NAD WISŁOKĄ, pismo Miejskiego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu. Jego wydawanie rozpoczęto w marcu 1987 r. Celem było zapoznanie mieleckiego środowiska z działalnością SD oraz życiem społecznym w Mielcu, a szczególnie dokonaniami społecznego ruchu kulturalnego. Uzupełnieniem treści były artykuły o różnorodnej tematyce, m.in.: historycznej, politycznej i medycznej, a także utwory poetyckie miejscowych twórców. W dalszych latach pismo ukazywało się nieregularnie, ale dotąd nie zawiesiło swego funkcjonowania. W dotychczasowej działalności wyróżnili się: Edward Żyrkowski (redaktor naczelny), Stanisław Skórski (zastępca redaktora naczelnego), Zdzisław Korpanty (redaktor techniczny), Zbigniew Pogoda (sekretarz redakcji), Tadeusz Ostrowski i Jan Rusin.
NADLEŚNICTWO MIELEC, instytucja zarządzająca w imieniu Skarbu Państwa lasami państwowymi – pozostałościami Puszczy Sandomierskiej – na powierzchni około 9 300 ha, na wschód i północ od Mielca. Granicę z terenami Nadleśnictwa Tuszyma – sąsiadującego także z terenami miasta Mielca – stanowi droga Mielec-Kolbuszowa. Adres siedziby: ul. Partyzantów 11. Historia Lasy będące aktualnie w zarządzie Nadleśnictwa Mielec do 1944 r. były w całości własnością prywatną, m.in. rodziny Oborskich, rodziny Tarnowskich i prof. Jana Włodka. Na mocy dekretu PKWN z 12 XII 1944 r. przejęte zostały na skarb państwa w latach 1944-1945 i powierzone nadleśnictwom: Babule, Smoczka i Kolbuszowa. 1 X 1946 r. z części tych nadleśnictw utworzono Nadleśnictwo Państwowe Wojsław o powierzchni 7 488 ha. Równocześnie utworzono Nadleśnictwo Mielec, obejmujące administracją lasy na zachód od rzeki Wisłoki do miejscowości Janowiec koło Radomyśla Wielkiego. Jego siedziba mieściła się przy ul. 1 Maja (aktualnie ul. Legionów). W pierwszych latach po wojnie administracja leśna, zwłaszcza NP Wojsław, stanęła przed ogromem zadań związanych głównie z odbudową drzewostanów zniszczonych w czasie okupacji hitlerowskiej. (M.in. w okolicach Cyranki i Szydłowca – w związku z organizacją i funkcjonowaniem hitlerowskiego wojskowego obozu szkoleniowego i poligonu artyleryjskiego – wyrąbano całkowicie około 1 300 ha lasów, a dalszych 1 200 ha mocno przerzedzono. Po wojnie poligon został przejęty przez Wojsko Polskie.) W grudniu 1972 r., na podstawie Zarządzenia nr 72 Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych oraz Zarządzenia nr 52 Dyrektora Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Przemyślu, połączono Nadleśnictwa Babule i Wojsław i utworzono Nadleśnictwo Mielec o powierzchni 16 013 ha, obejmujące zasięgiem lasy pomiędzy drogą Mielec–Kolbuszowa i Nową Dębą. Równocześnie tereny dotychczasowego Nadleśnictwa Mielec, obejmujące zachodnią część powiatu mieleckiego, przekazano Nadleśnictwom Tuszyma i Dąbrowa Tarnowska. Nowe Nadleśnictwo Mielec otrzymało w latach 1973-1974 budynek administracyjny wraz zapleczem i dwa wielorodzinne budynki mieszkalne dla pracowników. Założono szkółkę zespoloną w Leśnictwie Pateraki. W 1976 r. zlikwidowano poligon wojskowy, a w latach 1977-1979 zalesiono ponad 300 ha halizn popoligonowych. W 1979 r. odłączono od Nadleśnictwa Mielec 6 796 ha i przyłączono do Nadleśnictwa Buda Stalowska. W latach 70. i 80. przejęto od Państwowego Funduszu Ziemi ponad 300 ha gruntów i zalesiono je. Ustalone wówczas granice pozostają dotąd bez większych zmian. W latach 1982-1986 przy zabudowaniach Nadleśnictwa wybudowano dalsze 3 budynki wielorodzinne dla pracowników. W latach 90. w związku z prywatyzacją prac leśnych wykonawstwo w tym zakresie przejęły Zakłady Usług Leśnych. Efekty pracy Nadleśnictw Wojsław i Mielec w badanym okresie 1958-2003 wyrażają się wzrostem m.in.: ogólnego zapasu drewna z 830 tys. do 1 690 tys. m3, średniej zasobności drzewostanów na 1 ha z 121 do 192 m3 oraz średniego wieku drzewostanów z 41 do 55 lat. W ostatnich latach zmieniła się znacznie hierarchia funkcji spełnianych przez lasy, m.in. wzrosła ranga funkcji pozaprodukcyjnych lasu jako jednego z najważniejszych elementów środowiska przyrodniczego. Współczesność Lasy Nadleśnictwa Mielec pełnią ważne funkcje glebochronne i wodochronne. Dla podniesienia tych walorów oraz wzmocnienia odporności na działanie czynników szkodotwórczych rozpoczęto na początku lat 90. przebudowę drzewostanów w celu zwiększenia udziału gatunków liściastych i proces ten jest kontynuowany. Aktualnie bowiem nadal dominuje sosna (91 %). Widoczne są też: dąb, brzoza i olsza, a sporadycznie występują: świerk, jodła i grab. Zdecydowana większość tych lasów wchodzi w skład Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Szczególne walory posiadają dwa rezerwaty: „Jaźwiana Góra” (3,94 ha) z lasem mieszanym – resztką ginącej puszczy oraz „Pateraki” (56 ha) z jedynym na tym terenie litym drzewostanem dębowym w wieku 120-150 lat. Nadleśnictwo rozwija też różne formy edukacji przyrodniczo-leśnej społeczeństwa, a zwłaszcza młodzieży i dzieci, współpracując w tym zakresie ze szkołami wszystkich szczebli. Głównie w tym celu urządzono 4 ścieżki przyrodniczo-edukacyjne (2-7 km): „Podróżnik”, „Trześń”, „Do bobra” i „Ostrowy”. Nadleśnictwo współpracuje też systematycznie z Wydziałem Leśnym Akademii Rolniczej w Krakowie. Uczestniczy w realizacji kilku projektów, związanych z gospodarką leśną i edukacją przyrodniczą, dofinansowywanych przez Unię Europejską. Są to: „Przeciwdziałanie skutkom odpływu wód opadowych na terenach górskich. Zwiększenie retencji i utrzymanie potoków oraz związanej z nimi infrastruktury w dobrym stanie“ (2007-2014), „Rekultywacja na cele przyrodnicze terenów zdegradowanych, popoligonowych i powojskowych zarządzanych przez PGL LP“ (2007-2014) i „Kanalizacja ruchu turystycznego na obszarze Natura 2000 w Puszczy Sandomierskiej” (2009-2010). W ramach trzeciego projektu wyremontowano wszystkie ścieżki przyrodniczo-leśne (5) i wybudowano 4 miejsca zatrzymania. W 2011 r. oddano do użytku Powiatowe Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej przy Nadleśnictwie Mielec. Potwierdzeniem prawidłowego gospodarowania lasami na terenach zarządzanych przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Krośnie, w tym Nadleśnictwo Mielec, było uzyskanie w 2012 r. Certyfikatu PEFC.
