PIECHOCIŃSKI STANISŁAW, urodzony 12 X 1896 r. w Mielcu, syn Józefa i Julii z domu Kłos. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1917 r. Studiował na Akademii Rolniczej w Dublanach, a następnie na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki we Lwowie i w 1922 r. uzyskał tytuł inżyniera rolnika. Brał udział w obronie Lwowa (1 XI 1918 r. – 26 III 1919 r.) i po utracie prawego oka został zwolniony z wojska jako inwalida. Po studiach został zatrudniony na Politechnice Lwowskiej w charakterze asystenta w Stacji Chemiczno-Rolniczej w Dublach (1921-1923). Kolejnymi miejscami pracy były: Szkoła Rolnicza w Wejherowie (kierownik szkoły, 1923-1925), Szkoła Rolnicza w Pawłowie koło Chojnic (dyrektor szkoły, 1925-1936), Pomorska Izba Rolnicza w Toruniu (inspektor nasiennictwa i zastępca naczelnika Wydziału Produkcji Roślinnej, 1936-1939) i Zakład Doświadczalny Pomorskiej Izby Rolniczej w Starym Brześciu koło Włocławka (kierownik zakładu, IX-XII 1939 r.). W czasie pracy w Pawłowie założył Kółko Rolnicze i był jego prezesem, a także wiceprezesem Powiatowego Towarzystwa Rolniczego w Chojnicach. Na początku grudnia 1939 r. został aresztowany przez Niemców, a następnie wysiedlony z Pomorza. Powrócił do Mielca i przez rok pozostawał bez pracy. 1 XI 1940 r. podjął pracę w Zarządzie Dróg Wodnych w Tarnowie jako referent uprawy wikliny, a od 1 X 1941 r. do 14 X 1944 r. był zarządcą majątku rolnego Stanisława Reja w Przecławiu. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej i utworzeniu województwa rzeszowskiego powierzono mu funkcję naczelnika Wydziału Organizacyjnego Wojewódzkiej Izby Rolniczej w Rzeszowie i zastępcy dyrektora tej Izby (15 X 1944 r. – 30 I 1945 r.). W latach 1945-1947 pracował w Pomorskiej Izbie Rolniczej w Toruniu jako naczelnik Wydziału Produkcji Roślinnej, a następnie (do 31 VII 1950 r.) kierował Działem Ziemniaczanym Związku Plantatorów Roślin Okopowych w Toruniu i Warszawie. Od 1 VIII 1950 r. do 31 V 1957 r. był starszym inspektorem w Ministerstwie Przemysłu Rolnego i Spożywczego w Warszawie. W tym czasie ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra nauk agrotechnicznych (1953 r.). Od 1 VI 1957 r. do 31 XII 1964 r. pełnił funkcje kierownika Działu Ziemniaczanego i zastępcy dyrektora Związku Plantatorów Roślin Okopowych w Warszawie. Należał do wielu organizacji społecznych, m.in. Polskiego Czerwonego Krzyża, Naczelnej Organizacji Technicznej i Związku Zawodowego Pracowników Instytucji Społecznych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Obrony Lwowa, Krzyżem Walecznych, Odznaką Honorową „Orlęta”, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Odznaką „Za Ofiarną Pracę”, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi i Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (wszystkie z czasów II RP) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1962 r.). 1 I 1965 r. przeszedł na emeryturę i powrócił do rodzinnego Mielca. Zmarł 10 I 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PIECHOCIŃSKI WOJCIECH, cechmistrz cechu kowalskiego w Mielcu w latach 70. XVIII w.
PIECHOCKI HENRYK JAN, urodzony 12 V 1948 r. we Włocławku, syn Jerzego i Kazimiery z domu Nowak. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu z maturą w 1967 r. Pracę zawodową rozpoczął w lipcu 1967 r. jako ślusarz w WSK „PZL-Mielec”. W marcu 1972 r. przeszedł do Ośrodka Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) „PZL-Mielec” i pracował w Dziale Obliczeń Technicznych (aerodynamika) do marca 1995 r. na stanowiskach: konstruktor, kierownik sekcji i starszy konstruktor. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym (specjalność: silniki spalinowe) Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od maja 1995 r. do kwietnia 1999 r. pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” jako konstruktor prowadzący aerodynamikę, a następnie w maju 1999 r. został zatrudniony na takim samym stanowisku w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. Z końcem roku 2003 przeszedł na emeryturę. Od tego czasu włączył się w działalność kulturalną mieleckich seniorów. Od 2008 r. należy do Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku (MUTW), szczególnie udzielając się w chórze „Echo” i grupie teatralno-kabaretowej „Senior-Show jako śpiewak i aktor. Jest autorem wielu tekstów dla obu zespołów. Do tekstów piosenek muzykę skomponowała Małgorzata Leśniak – dyrygent chóru „Echo”. Wśród nich znajdują się: sztandarowa pieśń MUTW „Na Mieleckim Uniwersytecie III Wieku” oraz pieśń „O Pani Nasza, Patronko Mielca”, śpiewana w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Bierze udział w konkursach literackich. W VII „Juwenaliach III Wieku – 2015” w Warszawie dwa wiersze – „Żona” i „Uwaga na Krystyny” zostały wyróżnione i zamieszczone w okolicznościowym wydawnictwie Juwenaliów. Podczas III Mieleckich Dni Seniora – 2018 za utwór „Szkatułka” otrzymał I miejsce i puchar Prezydenta Miasta Mielca.
PIECHOTA BARBARA (z domu MIŁOŚ), urodzona 11 I 1940 r. w Orłowie, powiat mielecki. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1958 r. Od 1958 r. do 1962 r. pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Wojkowie, powiat mielecki. Kolejnymi miejscami pracy były: Szkoła Podstawowa w Sobowie, Szkoła Podstawowa w Badachach i Szkoła Podstawowa nr 1 w Tarnobrzegu. Równocześnie podwyższała kwalifikacje zawodowe, kończąc Studium Nauczycielskim w Rzeszowie w zakresie wychowania plastycznego i zajęć praktyczno-technicznych. Uzyskała też specjalizację z zakresu nauczania początkowego. W 1980 r. zdała egzamin kwalifikacyjny. Wyróżniała się nie tylko w etatowej pracy dydaktyczno-wychowawczej, ale także w działalności pozalekcyjnej i społecznej. Opiekowała się szkolnymi kołami PCK i SKO oraz ZHP. W 1988 r. przeszła na emeryturę. Od 1958 r. należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego i przez wiele lat była jego aktywną działaczką. Po rozwiązaniu Związku w stanie wojennym, a następnie zakończeniu stanu wojennego, weszła w skład grupy reaktywującej ZNP w Tarnobrzegu. Została wybrana na prezesa Oddziału (1983-1985), a później była członkiem Zarządu Oddziału ZNP (do 2002 r.), przewodniczącą i wiceprzewodniczącą Oddziałowej Sekcji Emerytów i Rencistów (do 2002 r.). Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaka ZNP, Złotą Odznaką PCK oraz nagrodami wojewódzkimi i ministerialnymi. Zmarła 10 III 2008 r. w Warszawie.
PIECHOTA GRZEGORZ, urodzony 30 XII 1971 r. w Mielcu, syn Edwarda i Marii z domu Tworek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1990 r. Ukończył Policealne Studium Zawodowe w Zespole Szkół Ekonomicznych w Stalowej Woli z tytułem technika ekonomisty (1992 r.). W latach 1997-1999 pracował w Ośrodku Doskonalenia Pedagogicznego w Tarnobrzegu na stanowisku referenta. W 1999 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu i pracował na stanowiskach: referenta, specjalisty i głównego specjalisty. W tym czasie studiował na Wydziale Zarządzania (kierunek – zarządzanie i marketing) Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie i w 2003 r. uzyskał tytuł inżyniera. Od 2018 r. do 2019 r. pracował na stanowisku koordynatora Biura Edukacji, Zdrowia i Spraw Społecznych Starostwa Powiatowego w Mielcu, a od 2019 r. pełni funkcję dyrektora Wydziału Edukacji, Zdrowia i Spraw Społecznych w tymże Starostwie. Poza pracą zawodową angażuje się społecznie. W 2018 r. został wybrany na radnego Rady Gminnej w Padwi Narodowej na kadencję 2018–2023.
PIECHOTA JAN (ksiądz), urodzony 12 II 1909 r. w Jaślanach, pow. mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1928 r. Po studiach teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1933 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Czchów, Domosławice, Baranów, Szczawnica, Łącko, Otfinów i Łęg Tarnowski. W 1946 r. został administratorem, a w następnym roku proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Iwkowej. Po pożarze modrzewiowego kościoła parafialnego z XVI w., bez wymaganych zezwoleń rozpoczął budowę nowego kościoła i zakończył ją w 1953 r. Poza działalnością duszpasterską pasjonował się historią Iwkowej i okolic. Gromadził stare przedmioty, wytwory sztuki ludowej, fotografie oraz wszelkie pamiątki po poprzednich pokoleniach iwkowian i zorganizował muzeum parafialne. Autor m.in. opracowań: Dzieje parafii w Iwkowej 1325-1960 (praca magisterska), Gawędy Iwkowskie (Kraków 1976, 2006), Komedyje Iwkowskie: gadki i klechdy (Warszawa 1982), Gawęda mojego dzieciństwa; Wspomnienia z lat 1900-1918 (Warszawa 1987). W 1979 r. zrezygnował z funkcji proboszcza, ale pozostał w parafii w Iwkowej jako rezydent. Zmarł 17 I 1987 r. Pochowany na starym cmentarzu w Iwkowej. Założone przez ks. J. Piechotę muzeum parafialne otrzymało nazwę Muzeum im. ks. Jana Piechoty i jest filią Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie.
PIECHOTA KAZIMIERZ EUGENIUSZ, urodzony 4 III 1932 r. w Podleszanach k/Mielca, syn Antoniego i Rozalii z domu Macander. Absolwent Technikum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu z maturą w 1951 r. Pracę zawodową rozpoczął w maju 1951 r. w Przedsiębiorstwie Skupu i Kontraktacji w Mielcu jako kierownik produkcji. 31 VIII 1953 r. poprosił o zwolnienie i podjął studia dzienne na Wydziale Finansów i Rachunkowości Przemysłu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach. Ukończył je w 1958 r. z tytułem magistra ekonomii. Po studiach pracował w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu jako księgowy (1 X – 31 XII 1958 r.), a następnie w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu, także w księgowości (1 II 1959 r. – 31 VIII 1963 r.). Równocześnie od 1961 r. pracował W Technikum Mechanicznym w Mielcu, a później w Technikum Ekonomicznym w Mielcu jako nauczyciel w niepełnym wymiarze godzin. Od roku szkolnego 1963/1964 przeszedł do pełnoetatowej pracy nauczycielskiej w Technikum Ekonomicznym Mielcu. Uczył ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw oraz arytmetyki gospodarczej. Po przejściu dyrektora Franciszka Duszkiewicza na emeryturę (1971 r.) przez kilka miesięcy pełnił funkcję dyrektora szkoły. W 1970 r. ukończył kurs pedagogiczny dla nauczycieli szkół zawodowych. Opiekował się pracownią przedmiotów zawodowych i szkolną organizacją młodzieżową. Przez wiele lat pełnił funkcje członka Rady Kierowniczej Szkoły i przewodniczącego Komisji Przedmiotów Zawodowych w ZSE w Mielcu. Był współorganizatorem Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej. W 1981 r. otrzymał tytuł profesora szkoły średniej. Serdeczną postawą wobec młodzieży i kompetencjami zawodowymi sprawił, że rekordowo wielu dyplomantów chciało pisać pracę dyplomowa pod jego opieką. (Czasem było ich tylu, że nie był w stanie wszystkich przyjąć.) Posiadał stopień zawodowy nauczyciela dyplomowanego. Został wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznaczeniami młodzieżowymi, Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia, nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania oraz nagrodami władz lokalnych. W 1993 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 1998 r. uczył w niepełnym wymiarze godzin. Zmarł 17 IV 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIECHOTA MARIAN, urodzony 20 IX 1959 r. w Mielcu, syn Piotra i Zofii z domu Lubera. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1984 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Od 1 XI 1984 r. do 31 XII 2003 r. pracował w ZOZ Mielec na stanowisku starszego asystenta. Ponadto wykładał pediatrię w Liceum Medycznym w Mielcu (1985-1987). Specjalizację I stopnia z pediatrii uzyskał w 1989 r. (Rzeszów), a tytuł specjalisty chorób płuc II stopnia w 1992 r. w Instytucie Gruźlicy i Chorób Płuc w Rabce. W 1993 r. zorganizował i prowadził Poradnię Gruźlicy i Chorób Płuc Dzieci i Młodzieży w Mielcu. Jako pierwszy w Mielcu wykonywał testy alergiczne i rozpoczął odczulanie pacjentów preparatem (szczepionkami przeciwpyłkowymi i przeciwroztoczowymi). W 2003 r. został zatrudniony w NZOZ „Pulm–Med” Poradnia Pulmunologiczna na stanowisku kierownika i lekarza prowadzącego tę poradnię. W ramach doskonalenia zawodowego uczestniczył w szeregu międzynarodowych konferencji naukowo-szkoleniowych, m.in. w Pekinie (2002), na Krecie (2002) i Teneryfie (2003), w Pradze (2003) i Monaco (2004) oraz w wielu krajowych konferencjach i zjazdach naukowych z zakresu pneumonologii i alergologii. Angażował się do różnych form pracy społecznej. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ftyzjopulmunologicznego i Polskiego Towarzystwa Alergologicznego. W latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej w Mielcu (z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”) i pracował w Komisji Zdrowia i Ochrony Środowiska. W 1996 r. zagrał w drużynie ZOZ Mielec, która zdobyła mistrzostwo Polski lekarzy w piłce nożnej halowej w Mielcu. Od maja 2005 r. uczestniczy w ogólnopolskich badaniach „KOMPAS” chorych na astmę oskrzelową.
PIECHOTA WOJCIECH, cechmistrz mieleckiego cechu kowalskiego w latach 90. XVIII w.
PIECHOWICZ KILIAN, burmistrz miasta Mielca, wymieniony w dokumencie z 1663 r.
PIECUCH JÓZEF WŁADYSŁAW, urodzony 13 III 1933 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Mieczysława i Julii z domu Sarama. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. Studiował na Wydziale Geograficzno-Biologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1958 r. uzyskał tytuł magistra biologii. W latach 1959-1970 pracował w Technikum Mechanicznym MPM w Mielcu jako nauczyciel chemii, rysunku i BHP. W 1972 r. przeniósł się do Liceum Medycznego w Mielcu, gdzie do emerytury w 1988 r. uczył biologii i chemii. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, a zwłaszcza ochronie przyrody i twórczości malarskiej. Przez wiele lat był opiekunem szkolnego Koła Ligi Ochrony Przyrody w LM, przewodniczącym Zarządu Oddziału LOP w Mielcu i członkiem Zarządu Wojewódzkiego LOP w Rzeszowie. Był inicjatorem m.in.: sesji popularno-naukowej „Profesor Władysław Szafer–Jego życie i dzieło” (1975), nadania Rezerwatowi Buczyna w Cyrance na Płaskowyżu Kolbuszowskim imienia prof. Władysława Szafera oraz wystawy fotogramów „Osobliwości przyrody Ziemi Mieleckiej”. Działalność ta opisywana była wielokrotnie w wydawnictwach Zarządu Głównego LOP w Warszawie. Napisał artykuł Parki i osobliwości przyrody do wydawnictwa Mielec Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 3, Mielec 1994 r. Malarstwem interesował się od dziecka, bowiem ojciec wykonywał wiele prac plastycznych. Sam zaczął malować w latach 70. Ulubionym tematem była przyroda, ale nie stronił od portretów, np. prof. W. Szafera dla Zespołu Szkół Rolniczych w Rzemieniu i Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. Był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i później członkiem jego zarządu. Po raz pierwszy eksponował swoje prace na wystawie indywidualnej w 1978 r. w Galerii RCK w Mielcu. W 1981 r. uczestniczył w założeniu Klubu Środowisk Twórczych TMZM. Odtąd brał udział w jego wszystkich wystawach zbiorowych i wielu plenerach, a w latach 90. został wybrany przewodniczącym Zarządu KŚT. Brał także udział w wystawach międzywojewódzkich prac nauczycieli w Stalowej Woli, Krośnie, Rzeszowie i Opatowie. Jest też członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego SCK w Mielcu. Obrazy jego autorstwa znajdują się w licznych zbiorach w kraju i poza jego granicami, m.in. w USA i Australii. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony dla Ochrony Przyrody”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania: stopnia III, II i specjalną za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej oraz tytułem Honorowego Członka TMZM w Mielcu. Zmarł 14 XI 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PIECZĘCIE, znak własnościowy i rozpoznawczy instytucji lub osoby fizycznej, świadectwo wiarygodności i nadania mocy prawnej (oficjalnej) pismu lub dokumentowi. W dotychczasowej historii Mielca, a zwłaszcza po II wojnie światowej, używano wielu różnych pieczęci. Niektóre z nich miały jednak szczególną wartość, gdyż w ich środkowej części znajdował się herb miasta. *Najstarszą znaną, choć dotychczas nie odnalezioną, mielecką pieczęcią jest pieczęć odciśnięta na dokumencie z 1535 r. W jej środkowej części widnieje rycerski szyszak z dwoma rogami – prostym i rozgałęzionym, a pod szyszakiem – niezbyt kształtna i szeroka litera M. W otoku znajduje się napis gotykiem: SIGILLUM CIVITATIS MIELECZ. Przypuszcza się, że pieczęcią tą posługiwano się już w XV w., może nawet od początku funkcjonowania miasta. *W późniejszych latach XVI w. posługiwano się już dalece bardziej wysublimowaną pieczęcią. Także i na niej w środkowej części znajduje się szyszak z rogami żubra i jelenia, ale jest ozdobiony z obu stron labrami. Pod szyszakiem umieszczono literę M o kształcie kapitałowym, na średniowiecznej tarczy, wchodzącej dolną częścią na otok. W otoku w kształcie wstęgi widnieje napis: SIGILLUM CI/VITATIS MIELEC. Przypuszcza się, że pieczęć ta używana była do końca XVIII w., bowiem widnieje na dokumencie z 1786 r. *W I poł. XIX w. posługiwano się pieczęcią bardzo podobną do poprzedniej, a jedynie w herbie zamieniono szyszak na koło. *Po wprowadzeniu autonomii galicyjskiej i w pierwszych latach II Rzeczypospolitej (do 1923 r.) używano pieczęci z herbem rodu Mieleckich Gryf i opisem w otoku: URZĄD GMINY MIASTA MIELEC lub URZĄD GMINNY MIASTA MIELCA.*W latach 1923-1933 w pieczęci miejskiej pozostawiono w środku herb Mieleckich Gryf, ale w otoku umieszczono napis: MAGISTRAT MIASTA MIELCA. *W 1933 r. ujednolicono pieczęcie organów administracji państwowej, wprowadzając godło Polski na miejsce herbu miasta. *W 1991 r. wprowadzono pieczęć zaprojektowaną przez Mirosława Maciągę. W jej środkowej części znajduje się nowy herb miasta, wprowadzony w 1991 r., a w otoku napis: MIASTO MIELEC.*Rzadziej, jak się wydaje, zmieniano pieczęcie miasta Rzochowa. Najstarszą pieczęcią miasta Rzochowa, według tradycji, była pieczęć lakowa z 1372 r., której odciski widnieją na dokumentach z wieków XVII-XIX. W jej środkowej części znajdował się herb Leliwa: sześcioramienna niewielka gwiazda ponad półksiężycem na tarczy. W otoku umieszczono napis: ZOCHOW SIGILLUM EIUS OPPIDI. Przechowywano ją do 1923 r. *W 1908 r. wprowadzono nową pieczęć. Powtórzono w środkowej części herb Leliwa z bogatymi zdobieniami. W otoku umieszczono napis: URZĄD GMINNY MIASTA RZOCHOWA. Używano jej do 1933 r., bowiem wówczas Rzochów stracił prawa miejskie.
PIECZĘĆ ZASŁUG OBYWATELSKICH SIGILLUM MERITI CIVILIS, odznaczenie honorowe Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. Władysława Szafera. Formą odznaczenia jest medal i statuetka. Pieczęć Zasług Obywatelskich przyznawana jest raz w roku w listopadzie, a wręczenie odbywa się w czasie uroczystości Święta Niepodległości. Odznaczenie jest przyznawane ludziom wybitnie zasłużonym dla ziemi mieleckiej: jedno osobie żyjącej, a drugie pośmiertnie. W 2016 r. medale ze statuetkami przyznano Januszowi Chodorowskiemu – prezydentowi miasta Mielca w latach 1994-2014, a pośmiertne – bł. ks. Romanowi Sitce – budowniczemu bursy gimnazjalnej z kaplicą św. Stanisława Kostki w 1912 r. (Odebrała je delegacja Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Bł. ks. Romana Sitki w Mielcu). W 2017 r. laureatami byli: Józef Oleksiak – wybitny konstruktor lotniczy i pośmiertnie – prof. Władysław Szafer (Wyróżnienie odebrała delegacja Szkoły Podstawowej nr 1 im. W. Szafera w Mielcu.) W 2018 r. odznaczenie nadano: ks. Kazimierzowi Czesakowi – długoletniemu proboszczowi parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu i pośmiertnie – gen. Władysławowi Sikorskiemu – premierowi rządu RP i naczelnemu wodzowi w czasie II wojny światowej (Odebrał dowódca mieleckiej jednostki strzeleckiej im. gen W. Sikorskiego – Andrzej Zemmel.). W 2019 r. laureatami zostali: Anna Kolisz – właścicielka firmy „Ankol” w Chorzelowie i pośmiertnie – Stanisław i Mieczysław Działowscy – prekursorzy mieleckiego przemysłu lotniczego. (Odebrał ich brat – Bogusław Działowski.) W 2021 r. wyróżnienie wręczono Józefowi Witkowi – autorowi niniejszej Encyklopedii miasta Mielca oraz pośmiertnie – dr inż. Andrzejowi Kędziorowi – inicjatorowi i zleceniodawcy wielkich prac melioracyjnych na ziemi mieleckiej na przełomie XIX i XX w. (Odebrała rodzina.) W 2022 r. uhonorowano Jadwigę Klaus – wielce zasłużoną działaczkę kultury, zwłaszcza w zakresie teatru oraz pośmiertnie – Tadeusza Ryczaja – długoletniego, zasłużonego dla ziemi mieleckiej, dyrektora WSK Mielec. Laureatami w 2023 r. byli: Stanisława Rzeźnik – nauczycielka, b. długoletnia dyrektor szkoły, przewodnicząca Mieleckiej Rady Seniorów, zasłużona w działalności w środowisku seniorów i samorządzie osiedlowym. Pośmiertnie uhonorowano prof. Władysława Micka – nauczyciela, organizatora tajnego nauczania w czasie okupacji hitlerowskiej, b. kierownika szkoły, nauczyciela Liceum Pedagogicznego, działacza spółdzielczego. .
PIECZYŃSKI HENRYK, cechmistrz cechu krawiecko–kuśnierskiego w Mielcu w latach 1790 (być może także wcześniej) – 1800.
