RINK ANTONI FERDYNAND KAROL, urodzony w 1856 r. we Włoszech, syn Franciszka i Angeliki z domu Biraghi. Ukończył Wyższą Szkołę Handlową we Wiedniu oraz prawdopodobnie studia nauczycielskich pracował jako nauczyciel w Szkole Wydziałowej 8-klasowej w Wieliczce (1878-1889), a następnie był nauczycielem w 5-klasowej Szkole Ludowej w Wieliczce (1889-1893). Ponadto był członkiem Rady Szkolnej Okręgowej w Wieliczce jako przedstawiciel nauczycieli. W 1893 r. został przeniesiony służbowo do Mielca na stanowisko inspektora szkolnego oraz członka Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu i funkcje te pełnił do 1910 r. W tym czasie przyczynił się do rozwoju szkolnictwa w Mielcu i powiecie mieleckim. Uczestniczył w rozdzieleniu pięcioklasowej szkoły mieszanej i utworzeniu oddzielnej Szkoły Żeńskiej im. św. Kingi w nowym budynku przy ul. T. Kościuszki 7 oraz zorganizowaniu Szkoły Izraelickiej Fundacji Barona Hirscha przy ul. Pańskiej. Wchodził w skład delegacji (wspólnie z Andrzejem Pawlikowskim) do Wiednia, która uzyskała zgodę władz austriackich na utworzenie gimnazjum w Mielcu. Zmarł 8 IV 1929 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
RINK FRANCISZEK GERARD, urodzony 24 IX 1893 r. w Mielcu, syn Antoniego. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Od 1919 r. do 1949 r. pełnił funkcję dyrektora Towarzystwa Zaliczkowego i następnie Banku Spółdzielczego, powstałego z przekształcenia Towarzystwa. Znacząco przyczynił się do rozwoju tego banku, mimo wielu trudności, m.in. inflacji w latach 20., kryzysu w latach 1929-1933, okupacji hitlerowskiej i powojennej walki o ustrój państwa. Wychował wielu bankowców. Na początku okupacji hitlerowskiej był członkiem Rady Przybocznej burmistrza. Był także działaczem Spółdzielni Spożywców „Konsum”. Zmarł 3 XI 1954 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
RINK RYSZARD, urodził się 14 II 1930 r. we Lwowie, syn Franciszka. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do konspiracyjnego zastępu harcerskiego „Rysie” (jako Ryś-4, R-4) w Drużynie im. J. Wiśniowieckiego działającej od późnej jesieni 1942 r. w strukturach „Szarych Szeregów”. Uczestniczył m.in. w akcjach sabotażowych, gromadzeniu sprzętu wojskowego i przekazywaniu go AK, prowadzeniu obserwacji i wywiadu, dostarczaniu jeńcom wojennym żywności i odzieży oraz pomaganiu w „przerzutach” ludzi poszukiwanych przez gestapo. Po wojnie nadal należał do zastępu „Rysiów” w strukturze Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego (występującej także pod nazwą WiS – Wolność i Sprawiedliwość), która nie ujawniła się, nie mogąc pogodzić się z wprowadzanym nowym ustrojem. Uczestniczył w wielu akcjach przeciwko nowej władzy. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej w latach 1948-1955 z przerwą spowodowaną 9-miesięcznym pobytem w więzieniu za działalność w Szarych Szeregach i WiS. Już podczas studiów pracował jako kontraktowy młodszy asystent w Katedrze Maszyn i Transportu Górniczego (1950-1951) oraz w Zakładzie Mechanizacji Prac Ciężkich przy Katedrze Maszyn Dźwigowych i Urządzeń Transportowych (1952-1953). W latach 1953-1960 pracował w Biurze Studiów i Projektów Taboru Rzecznego i Katedrze Mechanicznych Urządzeń Sanitarnych Politechniki Wrocławskiej. Od 1966 r. do przejścia na emeryturę w roku 2000 pracował w Instytucie Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn Politechniki Wrocławskiej. W roku 1961 uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. W roku 1972 został mianowany docentem, a w roku 1991 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Na emeryturę przeszedł w 2000 r. W pracy naukowo-badawczej skoncentrował się na teorii konstrukcji i badań procesowych maszyn przeróbczych do fragmentacji, kruszenia, mielenia, mikronizacji i klasyfikacji surowców mineralnych oraz materiałów przemysłowych. Opracował szereg projektów konstrukcyjnych takich maszyn i urządzeń. Większość z nich została wdrożona w krajowych zakładach przemysłu przetwórczego. W celach naukowo-dydaktycznych utworzył unikalne laboratorium badań maszyn i procesów przeróbczych. Opracował także i nadzorował wykonanie szeregu oryginalnych młynów strumieniowych przeciwbieżnych. Był członkiem Zespołu Koordynacyjnego Międzyresortowego Programu Nauk Podstawowych Nr 1.17 i Centralnego Programu Badań Podstawowych Nr 03.07 ”Badania podstaw procesów wzbogacania kopalin” koordynowanych przez Politechnikę Wrocławską. Był wychowawcą wielu pracowników naukowych i promotorem m.in. dwóch prac doktorskich. Jego dorobek naukowy to około 100 publikacji krajowych i zagranicznych oraz 20 patentów wdrożonych w przemyśle. Za wyróżniającą się działalność naukowo-badawczą i dydaktyczno-wychowawczą został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz nagrodami Ministra Edukacji Narodowej i Naczelnej Organizacji Technicznej. Za udział w walkach o wolność i niepodległość otrzymał natomiast: Krzyż Armii Krajowej (nadany przez kapitułę londyńską w 1971 r.), Krzyż Więźnia Politycznego, Krzyż Niezłomnych oraz Odznakę Akcji „Burza“. Zmarł 2 III 2004 r. Spoczywa na cmentarzu we Wrocławiu przy ulicy Smętnej.
RINK STANISŁAW EUGENIUSZ, urodzony 13 IX 1896 r. w Mielcu, syn Antoniego Ferdynanda Karola i Anny z Broniowskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Był członkiem pierwszej mieleckiej drużyny skautowej. We wrześniu 1912 r. był współzałożycielem Związku Strzeleckiego i jego pierwszym lokalnym komendantem. Równocześnie od 1912 r. należał do Związku Walki Czynnej i po wyjeździe Franciszka Dubiela do Jasła został dowódcą mieleckiego ZWC. Posługiwał się pseudonimem „Riccoldi”. W 1914 r. zdał maturę w Wiedniu i został wcielony do armii austro-węgierskiej, a następnie skierowany do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 40. 8 VIII 1915 r. ukończył kurs w szkole oficerów rezerwy i objął dowództwo plutonu na froncie rosyjskim. Otrzymał awans na stopień chorążego (1916) i podporucznika (1 II 1918 r.), a następnie został przerzucony na front włoski, gdzie jako dowódca kompanii walczył do 28 X 1918 r. W nieznanych okolicznościach 31 X 1918 r. wystąpił (?) z armii austriackiej i powrócił do Mielca. 1 XI zgłosił się do tworzonego polskiego pułku ziemi rzeszowskiej, a następnie był współorganizatorem wojska i żandarmerii w powiecie mieleckim. Podczas wojny polsko-ukraińskiej i później polsko-bolszewickiej (1918-1921) walczył w 18 pułku piechoty (powstałym z pułku ziemi rzeszowskiej) jako dowódca kompanii i dowódca batalionu. Za waleczność został nominowany w 1922 r. do orderu Virtuti Militari V kl. Po wojnie pozostał w 18 pułku, gdzie był dowódcą kompanii ckm, dowódcą batalionu i dowódcą kompanii szkolnej. 1 VI 1919 r. awansował na stopień kapitana. Kolejnymi jednostkami i funkcjami były: Obóz Ćwiczeń Raducz (adiutant dowódcy), Baon Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim (dowódca kompanii szkoleniowej karabinów maszynowych), Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie (oficer szkoleniowy) i od 10 IV 1931 r. Brygada „Podole” KOP (rejonowy komendant WF i PW, w stopniu majora). W czasie pełnienia tych funkcji szczególnie dużo wysiłku wkładał w poziom wyszkolenia bojowego i wychowania patriotycznego. Sam także uczestniczył w kilku oficerskich kursach szkoleniowych. 5 IX 1939 r. został mianowany na stanowisko zastępcy dowódcy Pułku KOP „Czortków”. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r., po rozbiciu podolskich oddziałów KOP, udało mu się ewakuować do Rumunii, gdzie został internowany w obozie w Calimanesti. W pierwszym kwartale 1941 r. przekazano go Niemcom. Do końca wojny więziony był w oflagach: VI E w Dorsten, a później VI B w Dössel. Po wojnie, wraz z rodziną (przebywała w Związku Radzieckim, a następnie w Teheranie i Palestynie), zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1957 r. w Surrey. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych, Medalem Pamiątkowym za Wojnę, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Niepodległości (dwukrotnie), Państwową Odznaką Sportową (kl. II, st. I), Odznaką KOP i Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę.
R&G (ZAKŁAD MECHANIKI POJAZDOWEJ R&G SP. Z O.O.), firma przemysłowa o mieleckim rodowodzie. Jej początków upatruje się w zakładzie prywatnym Józefa Rączki w 1976 r. W 1982 r. J. Rączka oraz jego synowie Zdzisław i Edward uruchomili Zakład Mechaniki Pojazdowej, zrzeszony w Rzemieślniczej Spółdzielni Wielobranżowej. W 1984 r. dołączyli doń Henryk Gąsior (zięć Józefa) i jego bracia Adam i Roman. W kolejnych latach rozłączono się na pięć odrębnych zakładów o podobnym profilu działalności produkcyjnej i usługowej. W 1989 r. Józef, Zdzisław i Edward Rączkowie oraz Henryk, Adam i Roman Gąsiorowie, a także Bogdan Mikowski połączyli te zakłady w Zakład Mechaniki Pojazdowej R&G Sp. z o.o. Sztandarowym produktem pierwszego okresu działalności stały się nowoczesne kasowniki elektroniczne, które zastosowano w komunikacji miejskiej w wielu miastach w kraju, a potem i za granicą. Od 1995 r. uzyskano status Zakładu Pracy Chronionej zatrudniającego osoby niepełnosprawne. Pozwoliło to m.in. na przygotowanie wyrobów ułatwiających niewidzącym i niesłyszącym samodzielne korzystanie ze środków komunikacji miejskiej. W 1998 r. został wprowadzony i do dziś jest utrzymywany system zapewnienia jakości zgodny z normą ISO 9001:2000 w zakresie projektowania i produkcji urządzeń elektroniki i mechaniki profesjonalnej szczególnie dla potrzeb komunikacji publicznej. Produkty firmy wielokrotnie nagradzano, m.in. na Wystawach Komunikacji Miejskiej w Łodzi nagrodą „Złote Koła Komunikacji Miejskiej”: w 1997 r. za „System informacji akustyczno–wizualnej w środkach komunikacji miejskiej”, w 1998 r. za „Elektroniczny kasownik biletów”, w 1999 r. za „Kasę fiskalną”. W 2000 r. wyróżniono „System sterowania ruchem w czasie rzeczywistym”, a w 2001 r. nagrodzono firmę po raz czwarty „Złotymi Kołami Komunikacji Miejskiej” za „System pobierania opłat za przejazdy w transporcie publicznym realizowanym w oparciu o bilet elektroniczny w postaci karty bezstykowej”. W 2003 r. rozdzielono firmę na dwie oddzielne firmy: Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o. oraz R&G PLUS Sp. z o.o., która została wyodrębniona z firmy głównej i zajęła się działalnością marketingowo-handlową. Działalność ZEiMP skoncentrowała się natomiast na rozwiązywaniu wybranych problemów firm komunikacyjnych. Efektem tego jest dziś kompleksowy system wspomagający zarządzanie komunikacją miejską, kolejową i międzymiastową. Składają się nań wzajemnie uzupełniające się systemy: *pobierania opłat za przejazdy (automaty stacjonarne i mobilne, autokomputer, kasowniki, kasa fiskalna, bilety tradycyjne, bilety elektroniczne), *zewnętrznej i wewnętrznej informacji audiowizualnej (autokomputer, tablice różnego rodzaju, urządzenia głośnomówiące, zegar), zbierania informacji o potokach pasażerskich i eksploatacji pojazdu (autokomputer, bramki liczące pasażerów), wymian informacji (autokomputer, radiomodem), nadzoru i sterowania ruchem w komunikacji miejskiej (autokomputer, radiotelefon). Obecnie urządzenia wyprodukowane przez R&G funkcjonują w pojazdach transportu publicznego w ponad stu miastach polskich i wielu zagranicznych, a także w kolejowych przewozach regionalnych. W II edycji Międzynarodowych Targów Lokalnego Transportu Zbiorowego „TransExpo-2004” w Kielcach mielecka firma otrzymała Złoty Medal w kategorii: „Systemy pobierania opłat” za system biletowy oparty na karcie elektronicznej bezstykowej. Także w 2004 r. firma R&G została laureatem konkursu „Innowator Podkarpacia 2004” w kategorii średnich przedsiębiorstw. W 2006 r. firma została ponownie laureatem konkursu „Innowator Podkarpacia” za „System Dynamicznej Informacji Pasażerskiej”, a w 2010 r. po raz trzeci otrzymała tytuł laureata za „System Nadzoru Pojazdów Zajezdni (SNPZ)”. W 2003 r. utworzono firmę R&G PLUS Sp. z o.o. poprzez wyodrębnienie z firmy-matki i powierzono jej działalność marketingowo-handlową. Działalność ZEiMP skoncentrowała się na rozwiązywaniu wybranych problemów firm komunikacyjnych. Efektem tej pracy jest stworzenie kompleksowego systemu wspomagającego zarządzanie komunikacją miejską, kolejową i międzymiastową. Urządzenia wyprodukowane przez R&G funkcjonują w pojazdach transportu publicznego w ponad stu miastach polskich i wielu zagranicznych, m.in. w Bułgarii, Czechach, Estonii i Rumunii oraz na Białorusi, Litwie, Łotwie, Słowacji, Ukrainie i Węgrzech. W 2007 r. spółka R&G PLUS nabyła większościowy pakiet udziałów w spółce PZI TARAN, która dostarcza oprogramowanie do urządzeń produkowanych przez ZEiMP R&G. W 2011 r. Zakłady zostały przekształcone w Spółkę Akcyjną.
ROBAK JAN ANTONI, urodzony 17 I 1954 r. w Mielcu, syn Stanisława i Janiny z domu Furdyna. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Po maturze w 1973 r. został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowej Komunikacji Samochodowej w Mielcu jako referent. Tu poza pracą zawodową zajmował się również działalnością kulturalną. Założył i prowadził zakładowy kabaret „Gwint”, dla którego pisał teksty i muzykę. W PKS pracował do 1990 roku. W grudniu 1988 r. objął funkcję organisty w Parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu i pełnił ją do stycznia 2019 roku. Był założycielem parafialnego pisma „Głos Radości”, w którym pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego. Pismo ukazywało się w latach 1997 – 2007. Jako autor wierszy zadebiutował w 1997 roku. Wówczas to kilka jego utworów opublikowano w lokalnym tygodniku „Głos Mielecki”. Następnie publikował swoje wiersze w „Angorze”, „Gościu Niedzielnym”, „Niedzieli”, „Wizjerze Regionalnym”, „Wieściach Regionalnych”, „Nadwisłoczu”, „Ziemi Kolbuszowskiej”, „Więzi” oraz „Wstań”. Przez pewien czas pisał również felietony do mieleckiego „Wizjera Regionalnego” pod wspólnym tytułem Zderzenia z codziennością. Był autorem scenariuszy widowisk szkolnych, z których dwa opublikowane zostały w książce Zabawmy się w teatr (Kraków 2004 r.) Napisał również serię opowiadań Spotkania z panem Zygmuntem, które opublikowano w wychodzących przez krótki okres czasu pismach: „Dobry Tydzień” w Mielcu i „Gazecie Rzeszowskiej”, a także w „Korso Kolbuszowskim”. Był członkiem Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo”. Swoje utwory publikował w almanachach: Zanurzeni w słowie, Z podróży na wyspy słowa, W rytmie słowa oraz w mieleckich rocznikach literackich Artefakty. Skomponował wiele pieśni i piosenek religijnych (w większości dla dzieci), które były publikowane w miesięcznikach: „Promyczek Dobra”, „Promyk Jutrzenki”, „Anioł Stróż”, „Wieści Regionalne” oraz w kwartalniku „Nadwisłocze” i tygodniku „Niedziela”. Utwory te stanowiły repertuar parafialnego zespołu „Łódź Piotrowa”, którego był założycielem i kierownikiem. Był również autorem kolęd, z których kilka (wraz z innymi polskimi kolędami) zostało opublikowanych w śpiewniku Czy wybrałeś już drogę? wydanym w 2012 r. przez wydawnictwo „Muzo”. Na początku 2018 r. wydał książkę Gumowe pierogi zawierającą opowiadania satyryczne, felietony oraz anegdoty. W 2019 r. przeszedł na emeryturę, ale nie zrezygnował z działalności artystycznej. Współpracował z zespołem wokalnym „Venite”, dla którego pisał teksty i muzykę oraz pełnił funkcję akompaniatora. Prowadził też nadal zespół „Łódź Piotrowa”. Zmarł 30 IX 2022 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROBAK STANISŁAW, urodzony 1 IV 1935 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Jana i Zofii z domu Strycharz. Absolwent Technikum Hodowlanego w Środzie Wielkopolskiej, maturę zdał w 1953 r. Podjął pracę w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w Stanowicach (powiat Gorzów Wielkopolski), a następnie pracował w Państwowym Gospodarstwie Rolnym Cybinka (powiat Rzepin) i odbył zasadniczą służbę wojskową w Opolu (1956-1958). Powrócił w rodzinne strony i został zatrudniony w Powiatowym Związku Kółek Rolniczych w Mielcu jako instruktor rolny. W latach 1962–1968 pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako zootechnik w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa, a w latach 1968–1971 był kierownikiem plantacyjnym w mieleckiej Centrali Nasiennej. W 1969 r. ukończył studia na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. Kolejnymi miejscami jego pracy były: Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolnego w Boguchwale (inspektor, 1971-1975), Zasadnicza Szkoła Rolnicza w Borowej (nauczyciel, 1975–1981) i ponownie Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolnego (kierownik zespołu doradztwa rolniczego, 1981-1990). Dokształcał się, kończąc m.in. studia podyplomowe w zakresie organizacji i doradztwa rolniczego w Zakładzie Upowszechniania Postępu Akademii Rolniczej w Krakowie (1972), a następnie studia na Wydziale Ekonomiczno-Rolniczym SGGW w Warszawie, gdzie w 1981 r. otrzymał tytuł magistra pedagogiki rolniczej. W 1990 r. został wybrany radnym do Rady Gminy w Borowej i wójtem Gminy Borowa na kadencję 1990-1994. Zmarł 10 VIII 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
ROBOTNICZE CENTRUM KULTURY WSK „PZL-MIELEC” (RCK), według założeń organizacyjno-programowych: międzyorganizacyjna placówka upowszechniania kultury i oświaty o charakterze regionalnym, integrująca i inspirująca działalność kulturalno-oświatową na terenie Mielca i powiatu mieleckiego oraz równocześnie ośrodek poradnictwa pracy kulturalno-oświatowej dla wszystkich placówek upowszechniania kultury w mieście i powiecie. „Robotnicze” w nazwie było podkreśleniem roli klasy robotniczej w tworzeniu warunków dla rozwoju kultury i bezpośrednim udziale w wielu formach artystycznych i oświatowych. Postanowienie o przemianowaniu ZDK na RCK podjęły władze administracyjne i związkowe powiatu mieleckiego oraz kierownictwo WSK Mielec. Bazę i kadrę RCK stanowić miały: ZDK WSK, Powiatowa Poradnia Kulturalno-Oświatowa, Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna, Radiowęzeł Powiatowy, Osiedlowy Dom Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, Gminne Ośrodki Kultury, kluby i świetlice zakładowe i spółdzielcze, w tym Kluby RSW „Prasa-Książka-Ruch” i „Młodego Rolnika” (PZGS) na terenie powiatu. Fundusze na działalność pochodzić miały z WSK i innych zakładów pracy, budżetów rad narodowych i dochodów własnych. Funkcjonujące wówczas przepisy prawne uniemożliwiły jednak połączenie bazy, kadry i funduszy, dlatego ideę utworzenia jednego ośrodka zamieniono na ścisłe współdziałanie wymienionych placówek w realizacji wspólnego programu działalności kulturalno-oświatowej. RCK powołane zostało Zarządzeniem Dyrektora Przedsiębiorstwa WSK „Delta-Mielec” nr 68/74 z 3 X 1974 r. w sprawie przemianowania Oddziału Kulturalno-Oświatowego (AKO) na Robotnicze Centrum Kultury. Strukturę organizacyjną RCK tworzyły dyrekcja oraz działy: planowania i organizacji pracy, bibliotek i upowszechniania wiedzy, amatorskich zespołów artystycznych, organizacji imprez i usług kulturalnych i ekonomiczno-gospodarczy oraz radiowęzeł powiatowy. Dla celów opiniodawczych, doradczych i kontrolnych powołano Radę Programową. Statut podpisali przedstawiciele: Rady Zakładowej przy WSK Mielec, Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Mielcu, Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Rzeszowie, Dyrektor Naczelny WSK w Mielcu i Naczelnik Powiatu w Mielcu. Do połowy 1975 r. realizacja założonego programu na terenie powiatu przebiegała bez większych przeszkód. Zorganizowano m.in. powiatowy przegląd teatrów amatorskich, objęto opieką instruktorską najlepsze zespoły artystyczne: zespół pieśni i tańca w Radomyślu Wielkim i zespół teatralny w Grochowem oraz przeprowadzono cykl imprez z okazji Dni Książki Rolniczej (luty 1975 r.). Likwidacja powiatów i ich instytucji kulturalno-oświatowych (30 VI 1975 r.) oraz inne uwarunkowania administracyjne i społeczne (m.in. włączenie Radomyśla Wielkiego i Wadowic Górnych do woj. tarnowskiego i Padwi Narodowej do woj. tarnobrzeskiego, dążenie gmin do tworzenia własnych tradycji kulturalnych) spowodowały rozluźnienie więzi RCK z terenowymi placówkami kultury. W samym Mielcu działalność kulturalno-oświatowa RCK rozwijała się pomyślnie. W październiku 1992 r., ramach restrukturyzacji działalności pozaprodukcyjnej, WSK Mielec przekazała Robotnicze Centrum Kultury Gminie Miejskiej Mielec, a ta włączyła je w struktury Miejskiego Ośrodka Kultury. Tym samym nazwa RCK przestała oficjalnie funkcjonować.
ROCZNIK MIELECKI, cykliczna publikacja regionalna w postaci książki, przygotowywana i wydawana przez Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu od 1998 r. Redaktorem naczelnym jest od początku Jerzy Skrzypczak – zastępca dyrektora SCK ds. Muzeum Regionalnego w Mielcu.
*Rocznik Mielecki 1998, tom I, opracowanie zbiorowe pod redakcją Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 1998, stron 200, 400 egzemplarzy. Rozdziały: Artykuły – Zabytki, sztuka, architektura, historia, archeologia, Studia i materiały, Kultura, Z żałobnej karty.
*Rocznik Mielecki 1999, tom II, opracowanie zbiorowe pod red. Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 1999, stron 321. Rozdziały: Mielecki poczet kawalerów Orderu Virtuti Militari, Artykuły – Historia, zabytki, sztuka, architektura, archeologia, Studia i materiały, Kultura.
*Rocznik Mielecki 2000, tom III, opracowanie zbiorowe pod red. Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2000, stron 235. Rozdziały: Artykuły – Historia, zabytki, sztuka, architektura, archeologia, Studia i materiały, Z żałobnej karty, Listy do redakcji.
