Mielec” i ZSP Mielec zdobyły I i II miejsce. Asp. Bogusław Wróbel i st. kpr. Wiesław Misiak (ZZSP) zostali powołani do reprezentacji Polski i startowali w zawodach międzynarodowych. Także w innych formach współzawodnictwa obie mieleckie straże zawodowe osiągały bardzo dobre wyniki, co świadczyło o wysokim poziomie w organizacji i realizowaniu zadań ochrony przeciwpożarowej oraz prowadzeniu innych akcji ratowniczych. Od 21 VIII 1991 r. wprowadzono w życie ustawę o ochronie przeciwpożarowej, a od 1 I 1992 r. ustawę o Państwowej Straży Pożarnej. Nakładała ona obowiązek zorganizowania zawodowej formacji, odpowiednio umundurowanej i wyposażonej w specjalistyczny sprzęt, wyszkolonej i przeznaczonej do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi miejscowymi zagrożeniami. W wyniku przekształceń organizacyjnych w 1992 r. utworzono Komendę Rejonową Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu i Jednostkę Ratowniczo-Gaśniczą PSP, a z dniem 1 I 1993 r. Jednostkę Ratowniczo-Gaśniczą nr 2 (na bazie ZZSP WSK „PZL-Mielec”). Nowe zadania wymagały m.in. nowoczesnego specjalistycznego sprzętu, wyszkolenia strażaków i odpowiedniej bazy, toteż poza dotacjami państwowymi energicznie i z powodzeniem starano się o pomoc finansową i rzeczową u miejscowych władz, instytucji i firm. W rezultacie tych działań systematycznie unowocześniano wyposażenie (samochody, sprzęt do gaszenia pożarów i innych działań ratowniczych). Wyrazem uznania dla dotychczasowej działalności i osiągnięć było poświęcenie i wręczenie sztandaru Komendzie Rejonowej PSP w Mielcu na uroczystościach w kościele MBNP i placu AK w dniu 29 IX 1996 r. W latach 1997 i 1998 mieleccy strażacy zawodowi uczestniczyli w akcjach ratowniczych w czasie powodzi na terenie regionu mieleckiego. W związku z reorganizacją administracji samorządowej i utworzeniem powiatów (m.in. mieleckiego w dawnym kształcie) – od 1 I 1999 r. powrócono do nazwy Komenda Powiatowa PSP oraz powołano Zarząd Powiatowy Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. W 2001 r. strażacy zawodowi i OSP kolejny raz walczyli z powodzią na północnych terenach powiatu mieleckiego. 21 VI 2003 r. oddano do użytku rozbudowany i unowocześniony zespół obiektów PSP przy ul. H. Sienkiewicza. (Wykonawcą była firma budowlana „Arkada”.) W tym dniu odsłonięto również obelisk upamiętniający inicjatora i organizatora tej inwestycji – długoletniego komendanta PSP w Mielcu – bryg. mgr. inż. Antoniego Maryniaka, zmarłego nagle 22 VI 2002 r. Uroczystości te były okazją do podsumowań i ocen, w których stwierdzono, że blisko 60–letnia historia mieleckiej straży zawodowej charakteryzowała się ciągłym rozwojem pod każdym względem. W 2005 r. Komenda Powiatowa składała się z następujących komórek organizacyjnych: 1) Wydział Operacyjno-Szkoleniowy i Spraw Obronnych, w tym Stanowisko Kierowania Komendanta Powiatowego, 2) Wydział Kontrolno-Rozpoznawczy, 3) Wydział Organizacyjno-Kadrowy, 4) Wydział Finansów, 5) Wydział Kwatermistrzowsko-Techniczny i BHP, 6) Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza PSP z siedzibą przy ul. H. Sienkiewicza 54, 7) Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza PSP z siedzibą przy ul. Wojska Polskiego 3. W sierpniu 2005 r. w Centrum Powiadamiania Ratunkowego PSP rozpoczął funkcjonowanie telefon alarmowy 112, uruchamiający wspólne działania PSP, Pogotowia Ratunkowego i Policji. W 2006 r., na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych, KP PSP w Mielcu została zakwalifikowana do kategorii III. W związku z nałożeniem PSP nowych obowiązków związanych z wypadkami drogowymi i anomaliami atmosferycznymi, znacznie zwiększyła się liczba zdarzeń, a zwłaszcza tzw. miejscowych zagrożeń. Nowe zadania wymagały systematycznego unowocześniania sprzętu i wyposażenia, co też czyniła Komenda Powiatowa. Dbano też o systematyczne szkolenie strażaków w swojej bazie i okolicy (lasy, lotnisko, zbiorniki wodne), konfrontowano umiejętności najlepszych z czołówką wojewódzką i krajową (wiele wysokich miejsc), a nawet uczestniczono z powodzeniem w rywalizacjach międzynarodowych. W koniecznych przypadkach delegowano najlepszych do ekip ratunkowych w akcjach zagranicznych (m. Bośnia i Hercegowina). 18 V 2012 r. uroczyście obchodzono 20-lecie powstania Państwowej Straży Pożarnej. M.in. z tej okazji wykonano pamiątkowe medale, które wręczono przedstawicielom samorządów, urzędów, instytucji i stowarzyszeń współpracujących z PSP. W kwietniu 2015 r. nastąpiła zmiana na funkcji komendanta powiatowego PSP w Mielcu. Odwołano st. bryg. Romana Kołacza i z dniem 1 V 2015 r. powołano go na stanowisko zastępcy podkarpackiego komendanta wojewódzkiego PSP w Rzeszowie, a nowym komendantem powiatowym w Mielcu został bryg. Stanisław Rączka. Pod koniec 2015 r. zakończono rewitalizację elewacji budynku głównego KP PSP przy ul. H. Sienkiewicza. 28 VII 2016 r. st. bryg. Roman Kołacz przeszedł w stan spoczynku. Pełnienie obowiązków zastępcy podkarpackiego komendanta wojewódzkiego powierzono st. kpt. Andrzejowi Marczeni (dotychczasowemu dowódcy JRG nr 1 PSP w Mielcu), a 1 I 2017 r. powołano go na to stanowisko. W 2018 r. obchody 100-lecia Odzyskania Niepodległości upamiętniono tablicą w sali konferencyjnej KP PSP. Z końcem stycznia 2019 r. zakończono budowę nowoczesnego Systemu Alarmowania i Ostrzegania Ludności Powiatu Mieleckiego (109 syren, 10 central alarmowych gminnych i dwie powiatowe centrale alarmowe, w tym jedna w siedzibie KP PSP). 25 VII 2019 r. pożegnano przechodzącego w stan spoczynku komendanta powiatowego PSP st. bryg. Stanisława Rączkę. 26 VII obowiązki komendanta powiatowego powierzono mł. bryg. Łukaszowi Kapinosowi, a uroczysty apel z wręczeniem aktu powołania na komendanta powiatowego PSP w Mielcu odbył się 27 XI 2019 r. Poza akcjami bojowymi i prewencyjnymi strażacy z PSP uczestniczyli w różnych zawodach sportowo-pożarniczych i akcjach społecznych, m.in.: honorowym oddawaniu krwi, pomocy w czasie pandemii choroby COVID-19 (dyżury na przejściach granicznych, pomoc w szpitalach, rozdawanie maseczek, dostarczanie materiałów informacyjnych) oraz „Dniu Bezpiecznego Kierowcy” – wspólnie z Policją i innymi instytucjami. 25 V 2021 r. Dzień Strażaka połączono z oddaniem do użytku pomieszczeń gospodarczych w budynku KP PSP. Na wniosek Komendy Wojewódzkiej PSP w Rzeszowie minister Mariusz Kamiński aktem nr 5 z dnia 13 VI 2021 r. nadal Komendzie Powiatowej PSP w Mielcu sztandar z ważnością od dnia 3 IX 2021 r. Wtedy to odbyła się uroczystość 75-lecia mieleckiej zawodowej straży pożarnej, ubogaconej poświęceniem w kościele pomocniczym św. Marka i wręczeniem sztandaru na terenach zielonych przy ul. Rzecznej. Aktu poświęcenia dokonał ks. biskup tarnowski Andrzej Jeż, a aktu wręczenia – zastępca komendanta głównego PSP nadbryg. Arkadiusz Przybyło. W imieniu KP PSP w Mielcu sztandar odebrał komendant powiatowy PSP mł. bryg. Łukasz Kapinos. Dodać należy, że fundatorami sztandaru były samorządy gminne powiatu mieleckiego. Ponadto wydano z tej okazji album 75 lat zawodowego pożarnictwa na ziemi mieleckiej 1946-2021 w opracowaniu Józefa Witka (autora niniejszej encyklopedii).
Statystyka w wybranych latach: * 1992 r. – 350 zdarzeń, w tym 263 pożary i 87 miejscowych zagrożeń; * 1995 r. – 368 zdarzeń, w tym 173 pożary i 145 miejscowych zagrożeń; * 2000 r. – 657 zdarzeń, w tym 278 pożarów i 350 miejscowych zagrożeń; * 2003 r. – 993 zdarzeń, w tym 489 pożarów i 467 miejscowych zagrożeń; *2006 – 1166 zdarzeń, w tym: 356 pożarów i 777 miejscowych zagrożeń; *2010 r. – 2071 zdarzeń, w tym: 269 pożarów i 1764 miejscowe zagrożenia; * 2015 r. – 959 wydarzeń, w tym: 410 pożarów i 512 miejscowych zagrożeń; *2017 r. – 1118 zdarzeń, w tym 336 pożarów i 724 miejscowe zagrożenia; *2020 r. – 1207 zdarzeń, w tym: 285 pożarów i 873 zagrożenia miejscowe; *2021 r. – 1269 zdarzeń, w tym: 247 pożarów i 949 zagrożeń miejscowych; *2022 r. – 1297 zdarzeń, w tym: 352 pożary i 869 zagrożeń miejscowych;
Udział w większych akcjach ratowniczych w XXI w.
Gaszenie pożarów *13 VI 2000 r. – pożar odpadów poprodukcyjnych w Mielcu przy ul. Wojska Polskiego (13 zastępów straży pożarnej); *4 IV 2001 r. – pożar torfowiska w Rzemieniu (6 zastępów); *19 IV 2002 r. – pożar 3 stodół i suszarni tytoniu w Babulach (9 zastępów); *31 VIII 2003 r. – pożar cegielni „Cekor” Sp. z o.o.w Rzemieniu (25 zastępów); *8 V 2004 r. – pożar obiektu hodowli gęsi w Radomyślu Wielkim (11 zastępów); *6 XI 2006 r. – pożar części linii technologicznej produkcji płyt wiórowych w Mielcu przy ul. Wojska Polskiego (9 zastępów); *28 III 2007 r. – pożar młodnika sosnowego w Czajkowej (11 zastępów); *1 IV 2007 r. – pożar torfowiska w Rzemieniu (30 zastępów); *30 XII 2007 r. – pożar kurnika w Łączkach Brzeskich (12 zastępów); *23 XII 2008 r. – pożar kurnika w Grochowem II (13 zastępów); *15 XII 2009 r. – pożar masarni w Wadowicach Górnych (11 zastępów); *7 V 2010 r. – pożar magazynu owoców w Otałęży (13 zastępy); *24 VIII 2010 r. – pożar 4 stodół w Zadusznikach (16 zastępów); 31 X 2010 r. – pożar hurtowni szkła i zakładu przeróbki i utylizacji odpadów z tworzyw sztucznych w Mielcu przy ul. J. Korczaka (20 zastępów); *3 VI 2012 r. – pożar składowiska śmieci i odpadów do produkcji paliw alternatywnych w firmie Euro-Eko (9 zastępów straży pożarnej, w tym 4 PSP); *6 VII 2012 r. – pożar stolarni w Łysakowie (17 z., w tym 5 PSP); *21 VIII 2012 r. – pożar dużego kurnika w Trześni (8 z. PSP i OSP); *18 IV 2013 r. – pożar gospodarstwa w Zarówniu; *23 IV 2013 r. – pożar na placu składowym firmy Onduline (7 z. PSP i OSP); *10 VI 2013 r. – pożar budynku chlewni w Wadowicach Górnych (11 z. PSP i OSP); *6 VII 2013 r. – pożar stodoły ze sprzętem rolniczym w Zarówniu; *21 II 2014 r. – pożar stodoły ze sprzętem rolniczym w Brniu Osuchowskim; *5 III 2014 r. – pożar autobusu MKS na al. Niepodległości (2 z. PSP); *21 III 2014 r. – pożar składowiska kontenerów mieszkaniowych na lotnisku (23 z. PSP i OSP); 8 i 10 IV 2014 r. – pożary stodół w Zarówniu; *13 II 2015 r. – pożar stodoły z sianem i sprzętem rolniczym w Tuszowie Narodowym; *21 VI 2015 r. – pożar magazynu supermarketu „Cezar” w Tuszymie (3 z. PSP i 3 z. OSP); 26 VI 2015 r. – pożar gospodarstwa w Domacynach (9 z. PSP i OSP); *2/3 VIII 2015 r. – pożar baraku na Osiedlu Młodego Robotnika w Mielcu (3 z. PSP); *26 VIII 2015 r. – Pożar obiektów Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki w Chorzelowie (35 z. PSP z Mielca i innych miast oraz 21 z. OSP); *9 XI 2015 r. – pożar domu w Dobryninie (2 z. PSP i 4 z. OSP); *24 XI 2015 r. – pożar budynku z chemikaliami w Borowej; *2 I 2016 r. – pożar autobusu MKS na przystanku przy ul. Wolności; *3 I 2016 r. – pożar budynku przy ul. Legionów (4 z. PSP); *6 I 2016 r. – pożar sklepu w Rzochowie (3 z. PSP i 1 z. OSP); *7 I 2016 r. – pożar gospodarstwa w Jaślanach (2 z. PSP i 4 z. OSP); *8/9 II 2016 r. – pożar domu w Pierzchnem; *12 II 2016 r. – pożar starej cegielni przy ul. Wojsławskiej (4 z. PSP i 3 z. OSP); *14/15 II 2016 r. – pożar dużej wiaty z sianem w Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie (4 z. PSP i 3 z. OSP); *5 IV 2016 r. – pożar lasu w Wojkowie; 5 V 2016 r. – Pożar samochodów przy supermarkecie „Biedronka” w Tuszymie; 15 VI 2016 r. – pożar wędzarni zakładu mięsnego w Przecławiu (10 z. PSP i OSP); 26 VI 2016 r. – pożar domu w Kiełkowie (3 z. PSP i 2 z. OSP); *5 VII 2016 r. – pożar hali z odzieżą w Radomyślu Wielkim (2 z. PSP i 3 z. OSP); *7 VII 2016 r. – pożar mieszkania w budynku przy ul. Inwestorów (5 z. PSP); *8 VII 2016 r. – pożar gospodarstwa w Wadowicach Dolnych (100 strażaków z PSP i OSP); *8 VIII 2016 r. – pożar dachu przychodni przy ul. E. Biernackiego (5 z. PSP); *9 VIII 2016 r. – pożar dachu budynku Gimnazjum w Wadowicach Górnych; *25 X 2016 r. – pożar stolarni przy ul. Krzywej; *25 XI 2016 r. – pożar stodoły z sianem i maszynami rolniczymi w Józefowie (2 z. PSP i 3 z. OSP); *6 XII 2016 r. – pożar wędzarni w Dulczy Wielkiej (8 z. PSP i OSP); *14 XII 2016 r. – pożar stodoły z sianem, słomą i drewnem w Błoniu (2 z. PSP i 3 OSP); *8 I 2017 r. – pożar mieszkania w kamienicy przy Rynku (5 z. PSP); *21 I 2017 r. – pożar domu mieszkalnego w Ławnicy (3 z. PSP i 2 OSP); *8 II 2017 r. – pożar domu mieszkalnego w Kębłowie (2 z. PSP i 1 z. OSP); *29 III 2017 r. – pożar dwóch niezamieszkałych domów przy ul. H. Sienkiewicza (5 z. PSP); *23 IV 2017 r. – pożar dwóch budynków przy ul. E. Drużbackiej; *15 IX 2017 r. – pożar budynku mieszkalnego w Podolu (2 z. PSP i 3 OSP); *31 I 2018 r. – pożar garażu z samochodem ciężarowym i sprzętem warsztatowym w Przecławiu; *6 IV 2018 r. – pożar budynku gospodarczego w Wierzchowinach (2 z. PSP, 4 z. OSP); *23 VII 2018 r. – pożar lasu w Białym Borze; *8 VIII 2018 r. – pożar w firmie Kronospan; 8/9 VIII 2018 r. – pożar starej cegielni przy ul. Wojsławskiej (13 z. PSP i OSP); *3 XII 2018 r. – pożar dużego kurnika w Radomyślu Wielkim (2 z. PSP i 5 OSP); *21 XII 2018 r. – pożar w obiektach rekreacyjnych przy hotelu Rado w Woli Chorzelowskiej (17 z. PSP i OSP); *7 I 2019 r. – pożar zakładu ogrodniczego przy ul. R. Traugutta; *19 II 2019 r. – pożar budynków gospodarczych w Plutach (2 z. PSP i 6 OSP); *13 III 2019 r. – Pożar wędzarni w Radomyślu Wielkim (2 z. PSP i 2 OSP); *20 IV 2019 r.– pożar gospodarstwa w Woli Pławskiej (10 z. PSP i OSP); *14 VI 2019 r. – pożar zabudowań gospodarczych w Wojkowie; *19 VI 2019 r. – pożar lasu koło Przyłęka (5 z. PSP, samolot Dromader); *23 VI 2019 r. – pożar lasu w Dębiakach; *26 VI 2019 r. – pożar zbiornika na stacji paliw w Chorzelowie; *1 VII 2019 r. – drugi pożar lasu w Dębiakach (7 z. PSP i OSP, Dromader); *5 VII 2019 r. – pożar lasu w Dobryninie (4 z. PSP i OSP); *17 VII 2019 r. – pożar budynku gospodarczego z samochodem i urządzeniami w Tuszymie (6 z. PSP i OSP); *24 VIII 2019 r. – pożar mieszkania w bloku przy ul. K. Tetmajera; *13 IX 2019 r. – pożar bali słomianych (ok. 150) w Zadusznikach (9 z. PSP i 3 OSP); *15 X 2019 r. – pożar w hali firmy Targum (5 z. PSP); *25 X 2019 r. – pożar bali słomianych (ok. 200) w Jaślanach (6 z. PSP i OSP); *4 XI 2019 r. – pożar drewnianego domu w Wierzchowinach; *13 XII 2019 r. – pożar mieszkania w bloku przy ul. L. Solskiego; *14 XII 2019 r. – pożar mieszkania w bloku przy al. Ducha Świętego; *25 XII 2019 r. – pożar dużego budynku gospodarczego w Rudzie (2 z. PSP, 7 z. OSP); *8 I 2020 r. – pożar domu mieszkalnego w Białym Borze; *20 I 2020 r. – pożar stolarni w Woli Zdakowskiej; *29 IV 2020 r. – pożar budynku gospodarczego z maszynami i narzędziami w Padwi Narodowej ( z. PSP i OSP); *24 VI 2020 r. – pożar samochodu przy CHU Pasaż (2 z. PSP); *21 VIII 2020 r. – pożar lasu w rejonie Stawów Cyranowskich (3 z. PSP i 1 OSP); *15 IX 2020 r. – pożar budynku dużej fermy drobiu w Żarówce (20 z. PSP z 5 powiatów); *16 IX 2020 r. – pożar lasu w Grochowem (2 z. PSP i 2 OSP); *27 IX 2020 r. – pożar dużego budynku gospodarczego z maszynami rolniczymi (6 z. PSP i 5 OSP); *23 XI 2020 r. – pożar zakładu produkcyjnego przy ul. T. Kościuszki (4 z. PSP); *20 I 2021 r. – pożar stolarni w Woli Zdakowskiej (3 z. PSP i 2 OSP); *17 III 2021 r. – pożar w magazynie i szatni firmy R&G przy ul. R. Traugutta; *29 VII 2021 r. – pożar budynków gospodarczych w Wierzchowinach (4 z PSP i 6 OSP); *26 VIII 2021 r. – pożar ośrodka wypoczynkowego w Woli Chorzelowskiej (6 z. PSP i 4 OSP); *4 X 2021 r. – pożar stodoły w Dobryninie (3 z PSP, 4 OSP); *16 III 2022 r. – pożar budynków gospodarczych w Borowej (3 z. PSP i 5 OSP); *17 III 2022 r. – pożar kurnika w Grochowem (4 z. PSP i 5 OSP); *12 IV 2022 r. – pożar budynku mieszkalnego w Tuszymie (3 z PSP i 3 OSP); *5 VI 2022 r. – Wypadek i pożar motoszybowca w Górkach (4 z. PSP i 2 OSP); *9 VI 2022 r. – pożar budynku mieszkalnego i przybudówki wŁączkach Brzeskich (3 z PSP, 3 OSP); *27 VI 2022 r. – pożar kompleksu połączonych budynków gospodarczych, wiat i szklarni oraz pobliskiego zboża i łąki w Zachwiejowie (3 z PSP, 6 OSP); *14 VII 2022 r. – pożar poddasza budynku mieszkalnego w Piątkowcu (3 z PSP, 2 OSP); *24 VIII – pożar budynku przy ul. Dąbrowskiego w Mielcu (3 z PSP, 1 OSP); *30 I 2023 r. – Pożar stodoły ze sprzętem rolniczym i sianem w Padwi Narodowej przy ul. Świerkowej (2 z PSP, 4 OSP);
Ponadto corocznie w miesiącach wiosennych i jesiennych wielokrotnie gaszono pożary łąk, nieużytków i zagajników, spowodowanych bezmyślnym wypalaniem traw.
Inne większe akcje ratownicze:
*27 VII 2001 r. – Ostrówek: wały ochronne Wisły, Wisłoki, Brnia i Brnia Starego; *31 III 2006 r. – Mielec, ul. Zagrody, domy mieszkalne; *4 VI 2006 r. – Mielec – osiedle Rzochów: ul. Świętego Marka, wał na rzece Wisłoce, budynki mieszkalne; *5 VI 2006 r. – Mielec: ul. Zagrody i Zawale, prywatne posesje;Boża Wola-Kąty – cmentarz; *9 VII 2007 r. – Mielec: ul. Jaworowa, ulice na całym osiedlu Borek; *26 VI 2009 r. – Dulcza Wielka: budynki mieszkalne i gospodarcze, pola uprawne; *27 VI 2009 r. – Podborze, zabudowania i tereny wokół; *17 V 2010 r. –Ziempniów (wylew rzeki Breń), Książnice, wał przeciwpowodziowy rzeki Wisłoki; *18 V 2010 r. – Sadkowa Góra, wał przeciwpowodziowy rzeki Breń Stary – umacnianie wałów; Zabrnie – rozlewisko rzeki Breń, wał przeciwpowodziowy; Gliny Małe – wał przeciwpowodziowy rzeki Breń; *19 V 2010 r. – Ziempniów, rzeka Breń; Gawłuszowice – Ostrówek: umocnienie wału przeciwpowodziowy rzeki Breń i obrona mostu; Zabrnie – cegielnia: teren miejscowości, wał przeciwpowodziowy rzeki Breń; *22 V 2010 r. – Gliny Małe: szkoła, pola uprawne, rów melioracyjny; *24 V 2010 r. – Przykop: droga powiatowa, prywatne posesje; *4 VI 2010 r. – Zabrnie: patrolowanie wału, ewakuacja; *5 VI 2010 r. – Chrząstów, wał przeciwpowodziowy rzeki Wisłoki; *6 VI 2010 r. – Gliny Małe – Pod Wałem: pola uprawne, prywatne posesje, rozlewisko wody; *7 VI 2010 r. – Podleszany – Zawierzbie, rozlewisko wody na terenie miejscowości – wypompowywanie; Sadkowa Góra – most, rozlewisko na terenie miejscowości; *8 VI 2010 r. – Gawłuszowice –Ostrówek: rozlewisko – wypompowywanie; 15 VI 2010 r. – Gliny Małe: pola uprawne –rozlewisko; *18 X 2013 r. – zderzenie samochodu ciężarowego z autobusem z pasażerami w Rzędzianowicach (10 zastępów PSP i OSP); *6 XII 2013 r. – usuwanie połamanych drzew po orkanie „Ksawery”; *16-19 V 2014 r. – ratowanie wałów przeciwpowodziowych po intensywnych opadach w Glinach Małych i Zadusznikach, Bożej Woli i Książnicach (64 zastępy PSP i OSP); *23 VII 2015 r. – usuwanie szkód po potężnej wichurze z deszczem i gradem w Górkach; *17 VI 2016 r. – usuwanie szkód po burzy nad powiatem mieleckim; *25/26 VI 2016 r. – usuwanie szkód po wichurze i oberwaniu chmury nad Mielcem i innymi miejscowościami; *XII 2016 r. – akcje ratownicze po licznych wypadkach drogowych spowodowanych zmiennymi warunkami zimowymi na drogach; *2 II 2017 r. – usuwanie szkód po potężnej wichurze na terenie powiatu mieleckiego; *1 IV 2017 r. – akcja ratownicza po groźnej kolizji trzech samochodów w Padwi Narodowej; *23 VI 2017 r. – akcja ratownicza po dużej wichurze na terenie powiatu mieleckiego; *21 VII 2017 r. – akcja ratownicza po katastrofie awionetki w okolicy lotniska w Mielcu (3 z. PSP); *4/5 X 2017 r. – akcja ratownicza po potężnej wichurze w Mielcu i okolicy (24 wyjazdy PSP); *13 XI 2017 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów w Rzochowie; *18 I 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów na ul. Rzochowskiej; *1 III 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów w Dulczy Małej; *21 VI 2018 r. – akcja ratownicza po nawałnicy nad Mielcem; 17 VIII 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów w Tuszymie (1 z. PSP i 2 OSP); 24 IX 2018 r. – akcja ratownicza po wichurze nad powiatem mieleckim (23 interwencji PSP); *29 X 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się samochodu osobowego z ciężarowym na ul. Dębickiej; *23 XI 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się trzech samochodów w Tuszymie; *16 XII 2018 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się trzech samochodów na ul. Powstańców Warszawy; 30 I 2019 r. – akcje ratownicze po dwóch wypadkach drogowych w Chorzelowie; 10/11 III 2019 r. – akcja ratownicza po potężnej wichurze nad powiatem mieleckim (30 interwencji PSP); *23 III 2019 r. – akcja ratownicza po wybuchu butli gazowej w Brniu Osuchowskim; *29 IV 2019 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch aut na alei Kwiatkowskiego; *18 V 2019 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch aut w Trzcianie; *22 V 2019 r. – akcja ratownicza po intensywnych deszczach i zalaniu części terenów powiatu mieleckiego, głównie w gminie Wadowice Górne (263 z. PSP z kilku powiatów i OSP); tereny powodziowe wizytowali prezydent RP Andrzej Duda i premier Mateusz Morawiecki; *7 VIII 2019 r. – akcja ratownicza po burzach nad powiatem mieleckim (ok. 30 interwencji); *18 VIII 2019 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się trzech samochodów na ul. Dębickiej; *30 IX/1 X 2019 r. – akcja ratownicza po potężnej wichurze nad powiatem mieleckim (22 interwencji); *10/11 II 2020 r. – akcja ratownicza po huraganie nad powiatem mieleckim (kilkadziesiąt interwencji); *23/24 II 2020 r. – akcja ratownicza po gwałtownych wiatrach i burzy z wyładowaniami atmosferycznymi nad Mielcem i okolicą; *9 III 2020 r. – akcja ratownicza po przewróceniu się cysterny ze styrenem na rondzie przy ul. Wolności; *19 VII 2020 r. – akcja ratownicza po gwałtownej burzy w Mielcu; *25 X 2020 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów osobowych na skrzyżowaniu ulic: H. Sienkiewicza, S. Drzewieckiego i al. Ducha Świętego; *23 XII 2020 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się trzech samochodów na obwodnicy w rejonie Tuszowa Narodowego; *16 III 2021 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się motocykla z dwoma samochodami w Wadowicach Górnych; *11 VII 2021 r. – akcja ratownicza po silnym wietrze w Dulczy Wielkiej (2 z. PSP i 3 OSP); *31 VIII 2021 r. – akcja ratownicza po intensywnych opadach i podtopieniach w Dulczy Wielkiej (3 z. PSP i 5 OSP); *16 XII 2021 r. – wydobycie nieżyjącego mężczyzny ze studni w Trześni (4 z. PSP i 1 OSP); *20 I 2022 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów na obwodnicy Mielca w kierunku Tarnobrzega (2 z. PSP); *15 II 2022 r. – akcja ratownicza po potrąceniu osoby przez szynobus w okolicach Rzemienia, osoba zmarła (3 z. PSP, 1 OSP); *9 VI 2022 r. – akcja poszukiwawcza amerykańskiego wojskowego drona w lasach obok Woli Chorzelowskiej; 11 VI 2022 r. – wydobycie zwłok z Wisłoki (2 z. PSP); *12 XII 2022 r. – akcja ratownicza po zjechaniu autobusu z pasażerami (22) do rowu w Chrząstowie (2 z. PSP i 1 OSP); *5 II 2023 r. – akcja ratownicza po zderzeniu się dwóch samochodów osobowych na ul. Dębickiej – 2 osoby zmarły, 1 skierowana do szpitala (z. PSP); 13 II 2023 r. – akcja ratownicza po znalezieniu leżącego przy torach mężczyzny – zmarł (z. PSP);
Ponadto corocznie w miesiącach zimowych wielokrotnie uczestniczono w akcjach ratowniczych po poślizgach i zjechaniu samochodów do rowów, a w miesiącach letnich – usuwano gniazda os i szerszeni w miejscach publicznych.
Komendanci powiatowi Straży Pożarnych: por. Kazimierz Turek (1945–1946), ppor Aleksander Gałka (1946–1947), chor. Tadeusz Witek (1947–1951), ppor. poż. Antoni Toczyński (1951–1957), ppor. poż. Edward Kuśnierz (1958–1958), ppor. poż. Władysław Folczyk (1958–1959), kpt. poż. Franciszek Kreid (1959–1962), ppor. poż. A. Toczyński (1962–1962), ppor. poż. Jan Szela (1963–1963), por. poż. Władysław Klamut (1963–1965), ppłk poż. Jerzy Lechowicz (1965–1975).
Zastępcy komendantów powiatowych Straży Pożarnych: …, mjr poż. Edward Pietras (1972-1975).
Komendanci rejonowi Straży Pożarnych: ppłk poż. Jerzy Lechowicz (1975-1991), mjr poż. Kazimierz Leś (1991–1992).
Zastępcy komendantów rejonowych Straży Pożarnych: …, mjr poż. Edward Pietras (1975-1992).
Komendanci rejonowi Państwowej Straży Pożarnej: st. bryg. mgr inż. Antoni Maryniak (1992–1999).
Zastępcy komendantów rejonowych Państwowej Straży Pożarnej: st. kpt. Roman Sztorc (1993-1997), mł. kpt. Kazimierz Stanisław Nowak (1997-1998).
Komendanci powiatowi Państwowej Straży Pożarnej: st. bryg. mgr inż. A. Maryniak (1999–2002), st. kpt. – st. bryg. mgr inż. Roman Kołacz (2002–2015), st. bryg. mgr inż. Stanisław Grzegorz Rączka (2015-2019), p.o. komendanta mł. bryg. Łukasz Kapinos (2019 r.), bryg. Łukasz Kapinos (2019-nadal).
Zastępcy komendantów powiatowych Państwowej Straży Pożarnej: mł kpt. Kazimierz Stanisław Nowak (1999-2004), bryg. Marek Stanisław Matubowski (1999-2017), bryg. Marek Gawlak (2020-II 2023), p.o. mł. bryg. Marek Pietryka.
Komendanci Zakładowej Zawodowej Straży Pożarnej WSK „PZL-Mielec”: Tadeusz Kędzierski (1944–1950), ppłk poż. Tadeusz Maryniak (1951–1983), mjr poż. Kazimierz Leś (1983–1991), mł. bryg. inż. Zbigniew Kępa (1991–1992).
PAŃSTWOWA SZKOŁA MUZYCZNA I i II STOPNIA, powstała 1 IX 1970 r. jako Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia, z przekształcenia i na bazie Państwowego Ogniska Muzycznego w Mielcu. Przy szkole zorganizowano Społeczne Ognisko Muzyczne jako odrębną placówkę. Kierownictwo PSM i SOM objął Andrzej Wilczyński, dotychczasowy kierownik Państwowego Ogniska Muzycznego. Siedzibą pozostawała część budynku przy ul. M. Konopnickiej, użytkowana dotąd przez POM. W roku szkolnym 1970/1971 naukę podjęło 39 uczniów w dwóch działach: dziecięcym i młodzieżowym. Kadra pedagogiczna liczyła 6 nauczycieli. W drugim roku działalności (1971/1972) ilość uczniów wzrosła do 143, a nauczycieli – do 10. Dyrektorem placówki mianowano Aleksandra Myszkę, zaś A. Wilczyński pozostał na stanowisku dyrektora SOM. Mimo trudnych warunków lokalowych w kolejnych latach szkoła rozwijała się, a w 1975 r. (już przy wszystkich rocznikach) liczyła 194 uczniów i 12 nauczycieli. Odtąd do 1990 r. liczba uczniów utrzymywała się w granicach 190 – 220. Rósł też poziom artystyczny, toteż szkolna orkiestra, zespoły kameralne i soliści coraz częściej koncertowali w Mielcu i innych miastach. Tradycją stały się coroczne koncerty – popisy dla środowiska przed zakończeniem roku szkolnego. Pierwszym ważniejszym osiągnięciem było uzyskanie przez orkiestrę pod kierunkiem A. Myszki wyróżnienia na Międzywojewódzkich Przesłuchaniach Zespołów Kameralnych w Łańcucie (25 V 1973 r.). Równocześnie z rozwojem szkoły czyniono starania o budowę odpowiedniego obiektu. Mnożące się kłopoty (centralne ograniczenia inwestycji, inflacja, niezdecydowana postawa władz terenowych związana z reformą administracyjną państwa) spowodowały, że do budowy kompleksu obiektów PSM przy ul. ks. P. Skargi jednak nie doszło. W zamian za to przekazano szkole zabytkowy budynek byłej Rady Powiatowej przy ul. T. Kościuszki 10 do wyremontowania i modernizacji wnętrz dla specyficznych potrzeb indywidualnej edukacji muzycznej. Remont przeprowadziła Wielobranżowa Spółdzielnia Rzemieślnicza w Mielcu w latach 1977-1978. Rok 1978/1979 rozpoczęto już w nowej siedzibie, gdzie oprócz 23 sal do nauki i pomieszczeń dla administracji otrzymano na cele koncertowe „Salę Królewską” (unikatową w skali kraju ze względu na fryz z portretów wszystkich władców Polski przedrozbiorowej). Wówczas też nadano PSM imię Mieczysława Karłowicza. Efektem zdecydowanej poprawy warunków do nauki były sukcesy na przeglądach centralnych, m.in. w Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Muzyki Rozrywkowej PSM I i II stopnia w Elblągu, gdzie zespół wokalno-instrumentalny T. Wywrockiego zdobył I nagrodę, a orkiestra A. Myszki – II. Od 1980 r., na podstawie porozumienia pomiędzy PSM i Wydziałem Kultury UM w Mielcu a Krajowym Biurem Koncertowym w Warszawie, wprowadzono do Sali Królewskiej cykliczne koncerty wybitnych artystów polskich i zagranicznych. W latach 80. wystąpili m.in.: Paulos Raptis, Regina Smendzianka, Bogna Sokorska, Jerzy Sokorski, Kwintet Instrumentów Dętych PR i TV w Warszawie, Wanda Wiłkomirska, Andrzej Ratusiński, Warszawski Kwintet Akordeonowy, Krzysztof Jakowicz, Halina Czerny–Stefańska, Rinko Kobayashi (fortepian, Japonia) i Vladimir Cuchiala (akordeon, Czechosłowacja) oraz wielu artystów mniej znanych, ale posiadających też sporo sukcesów międzynarodowych. We współpracy z TMZM utworzono orkiestrę odeonową, która wielokrotnie występowała w Mielcu i innych miejscowościach. Po zakończeniu roku 1987/1988 A. Myszka przeszedł na wcześniejszą emeryturę, a funkcję dyrektora objął Franciszek Wyzga. Znaczne obniżenie poziomu dotacji z Funduszu Rozwoju Kultury, inflacja i głębokie przemiany ustrojowe spowodowały, że zrezygnowano z koncertów KBK i prowadzenia części zespołów, m.in. orkiestry odeonowej. Skoncentrowano się natomiast na pracy z najzdolniejszymi uczniami, których akurat wtedy zebrała się spora grupa. Efektem było zdobycie wielu czołowych miejsc w artystycznej rywalizacji ogólnopolskiej i międzywojewódzkiej. W 1990 r., po kilkuletnich staraniach dyrekcji szkoły i władz miasta Mielca oraz akceptacji Ministerstwa Kultury i Sztuki, Wojewoda Rzeszowski „Zarządzeniem nr 26/90 z dnia 1 IX 1990 r.” przekształcił PSM I st. w PSM I i II st. Awans organizacyjny i artystyczny był nie tylko spełnieniem marzeń i aspiracji mieleckiego środowiska muzycznego, ale też wyrazem uznania dla dotychczasowych osiągnięć szkoły i odpowiednich kwalifikacji grona nauczycielskiego. Kolejne lata to dalszy rozwój ilościowy, związany z przybywaniem roczników II stopnia oraz wzrost poziomu artystycznego. Wprowadzono cykliczne piątkowe koncerty „Muzyka dla wszystkich” i wieczory tematyczne, utworzono kilka kolejnych zespołów kameralnych (łącznie działało 9). W roku 1995/1996 jubileusz 25–lecia działalności uczczono nie tylko specjalnymi uroczystościami (28–29 IX), ale także szeregiem nagród i wyróżnień indywidualnych i zespołowych. Był to także rok zakończenia nauki przez pierwszych pięciu absolwentów II stopnia. Od roku 1996/1997 wprowadzono cykliczne „Wieczory muzyczne” i „Koncerty umuzykalniające dla dzieci przedszkolnych”. Rok 1997/1998 zakończono występem orkiestry kameralnej pod batutą Franciszka Wyzgi na I Międzynarodowym Festiwalu Organowym w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (30 VI). W roku 1998/1999 ożywioną działalność prowadziły orkiestra kameralna i orkiestra smyczkowa pod dyrekcją Franciszka Wyzgi, które wystąpiły m.in. w mieleckim kościele MBNP z „Koncertem kolęd” i „Koncertem oratoryjnym”. W tradycyjnym „Koncercie galowym”, kończącym rok szkolny, wystąpił oficjalnie po raz pierwszy chór szkolny pod kierunkiem Renaty Wrażeń. Kolejny jubileusz – 30-lecie Szkoły – uczczono uroczystościami i m.in. debiutem szkolnej orkiestry symfonicznej (23 IX 2000 r.). Przed rokiem 2001/2002 nastąpiły zmiany w składzie dyrekcji i grona pedagogicznego. Po przejściu Franciszka Wyzgi na emeryturę nowym dyrektorem została Maria Gabriela Pietrzak, a zastępcą Bernadetta Duszkiewicz, zaś do grona przyjęto czworo nowych nauczycieli. Były też sukcesy indywidualne uczniów. W dniach 25 – 26 IV 2002 r. PSM była współorganizatorem (z SCK) I Podkarpackiego Festiwalu Instrumentów Dętych Blaszanych, a 5 IV 2003 r. zorganizowała I Mieleckie Spotkania Kontrabasowe o charakterze ogólnopolskim. Rok 2003/2004 rozpoczęto z nowym składem dyrekcji. Dyrektorem został mianowany Ryszard Kusek, a zastępcą dyrektora – Ireneusz Szela. Nowością było rozpoczęcie współpracy z węgierską Szkołą Muzyczną w Törökszentmiklós, a wydarzeniem roku – Ogólnopolski Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych Mielec – 2004 w SCK. Odnotowano także sukcesy indywidualne uczniów. W roku szkolnym 2004/2005, obok dotychczasowych tradycyjnych form (koncerty w Sali Królewskiej i kościołach oraz w innych miejscach w Mielcu i okolicy), zorganizowano atrakcyjny i udany wyjazd do Belgii i Szwajcarii, w czasie którego koncertowano (muzyka religijna polska i francuska) w 4 tamtejszych kościołach. Rok 2005/2006 (35–lecie działalności) mielecka PSM rozpoczęła z 257 uczniami, 36 nauczycielami i 7 pracownikami administracji. Nowa formą była „Klarnetomania” – cykl koncertów popularyzujący klarnet i utalentowanych mieleckich klarnecistów. W 2006 r. koncertowano m.in. w Homok na Węgrzech. Od roku szkolnego 2011/2012 uruchomiono wydział wokalny PSM II st. W grudniu 2011 r., po przeprowadzonym remoncie i modernizacji poddasza budynku (2007-2011), oddano do użytku 13 pomieszczeń o łącznej powierzchni 400 m2. Dokonano też renowacji wnętrza Sali Królewskiej i znajdujących się w niej obrazów (poczet władców Polski, tryptyk religijny, herby ziem Polski przedrozbiorowej). Od września 2012 r. w ramach PSM II st. otwarto wydział wokalny. W ramach prac remontowo-konserwatorskich przebudowano podwórze szkolne od strony zachodniej, przystosowując go do funkcji plenerowej sceny koncertowej. Pierwszy koncert w plenerze odbył się 21 VI 2015. W 2015 r. wyremontowano budynek B („Diabelcówkę”) i uzyskano przy tym 4 kolejne sale. W roku szkolnym 2014/2015 uczono gry na instrumentach: fortepian, skrzypce, altówka, wiolonczela, kontrabas, flet, obój, klarnet, saksofon, fagot, waltornia, tuba, trąbka, puzon, organy, gitara, akordeon i perkusja. Rozwinięto różne formy kameralistyki. Szkoła jest organizatorem corocznych Spotkań Kontrabasowych, w których mieleccy uczniowie zdobywają czołowe miejsca. W ramach współpracy międzynarodowej Szkoła nawiązała kontakty ze szkołami muzycznymi w miastach: Törökszentmikloś (Węgry), Detva (Słowacja) i Ostrawa Svinov (Czechy). W latach 2015-2020 zakwalifikowano szkołę do dwóch programów unijnych. Efektem pierwszego była kompleksowa modernizacja energetyczna budynku, a drugiego – zakup fortepianu koncertowego Steinway i wielu instrumentów, sprzętu do realizacji koncertów i kompleksowego wyposażenia studia nagrań. Uczniowie szkoły (obu stopni) uczestniczyli regularnie i z powodzeniem w przesłuchaniach organizowanych przez Centrum Edukacji Artystycznej oraz w różnych konkursach regionalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych. W szkole odbywało się corocznie około 100 imprez muzycznych (koncertów, recitali, audycji muzycznych, uroczystości patriotycznych i okolicznościowych itp.). Zespoły szkolne zapraszane są do uświetniania imprez w Mielcu i innych miejscowościach. W ostatnim okresie szczególnie wysoką ocenę mieleckiego środowiska uzyskały: Kantata Pastoralna Przez Ciebie wszystko … (słowa – ks. Waldemar Ciosek, muzyka i aranżacje – Ryszard Kusek) oraz koncerty: „Powróćmy jak za dawnych lat” i „Muzyka filmowa”. 12 VI 2021 r. świętowano Jubileusz 50-lecia Szkoły. Na program uroczystości złożyły się: Msza Święta w bazylice mn. św. Mateusza, poświęcenie sztandaru Jubilatki, odsłonięcie i poświęcenie pomnika Mieczysława Karłowicza, wręczenie sztandaru, odznaczenia państwowe i resortowe i koncert w wykonaniu Orkiestry Symfonicznej PSM I i II st. pod dyr. Ryszarda Kuska. 29 XII 2022 r. z upoważnienia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dyrektor Ryszard Kusek zakupił sasiadującą ze szkołą nieruchomość z nowym budynkiem na cele PSM I i II st.
