Encyklopedia miasta Mielca Hasła Litera R (RAB-RĘB)

Litera R (RAB-RĘB)

RABACJA CHŁOPSKA, powstanie chłopskie w Galicji w lutym 1846 r., spowodowane m.in. trudnym położeniem chłopów i klęskami żywiołowymi (powodzie, susza), a także celowym inspirowaniem chłopów przez władze austriackie do rozprawy ze szlachtą, w celu sparaliżowania przygotowań do powstania ogólnonarodowego. Na ziemi mieleckiej rabacja trwała od 18 do 25 II 1846 r. i objęła zasięgiem 34 wsie, głównie położone po lewej stronie rzeki Wisłoki. Spalono lub zniszczono 27 dworów, zamordowano kilkadziesiąt osób: właścicieli ziemskich i ich krewnych, duchownych i szereg innych osób stających w ich obronie. Wielu ziemian wraz z najbliższymi schroniło się w Mielcu. 20 i 21 II pierwsze grupy chłopów pojawiły się w okolicy Mielca na lewym brzegu Wisłoki, która jednak była poważną i groźną przeszkodą dla nawet najbardziej agresywnych chłopów. 22 II przedstawiciele miasta i gminy żydowskiej wysłali do Kancelarii Nadwornej w Wiedniu petycję, w której prosili o szybkie nadesłanie zbrojnej pomocy. W nocy z 22 na 23 II, po nadejściu kolejnych chłopskich grup, próbowano przedostać się przez rzekę do miasta. Zdecydowana postawa mieszczan, dowodzonych przez jednego z właścicieli Mielca, udaremniła jednak wszelkie próby ataku. Strzelano z broni, raniąc napastników. Złapanych wywiadowców chłopskich wiązano i zamykano w więzieniu. Udawano przy tym, że nadeszło wojsko, maszerując po zaroślach i hałasując trąbami i bębnami. W kolejnym dniu chłopi zażądali, aby wydano im przebywających w mieście ziemian. Groza sytuacji spowodowała, że niektórzy mieszczanie skłaniali się do spełnienia tych żądań, ale właściciel miasta pozostał nieugięty. Rozwścieczony tym tłum napadł na dwór w Podleszanach i zniszczył go. Niedługo potem dotarł do Mielca oddział kirasjerów z komisarzem Walentym Bartmańskim. Ostatecznie chłopi odstąpili od wtargnięcia do miasta i wkrótce potem rozeszli się do domów, ale jeszcze tu i ówdzie zdarzały się groźne incydenty. Do Mielca przybyła kompania piechoty dowodzona przez kapitana Maurera i to ostatecznie rozładowało atmosferę napięcia i niepewności w mieście. Chłopi zaś 24 III powrócili do pracy, o czym władze we Lwowie zostały poinformowane przez komisarza Bernda z Tarnowa. Krwawe wydarzenia galicyjskie wstrząsnęły społeczeństwem, ale równocześnie pokazały, jak wielka może być determinacja uciskanego chłopa. 22 IV 1848 r. w czasie Wiosny Ludów z polecenia cesarza austriackiego 22 IV gubernator lwowski hr. Franz von Stadion ogłosił zakończenie pańszczyzny, zniesienie poddaństwa i uwłaszczenie chłopów na terenie Galicji od dnia 15 V 1848 r.

RABKA AGNIESZKA MARTA (z domu ŚRUTOWSKA), urodzona 30 VIII 1978 r. w Krakowie, córka Andrzeja i Grażyny z domu Mazgaj. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Mistrzostwa Sportowego w Krakowie z maturą w 1997 r. W szkole rozpoczęła trenowanie piłki siatkowej. Specjalizowała się na pozycji rozgrywającej i przez całą karierę zawodniczą była jedną z najlepszych polskich rozgrywających. Pierwszym jej klubem była Wisła Kraków. Później występowała w czołowych klubach polskich i krótko w dwóch zagranicznych. Wniosła znaczący wkład w wiele sukcesów tych drużyn. Oto one: KPSK Stal Mielec (1998-2001; 1999 – brąz Mistrzostw Polski, 2000 – srebro MP), SCU Emlichheim (2001-2002), KPSK Stal Mielec (2002-2004; 2004 – brąz MP), BKS Stal Bielsko-Biała (2004-2005), Centrostal Bydgoszcz (2005-2007), Muszynianka Fakro Muszyna (2007-2012; 2008 i 2009 – złoto MP, 2009 – Superpuchar Polski, 2010 – srebro MP, 2011 – złoto MP, SPP i Puchar Polski, 2012 – srebro MP), PSPS Chemik Police (2012-2013), KPS Chemik Police (2014-2015; 2014 – SPP, 2015 – złoto MP), Trabzon Idmanocagi (2015-2016; 2016 – Puchar Challenge), Polski Cukier Muszynianka (2016-2017), KSZO Ostrowiec Świętokrzyski (2017-2018) i KS DevelopRes Rzeszów (2018-2019; 2019 – brąz MP). Ponadto dwukrotnie wystąpiła w reprezentacji Polski. W czasie kariery zawodniczej ukończyła studia licencjackie w zakresie wychowania fizycznego na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (2007 r.) oraz studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie z tytułem magistra wychowania fizycznego (2009 r.). Jako trener prowadziła żeński zespół Wisły Warszawa (X-XII 2019 r.), a od 7 I 2020 r. do 15 XII 2020 r. była I trenerem drużyny Stali Mielec.  

RACHOWICZ JULIAN, urodzony 15 VII 1931 r. we Wróblowej koło Jasła, syn Józefa i Katarzyny z domu Szot. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Kołaczycach z maturą w 1950 r. Studia I stopnia z filologii romańskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1953 r. Od roku szkolnego 1953/1954 do 31 VIII 1969 r. pracował w Liceum Ogólnokształcącym im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Giżycku jako nauczyciel języka francuskiego, a ponadto w latach 1964-1967 pełnił funkcję wicedyrektora szkoły i opiekował się organizacjami młodzieżowymi. W 1967 r. ukończył studia II stopnia na Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł magistra. Z dniem 1 IX 1969 r. rozpoczął pracę w II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu jako nauczyciel języka francuskiego. Prowadził kółko języka francuskiego, a jego najlepsi uczniowie startowali z powodzeniem w Olimpiadach Języka Francuskiego. Sam doskonalił język francuski poprzez udział w kursach językowych we Francji. Ukończył też podyplomowe studium języka francuskiego przy Sorbonie w Paryżu. Był poliglotą, oprócz języka francuskiego znał języki: niemiecki, hiszpański i rosyjski. Zarówno w Giżycku jak i w Mielcu był aktywnym działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Brał udział w ćwiczeniach wojskowych i posiadał stopień podporucznika rezerwy. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Nagrodą II st. Ministra Oświaty i Wychowania. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 VIII 1984 r. Zmarł 27 VII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi

RACHWAŁ LEON JAN, urodzony 23 X 1910 r. w Mielcu, syn Franciszka i Heleny z Krzemińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1929 r. W latach szkolnych należał do harcerstwa. Studia medyczne odbył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1934 r. uzyskał absolutorium, a w 1937 r. dyplom lekarza medycyny. W latach 1935-1936 odbył służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Wojskowego w Warszawie i jako młodszy lekarz w 75 pułku piechoty w Chorzowie. Od 9 X 1937 r. odbywał staż i następnie pracował jako lekarz w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako lekarz 38 pułku piechoty w Przemyślu i przeszedł z nim szlak bojowy od pozycji obronnych nad Dunajcem w okolicach Tuchowa do obrony Lwowa w dniach 17-22 IX 1939 r. Po powierzeniu rannych żołnierzy lekarzom lwowskim powrócił do Szpitala św. Łazarza w Krakowie, a następnie do rodzinnego Mielca (1 I 1940 r.). Początkowo pracował w gabinecie dr. L. Gawendy, a następnie został zatrudniony na stanowiskach lekarza miejskiego przy Zarządzie Miejskim i lekarza sądowego przy Sądzie Grodzkim. Głównym problemem ówczesnych czasów były wybuchające epidemie chorób zakaźnych, których opanowanie przy skromnych możliwościach (mało lekarstw, brak specjalistycznego szpitala) wymagało olbrzymiego zaangażowania skromnej służby medycznej. Poza tym udzielał potajemnie pomocy lekarskiej partyzantom i ukrywającym się Żydom. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) uczestniczył w zorganizowaniu szpitala w ośrodku zdrowia przy ul. H. Sienkiewicza i był jego pierwszym lekarzem. 6 I 1945 r. został powołany do służby wojskowej i pracował w różnych jednostkach wojskowych. Ostatnią był 104 Szpital Garnizonowy w Przemyślu, gdzie pełnił funkcję ordynatora Oddziału Skórno-Wenerologicznego. 23 X 1957 r. przeniesiono go w stopniu podpułkownika do rezerwy. Od 15 V 1957 r. pracował w Przychodni Lekarskiej przy Zakładach Automatyki „Mera-Polna” w Przemyślu. Na emeryturę przeszedł 28 II 1982 r. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 28 XII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu w Przemyślu.

RACHWAŁ RYSZARD, urodzony 1 I 1939 r. w Rzeszowie, syn Józefa i Anny z domu Jackiw. Absolwent Technikum Mechanicznego w Rzeszowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1956 r. w Resovii i grał w niej do 1961 r. W 1962 r. zasilił Stal Mielec i występował w jej barwach do 1972 r. Przyczynił się do powstania silnego zespołu Stali, który awansował z III ligi do II ligi (1968/1969), a następnie do ekstraklasy (1969/1970). Przyczynił się do uplasowania się Stali w czołówce ekstraklasy (5. miejsce) w sezonie 1971/1972. Był wówczas ostatnim zawodnikiem, który grał w drużynie Stali jeszcze w pierwszym pobycie w I lidze. Zagrał m.in. w 53 meczach w I lidze i około 130 w II lidze. W 1972 r. zakończył karierę zawodniczą. Studia na AWF w Warszawie ukończył w 1978 r., uzyskując tytuły magistra sportu i trenera II klasy piłki nożnej. Przez kilka lat trenował drużyny niższych klas rozgrywkowych z okolic Mielca, a następnie wyjechał do Kanady. Zmarł 7 X 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

RACHWAŁ TADEUSZ, urodzony 24 VIII 1935 r. w Zmysłówce koło Łańcuta, syn Franciszka i Wiktorii z domu Kurek. Pracę zawodową rozpoczął w 1953 r. w Zakładach „Polska Wełna” w Zielonej Górze, a po roku przeniósł się do Mielca, gdzie został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego na stanowisku grawera. Ukończył Technikum Mechaniczne (budowa płatowców) w Mielcu. Wykonał szereg prac grawerskich, m.in. medali okolicznościowych i odznak. W 1979 r. przeniósł się do Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu i prowadził zakład mechaniki pojazdowej. Specjalizował się w produkcji złącza kątowego napędu tachografu, a następnie wytwarzał lusterka samochodowe. Pełnił funkcje społeczne, m.in. był zastępcą przewodniczącego Rady Spółdzielni i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej (VI 1979 r. – V 1982 r.), przewodniczącym Rady Spółdzielni (V 1982 r. – VI 1985 r.) i członkiem Zarządu Spółdzielni (VI 1985 r. – VI 1989 r.). Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Medalem im. Jana Kilińskiego. Zmarł 13 V 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

RACHWAŁ TADEUSZ, urodzony 4 II 1946 r. w Dębicy, syn Władysława i Heleny z domu Urbanek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Krakowie, maturę zdał w 1964 r. Studiował na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie i w 1968 r. uzyskał tytuł inżyniera. W tym samym roku został zatrudniony w Technikum Elektrycznym w Mielcu jako pierwszy etatowy nauczyciel przedmiotów elektrycznych. W latach 1974-1981 pełnił funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu. W 1983 r. ukończył studia magisterskie w zakresie elektrotechniki na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. Przygotowywał (z powodzeniem) młodzież do ogólnopolskich konkursów przedmiotowych. Opracowywał projekty użytkowe dla zakładów przemysłowych. Jeden z jego projektów – urządzenie do automatycznej kontroli wymiarów liniowych – otrzymał świadectwo autorskie i został opatentowany jako wynalazek. W latach 70. śpiewał w chórze męskim „Melodia”. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 11 IV 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

RACIBORSKIEGO MARIANA (ULICA), ulica o długości 200 m na osiedlu W. Szafera. Łączy ulicę W. Szafera z ul. Metalowców i jest drogą dojazdową do budynków wielorodzinnych w  północnej części osiedla Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Powstała w połowie lat 80., patrona otrzymała 26 IX1984 r. Miała asfaltową nawierzchnię i chodniki. W 2006 r. została przebudowana, otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.

Patron ulicy: MARIAN RACIBORSKI (1863-1917) to jeden z wybitnych polskich botaników przełomu XIX i XX w. Był założycielem Instytutu Biologiczno-Botanicznego na Uniwersytecie Lwowskim i Instytutu Botanicznego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Opublikował około 180 prac z zakresu paleobotaniki, morfologii, cytologii, anatomii i fizjologii roślin. Pracował nad usystematyzowaniem całokształtu wiadomości o florze kopalnej Polski i rezultaty tej pracy pozostawił w rękopisie. Zainicjował wydanie monumentalnego dzieła Flora Polski, które ukazało się później pod redakcją W. Szafera. Był jednym z prekursorów ruchu ochrony przyrody.

RACŁAWICKA (ULICA), ulica na osiedlu T. Kościuszki, ma 546 m długości. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku północno-wschodnim do torów kolejowych, ale do nich nie dochodzi i skręcając w prawo pod katem prostym biegnie w kierunku południowym, niemal równolegle do torów. Miała nawierzchnię asfaltową i w niewielkiej części betonową oraz chodnik po jednej stronie. W 2009 r. przeprowadzono remont, położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.

Patronujące ulicy RACŁAWICE (miejscowość w powiecie miechowskim) wpisane zostały do historii Polski jako miejsce zwycięskiej bitwy wojsk polskich pod dowództwem T. Kościuszki z wojskami rosyjskimi 4 IV 1794 r. Decydującą rolę w końcówce bitwy odegrali chłopi – kosynierzy, którzy brawurowo uderzyli w stanowiska artylerii rosyjskiej, a następnie rozgromili piechotę. Bitwa pod Racławicami stała się jednym z symboli bohaterstwa ludu polskiego.

RADA MIEJSKA (RADA GMINNA MIELCA, RADA AUTONOMICZNA, MIEJSKA RADA NARODOWA),

Lata 1470-1867 Rada Miejska funkcjonowała zapewne od początku założenia miasta, zgodnie z prawem magdeburskim obowiązującym w Mielcu. Początkowo stanowili ją prawdopodobnie czterej burmistrzowie, a później burmistrz i rajcy. Była drugim, po wójcie sądowym i ławnikach, organem samorządu miejskiego. Wybierano ją najczęściej na początku roku, uroczyście i drogą elekcji, większością głosów. Wybory poprzedzano rozliczeniem finansowym czyli kalkulacją. Zdarzało się, że niektórych burmistrzów powoływali właściciele miasta. Siedzibą samorządu miejskiego był ratusz, który stał na rynku. Głównymi zadaniami rady były: administrowanie miastem, dbałość o zabudowę i ulice, organizowanie obrony przed wrogami, ochrona przeciwpożarowa, egzekwowanie obowiązków mieszkańców wobec właściciela i miasta, utrzymywanie porządku i ładu, czuwanie nad stanem sanitarnym oraz opieka nad najbiedniejszymi. Realizując te zadania, wydawano m.in. zarządzenia, respektując jednakże postanowienia aktu lokacyjnego i inne decyzje właściciela dotyczące ważnych spraw miasta. Wiele zadań i kompetencji, mimo rozdziału rady od sądu, oba organy samorządu miasta nierzadko wykonywały razem. Świadczą o tym liczne zapisy w księdze wójtowsko-ławniczej. W bardziej skomplikowanych przypadkach decydowali właściciele lub ich pełnomocnicy zwani starostami lub faktorami. Sytuacji trudnych było wiele, gdyż od 1548 r. miasto było podzielone na trzy części, których właściciele mieli nierzadko różne koncepcje w sprawach rozwoju miasta i jego funkcjonowania. Było to szczególnie odczuwalne w czasie wojen i klęsk żywiołowych, a następnie przy usuwaniu skutków tych nieszczęść. Nie odnotowano jednak poważniejszych zatargów samorządu miasta z właścicielami. Po I rozbiorze Polski (1772), kiedy Mielec znalazł się pod zaborem austriackim, sytuacja ta początkowo niewiele się zmieniała, ale potem stopniowo ulegała pogorszeniu. Na miasto nakładano bowiem dodatkowe obciążenia podatkowe i liczne obowiązki na rzecz wojska austriackiego. Po 1795 r. niedobrze układały się także stosunki z właścicielem miasta, którym był Jan Odrowąż Pieniążek, permanentnie nadużywający swoich praw i ograniczający uprawnienia samorządu miejskiego. Szczególnym aktem bezprawia było zatrzymanie siłą wójta Brożynowicza i zabranie z jego domu do dworu ksiąg miejskich, a następnie pobieranie opłat za korzystanie z nich. Wiele lat trwał spór miasta z dworem o korzystanie z pastwisk i ostatecznie zakończył się w 1839 r. przyznaniem większości pastwisk miastu, ale okupiono to zapłaceniem zalegającego od wielu lat podatku.

*Burmistrze w okresie od XV w. do powstania samorządu miejskiego w 1867 r.: Mikołaj Wolski (wzmiankowany w 1607 r.), Wojciech Rojek (1619), Kilian Piechowicz (1663), Kazimierz Polak vel Rynnowic (1705-1711), Łukasz Brożonowicz (1717-1743), Antoni Wiśniewski (1785), Paweł Rynnowic vel Polak (1791-1794), Jan Kozana (1793).

Lata 1867-1914 Znacznie większą niezależność i kompetencje otrzymała Rada Gminna Mielca po uchwaleniu przez Sejm Galicyjski ustawy o samorządzie gminnym (12 VIII 1866 r.). Jej podstawowym zadaniem było sprawowanie władzy uchwałodawczej i nadzorczej na terenie gminy. Ustawa określała to w następujący sposób: „…Rada Gminna zastępuje gminę w wykonywaniu jej praw i obowiązków, wydaje w granicach ustawami oznaczonych imieniem gminy postanowienia obowiązujące i uchwala sposób ich wykonania. Ona jest władzą zwierzchnią gminy we wszystkich sprawach gminy, obowiązana strzec dobra gminy i starać się o zaspokojenie jej potrzeb…”  Działalność rozpoczęto 11 II 1867 r., upamiętniając to zapisem w księdze protokołów: „W imię Boże rozpoczęliśmy na dniu 11 i 12 Lutego 1867 r. na zasadzie przez Najjaśniejszego Pana Franciszka Józefa I Cesarza Austriackiego a króla naszego najmiłościwiej nam panującego, udzielonej dla swych krajów koronnych autonomiji, a w skutek niej przez Wys. Sejm uchwalonej Ustawy gminnej i ordynacji wyborczej z dnia 12 sierpnia 1866 wydanej i rozesłanej 1 listopada 1866 r. pierwsze urzędowanie w miasteczku naszem, w obecności licznie zgromadzonych członków gminnych…” W tym dniu została wybrana Rada, złożona z 24 radnych i 12 zastępców radnych. Z kolei Rada wybrała naczelnika gminy (burmistrza) i jego zastępcę oraz 5 asesorów. Stanowili oni Zwierzchność Gminną zajmującą się bieżącym zarządzaniem miastem. Kadencja Rady trwała 6 lat, ale po 3 latach następowała wymiana części radnych drogą wyborów uzupełniających. W skład Rady wchodzili katolicy i przedstawiciele ludności żydowskiej. Ponadto obie grupy radnych tworzyły odrębne Rady: Radę Gminną Chrześcijańską i Radę Gminną Izraelicką, których zadaniami były m.in.: załatwianie spraw właściwych tylko dla swojej społeczności oraz uzgadnianie jednolitego stanowiska na forum Rady Gminnej. Uwolnienie się od feudalnej zależności od właścicieli miasta i powstanie nowoczesnego samorządu miejskiego powitano  uroczystością 21 III 1867 r., na której program złożyły się: przyrzeczenie Zwierzchności Gminnej, nabożeństwo w kościele św. Mateusza i festyn z iluminacją. Rada spotykała się na posiedzeniach przeciętnie raz w miesiącu. Przewodniczył jej burmistrz, a w przypadku jego nieobecności zastępca burmistrza. Posiedzenia odbywały się wieczorami. W pierwszych latach funkcjonowania nowe władze Mielca podejmowały energiczne starania o zmianę wizerunku drewnianego i błotnistego miasteczka, zaniedbanego przez właścicieli i władze zaborcze. Niewielkie dochody miasteczka (administracja austriacka wprowadziła podział na miasta i miasteczka) nie pozwalały jednak na większe inwestycje, a zrealizowanie nawet podstawowych wydatków powodowało corocznie niedobór w budżecie miejskim. Pokrywano go z zaciąganych pożyczek, co tworzyło narastające zadłużenie miasta. Starano się też o uzyskanie pomocy finansowej od władz powiatowych. Na posiedzenia zapraszano starostę powiatowego i zapoznawano go z aktualnymi problemami środowiska. Wizyty starostów, zwłaszcza Jana Rudolfa Kasparka i Eugeniusza Beneszka, wydatnie pomogły wybudować w 1872 r. murowany budynek szkolny obok kościoła św. Mateusza. Wtedy też Rada przyznała staroście Beneszkowi pierwszy tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Mielca”. Poza realizacją zadań własnych starano się o zapewnienie miastu lepszych warunków dla dalszego rozwoju, m.in. w październiku 1882 r. wysłano do Lwowa delegację w składzie: ks. J. Knutelski, burmistrz J. Kłos i dr H. Brandt w sprawie poparcia budowy kolei z Tarnowa do Tarnobrzega, a od 1898 r. starano się o założenie gimnazjum. W tych sprawach współpracowano z samorządowymi władzami powiatu. Niemal regułą był wówczas udział starosty lub marszałka powiatu w posiedzeniach Rady. Nie zapominano o dobrze wówczas widzianych poddańczych gestach wobec dworu austriackiego, np. 14 VIII 1900 r. odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Rady pod przewodnictwem zastępcy burmistrza M. Horowitza z okazji 70-lecia urodzin cesarza Franciszka Józefa I. Rok 1900 zapisał się też w historii działalności Rady uchwaleniem budżetu bez niedoboru, a nawet niewielką nadwyżką 535 złr (dochody – 11 816 złr, rozchody – 11 281 złr) i odtąd uchwalano budżet zrównoważony. Aby to zrealizować, zaciągano kolejne pożyczki. Niestety, wielki pożar centralnej części drewnianego Mielca w 1900 r. strawił około trzy czwarte zabudowy i spowodował dodatkowe poważne wydatki. Z wielkiego nieszczęścia miasta wyciągnięto jednak pozytywne wnioski. W 1901 r. Rada Gminna postanowiła, że „…rynek, śródmieście, przyległe place  i ulice mają być zbudowane z twardego materiału, tj. murowane i ogniotrwale kryte…”, a decyzję tę zatwierdził uchwałą Wydział Powiatowy w Mielcu w czerwcu 1901 r. Starano się też u Namiestnika Galicji o bezzwrotną zapomogę i ostatecznie otrzymano ją w wysokości 12 000 koron. Wkrótce spalone centrum miasta zaczęło się odbudowywać. Dla czynności kontrolnych Rady i wykonywania określonych zadań powoływano komisje. Równocześnie jednak ożywiona działalność inwestycyjna wywoływała żywe dyskusje na posiedzeniach Rady , a nawet wzajemne oskarżanie się. Zarzuty dotyczące złego nadzoru oraz podejrzenia o nadużycia i korupcję skłoniły marszałka powiatu mieleckiego Stefana Sękowskiego do sporządzenia wniosku do Namiestnictwa we Lwowie o rozwiązanie Rady Gminnej w Mielcu. Nie czując się winną, Rada protestowała, ale bez skutku. Po rozwiązaniu Rady od 21 VI 1901 r. administrowanie miastem przejął komisarz rządowy Adam Wagner, któremu pomagała Rada Doradcza. Od 28 VIII 1902 r. temu szczególnemu zarządowi miasta przewodniczył zastępca komisarza rządowego Roman Dębicki, a od 12 II 1903 r. komisarz rządowy Kazimierz Spalke. Na początku czerwca 1903 r. przywrócono gminie autonomię i od 9 VI rozpoczęła działalność nowa Rada Gminna. „…burmistrz otwarł posiedzenie o godz. 5,30 stosowną przemową i w duchu wdzięczności za przywróconą gminie autonomię wzniósł na cześć Najjaśniejszego Pana Cesarza Franciszka Józefa I okrzyk „Niech żyje”, który to okrzyk Rada z miejsc swoich powstawszy trzykrotnie  powtórzyła”. Lata 1903-1914 charakteryzowały się dużą aktywnością Rady, zwłaszcza w zakresie inwestycji oświatowych i estetyzacji miasta. Wybudowano wówczas okazały gmach gimnazjum, bursę gimnazjalną i salę gimnastyczną, kanał oczyszczający na polach przy Górze Cyranowskiej. Brukowano ulice, szutrowano place, układano chodniki, sadzono drzewka. Dla realizacji tych zadań zaciągano kolejne pożyczki, powiększając i tak już olbrzymie zadłużenie miasta (w 1912 r. – około 300 000 koron). Sporo czasu na posiedzeniach Rady przeznaczano także na sprawy budownictwa indywidualnego, pomocy społecznej i zezwoleń na działalność lokali gastronomicznych, a zwłaszcza prowadzących sprzedaż alkoholu. Wybuch wojny światowej spowodował, że reskryptem Prezydium c.k. Namiestnictwa w Białej (ewakuowanego ze Lwowa) rozwiązano rady miejskie, w tym także Radę Gminną w Mielcu i 28 X 1914 r. przekazano obowiązki zarządcy miasta delegatowi rządowemu Władysławowi Zaczykowi.

*Naczelnicy gminy (burmistrze) w latach 1867-1914: Władysław Satkowski (1867-1870), Józef Kłos (1870-1873), Michał Dębicki (1873-1876), Józef Brożonowicz (1876-1879), Józef Kłos (1879-1886), Tomasz Ryniewicz (1886-1901), komisarz rządowy Adam Wagner (1901-1902, komisarz rządowy Roman Dębicki (1902-1903), komisarz rządowy Kazimierz Spalke (1903), Feliks Leyko (1903-1908), Feliks Brożonowicz (1908-1910), p.o. wiceburmistrz Andrzej Pawlikowski (1910-1913), Andrzej Pawlikowski (1913-1914).

*Zastępcy naczelników (wiceburmistrzowie): Józef Kłos (1867-1870), Józef Brożonowicz (1870-1873), Maciej Maziarski (1873-1876), Michał Dębicki (1876-1882), Tomasz Ryniewicz (1882-1886), Feliks Leyko (1886-1990), Markus Horowitz (1900-1901), Andrzej Pawlikowski (1905-1913), Józef Kolasiński (1913-1914).

*Radni Rady Gminnej (Miejskiej) w latach 1867 – 1914: Roman Andrusikiewicz, Abraham Anisfeld, Mozes Aschheim, Antoni Bartosiński, Bronisław Bigo, Alter Blatberg, Jakub Blattberg, Leib Blattberg, Leisor Blatberg, Henryk Brandt, Ascher Braudman, Szymon Braudman, Andrzej Brożonowicz, Józef Brożonowicz, Feliks Brożonowicz, Wojciech Buś, Jan Demkow, Antoni Dębicki, Michał Dębicki, Roman Dębicki, Józef Droba, Antoni Fibich, Aureliusz Fiutowski, Alter Fortgang, Apolinary Frank, Józef Fuchs, Adolf Galicauer, Kalikst Gasparski, Naftali Goldberg, Lejzor Gross, Mechel Gros, Nathan Gross, Franciszek Gwoździowski, Jędrzej Gwoździowski, Abraham Haber, Jan Haładej, Beniamin Hermele, Izrael Hermele, Bodner Hirsch, Markus Horowitz, Oskar Isenberg, Franciszek Jaglarz, Jan Jeż, Szulim Jochnowicz, Henryk Kaczorowski, N. Kalman, Aron Kanner, Oser (Ozer) Kanner, Mendel Kanner, Piotr Kazana, Błażej Kijas, Chaim Klein, Izaak Klein, Abraham Kleinman, Akiwa Kleinmann, Fiszel Kleinmann, Markus Kleinmann, Samuel Kleinmann, Jan Kłos, Józef Kłos, ks. Józef Knutelski, Juda Kohn, Andrzej Kolasiński, Józef Kolasiński, Walenty Kolasiński, Markus Koller, Kazimierz Korpanty, Michał Korpanty, Walenty Korpanty, Ignacy Kosiński, Franciszek Kradyna, Ferdynand Kriegseisen, Kazimierz Kropaczek, Jan Feliks Krymski, Maurycy Landes, Feliks Leyko, Bronisław Leszczycki, Jan Paweł Leyko, Kazimierz Lubaska, Stanisław Łojasiewicz, Józef Łojczyk, Karol Madejski, Szymon Massinger, Chiel Mechlowicz, ks. Franciszek Miklasiński,  ks. Andrzej Niemiec, Jan Nowak, Stanisław Nowaczyński, Dawid Nusbaum, Henoch Nusbaum, Izaak Ostrau, Jan Ostrowski, Józef Padawer, Tomasz Pancerz, Andrzej Pawlikowski, Kazimierz Piątkowski, Józef Piechociński, Szymon Radomyśler, Antoni Rataj, Chaim Józef Rebhun, Ascher Reich, Izrael Reicher, Antoni Rink, Tomasz Ruczka, Józef Rymanowski, Jędrzej Ryniewicz, Mateusz Ryniewicz, Tomasz Ryniewicz, Leizor Salpeter, Władysław Satkowski, Emanuel Schabus, Stanisław Schabbus, Rudolf Schrom, Wandie Silber, ks. Józef Smetana, Markus Storch, Mateusz Szczerbicki, Jan Ślósarek, Juda Tugenthaft, Leisor Verstandig, Szymon Wanderer, Paweł Weryński, Józef Wioch, Julian Wronka, Marcin Wyczałek, Paweł Wydro. 

*Zastępcy radnych w latach 1867-1914: Izrael Berger, Michał Borzęcki, Józef Cytryn, Samuel Dienstag, Alter Fortgang, Kallmann Galicer, Jakób Geldzahler, Naftali Goldberg, Franciszek Gwoździowski, Jędrzej Gwoździowski, Leizor Herz, Jan Jeż, Mendel Kanner, Jochene Keller, Rafael Klein, Samuel Kleinmann, Alter Kmito, Walenty Kolasiński, Leyko, Maksymilian Listkiewicz, Kazimierz Lubaska, Jakób Margulieš, Miel Mechlowicz, Tomasz Pancerz, Schewach Pomerang, Józef Rebhuhn, Tomasz Ruczka, Karol Schreyer, Józef Solarski, Jakób Spalter, Schyja Steuer, Mojżesz Dawid Strobing, Mateusz Szczebicki, Feiwel Szönwald, Jan Ślósarek,Wojciech Świtkowski, Szymon Wanderer, ks. Walenty Wcisło, Łukasz Weryński, Tomasz Woźniak, Marcin Wyczałek.

