PODGÓRNIAK FELIKS (ksiądz), urodzony 29 IX 1901 r. w Kańczudze, syn Ignacego i Pauliny z Sochackich. Po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu studiował teologię w tamtejszym Seminarium Duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął w 1925 r. Pracował jako wikariusz w Moszczenicy. Szczególnie wiele czasu poświęcał młodzieży w ramach Akcji Katolickiej, m.in. doprowadził do wybudowania domu parafialnego. Był także działaczem ruchu ludowego, wspierał frakcję W. Witosa. W 1935 r. został mianowany proboszczem w Rzędzianowicach, gdzie niedawno powołano parafię (1930). Doprowadził do zakończenia budowy kościoła i wyposażenia go. Jako jeden z nielicznych księży uczestniczył w ówczesnym życiu politycznym wsi, m.in. brał udział w uroczystościach ludowych, poświęcał sztandary ludowców i ZMW „Wici”. W czasie okupacji hitlerowskiej prawdopodobnie działał w ROCh-u (lub pomagał mu). W latach 1944-1945 ukrywał poszukiwaną przez gestapo Walerię Szalay-Groele. Po wojnie współpracował ze Stronnictwem Ludowym i z jego ramienia pełnił funkcje zastępcy pełnomocnika do spraw reformy rolnej w powiecie mieleckim i wiceprzewodniczącego Powiatowej Komisji ds. Reformy Rolnej w Mielcu. W 1946 r., w klimacie walki politycznej przed referendum, wraz z wieloma mieleckimi ludowcami został aresztowany przez UB i przetrzymywany przez pewien czas w mieleckim więzieniu. W 1982 r., ze względu na wiek, został zwolniony z funkcji proboszcza i rezydował w Rzędzianowicach. Zmarł 14 X 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.
PODGÓRSKI MAREK (ksiądz), urodzony 20 X 1972 r. w Kolbuszowej, syn Adolfa i Reginy z domu Posłuszna. W 1979 r. zamieszkał w Mielcu. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1990 r. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1996 r. uzyskał tytuł magistra teologii katolickiej (temat pracy: Życie i działalność ks. Henryka Weryńskiego). Święcenia kapłańskie przyjął 25 V 1996 r. Jako wikariusz pracował w parafiach: Mędrzechów (1996-1999), Ryglice (1999-2003) i Matki Bożej Niepokalanej w Nowym Sączu (2003-2005). W 2006 r. ukończył podyplomowe studia archiwistyki kościelnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (praca dyplomowa: Kościół garnizonowy św. Agnieszki w Krakowie w zbiorach Archiwum Kurii Metropolitalnej). W latach 2005-2009 odbył studia doktoranckie na Wydziale Historii i Dziedzictwa Kulturowego Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych z zakresu historii, na podstawie rozprawy: Rzymskokatolickie duszpasterstwo wojskowe w ludowym Wojsku Polskim. W marcu 2007 roku został notariuszem Kurii Diecezjalnej w Tarnowie, a ponadto w kwietniu togo roku – zastępcą dyrektora Archiwum Diecezjalnego w Tarnowie. Jest członkiem Diecezjalnej Komisji Historycznej. Należy do Polskiego Towarzystwa Teologicznego i Stowarzyszenia Archiwistów Kościelnych. Od 2009 r. prowadzi wykłady z historii Kościoła na Wydziale Teologicznym Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Badaniami i zainteresowaniami naukowymi obejmuje tematy: Kościół katolicki w Polsce w czasach komunizmu, duszpasterstwo wojskowe w Wojsku Polskim, dzieje Marynarki Wojennej RP, wojna obronna 1939 r. oraz wojna argentyńsko-brytyjska na południowym Atlantyku w 1982 r. W 2017 r. został obdarzony godnością Kanonika Honorowego Kapituły Kolegiackiej przy Bazylice Mn. pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu.
PODGÓRZE, część osiedla Cyranka, położona przy Górze Cyranowskiej od strony północno-wschodniej. Na tym terenie zbudowano w latach 50. XX w. tymczasowe Miasteczko Młodego Robotnika (odrębne hasło). W latach 60.i 70. w jednym z baraków prężnie funkcjonował Klub ZMS „Podgórze”. Aktualnie baraki są sukcesywnie burzone, a mieszkańcy są przenoszeni do zdecydowanie lepszych warunków lokalowych w budownictwie wielorodzinnym. Teren ten, a zwłaszcza Miasteczko Młodego Robotnika, został przeznaczony przez samorząd miasta do rewitalizacji w ramach uchwalonego w 2006 r. Lokalnego Programu Rewitalizacji. (Szerzej w haśle: Miasteczko Młodego Robotnika.)
PODHALUZIN MITROFAN, urodzony w 1840 r., kozak doński, żołnierz armii carskiej. W czerwcu 1863 r. zdezerterował z armii i przyłączył się do powstania styczniowego. Jako oficer walczył w oddziałach płk. Dionizego Czachowskiego i gen. Józefa Hauke–Bossaka. Po rozbiciu obu oddziałów utworzył własny i kontynuował walkę. Po upadku powstania od maja 1864 r. ukrywał się w dworku Ignacego Suchorzewskiego w Mielcu, posługując się nazwiskiem „Jan Zolecki”, a później „Ohli Mahmud Mustafa”. W grudniu 1864 r. został aresztowany przez Austriaków i przekazany władzom rosyjskim. Po rozprawie przed rosyjskim sądem wojennym w Warszawie został skazany na śmierć. Wyrok wykonano w grudniu 1865 r. w Cytadeli Warszawskiej. Miejsce pochówku nieznane. Według niektórych źródeł urodził się w 1841 r. i został stracony w Cytadeli Warszawskiej w 1866 r.
PODKAŃSKI WOJCIECH, urodzony 1 III 1944 r. w Boryszewie koło Sochaczewa, syn Wacława i Eugenii z Kościńskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sochaczewie. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w Warszawie ukończył w 1968 r. z tytułem magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w 1969 r. w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. Od 1971 r. do 1995 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” i OBR SK Mielec jako odpowiedzialny za analizy aerodynamiczne, wytrzymałościowe i flatterowe projektowanych samolotów. M.in. przy projektowaniu samolotów M-15, M-18 i I-22 wprowadził nowoczesne metody obliczeniowe dynamiki i flatteru płatowców. Był członkiem KZ SIMP WSK. Po obronie pracy Obciążenia aerodynamiczne odkształcalnego dwupłata w przepływie potencjalnym w Polskiej Akademii Nauk w 1980 r. otrzymał stopień naukowy doktora. W latach 1981-1995 prowadził wykłady i ćwiczenia z aeroelastyczności i mechaniki lotu na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. W 1995 r. przeszedł do Instytutu Lotnictwa w Warszawie na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw naukowych. Brał udział w projektach badawczych w zakresie nieliniowych zagadnień flatteru, doprowadził do opracowania i wdrożenia strategii usług Instytutu Lotnictwa w skali międzynarodowej. W 1999 r. został powołany do Panelu NATO – AVT i wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych programach technicznych. M.in. był mentorem Konferencji AVT-145 i wiceprzewodniczącym Konferencji AVT-170. Brał udział w redakcji dokumentu AVT-092 Qualification by Analysis. W 2004 r. uczestniczył w pracach nad programem offsetowym związanym z zakupem samolotów F-16 i CASA-295. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Honorową Odznaką SIMP, Srebrną Odznaką Honorową NOT, Medalem Brązowym za Długoletnią Służbę, Odznaką „Zasłużony Pracownik Instytutu Lotnictwa”, nagrodą AVT Panel Excellence Award oraz mielecką Statuetką Dedala. Zmarł 22 VI 2017 r. Pochowany na cmentarzu w Kozłowie Biskupim k. Sochaczewa.
PODLASZ WALDEMAR ksiądz, urodzony 1 XI 1976 r. w Mielcu, syn Jana i Barbary z domu Lach. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 1995 r. i we wrześniu tego roku rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu Księży Salwatorianów (Towarzystwo Boskiego Zbawiciela) w Trzebini. W 2002 r. ukończył studia w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Salwatorianów w Bagnie koło Wrocławia i uzyskał tytuł magistra teologii, a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w parafii przy bazylice św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy (2002-2003). W 2003 r. został skierowany do pracy duszpasterskiej w Kanadzie. Początkowo był wikariuszem w parafii św. Józefa w Langley, British Columbia, archidiecezja Vancouver (2003-2004) i parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Powell River, także w archidiecezji Vancouver (2004-2006). W 2006 r. został mianowany proboszczem w parafii św. Piotra w Nanaimo (diecezja Victoria na zachodnim wybrzeżu Kanady) i pełnił tę funkcję do 2013 r. Aktualnie jest proboszczem parafii Boskiego Dziecięcia w Orleans (archidiecezji Ottawa, centralna Kanada). Utrzymuje stały kontakt z rodzimą parafią św. Marka Ewangelisty w Rzochowie.
PODLEŚNA (ULICA), kręta, polna droga przy lesie na osiedlu Rzochów, boczna ulicy Jagodowej. Ma 723 m długości. Nazwę otrzymała w 1985 r., kiedy przyłączono Rzochów do Mielca. W 2007 r. położono na niej asfaltową nawierzchnię.Nazwa ulicy związana jest z sąsiedztwem dużego kompleksu leśnego.
PODŁASZCZYK BARBARA ZUZANNA (z domu MAZUREK), urodzona 28 I 1940 r. w Tarnowie, córka Mariana i Anny z domu Kul. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (I LO), maturę zdała w 1959 r. Ukończyła także Średnią Szkołę Muzyczną w Rzeszowie – Wydział Rytmiki. W latach 60., 70. i 80. uczyła gry na fortepianie w Państwowym Ognisku Muzycznym, a następnie w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Mielcu. W tym czasie prowadziła także lekcje rytmiki i umuzykalnienia w mieleckich przedszkolach. W latach 70. 80. była współorganizatorem wielu edycji Festiwalu Piosenki Przedszkolnej w Osiedlowym Domu Kultury MSM. W latach 70. pomagała Stanisławowi Steczkowskiemu w organizacji i prowadzeniu chóru chłopięcego „Mieleckie Słowiki”. W latach 80. jako nauczyciel i instruktor umuzykalniania Rzeszowskiego Ośrodka Usług Pedagogicznych w Rzeszowie, poza pracą w przedszkolach, w miesiącach wakacyjnych prowadziła zajęcia w ramach różnych form szkoleniowych organizowanych przez Ośrodek. Udzielała także prywatnych lekcji na fortepianie. Zmarła 3 II 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PODŁASZCZYK MIKOŁAJ, urodzony 5 VI 1931 r. w Białowieży, syn Nestora i Stefanii z domu Kiczkajło.W czasie II wojny światowej wraz z rodziną był dwukrotnie przesiedlany (Toporki, Kleszczele). W 1948 r. przeniósł się do Lwówka Śląskiego i tam ukończył Gimnazjum i Liceum. Pasjonował się lotnictwem i najpierw w okresie szkolnym zajął się modelarstwem lotniczym, a następnie ukończył kurs szybowcowy w Rzadkowie koło Poznania (1951). Po studiach na Wydziale Lotniczym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie skierowany został do 3 Eskadry Lotnictwa Myśliwskiego. W 1959 r. przeniesiono go do 21 Przedstawicielstwa Wojskowego przy WSK „PZL-Mielec”, gdzie pracował na różnych stanowiskach do listopada 1990 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Posiada stopień podpułkownika. W czasie pracy w 21 PW w Mielcu uzyskał III, a następnie II klasę nawigatora wojskowego i uczestniczył w oblotach samolotów wyprodukowanych w Mielcu: An-2, An-28, M-15 i TS-11 „Iskra” jako przedstawiciel odbiorcy samolotów. Uczestniczył w około 3 tysiącach lotów w czasie około 2,5 tysiąca godzin. Jego pozazawodową pasją jest od ponad 40 lat kolekcjonowanie minerałów i tzw. kamieni szczęścia. Aktualnie posiada około 8 tys. okazów, co jest jedną z największych i najciekawszych kolekcji w Polsce. Wielokrotnie eksponował ją na terenie kraju, a w ostatnich latach kilkakrotnie w Mielcu. Ekspozycja minerałów z jego zbiorów znajduje się w Centrum Wystawienniczo-Promocyjnego Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu.
PODMIOTY GOSPODARCZE, według rejestru prowadzonego przez Urząd Miejski w Mielcu od 1989 r. (po wprowadzeniu w życie ustawy o podejmowaniu prywatnej działalności gospodarczej z XII 1988 r.), ich stan w latach 1989-2006 przedstawiał się następująco: *1989 – 1091; *1990 – 1641; *1991 – 2132; *1992 – 2614; *1993 – 3034; *1994 – 3292; *1995 – 3442; *1996 – 3505; *1997 – 3767; *1998 – 3.834; *1999 – 3.713; *2000 – 3.546; *2001 – 3.788; *2002 – 3.684; *2003 – 3.583 (+ około 220 spółek prawa handlowego i spółdzielni zarejestrowanych w KRS); *2004 – 3.174 (+ ok. 220 s.p.h. i sp-ni); *2005 – 3.102 (+ ok. 220 s.p.h. i sp-ni); 2006 – 3.039 (+ ok. 300 s.p.h. i sp-ni); *2011 – 5 859 (208 sektora publicznego, 5 651 sektora prywatnego); *2013 – 6 147 (209 sektora publicznego, 5 938 sektora prywatnego); *2016 – 6 351 (203 sektora publicznego, 6 125 sektora prywatnego); *2017 – 6 432 (201 sektora publicznego, 6203 sektora prywatnego); *2018 r. – 6 379 (200 sektora publicznego, 6146 sektora prywatnego);
PODOLSKA ELŻBIETA, urodzona 8 VII 1908 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, córka Jakuba i Stefanii z Piekarskich. Ukończyła renomowane Liceum Krzemienieckie, gdzie kuratorem był jej wuj dr Marek Piekarski, a następnie uzyskała uprawnienia do nauczania w szkołach powszechnych. Powróciła w rodzinne strony i podjęła pracę nauczycielską w Szkole Powszechnej w Borkach Nizińskich. W związku z trudną sytuacją kadrową w oświacie uczyła później w Przykopie, Książnicach i Pławie, gdzie przez 12 lat była kierownikiem szkoły. W latach 50. przeniosła się do rodzinnego Tuszowa Narodowego, gdzie uczyła różnych przedmiotów oraz 3 lata pełniła funkcję kierownika szkoły. Ukończyła studium nauczycielskie z zakresu nauczania początkowego. Przez szereg lat pracowała jako instruktor metodyczny nauczania początkowego Powiatowego Ośrodka Metodycznego przy Wydziale Oświaty i Wychowania Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarła 28 XII 1984 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
PODOLSKA MARIA (żona Tadeusza, z domu RZEŹNIK), urodzona 11 II 1922 r. w Jaślanach, pow. mielecki, córka Jakuba i Marii z domu Orzech. Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończyła trzy klasy w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Małą maturę zdała w 1945 r. W 1946 r. ukończyła Wstępny Kurs Pedagogiczny w Sandomierzu i podjęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Otałęży (III-VI 1946 r.). W latach 1946-1948 była nauczycielką w Szkole Podstawowej w Pławie. W 1948 r. zdała egzamin przed Komisją Rejonową dla Niekwalifikowanych Nauczycieli Szkół Powszechnych w Krośnie w zakresie programu liceum pedagogicznego. Od XI 1949 r. do IX 1955 r. pracowała jako wychowawczyni i magazynierka w internacie Liceum Pedagogicznego w Mielcu. W 1957 r. zdała maturę w mieleckiej filii Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Kolbuszowej, a w 1958 r. uzyskała maturę w Liceum Pedagogicznym w Gorlicach. W latach 1958-1979 pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu (czasowo będącej też Zbiorczą Szkołą Gminną) jako nauczycielka prac ręcznych i rysunku oraz wychowawca świetlicy i placu zabaw. Wykonywała dekoracje okolicznościowe. W 1963 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: rysunek i prace ręczne). Po przejściu na emeryturę w 1977 r. pracowała do 1989 r. w Szkole Podstawowej nr 1 w niepełnym wymiarze godzin (m.in. w bibliotece szkolnej). Przez wiele lat krzewiła wśród dzieci i młodzieży ideę oszczędności poprzez SKO, prowadziła szkolne koło lotnicze, organizowała wycieczki i obozy wędrowne. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką SKO, okolicznościową Odznaką „Za 50-letnią Przynależność do ZNP” i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Zmarła 10 V 2021 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PODOLSKI ADAM, urodzony 24 X 1923 r. w Mielcu, syn Jana i Ludwiki z domu Łojczyk. Do wybuchu II wojny światowej ukończył trzy klasy Gimnazjum i Liceum S. Konarskiego w Mielcu. Od wczesnej młodości uczestniczył w ćwiczeniach Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu, której naczelnikiem był jego ojciec – Jan Podolski. W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1940-1944 pracował jako robotnik magazynowy Spółdzielni „Społem”. W 1944 r., w czasie walk o Mielec i inne okoliczne miejscowości, wielokrotnie uczestniczył u boku ojca w gaszeniu pożarów, m.in. kościoła św. Mateusza (dwukrotnie), Szkoły Męskiej „pod zegarem”, Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego przy ul. J. Kilińskiego, budynku Rady Powiatowej z Salą Królewską oraz domów przy ul. Rzecznej i ul. J. Sobieskiego. Od 1944 r. do 1952 r. pracował w Komendzie Miejskiej MO w Krakowie i Komendzie Wojewódzkiej MO w Opolu, kończąc jednocześnie Szkołę Oficerską w Słupsku. W okresie pobytu w Krakowie pełnił społeczne funkcje kierownika Sekcji Gimnastyki Przyrządowej i członka Zarządu Klubu Sportowego „Wisła-Gwardia” Kraków. W 1952 r powrócił do Mielca i został zatrudniony jako kierownik eksploatacji Osiedla Fabrycznego, a następnie kierownik Osiedla i Hoteli WSK. Po przekazaniu Osiedla pod zarząd władzom miasta (26 VI 1957 r.) powierzono mu kierownictwo Drukarni WSK i funkcję tę pełnił do przejścia na wcześniejszą emeryturę w 1980 r. W okresie pracy w WSK pełnił szereg funkcji społecznych. Był m.in.: działaczem ORMO, gospodarzem obiektów sportowych w latach 60., prezesem i wiceprezesem Zakładowego Ogniska Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, organizatorem zakładowych spartakiad letnich i zimowych oraz międzynarodowych spotkań TKKF WSK z zespołami „Csepel” Budapeszt i „Crvena Zwezda” Belgrad. Zainicjował i popularyzował w Mielcu rozgrywki w kometkę (badminton). Był też jednym z założycieli Koła Łowieckiego „Łoś”, a później prezesem (1956-1958) i sekretarzem zarządu tego koła. Ponadto w latach 1960-1965 pełnił funkcję sekretarza Powiatowej Rady Łowieckiej. 20 VI 1968 r. był świadkiem w procesie „kata ziemi mieleckiej” Rudolfa Zimmermanna w Berlinie. (Był naocznym świadkiem rozstrzeliwania mieleckich Żydów przez Zimmermanna.) Po przejściu na emeryturę przez 3 kadencje sprawował funkcje członka i przewodniczącego Komitetu Osiedla Niepodległości. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Złotym Medalem Zasługi dla Polskiego Łowiectwa, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TKKF”, Złotą Odznaką ZZ Metalowców i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. Zmarł 30 VI 2017 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PODOLSKI ANTONI JÓZEF („JOE”), urodzony 17 stycznia 1923 r. koło Baranowicz na Kresach, syn Józefa i Marii z Śliżewskich. Uczęszczał do Gimnazjum Ojców Salezjanów w Grodnie. Latem 1939 r. przebywał w Warszawie. Po wybuchu wojny powrócił do Baranowicz i z innymi równolatkami Polakami stworzył grupę partyzancką przeciwstawiającą się okupacji radzieckiej. Został aresztowany i po okrutnym śledztwie skazany na śmierć. W czasie więzienia w Orszy zamieniono mu wyrok na 25 lat zesłania do obozu nad Peczorą. W niezwykle szczęśliwych okolicznościach udało mu się uciec do Finlandii, skąd został przerzucony do Anglii. W związku z powierzonymi zadaniami specjalnymi powrócił do ZSRR. Został aresztowany przez Rosjan, ale ponownie zdołał uciec. Po rozpoczęciu naboru do polskiej armii gen. W. Andersa w 1941 r. zgłosił się do miejsca jej organizacji w Tatiszczewie. (Tam spotkał się z ojcem.). Tu również rozpoczął wstępne szkolenie lotnicze. Po kolejnych etapach szkolenia, w Kanadzie i Walii, uczestniczył jako pilot „spitfirów” i „mustangów” w walkach powietrznych z Niemcami oraz w lotach nad Warszawą w czasie powstania warszawskiego (VIII-IX 1944 r.). W czasie pogrzebu gen. Władysława Sikorskiego (VII 1943 r.) niósł trumnę na cmentarzu w Newark. Po wojnie zamieszkał w Anglii. Pracował jako robotnik w fabryce autobusów, prowadził sklepy i zakłady usługowe. Odnosił sukcesy sportowe, był m.in. mistrzem Dolnej Anglii w judo. Ponadto przez 18 lat pełnił funkcję szefa wyszkolenia w Norfolk Gliding Club. Uczył latania na szybowcach wielu znanych ludzi, m.in. światowej sławy amerykańskiego aktora filmowego Jamesa Stuarta. Także w codziennym życiu wielokrotnie wykazywał się odwagą, m.in. uratował tonącego chłopca i stanął w obronie policjanta w starciu z grupą chuliganów. Współpracował z organizacjami społecznymi, m.in. fundacją charytatywną „Sue Ryder”, prowadzącą dom opieki w Konstancinie. Poczynając od lat 60. odwiedzał Polskę, goszcząc najczęściej u ojca w Warszawie i u rodziny w Mielcu. Jednym z owoców tych odwiedzin było doprowadzenie do współpracy II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z angielska szkołą Blyth – Jex w Norwich. Udało mu się także odwiedzić Baranowicze (1992). Wyróżniony odznaczeniami angielskimi i polskimi. Zmarł 13 V 1999 r. Jego prochy spoczęły na cmentarzu w Norwich. W lutym 2000 r. cząstkę prochów przywiózł do Polski jego syn Nigel i umieścił je w grobie Józefa Podolskiego w Warszawie oraz w grobowcu rodzinnym Podolskich w Mielcu.
PODOLSKI JAN, urodzony 10 VI 1845 r. w Mielcu, syn Jakuba i Wiktorii z Mulowskich. Kształcił się u ojca w zawodzie bednarskim. Na wieść o powstaniu w październiku 1863 r. zgłosił się na zbiórkę oddziału powstańczego w lasach baranowskich i tam przeszedł podstawowe szkolenie żołnierskie. Walczył w oddziale Dionizego Czachowskiego w bitwie pod Rybnicą, a po jego rozbiciu pod Jurkowicami – w grupie Karola Kality „Rębajły” – w bitwach pod Jeziorkiem (29 XI), Mierzwinem (4 XII), Hutą szczecińską (9 XII), Iłżą (17 I 1864 r.) i Rodkowicami (21 I). Po połączeniu się oddziału „Rębajły” z oddziałem J. Hauke–Bossaka brał udział w ataku na Opatów i został ranny w nogę. Przebywał w lazarecie w Siennie i w kwietniu przyłączył się do oddziału Denisiewicza, który pod Wierzbnikiem został otoczony przez Rosjan i rozbity. W czasie powrotu do Galicji dostał się do niewoli rosyjskiej. Po śledztwie w więzieniu w Opatowie został przekazany żandarmerii austriackiej, ale udało mu się uciec z transportu i powrócić do Mielca. Przez pewien czas, prawdopodobnie do austriackiej amnestii w 1869 r., ukrywał się w lasach tuszowskich koło Mielca i pomagał w pracach bednarskich. W 1869 r. powrócił do Mielca, ożenił się i pomagał teściowi (Janowi Gołuchowskiemu) w prowadzeniu firmy masarskiej. Po bankructwie firmy przeniósł się do Szczucina i tam założył zakład masarski. Później prowadził też restaurację i sklep z towarami mieszanymi w wydzierżawionej kamienicy nr 6 w Rynku, a w 1900 r. zakupił ją. Był jednym z członków – założycieli Ochotniczej Straży Pożarnej w Szczucinie (1885). Zdobył sobie autorytet w mieście, stąd powierzano mu odpowiedzialne funkcje: radnego, wiceburmistrza, członka zarządu kasy Reiffeisena, cechmistrza i od 1913 r. – burmistrza. W 1920 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Jego powstańcze przeżycia pt. Moje wspomnienia z 1863 r., spisane przez syna (Ignacego Podolskiego), stały się cennym źródłem wiedzy o powstaniu styczniowym. Zmarł w 1932 r. Spoczywa na cmentarzu w Szczucinie, obok mogił powstańców z oddziału Dunajewskiego.
PODOLSKI JAN, urodzony 14 I 1884 r. w Mielcu, syn Adama (herbu Nałęcz) i Julii z Jasińskich. W młodości uczył się rzemiosła ciesielskiego. Ponadto w wieku 16 lat wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu i wykazywał wielką gorliwość w wypełnianiu zadań. Drugą jego pasją pozazawodową stał się sport, a zwłaszcza gimnastyka sportowa prowadzona przez Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. Startował z powodzeniem w imprezach krajowych i zagranicznych, zdobywając medale i nagrody. W czasie I wojny światowej walczył w armii austriackiej, m.in. na włoskim froncie nad Piavą. W listopadzie 1918 r. jako starszy wachmistrz uczestniczył w walkach w obronie Lwowa, za co otrzymał Medal Orląt Lwowskich. Wkrótce potem został pochwycony przez ukraińskich nacjonalistów i skazany na śmierć, ale w przeddzień egzekucji udało mu się zbiec z więzienia. Powrócił do Mielca i zajął się pracami ciesielskimi. Jako mistrz ciesielski prowadził prace ciesielskie przy budowie wielu obiektów użyteczności publicznej, m.in.: gmachu TG „Sokół” i szkoły „pod zegarem” w Mielcu oraz szkół na terenie powiatu mieleckiego. W 1921 r. został wybrany zastępcą naczelnika OSP w Mielcu, a w 1930 r. naczelnikiem. Funkcję tę pełnił do 8 IX 1939 r. Wielokrotnie kierował akcjami gaszenia pożarów, a sam wyratował m.in. kilkoro dzieci z płonących domów, za co otrzymał m.in. Srebrny Strażacki Krzyż Virtuti Militari. Był jednym z inicjatorów powstania mieleckiego oddziału Związku Strzeleckiego im. płk. Leopolda Lisa-Kuli (14 III 1927 r.). Solidnością w pracy zawodowej i wielkim zaangażowaniem w pracach społecznych wyrobił sobie autorytet wśród mielczan, którzy wysunęli jego kandydaturę na posła z ramienia BBWR. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę w pierwszych dniach września 1939 r. wraz z innymi strażakami eskortował na wschód dokumentację Zarządu Miasta Mielca. Po agresji radzieckiej 17 IX i ustaleniu się linii demarkacyjnej na Sanie, powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej dwukrotnie (1939-1941, 1942-1944) pełnił funkcję komendanta OSP, jedynej organizacji społecznej tolerowanej przez Niemców. Współpracował z Władysławem Jasińskim „Jędrusiem”, wystawiał akowcom legitymacje strażackie upoważniające do poruszania się po mieście i w terenie po godzinie policyjnej. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej nadal pełnił funkcję komendanta. Od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r., kiedy Mielec był ostrzeliwany przez artylerię niemiecką i wybuchały pożary, wraz ze swoim zastępcą Antonim Ratusińskim oraz grupą strażaków ratowali m.in. takie obiekty jak: kościół parafialny, budynek Rady Powiatowej, gmach gimnazjalny czy domy mieszczańskie. W czasie gaszenia jednego z takich pożarów pocisk niemiecki trafił w dom rodzinny Podolskich i całkowicie go zburzył. Mimo takiego poświęcenia doznawał ze strony miejscowego PUBP licznych upokorzeń i nawet aresztowano go bez konkretnych powodów. W 1947 r. przekazał komendanturę A. Ratusińskiemu, a w 1952 r. zakończył aktywną działalność strażacką. W uznaniu wielkich zasług obdarzony został godnością Honorowego Naczelnika OSP w Mielcu. W tej roli służył organizacji swoim bogatym doświadczeniem. Wyróżniony m.in. medalami za odwagę i długoletnią służbę strażacką. Zmarł 1 VI 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PODOLSKI JAN, urodzony 1906 r. w Tuszowie, powiat mielecki, syn Jakuba i Stefanii z Piekarskich. Uczeń c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu oraz seminariów nauczycielskich w Rudniku nad Sanem i w Krzemieńcu gdzie zdał maturę. W latach międzywojennych pracował jako nauczyciel i następnie kierownik szkół w Ochotnicy Górnej, Maniowach i Cichem. W czasie II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej uczył w szkole w Witowie. Od 1945 r. do 1950 r. był kierownikiem Szkoły Powszechnej w Czarnym Dunajcu. Po przeniesieniu do Sieniawy na stanowisko kierownika szkoły był budowniczym budynku szkolnego i remizy strażackiej. Ponadto był inspiratorem i założycielem Szkoły Zawodowej w Czarnym Dunajcu i jej pierwszym dyrektorem. Angażował się w działalność miejscowych organizacji, m.in.: Polskiego Stronnictwa Ludowego Stanisława Mikołajczyka, Ochotniczych Straży Pożarnych i Kółek Rolniczych. Zmarł w 1964 r.
PODOLSKI JANUSZ, urodzony 10 VII 1950 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Rzeźnik. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. W latach szkolnych uprawiał różne dyscypliny sportowe: łyżwiarstwo szybkie (MKS), biegi średnie (LKS „Tęcza”) i piłkę nożną („Gryf”). W latach 1969-1978 pracował w WSK Mielec Wydział 31 na różnych stanowiskach. W 1978 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako inspektor w Wydziale Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. W 1987 r. przeszedł do pracy w MPGK w Mielcu na stanowisko kierownika Zakładu Usług Komunalnych i zajmuje je nadal. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Był działaczem organizacji młodzieżowych. W latach 90. pełnił funkcje przewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki w Mielcu oraz wiceprzewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Był współorganizatorem uroczystości 500-lecia szkolnictwa mieleckiego i zjazdów rodziny Podolskich (bardzo rozgałęzionej) oraz wszystkich większych uroczystości i imprez plenerowych w Mielcu. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 17 II 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PODOLSKI JÓZEF, urodzony w 1897 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Antoniny z Toczyńskich. Ukończył szkołę zawodową przemysłu drzewnego w Kalwarii Zebrzydowskiej. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Brał także udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. W okresie międzywojennym pełnił funkcję komendanta policji w Darewie i Baranowiczach. Był także zaprzysiężonym agentem kontrwywiadu (tzw. „Dwójki”). W 1939 r., po przekroczeniu granic Litwy, został internowany i uwięziony w obozie w Kozielsku. Udało mu się uciec i tym samym uratować od wywózki do Katynia i niechybnej śmierci. W 1941 r. zgłosił się do tworzonego w ZSRR polskiego wojska pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Przeszedł cały jego szlak bojowy, m.in. uczestniczył w zwycięskiej bitwie o Monte Cassino, dowożąc amunicję na linię frontu. Po zakończeniu działań wojennych wraz z armią W. Andersa został przetransportowany do miasta Penley w Walii. Po kilku latach powrócił do Polski i zamieszkał w Międzylesiu pod Warszawą. Zmarł 9 III 1980 r. Spoczywa na cmentarzu na Wólce Węglowej w Warszawie.
PODOLSKI JULIUSZ, urodzony 10 IV 1910 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Jakuba i Stefanii z Piekarskich. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a następnie szkołę handlową w Krakowie. Przejął po ojcu budynek dawnej karczmy w Tuszowie Narodowym i prowadził w niej sklep i restaurację. Po pewnym czasie na miejscu karczmy wybudował okazały dom z poddaszem i pomieszczenia gospodarcze. W rezultacie sławetnej „bitwy o handel” i mnożących się utrudnień w 1950 r. ograniczył działalność prywatną do produkcji wędlin na potrzeby gminnych spółdzielni, a po kolejnych szykanach wycofał się z branży wędliniarskiej i prowadził sklep gospodarczy z handlem obwoźnym, m.in. w Mielcu. Okresowo pracował też w Spółdzielni Pracy Piaskarzy „Dostawa” w Rzochowie. Po „odwilży październikowej” (1956 r.) uruchomił produkcję suchych farb do pomieszczeń i elewacji, a następnie lakiernię. (Przejął ją później syn Krzysztof.) Jednocześnie od młodości angażował się społecznie, wykorzystując swoje nieprzeciętne zdolności artystyczne. Znacząco przyczynił się do powstania tuszowskiej filii Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, oddając dużą część własnego budynku na potrzeby tej szkoły. Sam kształcił swoje dzieci w mieleckich szkołach i pomagał w różny sposób tym szkołom. Założył teatr amatorski „Prowincja” i z bratem Tadeuszem wykonywał dlań dekoracje i rekwizyty. Występowano w wielu okolicznych miejscowościach, m.in. w Baranowie Sandomierskim, Dębicy i Mielcu. Był też inicjatorem powstania orkiestry, dla której z własnych pieniędzy zakupił instrumenty i był jednym z jej muzyków. Zespół występował zarówno na uroczystościach świeckich jak i religijnych. Juliusz Podolski był także organizatorem tuszowskiego życia towarzyskiego, m.in. wycieczek i kuligów oraz zabaw ludowych i różnych spotkań w największym z pomieszczeń własnego domu. Działalność ta, bardzo ceniona w środowisku, nie znajdowała aprobaty władz politycznych powiatu mieleckiego, które wielokrotnie zarzucały mu „nielegalne działania” i „organizowanie grup przestępczych”. Zniechęcony i schorowany wyjechał do Krakowa i tam w 1970 r. zmarł. Pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
PODOLSKI KAZIMIERZ (ksiądz), urodził się 27 VII 1911 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Jakuba i Stefanii z Piekarskich. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i Małego Seminarium w Tarnowie, maturę zdał w 1931 r. Studia Teologiczne w Wyższym Seminarium w Tarnowie ukończył w 1935 r. Pracował jako wikary w Żabnie, Porąbce Uszewskiej i Żegocinie. W 1947 r. mianowano go proboszczem w Lipinkach. Poza codzienną pracą duszpasterską wykazał się umiejętnościami w zakresie organizowania rekolekcji zamkniętych oraz talentem kaznodziejskim. W 1951 r. został przeniesiony na stanowisko dyrektora Domu Rekolekcyjnego w Ciężkowicach. W 1969 r. zrezygnował z powodu pogarszającego się zdrowia i przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Zmarł 27 VI 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
PODOLSKI PIOTR (ksiądz), urodził się 27 VI 1863 r. w Mielcu, syn Macieja i Julianny z domu Kwapisz. Gimnazjum i studia teologiczne ukończył w Tarnowie i w 1887 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Dębicy, Mikluszowicach, Tarnowie (przy katedrze), ponownie Mikluszowicach, Szczepanowie (administrator) i Szczurowej. W 1985 r. mianowano go proboszczem w Ostrowach Tuszowskich. Doprowadził do wybudowania w latach 1901-1902 kościoła parafialnego Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej oraz plebanii. Od 1898 r. pełnił funkcję wicedziekana kolbuszowskiego. W 1905 r. przeniesiony został na probostwo w Otfinowie, gdzie wybudował kościół parafialny śś. Piotra i Pawła. W czasie działań wojennych w 1914 r. świątynia ta niemal całkowicie została zniszczona, toteż w latach 1918-1929 kierował budową nowego kościoła. Odznaczony EC i RM. Zmarł 8 I 1932 r. Spoczywa na cmentarzu w Otfinowie.
PODOLSKI TADEUSZ KACPER, urodzony 6 I 1914 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Jakuba i Stefanii z Piekarskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. Należał do Hufca Szkolnego PW. W latach 1934-1936 odbył praktykę u komornika sądowego Władysława Kasprzykowskiego w Mielcu, a w latach 1936-1939 pracował jako kancelista (sekretarz) Zakładów Naukowych (Gimnazjum) Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w rodzinnym Tuszowie. Wykonywał prace blacharskie i zajmował się fotografią. Prowadził tajne nauczanie (1 IX 1940 r. – 31 III 1941 r. i 1 IX 1941 r. – 30 VIII 1944 r.). Po wojnie ukończył Wstępny Kurs Pedagogiczny w Sandomierzu (1945) i Państwowy Instytut Robót Ręcznych w Bielsku (1947). Od 1947 r. do 1965 r. pracował w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczyciel prac technicznych, a w latach 1948–1961 pełnił funkcję kierownika internatu Liceum Pedagogicznego. W związku z stopniową likwidacją Liceum Pedagogicznego – w 1965 r. podjął pracę nauczyciela w Technikum Elektrycznym, a od 1970 r. do 31 I 1974 r. uczył w I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 26 VIII 1977 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.
PODOLSKI WŁADYSŁAW, urodzony 24 III 1900 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Antoniny z Toczyńskich. Uczeń c.k. Gimnazjum w Mielcu. W 1915 r. na ochotnika zgłosił się do Legionów i brał udział w szlaku bojowym 3. pułku piechoty. W czasie walk pod Kaniowem (11 V 1918 r.) został wzięty do niewoli przez Niemców. Po wyjściu z niewoli w 1919 r. podjął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Po wojnie pozostał w wojsku jako zawodowy podoficer, służąc m.in. w 3 plutonie żandarmerii w Falenicy. Mieszkał z rodziną w Międzylesiu koło Warszawy. W czasie okupacji hitlerowskiej włączył się w ruch oporu w Warszawie. Był oficerem AK, posługiwał się pseudonimem „Andrzej”. W 1944 r. gestapo aresztowało go i uwięziło na Pawiaku, ale po intensywnych staraniach znajomych został wykupiony. Walczył w powstaniu warszawskim jako podporucznik w plutonie „Bukszpan” kompanii „Koszta”. Zginął 12 IX 1944 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C-10) w Warszawie. Odznaczony m.in.: Krzyżem Walecznych (4 razy), Medalem 10-lecia Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem de la Victorie (francuski) i Serviciut Credincia II klasy (rumuński).
PODOLSKI ZYGMUNT, urodzony 4 VII 1931 r. w Szalowej, pow. gorlicki, syn Stanisława i Marii z domu Chlebarz. Absolwent gimnazjum w Łużnej i Liceum Mechanicznego w Ropczycach. Po maturze w 1951 r. otrzymał nakaz pracy w WSK Mielec i w tym przedsiębiorstwie pracował nieprzerwanie 40 lat na różnych stanowiskach – rozpoczynając od technologa, a kończąc jako główny technolog Ośrodka Badawczo-Rozwojowego w Zakładzie Lotniczym WSK „PZL-Mielec”. W 1963 r. ukończył studia na Wydziale Mechaniki Politechniki Krakowskiej, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich. Za badanie silnika SW680 w wersji doładowanej, udział w pracach badawczych nad przygotowaniem produkcji nowego samolotu M-15 oraz przy uruchomieniu statecznika pionowego i poziomego samolotu IŁ86 otrzymał nagrody i dyplomy ministra przemysłu maszynowego oraz ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. Jako ekspert lotniczy wyjeżdżał służbowo m.in. USA, Francji, Anglii i Belgii oraz byłego ZSRR. W 1987 r. otrzymał tytuł Mistrza Techniki WSK „PZL-Mielec”. Udzielał się społecznie, m.in. w latach 1992-2000 był przewodniczącym Rady Osiedla Niepodległości. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 1 IX 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PODOSEK ANDRZEJ, urodzony 1 II 1958 r. w Dąbrowie Tarnowskiej, syn Bronisława i Alfredy z domu Osak Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dąbrowie Tarnowskiej, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. M. Kopernika w Krakowie ukończył w 1985 r. z dyplomem lekarza medycyny. Od 1 XI 1985 r. został zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Rejonowego, a wkrótce potem także w Przychodni Rejonowej nr 2 przy ul. M. Curie-Skłodowskiej. Ponadto w latach 1986-1997 pracował w Pogotowiu Ratunkowym. 1 IV 1993 r. został mianowany kierownikiem Przychodni Rejonowej nr 1 przy ul. Sandomierskiej 15. Po reformie służby zdrowia był współzałożycielem NZOZ-ZLEP im. dr. J. Maja przy ul. Sandomierskiej 15 i pozostaje do dziś jego kierownikiem. Uzyskał stopnie specjalizacji: I z zakresu chorób wewnętrznych (Rzeszów, 1991), II z medycyny ogólnej (Lublin, 1997) i II z medycyny rodzinnej (Lublin, 2004). Należy do Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (przez pewien czas był członkiem zarządu) i Polskiego Towarzystwa Internistów Polskich.
PODPŁOMYK KRZYSZTOF, urodzony 30 VI 1957 r. w Mielcu, syn Mariana i Heleny z domu Skaza. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Ukończył też Pomaturalne Studium Zawodowe w Mielcu (1979 r.). Od 1979 r. do 1999 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, kolejno na stanowiskach: ekonomisty, kierownika sekcji administracyjnej, kierownika zmiany, kierownika działu kadr i pełnomocnika zarządu. W 2000 r. przeniósł się do firmy Henryk Bury Mielec i pracował tam do 2005 r. m.in. na stanowiskach kierownika Działu Kadr i Szkoleń oraz kierownika pionu personalnego. W 2006 r. pobierał świadczenia rehabilitacyjne, w 2007 r. był kierownikiem handlowym w firmie Studio Efekt, a od 2008 r. pobiera rentę chorobową. Ukończył studia na Wydziale Socjologiczno-Politologicznym Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie (2006 r.) oraz studia z zakresu socjologii na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie, uzyskując w 2008 r. tytuł magistra socjologii. Został dwukrotnie wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu (2002, 2006). W kadencji 2006-2010 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Autor książki Moja przygoda z rowerem i nie tylko (Mielec 2020).
PODRAZA ELŻBIETA (z domu KRALISZ, żona Stefana Włodzimierza), urodzona 8 X 1928 r. w Wojsławiu koło Mielca, córka Romana i Honoraty z Tomeckich. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnych kompletach gimnazjalnych, a w 1948 r. ukończyła Państwowe Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne im. S. Konarskiego w Mielcu i zdała maturę. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Szczecinie i w 1956 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W latach 1956-1964 pracowała jako lekarz zakładowy WSK Mielec. W 1960 r. uzyskała specjalizację I stopnia w dziedzinie medycyny przemysłowej, a w 1964 r. specjalizację I stopnia w dziedzinie neurologii. Od 1964 r. do 1997 r. pracowała jako neurolog w Szpitalu Miejskim w Mielcu. W tym samym okresie pełniła funkcję kierownika Poradni Neurologicznej i Poradni Przeciwalkoholowej w Mielcu. Sprawowała też opiekę nad dziećmi specjalnej troski, m.in. w Szkole Specjalnej nr 4 w Mielcu oraz w Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Smoczce koło Mielca (później osiedle w Mielcu). Ponadto w latach 1975-1997 przewodniczyła Obwodowej Komisji Lekarskiej ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. W 1997 r. przeszła na emeryturę, ale pracowała jeszcze w niepełnym wymiarze godzin w Poradni Neurologicznej. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. Wyróżniona m.in.: Odznaką Honorową „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarła 8 VI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PODRAZA ROMAN, urodzony 6 VIII 1957 r. w Mielcu, syn Stefana Włodzimierza i Elżbiety Teresy z domu Kralisz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. W 1976 r. został finalistą Ogólnopolskiej Olimpiady Fizycznej i zdał maturę. Studia na Wydziale Elektroniki (kierunek – informatyka) Politechniki Warszawskiej ukończył w 1981 r. z tytułem magistra inżyniera informatyka. W latach 1976-1986 był członkiem sekcji tanecznej Zespołu Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1985 r. w Instytucie Informatyki Politechniki Warszawskiej na stanowisku konstruktora. Ukończył studia doktoranckie na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej i w 1986 r. na podstawie rozprawy: „O pewnej modyfikacji modelu obliczeń sterowanych przepływem danych” uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Kolejnymi stanowiskami pracy w Instytucie Informatyki PW były: asystent stażysta (1986), adiunkt (1987-2008) i docent (od 2009 r. i nadal). Ponadto był m.in. pełnomocnikiem Instytutu Informatyki ds. praktyk studenckich (1987-1998), członkiem Komisji Kształcenia (1999-2001), koordynatorem klasy programowej „Oprogramowanie systemów komputerowych” (od 1995 r.) pełnomocnikiem dziekana ds. studiów w języku angielskim (organizował wprowadzenie na Wydziale studiów w języku angielskim), członkiem komisji opracowujących programy i ramy organizacyjne studiów w języku angielskim oraz członkiem European Association for International Education (1996-2008). Przedmiotami jego pracy naukowej były: obliczenia równoległe, a w szczególności badania nad zmodyfikowanym modelem sterowania przepływowego (lata 80. i 90. XX w.), badania w dziedzinie analizy danych, ze szczególnym uwzględnieniem automatycznego wykrywania danych nieprzystających, co w efekcie doprowadziło do powstania i rozwijania systemu ARES (pierwsza dekada XXI w.) Był kierownikiem kilku grantów finansowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Komitet Badań Naukowych. Prowadził wykłady m.in. z języków programowania, algorytmów i struktur danych oraz podstaw informatyki. Od 1996 r. prowadził także wykłady w języku angielskim. Był promotorem ponad 70 prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich. Jest autorem lub współautorem około 50 prac naukowych, głównie w języku angielskim, prezentowanych na wielu konferencjach międzynarodowych. W drugiej dekadzie XXI w. zaangażował się w rozwijanie umiędzynarodowienia w szkolnictwie wyższym, m.in. jako kierownik lub koordynator projektów współfinansowanych lub finansowanych przez Unię Europejską. Od 2013 r. prowadzi wykłady na uczelniach południowokoreańskich i chińskich. Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązową Odznaką „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej” i Nagrodą Zespołową I stopnia Rektora Politechniki Warszawskiej za osiągnięcia dydaktyczne. Interesuje się podróżami, muzyką, teatrem i sportem.
PODRAZA STEFAN WŁODZIMIERZ, urodzony 26 XII 1927 r. w Przeczycy, pow. jasielski, syn Franciszka i Bronisławy z domu Jasik. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego w Pilźnie, maturę zdał w 1949 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kończąc pierwszy stopień w 1952 r. i uzyskując tytuł magistra prawa w 1958 r. W latach 1952-1953 odbył aplikację sądową w Sądzie Powiatowym w Nisku i w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. W 1953 r. został asesorem sądowym w Okręgu Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z przydziałem do pracy w Sądzie Powiatowym w Mielcu. 16 VII 1955 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa Sądu Powiatowego w Mielcu, a 24 X 1955 r. mianowano go prezesem tegoż Sądu. W 1960 r. powrócił na funkcję wiceprezesa i pełnił ją do 1994 r. Na emeryturę przeszedł w 1997 r. Poza pracą zawodową angażował się w działalność Towarzystwa Wiedzy Powszechnej jako prelegent z dziedziny prawa. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy” oraz Medalem Pamiątkowym XXX-lecia Wymiaru Sprawiedliwości. Zmarł 9 VII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PODRAZA WOJCIECH WŁADYSŁAW, urodzony 26 IV 1959 r. w, Mielcu, syn Stefana i Elżbiety z domu Kralisz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1977 r. Studia na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie ukończył w 1983 r. z dyplomem lekarza. Po studiach został zatrudniony w macierzystej uczelni na stanowisku młodszego asystenta i później starszego asystenta I Kliniki Pediatrycznej (1983-1992). W 1987 r. ukończył I stopień specjalizacji z pediatrii, a w 1990 r. II stopień z tej dziedziny. W latach 1992-1997 pracował jako przedstawiciel medyczny oraz dyrektor okręgu firmy Boehringer Ingelheim. Odbył studia doktoranckie i po obronie rozprawy doktorskiej w 1994 r. w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie otrzymał tytuł doktora nauk medycznych. (Tytuł rozprawy doktorskiej: Ocena zastosowania zbiorów przybliżonych do określenia czynników ryzyka wznowy ostrej białaczki limfoblastycznej u dzieci) W 1997 r. powrócił do Pomorskiej Akademii Medycznej i pracował na stanowiskach: adiunkta w Zakładzie Fizyki Medycznej (1997-2008), p.o. kierownika Zakładu Fizyki Medycznej (2008-2011) i starszego wykładowcy (2011-2014). W 2014 r., po uzyskaniu habilitacji (tytuł rozprawy habilitacyjnej: Elektroencefalograficzna ocena dojrzałości mózgu oraz nasilenie zamiany HbF na HbA jako nowe czynniki ryzyka rozwoju retinopatii wcześniaków), został mianowany na stanowisko kierownika Zakładu Fizyki Medycznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.
PODRODZKI MACIEJ, rektor mieleckiej szkoły w latach 1704-1707.
PODSADOWSKI ANDRZEJ BOGUMIŁ, urodzony 29 IV 1955 r. w Zambrowie, syn Jana i Cecylii z Nowackich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Gorlicach, maturę zdał w 1974 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (kierunek: lotnictwo, specjalność: budowa płatowców), uzyskując tytuł magistra inżyniera. Ukończył także szereg kursów, m.in.: „Konsultant dla MSP“ zorganizowany przez Polską Fundację Promocji Kadr w Warszawie, „Zaradzanie i Marketing“ Polskiej Fundacji Promocji Kadr w Krakowie oraz „Manager Development Course – MDC“ przeprowadzony przez General Electric Training Center w Crotonville (USA). W latach 1980-1992 pracował w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym SK „PZL Mielec” jako: konstruktor, specjalista konstruktor i kierownik Działu Aerodynamiki. Ponadto w latach 1980-1981 odbył służbę w wojskach lotniczych oraz przeszedł szkolenie w COSSTWL Oleśnica i otrzymał stopień podporucznika. W 1992 r. przeszedł do WSK „PZL-Mielec”, gdzie powierzono mu funkcję głównego konstruktora bezpilotowego aparatu latającego UAV VECTOR i kierownika działu. Był twórcą koncepcji UAV VECTOR. Prowadził m.in.: prace z zakresu aerodynamiki samolotów projektowanych w Mielcu (np. projekt skrzydła samolotu MK-1), badania i poprawianie właściwości charakterystyk przeciągnięcia samolotów za pomocą zdalnie kierowanych modeli oraz prace nad poprawą charakterystyk korkociągowych samolotu M-18 poprzez modyfikację krawędzi natarcia. W 1997 r. został mianowany dyrektorem handlowym i członkiem Zarządu Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”. Brał udział w tworzeniu drugiego etapu restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” i „Programu restrukturyzacji Zakładu Lotniczego”, którego rezultatem było utworzenie w 1998 r. nowego podmiotu – Polskich Zakładów Lotniczych. Po ogłoszeniu upadłości Zakładu Lotniczego „PZL Mielec”, w latach 1999-2000 pełnił funkcję przedstawiciela upadłego ZL. W latach 2000-2004 pracował w General Electric Company Polska jako dyrektor Oddziału Engineering Design Center oraz członek Zarządu Spółki. Wniósł znaczący wkład w utworzenie i rozwój tej firmy, która stała się przykładem firmy high-tech i współpracy polsko-amerykańskiej w dziedzinie lotniczych silników turboodrzutowych. Promował także współpracę polsko-amerykańską w zakresie prac badawczo-rozwojowych. Ostatnio pełnione funkcje to: New Technology Oficer dla WSK „PZL Rzeszów“ i Pratt&Whitney Kalisz (2004-2005) oraz Scientific Oficer w Dziale Lotniczym Dyrekcji ds. Rozwoju Komisji Europejskiej w Brukseli (od 2005 r.). Poza pracą zawodową działał społecznie jako członek zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej Pomocy w Budownictwie Jednorodzinnym, dzięki której wybudowano 32 domy w zabudowie szeregowej.
POGODA WALENTY, urodzony 3 I 1887 r. w Cyrance koło Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Tarnowie. Po maturze w 1905 r. pracował jako nauczyciel w Trzemesnej koło Tuchowa, a później w Ryglicach. Na początku I wojny światowej walczył w armii austriackiej, ale w 1915 r. został wzięty przez Rosjan do niewoli i więziono go na terenie Kazania, a następnie w Taszkiencie i Twerze. Po wojnie powrócił do zawodu nauczycielskiego oraz studiował język polski i historię na Wyższych Kursach Nauczycielskich. W latach międzywojennych pracował m.in. na stanowisku kierownika Szkoły Powszechnej im. T. Kościuszki w Tarnowie oraz działał w Towarzystwie Szkół Ludowych. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do wojska, ale ze względu na zły stan zdrowia odesłano go do domu. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażował się w działalność ZWZ i prowadził tajne nauczanie. Gestapo wpadło na trop tej działalności i aresztowało go 7 III 1941 r. Po bestialskich przesłuchaniach został przewieziony do hitlerowskiego obozu w Oświęcimiu i tam zamordowany 21 IX 1942 r.
POGODA ZBIGNIEW JAN, urodzony 18 II 1941 r. w Ostrowach Baranowskich, pow. kolbuszowski, syn Michała i Julii z domu Magda. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1960 r. W latach 19581962 grał w drużynie piłkarskiej MKS „Gryf” Mielec. W 1963 r. został zatrudniony w PUPiK „Ruch” w Mielcu na stanowisku kierownika ds. administracji. Inspirował powstawanie wielu Klubów Prasy i Książki „Ruch” w powiecie mieleckim i uczestniczył w ich organizacji. W 1973 r. przeszedł do pracy w biurze Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu i do 1989 r. prowadził jego działalność. Pełnił także funkcje sekretarza i wiceprzewodniczącego Miejskiego Komitetu. W 1986 r. ukończył studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i uzyskał tytuł magistra prawa. W latach 70. i 80. uczestniczył z ramienia SD w kampaniach wyborczych oraz wybierany był do Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Rady. Był także ławnikiem w Sądzie Powiatowym (później Rejonowym). W latach 1990-1999 pełnił funkcję kierownika Inspektoratu ZUS w Mielcu. Rozwinął jego struktury, dostosowując je do zwiększających się zadań i potrzeb. Dla odpowiedniego funkcjonowania placówki dwukrotnie doprowadził do zmiany jej siedziby, a następnie rozpoczął proces wprowadzania do ZUS nowoczesnego wyposażenia technicznego.
POGODNA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Mościska. Biegnie od skrzyżowania ulic Wojska Polskiego i Rudnik, pomiędzy zabudowaniami, w kierunku południowym aż do lasu Czekaj i tam spotyka się z ul. Spokojną. Ma 624 m długości. Status ulicy i nazwę otrzymała 27 III 1985 r., po włączeniu Mościsk w granice Mielca. W ramach budowy w 2004 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię.
POHORYLES BARUCH, urodzony w 1894 r. w rodzinie żydowskiej. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Na skutek odniesionych ran został inwalidą. Mimo niesprawności fizycznej uzyskał wykształcenie prawnicze. Pracował jako aplikant sądowy w Wadowicach, a od 1924 r. pełnił funkcję sędziego powiatowego w Kalwarii. W 1928 r. został przeniesiony służbowo do Mielca i pracował jako sędzia w Sądzie Grodzkim. W 1938 r. przeszedł w stan spoczynku. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu. Podczas eksterminacji mieleckich Żydów w dniu 9 III 1942 r. został zastrzelony przez hitlerowców.
POHOSKI STANISŁAW, urodzony 24 IV 1843 r. na Podolu. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. W obawie przed represjami rosyjskimi przeniósł się do Galicji i około 1875 r. zamieszkał w Mielcu. Był inżynierem dróg krajowych w Wydziale Krajowym. Zmarł 8 III 1884 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
POJAZDY SANITARNE DODGE 3/4, samochody dla potrzeb służby zdrowia produkowane w WSK Mielec na przełomie lat 40. i 50. XX w. Wykonano około 100 sztuk sanitarek tego typu.
POKIŃSKI JULIAN, urzędnik państwowy, w latach 80. XIX w. komisarz c.k. Starostwa w Żółkwi, a następnie komisarz c.k. Starostwa w Stanisławowie. W latach 1888-1896 był starostą powiatu mieleckiego. Pełnił też funkcję przewodniczącego Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu. Należał do konserwatywnego koła politycznego Stańczyków. W 1896 r. został służbowo przeniesiony do pracy w Namiestnictwie we Lwowie, co prawdopodobnie wiązało się z porażką „Stańczyków” w wyborach w 1895 r. W 1899 r. został starostą powiatu tarnobrzeskiego i przewodniczącym tamtejszej Rady Szkolnej Okręgowej.
POKRYWKA MAŁGORZATA (z domu GALUS), urodzona 12 VI 1963 r. w Koszycach, córka Józefa i Danieli z domu Jagła. Absolwentka Zespołu Szkół Ekonomicznych nr 1 w Krakowie, maturę zdała w 1982 r. Studiowała na Wydziale Ekonomiki Obrotu (kierunek: ekonomika i organizacja obrotu i usług) Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 1987 r. otrzymała tytuł magistra ekonomii. W tym czasie ukończyła także Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne przy krakowskiej AGH. Pracę zawodową rozpoczęła od stanowiska referenta w Wojewódzkim Urzędzie Statystycznym w Łodzi (1987-1988). Kolejnymi miejscami pracy były: Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego Chemobudowa – Kraków SA. w Krakowie (księgowa, 1989-1990), Zakłady Przemysłu Jedwabniczego SILWANA SA Gorzowie Wielkopolskim (zastępca kierownika Działu Finansowego, 1991-1995) i Zakłady Azotowe w Tarnowie – Mościcach SA. (kierownik Zespołu ds. Rozliczeń Budżetowych, 1995-1997). W tym okresie ukończyła m.in. kurs dla księgowych bilansistów. W 1999 r. została zatrudniona w Zakładzie Energetycznym Tarnów SA/ENION SA/Enion Energia Sp. z o.o. w Krakowie na stanowisku kierownika Biura Taryf, a następnie została doradcą Zarządu (do 2010 r.). Ukończyła m.in. studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i zarządzania finansami (2000) oraz zarządzania projektami według metodyki PRINCE 2 (2009), a także uzyskała świadectwo kwalifikacyjne Ministerstwa Finansów do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych (2001). Od 1 XII 2010 r. pracuje w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Początkowo pełniła funkcję koordynatora Biura Kontroli Zarządczej, a w 2015 r. powierzono jej funkcję sekretarza powiatu.
POKRYWKA WACŁAW, urodzony 25 VIII 1962 r w Przewrotnem koło Rzeszowa, syn Stanisława i Anny z Węglowskich. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, maturę zdał w 1981 r. Studiował w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi i w 1988 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Staż podyplomowy odbył w latach 1988-1990 w Szpitalu Wojskowym w Wałczu, Szpitalu Wojskowym w Przemyślu i Jednostce Wojskowej w Myśliborzu. Od 1990 r. do 1993 r. był asystentem Oddziału Neurochirurgii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Gorzowie Wielkopolskim, a w latach 1993-1997 pracował jako asystent Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Tarnowie. W 1993 r. uzyskał specjalizację I stopnia z neurochirurgii, a w 1997 r. – specjalizację II stopnia z tego działu medycyny klinicznej. W 1997 r. powierzono mu stanowisko zastępcy ordynatora Oddziału Neurochirurgii Szpitala Wojewódzkiego im. Św. Łukasza w Tarnowie. Uczestniczył w wielu formach doskonalenia zawodowego, głównie w zakresie neurochirurgii, m.in. w kursach i szkoleniach w Aalborgu (Dania), Kopenchadze (dwutygodniowy staż), Maderze (Portugalia), Barcelonie (Hiszpania), Kaprunie (Austria) i Krakowie. 27 XII 2007 r. został mianowany ordynatorem Oddziału Neurochirurgii Szpitala Powiatowego w Mielcu.
POKUSA MARCIN JAN, urodzony 17 X 1978 r. w Żywcu, syn Michała i Zofii z domu Górny. Absolwent Państwowej Szkoły Muzycznej Stopnia Podstawowego i Licealnego im. Stanisława Moniuszki w Bielsku-Białej z maturą w 1997 r. Studia na kierunku instrumentalistyka (w zakresie gry na fagocie) w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu ukończył w 2002 r. z tytułem magistra sztuki. Od 2003 r. do 2009 r. pracował jako instruktor w Gminnym Ośrodku Kultury „Jemioła” w Ślemieniu. Podjął studia na kierunku wokalistyka (specjalność: wokalno-aktorska) w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach i ukończył je w 2014 r. z tytułem magistra sztuki. (Był to drugi tytuł magistra sztuki.) W lutym 2014 r. został zaangażowany do Opery Śląskiej w Bytomiu jako artysta chóru, a w listopadzie tego roku przeszedł do Opery Krakowskiej w Krakowie, gdzie jako artysta chóru występował do końca sierpnia 2017 r. Od roku szkolnego 2018/2019 pracuje w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu jako nauczyciel śpiewu i fagotu. Poza nauką i pracą zawodową angażował się w amatorski ruch artystyczny. Był muzykiem w Zespole Pieśni i Tańca „Ziemia Żywiecka”, współzałożycielem i członkiem kapeli archaicznej „Fickowo Pokusa” (2000-2014) i zespołu chrześcijańskiego „Siewcy Lednicy” (2000-2014) oraz członkiem zespołu folkowego „Besquidians” (2010-2014). Od 2016 r. jest liderem zespołu chrześcijańskiego „iGramy z Pokusą”. Zespoły, w których występował, odnosiły liczne sukcesy na folkowych festiwalach oraz dokonały szeregu nagrań (Polskie Radio, TVP, wydawcy płyt). Miał też sukcesy indywidualne, m.in. III miejsce w klasie V w Ogólnopolskich Przesłuchaniach Uczniów Klas Instrumentów Dętych Drewnianych Szkół Muzycznych II st., I Nagrodę w XIV Konkursie Gry na Unikatowych Instrumentach Ludowych, Nagrodę Telewizji Polskiej SA. „Eurotalent 2004” w kategorii: Inicjatywy Społeczne. Po przyjeździe do Mielca wstępuje m.in. z orkiestrami PSM I i II st. oraz w Mieleckiej Orkiestrze Symfonicznej. Wyróżniony m.in. Honorową Odznaką „Za Zasługi dla Województwa Śląskiego” oraz Nagrodą Starosty Suskiego za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania kultury i ochrony dziedzictwa kulturowego.
POLA WINCENTEGO (ULICA), krótka (117 m), „ślepa” uliczka na osiedlu Wolności, jedna z bocznych ulicy X. Dunikowskiego. Powstała i otrzymała patrona w 1977 r. Biegnie wśród prywatnych posesji z domami jednorodzinnymi.
Patron ulicy: WINCENTY POL (1807-1872) to niezwykła postać w historii literatury polskiej XIX w.: żołnierz, poeta, geograf i działacz polityczny. Wielki patriota, powstaniec listopadowy, za odwagę w walce odznaczony orderem Virtuti Militari. Choć pozostawił niemały dorobek literacki, to znany jest głównie z autorstwa słów do pieśni Piękna nasza Polska cała, którą upowszechnił Państwowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze”. W ramach remontu otrzymała nawierzchnię z kostki betonowej.
POLAK JAN, urodzony 17 IX 1920 r. w Łysakówku, powiat mielecki, syn Jana i Anny z domu Kasprzak. Ukończył Państwowe Liceum Melioracyjne w Krakowie (z maturą) oraz studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie z tytułem inżyniera melioracji. Od 1944 r. pracował w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu na stanowiskach: zastępca kierownika rejonu i główny inżynier (do 1962 r.) oraz kierownik grupy robót (1962-1967). W latach 1967-1969 pełnił funkcję dyrektora przedsiębiorstwa. Od 1969 r. do 1975 r. pracował ponownie jako kierownik budowy i główny specjalista. Był także kierownikiem praktyk. Ponadto pracował (w niepełnym wymiarze godzin) w Biurze Projektów Wodno-Melioracyjnych. W czasie pracy w RPM wniósł znaczący wkład w rozwój i unowocześnienie urządzeń melioracyjnych w powiecie mieleckim i okolicznych powiatach. W 1975 r. przeszedł do Wojewódzkiego Zarządu Gospodarki Wodnej i Melioracji w Rzeszowie, a następnie do Rejonowego Przedsiębiorstwa Melioracyjnego w Sandomierzu. Projektował urządzenia melioracyjne i kierował ich budowaniem, m.in. W Kamionce, Cierpiszu, Siedleszczanach i Wilczej Woli. W 1980 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Zmarł 27 X 1996 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
POLAK KRZYSZTOF, urodzony 6 VII 1957 r. w Mielcu, syn Stanisława i Genowefy z domu Adamczyk. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (kierunek –pedagogika kulturalno-oświatowa) ukończył w 1981 r. z tytułem magistra i wyróżnieniem. Napisał pracę magisterską Wychowawcze funkcje amatorskiego ruchu artystycznego. Po odbyciu rocznego przeszkolenia wojskowego rozpoczął pracę w charakterze asystenta w Zakładzie Dydaktyki Ogólnej UJ. Pozostał w nim także po przemianowaniu ZDO na Zakład Pedagogiki Szkolnej. W 1992 r. na podstawie rozprawy Podmiotowe uwarunkowania działalności innowacyjnej nauczycieli uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki. Istotną rolę przy zbieraniu materiałów do tej rozprawy było dodatkowa praca w charakterze nauczyciela języka angielskiego w szkole podstawowej. Od 2002 r. do 2008 r. sprawował obowiązki zastępcy dyrektora Instytutu Pedagogiki UJ ds. studenckich, a przez pięć kolejnych lat był pełnomocnikiem dziekana Wydziału Filozoficznego UJ do spraw studiów doktoranckich w Instytucie Pedagogiki UJ. Od 2005 r. jest koordynatorem programu Erasmus – Longlife Learning Programme w Instytucie Pedagogiki UJ, m.in. odpowiada za wymianę pracowników naukowych i studentów. Bierze udział w wymianie naukowej (uzyskał sześciokrotnie stypendium z programu Erasmus) i wygłasza wykłady dla studentów z uczelni zagranicznych (Jena, Luxemburg, Rotterdam, Zlin i Baden). Jest autorem ponad 60 publikacji, w tym czterech książek autorskich: Nauczyciel – Twórczość – Promocja. Wybrane uwarunkowania modernizacji oświaty (Kraków 1997), Indywidualne teorie nauczycieli. Geneza – Badanie – Kształtowanie (Kraków 1999), Kultura szkoły. Od relacji społecznych do języka uczniowskiego (Kraków 2007) i Bezradność nauczyciela (Kraków 2012). Uczestniczył w kilku międzynarodowych projektach badawczych, dotyczących m.in. procesów społecznych towarzyszących polskim przemianom ustrojowym przełomu lat 80. i 90. (projekt realizowany w latach 1994-1995), modelu współpracy szkoły z innymi instytucjami środowiska lokalnego (projekt School and Community, 2005-2008), mechanizmów wykluczenia społecznego oraz wskazania możliwości społecznej integracji w ośmiu społecznościach krajowych reprezentowanych w projekcie (projekt Social Inclusion and Exclusion, 2007-2009). W ramach działalności badawczo-organizacyjnej uczestniczył też w programie SMART – Kreator, który obok programów Nowa Szkoła, Nowa Matura i Arka stanowił ważny element poszukiwania nowego modelu systemu edukacyjnego u schyłku lat 90-tych. Doświadczenia zdobyte w trakcie uczestnictwa w programie SMART- Kreator stały się podstawą do przygotowania projektu studiów podyplomowych „Edukacja i reforma”. Po akceptacji projektu pełnił funkcję kierownika tych studiów w latach 2000-2007. Ponadto przez kilkanaście lat był związany zawodowo z Państwową Wyższą Szkołą Zawodową w Krośnie, powstałą na bazie m.in. Kolegium Nauczycielskiego działającego pod patronatem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współorganizował w niej specjalność – edukacja wczesnoszkolna. Pracował na stanowiskach profesora i docenta oraz przez kilka lat pełnił funkcję kierownika Zakładu Pedagogiki. Należy do Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, a w latach 1996-1998 pełnił funkcję sekretarza Zarządu Krakowskiego Oddziału PTP. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Po 2013 r. pracował nadal jako profesor UJ w Instytucie Pedagogiki na Wydziale Filozoficznym. Poza działalnością naukową, dydaktyczną i publikacyjną w UJ angażuje się w działalność społeczną. Jest współzałożycielem Krakowskiej Grupy Przyjaciół Powstańców Warszawskich i kieruje jej działalnością, m.in. udzielaniem różnych form wsparcia nielicznym już powstańcom. Jest współredaktorem Biuletynu Środowiska Żołnierzy AK IV Obwodu Ochota Okręgu Warszawa i publikuje w nim cykl „Widziane spod Wawelu”. Za działalność na rzecz ŚZŻAK został wybrany na członka nadzwyczajnego Światowego Związku Żołnierzy Żołnierzy Armii Krajowej (bez uprawnień kombatanckich) oraz wyróżniony Odznaką Armii Krajowej.
POLAK URSZULA, urodzona 30 VI 1973 r. w Mielcu, córka Edwarda i Marii z domu Duszkiewicz. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1992 r. Studia na Wydziale Filologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1997 r. z tytułem magistra filologii polskiej. Od 1 IX 1997 r. do 31 VIII 2003 r. pracowała w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczycielka języka polskiego. Równocześnie była instruktorem w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu (1998-1999). Od 1 IX 2000 r. uczyła języka polskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. W 2003 r. uzyskała stopień zawodowy nauczyciela mianowanego, a w 2006 r. nauczyciela dyplomowanego. Przejawiała niezwykłą aktywność w pracy pozalekcyjnej. Przygotowywała (z powodzeniem) uczniów do Olimpiady Literatury i Języka Polskiego, konkursów i turniejów poetyckich. Była współorganizatorką m.in.: uroczystości patriotycznych, pokazu filmów wyreżyserowanych przez uczniów, szkolnych sesji popularnonaukowych, wyjazdów do teatrów zawodowych oraz współpracy z niemiecką szkołą w Erlangen. Uczestniczyła w pracach komisji rekrutacyjnej i zespołu redakcyjnego szkolnej strony internetowej. Od 2008r. wspólnie z Magdaleną Zalotyńską i Jolantą Gałkowską opracowywała teksty kolejnych Dyktand Niepodległościowych i sprawdzała efekty pracy uczestników. Sprawowała opiekę nad chórem szkolnym. W plebiscycie uczniów otrzymała honorowy tytuł „Belfer The Best’ia 2015”. Zmarła 23 VIII 2017 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
POLAK VEL RYNNOWIC KAZIMIERZ, burmistrz i wójt mielecki w latach 1705-1711.