Największe sukcesy artystyczne: *1980 r.: Ogólnopolski Przegląd Zespołów Muzyki Rozrywkowej Szkół Muzycznych I i II st. w Elblągu, I nagroda – zespół wokalno – instrumentalny (kier. T. Wywrocki), II nagroda – orkiestra (kier. A. Myszka); *1986 r.: XVII Ogólnopolski Konkurs Młodego Muzyka w Szczecinku, III miejsce – Arkadiusz Świerk, puzon (naucz. T. Wywrocki); *1990 r.: XXI OKMM w Szczecinku, III m. – Tomasz Walas, saksofon (L. Gruszecki), IV m. – Grzegorz Wywrocki, puzon (T. Wywrocki), IV m. – drużynowo; *1992 r.: XXIII OKMM w Szczecinku, II m. – Grzegorz Dziki, puzon (T. Wywrocki); *1993 r.: Ogólnopolski Konkurs Zespołów Kameralnych PSM I st. w Zgierzu, wyróżnienie – kwartet puzonowy (T. Wywrocki), XXIV OKMM w Szczecinku, IV m. – Marcin Kania, saksofon (L. Gruszecki); *1994 r.: Międzynarodowy Konkurs Akordeonowy w Sanoku, wyróżnienie – B. Banaś, akordeon (Ryszard Kusek); *1996 r.: I Ogólnopolski Turniej Pianistyczny w Żaganiu, III m. – Tomasz Pawłowski, fortepian (Larysa Keller); *2001 r.: Międzynarodowy Festiwal Muzyki Akordeonowej w Przemyślu, wyróżnienie – Rafał Machnik, akordeon (R. Kusek); *2003 r.: Międzynarodowy Festiwal Akordeonowy w Przemyślu, wyróżnienie – Iwona Rzeszut, akordeon (Zdzisław Szymczyk), III Ogólnopolski Festiwal Saksofonowy w Przeworsku, III m. – Piotr Gruszecki, saksofon (L. Gruszecki); *2004 r.: Ogólnopolski Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych w Mielcu, III m. – Wojciech Szela, trąbka (Ireneusz Szela), wyróżnienie – Maciej Fijałkowski, trąbka (I. Szela). Wywrocki, Franciszek Wyzga, Paweł Wyzga, Piotr Wyzga, Kazimiera Zöllner. *2011 r.: II Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy (Törökszentmikloś, Węgry) – Marlena Zielińska, 3. miejsce (Maria Szela), Wojciech Tulik (Magdalena Pysz), Michał Tulik i Natalia Szymańska, wyróżnienia (M. Szela); III Ogólnopolski Konkurs Kontrabasowy im. W. Gadzińskiego w Katowicach – Magdalena Maziarz, 1. miejsce w grupie I (R. Kusek), Ewelina Kokoszka, wyróżnienie w grupie II (R. Kusek). *2012 r. – reprezentowanie Polski na XI Europejskim Festiwalu Młodzieży Europy Allegro-Mosso 2012 we Włoszech (17-19 V). *2013 r. – XV Ogólnopolski Konkurs Wiolonczelowo-Kontrabasowy w Malborku – Konrad Sosiński, 2. miejsce, Bernadeta Łachut, 3. miejsce, Weronika Adamska, wyróżnienie (R. Kusek); VII Ogólnopolski Konkurs Instrumentów Dętych „Jupiter 2013” – Przemysław Walecki, 2. miejsce (G. Wywrocki); III Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy (Törökszentmikloś, Węgry) – Kornelia Czechura, 2. miejsce (M. Szela). *2014 r. – Ogólnopolski Konkurs Instrumentów Dętych w Kielcach – Wojciech Fronc, 3. miejsce (G. Wywrocki); IV Międzynarodowy Konkurs Muzyczny (Törökszentmikloś, Węgry) – Mateusz Ozga, 1. miejsce (Jan Lubieniecki); I Ogólnopolski Konkurs Altówkowy i Kontrabasowy w Gdańsku – w różnych kategoriach: Konrad Sosiński, 2. miejsce, Weronika Adamska, 3. miejsce, Bernadeta Łachut, wyróżnienie (R. Kusek). *2019 r. – Międzynarodowy Turniej Chórów Kameralnych w Rzeszowie (8 VI) – II miejsce chóru PSM II st. (dyr. Renata Wrażeń).
Dyrektorzy: Andrzej Wilczyński (1970-1971), Aleksander Myszka (1971-1988), Franciszek Wyzga (1988-2001), Maria Gabriela Pietrzak (2001-2003), Ryszard Kusek (2003-nadal).
Wicedyrektorzy: Franciszek Wyzga (1979-1986), Tadeusz Wywrocki (1990-1996), Gabriela Pietrzak (1996-2001), Bernadetta Duszkiewicz (2001-2003), Ireneusz Szela (2003-nadal).
Nauczyciele (w latach 1970-2015): Barbara Als, Zdzisław Augustyn, Lucyna Bednarz (z d. Łowczyk), Antoni Bęś, Karol Bik, Jan Bochenek, Jan Buda, Urszula Buda (Rykała), Joanna Brzezińska, Marek Brzeziński, Edyta Chlebowska, Adam Czernik, Janusz Dec, Renata Filip (Marnik), Jan Frankowski, Bożena Gan, Leszek Gruszecki, Oskar Gut, Renata Gwóźdź, Tadeusz Hałys, Jadwiga Huber, Alicja Jasińska, Bernadetta Duszkiewicz (Karaś), Piotr Karaś, Dorota Karkut, Agnieszka Kardyś, Jan Kasprzykowski, Jerzy Keller, Larysa Keller, Aleksandra Klupś, Jarosław Kmieć, Agnieszka Kramarz, Grażyna Kulpa–Straż, Małgorzata Kusek (Karaś), Ryszard Kusek, Sławomir Kusek, Maria Lenart, Paweł Lis, Małgorzata Loch, Jan Lubieniecki, Paweł Lubieniecki, Stanisława Lurska, Grzegorz Łobaza, Ewa Łuczyńska, Joanna Łukasik, Paweł Łukasik, Anna Matuła, Barbara Mialik, Katarzyna Moskal, Tomasz Niećko, Alicja Nowakowska, Zbigniew Orzech, Tomasz Ożóg, Bogusław Pawełczak, Anastazja Pelc, Leszek Pelc, Gabriela Pietrzak, Stefan Pilniakowski, Halina Pisarska, Bogusław Piwiński, Stanisław Piwnica, Marta Pleśniarowicz, Marta Pluta, Barbara Podłaszczyk, Antonina Probola (Bec), Katarzyna Racławska, Janusz Rothbard, Zofia Rothbard, Anna Rożek, Magdalena Rysz, Marian Rzym, Ludwik Sarama, Wacław Seminowicz, Joanna Siudmak, Katarzyna Skalińska, Agnieszka Skop, Łukasz Skop, Szczepan Smaga, Joanna Stachowicz, Sławomir Stan, Karolina Stasiowska, Ewa Stępień, Jerzy Stępień, Krystyna Stępień, Marzena Strach (Honc), Anna Swacha, Ireneusz Szela, Maria Szela, Waldemar Szlęzak, Leszek Szetela, Zdzisław Szymczyk, Joanna Tomecka, Janusz Tomecki, Sabina Trybulec (Oleniacz), Edyta Trzpis, Joanna Walczak, Maria Wałęka (Warzecha), Bogdan Warias, Paweł Węgrzyn, Zbigniew Wieloch, Barbara Wilczyńska (Lubacz), Leokadia Wilczyńska, Andrzej Wilczyński, Józef Wilczyński, Władysław Wilczyński, Józef Witek, Renata Wrażeń (Chmielowiec), Katarzyna Wrona, Grzegorz Wywrocki, Tadeusz Wywrocki, Franciszek Wyzga, Paweł Wyzga, Piotr Wyzga, Kazimiera Zöllner.
Dyrektor i kierownik Sekcji Instrumentów Strunowych: Ryszard Kusek.
Wicedyrektor i kierownik Sekcji Instrumentów Dętych: Ireneusz Szela.
Kierownik Sekcji Fortepianu i Akordeonu: Zdzisław Szymczyk.
Kierownik Sekcji Teorii i Śpiewu Solowego: Aleksandra Klupś.
Grono nauczycielskie (rok szkolny 2020/2021): Jadwiga Basista-Janda, Karol Bik, Marek Brzeziński, Edyta Chlebowska, Karolina Drwięga, Renata Filip, Sylwia Gołębiowska, Leszek Gruszecki, Anna Guja, Wojciech Gurgul, Jadwiga Huber, Karolina Janocha, Adrianna Kafel, Ewa Klimaszewska, Aleksandra Klupś, Jarosław Kmieć, Agnieszka Kramarz, Sławomir Kusek, Paweł Lubieniecki, Joanna Łukasik, Paweł Łukasik, Joanna Maziarz, Magdalena Maziarz, Bogusław Pawełczak, Tomasz Niećko, Tomasz Ożóg, Gabriela Pietrzak, Marcin Pokusa, Katarzyna Racławska, Piotr Rysiewicz, Magdalena Rysz, Łukasz Skop, Joanna Stachowicz, Sławomir Stan, Ireneusz Szela, Wojciech Szela, Zdzisław Szymczyk, Sabina Trybulec, Bogdan Warias, Michał Witek, Renata Wrażeń, Grzegorz Wywrocki, Tadeusz Wywrocki, Piotr Wyzga, Kazimiera Zöllner.
PAŃSTWOWE GOSPODARSTWO OGRODNICZE, powstało w 1977 r. na podstawie decyzji rządowej, na terenach przy ul. R. Traugutta. Pierwszym dyrektorem i organizatorem był Wojciech Wiktor. Zbudowano m.in.: 8 bloków (szklarni) o powierzchni 1 ha każdy, budynki technologiczne i socjalne, stacje uzdatniania wody ze studniami głębinowymi, bazę warsztatowo-magazynową, budynek mieszkalny dla 40 rodzin, budynek rotacyjno-mieszkalny i stołówkę pracowniczą. Dla celów ogrodniczych pozyskano 17 ha torfowiska w okolicy lasu cyranowskiego. PGO rozpoczęło działalność produkcyjną w 1984 r. Produkowało m.in. pomidory, ogórki, pieczarki i paprykę oraz kwiaty cięte i doniczkowe, a także przetwory, m.in: ogórki konserwowe, patisony konserwowe, buraczki konserwowe, przeciery ogórkowe, sałatki z zielonych pomidorów, musztardy i ketchupy. Odbiorcami tych produktów były firmy polskie i zagraniczne. W samym Mielcu funkcjonowały dwa sklepy firmowe (przy ul. J. Gagarina – później al. Ducha Świętego i przy ul. R. Traugutta. Przemiany społeczno-gospodarcze po 1989 r. niekorzystnie wpłynęły na mieleckie PGO, które w lipcu 1991 r. utraciło zdolność kredytowania. Niekorzystnej sytuacji nie uratowała nowa przetwórnia owocowo-warzywna, produkująca przetwory m.in. z buraków, grzybów, ogórków, patisonów, pomidorów i papryki. We wrześniu 1992 r. (decyzją wojewody rzeszowskiego) przestało istnieć w dotychczasowej formie i zostało włączone do zasobów Własności Rolnej Skarbu Państwa w Mielcu.
PAŃSTWOWE ZAKŁADY LOTNICZE WYTWÓRNIA PŁATOWCÓW NR 2, zob. WYTWÓRNIA SPRZĘTU KOMUNIKACYJNEGO
PAŃSTWOWY OŚRODEK MASZYNOWY (POM), został zorganizowany w 1953 r. na pozostałościach dawnego majątku wojsławskiego Gardulskich. Przejęto starą dworską gorzelnię, zdewastowane budynki czworaków i drewniane szopy. Pierwszą załogę stanowiło 30 osób. Podstawowym zadaniem, które realizowano od początku funkcjonowania, było naprawianie zmechanizowanego sprzętu rolniczego W latach 1955-1960 wyremontowano pomieszczenia warsztatowe oraz wybudowano drogę asfaltową od drogi Mielec – Dębica do ośrodka, rampę rozładunkową, stację paliw, stację transformatorową i dom mieszkalny. Utworzono filie ośrodka w Borowej i Radomyślu Wielkim. W latach 70. rozszerzano działalność usługową i modernizowano zaplecze techniczne, angażując coraz więcej pracowników i to najczęściej z odpowiednimi kwalifikacjami do obsługi maszyn i urządzeń. W 1978 r. oddano do użytku nową wielofunkcyjną halę warsztatową. Od 1980 r. rozpoczęto produkcję pługów czteroskibowych. W 1982 r. przeniesiono się do nowego budynku administracyjno-socjalnego. W latach 80. wykonywano: diagnostykę, przeglądy, naprawy i remonty sprzętu rolniczego i usługi transportowe oraz produkowano m.in. wspomniane pługi, części zamienne do przyczep, kultywatory i części do różnych urządzeń w kooperacji z WSK. Załoga liczyła 140 osób. Szeroki zakres podejmowanych zadań napotykał jednak na wiele problemów, głównie w zakresie terminów dostarczania, ilości części zamiennych i materiałów do produkcji. W 1985 r., po włączeniu Wojsławia w granice Mielca, droga dojazdowa otrzymała status ulicy i jako patrona Żegotę – rycerza, właściciela Wojsławia w XIII w. Przemiany ustrojowe po 1989 r., a szczególnie wprowadzenie wolnego rynku, negatywnie wpłynęły na funkcjonowanie takich państwowych firm jak wojsławski POM. Z roku na rok jego sytuacja pogarszała się i 2 III 1994 r. Rada Miejska w Mielcu wyraziła zgodę na jego likwidację.
PAPILLON CLUB, lokal o charakterze kulturalno-gastronomicznym, urządzony w podziemiach budynku przy skrzyżowaniu ulic A. Mickiewicza i H. Sienkiewicza (dawniej „Kazanówka”). Jego pomysłodawcą i właścicielem była początkowo spółka, w której skład weszli właściciele firmy „Rawix” – Waldemar Kawalec i Arkadiusz Barszczewski oraz właściciel firmy „Rock’n’Roll” – Dariusz Ławruk, który niedługo potem zrezygnował. „Papillon” rozpoczął działalność w 2000 r. z atrakcyjną ofertą koncertów, prezentacjami mechanicznej muzyki jazzowej i przebojów muzyki popularnej oraz dyskotekami i innymi imprezami okolicznościowymi. W kolejnych latach lokal zyskał renomę atrakcyjnego ośrodka kulturalno-rozrywkowego, głównie dzięki kontynuowaniu koncertów gwiazd polskiej estrady.
PAPROCKA ANNA TERESA (z domu SEKUŁA), urodzona 9 XI 1940 r. w Mielcu, córka Mieczysława i Marii z domu Skiba. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie z maturą w 1976 r. oraz Pomaturalne Studium Medyczne (kierunek: pielęgniarstwo) w Mielcu w 1978 r. W latach 1959-1996 r. pracowała w Służbie Zdrowia w Mielcu, m.in. w Zespole Opieki Zdrowotnej. Jej pozazawodową pasją od wielu lat jest działalność społeczna. Na początku lat 90. była przewodniczącą Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” ZOZ w Mielcu. Została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1990-1994. Uczestniczyła w działalności kulturalnej i artystycznej w Klubie Seniora „Złota Jesień” przy SDK MSM w Mielcu. M.in. zdobyła I nagrodę w konkursie „Sztuka słowa” w Podkarpackim Festiwalu Seniorów w Boguchwale. Była członkinią kabaretu „Senior Show” przy Mieleckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku w Mielcu. W sztuce Gabrieli Zapolskiej Moralność pani Dulskiej zagrała rolę pani Dulskiej. 10 XI 2016 r. zdobyła tytuły: „Najsympatyczniejszej Seniorki Mielca 2016 r.” i „Miss Czytelników Korso” oraz „Laur Publiczności” w I edycji Mieleckich Dni Seniora w Mielcu. Zmarła 8 X 2021 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAPROCKI MAREK, urodzony 3 IX 1963 r. w Mielcu, syn Franciszka Kiełbasy i Natalii z domu Róg. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1983 r. W okresie szkolnym należał do najbardziej aktywnych harcerzy i w latach 1980-1983 był reprezentantem Chorągwi Rzeszowskiej w Radzie Harcerzy Starszych przy KG ZHP w Warszawie. Komponował piosenki i brał udział (z powodzeniem) w konkursach piosenkarskich. Wystąpił z recitalami m.in. w Teatrze Małym w Warszawie, Klubie „Pod Jaszczurami” w Krakowie, Klubie Studenckim Politechniki Rzeszowskiej i w programie III PR. Był także członkiem zespołu wokalno-instrumentalnego „Pod Globusem”. Naukę kontynuował w Studium Nauczania Początkowego w Rzeszowie i po jej ukończeniu w 1985 r. został zatrudniony w Szkole Podstawowej w Trześni koło Mielca. Przy zawarciu związku małżeńskiego w 1985 r. przyjął nazwisko żony (Magdaleny). Od X 1985 r. do IV 1987 r. odbył zasadniczą służbę wojskową w 13 Batalionie Saperów w Dębicy. Po powrocie uczył nadal w Trześni (do 1991), a ponadto prowadził szkolne zespoły artystyczne i żeńską drużynę harcerską. W 1989 r. został wybrany komendantem Hufca ZHP w Mielcu i funkcję tę pełnił przez rok. W 1991 r. ukończył studia magisterskie na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i po wygraniu konkursu objął stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. W 1997 r. powtórnie wygrał konkurs, a w 2002 r. samorządowe władze powierzyły mu tę funkcję na następne 5 lat. Także w 2007 r. i 2012 r. przedłużano mu kierowanie szkołą na kolejne pięcioletnie kadencje. W czasie dotychczasowego kierowania szkołą doprowadził do dużej poprawy jej estetyki, wzbogacenia wyposażenia i unowocześnienia funkcjonowania. Ukończył m.in.: studia podyplomowe na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (specjalność: pedagogika opiekuńcza) w 1994 r., studia podyplomowe na Uniwersytecie Rzeszowskim (specjalność: zarządzanie oświatą w zreformowanym systemie edukacji) w 2003 r. i studia podyplomowe w Instytucie Nauk Społecznych Polskiej Akademii Nauk (specjalność prawno-samorządowa) w 2005 r. oraz kilkanaście kursów i szkoleń specjalistycznych dla organizatorów pracy harcerskiej i oświatowej kadry kierowniczej. Uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie organizacji i zarządzania oświatą oraz stopień nauczyciela dyplomowanego. Poza funkcją dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 angażuje się w wiele innych przedsięwzięć. Prowadzi zajęcia w Niepublicznej Szkole Biznesu w Mielcu, Podkarpackim Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie Oddział w Tarnobrzegu, Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu oraz Wyższej Szkole Hotelarstwa i Turystyki w Jaśle. Wiele czasu poświęca też działalności na rzecz subregionu mieleckiego. W 1998 r. został wybrany radnym Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1998–2002 oraz wiceprzewodniczącym Rady i przewodniczącym Komisji Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego. W 2002 r. został ponownie wybrany radnym powiatowym i powierzono mu funkcję przewodniczącego Rady Powiatu Mieleckiego. Od 2001 r. do 2005 r. był dyrektorem Biura Senatorskiego Senatora RP Grzegorza Laty. W 2004 r. został powołany przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji na funkcję członka Rady Programowej TVP 3 Rzeszów. Był współzałożycielem Powiatowego Ruchu Obywatelskiego PRO (III 2005 r.). W wyborach w 2006 r. uzyskał mandat radnego Rady Powiatowej w Mielcu z ramienia Porozumienia Społeczno-Gospodarczego i został wybrany ponownie przewodniczącym Rady w kadencji 2006-2010. Od 2008 r. do 2012 r. pełnił funkcję społecznego asystenta prezesa PZPN Grzegorza Laty. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego i wiceprzewodniczącego Rady w kadencji 2010-2014. W październiku 2011 r. powierzono mu funkcję prezesa Powiatowego Ruchu Obywatelskiego „Razem dla Ziemi Mieleckiej”. W wyborach samorządowych w 2014 r. kolejny raz uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego. Ponadto prezydent miasta Mielca Daniel Kozdęba powołał go na funkcję swojego doradcy. W wyborach samorządowych w 2018 r. znów wybrano go na radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie na przewodniczącego Rady Powiatu Mieleckiego (kadencja 2018-2023). Wniósł znaczący wkład w rozwój gospodarczy i społeczny powiatu mieleckiego. Wyróżniony został m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia (1997) i Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej i Sportu I stopnia (2002) Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014 r.), tytułami: „Mielczanin Roku 2001” w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” oraz Osobowość Roku 2018 powiatu mieleckiego w kategorii: samorządność i społeczność lokalna (Plebiscyt Gazety Codziennej „Nowiny”).
PARAFIA DUCHA ŚWIĘTEGO, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Mielcu, z siedzibą przy ul. M. Pisarka 16. Obejmuje ona swoimi granicami północno-zachodnią część miasta z ulicami: Bajana, Bema, Bohaterów Września, Borowiczan, Brzozowa, Chełmońskiego, Chodkiewicza, Daszyńskiego, Dąbala, Dąbrowskiego, Dąbrowskiej, Dębowa, Drzewieckiego, Ducha Świętego, Głowackiego (numer 37), Jaworowa, Kasztanowa, Kilińskiego (numery od 28 do Złotnik, 37-99), Kocjana, Konfederacka (numery parzyste), Limanowskiego (numery 32-45), Matejki, Michalina, Mielczewskiego, Mieleckiego, Modelarska, Modrzejewskiej, Morcinka, Nałkowskiej, Ogrodowa, Orkana, Orla (numer 25), Orzechowa, Orzeszkowej, Osterwy, Pisarka, Poniatowskiego, Poziomkowa, Przybosia, Reja, Różana, Sękowskiego (numery nieparzyste), Sienkiewicza (numery 40–166, 63–167), Słoneczna, Śniadeckiego, Świerkowa, Tańskiego, Teligi, Traugutta, Tuwima, Usługowa, Warszawska, Wiejska (numery 28–54, 31–47), Wiśniowa, Wybickiego, Wysockiego, Związku Strzeleckiego (d. 6 Sierpnia), Żółkiewskiego, Żwirki i Wigury oraz miejscowość Złotniki (numery 1–266). Liczy około 15 570 katolików. Kościołem parafialnym jest kościół Ducha Świętego przy ul. M. Pisarka 16, a ponadto czynne są kaplice św. Stanisława Kostki przy ul. Warszawskiej i Matki Bożej w Złotnikach.
Historia Decyzją biskupa ordynariusza dr. Jerzego Ablewicza tworzenie nowej parafii w Mielcu, która objęła północno–zachodnią część Mielca i Złotniki, rozpoczęło się 28 VI 1979 r. Od tego dnia pełne duszpasterstwo przy kaplicy św. Stanisława Kostki przy ul. Warszawskiej, pełniącej funkcję parafialnego kościoła, na objętym terenie miasta i Złotnik rozpoczął ks. Władysław Marcinowski przy pomocy wikariusza ks. Jana Kudłacza. Kancelarię umieszczono w domu prywatnym. Utworzono grupy ministrantów i lektorów, powstał chór parafialny. 5 VI 1980 r. w święto Bożego Ciała odbyła się pierwsza procesja na maleńkim placu przed kaplicą, przy ogromnej liczbie wiernych (zmuszeni byli stać na miejscu) i na ul. Warszawskiej. Po uzyskaniu wymaganego zezwolenia władz państwowych 30 I 1981 r. nastąpiło formalne erygowanie Parafii Ducha Świętego w Mielcu. Pierwszym proboszczem został mianowany ks. Władysław Marcinowski, a ponadto pracowało dwóch wikariuszy. Kancelaria parafialna mieściła się w domu prywatnym. Pracę w parafii podjęły też siostry felicjanki, posiadające swój dom zakonny przy ul. Kilińskiego 98. Starania ks. proboszcza o odpowiedni teren dla świątyni i obiektów parafialnych powiodły się i 20 V 1982 r. (w uroczystość Wniebowstąpienia) biskup ordynariusz Jerzy Ablewicz poświęcił plac przy ul. M. Pisarka pod budowę kościoła parafialnego i plebanii. Budowę plebanii rozpoczęto 21 VI 1982 r., a ukończono 14 IV 1983 r., natomiast budowę kościoła rozpoczęto w kwietniu 1983 r. Pierwsze Misje Parafialne odbyły się we wrześniu 1983 r. Wybudowano pozostałą obok plebanii część zaplecza kościoła – dom katechetyczny, przeznaczony na naukę religii i inne cele parafialne, m.in. dla zorganizowanych grup parafialnych i biblioteki, a ponadto dom sióstr zakonnych. (Ta część obiektów parafialnych została poświęcona w 1986 r.) 23 X 1983 r. bp Jerzy Ablewicz dokonał uroczystego wmurowania kamienia węgielnego pod kościół Ducha Świętego. (Kamień ten został poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w czasie uroczystości na krakowskich Błoniach 22 VI tegoż roku.) W czasie Pasterki 1983 r. bp Piotr Bednarczyk poświęcił wybudowany kościół dolny. Odtąd wszystkie nabożeństwa parafialne odbywały się w tym kościele z tymczasowym wystrojem prezbiterium, a w kaplicy św. Stanisława Kostki odprawiano nadal 2 Msze Św. w niedziele i jedną w dni powszednie. W czasie Zielonych Świąt 10 VI 1984 r. odbyła się uroczysta konsekracja czterech dzwonów o imionach: „Pneuma”, „Bogurodzica”, „Lech” i „Twoje Imię – Moje Imię” oraz uroczyście powitano Matkę Bożą Częstochowską w kopii Jasnogórskiego Obrazu. 21 VI 1984 r. po raz pierwszy procesja Bożego Ciała przeszła trasą wokół osiedla J. Krasickiego (później Lotników) ulicami: M. Pisarka, J. Gagarina (później al. Ducha Św.), A. Kocjana i M. Pisarka. Po staraniach proboszcza 20 V 1985 r. do parafii przybyły siostry ze Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego i na dom zakonny otrzymały północną część domu parafialnego. W pierwszą niedzielę po Wielkanocy 1986 r. poświęcono i zawieszono w kościele dolnym obraz Jezusa Miłosiernego. W kwietniu 1987 r. przeprowadzona została pierwsza wizytacja kanoniczna parafii. 14 XI tego roku zakończono budowę kościoła górnego w stanie surowym. 20 XII 1992 r. bp ordynariusz Józef Życiński poświęcił tę nową świątynię Ducha Świętego i odtąd ona stała się kościołem parafialnym. W kolejnych latach wyposażano wnętrza kościoła górnego i dolnego oraz urządzono plac przykościelny. W tym czasie w domu parafialnym rozpoczął działalność Katolicki Ośrodek Kultury. Jesienią 1994 r. powstała Grupa Modlitewna Odnowy w Duchu Świętym. Wraz z budową osiedli znajdujących się w granicach parafii powiększała się liczba wiernych, przekraczając w latach 90. 15 tysięcy. Od 2 do 8 IV 1995 r. odbyły się Misje Święte, a w dniach 16–17 IV tego roku wizytację kanoniczną przeprowadził ks. biskup ordynariusz Józef Życiński. W grudniu 1995 r. odbyły się Uroczystości Nawiedzenia Regionu przez Matkę Bożą w Figurze Fatimskiej. Kościołami Nawiedzenia dla ponad 30 parafii były świątynie Ducha Świętego i św. Mateusza. W dniach 9 – 15 IV 2000 r. odbyły się kolejne Misje Święte, które prowadzili ojcowie Paulini z klasztoru na Jasnej Górze w Częstochowie. 18 V parafie Ducha Świętego i Św. Mateusza były współorganizatorami Uroczystości Dziękczynienia za Beatyfikację Błogosławionego Ks. Romana Sitki. 27 X 2000 r. powstała kolejna grupa modlitewna – Apostolat Maryjny. W dniach 18 – 19 VI 2001 r. miało miejsce Nawiedzenie Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, poprzedzone renowacją Misji Świętych, przeprowadzonych przez ojców Paulinów z Częstochowy. W pierwszych latach XXI w. przystąpiono do realizacji docelowego wystroju wnętrza kościoła górnego. W 2002 r. zamontowano stacje Drogi Krzyżowej, a w 2003 r. – w prawej bocznej wnęce – rzeźbę św. Józefa z Jezusem w wieku chłopięcym. W dniach 7–9 XI 2003 r. ks. biskup ordynariusz Wiktor Skworc przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Wiosną 2006 r. zakończono prace nad docelowym wystrojem prezbiterium. 8 IV 2006 r. kościół Ducha Świętego został uroczyście konsekrowany przez biskupa ordynariusza dr. Wiktora Skworca. W sierpniu 2007 r. dotychczasowy proboszcz i budowniczy parafii – ks. Władysław Marcinowski przeszedł na emeryturę, a nowym proboszczem został mianowany ks. Waldemar Ciosek. Przeprowadzono remonty obiektów parafialnych przy ul. M Pisarka. Systematycznie ubogacano wnętrze kościoła parafialnego. Od 2008 r. montowano witraże. W 2011 r. umieszczono figurę bł. Jana Pawła II w planowanej kaplicy Miłosierdzia Bożego, a w 2012 r. – urządzono kaplicę św. Ojca Pio. Z okazji 30-lecia parafii (2011) w przedsionku wmurowano tablicę upamiętniająca jubileusz i ks. Władysława Marcinowskiego – pierwszego proboszcza i organizatora parafii. W okresie jesiennym 2009 r. przeprowadzono remont kapitalny i modernizację kaplicy św. Stanisława Kostki przy ul. Warszawskiej. W 2012 r. odbyła się wizytacja kanoniczna parafii przez biskupa ordynariusza diecezji tarnowskiej dr. Andrzeja Jeża. Ważnymi wydarzeniami w życiu parafii były też: udział w ogólnopolskiej telewizyjnej Litanii Miast (1 XI 2010 r.) i współorganizacja III Diecezjalnego Marszu dla Życia i Rodziny, który rozpoczęto od Mszy Świętej w kościele Ducha Świętego (14 X 2012 r.) W listopadzie 2012 r. biskup ordynariusz dr Andrzej Jeż przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Przez kolejne lata ubogacano kościół górny, m.in. urządzono kaplicę Miłosierdzia Bożego. W dniach 10-12 IV 2014 miało miejsce Nawiedzenie Figury św. Michała Archanioła z Gargano, od 7 do 13 XI 2014 r. przeprowadzono Misje Święte, a w dniach 14-15 XI 2014 r. odbyła się Peregrynacja Obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. Faustyny i św. Jana Pawła II. Od 2016 r. organizowane są festyny parafialne „Rodzinnie u Ducha”. W 2017 r. parafia włączyła się w nową formę uczczenia święta Trzech Króli – „Orszak Trzech Króli” i od kościoła Ducha Świętego rozpoczyna się ten jedyny w swym rodzaju pochód przez Mielec. Odbywają się też koncerty o charakterze religijnym. M.in. wystąpił Chór LZPiT „Mazowsze” z kolędami i pastorałkami (19 I 2016 r.), koncertowały chóry z Mielca i innych miast, odbyło się pierwsze wykonanie oratorium o błogosławionej Karolinie Kózkównie Wystarczy tylko sobą być. W 2021 r. uroczyście obchodzono 40-lecie działalności parafii. M.in. wydano modlitewnik „Duchu Święty przyjdź prosimy”, …, zorganizowano spotkania byłych wikariuszy, lektorów i ministrantów posługujących w parafii. Główna uroczystość odbyła się 22 V w kościele parafialnym z udziałem ks. bpa ordynariusza tarnowskiego Andrzeja Jeża. Biskup przewodniczył Mszy Świętej, poświęcił nową kaplicę chrzcielną w górnym kościele oraz wyremontowany i zmodernizowany kościół dolny pod patronatem św. Michała Archanioła. Jubileuszowy program zakończono 20 VI premierowym wykonaniem Kantaty Pastoralnej Przez Ciebie wszystko … (słowa – ks. Waldemar Ciosek, muzyka i aranżacje – Ryszard Kusek). Udział wzięli: soliści, chór i orkiestra PSM I i II st. im. M. Karłowicza w Mielcu pod batutą Ryszarda Kuska. Od tego czasu, przy stosowaniu się do coraz łagodniejszych obostrzeń pandemicznych (maseczki, odległości w ławkach), frekwencja systematycznie rosła. O powrocie do normalności zaświadczył udział wiernych w Mszach Świętych, nabożeństwach i uroczystościach oraz powrót do regularnych spotkań grup modlitewnych. Ważnym wydarzeniem w okresie Wielkiego Postu 2022 r. były „Rekolekcje … dla Ciebie” (połączenie słowa rekolekcyjnego bpa Artura Ważnego i pieśni wielkopostnych w wykonaniu chóru i orkiestry kameralnej PSM II st. w Mielcu). W uznaniu całokształtu działalności, a szczególnie zrealizowania wielu przedsięwzięć w roku 40-lecia parafii, proboszcz ks. Waldemar Ciosek został wybrany na „Mielczanina Roku 2021” w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” w Mielcu. Kolejnym dowodem powrotu mieszkańców parafii do życia religijnego była rekordowa frekwencja na procesji w święto Bożego Ciała (16 VI 2022 r.).
Odpust: Zesłanie Ducha Świętego, Matki Kościoła.
Grupy działające w parafii: Rada Duszpasterska, ministranci, lektorzy, PDMD, „Odnowa w Duchu Świętym”, Róże Różańcowe, chór parafialny, Dziewczęca Służba Maryjna, Apostolat Maryjny, Apostostwo Dobrej Śmierci, Grupa Biblijna DABAR, Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej, Ruch Światło – Życie, Grupa Modlitewna Ojca Pio, Legion Maryi pw. Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego, Kręgi Rodzin, Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci.
Stowarzyszenia: Parafialne Oddziały: „Caritas”, Akcji Katolickiej, Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Stowarzyszenie na Rzecz Pomocy Rodzinie.
Inne formy: Katolicki Ośrodek Kultury, biblioteka parafialna, Katolicka Szkoła Rodzenia, Klub AK „Tchnienie”, Parafialna Poradnia Rodzinna, Wspólnota AA.
Księgi metrykalne: od 1980, kronika parafialna: od 1979.
Proboszczowie: ks. Władysław Marcinowski (1979 – zm. 2007), ks. Waldemar Ciosek (2007-nadal).
Wikariusze: ks. Jan Kudłacz (1979–1983), ks. Krzysztof Wymazała (1980–1982), ks. Jan Chmura (1981–1982), ks. Józef Kmak (1982–1984), ks. Zygmunt Kabat (1982–1984), ks. Jan Piotrowski (1982–1984), ks. Tadeusz Barnowski (1983–1984), ks. Kazimierz Duś (1983–1985), ks. Jan Michalik (1984–1985), ks. Stanisław Celusta (1984–1985), ks. Marian Urbański (1984–1985), ks. Jan Koszyk (1984–1990), ks. Józef Kiełbasa (1985–1989), ks. Jan Główczyk (1985–1986), ks. Stanisław Tabiś (1985–1989), ks. Leszek Stręk (1986–1990), ks. Ryszard Guzik (1986–1989), ks. Józef Jeziorek (1989–1992), ks. Kazimierz Sroka (1989–1992), ks. Jan Pikul (1989–1992), ks. Andrzej Pecka (1990–1993), ks. Stanisław Szufnara (1990–1993), ks. Wiesław Skrabacz (1992–1996), ks. Marek Lasek (1992–1996), ks. Stanisław Biskup (1992–1995), ks. Mariusz Berko (1993–1995), ks. Kazimierz Talarek (1993–1997), ks. Jan Witek (1990–1993), ks. Marek Kądzielawa (1993–1995), ks. Jan Gajda (1995–1997), ks. Marian Kujda (1995–1996), ks. Janusz Ul (1995–1997), ks. Paweł Pająk (1996–1998), ks. Paweł Bartula (1996–1997), ks. Stanisław Ciurka (1996–1997), ks. Dariusz Nawalaniec (1997–2005), ks. Stanisław Świątek (1997–2004), ks. Paweł Bobrowski (1997–2000), ks. Marek Kita (1997–2005), ks. Zbigniew Biernat (1998–2001), ks. Waldemar Ciosek (1998–2000), ks. Stanisław Duda (2000–2004), ks. Wiesław Duracz (2000–2002), ks. Mirosław Papier (2001–2004), ks. Andrzej Nowak (2001-2008), ks. Krzysztof Duda (2002-2008), ks. Janusz Adamczyk (2004-2010), ks. Leszek Lipiński (2004–2005), ks. Marek Zaborowski (2004–2008), ks. Paweł Górski (2005-2010), ks. Jerzy Janeczek (2005-2008), ks. Piotr Mucha (2008-2012), ks. Krzysztof Prokop (2008-2015), ks. Michał Rosa (2008-2010), ks. Tadeusz Wojciechowski (2008-2012), ks. Piotr Abram (2010-2014), ks. Mariusz Nosal (2010-2011), ks. Mariusz Król (2010-2011), ks. Sławomir Czuba (2011-2014), ks. Damian Kostrzewa (2011-2016), ks. Janusz Lelito (2012-2020), ks. Tomasz Bazuła (2012-2014), ks. Andrzej Romanowski (2014-2017), ks. Tomasz Krawiec (2014-2021 ), ks. Karol Kużma (2014-2015), ks. Rafał Igielski (2015-2021), ks. Eryk Bogacz (2015-2018), ks. Krzysztof Bajorek (2017-2018), ks. Krzysztof Olszak (2017-nadal), ks. Janusz Urbaniak (2018-2022), ks. Jarosław Gieniec (2018-nadal), ks. Adam Cieśla (2020-2021), ks. Tomasz Franczak (2021-), ks. Rafał Mirosławski (2021-), ks. Sebastian Sójka (2022-)
Rezydent: ks. Eugeniusz Kowalczyk (2002 – zm. 2015), Bogdan Wiszyński (2023-).
Pomoc duszp.: ks. Kazimierz Rzeszutko (2009-), ks. Leszek Zieliński (2023-).
Z parafii pochodzą:
* księża: ks. Stanisław Głodzik (urodzony – 1927 r., wyświęcony – 1954 r.), ks. Bogdan Wiszyński (1957, 1982), ks. Eugeniusz Szyszka (1962, 1987), ks. Tadeusz Serafin (1962, 1989), ks. Piotr Bratek (1965, 1994), ks. Sławomir Głodzik (1969, 1994), ks. Mariusz Rucki (1970, 1998), ks. Piotr Machnik (1971, 1996), ks. Marek Podgórski (1972, 1996), ks. Grzegorz Brożonowicz (1968, 1996), ks. Sławomir Głodzik (1973, 2001), ks. Ireneusz Paluch (1975, 2000), ks. Wojciech Sola (1975, 2001), ks. Marcin Świąder (1976, 2002), ks. Tomasz Siembab (1976, 2005), ks. Artur Strzępka (1978, 2003), ks. Krzysztof Szebla (1978, 2003), ks. Łukasz Matyka (1980, 2005), ks. Marcin Polak (1981, 2006), ks. Bogusław Sobusiak (1978, 2006), ks. Paweł Błaszczyk (1983, 2008), ks. Paweł Wróbel SDS (1983, 2008), ks. Dariusz Wodka (1986, 2013), ks. Grzegorz Podołowski (wyśw. 2015), ks. Michał Dziewit (2015);
* siostry zakonne: s. Maria Electa OCD, s. Jolanta Jasińska (Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Starowiejskich), s. Renata Kazimierska (Zgromadzenie Sióstr od Aniołów), s. Maria Ewa Czepiżak (Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Starowiejskich), s. Elżbieta Sądel (Zgromadzenie Sióstr Kapucynek od Najświętszego Serca Pana Jezusa).
Informacja o życiu parafii: pismo „Spod Znaku Ducha Świętego” (wychodzi od 1995 r.). W 2014 r. wydano album Parafia Ducha Świętego – Mielecki Wieczernik, Mielec 2014.
PARAFIA MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Mielcu, z siedzibą przy ul. ks. H. Arczewskiego 1. W jej granicach znajduje się centralna i północno–wschodnia część miasta z ulicami: ks. Arczewskiego, Asnyka, Baczyńskiego, Beniowskiego, Biernackiego, Bogusławskiego, Boguszewskiej, Broniewskiego, Brożka, Chopina, Cyranowska, Czarneckiego, Czecha, Ćwiklińskiej, Długa, Drużbackiej, Dunikowskiego, Dworcowa, Działowskiego, Gałczyńskiego, Gombrowicza, Grunwaldzka, Haładeja, Hynka, Jagiellońska, Jaracza, Jasienicy, Jasińskiego, Karłowicza, Kasprzaka, Kazimierza Wielkiego, Kędziora, Kochanowskiego, Konopnickiej, Korczaka, Kordeckiego, Kossaka, Krasińskiego, Kraszewskiego, Kredytowa, Krzywa, Kwiatkowskiego, Kusocińskiego, Leśmiana, Leśna, Lotnicza, Łokietka, Łukasiewicza, Makuszyńskiego, Naruszewicza, Niepodległości, Nowa, Nowowiejskiego, Obrońców Westerplatte, Okrzei, Orla, Osiedle Młodego Robotnika, Ossolińskich, Parkowa, Piastowska, Piramowicza, Pola, Polna, Prusa, Przemysłowa, Pułaskiego, Rudnickiego, Sikorskiego, ks. Skargi, Skarżyńskiego, Starzyńskiego, Skłodowskiej, Solskiego, Sosnowa, Spółdzielcza, Staffa, Sucharskiego, Szenwalda, Szymanowskiego, Tetmajera, Torowa, Wiktora, Wojska Polskiego, Wolności, Wróblewskiego, Wyspiańskiego, Zapolskiej, Zwycięstwa i Żeromskiego. Na jej terenie mieszka około 22 600 katolików. Kościołem parafialnym jest kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy przy ul. ks. Arczewskiego. Na terenie parafii znajduje się ponadto kaplica szpitalna w budynku Szpitala Powiatowego przy ul. Żeromskiego.