*Pracownicy Urzędu Miejskiego w latach 1867-1914: Bronisław Bigo (budowniczy), Alter Blatberg (kasjer), Andrzej Brożonowicz (sekretarz), Michał Dębicki (kasjer), Michał Galiński (sekretarz i rewizor policji miejskiej), Bazyli Goroń (inspektor policji miejskiej), Nusbaum Henach (kontroler), J. Hingler (kontroler), Błażej Kijas (lekarz miejski), Józef Knutelski (kasjer), Józef Kozicki (sekretarz i rewizor policji miejskiej), Benjamin Landes (lekarz miejski), Maurycy Landes (kontroler), Feliks Lejko (kasjer), Andrzej Pawlikowski (kasjer), Stefan Przybyłkiewicz (weterynarz miejski), Marcin Sadowski (budowniczy), Emmanuel Schabbus (lekarz miejski), Rudolf Schrom (kontroler), Jan Sieroń (kancelista), Józef Sternberg (lekarz miejski), Markus Storch (kontroler), Władysław Szafer (lekarz miejski), Leon Teitelbaum (weterynarz m.) Aleksander Warczewski (weterynarz m.). Ponadto zatrudniano: akuszerki (3-4), policjantów miejskich (4-6), lampiarzy (3-4), drożnika, polowego i leśnego.

Lata 1914 – 1918  Wojna światowa, która wybuchła 1 VIII 1914 r., szybko wpłynęła na życie Mielca. Rada i Zwierzchność Gminna z najwyższym trudem utrzymywały ład i porządek, ale nie były w stanie zapewnić miastu zaopatrzenia w najpotrzebniejsze artykuły oraz powstrzymać spekulacji handlarzy i rosnącej drożyzny. Już 21 IX, po wycofaniu się wojsk austriackich za Wisłokę, do Mielca wkroczyły wojska rosyjskie i dopuszczały się do rozbojów i rozbijania sklepów. Po kilku dniach rosyjski komendant wojenny opanował sytuację i wyraził wolę współpracy z dotychczasowymi władzami miasta. Względny porządek trwał do 6 X, ale wtedy kontrofensywa niemiecko-austriacka wyparła Rosjan z Mielca. Znów powtórzyły się akty agresji wojska, wobec których Rada Gminna była bezsilna. Na posiedzeniu 28 X 1914 r. odczytano reskrypt c.k. Starostwa w Mielcu z dn. 28 X 1914r. o rozwiązaniu Rady na podstawie reskryptu Prezydium c.k. Namiestnictwa w Białej z dn. 24 X 1914 r. w związku z działaniami wojenymi na terenie Galicji. Władzę w mieście przejął Władysław Zaczek – c.k. komisarz powiatowy i przedstawiciel rządu, a do pomocy powołano Radę Przyboczną w składzie: Roman Dębicki, Leizor Salpeter, ks. Franciszek Pawlikowski, Jan Haładej i Stanisław Łojasiewicz. Trwało to krótko, bowiem kilka dni potem przez Mielec po raz trzeci przetoczył się front i od 7 XI rozpoczęła się druga okupacja rosyjska, a miastem ponownie rządził rosyjski komendant wojenny. Druga kontrofensywa niemiecko-austriacka wyrzuciła Rosjan z Mielca 11 V 1915 r., tym razem już definitywnie. Nowym komisarzem rządowym mianowano Ludwika Freindla, zaś skład Rady Przybocznej Gminnej pozostał bez zmian. Po staraniach uzyskano od rządu bezprocentową pożyczkę w wysokości 5 000 koron na najpilniejsze wydatki związane ze zniszczeniami i stratami wojennymi. Mimo biedy wojennej, restrykcyjnej działalności wojska austriackiego i wielu ograniczeń – władze miasta starały się nie dopuścić do jego degradacji, a nawet zwiększały dochody i wydatki budżetowe (równoważące się), głównie z podatków i opłat targowych. W 1916 r. wynosiły one 398 140 koron 25 halerzy, a w 1917 r. – 469 145 kor. 75 hal. Znacząco przyczynił się do tego kolejny (od 1916 r.) komisarz rządowy Stanisław Łojasiewicz. Rozporządzeniem Prezydium c.k. Namiestnictwa w Białej z dn. 9 V 1917 r. i reskryptem c.k. Starostwa w Mielcu z 22 V 1917 r. rozszerzono skład  Rady Przybocznej do 13 osób. Wraz z komisarzem stanowiła Tymczasowy Zarząd Gminy. Ponadto dla rozwiązywania kluczowych problemów miasta powołano komisje: finansowo-rachunkową, budowlaną i sanitarną. Taką właśnie gradację spraw wymusiły: konieczność zabezpieczenia finansów na najpilniejsze potrzeby miasta, wzmożony ruch budowlany związany z likwidacją zniszczeń wojennych oraz natłok problemów z inwalidami wojennymi i dążenia do poprawienia stanu sanitarnego miasta.

*Komisarze rządowi w latach 1914-1918: Władysław Zaczek (1914-1915), Ludwik Freindl (1915-1916), Stanisław Łojasiewicz (1916-1918).

*Radni Rady Przybocznej w latach 1914-1918: Roman Dębicki, Piotr Gardulski, Jan Haładej, Franciszek Jaglarz, Piotr Kazana, Jan Paweł Leyko, Stanisław Łojasiewicz, Karol Madejski, Henryk Matuziński, ks. Franciszek Pawlikowski, Tomasz Ryniewicz, Leizor Salpeter, Jakób Wanatowicz .

Lata 1918-1939 Od początku listopada 1918 r. władzę w Galicji Zachodniej przejęła PKL w Krakowie. Po otrzymaniu tej wiadomości 2 XI komisarz S. Łojasiewicz zebrał Radę Przyboczną i po uzyskaniu jej akceptacji jeszcze tego samego dnia przekazał władzę w mieście ostatniemu przedwojennemu burmistrzowi Andrzejowi Pawlikowskiemu i Radzie Autonomicznej w składzie Rady Gminnej z 1914 r. Zwolennicy innego rozwiązania wybrali natomiast tzw. Radę Ludową. Ostatecznie 5 radnych z Rady Ludowej włączono do Rady Autonomicznej (Gminnej). Tak tymczasowo skonstruowany samorząd miejski podjął się trudu zarządzania miastem po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Najpoważniejszym zadaniem Rady było zapewnienie bezpieczeństwa mieszkańcom miasta, bowiem zdarzały się napady na sklepy żydowskie i inne incydenty, głównie z udziałem ludności wiejskiej i powracających do domów byłych żołnierzy armii austriackiej. Równie poważnymi sprawami były pomoc społeczna dla najbiedniejszych i opieka nad sierotami. Olbrzymim problemem było także duże zniszczenie miasta po działaniach wojennych 1914-1915. Znaczącą, ale dalece niewystarczającą pomocą było otrzymanie 94 tys. koron odszkodowań wojennych (z należnych 470 tys. koron). Z kolei olbrzymie długi Mielca, po zaciągnięciu kredytów m.in. w banku w Wiedniu przed wojną, zostały niemal w całości skasowane po rozpadzie monarchii habsburskiej. 9 XI 1918 r. na posiedzeniu Rady zrezygnował burmistrz A. Pawlikowski zrezygnował z funkcji, a przewodniczenie Radzie powierzono wiceburmistrzowi Józefowi Kolasińskiemu. Problem bezpieczeństwa udało się załatwić poprzez doprowadzenie do zwiększenia garnizonu wojskowego w Mielcu i zorganizowanie komisariatu policji państwowej, a ponadto wielu młodych mężczyzn powołano do wojska. Po interwencjach organizacji politycznych, upominających się o większą reprezentację w Radzie, 23 XII 1919 r. doszło do wyborów uzupełniających, w rezultacie czego skład Rady powiększył się do 48 osób. Po posiedzeniach 27 XII i 29 XII 1919 r. ukonstytuował się nowy skład Zwierzchności Gminnej. Burmistrzem wybrano Romana Dębickiego, wiceburmistrzem – Józefa Kolasińskiego, a asesorami – 3 radnych. Żywot Rady potrwał ledwie niecały miesiąc, bowiem na skutek wojny polsko-bolszewickiej została rozwiązana reskryptem Namiestnictwa z 20 I 1920 r. Władzę w mieście powierzono komisarzowi Romanowi Dębickiemu i Radzie Gminnej Przybocznej. W jej skład wchodzili: zastępca komisarza Jan Paweł Leyko, asesorzy Stanisław Łojasiewicz i Jan Haładej oraz 13 radnych, których skład w następnych latach zmieniał się. Problematyka podejmowana przez Radę Przyboczną, formy i styl pracy nie zmieniły się. Posiedzenia odbywały się przeciętnie raz w miesiącu, a do załatwienia większych spraw, zgodnie z dotychczasową praktyką, powoływano specjalne komisje. Mimo piętrzących się kłopotów z zapewnieniem miastu normalnego funkcjonowania, z reguły pozytywnie odpowiadano na apele o składki ogólnokrajowe, m.in. na flotę polską, obronę Kresów i dar narodowy Naczelnika Piłsudskiego. Po rezygnacji  R. Dębickiego ze względów zdrowotnych (21 XII 1921 r.) komisarzem rządowym mianowano Jana Pawła Leykę. Mimo ograniczenia samorządności i trudnej sytuacji państwa (m.in. walki polityczne, kryzys gospodarczy, galopująca inflacja) – starano się unowocześnić funkcjonowanie miasta. Budowano nowe ulice i kanalizację, wspierano budowę sieci elektrycznej. Przywrócenie funkcjonowania kompletnej Rady Gminnej nastąpiło 18 II 1927. Wtedy to bowiem miało odbyć się pierwsze posiedzenie nowo wybranej 48-osobowej Rady, ale ze względu na brak quorum nie odbyło się. Udało się natomiast zgromadzić radnych 24 III i wybrano wówczas burmistrza – Franciszka Jaglarza oraz wiceburmistrza – Franciszka Kazanę, a także 6 asesorów. Starosta, korzystając ze swych kompetencji, nie zatwierdził wyboru burmistrza, ale po ponownym wyborze F. Jaglarza zatwierdził ten wybór. 16 VII 1929 r. wojewoda krakowski rozwiązał Radę i Zwierzchność Gminną, a powołał komisarza Jana Haładeja i Tymczasowy Zarząd Miejski. Sytuacja ta trwała do grudnia 1930 r. 13 XII zebrała się nowo wybrana 48-osobowa Rada Gminna, która dokonała wyboru Zwierzchności Miejskiej. Funkcję burmistrza powierzono Janowi Pawłowi Leyce, wiceburmistrza – Franciszkowi Kazanie, a asesorami zostało 5 radnych. Po uchwaleniu przez sejm ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego i wzmocnieniu nadzoru administracji państwowej (23 III 1933 r.) oraz ukazaniu się rozporządzeń wykonawczych – 18 VI 1934 r. odbyła pierwsze posiedzenie nowa 16-osobowa Rada Miejska, a 23 VI wybrano Zarząd Miejski: burmistrza – Franciszka Kazanę i zastępcę burmistrza Jana Pawła Leykę oraz 3 ławników. Kolejne lata samorządu miejskiego to intensywne starania o unowocześnienie centrum Mielca, choć część radnych nie popierała tych dążeń. Mimo to w m.in. wyprowadzono uciążliwą sprzedaż z wozów z Rynku. W 1938 r. zbudowano chodniki i nową nawierzchnię rynku oraz zasadzono drzewa. Rozbudowano sieci kanalizacyjną i elektryczną. Po podjęciu samodzielnej decyzji o uporządkowaniu rynku przez burmistrza F. Kazanę, radni w 1938 r. nie przychodzili na kilka kolejnych sesji i poskutkowało dopiero ostrzeżenie wojewody o rozwiązaniu Rady. Zobowiązano jednak burmistrza do informowania Rady o zamierzeniach inwestycyjnych, a zwłaszcza o rozwiązaniach dotyczących handlu i rzemiosła, bowiem wielu radnych wywodziło się z tych środowisk. Po rozpoczęciu budowy Wytwórni Płatowców w pobliskiej Cyrance i podjęciu przezeń produkcji lotniczej pojawiły się problemy towarzyszące gwałtownemu rozwojowi Mielca (przybyło około 3 tysiące nowych mieszkańców), m.in. brak mieszkań, konieczność poprawy zaopatrzenie i rozbudowy infrastruktury komunalnej. Niemal w tym samym składzie (w 1937 r. wiceburmistrzem został Piotr Żelasko) Rada funkcjonowała do napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę. 7 IX 1939 r., tuż przed wejściem wojsk niemieckich do Mielca burmistrz Franciszek Kazana przekazał obowiązki radnemu Józefowi Boryńskiemu, a ten na zebraniu Rady Przybocznej 16 IX doprowadził do wyboru burmistrza Apolinarego Franka, który dobrze znał język niemiecki. Także niemiecki komendant wojenny Mielca zatwierdził ten wybór.

*Burmistrze w latach 1918-1939: Andrzej Pawlikowski (1918), Józef Kolasiński (1918-1919), Roman Dębicki (1919-1920), komisarze (1920-1927), Franciszek Jaglarz (1927-1929), Jan Paweł Leyko (1930-1934), Franciszek Kazana (1934-1939), Józef Boryński (p.o. 1939), Apolinary Frank (p.o. 1939).

*Wiceburmistrze w latach 1918-1939: Józef Kolasiński (1918-1920), Franciszek Kazana (1927-1929 i 1930-1934), Jan Paweł Leyko (1934-1937), Piotr Żelasko (1937-1939).

*Komisarze rządowi – kierownicy Zarządu Gminnego w latach 1920 – 1927: Roman Dębicki (1920-1921), Jan Paweł Leyko (1921-1927), Jan Haładej (1929-1930).

*Radni Rady Miejskiej w latach 1918-1939: Mozes Aschheim, Aleksander Atlas, Benjamin Berger, Izrael Berger, Stanisław Biernacki, Leib Blatberg, Schulim Blattberg, Józef Boryński, Mateusz Borzęcki, Michał Borzęcki, Abraham Brodh, Stefan Chciuk, Jan Chruściel, Eugeniusz Dębicki, Roman Dębicki, Andrzej Dziadyk, Tobjas Ehrenreich, Abraham Feit, Maksymilian Fiałkowski, Józef Fink, Alter Fortgang, Apolinary Frank, Chaim Friedman, Piotr Gardulski, Abraham Gettinger, Karol Gotowicki, Jan Haładej, Benjamin Hermele, Chaim Hermele starszy, Chaim Hermele młodszy, Eisik Hermele, Izrael Hermele, Albin Hochhaus, Psachie Honig, Markus Horowitz, Józef Indyk, Oskar Isenberg, Franciszek Jaglarz, Maria Jaworowa, Ludwik Jeż, Władysław Kania, Leisor Kartagener, Tomasz Kawa, Władysław Kawa, Franciszek Kazana, Piotr Kazana, Lejzor Keitelman, Chaim Keller, Mejer Keller, Jan Kłos, Mozes Knobel, Juda Kohn, Józef Kolasiński, Władysław Kopa, Jan Korpanty,  Ludwik Korpanty, Ignacy Kosiński, Józef Kradyna, Franciszek Krymski, Jan Krymski, Stanisław Kutrzeba, Leon Lachnit, Andrzej Leyko, Tomasz Lejko, Jan Paweł Leyko, Getzel Lindenblüth, Stanisław Łojasiewicz, Klemens Marcinek, Chaim Mermele, ks. Leon Mucha, Izaak Nussen, ks. Michał Nawalny, Markus Neuman,  Zygmunt Neustein, Józef Niemiec, Stanisław Nowaczyński, Stanisław Nowak, Hersch Obstfeld, Franciszek Olszewski, Karol Olszewski, Józef Padawer, Andrzej Pawlikowski, ks. Franciszek Pawlikowski, Bolesław Prinz, Eliasz Reich, Franciszek Rink, Andrzej Ryniewicz, Tomasz Ryniewicz,  Marcin Sadowski, Lejzor Salpeter, Sissel Schmidt, Leib Schreier, Herman Seiden (Sender?), Efraim Semmel, ks. Roman Sitko, Aleksander Stempler, Leon Straus, Hersch Szpirn, Jan Ślósarek, Stanisław Światowiec, Hirsch Tannenbaum, Joachim Taffler, Wincenty Tyran, Adam Ungeheuer, Lejzor Verstandig, Boruch Vorschirm, Antoni Wanatowicz, Stanisław Wanatowicz, Tadeusz Wanatowicz, Samuel Weksler, Mateusz Weryński, Jan Wolny, Tadeusz Woźniak, Julian Wronka, Stefan Zapała, Piotr Żelasko.

*Zastępcy radnych Rady Miejskiej w latach 1928-1939: Liber Brenner, Juda Leib Gastwirth, Józef Korzennik, Marcin Pacyna, Salamon Maurer, Tadeusz Wanatowicz, Izaak Zukerbroot.

*Radni Rady Gminnej Przybocznej w latach 1920-1927: Stefan Bogusz, Stefan Chciuk, Maksymilian Fiałkowski, Karol Gostwicki, Jan Haładej, Izrael Hermele, Oskar Isenberg, Franciszek Jaglarz, Tomasz Kawa, Piotr Kazana, Jan Kłos, Józef Kolasiński, Stanisław Łojasiewicz, Wanda Madejska, Henryk Matuziński, Lejzor Salpeter, Stanisław Stankiewicz, Lejzor Verstandig, Piotr Żelasko.

*Radni Rady Gminnej Przybocznej w latach 1929-1930: Mozes Aschheim, Jan Chruściel, Apolinary Frank, Walerian Gajewski, 

Albin Hochhaus, Oskar Isenberg, Władysław Kania, Tomasz Kawa, Franciszek Kazana (zastępca kierownika), Józef Kolasiński, 

M. Korpanty, Józef Kradyna, Klemens Marcinek,  Franciszek Olszewski, ks. Franciszek Pawlikowski, Lejzor Salpeter, Aleksander Stempler, Lejzor Verstandig, Stanisław Wanatowicz.

Okres od IX 1939 do 5 VIII 1944 r. W czasie okupacji hitlerowskiej Rada Miejska nie funkcjonowała.

*Burmistrz: Apolinary Frank (1939-1941).

*Der Bürgermaister: Johann Zimmermann (1941-1944).

Lata 1944 – 1990 Na podstawie dekretu PKWN z 21 VIII 1944 r. o powołaniu władz administracyjnych w wyzwalanych spod okupacji hitlerowskiej miastach rolę przedwojennych Rad Gminnych podejmowały Miejskie Rady Narodowe. Były one równocześnie terenowymi organami władzy państwowej oraz podstawowymi organami samorządu społecznego w zakresie planowania i kontroli społecznej, a także organami uchwałodawczymi. MRN w Mielcu została skompletowana 14 IX 1944 r., a 15 IX odbyła pierwsze posiedzenie. Radnych desygnowały partie polityczne: PPS, PPR i SL, a ponadto wybrano bezpartyjnych – z reguły osoby powszechnie znane i szanowane. Pierwszym przewodniczącym Prezydium MRN został burmistrz Antoni Droba (PPS), zastępcami – wiceburmistrze Jan Chruściel (PPS) i Michał Głuch (PPS), a sekretarzem – Józef Umiński (bezpartyjny). Nowa władza stanęła przed ogromem zadań związanych z tragicznymi skutkami wojny i okupacji niemieckiej, a do tego w klimacie bezwzględnej walki politycznej. Początkowo zajęto się aprowizacją miasta, naprawą dróg i zagospodarowaniem przejętych prywatnych zakładów przemysłowych, a następnie odbudową i rozbudową infrastruktury miejskiej. Do planowania zadań w poszczególnych dziedzinach życia miasta i kontroli ich realizacji powoływano specjalne komisje. W latach 1944-1950 powstały następujące komisje: 1) Kontrolna przydziałów środków żywnościowych, 2) Budowlana, 3) Administracyjna, 4) Przedsiębiorstw, 5) Samorządowa, 6) Szacunkowa, 7) Oświatowa, 8) Przesiedleńczo-osiedleńcza, 9) Kontroli, 10) Biblioteczna, 11) Kontroli społecznej akcji przemysłu dla wsi, 12) Szacunkowo – mieszkaniowa, 13) Oszczędnościowa, 14) Dyscyplinarna, 15) Upiększania miasta, 16) Zdrowia, 17) Nadzwyczajna ds. polepszania warunków komunalnych bytu klasy robotniczej. Komisje działały z różną aktywnością i na posiedzeniach Rady wielokrotnie oceniano ich zaangażowanie, a bywało, że negatywnie. Podejmowano też uchwały w sprawach nietypowych, ale ważnych dla miasta, m.in.: 28 XI 1947 r. o wprowadzeniu z dniem 1 X 1948 r. płatnego pogotowia Straży Pożarnej, 28 II 1948 r. – o odstąpieniu połowy hektara błonia miejskiego przy drodze do Kolbuszowej na cmentarz wojenny, 11 VI 1948 r. – o poparciu starań o przekazanie byłego kasyna powiatowego na cele RTPD (w efekcie powstało pierwsze świeckie przedszkole – dziś nr 1), 7 VIII 1948 r. – o wydatkach na budowę łaźni i chłodni, dokończenie remontu spalonej szkoły „pod zegarem” i kapitalny remont „szkoły im. Kingi”, 30 IX 1949 – o przeniesieniu z Rynku Zbożowego na ul. Szeroką i przyległy plac kupna i sprzedaży nabiału oraz jarzyn w drobnej sprzedaży. W cieniu problemów miejskich toczono ostrą walkę o polityczne oblicze Rady. Na posiedzeniu 18 VIII 1947 r. unieważniono dwa mandaty opozycyjnego PSL, uzasadniając decyzję zawieszeniem działalności tej partii w Mielcu. Stopniowo usuwano ze składu Rady osoby bezpartyjne i członków PPS przeciwnych połączeniu się z PPR, a wprowadzano kolejnych działaczy PPR i po zjednoczeniu – PZPR. Wymownym znakiem czasu było wprowadzenie nowych patronów i nazw ulic, m.in. I. Daszyńskiego za J. Piłsudskiego, B. Limanowskiego za Oborskiego, K. Marksa za Piusa XI, 1 Maja za Legionów i 15 Grudnia za 3 Maja. 20 XII 1949 r. zorganizowano specjalne posiedzenie dla uczczenia 70. rocznicy urodzin Generalissimusa Stalina. Uchwalono wysłać „adres hołdowniczy” i odśpiewano „Międzynarodówkę”. (Pieśń tę śpiewano także na zakończenie innych posiedzeń Rady.) Do dziś nie wyjaśniono nagłej rezygnacji Zdzisława Grabowskiego (PPS) z funkcji przewodniczącego MRN (16 X 1948 r.) oraz przyczyn jego aresztowania w 1950 r., kiedy pełnił funkcję prezesa PSS w Mielcu, a następnie nagłego zgonu. W 1950 r. na mocy ustawy MRN została przekształcona w terenowy organ jednolitej władzy państwowej. Była nadal organem uchwałodawczym i kontrolnym, a jej organem wykonawczym i zarządzającym było Prezydium MRN. Rada liczyła 32 radnych, a Prezydium składało się z czterech osób wybranych przez Radę. Na czele obu organów stał przewodniczący PMRN. Zlikwidowano natomiast urząd burmistrza i Zarząd Miejski. Pierwsze posiedzenie nowo wybranej MRN odbyło się 16 VI 1950 r. Rozpoczęto je polskim „Hymnem państwowym”, a w dalszej części śpiewano „Hymn ZSRR” („na cześć J. Stalina”) i „Międzynarodówkę”. Zadania Rady pozostały niemal bez zmian i skupiały się na kierowaniu działalnością gospodarczą, komunalną, społeczną i kulturalną na terenie miasta. Uchwalano plany i budżety, nadzorowano ich wykonanie oraz sprawowano kontrolę nad Prezydium MRN i jego aparatem urzędniczym, a także nad przedsiębiorstwami komunalnymi. Do bieżącej realizacji tych zadań powołano komisje: 1) Zdrowia, Pracy i Pomocy Społecznej, 2) Finansowo-Budżetową, 3) Gospodarki Drogowej, 4) Oświaty i Kultury, 5) Urządzenia Osiedli, 6) Mieszkaniową. W sprawach wykraczających poza kompetencje MRN odbywano wspólne posiedzenia z Powiatową Radą Narodową. Ponadto regułą był udział przedstawicieli PPRN w posiedzeniach MRN, które odbywały się przeciętnie raz na miesiąc. Nieustającymi problemami lat 50. i 60. było dostosowywanie funkcjonowania miasta, a zwłaszcza jego infrastruktury komunalnej, do dynamicznego rozwoju WSK i innych przedsiębiorstw oraz rosnącego napływu ludności z różnych stron kraju. Mnożyły się uwagi radnych o kłopotach mieszkaniowych, złej jakości wody, skromnej ofercie sieci handlowej i niskim poziomie usług. Pozyskanie z budżetu centralnego specjalnych środków finansowych pozwoliło na przyśpieszenie wielu prac i działań na terenie Mielca. M.in.: w 1951 r. doprowadzono do opracowania „Ogólnego planu zagospodarowania miasta” i powołano przedsiębiorstwo handlowe „Miejski Handel Detaliczny”, w 1954 r. oddano nowe wodociągi miejskie (odtąd systematycznie rozbudowywano sieć wodociągową) i powołano Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, w 1956 r. postanowiono zacieśnić kontakty Rady z mieszkańcami poprzez przydzielenie Komitetom Blokowym grup radnych do pomocy, w 1957 r. przejęto od WSK administrację Osiedla Fabrycznego i przekazano je Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych oraz nadano nazwy ulicom osiedlowym, w 1959 r. rozpoczęto gazyfikację miasta, a w 1961 r. uruchomiono Miejską Komunikację Samochodową i utworzono Zakład Zieleni Miejskiej. Ponadto inicjowano budowę szkół i przedszkoli, współdziałano przy zatwierdzaniu planów zagospodarowania nowych osiedli oraz powoływaniu terenowych placówek różnych instytucji państwowych i spółdzielni o różnych profilach działalności, głównie w zakresie lokalizacji i towarzyszącej im infrastruktury. Częstym i budzącym emocje punktem posiedzeń było nadawanie nazw ulicom. Na początku lat 50. miały one polityczny charakter – m.in. wprowadzono w 1952 r. aleję J. Stalina za ul. I. Daszyńskiego (od 1956 r. – ul. A. Mickiewicza), ul. F. Dzierżyńskiego za S. Sękowskiego, ul. 22 Lipca za A. Kędziora, a w 1953 r. ul. L. Waryńskiego za Sandomierską i ul. H. Sawickiej za Kolejową. Zdecydowany zwrot w nadawaniu nazw ulic nastąpił po wydarzeniach w 1956 r. i odtąd patronami stawali się słynni dowódcy, ludzie nauki lub kultury. Zaprzestano też śpiewania „Międzynarodówki”. Kolejna reforma, przeprowadzona w Polsce w latach 1972-1975, rozdzieliła terenowe organy uchwałodawcze i kontrolne (MRN) od organów wykonawczych i zarządzających (naczelnik miasta z urzędem miejskim). W wyniku kolejnego etapu reformy administracyjnej kraju z dniem 30 VI 1975 r. zniesiono powiaty, w tym mielecki, a miasto Mielec zostało oddzielną jednostką administracyjną w ramach województwa rzeszowskiego. Przez lata 70. i 80., kiedy nadal ilość mieszkańców szybko rosła, głównymi problemami MRN były: budżet miasta (dalece niewystarczający, czyniono wiele starań o jego powiększenie), gospodarka komunalna oraz budownictwo mieszkaniowe (nawet oddanie 600 mieszkań w roku zaspokajało ledwie część potrzeb) i infrastruktury towarzyszącej. Nowi mieszkańcy Mielca domagali się placówek handlowych i usługowych, szkół, przedszkoli, żłobków, przychodni zdrowia, placówek kultury, placów zabaw i gier sportowych. Zdecydowaną większość tych postulatów realizowano, ale nierzadko z opóźnieniami. W celu polepszenia współpracy Rady z mieszkańcami poszczególnych części miasta – na sesji 14 IV 1978 r. podzielono Mielec na 12 osiedli, a wkrótce potem w każdym osiedlu wybrano samorząd mieszkańców – Komitet Osiedlowy. Z roku na rok coraz bardziej uciążliwym problemem stawał się rosnący ruch kołowy, a zwłaszcza tworzenie się olbrzymich kolejek przed przejazdami kolejowymi. Intensywne starania władz miejskich, wsparte interwencjami partyjnymi i naciskami wpływowych mielczan pracujących w kilku ministerstwach, doprowadziły do wybudowania wiaduktu nad torami kolejowymi. Połączył on Stary Mielec i Osiedle oraz zdecydowanie poprawił płynność ruchu w centrum miasta. Innymi usprawnieniami dla ruchu pojazdów były: wykonanie przedłużenia ul. Wojsławskiej do ul. H. Sienkiewicza i zamontowanie tam sygnalizacji świetlnej oraz wybudowanie ul. Kazimierza Jagiellończyka. Kolejne zmiany w funkcjonowaniu rad narodowych nastąpiły po odwołaniu stanu wojennego. Ustawa z 20 VII 1983 r. nadała radom charakter przedstawicielskich organów władzy państwowej i podstawowych organów samorządu społecznego oraz równocześnie organów samorządu terytorialnego ludności. Podtrzymała także rozdział terenowych organów uchwałodawczych i kontrolnych (MRN) od wykonawczych i zarządzających (naczelnik i od 1985 r. prezydent miasta oraz urząd miejski). Organem inicjującym i organizującym pracę MRN było prezydium, w którego skład wchodzili: przewodniczący, zastępcy przewodniczącego i przewodniczący stałych komisji. Nadal głównymi formami pracy były: sesje, posiedzenia prezydium i komisji oraz spotkania radnych z mieszkańcami. Kadencja rad narodowych trwała 4 lata, z wyjątkiem kadencji 6-letniej 1978-1984, przedłużonej z powodu stanu wojennego (1981-1983) i 2-letniej kadencji 1988-1990, skróconej w związku z przebudową ustroju państwa i nową ustawą o samorządzie terytorialnym (8 III 1990 r.). W nadal dynamicznie rozwijającym się Mielcu obok dotychczasowych spraw i problemów (plany zagospodarowania przestrzennego, mieszkania, infrastruktura) pojawiły się nowe, związane z narastającym kryzysem gospodarczo-społecznym państwa, m.in. olbrzymie kłopoty z zaopatrzeniem miasta w artykuły żywnościowe i przemysłowe. Powiększał się także niedobór wody w sieci wodociągowej, a ponadto często wyłączano sieć z powodu zatruć chemicznych rzeki Wisłoki. Po jednym z kolejnych zatruć 18 XI 1988 r. odbyła się nadzwyczajna sesja z udziałem wojewody rzeszowskiego H. Ficka i przedstawicieli innych instytucji wojewódzkich. Wystosowano wówczas protesty do przewodniczącego Rady Państwa gen. W. Jaruzelskiego i premiera M. Rakowskiego. Problem ilościowego zaopatrzenia miasta w wodę załatwiono ostatecznie w marcu 1990 r. poprzez oddanie do użytku nowego Zakładu Uzdatniania Wody. Mieszkańcy  zgłaszali też wiele pilnych wniosków dotyczących poprawienia infrastruktury na terenach przyłączonych do Mielca w 1985 r.: Smoczki, Mościsk, Wojsławia i Rzochowa. Ponadto wiele czasu poświęcano oświacie, a osiągnięciem lat 80. było wybudowanie dużych obiektów dla szkół podstawowych nr 8 i 9. Ostatnia sesja MRN odbyła się 25 IV 1990 r.

*Przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w latach 1944-1990: Antoni Droba (1944), Jan Chruściel (1945-1948), Zdzisław Grabowski (1948), Jan Tadeusz Sobusiak (1948-1950), Mieczysław Gebel (1950-1951), Władysław Majewski (1951-1953), Stanisław Ciach (1953-1955), Jan Wirth (1955-1957), Jan Sieprawski (1957-1960), Antoni Wróbel (1960-1971), Stanisław Ciach (1971-1972), Jerzy Korzępa (1972-1973), Jan Szwakop (1973-1975), Stefan Kucharski (1975-1990).