PIEKARNICTWO, rzemiosło związane z wyrobem i wypiekiem pieczywa funkcjonowało z pewnością od początku założenia miasta Mielca i traktowano je (wspólnie z rzeźnictwem) na innych prawach niż pozostałe rzemiosła. W akcie lokacyjnym z 1470 r. Jan i Bernardyn Mieleccy wyznaczyli dla wszelkich rzemieślników roczną opłatę po groszu, z wyjątkiem piekarzy i rzeźników, których zobowiązali do płacenia czynszu za jatki. Piekarze i rzeźnicy nie musieli zrzeszać się w cechy. Nie tworzyli ani własnego cechu, ani nie przyłączali się do cechów zbiorowych. Zapewne dlatego nie ma w najstarszych mieleckich dokumentach cechowych nazwisk piekarzy. Można jednak przypuszczać, że z tym zawodem związane były ongiś rodziny Piekarczyków, Piekarskich i Piekarzów. Pierwszą bardziej znaną mielecką rodziną piekarzy byli Woźniakowie, których piekarnia była usytuowana w pobliżu rynku, a jej właściciel Tomasz Woźniak dwukrotnie pełnił funkcję naczelnika Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej (1894-1896, 1903-1904). Piekarzem był też jeden z pierwszych naczelników TOSP Wincenty Jędrzejowski (1869-1879). W XIX w. znane były też piekarnie żydowskie Jakóba i Szymona Trompeterów. W 1923 r. uruchomił piekarnię Jan Sobusiak przy ul. Kościelnej 8, a w 1924 r. piekarnię przy ul. H. Sienkiewicza wybudował Ludwik Jeż. W latach 30. uruchomił piekarnię przy ul. Legionów Wawrzyniec Dutkiewicz. W czasie okupacji hitlerowskiej powstały piekarnie Jana Strzępy przy Bäckerstrasse (II 1940) i Józefa Gajdy przy ul. Kościelnej 8 (1942) . Wkrótce po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej uruchomił piekarnię przy ul. Legionów 3 Paweł Rola (X 1944). W 1948 r. rozpoczęła działalność piekarnia Stanisława Tarana przy ul. Sandomierskiej. (Później przeniesiono ją do nowego budynku przy ul. Sienkiewicza 5.) Powstały także piekarnie Mariana Pogłodzińskiego przy ul. Kilińskiego i Adama Koniecznego przy ul. 17 Grudnia. Rozwój prywatnego piekarnictwa zahamowała pod koniec lat 40. niesławna „bitwa o handel”, w czasie której zobowiązano Powszechną Spółdzielnię Spożywców „Społem” do przejmowania „w dzierżawę” piekarni prywatnych i ich sklepów. Równocześnie mielecka PSS wybudowała i uruchomiła własną piekarnię (15 ton pieczywa w ciągu doby) przy ul. Wolności (1954). W połowie lat 50. PSS produkowała chleb w 6 piekarniach. Przemiany po 1956 r., nierentowność piekarni i niska jakość sporej części wytwarzanego pieczywa spowodowały, że w 1958 r. zakończono dzierżawienie prywatnych piekarni i zwrócono je właścicielom, którzy ponownie uruchomili działalność na własny rachunek. W latach 60. i 70. nie odnotowano większych zmian. W 1987 r. PSS zakończyła budowę piekarni mechanicznej (12 ton pieczywa na dobę) przy ul. Racławickiej 17. Spore zmiany nastąpiły po 1990 r. Nowe piekarnie uruchomili: Stanisław Kloch (przy ul. Gagarina 35, później al. Ducha Św.), Grażyna i Witold Kłaczyńscy (w 1991 r. przy ul. Drzewieckiego 9, a następnie w 1994 r. w CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej), Stanisław i Ewa Konieczny (przy ul. Kościuszki 23), Fryderyk Trybulec (przy ul. Wolności 68) i Adam Rzeźnik (przy ul. Kościelnej 6). Nowościami z początków XXI w. są: ekspansja na mielecki rynek wyrobów piekarni z pobliskich miejscowości, a nawet spoza powiatu mieleckiego oraz wypiek drobnego pieczywa w małych piekarniach przy supermarketach.
PIEKARSKI KAZIMIERZ WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 12 IX 1953 r. w Mielcu, syn Stanisława i Rozalii z Leśniowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (budowa płatowców), maturę zdał w 1977 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1983 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Jodłowej (1983-1986), Nawojowej (1986-1990), Bieczu (1990-1992), Chorzelowie (1993-1997) i Zaborowie (1997-1999). W 1999 r. został mianowany proboszczem parafii św. Maksymiliana M. Kolbego w Jaworsku.
PIEKARSKI MAREK, urodzony 20 III 1878 r. w Wojsławiu k/Mielca, syn Franciszka i Eleonory z domu Saj. W 1899 r. ukończył gimnazjum w Tarnowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego do 1905 r. z przerwą w roku akademickim 1902/1903, kiedy służył w wojsku austriackim. Jeszcze w czasie studiów (1 II 1904 r.) został zatrudniony jako nauczyciel w I Szkole Realnej we Lwowie. Opracował wówczas „Plan nauki języka polskiego w 8-mio klasowej szkole realnej”, który później wydano drukiem. W 1906 r. zdał egzamin nauczycielski i podjął pracę w Gimnazjum im. arcyksięcia Rudolfa w Brodach, a następnie w latach 1907-1914 uczył w V Gimnazjum we Lwowie. W 1909 r. uzyskał tytuł doktora filozofii na podstawie rozprawy „Mistrzostwo formy u Juliusza Słowackiego”. W latach 1912 – 1913 pracował jako docent w Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie i wykładał język polski. Opublikował w tym okresie m.in.: Cyrano de Bergerac historique et Cyrano de M. Edmond Rostand (Brody 1907), Józefa Ignacego Kraszewskiego życie i dzieło” (Lwów 1912) i „Jak czytać z uczniami „Nieboską Komedię” Krasińskiego (w: Księga pamiątkowa ku uczczeniu setnej rocznicy urodzin Zygmunta Krasińskiego, Lwów 1913). Był ponadto członkiem komisji egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół wydziałowych. W latach 1914-1915 pełnił funkcję dyrektora prywatnego Gimnazjum im. A. Mickiewicza we Lwowie. Później przez pewien czas służył w wojsku austriackim (w randze podporucznika), a następnie został wzięty do niewoli rosyjskiej. Po wyjściu na wolność, w ramach działalności Polskiej Macierzy Szkolnej na Rusi, był współorganizatorem oraz zastępcą dyrektora i dyrektorem Średniej Szkoły Polskiej w Humaniu. Uczynił wówczas tę placówkę prężnym polskim ośrodkiem kulturalno-oświatowym. W 1921 r. z powodu zagrożenia ze strony ukraińskich nacjonalistów powrócił do Lwowa i podjął pracę w Gimnazjum im. S. Żółkiewskiego. 1 II 1922 r. został mianowany wizytatorem w Okręgu Szkolnym Wołyńskim. Opracował projekt wznowienia działalności Liceum Krzemienieckiego, zlikwidowanego jeszcze w roku szkolnym 1832/1833. Na jego podstawie Rada Ministrów aktem prawnym przywróciła działalność tegoż Liceum, a M. Piekarski został jego wizytatorem i równocześnie kuratorem Okręgu. W latach 1922-1927 doprowadził do odbudowy szkoły i sprawnego funkcjonowania zdewastowanych gospodarstw szkolnych, a następnie rozwinął działalność kulturalno-oświatową, czyniąc z Liceum wzorcowy ośrodek polskości. W 1927 r. został przeniesiony do Torunia na stanowisko wizytatora szkół średnich ogólnokształcących w tamtejszym kuratorium. W 1929 r. przeniesiono go na wcześniejszą emeryturę. Odtąd pracował jako nauczyciel języka polskiego w Gimnazjum Polskim w Gdańsku, następnie w Gimnazjum im. Edwarda Rontalera w Warszawie (1929-1935) i w prywatnym Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej. 1 IV 1937 r. został dyrektorem i nauczycielem j. polskiego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Juliana Ursyna Niemcewicza w Brześciu nad Bugiem. Był fundatorem kapliczki w Wojsławiu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił funkcję komendanta obrony przeciwlotniczej w Brześciu. Pod koniec tego roku opuścił Brześć i usiłował przenieść się do Generalnej Gubernii, ale został aresztowany i uwięziony. Z braku dowodów winy wypuszczono go i zamieszkał w Warszawie. Pod koniec 1940 r. zagrożony aresztowaniem przeniósł się do rodziny w pobliżu Mielca i uczestniczył w tajnym nauczaniu. Prowadził tajne komplety i przewodniczył jednej z komisji egzaminacyjnych. Po wojnie podjął się organizacji prywatnego Gimnazjum im. ks. S. Konarskiego OO. Pijarów w Krakowie i w latach 1945-1948 (do likwidacji przez władze) był jego dyrektorem. W roku szkolnym 1949/1950 został zatrudniony w Miejskiej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Odolanowie Wielkopolskim, ale pracę tę musiał przerwać z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Zamieszkał u siostry w Tuszowie Narodowym koło Mielca i tam zmarł 1 X 1951 r. Spoczywa na cmentarzu w Tuszowie Narodowym. Jego nazwisko figuruje na tablicy pamiątkowej w kościele Wizytek w Warszawie.
PIEKARSKI WOJCIECH, szlachcic, pochodził ze Strzyżowa. Był faktorem zarządzającym częścią Mielca należącą do Katarzyny Mieleckiej – wdowy po Janie Mieleckim, pod koniec XVI w.
PIEKARZEWSKI WAWRZYNIEC KAJETAN (ksiądz), urodzony w 1725 r. w Mielcu. Po studiach teologicznych w Rzeszowie i Krakowie ok. 1750 r. przyjął świecenia kapłańskie. Do 1763 r. pełnił funkcję proboszcza w Ropie, a następnie został przeniesiony na probostwo w Święcanach. Sprawował też funkcje dziekana i scholastyka bieckiego. Zmarł w 1790 r.
PIENIĄŻEK ANNA (z domu OSSOLIŃSKA), córka Michała herbu Topór Ossolińskiego (1716-1788), współwłaściciela Mielca i Anny z Szaniawskich. Jej pierwszym mężem był Ludwik Skarbek, a drugim – Jan (Michał?) Pieniążek. Po śmierci ojca została właścicielką 2/3 miasta Mielca. W 1795 r.? otrzymała jako wiano dobra mieleckie. Mieszkała w Mielcu, w dworze nad Wisłoką. Mimo, że była współwłaścicielką mieleckiego majątku, nie włączała się w awanturniczą politykę męża (Jana) w stosunku do mieszkańców Mielca i jego władz miejskich.
PIENIĄŻEK FRANCISZKA (z Zafigórskich), data urodzenia nieznana, rodzice nieznani. Po 1817 r. wyszła za mąż za Jana Pieniążka, właściciela dominium Mielec (Mielec, wieś Cyranka). Miała z nim córkę Paulinę. Wkrótce po śmierci męża (przed 1838 r.), jako współwłaścicielka dominium Mielec, wyszła za mąż za barona Apolinarego Lewartowskiego. Była też właścicielką dominium Wietrzychowice w cyrkule bocheńskim. Data śmierci nie jest dotychczas znana. Można jednak przypuszczać, że było to w 1855 r., bowiem w tym roku właścicielką dominium Wietrzychowice została jej córka Paulina Pieniążek.
PIENIĄŻEK JAN, herbu Odrowąż, data urodzin nieznana, rodzice także nieznani. Podkomorzy lwowski. Po ślubie z Anną z Ossolińskich (ok. 1795 r.) właściciel 2/3 Mielca. W historii miasta zapisał się utarczkami z mieszczanami, a zwłaszcza z samorządem miasta. Aktem bezprawia było zatrzymanie siłą wójta Brożonowicza i zabranie z jego domu do dworu ksiąg miejskich, a później pobieranie opłat za korzystanie z nich. W 1817 r. wykupił od administracji austriackiej zabudowania po zakonie trynitarzy. Po śmierci żony Anny (1817 r.) ożenił się z Franciszką Zafigórską i miał z nią córkę Paulinę. Zmarł przed 1838 r., pozostawiając po sobie dominium Mielec, składające się z miasta Mielec i wsi Cyranka. O tym, że sprawy właścicielskie nie były do końca uregulowane, świadczą enigmatyczne informacje w schematyzmach galicyjskich z lat 1838-1851, że właścicielem Mielca są „spadkobiercy Jana Pieniążka”.
PIEŃCZEWSKI ANDRZEJ MARIAN, urodzony 25 VIII 1938 r. w Ciechanowie, syn Michała i Anny. Pracę zawodową rozpoczął jako ślusarz w Hucie Stalowa Wola. Równocześnie zaocznie dokształcał się i ukończył szkołę średnią, a następnie studia na Politechnice Warszawskiej w Warszawie i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektronika. W czasie studiów otrzymywał stypendium fundowane przez WSK Mielec i od 1965 r. rozpoczął pracę w mieleckiej wytwórni. Pracował na stanowiskach: konstruktora i kierownika sekcji, kierownika Oddziału Pomiarów Elektrycznych w Ośrodku Badań Rozwojowych i kierownika Działu Pomiarów TA-3. W 1977 r. uzyskał II stopień specjalizacji z zakresu konstrukcji elektrycznych bloków funkcjonalnych i przeszedł na stanowisko kierownika w Służbie Głównego Automatyka WSK Mielec. W 1981 r. po wygraniu konkursu objął funkcję dyrektora filialnego zakładu „ELTRY” Bydgoszcz w Rzeszowie (później ”UNITRA-RZESZÓW”). Po konflikcie z miejscowymi władzami zrezygnował i powrócił do Mielca, gdzie rozpoczął własną działalność gospodarczą. Angażował się w działalność społeczną środowiska rzemieślniczego i z ramienia Stronnictwa Demokratycznego został wybrany na radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Zmarł 14 V 1989 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIELGRZYMKI, odwiedzanie miejsc szczególnie czczonych ze względów religijnych ma w Mielcu niemałą tradycję. W 1534 r. Stanisław Mielecki (syn Stanisława) zawędrował do Ziemi Świętej, ale z nieznanych przyczyn zmarł w Jerozolimie. Z pewnością kolejni właściciele Mielca: Mieleccy, Ossolińscy i Morsztynowie – bardzo hojni dla Kościoła katolickiego – niejednokrotnie odwiedzali słynną już w XV w. Jasną Górę. Wśród dowódców bezprzykładnej obrony częstochowskiego klasztoru przed Szwedami w 1655 r. H. Sienkiewicz wymienił w „Potopie” Mieleckiego. W okresie rozbiorów pielgrzymki do Częstochowy, ze względu na granice, były niemal niemożliwe. Coraz bardziej znane stały się natomiast inne miejsca kultu Matki Bożej („łaskami słynące obrazy”), znajdujące się na terenie diecezji tarnowskiej, a odwiedzanymi przez mielczan miejscami stały się: Odporyszów, Zawada koło Dębicy i Tuchów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości najczęstszym miejscem pielgrzymek stała się znów Częstochowa. Wyraźne ożywienie w ruchu pielgrzymkowym nastąpiło po wyborze ks. kard. Karola Wojtyły na papieża. 15 VIII 1983 r. ruszyła I Piesza Pielgrzymka Tarnowska na Jasną Górę i następnie w każdym roku o tej porze szły kolejne pielgrzymki (w 2007 r. – XXV PPT). W latach 80. ruszyły pielgrzymki autokarowe, najczęściej do Lichenia, Kalwarii Zebrzydowskiej, Wadowic i Kalwarii Pacławskiej, a w latach 90. – pielgrzymki autokarowe i busowe do innych miejsc kultu religijnego w Europie, m.in. do Rzymu i Watykanu (m.in. spotkanie z Ojcem św.), Wilna, Medjugorie, Asyżu, Lourdes, La Salette, Mariazell, Fatimy, Ejzedel, Beauraing i Banneux oraz do Ziemi Świętej.
PIERÓG WITOLD ARKADIUSZ, urodzony 27 X 1973 r. w Mielcu, syn Stefana i Wiesławy z domu Placha. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1993 r. W latach 1988-1993 uprawiał piłkę ręczną. Studia z psychologii i pedagogiki (kierunek: poradnictwo zawodowe i pośrednictwo pracy) w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie ukończył w 1999 r. z tytułem licencjata. Pracę zawodowa rozpoczął w 1993 r. w mieleckiej firmie DANTONA Antoni Weryński. Kolejnymi firmami, w których pracował, i stanowiskami były: Kantor Wymiany Walut Maciej Weryński (kasjer walutowy,1997-1999), PKO/Handlowy Sp. z o.o. (menadżer regionu, 1999-2000), TUiR WARTA SA (regionalny dyrektor sprzedaży, 2000-2004), Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Mielcu (menadżer sportu, 2004-nadal). Jest organizatorem imprez sportowych i rekreacyjnych. Odpowiada za współpracę z klubami i stowarzyszeniami sportowymi i sprawuje opiekę nad pływalnią odkrytą. Ponadto od 1999 r. prowadzi własną działalność gospodarczą oraz od 2016 r. pełni funkcję prezesa Zarządu GP Sport Marketing Sp. z o.o. Równocześnie od wielu lat angażuje się społecznie. W latach 2001-2014 udzielał się w SPR Stal Mielec jako członek Zarządu, wiceprezes i p.o. prezesa, a w latach 2012-2016 był członkiem Zarządu Ligi Piłki Ręcznej przy ZPRP. W tym okresie I zespół męski SPR Stal trzykrotnie awansował (dwa razy po spadkach) do ekstraklasy piłki ręcznej oraz zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski w 2012 r. Wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką Związku Piłki Ręcznej oraz specjalnym podziękowaniem od prezydenta Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej Jeana Brihaulta za pracę przy organizacji Mistrzostw Europy Juniorów w Piłce Ręcznej (Gdańsk/Gdynia, 2014 r.).
„PIERWSZA MIŁOŚĆ”, rzeźba plenerowa art. rzeźbiarza Bronisława Kubicy z Warszawy, wykonana z masy betonowej w czasie I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969”. Jest ustawiona w centrum parku pomiędzy ulicami S. Staszica i S. Sękowskiego. Kompozycja symbolizuje silną więź dwóch osób, łagodnie pochylających się ku sobie.
PIESZA PIELGRZYMKA TARNOWSKA NA JASNĄ GÓRĘ W CZĘSTOCHOWIE została zainicjowana przez ks. Tadeusza Wiatra, proboszcza parafii w Łączkach Brzeskich (dekanat Mielec – Południe). Po uzyskaniu akceptacji władz diecezjalnych ks. T. Wiater doprowadził w 1982 r. do zorganizowania pierwszej grupy pielgrzymów z diecezji tarnowskiej i 4 VIII grupa ta wyruszyła z Pielgrzymką Rzeszowską. W dniach 17-25 VIII 1983 r. już samodzielnie wędrowała na Jasną Górę jako I Piesza Pielgrzymka Tarnowska trasą: Tarnów–Szczepanów-Grobla-Zielenice-Miechów-Tczyca-Pradła-Niegowa-Janów-Częstochowa. Znaczną jej część stanowili wierni z Mielca – dwie grupy nr 8: „Bł. Szymona” i „Bł. Rafała”. Przesłanie I pielgrzymki brzmiało: „Niesiemy pomoc Ojcu Św. i Ojczyźnie”. W 1984 r. powstała trzecia mielecka grupa – „Św. Wojciecha”. W związku z powiększeniem się ilości uczestników pielgrzymki mieleckie grupy otrzymały w 1984 r. numery: 13, 14 i 15, a w 1985 – 16, 17 i 18, i tak już pozostało do dziś W 1985 r. zmieniono nieco trasę, a w następnych latach także wprowadzano zmiany. W jubileuszowym 1986 r. (200-lecie diecezji tarnowskiej) do Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej pielgrzymowało z diecezji około 14 tysięcy wiernych, w tym: 130 księży, 61 sióstr zakonnych i 106 kleryków. Do 2007 r. zorganizowano dwadzieścia pięć Pieszych Pielgrzymek Tarnowskich na Jasną Górę. Do 2017 r. zorganizowano 35 Pieszych Pielgrzymek Tarnowskich na Jasną Górę w Częstochowie. Mielczanie szli tradycyjnie w trzech grupach: nr 16 (św. Szymon), nr 17 (św. Rafał) i nr 18 (św. Wojciech).
PIETRAS EDWARD, urodzony 7 XII 1933 r. w Przebendowie koło Wadowic Górnych, powiat mielecki, syn Franciszka i Bronisławy z domu Szady. W 1944 r., kiedy zbliżał się front, został wraz z wieloma innymi mieszkańcami Przebendowa i okolicznych wsi przewieziony do lagru w Breslau (później Wrocław). W styczniu 1945 r. przetransportowano więźniów do miejscowości Plannitz koło Zwickau i tam obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Po powrocie do rodzinnej miejscowości E. Pietras podjął naukę i w 1951 r. ukończył Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu oraz zdał maturę. W 1951 r. ukończył Państwowy Kurs Nauczycielski i otrzymał dyplom nauczyciela szkół ogólnokształcących stopnia podstawowego. W latach 1951-1953 pracował w WSK Mielec, a w latach 1953-1955 odbył zasadniczą służbę wojskową. W 1956 r. został zatrudniony w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnych w Mielcu i do 1964 r. pracował na stanowiskach podoficerskich. Po ukończeniu w 1964 r. Szkoły Oficerów Pożarnictwa w Warszawie powierzano mu różne funkcje oficerskie. W 1972 r. został mianowany zastępcą komendanta powiatowego Straży Pożarnych i funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę w lipcu 1992 r. W 1977 r. ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów Pożarnictwa w Warszawie. Posiadał stopień majora (młodszego brygadiera). Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w Ochotniczych Strażach Pożarnych, m.in. w Zarządzie Powiatowym Związku OSP Mielec, Zarządzie Gminnym Związku OSP Gminy Mielec i Zarządzie OSP w Mielcu. Uczestniczył w organizowaniu Izby Pamięci w zabytkowym budynku OSP przy ul. J. Kilińskiego. Długoletnią pracą zawodową i społeczną w pożarnictwie przyczynił się do rozwoju różnych form ochrony przeciwpożarowej na ziemi mieleckiej. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Honorową Odznaką „Zasłużony Funkcjonariusz Pożarnictwa”, Brązową Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” i Złotym Znakiem Związku (OSP).