Nadleśniczy w latach 1946-2023 (Wojsław, Babule, Mielec): Jan Kempiński, Aleksander Pipała, Alfred Magdoń, Piotr Łagudza, Józef Prade (1988-2008), Hubert Robert Sobiczewski (2008-nadal).
Zastępcy nadleśniczego: Kazimierz Kriger, Jerzy Ziobroń.
Długoletni zasłużeni pracownicy: Sylwester Bajger, Elżbieta Borowiec, Andrzej Chrabąszcz, Tadeusz Cieślik, Józef Czamara, Adam Delimata, Andrzej Dusberger, Michał Fitał, Eugeniusz Franuszkiewicz, Zdzisław Franuszkiewicz, Maria Grabowska, Roman Haracz, Józefa Kilian, Aleksander Kopeć, Jan Kościelny, Aleksander Kubiński, Wiktor Kuśnierz, Józef Makarewicz, Czesław Mazur, Krystyna Mikrut, Władysław Ortyl, Stanisław Peret, Maria Pietryka, Helena Pruś, Bożena Rydz, Andrzej Saj, Beata Sęk, Stefania Tabor, Maria Timorska, Zdzisław Zieliński, Maria Zuch.
NADOWSKI KAZIMIERZ KASPER, urodzony 1 VIII 1915 r. w Zaleszczykach Małych, syn Andrzeja i Antoniny z Marcinowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej praktykował w zawodzie młynarskim. W latach 1937-1938 służył w Pułku Sanitarnym we Lwowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., m.in. w obronie Warszawy. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i w stalagu dotrwał do wyzwolenia przez aliantów. Został włączony do 1 Dywizji Pancernej gen. S. Maczka i w tej formacji służył do końca wojny. W 1946 r. powrócił do kraju, ale jego rodzinne strony znalazły się poza granicami Polski i został zmuszony zamieszkać na Ziemiach Odzyskanych. 9 IV 1951 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Pracował jako m.in.: magazynier, konserwator, wartownik i ślusarz. Na emeryturę przeszedł w 1978 r. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami wojskowymi. W 2001 r. otrzymał Patent Nr 43109 Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Zmarł 7 II 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
NADWISŁOCZE, Ogólnopolski Kwartalnik Społeczno-Kulturalny wydawany w Mielcu przez Agencję Wydawniczą „Promocja” od października 2003 r. Inspiratorem przedsięwzięcia był Włodzimierz Gąsiewski, który został pierwszym redaktorem naczelnym pisma. Honorową współpracę wydawniczą zadeklarowały Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu i Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Lokalnego w Żarówce. Na 72 stronach treść pogrupowana została w działy, których część w kolejnych numerach zmieniała się w zależności od otrzymanych materiałów z różnych stron Polski. Stałe działy to: Samorząd (Parlament – Samorząd), Gospodarka, Historia i ludzie, Poezja, Literatura, Fotografia, Kultura i Sztuka, Promocja.
NADZIEI (ULICA), ulica miejska na osiedlu Wojsław. Biegnie od ulicy Wojsławskiej, pośród prywatnych posesji z bogatą zielenią, do ul. Wiosennej. Status ulicy i nazwę otrzymała 27 III 1985 r. po włączeniu m.in. Wojsławia do Mielca. Ma 214 m długości. Od 2004 r. posiada nawierzchnię z szarej kostki brukowej oraz pas z płyt ażurowych.
NAJLEPSI I NAJPOPULARNIEJSI SPORTOWCY MIELCA (PLEBISCYT SPORTOWY TYGODNIKA REGIONALNEGO „KORSO”), forma promocji osiągnięć mieleckiego sportu oraz uznania dla najlepszych mieleckich sportowców i trenerów, prowadzona z inicjatywy i przez mielecką gazetę „Korso” od początku jej wydawania (1991 r.), z przerwą w latach 1997-1999. Zakończeniem plebiscytu jest Gala Mieleckiego Sportu, w czasie której ogłaszane są wyniki i wręczane upominki. To promocyjne przedsięwzięcie jest wspierane przez Urząd Miejski w Mielcu, Starostwo Powiatowe w Mielcu oraz Hotel Polski i mieleckie firmy. Zwycięzcy Plebiscytu: *1991 r. (ogłoszenie – 5 III 1992 r.): sportowiec – Magdalena Modelska (pływanie, Stal Mielec), trener – Dariusz Krupiński (pływanie, Stal Mielec). *1992 r. (ogłoszenie – 20 II 1993 r.): sportowiec – Adam Fedoruk (piłka nożna, Stal Mielec), trener – Roman Murdza (piłka siatkowa kobiet, Stal Mielec). *1993 r. (ogłoszenie – 20 III 1994 r.): sportowiec – Kazimiera Mosio (lekkoatletyka, LKS Tęcza Mielec), trener – Roman Murdza (siatkówka, Stal Mielec). *1994 r. (ogłoszenie – 3 III 1995 r.): sportowiec – Lech Kowalski (lekkoatletyka, Stal Mielec), junior – Wiesław Figurski (lekkoatletyka, Stal Mielec), trener – Franciszek Smuda (piłka nożna, Stal Mielec), trener młodzieży– Andrzej Pisarczyk (karate, Kaminari Mielec) i Stanisław Zioło (lekkoatletyka, Stal Mielec). *1995 r. (ogłoszenie – 20 IV 1996 r.): sportowiec – Lech Kowalski (lekkoatletyka, Stal Mielec), junior – Wiesław Figurski (lekkoatletyka, Stal Mielec), trener – Piotr Surowiec (lekkoatletyka, Stal Mielec). (W latach 1997- 1999 nie organizowano plebiscytu na sportowców lat 1996-1998.) *1999 r. (ogłoszenie – 12 III 2000 r.): sportowiec – Elżbieta Kościelna (piłka siatkowa, Melnox Autopart Lobo Mielec), sportowiec-uczeń – Dorota Dydo (lekkoatletyka, LKS Mielec), trener – Roman Murdza (piłka siatkowa, Melnox Autopart Lobo Mielec). *2000 r. (ogłoszenie – 7 IV 2001 r.): sportowiec – Elżbieta Kulpa (piłka siatkowa, Melnox Autopart Mielec), trener – Stanisław Zioło (lekkoatletyka, LKS Mielec). *2001 r. (ogłoszenie – 23 II 2002 r.): sportowiec – Wojciech Betlej (pływanie, Ikar Mielec), trener – Józef Korzeń (piłka ręczna, SPR Stal Mielec). *2002 r. (ogłoszenie – 24 III 2003 r.): sportowiec – Jakub Giża (lekkoatletyka, LKS Mielec), trener – Marian Bogusiak (piłka siatkowa, Melnox Autopart Mielec). *2003 r. (ogłoszenie – 14 II 2004 r.): sportowiec – Paulina Buziak (lekkoatletyka, OTG Sokół Mielec), trener – Józef Wójtowicz (lekkoatletyka, OTG Sokół Mielec). *2004 r. (ogłoszenie – 30 I 2005 r.): sportowiec – Jakub Giża (lekkoatletyka, LKS Mielec), trener – Jerzy Matlak (piłka siatkowa, TeleNet Mielec) i Ryszard Jakubowski (lekkoatletyka, LKS Mielec). *2005 