*Radni Miejskiej Rady Narodowej w latach 1944 – 1990: Jan Achtyl, Piotr Achtyl, Piotr Adamski, Stefan Antczak, Antoni Anuszewski, Zygmunt Anyszewski, Edward Banasik, Adela Baran, Jan Baran, Józef Barański, Kazimierz Barchólski, Czesław Barczyński, Augustyn Barleski, Andrzej Barszcz, Wawrzyniec Bartlewicz, Zofia Bartuzi, Janina Bąk, Marian Bąk, Stanisław Belczyk, Eugeniusz Berger, Grażyna Będkowska, Józef Białas, Stanisław Białek, Marek Bieganowski, Bogdan Bieniek, Stanisław Biernacki, Józef Bik, Tomasz Błaszczyk, Tadeusz Bogdanowski, Henryk Böhmer, Jan Bończak, Kazimierz Borchólski, Wincenty Boryczko, Maria Bożek, Piotr Bożek, Anna Bratek, Oskar Brudys, Jolanta Brzeska, Józef Buczek, Stanisław Bury, Tomasz Buś, Anna Chmara, Józef Chmara, Zofia Chmielowska, Adam Chmura, Władysław Chochołowski, Jan Chruściel, Janusz Cichocki, Wojciech Cisło, Anna Cyran, Michał Czachor, Stanisław Czachor, Janusz Czajowski,Wiktor Czekaj, Jan Czyhin, Teofil Czyż, Stanisław Damse, Michalina Dąbal, Danuta Dobosz, Stanisław Dolina, Jerzy Domański, Antoni Droba, Józef Duszkiewicz, Franciszek Duszlak, Maria Dworak, Bronisława Dybska, Janina Dziadzio, Jan Dziedzic, Jan Dziewit, Fryderyk Ferenc, Maria Flis, Józefa Fornal, Apolinary Frank, Stanisław Frask, Adfolf Furman, Zbigniew Gajda, Bogusław Gajek, Stanisław Gajewski, Władysław Gajowiec, Józef Gałaś, Stefan Gałka, Mieczysław Gebel, Józef Giera, Aleksandra Głogowska, Aleksander Głowala, Michał Głuch, Tadeusz Głuszak, Jan Goc, Stanisław Gomoła, Stefan Gordon, Roman Górnisiewicz, Zdzisław Grabowski, Maria Graniczka, Roman Grudnik, Władysław Gryndzia, Barbara Grzelak, Jan Halik, Mieczysław Hańderek, Halina Harla, Stanisław Herchel, Leon Homentowski, Władysław Hubicki, Jan Hudy, Maciej Hyjek, Janina Indyk, Konstanty Jabłoński, Józef Jachym, Jan Jachyra, Józef Jachyra, Urszula Jadach, Władysław Jagiełko, Maria Janicka, Stefan Jaroch, Mieczysław Jarosz, Stefan Jarosz, Józef Jaworski, Bogusław Jemioło, Helena Jędrzejowska, Adolf Kaczmarczyk,  Eugeniusz Kahl, Witold Kalicki, Helena Kania, Franciszka Karaszewska, Stanisław Kardyś, Kazimierz Karłowicz, Władysław Karwowski, Tadeusz Kasprów, Jan Kasprzak, Kazimierz Kasprzak,  Hieronim Kaysiewicz, Janusz Kaysiewicz, Edward Kazimierski, Maria Kciuk, Zenon Klar, Helena Klich, Edward Kliś, Roman Kobos, Adam Kochman, Anna Kolisz, Stefan Konaszewski, Alina Kopeć, Józef Koper, Roman Koper, Czesław Korpanty, Jan Korpanty, Mateusz Korpanty, Władysław Korpanty, Zdzisław Korpanty, Danuta Kotkowicz, Stanisław Kowal, Henryk Kowalik, Stanisław Kozdęba, Jan Kozłowski, Henryk Kozyra, Jan Krempa, Józef Krempa, Stanisław Krempa, Franciszek Krężel, Julian Krężel, Piotr Krężel, Józef Król, Zdzisław Krużel, Kazimierz Krzewiński, Stefan Krzyżewski, Stanisław Kucharski, Stefan Kucharski, Stanisław Kuciapa, Jerzy Kuczewski, Bronisław Kukliński, Alojzy Kula, Urszula Kulaś, Tadeusz Kulczyński, Eugeniusz Kuligowski, Jan Kurgan, Julian Kurgan, Władysława Kuroń, Marian Kuryłowicz, Antonina Kusak, Jan Kusak, Mieczysław Kusak, Zbigniew Kusibab, Bolesław Kwaśniewski, Józef Kwaśniewski, Tadeusz Laska, Franciszek Leś, Władysława Leś, Józef Leśniak, Zofia Lewandowska, Eugeniusz Lewandowski, Kamil Leyko, Małgorzata Leyko, Stanisław Lubaska, Piotr Łagudza, Emilia Łata, Antoni Łaz, Marian Łączak, Lucjan Łoch, Karol Łojczyk, Władysław Łuc, Mieczysław Łuszczyn, Tadeusz Madera, Władysław Majewski, Stanisław Makuch, Bronisław Malec, Stanisława Małaszewicz, Czesław Małek, Stanisław Małek, Józef Maroń, Stanisława Martyka, Adam Masłowiec, Stanisław Mazgaj, Feliks Maziarski, Jerzy Maziarz, Czesław Mazur, Jan Mazur, Józef Mazur, Andrzej Mazurek, Roman Mazurek, Władysław Micek, Irena Michońska, Jan Midura, Aleksandra Miela,  Zbigniew Mierzwiński, Helena Misiak, Władysław Misiak, Stanisław Młyńczak, Józef Mojek, Stanisław Moralski, Bronisław Mordarski, Krzysztof Moskal, Jan Mroczek, Ryszard Muniak, Teresa Mykietiuk, Zofia Mysłek, Józef Nagaś, Zofia Nagaś, Józef Napieracz, ks. Michał Nawalny, Eugenia Niedbała,  Helena Niedbała, Ryszard Niedziałkowski, Wiesław Niziołek, Zygmunt Nosal, Andrzej Nosek, Józef Nowak, Irena Nowakowska, Józef Olszewski, Tomasz Olszewski, Kazimierz Orłowski, Maria Ortyl, Mieczysław Osmola, Władysław Osmola, Tadeusz Ostrowski, Tadeusz Pakuła, Kazimierz Paluch, Paulina Papaj, Roman Partyka, Stefan Partykowski, Alfred Pasternak, Franciszek Pawlak, Grażyna Perłowska, Marian Perzyński, Romuald Pezacki, Wojciech Piekarz, Andrzej Pieńczewski, Marian Pietralik, Zofia Piotrowska, Kazimierz Plaskota, Maria Podolska, Janusz Podolski,  Edmund Podziemski, Zbigniew Pogoda, Edward Połczyński, Czesław Połczyński, Józef Przygoda, Antoni Ptak, Władysław Ptak, Wojciech Pyzikiewicz, Irena Rachwał,  Józef Rajpold, Bolesław Rarus, Władysław Rarus, Antoni Ratusiński, Stanisława Ratusznik, Zbigniew Rączka, Henryk Reinhold, Maria Remiszewska, Franciszek Rink, Leonard Rjatin, Michał Rogalski, Teresa Rogóż, Stanisław Rogucki, Ryszard Roguz, Ferdynand Rokoszak, Janusz Rosiewicz, Jan Rusek, Jan Rymanowski, Anna Ryniewicz, Władysław Rządzki, Michalina Rzegocka, Józef Rzegocki, Władysław Rzeszutek, Stanisław Sadowski, Jan Sanecki, Julian Sarama, Edmund Sarnecki, Maciej Sarnowski, Zenon Salwierz, Maria Sekuła, Jan Sieprawski, Zygmunt Sierosławski, Julia Siewierska, Mieczysław Sikora, Edward Siodłak, Grażyna Sitko, Wawrzyniec Skałacki, Józef Skopek, Grzegorz Skowron, Jerzy Skrzypek, Józef Słąba, Wojciech Słonina, Edward Smagacz, Marianna Sobczak, Eugeniusz Sobol, Janina Sobusiak, Jan Tadeusz Sobusiak, Roman Sobuś, Edward Soja, Maria Sokół, Stanisław Sokół, Adam Stach, Tadeusz Stachowicz, Franciszek Stachura, Tadeusz Stafiej, Franciszek Stala, Alina Stanisławska, Jan Stankiewicz, Władysław Starzyk, Elżbieta Stawicka, Stanisław Stąpor, Józef Stec, Urszula Stefańska, Eugeniusz Stefański, Jan Strojek, Franciszek Stryczek, Stefan Strzelczyk, Krystyna Surowiec, Genowefa Szczepanik, Stanisław Szelest, Kazimierz Sztorc, Jan Szwakop, Stanisław Szwakop, Zofia Szymoniak, Andrzej Szyszka, Franciszek Śliwa, Adam Śmist, Krystyna Światowiec, Stanisław Światowiec,  Władysław Światowiec, Stanisław Tabor, Aleksander Tenerowicz, Franciszek Tobiasz, Edmund Toczek, Edward Tomczyk,  Zygmunt Toporowski, Stanisław Trelski, Józef Turbak, Józef Umiński, Ignacy Urbaniak, Henryk Walczak, Zuzanna Watracz, Leon Weryński, Stanisław Weryński, Zbigniew Weryński, Maria Wesołowska, Stefan Węgrzynek, Jan Wielgus, Tadeusz Wilk, Paulina Wilkowicz, Jan Winiarz, Jan Wirth, Jan Włoszczyna, Michalina Wnuk, Jan Wojciechowski, Tadeusz Wojnarowski, Piotr Wolak, Ryszard Wolak, Marian Wolicki, Jan Wolski, Stanisław Worek, Anna Woźniak, Stanisław Woźniak, Stefan Woźniak, Tadeusz Woźniak,  Danuta Wójtowicz, Michał Wrażeń, Krystyna Wróblewska, Zygmunt Zabrzejewski, Józef Zadaj, Alfons Zajączkowski, Józef Zamojski, Krzysztof Załucki, Edward Zaskalski, Halina Zendalska, Michał Ziemba, Piotr Zwoźny, Jan Żala, Stanisław Żołądź.

Lata 1990-2023 Jednym z pierwszych aktów prawnych w okresie transformacji ustrojowej była „Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym”. W rozumieniu tej ustawy  gminy w porównaniu z gminami istniejącymi do 27 V 1990 r. stały się nowymi instytucjami polityczno-prawnymi. Mielec otrzymał status gminy miejskiej. Rada Miejska stała się organem stanowiącym i kontrolnym. Jej głównymi zadaniami były m.in.: uchwalanie statutu gminy, wybieranie i odwoływanie zarządu, uchwalanie budżetu i przyjmowanie sprawozdań z jego realizacji, uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i programów gospodarczych, podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat (w granicach określonych w ustawach) oraz w sprawach majątkowych gminy określonych przez ustawę, podejmowanie uchwał w sprawie przyjęcia zadań z zakresu administracji rządowej oraz kontrolowanie działalności zarządu i podległych mu jednostek. 27 V 1990 r. w wyborach do 36-osobowej Rady Miejskiej Komitet Obywatelski „Solidarność” zdobył  23 mandaty, Obywatelskie Porozumienie Wyborcze – 5, Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo pracy – 4, Stronnictwo Demokratyczne – 2 i Konfederacja Polski Niepodległej – 2. Powołano 7 komisji: 1) Gospodarki i Finansów, 2) Budownictwa, Zaopatrzenia i Rolnictwa, 3) Porządku Prawnego, 4) Oświaty, Kultury, Sportu i Turystyki, 5) Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych, 6) Mandatowo-Regulaminową, 7) Rewizyjną. Pierwsze sesje odbyły się 12 i 13 VI, a ich rezultatem był wybór przewodniczącego Rady i 2 wiceprzewodniczących oraz prezydenta miasta. Pierwszy okres funkcjonowania Rady zbiegł się z korzystnie przebiegającą reorganizacją handlu i usług (m.in. na podstawie ustaw o sprawach gospodarczych z 23 XII 1988 r.), w rezultacie czego zaopatrzenie w artykuły spożywcze i przemysłowe stopniowo się poprawiało, a w kolejnych latach 90. osiągnęło zadowalający poziom. Pojawiły się jednak inne problemy – zwłaszcza gwałtownie narastające bezrobocie i kłopoty z gospodarką komunalną, m.in. brak odpowiedniego wysypiska odpadów komunalnych i niedowład organizacyjny miejskich zakładów komunalnych. O grozie sytuacji na rynku pracy świadczyło zaliczenie Mielca do regionów zagrożonych strukturalnym bezrobociem. Działając na rzecz zahamowania rosnącego bezrobocia i jego społecznych skutków Rada wspierała wszelkie inicjatywy gospodarcze, m.in. wyraziła zgodę na  utworzenie w Mielcu pierwszej w Polsce specjalnej strefy ekonomicznej, co było wówczas aktem dużej odwagi, bowiem świadomie rezygnowano z części dochodów miasta. W wyborach na kadencję 1994-1998 poszczególne partie i ugrupowania uzyskały następującą ilość mandatów: Forum Wyborcze Lewicy – 9, Koalicja Samorządowa Prawicy – 7, Nasz Mielec – 5, Liga Miejska – 5, Komitet Wyborczy Mieszkańców MSM – 5, OSP Smoczka – 1, Ugrupowanie Wyborców Osiedla Lotników – 1, Ugrupowanie Wyborców Osiedli Niepodległości, Wolności i Kazimierza Wielkiego – 1, SD – 1 i PSL – 1. Odbyło się 47 sesji – pierwsza 6 VII 1994 r., a ostatnia 19 VI 1998 r. Dominującymi tematami tego okresu były: restrukturyzacja przedsiębiorstw i placówek komunalnych, porządkowanie gospodarki komunalnej (m.in. załatwienie problemu jakości wody i wysypiska komunalnego), przejęcie szkół i rozpoczęcie budowy Szkoły Podstawowej nr 11 oraz rozwój SSE. Na kadencję 1998-2002 Akcja Wyborcza Solidarność (AWS) wprowadziła do Rady 14 członków, Sojusz Lewicy Demokratycznej – 9, Nasz Mielec – 6, Forum Wyborcze Mieszkańców MSM – 5, a Przymierze Mieszkańców Mielca – 2. W kadencji zorganizowano 42 sesje. Pierwsza odbyła się 3 XI 1998 r., zaś ostatnia 3 X 2002 r. Uchwalono „Strategię rozwoju Gminy Miejskiej Mielec na lata 2000-2006” i szereg programów rozwiązywania problemów społecznych, planów zagospodarowania związanych z przebudową i modernizacją układu drogowego w mieście oraz budownictwem (głównie indywidualnym), a także rozpoczęto na dużą skalę estetyzację miasta w celu zdecydowanego zmienienia jego wizerunku. W kadencji 2002-2006 skład Rady został zmniejszony do 23 radnych. Koalicyjny Komitet Wyborczy Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy uzyskał 7 mandatów, Forum Wyborcze MSM – 4, Komitet Wyborczy Wyborców Nasz Mielec-Nasz Powiat – 4, Komitet Wyborczy Liga Polskich Rodzin – 4, Prawo Rodzina Samorządność – 3, a Twoje Miasto – 1. Utworzono 6 Komisji: 1) Gospodarki i Finansów, 2) Budownictwa i Gospodarki Komunalnej, 3) Oświaty, Kultury i Sportu, 4) Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych, 5) Porządku Publicznego i Regulaminowa, 6) Rewizyjna. Pierwsza sesja odbyła się 19 XI 2002 r. Problemami tej kadencji były nadal sprawy związane z przebudową i unowocześnieniem wewnętrznego układu komunikacyjnego miasta, dalszymi pracami nad estetyzacją miasta, podniesieniem standardu miejskich instytucji kulturalnych i sportowo-rekreacyjnych oraz rozpoczęciem budowy oczyszczalni ścieków (największej inwestycji po 1990 r.). Wiele czasu poświęcono też programowi inwestycji na lata 2007–2013, a zwłaszcza budowie Mieleckiego Parku Przemysłowego oraz przygotowaniu terenów pod nowe osiedla budownictwa indywidualnego. Na kadencję 2006-2010 do Rady wybrano: 7 osób z listy KWW Prawo i Sprawiedliwość, 4 z listy KWW Nasz Mielec-Nasz Powiat, 4 z KWW Razem dla Ziemi Mieleckiej, 2 z KWW Forum Wyborcze MSM, 2 z KWW Liga Prawica Razem, 2 z KWW Mielczanie – Leszek Deptuła, 2 z KW Platforma Obywatelska RP. Spore zróżnicowanie sympatii politycznych mielczan ujawniły wybory w 2010 r. Do rady weszli przedstawiciele partii, ugrupowań i komitetów wyborczych: Prawo i Sprawiedliwość – 7, Razem dla Ziemi Mieleckiej – 5, Nasz Mielec – 5, Platforma Obywatelska – 4, Forum Wyborcze MSM – 2. W składzie Rady w kadencji 2014-2018 znalazło się kilku nowych radnych, głównie z Prawa i Sprawiedliwości. Partia ta uzyskała 13 mandatów, Nasz Mielec – 7, a Razem dla Ziemi Mieleckiej – 3. Wybory 21 X 2018 r. zmieniły układ sił. 

*Przewodniczący Rady Miejskiej w latach 1990–2023: Andrzej Osnowski (1990-1994 i 1994-1998), Zdzisław Nowakowski (1998-2006 i 2006-2010), Jan Myśliwiec (2010-2014), Marian Kokoszka (2014-2018), Bogdan Bieniek (2018 -2023).

*Wiceprzewodniczący Rady Miejskiej w latach 1990-2023: Jan Rusin (1990-1994), Jan Wróblewski (1990-1994), Leszek Boraczyński (1994-1998), Aleksander Kopeć (1994-1998), Kazimierz Paluch (1998-1999), Lucjan Surowiec (1998-2006), Zbigniew Buczek (1999-2003), Waldemar Pacholec (2003-2006), Barbara Tutro (2006-2010), Aleksander Kopeć (2006-2010), Barbara Tutro (2006-2010), Aleksander Kopeć (2006-2014), Dorota Kotula (2010-2014), Zbigniew Szypuła (2010-2014), Barbara Tutro (2014-2016), Jakub Cena (2014-2018), Bogdan Bieniek (2015-2018), Andrzej Zemmel (2016-2018), Fryderyk Kapinos (2018-2023), Zbigniew Rzeźnik (2018-2023), Grzegorz Ziomek (2018-2023). Po wyborze Fryderyka Kapinosa na posła RP – na wiceprzewodniczącego Rady wybrano Mariana Kokoszkę (30X 2019 r.).

*Radni Rady Miejskiej w latach 1990-2006: Edward Banasik, Józef Bąk, Marian Bąk, Bogdan Bieniek, Władysław Bieniek, Andrzej Bińkowski, Leszek Boraczyński, Zbigniew Buczek, Franciszek Chmara, Zofia Chmielowska, Janusz Chodorowski, Ryszard Ciesielski, Krzysztof Cisło, Czesław Czyrny, Stanisław Dec, Paweł Dębicki, Janina Dudzik, Henryk Duszkiewicz, Bogusław Gajek, Janusz Gardulski, Waldemar Gągała, Józef Gąska, Jerzy Gromny, Józef Grzesik, Adam Jacak, Mieczysław Jakubas, Henryk Jałocha, Jan Kapinos, Zygmunt Kołodziej, Aleksander Kopacz, Aleksander Kopeć, Krzysztof Kosiba, Stanisław Kowal, Stanisław Kozdęba, Grażyna Krzemińska, Jerzy Kumaniecki, Józef Leśniak, Małgorzata Leyko, Teresa Lorek, Małgorzata Lubieniecka, Grzegorz Lubieniecki, Kazimierz Łączak, Anna Łuka, Mieczysław Łuszczyn, Anna Maciejak, Jacek Matuszkiewicz, Irena Michońska, Józef Misiarz, Janusz Mojek, Wojciech Mościcki, Hieronim Mykietiuk, Jan Myśliwiec, Zdzisław Nowakowski, Andrzej Osnowski, Kazimierz Paluch, Anna Paprocka, Krystyna Pastuszenko-Zatońska, Ryszard Perłowski, Marian Piechota, Krzysztof Podolski, Krzysztof Podpłomyk, Krystyna Polańska-Szkutnicka, Krzysztof Popiołek, Piotr Przybyło, Wojciech Pyzikiewicz, Zdzisław Rączka, Michał Rokosz, Jan Rusin, Edward Sawicki, Ryszard Sieroń, Marek Skalski, Andrzej Skowron, Ryszard Skóra, Jan Sojka, Stanisław Sokalski, Marian Stala, Wiesław Stawicki, Kazimierz Strugała, Marian Strycharz, Dominik Surowiec, Lucjan Surowiec, Anna Szklarska, Józef Szkółka, Janusz Sznajder, Leszek Szot, Edward  Świątek, Izabella Świerczyńska, Barbara Tutro, Wiesław Wałek, Mieczysław Wdowiarz, Antoni Weryński, Tadeusz Weryński, Bronisław Wilisowski, Jan Winiarz, Jerzy Winiarz, Jan Wróblewski, Mieczysław Wszołek, Tadeusz Zawada, Zygmunt Zuch, Witold Żurawski.

*Radni wybrani na kadencję 2006-2010: Bogdan Bieniek, Józef Piotr Bryl, Janusz Chodorowski, Barbara Gadomska, Krystyna Grzech, Aleksander Kopeć, Jerzy Kopeć, Dorota Anna Kotula, Zofia Kubiak, Anna Maciejak, Stanisław Marek Mieszkowski, Zdzisław Nowakowski, Krzysztof Podpłomyk, Krzysztof Popiołek, Ryszard Sieroń, Andrzej Jan Skowron, Ryszard Antoni Skóra, Józef Stala, Dominik Lucjan Surowiec, Lucjan Dominik Surowiec, Barbara Małgorzata Tutro, Mieczysław Józef Wdowiarz, Jerzy Józef Winiarz. W związku z powierzeniem funkcji zastępców prezydenta Bogdanowi Bieńkowi i Krzysztofowi Popiołkowi – mandaty radnych otrzymali Krzysztof Leś i Henryk Sowa. 

*Radni wybrani na kadencję 2010-2014: Bogdan Bieniek, Wojciech Broda, Janusz Chodorowski, Barbara Gadomska, Krystyna Grzech, Jacek Kopacz, Aleksander Kopeć, Jerzy Kopeć, Dorota Kotula, Zofia Kubiak, Edward Małek, Jan Misiaszek, Elżbieta Moskal, Jan Myśliwiec, Waldemar Pacholec, Mariusz Ryniewicz, Józef Stala, Dominik Surowiec, Krzysztof Szostak, Zbigniew Szypuła, Andrzej Szyszka, Barbara Wdowiarz, Mieczysław Wdowiarz. W związku z wyborem Janusza Chodorowskiego na prezydenta miasta i powierzeniem funkcji zastępców Bogdanowi Bieńkowi i Mieczysławowi Wdowiarzowi, wymienieni oddali mandaty, a ich miejsca zajęli: Krzysztof Aleksander Leś, Jolanta Szadkowska i Jacek Michał Mleczko. W czasie kadencji (2012 r.) Jolanta Szadkowska zrezygnowała z mandatu, a jej miejsce zajął Wiesław Wałek. 

*Radni wybrani na kadencję 2014-2018: Bogdan Bieniek, Jakub Blicharczyk, Jakub Cena, Janusz Chodorowski, Krystyna Grzech, Marian Kokoszka, Stanisław Marek Mieszkowski, Danuta Pazdro, Mariusz Ryniewicz, Romuald Rzeszutek, Zbigniew Rzeźnik, Andrzej Skowron, Józef Stala, Dominik Surowiec, Krzysztof Szostak, Kazimierz Totoń, Barbara Tutro, Barbara Wdowiarz, Mieczysław Wdowiarz, Józef Witek, Marek Zalotyński, Józef Zaskalski, Andrzej Zemmel. W czasie kadencji zmarła Krystyna Grzech (2016). Na wakujące miejsce wybrano Jolantę Wolską.

*Radni wybrani na kadencję 2018-2023: Bogdan Bieniek, Jakub Blicharczyk, Jakub Cena, Zbigniew Głowacki, Mirosława Jakubowska, Marian Kokoszka, Krystyna Kowalik, Krzysztof Łapa, Urszula Malińska,  Jacek Mleczko, Jan Myśliwiec, Zdzisław Nowakowski, Zbigniew Rzeźnik, Józef Stala, Radosław Swół, Jarosław Szczerba, Krzysztof Szostak, Magdalena Weryńska-Zarzecka, Jacek Wiśniewski, Jolanta Wolska, Robert Wójcik, Grzegorz Ziomek. W czasie kadencji nastąpiły zmiany. Jacek Mleczko zrzekł się mandatu i mandat został wygaszony 30 X 2018 r. W tym samym dniu wygaszono mandat Jacka Wiśniewskiego, gdyż został wybrany na prezydenta miasta Mielca. 14 XI 2018 r. w miejsce wygaszonych mandatów wstąpili: Dominik Surowiec i Wiesław Truniarz. 8 III 2019 r. przyjęto zrzeczenie się Jana Myśliwca, a w miejsce jego wygaszonego mandatu 22 III 2019 r. wstąpił Tomasz Róg. Po wyborze Fryderyka Kapinosa na posła RP – jego wygaszony mandat otrzymał Marek Zalotyński (30 X 2019 r.).

RADA POWIATOWA, samorząd powiatowy, wybierany spośród mieszkańców powiatu według określonej ordynacji wyborczej. Pierwsza w historii powiatu mieleckiego Rada Powiatowa została wybrana w październiku 1867 r. na podstawie Ustawy z 12 VIII 1866 r. Składała się z 26 radnych, wybieranych w trzech kuriach: większych posiadłości ziemskich, gmin miejskich i gmin wiejskich. Czwarta kuria (najwyżej opodatkowani przemysłowcy i handlowcy) nie funkcjonowała w powiecie mieleckim. Prawo wybierania posiadali właściciele ziemscy oraz delegaci rad gminnych miejskich i wiejskich. Spośród członków Rady wybierano organ wykonawczy – Wydział Powiatowy z prezesem (marszałkiem) na czele. Początkowo kadencja trwała 3 lata, a później 6 lat. Zakres zadań Rady dotyczył w zasadzie wszystkich spraw wewnętrznych powiatu. Były to: „… wszystkie sprawy wewnętrzne, odnoszące się do wspólnych interesów powiatu i jemu przynależnych, tudzież prawo nadzoru nad gminami i obszarami dworskimi w myśl ustawy gminnej i ustawy o obszarach dworskich z dnia 12 sierpnia 1866 r.”, a najczęściej sprawy rolnictwa, szkolnictwa, opieki społecznej i dróg powiatowych. Szczególnie wiele wysiłku i środków włożono w realizację programu robót melioracyjnych na terenie powiatu na przełomie XIX i XX w.

*Członkowie Rady (radni) w latach 1867-1914: Mieczysław Artwiński, Antoni Bartosiński, Michał Berski, Albert Blatberg, Zdzisław Bogusz, Henryk Brandt, Henryk Breza, Antoni Broniewski, Tomasz Buczek, Wojciech Buś, Franciszek Bühn, Józef Czerwiński, Adam Duszkiewicz, Antoni Fibich, Józef Gardulski, Wacław Gardulski, Władysław Geppert, Jan Glaser, Jan Gołąb, ks. Józef Grabowski, ks. Adam Grębosz, Teofil Gumiński, Izrael Hermele, Kazimierz Hyjek, Maciej Indyk, Mateusz Indyk, Walenty Indyk, Jan Jamrozy, Wawrzyniec Jarosz, Jan Kahl, Eisig Kaufman, Tomasz Kielian (Kilian?), Józef Kierwiński, Abraham Kleinmann, Paweł Kłoda, Tomasz Kłoda, Józef Kłos, Wojciech Knap, ks. Józef Knutelski, Stanisław Komalski, ks. Adam Kopyciński, Jan Kozłowski, Józef Krawczyk, Piotr Krawiec, Franciszek Krempa, Mateusz Krępa, Ferdynand Kriegseisen, Kazimierz Kropaczek, Józef Kurgan, Piotr Kuroń, Andrzej Kuzara, Aleksander Kwiatkowski, Feliks Kwiatkowski, Józef Lis, Stanisław Lis, Kazimierz Łaz, Tomasz Łazarz, Stanisław Łojasiewicz, Stanisław Madej, Nikodem Marcinkiewicz, Aleksander Meszyński, Józef Michoński, Paweł Miłoś, Jan Midura, Tomasz Miodunka, ks. Jan Mleczko, Ludwik Muniak, Gabriel Mühlard, Stanisław Nowak, Wojciech Nowak,  Wacław Oborski, Stanisław Ochalik, Wincenty Ozajstowicz, Marcin Pastuszak, ks. Aleksander Pers, Adam Piątek, Stanisław Piechota, Maciej Piekara, Feliks Pietrzycki, Józef Pokusiński, Michał Rado, Mieczysław Rey, Mateusz Rogalski, Michał Rokoszak, Konstanty Romer, Zygmunt Romer, Jan Rusin, Jędrzej Rusinowski, Józef Rydel, Roman Rydel, Władysław Rydel, Jan Rządzki, Jan Rzeźnik, Władysław Satkowski, Andrzej Sehn, Karol Sehn, Stefan Sękowski, Naftali Siegel, Jan Sierosławski, Wojciech Sikora, Marcin Stachura, Maciej Stolarz, Jan Szafer, Gustaw Szaszkiewicz, ks. Józef Szklarski, Antoni Szmatka, Mieczysław Szymborski, Jan Tarnowski (starszy), Jan Tarnowski (młodszy) Wacław Toczyski, Jakób Tomecki, Jakób Torba, Aleksander Trzecieski, Wojciech Warzecha, Kazimierz Wąż, Kasper Wendeker, Jakób Wiącek, Józef Wilk, ks. Ernest Wodziński, Józef Wolak, Wawrzyniec Wolak, Eugeniusz Wolski, Jan Załucki, Jan Żola, Władysław Żurowski, Seweryn Żywicki.

*Wydział Powiatowy, 1867: prezes (marszałek) – Jan Tarnowski (st.), zastępca – Aleksander Trzecieski, członkowie – A. Bartosiński, A. Meszyński, M. Stolarz, J. Szafer, E. Wodziński; 1871: prezes – M. Rey, z-ca – A. Trzecieski, członkowie – A. Broniewski, W. Buś, F. Kriegseisen, W. Żurowski; 1874: prezes – M. Rey, z-ca – W. Żurowski, członkowie – ks. J. Knutelski, Konstanty Lipowski, T. Miodunka, ks. A. Pers; 1877: prezes – A. Trzecieski, z-ca – M. Brzeski, członkowie – A. Fibich, J. Kierwiński, J. Tarnowski (mł.), W. Żurowski; 1882: prezes – M. Rey, z-ca – M. Artwiński, członkowie: Z. Bogusz, G. Mühlrad, J. Rusinowski, J. Tarnowski (mł.), A. Trzecieski; 1885: prezes – M. Rey, z-ca – M. Artwiński, członkowie – A. Fibich, G. Mühlrad, J. Tarnowski (mł.), S. Sękowski; 1889: prezes – M. Rey, z-ca – S. Sękowski, członkowie: A. Fibich, F. Kwiatkowski, Mieczysław Szymberski, J. Tarnowski;  1892: prezes – S. Sękowski, z-ca – A. Fibich, członkowie: W. Indyk, ks. A. Kopyciński, St. Ochalik, M. Rey, J. Tarnowski; 1897: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: A. Fibich, F. Krempa, M. Rey, A. Sehn, W. Trzecieski; 1901: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: A. Fibich, F. Krempa, M. Rey, A. Sehn, W. Trzecieski; 1908: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: F. Krempa, M. Rey, A. Sehn, W. Trzecieski; 1912: prezes – J. Tarnowski, z-ca – J. Rydel, członkowie: J. Glaser, F. Krempa, ks. J. Mleczko, J. Rządzki, W. Trzecieski.