Historia Plany tworzenia nowej parafii i budowy kościoła powstały pod koniec lat 30. XX w., kiedy to szybko rosło osiedle fabryczne PZL–Wytwórni Płatowców nr 2 i przybywało mieszkańców Mielca. Wybuch wojny i okupacja hitlerowska pokrzyżowały te plany. W kwietniu 1945 r. przybył do Mielca ks. Karol Durlak z misją utworzenia parafii. Dzięki pomyślnemu zbiegowi okoliczności, za przyzwoleniem radzieckiego dyrektora fabryki, rozpoczęto budowę prowizorycznego kościoła na zboczu Góry Cyranowskiej. Utworzyły się pierwsze grupy modlitewne, powstała grupa ministrantów. Pierwszą Mszą Św. w surowej jeszcze świątyni była „pasterka” 25 XII 1945 r. W związku z ciężką chorobą ks. K. Durlaka tworzenie parafii podjął ks. Henryk Arczewski. On też został pierwszym proboszczem erygowanej 8 V 1947 r. parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Obejmowała ona swymi granicami teren Osiedla Fabrycznego i Cyrankę. Na cele administracyjne parafii i mieszkania księży uzyskano dwa mieszkania w bloku 116, później 23 (aktualnie ul. A. Fredry 4/1 i 4/4). Tworzyły się kolejne grupy modlitewne, podjęła działalność wspólnota Opiekunek Rejonowych w ramach „Caritas”, powstał chór mieszany. W kolejnych latach przeżywano bardzo trudne chwile, bowiem walka ideologiczna o laicyzację załogi WSK, podjęta przez niektórych działaczy partyjnych z PZPR i wsparta przez PUBP, była bezpardonowa. Proboszczowi H. Arczewskiemu i księżom wikariuszom wielokrotnie utrudniano pracę duszpasterską, a nie brakowało także prób oczerniania i upokarzania związanych ze składkami pieniężnymi parafian. Mimo rozwiązania „Caritasu” (jako stowarzyszenia kościelnego) przez władze państwowe (1950), opiekunki rejonowe kontynuowały działalność pomocową. Od 1954 r. podjęto oficjalne starania o budowę kościoła. Po „odwilży październikowej” w 1956 r. relacje pomiędzy władzami państwowymi i partyjnymi a Kościołem katolickim nieco się poprawiły, ale konsekwentnie odmawiano wydania pozwolenia na budowę nowego kościoła. Z biegiem lat pełna poświęcenia praca duszpasterska i nieugięta postawa proboszcza oraz pozostałych księży sprawiły, że ilość osób deklarujących przynależność do Kościoła systematycznie rosła. Innymi formami publicznego demonstrowania wiary były procesje w święto Bożego Ciała, gromadzące każdorazowo wielkie tłumy wiernych. Z biegiem lat restrykcje wobec duchownych i najbardziej aktywnych działaczy parafialnych stopniowo łagodniały. W sierpniu 1964 r. uzyskano pozwolenie na budowę plebanii i rozpoczęto prace budowlane. Dni 13 i 14 XII 1969 zapisały się w historii parafii uroczystością Odwiedzin Pustych Ram Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W 1970 r. przeprowadzono Misje Święte. W tym roku oddano do użytku nową plebanię i zintensyfikowano starania o budowę nowej świątyni, motywując to rosnącą ilością wierzących. Potwierdzono to dokładnymi spisami w 1972 r. Z 22 624 mieszkańców terenu parafii: 14 496 deklarowało się jako „wierzący praktykujący”, 6 806 – „wierzący niepraktykujący”, a 1 322 – „niewierzący”. 6 VI 1974 r. uzyskano zgodę na budowę budynku parafialnego, a kilka dni potem –15 VI 1974 r. udało się uzyskać zezwolenie na budowę kościoła MBNP, w czym niemałą rolę odegrało odwołanie się ks. H. Arczewskiego do zgody Rosjan na budowę tymczasowego kościoła w 1945 r. Nową świątynię wybudowano w latach 1974–1977 dzięki wielkiej finansowej ofiarności parafian i ich dużym udziale w pracach budowlanych. 17 VIII 1974 r. odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego (z grobu św. Piotra w Rzymie) z udziałem ks. arcybiskupa Bostonu Humberto Medeirosa i ks. biskupa ordynariusza Jerzego Ablewicza. W styczniu 1976 r. oddano do użytku budynek parafialny i od 3 II rozpoczęto tam zajęcia katechetyczne z dziećmi i młodzieżą szkolną. Poświęcenia świątyni (z tymczasowym wystrojem wewnętrznym) dokonał ks. biskup J. Ablewicz 18 XII 1977 r. W kolejnych latach, kiedy po rezygnacji ks. Henryka Arczewskiego (ze względu na zły stan zdrowia) proboszczem został ks. dr Jan Białobok, wyposażano wnętrze według projektu dr. inż. Krzysztofa Dygi z Warszawy. W środkowej części ściany głównej prezbiterium umieszczono przeniesiony z starego kościoła obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W latach 80. okna wymieniono na witraże, które ufundowali parafianie. W pamiętny dzień 13 XII 1981 r. (wprowadzenie stanu wojennego) odbyło się spotkanie założycielskie Katolickiej Poradni Rodzinnej. Od 1983 r. regularnie uczestniczono (jako zorganizowana grupa) w Pieszej Pielgrzymce Tarnowskiej na Jasną Górę. W 1983 r. odbyły się Misje Święte, a w dniach 1–8 IX 1983 r. – uroczystości Nawiedzenia Matki Bożej w Obrazie Jasnogórskim. W latach 1984–1987 rozbudowano plebanię. Z inicjatywy KIK od 1985 r. corocznie organizowano Tydzień Kultury Chrześcijańskiej. W 1986 r. zakończono montaż organów niemieckiej firmy Bautzen Eule. W 1993 r. zawieszono obrazy Stacji Drogi Krzyżowej. Zwiększająca się liczba dzieci i młodzieży na katechezie spowodowała konieczność rozbudowy domu parafialnego i po otrzymano zgody (1986) w 1987 r. rozpoczęto prace budowlane. Także w 1987 r. przekazano wschodnią część parafii do nowo powstałej parafii Trójcy Przenajświętszej. Od 1 I 1991 r. uruchomiono kuchnię „Caritas”, która działa nadal i wydaje dziennie kilkaset posiłków dziennie. Nową część plebanii oddano do użytku w 1992 r. Przeniesienie katechezy do szkół stworzyło możliwości lokalowe dla działalności grup parafialnych i stowarzyszeń religijnych, m.in. w 1993 r. powstało Rycerstwo Niepokalanej, a w 1994 r. Oddział Stowarzyszenia Rodzin Katolickich. 14 XII 1995 r. odbyła się uroczystość Nawiedzenia Parafii przez Figurę Matki Bożej Fatimskiej. 4 VIII 1996 r. ukazało się pierwsze parafialne pismo „Ikona”, które z niewielkimi przerwami wydawane jest do dziś. 8 III 1998 r. rozpoczęła działalność Poradnia Specjalistyczna „Arka”, udzielająca wszechstronnej pomocy ludziom znajdującym się w trudnych sytuacjach życiowych, a w 1999 r. – Poradnia Prawa Pracy. 13 V 1998 r. uroczyście obchodzono 50–lecie parafii. Latem 1998 r. w kościele parafialnym zorganizowano I Międzynarodowy Festiwal Organowy (główny organizator – SCK) i odtąd corocznie organizowane są kolejne edycje Festiwalu. W dniach 3 i 4 X 1998 r. uroczyście przyjęto do świątyni Figurę Matki Bożej Fatimskiej, zakupionej w Fatimie i poświęconej w Sanktuarium Fatimskim. Od 2000 r. zagospodarowywano skrzydło domu parafialnego od strony ul. Parkowej, głównie dla Katolickiego Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”. Ważnym wydarzeniem roku 2000 był II Diecezjalny Kongres Rodzin pod hasłem „Dla rodziny – dla przyszłości”. 27 VI 2001 r. przeżywano trzecią w historii parafii Uroczystość Nawiedzenia Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej. W 2004 r. zorganizowano kilka imprez o zasięgu diecezjalnym, m.in. 10 stycznia – VI Diecezjalne Spotkanie Kolędników Misyjnych (z ok. 200 parafii), 21-23 V – Mieleckie Forum Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich „Rodzina Bogiem silna”, a 18 IX – Diecezjalne Spotkanie Młodych, w którym wzięło udział około 2000 młodzieży. Data 2 IV 2005 r. zapisała się w pamięci całego świata śmiercią papieża Jana Pawła II. 7 IV przed kościołem MBNP w Mielcu odbyła się miejska Msza Święta za Ojca Świętego, w której uczestniczyło kilkanaście tysięcy osób. Uroczystości jubileuszowe z okazji 60-lecia parafii odbyły się 23 V 2007 r. na placu przed kościołem parafialnym. Jubileuszowej Mszy Świętej przewodniczył biskup ordynariusz ks. dr Wiktor Skworc. Do kalendarza cyklicznych corocznych uroczystości wprowadzono w jesieni „Dzień Skupienia Samorządowców z Rejonu Mieleckiego”. Przygotowując się do konsekracji kościoła parafialnego, od lutego 2010 r. rozpoczęto jego remont i modernizację. Dokonano wielu zmian w wystroju wnętrza, głównie w prezbiterium. (Szerzej w haśle: KOŚCIÓŁ PARAFIALNY MBNP.) W dniach 21 V – 1 VI 2011 r. odbyły się Misje Święte, które prowadzili O. Piotr Polek i O. Jan Bednarz – paulini z Jasnej Góry. 4 VI 2011 r. ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Wiktor Skworc dokonał konsekracji kościoła parafialnego. Wkrótce potem biskup ordynariusz dekretem ustanowił drugi odpust w parafii w dniu 14 IX (święto Podwyższenia Krzyża Świętego). Także w 2011 r., po przeprowadzeniu procedury, 15 XI w sali posiedzeń im. bł. Jana Pawła II Rady Miejskiej i w kościele parafialnym odbyły się uroczystości obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy Patronką Miasta Mielca. Z tej okazji skomponowano utwór na odsłonięcie obrazu MBNP w ołtarzu głównym i pieśni tematyczne, a także wydano modlitewniki: Pani Mielecka – prowadź nas do Jezusa (oprac. ks. Tomasz Rąpała, Mielec 2011) i Nabożeństwo ku czci MBNP Pani Mieleckiej (oprac. ks. Tomasz Rąpała, Mielec 2012). Od tego czasu coroczne święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy – Patronki Mielca czczone jest główną Mszą Świętą w dzień odpustu parafialnego (27 VI). W dniach 5 – 7 X 2012 r. ks. biskup dr Wiesław Lechowicz przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Także ks. bp Wiesław Lechowicz poświęcił 15 XI 2012 r. figurę bł. Jana Pawła II, postawioną na placu przykościelnym. Działalność parafii MBNP w Mielcu została przedstawiona przez TVP Kraków w programie „Parafia z sercem” (2012). Rok Wiary upamiętniono przez m.in. Forum Ewangelizacyjne, które odbyło się 13 IV 2013 r. pod przewodnictwem ks. biskupa ordynariusza dr. Andrzeja Jeża. W dniach 26-27 XI 2014 r. parafia przeżywała peregrynację Obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. Faustyny i św. Jana Pawła II. W 2017 r. przeżywano 70-lecie działalności parafii. Jubileuszowa Msza Święta została odprawiona 14 V 2017 r. pod przewodnictwem arcybiskupa Henryka Nowackiego. W tymże roku nastąpiła zmiana proboszcza. Ks. prałat Kazimierz Czesak przeszedł na emeryturę i pozostał w parafii jako rezydent, a proboszczem został mianowany ks. dr Bogusław Połeć. 12 IX 2018 r. abp Mieczysław Mokrzycki, b. osobisty sekretarz św. Jana Pawła II, wprowadził do świątyni relikwie Ojca Świętego i przewodniczył nabożeństwu z tej okazji. Sporą dezorganizację w funkcjonowaniu parafii spowodowała pandemia choroby COVID-19. Wprowadzone obostrzenia sanitarne spowodowały katastrofalny spadek frekwencji wiernych we wszystkich formach życia religijnego. Sukcesywne luzowanie obostrzeń pandemicznych w 2021 r. pozwoliło na powrót do normalności. W połowie 2021 r. ks. B. Połeć zrezygnował z probostwa, a na funkcję proboszcza ks. biskup ordynariusz Andrzej Jeż zamianował ks. prałata dr. Ryszarda Biernata. Nowy proboszcz rozpoczął pracę duszpasterską w parafii 15 VIII 2021 r. Kontynuował prace remontowe kościoła i innych obiektów parafialnych oraz m.in. dokończył wymianę czworga drzwi głównych. Wprowadził też nowatorską formę rekolekcji „Oddanie 33” (1 I – 2 II 2022 r.). W 2022 r. parafia powróciła do normalnego funkcjonowania. O gremialnym powrocie wiernych do udziału w życiu religijnym parafii świadczyła m.in. frekwencja w czasie Wielkiego Postu i Wielkanocy oraz w procesji w święto Bożego Ciała.
Odpust: 27 czerwca.
Grupy działające w parafii: Rada Duszpasterska, lektorzy, ministranci, Rycerstwo Niepokalanej, Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszego Serca Maryi, Wspólnota Krwi Chrystusa, Rodzina Radia Maryja, Czuwanie Nocne w Rodzinie, Arcybractwo Pana Jezusa Konającego i Matki Bożej Bolesnej, Róże Różańcowe. Stan na koniec 2017 r.: Arcybractwo Serca Pana Jezusa, Rycerstwo Niepokalanej, Domowy Kościół, Dziewczęca Służba Maryjna, Grupa Biblijna SUCHAR, Grupa Misyjna, Grupa Młodzieżowa, Grupa Ojca Pio, Grupa Trzeźwościowa, Koło Przyjaciół Radia Maryja,Promyczki Bożej Miłości, Róże Różańcowe, Hospicjum Domowe, Stowarzyszenie Niewidzących i Niedowidzących, Stowarzyszenie Patronki Dobrej Śmierci, Wspólnota Krwi Chrystusa.
Stowarzyszenia: Parafialne Oddziały: Akcji Katolickiej, „Caritas”, Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy, Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie.
Duszpasterstwa Specjalistyczne: harcerzy, niewidomych, niepełnosprawnych ruchowo, trzeźwościowe.
Inne formy: Poradnia Specjalistyczna „Arka”, Klub Inteligencji Katolickiej, chór parafialny „Modus”, Schola „Modus”, Schola Dziecięca „Boże Nutki”, „Kana”, poradnia rodzinna, świetlica dla dzieci.
Księgi metrykalne: od 1947 r., kronika parafialna: od 1997 r.
Proboszczowie: ks. Henryk Arczewski (1946-1978), ks. Jan Białobok (1978-1997), ks. Kazimierz Czesak (1997-2017), ks. Bogusław Połeć (2017-2021), ks. Ryszard Biernat (2021-);
Wikariusze (w latach 1947–2015): ks. Karol Durlak (1947-1954), ks. Stanisław Witek (1951-1952), ks. Edward Limanówka (1954-1958), ks. Józef Górski (1956-1959), ks. Stanisław Nowak (1956-1957), ks. Zygmunt Suwada (1957-1959), ks. Michał Wojtasik (1957-1986), ks. Edward Lazarowicz (1958-1965), ks. Kazimierz Mikulski (1958-1960), ks. Zygmunt Bochenek (1959-1969), ks. Tadeusz Rodak (1960-1969), ks. Kazimierz Mularz (1963-1972), ks. Marian Przybyło (1964-1973), ks. Tadeusz Dyło (1965-1975), ks. Stanisław Hebda (1967-1971), ks. Czesław Muszyński (1969-1973), ks. Jan Gryboś (1971-1973), ks. Bronisław Franczyk (1971-1972), ks. Zbigniew Adamek (1972), ks. Józef Wierzbicki (1972-1976), ks. Władysław Marcinowski (1972-1979), ks. Adam Mardeusz (1973-1979), ks. Ryszard Hendzel (1973-1976), ks. Stanisław Krzywonos (1973-1977), ks. Michał Baniak (1975-1978), ks. Edward Pres (1975-1979), ks. Tadeusz Rolka (1976-1978) ks. Leon Sądowicz (1976-1979), ks. Stanisław Świderski (1976-1980), ks. Stanisław Chudy (1977-2003), ks. Tadeusz Kardyś (1978-1982), ks. Edward Nylec (1978-1982), ks. Kazimierz Markowicz (1979-1982), ks. Jan Wójcik (1979-1981), ks. Stanisław Urbański (1979-1984), ks. Stanisław Tworek (1979-1984), ks. Jan Durda (1980-1988), ks. Kazimierz Skrzypek (1981-1987), ks. Franciszek Bukowiec (1982-1984), ks. Ryszard Kudroń (1982-1984), ks. Stanisław Pilch (1982-1986), ks. Andrzej Michalik (1983-1988), ks. Mieczysław Kosakowski (1984-1986), ks. Stanisław Kuboń (1984-1992), ks. Czesław Górka (1984-1991), ks. Antoni Kocoł (1984-1985), ks. Kazimierz Bukowiec (1985-1988), ks. Aleksander Mroczek (1986-1988), ks. Józef Jasiurkowski (1986-1989), ks. Stanisław Michalik (1984-1992), ks. Józef Bukowiec (1985-1992), ks. Jan Siedlarz (1988–1991), ks. Adam Chmiel (1988–1992), ks. Stanisław Porębski (1988–1994), ks. Roman Woźny (1988–1994), ks. Janusz Głąbiński (1989–1990), ks. Józef Węgrzyn (1990–1995), ks. Emil Myszkowski (1990 –1993), ks. Jacek Daniel (1991–1994), ks. Stanisław Leśniak (1991–1994), ks. Bogusław Hajnas (1992–1993), ks. Józef Głowa (1992–1994), ks. Józef Nita (1992–1996), ks. Marek Łabuz (1992–1996), ks. Jan Rybak (1993–1995), ks. Świętek Kazimierz (1993-2001), ks. Stanisław Betlej (1994-2001), Marek Wójtowicz (1994-1996), ks. Janusz Kłęczek (1994– 2000), ks. Eugeniusz Mrożek (1994-2002), ks. Rafał Cisowski (1994–1999), ks. Zbigniew Wójcik (1995–1999), ks. Czesław Janiga (1995–2000), ks. Bogusław Soleński (1995-2000), ks. Henryk Homoncik (1995-2000), ks. Bogdan Walerowski (1996-1997), ks. Wiesław Majka (1996-2001), ks. Antoni Wolak (1997-2000), ks. Krzysztof Dynarowicz (kapelan Szpitala Powiatowego, 1997–2014), ks. Edward Janikowski (1998-2006), ks. Józef Masłoń (1999-2006) ks. Grzegorz Baran (1999-2003), ks. Stanisław Góral (2000-2004), ks. Stanisław Stec (2000-2006), ks. Piotr Adamczyk (2000-2010), ks. Ryszard Stanisław Nowak (2000-2003), ks. Henryk Kołodziej (2000-2003), ks. Marek Kluz (2001-2002), ks. Zbigniew Stabrawa (2001-2002), ks. Marian Chełmecki (2001-2004), ks. Bogdan Więcek (2002-2007), ks. Stanisław Kurczab (2002-2010), ks. Józef Partyka (2003-2006), ks. Zbigniew Rusin (2003-2006), ks. Sławomir Lech (2003-2009), ks. Grzegorz Skalniak (2003-2006), ks. prałat Bronisław Marczyk (2003-2007), ks. Mariusz Mucha (2004-2007), ks. Marek Sobota (2006-2010), ks. Antoni Mulka (2006-2013), ks. Piotr Kluza (2006-2007), ks. Mariusz Mikołajczyk (2006-2008), ks. Maciej Knapik (2007-2010), ks. Piotr Siemek (2007-2011), ks. Robert Krzyszkowski (2007-2014), ks. Piotr Franczak (2008-2014), ks. Marcin Kawa (2009-2014), ks. Paweł Laska (2010-2011), ks. Tomasz Rąpała (2010-2014), ks. Andrzej Bajorek (2010-2017), ks. Andrzej Basiaga (2011-2012), ks. Wiesław Znamirowski (kapelan Szpitala Powiatowego, 2011-2020), ks. Marek Synowiec (2012-2018), ks. Mariusz Gródek (2013-2020), ks. Sławomir Szyszka (2014-2021), ks. Bartłomiej Musiał (2014-2021), ks. Mateusz Gurbisz (2014-2023), ks. Tomasz Abram (2014-nadal), ks. Damian Kurek (2015-nadal), ks. Paweł Wrzos (2018-2019), ks. Krzysztof Woźniak (2018-nadal), ks. Mirosław Rabijasz (2018-nadal), ks. Dawid Włodarczyk (2019-2020), ks. Jacek Walczyk (2020-nadal), ks. Marek Zembura (2020-nadal), ks. Sławomir Zaranek (2021-nadal), ks. Emil Matysik (2021-nadal), ks. Mariusz Berko (2021-nadal), ks. Łukasz Opolski (2023-nadal).
Penitencjarze: ks. Władysław Buczek (2007-2013), ks. Kazimierz Kuman (2011-nadal).
Pomoc duszpasterska: ks. Stanisław Sowiński (2013-2015), ks. Józef Żurowski (2014-2018).
Rezydenci: ks. Stanisław Chudy (2003-2016), ks. Kazimierz Czesak (2017-nadal).
Z parafii (po jej powstaniu) pochodzą:
*kapłani: ks. Stanisław Witek (urodzony w 1924 r., wyświęcony w 1951 r.), ks. Józef Gacek (1926, 1952), ks. Jerzy Pawlak (1942, 1966), ks. Stanisław Marczewski (1947, 1973), ks. Stanisław Trzewik (1951, 1975), ks. Jan Bajor (1951, 1978), ks. Henryk Osora (1958, 1986), ks. Andrzej Kosowicz (1958, 1986), ks. Marek Hołowicki (1959, 1984), ks. Bogusław Skotarek (1959, 1984), ks. Janusz Kukułka (1960, 1985), ks. Andrzej Ofiara (1961, 1988), ks. Jan Panek (1962, 1988), ks. Henryk Słąba (1962, 1993), o. Flawian Janusz Bularz (1962, 1994), ks. Jerzy Borczewski (1963, 1989), ks. Piotr Głód (1965, 1990), ks. Zdzisław Huber SCJ (1965, 1993), ks. Wacław Paterak (1967, 1994), ks. Grzegorz Brożonowicz (1968, 1996), ks. Marek Pytko (1969, 1994), ks. Piotr Wawrzyniak (1969, 1998), o. Andrzej Sudoł SCJ (1970, 1996), ks. Wojciech Wolak (1970, 1998), ks. Janusz Pociask Misjonarz Misji Afrykańskich (1970, 1999), ks. Dariusz Bujak (1970, 1999), ks. Antoni Soja (1971, 1997), ks. Dariusz Mytych (1971, 1998), ks. Tomasz Krzanicki (1972, 2000), ks. Witold Kapuściński (1975, 2000), ks. Tomasz Wroński (1980, 2005), ks. Adrian Woźniak (wyśw. 2007), o. Radosław Gawryś SVD (wyśw. 2009), ks. Piotr Dydo-Rożniecki (wyśw. 2012), ks. Jakub Misiak (wyśw. 2012), o. Marcin Dąbrowski OFM (wyśw. 2013), ks. Rafał Gakan (wyśw. 2018), ks. Mateusz Świtek (wyśw. 2018).
*siostry zakonne: s. Wiesława Woskowicz (FMA), s. Elżbieta Piękoś (FMA), s. Małgorzata Szewczyk (SSCJ), s. Krystyna Pokrzywa (FMA), s. Elżbieta Kawalec (FMA), s. Anna Świniarska (FMA), s. Klarysa Kamuda (CSSJ).
Informacja o życiu parafii: pismo „Ikona” (od 1996 r.). W 2014 r. wydano album Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy Patronki miasta Mielca, Mielec 2014.
Inne wydawnictwa: modlitewnik Pani Mielecka – prowadź nas do Jezusa, oprac. ks. Tomasz Rąpała, Tarnów 2011
PARAFIA ŚW. MARKA EWANGELISTY, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Mielcu, z siedzibą przy ul. Rzochowskiej 89. Obejmuje swoimi granicami południową część miasta – niegdyś odrębne miasto Rzochów, dziś osiedle Mielca, z ulicami: Azaliowa, Biedronki, Dębicka, Duńska, Grabiowa, Grzybowa, Inwestorów, Jagodowa, Kolejowa, Łuże, Majowa (część), Św. Marka, Podleśna, Rynek Rzochowski, Rzochowska, Saramy F., Wandy, Wiesiołowskiego (numery parzyste), Wojsławska (numery 271–391) i Żegoty oraz miejscowości: Rzemień (część północną) i Tuszyma (część północną). Liczy ponad 2000 katolików. Kościołem parafialnym jest nowy kościół św. Marka Ewangelisty przy ul. Rzochowskiej 89, a ponadto czynna jest kaplica w Łużu.
Historia Powstanie parafii wiąże się z lokacją miasta Sochow (pierwsza nazwa Rzochowa) w latach 1380–1382. Wtedy to zapewne jego założyciel Jan z Tarnowa (kasztelan sandomierski) ufundował kościół św. Marka Ewangelisty i wystarał się o erygowanie parafii rzymskokatolickiej. Obejmowała granicami: Zochow (kolejna nazwa miasta), Przedmieście, Grabie, Kiełków, Kościelów (później Tuszyma) i Ociekę. Utworzono szkółkę parafialną, a jej uczniowie już od 1444 r. (Stanisław z Zochowa) kontynuowali naukę na Uniwersytecie Krakowskim. Powstał też szpital dla ubogich i kościół szpitalny św. Anny. Właściciel Zochowa w latach 1485–1507 Jan Feliks Tarnowski „Szrama” ufundował prepozyturę (prepozyt i 6 mansjonarzy). Niezwykle trudne lata przeżywano w czasie reformacji, bowiem ok. 1561 r. kolejny właściciel Żochowa Jan Tarnowski (Rzemieński) nakazał duchownym katolickim opuścić kościół i zamienił go na zbór kalwiński. Około 1585 r. następny właściciel miasta – Stanisław Tarnowski doprowadził do rekatolizacji świątyni oraz uposażył ją i kaplicę szpitalną św. Anny. Około 1595 r. parafia została włączona w granice dekanatu mieleckiego. W jej granicach znajdowały się wówczas: Żochów, Przedmieście, Zazamcze, Kiełków, Tuszyma, Rżyska, Niwiska, Ociecka Wola i Ocieka. Po trudnych czasach szwedzkiego „potopu” i rabunkowych najazdach Rakoczego miasto i okolica znacznie zubożały, a liczba mieszkańców (i parafian) zmniejszyła się. W 1655 r. z inicjatywy mieszczanina Jana Kozłowskiego powstało przy parafii Bractwo Różańcowe i mimo różnych problemów przetrwało do lat 30. XX w. W XVIII i XIX w. ilość katolików w parafii znów wzrosła i utrzymywała się w granicach 2400–3200. (Obok katolików liczącą się grupą byli Żydzi, których w samym Rzochowie było około 80.) W połowie XIX w. parafia obejmowała granicami miejscowości: Rzochów (nazwę tę nadali Austriacy po I rozbiorze Polski), Rżyska, Kiełków, Rzemień, Tuszymę, Dębrzynę, Dobrynin, Rudę, Łuże, Zaborcze, Białe i Papiernię. W 1818 r. powstała grupa Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu (tzw. tercjarze) i do 1839 r. przejawiała dużą aktywność. W 1820 r. drewniany kościół spalił się, a wybudowany następny kościół drewniany został porwany przez wodę w czasie powodzi w 1839 r. Także cmentarz został całkowicie zniszczony przez wodę. Dopiero kolejna drewniana świątynia, zbudowana w 1840 r. na innym, wyżej położonym miejscu, doczekała naszych czasów. Urządzono także nowy cmentarz. W tym czasie parafia obejmowała granicami: Rzochów, Rżyska, Kiełków, Rzemień, Łuże, Białe, Papiernię, Tuszymę, Dębrzynę, Dobrynin i Rudę. Liczyła około 2500 katolików. Już w nowej świątyni rozpoczęły działalność Apostolstwo Modlitwy (1844) i Towarzystwo Wstrzemięźliwości (1845). Zapewne miały one niemały wpływ na zdecydowaną postawę rzochowian wobec krwawej rebelii chłopskiej w 1846 r. Także w 1846 r. urządzono i poświęcono nowy cmentarz, a pierwszymi pochowanymi na nim byli zamordowani w czasie rabacji chłopskiej w Kiełkowie. W 2. poł. XIX w. urządzano wnętrze kościoła i wyposażano go w sprzęt liturgiczny. W 1877 r. zakończono budowę kaplicy grobowej rodziny Boguszów na placu przykościelnym. Trudne czasy I wojny światowej przyniosły osłabienie życia parafialnego, toteż rozpoczynający w 1917 r. pracę duszpasterską nowy proboszcz ks. Karol Dobrzański doprowadził do Misji Świętych w dniach 27 V – 6 VI 1918 r., prowadzonych przez redemptorystów z Krakowa. W okresie międzywojennym rzochowska parafia przejawiała dużą aktywność. Z pomocą rodaków z Ameryki zakupiono dwa dzwony: „Marek” i „Michał”. W 1924 r. zbudowano plebanię. W 1930 r. założono Arcybractwo Najświętszego Serca Jezusowego, w 1934 r. – Bractwo Żywego Różańca, a w 1937 r. – Straż Honorową Najświętszego Serca Pana Jezusa. Od 1934 r. działała Akcja Katolicka, która m.in. prowadziła bibliotekę parafialną., a od 1936 r. rozpoczęła funkcjonowanie organizacja „Caritas”, która objęła opieką wszystkich biednych na terenie parafii. Ważnymi wydarzeniami dla Rzochowa były tygodniowe zloty zarządów Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej (21–28 VII 1936 r.) i Młodzieży Żeńskiej (3–12 VIII 1937 r.). W czasie okupacji hitlerowskiej proboszcz ks. Karol Dobrzański musiał ukrywać się, gdyż gestapo podejrzewało go o współpracę z ruchem oporu. Powrócił do Rzochowa dopiero w 1945 r. Trudne lata przeżywała parafia po usunięciu nauki religii ze szkół (1960). Lekcje religii prowadzono wówczas przy kaplicy Boguszów, a później w salce katechetycznej przy plebani. W 1961 r. przybyły do Rzochowa siostry Karmelitanki Dzieciątka Jezus i zamieszkały w domu zakonnym przy ul. Rzochowskiej 109, a później przeniosły się do nowego Domu Zakonnego przy ul. Dębickiej 2. Rok 1969 zapamiętano za sprawą przejmującej wędrówki pustych ram Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W związku z utworzeniem nowych parafii od rzochowskiej parafii w 1977 r. odłączył się Dobrynin, a w 1984 r. Kiełków. Ówczesny proboszcz w Rzochowie ks. Kazimierz Mularz nie tylko pomógł w ich utworzeniu, ale osobiście nadzorował prace przy budowie kościoła w Kiełkowie. Pod koniec lat 80. podjęto starania o budowę nowej świątyni w Rzochowie, gdyż stan starego zabytkowego kościoła znacznie się pogorszył. 23 IV 1994 r. biskup ordynariusz dr Józef Życiński poświęcił plac pod budowę kościoła, a 11 V tegoż roku rozpoczęto prace ziemne. 1 IX 1996 r. bp J. Życiński poświęcił i wmurował kamień węgielny oraz akt erekcyjny, a następnie przewodniczył pierwszej Mszy Św. na terenie nowej świątyni, jeszcze nie przykrytej dachem. Dla pozyskania dodatkowych środków finansowych na budowę, od 1999 r. corocznie organizowane są Festyny Parafialne. Pod koniec października 1999 r. wykonano więźbę dachową i pokryto ją blachą. W listopadzie 2000 r. odbyły się Misje Święte, a w dniach 24–25 VI 2001 r. zorganizowano uroczystości Nawiedzenia Parafii przez Obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Także w 2001 r. zakończono prace stolarskie, a w 2002 r. położono posadzkę i zamontowano cztery dzwony: 3 przeniesione ze starej dzwonnicy („Marcin”, „Marek” i „Tomasz”) oraz dokupiony nowy („Stanisław”). Poświęcenia dokonał ks. infułat Władysław Kostrzewa. W kolejnych latach wyposażano wnętrze świątyni. 14 XII 2003 r. poświęcił ją i przewodniczył Mszy Św. ks. bp ordynariusz dr Wiktor Skworc. Wówczas też przeprowadzono wizytację kanoniczną parafii. Po poświęceniu nowego kościoła parafialnego (14 XII 2003 r.) sukcesywnie wyposażano jego wnętrze oraz urządzano otoczenie. Dla pozyskania funduszy organizowano corocznie (z wyjątkami) festyny parafialne na placu przykościelnym. W latach 2005-2007 przeprowadzono remont kaplicy grobowej Boguszów. W 2010 r. przeniesiono zabytkowy kościół drewniany do skansenu w Kolbuszowej, a w październiku tego roku odbyły się Misje Święte i dla ich upamiętnienia ustawiono krzyż misyjny na placu przed kościołem. W 2011 r. w pobliżu krzyża, na miejscu starego kościoła, ustawiono figurę bł. Jana Pawła II z okazji jego beatyfikacji i 225-lecia diecezji tarnowskiej. W listopadzie 2012 r. odbyła się wizytacja kanoniczna parafii. Kontynuowano urządzanie wnętrza nowego kościoła i jego otoczenia. W 2014 r. ustawiono ołtarz główny i wykonano oświetlenie zewnętrznego terenu wokół kościoła. W 2015 r. zamontowano dwa boczne ołtarze, a na terenie przy kościele przeprowadzono remonty 4 kapliczek i kaplicy Boguszów oraz wybudowano 3 kolejne kapliczki. Plenerowa kompozycja 7 kapliczek przedstawia „Siedem boleści Matki Bożej”. Wszystkie wymienione prace (poza oświetleniem) wykonała Pracownia Artystyczna Marcina Szczepaniaka z Rzeszowa. 18 X 2015 r. parafia przeżywała uroczystość konsekracji nowego kościoła, której dokonał ks. biskup tarnowski dr Andrzej Jeż w asyście ks. proboszcza Jerzego Ptaka i licznego grona duchownych. W kolejnych latach zamontowano organy i witraże, wykonano ogrodzenie terenu wokół kościoła i plebanii. W 2020 r. zbudowano nowe ogrodzenie cmentarza parafialnego, a w następnym roku wykonano renowację elewacji plebanii i termoizolację budynku parafialnego. Także w 2021 r. odbyła się wizyta kanoniczna parafii. W roku 2022 zamontowano dwa witraże w prezbiterium, wykonano remont elewacji zewnętrznej i zamontowano fotowoltaikę obsługującą kościół i plebanię. W związku z wojną na Ukrainie parafia włączyła się w różne formy pomocy uchodźcom z Ukrainy, którzy zamieszkali na jej terenie.
Odpust: niedziela po 25 IV.
Księgi metrykalne: od 1794, kronika parafialna: od 1837.
Grupy działające przy parafii: Rada Parafialna, ministranci, lektorzy, Dziewczęca Służba Maryjna, młodzieżowa grupa apostolska oraz 13 róż Żywego Różańca: 10 żeńskich, 2 męskie i 1 dziecięca.
Stowarzyszenia: „Caritas”.
Proboszczowie: ks. Mikołaj Weszar z Pilzna (? -1478/1479), ks. Jakub z Tarnowa (1478/1479 – ?), ks. Mateusz z Lubziny (ok. 1513–1529), ks. Jan z Koprzywnicy (ok. 1561), ks. Jan Szydłowski (ok. 1561), ks. Stanisław Gałązka (ok. 1580), ks. Józef Piotrowski (ok. 1590–1594), ks. Albert Silicki (ok. 1594–1596), ks. Jakub Niećko (ok. 1603), ks. Samuel Kozorowski (ok. 1618–1644), ks. Walenty Połecki (ok. 1658–1704), ks. Jakub Dziekanowicz (ok. 1704–1707), ks. Hiacenty Łabęcki (ok. 1707–1740), ks. Jan Zembecki (ok. 1740–1758), ks. Józef Sędzimir (ok. 1758–1770), ks. Stefan Nowakowski (1770–1774), ks. Wojciech Garlicki (1774–1789), ks. Józef Szczepański lub Szczepanowski (1789–1794), ks. Tomasz Ryniewicz (1794–1823), ks. Ignacy Sitkowski (administrator, 1823) ks. Stanisław Hadasik (1824–1836), ks. Stanisław Gruczyński (administrator, 1836), ks. Ludwik Andrzejowski (1836–1837), ks. Józef Mozdrzeniowski (1837–1871), ks. Franciszek Karakulski (administrator, 1871), ks. Adam Grębosz (1871–1917), ks. Karol Dobrzański (1917–1960), ks. Piotr Stary (administrator, 1942–1945), ks. Tomasz Rzepka (1961–1972), ks. Kazimierz Mularz (1972–1990), ks. Józef Jaworski (1990–1995), ks. Józef Węgrzyn (1995), ks. Jerzy Ptak (1995–).
Wikariusze: ks. Jan z Wielopola (ok. 1591–1596), ks. Hipolit Józefowicz (ok. 1603), ks. Stanisław Gruczyński (1835–1837), ks. Franciszek Miklasiński (1898), ks. Stefan Tabaszewski (1897–1898), ks. Leon Gruszowiecki (1898–1901), ks. Franciszek Staszałek (1902–1904), ks. Franciszek Ignacy Gutwiński (1904–1906), ks. Jan Rosiek (1906–1909), ks. Andrzej Piś (1909–1911), ks. Wojciech Orzech (1911–1914), ks. Józef Urbański (1914–1915), ks. Michał Kronenberg (1915–1916), ks. Józef Śledź (1916–1917), ks. Michał Matras (1919–1920), ks. Franciszek Bardel (1920–1921), ks. Jan Burgiel (1921–1923), ks. Stanisław Tobiasz (1923–1924), ks. Jan Superson (1924–1930), ks. Jakub Stabrawa (1930–1935), ks. Marian Wcześny (1935–1937), ks. Henryk Florek (1937–1942), ks. Stanisław Nowakowski (1942–1945), ks. Józef Kwieciński (1945–1949), ks. Ludwik Sieradzki (1949–1956), ks. Stanisław Smaga (1955–1961), ks. Jan Krawczyk (1956–1958), ks. Wojciech Zygmunt (1958–1962), ks. Piotr Pajor (1962–1963), ks. Eugeniusz Miłoś (1963–1965), ks. Leopold Bandurski (1965–1967), ks. Ignacy Piwowarski (1967–1971), ks. Wincenty Krzyżak (1968–1971), ks. Tadeusz Skura (1971–1973), ks. Wiesław Krzyżanowski (1971–1972), ks. Augustyn Gurgul (1973–1975), ks. Stanisław Jemioło (1975–1979), ks. Jerzy Bubula (1979–1983), ks. Henryk Osora (1983–1984), ks. Józef Jaworski (1984–1987), ks. Jerzy Ochał (1987–1988), ks. Marek Kądzielawa (1998–2005), ks. Jacek Kurcz (2005–2008), ks. Krzysztof Trzepacz (2008-2011), ks. Przemysław Gabik (2011-2017), ks. Piotr Abram (2017-nadal), ks. Krzysztof Czaja (2021-).
Rezydenci: ks. Kazimierz Mularz (1990-2004), ks. Adam Ptak (2015-2020).
Kapelani kościoła szpitalnego św. Anny: ks. Jan Zagrzenzen (ok. 1589), ks. Stanisław Czapla (ok. 1590), ks. Feliks z Łęki (ok. 1595), ks. Jan Forkowic (ok. 1603–1610), ks. Szymon Janowski (ok. 1616), ks. Walenty (Maciej) Rozga (ok. 1638), ks. Erasmus Kretkowski (ok. 1638), ks. Franciszek Aleksandrowicz (ok. 1644–1667), ks. Bartłomiej Cisowski (ok. 1664–1667), ks. Jan Małecki (ok. 1672), ks. Piotr Sobkowic (ok. 1672), ks. Gaspary Młynarski (ok. 1679), ks. Jakub Kożuchowski (ok. 1685–1700), ks. Jan Skwarkiewicz (ok. 1701–1703), ks. Tomasz Łowicki (ok. 1703–1721), ks. Jan Woycicki (ok. 1734–1744), ks. Tomasz Lipiński (ok. 1754–1781).
Z parafii pochodzą:
* kapłani: ks. Antoni Wydro (urodzony w 1825 r., wyświęcony w 1851 r.), ks. Jakub Pyzikiewicz (1830, 1856), ks. Paweł Wołek (1855, 1881), Michał Siewierski (1856, 1880), ks. Michał Nowicki (1859, 1885), ks. Antoni Kania (1873, 1900), ks. Józef Krukowski (1886, 1912), ks. Leon Pyzikiewicz (1889, 1913), ks. Aleksander Rusin (1894, 1918), ks. Józef Pyzikiewicz (1895, 1921), Józef Smaczniak (1896, 1919), ks. Józef Franciszek Wałek (1900, 1925), ks. Jan Pyzikiewicz (1901, 1926), ks. Kazimierz Mozdzioch (1904, 1930), ks. Józef Gałda (1913, 1939), ks. Michał Bronisław Siewierski (1915, 1940), ks. Feliks Kwilas (1909 – 1941), ks. Władysław Slęk (1917, 1942), ks. Jan Słomba (1931 – 1956), ks. Stanisław Tobiasz (1940, 1969), ks. Feliks Kwilas (1946, 1970), ks. Stanisław Posłuszny (1948, 1972), ks. Marek Marcićkiewicz (1950, 1978), ks. Janusz Halik (1951, 1975), ks. Zbigniew Rusin (1972, 1998), ks. Marcin Krępa (1973, 1998), ks. Waldemar Podlasz – SDS, ks. Krzysztof Rusin (wyśw. 2007);
* siostry zakonne: s. Teresa Marcićkiewicz (OPraem), s. Barbara Kołodziej (Karmel. Dz.J.).
PARAFIA ŚW. MATEUSZA EWANGELISTY, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Mielcu, z siedzibą przy ul. Bł. Ks. Romana Sitki 3. Jej granice obejmują zachodnią i centralną część Starego Mielca z ulicami: Al. Jana Pawła II, Apteczna, Batorego, Cicha, Dembowskiego, Długosza, Flisaków, Głowackiego, Hetmańska, Jadernych, Jedrusiów, Joselewicza, Kilińskiego (numery 1–35 i 2–26), Konarskiego, Konfederacka (numery nieparzyste), Kosynierów, Kościelna, Kościuszki, Krakowska, Krasickiego, Krótka, Kwiatowa, Lelewela, Lenartowicza, Legionów, Limanowskiego, Lindego, Lisa, Lwowska, Narutowicza, Nowy Rynek, Mała, Mickiewicza, Moniuszki, 3 Maja, Obrońców Pokoju, Pasieczna, Plater, Połaniecka, Potockiego, Racławicka, Reymonta, Rynek, Rzeczna, Rzemieślnicza, Sienkiewicza (numery 1–39 i 2–38), Sękowskiego (numery parzyste), Sandomierska, Bł. Ks. Sitki, Słowackiego, Sobieskiego, Staszica, Szalay–Groele, Szeroka, Szewska, Szkolna, Targowa, Wąska, Wiejska, Wolności (numery 2–10), Zacisze, Zagrody, Zawale oraz osiedle Wojsław z ulicami: Benedyktyńska, Bolesława Chrobrego, Dobra, Gardulskiego, Gołębia, Korczaka (numery 69 i 71), Nadziei, Rybacka, Wiosenna, Witosa (numery 1–269 i 2–276), Bolesława Wstydliwego i Zielona. Skupia około 6 000 katolików.