*Rocznik Mielecki 2001, tom IV, opracowanie zbiorowe pod red. Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2001, stron 374. Rozdziały: Artykuły – Historia, zabytki, sztuka, architektura, archeologia, Studia i materiały, Recenzje i omówienia, Listy do redakcji, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2002, tom V, opracowanie zbiorowe pod red. Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2002, stron 338. Rozdziały: Artykuły – Historia, Mielecki poczet kawalerów Orderu Virtuti Militari (część II), Zabytki, sztuka, architektura, Studia i materiały, Ze zbiorów Muzeum Regionalnego w Mielcu, Recenzje, omówienia, polemiki, Listy do redakcji, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2003, tom VI, opracowanie zbiorowe pod red. Janusza Pezdy, Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2003, stron 362. Rozdziały: Artykuły – Historia, Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari, Kultura i sztuka, Studia i materiały, Ze zbiorów Muzeum Regionalnego w Mielcu, Recenzje i omówienia, Listy do redakcji, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2004-2005, tom VII-VIII, opracowanie zbiorowe pod red. Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2006, stron 385. Rozdziały: Artykuły – Historia, Cykl: Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari oraz Kultura, Przyczynki i komunikaty, Studia i materiały, Recenzje i omówienia, Listy do redakcji, Ci co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2006, tom IX, opracowanie zbiorowe pod red. Jerzego Skrzypczaka i Jacka Tejchmy, Mielec 2007, stron 302. Rozdziały: Artykuły – Historia, Kultura, Przyczynki i komunikaty, Studia i materiały, Recenzje i omówienia, Listy do redakcji, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2007-2008, tom X-XI, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia, Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny) i Jacka Tejchmy, Mielec 2008, stron 346. Rozdziały: Artykuły – Historia, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Listy do Redakcji, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2009-2010, tom XII-XIII, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia, Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny) i Jacka Tejchmy, Mielec 2010, stron 344. Rozdziały: Artykuły – Historia, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Recenzje, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2011-2012, tom XIV-XV, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia, Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny) i Jacka Tejchmy, Mielec 2012, stron 380. Rozdziały: Artykuły – Historia, W 100. rocznicę powstania skautingu – harcerstwa w Mielcu 1911-2011, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Recenzje i omówienia, Listy do Redakcji, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2013-2014, tom XVI-XVII, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia, Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny) i Jacka Tejchmy, Mielec 2015, stron 328. Rozdziały: Artykuły – Historia, Cykl: Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Recenzje i omówienia, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2015-2016, tom XVIII-XIX, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia, Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny) i Jacka Tejchmy, Mielec 2016, stron 300. Rozdziały: Artykuły – Historia, Cykl: Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Recenzje i omówienia, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2017-2018, tom XVIII-XIX, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia i Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny), Mielec 2019, stron 341. Rozdziały: Zamiast wstępu. 20-lecie „Rocznika Mieleckiego”, Artykuły, Cykl: Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari, Przyczynki i komunikaty, Materiały, Recenzje i omówienia, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
*Rocznik Mielecki 2019-2020, tom XXII-XXIII, opracowanie zbiorowe pod redakcją Krzysztofa Haptasia i Jerzego Skrzypczaka (redaktor naczelny), Mielec 2021, stron 300. Wstęp, Rozdziały: Artykuły, Cykl: Mielecki Poczet Kawalerów Orderu Virtuti Militari, Materiały, Recenzje, Ci, co odeszli, Noty o autorach.
ROCZNIK ZIEMI MIELECKIEJ, publikacja regionalna w postaci książki, wydawana w Mielcu przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej. Pierwszy Rocznik ukazał się w 1971 r., a drugi w 1974 r. W zamyśle inicjatorów (członków Sekcji Wydawniczej TMZM) miał ukazywać się corocznie. Brak odpowiednich środków finansowych, kłopoty z papierem oraz rozbieżności w doborze materiału do publikacji wpłynęły jednak na decyzję o zaniechaniu jego przygotowywania i publikowania.
*Rocznik Ziemi Mieleckiej, opracowanie zbiorowe pod redakcją Władysława Witka, Mielec 1971, stron 146. Rozdziały: Artykuły i rozprawy, Materiały do dziejów regionu, Kronika wydarzeń kulturalnych.
*Rocznik Ziemi Mieleckiej, Z dziejów bibliotek, nauki i kultury ziemi mieleckiej, opracowanie zbiorowe pod redakcją Władysława Witka, Mielec 1974, stron 208. Rozdziały: Artykuły i rozprawy, Wspomnienia działaczy kultury, Twórczość, Wydarzenia kulturalne.
RODAK JÓZEF (ksiądz), urodzony 4 VII 1914 r. w Zalipiu koło Dąbrowy Tarnowskiej, syn Tomasza i Karoliny z domu Tryt. W Tarnowie ukończył gimnazjum oraz studia teologiczne i w 1939 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1939 r. pracował w Sędziszowie Małopolskim, a w 1943 r. został przeniesiony do parafii św. Mateusza w Mielcu. W okresie od września 1944 r. do marca 1945 r. znacząco przyczynił się do odrestaurowania kościoła św. Mateusza po zniszczeniach wojennych. 11 III 1945 r., już po odejściu frontu na zachód, został mianowany proboszczem w Wadowicach Dolnych w powiecie mieleckim. Doprowadził do odbudowania zniszczonego kościoła i innych obiektów parafialnych. Prowadził niezwykle bogatą działalność duszpasterską. Pełnił funkcje m.in. wizytatora nauki religii i notariusza dekanatu radomyskiego. Odznaczony EC i RM. Zmarł 20 XI 1978 r. Spoczywa na cmentarzu w Wadowicach Dolnych.
RODAK TADEUSZ (ksiądz), urodzony 13 XII 1932 r. w Biskupicach Radłowskich koło Radłowa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Radłowie. Po studiach teologiczno-filozoficznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1956 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Oleśnie (1956-1960) i parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (1960-1967). Od 12 XII 1967 r. pełnił funkcję proboszcza w Gawłuszowicach. Doprowadził do gruntownej rewaloryzacji zabytkowego kościoła św. Wojciecha z XVII w. oraz wybudowania kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej w Brzyściu (1985) i kościoła pomocniczego św. Józefa w Rożniatach (1997), a także nowej plebanii w Gawłuszowicach. Pełnił też funkcje w dekanacie baranowskim: notariusza, wicedziekana i dziekana. Otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości, odznaczony RM. Zmarł 11 I 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Biskupicach Radłowskich.
RODZINA, rzeźba plenerowa art. rzeźbiarza Marii Owczarczyk z Warszawy, wykonana z ceramiki w latach 1988-1989 w ramach urządzania Parku Wypoczynku i Kultury na Górze Cyranowskiej i ustawiona przy ul. Parkowej. Symbolizuje troskę młodych rodziców o nowo narodzone dziecko i rolę dziecka w umacnianiu więzi rodzinnych.
RODZINA, rzeźba plenerowa art. rzeźbiarza Sergiusza Tumaniana z Armenii, wykonana z metalowych rur w ramach II Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich Mielec-1979. Została ustawiona na zieleńcu pomiędzy ulicami H. Sienkiewicza i A. Kocjana. Symbolizuje rozwijającą się młodą rodzinę w środowisku przemysłowym.
RODZINA MIELECKA SZKIC HERALDYCZNO-GENEALOGICZNY, opracowanie rękopiśmienne Stanisława Oliszkiewicza-Kryczyńskiego, absolwenta Państwowego Gimnazjum Męskiego im. St. Konarskiego (1929). Powstało prawdopodobnie w latach 1928-1929. Wymienia nazwiska: Barańscy herbu Łodzia, de Bigot (Bigo), Boryńsy h. Korczak i h. Sas, Borzęccy h. Półkozic, Brodzcy h. Łodzia, Burzyńscy h. Trzywdar, Brożyna vel Brożynowicz h. Brożyna, Cichoccy h. Nałęcz, Czerscy h. Rawicz, Czyżowie vel Czyżewiczowie h. Drya, Dębiccy h. Gryf, Głowaccy h. Prus, Działowscy h. Prawdzic, Gołuchowscy h. Leliwa, Gołuscy h. Przegonia, Grzybowscy h. Prus, Gutteter vel Guttha(e)ter h. Gutthäter, Gwoździowscy, Hołowieccy h. Korczak, Jasińscy h. Topór, Jaworscy h. Kościesza, Jeżowscy h. Strzemie, Kaczorowscy h. Jelita, Kamińscy h. Topór, Karwaccy h. Łabędź, Kolesińscy vel Kolasińscy h. Kojeń i h. Radwan, Kolińscy h. Koliński, Kazanowie vel Kozanowie h. Rogala, Korczyńscy h. Sas, Kowalscy, Krymscy h. Sas, Kwiecińscy h. Gryf, Lenartowicz h. Pobóg, Danicz-Leyko h. Lubicz, Lucińscy h. Wczele, Madejścy vel Madeyscy h. Poray, Dunin-Markiewicz h. Łabędź, Mazaraki h. Newlin, Mazurkiewicz h. Pobóg, Mol-Molowscy h. Trzy Krety, Olszewscy h. Ślepowron, Perzyńscy h. Korab, Podolscy h. Nałęcz, Ryniewicze Zawołżańscy h. Leszczyc, Staniszewscy h. Pobóg, Stankiewicz h. Mogiła, Toczyńscy h. Habdank, Tomaszewscy h. Bończa, Twardziccy h. Drogosław, Zagórscy h. Ostoya, Zajączkowscy h. Drzewica. Niektóre z wymienionych nazwisk nie figurowały w spisach mieszkańców, ponieważ nosiły je kobiety przybyłe z innych miejscowości i po wstąpieniu w związki małżeńskie z mężczyznami związanymi z Mielcem przyjęły ich nazwiska.
ROGALA MICHAŁ, urodzony 26 IX 1889 r. w Trzcianie, powiat rzeszowski, syn Szymona i Anny. Po ukończeniu szkoły powszechnej wraz z rodziną wyjechał do Stanów Zjednoczonych AP. Absolwent Szkoły Gimnastyki i Sportów w Chicago. Przed I wojną światową powrócił w rodzinne strony. Brał udział w I wojnie światowej (1914-1918) w austriackim 40. pułku piechoty. Egzamin na nauczyciela szkoły średniej zdał na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1 IX 1919 r. do 30 X 1933 r. pracował jako nauczyciel gimnastyki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Jędrzejowie. W latach 1933-1939 i 1944-1945 prowadził gimnastykę, gry i zabawy w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. 1 X 1945 r. został przeniesiony do II Państwowego Gimnazjum im. Sobińskiego w Rzeszowie.
ROGOWSKI ANDRZEJ, urodzony 16 IX 1947 r. w Sichowie Dużym, pow. staszowski, syn Zygmunta i Heleny z domu Grudka. W 1966 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i zdał maturę. W tym roku został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku ślusarza przy regulacji pomp wtryskowych. W latach 1967-1969 odbył służbę wojskową w 6 PDPD w Oświęcimiu. Po powrocie do pracy w WSK pracował na Wydziale 30 jako technolog, samodzielny technolog, specjalista technolog, kierownik oddziału, zastępca kierownika wydziału i kierownik wydziału (do 30 XI 1988 r.). W 1979 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej Wydział Zaoczny i uzyskał tytuł magistra inżyniera urządzeń energetycznych. Od 1 XII 1988 r. do 30 IV 1999 r. pracował w służbach planistyczno-uruchomieniowych WSK i późniejszym ZL 15 jako organizator produkcji, kierownik sekcji i kierownik działu. 7 V 1999 r. został zatrudniony w nowo powstających Polskich Zakładach Lotniczych w dziale planistyczno-uruchomieniowym. Był pełnomocnikiem z ramienia dyrektora ds. produkcji przy wprowadzaniu Systemu Jakości ISO-9001. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia przeszedł na rentę 1 IV 2004 r. Udzielał się także w działalności społecznej, będąc w latach 1981-1984 członkiem Samorządu Pracowniczego WSK. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”.
ROGOWSKI JERZY KAZIMIERZ, urodzony 28 VII 1930 r. w Poznaniu, syn Kazimierza i Wandy z Pokojskich. W 1949 r. rozpoczął edukację lotniczą w OSL w Dęblinie. Uczył się latać zarówno na samolotach śmigłowych jak i odrzutowych. Uzyskał kwalifikacje pilota doświadczalnego I klasy i taką funkcję pełnił w czasie swej pracy w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym w Mielcu. Oblatywał różne typy samolotów produkowanych w WSK Mielec. Posiadał stopień podpułkownika. Jego pasją była akrobacja lotnicza, toteż wielokrotnie uczestniczył w pokazach lotniczych na terenie całego kraju. Szczególnym sentymentem darzył mielecki odrzutowiec TS-11 „Iskra”. Ogółem jako pilot latał ponad 5 tysięcy godzin. Zginął śmiercią lotnika 3 VI 1974 r. na lotnisku mieleckim w czasie pokazu lotniczego dla delegacji indyjskiej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim OOP.
ROGÓŻ JAN, urodzony 22 IX 1924 r. w Borzęcinie, pow. brzeski, syn Pawła i Salomei z domu Czuj. Od 1930 r. mieszkał z rodzicami w Chorzelowie koło Mielca. W 1937 r. ukończył szkołę powszechną w Mielcu. Obawiając się wywiezienia na przymusowe roboty do III Rzeszy, podjął pracę w Flugzeugwerk Mielec (zakłady lotnicze). W lipcu 1944 r. został wraz z rodziną przesiedlony w okolice rodzinnych stron nad Dunajcem. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej powrócił do pracy w mieleckiej wytwórni samolotów. W 1946 r. zdał egzamin czeladniczy w zawodzie ślusarza. W latach 1947-1951 uczęszczał do Liceum Mechanicznego w Dębicy i po zdaniu matury otrzymał nakaz pracy w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego na stanowisku kierownika transportu budowlanego w Mielcu. W 1953 r. został przeniesiony służbowo do Rzeszowa, gdzie pracował jako kierownik Zajezdni Bazy Transportu Przemysłowego. Z powodu braku mieszkania powrócił do Mielca i 1 III 1954 r. został zatrudniony w Zawodowej Szkole Metalowej MPM jako kierownik biura warsztatów szkolnych. Pracował także jako technolog i nauczyciel przedmiotów zawodowych. W 1967 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika, a w 1974 r. po odbyciu studiów pedagogicznych w WSP Rzeszów uzyskał tytuł magistra mechaniki. Od 1973 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. W 1983 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” oraz tytułem profesora oświaty. Zmarł 15 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROGÓŻ RENATA (po mężu KAPUŚCIŃSKA), urodzona 3 X 1966 r. w Borowej, pow. mielecki, córka Władysława i Janiny z domu Naprawa. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1985 r. Uprawianie lekkoatletyki rozpoczęła w szkole średniej. Początkowo brała udział w biegach przełajowych, a w 1982 r. za namową trenera Józefa Wójtowicza podjęła treningi w chodzie sportowym w LKS „Tęcza” Mielec i temu klubowi pozostała wierna do zakończenia kariery wyczynowej w 1990 r. Jej najważniejszymi osiągnięciami w chodzie sportowym były: *1983 – złoty medal na dystansie 3 km (bieżnia) w czasie Mistrzostw Polski LZS w Zielonej Górze; *1984 – brązowy medal na 5 km (bieżnia) w czasie XI Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Poznaniu, srebrny medal na 3 km (bieżnia) w czasie HMP Juniorów w Zabrzu, rekord Polski juniorów na 3 km (bieżnia) – 14:15,0 min., I miejsce na 5 km w zawodach o „Złote Buty Jana Kilińskiego” w Warszawie, uzyskanie klasy mistrzowskiej i awans do kadry narodowej, IV miejsce na 5 km w meczu Polska – RFN w Eschborn, I miejsce na 3 km w meczu Polska – Ukraina we Lwowie, I miejsce w ogólnopolskim rankingu juniorów w chodzie sportowym; *1985 – rekord Polski w kategorii do lat 19 w chodzie godzinnym – 11 669 m, srebrny medal na 5 km w OSM w Rzeszowie, II miejsce na 3 km w Ogólnopolskim Mitingu w Chodzie Sportowym w Mielcu; *1986 – najlepszy wynik w historii polskiego chodu sportowego na 5 km – 22:40 min. w Ruse (Bułgaria), złoty medal (mistrzyni Polski) na 10 km seniorów (49:20 min.) w czasie Mistrzostw Polski w Stalowej Woli, I miejsce na 5 km w lidze la w Krakowie, srebrny medal na 5 km w czasie Młodzieżowych MP w Poznaniu; *1987 – złoty medal na 5 km w czasie MMP w Białymstoku, IV miejsce na 10 km w meczu Polska – Norwegia w Oslo, I miejsce w V Mitingu Warszawy, I miejsce na 10 km w czasie Ogólnopolskiego Kryterium w Mielcu, *1988 – I miejsce na 10 km podczas Memoriału Gen. W. Sikorskiego w Mielcu i trzeci wyniki w historii polskich chodów na 10 km – 48:02. Ustanowiła następujące rekordy życiowe: 3 km (szosa) – 13:58 min. (Warszawa, 1986), 3 km (bieżnia) – 14:04 (Biała Podlaska), 5 km (b) – 23:37,44 (Kraków, 1988), 5 km (sz) – 22:40,0 (Ruse-Bułgaria, 1986), 10 km (b) – 50:52,2 (W-wa, 1985), 10 km (sz) – 48:02 ( Mielec, 1988). Ponadto w 1986 r. uzyskała uprawnienia instruktora lekkoatletyki i w latach 1987-1989 prowadziła zajęcia sportowe z młodzieżą. Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczęła własną działalność gospodarczą w Mielcu i prowadzi ją nadal.
ROGUCKI ANTONI, urodzony 18 VI 1909 r. w miejscowości Moraveč (Czechy), syn Stanisława i Serafiny z domu Kubiček. Absolwent gimnazjum we Lwowie, maturę zdał w 1929 r. Studia na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej ukończył w 1938 r. i powierzono mu kierownictwo budowy zakładów lotniczych w Mielcu – Cyrance. Stanowisko kierownika robót zajmował także w tejże fabryce w czasie okupacji hitlerowskiej, najpierw w firmie „K. Rudzki”, a następnie w niemieckiej firmie „A. Senft”. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) kierował pracami remontowymi obiektów zniszczonych w czasie wojny. W 1945 r. przeniósł się do pracy we Wrocławskiej Dyrekcji Odbudowy i m.in. restaurował zniszczone budynki zabytkowe oraz kierował budową Pawilonu Przemysłu na Wystawę Ziem Odzyskanych we Wrocławiu (1948). W następnych latach pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji związanych z budową wielkich zakładów przemysłowych w różnych częściach Polski, był m.in.: kierownikiem Zarządu Koksochemii w ZBP Nowa Huta (1950-1954), naczelnym inżynierem Kieleckiego Zjednoczenia Budownictwa Przemysłowego (1954-1956), dyrektorem Krakowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego (1956-1962) i dyrektorem naczelnym Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego „Petrobudowa” w Płocku (1962-1976). Był inicjatorem wprowadzenia wielu nowych technologii i udoskonaleń w zakresie organizacji pracy na budowach. Propagował „wielką płytę” w budownictwie mieszkaniowym. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej, m.in. w Polskim Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz Miejskiej Radzie Narodowej i Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Płocku. Po przejściu na emeryturę (1976) pracował do 1978 r. jako pełnomocnik Zjednoczenia „Centrum” oraz przewodniczył Wojewódzkiemu Komitetowi Frontu Jedności Narodu w Płocku. Odznaczony został m.in. Orderem Budowniczego Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Krzyżem Oficerskim OOP. Zmarł 3 XII 1983 r. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Powązkach w Warszawie.
ROGUZ JÓZEF SEBASTIAN, urodzony 16 IX 1940 r. w Padwi, pow. mielecki, syn Jana i Stanisławy ze Sroczyńskich. W 1957 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową i został zatrudniony w Tarnobrzeskiej Fabryce Obrabiarek w Tarnobrzegu, a 25 VIII 1958 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec na stanowisku ślusarza w Zakładzie Utrzymania Ruchu. W tych latach aktywnie pracował w organizacjach młodzieżowych (ZMW, ZHP, ZMS) i sportowych (działacz i zawodnik LZS Padew Narodowa). W latach 1960-1962 odbył zasadniczą służbę wojskową i ukończył Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu z licencją mechanika napraw lotniczych. Powrócił do WSK i pracował na stanowiskach: technologa, st. technologa, mistrza i st. mistrza. Kilkakrotnie uzyskiwał tytuł „Mistrza – wychowawcy młodzieży”. W tym czasie ukończył Technikum Mechaniczne MPC i zdał maturę (1966). W latach 70. pełnił funkcję kierownika Działu Socjalnego (Akcji Socjalnej) WSK. Przyczynił się wówczas do rozwoju bazy wypoczynkowej dla pracowników WSK i ich rodzin oraz wprowadził nowe formy wypoczynku, m.in. „wczasy pod gruszą”. Ponadto przewodniczył Zakładowej Komisji Mieszkaniowej WSK oraz był kierownikiem sekcji piłki siatkowej kobiet „Stali” Mielec. Na początku lat 80. pracował przez krótki czas na stanowisku kierownika Wydziału TMO w Zakładzie Utrzymania Ruchu, a następnie powierzono mu stanowisko kierownika działu w Oddziale Usług Agrolotniczych (WUA) w ramach Zakładu Socjalno-Produkcyjnego. Należał m.in. do SIMP i KTiR. Był autorem szeregu wniosków racjonalizatorskich. Udzielał się społecznie jako radny Miejskiej Rady Narodowej. Po przejściu mieleckiego Oddziału pod zarząd WSK PZL Warszawa-Okęcie (19 I 1982 r.) został przekazany służbowo do tego przedsiębiorstwa, a 1 XI 1982 r. mianowano go kierownikiem Oddziału. W 1983 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej (specjalność: systemy i urządzenia energetyczne) i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W latach 80. i 90. rozbudował bazę Oddziału w Mielcu i rozwinął jego działalność w kraju i na świecie, zwłaszcza na terenach Afryki (Sudan, Egipt – był tam przez pewien czas kierownikiem bazy remontowej) i Azji (Iran). W 1991 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu „Galaxy – Mielec Aviation Corporation” Sp. z o.o., firmy mającej m.in. remontować w Mielcu samoloty Boeing, ale po protestach części załogi O/ZUA do rozpoczęcia działalności nie doszło. 20 IX 1994 r. został mianowany dyrektorem ZUA z siedzibą w Mielcu i funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę 1 IX 2005 r. Został wybrany do Krajowej Rady Lotnictwa i jest nadal jej członkiem. W okresie kierowania ZUA wpłynął na rozwój polskich usług agrolotniczych na świecie. W ramach współpracy z Iranem współdziałał przy odnowie Cmentarza Polskiego – Dulab w Teheranie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” Złotą Odznaką ZZM, Srebrnym Odznaczeniem Janka Krasickiego, Złotą Odznaką Zasłużonego Pracownika Socjalistycznej Pracy, Złotą Odznaka Honorową Związku Polskich Spadochroniarzy, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Odznaka Zasłużonych dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Złotą Honorowa Odznaką ZMW, Złotą Odznaką Honorową LZS, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL” i Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” oraz Wyróżnieniem Honorowym „Błękitne Skrzydła” czasopisma „Skrzydlata Polska”. W 2010 r. został wybrany na wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera i sprawował tę funkcję do 2015 r. Jest jednym z inicjatorów utworzenia Klubu Miłośników Lotnictwa przy TMZM i jego prezesem oraz jednym z pomysłodawców i współorganizatorem „Spotkań Lotniczych Pokoleń” w Mielcu, a także V Zjazdu Agrolotników Mielec 21-22 X 2017 r., za co został uhonorowany „Herbem Województwa Podkarpackiego”. Współautor (z żoną Janiną) książki Stronice spisane przez życie.