Lata 1918-1939 Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i uchwaleniu konstytucji 21 marca 1921 r. unormowano sprawy nowego podziału administracyjnego państwa. Powiat mielecki utrzymano w poprzednich granicach i włączono w granice województwa krakowskiego. Powrócono też do samorządu powiatowego, składającego się z Rady Powiatowej (nie funkcjonowała w czasie wojny) i jej organu wykonawczego – Wydziału Powiatowego. Spośród radnych wybierano prezesa i wiceprezesów oraz członków wydziału. Do kompetencji Rady należały m.in.: ustalanie wysokości podatków oraz prowadzenie spraw geodezyjnych, drogowych i rolniczych. Ze środków powiatowych utrzymywano m.in. placówki służby zdrowia i opieki społecznej. Wspierano także szkolnictwo, którym zarządzał autonomiczny organ Rady – Rada Szkolna Powiatowa. Głównym problemem pierwszych  lat niepodległości była likwidacja szkód wojennych, m.in. odbudowa wielu domów mieszkalnych i zabudowań gospodarczych (ok. 60 %), obiektów przemysłowych i dróg. Bardzo absorbowały Radę także m.in. parcelacja majątków, opieka nad sierotami i biedotą, rosnące bezrobocie oraz rozwój szkolnictwa zawodowego. Nieszczęściem była wielka powódź w 1934 r., ale przy likwidowaniu jej skutków pracę znalazło wielu bezrobotnych.

Lata 1939 – 1944 W czasie okupacji hitlerowskiej samorząd powiatowy nie funkcjonował w żadnej postaci.

Lata 1944-1975 Do organizacji samorządu powiatowego – Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu – przystąpiono we wrześniu 1944 r., kiedy jeszcze zachodnia część powiatu pozostawała w rękach niemieckich. Po trudnych negocjacjach i uzgodnieniach międzypartyjnych do 48-osobowej Rady wybrano: 20 delegatów Stronnictwa Ludowego, 10 – Polskiej Partii Robotniczej, 10 – Polskiej Partii Socjalistycznej i 8 – inteligencji demokratycznej. Pierwsze posiedzenie odbyło się 7 X 1944 r., a jego efektem był wybór prezydium. Nowy samorząd, choć złożony z przedstawicieli zwalczających się partii, został zmuszony do natychmiastowego rozwiązywania wielu palących spraw, m.in. zaopatrzenia ludności w żywność, zorganizowania opieki nad ofiarami wojny, wprowadzenia w życie reformy rolnej (parcelacja dużych majątków) oraz przywracania funkcjonowania instytucji powiatowych. Pierwsze miesiące działalności Rady zostały ocenione źle przez władze wojewódzkie. 1 XII 1944 r. dokonano zmian w jej składzie – PPR, PPS, SL i związki zawodowe otrzymały po 10 miejsc, a gminy – 8 miejsc. Nadal jednak ostre tarcia polityczne nie pozwalały na podejmowanie wspólnych działań. Sytuację pogorszyło votum nieufności dla starosty – członka PPR, uchwalone na posiedzeniu 28 IX 1945 r. głosami PPS, PSL (zostało wzmocnione przez niektórych członków SL) i SD. W listopadzie 1946 r., po intensywnych konsultacjach PPR i PPS, przeprowadzono następną reorganizację składu Rady, a nowym przewodniczącym został członek PPR. Po wyeliminowaniu PSL i powstaniu PZPR – na posiedzeniu 17 XII 1948 r. 60 – osobową Radę utworzyli przedstawiciele: PZPR – 20, Gmin – 11, SL – 10, Związki Zawodowe – 10, ZHP – 3, SD – 2, Ligi Kobiet – 1, ZSCh – 1, Związku Walki o Niepodległość i Demokrację – 1 i Związku Więźniów Politycznych – 1. Wobec krytyki dotyczącej słabej skuteczności działania w styczniu 1950 r. kolejny raz zmieniono proporcje delegatów w Radzie. PZPR otrzymała 15 mandatów, Rady Gminne i Wiejskie – 11, Związki Zawodowe – 10, ZSL – 8, Związek „Samopomoc Chłopska” – 5, ZMP – 3, SD – 2, Liga Kobiet – 2, ZBoWiD – 2, starosta – 1 i kobieta – robotnik – 1. Postępująca centralizacja władzy w kraju, wyrażająca się m.in. wprowadzeniem zasady jednolitości organów władzy państwowej, była sednem kolejnej ustawy z 20 III 1950 r. o terenowych organach administracyjnych i samorządach. Zniesiono urzędy starostów, burmistrzów i wójtów oraz zarządy miejskie i gminne. Ich uprawnienia przekazano radom narodowym i ich prezydiom. Powiatowa Rada Narodowa otrzymała zadanie kierowania na terenie powiatu działalnością gospodarczą i społeczną, m.in. oświatą, kulturą, kulturą fizyczną, turystyką, ochroną zdrowia i opieką społeczną, a także czuwać nad praworządnością i współdziałać w zakresie obronności kraju. Dla realizowania tych zadań 9 VII 1950 r. PRN w Mielcu powołała 10 Komisji: 1) Finansów, Budżetu i Planu, 2) Oświaty i Kultury, 3) Rolnictwa i Leśnictwa, 4) Budownictwa, 5) Komunikacji, 6) Zdrowia, 7) Pracy i Pomocy Społecznej, 8) Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, 9) Handlu, 10) Kontroli Społecznej. Funkcję zarządzającą i wykonawczą pełniło Prezydium PRN, wybierane i odwoływane przez Radę. Po 1956 r. w 60-osobowej PRN coraz większą rolę odgrywali pracownicy umysłowi, a zwłaszcza nauczyciele i urzędnicy, którzy np. w kadencji 1958-1962 uzyskali 41 mandatów. Ponadto wybrano 12 rolników i 7 robotników. Ustalono też ilość mandatów dla poszczególnych partii i stronnictw politycznych, np. w 1969 r. w Radzie zasiadało 31 członków PZPR, 15 – ZSL, 2 – SD oraz 12 bezpartyjnych. Głównym tematem niemal wszystkich sesji był rozwój społeczno – gospodarczy powiatu w kontekście realizacji programów partyjnych oraz planów ogólnopolskich, wojewódzkich i lokalnych. Na skutek dynamicznego rozwoju WSK Mielec i Mielca jako ośrodka przemysłowo-kulturalnego także powiat mielecki w latach 50., 60. i 70. rozwijał się bardzo szybko i to we wszystkich niemal dziedzinach życia. Aspiracje i potrzeby mieszkańców (m.in. materiały budowlane, maszyny rolnicze, sprzęt gospodarstwa domowego) przerastały możliwości ich zaspokojenia przez lokalny rynek, co było źródłem wielu interwencji, wniosków i interpelacji. To zjawisko wymuszało także większą aktywność Rady i jej członków. Powszechnie stosowaną formą kontaktu radnych z tzw. terenem był częsty udział w zebraniach wiejskich i gminnych oraz zebraniach partyjnych (PZPR, ZSL, SD), organizacji młodzieżowych (ZMS, ZMW) i organizacji społecznych, m.in. Ligi Kobiet, Kół Gospodyń Wiejskich i Ochotniczych Straży Pożarnych. Tylko w latach 1969-1973 radni brali udział w 1 462 spotkaniach. Z tak pozyskaną wiedzą radni aktywnie uczestniczyli w posiedzeniach komisji i na sesjach Rady, omawiając realizację cząstkowych programów rozwoju poszczególnych dziedzin, m.in. rolnictwa i leśnictwa, budownictwa, gospodarki komunalnej, ochrony zdrowia, oświaty, kultury i kultury fizycznej. W ramach nadzoru oceniano pracę miejskich i gromadzkich rad narodowych w celu podniesienia jej poziomu i polepszenia sprawności działania. Rezultatem tych ocen (często krytycznych) było m.in. kierowanie wielu osób na różne formy kształcenia, a zwłaszcza na studia zaoczne. Reforma podziału administracyjnego państwa w latach 1972-1975 na pierwszym etapie wprowadziła 8 Gminnych Rad Narodowych i Urzędów Gmin na terenie powiatu, a w drugim etapie – Urząd Powiatowy w Mielcu jako organ wykonawczy Powiatowej Rady Narodowej. Dostosowując pracę Rady do nowych uwarunkowań powołano 5 komisji: 1) Rozwoju Gospodarczego, Komunikacji i Łączności, 2) Produkcji Rolnej i Zaopatrzenia Ludności, 3) Gospodarki Komunalnej, Zdrowia i Ochrony Środowiska, 4) Wychowania, Oświaty i Kultury, 5) Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego, które rozpoczęły pracę od stycznia 1974 r. Wśród nowych zadań, których potrzebę podjęcia wymusiła sytuacja społeczno-gospodarcza kraju i regionu oraz rozwój wiedzy i techniki, pojawiły się: zaopatrzenie ludności, ochrona środowiska naturalnego, komunikacja i łączność. W rezultacie przeprowadzenia III etapu reformy podziału administracyjnego z dniem 30 VI 1975 r. powiaty, w tym również mielecki, przestały istnieć, a Powiatowa Rada Narodowa i Urząd Powiatowy w Mielcu zakończyły działalność.

*Przewodniczący Powiatowej Rady Narodowej w latach 1944-1950: Władysław Starzyk (1944-1947), Roman Górnisiewicz (1947-1949), Władysław Chmielowiec (1949-1950).

*Przewodniczący Prezydium PRN w latach 1950-1975: Stanisław Nesterski (1950-1951), Kazimierz Rajchert (1951-1953), Władysław Gazdowicz (1953-1954), Mieczysław Marszałek (1954-1957), Rudolf Junikiewicz (1957-1970), Zdzisław Cichocki (1970-1973).

*Przewodniczący PRN w latach 1973-1975: Stefan Kucharski (1973-1975).

*Radni PRN w latach 1944-1975: Michał Basztura, Antonina Bednarz, Tadeusz Bogdanowski, Feliks Borodzik, Jakub Borowicz, Adam Brożonowicz, Stanisław Cerlich, Ludwik Chmura, Antonina Chomentowska, Marian Chruściel, Jan Chruściel, Zdzisław Cichocki, Włodzimierz Cichoń, Mieczyslaw Ciejka, Michał Cygan, Stanisław Czaja, Antoni Czepiel, Barbara Czerw, Stefan Danielecki, Tadeusz Diabelec, Czesław Długosz, Antoni Droba, Jan Dudek, Józef Dul, Stanisław Fajfer, Stanisław Fedor, Stefan Filas, Zbigniew Gajda, Feliks Gałda, Władysław Gazdowicz, Mieczysław Gebel, Wincenty Głód, Tadeusz Głuszak, Jan Goc, Roman Górnisiewicz, Zdzislaw Grabowski, Karol Groele, Emil Gros, Mieczysław Gruszczyński, Mieczysław Hańderek, Kazimierz Hauser, Maciej Hyjek, Maria Hyjek, Janina Indyk, Roman Iwanicz, Jan Jachyra, Władysław Jagiełko, Tadeusz Janas, Józef Jankowski, Stefan Jaroch, Janina Jarosz, Stefan Jarosz, Stanisław Jeleń, Józef Jemioło Rudolf Junikiewicz, Eugeniusz Kahl, Józef Karkosza, Władysław Karwowski, Tadeusz Kasprów, Zofia Kazanowa, Tomasz Kędzior, Jan Kętrzyński, Stanislaw Kielian, Andrzej Kolisz, Michał Kołek, Stefan Konaszewski, Jan Konieczniak, Alina Kopeć, Józef Koper, Jan Korczak, Stanisław Kordyś, Michał Kotula, Stanisław Kowal, Zofia Kozdęba, Jan Krempa, Józef Krempa, Piotr Krężel, Andrzej Krzystyniak, Jan Krzysztoforski, Stanisław Książnicki, Stefan Kucharski, Stanisław Kuciapa, Bronisław Kukliński, Alojzy Kula, Stanisław Kulig, Eugeniusz Kuligowski, Józef Kułaga, Adam Kurdziel, Józef Leś, Janina Lewandowska, Jan Leyko, Kazimierz Leyko, Kazimierz Lipczyński, Józefa Lirowska, Wojciech Łącz, Marian Łączak, Michał Łępa, Tadeusz Magiera, Stanisław Major, Stanisław Maraszewski, Władysław Markowski, Mieczysław Marszałek, Marian Maziarz, Roman Mazurek, Władysław Mazurek, Aleksander Midura, Anna Midura, Stanisław Młyńczak, Kazimierz Mrozik, Józef Mroziński, Maria Napieracz, Józef Nelec, Stanisław Nesterski, Edward Nowak, Maria Nowak, Irena Nowakowska, Stanisław Ochalik, Stanisław Ogorzałek, Jerzy Olczak, Teresa Osora, Paulina Papaj, Franciszek Pawlak, Wacław Permus, Elżbieta Podolska, Alojzy Popiel, Edward Posłuszny, Tadeusz Przywara, Kazimierz Rajchert, Andrzej Rec, Maria Remiszewska, Bronisław Rogalski, Józef Rokoszak, Henryka Rogala, Zofia Różańska, Stefania Rusin, Andrzej Rutyna, Antoni Rybak, Irena Ryczak, Anna Ryniewicz, Andrzej Ryś, Katarzyna Rządzka, Jan Rzeźnik, Józef Sambor, Jan Sanecki, Grzegorz Sieniutycz, Wincenty Sikorowicz, Edward Siodłak, Katarzyna Skowron, Jan Skrzypek, Maria Skrzypek, Czesław Slany, Jan Słabuszewski, Józef Smaczny, Janina Smolarczyk, Honorata Smołucha, Edmund Sobczak, Jan Tadeusz Sobusiak, Maria Sokół, Mieczysław Sołowianiuk, Ludwik Stadnik, Franciszek Stala, Roman Stalowski, Władysław Starzyk, Jan Strojek, Wojciech Surowiec, Stanisław Swół, Michał Szymczuch, Franciszek Śliwa, Stanisław Światowiec, Władysław Światowiec, Roman Tomczyk, Zygmunt Toporowski, Józef Turbak, Józef Walas, Stefan Wąśniewski, Stanisław Weryński, Władysław Węgrzyn, Stefan Węgrzynek, Adolf Wnuk, Adam Wojciechowski, Jan Zakręcki, Józef Zaskalski, Józef Zawadzki, Elżbieta Ziegler, Michał Zięba, Czesław Ziobro, Stanisław Zygmunt, Józefa Żurek, Edward Żyrkowski.

*Pracownicy Wydziału Powiatowego w 1945 r.: Władysław Starzyk (przewodniczący), Mieczysław Babuchowski, Maria Chmara, Franciszek Cieśla, Stanisław Damse, Bronisław Dybek, Władysław Julek, Jan Kamiński, Maria Kapinos, Jan Konieczny, Czesław Krawczyk, Aniela Kuklińska, Stanislaw Kuźmiński, Eugeniusz Mielec, Jerzy Mossakowski, Wacław Piskozub, Franciszek Radzik, Feliks Rzeszutek, Leon Sanecki, Aleksandra Swida, Jadwiga Urzędowska, Adam Wojciechowski, Wrażeń.

*Pracownicy PPRN i Urzędu Powiatowego w latach 1950-1975: Maria Adamczyk, Stanisław Adamczyk, Walentyna Babuchowska, Olga Bar, Eugenia Batko, Wanda Bawół, Emilia Bąk, Jan Bąk, Janina Bieniek, Irena Boruta, Władysław Boruta, Henryk Boryński, Krystyna Borzęcka, Eugeniusz Ból, Franciszek Bujak, Leopold Burdzy, Stanisław Cerlich, Władysław Chudzik, Zdzisław Cichocki, Cichoń, Helena Ćwiok, Stefan Ćwiok, Jan Dąbrowski, Tadeusz Diabelec, Augustyn Drabik, Eugenia Drabik, Eugeniusz Droździak, Stanisława Duboniewicz, Piotr Dudek, Walentyna Duszkiewicz, Czesław Dybski, Ludmiła Flagorowska, Stanisława Florek, Helena Gajda, Władysław Gałka, Władysław Gazdowicz, Szczepan Gąska, Jan Głaz, Janina Głaz, Bolesław Gmyrek, Stefan Graniczka, Wanda Gruchacz, Stanisław Gruchalski, Bolesław Gruszka, Kazimiera Grzelak, Antoni Gwóźdź, Zofia Hasek, Michał Hojniak, Tadeusz Homecki, Józef Jachym, Józef Jankowski, Jan Jemioło, Rudolf Junikiewicz, Halina Kania, Lucyna Kapuścińska, Albin Karbowski, Władysław Kazana, Stanisława Kętrzyńska, Jan Kętrzyński, Eugeniusz Kiełb, Alicja Kiepek, Zofia Kilian, Stefania Kłos, Kołacz, Jan Kołodziej, Maria Kołodziej, Jerzy Kopcewicz, Czesław Kopera, Władysław Kopociński, Józef Korpanty, Tadeusz Korpanty, Zygmunt Korpanty, Jerzy Korzępa, Stanisława Korzępa, Kozdęba, Zdzisław Kralisz, Konstanty Krępa, Krzysztof Krępa, Zofia Krupska, Adamina Krzyńska (Szyszka), Stefania Krzysztofik, Władysław Kukulski, Stefan Kulig, Irena Kurmaniak, Stanisław Kuśnierz, Maria Kwiek, Kazimiera Leś, Krystyna Lubertowicz, Piotr Ludian, Edward Łakomy, Wojciech Łącz, Bolesław Łoniewski, Zbigniew Maciuba, Jan Magda, Maj, Stefan Majewski, Władysław Majka, Marian Malczyński, Franciszek Marnik, Markiewicz, Adela Marnik, Mieczysław Marszałek, Jan Marzec, Zuzanna Matusiak, Cecylia Maziarz, Józef Maziarz,  Władysława Maziarz, Wojciech Maziarz, Jan Mazur, Władysław Mądry, Stanisława Midura, Zbigniew Mielecki, Elżbieta Mierzwińska, Jan Miraś, Henryk Momot, Józefa Mrozińska, Karol Mroziński, Jan Mycek, Antoni Mydlarz, Halina Niechoda, Stanisław Niedbała, Jan Nieścior, Józefa Nieścior,  Leonard Nowak, Wiktoria Nowak, Marian Obuchowicz, Krystyna Orłowska, Kazimierz Orłowski, Feliks Ortyl, Józef Osmola, Maria Partacz, Ferdynand Pasterczyk, Piotr Pazdro, Romuald Pezacki, Zbigniew Pęgiel, Franciszek Pieronik, Karol Pietras, Władysław Płachta, Halina Podpłomyk,  Kazimierz Połoch,  Edward Potyrała, Kajetan Przewrocki, Emilia Przydział, Wilhelm Przydział, Tadeusz Przywara, Wanda Przywara, Czesława Pyrzyńska, Alina Pyź, Kazimierz Rajchert, Maria Rak, Lidia Rębacz, Wiesław Rębacz, Franciszek Rodzik, Józef Rusek, Józef Rzegocki, Mieczysław Rzeźnik, Stanisława Rzeźnik, Franciszek Saj, Stanisław Sasor, Siemek, Jan Sieprawski, Zygmunt Sierosławski, Stanisław Sikora, Helena Skołucka, Marian Skopiński, Józef Skrzypek, Edmund Sobczak, Bolesław Soboń, Tadeusz Sobusiak, Zofia Sokołowska, Mieczysław Sokulski, Sowiński, Krystyna Stachura, Tadeusz Stachura, Stanisław Staniszewski, Aleksander Stochmal, Franciszek Streb, Janina Strzępka, Marian Sypek, Zofia Sypek, Józef Syper, Barbara Szczurek, Michał Szczygieł, Janina Szklarska, Edward Szymański, Krystyna Śpiewak, Jan Torba, Maria Trela, Karol Trojanowski, Stanisław Tuleja, Mateusz Turkiewicz, Wojciech Tychanowicz, Janina Urzędowska, Zofia Wątor, Zbigniew Wątróbski, Józefa Weryńska, Jan Wnuk, Stanisław Wolański, Kazimiera Woźniak, Stanisław Woźniak, Mieczysław Wójtowicz, Zofia Zabrzejewska, Lesław Zachara, Zofia Zachara, Eugeniusz Zacharczenko, Zdzisław Zawrzykraj, Zofia Zawrzykraj, Maria Zielińska, Adam Zieliński, Michał Zięba, Stefan Ziomek, Mieczysław Zybura, Edward Żurek.

Lata 1999-2018 Reforma administracyjna państwa, wprowadzona w życie od 1 I 1999 r., przywróciła powiat jako szczebel administracji samorządowej w dziedzinach życia wspólnych dla jego terenu, ale bez kompetencji nadzoru nad realizacją zadań własnych samorządów gmin. Jednymi z najbardziej istotnych dla reformy założeń były: ułatwienie obywatelom możliwości załatwienia wielu spraw w pobliżu miejsca zamieszkania poprzez przekazanie szeregu kompetencji administracyjnych ze szczebla wojewódzkiego do samorządu powiatowego oraz poddanie lokalnej kontroli społecznej realizowanych zadań. Obszar powiatu mieleckiego ustalono, zgodnie z wolą mieszkańców oraz uwarunkowaniami historycznymi, gospodarczymi i społecznymi, w granicach powiatu przed likwidacją w 1975 r. Organem samorządowym stanowiącym i kontrolnym uczyniono Radę Powiatową liczącą 45 radnych, wybieranych przez ogół dorosłych mieszkańców powiatu. Funkcję organu wykonawczego powierzono Zarządowi Powiatu. W kadencji 1998-2002 uzyskano podział mandatów: AWS – 22, Sojusz Lewicy Demokratycznej – 15, Przymierze Społeczne – 5, Nasz Mielec – 3. Do realizacji zadań powołano następujące Komisje: 1) Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego, 2) Budżetu i Finansów, 3) Geodezji, Budownictwa, Transportu i Dróg Publicznych, 4) Kultury, Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki, 5) Mandatowo-Regulaminową, 6) Ochrony Środowiska, 7) Ochrony Zdrowia, 8) Ochrony Zdrowia, 9) Oświaty i Wychowania, 10) Promocji Powiatu i Wspierania Przedsiębiorczości, 11) Rewizyjną, 12) ds. Rodziny i Pomocy Społecznej, 13) Rolnictwa, Leśnictwa i Rybołówstwa Śródlądowego. Po zmianach wprowadzonych decyzjami centralnymi – w kadencji 2002-2006 Rada Powiatowa w Mielcu liczyła 25 radnych. Mandaty uzyskały: Sojusz Lewicy Demokratycznej i Unia Pracy – 7, Liga Polskich Rodzin – 6, PSL – 4, Nasz Powiat-Nasz Mielec – 4, Prawo-Rodzina-Samorządność – 3, Samoobrona RP – 1. Najbardziej znaczącymi efektami dwóch pierwszych kadencji były: rozbudowa i modernizacja oraz wyposażenie techniczno-technologiczne Szpitala Powiatowego w Mielcu, oddanie do użytku Domu Pomocy Społecznej w Mielcu, utworzenie i wyposażenie Powiatowego Centrum Powiadamiania Ratunkowego, modernizacja obiektów szkół średnich w Mielcu, Rzemieniu i Radomyślu Wielkim, przeprowadzenie remontu mostu na Wisłoce w Przecławiu, budowa i modernizacja obwodnicy wewnętrznej miasta Mielca oraz modernizacja kilkunastu dróg na terenie powiatu. Wybory na kadencję 2006-2010 przyniosły następujący podział mandatów: Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze – 8, Prawo i Sprawiedliwość – 7, Razem dla Ziemi Mieleckiej – 6, Nasz Mielec – Nasz Powiat – 3, Porozumienie Samorządowe Liga Prawica Razem – 1. W wyborach w 2010 r. mandaty uzyskali: Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze – 8, Prawo i Sprawiedliwość – 8, Platforma Obywatelska – 5, Razem dla Ziemi Mieleckiej – 4. Wybory w 2014 r. ukształtowały skład Rady następująco: Prawo i Sprawiedliwość – 13, Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze – 5, Razem dla Ziemi Mieleckiej – 4 i Nasz Powiat – 3. W wyborach w 2018 r. Komitety Wyborcze uzyskały: Prawo i Sprawiedliwość – 12 mandatów, Razem dla Powiatu Mieleckiego – 9, Nasz Mielec – 4. 

Przewodniczący Rady w latach 1999-2023: Kazimierz Popiołek (1998-2002), Marek Paprocki (2002-2006, 2006-2010,), Henryk Niedbała (2010-2014, 2014-2018), Marek Paprocki (2018-2023).

Wiceprzewodniczący Rady w latach 1999-2023: Henryk Niedbała (1999-2002), Marek Paprocki (1999-2002), Marian Błach (2002-2006), Stanisław Kopacz (2002-2006, 2006-2010), Adam Chrabąszcz (2006-2010), Marek Paprocki (2010-2014), Maciej Jemioło (2010-2014), Maria Orłowska (2014-2018), Marek Kamiński (2014-2018), Grzegorz Tychanowicz (2018-2023), Kazimierz Gacek (2018-2023).

Radni w latach 1999-2006: Włodzimierz Adamski, Marek Bąbała, Kazimierz Bąk, Władysław Bieniek, Kazimierz Bigda, Marian Błach, Antoni Bryk, Andrzej Bryła Władysław Bieniek, Stanisław Chałupnik, Marek Chmiel, Andrzej Chrabąszcz, Zbigniew Działowski, Henryk Gacek, Władysław Gaździak, Leon Getinger, Stanisław Głodzik, Edward Graniczka, Józef Grzych, Mirosław Janicki, Zofia Jarosz-Piejko, Zygmunt Jurasz, Fryderyk Kapinos, Stanisław Karwacki, Stanisław Kopacz, Jerzy Kopeć, Stanisław Kowal, Daniel Kozdęba, Adam Krawiec, Kazimierz Królikowski, Andrzej Kurdziel, Małgorzata Kwaśnik, Urszula Malińska, Władysława Mazur, Leszek Midura, Bogdan Mikowski, Henryk Niedbala, Antoni Niedzielski, Wiktor Ochalik, Anna Opala, Andrzej Osnowski, Janusz Pacholec, Marek Paprocki, Janusz Pilch, Arkadiusz Pióro, Robert Pluta, Kazimierz Popiołek, Andrzej Przybyszewski, Józef Rusek, Eugeniusz Ryba, Józef Rybiński, Leon Skiba, Józef Smaczny, Wacław Soja, Jerzy Studziński, Andrzej Szyszka, Grzegorz Świątek, Marian Taran, Jan Tarapata, Eugeniusz Trela, Zdzisław Tyniec, Krzysztof Wach, Tadeusz Zięba, Zofia Grażyna Żyła.

Radni w kadencji 2006-2010: Waldemar Barnaś, Antoni Bryk, Andrzej Bryła, Adam Chrabąszcz, Andrzej Chrabąszcz, Marcin Cieśla, Leon Getinger, Edward Graniczka, Zofia Jarosz-Piejko, Maciej Jemioło, Stanisław Kagan, Fryderyk Kapinos, Stanisław Kopacz, Andrzej Kurdziel, Alicja Łabęcka, Ryszard Majdański, Jacek Matuszkiewicz, Henryk Niedbała, Marek Paprocki, Robert Pluta, Eugeniusz Ryba, Zbigniew Jerzy Skrzypczak, Józef Smaczny, Zdzisław Tyniec, Beata Zakręcka.

Radni w kadencji 2010-2014: Waldemar Barnaś, Antoni Bryk, Andrzej Bryła, Andrzej Chrabąszcz, Marcin Cieśla, Michał Deptuła, Michał Duszkiewicz, Andrzej Głaz, Stanisław Głodzik, Maciej Jemioło, Stanisław Kagan, Daniel Kozdęba, Andrzej Kurdziel, Tadeusz Lipka, Maria Napieracz, Henryk Niedbała, Andrzej Osnowski, Marek Paprocki, Bogusław Peret, Robert Pluta, Eugeniusz Ryba, Józef Smaczny, Lech Stacho, Grzegorz Tychanowicz, Beata Zakręcka. Za Marcina Cieślę, który został dyrektorem wydziału w Starostwie Powiatowym i zrezygnował z mandatu radnego, do Rady wszedł Daniel Pogoda. W związku z wyborem na wójta Gminy Tuszów Narodowy Andrzej Głaz zrezygnował z mandatu, a jego miejsce zajął Zbigniew Tymuła.

Radni w kadencji 2014-2018: Mariusz Barnaś, Waldemar Barnaś, Andrzej Bryła, Andrzej Chrabąszcz, Michał Deptuła, Michał Duszkiewicz, Andrzej Głaz, Maciej Jemioło, Stanisław Kagan, Marek Kamiński, Daniel Kozdęba, Zdzisław Lasota, Małgorzata Lubieniecka, Maria Napieracz, Henryk Niedbała, Władysław Ochalik, Maria Orłowska, Marek Paprocki, Bogusław Peret, Józef Piątek, Joanna Rębisz, Eugeniusz Ryba, Adam Skawiński, Józef Smaczny, Zbigniew Tymuła. Po wyborze Daniela Kozdęby na prezydenta miasta Mielca – jego mandat przejął Adam Jastrząb. Za Józefa Piątka, którego wybrano na wójta Gminy Mielec (wiejskiej), radną została Renata Siembab, a za Andrzeja Głaza, który został wójtem Tuszowa Narodowego, mandat otrzymał Dawid Uzar. Po mianowaniu Renaty Siembab na stanowisko dyrektora PUP w Mielcu, do Rady wszedł Kazimierz Kopera.

Radni w kadencji 2018-2023: Waldemar Barnaś, Andrzej Bryła, Andrzej Chrabąszcz, Edmund Duszkiewicz, Michał Duszkiewicz, Zbigniew Działowski, Kazimierz Gacek, Adam Jastrząb, Maciej Jemioło, Kacper Głaz, Stanisław Kagan, Marek Kamiński, Zdzisław Lasota, Stanisław Lonczak, Maria Należna, Krzysztof Olszewski, Maria Orłowska, Marek Paprocki, Bogusław Peret, Stefan Rysak, Antoni Skawiński, Józef Smaczny, Jacek Tejchma, Grzegorz Tychanowicz, Zbigniew Tymuła,

RADA SZKOLNA MIEJSCOWA, społeczna forma nadzoru miejscowego nad szkołami na terenie danej gminy. W Mielcu została utworzona w 1871 r. na podstawie rozporządzenia c.k. Ministerstwa Oświaty z dnia 1 XII 1870 r. W jej skład wchodzili przedstawiciele kościoła rzymskokatolickiego, dworu, Wydziału Powiatowego i szkoły (szkół). Jej podstawowymi zadaniami były: zarządzanie funduszami szkolnymi i majątkiem szkół, dbałość o lokale szkolne i ich wyposażenie, nadzór nad realizacją przymusu szkolnego, udzielanie pomocy ubogim uczniom w zakresie zaopatrzenia w książki i pomoce szkolne, sprawowanie nadzoru nad zachowaniem się młodzieży szkolnej poza szkołą, załatwianie spraw nauczycieli dotyczących relacji z gminą i jej mieszkańcami, czuwanie nad realizacją programu nauczania i utrzymywanie kontaktu z Radą Szkolną Okręgową w zakresie spraw związanych z jej kompetencjami. Po odzyskaniu niepodległości Pewne zmiany wprowadzono na podstawie rozporządzenia Kuratora KOS we Lwowie 10 VIII 1921 r. Do składu Rady wchodzili: przedstawiciele Rady Gminnej (Miejskiej), przedstawiciele mieszkańców miasta i kierownicy szkół. Kompetencje i obowiązki pozostały niemal takie same, a jedyną istotną nowością było zapewnienie światła elektrycznego dla szkół. Także po tzw. reformie oświaty, wprowadzonej ustawą z 11 III 1932 r., rola Rady Szkolnej Miejscowej nie zmieniła się. Na początku okupacji hitlerowskiej zakończyła działalność.