Historia Pierwsze wiadomości o funkcjonowaniu najstarszej mieleckiej parafii pochodzą z lat 1373 i 1374. Są to spisy świętopietrza, które wśród parafii wymieniają Imelecz (wg znawców niewątpliwie Mielec). Jeśli tak przyjąć, to jej założycielem był zapewne Paszko Trestka, będący wówczas właścicielem wsi Mielec i jej okolic. Pierwszym kościołem parafialnym był prawdopodobnie kościół p.w. Trójcy Świętej, bowiem przy nim usytuowano cmentarz. Po założeniu miasta w 1470 r. bracia Jan i Bernardyn Mieleccy zbudowali w centrum nowy kościół parafialny p.w. Najświętszej Marii Panny i św. Mateusza Apostoła. Odtąd aż do XIX w. (włącznie) właściciele miasta byli kolatorami mieleckiej fary i innych obiektów parafialnych, choć w różnym zakresie i zaangażowaniu finansowym. Poza proboszczem w parafii zatrudniano nielicznych księży i później kilku mansjonarzy. Wspólnotę parafialną tworzyli mieszkańcy Mielca, Wojsławia, Markowej Woli, Żędzianowic, Dutowa i Trzciany. Przy parafii założono, co było ówczesną normą, szkółkę parafialną, która kształciła chłopców do służby liturgicznej i wyposażała w pewien zasób wiedzy. Jej wychowankami byli zapewne pierwsi mieleccy studenci na Uniwersytecie Krakowskim: Walenty (1490), Mikołaj (1494) i Michał (1495), a później wielu innych. Prawdopodobnie jeszcze w XV w. zbudowano drewnianą kaplicę św. Anny nad Wisłoką, przy drodze do Wojsławia. Z czasem zorganizowano też szpital (przytułek) dla ubogich z kaplicą św. Ducha. W 1526 r., na prośbę właściciela Mielca Stanisława Mieleckiego, biskup krakowski Piotr Tomicki erygował prepozyturę w Mielcu, przyłączając doń parafię w Chorzelowie. Przy kościele znajdowały się cmentarz i kostnica. Rozwijano życie religijne. Powstawały mieszczańskie katolickie stowarzyszenia: Bractwo Literackie (1526-1721?), Bractwo Różańcowe (1665) i Bractwo św. Anny (XVII-XVIII w.). Nie odnotowano w historii przypadków zbiorowej agresji wobec rozwijającej się od końca XVI w. napływowej społeczności żydowskiej. Wierność wierze katolickiej udowodnili mielczanie w czasie reformacji, choć np. Mikołaj Mielecki, jeden z najznakomitszych współwłaścicieli miasta, przez pewien czas był wyznawcą kalwinizmu. Kilkakrotnie właściciele miasta budowali i przebudowywali kościół parafialny, ale kolejne drewniane świątynie niszczały lub ulegały pożarom. W 1577 r. powstała na pagórku w pobliżu drogi do Sandomierza drewniana kaplica Najświętszej Maryi Panny Łaskawej. Trwały, murowany (do dziś stojący) parafialny kościół św. Mateusza zbudowali dopiero Ossolińscy w latach 1670-1721. Znalazły w nim miejsce najcenniejsze obrazy, rzeźby i przedmioty liturgiczne z poprzedniego wyposażenia. Ponadto systematycznie wzbogacano wystrój świątyni. Od około 1595 r., kiedy utworzono dekanat mielecki, mielecka parafia była też siedzibą dziekana, bowiem funkcję tę z reguły powierzano miejscowemu proboszczowi. Niedługo po I rozbiorze Polski, kiedy Mielec znalazł się w granicach zaboru austriackiego (1772), z nakazu cesarza Józefa II utworzono diecezję tarnowską (1782), a dekanat mielecki został wówczas włączony w granice nowej diecezji. W latach 1792-1795 rozbudowano kościół parafialny św. Mateusza i wzbogacono jego wnętrze poprzez chór muzyczny. Dobudowano wieżę od strony zachodniej oraz zbudowano wokół kościoła mur z wnękami na Stacje Męki Pańskiej. W tym czasie władze austriackie nakazały urządzenie cmentarza parafialnego poza miastem. Powstał więc cmentarz nad Wisłoką przy drodze do Wojsławia, Dębicy i Pilzna, a na jego terenie, na miejscu dawnej kaplicy NMP Łaskawej, wybudowano w latach 1792-1795 kaplicę cmentarną p.w. św. Michała (później św. Marka). Częste wylewy Wisłoki powodowały jednak zniszczenia brzegu. Po pewnym czasie podmywały także teren cmentarza i niszczyły groby, dlatego w połowie XIX w. urządzono nowy cmentarz parafialny przy drodze do Chorzelowa i Sandomierza. Przeciwdziałając szerzącemu się pijaństwu, w 1844 r. założono Towarzystwo Trzeźwości. W czasie rabacji chłopskiej 1846 r. katolickie mieszczaństwo mieleckie nie wpuściło band chłopskich do miasta i uchroniło wiele rodzin posiadaczy ziemskich. W 1885 r. parafia św. Mateusza obejmowała swymi granicami: Mielec, Cyrankę, Biesiadkę, Smoczkę, Wojsław, Rzędzianowice, Trzcianę i Złotniki, licząc łącznie około 5950 wiernych. W 1893 r. rozpoczęło działalność Stowarzyszenie św. Wincentego a’Paulo, głównie w zakresie pomocy sierotom, biednym i chorym. Z inicjatywy Stowarzyszenia w 1927 r. przybyły do Mielca siostry józefitki, które pracowały w ochronce i kuchni „Caritas”, a później także w szpitalu zakaźnym, sierocińcu dla dzieci i przedszkolu. Od 1905 r. nowym zadaniem duszpasterskim stała się katechizacja młodzieży uczęszczającej do c.k. Państwowego Gimnazjum w Mielcu oraz opieka nad wybudowaną w 1912 r. kaplicą gimnazjalną. Popularną i powszechnie szanowaną wśród młodzieży organizacją stała się Sodalicja Mariańska, która prowadziła ożywioną systematyczną działalność w kilku sekcjach i organizowała uroczystości religijne. W 1908 r. biskup ordynariusz Leon Wałęga przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. W 1913 r. odbyła się konferencja duszpasterska, z udziałem wielu księży z okolicznych parafii. 4 VI 1924 r. biskup ordynariusz L. Wałęga ponownie wizytował parafię i poświęcił sztandar Szkoły Męskiej. Mimo rosnącej liczby katolików w Mielcu i innych miejscowościach wchodzących w skład parafii (1938 – ok. 8510), co było następstwem budowy fabryki samolotów i rozwoju Mielca – parafia św. Mateusza nadal, jako jedyna w mieście, prowadziła działalność duszpasterską. (W 1930 r. odeszły od niej Rzędzianowice, gdzie powstała parafia p.w. św. Józefa Rzemieślnika.) Liczne obowiązki duszpasterskie nie przeszkadzały jednak duchownym, a zwłaszcza proboszczom, w angażowaniu się w sprawy miejskie. Odgrywali oni znaczącą rolę w świeckiej (od czasów rozbiorów) oświacie i szkolnictwie, pełniąc funkcje lustratorów i inspektorów. Angażowali się w działalność patriotyczną, m.in. wspierali zrywy patriotyczne w okresie rozbiorów Polski oraz ruch oporu w czasie okupacji hitlerowskiej. Żyli sprawami miasta poprzez działalność samorządową (byli radnymi) i gospodarczą (pełnili funkcje w stowarzyszeniach finansowych). W okresie okupacji hitlerowskiej z inicjatywy ks. A. Lachmana przeprowadzono remont kościółka św. Marka nad Wisłoką. Po II wojnie światowej, mimo trudności stwarzanych przez nowe władze, udało się doprowadzić do erygowania nowej parafii na rozbudowującym się Osiedlu Fabrycznym (8 V 1947 r.). W 1959 r. powstała oddzielna parafia w Trzcianie. W 1969 r. ważnym wydarzeniem była uroczystość przyjęcia pustych ram Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej. Dalszy dynamiczny rozwój miasta spowodował, że z terenu parafii św. Mateusza wydzielono północną jego część na parafię Ducha Świętego (1981), a następnie część południowo–wschodnią dla parafii Trójcy Przenajświętszej (1987). W 1981 r. odbyły się Misje Święte. W 1982 r. zorganizowano pierwszą grupę parafialną w ramach pieszej pielgrzymki rzeszowskiej do Częstochowy, a w kolejnych latach stanowiono grupę 16. (im. Bł. Szymona z Lipnicy) w pielgrzymce tarnowskiej. W 1985 r. wprowadzono Wieczystą Adorację Najświętszego Sakramentu. Nieustającą troską parafii św. Mateusza był stan zabytkowej fary. W latach 80. i 90. przeprowadzono renowację wnętrza świątyni oraz m.in. wykonano nową polichromię, posadzkę i ławki. W latach 1985–1992 zbudowano kościół pomocniczy Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu. Szczególną kartę w życiu parafii zapisało Duszpasterstwo Ludzi Pracy, szczególnie aktywne w latach 1988–1989. Od początku lat 90. wprowadzono Mszę Św. na rozpoczęcie uroczystości miejskich z okazji świąt państwowych. W 1992 r. przeprowadzono Misje Święte. 25 VI 1997 r. odbyło się zebranie założycielskie Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej. W Roku Jubileuszowym 2000 mielecka fara została mianowana Kościołem Jubileuszowym (w diecezji wyznaczono 18 takich świątyni). 18 V w parafiach Ducha Św. i Św. Mateusza odbyła się podniosła uroczystość Dziękczynienia za Beatyfikację Błogosławionego Ks. Romana Sitki. Dla upamiętnienia Jubileuszu 2000 w ogrodzie parafialnym postawiono figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem. (Według projektu ks. prof. Franciszka Knutelskiego rzeźbę wykonał artysta rzeźbiarz Marek Blajerski z Jarosławia.) Upamiętnieniem tego roku była też druga figura Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, także wykonana przez M. Blajerskiego na zlecenie grupy parafian i umieszczona w Parku Oborskich. Poświęcił ją 15 X proboszcz ks. prałat Stanisław Jurek. Ważnym momentem tego roku były Misje Święte prowadzone przez redemptorystów. 16 i 17 VI 2001 r. odbyły się uroczystości Nawiedzenia przez Matkę Bożą w Obrazie Częstochowskim, a poprzedziły je renowacje Misji św. w dniach 10–15 VI. W dniach 10–12 X 2003 r. przeprowadzono kolejną wizytację kanoniczną. Jednym z największych wydarzeń w dziejach parafii było podniesienie przez Ojca Świętego Benedykta XVI kościoła parafialnego św. Mateusza do godności bazyliki mniejszej. Uroczystość związana z tym aktem odbyła się 21 IX 2006 r., a przewodniczył jej nuncjusz papieski w Polsce ks. abp Józef Kowalczyk. W 2008 r., po osiągnięciu wieku 70 lat, ks. Stanisław Jurek przeszedł na emeryturę, został odwołany z funkcji proboszcza i pozostał w parafii jako penitencjarz. Na nowego proboszcza mianowano ks. Janusza Kłęczka. Od 1 I 2009 r. teren parafii zmniejszył się o miejscowość Wolę Mielecką (ok. 2000 wiernych), w związku z utworzeniem parafii Bożej Opatrzności w Woli Mieleckiej. 15 IV 2010 r. w bazylice mniejszej, a następnie przy Ścianie Katyńskiej odbyła się uroczystość wmurowania i poświęcenia kolejnych tabliczek upamiętniających mielczan zamordowanych przez NKWD oraz tablicy upamiętniającej katastrofę samolotu pod Smoleńskiem, w której zginął prezydent RP Lech Kaczyński i m.in. poseł ziemi mieleckiej Leszek Deptuła. Od 2010 r. rozpoczęto remont bazyliki mniejszej – kościoła parafialnego św. Mateusza. (Szerzej w uzupełnieniu hasła: KOŚCIÓŁ PARAFIALNY ŚW. MATEUSZA.) W 2011 r. odbyły się Misje Święte, równocześnie w bazylice mniejszej św. Mateusza i kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu. W 2012 r. pozyskano środki unijne na remonty kościoła parafialnego i ogrodzenia w ramach wspólnego (z Gminą Miejską Mielec) projektu: „Przywrócenie historycznej funkcji Centrum Handlowo-Rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu śródmieściu z Rynkiem i Bazyliką Mniejszą św. Mateusza”. Od 19 do 21 X 2012 r. ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Andrzej Jeż przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Po 2014 r. kontynuowano prace konserwatorskie i remontowe w bazylice i jej otoczeniu w ramach realizacji wspólnego z Gminą Miejską Mielec projektu „Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza”, dofinansowanego z funduszy UE. 25 XII 2017 r. dekretem biskupa ordynariusza Andrzeja Jeża erygowano Kapitułę Kolegiacką Bazyliki Mn. pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty, a instalacja Kapituły odbyła się 24 III 2018 r. pod przewodnictwem bpa Andrzeja Jeża. Prepozytem – kanonikiem gremialnym został mianowany ks. Janusz Kłęczek – proboszcz parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. W czasie prac konserwatorskich prowadzonych przez Elżbietę Graboś w 2018 i 2019 r. odkryto malowidła w kaplicy św. Anny, prawdopodobnie z pierwszego malowania kaplicy w XVI w. Na podstawie odkrytych fragmentów najstarszego malowania całego kościoła (XVIII w.) wykonano malowanie jego wnętrza. Niemal równocześnie przebudowano i rozbudowano parafialny budynek usługowo-gospodarczy przy ul. Bl. Ks. Romana Sitki na cele Domu Dziennego Pobytu – Domu Św. Jana Pawła II dla osób starszych. Działalność tej placówki opiekuńczej rozpoczęto w 2018 r. Okres pandemii choroby COVID-19 i związanych z nią obostrzeń sanitarnych (2020-2021) niekorzystnie wpłynął na życie religijne parafii. Gremialny powrót wiernych do bazyliki na Msze Święte i inne nabożeństwa nastąpił w 2022 r., a potwierdzeniem tego był udział parafian w uroczystości Bożego Ciała. 21 IX 2023 r. uroczyście wprowadzono do bazyliki mn. relikwie św. Mateusza. Uroczystości przewodniczył ks. bp ordynariusz tarnowski Andrzej Jeż.
Odpust: niedziela przed lub po 21 IX (św. Mateusza).
Grupy działające w parafii: Rada Duszpasterska, lektorzy, ministranci, Dziewczęca Służba Maryjna, PDMD, „Światło – Życie”, Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa, Rycerstwo Niepokalanej, Róże Różańcowe (30), Wspólnota Żywej Drogi Krzyżowej, Grupa Modlitewna Mężczyzn Świętego Józefa, Grupa Modlących się za Ojczyznę, Licealne Grupy Żywego Różańca, Koło Biblijne, Schola Dziecięca w Wojsławiu, Młodzieżowy Zespół Muzyczny „Ignis Dei”.
Stowarzyszenia: Parafialne Oddziały Akcji Katolickiej, Caritas, Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie.
Duszpasterstwa specjalistyczne: głuchoniemych, niepełnosprawnych ruchowo.
Inne formy: chór parafialny, poradnia rodzinna, Mieleckie Studio Radia „Dobra Nowina” (później „Plus”).
Księgi metrykalne: od 1785 r., kronika parafialna: od 1957 r.
Proboszczowie: ks. Piotr (1443–1446), ks. Tomasz (1460–1465), ks. Jan z Przecławia (?–1491), ks. Erazm Kromer z Krakowa (1491-?), ks. Stanisław (1513–1515), ks. Bartłomiej z Turobina (1515–1541), ks. Mikołaj Koczowski (1582–1596), ks. Jakub Ołtarzowski (1596–1618), ks. Jan Łada Skrzyński (1618-?), ks. Radostka z Mielca (?–1641), ks. Wojciech Karol Waśniowski (1652–1681), ks. Konstanty z Koniecpola Przedbór (1683, może nawet wcześniej –1695), ks. Józef z Głębokiego Głębocki (1695–1707), ks. Sebastian z Głębokiego Głębocki (1707–1733), ks. Tomasz Spychajewski (1782–1808), ks. Jan Mikulicz de Radecki (1808–1829), ks. Jan Nitecki – administrator (1829–1831), ks. Jan Bubula (1833–1843), ks. Edmund Oraczewski (1843–1867), ks. Józef Knutelski (1868–1893), ks. Józef Śmietana (1893–1903), ks. Franciszek Pawlikowski (1903–1932), ks. Michał Nawalny (1933–1957), ks. Wojciech Madej (1957–1980), ks. Stanisław Jurek (1980–2008), ks. Janusz Kłęczek (2008-nadal).
Wikariusze i katecheci (k.): *XVI w.: ks. Jan z Iłży, ks. Wawrzyniec z Sochaczewa, ks. Albert Smoczek, ks. Joachim z Leszna, ks. Albert Grzegorz Byczkowski; *XVII w.: ks. Wawrzyniec Wiadro, ks. Bartłomiej Wawrzkowicz, mansjonarz ks. Joannes Godzisovius, m. Krzysztof Anferibus, m. Jan z Głowna, m. Szymon Gwoździk, ks. Walerian Mojkowicz, m. Albert Zawisza, m. Błażej Sumerowicz; *XVIII w.: m. Piotr Neklewicz, m. Mikołaj Świadczyński, m. Franciszek Serwiński, ks. Piotr Burkiewicz; ks. Błażej Dłubaczewski (1785–1788), ks. Marcin Kalatowicz (1789–1791), Fuhlecki Jakub (1790–1792), ks. M. Szpaczyński (1797); *XIX w.: ks. Michał Szaflarski (1804–1810?), ks. Andrzej Wacławik (1809–1811?), ks. Józef Rogowski (1809–1810), ks. Jan Konopka (1814–1815), Józef Kaznowski (1817), ks. Ignacy Sitkowski (1823–1824), ks. Jakub Tondra (1823–1825), ks. Ignacy Turzyński (1823–1828), ks. Andrzej Waligórski (1825–1827), ks. Franciszek Galarowski (1826–1827), ks. Adam Petryszcza (1827-1829?), ks. Jakub Wessely (1828–1831), ks. Jan Fox (1835–1836), ks. Wacław Prochaska (1840–1842), ks. Feliks Głowacki (1844–1849), ks. Józef Rublowicz (1839–1840), ks. Wawrzyniec Rzeszodko (1842–1843), ks. Karol Solarski (1851–1855), ks. Ludwik Rojkowski (1853–1858), ks. Gałuszka Franciszek (1860–1861), ks. Jan Wciślak (1860?–1864), ks. Piotr Kwieciński (1862), ks. Antoni Maciejczyk (1863), ks. Michał Muszyński (1865–1866), ks. Józef Michalik (1866-1869), ks. Józef Zychowicz (1869–1870), ks. Franciszek Karakulski (1870–1871), ks. Michał Obrochta (1871–1873), ks. Józef Bobiński (1873–1875), ks. Andrzej Niemiec (1875–1885), ks. Józef Kowalski (1885–1886), ks. Franciszek Szablowski (1886–1889), ks. Antoni Mamak (1888–1889), ks. Kazimierz Dutkiewicz (II–IV 1889), ks. Piotr Kapała (1889–1890 i k. 1891-1895), ks. Stanisław Golonka (VIII–XI 1890), ks. Antoni Kurasiewicz (1890–1891), ks. Jan Górnik (1891–1892), ks. Józef Pegorowicz (1892–1893), ks. Franciszek Gutwiński (1893–1896), ks. Julian Trybowski (k. 1894–1895), ks. Marcin Żaczek (X–XII 1896), ks. Józef Piekarzewski (1896–1901), ks. Jan Kwiatkiewicz (k. 1897–1898), ks. Walenty Wcisło (k. 1898–1903 i 1909–1912); XX w.: ks. Franciszek Miklasiński (1901–1903), ks. Jan Pragłowski (1903–1906), ks. Jan Gawroński (1906–1909), ks. Roman Sitko (k. 1909–1921, później wyniesiony na ołtarze), ks. Stanisław Bulanda (1909–1910), ks. Andrzej Bogacz (1910–1913, k. 1913–1917), ks. Jan Pabian (k. 1911–1917), ks. Roman Duchiewicz (1913–1916), ks. Adam Stefański (1916–1917), ks. Jan Dec (k. 1917–1946), ks. Jan Stasiowski (1917–1918), ks. Franciszek Piękoś (1917-1919), Paweł Wieczorek (k. 1917–1919), ks. Jan Paciorek (1918–1919, k. 1919 – 1921), ks. Józef Stawiarski (1919-1921), ks. Edward Pykosz (1921-1924), ks. Walenty Chrobak (k. 1921-1924), ks. Adam Stefański (k. 1921-1959), ks. Leon Mucha (1924-1931), ks.Wawrzyniec Dudziak (k. 1924-1934), ks. Józef Smółka (k. 1926-1927), ks. Franciszek Herr (1931-1933), ks. Jan Czerwiński (1933-1935), ks. Wincenty Bialik k. 1934-1943), ks. Aleksander Budacz (1935-1939), ks. Franciszek Gawlik (1935-1939), ks. Adolf Lachman (k. 1936-1943), ks. Józef Bogusz (1937-1942), ks. Bolesław Gwoździowski (k. 1939-1978), ks. Walenty Kotarba (1939-1943), ks. Tomasz Rzepka (1942-1946, k. 1946-1960), ks. Józef Rodak (1943-1945), ks. Jan Kos (1945-1947, k. 1947-1949), ks. Władysław Smoleń (k. 1945-1946), ks. Karol Durlak (1945-1947), ks. Tadeusz Wojciechowski (k. 1946-1947), ks. Adam Śmietana (1946-1951), ks. Jerzy Biłyk (1947-????) ks. Józef Hereśniak (1951-1958, k. 1958-1971), ks. Edward Lazarowicz (1954-1958), ks. Stanisław Fiołek (1956-1962), ks. Józef Nóżka (1958-1963), ks. Kazimierz Krzyżek (1960-1964), ks. Mieczysław Pytka (1962-1965), ks. Michał Baniak (1963-1968), ks. Stanisław Longosz (1964-1965), ks. Edward Mucha (1964-1971), ks. Zbigniew Ryznar (1965-1969), ks. Józef Strugała (1965-1971), ks. Władysław Januś (1968-1971), ks. Andrzej Pękala (1969-1975), ks. Stanisław Chudy (1971-1977), ks. Franciszek Bondek (1971-1976), ks. Jan Knutelski (1971-1976), ks. Józef Ziobroń (1971-1976), ks. Władysław Krężel (1973-1975), ks. Zygmunt Suwada (I-IX 1975), ks. Fryderyk Bajorek (1975-1981), ks. Władysław Burek (1976-1987), ks. Teodor Szarwark (1976-1977), ks. Jan Juruś (1976-1978), ks. Jan Styrna (1977-1978), ks. Stanisław Mucha (1977-1978), ks. Marian Majka (1978-1987), ks. Andrzej Kurek (1978-1982), ks. Stanisław Czernecki (1980-1984), ks. Stanisław Ruchała (1981-1984), ks. Władysław Domarski (1982-1991), ks. Stanisław Łącz (1984-1988), ks. Mieczysław Śliwa (1984-1988), ks. Stanisław Szary (1985-1986), ks. Marek Rudziński (1987-1992), ks. Zbigniew Szostak (1987-1992), ks. Jerzy Gawle (1988-1994), ks. Mieczysław Cichoń (1988-1991), ks. Władysław Burek (1990-), ks. Andrzej Sułek (1991-1994), ks. Stanisław Wąchała, ks. Piotr Pośliński (1994-1996), ks. Leszek Rojowski (1994-1995), ks. Franciszek Cieśla (1994-1999), ks. Antoni Sowa (1993-1999), ks. Jacek Należny (1992-1993), ks. Franciszek Knutelski (1995-), ks. Piotr Lisowski (1995-2002), ks. Paweł Wrzos (1995-1998), ks. Andrzej Dydo (1996-1998), ks. Jerzy Krzynowski (1996-1999), ks. Marian Górowski (1998-2003), ks. Marek Dzień (1998-2000), ks. Marek Bach (1998-2000), ks. Ryszard Polek (1999-2003), ks. Piotr Kruczyński (2000-2008), ks. Piotr Gawełda (2001-2004), ks. Mariusz Bawołek (2003-2009), ks. Mariusz Żaba (2003-2011), ks. Zbigniew Smołkowicz (2004-2009), ks. Rafał Budzik (2005-2008), ks. Grzegorz Grych (2008-2015), ks. Zbigniew Kmiecik (2008-2015), ks. Paweł Furdyna (2010-2014), ks. Stanisław Olszak (2011-2019), ks. Mateusz Wójcik (2014-2016), ks. Kamil Kopyt (2015-nadal), ks. Janusz Miłkowski (2015-nadal), ks. Wiesław Kulka (2017-2019), ks. Krzysztof Jankowski (2019-2021), ks. Piotr Wąż (2019-nadal), ks. Mateusz Florek (2021-nadal), ks. Grzegorz Żurowski (2022-nadal).
Pomoc duszp.: ks. Władysław Burek (1989-2018).
Penitencjarz: ks. Franciszek Knutelski (1995-nadal).
Rezydenci: ks. Stanisław Jurek (2008-nadal), ks. Franciszek Hanek (1996-2022), ks. Janusz Halik (2014-powrócił do Kiełkowa)
Pochodzą z parafii:
* kapłani: ks. Wawrzyniec (Laurenty) Wiadro (XVII w.), ks. Radostka (XVII w.), ks. Tomasz Spychajewski (1740, 1766), ks. Jakub Kolasiński (1801, 1830), ks. Jan Jaworski (1845, 1870), ks. Stanisław Kurdziel (1850, 1876), ks. Franciszek Rączka (1853, 1880), ks. Piotr Graczyński (1854, 1880), ks. Mateusz Jeż (1862, 1885), ks. Piotr Podolski (1863, 1887), ks. Michał Weryński (1865, 1891), ks. Kasper Mazur (1871, 1896), ks.Władysław Mysor (1871, ?), ks. Jan Kralisz (1879, 1903), ks. Jan Bączyński (1882, 1909), ks. Henryk Weryński (1892, 1915), ks. Józef Kilian (1893, 1917), ks. Michał Kurmaniak (1895, 1924), ks. Józef Rusek (1901, 1926), ks. Jan Złotnicki (1901, 1926), ks. Stanisław Indyk (1902, 1925), ks. Adam Stanisław Duszkiewicz (1903, 1925), ks. Józef Głodzik (1904, 1928), ks. Bolesław Gwoździowski (1910, 1934), ks. Stanisław Cieśla (1911, 1936), ks. Stanisław Gudz (1912, 1935), ks. Józef Rokita (1913, 1937), ks. Jan Szyszka (1914, 1944), ks. Stanisław Pycior (1916, 1940), ks. Paweł Śliwa (1921, 1941), ks. Julian Osmola (1925, 1953), ks. Józef Kasprzak (1932, 1956), ks. Kazimierz Bukowski (1934, 1958), Eugeniusz Śpiewak (1937, 1961), ks. Kazimierz Piekarski (1953, 1983), ks. Adam Puścizna (1961, 1989), Tomasz Weryński (1962, 1989), ks. Stanisław Zarzycki (1962, 1993), ks. Artur Miłoś (1962, 1994), ks. Krzysztof Zygmunt (1962, 1995), ks. Andrzej Surowiec (1964, 1990), ks. Ireneusz Krużel (1964, 1991), ks. Janusz Skrzypek (1965, 1991), ks. Wojciech Werner (1967, 1992), ks. Piotr Bajor (1972, 1998), ks. Dariusz Dudzik (1969, 1995), ks. Paweł Róg (1980, 2005), ks. Artur Przywara (wyśw. 2010?), ks. Piotr Dydo-Rożniecki (wyśw. 2012);
*siostry zakonne: s. Marta Mazur (józefitka), s. Anna Draus (józefitka), s. Teresa Ryś (CST), s. Sabina Żak (FMA), s. Eligia Violetta Pomykała (józefitka), s. Monika Pomykała (szarytka).
Informacja o parafii: wydawnictwo „Fara Mielecka” od 1994 r.
PARAFIA ŚW. WOJCIECHA BISKUPA MĘCZENNIKA W TRZEŚNI, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Trześni (nr 276), na terenie gminy Mielec, w ramach dekanatu Mielec–Południe. W jej granicach, poza Trześnią, częścią Ławnicy i Wolą Chorzelowską, znajduje się północno–wschodnia część Mielca (osiedle Mościska) – ulice: Doliny, Pogodna, Rudnik i Spokojna. Liczy około 1460 katolików, w tym około 340 z Mościsk. Kościołem parafialnym jest kościół Niepokalanego Serca Matki Bożej Fatimskiej w Trześni.
Historia Od 1967 r. życie religijne w Trześni skupiało się w kapliczce obok budynku szkoły. Duszpasterstwo sprawowali księża z parafii chorzelowskiej, do której należała Trześń. Na nabożeństwa uczęszczano do Chorzelowa, Sarnowa i kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W czasie wizytacji kanonicznej w Chorzelowie pod koniec lat 70. biskup ordynariusz Jerzy Ablewicz nakazał budowę kościoła w Trześni i rozpoczęcie przygotowań do utworzenia parafii. Z ofiarności mieszkańców Trześni, Woli Chorzelowskiej, części Ławnicy–Rudzisk i Mościsk zakupiono parcelę pod budowę kościoła, a 29 X 1980 r. poświęcono plac pod budowę. W uroczystość Bożego Ciała (18 VI 1981 r.) do Trześni przybył pierwszy proboszcz ks. Stanisław Kędzior z misją zorganizowania parafii. 29 XI 1981 r. biskup J. Ablewicz erygował parafię św. Wojciecha BM w Trześni. Problemy organizacyjne i stan wojenny spowodowały, że ks. S. Kędzior zrezygnował, a proboszczem mianowano ks. Wojciecha Chochoła, który objął parafię 17 III 1982 r. Niespełna 2 miesiące później (8 V 1982 r.) rozpoczęto budowę kościoła, co było równocześnie początkiem tworzenia parafii. 19 V tegoż roku biskup ordynariusz J. Ablewicz nadał patronat Matki Bożej Fatimskiej nad kościołem oraz św. Wojciecha BM nad parafią. Po 82 dniach budowy uroczyście poświęcono ukończony dolny kościół i wmurowano kamień węgielny pod budujący się kościół górny. Uroczystości te były poprzedzone tygodniowymi Misjami Świętymi, przeprowadzonymi przez O. Józefa Kubowicza ze Zgromadzenia Salwatorianów w Krakowie. W 1983 r. powstały kolejne obiekty parafialne. 22 IV biskup Piotr Bednarczyk poświęcił cmentarz parafialny. (Z powodu niskiego położenia terenu musiano nawieźć dodatkowej ziemi na wysokość 2,20 m.) 21 VIII biskup Władysław Bobowski poświęcił nową plebanię. Szczególnie owocny był rok 1984. 29 IV biskup Józef Gucwa poświęcił kamień węgielny pod budowę kaplicy na cmentarzu. 19 VIII biskup P. Bednarczyk konsekrował 5 dzwonów: „Niepokalane Serce Matki Bożej”, „Święty Wojciech”, „Święty Maksymilian”, „Święty Józef”, „Jan Paweł II”. 21 X biskup W. Bobowski poświęcił nowo wybudowany górny kościół. W kolejnych latach wyposażano wnętrza kościoła górnego. 25 VIII 1985 r. biskup P. Bednarczyk poświęcił Drogę Krzyżową malowaną na desce i złoconą przez artystę plastyka Józefa Furdynę. 24 VIII 1986 r. odbyła się pod przewodnictwem biskupa P. Bednarczyka uroczysta intronizacja figury Matki Bożej Fatimskiej. (Figura – wyrzeźbiona w drewnie cedrowym – została zakupiona przez proboszcza W. Chochoła w Fatimie w czasie pielgrzymki w 1985 r. i pobycie w Coimbra u siostry Łucji.) W sierpniu 1987 r. odbyła się pierwsza wizytacja kanoniczna parafii, a 23 VIII biskup W. Bobowski poświęcił nowy ołtarz marmurowy w kościele głównym. 23 VIII 1992 r. nastąpiło poświęcenie Ogrójca przez biskupa P. Bednarczyka. (Dwie figury – Pana Jezusa klęczącego w Getsemani i Anioła z kielichem – zostały wyrzeźbione w drewnie lipowym przez art. plast. Tadeusza Szpunara z Krakowa.) 24 IV 1994 r. odbyła się intronizacja relikwii św. Wojciecha do kościoła górnego, a uroczystości przewodził biskup ordynariusz Józef Życiński. 6 V 1995 r. ks. infułat Stanisław Rosa poświęcił ołtarz ku czci św. Wojciecha. (Naturalnej wielkości figura św. Wojciecha została wyrzeźbiona w drewnie lipowym przez T. Szpunara.) Obrazy polskich świętych namalował na desce J. Furdyna. 23 IV 1997 r. biskup Jan Styrna poświęcił krzyż w przedsionku kościoła. Rok później – 23 IV 1998 r. poświęcono chrzcielnicę, paschał, świecznik, Baranka Apokaliptycznego na frontonie podstawy głównego ołtarza (odlew z brązu, złocony) i anioła na frontonie ambonki (odlew z brązu, złocony), wykonane przez Czesława Dźwigaja z Krakowa. (Części marmurowe wykonał Tadeusz Sumek z Krakowa.) 13 IX 1998 r. poświęcono krzyż i figurę Matki Bożej przy skrzyżowaniu dróg na terenie osiedla Mościska. 14 X 1999 r. ks. dziekan Stanisław Składzień poświęcił figurę Pana Jezusa Uwielbianego do kaplicy cmentarnej. (Figurę wyrzeźbił w drewnie lipowym T. Szpunar.) W dniach 25–26 VI 2001 r. odbyły się uroczystości Nawiedzenia Parafii przez Kopię Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej pod przewodnictwem biskupa J. Gucwy. 30 IX tegoż roku zorganizowano jubileuszowe uroczystości 20–lecia erygowania parafii w Trześni oraz 15–lecia intronizacji figury Matki Bożej Fatimskiej. Przewodniczący uroczystościom biskup J. Styrna poświęcił płaskorzeźbę „Trójka dzieci fatimskich”, wykonaną wraz z polichromią przez T. Szpunara. 23 IV 2002 r. poświęcono figurę Pana Jezusa Zmartwychwstałego i polichromię autorstwa T. Szpunara, a 22 VIII tegoż roku biskup ordynariusz Wiktor Skworc konsekrował kościół parafialny. 23 IV 2004 r. biskup W. Bobowski poświęcił kaplicę cmentarną. (Wnętrze kaplicy i chłodni wyłożono marmurem.) 22 IV 2005 r. odbyła się uroczystość poświęcenia figury Pana Jezusa Miłosiernego i ołtarza polowego. (Autorem figury naturalnej wielkości z brązu był T. Szpunar, a ołtarz granitowy wykonał T. Sumak.) W 2001 r. Misje Święte przeprowadzili redemptoryści – o. Stanisław Gruszka i o. Stanisław Nowak. 18 V 2006 r. zorganizowano uroczystość nadania Szkole Podstawowej w Trześni imienia Ojca Świętego Jana Pawła II. Przewodniczył jej ks. biskup Stanisław Budzik, który także poświęcił sztandar szkolny, figurę Ojca Św. Jana Pawła II (z brązu, wg proj. Tadeusza Szpunara, ustawioną przed szkołą), dwa obrazy Jana Pawła II (mal. Józef Furdyna) i „Dąb Papieski”, posadzony obok szkoły. (Figurę, obrazy oraz radiofonizację szkoły i nagłośnienie sali gimnastycznej ufundowali parafianie i ksiądz proboszcz.) W dniu odpustu parafialnego 27 VIII 2006 r. odbyła się uroczystość jubileuszowa 25-lecia parafii i 20-lecia intronizacji figury Matki Bożej Fatimskiej. Rok później, także w czasie odpustu (19 VIII 2007 r.), ks. biskup Władysław Bobowski dokonał intronizacji relikwii św. Faustyny i poświęcił obraz Apostołki Miłosierdzia, znajdujący się w Ogrójcu, w nawie bocznej kościoła. 15 VIII 2008 r. ks. biskup Władysław Bobowski poświęcił nowo zbudowane organy 32-głosowe. Od 23 VIII 2009 r. rozpoczął w parafii posługę kapłańską ks. prałat Władysław Szyrszeń, dotychczasowy proboszcz w Borusowej, kanonik honorowy Kapituły Bocheńskiej. W dniu odpustu 21 VIII 2011 r. obchodzono uroczystość 30-lecia parafii i 25-lecia intronizacji figury Matki Bożej Fatimskiej. Wtedy też rozpoczęto nawiedzanie rodzin w parafii przez tę figurę. W 30-lecie rozpoczęcia budowy kościoła w Trześni odbyła się uroczystość pod przewodnictwem ks. Józefa Poręby – prałata honorowego Ojca Świętego. Od 17 do 23 X 2012 r. parafialne Misje Święte prowadził o. Tomasz Niedziela – salwatorianin, a w dniach 27-28 X 2012 r. ks. biskup Wiesław Lechowicz przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Latem 2013 r. malowano kościół. 22 VIII 2013 r. ks. biskup ordynariusz dr Andrzej Jeż poświęcił witraże: 5 „Tajemnice Bolesnych” (w Ogrójcu), 2 witraży przedstawiających sceny z działalności ewangelicznej Pana Jezusa (w nawie głównej) i 4 witraże: bł. ks. Jerzego Popiełuszki, bł. Jana Pawła II, ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego i bł. s. Faustyny (w kaplicy św. Wojciecha). W 2016 r. uroczyście obchodzono 35. rocznicę powstania parafii. Koncelebrowanej Mszy Świętej przewodniczył ks. biskup tarnowski Andrzej Jeż. Przed Mszą Świętą ks. biskup Andrzej Jeż intronizował w kościele relikwie św. Ojca Pio.
Odpust: niedziela po 23 IV (św. Wojciecha B.M.), niedziela po 22 VIII (Niepokalanego Serca Matki Bożej Fatimskiej).
Księgi metrykalne: od 1981, kronika parafialna: od 1982.
Grupy działające przy parafii: Rada Parafialna, lektorzy, ministranci, grupy młodzieżowe, Dziewczęca Służba Maryjna, schola, Róże Różańcowe (dziecięca, młodzieżowa i dorosłych), zespół teatralny.
Stowarzyszenia i inne formy działalności: „Caritas”, biblioteka parafialna, świetlica dla dzieci na plebanii.
Proboszcz: ks. Wojciech Chochół (1982-2019), ks. Jan Tomczyk (2019-nadal).
Wikariusze: -.
Rezydent: ks. Władysław Szyrszeń (2009-nadal).
Pochodzą z parafii:
*księża: ks. Jan Pietryka (urodzony – 1940, wyświęcony – 1964), ks. Czesław Gracz (1941, 1965, zm. 1982), ks. Daniel Pietryka (1967, 1993), ks. Dariusz Babula SDS (1970, 1997), ks. Robert Stachowicz SDS (1970, 1997), ks. Mariusz Kowalski SDS, ks. Paweł Szczur, ks. Waldemar Pszeniczny SDS (1971, 1999), ks. Piotr Haracz (wyśw. 2009), ks. Szymon Pietryka (wyśw. 2012).
* siostry zakonne: s. Zofia Kardyś, s. N. Kardyś, Regina Kasza CSFN, s. Józefa Bernat RM, s. Józefa Rado SSCJ.
PARAFIA TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego w Mielcu, z siedzibą przy ul. Ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego 14. W jej granicach znajdują się wschodnie tereny miasta z ulicami: Św. Anny, Botaniczna, Św. Brata Alberta, Budowlana, Chałubińskiego, Daleka, Dąbrówki, Gajowa, Godlewskiego, ks. Gwoździowskiego, Iwaszkiewicza, Jasna, Jastrzębia, Jemiołowa, Jodłowa, Kahla, Św. Kingi, Klonowa, Św. Królowej Jadwigi, Kolorowa, Krempy, Kryczyńskiego, Laskowa, Lema, Lipowa, Łąkowa, Łowiecka, Majowa, Metalowców, Mikołajczyka, Miła, Nieduża, Okrężna, Osiedlowa, Partyzantów, ks. Popiełuszki, Rataja, Raciborskiego, Rusina, Smoczka, Szafera, Władysława Warneńczyka, Wierzbowa, Witosa (numery nieparzyste od 15 do końca, numery parzyste od 26 do końca), Wolności (numery nieparzyste od 115 do końca, numery parzyste od 148 do końca), Wrzosowa, Kard. S. Wyszyńskiego i Zygmuntowska. Liczy około 11 000 katolików. Kościołem parafialnym jest kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej przy ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego, a ponadto na terenie parafii znajduje się kaplica Matki Bożej Fatimskiej w Domu Pomocy Społecznej przy ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego.
Historia Parafia Trójcy Przenajświętszej w Mielcu powstała na mocy dekretu ks. abp. Jerzego Ablewicza z dnia 4 VIII 1987 r. na terenach wydzielonych z parafii św. Mateusza i parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zamieszkałych wówczas przez około 4 tysiące katolików. Początkowo opiekę duszpasterską na tym terenie sprawował ks. Kazimierz Skrzypek. Pierwszym proboszczem został mianowany ks. Stanisław Składzień, który 20 IX 1987 r. odprawił pierwszą parafialną Mszę Św. w sali katechetycznej (w użyczonym przez Michalinę i Aleksandra Chmielów budynku prywatnym) przy ul. Wolności 196. Tam właśnie odprawiano Msze Św. do 24 XII 1988 r. Początkowo duchowni mieszkali w domach prywatnych: proboszcz ks. S. Składzień u M. i A. Chmielów, a wikariusze u Grażyny i Grzegorza Ciejków oraz Zofii i Edwarda Feretów. Utworzono grupy apostolskie, m.in.: ministrantów, lektorów, DSM i grupę misyjną, a w późniejszych latach rozpoczęły działalność stowarzyszenie „Caritas”, zespół wokalno–instrumentalny „Adeus” oraz świetlica dla dzieci. Od 8 XII 1987 r. rozpoczął peregrynację obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Po zakupieniu ok.1,7 ha terenu przy ul. Ks. Kard. Stefana Wyszyńskiego – 29 V 1988 r. ks. bp Piotr Bednarczyk poświęcił plac pod budowę kościoła oraz krzyż na placu budowy. Od lipca do grudnia 1988 r. zbudowano prowizoryczną kaplicę z materiału uzyskanego od parafii Ducha Świętego w Mielcu. Poświęcenia kaplicy dokonał biskup Władysław Bobowski na Mszy Św. „pasterce” 25 XII 1988 r. Pierwsze rekolekcje rozpoczęły się w środę popielcową 1989 r. W latach 1989–1992 wybudowano plebanię w stanie surowym. Od 1989 r. – w każdą pierwszą niedzielę października – wprowadzono coroczną pielgrzymkę do kapliczki Matki Bożej Częstochowskiej przy drodze do Kolbuszowej. 21 V 1991 r. biskup ordynariusz Józef Życiński poświęcił dzwony, ufundowane przez parafian. 29 IX 1993 r. rozpoczęto prace ziemne pod stopę i fundament pod wieżę kościoła. Od Adwentu 1993 r. rozpoczął peregrynację po parafii obraz „Jezu ufam Tobie”. W dniach 14–22 V 1994 r. odbyły się pierwsze Misje Święte, które prowadzili księża saletyni, zakończone pierwszą wizytacją kanoniczną ks. biskupa Józefa Życińskiego. 15 VI 1997 r. biskup ordynariusz J. Życiński wmurował kamień węgielny pod kościół. (Kamień został poświęcony przez papieża Jana Pawła II na uroczystościach w Gnieźnie 3 VI 1997 r.) Dekretem ks. biskupa ordynariusza Wiktora Skworca z dn. 18 V 1998 r. powiększono parafię o rejony ulic: J. Iwaszkiewicza, Majowej, F. Wiesiołowskiego, W. Witosa i Wolności (numery parzyste). W szczególny sposób czczono Rok Jubileuszowy 2000 (ustanowiony dla uczczenia Trójcy Przenajświętszej), przyspieszając znacznie tempo budowy kościoła oraz dostosowując jego wewnętrzny wystrój do treści jubileuszowych. Od 9 do 16 IV przeprowadzono drugie Misje Św. (księża pallotyni). W dniach 26–27 VI 2001 r. w surowych murach wybudowanej świątyni odbyły się uroczystości Nawiedzenia Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. 3 XII 2001 r. na wieży kościoła zamontowano iglicę z krzyżem. W latach 2002 – 2003 otynkowano kościół na zewnątrz i wewnątrz, a następnie rozpoczęto wyposażanie wnętrza. W dniach 28–30 III 2003 r. przeprowadzona została druga wizytacja kanoniczna, w czasie której 28 III ks. bp Wiktor Skworc poświęcił kościół. Po wizytacji kanonicznej i poświęceniu kościoła (2003) kontynuowano prace w jego wnętrzu i równocześnie urządzano otoczenie. Piękniejące wnętrze świątyni i rozwijające się w nim życie religijne parafii inspirowało wiernych do tworzenia grup modlitewnych, charytatywnych i artystycznych. Aktywność ta wzmogła się w 2004 r. i rozwijała w latach następnych. W 2008 r. rozebrano kaplicę, która tymczasowo pełniła funkcję kościoła parafialnego w latach 1988-2001. Wkrótce potem ustawiono wokół kościoła 5 kapliczek Maryjnych. Ważnym wydarzeniem w życiu parafii było urządzenie w kościele kaplicy ze statuą Pana Jezusa Nazareńskiego oraz poświęcenie przez biskupa ordynariusza dr. Andrzeja Jeża (23 III 2012 r.). W 25. roku działalności parafii i dnia Odpustu Trójcy Przenajświętszej, 3 VI 2012 r. kościół został konsekrowany przez biskupa ordynariusza dr. Andrzeja Jeża. W dniach 17-18 XI 2012 r. ks. bp Wiesław Lechowicz przeprowadził wizytację kanoniczną parafii. Wyjątkowym wydarzeniem było nawiedzenie parafii przez Obraz Pana Jezusa Miłosiernego (25-26 XI 2014 r.) Sukcesywnie urządzano otoczenie i wnętrze kościoła parafialnego. 26 XII 2016 r. ks. inf. Adam Kokoszka poświęcił nowy pomnik bł. ks. Jerzego Popiełuszki, a rok później (17 XII 2017 r.) ks. bp ordynariusz Andrzej Jeż poświęcił nowy pomnik ks. kard. Stefana Wyszyńskiego oraz nowe ławki w kościele. Działo się to w ramach uroczystości 30-lecia powstania i działalności Parafii Trójcy Przenajświętszej. W 2018 r. przeszedł na emeryturę organizator i pierwszy proboszcz parafii, budowniczy kościoła parafialnego i wielce zasłużony dla parafii ks. prałat Stanisław Składzień. Zastąpił go ks. Janusz Paciorek, ale po trzech latach zrezygnował z probostwa i w 2021 r. został przeniesiony do innej parafii. W okresie jego proboszczowania parafia przeżywała trudne chwile związane głównie z pandemią choroby COVID-19 i restrykcyjnymi obostrzeniami sanitarnymi. Udział wiernych w Mszach Świętych i innych nabożeństwach znacznie się zmniejszył. Od 2021 r. funkcję proboszcza pełni ks. Janusz Adamczyk. Po stopniowym znoszeniu ograniczeń pandemicznych życie parafii powróciło do normalności.
Odpust: w święto Trójcy Przenajświętszej.
Grupy działające przy parafii: lektorzy, ministranci, Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci, Dziewczęca Służba Maryjna, Apostolska Wspólnota Młodzieży, Studencki Krąg Biblijny, Róże Żywego Różańca, Młodzieżowa Róża Żywego Różańca, Odnowa w Duchu Świętym, dziecięcy zespół muzyczny, zespół muzyczny „Łódź Piotrowa”, młodzieżowy zespół muzyczny. Grupy działające przy parafii (nowe po 2004 r.): Róża Różańcowa Bł. Matki Teresy z Kalkuty (kapłańska), Róże Rodziców, Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym „Żywa Woda” (2004), Apostolstwo Dobrej Śmierci (2004), Kręgi Rodzin Domowego Kościoła, Apostolat „Margaretka”, Pieśniarki i Pieśniarze, Apostolska Wspólnota Młodzieży, Eucharystyczny Ruch Młodych, Młodzieżowa Grupa Błogosławieństw, Krąg Biblijny.
Inne formy: Parafialna Rada Duszpasterska, modlitwa medytacyjna, kursy przedmałżeńskie (w maju każdego roku), Poradnia Życia Rodzinnego (od 1994 r.), „Caritas”, „Młodzież Trzeciego Tysiąclecia”. Inne formy działalności (nowe po 2004 r.): Parafialna Poradnia Rodzinna i Wolontariat charytatywny oraz zespoły muzyczne: „Radość Istnienia”, „Tchnienie Życia”.
Wspólnoty modlitewne i apostolskie (działalność w różnych okresach): Rada Duszpasterska, Rada Ekonomiczna, Róże różańcowe (21) i Róże różańcowe rodziców (11), Odnowa w Duchu Świętym, Apostolstwo Dobrej Śmierci, Koło Rodziny Radio Maryja i Telewizji Trwam, Poradnia życia rodzinnego, Pieśniarki, Klub Seniora „Wrzos”, Wolontariat Charytatywny, Apostolska Wspólnota Młodych, Chór Parafialny „Gaudete”, Zespół „Radość Istnienia”, Liturgiczna służba ołtarza, Dziewczęca Służba Maryjna, Kolędnicy Misyjni, Franciszkański Zakon Świeckich, Liturgiczna Służba Ołtarza, Młodzieżowy Zespół Emeth, Odnowa w Duchu Świętym, Róże Różańcowe, Żywa Droga Krzyżowa.