PIETRAS EDWARD, urodzony 9 VIII 1946 r. w Wadowicach Dolnych, powiat mielecki, syn Franciszka i Stefanii z domu Midura. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze, którą zdał w 1965 r., pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Dulczy Małej (IX-XII 1965 r.) i Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Smoczce koło Mielca (I-IX 1966 r.). W 1966 r. rozpoczął studia pedagogiczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra pedagogiki. Po studiach został zatrudniony w Urzędzie Miasta Krakowa na stanowisku referenta do spraw preorientacji zawodowej, ale jeszcze w tym samym roku przeszedł do pracy w spółdzielczości mleczarskiej. W latach 1971-1978 był inspektorem, a następnie naczelnikiem wydziału Centralnego Związku Spółdzielni Mleczarskich w Warszawie – Okręgowy Oddział w Krakowie. W tym czasie ukończył studia podyplomowe na Wydziale Ekonomii Produkcji Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1977 r.). Od 1979 r. do 1997 r. pracował w Zakładzie Obrotu Towarowego (spółdzielczości mleczarskiej) w Krakowie, Mleczarskiej Spółdzielni Pracy „Widok” i Krakowskiej Spółdzielni Mleczarskiej jako zastępca dyrektora zakładu, wiceprezes i prezes zarządu. W 1997 r. przeszedł do Korporacji Gospodarczej Efekt SA (spółka giełdowa) i pełnił funkcje: prezesa zarządu Agro-Efekt SA (podmiot zależny), członka zarządu Korporacji Gospodarczej SA i prezesa zarządu Efekt – Hotele Sp. z o.o. – spółki powołanej do utworzenia i prowadzenia pierwszego w Krakowie Hotelu sieci Holiday Inn Express). W czerwcu 2012 r. przeszedł na emeryturę, a od lipca 2012 r. został członkiem Rady Nadzorczej Lider Hotel Sp. z o.o., prowadzącej Hotel Best Western Premier w Krakowie (podmiot zależny od KG Efekt). Poza pracą zawodową, w okresie akademickim i przez kilka lat po studiach, był społecznym kuratorem Sądu dla Nieletnich w Krakowie. Aktualnie, jako emeryt, zajmuje się zarządzaniem nieruchomościami. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa” oraz odznakami resortowymi.
PIETRAS STANISŁAW, urodzony 26 VIII 1935 r. w Jamach, powiat mielecki, syn Jana i Apolonii z domu Siembab. Do WSK Mielec został przyjęty w 1958 r. i pracował na stanowisku technika obliczeniowego. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (zakres: mechanika, specjalność: samochody i ciągniki) i w 1969 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Na początku 1973 r. został zastępcą kierownika Wydziału 57, a pół roku później powierzono mu funkcję kierownika Wydziału 57. Od 1975 r. pełnił funkcję głównego specjalisty ds. produkcji lotniczej. Wyróżniono go wówczas za osiągnięcia techniczne w zakresie lotnictwa w ramach działalności komisji WAGRAR (1978). W 1980 r. przeszedł na stanowisko kierownika Działu Serwisowo-Reklamacyjnego, a od 1 III 1982 r. do 31 X 1982 r. był kierownikiem Oddziału w Zakładzie Usług Agrolotniczych w Mielcu. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 18 XI 2001 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIETRAS TERESA (z domu ACHTYL), urodzona 19 XI 1945 r. we Lwowie (aktualnie Ukraina), córka Stanisława i Emilii z domu Achtyl. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Woli Wadowskiej od roku szkolnego 1964/1965. W 1967 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: matematyka z fizyką). Od 1 IX 1975 r. pracowała w Zbiorczej Szkole Gminnej w Wadowicach Górnych. 15 XII 1980 r. otrzymała stanowisko służbowe nauczyciela dyplomowanego. Równocześnie studiowała matematykę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1979 r. uzyskała tytuł magistra. 1 V 1981 r. powierzono jej funkcję zastępcy gminnego dyrektora szkół w Wadowicach Górnych. Z dniem 1 VII 1984 r. została oddelegowana do pracy w Urzędzie Gminy w Wadowicach Górnych na stanowisko zastępcy inspektora oświaty i wychowania, a ponadto uczyła w wymiarze 1/2 etatu w Szkole Podstawowej w Wadowicach Górnych. 1 IX 1988 r. awansowano ją na funkcję inspektora oświaty i wychowania Urzędu Gminy w Wadowicach Górnych. Od 1 IX 1991 r. powróciła do Szkoły Podstawowej w Wadowicach Górnych i pracowała jako nauczycielka matematyki do emerytury (31 VIII 1999 r.). Angażowała się w działalność na rzecz środowiska. Jako działaczka spółdzielcza wspierała spółdzielczość uczniowską. Była też aktywnym członkiem Gminnego Oddziału TPD. W latach 1992-1998 pełniła funkcję prezesa Zarządu Oddziału ZNP w Wadowicach Górnych. W 1999 r. została wybrana radną Gminy Wadowice Górne, a następnie przewodniczącą Rady w kadencji 1999-2003. Od 2002 r. jest przewodniczącą Komisji Egzaminacyjnej na stopień nauczyciela mianowanego w Wadowicach Górnych. Pełniąc odpowiedzialne funkcje gminne, przyczyniła się do rozwoju bazy lokalowej szkół i budowy obiektów gimnazjum w Wadowicach Górnych. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego.
PIETRAS ZDZISŁAW, urodzony 4 IV 1937 r. w Witkowicach, pow. tarnobrzeski, syn Józefa i Ewy z domu Bierut. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. W latach 1955-1969 z nakazu pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w Szkole Podstawowej w Dolicach, pow. pyrzycki, woj. szczecińskie, a w latach 1969-1970 był nauczycielem matematyki w Liceum Ogólnokształcącym w Pyrzycach. Równocześnie studiował i ukończył: II Studium Nauczycielskie w Szczecinie (kierunek: matematyka) w 1961 r. i Wydział Matematyczno-Fizyczno-Chemiczny Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu w 1969 r. z tytułem magistra matematyki. Jego uczniowie uczestniczyli z powodzeniem w konkursach przedmiotowych. Angażował się też w inne formy działalności edukacyjnej i społecznej. Był m.in.: nauczycielem w szkołach wieczorowych dla dorosłych (likwidacja analfabetyzmu), instruktorem metodycznym w zakresie matematyki, instruktorem kółka fotograficznego, wiceprezesem ds. szkoleniowych Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP w Pyrzycach i wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i członkiem Rady Nadzorczej GS „Samopomoc Chłopska” w Dolicach. Uczestniczył też w zakładaniu i prowadzeniu Szkół Przysposobienia Rolniczego (SPR) na terenie pow. pyrzyckiego. W 1970 r. przeniósł się w rodzinne strony i powierzono mu stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Przecławiu, a w 1973 r. – funkcję gminnego dyrektora szkół w Przecławiu i pełnił ją do 1977 r. W 1977 r. został dyrektorem Szkoły Podstawowej w Wojsławiu koło Mielca, przemianowanej w 1985 r. na Szkołę Podstawową nr 10 w związku z przyłączeniem Wojsławia do Mielca. W 1980 r. ukończył kurs dla kadry kierowniczej, organizowany przez IKNiBO w Rzeszowie. W latach 1987-1991 prowadził szkolne schronisko młodzieżowe, czynne w wojsławskiej szkole w czasie wakacji. Był wykładowcą TWP. Wielokrotnie uczestniczył w pracach komisji wyborczych. W 1988 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi.
PIETROW WASILI MICHAŁ, urodzony 8 II 1944 r. w Sosnowcu, syn Olega i Heleny z Katarzyńskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu z maturą w 1961 r. W 1960 r. i 1961 r. był laureatem Olimpiady Chemicznej (nauczyciel: Edward Spilarewicz). W latach 1962-1964 pracował na Uniwersytecie Wrocławskim jako rzemieślnik – konserwator radiowęzłów. Studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej we Wrocławiu ukończył w 1969 r. z tytułem magistra inżyniera chemika. Pracę zawodową rozpoczął jako starszy inżynier w Laboratorium Badawczym Zakładu Doświadczalnego KiPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu (1969-1970). Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu (od starszego inżyniera do kierownika zakładu, 1970-1981), Urząd Miasta Tarnobrzega (prezydent miasta Tarnobrzega, 1981-1985), KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu (kierownik zakładu, 1985-1989), Polimex-Cekop Warszawa – budowa eksportowa w RFN (specjalista techniczny w fabryce kwasu siarkowego „na kominie” elektrowni w Arzbergu, 1989-1990), KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu (kierownik zakładu, 1990-2001), Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg Sp. z o.o. (prezes zarządu, 2001-2006; pełnomocnik, 2006-2009). W 2009 r. przeszedł na emeryturę. W czasie pracy zawodowej ukończył m.in.: Studium Podyplomowe (kierunek: organizacja i zarządzanie) w Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1976 r.) oraz kurs z zakresu organizacji i zarządzania w Ośrodku Doskonalenia Kadr Ministerstwa Przemysłu Chemicznego w Warszawie (1977 r.). Był współautorem kilku patentów, kilkunastu projektów wynalazczych i szeregu publikacji. Współpracował z wieloma placówkami naukowo-badawczymi i biurami projektów w kraju oraz ukraińskim Instytutem „Girchimprom” we Lwowie. Uczestniczył w wymianie doświadczeń z fabrykami chemicznymi w kraju i poza jego granicami (Austria, Czechy, Słowacja, Węgry, Włochy, USA, b. Jugosławia, b. NRD i b. ZSRR). Był też radnym i przewodniczącym komisji w Radzie Miasta Tarnobrzega (1998-2006) i członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Brązową Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”, Złotą Odznaką Honorową Związku Zawodowego Chemików, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Związku Zawodowego Górników w Polsce”, Srebrną Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego”, Odznaką „Zasłużony dla Miasta Tarnobrzega” i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
PIETRUSZKA MARIAN, urodzony 6 III 1938 r. w Mielcu, syn Władysława i Karoliny z domu Korpanty. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1956 r. Ukończył też Wydział Zaoczny Technikum Mechanicznego w Mielcu (1971). W latach 1956 – 1994 pracował w WSK Mielec m.in. jako ślusarz, monter płatowców, technolog, specjalista technolog, specjalista konstruktor i mistrz. W 1994 r. przeszedł na emeryturę. Od lat 70. jego życiową pasją stała się korzenioplastyka, dziedzina plastyki niezwykle rzadko uprawiana w Polsce. Początkowo wykonywał z korzeni przedmioty użytkowe, a następnie podejmował inne tematy, m.in. sakralne. W 1982 r. prace te wystawił w Robotniczym Centrum Kultury w Mielcu. Także w 1982 r. został członkiem Klubu Środowisk Twórczych TMZM i uczestniczył w pierwszej zbiorowej wystawie Klubu w 1983 r. w Domu Rzemiosła w Mielcu. Od połowy lat 80. uprawiał malarstwo olejne, a najczęstszymi tematami były pejzaże i martwa natura. Regularnie uczestniczył w wystawach zbiorowych KŚT i indywidualnych oraz brał udział w konkursach i plenerach. Swoje prace wystawiał około 130 razy, najczęściej w Mielcu, ale także m.in. w Rzeszowie, Krakowie, Zakopanem, Sędziszowie Małopolskim i Kolbuszowej. Uzyskał m.in. III nagrodę w konkursie „Pan Tadeusz i inni” WDK w Rzeszowie (1988) i nagrodę w konkursie rzeźby i malarstwa w Mielcu (1986) oraz szereg wyróżnień, m.in w I (1992), II (1994) i IV (1998) w Biennale Rzeźby Amatorskiej im. Antoniego Rząsy w WDK Rzeszów, w Konkursie „Ptaki, ptaszki, ptaszyska”, organizowanym przez warszawską Fundację „Cepelia – Polska Sztuka i Rękodzieło” w Krakowie (1997) oraz w Konkursie i VIII Wystawie Malarstwa Nieprofesjonalnego w Rzeszowie (2005). Wyróżniony m.in. Odznaką „Za Zasługi dla Łowiectwa”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką „Zasłużony dla Kultury Narodowej” oraz Honorową Nagrodę Albertusa.
PIETRYKA JAN (ksiądz), urodzony 5 V 1940 r. w Woli Chorzelowskiej koło Mielca, syn Tomasza i Bronisławy. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO) z maturą w 1958 r. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1964 r., a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach: Trzetrzewina, Łącko, Kamionka Wielka i Bochnia. Ponadto pełnił funkcję dekanalnego duszpasterza Liturgicznej Służby Ołtarza. Od 13 X 1976 r. do 15 VIII 2010 r. pracował nieprzerwanie w parafii Luszowice, w tym od 1978 r. jako proboszcz. Owocami pracy duszpasterskiej były grupy modlitewne: Rycerstwo Niepokalanej, Róże Różańcowe, Bractwo Świętego Józefa, Bractwo Szkaplerza i Honorowa Straż Serca Jezusowego oraz parafialne oddziały stowarzyszeń, m.in.: Akcja Katolicka, Caritas, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Uczył religii w szkole, był inicjatorem wydawania gazetki parafialnej „Idźcie do Józefa” i strony internetowej parafii. Był także sprawnym gospodarzem parafii. Doprowadził do wykonania szeregu ważnych inwestycji, m.in.: wybudowania i wyposażenia kaplicy w Lipinach, a w Luszowicach – kaplicy cmentarnej i parkingu przy cmentarzu oraz domu parafialnego. Przeprowadzono też remonty kościoła parafialnego, plebanii i innych obiektów parafialnych oraz zagospodarowano ich otoczenie. Poza obowiązkami proboszczowskimi pełnił kilka funkcji, był m.in.: diecezjalnym wizytatorem nauki religii, członkiem Diecezjalnego Zespołu Duszpasterstwa Rolników, wicedziekanem Dekanatu Tarnów Północ i asystentem Akcji Katolickiej w Dekanacie Dąbrowa Tarnowska. W 2005 r. otrzymał godność Kanonika Honorowego Kapituły Kolegiackiej w Bochni. Po przejściu na emeryturę był rezydentem w Luszowicach, a w 2017 r. przeniósł się do Domu Księży Emerytów im. św. Józefa w Tarnowie. Wyróżniony medalem „W Służbie Rodziny” oraz tytułem Honorowy Obywatel Gminy Radgoszcz. Zmarł 20 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Luszowicach.
PIETRYKA STANISŁAW PIOTR, urodzony 17 VII 1912 r. w miejscowości Ljubuszki (Jugosławia), syn Teofila i Marii z domu Halama. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1931 r. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach służył w 19. pułku ułanów na Wołyniu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Uniknął niewoli i w czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ-AK w Okręgu Lwowskim, m.in. pełnił funkcję łącznika pomiędzy tymże Okręgiem i oddziałem Władysława Jasińskiego „Jędrusia” – kolegi z mieleckiego gimnazjum. Po wojnie powrócił do Mielca i objął kierownictwo młyna i tartaku przy ul. Legionów. Zakład ten należał do wyróżniających się w regionie mieleckim. Na początku lat 50. młyn upaństwowiono i przekazano Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. (Tartak pozostawiono S. Pietryce.) Po kilku latach chciano zwrócić młyn, ale nękany różnymi kłopotami związanymi z prywatną działalnością – odmówił przyjęcia. Angażował się do działalności społecznej związanej z rozwojem rzemiosła w Mielcu i regionie, m.in. w latach 1973-1977 był członkiem Zarządu Cechu Rzemiosł Różnych. Zmarł 24 IV 1986 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIETRYKOWSKI JAN, urodzony 25 VI 1908 r. w Kcyni, pow. Szubin, syn Franciszka i Anastazji ze Stefańskich. Absolwent Gimnazjum Klasycznego w Bydgoszczy, maturę zdał w 1926 r. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego ukończył w 1932 r., uzyskując dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów działał w patriotycznej Organizacji Młodzieży Studenckiej „MAGNA POLONIA”, a także był członkiem uniwersyteckiej załogi wioślarskiej oraz zawodnikiem piłkarskich klubów sportowych w Poznaniu i „Polonii” Bydgoszcz. W tym okresie odbył też służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Od 1932 r. pracował w Klinice Otolaryngologicznej Uniwersytetu Poznańskiego jako asystent i starszy asystent, pod kierunkiem słynnego prof. dr. med. A. Laskiewicza. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako lekarz (w stopniu podporucznika) w 55 pułku piechoty w Inowrocławiu Armii „Poznań”, na froncie pomorskim, w walkach o Poznań, pod Sochaczewem i w obronie Warszawy. Po poddaniu Warszawy i demobilizacji powrócił do Poznania i pracował w Ubezpieczalni Społecznej. Pod koniec 1939 r. został wysiedlony z Poznania i zamieszkał w Warszawie, skąd w kwietniu 1940 r. został skierowany przez niemieckie władze okupacyjne do pracy w Flugzeugwerk Mielec. Jako jedyny polski lekarz w fabryce przez 4 lata okupacyjne leczył przy pomocy prymitywnych środków medycznych i w bardzo trudnych warunkach. Dzięki odwadze i dobrej znajomości języka niemieckiego pomógł w trudnych sytuacjach wielu osobom, a zwłaszcza członkom ruchu oporu, m.in. udzielał pomocy medycznej rannym partyzantom i wypisywał zwolnienia lekarskie uczestnikom akcji zbrojnych. Po wojnie pozostał w Mielcu i był jednym z organizatorów zakładowej służby zdrowia. Założył punkt sanitarny, a następnie ambulatorium zakładowe i rozwinął jego działalność. Zorganizował też Koło PCK przy WSK i przez 20 lat był jego przewodniczącym. Inspirował powstawanie drużyn sanitarnych, które propagowały oświatę sanitarną w powiecie mieleckim. W 1952 r. został kierownikiem Przychodni Lekarskiej na Osiedlu WSK (później przy ul. M. Curie-Skłodowskiej) i w jej ramach zorganizował pierwszą poradnię otolaryngologiczną. Po zakończeniu pracy w ambulatorium WSK został zatrudniony jako asystent w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Powiatowego w Mielcu. Tu doprowadził do wydzielenia tzw. łóżek otolaryngologicznych i wykonywał w szpitalu najpilniejsze operacje otolaryngologiczne. Był pierwszym lekarzem klubowym FKS „Stal” Mielec oraz kierownikiem Przychodni Sportowo-Lekarskiej w Mielcu, a dzięki zaangażowanej i fachowej pomocy medycznej przyczynił się do wielu sukcesów mieleckich sportowców. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Mielcu. Ponadto w latach 50. był wykładowcą przedmiotów medycznych w Ośrodku Szkoleniowym PCK, a w latach 70. w Liceum Medycznym w Mielcu. W 1978 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal pracował w niepełnym wymiarze godzin w lecznictwie otwartym ZOZ w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Honorowymi Odznakami II i III stopnia PCK i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1979). Zmarł 25 V 1980 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIETRZAK BOGDAN, urodzony 10 VII 1958 r. w Mielcu, syn Jerzego i Józefy z domu Cabaj. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej w Warszawie ukończył w 1983 r. z tytułem magistra inżyniera telekomunikacji. Pracę zawodową rozpoczął w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” jako specjalista kontroli jakości, a następnie mechanik lotniczy. Od XII 1991 r. do II 1993 r. pracował jako specjalista w Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” SA w Mielcu i wniósł znaczny wkład w tworzenie Agencji i Inkubatora Przedsiębiorczości. Od tego czasu konsekwentnie angażuje się w przedsięwzięcia i projekty mające na celu wspieranie rozwoju prywatnej przedsiębiorczości w nowej rzeczywistości rynkowej w Polsce po przemianach ustrojowych po 1989 r. W latach 1993-1996 pełnił funkcję dyrektora Centrum Wspierania Biznesu w Mielcu. W grudniu 1996 r. przeniósł się do Warszawy i pracował w firmach: Volunteers in Overseas Cooperative Assistance (VOCA) w Warszawie (koordynator Ośrodków Wspierania Biznesu, 1996-1999), Agricultural Cooperative Development International (ACDI) w Warszawie (koordynator Ośrodków Wspierania Biznesu, 1999-2000), Danish Technological Institute w Warszawie (kierownik projektu, 1999-2001), BC Berlin-Consult GmbH (kierownik projektu, 2000-2001), Firma 2000 Sp. z o.o. (współwłaściciel i kierownik wielu projektów, 1999-2007). Od 2008 r. pracuje jako starszy konsultant w firmie Policy& Action Group Uniconsult Sp. z o.o. w Warszawie. Ponadto od 2001 r. prowadzi własną jednoosobową działalność gospodarczą BP Partners i w jej ramach m.in. prowadzi w języku angielskim zajęcia ze studentami Politechniki Warszawskiej (z różnych krajów) w zakresie zakładania i prowadzenia działalności gospodarczej. Angażuje się w różne akcje społeczne, m.in. jako ochotnik-tłumacz pomagał organizatorom Mistrzostw Europy w Biathlonie w Dusznikach Zdroju w styczniu 2017 r. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
PIETRZAK JERZY LUCJAN, urodzony 29 X 1931 r. w Warszawie, syn Władysława i Eugenii z Czechowskich. W latach 1943-1948 wychowywał się w Domu Dziecka w Częstochowie (prowadzonym przez Braci Szkolnych) i tam ukończył gimnazjum z małą maturą. (Ojciec został aresztowany przez gestapo 12 I 1941 r. za działalność konspiracyjną. Więziono go „na Pawiaku”, a następnie wywieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i tam zamordowano 2 VIII 1941 r.) W 1952 r. ukończył Liceum Lotnicze w Warszawie i otrzymał dyplom technika lotniczego. Uczył się latać w Szkole Szybowcowej w Fordonie koło Bydgoszczy (1951) i w Centrum Wyszkolenia Lotniczego we Wrocławiu (1952). Po maturze otrzymał nakaz pracy w WSK Mielec i został zatrudniony jako kontroler techniczny. Równocześnie kontynuował szkolenie lotnicze w Aeroklubie Mieleckim, uzyskując uprawnienia do latania zawodowego. W 1961 r. podjął pracę jako pilot zawodowy w mieleckiej WSK. W 1967 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej i otrzymał dyplom inżyniera mechanika. Od 1971 r., po zdobyciu uprawnień, przeszedł na stanowisko pilota doświadczalnego. Po przejściu na emeryturę w 1991 r. latał w Zakładzie Usług Agrolotniczych (ZUA). Ogółem na 25 typach samolotów wykonał 14708 lotów w czasie 8728 godzin. Podczas pracy w WSK oblatał 726 wyprodukowanych samolotów i wykonał 2771 godzin próbnych lotów doświadczalnych. Brał udział w próbach na samolotach: An-2, M-18, An-28, M-20 „Mewa”, M-15, M-21, M-24. Około 1400 razy przebazowywał mieleckie samoloty do odbiorców zagranicznych w Bułgarii, Jugosławii, Niemczech, Turcji i ZSRR oraz na Węgrzech, a także wykonywał obloty w Nikaragui i Wietnamie. W lotach agro przebywał w powietrzu 1583 godziny, a w lotach przeciwpożarowych – 314 godzin. Brał udział w wielu kontraktach zagranicznych: *1967-1968: Egipt, Sudan – opryski bawełny na An-2; *1969-1970: Sudan – opryski bawełny na An-2; *1974-1975: Nigeria – loty geofizyczne na An-2; *1975-1976: Nigeria, Czad – loty geofizyczne na An-2; *1979: NRD – loty agro na M-15; *1984: NRD – loty agro na M-18; *1995: Kenia – loty akwizacyjne na An-28. Na 12 typach szybowców wykonał 585 lotów w czasie 345 godzin. Posiada Srebrną Odznakę Szybowcową oraz dwa diamenty. Po przejściu na emeryturę pełni funkcję skarbnika Klubu Pilotów Doświadczalnych i jest współorganizatorem corocznych zjazdów klubowych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie” (z małżonką Józefą z domu Cabaj).