RADA SZKOLNA OKRĘGOWA (POWIATOWA), społeczna forma nadzoru okręgowego nad szkołami na terenie danego okręgu, a od 1888 r. powiatu. Została powołana w 1871 r. w Tarnowie na podstawie rozporządzenia c.k. Ministerstwa Oświaty z dnia 1 XII 1870 r. i sprawowała nadzór nad szkołami w 4 powiatach, m.in. mieleckim. Przewodniczącym Rady był starosta tarnowski. Od 1877 r., po zmianie podziału cyrkułu tarnowskiego na okręgi, siedzibą Rady Okręgowej dla powiatów mieleckiego i tarnobrzeskiego został Mielec, a przewodniczącym był c.k. starosta mielecki. Kolejna reforma (1888) wprowadziła jednopowiatowe okręgi szkolne i stan taki utrzymał się do 1917 r. Przewodniczącymi Rady byli kolejno starostowie: Roman Zdankiewicz (1876-1884), Eugeniusz Kraus (1884-1888), Julian Pokiński (1885-1896), Seweryn Chrząszczewski (1897-1902), Władysław Kulikowski (1902-1905), Kazimierz Grabowski (1907-1911) i Jan Tyrowicz (1911-1917). Od listopada 1918 r. funkcjonowała Polska Rada Szkolna Okręgowa, której przewodniczył starosta Stefan Różecki. 10 VIII 1921 r. powołano pierwszą Radę Szkolną Powiatową, powierzając jej przewodniczenie inspektorowi szkolnemu Walerianowi Gajewskiemu. Głównymi zadaniami Rady były: zarządzanie budżetem szkolnictwa i oświaty, prowadzenie spraw kadrowych oraz nadzór pedagogiczny i dydaktyczny nad szkołami powszechnymi, placówkami oświaty przedszkolnej i oświaty pozaszkolnej. Organem wykonawczym Rady był inspektor szkolny, który od 1921 r. był równocześnie jej przewodniczącym. Działała do napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę we wrześniu 1939 r. 

RADIO „DOBRA NOWINA” (DIECEZJALNE RADIO „DOBRA NOWINA”), powstało w 1993 r. w Tarnowie z inicjatywy biskupa ordynariusza dr. Józefa Życińskiego. Pierwsza audycja została wyemitowana w Wigilię. Obok problematyki religijnej wiele antenowego czasu przeznaczono na programy informacyjne, w tym najwięcej z terenu diecezji tarnowskiej. Po uruchomieniu mocniejszych nadajników od 14 VIII 1996 r. radio mogło być odbierane także w Mielcu. Wówczas to postanowiono zorganizować studio terenowe RDN w Mielcu. Ulokowano je przy parafii św. Mateusza w budynku parafialnym przy ul. Hetmańskiej 31 (później ul. Bł. ks. Romana Sitki). Opiekę nad studiem i redakcją powierzono ks. Władysławowi Burkowi i ks. Piotrowi Lisowskiemu. Po raz pierwszy audycja z mieleckiego studia została nadana 14 VIII 1996 r. Początkowo skład redakcji stanowili młodzi wolontariusze. Z czasem ukształtował się zespół stałych pracowników. Ich aktywność sprawiała, że w serwisach informacyjnych sporo miejsca zajmowały wiadomości z Mielca. W 1999 r. tarnowskie RDN przystąpiło do ogólnopolskiej sieci rozgłośni katolickich „PLUS” i przyjęło tę nazwę.

RADIO HIT-FM, Spółka z o.o. w Mielcu, założona w 1994 r. Prowadziła rozgłośnię radiową emitująca program na teren Mielca i okolic. Pierwszą siedzibą zarządu i administracji oraz studia był lokal przy ul. L. Solskiego 1, pod trybuną wschodnią FKS „Stal”. Nadawano na częstotliwości 102,4. Pierwszy program wyemitowano 24 XI 1994 r. Cechą charakterystyczną programu mieleckiego radia była znaczna ilość audycji o tematyce lokalnej. Od 1 VI 1996 r. przeniesiono biura do lokalu przy ul. L. Solskiego 10. Po początkowych sukcesach i dynamicznym rozwoju kondycja Spółki stawała się coraz słabsza. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji uchwałą z 17 II 1999 r. postanowiła cofnąć mieleckiej spółce koncesję na nadawanie audycji radiowych. Podstawową przyczyną podjęcia tej decyzji były rosnące zaległości w opłatach za korzystanie z częstotliwości. Mimo uprawomocnienia się decyzji (16 III 1999 r.) Radio HiT-FM funkcjonowało nadal. Zakończono działalność dopiero 9 VII 1999 r., kiedy to ekipa Oddziału Państwowej Agencji Radiokomunikacyjnej w Rzeszowie zaplombowała urządzenia nadawcze.

Prezes – Zenon Błażej Dołbniak.

Wiceprezesi: Edward Małek (do 1995) i Marek Patyk (od 1995).

Dyrektorzy: ds. programowych – Gustaw Cygan, ds. technicznych – Zygmunt Śpiewak, ds. promocji i reklamy – Andrzej Drozdowski (1994-1995) i Marek Patyk (1995-1996).

Pracownicy w latach 1994-1999: Elżbieta Augustyn, Sławomir Basara, Jerzy Krakowski, Waldemar Kruczko, Marek Patyk, Rafał Piękoś, Alicja Sanecka, Jacek Tarka, Tomasz Tarka, Urszula Wermińska, Małgorzata Ziemiańska-Tomala, Janusz Żebracki.

RADIO LELIWA, pierwsza radiowa stacja komercyjna w Polsce południowo-wschodniej. Funkcjonuje od 16 X 1992 r. Siedzibą główną stacji jest Tarnobrzeg. Program o profilu muzyczno-informacyjnym nadawany jest na obszarze o promieniu około 80 km od Tarnobrzega, Stalowej Woli i Mielca. Oddział Radia Leliwa w Mielcu został oficjalnie uruchomiony 24 II 2014 r. z inicjatywy Bogusława Szwedo  – prezesa tegoż Radia. W mieleckim oddziale pracują: Tomasz Łępa – dziennikarz i redaktor oraz Aneta Bochnak, specjalista ds. marketingu i reklamy. Współpracuje z nimi dziennikarz Paweł Galek, który zajmuje się głównie sprawami Kolbuszowej i powiatu kolbuszowskiego. Siedziba mieleckiego oddziału znajduje się w budynku przy al. Niepodległości 12/37.  Radio Leliwa nadaje w Mielcu na częstotliwości 102,4 MHz, można go również słuchać online na stronie www.leliwa.pl. Według ogólnopolskiego badania słuchalności stacji radiowych – Radio Track (wykonywanego przez koncern badawczy  Millward Brown SMG/KRC) Radio Leliwa jest liderem słuchalności w Mielcu i powiecie mieleckim (23,91 % udziału w czasie słuchania za okres czerwiec-sierpień 2017 r.).

RADIO PULS FM, rozpoczęło działalność w grudniu 2001 r. Na jego siedzibę przeznaczono pomieszczenia byłego Radia HIT FM przy ul. L. Solskiego. Początkowo starano się o uzyskanie popularności wśród słuchaczy, podając najświeższe wiadomości z regionu, kraju i świata, a także dostarczając rozrywki w różnych formach, głównie poprzez muzykę. Dysponowano samochodami Hunday Atos z radiolinią, co pozwalało na szybkie docieranie do miejsc wydarzeń w regionie i bezpośrednie relacje. Organizowano też imprezy plenerowe z udziałem czołowych polskich artystów estradowych. W 2003 r. sytuacja finansowa pogorszyła się, toteż część pracowników odeszła i zaprzestano nadawania kilku stałych audycji. Na początku 2004 r. nadawano systematycznie tylko przegląd prasy, reklamy i muzykę. Ponownie uaktywnienie Radia nastąpiło w marcu 2004 r. z inicjatywy grupy młodych osób, niektórych z doświadczeniem radiowym. Wprowadzono szereg nowych audycji, co znacznie uatrakcyjniło program. Z powodu narastającego długów (w tym wobec UKE), wygaśnięcia koncesji i nakazu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w sprawie zaprzestania nadawania programu – 25 I 2008 r. mieleckie Radio Puls FM zakończyło działalność.

Audycje: serwisy informacyjne, konkursy, Serwis Informacji Lokalnych, Wiadomości Sportowe, Flesze Informacyjne, Informacje Kulturalne, Informacje dla Kierowców, Ogłoszenia, Przegląd Prasy, Studio Gazety Prawnej, Zimny Prysznic czyli Poranne Lanie Wody, W Samo Południe, Pisz Masz, Przeboje Wszechczasów, Lista DMC, Podgłośnij!, Tylko po Polsku, Kinomaniak, Radiowe SOS, Gadka Bratka, Wieczorynka FM, Muzyczne Menu.

Prezes – Gustaw Cygan.

Dyrektorzy – redaktorzy naczelni: Artur Gębski, Krzysztof Urbański.

Redaktorzy w latach 2001-2007: Sławomir Basara, Anna Bratek, Aneta Dyka-Urbańska, Sławomir Grodziński, Rafał Gruszka, Ryszard Kętrzyński, Marta Kozioł, Marcin Nelec, Piotr Sadłoń, Alicja Sanecka, Tomasz Szelongiewicz, Krzysztof Tańcula, Tomasz Tarka, Sylwia Tęcza, Wiesław Wałek.

RADŁOWSKA MONIKA (z domu JANUS), urodzona 22 IX 1979 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Zofii z domu Węglarz. Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego ZST w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Od XI 1999 r. rozpoczęła pracę w Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski SA w Mielcu. W 2003 r. ukończyła studia na kierunku: bankowość i ubezpieczenia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Od 15 XII 2008 r. do 25 IV 2010 r. pełniła funkcję dyrektora Oddziału 3 PKO BP w Mielcu, a od 26 IV 2010 r. jest dyrektorem Oddziału 1 PKO BP w Mielcu.

 

RADŁOWSKA-WYCZAŁEK ANNA HALINA, urodzona 17 V 1929 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Wojciecha i Anieli z domu Pieróg. Od IV 1941 r. do III 1944 r. pracowała przymusowo w ogrodnictwie na poligonie wojskowym Wehrmachtu w Smoczce koło Mielca. W czerwcu 1943 r. została zaprzysiężona w oddziale partyzanckim Wojciecha Lisa i przyjęła pseudonim „Halina”. Była informatorem, a ponadto kilkakrotnie przerzucała broń do Lasu Piątkowskiego (koło Mielca). Od czerwca 1944 r. do 1 IV 1946 r. służyła w I Dywizji im. T. Kościuszki (łączność, obserwator artyleryjski) i pełniła funkcję dowódcy drużyny. Przeszła szlak bojowy do Berlina. Była trzykrotnie ranna. Po wojnie pracowała w Szprotawie (kino, fabryka pończoch). W 1947 r. pełniła funkcję powiatowej komendantki wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w powiecie szprotawskim. W 1948 r. została mianowana dowódcą kompanii w organizacji „Służba Polsce” i m.in. odgruzowywała Wrocław, a w 1949 r. była dowódcą kompanii w Szkole Przysposobienia Przemysłowego w Bielawie, powiat dzierżoniowski. Była także wykładowcą przysposobienia wojskowego i prowadziła ćwiczenia w terenie. W latach 1950-1952 pracowała w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Poznaniu (biuro obrachunkowe, kadry). W maju 1952 r. powróciła w rodzinne strony i od 12 V podjęła pracę w WSK Mielec. Pracowała jako: księgowa, pracownik umysłowy w gospodarce narzędziowej, planistka, dyspozytor u szefa produkcji, konstruktor, kierownik sekcji oraz kierownik w Ośrodku Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej. W 1958 r. ukończyła Technikum Mechaniczne z maturą (kierunek: obróbka skrawaniem), a w 1968 r. studia na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. Angażowała się w działalność organizacji społecznych, m.in. Ligi Kobiet, ZBoWiD i ZIW. Od 1991 r. pełni funkcję przewodniczącej Oddziału Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, które wchodzi w skład światowej Federacji. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz odznaczeniami wojskowymi i kombatanckimi: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Kombatanckim, Brązowym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”, Medalem „Za Warszawę”, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem „Za Zwycięstwo nad Niemcami 1945 r.”, Medalem „Zasłużony dla Obronności Kraju”, Honorową Odznaką „Zasłużony Działacz ZIW”, Medalami 40-lecia i 50-lecia Zwycięstwa nad Niemcami (radzieckie) i Srebrną Odznaką SPK (nadaną przez władze federalne w Londynie).

RADŁOWSKI  ZBIGNIEW  WŁADYSŁAW, urodzony 2 VI 1942 r. w Chorzelowie, powiat mielecki, syn Piotra i Bronisławy z Górskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu z maturą w 1959 r. W latach szkolnych zaczął uprawiać  lekkoatletykę w Międzyszkolnym Klubie Sportowym w Mielcu. W 1959 r. przeszedł do sekcji lekkoatletycznej Klubu Sportowego Stal Mielec i specjalizował się w biegach średnich i długich oraz w biegach z przeszkodami. Należał do czołówki biegaczy w okręgu rzeszowskim. Pracę zawodową rozpoczął w 1960 r. w WSK Mielec. W 1965 r. ukończył kurs instruktora  lekkoatletyki, a w 1968 r., po uzupełnieniu wykształcenia technicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, uzyskał tytuł technika mechanika (specjalność: obróbka skrawaniem). W 1969 r. zakończył wyczynową karierę sportową z rekordami życiowymi: 1500 m z przeszkodami – 4;17,8; 3000 m z przeszkodami – 8;59,0; 3000 m – 8;31,0. W tym samym roku rozpoczął pracę szkoleniową w LKS „Tęcza” Mielec, a w 1972 r. został zatrudniony w sekcji lekkoatletycznej FKS „Stal” Mielec. W 1975 r. podjął pracę nauczyciela wychowania fizycznego  w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Równocześnie studiował na Akademii Wychowania Fizycznego  w Warszawie i w 1977 r. uzyskał tytuł magistra oraz trenera II klasy lekkoatletyki. Zaangażował się także do pracy społecznej, najpierw jako członek Zarządu Miejskiego Szkolnego Związku Sportowego, a następnie jako rejonowy organizator szkolnych zawodów sportowych w Mielcu. Po restytucji powiatów w 1999 r. był inicjatorem utworzenia Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu i do 2016 r. był jego wiceprzewodniczącym oraz powiatowym organizatorem  sportu szkolnego. Organizował nie tylko rozgrywki i zawody szkolne w ramach powiatu, ale był również współorganizatorem rejonowych i wojewódzkich szkolnych zawodów sportowych. Także do 2016 r. pełnił  funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej Podkarpackiego SZS w Rzeszowie. Na emeryturę przeszedł w 2002 r. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Polskiego Związku  Lekkiej Atletyki, Honorową Odznaką „Za Zasługi w Sporcie Szkolnym”, Srebrną Odznaką  „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”.

RADNI SEJMIKU SAMORZĄDOWEGO WOJEWÓDZTWA PODKARPACKIEGO Z MIELCA, radni wybrani w wyborach bezpośrednich. *Kadencja 1998–2002: Marian Bąk, Władysław Ortyl. Kadencja 2002-2006: Jan Bury, Władysław Ortyl. *Kadencja 2006-2010: Leszek Deptuła (do 2007, później poseł na Sejm RP). *Kadencja 2010-2014: Fryderyk Kapinos, Zdzisław Nowakowski, Jan Tarapata. *Kadencja 2014-2018: Władysław Ortyl, Jan Tarapata. *Kadencja 2018-2023: Mara Napieracz, Władysław Ortyl, Jan Tarapata.

RADNI SEJMIKU SAMORZĄDOWEGO WOJEWÓDZTWA RZESZOWSKIEGO Z MIELCA, w latach 1990-1998 – delegaci Rady Miejskiej, wybrani spośród radnych. Kadencja 1990-1994: Paweł Dębicki, Jerzy Komaniecki i po jego śmierci – Jan Sojka. Kadencja 1994-1998: Marian Bąk, Ryszard Skóra.

RADO MICHAŁ, urodzony w 1859 r. w Kliszowie, pow. mielecki. Po ukończeniu szkoły został zatrudniony w administracji galicyjskiej. Za demonstrowanie postawy patriotycznej został zwolniony z pracy. Powrócił do Kliszowa i prowadził niewielkie gospodarstwo rodzinne oraz przez pewien czas zarządzał majątkiem ziemskim w Gawłuszowicach. Był korespondentem „Przyjaciela Ludu”. W 1895 r. uczestniczył w założycielskim zjeździe PSL w Rzeszowie jako członek delegacji powiatu mieleckiego. Od 1908 r. do 1914 r. pełnił funkcję radnego Rady Powiatowej w Mielcu. Organizował koła PSL na terenie powiatu mieleckiego. Zmarł w 1926 r. Spoczywa na cmentarzu w Gawłuszowicach.

 

RADOMSKA KRYSTYNA JADWIGA ( z domu LUBASKA), urodzona 14 VI 1930 r. w Ubieszynie, pow. przeworski, córka Tadeusza i Antoniny z domu Sternik. Absolwentka Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1949 r. Od 3 X 1949 r. do 15 II 1951 r. pracowała jako nauczycielka, a następnie kierowniczka Przedszkola WSK nr 1 w Mielcu. Po ukończeniu Wyższego Kursu Metodyki Wychowania Przedszkolnego w Warszawie (15 II – 15 VII 1951 r.) została instruktorką przedszkoli w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu, a ponadto prowadziła ćwiczenia w Przedszkolu Państwowym nr 1 w Mielcu. W 1953 r. kierowała nowo zorganizowanym Przedszkolem WSK nr 2. Od 1 I 1954 r. powróciła do Przedszkola WSK nr 1 i pełniła funkcję jego dyrektorki do sierpnia 1982 r. W 1977 r. otrzymała w Warszawie dyplom kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym. Doprowadziła do współpracy Przedszkola WSK nr 1 z wieloma innymi placówkami oświatowymi, instytucjami i organizacjami społecznymi, m.in.: Szkołą Podstawową nr 3, Liceum Ogólnokształcącym nr 27, Technikum Elektrycznym, ZOZ i ZHP. O swoich doświadczeniach pisała w artykułach publikowanych m.in. w czasopiśmie specjalistycznym „Wychowanie w Przedszkolu” i związkowym „Głosie Nauczycielskim”. Nawiązała kontakt z Programem I PR, co zaowocowało przedstawieniem w „Sygnałach Dnia” przykładów współpracy Przedszkola WSK nr 1 ze środowiskiem. W 1976 r. wygrała ogólnopolski konkurs „Kształtowanie postaw patriotycznych i internacjonalistycznych w mojej pracy wychowawczej”, zorganizowany przez „Głos Nauczycielski”. Angażowała się w działalność Ligi Kobiet i Związku Zawodowego Metalowców. 1 IX 1982 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania (1978).

RADOSTKA (ksiądz), proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu w latach ? – 1641.

RADOŚĆ ŻYCIA, rzeźba autorstwa artysty rzeźbiarza Henryka Burzca z Zakopanego. Powstała w ramach I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969” w Mielcu. Jest wykonana z masy betonowej z domieszkami innych materiałów. Inspirowany dynamiką rozwoju miasta artysta ukazał radość życia poprzez symboliczną postać matki wznoszącą w górę swoje małe dziecko. Rzeźba stoi na zieleńcu pomiędzy blokami mieszkalnymi pomiędzy ulicami F. Chopina i M. Konopnickiej.

RADY OSIEDLI, samorządowe organy uchwałodawcze w poszczególnych osiedlach. W ich skład wchodzą członkowie wybrani spośród i przez dorosłych mieszkańców osiedli. Na czele poszczególnych rad stoją przewodniczący i ich zastępcy, wybrani ze składów poszczególnych rad. Każda rada osiedla wybiera zarząd osiedla w składzie pięcioosobowym oraz może powołać komitety mieszkańców dla ściślejszej współpracy z mieszkańcami osiedli. Rady i zarządy osiedli działają na podstawie „Statutu dla Osiedli w Mielcu” uchwalonego przez Radę Miejską w Mielcu 25 II 1999 r. Podstawowymi zadaniami realizowanymi przez obydwa organy samorządowe osiedli są: *przekazywanie Radzie Miejskiej opinii mieszkańców osiedli w istotnych sprawach, a mających być przedmiotem uchwał Rady Miejskiej, *reprezentowanie interesów mieszkańców osiedli przed władzami miasta oraz innymi instytucjami działającymi na terenie miasta, *dbanie o gospodarczy i społeczny rozwój osiedla.

RADZIWIŁŁ JERZY (kardynał, herbu Trąby), urodzony 31 V 1556 r. w Łukiszkach koło Wilna, syn Mikołaja Radziwiłła Czarnego i Elżbiety z Szydłowieckich. Początkowo uczył się w szkołach kalwińskich w Wilnie i Nieświeżu, a w latach 1571-1573 studiował w Lipsku. W 1574 r. przeszedł na katolicyzm, prawdopodobnie pod wpływem ks. Piotra Skargi, a następnie wyjechał do Rzymu na studia. W 1581 r. otrzymał godność biskupa, w 1583 r. przyjął święcenia kapłańskie, a w 1586 r. w Rzymie otrzymał z rąk papieża Sykstusa V kapelusz kardynalski. Pełnił liczne funkcje kościelne i dyplomatyczne. Był biskupem wileńskim i od 1591 r. biskupem krakowskim. Dwukrotnie brał udział w konklawe (1591 – wybór na papieża Innocentego IX i 1592 – Klemensa VIII). Został uhonorowany tytułem kardynała prezbitera kościoła San Sisto Vecchio w Rzymie. Wielokrotnie posłował w sprawach związanych z międzynarodową aktywnością Rzeczypospolitej. Jako biskup krakowski dbał o religijność i organizację diecezji krakowskiej. M.in. zwołał synod diecezjalny (1592), wprowadzał reformy Soboru Trydenckiego i przeprowadził wizytację parafii. Około 1595 r. utworzył dekanat mielecki z siedzibą w Mielcu. Zmarł w 1600 r. Pochowany w kościele II Gesu w Rzymie. 

RAFAŁ Z TARNOWA, herbu Leliwa, urodzony ok. 1330 r., syn Spycimira z Tarnowa i Stanisławy. Pełnił funkcje podkomorzego sandomierskiego (od 1355 r.) i kasztelana wiślickiego (od 1368 r.). W 1365 r. otrzymał od Pełki z Galowa w zastaw część Rzochowa i Trześń. Żonaty z Dzierżką z Wielowsi, mieli dwóch synów Jana i Spytka. Zmarł ok. 1372/1373 r.

RAJCHERT KAZIMIERZ, urodzony w 1890 r. w Łochowie, powiat węgrowski, syn Adama i Józefy. Absolwent szkoły zawodowej w Warszawie z dyplomem technika mechanika w 1909 r. Przez trzy lata pracował na kolei warszawsko-wiedeńskiej, po czym w 1912 r. został wcielony do armii carskiej i służył w wojskach kolejowych na linii wschodniochińskiej. Po 9 latach powrócił do niepodległej już Polski. W latach 1921-1937 pracował jako instruktor w Warszawskiej Spółce Budowy Parowozów, a następnie w szkole górniczo-hutniczej na Śląsku. W 1937 r. przeniósł się do Rzeszowa i pracował w terenowym oddziale Fabryki Obrabiarek H. Cegielski. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w sklepie i działał w konspiracji. Nie uniknął aresztowania przez Niemców i został uwięziony w obozie pracy w okolicach Krakowa. Udało mu się przeżyć i po wojnie powrócił do Rzeszowa, gdzie zaangażował się w działalność partyjną i społeczną.  Pracował w administracji państwowej, najpierw w Urzędzie Wojewódzkim, a następnie jako przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej i Powiatowej Rady Narodowej w Rzeszowie. W latach 1951-1953 pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Uczestniczył w podejmowaniu decyzji dotyczących rozbudowy Mielca i rozwoju powiatu mieleckiego. W 1953 r. powrócił do Rzeszowa i został urzędującym członkiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Łowieckiej. Organizował lub pomagał w organizacji kół łowieckich oraz ich działalności. Szczególną rolę odgrywał w rzeszowskim „Towarzystwie Myśliwych”. Był także aktywnym działaczem innych organizacji społecznych: LPŻ, PCK, LOP i ZBoWiD. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złomem oraz Odznakami Honorowymi Polskiego Związku Łowieckiego, Ligi Obrony Kraju, Polskiego Czerwonego Krzyża i Ligi Ochrony Przyrody. W 1967 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 III 1969 r. Pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie.

RAJD PO ZIEMI MIELECKIEJ, impreza harcersko-turystyczna organizowana przez Komendę Hufca ZHP w Mielcu corocznie od 1977 (1978?) r. Głównymi celami rajdu są: zapoznanie harcerzy z pięknem ziemi mieleckiej oraz podnoszenie poziomu sprawności harcerskiej. Każdorazowo uczestniczy w nim kilkuset harcerzy i zuchów z Mielca i powiatu mieleckiego oraz gościnnie z innych hufców. Do 2007 r. odbyło się 30 rajdów. M.in. w dniach 28-30 IX 2012 r. odbył się 35. Rajd organizowany przez KH ZHP. Jego trasy przebiegały przez północno-wschodnią część powiatu mieleckiego. Wzięło w nim udział 150 harcerzy (ZHP, ZHR) i 60 zuchów. 

RAJD „SZLAKIEM PĄSOWEJ RÓŻY”, impreza patriotyczno-turystyczna, organizowana przez Zarząd Powiatowy (Miejski) PTTK od 1971 r.  Jego program turystyczny jest związany z przejściem określonej trasy związanej z Miejscem Pamięci Narodowej w województwie rzeszowskim lub sąsiednich województwach i posadzeniem na tym terenie krzewu pąsowej róży. Projekt rajdu według pomysłu Władysława Witka (dyrektora Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu) otrzymał nagrodę specjalną Komisji Ministra Kultury i Sztuki podczas II Ogólnopolskiej Giełdy Programowej w Toruniu (3-6 II 1971 r.) Z niewielkimi wyjątkami rajd organizowano corocznie, a miejscami docelowymi były m.in.: „Porytowe Wzgórze” w Lasach Janowskich (4 razy), obóz hitlerowski w Pustkowie (4 razy), cmentarze z I wojny światowej na ziemi gorlickiej (2 razy), Michniów, Przewrotne, Krzemienica, Zgórsko, Chorzelów, Wykus (woj. świętokrzyskie), Biesiadka i Płaszów. Rekordową frekwencję odnotowano w 1988 r. w Zgórsku – około 2 tysiące osób. Po roku 1990 przeciętnie uczestniczy około 50 osób.

RAJDA STANISŁAW, urodzony 14 IX 1958 r. w Sułkowicach, syn Karola i Heleny z domu Walusiak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Andrychowie, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Matematyki i Fizyki (kierunek nauczycielski) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1981 r., uzyskując tytuł magistra matematyki. W 1982 r. podjął pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Glinach Małych, a od 1987 r. do 1989 r. uczył w Szkole Podstawowej w Pławie. W latach 1989-1990 był inspektorem oświaty w gminie Borowa. Od 1990 r. jest nauczycielem matematyki w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W 1995 r. był współorganizatorem Liceum Technicznego w ZST. W 1998 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej, w 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu mierzenia jakosci pracy szkoły, ewaluacji i pomiaru dydaktycznego w WSP w Rzeszowie, a w 2002 r. – kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej. W 2003 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Od 2001 r. posiada uprawnienia egzaminatora egzaminu maturalnego z matematyki. Od 2005 r. jako egzaminator ocenia prace maturalne z matematyki na poziomie rozszerzonym w OKO w Mielcu, Stalowej Woli i Rzeszowie. Z jego inicjatywy w 2006 r. utworzono w Mielcu Ośrodek Koordynacji Oceniania (OKO) prac maturalnych z matematyki na poziomie podstawowym. Prowadził szkolenia dla nowych egzaminatorów z matematyki. Był doradcą metodycznym z matematyki (2006-2015) oraz pomysłodawcą i organizatorem Biesiad Matematycznych dla maturzystów z powiatu mieleckiego. Sprawuje funkcje opiekuna pracowni matematycznej, praktyk studenckich i Szkolnej Kasy Oszczędności, organizuje różne formy turystyki dla uczniów i nauczycieli. Jest autorem dwóch zbiorów zadań do matury ustnej z matematyki oraz współautorem publikacji na temat liceum technicznego. W 2001 r. opracował program autorski z matematyki stosowanej, wpisany na listę programów w ZST Mielec. Współpracował z wydawnictwami PAZDRO i NOWA ERA.W 2007 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą w WSIZ Rzeszów. Od 1 IX 2019 r. do 19 I 2020 r. pełnił obowiązki dyrektora ZST w Mielcu, a od 29 I 2020 r. jest wicedyrektorem tej szkoły. Współpracuje z innymi placówkami i instytucjami oświatowymi, prowadząc zajęcia m.in. w Niepublicznej Szkole Biznesu, Mieleckiej Szkole Biznesu, Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu, PCEN w Rzeszowie oraz OKE w Krakowie. Wiele czasu poświęca działalności w Związku Nauczycielstwa Polskiego, którego członkiem jest od początku pracy w szkole. Był m.in. prezesem Oddziału ZNP w gminie Borowa, wiceprezesem i członkiem Prezydium Zarządu Okręgu w Rzeszowie (2006-2019), prezesem Koła przy ZST w Mielcu, członkiem i od 2005 r. prezesem Oddziału w Mielcu. Doprowadził do wykonania generalnego remontu siedziby ZNP w Mielcu przy ul. T. Kościuszki 25.  Ponadto od 1990 r. jest przewodniczącym Międzyzakładowej Kasy Pożyczkowo-Zapomogowej Pracowników Oświaty w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Złotą Odznaką ZNP, Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę oraz nagrodami Podkarpackiego Kuratora Oświaty i Starosty Powiatu Mieleckiego. Ponadto w 2017 r. został uhonorowany lokalną statuetką Belfer The Best’ia w kategorii: nauczyciel – dydaktyk.

RAJEWSKA IRENA (z domu GĄSIOR), urodzona 23 VI 1944 r. w Nibüll koło Hamburga (Niemcy), córka Jana i Doroty z domu Zargan. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu z maturą w 1962 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologiczny) Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu i w 1969 r. uzyskała dyplom lekarza stomatologa. W latach 1969-1970 pracowała w Przychodni w Wadowicach Dolnych. Od 1970 r. do 1997 r. pracowała w ZOZ Przemysłowym przy WSK „PZL-Mielec” i przez pewien czas pełniła funkcję inspektora (koordynatora) zespołu lekarzy stomatologów. Równocześnie prowadziła prywatny gabinet stomatologiczny (1970-1999). W tym czasie uzyskała I stopień specjalizacji w zakresie stomatologii ogólnej. Uczestniczyła też w szkoleniach specjalistycznych i otrzymała szereg certyfikatów. Po likwidacji ZOZ WSK podjęła pracę w Przychodni nr 1 w Mielcu i Zespole Szkół Technicznych (1997-1999). W 1999 r. przeszła na emeryturę. W wieku szkolnym należała do ZHP i pełniła funkcję drużynowej, a w czasie studiów grała w koszykówkę w AZS Zabrze. Należała do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Była członkiem Zarządu Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Wyróżniona Odznaką „Zasłużony dla Izb Lekarskich”.