ROJKOWICZ BOGDAN JÓZEF, urodzony 19 III 1958 r. w Tarnowie, syn Józefa i Elżbiety z domu Ciszek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. W tym roku był także finalistą Olimpiady Fizycznej. Studia na Wydziale Automatyki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 1983 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektronika. Pracę zawodową rozpoczął w 1984 r. w WSK „PZL-Mielec” jako konstruktor na Wydziale Narzędziowym. W 1985 r. przeniósł się do OBR SK Mielec i do 1990 r. pracował jako inżynier prowadzący próby w locie. W 1988 r. ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie (specjalność: systemy mikrokomputerowe w przemyśle maszynowym). W latach 1990-1996 był współwłaścicielem firmy TURBO S.C. w Mielcu. W 1991 r. wziął udział w założeniu Agencji Informacyjno-Reklamowej „AIR. PRESS” Sp. z o.o., przemianowanej z dniem 1 I 1999 r. na Agencję Wydawniczo-Reklamową „Korso” i został jej pierwszym prezesem Od 1996 r. był także prezesem Zarządu Hotel Polski Sp. z o.o. Uczestniczy w kreowaniu i organizacji licznych imprez i przedsięwzięć kulturalnych, m.in. „Miss Mielca”, „Mielczanin Roku”, „Sportowiec Roku” i „Piknik Country”. Ma także znaczący udział w prezentacji Encyklopedii miasta Mielca na łamach Tygodnika Regionalnego „Korso” i wydaniu książkowym tejże Encyklopedii. Był współzałożycielem i wiceprezesem Mieleckiej Izby Gospodarczej w latach 1993-1999. W ramach programu Overture w latach 1993-1995 był koordynatorem projektu CIBELE, wspomagającego powstanie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej. Po wykupieniu udziałów od wspólników jest jedynym właścicielem Agencji Wydawniczo-Reklamowej KORSO oraz prezesem i jedynym właścicielem spółki Hotel Polski. W posiadaniu spółki są: Hotel Polski i Karczma Polska oraz firma kateringowa ToMaTo.Od 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność w ramach firmy BRIDGEPOL, zajmującą się sprzedażą akcesoriów brydżowych online. W 2018 r. został współzałożycielem ogólnopolskiej spółki medialnej PBeM Sp. z o.o. i pełni funkcję jej prezesa. Od 2020 r. działa jako przewodniczacy komisji rewizyjnej w ogólnopolskim Stowarzyszeniu Mediów Lokalnych (dawniej: Stowarzyszenie Prasy Lokalnej). W 2015 r. kapituła plebiscytu „Mielczanin Roku” wyróżniła go tytułem „Super-Mielczanina”. Jego pozazawodową pasją pozostaje od wielu lat brydż sportowy. Był delegatem na zjazd Polskiego Związku Brydża Sportowego i współorganizatorem wielu zawodów brydża sportowego w Mielcu. Brał udział w rozgrywkach szczebla krajowego jako zawodnik drugoligowych klubów brydżowych. Wyróżniony Złotą Odznaką „Zasłużonego Działacza Brydża Sportowego”.Fascynują go Bieszczady, toteż w 2020 r. uruchomił portal informacyjny: wBieszczady.pl.
ROJKOWICZ MAŁGORZATA, urodzona 24 II 1962 r. w Mielcu, córka Józefa i Elżbiety z domu Ciszek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1981 r. Była finalistką Olimpiady Filozoficznej w 1979 r. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1988-1991 uczyła języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu, a następnie w Szkole Podstawowej nr 9. Od września 1991 r. pracowała w redakcji mieleckiego tygodnika „Korso”. Początkowo była dziennikarzem, a następnie sekretarzem redakcji, zaś od 2007 r. do 2012 r. pełniła funkcję redaktora naczelnego. Przez rok pracowała w gazecie „hej.mielec”, a następnie w 2013 r. została zatrudniona w Bibliotece SCK w Mielcu. W pracy dziennikarskiej zajmowała się różnymi problemami Mielca i jego subregionu. Ze szczególnym zainteresowaniem podejmowała tematy związane z powstaniem i rozwojem Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC, nie kryjąc się z pozytywnym stosunkiem do tego przedsięwzięcia i tworząc dlań przyjazny klimat na łamach gazety. Jest współautorką albumów: Euro-Park Mielec Specjalna Strefa Ekonomiczna 1995-2010, Mielec 2010 (z M.S. Graniczkowskim) i Lotnicza duma Mielca, Mielec 2013 (z M. Hoszowską i W. Madejem). Jej pozazawodową pasją jest brydż sportowy. Gra w zespole Owiewka – Hotel Polski Mielec (II i III liga). Uczestniczy z powodzeniem w ogólnopolskich i lokalnych turniejach brydża sportowego. Jest współorganizatorem ogólnopolskich Kongresów Brydżowych w Mielcu, organizowanych przez Hotel Polski.
ROJOWSKI LESZEK (ksiądz), urodzony 9 IX 1967 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Józefa i Czesławy z domu Skrzyniarz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1986 r. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1992 r., uzyskując tytuł magistra, a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Skrzyszowie i Mielcu (par. św. Mateusza, 1994-1995). W 1995 r. został skierowany na studia doktoranckie na Uniwersytecie św. Jana na Lateranie w Rzymie. W 1997 r. uzyskał licencjat, a w 2000 r. doktorat za rozprawę z dziedziny teologii pastoralnej: I consigli pastorali parrocchiali dal Concilio Vaticano alle sue attuazioni. Po powrocie do diecezji w 2000 r. pracował w parafii św. Jakuba w Tuchowie jako katecheta i kapelan szpitala, a następnie został przeniesiony do Tarnowa. Do 2006 r. pełnił funkcję wicedyrektora Caritas Diecezji Tarnowskiej. W latach 2003-2007 był członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej w Tarnowie. Od 2008 r. był prorektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie i prodziekanem Wydziału Teologicznego Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, wykładowcą teologii laikatu, teologii pastoralnej, teologicznych podstaw i historii działalności charytatywnej Kościoła. Tematami zainteresowań naukowych są: duszpasterstwo Kościoła, parafialne rady duszpasterskie i działalność charytatywna Kościoła. Ważniejsze publikacje: książka I consigli pastorali parrocchiali: dal Concilio Vaticano II alle sue attuazioni, Rzym 2001; Miłosierny i Sprawiedliwy. W kręgu Miłosierdzia Bożego, Tarnów 2016; Dzieje diecezji tarnowskiej , T. 5, Miłośnik Kościoła Bożego arcybiskup Jerzy Ablewicz, Tarnów 2016; Wydział Teologiczny Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (2004-2014), Tarnów 2014; artykuły w czasopiśmie naukowym „Tarnowskie Studia Teologiczne”: Doradcza kompetencja parafialnej rady duszpasterskiej, t. XXI/1-2 (2002), Parafialna rada duszpasterska w diecezji tarnowskiej przed Soborem Watykańskim II, t. XXII/1 (2003), Charytatywna działalność Caritas Diecezji Tarnowskiej (I). Sprawozdanie za lata 1990 -1993, t. XXVI (2007), Działalność Związku „Caritas” Diecezji Tarnowskiej w latach 1937-1939, XXIX/2 (2010), artykuły w pracach zbiorowych: 70 lat Caritas Tarnowskiej. Historia powstania, w: Przebóstwiać to co ludzkie. Księga pamiątkowa ku czci ks. biskupa W. Bobowskiego, red. S. Sojka, J. Stala, Tarnów 2007, Bł. Karolina Kózka – patronka Szkolnych Kół Caritas Diecezji Tarnowskiej, w: Zobowiązani do wiary. Po dwudziestu latach na drodze wyznaczonej przez Jana Pawła II (Tarnów, 9-10 VI 1987), red. J. Stala, J. Królikowski, Tarnów 2008, Caritas Kościoła w Tygodniu Miłosierdzia. Historia pierwszych przedwojennych Tygodni Miłosierdzia w diecezji tarnowskiej, w: Przestrzenie pracy socjalnej, red. J. Stala, Tarnów 2010. Ponadto opracował szereg haseł do Encyklopedii Tarnowa, Tarnów 2010 oraz opublikował liczne artykuły popularnonaukowe. Wygłosił szereg referatów na sympozjach naukowych, m.in. dla członków Rad Duszpasterskich Polonii Europy Zachodniej w Rzymie w 2010 r. W 2018 r. został proboszczem parafii św. Pawła Apostoła w Bochni i dziekanem dekanatu Bochnia Zachód.
ROJOWSKI MICHAŁ, urodzony 22 III 1908 r. w Woli Mieleckiej, syn Stefana i Katarzyny z domu Sokół. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. St. Konarskiego w Mielcu. Ukończył studia wyższe w zakresie budownictwa lądowego w Warszawie, uzyskując tytuł inżyniera. Po II wojnie światowej został mianowany dyrektorem naczelnym Państwowego Przedsiębiorstwa Budowlanego „Beton-Stal” w Warszawie. Firma ta uczestniczyła w latach 1948-1949 w odbudowie zniszczonej Warszawy, m.in. kościoła św. Anny i innych zabytkowych budowli: Pałacu Małachowskiego, Pałacu Sołtyka (Biskupów Krakowskich), Pałacu pod Blachą, kamieniczek przy ul. Senatorskiej, gmachów Corazziego przy ul. Rymarskiej, Rynku Mariensztackiego i kamieniczek na Mariensztacie oraz budowie części północnej trasy W-Z. W latach 50. brał udział w budowie Nowej Huty. Publikował artykuły na tematy budowlane, głównie w czasopiśmie „Przegląd Budowlany”. Zmarł 15 V 1960 r.
ROKICKI JERZY, urodzony 18 IX 1926 r. w Brześciu nad Bugiem (aktualnie Białoruś), syn Henryka i Janiny z Wasilewskich. Ukończył studia prawnicze. Od 15 X 1953 r. pracował jako zastępca prokuratora, w latach 1961-1970 był prokuratorem, a następnie pełnił funkcję wiceprokuratora Prokuratury Rejonowej w Mielcu. Wiele czasu poświęcał działalności politycznej i społecznej. Był członkiem Zrzeszenia Prawników Polskich i członkiem Zarządu Koła ZPP w Mielcu. Od 1956 r. pełnił funkcję przewodniczącego Powiatowego Oddziału Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego w Mielcu, a od 1975 r. był przewodniczącym Oddziału Miejskiego SKP w Mielcu. Także od 1956 r. działał jako prelegent Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Mielcu, a w latach 80. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Miejskiego TWP. W latach 70. i 80. był członkiem Komitetu Miejskiego PZPR. Przez 3 kadencje sprawował mandat radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Prawnego”, Złotą Odznaką TWP, Złotą Odznaką ZPP, Złotą Odznaką SKP i Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1987 r. Zmarł 15 VIII 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ROKITA JÓZEF (ksiądz), urodzony 20 IX 1913 r. w Mielcu, syn Franciszka i Antoniny z Wanatowiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1932 r. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1937 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Wietrzychowicach, Krużlowej, Siedlcach i Nawojowej oraz jako administrator w Żurowej. W 1958 r. został mianowany proboszczem w Gawłuszowicach. Odznaczony EC i RM. Zmarł 20 IV 1966 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ROKOSZ MICHAŁ MARCIN, urodzony 22 VIII 1936 r. w Żdżarach, syn Ludwika i Karoliny z Bartoszyńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Ropczycach, maturę zdał w 1954 r. Od 1 VIII 1954 r. na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w WSK Mielec – Wydział 43 jako planista technolog, a później kierował Sekcją Planowania Wydziału Produkcyjnego. Od 1 I 1983 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Wiele czasu poświęca na działalność społeczną. W latach 1993-2005 pełnił funkcję członka Rady Nadzorczej Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, w kadencji 1994-1998 był radnym Rady Miejskiej w Mielcu, a w latach 1996-2005 reprezentował mieleckich pszczelarzy jako członek Zarządu Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Rzeszowie. Aktualnie jest członkiem Rady Osiedla J. Kusocińskiego (trzecia kadencja) i prowadzi Klub Dyskusyjny Pszczelarzy w Rejonowym Kole Pszczelarzy w Mielcu. Prowadzoną do niedawna 100-pniową pasiekę pszczelą w Czajkowej przekazał synowi, ale nadal służy pomocą i doradą. Posiada tytuły mistrza i rzeczoznawcy pszczelarskiego. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Polskiego Związku Pszczelarskiego i Medalem Ks. Dr. Jana Dzierżonia „Za Zasługi dla Pszczelarstwa”. Zmarł 3 VII 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROKOSZ WOJCIECH, urodzony 20 IV 1977 r. w Mielcu, syn Juliana i Marii z domu Światowiec. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych (obecnie Zespół Szkół Plastycznych) z maturą w 1997 r. Studia na Wydziale Malarstwa (malarstwo sztalugowe, pracownia prof. Grzegorza Bednarskiego) Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie ukończył w 2003 r. z tytułem magistra. Ponadto został nagrodzony wyróżnieniem Rady Wydziału i medalem Rektora ASP. Jego praca „Krytyczna analiza wybranych pojęć poglądu estetycznego Stanisława Ignacego Witkiewicza” została opublikowana w „Zeszytach Naukowo Artystycznych ASP” w 2004 r. Od 2003 r. do 2014 r. pracował w Galerii AG w Krakowie, sprzedając dzieła sztuki polskich artystów. Ponadto angażował się w projektowanie graficzne i malarstwo. Od 2014 r. prowadzi własną działalność gospodarczą, m.in. tworzy prace malarskie wielkoformatowe i realizuje zadania związane z alpinizmem przemysłowym. (Specyfikę alpinizmu przemysłowego poznał w czasie studiów.) Na jego dotychczasowy dorobek twórczy składają się liczne prace z zakresu malarstwa sztalugowego i monumentalnego. M.in. współpracował przy realizacji murali w Warszawie, Łodzi i Krakowie. Szczególnie bliskie mielczanom są jego murale poświęcone tematyce związanej z Mielcem, zrealizowane na terenie osiedla Władysława Szafera w Mielcu na zlecenie Stowarzyszenia Odrodzony Mielec. Prace z zakresu malarstwa sztalugowego wystawiał m.in. na wystawie wybranych dyplomów studentów ASP Kraków (Pałac Sztuki w Krakowie, 2003), wystawie pokonkursowej „Konkursu na najlepszy dyplom ukończenia studiów w zakresie sztuk pięknych i projektowych o Nagrodę Prezydenta RP” (Muzeum Plakatu w Wilanowie, 2003/2004), wystawie pokonkursowej „II Ogólnopolskiego Konkursu im. M. Michalika na Obraz dla Młodych Malarzy” w 2004 r. (Galeria Miejska w Częstochowie, Instytut Polski w Sztokholmie, Muzeum ASP we Wrocławiu), wystawie indywidualnej (Poznańska Galeria Nowa w Poznaniu, 2006) oraz wystawie pokonkursowej 38. Biennale Malarstwa „Bielska Jesień” (BWA Bielsko-Biała, 2007). Otrzymał wyróżnienie honorowe w II Ogólnopolskim Konkursie im. M. Michalika na Obraz dla Młodych Malarzy w 2004 r.
ROLEK BRONISŁAW, urodzony 3 IX 1949 r. w Baranowie Sandomierskim, syn Dominika i Stefanii z domu Bernat. Mieszkał i wychowywał się w Domacynach, gmina Padew Narodowa. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową, a następnie zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu (1975). W latach 1966-1968 pracował na Wydziale 03 WSK Mielec jako ślusarz narzędziowy. W latach 1968-1970 odbył zasadniczą służbę wojskową w 6PDPD w Krakowie i Bielsku-Białej, a następnie powrócił do Mielca i pracował jako mechanik lotniczy na Wydziale 57 WSK Mielec. W 1972 r. został zatrudniony w Komendzie Miejskiej Milicji Obywatelskiej w Mielcu na stanowisku referenta Sekcji Operacyjno-Dochodzeniowej do Walki z Przestępstwami Kryminalnymi. W 1978 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Milicji Obywatelskiej w Szczytnie (kierunek prawno-administracyjny oraz ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego), uzyskując wykształcenie wyższe zawodowe i stopień podporucznika MO. Od 1 VII 1978 r. był inspektorem, a od 1 VIII 1980 r. kierownikiem Referatu Operacyjno-Dochodzeniowego d/w z przestępczością Gospodarczą KM MO w Mielcu. W 1982 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. 1 VII 1983 r. został mianowany zastępcą komendanta miejskiego MO, 1 X 1983 r. – zastępcą szefa Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Mielcu ds. Polityczno-Wychowawczych, a 1 X 1984 r. – zastępca szefa RUSW w Mielcu ds. MO. Po utworzeniu Policji od 1 VIII 1990 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta rejonowego Policji w Mielcu, a 16 X 1991 r. mianowano go komendantem rejonowym Policji w Mielcu i funkcję tę pełnił do 14 IV 1999 r. Po utworzeniu powiatów, w tym powiatu mieleckiego, krótko pełnił obowiązki komendanta powiatowego Policji w Mielcu. Z dniem 31 VIII 1999 r. przeszedł na emeryturę w stopniu młodszego inspektora. Poza pracą zawodową w latach 1966-1971 startował jako spadochroniarz Aeroklubu Mieleckiego w wielu zawodach spadochronowych, m.in. w Ogólnopolskim Nowoczesnym Pięcioboju Spadochronowym w Mielcu i V Spadochronowych Zawodach w Skokach do Wody, zorganizowanych przez Aeroklub Lubelski (III miejsce drużynowo). 26 X 1968 r. wziął udział w grupowym skoku spadochronowym zawodników Aeroklubu Mieleckiego z maksymalnej wysokości 5900 m, ustanawiając rekord Polski wynikiem 5100 m swobodnego spadania. Ogółem wykonał ok. 300 skoków. Ponadto przez szereg lat był członkiem Zarządu Rejonowego Ligi Obrony Kraju w Mielcu i FKS „PZL-Stal” Mielec. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 26 VI 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROLNA (ULICA), ulica miejska w północno-zachodniej części osiedla Cyranka. Rozpoczyna się od ul. Ślusarskiej przy linii kolejowej, biegnie pośród pól i prywatnych posesji do ul. Szybowcowej. Ma 653 m długości i utwardzoną nawierzchnię. Nazwę otrzymała 28 III 1973 r., po przyłączeniu Cyranki do Mielca. Nazwa ROLNA wiąże się z funkcją, jaką pełni od wielu lat.
ROMANIAK KRZYSZTOF STANISŁAW, urodzony 2 IV 1963 r. w Mielcu, syn Henryka i Teresy z domu Gradziuk. Uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Mielec (monter płatowców, 1981-1993) i Wytwórni Pojazdów „Melex” (monter wózków, 1993-2002), a od 2002 r. jest krajaczem metali w Firmie „TARAPATA” Sp. z o.o. Do Klubu Honorowych Dawców Krwi i PCK należy od 1992 r. Oddał 40 000 ml krwi (stan na 15 V 2011 r.). Za dotychczasową działalność został wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową PCK IV stopnia oraz Honorową Odznaką HDK III, II i I stopnia.
ROMANISZYN ADAM, urodzony w 1937 r. Od 1952 r. trenował boks, najpierw w ZS Kolejarz Wrocław, a później w Piekarach Śląskich. Walczył w wadze muszej. Do Mielca przybył w 1954 r. i podjął pracę w WSK Mielec. Zasilił bokserską sekcję Stali Mielec i w 1955 r. przyczynił się do awansu Stali do II ligi. Także w 1955 r. został mistrzem Polski juniorów w wadze muszej i awansował do czołówki krajowej. W 1958 r. wywalczył mistrzostwo Polski seniorów w wadze muszej. Jako reprezentant Polski walczył w meczach międzypaństwowych z ZSRR, Węgrami i RFN. W 1959 r. wyjechał z Mielca i startował w barwach Błękitnych Kielce (ekstraklasa). Boksując w kieleckiej drużynie dwukrotnie został mistrzem Polski w boksie (waga musza i kogucia). Zmarł 26 VII 2012 r. Pochowany na cmentarzu w Cedzynie.
ROMANOWSKI LESZEK ANDRZEJ, urodzony 1 VI 1952 r. w Jarosławiu, syn Stanisława i Marii z domu Filip. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. W latach 1967-1992 pracował w WSK Mielec, kolejno w Zakładzie Silnikowym, Zakładzie Aparatury Paliwowej, Ośrodku Badawczo Rozwojowym, ponownie Zakładzie Aparatury Paliwowej i Elektrociepłowni. Studiował na Politechnice Krakowskiej, uzyskując w 1977 r. tytuł inżyniera mechanika, a następnie na Politechnice Rzeszowskiej (nauczanie w zawodzie, specjalność nauczycielska), otrzymując w 1985 r. tytuł magistra. Był autorem 15 wniosków racjonalizatorskich w zakresie doskonalenia produkcji silnikowej i aparatury wtryskowej oraz narzędzi. Od 1992 r. do 1998 r. pracował w firmie PROMUS Ruda Śląska – Export Skoda Volkswagen. W 1998 r. powrócił do pracy w Mielcu, najpierw w Fabryce Butli „Cyltec”, a od 1999 r. w Kirchhoff Polska i tam pracuje nadal. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W latach młodzieńczych należał do ZSMP. Od 1 IV 1975 r. do 29 II 2000 r. był członkiem Klubów Honorowych Dawców Krwi przy WSK Mielec, Promus i Kirchhoff, oddając łącznie 27 400 ml krwi. Ponadto przez wiele lat był działaczem Kół PCK i TPD przy WSK Mielec. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową PCK IV i III stopnia, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Medalem im. H. Jordana i Brązowym Odznaczeniem im. J. Krasickiego.