PIETRZAK JAN, urodzony 17 V 1877 r. w Jankowie koło Ostrowa Wielkopolskiego, w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły ludowej w Jankowie pracował w Niemczech. Wstąpił do Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (ZZP) i wkrótce stał się jego czołowym działaczem, przewodnicząc Związkowi Metalowców (w ramach ZZP). W latach 1915-1918 uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz armii niemieckiej na frontach wschodnim i zachodnim. W 1920 r. pracował w Polskiej Komisji Plebiscytowej na Górnym Śląsku i walczył w III powstaniu śląskim. W latach 1921-1939 był członkiem Rady Głównej ZZP, a w latach 1926-1939 pełnił funkcję prezesa Związku Metalowców ZZP. Był też działaczem politycznym, wiążąc się najpierw z NPR, a następnie z obozem piłsudczykowskim. W 1928 r. został wybrany posłem z listy Narodowego Chrześcijańskiego Zjednoczenia, ale zrzekł się mandatu. W latach 30. wybierano go do śląskiej rady wojewódzkiej oraz był radnym Rady Miejskiej w Chorzowie. W latach 1935-1939 dwukrotnie został wybrany posłem i pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Pracy. Od 1937 r. był wiceprezesem śląskiej Rady Okręgowej OZN. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę, zagrożony aresztowaniem przez Niemców, uciekł do Mielca, gdzie zapewniono mu schronienie. Zmarł 17 IX 1940 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PIETRZYKOWSKI KONSTANTY, inżynier powiatowy w Mielcu. Był m.in. projektantem budynku szkolnego przy kościele św. Mateusza i kierownikiem jego budowy w latach 1872-1873.
PIĘKOŚ KRYSTYNA (z domu ŚMIAŁOWSKA), urodzona 12 V 1906 r. w Żołyni, pow. łańcucki, córka Eugeniusza i Marii z Kolasińskich. Ukończyła Seminarium Nauczycielskie Żeńskie w Mielcu maturą w 1925 r. Pracowała jako nauczycielka w szkołach w Krzemienicy, Rożniatach, Rzędzianowicach i Trześni. Po złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego 8 XI 1927 r. w Tarnowie otrzymała patent na nauczyciela szkół powszechnych, a następnie została zaangażowana do pracy w Szkole Powszechnej w Radomyślu Wielkim. Tam zastał ją wybuch II wojny światowej. 1 VII 1940 r. została zwolniona z pracy przez niemieckie władze okupacyjne i do 1 V 1945 r. zajmowała się domem. Po II wojnie światowej uczyła w mieleckich szkołach podstawowych, najdłużej w Szkole Podstawowej nr 4 im. Janusza Korczaka. Ponadto przez wiele lat pracowała społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu oraz była kuratorem społecznym dla nieletnich. 1 IX 1972 r. przeszła na emeryturę. Odtąd jako działacz Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej w Mielcu poświęcała dużo czasu osobom potrzebującym pomocy. W szczególny sposób pomagała dzieciom ociemniałym, m.in. wielokrotnie wysyłając datki (z własnej emerytury) do Szkoły Specjalnej dla Dzieci Ociemniałych w Laskach koło Warszawy. Działała także w Komitecie Osiedlowym J. Kilińskiego, Lidze Kobiet i ZNP. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową PCK, Złotą Odznaką Honorową ZERiJ i Złotą Odznaką ZNP oraz medalami: „Zasłużonej Matce”, „Zasłużony Opiekun Społeczny” i „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”. W 1980 r. została wpisana do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarła 2 VIII 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PIĘTAL KAZIMIERZ, urodzony 3 III 1936 r. w Słodkowie koło Kraśnika, syn Jana i Sabiny z domu Frączek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kraśniku z maturą w 1955 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i w 1960 r. uzyskał tytuł magistra praw. Przez całe życie zawodowe pracował w sądownictwie, kolejno na stanowiskach: aplikant (Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy, 1 IX 1960 r. – 1 II 1961 r., Sąd Wojewódzki w Rzeszowie, 1 II 1961 r. – 1 II 1963 r., egzamin sędziowski), asesor sądowy (Sąd Powiatowy w Łańcucie, 1 II 1963 r. – 30 III 1963 r.), sędzia powiatowy (Sąd Powiatowy w Kolbuszowej, 1 IV 1963 r. – 30 VI 1970 r.), p.o. prezesa sądu powiatowego (Sąd Powiatowy w Mielcu, 1 VII 1970 r. – 27 VII 1971 r.), prezes sądu powiatowego i od 1985 r. rejonowego (Sąd Powiatowy/Rejonowy w Mielcu, 28 VII 1971 r. – 15 V 1990 r.), sędzia sądu rejonowego i od 1999 r. powiatowego (Sąd Rejonowy/Powiatowy w Mielcu, 15 V 1990 r. – 3 III 2001 r.). W 1971 r. ukończył kurs Ministerstwa Sprawiedliwości dla rezerwowej kadry kierowniczej. Ponadto w latach 90. pełnił funkcję przewodniczącego III Wydziału Rodzinnego w Sądzie Rejonowym w Mielcu. Z dniem 3 III 2001 r. przeszedł w stan spoczynku. Udzielał się społecznie, m.in. w latach 70. był społecznym członkiem Komisji Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Jego pozazawodową pasją było łowiectwo. Należał do Koła Łowieckiego „Przepiórka” w Mielcu i w latach 90. był jego prezesem. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi i łowieckimi. Zmarł 13 III 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PIĘTKOWSKI RADZIMIR, urodzony 9 IX 1888 r. w Radomiu, syn Bronisława i Pelagii z Ankowskich. Uczeń gimnazjum w Lublinie z maturą zdaną eksternistycznie w Rosji w 1905 r. Studiował w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu i w 1912 r. uzyskał tytuł inżyniera lądowo-wodnego. W latach 1913-1919 pełnił funkcje w administracji rosyjskiej, m.in. zastępcy głównego inżyniera w biurze projektowania nawodnienia Turkiestanu. Brał udział w projektowaniu i budowaniu m.in. żelbetowych budowli wodnych na Donie, dróg, mostów i studni artezyjskich oraz przystani morskiej z falochronami. W 1919 r. powrócił do Polski i pracował w różnych firmach budowlanych. Kierował m.in. budową mostów i przepustów na nowych liniach kolejowych, silos, fabrykę machorki w Grodnie oraz wiele fundamentów pod obiekty przemysłowe. W 1937 r. uruchomił własne przedsiębiorstwo robót fundamentowych i wykonał m.in. fundamenty na palach żelbetowych dla Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu i Rzeszowie, Elektrowni Warszawskiej i Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej wykonywał remonty linii kolejowych. Po II wojnie światowej zlikwidował przedsiębiorstwo i zajął się pracą naukową. Od 1945 r. pracował jako wykładowca na Wydziale Inżynierii (później Budownictwa Lądowego) Politechniki Warszawskiej, a w następnym roku został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Mechaniki Gruntów i Fundamentowania. W 1957 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych, a dwa lata później mianowano go profesorem zwyczajnym. Pełnił liczne funkcje społeczne, m.in.: przewodniczącego Polskiego Komitetu Geotechniki i Robót Podziemnych w ramach NOT i wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Urbanistyki Podziemnej. W latach 30. opublikował szereg artykułów na tematy organizacji przemysłu i o materiałach budowlanych. Jako pracownik naukowy PW opublikował książki: Mechanika gruntów – trzy wydania (1952, 1957 i 1964) i Fundamentowanie – trzy wydania (1956, 1959 i 1969). Brał udział w wielu krajowych i zagranicznych konferencjach naukowych. Na emeryturę przeszedł w 1960 r. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP. Zmarł 9 X 1970 r. w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
PIGUŁA ALEKSANDRA, urodzona 12 VIII 1968 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Marii z domu Paluch. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1987 r. Ukończyła też dwa wydziały Medycznego Studium Zawodowego w Mielcu – Higiena Stomatologiczna (1988) i Dietetyk (2002). Od 1988 r. pracowała w szkołach i przychodniach stomatologicznych na stanowisku higienistki stomatologicznej. Zajmuje się twórczością poetycką. Wydała tomiki poezji: Kropla (2012), Dłonie (2013), Skrzydła (2014), Karuzela (2015), Strofy na … (2016), Karuzele (2016), 49 niedomówień (2018), Szmaragdy (2020), Dalej niż słowa (2022). Jej utwory drukowano m.in. w publikacjach: Almanach Grupy Literackiej Słowo i Artefakty Mielecki Rocznik Literacki 2012-2014 oraz miesięcznikach: „Poezja dzisiaj” (nr 107 z 2014 r., nr 117 z 2016 r.) i „Nasz Dom Rzeszów”. Jest autorką tekstów piosenek do muzyki Alka Berkowicza i Jana Robaka. Jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Pełni funkcję członka Sądu Koleżeńskiego w kadencji 2015-2018 oraz należy do grupy redagującej Kronikę TMZM. Jest także członkiem Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM i pełni funkcję jej prezesa. W tej roli jest współorganizatorem imprez poetyckich i wszelkich przedsięwzięć podejmowanych przez Grupę. Szczególnym wydarzeniem było spotkanie autorskie w auli im. św. Jana Pawła II przy kościele św. Stanisława B.M., zorganizowane przez grupę Polaków w Rzymie 25 VI 2018 r. Wyróżniona Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
PIKOR MARIA LESŁAWA (z domu ŚWIĄDER), urodzona 3 X 1951 r. w Mielcu, córka Bronisława i Stanisławy z domu Działo. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1970 r. W latach 1971–1973 pracowała w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1973 r. przeszła do Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i pełniła funkcję kierownika Ośrodka Opieki Społecznej. W 1978 r. ukończyła Medyczne Studium Zawodowe Wydział Pracowników Socjalnych w Krakowie. Po utworzeniu Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu w 1990 r. została jego pracownikiem, a w 1994 r. powierzono jej kierownictwo Lokalnego Domu Pomocy Społecznej w Mielcu przy ul. T. Kościuszki. W 1999 r. uzyskała w Lublinie specjalizację z zakresu organizacji pomocy społecznej i tytuł organizatora pomocy społecznej. W związku z wybudowaniem nowoczesnego Domu Pomocy Społecznej i likwidacją LDPS, w 2001 r. została zatrudniona w DPS na stanowisku kierownika Działu Opiekuńczo-Terapeutycznego. Ponadto od 2001 r. jest nauczycielem zawodu w Zespole Szkół Medycznych w Mielcu. W 2004 r. ukończyła Studium Pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca działalności społecznej, m.in. w Społecznym Komitecie Przeciwalkoholowym, Polskim Komitecie Pomocy Społecznej i Towarzystwie Pomocy im. Bł. Brata Alberta. Była współorganizatorem szeregu placówek opieki społecznej w Mielcu, m.in.: Schroniska im. Brata Alberta, Lokalnego Domu Pomocy Społecznej, Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego, kuchni „Caritas” i Domu Dziennego Pobytu. Wyróżniona m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką „Za Zasługi w Ruchu Przeciwalkoholowym”, Honorową Odznaką NFOZ i Honorowa Złotą Odznaką PKPS. W 2008 r. przeszła na emeryturę.
PIKOR MIECZYSŁAW BOLESŁAW, urodzony 20 V 1950 r. w Trzebusce koło Sokołowa Małopolskiego, syn Wojciecha i Anieli z domu Marciniak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rudniku nad Sanem, maturę zdał w 1967 r. W latach szkolnych grał w piłkę nożną w Sokołowiance Sokołów Małopolski. W latach 1967-1970 pracował w WSK Rzeszów jako technik oprzyrządowania oraz startował w Stali Rzeszów. W 1970 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w WSK. Pracował m.in. w Działach: Handlowym, Lotniczym i d/s Wojskowych. Znacznie wzmocnił zespół lekkoatletyczny Stali Mielec, regularnie skacząc powyżej 2,00 m i zwyciężając w kilku zawodach krajowych. W 1971 r. został powołany do reprezentacji Polski i startował w meczach z Wielką Brytanią i Szkocją. Brał też udział w zawodach międzynarodowych związanych z kolarskim „Wyścigiem Pokoju”. Należał do kadry olimpijskiej. 17 VI 1973 r. na zawodach w Mielcu ustanowił rekord życiowy 2,11 m, będący rekordem okręgu rzeszowskiego. Rozwój kariery przerywały kontuzje, ale mimo to startował do 1984 r. W 1980 r. ukończył Studium Pedagogiczne w Rzeszowie. Pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 6 i nr 7 w Mielcu, a aktualnie pracuje w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Jest także trenerem w LKS Mielec. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in.: członka Komisji Rewizyjnej Stali Mielec, wiceprezesa POZPR w Rzeszowie, członka Komisji Rewizyjnej LKS Mielec. Obecnie jest członkiem Zarządu LKS Mielec. W 1997 r. był kierownikiem i opiekunem na zgrupowaniach dzieci powodzian z terenów powiatu mieleckiego w Szkole Podstawowej nr 7 Mielcu i kolonii dla powodzian w Bystrem. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką PZLA i Złotą Odznaką WFS oraz odznakami klubowymi Stali Mielec i Stali Rzeszów.
PIKUS RYSZARD SZYMON, urodzony 3 IX 1929 r. w Warszawie, syn Bolesława i Romany z domu Fesser. W czasie okupacji hitlerowskiej uczył się na tajnych kompletach prowadzonych przy nauczycieli Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV w Warszawie (od 1942 r.). Był też członkiem Szarych Szeregów – pionu dla najmłodszych „Zawisza” i posiadał pseudonim „Kruk” w okresie od I 1943 r. (przyrzeczenie) do 1 VIII 1944 r. W powstaniu warszawskim nie brał udziału, ponieważ mieszkał na Pradze, oddzielonej Wisłą od walczącej lewobrzeżnej Warszawy. W 1947 r. ukończył gimnazjum, a następnie uczęszczał do Państwowego Liceum Mechaniczno-Lotniczego w Warszawie. Maturę zdał w 1950 r., uzyskując tytuł technika lotniczego. Z nakazu pracy 31 VII 1950 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku konstruktora i potem starszego konstruktora w Biurze Konstrukcyjnym, a następnie na Wydziale 01 (Płytowo-Szablonowy) pełnił funkcje: kierownika sekcji, zastępcy kierownika Wydziału (od 1962 r.) i kierownika Wydziału (od 1966 r.). Po utworzeniu OBR (1969) został kierownikiem Wydziału 17 (Płytowo-Szablonowy). Znacząco przyczynił się do uruchomienia i wykonawstwa prototypów i montażu produkcji seryjnej elewacji aluminiowych gmachu RWPG w Moskwie. Miał też duży wkład w uruchamianie wyrobów lotniczych, samochodów chłodni i wózków „Melex”. Należał do SIMP. Był tłumaczem tekstów technicznych z języka rosyjskiego. Opracował projekty i nadzorował wykonanie pracowni chemicznych w II i I LO w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Na tzw. wcześniejszą emeryturę przeszedł 1 I 1983 r. Od 1986 r. do 1990 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin na Wydziale Budownictwa Mieszkaniowego WSK Mielec. Od 2004 r. należał do Stowarzyszenia Szarych Szeregów Oddział Kraków Samodzielny Krąg Mielec. Zmarł 14 IV 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PILICZ STEFAN MICHAŁ, urodzony 26 VIII 1920 r. w Sobowie, powiat tarnobrzeski, syn Stefana i Michaliny z domu Dul. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. W 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 6 Dywizji Piechoty w Krakowie i w stopniu plutonowego podchorążego odbył praktykę w kilku jednostkach, m.in. w 16 pułku piechoty w Tarnowie. Jako zastępca dowódcy plutonu uczestniczył w pierwszych dniach kampanii wrześniowej 1939 r. w walkach pod Pszczyną i Ćwiklicami. Po okrążeniu przez Niemców – na rozkaz dowódcy jednostka rozproszyła się i żołnierze przebijali się indywidualnie. Powrócił w rodzinne strony i w czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckich firmach w Mielcu i Rudniku. Jesienią 1944 r. został powołany do tworzącej się w Rzeszowie 2 Armii Wojska Polskiego i szkolił żołnierzy w 2 zapasowym pułku piechoty. 15 I 1945 r. został przydzielony do 25 pułku piechoty w Rzeszowie i skierowany na front. Uczestniczył w całym szlaku bojowym 2. Armii, m.in. w walkach nad Nysą Łużycką i Sprewą oraz pod Budziszynem, a szlak bojowy zakończył pod Pragą. Po wojnie studiował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i w 1951 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Od 1948 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w II Gimnazjum i Liceum we Wrocławiu. W 1950 r. podjął dodatkowo pracę we wrocławskim PAFAWAG-u, a w 1951 r. pracował w szkołach średnich w Otwocku. Od 1952 r. został zatrudniony na Politechnice Warszawskiej jako wykładowca Studium Wychowania Fizycznego, a od 1954 r. pełnił funkcję kierownika tegoż Studium. W 1960 r. przeszedł do pracy naukowej w Instytucie Naukowym Kultury Fizycznej w Warszawie i przez pewien okres był kierownikiem jednej z pracowni, a następnie zakładu. W 1963 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Rozwój fizyczny i sprawność fizyczna studentów Politechniki Wrocławskiej. Od 1973 r. pracował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Pełnił m.in. funkcje: wicedyrektora ds. naukowych (1973-1981) i dyrektora Instytutu Wychowania Fizycznego i Rekreacji Ruchowej AWF Warszawa (1981-1987) oraz kierownika Punktu Konsultacyjnego AWF w Mielcu (1973-1977, miał duży udział w jego utworzeniu), prorektora ds. dydaktyczno-wychowawczych AWF (1984-1987) i prorektora ds. nauki AWF (1987-1990). W międzyczasie uzyskał habilitację (rozprawa Wychowanie fizyczne młodzieży akademickiej, 1980) i tytuł profesora nadzwyczajnego (1989). Był kierownikiem wielu badań naukowych związanych z problemami kultury fizycznej. Spośród jego uczniów 11 uzyskało doktoraty. W 1990 r. przeszedł na emeryturę, ale do 2000 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin. Od 2002 r. pracuje w Wyższej Szkole Gastronomii, Hotelarstwa i Turystyki w Warszawie. Pełnił szereg funkcji społecznych, był m.in.: przewodniczącym Rady Środowiskowej AZS Warszawa, wiceprzewodniczącym Komisji Wychowania Fizycznego Sekcji Szkół Wyższych Zarządu Głównego ZNP, prezesem Ogniska TKKF „Politechnika”, członek Plenum i przewodniczącym Komisji TKKF, prezesem Ogniska ZNP w Instytucie Naukowym Kultury Fizycznej, prezesem Klubu Oficerów Rezerwy AWF, skarbnikiem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Kultury Fizycznej (1973-1983) oraz członkiem Zarządu – skarbnikiem International Association of Sports Kinetics. Posiada stopień kapitana rezerwy. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz licznymi odznaczeniami bojowymi, wojskowymi i resortowymi. Zmarł 19 III 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PIŁAT DAWID, urodzony 6 II 2002 r. w Stalowej Woli, syn Grzegorza i Katarzyny z domu Bigaś. Absolwent Zespołu Szkół Budowlanych im. Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu z maturą w 2022 r. Treningi lekkoatletyczne w LKS Stal Mielec rozpoczął w 2015 r., a następnie specjalizował się w rzucie młotem. Ważniejsze sukcesy sportowe: *2017 r. – Mistrzostwa Polski U16 (Biała Podlaska) – 2. miejsce (60,29 m – młot 5 kg); *2018 r. – MP U18 (Chorzów) – 3. miejsce (70,83 m – młot 5 kg); *2019 r. – MP U18 (Poznań) – 1. miejsce (80,05 m – młot 5 kg); *2020 r. – MP U20 (Radom) – 1. miejsce (72,83 m – młot 6 kg); *2021 r. –MP U20 (Lublin) – 2. miejsce (74,31 m – młot 6 kg), Mistrzostwa Europy U20 (Tallinn, Estonia) – 1. miejsce (79,59 m – młot 6 kg), Mistrzostwa Świata U20 (Nairobi, Kenia) – 4. miejsce (77,09 m – młot 6 kg)…* 2022 r. – Puchar Europy w rzutach (Leiria, Portugalia) – 3. miejsce w Grupie B (70,41 m) ; * 2023 r. – Puchar Europy w rzutach (Leiria, Portugalia) – 2. miejsce w U-23 (72,42 m), Akademickie MP – 1. miejsce (71,42 m), MP U23 (Włocławek) – 1. miejsce (71,68 m), MP seniorów (Gorzów Wielkopolski) – 3. miejsce (73,23 m). Od 2018 r. był powoływany do reprezentacji Polski juniorów, m.in. startował w Igrzyskach Europejskich w Baku (Azerbejdżan). W reprezentacji Polski seniorów zadebiutował w 2021 r. W Mistrzostwach Europy w Rzymie w 2024 r. uzyskał wynik 71,44 m i nie zakwalifikował się do finału. Za bardzo dobre wyniki sportowe otrzymuje stypendia Ministerstwa Sportu oraz Gminy Miejskiej Mielec. Jest członkiem OSP Przecław.
PIŁAT MARIAN, urodzony 19 X 1928 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim, syn Juliana i Heleny z domu Cieśla. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Ostrowcu Świętokrzyskim, maturę zdał w 1949 r. Studiował na Politechnice Warszawskiej (specjalność: budowa płatowców) i w 1953 r. uzyskał tytuł inżyniera lotnictwa. Nakazem pracy został skierowany do WSK Mielec, od 2 I 1953 r. na stanowisko starszego kontrolera (pracownika cywilnego) w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym. 10 VI 1953 r. powołano go do służby wojskowej i odtąd pracował w 21 PW w stopniu porucznika. Od 18 XII 1955 r. do 10 II 1958 r. pracował w 43 PW przy WSK Świdnik na stanowisku starszego przedstawiciela wojskowego (dowódcy PW). Z dniem 10 II 1958 r. przeniesiony został ponownie do 21 PW przy WSK Mielec, także na stanowisko starszego przedstawiciela wojskowego. Funkcję tę pełnił do 15 X 1973 r., kiedy to został przeniesiony do rezerwy. Posiadał wówczas stopień podpułkownika. Ukończył m.in. dwa kursy rachunków i analizy kosztów produkcji, organizowane przez Polskie Towarzystwo Ekonomiczne (1965) i Ministerstwo Obrony Narodowej (1966). 1 XII 1973 r. otrzymał przeniesienie służbowe do pracy w Instytucie Lotnictwa w Warszawie i pełnił tam funkcje: kierownika Zakładu Badań w Locie, zastępcy głównego konstruktora i dyrektora Instytutu. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz odznaczeniem radzieckim „Odznaką Honorową”. Zmarł 28 V 2002 r. Spoczywa na cmentarzu na Salwatorze w Krakowie.
PIŁSUDSKIEGO JÓZEFA (WIADUKT), droga na przeprawie mostowej nad torami kolejowymi przy dworcu PKP w Mielcu, będąca częścią drogi wojewódzkiej nr 875 relacji Mielec – Kolbuszowa – Sokołów Małopolski – Leżajsk. Nazwę otrzymała na podstawie uchwały nr XL/394/2017 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 28 XI 2017 r., opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Województwa Podkarpackiego z dnia 19 I 2018 r.