POLAKOWSKI GRZEGORZ KRZYSZTOF, urodzony 7 III 1984 r. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie (profil matematyczno-fizyczny) z maturą w 2003 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa (kierunek: energetyka, specjalizacja: systemy informatyczne w energetyce) Politechniki Warszawskiej w Warszawie i w 2007 r. uzyskał tytuł inżyniera, a w 2009 r – tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w styczniu 2008 r. w Stołecznym Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej SA. w Warszawie jako referent ds. systemów energetycznych. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Wartsila Polska Sp. z o.o. w Gdańsku (stażysta, w tym pobyt w Finlandii, II – XI 2009 r.) i ILF Consulting Engineers Polska Sp. z o.o. Warszawa (inżynier projektu, XI 2009 r. – XI 2013 r.). 9 XII 2013 r. objął stanowisko dyrektora ds. inwestycji i rozwoju w Elektrociepłowni Mielec Sp. z o.o. i od VI 2020 r. prokurenta. Pełni też funkcję wiceprezesa Zarządu. W 2021 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Zarządzania (profil ogólnomenedżerski) Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie.
POLAŃSKA-SZKUTNICKA KRYSTYNA (z domu POLAŃSKA), urodzona 8 IX 1948 r. w Głogowie, woj. zielonogórskie, córka Tadeusza i Antoniny z domu Białas. Z rodzicami przybyła do Mielca w 1949 r. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących z maturą w 1968 r. W latach szkolnych rozpoczęła treningi lekkoatletyczne w LKS „Tęcza” Mielec pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza. Specjalizowała się w sprintach (100 i 200 m), biegach 80 i 100 m przez płotki oraz skoku w dal (rekord życiowy 5,87 m). Należała do ścisłej czołówki okręgu rzeszowskiego. Zdobyła szereg medali na krajowych mistrzostwach Zrzeszenia LZS, jednego z najsilniejszych zrzeszeń w Polsce. Od 1965 r. powoływana była na zgrupowania kadry narodowej sprinterek. W latach 70. startowała z powodzeniem także w wielobojach. W 1974 r. na zawodach w Rzeszowie ustanowiła nowy rekord Zrzeszenia LZS w pięcioboju lekkoatletycznym (3814 pkt.). W połowie lat 70. zakończyła wyczynowe uprawianie sportu. Pracę zawodową rozpoczęła 15 XII 1966 r. jako sekretarz LZS przy PZGS w Mielcu i funkcję tę pełniła do 31 VIII 1975 r. Od 1970 r. prowadziła zajęcia z młodzieżą jako instruktor lekkoatletyki. Od 1973 r. pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w szkołach ponadpodstawowych: Zasadniczej Szkole Zawodowej w Mielcu (1973-1974), ZSZ CRS „Samopomoc Chłopska” w Rzeszowie (1975-1977), I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu (1977-1979) i Liceum Medycznym od 1979 r. do przejścia na emeryturę z dniem 1 IX 1998 r. na pełnym etacie oraz do 31 VIII 2000 r. w niepełnym wymiarze godzin. W 1979 r. ukończyła Wydział Wychowania Fizycznego AWF w Krakowie i uzyskała tytuł magistra. Wielokrotnie z powodzeniem przygotowywała uczennice do zawodów międzyszkolnych. W 1998 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu i członka Zarządu Miasta na kadencję 1998-2002.
POLAŃSKA-WIĘCKOWSKA BARBARA (z domu PFEIFER), urodzona 31 X 1931 r. w Stanisławowie, córka Leona i Marii z Pyrzowskich. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Jeleniej Górze. W 1945 r. wraz z rodziną została przesiedlona do Gliwic, a następnie do Jeleniej Góry. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące i Szkołę Muzyczną I stopnia w Jeleniej Górze. W 1950 r. przeniosła się z rodziną do Wrocławia, gdzie kontynuowała naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej. W latach 1952-1954 grała w orkiestrze salonowej zorganizowanej przez Agencję „Artos” we Wrocławiu i występującej w uzdrowiskach na Dolnym Śląsku, a także akompaniowała artystom Opery i Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu. W listopadzie 1956 r. na zaproszenie Janusza Mejzy przyjechała do Mielca i w grudniu objęła klasę fortepianu w zorganizowanym przez niego Społecznym Ognisku Muzycznym, przekształconym w 1962 r. na Państwowe Ognisko Muzyczne. (Pracowała w nim do 1965 r.) W latach 1956-1960 kształciła się w Zaocznym Studium Muzycznym Centralnej Poradni Amatorskiego Ruchu Artystycznego w Poznaniu i uzyskała uprawnienia pedagogiczno-instruktorskie. Także w 1960 r. otrzymała dyplom Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej. W 1957 r. została zatrudniona w WSK Mielec i skierowana do pracy w ZDK, gdzie rozpoczęła pracę w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. W trakcie blisko 40-letniej pracy z „Rzeszowiakami” pełniła różne funkcje: chórmistrza, korepetytora baletu, akompaniatora i w latach 80. – dyrygenta, wnosząc duży wkład w liczne sukcesy artystyczne krajowe i zagraniczne zespołu. Występowała także jako solistka – pianistka. Akompaniowała Zespołowi Teatralnemu ZDK (później RCK). W ramach tzw. „małych form” zorganizowała i prowadziła w latach 60. zespół estradowy i grupy wokalne: kwartet męski, tercet żeński, tercet egzotyczny i zespół instrumentalny. Komponowała i aranżowała utwory dla potrzeb tych zespołów. W 1967 r. rozpoczęła pracę z reaktywowanym chórem męskim „Melodia” i później chórem mieszanym jako akompaniator, a następnie także jako jeden z dyrygentów. Otrzymała instruktorską kategorię I (1969) i kat. S – specjalną (1982). Samodzielnie prowadziła chór mieszany „Melodia” od 1993 r. Funkcję kierownika artystycznego obu zespołów „Melodia” pełniła od 1997 r. do 2001 r., wnosząc istotny wkład w sukcesy obu chórów w kraju i za granicą. Poza pracą zawodową udzielała się społecznie, prowadząc chór przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (lata 60., 70. i 80.) oraz chór seniorów (byłych pracowników WSK Mielec) przy Radzie Związkowej WSK w latach 1987-1991. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką Honorową Złotą z Wieńcem Laurowym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr i Odznaką Honorową Złotą PZChiO. Zmarła 19 I 2018 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
POLECKI KAZIMIERZ, rektor mieleckiej szkoły, wzmiankowany w 1708 r.
POLEK ALEKSANDER, urodzony 1 VII 1893 r., syn Jana. W 1924 r. ukończył studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 30. pełnił funkcję lekarza powiatowego w Mielcu. Po II wojnie światowej pracował jako lekarz w Krakowie.
POLEK MICHAŁ JAN, urodzony 22 X 1955 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Romana i Bronisławy z domu Marszałek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Grał w piłkę nożną w Gryfie Mielec. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu jako tokarz. W latach 1976-1978 odbył zasadniczą służbę wojskową. W tym czasie ukończył Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu z tytułem mechanika lotniczego i jako mechanik służył w jednostce wojskowej w Radomiu. Po powrocie ze służby pracował jako mechanik w Zakładzie Usług Agrolotniczych (1978-1979) i Aeroklubie Mieleckim (1979-1980). W 1980 r. przeszedł do pracy w Milicji Obywatelskiej na stanowisko kontrolera ruchu drogowego Wydziału Ruchu Drogowego KW MO w Rzeszowie. Ukończył Szkołę Podoficerską Ruchu Drogowego w Piasecznie (1981), kurs chorążych ruchu drogowego w Piasecznie (1986), Wyższą Szkołę Oficerską w Szczytnie (1988) i Akademię Spraw Wewnętrznych w Warszawie z tytułem magistra administracji (1991). W 1988 r. został przeniesiony do Sekcji Przestępstw Gospodarczych RUSW w Mielcu. Od 1990 r. powrócił do struktur ruchu drogowego w Komendzie Policji w Mielcu i pełnił funkcje: kierownika Samodzielnej Sekcji Ruchu Drogowego (1990-1993), zastępcy naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego i Prewencji (1993-1999) i naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji (1999-2008). Był też członkiem Komisji ds. Oznakowania Dróg przy Staroście Powiatowym w Mielcu. W 2008 r. został powołany na stanowisko zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu, a w 2010 r. w stopniu młodszego inspektora przeszedł na emeryturę. W ramach obowiązków i poza pracą zawodową współpracował z instytucjami związanymi z ruchem drogowym i wieloma organizacjami społecznymi, m.in. LOK, ZHP, PZMot i Automobilklubem Mieleckim. Pełni funkcję pełnomocnika prezesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Dzielność”, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla LOK” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”.
POLGAZ (ZAKŁAD GAZÓW TECHNICZNYCH), wytwórnia gazów technicznych wybudowana od podstaw w Mielcu przy ul. Przemysłowej i uruchomiona w 1969 r. Podjęła produkcję acetylenu, tlenu w fazie ciekłej i gazowej, tlenu medycznego oraz azotu technicznego w stanie ciekłym i gazowym. Działalnością objęła 12 województw Polski południowo-wschodniej, m.in. poprzez filie w Kielcach, Lublinie, Skarżysku-Kamiennej i Tarnowie. Szczególną specjalnością mieleckiego zakładu stała się produkcja tlenu medycznego dla szpitali, przychodni i służb ratowniczych. W latach 90. firma przeżywała kryzys i starano się go przezwyciężyć przez restrukturyzacje i zmiany włascicieli.
POLICJA, organ państwowy powołany do ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego. Powstała w ramach zmian ustrojowych w Polsce po 1989 r., na mocy tzw. pakietu ustaw policyjnych z dnia 6 IV 1990 r. Przekształcenie Milicji Obywatelskiej w Policję nastąpiło 10 V 1990 r. M.in. odpolityczniono policjantów na wszystkich szczeblach, rozdzielono policję od UOP (powołanego w miejsce zlikwidowanego SB), zdecentralizowano wiele uprawnień decyzyjnych i zwiększono składy osobowe komend rejonowych. W komendzie w Mielcu w latach 1990-1991 przyjęto 64 nowych policjantów, czyli 1/3 kadry. Nie zmieniono natomiast siedziby głównej mieleckiej Policji, która pozostała w budynku przy ul. St. Wyspiańskiego 8, a więc w dawnej „40” na Osiedlu Fabrycznym WSK, później wielokrotnie modernizowanym i rozbudowanym. Pierwszym komendantem Komendy Rejonowej był podinspektor Bogusław Chyc, a zastępcą nadkomisarz Bronisław Rolek. Pierwsze ślubowanie policjantów garnizonu mieleckiego odbyło się jesienią 1990 r. w Sali Królewskiej PSM I i II st., a odebrał je B. Chyc. W 1992 r., po odejściu B. Chyca na stanowisko komendanta wojewódzkiego w Przemyślu, komendantem rejonowym Policji w Mielcu został nadkomisarz B. Rolek (później podinspektor i młodszy inspektor), a zastępcą nadkomisarz Mieczysław Babula. W tym czasie mielecka Komenda Rejonowa Policji pracowała według następującego rozkazu (schematu) organizacyjnego: 1) Wydział Kryminalny, którego naczelnikiem był podkomisarz Ryszard Szkotnicki, a później komisarz M. Babula i komisarz Ryszard Gergont, 2) Wydział Dochodzeniowo Śledczy z naczelnikiem komisarzem (później nadkomisarzem) Stanisławem Duszą i zastępcą aspirantem sztabowym Janem Mączką; od 1997 r. naczelnikiem został komisarz Wiesław Turek, 3) Samodzielna Sekcja Dzielnicowych, kierowana przez komisarza Henryka Buraka i zastępcę aspiranta sztabowego Stanisława Madeja, 4) Wydział Prewencji z naczelnikiem kom. Henrykiem Żygadłą (później podinspektorem), 5) Wydział Ruchu Drogowego, kierowany przez naczelnika komisarza (później podinspektora) Michała Polka, 6) Wydział Kadr i Szkolenia z naczelnikiem komisarzem Mirosławem Furdyną (później podinspektorem) i 7) Sekcja Logistyki, kierowana przez aspiranta sztabowego Stanisława Skopa. W przeprowadzonej kilka lat później zmianach w rozkazie oranizacyjnym powstały m.in.: Wydział Ruchu Drogowego i Prewencji z naczelnikiem H. Żygadłą i zastępcami H. Burakiem i M. Polkiem oraz księgowość, kierowana przez główną księgową podinspektor Izabelę Jaros. Kolejna zmiana dotyczyła rozdzielenia poszczególnych służb i zmian nazewnictwa. Powstały: 1) Sekcja Dochodzeniowo-Śledcza z naczelnikiem podinspektorem W. Turkiem, 2) Sekcja Kryminalna z naczelnikiem podinspektorem R. Gergontem, 3) Sekcja Prewencji z naczelnikiem podinspektorem M. Furdyną oraz zastępcami podinspektorem Józefem Kiełbasą i nadkomisarzem Lucjanem Moździochem, 4) Sekcja Ruchu Drogowego z naczelnikiem podinspektorem M. Polkiem, 5) Zespół Kadr i Szkolenia, kierowany przez nadkomisarza Andrzeja Kopcia i podinspektora Wiesława Marca, 6) Zespół Finansów i Zaopatrzenia, kierowany przez aspiranta sztabowego St. Skopa. Po utworzeniu powiatów (1999) rozpisano konkurs na stanowisko komendanta powiatowego w Mielcu. Spośród 8 kandydatów najwięcej głosów otrzymał nadkomisarz H. Burak, ale ostatecznie komendantem mianowano nadkomisarza Zbigniewa Głowackiego, pełniącego dotąd funkcję zastępcy komendanta w Ropczycach. Zastępcami zostali nadkomisarz H. Burak i podkomisarz Władysław Błażejowski. W 2002 r. odwołano podinspektora Z. Głowackiego z pełnionego stanowiska i obowiązki komendanta powierzono podinspektorowi H. Burakowi. Po trzech miesiącach komendantem powiatowym został mianowany podinspektor Ryszard Szkotnicki, I zastępcą – podinspektor H. Burak, a II zastępcą nadkomisarz W. Błażejowski. W 2003 r. podinspektorów R. Szkotnickiego i H. Buraka awansowano na stopień młodszego inspektora, a w 2005 r. nadkomisarza W. Błażejowskiego na stopień podinspektora. Według stanu z dnia 31 XII 2005 r. Komenda Powiatowa Policji liczyła 218 etatów policyjnych oraz 20 etatów cywilnych. Poza Mielcem w strukturze funkcjonowalo 3 posterunki w Radomyślu Wielkim, Padwi Narodowej i Przecławiu oraz 5 rewirów dzielnicowych w: Borowej, Czerminie, Gawłuszowicach, Tuszowie Narodowym i Wadowicach Górnych. Od początku funkcjonowania (1990) Komenda Rejonowa (Powiatowa) w Mielcu plasuje się w czołówce komend w województwie rzeszowskim (podkarpackim). Od 1999 r. systematycznie spada dynamika przestępczości na terenie powiatu. Wśród czynników wpływających na to pozytywne zjawisko wymienić można aktywność Sekcji Prewencji, a zwłaszcza Zespołu ds. Prewencji Kryminalnej i Nieletnich, współpracującego ze szkołami, parafiami, instytucjami i stowarzyszeniami na rzecz ochrony młodzieży przed przestępstwami oraz zapobiegania wejściu młodych ludzi na drogę przestępstwa. Efektem tego wspólnego działania jest spadająca ilość przestępstw popełnianych przez nieletnich. W latach 2007-2008 przeprowadzono remont siedziby Komendy Powiatowej przy ul. S. Wyspiańskiego. 1 VIII 2008 r. awansowano inspektora Ryszarda Szkotnickiego na stanowisko zastępcy komendanta wojewódzkiego Policji w Kielcach. Komendantem Komendy Powiatowej Policji w Mielcu mianowany został młodszy inspektor Mirosław Furdyna. W 2012 r. inspektor Mirosław Furdyna został mianowany komendantem powiatowym Policji w Tarnobrzegu, a komendantem powiatowym Policji w Mielcu został inspektor Andrzej Świder. Kolejna zmiana nastąpiła w czerwcu 2016 r. Stanowisko komendanta objął nadkomisarz Jacek Juwa. 21 IX 2018 r. Komenda Powiatowa Policji w Mielcu otrzymała sztandar w czasie uroczystości na placu Armii Krajowej. W związku z powierzeniem podinspektorowi Jackowi Juwie funkcji zastępcy komendanta wojewódzkiego Policji w Rzeszowie (I 2022 r.), na funkcję pełniącego obowiązki komendanta powiatowego Policji w Mielcu powołano podinspektora Tomasza Grazdę.
Komendanci: podinspektor Bogusław Chyc (1990-1992), nadkomisarz (później podinspektor i młodszy inspektor) Bronisław Rolek (1992-1999), podinspektor Zbigniew Głowacki (1999-2002), p.o. podinspektor Henryk Burak (2002), podinspektor – inspektor Ryszard Szkotnicki (2002-2008), inspektor Mirosław Furdyna (2008-2012), inspektor Andrzej Świder (2012-2016), nadkomisarz/podinspektor Jacek Juwa (2016-2022), podinsp. Tomasz Grazda (I 2022-nadal).
Zastępcy komendantów: nadkomisarz Bronisław Rolek (1990–1992), nadkomisarz Mieczysław Babula (1992-1999), nadkomisarz (później podinspektor i młodszy inspektor) Henryk Burak (1999–2007) i nadkom. (później podinsp. Władysław Błażejowski (1999–2006), podinsp. Mirosław Furdyna (2006-2008), kom. Robert Płoszaj (2007-2010), mł. insp. Michał Jan Polek (2008-2010), mł. insp. Jeremi Bartosiewicz (2010-2014), nadkom. Andrzej Leszek Swół (2010-2019), podinsp. Lesław Zdziebło (2014-2019), nadkom. – podinsp. Grzegorz Bajda (2017-2023), nadkom. Adam Mielnicki (2019-II 2022), nadkom. Paweł Grzegorz Leś (V 2022-nadal), p.o. kom. Ryszard Łabaj (2023-nadal)
POLICJA MIEJSKA – zob. STRAŻ MIEJSKA.
POLICJA PAŃSTWOWA (PP), utworzona została na mocy ustawy z 24 VII 1919 r. Komendzie Głównej podlegały Komendy Okręgowe, m.in. w Krakowie, a tym – Komendy Powiatowe, m.in. w Mielcu. Pierwszą siedzibą Komendy Powiatowej był dworek i pawilon na posesji przy ul. H. Sienkiewicza, drugą – budynek przy ul. W. Potockiego, a trzecią – budynek nr 12 przy ul. T. Kościuszki. Komendzie Powiatowej podlegały posterunki w miejscowościach: Apolinary, Borowa, Czermin, Jaślany, Mielec, Padew Narodowa, Przecław, Rzochów, Radomyśl Wielki i Zgórsko. Mieleccy policjanci odegrali ważne role nie tylko w utrzymywaniu bezpieczeństwa publicznego, ale zapisali się ofiarną i odpowiedzialną postawą w czasie wielkiej powodzi w 1934 r. We wrześniu 1939 r., po opuszczeniu miasta przez władze administracyjne i policję, z inspiracji byłego komendanta W. Wróblewskiego zorganizowano pod jego dowództwem Straż Obywatelską, która czuwała nad porządkiem w mieście i starała się przeciwdziałać rabunkom sklepów i magazynów. Po ukazaniu się zarządzenia o organizacji Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa (17 XII 1939 r.), niemieckie władze okupacyjne w Mielcu rozwiązały Straż Obywatelską, a powołały Policję Polską (tzw. „granatową”) i stanowiły dlań zwierzchnictwo. Siedzibą Policji był budynek szkolny fundacji barona Hirscha przy Piłsudskistrasse. Polscy policjanci funkcjonowali w niezwykle skomplikowanych uwarunkowaniach i zachowywali się bardzo różnie. Jedni wysługiwali się Niemcom i ponad potrzebę gorliwie wykonywali swoje obowiązki, ale byli też i tacy, którzy utrzymywali kontakty z ruchem oporu lub doń należeli. Uprzedzając o planowanych aresztowaniach lub innych akcjach niemieckich uratowali niejedno życie. Byli jednak tak głęboko zakonspirowani, że wielu partyzantów nie wiedziało o tym i strzelając do policjantów „granatowych” popełniało tragiczne pomyłki. W taki sposób zginęli m.in. mieleccy policjanci Zdzisław Sarnowski i Julian Toczyński. Tragiczny był też los policjantów, którzy z różnych przyczyn (z reguły służbowych) znaleźli się na wschodnich terenach Polski, zajętych 17 IX 1939 r. przez Armię Czerwoną. Niemal wszyscy zostali zamordowani w Katyniu lub w innych radzieckich obozach. (Szerzej w haśle Katyńskie Tablice.) 27 VII 1944 r. dekretem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego Policję Państwową rozwiązano.
Komendanci powiatowi: podkomisarz Franciszek Szczotkowski (1 XII 1919 r. – 1 V 1920 r.), komisarz Stanisław Szura (3 V 1920 r. – 10 V 1922 r.), podkomisarz Michał Wątroba (11 V 1922 r. – V 1924), p.o. komendanta st. przodownik Teofil Kowalski (1 VII 1924 r. – 29 IX 1924 r.), podkomisarz Władysław Wróblewski (1 XI 1924 r. – 10 X 1932 r.), komisarz Aleksander Józef Wolański (XII 1932 r. – VII 1933 r.), komisarz Józef Rożdżeński (VII 1933 r. – VIII 1936 r.), komisarz Rudolf Belina (VIII 1936 r. – IX 1939 r.).
POLITECHNIKA DZIECIĘCA FILIA W MIELCU, projekt Politechniki Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w Rzeszowie oraz WSK „PZL-Rzeszów” SA., uruchomiony w październiku 2009 r. w Rzeszowie. Jego słuchaczami są dzieci w wieku 9-12 lat. Celem jest pokazanie tajemnic naukowych w sposób zabawowy oraz „odciąganie od telewizji i komputera”. Po powodzeniu PD w Rzeszowie uruchomiono filie w kilku miastach na terenie województwa podkarpackiego, m.in. w Mielcu. Pierwszy wykład w Mielcu odbył się 26 X 2013 r. Uczestnikami są dwie grupy wykładowe rekrutujące się ze szkół podstawowych z powiatu mieleckiego. Zajęcia PD odbywają się w Zamiejscowym Ośrodku Dydaktycznym AGH w Mielcu przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. Partnerami projektu w Mielcu są: Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. w Mielcu (partner strategiczny), Kronospan Mielec Sp. z o.o. oraz Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu.
POLITECHNIKA KRAKOWSKA PUNKT KONSULTACYJNY W MIELCU, powstał z inicjatywy WSK Mielec w celu wykształcenia na miejscu własnej kadry z wyższym wykształceniem. W 1960 r. zorganizowano pilotażowo Punkt Konsultacyjny Studium Magisterskiego Politechniki Krakowskiej w Mielcu i studia te ukończyły 23 osoby, uzyskując tytuł magistra inżyniera. Od roku akademickiego 1962/1963 r. rozpoczęto kształcenie w zakresie studiów I stopnia (inżynier). Pierwsze dyplomy inżynierskie odebrało w 1967 r. 51 osób. W kolejnych latach studia podejmowało corocznie 50 – 70 osób. Siedzibami PK PK były obiekty WSK, m.in.: budynki Zespołu Szkół Technicznych. W 1976 r. z okazji podsumowania 15-lecia działalności podano, że studia w mieleckim PK ukończyło 420 osób.
POLITECHNIKA RZESZOWSKA PUNKT KONSULTACYJNY W MIELCU, rozpoczął działalność od roku akademickiego 1974/1975. Przejął dotychczasowy zakres funkcjonowania Punktu Konsultacyjnego Politechniki Warszawskiej (kształcenie inżynierów o specjalnościach lotniczych). Jego siedzibą były obiekty Zespołu Szkół Technicznych przy ul. Wojska Polskiego, a następnie przy ul. Kazimierza Jagiellończyka.
POLITECHNIKA WARSZAWSKA PUNKT KONSULTACYJNY W MIELCU, powstał w 1972 r. z inicjatywy WSK Mielec, w celu wykształcenia inżynierów o specjalnościach lotniczych. Funkcjonował w budynku szkolnym WSK przy ul. Wojska Polskiego. W 1974 r. pełny zakres działalności PW w Mielcu przejęła Politechnika Rzeszowska, która utworzyła w Mielcu swój Punkt Konsultacyjny.
POLNA (ULICA), krótka (147 m) i „ślepa” uliczka na osiedlu Wolności, boczna ul. M. Ćwiklińskiej. Nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Służy jako droga dojazdowa do prywatnych posesji. Nazwa ulicy: POLNA odpowiada jej charakterowi i stanowi technicznemu.
„POLONIA” (KLUB SPORTOWY „POLONIA”), piłkarska drużyna w Mielcu, powstała w 1910 r. Jej założycielami i podstawowymi zawodnikami byli: Henryk Pykosz – kapitan, Stanisław Piechociński, Czesław Leyko, Stanisław Brzynek, Mieczysław Dębicki, Kamil Leyko, Henryk Chrobaczyński, Bronisław Szwakop i Stanisław Wanatowicz. Trenowano razem z „Pogonią”. Poza piłką nożną uprawiano biegi. Klub istniał do I wojny światowej.
„POLONIA” CHICAGO MIELEC, zob. pod hasłem KLUB PIŁKARSKI „POLONIA” MIELEC w CHICAGO.
„POLONIA RESTITUTA”, Jednodniówka Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i Inicjatywy na Rzecz Obywatelskich Obchodów Święta Niepodległości w Mielcu wydawana cyklicznie w ramach obchodów Narodowego Święta Niepodległości Polski 11 Listopada w Mielcu. Pierwszy numer ukazał się w 1998 r. w 80. rocznicę odzyskania niepodległości jako jednodniówka mieleckich hufców ZHR. Od 2003 r. wznowiono inicjatywę wydawniczą dzięki wsparciu senatora RP Władysława Ortyla oraz finansowaniu niektórych numerów w ramach projektów celowych Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 2006 r. jednodniówkę wspiera Inicjatywa na Rzecz Obywatelskich Obchodów Święta Niepodległości w Mielcu. Do niektórych numerów dołączane są okolicznościowe plakaty. Każdy z numerów poświęcony jest tematyce patriotycznej, szczególnie mieleckim legionistom. Dotychczas przedstawiani byli: 2003 – Władysław Jagiełko, 2004 – Jan Wydro, 2005 – Jan Ciołkosz, 2006 – August Jaderny, 2007 – Franciszek Dubiel, 2008 – Jan Hajec, 2009 – Stanisław Hyjek, 2010 – Tadeusz Gardulski, 2011 – Franciszek Siorek. W roku stulecia mieleckiego skautingu i harcerstwa numer poświęcono założycielowi pierwszej drużyny skautowej w Mielcu. Jednodniówka jest częścią projektu, na który składają się ponadto wspomnienia o mieleckich legionistach Józefa Piłsudskiego i wieczornica patriotyczna, a całość jest realizowana w przededniu Narodowego Święta Niepodległości. Jednodniówka jest nieodpłatnie kolportowana 11 XI podczas miejskich uroczystości Narodowego Święta Niepodległości. Oprócz listopadowych wydań w 2010 r. opublikowano okolicznościowy numer poświęcony 20-leciu Mieleckiej Ściany Katyńskiej. W 2005 r. projekt związany z realizacją mieleckiej jednodniówki Polonia Restituta zgłoszony został do nagrody „Pro Publico Bono”.
Redakcja jednodniówki: Marek Zalotyński, Marek Bednarz (2006), Robert Wójcik (2010).
Autorzy tekstów: Władysław Ortyl, Andrzej Osnowski, Jerzy Skrzypczak, Bogusław Czerwieński, Marek Bednarz, Włodzimierz Gąsiewski, Janusz Krężel, Witold Kwiatkowski, Edward Michocki, Andrzej Skowron, Małgorzata Ciejka, Andrzej Pawlak, Piotr Adamczyk ks., Mieczysław Działowski, Janusz Halisz, Krzysztof Babiarz, Halina Mielniczek, Jerzy Klus, Walenty Suchorzowski, Mariusz Bezdzietny, Jacek Danel, Paweł Dębicki, Andrzej Huk, Henryk Sowa, Jan Stępień, Krzysztof Haptaś, Andrzej Ziobroń, Sławomir Wilczyński, Maciej Karasiński, Renata Paterak, Aleksander Bujak i Marek Zalotyński.
Drukuje Zakład Poligraficzny Zbigniewa Gajka.
POLSKA KOMISJA LIKWIDACYJNA (PKL), pierwszy, tymczasowy rząd polski sprawujący władzę w Galicji Zachodniej po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej w październiku 1918 r. Powstał 28 X 1918 r. w Krakowie, a depesza o przejęciu władzy przez PKL dotarła do Mielca 2 XI. Podporządkowując się PKL dr Stanisław Łojasiewicz – ostatni komisarz mianowany przez Austriaków – w obecności swej rady przybocznej przekazał władzę w mieście Andrzejowi Pawlikowskiemu, ostatniemu przed wojną burmistrzowi Mielca. Także burmistrz oraz rada autonomiczna podporządkowali się PKL. (Nie wszystkie miejscowości chciały podporządkować się.) W związku z rozruchami antyżydowskimi w dniu 4 XI 1918 r. w Mielcu, wywołanymi przez ludność wiejską i powracających z wojny byłych żołnierzy z armii austriackiej, burmistrz kontaktował się z PKL, prosząc o pomoc w uzbrojeniu mieleckiej milicji – straży obywatelskiej i policji miejskiej. 10 II 1919 r. PKL połączyła się z Komitetem Rządzącym we Lwowie i przekształciła się w Komisję Rządzącą.
POLSKA ORGANIZACJA WOJSKOWA (POW), tajna organizacja wojskowa, utworzona z inicjatywy Józefa Piłsudskiego w październiku 1914 r. w Warszawie z połączenia Polskich Drużyn Strzeleckich i Związku Strzeleckiego. Jej głównym celem była działalność wywiadowcza i dywersyjna przeciwko Rosji, a po kryzysie przysięgowym i aresztowaniu J. Piłsudskiego, także przeciwko Austro–Węgrom i Niemcom. W listopadzie 1918 r. uczestniczyła w rozbrajaniu wojsk zaborczych, przejmowaniu władzy i tworzeniu odradzającej się Polski. W grudniu 1918 r. weszła w skład Wojska Polskiego. W Mielcu POW powstała w marcu 1918 r. z inicjatywy legionisty Jana Weryńskiego (ps. „Stanisław Fałęcki”), przy wsparciu Jana Gesinga (porucznika armii austriackiej) i Jana Ciołkosza (chorążego legionowego). J. Weryński został mianowany komendantem mieleckiej organizacji, która liczyła jesienią około 90 osób. Składała się z sekcji liczących po 9 osób. Broń i amunicję zdobywano najczęściej w czasie pobytu na mieleckiej stacji transportów wojskowych. Organizowano szkolenia i ćwiczenia, najczęściej w podmieleckich lasach, obserwowano ruchy wojsk austriackich, sporządzano plany rozmieszczenia innych austriackich służb mundurowych i chronionych przez nie obiektów. Po rozkazie z Krakowa 1 XI 1918 r. mielecka POW bez większych kłopotów rozbroiła austriackich żandarmów, z których część zgłosiła akces do organizacji. Bez przeszkód opanowano dworzec kolejowy i inne ważniejsze obiekty w Mielcu. Rozbrojono też batalion niemiecki, przebywający na odpoczynku w Padwi. Poprzez wysłanie dobrze wyposażonej specjalnej grupy udzielono także wsparcia dębickiej, a następnie rzeszowskiej POW przy opanowywaniu miasta. W Mielcu POW utworzyła kompanię asystencyjną, która pilnowała ładu i porządku w mieście i powiecie. Po utworzeniu Wojska Polskiego, już jako kompania została włączona w skład 1. Pułku Piechoty Ziemi Rzeszowskiej (później 17. p.p. Wojska Polskiego). Niedługo potem uczestniczyła w walkach o wschodnie granice Polski i utrzymanie niepodległości.
POLSKA PARTIA ROBOTNICZA, partia komunistyczna, powstała 5 I 1942 r. w Warszawie. Nie weszła w skład Międzynarodówki Komunistycznej, ale jej się podporządkowała. W warunkach okupacji hitlerowskiej działała w konspiracji i w swoim programie na pierwszy plan wysuwała: walkę zbrojną z okupantem, odbudowę niepodległego i demokratycznego państwa polskiego, reformy społeczne i gospodarcze oraz sojusz z ZSRR. Jej zbrojnym ramieniem była Gwardia Ludowa, przemianowana w 1944 r. na Armię Ludową. Po wyzwoleniu ziem polskich spod okupacji hitlerowskiej przez Armię Czerwoną, przy jej wsparciu PPR przejęła władzę państwową. W Mielcu pierwsza „Trójka PPR” powstała wiosną 1942 r. Pierwszym sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR był Jan Burdzy, a członkami: Maria Chrzanowska, Edmund Białogórski i Karol Janeczko. Był on jednym z organizatorów i członków grupy wypadowej GL, która przeprowadziła szereg akcji dywersyjnych i bojowych w latach 1942-1943. 7 VIII 1944 r. (w drugim dniu po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej) utworzył się komitet organizacyjny Komitetu Powiatowego PPR w składzie: Roman Marian Górnisiewicz, Kazimierz Karłowicz, Adolf Kubiś i Stefan Partyka, a 24 VIII powołano Tymczasowy Komitet Powiatowy z K. Karłowiczem – I sekretarzem na czele. Powstała też komórka PPR w PZL Mielec, a jej organizatorem był Maciej Sarnowski. W powstałej 23 VIII 1944 r. Powiatowej Radzie Narodowej członkowie PPR początkowo nie odgrywali większej roli i dopiero 1 XII tego roku do Prezydium PRN wszedł R. Górnisiewicz. Po usunięciu J. Lubosa starostą został wprawdzie Kazimierz Karłowicz, ale wśród pracowników starostwa było niewielu członków PPR. W ścisłym kierownictwie MRN nie było natomiast nikogo z PPR. Nasilona działalność werbunkowa Komitetu Powiatowego przyczyniła się do wzrostu ilości członków, zwłaszcza po zakończeniu II wojny światowej. W połowie 1945 r. miejska organizacja PPR liczyła 196 członków. Wielu aktywistów partyjnych zostało skierowanych na Ziemie Odzyskane w składach grup operacyjnych, których zadaniem było organizowanie władzy i życia społeczno-politycznego. W kolejnych latach planowa monopolizacja władzy PPR w kraju, połączona z bezwzględną walką z opozycją, znalazła swoje odbicie w wydarzeniach na terenie Mielca i powiatu. Reforma rolna, nacjonalizacja przedsiębiorstw, upowszechnianie oświaty i odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych przysparzała nowej władzy zwolenników, jednak grozą napawały liczne aresztowania opozycjonistów (byli żołnierze AK, ludowcy) i wywózki do radzieckich łagrów, a nierzadko zabójstwa w tajemniczych okolicznościach. W walkach tych ginęli też PPR-owcy. Tę sytuację nieco złagodziła amnestia po wyborach w 1947 r. Liczba członków PPR w powiecie mieleckim, a zwłaszcza w Mielcu, wyraźnie wówczas wzrosła (VII 1947 – 1301, IX 1948 – 1976). W tym okresie członkowie PPR i PPS zdominowali już organy samorządowe i w dużym stopniu administrację. Na podstawie uchwały II Zjazdu PPR z dnia 14 XII 1948 r. partia zakończyła działalność i w czasie Kongresu Zjednoczeniowego PPR i PPS w Warszawie (15-21 XII 1948 r.) weszła w skład Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
I sekretarze Komitetu Powiatowego PPR: Kazimierz Karłowicz, Roman Górnisiewicz, Władysław Ptak, Leonard Rjatin, Zygmunt Anuszewski, Tadeusz Dyjak, Edward Siodłak, Oskar Brudys.
POLSKA PARTIA SOCJALISTYCZNA (PPS), partia polityczna utworzona w listopadzie 1892 r. na zjeździe socjalistów w Paryżu. Stawiała sobie za cel odzyskanie niepodległości przez Polskę oraz wprowadzenie programu socjalistycznego. Mimo wielu tarć wewnętrznych i rozłamów, odegrała jedną z głównych ról w odzyskaniu niepodległości przez Polskę, a następnie w życiu społeczno-politycznym kraju w latach międzywojennych (m.in. J. Piłsudski, W. Sławek, I. Daszyński, J. Moraczewski). Koło PPS w Mielcu powstało w 1923 r., a jego założycielem i prezesem do 1939 r. był legionista Jan Chruściel. W życiu politycznym członkowie PPS nie odgrywali większej roli. Byli natomiast współorganizatorami m.in. Związku Zawodowego Pracowników Fizycznych, Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Brali też udział w manifestacjach politycznych organizowanych w Mielcu i na terenie powiatu. W czasie II wojny światowej PPS na terenie okupowanego kraju została rozwiązana. Dopiero we wrześniu 1944 r. utworzono Odrodzoną PPS, lecz partię osłabiały spory o program, politykę i samodzielność. Komitet Powiatowy w Mielcu powstał 24 X 1944 r., a jego przewodniczącym został Jan Goc. Organizacja liczyła wówczas 46 członków. W wybranych władzach powiatowych nie odgrywała większej roli, ale w Prezydium MRN obsadziła wszystkie najważniejsze funkcje. Przewodniczącym i burmistrzem został Antoni Droba, a zastępcami i wiceburmistrzami Jan Chruściel i Michał Głuch. Do marca 1945 r. liczba członków wzrosła nieznacznie (112) i podobnie było w następnych miesiącach tego roku. Sytuacja zmieniła się na korzyść w 1946 r. Ważnym wydarzeniem było uroczyste wręczenie sztandaru powiatowej organizacji PPS (6 stycznia). W kolejnych miesiącach przybywało członków, stąd w październiku przystąpiono do porządkowania kartoteki członkowskiej. W 1947 r. nasiliły się spory w kwestii współpracy z PPR i udziału PPS w administracyjnych władzach powiatu i miasta. 19 VIII 1947 r. zorganizowano wspólną z PPR konferencję powiatową, która zbliżyła działaczy obu partii. 14 IX tego roku wybrano PK PPS, powierzając funkcję przewodniczącego lekarzowi Stanisławowi Maraszewskiemu, a sekretarzem wybrano Jana Chruściela. Dynamicznie rosła liczba członków na terenie miasta i powiatu. W październiku 1947 r. było 842 członków, w czerwcu 1948 r. – 1294, a w listopadzie 1948 r. – 1359. W kwietniu 1948 r. WK PPS w Rzeszowie zmienił mieleckie władze powiatowe partii, wprowadzając na funkcję sekretarza Władysława Rzeszutka – zwolennika jedności z PPR. Równocześnie prowadzono weryfikację członków i usuwano zwolenników odrębności partii. Działanie te prowadzono w całym kraju, stąd jesienią 1948 r. we władzach PPS wszystkich szczebli zdecydowanie przeważali zwolennicy połączenia się z PPR. W czasie Kongresu Zjednoczeniowego w Warszawie (15-21 XII 1948 r.) powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. PPS przestała w kraju istnieć. Nie przerwała natomiast działalności na uchodźstwie. (Funkcjonował Centralny Komitet Zagraniczny PPS.) Wznowienie działalności w kraju nastąpiło w listopadzie 1987 r. W Mielcu nowa PPS powstała w styczniu 1993 r., a jej liderem był Jacek Krzysztof Danel. Z powodu „wewnętrznego kryzysu związanego ze stanowiskiem części członków partii wobec ugrupowań postkomunistycznych” z dniem 19 XI 1994 r. zawieszono działalność.
POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA, partia komunistyczna, powstała na Kongresie Zjednoczeniowym w Warszawie (15-21 XII 1948 r.) z połączenia Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej. Założenia ideowe opierano na doktrynie komunizmu, ale z biegiem lat coraz bardziej odwoływano się do idei narodowych. Celem nadrzędnym było utworzenie państwa socjalistycznego i wspieranie budowy komunizmu na całym świecie. Od początku swojego funkcjonowania była siłą kierującą państwem i kontrolującą wszystkie dziedziny jego życia społeczno-gospodarczego. Było to możliwe dzięki m.in. konsekwentnie stosowanej zasadzie tzw. centralizmu demokratycznego w partii, centralnemu zarządzaniu państwem poprzez wytyczanie kierunków rozwoju, a także decydowaniu o obsadzie kadr kierowniczych we wszystkich urzędach i instytucjach państwowych oraz zakładach pracy. Obowiązującymi treściami programów i planów działalności instancji partyjnych wszystkich szczebli były: problematyka ideologiczna, stan ilościowy członków oraz tematyka gospodarcza i społeczna. W PZL Mielec już w grudniu 1948 r. zorganizowano konferencję wyborczo-zjednoczeniową. I Konferencja Sprawozdawczo-Wyborcza Komitetu Powiatowego w Mielcu odbyła się 13 III 1949 r. Na początku lat 50. ilość członków niewiele wzrosła (1950 – 2 437, 1953 – 2 473). Systematyczny wzrost, zarówno w mieście jak i na wsi, nastąpił po 1956 r. Nasilenie pracy ideowo-wychowawczej w zakładach pracy i na zebraniach wiejskich oraz różne rodzaje nacisków z jednej strony, a z drugiej – nadzieja na poprawę sytuacji społeczno-gospodarczej po zmianach w kierownictwie centralnym PZPR (Władysław Gomułka – 1956 i Edward Gierek – 1971), przyniosły znaczne zwiększenie szeregów partyjnych. W 1968 r. w powiecie mieleckim było 5 284 członków i kandydatów, w tym: 2 383 pracowników umysłowych, 1 952 robotników i 871 chłopów. Przed likwidacją powiatów w 1975 r., stan na 1 XII 1974 r. wynosił: 7462 członków i kandydatów, w tym: 3493 robotników, 2825 pracowników umysłowych, 933 chłopów i 211 innych. W wyniku reformy podziału administracyjnego państwa i zlikwidowaniu powiatów, m.in. mieleckiego, organizacja miejska PZPR w Mielcu i organizacje PZPR w poszczególnych gminach stanowiły odrębne organizmy, podległe organizacji wojewódzkiej PZPR, zgodnie z podziałem administracyjnym. (Mielec nadal wchodził w skład województwa rzeszowskiego.) Po odejściu organizacji gminnych liczba członków PZPR w Mielcu nadal rosła. W 1977 r. było 7 268 członków i kandydatów, w tym: 4 678 robotników, 2 341 pracowników umysłowych i 249 innych, a w 1979 r. było 8 475 członków i kandydatów, w tym: 5 438 robotników, 2 608 pracowników umysłowych i 429 innych. Równocześnie z pogłębiającym się kryzysem gospodarczym w Polsce narastał kryzys wewnątrz PZPR. Kolejna nowa ekipa ze Stanisławem Kanią i gen. Wojciechem Jaruzelskim (1980) nie uzyskała już dużego kredytu zaufania, a powstanie NSZZ „Solidarność” wywołało proces „oddawania legitymacji partyjnych”. Nasilił się on po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981) i w kolejnych latach 80. Tak działo się również w Mielcu. Ubywało członków, a równocześnie rosła ilość niezadowolonych z dotychczasowych reform i działalności partii. Pod koniec lat 80. coraz częściej zachęcano władze do porozumienia się z opozycją. Przegrane wybory w czerwcu 1989 r. spowodowały utratę monopolu władzy i masowe opuszczanie partii, zwłaszcza przez szeregowych członków. W czasie XI Zjazdu w Warszawie (29 I 1990 r.) nastąpiło samorozwiązanie partii. Większość uczestników Zjazdu utworzyła dwie partie: Socjaldemokrację Rzeczypospolitej Polskiej (SdRP) i Unię Socjaldemokratyczną. W Mielcu rozpoczęto tworzenie struktur SdRP.
I sekretarze Komitetu Powiatowego PZPR: Oskar Brundys (1948-1949), Władysław Rarus (1949-1950), Walenty Warchoł (1950), Stanisław Piasecki (1950-1951), Czesław Aniołek (1951), Marian Żurek (1951-1952), Józef Bylinowski (1952) Konstanty Kurdybacha (1952-1953), Antoni Żarkowski (1953-1954), Michał Cygan (1954-1960), Zdzisław Cichocki (1961-1966), Tadeusz Kunc (1966-1974), Stefan Kucharski (1974-1975).
I sekretarze Komitetu Miejskiego (od 1975 r.): Stefan Kucharski (1975-1981), Stanisław Tomaszewski (1981-1982), Jan Kapinos – społecznie (1982-1983), Ryszard Wolak (1983-1990).
Sekretarze KM (od 1975 r.): Stefan Jarosz (1975-1981), Stanisław Stąpor (1975-1977, 1983-1990), Janusz Stachura (1977-1979), Wiesław Ciesielski (1979-1981), Edward Świderski (1981-1983), Andrzej Sucharzewski (1981-1983), Leszek Młyńczak (1983-1985), Roman Palej (1983-1987), Józef Smaczny (1985-1990).
POLSKI CZERWONY KRZYŻ, organizacja społeczna utworzona w 1919 r. do realizowania zadań Czerwonego Krzyża. Początkowo pomagał ofiarom I wojny światowej i ofiarom różnych epidemii, a później szkolił ratowników sanitarnych i pomocnicze kadry pielęgniarskie. W czasie II wojny światowej pomagał jeńcom, więźniom, wysiedleńcom i ruchowi oporu oraz pomagał lekarzom w przypadkach epidemii. Po wojnie m.in. udzielał pomocy różnego rodzaju ofiarom wojny i tworzył placówki ochrony zdrowia (służby zdrowia), m.in.: pogotowia ratunkowe, szkoły pielęgniarskie i zakłady lecznicze oraz kontynuował akcje związane z poszukiwaniem zaginionych w czasie wojny. Inicjatorami powstania i pierwszymi pełnomocnikami PCK w Mielcu byli: lekarz Teodor Cienciała i pomagająca mu Fryderyka Frankowa. 10 XII 1945 r. powstało Koło Zakładowe PCK przy WSK Mielec, zorganizowane przez dr. Jana Pietrykowskiego, którego wybrano prezesem tego Koła. W latach 1945-1950 skupiono się na realizacji podstawowych zadań organizacji, m.in.: pomagano ofiarom wojny i rodzinom w poszukiwaniu zaginionych, prowadzono kursy sanitarne, rozdawano dary z kraju i zagranicy (odzież, żywność, środki sanitarne), uczestniczono w akcji ekshumacyjnej żołnierzy poległych w czasie wojny na ziemi mieleckiej (1947), zorganizowano pogotowie ratunkowe w Mielcu (XI 1949 r.) i uruchomiono Ośrodek Masowego Szkolenia Sanitarnego (1949). I Zjazd Delegatów Oddziału w Mielcu odbył się 24 IX 1950 r., a w skład pierwszego zarządu weszli: dr Stefan Figas – przewodniczący oraz dr Teodor Cienciała, Jan Czech, Tadeusz Diabelec i Józef Rzegocki. Pierwszym kierownikiem biura Zarządu Powiatowego była Michalina Solarska, której społecznie pomagał mąż – Kazimierz Solarski. W celu wzmocnienia pracy zarządu powołano cztery komisje problemowe: młodzieżową, oświaty zdrowotnej, opieki społecznej i krwiodawstwa oraz grupę społecznych instruktorów młodzieżowych. Realizując wytyczne I Krajowego Zjazdu PCK (1951), stację pogotowia ratunkowego przekazano do Ministerstwa Zdrowia, a skupiono się na rozwijaniu oświaty sanitarnej, szkoleniu w zakresie udzielania pierwszej pomocy i przygotowywaniu pomocniczych kadr dla placówek zdrowia. M.in. w 1953 r. zorganizowano roczny kurs młodych pielęgniarek, a w 1956 r. uruchomiono dwuletnią zasadniczą szkołę asystentek pielęgniarek. U schyłku lat 50. podjęto nowy rodzaj działań opiekuńczych – tworzenie punktów opieki nad ludźmi starszymi. Szkolono też siostry pogotowia m.in. dla potrzeb tych punktów i prowadzenia działalności oświatowo-zdrowotnej. Uczestniczono w akcjach ratowniczych, m.in. w 1964 r. drużyna medyczno-sanitarna WSK Mielec wzięła udział w ewakuacji ludności wsi Ziempniów, zalanej przez rzekę Breń. Aktywność mieleckiej organizacji była w tym okresie wielokrotnie nagradzana proporcem przechodnim za zdobycie I miejsca w wojewódzkim współzawodnictwie pomiędzy oddziałami. W latach 70. rozwinięto akcję honorowego krwiodawstwa. Od początku swej działalności (IV 1970 r.) do dziś wiodącą rolę w tym zakresie pełni Klub Honorowego Dawcy Krwi przy WSK „PZL-Mielec”. Rozwijano pracę z dziećmi i młodzieżą, propagując higienę, wychowanie zdrowotne, przysposobienie sanitarne i wdrażając do działalności społeczno-opiekuńczej. Działania te intensyfikowano w czasie corocznego majowego „Tygodnia PCK”. O rozwoju mieleckiej organizacji PCK świadczył wzrost ilości kół i członków. W 1948 r. działały na terenie powiatu mieleckiego 34 koła dorosłych (2 350 członków) i 64 koła szkolne (5 998 członków), a pod koniec 1974 r. były 64 koła dorosłych (7 475 członków) i 69 kół szkolnych (11 200 członków). Po zmianie podziału administracyjnego kraju w 1975 r., kiedy część kół przekazano do sąsiednich województw, w ramach mieleckiej organizacji pozostało 45 kół dorosłych (7 485 członków) i 55 kół szkolnych (10 500 członków). 17 IX 1979 r. na lotnisku Babice 23-osobowa drużyna medyczno-sanitarna WSK Mielec, jako reprezentacja Polski uczestniczyła w Międzynarodowych Pokazach Sprawnościowych Drużyn Medyczno– Sanitarnych i zdobyła specjalne wyróżnienie. W 1980 r. zbierano ofiary pieniężne dla ofiar trzęsienia ziemi we Włoszech. Stan wojenny (13 XII 1981 r – 21 VII 1983 r.) i pogłębiający się kryzys gospodarczy w Polsce wpłynęły na pogorszenie się sytuacji życiowej wielu rodzin, stąd PCK włączyło się do międzynarodowej akcji dystrybucji zagranicznych paczek dla najbardziej potrzebujących. W 1982 r. uruchomiono drugi Punkt Opieki nad Samotnym Chorym, a w 1985 r. – trzeci. Do działalności opiekuńczej dołączyło się Liceum Medyczne organizując „Pogotowie Życzliwości”. W latach 90. zintensyfikowano działania promocyjne w zakresie higieny szkolnej, m.in. poprzez „Klub Wiewiórka” przy każdym Szkolnym Kole PCK oraz konkursy wiedzy. Kilkakrotnie organizowano Rejonowe Festyny Pracowników Służby Zdrowia i Pracowników PCK. Od 1996 r. nie prowadzono Punktów Opieki nad Chorym, gdyż przetarg na te usługi wygrała inna organizacja. Pozostali natomiast wolontariusze, którzy indywidualnie opiekowali się poszczególnymi chorymi. W lipcu 1997 r. przeniesiono siedzibę do Szpitala Rejonowego. W tym samym czasie, w związku z wielką powodzią w południowej Polsce, włączono się do ogólnopolskiej akcji „PCK powodzianom”. Pod koniec lat 90. i w pierwszych latach XXI w. uczestniczono w szeregu akcji ogólnopolskich, organizując ich przebieg na terenie regionu mieleckiego. Były to m.in.: „Spotkania opłatkowe” w styczniu, „Olimpiada Zdrowego Stylu Życia” w kwietniu, „Tydzień PCK” i „Mistrzostwa Pierwszej Pomocy” w maju, „Młoda Krew Ratuje Życie” (od września do marca), Pielgrzymki na Jasną Górę w Częstochowie i do Kalwarii Pacławskiej oraz konkursy plastyczne o tematyce zdrowotnej. Wyrazem uznania dla osiągnięć mieleckiej organizacji PCK było powierzenie dr. Stanisławowi Kowalowi funkcji prezesa Zarządu Wojewódzkiego PCK w Rzeszowie i później prezesa Podkarpackiego Zarządu Okręgowego PCK. W 2005 r. nadano mu tytuł Honorowego Prezesa PZO PCK w Rzeszowie. Przez wiele lat siedziba mieleckiej organizacji PCK znajduje się w Szpitalu Powiatowym, a w pierwszych latach XXI w. mielecka organizacja przeniosła się do nowej siedziby przy ul. S. Żeromskiego 17.
Prezesi: Stefan Figas, Teodor Cienciała, Józef Rzegocki, Franciszek Marnik, Jan Torba, Stanisław Kowal, Zofia Gąska, Janusz Zdziebło, Leszek Kaczmarczyk.
Długoletni działacze i pracownicy etatowi: Krystyna Bar, Halina Cienciała, Fryderyka Frank, Helena Głodzik, Emil Gross, Mirosława Karbowska, Stanisław Kocur, Stanisław Kowal, Irena Kowieska, Władysław Krzemieniec, Stanisław Lis, Krystyna Łatka, Helena Matuszkiewicz, Rozalia Moskal, Czesława Nowakowska, Krystyna Piękoś, Jan Przybylski, Marian Ratusznik, Henryk Sitarek, Andrzej Sitko, Michalina Solarska, Kazimierz Solarski i Marian Tarnawski.
POLSKIE STRONNICTWO LUDOWE, partia polityczna utworzona w 1990 r. z połączenia Polskiego Stronnictwa Ludowego „Odrodzenie” – sukcesora Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i dużej części członków „wilanowskiego” Polskiego Stronnictwa Ludowego. Na terenie Mielca powstało Koło Miejskie liczące ponad 20 osób. Od 1999 r. rozpoczął funkcjonowanie Zarząd Powiatowy, którego prezesem został Leszek Deptuła. Jego członkowie wykazywali od początku aktywność społeczno-polityczną, czego efektem było pełnienie ważnych funkcji publicznych z wyboru. L. Deptuła był marszałkiem województwa podkarpackiego w kadencji 2002-2006, a od 2006 r. jest radnym do Sejmiku Województwa Podkarpackiego. A. Chrabąszcz pełnił funkcję wicestarosty powiatu mieleckiego w kadencji 2002-2006, a w 2006 r. został wybrany starostą powiatu mieleckiego. Ponadto członkami PSL są wójtowie kilku gmin powiatu mieleckiego, pracownicy funkcyjni Starostwa Powiatowego, dyrektor Banku Spółdzielczego, prezes Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” oraz kilkunastu kierowników różnych jednostek i zakładów pracy na terenie Mielca. W wyborach do parlamentu w 2007 r. Leszek Deptuła uzyskał mandat poselski. Jego rozwijającą się karierę polityczną przerwała katastrofa samolotowa pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r. (Zginął w niej wraz z prezydentem RP Lechem Kaczyńskim i innymi członkami delegacji państwowej udającymi się na uroczystości w Katyniu.) W wyborach samorządowych w 2010 r. PSL, startujące w Komitecie Wyborczym Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze, zdobyło 8 mandatów i stworzyło koalicję rządzącą. Andrzej Chrabąszcz został wybrany ponownie starostą. Także w gminach członkowie PSL uzyskali wiele mandatów. W 2012 r. w Rożniatach odbył się Powiatowy Zjazd Delegatów PSL, w czasie którego wybrano nowy zarząd. Funkcję prezesa powierzono Andrzejowi Chrabąszczowi (staroście powiatowemu), a wiceprezesami zostali: Stefan Rysak, Stanisław Lonczak i Janusz Bik. Ponadto w skład zarządu weszli: Stanisław Tomza (sekretarz), Michał Deptuła (II sekretarz, rzecznik prasowy), Bogusław Peret (skarbnik) oraz Beata Zakręcka, Kazimierz Popiołek, Andrzej Bardowski i Jan Bik – członkowie.
Prezesi Zarządu Powiatowego: Leszek Deptuła, Andrzej Chrabąszcz.
Prezesi Koła Miejskiego: Stanisław Staniszewski, Józef Dziekan, Wiktor Ochalik, Barbara Grzelak, Jan Gancarz, Stanisław Ciejka.
POLSKIE TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ 1893”, stowarzyszenie mające na celu kształtowanie sprawności fizycznej społeczeństwa i postaw obywatelskich oraz krzewienie patriotyzmu, zwłaszcza wśród młodzieży i dzieci. Powstało z inicjatywy przedwojennych członkiń mieleckiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół: Marii Liniewicz, Władysławy Snopkowskiej, Elżbiety Solarskiej i Józefy Szwakop oraz wspierającej je 25-osobowej grupy założycieli. Zebranie założycielskie odbyło się 2 IV 2007 r., a rejestracji Towarzystwa dokonano 17 IV 2007 r. w Krajowym Sądzie Rejestrowym w Rzeszowie. W latach 2007-2012 utworzono sekcje: szermierczą, strzelecką, wokalno-instrumentalną i turystyczną. W wyniku intensywnych starań w 2010 r. odzyskano przedwojenne nieruchomości Sokoła – budynek, w którym umieszczono siedzibę oraz plac zabaw. W tym roku odbyła się również uroczystość poświęcenia sztandaru, połączona ze spotkaniem Gniazd Sokolich z Krakowa, Rymanowa, Tarnowa, Pilzna, Wadowic, Dynowa, Brzeska i Międzybrodzia. Organizowano uroczystości patriotyczne, m.in. z okazji 600-lecia bitwy pod Grunwaldem oraz uczestniczono w uroczystościach patriotycznych w Mielcu i innych miejscowościach. Nawiązano współpracę z „Sokołem” w Tarnopolu, co zaowocowało wspólną imprezą patriotyczną we Lwowie i Zadwórzu. 21 VI 2014 r. odsłonięto i poświęcono pomnik „W hołdzie mieleckim Sokołom, którzy odeszli na wieczną wartę, oddając życie w walkach o niepodległość Ojczyzny w latach 1914-1920”, usytuowany w parku przy ul. Żwirki i Wigury. W działalności sportowej wyróżniają się szermierze, trenowani przez Zbigniewa Żolę. W dniach 28-29 I 2023 r. mieleckiemu PTG Sokół 1893 powierzono organizację Mistrzostw Polski Juniorów w Szpadzie i wywiązał się z tego obowiązku wzorowo.
Ważniejsze osiągnięcia sportowe: *2012 r.: Międzynarodowy Turniej Szermierczy Challenge Wratislavia (szpada, młodzicy) – 1. Wojciech Lubieniecki; Mistrzostwa Polski Młodzików (szpada) – 2. W. Lubieniecki; *2013 r.: Indywidualne Mistrzostwa Polski Młodzików (szpada) – 1. W. Lubieniecki; VI Międzynarodowy Turniej Szermierczy „O Miecz Zerwikaptur Longina Podbipięty” w Krakowie (szpada) – 1. Weronika Wiktor; *2014 r.: XX Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży we Wrocławiu – W. Lubieniecki, srebrny medal w szpadzie; *2015 r.: XXI OOM w Obornikach Śląskich – W. Lubieniecki, złoty medaL w szpadzie; VIII Międzynarodowy Turniej Szermierczy „O Miecz Zerwikaptur Longina Podbipięty” w Krakowie (szpada) – 1. Weronika Wiktor; Mistrzostwa Europy Kadetów (Maribor, Słowenia) – W. Lubieniecki, 25. miejsce indywidualnie, 4. miejsce drużynowo; Puchar Europy Kadetów (Budapeszt, Węgry) – 3. W. Lubieniecki; Puchar Niemieckich Ziem Północnych (Osnabrück, Niemcy) – 3. W. Lubieniecki; I Puchar Polski Juniorów Młodszych (Radlin) – 3. W. Lubieniecki; Puchar Świata Juniorów (Turku, Finlandia) – 19. W. Lubieniecki; Puchar Europy Kadetów (Klagenfurt, Austria) – 10. W. Lubieniecki i 2. drużynowo – W. Lubieniecki (Polska); II PP Jun. Mł. (Gliwice) – 1. W. Lubieniecki; III PP Jun. Mł. (Wrocław) – 1. W. Lubieniecki; II PP Jun. (Gliwice) – 2. W. Lubieniecki; III PP Jun. (Rybnik) – 3. W. Lubieniecki; *2016 r.: Puchar Europy Kadetów (Kraków) – 4. W. Lubieniecki, Puchar Świata Kadetów (Bazylea, Szwajcaria) – 23. W. Lubieniecki, Mistrzostwa Europy Kadetów (Nowy Sad, Serbia) – W. Lubieniecki, brązowy medal, XXII OOM (Olsztyn) –W. Lubieniecki, srebrny medal, Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Radlin) – 1. W. Lubieniecki, Zawody z cyklu Puchar Świata Juniorów (Ryga, Łotwa) – 5. W. Lubieniecki; Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Gliwice) – 3. W. Lubieniecki, Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Rybnik) – 3. W. Lubieniecki; *2017 r.: Mistrzostwa Świata Juniorów (Płowdiw, Bułgaria) – W. Lubieniecki, srebrny medal drużynowo (Polska); Puchar Polski Juniorów – 1. W. Lubieniecki; *2018 r.: Puchar Świata Juniorów (Heraklion, Grecja) – W. Lubieniecki, srebrny medal drużynowo (Polska); Mistrzostwa Polski Juniorów (Piekary Śląskie) – W. Lubieniecki, srebrny medal; *2019 r.: Puchar Świata Juniorów U-20 (Bazylea, Szwajcaria) – W. Lubieniecki, złoty medal drużynowo (Polska); MP Juniorów (Radlin) – W. Lubieniecki, brązowy medal; Mistrzostwa Europy Juniorów (Fogia, Włochy) – W. Lubieniecki, złoty medal drużynowo. *2020 r.: MP Kadetów – OOM () – Stanisław Dziura, brązowy medal w szpadzie.
Reprezentanci Polski w kategoriach młodzieżowych: Wiktoria Krakowska, Weronika Wiktor, Wojciech Lubieniecki.
Prezesi: Maria Liniewicz (2007-2011), Tadeusz Tomczyk (2011-2017), Zbigniew Bochenek (2017-nadal).
POLSKI KOMITET POMOCY SPOŁECZNEJ (PKPS), organizacja społeczna powstała w 1958 r. w celu niesienia pomocy osobom chorym i znajdującym się w trudnych warunkach życiowych. W latach 90. uzyskała status stowarzyszenia charytatywnego pozarządowego, posiadającego osobowość prawną oraz instytucji pożytku publicznego. W Mielcu Zarząd Powiatowy PKPS rozpoczął działalność w 1963 r. i funkcjonuje dotąd nieprzerwanie, dobrowolnie i bezinteresownie niosąc różne formy pomocy osobom i rodzinom, które są niezdolne do rozwiązywania swych życiowych problemów.W szczególności pomaga ludziom starszym, niepełnosprawnym, chorym, samotnym, zagrożonym demoralizacją, ubogim i bezdomnym oraz rodzinom pozbawionym środków do życia, najczęściej z powodu klęsk żywiołowych i wypadków losowych. Nadto celem stowarzyszenia jest propagowanie i kształtowanie postaw społecznych sprzyjających uczestnictwu w działaniach na rzecz osób potrzebujących pomocy lub wspieraniu takich działań. Cele te realizowane są najczęściej poprzez organizowanie usług opiekuńczych i udzielanie pomocy rzeczowej (odzież, środki żywnościowe). Środki na realizację tych celów pozyskiwane są poprzez m.in. dotacje z zewnątrz i zbiórki uliczne. Współpracuje z organami państwowymi i samorządem terytorialnym, stowarzyszeniami, fundacjami i innymi podmiotami zajmującymi się podobną działalnością. Siedzibą jest lokal przy ul. A. Mickiewicza 13.
Długoletni zasłużeni działacze: Marian Bąk, Zofia Gąska, Rudolf Junikiewicz, Bogusława Kordyka, Jan Korycki, Kazimierz Krzewiński, Władysław Kukulski, Hieronim Mykietiuk, Romana Olter, Maria Pikor, Grażyna Skiba, Leon Szypowski, Kazimierz Wilczyński, Cecylia Wójcik, Antoni Wróbel.
POLSKI ZWIĄZEK FILATELISTÓW (PZF), stowarzyszenie utworzone w 1950 r., skupiające filatelistów i filumenistów w celu upowszechniania zasad, form i metod kolekcjonerstwa oraz organizowania wystaw i konkursów. Jest członkiem Międzynarodowej Federacji Filatelistyki. Pierwszym w Mielcu było Koło PZF nr 6 przy ZDK WSK, które powstało 8 XI 1956 r. z inicjatywy grupy miłośników filatelistyki: A. Ciszewskiego, M. Czopka, B. Dziadosa, J. Guziakiewicza, M. Gwoździa, E. Kolozsiego, E. Kruczka, S. Salnikowa, M. Szulca i W. Wydry. Pierwszym przewodniczącym Zarządu Koła został Mieczysław Szulc, sekretarzem Bogumił Dziados, a skarbnikiem Edward Kruczek. Siedzibą Koła był ZDK WSK. Pierwszy w Mielcu „Pokaz znaczka pocztowego” zorganizowano w 1958 r. z okazji 400-lecia Poczty Polskiej, a drugi w 1960 r. z okazji 100-lecia Polskiego Znaczka Pocztowego. W 50-letniej działalności Koło znacząco zapisało się w historii kultury Mielca, organizując ponad 70 pokazów filatelistycznych i 3 wystawy. Szczególną pod każdym względem była Okręgowa Wystawa Filatelistyczna „Rzeszów XVI” pod hasłem „Kultura-Nauka–Sztuka”, zorganizowana z okazji V Ogólnopolskich Spotkań Folklorystycznych „Jarmark Pieśni i Tańca”, kiedy to na ponad 200 ekranach eksponowało zbiory 68 wystawców z całego kraju. Z inicjatywy Koła powstały liczne mieleckie stemple okolicznościowe oraz dwie karty pocztowe. Koło prowadziło w ZDK (później RCK i MOK) w latach 1958–1995 Klub Filatelisty, który upowszechniał filatelistykę poprzez szkolenia, spotkania i wymianę walorów. Informacje o działalności podawano głównie w gablocie, umieszczonej w podcieniu Domu Kultury. Oprócz wystaw miejscowych członkowie Koła uczestniczyli ze swoimi zbiorami w wystawach filatelistycznych krajowych i zagranicznych, odnosząc liczące się sukcesy. Byli to: B. Dziados, Józef Frankowski, Bogusław Klimański, Stefan Majewski, Marian Narowski, Zdzisław Nowakowski, Stanisław Orczykowski, Dorota Wydro i Władysław Wydro. Ponadto W. Wydro w 1983 r. uzyskał uprawnienia sędziego konkursowego kl. III wystaw filatelistycznych organizowanych przez Polski Związek Filatelistów. Szczytowe zainteresowanie filatelistyką odnotowano w latach 80., kiedy to do Koła nr 6 należało około 400 osób. Za wielokierunkową działalność na rzecz rozwoju filatelistyki Koło nr 6 otrzymało w 1992 r. zbiorowo Złotą Honorową Odznakę PZF. Ponadto najlepszych członków Koła uhonorowano indywidualnie 6 złotymi, 6 srebrnymi i 45 brązowymi Honorowymi Odznakami PZF. W latach 90. liczba członków, podobnie jak w całym kraju, systematycznie spadała i zjawisko to było widoczne także w pierwszych latach XXI w. W 2005 r. Koło liczyło 39 członków, a jego działalnością kierował zarząd w składzie: przewodniczący – W. Wydro (piastuje tę funkcje od 1972 r.), z-ca przewodniczącego – Stanisław Ossoliński, sekretarz – Edward Drozd, skarbnik – Stanisław Maksoń i gospodarz – Andrzej Lorek. W 1963 r. powstało Koło PZF nr 38 przy Zarządzie Powiatowym TPPR, grupujące filatelistów z terenu tzw. Starego Mielca. Inicjatorem utworzenia Koła był Eugeniusz Woźniak i jego wybrano pierwszym przewodniczącym. Od 1964 r. uczestniczono z indywidualnymi zbiorami tematycznymi w pokazach i wystawach filatelistycznych, uzyskując medale, nagrody i wyróżnienia. Ważniejsze prezentowane zbiory tematyczne to: „Kalendarz pamiętnych rocznic” (Jerzy Kazana), „Dokumentacja 1000-lecia Polski na znaczkach pocztowych” (Roman Kazana), „Walka i męczeństwo narodu polskiego w latach 1939-1945”, „Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski” i „Mielec i region mielecki w filatelistyce” (Jerzy Klementowski), „Dorobek kulturalny 1000-lecia Państwa Polskiego” (Kazimierz Kopacz), „Parki narodowe w Polsce” (Ewelina Krzemińska), „Mielec w filatelistyce” (Jan Leyko), „Dziecko przyszłością narodu” (Witold Merle), „Lata ofiar, krwi i grozy”, „Polski przemysł naftowy”, „Na szlaku pielgrzymek Jana Pawła II po Ojczystej Ziemi” (Edward Rozenbajger), „30 lat przyjaźni i współpracy” (Jan Skołucki), „Przyjaźń-pomoc-przykład”, „Touva”, „Korespondencja żołnierska” (Eugeniusz Woźniak). Organizowano także własne pokazy i wystawy, zapraszając filatelistów z innych kół w województwie. Wydawano medale i plakietki pamiątkowe, stemple i koperty okolicznościowe. Obok podstawowych form działalności, podjęto szeroko zakrojoną akcję upowszechniania filatelistyki wśród młodzieży i dzieci w Mielcu i na terenie powiatu mieleckiego. Efektem tego działania było powstanie wielu szkolnych kół filatelistów, a następnie szereg sukcesów indywidualnych na wystawach okręgowych i ogólnopolskich (Ewelina Krzemińska). W ostatnich latach głębokie przemiany społeczno-ekonomiczne wpłynęły na zmniejszające się zainteresowanie filatelistyką, co stało się widoczne także w Mielcu. W 1993 r. Koło skupiało 82 członków, a w 2005 r. – 27 członków zwyczajnych i 6 uczestników młodzieżowych.