Księgi metrykalne: od 1987 r., kronika parafialna: od 1987 r.
Proboszcz: ks. Stanisław Składzień (1987-2018), ks. Janusz Paciorek (2018-2021), ks. Janusz Adamczyk (2021-).
Wikariusze: ks. Stanisław Madeja (1989-1995), ks. Antoni Sawina (1989-1993), ks. Bronisław Kowalik (1990-1994), ks. Kazimierz Soleński (1993-1996), ks. Jan Burdek (1994–1998), ks. Leszek Durlak (1996-2001), ks. Ryszard Kołodziej (1996–1999), ks. Stanisław Morańda (1997–1999), ks. Krzysztof Rybski (1998–2002), ks. Józef Ciejka (1999–2000), ks. Tomasz Atłas (1999-2001), ks. Edward Kobos (2000-2003), ks. Mieczysław Smoleń (2001-2004), ks. Krzysztof Waśko (2001-2002), ks. Antoni Mulka (2002-2006), ks. Mirosław Żuchowski (2002-2008), ks. Andrzej Papież (2003-2009), ks. Piotr Fela (2004-2006), ks. Piotr Nalepa (2006-2012), ks. Stanisław Kłyś (2006-2011), ks. Marcin Gądek (2008-2015), ks. Grzegorz Franczyk (2009-2013), ks. Leszek Poremba (2011-2016), ks. Mariusz Czosnyka (2012-2019), ks. Jerzy Ciećko (2013-2020), ks. Szczepan Wierzbicki (2015-2019), ks. Piotr Mączka (2016-2020), ks. Sylwester Duda (2019-nadal), ks. Kamil Pawlik (2019-2020), ks. Piotr Plata (2020-), ks. Karol Tokarczyk (2020-nadal), ks. Jarosław Musiał (2020-nadal).
Rezydenci: ks. Stanisław Borek (2000-2008), ks. Władysław Tokarczyk (2004-2015), ks. Ryszard Słowik (2008-2009), ks. Józef Bukowiec (2010-nadal), ks. Marian Hyjek (2016-nadal), ks. Stanisław Składzień (2018-nadal)..
Pochodzą z parafii:
*księża: ks. Stanisław Posłuszny (urodzony -1948, wyświęcony – 1972), ks. Adam Malczyński (1972, 1997), o. Tomasz Miczek (kapucyn), ks. Karol Żuraw (wyśw. 2003), ks. Łukasz Halada (wyśw. 2005), ks. Grzegorz Pazdro (wyśw. 2007), ks. Michał Bik (wyśw. 2010), ks. Rafał Duda (wyśw. 2011), ks. Łukasz Kurmaniak (wyśw. 2011), ks. Marcin Górski (wyśw. 2012 r.), ks. Adrian Pazdyk (wyśw. 2013 r.);, ks. Jacek Białek (wyśw. 2016), ks. Tomasz Śpiewak (wyśw. 2017), ks. Sebastian Śledziona (wyśw. 2017), ks. Wojciech Rymut (wyśw. 2018);
*siostry zakonne: Agnieszka Kamuda (służebniczka), Klemensa Kotwica (józefitka), Katarzyna Ciemięga (szarytka), Magdalena Słoboda (sercanka), Magdalena Chmiel (nazaretanka), Paulina Magda (SS. Miłosierdzia), Joanna Janik (służebniczka starowiejska), Sabina Górska (karmelitanka).
Informacja o parafii: Od 1994 r. parafia wydaje gazetę „Trinitas”, najczęściej przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy, dla przedstawienia realizacji aktualnych zadań duszpasterskich i inwestycyjnych parafii (budowa i urządzanie wnętrza kościoła, obiektów parafialnych i otoczenia). W 2012 r. wydano album 25 lat parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Mielcu, Mielec 2012.
PARAFIA WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH W CHORZELOWIE, jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego, obejmująca swymi granicami miejscowości: Chorzelów, Chrząstów, Ławnicę od nr 18 do końca, Malinie i część Złotnik od nr 274 do końca, oraz północną część miasta Mielca (ulice: Orla od nr 4 do 20, Kosmonautów, Rolna, H. Sienkiewicza nry 169-179, Szybowcowa, Ślusarska, Zawiszy Czarnego). Należy do diecezji tarnowskiej, a w jej ramach do dekanatu Mielec-Północ. Kościołem parafialnym jest zabytkowa świątynia pw. Wszystkich Świętych w Chorzelowie – Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin, usytuowana przy drodze wojewódzkiej 985 Dębica – Mielec – Baranów Sandomierski – Siedleszczany. Obok kościoła znajdują się: zabytkowa plebania, zabudowania parafialne i parking. W pobliżu, przy wspomnianej trasie, ulokowany jest cmentarz parafialny. Ponadto na terenie parafii znajdują się: kaplica pw. Dobrego Pasterza w Chrząstowie, kaplica pw. Miłosierdzia Bożego w Ławnicy oraz dom zakonny SS. Franciszkanek Rodziny Maryi w Chorzelowie. Parafia liczy około 5 640 wiernych.
Historia Parafia chorzelowska została utworzona w 2. poł XIII w. Przypuszcza się, że fundował ją ród rycerski Strzegomitów-Kościeszów. Potwierdzeniem jej działalności są wykazy świętopietrza z XIV w. W granicach parafii znajdowały się miejscowości: Chorzelów, Chrząstów, Malinie, Tuszów Narodowy, Wola Chrząstowska, Złotniki i Jaślany. Kościół parafialny, zbudowany z drewna, stał w centrum Chorzelowa. W następnym wieku Chorzelów wszedł do majątku mieleckich Gryfitów, którzy przyjęli nazwisko Mielecki. Wiadomo, że od 1513 r. czynna była szkółka parafialna. W 1526 r. twórca i właściciel klucza mieleckiego Stanisław Mielecki, rotmistrz królewski, kasztelan połaniecki i zawichojski, ufundował prepozyturę w Mielcu. Parafia chorzelowska została inkorporowana do parafii Najświętszej Maryi Panny i św. Mateusza w Mielcu, a Chorzelów otrzymał status filii prepozytury. Taki stan rzeczy zatwierdził 7 XI 1526 r. biskup krakowski Piotr Tomicki, bowiem Mielec i Chorzelów należały do diecezji krakowskiej. W 2. poł. XVI w. zbudowano drugi? drewniany kościół. W 1612 r. jego część spaliła się, ale w krótkim czasie ją odbudowano. Także w 1612 r. zbudowano szpital (dom opieki) dla ubogich i samotnych. Jedną z najbardziej gorliwych opiekunek szpitala była córka właścicieli Chorzelowa Teresa Izabella Morsztynówna (1680-1698). Zmarła na tajemniczą chorobę, w opinii świętości. (Szerzej w oddzielnym haśle w niniejszej Encyklopedii.) Ważnym wydarzeniem dla Chorzelowa było założenie przez biskupa krakowskiego Andrzeja Załuskiego Bractwa Trójcy Przenajświętszej i kapelanii (6 X 1756 r.) W 1783 r. parafia mielecka (nadal z Chorzelowem) weszła w skład nowo utworzonej diecezji tarnowskiej, w latach 1805-1821 należała do diecezji przemyskiej, a od 1821 r. ponownie do diecezji tarnowskiej. W latach 1808-1888 do chorzelowskiej filii mieleckiej prepozytury należała kapelania w Jaślanach, utworzona dla tamtejszych kolonistów niemieckich przybyłych w ostatnim dwudziestoleciu XVIII. Po zakupie majątku chorzelowskiego przez Tarnowskich (1813 r.) i w warunkach systematycznego rozwoju miejscowości, rozpoczęto starania o ponowne utworzenie parafii w Chorzelowie. W 1854 r. biskup tarnowski Alojzy Pukalski restytuował chorzelowską parafię. Jej granice obejmowały miejscowości: Chorzelów, Chrząstów, Malinie, Grochowe, Hyki Dębiaki, Trześń ,Tuszów Narodowy, Jaślany , Wolę Chorzelowską . Na pierwszego proboszcza mianowano ks. Jana Krawczyńskiego (1809-1866). Zarówno on jak i jego następca ks. Aleksander Pers (1855-1900) starali się utrzymywać w dobrym stanie starzejący się coraz bardziej kościół parafialny, ale kolatorzy Tarnowscy i parafianie zdecydowali się pod koniec XIX w. zbudować nową murowaną świątynię. Po perypetiach z projektantami, ostatecznie przyjęto projekt prof. Teodora Talowskiego ze Lwowa. Budowę kościoła, już pod nadzorem kolejnego proboszcza – ks. Stanisława Grochowskiego (1861-1924) – zakończono w 1907 r. Bryła nowego obiektu imponowała wielkością, pięknym kształtem i estetycznym wykonaniem. Uroczystość konsekracji, którą dokonał biskup tarnowski Leon Wałęga, odbyła się 19 V 1908 r. przy obecności duchowieństwa, kolatorów kościoła Tarnowskich oraz niezliczonego tłumu wiernych z parafii chorzelowskiej i sąsiednich parafii. Kilka lat trwały prace wewnątrz i sukcesywnie dokupowano wyposażenie. Równocześnie rozebrano stary kościół i część wyposażenia przeniesiono do nowego kościoła. W 1902 r., a więc w czasie budowy chorzelowskiego kościoła, utworzono niezależną ekspozyturę w Tuszowie i pomniejszono parafię w Chorzelowie o Tuszów ,Grochowe, Hyki-Dębiaki. Kolejna zmiana granic parafii nastąpiła po I wojnie światowej i odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Wtedy to parafia św. Mateusza w Mielcu przekazała chorzelowskiej parafii Ławnicę, Mościska i północną część Złotnik. W listopadzie 1975 r. ówczesny proboszcz ks. Jerzy Grabiec przypadkiem w przydrożnej kapliczce odnalazł obraz przedstawiający Świętą Rodzinę, nazwany później „Matką Bożą Chorzelowską”. (Jak się okazało był to obraz przywieziony kiedyś przez rodzinę Tarnowskich do Chorzelowa i umieszczony w starym kościele. Po wybudowaniu nowego kościoła i rozbiórce starego został przeniesiony do wspomnianej kapliczki.) Po konsultacji z kurią biskupią i renowacji obraz został umieszczony w ołtarzu głównym w chorzelowskim kościele. 8 IX 1978 r. ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Jerzy Ablewicz poświęcił i intronizował obraz, a w okolicznościowym kazaniu nazwał Matkę Bożą Chorzelowską „Panią Ziemi Mieleckiej”. Odtąd kościół i parafia w Chorzelowie otrzymały mocny impuls do pogłębiania religijności wiernych miejscowych i przybywających z zewnątrz. 29 X 1981 r. utworzono nową parafię pw. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika w Trześni, której chorzelowska parafia przekazała wiernych z Trześni , Ławnicy od nr 1 do 17, Woli Chorzelowskiej i Mościsk.
W 1985 r. znacznie rozszerzono obszar miasta Mielca, ale północno-zachodnią jego część (przy lotnisku) pozostawiono w parafii chorzelowskiej. W latach 90. zakończono budowę dwóch kaplic, a ich poświęcenia dokonał ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Józef Życiński: pw. Dobrego Pasterza w Chrząstowie 17 IV 1994 r. i pw. Miłosierdzia Bożego w Ławnicy 16 VI 1996 r. Kult obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej, potwierdzony wieloma wpisami do „Księgi łask i wdzięczności”, pielęgnowany przez następnych proboszczów: ks. Kazimierza Kaczora i ks. Andrzeja Ramsa, z roku na rok zataczał coraz szersze kręgi. Wprowadzono specjalne nabożeństwa. Obraz i chorzelowską świątynię rozpowszechniono w kraju i na świecie poprzez specjalnie wydany folder. Do Chorzelowa pielgrzymowało coraz więcej grup i osób indywidualnych. Uważnie śledzący rozwój tego kultu ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Wiktor Skworc 7 IX 2008 r. biskupim dekretem nadał kościołowi w Chorzelowie godność „Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin”. Dla umocnienia wciąż rosnącego kultu Królowej Rodzin, związanego z obrazem Matki Bożej Chorzelowskiej w sanktuarium w Chorzelowie, po wnikliwym badaniu świadectw kultu, kolejny ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Andrzej Jeż podjął 23 X 2015 r. decyzję o koronacji obrazu Matki Bożej Królowej Rodzin w Chorzelowie. 9 IX 2017 r. ks. arcybiskup Wiktor Skworc, już jako metropolita katowicki, w asyście ks. biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża i proboszcza chorzelowskiego ks. Andrzeja Ramsa, dokonał koronacji obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin, przy udziale wielu duchownych i olbrzymiej rzeszy wiernych.
Odpust: pierwsza niedziela listopada oraz ku czci Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin w dniach 7, 8 i 9 września .
Księgi metrykalne: chrztów od 1785 r.; ślubów od 1858 r.; zmarłych od 1863 r.
Proboszczowie: I okres parafii (do 1526 r.): ks. Marcin (XIV w.), ks. Paweł (XV w.),ks. Jakub (XV w.), ks. Mikołaj (XV w.), ks. Grzegorz (XVI w.), ks. Stanisław Samson (XVI w.); II okres parafii (od 1854 r.): ks. Jan Krawczyński (1854-1866), ks. Aleksander Pers (1867-1900), ks. Stanisław Grochowski (1900-1924), ks. Antoni Stańczyk (1924-1943), ks. Władysław Kapłański (1943-1975), ks. Jerzy Grabiec (1975-1984), ks. Kazimierz Kaczor (1984-2001), ks. Andrzej Rams (2001-nadal).
Wikariusze: ks. Franciszek Zagorzyński z d. Myjak (1858-1863), ks. Ignacy Balon (1864-1867), ks. Piotr Grębosz (1872-1876), ks. Wincenty Bujański (1877), ks. Jan Ewangelista Adamowski (1877-1879), ks. Stefan Proto-Martyr Szlósarczyk (1879-1884), ks. Antoni de Padwa Ptaszkowski (1884-1886), ks. Stanisław Jaglarz (1886), ks. Stanisław Grochowski (1886-1892), ks. Franciszek Słowiński (1892-1893), ks. Michał Leżoń (1893), ks. Bartłomiej Łaś (1894-1896), ks. Mateusz Kosaczyński (1897-1900), ks. Leon Pomorski (1901-1902), ks. Michał Januś (1902-1905), ks. Karol Suwada (1905-1906), ks. Stanisław Rzepecki (1906-1909), ks. Jan Jarosz (1909-1912), ks. Mikołaj Piechura (1912-1915), ks. Józef Waleń (1915-1918), ks. Julian Przeworski (1918-1921), ks. Franciszek Piękoś (1921-1925), ks. Józef Latocha (1925-1928), ks. Tomasz Bułat (1928-1931), ks. Jan Niedźwiadek (1931-1935), ks. Jan Wójcik (1935-1936), ks. Bronisław Musiał (1936-1942), ks. Stanisław Pacocha (1942-1943), ks. Władysław Jankowski (1943), ks. Alojzy Piłat (1943), ks. Stanisław Cierniak (1943-1945), ks. Władysław Węgrzyn (1944), Michał Wędrychowski (1945-1948), ks. Wojciech Urbaś (1948-1957), ks. Kazimierz Kos (1955-1958), ks. Kazimierz Cebula (1957-1959), ks. Jan Łysek (1958-1961), ks. Kazimierz Pach (1959-1961), ks. Kazimierz Ocytko (1961-1964), ks. Stanisław Gibała (1961-1964), ks. Zbigniew Ryznar (1964-1965), ks. Jan Główczyk (1964-1967), ks. Stanisław Skowron (1965-1968), ks. Tadeusz Kukla (1967-1968), ks. Kazimierz Pres (1968-1971), ks. Stanisław Łabędź (1968-1972), ks. Stanisław Świderski (1971-1976), ks. Eugeniusz Strojny (1972-1974), ks. Stanisław Kosydar (1974-1975), ks. Wiesław Gucwa (1975-1978), ks. Józef Klocek (1976-1977), ks. Romuald Rak (1977-1981), ks. Józef Baczyński (1978-1980), ks. Władysław Domarski (1980-1982), ks. Ryszard Szmist (1982-1984), ks. Czesław Stanaszek (1984-1987), ks. Marian Wikar (1984-1988), ks. Wojciech Kościółek (1987-1989), ks. Bogusław Maciaszek (1988-1991), ks. Franciszek Kuczek (1989-1992), ks. Władysław Depa (1991-1993), ks. Władysław Pasiut (1992-1994), ks. Kazimierz Piekarski (1993-1997), ks. Andrzej Koterba (1994-1997), ks. Andrzej Jurusik (1997-2000), ks. Piotr Głód (1997-2004), ks. Kazimierz Ligęza (1998-2001), ks. Rafał Król (2001-2003), ks. Andrzej Chmielarz (2003-2007), ks. Tadeusz Michalik (2001-2003), ks. Władysław Liptak (2004-2006), ks. Janusz Czajka (2005-), ks. Jacek Jackowski (2006-2007), ks. Sławomir Sosnowski (2007-2014), ks. Robert Ciastoń (2007-2012), ks. Janusz Batko (2011-2014) ks. Henryk Kołodziej (2012-2015) ks. Sławomir Krzyżanowski (2014-2021), ks. Mariusz Mucha (2015-2020), ks. Józef Durlak (2015-), ks. Arkadiusz Bobola (2021-), ks. Jan Rydzik (2021-).
Rezydenci: ks. Stanisław Duszkiewicz (2012-2020).
Dom zakonny: Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.
Z parafii pochodzą: *księża: ks. Michał Rec (urodzony w 1873 r., wyświęcony w 1897 r.), ks. Teodor Madeja (1914, 1937), ks. Stefan Czerw (1892, 1917), ks. Franciszek Witek (1913-1935), ks. Stanisław Witek (1917, 1942), ks. Stanisław Ryniewicz (1917, 1944), ks. Stefan Matys (1925, 1951), ks. Kazimierz Kupiec (197, 1961), ks. Jan Pietryka (1940,1964), ks. Czesław Gracz (1941, 1965), ks. Stanisław Duszkiewicz (1942, 1968), ks. Stanisław Skiba (1930, 1957), ks. Jan Wolan (1933, 1957), ks. Tadeusz Graniczka (1937,1961), ks. Władysław Kiełb (1949,1978), ks. Bogumił Chruściel (1941, 1968), ks. Ryszard Rutkowski (1953, 1978), ks. Wiesław Kulka (1957, 1983), ks. prof. Janusz Królikowski (1962, 1988), ks. Zbigniew Guzy (1962, 1988), ks. Jerzy Kulpa (1962, 1988), ks. Kazimierz Pszeniczny (1963, 1989), o. Zbigniew Kwiecień (1979, 2006 r.), ks. Marcin Polak (1981, 2006 ), ks. Mateusz Kozioł (1991, 2020 ).
Grupy parafialne: Rada Duszpasterska, Oddział Akcji Katolickiej, Oddział Caritas, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Liturgiczna Służba Ołtarza, Dziewczęca Służba Maryjna, Róże Różańcowe, Chór Sanktuaryjny, Zespół Muzyczny „Rewolucja” Franciszkański Zakon Świeckich, Legion Maryi, Grupa Modlitewna Św. Ojca Pio.
PARK IM. HONOROWYCH DAWCÓW KRWI, dawniej zachodnia część parku miejskiego (od początku XX w.), a później przyszpitalnego przy ul. S. Żeromskiego. Jako oddzielny park powstał po zbudowaniu ulicy Kazimierza Jagiellończyka (1983 r.) i modernizacji ul. Wolności, pomiędzy wymienionymi trzema ulicami. Sąsiaduje z halą targową. W pierwszych latach XXI w. został uporządkowany, a na dotychczasowych ścieżkach zbudowano alejki z kostki brukowej. Na wniosek mieleckich Kół HDK i Komitetu Obchodów 100-lecia Odzyskania Niepodległości – Rada Miejska w Mielcu uchwałą nr XL/395/2017 z dnia 28 XI 2017 r. nadała temu parkowi patronat Honorowych Dawców Krwi. Uroczystość oficjalna odbyła się 27 IV 2018 r. z udziałem starosty Zbigniewa Tymuły, prezydenta miasta Mielca Fryderyka Kapinosa, proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy Bogusława Połcia, licznej grupy samorządowców oraz krwiodawców. Finałem uroczystości było odsłonięcie i poświęcenie głazu z pamiątkową tablicą oraz wręczenie odznaczeń zasłużonym krwiodawcom. Głaz umieszczono na niewielkim pagórku w południowo-zachodniej części parku. Treść tablicy: Dar Krwi Darem Życia * Honorowym Krwiodawcom – Społeczeństwo * Mielec maj 2005 * Odnowiono w Roku Setnej Rocznicy Odzyskania Niepodległości * Mielec 2018. Należy dodać, że ufundowana w 2005 r. tablica znajdowała się na murze Szpitala Powiatowego w Mielcu i w kwietniu 2018 r. została przeniesiona na parkowy głaz. Ponadto obok głazu umieszczono okolicznościową „kapsułę czasu” z historią mieleckiego krwiodawstwa i nazwiskami najbardziej zasłużonych krwiodawców.
PARK IM. 100-LECIA HARCERSTWA POLSKIEGO, niewielki park u zbiegu ulic A. Mickiewicza, Wolności i Jadernych. Powstał w okresie międzywojennym XX w. i wtedy też na jego terenie zbudowano pomnik Jana Kilińskiego, zwany też pomnikiem Wolności. W latach 2010-2011 został gruntownie zmodernizowany i urządzony.
Patronat harcerski otrzymał na sesji Rady Miejskiej w Mielcu 24 V 2012 r. na wniosek Komendy Hufca ZHP. Harcerstwo jako polski ruch społeczno-wychowawczy obchodzi w latach 2010-2012 stulecie nieprzerwanej chlubnej działalności. Początkiem harcerstwa w Mielcu było powstanie w październiku 1911 r. I Mieleckiej Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki w Mielcu. Jej założycielem był profesor gimnazjalny Franciszek Siorek. W czasie I wojny światowej mieleccy skauci walczyli w Legionach Polskich Józefa Piłsudskiego. Jesienią 1918 r. uczestniczyli w rozbrajaniu wojska austriackiego w Mielcu, a w latach 1918-1920 walczyli w wojnie o polskie granice wschodnie. W okresie międzywojennym (jako harcerze) prowadzili ożywioną wielokierunkową działalność społeczną w mieleckim środowisku. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyli (w strukturach Szarych Szeregów) w czynnej walce z okupantem. Po II wojnie światowej i latach przemian ustrojowych, kiedy harcerstwo mocno ucierpiało, od 1956 r. mieleckie ZHP przystąpiło do odbudowy swoich struktur i pozycji w życiu społecznym. Wyróżniało się zwłaszcza w organizacji wypoczynku zimowego i letniego dzieci i młodzieży. Po okresowym załamaniu w latach 1989-1990, wynikłym z rozłamu w harcerstwie, znów systematycznie odbudowywano organizację i rozwijano działalność. Aktualnie mieleccy harcerze uczestniczą w uroczystościach patriotycznych, prowadzą pracę szkoleniową, organizują wiele form kulturalno-wychowawczych, wypoczynek letni i zimowy oraz przedsięwzięcia o charakterze ogólnopolskim, m.in. mielecką edycję WOŚP i Betlejemskie Światełko Pokoju. Do mieleckiej tradycji weszły spotkania harcerzy, parlamentarzystów i samorządowców w parku za pomnikiem Wolności po każdej miejskiej uroczystości patriotycznej.
PARK MIEJSKI NA OSIEDLU SMOCZKA, projekt realizowany przez Gminę Miejską Mielec na terenie zrekultywowanego dawnego miejskiego wysypiska śmieci i przyległego doń lasu miejskiego w rejonie ul. Smoczka. Powierzchnia parku liczy 25,01 ha. Prace rozpoczęto w 2018 r. Łąkę kwietną i nasadzenia na skarpach czaszy byłego wysypiska wykonała Fundacja Łąka z Warszawy. Zadanie realizowane jest przy udziale Funduszy Europejskich.
PARK SENSORYCZNY, park o specjalnym przeznaczeniu, urządzony na terenie pomiędzy ulicami: S. Sękowskiego, Sandomierską i S. Staszica, na miejscu dawnego zieleńca przed budynkiem Starostwa Powiatowego w Mielcu. Ideą przewodnią parku sensorycznego jest celowe oddziaływanie na zmysły pozawzrokowe, w pierwszej kolejności osób niewidomych i niepełnosprawnych. (Nie wyklucza to możliwości korzystania z parku przez osoby zdrowe.) Powstał w ramach projektu „Przebudowa zdegradowanych obiektów na terenie MOF Mielec w celu nadania im nowych funkcji społecznych”, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej – Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego na lata 2014 – 2020. Jego realizacji podjęły się Powiat Mielecki i Gmina Miejska Mielec. Autorem projektu była mielecka pracownia APA PETER PAN Piotr Tabor, a wykonawcą – Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w Mielcu. Oświetlenie, kanalizację kablową i monitoring wizyjny wykonała firma Elektrontech Michał Goński, a wyposażyły park w sprzęt i małą architekturę firmy: ROYAL PLAY i SEEDiA Sp. z o.o. W parku znajdują się m.in.: enklawy zieleni, ścieżka sensoryczna, ścieżka głazów, huśtawka przeznaczona dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich i ławka solarna z wbudowanym weń panelem fotowoltaicznym. (Tu dzięki portom USB można naładować urządzenia i skorzystać z bezpłatnej sieci Wi-Fi.) Oddanie parku do użytku nastąpiło 24 VII 2020 r.
PARKI
*Park przy Pałacyku Oborskich (ul. Legionów 73) został założony prawdopodobnie w 1. poł. XIX w. na terenie południowo-wschodniej części posesji, dochodząc do skarpy Wisłoki (płynącej wówczas obok folwarku „nad brzegiem”) i wzgórza zamkowego. Potwierdzeniem wieku parku jest zachowany drzewostan: dęby (wiek – ok. 160 lat), klony polne (ok. 160 lat) i robinie (ok. 160 lat) oraz sadzone nieco później lipy (90 – 110 lat) i kasztanowce (90 – 100 lat). Część północna (od ul. Legionów i ul. Lenartowicza) została urządzona w 2. poł. XIX w. i na początku XX w. W 1966 r. zmodernizowano park, nasadzono kolejne drzewa i krzewy oraz wykonano asfaltowe nawierzchnie ścieżek i urządzono boisko do gier zespołowych. W południowo – zachodniej części zbudowano szklarnie dla potrzeb Zakładu Zieleni Miejskiej MPGK. W 1969 r. i 1979 r. pomiędzy drzewami ustawiono rzeźby plenerowe: „Gołąb” B. Lewińskiego, „Spotkanie” R. Grodzkiego i „Kantata Mielecka” E. Michalskiej. W nieczynnej fontannie zbudowano w 1984 r. kompozycję z kotwicą wg projektu H. Momota, dla upamiętnienia wodowania statku „Mielec”. 22 II 1990 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał park do rejestru zabytków województwa rzeszowskiego pod numerem A – 1212. W pierwszych latach XXI w. wykonano szereg prac porządkowych i budowlanych, m.in. rozebrano szklarnie i budynki kotłowni, zlikwidowano boisko sportowe, zbudowano nową fontannę i urządzono zieleńce oraz zmieniono nawierzchnię ścieżek na kostkę brukową.
*Park miejski (Park Leśny) na wydmach okalających Mielec od wschodu i północy, z Górą Cyranowską jako najwyższym punktem, był przedmiotem rozważań Rady Miejskiej w pierwszych latach XX w. W rezultacie podjęto decyzję o systematycznym zalesianiu wydmy (3–4 morgi rocznie) i urządzeniu na tym terenie spacerowego parku. Ostatecznie typowego parku nie udało się urządzić, ale na piaskach wyrósł las (głównie sosnowy), po którym spacerowali mielczanie. W pierwszych miesiącach po wyzwoleniu miasta spod okupacji hitlerowskiej stacjonujące w Mielcu wojska radzieckie wycięły las na Górze Cyranowskiej. Po wojnie powtórnie zasadzono las i w latach 50. zbudowano na jego terenie urządzenia sportowe, m.in. skocznię narciarską i tor saneczkowy. Urządzenia te po kilku latach zostały zdewastowane i musiano je zlikwidować. Na sesji MRN w dniu 26 IX 1979 r. laskowi komunalnemu nadano status parku miejskiego. W latach 80. rozpoczęto realizację programu „Parku Wypoczynku i Kultury”, m.in. urządzono plac zabaw z plenerowymi rzeźbami zabawowymi, wybudowano aleję główną i alejki boczne oraz umocniono osuwające się zbocza. Dalsze prace przerwano w 1991 r. W latach 90. wyraźnie zwiększyła się ilość wiewiórek, które dziś stanowią jedną z atrakcji parku. W pierwszym dwudziestoleciu XX w. kolejny raz rozbudowano i zmodernizowano infrastrukturę na terenie parku. M.in. zmieniono nawierzchnię alejki głównej i kilku alejek bocznych, zbudowano okazałe wejścia do parku od ul. S. Żeromskiego, al. Niepodległości i Podgórza (Miasteczka Młodego Robotnika). Na zachodnim zboczu przy wejściu głównym zbudowano zjeżdżalnie dla dzieci i umieszczono szereg ławek, służących publiczności w czasie koncertów plenerowych. W latach 2019-2021 po lewej stronie wejścia głównego umieszczono Pomnik Żołnierzy Wyklętych Niezłomnych, a stojącą tam wcześniej rzeźbę „Kompozycja III” przeniesiono o kilkadziesiąt metrów w prawo.
*Park – ogród obok strażnicy przy ul. J. Kilińskiego został urządzony przez Ochotniczą Straż Pożarną w latach 70. i 80. XIX w. Posadzono drzewa liściaste różnych gatunków, zbudowano staw. Z czasem staw zlikwidowano, a tradycją stało się organizowanie w parku ćwiczeń strażackich i zabaw ogrodowych. W latach 70. XX w. działalność ta osłabła. Z roku na rok nasilało się natomiast zjawisko budowania na drzewach gniazd przez wrony, które od lat 90. stały się sporym problemem dla przechodniów. W pierwszych latach XXI w. część parku została wycięta ze względu na budowę nowej ulicy (Al. Jana Pawła II), biegnącej od ul. J. Kilińskiego do ul. Legionów.
*Park przy ul. S. Sękowskiego, na terenach zwanych niegdyś Błoniami, został założony w latach 30. z inicjatywy Franciszka Kazany, ówczesnego burmistrza miasta Mielca. Zasadzono wówczas drzewa liściaste, urządzono alejki. Po II wojnie światowej uporządkowano tereny parku oraz sąsiadującego z nim parku – ogrodu strażackiego i 5 VIII 1945 r. urządzono festyn z okazji „otwarcia parku miejskiego”. W latach 50., 60. i 70. dokonano kilku istotnych zmian w wyglądzie parku, m.in. urządzono alejki, wycięto część krzewów i usunięto kiosk spożywczy (czynny od końca lat 40.). W 1969 r. w centrum parku umieszczono rzeźbę „Pierwsza miłość”, wykonaną przez artystę rzeźbiarza Bronisława Kubicę. W latach 90. wycięto część drzew w związku z poszerzeniem ulicy S. Staszica. Także i w tym parku nasiliło się zjawisko masowego budowania na drzewach gniazd przez wrony. 27 II 2004 r. uchwałą Rady Miejskiej nadano parkowi nazwę „Park Inwalidów Wojennych”, a w maju tego roku we wschodniej części parku umieszczono obelisk Inwalidów Wojennych.
*Park przy dworze w Wojsławiu został założony w XVIII w. W południowo–wschodniej jego części urządzono aleję grabową. Zasadzono też wiele innych gatunków drzew, m.in. lipy, dęby, klony, kasztanowce i żywotniki zachodnie. W zachodniej części parku, od strony rzeki Wisłoki, umieszczono kamienną rzeźbę św. Jana Nepomucena (późnobarokowa, z 2. poł. XVIII w.). Część najstarszych drzew uległa zniszczeniu (złamania, uderzenia pioruna, choroby), a sporo drzew wycięto z różnych przyczyn. Aktualnie 19 drzew (w wieku 90–170 lat) jest uznanych za pomniki przyrody, o czym szerzej w odrębnym haśle. W 2013 r. oddano do użytku niewielki park leżący pomiędzy Halą Targową i ul. Kazimierza Jagiellończyka (w rejonie Szpitala Powiatowego).
*Park na zrekultywowanym wysypisku śmieci (15,47 ha) i przyległym terenie leśnym na osiedlu Smoczka. Park na dawnym zrekultywowanym wysypisku śmieci w osiedlu Smoczka został zbudowany w latach 2018-2020. Na terenie o powierzchni 15,47 ha nasadzono drzewa i krzewy, urządzono łąki kwietne i trawniki. Zbudowano plac zabaw z nawierzchnią piaskową i elementami małej architektury. Wykonawcą była firma INTERTORG sc. Paweł Bożek, Daniel Marcinik w Sanoku. *Park przy ul. Kazimierza Wielkiego (pow. ok. 10 ha) poddano w 2020 r. zabiegom pielęgnacyjnym w drzewostanie parkowym. Dokonano wycinki niektórych drzew. Założono nowe rabaty i nasadzono rośliny parkowe. Zbudowano ciąg pieszo-jezdny i zamontowano przy nim elementy małej architektury. *Park sensoryczny przy ul. Sandomierskiej oddano do użytku w lipcu 2020 r. (Więcej w odrębnym haśle.)
Poza wymienionymi urządzono szereg mniejszych parków i terenów rekreacyjnych. W 2018 r. było 18 parków i terenów rekreacyjnych.
PARK PRZEMYSŁOWY (MIELECKI PARK PRZEMYSŁOWY), został utworzony na mocy uchwały nr XXVI/218/05 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 18 V 2005 r. Na realizację tego zadania przeznaczono dwa obszary o łącznej powierzchni 95 ha, położone na terenie miasta: 1) 54 ha po zrestrukturyzowanym lotnisku, w jego południowo-zachodniej części, 2) 41 ha po przedsiębiorstwie WSK PZL-Mielec w obrębie 5. Smoczka. Instytucją Zarządzającą MPP została Agencja Rozwoju Regionalnego MARR S.A. Celami głównymi przedsięwzięcia jest tworzenie warunków dla wielofunkcyjnego rozwoju gospodarczego regionu oraz stymulowanie rozwoju przedsiębiorczości w oparciu o wykorzystanie doświadczeń z funkcjonowania pierwszej w Polsce SSE EURO-PARK MIELEC. Realizację projektu przewidziano na lata 2006-2008. Koszt przygotowania obu terenów, m.in. wykonanie pełnego uzbrojenia oraz wybudowanie hal produkcyjnych, dróg dojazdowych i parkingów, ma wynosić 28 870 000 PLN, w tym wydatków kwalifikowanych 23 663 934,43 PLN. Złożą się nań: 17 747 950,82 PLN z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz po 2 957 991,80 PLN z budżetu państwa i budżetu Gminy Miejskiej Mielec. Głównym efektem przedsięwzięcia było stworzenie odpowiednich warunków dla funkcjonowania około 30 firm, w tym minimum 4 z zaawansowanymi technologiami, które utworzą około 800 nowych miejsc pracy (w tym ok. 420 miejsc dla kobiet). Ponadto działalność MPP miała pośrednio wpłynąć na powstanie ok. 60 miejsc pracy w firmach kooperujących. W skład MPP weszły: Obszar A (teren lotniska) dla branży lotniczej i motoryzacyjnej, Obszar B (osiedle Wojsław) dla różnych branż opartych na nowoczesnych technikach i technologiach, Obszar C (teren lotniska) dla usług lotniczych potrzebujących bezpośredniego dostępu do pasa startowego, Obszar D (przy Obszarze B) dla firm różnych branż opartych na nowoczesnych technikach i technologiach, Inkubator IN-Tech 1 (przy dawnym Inkubatorze Przedsiębiorczości IN-MARR) dla firm rozpoczynających działalność gospodarczą oraz Inkubator IN-Tech 2 (zmodernizowany budynek po szkołach WSK). W 2015 r. oddano do użytku kolejny Inkubator nazwany „kolorowym” przy ul. Wojska Polskiego. Wszystkie obszary i obiekty zostały udostępnione inwestorom, którzy systematycznie je zapełniają.
PARKINGI, pierwsze specjalnie wydzielone i oznakowane miejsca dla postoju pojazdów samochodowych pojawiły się w Mielcu w latach 70. XX w., wraz z upowszechnianiem się samochodów osobowych. Były to utwardzone place bez zabezpieczeń, głównie przy zakładach pracy. Największym z nich był parking przy ul. Wojska Polskiego dla pojazdów pracowników i gości WSK. Intensywną budowę parkingów i miejsc do parkowania rozpoczęto w połowie lat 90., w związku z gwałtownie rosnącą liczbą samochodów, zwłaszcza osobowych. W pierwszych latach XXI w., zgodnie ze strategią rozwoju miasta Mielca, kontynuowana jest budowa parkingów i miejsc parkingowych przy urzędach, instytucjach, przedsiębiorstwach i w miejscu zamieszkania, dla zapewnienia bezpieczeństwa ruchu i podniesienia komfortu codziennego życia. Największe parkingi w Mielcu: 1) parking przy SSE EURO-PARK MIELEC – ul. Wojska Polskiego, 2) parking przy Supermarkecie TESCO – ul. Kazimierza Jagiellończyka, 3) parking przy cmentarzu komunalnym – ul. Królowej Jadwigi, 4) parking przy stacji paliw BP i pawilonie handlowym – ul. H. Sienkiewicza, 5) parking przy Szpitalu Powiatowym – ul. Żeromskiego, 6) parking przy kościele św. Mateusza – ul. Rzeczna, 7) parking przy Oddziale Agencji Rozwoju Przemysłu – ul. Partyzantów, 8) parking przy kościele Ducha Świętego i Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 – ul. Pisarka, 9) parking przy Urzędzie Miejskim – ul. Żeromskiego, 10) parking przy kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy – ul. ks. Arczewskiego, 11) parking przy kościele Trójcy Przenajświętszej – ul. Ks. Kard. S. Wyszyńskiego, 12) parking strzeżony przy hotelu „Polskim” – ul. E. Biernackiego, 13) parking przy Starostwie Powiatowym – ul. Sękowskiego, 14) parking przy Supermarkecie ALBERT – ul. Kocjana, 15) parking przy MPB – ul. Żeromskiego, 16) parking przy MERKURY MARKET – ul. Wolności, 17) parking przy ul. Bajana, 18) parking przy Hali Targowej – ul. Wolności, 19) parking przy ul. Pułaskiego, 20) parking przy Supermarkecie A & K – ul. Piaskowa, 21) parking przy Hotelu „Iskierka” – ul. Wojska Polskiego, 22) parking przy Al. Ducha Św., 23) parking przy Sklepie Firmowym „Orzech” – ul. Wolności, 24) parking przy dworcu PKS – ul. Kazimierza Jagiellończyka, 25) parking przy Urzędzie Skarbowym – ul. Leśna. Rozbudowano parkingi przy ul. Rzecznej i ul. Nowy Rynek oraz wybudowano nowe przy powstających supermarketach (Aura, A&K, Biedronka, Galeria VIVA, Galeria przy ul. Legionów, Galeria Smoczka) oraz większych sklepach (np. Agromaks). Wiele miejsc parkingowych powstało także w restauracjach („Karczma Polska”, „Atena”, „Iskierka” i in.) i w ramach remontów istniejących ulic. W latach 2014-2020 zbudowano lub rozbudowano parkingi, m.in. przy ulicach: E. Biernackiego, S. Padykuły, Rzochowskiej, Warneńczyka, Zygmuntowskiej, L. Staffa, Sportowej i Grunwaldzkiej. Wg stanu na 31 XII 2019 r. w zasobach miejskich (czyli własności Gminy Miejskiej) było 8 395 miejsc parkingowych, a wg stanu na 31 XII 2020 r. w zasobach miejskich było 8 618 miejsc parkingowych. Ponadto parkingi znajdują się przy urzędach, instytucjach, firmach, w zasobach spółdzielni mieszkaniowych, placówkach handlowych i usługowych.
PARKOSZ WŁADYSŁAW, urodzony 12 VI 1925 r. we Lwowie, syn Stanisława i Heleny ze Skibińskich. W 1941 r. ukończył 10-letnią Szkołę w Berteszewie koło Drohobycza. W 1942 r., po niemieckiej łapance we Lwowie, został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. W 1945 r. powrócił do Polski i w Opolu podjął pracę w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych. W latach 1946-1948 odbył zasadniczą służbę wojskową w Komendzie Garnizonu WP jako podoficer. Po przejściu do rezerwy zamieszkał w Bydgoszczy i tam początkowo pracował w Powszechnym Domu Towarowym jako kasjer, a następnie był nauczycielem w Liceum Handlowym. W związku z zawarciem małżeństwa w 1953 r. przeniósł się do Mielca. Pracował w MHD jako rewident (1953), Mieleckich Zakładach Przemysłu Terenowego jako ekonomista (do 1956 r.) i Zarządzie Powiatowym Związku OSP, gdzie pełnił funkcję sekretarza-instruktora. 20 III 1962 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako pracownik fizyczny i wkrótce potem ekonomista. Jego pasją życiową była fotografika. Od 1965 r. rozpoczął systematyczną współpracę z gazetą zakładową „Głos Załogi” w zakresie wykonywania bieżącego serwisu zdjęciowego, a w 1969 r. przeszedł na etat fotoreportera – starszego redaktora w tej gazecie. Wykonywał dokumentację fotograficzną związaną z działalnością WSK „PZL-Mielec” – zarówno produkcyjną jak i socjalną, a także z życiem Mielca i jego regionu. Współpracował z dziennikiem regionalnym „Nowiny Rzeszowskie” (później „Nowiny”) i czasopismem „Skrzydlata Polska”. Ukończył Studium Ekonomiki Przemysłu organizowane przez PTE w Katowicach (1964) oraz Kurs Instruktorów Fotografiki i Filmu (1972). Był instruktorem praktycznej nauki zawodu w zakresie fotografiki. Należał do Klubu Dziennikarzy Zakładowych i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a w latach 80. do Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL. Posiadał stopień kaprala rezerwy. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZZM i Odznaką „Zasłużony Działacz ZIW”. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 XII 1985 r. Zmarł 3 I 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PARKOWA (ULICA), ulica (352 m) na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Rozpoczyna się od skrzyżowania z ul. S. Żeromskiego i ks. H. Arczewskiego, obok kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Biegnie w kierunku wschodnim przez park, a następnie pomiędzy POD „Metalowiec” i domami jednorodzinnymi, do ul. E. Drużbackiej. Jej przedłużeniem jest ciąg pieszo-rowerowy do osiedla W. Szafera. Powstała jako jedna z pierwszych ulic tego osiedla i otrzymała nazwę 27 V 1960 r. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Bogata zieleń i kwiaty przy domach i w ogródkach działkowych stanowią dlań piękną oprawę.
Nazwa: PARKOWA związana jest z pobliskim parkiem, dawniej nazywanym laskiem komunalnym.
PARTACZE, rzemieślnicy produkujący i sprzedający swoje wyroby nielegalnie. Nie należeli do cechów z różnych przyczyn, nie posiadali stosownych zezwoleń i uprawnień, z reguły oferowali towary po cenach niższych od cen rzemieślników cechowych. Wśród partaczy zdarzali się fachowcy wysokiej klasy i ich działalność stwarzała problemy w środowisku rzemieślniczym. Mimo protestów kierowanych do władz i różnych form walki z partaczami – mieleckim cechom rzemieślniczym nigdy nie udało się wyeliminować tej grupy rzemieślników. Ustawa z 1989 r. zlikwidowała przymus przynależności cechowej, uprawniła władze miejskie do wydawania zgody na działalność rzemieślniczą oraz wprowadziła do rzemiosła m.in. wolną konkurencję, co w naturalny sposób wyeliminowało zjawisko partactwa. W języku potocznym słowa: „partacz, partactwo, partaczenie” pozostały jednak i do dziś służą określeniu złego wykonawcy i efektów jego pracy.