ROMANOWSKI STANISŁAW, urodzony 4 XI 1925 r. w Pistyniu, woj. stanisławowskie, syn Marcina i Weroniki z domu Hajłałowicz. W maju 1943 r. został wywieziony przez Niemców do obozu pracy w Berlinie (numer obozowy – 6763). W maju 1945 r. został wyzwolony przez Armię Radziecką. Po powrocie do kraju zatrudniono go w Fabryce Traktorów i Maszyn Rolniczych w Strzelcach Opolskich jako tokarz. W sierpniu 1946 r. został powołany do służby wojskowej w 37 PAL 8 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W okresie od 2 III do 20 VII 1947 r. brał udział w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią w rejonie Sanoka i został ranny w nogę w Jabłonce koło Baligrodu. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej otrzymał stopień kaprala i został dowódcą drużyny zwiadu, a we wrześniu 1948 r. – podoficerem zawodowym. Od 1 X pełnił funkcje z-cy dowódcy plutonu zwiadu, a w 1949 r. został szefem szkoły podoficerskiej. W 1951 r. ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. Od X 1951 r. do IX 1962 r. pełnił służbę zawodową jako dowódca plutonu w 92 pułku piechoty 30 DP (później 26 pp 9 DP, 40 PAL 9 DP) w Jarosławiu. Dowodzone przez niego zespoły artyleryjskie zdobywały dwukrotnie I miejsce w Zawodach Centralnych (1954, 1961). W tym czasie (1955) ukończył Wyższą Szkołę Artylerii w Toruniu. Kolejnymi etapami służby zawodowej były: praca w WKR w Bielsku Podlaskim (1962-1963) WKR w Nisku (1963-1967), a następnie w PSzW w Mielcu jako kierownik sekcji w stopniu majora (1967-1973). Współpracował z PCK w propagowaniu honorowego krwiodawstwa wśród poborowych oraz z LOK w zakresie szkolenia kierowców. Ze względu na stan zdrowia w 1973 r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej. W latach 1974-1976 pełnił funkcję zastępcy komendanta OHP w Mielcu, a od X 1976 r. do końca czerwca 1983 r. pracował w przedsiębiorstwie „Polgaz” w Mielcu na stanowisku st. inspektora d/s wojskowych i ochrony przemysłu. 1 VII 1983 r. przeszedł w stan spoczynku. Posiadał stopień podpułkownika. W czasie pracy zawodowej angażował się politycznie i pełnił społecznie funkcje partyjne, a po zakończeniu służby wojskowej należał do organizacji społecznych: Klub Oficerów Rezerwy, ZBŻZ, ZIW i ZBoWiD oraz udzielał się w działalności Komitetu Osiedlowego Dziubków. Wyróżniony m.in.: Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową „Zasłużony Działacz ZIW”, Odznaką Honorową PCK IV stopnia i Medalem Pamiątkowym „100-lecia Polskiego Ruchu Robotniczego”, Złotą Odznaką OHP i Brązowa Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”. Zmarł 7 IX 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROMAŃCZUK JULIAN, urodzony 7 XI 1928 r. w Arcis Sur Aube (Francja), syn Stanisława i Feliksy z domu Gozdal. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1955 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. W latach 60. pełnił funkcję ordynatora Oddziału Dziecięcego Szpitala Powiatowego w Mielcu. Był także kierownikiem Poradni Dziecięcej. Prowadził systematyczne dokształcanie podległej kadry, przyczyniając się do podniesienia poziomu pediatrii w Mielcu. W latach 1965-1966 wykładał pediatrię w Liceum Medycznym w Mielcu. Przez wiele lat był sekretarzem i przewodniczącym mieleckiego Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Ponadto przez kilka kadencji był radnym PRN w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Pracownik Służby Zdrowia” i wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 5 X 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROMAŃCZUK WOJCIECH, urodzony 19.02.1973 r. w Ignacpolu, syn Eugeniusza i Krystyny z domu Rozbicka. Absolwent Liceum Lotniczego z maturą w 1992 r. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych w Dęblinie, kierunek – pilotaż śmigłowców (1996 r.) i Szkołę Lotnictwa Wojsk Lądowych Fort Rucker w USA (2003 r.). Służył w 25. Brygadzie Kawalerii Powietrznej i pełnił w niej funkcję Zastępcy Dowódcy 7 Dywizjonu Lotniczego, a następnie służył w Dowództwie Wojsk Specjalnych w Krakowie. W czasie służby wojskowej uzyskał uprawnienia pilota klasy mistrzowskiej oraz pilota doświadczalnego I klasy. Ma także licencję śmigłowcowego pilota zawodowego CPL(H) z uprawnieniami pilota doświadczalnego. Dotychczasowy (do IX 2012 r.) bilans nalotu na śmigłowcach – 2210 godzin na W-3, Mi-2, Mi-8 i Mi-17. Posiada stopień podpułkownika. Uczestniczył w misjach wojskowych w Iraku i Czadzie, pełniąc funkcję Dowódcy Polskiej Grupy Lotniczej. Wyróżniony prestiżowym tytułem Pilot Roku Sił Zbrojnych RP w 2006 r. W dn. 03.IX 2012 r. Sergei Sikorsky, ambasador honorowy firmy Sikorsky Aircraft, w czasie Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach, wręczył jemu oraz Dariuszowi Daszewskiemu dokumenty uprawniające do testowania produkowanych w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu śmigłowców S-70i Black Hawk (to drugi i trzeci tego typu certyfikat dla polskiego pilota). Otrzymał także pamiątkowy medal potwierdzający przyjęcie w poczet pilotów doświadczalnych firmy Sikorsky Aircraft. W 2013 r. zwyciężył w plebiscycie Lotnicze Orły i otrzymał tytuł Człowieka Roku 2012 w kategorii „Śmigłowce”.
ROMAŃCZUK WRZESŁAW, urodzony 12 VI 1957 r. w Mielcu, syn Juliana i Zofii z domu Cheba. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. M. Kopernika w Krakowie ukończył z wyróżnieniem w 1982 r. i uzyskał tytuł lekarza medycyny. Od października tego roku rozpoczął staż podyplomowy w Zespolonym Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. Z dniem 1 X 1983 r. podjął pracę w Klinice Pediatrii Instytutu Medycyny Klinicznej w Rzeszowie, a po jej rozwiązaniu w Oddziale Dziecięcym Szpitala Wojewódzkiego nr 2 w Rzeszowie na stanowiskach: mł. asystenta, asystenta i st. asystenta. Był także jednym z organizatorów Wojewódzkiej Poradni Gastroenterologii Dziecięcej z Pracownią Endoskopii w 1984 r. i został jej dyrektorem. W 1986 r. uzyskał specjalizację I stopnia, a w 1992 r. specjalizację II stopnia (obie z pediatrii). Po studiach doktoranckich na Wydziale Lekarskim AM im. M. Kopernika w Krakowie 24 XI 1989 r. otrzymał stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy doktorskiej: Próby różnicowania i postępowanie lecznicze w zmianach chorobowych jelita grubego u dzieci. W dalszej działalności naukowo-badawczej ukierunkował się na szeroko pojętą patologię przewodu pokarmowego u dzieci i młodzieży. W latach 1994-1995 pełnił obowiązki dyrektora Szpitala Wojewódzkiego nr 2 w Rzeszowie, a po wygraniu konkursu został mianowany dyrektorem tego Szpitala na kadencję 1995-2000. W 1999 r. powołano go na stanowisko konsultanta regionalnego w dziedzinie zdrowia publicznego oraz do zespołu programującego budowę strategii województwa podkarpackiego. Od 1 IX 2000 r. był pełnomocnikiem dyrektora naczelnego Instytutu Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie ds. restrukturyzacji oraz kontaktów z Ministerstwem Zdrowia i z Kasami Chorych. W 2002 r. habilitował się w Instytucie „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie (rozprawa Odległa ocena stanu klinicznego pacjentów z czynnościowymi zaparciami stolca. W tym roku został także profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego na Uniwersytecie Rzeszowskim. Znacząco przyczynił się do utworzenia Instytutu Pielęgniarstwa i Położnictwa na tej uczelni i od 1 IV 2004 r. do śmierci w dniu 31 XII 2004 r. był jego dyrektorem. W ciągu całej pracy zawodowej nieustannie doskonalił swoje kwalifikacje zawodowe. Poza wymienionymi studiami uczestniczył w wielu szkoleniach i kursach naukowych w kraju (m.in. Warszawa, Kraków) i poza jego granicami (Londyn, Sydney, Sztokholm, Los Angeles, Iowa City, Winston-Salem). W 1994 r. jako jedyny pediatra z Polski, po przeprowadzonym konkursie ogólnoświatowym, uczestniczył w programie naukowym „The Young Clinician-Scientist Program” w Los Angeles. W 1995 r. został członkiem Stowarzyszenia Menadżerów Opieki Zdrowotnej (STOMOZ), a następnie przewodniczącym Oddziału w Rzeszowie i członkiem Zarządu Głównego. Brał także udział w wielu kongresach i zjazdach naukowych krajowych i zagranicznych, m.in. w Rzymie, Amsterdamie, Atenach, Madrycie, Barcelonie, Kairze, Sydney, Auckland, Los Angeles, Tampere i Salonikach. Był członkiem szeregu towarzystw naukowych, m.in.: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii i Sekcji Gastroenterologii Dziecięcej PTP (członek Zarządu Głównego), Grupy Endoskopowej PTG-E, Polskiego Towarzystwa Alergologicznego oraz jednym z członków-założycieli Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci. Wchodził w skład Komitetu Naukowego czasopisma „Pediatria Współczesna. Gastroenterologia, Hepatologia i Żywienie Dzieci” oraz Rady Naukowej miesięcznika „Standardy Medyczne”. Organizował lub był współorganizatorem wielu sympozjów na temat gastroenterologii dziecięcej, zebrań naukowo-szkoleniowych, konferencji i cyklicznych kursów na temat opieki medycznej w Polsce oraz sympozjów naukowych, odbywających się w Rzeszowie. Opublikował ponad 80 prac naukowych, m.in. w czasopismach specjalistycznych: „Wiadomości Lekarskie”, „Materia Medica Polona”, „Pediatria Polska”, „Przegląd Pediatryczny”, „Gastroenterologia Polska”, „Problemy Chirurgii Dziecięcej”, „Polski Tygodnik Lekarski”, „The Turkish Journal of Pediatrics” i „Hybridoma”. Czynnie uczestniczył w procesie wprowadzania reformy ochrony zdrowia w Polsce, pracując w grupach roboczych i zespołach konsultantów. Pomagał w organizacji społecznych imprez charytatywnych na rzecz dzieci oraz udzielał się w Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy. Był współzałożycielem rzeszowskiego Komitetu Obrony Praw Dziecka. Wyróżniony m.in.: Nagrodą Miasta Rzeszowa w dziedzinie nauki i techniki II stopnia w 1994 r., Nagrodą „Gwóźdź Sezonu 95” w kategorii Osobowość Roku „Gazety Wyborczej – Gazeta w Rzeszowie”, Odznaką „Przyjaciel Dziecka” i Medalem im. Prof. Jana Glatzla oraz pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 31 XII 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Rzeszowie. Rada Miejska w Rzeszowie nadała jednej z ulic patronat Wrzesława Romańczuka.
ROMAŃSKI DANIEL, urodzony 3 I 1956 r. w Strzelinie, syn Leonarda i Czesławy z Wasiewiczów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego p.w. św. Augustyna w Warszawie, maturę zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i w 1981 r. uzyskał absolutorium. Od 5 X 1981 r. do 28 II 1995 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” m.in. jako kierownik sekcji i kierownik Działu Sprzedaży. W ramach restrukturyzacji WSK od 1 III 1995 r. do 22 X 1998 r. pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” na stanowiskach: kierownika Działu Sprzedaży, kierownika Służby Koordynacji ds. Sprzedaży i Marketingu i pełnomocnika Zarządu ZL ds. sprzedaży. 23 X 1998 r. został prezesem Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu. Znacząco przyczynił się do zorganizowania tej nowej firmy i pomyślnie przeprowadził ją przez pierwsze trudne lata funkcjonowania. W rankingu pisma „Polish Export Review” i Wydawnictwa BWB Wiedza, ogłoszonym 3 VII 2001 r., Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. zajęły 77 miejsce w rentowności największych firm obecnych na rynku polskim. Zginął tragicznie w katastrofie lotniczej w Puerto Cabello (Wenezuela) 12 VII 2001 r. w czasie pełnienia obowiązków służbowych. Odznaczony pośmiertnie Złotym Krzyżem Zasługi. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROMBOWSKI ALEKSANDER (pierwsze nazwisko: ROSENBERG), urodzony 21 II 1899 r. w Mielcu, syn Eugeniusza Rosenberga i Magdaleny z domu Zemel (Semel?). Uczęszczał do I Gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w I Gimnazjum w Rzeszowie w 1921 r. W latach 1917-1918 służył w 32 pułku strzelców austriackich. W latach 1921-1925 studiował historię, literaturę, język polski i pedagogikę na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Lwowskim. Od 1925 r. do 1937 r. pracował jako nauczyciel, m.in. w gimnazjach w Łomży, Częstochowie, Łodzi i Kielcach, od X 1937 r. do III 1938 r. był inwentaryzatorem zbiorów – archiwistą w Miejskim Muzeum Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów w Łodzi, a następnie prawdopodobnie pracował w redakcji „Głosu Porannego” w Łodzi. Nie ma też pewności, co do jego losów w czasie II wojny światowej. Przebywał wtedy na terenach ZSRR i prawdopodobnie pracował jako magazynier w Samarsku koło Rostowa nad Donem, nauczyciel w obwodzie rostowskim (do 1943 r.) i wartownik w fabryce trykotaży w Tbilisi (1944-1945). Ponadto w latach 1945-1946 działał w Związku Patriotów Polskich w Tbilisi i pełnił funkcję jego sekretarza. Do Łodzi powrócił w 1946 r. i zmienił nazwisko z Rosenberg na Rombowski. Został zatrudniony w Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej (1946-1947) i nauczyciel historii w Miejskim Gimnazjum dla Dorosłych. W 1948 r. przeniósł się do Wrocławia i tam pracował kolejno w Archiwum Państwowym, Bibliotece Uniwersyteckiej i Muzeum Historycznym Miasta Wrocławia. W 1947 r. uznano mu dyplom nauczycielski z UJ jako równoznaczny z dyplomem magistra historii, a w 1950 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy Ze studiów nad polskością okolic Wrocławia. W 1956 r. otrzymał tytuł docenta i został zatrudniony w Bibliotece Głównej Uniwersytetu Wrocławskiego jako samodzielny pracownik naukowy. Był też wykładowcą w Katedrze Bibliotekoznawstwa UW. 1 X 1962 r. przeniósł się do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, gdzie otrzymał stanowisko docenta przy Katedrze Historii Polski na Wydziale Filologiczno-Historycznym. W 1964 r. wybrano go na przewodniczącego Wydziału I Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz nadano tytuł profesora nadzwyczajnego. Wiodącymi problemami jego badań naukowych w latach powojennych była historia Śląska, a zwłaszcza kultura polska na Śląsku. Opublikował szereg prac historycznych, m.in.: Ludycje wiesne. Zabytek literatury ludowej z połowy XVI w., Wrocław 1953, Nauka języka polskiego we Wrocławiu (koniec wieku XVI – połowa wieku XVIII), Wrocław 1960, Z historii szkolnictwa polskiego na Śląsku. Byczyna-Kluczbork-Wołczyn (od połowy wieku XVI do połowy wieku XVIII), Katowice 1960, liczne artykuły z zakresu języka i literatury XIX i XX w. w czasopismach łódzkich (od 1929 r.), a po wojnie – artykuły na temat historii polskiej kultury na Śląsku w naukowych periodykach śląskich. Zmarł 28 IV 1965 r. Spoczywa na cmentarzu w Opolu-Półwsi.
RONDO IM. KPT. JERZEGO DĘBICKIEGO, zbudowane w ciągu ul. Wolności – drogi wojewódzkiej nr 875, u zbiegu ulic: Władysława Szafera i Powstańców Warszawy, na granicy osiedli: Wolności, Kazimierza Wielkiego, W. Szafera i Smoczka. Uchwałą Rady Miejskiej nr LII/518/2022 w Mielcu z dnia 29 IX 2022 r. otrzymało patronat Jerzego Dębickiego.
Patron: Dębicki Jerzy (1929-2020), harcerz, członek Szarych Szeregów AK w czasie okupacji hitlerowskiej, członek Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego (Wolność i Sprawiedliwość – WiS) w latach 1945-1951, aresztowany i więziony w latach 1951-1956, absolwent Politechniki Krakowskiej, pracownik WSK i OBR SK Mielec, jeden z konstruktorów samochodu „Mikrus”; w latach 90. XX w. doprowadził do odzyskania rodzinnej księgarni (w 1950 r. została zabrana E. Dębickiemu i upaństwowiona), prezes Koła Światowego Związku Żołnierzy AK w Mielcu. (Szerzej w haśle: DĘBICKI JERZY).
RONDO IM. BRONISŁAWA GREISSA, zbudowane w 2015 r. w ciągu drogi wojewódzkiej nr 985 (Nagnajów – Baranów Sandomierski – Mielec – Dębica), na skrzyżowaniu ul. Dębickiej z obwodnicą miasta Mielca, na terenie osiedla Rzochów. Uchwałą nr XLIX/489/2018 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 22 czerwca 2018 r. otrzymało patronat Bronisława Greissa.
Patron: Greiss Bronisław (1884-1959), w latach 1916-1946 kierownik szkoły w Rzochowie, inicjator wielu przedsięwzięć gospodarczych i społecznych w Rzochowie, poseł na Sejm RP w latach 1922-1927, organizator tajnego nauczania w czasie okupacji hitlerowskiej. (Szerzej w haśle: GREISS BRONISŁAW.)
RONDO IM. LESZKA DEPTUŁY, rondo u zbiegu ulicy Legionów i Alej Jana Pawła II w Mielcu, w pobliżu mostu na rzece Wisłoce. Uchwałą nr XXI/172/2012 Rady Miejskiej z dnia 24 maja 2012 r. otrzymało imię Leszka Deptuły.
Patron: Deptuła Leszek (1953-2010), mieszkaniec Mielca, lekarz weterynarii w Wadowicach Górnych. Członek Polskiego Stronnictwa Ludowego, m.in. prezes Zarządu Powiatowego w Mielcu, wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Marszałek województwa podkarpackiego w kadencji 2002-2006. Wniósł znaczący wkład w rozwój województwa, powiatu mieleckiego i Gminy Wadowice Górne. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. uzyskał mandat poselski. Zginął w katastrofie samolotu rządowego pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r. w drodze na uroczystości w Katyniu z okazji 70. rocznicy zbrodni NKWD na polskich oficerach. W katastrofie tej zginął m.in. prezydent RP Lech Kaczyński i żona Maria Kaczyńska oraz przedstawiciele różnych instytucji i partii politycznych – łącznie 96 osób. (Szerzej o Leszku Deptule w odrębnym haśle.)
RONDO IM. ROMANA DMOWSKIEGO, zbudowane w 2005 r. w ciągu drogi powiatowej (ul. H. Sienkiewicza) na skrzyżowaniu z drogami gminnymi publicznymi (ul. R. Traugutta i S. Padykuły), na terenie osiedla Borek. Uchwałą nr XLIX/490/2018 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 22 czerwca 2018 r. otrzymało patronat Romana Dmowskiego.
Patron: Dmowski Roman (1864-1939), polityk, mąż stanu, współzałożyciel i przywódca Narodowej Demokracji, ideolog polskiego nacjonalizmu. Jeden z głównych twórców niepodległego państwa polskiego w 1918 r. W 1919 r. reprezentował Polskę na konferencji pokojowej w Paryżu i zabiegał o przywrócenie Polsce m.in. Górnego Śląska, Pomorza z Gdańskiem, Warmii i Mazur, Litwy oraz części Białorusi i Ukrainy. Wspólnie z Ignacym Paderewskim podpisał w imieniu Polski traktat wersalski (28 VI 1919 r.) Był posłem na Sejm (1919-1922) i ministrem spraw zagranicznych (1923). Autor ważnych książek politycznych, m.in.: „Niemcy, Rosja i kwestia polska” (1908), „Polityka polska i odbudowanie państwa polskiego” (1925), „Kościół, naród, państwo” (1927) oraz „Świat powojenny i Polska” (1931), a także powieści (pod pseudonimem Kazimierz Wybranowski): „W połowie drogi” (1931) i „Dziedzictwo” (1931).
RONDO IM. NSZZ „SOLIDARNOŚĆ”, zbudowane w 2017 r. w ciągu drogi powiatowej (al. E. Kwiatkowskiego), na skrzyżowaniu z drogą gminną publiczną (ul. Przemysłowa), na terenie osiedla Cyranka. Uchwałą nr XLIX/491/2018 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 22 czerwca 2018 r. otrzymało patronat Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.
Patron: NSZZ „Solidarność” – ruch społeczno-polityczny, powstały w 1980 r., przeciwstawiający się władzy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jego początkiem były strajki w WSK Mielec i na terenie Lubelszczyzny w lipcu 1980 r., które zostały wsparte strajkami na Wybrzeżu w sierpniu 1980 r. i strajkami na terenie całej Polski. Po długich negocjacjach 10 XI 1980 r. NSZZ „Solidarność” został zarejestrowany. Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981 r.), internowaniu kilku tysięcy działaczy oraz delegalizacji „S” – Związek przez kilka lat działał w postaci działającego w podziemiu zdecentralizowanego ruchu społecznego. Odrodzenie centrali „S” nastąpiło w latach 1987-1988, a w kwietniu 1989 r. ponownie zalegalizowano NSZZ „Solidarność”. Zdecydowane zwycięstwo kandydatów NSZZ „S” w wyborach parlamentarnych (4 VI 1989 r.), samorządowych (V 1990 r.), Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich (XII 1990 r.) i powołanie rządu Tadeusza Mazowieckiego zapoczątkowały głębokie przemiany ustrojowe Polski. (Szerzej w oddzielnym haśle: SOLIDARNOŚĆ.)
RONDO IM. ROTMISTRZA PILECKIEGO, rondo na skrzyżowaniu ulic Powstańców Warszawy i Zygmuntowskiej oraz wjazdu do galerii Navigator. Patronat rotmistrza Witolda Pileckiego otrzymało uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu nr XXII/218/2016 z dnia 23 VI 2016 r.
Patron: WITOLD PILECKI herbu Leliwa (1901-1948) to jeden z najodważniejszych Polaków w czasach okupacji hitlerowskiej i pierwszych latach powojennych. Był rotmistrzem kawalerii Wojska. W czasie okupacji hitlerowskiej był współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej, a później żołnierzem Armii Krajowej. Dobrowolnie dał się złapać i wywieźć do hitlerowskiego obozu zagłady w Auschwitz. Tam organizował tajny ruch oporu oraz sporządzał raporty o ludobójstwie w obozie. Uciekł z obozu i wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie nie ujawnił się i zbudował siatkę wywiadowczą dla władz emigracyjnych. W 1947 r. został aresztowany i bestialsko torturowany w śledztwie przez funkcjonariuszy UB. 15 III 1948 r. został skazany na karę śmierci i rozstrzelany. W 1990 r. Wojskowy Sąd Najwyższy uwolnił go od stawianych oskarżeń. W 2006 r. prezydent RP Lech Kaczyński przyznał mu pośmiertnie Order Orła Białego, a w 2013 r. minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak pośmiertnie awansował go na stopień pułkownika.
RONDO IM. STALI MIELEC, rondo na skrzyżowaniu ulicy Kazimierza Jagiellończyka z ulicą dojazdową do wiaduktu i ulicą dojazdową do dworca autobusowego i supermarketu TESCO. Patronat Stali Mielec otrzymało uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu Nr LI525/2018 z dnia 27 IX 2018 r.
Patron ronda: Powstały w 1939 r. Klub Sportowy Stal Mielec (pod nazwą PZL Mielec) zasłużył się dla Mielca wieloma sukcesami międzynarodowymi i krajowymi. Wychował grono olimpijczyków (w tym również medalistów olimpijskich), rekordzistów i reprezentantów Polski oraz mistrzów Polski. Szczególnie ważnymi osiągnięciami były: mistrzostwo Polski w piłce nożnej w 1973 r. i 1976 r. oraz zdobycie Pucharów Polski przez piłkarzy ręcznych i siatkarzy. Sportowe sukcesy Stali spopularyzowały Mielec w kraju i poza jego granicami.
RONDO PORUCZNIKA EDMUNDA KRÓLA, rondo w ciągu ulic: Wolności, Partyzantów i Dąbrówki. Na wniosek rodziny, na sesji w dn. 3 XI 2021 r. uchwałą Rady Miejskiej nr XXXVIII/394/2021 otrzymało patronat porucznika Edmunda Króla.
Patron ronda: Edmund Król (1911-1986) był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r., podporucznikiem, a następnie porucznikiem w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. Brał udział w walkach o Tobruk i pod Ain El Gazala (tam został ranny), a później m.in. o Monte Cassino. Dowodził 1 kompanią 3 batalionu m.in. w czasie zdobycia wzgórza Santo Stefano koło Ankony i wziął do niewoli 70 jeńców (za ten czyn otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i awans na stopień porucznika) i przy zdobywaniu Monte Trebbio. Od 1947 r. do 1976 r. pracował w mieleckich zakładach pracy, m.in. jako główny księgowy. (Obszerniejszy biogram patrona tego ronda znajduje się w I tomie niniejszej „Encyklopedii”.)
RONDO ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH, powstało jako pierwsze rondo w Mielcu, u zbiegu ulic: J. Kilińskiego, S. Staszica i (od 2005 r.) Al. Jana Pawła II. Początkowo okazało się za małe, aby usprawnić ruch kołowy, toteż przy przebudowie ul. J. Kilińskiego zostało znacznie powiększone. Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 18 lipca 2014 r. otrzymało nazwę: Rondo Żołnierzy Wyklętych. W 2020 r. zostało wyremontowane (wraz z częścia ul. J. Kilińskiego).