Przewodniczący: Eugeniusz Woźniak (1964-1981), Czesław Kolisz (1981-1985), Edward Rozenbajger (1985-1997), Jerzy Klementowski (1997-nadal).
Długoletni członkowie: Jadwiga Adamczyk, Andrzej Baran, Tadeusz Barnaś, Józef Bednarz, Ryszard Chęcicki, Kazimierz Gruszecki, Franciszek Gwoździowski, Irena Jadwisiak, Natalia Kania, Jerzy Karwat, Jerzy Kazana, Józef Korpanty, Bogusław Kotulski, Józef Kukliński, Aniela Kulczyńska, Stefan Kulig, Jan Leyko, Wojciech Łącz, Jadwiga Małek, Jan Midura, Stefan Niezabitowski, Tadeusz Orłowski, Władysława Pawlik, Józef Piecuch, Mieczysław Płaza, Jan Skołucki, Edmund Sobczak, Julian Stachowicz, Włodzimierz Sztochel, Marek Woźniak, Janusz Wyzina, Edward Żywiecki.
POLSKI ZWIĄZEK GŁUCHYCH, organizacja społeczna zrzeszająca osoby niesłyszące, z wadami słuchu i mające różne problemy ze słuchem. Powstał 25 VIII 1946 r. Kontynuuje działalność Małopolskiego Towarzystwa Głuchoniemych „Nadzieja”, działającego we Lwowie od 1876 r. oraz Polskiego Związku Towarzystw Głuchoniemych, funkcjonującego w okresie międzywojennym. Koło Terenowe w Mielcu powstało we wrześniu 1963 r. z inicjatywy ks. prałata Adama Nowaka i Jana Kołacza, dla dwóch powiatów mieleckiego i kolbuszowskiego. Podstawowym celem Związku od początku działalności była pomoc w pokonywaniu trudności życia codziennego i załatwianiu różnych sprawach życiowych, a zwłaszcza w kontaktach rodzinnych, zawodowych, urzędowych, zdrowotnych i socjalnych. Dla realizacji tego programu mieleckie Koło zorganizowało Terenowy Ośrodek Rehabilitacji i Wsparcia Społecznego dla Niesłyszących, prowadzony przez przygotowanego specjalnie instruktora. Najczęściej stosowanymi formami działalności są: zajęcia i imprezy integracyjne, umożliwianie kontaktów niesłyszących ze słyszącymi poprzez wycieczki krajoznawcze i pielgrzymki (m.in. z Pieszą Pielgrzymką Tarnowską do Częstochowy), utrzymywanie kontaktów z placówkami służby zdrowia, urzędami i różnymi instytucjami, kształcenie języka migowego, popularyzowanie problematyki funkcjonowania ludzi niesłyszących. W 2003 r. uroczyście obchodzono Jubileusz 40-lecia działalności Koła Terenowego PZG w Mielcu, a w całodziennych obchodach uczestniczyły delegacje Kół PZG z innych miast województwa podkarpackiego. Ożywioną działalność, zwłaszcza artystyczna i wycieczkową, prowadzono także w 2005 r., po otrzymaniu dofinansowania z UE programu „Boże Narodzenie w świecie ciszy”. Pod koniec 2005 r. Koło skupiało 107 członków oraz pomagało 282 podopiecznym: 188 osobom głuchym i 94 słabosłyszącym. Po kilkakrotnej zmianie lokalu (przy ul. T. Kościuszki, ul. 22 Lipca i 3 Maja) aktualnie Koło zajmuje lokal przy ul. T. Kościuszki 2/4.
Prezesi: Edward Cieśla (1963-1991), Zdzisław Lonczak (1991-2001), Danuta Wolańczyk (2001-2002), Andrzej Lonczak (2002-2005) i Danuta Starzak (2005 – nadal).
Instruktorzy: Wojciech Szczurowski, Małgorzata Paprocka, Grażyna Krawiec, Wioletta Krawiec, Agnieszka Krawczyk i Izabela Pleban.
Długoletni działacze: Józef Ciechoń, Andrzej Lonczak, Janina Lonczak, Wiesława Lonczak, Zdzisław Lonczak, Genowefa Płońko, Leszek Siuda, Jerzy Sołdyga i Danuta Starzak.
Opieka duszpasterska: ks. prałat Stanisław Jurek, ks. Zbigniew Szostak, ks. Stanisław Wąchała, ks. Ryszard Polek, ks. Zbigniew Rusin i ks. Mariusz Bawołek.
POLSKI ZWIĄZEK NIEWIDOMYCH I NIEDOWIDZĄCYCH, powstał w 1951 r. z przekształcenia Związku Ociemniałych Żołnierzy, utworzonego po II wojnie światowej dla niesienia pomocy żołnierzom, którzy stracili wzrok w czasie wojny. Jako główny cel organizacji przyjęto pomaganie osobom niewidomym, słabowidzącym i ociemniałym w dążeniu do samodzielnego życia w dostępnym zakresie. Koło Powiatowe w Mielcu powstało w 1953 r. Przez pewien czas siedzibą Koła było prywatne mieszkanie Marii Korpanty przy ul. A. Mickiewicza. Skupiano wówczas 38 członków. Formami pomocy były: zapomogi, paczki żywnościowe, odzież i wczasy. W 1973 r. otrzymano (wspólnie z Kołem Związku Emerytów i Rencistów) lokal przy ul. J. Kilińskiego 16. Do form działalności dołączono udział w szkoleniach w Centralnym Ośrodku Rehabilitacji i Szkolenia Polskiego Związku Niewidomych w Bydgoszczy. Część przeszkolonych osób podejmowało pracę w Spółdzielni Inwalidów „Świt” w Przemyślu. Prowadzono też szkolenia w zakresie orientacji w przestrzeni i naukę pisma Braille’a. Otrzymywano także pomoce, m.in.: laski, zegarki, budziki, aparaty telefoniczne i kasety magnetofonowe. W 1988 r. uroczyście obchodzono 35-lecie PZN w Mielcu. Organizowano wycieczki i imprezy rekreacyjne, a w latach 90. do tradycji weszły „Spotkania opłatkowe” oraz „Dzień Niewidomego” – 15 X. Kilkakrotnie Koło zmuszone było zmienić siedzibę, co każdorazowo wywoływało czasową dezorientację członków. Były to lokale przy: al. Niepodległości, ul. A. Asnyka i ul. E. Biernackiego 1 w piwnicy i pod numerem 67. W tym ostatnim lokalu wystarano się o odpowiednie wyposażenie i dobre warunki do systematycznej działalności, dzięki czemu m.in. założono sekcje szachową i brydżową. Ilość członków systematycznie rosła: 1977 – 41, 1982 – 65, 1988 – 94, 1996 – 172, 1999 – 252 (z całego powiatu), 2003 – 265, 2005 – 245 członków zwyczajnych + 20 podopiecznych.
Przewodniczący: Ludwik Belczak (?-1973), Adam Leyko (1973-1974), Stanisław Bęben (1974-1981), Krystyna Pluta (1981-1994), Helena Fijał (1994-2004), Henryk Boroński (p.o. 2004, wybrany w 2005, zmarł w 2014 r.).
Długoletni działacze: Genowefa Błach, Teresa Bukowska, Stanisław Drozd, Czesława Dulik, Zofia Jaje, Bogusława Klich, Maria Korpanty, Barbara Kowalik, Edward Kowalski, Ewa Leszczyńska, Adam Leyko, Maria Liniewicz, Józef Nowak, Krystyna Pluta, Józefa Przygoda, Marian Rządzki, Eligiusz Więcławski, Alina Wnuk, Krystyna Zabłocka, Czesław Ziobroń.
Opieka duszpasterska: kapłani z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu.
POLSKI ZWIĄZEK PSZCZELARZY, REJONOWE KOŁO W MIELCU, pszczelarstwo (wcześniej bartnictwo) znane było od początków państwowości polskiej, a w Mielcu i okolicach od początku osadnictwa na tym terenie (XII-XIII w.). Sprzyjały temu pobliskie duże kompleksy leśne, wchodzące w skład Puszczy Sandomierskiej, a później także pola uprawne. W XVI i XVII bartnictwo wokół Mielca rozwijało się pomyślnie, a produkty pszczele sprzedawano w innych miastach. W kolejnych wiekach wykształciło się pszczelarstwo (hodowla w ulach). Funkcjonowało ono nawet w czasie okupacji hitlerowskiej. Za produkty pszczele można było np. uzyskać cukier, w codziennym handlu trudny do nabycia. Za przyzwoleniem okupanta organizowano wykłady dla pszczelarzy, pomagano początkującym pszczelarzom w zakładaniu i prowadzeniu pasiek. W działalności tej wyróżniali się doświadczeni mieleccy pszczelarze: Józef Kamiennik i Roman Cieśla. Początki zorganizowanego w skali kraju ruchu pszczelarskiego należy wiązać z powstaniem w latach 1945-1946 Centralnego Związku Pszczelarskiego w Warszawie (od 1957 r. Polski Związek Pszczelarski). Jego podstawowymi celami były: skoordynowanie dotychczasowych działań w zakresie pszczelarstwa w Polsce, zapoznawanie członków z aktualną wiedzą i doświadczeniami oraz zapewnienie fachowej pomocy przy zakładaniu nowych pasiek. Koło Powiatowe Pszczelarzy w Mielcu powstało w 1947 r., a jego pierwszy zarząd stanowili: Roman Cieśla (przewodniczący), Stanisław Niedbała (wiceprzewodniczący) i Karol Muciek (członek). Z biegiem lat koło powiększało się. Współpracowano z Wydziałem Rolnictwa i Leśnictwa PPRN w Mielcu oraz powiatowym lekarzem weterynarii Tadeuszem Domaszewskim. Organizowano wycieczki szkoleniowe do wzorowych pasiek. W 1971 r. pszczelarze – pracownicy WSK postanowili zorganizować Zakładowe Koło Pszczelarzy przy WSK Mielec. Pierwszym prezesem zarządu Koła został Stanisław Ossoliński. Dużego wsparcia udzielała w różnych formach dyrekcja WSK. Aktywna praca tego Koła była wielokrotnie nagradzana zbiorowo i indywidualnie przez Wojewódzki Zarząd Związku Pszczelarzy w Rzeszowie. W 1974 r. Koło Powiatowe i Koło Zakładowe WSK połączyły się w Rejonowe Koło Pszczelarzy w Mielcu. Jego prezesem został Bronisław Nowak, wiceprezesem Zbigniew Mierzwiński, sekretarzem Michał Rokosz, a skarbnikiem Stanisław Kalicki. Dużym wyróżnieniem mieleckiego środowiska pszczelarskiego było w 1980 r. wybranie Józefa Kamiennika prezesem zarządu Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Rzeszowie. Koło mieleckie rozwijało się systematycznie i liczyło ponad 300 pszczelarzy. Przez wiele lat organizowano spotkania w różnych miejscach (m.in. w hotelu przy ul. Wyspiańskiego i RCK), a w ostatnich latach comiesięczne spotkania odbywają się wyłącznie w Domu Kultury SCK. Utrzymywany jest systematyczny kontakt z Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Boguchwale i Wojewódzkim Związkiem Pszczelarzy w Rzeszowie. Do Mielca zapraszani są wysokiej klasy fachowcy z wykładami o tematyce pszczelarskiej. Tradycją Koła stały się coroczne „Dni Pszczelarzy Mieleckich” oraz uroczystości w dzień św. bpa Ambrożego – patrona pszczelarstwa (7 grudnia). Szczególnymi wydarzeniami w życiu Koła były wystawy o tematyce pszczelarskiej, spośród których największą była wystawa „Tradycje pszczelarstwa w Polsce”, zorganizowana w dniach 24 IV – 20 V 2001 r. w mieleckim SCK, we współpracy z Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej, Muzeum Wsi Radomyskiej i Muzeum Etnograficznym w Krakowie. 23 III 2005 r. na Walnym Zebraniu Koła wybrano Zarząd w składzie: prezes – Bronisław Nowak, skarbnik – Jacek Weryński, członkowie: Elżbieta Flis, Józef Krawiec, Wiesław Magda, Mariusz Rokosz i Józef Słabiak, Aktualnie Koło współpracuje dodatkowo ze służbami weterynaryjnymi w zakresie wymogów UE.
Długoletni działacze pszczelarstwa w Mielcu i powiecie mieleckim: Emil Adamczyk, Władysław Łanucha, Bronisław Nowak, Stanisław Ossoliński, Michał Rokosz, Zbigniew Schab.
POLSKIE DRUŻYNY STRZELECKIE (PDS), organizacja wojskowa powołana przez Polski Związek Wojskowy w Galicji w 1911 r., niezwiązana z żadną partią polityczną. Miała za zadanie prowadzić szkolenie wojskowe młodzieży i tworzyć „pogotowie zbrojne” dla celów narodowo-wyzwoleńczych. W Mielcu PSD powstało w październiku 1912 r. i opierało się wyłącznie na uczniach c.k. Gimnazjum. Kierownikiem wyszkolenia wojskowego był Stanisław Hyjek, wychowaniem patriotycznym zajmował się Franciszek Smaczny, a bibliotekę prowadził Tadeusz Niezabitowski. Koordynacją szkolenia zajmował się Michał Pajor, komisarz skarbowy w Mielcu, oficer rez. armii austriackiej. W 1914 r. zintensyfikowano ćwiczenia w związku z napiętą sytuacją polityczną w Europie. Przeciwdziałając powoływaniu młodych Polaków do armii austriackiej, 30 lipca 1914 r. Józef Piłsudski nakazał członkom polskich organizacji wojskowych (Polskie Drużyny Strzeleckie, Związek Strzelecki) przygotować się do mobilizacji i wkrótce potem rozpoczął formowanie polskiego wojska (Legionów). Pierwsza grupa mieleckich ochotników (ok. 20) z PDS i ZS wyruszyła do Krakowa 4 VIII, a druga (49 ochotników) 26 VIII. Dalszą Misję PDS w Mielcu przerwały działania wojenne.
POLSKIE STOWARZYSZENIE DIABETYKÓW KOŁO NR 3 W MIELCU, powstało 29 IX 1988 r. na podstawie decyzji prezesa Zarządu Głównego PSD. Pierwszy zarząd stanowili: Stanisław Nowak, Telesfor Beym, Genowefa Dubik i Edward Piękoś. Początki funkcjonowania były trudne, na co pewien wpływ miały nie najlepsze kontakty z lekarzami i pielęgniarkami. Sytuacja poprawiła się po objęciu funkcji prezesa przez Wiktorię Bozacką oraz zacieśnieniu współpracy z przychodnią diabetologiczną, prowadzoną przez lekarza diabetologa Halinę Kurdziel, a także z pielęgniarką edukacyjną Marią Kozek. Podstawową formą działalności były i pozostają nadal szkolenia prowadzone przez lekarzy: diabetologów, kardiologów, nefrologów, chirurgów, okulistów, anestezjologów i pierwszej pomocy oraz psychologów. W szkoleniach brały także udział wykwalifikowane pielęgniarki i dietetyczki. W czasie spotkań szkoleniowych pielęgniarki prowadzą badania przesiewowe w celu wczesnego wykrycia cukrzycy, m.in. badania ciśnienia, poziomu cukru, cholesterolu i trójglicerydów. Z kolei dietetyczki mierzą objętość tkanki tłuszczowej. Na szkoleniach obecne są także firmy farmaceutyczne, które prezentują leki i urządzenia potrzebne osobom chorym na cukrzycę. Oprócz działalności na rzecz swoich członków, Koło stara się działać także na zewnątrz, popularyzując wiedzę o cukrzycy i jej leczeniu. Z inicjatywy Wiktorii Bozackiej organizowano „Białe Niedziele” z udziałem lekarza diabetologa Haliny Kurdziel i pielęgniarki Marii Kozek, m.in. w Gawłuszowicach, Ziempniowie i Wadowicach. Staraniem kolejnych prezesów (Adama Kupca i Zofii Seternus) i zarządów kilkakrotnie w roku organizowane są imprezy integracyjne z małżonkami, m.in. Dzień Kobiet, ogniska, mikołajki i spotkanie opłatkowe. Nawiązano kontakty z innymi kołami, m.in. w Bielsku Białej, Nowym Targu i Sanoku. Przedstawiciele Koła biorą systematyczny udział w wyjazdach szkoleniowo-integracyjnych, pielgrzymkach na Jasną Górę i do Łagiewnik, Ogólnopolskim Dniu Diabetyka, Ogólnopolskich Sympozjach Diabetologicznych i innych uroczystościach organizowanych przez Polskie Stowarzyszenie Diabetyków. Należy dodać, że prowadzona jest „Kronika Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków – Koło Powiatowe nr 3 w Mielcu”.
Prezesi: Stanisław Nowak (1988), Telesfor Beym (1988-1990), Wiktoria Bozacka (1990-2007), Adam Kupiec (2008-2017), Zofia Seternus (2017-nadal).
Honorowy prezes: Adam Kupiec.
POLSKIE STOWARZYSZENIE NA RZECZ OSÓB Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ KOŁO W MIELCU (PSONI), organizacja społeczna skupiająca rodziców i działaczy reprezentujących interesy ludzi z niepełnosprawnością intelektualną w różnym wieku: dzieci, młodzieży i dorosłych. Jej misją jest: „dbanie o godność, szczęście i jakość życia osób z niepełnosprawnością intelektualną, ich równoprawne miejsce w rodzinie i w społeczeństwie” oraz „wspieranie rodzin osób z niepełnosprawnością intelektualną we wszystkich obszarach życia i sytuacjach, a zwłaszcza w ich gotowości niesienia pomocy innym”. Celem jest „działanie na rzecz wyrównywania szans osób z niepełnosprawnością intelektualną, tworzenie warunków przestrzegania wobec nich praw człowieka, prowadzenie ich ku aktywnemu uczestnictwu w życiu społecznym, działanie na rzecz ochrony ich zdrowia oraz wspieranie ich rodzin”. W latach 60. XX w. w ramach Towarzystwa Przyjaciół Dzieci utworzono Komitet i Koła Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski. W 1991 r., na fali przemian ustrojowych, utworzono samodzielną organizację pozarządową o nazwie: Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, a w 2016 r. zmieniono nazwę na: Polskie Stowarzyszenie na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną (PSONI).
Historia Koła w Mielcu, Pierwszą próbą zorganizowanej działalności w tej dziedzinie w Mielcu było utworzenie w latach 80. Koła Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Ruchowo przy Towarzystwie Przyjaciół Dzieci. Po rejestracji sądowej Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w 1991 r., w Mielcu doprowadzono do zorganizowania Koła PSOUU w marcu 1993 r. Początkowo liczyło 10 osób, a rozwój działalności Koła, przy wsparciu samorządu miasta, spowodował w kolejnych latach systematyczny wzrost liczby członków. Już 1 IX 1993 r. w budynku przy ul. I. Łukasiewicza 1c uruchomiono Ośrodek Rehabilitacyjno – Wychowawczy dla dzieci, młodzieży i dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną w wieku 3 – 25 lat, (obecnie OREW). Na podstawie doświadczeń z działalności OREW, w 2001 r. zorganizowano Punkt Wczesnej Interwencji (później Ośrodek Wczesnej Interwencji), będący placówką konsultacyjno-terapeutyczną, obejmującą opieką dzieci od urodzenia do 7. roku życia, dzieci z grupy ryzyka okołoporodowego, z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego oraz ich rodzin. W związku ze zwiększającą się liczbą zainteresowanych rodziców w 2005 r. utworzono filię OREW w Woli Pławskiej (obecnie Oddział OREW w Woli Pławskiej). W kwietniu 2005 r. mieleckie Koło PSOUU uzyskało osobowość prawną, a w listopadzie 2007 r. – status organizacji pożytku publicznego. W 2008 r. samorząd miasta Mielca przekazał na rozwijającą się działalność Koła i jego przedmiotowych placówek budynek z ogrodem po byłej Szkole Podstawowej nr 10 przy ul. Wojsławskiej 278. Otwarcie nowej siedziby, połączone z 15-leciem powstania OREW, odbyło się 16 IX 2008 r. Nowe warunki lokalowe i terenowe były mocnym impulsem do unowocześniania i rozwijania działalności. Zakupiono nowoczesny sprzęt do zajęć specjalistycznych i środki transportu, zatrudniono specjalistów do różnych form rehabilitacji i terapii, rozpoczęto adaptację i modernizację ogrodu dla potrzeb osób niepełnosprawnych. We wrześniu 2009 r. uruchomiono Środowiskowy Dom Samopomocy. W 2010 r. otwarto Niepubliczną Specjalistyczną Poradnię Wczesnego Wspomagania Rozwoju. W związku z dynamicznym rozwojem w styczniu 2014 r. utworzono Biuro Obsługi Placówek. W latach 2014-2017 prowadzono Niepubliczne Przedszkole Terapeutyczne „Jeżyk”. We wrześniu 2015 r. rozpoczęła działalność Filia OREW w Mielcu przy ul. S. Moniuszki, (obecnie Oddział OREW Moniuszki Mielec). Po wspomnianej wcześniej zmianie w 2016 r. nazwy organizacji na Polskie Stowarzyszenie na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną (PSONI), 10 I 2017 r. Koło w Mielcu także przyjęło tę nazwę. W styczniu 2018 r. utworzono Dom Dziennego Wsparcia dla osób wielorako i głęboko niepełnosprawnych, które ukończyły 25 rok życia. Ponadto Koło PSONI w Mielcu organizuje m.in. cykliczne imprezy dla rodzin dzieci z niepełnosprawnością intelektualną (zabawy mikołajkowe, andrzejkowe i choinkowe, ogniska i inne) oraz jest organizatorem Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną. Współpracuje ze środowiskiem, a zwłaszcza organizacjami zajmującymi się osobami szczególnej troski, m.in. Rejonowym Kołem Pomocy Dzieciom i Młodzieży Niepełnosprawnych Ruchowo. Według stanu na 31 XII 2021 r. mieleckie Koło PSONI prowadziło: Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy – 2 Oddziały w Mielcu i Oddział w Woli Pławskiej, Ośrodek Wczesnej Interwencji, Dom Dziennego Wsparcia, Niepubliczną Specjalistyczną Poradnię Wczesnego Wspomagania Rozwoju, Środowiskowy Dom Samopomocy oraz 2 Niepubliczne Przedszkola Terapeutyczne:
Przewodniczący Koła w latach 1993-2018: Marian Kossowski (1993 – brak danych), Marian Kokoszka – brak danych, Jacek Piechota (1997 – 2013), Ewa Bauer (2013 – 2015), Monika Majkutewicz (2015 – 2016), Regina Piechota (2016 –). (Hasło poprawione i uzupełnione.)
POLSKIE STOWARZYSZENIE NA RZECZ OSÓB Z UPOŚLEDZENIEM UMYSŁOWYM – KOŁO TERENOWE W MIELCU, jako niezależne stowarzyszenie działa od 1991 r. Jego siedzibą jest budynek przy ul. I. Łukasiewicza 1 c. Powstało z inicjatywy grupy rodziców osób z niepełnosprawnością intelektualną, zrzeszonych wcześniej w mieleckim oddziale Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Jego celem jest działanie na rzecz wyrównywania szans osób z upośledzeniem umysłowym, tworzenie warunków przestrzegania wobec nich praw człowieka, prowadzenie ich ku aktywnemu uczestnictwu w życiu i wspieranie ich rodzin. Zrzesza około 140 członków: rodziców i członków rodzin osób z niepełnosprawnością intelektualną oraz same osoby niepełnosprawne. Stowarzyszenie prowadzi od 1993 r. Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy i od 2002 r. – Punkt Wczesnej Interwencji. Planowana jest organizacja placówki przeznaczonej dla osób z upośledzeniem umysłowym po 25 roku życia oraz systemu mieszkalnictwa chronionego.
Prezesi: Marian Kossowski, Marian Kokoszka, Jacek Piechota.
POLSKIE TOWARZYSTWO LEKARSKIE, ogólnopolska organizacja społeczna lekarzy utworzona w 1951 r. w Warszawie w celu podnoszenia wiedzy i kwalifikacji lekarzy. Koło PTL w Mielcu powstało 8 VI 1953 r. W pierwszych latach działalności program posiedzeń naukowych dostosowywano do potrzeb i zainteresowań niewielkiej wówczas grupy lekarzy. Pierwszymi referatami naukowymi były: „Krzywica”, który wygłosił Stanisław Głębocki i „Nowoczesne metody znieczulenia wziewnego”, wygłoszony przez Tadeusza Magierę. Z biegiem lat, wraz z dynamicznym rozwojem mieleckiej służby zdrowia, systematycznie rozszerzano zakres podejmowanej tematyki i powiększano grono prelegentów, m.in. o kierowników mieleckich aptek. Najbardziej aktywnymi wykładowcami byli w tym czasie: Julian Romańczuk, Teodor Cienciała, Eugeniusz Janicki i Jerzy Milik. Pojawiły się także pierwsze publikacje mieleckich lekarzy w czasopismach ogólnopolskich: „Wiadomości Lekarskie”, „Polski Przegląd Chirurgiczny” i „Polski Tygodnik Lekarski”. Do programu posiedzeń włączano też w miarę potrzeb sprawy socjalno-bytowe lekarzy. Systematyczna i urozmaicona praca Koła sprawiła, że stało się ono jedną z najważniejszych form integracji środowiska lekarskiego. Pod koniec lat 50. działalność okresowo osłabła, ale w latach 60. ponownie się zaktywizowała. Wprowadzono nowe formy, m.in. wspólne zebranie z Towarzystwem Fizykalnego Lecznictwa w Krakowie oraz starano się dobierać tematykę referatów do codziennej pracy lekarzy. Znacznie zwiększono ilość publikacji w ogólnopolskich czasopismach lekarskich . W kolejnych latach na posiedzeniach coraz częściej goszczono prelegentów z zewnątrz, m.in. z Zakładów Farmaceutycznych „Polfa”, Studium Doskonalenia Lekarzy w Warszawie, uczelni i klinik krakowskich oraz od 1975 r. z Akademii Medycznej w Lublinie. Także w 1975 r. Koło uczestniczyło w konferencji naukowo-sprawozdawczej krakowskiej Akademii Medycznej w Mielcu, poświęconej omówieniu wyników badań prowadzonych w WSK Mielec. W latach 80. zintensyfikowano współpracę z ośrodkami naukowymi, zwłaszcza z Rzeszowa, a także z firmami farmaceutycznymi. W programach comiesięcznych posiedzeń preferowano prezentację problemów interdyscyplinarnych, co wywoływało zdecydowanie większe zainteresowanie środowiska lekarskiego. Kierunek ten utrzymywano w latach 90. Znaczącymi w regionie wydarzeniami naukowo-promocyjnymi były „Jesienne Spotkania z Firmą Glaxo Wellcome”, organizowane w latach 1992-1997, a także cykliczne „Spotkania Ultrasonograficzne”, organizowane od 1994 r., dzięki którym w Mielcu wykładali najlepsi polscy ultrasonografiści. Poza przedmiotową działalnością doskonalącą wiedzę lekarską członkowie Koła uczestniczyli w życiu polityczno – społecznym środowiska mieleckiego jako radni miejscy i powiatowi, członkowie partii i ugrupowań politycznych oraz działacze stowarzyszeń społecznych. Tradycyjną formą rozrywkową i integracyjną stał się także coroczny „Bal Lekarza”, połączony z wycieczką krajoznawczą.
Przewodniczący Koła: Jan Figas (1953–1954), Teodor Cienciała (1955–1956), Mieczysław Ciastoń (1957–1958), Wacław Piskozub (1959–1960), Julian Maj (1961–1966), Jan Pietrykowski (1967–1970), Julian Romańczuk (1971–1985), Lechosław Milik (1986-nadal).
Zastępcy przewodniczącego: Teodor Cienciała (1953-1954), Jan Wielgus (1957-1958), Bożena Pollak-Korkus (1959-1960, 1964-1966), Stanisław Chowaniec (1961-1963), Eugeniusz Janicki (1967-1968), Julian Romańczuk (1969-1970), Jan Pietrykowski (1971-1974), Roman Koper (1975-1985), Krzysztof Kralisz (1986-1994), Wojciech Mościcki (1995-nadal)
Członkowie Zarządu w latach 1953-2006: Zuzanna Adamczak-Kiepiel, Bożena Aleksandrowicz, Izabela Banachowicz (Sądel), Elżbieta Belejec, Jacek Berger, Czesław Binda, Marian Błaszczak, Wojciech Burkot, Janusz Byczkowski, Bogumił Bzdyl, Teodor Cienciała, Antoni Drelicharz, Ewa Drozd, Jan Figas, Feliks Gałka, Janusz Gardulski, Zofia Gąsior, Krystyna Głębocka, Stanisław Głębocki, Bogumił Grabowski, Władysława Grochowicz, Mirosław Janicki, Agnieszka Kołodziej-Ziarko, Andrzej Kosmalski, Halina Kotulska-Krępa, Stanisław Kowal, Elżbieta Krakowska, Krzysztof Kralisz, Władysław Kulig, Stanisław Lis, Zbigniew Łaszyca, Anna Łuka, Julian Maj, Maria Malec, Marian Mazur, Zdzisław Mączka, Irena Michońska, Franciszek Michoński, Jerzy Milik, Lechosław Milik, Wojciech Mościcki, Roman Mrozowski, Mieczysław Muszyński, Sabina Padykuła, Marian Piechota, Jan Pietrykowski, Andrzej Podosek, Julian Romańczuk, Wiesława Szypuła-Krupa, Darian Śpiewak, Janina Turska-Foks, Stanisław Warzocha, Jan Wielgus, Stanisław Wolański, Stanisław Wójcik, Marian Żurawski.
POLSKIE TOWARZYSTWO TATRZAŃSKIE, pierwsze polskie stowarzyszenie turystyczne i jedno z pierwszych na świecie. Powstało w 1873 r. jako Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie. W 1874 r. zmieniono nazwę na Towarzystwo Tatrzańskie, stając się stowarzyszeniem skupiającym Polaków – miłośników gór z wszystkich zaborów. Jednym z założycieli i pierwszym prezesem był hr. Mieczysław Rey z Przecławia, prezes Wydziału Powiatowego w Mielcu. Celami działalności TT były: badanie Karpat i upowszechnianie tych wiadomości, zachęcanie do zwiedzania gór, ochrona zwierząt górskich oraz popieranie przemysłu i usług na terenach górskich. W 1920 r. przyjęto nazwę: Polskie Towarzystwo Turystyczne. PTT działało prężnie w okresie międzywojennym i w pierwszych latach po II wojnie światowej. W 1950 r. zostało zmuszone do rozwiązania się. Reaktywowano działalność w 1981 r., ale stan wojenny uniemożliwił dalsze funkcjonowanie. Po raz trzeci wznowiono działalność w 1989 r. Oddział PTT w Mielcu zawiązał się 4 XII 1997 r. z inicjatywy Jerzego Piotra Krakowskiego w czasie spotkania Mieleckiego Klubu Górskiego „Carpatia”, a zgodę na działalność Oddziału PTT w Mielcu wyraził ZG PTT na posiedzeniu 14 I 1998 r. Pierwszym prezesem Oddziału został J. P. Krakowski i funkcję tę pełni nadal. Mieleckie stowarzyszenie skupia corocznie różną ilość członków (od 70 do 132). Systematycznymi formami działalności są: „Wielkopiątkowa Droga do Krzyża na Mogielicy” (kwiecień), Rajd „Karpatia” (maj) i Rajd „Przyjaźni Bieszczadzkich” (sierpień), a ponadto organizowane są wycieczki i wyprawy. W pracy Oddziału poza prezesem najbardziej udzielali się: Ireneusz Wołoszyn (wiceprezes), Marek Dziedzicki, Iwona Nakoneczny i Witold Kwiatkowski. Wyrazem uznania dla mielczan był wybór J. P. Krakowskiego i W. Kwiatkowskiego do ZG PTT w 2001 r., a następnie w 2004 r. J. P. Krakowskiego na funkcję wiceprezesa i W. Kwiatkowskiego na członka Sądu Koleżeńskiego.
POLSKIE TOWARZYSTWO TURYSTYCZNO-KRAJOZNAWCZE (PTTK), stowarzyszenie mające na celu krzewienie ideałów turystyki, krajoznawstwa, ochrony środowiska naturalnego i opieki nad zabytkami. Powstało w 1950 r. Organizuje różne formy turystyki krajowej i zagranicznej, a zwłaszcza turystyki kwalifikowanej. Kształci przewodników, wytycza i oznacza szlaki turystyczne. Obsługuje ruch turystyczny i oferuje własną bazę noclegową. Wydaje periodyki, albumy i widokówki. Produkuje i sprzedaje sprzęt sportowo – turystyczny.
*Oddział Powiatowy PTTK w Mielcu utworzono w czasie zebrania organizacyjnego 27 I 1971 r. Członkami założycielami byli m.in.: Henryk Arabasz, Andrzej Baran, Krystyna Brożonowicz, Leopold Burdzy, Eugeniusz Kahl, Eugeniusz Jezioro, Stanisław Madyga, Cecylia Myszkowska, Stanisława Siemek, Aleksander Szczudło, Stanisław Szelest i Danuta Śmietanko. Prezesem pierwszego Zarządu wybrano Stanisława Szelesta. Pierwszą siedzibą Oddziału był lokal przy ul. 22 Lipca 9. (aktualnie al. Niepodległości). Oprócz biura Oddziału uruchomiono punkt informacji turystycznej. W pierwszym roku funkcjonowania Oddział skupił 8 kół dorosłych (380 członków) i 30 kół szkolnych w Mielcu i powiecie mieleckim. Działalność programową w zakresie turystyki masowej i kwalifikowanej prowadziło 12 komisji, m.in.: górska, piesza, motorowa, wodna, krajoznawcza i przewodnicka. Poza klasycznymi formami działalności wprowadzono własne, cykliczne imprezy turystyczne, m.in. rajdy: „Szlakiem Pąsowej Róży”, „Szlakiem Partyzantów”, „Szukamy Kwiatu Paproci” i „Jesień w Górach”. Szczególne uznanie w kraju i nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki uzyskał rajd „Szlakiem Pąsowej Róży” do Miejsc Pamięci Narodowej, połączony z sadzeniem żywych pomników – kwiatów róży. W celu spopularyzowania ciekawych miejsc na ziemi mieleckiej wyznaczono szlak turystyczny z Mielca do Baranowa Sandomierskiego. W związku z dynamicznym rozwojem turystyki autokarowej – w 1974 r. przy Oddziale uruchomiono Biuro Obsługi Ruchu Turystycznego. Odtąd BORT prowadził kompleksową obsługę wycieczek krajowych i zagranicznych, zlecanych przez zakłady pracy, instytucje, szkoły i stowarzyszenia. W 1975 r., w związku z reformą podziału administracyjnego państwa i m.in. likwidacją powiatów, Oddział Powiatowy przekształcono w Oddział Miejski, nie uszczuplając jednak w niczym programu i form działalności. Organizowano też m.in.: obozy szkoleniowo-wypoczynkowe dla amatorów sportów wodnych w Polańczyku nad Zalewem Solińskim, skutecznie wnioskowano o uznanie wielu drzew pomnikami przyrody, wyznaczono pierwszy szlak turystyczny Mielec-Rzeszów. Koła szkolne zdobywały czołowe miejsca w Turnieju Wiedzy Krajoznawczej i Konkursie „Polska Naszych Dni”. Przeniesiono natomiast siedzibę do pawilonu przy ul. M. Konopnickiej 2. Wyróżniającym się kołem był Klub Turystyczny „Torbaczek” przy Osiedlowym Domu Kultury MSM, który za urządzenie niepowtarzalnego pomieszczenia klubowego i aktywną działalność turystyczną otrzymał I nagrodę w kategorii osiedlowych kół PTTK w woj. rzeszowskim w 1977 r. W 1980 r. w ramach Oddziału czynnych było 21 kół dorosłych (885 członków) i 38 kół szkolnych (około 1500 członków). Za całokształt działalności mielecki Oddział został uhonorowany w 1989 r. Złotą Odznaką PTTK. Po zmianach ustrojowych, jakie nastąpiły na początku lat 90., skupiono się wyłącznie na działalności statutowej. Organizowane są imprezy z zakresu turystyki kwalifikowanej, szczególnie górskiej, pieszej i krajoznawczej, umożliwiając zainteresowanym zdobywanie odznak turystycznych. W pierwszych latach XXI w. największą popularnością cieszą się wycieczki na Pojezierze Mazurskie i Augustowskie, w czasie których zwiedzane są zabytki architektury, parki narodowe, rezerwaty przyrody i miejsca związane z wydarzeniami historycznymi, a dodatkową atrakcją są spływy kajakowe. W związku z przebudową ul. M. Konopnickiej i rozbiórką pawilonu – siedzibę Zarządu ulokowano przy ul. F. Chopina 8. W 2006 r. Oddział Miejski PTTK liczył 41 osób. 35-lecie działalności uczczono uroczystym spotkaniem w Tuszowie Narodowym. W 2011 r. obchodzono 40-lecie działalności. Główną imprezą była uroczystość rocznicowa, połączona z inauguracją okolicznościowej wystawy, czynnej w Domu Kultury SCK w dniach 8-29 IV 2011 r. Wydano też książkę autorstwa Marka Woźniaka i Janusza Wyziny 40 lat Oddziału Miejskiego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Mielcu (Mielec 2011). 29 XII 2022 r. odbyła się uroczystość 50-lecia Oddziału. Wg stanu na ten dzień mielecki oddział liczył 111 członków.
Prezesi: Stanisław Szelest, Adam Gorczyca, Władysław Łabęcki, Andrzej Baran, Barbara Sokół (2005-2009), Kazimierz Kiełb (2009-2013), Janusz Wyzina (2013-2017), Kazimierz Kiełb (2017-2022), Elżbieta Woźniak (2022-nadal)
Inni aktywni działacze w 50-leciu: Teresa Barszcz, Ewa Błachowicz, Krzysztof Błachowicz, Barbara Bucińska, Leopold Burdzy, Stanisław Furdyna, Teresa Gruszecka, Jan Hyjek, Eugeniusz Jezioro, Józef Kamiński, Irena Kozik, Jerzy Krakowski, Stanisław Lejko, Teresa Leyko, Józef Łuczak, Ryszard Łukaszek, Czesław Małek, Celina Myszkowska, Wojciech Ryba, Stanisława Siemek, Aleksander Szczudło, Teresa Wenta, Barbara Wołcyrz, Arkadiusz Woźniak, Elżbieta Woźniak, Marek Woźniak, Ryszarda Żarkowska, Józef Żmuda.
POLSKIE ZAKŁADY LOTNICZE Sp. z o.o., firma utworzona w 1998 r. w wyniku restrukturyzacji mieleckiego holdingu WSK „PZL-Mielec” dla zapewnienia ciągłości produkcji lotniczej w Mielcu, prowadzonej nieprzerwanie od 1938 r. Punktem wyjścia było przejęcie po upadłym Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” opłacalnej części produkcji samolotów. W maju 1999 r. otrzymano certyfikat o zdolności do produkcji samolotów i części zamiennych do celów lotniczych według europejskich przepisów lotniczych JAR 21. Dokument wydany przez Główny Inspektorat Lotnictwa Cywilnego w Warszawie upoważnił mielecką firmę do produkcji samolotów: M18 „Dromader”, M20 „Mewa”, M26 „Iskierka”, M28 „Skytruck” oraz An-28 i An-2, a także zezwalał na modyfikację tych samolotów i produkowanie do nich części zamiennych. W lipcu 1999 r. uzyskano z GILC certyfikat zatwierdzenia organizacji projektującej, która może projektować małe samoloty i modernizować je, dokonywać prób konstrukcyjnych i badań danego samolotu, wykonywać analizy techniczne i obliczeniowe, realizować nadzór konstruktorski i techniczny nad samolotami w eksploatacji, utrzymywać ciągłą zdatność lotu i projektować części lotnicze. Te dwa posiadające międzynarodową ważność dokumenty były podstawą funkcjonowania Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu jako wytwórni lotniczej i pozwoliły na utrzymanie pozycji czołowego polskiego producenta samolotów pasażersko-transportowych, patrolowych, ratownictwa morskiego, rolniczo-pożarniczych oraz szkolno-treningowych. Z wielkim trudem, przy wciąż rosnącej konkurencji, ale i z sukcesami zdobywano zagraniczne rynki. W czasie Salonu Przemysłu Obronnego-2000 w Kielcach mielecka firma otrzymała dwa prestiżowe wyróżnienia: I nagrodę ministra gospodarki za najlepsze osiągnięcia eksportowe w 1999 r. i nagrodę „Defender” dla producenta najlepszego sprzętu służącego obronności i bezpieczeństwu państwa za samolot M28B „Bryza”, użytkowany przez lotnictwo Marynarki Wojennej. Pomyślny rozwój firmy potwierdziło sklasyfikowanie jej na wysokim 77 miejscu w rankingu rentowności największych firm obecnych na rynku polskim w 2000 r., sporządzonym przez pismo „Polish Export Review”. Wydarzeniem, które poważnie zachwiało dalszym funkcjonowaniem PZL w Mielcu, była katastrofa lotnicza samolotu M28 w Puerto Cabello (Wenezuela) 12 VII 2001 r., w której zginęli m.in.: Stanisław Padykuła – wiceprezes Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie, Daniel Romański – prezes Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu dalsi trzej przedstawiciele różnych pionów mieleckiej firmy: Andrzej Koper, Jan Sęk i Piotr Bień, a także 8 Wenezuelczyków. Śmierć uczestników rozmów techniczno-handlowych w Wenezueli, która była wówczas największym odbiorcą mieleckich samolotów, wyraźnie zachwiała mielecką wytwórnią. W kolejnych latach, przy rosnącej konkurencji na świecie, zmagała się z coraz większymi problemami. Niekorzystny wpływ na tę sytuację miały też częste zmiany w kierownictwie firmy. Mimo to przetrwała, a kolejne zamówienia pozwalają na nadzieję dalszego funkcjonowania. Aktualnie produkowane są samoloty: M28 „Skytruck”, M28 „Bryza”, M18 „Dromader” i M26 „Iskierka” (odrębne hasła). Głównymi odbiorcami samolotów są kraje: Ameryki Północnej i Południowej, basenu Morza Śródziemnego i Azji. W Polsce najbardziej uznanymi są samoloty patrolowe „Bryza”, wykorzystywane przez Marynarkę Wojenną RP oraz „Dromadery”, używane do akcji gaśniczych i rolniczych. Wielość stosowanych technologii stwarza możliwość wykonywania różnych usług, m.in. w zakresie obróbki skrawaniem, obróbki plastycznej, obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej, a także projektowania geometrii obiektów o złożonych kształtach w systemie CADDS5 i PERSONAL DESIGNER. Wśród zagranicznych partnerów, kooperujących z mielecką firmą, znajdują się m.in. BAE SYSTEMS (w zakresie produkcji części do samolotów HAWK i Bae 146), BOEING (produkcja części do samolotu BOEING 757) GKN WESTLAND (produkcja części do samolotu BOEING 737) i SAAB (części do samolotu GRIPEN). Eksport stanowi około 75 % produkcji. O postępującym unowocześnianiu funkcjonowania firmy świadczą prestiżowe wyróżnienia: nagroda NOT za wysoki poziom technologii informatycznych, przyznana w 2004 r. oraz statuetka „Złoty Laur TELEINFO 100” dla najlepiej zinformatyzowanej firmy w Polsce w kategorii: przemysł elektroniczny, elektromaszynowy, maszynowy i motoryzacyjny w 2005 r. W 1998 r. zatrudniano około 1200 osób, a w 2005 r. około 1500. W 2005 r. osiągnięto przychody netto w wysokości 107,4 mln zł. Firma zajmuje centralną część SSE EURO-PARK MIELEC, adres: ul. Wojska Polskiego 3.30 VIII 2005 r. rozpoczął się strajk na tle ekonomicznym, a jego skutkiem była kolejna zmiana zarządu. Nowy zarząd z prezesem Januszem Zakręckim na czele, po wielokierunkowych działaniach, doprowadził do prywatyzacji firmy. W latach 2006-2007 amerykański Sikorsky Aircraft Corporation zakupił od rządu polskiego Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu. (Pozostawiono nazwę i dodano „a Sikorsky Company”.) podkreślenia znaczenia decyzji o zakupie 19 IV 2007 r. w Mielcu gościł z roboczą wizytą ambasador USA w Polsce Victor Ashe. Spotkał się z samorządowymi władzami miasta oraz zwiedził Polskie Zakłady Lotnicze i obejrzał pokazy w wykonaniu samolotów wyprodukowanych w Mielcu. Obiekty PZL zostały poddane generalnemu remontowi, wprowadzono nowe standardy w zarządzaniu i jakości. Nie zaniedbywano też form integracji załogi i środowiska. 22 VII tego roku na mieleckim lotnisku odbył się Piknik Lotniczy Mielec-2007, a w jego programie m.in. pokazy lotnicze, desant spadochroniarzy, wystawa samolotów, popisy kaskaderskie na motocyklach i pokaz przestrzennych laserów świetlnych. 25 podpisano umowę na wyprodukowanie 15 samolotów rolniczo-gaśniczych M-18 Dromader dla Chin. W 2008 r. uroczyście obchodzono 70. rocznicę powstania przemysłu lotniczego w Mielcu. W lutym 2009 r. wysłano do USA pierwszy z 10 zamówionych samolotów M-28 Skytruck dla amerykańskiego wojska, a już 12 III w Polskich Zakładach Lotniczych odbyła się prezentacja pierwszej wyprodukowanej w Mielcu kabiny śmigłowca Black Hawk. Ponadto w 2009 r. zespół inżynierów PZL wygrał konkurs SIMP „Na najlepsze osiągnięcie techniczne roku”. Nagrodzonym projektem była „Komputerowa Linia Technologiczna produkująca części najnowszego samolotu DREAMLINER Boeing 787 z wykorzystaniem High Speed Machining (HSH). Bogaty w wydarzenia był rok 2010. 15 III w PZL odbył się pokaz pierwszego śmigłowca Black Hawk S-70i wyprodukowanego w Mielcu, 1 VII w Development Flight Center w West Palm Beach na Flotydzie (USA) odbył się pierwszy lot śmigłowca S-70i Black Hawk wyprodukowanego w PZL w Mielcu. 20 VII podpisano pierwszy kontrakt na śmigłowce S-70i wyprodukowane w Mielcu. (Trzy śmigłowce zakupiła Arabia Saudyjska.) 26 VIII Mieleckie firmy Polskie Zakłady Lotnicze – Sikorsky (inwestor) i Termobud A. J. Kowal (wykonawca) zostały laureatami XIV Konkursu „Modernizacja Roku 2009” w kategorii „Obiekty Przemysłowo-Inżynieryjne” za modernizację hali nr 3 PZL w Mielcu. wrześniu śmigłowiec Black Hawk S-70i, wyprodukowany w PZL Mielcu, po raz pierwszy był eksponowany na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach. 15 XI na mieleckim lotnisku śmigłowiec S-70i Black Hawk (drugi egzemplarz wykonany w PZL Mielec) wykonał pierwszy lot w Polsce. (Pierwszy w Polsce nie latał.) W 2011 r. zmontowany w PZL Mielec śmigłowiec zaprezentowano po raz pierwszy na Air Show Paris. 15 lipca 2011 r. – w 10. rocznicę katastrofy lotniczej w Wenezueli (12 VII 2001 r.) a placu za główną bramą wjazdową do SSE EURO-PARK MIELEC uroczyście odsłonięto tablicę upamiętniającą jej ofiary, m.in. pracowników PZL Mielec. Dynamicznym rozwojem amerykańskiej fabryki w Mielcu interesował się polski rząd, czego dowodem były wizyty ministra obrony Tomasza Siemoniaka, a następnie premiera RP Donalda Tuska. W 2012 r. gościli także: Jerzy Buzek – były premier RP i przewodniczący Parlamentu Europejskiego oraz nowy ambasador USA w Polsce Stephen Mull. (Była to jego pierwsza wizyta w Polsce po objęciu urzędu.) Równocześnie z rozwojem produkcji dbano o historię firmy i systematycznie urządzano plenerowe muzeum najważniejszych mieleckich awiacyjnych wyrobów (Lim, An-2, Iskra, Dromader, Iryda). 29 IX 2012 r. odbyła się prezentacja modelu sylwetkowego samolotu bombowego PZL 37 Łoś, zbudowanego w skali 1:1 przez pracowników PZL Mielec. Pod koniec tego roku uruchomiono nowoczesne Centrum Badań i Prób Statków Powietrznych. W 2015 r. uczestniczono, ale bezskutecznie, w przetargu na dostawę śmigłowców dla Wojska Polskiego. Przegranie przetargu i inne uwarunkowania spowodowały konieczność zwolnienia około 500 pracowników. Podpisano porozumienie z Politechniką Rzeszowską o utworzeniu wspólnego konsorcjum naukowo-przemysłowego dla rozwoju technologii 3D „Lot – Virtual – Lab”. W lutym 2017 r. wysłano samolot M28 na promocyjny lot do Ameryki Łacińskiej (Latin America Demo Tour). W ciągu 2 miesięcy (17 III – 12 V) mielecki samolot zaprezentował się w Trynidadzie i Tobago, Brazylii, Argentynie, Ekwadorze, Kolumbii, Panamie i Meksyku.
Prezesi Zarządu: Zbigniew Dzideczek (I – X 1999), Daniel Romański (X 1999 – VII 2001), Andrzej Szortyka (VII 2001 – IV 2003), Kazimierz Strugała (IV 2003), Stanisław Wójtowicz (IV 2003 – XII 2003), Zbigniew Działowski (XII 2003 – VIII 2005), Janusz Zakręcki (IX 2005-nadal).
POLSKO-AMERYKAŃSKIE KLINIKI SERCA (PAKS) V ODDZIAŁ KARDIOLOGII INWAZYJNEJ I ANGLIOLOGII W MIELCU, placówka niepubliczna świadcząca nowoczesne usługi medyczne z zakresu kardiologii. Została utworzona przez spółkę American Heart of Poland w listopadzie 2006 r. na bazie Szpitala Powiatowego w Mielcu przy ul. S. Żeromskiego 22. Posiada wykwalifikowaną kadrę i nowoczesne wyposażenie. Organizatorem Oddziału i jego ordynatorem jest Adam Stanisław Młodziankowski – lekarz specjalista z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii, pracujący wcześniej m.in. w I Oddziale Kardiologii Inwazyjnej i Angliologii PAKS w Ustroniu. Mielecki Oddział wykonuje następujące usługi: konsultacje kardiologiczne i kardiochirurgiczne, badania nieinwazyjne (EKG, UKG, Holter, test wysiłkowy), diagnostykę i terapię z zakresu kardiologii i radiologii inwazyjnej (koronarografię i angiografię tętnic obwodowych, koronaroplastykę i angioplastykę tętnic obwodowych: szyjnych, nerkowych, biodrowych, udowych z wykorzystaniem technik aterektomii oraz implantacji stentów) oraz leczenie ostrych stanów wieńcowych na oddziale intensywnej terapii kardiologicznej. Od 2014 r. prowadzi poradnię kardiologiczną.
POŁANIECKA (ULICA), niewielka uliczka (116 m) na osiedlu T. Kościuszki. Biegnie od ul. T. Kościuszki w kierunku Wisłoki i kończy się przy wale przeciwpowodziowym. Ma asfaltowa nawierzchnię i chodniki. Jako droga dojazdowa istniała od początku XX w., a może nawet wcześniej. Status ulicy miejskiej i patrona otrzymała w latach 20. XX w. Wkrótce potem stała się jedną z najbardziej znanych małych uliczek, bowiem w jednym z stojących przy niej budynków uruchomiono kino „Wenus”. Jej adres ma dziś ledwie kilka posesji, ale zbudowane na nich na początku XX w. domy (nr 2, 6, 8) są wpisane do ewidencji zabytków województwa rzeszowskiego (później podkarpackiego). W 2007 r. została przebudowana, m.in. położono nawierzchnię z kostki betonowej.
*Patronackie miasto ulicy: POŁANIEC weszło do historii Polski dzięki powstaniu kościuszkowskiemu 1794 r., a ściślej – uniwersałowi wydanemu przez T. Kościuszkę 7 V tegoż roku w obozie pod Połańcem. Uniwersał połaniecki miał na celu uzyskanie poparcia chłopów dla powstania. Na jego mocy chłopi otrzymywali wolność osobistą oraz gwarancję opieki rządowej. Choć realizacja postanowień uniwersału była bardzo różna, to w sumie doprowadziła do udziału chłopów w powstaniu. Nadanie nazwy ulicy było formą uczczenia tego wydarzenia.
POŁEĆ BOGUSŁAW (ksiądz), urodzony 17 XII 1965 r. w Gładyszowie koło Gorlic, syn Tadeusza i Anny z domu Gamoń. Absolwent Zespołu Szkół Rolniczych – Technikum w Hańczowej z maturą w 1985 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1991 r. przyjął święcenia kapłańskie. (Tytuł pracy magisterskiej: „Patrystyczny wymiar homiletycznej twórczości ks. Jana Czuja”.) W latach 1991-1995 pracował jako wikariusz w Ryglicach. Przez kolejne cztery lata odbywał studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie i w 1999 r. uzyskał stopień doktora teologii w zakresie katechetyki na podstawie rozprawy: „Metodyka katechetyczna księdza Walentego Gadowskiego”. W latach 1999-2000 był wikariuszem w parafii katedralnej w Tarnowie. Od 2000 r. pracował na Wydziale Katechetycznym Kurii Diecezjalnej w Tarnowie i pełnił funkcję diecezjalnego wizytatora nauki religii. W 2010 r. został mianowany dyrektorem Wydziału Katechetycznego. Od 2000 r. do 2016 r. był wykładowcą katechetyki i dydaktyki Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie – Wydziału Teologicznego w Tarnowie oraz wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Był też m.in. cenzorem książek religijnych, diecezjalnym duszpasterzem nauczycieli i wychowawców, członkiem Rady Kapłańskiej i w latach 2001-2008 koordynatorem diecezjalnym Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W 2014 r. został mianowany kanonikiem prałatem i kanclerzem Kapituły Kolegiackiej przy kolegiacie w Wojniczu. Od 10 VIII 2017 r. pełnił do VIII 2021 r. funkcje proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu i dziekana dekanatu Mielec Południe. Po rezygnacji z probostwa w Mielcu od 15 VIII 2021 r. przejął probostwo parafii Matki Bożej Nieustajacej Pomocy w Krynicy Zdroju. Jest autorem, współautorem i redaktorem wielu publikacji na temat ewangelizacji i katechizacji oraz nauczania i wychowania w procesie katechetycznym, m.in.: „Jestem dzieckiem Bożym. Propozycje katechez przedszkolnych dla czterolatków” (Tarnów 2001, redaktor), „Metodyka katechetyczna ks. Walentego Gadowskiego” (Tarnów 2002, autor), „Katecheza otwarta na Boga i człowieka” (Tarnów 2006, redaktor), „Ewangelizacja i katechizacja we wspólnocie parafialnej”, w: „W służbie piękna. Księga pamiątkowa poświęcona Księdzu Prałatowi Eugeniuszowi Kościółce z okazji 70-lecia urodzin” (red. Z. Krzyszowski, Lublin 2009), „Rodzina chrześcijańska wspólnotą wychowującą w miłości i dla miłości”, w: „Troska o człowieka. Od naprotechnologii do pedagogiki” (red. J. Siewiora, Tarnów 2010). Wielokrotnie uczestniczył w sympozjach i konferencjach naukowych jako wykładowca oraz brał udział w dyskusjach panelowych, najczęściej na tematy wychowawcze.
POMIANKIEWICZ HUBERT KAZIMIERZ, urodzony 15 IX 1990 r. w Mielcu, syn Bogdana i Marii z domu Stala. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół Ogólnokształcących im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu w 2009 r. Ukończył także Akademię Zdrowia w Rzeszowie z tytułem technika masażysty w 2011 r. Jako masażysta odbył staże w Szpitalu Powiatowym im. M. Biernackiego w Mielcu i Ośrodku Rehabilitacji „Atlas” w Mielcu. W latach 2013-2017 pracował w firmie Husquarna w mieleckiej SSE jako operator wózków widłowych. Równocześnie od 2015 r. podjął pracę instruktora małej architektury w Domu Kultury Samorządowego w Mielcu, a aktualnie pracuje jako instruktor w Dziale Organizacji Imprez DK SCK. Jego pasją jest praca społeczna w dziedzinie kultury. Maluje i rzeźbi oraz wykonuje z wielką precyzją i dbałością o każdy szczegół miniaturowe makiety (m.in. „Sala Królewska w Mielcu”, „Ostrów Lednicki” i „Zamek Mieleckich”). Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu oraz Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej przy SCK w Mielcu i bierze udział w wystawach zbiorowych tych organizacji. Pracuje jako wolontariusz przy imprezach M-4. Jest członkiem Teatru Rozmaitości DK SCK, grał m.in. w sztukach: Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary oraz Rozmowy przy wycinaniu lasu. Był współtwórcą scenografii do sztuki Pigmalion. Ponadto śpiewa w mieleckich chórach „Akord” i „Melodia”.
POMNIK ARMII KRAJOWEJ, usytuowany na terenie zielonym przed cmentarzem parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza. Inspiratorem jego powstania i treści był Tadeusz Orłowski – prezes Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu, a twórcą rzeźb – art. rzeźbiarz – Zbigniew Bec z Krakowa. Na dużym, kilkustopniowym cokole stoi krzyż. Wiszący na krzyżu Jezus wyciąga prawą rękę w kierunku klęczącego pod krzyżem żołnierza z opaską AK. Z prawej strony krzyża znajduje się orzeł. Za krzyżem, na wysokim płytach stanowiących jego podporę, namalowano znak „Polski Walczącej”. Na dolnej części cokołu umieszczono tablicę o treści: „W hołdzie żołnierzom Armii Krajowej”. Całość wykonano z betonu i obłożono płytą granitową (krzyż) i lastrikiem (cokół). Teren, na którym stoi pomnik, otoczono niskim ogrodzeniem (słupki połączone trzema równoległymi prętami). Roboty budowlane wykonała ekipa Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego. Koszty budowy zostały pokryte ze składek społeczeństwa. Odsłonięcie i poświęcenie pomnika odbyło się 11 IX 1993 r. W następnych latach tradycją stało się uroczyste składanie kwiatów 1 VIII dla upamiętnienia wybuchu powstania warszawskiego w 1944 r.
POMNIK JANA KILIŃSKIEGO (POMNIK WOLNOŚCI), znajduje się przy zbiegu ulic: A. Mickiewicza, Jadernych i Wolności. Pomysł budowy pomnika zgłosili jeszcze przed I wojną światową Franciszek Krempa – poseł i prezes Rady Nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego oraz Stanisław Gołuchowski – urzędnik Towarzystwa Zaliczkowego, ale z powodu wybuchu wojny do realizacji budowy nie doszło. Inicjatywę tę ponowił w 1918 r. Komitet Budowy Pomnika Jana Kilińskiego pod przewodnictwem Jana Haładeja. Projekt pomnika wykonał mielecki budowniczy miejski Marcin Sadowski. Fundusze na budowlę uzyskiwano ze składek społeczeństwa, głównie rzemieślników. Fundament wykonano w 1919 r., zaś cokół i tablicę pamiątkową (w płytkiej wnęce) w 1928 r. Na tablicy wyryto napis: „1794 Janowi Kilińskiemu oraz na pamiątkę dziesiątej rocznicy odzyskania niepodległości Państwa Polskiego 1918-1928”. Słup w kształcie ostrosłupa czworobocznego ściętego i umieszczoną na nim płaskorzeźbę z wizerunkiem J. Kilińskiego odsłonięto w 1929 r. Orła na szczycie słupa i płaskorzeźbę z wizerunkiem J. Kilińskiego wykonał uzdolniony artystycznie rzemieślnik Bolesław Prinz. W 1936 r. zbudowano ozdobne ogrodzenie i 11 XI tegoż roku uroczyście odsłonięto pomnik. Do wybuchu II wojny światowej pomnik i otaczający go teren były miejscem większych miejskich uroczystości patriotycznych. Na początku okupacji hitlerowskiej żołnierze niemieccy zestrzelili orła i oszpecili pomnik, ale w czasie okupacji, mimo wielkiego niebezpieczeństwa, kilkakrotnie udało się mielczanom złożyć kwiaty przed pomnikiem z okazji świąt i rocznic państwowych. Po wyzwoleniu Mielca wykonano orła, najpierw prowizorycznego z masy papierowej, a następnie trwałego z betonu. W 1946 r. pod dużą tablicą przytwierdzono niewielką tabliczkę z napisem; „W pierwszą rocznicę Zwycięstwa nad teutońskim najeźdźcą, ku chwale Narodu Polskiego, dla uczczenia Bojowników o Wolność. Tablicę tę fundują: Powiatowy Oddział Związku Uczestników Walki Zbrojnej w Mielcu – Polski Związek b. Więźniów Politycznych w Mielcu 9.7.45 – 9.7.46.” W następnych latach kilkakrotnie restaurowano pomnik i ogrodzenie oraz posadzono krzewy przy ogrodzeniu. Upowszechniła się też nazwa: pomnik Wolności. Przez wiele lat przed pomnikiem nie organizowano większych uroczystości. Od lat 90. XX w. w ramach obchodów świąt państwowych powrócono do tradycji organizowania przemarszów od kościoła św. Mateusza do pomnika Wolności i uroczystego składania kwiatów przed pomnikiem. W 2010 r., w związku z przebudową skrzyżowania ul. A. Mickiewicza, ul. Wolności i ul. Jadernych, wykonano remont pomnika i zmieniono jego otoczenie, m.in. rozebrano ogrodzenie. W 2018 r. dla uczczenia 100-lecia Odzyskania Niepodległości przeprowadzono kolejny remont pomnika (wyk. Firma Kazbut Marian Kasprzak w Trzcianie) oraz zmieniono rzeźbę orła na szczycie pomnika. Nowa rzeźba, przedstawiająca orła z koroną, wykonana została w brązie w Odlewni Artystycznej Piotra Piszczkiewicza w Podłężu.
POMNIK BEZIMIENNEGO ŻOŁNIERZA (POMNIK WDZIĘCZNOŚCI), usytuowany na specjalnym placu przed budynkiem Starostwa Powiatowego przy ul. S. Sękowskiego. Wybudowano go w 1953 r. przed ówczesnym Domem Partii. Na słupie czworobocznym umieszczono rzeźbę młodego żołnierza w mundurze i płaszczu wojskowym, trzymającego na lewej ręce dziecko, a w prawej ręce miecz. Poniżej rzeźby, w połowie wysokości słupa, umieszczono tablicę z okolicznościowym napisem: „Chwała bohaterskiej Armii Radzieckiej – Wyzwolicielce Narodów. W XXXVI rocznicę Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej – społeczeństwo powiatu mieleckiego 7 XI 1953 r.” Od tego czasu do końca lat 80. na placu przed Pomnikiem Wdzięczności organizowano większość uroczystości związanych z rocznicami zwycięstwa nad faszyzmem (9 V) i rocznicami Rewolucji Październikowej (7 XI). Po 1990 r., mimo wniosków o jego przeniesienie (m.in. na Cmentarz Żołnierzy Radzieckich), pomnik pozostał na miejscu i odnowiono go. Na początku XXI w., zniszczoną tablicę zdemontowano i wykonano nową o treści: „Pomnik Bezimiennego Żołnierza dla upamiętnienia żołnierzy radzieckich i polskich poległych w czasie wyzwalania ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej w okresie od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r.” W listopadzie 2015 roku pomnik został zdjęty i przekazany muzeum Fundacji Minionej Epoki w Rudzie Śląskiej, a rok później rozebrano także betonową podstawę pomnika.
POMNIK BŁOGOSŁAWIONEGO KSIĘDZA JERZEGO POPIEŁUSZKI, został wybudowany w 2016 r. na terenie parafialnym przy kościele pw. Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Inicjatorem budowy był ks. Stanisław Składzień – proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej. Figura błogosławionego, naturalnych wymiarów, jest wykonana z brązu i stoi na cokole, składającym się z trzech części. Błogosławiony podniesioną prawą ręką unosi krzyż, a lewą rękę trzyma przy sercu. Na najwyższej części cokołu wyryto napis: „BŁ. KS. JERZY POPIEŁUSZKO 1947-1984 Męczennik za wiarę i za Solidarność z ludźmi Świadek prawdy Obrońca praw człowieka Nauczyciel wolności Patron naszych czasów Obudź się Polsko!” Poniżej, na drugiej części cokołu napisano: „Ojczyzno ma… 2926 alumnów od 1955-1980 oddało Ci dwa lata swojego młodego życia w Ludowym Wojsku Polskim.” Na najniższej części cokołu umieszczono napis: „Wśród nich fundator – twórca parafii, budowniczy naszego kościoła i plebanii, służący w Brzegu w latach 1967-1969 Mielec, 26 grudnia 2016 r.” Autorem pomnika jest prof. Kazimierz Brzuzan z Rzeszowa. Cokół wykonała firma Impala z Mielca. Uroczystość poświęcenia pomnika odbyła się 26 XII 2016 r. w drugim dniu świąt Bożego Narodzenia (św. Szczepana), dla podkreślenia związku pomiędzy męczeńską śmiercią św. Szczepana w 36 r. i męczeńską śmiercią ks. Jerzego Popiełuszki w 1984 r. Poświęcenia dokonał ks. infułat Adam Kokoszka, który w latach 60. odbywał z ks. Jerzym Popiełuszką służbę wojskową.
POMNIK SŁUGI BOŻEGO KSIĘDZA KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO, usytuowany jest na terenie pomiędzy kościołem pw. Trójcy Przenajświętszej i Powiatowym Domem Pomocy Społecznej na osiedlu Smoczka. Powstał z inicjatywy ks. Stanisława Składzienia – proboszcza parafii rzymskokatolickiej pw. Trójcy Przenajświętszej, dla uczczenia wielkich zasług „Prymasa Tysiąclecia” i 30-lecia działalności parafii. Postać Prymasa z rozłożonymi rękami symbolizuje otwartość i serdeczność do wszystkiego i wszystkich. Twórcą figury jest artysta rzeźbiarz Krzysztof Brzuzan z Rzeszowa, a odlew z brązu wykonał Zbigniew Porada z Zaczernia. Figura stoi na postumencie z granitu szwedzkiego vanga, wykonanym przez mielecką firmę Impala. Na czołowej ścianie postumentu umieszczono napisy: Kocham Ojczyznę więcej od własnego serca * Ks. Kard. Stefan Wyszyński 1901-1981 * Prymas Tysiąclecia * Do końca wierny Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie * Hołd składają kapłani, wierni oraz mieszkańcy DPS-u z okazji 30-lecia Parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu (1987-2017) * Mielec 17 XII 2017 r. Pomnik został pobłogosławiony przez ks. biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża w czasie uroczystości 30-lecia Parafii Trójcy Przenajświętszej w dniu 17 XII 2017 r.
POMNIKI PRZYRODY, twory przyrody o szczególnych walorach, charakterystyczne obiekty w pejzażu, niezwykle cenne dla nauki. W Mielcu są nimi stare drzewa: 1) dąb szypułkowy przy ul. Jędrusiów (wiek – 180 lat, wysokość – 23 m – obwód na wysokości 1,3 m – 4,35 m), 2) dąb szypułkowy w parku w Wojsławiu (170 lat – 26 m – 4,13 m), 3) dąb szypułkowy przy ul. Cyranowskiej 2 (160 lat – 20 m – 3,47 m), 4) dąb szypułkowy przy ul. Sękowskiego 11 (120 lat – 10 m – 3,77 m), 5) dąb szypułkowy przy ul. Cyranowskiej 80 (110 lat – 20 m – 2,80 m), 6) dąb szypułkowy przy ul. Sienkiewicza (110 lat – 16 m – 3,00 m), 7) dąb szypułkowy przy ul. Jędrusiów (110 lat – 20 m – 3,10 m), 8) dąb szypułkowy przy ul. Sienkiewicza 50 (90 lat – 20 m – 3,90 m), 9) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (130 lat – 24 m – 2,95 m), 10) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (110 lat – 22 m – 2,31 m), 11) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (100 lat – 21 m – 2,17 m), 12) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (100 lat – 21 m – 2,13 m), 13) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (90 lat – 22 m – 1,90 m), 14) grab zwyczajny w parku w Wojsławiu (90 lat – 21 m – 1,99 m), 15) jesion wyniosły w parku w Wojsławiu (110 lat – 24 m – 3,52 m), 16) jesion wyniosły przy ul. Rudnik (100 lat – 18 m – 2,75 m), 17) jesion wyniosły przy ul. Żwirki i Wigury (80 lat – 15 m – 2,50 m), 18) kasztanowiec zwyczajny w parku w Wojsławiu (110 lat – 23 m – 3,60 m), 19) klon jawor w Parku Oborskich (90 lat – 18 m – 2,43 m), 20) klon polny w parku w Wojsławiu (90 lat – 20 m – 2,60 m), 21) klon srebrzysty w Parku Oborskich (110 lat – 18 m – 3,25 m), 22) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (160 lat – 22 m – 4,66 m), 23) lipa drobnolistna przy kościele św. Mateusza (160 lat – 17 m – 4,08 m), 24) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (150 lat – 23 m – 4,30 m), 25) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (150 lat – 22 m – 4,35 m), 26) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (140 lat – 21 m – 4,09 m), 27) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (140 lat – 24 m – 4,19 m), 28) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (120 lat – 20 m – 3,86 m), 29) lipa drobnolistna w parku w Wojsławiu (110 lat – 26 m – 3,25 m), 30) lipa drobnolistna przy ul. Zamoyskiego 1 (80 lat – 19 m – 2,84 m), 31) lipa szerokolistna przy ul. Kolejowej 23 (110 lat – 22 m – 3,60 m), 32) olsza czarna w Parku Oborskich (130 lat – 25 m – 3,20 m), 33) olsza czarna na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (110 lat – 22 m – 3,13 m), 34) olsza czarna na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (110 lat – 22 m – 3,12 m), 35) olsza czarna na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (90 lat – 18 m – 2,66 m), 36) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (310 lat – 36 m – 7,84 m), 37) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (260 lat – 30 m – 6,50 m), 38) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (210 lat – 30 m – 6,50 m), 39) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (170 lat – 30 m – 4,96 m), 40) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (170 lat – 28 m – 5,10 m), 41) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (170 lat – 27 m – 5,20 m), 42) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (170 lat – 26 m – 5,05 m), 43) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (160 lat – 32 m – 4,75 m), 44) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (160 lat – 26 m – 4,93 m), 45) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (140 lat – 27 m – 4,20 m), 46) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (130 lat – 29 m – 4,00 m), 47) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (130 lat – 25 m – 4,03 m), 48) topola biała na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (110 lat – 27 m – 3,92 m), 49) topola kanadyjska na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (230 lat – 26 lat – 6,94 m), 50) topola kanadyjska na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (160 lat – 27 m – 4,80 m), 51) topola kanadyjska na wale przy Wisłoce (130 lat – 20 m – 5,00 m), 52) topola szara na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (160 lat – 32 m – 4,76 m), 53) topola szara na Błoniach Rzochowskich nad Wisłoką (160 lat – 32 lat – 4,74 m), 54) wierzba biała w Parku Oborskich (130 lat – 20 m – 3,80 m), 55) żywotnik zachodni w parku w Wojsławiu (110 lat – 14 m – 1,77 m), 56) żywotnik zachodni w parku w Wojsławiu (110 lat – 14 m – 1,20 m) oraz 57) bluszcz pospolity przy ul. Żeromskiego (8 m – 0,10 m).
Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 VIII 2012 r. pozbawiono statusu pomnika przyrody: topolę białą (nr 36, obwód – 8,25 m) i 3 olsze czarne na Błoniach Rzochowskich w związku z budową wału przeciwpowodziowego oraz wierzbę białą (nr 54, obwód – 3,80 m).
POMNIK ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH NIEZŁOMNYCH, upamiętnienie żołnierzy podziemia antykomunistycznego po II wojnie światowej, walczących o wolną i suwerenną Polskę. Jest usytuowany na zachodnim zboczu Góry Cyranowskiej, na tle sosnowego lasu, w pobliżu głównego wejścia do Parku Leśnego. Z inicjatywą budowy pomnika i wyrażenia w tej formie hołdu zamordowanym i prześladowanym żołnierzom niezłomnym związanym z ziemią mielecką wystąpił radny Rady Miejskiej w Mielcu i członek Stowarzyszenia Prawda i Pamięć w Mielcu Romuald Rzeszutek. Na etapie popularyzacji tego pomysłu (od 2015 r.) radny został wsparty przez samorząd miasta Mielca, instytucje i firmy oraz wiele osób indywidualnych. Projekt pomnika zlecono artyście-rzeźbiarzowi Józefowi Opali z Koprzywnicy. W 2016 r. artysta przedstawił kilka wizualizacji pomnika. Po wielu konsultacjach i dyskusjach przyjęto ostateczną formę. W końcówce kadencji 2014-2018 p.o. prezydenta miasta Mielca Fryderyk Kapinos podjął decyzję o miejscu postawienia pomnika. W 2019 r. rozpoczęto etapową realizację jego budowy.
Opis upamiętnienia Pomnik składa się z kilku części, tworzących spójną całość. Dominującym elementem jest Drzewo Życia – potężna (11 ton) rzeźbiona kolumna z granitu. Nad nią umieszczona jest wykonana w brązie rzeźba symbolicznego polskiego Orła, otaczającego skrzydłami znajdujące się poniżej postacie. (Wysokość całej kompozycji – 6,5 m.) Zamierzonym efektem jest oderwana i przestrzelona część prawego skrzydła, symbolizująca dramat polskiego społeczeństwa – dekapitację elity polskiego państwa w czasie II wojny światowej i pierwszych latach powojennych. Na wysokości ok. 2/3 kolumny zainstalowano płaskorzeźbę z brązu przedstawiającą ryngraf z Matką Bożą. (Według oryginalnego ryngrafu znalezionego przy zwłokach por. Franciszka Majewskiego ps. Słony” z dodanym na wstędze fragmentem antyfony „Pod Twoją obronę uciekamy się”.) Z prawej strony pomnika, pod Orłem, umieszczono Trójkę Niezłomnych związanych z ziemią mielecką – wykonane w brązie sylwetki mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, Wojciecha Lisa „Mściciela” (później chorążego) i Aleksandra Rusina „Rusala” (później pułkownika). Po drugiej stronie Drzewa Życia przedstawiono Korowód Cieni. Są to sylwetki bohaterów narodowych: ppłk. Łukasza Cieplińskiego „Pługa”, Janiny Przysiężniak „Jagi”, por. Leona Wanatowicza „Boruty”, rtm. Witolda Pileckiego „Witolda”, ks. Władysława Gurgacza „Sema” i mjr. Waleriana Tumanowicza „Jagry”. W ostatniej trójce – ariergardzie – znajdują się postacie gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, ppor. Anatola Radziwonika „Olecha” i mjr. Dragana Sotirovica „Draża”. Istotną częścią pomnika jest instalacja z przerytych i pobrużdżonych brył żeliwa, symbolizująca nieznane miejsca pochówków i dołów hańby Żołnierzy Wyklętych – ofiar komunistycznych zbrodniarzy. Uzupełnieniem kompozycji elementów patriotycznych są trzy reliefy (z brązu) przedstawiające logotypy największych organizacji walczących o wolność i niepodległość Polski: Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych oraz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Całość zamyka tablica poświęcona pamięci o Wyklętych i Zapomnianych.
PONDO JANUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 3 VI 1948 r. w Tarnobrzegu, syn Michała i Mieczysławy z domu Ciba. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Dębicy z maturą w 1968 r., a następnie studiował na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie (3 semestry). W tym okresie był członkiem Aeroklubu Mieleckiego i uzyskał III klasę pilota szybowcowego (1966) i II klasę (1967) oraz uprawnienia instruktora szybowcowego (1971). W 1971 r. podjął pracę w WSK Mielec jako szlifierz i w wymiarze 1/2 etatu został pracownikiem Aeroklubu Mieleckiego. W latach 1972-1974 odbył zasadniczą służbę wojskową w jednostce saperskiej w Poznaniu oraz ukończył szkołę podoficerską w stopniu kaprala podchorążego. Po powrocie do pracy w WSK został przeniesiony do Działu Prób w Locie oraz kontynuował pracę w AM jako instruktor szybowcowy. Zdobywał też kolejne uprawnienia: instruktora szybowcowego I klasy (1974), pilota samolotowego III klasy (1975), II klasy (1981) i I klasy (1982) oraz instruktora samolotowego II klasy (1978) i I klasy (1985). W 1983 r. został skierowany do 44 eskadry lotów i rozpoznania na stanowisko pilota klucza samolotów łącznikowych. W latach 80. brał udział w przebazowywaniu samolotów An-2 i Dromader oraz uczestniczył w akcjach gaszenia pożarów. Wykonał około 10 tysięcy lotów, w czasie około 3 500 godzin na samolotach i około 1 500 godzin na szybowcach. W 1991 r. przeszedł na pełny etat do Aeroklubu Mieleckiego, a w 1993 r. został szefem szkolenia i pełnił tę funkcję do 2000 r. Nadał około 200 uprawnień samolotowych i około 290 uprawnień szybowcowych. Wielu wyszkolonych przez niego pilotów pracuje w LOT i innych firmach lotniczych. Był współorganizatorem wielu imprez na mieleckim lotnisku. Ponadto w 1995 r. uczestniczył w powstaniu Lotniczej Formacji Obrony Cywilnej przy Urzędzie Wojewódzkim w Tarnowie (od 1997 r. przy Urzędzie Gminy w Żabnie) i do śmierci był jej komendantem. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 16 VIII 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PONIATOWSKIEGO STANISŁAWA AUGUSTA, ulica miejska długości 246 m na osiedlu Borek. Łączy ulice: G. Morcinka i J. Przybosia, boczne ul. H. Sienkiewicza. Biegnie pomiędzy posesjami prywatnymi z okazałymi domami, ale są tu też działki dotychczas niezagospodarowane. Powstała i otrzymała patrona 28 III 1973 r. Została zbudowana w 2000 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach.
Patron ulicy: STANISŁAW AUGUST PONIATOWSKI (1732-1798) to ostatni król i władca Polski w okresie przedrozbiorowym, postać bardzo kontrowersyjna. Z jednej strony – inspirator i współreformator wielu dziedzin zacofanego w stosunku do Europy państwa oraz wielki mecenas kultury, a z drugiej – władca państwa, który podpisał jego rozbiory.
POPIEL IGNACY, urodzony ok. 1805 r. w rodzinie ziemiańskiej. Był właścicielem m.in. folwarków Popielówka, Róża, Wiewiórka i Zassów. W 1830 r. wraz ze sformowanym i wyposażonym przez siebie oddziałem uczestniczył w powstaniu listopadowym, m.in. w bitwie pod Dębem Wielkim. Po upadku powstania został zmuszony do oddania majątków za długi, które zaciągnął na potrzeby oddziału. Około 1835 r. zamieszkał w Mielcu i zajął się krawiectwem. Data śmierci nieznana.
POPIEL-FEDOROWICZ LUDMIŁA (z domu POPIEL), urodzona 4 VIII 1929 r. w Zarówniu, pow. mielecki, córka Konstantego i Eleonory z Rogalskich. Absolwentka Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1948 r. Studia w Akademii Sztuk Plastycznych w Krakowie ukończyła w 1954 r. Zdecydowała się na oferowane stypendium osiedleńcze Ministerstwa Kultury i Sztuki, i podjęła pracę w Koszalinie. Zrealizowała wiele prac z zakresu sztuki użytkowej na terenie Koszalińskiego. Tworzyła również na płaszczyźnie „sztuki związanej z działaniami wizualnymi i geometrycznymi lat 60., a później konceptualizmem lat 70.” Jej prace znalazły się m.in. w zbiorach muzeów w Chełmie, Koszalinie, Krakowie, Słupsku, Szczecinie i Wrocławiu. Była współorganizatorem pleneru w Osiekach – jednego z pierwszych w kraju plenerowych spotkań artystów. Wielokrotnie wyjeżdżała za granicę w celach artystycznych – była m.in. w Paryżu i Rzymie. Zmarła 26 VIII 1988 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
POPIEL KAROL, urodzony 28 X 1887 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Jana i Katarzyny ze Szczerbickich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1908 r. W czasie nauki należał do tajnych organizacji niepodległościowych. W latach 1908-1912 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim i tam również uczestniczył w działalności niepodległościowej. Aktywność polityczna spowodowała, że znalazł się w składzie Komitetu Naczelnego Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych. Od 1916 r. rozpoczął współpracę z Departamentem Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego, kierowanym przez Władysława Sikorskiego. W latach 1918-1921 pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych jako naczelnik Wydziału Personalnego. W 1920 r. wstąpił do Narodowego Związku Robotniczego i został redaktorem tygodnika „Sprawa Robotnicza”. Po powstaniu Narodowej Partii Robotniczej (z połączenia NZR z Narodowym Stronnictwem Robotników) podjął się redakcji „Głosu Robotnika” w Toruniu – organu nowej partii, a w następnym roku stał się jednym z czołowych działaczy NPR. Z listy państwowej NPR został wybrany do Sejmu RP na lata 1922-1927. W poselskim Klubie NPR powierzono mu funkcję przewodniczącego GKW NPR, a w 1924 r. został prezesem Klubu Parlamentarnego NPR. Doprowadził m.in do wydawania w latach 1926-1927 dziennika NPR „Głos Codzienny”. Po zamachu majowym (1926) początkowo skłaniał się do współpracy z nowym rządem, ale po niedobrych doświadczeniach przeszedł do opozycji. W odwecie posądzono go niesłusznie o nadużycia przy dostawach sprzętu wojskowego, z którymi nigdy nie miał do czynienia. Zrzekł się mandatu poselskiego, aby stanąć przed sądem i oczyścić się z zarzutów, ale oskarżający zwlekali. Był natomiast wielokrotnie represjonowany. Zmęczony taką sytuacją zdecydował się na wyjazd do Francji. Po powrocie w 1929 r. został ponownie wybrany prezesem GKW NPR. Doprowadził do wydawania w Warszawie tygodnika „Placówka” o charakterze antysanacyjnym. Zaangażował się w działalność Centrolewu. Po likwidacji Centrolewu został uwięziony w Brześciu (9 IX – 29 XII 1930 r.) i pobity. Po wyjściu z więzienia uczestniczył jako świadek w procesie przywódców Centrolewu. Własnego procesu nie doczekał się jednak nigdy, mimo kilkakrotnej publicznej deklaracji o gotowości do rozprawy i udowodnienia absurdalności oskarżenia. W latach 30. dołączył do grona zwolenników połączenia NPR z Polskim Stronnictwem Chrześcijańskiej Demokracji. W 1936 r. uczestniczył w budowaniu tzw. Frontu Morges (NPR, ChD, SL i ND), ale ostatecznie koncepcja ta upadła. Udało się natomiast połączyć NPR z PSChD w Stronnictwo Pracy (10 X 1937 r.). K. Popiel został wybrany urzędującym wiceprezesem, ale wobec nieobecności w kraju prezesa W. Korfantego był faktycznym przywódcą partii. Ponadto redagował dzienniki partyjne: „Nową Prawdę” i „Nową Rzeczypospolitą”, krytycznie odnoszące się do m.in. polityki ministra Józefa Becka. Było to głównym powodem zamknięcia wydawnictwa przez władze państwowe. W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji. Jako stronnik gen. W. Sikorskiego, mianowanego premierem rządu, został członkiem tego rządu w Paryżu jako podsekretarz stanu w Ministerstwie Opieki Społecznej, a później w Londynie, najpierw jako minister bez teki, a następnie minister sprawiedliwości. Po śmierci W. Sikorskiego był także członkiem rządu S. Mikołajczyka, m.in. jako minister odbudowy administracji publicznej i członek Komitetu Politycznego Ministrów. W 1945 r. powrócił do Polski i podjął próby zalegalizowania Stronnictwa Pracy, uzyskując dlań aprobatę Episkopatu Polski. Został posłem do Krajowej Rady Narodowej oraz przewodniczącym Głównego Komitetu Państwowej Pożyczki Odbudowy Kraju. Misja zalegalizowania Stronnictwa Chrześcijańsko – Społecznego nie powiodła się, toteż ostatecznie zrezygnował i 26 X 1947 r. wyjechał za granicę, gdzie przewodził emigracyjnemu SP. Był także przewodniczącym Wydziału Wykonawczego Polskiego Narodowego Komitetu Wykonawczego w Waszyngtonie, udzielał się w pracach Międzynarodowej Unii Chrześcijańskich Demokratów. W 1962 r. przeniósł się do Rzymu. Opublikował wspomnienia i szereg artykułów historycznych, m.in.: Na mogiłach przyjaciół (Londyn 1966), Od Brześcia do Polonii (Londyn 1967), W sprawie nazwy Stronnictwa Pracy („Więź” 1/1967), Generał Sikorski w mojej pamięci (Londyn 1978) oraz autobiografię, której fragmenty opublikował później „Ład – Katolicki Tygodnik Społeczny” w 1982 r. Zmarł 6 VI 1977 r., w trakcie przygotowań do powrotu do Polski.
POPIEL KAZIMIERZ KAROL, urodzony 21 II 1933 r. w Zarówniu, pow. mielecki, syn Konstantego i Eleonory z Rogalskich. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie Technikum Mechanicznego MPM w Dębicy i tam zdał maturę w 1952 r., uzyskując tytuł technika mechanika. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec jako technolog i wkrótce potem mistrz na Wydziale 50. W latach 1954-1956 odbył służbę wojskową w JW w Szopienicach-Janowie i otrzymał stopień kaprala. Po powrocie ze służby wojskowej do WSK pracował na stanowiskach: technologa, starszego technologa, kierownika Sekcji TT–50, zastępcy kierownika Działu TT-5, kierownika Działu TTL-3, kierownika Wydziału Silnikowego W-38 (1967-1969), głównego technologa ds. produkcji lotniczej (1969-1975) i głównego specjalisty ds. produkcji silników wysokoprężnych (od 1975 r.). W tym czasie ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, uzyskując tytuł inżyniera mechanika (1963), a następnie studia podyplomowe z zakresu ekonomiki przemysłu w SGPiS w Warszawie (1972). W 1975 r. został wybrany przewodniczącym Związkowej Rady Przedsiębiorstwa, a w latach 1977-1980 pełnił funkcję członka Komisji Społeczno-Zawodowej przy ZG Związku Zawodowego Metalowców. Był autorem wielu projektów racjonalizatorskich, z których 8 wdrożono. Angażował się do działalności społecznej, m.in. w Zarządzie FKS „Stal” Mielec i ZPiT „Rzeszowiacy”. Należał do SIMP i Związku Zawodowego Metalowców. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Złotym i Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa. Zmarł 14 II 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
POPIEL KONSTANTY, urodzony 10 I 1884 r. w Rzochowie, pow. mielecki, syn Jana i Katarzyny ze Szczerbickich. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie. Po maturze w 1904 r. pracował jako nauczyciel w szkole ludowej w Gawłuszowicach, a następnie uczył w szkole ludowej w Rzemieniu i był kierownikiem szkoły ludowej w Zarówniu. 1 VIII 1933 r. został mianowany kierownikiem szkoły w Chorzelowie. Pracował społecznie z młodzieżą, prowadząc m.in. przysposobienie rolnicze i kursy oświatowe. Należał do Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego (później Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego) i przez szereg lat był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa w Krakowie. W latach 1931-1936 zasiadał w Radzie Nadzorczej Spółdzielni Spożywczej Pracowników Państwowych i Komunalnych „Konsum” w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pozostał na stanowisku kierownika szkoły, ale poza oficjalną pracą nauczycielską prowadził (wraz z żoną Eleonorą – nauczycielką) równolegle tajne nauczanie w Chorzelowie, głównie w zakresie programu gimnazjalnego. Pomagał też w tajnym nauczaniu w Maliniu. W 1942 r. włączył się w działalność tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Mielcu, pełniąc funkcję łącznika pomiędzy PKOiK i GKOiK w Tuszowie. Przewodniczył Radzie Pomocy i Opieki Społecznej, która m.in. sprawowała opiekę nad rodzinami nauczycieli ukrywających się oraz pozostających bez źródeł zarobku. Zorganizował też pomoc dla około 200 jeńców z obozu w Majdanku, pracujących przymusowo w Tuszowie. Dużą pomoc uzyskiwał z mieleckiej Spółdzielni „Konsum”, której był długoletnim działaczem. Po wojnie nadal kierował szkołą w Chorzelowie. Uczestniczył w odbudowie struktur Związku Nauczycielstwa Polskiego w powiecie mieleckim, a w latach 1947-1950 pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Powiatowego ZNP w Mielcu. Z dniem 31 VIII 1953 r. przeszedł na emeryturę i przekazał obowiązki kierownika szkoły żonie – Eleonorze Popiel. Zmarł 12 V 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
POPIELA KAROLA (ULICA), niewielka ulica miejska (ok. 106 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Sąsiaduje z ul. Kazimierza Aleksandra Sabbata. Ma nawierzchnię gruntową. W przyszłości planowana jest przy niej zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r.
Patron ulicy: KAROL POPIEL (1887-1977) – rzochowianin, działacz niepodległościowy, polityk, poseł, członek rządu emigracyjnego gen. W. Sikorskiego, lider Stronnictwa Pracy, od 1947 r. na emigracji.
POPIEŁUSZKI JERZEGO BŁOGOSŁAWIONEGO KSIĘDZA (ULICA), niewielka (125 m) ulica na osiedlu Smoczka. Łączy ul. Eugeniusza Kahla z ul. Świętego Brata Alberta, w pobliżu wzgórza powstałego na dawnym składowisku odpadów komunalnych. Ma utwardzoną nawierzchnię. Patronat, na wniosek parafii Trójcy Przenajświętszej, otrzymała 11 II 2010 r.
POPIOŁEK KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 19 II 1911 r. w Padwi, powiat mielecki, syn Jana i Marii z domu Kobyra. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1932 r. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1937 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Zbylitowskiej Górze, Słopnicach, Lipnicy Wielkiej i Wierzchosławicach. W 1946 r. został rektorem kościoła w Gorzejowej, ale wkrótce z powodów politycznych został aresztowany i skazany na więzienie. Po zwolnieniu w 1952 r. został mianowany proboszczem w Pogórskiej Woli i funkcję tę pełnił do 1969 r. W tym czasie doprowadził do remontu kościoła, zakupił dzwony i powiększył cmentarz. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia w 1969 r. złożył rezygnację z probostwa. Powrócił do rodzinnej Padwi i jako rezydent pomagał w pracy duszpasterskiej. Zmarł 8 IV 1976 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
POPIOŁEK KAZIMIERZ, urodzony 18 V 1956 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Jana i Franciszki z Tenczyńskich. Absolwent Państwowego Technikum Rolniczego w Rzemieniu, maturę zdał w 1977 r. Równocześnie czynnie uprawiał sport jako zawodnik drużyny piłki nożnej i zespołu tenisa stołowego. Studia na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 1981 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera rolnika ekonomisty. Pracę zawodową rozpoczął od stażu w Gospodarstwie Pomocniczym PTR w Rzemieniu (1981-1982). W latach 1982-1990 pracował w Banku Spółdzielczym w Padwi Narodowej na stanowisku inspektora ds. kredytów inwestycji. Od 1990 r. poczynając został czterokrotnie wybrany wójtem Gminy Padew Narodowa na kadencje: 1990-1994, 1994-1998, 1998-2002, 2002-2006 i 2006-2010. Jako niekwestionowany lider gminy przez kilkanaście lat znacząco przyczynił się do jej dynamicznego i wszechstronnego rozwoju, a szczególnie do rozbudowania infrastruktury, m.in. obiektów szkolnych i dróg oraz sieci wodociągowej, gazowniczej i telefonicznej. Wiele czasu poświęca działalności politycznej i społecznej. Od 1981 r. jest działaczem ruchu ludowego (ZSL, PSL), pełniąc m.in. funkcje członka Zarządu Gminnego PSL w Padwi N. i członka Zarządu Powiatowego PSL w Mielcu. W 1990 r. wybrano go prezesem Zarządu Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Padwi Narodowej i funkcję tę pełnił do 10 XII 2012 r. Po utworzeniu powiatów w kadencji 1999-2002 pełnił z wyboru funkcję przewodniczącego Rady Powiatu Mieleckiego w Mielcu. W 2010 r. został wybrany na wójta Gminy Padew Narodowa (powiat mielecki) w kadencji 2010-2014 (szóstej z kolei). Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaczeniem „Za Zasługi dla Oświaty”. Zmarł 10 XII 2012 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej. Pośmiertnie został odznaczony Medalem Wincentego Witosa.
POPIOŁEK KRZYSZTOF ANDRZEJ, urodzony 16 II 1956 r. w Babulach, pow. mielecki, syn Wojciecha i Katarzyny z domu Piechota. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Uprawiał różne dyscypliny sportowe, m.in. w 1973 r. zajął 2.miejsce w okręgowych biegach przełajowych na dystansie 3000 m. Studiował na Wydziale Elektrotechniki Automatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Egzamin końcowy złożył 17 IV 1982 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera elektryka. Uzyskał także uprawnienia budowlane do kierowania i nadzorowania budów w zakresie inżynieryjno-technicznym oraz uprawnienia do zasiadania w radach nadzorczych. Pracę zawodową rozpoczął w 1976 r. w ZPD Chorzelów, gdzie przez rok był elektrykiem. Po ukończeniu studiów w latach 1982-1985 pracował w WSK Mielec jako technolog, a w latach 1985-1994 w ZZGT „Polgaz” w Mielcu jako specjalista ds. energetycznych. W latach 1998-2000 pełnił funkcję dyrektora Zakładu „Termo Organika” S.A. w Mielcu. Od 2000 r. do 2003 r. pracował w Spółce Tarmont Panel jako kierownik Zakładu Produkcyjnego w Świdnicy i później w Lipsku, a w latach 2003-2006 był kierownikiem mieleckiego Oddziału Spółki Inter–Bud. Od 1989 r. angażuje się w pracę społeczno-polityczną, najpierw jako członek KZ NSZZ „Solidarność” przy ZZGT „Polgaz”. W 1990 r., kandydując z Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1990-1994 i przewodniczył Komisji Rewizyjnej Rady. Wkrótce potem wstąpił do Porozumienia Centrum. Kandydując z ramienia tej partii został radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencje 1994-1998 i 1998-2002. W kadencji 1994-1998 powierzono mu funkcję zastępcy prezydenta miasta Mielca. Odpowiadał za gospodarkę komunalną miasta, ochronę środowiska, inwestycje, kulturę i sport. Pod jego kierunkiem została przeprowadzona restrukturyzacja zakładów komunalnych i MOSiR oraz powołane zostało Samorządowe Centrum Kultury. Uporządkowana została gospodarka odpadami komunalnymi (budowa składowiska i wprowadzenie selektywnej zbiórki odpadów). Z licznych inwestycji, które nadzorował, do ważniejszych należy budowa pierwszej części Szkoły Podstawowej nr 11 (w systemie gospodarczym) oraz rozpoczęcie prac nad lokalizacją i projektem oczyszczalni ścieków. W 2002 r. włączył się w tworzenie struktur Prawa i Sprawiedliwości w powiecie mieleckim i został pełnomocnikiem powiatowym tej partii. Uczestniczył w pracach Rady Rodziców II i V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu oraz w Radzie Parafialnej przy Parafii Ducha Świętego w Mielcu. W 2006 r. został wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2006-2010, ale zrezygnował z mandatu w związku z powierzeniem mu funkcji zastępcy prezydenta miasta Mielca. W 2007 r. został wybrany na posła na Sejm RP z listy Prawa i Sprawiedliwości, w związku z czym zrezygnował z funkcji zastępcy prezydenta miasta Mielca. W 2011 r. ponownie uzyskał mandat poselski (z listy Prawa i Sprawiedliwości) na kadencję 2011-2015. Po zakończeniu pracy poselskiej podjął prywatną działalność gospodarczą. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką „Zasłużony dla LOK”.
POPOWICZ ADAM JAN, urodzony 6 V 1947 r. w Katowicach. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Kablu” Kraków, a następnie grał w „Wawelu” Kraków. W 1970 r. zasilił beniaminka I ligi „Stal” Mielec i grając regularnie w linii pomocy przyczynił się do zdobycia przez „Stal” tytułu mistrza Polski w sezonie 1972/1973 i 3. miejsca w sezonie 1973/1974. Zagrał w 95 meczach „Stali” w I lidze i strzelił 7 goli. Jesienią 1974 r. przeszedł do „Motoru” Lublin, a następnie grał w „Górniku” Zabrze (1975-1978). W połowie roku 1978 wyjechał na piłkarski rekonesans do Kanady („Falcons” Toronto i Hamilton). Od rundy jesiennej sezonu 1978/1979 występował w „Concordii” Knurów (do 1980 r.) i ponownie gościł w Kanadzie. W 1980 r. przeniósł się do Austrii i grał w tamtejszych klubach: SAK Salzburg, HSV Salzburg, SV Kassern, SV Kiege Liefering i SV Bergheim do 1997 r., a więc do 50 roku życia! Po zakończeniu kariery sportowej pozostał w Austrii.
PORADNIA PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNA, placówka oświatowo-wychowawcza działająca na terenie powiatu mieleckiego. Powstała w 1967 r. jako Poradnia Wychowawczo-Zawodowa. Jej podstawowymi zadaniami było udzielanie pomocy psychologicznej dzieciom i młodzieży oraz pomocy w wyborze kierunku kształcenia i zawodu, przy ścisłej współpracy z rodzicami i szkołami. W następnych latach wielokrotnie zwiększano zadania Poradni, szczególnie w obszarze postdiagnostycznym. 10 IX 1993 r. decyzją Kuratora Oświaty w Rzeszowie została przekształcona w Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną, a 27 IX 1996 r. otrzymała „Akt założycielski” wydany przez Kuratora Oświaty w Rzeszowie, w którym m.in. określono teren działania: miasto Mielec oraz gminy: Mielec, Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Niwiska, Przecław Tuszów Narodowy. Aktualnie terenem działania jest powiat mielecki, a główne zadania to: udzielanie dzieciom i młodzieży pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz pomocy w wyborze kierunku kształcenia i zawodu, a także szeroko pojętej pomocy rodzicom i nauczycielom w rozwiązywaniu problemów wychowawczych i edukacyjnych dzieci i młodzieży. Formami realizacji tych zadań są najczęściej: diagnoza, konsultacja, terapia, psychoedukacja, rehabilitacja, doradztwo, mediacja, interwencja w środowisku ucznia, działalność profilaktyczna i działalność informacyjna. W roku szkolnym 2004/2005 m.in. wydano 548 opinii w różnych sprawach psychologiczno-pedagogicznych i zawodowych, przeprowadzono 1810 zajęć indywidualnych z dziećmi i młodzieżą (w tym 867 zajęć aktywizujących wybór zawodu i 161 zajęć z terapii logopedycznej) oraz zorganizowano warsztaty dla 347 rodziców i nauczycieli. Szczególna opieką otaczano dzieci zdolne. W blisko czterdziestoletniej historii Poradnia kilkakrotnie zmieniała siedzibę. Jej pierwszy lokal mieścił się w Szkole Podstawowej nr 7, a kolejnymi były: Przedszkole nr 1 przy ul. A. Mickiewicza, budynek szkolny przy ul. A. Mickiewicza 17 i budynek szkolny przy ul. S. Wyspiańskiego 6. W 2017 r. przeniosła się do budynku Starostwa Powiatowego przy ul. S. Sękowskiego.
Kierownicy i dyrektorzy: Franciszek Wałek (1967-1972), Maria Zielińska (1972-1979), Maria Pawlak (1980-1985), Barbara Kolisz (1985-1990), Alojzy Czelusta (1990-1994), Józef Lewczak (1994-2016), Wacław Nelec (2016-2021), Krystyna Florek (2022-nadal).
Długoletni pracownicy pedagogiczni: Barbara Czajowska, Małgorzata Dudek, Aleksandra Dybska, Marta Gromny, Małgorzata Ingram, Bożena Kardyś, Barbara Kolisz, Beata Mizera, Anna Muniak, Danuta Rżany (Posłuszna), Teresa Stawecka, Mariola Zuch.
Długoletni pracownicy administracji: Helena Pietrzak, Maria Walczak.
PORĘBA TOMASZ PIOTR, urodzony 31 III 1973 r. w Grybowie, syn Antoniego i Marii z domu Gucwa. Absolwent Technikum Mechanicznego w Grybowie, maturę zdał w 1993 r. Ukończył studia w Akademii Pedagogicznej w Krakowie z zakresu historii (1999, magister) i politologii (2000, magister) oraz podyplomowe studia europejskie w Maastricht i na Uniwersytecie Warszawskim (2002). W 2000 r. został zatrudniony w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jako analityk w Departamencie Programowym. Od 2001 r. do 2003 r. pracował w Instytucie Pamięci Narodowej jako asystent Prezesa IPN. W 2003 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Departamentu Informacji Rozwoju w Biurze Krajowym Prawa i Sprawiedliwości w Warszawie. W latach 2004-2009 pracował w Parlamencie Europejskim jako Główny Doradca Grupy UEN w Komisji Spraw Zagranicznych. Pod koniec 2008 r. zamieszkał w Mielcu. W wyborach 7 VI 2009 r. otrzymał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z listy PiS. Pełnił tam szereg funkcji, m.in. był wiceprzewodniczącym delegacji do Euro-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego oraz członkiem Komisji Rozwoju Regionalnego i członkiem delegacji do spraw stosunków z państwami Wspólnoty Andyjskiej. W lutym 2010 r. został wybrany na wiceprzewodniczącego Okręgu Rzeszowskiego PiS, a w 2011 r. powierzono mu funkcję szefa sztabu wyborczego PiS na okres wyborów. Także w 2011 r. wszedł w skład Rady Politycznej PiS. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 r. ponownie uzyskał mandat europosła. 13 VII 2015 r. wybrano go na szefa Fundacji „New Direction” (konserwatywnego europejskiego think-tanku) w Brukseli. W lipcu 2018 r. Komitet Polityczny PiS powierzył mu funkcję szefa sztabu wyborczego w kampanii wyborczej do samorządów w jesieni 2018 r. W grudniu 2018 r. został wybrany na wiceprezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego ds. kontaktów zewnętrznych. Decyzją Komitetu Politycznego PiS został wybrany na szefa sztabu PiS w kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. W wyborach do Parlamentu Europejskiego (26 V 2019 r.) otrzymał w Okręgu Wyborczym nr 9 (Podkarpackie) najwięcej głosów – 267 555 (w Mielcu – 12 272) i uzyskał mandat europosła na kolejną trzecią kadencję, a następnie został wybrany na zastępcę przewodniczącego delegacji PiS w Parlamencie Europejskim. W 2021 r. w Plebiscycie TR Korso został wyróżniony tytułem Mecenas Sportu w 2020 r., głównie za wspieranie PGE FKS Stal Mielec i lekkoatlety – chodziarza Rafała Augustyna. W znacznym stopniu przyczynił się do reaktywowania linii kolejowej Mielec – Dębica, a następnie Padew – Mielec (2022 r.).
POROZUMIENIE CENTRUM (PC), początkowo koalicja partii politycznych utworzona w lutym 1990 r. przez przedstawicieli różnych ugrupowań i partii politycznych oraz część działaczy komitetów obywatelskich o poglądach centroprawicowych. Popierało kandydaturę Lecha Wałęsy na prezydenta RP. Grupa inicjatywna PC w Mielcu powstała wiosną 1990 r. W maju 1990 r. odbył się Zjazd Wojewódzki PC i do władz wojewódzkich partii wybrano m.in. lidera mieleckiego PC Aleksandra Kopcia. W 1991 r., po przegranych wyborach do parlamentu i odejściu większości stronnictw, PC stało się partią centroprawicową. Także w woj. rzeszowskim wielu czołowych działaczy przeszło do innych ugrupowań politycznych, najwięcej do Forum Chrześcijańsko-Demokratycznego. (Z tego ugrupowania zrodził się Ruch dla Rzeczypospolitej, którego liderem był Jan Olszewski.) Przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego PC został A. Kopeć i odtąd siedzibą władz wojewódzkich PC był Mielec. W 1996 r. PC weszło w skład Akcji Wyborczej Solidarność (AWS). W 2001 r. liderzy partii bracia Jarosław i Lech Kaczyńscy oraz inni czołowi działacze utworzyli nową partię – Prawo i Sprawiedliwość (PiS).
POSŁOWIE ZWIĄZANI Z MIELCEM I ZIEMIĄ MIELECKĄ, *Sejm I Rzeczypospolitej: Stanisław Mielecki (XVI w.), Stanisław Tarnowski (XVI w.), Jan Mielecki (XVI w.), Sebastian Mielecki (XVI w.), Mikołaj Mielecki (XVI w.), Hieronim Mielecki (XVI w.), Aleksander Michał Lubomirski (XVII w.), Józef Karol Lubomirski (XVII w.), Marcin Mielecki (XVII w.),Jan Zbigniew Ossoliński (I poł. XVII w.), Krzysztof Ossoliński (XVII w.),Józef Małachowski (1788-1792). *Parlament wiedeński: Sebastian Czepiel (1849-1853?), ks. Adam Kopyciński (1885-?, 1891-1897, 1907-1911), Franciszek Krempa (1897-1911), ks. Michał Żyguliński (1901-?), Andrzej Kędzior (1913-1918); *Sejm Krajowy Galicyjski: Maciej Czechura (1861-1865), Jan Józef Tarnowski hr. (1871? – 1877), Mieczysław Rey hr. (1877-1895), Stefan Sękowski (1893-1910) – z okręgu tarnowskiego, ks. Adam Kopyciński (1883-1886), Franciszek Krempa (1895-1908?), Franciszek Winkowski (1895-1901), Andrzej Kędzior (1908-1911 i 1913-1918); *Sejm II RP: Andrzej Kędzior (1919-1922), Franciszek Krempa (1919-1930), Bronisław Greiss (1922-1927) oraz mieszkający w innych miastach: Andrzej Kędzior (1919-1922), Karol Popiel (1922-1927), Jan Madejczyk (1922-1935); *Sejm PRL: Bula Eugeniusz (1957-1961), Rybak Antoni (1961-1965 i 1965-1969), Bury Bronisław (1969-1976), Celiński Stanisław (1976-1980), Jędo Józef (1980-1984, zginął w wypadku samochodowym), Ryczaj Tadeusz (1985-1989) oraz mieszkający w innych miastach: Roman Gesing (1947-1952 i 1957-1961), Franciszek Gesing, Franciszek Śliwa (1957-1961, 1961-1965); *Sejm III i IV RP: Stanisław Padykuła (1989-1991), Zbigniew Mączka (1993-1997), Andrzej Osnowski (1997-2001), Krystyna Skowrońska (2001-2005, 2005-2007 i 2007-2011, 2011-2015, 2015-2019, 2019-2023, 2023-), Leszek Deptuła (2007-2010, zginął w katastrofie smoleńskiej w 2010 r.), Krzysztof Popiołek (2007-2011, 2011-2015) i Fryderyk Kapinos (2019-2023, 2023-) oraz mieszkający w innych miastach: Stanisław Janas (1993-1997, 1997-2001, 2001-2005), Wiesław Ciesielski (1993-1997, 1997-2001, 2001-2005), Jan Król (1989-1991, 1991-1993, 1993-1997, 1997-2001, wicemarszałek Sejmu) i Anna Pakuła-Sacharczuk (2005-2007), Elżbieta Burkiewicz (2023-).
POSŁUSZNY EDWARD, urodzony 1 I 1922 r. w Trzęsówce, powiat kolbuszowski, syn Stanisława i Marii z domu Piłat. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1947 r. podjął pracę nauczyciela w Gimnazjum Spółdzielczym w Chłopicach koło Jarosławia. W latach 1948-1950 kierował Szkołą Podstawową w Łączkach Brzeskich, a w latach 1950-1961 był kierownikiem Szkoły Podstawowej w Rzędzianowicach koło Mielca. 1 IX 1961 r. objął kierownictwo Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Mielcu oraz przewodniczącego Zespołu Kierowników Szkół Powiatu Mieleckiego w Mielcu i funkcje te sprawował do 31 VIII 1973 r. Od 1 IX 1973 r. do 31 VIII 1989 r. pełnił funkcję starszego wizytatora Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. W 1977 r. ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. Był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu w latach 1950-1975, pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Oświaty i Kultury (1951-1975). Przyczynił się do rozwoju sieci placówek oświaty i kultury na terenie powiatu mieleckiego. W latach 1975-1988 wybierano go radnym Gminnej Rady Narodowej w Mielcu, był m.in. przewodniczącym Komisji Rozwoju Gospodarczego i członkiem Prezydium GRN. Od 1969 r. do 1975 r. przewodniczył Powiatowemu Komitetowi Frontu Jedności Narodu w Mielcu, był także członkiem Prezydium Wojewódzkiego Komitetu FJN w Rzeszowie. W latach 1955-1975 sprawował funkcje wiceprezesa Zarządu Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu i członka Zarządu Okręgu ZNP w Rzeszowie. Szczególne zasłużył się w dziedzinie upowszechniania wiedzy na terenie wiejskim jako długoletni działacz Towarzystwa Wiedzy Powszechnej: członek Zarządu Wojewódzkiego i Zarządu Głównego (1950-1992), prezes Zarządu Powiatowego i Rejonowego (1952-1992) i prezes Zarządu Wojewódzkiego (1988-1992). Od 1991 r. do 1999 r. przewodniczył Radzie Osiedla Dziubków w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Tysiąclecia, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką „Zasłużony Popularyzator Wiedzy”, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką Honorową PCK oraz Nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania: II stopnia (1972), I stopnia (1980) i specjalną (1986) za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Zmarł 1 II 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
POSŁUSZNY JERZY WIESŁAW, urodzony 28 VIII 1952 r. w Rzemieniu, pow. mielecki, syn Edwarda i Janiny z domu Skrzypak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Filii UMCS w Rzeszowie ukończył w 1974 r. i otrzymał tytuł magistra oraz nagrodę rektorską za II miejsce w klasyfikacji najlepszych prac magisterskich rzeszowskich uczelni. (Tytuł pracy: „Wpływ kar i nagród na działalność przedsiębiorstwa i motywację załogi”.) Od 1 VI 1974 r. podjął pracę asystenta stażysty w Zakładzie Prawa Administracyjnego Filii UMCS w Rzeszowie. W roku akademickim 1976/1977 odbył staż naukowy na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu A. Mickiewicza w Poznaniu. W 1980 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych na podstawie rozprawy: „Funkcja koordynacyjna wojewody w gospodarce państwowej”. W roku akademickim 1989/1990 przebywał na stażu naukowym w Pradze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Karola. Wyjeżdżał także w celach naukowych do innych zagranicznych uczelni, m.in. w Brigton, Koszycach, Lwowie i Regensburgu. Jako pracownik naukowy rzeszowskiej Filii UMCS pełnił liczne funkcje, m.in.: członka Rady Wydziału Prawa i Administracji UMCS w Lublinie, kierownika naukowo-dydaktycznego Punktu Konsultacyjnego Zaocznych Studiów Ekonomicznych w Mielcu, wiceprzewodniczącego Uczelnianej Komisji Rekrutacyjnej w Filii UMCS, członka Komisji Dydaktycznej Rady Wydziału Prawa i Administracji UMCS w Lublinie, zastępcy redaktora naczelnego Rzeszowskich Zeszytów Naukowych „Prawo-Ekonomia”, prodziekana Wydziału Prawa i Administracji Filii UMCS oraz prezesa Towarzystwa Studiów Samorządowych i Gospodarczych. W 1995 r. był inicjatorem powołania Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu – pierwszej samodzielnej uczelni wyższej w tym mieście i pierwszej niepaństwowej uczelni na Podkarpaciu. Został jej rektorem i pełni nadal tę funkcję. Znacząco przyczynił się do dynamicznego rozwoju uczelni oraz doprowadził do powstania Zamiejscowego Wydziału Administracyjno-Prawnego w Rzeszowie. W 2004 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa, nadany przez Radę Wydziału Prawa i Administracji UMCS w Lublinie. W jego dorobku naukowym znajduje się około 40 publikacji, m.in. trzy monografie. Jest także współautorem podręcznika Prawo administracyjne.
POSŁUSZNY STANISŁAW WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 1 III 1948 r. w Siedlance, powiat kolbuszowski, syn Bolesława i Stefanii z domu Skiba. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdał w 1966 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1972 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach W Baranowie Sandomierskim (1972-1975), Ołpinach (1975-1979), Wielopolu Skrzyńskim (1979-1982), Sędziszowie Małopolskim (1982-1985) i Książnicach (1985-1989). W 1976 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1989 r. do 1997 r. był proboszczem w parafii Dulcza Mała. Tam doprowadził do zakończenia budowy kościoła parafialnego i wybudowania plebanii. Pełnił też funkcje dekanalne, był duszpasterzem młodzieży w dekanacie Wielopole Skrzyńskie i Sędziszów, a następnie duszpasterzem trzeźwości i referentem misyjnym w dekanacie Radomyśl Wielki. Angażował się w życie środowiska, m.in. pracował w komitecie telefonizacji i gazyfikacji wsi Dulcza Mała oraz w komisji przeciwalkoholowej w Radomyślu Wielkim, a także współpracował przy rozbudowie obiektu Szkoły Podstawowej w Dulczy Wielkiej. W 1997 r. został mianowany proboszczem w Brzeznej koło Nowego Sącza i pełnił tę funkcję do 2018 r. Pełnił też funkcje w dekanacie Nowy Sącz-Zachód – ojca duchownego i duszpasterza trzeźwości. Od 2018 r. jest rezydentem w parafii w Brzeznej i m.in. opiekuje się chórem parafialnym. Odznaczony m.in. EC i RM oraz Złotym Medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa.
POTAPOWICZ MAREK, urodzony 20 VI 1954 r. w Augustowie, syn Czesława i Janiny z Godlewskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Augustowie, maturę zdał w 1973 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w Warszawie i w 1978 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika (specjalność: lotnictwo). W październiku 1978 r. został zatrudniony w OBR SK Mielec jako starszy referent techniczny. W 1979 r. odbył służbę wojskową w Szkole Oficerów Rezerwy w COSSTWL w Oleśnicy oraz praktykę na stanowisku technika samolotu myśliwskiego MiG-21 w pułku lotniczym, a po jej ukończeniu otrzymał stopień podporucznika rezerwy. W styczniu 1980 r. powrócił do OBR i pracował jako: konstruktor (do 1985 r.), kierownik sekcji skrzydła i specjalista konstruktor w Dziale Płatowcowym Biura Konstrukcyjnego (do VI 1990 r.) oraz konstruktor prowadzący W-300 i I zastępca głównego konstruktora W-300 (do 1993 r.). Od II 1993 r. do VII 1994 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” (PP) i do III 1995 r. (S.A.) na stanowiskach: konstruktor prowadzący Wyrób I-22, konstruktor prowadzący wersje rozwojowe I-22 „Iryda”, główny konstruktor samolotów szkolno-bojowych i I zastępca głównego konstruktora samolotu „Iryda”. Od III 1995 r. do sierpnia 2000 r. pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. jako główny konstruktor samolotów specjalnych i zastępca głównego konstruktora ZL, a od VII 1999 r. jako główny konstruktor Zakładu Lotniczego (po ogłoszeniu jego upadłości). Od IX 2000 r. podjął pracę w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu jako konstruktor prowadzący w Biurze Konstrukcyjnym. W 2001 r., po reaktywowaniu programu „Iryda” został powołany na stanowisko głównego konstruktora tego samolotu, a ponadto od V do X 2002 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora technicznego kierującego Biurem Konstrukcyjnym. Od X 2002 r. był głównym konstruktorem Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. i kierował Biurem Konstrukcyjnym mającym zgodnie z obowiązującymi przepisami międzynarodowymi nazwę Organizacji Projektującej. Od X 2005 r. do II 2006 r. kierował Organizacją Projektująca jako jej dyrektor. Od II 2006 r. pełnił funkcję pełnomocnika Zarządu ds. Współpracy i Rozwoju w Polskich Zakładach Lotniczych, a od VII 2007 r. był głównym specjalistą ds. rozwoju i współpracy w Polskich Zakładach Lotniczych. W lutym 2008 r. wrócił ponownie na stanowisko dyrektora Organizacji Projektującej w Polskich Zakładach Lotniczych i obejmował je do końca sierpnia 2011 r. W okresie IX 2011 r. – IV 2012 r. był zastępcą dyrektora Organizacji Projektującej. Od V 2012 r. pracował w pionie sprzedaży jako Manager Projektu, a od I 2013 r., także w tym pionie, jest ekspertem. Poza pracą zawodową udzielał się w SIMP. Poza pracą zawodową udzielał się w SIMP. Jest autorem referatów i publikacji: Rozwój samolotu szkolno-bojowego I-22 Iryda odbiciem problemów polskiego przemysłu lotniczego (IV Konferencja „Aktualne problemy lotnictwa polskiego – 90”, Warszawa 1990), Samolot szkolno-bojowy I-22 Iryda („Nowa Technika Wojskowa” nr 1-3/1992), Polski samolot pola walki (szturmowy). Ocena ekonomiczna propozycji programu (SIMP, Sekcja lotnicza, lipiec 1995), Nowy transporter – długa droga czyli jak to powinno być zgodnie z obowiązującymi przepisami („Nowa Technika Wojskowa nr 4/99), I-22 Iryda – niechciane dziecko polskiego lotnictwa? („Lotnictwo Wojskowe” nr 4-5/99, 1-2/2000, 2-4/2001).
POTOCKA KAZIMIERA (z domu ZIELIŃSKA), urodzona 2 I 1948 r. w Majdanie Zbydniowskim. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1967 r. Ukończyła studia w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie z tytułem magistra. Odbyła też studia podyplomowe z zakresu psychoprofilaktyki na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1985-2002 pełniła funkcję dyrektora Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Krośnie Odrzańskim. Wniosła znaczny wkład w rozwój poradnictwa wychowawczo-zawodowego w województwie zielonogórskim poprzez inspirowanie i wprowadzenie nowości w dziedzinie postępu pedagogicznego. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcała działalności na rzecz środowiska. Wybierano ją do Rady Miejskiej w Krośnie Odrzańskim we wszystkich dotychczasowych kadencjach. W I (1990-1994) pełniła funkcję przewodniczącej Rady i członka Komisji Prawa, w II kadencji (1994-1998) ponownie przewodniczyła Radzie i była członkiem Komisji Bezpieczeństwa, w III (1998-2002) pracowała w Komisji Zdrowia, Ochrony Środowiska i Spraw Socjalnych, a w IV (2002-2006) była członkiem Komisji Rewizyjnej oraz Komisji Budżetu i Rozwoju Gospodarczego. Działała także w organizacjach społecznych, pełniąc różne funkcje, m.in. prezesa ZM Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (od 1981 r.), wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Krośnieńskiej (od 1998 r.), członka Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego w Zielonej Górze (1986-1992) i Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (od 1985 r.). Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Honorowym Medalem „Zasłużony dla Postępu Pedagogicznego”, Medalem im. Dr. Henryka Jordana, Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dziecka i Złotą Odznaką Towarzystwa Walki z Kalectwem.
POTOCKIEGO WACŁAWA, ulica miejska na osiedlu T. Kościuszki. Ma 227 m długości. W czasie ostatniego remontu w 2001 r. otrzymała nową asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Łączy ul. A. Mickiewicza z ulicami: Rzemieślniczą, Jędrusiów i Lwowską. Reprezentacyjnym obiektem w jej rejonie jest cukiernia Weryńskich. Ponadto istnieje przy niej kilka prywatnych posesji i boisko asfaltowe I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego. Powstała zapewne wkrótce po założeniu miasta, jako graniczna ulica jego najstarszej zabudowy. W okresie międzywojennym otrzymała jako patrona WACŁAWA POTOCKIEGO, w czasie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę REICHSHEIMERSTRASSE, po II wojnie światowej powrócono do W. POTOCKIEGO, na początku lat 50. zmieniono na MAŁGORZATY FORNALSKIEJ, a 28 II 1990 r. przywrócono pierwotnego patrona – W. POTOCKIEGO.
Patron ulicy: WACŁAW POTOCKI (1621-1696) to jeden z najbardziej znanych polskich poetów XVII w. Autor poematu o zwycięskiej bitwie z Turkami pod Chocimiem pt. Transakcja wojny chocimskiej. Opisywał niezwykle barwnie życie szlachty i krytykował wady ówczesnych Polaków. Autor m.in. zbiorów wierszy Ogród fraszek i Moralia, pieśni religijnych i wierszowanych romansów.
POTOCZNY TADEUSZ STEFAN, urodzony 24 VIII 1954 r. w Szczawnicy, syn Jana i Marii ze Sparzyńskich. W młodości pracował w prywatnych firmach budowlanych i uzyskał kwalifikacje czeladnicze w zawodzie stolarskim. Od 1961 r. trenował kajakarstwo górskie (specjalność – kanadyjki) w Klubie Sportowym „Sokolica” Krościenko. Był sześciokrotnym mistrzem Polski i wielokrotnym medalistą w kategorii juniorów w konkurencji C-1 na różnych dystansach. Należał do kadry narodowej juniorów i reprezentował Polskę na międzynarodowych zawodach w Skopje (była Jugosławia). Ponadto zdobył kilka medali w mistrzostwach Polski seniorów, m.in. srebrny medal w 1975 r. i brązowe medale w 1972 r., 1976 r. i 1977 r. Od 1973 r. do 1974 r., po odbyciu szkolenia, pracował jako palacz pieców wodorowych w firmie UNITRA-CEMI w Warszawie. W latach 1974-1976 odbył zasadniczą służbę wojskową. Wtedy też uzyskał uprawnienia do obsługi elektromechanicznych zespołów prądotwórczych WRT. Po powrocie z wojska pracował w Rejonowym Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Szczawnicy-Krościenku (1976-1977), Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym (budowa Huty Katowice, 1978-1979), Przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego w Dąbrowie Górniczej (1979-1982), prywatnych firmach budowlanych i Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym w Mielcu (1988-1990). Po przekształceniach własnościowych w PGO, pracował w mieleckich firmach prywatnych. Ponadto od 2006 r. w czasie wolnym budował katamaran. Zmarł 30 III 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
POWIAT MIELECKI ADMINISTRACYJNY, powstał w czasie reformy podziału administracyjnego Galicji w latach 1853-1855, jako jeden z dziesięciu w cyrkule tarnowskim. Działalność urzędową rozpoczął od 29 IX 1855 r. Siedzibą starostwa powiatowego był budynek główny dawnego klasztoru trynitarzy, usytuowanego przy drodze do Sandomierza. Starostwo zajmowało się wyłącznie sprawami związanymi z zadaniami administracji państwowej. W granicach powiatu znalazły się miasta (miasteczka w galicyjskiej nomenklaturze): Mielec i Baranów oraz wsie: Babule, Borki Nizińskie, Borowa, Brzyście, Chorzelów, Chrząstów, Cyranka, Czajkowa, Domacyny, Durdy, Dymitrów Mały, Dymitrów Wielki, Gawłuszowice, Gliny Małe, Goleszów, Grochowe, Hyki-Dębiaki, Jaślany, Josefsdorf (później Józefów), Kębłów, Kliszów, Knapy, Krzemienica, Malinie, Młodochów, Nagnajów, Ostrówek, Padew, Piechoty, Pierzchne, Pluty, Pławo, Przykop, Reichsheim (później Sarnów), Rożniaty, Rzędzianowice, Sadkowa Góra, Schönanger (później Orłów), Siedleszczany, Skopanie, Suchorzów, Szydłowiec, Toporów, Trześń, Tuszów, Wojków, Wojsław, Wola Chorzelowska, Wola Gołego (później Wola Baranowska), Wola Pławska, Wola Zdakowska, Zachwiejów, Zaduszniki, Zarównie i Złotniki. Powierzchnia powiatu wynosiła 8,1 mil2, a ilość mieszkańców – około 27 770. Sąsiadem od południa i zachodu był powiat zasowski (zassowski), od północy tarnobrzeski, a od wschodu kolbuszowski. Granice powiatów były wytyczone w dużej mierze przypadkowo i w wielu przypadkach nie uwzględniały miejscowych uwarunkowań komunikacyjnych, gospodarczych i kulturowych. Po kilku lat uwidoczniły się liczne niedogodności, toteż w latach 60., korzystając z przyznanej autonomii, przeprowadzono kolejną reformę podziału administracyjnego Galicji. W rezultacie rozporządzenia galicyjskiego rządu krajowego z 23 I 1867 r. utworzono 74 większe powiaty, w tym mielecki, łącząc przeważnie dwa dotychczasowe małe powiaty w jeden i wytyczając dlań nowe granice. Obszar powiatu mieleckiego, po przyłączeniu większości terenów byłego powiatu zasowskiego, a następnie dokonaniu korekt spowodowanych przez petycje wielu miejscowości (m.in. Przecławia), zwiększył się do 14,56 mil2, a liczba ludności wzrosła do ok. 45 900 (1869). W rozszerzonych granicach powiatu pojawiły się m.in.: Błonie, Dąbie, Dobrynin, Podole, Przecław, Przyłęk, Radomyśl, Rzemień, Rzochów, Toporów, Wylów. Oddano natomiast: Baranów, Dymitrów Mały, Dymitrów Wielki, Nagnajów, Siedleszczany, Skopanie, Suchorzów i Wolę Gołego do powiatu tarnobrzeskiego. Kolejne większe i trwałe poprawki do granic powiatu wprowadzono 1 VIII 1878 r. W skład powiatu mieleckiego weszły dodatkowo: Biały Bór, Blizna, Dąbrówka Wisłocka, Dulcza Wielka, Łączki Brzeskie, Ruda, Tuszyma, Zdziarzec, Żarówka. Przekazano natomiast Domacyny, Durdy i Knapy do powiatu tarnobrzeskiego i Przyłęk do powiatu kolbuszowskiego. Ten kształt powiatu mieleckiego, nie licząc niewielkich poprawek, dotrwał do reformy administracyjnej w 1975 r. Wspomniane poprawki dotyczyły przyłączenia do powiatu mieleckiego Dąbia koło Przecławia (1906) i Domacyn (1954) oraz przekazania Toporowa do powiatu kolbuszowskiego (1934) i Blizny do powiatu ropczyckiego (1954). Równocześnie władze krajowe rozszerzyły kompetencje i zakres zadań władz powiatowych. Poza starostwem powiatowym, na podstawie ustawy z 12 VIII 1866 r., wprowadzono od 1867 r. samorządową radę powiatową i wybierany z jej grona wydział (zarząd). Przedmiotami jej działalności były głównie: komunikacja drogowa, opieka społeczna i oświata. Rada zajmowała się też innymi istotnymi dla powiatu sprawami. Największymi problemami Mielca i okolic (jak w całej Galicji) było w tym czasie olbrzymie zapóźnienie gospodarcze i społeczne, nawet w stosunku do ziem polskich w innych zaborach. Było to przede wszystkim rezultatem celowej polityki zaborców austriackich wobec Galicji, ale niemały wpływ na ten stan miało też utrzymywanie anachronicznych postaw wielkich właścicieli ziemskich wobec chłopów. Autonomia dla tego kraju, wprowadzana sukcesywnie w różnych dziedzinach od 1867 r., wyzwoliła u światłych Polaków siły do przeprowadzenia pozytywnych zmian. Powstawały liczne krajowe towarzystwa i inne organizacje społeczne, których wydziały okręgowe (powiatowe) tworzono także w Mielcu. Poza wcześniej istniejącymi, m.in. Galicyjskim Towarzystwem Kredytowym Ziemskim i Towarzystwem Rolniczym Krakowskim, w ostatnim ćwierćwieczu XIX w. zakładano m.in.: Towarzystwa Ochotniczych Straży Pożarnych, spółki zarobkowe i gospodarcze (towarzystwa zaliczkowe) i kółka rolnicze (23 w 1901 r.), a w pierwszych latach XX w. spółki oszczędnościowo-pożyczkowe (później zwane Kasami Stefczyka). Największą inwestycją powiatową było wykonanie na przełomie XIX i XX w. kompleksowych prac wodno-kanalizacyjnych (obwałowanie rzek, regulacja potoków, wykonanie sieci kanałów, osuszenie bagien i podmokłych gruntów), dzięki czemu zdecydowanie polepszono warunki dla rolnictwa i hodowli, a tym samym znacznie podniesiono poziom gospodarczy ziemi mieleckiej. Po wieloletnim wegetowaniu ożyło także samo miasto Mielec, którego znaczenie jako siedziby powiatu znacznie wzrosło. W wielu przedsięwzięciach na terenie miasta ważną rolę odegrały władze powiatowe, m.in. przy budowie budynku szkolnego obok kościoła św. Mateusza, powołaniu c.k. gimnazjum i budowie kilku reprezentacyjnych gmachów. Na początku XX w. starostwo wprowadziło się do budynku wynajętego od rodziny Kazanów przy głównej ulicy miasta (aktualnie A. Mickiewicza). W 1910 r. oddano do użytku nową siedzibę Rady Powiatowej w okazałym budynku z Salą Królewską przy ul. T. Kościuszki. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (XI 1918 r.) powiat mielecki utrzymano w granicach przedwojennych, a po uchwaleniu konstytucji 21 marca 1921 r. włączono go do utworzonego województwa krakowskiego. Teren powiatu objął następujące miasta i wsie: Biały Bór, Babule, Blizna, Błonie, Borki Nizińskie, Borowa, Breń Osuchowski, Brzyście, Chorzelów, Chrząstów, Cyranka, Czajkowa, Czermin, Dąbie, Dąbrówka Wisłocka, Dobrynin, Dulcza Mała, Dulcza Wielka, Gawłuszowice, Gliny Małe, Gliny Wielkie, Goleszów, Grochowe, Górki, Grzybów, Hohenbach (później Czermin), Hyki Dębiaki, Izbiska, Jamy, Jaślany, Józefów, Kawęczyn, Kębłów, Kiełków, Kliszów, Krzemienica, Książnice, Łączki Brzeskie, Łysaków, Łysakówek, Malinie, Mielec (miasto), Młodochów, Ostrówek, Otałęż, Padew Kolonia, Padew Narodowa, Partynia, Piątkowiec, Piechoty, Pień, Pluty, Pławo, Podborze, Podleszany, Podole, Przecław, Przykop, Radomyśl Wielki (miasto), Reichsheim (Sarnów), Rożniaty, Ruda, Rydzów, Rzędzianowice, Rzemień, Rzochów (miasto do 1934 r.), Sadkowa Góra, Schönanger (Orłów), Surowa, Szafranów, Szydłowiec, Toporów, Trzciana, Trześń, Tuszów Kolonia, Tuszów Narodowy, Tuszyma, Wadowice Dolne, Wadowice Górne, Wampierzów, Wojków, Wojsław, Wola Chorzelowska, Wola Mielecka, Wola Otałęska, Wola Pławska, Wola Wadowska, Wola Zdakowska, Wola Dulecka, Wylów, Zachwiejów, Zaduszniki, Zarównie, Złotniki, Ziempniów, Zdziarzec i Żarówka. Pozostawiono starostwo powiatowe jako organ administracji państwowej oraz samorząd powiatowy w postaci rady powiatowej jako organu uchwałodawczego i wydziału powiatowego z marszałkiem (prezesem) jako organu wykonawczego. Zmiany w tym zakresie wprowadziła ustawa z 23 III 1933 r. o administracji państwowej, która powołała do życia Powiatowy Związek Samorządu, składający się z Rady Powiatowej i jej Wydziału oraz wójtów gmin zbiorowych. Kierowanie związkiem powierzono staroście. Na terenie powiatu systematycznie rosła liczba ludności: 1920 – 87 741 osób, 1939 – 103 207 osób. W czasie okupacji hitlerowskiej (8 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) teren powiatu mieleckiego był połączony z powiatem ropczyckim w Landkreis Mielec–Ropczyce, z siedzibą urzędu landrata (Landratsamt) w Mielcu. Od 26 X 1939 r. obszar ten wszedł w skład Kreishauptmanschaft Dębica (Gross Kreiss Dębica), w ramach Generalnej Gubernii. Po wyzwoleniu Mielca i dużej części powiatu mieleckiego spod okupacji hitlerowskiej (1–6 VIII 1944 r.), zadania terenowej administracji państwowej realizowało nadal starostwo, a od 7 X 1944 r. rozpoczęła działalność Powiatowa Rada Narodowa, której głównymi zadaniami było planowanie działalności publicznej oraz sprawowanie kontroli nad administracją i samorządowymi organami wykonawczymi na terenie powiatu. Siedzibą władz powiatowych był nadal budynek przy ul. T. Kościuszki 10. W 1945 r., już po zakończeniu II wojny światowej, powiat mielecki włączono do nowo utworzonego województwa rzeszowskiego. Powiat zajmował wówczas powierzchnię ok. 877 km2 i liczył ok. 75 600 osób. W jego granicach funkcjonowało 101 gromad (wsi) i 9 gmin zbiorowych: Borowa (9 gromad), Czermin (11), Gawłuszowice (10), Mielec – wieś (9), Padew Narodowa (10), Przecław (12), Radomyśl Wielki – wieś (10), Tuszów Narodowy (16) i Wadowice Górne (14). Przed nowymi władzami powiatowymi, uwikłanymi w walkę polityczną o ustrój państwa, piętrzyły się olbrzymie problemy, a zwłaszcza zniszczenia wojenne we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego i społecznego. Odbudowę ze zniszczeń prowadzono równocześnie z przebudową ustroju, nie unikając przy tym wielu błędów i wypaczeń, zwłaszcza w zakresie stosowania niedozwolonych i bezwzględnych metod przez organy bezpieczeństwa. W pierwszej kolejności przeprowadzono reformę rolną, parcelując 18 dużych majątków ziemskich o łącznej powierzchni ok. 5 290 ha. Powstało 813 nowych gospodarstw chłopskich i powiększono 3 tysiące dotychczas istniejących małych gospodarstw. Udzielano pożyczek na budownictwo mieszkalne i gospodarcze. Z wielkim trudem, ale też i zapałem odbudowywano i uruchamiano szkoły, zakłady przemysłowe (w powiecie było ich 26) i warsztaty rzemieślnicze oraz oddawano do użytku placówki handlowe, głównie prywatne. Pod koniec lat 40. rozpoczęto elektryfikację powiatu. Równocześnie jednak, zgodnie z wytycznymi centralnych władz politycznych i państwowych, przymusowo upaństwawiano zakłady przemysłowe i sklepy, a zakłady usługowe nakłaniano do łączenia się w spółdzielnie. W ramach przekształceń ustrojowych w Polsce Ludowej ustawą z 20 III 1950 r. zniesiono urząd starosty, a wprowadzono Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z wydziałami zajmującymi się poszczególnymi dziedzinami życia powiatu. Urzędowano w budynkach przy ul. T. Kościuszki 10 i ul. Daszyńskiego (później al. J. Stalina i ul. A. Mickiewicza). Spośród wielu zadań powiatowych lat 50. i 60. priorytetowymi były: elektryfikacja powiatu (zakończono ją w 1972 r.), budowa dróg o twardej nawierzchni i budowa nowych szkół (m.in. w ramach akcji „Tysiąc szkół na 1000-lecie”) oraz powszechna wymiana słomianych pokryć dachowych na dachówkę i blachę. W latach 70. nastąpiło znaczne ożywienie w budownictwie mieszkaniowym i gospodarczym. Oddano do użytku wiele kilometrów dróg asfaltowych, co sprzyjało rozwijającej się motoryzacji. Decydujący wpływ na te zjawiska miała rosnąca zamożność mieszkańców powiatu (tzw. chłoporobotników), wynikająca z relatywnie dobrych zarobków w dynamicznie rozwijającej się WSK Mielec i innych mieleckich zakładach pracy. Powszechnym przedmiotem narzekań wsi były natomiast obowiązkowe dostawy produktów rolnych i hodowlanych, wprowadzone w 1952 r., które zamieniono później na korzystniejsze kontraktacje. W ramach kolejnej reformy podziału administracyjnego państwa, przeprowadzonej w latach 1972-1975, wprowadzono dwustopniowy podział (gminy, województwa) i z dniem 30 VI 1975 r. zniesiono powiaty. Powstały gminy: Borowa, Czermin, Mielec – gmina miejska, Mielec – gmina wiejska, Padew Narodowa, Przecław, Radomyśl Wielki, Tuszów Narodowy i Wadowice Górne. W latach 80., mimo głębokiego kryzysu gospodarczego kraju, gminy podjęły trud budowy infrastruktury gminnej, a w latach 90., już po nowej ustawie o samorządzie terytorialnym, znacznie zintensyfikowały te prace (drogi, wodociągi i kanalizacja, telefonizacja, gazyfikacja, restrukturyzacja sieci placówek szkolnych). Do powiatów jako jednostek samorządu terytorialnego powrócono w 1999 r., w ramach przekształceń ustrojowych III Rzeczypospolitej. Przywrócono kształt powiatu z 1975 r., obejmując granicami 10 gmin samorządowych: Borowa (10 sołectw – wsi), Czermin (9), Gawłuszowice (7), Mielec – gmina miejska, Mielec – gmina wiejska (13), Padew Narodowa (12), Przecław (11), Radomyśl Wielki – gmina miejsko-wiejska (12), Tuszów Narodowy (13) i Wadowice Górne (13). Obszar, jak poprzednio, liczył ok. 880 km2, ale wzrosła liczba ludności do ok. 136 tysięcy. Siedzibą Rady Powiatowej i głównym budynkiem Starostwa Powiatowego został dawny Dom Partii przy ul. S. Sękowskiego, a ponadto część wydziałów ulokowano w willi przy ul. F. Chopina 16 i w budynku przy ul. S. Wyspiańskiego 6. Rozdzielono kompetencje samorządów gminnych od samorządu powiatowego, któremu powierzono sprawy: rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa śródlądowego, bezpieczeństwa i porządku publicznego, geodezji i gospodarki gruntami, budownictwa, transportu i powiatowych dróg publicznych, oświaty ponadgimnazjalnej, kultury, kultury fizycznej, ochrony środowiska, zdrowia i spraw społecznych. Spośród inwestycji powiatowych w pierwszych latach XXI w. pierwszoplanowymi były: budowa i modernizacja oraz wyposażenie techniczno-technologiczne Szpitala Powiatowego w Mielcu, budowa Domu Pomocy Społecznej w Mielcu, nowoczesne wyposażenie Powiatowego Centrum Powiadamiania Ratunkowego, modernizacja kilku obiektów szkół średnich w Mielcu, Rzemieniu i Radomyślu Wielkim, modernizacja mostu na Wisłoce w Przecławiu, budowa i modernizacja obwodnicy wewnętrznej miasta Mielca oraz modernizacja kilkunastu dróg na terenie powiatu. W 2016 r. podstawowe dane przedstawiały się następująco: powierzchnia – 880 km2, ludność – 136,3 tys., przyrost naturalny – +1,8, saldo migracji – -152.