RAJEWSKI ZBIGNIEW MIKOŁAJ, urodzony 6 I 1944 r. w Siedlcach, syn Mariana i Jadwigi z domu Giez. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu (specjalność: obróbka skrawaniem), maturę zdał w 1962 r. W latach 1962-1970 pracował w WSK Mielec jako starszy kontroler w kontroli jakości. Od lat szkolnych trenował lekkoatletykę w MKS przy TM, a następnie w Stali Mielec i specjalizował się w biegach przez płotki. Zdobył m.in. mistrzostwo Polski w kategorii młodzików w biegu na 80 m ppł., i wicemistrzostwo Polski juniorów w biegu na 200 m ppł. (25,2 sek., Poznań 1963). Przez wiele lat był jednym z najlepszych płotkarzy okręgu rzeszowskiego oraz mistrzem i rekordzistą tegoż okręgu. Przyczynił się do awansu Stali do II ligi lekkoatletycznej. Przez kilka lat (do 1964 r.) powoływano go do kadry narodowej. Ponadto przez pewien czas grał w drużynie koszykówki Stali. Uzyskał też uprawnienia instruktora i sędziego lekkoatletyki. Sportową karierę wyczynową zakończył w 1966 r., ale do dziś intensywnie uprawia amatorsko różne dyscypliny sportowe, m.in. narciarstwo. W 1970 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Odtąd do roku 1999 pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, w tym od 1986 r. jako wicedyrektor. Uczestniczył w modernizowaniu i urządzaniu obiektów ZST przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. Był inspiratorem wielu innowacji w zakresie nauczania przedmiotów zawodowych, m.in. zorganizował pracownię obrabiarek, wprowadzając po raz pierwszy obrabiarki sterowane numerycznie. Kierował przygotowaniami szkoły do corocznych Turniejów Młodych Mistrzów Techniki. Organizował różne formy wypoczynku letniego nauczycieli i młodzieży. Był jednym z prekursorów videofilmowania w Mielcu. Uczestniczył w założeniu Nauczycielskiego Klubu Narciarskiego „Śmig” i później jego reaktywacji. Aktualnie jest członkiem zarządu tego Klubu. W ramach własnego aktywnego wypoczynku narciarskiego szkoli chętnych do uprawiania tego sportu. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec z okazji 50-lecia Klubu oraz Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. W 1999 r. przeszedł na emeryturę.

RAJPOLD JÓZEF, urodzony 24 VII 1932 r. w Cyrance, pow. mielecki syn Michała i Anny z Sokołowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Ogólnozawodowej w Mielcu. Ponadto ukończył kursy nitowania płatowców i ślusarski w WSK Mielec. Od 1950 r. pracował w WSK Mielec jako ślusarz mechanik, a w 1952 r. przeniósł się do Kopalni WK „Bobrek”, gdzie przez pół roku był ślusarzem maszynowym. Od listopada 1952 r. do kwietnia 1954 r. służył w Marynarce Wojennej na Helu. Po powrocie do Mielca od 15 V 1954 r. pracował w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu jako referent, kierownik referatu wojskowego (1955-1962), starszy referent i inspektor Wydziału Ogólno-Administracyjnego. W 1976 r. przeszedł na rentę. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. W młodości należał do harcerstwa, a później do ZMP. W czasie służby wojskowej był sekretarzem Związku Młodzieży Wojskowej Marynarki Wojennej. Uczestniczył w V Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie w 1955 r. Był działaczem Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Ligi Obrony Kraju, Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego (przez pewien czas był sekretarzem), Komitetu Osiedlowego i członkiem kilku komisji społecznych, a do dziś pozostaje działaczem ZIW. Był także sędzią lekkoatletycznym i pływackim. Od 2003 r. pełni funkcję wiceprezesa ds. organizacyjnych Związku Inwalidów Wojennych w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Oznakami „Przyjaciel Dziecka” „Zasłużony Działacz TPD”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla LOK”, Medalem im. Henryka Jordana oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1982 r.

RAKUŚ JAN, urodzony 14 VIII 1946 r. w Leżajsku, syn Stanisława i Pauliny z domu Śliż. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku, maturę zdał w 1964 r. Studiował na Wydziale Biologiczno-Geograficznym Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1970 r. uzyskał tytuł magistra geografii. W latach 1970-1972 pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół Mechanicznych w Tarnowie, a w latach 1972-1974 był nauczycielem geografii w Liceum Ogólnokształcącym w Tuchowie. Od 1 IX 1974 r. podjął pracę w Powiatowym Zespole Urbanistycznym przy Wydziale Gospodarki Komunalnej, Przestrzennej, Ochrony Środowiska i Komunikacji Urzędu Powiatowego w Mielcu. W związku z likwidacją powiatów i instytucji powiatowych 15 VII 1975 r. Zespół Urbanistyczny w Mielcu został włączony w skład Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Rzeszowie, ale pozostał w Mielcu, w budynku 13 przy ul. A. Mickiewicza. W czasie pracy w ZU i WBPP przeszedł wszystkie szczeble zawodowe w planowaniu przestrzennym – od asystenta projektanta do starszego projektanta, a po przejściu na emeryturę długoletniego kierownika mieleckiego Zespołu Projektowego, Stefana Majewskiego – z dniem 1 II 1996 r. został powołany na to stanowisko. Od 1 I 1999 r., w związku z nowym podziałem administracyjnym, został kierownikiem Oddziału Zamiejscowego w Tarnobrzegu Podkarpackiego BPP w Rzeszowie i nadal pełni tę funkcję. W dotychczasowej (ponad trzydziestoletniej) pracy w planowaniu przestrzennym uczestniczył  w opracowaniu najważniejszych dla Mielca planów, m.in.: III edycji „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca” (1979), zmianie w/w planu (1994), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca” (2000), miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gmin z rejonów mieleckiego i kolbuszowskiego (lata 90.), studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin powiatów: mieleckiego, tarnobrzeskiego, stalowolskiego i częściowo sandomierskiego oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego projektowanej drogi Połaniec – Mielec. 15 VIII 2011 r. przeszedł na emeryturę.

RAMS ANDRZEJ (ksiądz), urodzony 2 V 1958 r. w Porębie Małej, pow. nowosądecki, syn Antoniego i Marii z domu Sadowy. Ukończył Zasadniczą Szkołę Budowlaną, a następnie Technikum Budowlane w Nowym Sączu z maturą w 1978 r. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, a na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie uzyskał tytuł magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1984 r. Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Józefa w Muszynie Zdroju, Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gorlicach oraz św. Józefa i Matki Bożej Fatimskiej w Tarnowie. W latach 1991-2001 pracował na misjach, pełniąc funkcję proboszcza parafii Strzelczyska (archidiecezja lwowska) na Ukrainie. Wniósł znaczący wkład w rozwój Kościoła katolickiego na tym terenie, zarówno w wymiarze duchowym jak i materialnym. Doprowadził do wykonania wielu inwestycji, w tym wybudowania kościoła, plebanii, kompleksu katechetycznego, szkoły, domu sióstr Matki Bożej Niepokalanie Poczętej i stolarni w Strzelczyskach, remontu i rozbudowy kościoła w Krysowicach oraz kapitalnego remontu kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lipnikach. Ponadto wspólnie z ks. Andrzejem Maligiem przeprowadził remonty kościołów w Radenicach, Czyżowicach i Czyżkach. Jego staraniem powstało pierwsze na tych terenach sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Krysowicach, co przyczyniło się do znacznego rozwinięcia się kultu Maryjnego. Po powrocie do Polski 1 VII 2001 r. został mianowany proboszczem parafii w Chorzelowie koło Mielca, obejmującej północno-zachodnią część Mielca. Kontynuując starania swoich poprzedników, doprowadził do erygowania przez biskupa tarnowskiego dr. Wiktora Skworca w kościele parafialnym Wszystkich Świętych w Chorzelowie Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin. Uroczystości związane z tym wydarzeniem, połączone z 100. rocznicą konsekracji kościoła i 30. rocznicą intronizacji obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin, odbyły się w dniach 6-8 IX 2008 r. Rozwinął różne formy kultu Matki Bożej Chorzelowskiej, duszpasterstwa parafialnego i życia religijnego parafian. Przeprowadził szereg remontów w kościele chorzelowskim i innych ośrodkach kultu na terenie parafii. Naucza religii w Szkole Podstawowej w Maliniu. Pełni funkcje dekanalnego notariusza i dekanalnego duszpasterza rodzin. 

RAŚ WIKTORIA, urodzona 14 XI 2000 r. w Tarnobrzegu, córka Wiktora i Agaty z Biernackich. Absolwentka I liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 2019 r. Od roku akademickiego 2019/2020 jest studentką Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie – kierunek: pedagogika wczesnoszkolna i przedszkolna. Od 2013 r. trenuje chód sportowy w LKS Stal Mielec. Najważniejsze sukcesy: *2014 r.: Mistrzostwa Polski U-16 (Zielona Góra) – złoty medal w chodzie na 3 km (15.35,60); *2015 r.: MP U-16 (Radom) – złoty medal w chodzie na 3 km (15.26,43); *2016 r.: MP U-18 (Wrocław) – złoty medal w chodzie na 5 km (25.27,28); *2017 r.: Halowe MP U-18 (Toruń) – brązowy medal w chodzie na 3 km (14.47,91), MP U-18 (Warszawa) – brązowy medal w chodzie na 5 km (26.33,96); *2018 r.: HMP U-20 (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 3 km (15.15,31), MP U-20 (Włocławek) – srebrny medal w chodzie na 10 km (54.41,11); *2019 r.: HMP U-20 (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 3 km (15.27,61), MP U-20 (Racibórz) – srebrny medal w chodzie na 10 km (52.25,96), MP Juniorów (Gdańsk) – złoty medal w chodzie na 20 km (1.53.03). *2021 r.: HMP U-23 (Toruń) – złoty medal w chodzie na 3 km (14.56,22) i 5. miejsce wśród seniorek;

RATAJ PATRYCJA DOMINIKA, urodzona 7 XI 1981 r. w Rzeszowie, córka Krzysztofa i Bogumiły z domu Dereń. Absolwentka Technikum Handlowego w Sopocie, maturę zdała w 2003 r. Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Mielec w 1997 r. pod kierunkiem trenera Piotra Surowca. Specjalizowała się w skoku wzwyż. W 2000 r. przeszła do SKLA Sopot. Największe sukcesy (medale) na Mistrzostwach Polski: *1997: Halowe MP Juniorów (Spała) – brązowy, 169 cm, Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży (Kraków) – złoty medal, 171 cm; *1999: HMP Jun. (Spała) – złoty, 179 cm, MP Jun. (Białystok) – złoty, 176 cm; *2000: HMP (Spała) – brązowy, 174 cm, MP Jun. (Wrocław) – złoty, 176 cm; *2001: HMP Jun. (Spała) – srebrny, 180 cm, Młodzieżowe MP (Gdańsk) – złoty, 179 cm; *2002: HMP (Spała) – srebrny, 176 cm, MMP (Kraków) – brązowy, 172 cm; *2003: MMP – złoty, 181 cm. Była reprezentantką Polski juniorek, m.in. w 1997 r. w Frankfurcie (Niemcy) zajęła II miejsce (173 cm), a w 1998 r. wygrała w Estonii (176 cm) i na Węgrzech (178 cm). W 1998 r. startowała w Światowych Igrzyskach Młodzieży w Moskwie i zdobyła VII miejsce z wynikiem 1,76 m. Ponadto uczestniczyła z powodzeniem w wielu prestiżowych zawodach, m.in. w 2000 r. zwyciężyła w 46. Memoriale Janusza Kusocińskiego w Warszawie (181 cm), w 2001 r. wygrała w VI Grand Prix Sopotu im. J. Sidły (179 cm), a w 2002 r. zdobyła I miejsce w XXI Międzynarodowym Memoriale Bronisława Malinowskiego w Grudziądzu. W 2003 r. zakończyła wyczynową karierę sportową.

RATAJ TADEUSZ ZYGMUNT, urodzony 24 IX 1933 r. we Lwowie, syn Stanisława i Marii z Truszkowskich. W związku ze zmianą granic państwowych po II wojnie światowej wraz z rodziną przybył do Łańcuta a następne zamieszkał w Mielcu. W 1950 r. ukończył Gimnazjum Przemysłowe Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu i został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako tokarz, a później pracował w kontroli technicznej samochodów „Mikrus”. W 1959 r. został zwolniony z powodu redukcji etatów. (Było to jednak prawdopodobnie zwolnienie ze względów politycznych, ponieważ ojciec był przedwojennym policjantem i także został zwolniony z WSK.) W latach 1959-1964 jeździł taksówką. W 1965 r. założył zakład mechaniki pojazdowej w ramach Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu (później Spółdzielnia Rzemieślnicza „Wielobranżowa”) w Mielcu początkowo w wynajmowanych lokalach,  a od 1968 r. we własnym domu. W 1967 r. uzyskał dyplom mistrzowski w zawodzie: kierowca mechanik samochodowy. Ukończył też studium pedagogiczne w Tarnobrzegu upoważniające do prowadzenia nauki zawodu. Przez wiele lat udzielał się w organach zarządzających Spółdzielnią „Wielobranżową”. W 1967 r. został wybrany na członka zarządu. Od VI 1985 r. do VIII 1986 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Spółdzielni i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej,  a od VIII 1986 r. do  III 1990 r. przewodniczył Radzie Spółdzielni. Ponadto w kadencjach 1990-1994 i 2000-2004 był członkiem Rady i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej w kadencji 2000-2004. Działalność zawodową prowadził do końca 2013 r. Wyróżniony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Złotym im. Jana Kilińskiego i Złotą Odznaką Rzemiosła. Zmarł 7 VII 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. 

RATAJA MACIEJA (ULICA), krótka uliczka na osiedlu Smoczka. Łączy ul. W. Witosa z ul. F. Wiesiołowskiego. Nazwę otrzymała 10 II 2000 r., a w 2006 r. położono nawierzchnię asfaltową. Po jej południowo-zachodniej stronie wybudowano już pierwsze domy, a po drugiej znajduje się rów i las. W czasie II wojny światowej stał tu niemiecki obóz jeniecki, w którym więziono Francuzów, a następnie Rosjan. Po wojnie na tym miejscu posadzono las. 

Patron ulicy: MACIEJ RATAJ (19 II 1884 – 21 VI 1940) to wybitny działacz ruchu ludowego, nauczyciel i publicysta. Z ramienia PSL „Piast” wybierany do Sejmu w latach 1919-1930, a jako członek SL w latach 1934-1935. W latach 1922-1928 pełnił funkcję marszałka Sejmu, a ponadto dwukrotnie (XII 1922 i V 1926) pełnił obowiązki prezydenta RP. W latach 1931-1939 był redaktorem naczelnym „Zielonego Sztandaru”. W czasie okupacji hitlerowskiej więziony i rozstrzelany w Palmirach koło Warszawy.

RATAJCZAK JANUSZ, urodzony 27 IX 1924 r. w Poznaniu. Do Mielca przybył w 1939 (lub 1940) w ramach akcji przesiedleńczej przeprowadzonej przez Niemców na początku okupacji. Pracował w Flugzeugwerk Mielec. Był jednym z organizatorów harcerskiej działalności konspiracyjnej na terenie Mielca. Zainicjował wykonanie konspiracyjnego krzyża harcerskiego, który zaprojektował i wykonał inny poznaniak Stanisław Skirecki. Pod koniec okupacji pełnił funkcję zastępcy komendanta „Roju” (konspiracyjnego hufca harcerzy) w Mielcu. Po wojnie został wywieziony do łagrów w ZSRR, skąd po 2 latach powrócił do Poznania. Tam ukończył studia i pracował. Za działalność w harcerstwie otrzymał stopień Harcerza Rzeczypospolitej. Dalsze losy dotychczas nieznane.

RATUSIŃSKA KLEMENTYNA (z domu MYCIELSKA), urodzona 15 VI 1939 r. w Węgierce, córka Franciszka i Marii Esterhazy. W lecie 1944 r. rodzina Mycielskich przeniosła się do rodzinnego domu Esterhazych na Słowacji. Tam w latach 50. Klementyna uczęszczała do szkoły pielęgniarskiej, a następnie pracowała w placówkach służby zdrowia. W związku z narastającą wrogością władz czechosłowackich do Polaków w 1957 r. przybyła z matką i siostrą Jadwigą do Mielca. Tu początkowo pracowała w Szpitalu Powiatowym na Oddziale Dziecięcym, a następnie w Poradni Gruźliczej. W 1981 r. była jedną z założycielek NSZZ „Solidarność” w ZOZ Mielec. W czasie stanu wojennego pracowała społecznie przy parafii MBNP i rozprowadzała prasę podziemną. W 1989 r. ponownie zakładała „Solidarność” w mieleckim ZOZ i została przewodniczącą Komisji Zakładowej. W latach 1992-1994 pełniła funkcję członka Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność”. W wyborach do Sejmu RP w 1993 r. kandydowała z listy NSZZ „Solidarność”. Zmarła 28 VII 2003 r. Spoczywa w kaplicy Mycielskich na cmentarzu w Wiśniowej koło Strzyżowa.

RATUSIŃSKA-TRZPIS ANIELA (z domu RATUSIŃSKA), urodzona 25 V 1949 r. w Mielcu, córka Antoniego i Ireny z Żachowskich. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1968 r. Od XI 1968 r. do II 1978 r. pracowała w WSK Mielec na stanowisku operatora maszyn analitycznych w Stacji Maszyn Licząco-Analitycznych. W tym okresie studiowała zaocznie na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie i w 1978 r. uzyskała tytuł dyplomowanego ekonomisty. W latach 1978-1995 była referentem, a następnie handlowcem w Dziale Eksportu WSK. Początkowo zajmowała się sprzedażą części zamiennych do samolotów: An-2, TS-11 i MiG, a od 1980 r. marketingiem i realizacją kontraktów na dostawy samolotów M18 „Dromader” i części zamiennych dla odbiorców zagranicznych, m.in. Turcji, byłej Jugosławii, USA, Chin, Argentyny i Hiszpanii oraz dla klientów krajowych. (Wyjątek stanowiły lata 1992-1993, kiedy w ramach urlopu bezpłatnego przebywała w USA.) W latach 1995-1998 pracowała jako handlowiec w Dziale Sprzedaży i Marketingu Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. i uczestniczyła w realizacji zamówień na dostawy M18 i części zamiennych dla klientów zagranicznych (m.in. z USA, Grecji i Turcji) oraz krajowych (ZUA Mielec, Aerogryf Szczecin). W lutym 1999 r. została zatrudniona w Dziale Handlowym Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. i pracowała na stanowiskach koordynatora sprzedaży, handlowca, p.o. Szefa Programu i Szefa Programu M18 (2001-2007). Od 2007 r., kiedy Zakłady zostały zakupione przez firmę amerykańską Sikorsky), zajmuje się realizacją zamówień na dostawy części zamiennych i usług serwisowych, głównie dla użytkowników w USA, Grecji i Turcji oraz w Polsce. Ponadto brała udział w realizacji kontraktu na sprzedaż 15 samolotów M18 i części zamiennych dla Chin. Jej dorobek zawodowy to m.in. udział w sprzedaży około 280 samolotów M18 klientom zagranicznym i krajowym. Należy do Stowarzyszenia Lotniczego PROMLOT w Mielcu. Przebywa na emeryturze. Należy do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera, w którym od 2015 r. do 2023 r. pełniła funkcję sekretarza zarządu.

RATUSIŃSKI ANTONI, urodzony 8 II 1909 r. w Mielcu, syn Józefa i Anieli z Piechocińskich. W 1927 r. ukończył Szkołę Przemysłową Uzupełniającą w Mielcu. Kształcił się w rzemiośle masarskim i uzyskał dyplom mistrza w tym zawodzie. Pracował w prywatnych firmach, a od IX 1944 r. założył zakład rzeźniczo-wędliniarski. Po restrukturyzacji rzemiosła i „bitwie o handel” (1950) pracował w handlu uspołecznionym. Angażował się bez reszty w działalność Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Pełnił w niej funkcje komendanta w latach 1947-1950 i 1958-1964, zastępcy komendanta w latach 1952-1958 oraz zastępcy naczelnika w latach 1975-1977. Uczestniczył w akcjach gaszenia wielu pożarów w Mielcu i okolicy, wyróżniając się odwagą i ofiarnością. Zmarł 5 III 1977 r. Spoczywa w kaplicy rodzinnej w centrum cmentarza parafialnego w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

RATUSIŃSKI JAN, urodzony 25 V  1820 r., syn Jakuba i Franciszki z domu Stala. Mmieszkaniec Mielca, z zawodu szewc. Brał udział w powstaniu styczniowym 1863 r. W czasie jednej z bitew dostał się do niewoli rosyjskiej. Zesłano go do guberni twerskiej i przebywał tam do listopada 1866 r. Po odbyciu kary powrócił do Mielca. Dalsze losy nieznane.

RATUSIŃSKI STANISŁAW, urodzony 19 III 1935 r. w Mielcu, syn Mariana i Felicji Frączkiewicz. Uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Metalowej (specjalność – tokarz) i Technikum Mechaniczno – Elektrycznego w Rzeszowie. Maturę zdał w 1959 r. w Liceum Ogólnokształcącym nr 138 dla Pracujących w Jeleniej Górze. Naukę latania na szybowcach rozpoczął w 1952 r. W latach 1954-1957 był kierownikiem Sekcji Szybowcowej Aeroklubu w Świdniku, a w latach 1957-1960 pracował jako starszy instruktor szybowcowy i samolotowy, w Jeżowie. 17 IX 1959 r. zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z Trzema Diamentami nr 42 za przewyższenie 5600 m (w Jeżowie), przelot docelowy 345 km (Świdnik – Ostrów Wielkopolski) i przelot otwarty 515 km (Jeżów – Ustianowa). Od 1961 do 1971 był szefem wyszkolenia w Aeroklubie Ziemi Lubuskiej. 29 VI 1962 r. ustanowił szybowcowy rekord świata w przelocie docelowo – powrotnym z pasażerem 543,5 km (Przylep – Lublinek – Przylep) na „Bocianie” SP 2033. 29 IX 1962 r. został mianowany podporucznikiem w korpusie osobowym oficerów lotnictwa. W 1972 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu i obronił pracę magisterską na temat: Sprawność ogólna pilotów szybowcowych. W 1974 r. zakończył karierę lotniczą i podjął pracę w Dusznikach Zdroju jako specjalista ds. rehabilitacji ruchowej. W 1978 r. uzyskał w WSWF w Poznaniu stopień doktora nauk wychowania fizycznego na podstawie rozprawy doktorskiej dotyczącej rehabilitacji po zawale mięśnia sercowego. W latach 80. i 90. był wykładowcą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze. Pasjonował się turystyką i narciarstwem, posiadał m.in. Górską Odznakę Narciarską PTTK. Zmarł 2 VI 2001 r.

RATUSIŃSKI STANISŁAW, urodzony 12 X 1936 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Gwoździowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. Pierwsze umiejętności lotnicze zdobył w Aeroklubie Mieleckim. W 1958 r. został zatrudniony w WSK Mielec. W 1959 r. wspólnie z Franciszkiem Drozdowskim (jako załoga Aeroklubu Mieleckiego) startował w V Samolotowych Mistrzostwach Polski Juniorów w Łodzi. 18 VI 1973 r. uzyskał licencję pilota doświadczalnego II klasy i później inne uprawnienia lotnicze. Brał udział w programach prób w locie wielu samolotów produkowanych w WSK Mielec, m.in.: An-2, LLM-15, M-15 „Belphegor”, TS-11 „Iskra”, M-18 „Dromader”, M-18A „Dromader” i M-20 „Mewa”. Oblatał dwa prototypy samolotów: radiowo-telewizyjnego An-2PR (8 II 1975 r.) i kolejną wersję z unowocześnieniami rolniczego An-2RA. Oblatywał też i kwalifikował do eksploatacji (wspólnie ze specjalistami z 21 Przedstawicielstwa Wojskowego) seryjne samoloty produkowane w mieleckiej Wytwórni. Ogółem wykonał 14 316 lotów w łącznym czasie 11 164 godzin na 33 typach samolotów oraz 125 lotów w łącznym czasie 47 godzin na szybowcach różnych typów. na samolotach ogółem godzin – 11 164, 33 typy samolotów. Zmarł 23 VIII 2014 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

RAWSKI JÓZEF JAN, urodzony 3 VIII 1893 r. w Miechocinie, powiat tarnobrzeski, syn Jana i Katarzyny z domu Sokół. Od 1905 r. uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. (Był to pierwszy rocznik tej szkoły.) Należał do gimnazjalnych organizacji niepodległościowych. Podjęte w Politechnice Lwowskiej studia przerwała wojna. Został powołany do armii austriackiej i kształcił się w Szkole Oficerów Artylerii w Wiedniu. W maju 1915 r. uciekł do Legionów J. Piłsudskiego i walczył w ich szeregach do kryzysu przysięgowego (1917), awansując do stopnia podporucznika. Po kryzysie znalazł się znów w armii austriackiej i po kursie w Szkole Oficerów Artylerii w Preszburgu został skierowany na front włoski. W październiku 1918 r. udzielono mu urlopu na dokończenie studiów. Przebywając we Lwowie, zaangażował się w działalność POW, a później uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków w Tarnobrzegu i formowaniu Wojska Polskiego na tym terenie. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca baterii 6. Pułku Artylerii Pancernej (walki pod Gródkiem Jagiellońskim, Stryjem i Stanisławowem), dowódca I Grupy Kadetów w Szkole Podoficerskiej Artylerii (w randze kapitana) i dowódca II dywizjonu w 1 Pułku Artylerii (walki nad Wieprzem, pod Białymstokiem, Sejnami i Lidą). W tym czasie wsławił się nieprzeciętnym męstwem i za serie bohaterskich czynów został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy (nr 4866). Po zakończeniu działań wojennych został mianowany dowódcą II dywizjonu 6 Pułku Artylerii w Krakowie. W 1922 r. przeszedł do rezerwy i gospodarował na przydzielonej działce koło Dubna na Wołyniu. Kryzysowe lata w rolnictwie były przyczyną przeniesienia się z Wołynia na Wybrzeże, gdzie od 1 III 1934 r. pracował na stanowisku dyrektora Zakładu Oczyszczania Miasta w Gdyni. Pod koniec lat 30. awansowany został do stopnia majora. W sierpniu 1939 r. mianowano go szefem uzbrojenia w sztabie dowództwa Lądowej Obrony Wybrzeża. Uczestniczył w obronie Gdyni i Oksywia. 19 IX dostał się do niewoli niemieckiej i przez całą wojnę więziony był w oflagu w Neubrandenburgu. Po wojnie powrócił do Gdyni, a w 1953 r. przeszedł na rentę inwalidzką i nieco później na emeryturę. W 1955 r. przeniósł się z rodziną do Tarnobrzega. Napisał kilka prac historycznych na temat Miechocina i jego okolic, m.in.: Piastowskie dzieje Puszczy Sandomierskiej, Wybrane zagadnienia dotyczące administracji kościelnej w widłach Wisły i Sanu, Miechocin: kolebka Tarnobrzega (współautor: Wojciech Rawski), Studia nad osadnictwem południowej części Ziemi Sandomierskiej. Zmarł 7 III 1975 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tarnobrzegu.

RĄCZKA DANIEL, urodzony 16 VII 1983 r. w Mielcu, syn Zdzisława i Marii z Mirzyńskich. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego ZST w Mielcu, maturę zdał w 2002 r. Od lat dziecięcych startował w wyścigach gokartowych, reprezentując mielecką Delegaturę Automobilklubu Rzeszowskiego. W latach 90. kilkadziesiąt razy stawał na podium zawodów regionalnych o różnym zasięgu i randze, m.in. wywalczył tytuły mistrza i wicemistrza Polski Południowo-Wschodniej w kategorii młodzieżowej. W Kartingowych Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Radomiu (5-6 IX 1998) zdobył tytuł kartingowego mistrza Polski w klasie 125. Wywalczył też II miejsce w Pucharze PZM w 1999 r. Po ukończeniu wieku młodzieżowca startował w zawodach kartingowych w kategorii seniorów, a także odnosił sukcesy na Hondzie CRX w regionalnych rajdach samochodowych. Po rozpoczęciu studiów na Akademii Ekonomicznej w Krakowie w 2002 r. wycofał się ze startów w wyczynowych imprezach samochodowych.

RĄCZKA EDWARD, urodzony 5 X 1949 r. w Kawęczynie, powiat mielecki,  syn Józefa i Genowefy ze Stefanowiczów. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu z maturą w 1968 r. Od 19 VI 1968 r. do 30 IV 1982 r. pracował w WSK- PZL Mielec na stanowisku konstruktora w Dziale Obliczeń Wytrzymałościowych pionu Głównego Konstruktora Lotniczego. Równocześnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuły inżyniera mechanika w specjalności silniki spalinowe (1977) i magistra inżyniera mechanika w specjalności systemy i urządzenia energetyczne (1979). Od 1 V 1982 r. rozpoczął prywatną działalność gospodarczą jako właściciel firmy Mechanika Pojazdowa Ślusarstwo Edward Rączka. W rezultacie połączenia z innymi firmami 1 VII 1990 r. stał się współwłaścicielem Zakładu Mechaniki Pojazdowej Rączka-Gąsior Spółka Cywilna, funkcjonującego do 31 XII 2002 r. W okresie 1992-1994 był także współwłaścicielem firmy EWC Connection Sp. z o.o. w Mielcu. Wraz z bratem Zdzisławem byli pomysłodawcami koncepcji nowoczesnego kasownika elektronicznego, którego projektowanie, produkcję i systematyczne unowocześnianie podjęły Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o., których był współzałożycielem (1 XII 1994 r.) i pozostaje nadal współwłaścicielem. W 2011 r. firma ta została przekształcona w Spółkę Akcyjną. Od wielu lat (z przerwami) pełni w niej funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej.

RĄCZKA FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 2 X 1853 r. w Mielcu, syn Tomasza i Marianny ze Szczerbickich. Uczęszczał do gimnazjów w Tarnowie i Rzeszowie. Studia teologiczne odbył w Tarnowie. W 1880 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Zasowie, Ciężkowicach, Lubczy, Myślenicach , Trzebuni, Osielcu, Podegrodziu, Bieńkówce, Szaflarach, Skrzyszowie, Porębie Radlnej, Kamienicy i Zawadzie koło Dębicy. W 1889 r. mianowano go administratorem w Ociece. W 1891 r. został wikariuszem eksponowanym w Pogórskiej Woli, a następnie pracował w Trzcianie, Starym Wiśniczu (był m.in. administratorem w 1896 r.), Krużlowej (w 1898 r. administrował parafią) i Ochotnicy Dolnej (jako wikariusz eksponowany). Po rezygnacji z tej placówki rezydował w Starym Sączu i tam zmarł w 1912 r. Spoczywa na cmentarzu w Starym Sączu.