r. (ogłoszenie – 5 II 2006 r.): sportowiec – Katarzyna Zioło-Tittinger (lekkoatletyka, LKS Mielec), trener – Jacek Wiśniewski (piłka siatkowa, KPSK Stal Mielec), działacz – Marian Grzanka (piłka siatkowa, KPSK Stal Mielec), talent – Michał Bik, nagrody specjalne: Robert Zawada (piłka ręczna) i Anna Kicior (piłka siatkowa). *2006 r. (ogłoszenie – 4 II 2007 r.): sportowiec – Krzysztof Lipka (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), trener – Włodzimierz Gąsior (piłka nożna, MKP Stal Mielec), działacz – Antoni Weryński (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), talent – Damian Jędryka (piłka nożna, MKP Stal Mielec), nagroda specjalna – Edward Kazimierski (b. wiceprezes FKS Stal Mielec). *2007 r. (ogłoszenie – 17 II 2008 r.): sportowiec – Jakub Giża (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec), trener – Witold Karaś (piłka nożna, Stal Mielec), talent – Patrycja Rupa (pływanie, Ikar Mielec), działacz – Jacek Klimek (piłka nożna, Stal Mielec), nagroda specjalna – Zenon Łakomy (b. zawodnik piłki ręcznej FKS Stal Mielec), maserzy – Łukasz Machnik (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec) i Igor Ostrowski (piłka siatkowa, KPSK Stal Mielec). *2008 r. (ogłoszenie – 21 II 2009 r.): sportowiec – Jakub Giża (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec), trener – Wojciech Ostrowski (piłka ręczna, SPR Stal Mielec), talent – Kamil Karkut (pływanie, Ikar Mielec), działacz – Antoni Weryński (piłka ręczna, SPR Stal Mielec), nagroda specjalna – KS Gryf Mielec, gość honorowy – Grzegorz Lato (piłka nożna, Stal Mielec, prezes PZPN). *2009 r. (ogłoszenie – 6 III 2010 r.): sportowiec – Dorota Ściurka (piłka siatkowa, KPSK Stal Mielec), trener – Zbigniew Hariasz (piłka nożna, MKP Stal Mielec), talent – Damian Misiewicz (piłka nożna, MKP Stal Mielec), działacz – Bartłomiej Jaskot (piłka nożna, MKP Stal Mielec), nagroda specjalna – Józef Wójtowicz (lekkoatletyka, OTG Sokół Mielec). *2010 r. (ogłoszenie – 4 III 2011 r.): sportowiec – Grzegorz Sobut (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), trener – Ryszard Skutnik (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), talent – Joanna Święch (szachy, Wadowice Górne), działacz – Antoni Weryński (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec). *2011 r. (ogłoszenie – 29 I 2012 r.): sportowiec – Grzegorz Sobut (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), trener – Ryszard Skutnik (piłka ręczna, SPR BRW Stal Mielec), talent – Konrad Hendzel (pływanie, Ikar Mielec), nagroda specjalna – Piotr Surowiec (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec). *2012 r. (ogłoszenie – 19 I 2013 r.): sportowiec – Rafał Gliński (piłka ręczna, SPR Tauron Stal Mielec), trener – Ryszard Skutnik (piłka ręczna, SPR Tauron Stal Mielec), talent – Laura Czernikowska (szachy, Podleszany), działacz – Stanisław Leśniak (piłka ręczna, SPR Tauron Stal Mielec, sportowiec-uczeń – Wojciech Lubieniecki (szermierka, PTG Sokół 1893 Mielec). Honorowymi gośćmi Gali byli piłkarze Stali Mielec – mistrzowie Polski z 1973 r. Obdarowano ich upominkami z okazji 40. rocznicy tego bezprecedensowego w Polsce wydarzenia. *2013 r. (ogłoszenie – 22 II 2014 r., Hotel Polski): sportowiec – Sebastian Łętocha (piłka nożna, Stal Mielec), trener – Włodzimierz Gąsior (piłka nożna, Stal Mielec), talent – Piotr Krępa (piłka ręczna, PGE Stal Mielec), sportowiec-uczeń – Bartosz Polak (modelarstwo kosmiczne, Aeroklub Mielecki). *2014 r. (ogłoszenie – 21 I 2015 r., Hotel Polski): sportowiec – Rafał Augustyn (lekkoatletyka, OTG Sokół Mielec – LKS Stal Mielec), trener – Zbigniew Żola (szermierka, PTG Sokół Mielec), talent – Julia Gancarz (pływanie), wyróżnienie specjalne – Roman Murdza (piłka siatkowa kobiet, UKS Szóstka Mielec). *2017 r. (ogłoszenie – 2 II 2018 r., Hotel Polski): sportowiec – Wojciech Lubieniecki (szermierka, PTG „Sokół 1893” Mielec), trener roku – Zbigniew Żola (szermierka, PTG „Sokół 1893” Mielec), sportowiec uczeń – Dawid Piłat (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec), talent – Jakub Ćwięka (piłka ręczna, SPR Stal Mielec). *2018 r. (ogłoszenie – 22 II 2019 r., Karczma Polska): sportowiec – Krystian Getinger (piłka nożna, PGE Stal Mielec) talent – Martyna Gorzkiewicz (piłka siatkowa, UKS Szóstka), trener – Roman Murdza (piłka siatkowa, UKS Szóstka), trener wychowawca – Jacek Cyganowski (piłka nożna, Akademia Piłkarskie Nadzieje). *2020 r. (ogłoszenie – I 2021 r., Night Club Hotelu Polskiego):sportowiec – Maciej Domański (piłka nożna, PGE FKS Stal Mielec), trener – Jarosław Nieć (boks, MUKS Iryda Mielec), trener wychowawca młodzieży – Ryszard Jakubowski (rzut młotem, LKS Stal Mielec), talent – Mikołaj Wilk (pływanie, Ikar Mielec), mecenas sportu – Tomasz Poręba (europoseł). *2021 r. (ogłoszenie – 21 I 2022 r., Karczma Polska): sportowiec – Rafał Strączek (piłka nożna, PGE FKS Stal Mielec), talent – Maksymilian Sitek (piłka nożna, PGE FKS Stal Mielec), trener – Marzena Kulig (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec), trener wychowawca młodzieży – Mariusz Bec (piłka nożna, Piłkarskie Nadzieje Mielec), mecenas sportu – Krzysztof Kapinos i Piotr Andrusiewicz. *2022 r. (ogłoszenie – 5 I 2023 r., Karczma Polska): sportowiec – Katarzyna Zdziebło (lekkoatletyka, LKS Stal Mielec), talent – Patryk Dudek (boks, Iryda Mielec) oraz Alicja Potoczna i Gabriel Krakowski (taniec, Gala Mielec), trener – Adam Majewski (piłka nożna, PGE FKS Stal Mielec), trener wychowawca młodzieży – Zbigniew Żola (szermierka, PTG Sokół 1893 Mielec), mecenas sportu – Tomasz Nieciąg (ITA TOOLS), Wydarzenie Roku – Mistrzostwa Polski Młodzieżowców w Boksie w Mielcu – 2022.