Patron: PIŁSUDSKI JÓZEF (5 XII 1867 r. – 12 V 1935 r.) był wielkim patriotą, politykiem, mężem stanu i Marszałkiem Polski. Jest uznawany za jednego z głównych twórców odrodzenia się Państwa Polskiego w 1918 r., po blisko 150-letniej niewoli pod trzema zaborami: rosyjskim, pruskim i austriackim, a następnie przywódcę narodu w walce o granice państwa i scalenie ziem polskich. Wyrazami hołdu Polaków dla zasług Marszałka jest umieszczenie sarkofagu z Jego zwłokami na Wawelu oraz m.in. nadanie Jego patronatu wielu instytucjom, placom i ulicom w całej Polsce.
PINIŃSKI LEON (hrabia), Honorowy Obywatel Mielca, urodzony 8 III 1857 r. we Lwowie, syn hrabiego Leonarda Franciszka Ksawerego (właściciela miasteczka Grzymałów i dóbr ziemskich w Galicji) i Julii Teresy z Nikorowiczów. Uczył się prywatnie w domu rodzinnym, a maturę zdał w Tarnopolu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1878), a następnie uzyskał stopień doktora praw (1880). Studiował też w Lipsku, Berlinie i Wiedniu. W 1885 r. wydał pracę O stanie faktycznym posiadania („posiadanie jest stanem gospodarczego korzystania z rzeczy”), a w 1886 r. na jej podstawie uzyskał habilitację. W 1891 r. został profesorem prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Po śmierci ojca przejął rodzinny majątek i działał w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. Równocześnie zajmował się polityką. Jako jeden z liderów ziemiańskiego ugrupowania konserwatywnego „Podolacy” został posłem do Rady Państwa w Wiedniu (1889-1898) i był jednym z przywódców Koła Polskiego. W 1900 r. opublikował pracę O pojęciu i granicach prawa własności według prawa rzymskiego („prawo własności nie ma charakteru nieograniczonego – ograniczeniem jest interes ogółu”). W latach 1894-1898 był posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie (1894-1898). 31 marca 1898 r. cesarz Franciszek Józef powołał go na urząd namiestnika Galicji. Sprawował go do 8 VI 1903 r., wykazując się dużymi umiejętnościami w administrowaniu Galicją (m.in. doprowadził do wyciszenia niepokojów społecznych), opieką nad młodzieżą szkolną oraz troską o zabytki kultury. Był też rzecznikiem rozszerzenia autonomii Galicji i zwiększenia uprawnień Sejmu Krajowego. Został odwołany z urzędu na skutek intryg, ale pozostał członkiem Izby Panów Rady Państwa i powierzono mu w niej kierownictwo frakcji konserwatywnej. W okresie I wojny światowej zaangażował się w działalność na rzecz odzyskania niepodległości przez Polskę. Zajmował się też historią sztuki i kolekcjonował dzieła sztuki. W latach 20. powrócił do pracy naukowej. W roku akademickim 1928/1929 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Był także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Swoją kolekcję dzieł sztuki ofiarował m.in. Wawelowi i Ossolineum. Otrzymał liczne odznaczenia, tytuły doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz honorowe obywatelstwo polskich miast: Lwowa, Drohobycza, Tarnowa, Nowego Sącza, Nowego Targu, Jasła i Mielca. Zmarł 4 IV 1938 r. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
PIOTR (ksiądz), proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Mielcu w latach 1443-1446.
PIOTR Z KRAŚNIKA, absolwent Akademii Krakowskiej, nauczyciel (bakałarz) mieleckiej szkoły parafialnej pod koniec XVI w.
PIOTROWSKA BEATA LUCYNA (z domu Pietruszka), urodzona 22 IV 1960 r. w Mielcu, córka Mariana i Teresy z domu Nycek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1979 r. W latach szkolnych uczestniczyła w olimpiadach przedmiotowych z biologii i chemii, a w 1978 r. była finalistką Olimpiady Chemicznej. Studia na II Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie ukończyła w 1985 r. uzyskując tytuł lekarza medycyny. We wrześniu 1985 r. podjęła pracę w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. Po odbyciu wymaganego stażu podyplomowego w 1986 r. rozpoczęła specjalizację I stopnia z pediatrii w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie i po zdaniu egzaminów w 1990 r. otrzymała tytuł pediatry. Specjalizację II stopnia z pediatrii w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie ukończyła z wyróżnieniem w 1998 r. i uzyskała tytuł specjalisty w zakresie pediatrii. Poza chorobami wieku dziecięcego interesuje się ultrasonografią. W 1994 r., po zdaniu egzaminów centralnych, uzyskała certyfikat w dziedzinie ultrasonografii pediatrycznej. Od 1998 r. została zatrudniona w Oddziale Dziecięcym Szpitala Rejonowego w Mielcu na stanowisku starszego asystenta. Po wygraniu konkursu w 2002 r. została ordynatorem Oddziału Dziecięcego Szpitala Powiatowego w Mielcu i funkcje tę pełniła do … (W związku z utworzeniem powiatu mieleckiego szpital zmienił nazwę). Prowadzi prywatny gabinet pediatryczny w Mielcu przy ul. Gombrowicza. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego i drugą kadencję pracuje w Zarządzie Regionalnym PTP. Aktywnie uczestniczy w zebraniach naukowych. Ponadto ukończyła studia podyplomowe w zakresie zarządzania Służbą Zdrowia.
PIOTROWSKI JAN (BISKUP RZYMSKOKATOLICKI), urodzony 5 I 1953 r. w Szczurowej, powiat brzeski, syn Jana i Natalii z domu Giemza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Radłowie z maturą w 1973 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1980 r. i 25 V tego roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza. Jako wikariusz pracował w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przecławiu (1980-1982) i parafii Ducha Świętego w Mielcu (1982-1984). W latach 1984-1985 przygotowywał się do pracy misyjnej w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie oraz w Ecole de la Langue et la Civilisation Française w Paryżu. Działalność misyjną prowadził w latach 1985-1991 w Ludowej Republice Konga. Pracował w parafii Nawrócenia św. Pawła w Loubomo jako wikariusz i później proboszcz do 1990 r. Od 1989 r. organizował nową parafię Ducha Świętego w Kimongo i był jej pierwszym proboszczem. Po powrocie do Polski od 1991 r. pełnił funkcje sekretarza krajowego Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła i sekretarza krajowego Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. Równocześnie studiował misjologię na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Dalsze studia specjalistyczne kontynuował w Instytucie Katolickim w Paryżu (1992-1994) i otrzymał licencjat z teologii, a następnie odbył studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i w 1997 r. uzyskał stopień doktora nauk teologicznych w dziedzinie misjologii na podstawie rozprawy pt. „Zakładanie i dojrzewanie Kościoła w kongijskiej krainie Grand Niari. Druga ewangelizacja 1883-1991”. W 1997 r. powrócił do pracy misyjnej i do 2000 r. (z przerwą na pobyt w Polsce w celach leczniczych) był duszpasterzem w parafii Santa Maria de Huachipa w diecezji Chosica-Lima Este (Peru). W czasie pobytu w Polsce (1998/1999) pełnił funkcje dyrektora administracyjnego i wykładowcy Katolickiego Ośrodka Studiów Społecznych w Lipnicy Murowanej oraz administratora tamtejszej parafii. Z nominacji Kongregacji Ewangelizacji Narodów przez dwie kadencje w latach 2000-2010 pełnił funkcję dyrektora krajowego Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce oraz redaktora naczelnego czasopism: „Misje Dzisiaj”, „Świat Misyjny” i „Światło Narodów”. Równocześnie był m.in.: członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów (2003-2009), konsultorem Komisji Episkopatu Polski ds. Misji (2001-2011, 2012-) i sekretarzem Krajowej Rady Misyjnej (2005-2010). Wykładał historię misji i Papieskich Dzieł Misyjnych na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (2006-2010) oraz prowadził wykłady z historii misji w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie i w Domu Formacji im. ks. Jana Czuby w Czchowie. W tym okresie został przyjęty do Międzynarodowego Stowarzyszenia Misjologów Katolickich (IACM) i był jednym z założycieli Stowarzyszenia Misjologów Polskich (SMP). W 2004 r. został obdarzony godnością kapelana Jego Świątobliwości przez papieża Jana Pawła II. Od 2009 r. był proboszczem parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu i prepozytem tamtejszej Kapituły Kolegiackiej, a od 2010 r. dziekanem dekanatu Nowy Sącz – Centrum oraz członkiem Diecezjalnej Rady Kapłańskiej Duszpasterskiej. 14 XII 2013 r. został mianowany przez papieża Franciszka biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Sinitis, a 25 I 2014 r. otrzymał święcenia biskupie z rąk biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża w bazylice katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie. Jako dewizę biskupią przyjął: „In Caritate Evangelium predicare” (W miłości głosić Ewangelię). Pełnił urząd wikariusza generalnego. Zajmował się m.in. sprawami misji, katechetyką, formacją stałą kapłanów i stowarzyszeniem Caritas Sacerdotalis. Na podstawie decyzji papieża Franciszka z dnia 11 XI 2014 r. objął urząd biskupa ordynariusza diecezji kieleckiej. Ingres do kieleckiej bazyliki katedralnej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny odbył 29 XI 2014 r. Ponadto pełni funkcje w ramach działalności Konferencji Episkopatu Polski: przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji (od 2017 r.) i przewodniczącego Rady Ekonomicznej (od 2019 r.) oraz członka Komisji ds. Misji.
PIOTROWSKI KAZIMIERZ ZYGMUNT, urodzony 4 I 1933 r. w Katowicach, syn Antoniego i Bronisławy z domu Kos. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Katowicach-Ligocie (1953 r.). W latach 1953-1955 pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „Mysłowice” i „Kotłomontażu” w Siemianowicach. W 1955 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w WSK Mielec, najpierw w pionie głównego energetyka, a później w laboratorium, m.in. zajmował się naprawą i legalizacją manometrow. Ukończył kurs mistrzowski w zawodzie ślusarz i szereg kursów specjalistycznych. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Od 1948 r. trenował kolarstwo w klubie Górnik Mysłowice. Zdobył m.in. brązowy medal na mistrzostwach Polski młodzików, mistrzostwo Śląska i 3. miejsce w wyścigu kolarskim na Zlocie Młodzieży w Warszawie. Brał też udział w Wyścigach Dookoła Polski oraz Dookoła Warmii i Mazur, na które zapraszano kolarzy prezentujących wysoką formę. Od 1955 r. startował w barwach Stali Mielec i wielokrotnie odnosił sukcesy. Ważniejsze osiągnięcia indywidualne: *1955 r.: Mistrzostwa Zrzeszenia Sportowego Stal (Mielec) – 1. miejsce, Wyścig o Puchar WKKFiT w Rzeszowie (Rzeszów) – 1. miejsce, Wyścig o Puchar Nowego Mielca (Mielec) – 2. miejsce, Wyścig eliminacyjny do mistrzostw Polski – 1. miejsce, Wyścig o Proporzec WKKFiT w Rzeszowie (Rzeszów) – 1. miejsce; *1956 r.: Wyścig o Puchar Rzeszowa (Rzeszów) – 1. miejsce; *1957 r.: Wyścig o Puchar Rzeszowa (Rzeszów) – 1. miejsce, *1961 r.: Przełajowe mistrzostwa województwa rzeszowskiego, licencja II – 1. miejsce. Po ukończeniu kursu instruktorskiego na AWF w Warszawie uzyskał uprawnienia instruktora kolarstwa i trenował kolarzy Stali Mielec, doprowadzając ich do wielu sukcesów indywidualnych, głównie na terenie okręgu rzeszowskiego. Po rozwiązaniu sekcji kolarskiej Stali (1968 r.) uprawiał kolarstwo rekreacyjnie. Do wyścigów kolarskich powrócił już na emeryturze w 1990 r., kiedy to coraz popularniejsze stawały się rywalizacje w starszych kategoriach wiekowych. Ważniejsze osiągnięcia: *1990 r.: I Górskie Mistrzostwa Polski w kategorii Cyklosport – 2. miejsce w grupie 56-60 lat; *1994 r.: Indywidualne MP Cyklosport (Warszawa) – 2. miejsce, III Ogólnopolski Wyścig Kolarski Cyklosport o Puchar Poznańskiego Towarzystwa Cyklistów (Pobiedziska) – 1. miejsce w kategorii VII, MP w wyścigu dwójkami Cyklosport (Świdnica) – 2. miejsce w kat. VII; *1999 r.: MP w kategorii Masters (Walim, Dolny Śląsk) – 2. miejsce, MP Masters w wyścigu dwójkami (Kłobuck) – 2. miejsce, Górskie MP Masters (Ustrzyki Dolne) – 3. miejsce; *2003 r.: MP Masters „Po Ziemi S. Żeromskiego i H. Sienkiewicza” (Strawczyn) – 3. miejsce w kategorii IV c, Górskie MP Masters (Ustrzyki Dolne) – 2. miejsce w kat. IV c; *2006 r.: MP Masters (Kielce) – 1. miejsce i tytuł mistrza Polski Masters 2006. Zmarł 27 II 2022 r.
PIPAŁA FRANCISZEK, urodzony 8 X 1931 r. w Zaborczu, powiat mielecki, syn Antoniego i Adeli z domu Markulis. Uczęszczał do Gimnazjum w Przecławiu, a następnie do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, gdzie zdał maturę w 1950 r. Studia dziennikarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył w 1953 r. W latach 1953-1957 pracował w redakcji gazety codziennej „Nowiny Rzeszowskie” jako dziennikarz. Od kwietnia 1957 r. do grudnia 1993 r. (emerytura) był redaktorem Polskiej Agencji Prasowej – Oddział w Rzeszowie. W podejmowanych tematach nierzadko zajmował się sprawami Mielca i jego regionu. Napisał m.in. książkę Dromader na błękitnych szlakach (Rzeszów 1988) i kilka publikacji okolicznościowych o „Stali” Mielec. Był działaczem organizacji młodzieżowych, a później społecznych, m.in. Związku Zawodowego Pracowników Książki, Prasy i Radia. Posiadał stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec. Zmarł 6 III 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Wilkowyi.
PIRAMOWICZA GRZEGORZA (ULICA), niedługa (255 m) ulica miejska na osiedlu Cyranka. Od 2003 r. posiada nawierzchnię z kostki brukowej. Wraz z ulicami: L. Lachnita, S. Skarżyńskiego, K. K. Baczyńskiego i H. Boguszewskiej tworzy ramy dla gniazda domów jednorodzinnych za hotelem „Polskim” i laskiem komunalnym. Od strony południowo-wschodniej jej sąsiadami są posesje prywatne, a po drugiej stronie biegnie tor kolejowy – bocznica do SSE EURO-PARK MIELEC. Status ulicy i patrona otrzymała 28 III 1973 r., w czasie poprzedzającym intensywną budowę tego osiedla.Patron ulicy: ksiądz GRZEGORZ PIRAMOWICZ (1735-1801) to jeden z wybitnych Polaków w 2. połowie XVIII w. – czasu wielu światłych lecz spóźnionych reform w Polsce. Był m.in. profesorem filozofii w lwowskim kolegium jezuickim, sekretarzem Komisji Edukacji Narodowej, sekretarzem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych, współautorem nowego ustawodawstwa szkolnego i autorem wielu prac pedagogicznych oraz członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
PISARKA MARIANA (ULICA), jedna z głównych ulic miejskich osiedla Lotników. Biegnie od ul. H. Sienkiewicza do al. Ducha Świętego, krzyżując się z kilkoma małymi uliczkami wewnątrzosiedlowymi. Ma 596 m długości. W 1995 r. wykonano remont asfaltowej nawierzchni, a w latach 2002 i 2005 – chodników po obu stronach. Powstała i otrzymała patrona 20 IV 1977 r. Jeszcze w latach 60. na terenie dzisiejszego skrzyżowania stały dwa pawilony internatu dziewczęcego, obok stała zabytkowa kapliczka z XIX w., a za internatem w kierunku ul. Zielonej i Złotnik, pośród pól i łąk biegła niewielka dróżka polna. W 2. poł. lat 70. obraz tej części miasta zmienił się. Pawilony internatu rozebrano i zbudowano ulicę, a jedynym obiektem murowanym pozostała kapliczka. Na początku lat 80. po lewej stronie pojawiły się pierwsze bloki mieszkalne, a później żłobek i przedszkole (nr 9), zaś po prawej wybudowano monumentalny kościół Ducha Świętego i dom parafialny (1982-1987) oraz w latach 90. Centrum Handlowo-Usługowe (m.in. filie banków, sklepy, firmy usługowe i administracja osiedla). Dopełnieniem pejzażu stało się powstanie supermarketu „Szalony Max” (później „Albert”, …, „Stokrotka”) przy skrzyżowaniu ul. M. Pisarka z ul. H. Sienkiewicza. W 2011 r. przeprowadzono jej remont i modernizację. Położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano miejsca parkingowe.
Patron ulicy: MARIAN PISAREK (1913-1942) to jeden z polskich lotników – bohaterów II wojny światowej. Walczył w powietrzu w czasie kampanii wrześniowej 1939 (zestrzelił 2 samoloty i 1 uszkodził) i w bitwie o Anglię (w randze porucznika). W 1941 r. został dowódcą 308 dywizjonu, a 18 IV 1942 r. – dowódcą skrzydła myśliwskiego (w randze majora). Kilka dni później zginął w czasie lotu bojowego nad Francją. Angielski bilans mjr. Pisarka zamknął się ilością 10 samolotów hitlerowskich zestrzelonych na pewno i 1 prawdopodobnie.
PISARCZYK JÓZEF MARIAN, urodzony 11 VIII 1935 r. w Mielcu. Jako uczeń Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej w 1952 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako robotnik. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Mielcu pracował na stanowiskach planisty i kierownika Sekcji Planowania w Wydziale Produkcji Silnika. Równocześnie studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra ekonomii. Na wspomnianym wydziale pełnił funkcje: zastępcy kierownika Wydziału Produkcji Silnika, kierownika Działu Produkcji Silników Wysokoprężnych Leyland, zastępcy kierownika Działu Planowania i od 1978 r. kierownika Działu Planowania Operatywnego. Był racjonalizatorem produkcji, wprowadził wiele cennych rozwiązań i usprawnień w zakresie organizacji i planowania. Formą uznania dla tej działalności było wybieranie go do organów przedstawicielskich załogi, m.in. był członkiem Rady Pracowniczej, przewodniczącym Komisji Ekonomicznej przy Radzie Pracowniczej i od 1987 r. przewodniczącym Rady Pracowniczej WSK. Był także działaczem Fabrycznego Klubu Sportowego Stal Mielec. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużony Pracownik WSK Delta Mielec. Zmarł 31 VII 1988 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PISARZ STANISŁAW, urodzony 4 II 1927 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Józefa i Anieli z Lewickich. W 1948 r. został zatrudniony w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Wadowicach Górnych. Od 1951 r. do 30 IV 1989 r. pracował w WSK Mielec na różnych stanowiskach fizycznych, m.in. jako brygadzista w galwanizerni. Ukończył m.in. kursy mistrzowskie w zakresie obróbki galwanicznej. Z dniem 1 V 1989 r. przeszedł na rentę, a później na emeryturę. Jego życiową pasją była społeczna działalność samorządowa w miejscu zamieszkania – na osiedlu Wolności. Pełnił funkcje: członka Komitetu Obwodowego nr 5 (1958-1963), wiceprzewodniczącego Komitetu Osiedlowego nr 13 (1963-1964), przewodniczącego Zarządu Osiedla (1970-1974) i przewodniczącego Komitetu Osiedlowego „Wolności”, a od 1981 r. jest przewodniczącym Rady Osiedla Wolności. Był inicjatorem szeregu osiedlowych przedsięwzięć inwestycyjnych i współorganizatorem wielu czynów społecznych na osiedlu Wolności, m.in.: budowy sieci gazowych z przyłączami domowymi, przebudowy sieci elektrycznej, budowy oświetlenia ulicznego, budowy sieci wodociągowej z przyłączami domowymi, budowy sieci kanalizacyjnej z przyłączami domowymi, budowy i napraw dróg gruntowych oraz budowy dróg o nawierzchni utwardzonej. Wiele czasu poświęcił też organizowaniu osiedlowych imprez kulturalno-rozrywkowych i sportowo-rekreacyjnych. Wielokrotnie przedstawiał problemy osiedla na sesjach Miejskiej Rady Narodowej i Rady Miejskiej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarł 13 XII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PISKOR ROMAN, urodzony 5 I 1894 r. w Wojsławiu (dziś osiedle w Mielcu), powiat mielecki, syn Andrzeja i Weroniki z domu Podkoszana. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie, maturę zdał w 1914 r. Był członkiem Związku Strzeleckiego w Wojsławiu. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Komisji Werbunkowej w Mielcu, która uznała go za zdolnego do służby wojskowej i skierowała do miejsca zbornego w Dębicy. Otrzymał przydział do 13 kompanii 4 batalionu 2 pułku piechoty. Uczestniczył w kampanii karpackiej. W czasie działań wojennych w kwietniu 1915 r. został ranny. Po wyleczeniu powrócił na front i uczestniczył w walkach na Wołyniu. W zimie 1915/1916 r. zachorował na zapalenie płuc i został zwolniony z dalszej służby. W 1916 r. podjął pracę nauczyciela, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został mianowany kierownikiem szkoły w Siedliskach. Wyróżniony m.in. Krzyżem Niepodległości. Dalsze losy nieznane.
PISKOR ZBIGNIEW KAZIMIERZ, urodzony 24 XI 1959 r. w Mielcu, syn Jana i Stanisławy z Lublińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Wydziale Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (specjalność: przedsiębiorstwo w warunkach globalizacji). Od 1972 r. był członkiem Aeroklubu Mieleckiego, początkowo sekcji modelarskiej, a później także spadochronowej, szybowcowej i samolotowej. Jako skoczek spadochronowy wykonał 136 skoków. Uprawnienia pilota szybowcowego zdobył w 1977 r., a pilota samolotowego w 1978 r. Aktualnie posiada I klasę pilota sportowego. Uzyskał także uprawnienia instruktora samolotowego. W latach 1980-1986 pracował w Aeroklubie Mieleckim. Od 1986 r. do 1992 r., jako pilot Zakładu Usług Agrolotniczych w Mielcu, brał udział w akcjach agrolotniczych i przeciwpożarowych w kraju i poza jego granicami, m.in. w Etiopii (misja ONZ), Iranie i Algierii. W latach 1993-1997 pracował jako pilot w ZUA Warszawa, a w latach 1997-2005 był pilotem firmy Aerogryf Szczecin. Od 2006 r. pełni funkcję kierownika szkolenia praktycznego w powietrzu (CFI) i instruktora lotniczego w Ośrodku Kształcenia Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie. Poza pracą zawodową udziela się społecznie. Należy do mieleckiego Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Mielcu (od 2002), a w latach 2004-2008 był jego skarbnikiem. Także od 2002 r. jest członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w 2010 r. został wybrany na przewodniczącego mieleckiej organizacji SD. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Skoczka Spadochronowego, Srebrną Odznaką Pilota Szybowcowego i Złotą Odznaką Związku Polskich Spadochroniarzy.