ŻOŁNIERZE WYKLĘCI to żołnierze podziemia antykomunistycznego w Polsce po II wojnie światowej. Przeciwstawiali się sowietyzacji i podporządkowywaniu się Polski Związkowi Radzieckiemu. Działali na terenie niemal całego kraju. Wg szacunkowych obliczeń było ich 120 – 180 tysięcy. Na terenie powiatu mieleckiego najbardziej znanymi były oddziały Aleksandra Rusina „Rusala” i Wojciecha Lisa „Mściciela”. Opór podziemia komunistycznego został złamany w latach 50. Ocenia się, że zginęło lub zostało zamordowanych na podstawie wyroków sądowych kilkanaście tysięcy osób, a dalsze kilkadziesiąt tysięcy było prześladowanych. Określenie „Żołnierze Wyklęci” pojawiło się po raz pierwszy w tytule wystawy „Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r.”, którą eksponowano w 1993 r. na Uniwersytecie Warszawskim.
ROSA WALERIAN, 24 X 1944 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Pracował na stanowisku kierownika Referatu Ogólnego do 1946 r., a w pierwszym kwartale 1947 r. pełnił obowiązki starosty powiatowego. Po objęciu funkcji starosty przez Bronisława Rogalskiego (7 III 1947 r.) odszedł z pracy w Starostwie i wyjechał z Mielca. Dalsze losy są nieznane.
ROSAK-MATUSZEWSKI ANDRZEJ JAN, urodzony 24 XI 1947 r. w Złotowie, syn Stanisława i Jadwigi z Janisławskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Sanoku (specjalność: eksploatacja i naprawa samochodów), maturę zdał w 1968 r. W tym samym roku został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Mielec jako mechanik silnikowy w hamowni, ale po kilku miesiącach został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Służył przez 2 lata w jednostce wojskowej w Szczecinie, a następnie powrócił do Mielca i pracował w Dziale Technicznym Oddziału PKS (1970-1976). W latach 1976-1980 był zastępcą kierownika bazy firmy Trans-Bud Mielec. W 1980 r. powrócił do PKS i pracował jako kierowca, a w 1986 r. przeniósł się do Spółdzielni Turystycznej „Gromada”, także na stanowisko kierowcy. Po zmianach przepisów o prowadzeniu działalności gospodarczej w 1990 r. założył własną Agencję Turystyczną „Erbus” i równocześnie prowadził Punkt Agencyjny ST „Gromada” przy ul. L. Staffa 2. Ukończył kurs pilota wycieczek turystycznych w Rzeszowie. W 1994 r. przekazał córce (Marzenie Tabor) firmę, ale pozostał kierownikiem AT „Erbus”. Jest organizatorem wycieczek krajowych i zagranicznych oraz innych form turystyczno-rekreacyjnych i sportowych, m.in. corocznych Mistrzostw Mielca w Narciarstwie.
ROSENBEIGER ALAN, urodzony 20 III 1981 r. w Mielcu, syn Roberta i Jolanty z domu Swół. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 2000 r. Jako uczeń był finalistą wojewódzkiej olimpiady przedmiotowej z wiedzy o społeczeństwie nt. „Chrześcijaństwo a świat współczesny”. Studiował na Wydziale Stosunków Międzynarodowych (specjalność – integracja europejska) Krakowskiej Szkoły Wyższej im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Krakowie i w 2005 r. uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w firmie Kamax SA. Mielec jako trener, a następnie inspektor jakości i administrator (X 2000 r. – X 2007 r.). Od X 2007 r. do I 2011 r. pracował na wyspie Jersey na stanowiskach: Team Leader w dziale wysyłki, Team Leader w dziale przyjmowania towaru i administrator, a w okresie I – VI 2011 r. – HR Team Leader odpowiedzialny za rekrutację i szkolenia, logistykę i wyniki oraz obsługę programu do magazynowania towarów. Powrócił do Polski i od II 2012 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku kierownika Biura Promocji i Informacji. Jest odpowiedzialnym m.in. za tworzenie wizerunku powiatu mieleckiego, koordynatorem ds. dostępności i koordynatorem ds. bezpieczeństwa teleinformatycznego. Jego pasją pozazawodową są szachy. (Szkolił się i grał w szachy od dzieciństwa.) W rywalizacji szachowej odniósł wiele znaczących sukcesów. Ważniejsze osiągnięcia: *1993 r. – Indywidualne Mistrzostwa Polski juniorów U12 w szachach (Grudziądz) – 4. miejsce; *1994 r. – IMP Juniorów U14 w szachach szybkich (Teofilów) – złoty medal i mistrz Polski; *1996 r. – Drużynowe MP juniorów (Żagań) – brązowy medal; *1998 r. DMP juniorów (Rowy) – brązowy medal. W latach 2009 – 2011 reprezentował Jersey w zawodach drużynowych i wziął udział w Turnieju Małych Państw Europejskich w Andorze (2009 r.) oraz w Olimpiadach Szachowych w Chanty – Mansyjsku (Rosja, 2010 r.) i Stambule (Turcja, 2012 r.). W związku z trudną sytuacją piłkarskiego klubu PGE FKS Stal Mielec wymyślił i zorganizował zrzutkę „Robię to #DlaStali Mielec” i pozyskał dla klubu ponad 200 000 zł. Akcja ta została uznana za Wydarzenie Roku w Plebiscycie Tygodnika Regionalnego Korso.
ROSNER DAWID (1810-1886), urodzony i wychowany w Mielcu. Ukończył studia lekarskie i specjalizował się w chirurgii. Był lekarzem dóbr hrabstwa Sanguszków, lekarzem sądowym i więziennym. W 1867 r. został wybrany do pierwszej po autonomii galicyjskiej Rady Miejskiej w Tarnowie. Honorowy Obywatel Miasta Tarnowa.
ROSNER IGNACY JULIUSZ, urodzony 1 I 1865 r. w Krakowie, syn Antoniego i Amelii z Ohrensteinów. Absolwent Gimnazjum św. Anny w Krakowie z maturą w 1882 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1887 r. uzyskał tytuł doktora praw. Od czasów studenckich angażował się politycznie w środowisku konserwatystów. Pracę zawodową rozpoczął bezpośrednio po studiach w Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich w Krakowie. W 1889 r. zrezygnował z pracy i przez dwa lata uzupełniał studia na uniwersytetach w Berlinie i Lipsku. Powrócił do Krakowa i pracował w kancelarii adwokackiej dr. Karola Pieniążka. Był też członkiem redakcji pisma „Czas” oraz współpracował z pismem „Świat”. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Ministerstwo Wyznań i Oświaty w Wiedniu (1893-1895, komisarz, wicesekretarz i radca), Prezydium Rady Ministrów w Wiedniu (1895-1899), Ministerstwo ds. Galicji (1899-1911). W 1911 r. został wybrany do Rady Państwa XII kadencji (1911-1918) z okręgu wyborczego nr 23 (Mielec – Tarnobrzeg). Po wybuchu I wojny światowej wziął udział w utworzeniu Naczelnego Komitetu Narodowego i był jego działaczem. Opowiadał się za odzyskaniem niepodległości przez Polskę w sojuszu z Austro-Węgrami. Wszedł w skład Tymczasowej Rady Stanu (styczeń 1917 r.) i był jej członkiem do upadku Austro-Węgier. Wyróżniony m.in. austro-węgierskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Leopolda. W II Rzeczypospolitej początkowo był dziennikarzem, a od 1920 r. redaktorem naczelnym „Kuriera Polskiego”. Jako zwolennik Józefa Piłsudskiego poparł przewrót majowy w 1926 r. i założył prosenacyjny „Nowy Kurier Polski”. Zmarł 23 III 1926 r. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
ROTH KARL, urodzony w 1811 r. na terenie Czech. Urzędnik austriacki, prawdopodobnie pierwszy naczelnik ( c.k. starosta) powiatu mieleckiego. Urzędował w Mielcu w latach 1853 (1855?)-1867. Był raczej pozytywnie nastawiony do społeczeństwa miasta i powiatu. Nie mieli doń pretensji m.in. mieleccy uczestnicy powstania styczniowego 1863-1864. Zmarł 27 V 1867 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
ROWY MELIORACYJNE, sztuczne cieki wodne zbudowane w celu odwadniania lub nawadniania terenu. Na terenie Mielca największymi z nich są: Ługi na osiedlu Borek, Trześń Główna na osiedlach Rzochów i Wojsław, Trześń Mała na osiedlach Wojsław, Smoczka, Cyranka i Mościska, Wojsławski na osiedlu Wojsław i Złotnicko-Berdechowski na osiedlach Cyranka i Borek.
ROYAL STAR AERO (OŚRODEK SZKOLENIA LOTNICZEGO), został utworzony w 2003 r. przez fascynującą się lotnictwem dyrekcję firmy ROYAL-STAR (powstała w 1995 r., jest uznaną firmą w branży chłodniczej i instalacyjnej). Prowadzi działalność szkoleniową na lotnisku w Mielcu przy ul. Kosmonautów. Szkoli na licencję pilota samolotowego: liniowego ATPL (A), turystycznego PPL (A) i zawodowego CPL (A), w zakresie uprawnień do lotów według wskazań przyrządów IR (A), uprawnień do pilotowanie samolotów wielosilnikowych tłokowych MEP (L) i samolotów do MTOW 5700 kg, uprawnień na typ samolotu An-2, uprawnień motoszybowiec turystyczny TMG oraz uprawnień do lotów kontrolowanych VFR i lotów nocnych VFR, a także wznowienia licencji i uprawnień samolotowych. Przeprowadza okresowe KTP i KWT. Prowadzi także szkolenia na instruktora pilotażu: ogólnego FI (A), według wskazań przyrządu (IRI) i na samolotach wielosilnikowych tłokowych z załogą jednoosobową. Współpracuje z lotniskiem w Rzeszowie (m.in. nauka podejść ILS, VOR, LOC i NDB). Dotychczas wyszkolono kilkuset pilotów i instruktorów. W 2013 r. do licznej listy certyfikatów dołączyła Certyfikat Przewoźnika Lotniczego (AOC). Uczestniczy w pokazach lotniczych, m.in. zaprezentowano się na pokazach lotniczych z okazji 75-lecia Przemysłu Lotniczego w Mielcu (17 VIII 2013 r.). W 2014 r. wprowadziła usługę aerotaxi – taksówkę powietrzną na zamówienie.
ROZENBAJGIER EDWARD, urodzony 30 XI 1924 r. w Haczowie koło Krosna, syn Władysława i Katarzyny z domu Rozenbajgier. Absolwent Liceum Handlowego w Strzyżowie, maturę zdał w 1947 r. W tym roku został zatrudniony w Kopalni Węgla Kamiennego w Nowej Rudzie jako rachmistrz, a później kontroler zarobków. W latach 1952-1954 pracował w Krośnieńskim Przedsiębiorstwie Skupu Surowców Włókienniczych i Skórzanych w Krośnie na stanowisku zastępcy głównego księgowego, a w latach 1954-1960 był pracownikiem księgowości Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Naftowego w Ustrzykach Dolnych. W 1960 r. został przeniesiony do organizowanego Zakładu Eksploatacji Ropy „Partynia” z siedzibą w Mielcu na stanowisko starszego ekonomisty w Dziale Inwestycji, a w 1963 r. powierzono mu funkcję zastępcy głównego księgowego. W nowo powstałym w 1967 r. Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego „Mielec” w Mielcu objął funkcję kierownika Działu Księgowości, a w latach 1972-1976 był głównym księgowym. Po likwidacji w 1976 r. PKN w Mielcu podjął pracę w Kombinacie Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie – Zakład Produkcji Materiałów Budowlanych (później Zakład Robót Budowlanych) na stanowisku głównego księgowego. W latach 1981-1989 pracował w Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Mielcu także jako główny księgowy i w 1989 r. przeszedł na emeryturę. Angażował się także do działalności społecznej. W latach 1972-1975 był ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu, a w latach 1976-1978 członkiem Kolegium ds. Wykroczeń przy Urzędzie Miejskim w Mielcu. Pasjonował się filatelistyką. Od 1970 r. był członkiem Koła PZF nr 38 w Mielcu, a następnie jego sekretarzem i przewodniczącym zarządu. Opracował szereg zbiorów, m.in.: „Lata ofiar, krwi i grozy”, „Polski przemysł naftowy”, „Na szlaku pielgrzymek Jana Pawła II po Ojczystej Ziemi”, „Mielec w filatelistyce” oraz „Królowie i książęta polscy”. Na wystawach międzynarodowych i krajowych otrzymywał za nie medale i wyróżnienia. Publikował artykuły w prasie filatelistycznej. Był członkiem Klubu Seniora „Złota Jesień” przy SDK MSM w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową PZF oraz Odznaką „100 Lat Polskiej Filatelistyki”. Zmarł 10 XII 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ROZWÓJ PRZESTRZENNY MIASTA, ze względu na uwarunkowania zewnętrzne, najczęściej niezależne od samych jego mieszkańców, odbywał się skokowo. Teren miasta Mielca, wyznaczony przez jego założycieli Jana i Bernardyna w akcie lokacyjnym w 1470 r., wynosił prawdopodobnie około 6,95 km2. Granicą miasta od zachodu była rzeka Wisłoka. Od północy graniczyło ono ze Złotnikami (w tym Borek) oraz Cyranką (wówczas Nowa Góra). Od wschodu jego sąsiadem była Smoczka, a od południa Wojsław. Pierwsza zabudowa powstała przy rynku i ulicach doń przyległych, a zwłaszcza przy ulicy prowadzącej do zamku i do kościoła parafialnego. Taka sytuacja utrzymywała się przez blisko 400 lat, mimo rosnącej ciasnoty. Jeszcze w połowie XIX w. zabudowa miejska od strony północnej kończyła się przed Błoniami (dziś ta granica biegłaby ulicą S. Staszica i Al. Jana Pawła II), od strony wschodniej przy drodze do Tarnobrzega i Sandomierza (dziś to ul. H. Sienkiewicza), a od południa w okolicach kościoła św. Mateusza i ulicy biegnącej od kościoła w kierunku wschodnim (dziś jest to ul. Jędrusiów). Na pozostałym terenie rozciągały się pola uprawne i błonia, na których wypasano bydło. Impulsami do rozbudowy miasta były podniesienie go do rangi siedziby powiatu (1853) i oddanie do użytku linii kolejowej Dębica-Nadbrzezie ze stacją w Mielcu (1887). Przy nowo powstałej ul. T. Kościuszki wybudowano siedziby władz i urzędów (Rada Powiatowa, Sąd Powiatowy) oraz wiele okazałych prywatnych domów (willi), głównie mieleckiej inteligencji. Przy ulicach prowadzących w kierunku stacji budowali natomiast właściciele firm produkcyjnych, handlowych i usługowych. Wtedy też coraz większą rolę zaczęły odgrywać ulice Kolejowa i Cyranowska, biegnąca od torów kolejowych w kierunku Cyranki. Ulica T. Kościuszki otworzyła nowe możliwości budowania, a po wytyczeniu kilku ulic wybiegających od niej w kierunku wschodnim (dziś są to ul.: Lwowska, Zacisze, G. Narutowicza i S. Moniuszki) już w pierwszych latach XX w. pojawiły się pierwsze domy. Kiedy zaś przy ul. J. Kilińskiego wybudowano okazały gmach gimnazjum, a obok bursę, wkrótce i ten zakątek miasta stał się placem budowy nowych domów. Dodać należy, że po wielkim pożarze Mielca w 1900 r. Rada Miejska wprowadziła zakaz budowania domów drewnianych w śródmieściu i surowo go przestrzegała. Rezultatem tego konsekwentnego działania była murowana zabudowa Rynku i jego rejonu. Przykład ten działał pozytywnie i zdecydowana większość mielczan budowała odtąd domy murowane. Przy odleglejszych starych ulicach dominowały nadal domy drewniane, a ostatnie z nich możemy jeszcze dziś oglądać przy ulicach: Legionów, J. Sobieskiego, Wąskiej, Nowy Rynek, T. Kościuszki i H. Sienkiewicza. Dalszą rozbudowę miasta spowodowała budowa Polskich Zakładów Lotniczych na pobliskich terenach wsi Cyranka i pilna konieczność zakwaterowania pracowników, których liczba rosła z dnia na dzień. Projekt budowy osiedla fabrycznego PZL WP-2 na terenach dawnych pól mieszczańskich dochodzących do Góry Cyranowskiej, opracowany przez Biuro Projektowe Wojskowego Funduszu Kwaterunkowego w Warszawie i zatwierdzony w 1937 r., realizowano w fantastycznym (jak na tamte czasy) tempie. Do września 1939 r. wybudowano kilkanaście bloków mieszkalnych. Dostosowując miasto do nowych warunków funkcjonowania, Zarząd Miejski miasta Mielca sporządził w 1938 r. „Plan inwestycyjny”, a w jego ramach ujął m.in. zadanie: „…5) sporządzenie podstawowych pomiarów i planu zabudowania m. Mielca”. Realizację tych planów przerwała II wojna światowa. Po wojnie powrócono do koncepcji rozwoju fabryki i osiedla fabrycznego, a w dalszej kolejności – rozwoju całego miasta. W 1949 r. przekształcono Polskie Zakłady Lotnicze PPW – Zakład nr 1 na Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego, tworząc możliwości do znacznego rozszerzenia dziedzin produkcji. W 1951 r. w pracowniach „Miastoprojektu” w Warszawie opracowano „Ogólny plan zagospodarowania miasta”, co stanowiło podstawę do planowej rozbudowy Mielca. Odtąd intensywnie rozbudowywano osiedle WSK z pełną infrastrukturą, a 26 VI 1957 r. WSK przekazała MRN administrację tego osiedla. Od 1958 r. rozpoczęła funkcjonowanie Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa. Pierwszy wybudowany przezeń blok mieszkalny oddano do użytku w 1961 r., a w latach 60. i 70. powstało duże osiedle bloków mieszkalnych pomiędzy ulicami: L. Staffa, J. Kusocińskiego i P. Skargi (później osiedle M. Kopernika). Równocześnie od 1956 r. Powiatowa Rada Narodowa zatwierdzała plany zagospodarowania kolejnych osiedli, a uchwały te były początkiem rozpoczęcia planowej zabudowy danego terenu. Tak powstawały kolejno: osiedle domów jednorodzinnych „za laskiem” (od 1956 r., później ODJ i os. Kazimierza Wielkiego), osiedle domów jednorodzinnych w rejonie ul. Obrońców Westerplatte (od 1960 r.), osiedle Cyranka-Południe w rejonie ul. K.K. Baczyńskiego (od 1970 r.) oraz osiedle domów jednorodzinnych w rejonie ulic M. Reja, 1 Maja i Konfederackiej, a także osiedle Dziubków (od 1972 r.). Intensywny rozwój zabudowy Mielca doprowadził na początku lat 70. do niemal kuriozalnej sytuacji. Oto na terenie 6,95 km2, przeznaczonym na miasto przez jego pierwszych właścicieli, Jana i Bernardyna w 1470 r., mieszkało ponad 27 tysięcy ludzi (3 860 osób na 1 km2!), a główny czynnik miastotwórczy (WSK) znajdował się poza jego granicami administracyjnymi. W 1973 r., na wniosek Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, niemal trzykrotnie powiększono powierzchnię miasta – do 20,89 km2, rozszerzając jego granice o całą wieś Cyrankę, teren WSK „PZL”, część wsi Złotniki z Borkiem i część wsi Wojsław. W 1974 r. zatwierdzono: „Plan realizacyjny osiedla wielorodzinnego MSM w rejonie ulic A. Kędziora i K. Pułaskiego” (aktualnie osiedle S. Żeromskiego) i „Plan realizacyjny osiedla wielorodzinnego MSM Borek pomiędzy ulicami H. Sienkiewicza i J. Kilińskiego” (dziś osiedle Lotników) oraz rozpoczęto budowę tych osiedli. Pilna konieczność dostosowania zagospodarowania Mielca do intensywnej zabudowy kolejnych terenów spowodowała, że w 1979 r. zatwierdzono nową edycję „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca”, opracowaną przez Wojewódzkie Biuro Planowania Przestrzennego w Rzeszowie Zespół w Mielcu. W 1984 r. zatwierdzono miejscowe plany szczegółowego zagospodarowania przestrzennego (mpszp) zespołu osiedli Smoczka, osiedla jednorodzinnego Borek i osiedla w rejonie ulic Zacisze i G. Narutowicza. Nieustanny i dynamiczny rozwój miasta oraz odważne plany dalszej jego rozbudowy spowodowały starania władz miasta o kolejne powiększenie obszaru miasta. Uzyskano pozytywną decyzję władz państwowych i z dniem 1 I 1985 r. powierzchnia Mielca wzrosła do 47,36 km2, po przyłączeniu miejscowości: Mościska, Smoczka, Wojsław i Rzochów. W 1989 r. zatwierdzono mpszp „Mielec-Michalina”. Na początku lat 90. narastający kryzys w WSK „PZL-Mielec” znacząco wpłynął na spowolnienie tempa rozbudowy miasta. Drastycznie spadła ilość budowanych bloków wielorodzinnych, ale powstawało coraz więcej domów jednorodzinnych o ciekawej architekturze. M.in. konieczność dostosowania zagospodarowania przestrzennego miasta do nowych uwarunkowań ustrojowych i trendów w budownictwie spowodowała, że w dniu 9 XI 1994 r. Rada Miejska zatwierdziła nowy miejscowy plan ogólny (mpo), a także mps „Śródmieście-Centrum” i „Śródmieście-Południe”. Przez kolejnych kilka lat sytuacja w budownictwie mieszkaniowym nie ulegała większym zmianom. W 1998 r. uchwalono miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (mpzp) „Mielec – Osiedle-Mościska”, a w 1999 r. mpzp Specjalnej Strefy Ekonomicznej „EURO-PARK Mielec”. W pierwszych latach XXI w. powstało osiedle domów wielorodzinnych na zachodnim zboczu Góry Cyranowskiej. Dla umożliwienia dalszego rozwoju budownictwa jednorodzinnego uchwalono mpzp „Wolności-Lwowska” (2001) oraz zmiany w mpo dla terenów budownictwa mieszkaniowego na terenach Smoczki (2002) i Wojsławia (2003). Zaowocowało to budowami wielu domów jednorodzinnych w rejonach ulic: Wolności, Smoczka, Królowej Jadwigi, Witosa i Wojsławskiej. W związku z dynamicznym rozwojem Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC, Rada Miejska w Mielcu kilkakrotnie zmieniała uchwalony 8 VII 1999 r. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego SSE „Euro-Park Mielec”. Były to uchwały podejmowane na sesjach: 31 V 2001 r., 11 IV 2005 r., 11 I 2008 r., 17 V 2011 r. i 1 XII 2011 r. Ponadto od 2003 r. uchwalano kolejne miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (lub zmiany mpzp) dla umożliwienia rozwoju poszczególnych fragmentów Mielca: zmianę Miejscowego Planu Szczegółowego „Śródmieście Miasta Mielca” w rejonie cmentarza parafialnego (27 XI 2003 r.), MPZP terenu budownictwa mieszkaniowego i usług przy ul. W. Witosa (27 XI 2003 r.), MPZP „Smoczka C” dla terenu położonego w rejonie ulic W. Witosa, Wolności i św. Kingi (29 VI 2006 r.) oraz zmiana tego planu (9 IX 2009 r.), MPZP w rejonie ulic Wolności i Królowej Jadwigi (28 IX 2006 r.), MPZP dla terenu położonego w południowej części osiedla Cyranka (21 VIII 2008 r.), MPZP „Osiedle Michalina” (5 XI 2008 r.), MPZP „Osiedle Szafera” (5 XI 2008 r.), MPZP dla terenu zabudowy mieszkaniowej w osiedlu Rzochów, w rejonie ul. Podleśnej (11 II 2010 r.), MPZP dla terenu przy zbiegu al. E. Kwiatkowskiego i ul. Przemysłowej (28 VIII 2012 r.), MPZP dla terenu położonego przy ul. Powstańców Warszawy, MPZP dla terenu potencjalnego zagrożenia powodzią, przyległego do projektowanego wału przeciwpowodziowego oraz części obszaru rozproszonej zabudowy mieszkaniowej osiedli J. Kilińskiego i T. Kościuszki (20 XII 2012 r.). Po uchwaleniu planów w tych rejonach rozwinęło się budownictwo mieszkaniowe i usługi (w mniejszym stopniu). W 2013 r. uchwalono MPZP dla terenu położonego pomiędzy ulicami: S. Staszica, J. Lelewela, Nowy Rynek, Wąska i H. Sienkiewicza (12 IX), a w 2017 r. – MPZP w rejonie ul. Partyzantów (9 VI) oraz MPZP dla terenu pomiędzy obszarem przemysłowym na osiedlu Wojsław, torami kolejowymi, osiedlem mieszkaniowym przy ul. Inwestorów i obwodnicą miasta (28 XI). W „Raporcie o stanie Gminy Miejskiej Mielec” w 2019 r. podano, że powierzchnia miasta Mielca, według dokładnych obliczeń, wynosi 46,8891 km2.