NAKONECZNY BOLESŁAW GRACJAN, urodzony 10 X 1909 r. w Stryju, woj. stanisławowskie, syn Józefa i Anieli z domu Łuczyn. W 1920 r. w wyniku działań wojennych wraz z rodziną przeniósł się do Tarnowa. Absolwent Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Tarnowie, maturę zdał w 1931 r. W latach 1931-1932 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Jarocinie i otrzymał stopień kaprala podchorążego, a w 1935 r. został awansowany na stopień podporucznika rezerwy. Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1938 r. i uzyskał tytuł magistra filozofii z zakresu chemii. W latach 1938-1939 pracował w laboratoriach Kopalni Węgla „Śląsk” w Chropaczowie i Hucie „Florian”. Jego pasją pozazawodową było malarstwo olejne na desce (pejzaże). Po wybuchu wojny przeniósł się z żoną (Zofią) do Stryja i kierował laboratorium w Zakładach Remontowych Parowozów i Wagonów w Stryju. W 1941 r. powrócił do Tarnowa i pracował w Fabryce Konserw (do 1944 r.). W latach 1944-1947 uczył przedmiotów ścisłych w I i III Gimnazjum i Liceum w Tarnowie, a następnie (1947) został zatrudniony w laboratorium PFZA Mościce koło Tarnowa. 8 X 1947 r. rozpoczął pracę w PZL Mielec jako kierownik Centralnego Laboratorium Zakładowego (od 1965 r. Dział Laboratoryjny). Znacząco przyczynił się do rozwoju laboratorium oraz osiągnięcia wysokiego poziomu badań i usług. Wniósł duży wkład w uruchomienie produkcji m.in. lodówek sprężarkowych oraz aparatury gaśniczej do samolotu M-15. Pracował także (w niepełnym wymiarze godzin) w Technikum Mechanicznym MPC w Mielcu jako nauczyciel matematyki i fizyki. Przez wiele lat był przewodniczącym komisji maturalnej. W latach 50. i 60. grał na skrzypcach w orkiestrach ZDK WSK. Na emeryturę przeszedł 31 XII 1975 r. Wtedy to zajął się pisaniem bajek i ich ilustrowaniem. Przedstawiał je dzieciom na spotkaniach w przedszkolach i szkołach podstawowych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 19 XII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NALEŻNY TADEUSZ FRANCISZEK, urodzony 26 XII 1958 r. w Mielcu, syn Władysława i Anny z domu Skrzyniarz. Absolwent Technikum Rolniczego w Rzemieniu z maturą w 1978 r. Studiował na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1983 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W czasie studiów uczestniczył w niezależnej działalności studentów, m.in. brał udział w rozpowszechnianiu wydawnictw niepodległościowych oraz w comiesięcznych manifestacjach protestacyjnych w Krakowie jako odpowiedź na wprowadzenie stanu wojennego 13 XII 1981 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1983 r. w Kombinacie Rolno-Przemysłowym Igloopol w Dębicy jako mistrz. Wtedy też odbył służbę wojskową, (stopień wojskowy podporucznik). W 1986 r. przeszedł do Wojewódzkiego Ośrodka Postępu Rolniczego w Zgłobicach na stanowisko kierownika Zespołu Terenowego WOPR w Wadowicach Górnych. W latach 1987-1988 brał udział w reaktywacji NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” na terenie gminy Wadowice Górne, a następnie w odbudowie struktur tego związku na terenie gmin rejonu Dąbrowa Tarnowska. Od połowy 1988 r. pełnił funkcję sekretarza Tymczasowej Rady Wojewódzkiej NSZZ RI „Solidarność” Ziemi Tarnowskiej i odpowiadał za kontakty z terenowymi strukturami. Uczestniczył w utworzeniu Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego w Tarnowie i Gminnego Komitetu Obywatelskiego w Wadowicach Górnych oraz w przygotowaniu i przeprowadzeniu pierwszych wolnych wyborów parlamentarnych. Był współorganizatorem nielegalnej drukarni na terenie gminy Wadowice Górne i jej działalności wydawniczej (m.in. gazetka lokalna, Biuletyn Tymczasowej Rady Wojewódzkiej NSZZ RI „Solidarność” Ziemi Tarnowskiej). W wyborach samorządowych w 1990 r. został wybrany na wójta Gminy Wadowice Górne i pełnił tę funkcję od 1 VII 1990 r. do 9 II 1999 r. W tym czasie na terenie gminy wykonano m.in.: telefonizację, sieć wodociągową (Gmina Wadowice Górne była jedną z pierwszych w woj. tarnowskim całkowicie zwodociągowaną) oraz blisko 50% sieci gazowej. Kolejnym miejscami pracy były: Urząd Gminy Szczucin (1999r. – inspektor w Referacie Promocji i Rozwoju Gminy; lata 2000-2003 – sekretarz Gminy Szczucin) i Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Boguchwale (2007-2017, starszy doradca rolniczy). Od 2003 r. do 2007 r. pozostawał bez pracy i pomagał mieszkańcom w kontaktach z urzędami i instytucjami w rozwiązywaniu ich problemów. W tym czasie ukończył: studia podyplomowe w zakresie informatyki na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej (2003 r.), dwa kwalifikacyjne kursy pedagogiczne (2004 r.) oraz studia podyplomowe w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego (2009 r.) W 2017 r. powierzono mu funkcję sekretarza powiatu mieleckiego w Starostwie Powiatowym w Mielcu i pełnił ją do 2018 r. Po odwołaniu pracuje w Starostwie Powiatowym na innym stanowisku. Poza wymienioną działalnością niepodległościową brał udział w życiu społecznym m.in. jako radny gminy, członek założyciel Funduszu Misyjnego ks. Mariana Midury, społeczny kurator przy Sądzie Rejonowym w Dąbrowie Tarnowskiej Wydział Karny, członek Rady Wojewódzkiej NSZZ RI „Solidarność” w Rzeszowie oraz wiceprzewodniczący Powiatowej Rady Rynku Pracy w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową „Zasłużony dla Rolnictwa”.