PISKOZUB STANISŁAWA (z domu KOSTECKA), urodzona 16 I 1911 r. w Ustrzykach Dolnych, córka Jana i Olgi z Kasztelewiczów. Ukończyła Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Stanisławowie w 1929 r. W latach 1930-1936 studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Praktykę lekarską odbyła w latach 1937-1939 w Klinice Pediatrycznej we Lwowie i uzyskała specjalizację z zakresu pediatrii. W 1939 r. na podstawie rozprawy doktorskiej otrzymała stopień doktora medycyny. Od 1 VI 1939 r. do wybuchu wojny pracowała jako pediatra w Mielcu, a od 8 IX była lekarzem w Szpitalu Wojskowym w Chełmie. W 1940 r. powróciła do Mielca i do końca okupacji hitlerowskiej prowadziła prywatną praktykę lekarska. Od 1945 r. została zatrudniona w nowo powstałym Ośrodku Zdrowia w Mielcu jako pediatra i kierownik Poradni Dziecięcej. Została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. W 1981 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze do 1986 r. pracowała (w wymiarze połowy etatu) jako lekarz pediatra. Zmarła 11 VII 2006 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PISKOZUB WACŁAW, urodzony 1 VIII 1912 r. w Kołomyi, syn Jana i Zofii z domu Kovats. Absolwent Gimnazjum w Kołomyi z maturą w 1930 r. W latach 1930-1936 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1937-1938 pracował jako asystent w Klinice Akademii Medycznej we Lwowie i na podstawie rozprawy doktorskiej otrzymał stopień doktora medycyny (1939). 1 VI 1939 r. został zatrudniony jako lekarz w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu-Cyrance. 8 IX został ewakuowany z kadrą kierowniczą PZL (przez Zaleszczyki) do Rumunii. Tam został internowany i do 1941 r. pracował jako lekarz w jednym z sanatoriów przeciwgruźliczych. Po powrocie do okupowanego Mielca (1941) podjął się niezwykle trudnej misji organizowania pomocy lekarskiej dla mieszkańców miasta i okolic. Do 1946 r. pracował jako lekarz ogólny i rentgenolog. W 1947 r. został mianowany ordynatorem Oddziału Przeciwgruźliczego przy ul. Sandomierskiej, a później w Szpitalu Powiatowym przy ul. E. Biernackiego. W latach 1950-1956 uzyskał specjalizacje I i II stopnia z zakresu chorób płuc i pulmunologii. Od 1968 r. do 1970 r. pełnił obowiązki zastępcy dyrektora Szpitala Powiatowego. W 1978 r. przeszedł na emeryturę, ale pracował nadal (w wymiarze połowy etatu) w Poradni Przeciwgruźliczej aż do śmierci. Wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1983). Zmarł 31 I 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PISZCZEK JÓZEF KAROL, urodzony 30 I 1912 r. w Cyrance koło Mielca, syn Józefy Flur z domu Piszczek. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1930 r. Studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1937 r. uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa. Do wybuchu wojny pracował w Urzędzie Gminy w Dąbrowie Tarnowskiej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., walczył w okolicach Lwowa. Po zakończeniu walk udało mu się uniknąć niewoli i powrócić do domu rodzinnego. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do krewnych w folwarku Przybysz koło Zgórska (powiat mielecki) i pracował tam jako buchalter pod nazwiskiem Flur. Prawdopodobnie należał do Armii Krajowej. Po wojnie studiował na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie i w 1951 r. na podstawie rozprawy: „Wpływ nawożenia i płodozmianu na zawartość manganu w glebie” uzyskał stopień doktora nauk rolniczych. Do 14 VIII 1954 r. pracował jako adiunkt na Wydziale Rolniczym UMCS. 15 VIII 1954 r. został zaangażowany w nowo utworzonej (17 VII 1954 r.) Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie. Powierzono mu organizację i prowadzenie Katedry Gleboznawstwa. W latach 1956-1959 pełnił funkcję dziekana Wydziału Rolniczego, a następnie wybrano go rektorem Wyższej Szkoły Rolniczej i pełnił tę funkcję przez dwie kadencje (1959-1964 i 1966-1969, z roczną przerwą w 1965 r. na poratowanie zdrowia). W tym okresie otrzymał tytuł profesora. Przedmiotami jego działalności naukowej były m.in.: geneza, systematyka i kartografia gleb, badania mikroelementów w glebach, badania nad niedoborem magnezu w glebach Pomorza Zachodniego, erozja gleb i jej zapobieganie. Jego dorobek naukowy to ponad 60 prac opublikowanych lub przygotowanych do druku oraz wykształcenie kilkudziesięciu pracowników naukowych. Pełnił liczne funkcje społeczne, był m.in.: przewodniczącym szczecińskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa oraz Sekcji Studiów Rolnych przy Ministrze Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem X-lecia Polski Ludowej, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego i Państwową Nagrodą Zespołową III stopnia. Zmarł 23 III 1967 r. Spoczywa w Alei Zasłużonych na cmentarzu w Szczecinie.
PISZCZEK STANISŁAW, urodzony 17 X 1899 r. w Sąsiadowicach koło Felsztyna (aktualnie Ukraina), syn Tomasza i Marii. Uzyskał wykształcenie uprawnionego technika dentystycznego. Od lat 30. prowadził w Mielcu gabinet dentystyczny przy ul. J. Piłsudskiego. Po wojnie pracował m.in. w Przychodni Rejonowej nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska) i protezowni przy ul. M. Curie-Skłodowskiej. Zmarł 2 X 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PITNER ANDRZEJ, urodzony 9 I 1959 r. w Krakowie, syn Rudolfa i Janiny z Piątkowskich. Zdobył zawód ślusarza oraz uprawnienia motorniczego tramwajów i operatora wózków widłowych. Pracował w Hucie im. Lenina w Krakowie (8 lat) i MPK Kraków (2 lata), a następnie przeniósł się do Mielca i był pracownikiem WSK „PZL-Mielec” (5 lat), hipermarketu TESCO, C+N Polska i Wytwórni Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec. Od 2008 r. pracuje dorywczo. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1978 r. w Nowej Hucie. Po zamieszkaniu w Mielcu zgłosił akces do Klubu Honorowych Dawców Krwi przy Oddziale PCK. Pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Klubu. Do 2011 r. oddał 58 900 ml krwi. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaczeniem Honorowym PCK III stopnia oraz Złotą Odznaką HDK i Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
PIWANOWSKI ANDRZEJ JAN, urodzony 6 II 1956 r. w Mielcu, syn Michała i Janiny z domu Indyk. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową, a następnie Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę w 1981 r. W latach szkolnych zajmował się modelarstwem lotniczym. Pracę zawodową rozpoczął w 1974 r w WSK Mielec jako frezer. W latach 1977-1979 odbył służbę wojskową i powrócił do pracy w WSK (SOWI, W-30, W-33 – frezer). W grudniu 1984 r. przeszedł do pracy w Milicji Obywatelskiej w Mielcu. Ukończył Podoficerską Szkołę MO w Pile (1986) oraz specjalne szkolenie w Zakładzie Tresury Psów w Sułkowicach (1988). Od 1990 r. pracował w Komendzie Rejonowej, a następnie Komendzie Powiatowej Policji w Mielcu. W 2000 r. przeszedł na emeryturę. Posiadał stopień aspiranta sztabowego. Od 18 VII 1975 r. był Honorowym Dawcą Krwi – członkiem Klubu HDK im. prof. J. Aleksandrowicza przy WSK Mielec, później członkiem i wiceprezesem Koła Miejskiego oraz członkiem Koła przy KP Policji w Mielcu. Do momentu zakończenia działalności jako HDK (2 VI 2000 r.) oddał 25 400 ml krwi. Za tę szlachetną formę pomocy innym ludziom wyróżniony został Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką PCK III stopnia.
PIWEK KRZYSZTOF HIPOLIT, urodzony 13 VIII 1949 r. w Malcanowie, syn Stanisława i Krystyny z domu Rafał. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Aninie, maturę zdał w 1966 r. Studia na Wydziale MEiL (specjalność: samoloty i śmigłowce) Politechniki Warszawskiej ukończył w 1972 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera. Od 1 VIII 1972 r. do 31 VII 1997 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” i Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” na stanowiskach: stażysty, starszego konstruktora, samodzielnego konstruktora, kierownika sekcji, kierownika Zespołu Zadaniowego Samolotu M20, głównego konstruktora samolotów M20 i M26, zastępcy dyrektora Ośrodka Badań Rozwojowych d/s technicznych, dyrektora OBR (1 III 1993 r. – 31 VIII 1994 r.), kierownika Służby Badawczo – Rozwojowej i głównego konstruktora Zakładu Lotniczego oraz pełnomocnika dyrektora technicznego d/s rozwoju w Zakładzie Lotniczym. Pełniąc te ważne funkcje, przyczynił się do skonstruowania i wdrożenia do produkcji szeregu mieleckich samolotów: „Dromadera”, „Bryzy”, „Skytrucka” i „Irydy”, a przede wszystkim „Mewy” i „Iskierki”, których był głównym konstruktorem. Doprowadził do uzyskania dla „Mewy” certyfikatów: polskiego, niemieckiego, australijskiego, litewskiego i amerykańskiego, a dla „Iskierki” – polskiego i amerykańskiego. Był inicjatorem m.in.: systemu certyfikacji i kwalifikacji samolotów, nowych programów (samoloty: B&C – dyspozycyjny, CESAR – satelita, VECTOR – bezpilotowiec, AS – aeroklubowy) oraz jednym z inicjatorów pierwszego w kraju utylitarnego zastosowania programu NASTRAN. Nawiązał bezpośrednie kontakty z renomowanymi firmami lotniczymi na całym świecie. Uczestniczył w pracach nad restrukturyzacją przemysłu lotniczego. W ramach doskonalenia zawodowego ukończył kilkanaście kursów i szkoleń w kraju i za granicą. Był współorganizatorem samorządu pracowniczego w WSK Mielec, pełnił funkcje przewodniczącego Zebrania Delegatów i wiceprzewodniczącego Rady Pracowniczej. Od 1 VIII 1997 r. przeniósł się do Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie został głównym specjalistą d/s marketingu samolotów. Od 1 III 1998 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Samolotów Ogólnego Przeznaczenia w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. Jest członkiem Krajowej Rady Lotnictwa. Jako kierownik Zakładu Samolotów Ogólnego Przeznaczenia w warszawskim Instytucie Lotnictwa uczestniczył m.in. w realizacji samolotu I-23 Manager, samolotu I-25 „As”, aerostatu I-26, poduszkowca ratowniczo-patrolowego PRP-560 i śmigłowca IS-2. Opublikował kilkanaście artykułów o tematyce lotniczej (w językach polskim i angielskim). Udzielał się społecznie, m.in. jako radny Rady Miasta Józefów i członek Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej Mazowsze. Za wybitne zasługi w rozwoju polskiego przemysłu lotniczego otrzymał m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi, Honorowe Wyróżnienie „Błękitne Skrzydła”, Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznakę „Zasłużony dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” i Srebrną Honorową Odznakę SIMP oraz mieleckie wyróżnienie – Statuetkę Dedala w 2023 r.
PIWNIK JÓZEF, urodzony 10 II 1937 r. w Kałkowie koło Starachowic, syn Franciszka i Stefanii z domu Cieślik. W 1953 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako szlifierz. W 1964 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (Wydział Zaoczny). W 1965 r. został mistrzem, a w 1968 r. kierownikiem zmianowym. W latach 1970-1972 pracował w Radzie Zakładowej WSK, a w latach 1972-1990 pełnił funkcje przewodniczącego Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK oraz sekretarza Komisji Współzawodnictwa Pracy. W tym czasie znacząco przyczynił się m.in. do zdobycia przez WSK Mielec sztandaru w 1978 r., przyznanego przez CRZZ za najlepsze wyniki we współzawodnictwie pracy i racjonalizacji w przemyśle lotniczym. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1975 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1990-1991 pracował jako technolog, a następnie przeszedł na rentę. Znacząco przyczynił się do organizacji i rozwoju ruchu wynalazczego. Był autorem szeregu projektów racjonalizatorskich. Angażował się społecznie, m.in. był ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu (1965-1968) i ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie (1968-1970) oraz członkiem Komisji Rewizyjnej Wojewódzkiego Klubu Techniki i Racjonalizacji. Wyróżniony m.in. Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Racjonalizatora Produkcji i Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Metalowców.
PIWOWARSTWO, jedno z najstarszych rzemiosł uprawianych w Mielcu, prawdopodobnie od początku istnienia miasta. Około 1575 r. funkcjonował browar prowadzony przez wójta Mikołaja Strzelca. W najstarszym rejestrze rzemieślników z 1583 r. oraz ówczesnej księdze wójtowsko-ławniczej wymieniono piwowarów: Wojciecha, Stanisława i Elżbietę Słodowniczkę. Nieco później znaleźć można: Wojciecha Słodownika, Grzegorza Piwowara, Zofię Kramarkę, Adama Setę i Stanisława Czepka. Piwowarów i słodowników chętnie przyjmowano do cechu zbiorowego, bowiem na spotkaniach braci rzemieślniczej nie mogło zabraknąć piwa. Określone ilości piwa należało wnieść przy zapisach do terminu i wyzwolinach oraz jako należność za karę. Mimo popularności piwowarstwa i słodownictwa w Mielcu oraz dostępności chmielu (mieleckim chmielem handlowano m.in. w Krakowie), żaden z browarów nie zyskał większej popularności. Od XIX w. rzemiosło to odgrywało coraz mniejszą rolę i przed I wojną światową niemal całkowicie zanikło. W pierwszym dwudziestoleciu w Mielcu i okolicy (m.in. w Złotnikach) podejmowane są próby wytwarzania piwa.
PLAC ARMII KRAJOWEJ, powstał na początku lat 50. XX w. w ramach budowy osiedla fabrycznego WSK. Usytuowano go w centrum osiedla i przy jego głównej ulicy (A. Kędziora, później 22 Lipca), na powierzchni ok. 77 m x 42 m. Intencją projektantów było zbudowanie miejsca zgromadzeń i imprez masowych. Funkcję tę wzmocniono w 1953 r. wybudowaniem przy placu Zakładowego Domu Kultury WSK (dziś SCK). Przez ponad 50 lat na placu organizowano główne świeckie imprezy powiatowe i miejskie, m.in. manifestacje i masówki z okazji świąt i rocznic państwowych i lokalnych, Dni Mielca, Dni Młodości, koncerty i inne imprezy masowe. Początkowo plac otrzymał nazwę Centralny, następnie Bolesława Bieruta, a później znów Centralny. 24 X 1990 r. Rada Miejska zmieniła nazwę na plac Armii Krajowej. W latach 2001-2002, w ramach remontu sieci wodno-kanalizacyjnych i estetyzacji miasta, przebudowano plac, umieszczając w jego centrum fontannę. Ponowny remont przeprowadzono w 2017 r. Pomimo wielu zmian nadal pełni funkcję mieleckiej agory.
PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO, plan wykorzystania określonego terenu na cele: osadnictwa, produkcji, usług, komunikacji i uzbrojenia w media. Plan ogólny jest powszechnie obowiązującym przepisem gminnym, narzędziem polityki przestrzennej, dyscyplinuje działania wszystkich podmiotów na danym terenie. Plan miejscowy jest prawną podstawą działania organów samorządowych i państwowych w dziedzinie gospodarki przestrzennej na terenie miast w sprawach: gospodarowania gruntami, lokalizacji inwestycji, zmian sposobu użytkowania terenów, dolesień i zalesień.
*Pierwszym znanym w Mielcu dokumentem tego rodzaju był projekt budowy osiedla fabrycznego PZL WP-2, opracowany przez Biuro Projektowe Wojskowego Funduszu Kwaterunkowego w Warszawie i zatwierdzony w 1937 r. Plan ten realizowano do wybuchu II wojny światowej.
*Dostosowując miasto do nowych warunków funkcjonowania, Zarząd Miejski miasta Mielca sporządził w 1938 r. „Plan inwestycyjny”, a w jego ramach ujął m.in. zadanie: „…5) sporządzenie podstawowych pomiarów i planu zabudowania m. Mielca”. Realizację planu zabudowania m. Mielca przerwała II wojna światowa.
*W 1951 r. w pracowniach „Miastoprojektu” w Warszawie opracowano „Ogólny plan zagospodarowania miasta”, co stanowiło podstawę do planowej rozbudowy Mielca.
*22 X 1964 r. zatwierdzono II edycję „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca”, opracowanego przez Wojewódzką Pracownię Urbanistyczna w Rzeszowie.
*29 X 1979 r. zatwierdzono III edycję „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca”, opracowanego przez Wojewódzkie Biuro Planowania Przestrzennego w Rzeszowie Zespół w Mielcu. W 2003 r. stracił ważność z mocy ustawy. Od 2003 r. obowiązują fragmentaryczne plany zagospodarowania przestrzennego. Według stanu na 15 XI 2008 r. jest ich 15.
Ponadto 28 IX 2000 r. Rada Miejska przyjęła „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. Mielca”, opracowane przez WBPP w Rzeszowie Zespół Projektowy w Mielcu (przekształcony w czasie opracowania na Podkarpackie BPP w Rzeszowie Oddział Zamiejscowy w Tarnobrzegu).
PLANY I MAPY MIASTA
*Plan zabudowy Mielca w XVII w., opracował Mirosław Maciąga, w: Mielec. Dzieje miasta i regionu, t. 1, Mielec 1984.
*Plan zabudowy miasta w XVIII w., oprac. M. Maciąga, w: Mielec. Dzieje miasta i regionu, t. 1, Mielec 1984.
*Mapa katastralna miasta Mielca Stadt Mielec in Galizien, sporządzona w 1850 r.
*Plan zabudowy miasta w 1939 r., oprac. M. Maciąga, w: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, t. 2, Mielec 1988.
*Miasto Mielec w 1984 r. – zagospodarowanie terenów miejskich, oprac. Stefan Majewski, Mielec 1987.
*Miasto Mielec, zmiany granic administracyjnych, oprac. Stefan Majewski, Mielec 1987, w: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, t. 2, Mielec 1988.
*Plan miasta Mielca, Okręgowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne w Rzeszowie, tekst: Józef Witek , Rzeszów 1987.
*Mielec i okolice, z serii „Mapa topograficzna Polski”, wydanie turystyczne, skala 1 : 100 000, Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP i Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno – Kartograficzne, Warszawa 1993, w skali 1 : 100 000.
*Plan miasta Mielca z podziałem na osiedla, Wydawnictwo Journal w Bydgoszczy, oprac. J. Witek, Bydgoszcz 1995.
*Plany miasta wydane przez firmy wydawnicze w Mielcu (AWR „Korso” – kilkakrotnie, „Wizjer Regionalny”).
*Plan miasta Mielca, Wydawnictwo „Pod Aniołem” Kraków, tekst: Józef Witek, Kraków 1997.
*Plan miasta Mielca, „Yonatan” Kraków, tekst: Biuro Promocji i Informacji UM Mielec, Kraków 1998.
*Plan miasta Mielca, Wydawnictwo „Pod Aniołem”, tekst: BPI UM Mielec, Kraków 1999.
*Plan miasta Mielca, Wydawnictwo „Pod Aniołem”, tekst: BPI UM Mielec, Kraków 2001.
*Plan miasta Mielec Specjalna Strefa Ekonomiczna, Kraków 2001.
*Plan miasta Mielca, TNP Szczawnica, tekst: BPI UM Mielec 2005.
*Plan miasta Mielca, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: BPI UM Mielec, 2006.
*Plan miasta Mielca w zestawie planów „Sandomierz + 3”, „Demart” S.A. Warszawa 2007.
*Plan miasta Mielec, III edycja, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: BPI UM Mielec, 2010.
*Plan miasta Mielec, IV edycja, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: BPI UM Mielec, 2012.
*Plan miasta Mielec, V edycja, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: Edward Michocki i Józef Witek, konsultacja: BPI UM Mielec, 2014.
*Plan miasta Mielec, VI edycja, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: BPiOI UM Mielec, konsultant: Edward Michocki, 2017
*Plan miasta Mielec, VII edycja, Wydawnictwo „Geoplan” Bielsko-Biała, tekst: BPiOI UM Mielec, konsultant: Edward Michocki, Edward Tabor, ?
PLASSMANN OTTO, z zawodu prawnik, niemiecki urzędnik w okresie okupacji hitlerowskiej w Mielcu (1939–1944). Pełnił funkcję zarządzającego majątkiem państwowym i gminnym, przejętym od miejscowych władz we wrześniu 1939 r. Siedziba jego urzędu znajdowała się w budynku szkoły męskiej („pod zegarem”) przy ul. T. Kościuszki. Na tle innych okupantów był postacią raczej pozytywną i nie szkodził mieszkańcom. Jako jeden z ostatnich opuścił Mielec w dniu 5 VIII 1944 r.
PLASTIC FACTORY „COBI” S.A., firma utworzona przez firmę „Cobert” Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, będącą drugim w Polsce producentem zabawek z tworzyw sztucznych. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK Mielec otrzymała 23 X 1996 r. Jej siedzibami stały się nowo wybudowany budynek we wschodniej części SSE i budynek BKL. Działalność produkcyjną rozpoczęto 1 IX 1997 r. Główne produkty to klocki z tworzyw sztucznych COBI i zestawy dydaktyczne dla dzieci. Firma powstała w 1987 r., a jej założycielem był Robert Podleś. Od 1998 r. zabawki COBI są eksportowane, m.in. do Czech, Francji, Niemiec, Rosji i Słowacji. Rosnący popyt sprawił, że mielecka fabryka COBI została rozbudowana, a ponadto powstały filie w Czechach i na Słowacji. W 2006 r., po połączeniu się z firmą amerykańską Best-Lock, zabawki eksportowane są także na rynki amerykański i azjatycki. Ogółem międzynarodowa sieć sprzedaży obejmuje około 60 krajów. COBI regularnie uczestniczy w najbardziej prestiżowych światowych targach zabawek – Hong Kong Toys&Games Fair i Spielwarenmesse Nur nberg Toy Fair.
PLATA ANDRZEJ, urodzony 15 VI 1984 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Elżbiety z Kocięckich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2003 r. Studiował na Wydziale Aktorskim (kierunek – aktorstwo dramatyczne) Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie i w 2010 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 2005-2006 był aktorem etatowym w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie i w plebiscycie tamtejszej publiczności otrzymał tytuł „Najpopularniejszego aktora BTD w Koszalinie w 2006 r.” Od 2010 r. jest aktorem Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, a ponadto pracuje w Teatrze im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, Teatrze Nowym w Krakowie oraz w teatrze „Polonia” w Warszawie. Zagrał w sztukach teatralnych: Klątwa S. Wyspiańskiego w reż. A. Polony, Sen Podszewki wg W. Szekspira w reż. R. Czechowskiego, Happy End B. Brechta i K. Weila w reż. J. Batyckiego, O miłości i innych demonach G. G. Marqueza w reż. G. Castellanosa, Mały Eyolf H. Ibsena w reż. M. Spiss (rola tytułowa), Nadobnisie i koczkodany S. I. Witkiewicza w reż. A. Nawojczyka i Giganci z gór L. Pirandello w reż. J. Stuhra, Keret w reż. Sz. Kaczmarka i Pan Jowialski A. Fredry w reż. A. Polony, W imię ojca i syna Sz. Bogacza w reż. P. Ziniewicza, Hamlet W. Szekspira w reż. R. Rychcika, Jądro ciemności J. Conrada w reż. Sz. Kaczmarka i Niebezpieczne związki Ch. de Laclosa w reż. R. Rychcika oraz w filmach: Żołnierze wyklęci (2008) i Majka (2009-2010), 2 kolacje, zabawa i sen (2011) i Wyklęty (2017).