ROŻDŻEŃSKI JÓZEF, urodzony 15 XII 1898 r. w Krakowie. Uczęszczał do gimnazjum oraz ukończył dwa kursy handlowe. Od 1916 r. jako żołnierz Legionów Józefa Piłsudskiego brał udział w I wojnie światowej. Po powołaniu do życia Wojska Polskiego służył w nim w latach 1918-1921, dochodząc do stopnia podporucznika. W latach 1922-1923 służył w Straży Granicznej, a od 1 XI 1923 r. przeszedł do służby w Policji Państwowej. Został skierowany do Wilna, a stamtąd do policji granicznej. W latach 1925-1927 był komendantem powiatowym Policji Państwowej w Oszmianie, województwo wileńskie. Od 1927 r. do 1933 r. pełnił kierownicze funkcje w I Komisariacie Policji Państwowej w Krakowie. W połowie roku 1933 r. został przeniesiony do Mielca na stanowisko komendanta powiatowego Policji Państwowej. Posiadał wówczas stopień podkomisarza. W „mieleckim” okresie służby policyjnej zapewne uczestniczył m.in. w akcji ratowniczej w czasie wielkiej powodzi na ziemi mieleckiej w 1934 r. oraz w wydarzeniach związanych z manifestacją chłopską w Mielcu w 1936 r. W 1937 r. powrócił do Krakowa i pełnił kierowniczą funkcję w III Komisariacie Policji Państwowej. W pierwszych dniach kampanii wrześniowej ewakuował się na wschód, a następnie na Węgry, gdzie został internowany. Po pewnym czasie zdołał uciec i przedostać się do Anglii. Dalsze losy nie są znane. Wyróżniony m.in.: Medalem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi , Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę.
ROŻNIAŁ PIOTR, urodzony 28 III 1968 r. w Mielcu, syn Michała i Zofii z domu Szczur. Absolwent Technikum Mechanicznego (specjalność: budowa silników spalinowych) w Mielcu z maturą w 1988 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej (kierunek – budownictwo, specjalność – drogi i ulice) i w 1993 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Ponadto w 1992 r. ukończył Uczelniane Studium Pedagogiki i Psychologii, uzyskując kwalifikacje pedagogiczne do pracy nauczycielskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych SA. na stanowisku majstra i kierownika robót (1994-2000). W latach 2000-2008 był kierownikiem, a następnie prezesem i likwidatorem w firmie UNIDROG Sp. z o.o. w Maliniu. Od 2002 r. do 2007 r. pracował w Przedsiębiorstwie Robót Drogowych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku kierownika Kierownictwa Robót nr 3. W latach 2007-2015 był kierownikiem projektu w Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Rzeszowie. 1 IV 2015 r. objął funkcję naczelnika Wydziału Dróg, Zieleni i Energetyki Urzędu Miejskiego w Mielcu i pełnił ją do 31 V 2017 r. Od VI 2017 r. pracował w firmie BURY w Mielcu, a w 2021 powrócił do Urzedu Miejskiego w Mielcu na stanowisko inspektora w Wydziale Inwestycji. Był członkiem Teatru Rozmaitości w Domu Kultury SCK w Mielcu. Grał w sztukach: Gdzie diabeł nie może, Wesele, Ożenek, Królowa przedmieścia i Teatr Variete. Uprawiał turystykę wysokogórską. Zmarł 17 X 2023 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Krolowej Jadwigi.
RÓG JANUSZ, urodzony 23 V 1971 r. w Mielcu, syn Jana i Stefanii z domu Rżany. Uzyskał wykształcenie zawodowe (mechanizator rolnictwa, 1990 r.) w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu, powiat mielecki. Pracował w wielu mieleckich firmach, ostatnio jako ślusarz produkcyjny w Firmie TARAPATA w Mielcu. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1991 r. Do 31 V 2011 r. oddał 50 500 ml krwi. Jest członkiem PCK w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia. Należy do Ochotniczej Straży Pożarnej w Kliszowie, powiat mielecki.
RÓG PAWEŁ, urodzony 27 IV 1993 r. w Kolbuszowej, syn Jerzego i Bożeny z domu Niziołek. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 3 (kierunek – operator maszyn CNC) w Mielcu w 2012 r. oraz Niepublicznego Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych (2014 r.) z maturą w 2021 r. W latach 2014-2016 pracował w firmie Agmar SA w Mielcu jako monter i operator CNC, a od 2016 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu, także jako monter. Treningi bokserskie rozpoczął w 2009 r. w mieleckim klubie Iryda i z klubem tym jest nadal związany. W 2017 r. zaczął odnosić pierwsze liczące się sukcesy. Ważniejsze osiągnięcia: *2017 r. – mistrzostwo Podkarpacia w kategorii 91 kg; *2020 r. – mistrzostwo Podkarpacia w kat. 75 kg; *2021 r. – wicemistrzostwo Podkarpacia w kat. 75 kg, złoty medal na turnieju „O Złotą Rękawicę Wisły”, I miejsce w Międzynarodowym Turnieju w Eger (Węgry), brązowy medal w Mistrzostwach Polski Seniorów w Wałbrzychu w kat. 71 kg. Trenuje w Mielcu pod kierunkiem Pawła Rżanego i Jarosława Niecia oraz w Akademii Boksu w Lisiej Górze pod kierunkiem Adama Wójcika. Poza własną karierą sportową udziela się w klubie Iryda jako trener młodzieży. Posiada uprawnienia trenera II klasy, uzyskane w 2019 r. Sukcesy w boksie amatorskim sprawiły, że przeszedł do boksu zawodowego, jako pierwszy bokser w historii mieleckiego sportu. Pierwszą zawodową walkę stoczył 25 II 2022 r. na ringu w Żyrardowie i odniósł pierwsze zwycięstwo.
RÓG ROMAN Urodził się 26 lipca 1956 r. w Wadowicach Górnych, syn Bronisława i Marii z domu Karkut. Od wczesnej młodości pomagał ojcu w prowadzonym przez niego Zakładzie Rzemieślniczym Mechaniki Pojazdowej i Wulkanizacji w Wadowicach Górnych. Równocześnie uczęszczał do Technikum Zawodowego w Mielcu. W 1973 r. niespodziewanie zmarł ojciec i działalność zakładu została zawieszona. W 1976 r. Roman zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka, a w 1977 r., na bazie byłego zakładu ojca, utworzył własną firmę o nazwie: „Wytwarzanie Artykułów z Gumy” w Wadowicach Górnych. Zakład ten prowadził nieprzerwanie do 2011 r., a następnie przekazał go, jako sukcesję rodzinną, synowi Pawłowi. (Ten kontynuuje tradycje rodzinne poprzez firmę GUMOTIV.) W 1993 r. Roman Róg i Edward Zieliński (koledzy z klasy w technikum) założyli firmę TARGUM (branża oponiarska i gumowa) w Mielcu przy ul. Racławickiej 3 i systematycznie rozwijali jej działalność na terenie dwóch województw – rzeszowskiego i tarnowskiego. Uczestnictwo w targach i sympozjach branżowych w kraju i poza jego granicami pomagały w zdobywaniu bieżącej wiedzy o kierunkach rozwoju gospodarki światowej, zwłaszcza branży gumowej, a także umożliwiały nawiązanie kontaktów i sprawną współpracę z kontrahentami. Na marginesie można dodać, że podróże po świecie były pasją Romana Roga. Zwiedził ponad 80 krajów na niemal wszystkich kontynentach. Dbałość o jakość działalności firmy i dynamika jej rozwoju spowodowały, że firma TARGUM stała się uznaną marką w kraju i na rynkach zagranicznych. Powodzenie zakładów w Wadowicach Górnych i Mielcu skłoniły Romana Roga do założenia w 1994 r. (z małżonką Danutą i wspólnikiem Jackiem Pawlikowskim) firmy GUMAT w Sędziszowie Małopolskim, działającej także w przemyśle gumowym. Angażował się społecznie. Był m.in. członkiem Zarządu Aeroklubu Mieleckiego. Wspierał działalność wielu instytucji i stowarzyszeń. W Wadowicach Górnych pomagał finansowo m.in. Parafii św. Anny, Stowarzyszeniu „Nasze Wadowice”, kapeli „Wadowiacy”, szkołom oraz Samorządowemu Ośrodkowi Kultury i Rekreacji. W mieleckim środowisku znana jest Jego pomoc Automobilklubowi Mieleckiemu, Honorowym Dawcom Krwi, ekstraklasowej drużynie piłki ręcznej Stal Mielec, drugoligowemu zespołowi piłki nożnej FKS Stal Mielec, służbom mundurowym i szkołom, zwłaszcza Szkole Podstawowej nr 1 im. W. Szafera. Jego zaangażowanie społeczne i udzielanie konkretnej pomocy inicjatywom społecznym zostały nagrodzone m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” i Honorową Odznaką Rzemiosła. Otrzymał też awans wojskowy na starszego sierżanta. Zmarł 6 I 2016 r. Spoczywa na cmentarzu w Wadowicach Górnych. Jego funkcję w firmie TARGUM przejął syn Piotr.
RÓG TOMASZ, urodzony 7 III 1972 r. w Mielcu, syn Władysława i Janiny. Uczęszczał do Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, a następnie uczył się w Chicago Foreman High School (USA) i szkołę tę ukończył w 1991 r. Pracował za granicą, a po powrocie do Mielca – w firmach LECHMET i BIBMOT. Aktualnie prowadzi własną działalność gospodarczą. Ukończył studia licencjackie w WSH w Jaśle (2008) i studiował ekonomię w WSH w Kielcach, uzyskując tytuł magistra w 2009 r. Angażuje się w różne formy pracy społecznej. W latach 80. był zawodnikiem sekcji siatkówki Stali Mielec. Od 2004 r. pełni z wyboru mieszkańców funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Niepodległości, m.in. współpracując ze Wspólnotami Mieszkańców tego osiedla. Jest członkiem Szkoły Płetwonurków oraz Klubu Strzeleckiego Parabellum w Mielcu. W 2011 r. wraz z innymi pasjonatami aktywnego wypoczynku założył Mielecką Grupę Biegową, której głównym celem jest zachęcenie ludzi do zespołowego biegania. W wyniku wygaszenia mandatu radnego Jana Myśliwca(8 III 2019 r.) uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2018-2023.
RÓW TRZEŚŃ, prawy dopływ Wisłoki, na terenie miasta pozostałość rzeki Trześnicy, wspominanej w akcie lokacyjnym z 1470 r. (W okresie zlodowacenia środkowopolskiego doliną Trześniówki płynęła Wisłoka.) Młyn na rzeczce Trześń w Chorzelowie (1510). Prace przy regulacji Potoku Rów od Rzochowa do Zarównia (23,5 km). W latach 1889-1894 prace przy regulacji Rowu wykonano tylko na długości 6,7 km2 z powodu większych kosztów budowy, a następnie ukończono regulację Rowu na długości 13 km.
RÓŻANA (ULICA), maleńka (78 m) uliczka miejska na osiedlu Borek. Biegnie od ul. W. Jagiełły do ul. Wspólnej i dalej w kierunku złotnickich pól. Status ulicy i nazwę uzyskała 28 I 1987 r. W 2007 r. otrzymała nawierzchnię asfaltową. Nazwa ulicy: RÓŻANA wynikła z koncepcji nadania ulicom w tej części osiedla nazw drzew i krzewów.
RÓŻECKI STEFAN, komisarz PKL na powiat mielecki w listopadzie 1918 r. i starosta powiatowy. Zorganizował administrację powiatową i radę przyboczną oraz podporządkował sobie mielecką straż obywatelską. W 1921 r. został odwołany z funkcji i wyjechał z Mielca.
RÓŻYCKI JAN, urodzony 6 IV 1912 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Jana i Ewy z domu Kusy. Ukończył szkołę powszechną w Padwi Narodowej. Po służbie wojskowej i ukończeniu szkoły podchorążych został oficerem – zbrojmistrzem Wojska Polskiego. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i po potyczce z wojskiem radzieckim został internowany. Udało mu się uciec w przebraniu i powrócić do Padwi w październiku 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. W ramach powstałej jesienią Tajnej Organizacji Wojskowej (TOW), wspólnie z bratem Józefem zorganizował Komendę Gminną TOW w Padwi, a później KG Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Posługiwał się pseudonimem „Orzeł”. W 1941 r. został mianowany oficerem broni w obwodzie ZWZ (później ZWZ-AK) i prowadził szkolenia w zakresie posługiwania się bronią. W 1943 r., po aresztowaniu brata Józefa, został dowódcą oddziału AK w Padwi. Był organizatorem i uczestnikiem wielu akcji bojowych i dywersyjno-sabotażowych, m. in. udanej akcji na więzienie w Mielcu 29 III 1943 r. (Uwolniono m.in. młodszego brata Jana – Władysława, żołnierza AK.) Jesienią 1944 r. zgłosił się do tworzonej w Rzeszowie i okolicznych miastach 2. Armii Wojska Polskiego i w randze porucznika walczył m.in. pod Budziszynem. Po wojnie został aresztowany i uwięziony w Rzeszowie za działalność w AK i nielegalne posiadanie broni. (Był to pistolet od wysokiej rangi oficera radzieckiego za wykazaną odwagę, co poświadczał dokument napisany przez tegoż oficera.) Ostatecznie zwolniono go z braku dowodów winy. Wkrótce jednak został zmuszony do ukrywania się, gdyż chciano go powtórnie aresztować. W latach 50. zamieszkał w Mielcu i pracował w Spółdzielni Pracy „Pokój” na stanowisku kierownika zakładu ślusarskiego, a później prowadził zakład prywatny. Zmarł 20 VII 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
RÓŻYCKI JÓZEF, urodzony 28 I 1917 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Jana i Ewy z domu Kusy. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1937 r. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Komorowie został oficerem zawodowym Wojska Polskiego i służył w formacjach piechoty. W randze porucznika uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., m.in. walczył w okolicach Warszawy i odniósł rany. Po pobycie w szpitalu powrócił do Padwi i pracował w gospodarstwie rodzinnym. Wspólnie z starszym bratem Janem zorganizował Komendę Gminną TOW (potem ZWZ i AK) i był jej pierwszym komendantem. Zorganizował szereg akcji bojowych i dywersyjno-sabotażowych. Latem 1943 r. został aresztowany przez mieleckich gestapowców dowodzonych przez Rudolfa Zimmermanna (był szkolnym kolegą J. Różyckiego). Więziono go w Mielcu, a następnie w Krakowie, gdzie został zamordowany w nieznanych okolicznościach. Miejsce pochówku, jak dotychczas, nie jest znane.
RSM SP. Z O.O. (ZAKŁAD PRODUKCJI MASZYN I URZĄDZEŃ), firma działająca w SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z dnia 8 VIII 2001 r. Produkuje maszyny i urządzenia dla budownictwa, m.in. do produkcji rynien w systemie ciągłym, paneli dachowych w systemie ciągłym, parapetów w systemie ciągłym i różnych profili kształtowych w systemie ciągłym. Atutami tych maszyn są niewielkie gabaryty, prostota w obsłudze i tania eksploatacja oraz możliwość produkowania elementów budowlanych na placu budowy, co znacznie obniża koszty budowy. Około 90 % produkcji wykonuje dla firm budowlanych w USA, a pozostałymi odbiorcami są firmy francuskie, irlandzkie i polskie. Dodatkową ofertą firmy jest wykonawstwo obróbki cieplnej i galwanicznej: hartowanie, czertnienie i chromowanie. Siedzibą RSM jest nowa hala produkcyjna w północnej części SSE, obok bramy wjazdowej na lotnisko.
RUCH ANONIMOWYCH ALKOHOLIKÓW (AA), zorganizowana działalność samopomocowa mająca na celu uniezależnienie się od alkoholizmu. Przyjmuje się, że początkiem powstania tego fenomenu było przypadkowe spotkanie dwóch Amerykanów – alkoholików (chirurga i maklera giełdowego) w czerwcu 1931 r., kiedy to postanowili wspólnie trwać w abstynencji. Po kolejnych spotkaniach doświadczyli działania niewytłumaczalnie pozytywnej siły, dającej moc do realizacji tego postanowienia. Z czasem przyłączyły się do nich kolejne osoby cierpiące na alkoholizm i metoda grupowej walki o trzeźwość dawała coraz lepsze rezultaty. Wypracowano zbiór „Dwunastu Kroków” (zaleceń, zadań, czynności), których konsekwentne i systematyczne stosowanie jest pomocne przy uwalnianiu się od uzależnienia. Aktualnie szacuje się, że Wspólnota AA działa w ponad 170 krajach i około 120 tysiącach grup. W Polsce funkcjonuje około 2 300 grup. W Mielcu pierwsza grupa powstała w 1992 r. i przyjęła nazwę NADZIEJA. Główną formą działalności były spotkania. Początkowo składała się z kilku osób, ale z czasem stawała się coraz liczniejsza. Bywało też, że niektóre osoby przestawały przychodzić na spotkania, ale cieszono się, gdy któraś z nich pojawiała się ponownie. Zgodnie z generalną zasadą ruchu AA przyjęto, że w każdym miesiącu tematem przewodnim będzie kolejny z 12 kroków AA. Mieleccy założyciele ruchu od podjęcia inicjatywy byli wspierani w różny sposób przez dyrekcję Szpitala Rejonowego w Mielcu, Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Mielcu i duchownych rzymskokatolickich, a później przez Urząd Miejski w Mielcu. W 1993 r. utworzono w Mielcu drugą grupę, która przyjęła nazwę Al. Anon Odnowa. Do grupy tej należą współmałżonkowie i bliscy członkowie osób uzależnionych od alkoholu. Także w 1993 r. postanowiono corocznie uczestniczyć w spotkaniach trzeźwościowych na Jasnej Górze w Częstochowie. 3 IX 1994 r. zorganizowano uroczystość rocznicową z udziałem delegata wojewody oraz przedstawicieli samorządu miejskiego i instytucji udzielających pomocy osobom uzależnionym i ich rodzinom. Odtąd takie uroczyste spotkania odbywają się regularnie co dwa lata. Działalność Grupy Nadzieja została spopularyzowana przez mieleckie media. Powiększanie się grupy wymusiło starania o większy lokal i takowy w 1995 r. przydzielił Urząd Miejski w budynku przy ul. M. Skłodowskiej – Curie 8. Członkowie Grupy czuli potrzebę częstszego spotykania się, toteż wprowadzono nowe formy: religijne, kulturalne, turystyczne, rekreacyjne i towarzyskie, ale wyłącznie bezalkoholowe. Od 1999 r. do programu włączono wyjazdy na coroczne Ogólnopolskie Spotkania AA w Licheniu oraz kilkudniowe obozy terapeutyczne organizowane przez Stowarzyszenie Trzeźwościowe „Nowe Życie” w Mielcu i Poradnię Uzależnień w Mielcu, wsparte przez Urząd Miejski w Mielcu. W 2000 r. Urząd Miejski w Mielcu zorganizował Ośrodek Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Uzależnień w budynku przy ul. F. Chopina 8 i tam udostępnił Grupie AA odpowiedni lokal. Skuteczność działania Grupy Nadzieja zachęciła osoby z osiedla Lotników do założenia Grupy AA Opoka. Pomieszczenia na jej działalność w Katolickim Ośrodku Kultury użyczył proboszcz parafii pw. Ducha Świętego w Mielcu. Także i ta grupa systematycznie powiększała się i rozwinęła działalność. Były też nieudane próby kolejnych grup AA, które niedługo po założeniu rozpadły się i zaprzestały działalności.
RUCH SA, firma kolportażowo-handlowa o zasięgu ogólnopolskim. Powstała w grudniu 1918 r. w Warszawie z inicjatywy polskich księgarzy dr. Stanisława Gebethnera i Jakuba Mortkowicza pod nazwą „Polskie Towarzystwo Księgarni Kolejowych „Ruch” Sp. z o.o. W 1950 r. w ramach tzw. „bitwy o handel” uspołeczniono ją i powołano Przedsiębiorstwo Kolportażu Prasy i Książki „Ruch”. Na terenie Mielca Delegatura Oddziału PKPiK „Ruch” w Rzeszowie powstała także w 1950 r. Jej siedzibami były baraki – jeden na terenie Miasteczka Młodego Robotnika, a drugi przy ul. B. Głowackiego. Głównymi formami działalności były: kolportaż prasy oraz handel prasą, książkami, artykułami piśmienniczymi i innymi drobnymi artykułami poprzez sieć kiosków, która rozrastała się wraz z rozwojem miasta. Później zmieniono nazwę na Przedsiębiorstwo Upowszechniania Książki i Prasy „Ruch” (PUPiK). W 1973 r. połączono „Ruch” z Robotniczą Spółdzielnią Wydawniczą „Prasa” i Wydawnictwem „Książka i Wiedza” w RSW „Prasa-Książka-Ruch”. Była to centralna instytucja wydawnicza, handlowa i kulturalno-oświatowa PZPR. W Mielcu utworzono Oddział Rejonowy. Wydarzenie to zbiegło się z przekazaniem do użytku nowego obiektu przy ul. Głowackiego o biurowo-spedycyjnej powierzchni około 2000 m2 (19 I 1974 r.). Nowa instytucja przejęła m. in. wszystkie zadania Oddziału PUPiK „Ruch” w Mielcu (kolportaż prasy i książek, prowadzenie sieci 90 kiosków wielobranżowych, 29 klubów prasy i książki z działalnością kulturalno-oświatową na terenie miast i wsi w czterech powiatach: mieleckim, kolbuszowskim, dębickim i ropczyckim, a po likwidacji powiatów – w rejonie Mielca i Kolbuszowej). W inspirowaniu, organizowaniu i koordynowaniu różnych form kulturalno-oświatowych ważną rolę odegrała Maria Sokół – zastępca dyrektora OR/RSW w Mielcu oraz Stefan Kaczmarczyk – specjalista ds. kulturalno-oświatowych. Najbardziej popularnymi formami kulturalno-oświatowymi były „Dni Kultury, Oświaty, Książki i Prasy” oraz różnego rodzaju turnieje, m.in.: „O złotą jabłoń”, „Nasze sprawy w naszej prasie”, „O srebrną choinkę”, „O klubowy laur”, „Wiedza umacnia przyjaźń”, „Kolorowa dobranocka” i „Klubowy turniej krzyżówkowy”. Sporo sukcesów odnosiły teatry lalkowe, reprezentujące mielecki oddział w Przeglądach Teatrów Lalkowych. Ponadto w klubach odbywały się spotkania z literatami, weteranami wojen i prelegentami Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W 1983 r. mielecki oddział liczył 37 pracowników etatowych, 152 sprzedawców i 12 rozwozicieli prasy i towarów. W marcu 1990 RSW została zlikwidowana przez Sejm RP. Dwa lata później (IV 1992 r.) znaczną część zadań byłej RSW podjęło utworzone Przedsiębiorstwo Państwowe „Ruch” SA, którego Oddział Rejonowy m.in. działał w Mielcu. Po wielu zmianach właścicielskich na szczeblu centralnym RUCH SA jest spółką prywatną.