POWIATOWA KOMISJA OŚWIATY I KULTURY (PKOiK), konspiracyjne kierownictwo tajnego nauczania w powiecie w czasie okupacji hitlerowskiej. Powstała w Mielcu w marcu 1942 r. Jej siedzibą były pomieszczenia biurowe Spółdzielczej Składnicy Materiałów Piśmiennych „Ogniwo” przy ul. Kilingstrasse (T. Kościuszki). Przewodniczącym oraz łącznikiem z Okręgowym Biurem Szkolnym w Krakowie (konspiracyjna wojewódzka instytucja tajnego nauczania) został były inspektor szkolny Piotr Adamski (pseudonim „Jan Michnicki”), zastępcą przewodniczącego – Wilhelm Lotz (ps. „Jan Brzezina”), sekretarzem – Władysław Micek, skarbnikiem – Stanisław Biernacki, a członkami: Alfons Zajączkowski, Jan Hill (Jaślany), Roman Ochalik i Marian Kopaczyński. W poszczególnych gminach powstały Gminne Komisje Oświaty i Kultury (GKOiK). Łącznikami pomiędzy PKOiK i GKOiK) byli: Antoni Sierpowski (Borowa), Stanisława Klehr (Czermin), Jan Wrażeń (Gawłuszowice), Władysław Micek (Mielec – miasto), Stanisław Kamuda (Mielec – wieś), Konstanty Popiel (Padew), Wilhelm Lotz (Przecław), Marian Kopaczyński (Radomyśl Wielki, Wadowice Górne) i Tadeusz Lubaska (Tuszów). Mimo olbrzymiego niebezpieczeństwa grożącego ze strony hitlerowskiego okupanta (więzienie, obóz koncentracyjny), do tajnego nauczania udało się pozyskać wielu nauczycieli. Dla potrzeb tajnego nauczania Komisja sprowadzała potajemnie polskie książki i podręczniki, a następnie kierowała ich rozprowadzaniem na terenie powiatu. M.in. rozdano około tysiąc tomików Biblioteki Szkoły Powszechnej, a ponadto rozprowadzono 6 tysięcy książek i podręczników z innych wydawnictw. Równie ważną formą działalności PKOiK była pomoc nauczycielom aresztowanym lub ukrywającym się oraz rodzinom nauczycielskim będącym w trudnych sytuacjach życiowych.
POWIATOWA PORADNIA KULTURALNO-OŚWIATOWA (PPKO), powstała na mocy uchwały nr VI/118/65 Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu z dnia 11 VIII 1965 r. Początkowo był to Powiatowy Ośrodek Instrukcyjno-Metodyczny (POIM), ale m.in. ze względu na wieloznaczność nazwy, Uchwałą nr 97/627/68 PPRN w Mielcu z dnia 13 VI 1968 r. nadano nazwę: Powiatowa Poradnia Kulturalno-Oświatowa. Przedmiotem działania było „podnoszenie poziomu prac kulturalno-oświatowych w powiecie przez udzielanie fachowej pomocy programowej, metodycznej i materiałowej placówkom, pracownikom i działaczom kulturalno-oświatowym w miastach i wsiach na terenie powiatu”. Siedzibą placówki był początkowo Zakładowy Dom Kultury WSK, a w 1974 r. przeniesiono się do pawilonu przy Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Poradnia obejmowała opieką wszystkie placówki kulturalno-oświatowe na terenie powiatu: kluby PUPiK „Ruch”, kluby „Młodego Rolnika” i od 1973 r. Gminne Ośrodki Kultury (GOK-i), w których utworzeniu i organizacji uczestniczyła. Ponadto współpracowała z ZDK WSK Mielec, licznymi świetlicami zakładowymi na terenie Mielca oraz szkołami i organizacjami młodzieżowymi: ZMW, ZMS i ZHP, a później ZSMP. Nadzór merytoryczny nad jej działalnością sprawował WDK w Rzeszowie, a organizacyjny – Wydział Kultury PPRN w Mielcu. Ważniejszymi akcjami i imprezami kulturalnymi prowadzonymi przez PPKO były: Klub Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej, teatr poezji, zespół wokalny, eliminacje powiatowe różnych konkursów np. Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego, Konkursu Recytatorskiego „O Złoty Lemiesz” i Konkursu Piosenki Radzieckiej, turnieje klubów: „O Srebrną Choinkę” (zimowe) i „O Złoty Kaczeniec” (wiosenne) oraz turniej „Liga GOK–ów”. Dyrektor i instruktorzy prowadzili wiejskie zespoły artystyczne, od 1974 r. we współpracy z instruktorami RCK. Organizowano wystawy plastyczne i imprezy oświatowe, najczęściej z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej. Dużą pomocą dla wiejskich działaczy kultury były biblioteka repertuarowa i wypożyczalnia sprzętu audiowizualnego. W latach 1973-1974 PPKO uczestniczyła w organizacji GOK–ów we wszystkich gminach powiatu mieleckiego i pomagała im w rozpoczęciu działalności. W czerwcu 1975 r., w rezultacie likwidacji powiatów, PPKO zakończyła działalność, a jej majątek został przekazany GOK-om.
Kierownicy: Zofia Zaskalska (1966-1968), Władysław Witek (1968-1970), Zuzanna Śliwa (1970), Maria Rogóż (1970-1971), Krystyna Książnicka (p.o., 1971), Józef Witek (1971-1975).
Instruktorzy: Krystyna Książnicka, Małgorzata Pazdro (po mężu Kmon), Edward Zachariasz, Jadwiga Klaus, Maria Gąsiorek (po mężu Siwiec).
Kierowca samochodu towarowo-osobowego „Nysa”: Stanisław Jemioło.
POWIATOWA STACJA POGOTOWIA RATUNKOWEGO SAMODZIELNY PUBLICZNY ZAKŁAD (POGOTOWIE RATUNKOWE, STACJA POGOTOWIA RATUNKOWEGO, ODDZIAŁ POMOCY DORAŹNEJ ZOZ), powstała w Mielcu wkrótce po zakończeniu II wojny światowej (1945), początkowo jako ambulatorium PCK, a następnie jako specjalistyczna placówka pierwszej pomocy lekarskiej. Inicjatorami jej powstania i organizatorami byli: lek. med. Teodor Cienciała (pełnomocnik PCK w powiecie mieleckim) i jego żona Maria Halina Cienciała (pełniąca funkcję starszej pielęgniarki). Jednymi z pierwszych pracowników byli: Czesława Rzepka (pielęgniarka – dyspozytorka), Danuta Kotkowicz (pielęgniarka) oraz Zenon Dąbrowski i Henryk Gesing (kierowcy). Pierwszą siedzibą placówki była przybudówka kamienicy nr 25 przy ul. Legionów (dziś siedziba WKU), zaś dwie karetki ulokowano przy pobliskiej ul. Poprzecznej (dziś ul. W. Szalay-Groele). Kolejnym kierownikiem Pogotowia był dr Wacław Piskozub (1946), a następnym dr Stanisław Maraszewski. W czasie kadencji S. Maraszewskiego przeniesiono Pogotowie z ul. 1 Maja (d. Legionów) do budynku przy ul. L. Waryńskiego. W latach 50. siedziba Pogotowia została przeniesiona do budynku pod Górą Cyranowską (od 1957 r. – ul. M. Curie-Skłodowskiej). W latach 70. Pogotowie umieszczono w części północno-wschodniej budynku Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego. Po wybudowaniu Przychodni Zdrowia nr 4 przy ul. S. Żeromskiego (koniec lat 70.) Pogotowie przeniesiono do części parterowej prawej strony budynku Przychodni. Równocześnie powiększano ilość karetek i unowocześniano ich wyposażenie. W latach 90. zakupiono m.in. karetkę reanimacyjną i utworzono specjalistyczny zespół reanimacyjny. Po oddaniu do użytku nowego obiektu Szpitala Rejonowego (1998-1999) nastąpiła przeprowadzka do środkowej jednokondygnacyjnej części Szpitala. Poza dojazdami do chorych i zaopatrzeniem na miejscu, rozszerzono zakres udzielania pomocy w unowocześnionej Izbie Przyjęć, mającej m.in.: możliwości wykonania badań diagnostycznych (analizy laboratoryjne, badanie elektrokardiograficzne i ultrasonograficzne, zdjęcia rtg) i czynne całą dobę ambulatorium chirurgiczne. Dynamiczny rozwój Szpitala i rosnące zadania Stacji spowodowały, że dla jej potrzeb przebudowano jeden z obiektów szpitalnych przy ul. S. Żeromskiego. Wysoką jakość świadczonych usług potwierdzają Certyfikaty ISO – pierwszy w 2010 r. i ostatni w 2020 r. Od 1 III 2021 r. mieleckie PR przejęło obsługę ratownictwa medycznego w północnej części woj. podkarpackiego (powiaty: Dębica, Kolbuszowa, Mielec, Stalowa Wola, Tarnobrzeg). W związku ze znaczącym rozszerzeniem kompetencji i terenu działania od 1 I 2022 r. zmieniono nazwę na: Podkarpacka Stacja Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. W lipcu 2023 r. Ministerstwo Zdrowia powierzyło mieleckiej PSPR zadanie przetestowania pierwszego na Podkarpaciu motoambulansu.
Kierownicy/dyrektorzy PR: Teodor Cienciała, Wacław Piskozub, Stanisław Maraszewski, Roman Mirosław Mrozowski, Zbigniew Majsak, Marian Wykręt, Ewa Cisowska-Drozd, Arkadiusz Pióro, Zbigniew Bober (-2011), Gromny (2011-2012), Paweł Pazdan (2012-2018), Maria Napieracz (2018-2019), Grzegorz Gałuszka (2019-nadal). Dyrektorzy do spraw lecznictwa: Wojciech Burkot, Agnieszka Słocka.
POWIATOWA STACJA SANITARNO-EPIDEMIOLOGICZNA, instytucja utworzona w 1954 r. w ramach powołanej 14 VIII 1954 r. Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Jej podstawowe zadania to: nadzór sanitarny w zakresie ochrony powietrza, gleby i wody przed zanieczyszczeniem, nadzór nad jakością produktów żywieniowych i higieną żywienia zbiorowego, zwalczanie chorób zakaźnych i zawodowych oraz popularyzowanie zasad higieny. W 53-letniej historii PIS wielokrotnie nowelizowano ustawę z 1954 r., ale podstawowe zadania pozostały bez większych zmian. Mielecka PSSE od powstania do dziś jest stacją nadzorowo-laboratoryjną, co pozwala na realizowanie pełnego zakresu zadań z zakresu zdrowia publicznego. W związku z reformą podziału administracyjnego państwa i likwidacją powiatów w 1975 r. została przemianowana na Terenową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną, a po przywróceniu powiatów w 1999 r. wróciła do poprzedniej nazwy. Kilkakrotnie zmieniała swoją siedzibę. Do lat 90. zajmowała barak na terenie Miasteczka Młodego Robotnika, w latach 90. mieściła się w budynku przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 4, a później została ulokowana w zmodernizowanym budynku przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 8. Zadania merytoryczne realizowane są przez Oddział Nadzoru z Sekcjami: Zapobiegawczego Nadzoru Sanitarnego, Epidemiologii, Higieny Żywności i Żywienia, Higieny Komunalnej, Higieny Pracy, Higieny Dzieci i Młodzieży, Oświaty Zdrowotnej i Promocji Zdrowia oraz Oddział Laboratoryjny z Pracowniami: Mikrobiologii, Higieny Komunalnej i Higieny Pracy.
Dyrektorzy: Zbigniew Myszka, Stanisław Warzocha, Edward Janiszewski, Bogumił Bzdyl, Krzysztof Kralisz, Janusz Zdziebło, Anna Maria Babula, Henryk Szczepan Chmielik (1 VIII 2016-30 VI 2018), Grzegorz Robert Burek (1 VII 2018 r. – nadal).
POWIATOWE CENTRUM EDUKACJI PRZYRODNICZO-LEŚNEJ, placówka Nadleśnictwa Mielec, powołana do prowadzenia różnych form edukacji przyrodniczej i leśnej oraz promocji walorów turystycznych i przyrodniczych terenów tego Nadleśnictwa. Powstało z inicjatywy kierownictwa Nadleśnictwa w wyremontowanym budynku Nadleśnictwa przy ul. Partyzantów za środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego budżetu miasta Mielca i budżetu powiatu mieleckiego. Jego oficjalne otwarcie nastąpiło w lipcu 2011 r. W salach ekspozycyjnych znajdują się wystawy stałe roślin i pamiątek historycznych od czasów zaborów do ostatnich lat, a całość dopełnia sala komputerowa do prezentacji różnych programów i gier o tematyce przyrodniczej. Organizowane są też wystawy czasowe, głównie fotograficzne. Powstało z inicjatywy kierownictwa Nadleśnictwa, za środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego budżetu miasta Mielca i budżetu powiatu mieleckiego. Jego oficjalne otwarcie nastąpiło w lipcu 2011 r.
POWIATOWE CENTRUM POMOCY RODZINIE (PCPR), powiatowa jednostka organizacyjna zajmująca się zadaniami z zakresu pomocy społecznej, m.in.: pomocą osobom starszym, niepełnosprawnym, bezdomnym i rodzinom zastępczym oraz szkoleniem i doskonaleniem zawodowym kadr pomocy społecznej z terenu powiatu. Zostało powołane 29 I 1999 r. uchwałą Nr V/14/99 Rady Powiatu Mieleckiego w Mielcu. Pierwszym dyrektorem mianowano Barbarę Wdowiarz, która zorganizowała i uruchomiła placówkę. Jej siedzibą była poczatkowo willa nr 19 przy ul. F. Chopina, a od 1 II 2014 r. jest budynek przy ul. S. Żeromskiego 34. Formami pomocy osobom niepełnosprawnym są: udzielanie pożyczek na rozpoczęcie działalności gospodarczej i pomoc finansowa przy kontynuacji tejże działalności, dofinansowania do pobytu na turnusie rehabilitacyjnym oraz do sprzętu rehabilitacyjnego i przedmiotów ortopedycznych, dofinansowanie do środków pomocniczych związanych z niepełnosprawnością, pomoc dzieciom pozbawionym opieki rodziców oraz młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze i zakłady poprawcze. Udzielana jest pomoc pieniężna i prawna rodzinom zastępczym. Umieszcza się w DPS w Mielcu osoby starsze kierowane przez gminy. W ramach PCPR działa Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności i Punkt Interwencji Kryzysowej (DPS przy ul. ks. Stefana Wyszyńskiego), gdzie w przypadku występowania problemów w rodzinie można uzyskać bezpłatne porady pedagogów, psychologów i prawników.
Dyrektorzy: Barbara Wdowiarz (1999-2016), Beata Kardyś (2016-nadal).
POWIATOWE ZRZESZENIE LUDOWYCH ZESPOŁÓW SPORTOWYCH, powstało w Mielcu w 1952 r. na podstawie uchwały Głównego Komitetu Kultury Fizycznej z 19 kwietnia 1952 r., w celu skoordynowania i wzmocnienia sportu wiejskiego na terenie powiatu oraz reprezentowania jego interesów. Pierwsze Ludowe Zespoły Sportowe na ziemi mieleckiej powstały w latach 1946-1947 z inicjatywy kół ZMW „Wici”, pod patronatem Związku Samopomocy Chłopskiej, m.in. w: Chorzelowie, Cyrance, Jaślanach, Maliniu, Orłowie, Padwi Narodowej, Radomyślu Wielkim, Rzędzianowicach, Smoczce, Woli Mieleckiej i Złotnikach. Znaczną rolę w ich powstaniu i pierwszych latach działalności odegrali: Stanisław Lubaska – instruktor Zarządu Powiatowego ZSCh w Mielcu i Jerzy Weryński – pracownik Powiatowego Urzędu Kultury Fizycznej. Najpopularniejszymi dyscyplinami uprawianymi w LZS-ach były: piłka nożna, siatkówka i lekkoatletyka. Borykano się jednak z wieloma kłopotami, m.in. brakiem odpowiednich boisk, sprzętu, szkoleniowców i strojów. Po powstaniu Powiatowego Zrzeszenia LZS w Mielcu powołano Radę Powiatową Zrzeszenia, a jej pierwszym przewodniczącym został Stanisław Lubaska. W kolejnych latach przewodniczącymi Rady byli m.in.: Janina Sitek, Zbigniew Cybulenko i Józef Wójtowicz. Jedną z form rywalizacji sportowców wiejskich była corocznie organizowana Spartakiada Wojewódzka LZS w lekkoatletyce, w której wielokrotnie i z powodzeniem startowała reprezentacja PZ LZS w Mielcu. Udane starty zainspirowały Józefa Wójtowicza do skupienia najlepszych zawodników z powiatu w jednym klubie i walczenia o wyższe cele. W takich okolicznościach powstał LKS „Tęcza” Mielec i wkrótce osiągał spore sukcesy, także w skali krajowej. Rozwój silnego ośrodka sportowego w Mielcu, ucieczka zdolnej młodzieży do miast, fascynacja telewizją i motoryzacją, trudności finansowe – oto czynniki, które na początku lat 70. hamowały rozwój sportu wiejskiego. Dzięki działalności m.in. PKKFiT, PZ LZS i ZMW, które organizowały turnieje sportowe i imprezy sportowo-rekreacyjne oraz szkolenia działaczy, udało się pozyskać do wspierania sportu na wsi Gromadzkie Rady Narodowe (później Gminne Rady Narodowe) i liczące się podmioty gospodarcze (GS „Samopomoc Chłopska, SKR). W latach 1946-1973 powstały 62 LZS-y, skupiajace około 2870 zawodniczek i zawodników. W 1975 r. w wyniku reformy podziału administracyjnego kraju, powiaty i instytucje powiatowe, w tym PZ LZS, zostały zniesione. Prowadzeniem sportu wiejskiego, jako zadaniem własnym, zajęły się Urzędy Gminne. Po przywróceniu powiatów samorządowych w 1999 r. powrócono do koncepcji skoordynowania działań sportu wiejskiego na szczeblu powiatowym. Z inicjatywy Podkarpackiego Zrzeszenia LZS w Rzeszowie 15 II 2000 r. odbyło się spotkanie 23 przedstawicieli klubów wiejskich z powiatu mieleckiego w sprawie powołania Powiatowego Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe w Mielcu. W komitecie założycielskim znaleźli się: Jan Przygoda (Gmina Mielec, przewodniczący), Kazimierz Borkowski (Gmina Przecław), Jerzy Sobowski (Gmina Tuszów Narodowy), Stanisław Słonina (Gmina Mielec) i Władysław Walas (Gmina Radomyśl Wielki). Klubami – założycielami były: „Sokół” Malinie, „Czarni” Trześń, „Apollo” Dulcza Mała, „Madras” Goleszów i „Team” Przecław. Przygotowany przez komitet założycielski I Powiatowy Zjazd Delegatów LZS odbył się 13 VI 2001 r. w sali konferencyjnej Starostwa Powiatowego w Mielcu. Powołano Powiatowe Zrzeszenie LZS oraz wybrano Radę Powiatową LZS. Przewodniczącym Rady został starosta mielecki Józef Smaczny, zastępcami: Jan Przygoda i Jerzy Sobowski, sekretarzem Stanisław Słonina, a skarbnikiem Kazimierz Borkowski. W latach 2001-2005 do Zrzeszenia przystąpiły ogółem 33 kluby sportowe zrzeszające około 1500 zawodników i członków. Formami integrującymi środowisko były liczne imprezy organizowane lub współorganizowane przez Radę Powiatową, m.in.: coroczne turnieje piłkarskie o Puchar Starosty i siatkówki o Puchar Przewodniczącego Rady Powiatu, turnieje piłkarskie juniorów, czterokrotnie Podkarpacki Wyścig Kolarski w Dulczy Małej, czwórbój lekkoatletyczny w Woli Mieleckiej, turnieje tenisa stołowego i szachowe oraz prowadzona od 2003 r. Amatorska Powiatowa Liga Piłkarska. Działalność w czasie I kadencji podsumowano na II Zjeździe PZ LZS w dniu 17 XII 2005 r. Wtedy też wybrano Radę Powiatową na II kadencję i przewodniczącym Rady został ponownie starosta J. Smaczny. W 2011 r. prezesem Rady Powiatowej został Jan Przygoda.
POWIATOWY INSPEKTORAT STATYSTYCZNY, został utworzony na podstawie Ustawy z 15 lutego 1962 r. o organizacji statystyki państwowej. Przejął zakres działania i kadrę funkcjonującego dotąd Wydziału Statystyki Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Podstawowymi zadaniami były: prowadzenie badań statystycznych w zakresie życia społeczno-gospodarczego, kulturalnego i postępu technicznego, opracowywanie i ogłaszanie wyników badań statystycznych z uwzględnieniem ich analizy ekonomicznej, przeprowadzanie spisów powszechnych oraz sprawowanie nadzoru nad sprawozdawczością statystyczną, prowadzoną przez organy administracji państwowej, instytucje państwowe, organizacje spółdzielcze, związkowe i społeczne oraz przedsiębiorstwa gospodarki uspołecznionej i przedsiębiorstwa prywatne. Kierownik PIS kierował także organizacją i prowadzeniem corocznych spisów rolnych: czerwcowego (powierzchnia użytków rolnych, zasiewów i pogłowia zwierząt gospodarskich) i grudniowego (pogłowie zwierząt gospodarskich). Obsadę kadrową stanowili: kierownik i 2 – 3 osoby. Zebrane i opracowane dane udostępniano terenowym organom administracji państwowej. W związku z likwidacją powiatów (Ustawa z 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych), jako jednostka szczebla powiatowego zakończył działalność w połowie 1975 r.
POWIATOWY JARMARK ŚWIĄTECZNY, coroczna jednodniowa plenerowa impreza handlowa, organizowana przez Starostwo Powiatowe w Mielcu w okresie przed świętami Bożego Narodzenia. Dominują ozdoby i dekoracje świąteczne, ale w ostatnich latach coraz częściej (zwłaszcza w ostatnim jarmarku – 2017) pojawiają się także stoiska z gastronomią. Z roku na rok wystawcy prezentują coraz bogatszy asortyment towarów, przybywa stoisk i zwiedzających. Rozpoczęto 13 XII 2008 r. na parkingu przed budynkiem Starostwa przy ul. S. Sękowskiego z około 20 stoiskami. W latach 2011-2013 miejscem imprezy był plac przed kościołem pw. Ducha Świętego, a w latach 2014-2016 parking przy ul. Rzecznej. Rekordowy pod każdym względem był jarmark w dniu 10 XII 2017 r. zorganizowany na mieleckim Rynku. Swoją ofertę przedstawiło 55 wystawców, w tym kilku spoza Podkarpacia. Kolejne jarmarki organizowano także na Rynku.
POWIATOWY KOMITET KULTURY FIZYCZNEJ I TURYSTYKI, ciało kolegialne składające się z pracowników etatowych i działaczy społecznych, powołane w latach 50. przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w celu koordynacji działalności sportowej, szkoleniowej, rekreacyjnej i turystycznej na terenie powiatu. Siedzibą jego biura był budynek przy ul. T. Kościuszki 10. Wspomagał kluby i koła sportowe organizacyjnie i finansowo przy budowie obiektów i prowadzeniu bieżącej działalności. Przy PKKFiT powołano Powiatowy Ośrodek Wychowania Fizycznego, który organizował turnieje międzyzakładowe piłki nożnej, piłki siatkowej i tenisa stołowego oraz rozgrywki szachowe i warcabowe. W związku z likwidacją powiatów w 1975 r. zakończył działalność.
POWIATOWY KOMITET NARODOWY (PKN), powstał w 26 VIII 1914 r. z inicjatywy Naczelnego Komitetu Narodowego w Krakowie. (NKN powstał 16 VIII 1914 r. i skupiał wszystkie galicyjskie stronnictwa polityczne, które dążyły do utworzenia niepodległego państwa polskiego z połączenia Galicji i Królestwa Polskiego, w porozumieniu z monarchią Habsburgów i jako jej człon.) Misję organizacji inauguracyjnego zebrania PKN powierzono hr. Janowi Tarnowskiemu – prezesowi Rady Powiatowej w Mielcu. 26 VIII, po uroczystej Mszy Św. w kościele św. Mateusza, zaproszeni przez Tarnowskiego przedstawiciele różnych organizacji odprawili pierwszą grupę ochotników (49 osób), udającą się na zbiórkę Legionów w Krakowie, a następnie odbyli zabranie. Wybrano PKN w składzie: przewodniczący – hr. Jan Tarnowski, zastępca przewodniczącego i kierownik Oddziału Skarbowego – Józef Rydel, sekretarz i kierownik Oddziału Administracyjnego – dr Stanisław Łojasiewicz oraz członkowie: Ludwik Brazan, Izrael Hermele, ks. Adam Kopyciński, Franciszek Krempa, ks. Jan Mleczko, Michał Pajor, ks. Adam Suwada, Mieczysław Szafer, Władysław Trzecieski, Jakub Więcek i Jan Zgórniak. Komisarzem wojskowym został Michał Pajor. Uczestniczący w zebraniu prof. dr Michał Siedlecki z NKN stwierdził m.in., że zebrani poparli sprawę narodową, nie ujawniając przy tym różnic politycznych i stanowych. Po pierwszej inwazji rosyjskiej (19–24 IX 1914 r.) z funkcji przewodniczącego zrezygnował hr. J. Tarnowski. Wznowienie działalności PKN nastąpiło z inicjatywy M. Pajora w lipcu 1915 r., po drugiej inwazji rosyjskiej. Przewodniczenie PKN powierzono S. Łojasiewiczowi, zastępcą został Jan Zgórniak, sekretarzem Henryk Matuziński, a skarbnikiem Jan Haladej. Rzemieślnicy, kupcy, ziemianie, i chłopi nie przejawiali już większej chęci do działania. Na taki stosunek do idei NKN duży wpływ miały wydarzenia polityczne (układ Niemiec z Austrią w sprawie przyszłego podziału Królestwa Polskiego) oraz tragiczne skutki kilkakrotnego przejścia frontu przez ziemię mielecką i mnożące się ofiary wojny. NKN rozwiązano 15 X 1917 r.
POWIATOWY URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO (PUBP), instytucja powiatowa działająca w strukturze Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (UBP), powołanego w 1944 r. do ochrony bezpieczeństwa państwa. W czasie walki o utrwalenie władzy ludowej w Polsce w latach 40. i 50. UBP skupił się na zwalczaniu opozycji, wywodzącej się głównie z AK i PSL, a także likwidował przejawy oporu społecznego wobec wprowadzanych zmian ustrojowych. Działo się to często z pogwałceniem prawa i przy stosowaniu niedozwolonych metod. PUBP w Mielcu powstał 20 IX 1944 r. Jego siedzibą był początkowo budynek przy ul. G. Narutowicza, a następnie budynek przy ul. I. Daszyńskiego (później J. Stalina i A. Mickiewicza). Relacje osób więzionych i przesłuchiwanych w Mielcu, opublikowane przez M. Maciągę i innych autorów w różnych mieleckich wydawnictwach w latach 90. XX w., potwierdziły brutalność niektórych funkcjonariuszy i tragiczny los wielu przesłuchiwanych. Na fali „odwilży październikowej” w listopadzie 1956 r. UBP i jego struktury zostały zniesione. W latach 1991-1992 Okręgowa Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN w Rzeszowie przeprowadziła śledztwo w sprawie naruszania praw człowieka i łamania zasad praworządności przez funkcjonariuszy byłego PUBP w Mielcu. Po przesłuchaniu ponad 70 świadków (ofiar ówczesnego terroru w Mielcu), Komisja postanowiła przekazać sprawę do dalszego prowadzenia w Prokuraturze Wojewódzkiej w Rzeszowie.
Kierownicy: Jan Gorliński (IX 1944 – IV 1945), p.o. Stefan Partykowski (IV 1945 – VI 1945), Wojciech Pacanowski (VI 1945 – I 1949), kpt. Aleksander Bartuzi (I 1949 – III 1952), kpt. Roman Rubacha (III 1952 – XII 1954), kpt. Zdzisław Kusiak (IV 1955 – XI 1955), kpt. Wacław Załuski (XII 1955 – XII 1956).
POWIATOWY URZĄD PRACY (PUP), powstał w styczniu 1999 r. z przekształcenia Rejonowego Urzędu Pracy, w związku z reformą administracyjna państwa i utworzeniem od 1 I 1999 r. powiatów, w tym powiatu mieleckiego. Wchodzi w skład powiatowej administracji zespolonej. Jego siedzibą jest budynek przy ul. F. Chopina 16a.
Historia powstania RUP Do transformacji ustrojowej w Polsce, rozpoczętej na przełomie lat 80. i 90., służby zatrudnienia funkcjonowały w ramach administracji państwowej. W Mielcu rolę tę pełnił Wydział Zatrudnienia i Spraw Socjalnych Urzędu Miejskiego, podległy prezydentowi miasta. Przeobrażenia w sferze politycznej, ekonomicznej i gospodarczej ujawniły zjawisko bezrobocia i brak mechanizmów przygotowania dużej części społeczeństwa do nowych uwarunkowań rynku pracy. Ogrom nowych zadań przerastał możliwości kadrowe, organizacyjne i prawne Wydziału, toteż z dniem 1 III 1990 r. został przekształcony w Rejonowe Biuro Pracy, podległe organizacyjnie wojewodzie rzeszowskiemu, ze zwiększona kadrą i znacznie rozszerzonymi zadaniami. Jego pierwszą siedzibą był budynek Komunalnego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego przy ul. Wolności 44. Po utworzeniu z dniem 27 VIII 1990 r. urzędów rejonowych, RBP stało się jedną z komórek organizacyjnych Urzędu Rejonowego w Mielcu. Siedzibą Rejonowego Biura Pracy stał się budynek przy ul. F. Chopina 16a. Nowe uwarunkowania ustrojowe bardzo niekorzystnie wpływały na ośrodki monokultury przemysłowej, a takim był Mielec, stąd gwałtownie rosła stopa bezrobocia: 6,7 % w 1990, 13,2 % w 1991, 16,3 % w 1992 r. i 21,9 % w 1993 r. W ramach kolejnej reorganizacji terenowej administracji rządowej, wynikającej z ustawy o ztrudnieniu i bezrobociu z dn. 16 X 1991 r., w styczniu 1993 r. utworzono Rejonowy Urząd Pracy w Mielcu jako samodzielną jednostkę budżetową i jednostkę wydzielonej administracji ds. zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu. Kierownik RUP stał się organem terenowej administracji rządowej i miał obowiązek realizowania zadań określonych w ustawie o zatrudnieniu i bezrobociu. W tym czasie Mielec został zaliczony do grupy rejonów dotkniętych strukturalnym bezrobociem i otrzymywał państwowe wsparcie finansowe. Całością spraw organizacyjnych zajmował się RUP. Pomyślny rozwój powstałej w 1995 r. SSE, restrukturyzacje wielu mieleckich przedsiębiorstw oraz szereg działań prowadzonych m.in. z udziałem RUP-u (prace interwencyjne, roboty, publiczne, prace w ramach umów absolwenckich) sprawiły, że stopa bezrobocia wyraźnie spadła (12,1 % w 1997, 12,1 % w 1998). Postawienie w stan upadłości Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”, a następnie WSK „PZL-Mielec” oraz włączenie do powiatu mieleckiego trzech dużych gmin znów znacznie zwiększyło bezrobocie (13,9 % w 1999, 14,2 % w 2000 i 16,1 % w 2001), ale w 2002 r. udało się zatrzymać ten proces i odtąd stopa bezrobocia oscyluje pomiędzy 16 a 13 %.
Kierownicy i dyrektorzy RBP, RUP i PUP: Józef Malczyński (1990-1991), Krystyna Jajkiewicz (1991-1992), Bogusława Fleszar (1992-1993), Stanisław Stachowicz (1993-2017), Renata Siembab (2017-2018), p.o. Alicja Makowska-Madej (2018-2019), Grzegorz Durak (2019-nadal).
Zastępcy kierowników i dyrektorów: Zbigniew Pęgiel (1990-1996), Marek Pustułka (1996-1998), Zbigniew Szypuła (1999 – 2014), Alicja Makowska-Madej (2010-nadal).
POWODZIE, płynąca obok Mielca rzeka Wisłoka wylewała często, zawsze jednak na niżej położone zachodnie i południowo-zachodnie obrzeża miasta. Nieznane są natomiast przypadki zalania środkowej części miasta, położonej na polodowcowym wzgórzu ostańcowym. Większe powodzie odnotowano w latach: 1602, 1611, 1685, 1717, 1721 (duża powódź, woda podeszła aż pod kościół św. Mateusza), 1772, 1774, 1812, 1813, 1839 (duża powódź, woda zabrała w Rzochowie kościół i zabudowania parafialne oraz niektóre domy w mieście, a także zniszczyła cmentarz), 1843 (duża powódź, woda zabrała ze sobą dużą część cmentarza przy kościółku św. Marka), 1845, 1867, 1868, 1884, 1902, 1903, 1906, 1908, 1934 (jedna z największych powodzi w historii regionu mieleckiego), 1947 (duża powódź, w czasie której został uszkodzony most na Wisłoce), 1948, 1960, 1966, 1970, 1972, 1973, 1974, 1980, 1997 (wielka powódź, jedna z największych w historii regionu mieleckiego), 1998, 2000, 2001 (duża powódź), 2005, 2006, 2010 r. (17 V i 4 VI), 2019.
POWROŹNICTWO, rzemiosło zajmujące się wyrobem powrozów, sznurów, postronków, lin, parcianych pasów i sieci. Istniało w Mielcu od XVII w., a może nawet wcześniej, choć milczą na ten temat znane dokumenty cechowe. Pierwszym znanym z nazwiska przedstawicielem tego zawodu był Gaweł Powroźnik, wymieniony w dokumencie w 1617 r. Innymi znanymi powroźnikami w XVII w. byli Katarzyna Powroźniczka (zm. 1675 r.) i Wojciech Sitoń. Powroźnictwo w Mielcu w XVII w. było na tyle rozwiniętym rzemiosłem, że utworzono odrębny cech powroźniczy. W XVIII w. z niewiadomych przyczyn powroźnictwo w Mielcu upadło. Nadal handlowano wyrobami tego typu, ale przypuszcza się, że wytwarzali je chałupnicy w podmieleckich wsiach.
POWSTANIE KRAKOWSKIE 1846 (REWOLUCJA KRAKOWSKA), wystąpienie zbrojne przeciwko zaborcom austriackim w Krakowie i innych miejscowościach na terenie Galicji Zachodniej, wsparte sporadycznymi wystąpieniami w innych zaborach. Początkowo miało być powstaniem ogólnonarodowym we wszystkich zaborach. Jednym z ośrodków przygotowania powstania na terenie zaboru austriackiego był stary dwór Wiesiołowskich w Wojsławiu koło Mielca, a w spotkaniach uczestniczył m.in. Edward Dembowski – jeden z inspiratorów powstania. Wybuch powstania miał nastąpić w nocy z 21 na 22 II, ale aresztowanie jego organizatorów w Wielkopolsce (w tym L. Mierosławskiego – kandydata na naczelnego wodza) sparaliżowało współdziałanie ośrodków decyzyjnych. Krakowscy przywódcy początkowo odwołali powstanie, ale następnie zmienili tą decyzję. Zdezorientowani przywódcy lokalni w różny sposób przystąpili do powstania. Oddział powstańców z Wojsławia pod dowództwem Franciszka Wiesiołowskiego, udający się na punkt zborny pod Tarnowem, został rozbrojony przez grupy chłopskie, nieświadome celów powstania i zbałamucone przez władze austriackie. (F. Wiesiołowski zabronił strzelania do chłopów i chciał ich przekonać do powstania, ale nie przyniosło to skutku.) Pomyślnie natomiast zakończyły się potyczki z Austriakami w centrum Krakowa, Chrzanowie, Jaworznie i Krzeszowicach. W kolejnych dniach wojska austriackie, wspierane przez wojska rosyjskie, opanowały sytuację w Krakowie i rozbiły powstańców pod Gdowem. Nie powiodła się próba pozyskania krakowian dla powstania poprzez zorganizowanie 27 II procesji religijnej z E. Dembowskim na czele, bowiem w spotkaniu z oddziałem austriackim zginęło 28 osób, w tym również Dembowski. Po 9 dniach powstanie upadło, a jego dyktator Jan Tyssowski wraz z ostatnim oddziałem 3 III przeszedł do zaboru pruskiego i został internowany. Organizatorów i uczestników surowo karano, a ich rodziny represjonowano.
POWSTANIE LISTOPADOWE 1830-1831, powstanie narodowe przeciwko Rosji zorganizowane na terenach zaboru rosyjskiego. Rozpoczęto je 29 XI 1830 r. w Warszawie, a zakończono w październiku 1831 r. Początkowo odnoszono sukcesy, m.in. w Warszawie, pod Stoczkiem, Wawrem, Grochowem, Dębem Wielkim i Iganiami. Później brak jednolitej koncepcji, brak zrozumienia dla sprawy uwłaszczenia chłopów i nieudolne dowodzenie wojskiem polskim przyczyniły się do udanej kontrofensywy rosyjskiej i zdobycia Warszawy, a następnie twierdz w Modlinie i Zamościu. W październiku 1831 r. ostatnie formacje powstańcze udały się na emigrację i powstanie upadło. Polacy w innych zaborach nie angażowali się masowo w powstanie, ale niemal z każdego środowiska, także z Mielca i okolic, szli ochotnicy do wojsk powstańczych. Po upadku powstania zarówno w Mielcu jak i okolicznych miejscowościach osiedli uczestnicy powstania, chroniący się przed represjami zaborców rosyjskich.
POWSTANIE STYCZNIOWE 1863-1864, ostatni i najdłużej trwający zryw narodowo-wyzwoleńczy Polaków przeciwko Rosji, zorganizowany i prowadzony na terenie zaboru rosyjskiego. Rozpoczął się 22 I 1863 r. manifestem Komitetu Centralnego Narodowego (KCN) wzywającym do powstania, uwłaszczającym chłopów i deklarującym przydział ziemi bezrolnym uczestnikom powstania. Klęski większych oddziałów powstańczych na początku powstania skłoniły jego przywódców do zmiany strategii walki. Odtąd walkę prowadziły niewielkie, ale ruchliwe oddziały, a wspierały je tajne struktury konspiracyjne. Nie wyzwolono co prawda na dłużej żadnego większego terytorium, ale mnogość potyczek (ok. 1200) świadczyła o rozmiarach powstania. Latem 1863 r. nie wsparty obiecaną pomocą Zachodu impet powstańców osłabł, a nasiliły się kontrakcje wojsk carskich. W październiku nowy dyktator powstania R. Traugutt doprowadził do odrodzenia się nadziei na kontynuację walk. Zimowe klęski największych zgrupowań wojsk powstańczych (m.in. J. L. Haukego-Bosaka), masowe aresztowania, carska reforma o uwłaszczeniu chłopów (2 III 1864) oraz aresztowanie i stracenie R. Traugutta (5 VIII 1864) ostatecznie przesądziły o tragicznym losie powstania i jego uczestników. Skazano kilkuset na śmierć, a kilkadziesiąt tysięcy na więzienie, zesłanie i konfiskatę majątku. W czasie powstania w zaborze rosyjskim na terenie Galicji nie odnotowano żadnych poważniejszych działań przeciwko austriackim zaborcom. Wspierano jednak mocno powstanie, organizując kompletnie uzbrojone i wyposażone oddziały, które po przedostaniu się przez granicę austriacko-rosyjską na Wiśle uczestniczyły w walkach powstańczych. Jednym z aktywniejszych ośrodków uczestniczących w niesieniu tej pomocy był Mielec oraz pobliskie miejscowości, m.in. Chorzelów i Gawłuszowice. W Mielcu szczególną rolę odgrywał współwłaściciel mieleckich dóbr, naczelnik powiatowej organizacji narodowej Ignacy Suchorzewski, wspierany przez żonę Paulinę z Pieniążków – działaczkę Komitetu Niewiast. W ich dworku odbywały się narady w sprawie pomocy powstaniu i ukrywano uczestników powstania, a w innych dworskich obiektach magazynowano broń i wyposażenie wojenne dla powstańców. Naczelnik zbierał też daninę narodową na rzecz powstania, organizował transport i przejściowe zakwaterowanie dla zbierających się ochotników, bowiem w mieście zorganizowano punkt werbunkowy. W powstaniu wzięła udział spora grupa mielczan. Mieleccy ochotnicy służyli w „batalionie galicyjskim” mjr. Andrzeja Łopackiego (IV-VI 1863, w ramach partii płk. Dionizego Czachowskiego), „batalionie rzeszowskim” mjr. Jana Popiela (VI 1863, w kampanii gen. Zygmunta Jordana) i oddziale płk. Dionizego Czachowskiego (X-XI 1863), a po śmierci Czachowskiego – w oddziałach gen. Józefa Hauke-Bosaka. Także wielu innych mieszkańców Mielca i okolicznych miejscowości miało swój wielki wkład w uzbrojenie i wyposażenie tych oddziałów, m.in. mieleccy szewcy wyprodukowali na potrzeby powstańców kilkaset par butów, inni rzemieślnicy wykonywali części wyposażenia, a kobiety – części ubioru. Duchowo i materialnie pomagał powstańcom ks. Edmund Oraczewski – proboszcz mieleckiej parafii św. Mateusza. Poza Mielcem wielkim poświęceniem i zaangażowaniem finansowym wykazywał się zwłaszcza Jan Tarnowski z Chorzelowa – członek Komitetu Obywatelskiego w Krakowie i referent ds. broni, który kierował sprawami uzbrojenia oddziałów i udostępniał zabudowania dworskie w Chorzelowie na zakwaterowanie gromadzących się ochotników. Także w wielu innych dworach podmieleckich organizowano pomoc w zakwaterowaniu, uzbrojeniu i wyposażeniu powstańców. Zapewniano też opiekę rannym powracającym z walk, a po upadku powstania przygarnięto licznych uciekinierów. Nie wszystkim udało się uciec. Wielu powstańców z Mielca i okolic dostało się do niewoli rosyjskiej i odsiadywało kary więzienia na terenie zaboru rosyjskiego lub zostało zesłanych w głąb Rosji. Austria nie zachowała neutralności w walkach Polaków z zaborcą rosyjskim. 27 II 1864 r. wprowadzono w Galicji stan oblężenia i wysokie kary dla wszelkiej działalności związanej z powstaniem. Wśród obwinionych o udział w powstaniu i jego wspieranie znalazła się też grupa mieszkańców Mielca. Sąd wojenny w Tarnowie skazał naczelnika Ignacego Suchorzewskiego na karę więzienia, a Paulinę Suchorzewską na karę grzywny. Więzieniem ukarano też powstańców, m.in. Jana Chmielowskiego i Jana Korpantego. Pod koniec lat 60. zaczęli przybywać do Mielca byli powstańcy, którzy po odbyciu kar więzienia i utracie majątków w zaborze rosyjskim obawiali się dalszych represji ze strony Rosjan.
Uczestnicy powstania i wspierający powstanie związani z Mielcem:
*mielczanie walczący w powstaniu: Błażej Boryński lub Boreński, Jan Chmielowski, Walenty Działowski, Jakób Dziekan, Antoni Fruni, Jan Graczyński, Jakub Graczyński, Jakób Hyjek, Jan Jaworski, Jan Korpanty, Kasper Leyko, Józef Wojciech Luciński (Lostyński), Józef Łodziński (być może to Luciński lub Lostyński), Marcin Mazurkiewicz, Wawrzyniec Panek, Jan Podolski, Jan Ratusiński, Jan Ryniewicz, Walenty Sarama, Antoni Szwajkop lub Szwakop, Józef Tancer, Stanisław Tokarz, Józef Twardzicki, Wojciech Weryński, August Witkowski;
*rzochowianie walczący w powstaniu: Leon Czajkowski, Piotr Iwelski i Pustowojtówna oraz Stanisław Sękowski z Wojsławia;
*ważniejsi mielczanie wspierający powstanie: Błażej Kijas (lekarz leczący rannych powstańców), Kazimierz Lubaska, ks. Edmund Oraczewski (proboszcz parafii św. Mateusza), Ignacy Suchorzewski;
*uczestnicy powstania przebywający okresowo w Mielcu: Józef Ożegalski, Stanisław Ożegalski;
*uczestnicy powstania zamieszkali w Mielcu po powstaniu: Stanisław Damse, Antoni Fibich, Aureliusz Fiutowski, Mieczysław Prus Korycki, Mitrofan Podhaluzin, Stanisław Pohoski, Józef Turczynowicz, A. Sroczyński, Hipolit Szanecki, Mieczysław Szymberski, Michał Zapałowicz.
POWSTAŃCÓW WARSZAWY, jedna z głównych ulic miejskich na osiedlu Smoczka. Do 2005 r. miała 900 m długości, nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Biegła od ronda na ul. Wolności wzdłuż rowu Trześń Mała, w kierunku południowym, do ul. Ks. Kard. S. Wyszyńskiego. Powstała w połowie lat 80. XX w., a patronat i status ulicy otrzymała 28 I 1987 r. Po jej wschodniej stronie wybudowano osiedle bloków wielorodzinnych. Jest dla niego głównym połączeniem z innymi częściami miasta. Po zachodniej stronie, za rowem, rozciągają się pola uprawne i łąki. Jesienią 2006 r. ukończono budowę jej przedłużenia (1100 m), wzdłuż rowu Trześń Mała, w kierunku południowo-wschodnim, do ul. Witosa. Po przebudowie i modernizacji w latach 2015-2016 została oddana do użytku na początku czerwca 2016 r.
Patroni: POWSTAŃCY WARSZAWY to jeden z symboli bohaterstwa i niepowtarzalnego ducha narodu polskiego: mężczyźni, kobiety i dzieci, wyszkoleni żołnierze i ludzie bez jakiegokolwiek przeszkolenia bojowego, ludzie o różnych orientacjach politycznych i przekonaniach. Łączył ich jeden cel – oswobodzenie Warszawy spod okupacji hitlerowskiej. Stanęli do walki na rozkaz gen. Tadeusza Komorowskiego (ps. „Bór”) w dniu 1 VIII 1944 r. i walczyli z doborowymi jednostkami SS, policji i Wehrmachtu aż do 2 X, czyli przez 63 dni. Nie doczekali się odpowiedniego wsparcia, choć prawobrzeżna Warszawa była już wyzwolona. Zginęło 18 tysięcy powstańców, a 25 tysięcy zostało rannych. Ponadto straty ludności cywilnej sięgnęły liczby 180 tysięcy.
POWSZECHNA KASA OSZCZĘDNOŚCI BANK POLSKI S.A. (PKO BP S.A.), uniwersalny polski bank komercyjny. Została utworzona na mocy dekretu Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego 8 II 1919 r. jako Pocztowa Kasa Oszczędności. Jej zadaniami były m.in.: propagowanie oszczędzania, gromadzenie oszczędności pieniężnych ludności i upowszechnianie obrotów bezgotówkowych oraz od 1928 r. prowadzenie ubezpieczeń na życie. Funkcjonowała poprzez oddziały i placówki pocztowe. Działała także w czasie okupacji hitlerowskiej na terenach Generalnej Guberni, ale z dużymi ograniczeniami. Po zakończeniu wojny wznowiła działalność w pełnym zakresie, ale w ramach przemian ustrojowych została w latach 1948-1949 postawiona w stan likwidacji. Część jej zadań i sieci placówek przejęła Powszechna Kasa Oszczędności. Podstawowymi zadaniami nowego banku były: pełna obsługa wkładów oszczędnościowych, udzielanie pożyczek ludności i obsługa pożyczek państwowych oraz prowadzenie rachunków bieżących. Oddział PKO w Mielcu powstał w 1953 r., a jego siedzibą były pomieszczenia na parterze bloku nr 8 przy ul. 22 Lipca. Nowa placówka bankowa w Mielcu szybko zdobywała sobie klientelę i rozwijała się, toteż kilka lat później przeniesiono ją do obszerniejszych pomieszczeń na parterze bloku nr 1 przy ul. 22 Lipca. W 1975 r. PKO zostało włączone w struktury Narodowego Banku Polskiego, ale oddziały, w tym mielecki, funkcjonowały pod tradycyjną nazwą. W 1978 r. nadal rozwijający się mielecki Oddział przeniósł się do nowego pawilonu handlowo-usługowego przy ul. Pułaskiego 2 A. Od 1987 r. Powszechna Kasa Oszczędności stała się na powrót samodzielnym bankiem oszczędnościowo-kredytowym i dewizowym, obsługującym osoby prawne i fizyczne. W 1993 r. nastąpiło jej przekształcenie w bank komercyjny PKO Bank Państwowy, z równoczesnym gruntownym unowocześnieniem technologicznym i zmianami w strukturze placówek regionalnych. Znacząco rozszerzono zakres działalności na rynku kapitałowym, mieszkaniowym i ubezpieczeniowym. Do kwietnia 2000 r. bank funkcjonował jako Powszechna Kasa Oszczędności – Bank Państwowy. Od 12 kwietnia 2000 r. stał się jednoosobową spółką Skarbu Państwa pod nazwą Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski Spółka Akcyjna. W 2004 r. zakończono proces prywatyzacji banku. W Mielcu w latach 2004-2005 wybudowano własny obiekt przy ul. Kazimierza Jagiellończyka i przeniesiono tam siedzibę główną Oddziału. Nowa placówka przyjęła pierwszych klientów 12 XII 2005 r.
Dyrektorzy Oddziału: Stanisław Sokół, Franciszak Syper, Aleksander Puła, p.o. Andrzej Kubala, p.o. Maria Szczucińska, Mirosława Cyran, Elżbieta Pawlik, Monika Radłowska.
Długoletni pracownicy: Danuta Betlej, Aleksandra Błędowska, Zdzisława Bugaj, Mariola Chalczyńska, Grażyna Chojnicka, Anna Cichoń, Bogusława Ciemięga, Wiktoria Czekańska, Danuta Dachowska, Anna Durak, Barbara Durda, Małgorzata Fornal, Maria Godek, Wiesława Graniczka, Bogusława Gruszka, Zdzisława Jabłońska, Maria Karaś z d. Witek, Maria Karaś, Bogumiła Kasprzak, Bogusława Koczanowska, Maria Koczanowska, Maria Kubik, Wanda Kuduk, Barbara Kulig, Marian Łojczyk, Zbigniew Łojczyk (główny księgowy), Ewa Madura, Barbara Mądrzyk, Bogumiła Michnik, Maria Moskal, Barbara Ortyl, Sabina Papaj, Bernadetta Parys, Wioletta Pieńczewska, Stanisława Płatek, Olga Podolska, Czesława Przydział, Maria Róg, Krystyna Różycka, Renata Rządzka, Edyta Saj, Izabela Skrzyniarz, Grażyna Smaczna, Teresa Soja, Maria Sowul, Danuta Sypek, Maria Szczucińska, Beata Szwedo, Grażyna Ścipiór, Lucyna Świątek, Małgorzata Światek, Lidia Tarnawska, Dorota Topór, Zofia Trela, Maria Turbak, Kazimiera Uzar, Elżbieta Wałek, Krystyna Wawrowska, Józef Wiącek, Irena Wiktor, Alina Wilk, Maria Żmuda.
POWSZECHNA ORGANIZACJA „SŁUŻBA POLSCE”, paramilitarna organizacja młodzieży mająca na celu obowiązkowe przysposobienie zawodowe i wojskowe oraz wychowanie ideowe. Działała w latach 1948-1955. Brygady junaków pracowały m.in. na budowach miast, kolei i dróg oraz w Państwowych Gospodarstwach Rolnych i spółdzielniach produkcyjnych. Przy budowie Nowego Mielca (osiedla WSK) w latach 50. pracowali junacy z województwa katowickiego i warszawskiego. Z kolei junacy z powiatu mieleckiego pracowali na budowach w Warszawie i Nowej Hucie.
POWSZECHNE WYKŁADY UNIWERSYTECKIE, jedna z najważniejszych form polskiej oświaty pozaszkolnej w latach 1903-1939 prowadzona przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie na przełomie XIX i XX w. według wzoru angielskiego uniwersytetu rozszerzonego. Celem wykładów było upowszechnianie współczesnej wiedzy (z wyłączeniem tematów politycznych) wśród inteligencji w mniejszych miastach i innych miejscowościach. O terminach i tematyce informował z pewnym wyprzedzeniem krakowski „Czas”. W Mielcu wykłady odbywały się w kasynie, zwykle w niedzielne popołudnia, a wykładowcami byli m.in.: Michał Siedlecki, Wacław Tokarz, August Sokołowski, Wiktor Czermak, Lucjan Rydel, Feliks Kopera, Antoni Mazanowski i Henryk Trzpis.
POWSZECHNY ZAKŁAD UBEZPIECZEŃ (GRUPA KAPITAŁOWA POWSZECHNEGO ZAKŁADU UBEZPIECZEŃ SA, GRUPA PZU), największa instytucja ubezpieczeniowa w Polsce. Jej początki można wiązać z instytucjami ubezpieczeniowymi powstałymi na terenie zaboru pruskiego (1803) i rosyjskiego (1804). Po odzyskaniu niepodległości utworzono Polską Dyrekcję Ubezpieczeń Wzajemnych (1921), a następnie przekształcono ją w Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych (1927). W 1952 r. nastąpiło przekształcenie PZUW w Państwowy Zakład Ubezpieczeń (PZU). Zmiany ustrojowe po 1989 r. spowodowały konieczność kolejnego przekształcenia, w wyniku którego powstał Powszechny Zakład Ubezpieczeń Spółka Akcyjna, będący jednoosobową spółką Skarbu Państwa. Jego podstawową działalnością było prowadzenie ubezpieczeń majątkowych i osobowych. Wtedy też utworzono siostrzaną firmę PZU Życie SA, która zajęła się ubezpieczeniami życiowymi. Pod koniec lat 90. rozpoczęto prywatyzację PZU. Aktualnie funkcjonuje Grupa Kapitałowa PZU SA i oprócz działalności ubezpieczeniowej (około 200 rodzajów ubezpieczeń) prowadzi „działalność w zakresie zarządzania otwartym funduszem emerytalnym, funduszami inwestycyjnymi i programami oszczędnościowymi”. Mielcu pierwsza placówka PZUW powstała prawdopodobnie na początku lat 30. XX w. Pierwszym jej kierownikiem był Leon Karasiński, a siedzibą – budynek administracyjno-mieszkalny przy ul. Kolejowej, w pobliżu dworca kolejowego. W 1952 r., w związku z przekształceniem PZUW w PZU, w Mielcu utworzono Inspektorat Powiatowy PZU. W 1975 r., w związku z likwidacją powiatów, zmieniono nazwę na Inspektorat PZU, a w 2010 r. Inspektorat przekształcono w Oddział. Pierwsza siedziba placówki PZU znajdowała się przy ul. Zacisze, a następne w budynku przy ul. A. Mickiewicza („Kazanówka”) i przy ul. K. Marksa 4 (później Lwowska). Pod koniec 2010 r. Oddział przeniósł się do nowego obiektu przy ul. Kościelnej 14, a przy ul. Lwowskiej 4 pozostało Biuro Agentów PZU.
Kierownicy i dyrektorzy w latach 1931? – 2018: Leon Karasiński, Tadeusz Kucharski, Karol Kazimierz Groele, Władysław Kobylarz, p.o. Teresa Korpanty, Jan Kuroń, Maciej Piątek.
POZIOMKOWA (ULICA), niewielka (ok. 170 m) ulica na osiedlu Cyranka, boczna ul. S. Padykuły, w pobliżu przysiółka Michalina. Powstała po rozpoczęciu budowy domów na tym terenie. Na wniosek właścicieli tamtejszych działek budowlanych Rada Miejska w Mielcu nadała tę nazwę uchwałą XV/122/2015 z dnia 19 XI 2015 r.
POZNAŃSCY WYSIEDLEŃCY (PRZESIEDLEŃCY), mieszkańcy Poznańskiego, którzy w wyniku germanizacji tej ziemi w pierwszych miesiącach II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej zostali siłą usunięci z domów i mieszkań, bez prawa zabierania dobytku (poza przedmiotami osobistymi). Początkowo gromadzono ich w obozach przejściowych, a następnie przewożono transportami kolejowymi do Generalnego Gubernatorstwa, z określeniem stacji docelowej. Pierwsi poznaniacy dotarli do Mielca indywidualnie w grudniu 1939 r., a kolejni w następnych miesiącach. Specjalny transport do stacji docelowej w Mielcu przybył w nocy z 5 na 6 III 1940 r. i według list miał liczyć 1003 osoby. Części z nich udało się otrzymać lokale w domach prywatnych mielczan, ale zdecydowana większość musiała przez pewien czas mieszkać zbiorowo w dwóch budynkach szkolnych (Gimnazjum i Seminarium Nauczycielskiego) przy ul. Kilińskiego (Złotnickastrasse). Później stopniowo udało się także pozostałym znaleźć lokum w Mielcu lub w okolicznych miejscowościach. Poznaniacy starali się początkowo szukać pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, ale udało się to tylko nielicznym nauczycielom, lekarzom i rzemieślnikom. Najwięcej osób otrzymało zatrudnienie w fabryce samolotów (Flugzeugwerk Mielec), ale tylko na stanowiskach robotniczych. Grupa nauczycieli poznańskich nie tylko podjęła pracę w szkołach, ale włączyła się też do tajnego nauczania. Szczególnie ważną rolę odgrywał Alfons Zajączkowski, oficjalny dyrektor 2-letniej Szkoły Handlowej i Rzemieślniczej, który w ramach tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury odpowiadał za tajne nauczanie z zakresu szkolnictwa średniego. Tajne komplety z programu szkoły średniej prowadzili Andrzej Wilkoński i Witold Feigel. Ważną rolę w organizacji i działalności Szarych Szeregów w Mielcu odegrali: Eugeniusz Antoni Markowski ps. „Kula”, Janusz Ratajczak, Ryszard Ratajczak, Tadeusz Szermer i Janusz Trenerowski. W drużynie im. W. Sikorskiego więcej niż połowę składu stanowili poznaniacy. Sztandar dla tajnego Hufca Harcerzy Mielec wykonano w 1943 r. w mieszkaniach Ratajczaków i Pietrykowskich. Z inicjatywy J. Ratajczaka Stanisław Skirecki, także poznaniak, wykonał konspiracyjny krzyż harcerski. Nie wszyscy dożyli wyzwolenia spod okupacji hitlerowskiej i powrotu do rodzinnych stron. Ponad 40 osób zmarło i zostało pochowanych na mieleckim cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza. Szczególną tragedię przeżył wspomniany A. Zajączkowski, którego matka i córka zginęły w czasie ostrzału Mielca przez wojska niemieckie 13 XI 1944 r. Kilka poznańskich rodzin pozostało w Mielcu. Dla upamiętnienia wspólnych lat okupacyjnych grupa poznaniaków ufundowała pamiątkową tablicę o treści: „Drogim Rodakom w Mielcu w dowód wdzięczności za ofiarną pomoc i troskliwą opiekę okazaną nam w czasie, kiedy to wróg wygnał nas brutalnie z naszych ziem rodzinnych i ognisk domowych ufundowują tę tablicę w pierwszą powojenną rocznicę wdzięczni poznaniacy. Poznań w marcu 1946 r.”, którą umieszczono w hallu I piętra gmachu gimnazjalnego.
POŻARY, powszechne używanie niezabezpieczonego ognia, wyładowania atmosferyczne, podpalenia i działania wojenne były najczęstszymi przyczynami groźnych pożarów Mielca. Do końca XIX w. sprzyjała temu łatwopalna drewniana zabudowa centrum miasta. W czasach nam współczesnych pożary miasta zdarzają się bardzo rzadko, co obrazuje wykaz większych pożarów. *1502 r. – Mielec niemal całkowicie spalił się (został spalony w czasie najazdu Tatarów perekopskich?) *1550 r. – Miasto zostało poważnie zniszczone przez pożar i aby zmobilizować mieszkańców do jego odbudowy, zwolniono ich od wszelkich podatków na okres 10 lat. *4 XI 1575 r. – Sporą część miasta strawił pożar, którego przyczyną było zaprószenie ognia przez czeladź. *1604 r. – Spłonął drewniany kościół parafialny św. Mateusza, a ocalała jedynie murowana kaplica św. Anny. *1655 r. – Szwedzi spalili Rzochów za opór stawiany wojskom szwedzkim. *1715 r. – Pożar zniszczył część miasta. *1721 r. – Miasto zostało poważnie zniszczone przez pożar. *1820 r. – Spłonął kościół drewniany w Rzochowie. *1823 r. – Pożar nadwątlił mielecką farę, a spłonął stojący obok kościoła budynek szkolny. *1856 r. – W pożarze centrum miasta zniszczeniu uległo 60 budynków, w tym 28 żydowskich, m.in. drewniana bóżnica i 2 inne domy modlitwy. Około tysiąc osób zostało „bez chleba i dachu nad głową”. Problemy Mielca z pogorzelcami były decydującym argumentem w staraniach u władz austriackich o utworzenie Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, tzw. „Florianki” – pierwszego polskiego zakładu ubezpieczeń (1860 r.). *1863 r. – W wielkim pożarze Mielca częściowemu zniszczeniu uległ m.in. kościół parafialny św. Mateusza, *6 IX 1900 r. – W wielkim pożarze centrum miasta zniszczeniu uległo 75 % zabudowań. Rada Miejska wydała zakaz budowy obiektów drewnianych w śródmieściu. *29 XII 1906 r. – Paliło się centrum miasta, ale nie poniesiono większych szkód. *1911 r. – Paliła się zachodnia połowa rynku, budynki przy ulicach Tarnowskiej i Krakowskiej oraz zabudowania Zawala i mielecka fara. Pożar trwał 14 dni. *1915 r. – Przez kilka tygodni wybuchały pożary w różnych częściach miasta, powstałe z celowych podpaleń nieznanego szaleńca. Za każdym razem udało się straży pożarnej ugasić ogień i nie dopuścić do większych strat. *30 IX 1919 r. – Wielki pożar Rzochowa, spłonęło kilkadziesiąt budynków mieszkalnych i gospodarczych, w tym plebańskie zabudowania gospodarcze. *13 IX 1939 r. – Wojsko hitlerowskie po wkroczeniu do Mielca podpaliło bożnicę i kilka innych budynków żydowskich wraz z znajdującymi się w nich Żydami i nie pozwoliło gasić tego pożaru. *III 1941 r. – Członkowie Związku Odwetu wzniecili pożar hali nr 3 w Flugzeugwerku. *4 VIII 1944 r. – W czasie walk wojska niemieckiego z nacierającą Armią Czerwoną spłonęła wschodnia pierzeja rynku w Rzochowie. *15 IX 1944 r. – Po ostrzale niemieckim zza Wisłoki spłonęła m.in. szkoła „pod zegarem” przy ul. T. Kościuszki. *2 I 1960 r. – Przed południem wybuchł pożar w magazynach PZGS przy ul. Wolności. Przy gaszeniu brało udział 6 jednostek Zawodowych i kilkanaście OSP. Częściowemu zniszczeniu uległ magazyn główny i duża część znajdujących się w nim towarów. *10/11 II 1964 r. – Na stadionie „Stali” spłonął doszczętnie magazyn ze sprzętem sportowym i gospodarczym. *15/16 I 1968 r. – W nocy palił się Hotel Robotniczy MPB przy ul. Torowej. Spłonął dach i częściowo konstrukcja drewniana. Kilkunastu mieszkańców hotelu zostało poszkodowanych, w tym 5 ciężko. W gaszeniu brały udział 2 ZSP z Mielca i 2 OSP. Uratowano znajdujące się obok magazyny Zakładów Jajczarsko-Drobiarskich. *11 V 1980 r. – Palił się zakład dekoratorski WSS „Społem” i restauracja „Myśliwska” przy ul. A. Mickiewicza. *25 VIII 1981 r. – Spaliła się część budynku „Berlin-1” (Ośrodek Szkolenia Zawodowego WSK) przy ul. F. Chopina. *2 III 1987 r. – W nocy wybuchł pożar w budynku z 1910 r. przy ul. B. Głowackiego, w którym mieściły się biura Zakładu Energetycznego i Oddziału Krajowej PKS. Mimo akcji 5 jednostek ZSP z Mielca i sąsiednich miast, spłonął dach, poddasze i część I piętra. Utrudnieniem w gaszeniu był silny mróz. Budynek rozebrano po pewnym czasie. *15 I 1993 r. – W nocy wybuchł pożar w Internacie ZST przy ul. S. Wyspiańskiego. Gasiło 6 zastępów strażackich. Zniszczeniu uległa część sal i ich wyposażenia. *2 XI 1993 r. – Częściowemu spaleniu uległa konstrukcja dachu i część wyposażenia Szkoły Podstawowej nr 2 przy ul. T. Kościuszki. W gaszeniu brało udział 12 zastępów. *22 III 1996 r. – W pożarze zakładu stolarskiego przy ul. Wojsławskiej spłonął dach oraz częściowo materiały i wyposażenie. Gasiło 7 zastępów. *1 VI 1999 r. – Paliły się odpadowe płyty wiórowe i drewno do produkcji na placu składowym firmy Melnox. Ratowało 35 zastępów. *13 VI 2000 r. – Pożar placu składowego firmy Melnox strawił odpady poprodukcyjne na powierzchni około 1500 m2. W gaszeniu brało udział 13 zastępów. *5 III 2003 r. – Spaliła się część wyposażenia pomieszczeń biurowych w budynku Centrum Usług Socjalnych PZL-Mielec. W akcji gaszenia brało udział 6 zastępów. *15 X 2005 r. – Palił się magazyn półproduktów na terenie SSE. W akcji uczestniczyły 3 jednostki. *31 X 2010 r. – Pożar hurtowni szkła oraz zakładu przeróbki i utylizacji odpadów z tworzyw sztucznych przy ul. Korczaka 37. W akcji gaszenia brało udział 20 zastępów straży pożarnej. *3 VI 2012 r. – Pożar składowiska śmieci i odpadów do produkcji paliw alternatywnych przy ul. Wojska Polskiego 3 (9 zastępów). *23 IV 2013 r. – Pożar składu palet i produktów gotowych przy ul. Wojska Polskiego 3 (7 zastępów). *21 III 2014 r. – Pożar składu kontenerów mieszkalnych magazynowanych na terenie lotniska (23 zastępy). *6 I 2016 r. – Pożar sklepu spożywczego w centrum osiedla Rzochów (4 zastępy); *12 II 2016 r. – Dwukrotnie paliła się stara cegielnia przy ul. Wojsławskiej (7 zastępów); *25 X 2016 r. – Pożar stolarni przy ul. Krzywej. *8 I 2017 r. – Pożar w kamienicy przy Rynku (5 zastępów). *21 VII 2017 r. – Pożar samolotu na lotnisku (5 zastępów PSP). *8/9 VIII 2018 r. – Pożar starej cegielni przy ul. Wojsławskiej (13 zastępów). *7 I 2019 r. – Pożar w zakładzie ogrodniczym przy ul. R. Traugutta (5 zastępów). *15 X 2019 r. – Pożar w hali firmy Targum (5 zastępów). *13 XII 2019 r. – Pożar w bloku mieszkalnym przy ul. L. Solskiego. *14 XII 2019 r. – Pożar w bloku mieszkalnym przy al. Ducha Świętego. *17 III 2021 r. – Pożar w firmie R&G przy ul. R. Traugutta. *24 VIII 2022 r. – Pożar budynku przy ul. J. Dąbrowskiego (3 zastepy PSP i OSP Chorzelów).
PRADE JÓZEF, urodzony 1 II 1951 r. w Tarnowie, zamieszkały w Przebendowie koło Wadowic Górnych, syn Stefana i Zofii z domu Sypek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (później II LO im. M. Kopernika), maturę zdał w 1967 r. Studia na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej w Krakowie (kierunek: gospodarka leśna) ukończył w 1973 r., uzyskując tytuł magistra. 1 II 1974 r. został zatrudniony w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Przemyślu jako stażysta w Mielcu, dwa miesiące później – na stanowisku referenta techniczno-leśnego, a 1 X tego roku jako adiunkt technolog w Nadleśnictwie Mielec. 1 VIII 1979 r. został powołany na stanowisko zastępcy nadleśniczego Nadleśnictwa Mielec, a w 1988 r. powierzono mu funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Mielec i pełnił ją do 2008 r. Posiadał stopień zawodowy starszego inspektora. Dokształcał się, kończąc w 1987 r. Studium Podyplomowe w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego Akademii Rolniczej w Warszawie (kierunek: technizacja leśnictwa) oraz w 1992 r. studium z zakresu „Zarządzanie lasami i zasady prowadzenia gospodarki leśnej na podstawach ekologicznych” w Warszawie. W pracy zawodowej zaangażował się w działania związane z przebudową drzewostanów, aby skład gatunkowy odpowiadał warunkom przyrodniczo-leśnym i był przyjazny dla środowiska. Systematycznie dbał o utrzymanie ciągłości produkcji i ochronę ekosystemów leśnych. Był inicjatorem ścieżek przyrodniczo-edukacyjnych oraz wspierał różne inicjatywy w zakresie upowszechniania wiedzy o lesie i ekologii. Doprowadził do realizacji szeregu inwestycji związanych z terenem działania Nadleśnictwa Mielec, m.in. budowy „Osiedla Leśnego” dla pracowników lasów państwowych przy ul. Partyzantów. Jest członkiem LOK i LOP. Publikował artykuły w czasopismach o lesie, m.in. „Las Polski” i „Głos Lasu”. Uczestniczył w działalności charytatywnej organizacji pomagających osobom niepełnosprawnym. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Zasłużony dla Gospodarki Leśnej”, Medalem „Zasłużony dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej”, Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Zasłużony dla LZS” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
PRAGŁOWSKI TADEUSZ JÓZEF, urodzony 21 XI 1903 r. we Lwowie, syn Władysława i Barbary z domu Moskwa. Absolwent Gimnazjum w Strzyżowie, maturę zdał w 1922 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1927 r. uzyskał absolutorium. Od 1929 r. pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1934 r. otrzymał dyplom lekarza medycyny, a w 1937 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Kieszonki wsierdziowe. W tym roku został przeniesiony do Zakładu Medycyny Sądowej UJ na stanowisko starszego asystenta. W 1939 r. został biegłym z zakresu medycyny sądowej przy Sądzie Okręgowym w Krakowie. Jako ekspert medycyny sądowej przyjeżdżał do Mielca, gdzie uczestniczył w sprawach prowadzonych przez Sąd Powiatowy. Był skoligacony ze znaną mielecką rodziną Dziadyków poprzez żonę Danutę z Dziadyków i wielokrotnie przebywał w Mielcu z powodów rodzinnych. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w polskim dziale usługowym Zakładu Medycyny Sądowej UJ w Krakowie, a w latach 1942-1944 nadzorował Zakład Anatomii Patologicznej UJ. W kwietniu 1943 r. uczestniczył w ekspertyzie sądowo-lekarskiej przy badaniu grobów w Katyniu jako ekspert delegowany przez Radę Główną Opiekuńczą i Polski Czerwony Krzyż. Po zakończeniu wojny w maju 1945 r. wyjechał na Katowic. Wkrótce potem został biegłym tamtejszego Sądu Wojewódzkiego z dziedziny medycyny sądowej oraz prosektorem Szpitala Miejskiego nr 1. Na zlecenie Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich wykonał m.in. ekspertyzy przy badaniu grobów masowych w Łambianowicach, Jaśkowicach i Panewnikach. Doprowadził do powstania pracowni diagnostyki histopatologicznej o międzywojewódzkim zasięgu działania. W 1952 r. zorganizował Katedrę i Zakład Medycyny Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu i został ich kierownikiem. W 1954 r. został mianowany zastępcą profesora, a w 1961 r. starszym wykładowcą. Także w 1961 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Zmiany histopatologiczne poszczególnych narządów w rażeniach prądem elektrycznym, a w 1962 r. otrzymał stanowisko docenta. W 1968 r. powierzono mu nadzór specjalistyczny z dziedziny medycyny sądowej na Śląsku. W ramach działalności dydaktycznej na uczelni wychował wielu specjalistów z zakresu medycyny sądowej, a kilku z nich uzyskało habilitację. Przez wiele lat przewodniczył komisjom dyscyplinarnym dla pracowników naukowych i studentów. Na podstawie wysokiej oceny pracy naukowo-dydaktycznej w 1968 r. Rada Wydziału Lekarskiego wystąpiła o nadanie mu tytułu profesora nadzwyczajnego, ale prawdopodobnie z powodów politycznych (udział w Komisji Katyńskiej w 1943 r.) wniosek nie został rozpatrzony. Był autorem 9 i współautorem 12 publikacji, m.in. na temat szkodliwości popromiennych i elektropatologii (dwa rozdziały w podręczniku Medycyna sądowa, 1972). W 1967 r. był współzałożycielem Oddziału Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii w Katowicach i przez wiele lat jego przewodniczącym, a następnie członkiem honorowym. Był także członkiem wielu towarzystw, m.in. Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Onkologicznego i Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów oraz Académie Internationale de Médecine Légale et de Médecine Sociale. Na emeryturę przeszedł 1 X 1974 r., ale pracował nadal jako konsultant i kierownik Pracowni Histopatologicznej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP i Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia“. Zmarł 24 I 1983 r. Spoczywa na cmentarzu w Katowicach przy ulicy H. Sienkiewicza.