PLATER EMILII ULICA, niewielka (135 m) ulica miejska na osiedlu T. Kościuszki, boczna ulicy T. Lenartowicza. Powstała w latach 50. Od 2000 r. posiada nawierzchnię asfaltową i po obu stronach chodniki z czerwonej kostki. Jej adres mają posesje z domami jednorodzinnymi i ogródkami przydomowymi.Patronka ulicy: PLATER EMILIA (1806-1831) to jedna z najbardziej podziwianych kobiet w historii naszego kraju. Pochodziła z hrabiowskiej rodziny, której przodkowie byli komturami krzyżackimi. W środowisku wyróżniała się uwielbianiem polskiej kultury. Uczestniczyła w powstaniu listopadowym 1830-1831 w stopniu porucznika, a następnie kapitana w oddziale gen. D. A. Chłapowskiego. Mimo słabego zdrowia brała udział w wielu bitwach i potyczkach, a szczególnym męstwem i odwagą wykazała się w bitwie pod Szawlami. Rozchorowała się w drodze do oblężonej Warszawy. Zmarła wkrótce po otrzymaniu wieści, że Warszawa została zdobyta, a powstanie upadło.
PLATFORMA OBYWATELSKA RP (PO), partia polityczna założona na początku 2001 r. przez grupę działaczy o poglądach liberalnych, należących wcześniej do AWS i Unii Wolności: Andrzeja Olechowskiego, Macieja Płażyńskiego i Donalda Tuska. W programie działalności odwołano się do ideałów republikańskich, poszanowania prawa i tradycyjnych wartości obyczajowych, wspierania rodziny oraz prowadzenia gospodarki wolnorynkowej z ograniczoną regulacyjną rolą państwa. W Mielcu misję utworzenia grupy inicjatywnej powierzono Januszowi Chodorowskiemu – prezydentowi miasta. Uczynił to na specjalnym spotkaniu w Mielcu marszałek Sejmu RP Maciej Płażyński. Platforma po raz pierwszy jako ruch obywatelski, przygotowując się do wyborów parlamentarnych, przeprowadziła prawybory dla ustalenia miejsc na listach. W wyborach w 2001 r. kandydatka z listy PO mielczanka Krystyna Skowrońska otrzymała 3 894 głosy i uzyskała mandat posła na Sejm RP IV kadencji. Po utworzeniu PO RP – także w powiecie mieleckim rozpoczęto budowanie jej struktur. Pierwszym przewodniczącym PO RP w powiecie mieleckim został Adam Chrabąszcz (13 V 2002 r.), a kolejnymi byli Andrzej Drozdowski (od 15 IV 2003 r.) i Marcin Cieśla (od 3 IV 2006 r.). Podejmowane inicjatywy i działalność członków PO wynikały z działań ogólnokrajowych partii, m.in. obchodów „Święta Flagi” (2.05.) i wywieszania flag państwowych przez obywateli, zbieranie podpisów w akcji obywatelskiej 4 x TAK (likwidacja immunitetu parlamentarnego, likwidacja Senatu, zmniejszenie o połowę liczby posłów oraz wprowadzenie jednomandatowych okręgów wyborczych w wyborach do Sejmu). W wyborach do Sejmu RP V kadencji w 2005 r. posłem ponownie została wybrana Krystyna Skowrońska (16 479 głosów). W 2002 r. członkowie PO startowali w wyborach samorządowych, z listy Komitetu Wyborczego „Nasz Mielec – Nasz Powiat”, który uzyskał 4 mandaty do Rady Powiatu Mieleckiego i 4 do Rady Miejskiej w Mielcu. W wyborach do Rady Miejskiej w Mielcu w 2006 r. PO wystawiła własną listę i zdobyła 2 mandaty. Do Rady Powiatu Mieleckiego członkowie PO startowali z list Komitetów Wyborczych „Nasz Mielec – Nasz Powiat” i Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze, uzyskując 3 mandaty. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 r. mielczanin Alan Rosenbaiger (członek PO) otrzymał 1 626 głosów i nie został wybrany. Od 2002 r. członkowie PO z powiatu mieleckiego pełnią różne funkcje w regionalnych i krajowych organach statutowych PO RP. Posłanka Krystyna Skowrońska została wybrana członkiem Rady Krajowej i członkiem Zarządu Regionu Podkarpackiego, Marcin Cieśla – członkiem Rady Regionu Podkarpackiego, Tadeusz Paterak – członkiem Krajowej Komisji Rewizyjnej i członkiem Rady Regionu Podkarpackiego, a Witold Kwiatkowski – członkiem Regionalnego Sądu Koleżeńskiego. W przedterminowych wyborach parlamentarnych Krystyna Skowrońska po raz trzeci otrzymała mandat poselski na lata 2007-2011. Na zebraniu wyborczym 15 III 2010 r. funkcję przewodniczącej Koła Powiatowego w Mielcu powierzono poseł Krystynie Skowrońskiej. W wyborach samorządowych w 2010 r. z listy PO wybrano 4 osoby do Rady Miejskiej i 5 osób do Rady Powiatu Mieleckiego. W obu radach PO weszła do koalicji rządzącej. Dorota Kotula została wybrana na wiceprzewodniczącą Rady Miejskiej, a Henryk Niedbała na przewodniczącego Rady Powiatu. Do Sejmiku Województwa Podkarpackiego wybrano Zdzisława Nowakowskiego. W wyborach parlamentarnych w 2011 r. mandat poselski uzyskała Krystyna Skowrońska (po raz czwarty).
PLATON LIDIA JOANNA (z domu JARMOLUK, później KOSTRZEŃSKA, aktualnie WALLICH), urodzona 21 VIII 1943 r. we Lwowie, córka Kamila i Marii z domu Wallich. Po wojnie mieszkała w Bytomiu, a od 1952 r. w Mielcu. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdała w 1961 r. W latach szkolnych trenowała lekkoatletykę w „Stali” Mielec i osiągała dobre wyniki w sprintach (60 m, 100 m). Studiowała na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1966 r. uzyskała tytuł magistra historii. Od 1966 r. pracowała jako nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie w Szkole Podstawowej w Biskupcu Reszelskim (1 rok) i Technikum Przemysłu Spożywczego w Ciechanowie (2 lata) oraz jako specjalista ds. szkolenia w WPBWJ „Hydrobudowa 1” w Nowym Dworze Mazowieckim. W latach 1972-1975 uczyła historii i wiedzy o społeczeństwie w szkołach podstawowych w Izbiskach i Wadowicach Górnych. Od roku szkolnego 1975/1976 pracowała w Zasadniczej Szkole Budowlanej w Chorzelowie (i od 1982 r. w Mielcu) jako nauczyciel, w 1983 r. została wicedyrektorem tej szkoły, a w latach 1990-1997 pełniła funkcję dyrektora ZSB. W tym czasie ukończyła m.in. studia podyplomowe z dziedziny bibliotekoznawstwa i informacji naukowej na UJ w Krakowie (1983) oraz studia podyplomowe z zakresu zarządzania i kierowania oświatą. Kierując ZSB wniosła znaczny wkład w rozwój pracy dydaktyczno-wychowawczej tej szkoły. Napisała i opublikowała: „Biblioteka Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu”, Mielec 1983 oraz „Szkic biograficzny dh. Toli ps. Żaba”, Mielec 1999, a ponadto opracowała do użytku wewnętrznego: „Skuteczność funkcjonowania zespołu wychowawczego w przyzakładowych szkołach budowlanych województwa rzeszowskiego” i „Kurs przybocznych drużynowych”. Na emeryturę przeszła w 2000 r. Jej społeczną pasją jest działalność harcerska. Należy do ZHP od 1957 r. W 1958 r. przeszła do 10. Artystycznej Drużyny Harcerskiej, która dała początek grupie tanecznej ZPiT „Rzeszowiacy”. Od 1972 r. była drużynową gromady zuchowej i drużynową 34. DH przy Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu. Przez wiele lat była członkiem Komendy Hufca ZHP w Mielcu, a w latach 1975-1979 i 1981-1985 pełniła społecznie funkcję zastępcy komendanta Hufca. Zorganizowała i prowadziła w latach 1983-1989 102. Drużynę starszoharcerską przy ZSB w Mielcu. Była inspiratorem i współorganizatorem wielu uroczystości i imprez oraz zimowisk i letnich obozów harcerskich. Jest członkiem Komisji Stopni Instruktorskich przy KH ZHP w Mielcu. Posiada stopień harcmistrza. Od przejścia na emeryturę jest członkiem Klubu Seniora „Pogodna Jesień” i angażuje się w jego działalność. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Zasłużonych dla Budownictwa, Złotą Odznaką ZNP i Złotym Krzyżem za Zasługi dla ZHP.
PLEBAN HENRYK, urodzony 2 X 1948 r. w Niwiskach, powiat kolbuszowski, syn Jana i Anny z domu Marzec. Pracował w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Budowlanych (1969-1971), czechosłowackiej firmie „Texlen 20 Jawor” Teplice (1971-1980), Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu (1980) i Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Wewnętrznego w Mielcu (1980-1990). Od 1990 r. pozostawał bez pracy lub podejmował prace krótkoterminowe. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1975 r. Do Klubu HDK i PCK w Mielcu wstąpił w 1997 r. Oddał 46 500 ml krwi. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia. Zmarł 19 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
„PLISZKA” (PZL M-3), szybowiec przejściowy wykonany w 4 egzemplarzach w WSK Mielec w latach 1957-1961. Opracowanie powstało w PZL Mielec. Konstruktorem prowadzącym był inż. Zdzisław Żok. Szybowiec posiadał masę startową 290 kg. Pierwszy lot wykonał pilot Sławomir Makaruk 20 III 1958 r.
PLUTA MAREK ANDRZEJ, urodzony 23 XI 1955 r. w Mielcu, syn Józefa i Genowefy z domu Kozioł. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. W latach 1976-2006 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” – Zakład Utrzymania Ruchu, a następnie w firmie PRODREM jako starszy tokarz. Od 2006 r. pracuje w angielskiej firmie Osborne Engineering Cramlington. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1975 r. Do mieleckiego PCK i Klubu HDK wstąpił w 1981 r. Oddał 36 650 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową PCK oraz Odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia. Był też skoczkiem spadochronowym – członkiem Aeroklubu Mieleckiego. Wykonał 85 skoków. Otrzymał odznakę skoczka spadochronowego III stopnia FAI.
PŁANETA JERZY, urodzony 23 XI 1952 r. w Mielcu, syn Stanisława i Heleny z Perzyńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Podjął pracę w WSK Mielec i został oddelegowany do sekcji piłki nożnej FKS „Stal” Mielec jako trener grup młodzieżowych, skupionych w klasach sportowych w Szkole Podstawowej nr 6 (sportowej) w Mielcu. W 1981 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie z tytułami magistra sportu i trenera piłki nożnej II klasy. Poza pracą w „Stali” wielokrotnie pełnił funkcję trenera grup młodzieżowych reprezentujących woj. rzeszowskie. Od 1 IX 1990 r. pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. W ramach współpracy międzynarodowej Mielca, od połowy lat. 90. jest współorganizatorem wyjazdów młodych piłkarzy na turnieje piłkarskie do Francji. W ciągu długoletniej pracy trenerskiej wyszkolił liczną grupę liczących się w kraju piłkarzy, m.in. reprezentantów Polski: Krzysztofa Boćka, Andrzeja Jaskota, Tomasza Tułacza i Bogusława Wyparłę. W 1997 r. był jednym z członków grupy inicjatywnej, reaktywującej drużynę piłkarską „Stali” Mielec i został pierwszym trenerem odradzającej się I drużyny (V liga). Poza pracą w Mielcu trenował drużyny piłkarskie w wielu podmieleckich miejscowościach, m.in.: LZS Partynia, LZS Radomyśl Wielki, „Wisła” Szczucin, LKS Czermin, LKS Niwiska, Wadowice Górne, „Jutrzenka” Ławnica, „Ikarus” Tuszów Narodowy, „Chemik” Pustków i „Smoczanka” Mielec. Od 1999 r. jest członkiem Stowarzyszenia Przyjaciół Francji, działającego przy Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu i pełnił funkcję wiceprezesa, a następnie został prezesem.
PŁANETA TADEUSZ, urodzony 27 III 1942 r. w Mielcu, syn Stanisława i Heleny z Perzyńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. Treningi piłkarskie rozpoczął w grupie trampkarzy Stali Mielec. Powoływano go do kadry narodowej w kategorii juniorów. Od 1958 r. występował w pierwszym zespole Stali i przyczynił się do pierwszego w historii klubu (i województwa rzeszowskiego) awansu do I ligi. W I lidze zagrał w 12 spotkaniach i strzelił 3 bramki. W latach 1964-1968 studiował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego oraz dyplom trenera piłki nożnej II klasy. W czasie studiów grał w drużynach Śląska Wrocław (1964-1965) i Moto Jelcz Oława (1965-1968). We wrześniu 1968 r. powrócił do Mielca. W barwach Stali występował do 1971 r. i zakończył karierę zawodniczą. Od 1968 r. trenował grupy młodzieżowe i drugi zespół Stali Mielec. W latach 1975-1977 był szkoleniowcem Stali Nowa Dęba, a w latach 1978-1986 trenował zespoły Stali Stalowa Wola. W 1986 r. powrócił do szkolenia młodzieży w mieleckiej Stali. Zmarł 2 IX 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PŁATEK ADAM, urodzony15 XII 1893 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Jana i Józefy z domu Żyga. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Aktywnie uczestniczył w działalności tajnych organizacji niepodległościowych. Studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie przerwała I wojna światowa. Wcielono go do 9 pułku piechoty armii austriackiej i skierowano na kurs medyczny. W czasie wojny był podoficerem sanitarnym, a następnie lekarzem w 10 pułku piechoty armii austriackiej. Pragnął służyć w polskich Legionach, ale jego prośby o przeniesienie, kierowane do austriackich przełożonych, były odrzucane. Pod koniec wojny uciekł z wojska i brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie. Otrzymał stopień podporucznika w polskich formacjach wojskowych (6 XI 1918 r.) i został zatrudniony w Szpitalu Okręgowym w Krakowie. Jako oficer sanitarny brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej (1918-1919) i polsko-bolszewickiej w 1920 r., a następnie służył w jednostkach wojskowych w Sanoku i Grudziądzu. Po ukończeniu wyższych uzupełniających studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim (1921-1923) otrzymał awans na stopień kapitana i został ordynatorem Wojskowego Szpitala Okręgowego nr IV. W 1931 r. awansowano go do stopnia majora. Wyróżniony m.in. Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Dalsze losy nieznane.
PŁATEK JAN, urodzony 8 XII 1943 r. w Dąbrówce Osuchowskiej, powiat mielecki, syn Romana i Antoniny z domu Magdziarz. W 1961 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu, a w późniejszych latach kursy mistrzowskie w rzemiosłach ślusarz i frezer. Pracę zawodową rozpoczął w 1961 r. w WSK jako blacharz na Wydziale 41. Od 1964 r. był monterem płatowców, a w latach 1965-1992 pracował jako frezer w Zakładzie Narzędziowym. Równocześnie udzielał się społecznie w NSZZ „Solidarność”. W 1980 r. był sekcyjnym w W-03, delegatem do Rady Nadzorczej NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” oraz delegatem do Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. W 1989 r. był współzałożycielem i przewodniczącym NSZZ „Solidarność” w Zakładzie Pomocy Fabrykacyjnych. W 1992 r. został wybrany przewodniczącym (etatowym) Komisji Zakładowej (później przemianowanej na Międzyzakładową) NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” i pełnił tę funkcję do 1997 r. Przewodniczył (wspólnie z B. Biernackim) Komitetowi Strajkowemu w czasie strajku załogi WSK jesienią 1992 r. i po negocjacjach z zespołem rządowym 20 XI podpisał protokół uzgodnień, na mocy którego zawieszono akcję strajkową od 23 XI. Ponadto w latach 1995-1999 był członkiem i sekretarzem Rady Nadzorczej WSK „PZL-Mielec”. Reprezentował MK NSZZ „Solidarność” w pracach nad restrukturyzacją WSK Mielec oraz pracach przygotowawczych do utworzenia Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu. Konsekwentnie odmawiał podpisania porozumień w sprawach zwolnień grupowych z WSK. W latach 1997-1999 powierzono mu stanowisko organizatora pracy WSK „PZL-Mielec”. W czerwcu 1999 r. przeszedł na zasiłek przedemerytalny, a w 2003 r. na emeryturę. Zmarł 3 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
PŁATOWICZ – PŁACHTA JERZY JAN, urodzony 10 IV 1893 r. w Sadkowej Górze, powiat mielecki, syn Ludwika Płachty i Marii z Chlebowskich. Uczęszczał do Szkoły Męskiej w Mielcu. Absolwent Gimnazjum św. Anny w Krakowie z maturą w 1912 r. W tym samym roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz wstąpił do Związku Strzeleckiego – Obwód w Skawinie. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej pełnił funkcje dowódcze i w 1914 r. został mianowany komendantem Obwodu Skawina. Na wieść o organizacji Legionów zmobilizował 38 ochotników. Uczestniczył w I wojnie światowej, początkowo jako dowódca sekcji w plutonie Leopolda Lisa Kuli. W czasie bitwy pod Łowczówkiem został ranny. Później – już jako sierżant – pełnił funkcje szefa 5 kompanii i dowódcy plutonu w I Brygadzie Legionów. W tej formacji przebył cały szlak bojowy aż do jesieni 1916 r. Po odbyciu kursu szturmowego w Baranowiczach, w czasie kryzysu przysięgowego był dowódcą 5 kompanii i awansował do stopnia chorążego. Po kryzysie przysięgowym uczestniczył w kursie dla oficerów legionowych przeniesionych do armii austriackiej (IX-X 1917 r., Borowica koło Triestu), a następnie walczył w 100 pułku piechoty austriackiej w stopniu sierżanta. 9 III 1918 r. dostał się do niewoli francuskiej i skierowano go do obozu w Rion. Prawdopodobnie wówczas zaczął używać nazwiska Płatowicz. 15 V 1918 r. zgłosił się do tworzonej we Francji Armii Polskiej pod dowództwem gen. Józefa Hallera i odbyciu ćwiczeń został dowódcą kompanii karabinów maszynowych. Awansowano go do stopnia podporucznika, a wkrótce po objęciu dowództwa kompanii karabinów maszynowych w 3 pułku strzelców polskich (od 1 I 1919 r.) – do stopnia porucznika. Po przyjeździe „Błękitnej Armii” gen. J. Hallera ( nazywa od koloru mundurów) wysłano ją na wojnę polsko-bolszewicką. Płatowicz pełnił najpierw funkcje: oficera sztabowego, później dowódcy batalionu piechoty i artylerii (przez kilka dni), a następnie adiutanta sztabu XXVI Brygady Piechoty i otrzymał awans . W czasie wypełniania zadań (m.in. przekazywał rozkazy dowódcy Brygady do oddziałów na pierwszej linii) wykazał się wielką odwagą i zimną krwią. Za te bohaterskie czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari nr 4564. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. Służył m.in. jako II oficer w sztabie 27 Dywizji Piechoty w Kowlu (1921-1923), dowódca I batalionu 60 Pułku Piechoty w Ostrowie Wielkopolskim (awans na stopień majora), kierownik referatu w Dowództwie Okręgu Korpusu V Kraków, szef sztabu 23 Dywizji Piechoty w Katowicach, szef sztabu obszaru umocnionego „Górny Śląsk”, zastępca dowódcy i pełniący obowiązki dowódcy 16 Pułku Piechoty w Tarnowie, II i I oficer w Inspektoracie Armii w Toruniu (awans na podpułkownika dyplomowanego), dowódca pułku Korpusu Ochrony Pogranicza „Czortków” i następnie pułku KOP „Sarny” (awans do stopnia pułkownika dyplomowanego). Równocześnie szkolił się, m.in. ukończył kurs grenadierów, kurs informacyjny, kurs jazdy konnej, kurs artyleryjski i kurs maskowania. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 97 pułkiem piechoty i walczył z Niemcami w okolicach Lwowa. Zmarł 18 IX 1939 r. w okolicy Janowa koło Lwowa. (Okoliczności śmierci są do dziś niewyjaśnione.) Także miejsce pochowania nie jest znane. Odznaczony m.in.: Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzy razy), Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi (2 razy), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Srebrnym i Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, Odznaką KOP, austriackim Medalem za Waleczność (wielkim, małym i brązowym), Krzyżem Wojskowym Karola oraz francuskimi: Medalem Zwycięstwa i Medalem Pamiątkowym Wielkiej Wojny.
PŁAZA STANISŁAW, urodzony 22 V 1896 r. w Radomyślu, powiat mielecki, syn Wojciecha i Honoraty z Niedbałowskich. Uczęszczał do gimnazjum w Mielcu i w tym czasie należał do drużyny skautowej. Odbył praktykę kancelaryjną w Sądzie Powiatowym w Mielcu. Ponadto należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i do Stałej Drużyny Sokoła (SDS) w rodzinnym Radomyślu. Na wieść o tworzeniu się polskich legionów 27 VIII 1914 r. z innymi radomyskimi ochotnikami udał się do Krakowa, gdzie otrzymał przydział do 3 plutonu 14 kompani 2 pułku piechoty Legionów. W czasie walk w okolicach Horodyszcza 14 XII 1914 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej. W sierpnia 1918 r. został wypuszczony z niewoli i w marcu 1919 r. wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Służył w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Po zwolnienie ze służby wojskowej (23 VII 1921 r.) zgłosił akces do Policji Państwowej i od 1 V 1922 r. służył na posterunku w Jaworniku Polskim, a następnie w Błażowej. Wyróżniony Medalem Niepodległości. Dalsze losy są dotychczas nieznane. W ramach obchodów 100-lecia Odzyskania Niepodległości przez Polskę – 12 IV 2018 r. w Radomyślu Wielkim na terenie Gimnazjum im. Jana Pawła II posadzono Dęby Pamięci radomyskim legionistom, w tym także Stanisławowi Płazie.