RUCKA URSZULA MARIA (z domu BADURA), urodzona 12 IX 1965 r. w Mielcu, córka Władysława i Anny z domu Pałeczka. Ukończyła: Studium Nauczycielskie w Jaśle, studia magisterskie z zakresu wychowania przedszkolnego na WSP w Rzeszowie (1990) i studia podyplomowe z zakresu wychowania początkowego na tejże uczelni (1993). Uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego i I stopień specjalizacji zawodowej. Pracę zawodową rozpoczęła w 1986 r. w Szkole Podstawowej Nr 8 w Mielcu jako nauczyciel klas 0 – III. W 1991 r. przeszła do pracy w Przedszkolu Miejskim Nr 2 w Mielcu. Od 1998 r. do 2018 r. pełniła funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego Nr 8 w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego. W 1999 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny w zakresie zarządzania placówką oświatową.
RUCKI JANUSZ, urodzony 2 IX 1961 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Julii z domu Padykuła. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalizacja – budowa płatowców), maturę zdał w 1981 r. Od 1980 r. należał do Aeroklubu Mieleckiego. Wtedy to przeszedł szkolenie szybowcowe i wykonał pierwszy samodzielny lot na szybowcu. W 1981 r. został zatrudniony w WSK PZL-Mielec jako monter płatowców i śmigłowców. W latach 1981-1983 odbył zasadniczą służbę wojskową, najpierw w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu, a następnie w eskadrach remontowych w Warszawie i Wrocławiu. Po powrocie z wojska pracował w OBR SK, a następnie w WSK Mielec, początkowo przy uruchamianiu, a następnie produkcji samolotu An28. W 1986 r. uzyskał licencję pilota samolotowego turystycznego, w 1991 r. – pilota samolotowego zawodowego II klasy i wkrótce potem – pilota samolotowego I klasy i pilota samolotowego liniowego. Równocześnie działał w Aeroklubie Mieleckim. Brał udział w krajowych i międzynarodowych zawodach szybowcowych oraz jako instruktor szkolił pilotów szybowcowych. Od stycznia 1995 r. do maja 2007 r. pracował w EADS PZL Warszawa Okęcie SA. ZUA Mielec jako pilot – instruktor i szef personelu lotniczego. W tym czasie wykonywał m.in. loty przeciwpożarowe i zabiegi agrolotnicze w Iranie, Sudanie, Portugalii i Włoszech. W maju 2007 r. przeszedł do firmy Prima Charter Sp. z o.o. Warszawa i pracował jako pilot samolotu Boeing B757. Odbywał loty czarterowe (przewóz pasażerów) do Wenezueli, Egiptu, Tunezji, Grecji, Turcji, Włoch, Hiszpanii i Portugalii. W kwietniu 2008 r. powrócił do EADS PZL Warszawa Okęcie SA. – ZUA Mielec, ponownie na stanowisko pilota – instruktora i szefa personelu lotniczego. Wykonywał loty przeciwpożarowe i zabiegi agrolotnicze oraz prowadził szkolenia pilotów. Posiadał licencje pilota i instruktora szybowcowego (11 typów) oraz licencję pilota samolotowego liniowego, w tym uprawnienia do pilotowania samolotu Boeing B757 oraz 14 typów samolotów, w tym An-2, M-18 Dromader i M-20 Mewa. Pod koniec 2008 r. posiadał następujący bilans: nalot ogólny na samolotach – 3 250 godz., nalot na samolotach jako instruktor – 798 godz., nalot ogólny na szybowcach – 1 170 godz. i nalot na szybowcach jako instruktor – 298 godz. Przeleciał na szybowcach ponad 20 000 kilometrów. Od 2 I 2014 r. pracował dla Airbus Polska w scalonej spółce Airbus Group. Pod koniec 2021 r. posiadał bilans: nalot ogólny na samolotach – 10 050 godz., nalot na samolotach jako instruktor – 7 100 godz., nalot ogólny na szybowcach – 1 170 godz. i nalot na szybowcach jako instruktor – 298 godz. Był wieloletnim Seniorem Egzaminatorem w Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Prowadził egzaminy praktyczne w locie w celu uzyskania licencji pilota samolotowego PPL (Licencja Pilota Turystycznego) i CPL (Licencja Pilota Zawodowego) oraz uprawnień i upoważnień wpisywanych do nich. Posiadał Złotą Odznakę Szybowcową z Dwoma Diamentami. Zmarł 30 I 2024 r.
RUCKI NORBERT (ksiądz), urodzony 4 VI 1933 r. w Kliszowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Weroniki. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, zdał małą maturę w 1949 r. Przeniósł się do Niższego Seminarium Duchownego w Łodzi i równocześnie uczył się w II Liceum Ogólnokształcącym im. G. Narutowicza w Łodzi. Ostatecznie postarał się o wcześniejsze zdanie matury w trybie eksternistycznym w 1950 r. w IV Gimnazjum im. E. Szczanieckiej w Łodzi. Po studiach teologicznych w Seminarium Duchownym w Łodzi, w 1955 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1957 r. uzyskał stopień magistra teologii po obronie pracy Teoria poznania u Floriana Bochwica. W latach 1957-1960 przebywał na stypendium we Francji, a po powrocie do Polski uzyskał doktorat za obronę rozprawy Autonomia psychosomatyczna Chrystusa w Teologii pierwszej połowy XX w. W latach 1960-1962 pracował w łódzkich parafiach Najświętszego Zbawiciela i Matki Bożej Zwycięskiej. Od 1962 r. ponownie przebywał we Francji, korzystając z polonijnego stypendium naukowego, a następnie uczestniczył jako obserwator w wydarzeniach Soboru Watykańskiego II. W tym okresie (1962-1968) współpracował z Radiem w Buffalo, pisząc dlań ponad 120 pogadanek radiowych po wygraniu konkursu „Godzina Ojca Justyna”. W 1965 r. powrócił do kraju i pracy duszpasterskiej w Łodzi jako wikariusz w parafii św. Antoniego, a później w parafii św. Józefa. W obu parafiach wykazywał się dużą aktywnością w katechizacji i innych formach pracy z młodzieżą. Brak sal katechetycznych nie zniechęcał go – urządzał zastępcze sale na strychach kaplic przykościelnych, nawet w wieży kościelnej. Zorganizował też duszpasterstwa akademickie w obu wymienionych parafiach i w katedrze, a w czasie wakacji prowadził m.in. obozy żeglarskie. Za te działania służby bezpieczeństwa i władze świeckie prześladowały go i szkalowały, znajdując nawet czasem pomoc wśród duchownych i wywołując pożądane reakcje Kurii Diecezjalnej w Łodzi. Eskalację tej agresji znacząco osłabiła interwencja ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego. Za jego namową ks. Rucki wyjechał w 1970 r. za granicę i przebywał w RFN, Holandii, Belgii i Francji, a po powrocie kontynuował urządzanie ośrodka duszpasterskiego w parafii św. Józefa i współpracował z ośrodkami duszpasterstwa akademickiego na terenie diecezji łódzkiej. 18 XI 1976 r. powierzono mu administrowanie parafii św. Rafała (Świętych Archaniołów) w Aleksandrowie Łódzkim. (Proboszczem nie mógł być, bo nie wyrażały na to zgody władze świeckie, a taki wówczas był wymóg prawny. Zatwierdzono go na funkcję proboszcza dopiero 5 lat później.) Mimo piętrzących się trudności doprowadził do wykonania szeregu inwestycji w parafii, m.in. rozbudowy kościoła parafialnego oraz jego nowego urządzenia wnętrza i wyposażenia, remontu kapitalnego starego kościoła, wybudowania domu parafialnego, powiększenia cmentarza parafialnego i wzniesienia kaplicy cmentarnej z kancelarią oraz przechowalni i chłodni dla trumien z ciałami zmarłych. Rozbudził też życie eucharystyczne parafii, wprowadzając szereg nabożeństw i modlitw. Rozwinął różne formy katechezy dzieci, młodzieży i dorosłych. Przyczynił się do powstania wielu grup modlitewnych i grup świeckiego apostolatu. Był inicjatorem corocznej Pieszej Pielgrzymki Aleksandrowskiej na Jasną Górę w Częstochowie (od 1984 r.). Wielokrotnie pomagał pokrzywdzonym (zwłaszcza w stanie wojennym 1981-1983) i biednym. Sprawował funkcję dziekana dekanatu aleksandrowskiego, a w latach 1990-1992 pełnił też funkcję proboszcza parafii Zesłania Ducha Świętego w Aleksandrowie. Kilkakrotnie został wybrany radnym w Aleksandrowie i w ramach tej funkcji wspierał inicjatywy służące rozwojowi miasta. Był jednym z inspiratorów powstania Komisji ds. Rodziny i Spraw Społecznych. W miarę możliwości pomaga także wielu parafiom na wschodzie, m.in. na Białorusi i Ukrainie. W 2005 r. cieszył się jubileuszem 50-lecia kapłaństwa. Został obdarzony godnościami prałata Jego Świątobliwości i kanonika honorowego Kapituły Archidiecezjalnej w Łodzi oraz odznaczony Medalem KEN za zasługi dla oświaty. Zmarł 1 X 2010 r. Spoczywa na cmentarzu w Aleksandrowie Łódzkim.
RUCKI ROBERT, urodzony 28 III 1964 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Włodzimierza i Elżbiety z domu Bociek. Absolwent Technikum Rolniczego w Rzemieniu, maturę zdał w 1984 r. Studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1990 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W tym samym roku zamieszkał w Mielcu. W latach 1990-1999 był współwłaścicielem firmy handlowej. W latach 1995-1997 pracował jako przedstawiciel handlowy w firmie z zachodnim kapitałem, a w latach 1997-1999 pełnił funkcję dyrektora regionalnego sprzedaży w tej firmie. Od 1999 r. do 2006 r. był wójtem Gminy Borowa. Sporo czasu poświęcał działalności społecznej jako członek Zarządu Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Borowej, członek Rady Nadzorczej Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu oraz członek Towarzystwa Sportowego „Alfa”, propagującego grę w unihokeja. Od 2006 r. powrócił do poprzedniej firmy (DOSSCHE Sp. z o.o. w Kaliszu) na pełnioną wcześniej funkcję dyrektora sprzedaży EXPORT. Wyróżniony m.in.: Odznaką Zasłużony dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Pożarnictwa”, Medalem za Ofiarność i Odwagę oraz Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
RUCZKA LUDWIK (ksiądz), urodzony 16 IX 1814 r. w Szlachtowej, syn Franciszka i Domiceli z Wisłockich. Absolwent gimnazjum w Przemyślu. Studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie odbył studia teologiczne na Uniwersytecie Wiedeńskim i w 1839 r. przyjął święcenia kapłańskie. Kontynuował studia teologiczne w Wiedniu, ale przerwał je i powrócił w rodzinne strony. Pracował jako wikariusz w Wadowicach i Oleśnie, a następnie został skierowany do Tarnowa, gdzie od 1842 r. był katechetą szkoły głównej normalnej oraz prefektem i wykładowcą w seminarium duchownym. Od 4 I 1848 r. pełnił funkcję proboszcza w Kolbuszowej. W tym samym roku powierzono mu funkcje egzaminatora prosynodalnego i notariusza dekanatu mieleckiego. Po pożarze kościoła parafialnego w Kolbuszowej w 1852 r. doprowadził do jego odbudowania. 8 I 1859 r. został wybrany wicedziekanem dekanatu mieleckiego. W wyborach do pierwszego sejmu krajowego galicyjskiego we Lwowie (3 IV 1861 r.) powierzono mu mandat z okręgu Ropczyce-Kolbuszowa, a następnie został deputowanym do Rady Państwa w Wiedniu. Funkcje te wykorzystywał m.in. do pomagania w różnej formie powstańcom styczniowym z lat 1863-1864, skazanych na zsyłkę na Sybir. Dzięki jego zabiegom dyplomatycznym wielu skazanych odzyskało wolność lub złagodzono im kary. Za te zasługi nazwano go „Ojcem Sybiraków”. 26 III 1866 r. został dziekanem dekanatu mieleckiego i inspektorem szkolnym tegoż dekanatu, a także wiceprezesem rady szkolnej okręgu rzeszowskiego. Do sejmu krajowego, gdzie był znacząca postacią, powierzano mu mandat poselski w 1867 r., 1870 r., 1877 r., 1882 r., 1889 r. i 1895 r. (w tej ostatnie kadencji z okręgu wyborczego Ropczyce-Mielec-Tarnów). W 1873 r. wybrano go ponownie do Rady Państwa w Wiedniu na kadencję 1873-1879, a skuteczność jego działań spowodowała, że w Radzie Państwa zasiadał także w kadencjach: 1879-1885, 1885-1891 i 1891-1896. W 1889 r. wybrano go na marszałka powiatu kolbuszowskiego. Wyróżniony m.in. EC i RM oraz tytułami honorowego kanonika kapituły katedralnej w Tarnowie i szambelana papieskiego, a także honorowego obywatela miasta Kolbuszowa. Zmarł 30 XI 1896 r. Pochowany na cmentarzu w Kolbuszowej.
RUDNICKIEGO LUCJANA (ULICA), mała (92 m), „ślepa” uliczka miejska na osiedlu Cyranka, w grupie domów za Hotelem Polskim, boczna ul. L. Lachnita. Powstała w 1973 r. w czasie rozpoczęcia prac budowlanych na tym osiedlu. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. Niemal od początku miała asfaltową nawierzchnię, a w 2009 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową. Jej adres posiada kilkanaście prywatnych posesji.
Patron ulicy: LUCJAN RUDNICKI (1882-1968), pisarz i działacz ruchu robotniczego. Niepodległość Polski uczcił w 1920 r. powieścią Odrodzenie, ale szerszą popularność przyniosła mu trzytomowa powieść Stare i nowe, będąca faktycznie autobiografią.
W ramach realizacji Ustawy dekomunizacyjnej z dnia 1 IV 2016 r. Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę na ul. Feliksa Borodzika. (Odrębne hasło: BORODZIKA FELIKSA ULICA.)
RUDNIK (LAS), część kompleksu leśnego, stanowiącego zachodnią część Puszczy Sandomierskiej, rosnącego obok osiedla Mościska. Jego charakterystyczną cechą jest występowanie bagien (oczek wodnych) z rdzawą wodą, co świadczy o występowaniu w tym miejscu rudy bagiennej.
RUDNIK (ULICA), ulica miejska o długości 481 m na osiedlu Mościska. Ma asfaltową nawierzchnię na odcinku 350 m. Jej sąsiadami są prywatne posesje z domami i pola uprawne. Łączy się z ulicami Wojska Polskiego i Pogodną. Status ulicy i nazwę otrzymała 27 III 1985 r. po włączeniu Mościsk w granice miasta Mielca.
Nazwa RUDNIK jest usankcjonowaniem tradycyjnej nazwy, wyraźnie wskazującej na występowanie w tych okolicach rudy czyli rdzawej gleby i mokradeł z rudą bagienną.
RUDNY PIOTR RYSZARD, urodzony 5 X 1944 r. w Białym Borze, pow. mielecki, syn Romana i Janiny z domu Rusin. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Studia na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej ukończył w 1970 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera mechanika lotniczego. Po studiach został zatrudniony w WSK Mielec jako starszy konstruktor, a następnie pełnił funkcje: kierownika sekcji, kierownika Działu Energetycznego, zastępcy głównego inżyniera ds. konstrukcji (od 1 III 1981 r.), zastępcy dyrektora ds. techniczno-produkcyjnych OBR SK (od 9 II 1983 r.) i dyrektora OBR SK (1 I 1986 r. – 11 V 1990 r.). W 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową stopnia pierwszego w zakresie konstrukcji sprzętu lotniczego – płatowca. W związku ze zmianami personalnymi w WSK na początku lat 90. od VI 1990 r. do III 1991 r. pełnił funkcję konstruktora – p.o. zastępcy kierownika Biura Konstrukcyjno – Technologicznego OLK, a następnie do 1993 r. przebywał na urlopie bezpłatnym w USA. Po powrocie do pracy w WSK Mielec powierzono mu obowiązki szefa programów wojskowych, a we wrześniu 1994 r. mianowano zastępcą dyrektora ds. technicznych Zakładu Lotniczego. W związku z restrukturyzacją WSK w grudniu 1995 r. został członkiem Zarządu Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” Sp. z o.o., a w lutym 1996 r. prezesem Zarządu ZL. W lipcu 1997 r. został zawieszony w prawach członka Zarządu, a w sierpniu odwołano go z tej funkcji. Równocześnie powierzono mu funkcję dyrektora ds. technicznych Zakładu Lotniczego. 9 VI 1998 r. zrezygnował z tej funkcji i odszedł na własną prośbę, za porozumieniem stron. Od 10 VI 1998 r. pracuje w spółkach prywatnych w dziedzinie przemysłu lotniczego. W czasie pracy zawodowej opracował 26 wniosków racjonalizatorskich, które przyjęto i zrealizowano. Dokonał także 9 wynalazków (indywidualnie i zespołowo), m.in. jest twórcą elektromagnetycznego rozdzielacza hydraulicznego (nr 130435) i współtwórcą zaworu przelewowego dwukierunkowego (39213). Był działaczem politycznym i społecznym, m.in. w latach 80. angażował się społecznie w zarządzie Sekcji Piłki Siatkowej Mężczyzn „Stali” Mielec i Aeroklubie Mieleckim. Należał także do SIMP i Koła PZF. Posiada stopień podporucznika rezerwy. Wyróżniony m.in.: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Zasłużonemu dla Lotnictwa”, Medalem „Za Zasługi dla Marynarki Wojennej RP”, Złotą i Srebrną Honorową Odznaka SIMP, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Medalem 30-lecia Współpracy WSK „PZL-Mielec” z OKB im. O. K. Antonowa w Kijowie oraz okolicznościowym medalem miasta Anapolis (Brazylia).
RUGA ANTONI, burmistrz miasta Rzochowa, wzmiankowany w 1785 r.
RUMIANKOWA (ULICA), niewielka ulica prywatna na osiedlu W. Szafera. Stanowi sięgacz ulicy A. i S. Brekieszów. Status ulicy i nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej w Mielcu 7 III 2013 r. Zbudowano przy niej pierwsze domy i w najbliższym czasie powstaną kolejne.
RUMSZEWICZ JAROSŁAW, urodzony 20 II 1946 r. w miejscowości Iłowo koło Działdowa, syn Edmunda i Reginy z domu Rumszewicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Ostródzie, maturę zdał w 1963 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (specjalność: samoloty i śmigłowce) i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W tym czasie należał do Aeroklubu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Po szkoleniu w lecie 1971 r. uzyskał uprawnienia pilota szybowcowego II klasy, a później uzyskał srebrną odznakę szybowcową. 3 IX 1971 r. z nakazu pracy został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku starszego konstruktora w Zakładzie Doświadczalnym (od 8 I 1972 r. OBR SK). 1 XII 1972 r. został kierownikiem Sekcji Nowych Opracowań, a od 1 VII 1976 r. pracował jako specjalista konstruktor. W 1978 r. uzyskał specjalizację zawodową pierwszego stopnia. 1 IV 1980 r. mianowano go kierownikiem Zespołu Zadaniowego Samolotu PZL M21, a od 1 IV 1981 r. do 1 III 1988 r. pełnił funkcję głównego konstruktora M21 (początkowo „Lama”, później „Dromader Mini”) i M25. 1 III 1988 r. powierzono mu funkcję specjalisty konstruktora pełniącego obowiązki zastępcy głównego konstruktora M18 Dromader i pełnił ją do 31 III 2004 r., kolejno w ramach Zakładu Lotniczego, Zakładu Lotniczego Sp. z o.o. i Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. Ponadto brał udział w pracach nad samolotami M15 i M18. W związku ze sprzedażą i eksploatacją mieleckich samolotów wielokrotnie przebywał poza granicami kraju, m.in. w: Bułgarii, Egipcie, Finlandii, Francji, Iranie, Jugosławii i Niemczech oraz na Kubie, Litwie i Węgrzech. Jest współautorem wynalazków, które otrzymały patent, m.in.: „Samolot, zwłaszcza typu gospodarczego” (nr 146655, 1981 r.), „Urządzenie zwiększające efektywność klapy” (145988, 1982), „Schodek zabudowany w konstrukcję pojazdu transportowego, zwłaszcza aparatu latającego” (157041, 1982), „Zbiornik miękki, zwłaszcza jako pojemnik dodatkowy paliwa dla rolniczych pojazdów powietrznych” (179643, 1984), „Mechanizm pedałowy, zwłaszcza dla pojazdów napędzanych siłą mięśni ludzkich” (171047, 1993). W latach 1984-1985 kierował pracą dyplomową 4 uczniów Technikum Mechanicznego w Mielcu – budową samolociku WD II mod. „Gacek”, który zdobył I nagrodę na Zlocie Konstrukcji Amatorskich we Wrocławiu w 1988 r. Od 11 X 2004 r. pracuje w Firmie „Bury” Sp. z o.o. jako konstruktor mechanik. Posiada stopień podporucznika rezerwy. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Maszynowego”, Państwową Nagrodą Zespołową II stopnia w dziedzinie techniki za udział w opracowaniu samolotu rolniczego średniego udźwigu PZL M18 Dromader (1980) oraz Dyplomem Honorowego Wyróżnienia 1978 r. „Błękitne Skrzydła”, przyznanym przez pismo „Skrzydlata Polska” dla zespołu OBR SK Mielec za „konstrukcję, zbudowanie prototypów, zbudowanie partii próbnej oraz uzyskanie świadectwa typu dla samolotu rolniczego PZL M18 Dromader. W 2008 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 21 XII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
RUMSZEWICZ RADOSŁAW, urodzony 28 VIII 1977 r. w Mielcu, syn Jarosława i Marty z domu Skubis. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1996 r. W czasie nauki w liceum odbywał szkolenie lotnicze w Aeroklubie Mieleckim; od 1993 r. szybowcowe (III klasa w 1993 r.) i od 1994 r. samolotowe, zdobywając uprawnienia pilota samolotowego turystycznego. Od 1999 r. kontynuował szkolenie w Ośrodku Kształcenia Lotniczego (OKL) przy Politechnice Rzeszowskiej, uzyskując w 2003 r. uprawnienia pilota samolotowego zawodowego z uprawnieniami IFR i ME. Studiował na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej (specjalność: lotnictwo, kierunek: pilotaż) i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W czerwcu 2004 r. rozpoczął pracę zawodową w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu jako pilot. Od marca 2005 r. pracuje w Polskiej Regionalnej Linii Lotniczej EUROLOT S.A i aktualnie jest drugim pilotem na samolotach ATR 72/42. Poza pracą zawodową uprawia latanie sportowe, specjalizując się w akrobacji lotniczej. Od 2001 r. jest członkiem kadry narodowej w akrobacji samolotowej. Jako reprezentant Polski m.in. startował w 2003 r. w Mistrzostwach Europy w Akrobacji Samolotowej Kategorii ADVANCED w Karlsborgu (Szwecja) i zdobył brązowy medal (III miejsce) w klasyfikacji drużynowej. Ponadto w 2003 r. został brązowym medalistą Mistrzostw Polski w Akrobacji Samolotowej w Kategorii ADVANCED w Zielonej Górze. Nagrodzony specjalnym wyróżnieniem przez ministra edukacji narodowej za zdobycie brązowego medalu na ME w Karlsborgu w 2003 r. Jako reprezentant Polski zdobył także brązowy medal w klasyfikacji drużynowej, a IX miejsce indywidualnie w Mistrzostwach Europy w Akrobacji Samolotowej w Joensuu (Finlandia) w 2007 r.