PRASA, w Polsce pojawiła się w postaci gazet ulotnych (m.in. „Nowiny”, „Relacje”) w Krakowie w I poł. XVII w. Pierwszym czasopismem polskim był „Merkuriusz Polski” (nr 1 otrzymał tytuł „Merkuriusz Polski dzieje wszystkiego świata w sobie zamykający dla informacjej pospolitej”) wydawany od 3 I do 4 V 1661 r. w Krakowie, a następnie w Warszawie. Wiadomości o Mielcu ukazywały się od 2. poł. XIX w. głównie w krakowskiej prasie, najpierw w dziennikach „Czas” i „Nowa Reforma”, a w latach 1910-1939 w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”, założonym i redagowanym przez urodzonego w Mielcu Mariana Dąbrowskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w Mielcu zaczęto wydawać gazetę „Mieszczanin”, ale z różnych powodów, m.in. politycznych i finansowych, w 1923 r. zrezygnowano z jej wydawania. Ponadto w latach międzywojennych Starostwo Powiatowe w Mielcu wydawało gazetę urzędową „Orędownik Starostwa i Wydziału Rady powiatowej w Mielcu”. W 1929 r. zaczęło ukazywać się czasopismo „Dziewanna”, opracowywane przez uczniów gimnazjalnych pod opieką nauczycieli, ale po opublikowaniu 5 numerów zaprzestano jego wydawania. Sporo wiadomości z Mielca pojawiało się w Tygodniku „COP”, wydawanym w latach 30. Publikował je głównie mielecki korespondent gazety Tadeusz Kutrzeba (1894-1957), prawdopodobnie pierwszy dziennikarz pracujący w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1945), w latach 1939-1943 w Tarnobrzegu redagował i wydawał konspiracyjne pismo „Odwet” Władysław Jasiński „Jędruś”, absolwent mieleckiego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego, legendarny dowódca oddziału partyzanckiego „Odwet”, nazwanego później „Jędrusiami”. W Mielcu działał punkt przebitkowy oraz funkcjonowała grupa kolporterów pisma. W pierwszych latach po II wojnie światowej o życiu Mielca informowały, choć rzadko, „Nowiny Rzeszowskie”. Sytuacja znacznie poprawiła się od 1953 r., kiedy stałym korespondentem „Nowin” został Ryszard Niczyporuk z WSK Mielec. On też był kierownikiem Oddziału tej gazety w Mielcu w latach 1955-1961, a później ponownie jej stałym współpracownikiem. Pierwszą mielecką powojenną gazetą był „Głos Załogi”, wydawany przez WSK Mielec od 1951 r. jako dwutygodnik i potem dekadówka. Po przerwie w wydawaniu (13 XII 1981 – 11 VII 1982 r.), wynikającej z warunków stanu wojennego, od 12 VII 1982 r. do 1990 r. ukazywał się jako tygodnik. Sukcesorem „GZ” był wydawany w WSK od 1990 r. „Nowy Głos Mielecki”, przemianowany wkrótce na „Głos Mielecki”. Pismo to zakończyło działalność w 1997 r. W marcu 1987 r. MK SD wydało pierwszy numer czasopisma „Nad Wisłoką”. Po nieudanych dla SD wyborach 1989 r. aktywność mieleckich działaczy także znacznie spadła i kolejne numery wydawano bardzo rzadko. Od 1989 r. zaczął ukazywać się „Głos Solidarności” – biuletyn NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. Od listopada 1989 r. do 1992 r. mielecka KPN wydawała „Przegląd Mielecko-Kolbuszowski”. W 1990 r. Włodzimierz Gąsiewski rozpoczął w Borowej wydawanie pierwszej na ziemi mieleckiej gazety prywatnej „Wieści z Gminy”, przemianowanej w 1996 r. na „Wieści Regionalne” i wydawanej w Mielcu. 3 VII 1991 r. wydano pierwszy numer tygodnika reklamowego „Profi”. 1 VIII 1991 r. ukazała się pierwsza prywatna gazeta w Mielcu „Korso”, od 5 IX 1991 r. do dziś wydawana jako tygodnik. Od 15 IX 1992 r. ukazywał się „Orion” Mielecki Tygodnik Reklamowo-Ogłoszeniowo-Informacyjny. W 1993 r. Duszpasterstwo Ludzi Pracy przy parafii św. Mateusza wydało „Biuletyn Informacyjny”. Od 1994 r. zaczęto wydawać pisma mieleckich parafii rzymskokatolickich: „Farę Mielecką” (św. Mateusza, 1994), „Trinitas” (Trójcy Przenajświętszej, 1994), „Spod Znaku Ducha Świętego” (Ducha Świętego) i „Ikonę” (Matki Bożej Nieustającej Pomocy, 1996). Także w 1994 r. Mieczysław Przebieglec wystartował z Tygodnikiem dla Wszystkich „Wizjer Regionalny” i wkrótce potem z „Regionalnym Informatorem Przetargowym”, a W. Gąsiewski rozpoczął wydawanie Regionalnego Magazynu Reklamowego „Strefa”. W 1995 r. Urząd Miejski wydał pierwsze pismo okolicznościowe „Mielczanin”, a Janusz Czajowski wszedł na rynek prasowy z Mieleckim Magazynem Promocyjnym „Megatik”. W 1998 r. Marek Patyk zaprezentował środowisku miesięcznik „Mieleckie Echa” i w 1999 r. informator „Moto Serwis”. Także w 1999 r. rozpoczęła swój żywot „Gazeta Mielecka” J. Czajowskiego. Od 2001 r. wydawany jest miesięcznik informacyjno-reklamowy „Nasze Miasto”, zamieniony wkrótce potem na „Wasze Miasto”. W październiku 2003 r. Agencja Wydawnicza „Promocja” wydała pierwszy w historii Mielca Ogólnopolski Kwartalnik Społeczno-Kulturalny „Nadwisłocze”. W 2005 r. M. Przebieglec rozszerzył ofertę wydawniczą o „Gońca Mieleckiego”. 27 X 2006 r. Oficyna Wydawnicza Literatura Faktu rozpoczęła wydawanie tygodnika „Wydarzenia” i od 17 V 2007 r. – bezpłatnej gazety „EXTRA Mielec”. Poza prasą ogólnodostępną (salony prasowe, kioski, placówki handlowe i usługowe) w latach 90. rozpowszechniło się wydawanie gazetek przez poszczególne szkoły i okazjonalnych pism przez organizacje społeczne, ale żaden z tych tytułów nie wszedł na miejski rynek prasowy. Ponadto wiadomości o Mielcu podają w mutacjach lokalnych dzienniki i pisma regionalne: „Nowiny”, „SuperNowości”, „Echo Dnia”, „Dziennik Polski” i „Extra Podkarpacie” oraz „Gazeta Wyborcza” (mutacja rzeszowska). Od 1996 r. Oficyna Wydawnicza „Press-Media”, firma działająca w mieleckiej SSE od 1996 r., wydaje „Program TV” – ogólnopolski tygodnik telewizyjny przedstawiający program telewizyjny (od piątku do czwartku następnego tygodnia) dla 43 stacji telewizyjnych. W latach 2011-2012 mielecka firma MAGED wydawała gazetę „hej mielec”. Siedziba redakcji znajdowała się w budynku nr 1/36 przy ul. E. Biernackiego. Według stanu na koniec 2012 r. regularnie ukazywały się: Tygodnik Regionalny „Korso” i „Wieści Regionalne”. Te tytuły są nadal obecne (stan na 30 VI 2015 r.), a ponadto od 2013 r. ukazuje się miesięcznik regionalny „Głos Mielecki” wydawany przez ABW Graf Group s.c. w Krakowie.
PRAWICA NARODOWA, na terenie Mielca rozpoczęła działalność spotkaniem w sali kasyna 3 XI 1907 r. Przewodniczył mu marszałek powiatowy Stefan Sękowski. W spotkaniu wzięli udział m.in. poseł do parlamentu wiedeńskiego dr Michał Bobrzyński oraz posłowie do sejmu galicyjskiego: dr Jan Hupka, hr. Józef Męciński, hr. Zdzisław Tarnowski i prof. Mars. Po ich wystąpieniach i dyskusji wybrano dziesięć osób do zorganizowania i prowadzenia organizacji powiatowej. Byli to: marszałek Stefan Sękowski, dr Stanisław Łojasiewicz, Feliks Brożonowicz, Józef Kolasiński, hr. Jan Tarnowski, Izrael Hermele, Stanisław Kosmalski, Józef Rydel, Antoni Dębicki i ks. Walenty Wcisło.
PRAWO I SPRAWIEDLIWOŚĆ (PiS), partia polityczna utworzona w styczniu 2001 r. przez część działaczy Akcji Wyborczej Solidarność, wywodzących się z Porozumienia Centrum, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i Koalicji Konserwatywnej. Na jej czele stanęli: bracia Jarosław i Lech Kaczyńscy, Ludwik Dorn, Marek Jurek i Kazimierz Michał Ujazdowski. W programie PiS priorytetami uznano: aktywną politykę społeczną i gospodarczą państwa, jawność życia politycznego, walkę z przestępczością i obniżenie podatków. W Mielcu struktury PiS powstały w 2001 r., a pełnomocnikiem na powiat mielecki został Krzysztof Popiołek. W wyborach parlamentarnych 2005 z listy PiS do Senatu wybrany został Władysław Ortyl. W wyborach do Rady Miejskiej w Mielcu w 2006 r. uzyskano 7 mandatów i do Rady Powiatu Mieleckiego – także 7. W samorządzie miejskim PiS wszedł do koalicji rządzącej. Aleksandra Kopcia wybrano wiceprzewodniczącym Rady Miejskiej, a Krzysztof Popiołek został zatrudniony na stanowisku zastępcy prezydenta miasta Mielca. W samorządzie powiatowym, po zawiązaniu się koalicji centrolewicowej, PiS pozostał w opozycji. W wyborach parlamentarnych 2007 r. Władysław Ortyl ponownie uzyskał mandat senatora , a Krzysztof Popiołek został wybrany posłem na Sejm RP. 21 IX 2008 r. wybrano nowy Zarząd Powiatowy w Mielcu w składzie: przewodniczący (pełnomocnik) – Krzysztof Popiołek, sekretarz – Fryderyk Kapinos, skarbnik – Waldemar Baran i 4 członkowie. W wyborach samorządowych na kadencję 2010-2014 z listy PIS do Rady Miejskiej weszło 7 osób, a do Rady Powiatowej – 8 osób. Radny Aleksander Kopeć został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady Miejskiej. W obu radach PiS nie wszedł w skład koalicji sprawującej władzę i przyjął rolę opozycji. Do Sejmiku Województwa Podkarpackiego wszedł Fryderyk Kapinos. W wyborach parlamentarnych w 2011 r. do Sejmu został wybrany Krzysztof Popiołek, a do Senatu Władysław Ortyl. W 2012 r. nastąpiła reorganizacja mieleckich struktur PiS. Uchwałą Zarządu Okręgowego z 6 VI 2012 r. powołano II Komitet Terenowy PiS Miasta Mielca z senatorem Władysławem Ortylem jako liderem. Przewodniczącym Zarządu Powiatowego (i I Komitetu) pozostał poseł Krzysztof Popiołek. W 2013 r. Władysław Ortyl (po odwołaniu Mirosława Karapyty) został wybrany na marszałka województwa podkarpackiego i zrezygnował z funkcji senatora. W wyborach samorządowych w 2014 r. partia odniosła duży sukces. Mandat europosła do Parlamentu Europejskiego powierzono Tomaszowi Porębie. Do sejmiku wojewódzkiego wybrano Władysława Ortyla, który następnie został marszałkiem województwa podkarpackiego. Mandaty radnych Rady Powiatu Mieleckiego uzyskało 13 osób z PiS. Po zawiązaniu koalicji z ugrupowaniem Nasz Powiat, radni z PiS zostali wybrani na funkcje: starosty (Zbigniew Tymuła) i wicestarosty (Maria Napieracz) oraz 2 zastępców przewodniczącego Rady (Maria Orłowska i Marek Kamiński). Do Rady Miejskiej w Mielcu wybrano 13 osób z PiS. Spośród nich Marian Kokoszka został wybrany na przewodniczącego Rady, a Barbara Tutro i Jakub Cena – na wiceprzewodniczących. Na początku 2017 r. Barbara Tutro zrezygnowała z tej funkcji, a na wakującą funkcję wiceprzewodniczącego wybrano Andrzeja Zemmela.
PRETFIC JAN, nauczyciel szkoły mieleckiej w latach 1685-1691.
PREZYDENT MIASTA, od reformy administracji państwowej (1973-1975) był organem administracji ogólnej w miastach liczących powyżej 50 tysięcy mieszkańców. Status miasta prezydenckiego otrzymał Mielec z dniem 1 I 1985 r., kiedy po poszerzeniu granic miasta o tereny miejscowości: Smoczka, Wojsław, Rzochów i Mościska (uchwała Nr IV/21/84 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 20 XII 1984 r.) liczba ludności przekroczyła granicę 50 tysięcy. Pierwszy w dziejach miasta prezydent Lucjan Surowiec został powołany przez wojewodę rzeszowskiego 12 II 1985 r. Po zmianach ustrojowych i wprowadzeniu w życie ustawy o samorządzie terytorialnym (1990), prezydenta miasta wybierała Rada Miejska. W 1990 r. został nim Władysław Bieniek, a w 1994 r. i 1998 r. Janusz Chodorowski. W 2002 r. prezydenta Janusza Chodorowskiego wyłoniły wybory powszechne i bezpośrednie na terenie Gminy Miejskiej Mielec. Taki sposób wyboru prezydenta miasta obowiązuje nadal. Najważniejsze zadania prezydenta miasta to kierowanie bieżącymi sprawami gminy miejskiej i reprezentowanie jej na zewnątrz.
Prezydenci: Lucjan Surowiec (1985-1990), Władysław Bieniek (1990-1994), Janusz Chodorowski (1994-2014), Daniel Kozdęba (2014-2018), p.o. Fryderyk Kapinos (2018), Jacek Wiśniewski (2018-nadal).
Zastępcy prezydentów: Kazimierz Ryszard Trela (1985-1986), Jan Bury (1985-1990), Mieczysław Wdowiarz (1986-1990), Marian Strycharz (1990-1998), Krzysztof Popiołek (1994-1998, 2006-2007), Bogdan Bieniek (1998-2014), Mieczysław Wdowiarz (1998-2006), Fryderyk Kapinos (2007-2010), Mieczysław Wdowiarz (2010-2014), Tadeusz Siemek (2014-2018), Jan Myśliwiec (2014-2018), Paweł Pazdan (2018-nadal), Adriana Miłoś (2018-nadal).
PRINZ BOLESŁAW, urodzony w 1868 r. Kształcił się w zawodzie stolarza i uzyskał tytuł mistrzowski. Do Mielca przybył w 1915 r. i założył pracownię stolarską przy ul. Targowej. W krótkim czasie zakład ten stał się największym i najbardziej uznawanym tego typu w Mielcu i okolicy. Wyrabiano m.in. ekskluzywne meble dla miejscowej elity oraz eksportowano meble do sypialni na rynek niemiecki. Firma B. Prinza uczestniczyła w wystawach w Poznaniu i nawiązywała liczne kontakty handlowe. Prinz także rzeźbił, wykonał m.in. rzeźbę orła i płaskorzeźbę Jana Kilińskiego na pomnik Jana Kilińskiego. W latach 20. pełnił funkcję przewodniczącego (cechmistrza) działu III Stowarzyszenia Przemysłowców i Rękodzielników w Mielcu. W 1925 r. uczestniczył w utworzeniu Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mieszczan, które po połączeniu z Towarzystwem „Ojczyzna” w 1932 r. zrodziło Mieszczańskie Towarzystwo „Ojczyzna”. Był też współzałożycielem Towarzystwa Chrześcijańskich Robotników w Mielcu, jednym z inicjatorów i sponsorów budowy domu dla tej organizacji przy ul. Wolności oraz prezesem Towarzystwa w latach 30. Wyróżniony został m.in. Odznaką „Za wybitne Zasługi w Pracy w Rzemiośle”. Zmarł w 1946 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PROCHALÓWNA JADWIGA, urodzona 20 IX 1912 r. w Niżankowicach, powiat przemyski. Absolwentka Gimnazjum Koedukacyjnego w Nowym Targu z maturą w 1930 r. Studia w zakresie wychowania fizycznego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończyła w 1935 r. Od 1 IX 1934 r. do 30 VI 1939 r. pracowała jako nauczycielka kontraktowa w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. St. Konarskiego w Mielcu. Prowadziła lekcje gimnastyki, gier i zabaw oraz przysposobienia wojskowego dziewcząt. Po roku szkolnym 1938/1939 wyjechała z Mielca. Dalsze losy dotychczas nieznane.
PRODREM (ZAKŁAD PRODUKCYJNO-REMONTOWY „PRODREM”) SP. Z O.O., firma powstała 19 V 2000 r. w rezultacie restrukturyzacji Zakładu Utrzymania Ruchu „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Zezwolenie na działalność gospodarczą na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 4 IX 2000 r., a rozpoczęła ją 1 X 2000 r. Produkuje koła i przekładnie zębate, elementy maszyn budowlanych, przyrządy frezarskie i tokarskie oraz formy wulkanizacyjne i inne oprzyrządowanie. Ponadto firma wykonuje usługi różnego rodzaju: mechaniczne (toczenie, wytaczanie, frezowanie, szlifowanie, cięcie na gilotynach, dłutowanie), remontowe i elektryczne. Wdrożono system zarządzania jakością ISO 9001:2000. Zakład zajmuje obiekty po ZUR „PZL-Mielec”, w środkowej części SSE.
PRODUKCJA PRZEMYSŁOWA NA EKSPORT, w Mielcu i okolicach rozpoczęła się w XVI w., kiedy to z majątków Mieleckich i Tarnowskich wysyłano produkty z drewna drogą wodną (przez port w Gdańsku) na zachód Europy. Wojny w XVII w., podział majątku Mieleckich i przemiany gospodarcze spowodowały stopniowy zanik tej produkcji. Marazm w tej dziedzinie trwał w Mielcu aż do lat 50. XIX w. Wtedy to rodzina kupiecka Brożonowiczów (Bartłomiej, Jakub, Feliks, Mateusz) rozwinęła eksport trzody chlewnej do różnych krajów europejskich, a niedługo potem eksportem żywca zajęła się rodzina Kazanów (Piotr, Franciszek, Tadeusz). W latach 30. XX w. mieleccy eksporterzy żywca byli przedsiębiorcami cenionymi w kraju i poza jego granicami, a Franciszek Kazana pełnił ważne funkcje w Izbie Przemysłowo-Handlowej Eksportu Nierogacizny i Radzie Nadzorczej Syndykatów Eksportu Nierogacizny w Warszawie. Zmiany ustrojowe po II wojnie światowej doprowadziły firmy prywatne do upadku, a działalność eksportowa została przejęta przez przedsiębiorstwa państwowe. Taki status miała Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, która od 1960 r. rozpoczęła eksport swoich wyrobów (głównie samolotów An-2), najpierw do ZSRR i krajów socjalistycznych: Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Rumunii i Węgier oraz Jugosławii, a następnie do Austrii i innych krajów europejskich. W latach 70. i 80. WSK produkowała na eksport nie tylko samoloty: An-2 (ZSRR oraz Bułgaria, Czechosłowacja, NRD, Rumunia, Węgry, Korea Północna, Jugosławia, Mongolia, Wietnam Północny, Irak, Anglia, Wenezuela, Francja, Holandia i Turcja), TS-11 Iskra (Indie), M-15 (ZSRR), M-18 „Dromader” (Bułgaria, Chiny, CSRS, Grecja, Hiszpania, Jugosławia, Kanada, Kuba, Maroko, Meksyk, Nikaragua, NRD, Turcja, USA, Wenezuela, Węgry), ale także silniki wysokoprężne (m.in. Bułgaria, Finlandia, Kuba, NRD, Rumunia, Wielka Brytania), aparaturę wtryskową (Austria, Bułgaria, Czechosłowacja, Egipt, Grecja, Jugosławia, Węgry) i pojazdy elektryczne „Melex” (kilkadziesiąt krajów na całym świecie, m.in. Argentyna, Australia, Francja, Malezja, Niemcy, RPA, Szwecja, USA, Węgry, Wielka Brytania, Włochy). Swoje produkty eksportowały też mieleckie spółdzielnie: Spółdzielnia Pracy „Odzież” (od połowy lat 60. XX w. do m.in. Francji, Holandii, Kuwejtu, Libii, RFN, USA, Włoch i USA, a od 1969 r. także do NRD) i Rzemieślnicza Spółdzielnia „Wielobranżowa” (m.in. Czechosłowacja, ZSRR). Przemiany ustrojowe w Polsce po 1989 r. wpłynęły na zdecydowane zmniejszenie się eksportu mieleckich towarów, a nawet zerwanie dotychczasowych umów handlowych. Próby wejścia WSK z nowymi wyrobami na rynek międzynarodowy kończyły się niepowodzeniem. Odrodzenie się mieleckiego eksportu towarów przemysłowych nastąpiło po utworzeniu pierwszej w Polsce Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC (1995 r.). Z roku na rok rosły zarówno ilościowe jak i wartościowe wskaźniki, a na mapie eksportu pojawiały się kolejne kraje. W pierwszym dziesięcioleciu XXI w. eksportowały następujące mieleckie firmy: Aero AT Sp. z o.o. – sprzęt lotniczy (USA, Anglia, Szwecja, Szwajcaria, Korea, Holandia, Grecja, Tunezja, Malezja), Agmar SA – osprzęt dla komunikacji (Niemcy, Litwa, Czechy, Białoruś), Autopart Fabryka Akumulatorów SA – akumulatory kwasowe (Niemcy, Czechy, Rosja), BRW Sp. z o.o. – meble (Wielka Brytania, Niemcy, Rosja), Bury Sp. z o.o. – akcesoria do telefonów komórkowych (Niemcy, Wielka Brytania, Hiszpania, USA, Australia, kraje Beneluxu), C+N Polska Sp. z o.o. – opakowania plastikowe (USA, Chiny, Egipt, Rosja, Francja, Niemcy), EADS PZL „Warszawa-Okęcie” SA – produkcja lotnicza (Algieria, Sudan), Eldan D. Dziura, E. Burkiewicz Sp.J. – odzież i obuwie medyczne (Czechy, Słowacja), „ELDOMEX” S.C. – części do chłodziarek i zamrażarek (Rosja, Ukraina, Słowacja, Czechy), Eurocast Sp. z o.o. – wyroby z tworzyw sztucznych (Słowacja, Węgry, Czechy, Ukraina, Niemcy, Austria, Francja, Wielka Brytania), Firma Tarapata Sp. z o.o. – podzespoły do motoryzacji (Turcja, Niemcy, Szwecja), First Company Sp. z o.o. – odzież (Niemcy), Geyer & Hosaja Sp. z o.o. – wyroby gumowe (państwa UE, państwa wschodnie), Gregson Polska Sp. z o.o. – repliki dawnych samochodów wyścigowych (Anglia, Francja), Kirchhoff Polska Sp. z o.o. – części i podzespoły dla przemysłu motoryzacyjnego (Niemcy, Portugalia, Francja, Czechy, Rosja), Kirkham Motorsports Sp. z o.o. – podzespoły samochodowe (USA, Niemcy, Wielka Brytania, Francja), Kronospan Mielec Sp. z o.o. – panele ścienne i podłogowe (wiele krajów europejskich), Lear Corporation Poland Sp. z o.o. – wiązki elektryczne do samochodów (Anglia, Szwecja, Belgia), Leopard Automobile Sp. z o.o. – pojazdy i zespoły samochodowe (Szwecja), Melex A&D Tyszkiewicz Sp.J. – wózki z napędem elektrycznym (Argentyna, Australia, Austria, Chorwacja, Egipt, Emiraty Arabskie, Francja, Hiszpania, kraje skandynawskie, Litwa, Niemcy, Portugalia, Słowacja), Metalpol Sp. z o.o. – sprężyny (Litwa, Ukraina), Mondi Bags Mielec Sp. z o.o. – opakowania papierowe (Austria, Azerbejdżan, Belgia, Holandia, Litwa, Rumunia, Senegal, Turcja, Ukraina), Onduline Production Sp. z o.o. – pokrycia dachowe (Białoruś, Rosja, Ukraina, Rumunia, Bułgaria, Węgry, Mołdawia, Litwa, Łotwa, Estonia, Czechy, Francja), Platic Factory Cobi SA – zabawki z tworzyw sztucznych (Wielka Brytania, Ukraina), Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. – samoloty i sprzęt lotniczy (USA, Wenezuela, Chiny, Nepal, Indonezja, kraje UE), Polsko-Koreańskie PPH Joongpol Sp. z o.o. – pianka polietylenowa, PPH Mak-Mir – bramy i ogrodzenia (Szwecja), PPUH Wojciech Tycner – artykuły instalacyjno-sanitarne (Czechy, Rosja), Garder Aerospace – Mielec Sp. z o.o. – podzespoły lotnicze (Wielka Brytania), Remog Polska Sp. z o.o. – podzespoły lotnicze (Niemcy, Irlandia), RSM Zakład Produkcji Maszyn i Urządzeń – maszyny i urządzenia do budownictwa (USA), „REG FORM” S.C. T. Działo, K. Działo, M. Żelazko, K. Leś – formy wtryskowe, wykrojniki i oprzyrządowania (Belgia, Dania , Niemcy), Retech Sp. z o.o. – układy sterujące, kable i podzespoły do pieców gastronomicznych (Niemcy), „RSM” Sp. z o.o. – maszyny do wykonywania rynien, paneli dachowych i parapetów (Francja, Irlandia, USA), Samdex Sp. z o.o. – materiały ochrony dla różnych branż (Białoruś), Stamet – Zakład Mechaniczny S. Stachura – części lotnicze i samochodowe (Niemcy, Włochy), Szel-Tech Grzegorz Szeliga – części lotnicze (Niemcy, Austria, Anglia), TECHMIX Fabryka Reklamy Sp. z o.o. – systemy identyfikacji wizualnej (Niemcy, Szwajcaria, Francja, Rumunia, Norwegia, Włochy, Litwa, Estonia, Hiszpania, Rosja, Czechy), WABEX Sp. z o.o. – formy wtryskowe, przyrządy, specjalistyczne narzędzia produkcyjne, części do maszyn i urządzeń dla przemysłu spożywczego (Niemcy, Holandia, Bułgaria, Litwa), Wytwórnia Zespołów Kooperacyjnych – podzespoły lotnicze (USA), Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o. – oprzyrządowanie technologiczne do środków transportu (Słowacja, Węgry, Czechy, Bułgaria, Ukraina, Rosja, Rumunia, Litwa), Zakład Mechaniczny Mech-Go – metalowe wyroby gotowe (Niemcy, Węgry, Rosja), Zakład Narzędziowy Prodrem Sp. z o.o. – oprzyrządowanie i narzędzia (Kanada, Francja, Anglia, Niemcy), Zakład Produkcji Obuwia „PANDA” – obuwie (Ukraina, Białoruś, Słowacja), Zakład Produkcyjno-Usługowy „GAMMA” – stolarka okienna i drzwiowa, żaluzje (Słowacja, Niemcy, Ukraina, Francja, Norwegia), Zakład „RPOL” Roman Polit – zawory termostatyczne (Niemcy, Włochy), Zielona Budka Mielec Sp. z o.o. – artykuły spożywcze (Węgry, Niemcy, Litwa), ZPTSz „PZL-Mielec” Sp. z o.o. – formy z tworzyw sztucznych (Włochy, Niemcy, Anglia).
PRODUKCJA SPRZEDANA PRZEMYSŁU, wskaźnik informujący o wartości (w milionach zł) produkcji przemysłowej firm na terenie jednostki administracyjnej (w opisywanym przypadku – powiatu mieleckiego), sprzedanej w danym roku kalendarzowym i świadczy o popycie na dane produkty. *2000 r.: ogółem – 2.412,2 mln zł, na 1 mieszkańca – 18.164 zł; *2005 r. – 3 601 mln zł, na 1 mieszkańca – 27 048 zł; *2007 – 4.825,5 mln zł, na 1 mieszkańca – 36.222 zł; *2008 r. – 4 503,0 mln zł, na 1 mieszkańca – 33 748 zł; *2009 r. – 4 254,9 mln zł, na 1 mieszkańca – 31 815 zł; *2010 r. – 4 664,1 mln zł, na 1 mieszkańca – 34 795 zł; *2013 r. – 5 935,3 mln zł, na 1 mieszkańca – 43 577 zł; *2016 r. – 7 101 mln zł, na 1 mieszkańca – 52 110 zł; *2017 r. – 8 290,1 mln zł, na 1 mieszkańca – 60 803 zł. *2018 r. – 8 714,1 mln zł, na 1 mieszkańca – 63 758 zł. Były to najwyższe wskaźniki w woj. podkarpackim i jedne z najwyższych w Polsce południowo-wschodniej.
PROFI, Tygodnik Reklamowy, a następnie Dwutygodnik Reklamowy, wydawany w Mielcu na początku lat 90. XX w. Pierwszy numer ukazał się 3 VII 1991 r. Rozpowszechniano go nieodpłatnie na terenie Mielca, Kolbuszowej, Dębicy, Tarnobrzegu i Stalowej Woli. Jego wydawcą była firma P.R.H. i V. „Prima Vista” w Mielcu.
„PROGRAM TV”, ogólnopolski tygodnik telewizyjny przedstawiający program telewizyjny (od piątku do czwartku następnego tygodnia) dla 43 stacji telewizyjnych. Objętość – 48 stron.Poza programem i omówieniem niektórych jego pozycji, zamieszcza m.in. wiadomości o znanych postaciach oraz poradniki „Zdrowie” i „Uroda”. Funkcję redaktora naczelnego pisma pełni Roman Oraczewski, a siedziba redakcji znajduje się w Mielcu przy ul. Wojska Polskiego 3 (teren SSE EURO-PARK). Wydawcą od 1996 r. jest Oficyna Wydawnicza „Press-Media” – firma działająca w mieleckiej SSE od 1996 r.
PROMETEUSZ (STATUETKA), nagroda honorowa Mieleckiej Rady Działalności Pożytku Publicznego przyznawana od 2017 r. organizacjom pozarządowym i stowarzyszeniom za podejmowanie i realizowanie wyjątkowo wartościowych przedsięwzięć na rzecz społeczeństwa Mielca i jego subregionu. Laureaci: *2017 r. – Mielecki Uniwersytet Trzeciego Wieku; *2018 r. – FKS Stal Mielec; 2019 r. – Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera.
PROMY NA WISŁOCE, prymitywne drewniane statki wodne przewożące ludzi, towary i pojazdy funkcjonowały na rzece Wisłoce w okolicach Mielca dla utrzymania komunikacji miasta z miejscowościami położonymi po lewej stronie rzeki i z drogami biegnącymi na zachód kraju. Poruszały się dzięki sile płynącej wody oraz umiejętnemu popychaniu drągami i sterowaniu przez przewoźników przy pomocy steru. Dodatkowym zabezpieczeniem była lina łącząca prom z liną rozciągniętą ponad wodą, umocowana na obu brzegach. (Lina promowa przesuwała się po linie stacjonarnej.) Pierwszy prom kursował przy drodze do Radomyśla Wielkiego, Tarnowa i Krakowa. Zakończył pracę po wybudowaniu mostu na Wisłoce w latach 80. XIX w. Drugi utrzymywał komunikację z Podleszanami i okolicznymi wsiami. Kursował w rejonie ul. Rzecznej. Funkcjonował do lat 60. XX w., a jego rolę (choć nie w całości) przejęła kładka nad Wisłoką. Trzeci kursował pomiędzy Rzochowem i Kiełkowem do lat 80. XX w.
PROCHASKA WACŁAW (ksiądz), urodzony 26 IX 1812 r. w Ostrawie (Czechy). Studiował w Pradze, Budziejowicach, Lwowie i Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1836 r. Jako wikary pracował w Straszęcinie, Zasowie i Mielcu (1840-1842), gdzie pełnił także funkcję administratora parafii. W 1842 r. został przeniesiony do Wojnicza, a następnie był wikarym w Sieprawiu, administratorem w Podolu i wikarym w Tuchowie. W 1848 r. został kapelanem lokalnym, a następnie proboszczem w Radgoszczy. Tam doprowadził do wybudowania kościoła. Pełnił też funkcje wicedziekana i inspektora szkół ludowych w dekanacie dąbrowskim. Odznaczony EC. Zmarł 12 VI 1866 r.
PROSKURNICKI ANATOL, urodzony w 1869 r. w Zadrubowicach. Studia w Szkole Weterynarii we Lwowie ukończył w 1894 r. i uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Pracował m.in. w Sędziszowie (1906-1911) i Mielcu, gdzie w latach 1918-1930 pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii.
PROSZAŁEK LUCJAN, urodzony 22 V 1944 r. w Zajeziorzu, pow. sandomierski, syn Jana i Agnieszki. Absolwent szkoły zawodowej w Klimontowie. Po ukończeniu szkoły w 1962 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako niciarz maszynowy, a od 1964 r. jako monter płatowców. Pasjonował się fotografią i w 1974 r. został przeniesiony na stanowisko fotografa w TP2 WSK. Wykonywał zdjęcia do dokumentacji i prasy, a ponadto dokumentował codzienne życie mielczan. W latach 1964-1971 był członkiem grupy baletowej Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w ZDK WSK. Od 1988 r. do 1994 r. prowadził prywatną działalność gospodarczą, a następnie przeszedł na świadczenia przedemerytalne. Od 2004 r. przebywa na emeryturze.
PRUSA BOLESŁAWA (ULICA), niedługa (153 m) uliczka na osiedlu Wolności. Łączy ulice J. Korczaka i M. Ćwiklińskiej. Biegnie pomiędzy prywatnymi posesjami. Powstała na początku lat 70. XIX w. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i i wąskie chodniki po obu stronach.
Patron ulicy: BOLESŁAW PRUS, właściwe nazwisko: Aleksander Głowacki (1847-1912), to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy. Napisał takie dzieła jak: Placówka, Lalka, Emancypantki i Faraon. W wielu utworach, zwłaszcza nowelach, jego bohaterami byli ludzie prości i biedni. Walczył w powstaniu styczniowym. Uczestniczył w tworzeniu różnych kas pomocy. Patronował licznym akcjom społecznym. Na pomniku nagrobnym napisano „Serce serc”.
PRUSEK ANDRZEJ, urodzony 27 XI 1945 r. w Starym Sączu, syn Rudolfa i Stanisławy z domu Oleś. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Starym Sączu, maturę zdał w 1963 r. Studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i w 1968 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1968-1991 pracował w Instytucie Polityki Ekonomicznej i Gospodarki Regionalnej WSE (od 1974 r. Akademia Ekonomiczna). W 1973 r. na podstawie rozprawy naukowej Regionalna analiza poziomu rozwoju rolnictwa uzyskał w macierzystej uczelni stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych. W 1989 r. otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych, na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy habilitacyjnej Warunki działania a poziom rozwoju polskiego rolnictwa w układach regionalnych. W latach 1992-1993 pracował w Katedrze Polityki Ekonomicznej i Gospodarki Regionalnej AE w Krakowie, a w latach 1993-1998 kierował Zakładem Strategii i Programowania Rozwoju AE. W 1998 r. otrzymał tytuł profesora oraz objął kierownictwo Katedry Polityki Ekonomicznej i Programowania Rozwoju AE. Ponadto w latach 1989-1993 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Specjalistycznego „Budostal”, a po prywatyzacji firmy pełnił funkcję prezesa Rady Nadzorczej PBS „Budostal” S.A. (do 1994 r.). Od 1991 r. jest prezesem Zarządu Agencji Consultingowej „MASTER” Sp. z o.o. W 1995 r. był współzałożycielem i prorektorem Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie (do października 1996 r.). W latach 1996-1998 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Ekspertów przy Tarnowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego. Od 1998 r. jest brokerem ubezpieczeniowym. W 1999 r. był współzałożycielem i organizatorem Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu, został jej pierwszym rektorem i funkcję tę pełni nadal. Jego zainteresowania naukowe i zawodowe to: polityka ekonomiczna, a zwłaszcza procesy transformacji systemowej, integracja europejska, polityka regionalna oraz strategie rozwoju regionalnego i lokalnego, prywatyzacja sektora publicznego i restrukturyzacja firm, analizy ekonomiczno-finansowe i wyceny firm, zarządzanie strategiczne w podmiotach gospodarczych oraz strategie rozwoju i przekształceń strukturalnych firm, reforma systemu ubezpieczeń społecznych i emerytalnych oraz ubezpieczenia na życie i majątkowe. Jest kierownikiem wielu projektów badawczych oraz autorem około 240 publikacji związanych z powyższą tematyką. W 2008 r. w związku z upływem 2 kadencji przekazał funkcję rektora Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu dr. Wacławowi Nelcowi. Po zakończeniu kadencji rektorskiej przez dr Nelca, ponownie objął funkcję rektora mieleckiej uczelni i doprowadził do przeniesienia jej siedziby głównej do Krakowa. Pełnił w niej funkcje rektora i kanclerza. Obdarowano go godnością Prezesa Założyciela Uczelni. Z uwagi na wiek – od 1 X 2020 r. przekazał funkcję rektora WSGiZ w ręce swojego współpracownika i wypromowanego przez siebie doktora Tadeusza Matuszkiewicza, a sam pełni funkcję prorektora ds. naukowych i wykładowcy. Przez szereg lat był kierownikiem Katedry Polityki Ekonomicznej i Programowania Rozwoju na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Okresowo prowadził zajęcia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie i w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie oraz jako visiting profesor w Grand Valley State University w Grand Rapids (Michigan, USA). Jest wieloletnim działaczem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego m.in. w latach 2015-2021 pełnił funkcje prezesa Zarządu PTE Oddział w Krakowie oraz członka Zarzadu Krajowego PTE i jego prezydium.
Wybrane publikacje naukowe (głównie związane z Mielcem): Strategiczny program rozwoju społecznego i gospodarczego na szczeblu lokalnym, Kraków 1993; Strategia rozwoju regionów w warunkach gospodarki rynkowej, Kraków 1995; Możliwości rozwoju gospodarczego regionu tarnowskiego. Synteza badań diagnostycznych i strategicznych, Tarnów 1995; Strategia rozwoju regionu – na przykładzie województwa tarnowskiego, w: Rozwój i restrukturyzacja gospodarki regionalnej, Kraków 1996; Programowanie rozwoju społeczno-gospodarczego regionów – problemy i doświadczenia, w: Problemy polityki gospodarczej i gospodarki regionalnej w Polsce w procesie integracji z Unią Europejską, Materiały z Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Katedr Polityki Ekonomicznej, Uniwersytet Szczeciński,1999; Analiza konkurencyjności firm w SSE „EURO-PARK MIELEC”, w: Polityka regionalna i jej rola w podnoszeniu konkurencyjności regionów, Wrocław 2000; Znaczenie i funkcje aglomeracji krakowskiej w rozwoju społeczno-ekonomicznym regionu Małopolski, w: Wrocław 2000 Plus. Studia nad strategią miasta, zeszyt 3 (39) 2001, Wrocław 2001; Strategia rozwoju jako główny instrument działania samorządów lokalnych, w. Samorząd terytorialny, zadania – gospodarka – rozwój, Chrzanów 2001; Ocena społeczno – ekonomicznej efektywności procesów prywatyzacyjnych w transformacji systemowej, w: Transformacja systemowa w Polsce. Oceny i perspektywy, Kraków 2002; Potencjalne możliwości współpracy międzynarodowej oraz rozwoju województwa podkarpackiego i Ukrainy, w: Strategiczne kierunki współpracy polsko-ukraińskiej WSGiZ w Mielcu; Studia Mieleckie nr 2, Mielec 2002 (współautor, redaktor naukowy Studiów); Prognozowanie popytu na środki produkcji przy pomocy metody PATTERN, w: Marketing and Logistics in the system of management, Lwów 2002; Próba oceny możliwości realizowania funkcji polskiego państwa w warunkach integracji europejskiej, w: Gospodarka – przestrzeń – rozwój, Prace Naukowe AE we Wrocławiu, Wrocław 2004; Prywatyzacja polskiej gospodarki – cele, programy i ocena jej rezultatów, Kraków 2005; Analiza bieżącej i długookresowej konkurencyjności firm w Specjalnej Strefie Ekonomicznej Euro-Park Mielec. w: Studia i Prace Wydziału Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie nr 1/7; Kompleksowa ocena wpływu akcesji Polski do Unii Europejskiej na jej rozwój społeczno-ekonomiczny i regionalny, w: Problemy gospodarki regionalnej i polityki ekonomicznej, AE w Krakowie, Kraków 2007; Dywergencja płacowo-dochodowa w Polsce i scenariusze jej zmniejszania w warunkach integracji europejskiej, w: Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie nr 863/2009; (Redakcja naukowa): Kryzys ekonomiczno-finansowy w Unii Europejskiej oraz kierunki działań stabilizacyjnych i zmian systemowych, w: Kryzys w UE i jego implikacje dla Polski, UEK i WSGiZ, Kraków – Mielec 2013; Socjaldemokratyczny model polityki społeczno-ekonomicznej jako wyzwanie rozwojowe XXI wieku dla Polski, Uniwersytet w Białymstoku, Białystok 2014; (z J. Kątnikiem): Analiza porównawcza wydatków sektora publicznego w Polsce, na tle krajów Unii Europejskiej , na funkcje społeczne w latach 2004-2012, Uniwersytet w Białymstoku, Białystok 2015; (z J. Kątnikiem), Diagnoza i mozliwości rozwiązania problemów zadłużenia sektora finansów publicznych w Polsce w warunkach pokryzysowych, Poznań 2015; (Redakcja naukowa): Funkcje średnich ośrodków miejskich jako regionalnych biegunów rozwoju społeczno-ekonomicznego, w: Studia WSGiZ w Krakowie Nr 1, Kraków-Mielec 2017; Standardy nowej pokryzysowej zintegrowanej i zrównoważonej polityki rozwoju, UEK w Krakowie 2020; Problem narastających nierównosci dochodowych, oprócz kontekstu społecznego, który jest mocno lekceważony, ma rónież olbrzymie znaczenie gospodarcze, w: Business Małopolska, Regionalne Wiadomości Gospodarcze, czerwiec 2021, Nr 19.
PRZEBIEGLEC MIECZYSŁAW, urodzony 1 I 1964 r. w Mielcu, syn Józefa i Michaliny z domu Tomczyk. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektryczna i elektroniczna matematyka przemysłowa), maturę zdał w 1984 r. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (filologia polska). W czasie studiów angażował się w działalność tzw. kultury niezależnej. Był m.in.: współorganizatorem i redaktorem miesięcznika mówionego „Przegłos” (1987-1989) – laureata nagrody Fundacji Kultury Niezależnej za 1988 r., prezesem Koła Naukowego Polonistów UJ (1987-1988) i współzałożycielem kwartalnika „KontrAkty” tegoż Koła oraz współzałożycielem Niezależnego Ośrodka Ruchu Artystycznego NORA w Krakowie (1988). W latach 1989-1990 pracował jako nauczyciel języka polskiego w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu oraz był redaktorem naczelnym tygodnika „Głos Solidarności” – pierwszej mieleckiej gazety niezależnej. W 1990 r. powołany został na stanowisko asystenta dyrektora naczelnego WSK „PZL-Mielec”. W wyborach samorządowych w 1990 r. został wybrany radnym Gminy Mielec oraz delegatem do Sejmiku Samorządowego Województwa Rzeszowskiego i członkiem Kolegium Odwoławczego Sejmiku na kadencję 1990-1994. Od 1991 r. do 1994 r. pełnił funkcję dyrektora Samorządowego Ośrodka Kultury i Sportu Gminy Mielec z siedzibą w Chorzelowie. W 1994 r., w ramach działalności w Agencji Kooperacji Gospodarczej Sp. z o.o. w Mielcu, założył Tygodnik dla Wszystkich „Wizjer Regionalny” i został jego redaktorem naczelnym. Od 1996 r. prowadzi własną działalność gospodarczą jako redaktor naczelny „Wizjera Regionalnego”. Ponadto przez pewien czas był redaktorem naczelnym tygodnika „Regionalny Informator Przetargowy”. Od marca 2004 r. wydawał tygodnik „Gazeta Kolbuszowska”, a od 2005 r. tygodniki: „Goniec Mielecki” i „Gazeta Dębicka”. Był także wydawcą miesięcznika mieszkańców Woli Mieleckiej „Wolomielczanin”. Odznaczony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
PRZEBOJEM, konspiracyjna organizacja niepodległościowa młodzieży szkół średnich w Mielcu. Związek ten jako organizacja wojskowa stanowił do sierpnia 1912 r. oddział Związku Walki Czynnej i był podporządkowany Komendzie ZWC w Krakowie, a następnie do wybuchu I wojny światowej podlegał Okręgowej Komendzie Polskich Drużyn Strzeleckich w Krakowie. Jego członkami byli m.in. Tadeusz Bigo, M Tobiasz i Jan Duszkiewicz.
PRZEDBÓR KONSTANTY (ksiądz), pochodził z Koniecpola, pełnił m.in. funkcje kustosza katedralnego przemyskiego i kanonika chełmińskiego. W 1683 r., a może nawet w 1681 r., został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu i sprawował tę funkcję do 1695 r.
PRZEDSIĘBIORSTWO KOPALNICTWA NAFTOWEGO, rozpoczęło działalność w 1960 r., po odkryciu złoża ropy naftowej na terenach wsi Partynia koło Radomyśla Wielkiego. Początkowo działało jako Zakład Esploatacji Partynia w Mielcu, podlegało Przedsiębiorstwu Kopalnictwa Naftowego w Krośnie i zajmowało się eksploatacją ropy z pola naftowego „Partynia”. Jego najwyższa dzienna produkcja osiągnęła w 1962 r. około 150 ton ropy, dając około 20 % krajowego wydobycia. Po odkryciach ropy w kolejnych nowych miejscach, m.in. w rejonach Zielonej Góry, Bochni, Kazimierzy Wielkiej i Dębicy w latach 1961–1965, podporządkowano te kopalnie zarządowi mieleckiego zakładu. 1 I 1966 r. podniesiono go do rangi samodzielnego przedsiębiorstwa pod nazwą Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego „Mielec” w Mielcu. Odtąd prowadzono nie tylko wydobycie ropy i towarzyszącego jej gazu, ale także produkowano gazolinę. W latach 1966–1975 przekazywano przedsiębiorstwu do zagospodarowania i eksploatacji dalsze nowoodkryte złoża ropy w zachodnio-północnych rejonach kraju: Międzyzdrojach i Kamieniu Pomorskim (woj. szczecińskie), Żarnowcu (woj. gdańskie) oraz Buku i Pomorsku (woj. poznańskie). W 1975 r. osiągnięto około 900 ton dziennego wydobycia, co stanowiło około 80 % produkcji krajowej. W tym czasie zatrudniano około 750 pracowników, w tym 150 na etatach inżynieryjno – technicznych, ekonomicznych i administracyjnych. Równocześnie okazało się, że zarządzanie odległymi o kilkaset kilometrów kopalniami jest bardzo trudne. W 1976 r. Zjednoczenie Górnictwa Naftowego przeprowadziło reorganizację sieci przedsiębiorstw i m.in. zlikwidowało przedsiębiorstwo w Mielcu.
PRZEDSTAWICIELSTWO WOJSKOWE (21 PW W MIELCU, 149 REJONOWE PRZEDSTAWICIELSTWO WOJSKOWE W MIELCU), powstało w 1949 r. jako 21 PW z siedzibą w Mielcu. Pierwszym starszym przedstawicielem został kpt. Mieczysław Mierzwa. Samolotami wojskowymi produkowanymi w Mielcu i nadzorowanymi przez PW były: PZL-37 Łoś, Lim-1, Lim-2, Lim-5, Lim-6, An-2, TS-8 Bies, TS-11 Iskra, An-28, M-28B i I-22 Iryda. Z dniem 1 I 1996 r. nastąpiło rozformowanie 21 i 22 Przedstawicielstwa Wojskowego i włączenie do 43 Rejonowego PW z siedzibą w Świdniku. Na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 13 III 1997 r. w dniu 1 VI 1997 r. wyodrębniono 149 Rejonowe PW z siedzibą w Mielcu. Przejęło ono od 43 Rejonowego Przedsiębiorstwa Wojskowego w Świdniku obowiązki nadzoru produkcji na potrzeby Sił Zbrojnych w zakładach w Mielcu, Rzeszowie i Sędziszowie Małopolskim. Aktualnie zakres działalności obejmuje dwie grupy zadań: 1) nadzór jakości dostaw, uzbrojenia, sprzętu wojskowego, środków bojowych i technicznych oraz usług remontowych i serwisowych, 2) realizację zadań wynikających z wzajemnej akceptacji procesu Rządowego Zapewnienia Jakości GQA (Goverment Qualty Assurance). Terenem działalności 149 RPW są: Polskie Zakłady Lotnicze „PZL-Mielec” Sp. z o.o. w Mielcu, Zakład Zaopatrzeniowo-Magazynowy „Euro-Mag” Sp. z o.o. w Mielcu, Zakład Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. w Mielcu, Wytwórnia Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” Sp. z o.o. w Mielcu, Wytwórnia Silników Wysokoprężnych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. w Mielcu, Zakład Produkcyjno-Usługowy „Tarapata” w Tuszowie Narodowym, Zakład Produkcyjno-Usługowy „SUR” w Czerminie, WSK „PZL-Rzeszów” S.A. w Rzeszowie, Wytwórnia Filtrów „PZL-Sędziszów” S.A. w Sędziszowie Małopolskim i Firma Techniczno-Handlowa „ANKOL” Czesław Kolisz w Chorzelowie.
Starsi przedstawiciele 21. PW: mjr Mieczysław Mierzwa (1949-1953), ppłk Jan Sygitowicz (1953-1958), ppłk Marian Piłat (1958-1972), ppłk Tadeusz Porębski (1972-1974), ppłk Jan Szajnecki (1974-1976), płk Mieczysław Hańderek (1976-1990), płk Stanisław Żurek (1990-1995); Rejonowy przedstawiciel 43. RPW: płk Marian Barański (1996-1997); Rejonowi przedstawiciele 149. RPW: płk Stanisław Cisek (1997-2001), ppłk Tomasz Błaszczyk (2001-2003); Szef 149 RPW: ppłk Ryszard Ziemiański (2003-).
Oficerowie w latach 1949-2005: ppłk Czesław Barczyński, ppłk Tomasz Błaszczyk, kpt.? Konstanty Bujnowski, kpt. Kazimierz Burza, ppłk Krzysztof Bus, ppłk Michał Butryn, ppłk Andrzej Dziedzicki, kpt. Lech Dziewulski, kpt. Mieczysław Dziura, kpt.? Aleksander Frąckowiak, ppłk Kazimierz Gałęzowski, ? Kazimierz Giełzak, mjr Andrzej Górecki, por. Tadeusz Hałdysz, płk Mieczysław Hańderek, ppłk Józef Hańko, kpt. Adam Huciński, ppor. Mieczysław Jankowski, por. Edward Józefowicz, por. Czesław Kalinowski, ppłk Janusz Kaliński, Wiktor Kamiński, por. Aleksander Kilar, por. Tadeusz Kondeja, ppłk Gerard Korkus, ppłk Mariusz Kretkiewicz, ? Tadeusz Krepski, ppłk Stanisław Kwiecień, mjr Tadeusz Kuzaj, ppłk Władysław Lewiński, mjr Ryszard Łęczycki, ppłk Tadeusz Matuszek, mjr Piotr Mierzwa, ppłk Jan Mikołajczyk, mjr Bogusław Mrozek, ppłk Mieczysław Nickowski, ppłk Zenon Nowakowski, mjr Mirosław Obrębski, mjr Jan Olejnik, ppłk Stanisław Orczykowski, ppłk Zygmunt Ostrowski, ppłk Zygmunt Parzyński, płk Marian Piłat, ppłk Mikołaj Podłaszczyk, ppłk Tadeusz Porębski, kpt. Piotr Puszkar, ppłk Jerzy Rogowski, ppłk Janusz Roszkowski, ppłk Wiesław Siedlęczka, ppłk Piotr Skuciński, ppłk Czesław Smerdel, mjr Wiesław Sobiecki, ppłk Witalis Sołtys, ppłk Włodzimierz Stępień, mjr Bolesław Stocerz, ? Leszek Stręk, ppłk Hieronim Strumiłowski, mjr Jan Sygitowicz, ppłk Jan Szajnecki, ppłk Bernard Szczepanik, kpt. Zbigniew Świderski, ? Kazimierz Tanana, Stanisław Tanana, ? Zbigniew Ulanowski, ppłk Jan Wiechecki, ppłk Stefan Ziembicki, ppłk Ryszard Ziemiański, kpt. Jan Ziółkowski, płk Stanisław Żurek.
Pracownicy cywilni w latach 1949-2005: Eugeniusz Bobowicz, Zbigniew Boryczka, Tadeusz Buczek, Eugeniusz Bula, Jarosław Butryn, Zbigniew Chrabąszcz, Eugeniusz Daca, Zbigniew Danel, Tadeusz Duszkiewicz, Mieczysław Działowski, Stefan Finor, Eugeniusz Gawryś, Jan Gąska, Czesław Graniczka, Stanisław Graniczka, Mariusz Hańderek, Lucyna Kapuścińska, Bożena Karaszewska, Zbigniew Kądziołka, Zygmunt Kłosowski, Andrzej Kolis, Stanisław Kolisz, Marian Kopacz, Józef Krępa, Izabela Krzak, Leszek Kulesza, Józef Lis, Wiesław Loc, Franciszek Łączak, Jacek Łoch, Józef Małek, Zbigniew Masłowski, Mirosław Mikołajczyk, Anna Mikowska, Jerzy Młodziński, Henryk Momola, Dorota Obara, Maria Orczykowska, Andrzej Pamuła, Józef Paterak, Marian Piękoś, Czesław Półzięć, Halina Proszowska, Jadwiga Rodzaj, Stanisław Ryba, Anna Rzeźnik, Jan Skawiński, Bolesław Słaba, Józef Soliński, Józef Starzyk, Henryk Strugała, Józef Styczeń, Stefan Szymczyk, Dominik Świtkowski, Henryk Walczak, Eugeniusz Zieliński, Mieczysław Zieliński, Adolf Żółtek.
PRZEDSZKOLA, instutucje (placówki) opiekuńczo-wychowawcze dla dzieci w wieku od 3 lat do rozpoczęcia obowiązku szkolnego. Do ich podstawowych zadań należą: stworzenie warunków do wszechstronnego i harmonijnego rozwoju podopiecznych oraz wyrównywanie poziomu ich rozwoju, zapewnienie kompetentnej opieki wychowawczej i przygotowanie dzieci do nauki szkolnej. Prekursorami wychowania przedszkolnego były ochronki – placówki o charakterze filantropijnym i zajmujące się głównie ubogimi dziećmi. Pierwsze polskie ochronki zakładano w latach 30. XIX w., a pierwsza mielecka ochronka zorganizowana przez Towarzystwo św. Wincentego a’Paulo rozpoczęła działalność w latach 90. XIX w. Przez wiele lat prowadziły ją siostry służebniczki, a później siostry józefitki. Pierwszą świecką placówką przedszkolną w Mielcu było Przedszkole Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci przy ul. I. Daszyńskiego (dziś A. Mickiewicza), które uruchomiono w 1946 r. W latach 50. sieć mieleckich przedszkoli powiększyła się o 3 placówki zbudowane i wyposażone przez WSK Mielec. Przedszkola te zostały później przekazane przez WSK do sieci przedszkoli państwowych. Dynamiczny rozwój miasta i towarzyszący mu wyż demograficzny spowodowały, że do końca lat 80. zbudowano kolejnych 7 obiektów przedszkolnych, a ponadto w zasobach Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej wygospodarowano lokale dla kilku mniejszych przedszkoli. Programy podstawowej działalności dydaktyczno-wychowawczej i opiekuńczej przedszkoli przedstawiały się podobnie. W ramach zajęć dodatkowych starano się jednak o wyróżnienie placówki ilością i oryginalnością form. Rywalizowano też w zakresie estetycznego urządzenia wnętrz przedszkoli i otaczających ich ogrodów. Dla podkreślenia odrębności i celów dydaktyczno-wychowawczych rozpoczęto także przyjmowanie imion dla poszczególnych placówek. Z biegiem lat nawiązywano coraz więcej kontaktów z środowiskiem i instytucjami miejskimi. W latach 70. i 80. wykształciły się pierwsze duże imprezy międzyprzedszkolne: Przegląd Twórczości Przedszkolnej i festyny z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka. Pogarszająca się kondycja finansowa miasta i rosnące lawinowo bezrobocie na początku lat 90. spowodowały, że zdecydowano się na zmniejszenie ilości przedszkoli. W latach 1990-1992 zlikwidowano 8 placówek przedszkolnych: nr 5, nr 10, nr 11, nr 14, nr 15, nr 17, nr 18 i nr 19. W 1994 r. przedszkola państwowe otrzymały nazwę przedszkola miejskie, a do ich administrowania powołano Miejski Zarząd Przedszkoli i Żłobków. W pierwszych latach XXI w. pomnożono ilość imprez międzyprzedszkolnych, a ich organizacji podejmowały się poszczególne przedszkola. Utrzymywano systematyczne kontakty z zawodowymi grupami aktorów, którzy regularnie odwiedzali przedszkola z małymi spektaklami teatralnymi. Do programu zajęć dodatkowych wprowadzono m.in. język angielski, zespoły artystyczne, szachy i imprezy związane z polskimi zwyczajami. Coraz więcej placówek podjęło się wydawać własną gazetkę. Włączano się do akcji ogólnopolskich i przystępowano do klubów o różnym profilu działalności. Stan placówek ustabilizował się, a nawet wzrosła ilość zapisów. W 2005 r. sieć mieleckich przedszkoli przedstawiała się następująco: nr 1 (ul. Mickiewicza 51), nr 2 (ul. Lwowska 3), nr 3 (ul. Ossolińskiego 1), nr 4 (ul. Spółdzielcza 2), nr 6 (ul. ks. Skargi 15), nr 7 (ul. Pułaskiego 3), nr 8 (ul. Tańskiego 5), nr 9 (ul. Pisarka 23), nr 12 (ul. Konopnickiej 4), nr 13 (ul. Łukasiewicza 1), nr 16 (ul. Chałubińskiego 1) i nr 20 (ul. Warneńczyka 2) oraz Przedszkole Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w osiedlu Rzochów. W pierwszych latach XXI w. obok przedszkoli publicznych powstawały niepubliczne. Pierwszymi placówkami tego rodzaju w Mielcu były Przedszkole Niepubliczne Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w osiedlu Rzochów (2002) i Niepubliczny Punkt Przedszkolny w Centrum Edukacji i Rozwoju Dziecka „Żaczek” (2007). W latach 2009-2012 zorganizowano 6 kolejnych niepublicznych placówek przedszkolnych w osiedlach z największą ilością małych dzieci. W przedszkolach miejskich (z wyjątkiem nr 1 i nr 2) wykonano termomodernizację budynków i położono nowe tynki. W niemal wszystkich przedszkolach przeprowadzono remonty i modernizację wnętrz. Sukcesywnie unowocześniano wyposażenie i modernizowano place zabaw. Poza standardowym programem we wszystkich placówkach realizowano programy autorskie i wprowadzano innowacje pedagogiczne. Dla dzieci starszych (5, 6 lat) wprowadzono „spotkania z językiem angielskim”. Po wykonaniu modernizacji przedszkola nr 3, 16 i 20 uzyskały status placówek integracyjnych. Placówki rywalizowały ze sobą w różnych konkursach (m.in. „Scenażeria” w SCK) i zawodachWspółpracowały z Klubami Seniora i placówkami opieki społecznej oraz schroniskiem dla zwierząt. We wrześniu 2013 r. do przedszkoli publicznych uczęszczało 1900 dzieci, a do niepublicznych – 327. W następnych latach rosła ilość przedszkoli niepublicznych. Według stanu na dzień 31 XII 2018 r. funkcjonowało 12 przedszkoli miejskich (nr 1, 2, 3, 4, 6, 7, 8, 9, 12, 13, 16 i 20) i uczęszczało do nich 1644 dzieci oraz 10 przedszkoli niepublicznych, które obejmowały opieką 677 dzieci. W 2019 r. przybyło dwa przedszkola niepubliczne. Do 24 przedszkoli uczęszczało 2383 dzieci, w tym do 12 miejskich – 1674 i do 12 niepublicznych – 709. W kolejnych latach liczba przedszkoli powiększyła się o jedno niepubliczne, rosła też liczba dzieci uczęszczających do przedszkoli. W roku szkolnym 2021/2022 do 24 przedszkoli uczęszczało 2473 dzieci, a w roku 2022/2023 – 2817.
PRZEDSZKOLA NIEPUBLICZNE, placówki wychowania przedszkolnego tworzone na podstawie ustawy z dnia 7 IX 1991 r. o systemie oświaty oraz rozporządzenia MEN z dnia 31 VIII 2010 r. w sprawie rodzajów innych form wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu ich działania. Pierwszymi placówkami tego rodzaju w Mielcu były Przedszkole Niepubliczne Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w osiedlu Rzochów (2002) i Niepubliczny Punkt Przedszkolny w Centrum Edukacji i Rozwoju Dziecka „Żaczek” (2007). Wzrost zainteresowania prowadzeniem takich placówek nastąpił w latach 2009-2011. Jego efektem było zorganizowanie 3 niepublicznych przedszkoli w najmłodszych osiedlach Mielca. *Niepubliczne Przedszkole „Mistrzowie Zabawy”, powstało w 2010 r. z inicjatywy Jolanty Stępień i przy wsparciu jej męża Jacka Stępnia. Mieści się w domu rodzinnym przy ul. Budowlanej 12 (osiedle Dziubków). Jego organem prowadzącym jest Jolanta Stępień, która ponadto pełni funkcję dyrektora. Placówka funkcjonuje w ogólnopolskiej sieci placówek „Mistrzowie Zabawy”. Posiada akredytację Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej na prowadzenie szkoleń dla opiekunów dziecięcych, uprawniających do pracy w żłobkach. Poza zajęciami standardowymi prowadzi: język angielski, logorytmikę, logopedyczne zabawy grupowe, gimnastykę twórczą, kółko muzyczne i wczesną naukę czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną prof. J. Cieszyńskiej. *Niepubliczne Przedszkole „Szczęśliwe Dziecko”, rozpoczęło działalność od roku szkolnego 2009/2010. Jego siedzibą jest budynek przy ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego 4A/6 (osiedle Smoczka). Założycielką i organem prowadzącym jest Agnieszka Jastrzębska, a dyrektorem Agnieszka Kopacz. Obok zajęć standardowych placówka prowadzi: gimnastykę, rytmikę, język angielski, zajęcia logopedyczne, pływanie, taniec, kółko teatralne, artreterapię, katechezę i zajęcia w ramach projektu „Mali Odkrywcy”.*Niepubliczny Punkt Przedszkolny w Centrum Edukacji i Rozwoju Dziecka „Żaczek”, prowadzi działalność od roku szkolnego 2007/2008. Zajmuje pomieszczenia w budynku przy ul. F. Chopina 18A. Organem prowadzącym i dyrektorem jest Danuta Styczeń. Poza programem wychowania przedszkolnego prowadzone są zajęcia edukacji prozdrowotnej, język angielski, zajęcia logopedyczne, zajęcia ruchowe z elementami gimnastyki korekcyjnej i zajęcia umuzykalniające z elementami tańca. *Przedszkole Niepubliczne „Bajkowe Przedszkole”, zostało uruchomione 5 IX 2011 r. z inicjatywy Fabioli Słyś-Rolek przy wsparciu męża Mariusza Rolka. Organem prowadzącym jest Fabiola Słyś-Rolek, a dyrektorem Anna Śpiewak. Placówka prowadzi działalność w budynku przy ul. Metalowców 19 (osiedle Dziubków). Zajęciami dodatkowymi są: język angielski, rytmika, gimnastyka korekcyjna, zajęcia logopedyczne i teatralne oraz spotkania z oligofrenopedagogiem. Placówka współpracuje z Przedszkolami Miejskimi nr 9 i 16. Od lutego 2013 r. uruchomiono filię przy ul. H. Sienkiewicza 67.*Przedszkole Niepubliczne Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus – placówka została przedstawiona w ramach hasła: Karmelitanki Dzieciątka Jezus (tom 3, str. 297). *Przedszkole Niepubliczne „Mali Odkrywcy”, rozpoczęło działalność 23 VI 2012 r., a pierwsze zajęcia odbyły się 2 VII. Siedzibą placówki jest CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej 4. Założycielką i organem prowadzącym jest Katarzyna Kwiatek, a dyrektorem Maria Białek. Działalność programowa placówki prowadzona jest na podstawie programu „Dobry start przedszkolaka” Moniki Rościszewskiej-Woźniak, wzbogaconego o inne metody i programy. Zajęcia edukacyjne obejmują tematykę: społeczną, przyrodniczą, językową, matematyczną, muzyczną i plastyczną, a ich uzupełnieniem są różne formy zajęć ruchowych. W 2018 r. czynne były Niepubliczne Przedszkola (lub Przedszkola Niepubliczne): Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, „Szczęśliwe Dziecko”, „Bajkowe Przedszkole”, „Mistrzowie Zabawy”, „Mali Odkrywcy”, Artystyczno-Językowe przy Centrum Edukacji i Rozwoju Dziecka „Żaczek”, „Słoneczko”, „Bajkowa Akademia”, „Św. Józefa” i „Mieleckie Smerfy”. W roku szkolnym 2022/2023 przybyło 1 przedszkole niepubliczne, a do 13 przedszkoli niepublicznych uczęszczalo 1099 dzieci.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 1 IM. KUBUSIA PUCHATKA przy ul. A. Mickiewicza 51 zostało zorganizowane w 1946 r. z inicjatywy przewodniczącego MRN i wiceburmistrza Jana Chruściela jako Przedszkole Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu. Początkowo borykało się z wieloma trudnościami, m.in. nie posiadało odpowiedniego sprzętu i zabawek, cierpiało na brak dostatecznych środków na dożywianie dzieci, a teren wokół obiektu był nieuporządkowany i nieogrodzony. Od 1949 r. zaczęto korzystać z funduszy TPD w Rzeszowie, toteż sytuacja finansowa poprawiła się. W 1952 r. nadbudowano jedno piętro, uzyskując lepsze warunki lokalowe, a w 1960 r. placówka została włączona do sieci państwowej jako Przedszkole Państwowe nr 1. Na terenie przedszkolnym urządzono alejki i zbudowano małą architekturę zabawową. W 1966 r. rada pedagogiczna podjęła decyzję o pracy nad programem „Przedszkole wiodące z uwzględnieniem pracy z dzieckiem na powietrzu”. Rozwinięto różne formy pracy artystycznej i wprowadzono wiele zajęć z dziećmi na wolnym powietrzu, m.in. spożywano posiłki w specjalnie zbudowanej mini-stołówce. Te i inne nowatorskie pomysły, których inspiratorką była najczęściej dyrektor Zofia Węgrzyn, sprawiły, że placówce powierzano większość konferencji metodycznych nauczycieli przedszkolnych i nazywano ją „bazową”. Specjalne podziękowanie za owocna pracę przesłał minister oświaty i szkolnictwa wyższego, a zainteresowanie przedszkolem wykazały także redakcje „Wychowania Przedszkolnego” i „Misia”. Nie zapominano o TPD-owskim rodowodzie i systematycznie współpracowano z tą organizacją, a nawet przez wiele lat udostępniano część pomieszczeń na piętrze na siedzibę mieleckiego ZM TPD. W 1996 r. w ogrodzie przedszkolnym odbyła się uroczysta akademia z okazji 50-lecia działalności placówki, w której poza społecznością przedszkola uczestniczyli byli nauczyciele i pracownicy oraz absolwenci. W 1998 r. przeprowadzono modernizację budynku, unowocześniając pomieszczenia i wyposażenie. W 2000 r., po przeprowadzeniu referendum, podjęto decyzję o nazwaniu przedszkola imieniem Kubusia Puchatka. Od tego czasu corocznie organizowane są imprezy związane tematycznie z tą bajkowa postacią, m.in. „Jesienny bal z Kubusiem Puchatkiem”. Przedszkole jest głównym organizatorem corocznych międzyprzedszkolnych akcji „Puzzle moją układanką” i „Pomóżmy zwierzętom leśnym przetrwać zimę”. Prowadzone są zajęcia dodatkowe: rytmika, język angielski, spotkania teatralne i nauka pływania oraz warsztaty (logopedyczne, plastyczne, teatralne i informatyczne. W roku szkolnym 2005/2006 do 5 oddziałów przedszkola uczęszcza 130-135 dzieci. W kolejnych latach wykonano szereg remontów bieżących oraz unowocześniano wyposażenie. Placówka jest organizatorem międzyprzedszkolnego konkursu układania puzzli.