PARTYZANTÓW (ULICA), jedna z ważniejszych i dłuższych (2400 m) ulic wschodniej części miasta, w osiedlu Dziubków. Została wybudowana po II wojnie światowej, głównie w celu połączenia WSK (od ul. Wojska Polskiego do ul. Wolności) z drogą do Kolbuszowej i Rzeszowa. Dobiegają do niej ulice: Długa i Gajowa oraz kilka dróg leśnych. Biegnie po obrzeżu kompleksu leśnego. Status ulicy i nazwę „Gwardii Ludowej” otrzymała 28 III 1973 r., ale w 1994 r. zmieniono jej nazwę na „Partyzantów”. Ulokowano przy niej m.in. Pracownicze Ogrody Działkowe „Podlesie”, strzelnicę LOK, siedzibę Nadleśnictwa Mielec i miniosiedle bloków mieszkalnych, a w latach 90. m.in. siedzibę mieleckiego Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie, zarządzającego SSE EURO-PARK MIELEC oraz Zakład Produkcji Obuwia „Panda”. W związku z przebudową wewnętrznego układu komunikacyjnego miasta, rozpoczętą pod koniec lat 90. XX w., stała się częścią tzw. obwodnicy wewnętrznej (ul. W. Witosa – ul. Wolności – rondo – ul. Partyzantów – rondo – ul. Wojska Polskiego), została zmodernizowana w ramach Programu PHARE 2000 i oddana do użytku we wrześniu 2003 r. Posiada nawierzchnię asfaltową, chodnik i ścieżkę rowerową.
Nazwa: PARTYZANTÓW upamiętnia miejsce akcji różnych oddziałów partyzanckich w pobliskim kompleksie leśnym w czasie II wojny światowej.
PARYS IRENA (z domu LEWICKA), urodzona 6 I 1906 r. (w księdze chrztów parafii św. Mateusza w Mielcu) lub 27 XI 1910 r. (w innych dokumentach) w Mielcu, córka Teodora i Anny z domu Rink. Po ukończeniu Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Mielcu (z maturą w 1930 r.) podjęła pracę jako nauczycielka. Równocześnie kształciła się, kończąc Wyższy Kurs Nauczycielski w Krakowie oraz kursy sanitarne PCK. Poza nauką i pracą zawodową wiele czasu poświęcała harcerstwu, do którego należała od 1922 r. Pełniła m.in. funkcję drużynowej, a następnie (1933–1935) komendantki Żeńskiego Hufca Harcerskiego w Mielcu w stopniu podharcmistrzyni. Była także instruktorką Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Od 1935 r.(?) zamieszkała w Krakowie i pracowała jako nauczycielka. Ukończyła m.in. kurs dramatyczny i kurs gier zespołowych oraz uczestniczyła w szkoleniach kierowników świetlic. Wzięła udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako sanitariuszka w grupie płk. Antoniego Sikorskiego, a po jej rozbiciu – w szpitalu polowym w Krasnobrodzie koło Zamościa i szpitalu polowym w Zamościu. Po zakończeniu kampanii powróciła do pracy nauczycielskiej w Krakowie, ale po odmowie podpisania deklaracji lojalności wobec władz okupacyjnych została zwolniona. W lutym 1940 r. podjęła pracę w Sekcji Charytatywnej RGO jako pielęgniarka, a później – kierownik Domów Opieki Społecznej dla uchodźców i przesiedlonych. W 1943 r. uczęszczała na kursy pielęgniarskie i pracowała jako praktykantka – sanitariuszka w ambulatoriach Ubezpieczalni Społecznej. Od stycznia 1940 r. działała w konspiracji (ZWZ-AK), była m.in. kurierką i łączniczką Kedywu Kraków oraz członkiem patrolu specjalnego (toksyczno–bakteriologicznego). Posługiwała się pseudonimem „Lila Maria” W styczniu 1944 r. przeszła do pracy wywiadowczej w Kedywie, a w lipcu tego roku, jako wywiadowczyni, łączniczka i sanitariuszka 1 kompanii Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała”, uczestniczyła w starciach z oddziałami niemieckimi. 1 X 1944 r. otrzymała stopień podporucznika i została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej powróciła do pracy w ambulatorium Ubezpieczalni Społecznej, a od lutego do października 1946 r. pracowała w placówkach opieki społecznej w Krakowie. Nie ujawniła się jako były członek AK. W listopadzie 1947 r. wyjechała z Polski, a 3 XII przybyła (przez „zieloną granicę”) do Meppen w Niemczech Zachodnich. Tam objęła kierownictwo internatu Kursów Sióstr Pogotowia Sanitarnego oraz włączyła się w działalność ZHP w Niemczech i pełniła funkcję referentki zuchów. W maju 1947 r. wyjechała do Anglii i została zatrudniona jako sekretarka w Głównej Kwaterze Harcerek w Londynie, a następnie pełniła szereg funkcji w Komendzie Chorągwi Harcerek w Wielkiej Brytanii, m.in. w latach 50. była skarbnikiem i referentką prasową, a na początku lat 60. – komendantką KChH. Otrzymała stopień harcmistrzyni. Organizowała i prowadziła kolonie i obozy harcerskie oraz była współorganizatorką harcerskich uroczystości patriotycznych. W 1960 r. zorganizowała chór harcerek. Angażowała się też do prac społecznych w innych polskich organizacjach w Wielkiej Brytanii, m.in. w Zarządzie Macierzy Szkolnej i Zrzeszenia Nauczycielstwa Polskiego. Wizytowała Szkoły Sobotnie w wielu miastach, współorganizowała kursy języka polskiego w Londynie, uczestniczyła w wysyłaniu paczek do Polski przez Zjednoczenie Polek, była skarbnikiem Koła AK w Londynie, przewodniczącą Komisji Rewizyjnej Związku Spadochroniarzy oraz wiceprezesem chóru im. F. Chopina. Ze szczególnym zamiłowaniem dokumentowała działalność Polaków w Wielkiej Brytanii, zarówno na kartach kronik i taśmach filmowych, jak i w postaci zapisu elektronicznego. Była członkiem Klubu Filmowego Polskiej YMCA. Zmarła 6 II 2001 r. w Domu Polskim w Newton Abbot. Spoczywa na cmentarzu w Newton Abbot.
PARZYŃSKI ZYGMUNT, urodzony 22 XI 1931 r. w Lublinie, syn Jana i Rozalii z Kotłowskich. Początkowo uzyskał wykształcenie zawodowe i w 1950 r. tytuł czeladnika w zawodzie ślusarz samochodowy. W latach 1951-1953 służył we wojsku jako: kierowca, technik samolotu i technik klucza. W 1953 r. ukończył Oficerską Szkołę Techników Lotniczych i otrzymał stopień chorążego. Do 1978 r. pracował w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK Mielec jako technik odbioru produkcji, pomocnik przedstawiciela wojskowego i starszy pomocnik przedstawiciela wojskowego. W tym okresie został kilkakrotnie awansowany i pod koniec służby posiadał stopień podpułkownika. Ponadto od 30 XII 1958 r. został zaliczony do korpusu osobowego oficerów lotnictwa grupy lotniczo-technicznej. W 1965 r. ukończył m.in. Kurs Rachunku i Analizy Kosztów Produkcji PTE w Warszawie. Po przejściu na emeryturę wojskową (31 VII 1978 r.) podjął pracę w Serwisie WSK Mielec jako technolog. 30 XII 1980 r. uzyskał licencję mechanika lotniczego obsługi sprzętu lotniczego. W latach 80. wielokrotnie wyjeżdżał za granicę, m.in. do ZSRR, Bułgarii, Rumunii i na Węgry oraz do Nikaragui i na Kubę, pełniąc funkcję kierownika grupy serwisowej lub specjalisty do spraw serwisu. Na emeryturę przeszedł w 1988 r. Udzielał się społecznie m.in. w Kole SIMP i Kole Łowieckim „Sęp” przy 21. PW. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” oraz Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 17 IV 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PASIECZNA (ULICA), niedługa (240 m), wąska (bez chodnika) uliczka na osiedlu T. Kościuszki. Jest boczną ul. Targowej i równoległą do ulic G. Narutowicza i S. Moniuszki. Jest trasą dojazdową do sporej grupy posesji prywatnych. Jako droga polna istniała w okresie międzywojennym, ale nazwę otrzymała w latach 50. Aktualnie posiada nawierzchnię z kostki brukowej.
Nazwa: PASIECZNA nawiązuje do czasów, kiedy na tym terenie rosły sady, a jeden z mieszkańców posiadał okazałą pasiekę. Jeśli wierzyć anegdocie, to nazwę wymyślił jeden z pracowników wytyczających ulicę, ugryziony przez pszczołę.
PASOWICZ STANISŁAW, bakałarz, uczył w rzochowskiej szkole parafialnej około 1615 r. Posiadał dom z ogródkiem w Rzochowie.
PASSENDORFER JERZY, urodzony 8 IV 1923 r. w Wilnie, syn Władysława (oficera Wojska Polskiego). Zbieg wydarzeń, spowodowany przez wybuch II wojny światowej i okupację hitlerowską sprawił, że znalazł się w Mielcu i do 1943 r. pracował jako kelner w restauracji. (Mieszkał przy ul. Pierackiego, w czasie okupacji – Poststrasse, dziś ul. Obrońców Pokoju.) W 1943 r. przeniósł się do Krakowa i występował w konspiracyjnym teatrze. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej uczył się aktorstwa w Studium Dramatycznym Starego Teatru w Krakowie. Był też jednym z założycieli i aktorów Polskiego Teatru Akademickiego w Krakowie. W 1946 r. ukończył Kurs Przygotowania Filmowego w Krakowie i został zaangażowany jako operator tamtejszego zespołu Polskiej Kroniki Filmowej. Studia reżyserskie rozpoczął w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi, a później studiował w FAMU (Akademia Sztuk Scenicznych) w Pradze i uzyskał dyplom 1951 r. Pierwszymi samodzielnymi próbami zawodowymi były filmy oświatowe, zrealizowane w Czechosłowacji. W 1953 r. został zaangażowany jako asystent reżysera , a w 1957 r. zadebiutował jako reżyser filmu „Skarb kapitana Martensa”. W latach 1959-1974 reżyserował filmy: „Zamach”, „Sygnały”, „Powrót”, „Wyrok”, „Zerwany most”, „Skąpani w ogniu”, „Barwy walki”, „Niedziela sprawiedliwości”, „Mocne uderzenie”, „Kierunek Berlin”, „Dzień oczyszczenia”, „Ostatnie dni”, „Akcja Brutus”, „Zabijcie czarną owcę” i „Zwycięstwo”. Ponadto zrealizował serial telewizyjny i film „Janosik” (1973-1974), dramat obyczajowy „Mewy” (1986 r.) oraz szereg filmów dokumentalnych. Pełnił ważne funkcje: kierownika artystycznego Zespołu Filmowego „Tor” (1971-1972) i Zespołu „Panorama” (1972-1975), dyrektora Instytutu Polskiego w Wiedniu (1974-1979), dyrektora Biura Współpracy z Zagranicą TVP (1980-1983), prodziekana ds. artystycznych na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (lata 80.) i wiceprezesa Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Angażował się politycznie. W latach 1952-1989 należał do PZPR, a później do SLD, m.in. z ramienia tej partii był posłem na Sejm RP części II kadencji (1996-1997). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej i Krzyżem Zasługi Republiki Austrii I klasy. Otrzymał też nagrody indywidualne, m.in. na festiwalach w Mar del Plata, Meksyku, Guadajara, Cuneo i San Sebastian, Nagrodę Ministra Obrony Narodowej I st. (1963 r., 1969 r.), „Złoty Ekran”(1972 r.) i „Brązowy Żagiel” (1987 r.). Zmarł 20 II 2003 r. Pochowany na Starych Powązkach (kwatera N-3-16) w Warszawie.
PASTELOWA (ULICA), niewielka „ślepa” ulica na osiedlu Wojsław, w rejonie kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku linii kolejowej, równolegle do ul. Benedyktyńskiej. Powstała w 2020 r. Jest współwłasnością osób fizycznych i spółki z o.o. sp. k. Na wniosek współwłaścicieli nazwę nadała jej Rada Miejska w Mielcu uchwałą nr XXI/2072020 na sesji dn. 28 V 2020 r.
PASTOR ADOLF, urodzony w 1816 r. w rodzinie rabinackiej. Był neofitą, podobnie jak jego żona Katarzyna z domu Schmalzbach. Po studiach medycznych pracował jako chirurg miejski w Mielcu. Zmarł 27 XII 1847 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy kościele św. Marka nad Wisłoką.
PASTOR LEON (ksiądz), urodzony 7 VI 1846 r. w Mielcu, syn Adolfa (lekarza) i Franciszki ze Smalzbachów. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, a następnie Seminarium Duchowne w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1869 r. w Przemyślu. Powierzono mu obowiązki wikarego przy tamtejszej katedrze oraz kapelana więzienia. Od 1873 r. prowadził katechezę w przemyskich szkołach oraz wykładał katechetykę i metodykę nauczania religii w Seminarium Duchownym. W latach 1875–1898 pełnił funkcję administratora parafii w Radymnie i doprowadził do odnowienia kościoła. Opublikował m.in.: Kazania na temat pieśni kościelnych rozłożone na niektóre uroczystości kościelne (Przemyśl 1884) i Na święto Bożego Ciała! Sześć krótkich nauk dogmatyczno–moralnych…(Przemyśl 1886). Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, m.in. spowodował powstanie Towarzystwa Powroźniczego, szkoły rzemieślniczej i kasy pożyczkowej. Był też członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie i członkiem Rady Powiatowej w Jarosławiu. Od 1894 r. zaangażował się politycznie i został wybrany do Rady Państwa, a umiarkowanie i zdolności parlamentarne spowodowały, że wybrano go także w 1897 r. W 1898 r. został mianowany proboszczem w Bieczu i wkrótce potem przeprowadził restaurację miejscowego kościoła Bożego Ciała. W 1900 r. trzeci raz został wybrany do Rady Państwa i w 1901 r. stanął na czele Koła Polskiego grupującego posłów centrowych. Także w 1901 r. wybrano go posłem do Sejmu Krajowego. W 1905 r. został przywódcą Polskiego Centrum Ludowego, skupiającego grupy katolicko-ludowe. Jako jego przedstawiciel był m.in. członkiem Rady Narodowej. W 1907 r. wybrano go po raz czwarty do Rady Państwa, a w 1908 r. po raz drugi do Sejmu Krajowego. Zniechęcony niepowodzeniami PCL zgłosił w 1908 r. swój akces do PSL, ale już w następnym roku zeń wystąpił z powodu antyklerykalizmu prezesa Jana Stapińskiego. W 1901 r. otrzymał tytuł szambelana papieskiego, w 1905 r. wybrano go dziekanem, a w 1908 r. – mianowano kanonikiem honorowym kapituły przemyskiej. Z powodu negatywnego stosunku do Związku Katolicko-Społecznego i zbytnie angażowanie się w politykę popadł w niełaskę u biskupa Józefa Pelczara. W 1910 r. został przeniesiony na probostwo w Leżajsku. W 1911 r. raz jeszcze startował w wyborach do Rady Państwa, ale nie został wybrany i zrezygnował także z posłowania do Sejmu Krajowego. Za liczne zasługi dla różnych miejscowości otrzymał m.in. honorowe obywatelstwo Radymna, Biecza i Dębicy. Zmarł 4 II 1912 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Leżajsku.
PASTRZYGOWICZ (PAZTRZYGOWICZ?, FASTRZYGOWICZ?) SEBASTIAN, mielecki kupiec w I poł. XVII w. Prowadził handel z kupcami krakowskimi, wyjeżdżał do Krakowa w latach 1613-1649.
PASTUŁA HELENA (z domu TORBICZ), urodzona 31 VII 1958 r. we Włodawie, córka Edwarda i Wincentyny z Radomskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego we Włodawie, maturę zdała w 1977 r. Studiowała na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie (specjalizacja: upowszechnianie kultury) i w 1982 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1982-1992 pracowała w Robotniczym Centrum Kultury WSK w Mielcu na różnych stanowiskach, a w latach 1990-1992 pełniła funkcję dyrektora tej placówki. Od 1994 r. jest nauczycielką języka polskiego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W 2002 r. ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego.
PASTUŁA WIESŁAW, urodzony 27 III 1958 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Genowefy z domu Smolak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studiował na Wydziale Górniczym Politechniki Lubelskiej w Lublinie i w 1981 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W 1982 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” i pracował na różnych stanowiskach. W 1989 r. był członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu, a w 1990 r. został członkiem Rady Sekcji Krajowej Przemysłu Lotniczego NSZZ „Solidarność”. W 1991 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora WSK „PZL-Mielec” ds. restrukturyzacji i rozwoju. Na początku 1993 r. powierzono mu funkcję pełnomocnika dyrektora ds. specjalnej strefy ekonomicznej w Mielcu, w marcu tego roku mianowano go zarządcą komisarycznym WSK „PZL-Mielec”, a 1 VI 1994 r. został prezesem Zarządu WSK „PZL-Mielec” S.A. Kandydował do Sejmu RP w 1993 r. W 1998 r. został odwołany z funkcji prezesa Zarządu WSK „PZL-Mielec” S.A. W dalszych latach pracował w różnych firmach na terenie SSE EURO-PARK MIELEC.
PASZKOWSKI KAZIMIERZ, urodzony 17 III 1917 r. w Leśnej Podlaskiej, syn Antoniego Jana i Julianny z Szumskich. Ukończył Prywatne Ślusarsko-Monterskie Kursy Płatowcowe Wieczorowe Towarzystwa Wojskowo-Technicznego w Białej Podlaskiej. W latach 1934–1938 pracował jako monter płatowcowy w Podlaskiej Wytwórni Samolotów. W 1938 r. służył w 5 Pułku Lotniczym w Lidzie jako strzelec pokładowy (st. szeregowiec). Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako strzelec pokładowy. W czasie lotu bojowego samolot został uszkodzony i lądował na terenie Prus Wschodnich. Cała załoga została wzięta do niewoli, a K. Paszkowski znalazł się w stalagu XIII A w Norymberdze. Pracował m.in. w kamieniołomie, tartaku i majątku ziemskim. Z niewoli powrócił w maju 1945 r. i podjął pracę w Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Komarówce Podlaskiej jako ślusarz. W 1947 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w PZL–Wytwórnia Płatowców nr 2 jako traser. W 1956 r. ukończył Technikum Mechaniczne – Dział Budowy Płatowców w Mielcu. Został mianowany zastępcą kierownika Wydziału 01, a następnie kierownikiem tego Wydziału. W późniejszych latach pełnił funkcje m.in. kierownika Sekcji Technologicznej i starszego technologa, zajmującego się oszablonowaniem przy budowie płatowców. Był jednym z wyróżniających się racjonalizatorów. Zgłosił około 100 wniosków, z czego zastosowano około 70. Opracował obszerną literaturę na temat oszablonowania przy budowie płatowców (m.in. instrukcje), z której korzystano m.in. przy wykonawstwie samolotu M-15. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Racjonalizatora Produkcji i Nagrodą Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki. 31 III 1984 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 16 XII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PATERAK RENATA MAŁGORZATA (z domu RZESZUTEK), urodzona 6 V 1968 r. w Mielcu, córka Mariana i Danuty z domu Stec. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1987 r. Od 1987 r. do 2011 r. pracowała w Gminnej Bibliotece Publicznej w Tuszowie, w tym od 1990 r. jako kierownik tej placówki. W kwietniu 2011 r. powierzono jej funkcję sekretarza Gminy Tuszów Narodowy. Ukończyła studia licencjackie w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek: ekonomia, specjalność: gospodarka regionalna), a następnie studia na Wydziale Rachunkowości Akademii Ekonomicznej w Krakowie (kierunek: zarządzanie, specjalność: zarządzanie i rachunkowość) i uzyskała tytuł magistra. Od utworzenia 26 VIII 1990 r. Izby Pamięci gen. Władysława Sikorskiego w siedzibie biblioteki (dawnej szkole, miejscu urodzin W. Sikorskiego) zaangażowała się w rozwój tej placówki muzealnej i jej przekształcenie w Centrum Pamięci Generała Władysława Eugeniusza Sikorskiego. Gromadziła dokumenty, zdjęcia i inne pamiątki związane z jego życiem, działalnością i śmiercią. W wyniku współpracy z Klubem Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari i kanclerzem kapituły tego Orderu gen. Stefanem Bałukiem pozyskała do zbiorów dwie wystawy: „Generał Sikorski – życie i działalność” (320 zdjęć) i plenerową „Żołnierze II wojny światowej” (700 zdjęć). Pełniła funkcję przewodnika i prowadziła lekcje historii w oparciu o zbiory Centrum. W 2010 r. doprowadziła do rozbudowy budynku biblioteki i Centrum. Od 1990 r. należy do Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. Gen. W. E. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym i jest członkiem jego zarządu. Bierze udział w organizacji miejscowych uroczystości patriotycznych oraz różnych przedsięwzięć społecznych i kulturalnych. W 1997 r. zgłosiła bibliotekę do wojewódzkiego konkursu „Skąd nasz ród” i zainicjowała zbieranie dokumentów i pamiątek związanych z historią Tuszowa i okolic. Włączyła się także w inne przedsięwzięcia kulturalne na terenie gminy, m.in. remont zabytkowego kościoła w Sarnowie oraz remont i adaptację Domu Strażaka w Sarnowie na bibliotekę i świetlicę. Wyróżniona m.in. Medalem Pro Memoria, Srebrnym Medalem Pamięci, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz Nagrodami Wojewody Rzeszowskiego i Marszałka Województwa Podkarpackiego.
PATERAK TADEUSZ, urodzony 26 X 1970 r. w Mielcu, syn Józefa i Zofii z domu Pluta. W Szkole Podstawowej w Przykopie należał do ZHP i był przewodniczącym szkolnego koła Ligi Ochrony Przyrody. Absolwent Technikum Budowlanego w Tarnobrzegu, maturę zdał w 1990 r. W 1991 r. pracował w Urzędzie Gminy w Padwi Narodowej. Studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (specjalność: finanse publiczne) ukończył w 1998 r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. Praktyki studenckie odbył w firmach niemieckich: Lindenmaier Praezision AG i McDonalds oraz w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w Lublinie. W latach 1998-1999 pracował w Oddziale BGŻ w Tarnobrzegu jako inspektor w Wydziale Kredytów, a następnie w Zespole Windykacji i Restrukturyzacji. Od 2001 r. pracuje w BRW w Mielcu jako administrator aplikacji. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną i polityczną. W 1989 r. udzielał się w kampanii wyborczej Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W latach 1990-1993 był członkiem Rady Sołeckiej wsi Zaduszniki. W czasie studiów należał do koła AIESEC (Międzynarodowe Stowarzyszenie Studentów Nauk Ekonomicznych i Handlowych) przy UMCS. Społecznie udzielał się w Akademickim Klubie Jeździeckim w Lublinie oraz od 1995 r. w Roztoczańskiej Konnej Straży Ochrony Przyrody im. 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lublinie, m.in. w latach 1997-1998 był zastępcą komendanta RK SOP. Był współorganizatorem i uczestnikiem defilad z udziałem RK SOP w Lublinie. Uczestniczy w patrolowaniu Roztoczańskiego Parku Narodowego, akcjach „Sprzątania Świata” i „Dnia Ziemi”, warsztatach ekologicznych dla dzieci, likwidacji dzikich wysypisk śmieci na terenach obszarów chronionych oraz hipoterapii dzieci niepełnosprawnych. Od 2002 r. jest członkiem Platformy Obywatelskiej w Mielcu, a w 2003 r. został wybrany członkiem władz powiatowych PO w Mielcu i członkiem Regionalnej Komisji Rewizyjnej PO w Rzeszowie. W 2010 r. powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Koła Powiatowego Platformy Obywatelskiej w Mielcu.
PATERAK TERESA (z domu POJNAR), urodzona 26 IX 1948 r. we Wróbliku Szlacheckim koło Rymanowa, córka Jana i Katarzyny z domu Knurek. Ukończyła Technikum Mechaniczne ZSZ MPM w Mielcu, maturę zdała w 1969 r. i uzyskała tytuł technika ekonomisty. Od 24 III 1965 r. do 29 III 2004 r. (39 lat) pracowała w mieleckim handlu. W latach 1965–1972 była referentem w Miejskim Handlu Detalicznym (MHD). Po połączeniu MHD z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem Handlu Spożywczego w WPHS O/Mielec (1973) pracowała na stanowisko st. referenta Działu Spraw Pracowniczych. W wyniku kolejnej reorganizacji handlu i włączeniu WPHS O/Mielec do „Społem” WSS O/Mielec (1976) pracowała na stanowisku starszego referenta ds. pracowniczych i socjalnych. Później pełniła etatowe funkcje: sekretarza, zastępcy przewodniczącego i przewodniczącego Rady Zakładowej ZZPHiS WSS „Społem” O/Mielec. Od 1980 r. pracowała na stanowisku specjalisty BHP, a następnie kierownika Sekcji BHP i Ochrony Przeciwpożarowej. W 1983 r. powierzono jej stanowisko kierownika Działu Organizacji i Techniki Sprzedaży i Reklamy. Brała udział w uruchamianiu wielu nowych placówek „Społem”, m.in. pawilonów handlowych: „Zenit”, „Dedal”, „Świt” i „Mini-SAM”. W 1992 r. została zastępcą, a w 1993 r. kierownikiem Działu Administracji Gospodarczej i BHP PSS w Mielcu. 29 III 2004 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę. Wiele czasu poświęcała pracy społecznej. Działała w organizacjach młodzieżowych, Lidze Kobiet. Pracowniczej Kasie Zapomogowo-Pożyczkowej i Związkach Zawodowych. Pełniła funkcję przewodniczącej Rady Zakładowej przy PSS Mielec oraz była członkiem Plenum Zarządu Okręgu ZZ Pracowników Handlu i Spółdzielczości. Uczestniczyła jako delegat w V Krajowym Kongresie tegoż ZZ. Była też członkiem Wojewódzkiej Rady ZZ w Rzeszowie. Brała udział w VI Krajowym Zjeździe Spółdzielczyń. W latach 1994-1997 pełniła społecznie funkcje sekretarza Rady Nadzorczej „Społem” PSS Mielec, a od 1997 r. do 1999 r. przewodniczyła Radzie Nadzorczej. Była członkiem Zarządu i Rady Osiedla Cyranka(1999-2011), w tym od 2003 r. do 2007 r. przewodniczącą Rady i Zarządu. Zainicjowała prace nad utworzeniem Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i jest jego aktywną działaczką. Wyróżniona została m.in. Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Spółdzielczości”, Złotą i Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Pracowników Handlu i Spółdzielczości oraz mieleckim tytułem Aktywny Senior 2019.
PATERAK ZOFIA (z domu OCHALIK), urodzona 21 XI 1951 r. w Mielcu, córka Edwarda i Elżbiety z domu Mazur. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1970 r. Ukończyła także studia z zakresu filologii polskiej w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Rzeszowie (1974 r.). W 1970 r. rozpoczęła pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Babulach, następnie uczyła w Padwi Narodowej (1976-1979) i Zespole Szkół w Chorzelowie (1979-2005). Wprowadzała wiele innowacji pedagogicznych, stosowała nowoczesne metody nauczania, prowadziła lekcje pokazowe i przedstawiała efekty pracy na konferencjach metodycznych. Dokonała modyfikacji programu „Przyjaciele teatru” i po jego zarejestrowaniu w Kuratorium Oświaty w Rzeszowie (1994 r.) wdrażała ten program do czerwca 1999 r., a rezultatami były m.in. aktywność teatru szkolnego i wielokrotne sukcesy uczniów w konkursach przedmiotowych i artystycznych. Udzielała się w działalności Mieleckiego Oddziału Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów. Była członkiem zespołu redakcyjnego kwartalnika dla nauczycieli „W kręgu mieleckich humanistów” oraz autorką szeregu publikacji. Była opiekunką szkolnego koła PCK (1980-2005), współpracowała z Powiatowym Oddziałem PCK w Mielcu oraz Klubem Honorowych Dawców Krwi. Od początku pracy zawodowej należy do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1990-2006 pełniła funkcję prezesa Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w gminie wiejskiej w Mielcu. Inicjowała i prowadziła różne formy działalności kulturalno-oświatowej, a także pomagała nauczycielom w zakresie awansu zawodowego i sprawach związanych z prawem oświatowym. Z jej inicjatywy w 1993 r. w ramach Oddziału ZNP Mielec-Gmina powstała Sekcja Emerytów i Rencistów. Przez wiele lat śpiewała w Chórze Nauczycielskim „Akord” przy ZNP w Mielcu. W latach 1994-1998 była członkiem Zarządu Okręgu Podkarpackiego ZNP w Rzeszowie. Wielokrotnie była wychowawczynią na koloniach letnich dla dzieci pracowników WSK Mielec oraz koloniach organizowanych przez OUPiS (Ośrodek Usług Pedagogicznych i Socjalnych) w Rzeszowie oraz Biuro Turystyczne „Tramp” w Rzeszowie. W 2006 r. i 2010 r. był wybierana na radną Gminy Wiejskiej Mielec. W kadencji 2006-2010 pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Oświaty, Kultury i Sportu, a w kadencji 2010-2014 była członkiem tej komisji. Ponadto od wielu lat udziela się w Kole Gospodyń Wiejskich w Chorzelowie. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Odznakami Honorowymi PCK III i IV stopnia oraz trzykrotnie nagrodami Rzeszowskiego (Podkarpackiego) Kuratora Oświaty w Rzeszowie.
PATRIOTYCZNY RUCH ODRODZENIA NARODOWEGO (PRON), ogólnopolska organizacja społeczno-polityczna skupiająca przedstawicieli różnych partii i stronnictw politycznych oraz stowarzyszeń dla zachowania politycznego status quo w warunkach stanu wojennego w Polsce. Powstał jesienią 1982 r. i wtedy też powołano jego struktury terenowe: wojewódzkie, miejskie i gminne. Jego oficjalnymi celami było: porozumienie społeczne dla przezwyciężenia głębokiego kryzysu i powrotu kraju na drogę rozwoju i umocnienia państwa, integracja społeczeństwa powiązana z funkcjonowaniem demokratycznych instytucji sprawowania władzy, otwartość dla wszystkich obywateli. W listopadzie 1982 r. utworzono Tymczasową Radę Miejską w Mielcu, a jego pierwszą siedzibą był Dom Rzemiosła. 2 II 1983 r. mielecka TRM PRON zmieniła siedzibę z Domu Rzemiosła przy ul. Krótkiej 5 na DAMM przy ul. Chopina. 24 III 1983 r. w RCK odbyła się I Miejska Konferencja Programowo-Wyborcza PRON w Mielcu. Zaaprobowano projekty „Deklaracji” i Zadań statutowych PRON”. Wyrażono opinię, że Rada winna podejmować różnorodne działania mające na celu zmianę społecznych obyczajów, głównie w zakresie etyki zawodowej i społecznej, rozwijania i doskonalenia form funkcjonowania samorządów i samopomocy społecznej, oddziaływania społeczeństwa na ekonomikę gospodarowania, a zwłaszcza przeciwstawiania się marnotrawstwu i niefrasobliwości w dysponowaniu majątkiem państwowym. Zgłoszono pilną potrzebę przeprowadzenia wszechstronnych badań stanu zdrowia dzieci i młodzieży. Zobowiązano prezydium RM do przekazania wniosków z konferencji do odpowiednich władz. Wyrażono poparcie i uznanie dla działań prowadzonych na rzecz zapewnienia praworządności i zwalczania patologii społecznej. Po zakończeniu stanu wojennego (22 VII 1983 r.) PRON powierzono dotychczasowe zadania Frontu Jedności Narodu, który w sierpniu 1983 r. zakończył działalność. PRON uczestniczył w organizacji wyborów do rad narodowych w 1984 i 1988 r. oraz do sejmu w 1986 r. Z jego inicjatywy powołano m.in. Narodowy Czyn Pomocy Szkole, w ramach którego reaktywowano opiekę patronacką zakładów pracy nad placówkami oświatowymi. Kierunki i rezultaty działalności omawiano na zjazdach. II Zjazd Miejski PRON w Mielcu odbył się 18 III 1985 r., a III Zjazd – 20 II 1987 r. Odsunięcie PRON od wpływu na życie polityczne nastąpiło w 1989 r. Nie zaproszono jego działaczy do „okrągłego stołu” (6 II – 5 IV 1989 r.) i nie powierzono mu organizacji wyborów do parlamentu (V-VI 1989 r.). Po klęsce wyborczej rozpadła się też koalicja partyjna inicjatorów PRON: PZPR, ZSL i SD. W listopadzie 1989 r. uznano, że dalsza działalność jest niecelowa. Rada Miejska PRON w Mielcu zakończyła działalność.Przewodniczący: Józef Kamiński (XI 1982 r. – 24 III 1983 r.), Marek Białynicki (24 III 1983 r. – 18 III 1985 r.), Bronisław Okoń (18 III 1985 r. – XI1989 r.).
PATRONKA MIELCA, MATKA BOŻA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY obwołana została patronką Mielca 15 XI 2011 r. na uroczystej sesji Rady Miejskiej w Mielcu i Mszy Świętej dziękczynnej w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Dokument Stolicy Apostolskiej o patronacie przywiózł do Mielca biskup tarnowski dr Wiktor Skworc (od 19 XI 2011 r. arcybiskup i metropolita archidiecezji katowickiej) i przewodniczył uroczystościom religijnym. Historia starań o patronat Z inicjatywy członków Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej imienia profesora Władysława Szafera zarząd Towarzystwa wystąpił w dniu 8 kwietnia 2011 r. do Rady Miejskiej w Mielcu z wnioskiem o podjęcie działań w sprawie obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy patronką miasta Mielca. Wybór patronki uzasadniono następująco: „Kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy, od wielu lat żywy na ziemi mieleckiej, zintensyfikował się po II wojnie światowej. Uwidoczniło się to zwłaszcza po erygowaniu 8 maja 1947 r. parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy na terenie budującego się osiedla fabrycznego. Do Mielca przybywało z roku na rok coraz więcej osób z różnych stron Polski i ziem Polski przedwojennej. Parafia, której duszpasterze z charyzmatycznym proboszczem ks. Henrykiem Arczewskim i jego godnymi następcami ks. Janem Białobokiem i ks. Kazimierzem Czesakiem na czele, scalała to niezwykle zróżnicowane kulturowo zgromadzenie ludzi, czyniła zeń coraz bardziej zintegrowaną społeczność i kształtowała ją duchowo. Materialnymi wyrazami kultu Matki Bożej i tworzącej się jedności mieleckiego społeczeństwa były niezwykła ofiarność i bardzo sprawne – mimo wielu trudności – wybudowanie pierwszego prowizorycznego kościoła, a następnie (w latach 1974-1977) pięknej świątyni i zespołu obiektów parafialnych. Takimi przejawami jedności mielczan były (i są do dziś) wielotysięczne procesje Bożego Ciała oraz uroczystości Maryjne, zwłaszcza w 1969 r., 1983 r., 1995 r. i 2001 r., gromadzące nieprzebrane tłumy. Widocznymi dowodami wielkiego kultu Matki Bożej w całym Mielcu są kaplice i kapliczki oraz liczne figury na terenie wszystkich mieleckich osiedli, także w najbardziej oddalonym Łużu. Dodać mogę, że opisując każdą z nich, dowiedziałem się od ich właścicieli, że najczęściej budowano je w podzięce za nadzwyczajne łaski. Także i teraz wśród nas są osoby, które wybudowały figury Matki Bożej. Przykłady rozwijającego się kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy na terenie naszego miasta można mnożyć. Intencją wniosku Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej jest przede wszystkim zwrócenie uwagi na wartości duchowe, a ponadto niewątpliwy wzrost prestiżu miasta, wynikający z wejścia do grona miast szczycących się patronatem religijnym.” Na sesji 8 IV 2011 r. Rada Miejska w Mielcu pojęła uchwałę, w której wyraziła wolę rozpoczęcia procedury przygotowań do obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy patronką miasta Mielca i zobowiązała Prezydenta Miasta Mielca do podjęcia i wspierania działań w celu uzyskania zgody właściwych władz kościelnych. Starania uzyskały akceptację biskupa ordynariusza diecezji tarnowskiej dr. Wiktora Skworca i Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, a ostateczną decyzję o patronacie podjęła Stolica Apostolska.
PATYK MAREK, urodzony 10 II 1960 r. w Stalowej Woli, syn Stanisława i Anieli z domu Nizioł. Absolwent Technikum Mechanicznego w Stalowej Woli, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie (specjalność: ekonomika i organizacja przedsiębiorstw) i w 1984 r. uzyskał tytuł magistra. Po studiach został zatrudniony w Wydziale Handlu i Usług Urzędu Miejskiego w Mielcu, a następnie pracował m.in. w Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego jako kierownik organizacji i techniki handlu oraz w Firmie Polonijnej „Edal” na stanowisku specjalisty ds. marketingu. W 1994 r. był współtwórcą pierwszego mieleckiego Radia HIT–FM. Pracował na stanowiskach dziennikarza i szefa działu reklamy oraz pełnił funkcję wiceprezesa ds. marketingu i reklamy. Od 1996 r. współpracował jako dziennikarz z „Głosem Mieleckim”, Super Nowościami” i Polskim Radiem Oddział Rzeszów. 2 II 1998 r. założył Agencję INFO-MARKET-SERVICE i został jej właścicielem. Pod koniec tego roku rozpoczął wydawanie własnego miesięcznika „Mieleckie Echa”, a od lipca 1999 r. wydawał informator o tematyce motoryzacyjnej „Moto Serwis” (dwutygodnik). W 2000 r. przygotował na Światowy Zjazd Mielczan płytę CD Multimedialny Mielec, w 2001 r. wydał płytę CD Mielec 2001, a w 2003 r. – płytę CD Katalog firm produkcyjnych. Od 2001 r. związał się z Obywatelskim Stowarzyszeniem, a następnie partią polityczną „Platforma Obywatelska”. W tym samym roku, po wyborach parlamentarnych, powierzono mu stanowisko asystenta poseł Krystyny Skowrońskiej i sprawował je w kadencji 2001-2005. Od 2003 r. był członkiem władz wojewódzkich PO i członkiem Rady Regionu PO. Ponadto przez wiele lat pracował społecznie w mieleckiej Delegaturze Automobilklubu Rzeszowskiego, a w 2001 r. był jednym z inicjatorów i założycieli stowarzyszenia Automobilklub Mielecki. Jesienią 2005 roku zakończył współpracę z posłanką K. Skowrońską, wycofując się jednocześnie ze struktur politycznych Platformy Obywatelskiej. Jako bezpartyjny prowadził działalność swojej agencji. Powrócił także do zawodu dziennikarza, zawieszonego na czas działalności politycznej. Do VI 2016 r. był korespondentem Polskiego Radia Rzeszów. Od XII 2016 r. prowadzi własny portal internetowy: www.mieleckieecha.pl. Od 6 V 2019 r. pracuje w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku specjalisty ds. kontaktów z mediami.
PAWEŁEK ELŻBIETA, urodzona 20 II 1974 r. w Mielcu, córka Jana Franciszka i Eugenii Zofii z domu Warzecha. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1993 r. Od 1986 r. trenowała karate w Mieleckiej Szkole Karate Tradycyjnego (później MKK „Kaminari”) pod kierunkiem Andrzeja Pisarczyka. Osiągnęła wiele sukcesów krajowych i międzynarodowych najpierw jako juniorka, a później w kategorii seniorów, m.in. zdobywając medale w zawodach rangi mistrzowskiej. Była wielokrotną reprezentantką Polski juniorek i seniorek. 1) Mistrzostwa Polski Juniorów w Karate Tradycyjnym: *1991 (Zamość) – brązowy w kumite, *1992 (Mielec) – złoty w kata drużynowym, *1993 (Poddębice) – złoty w kata drużynowym, srebrny w kumite, srebrny w enbu kobieta/mężczyzna, *1994 (Piła) – srebrny w kata drużynowym, brązowy w kata, brązowy w kumite, *1995 (Kraków) – złoty w kumite, złoty w fukugo, złoty w en-bu kobieta/mężczyzna, srebrny w kata. 2) Mistrzostwa Europy Kadetów i Juniorów w Karate Tradycyjnym: *1994 (Zakopane) – srebrny w kumite. 3) Mistrzostwa Świata Kadetów i Juniorów w Karate Fudokan: *1995 (Zamość) – brązowy w kata. 4) Mistrzostwa Polski Seniorów w Karate Tradycyjnym: *1992 (Człuchów) – brązowy w kumite, *1993 (Człuchów) – srebrny w kata drużynowym, *1994 (Człuchów) – srebrny w kata drużynowym, *1996 (Łódź) – brązowy w kumite, brązowy w kata drużynowym. 5) Mistrzostwa Europy Seniorów w Karate Fudokan: *1994 (Praga) – srebrny w kata drużynowym, * 1995 (Praga) – srebrny w kumite. 6) Mistrzostwa Europy w Karate Tradycyjnym: * 1994 (Passau) – brązowy w kata drużynowym.
PAWLAK JERZY (ksiądz), urodzony 23 VIII 1942 r. w Mielcu, syn Romana i Agnieszki z domu Hyjek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu, maturę zdał w 1960 r. Studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1966 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Grybowie, Szczepanowie, Limanowej, Krynicy Zdroju, Tylmanowej, Żabnie, Górze Ropczyckiej i Pleśnej. W czasie wikariatu kontynuował studia teologiczne na Wydziale Teologicznym w Krakowie, uzyskując magisterium i licencjat z teologii dogmatycznej. W 1982 r. otrzymał stopień doktora za rozprawę Zagadnienie przynależności i odniesienia do Kościoła. Studium rozwoju nauki Vaticanum II. W 1984 r. został mianowany proboszczem w Łączkach Brzeskich, a w 1991 r. przeniesiono go na probostwo w Kiczni. Ze względów zdrowotnych zrezygnował z funkcji w 1994 r. i zamieszkał w Domu Księży Rencistów i Emerytów w Tarnowie, gdzie pomaga w duszpasterstwie diecezjalnym. Utrzymuje żywy kontakt z Mielcem.
PAWLAK MICHAŁ, urodzony 12 XI 1882 r. w Rożniatowie, powiat doliniański, syn Jana i Eufrozyny z domu Boyczuk. Od 1903 r. do 1906 r. służył w c.k. armii w garnizonie w Przemyślu i otrzymał stopień kaprala. Spodobała mu się służba mundurowa, toteż po wyjściu z wojska zgłosił akces do austriackiej żandarmerii. Wyróżniony m.in. austriackim Srebrnym Medalem za Odwagę II klasy. W czasie odzyskiwania niepodległości przez Polskę w jesieni 1918 r. przeszedł do polskiej Żandarmerii Krajowej i służył na polskich kresach wschodnich. Po reorganizacji służb mundurowych od 1 XII 1919 r. został zweryfikowany i przejęty przez Policję Państwową. 1 III 1920 r. rozpoczął służbę na posterunku PP w Mielcu w stopniu starszego posterunkowego. W czasie wielkiej powodzi na ziemi mieleckiej w lipcu 1934 r. wykazał się ofiarnością i został wyróżniony przez komendanta wojewódzkiego Policji Państwowej w Krakowie. Po napaści Niemiec na Polskę 1 IX 1939 r. ewakuował się z innymi mieleckimi policjantami i urzędnikami państwowymi w kierunku wschodnim. Ewakuację zatrzymało niespodziewane wkroczenie wojsk radzieckich na wschodnie ziemie polskie w dniu 17 IX 1939 r. W nieznanych dotąd okolicznościach został aresztowany i osadzony w obozie NKWD w Ostaszkowie, a następnie w kwietniu 1940 r. zamordowany w więzieniu w Twerze. (Lista wywozowa nr 037/3 z 20 IV 1940 r., pozycja 64.) Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. W 2007 r. decyzją Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego został pośmiertnie mianowany na stopień aspiranta. Upamiętniono go tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, w Muzeum Katyńskim na Cytadeli w Warszawie oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu.
PAWLAK STEFANIA, urodzona 16 X 1908 r. w Trześni, powiat mielecki, córka Józefa i Antoniny z domu Sowa. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Emilii Plater w Mielcu z maturą w 1929 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w szkole w Rzeczycy Księżej, powiat kraśnicki. W 1935 r., w wyniku upadku z pociągu odniosła ciężką kontuzję, ale zrezygnowała z renty i po odzyskaniu sprawności powróciła do zawodu nauczycielskiego. Od 1936 r. pracowała w Szkole Powszechnej w Łęcznej. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) nauczała na tajnych kompletach. Pomagała też pisać listy od rodzin do więźniów obozów koncentracyjnych i więzień, m.in. na zamku w Lublinie. W 1950 r. powierzono jej stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej w Łęcznej i zajmowała je do emerytury w 1974 r. W tym okresie doprowadziła do m.in. rozbudowy szkoły o nowe skrzydło oraz zainspirowała podjęcie budowy szkoły „Tysiąclatki” w Łęcznej. Z jej inicjatywy w 1975 r. powstało Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łęczyńskiej i została jego pierwszym prezesem. Funkcję tę pełniła do 1981 r. Była autorką opracowań pisemnych o historii i życiu współczesnym Łęcznej. Fotografowała też przemiany w mieście, a zwłaszcza architekturę. Całość opracowań i dokumentacji fotograficznej przekazała Muzeum Regionalnemu w Łęcznej. Została wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. W 1981 r. powróciła w rodzinne strony. Zmarła 7 V 2002 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca. W Łęcznej dla uhonorowania jej zasług jedną z ulic nazwano jej imieniem.