NAŁKOWSKIEJ ZOFII (ULICA), ulica miejska o długości 356 m na osiedlu Borek. Biegnie od ulicy H. Sienkiewicza, pomiędzy prywatnymi posesjami z domami jednorodzinnymi i terenem przemysłowym, do ul. R. Traugutta. W pobliżu tego skrzyżowania znajduje się niewielki cmentarz żydowski. Miano ulicy i patronkę otrzymała 28 III 1973 r., po przyłączeniu Borku do Mielca. Od 2005 r. ma nawierzchnię asfaltową. W 2015 r. wykonano jej przedłużenie do ul. R. Traugutta.
Patronka ulicy: ZOFIA NAŁKOWSKA (1884-1954) to jedna z wybitniejszych polskich pisarek XX w. Autorka licznych powieści (najbardziej znana – Granica), dramatów, opowiadań (m.in. Medaliony), miniatur, esejów i szkiców oraz Dzienników prowadzonych do końca życia. Działała społecznie m.in. w Towarzystwie Opieki nad Więźniami, Związku Literatów Polskich, Akademii Literatury i Pen Clubie (długoletnia wiceprezes). Dwukrotnie otrzymała nagrodę państwową. Jej twórczość doczekała się licznych tłumaczeń na języki obce.
NAPIERACZ MARIA (z domu BAJGER), urodzona 23 XI 1963 r. w Radomyślu Wielkim, córka Mieczysława i Zofii z domu Dziekan. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1982 r. podjęła pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Podborzu, a w 1983 r. została przeniesiona do Zespołu Szkół w Radomyślu Wielkim Punkt Filialny w Partyni. W 1987 r. przeniosła się do Szkoły Podstawowej w Jadachach i tam pracowała do 2002 r., w tym jako dyrektor w latach 2000-2002. W tym okresie ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie z tytułem magistra pedagogiki w zakresie nauczania początkowego (1989), studia w Akademii Pedagogicznej w Krakowie z tytułem magistra filologii polskiej (2000) oraz kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej (2002). Od 2002 r. do 2006 r. pracowała w Gimnazjum nr 2 w Nowej Dębie, w tym w latach 2002-2004 jako dyrektor szkoły. Ukończyła też kurs kwalifikacyjny przygotowujący do sprawowania nadzoru pedagogicznego. W 2006 r. powróciła do Szkoły Podstawowej w Podborzu i pracowała w niej jako nauczyciel do 2014 r. Angażowała się społecznie. W czasie pracy w Nowej Dębie jako prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Gimnazjum nr 2 zrealizowała kilka projektów, m.in. z Polsko-Amerykańską Fundacją Dzieci i Młodzieży. W Partyni, pełniąc funkcję Stowarzyszenia „Ku Przyszłości”, m.in. doprowadziła do powstania czterech niepublicznych przedszkoli w Partyni, Dulczy Wielkiej, Zgórsku i Rudzie. Była też inicjatorem wielu działań na rzecz dzieci, młodzieży i dorosłych, głównie w Partyni, a niekiedy także na terenie gminy. W 2009 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny z zakresu bibliotekoznawstwa. Wielokrotnie otrzymywała nagrody lokalne. Przyczyniła się też do uzyskania przez Stowarzyszenie „Ku Przyszłości” prestiżowej nagrody „Unijnej Perły Podkarpacia”. Była radną Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2010- 2014 oraz powiatowym koordynatorem walki ze zbyt bliską odległością wiatraków od siedzib ludzkich. W wyborach do samorządu powiatowego w Mielcu w 2014 r. startowała z listy PiS i została wybrana na radną Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie powierzono jej funkcję wicestarosty powiatu mieleckiego. Po wygranym konkursie, od sierpnia 2018 r. pełniła funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. Równocześnie zrezygnowała z funkcji wicestarosty. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. uzyskała mandat radnego Sejmiku Województwa Podkarpackiego w kadencji 2018-2023.
NAPRAWA WŁADYSŁAW, urodzony 28 IV 1898 r. w Glinach Małych, powiat mielecki, syn Wojciecha i Julii z domu Groele. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1917 r. Od 10 V 1916 r. do 28 X 1918 r. służył w armii austriackiej (40 Pułk Piechoty w Rzeszowie) i brał udział w walkach na froncie włoskim. 3 XI 1918 r. w stopniu sierżanta podchorążego zgłosił się ochotniczo do służby w Wojsku Polskim. Przydzielono go do 2 Pułku Ziemi Rzeszowskiej (później 18 pułk piechoty) i w randze podporucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim, jako oficer służby stałej w 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie, pełniąc m.in. funkcje: dowódcy plutonu, dowódcy kompanii i dowódcy batalionu. Awansował kolejno do stopnia: porucznika (1921), kapitana (1930) i majora (1938). Ukończył Centralną Szkołę Strzelniczą w Toruniu, kurs unifikacyjny dla kapitanów i rotmistrzów w Rembertowie i Centrum Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Pełnił przez pewien czas funkcję oficera do spraw wychowania fizycznego w pułku oraz kierował budową stadionu sportowego i kortów tenisowych w Dęblinie. Organizował liczne zawody sportowe i pokazy gimnastyki zbiorowej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział (jako oficer sztabu 28 Dywizji Piechoty Armii Łódź) w walkach na szlaku bojowym: Wieluń – Pabianice – Skierniewice – Brwinów – Modlin, a od 18 IX uczestniczył jako dowódca 1 batalionu 15 pułku piechoty w obronie twierdzy Modlin. Po kapitulacji twierdzy (29 IX 1939 r.) został wzięty do niewoli niemieckiej. Więziono go w obozie w Działdowie, ale 9 XI 1939 r. zwolniono do domu na warunkach honorowych. Niedługo potem został aresztowany przez gestapo i więziony w różnych obozach jenieckich, m.in. w: Norymberdze (Stalag XIIIA), Brunszwiku (Oflag XIB), Woldenbergu (Oflag IIC) i Sandbostel (Stalag XB). Po wyzwoleniu przez Anglików (29 IV 1945 r.) został mianowany dowódcą Polskiego Ośrodka Wojskowego nr 105 przy 1 Dywizji Pancernej gen S. Maczka we Freren (okręg Osnabrück) i pełnił tę funkcję od 15 VI 1945 r. do 25 X 1946 r. Otaczał opieką m.in. byłych polskich robotników wywiezionych na roboty przymusowe i byłych jeńców wojennych. Zainicjował też powstanie w obozie „Klubu Mielec”. W listopadzie 1946 r. powrócił do kraju. Pracował w Szkole Przysposobienia Przemysłowego w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Chorzowie-Batorym na stanowisku wicedyrektora administracyjnego (1947–1948), Komendzie Głównej „Służba Polsce” jako szef Wydziału Organizacyjnego (1948–1950) i w Zjednoczeniu Budowlanym nr 3 w Ursucie jako wicedyrektor administracyjny (1950–1952). Po nagłym pogorszeniu się stanu zdrowia w 1952 r. przeszedł na emeryturę. Od 1956 r. aktywnie działał w organizacji kombatanckiej byłych żołnierzy i oficerów 15 pułku piechoty. Opisał i opublikował swoje wspomnienia z kampanii wrześniowej 1939 r. oraz opis działań wojennych 28 Dywizji Piechoty w tym czasie. Odznaczony został m.in. Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V klasy (za męstwo i wybitne zasługi w bitwie z hitlerowskim najeźdźcą pod Kocajcami 29 IX 1939 r.), trzykrotnie Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 29 XII 1974 r. Spoczywa na cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie.