RĄCZKA JÓZEF, urodzony 10 VII 1926 r. w Kawęczynie, powiat mielecki, syn Władysława i Marii z domu Herchel. Ukończył szkołę rolniczą. Pracę zawodową rozpoczął w 1947 r. w Państwowych Zakładach Lotniczych Zakład Nr 1 w Mielcu (później WSK). Pracował nad ulepszeniami technicznymi, a jego wynalazek: automat do gwintowania nakrętek (przyspieszył gwintowanie z 7 do 60 sztuk na minutę) był eksponowany na Targach Poznańskich i w Ośrodku Postępu Technicznego w Katowicach. W latach 60. pracował w Oddziale Państwowej Komunikacji Samochodowej w Mielcu, a następnie w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu koło Mielca. W 1971 r. został zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu i skierowany do pracy w Zakładzie Miejskiej Komunikacji Samochodowej. Korzystając z możliwości pracy w autobusie przeznaczonym do doświadczeń, skonstruował kasownik strefowy sterowany przez kierowcę (prawdopodobnie pierwszy w Polsce). Kasowniki wprowadzono do eksploatacji, a ich konstruktor wydawał orzeczenia jako ekspert w sytuacjach konfliktowych z pasażerami. W 1976 r. zwolnił się z MPGK – MKS i założył własny zakład mechaniczny, do którego w 1982 r. dołączyli  synowie – Zdzisław i Edward. Firma ta była zrzeszona w Rzemieślniczej Spółdzielni Wielobranżowej w Mielcu. W 1990 r. Rączkowie połączyli swój zakład z zakładem braci Gąsiorów (Henryk, Adam i Roman) w Zakłady Mechaniki Pojazdowej Rączka-Gąsior S.C., które w kolejnych latach rozwinęły się, a ich sztandarowym produktem pozostały wciąż udoskonalane kasowniki elektroniczne. Zmarł 20 V 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

RĄCZKA STANISŁAW GRZEGORZ, urodzony 23 II 1968 r. w Mielcu, syn Stefana i Władysławy z domu Sołtys. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1987 r. Studiował na Wydziale Ochrony Przeciwpożarowej (specjalność taktyczno-dowódcza) Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie i w 1992 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął jako oficer – kierownik sekcji w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu (1992-1994). W latach 1995-1998 pracował w Komendzie Wojewódzkiej PSP w Tarnowie na stanowisku kierownika samodzielnej sekcji. W 1999 r. powrócił do Komendy Powiatowej PSP w Mielcu i do 2015 r. pracował jako naczelnik wydziału, awansując do stopnia brygadiera. 1 V 2015 r. został mianowany komendantem powiatowym PSP w Mielcu, a następnie awansowany na stopień starszego brygadiera. Z dniem 25 VII 2019 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Długoletnia Służbę”, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem Honorowym Bolesława Chomicza.

RĄCZKA ZDZISŁAW, urodzony 15 VII 1952 r. w Mielcu, syn Józefa i Genowefy z domu Stefanowicz. Ukończył ZSM, następnie Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i szereg kursów specjalistycznych, w tym kurs mistrzowski w zawodzie ślusarz. Początkowo pracował w WSK Mielec jako tokarz. W latach 1973-1975 służył w 6 Pomorskiej Dywizji Wojsk Powietrzno-Desantowych w Krakowie. Jako skoczek spadochronowy oddał 40 skoków. Po powrocie z wojska nadal pracował w WSK. W 1982 r. zwolnił się i wraz z ojcem założył Zakład Mechaniki Pojazdowej w Mielcu, zrzeszony w Rzemieślniczej Spółdzielni Wielobranżowej. W 1991 r. był jednym z założycieli Zakładu Mechaniki Pojazdowej „R&G”, wiceprezesem ds. technicznych i członkiem Zarządu, a do dziś pozostaje jego współwłaścicielem. Wraz z bratem Edwardem byli pomysłodawcami koncepcji nowoczesnego kasownika elektronicznego, całkowicie zaprojektowanego, wykonywanego i wciąż unowocześnianego przez firmę „R&G”. Współtworzył szereg firm w Mielcu,  których „R&G” była „spółką-matką”, m.in.: PT „Centrala”, „East-West Colnnection”, PZI „Taran”, „R & G Strefa”, „Terminal”, „M & K”, „Joongpol” i „”Alcom”. W latach 90. dużo czasu poświęcał pracy społecznej. Był działaczem Polskiego Związku Motorowego oraz menadżerem i opiekunem syna (Daniela) – czołowego kartingowca Polski Południowo-Wschodniej. Jest pilotem motolotniowym III klasy. (Szkolenie odbył na Śląsku.) Przez krótki okres pełnił funkcję prezesa Aeroklubu Mieleckiego. W 1998 r., kandydując z listy Stowarzyszenia „Nasz Mielec”, został wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1998-2002.

RĄCZKA – ŻURAWSKA MARTA MARIA, urodzona 23 X 1981 r. w Mielcu, córka Zdzisława i Marii z Mirzyńskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2000 r. Studiowała w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Krakowie (kierunek – zarządzanie i marketing) i w 2003 r. uzyskała tytuł licencjata, a w 2005 r. ukończyła studia na Wydziale Zarządzanie (kierunek – zarządzanie zasobami ludzkimi) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie z tytułem magistra zarządzania. W 2001 r. wspólnie z Bożeną Borowską założyły spółkę cywilną Cukiernia Pokusa sc. Bożena Borowska & Marta Rączka. W 2006 r. wyszła za mąż i po zmianie nazwiska zmieniono nazwę firmy na: Cukiernia Pokusa sc. Borowska & Rączka-Żurawska. W tej formule prowadzono działalność do 2014 r. W tym czasie M. Rączka – Żurawska ukończyła kurs Kadry i płace w Rzeszowie. W październiku 2014 r. założyła samodzielnie firmę Cukiernia Pokusa Marta Rączka – Żurawska, w listopadzie zgłosiła akces do Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu,  a w grudniu ukończyła kurs pedagogiczny dla instruktorów praktycznej nauki zawodu w Mielcu. 17 III 2015 r. otrzymała dyplom mistrza w zawodzie cukiernik. Od 2018 r. pracuje  w komisji egzaminacyjnej  na czeladnika i mistrza w zawodzie cukiernik. W marcu 2000 r. założyła kolejne dwie spółki: Cukiernia Pokusa Sp. z o.o. Sp. k. i Cukiernia Pokusa Sp. z o.o. W firmach tych kształci zawodowo około 20 uczniów. Za wysoką jakość produktów prowadzone przezeń  firmy otrzymują liczne wyróżnienia, m.in. w plebiscycie „Smaczne bo Podkarpackie” certyfikaty jakości za różne rodzaje oryginalnych ciast w latach: 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020 i 2021; I miejsce w plebiscycie Gala Branży Weselnej 2014 woj. podkarpackiego w kategorii cukiernia; statuetkę za III miejsce w finale ogólnopolskim Gali Branży Weselnej 2018 r. Należy do Rzeszowskiej Grupy Biznesowej BNI GLORY. Uczestniczy w spotkaniach Kubka Biznesu w Mielcu. Jest sponsorem wielu przedsięwzięć społecznych (m.in. Wigilii dla samotnych i ubogich), kulturalnych (m.in. „Dyktanda Niepodległościowego”) i sportowych (m.in. FKS Stal Mielec). Od wielu lat działa w Radzie Rodziców w Szkole Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki w Mielcu. Indywidualnie została wyróżniona przez Polski Orzeł Biznesu certyfikatem Osobowość Roku 2016, tytułem Kobieta Roku 2016 oraz tytułem Osobowość Roku 2018.

RBC BEARING POLSKA SP. Z O.O., firma działająca w ramach SSE EURO-PARK Mielec. Powstała 28 VIII 2012 r., a funkcjonowanie w mieleckiej SSE rozpoczęła w 2013 r.  Od I 2014 r. uruchomiła pełną produkcję części dla przemysłu lotniczego, kolejowego i samochodowego. Równocześnie budowała własną siedzibę przy ul. Wojska Polskiego 16 A i przeniosła się do niej w kwietniu 2014 r. Uzyskała certyfikat jakościowy EN 9100:2018.

REC MICHAŁ (ksiądz), urodzony 12 V 1873 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Antoniego i Marii z domu Pietryka. Uczęszczał do szkół w Chorzelowie i Mielcu, a gimnazjum z maturą ukończył w Tarnowie. Studia teologiczne odbył w Tarnowie i w 1897 r. przyjął święcenia kapłańskie. Skierowano go na studia teologiczne na Uniwersytecie w Wiedniu i w 1901 r. otrzymał stopień doktora w dziedzinie teologii moralnej. Po powrocie do Tarnowa pracował w Seminarium Duchownym jako prefekt (1901) oraz jako katecheta w I Gimnazjum (1902) i II Gimnazjum (1903-1909). Ponadto w latach 1903-1913 pełnił funkcję wicedyrektora Seminarium oraz wykładał teologię moralną. W czasie drugiej inwazji rosyjskiej w 1915 r. został wywieziony (z kilkoma klerykami) do Permu, a następnie Saratowa, gdzie m.in. opiekował się grupą kleryków ze Lwowa. Po wojnie powrócił do pracy w seminarium w Tarnowie. Współpracował z wieloma katolickimi organizacjami społecznymi, był m.in. prezesem Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich „Praca”. Mówiono o nim, że „rozdawał wszystko, co miał”. Wspierał m.in. kościół w Chorzelowie, Dom Nieuleczalnie Chorych w Tarnowie i stowarzyszenie „Caritas Academica”. Napisał kilkadziesiąt artykułów, w tym kilka z dziedziny teologii moralnej, które opublikowano w tarnowskiej „Currendzie”. W 1953 r. zrezygnował z prowadzenia wykładów z powodu złego stanu zdrowia, a w 1954 r. przeniósł się do Krynicy, gdzie mieszkał w domu sióstr służebniczek dębickich. Zmarł 30 I 1958 r. Spoczywa w grobowcu kapitulnym na starym cmentarzu w Tarnowie.

REDLIŃSKA – STACHOWICZ KAZIMIERA, urodzona 27 III 1936 r. w Wólce Kłuckiej koło Kielc, córka Stanisława i Heleny z Wodkowskich. Po ukończeniu szkoły zawodowej w Łodzi (1953 r.) z nakazu pracy została zatrudniona w WSK Mielec. Za namową lekkoatletki Stali Mielec Lidii Zajdel podjęła treningi w mieleckim klubie. Specjalizowała się w biegach średnich – 400 i 800 m. W krótkim czasie została liderką na obu dystansach w województwie rzeszowskim i awansowała do czołówki krajowej. Otrzymała powołanie do kadry narodowej i startowała w reprezentacji Polski, m.in. w 1960 r. uplasowała się w czołówce XXIII crossu L’Humanite w Paryżu i była najlepszą z Polek. Startowała także na innych dystansach. Także w 1960 r. ukończyła Technikum Ekonomicznego w Mielcu (kierunek – ekonomia przemysłu) i zdała maturę. W wielu zawodach, w tym również Mistrzostwach Polski, plasowała się w czołówce. Posiadała I klasę sportową. W 1963 r. zakończyła wyczynowe uprawianie sportu. Z dniem 31 VII 1974 r. zakończyła pracę w WSK Mielec i przeniosła się do Skarżyska-Kamiennej, gdzie od sierpnia 1974 r. do 1983 r. pracowała w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym. Wyróżniona m.in.: Złotą Odznaką PZLA, Złotą Odznaką FKS Stal Mielec i odznaczeniami resortowymi. Utrzymuje kontakty z Mielcem.

REG BENZ SP. J., jedna z większych firm branży motoryzacyjnej w Mielcu. Podwaliny pod nią dał zakład ślusarski, który założyli w 1985 r. Tadeusz Działo i Marian Żelazko, działający przez kilka miesięcy w Trzcianie. Kolejnym etapem rozwoju firmy było otwarcie zakładu mechaniki pojazdowej przy ul. H. Sienkiewicza 2. W 1992 r., po połączeniu z firmą Krzysztofa Lesia (także zakład mechaniki pojazdowej), powstała firma REG BENZ S.J. (reg – regeneracja, benz – benzyna), która 4 X 1992 r. uruchomiła stację paliw przy ul. Legionów 80. W 1993 r. przeprowadzono zakład regeneracji do własnego obiektu przy ul. G. Narutowicza 38. W 1995 r. stacja paliw stała się stacją patronacką „Petrochemii” Płock. W latach 1997 – 1998  wybudowano dealerski salon „Opla” ze stacją obsługi, myjnią ręczną i automatyczną oraz uruchomiono wypożyczalnię samochodów. W 1999 r. oddano do użytku motel z restauracją oraz sklep, a także rozbudowano stację paliw. Szczególny rok 2000 zapisał się w historii firmy wybudowaniem stacji kontroli pojazdów i kolejną modernizacją stacji paliw. Kolejnym etapem rozwoju była rozbudowa motelu o m.in. salę konferencyjną na 200 osób. Działalność firmy nagrodzono m.in. tytułami „Najlepszy dealer w kategorii standardy obsługi klienta w 2002 r.” i „Najlepszy dealer zimy 2003”. Reg Benz sponsorował m.in. Mielecki Klub Tenisa Stołowego, niektóre szkoły oraz akcje charytatywne.

REG FORM (P.P.U.H. Reg Form S.C. T. Działo, K. Działo, M. Żelazko, K. Leś), firma założona w 1994 r. Jej siedziba mieści się w obiektach przy ul. Wojsławskiej 2a. Dysponuje nowoczesnym parkiem maszynowym, m.in. sprzętem numerycznym. Zajmuje się wykonywaniem form, wykrojników i oprzyrządowania. Produkuje formy wtryskowe dla odbiorców krajowych i zagranicznych.

REGAMET, firma produkcyjno-handlowa w Mielcu funkcjonująca od 1991 r. Jej główną siedzibą jest budynek przy ul. Wojsławskiej 14. Specjalizuje się w produkcji blach dachowych w 5 wzorach: Maxima, Victoria, Olimpia, Panel i Gloria oraz blach trapezowych w 6 typach: T-7, T-14, T-18, T-20, T-20 Plus i T-35. Ponadto wykonuje akcesoria dachowe i obróbki blacharskie. W 2005 r. została uhonorowana prestiżową nagrodą „Gazele Biznesu” w rankingu Dziennika „Puls Biznesu” na najdynamiczniej rozwijające się polskie firmy. Także w 2005 r. przeniesiono zakład produkcyjny do zespołu nowych obiektów w podmieleckim Rzemieniu, pozostawiając w głównej siedzibie przy ul. Wojsławskiej administrację i sprzedaż. Ponadto firma dysponuje siecią 36 punktów sprzedaży na terenie 6 województw w Polsce wschodniej i środkowej.

REGIONALNE CENTRUM TRANSFERU NOWOCZESNYCH TECHNOLOGII WYTWARZANIA (RCTNTW), nowoczesny ośrodek szkolenia zawodowego młodzieży i dorosłych, funkcjonujący w strukturze Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. RCTNTW powstało w 2013 roku w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego na lata 2007-2013. Zlokalizowana przy ul. Wojska Polskiego 2B inwestycja obejmuje obiekt o powierzchni ok. 2500 m2 oraz 10 nowoczesnych laboratoriów: 1 – komputerowego wspomagania projektowania i wytwarzania CAD/CAM, 2 – nauki programowania i symulacji pracy obrabiarek sterowanych numerycznie, 3 – nowoczesnych obrabiarek skrawających, 4 – obrabiarek dydaktycznych oraz obrabiarek przemysłowych (CNC), które uzyskało status Centrum Szkoleniowego Haas, 5 – nowoczesnych metod spawania, zgrzewania i cięcia metali, 6 – metrologii wspomaganej komputerowo, 7  – nowoczesnych technologii montażu konstrukcji lotniczych i blacharskich, 8 – badań nieniszczących, 9 – mechatroniki i 10 – „Lean Management”. Wyposażenie dydaktyczne zostało ukierunkowane w pierwszej kolejności na zawody mechaniczne, lotnicze, mechatroniczne, elektrotechniczne, elektroniczne i informatyczne, czyli potrzebne w mieleckim ośrodku przemysłowym oraz w szeroko pojętym regionie. Podstawowymi formami działania Centrum są: kształcenie praktyczne młodzieży w systemie szkolnym oraz kwalifikacyjne kursy zawodowe i kursy dokształcające dla osób dorosłych. W grudniu 2013 roku  RCTNTW zostało wyróżnione przez Marszałka Województwa Podkarpackiego „Unijną Perłą Podkarpacia”.

REG-MOT MIŁOŚ WIESŁAW (PRZEDSIĘBIORSTWO PRODUKCYJNO-HANDLOWO-USŁUGOWE „REG-MOT”), firma funkcjonująca od 1986 r. w branży samochodowej. Specjalizuje się w usługach w zakresie regeneracji i sprzedaży podzespołów samochodowych, a zwłaszcza w naprawach i regeneracji turbosprężarek, sprężarek powietrza, głowic, belek, skrzyni biegów i alternatorów. Posiada Certyfikat ISO 9001:2008. Oferuje ponadto usługi w zakresie obróbki skrawaniem i wykonywania kół zębatych o różnych modułach. Jej klientami są m.in. zakłady komunikacyjne, serwisy i warsztaty samochodowe w całym kraju oraz osoby indywidualne z kraju i zagranicy. Siedziba firmy znajduje się przy ul. R. Traugutta 9B w Mielcu.

REGNER STANISŁAW, urodzony 20 V 1921 r. w Paszczynie, powiat dębicki, syn Władysława i Wiktorii z domu Passowicz. Absolwent Gimnazjum w Dębicy (1938 r.). Dalszą naukę w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Od 1942 r. należał do komórki Armii Krajowej w Paszczynie. Pod koniec 1944 r. został zmobilizowany i służył w jednostkach w Krakowie, Olsztynie i Szczytnie. Ukończył kurs dowódców pododdziałów i pełnił funkcje dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii. W lutym 1949 r. przeszedł do rezerwy i pracował w szkołach podstawowych w Rożniatach i Przecławiu (powiat mielecki). W 1951 r. został przeniesiony do Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. Po utworzeniu Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych w Mielcu powierzono mu funkcję instruktora fizyki i chemii. Był  m.in. organizatorem przedmiotowych konferencji metodycznych. W 1957 r. przeniósł się do Łańcuta i tam został mianowany kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 1, a w 1960 r. objął kierownictwo Szkoły Podstawowej nr 4. Równocześnie dokształcał się, kończąc kursy dla instruktorów fizyki i chemii, Studium Nauczycielskie (1959) i Wyższe Studium Zawodowe (1978). Angażował się społecznie. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie (4 kadencje). Przez wiele lat był członkiem Rady Zakładowej Związku Nauczycielstwa Polskiego w Łańcucie i przewodniczącym Komisji Socjalno-Bytowej. W 1983 r. przeszedł na emeryturę. Został wiceprezesem, a następnie prezesem Sekcji Emerytów i Rencistów przy Oddziale ZNP w Łańcucie oraz członkiem Zarządu Okręgowego Sekcji Emerytów i Rencistów w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 16 XI 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

REGUŁA RYSZARD, urodzony 28 III 1952 r. w Dębicy, syn Adolfa i Janiny z domu Niemiec. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, maturę zdał w 1972 r.  Od 1964 r. trenował różne dyscypliny w Wisłoce Dębica, a od 1967 r. specjalizował się w rzutach (kula, dysk). W 1969 r. powołano go do kadry narodowej juniorów i uczestniczył jako dyskobol w kilku  międzypaństwowych meczach lekkoatletycznych, m.in. Polska – Węgry w Mielcu (1970). Podnosił ciężary, był mistrzem i rekordzistą okręgu rzeszowskiego w trójboju w wadze ciężkiej. Przez pewien czas grał w piłkę ręczną w LKS Podkarpacie Dębica, traktując tę dyscyplinę jako uzupełniającą. Wartościowym epizodem było też kilkuletnie uprawianie zapasów w stylu klasycznym w sekcji Wisłoki (u boku czołowych zapaśników świata) i udział w zdobyciu drużynowego mistrza Polski seniorów. Od 1972 r. studiował w krakowskiej AWF i startował w lekkoatletycznej drużynie AZS AWF Kraków. W 1977 r. ukończył studia, uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy w lekkoatletyce. Od roku szkolnego 1977/1978 podjął pracę nauczyciela wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Równocześnie startował z powodzeniem w zespole lekkoatletycznym Stali Mielec i był trenerem w tym klubie. Jego rekordy życiowe: 16,27 m pchnięciu kulą (Kraków, 2 X 1976) i 57,56 m rzucie dyskiem (Mielec, 8 X 1978 r.) plasowały się w latach 70. na listach najlepszych w kraju, a wynik w rzucie dyskiem do dziś figuruje w ogólnopolskich tabelach lekkoatletycznych oraz jest rekordem województwa. Ponadto przez wiele lat rezultat 16,18 m w pchnięciu kulą pozostawał także rekordem województwa. Jako nauczyciel wychowania fizycznego wielokrotnie opiekował się reprezentacją ZST, która osiągała wysokie lokaty w krajowej rywalizacji szkół ponadpodstawowych. Od 1 IX 2005 r. pełniŁ funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Był inicjatorem wielu przedsięwzięć dydaktycznych i wychowawczych, m.in. kierował realizacją projektów unijnych „Leonardo da Vinci” i „Erazmus+”. 26 I 2015 r. Zarząd Powiatu Mieleckiego powierzył mu pełnienie obowiązków dyrektora, po powołaniu dotychczasowego dyrektora Jana Myśliwca na funkcję wiceprezydenta miasta Mielca. Z dniem 31 VIII 2016 r. przeszedł na emeryturę. Udzielał się społecznie. Po powstaniu Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Mielec był jego działaczem, m.in. jako członek Komisji Rewizyjnej. Był też współzałożycielem i członkiem Zarządu Stowarzyszenia „Klub Olimpijczyka” w Dębicy. Jako doradca w sprawach sportu i rekreacji dzieci i młodzieży uczestniczył w Misji Przedstawicieli Parlamentu RP i Samorządów Lokalnych do USA i Chin. Wyróżniony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Honorową Odznaką „Za Zasługi w Sporcie Szkolnym” oraz Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec.

REINHARD WANDA MAŁGORZATA (z domu DUSZKIEWICZ), urodzona 7 VI 1951 r. w Mielcu, córka Franciszka i Anieli z Fiałkowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO), maturę zdała w 1968 r. Studiowała na Wydziale Technologii Żywności Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i w 1973 r. uzyskała tytuł magistra inżyniera technologii żywności i żywienia. Stopień doktora nauk technicznych otrzymała w roku 1981, a habilitację z dziedziny nauk rolniczych w 1994 r. Po studiach została zatrudniona w macierzystej uczelni i pracowała kolejno na stanowiskach (z wyjątkiem wyjazdów): asystenta, starszego asystenta, adiunkta, postdoctorate – North Dakota State University, USA (1986-1987), visiting scientist- North Dakota State University, USA (1992-1993), profesora nadzwyczajnego (1996 r.) i profesora nauk rolniczych (2008 r.). Pełniła funkcje: prodziekana d/s nauki (1996-1999 i 2002-2005) oraz kierownika Zakładu Biotechnologii i Mikrobiologii Żywności (2000-2002). Była dotąd promotorem i opiekunem około 40 prac magisterskich oraz 3 prac doktorskich. Jest autorem lub współautorem ponad 50 artykułów i doniesień naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych (w tym około 25 opublikowanych w języku angielskim), 2 patentów polskich oraz skryptu dla studentów Teoria i ćwiczenia z mikrobiologii ogólnej technicznej. Otrzymała szereg wyróżnień, m.in. Srebrny Krzyż Zasługi oraz nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki: indywidualną za pracę doktorską i zespołową za współautorstwo wspomnianego skryptu.

REJA MIKOŁAJA (ULICA), jedna z dłuższych (691 m) i ważniejszych ulic osiedla J. Kilińskiego. Ma asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Do XX w. była drogą dojazdową do pól. Pierwsze domy budowano przy niej na początku XX w. Patrona otrzymała w okresie międzywojennym. Nie zmieniono go także w czasie okupacji hitlerowskiej („Reystrasse”). Przez pewien czas miała kształt litery L i obsługiwała również domy na tzw. „Górce” (dziś to okolice kościoła Ducha Świętego). W latach 50. XX w. zmieniono jej bieg i poprowadzono do ul. J. Kilińskiego. Pozostałej części ulicy na „Górce” nadano nazwę „Zielona”, ale w związku z budową osiedla w latach 70. zlikwidowano ją. Sąsiadami ul. Reja są wyłącznie posesje prywatne z domami z różnych okresów budownictwa. Ciekawostką ulicy jest jej zwężony do jednego pasa fragment od ul. J. Kilińskiego (kilkadziesiąt metrów), bowiem właściciele nie wyrazili zgody na jej poszerzenie. W latach 2006-2008 przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z kostki betonowej.

Patron ulicy: MIKOŁAJ REJ (1505-1569) to wyjątkowa postać w galerii wielkich pisarzy polskich. Nazywany jest bowiem „ojcem piśmiennictwa polskiego”. To właśnie on twierdził, że Polacy mają własny język i nim właśnie powinni się posługiwać, nie wyłączając twórczości literackiej. Głoszenie takiego poglądu w dobie absolutnego panowania łaciny było niemal herezją. Utworem Krótka rozprawa między…Panem, Wójtem a Plebanem, zainicjował literaturę polityczną wspierającą szlachecki program egzekucji praw, a utworami: Postylla i Żywot Józefa rozpoczął reformacyjne piśmiennictwo na tematy religijno-moralne. Był też autorem m.in.: Zwierzyńca i Figlików oraz przekładów psalmów Psałterz Dawidów.

REJMAN ANTONI LEON, urodzony 20 II 1956 r. w Strażowie koło Rzeszowa, syn Mieczysława i Danuty z domu Pudło. Absolwent klasy językowej I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Rzeszowie. Egzamin maturalny zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność: lotnictwo), a następnie w Katedrze Filologii Germańskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1980 r. uzyskał tytuł magistra filologii germańskiej. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę w Katedrze Filologii Germańskiej WSP w Rzeszowie jako asystent stażysta, a w kolejnych latach 80. był asystentem i starszym asystentem (do 1990 r.) na tejże uczelni. W okresie studiów i pracy na WSP był pilotem wycieczek zagranicznych w Biurze Podróży „Almatur” w Rzeszowie. Ponadto w 1980 r. pracował w I LO im. S. Konarskiego w Rzeszowie jako nauczyciel języka niemieckiego. Będąc pracownikiem naukowo-dydaktycznym WSP był współautorem podręcznika akademickiego: Übungen zur themengebundenen Lexik, składającego się z czterech części, wydanego przez WSP w Rzeszowie w latach 1980-1989. Ponadto w książce Studien zum Deutschen aus kontrastiver Sicht, Andrzej Kątny (Hrsg), Frankfurt am Main, Bern, New York, Paris 1990, zamieszczono jego artykuł: Phraseologismen in publizistischenn Texten der „Wochenpost”. W 1987 r. przebywał na stażu językowym z języka niderlandzkietgo w Hasselt/Diepenbeek w Belgii. Od 1987 r. do 1991 r. prowadził kursy języka niemieckiego i języka angielskiego w Robotniczym Centrum Kultury w Mielcu. W 1991 r. opublikował artykuł: Die adjektivischen Intensiva mit der substantivischen ersten Konstituente im Deutschen und ihre polnischen Äquivalente w Zeszytach Naukowych WSP w Rzeszowie, Seria Filologiczna, zaszyt 5/1991. W latach 1990-1992 pracował w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel języka niemieckiego. W 1991 r. założył własną szkołę języka niemieckiego, którą prowadzi do chwili obecnej. Od 1992 r. pracuje w I Liceum Ogólnokształcącym im. St. Konarskiego w Mielcu jako nauczyciel języka niemieckiego. Brał udział w szeregu międzynarodowych szkoleń i kursów doskonalących wiedzę i umiejętności z zakresu języka niemieckiego, m.in. w Berlinie (dwukrotnie), Rostocku i Mannheim, a także uczestniczył w wielu kursach krajowych dla nauczycieli języka niemieckiego. W maju 1996 r. jeden z opracowanych przez niego zestawów tematów do pisemnego egzaminu dojrzałości z języka niemieckiego został wykorzystany podczas matury pisemnej w województwie rzeszowskim. W 1999 r. zorganizował Studium Języków Obcych w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu i był jego kierownikiem. Uzyskał tytuł nauczyciela dyplomowanego. Posiada uprawnienia egzaminatora maturalnego. Jest porucznikiem rezerwy. Spośród jego uczniów i wychowanków wielu ukończyło studia z zakresu filologii germańskiej i zostało nauczycielami języka niemieckiego. Od kilkunastu lat jest inicjatorem i współorganizatorem współpracy I LO im. S. Konarskiego ze szkołami niemieckimi, a ponadto uczestniczy w różnych formach kontaktów miast partnerskich Mielec i Löhne.

REJONOWE PRZEDSIĘBIORSTWO MELIORACYJNE (PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT MELIORACYJNYCH I INŻYNIERYJNYCH „RPM MIELEC” SP. Z O.O.), powstało w 1908 r. jako Sekcja Konserwacji Publicznych Przedsiębiorstw Melioracyjnych w Mielcu. Jej kierownikiem i organizatorem był Jan Haładej. Prace wodno-melioracyjne prowadzono na terenie powiatu mieleckiego. W okresie międzywojennym firmę kilkakrotnie reorganizowano, ale zakres prac pozostawał bez zmian. W czasie II wojny światowej działała pod nazwą Polski Urząd Gospodarki Wodnej”. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (5-6 VIII 1944 r.) wznowiono działalność jako Urząd Wodno-Melioracyjny, a od 1947 r. –Rejonowe Kierownictwo Robót Wodno-Melioracyjnych. W latach 1963-1965 wybudowano biurowiec i bazę techniczną przy ul. J. Korczaka. Od 1 I 1967 r. przyjęto nazwę Rejonowe Przedsiębiorstwo Melioracyjne. Podstawowym przedmiotem jego działalności pozostawało budownictwo wodno-melioracyjne, m.in.: drenowanie gruntów, kopanie rowów odwadniających, regulacja potoków, budowa zbiorników małej retencji wodnej i budowli piętrzących, a dominującymi rodzajami działalności – produkcja podstawowa budowlano-montażowa, produkcja pomocnicza (wytwarzanie materiałów potrzebnych do wykonawstwa robót) i działalność usługowa, m.in. poprzez wykonywanie prac sprzętem ciężkim i transportem. Terenem działalności przedsiębiorstwa, poza niewielkimi zmianami, były początkowo zachodnie tereny województwa rzeszowskiego. Po zmianie podziału administracyjnego (1975) obsługiwało ono tereny województw: rzeszowskiego, tarnobrzeskiego, tarnowskiego i krośnieńskiego. W 1976 r. oddano do użytku zaplecze techniczne do produkcji pomocniczej, a następnie przejęto sprzęt ciężki i transportowy ze zlikwidowanego Przedsiębiorstwa Sprzętu i Transportu Wodno-Melioracyjnego w Rzeszowie. Za wyróżniające się w skali kraju  wyniki pracy RPM Mielec wielokrotnie zdobywało czołowe miejsca, m.in. od 1969 r. do 1975 r. sześciokrotnie zdobywało I miejsce we współzawodnictwie ekonomiczno-produkcyjnym w Zjednoczeniu Budownictwa Wodnego i Melioracyjnego i dwukrotnie otrzymało na własność sztandar przechodni ZG ZZPR. Sukces ten powtórzyło w 1979 r. W latach 80., mimo narastającego kryzysu społeczno-ekonomicznego w kraju i związanymi z tym problemami w zaopatrzeniu, wykonywano prace według przyjętych programów. Zmiany ustrojowe i nowe reguły gospodarki rynkowej w latach 90. spowodowały, że w 1996 r. przedsiębiorstwo przekształcono w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zatrudniającą około 80 osób. W pierwszych latach XXI w. na rynku inwestycji budowlanych utrzymywała się trudna sytuacja, toteż rozszerzono zasięg działalności na województwa: lubelskie, świętokrzyskie i małopolskie. Usprawnienia w organizacji i wykonawstwie oraz systematyczne unowocześnianie i uzupełnianie sprzętu sprawiły, że spółce udawało się uzyskiwać zadowalające wyniki produkcyjne i ekonomiczno-finansowe. W latach 2003-2007 większymi zadaniami były: „Wisła-Ostrówek-Otałęż – wały”, „Wisła-Wola Zdakowska-Przykop – wały”, „Przykop-Dymitrów – wały”, „Łęg I”, „Stary Breń – wał”, „Kamionka – zapora ziemno-betonowa” i „Rybitwy – wał rzeki Wisły” oraz szereg prac na terenie Mielca i okolicy. W kolejnych latach kondycja spółki pogarszała się. 18 XI 2017 r. na zgromadzeniu wspólników podjęto decyzję o likwidacji firmy z dniem 1 XII 2017 r.