Dyrektorzy: Zofia Bogdan (?-1955), Marta Lonczak (1955-1956), Zofia Węgrzyn (1956-1976), Zofia Kamuda (1976-1981), Maria Cabaj (1981-1998), Grażyna Stachowicz (1998-).
Nauczyciele w latach 1956-2005: Józefa Buziak, Elżbieta Ciejka, Halina Cyran, Czesława Drożdż, Agata Duracz, Stanisława Flis, Zofia Halada, Maria Jarmoluk, Renata Kmiecik, Czesława Korpanty, Marta Lonczak, Wanda Piekarska, Halina Pyzikiewicz, Ewa Sasor, Helena Sasor, Wiesława Skowronek, Halina Wolska, Beata Wrzesień i Zofia Zaskalska.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Anna Bernat, Maria Białek, Agnieszka Borek, Lidia Borowiec-Decowska, Magdalena Broda, Dorota Chrabąszcz, Barbara Czajowska, Marta Gromny, Aneta Hyjek, Renata Hyjek, Danuta Kaczor, Izabela Kardyś, s. Anna Kawecka, Daria Kijak-Kotwica, Maciej Kosztyła, s. Monika Kotwica, Marta Koźbiel, Grażyna Kulpa, Monika Lwowska, Anna Łącz-Gaj, Ewa Maziarz, Iwona Maziarz, Magdalena Miłoś, Barbara Pach, Agnieszka Pastuszka, Ewa Płowecka, Danuta Podraza, Justyna Rajca, Dorota Rudolf, Anna Stefaniak, Joanna Szatkowska, Małgorzata Taras.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 2 przy ul. Lwowskiej 3 jest kontynuatorem działalności Ochronki Towarzystwa św. Wincentego a’ Paulo i Państwowego Przedszkola nr 2. Budynek przedszkolny zbudowano w latach 1935-1936 z inicjatywy biskupa Franciszka Lisowskiego wizytującego w 1935 r. parafię św. Mateusza. Do nowego obiektu przeniesiono Ochronkę, która prowadziły siostry józefitki. (Szerzej w hasłach: Józefitki i Ochronka.) W czasie okupacji hitlerowskiej siostry prowadziły sierociniec oraz przygotowywały posiłki dla najuboższych i potrzebujących. Po wojnie powróciły do prowadzenia sierocińca i przedszkola. W 1949 r. władze oświatowe zlikwidowały dzieciniec, pozostawiając józefitkom prowadzenie przedszkola. W 1951 r. rozwiązano Towarzystwo św. Wincentego a’ Paulo, w 1954 r. przejęto na własność skarbu państwa budynek Ochronki i teren, na którym się znajdował. W zajęciach prowadzonych przez siostry józefitki dominowały formy artystyczne i ruchowe, a ponadto sporo czasu poświęcano na naukę modlitwy i inne formy wychowania religijnego. Szczególnym zainteresowaniem mieleckiego społeczeństwa cieszyły sie przez wiele lat „Jasełka”. 28 XII 1961 r. władze administracyjne zakazały siostrom prowadzenia przedszkola, a w 1963 r. przymusowo je wysiedliły. W obiekcie od 1 I 1962 r. zorganizowano świeckie Państwowe Przedszkole nr 2. W pierwszych latach jego funkcjonowania przeprowadzono modernizację budynku, dostosowując go do wymagań dydaktyczno-wychowawczych, a także ogrodu, który urządzono dla potrzeb zabaw i gier dziecięcych. Po staraniach na początku lat 90. parafia św. Mateusza w Mielcu otrzymała 24 III 1993 r. od władz państwowych prawo własności budynku i parceli przedszkolnej. Uwzględniając jednak braki lokalowe mieleckich placówek oświatowo-wychowawczych parafia wynajęła bezpłatnie budynek i parcelę Miejskiemu Przedszkolu nr 2. Placówka ta kontynuuje artystyczne tradycje swych poprzedników i prowadzi wiele form kulturalno-rekreacyjnych, m.in.: Bal Małego Ekologa, Dzień Czyściocha, Igraszki teatralne, Spotkania Wielkanocne, Spotkania Wigilijne-Jasełka, bale karnawałowe oraz kółka zainteresowań: baletowe, plastyczne, recytatorskie i teatralne. Przedszkole prowadzi też akcje ekologiczne np. zbiórki makulatury i baterii, dzięki którym organizowane są wycieczki. Uczęszcza około 80 dzieci w trzech oddziałach. Wykonano szereg remontów bieżących oraz unowocześniano wyposażenie. W 2008 r. dotychczasowa dyrektor Teresa Rykowska przeszła na emeryturę, a nowym dyrektorem placówki została Danuta Wiszyńska.
Dyrektorzy: Marta Lączak (1964-1983), Teresa Rykowska (1983-2008), Danuta Wiszyńska (2008-2021), Karolina Kędzior (2021-)
Nauczyciele w latach 1964-2005: Zofia Baniak, Łucja Borowiec, Maria Cukierda, Bogusława Garbacz, Alicja Gumienna, Barbara Jankowska, Józefa Mikuła, Helena Ozimek, Marzena Sanecka, Alicja Sowizdrzał, Maria Sudoł, Danuta Wiszyńska, Anna Wróbel.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Anna Bernat, Maria Białek, Marlena Biduś, Agnieszka Brodowska, Małgorzata Cichowska, Barbara Czajowska, Przemysław Gabik, Bogusława Garbacz, Krystyna Januszewska-Podpłomyk, Bożena Jędrychowska, s. Anna Kawecka, Magdalena Klapa, Jolanta Kozioł, Karolina Kozioł, Grażyna Kulpa, Katarzyna Madej, Magdalena Miłoś, Beata Mizera, Iwona Pańczyk, Agnieszka Pastuszka, ks. Jerzy Ptak, Jadwiga Pyzikiewicz.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 3 (wcześniej PAŃSTWOWE PRZEDSZKOLE NR 3) przy ul. Ossolińskich 1 zostało wybudowane w latach 1966-1967 i oddane do użytku 1 VII 1967 r. W obiekcie urządzono 4 sale zajęć dla 4 oddziałów oraz salę gimnastyczno-imprezową. Pierwszym kierownikiem placówki mianowano Rozalię Biernat. Od 1970 r. zakładem opiekuńczym był Wydział Głównego Mechanika WSK Mielec, a od 1972 r. Wydział 23 WSK. Poza siedzibą główną PP nr 3 prowadziło Ognisko Przedszkolne przy ODK MSM (do 1983 r.). Działalność dydaktyczno-wychowawczą wzbogacano ciekawymi spotkaniami, m.in. z reprezentacją Kuby w siatkówce juniorek (grała w turnieju w Mielcu), olimpijczykiem Henrykiem Trembickim (Tokio, 1964, podnoszenie ciężarów), prezesem ZIW w Mielcu Stanisławem Majorem, dziećmi niemieckimi i artystami z ZPiT „Mazowsze”. W latach 1980-2004 funkcję dyrektora pełniła Zofia Cyculeńko. W tym okresie ważniejszymi wydarzeniami były: podziękowania od Ojca Świętego Jana Pawła II za list gratulacyjny od społeczności przedszkola, utworzenie grupy integracyjnej i wygospodarowanie dodatkowej sali na jej działalność, przeprowadzenie remontu (z udziałem rodziców i pracowników przedszkola), nawiązanie współpracy z Domem Pomocy Społecznej i Klubem Seniora w SDK oraz wystawienie „Jasełek” w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W ramach zajęć dodatkowych zorganizowano kółka plastyczne, teatralne i taneczne. Uczestniczono w akcji charytatywnej „Góra grosza” oraz akcji „Cała Polska czyta dzieciom” (cały rok 2004/2005 uczniowie z Gimnazjum nr 2 czytali przedszkolakom bajki). Od 2005 r., po przeprowadzonym konkursie, stanowisko dyrektora objęła Bożena Budaj. Sukcesami tego roku były m.in.: 3 miejsce na I etapie i 2 miejsce na II etapie Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego „Zapobiegajmy pożarom”. W dalszych latach wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw, a także unowocześniono wyposażenie. Przedszkole ma status placówki integracyjnej. Jest organizatorem konkursów dla dzieci niepełnosprawnych. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw, a także unowocześniono wyposażenie. Przedszkole ma status placówki integracyjnej. Jest organizatorem konkursów dla dzieci niepełnosprawnych. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw, a także unowocześniono wyposażenie. Przedszkole ma status placówki integracyjnej. Jest organizatorem konkursów dla dzieci niepełnosprawnych.
Dyrektorzy: Rozalia Biernat (1967–1980), Zofia Cyculeńko (1980–2004), Bożena Budaj (2005–).
Nauczyciele w latach 1967-2005: Olga Apollo, Maria Baran, Maria Białek, Marta Białek, Bożena Budaj, Danuta Dziadosz, Władysława Fila, Elżbieta Gaj, Elżbieta Kaczmarczyk, Barbara Kapinos, Maria Komisarz, Józefa Kubik, Jadwiga Łępa, Kazimiera Magda, Barbara Mądro, Jadwiga Mleczko, Urszula Pietruszka, Krystyna Skowron, Barbara Smolak, Zofia Strzałka, Renata Szumełda, Anna Wojciechowska, Helena Wojnarowska, Janina Wrażeń, Sabina Wnuk, Zofia Zych.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Grażyna Babula, Anna Bernat, Tomasz Borzęcki, Magdalena Falarz, Anna Foryt, Dorota Frydrych-Fila, Karolina Gajek, Magdalena Gołąb, Beata Grabiec, Monika Herchel, Katarzyna Jaszcz, Ewa Jaworska, Bożena Jędrychowska, Barbara Kapinos, Jolanta Kapusta, Magdalena Kobiela, Małgorzata Krawczyk, Maciej Kukułka, Matylda Leja (Kurmaniak), Krzysztof Lis, Anna Łącz-Gaj, Ewa Michałek, Marcelina Mosior-Świć, Joanna Osnowska, Katarzyna Pruś, Regina Romaszuk, Monika Sekuła, Barbara Smolak, Maciej Światowiec, Joanna Trela-Gudz, Ilona Zmorzyńska.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 4 (wcześniej PAŃSTWOWE PRZEDSZKOLE NR 4) przy ul. Spółdzielczej 2 zostało wybudowane w 1972 r. i rozpoczęło działalność od roku szkolnego 1972/1973. Jego pierwszą dyrektorką i organizatorką była Maria Sroka. W pierwszych latach pracy placówka borykała się z kłopotami sprzętowymi, ale pomoc opiekuńczych wydziałów WSK i później Zakładu Aparatury Paliwowej pozwoliła na skompletowanie wyposażenia sal i pomieszczeń oraz przedszkolnego ogrodu. Funkcjonowały cztery oddziały, a przez niektóre lata organizowano dodatkowo oddział piąty, w zależności od potrzeb środowiska. Od początku funkcjonowania placówka współpracowała z pobliskim Osiedlowym Domem Kultury MSM, głównie poprzez udział w imprezach artystycznych („Przeglądy Twórczości Przedszkolnej”) i rekreacyjnych. W 1974 r. zorganizowano dla dzieci naukę pływania. Z czasem doposażono przedszkole oraz rozwinięto różne formy pracy z dziećmi, korzystając z funkcjonalnie urządzonej sali gimnastycznej. Organizowane są w niej uroczystości i imprezy (np. „Kalambury”, „Szansa na sukces”, „Wierszykowo”), zajęcia dodatkowe, m.in.: rytmika, gimnastyka korekcyjna, szachy i język angielski oraz kółka: taneczno-wokalne „Roztańczona Gromagka”, teatralne „Figielek” i matematyczne. W 2003 r. zorganizowano naukę pływania, nawiązując do tradycji z lat 70. Organizowane są akcje dobroczynne: „Mikołajki dla dzieci ze Szpitala Powiatowego w Mielcu”, „Kiermasz Świąteczny”, „Na rzecz zwierząt ze schroniska” i „Konkurs plastyczny w ramach Wielkiej Orkiestry Światecznej Pomocy”. Przedszkole bierze też udział w akcji „Cała Polska czyta dzieciom”, co zgłoszono do Fundacji ABCXXI. Poza tradycyjną współpracą z Spółdzielczym Domem Kultury MSM od kilku lat placówka współpracuje także z Klubem Seniora „”Pogodna Jesień” oraz Samorządowym Centrum Kultury, uczestnicząc w przeglądach grup tanecznych „Pasikonik”, grup teatralnych „Scenażeria” i innych imprezach dla małych dzieci. Przedszkole wydaje „Gazetkę Przedszkolaka”, rozprowadzaną wśród rodziców. Od 2005 r. uruchomiono własną stronę internetową. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz unowocześniono wyposażenie.
Dyrektorzy: Maria Sroka (1972-1988), Jadwiga Kamuda (1988-2003), Elżbieta Świstro (2003-2023), Marta Koźbiel (2023-).
Nauczyciele w latach 1972-2005: Grażyna Adamczyk, Krystyna Adamiak, Zofia Błachowicz, Łucja Borowiec, Władysława Brzoza, Helena Butryn, Grażyna Ciepiela, Pelagia Dębicka, Felicja Dziuba, Barbara Karaś, Wiesława Korbiel, Maryla Kotwica, Renata Kusak, Władysława Kwaśniewska, Kazimiera Lewiarz, Ewa Pałasz, Kazimiera Pazdro, Teresa Polak, Elżbieta Rudnik, Danuta Rusin, Jolanta Siedlęczka, Józefa Skop, Halina Skóra, Maria Staniszewska, Józefa Strzępka, Barbara Szot, Krystyna Śliwa, Anna Wiącek, Elżbieta Woźniak i Wiesława Wrona.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Barbara Czajowska, Magdalena Falarz, Ewa Głód, Marcelina Kaczówka, Jadwiga Kamuda, Barbara Mądro, Joanna Nowakowska, Agata Pawłusiak, Halina Piechota, Ewelina Radoń, Kinga Stępień, Joanna Szatkowska, Katarzyna Szypuła, Maciej Światowiec, Bożena Świszcz.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 6 (wcześniej PAŃSTWOWE PRZEDSZKOLE NR 6), wybudowano je w 1976 r. przy ul. Piotra Skargi w ramach budowy osiedla M. Kopernika. Otwarcie przedszkola nastąpiło 19 VII 1976 r. Miało pięć oddziałów i przyjęło 222 dzieci. Od początku było dobrze wyposażone, a ponadto posiadało ładne otoczenie i dobrze zagospodarowany ogród. Dużą pomoc otrzymało od Wydziału 06 WSK Mielec. Od początku funkcjonowania wiele czasu przeznaczano na zajęcia artystyczne. W ostatnich latach przodują kółko plastyczne i formacja cheerleaderek. W 2002 r. zorganizowano Klub Małego Europejczyka „Szósteczka”. Jego działalność została zarejestrowana w Centrum Edukacji Europejskiej w Rzeszowie i Warszawie. W ramach działalności Klubu każdego roku dzieci biorą udział w konkursie „Europa w szkole”, a w 2005 r. jedna z prac plastycznych zdobyła I miejsce w etapie wojewódzkim. 13 I 2004 r. placówka otrzymała certyfikat przyjęcia do Rejonowej Rzeszowskiej Sieci Szkół i Placówek Promujących Zdrowie i jest odtąd „Przedszkolem Promującym Zdrowie”. Corocznie, wspólnie z Przedszkolem Miejskim nr 13, organizuje Olimpiadę Sportową, w której udział biorą dzieci ze wszystkich przedszkoli mieleckich oraz z Woli Mieleckiej i Wylowa. Jako jedyne przedszkole w województwie bierze udział w „Europejskim Dniu Wiosny” (święto dzieci i młodzieży w Europie) oraz wzięło udział w akcjach charytatywnych o zasięgu europejskim: „Złotówka na wodę” i „Kartka z Biesłanu”. Od wielu lat przedszkole współpracuje ze Stowarzyszeniem im. Brata Alberta w Mielcu, m.in. dwa razy w roku organizowane są akcje charytatywne pod hasłem „Dzieci – bliźniemu”, do których chętnie przyłączają się rodzice i sponsorzy. Prowadzona jest „Kronika Absolwentów”, która pomaga w śledzeniu dalszych losów wychowanków. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw i unowocześniono wyposażenie. „Szóstka” jest współorganizatorem (z Przedszkolem nr 13) międzyprzedszkolnej „Małej Olimpiady”. W 2019 r. placówka otrzymała Krajowy Certyfikat Przedszkola Promującego Zdrowie.
Dyrektorzy: Helena Czerwińska (1976-1985), Helena Sasor (1985-1991), Elżbieta Jachyra (1991-1994), Anna Mądry (1994-).
Nauczyciele w latach 1976-2005: Beata Baran, Ludmiła Chmiel, Władysława Cieśla, Ewa Domagała, Ewa Dziaduch, Ewa Graniczka, Barbara Hersztek, Elżbieta Jachyra, Łucja Kaczmarczyk, Barbara Kieraś, Alicja Kocoł, Grażyna Kokoszka, Iwona Kołacz, Łucja Krężel, Bogusława Kukułka, Grażyna Łaba, Jadwiga Łępa, Maria Majcher, Dorota Małodzińska, Helena Mondziel, Danuta Myszka, Renata Nowak, Ewa Padwińska, Maria Paluszek, Paulina Pryga, Halina Pyzikiewicz, Edyta Rembisz, Urszula Ryba, Anna Sobczak, Joanna Sobol, Teresa Stala, Łucja Strzępka, Danuta Szpakowska, Krystyna Śliwa, Agnieszka Węgrzyn, Helena Wojnarowska, Alicja Zachariasz, Beata Zaskalska, Bożena Ździebło.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Ilona Babiec, Izabela Bieniek, Ewa Brajerska, Magdalena Broda, Ewa Głowacka-Balon, Magdalena Gołąb, Barbara Hersztek, Katarzyna Jaszcz, Monika Kościelny, Danuta Maziarz, Magdalena Miłoś, Marcelina Mosior-Świć, Iwona Pańczyk, Paulina Pryga, Renata Stachowicz (Kudłaty), Teresa Stawecka, Joanna Szatkowska, Anna Woźniak, Marcin Woźniak, Joanna Wrzesień.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 7, zostało wybudowane przy ul. K. Pułaskiego 3 i oddane do zagospodarowania 29 IX 1977 r. Jego pierwszym dyrektorem i organizatorem była Maria Jemioło. Po 10 dniach, przy ogromnym zaangażowaniu personelu i rodziców, udało się jej doprowadzić do pełnej gotowości na przyjęcie ponad 230 dzieci. Uroczyste rozpoczęcie działalności odbyło się 10 X 1977 r. Opóźnione prace budowlane spowodowały, że do tego czasu część dzieci zapisanych do PP 7 czasowo przebywała w Filii Przedszkola WSK nr 2. Główny inwestor – Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa i zakład opiekuńczy – OBR WSK Mielec przyczyniły się do pełnego wyposażenia placówki, a po oddaniu do użytku przedszkolnego ogrodu stała się ona bardzo dobrą wizytówką osiedla S. Żeromskiego i miasta. Wprowadzała też nowości do pracy z dziećmi, m.in. jako pierwsza w Mielcu zorganizowała dla dzieci przedszkolnych wstępną naukę języka angielskiego. Wielokrotnie powierzano placówce organizację konferencji metodycznych, także o charakterze ponadregionalnym, m.in. 18 IV 1989 r. w PP 7 odbyła się Krajowa Konferencji Wizytatorów Wychowania Przedszkolnego. Innymi ważnymi wydarzeniami były wizyta delegacji dyrektorów placówek wychowania przedszkolnego z Rumunii (28 VIII 1987 r.) oraz uroczystości z okazji 10-lecia Przedszkola (10 X 1987 r.). Tradycją stały się: andrzejki, mikołajki, jasełka, Bal Noworoczny, Dzień Babci i Dziadka, Dzień Matki, Dzień Dziecka i Wieczór Wigilijny (od 2002). Odbywano spotkania z przedstawicielami różnych zawodów. Uczestniczono w konkursach i festiwalach międzyprzedszkolnych. Organizowano wyjścia do kina, teatru, muzeum i cyrku, a także wycieczki autokarowe do pobliskich miejscowości, m.in.: Baranowa Sandomierskiego, Pilzna, Niwisk, Przecławia, Rzemienia i Chorzelowa oraz okolic Ciężkowic. W programie zajęć dodatkowych wprowadzono gimnastykę korekcyjną i rytmikę. Uczestniczono w akcjach „I ty możesz zostać Świętym Mikołajem” oraz „Pomóżmy zwierzętom leśnym przetrwać zimę”. Elementem wyróżniającym placówkę jest także oryginalna i niezwykle barwna plastyczna kompozycja przestrzenna w hallu, obrazująca aktualną porę roku. Prowadzona jest strona internetowa przedszkola. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw i unowocześniono wyposażenie.
Dyrektorzy: Maria Jemioło (1977-1993), Wiesława Pęgiel (1994-2023), Beata Baran (2023-)
Nauczyciele (w latach 1977-2005): Halina Augustyn, Maria Baran, Władysława Bednarz, Maria Dudzik, Ewa Jakubowska-Ochalik, Bożena Kochanowska, Maria Kozłowska, Małgorzata Leśniak, Krystyna Mrozek, Małgorzata Olszewska, Bernadeta Reipold, Urszula Ryba, Teresa Rykowska, Maria Rzemień, Bożena Salamaga, Teresa Starzyk.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Grażyna Antoń, Marta Armata, Anna Bernat (Kielin), Agnieszka Borek, Barbara Cisło, Barbara Czajowska, Magdalena Falarz, Ewa Głowacka-Balon, Magdalena Gołąb, Beata Grabiec, Katarzyna Jaszcz, Marcelina Kaczówka, Magdalena Kamińska, Bogumiła Krężel, Joanna Łukasik, Magdalena Migryt, Małgorzata Miraś, Iwona Pańczyk, Beata Paździor, Justyna Rajca, Katarzyna Sawicka-Gąsior, Monika Sekuła, Teresa Stawecka, Joanna Szatkowska, Maciej Światowiec, Bożena Świszcz, Bożena Wilk, Anna Wrażeń, Joanna Wrzesień, Joanna Występek.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 8, zostało wybudowane przy ul. Tańskiego na powstającym osiedlu J. Krasickiego (później os. Lotników) w latach 1978-1979 i urządzone przy udziale rodziców i pracowników przedszkola. Jego otwarcie nastąpiło 1 III 1979 r. Od początku cieszyło się dużą popularnością (5 oddziałów, 9 nauczycieli, około 200 dzieci) i nie było w stanie przyjąć wszystkich chętnych. Ze względu na prace budowlane (bloki mieszkalne, ulice, infrastruktura osiedlowa) pierwsze lata placówki były bardzo trudne. Dodatkowym utrudnieniem był brak gazu, toteż korzystano z pomocy Przedszkola Społecznego TPD, znajdującego się w sąsiednim bloku mieszkalnym, a także Przedszkola Państwowego Nr 6 przy ul. Ks. P. Skargi. Szczególną rolę w tym okresie odegrała pierwsza dyrektorka przedszkola Wanda Frankiewicz, która uruchomiła funkcjonowanie placówki i inspirowała środowisko do udzielania różnych form pomocy. M.in. siłami społecznymi urządzono ogród przedszkolny i wyposażano przedszkole w potrzebny sprzęt. W latach 90. prowadząca placówkę dyr. Zofia Błachowicz doprowadziła do wzbogacenia bazy dydaktycznej oraz podejmowania przez nauczycieli nowatorskich metod pracy z dziećmi. Kierunek ten utrzymała i rozwija aktualna kadra pedagogiczna, kierowana przez dyr. Urszulę Rucką. Dbałość o wszechstronny rozwój dziecka pozostała priorytetem działalności, ale szczególną rolę odgrywają w tej placówce formy (kółka: plastyczne, taneczne i teatralne, występy, przeglądy, konkursy), służące twórczemu i artystycznemu rozwojowi dzieci. Innowacją pedagogiczną jest nauka czytania metodą Domana, Majchrzaka i Bogdanowicza, wprowadzana od najmłodszych grup. Realizowane są programy autorskie: „Mali Ekolodzy” i „Mali Europejczycy” oraz zajęcia dodatkowe z języka angielskiego, rytmiki i szachów. Przedszkole współpracuje z m.in. Filią Miejskiej Biblioteki SCK i Szkołą Podstawową Nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia”. Organizowane są też m.in.: „dni otwarte”, debaty pedagogiczne i psychologiczne, zajęcia pokazowe oraz różne uroczystości. Jedną z nich były obchody 25-lecia przedszkola, zorganizowane w roku szkolnym 2004/2005. Aktualnie do placówki uczęszcza około 150 dzieci. Wykonano termomodernizację budynku i inne remonty wewnętrzne oraz zmodernizowano plac zabaw i unowocześniono wyposażenie. Za udział w ogólnopolskiej akcji „Bezpieczne wakacje” w 2013 r. przedszkole otrzymało certyfikat „Bezpieczne przedszkole”.
Dyrektorzy: Wanda Frankiewicz (1979-1990), Zofia Błachowicz (1990-1998), Urszula Rucka (1998-2018), Barbara Smajdor (2018-nadal).
Nauczyciele w latach 1979–2005: Agnieszka Chłopek, Małgorzata Herula, Elżbieta Kaczmarczyk, Janina Kawa, Maria Kopeć, Mirosława Kotula, Stefania Krawiec, Bogusława Krupa, Kazimiera Magda, Grażyna Olszowska, Jadwiga Pieróg, Anna Pszeniczna, Agata Przybyło-Olszewska, Halina Rzeszucińska, Barbara Smajdor, Elżbieta Sobczyk, Maria Sudoł, Anna Wojciechowska, Marta Wójcik, Anna Zięba.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Agnieszka Borek, Agnieszka Brodowska, Barbara Czajowska, s. Elżbieta Figurniak, Bożena Golba, Danuta Kaczor, Karolina Kozioł, Anna Lasota, Katarzyna Majka-Kosztyła, Agnieszka Marek, Aneta Mazurkiewicz, Magdalena Migryt, Magdalena Miłoś, Maria Mucha, Barbara Pach, Kinga Przeworska, Agata Pszeniczna, Jadwiga Pyzikiewicz, Justyna Rajca, Katarzyna Sawicka-Gąsior, Irena Skórska, Elżbieta Sobczyk, Danuta Sypek, Joanna Szatkowska, Joanna Trela-Gudz, Anna Wrzesień.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 9 zostało wybudowane w 1980 r. przy ul. M. Pisarka 23 jako drugie na osiedlu J. Krasickiego (później os. Lotników). Oddanie do użytku nastąpiło 14 VIII 1980 r. Był to budynek typu „szwedzkiego”, jeden z pięćdziesięciu wybudowanych wówczas w Polsce. Jego pierwszym dyrektorem i organizatorem była Krystyna Skowron. W rekordowo krótkim czasie (dwa tygodnie) udało się jej oraz personelowi i rodzicom wyposażyć i urządzić placówkę tak, że działalność można było rozpocząć 1 IX. W pierwszym roku uczęszczało doń 175 dzieci w 5 oddziałach. Z czasem unowocześniono wnętrze przedszkola oraz urządzono ogród. W działaniach tych dużą pomoc nieśli rodzice oraz zakład opiekuńczy ZUR-SOWI, wykonujący prace remontowe i modernizacyjne. Od 1989 r. nad dalszym rozwojem placówki czuwały dyrektor Józefa Strzępka i metodyk Maria Komisarz, dla której „dziewiątka” była od 1987 r. placówką macierzystą i miejscem wprowadzania nowych metod pracy z dzieckiem zgodnych z pedagogiką humanistyczną. Konsekwencją tej nowatorskiej działalności było częste powierzanie placówce organizacji konferencji i warsztatów dla nauczycieli z Mielca i rejonu mieleckiego. W pierwszych latach XXI w. obok programów MENiS realizowane są programy autorskie nauczycieli: „Profilaktyczna Szkoła Świadomego Bycia Sobą”, „Program Wychowawczy”, „Rodzice w Przedszkolu”, Program Już Czytam”, „Program Adaptacyjny”. W 2002 r. Przedszkole zorganizowało miejski konkurs plastyczny, który zainicjował organizację konkursów międzyprzedszkolnych w różnych dziedzinach artystycznych. Funkcję reprezentacyjną placówki pełni zespół taneczny „Dziewiąteczka”, który uczestniczy w różnych imprezach międzyprzedszkolnych i prezentuje się na uroczystościach organizowanych we własnej siedzibie. Spośród wielu cyklicznych imprez szczególnym zainteresowaniem cieszą się: andrzejki z aukcją prac dziecięcych, konkurs „Jesienne dziwadełka”, bale choinkowe i kiermasze stroików świątecznych, z których dochód przeznaczony jest na zakup nowych zabawek. Okazjonalnie wydawane jest własne pismo „Dziewiąteczka”. Od roku 2004/2005 przedszkole należy do Klubu Czytających Przedszkoli w ramach akcji „Cała Polska czyta dzieciom”. Spośród kontaktów ze środowiskiem szczególnie cennym jest współpraca z Warsztatami Terapii Zajęciowej, funkcjonującymi także na osiedlu Lotników. Pod koniec roku 2005/2006 społeczność przedszkola przyjęła nazwę „Baśniowa Kraina”. W latach 2010-2012 wykonano termomodernizację budynku i unowocześniono wyposażenie. W jesieni 2010 r. obok budynku przedszkola zbudowano minielektrownię wiatrową (wiatrak), której wytwarzana energia służy do grzania bieżącej wody w pomieszczeniach przedszkolnych. Także w 2010 r. dotychczasowa dyrektor Barbara Grzech została przeniesiona do Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisko głównego specjalisty-koordynatora ds. przedszkoli, a obowiązki dyrektora przejęła Krystyna Majka. Placówka jest organizatorem międzyprzedszkolnego konkursu plastycznego.
Dyrektorzy: Krystyna Skowron (1980-1989), Józefa Strzępka (1989-1999), Barbara Grzech (1999-2010), Krystyna Majka (2010-2017), p.o. Anna Maryniak (2017-2018), Anna Maryniak (2018-nadal).
Nauczyciele: Danuta Babiarz, Barbara Grzech, Maria Komisarz, Agnieszka Kowalska, Bożena Łączak, Beata Maciejowska, Krystyna Majka, Anna Maryniak, Helena Mondziel, Anna Obłudek, Alina Pękalska, Urszula Pietruszka, Monika Saj, Bożena Salamaga, Krystyna Skowron, Rozalia Słowik, Beata Sobowska, Małgorzata Stefanik, Józefa Strzępka i Anna Śpiewak.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Barbara Antoń, Kamila Babula, Anna Bekier, Agnieszka Borek, Tomasz Borzęcki, Anna Brach, Anna Ciejka-Schab, Małgorzata Dzieciuch, s. Elżbieta Figurniak, Dorota Grabiec, Katarzyna Klich, Monika Kościelny, Maciej Kukułka, Justyna Lange, Karolina Leśniak, Joanna Leśniowska, Katarzyna Majka-Kosztyła, Edyta Martela, Anetra Mazurkiewicz, Ilona Miłoszewska, Ewelina Mucha-Zawierucha, Barbara Pach, Iwona Pańczyk, Maria Papaj, Edyta Piątek, Agnieszka Podles, Katarzyna Pruś, Dagmara Pszeniczna, Ewelina Radoń, Agnieszka Romanek, Karolina Rudolf, Monika Sekuła, Barbara Smajdor, Agnieszka Szczerba, Sandra Szpera, Eliza Szyprowska, Magdalena Trojanowska, Joanna Wrzesień, Małgorzata Zych, Katarzyna Żarkowska.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 12 IM. MARII KONOPNICKIEJ, rozpoczęło działalność jako Przedszkole nr 2 WSK Mielec w 1953 r. Organizatorem jego pracy i pierwszym dyrektorem była Rozalia Biernat. W 1957 r. ulicy, przy której ulokowano placówkę, nadano patronat Marii Konopnickiej. W 1971 r. w przedszkolnym ogrodzie zamontowano samolot M-2, podarowany przez Aeroklub Mielecki. 25 VI 1982 r. przedszkole przyjęło imię Marii Konopnickiej, a w uroczystości uczestniczył jej prawnuk Jan Bielecki. Nawiązano też kontakty z przedszkolem w Malborku i Muzeum M. Konopnickiej w Żarnowcu. Odtąd wiele form jego działalności wiąże się z ważnymi datami z życia i twórczością tej wielkiej polskiej poetki, m.in.: poranki z okazji rocznic urodzin i śmierci, wycieczki do Muzeum M. Konopnickiej w Żarnowcu i impreza „W krainie bajek Marii Konopnickiej”. Od 1999 r. wydawane są gazetki: „Koszałek Opałek”, „Krasoludki Króla Błystka” i „Przyjaciele Janka Wędrowniczka” oraz od 2005 r. „Pszczółki”. Od 2000 r. organizowane są corocznie międzyprzedszkolne „Spotkania z twórczością Marii Konopnickiej”. W 2002 r. zorganizowano imprezę z okazji XX-lecia przyjęcia imienia M. Konopnickiej, w której wziął udział J. Bielecki. Kontakty z rodziną poetki utrzymywane są także poprzez korespondencję z prawnukami – Joanną Modrzejewską i J. Bieleckim oraz przedszkolami w Ropczycach i Brzozowie, które także posiadają imię M. Konopnickiej. Ponadto od 1997 r. przedszkole organizuje akcje charytatywne na rzecz dzieci z Domu Dziecka w Skopaniu i budowy Domu – Pomnika im. M. Konopnickiej w Górach Mokrych.. W 1999 r. wprowadzono naturalną naukę czytania metodą I. Majchrzak od najmłodszych lat. Prowadzone są kółka zainteresowań: plastyczne, muzyczne i teatralne. Wykonano termomodernizację budynku i remonty wewnętrzne oraz unowocześniono wyposażenie i zmodernizowano plac zabaw. „Dwunastka” jest organizatorem międzyprzedszkolnych „Spotkań z Marią Konopnicką”. 14 X 2013 r. w sali widowiskowej Domu Kultury SCK odbyła się uroczystość 60-lecia działalności tego przedszkola.
Dyrektorzy: Rozalia Biernat (1953-1967), Zofia Salamaga (1967-1989), Maria Baran (1989-1991), Józefa Rosenbeiger (1991-1995), Jolanta Dziaduła (1995-2018), Jolanta Janik (2018-2023), Agnieszka Domin (2023-).
Nauczyciele w latach 1953-2005: Genowefa Bajda, Elżbieta Baracz, Mariola Bartnik–Kustra, Danuta Chlebowska, Helena Czerwińska, Anna Dankowska–Rusek, Danuta Dębicka, Agnieszka Domin, Anna Dudek, Zofia Dybała, Alicja Dykas, Wanda Frankiewicz, Wanda Fijałkiewicz, Wiesława Gaj, Zofia Halada, Jolanta Janik, Janina Jop, Zofia Kamuda, Krystyna Karp, Wanda Kochel, Helena Kokoszka, Maria Komisarz, Ludwika Kondeja, Wanda Korpanty, Bożena Krakowska-Jędrychowska, Maria Kozłowska, Teresa Krukowska, Danuta Kurcz, Maria Łopata, Maria Maniak, Zofia Mierzwa, Helena Mondziel, Renata Musiał, Teresa Padwińska, Ewa Piekarczyk, Jadwiga Pirożyńska, Jadwiga Rup, Urszula Ryba, Maria Sroka, Zofia Strzałka, Renata Szary, Danuta Szpakowska, Elżbieta Szymaniak, Stanisława Taler, Anna Wrażeń, Renata Zarzycka.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Dorota Chrabąszcz, Marcelina Czyż, Joanna Dusza, Magdalena Gołąb, Marta Gromny, Danuta Kaczor, Marta Koźbiel, Bożena Łach, Barbara Mądro, Karolina Mielnicka, Magdalena Miłoś, Renata Musiał, Anna Pęgiel, Renata Poczobut, Paulina Pryga, Kinga Przeworska, Anna Struzik, Anna Wiącek, Bożena Wilk, Beata Wrzesień, Joanna Wrzesień, Anna Zawisza.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 13, wybudowane na Osiedlu Fabrycznym (od 1957 r. przy ul. Łukasiewicza 1B) w 1954 r. i otwarte 1 IX 1954 r. jako Przedszkole WSK nr 3. Ideą przewodnią placówki stała się myśl C. Freineta: „Zaufajcie dzieciom, bo to one są twórcami przyszłości”. W pierwszych latach XXI w. przedszkole stosuje nowatorskie metody aktywizujące, np. metodę prof. E. Gruszczyk – Kolczyńskiej (adaptacja dzieci, kształtowanie pojęć matematycznych), metodę V. Sherborne (nabywanie pewności siebie), metodę gimnastyki mózgu Dennisona (aktywność umysłowa)) oraz metodę R. Labana i K. Orffa (aktywność ruchowo-muzyczna). Prowadzone są dodatkowe zajęcia edukacyjne: język angielski, rytmika, gimnastyka korekcyjna i teatrzyki. Placówka jest współorganizatorem cyklicznej międzyprzedszkolnej Olimpiady Sportowej oraz współpracuje z mieleckimi placówkami kultury i innymi instytucjami. Aktualnie ubiega się o włączenie do sieci „Szkół i Placówek Promujących Zdrowie” i uzyskała certyfikat rejonowy. W latach 2010-2012 wykonano termomodernizację budynku i remonty wewnętrzne oraz unowocześniono wyposażenie i zmodernizowano plac zabaw. „Trzynastka” jest współorganizatorem (z Przedszkolem nr 6) międzyprzedszkolnej „Małej Olimpiady”. W 2019 r. placówka otrzymała Krajowy Certyfikat Przedszkola Promującego Zdrowie.
Dyrektorzy: Maria Kozak (1954-1970), Barbara Koza (1970-1977), Władysława Brzoza (1978-1997), Krystyna Kuśnierz (1997-nadal).
Nauczyciele w latach 1954-2005: Olga Apollo, Helena Białek, Maria Białek, Irena Boraczyńska, Krystyna Cichoń, Helena Czerwińska, Janina Drozdowska, Felicja Dziuba, Janina Garzel, Bogusława Grzanka, Bogumiła Gumienna, Marta Idzikowska, Maria Indyk, Beata Kieliszek, Maria Kopeć, Zofia Kot, Grażyna Kozak, Stefania Krawiec, Małgorzata Kuduk, Krystyna Kuśnierz, Zofia Leśniewska, Wiesława Lubacz, Danuta Madej, Katarzyna Mirska, Jolanta Niedziela, Wanda Plaskota, Zofia Salamaga, Rozalia Słowik, Bronisława Sołtys, Alicja Strojna, Czesława Szumełda, Bożena Świszcz, Anna Wojciechowska, Maria Zagraba.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Marta Armata, Ilona Babiec, Sylwia Bacewicz, Katarzyna Bajor, Barbara Czajowska, Renata Czech, Anna Czekaj, Katarzyna Jaszcz, Stefania Krawiec, Iwona Maziarz, Magdalena Miłoś, Katarzyna Mrozik, Joanna Nowakowska, Agnieszka Olejarz, Anna Pęgiel, Kinga Przeworska, Joanna Szatkowska, Iwona Trzpis, Mariola Wiechowska, Joanna Wrzesień.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 16 Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI IM. JASIA I MAŁGOSI wybudowano przy ul. T. Chałubińskiego 1 i oddano do użytku w 1987 r. Jego organizatorem była pierwsza dyrektor Felicja Dziuba. Mimo wielu trudności udało się przy dużej pomocy pracowników i rodziców uruchomić placówkę i z biegiem czasu dorównać najlepszym mieleckim przedszkolom. Wyrazem uznania było powierzenie „szesnastce” organizacji miejskich uroczystości Święta Nauczyciela w 1994 r. oraz przyznanie specjalnego wyróżnienia placówce i jej dyrektorowi. Znakomitym i jedynym w swoim rodzaju przedsięwzięciem w tym samym roku było przygotowanie przez cały personel przedszkola sztuki Czerwona czapeczka i wielokrotne jej przedstawienie dla dzieci i rodziców w mieleckich przedszkolach. We wrześniu 1997 r. funkcję dyrektora powierzono Grażynie Ciepieli. Z jej inicjatywy w 2000 r. uruchomiono dwa oddziały integracyjne. Na ich potrzeby urządzono gabinet do indywidualnej pracy terapeutycznej i salę do ćwiczeń ruchowych. Zatrudniono specjalistów do zajęć indywidualnych z dziećmi niepełnosprawnymi: logopedę, psychologa i rehabilitanta. Placówka organizuje szereg imprez dla dzieci i ich rodziców, m.in. konkursy „Kukiełka 2002” i „Snuj się snuj bajeczko”, biesiady literackie, spotkania opłatkowe, festyny rodzinne w ogrodzie przedszkolnym i bale przebierańców. Co roku organizuje też międzyprzedszkolne konkursy, np. „Bajka w naszym przedszkolu” (2003, 2004) i „Wielkanocne zwyczaje” (2005) i Festiwal Talentów (2006). Od 2003 r. działają kółka plastyczne i teatralne, a od 2006 r – taneczne. Ponadto dzieci mogą uczęszczać na naukę języka angielskiego i gimnastykę korekcyjną. Wydawana jest gazetka „Wesoły przedszkolak”. Placówka posiada logo, folder i stronę internetową. W roku szkolnym zmodernizowano plac zabaw na terenie ogrodu przedszkolnego. W 2005 r. liczyła 6 oddziałów, w tym 5 dziesięciogodzinnych i 1 pięciogodzinny – zlokalizowany w Szkole Podstawowej nr 13. Rada Miejska uchwałą z 28 III 2007 r. nadała placówce imię Jasia i Małgosi. Okolicznościowa uroczystość połączona z rocznicą 20-lecia działalności odbyła się 23 V 2007 r., a w części artystycznej przedszkolne dzieci przedstawiły sztukę Jaś i Małgosia. Wykonano termomodernizację budynku i unowocześniono wyposażenie. „Szesnastka” ma status przedszkola integracyjnego.
Dyrektorzy: Felicja Dziuba (1987-1997), Grażyna Ciepiela (1997-2023), Agnieszka Maziarz (2023-)
Nauczyciele w latach 1987-2005: Jadwiga Cichowska, Anna Czachor, Władysława Dunaj, Krystyna Dzieciuch, Renata Halaburda, Marta Hałata, Grażyna Kapinos, Grażyna Kokoszka, Małgorzata Kozik, Renata Kusak, Jadwiga Kusek, Halina Kwaśniowska, Elżbieta Ludwikowska, Beata Maciejowska, Ryszarda Makarewicz, Bogumiła Pogoda, Urszula Rodzik, Małgorzata Toczyńska, Małgorzata Wiącek, Elżbieta Woźniak, Jadwiga Zięba.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Kamila Babula, Beata Czapska, Joanna Dusza, Anna Hyjek (Czachor), Marcelina Kaczówka, ks. Stanisław Kłyś, Ewelina Krawczyk, Grażyna Kulpa, Anna Lasota, Beata Lato-Bednarczyk, Matylda Leja (Kurmaniak), Ryszarda Makarewicz-Cieśla, Marta Nagaduś-Dziekan, Aneta Osmola, Halina Piechota, Lidia Podraza, Agnieszka Przygoda, Anna Rogóż, Dorota Rudolf, Jolanta Szmagała, Katarzyna Więcek, Monika Zielińska.
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR 20 Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI IM. SMOKA FELUSIA, uruchomione zostało we wrześniu 1989 r. na osiedlu Smoczka w pomieszczeniach wynajmowanych od Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Jego pierwszym dyrektorem i organizatorem była Bożena Kochanowska. Przez 12 lat Przedszkole przebywało w różnych lokalach, by w 2001 r. znaleźć stałe miejsce w budynku Szkoły Podstawowej nr 11 im. Jana Pawła II. Obok pomieszczeń przedszkolnych urządzono plac zabaw. Specyfiką placówki jest integracja. Funkcjonują dwa oddziały integracyjne dzieci 6-letnich: I – 10 godzin z wyżywieniem i II – 5 godzin. Dodatkowo zatrudnieni są: logopeda i psycholog mający gabinety specjalistyczne oraz rehabilitant. W czasie zajęć i zabaw stosowane są nowoczesne metody i innowacje pedagogiczne (C. Orff, E. Gruszczyk-Kolczyńska, I. Majchrzak, M. Bogdanowicz, Denisson, W. Sherborn, Knill, Jang). Tworzone są też programy autorskie, m.in.: „Moje pierwsze spotkanie z komputerem”, „Równy start”, „Unia Europejska w przedszkolu” i „Patrz inaczej przedszkolaku”. Prowadzone są też zajęcia dodatkowe: rytmika, język angielski, kółko taneczne i zajęcia plastyczne. Dzieci uczestniczą w konkursach międzyprzedszkolnych o różnym zasięgu, w tym również ogólnopolskich. Wydawana jest gazetka „Przedszkolaczek”. Dla podkreślenia więzi ze środowiskiem społeczność Przedszkola 20 wybrała w drodze konkursu imię „Smoka Felusia”, związane z nazwą osiedla Smoczka. Rada Miejska zatwierdziła ten wybór 18 V 2005 r., a uroczystość nadania imienia odbyła się 3 VI 2005 r. W barwnym programie artystycznym wystąpili wychowankowie placówki i aktualnie uczęszczające do niej dzieci. Wykonano termomodernizację budynku i remonty wewnętrzne oraz unowocześniono wyposażenie. „Dwudziestka” ma status przedszkola integracyjnego. Jest organizatorem międzyprzedszkolnego konkursu piosenki.
Dyrektor: Bożena Kochanowska (1989-2023), Dorota Chrabąszcz (2023-).
Nauczyciele w latach 1989-2005: Elżbieta Baracz, Beata Baran-Kapinos, Maria Bogdan, Agnieszka Chłopek, Dorota Chrabąszcz, Krystyna Cichowska-Pieróg, Grażyna Ciepiela, Maria Cukierda, Halina Cyran, Czesława Drożdż, Władysława Dunaj, Danuta Dziadosz, Krystyna Dzieciuch, Danuta Garnier, Elżbieta Janiec, Bożena Jędrychowska, Małgorzata Kamińska, Jolanta Kapusta, Grażyna Kokoszka, Stefania Krawiec, Aneta Kubik, Renata Kusak, Ryszarda Makarewicz, Grażyna Miga, Małgorzata Obrzut, Beata Paździor, Halina Piechota, Bogusława Pogoda, Urszula Rodzik, Marzena Sanecka, Grażyna Stachowicz, Małgorzata Stefaniak, Anna Święch, Elżbieta Świstro, Anna Wiącek, Danuta Wiszyńska, Wiesława Wrona, Renata Zarzycka.
Nauczyciele w latach 2006-2015 wcześniej nie wymienieni i ze zmianami w nazwiskach: Agnieszka Babula, Katarzyna Cieślik, Marcelina Czyż, Małgorzata Duszkiewicz, Cezary Grzelak, Zofia Hamala, Małgorzata Ingram, Anna Jaworska, Jolanta Kapusta, ks. Stanisław Kłyś, Danuta Kolis-Szantula, Marta Kozioł, Grażyna Kulpa, Ewa Kusek, Alicja Kwaśnik, Anna Lasota, Krzysztof Lis, Ewa Maziarz, Ewa Michałek, Karolina Mielnicka, Magdalena Miłoś, Agnieszka Papież, Lidia Podraza, Justyna Rajca, Katarzyna Stachowicz, Anna Stefaniak, Joanna Surdej, Katarzyna Szypuła, Monika Zielińska.
PRZEGLĄD KPN (MIELECKO-KOLBUSZOWSKI PRZEGLĄD), pismo Konfederacji Polski Niepodległej w Mielcu. Decyzję o jego wydawaniu podjęto na I Zjeździe mieleckiej organizacji 27 X 1989 r. Założycielami i pierwszą redakcją byli: Adam Krawiec, Ryszard Skóra, Piotr Przybyło i Marzena Drawik, a później dołączyli Józef Malczyński i Grzegorz Lizakowski. Redaktorem naczelnym wybrano Adama Krawca. Początkowo pismo wydawano techniką kserograficzną, a później drukowano je w drukarni kolbuszowskiej. Nakład 200-300 egzemplarzy. W latach 90. przerwano wydawanie pisma.
PRZEKUPKI, PRZEKUPNIE, do niedawna powszechnie, a dziś rzadziej używana nazwa osób handlujących w miejscach do tego nieprzeznaczonych lub sprzedających pokątnie, bez jakichkolwiek reguł i opłat za korzystanie z miejsca, w którym handlują. Nazwa pochodzi z czasów średniowiecznych, kiedy w miastach rozwinął się nielegalny handel towarem kupionym taniej od producenta i sprzedawanym drożej, a więc „przekupionym”. Mimo stosowania różnych form zwalczania i nawet dotkliwych kar, przetrwał do naszych czasów. W Mielcu jeszcze w latach 70. XX w. najpopularniejszym miejscem sprzedaży „z chodnika” była na Starym Mielcu ulica Krótka, zwana „kurzą”, a na osiedlu WSK plac Centralny i jego okolice. Dziś proceder został niemal całkowicie zlikwidowany.
PRZEMYSŁ, wydobywanie naturalnych zasobów oraz ich przetwarzanie na potrzeby ludzkie, aczkolwiek na niewielką skalę, odbywało się w Mielcu i sąsiednich miejscowościach zapewne jeszcze przed powstaniem miasta, a następnie rozwinęło się w pierwszych wiekach jego funkcjonowania. Były to zaczątki przemysłu spożywczego w postaci młynów, wiatraków, gorzelni i barci oraz przemysłu drzewnego, wytwarzającego belki drewniane, klepki i popiół. Niemałe ilości produktów drzewnych spławiali w XVI w. do Gdańska faktorzy Mieleckich – właścicieli Mielca i okolic oraz w mniejszym zakresie Tarnowscy – właściciele majątku rzochowsko-rzemieńskiego. Z Gdańska wysyłano te towary na eksport, głównie na zachód Europy. Z młynów największym był młyn w Mielcu wybudowany obok zamku nad rzeką Wisłoką. Wymienianymi w dokumentach były też młyny w Rzochowie i Rzemieniu. W majątkach Mieleckich i Tarnowskich powstawały także kopalnie rudy i kuźnice, ale z różnych przyczyn nie rozwinęły działalności i już pod koniec XVI w. zaczęły upadać, a w XVII w. zostały zlikwidowane. Nie wiadomo dotąd, jak zorganizowana była w Mielcu produkcja płótna, ale wiadomo, że współwłaściciel Mielca Sebastian Mielecki wysyłał w XVI w. spore ilości płótna (zapewne dobrej jakości, skoro były zamówienia) do Gdańska. W Rzochowie lub w jego pobliżu od XVI w. do XVIII w. czynny był zakład bielący płótno (blech). W XVII w. renomę uzyskała wytwórnia cegieł Marcina Pluty z Mielca, która w 1632 r. otrzymała zlecenie Rady Miejskiej w Tarnowie na wypalenie 37 tys. cegieł. Olbrzymie zniszczenia, powstałe w czasie „potopu szwedzkiego” i najazdów wojsk Rakoczego, a później narastający kryzys państwa, zahamowały rozwój gospodarczy Mielca i Rzochowa oraz okolic. Czynne były wprawdzie młyny i gorzelnie, powstawały też nowe zakłady przetwórstwa spożywczego, z reguły przy folwarkach, ale miały one ledwie lokalne znaczenie i nie uzyskały większego uznania. Po I rozbiorze Polski (1772), kiedy Mielec i Rzochów znalazły się w zaborze austriackim, w obu miasteczkach (terminologia austriacka) nie było większych zakładów przemysłowych, a mieszkańcy zajmowali się rzemiosłem i rolnictwem. Jedynym nowym zakładem, powstałym na początku rządów austriackich, był browar w Mielcu w budynkach byłego klasztoru trynitarzy. Sytuacja ta utrzymywała się niemal do połowy XIX w. W 2. poł. XIX w. mieleccy Żydzi wybudowali i uruchomili kilka zakładów przemysłowych: cegielnię – Abraham Haber i spółka, fabrykę octu – Salpiter Lejzor i fabrykę świec – Deutsch Mojżesz Majer. W ostatnim dziesięcioleciu XIX w. hr. Wacław Oborski uruchomił cegielnię i chmielarnię. Dla pobudzenia rozwoju gospodarczego, a zwłaszcza kształcenia pracowników dla przemysłu i rzemiosła, otwarto w 1912 r. Szkołę Przemysłową Dokształcającą. I wojna światowa już na początku, kiedy to w latach 1914-1915 przez Mielec i okolice kilkakrotnie przetoczył się front, spowodowała wielkie zniszczenia, a zwłaszcza w przemyśle. Po odejściu frontu daleko na wschód, od połowy 1915 r. galicyjskie władze krajowe podjęły działania w celu odbudowania zniszczonego kraju, m.in. poprzez udzielanie kredytów przemysłowcom, rzemieślnikom, handlowcom i właścicielom ziemskim. Działaniami administracyjnymi w tym zakresie zajęły się starostwa, a opiniowaniem podań i rozliczaniem wykorzystania środków – Komitety Mężów Zaufania Krajowego Patronatu Przemysłowego. Przewodniczącym mieleckiego Komitetu został inż. Jan Haładej. Udzielenie pożyczek pomogło przedsiębiorcom odbudować część zakładów przedwojennych. Sytuacja poprawiła się nieco po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Rozwinęła produkcję Pracownia Artystyczno-Stolarska Bolesława Prinza. W 1921 r. rozpoczęła produkcję Pierwsza Chemiczna Fabryka Przetworów Drzewnych na Cyrance. Przedsiębiorcy żydowscy uruchamiali najczęściej niewielkie fabryki mydła, świec, pasty do butów i smarów. Szerszy asortyment (mydło, szczotki, pędzle, miotły, sznury itp.) produkowała firma „Helios” Nacheme Brodta przy ul. Kolejowej. Z kolei Mateusz Ryniewicz uruchomił garbarnię. W 1925 r. przybyły ze Stanów Zjednoczonych AP Zygmunt Rymanowski zbudował elektrownię, która przez kilkanaście lat dostarczała energię elektryczną dla miasta. Około 1925 r. rozpoczęła produkcję fabryka wyrobów betonowych Lazera Mendla Kleimana, a Stanisław Weryński rozpoczął produkcję mebli stylowych w wytwórni przy ul. T. Kościuszki. Cegielnie prowadzili L. Brenner i Mojżesz Ascheim, który ponadto wybudował nowoczesną fabrykę ceramiczną. W latach 30. działały też: Fabryka Pieców Kaflowych Spółki Kaflarzy przy ul. Żeromskiego i podobna fabryka P. Stemplera, Wyroby z Cementu Spółki Kaflarzy, tartak Z. Rymanowskiego przy ul. Kościuszki, Fabryka Wody Sodowej i Lemoniady Władysława Szymańskiego przy ul. Piłsudskiego oraz kilka żydowskich wytwórni wód gazowych, młyn „Ziarno” przy ul. Sienkiewicza i młyn Konstancji Oborskiej. W 1935 r. funkcjonowało 87 niewielkich zakładów przemysłowych i rzemieślniczych, w tym m.in.: 3 betoniarnie, cegielnia, 2 kaflarnie, 11 stolarni i 3 drukarnie. W połowie lat 30. władze państwowe podjęły decyzję o utworzeniu Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP) i budowie Państwowych Zakładów Lotniczych – Wytwórni Płatowców Nr 2 na terenach podmieleckiej wsi Cyranka. W 1938 r. fabryka rozpoczęła działalność produkcyjną, a w lipcu 1939 r. wyprodukowano pierwszy samolot bombowy PZL-P37 „Łoś”. Funkcjonowanie Wytwórni w znaczący sposób wpłynęło na życie miasta, bowiem przy produkcji samolotów zatrudniono około 700 pracowników. Liczba mieszkańców miasta wzrosła w latach 1937-1939 od około 9 500 do 12 500 osób. W celu aktywizacji społeczeństwa do tworzenia nowych podmiotów gospodarczych w 1938 r. zorganizowano w Mielcu „Tydzień Propagandy Przemysłu, Handlu i Rzemiosła Polskiego”. Atrakcyjność Mielca niepomiernie wzrosła, a kolejne firmy rozpoczynały inwestowanie w budowę swych filii, m.in. „Leo” z Bydgoszczy (fabryka obuwia), „H. Cegielski” z Poznania (fabryka obrabiarek) i Spółka z Warszawy (stolarnia mechaniczna) oraz planowano budowę hutę szkła. II wojna światowa i okupacja hitlerowska (1939-1944) zahamowały ten proces. Fabryka samolotów (Flugzeugwerk), po usunięciu niewielkich uszkodzeń i wprowadzeniu przymusowej pracy, została uruchomiona i do końca okupacji służyła niemieckiemu przemysłowi wojennemu. Przygotowaniem młodzieży do pracy zajmowała się przyzakładowa szkoła zawodowa. Także mniejsze zakłady produkcyjne na terenie Mielca podporządkowano niemieckim interesom, zwłaszcza po usunięciu Żydów z Mielca przez hitlerowców 9 III 1942 r. Zjawiskiem powszechnym było staranie się młodzieży o zatrudnienie w przemyśle i rzemiośle w celu uniknięcia wywózki na roboty przymusowe do III Rzeszy. Wyzwolenie Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.), mimo ostrzeliwania miasta przez Niemców zza Wisłoki oraz innych zagrożeń wojennych, spowodowało wzmożenie aktywności gospodarczej mielczan. Po naprawieniu szkód wojennych wznowiono funkcjonowanie PZL i niemal wszystkich zakładów przemysłowych (z wyjątkiem niektórych żydowskich fabryczek) na terenie miasta. Po zakończeniu wojny, mimo nadal bardzo trudnej sytuacji gospodarczej, tworzyły się nowe spółki i spółdzielnie, głównie w zakresie produkcji materiałów budowlanych. Niektóre z nich przejęły w użytkowanie dawne żydowskie zakłady przemysłowe, które zostały uspołecznione z mocy ówczesnego prawa. Nie powrócono natomiast do przedwojennej koncepcji budowy fabryk obuwia i obrabiarek oraz huty szkła. Dostrzegając potrzebę zasilania przemysłu wykwalifikowaną młodą kadrą pracowniczą rozwijano szkolnictwo zawodowe (Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa, Gimnazjum Przemysłowe PZL, Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze). W 1949 r. zmieniono część nazwy PZL na „Wytwórnie Sprzętu Komunikacyjnego”, a w 1952 r. na „Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego”, otwierając tym możliwości znacznego rozszerzenia produkcji o nowe wyroby związane głównie z rozwijającą się komunikacją. Wykorzystanie tej szansy poprzez produkcję samolotów, samochodów różnego przeznaczenia, silników, aparatury paliwowej i pojazdów elektrycznych zapewniło Wytwórni, miastu i regionowi pomyślne warunki rozwoju w latach 1952-1990. (Liczba mieszkańców powiększyła się około 6 razy, przekraczając 60 tysięcy.) Poza WSK na terenie Mielca rozwijały się inne dziedziny przemysłu, ale bez porównania wolniej i na znacznie mniejszą skalę. W latach 1947-1951 proces przymusowego uspołeczniania i łączenia zakładów przemysłowych doprowadził do niemal całkowitej likwidacji prywatnych firm. W ten sposób powstały w 1951 r. Mieleckie Zakłady Terenowego Przemysłu Materiałów Budowlanych, które skupiły na terenie powiatu mieleckiego: 3 cegielnie, 3 kaflarnie, betoniarnię, wibrobetoniarnię i żwirownię. Identyczny rodowód miało Rejonowe Przedsiębiorstwo Młynów Gospodarczych w Mielcu, które objęło zarząd nad młynami gospodarczymi na terenie powiatów: tarnobrzeskiego, dębickiego, niżańskiego i mieleckiego (w tym 2 w samym Mielcu) i wkrótce potem, po dołączeniu innych zakładów spożywczych, zostało przekształcone na Mieleckie Zakłady Spożywcze Przemysłu Terenowego. Kolejnym przedsiębiorstwem tego typu były Tarnobrzeskie Zakłady Przemysłu Terenowego, w których skład weszły zakłady o różnej produkcji, m.in.: Wytwórnia Wód Gazowanych i Rozlewnia Piwa oraz Wytwórnia Win i Miodów Pitnych w Mielcu. W 1955 r. powstało Przedsiębiorstwo Jajczarsko-Drobiarskie, a w 1958 r. Kopalnictwo Naftowe – Zakład Eksploatacji Partynia w Mielcu, a w 1969 r. Zakłady Gazów Technicznych „Polgaz”. Równolegle rozwijały się spółdzielnie, które poza własnym majątkiem przyjmowały uspołecznione przymusowo prywatne zakłady i stawały się faktycznie przedsiębiorstwami przemysłowo-handlowymi. Powstały wówczas: Powszechna Spółdzielnia Spożywców „Społem” (1948), Powiatowy Związek Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” (1948), Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska (1949), Spółdzielnia Pracy „Pokój” (1951), Spółdzielnia Branży Skórzanej (1954), Spółdzielnia im. M. Fornalskiej (1954) i Spółdzielnia Ogrodniczo-Pszczelarska (1957). Poszukiwanie lepszych rozwiązań w spółdzielczości było główną przyczyną łączenia się mniejszych spółdzielni. W ten sposób w 1964 r. powstała Spółdzielnia „Przyszłość”, która z kolei w 1973 r. połączyła się z Spółdzielnią „Pokój” w Powiatową Spółdzielnię Pracy Usług Wielobranżowych „Przyszłość”. Dynamiczny rozwój WSK i w mniejszym stopniu pozostałych zakładów przemysłowych potwierdzał systematyczny wzrost zatrudnienia. W 1960 r. w mieleckim przemyśle pracowało 8 346 osób, w 1970 r. – 16 765 osób, w 1980 r. – 19 440 osób, a w 1986 r. – 20 935 osób. Wyroby mieleckiego przemysłu, a zwłaszcza WSK, wymagały wysokich kwalifikacji zawodowych pracowników. Powstały ponadpodstawowe szkoły zawodowe: Technikum Mechaniczne, Zasadnicza Szkoła Metalowa (później Zasadnicza Szkoła Zawodowa) i szereg innych szkół. Z ich połączenia w 1967 r. utworzono Zespół Szkół Zawodowych MPC, a w 1977 r. Zespół Szkół Technicznych WSK „PZL-Mielec”. Wyższą kadrę kształcono poprzez zorganizowane przy WSK Mielec Punkty Konsultacyjne: Politechniki Krakowskiej (od 1961 r.), Politechniki Warszawskiej (1972-1974) i Politechniki Rzeszowskiej (od 1974 r.). Ponadto w 1974 r. utworzono Zespół Szkół Zawodowych nr 1, a w 1976 r. Zespół Szkół Ekonomicznych. Rozwój mieleckiego ośrodka przemysłowego, jednego z większych w Polsce południowo-wschodniej, osłabł w latach 80., na co duży wpływ miał pogłębiający się kryzys społeczno-gospodarczy i polityczny państwa. Głębokie przemiany ustrojowe państwa po 1989 r. zdecydowanie negatywnie wpłynęły na funkcjonowanie monokulturowego przemysłu mieleckiego. Utracono rynki zbytu na wschodzie, a zwłaszcza w ZSRR, który był głównym odbiorcą samolotów z WSK Mielec. W konsekwencji upadło wiele mniejszych firm kooperujących z WSK. Narastało bezrobocie, które w 1993 r. przekroczyło 20%. Równocześnie podejmowano próby tworzenia nowych jakości w gospodarce regionu, m.in. poprzez utworzenie Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A. (1991) i uruchomienie Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR (1992). Restrukturyzacja WSK (przekształcenie zakładów w spółki prawa handlowego), rozpoczęta w 1993 r., tylko w niewielkim stopniu hamowała postępujący proces upadania mieleckiego ośrodka przemysłowego. Ostatecznie w 1999 r. ogłoszono upadłość Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” Sp. z o.o., a następnie spółki matki WSK „PZL-Mielec” S.A. Nieco wcześniej (1998) udało się jednak powołać do życia Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o., które przejęły bez obciążeń produkcję lotniczą. Prawdziwym kołem ratunkowym dla Mielca było jednak utworzenie w 1994 r. pierwszej w Polsce Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC, której istotą były bardzo korzystne warunki do inwestowania, a zwłaszcza zwolnienia z części podatków. Potwierdzeniem słuszności tej koncepcji było znaczące (70 %) zaangażowanie się kapitału zagranicznego: amerykańskiego, austriackiego, francuskiego, niemieckiego, południowoafrykańskiego, koreańskiego i w mniejszym stopniu kilku innych, a także niemały wkład kapitału polskiego (30 %). Łącznie do końca 2005 r. zainwestowano 2,2 mld PLN. Pozytywną cechą nowego organizmu gospodarczego była dywersyfikacja produkcji. Poza tradycyjnym w Mielcu przemysłem elektromaszynowym podjęto produkcję m.in: materiałów do budownictwa, artykułów chemicznych i tworzyw sztucznych, artykułów z przetwórstwa drewna, mebli, szkła, worków papierowych oraz produktów farmaceutycznych. Spośród około 70 firm funkcjonujących na dawnym terenie WSK w pierwszych latach XXI w., poza podtrzymującymi lotnicze tradycje Mielca Polskimi Zakładami Lotniczymi Sp. z o.o., najbardziej zaangażowanymi finansowo były: Krono-Wood Sp. z o.o. (produkcja płyt wiórowych), Melnox Sp. z o.o. (produkcja paneli podłogowych i ściennych), BRW Sp. z o.o. (produkcja mebli), Kirchhoff Polska Sp. z o.o. (produkcja metalowych części do markowych samochodów), Lear Automotive (EEDS) Poland Sp. z o.o. (produkcja wiązek elektrycznych do samochodów), Onduline Production Sp. z o.o. (produkcja płyt bitumicznych), Henryk Bury – Mielec Sp. z o.o. (produkcja urządzeń głośnomówiacych do telefonów komórkowych i systemów GDS), Elektrociepłownia PZL-Mielec Sp. z o.o., Zielona Budka Sp. z o.o. (produkcja lodów), Sanglass S.A. (produkcja wyrobów ze szkła), Mondi Bags Sp. z o.o. (produkcja worków papierowych) i Zakład Produkcyjny Kamax Mielec S.A. (produkcja wyposażenia elektrycznego do samochodów osobowych). Także w innych dzielnicach przemysłowych Mielca rozwinęły się firmy prywatne o różnym profilu produkcji, m.in.: „Autopart” (produkcja akumulatorów), „Panda” (produkcja obuwia), Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o. (produkcja paneli sterujących, kasowników biletów i tablic informacyjnych), Techmix Sp. z o.o. (produkcja systemów identyfikacji wizualnej) i Wabex Sp. z o.o. (produkcja form wtryskowych, części zamiennych do maszyn i urządzeń dla przemysłu spożywczego). Mimo dużej automatyzacji produkcji rosło zatrudnienie w przemyśle; w 2000 r. w 746 mieleckich zakładach przemysłowych pracowało 13 263 osób, a w 2004 r. w 782 zakładach przemysłowych 14 578 osób. W wartości produkcji sprzedanej mielecki ośrodek przemysłowy był liderem na terenie województwa podkarpackiego. W 2000 r. wartość ta wynosiła 2 412,2 mln PLN (na 1 mieszkańca – 18 164 zł), a w 2004 r. – 3 917,4 mln PLN (na 1 mieszkańca – 29 492 zł). W 2005 r. najwięcej osób zatrudniały: BRW – 1 638, Lear – 1 500, Polskie Zakłady Lotnicze – 1 500, Bury – 770, Kronospan – 438 i Kirchhoff – 420. Czołówkę w przychodach netto (w mln zł) stanowiły: Kronospan – 926,5, Lear – 838,9, BRW – 406,0, Kronoflooring – 215,4, Kirchhoff – 178,2, Bury – 160,6, Polskie Zakłady Lotnicze – 107,4 i Onduline – 94,6. Po 2007 r. na pozycję lidera mieleckiego przemysłu wyszły Polskie Zakłady Lotnicze a Sikorsky Company Sp. z o.o., zatrudniające ponad 2 000 osób. Ważnym wydarzeniem było też wejście do Mielca w 2010 r. renomowanej firmy Husqvarna, produkującej urządzenia mechaniczne. Rozwijał się Mielecki Park Przemysłowy, w ramach którego oddano do użytku m.in. Inkubator IN-Tech 1 i Inkubator IN-Tech 2. W 2011 r. funkcjonowało w Mielcu 746 zakładów przemysłowych, w tym 712 przetwórstwa przemysłowego. W kolejnych latach systematycznie rozbudowywał się MPP, a zwłaszcza jego Obszar B przy ul. Inwestorów. Według stanu na 31 XII 2018 r. w Mielcu pracowało 810 zakładów przemysłowych, w tym 778 zakładów przetwórstwa przemysłowego.