NAPRAWA–ŁYCZAK EMILIA, urodzona 11 XII 1908 r. w Glinach Małych, powiat mielecki, córka Wojciecha i Julii z domu Krawczyk. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Mielcu. Początkowo pracowała w szkołach w powiecie mieleckim (Górki Mieleckie, Gliny Małe). W 1931 r. podjęła pracę w Publicznej Szkole Powszechnej w Gutowie (powiat Piotrków Trybunalski). Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę wróciła do Glin Małych i tu z dziećmi (mąż brał udział w działaniach wojennych) przeżyła wojnę. Po wyzwoleniu ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej powierzono jej zorganizowanie Szkoły Powszechnej w Sadkowej Górze. Po przeniesieniu się do Mielca od roku szkolnego1948/1949 pracowała w Szkole Podstawowej w Smoczce, a od 1955 r. uczyła w Szkole Podstawowej Nr 2 w Mielcu. Na emeryturę przeszła w 1964 r. Po śmierci męża (1989) zamieszkała u córki w Krakowie. Zmarła 18 XII 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
NARODOWE SIŁY ZBROJNE, konspiracyjna polska organizacja wojskowa utworzona 20 IX 1942 r. (w czasie okupacji hitlerowskiej) w wyniku fuzji Związku Jaszczurczego, części Narodowej Organizacji Wojskowej i lokalnych małych organizacji konspiracyjnych. Naczelne kierownictwo polityczne sprawowała Tymczasowa Narodowa Rada Polityczna, a kierownictwo wojskowe – Dowództwo Główne. Cele polityczne NSZ różniły się znacznie od celów ZWZ – AK, toteż do końca wojny i po niej, mimo wielu prób nie doszło do definitywnego scalenia się obu organizacji. Terenowymi strukturami NSZ były okręgi. Okręg rzeszowski miał numer IV, a krakowski – VII. Mielecka komórka NSZ wchodziła w skład okręgu rzeszowskiego, a po jego likwidacji (I 1944 r.) – krakowskiego. W latach 1944-1947 została rozbita przez siły bezpieczeństwa tworzącego się nowego ustroju w Polsce. Pozostająca na wolności reszta działaczy NSZ weszła w skład konspiracyjnego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego (NZW).
NARODOWE ZJEDNOCZENIE WOJSKOWE, konspiracyjna polska organizacja wojskowa utworzona w listopadzie 1944 r. pod kierownictwem politycznym Stronnictwa Narodowego. W jej skład weszła część wyodrębnionych z AK oddziałów Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) i Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ). Funkcjonowanie okręgu rzeszowskiego uaktywniło się w lutym 1945 r. W jego strukturze znajdowało się 9 powiatów, w tym powiat mielecki. W związku z ubywaniem członków (aresztowania, rezygnacje) – po roku działalności przeprowadzono restrukturyzację struktur, m.in. przez utworzenie 3 inspektoratów obejmujących po 3 powiaty. Mielec, Tarnobrzeg i Dębica weszły w skład Inspektoratu „Maria”. Ogłoszona w 1947 r. amnestia skłoniła rzeszowskie kierownictwo okręgu rzeszowskiego do polecenia członkom ujawnienia się. Kiedy to nastąpiło, w 1948 r. rozpoczęły się aresztowania byłych członków NZW. W 1949 r. przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Rzeszowie odbył się proces kierownictwa okręgu rzeszowskiego. Wydano m.in. cztery wyroki śmierci. Po tym tragicznym wydarzeniu rzeszowska organizacja NZW zakończyła działalność.
NARODOWY BANK POLSKI O/MIELEC, dekretem z 15 I 1945 r. powołano NBP – bank banków, centralny bank emisyjny państwa, centralną instytucję kredytową i rozliczeniową oraz centralną bankową instytucję dewizową. Od 1946 r. NBP przejmował sukcesywnie z innych banków bezpośrednie kredytowanie, a w latach 1948-1953 obsługę działalności eksploatacyjnej gospodarki uspołecznionej, z wyłączeniem jednostek finansowanych przez Bank Rolny i Bank Inwestycyjny. Stał się też bankiem centralnym regulującym obieg pieniądza. W 1957 r. przejął z Banku Inwestycyjnego finansowanie inwestycji zdecentralizowanych oraz przekazał Bankowi Rolnemu kredytowanie uspołecznionego rolnictwa i leśnictwa. 1 VII 1975 r. włączono do NBP Powszechną Kasę Oszczędności. Ustawami z 26 II 1982 r. o prawie bankowym i statucie NBP dostosowano jego funkcje i zadania do warunków wprowadzanej reformy gospodarczej, znosząc podporządkowanie ministrowi finansów i nadając mu pełną samodzielność. W 1987 r. wyodrębniono PKO BP. Ustawą z 31 I 1989 r. zmieniono organizację bankowości w Polsce i rolę NBP, któremu powierzono funkcję banku banków, a bezpośrednią obsługę bankową przekazano nowo utworzonym 9 bankom kredytowym (m.in. BDK w Lublinie, właściwemu terenowo dla Mielca i regionu mieleckiego) i PKO BP. Oddział NBP w Mielcu został utworzony 1 II 1950 r. i funkcjonował do 31 I 1989 r. Jego siedzibą był przez cały czas funkcjonowania budynek bankowy (po Banku Spółdzielczym) przy ul. Obrońców Pokoju. W związku ze zwiększaniem zakresu zadań Oddziału obiekt ten wielokrotnie rozbudowywano i modernizowano. W latach 1958-1960 zbudowano m.in. skarbiec, pomieszczenia archiwum i budynek mieszkalny, w latach 1967–1968 nadbudowano piętro nad salą operacyjną, a na początku lat 80. w wyniku kolejnej rozbudowy znacząco powiększono powierzchnię biurową.