Kierownicy, dyrektorzy i prezesi: Jan Haładej (1908-1931), Stanisław Flisowski (1931-1933), Jan Bystrzycki (1934-1936), Czesław Tychanowicz (1936-1939), Kazimierz Brąglewicz (1940-1944), Czesław Tychanowicz (1945-1966), Jan Polak (1966-1969), Stanisław Łaz (1969-1974), Emilian Sypek (1974-1992), Stanisław Ortyl (1992-2006), Czesław Trznadel (2006-2015), Zbigniew Zięba (2015), Ryszard Midura (2015-2017). Likwidator: Ryszard Midura (2017-nadal).

REMER ADOLF GRZYMAŁA, urodzony w 1824 r., z wykształcenia prawnik. Był sędzią Sądu Powiatowego w Mielcu w latach 60. i na początku lat 70. Zmarł 10 VI 1873 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

REMISZEWSKI ANDRZEJ KAZIMIERZ, urodzony 17 VIII 1925 r. w Rawie Ruskiej, syn Adama i Julii z Gardulskich. Absolwent Gimnazjum w Jarosławiu (1945). Studiował na Politechnice Gdańskiej (rok), a następnie ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie w stopniu chorążego (1951). W latach 1951-1953 służył w 7 Pułku Bombowców Nurkujących w Poznaniu jako pomocnik nawigatora dywizji. Od 1954 r. do 1980 r. pracował w WSK Mielec w komórkach organizacyjnych związanych z lotniskiem zakładowym i pełnił różne funkcje,  . nawigatora, komendanta lotniska, kierownika lotów i kierownika Wydziału Technicznej Obsługi Lotniska (TOL). Równocześnie kształcił się, uzyskując uprawnienia: kontrolera ruchu lotniczego, zawiadowcy lotniska, kierownika lotów, nawigatora cywilnego, spadochroniarza oraz operatora radiowego w językach: polskim, rosyjskim i angielskim. Przebywał służbowo w wielu krajach europejskich ( . na prezentacjach mieleckich samolotów na wystawach lotniczych) oraz w Indiach, Iraku, Turcji i Nigerii, gdzie jako szef personelu lotniczego uczestniczył w lotniczych poszukiwaniach geofizycznych. Wrażenia z egzotycznych miejsc opisał w opowiadaniach: Wspomnienia z Czarnego Lądu i Antkiem do Indii, opublikowanych w „Głosie Załogi”. Od młodości startował z powodzeniem w zawodach strzeleckich,  . w 1951 r. zdobył III miejsce w Mistrzostwach Strzeleckich Wojska Polskiego w konkurencji PW8 oraz został mistrzem Wojsk Lotniczych w strzelaniu do sylwetek, a w latach 50. i 60. wielokrotnie plasował się w czołówce zawodów regionalnych organizowanych przez Ligę Przyjaciół Żołnierza i następnie Ligę Obrony Kraju. Był jednym z prekursorów brydża sportowego w Mielcu i zdobywcą wielu czołowych lokat w regionalnych turniejach brydżowych. Należał do zakładowych kół Ligi Obrony Kraju, Polskiego Związku Wędkarskiego i Koła „Knieja” Polskiego Związku Łowieckiego. Od 1983 r. był członkiem Koła nr 1 Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Mielcu. W 1992 r. został awansowany na stopień majora. Zmarł 12 V 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

REMOG POLSKA Sp. z o.o., firma w Mielcu utworzona przez spółkę REMOG Rudolf Erich Müller GMBH & CO KG w Münnerstadt (Niemcy) w dniu 15.06.2005r., w ramach struktury grupy REMOG. Wpis do rejestru przedsiębiorców KRS uzyskała 22 VI 2005 r. Zezwolenie na działalność gospodarczą w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 24 VIII 2005 r. Swoją siedzibę ma we wschodniej części strefy, przy ul. Wojska Polskiego 16. Przedmiotem jej działalności jest produkcja podzespołów lotniczych. Wdrożyła system i posiada certyfikat w zakresie „Produkcji detali precyzyjnych dla przemysłu lotniczego, elementów hydrauliki, części maszyn i części motoryzacyjnych”, spełniając wymagania normy Systemu Zarządzania Jakością w lotnictwie i przestrzeni kosmicznej EN 9100:2003 równoważne z normami AS 9100 i JISQ 9100 (obejmującymi system zarządzania jakością ISO 9001:2000). W 2014 r. firma otrzymała nagrodę specjalną PARP z okazji 10-lecia Polski w UE.

REQUIEM, rzeźba plenerowa autorstwa art. rzeźbiarza Janiny Barcickiej z Warszawy. Wykonana z betonu w ramach I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969”. Jest wyrazem protestu przeciwko wojnom i masowej zagładzie ludzi. Alegoryczne cztery postacie symbolizują jednak nie tylko rozstrzelanych, ale także więzi międzyludzkie tworzące się w obronie ponadczasowych wartości. Wysmukłość sylwetek symbolizuje też dążenie życia do światła, w górę, mimo wielkich zagrożeń otoczenia. Początkowo rzeźbę postawiono na południowo-wschodniej części zbocza Góry Cyranowskiej przy ul. S. Żeromskiego. Po wybudowaniu kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w ramach urządzania otoczenia kościoła w latach 80., została przeniesiona na drugą stronę ul. S. Żeromskiego.

RESTAURACJE, lokale gastronomiczne ze specjalnym wyposażeniem do spożywania posiłków (stoliki, krzesła, specjalny wystrój) pojawiły się w 2. połowie XIX w. na terenie Galicji (zabór austriacki) najpierw w większych miastach, m.in. w Krakowie i Lwowie, a niedługo potem w mniejszych miastach, m.in. w Mielcu. Początkowo były to sklepy z wyszynkiem (sprzedaż napojów alkoholowych do spożycia na miejscu), później niewielkie winiarnie, herbaciarnie i jadłodajnie, a następnie, wzorem większych miast, część z nich zmodernizowano na potrzeby restauracji. W ostatnich latach XIX w. pojawiły się w Mielcu przedsiębiorstwa restauracyjne i restauracje. Były one lokowane przy najbardziej ruchliwych miejscach, a zwłaszcza w hotelach, przy rynku i kilku ulicach w śródmieściu oraz przy ul. Kolejowej. Prowadzili je głównie Żydzi, ale z biegiem lat przybywało restauracji prowadzonych przez katolików. W latach 20. XX w. funkcjonowało już 19 restauracji, choć w większości niewielkich. Nie nadawano im specjalnych nazw, a wręcz regułą było określanie lokalu nazwiskiem właściciela, np. „u Łojczyka”, „u Borzęckiej” czy „u Kradyny”. Wyraźny wzrost ilości restauracji nastąpił pod koniec lat 30., kiedy do Mielca przybyło kilka tysięcy osób związanych z budową i funkcjonowaniem fabryki samolotów. W czasie okupacji hitlerowskiej początkowo ilość restauracji nieznacznie zwiększyła się, ale po tragicznym dniu 9 III 1942 r. (wyprowadzenie ludności żydowskiej z miasta przez Niemców) wszystkie żydowskie restauracje przestały istnieć, a do większości lokali wprowadzili się rzemieślnicy, przybyli do Mielca z zewnątrz. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej – od września 1944 r. kontynuowało działalność ledwie kilka restauracji w centrum miasta. Rosnące obciążenia podatkowe i inne uciążliwości administracyjne powodowały, że lat 40. większość restauracji zamykano. W 1950 r., w ramach „bitwy o handel”, władze państwowe odebrały m.in. ostatnie restauracje prywatnym właścicielom i przekazały je PSS „Społem”. Spółdzielnia aż do 1989 r. była jedynym prowadzącym mieleckie restauracje i inne lokale gastronomiczne, dbając o ich rozwój ilościowy i jakościowy. Charakterystyczną cechą tego okresu było nadawanie owym placówkom mile kojarzących się nazw.  Sytuację diametralnie zmieniła ustawa o podejmowaniu prywatnej działalności gospodarczej z 23 grudnia 1988 r. W latach 90. i na początku XXI w. otwarto kilkadziesiąt  nowych restauracji i innych lokali gastronomicznych (bary, drink bary, kawiarnie, piwiarnie, pizzerie) o bardzo wymyślnych nazwach i wystrojach wnętrz, ale wiele z nich nie wytrzymało próby czasu. Nowym zjawiskiem stały się domy weselne, które odebrały restauracjom część niezwykle wdzięcznej klienteli. W wielu restauracjach powrócono do staropolskich potraw i receptur. Dzięki temu niepozorna restauracja „Myśliwska”, gotująca smaczne potrawy, zdobyła I miejsce w kategorii „Restauracja Roku 2018” w plebiscycie „Mistrzowie smaku” czytelników rzeszowskiej gazety Nowiny.

Do 1918 r.: Kuczyńscy (ul. Sandomierska 2, zał. 1897), Łojczykowie (ul. Pańska 2, 1907) oraz kilka restauracji żydowskich przy hotelach i przy Rynku.

Lata międzywojenne: Kazimierz Barchólski (ul. J. Piłsudskiego 44, 1937), Borzęccy (ul. J. Piłsudskiego 4, 1920), Józef Chlebowski (ul. Szeroka, 1936), Antonina Chorąży (stacja kolejowa, 1935), Rozalia Durzyńska (Rynek 12, 1939), Stanisław Jeż (Rynek 8, 1936), Bronisław Klimczak (ul. Kolejowa, 1938), Bronisława Kradyna (ul. J. Piłsudskiego), Franciszek Krymski (ul. Narutowicza), Jan Aleksander Leyko (ul. Cyranowska, 1938), Józef Piechociński (ul. Sandomierska, 1937), Julian Sobczak (ul. J. Piłsudskiego 21, 1938), Julia Szymaniowa (ul. Kościuszki), Mateusz Weryński (ul. Piłsudskiego 12, 1929), Eugenia Wróbel (ul. Piłsudskiego 34, 1938), Ludwik Wydro (ul. Kilińskiego 1, 1936) oraz kilkanaście niewielkich restauracji żydowskich.

Okupacja hitlerowska: K. Barchólski (Piłsudskistrasse – ul. J. Piłsudskiego 44), Henryka Borzęcka (Piłsudskistrasse – ul. Piłsudskiego 4), J. Chlebowski (Breiteststrasse – ul. Szeroka), A. Chorąży (stacja kolejowa), R. Durzyńska (Victoria Platz – Rynek 12), St. Jeż (Victoria Platz – Rynek 8), właśc. Maria Kuczyńska, prowadzona przez Władysławę Zaleską (Sandomirstrasse – ul. Sandomierska 2), B. Klimczak (Eisenbahnstrasse – ul. Kolejowa 857), J. A. Leyko (Cyrankastrasse – ul. Cyranowska 456), Stanisława Łojczykowa (Piłsudskistrasse 2), Odon Niepielko (Breiteststrasse – ul. Szeroka 273, 1941), Józef Piechociński (Eisenbahnstrasse – ul. Kolejowa 2), Irena Rudnicka – Wanatowicz (Engestrasse – ul. Wąska 16, 1942), Julian Sobczak (Piłsudskistrasse – ul. J. Piłsudskiego 21), Aniela Weryńska za Mateusza Weryńskiego (Piłsudskistrasse – ul. J. Piłsudskiego 12), E. Wróbel (Piłsudskistrasse – ul. J. Piłsudskiego 34), L. Wydro (Złotnickastrasse – ul. Złotnicka 1).

Lata 1944 – 1950: K. Barchólski (J. Piłsudskiego – I. Daszyńskiego 44), H. Borzęcka (J. Piłsudskiego – I. Daszyńskiego 4), R. Durzyńska (Rynek pl. Gen. K. Świerczewskiego 12), Hyjek (ul. J. Piłsudskiego – I. Daszyńskiego), Jamrozy (ul. Wąska), S. Jeż (Rynek – plac Gen. K. Świerczewskiego 8), Władysław Starzyk (ul. Szeroka), Jan Tyniec (ul. G. Narutowicza 532), Weryńscy (ul. J. Piłsudskiego – I. Daszyńskiego 12), Helena Wydro (ul. J. Kilińskiego 1), Antonina Żelaskowa (ul. T. Kościuszki 22).

Lata 1950 – 1989: „Centralna” (plac B. Bieruta, PSS „Społem”), „Iskierka” (ul. Wojska Polskiego 3), „Jubilatka” (ul. E. Biernackiego, PSS „Społem”, FKS „Stal”), „Myśliwska” (ul. A. Mickiewicza, PSS „Społem”), „Staromiejska” (plac gen. K. Świerczewskiego – Rynek, PSS „Społem”), „Zacisze” (ul. A. Mickiewicza” 4, PSS „Społem”), „Zgoda” (ul. 22 Lipca, PSS „Społem”).

Od 1989 r.: „Bazyliszek” (ul. K. Pułaskiego 2a), „Big – Mama” (ul. M. Pisarka 3), „Błękitna Laguna” (ul. Dworcowa 4), „Boston” (ul. E. Biernackiego 10a), „Grota” (ul. J. Kilińskiego 4), „Hawana” (ul. 3 Maja 6), „Holiday III” (ul. Piaskowa 2a), „Jubilatka” (ul. E. Biernackiego 12), „Karczma” (Rynek 15), „Kokomo” (ul. ks. P. Skargi), „Kontynentalna „La Mirage” (al. Ducha Św.), „Myśliwska” (ul. A. Mickiewicza 16), „Odyseja 2000”, „Odyseja” (al. Niepodległości 7), „O’Kay” (al. Ducha Św. 6a), „Oscar Club” (ul. S. Żeromskiego 19a), „Paradise” (ul. J. Lelewela 1), „Planeta” (ul. Łąkowa 2), „Reg Benz” (ul. Legionów 80), „Ringo” (ul. Zygmuntowska 1), „Rock and roll” (ul. ks. P. Skargi ), „SASS”, później „Labirynt” (ul. T. Kościuszki 25), „Solna” (ul. A. Mickiewicza 44a), „TIP – TOP” (ul. Krótka 5), „U Jędrzeja” (ul. W. Szalay-Groele), „Vega” (ul. M. Konopnickiej 4a), „VIVA” (ul. Dworcowa 4), „Don Vito” (Dworcowa 4). 

Uwaga: w wykazach nie podano kawiarni, barów, piwiarni i pizzerii.

*Pod koniec 2012 r. czynne były: „Da Grasso” (pizzeria) – al. Ducha Świętego 6b, „Dobry Smak” – ul. Przemysłowa 16, „Domosfera” – Miasteczko Młodego Robotnika,  „Dwa Mosty” – ul. Wolności 5, „Efes Restauracja Kebab” – al. Niepodległości 9, „Faktoria” – ul. A. Kocjana 1, „Fanaberia” – ul. P. Skargi 9,  „Frezja” – ul. Jana III Sobieskiego 27, „Imperium” – ul. Powstańców Warszawy 49, „Iskierka „ – Hotel Iskierka, ul. Wojska Polskiego 3,  „Karczma Polska” – ul. Partyzantów, „KesCafe” – ul. P. Skargi 4, „Margeritta” (pizzeria) – ul. T. Kościelna 2, McDonald’s – ul. S. Moniuszki10, „Myśliwska” – ul. A. Mickiewicza 16, „Nad Warką” – ul. H. Sienkiewicza 61, „Parkowa” – Wolności 1,  „Perełka” – al. Niepodległości 5, „Piano Café” – ul. S.  Wyszyńskiego 2e,  „Piccolo” (pizzeria) – ul. Wolności 143, „Pizzeria Fratelli” – ul. L. Staffa 4a, „Planeta” – ul. Łąkowa 2/1, Ristorante Piccola Italia – al. Ducha Świętego 4a,  Rock and Roll  Pizza-Café – ul. P. Skargi 11 e, „Secesja” – Hotel Polski, ul. E. Biernackiego 12, „Te Quiero” – al. Niepodległości 7, „Tiki-Taka” (pizzeria) – ul. Drzewieckiego 9/1,  „Viva” (+ pizzeria) – ul. Dworcowa 4,  Ponadto w 2013 r. rozpoczęły działalność: restauracja-pizzeria „Wezuwiusz” przy ul. A. Mickiewicza 32, restauracja-kawiarnia „Kredens” przy ul. A. Głowackiego i restauracja „Weranda” przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 13/30, a kilka lat później restauracja „Manuka” w obiekcie Hotelu Bulwary przy ul. Rzecznej 8.

W drugiej dekadzie XXI w.  ofertę gastronomiczną Mielca wzbogaciły m.in. restauracje: „Antonówka” (Rynek 15), „Kontrowersja” (ul. Wolności 44), „Manuka” w obiekcie Hotelu Bulwary (ul. Rzeczna 8), „Sól i Wino” (ul. A. Mickiewicza 44a), kesCafe (ul. ks. P. Skargi 4) i Nowa Tradycja (ul. Powstańców Warszawy 2). Spopularyzowały się restauracje z kuchnią śródziemnomorską i azjatycką. Niemal wszystkie restauracje wzbogaciły swą ofertę o cateringi i dowóz posiłków na zamówienie. Znacznie poprawiono wystroje wewnętrzne i otoczenie.

Trzeba jednak dodać, że kilkanaście z wymienionych wcześniej restauracji zakończyło działalność lub zmieniło nazwę po zmianie właścicieli.

RETECH SP. Z O.O., firma założona i prowadzona przez braci Krzysztofa i Andrzeja Ziarków. Funkcję prezesa pełni Krzysztof Ziarko. Powstała 10 VII 2000 r. w Mielcu. Specjalizuje się w obróbce stali nierdzewnej, a w szczególności zajmuje się produkcją elementów toczonych na nowoczesnych centrach tokarskich CNC, spawaniem metodą TIG i cięciem laserem. Początkowo funkcjonowała w pomieszczeniach Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR w Mielcu. 16 V 2002 r. uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Od 2002 r. korzysta z programów pomocowych Unii Europejskiej. Opracowała dotąd 14 projektów, które uzyskały unijną akceptację i pomoc finansową. W 2004 r. wprowadziła system zarządzania jakością i uzyskała certyfikat ISO, a w 2005 r. przeniosła się do nowego własnego biurowca z halą produkcyjną. Systematyczny rozwój firmy spowodował kolejne inwestycje: wybudowanie drugiej hali produkcyjnej z zapleczem socjalnym w 2007 r. i trzeciej hali w 2012 r. oraz rozpoczęcie budowy B + R (bazy badawczo-rozwojowej). Retech współpracuje z wieloma firmami zagranicznymi. Niemal cała produkcja (98 %) jest przeznaczona na eksport, głównie do Niemiec i USA. Adres: ul. Wojska Polskiego 6a (wschodnia część SSE).

REWERA JULIAN, urodzony 14 I 1911 r. w Złotej, powiat sandomierski, syn Józefa i Marianny z Widanków. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1933 r. W latach 1933-1934 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty, kompanii ckm w Zambrowie i 24. pułku piechoty w Łucku. Studiował na Wydziale Inżynierii Leśnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i w 1939 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera leśnika. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. w 2. Pułku Strzelców Podhalańskich w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy, jako dowódca plutonu, a następnie dowódca batalionu na linii Stary Sambor-Lwów-Tarnopol. W okolicach Tarnopola został wzięty do niewoli przez żołnierzy Armii Czerwonej, ale udało mu się uciec i powrócić w rodzinne strony. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ-AK. Po wojnie pracował jako nadleśniczy w Nadleśnictwie Państwowym Stany (koło Niska), a w 1949 r. powierzono mu także funkcję kierownika Lasów Wojskowych w OC Dęba koło Tarnobrzega. Równocześnie inwigilowano go i represjonowano za działalność w AK i postawienie w okolicy Majdanu Królewskiego dużego krzyża dębowego jako krzyża misyjnego. (Krzyż usunięto, a J. Rewerę postrzelili w kolano nieznani napastnicy.) We wrześniu 1949 r. i od 20 VII 1950 r. do 12 I 1951 r. więziono go z powodów politycznych. Ukończył studia z zakresu budownictwa i pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Powiatowego (później Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego) w Mielcu jako zastępca dyrektora ds. technicznych, a następnie starszy inspektor DBOR w Rzeszowie i kierownik budowy na terenie WSK z ramienia Rzeszowskiego Zjednoczenia Budownictwa w Rzeszowie. W tym czasie przyczynił się do m.in. planowej rozbudowy Osiedla Fabrycznego WSK i budowy nowych hal montażowych WSK. W 1962 r. przeniósł się do Szczecina, gdzie został zatrudniony w Stoczni Szczecińskiej jako starszy inspektor nadzoru, ale wkrótce zmienił miejsce zamieszkania na Kielce i tam podjął pracę w Kieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym  jako kierownik budowy, a później kierownik grupy robót. W 1967 r. przeszedł do pracy w Zrzeszeniu Budowy Domków Jednorodzinnych w Kielcach, a od 1974 r. pełnił funkcję kierownika inwestycji rolnych w Kielcach. Na emeryturę przeszedł 1 I 1979 r. Od 1961 r. należał do ZBoWiD – Oddział w Mielcu i później w Kielcach, a od 15 IX 1990 r. do Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych. W latach 90. był członkiem Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 i Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r. Zmarł 2 IV 1998 r. Spoczywa na cmentarzu w Kielcach.

REY CAJETAN DE VERSZOWIEC, dziedzic dóbr przecławskich, poprzez małżeństwo z Kunegundą ze Stadnickich ok. 1794 r. otrzymał m.in. klucz rzochowsko-rzemieński. Był kolatorem kościołów w Przecławiu i Rzochowie. Znacznie pomógł przy organizacji szkoły w Przecławiu w 1795 r., zabezpieczając pensję nauczycielowi i najpilniejsze wydatki szkoły. Po znacznym ograniczeniu handlu przez rozbiory Polski i uniemożliwieniu wywozu zboża na eksport był jednym z prekursorów rozwoju gorzelnictwa na terenach Galicji Zachodniej. W samym Rzochowie w pierwszych latach XIX w. sprzedał kilka parcel w centrum miasta wyłącznie na browary „do hurtowego palenia wódki”. Zmarł w 1822 r., a w 1832 r. klucz rzochowsko-rzemieński otrzymała w spadku jego córka Aleksandra.

REY MIECZYSŁAW, urodzony 22 II (lub 1 I) 1836 r. w Słupiu, pow. pilzneński, syn Dominika i Karoliny z Ankwiczów. W czasie rabacji chłopskiej (1846) zginął jego ojciec, a 12-letni Mieczysław uratował się dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie, a później studiował we Wrocławiu i prawdopodobnie w Pradze. W wyniku działu rodzinnego, przeprowadzonego ok. 1860 r., otrzymał m.in. majątek przecławski w pow. mieleckim. W latach 60. uczestniczył w działalności konspiracyjnej i m.in. był reprezentantem Komitetu Galicyjskiego w Rządzie Narodowym w Warszawie (1863). Po upadku powstania 1863, zagrożony aresztowaniem wyjechał na Zachód (Niemcy, Francja, Szwajcaria). W 1867 r. powrócił do Przecławia i zajął się sprawami rodzinnymi, a następnie działalnością społeczną i polityczną. Od 1867 r. do 1893 r. reprezentował grupę większych posiadłości w Radzie Powiatowej w Mielcu i pełnił m.in. funkcję prezesa Wydziału Powiatowego w latach 1871-1877 i 1880-1891. Wykupił (za 40 tys. złr.) pożyczki powiatu mieleckiego w Banku Włościańskim we Lwowie i założył w Mielcu Kasę Pożyczkową. Był także m.in.: członkiem Wydziału Okręgowego Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego w Mielcu (1871-1886) i delegatem do Kontrolującej Rady Nadzorczej we Lwowie, prezesem Okręgowego Towarzystwa Rolniczego  w Mielcu, członkiem Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego w Krakowie oraz członkiem Komisji Szacunkowej Wydziału Okręgowego. W 1873 r. uczestniczył w założeniu Galicyjskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i do 1895 r. był jego prezesem, a następnie – członkiem wydziału i od 1900 r. – członkiem honorowym. Od 1874 r. do 1899 r. posłował z tarnowskiego okręgu wyborczego do Sejmu Krajowego we Lwowie, starając się m.in. o zreformowanie i unowocześnienie oświaty, kształcenie urzędników gminnych, rozbudowę linii kolejowych, poprawę organizacji służby zdrowia i uporządkowanie spraw łowieckich. W 1891 r. wziął udział w zorganizowaniu w Mielcu Powiatowego Komitetu Towarzystwa Oświaty Ludowej (TOL). Od 1901 r. zasiadał w Radzie Nadzorczej Macierzy Polskiej. Sprawnie zarządzał własnym majątkiem i systematycznie pomnażał go. Wyremontował zamek w Przecławiu i wyposażył go w stylowe meble i liczne dzieła sztuki uznanych artystów. Dbał także o bogaty księgozbiór (m.in. dzieła francuskie i niemieckie). Gościł wiele znakomitych postaci, m.in. w 1903 r. urządził polowanie, w którym uczestniczył Henryk Sienkiewicz. Wspierał różne przedsięwzięcia i akcje społeczne, m.in. kwotą 40 tys. złr. zasilił fundację im. Mikołaja Reja z Nagłowic, której celem było wydawanie najcenniejszych dzieł polskich i nagradzanie wybitnych utworów współczesnych pisarzy, m.in. nagrodzono H. Sienkiewicza (1911) i W. Reymonta (1917). Około 1905 r. przeniósł się do Mikuliniec, gdzie także posiadał majątek. Tam m.in. próbował malować obrazy i zaczął pisać utwory literackie. Wydał m.in.: dramat „Stefan Marcel” (Lwów 1906, 1910, w przekładzie francuskim Władysława Mickiewicza – Kraków-Paryż 1910) oraz sztuki dla teatrów ludowych: „Obrazek sceniczny” i „Bolesław Chrobry”. W 1914 r. wsparł finansowo Legiony Polskie. Pisał też pamiętniki. Został odznaczony m.in. papieskim Orderem Św. Grzegorza. Zmarł 12 I 1918 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Mikulińcach.

REY XAWERY, urodzony 7 II 1934 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Stanisława (właściciela dóbr przecławskich) i Jadwigi z Branickich. Lata dziecięce przeżył w przecławskim zamku – rodzinnej siedzibie Reyów, która w czasie II wojny światowej była oazą dla wysiedleńców z różnych stron Polski i miejscem spotkań ZWZ-AK. (Ojciec był członkiem AK.) Po konfiskacie majątku przez powojenną władzę ludową wraz z rodziną zamieszkał w Mielcu, gdzie należał do drużyny harcerskiej. W 1946 r. Reyowie wyjechali do Francji i zamieszkali w Montresor – majątku matki. Xawery uczył się u o.o. Palotynów w Chevilly, a następnie w Lycée  M. Roby w Saint Germain en Laye i Collège  Stanislas w Paryżu, gdzie zdał maturę w 1952 r. W latach 1952-1955 odbył studia Preparation des Grandes Écoles SPCN Academie des Sciencies w Paryżu, a w latach 1955-1957 studiował w Écoles Superieure du Bois w Paryżu i uzyskał dyplom inżynierski. Po studiach podjął pracę w Centre Technique du Bois w Paryżu. Później pracował w firmie Bayer (COSPI SA), a następnie wyjechał na dwa lata do Maroka na prospekcję minerałów. Po powrocie do Francji ponownie pracował w COSPI, a w 1967 r. założył własną firmę RICHARDSON&STARLING FRANCE. W tym roku poślubił Wirydiannę Raczyńską – córkę Edwarda Raczyńskiego, który sprawował urząd Prezydenta RP na Uchodźstwie. Od 1968 r. zajmował się administracją domów oraz pracą społeczną i działalnością charytatywną. Pełnił funkcje: członka Rady Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu, skarbnika Instytucji św. Kazimierza i sekretarza generalnego Instytucji Fonds Humanitaire Polonais w Lailly-En-Val. Od 1969 r. do 1979 r. był członkiem Zarządu Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, a w 1978 r. został wybrany na prezesa Koła SPK w Paryżu. Był także członkiem Zarządu Głównego Wspólnoty Polsko-Francuskiej. W 1981 r. został delegatem Rządu RP Na Uchodźstwie na Francję. Miał wielkie zasługi zarówno dla wymienionych organizacji jak i zjednoczenia Polaków na terenie Francji oraz wspierania działalności antykomunistycznej. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami m.in.: La Croix du Combattant de L’Europe, The Order of Lafayette, Krzyżem Oficerskim OOP oraz Medalem Pamiątkowym Związku Rezerwistów i Byłych Wojskowych RP we Francji. Jako przedstawiciel rodziców Liceum Fenelon w Paryżu wniósł duży wkład w niezwykle udaną i owocną współpracę  z I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu, a zwłaszcza wymianę grup uczniów. Zmarł 26 II 1987 r. w Paryżu. 

REYMONTA WŁADYSŁAWA (ULICA), niewielka (127 m) „ślepa” ulica na osiedlu T. Kościuszki, jedna z bocznych ul. T. Lenartowicza, w pobliżu Pałacyku Oborskich. Powstała w latach 50. XX w. Ma asfaltową nawierzchnię i chodniki z czerwonej kostki po obu stronach. Jej adres ma kilkanaście prywatnych posesji.

Patron ulicy: WŁADYSŁAW STANISŁAW REYMONT, właściwie Rejment (1867-1925) to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy, laureat literackiej Nagrody Nobla za monumentalną powieść Chłopi w 1924 r. Inne ważniejsze utwory to powieści: Komediantka, Ziemia obiecana i trylogia Rok 1794. Uczestniczył też w działalności społecznej, m.in. prezesował związkom pisarzy i dziennikarzy. Wspierał ideę powstania Polskiej Akademii Literatury i rozwój polskiej kinematografii.

RĘBIŚ EDWARD, urodzony 28 VIII 1920 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Juliana i Anny z domu Godek. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu i w 1939 r. Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową w Mielcu. Egzamin czeladniczy w zawodzie rymarz zdał w 1942 r. w Dębicy. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec jako rymarz i tapicer, a ponadto wykonywał usługi rymarskie w przydomowym warsztacie. W 1944 r. po aresztowaniu przez Niemców został wysłany na roboty do III Rzeszy, ale uciekł z transportu i powrócił do Mielca. Ze względu na stan zdrowia nie został wcielony do 2. Armii WP, tworzącej się w 1944 r. w Rzeszowie. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej prowadził zakład rymarski, a 20 XI 1946 r. zdał egzamin mistrzowski w zawodzie rymarz. W związku z przykrościami, jakie spotykały go ze strony ówczesnych władz z powodu prowadzenia prywatnej działalności, był współzałożycielem Pomocniczej Spółdzielni Szewskiej, która po krótkiej działalności została rozwiązana. Zgłosił więc akces do Spółdzielni Pracy „Przyszłość”. W 1975 r. zakład został przejęty przez Spółdzielnię, a kierownikiem został jeden z jego uczniów. W 1985 r. E. Rębiś przeszedł na emeryturę, ale nadal prowadził zakład, który został mu zwrócony w 1987 r. Był to jeden z ostatnich warsztatów rymarskich w regionie i bardzo znany w Mielcu z powodu oryginalnej stałej ozdoby wystawy – małego konika. Poza pracą zawodową angażował się w działalność ruchu spółdzielczego. Został wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Zmarł 11 XI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.