PAWLICA JAN, starosta mielecki w latach 1928–1929. Był obecny przy rozwiązaniu Rady Miejskiej w Mielcu przez wojewodę krakowskiego 16 VII 1929 r. Zmarł 19 lub 20 IX 1929 r.
PAWLICKA ZOFIA (z domu JARZEMBSKA), urodzona 15 III 1922 r. w Pabianicach, córka Józefa i Matyldy z domu Dziergonow. Absolwentka Gimnazjum Ogólnokształcącego w Pabianicach oraz kursów buchalteryjno-handlowych. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w Firmie „Doeles” w Pabianicach. Po wojnie została zatrudniona w Powiatowej Radzie Związków Zawodowych w Jeleniej Górze (1945-1946), a następnie w Dolnośląskich Zakładach Przemysłu Drzewnego w Jeleniej Górze (1946-1950) i Łódzkich Zakładach Garbarskich Zakład Produkcyjny w Pabianicach (1950-1951). Do Mielca przyjechała z rodziną w 1951 r. i podjęła pracę w pionie ekonomicznym WSK Mielec. W tym okresie ukończyła Technikum Mechaniczne MPC i zdała maturę. Była m.in. pracownikiem działu zaopatrzenia, a następnie kierownikiem sekcji planowania. W marcu 1963 r. została wybrana do Rady Zakładowej WSK i pełniła funkcję skarbnika oraz urzędującego członka Prezydium. Przez wiele lat była działaczką Komisji Kobiet Pracujących przy Zarządzie Głównym i Zarządzie Okręgu Związku Zawodowego Metalowców oraz przewodniczącą Komisji Kobiet WSK Mielec. W codziennej pracy przejawiała niezwykłą wrażliwość na sprawy kobiet pracujących i wielokrotnie pomagała w ich pozytywnym załatwieniu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZZM i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarła 23 II 1978 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PAWLICKI LESZEK WŁODZIMIERZ, urodzony 7 XI 1946 r. w Jeleniej Górze, syn Bronisława i Zofii z Jarzembskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu z maturą w 1964 r. Po dwuletniej pracy w WSK Mielec (kreślarz, 1964-1965) studiował na Wydziale Budowy Maszyn (specjalność: maszyny cieplne tłokowe) Politechniki Gdańskiej w Gdańsku i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Powrócił do Mielca i w WSK pracował jako konstruktor w doświadczalnej hamowni silnika wysokoprężnego. W 1973 r. przeniósł się do Bydgoszczy i pracował kolejno w PZBM Makrum Bydgoszcz (1973-1984, kierownik zespołu w biurze konstrukcyjnym), na kontrakcie zagranicznym w Iraku (1985, inżynier nadzoru w zakładzie wapienniczym w Kerbala) i ponownie w PZBM ZREMB-Makrum w Bydgoszczy (1986-1988, starszy konstruktor). W latach 1989-1992 prowadził samodzielną działalność inżynierską, a następnie pracował w Spółdzielni Pracy Mlecz-Masz w Bydgoszczy (1993-2006, kierownik sekcji marketingu). Od 2007 pracuje w firmie Dozo-Pak Sp. z o.o. Bydgoszcz na stanowisku kierownika biura zarządu. Ponadto w latach 1974-1976 był asystentem (umowa – zlecenie) na Wydziale Mechanicznym Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy. Jest autorem wynalazku „mieszalnik poziomy z bębnem obrotowym samowyładowczym” i trzech wzorów użytkowych oraz 15 udokumentowanych i wdrożonych projektów racjonalizatorskich. W latach 1979-2004 jako rzeczoznawca ZORPOT SIMP sporządził ponad 80 ekspertyz i opracowań. Jego pozazawodową pasją było kolarstwo. W latach szkolnych (1961-1964) był zawodnikiem sekcji kolarskiej Stal Mielec i odnosił sukcesy w licencji IV. M.in. w 1962 r. zdobył 3. miejsce w mistrzostwach okręgu rzeszowskiego w wyścigu szosowym i reprezentował okręg w wyścigu w Czechosłowacji (11. miejsce), a w 1963 r. w mistrzostwach okręgu wygrał zarówno wyścig przełajowy jak i szosowy. Dobrze zapowiadającą się karierę przerwały studia. W latach 1975-1988 był działaczem Bydgoskiego Okręgowego Związku Kolarskiego, a w latach 1978-1988 pełnił funkcję wiceprezesa BOZKol. Ponadto w latach 1975-1993 był sędzią I klasy Polskiego Związku Kolarskiego. Wyróżniony m.in.: Nagrodą Zespołową II Stopnia „Za Wybitne Osiągnięcia w Dziedzinie Techniki w Roku 1980” – NOT OW w Bydgoszczy, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Kolarstwa Polskiego”, odznaką i tytułem „Racjonalizator Produkcji” oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Miasta Bydgoszczy”. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
PAWLIK ELŻBIETA (z domu PYRZ), urodzona 19 VI 1951 r. w Staszowie, córka Sylwestra i Marii z Markowskich. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Staszowie, maturę zdała w 1970 r. Studiowała na Akademii Ekonomicznej w Krakowie (kierunek: organizacja pracy), uzyskując w 1976 r. tytuł magistra ekonomii. Po studiach pracowała w Tarnobrzeskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego m.in. jako specjalista ds. eksportu. W 1992 r. przeszła do pracy w PKO BP w Tarnobrzegu. W Oddziale Centrum PKO BP w Tarnobrzegu objęła stanowisko zastępcy dyrektora. W czerwcu 2004r. powierzono jej stanowisko dyrektora Oddziału 1 PKO BP S.A. w Mielcu przy ul. K. Pułaskiego. W 2005 r. kierowała przeprowadzką Oddziału do nowo wybudowanego obiektu przy ul. Kazimierza Jagiellończyka i organizowała pracę placówki w nowej siedzibie.
PAWLIK Z MIELCA (PAULIK DE MELCHA), pierwszy mieszkaniec miejscowości Mielec wymieniony w dokumencie z 1224 r. Był to „protokół z dwukrotnego przysądzenia przez księcia Leszka Białego biskupowi krakowskiemu Iwonowi posiadłości w Pełczyskach oraz dwukrotnego rozgraniczenia tejże posiadłości przez wojewodę krakowskiego Pakosława” (wg Stefana Mateszewa), a jednym ze świadków rozgraniczenia (13 VI) był „Paulik de Melcha”, czyli Pawlik z Mielca.
PAWLIKOWSKI ANDRZEJ, urodził się w 1845 r. Uzyskał wykształcenie farmaceutyczne. W klasycystycznym dworku Suchorzewskich w Mielcu (aktualnie ul. T. Kościuszki 5) urządził „Aptekę pod Opatrznością” i od 1901 r. zarejestrował ją pod swoim nazwiskiem. W 1874 r. był jednym z założycieli Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu. Został wybrany do jego pierwszego zarządu i pełnił funkcję zastępcy dyrektora. Od 1898 r. uczestniczył w pracach komisji Rady Miejskiej ds. podjęcia starań o zorganizowanie gimnazjum w Mielcu. W 1900 r. został wybrany radnym z Gminy Chrześcijańskiej, a w 1903 r. zastępcą burmistrza i funkcję tę pełnił do 1913 r. W latach 1912-1913, w związku z wakatem na stanowisku burmistrza (tzw. „miejsce opróżnione”), faktycznie rządził miastem i ponadto pełnił funkcję kasjera. W 1913 r. został wybrany burmistrzem Mielca. W następstwie reskryptu Prezydium c.k. Namiestnictwa w Białej, rozwiązującego samorządy gminne w związku z wybuchem wojny światowej, 28 X 1914 r. na posiedzeniu Rady Gminnej przekazał swoje obowiązki delegatowi rządowemu Władysławowi Zaczykowi. 2 XI 1918 r., w okresie odradzania się Polski, na podstawie postanowień (decyzji) PKL o przejęciu władzy w Galicji Zachodniej, przejął od komisarza wojennego dr. Stanisława Łojasiewicza władzę w Mielcu i powrócił do pełnienia funkcji burmistrza. Antyżydowskie rozruchy w mieście i pogarszające się zdrowie skłoniły go rezygnacji z funkcji już 9 XI 1918 r. Zmarł 27 XII 1924 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAWLIKOWSKI FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 23 IV 1862 r. w Starym Sączu, syn Jana i Tekli z Wiaglarów. Absolwent Gimnazjum w Sączu. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1887 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Wojniczu, a następnie w katedrze w Tarnowie. Był także katechetą w Grabówce i Rzędzinie. W 1896 r. został mianowany proboszczem w Królówce, a od 16 IX 1903 r. przeszedł na probostwo do parafii św. Mateusza w Mielcu. Wykazywał dużą troskę o życie religijne parafian, stan kościoła i obiektów parafialnych. Wsparł inicjatywę powstania charytatywnego Towarzystwa św. Wincentego a’Paulo, sprowadził siostry józefitki, rozpowszechniał kult bł. Kingi, pomógł przy wydzielenia się z parafii mieleckiej odrębnej parafii w Rzędzianowicach (1930). W 1924 r. doprowadził do rozbudowania kościoła św. Mateusza poprzez dobudowanie przedsionka południowego, podwyższenia wieży i nakrycia jej hełmem. Wtedy też wybudowano wieżyczkę na sygnaturkę. Zakupił także dzwony. W latach 1911-1932 pełnił funkcję dziekana dekanatu mieleckiego. Wyróżniony EC i RM oraz tytułem szambelana papieskiego. Zmarł 12 X 1932 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAWŁOWICZ JULIAN, inspektor szkolny w Mielcu w latach 30. XX w., współzałożyciel i członek zarządu Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Mielcu, członek Powiatowej Komisji Opieki Społecznej w Mielcu w latach 30.
PAWŁOWSKA-MEJZA DANUTA ( żona Jana Mejzy), urodzona 22 II 1934 r. w Skarżysku-Kamiennej, córka Jana i Julii z Krymskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdała w 1953 r. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim (Katedra Systematyki i Geografii) i w 1957 r. uzyskała tytuł magistra biologii. Pracę magisterską Roślinność doliny Wisłoki na odcinku od Książnic po Rzędzianowice w powiecie mieleckim napisała pod kierunkiem prof. Władysława Szafera. Od 1958 r. pracowała w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu. Zorganizowała laboratorium badania wody i ścieków, a także pełniła funkcję jego kierownika. Udzielała się społecznie, prowadząc bibliotekę w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji. Ponadto występowała w chórze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Wyróżniona m. in. Złotym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami resortowymi. Zmarła 26 X 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PAWŁOWSKI PRZEMYSŁAW, urodzony 25 XI 1978 r. w Mielcu, syn Zbigniewa (znanego mieleckiego muzyka) i Haliny z domu Śnitko. Absolwent Technikum Rolniczego w Rzemieniu, maturę zdał w 1998 r. Ukończył też Studium Medyczne (kierunek – terapia zajęciowa) w Mielcu w 2004 r. Studiował na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym (kierunek – edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej) Uniwersytetu Rzeszowskiego i w 2010 r. uzyskał tytuł magistra muzyki. W czasie studiów uczył się śpiewu u prof. Ihora Kushplera – światowej sławy solisty operowego. Od 2005 r. pracuje w Środowiskowym Domu Samopomocy w Mielcu jako muzykoterapeuta oraz od 2009 r. w Niepublicznym Gimnazjum w Mielcu jako nauczyciel muzyki. Ponadto był instruktorem muzyki w Gminnym Ośrodku Kultury i Sportu w Czerminie (2006-2009) i nauczycielem w Prywatnej Szkole Muzycznej Yamaha w Mielcu oraz prowadził chóry seniorów działające przy Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (2010-2012). Udziela się społecznie jako muzyk-instruktor w Świetlicy Profilaktyczno-Wychowawczej w Mielcu. Od 1992 r. występuje na scenie jako wokalista i instrumentalista w różnych zespołach muzycznych, które sam zakłada. Współpracował też (jako gitarzysta i śpiewak) z formacją romsko-polską Terne Blumy (2008), m.in. brał udział w wielu koncertach i festiwalach. Pod koniec 2008 r. założył zespół Przemysław Pawłowski – Cantica Romanza, który prezentuje na licznych koncertach różnorodny repertuar (m.in. muzykę rozrywkową z całego świata, pieśni, własne kompozycje).
PAWUŁA LESZEK, urodzony 26 IX 1960 r. w Poznaniu, syn Bolesława i Gabrieli z Baranowskich. Absolwent IX Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu, maturę zdał w 1979 r. W latach szkolnych należał do koła modelarskiego, a następnie do sekcji spadochronowej i szybowcowej Aeroklubu Poznańskiego. Studiował na Wydziale Mechanicznym (specjalność: lotnictwo, specjalizacja: pilotaż) Politechniki Rzeszowskiej i w 1986 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Równolegle do studiów kształcił się jako pilot w Ośrodku Szkolenia Personelu Lotniczego w Rzeszowie. Latał wówczas na samolotach: An-2, PZL-104 Wilga i M-20 Mewa. W 1987 r. rozpoczął pracę w PZL Świdnik jako inżynier prób w locie, a następnie pracował jako pilot fabryczny i inżynier prób w locie (1991-2002) oraz pilot doświadczalny (2002-2010) i Szef Personelu Lotniczego (2005-2010). W tym okresie wykonywał próby w locie na wszystkich produkowanych i modernizowanych w Świdniku cywilnych i wojskowych wersjach śmigłowców Mi-2, PZL-Kania, PZL-Sokół oraz SW-4. Oprócz prób w locie, przez kilkanaście lat, każdego lata wykonywał loty gaśnicze śmigłowcem Sokół, biorąc udział w kolejnych kampaniach przeciwpożarowych w Hiszpanii. W Ośrodku Szkolenia Lotniczego PZL-Świdnik był instruktorem śmigłowcowym (1995-2010) i Szefem Instruktorów Szkolenia Praktycznego (2005-2010). W ośrodku tym udzielał się też jako wykładowca oraz opracowywał programy szkoleń. Od 2001 r. jest egzaminatorem Komisji Egzaminacyjnej Urzędu Lotnictwa Cywilnego. W okresie pracy w PZL-Świdnik działał równocześnie w Aeroklubie Świdnik, latając tam na samolotach: AN-2, Jak-12, PZL-110 Koliber, Cessna 172 i Cessna 150. W dniu 2 VIII 2010 r. podjął pracę w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu (Sikorsky Aircraft Corporation) na stanowisku Szefa Personelu Lotniczego i Szefa Pilotów Śmigłowcowych. Jest pierwszym polskim pilotem doświadczalnym latającym na śmigłowcach BLACK HAWK S-70iTM. Szkolenie podstawowe na ten typ śmigłowca odbył w West Palm Beach na Florydzie (USA) w 2010 r., a szkolenie z procedur obowiązujących podczas wykonywania produkcyjnych lotów próbnych śmigłowca Black Hawk S-70iTM – w Mielcu, pod kierunkiem amerykańskiego pilota Michaela Skaggsa.Według stanu na 1 I 2011 r. posiada licencję pilota śmigłowcowego liniowego z uprawnieniami: instruktora, wykonywania lotów gaśniczych i pilota doświadczalnego 1 klasy; licencję pilota samolotowego zawodowego z uprawnieniem do wykonywania lotów według wskazań przyrządów oraz upoważnienie egzaminatora Komisji Egzaminacyjnej Urzędu Lotnictwa Cywilnego do przeprowadzania egzaminów praktycznych z zakresu uprawnień śmigłowcowych, w tym na uzyskanie licencji, uprawnień na typ, uprawnień instruktora i pilota doświadczalnego.
PAZDAN PAWEŁ, urodzony 27 VIII 1969 r. w Mielcu, syn Stanisława i Krystyny z domu Fuksa. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Równocześnie w latach 1987-1989 pracował w jednym z magazynów WSK „PZL-Mielec”. W 1991 r. ukończył (z wynikiem celującym) Medyczne Studium Zawodowe nr 7 w Krakowie i uzyskał tytuł dyplomowanego pracownika socjalnego. W latach 1991-2000 pracował w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu jako pracownik socjalny, st. pracownik socjalny i st. specjalista pracy socjalnej. Pełnił także funkcję członka Zespołu ds. Analiz. Studiował na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie (kierunek: socjologia) i w 1998 r. uzyskał tytuł magistra socjologii. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji pomocy społecznej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Także w tym roku został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu jako inspektor, a następnie – dyrektor Wydziału Zdrowia i Spraw Społecznych i nadal pełni tę funkcję. Jest też szefem Grupy Opieki Zdrowotnej i Pomocy Socjalno-Bytowej w Powiatowym Zespole Reagowania Kryzysowego, sekretarzem Zespołu Opiniująco-Doradczego i zastępcą pełnomocnika ds. Systemu Zarządzania Jakością ISO 9001:2001. Uczestniczył w reformowaniu służby zdrowia. Był współorganizatorem Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Mielcu i jednym z inicjatorów powstania Forum Organizacji Pozarządowych Powiatu Mieleckiego. W 2004 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie Europejskiego Prawa Samorządowego w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Ponadto w latach 1991-2005 ukończył kilkanaście kursów specjalistycznych związanych z problemami opieki społecznej i służby zdrowia. Angażował się do różnych dziedzin działalności społecznej. Przez szereg lat grał w piłkę ręczną w SPR BRW „Stal” Mielec i przyczynił się do jej awansu do I ligi. W latach 1994-2000 był kuratorem społecznym w Sądzie Rejonowym w Mielcu, a w latach 2000-2003 pełnił funkcję ławnika w tymże Sądzie. Ponadto w 1995 r. realizował program profilaktyczny Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych „Drugi Elementarz czyli Program Siedmiu Kroków”. Od 2012 r. pełnił funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. W 2018 r. powierzono mu funkcję I zastępcy prezydenta miasta Mielca na kadencję 2018-2023. M.in. nadzorował wszystkie inwestycje w Mielcu. W dniu 13 II 2023 r. (w wyniku konkursu) objął stanowisko dyrektora Szpitala Specjalistycznego im. E. Biernackiego w Mielcu. Ponadto jest członkiem Teatru Rozmaitości w Domu Kultury SCK w Mielcu. Grał w sztukach spektaklach: Gdzie diabeł nie może, Ciotka, Wesele, Ożenek (główna rola), Królowa przedmieścia, Teatr Variete, Baw się razem z nami, Pigmalion.
PAZDRO ADAM SZCZEPAN, urodzony 1 I 1933 r. w Chorzelowie k. Mielca, syn Władysława i Walerii z domu Krempa. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego (później LO nr 26, I LO) w Mielcu z maturą w 1951 r. i Liceum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu. Studiował na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej i w 1956 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa wodnego. Bezpośrednio po studiach z nakazu pracy został zatrudniony w Urzędzie Powiatowym w Dębicy na stanowisku referenta technicznego ds. melioracji. W latach 1957-1960 pracował w Krakowskim Przedsiębiorstwie Wodno-Inżynieryjnym, . jako kierownik budowy siłowni wodnej na Sanie w Myczkowcach i kierownik budowy jazu i ujęcia wody na rzece Kamiennej w Ostrowiu Świętokrzyskim przy Hucie Ostrów. W 1960 r. przeniósł się do pracy w Biurze Projektowym WSK Mielec. Zaprojektował . startowe stanowisko dowodzenia lotów i pas startowy na lotnisku zakładowym, magazyn lakierów i nowe pokrycie hali anodowni oraz nadzorował realizację szeregu obiektów na terenie WSK. W latach 1963-1991 pracował w służbach inwestycyjnych WSK jako zastępca kierownika Działu Inwestycji i kierownik Działu Inwestycji Budowlanych, a następnie specjalista ds. inwestycji przemysłowych. W tym czasie uczestniczył w projektowaniu i realizacji budów wielu obiektów, . galwanizerni z neutralizatorem ścieków, hamowni silników wysokoprężnych, 7 hal, ciepłowni zakładowo-miejskiej, ujęcia wody pitnej, oczyszczalni ścieków i składowiska odpadów przemysłowych (w tym metali ciężkich i nie dających się utylizować). Ukończył studia podyplomowe w zakresie ekonomii inwestycji w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1970) i uzyskał uprawnienia budowlane w kierowaniu robotami ogólno-budowlanymi i instalacyjnymi w obiektach budownictwa ogólnego. W celach służbowych wyjeżdżał za granicę, . do kilku krajów europejskich i USA. Sporządził wiele wniosków racjonalizatorskich i był zaliczany do elitarnego grona „racjonalizatorów – milionerów” WSK Mielec. W 1991 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę, ale pozostał czynny zawodowo. Uzyskał też uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości (1994). Angażował się społecznie w działalność stowarzyszeń i organizacji, m.in.: Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, Automobilklubu Rzeszowskiego – Delegatura w Mielcu, Polskiego Związku Filatelistów, Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych, Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców Wyceny Nieruchomości, Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa i Polskiego Związku Działkowców. Był porucznikiem rezerwy Wojska Polskiego. Wyróżniony . Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką CZSBM, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką „Zasłużony Racjonalizator Produkcji”, Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji”, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą Jubileuszową Odznaką FKS Stal Mielec, Srebrną Odznaką „Zasłużonego Działkowca” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1989). Zmarł 25 X 2003 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAZDRO BOŻENA LIDIA (z domu Ryś) – zob. RYŚ BOŻENA LIDIA
PAZDRO DANUTA (z domu MARUT), urodzona 20 XII 1961 r. w Złotoryi, córka Franciszka i Zofii z domu Białek. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej, maturę zdała w 1980 r. Ukończyła studia na Wydziale Budownictwa Ogólnego Politechniki Rzeszowskiej (1986, magister inżynier budownictwa), studia podyplomowe na Politechnice Krakowskiej z zakresu inżynieryjnych problemów odnowy i utrzymania obiektów budowlanych (1990) oraz Alliance Française de Paris (1992, dyplom zaawansowanej znajomości języka francuskiego). Uzyskała także uprawnienia do wykonywania samodzielnej funkcji kierownika budowy i robót w specjalności konstrukcyjno-budowlanej (1989) oraz uprawnienia tłumacza NOT do wykonywania tłumaczeń tekstów z języka francuskiego na polski i odwrotnie w zakresie budownictwa (1994). Pracę zawodową rozpoczęła w WSK Mielec jako mistrz budowy w Wydziale Inwestycji Nieprzemysłowych (1987-1989), a następnie pracowała w Przedsiębiorstwie Projektowo-Technologicznym Przemysłu Lotniczego i Silnikowego „PZL-Kraków” Oddział Mielec (starszy asystent projektanta, 1989-1990), Urzędzie Miejskim – Wydział Architektury i Nadzoru Budowlanego w Mielcu (inspektor, 1990) i Biurze Projektowym „Usługi Projektowe Bogdan Szpara” (projektant budynków mieszkalnych). W latach 1990-1994 mieszkała we Francji, w Paryżu, gdzie między innymi studiowała język francuski w Międzynarodowej Szkole Języka Francuskiego, uzyskując dyplom zaawansowanej znajomości języka francuskiego – Diplome de Langue Francaise. Po powrocie z Francji rozpoczęła pracę jako projektant w biurze projektowym oraz równocześnie jako nauczyciel języka francuskiego w szkołach mieleckich: Zasadniczej Szkole Budowlanej, Szkole Podstawowej nr 9, II Liceum Ogólnokształcącym oraz Gimnazjum nr 4. Pracę nauczycielki języka francuskiego, z tytułem nauczyciela kontraktowego, zakończyła w 2009 roku i poświęciła się wyłącznie branży projektowo-budowlanej. Od maja 1996 r. prowadzi własną „Pracownię Projektową mgr inż. Danuta Pazdro”. Pełni funkcje projektanta obiektów, kierownika budów i inspektora nadzoru budów. Pracownię Projektową prowadzi razem z mężem Witoldem, zatrudniają w niej pracowników z różnych branż (w dorobku pracowni do dnia dzisiejszego znajduje się ponad 1700 projektów wszelkich budynków i budowli). W 2001 r. zdobyła uprawnienia do projektowania bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej i do projektowania w specjalności architektonicznej w zakresie ograniczonym. W latach 2002-2007 pełniła funkcję prezesa firmy „NOWA BUD” Spółka deweloperska z o.o. w Mielcu. W maju 2007 r. Europejska Federacja Narodowych Stowarzyszeń Inżynierskich w Brukseli przyznała jej prestiżowy tytuł zawodowy „Inżynier Europejski – EUR ING”. Jest członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz Podkarpackiej Izby Budowlanej w Rzeszowie. Wyróżniona m.in. Srebrną Odznaką Honorową PZIiTB. Bierze udział w licznych akcjach charytatywnych, między innymi: w lutym 2006 roku i w maju 2007 r., za jej pośrednictwem, francuska Klinika Saint-Etienne et du Pays Basque z Bayonne przekazała humanitarnie mieleckiemu szpitalowi sprzęt medyczny. Jej pracownia regularnie wspiera dzieci i potrzebujących poprzez różne stowarzyszenia: „Zdążyć z pomocą”, „Stonoga” i inne. W listopadzie 2007 r. reprezentowała nasz kraj, razem z dwunastoma polskimi projektantami z Warszawy, Wrocławia, Legnicy i Gdańska, na międzynarodowych targach Budownictwa BATIMAT w Paryżu (BATIMAT – największy i najbardziej międzynarodowy salon budownictwa). W 2010 roku założyła i prowadzi nadal spółkę cywilną „Dorota Bajor, Danuta Pazdro”, która zajmuje się budową i sprzedażą domków w zabudowie szeregowej. Dotychczasowy dorobek to ponad 2 tysiące projektów, m.in. budynków mieszkalnych jednorodzinnych i dużych obiektów budowlanych. W wyborach samorządowych w 2014 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2014-2018.
PAZDRO JAN, urodzony 8 III 1891 r. w Goleszowie, syn Józefa i Barbary z domu Mierzwowicz. Absolwent gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1910 r. Studia farmaceutyczne ukończył we Lwowie. Po studiach odbył praktykę w aptekach we Lwowie, a następnie w Krakowie. Był członkiem Izby Aptekarskiej w Izbie Zdrowia w Generalnym Gubernatorstwie. Po przybyciu do Mielca pracował w aptece przy Rynku, a następnie w „Aptece pod Opatrznością” przy ul. T. Kościuszki. W czasie okupacji hitlerowskiej współpracował z ruchem oporu, organizując w aptece tzw. skrzynkę kontaktową oraz zaopatrując partyzantów w leki i środki opatrunkowe. Zmarł 18 II 1946 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PAZDRO MAŁGORZATA PAULINA (z domu SUKIENNIK), urodzona 22 VI 1981 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Łagoda. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2001 r. W czasie nauki w tymże liceum należała do chóru szkolnego prowadzonego przez Pawła Lisa. Ponadto w 1997 r. ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu w klasie fortepianu. Studiowała w Instytucie Edukacji Muzycznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach i w 2007 r. uzyskała tytuł magistra sztuki muzycznej. Od 2007 r. pracuje w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu (od 2017 r. – Powiatowy Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych) jako nauczyciel muzyki i muzykoterapeuta. W 2009 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny z zakresu oligofrenopedagogiki w Tarnobrzegu, a w 2012 r. – studia podyplomowe z muzykoterapii z elementami arteterapii na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. W 2007 r. założyła i prowadzi z dużym powodzeniem Zespół Wokalno-Muzyczny „Holiday” w SOSW/PZPSW, kształtujący zainteresowania muzyczne osób niepełnosprawnych intelektualnie. (Szerzej w odrębnym haśle: Zespół Wokalno-Muzyczny „Holiday”.) Ma szczególnie wyróżniające się osiągnięcia w zakresie przygotowania muzycznego osób niepełnosprawnych intelektualnie do festiwali, przeglądów i konkursów o zasięgu wojewódzkim i ogólnopolskim. Jest członkiem Stowarzyszenia na Rzecz Wspierania Aktywności Zawodowej Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie „Zawód – Praca – Samodzielność”. Poza pracą zawodową udziela się artystycznie w środowisku. W latach 2004-2006 śpiewała w Chórze Nauczycielskim „Akord”, do którego powróciła w 2021 r. Od 1995 r. pisze wiersze i komponuje muzykę do swoich utworów poetyckich. Od 2015 r. współpracuje z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Przygotowała chór, napisała teksty i skomponowała piosenki do musicali: W tym roku świąt nie będzie (2017 r.) oraz Siostrzyczki (2019 r.), wystawianych wielokrotnie przez zespół młodzieżowy DK SCK pod kierunkiem Anny Leszkiewicz. Od 2021 r. jest chórmistrzem ZPiT „Rzeszowiacy” oraz instruktorem Grupy Wokalnej SUMMER VOICE o charakterze rozrywkowo- musicalowym w SCK w Mielcu. Była współtwórczynią (przygotowanie wokalne) spektaklu teatralnego Teatr Variété wystawionego przez Teatr Rozmaitości SCK w 2021 r. oraz spektaklu muzycznego Baw się razem z nami w wykonaniu tegoż zespołu w 2023 r. Jest członkiem Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Jej wiersze były publikowane w almanachach: Schowane między słowami (2017 r.) W przestrzeni wyobraźni (2021 r.) wydanych przez MGL „Słowo”. Ponadto w 2020 r. został wydany jej pierwszy tomik z tekstami piosenek Musicalowe natchnienie. Wyróżniona dyplomem dla Najciekawszej Osobowości IV Festiwalu Piosenki „Integracja Malowana Dźwiękiem” w Bochni – Nagrodą Prezydenta RP za odkrycie „Osobowości Roku 2011” za zdobycie I miejsca przez ucznia SOSW Mielec na tym festiwalu.
PAZDRO PIOTR, urodzony 29 VI 1913 r. w Babisze, powiat mielecki. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. Uczęszczał do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Prawdopodobnie uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ–AK. Posiadał stopień porucznika. Posługiwał się pseudonimem „Rolnik”. Pełnił funkcję komendanta Placówki AK Padew–Gawłuszowice. W czerwcu 1944 r. (po zmianie dowództwa Obwodu „Mleko”) pozostał dowódcą Placówki nr 2 (ps. „Adam”, kryptonim „Fa2”), funkcjonującej na terenach położonych na północ od Mielca. W czasie akcji „Burza”, po objęciu przez kpt. Konstantego Łubieńskiego dowództwa zgrupowania żołnierzy AK w pobliżu miejscowości Hyki–Dębiaki, został zastępcą dowódcy zgrupowania w sile batalionu. Uczestniczył w działaniach zbrojnych w ramach akcji „Burza” na terenach pomiędzy Hykami–Dębiakami, Czajkową i Maliniem. Do wyzwolonego Mielca wkroczył 7 VIII z drugą częścią oddziału. (Pierwsza część weszła z wojskiem radzieckim 6 VIII). 31 I 1945 r. został mianowany komendantem Obwodu AK Mielec. Po wojnie ukończył studia weterynaryjne i pracował jako lekarz weterynarii we Wrocławiu. Zmarł w 1969 r.
PELC ANTONINA (z domu PODLESZAŃSKA), urodzona 1 III 1949 r. w Glinach Wielkich, powiat mielecki, córka Jana i Marii z domu Szczerba. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1968 r. Grała też w koszykówkę w Młodzieżowym Klubie Sportowym w Mielcu (liga międzywojewódzka, liga okręgowa) i była jedną z najlepszych jego zawodniczek. Pracę zawodową rozpoczęła w 1968 r. w Szkole Podstawowej w Hucisku, powiat kolbuszowski, a od 1971 r. uczyła w Szkole Podstawowej w Górkach, powiat mielecki. Równocześnie ukończyła Studium Nauczycielskie w Krośnie (kierunek: biologia z chemią, 1971 r.), a następnie studia na Wydziale Matematyczno-Chemicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, uzyskując w 1977 r. tytuł magistra. Przed rokiem szkolnym 1978/1979 została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej w Górkach i na tym stanowisku pracowała do 1 IX 2007 r. Ponadto uczyła biologii, chemii i matematyki. W 1987 r. ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Wrocławskiej (kierunek: ochrona środowiska dla nauczycieli chemii). W 1988 r. otrzymała II stopień specjalizacji zawodowej, a w 2001 r. tytuł nauczyciela dyplomowanego. Pracując w Górkach, znacząco przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju szkoły, wybudowania nowego kompleksu szkolnego i remontu budynków po powodzi w 1997 r. Za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze i artystyczne kierowana przez nią szkoła otrzymywała wysokie oceny i nagrody. Była radną Gminy Borowa (1988-1992) oraz członkiem Komisji Oświaty, Kultury i Zdrowia (1992-1996). Współpracowała z organizacjami społecznymi, m.in. ZHP i LZS. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZHP, Krzyżem Zasługi dla ZHP i Złotą Odznaką Honorową LZS oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (trzykrotnie) i wieloma nagrodami lokalnymi.
PELC LUCJAN, urodzony 17 V 1968 r. w Ruszelczycach k. Przemyśla, syn Jerzego i Jadwigi z Pirożyńskich. Absolwent Technikum Elektrycznego (specjalność elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa) w Mielcu, maturę zdał w 1988 r. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność automatyka i metrologia) ukończył w 1993 r. z tytułem magistra inżyniera i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Automatyki i Informatyki Politechniki Rzeszowskiej. Prowadził zajęcia dydaktyczne z podstaw informatyki, teorii sterowania, sterowników mikroprocesorowych, komunikacji w systemach automatyki oraz podstaw programowania funkcjonalnego i weryfikacji programów. W 2004 r. na Wydziale Informatyki i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Specyfikacja i walidacja protokołów komunikacyjnych czasu rzeczywistego, a następnie został adiunktem w Katedrze Informatyki i Automatyki Politechniki Rzeszowskiej. Autor szeregu publikacji z dziedziny informatyki, m.in.: Zastosowanie automatów czasowych TA do specyfikacji i weryfikacji ograniczeń czasowych protokołów polowych (rozdział w pracy Współczesne problemy systemów czasu rzeczywistego, praca zbiorowa pod redakcją A. Kwietnia i P. Gaja, 2004), Formalny model i realizacja obserwatora wybranych akcji (rozdział w pracy Systemy Czasu Rzeczywistego. Metody i zastosowania, praca zbiorowa pod redakcją Z. Huzara i Z. Mazura, 2007), Uwarunkowany czasowo probabilistyczny model systemu rozpoznawania akcji (rozdział w książce Modele i Zastosowania Systemów czasu Rzeczywistego pod redakcją Z. Mazura i Z. Huzara, 2008). Był także recenzentem jednego z rozdziałów we wspomnianej książce. W latach 2006-2007 brał udział w projekcie KBN „Wielomodalny system wizyjny wspomagający interakcję człowiek – maszyna”. Pracuje w Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie jako adiunkt oraz w Państwowej Wyższej Szkole Techniczno-Ekonomicznej w Jarosławiu jako starszy wykładowca. Ponadto w uczelni jarosławskiej pełni m.in. funkcje: pełnomocnika rektora ds. Centrum Innowacji i Transferu Technologii oraz pełnomocnika dyrektora ds. współpracy z interesariuszami zewnętrznymi.
PEŁKA Z GALOWA, syn Niemierzy z Gołczy, herbu Mądrostki. Był kasztelanem sieciechowskim. Po ojcu otrzymał m.in. Rzochów i Trześń. W 1365 r. zastawił za 140 grzywien połowę Rzochowa (i Trześń) Rafałowi z Tarnowa herbu Leliwa, podkomorzemu krakowskiemu.
PER RYSZARD, urodzony 25 IX 1954 r. w Krakowie, syn Adama i Stanisławy z domu Kawula. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Cracovii” i był jej zawodnikiem (obrońcą) w latach 1965–1973. W latach 1971–1972 rozegrał 19 meczów w reprezentacji Polski juniorów, która m.in. w 1972 r. zdobyła 3. miejsce w turnieju UEFA w Hiszpanii. W 1973 r. przeszedł do „Stali” Mielec (ówczesnego mistrza Polski) i grał w jej składzie do jesieni 1978 r. Wystąpił w 128 spotkaniach I-ligowych i strzelił 3 bramki. Przyczynił się do wielu jej sukcesów, m.in. zdobycia: 3. miejsca w sezonie 1973/1974, wicemistrzostwa Polski w sezonie 1974/1975 i mistrzostwa Polski w sezonie 1975/76 oraz awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA. Powoływany był do młodzieżowej reprezentacji Polski i zagrał w jej 10 spotkaniach, m.in. uczestniczył w Międzynarodowym Turnieju w Tulonie (1974), w którym Polska zajęła 1. miejsce. Z dniem 15 VI 1979 r. przekazany został do „Cracovii” i grał w jej barwach do końca rundy jesiennej 1979 r., a następnie niespodziewanie zakończył karierę wyczynową. Podjął pracę szkoleniową w „Naprzodzie” Jędrzejów (sezon 1980/1981), a następnie trenował „Słomniczankę” (1981/1982). Był także sędzią piłkarskim w III lidze i niższych klasach rozgrywkowych piłki nożnej (1983–1985). Zmarł 23 XI 2022 r. i został pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie.
PERET BARTŁOMIEJ JAN, urodzony 12 VI 1975 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bogusławy z domu Kozik. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej i w 1994 r. zdał maturę. Studiował na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1999 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. 1 IX 1999 r. został zatrudniony w Nadleśnictwie Kolbuszowa jako stażysta. Później pracował tam na stanowiskach podleśniczego i specjalisty ds. zagospodarowania lasu, a od 1 XII 2010 r. pełni funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Kolbuszowa. W 2006 r. ukończył Podyplomowe Studium „Przedsiębiorczy Menedżer” w zakresie przedsiębiorczego zarządzania organizacją w Kolegium Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. W 2015 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk leśnych w dyscyplinie leśnictwo w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. Poza pracą zawodową udziela się społecznie. Jest m.in.: członkiem Polskiego Towarzystwa Leśnego (od 1999r.) i członkiem zarządu PTL w Krośnie, członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, członkiem zarządu oddziału SITLiD w Krośnie (od 2002 r.), sekretarzem, zastępcą przewodniczącego i przewodniczącym ZO SITLiD w Krośnie (od 2017 r.), wiceprezesem federacji stowarzyszeń naukowo-technicznych NOT w Rzeszowie (od 2015 r.), członkiem Polskiego Związku Łowieckiego, członkiem Rady Okręgowej i od 2015 r. wiceprezesem Rady Okręgowej PZł w Rzeszowie oraz członkiem Koła Łowieckiego „Knieja” w Mielcu i od 2010 r. wiceprezesem tegoż koła. Ponadto w latach 2012-2016 był członkiem Rady Gospodarki Wodnej Regionu Wodnego Górnej Wisły przy Dyrekcji Regionu Zarządu Gospodarki Wodnej w Krakowie oraz w latach 2010-2014 członkiem Rady Ochrony Przyrody przy Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. odznaczeniem ministra środowiska za działalność na rzecz środowiska i gospodarki wodnej, odznaczeniem ministra gospodarki za działalność dla rozwoju gospodarczego kraju oraz odznaczeniami honorowymi PZŁ, SITLiD, NOT i PTL.
PERET SEBASTIAN, urodzony 22 VIII 1995 r. w Mielcu, syn Rafała i Doroty z domu Maziarz. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Ogólnokształcących im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu. Pełnił z wyboru funkcję przewodniczącego samorządu uczniowskiego. Studiował na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, równocześnie na dwóch kierunkach (I – kreatywność społeczna, II – zarządzanie w politykach publicznych) i w 2017 r. uzyskał tytuł licencjata. W czasie studiów był stypendystą rektora UMCS za najlepszą średnią na roku na obydwu kierunkach. Jako student założył na uczelni Koło Naukowe „KreaTyVni” i pełnił funkcję prezesa. Był także koordynatorem Ogólnopolskiego Projektu „Akademia Nowoczesnego Patriotyzmu” na terenie województwa lubelskiego. W 2018 r. został prezesem zarządu przedsiębiorstwa społecznego Pan-Kanapka Sp. z o.o. w Mielcu. Wykonuje też wolny zawód (freelancer), m.in. tworząc strony internetowe, pisząc wnioski dotacyjne, organizując imprezy oraz prowadząc szkolenia i warsztaty. W 2014 r. założył w Mielcu Fundację Młodych Liderów,której misją jest kształcenie i wspieranie młodych liderów i został prezesem zarządu. Za nieprzeciętną aktywność i działalność społeczną otrzymała Nagrodę Marszałka Woj. Podkarpackiego „NGO Wysokich Lotów” w 2019 r. Ponadto zrealizował dotychczas ponad 150 projektów społecznych, m.in.: Ogólnopolska Trasa Kina Samochodowego 2020, Festiwale Youthest i Mikołaje Ratują Święta. Przeprowadził ponad 250 szkoleń z zakresu m.in. zarządzania i realizacji projektów społecznych. Szczególnie wyróżniającym się był innowacyjny projekt edukacyjny Maturalni.com, który w 2021 r. w VII edycji olimpiady projektów społecznych „Zwolnieni z Teorii” zdobył Złotego Wilka w kategorii edukacja. Drugim filarem działalności S. Pereta jest przedsiębiorstwo PERET Sp. z o.o., w którym pełni funkcję prezesa Zarządu. Firma zajmuje się pozyskiwaniem dotacji dla organizacji pozarządowych i firm. Ponadto S. Peret był sędzią/wolontariuszem największego na świecie turnieju kreatywności „Odyseja Umysłu” oraz współorganizatorem Dni Kreatywności. Wyróżniony został m.in. tytułem portalu internetowego: hej.mielec „Pozytywny Mielczanin 2015” w kategorii: społecznik, dwukrotną nominacją w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” – „Mielczanin Roku” oraz wyróżnieniem w prestiżowym rankingu „25 under 25” amerykańskiego „Forbesa” w 2021 r.
PERET STANISŁAW, urodzony w 1900 r. w Czerminie, powiat mielecki. Był działaczem Stronnictwa Ludowego. W czasie okupacji hitlerowskiej wstąpił do Batalionów Chłopskich. Był łącznikiem pomiędzy Komendą Obwodu BCh Mielec a Czerminem, Połańcem i Staszowem. W nieznanych okolicznościach został aresztowany przez Niemców. Po przesłuchaniach w więzieniu na zamku w Rzeszowie przewieziono go do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcimiu) i tam w 1941 r. zmarł lub został zamordowany.
PERET ZENON KAZIMIERZ, urodzony 10 II 1956 r. w Mielcu, syn Bronisława i Genowefy z domu Ochab. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową ZST w Mielcu (specjalność: frezer). W latach 1975-1993 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W wyniku zwolnień grupowych w WSK w 1993 r. stracił pracę. Do 2000 r. pracował sezonowo, m.in. w MPGK. W 2000 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych. Oddawanie krwi rozpoczął w czasie służby wojskowej w 1976 r., a do PCK i Klubu HDK w Mielcu wstąpił w 1980 r. Oddał 52 250 ml krwi (stan na 15 V 2011 r.). Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
PERŁA JERZY, urodzony 8 I 1938 r. w Ostrówku, pow. mielecki, syn Franciszka i Julii z domu Sztuka. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdał w 1955 r. Studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1964 r. z tytułem magistra inżyniera górnika. Przebieg pracy zawodowej: Rejon Eksploatacji Kamienia Kielce – szef produkcji (1964-1968), KiZPS w Tarnobrzegu – kierownik Zakładu (1968-1977 i 1986-1993), PGKiM Tarnobrzeg – dyrektor (1977-1986), Urząd Miasta i Gminy w Baranowie Sandomierskim – zastępca burmistrza (1994-1996), Urząd Gminy w Gawłuszowicach, pow. mielecki – wójt w kadencji 1998-2002, wybrany z listy PSL. W czasie sprawowania funkcji samorządowych przyczynił się m.in. do budowy wodociągu i oczyszczalni ścieków w Baranowie Sandomierskim oraz budowy wodociągu, obiektu gimnazjum i dróg w Gawłuszowicach i gminie, a także pozyskania dla Gawłuszowic środków unijnych i powodziowych. Od 2003 r. przebywa na emeryturze. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i tytułem „Zasłużony dla Miasta Tarnobrzega”.