Dyrektorzy: Franciszek Rink (1950–1954), Jan Kętrzyński (1954–1955), Zbigniew Maziarz (1955–1956), Józef Dalecki (1956–1961), Czesław Gruszka (1961–1977), Bronisław Okoń (1977–1989).
Długoletni, zasłużeni pracownicy: *Wydział Kredytów: Roman Semenow, Zofia Wojtasiewicz, Zbigniew Gajda i Marian Błach – naczelnicy, Julian Gosik, Jadwiga Graniczka, Janina Grzelak, Kazimiera Klich i Helena Majerczak; *Wydział Operacyjno – Rachunkowy i Wydział Administracyjno-Gospodarczy: Krystyna Łowicka – główny księgowy; Józefa Marusarz, Czesława Zaracka – skarbnicy, Janina Krzaczkowska, Andrzej Kudas, Antoni Łojczyk i Bożena Zachara – kasjerzy oraz Maria Adamska, Maria Bednarz, Józef Frankowski, Ryszard Fuksa, Danuta Gil, Urszula Golec, Mirosława Kozik, Janina Kowalska, Kazimiera Kramarz, Wanda Stec, Krystyna Wałek i Wiesława Warchoł.
NAROWSKI MARIAN FELIKS, urodzony 25 III 1927 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Jana i Marii z domu Leyko. W 1941 r. podjął pracę w stolarni Rymanowskiego przy ul. T. Kościuszki, a od 1942 r. pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pozostał w PZL (później WSK) i pracował w przedsiębiorstwie na stanowiskach m.in.: mistrza ślusarskiego, montera lotniczego i mechanika obsługi naziemnej I klasy. W 1986 r. przeszedł na rentę. Od lat szkolnych fascynował się harcerstwem. Do ZHP wstąpił 10 IX 1938 r. i należał do I Drużyny Harcerskiej im. Stefana Czarnieckiego. Nie ujawnił do końca życia, czy w czasie okupacji należał do ruchu oporu. Po wojnie powrócił do harcerstwa i był jednym z jego twórców w Mielcu. Pełnił m.in. funkcję drużynowego X Drużyny Harcerskiej im. Żwirki i Wigury. Przyrzeczenie harcerskie złożył 3 III 1946 r. W 1957 r. współtworzył drużynę męską ZHP Mielec-Osiedle. Był długoletnim członkiem Chóru Męskiego „Melodia”. Pasjonował się też filatelistyką i przez pewien czas pełnił funkcję przewodniczacego Koła PZF nr 6 w Mielcu. Posiadał bogaty zbiór znaczków o tematyce lotniczej. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką Zasłużonego Działacza ZZM i Brązową Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 7 VI 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NARUSZEWICZA ADAMA (ULICA), jedna z ważniejszych ulic miejskich na osiedlu Wolności. Biegnie od ul. Wolności do ul. M. Kasprzaka, krzyżując się z ulicami wewnątrzosiedlowymi: K. I. Gałczyńskiego, K. Makuszyńskiego, S. Kordeckiego i W. Gombrowicza. Status ulicy i patrona otrzymała 28 III 1973 r., po przyłączeniu terenu Górki Wojsławskiej do Mielca. Ma 347 m długości. Wyróżnia się zabudową szeregową po obu stronach. Od początku istnienia posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2007 r. wykonano jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: ADAM NARUSZEWICZ (1733-1796) to jezuita, czołowy historyk i poeta okresu stanisławowskiego. Redagował pierwsze polskie czasopismo literackie Zabawy Przyjemne i Pożyteczne, pisał satyry i inne utwory różnych gatunków. Na zlecenie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego rozpoczął opracowywanie Historii narodu polskiego”(do 1386 r.) i następnie kierował zespołowymi badaniami nad dalszymi dziejami Polski. Pracował też w dyplomacji. W 1788 r. został biskupem smoleńskim, a w 1790 r. – biskupem łuckim. Był gorącym orędownikiem Konstytucji 3 maja.
NARUTOWICZA GABRIELA, ulica powiatowa, jedna z dłuższych (622 m) na osiedlu T. Kościuszki. Biegnie od ulicy T. Kościuszki do skrzyżowania z ul. Wolności tuż przy przejeździe kolejowym, krzyżując się z ulicami: Wojsławską, Małą i Targową. Powstała w pierwszych latach XX w. i wówczas otrzymała nazwę POCZTOWA. Była ulicą, od której rozpoczęto budowę miejskiej kanalizacji ogólnospławnej w latach 1925–1928. 22 I 1931 r. nadano jej patrona G. NARUTOWICZA, którego nie zmieniono nawet w czasie okupacji hitlerowskiej („NARUTOWICZSTRASSE”). Przez pewien czas miała złą sławę za sprawą znajdującej się przy niej siedziby gestapo – najbardziej bezwzględnego niemieckiego organu okupacyjnego w czasie II wojny światowej oraz Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przez pewien czas po wojnie. Aktualnie jej sąsiadami są prywatne posesje z okazałymi domami oraz zespół obiektów różnych firm na dawnym terenie targowicy (obok przejazdu kolejowego). Panuje na niej spory ruch, gdyż skraca trasę pojazdów jadących od osiedli Niepodległości i S. Żeromskiego, poprzez ul. Wojsławską, na południe – w kierunku Dębicy. Dotyczy to także ruchu w drugą stronę. Od lat 70. posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2011 r. przeprowadzono remont, a w jego ramach położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: GABRIEL NARUTOWICZ (1865-1922) to pierwszy prezydent Polski po odzyskaniu niepodległości i pierwszy w jej historii. Był uznawany w Europie za najwybitniejszego znawcę budownictwa wodnego. W 1920 r. powierzono mu tekę ministra robót publicznych i z tej funkcji wywiązywał się bardzo dobrze, kierując wielkim dziełem odbudowy państwa ze zniszczeń wojennych. M.in. rozpoczął budowę elektrowni wodnej na rzece Sole w Porąbce. Po rezygnacji Józefa Piłsudskiego z prezydentury – wybrany został prezydentem. Wrogie mu ugrupowania wielokrotnie atakowały go, obrzucały obelgami i groziły. Został zamordowany 16 XII 1922 r. przez malarza E. Niewiadomskiego (nacjonalistę) w czasie zwiedzania wystawy w warszawskiej „Zachęcie”.