PRZEMYSŁOWA (ULICA), jedna z najdłuższych (1535 m) ulic na osiedlu Cyranka. Powstała w latach 30. XX w. jako droga dojazdowa do Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Ma kształt zbliżony do litery J i dwie wyraźnie kontrastujące z sobą części. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik z jednej strony. Nazwę otrzymała 28 III 1973 r. po włączeniu tego terenu w granice Mielca. W pierwszej części, po prawej stronie (od południa) ulokowały się: PKS O/Mielec i POD „Metalowiec”, a jej lewą stronę (północną) zajmują prywatne posesje. W drugiej części, po prawej (od wschodu) ciągnie się rząd obiektów przemysłowych, m.in. baza Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i „LindeGaz Polska”, a po lewej (od zachodu) stacja paliw i stacja obsługi pojazdów „BIBMOT” oraz nowo wybudowany hotel „Atena”. Po oddaniu do użytku szerokiej al. E. Kwiatkowskiego (1990) rola ul. Przemysłowej, jako drogi dojazdowej do WSK „PZL-Mielec” i później SSE EURO-PARK MIELEC, zmniejszyła się nieco, ale tylko w części pierwszej, gdyż druga część nadal pełni tę funkcję. W 2020 r. została zmodernizowana i wyremontowana.
Nazwa ulicy: PRZEMYSŁOWA ma oczywisty związek z przemysłem, któremu służy.
PRZEWORSKA DOROTA, urodzona 1 IX 1907 r. w Wiedniu. Absolwentka Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1930-1935 studiowała na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. 29 V 1937 r. zdała egzamin kwalifikacyjny przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Krakowie. Od 15 X 1937 r. do 28 VI 1938 r. pracowała w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. St. Konarskiego w Mielcu jako nauczycielka języka niemieckiego. Po roku szkolnym 1937/1938 została zatrudniona w Wadowicach. Dalsze losy dotychczas nieznane.
PRZYBOSIA WŁADYSŁAWA (ULICA), krótka (119 m) uliczka na osiedlu Borek. Biegnie od ul. H. Sienkiewicza do ul. S. A. Poniatowskiego, krzyżując się z ul. Śniadeckiego. Powstała na początku lat 70., a patrona i status ulicy otrzymała 28 III 1973 r. Ma asfaltową nawierzchnię i wąskie chodniki po obu stronach. Jej adres ma kilkaście prywatnych posesji.
Patron ulicy: JULIAN PRZYBOŚ (1901-1970) to jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX w. Współtwórca Awangardy Krakowskiej, w której wyróżniał się poglądami na temat roli poezji i nowatorstwem w poetyce. Ważniejsze tomy poezji to: Z ponad, W głąb lasu, Równanie serc, Póki my żyjemy, Miejsce na ziemi, Najmniej słów, Narzędzie ze światła, Próba całości, Więcej o manifest, Na znak i Kwiat nieznany. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Był nauczycielem, prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich (1945), tłumaczem utworów obcych na język polski, posłem do KRN i posłem RP w Szwajcarii, dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej i współredaktorem „Poezji”.
PRZYBYLSKI JAN TADEUSZ, urodzony 7 VIII 1953 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Stanisławy z domu Niziołek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: obróbka skrawaniem). Po maturze w 1973 r. został zatrudniony w OBR SK jako konstruktor, ale jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę w jednostce wojsk pancernych we Włodawie. Po powrocie z wojska w 1975 r. kontynuował pracę w OBR jako konstruktor. W latach 1976-1986 pracował jako ślusarz narzędziowy na Wydziale Narzędziowym, a w latach 1986-1999 był konstruktorem w Dziale Eksploatacji i Sekcji Katalogowej Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”. W 1999 r., w związku z ogłoszeniem upadłości Zakładu Lotniczego, przeszedł na bezrobocie. Od 6 I 2000 r. pracuje w firmie Kirchhoff Polska na stanowisku operatora ustawiacza pras. Jego pasją życiową jest od 35 lat honorowe krwiodawstwo, którego aktywnym działaczem pozostaje do dziś. Pierwszy raz oddał krew 12 VIII 1971 r. W 1977 r. został członkiem Zarządu Klubu HDK przy WSK, a w 1979 r. wybrano go prezesem Zarządu tego Klubu. W 1986 r. zrezygnował z powodu wyjazdu służbowego z Mielca. Ostatni raz oddał krew 13 X 1987 r., a następnie przerwał ze względów zdrowotnych. Ogółem oddał około 26 000 ml krwi. W latach 1990-1999 pełnił funkcję wiceprezesa Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK. Poprzez niezwykle aktywną działalność wniósł duży wkład w rozwój krwiodawstwa w Mielcu. Był inicjatorem nadania Klubowi HDK imienia dr. Juliana Aleksandrowicza oraz utworzenia Banku Krwi Klubu (1980). Uczestniczył w akcjach specjalnych oddawania krwi, m.in. w papieskiej Klinice w Gemelli (1986). Brał udział w akcjach PCK, m.in. w niesieniu pomocy ofiarom wielkiej powodzi na ziemi mieleckiej w 1997 r. Był współorganizatorem uroczystości, pielgrzymek religijnych (Kalwaria Pacławska, Watykan), zbiórek charytatywnych i imprez rodzinnych członków HDK. Wykonał projekty sztandaru i znaczków tego Klubu oraz prowadził jego kronikę. W 2001 r. założył Klub HDK przy firmie Kirchhoff Polska w Mielcu. Jest organizatorem działalności tego Klubu, prowadzącym kronikę i autorem projektu znaczka klubowego. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Kryształowe Serce”, Odznakami Honorowymi PCK wszystkich stopni, a także Odznakami: 70-lecia PCK i 40-lecia HDK.
PRZYBYŁKIEWICZ STEFAN BALTAZAR, urodzony w 1873 r. w Tarnowie. Studiował w Szkole Weterynarii we Lwowie i w 1897 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Pracował jako miejski lekarz weterynarii w Mielcu w latach 1901-1904, a następnie w Ropczycach (1905-1910) i w Gorlicach (1923). W latach 1931-1939 przebywał w Mielcu i prowadził wolną praktykę weterynaryjną. Niemało czasu poświęcał działalności społecznej. W czasie pierwszego pobytu w Mielcu był działaczem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Z jego inicjatywy urządzono ogród im. Henryka Jordana obok sokolni przy ul. F. Żwirki i S. Wigury. W latach 1934-1937 pełnił funkcję przewodniczącego Koła Przyjaciół Harcerstwa.
PRZYBYŁKOWSKI EUGENIUSZ, urodzony 5 IV 1935 r. w Słupsku, pow. mławski, syn Jana i Władysławy z domu Nowotko. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Ciechanowie, maturę zdał w 1954 r. Ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Obrony Przeciwchemicznej w Krakowie. Jako zawodowy oficer służył w 1 DZ im. T. Kościuszki w Legionowie, Pułku Chemicznym w Biskupcu Roszelskim, Pułku Czołgów w Sanoku i Pułku Piechoty w Rzeszowie, a następnie pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Posiadał wówczas stopień podpułkownika. Studiował w Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Chemicznych w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera chemika (1975). Od lat młodzieńczych angażował się do prac społecznych. Przez wiele lat należał do harcerstwa i otrzymał stopień harcmistrza. Jako oficer i harcerz był współorganizatorem Manewrów Techniczno-Obronnych ZHP na terenie poligonu Mielec w 1968 r. W latach 1991-1994 był przewodniczącym Rady Osiedla Rzochów. Znacząco przyczynił się do ukończenia gazyfikacji, wodyfikacji i budowy szkoły w Rzochowie. Uczestniczył także w budowie kościoła parafialnego św. Marka Ewangelisty. Udziela się też w Kole Polskiego Związku Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie oraz w Kole Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy w Mielcu. Jest członkiem Okręgowej Kapituły Odznaczeń PZŁ w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem ZHP oraz najwyższym odznaczeniem łowieckim „Złom” i Złotym Medalem Zasługi w Łowiectwie. Napisał i wydał książki: Od osady przez wieś, miasteczko do osiedla Mielec – Rzochów (Mielec 2008) oraz Pięć rzek (Mielec 2013). Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”.
PRZYBYŁO ŁUKASZ TOMASZ, urodzony 2 VI 1981 r. w Tarnobrzegu, syn Bolesława i Marii z domu Chmielowiec. Absolwent Liceum Technicznego (profil elektroniczny) w Zespole Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu. Maturę zdał w 2000 r. Ukończył: studia zawodowe w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek: ekonomia) w 2004 r., studia uzupełniające magisterskie w Wyższej Szkole Ekonomii, Prawa i Nauk Medycznych im. prof. Edwarda Lipińskiego w Kielcach w 2005 r. oraz studia podyplomowe z zakresu systemów logistycznych przedsiębiorstw na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie w 2007 r. Certyfikowany audytor wewnętrzny i pełnomocnik ISO 9001. Certyfikowany Project Manager International Project Management Association. W latach 2006-2010 pracował jako logistyk i analityk finansowy w firmach SSE EURO-PARK MIELEC (Lear Corporation, Bury Technologies, Zielona Budka). Od 2010 r. jest zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu na stanowisku analityka finansowego. Pełni też rolę lidera zespołów ciągłego doskonalenia w pionie finansowym. Jest również członkiem Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność. Absolwent prestiżowego programu rozwoju kadry operacyjnej – Operation Leadership Program w PZL Mielec. Wiele czasu poświęca na pracę społeczną. Od 2015 r. współorganizuje m.in. obchody Dnia Flagi RP, obchody Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, biegi, marsze, wystawy historyczne, pikniki rodzinne i zbiórki publiczne. Jest członkiem Stowarzyszenia Społeczno-Edukacyjnego „Orzeł Biały – Strzelec” i starszym sierżantem Związku Strzeleckiego „Strzelec” Józefa Piłsudskiego. Zainicjował proces odradzania się struktur ruchu strzeleckiego, który istniał na ziemi mieleckiej przed II wojną światową. Z jego inicjatywy w lutym 2015 r. powołano Jednostkę Strzelecką 2093 im. generała broni Władysława Sikorskiego z siedzibą w Mielcu, zajmującą się szkoleniem młodzieży przygotowującej się do służby w formacjach mundurowych, a następnie został nominowany przez Komendę Główną Związku Strzeleckiego „Strzelec” Józefa Piłsudskiego na dowódcę tej jednostki. W 2015 r. wziął udział w ogólnopolskim konkursie pasji „It’s your life, just take it” i został jego laureatem. Nagrodę pieniężną w kwocie 15 tysięcy złotych, którą otrzymał, w całości przeznaczył na potrzeby mieleckiej Jednostki Strzeleckiej, na m.in. na zakup niezbędnych materiałów i sprzętu do prowadzenia zajęć z młodzieżą. W październiku 2016 r. przekazał dowodzenie JS 2093 sierżantowi Związku Strzeleckiego Andrzejowi Zemmelowi. W 2015 r. został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady Osiedla Smoczka. Jest też członkiem społecznej Powiatowej Rady Działalności Pożytku Publicznego w Mielcu. Interesuje się statystyką gospodarczą – prowadzi autorski mikroblog „Podkarpacie w liczbach”. Jego misją jest aktywizacja obywatelska społeczności ziemi mieleckiej oraz rozwój patriotyzmu lokalnego – prowadzi fanpejdż „Mielec i powiat mielecki – projekty, konkursy, głosowania”. Biegacz – amator, ultramaratończyk. Inicjator i propagator powstania parku crossfitowo – biegowego w Mielcu.
PRZYBYSZEWSKI ANDRZEJ, urodzony 29 XI 1960 r. w Kazimierzy Wielkiej, syn Stanisława i Ireny z domu Duszczyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Kazimierzy Wielkiej z maturą w 1979 r. Studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1986 r. uzyskał tytuł magistra. Od roku szkolnego 1986/1987 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Żarówce, a od roku szkolnego 1992/1993 pełnił funkcję dyrektora tej szkoły. Równocześnie odbył studia doktoranckie w Akademii Pedagogicznej w Krakowie i w 1998 r. na podstawie rozprawy pt. Komenda Okręgu Służby Zwycięstwo Polski – Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej w Krakowie (1939-1945) otrzymał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych. 20 I 1998 r. został przeniesiony na stanowisko dyrektora Gminnego Zespołu Ekonomiczno-Administracyjnego Szkół w Radomyślu Wielkim i funkcję tę pełni nadal. Poza pracą zawodową od wielu lat udziela się społecznie. Był współzałożycielem Koła NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty i Wychowania oraz przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego w Radomyślu Wielkim (1989 r.), członkiem Komisji Oświaty Rady Miejskiej w Radomyślu Wielkim i radnym Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002, a także członkiem lokalnych stowarzyszeń i członkiem honorowym Stowarzyszenia w barwach 9 Pułku Ułanów Małopolskich w Opolu. Współpracuje z Muzeum Regionalnym SCK w Mielcu. Jest autorem szeregu publikacji książkowych na tematy historyczne związane z Radomyślem Wielkim, Mielcem i powiatem mieleckim, m.in.: V wieków oświaty w Mielcu (Mielec 1996), Firlejowie (Radomyśl Wielki 2008), Ossolińscy (Radomyśl Wielki 2009), 9 Pułk Ułanów Małopolskich 1809-1947 (Radomyśl Wielki 2011), Wodziccy (Radomyśl Wielki 2015), Lista strat mieszkańców powiatu mieleckiego 1939-1945 (Radomyśl Wielki 2018) oraz współautorem książek, m.in.: Józef Gorlach. Patron Szkoły Podstawowej w Rudzie (z A. Krużel i A. Wilkiem – Ruda 2003) i Losy duchowieństwa Dekanatu Radomyskiego w latach II wojny światowej (z L. Midurą – Radomyśl Wielki 2002). Opublikował też wiele artykułów naukowych i popularnonaukowych, m.in. w Roczniku Mieleckim, np. Osadnicy – kresowe ślady mielczan oraz 9. Pułk Ułanów Małopolskich w walce o granice Rzeczypospolitej (Rocznik Mielecki 2017-2018, Mielec 2019). Jest redaktorem kwartalnika „Nowy Dziewiątak. E-Biuletyn Rodziny Ułanów Małopolskich (Radomyśl Wielki, od 2012 r.)
PRZYGODA BOLESŁAW, urodzony 3 XI 1943 r. w Rzędzianowicach, pow. mielecki, syn Romana i Bronisławy z domu Augustyn. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową, a następnie Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1969 r. W latach 1963-1965 odbył zasadniczą służbę wojskową i w tym czasie w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu i Ośrodku Szkolenia Lotniczego w Dęblinie zdobył uprawnienia technika – mechanika osprzętu lotniczego. Po powrocie z wojska pracował w WSK Mielec kolejno na stanowiskach: galwanizer, mechanik osprzętu lotniczego, kierownik rozdzielni, samodzielny planista, kierownik sekcji i zastępca kierownika działu. W tym okresie ukończył m.in. Studium Wiedzy Społeczno-Ekonomicznej w Rzeszowie oraz liczne kursy z uprawnieniami. Na początku lat 90. przeszedł do pracy w firmie METYANEX w Złotnikach koło Mielca na stanowisko specjalisty ds. ekonomicznych i marketingu, a następnie został dyrektorem ds. handlowych i produkcji. W tej roli uczestniczył w misjach gospodarczych w Portugalii i Niemczech. Jego życiową pasją jest praca społeczna. Był m.in. radnym Rady Gminy Mielec, sołtysem Rzędzianowic, kuratorem sądowym, ławnikiem sądowym i prezesem Rady Ławniczej w Sądzie Powiatowym w Mielcu. Jako miłośnik sportu był długoletnim członkiem zarządu FKS Stal Mielec oraz członkiem gminnych, powiatowych i wojewódzkich zarządów stowarzyszeń sportowych, m.in. pełnił funkcję wiceprezesa Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. Szczególnie związał się z Klubem Rzędzian Rzędzianowice jako prezes zarządu tego klubu i okresowo jego trener. (Posiada tytuł trenera piłki nożnej II klasy.) Będąc trenerem m.in. z juniorami LZS Borowa wywalczył awans do ligi międzywojewódzkiej w 1978 r. oraz z seniorami Rzędziana awans do klasy wojewódzkiej. Wyróżniony m.in.: Odznaką „Zasłużony Działacz LZS”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz PZPN”.
PRZYGODA JAN, urodzony 10 X 1946 r. w Rzędzianowicach, syn Romana i Bronisławy z domu Augustyn. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, a następnie Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. Od 1965 r. pracował w WSK Mielec, początkowo w Zakładzie Aparatury Paliwowej jako: frezer, szlifierz, brygadzista, specjalista technolog i kierownik Sekcji Technologicznej, a następnie w Zakładzie Lotniczym jako starszy mistrz w przygotowaniu produkcji. Równocześnie studiował na Wydziale Mechanicznym (specjalność: silniki spalinowe) Politechniki Krakowskiej i w 1976 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W 1981 r. przeszedł na rentę. W 1986 r. założył własny zakład rzemieślniczy „Mechanika Pojazdowa” w Rzędzianowicach, a od 1989 r. jest właścicielem Przedsiębiorstwa „Metyanex” w Złotnikach, produkującego armaturę przemysłową kwasoodporną i ciepłowniczą oraz części i zespoły do samolotów An-2R i M-18 „Dromader”. Jest autorem i współautorem 31 projektów racjonalizatorskich i 2 wzorów użytkowych. Prowadzona przez niego firma uzyskała 3 atesty w kraju oraz Certyfikaty Urzędu Lotnictwa Cywilnego w Warszawie i Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego EASA w Brukseli, a także wyróżnienia na Mieleckich Targach Wielobranżowych (1995) i Międzynarodowych Targach w Rzeszowie (1995, 1996). Należy do Cechu Rzemiosł Różnych i jest członkiem samorządu Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu. Jako nauczyciel zawodu przeszkolił wielu uczniów oraz przewodniczy komisji egzaminacyjnej Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Od 1963 r. angażował się w społeczną działalność sportowo-rekreacyjną. W latach: 1963-1965, 1971-1979 i 1986-1988 pełnił funkcję przewodniczącego Koła LZS, a później LKS „Rzędzian” Rzędzianowice. Był także: wiceprzewodniczącym Rady Gminnej LZS w Gminie Mielec (1976-1989), sekretarzem generalnym LKS „Tęcza” Mielec (1986-1990), przewodniczącym Rady Gminej LZS Gminy Mielec (1989-2000) i przewodniczącym Komitetu Założycielskiego Powiatowego Zrzeszenia LZS w Mielcu (2000-2001). Aktualnie pełni funkcje: wiceprzewodniczącego Rady Powiatowej LZS w Mielcu (od 2001), członka Rady Wojewódzkiej LZS w Rzeszowie (od 1990) i członka zarządu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Jest sponsorem wielu imprez sportowych i rekreacyjnych oraz darczyńcą akcji i przedsięwzięć organizacji charytatywnych. Wyróżniony m.in.: Złotą Honorową Odznaką LZS, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, Medalem 50-lecia LZS oraz Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
PRZYGODA RYSZARD, urodzony 23 IX 1955 r. w Mielcu, syn Władysława i Zofii z domu Mazur. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu. Pracował od 1971 r. w następujących firmach: WSK „PZL-Mielec” (1971-1978, ślusarz), Zakład Budowlano-Remontowy Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu (1978, murarz), Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane w Mielcu (1978-1983, ślusarz, robotnik budowlany), WSK „PZL-Mielec”, Melex (1983-2001, ślusarz, blacharz, tłoczarz). Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1979 r. Należał do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec” i był aktywnym propagatorem honorowego krwiodawstwa. Do 2000 r. oddał 34 450 ml krwi. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową PCK IV stopnia oraz Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia. Zmarł 19 IV 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PRZYGODZKI WŁODZIMIERZ ROMAN, urodzony 10 VI 1894 r. w Radziechowie, województwo tarnopolskie, syn Jana i Joanny z domu Esler. Absolwent III Państwowego Gimnazjum we Lwowie, maturę zdał w 1912 r. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we Lwowie (1912-1914), a następnie na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1915 r. został powołany do służby wojskowej w armii austriackiej. Po szkole dla oficerów rezerwy przydzielono go do 30 pułku piechoty. Od 1 IX 1915 r. do 14 IV 1917 r. dowodził plutonem, a następnie kompanią na froncie włoskim, a następnie przeniesiono go do kadry 30 pp. w stopniu podporucznika. 1 XI 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i skierowany został na stację zborną dla oficerów w Krakowie. W 1919 r. pełnił funkcję oficera gospodarczego w Szpitalu Nr 1 w Krakowie, a później – oficera administracyjnego w Szpitalu w Tarnowie. Po awansie do stopnia porucznika przydzielony został od 1 VII 1920 r. do obozu ćwiczebnego VI armii i po chorobie 25 XI 1920 r. zwolniony z czynnej służby wojskowej. W latach 1921-1926 pracował jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum w Rohatynie, a w latach 1926-1939 w Państwowym Gimnazjum w Czortkowie. W międzyczasie (23 V 1925 r.) uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich z zakresu języka łacińskiego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., m.in. walczył w obronie Lwowa. Od 15 III 1944 r. prowadził tajne nauczanie na terenie Mielca i okolic. 1 IX 1944 r. zatrudniono go jako nauczyciela do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu i powierzono funkcję p.o. dyrektora (do końca 1944 r.). Później jeszcze raz pełnił obowiązki dyrektora tej szkoły: od 1 XI 1946 r. do 15 V 1947 r. Poza nauczaniem łaciny (w latach 50.) pracował na stanowisku starszego księgowego i sekretarza szkoły. W 1961 r. przeszedł na rentę, którą zamieniono później na emeryturę. Zmarł 14 VI 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PRZYJAZNA (ULICA), ulica prywatna na osiedlu Wolności, boczna (sięgacz) od ulicy Krańcowej. Ma utwardzoną nawierzchnię. Nazwę nadano jej, na wniosek mieszkańców, uchwałą nr XXIX/256/2013 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 7 III 2013 r.
PRZYŁUCKI (PRZYŁUSKI), współwłaściciel Mielca w latach ok. 1749 – ok. 1763.
PRZYWARA PAWEŁ, urodzony 5 XII 1968 r. w Mielcu, syn Stefana i Danuty z Kamienieckich, wnuk Tadeusza. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1987 r. Studiował filozofię teoretyczną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i otrzymał tytuł magistra filozofii. W 2005 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych za rozprawę Teoria przestrzeni Husserla i Carnapa. Analiza porównawczo–krytyczna, napisaną pod kierunkiem prof. Antoniego B. Stępnia, ucznia Romana Ingardena. Od 2005 r. pracował jako adiunkt w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Jego debiutem literackim była powieść Proces II, opublikowana w 1987 r. na łamach miesięcznika „Twórczość”, a debiutrem książkowym – Amnezja. Antyutopia filozoficzna (PIW, Warszawa 1995). W 1995 r. został zaproszony, wraz z innymi polskimi pisarzami i poetami, przez Literatur Werkstatt do Berlina i tam odbył się jego pierwszy wieczór autorski (wspólnie z A. Stasiukiem). W 2001 r. wydano kolejną jego książkę pt. Euroman – pierwszą powieść eurorealistyczna (Stowarzyszenie Literacko–Artystyczne „Fraza” w Rzeszowie). Jest autorem wielu publikacji literackich, krytycznoliterackich i poetyckich, m.in. w czasopismach: „Twórczość”, „Pismo Literacko-Artystyczne”, „Sycyna”, „Akcent”, „Ethos” i „Fraza” oraz publikacji naukowych, zwłaszcza z dziedziny fenomenologii i teorii dzieła literackiego. Tematyka mielecka, głównie w postaci reminescencji, pojawia się w utworach: „ ”, „ ” oraz „brak sieci”, opublikowanych na łamach „Twórczości”. Jest długoletnim współpracownikiem Katolickiego Radia Rzeszów VIA, realizując m.in. program autorski Brzmienie litery, dotyczący współczesnej literatury i historii. Współpracuje z redakcją Powszechnej Encyklopedii Filozofii, wydawanej przez Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu. Jego pozazawodową pasją jest muzyka. Wraz z grupą rockową EUROMAN, której jest liderem, zadebiutował w 2003 r. Za kompozycje własne została ona dwukrotnie nagrodzona przez brytyjskie Radio Gets Wild (2004, 2005).
PRZYWARA TADEUSZ, urodzony 5 IX 1910 r. w Łopatynie, woj. tarnopolskie, syn Władysława i Marii z domu Burger. (Wybitnym przedstawicielem rodziny, z której pochodził, był gen. Józef Dwernicki – uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego.) Ukończył gimnazjum w Radziechowie, a następnie studiował we Lwowie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza i w Państwowym Instytucie Sztuki. Kontakty z wybitnymi nauczycielami – twórcami i lwowskim środowiskiem artystycznym oraz klimat Lwowa wywarły niezatarte piętno na psychice młodego adepta sztuki. Wtedy właśnie podjął własne próby artystyczne, ale wybuch wojny i walka o przetrwanie rodziny w czasie okupacji hitlerowskiej nie pozwoliły mu na rozwinięcie działalności twórczej. Rozwój wydarzeń we Lwowie w 1944 r. zmusił go do opuszczenia domu rodzinnego. Jesienią tego roku przeniósł się z rodziną do Łańcuta. Podjął pracę w administracji państwowej, a ponadto powrócił do działalności artystycznej. Poza malarstwem i uczestnictwem w wystawach zaangażował się w tworzenie i działalność Teatru Amatorskiego „Lutnia” w Łańcucie. Szczególnym przeżyciem była wspólna gra z Ludwikiem Solskim w sztuce A. Fredry Zemsta. W 1948 r. został przeniesiony służbowo do Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie (1948), a następnie do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisko kierownicze w Wydziale Finansowym (1959). Podjął współpracę z Zakładowym Domem Kultury WSK i odtąd wielokrotnie eksponował swoje prace w tej placówce. Malował w plenerze, każdorazowo wywołując spore zainteresowanie środowiska. Tematami jego prac były najczęściej: pejzaże, walka o niepodległość, praca człowieka, martwa natura, akty i kwiaty. W latach 1971-1975 był członkiem Koła Twórców Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu, a od 1981 r. członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej, znacząco wpływając na rozwój i poziom artystyczny obu grup artystycznych. Uczestniczył w wielu konkursach, przeglądach i wystawach, uzyskując nagrody i wyróżnienia. Jego prace znalazły się w muzeach (m.in. w Sandomierzu, Niepołomicach, Przeworsku i Mielcu) i wielu kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Anglii, Francji, Kanadzie i Japonii. W listopadzie 1990 r. zorganizowano w RCK WSK „Jubileuszową wystawę malarstwa, grafiki i rysunku” z okazji 80-lecia urodzin artysty. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 9 VI 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
PSZENICZNA BEATA RENATA, urodzona 13 VIII 1975 r. w Kolbuszowej, córka Andrzeja i Elżbiety z Lewandowskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1994 r. W 1996 r. ukończyła Studium Aktorskie i Telewizyjne „SPOT” w Krakowie. Jako aktorka debiutowała w Teatrze im. L. Solskiego w Tarnowie, w sztuce Z. Herberta Drugi pokój (rez. S. Świder). Spektakl ten został wyróżniony na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Współczesnej w Warszawie (1999). Kolejnymi ważniejszymi rolami w tarnowskim teatrze były: Helena w Niedźwiedziu A. Czechowa, Natalia w Oświadczynach A. Czechowa, Klara w Zemście A. Fredry oraz Pepka i Rachel w sztuce Czy ja jestem Żyd z Wesela na podstawie Ja jestem Żyd z Wesela R. Brandstaettera i Wesela S. Wyspiańskiego. W latach 1999–2001 uczestniczyła w III, IV i V Biennale Tańca Współczesnego, organizowanych przez Ewę Wycichowską w Poznaniu. W 2001 r. zdała egzamin aktorski w ZASP w Warszawie. Od 2004 r. gra w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach. Zagrała m.in. Komisarza, Szantrapę i Fafika w „Zielonej Gęsi” K. I. Gałczyńskiego, Podstolinę w Zemście A. Fredry i Teresę w sztuce Karola Wojtyły Przed sklepem jubilera. Współpracuje z Teatrem Młodego Widza w Tarnowie. Prowadziła ogólnopolskie warsztaty teatralne z młodzieżą trudną (w ramach OHP Tarnów) i warsztaty teatralne z młodzieżą w SCK w Mielcu. W Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach zagrała Elmirę w Tartuffe albo Szalbierz (reż. Grzegorz Chrapkiewicz), Paulinę w sztuce francuskiej Pierra Sauvila Miłość i Polityka (reż. Jerzy Bończak), Panią Kmitową w Dziadach A. Mickiewicza wg S. Wyspiańskiego (reż. Piotr Jędrzejas), Martę w Bolero Pavla Kohouta (reż. Piotr Szczerski), Superwajzorkę w Zabić superwajzora jak 14 tysięcy kurczaków Łukasza Rippera (reż. Dawid Żłobiński), Monikę w Nocą na pewnym osiedlu Herberta Bergera (reż. Piotr Sieklucki), Ciotkę w Białym małżeństwie T. Różewicza (reż. Weronika Szczawińska), Mamę w W imię ojca i syna„ Sz. Bogacza (reż. Piotr Ziniewicz), Smeraldnię w Sługa dwóch panów P. Turriniego (reż. Bartłomiej Wyszomirski), Sally Maddox w Mężczyzna wart zachodu R. Friedman (reż. Piotr Szczerski) i Panią de Volanges w Niebezpiecznych związkach Laclosa (reż. Radosław Rychcik). W 2017 r. zagrała w filmie Wyklęty, a od 2018 r. występowała m.in. w sztuce Szalone nożyczki. Wyróżniona m.in. Nagrodą Wojewody Świętokrzyskiego (2012) i Nagrodą „Echa Dnia” dla najpopularniejszej aktorki w Plebiscycie o Dziką Różę w Kielcach (2014).
PSZENICZNA TERESA BARBARA (z domu OCHALIK), urodzona 15 II 1947 r. w Grochowem, powiat mielecki, córka Władysława i Janiny z domu Tabor. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1966 r. podjęła studia na Wydziale Filologii Polskiej WSP w Rzeszowie i ukończyła je w 1971 r., uzyskując tytuł magistra polonistyki. W tym samym roku rozpoczęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Dębiakach (powiat mielecki). Przez kilka lat pełniła funkcję przewodniczącej zespołu samoksztalceniowego polonistów w Gminie Tuszów Narodowy. Prowadziła lekcje pokazowe dla nauczycieli, promując nauczanie zindywidualizowane z podkreśleniem pracy z uczniem zdolnym. Była współautorem algorytmu analizy utworów lirycznych i dłuższych utworów literackich przewidzianych w lekturze szkoły podstawowej. Organizowała różne formy artystyczne, m.in. teatrzyk dziecięcy oraz wyjazdy do kina i na spektakle teatralne. W 1975 r. objęła stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Borkach Nizińskich (Gmina Tuszów Narodowy), a ponadto uczyła języka polskiego w starszych klasach. Działała w zespole samokształceniowym dyrektorów szkół, m.in. prowadziła zajęcia pokazowe z zastosowaniem własnych rozwiązań metodycznych w nauczaniu języka polskiego z podkreśleniem wagi związków i zależności między pracą lekcyjną i domową w tworzeniu systemu wiadomości i umiejętności uczniów. W 1986 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu języka polskiego. W 1996 r., przy ogromnym zaangażowaniu społeczeństwa Borków Nizińskich i władz gminnych, udało się jej oddać do użytku nowy budynek szkoły, a następnie wyposażyć go w niezbędny sprzęt i pomoce naukowe. M.in. urządzono pracownię informatyczną, pierwszą na terenie gminy. W 2002 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania III stopnia.
PSZENICZNY PIOTR GRZEGORZ, urodzony 24 II 1992 r. w Mielcu, syn Grzegorza i Beaty z domu Kiełb. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 2011 r. W czasie nauki licealnej został zwycięzcą międzynarodowego finału konkursu Aliante Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (2010) i laureatem Ogólnopolskiej Olimpiady „O Diamentowy Indeks AGH” z dziedziny matematyki. Studiował na Wydziale Inżynierii Bezpieczeństwa Pożarowego Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie (kierunek; inżynieria bezpieczeństwa, specjalność: inżynieria bezpieczeństwa pożarowego) i w 2015 r. otrzymał tytuł inżyniera pożarnictwa, a w 2017 r. ukończył studia jako prymus ze średnią 5,0 oraz uzyskał tytuł magistra inżyniera pożarnictwa i dyplom z wyróżnieniem. Ponadto w 2015 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Nauk o Zdrowiu Wyższej Szkoły Biznesu i Nauk o Zdrowiu (kierunek: bezpieczeństwo i higiena pracy) z tytułem starszego inspektora ds. BHP. Równocześnie w latach 2011-2017 pracował jako funkcjonariusz Państwowej Straży Pożarnej w służbie kandydackiej na stanowisku ratownik podchorąży w Szkole Głównej Służby Pożarniczej. Należał do chóru akademickiego. Z dniem 22 VI 2017 r. został zatrudniony w służbie stałej w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej nr 1 Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu na stanowisku dowódcy zastępu. Angażował się społecznie jako druh Ochotniczej Straży Pożarnej w Rzemieniu, członek jej zarządu i zastępca naczelnika. M.in. organizował ćwiczenia dla strażaków – ratowników OSP, przygotowywał dzieci do turniejów wiedzy pożarniczej oraz młodzież do zawodów sportowo-pożarniczych. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, wyróżnieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego za najlepszy wynik studiów stacjonarnych I stopnia w SGSP, wyróżnieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy za osiągnięcie najlepszych wyników w SGSP w 2017 r., wyróżnieniami ministra spraw wewnętrznych i administracji za wzorową postawę i pomoc podczas organizacji ŚDM w 2016 r. oraz za wybitne osiągnięcia w nauce i najlepsze wyniki w SGSP w 2017 r., a także wyróżnieniem ambasadora USA w Polsce Lee A. Feinstein’a za zwycięstwo w Konkursie Aliante w 2010 r. W 2020 r. został awansowany na stopień kapitana, a w 2022 r. – na dowódcę zmiany.
P&S (PPHU P&S) SP. Z O.O., firma założona przez rodzimych przedsiębiorców. Zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 29 II 2000 r. i w tym roku, po zmodernizowaniu obiektu w centralnej części SSE, rozpoczęła działalność produkcyjną. Specjalizuje sie w produkowaniu wyrobów z blach stalowych i aluminiowych, m.in. obudów. Adres: Wojska Polskiego 3.
PTAK ADAM (ksiądz), urodzony 1 IV 1945 r. w Zbylitowskiej Górze, syn Michała i Genowefy z domu Staszczyk. Po szkole średniej i maturze w 1963 r. studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i po jego ukończeniu 30 V 1971 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Biecz (1971-1974) i pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (1974-1982). W sierpniu 1982 r. został mianowany proboszczem pw. Świętego Wojciecha Biskupa i Podwyższenia Krzyża Świętego w Rożnowie, a we wrześniu 1994 r. został przeniesiony na probostwo w parafii Szerzyny. Pełnił też funkcje dziekana dekanatu czchowskiego a następnie dekanatu ołpińskiego. Wyróżniony EC, RM i godnością kanonika honorowego Kapituły Bocheńskiej. W 2015 r. przeszedł na emeryturę i został rezydentem w parafii św. Marka Ewangelisty w Mielcu – Rzochowie. Pomagał w pracy duszpasterskiej. Zmarł 10 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu w Zbylitowskiej Górze.
PTAK JERZY STANISŁAW (ksiądz), urodzony 30 IX 1954 r. w Tarnowie, syn Stanisława i Janiny z domu Kawula. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, maturę zdał w 1973 r. W latach 1973-1975 odbył zasadniczą służbę wojskową. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1981 r. i uzyskał tytuł magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 31 V 1981 r. Jako wikariusz pracował w parafiach w: Brzesku (1981-1986), Brzeźnicy koło Bochni (1986-1994) i Tarnowie – Krzyżu (1994-1995). W 1995 r. został mianowany proboszczem parafii św. Marka Ewangelisty w Mielcu-Rzochowie i funkcję tę sprawuje nadal. Doprowadził do wybudowania nowego kościoła parafialnego św. Marka Ew. i systematycznie wyposaża go. Od szeregu lat jest współorganizatorem Festynów Parafialnych w Rzochowie, z których dochód przeznacza na budowę i wyposażenie nowego kościoła parafialnego. Prowadzi katechezę w miejscowej Szkole Podstawowej im. H. Sienkiewicza. W 2010 r. otrzymał godność kanonika honorowego kapituły kolegiackiej pw. Matki Bożej Różańcowej w Bochni. Wyróżniony EC (dla duchownych) i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
PUKA TADEUSZ MACIEJ, urodzony 3 VII 1883 r. w Żabnie, pow. tarnobrzeski, syn Wojciecha i Franciszki z domu Mroczek. Brał udział w I wojnie światowej w żandarmerii austriackiej. 17 XII 1916 r. został odznaczony Medalem „Za Odwagę”. 8 IV 1917 r. otrzymał dyplom z Wiednia z awansem na komendanta oddziału żandarmerii. Po ogłoszeniu niepodległości Polski został zwolniony z austriackiego wojska. Złożył przysięgę wierności Polsce i został zaangażowany do policji. Początkowo pracował w Kniaźdworze. 1 IV 1920 r. otrzymał awans na stopień wachmistrza. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i w starciach z Ukraińcami. W latach 1925-1932 był komendantem Policji w Peczeniżynie, a następnie pracował w Policji w Kołomyi. We wrześniu 1939 r. został aresztowany (wraz z innymi policjantami polskimi) przez Rosjan, ale udało mu się przekupić strażnika i uciec. Do 1941 r. ukrywał się. Po wejściu wojsk węgierskich (9 VII 1941 r.) podjął pracę w Arbeitsamcie (Urzędzie Pracy), ale po ponownym wejściu wojsk radzieckich znów musiał się ukrywać. Po zakończeniu wojny w 1945 r. przeniósł się do Mielca, gdzie miał wybudowany dom. Tu został zatrudniony w Powiatowym Inspektoracie Świadczeń Rzeczowych, a następnie od 10 VII 1945 r. do 31 X 1958 r. pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako referent w Powiatowym Zarządzie Rolnictwa, organizator spółdzielni produkcyjnych i instruktor budownictwa wiejskiego. Na emeryturę przeszedł w 1958 r. Należał do Związku Zawodowego Pracowników Rolnych i Leśnych. Zmarł 28 VIII 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
„PULPITY”, młodzieżowy zespół muzyki beatowej działajacy w latach 60. Powstał z inicjatywy Janusza Bobryka i Edwarda Zachariasza. Pierwsze spotkanie (z próbą muzyczną) odbyło się 28 II 1965 r. w domu J. Bobryka. Autorką nazwy zespołu była Natalia Bobryk – matka Janusza. Pierwszy skład zespołu stanowili: Tomasz Błędowski – gitara prowadząca, Lechosław Milik – gitara rytmiczna, Henryk Zięba – gitara basowa, Janusz Bobryk – perkusja i Tadeusz Kowalski – wokalista. Póżniej okresowo grywali także: Marek Bednarek, Andrzej Nosek, Kazimierz Kowalczyk, Jerzy Pachowicz i Jerzy Pogoda. Kierownikiem zespołu był Janusz Bobryk, a konferansjerem Edward Zachariasz. Przygotowaniem sprzętu zajmował się Tadeusz Krawczyk, a pomagał mu Zdzisław Tara. Zespół funkcjonował przy Liceum Ogólnokształcącym nr 27 (później II LO), a ponadto opiekę nad zespołem sprawowały ZHP i ZMS. Sprzęt na koncerty pożyczano od innych zespołów (m.in. „Watry”). Z czasem gitarzyści skonstruowali własne gitary i zakupiono sprzęt nagłaśniający. Występowano głównie z repertuarem własnym, skomponowanym przez T. Kowalskiego, L. Milika i H. Ziębę do słów J. Bobryka i H. Zięby. Oryginalność muzyki i kultura jej wykonania zapewniły zespołowi duże powodzenie w Mielcu i regionie. Zapraszano go na występy okolicznościowe (ZDK, hala sportowa, kluby) i wieczorki taneczne nie tylko na miejscu, ale także do innych miast, m.in.: Rzeszowa, Ropczyc, Tarnowa i Krakowa, gdzie w Pałacu „Pod Baranami” startował w eliminacjach prestiżowej wówczas imprezy ogólnopolskiej „Mikrofon dla wszystkich”. (Zwyciężyli wówczas „Skaldowie”.) Największym sukcesem było zajęcie 2. miejsca na II Festiwalu Muzyki Młodzieżowej „Gitariada Podkarpacia” w Krosnie (15-16 IV 1967 r.). W czasie mieleckiej „Żakinady-67” (19 VI 1967 r.) „Pulpity” koncertowały i grały na plenerowej zabawie tanecznej na Placu Centralnym w Mielcu. Latem 1967 r. zespół wystąpił dla wczasowiczów na terenie campingu w Myczkowcach (25 VI). Wielokrotnie grał dla uczestników obozów ZMS w Wysowej oraz międzynarodowego turnusu młodzieżowego w Centralnym Ośrodku Szkoleniowo-Wypoczynkowym ZG ZMS w Wilkasach koło Giżycka (2-15 VIII 1967 r.). Z powodzeniem wystapił w Płocku na Ogólnopolskim Festiwalu „Wielkich Budów Socjalizmu” i w jego ramach, razem z zespołem „Partita”, odbył trasę koncertową po regionie płockim. Pomyślnie rozwijającą się karierę artystyczną przerwały wyjazdy członków zespołu na studia do innych miast.
PUŁASKIEGO KAZIMIERZA (ULICA), jedna z głównych ulic osiedla S. Żeromskiego. Powstała z niewielkiej drogi polnej prowadzącej do pól mieszczańskich zapewne od początku istnienia miasta. Status ulicy i patrona otrzymała 27 V 1960 r. Ma 344 m długości, asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Biegnie od ul. S. Żeromskiego w kierunku zachodnim. Kończy swój bieg przy trzech 11-piętrowych blokach mieszkalnych (z tzw. „wielkiej płyty”) i poprzeczną uliczką przyblokową (bez nazwy) łączy się z inną ważną dla osiedla ulicą A. Kędziora. Ul. Pułaskiego jest jedyną drogą dojazdową do minidzielnicy handlowo-usługowej, wybudowanej na terenach przy alei Niepodległości, ale nie posiadającej z nią bezpośredniego połączenia drogowego.
Patron ulicy: KAZIMIERZ PUŁASKI (1745-1779) to jeden z bohaterów narodowych Polski i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W 1768 r. w stopniu pułkownika uczestniczył w konfederacji barskiej, walcząc z wojskami rosyjskimi ze zmiennym szczęściem. W kwietniu 1769 r. udanie dowodził polską wyprawą na Litwę. Od 31 XII 1770 r. do 14 I 1771 r. bronił Jasnej Góry przed Rosjanami. Zamieszany w próbę porwania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego musiał pośpiesznie opuścić kraj i przebywał m.in. w Saksonii, Francji i Turcji. W 1777 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał stopień generała brygady i powierzono mu dowództwo nad kawalerią amerykańską. Zreformował i unowocześnił podległe oddziały. W maju 1779 r. zaatakował Anglików pod Charleston i zmusił ich do wycofania się. W czasie ataku na pozycje angielskie w Savannah został śmiertelnie ranny. Zmarł 11 X 1779 r. na statku „Wasp” i zgodnie z morskim obyczajem jego zwłoki zostały opuszczone na dno oceanu.
PUNKT WCZESNEJ INTERWENCJI, placówka Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym. Jej siedziba znajduje się w budynku przy ul. I. Łukasiewicza 1 c. Funkcjonuje od 2002 r. Jest zarejestrowana jako Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej z przeznaczeniem dla dzieci do 7 roku życia, zagrożonych nieprawidłowym rozwojem, będących z grup wysokiego ryzyka ciążowo-porodowego, posiadających zaburzenia rozwoju psychoruchowego oraz niepełnosprawnych i zagrożonych niepełnosprawnością. Zapewnia wczesną, skoordynowaną i systematyczną pomoc dla dzieci i ich rodzin z terenu powiatów: mieleckiego, kolbuszowskiego i tarnobrzeskiego. Kierownikiem PWI jest Joanna Szadkowska.
PUSTUŁKA MAREK JAN, urodzony 8 II 1955 r. w Chorzowie, syn Edwarda i Anny z Czerneckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Pilicy, maturę zdał w 1974 r. Po przyjeździe do Mielca został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku referenta w pionie kadr. W 1982 r. przeszedł do pracy w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisko inspektora, a następnie pełnił funkcje zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Organizacyjno-Prawnego i Kadr (1982-1990). W międzyczasie studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, uzyskując tytuł magistra w 1985 r. W 1990 r. został mianowany kierownikiem Oddziału Organizacyjnego nowo utworzonego Urzędu Rejonowego w Mielcu i znacząco przyczynił się do jego sprawnego uruchomienia i funkcjonowania. W 1996 r. przeszedł do Rejonowego Urzędu Pracy na stanowisko zastępcy kierownika Urzędu. Od 1999 r. pełni funkcję sekretarza powiatu w Starostwie Powiatowym w Mielcu, m.in. zapewniając prawidłowe funkcjonowanie Starostwa i obsługę posiedzeń organów powiatu. Ukończył szereg kursów zawodowych. Udzielał się w działalności społecznej, m.in. jako członek i sekretarz Zarządu Aeroklubu Mieleckiego (1999-2005). Uczestniczył w organizacji wielu powiatowych przedsięwzięć i akcji społeczno-kulturalnych i sportowo-rekreacyjnych. W styczniu 2011 r. został odwołany z funkcji sekretarza powiatu i powołany na stanowisko kierownika Powiatowego Zespołu Reagowania Kryzysowego. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
PUT ANNA BRONISŁAWA (z domu SZTYBER), urodzona 1 IX 1954 r. w Kraśniku, córka Henryka i Haliny z domu Świąć. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja w Kraśniku, maturę zdała w 1973 r. Studiowała na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS w Lublinie (kierunek: wychowanie techniczne) i w 1978 r. uzyskała tytuł magistra techniki. Po studiach została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu jako nauczyciel techniki. W latach 1987-1988 pełniła funkcję zastępcy dyrektora szkoły, a w latach 1988-1990 była dyrektorem szkoły. W tym okresie szczególnie dbała o silniejsze zintegrowanie społeczności szkolnej z ideami ochrony przyrody prof. W. Szafera oraz doprowadziła do uroczystości wręczenia sztandaru Szkole Podstawowej nr 1. Od 1988 r. pracowała w SP 1 jako nauczyciel techniki i informatyki. Ukończyła studia podyplomowe z informatyki na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W 2003 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Przygotowywani przez nią uczniowie wielokrotnie zajmowali wysokie lokaty w konkursach z zakresu ruchu drogowego, techniki i informatyki na szczeblu wojewódzkim (najwyższym we współzawodnictwie szkół podstawowych). Z dniem 31 VIII 2014 r. przeszła na emeryturę. Poza pracą zawodową udzielała się społecznie, prowadząc kółko informatyczne w Katolickim Ośrodku Kultury przy parafii Ducha Świętego w Mielcu.
PUT ANTONI, urodzony 12 VI 1954 r. w Kolbuszowej, syn Mieczysława i Stanisławy z domu Turek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Studia na Wydziale Prawa UMCS w Lublinie ukończył w 1977 r. uzyskując tytuł magistra prawa. W latach 1977-1978 odbył służbę wojskową w ramach SOR. Od VIII 1978 r. do XI 1993 r. pracował w Prokuraturze Rejonowej w Mielcu – początkowo jako aplikant, a następnie prokurator. W 1984 r. ukończył Podyplomowe Studium Wymiaru Sprawiedliwości na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1994 r. rozpoczął pracę jako adwokat, najpierw w Dąbrowie Tarnowskiej, a od V 2001 r. w Mielcu. Ukończył Podyplomowe Studium Retoryki w Instytucie Filologii Polskiej UJ w Krakowie (2000) i studia podyplomowe w zakresie integracji europejskiej na Uniwersytecie Warszawskim (2002). Sporo czasu poświęca działalności społecznej. Od 2001 r. był członkiem Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej w Warszawie oraz prezesem Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej przy parafii Ducha Świętego w Mielcu. Był także członkiem Rady Instytutu Akcji Katolickiej Diecezji Tarnowskiej w kadencji 2005-2008. W 2019 r. przeszedł na emeryturę.
PUZIO PAWEŁ, urodzony 25 I 1892 r. w Jadachach, pow. tarnobrzeski, syn Karola i Bronisławy z Wiśniowskich. W okresie I wojny światowej służył w 2 pułku piechoty Legionów Polskich i m.in. brał udział w bitwach pod Nadwórną i Rafajłową. W okresie międzywojennym pracował jako leśniczy lasów w rejonie Baranowa Sandomierskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako nadleśniczy w majątku Kiełków. Jesienią 1939 r. był jednym z organizatorów Tajnej Organizacji Wojskowej (TOW) w rejonie Mielca. Posługiwał się pseudonimami: „Leśnik”, „Godula” i „Kulebiak”. W 1943 r. został mianowany oficerem broni Komendy Obwodu AK w Mielcu. 11 VII 1944 r. został aresztowany w Mielcu i wywieziony do obozu w Pustkowie, a później do Oświęcimia i Sachsenhausen, gdzie szczęśliwie doczekał wyzwolenia (22 IV 1945 r.). Zmarł w 1978 r. w Krakowie.
PYCIA SYLWIA EDYTA, urodzona 20 IV 1981 r. w Krakowie, córka Andrzeja i Heleny z Wróblewskich. Absolwentka Szkoły Mistrzostwa Sportowego PZPS Sosnowiec z maturą w 2000 r. Trenowanie piłki siatkowej rozpoczęła w MOSiR – MOSM Tychy. Od 1996 r. do 2000 r. kontynuowała edukację siatkarską w SMS PZPS Sosnowiec jako środkowa. W 2000 r. została pozyskana do ekstraklasowej Skry Warszawa i grała w tym klubie do 2003 r. Przyczyniła się do zdobycia przez Skrę wicemistrzostwa Polski w 2002 r. Kolejnymi klubami ekstraklasowymi, w których odgrywała czołową rolę, były: AZS AWF Poznań (2004-2006), AZS Białystok (2006-2007), Muszynianka Muszyna (2007-2010, mistrzostwo Polski w 2008 i 2009 r., wicemistrzostwo Polski w 2010 r. i Superpuchar Polski w 2009 r.), KPSK Stal Mielec (2010-2012) i Budowlani Łódź (2012-2017, wicemistrzostwo Polski w 2017 r.) Największe jej sukcesy wiązały się z reprezentacją Polski, w której występowała w latach 1998-2015 w 145 meczach. Były to: mistrzostwo Europy w Chorwacji w 2005 r. oraz srebrny medal Igrzysk Europejskich w Baku (Azerbejdżan) w 2015 r. Ponadto była uczestniczką m.in. Mistrzostw Europy – 2001 (6. miejsce), Pucharu Wielkich Mistrzyń – 2005 (4. miejsce), Grand Prix 2005 (7. miejsce) i Mistrzostw Świata – 2006 (15. miejsce). W 2017 r. zakończyła zawodową karierę zawodniczą. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
PYCIOR STANISŁAW WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 8 III 1916 r. w Trzcianie, powiat mielecki, syn Tomasza i Barbary z domu Dziedzic. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1935 r. Studia teologiczne i filozoficzne odbył w Tarnowie, Innsbrucku i Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1940 r. Pracę kapłańską rozpoczął w Szczurowej. W 1942 r. został przeniesiony do Bochni, gdzie pracował jako wikariusz i katecheta. Tam nawiązał kontakt z ruchem oporu (AK) i sprawował nad nim opiekę duszpasterską. W lipcu 1944 r. został (za przyzwoleniem władz kościelnych) kapelanem I batalionu „Barbara” 16. pułku piechoty AK. Posiadał wówczas stopień kapitana i pseudonim „Gruda”. Uczestniczył w działaniach bojowych do końca wojny. W 1945 r. krótko pracował w Limanowej, a następnie powierzono mu funkcję notariusza Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. W latach 1946-1949 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego. W 1949 r. został rektorem kaplicy św. Józefa w Tarnowie. Od 1951 r. pełnił funkcję referenta ds. małżeńskich Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. W latach 1951-1963 był wykładowcą prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Od 1957 r. sprawował funkcję wiceoficjała sądu biskupiego. Należał do Światowego Związku Żołnierzy AK. Awansowano go na stopień majora rezerwy WP. Współorganizował spotkania kombatanckie byłych żołnierzy batalionu AK „Barbara”, corocznie w maju w Tuchowie. Wiele czasu poświęcał także na działalność w Związku Harcerstwa Polskiego i otrzymał stopień harcmistrza. Wyróżniony został m.in.: odznaczeniem kościelnym RM, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Wojska – Polska Swemu Obrońcy, Odznaką Honorową Akcji „Burza”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Krzyżem Zasługi ZHP z Rozetą – Mieczami oraz odznaczeniami przyznanymi przez Związek Kombatantów Polski we Francji – Komandorią Orderu Pro Vestra et Nostra Libertate i Croix de Partisan. Zmarł 9 IX 1996 r. Spoczywa w krypcie kaplicy na cmentarzu parafialnym w Trzcianie.
PYRZYŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 11 XII 1910 r. w Mielcu, syn Franciszka i Antoniny z domu Korpanty. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a następnie odbył praktykę w zakładzie stolarskim. Po jej ukończeniu w latach 30. pracował w stolarni Stanisława Weryńskiego przy ul. T. Kościuszki. W czasie okupacji hitlerowskiej i w latach powojennych prowadził z braćmi (Marianem i Bolesławem) sklep spożywczy w Rynku. W 1950 r. zakończył tę działalność, zniechęcony restrykcyjnymi działaniami ówczesnej władzy w stosunku do prywatnych kupców w ramach tzw. bitwy o handel. Jeszcze w tym samym roku przejął po ojcu (Franciszku Pyrzyńskim) wiatrak przy ul. H. Sienkiewicza i przebudował go, zmieniając m.in. napęd wiatrowy na elektryczny. Ponadto obok młyna zbudował tartak. Przez ponad 30 lat działalność młynarsko-stolarska prosperowała dobrze, bowiem zapotrzebowanie na obróbkę drewna i przemiał zboża było duże, a w tym czasie na terenie powiatu mieleckiego funkcjonowało niewiele zakładów tego typu. W latach 80. i 90. zainteresowanie usługami młynarskimi i stolarskimi wyraźnie zmalało, jednak mimo sędziwego wieku nadal prowadził tę działalność. Poza pracą zawodową pasjonował się sportem i twórczością artystyczną. W latach 30. był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” Mielec i grał w piłkarskiej drużynie „Sokoła” jako bramkarz. W latach 90. tworzył drewniane modele ciekawych obiektów, m.in. swojego młyna i wystawiał je na wystawach Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej, którego był członkiem. Zmarł 13 II 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PYRZYŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 26 V 1934 r. w Mielcu, syn Marcina i Zofii z Podolskich. Absolwent Technikum Finansowego w Dębicy, maturę zdał w 1952 r. W 1953 r. został zatrudniony w Inspektoracie Kontrolno-Rewizyjnym w Rzeszowie Oddział w Mielcu, a następnie w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego w Mielcu. W latach 1962-1968 był inspektorem kredytowym w NBP Oddział w Mielcu. W 1968 r. został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i powierzono mu funkcję zastępcy przewodniczącego MRN. W 1970 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra prawa. Także w 1970 r. został powołany na stanowisko dyrektora Miejskiego Handlu Detalicznego w Mielcu i kierował tym przedsiębiorstwem, które wielokrotnie przekształcano (m.in. WPHW), do emerytury w 1990 r. Uczył – w niepełnym wymiarze godzin – przedmiotów zawodowych w mieleckich szkołach średnich: Liceum Medycznym, Technikum Elektrycznym, Zespole Szkół Technicznych MPM i Zespole Szkół Ekonomicznych. Udzielał się społecznie jako radny MRN, ławnik Sądu Powiatowego oraz członek wielu komisji i organizacji. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką PCK IV stopnia i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 7 V 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PYRZYŃSKI WŁADYSŁAW, urodzony 5 VI 1932 r. w Mielcu, syn Marcina i Zofii z Podolskich. W 1949 r. ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Mielcu, a w 1951 r. – Liceum Ogólnokształcące w Mielcu z maturą. W latach 1951-1960 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu na stanowisku zastępcy głównego księgowego, a w latach 1960-1965 w Przedsiębiorstwie Gospodarki Zwierząt Rzeźnych w Rzeszowie pełnił funkcję głównego księgowego. W 1965 r. przeniósł się do Państwowego Ośrodka Maszynowego w Wojsławiu koło Mielca i na stanowisku głównego księgowego pracował do 1982 r., kiedy to przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Równocześnie dokształcał się i podnosił kwalifikacje – ukończył m.in. roczny kurs dla dyplomowanych biegłych księgowych w Warszawie oraz studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie z tytułem magistra ekonomii przemysłu (1976). W latach 1966-1991 uczył (w niepełnym wymiarze godzin) księgowości, ekonomii i ekonomiki w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Pracował też w Sądzie Rejonowym w Mielcu jako biegły sądowy do spraw ekonomicznych (1985-1991). Od 1965 r. należał do Stowarzyszenia Księgowych w Polsce. W 1975 r. otrzymał wyróżnienie w konkursie Rady Naukowej Stowarzyszenia Księgowych w Polsce na najlepszą pracę w dziedzinie rachunkowości. (Opublikowano ją w miesięczniku „Rachunkowość” nr 10-11 z 1975 r.) Był korespondentem wielu gazet, m.in. „Wieści”, „Zorza”, „Przekrój” i „Głos Mielecki”. Otrzymał wyróżnienie za wieloletnią współpracę z pismami ruchu ludowego. Zmarł 20 VI 1991 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PYTEL ALOJZY, urodzony 16 IV 1934 r. w Mikulińcach koło Tarnopola, syn Feliksa i Gizeli z domu Jarema. Treningi bokserskie rozpoczął w Bytomiu. W listopadzie 1953 r. przeniósł się do Mielca, gdzie podjął pracę w WSK i zasilił drużynę bokserską Stali Mielec. W latach 1953-1966 stoczył w barwach Stali 286 walk, z których 200 wygrał, 27 zremisował i 59 przegrał. Znacząco przyczynił się do awansu Stali do II ligi i wielokrotnego zdobywania czołowych pozycji w II lidze. Indywidualnie należał do czołówki krajowej w wagach półśredniej i lekkośredniej. (Boks polski stał wówczas na światowym poziomie.) Trzy razy zdobywał mistrzostwo województwa rzeszowskiego i jako reprezentant województwa wielokrotnie występował w spotkaniach międzynarodowych, m.in. z zawodnikami NRD zwyciężył we wszystkich 12 pojedynkach. Uzyskał uprawnienia instruktorskie i w latach 1968-1970 trenował bokserów Górnika Siemianowice Śląskie. Zmarł 3 II 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
PYZIK TERESA ELŻBIETA (z domu SZELIGA), urodzona 22 I 1954 r. w Rzeszowie, córka Antoniego i Kazimiery z domu Firlej. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie z maturą w 1972 r. Ukończyła filologię rosyjską w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Rzeszowie (1975 r.) i filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie z tytułem magistra (1995 r.). Ponadto po ukończeniu kursu bibliotekoznawstwa w Tarnobrzegu (2003) uzyskała kwalifikacje do pracy w bibliotece. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1975 r. w Szkole Podstawowej w Lubeni, a kolejnymi miejscami pracy były: Szkoła Podstawowa w Przecławiu (1977-1978) i Szkoła Podstawowa im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tuszymie (1979-2011). Uczyła języka rosyjskiego i języka polskiego. Pracowała też w bibliotece szkolnej. Przygotowywani przez nią uczniowie uczestniczyli z powodzeniem w konkursach recytatorskich, literackich i językowych oraz pieśni religijnych na szczeblach lokalnych, wojewódzkim i ogólnopolskim, m.in. kilkakrotnie zdobyli tytuły laureatów wojewódzkich konkursów humanistycznych w Rzeszowie, a jedna z uczennic zdobyła I miejsce w ogólnopolskim konkursie literackim „Anioły także czytają książki”. Była opiekunem szkolnej gazetki „Echo”. W 2004 r. otrzymała tytuł zawodowy nauczyciela dyplomowanego. Od tego też roku była egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie z zakresu przedmiotów humanistycznych w gimnazjum. Po przejściu na emeryturę w 2011 r. podjęła działalność w Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. W. Szafera w Mielcu i Grupie Literackiej „Słowo”. Jest też członkiem zarządu Towarzystwa i wiceprezesem GL „Słowo”. Wydała tomiki poetyckie: W lustrze babiego lata (2012), W niepokoju myśli (2017) i Wiersze nieplewione (2018). Prowadzi internetowy blog literacki „W drodze”. Jest członkiem zespołu redakcyjnego mieleckiego rocznika kulturalnego „Artefakty” oraz współredaktorem Kroniki TMZM. W Klubie Środowisk Twórczych jest sekretarzem, edytorem i korektorem tekstów. Z Jadwigą Klaus opracowała publikację Tworzą piękno Wystawa Klubu Środowisk Twórczych z okazji 50-lecia TMZM (Mielec 2014). Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Złotą Odznaką 50-lecia TMZM, Brązowym Krzyżem Zasługi z okazji 55-lecia TMZM oraz licznymi nagrodami lokalnymi.
PYZIKIEWICZ FERDYNAND SZYMON, urodzony 19 I 1913 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Wojciecha i Marii z Matuszkiewiczów. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu i Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową w Mielcu. Po praktyce w zakładzie wędliniarskim w 1934 r. uzyskał świadectwo czeladnicze. W latach 1935-1936 odbył zasadniczą służbę wojskową w 19 pułku piechoty OL we Lwowie i w czasie jej trwania ukończył szkołę podoficerską. 17 IX 1936 r. w stopniu kaprala został przeniesiony do rezerwy. Po powrocie do Rzochowa prowadził zakład wędliniarski. 25 VIII 1939 r. otrzymał kartę mobilizacyjną do 16 pułku piechoty w Tarnowie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca poczty jednego z batalionów, uczestnicząc w walkach z Niemcami pod Pszczyną, Bielskiem, Wadowicami, Niepołomicami, Józefowem i Janowem. Po poddaniu się 6 dywizji piechoty gen. Bernarda Monda (w jej skład wchodził 16 pp) pod Tomaszowem Lubelskim, został wzięty do niewoli przez Niemców, ale w okolicach Sieniawy udało mu się (z trzema innymi żołnierzami) zbiec z kolumny jeńców prowadzonej do Przeworska. Powrócił (w polskim mundurze) do Rzochowa i do końca okupacji zajmował się gospodarstwem. W czasie walk o Rzochów w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. rodzinne zabudowania spłonęły, ale do 1949 r. udało mu się częściowo je odbudować. Od 1949 r. do 1978 r. pracował w Dębicy, początkowo w Spółdzielni Piaskarzy (jako kierownik techniczny), a następnie w przedsiębiorstwie budowlanym i Zakładach Mięsnych (1964-1978). W 1978 r. przeszedł na emeryturę. Angażował się społecznie, był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Rzochowie i członkiem Oddziału ZBoWiD w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 11 V 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
PYZIKIEWICZ JAN (ksiądz), urodzony 18 I 1901 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Feliksa i Bronisławy z domu Kania. Uczęszczał do Gimnazjum Państwowego w Mielcu, a później w Stryju. Po ukończeniu studiów teologicznych w Tarnowie w 1926 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1926 r. pracował w Brzezinach jako wikariusz i administrator, a od 1929 r. jako wikariusz i katecheta w Jodłowej. W 1934 r. mianowano go proboszczem w Lipnicy Wielkiej. W działalności duszpasterskiej wykazywał się wielkim patriotyzmem. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał biednym i potrzebującym (m.in. Żydom), dostarczając im produkty rolne z gospodarstwa parafialnego. Ukrywał poszukiwanego ks. Stanisława Glanowskiego. Współpracował z miejscowym ruchem oporu. Odmówił władzom niemieckim sporządzenia listy „podejrzanych”. Aresztowano go 14 XI 1942 r. W czasie konwojowania polski policjant proponował mu ucieczkę, ale nie zgodził się ze względu na możliwość represji na ludności parafii. Po bestialskich przesłuchaniach w Nowym Sączu i Tarnowie skierowany został do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (15-16 I 1943 r.). W ewidencji obozowej otrzymał numer 88555. Zmarł (został zamordowany?) 5 III 1943 r. Aktualnie trwa proces beatyfikacyjny dla grupy męczenników z okresu okupacji hitlerowskiej, w tym ks. Jana Pyzikiewicza.
PYZIKIEWICZ JÓZEF (ksiądz), urodzony w 1895 r. w Rzochowie. W młodości wyjechał do USA. Ukończył seminarium w St. Louis i w 1921 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był proboszczem w Nowym Orleanie. Zmarł 15 II 1977 r.
PYZIKIEWICZ LEON JAN (ksiądz), urodzony 5 XII 1889 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Piotra i Ewy z Siewierskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Dębicy. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1913 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Lipnicy Murowanej, Paleśnicy, Podegrodziu, Gręboszowie i Smęgorzowie. W latach 1924-1927 był proboszczem w Zalipiu, a w 1927 r. został mianowany proboszczem w Nagoszynie. Pełnił także funkcję wicedziekana dekanatu radomyskiego. Zmarł 23 III 1942 r. Spoczywa na cmentarzu w Nagoszynie.
PYZIKIEWICZ LUDWIK WOJCIECH, urodzony 11 XII 1930 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Marka i Stefanii z Bukowskich. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Warszawskiej w Warszawie i w 1955 r. uzyskał tytuł inżyniera. Będąc na II roku studiów, podjął pracę (zaproponowaną przez prof. Leona Kołodziejczyka) w Zakładzie Produkcyjnym przy Wydziale Kotłów i Urządzeń Ciepłowniczych, początkowo jako kreślarz, a później asystent projektanta. Z nakazu pracy wybrał Główne Biuro Studiów i Projektów Energetycznych „ENERGOPROJEKT” w Warszawie, gdzie 1 IX 1955 r. otrzymał etat projektanta (uwzględniono pracę w czasie studiów), a 1 X 1957 r. awansował na stanowisko starszego projektanta i głównego projektanta instalacji i sieci sanitarnych projektowanej wówczas Elektrociepłowni „Siekierki” w Warszawie. W 1978 r. powierzono mu funkcję kierownika Pracowni Instalacji Wewnętrznych. Projektował i nadzorował instalacje i sieci zewnętrzne dla wielu elektrowni i elektrociepłowni, projektowane w GBSiPE „ENERGOPROJEKT” w Warszawie oraz uczestniczył w komisjach ich odbioru. Największe z nich to: EC „Siekierki”, EC „Łódź II”, EC „Łódź III”, EC „Gdańsk II”, EC „Bydgoszcz II”, EL „Turów”, EL „Adamów”, EL „Konin”, EL „Pątnów”, EL „Kozienice”, EL „Połaniec”, EC „Lublin – Wrotków”, EJ „Żarnowiec” (inwestycja niedokończona), EW „Solina”, EL „Barauni” (Indie) i EL „Bełchatów”. Po przekazaniu do eksploatacji II etapu EC „Siekierki” – zespół głównych projektantów (wśród nich L. Pyzikiewicz) otrzymał tytuł „Mister Warszawy”. Uczestniczył w różnych formach doskonalenia zawodowego. 1 I 1987 awansował na stanowisko głównego projektanta ochrony fizycznej oraz obrony cywilnej z ratownictwem technicznym EJ „Żarnowiec”, a 1 II 1991 r. przeszedł na stanowisko głównego projektanta ds. ochrony przeciwpożarowej, OC i instalacji specjalnych. Wykonywał dla wielu elektrowni i elektrociepłowni w Polsce projekty technologiczne wraz z instalacjami dla ochrony przed skutkami użycia broni jądrowej i następnie nadzorował ich realizację. W ramach działalności społecznej był m.in. przewodniczącym Koła Inżynierów i Techników PZITS Naczelnej Organizacji Technicznej w GBSiPE „ENERGOPROJEKT” oraz wiceprezesem Chóru Chłopięcego im. Piotra Maszyńskiego „Lutnia” w Warszawie. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Energetyki”, Srebrną Odznaką Honorową PZITS i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Na emeryturę odszedł 15 IX 1991 r. Od 1997 r. podjął pracę w firmie „Polskie Sieci Elektroenergetyczne” S.A. – PSE – Serwis Sp. z o.o.
PYZIKIEWICZ RUDOLF, urodzony 16 IV 1896 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Piotra i Ewy z Siewierskich. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu i Szkołę Rolniczą w Dublanach koło Lwowa. Także we Lwowie odbył zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska prowadził z rodzicami gospodarstwo w Rzochowie. Założył firmę, która wydobywała żwir z rzeki Wisłoki oraz wysyłała drewniane belki (kopalniaki) drogą kolejową na Śląsk. Udzielał się społecznie jako członek OSP Rzochów. Wniósł znaczący wkład w budowę strażnicy dla OSP i zorganizowanie strażackiej orkiestry dętej. Od 1926 r. do 1946 r. pełnił funkcję prezesa OSP. W 1933 r. wybrano go na burmistrza Rzochowa i sprawował ten urząd (mimo utraty statusu miasta przez Rzochów) do 1944 r. Zmarł 14 I 1946 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
PZL S–1, samolot szkolno-łącznikowy wyprodukowany w jednym egzemplarzu w 1945 r. w PZL – Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu. Autorem projektu był Eugeniusz Stankiewicz, opracowanie wykonano w PZL. Posiadał konstrukcję drewnianą. Podstawowe dane: moc startowa – 125 KM, masa startowa – 950 kg, masa użyteczna – 250 kg. Pierwszy lot odbył pilot radziecki Piotr Kondratienko 15 XI 1945 r.