PERS ALEKSANDER (ksiądz), urodzony 26 XI 1855 r. w Górze Ropczyckiej koło Sędziszowa Małopolskiego, syn Piotra i Marcjanny z Majewskich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Studiował w tarnowskim seminarium i w 1860 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Baranowie Sandomierskim (1860-1866) w parafii katedralnej w Tarnowie (1866-1867). 16 XI 1867 r. został mianowany proboszczem w Chorzelowie koło Mielca. Doprowadził do wybudowania domu dla ubogich (tzw. szpitala) oraz parafialnych budynków gospodarczych. Starał się też remontować coraz bardziej niszczejący drewniany kościół. Wykorzystując sprzyjający klimat dla rozwoju polskiej kultury i oświaty po ogłoszeniu autonomii Galicji, spowodował powstanie w chorzelowskiej parafii kilku szkół. Ochrzcił m.in. Władysława Sikorskiego – późniejszego generała, premiera rządu RP i naczelnego wodza Wojska Polskiego w czasie II wojny światowej. W latach 1872-1886 pełnił funkcję notariusza dekanatu mieleckiego. Z nieznanych dotąd przyczyn w 1886 r. został zwolniony z wszelkich funkcji i pozbawiony kościelnego odznaczenia EC. Nie powoływano jednak nowego proboszcza. Prawdopodobnie po pewnym czasie, być może po oczyszczeniu z zarzutów, przywrócono go na urząd proboszcza. Zmarł 16 IX 1900 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
PERZYŃSKI BOLESŁAW, urodzony 18 II 1916 r. w Mielcu, syn Franciszka i Antoniny z domu Korpanty. Ukończył siedmioklasową Szkołę Męską w Mielcu, a następnie Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową w Mielcu (1934 r.) Odbył też dwuletnie szkolenie i praktykę w zawodzie fryzjerskim u Ludwika Działowskiego. Pomagał też rodzicom w pracach na gospodarstwie. W lutym 1939 r. został powołany do służby wojskowej i przydzielony do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku-Białej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. z tą jednostką, w stopniu szeregowca, brał udział w walkach z wojskiem niemieckim w rejonie Bielska-Białej, a następnie w obronie Kalwarii, Wadowic, Tarnowa i Szczucina oraz innych miejscowości, aż do Włodzimierza Wołyńskiego. (Ciągły kontakt z nacierającymi Niemcami wynikał z zadania, jakie miał ten pułk, czyli ubezpieczania wycofującej się w kierunku wschodnim Armii Kraków.) Po złożeniu broni przed żołnierzami sowieckimi we Włodzimierzu Wołyńskim jesienią 1939 r. udało mu się powrócić do Mielca. Od tego czasu pomagał bratu w prowadzeniu sklepu. W 1949 r. ukończył kwalifikacyjny kurs kupiecki w Kupieckim Instytucie Wiedzy Zawodowej w Warszawie Oddział w Rzeszowie. Także w 1949 r. uzyskał dyplom czeladniczy, a następnie dyplom mistrzowski w zawodzie: fryzjerstwo męskie. Od 1950 r. do 1979 r. pracował w Zakładzie Energetycznym w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację Oddział w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.” Zmarł 29 I 2001 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PERZYŃSKI JAN, pochodził prawdopodobnie z Królestwa Kongresowego. Uczestniczył w powstaniu listopadowym 1830–1831, walczył m.in. w korpusie gen. Ramorino. Po upadku powstania, w obawie przed represjami rosyjskimi, uciekł do Galicji i został zatrudniony jako oficjalista dworski w majątku Tarnowskich w Chorzelowie. Około 1850 r. zbudował młyn na terenie Borku (aktualnie osiedle w Mielcu) i prowadził go do śmierci (ok. 1870 r.) Młyn ten, po remontach i z wieloma ulepszeniami, dotrwał do naszych czasów.
PERZYŃSKI MARIAN, urodzony 20 VIII 1900 r. w Mielcu, syn Franciszka i Antoniny z domu Korpanty. W 1918 r. powołany został do czynnej służby wojskowej w armii austriackiej, ale wkrótce zwolniono go z powodu zakończenia I wojny światowej. Ukończył szkołę średnią. W latach 1920-1923 odbył służbę wojskową, a od 1924 r. do końcowych dni sierpnia 1939 r. pracował w kancelariach adwokackich dr. Józefa Pflastra i dr. Antoniego Droby w Mielcu. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną w Klubie Sportowym „Kruki – Gryfy Mieleckie”, Ochotniczej Straży Pożarnej i Spółdzielni Spożywców „Konsum” w Mielcu. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. i odniósł ciężkie rany. W czasie okupacji hitlerowskiej i kilka lat po II wojnie światowej prowadził z braćmi (Kazimierzem i Bolesławem) sklep przy Rynku. W 1950 r., w związku z nieprzyjazną polityką władz wobec prywatnych sklepów (tzw. „Bitwa o handel”), zrezygnował z prowadzenia sklepu i podjął pracę w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w czerwcu 1969 r. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Był m.in. skarbnikiem w Miejskim Komitecie Stronnictwa Demokratycznego, członkiem Obwodowych Komisji Wyborczych, radnym Miejskiej Rady Narodowej (4 kadencje), działaczem i przewodniczącym Rady Nadzorczej PSS „Społem” (1968-1971) oraz długoletnim członkiem Zarządu MKS „Gryf”, m.in. w latach 1955-1961 pełnił funkcję prezesa, a następnie sekretarza. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką Honorową ZG ZZ Górników, Odznaką Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego, Odznaką „Zasłużony Działacz ZZ PPSiC” i Odznaką „Za Zasługi na Rzecz PPOK”. Zmarł 19 VI 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PETERKOWSKA LIDIA (z domu ZAJDEL), urodzona 1 III 1936 r. w Zawierciu, córka Zdzisława i Kazimiery z domu Grzesik. Ukończyła Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1955 r. W latach 1955-1991 pracowała w WSK Mielec jako: wydawacz, kartotekowa, planowa, młodszy konstruktor, planista, samodzielny planista i specjalista do spraw planowania. Ukończyła szereg kursów doskonalących zawodowych (z zakresu planowania) i sportowych (m.in. instruktora lekkoatletyki i pływania). Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w latach szkolnych w „Stali” Mielec. Specjalizowała się w sprintach, awansując w szybkim tempie do czołówki wojewódzkiej, a następnie krajowej na dystansach 100 m (rek. życ. 12,1 sek.) i 200 m (25,5). Ponadto dla potrzeb klubowych startowała w biegu na 80 m przez płotki, skoku w dal i wzwyż. W Lekkoatletycznych Mistrzostwach Polski Seniorów w Zabrzu (1956) zdobyła srebrny medal w biegu na 200 m (25,7). Był to pierwszy medal w kategorii seniorów w historii FKS „Stal” Mielec. Została powołana do kadry narodowej i jako reprezentantka Polski startowała w Międzynarodowym Memoriale im. Janusza Kusocińskiego w Warszawie. W trakcie obozu przygotowawczego kadry narodowej do XVI Letnich Igrzysk Olimpijskich w Melbourne – 1956 odniosła kontuzję i nie została zakwalifikowana do reprezentacji. (Była planowana do sztafety 4 x 100 m). Po wyleczeniu kontuzji startowała z powodzeniem w wielu zawodach krajowych i znacząco przyczyniła się do awansu „Stali” Mielec do II ligi lekkoatletycznej. Karierę zawodniczą skończyła w 1959 r. Na początku lat 60. pracowała jako instruktor lekkoatletyczny w „Stali” i prowadziła treningi z grupą dziewcząt. Wyróżniona została resortowymi odznaczeniami sportowymi. Od 1 VI 1991 r. przebywa na emeryturze.
PETERKOWSKI JAN WŁADYSŁAW, urodzony 10 I 1935 r. w Sandomierzu, syn Jerzego i Władysławy z Petrykowskich. Ukończył Gimnazjum Handlowe w Mielcu, a następnie Technikum Finansowe w Rozwadowie z maturą w 1953 r. W okresie od 17 VI 1953 r. do 1 VII 1990 r. pracował w WSK Mielec jako starszy rachmistrz, księgowy, starszy księgowy, kierownik sekcji płac i sekcji kosztów własnych, kierownik działu finansowego oraz kierownik działu płac i wypłat z ubezpieczeń społecznych. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął w latach szkolnych w LKS „Tęcza” Mielec, a od 1953 r. przeniósł się do „Stali” Mielec. Specjalizował się w sprintach i w latach 50. był czołowym zawodnikiem w okręgu rzeszowskim. W 1957 r. przyczynił się do awansu „Stali” do II ligi lekkoatletycznej. Ustanowił rekordy życiowe: 10,9 sek. w biegu na 100 m, 22,1 sek. na 200 m i 50,2 sek. na 400 m. W 1959 r. biegł w sztafecie olimpijskiej „Stali” (800 m – 400 m – 200 m – 100 m), która na stadionie „Resovii” – w składzie: Jacek Jakubowski, Witold Baran, Z. Żółkiewicz i J. Peterkowski – ustanowiła rekord Polski (3:15,0). Karierę zawodniczą zakończył w 1961 r. Ponadto po ukończeniu kursu instruktorskiego lekkoatletycznego od 1958 r. pracował jako szkoleniowiec. Prowadził zajęcia ogólnorozwojowe z II–ligowymi piłkarzami „Stali”, a następnie trenował grupę średniodystansowców i długodystansowców, wprowadzając kilku zawodników do czołówki krajowej (S. Cybulko, K. Redlińska, A. Dybek, M. Snoch). Po odbyciu studiów trenerskich w WSWF w Poznaniu uzyskał tytuł trenera lekkoatletyki II klasy (1968). W tym okresie (1967) był głównym trenerem lekkoatletów „Stali”. Inną jego specjalnością i pasją było prowadzenie przez wiele lat spikerki na zawodach lekkoatletycznych w Mielcu. W 1987 r. zakończył działalność szkoleniową i spikerską. Wyróżniony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką PZLA. Zmarł 4 X 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ulicy Królowej Jadwigi.
PETRYKOWSKI N., zarządca dóbr mielecko–chorzelowskich na przełomie XVIII i XIX w.
PETRYKOWSKI WIESŁAW, urodzony 12 VII 1952 r. w Nowym Mieście Lubawskim, syn Eugeniusza i Henryki z domu Wiatr. Uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako monter płatowców (1969-1994), a następnie w Fabryce Nadwozi Samochodowych Janusz Kuczyński i Syn s.c. (1996-2000) oraz Zakładzie Przerobu Drewna TRAKEJA ELP w Trześni (2002-2003). Był zawodnikiem sekcji pływackiej i sekcji piłki ręcznej FKS Stal Mielec. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1973 r. Akces do mieleckiego Klubu HDK zgłosił w 1995 r. Według stanu na 31 V 2011 r. oddał 39 400 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
PETRYNA JANUSZ MIKOŁAJ, urodzony 3 II 1954 r. w Krakowie, syn Adama i Stefanii z domu Czaja. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. W latach szkolnych należał do harcerstwa. Studiował na Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki (kierunek – elektrotechnika) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1979 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka. W latach 1979-1980 pracował w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W 1980 r. odbył służbę wojskową w SOR przy Wojskowej Akademii Technicznej i jeszcze w tym samym roku został zatrudniony na Politechnice Krakowskiej jako asystent na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej. W 1985 r. ukończył studia doktoranckie na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki (kierunek – elektrotechnika i automatyka) AGH w Krakowie i otrzymał stopień doktora nauk technicznych, a następnie pracował na stanowisku adiunkta. Aktualnie jest starszym wykładowcą w Instytucie Elektromechanicznych Przemian Energii Politechniki Krakowskiej. Prowadzi wykłady, ćwiczenia, projekty i laboratorium z zakresu napędów elektrycznych, eksploatacji maszyn elektrycznych i diagnostyki układów elektrycznych. Równocześnie w latach 1999-2004 pracował w firmieMega-Rem Sp. z o.o. (wcześniej Wydział Remontów Elektrociepłowni Kraków) na stanowisku specjalisty ds. pomiarów elektrycznych i kierownika Stacji Prób i Badań. Ponadto prowadził prace badawcze i wykonywał ekspertyzy w energetyce i przemyśle w dziedzinie diagnostyki, badań i pomiarów maszyn i napędów elektrycznych (głównie dla elektrowni, elektrociepłowni, hut, przemysłu chemicznego i petrochemicznego). Brał we wdrożeniu bezinwazyjnych systemów diagnostycznych maszyn i napędów elektrycznych w energetyce i przemyśle. Jest rzeczoznawcą Stowarzyszenia Elektryków Polskich w dziedzinie maszyn i napędów elektrycznych. Przebywa na emeryturze. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem za Długoletnią Służbę i Honorową Odznaką Politechniki Krakowskiej.
PEZACKI ROMUALD, urodzony 29 XII 1908 r. w Kcyni, woj. bydgoskie, syn Ludwika i Marii z Komplerowiczów. W 1929 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie im. K. Libelta w Kcyni. Był jednym z aktywniejszych organizatorów i uczestników życia kulturalno-oświatowego i sportowego Seminarium. Od sierpnia 1929 r. do października 1930 r. odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie. W latach 1930–1939 pracował jako nauczyciel kierujący w Publicznej Szkole Powszechnej w Mirkowicach, powiat wągrowiecki. Założył i prowadził młodzieżowy zespół teatralny. W 1933 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty. Egzamin nauczycielski złożył w 1935 r. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako oficer 59 Pułku Piechoty w Inowrocławiu. Walczył pod Kutnem, nad Bzurą i w obronie Warszawy (lotnisko polowe na Mokotowie, SGGW) jako dowódca plutonu. Po kapitulacji Warszawy został wzięty do niewoli niemieckiej. Więziono go w oflagach: XI B w Brunszwik (nr 1128, 1939–1940), II C w Woldenbergu (1940-1945) i VII H w Murnau (1945). W ramach tajnej edukacji obozowej w Woldenbergu ukończył Kurs Szkolenia Administracyjnego i Wyższy Kurs Nauczycielski grupy B. Należał do zespołu muzycznego i klubu sportowego „Warta”, działających za przyzwoleniem władz obozowych. Po wyzwoleniu obozu w Murnau przez wojsko amerykańskie, został przydzielony do jednostki wartowniczej pełniącej służbę w obozach amerykańskich dla niemieckich jeńców wojennych na terenie Francji. Po zakończeniu służby powrócił do Polski i udał się do Mielca, gdzie mieszkała rodzina przesiedlona w 1939 r. przez Niemców. Został zatrudniony na stanowisku instruktora wychowania fizycznego przy Inspektoracie Szkolnym w Mielcu oraz w Szkole Podstawowej w Brniu Osuchowskim, a od 1947 r. w Publicznej Szkole Powszechnej Męskiej w Mielcu. Prowadził też zajęcia przysposobienia wojskowego w Szkole Przyzakładowej WSK i Liceum Pedagogicznym oraz lekcje wychowania fizycznego w Liceum Handlowym w Mielcu. Angażował się także w działalność organizacji społecznych, m.in.: Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej, Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (pełnił funkcję prezesa), harcerstwa, Związku Nauczycielstwa Polskiego i Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Uczestniczył w planowaniu i budowie stadionu „Stali” Mielec. Był współorganizatorem masowych imprez plenerowych. W 1954 r. został powołany na stanowisko podinspektora szkolnego w Inspektoracie Oświaty i Wychowania PPRN w Mielcu. Wybrano go także radnym MRN w Mielcu. Mimo zwiększonych obowiązków, zwłaszcza na terenie powiatu, nie rezygnował z działalności społecznej w wymienionych organizacjach. Szczególnie mocno angażował się w odrodzenie ZHP w 1957 r., a w Domu Harcerza (ul. A. Mickiewicza 13) prowadził naukę gry na różnych instrumentach. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego nauczycielskiej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej w Mielcu. Ponadto był organizatorem różnych form wypoczynku letniego dzieci i młodzieży. Powierzono mu też funkcję kuratora społecznego Sądu dla Nieletnich. W 1966 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek: nauczanie początkowe i zajęcia praktyczno-techniczne). Na emeryturę przeszedł z dniem 1 I 1971 r., ale jeszcze przez wiele lat pracował w (niepełnym wymiarze godzin) w mieleckiej Bibliotece Pedagogicznej. Był także długoletnim kuratorem sądowym. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Odznaką Tysiąclecia, Medalem im. H. Jordana, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Złotą Odznaką „Zasłużony Popularyzator Wiedzy TWP”, Honorową Odznaką „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej”, Krzyżem Zasługi dla ZHP oraz tytułem „Zasłużony Nauczyciel PRL”, stopniem Harcmistrza Polski Ludowej i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 21 XI 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PEZDA BOGUSŁAW ROBERT „BODEK”, urodzony 15 X 1969 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Moniki z domu Pezda. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, maturę zdał w 1988 r. Studia na Wydziale Ekonomii (kierunek – ekonomika nieruchomości i inwestycji) Akademii Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1993 r., a studia na Wydziale Finansów i Bankowości tejże uczelni w 1994 r., uzyskując w obu przypadkach tytuł magistra. Pracował jako marketing manager w studiu nagrań Spaart Recording Studio (1995-1996) oraz jako label manager w firmach fonograficznych Koch International Poland (1997-2000) i EMI (2000-2001). Od 2002 r. prowadzi własną wytwórnię płytową 2.47 Production. Jest producentem płytowym, m.in. Soyka Sings Love Songs (2005) oraz soundtracków (ścieżek dźwiękowych) do filmów: Poniedziałek (reż. Witold Adamek), Gniew (reż. Marcin Ziębiński) i Egoiści (reż. Mariusz Treliński). Pomysłodawca albumu POECI – polska scena hip hopowa wykonuje wiersze polskich poetów. Autor ponad 40 remiksów nagrań znanych polskich wykonawców, m.in.: Maanam, Soyka, Ilusion, Vader, Kat, Reni Jusis, LD, Tuff Enuff, Jesus Chrysler Suicide. Promuje nowych wykonawców polskiej sceny, m.in. Husky, Kanał Audytywny, Oszibarack, Saluminesia, NOT i Hetane. W latach 1994-2007 był liderem formacji Agressiva 69, wykonującej rock industrialny, kompozytorem wielu utworów oraz producentem większości nagrań tej grupy (Hammered By The Gods – 1994, 2.47 – 1997, Agressiva 69 – 2001, Dirrrt – 2004, IN – 2006, OUT – 2007). Współpracował z muzykami tej klasy jak Wayne Hussey (The Mission) i Martin Atkins (Nine Inch Nails, PIL, Pigface, Killing Joke). Prowadzi działalność artystyczną w zespołach: Heart & Soul (od 2009 r. ), 2Cresky (od 2011 r.) i Made In Poland. Jest członkiem Akademii Fonograficznej Związku Producentów Audio-Video (ZPAV).
PEZIKIEWICZ JAN ALBERT, wójt miasta Rzochowa, wzmiankowany w dokumencie w 1740 r.
PĘGIEL WIESŁAWA (z domu ROGÓŻ), urodzona 25 III 1963 r. w Borowej, pow. mielecki, córka Władysława i Janiny z domu Naprawa. Absolwentka Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie. W 1984 r. została zatrudniona w Państwowym Przedszkolu nr 7 w Mielcu i jako nauczyciel pracowała do 31 VIII 1993 r., a z dniem 1 IX 1993 r. została mianowana dyrektorem tej placówki i funkcję tę pełniła do 2023 r. Ukończyła studia magisterskie z zakresu pedagogiki przedszkolnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Uzyskała też tytuł nauczyciela dyplomowanego. W 2023 r. przeszła na emeryturę.
PĘGIEL ZBIGNIEW, urodzony 27 I 1945 r. w Czerminie, syn Władysława i Stefanii z domu Skowron. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. W 1964 r. podjął pracę w warszawskiej FSO jako operator sprzętu, ale po kilku miesiącach powrócił w rodzinne strony. Pracował w Prezydium GRN i Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Czerminie. W latach 1966–1968 odbył zasadniczą służbę wojskową i powrócił do pracy w GS Czermin. Od 1 IX 1969 r. do 31 V 1975 r. pracował w Prezydium PRN (później Urząd Powiatowy) w Mielcu na stanowisku inspektora w Wydziale Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a od 1 VI 1975 r. do 27 II 1990 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako inspektor, zastępca kierownika i kierownik Wydziału Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. W 1988 r. ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W 1990 r. przeszedł do pracy w Urzędzie Rejonowym w Mielcu na stanowisko kierownika, a z dniem 1 I 1993 r. powierzono mu funkcję zastępcy kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w Mielcu. Zajmując się przez wiele lat sprawami zatrudnienia wniósł, znaczący wkład w kształtowanie polityki zatrudnienia w Mielcu i regionie w latach 70. i 80. oraz przyczynił się do łagodzenie skutków transformacji ustrojowej w dziedzinie zatrudnienia w latach 90. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarł 20 VII 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PĘKALSKA MAGDALENA URSZULA (z domu SKRZYPEK), urodzona 2 X 1979 r. w Krakowie, córka Jana i Stanisławy z Wietkowskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z matura w 1998 r. Studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie ukończyła w 2003 r. uzyskując tytuł magistra filologii romańskiej. Równocześnie w latach 2002-2003 odbyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania europejskiego we Francusko-Polskiej Podyplomowej Szkole Organizacji i Zarządzania (filia Ecole des Hautes Etudes Commerciales du Nord w Lille, Francja) przy UMCS Lublin. Pracę zawodową rozpoczęła w 2003 r. w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku referenta, a następnie została podinspektorem w Wydziale Organizacyjno-Administracyjnym, w sekretariacie Prezydenta Miasta Mielca. W 2009 r. ukończyła studia licencjackie z filologii angielskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego w Sosnowcu. W 2014 r. została przeniesiona do Wydziału Spraw Społecznych i Zdrowia Urzędu Miejskiego w Mielcu i do II 2018 r. pracowała tam na stanowisko podinspektora, a następnie inspektora. Jako tłumacz wniosła znaczący wkład w rozwój kontaktów partnerskich Mielca, głównie z miastami francuskimi Douchy-les-Mines i Morlaix oraz miastem portugalskim Vila Nova de Poiares. Była inicjatorem i współorganizatorem Spotkania Miast Partnerskich w Mielcu w dniach 9-12 V 2013 r. w ramach projektu „Europejska Akademia Obywatelska”. Od III 2018 r. pełni funkcję kierownika Biura Rady Miejskiej w Mielcu. W sierpniu 2022 r. była współorganizatorką II Spotkania Miast Partnerskich w Mielcu.
PĘKALSKI MARIAN JAN, urodzony 24 I 1908 r. w Raniżowie, syn Adama i Anny z domu Ingram. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1928 r. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie oraz Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 17 pp we Lwowie ukończył w 1932 r. Pracował jako radca prawny w Poznaniu, m.in. w Domu Filatelistycznym. W 1934 r. został awansowany na stopień podporucznika i otrzymał przydział do 62 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Bydgoszczy. Nie wiadomo, w jakich okolicznościach został wzięty do niewoli przez Sowietów, ale stało się to po napaści ZSRR na Polskę (17 IX 1939 r.). Skierowano go do obozu w Kozielsku, skąd 17 IV 1940 r. został wywieziony do Katynia (Lista wywozowa 36/1) i zamordowany w tamtejszym lesie. Źródła podają przy jego nazwisku stopień porucznika rezerwy.
PHILIPP KRYSTYNA EWA (z domu WERYŃSKA), urodzona 15 XII 1947 r. w Mielcu, córka Leona i Janiny z domu Szeliga. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. Studiowała na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1971 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Równocześnie ukończyła Międzywydziałowe Studium Kulturalno-Oświatowe UJ i otrzymała dyplom absolwenta pedagogiki kulturalno-oświatowej. Po studiach została zatrudniona jako asystent na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1971-1972). W latach 1972-1973 była nauczycielem-instruktorem w Centrum Kultury im. H. Jordana w Krakowie, a następnie przeniosła się do Wydawnictwa Literackiego w Krakowie, gdzie pracowała jako redaktor w Redakcji Klasycznej i Przekładów (1973–1990). W 1990 r. powierzono jej funkcję wicedyrektora Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miasta Krakowa. Funkcję tę pełniła do 1993 r., odpowiadając m.in. za współpracę międzynarodową. Uczestniczyła w zagranicznych wyjazdach studyjnych i seminariach międzynarodowych, m.in. w Danii i Szwecji. W latach 1994-2000 sprawowała funkcję dyrektora Śródmiejskiej Biblioteki Publicznej w Krakowie. Ponadto (w niepełnym wymiarze godzin) pracowała jako nauczyciel i lektor języka angielskiego w różnych instytucjach w Krakowie. Poza pracą zawodową sporo czasu poświęcała na działalność społeczną. W latach 1984-1990 była radną Rady Miasta Krakowa. W kadencji 1984-1988 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Kultury, a w kadencji 1988-1990 – wiceprzewodniczącej Komisji Finansów. Należała też do The English Speaking Union (1993-2000, członek i prezes Zarządu w Krakowie) i PCK. Prowadziła społecznie kursy językowe w krakowskich Domach Dziecka. W 2000 r. powróciła do rodzinnego Mielca i pracowała w Miejskim Gimnazjum w Radomyślu Wielkim jako nauczyciel języka angielskiego (2000-2001), a następnie w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu jako kustosz. Z dniem 16 XII 2002 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę. W latach 2000–2003 prowadziła lektorat j. angielskiego w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Włączyła się też w działalność społeczną, m.in. została wybrana wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i sekretarzem Forum Organizacji Pozarządowych Powiatu Mieleckiego. Współpracowała z prasą lokalną. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Krakowa” oraz Nagrodą Zbiorową Ministra Kultury i Sztuki dla Redakcji Przekładów Wydawnictwa Literackiego za serię dzieł literatury iberoamerykańskiej. Zmarła 3 VI 2020 r. Pochowana na Cmentarzu Na Bielanach w Krakowie.
PIASECKI LESZEK MARIAN, urodzony 9 VII 1958 r. w Mielcu, syn Mariana i Zofii z domu Jagusiak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) z maturą w 1978 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. jako szlifierz w WSK Mielec, a od 1982 r. do 1996 r. pracował w Zakładzie Narzędziowym WSK Mielec jako technolog prowadzący. W tym okresie ukończył studia na Politechnice Rzeszowskiej (specjalność: lotnictwo) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika (1984 r.). W 1996 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku pełnomocnika prezydenta miasta ds. profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. Równocześnie pracował w Poradni Uzależnień ZOZ Mielec jako terapeuta uzależnień i współuzależnienia. Ukończył studia podyplomowe „Profilaktyka Społeczna i Resocjalizacja” w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (2000 r.) oraz Studium Terapii Uzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie z tytułem: certyfikowany specjalista psychoterapii uzależnień (2003 r.). Od 2005 r. prowadzi NZOZ Ośrodek Profilaktyki i Terapii Uzależnień w Mielcu jako własną działalność gospodarczą; pełni w nim funkcje dyrektora i certyfikowanego specjalisty psychoterapii uzależnień. W 2014 r. uzyskał certyfikat specjalisty psychoterapii uzależnień (Centrum Terapii Krótkoterminowej w Łodzi), a w 2018 r. ukończył studia na Uniwersytecie Rzeszowskim (specjalizacja: pedagogika resocjalizacyjna) z tytułem magistra pedagogiki. Poza pracą zawodową od wielu lat udziela się społecznie, m.in. realizując programy profilaktyczne dla dzieci, młodzieży i rodziców, dotyczące uzależnień od substancji psychoaktywnych i uzależnień behawioralnych (m.in. hazard, gry komputerowe, Internet), prowadząc szkolenia wybranych grup zawodowych nt. problemów związanych z alkoholem. Jest inicjatorem powstania i założycielem pierwszej w Mielcu grupy samopomocowej Anonimowych Alkoholików „Nadzieja” (1996 r.), współzałożycielem Stowarzyszenia Trzeźwościowego „Nowe Życie” w Mielcu (1997 r.). Ponadto w latach 2013-2018 pełnił funkcję biegłego sądowego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu przy Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu. Pasją twórczą jest malowanie farbami akrylowymi.
PIASKI (PIASEK, NA PIASKU), używana w wiekach XV–XIX nazwa terenów miejskich w Mielcu położonych pomiędzy traktem sandomierskim a drogą do Cyranki. Znajdowały się na nich pola mieszczańskie i plebańskie. W połowie XIX w. na polu plebańskim usytuowano cmentarz parafialny, a na części pól wybudowano domy. Po uruchomieniu linii kolejowej teren ten uległ dalszemu zmniejszeniu. Do dziś pozostał stosunkowo niewielki teren pomiędzy zjazdem z wiaduktu a cmentarzem i są to nadal pola uprawne. Nazwy przestano używać już pod koniec XIX w.
PIASKOWA (ULICA), ulica miejska długości 409 m na osiedlu Wolności, boczna ul. Wolności. Po przebudowie w 2004 r. ma nawierzchnię asfaltową i chodnik z kostki brukowej. Przez długie lata istniała jako skromna droga polna. Rozwój strefy przemysłowo-usługowej w tej części miasta w latach 50. XX w. uczynił zeń ulicę znaną i mocno eksploatowaną. Nazwę otrzymała 27 V 1960 r. Aktualnie jest drogą dojazdową dla szeregu firm produkcyjnych i handlowych, m.in.: „Elmex”, „Stolbud”, „Metalpol”, „Ożóg”, „Basco 2”, „Ekoterm”, „DECO”, A&K, GS „Samopomoc Chłopska” i „Rawix” oraz kilku innych hurtowni i myjni samochodowych. Nazwa PIASKOWA nawiązuje do terenu piaszczystego, po którym biegnie ulica.
PIASTOWSKA (ULICA), jedna z większych (366 m) i ważniejszych ulic miejskich na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie od ul. Kazimierza Wielkiego środkiem osiedla, w kierunku wschodnim, do ul. E. Drużbackiej, krzyżując się w środkowej części osiedla z ulicami: L. Szenwalda, P. Jasienicy i F. Hynka. Powstała i otrzymała nazwę 27 V 1960 r. Wtedy to bowiem rozpoczęto budowę osiedla domów jednorodzinnych na błoniach „za laskiem”, na których w latach 30. funkcjonowało lotnisko turystyczne. Od 2003 r. posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki po obu stronach.
Patroni ulicy: PIASTOWIE kojarzeni są zawsze i jednoznacznie z Polską, a król Kazimierz Wielki, ostatni prawdziwy Piast rządzący państwem polskim, nie za darmo otrzymał zaszczytny przydomek. A przecież do najwybitniejszych w historii Polski władców zalicza się też: Mieszka I, Bolesława Chrobrego, Bolesława Krzywoustego i Władysława Łokietka. Piastowie bywali okrutni, czasem kumali się z obcymi przeciwko sobie, ale w końcu znaleźli dość sił, aby zjednoczyć się i uczynić Polskę państwem faktycznie liczącym się w Europie.
PIĄTEK ANDRZEJ, urodzony 4 XI 1899 r. w Jaworniku-Przedmieściu, powiat przeworski, syn Jana i Marianny z domu Bury. Ukończył trzyklasową szkołę ludową. Odbył służbę wojskową w 3 pułku ułanów armii austriackiej (1917-1918). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (XI 1918 r.) zgłosił się do polskiej Żandarmerii Krajowej i od 14 VI 1919 r. służył na posterunku w Mielcu. Tu również został przekwalifikowany do Policji Państwowej (1 XII 1919 r.). W latach 1921-1922 był czasowo przeniesiony do okręgu tarnopolskiego, a następnie odbył służbę wojskową. Po jej zakończeniu został ponownie skierowany do służby w Komendzie Powiatowej Policji Państwowej w Mielcu. W 1933 r. otrzymał awans na starszego posterunkowego. Za niezwykle ofiarną służbę w czasie wielkiej powodzi w lipcu 1934 r. otrzymał pochwałę komendanta wojewódzkiego Policji Państwowej w Krakowie. Od 1939 r. pełnił służbę na posterunku w Złotnikach koło Mielca. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Brązowym Krzyżem Karola (austriackie). Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) w pierwszych dniach września 1939 r. ewakuował się (z innymi mieleckimi policjantami) w kierunku wschodnim. Po wejściu wojsk radzieckich na wschodnie tereny Polski (17 IX 1939 r.) został uwięziony w nieznanych okolicznościach w obozie NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został rozstrzelany w Twerze. (Lista wywozowa NKWD nr 27/1 z 13 IV 1940 r. poz. 29.) Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Tabliczka z jego nazwiskiem znajduje się m.in. na Ścianie Katyńskiej w Mielcu.
PIĄTEK EUGENIUSZ, urodzony 22 III 1937 r. w Dulczy Małej, pow. mielecki, syn Jana i Zofii z domu Szpyrka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) z maturą w 1956 r. W tym samym roku rozpoczął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, jako konstruktor zespołu napędowego samolotu An-2. Po zawarciu związku małżeńskiego przeniósł się do Krakowa, gdzie przez krótki czas pracował w Fabryce Maszyn Drogowych (MADRO). Uzyskał uprawnienia mistrzowskie w branży budowlanej i założył prywatny warsztat ślusarski oraz firmę budowlaną. Zbudował m.in. szereg domów w Wieliczce i okolicy. W 2003 r. zakończył działalność gospodarczą i przeszedł na emeryturę.
PIĄTEK JAN, urodzony 6 VII 1887 r. w Trzemesznie koło Mogilna (Wielkopolska), syn Franciszka i Anny z domu Jaworowicz. Ukończył gimnazjum w Trzemesznie, a następnie studiował nauki handlowe w Anklam (Niemcy). Od młodości interesował się fotografią i własnoręcznie skonstruował swój pierwszy aparat fotograficzny. Uczestniczył w różnych formach walki o polskość w zaborze pruskim i w akcji przygotowawczej do powstania wielkopolskiego 1918 r. W wolnej Polsce podjął pracę w Urzędzie Celnym w Poznaniu i obowiązki te pełnił do września 1939 r. Wiele czasu poświęcał fotografii artystycznej i jego prace wielokrotnie eksponowano na zbiorowych wystawach fotograficznych. Na początku marca 1940 r. wraz z rodziną został wyrzucony przez Niemców z domu, a następnie umieszczony w obozie pośrednim na Głównie i wywieziony z Wielkopolski do Generalnej Guberni w transporcie wysiedleńców nr 23. Ostatecznie schronienie znalazł w Mielcu. Tu postanowił utrzymywać się z prowadzenia zakładu fotograficznego. Jako ekstern uzyskał dyplom mistrzowski w Izbie Rzemieślniczej w Krakowie i już w maju 1940 r. uruchomił zakład „Foto Rubens” przy Rynku 18 (Victoria Platz), a później pod numerem 1.Specjalizował się w zdjęciach portretowych, a ponadto wykonywał zdjęcia legitymacyjne i zdjęcia amatorskie klientów. W latach 1943-1944 lokal zakładu był miejsce spotkań konspiracyjnych Szarych Szeregów i skrzynką kontaktową Armii Krajowej. W maju 1945 r., po zakończeniu wojny, Jan Piątek zamknął zakład i powrócił z rodziną do Poznania, gdzie został zatrudniony w Dyrekcji Ceł. Nadal uprawiał fotografię artystyczną. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Fotograficznego oraz członkiem założycielem Stowarzyszenia Miłośników Fotografii w Poznaniu. Uczestniczył w wystawach i zdobywał nagrody i wyróżnienia. Wygłaszał odczyty na temat fotografii, publikował artykuły w piśmie „Świat Fotografii”. Zmarł 16 V 1949 r. Spoczywa na cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
PIĄTEK JÓZEF, urodzony 29 IX 1960 r. w Mielcu, syn Józefa i Janiny z domu Midura. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. W 1982 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, ale jeszcze w tym roku przeszedł do Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu i w do 1989 r. pracował w Dziale Inwentaryzacji i Rewizji Gospodarczej. W latach 1989-2013 prowadził własną działalność gospodarczą. Studiował w Wyższej Szkole Inżynieryjno-Ekonomicznej (kierunek: technika rolnicza) w Ropczycach i w 2004 r. uzyskał tytuł inżyniera. W 2014 r. został pełnomocnikiem dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Tarnobrzegu. W wyborach samorządowych w 2014 r. został wybrany na wójta Gminy Mielec na kadencję 2014-2018. Także w wyborach w 2018 r. wybrano go w I turze na wójta Gminy Mielec na kadencję 2018-2023. Angażuje się społecznie jako m.in. wiceprezes Lokalnej Grupy Działania LASOVIA w Mielcu oraz członek Rady Sołeckiej w Chorzelowie. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
PIĄTEK MICHAŁ, urodzony 17 XII 1922 r. w Chorzelowie koło Mielca. Ukończył szkołę powszechną. W 1940 r. podjął pracę w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej został powołany do II Armii Wojska Polskiego w Rzeszowie i po przeszkoleniu przydzielony do 27 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach z wojskami niemieckimi nad Nysą (Łużycką), a następnie nad Sprewą i przy jej forsowaniu został ciężko ranny. Po leczeniu w szpitalu w Poznaniu 27 V 1946 r. został zdemobilizowany. Powrócił do Chorzelowa, a niedługo potem do pracy w mieleckich Państwowych Zakładach Lotniczych (później WSK Mielec). Na emeryturę przeszedł w 1987 r. Od 1947 r. należał do Związku Inwalidów Wojennych i pełnił funkcję członka Zarządu Oddziału w Mielcu do likwidacji Związku w 1950 r. Po reaktywacji ZIW w 1956 r. powrócił do działalności w mieleckim Oddziale, pełniąc funkcje w zarządzie i komisji rewizyjnej. Był też członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (później: Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych). Uczestniczył w spotkaniach kombatantów z młodzieżą. Od 1974 r. do 2005 r., jako chorąży pocztu sztandarowego ZIW, brał udział w obchodach świąt i rocznic państwowych, a po 1990 r. także w uroczystościach religijnych w Mielcu i okolicach. Posiadał stopień porucznika WP. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasługi na Polu Chwały, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem za Berlin i Złotą Odznaką Honorową ZIW. Zmarł 26 XI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu w Jaślanach koło Mielca.
PIĄTEK STANISŁAW, urodzony 8 V 1935 r. w Kliszowie, powiat mielecki, syn Mieczysława i Stefanii z domu Rzeźnik. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność: technologia wytwarzania samochodów i ciągników) i w 1958 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Był członkiem organizacji młodzieżowych. Po krótkiej pracy w TZEK w Tarnowie (XI 1957) został zatrudniony (od 2 XII 1957 r.) w WSK Mielec na stanowisku technologa, a następnie pracował jako st. konstruktor, st. mistrz – kierownik Technicznej Obsługi „Mikrusa” i od 1964 r. – kierownik Oddziału HR – 3. Od 1 IX 1964 r. do 31 VII 1967 r. pełnił funkcję dyrektora MPGK w Mielcu, a następnie powrócił do WSK. Od 1 VIII 1967 r. pracował jako zastępca kierownika i kierownik Wydziału 33, a 1 VII 1971 r. został powołany na stanowisko zastępcy szefa produkcji WSK. Ponadto był biegłym sądowym w zakresie samochodów. Z dniem 1 IX 1973 r. został służbowo przeniesiony do Wytwórni Łożysk Ślizgowych „Delta – Bimet” w Gdańsku na stanowisko dyrektora. W 1974 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania w SGPiS w Warszawie. Za „Opracowanie wielowarstwowego materiału na łożyska ślizgowe nie wymagające smarowania oraz technologii i urządzeń do wytwarzania tego materiału i łożysk” otrzymał „Nagrodę za szczególne osiągnięcie w dziedzinie postępu naukowo-technicznego” Ministerstwa – Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń w 1988 r. Z dniem 1 I 1991 r. przeszedł na rentę, a później na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30–lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką PCK III stopnia i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz ZZM”.
PIĄTEK ZDZISŁAWA (z domu DUDEK), urodzona 18 II 1938 r. w Dulczy Małej, powiat mielecki, córka Kazimierza i Anny z domu Kurgan. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1956 r. Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim w Warszawie równocześnie na Wydziale Biologii i Wydziale Filozofii, uzyskując tytuły magistra – na Wydziale Biologii w 1961 r., a Filozofii w 1962 r. Po studiach została zatrudniona w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracowała w nim nieprzerwanie 48 lat, pełniąc różne funkcje i uzyskując kolejne stopnie naukowe i w 1993 r. tytuł profesora zwyczajnego. Prowadziła badania w dziedzinach filozofii nauki i filozofii przyrody, z uwzględnieniem ewolucjonizmu i filozofii środowiskowej. Większość rezultatów tych badań przedstawiła w 6 książkach naukowych, 2 popularnonaukowych, ponad 150 artykułach w prasie krajowej i zagranicznej. Najważniejsze publikacje to: Biologiczne podstawy języka a N. Chomsky’ego koncepcja gramatyki (1978 r.), Aspekty antropocentryzmu (1988 r.), Biologia wobec płci i seksu (1994 r.), Etyka środowiskowa. Nowe spojrzenie na miejsce człowieka w przyrodzie (1998 r.), Pawi ogon, czyli o biologicznych uwarunkowaniach kultury (2007 r.), Ekofilozofia (2008 r.), O śmierci, seksie i metodzie in vitro (2011 r.). Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i trzykrotnie nagrodą Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego.
PIĄTKOWSKI JÓZEF KAZIMIERZ, urodzony 16 III 1874 r. we Lwowie, syn Kazimierza i Emilii ze Stronerów. Absolwent IV Gimnazjum we Lwowie, maturę zdał w 1892 r. Studia przyrodnicze i matematyczne na Uniwersytecie Lwowskim ukończył w 1896 r. Egzamin nauczycielski zdał w 1900 r. Pracował jako nauczyciel przyrody w gimnazjach w Przemyślu (1898-1901) i Jarosławiu (1902-1909). Od 1909 r. był nauczycielem c.k. Gimnazjum w Mielcu, a w 1912 r. został urlopowany w celu objęcia stanowiska dyrektora prywatnego Polskiego Gimnazjum Realnego w Orłowej. Angażował się politycznie i społecznie. Był działaczem m.in. Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego i Ligi Narodowej, Towarzystwa Szkoły Ludowej (członek Zarządu Głównego od 1908) i Towarzystwa Kółek Rolniczych. W latach 1914-1917 służył (jako porucznik) w armii austriackiej na terenie Galicji. W latach 1919-1920 działał na terenie Cieszyna, pełniąc funkcje prezesa Komitetu Wykonawczego Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego z ramienia Polskiego Zjednoczenia Narodowego, a następnie był jednym z trzech prezesów Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego, członkiem ZG Macierzy Szkolnej Księstwa Cieszyńskiego i członkiem Rady Naczelnej Związku Ludowo-Narodowego. W 1919 r. wszedł w skład delegacji polskiej do Paryża w misji przyłączenia Śląska Cieszyńskiego do Polski, a następnie wziął udział w konferencji polsko-czechosłowackiej w Krakowie w sprawie ustalenia granic. Po przydzieleniu Orłowej Czechosłowacji przeniósł się do Lwowa i w 1920 r. objął stanowisko dyrektora Oddziału Parcelacyjnego Ziemskiego Banku Kredytowego, a później został dyrektorem Zarządu Głównego Towarzystwa Szkoły Ludowej we Lwowie. Był autorem kilku książek, m.in. Wskazówki do zbierania, preparowania oraz urządzenia zbiorów owadów (Jarosław 1904), Stosunki narodowościowe w Księstwie Cieszyńskim (Cieszyn 1918) i Rozwój stosunków wyznaniowych i narodowościowych w Małopolsce Wschodniej (Lwów 1936) oraz artykułu Szkoła ludowa a stosunki narodowościowe w Galicji (w „Przewodniku Oświatowym” 1910, nr 4-6), napisanego w okresie pracy w Mielcu. Zmarł 4 VI 1942 r. we Lwowie.
PIĄTKOWSKI LUDWIK, urodzony 25 VIII 1913 r. w Zwinogródce (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Jadwigi z Kowalewskich. W 1920 r. wraz z rodzicami zamieszkał w Warszawie. Ukończył 6 klas gimnazjum, a następnie Państwową Szkołę Techniczno-Kolejową w Warszawie. W latach 1935 – 1937 odbył zasadniczą służbę wojskową w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie i do rezerwy przeszedł w stopniu kaprala. 20 VIII 1939 r. został zmobilizowany i z macierzystym pułkiem brał udział w kampanii wrześniowej do 19 X 1939 r., m.in. w obronie Lwowa. Po zajęciu Lwowa przez wojska sowieckie udało mu się powrócić do Warszawy. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako maszynista parowozowy. Brał udział w powstaniu warszawskim. Po jego stłumieniu znalazł się w niemieckiej niewoli, ale udało mu się uciec z transportu do Niemiec. Po wojnie pracował w PKP Warszawa Wschodnia, a następnie został oddelegowany do Jaworzyny Śląskiej na stanowisko kierownika robót w parowozowni. 18 II 1952 r. przeniesiono go do WSK w Mielcu, gdzie w Dziale Głównego Mechanika pracował jako mistrz, a następnie starszy mistrz. Angażował się społecznie, m.in. w Lidze Przyjaciół Żołnierza. Z dniem 31 III 1979 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz LPŻ”. Zmarł 11 XII 2001 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.