PŁESZKA TADEUSZ JAN, urodzony 19 V 1936 r. w Skopaniu, syn Ludwika i Zofii z Kosiorowskich. W latach dziecięcych wykonywał w drewnie różne przedmioty, zabawki i modele. W ramach pracy zawodowej uzyskał wykształcenie zawodowe i dyplom mistrza w zawodach: ślusarza, spawacza i szlifierza. W 1953 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK jako monter płatowcowy na Wydziale 50. W 1955 r. zrezygnował i podjął prace w Baranowie Sandomierskim jako piekarz czeladnik. W latach 1956-1958 odbył zasadniczą służbę wojskową, a po powrocie z wojska zajmował się gospodarstwem. W 1960 r. ponownie został zatrudniony w WSK Mielec jako monter płatowcowy (W-50), a następnie pracował na Wydziale Głównego Energetyka, W-36 i W-23. W 1974 r. przeniósł sie do Firmy „Montokwas” w Katowicach. W 1981 r. powrócił do Mielca i podjął pracę w PSS „Społem”, a rok później w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym. W 1987 r. raz jeszcze powrócił do WSK i na Wydziale 23 pracował do emerytury w 1993 r. Jego pozazawodową pasją była twórczość rzeźbiarska. Od 1970 r. tworzył głównie płaskorzeźby. Wykonał w drewnie lipowym m.in. oryginalną kolekcję Godło państwowe Polski w rozwoju historycznym, składającą się z 30 płaskorzeźb. Wyrzeźbił ponadto wiele scen rodzajowych, krajobrazów, portretów, herbów miast (w tym Mielca), motywów kwiatowych i masek – łącznie ponad dwieście prac. Większość z nich prezentował na wystawach indywidualnych i zbiorowych, głównie na terenie Podkarpacia. Szczególnie atrakcyjna była ekspozycja prac na Międzynarodowych Targach MUBA w Bazylei (1996). W konkursach otrzymywał nagrody i wyróżnienia. Jego prace były upominkami dla Ojca Świętego Jana Pawła II, prezydenta RP Lecha Wałęsy, ambasadora Japonii w Polsce i szeregu innych osobistości. Wiadomo, że inne prace trafiły m.in. do prywatnych kolekcji w Anglii, Chinach, Czechach, Francji, Kanadzie, Niemczech, Rosji, Słowacji, USA i Włoszech oraz na Ukrainie i Węgrzech. Kilkakrotnie prezentowano jego prace w telewizji (TVP1 – „Teleexpres”, TV Kraków, TV Rzeszów). Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz Odznaką „Zasłużony dla Kultury Narodowej”. Program o jego twórczości przygotowała i emitowała Telewizja Trwam. W 2011 r. otrzymał Honorową Nagrodę Albertus.
PŁOSZAJ ROBERT, urodzony 1 I 1970 r. w Sokołowie Małopolskim, syn Józefa i Władysławy. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1990 r. Ukończył Szkołę Policji w Słupsku – kurs podstawowy (1991) i kurs podoficerski o specjalności prewencja (1993) oraz kurs aspirancki o specjalności technika operacyjna w Centrum Szkolenia Policji w Legionowie (1996). Pracę w policji rozpoczął w 1991 r. w Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym Komendy Rejonowej Policji w Mielcu. W latach 1997-2002 studiował na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego na kierunku socjologia, specjalność samorządowa. W 2006 r. ukończył w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie studia oficerskie podyplomowe z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi. W latach 1995-2000 pracował w rzeszowskim wydziale Biura do Walki z Przestępczością Zorganizowaną Komendy Głównej Policji w Warszawie, a następnie w Centralnym Biurze Śledczym Komendy Głównej Policji － Zarząd w Rzeszowie (2000-2007). W latach 2007-2008 pełnił funkcję zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu a następnie I zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu (2008). W latach 2010-2012 był naczelnikiem Wydziału Operacyjno-Śledczego Delegatury Centralnego Biura Antykorupcyjnego w Rzeszowie, a w latach 2012-2017 pełnił funkcję dyrektora Delegatury Centralnego Biura Antykorupcyjnego w Rzeszowie. W 2017 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku pełnomocnika ds. Ochrony Informacji Niejawnych. Odznaczony Srebrnym (2007) i Brązowym Krzyżem Zasługi (2000), Medalem Srebrnym za Długoletnią Służbę (2011) oraz Srebrną (2005) i Brązową Odznaką Zasłużony Policjant (2001).
PŁOTNIKIEWICZ PIOTR, urodzony 14 I 1971 r. w Hrubieszowie, syn Jana i Stanisławy z domu Dubel. Absolwent Technikum Drogowo-Geodezyjnego w Jarosławiu z matura w 1991 r. Odbył także szkolenie policyjne. Pracował w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Zamościu (1993-1998), a od 1998 r. pracuje w Komendzie Powiatowej Policji w Mielcu i od 2012 r. jest naczelnikiem Wydziału Kryminalnego. Udziela się społecznie jako członek Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Mielcu. Od 1998 r. należy do Klubu Honorowych Dawców Krwi przy Komendzie Powiatowej Policji w Mielcu. Dotychczas oddał 25,5 l krwi. Wyróżniony m.in.: Brązową i Srebrną Odznaką „Zasłużony Policjant”, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Krzyżem na 100-lecie Odzyskania Niepodległości przez Polskę NSZZ Policjantów oraz Odznaką Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu i Odznaką I stopnia HDK.
PŁYWALNIA KRYTA MOSIR PRZY UL. POWSTAŃCÓW WARSZAWY, obiekt wybudowany ze środków własnych miasta Mielca i przeznaczony głównie do pływania rekreacyjnego. Jego budowę rozpoczęto w 2008 r., a oficjalnie oddano do użytku 11 XII 2009 r. W skład obiektu wchodzą: basen rekreacyjno-sportowy, niecka rekreacyjna ze zjeżdżalnią (74 m), jacuzzi, natryski aromatyczne, sauna sucha, sauna parowa, solarium i siłownia, sala restauracyjna oraz Klub Manhattan z czterotorową kręgielnią bowlingową. Do ogrzewania wody wykorzystywane są odnawialne źródła energii – kolektory słoneczne i pompy cieplne.
POCIASK JANUSZ (KSIĄDZ MISJONARZ), urodzony 18 II 1970 r. w Mielcu, syn Władysława i Danuty z domu Ozimek. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej i Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół Zawodowych im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu, maturę zdał w 1991 r. Trenował pływanie oraz piłkę nożną w zespole juniorów FKS „Stal” Mielec i seniorów „Złotniczanka” Złotniki. Od 1988 r. do 1991 r. pracował jako elektromechanik na Wydziale Utrzymania Ruchu w WSK „PZL-Mielec”. W 1991 r. wstąpił do Stowarzyszenia Misji Afrykańskich (SMA). Odbył dwuletnie studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie koło Warszawy, a następne dwa lata formacji obejmowały naukę języka angielskiego w Maynooth (Irlandia) i rok duchowy w Zinswald (Francja). W latach 1995-1999 odbył studia teologiczne w Tangaza College w Nairobi (Kenia) – Misyjnym Instytucie Międzyzakonnym, afiliowanym przez Urbanianum w Rzymie i uzyskał dyplom oraz tytuł magistra. 19 VI 1999 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1999 r. do 2008 r. pracował na misjach w Tanzanii. Przez dwa lata był wikariuszem w parafii w wiosce Bugisi w diecezji Shynianga. W 2002 r. został mianowany proboszczem parafii Pasiansi/Bwiru w archidiecezji Mwanza. Ponadto z mianowania arcybiskupa Anthony Mayala od 2004 r. do 2008 r. pełnił w radzie biskupiej funkcje wikariusza oraz koordynatora misjonarzy i zgromadzeń misyjnych w archidiecezji Mwanza. Obecnie został oddelegowany do Polski i pracuje w formacji duchowej i misyjnej kleryków i misjonarzy świeckich przygotowujących się do wyjazdu do Afryki. Poza pracą pastoralną w afrykańskich parafiach zaangażowany był w projektach socjalnych prowadzonych przez ludzi świeckich związanych z Stowarzyszeniem Misji Afrykańskich, m.in. przy budowie schroniska dla tzw. dzieci ulicy („Upendo Daima”) oraz zakładaniu i budowie szkoły integracyjnej „Uzima Center” dla dzieci upośledzonych i sierot, których rodzice zmarli na AIDS. Od 2010 r. pracuje w misji rzymskokatolickiej w Moita Bwawani (diecezja Arusha) w Tanzanii. Prowadzi mobilną klinikę medyczną w furgonetce, obsługującą kilkanaście wiosek wchodzących w skład parafii.
POCIASK MARIA (z domu OGIBA), urodzona 14 VII 1949 r. w Borowej, powiat mielecki, córka Juliana i Janiny z domu Czaja. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1969 r. Od roku szkolnego 1969/1970 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Broniszowie koło Wielopola Skrzyńskiego, a od 1971 r. do 1985 r. w Szkole Podstawowej w Kawęczynie Sędziszowskim. Równocześnie dokształcała się i w 1974 r. ukończyła Wyższą Szkołę Nauczycielską w Rzeszowie oraz studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra filologii polskiej (1979). Jako nauczycielka języka polskiego prowadziła różne formy artystyczne, m.in. teatrzyk lalkowy, konkursy recytatorskie i Dzień Patronki Szkoły Marii Konopnickiej. W latach 1979-1984 pełniła funkcję dyrektora szkoły. W 1985 r. zamieszkała w Ropczycach i pracowała w Szkole Podstawowej nr 1, a następnie w Szkole Podstawowej nr 5 (do1999 r.). W 1987 r. powierzono jej funkcję nauczyciela metodyka języka polskiego w rejonie Ropczyce i pełniła ją do 1991 r. W tym czasie uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej. Urządziła wzorcową pracownię dydaktyczną, propagowała klasy autorskie i opiekowała się samorządem uczniowskim. W 2003 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Od 1999 r. do 2004 r. pracowała w Gimnazjum nr 2 w Ropczycach, a następnie przeszła na emeryturę. Wiele czasu poświęcała działalności społecznej. W latach 1994-2011 sprawowała funkcję przewodniczącej Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej w Ropczycach, a w latach 2004-2007 była ławnikiem Sądu Rejonowego w Ropczycach. Pełniła także funkcje w Związku Nauczycielstwa Polskiego, była m.in. prezesem Ogniska (1994-2002) i wiceprezesem Zarządu Oddziału (1994-2006). W czasopiśmie „Ziemia Ropczycka” publikowała artykuły opisujące doświadczenia z długoletniej pracy oświatowej i społecznej. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Złotą Odznaką ZNP, Medalem 100-lecia ZNP oraz licznymi nagrodami, w tym Nagrodą Ministra Edukacji III stopnia.
POCIASK STANISŁAW, urodzony 1 I 1952 r. w Niedźwiadzie koło Dębicy, syn Antoniego i Marii z domu Cabaj. Absolwent Technikum Samochodowego w Rzeszowie (specjalność: eksploatacja i naprawa samochodów). Po maturze w 1972 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” i pracował na stanowiskach: mechanika samochodowego, elektryka samochodowego, kontrolera jakości i montera mechanika silników wysokoprężnych. W latach 1984-1992 był społecznym inspektorem pracy w Zakładzie Silnikowym. W wyniku restrukturyzacji WSK od 1993 r. pracował w Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o. jako mistrz taśmy, mistrz placówki regeneracji agregatów i kierownik zmianowy. W 2003 r. przeszedł do firmy „BEZPOL” Rzeszów O/Mielec na stanowisko zastępcy kierownika, a od 2004 r. pracuje jako magazynier w Hipermarkecie TESCO w Mielcu. Poza pracą zawodową jego życiowym powołaniem stało się od 1975 r. honorowe krwiodawstwo. Do 31 XII 2005 r. oddał 68 150 ml krwi i pozostaje nadal czynnym krwiodawcą. Od lat 80. aktywnie działa w mieleckich strukturach PCK oraz Klubie Honorowych Dawców Krwi im. Juliana Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Był m.in. członkiem ZZ PCK przy WSK oraz członkiem i wiceprezesem Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. W klubie HDK sprawował funkcje: członka zarządu (od 1980 r.), wiceprezesa i sekretarza, a od 1999 r. pełnił funkcję prezesa. W latach 1985-2001 był przewodniczącym Rady Klubów HDK w Mielcu, a od 1986 r. członkiem Wojewódzkiej Rady HDK w Rzeszowie. Ponadto angażował się w działalności związkowej w WSK, Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Polskich oraz w Stronnictwie Demokratycznym. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Kryształowym Sercem (najwyższe odznaczenie HDK), Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju PCK – HDK, Medalem Pamiątkowym z okazji 40-lecia Honorowego Krwiodawstwa, Odznakami Honorowymi PCK: IV, III i II stopnia oraz Odznakami Zasłużonego HDK: III, II i I stopnia. Zmarł 25 IX 2022 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
POCIEJ MARIAN, urodzony 24 IX 1898 r. w Grybowie, województwo krakowskie, syn Józefa. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1917 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. Pracował w Towarzystwie Górniczo-Przemysłowym w Czeladzi. Służbę wojskową odbył w 18 Pułku Piechoty (wcześniej 2 Pułk Ziemi Rzeszowskiej) i prawdopodobnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921. Szkolił się też w Oficerskiej Szkole Wojsk Kolejowych w Krakowie. W 1925 r. otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Nie ustalono dotąd, czy brał udział w wojnie obronnej Polski we wrześniu 1939 r. i w jakich okolicznościach wzięto go do niewoli sowieckiej (po 17 IX 1939 r.) i skierowano do obozu w Kozielsku, skąd w kwietniu 1940 r. został wywieziony do Katynia (Lista wywozowa 40/2) i zamordowany w tamtejszym lesie. Źródła podają przy jego nazwisku stopień podporucznika rezerwy.
POCZĄTEK IRENA (z domu WOŁOWIEC), urodzona 3 VIII 1946 r. w Dzierżoniowie, córka Józefa i Zofii ze Świderskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1965 r. Grała na skrzypcach w orkiestrze szkolnej, była współorganizatorką szkolnego zespołu estradowego „Syrenka”. Od 1965 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Wadowicach Dolnych jako nauczycielka (do 1978 r.), zastępca dyrektora (1978-1985) i dyrektor (1985-1987). Udzielała się też społecznie jako sekretarz, a następnie wiceprezes Oddziału ZNP w Wadowicach Górnych. W latach 1987-1990 pełniła funkcję zastępcy inspektora oświaty i wychowania w Wadowicach Górnych. Równocześnie dokształcała się, kończąc studia magisterskie z zakresu matematyki na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (1975), studium przedmiotowe z zakresu rachunku prawdopodobieństwa w ODN w Nowym Sączu (1978) i Studium dla Kadry Kierowniczej w Tarnowie (1983). W latach 1990-1999 pracowała jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej w Wadowicach Dolnych. W 1999 r. wójt Gminy Wadowice Górne, Stefan Rysak powierzył jej funkcję dyrektora Publicznego Gimnazjum w Wadowicach Górnych do 2002 r., a następnie wygrała konkurs na dyrektora na lata 2002-2007. W 2004 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. W znaczącym stopniu przyczyniła się do organizacji „od podstaw” gimnazjum, a następnie budowy obiektów gimnazjalnych z halą sportową i stołówką przygotowującą posiłki dla szkół z gminy Wadowice Górne. Kierowała wyposażaniem szkoły i urządzaniem jej otoczenia. W 2007 r. odeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia (1976). Angażuje się w działalność grup przy Parafii Ducha Świętego w Mielcu i pisze artykuły do pisma parafialnego „Spod Znaku Ducha Świętego”.
POCZTA, instytucja „poczty czyli koni rozstawnych” powołana została w Polsce w 1558 r. dla przewożenia listów pomiędzy Krakowem a niektórymi miastami w Europie. W Tarnowie i Rzeszowie (miastach niedalekich od Mielca) placówki pocztowe powstały w XVII w. Pierwszy znaczek na terenie Galicji pojawił się w 1850 r. Urząd Pocztowy (Postamt) w Mielcu powstał prawdopodobnie po utworzeniu powiatu mieleckiego (1853), ale nieznana jest jego pierwsza siedziba. Pod koniec XIX w. zmienił nazwę na Urząd Pocztowo-Telegraficzny. Od pierwszych lat XX w. mieścił się w willi Franciszka Jaglarza (poczmistrza) przy ul. T. Kościuszki 25. W latach międzywojennych Urząd przeniesiono do budynku przy ul. Pierackiego (później: Obrońców Pokoju). Do transportu przesyłek pocztowych używano specjalnego wozu, przypominającego nieco dyliżans bagażowy, w kolorze czerwonym z godłem Polski i napisem Poczta Polska. W czasie okupacji hitlerowskiej siedziba poczty nie zmieniła się, ale nazwano ją Niemiecki Urząd Pocztowy (Postamt). Zmieniono też nazwę ulicy na Poststrasse. W końcowej fazie działań wojennych w okolicach Mielca (jesień 1944 r.) budynek pocztowy został poważnie uszkodzony, dlatego na pewien czas Urząd Pocztowo-Telegraficzny przeniesiono do budynku przy ul. Kolejowej 7 (dziś: ul. Jadernych 7). Po gruntownym remoncie obiekt przy ul. Obrońców Pokoju (b. Pierackiego) ponownie stał się siedzibą UPT. W 1957 r. utworzono Obwodowy Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny. Na początku lat 60. na terenie starego cmentarza żydowskiego przy ul. H. Sawickiej (aktualnie: ul. Jadernych) rozpoczęto budowę obiektu specjalnie dostosowanego dla potrzeb usług pocztowych i telekomunikacyjnych. (Z terenu budowy usunięto trumny ze szczątkami osób i pochowano je na mieleckim cmentarzu parafialnym, a stamtąd wkrótce potem przewieziono na cmentarz żydowski w Starym Sączu. Szerzej w oddzielnym haśle.) Nowy budynek pocztowo-telekomunikacyjny oddano do użytku w 1964 r. Umieszczono w nim OUPT i Urząd Pocztowy Mielec 1 oraz Rejonowy Urząd Telekomunikacyjny. Rozwój demograficzny i terytorialny Mielca wpłynął na rozwój sieci Urzędów Pocztowych. W 1954 r. na osiedlu fabrycznym WSK powstał UPT Mielec 3 przy ul. 22 Lipca (później al. Niepodległości). W budującym się osiedlu J. Krasickiego 25 XI 1983 r. otwarto UP Mielec 4 przy ul. M. Pisarka 17 a. W 1973 r. wprowadzono kody pocztowe (pocztowe numery adresowe). Mielec otrzymał kod: 39-300. Po poszerzeniu granic Mielca i objęciu nimi m.in. Rzochowa, tamtejszy UPT (kod: 39-323), mieszczący się w drewnianym budynku przy Rynku, otrzymał numer 5, a w latach 90. przeprowadzono go do nowego budynku wielofunkcyjnego przy ul. Rzochowskiej. Po wybudowaniu osiedla W. Szafera uruchomiono UP Mielec 6 przy ul. Szafera. W ramach przemian ustrojowych w Polsce po 1989 r., na mocy Ustawy o łączności z 20 XI 1991 r. państwowe przedsiębiorstwo Polska Poczta, Telegraf i Telefon zostało rozdzielone na dwa odrębne i samodzielne przedsiębiorstwa: Poczta Polska i Telekomunikacja Polska S.A. Taki sam podział nastąpił w Mielcu, bowiem utworzono dwie jednostki: 1) Poczta Polska, Obwodowy Urząd Poczty oraz 2) Rejon Telekomunikacji TP S.A. Obie jednostki pozostały w budynku przy ul. Jadernych. Z dniem 1 IX 2005 r. przeprowadzono reorganizację Urzędów Pocztowych, m.in. UPT Mielec 1 podzielono na trzy oddzielne placówki: Centrum Sieci Pocztowej Urząd Pocztowy nr 1 (okienka i kasa główna), Centrum Usług Pocztowych (listonosze) i Centrum Usług Koncesjonowanych – Oddział Regionalny w Rzeszowie – Mielec 1 (wartownicy).
Poczmistrze: * Józef Miniewski (ok. 1861), Jan Ostrowski (ok. 1870), Józef Fuchs (ok. 1877), Stanisław Gutteter (1895-1901), Franciszek Jaglarz (1902-1939). W czasie okupacji hitlerowskiej urzędem pocztowym zarządzało kierownictwo niemieckie.
Naczelnicy i dyrektorzy OUPT i UPT nr 1: Jan Szczurka (1944-1954), Karol Grudziński (1954–1968), Aleksander Kozakiewicz (1968-1969), Józef Nowak (1969-1984), Stanisław Lubacz (1984-2002), Piotr Kozak (2003-2005), Maria Rutkowska (2005-2007), Teresa Małgorzata Mazurkiewicz (2007-nadal).Naczelnicy UPT: *Mielec 3: Franciszek Szlajber (administrator), Emilia Świątoniowska, Maria Skrzypek, Janina Klich, * Mielec 4 (os. Lotników): Elżbieta Kardyś, Mariola Pietryka – Toczek, *Mielec 5 (Rzochów): Stanisława Wałek, Bogumiła Mojek, *Mielec 6 (os. W. Szafera): Elżbieta Kardyś.
Długoletni pracownicy: Stanisława Babula, Sylwester Batog, Małgorzata Barbara, Franciszek Batko, Grażyna Bielska, Stanisława Broda, Wiesława Bukała, Stanisława Cebula, Albina Ciebień, Danuta Cieśla, Wacław Cieśla, Janusz Cwykiel, Maria Czapka, Kazimiera Czerniejewska, Anna Czerwińska, Wanda Dąbrowska, Henryk Dąbrowski, Irena Dorociak, Elżbieta Dul, Katarzyna Dziekan, Jadwiga Filas, Adela Filipecka, Jan Froncz (Frącz), Barbara Gawrońska, Danuta Gąsior, Józef Gąska, Mieczysław Gnida, Renata Gołębiowska, Andrzej Gołębiowski, Józef Grądziel, Krystyna Grzesik, Janina Guzik, Adam Gwoździowski, Janina Guzik, Teresa Hałoń, Bożena Hyla, Antonina Jaglarz, Helena Jamrozy, Aleksander Jaskot, Helena Jóźków, Wiesława Kalita, Janina Klich, Elżbieta Kocoł, Tadeusz Kogut, Grażyna Kołek, Maria Konieczny, Danuta Kopeć, Czesław Korpanty, Leszek Kowalski, Ludwik Koziara, Danuta Krawiec, Marzanna Krok, Jan Kusak, Stanisława Kwolek, Józef Leyko, Stefan Leyko, Krzysztof Lubacz, Mariusz Lubacz, Stanisław Lubacz, Zofia Lubacz, Marta Łabaj, Danuta Łomnicka, Alina Majerczak, Józefa Marusarz, Bogusława Maziarz, Teresa Mazurkiewicz, Irena Meisser, Janina Minor, Bogumiła Mojek, Zdzisława Murdza, Maria Nalewa, Tadeusz Nowiński, Stanisław Nowiński, Anna Opiela, Andrzej Osmola, Maria Pawlak, Renata Pazdro, Helena Piechota, Zuzanna Piechota, Tadeusz Piekarski, Joanna Porada, Stanisław Pszeniczny, Józef Ratusiński, Elżbieta Rup, Karol Rudolf, Genowefa Rusek, Lidia Rusek, Ryszard Rusek, Jan Rzeszutek, Bogusława Sałek, Tadeusz Siemek, Maria Skrzypek, Stanisław Smaczniak, Stanisław Sobota, Danuta Solecka, Zofia Sypek, Aniela Szarama, Władysław Szatkowski, Marta Śpiewak, Stanisław Świątek, Zofia Taran, Kazimierz Toporowski, Agnieszka Trojan, Marta Wacławska, Stanisława Wałek, Karolina Wanatowicz, Wendeker, Izabela Węglarz, Jerzy Węgrzyn, Krystyna Węgrzyn, Janina Witek, Józef Witek, Kazimierz Witek, Adolf Wnuk, Barbara Wojtusiak, Irena Woskowicz, Jan Wróbel, Danuta Zagroba, Adam Zduński, Ewa Zięba.
POCZTOWA KASA OSZCZĘDNOŚCI, utworzona została przy urzędzie pocztowym 12 I 1883 r., na podstawie ustawy z 20 V 1882 r. Posiadała status kasy zbiorczej.