RUSEK DOROTA (z domu HASEK), urodzona 25 V 1965 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Anny z domu Krempa. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1985 r. Początkowo pracowała jako pielęgniarka. Po wyjściu za mąż za Jerzego Ruska, właściciela zakładu betoniarskiego i jednego z administratorów cmentarza komunalnego w Mielcu, pracowała w administracji cmentarza. W 1994 r. Ruskowie założyli własny Zakład Kamieniarski IMPALA przy ul. Królowej Jadwigi 64a. Głównym zajęciem firmy było wykonywanie nagrobków i grobowców, a ponadto uruchomiono sklep z akcesoriami pogrzebowymi i cmentarnymi. Po śmierci męża (1998 r.) wspólnie z Alicją Gardolińską administrowały tymże cmentarzem komunalnym (1998-2007). W tym czasie m.in. doprowadzono do wykonania wewnętrznego wystroju kaplicy cmentarnej według projektu księdza prałata Tadeusza Bukowskiego z Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie. Równocześnie samodzielnie prowadziła firmę IMPALA. Bardzo angażowała się w działalność parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Na jej polecenie IMPALA wykonała nieodpłatnie szereg prac na rzecz parafii. M.in. obłożyła granitem kapliczkę drogowców (z tablicami i napisami) przy drodze do Kolbuszowej. W kościele pw. Trójcy Przenajświętszej wykonała cokół pod figurę Pana Jezusa Nazareńskiego i klęczniki przy figurze z relikwiami, chrzcielnicę i tablicę informacyjną. Na placu przykościelnym wykonała stopnie granitowe i tabliczki z napisami do 5 kapliczek, cokoły pod pomniki błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki i księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego, a ponadto tablicę upamiętniającą miejsce klasztoru OO. Trynitarzy przy ul. H. Sienkiewicza. Dorota Rusek przewodniczyła Radzie Duszpasterskiej Parafii Trójcy Przenajświętszej. Należała do Stowarzyszenia Katolickich Pracodawców TALENT. Była też corocznym uczestnikiem Pieszej Tarnowskiej Pielgrzymki do Częstochowy (w grupie 17) i Drogi Krzyżowej w Zabawie. Zmarła 19 IV 2019 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
RUSEK FELIKS TADEUSZ, urodzony 1 V 1907 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Karola i Stefanii z Bukowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1928 r. Studiował prawo i doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach mieszkał prawdopodobnie w Mikuszowicach Śląskich i w Krakowie. Był podporucznikiem rezerwy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W nieznanych do dziś okolicznościach został wzięty do niewoli przez żołnierzy Armii Czerwonej i przekazany NKWD, a następnie uwięziony w obozie polskich oficerów w Kozielsku. Prawdopodobnie 12 IV 1940 r. został przewieziony do Katynia i tam zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Tabliczkę z jego nazwiskiem umieszczono na Ścianie Katyńskiej w Mielcu.
RUSEK HELENA (z domu MIODUSZEWSKA, herbu Ostoja), urodzona 13 VII 1926 r. w Grajewie, córka Józefa i Melanii Gierasimow-Burzdorf. Dzieciństwo i młodość spędziła w Grajewie i Grodnie, gdzie jej rodzina posiadała majątek. W czasie II wojny światowej Mioduszewscy stracili majątek i zostali zmuszeni do pracy u niemieckiego gospodarza, a Helena i najmłodszy brat – Henryk, rozdzieleni z rodziną, utrzymywali się z dorywczej pracy. Wtedy też prawdopodobnie Helena uczęszczała na tajne komplety w zakresie gimnazjum i liceum. Aktywnie uczestniczyła w uruchomieniu od 1 IX 1945 r. Szkoły Podstawowej w Dobrzykach oraz od 15 I 1946 r. Szkoły Podstawowej w Bramce i tam pracowała do 1964 r. jako nauczycielka języka polskiego i języka rosyjskiego oraz pełniła funkcję kierownika szkoły. Równocześnie uczęszczała na kursy dla nauczycieli w Giżycku, a w 1954 r. ukończyła dwuletnie Studium Zaoczne przy Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, uzyskując uprawnienia do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i zakładach kształcenia nauczycieli. W 1964 r. przeprowadziła się z rodziną do Mielca. Początkowo pracowała w Szkole Podstawowej w Piątkowcu k. Mielca, a następnie w Wydziale Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako metodyk w zakresie nauczania początkowego i w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu jako nauczycielka nauczania początkowego. Należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarła 23 X 2006 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
RUSEK JANINA MARIA (z domu KRAM), urodzona 4 IV 1910 r. w Mielcu, córka Józefa i Stanisławy z domu Gdula. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. E. Plater w Mielcu, maturę zdała w 1929 r. W latach 1929-1932 pracowała jako nauczycielka w Szkole Powszechnej w Zabielu koło Radzynia Podlaskiego. Od 1932 r. do 1942 r. nie podejmowała pracy ze względów rodzinnych i losowych. Od 1 III 1942 r. do 31 VIII 1945 r. pracowała w Osownie koło Radzynia Podlaskiego. Od roku szkolnego 1945/1946 uczyła w powiecie mieleckim, m.in. w Szkołach Podstawowych w Padwi Narodowej, Tuszowie Narodowym i Woli Mieleckiej. 1 X 1947 r. przeszła do Państwowej Koedukacyjnej Ogólnokształcącej Szkoły Stopnia Licealnego (później LO nr 26 i I LO) w Mielcu, a od 1 II 1950 r. została zatrudniona w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczycielka wychowania fizycznego i metodyki wf. Ukończyła wakacyjne kursy wychowania fizycznego: I stopnia (1946, Andrychów), II stopnia (1947, Puławy) i III stopnia (1948, Płock). Wniosła duży wkład w wykształcenie i odpowiednie przygotowanie metodyczne setek absolwentów Liceum Pedagogicznego. Na emeryturę przeszła w 1970 r. Zmarła 24 XII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
RUSEK JÓZEF (ksiądz), urodzony 9 IV 1901 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Karola i Stefanii z Bukowskich. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1922 r. Należał do I Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki w Mielcu i pełnił różne funkcje, m.in. był przybocznym komendanta i sekretarzem Komendy Hufca. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po studiach teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1926 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Lipnicy Murowanej, Nowym Sączu, Nawojowej (administrator), Łososinie Górnej i Mikluszowicach. W 1936 r. został mianowany administratorem w Pisarzowej i tam w 1937 r. otrzymał probostwo. Zbudował dom parafialny. W czasie okupacji hitlerowskiej uchronił szereg osób przed wywiezieniem na przymusowe roboty do III Rzeszy oraz pomagał partyzantom, za co po II wojnie światowej był więziony przez Urząd Bezpieczeństwa. W 1974 r. zrezygnował z funkcji z powodów zdrowotnych i odtąd był rezydentem w Pisarzowej. Odznaczony EC i RM. Zmarł 3 I 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Pisarzowej.
RUSEK JÓZEF, urodzony 7 VIII 1935 r. w Rzędzianowicach, pow. mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Zięba. Absolwent Technikum Finansowego w Dębicy, maturę zdał w 1953 r. W latach 1953-1955 pracował w Spółdzielni Pracy Krawieckiej w Mielcu jako księgowy, a w latach 1955-1957 był referentem zaopatrzenia w Gminnej Spółdzielni w Mielcu. Od 1957 r. pracował na stanowisku kierownika ds. inwestycji, a później głównego księgowego w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu. Wniósł duży wkład w planową realizację wielu inwestycji oświatowych w Mielcu i powiecie mieleckim, m.in. w ramach akcji „1000 Szkół na Tysiąclecie”. W 1970 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa ds. handlowych w Spółdzielni Pracy „Odzież”. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunek: prawo i administracja) i w 1972 r. otrzymał tytuł magistra. Był członkiem Rady Krajowego Związku Spółdzielczości Pracy oraz członkiem Rady Krajowego Zrzeszenia Producentów Ubiorów Męskich. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” i Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Odzieżowego”.
RUSEK KAZIMIERZ, urodzony 5 I 1888 r. w Surowej, powiat mielecki. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie. Pracę nauczycielską rozpoczął w szkole powszechnej w Zarówniu, a następnie uczył w Grochowem (obie miejscowości w powiecie mieleckim). Na skutek słabego zdrowia został uznany za niezdolnego do służby wojskowej i nie uczestniczył w I wojnie światowej. Angażował się w różne formy pomocy Legionom Piłsudskiego, a zwłaszcza zachęcał do wstępowanie w ich szeregi. Za tę działalność został aresztowany przez żołnierzy rosyjskich i skazany na wywózkę na Syberię. Pracował w tartaku w miejscowości Aktanysz-Tatałyczuk. Po interwencji Polaków, którzy wchodzili w skład misji amerykańskiej wizytującej miejscowości syberyjskie, został przeniesiony do Rostowa nad Donem. Tam pracował jako kierownik polskiego internatu dziecięcego przy Komitecie Polskim oraz uczył w szkole polskiej kierowanej przez Kazimierza Nawrockiego – byłego dyrektora jednego z warszawskich gimnazjów. W czasie rewolucji 1917 r. został skazany na śmierć, ale dzięki wstawiennictwu miejscowego Polaka – bolszewika wyroku nie wykonano. W 1918 r. zamieszkał czasowo w Kielcach, ale powrócił do Rostowa po narzeczoną i tam musiał pozostać na dłużej, gdyż wybuchła wojna polsko-ukraińska. Pracował w konsulacie polskim w Rostowie, opiekował się polskimi uchodźcami i jako działacz Macierzy Polskiej organizował różne formy edukacyjne. W zimie 1919 r. przywiózł do odrodzonej już Polski transport polskich dzieci z Rosji. Otrzymał etat nauczycielski w Szkole Męskiej w Mielcu. Uczył też w Szkole Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. Był członkiem BBWR i LOPP. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 6 I 1942 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ulicy H. Sienkiewicza.
RUSEK ZBIGNIEW, urodzony 2 X 1938 r. w Mysłowicach, syn Stanisława i Janiny z domu Kram. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1955 r. W latach 1955-1956 pracował w WSK Mielec, a w latach 1954-1958 grał w zespole siatkówki „Stali” Mielec. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek nauczycielski) ukończył w 1961 r., uzyskując tytuły magistra i trenera piłki siatkowej. W czasie studiów przeszedł do I-ligowego AZS-AWF Warszawa i w jego barwach grał w latach 1958-1962, zdobywając 4 razy tytuł mistrza Polski, a następnie grał w I-ligowym CWKS „Legia” Warszawa w latach 1962-1967, z którym 3 razy wywalczył mistrzostwo Polski. Był pierwszym mielczaninem – wychowankiem „Stali” Mielec w I reprezentacji Polski w siatkówce. W latach 1958-1967 wystąpił w 135 meczach międzypaństwowych, przyczyniając się do wywalczenia 4. miejsca w Mistrzostwach Świata – 1960 w Brazylii i srebrnego medalu w Pucharze Świata – 1965 w Polsce. W sezonie 1967/1968 grał w barwach francuskiego klubu CSM „Clamart”. Był również trenerem tej drużyny i przyczynił się do zdobycia wicemistrzostwa Francji w 1968 r. Karierę zawodniczą zakończył w „Legii” Warszawa po sezonie 1968/1969. Od 1961 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Akademii Medycznej w Warszawie (1961-1969), II trener męskiej reprezentacji Polski (PZPS, 1970-1972) i trener reprezentacji Polski juniorów (PZPS, 1973, brązowy medal Mistrzostw Europy), trener I-ligowej drużyny kobiet KS „Spójnia” Warszawa (1973-1975), trener kobiecej reprezentacji Francji seniorek i juniorek (FFPS, 1975-1979), kierownik wyszkolenia w PZPS (1980/1981) i kierownik Studium Wychowania Fizycznego i Sportu Uniwersytetu Warszawskiego (1981-nadal). Miał duży wkład w dwukrotne uzyskanie przez UW miana „Najbardziej usportowionej uczelni w Polsce”. Poza pracą zawodową udzielał się w pracy społecznej. Od 1981 r. był członkiem Komisji Trenerskiej Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB) i instruktorem międzynarodowym FIVB. W latach 1988-1992 był członkiem Komisji Szkoleniowej PZPS, a w latach 1992-2000 pełnił funkcję wiceprezesa ds. szkoleniowych PZPS. Posiadał tytuł trenera klasy mistrzowskiej w siatkówce. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, tytułem „Zasłużonego Mistrza Sportu”, Złotą Odznaką Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej oraz odznaczeniem „Zasłużony dla Rozwoju Siatkówki we Francji”. Żywo interesował się sprawami Mielca. Zmarł 7 VIII 2018 r. Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie (Wólka Węglowa).
RUSIN ALEKSANDER, urodzony 18 I 1914 r. w Dobryninie, pow. mielecki, syn Kazimierza i Marii z domu Furmanek. W latach międzywojennych pomagał w gospodarstwie rodzinnym i dorywczo pracował w okolicznych majątkach dworskich. Należał do ZMW „Wici” i Stronnictwa Ludowego. Od 1935 r. służył w wojsku, początkowo w 6 pułku pancernym we Lwowie, a następnie w 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został wzięty do niewoli przez żołnierzy radzieckich, ale uciekł i powrócił do Dobrynina. Tu już jesienią 1939 r. włączył się do działań konspiracyjnych, m.in. w jego rodzinnym domu umieszczono punkt przebitkowy gazetki konspiracyjnej „Odwet”, wydawanej przez Władysława Jasińskiego („Jędrusia”). Zorganizował oddział dywersyjny, który wszedł w strukturę ZWZ – AK w Przecławiu i podlegał sierż. Józefowi Bułasiowi (ps. „Tangret”), a później kpt. Władysławowi Kwarcianemu (ps. „Świerszcz”). Przyjął pseudonim „Rusal”. Przez cały okres okupacji hitlerowskiej przeprowadził kilkadziesiąt udanych akcji, pozostając nieuchwytnym dla wroga. Pierwszą akcją było rozbrojenie 7 Niemców w obozie wojskowym na Smoczce (24 XII 1941), a kolejne większe akcje to: rozbicie taboru niemieckiego na drodze Niwiska – Dobrynin (III 1944), udział w przyjęciu zrzutu broni koło Partyni (27/28 IV 1944), zdobycie broni w starciu z Niemcami w Łużu (25 VI 1944) oraz zbieranie informacji o broni rakietowej na niemieckim poligonie w Bliźnie i udział w ataku na poligon, a także uniemożliwienie budowy niemieckich umocnień obronnych w okolicach Przecławia (VII 1944). W czasie akcji „Burza” współpracował z oddziałami radzieckimi, m.in. zdobył baterię 9 niemieckich dział w Pikułówce koło Przecławia i oddał je dowódcom radzieckim. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej zgłosił akces do służby pomocniczej Milicji Obywatelskiej, ale wkrótce NKWD aresztowało go i więziło w Pustkowie i Ropczycach, skąd został wypuszczony. Ostrzeżony przez znajomego pułkownika radzieckiego uniknął ponownego aresztowania i powrócił do konspiracji. Utworzył oddział partyzancki, przeciwdziałający aktom bezprawia w okresie bezwzględnej walki o władzę i ustrój. Współpracował z oddziałem WiN mjr. H. Dekutowskiego (ps. „Zapora”) i oddziałem Wojciecha Lisa. W odwecie pracownicy PUBP w Mielcu spalili mu dom w Dobryninie. W czasie amnestii w marcu 1947 r. ujawnił się z całym oddziałem. Przeniósł się do Rudnej w powiecie Lubań, gdzie prowadził gospodarstwo rolne i kuźnię. Tam jednak nadal nie dawano mu spokoju. Uciekając przed aresztowaniem powrócił w rodzinne strony i trzeci raz przeszedł do konspiracji. Po „odwilży październikowej” trzeci raz ujawnił się. Odtąd prowadził gospodarstwo rolne w Dobryninie i podejmował okresową pracę w okolicznych przedsiębiorstwach. Za szczególną odwagę w walkach z okupantem hitlerowskim otrzymał w 1965 r. Krzyż Srebrny Virtuti Militari (nr DK 4444/W). Odznaczony został także: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 r. i Krzyżem Obrony Lwowa 1939-1944. Posiadał stopień sierżanta. Po 1990 r. kilkakrotnie awansowany, ostatnio na stopień pułkownika w stanie spoczynku. Należał do mieleckiego Koła Światowego Związku Żołnierzy AK i był członkiem jego pocztu sztandarowego. Systematycznie uczestniczył w mieleckich uroczystościach patriotycznych. Zmarł 17 VI 2008 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Dobryninie.
RUSIN HENRYKA, urodzona 20 XI 1921 r. w Woli Ocieckiej, pow. ropczycki, córka Jana i Marii z domu Darłak. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Przemyślu, maturę zdała w 1949 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła 1 II 1946 r. w Szkole Podstawowej w Krzywej koło Sędziszowa. Od 1 IX 1946 r. do VI 1951 r. pracowała w Zagorzycach Dolnych k/Sędziszowa. Poza pracą w szkole była organizatorką miejscowego życia kulturalnego i prowadziła kursy dla analfabetów. W latach 1951-1953 była nauczycielką w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym TPD w Dębicy. W 1953 r. ze względów zdrowotnych została urlopowana na dwa lata i w tym czasie pracowała w WSK Mielec. Do zawodu nauczycielskiego powróciła w 1955 r., podejmując pracę w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym TPD w Mielcu – Osiedlu. W 1956 r. ukończyła kurs doskonalący z fizyki w Opolu, a w 1960 r. Studium Nauczycielskie (kierunek: fizyka) w Rzeszowie. 1 IX 1960 r. została mianowana zastępcą dyrektora SP i LO TPD w Mielcu i pełniła tę funkcję do 31 VIII 1961 r. Po rozdziale szkół z dniem 1 IX 1961 r. powierzono jej kierownictwo Szkoły Podstawowej nr 5. W 1969 r. ukończyła kurs z zakresu metodyki kierowania szkołą podstawową w Rzeszowie. 1 IX 1973 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 5, a od 1 IX 1974 r. do przejścia na emeryturę 30 XI 1976 r. pełniła funkcję zastępcy dyrektora. Posiadała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Wniosła duży wkład w organizację Szkoły Podstawowej nr 5. Wiele czasu poświęcała uczniom uzdolnionym, przygotowując ich z powodzeniem do konkursów przedmiotowych. Od początku pracy nauczycielskiej należała do ZNP i była jego aktywną działaczką, m.in. organizowała konferencje metodyczne i przewodniczyła Komisji Rewizyjnej Oddziału ZNP w Mielcu. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką 50-lecia Członkostwa ZNP. Zmarła 22 II 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
RUSIN JAN, urodzony 14 XII 1927 r. w Tuszymie, pow. mielecki, syn Józefa i Ewy z domu Rutyna. Absolwent Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1947 r. Rozpoczął studia na Wydziale Chemii UMCS w Lublinie, ale po roku przerwał ze względu na trudną sytuację materialną. W latach 1948-1960 pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Wiśniowej, Czarnej koło Sędziszowa, Nagoszynie koło Dębicy, Zagórzycach-Budziszu, Pustkowie-Budach i Pustkowie-Osiedlu. W 1971 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie i uzyskał tytuł lekarza medycyny. W tym roku przeprowadził się z rodziną z Zagórzyc do Mielca. Tu podjął pracę w Szpitalu Powiatowym i w przychodniach rejonowych jako internista. Ponadto w latach 1972-1976 uczył higieny w Liceum Medycznym. Od 1988 r. do 1992 r. był kierownikiem szpitalnej Izby Przyjęć. W 1992 r. otrzymał urlop bezpłatny i założył własny Ośrodek Terapii Integralnej. W 1996 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał czynny zawodowo, kontynuując działalność w OTI. W leczeniu stosował nie tylko metody konwencjonalne, ale także budował wiarę chorego w możliwość wspomagania leczenia własnymi siłami psychicznymi. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Internistów. Równocześnie aktywnie działał w samorządzie miejskim i organizacjach katolickich. Znacząco przyczynił się do rozwoju samorządności miasta Mielca jako radny Rady Miejskiej w czterech kadencjach (1990-1994, 1994-1998, 1998-2002 i 2002-2006, zrezygnował w 2003) i wiceprzewodniczący Rady w I kadencji (1990-1994). Był członkiem – założycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu oraz członkiem Rady Parafialnej i kilku stowarzyszeń modlitewnych parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Upowszechniał wiedzę o zdrowiu poprzez prelekcje, najczęściej w Klubach Seniora. Wielokrotnie wnioskował o wybudowanie ośrodka leczniczego w podmieleckich lasach, w którym stosowano by miejscowy torf o niezwykle leczniczych wartościach. Interesował się także historią. Napisał i wydał Opowieść o życiu Tadeusza Kościuszki (Rzeszów-Mielec, 2000) oraz przygotowywał do druku książkę o księdzu Wacławie Blizińskim. Zmarł 15 IX 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
RUSIN JÓZEF, urodzony 4 I 1956 r. w Dębicy, syn Jana i Józefy z domu Ochał. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1975 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1981 r. z tytułem lekarza medycyny. Pracę zawodową rozpoczął w 1981 r. w Zespole Opieki Zdrowotnej nr 1 w Rzeszowie jako lekarz rejonowy. Od 1985 r. pracował jako pediatra rejonowy. Było to następstwem uzyskania w 1985 r. pierwszego stopnia specjalizacji z pediatrii. W 1987 r. przeszedł do pracy na Oddziale Dziecięcym Szpitala Wojewódzkiego nr 2 w Rzeszowie, (przemianowanego później na I Klinikę Pediatrii i Gastroenterologii Dziecięcej Klinicznego Szpitala Wojewódzkiego im. św. Jadwigi Królowej w Rzeszowie) i pracuje tam nadal. W 1989 r. uzyskał drugi stopień specjalizacji z pediatrii, a w 1990 r. stopień naukowy doktora nauk medycznych na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. Tytuł rozprawy: Znaczenie ultrasonograficznego pomiaru wielkości nerek u dzieci z odpływami pęcherzowo-moczowodowymi. W latach 2001-2008 pełnił funkcję ordynatora wspomnianego Oddziału Dziecięcego. Ponadto był konsultantem wojewódzkim (regionalnym) w dziedzinie pediatrii (2000-2014) oraz adiunktem na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2003-2015), gdzie wypromował 140 licencjatów i 86 magistrantów. Jest autorem około 50 publikacji naukowych w piśmiennictwie polskim i zagranicznym. Angażuje się społecznie w Rzeszowskim Oddziale Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskim Towarzystwie Ultrasonograficznym, Polskim Towarzystwie Kardiologicznym, Polskim Towarzystwie Lekarskim i Polskim Towarzystwie Alergologicznym.
RUSINA JANA (ULICA), niewielka (ok. 128 m) ulica na osiedlu W. Szafera, łączy ul. W. Szafera z ul. Metalowców. Początkowo miała utwardzoną nawierzchnię. Status ulicy i patrona otrzymała 11 II 2010 r. Jej rejon przeznaczono do zabudowy jednorodzinnej. W 2015 r. została przebudowana.
Jej patron JAN RUSIN (1927-2005) był cenionym mieleckim lekarzem i zasłużonym działaczem samorządowym. Założył Ośrodek Terapii Integralnej, popularyzował wiedzę o zdrowiu.