NASTERNAK AGNIESZKA (po mężu CZACHOR), urodzona 2 VI 1952 r. w Staszowie, córka Franciszka i Zdzisławy z Niezabitowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego (dawniej kolegium jezuickie Gostomianum) w Sandomierzu, maturę zdała w 1968 r. W 1974 r. ukończyła Wydział Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej i uzyskała tytuł magistra inżyniera. Bezpośrednio po studiach podjęła pracę w WSK Mielec i jako konstruktor pracowała do 1979 r. Równocześnie odbyła w Aeroklubie Mieleckim szkolenie pilotażu na szybowcach i samolotach. W 1976 r. uzyskała licencję pilota szybowcowego, w 1977 r. licencję pilota samolotowego turystycznego, a w 1978 r. licencję pilota zawodowego. W latach 1979–1994 r. pracowała jako pilot i pilot nawigator – jako pierwsza kobieta w Mielcu. W 1989 r. otrzymała licencję pilota samolotowego liniowego. Przebazowywała mieleckie samoloty do odbiorców w kraju i wielu państwach europejskich, m.in. ZSRR, Hiszpanii, Portugalii, Rumunii i na Węgrzech. Przewoziła pasażerów samolotami An–28 na terenie Turcji i Gwinei Równikowej. W 1995 r. przeszła do pracy w Zakładzie Usług Agrolotniczych w Mielcu i z jego bazy wykonywała loty lokalne (głównie przeciwpożarowe). Od 1998 r. do końca 2003 r. pełniła funkcję szefa pilotów, a następnie przeszła na emeryturę. Jej lotniczy bilans to około 3 380 godzin, w tym około 2 090 godzin samodzielnie, wylatanych na samolotach: An-2 (ok. 2 030), An-28 (ok. 850), „Dromader” (ok. 300), „Piper Seneca”, „Zlin”, „Wilga” i „Gawron”. Poza lotnictwem, którym fascynowała się od młodości, uprawiała lekkoatletykę. W okresie studiów trenowała w AZS Warszawa specjalizując się w rzucie oszczepem. Rekord życiowy – 51,82 m uzyskała w 1971 r. na zawodach w Warszawie. Powoływano ją do szerokiej kadry narodowej. Jako reprezentantka Polski startowała w międzypaństwowym meczu Polska – Szwecja (w kategorii młodzieżowej). Po przejściu do Mielca startowała przez kilka lat w barwach „Stali” Mielec.
NASZ MIELEC, stowarzyszenie o charakterze lokalnym i celach związanych z rozwojem miasta i jego okolic. Powstało przed wyborami samorządowymi w 1994 r. W wyborach do Rady Miejskiej w Mielcu w 1994 r. zdobyło 5 mandatów i z AWS stworzyło koalicję zarządzającą miastem. Jego lider – Janusz Chodorowski został wybrany na stanowisko prezydenta miasta Mielca. W wyborach w 1998 r. „Nasz Mielec” zdobył 6 mandatów. Nie doszło do porozumienia z AWS i utworzono koalicję z SLD, Komitetem MSM i Przymierzem Mieszkańców Mielca. Liderom stowarzyszenia „Nasz Mielec” powierzono główne funkcje w samorządzie miejskim. Na funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej wybrano Zdzisława Nowakowskiego, prezydentem miasta został ponownie Janusz Chodorowski, a jednym z zastępców – Bogdan Bieniek. W wyborach do Rady Powiatu Mieleckiego NM uzyskał 3 mandaty i wszedł do rządzącej koalicji centrolewicowej, a jego przedstawiciel Henryk Niedbała pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady. W wyborach samorządowych w 2002 r. do Rady Miejskiej wybrano 4 członków stowarzyszenia. Zdzisław Nowakowski po raz drugi został wybrany przewodniczącym Rady Miejskiej. Dotychczasowego prezydenta miasta Janusza Chodorowskiego wybrano w wyborach bezpośrednich na trzecią kadencję, a Bogdan Bieniek został ponownie zastępcą prezydenta. W wyborach do Rady Powiatu stowarzyszenie wystąpiło pod nazwą „Nasz Mielec – Nasz Powiat” i otrzymało 4 mandaty. Weszło w skład koalicji zarządzającej, a radnego z listy NM-NP Mariana Błacha wybrano wiceprzewodniczącym Rady. W wyborach samorządowych w 2006 r. NM-NP uzyskał 4 mandaty w Rady Miejskiej i 3 w Radzie Powiatu. Prezydentem miasta wybrano po raz czwarty Janusza Chodorowskiego, który powierzył obowiązki wiceprezydenta kolejny raz Bogdanowi Bieńkowi. Przewodniczącym Rady Miejskiej został po raz trzeci Zdzisław Nowakowski. W wyborach samorządowych w 2010 r. na kadencję 2010-2014 z listy Nasz Mielec do Rady Miasta Mielca wybrano 5 osób. Po zawarciu koalicji i uzyskaniu większości w Radzie, członek „Naszego Mielca” Jan Myśliwiec został wybrany na przewodniczącego Rady Miejskiej. W wyborach na prezydenta miasta Mielca na kadencję 2010-2014 wygrał Janusz Chodorowski (5 kadencja), a Bogdan Bieniek został zastępcą prezydenta. Pod koniec roku 2011 stowarzyszenie miało około 80 członków. W wyborach samorządowych w 2014 r. uzyskano 7 mandatów do Rady Miejskiej w Mielcu i 3 mandaty do Rady Powiatu Mieleckiego. Bogdan Bieniek został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady Miejskiej, a Henryk Niedbała na przewodniczącego Rady Powiatu. W wyborach do Rady Miejskiej w 2018 r. ponownie uzyskano 7 mandatów. Bogdan Bieniek został przewodniczącym Rady Miejskiej. Do Rady Powiatu weszło 4 przedstawicieli Naszego Mielca. Grzegorz Tychanowicz został wybrany na wiceprzewodniczacego Rady, a Andrzejowi Bryle powierzono funkcję wicestarosty.
Przewodniczący w latach 1994-2015: Janusz Chodorowski, Henryk Niedbała, Bogdan Bieniek.
NASZE MIASTO, biuletyn (miesięcznik) informacyjno-reklamowy miasta Mielca, wydawany w nakładzie 20 tys. nieodpłatnych egzemplarzy przez Oficynę Wydawniczą DRACO w Mielcu od marca 2001 r. do marca 2002 r. (13 numerów). Od kwietnia 2002 r. zmieniono tytuł na „Wasze Miasto” i nadal ukazuje się pod takim tytułem. Funkcję redaktora naczelnego pełni Gabriela Mazurek, a wydawcą biuletynu jest aktualnie P.H.U. BROSS w Mielcu.
NATKANIEC LUDWIK STANISŁAW, urodzony 17 II 1931 r. w Sosnowcu, syn Stanisława i Zuzanny z Piechowiczów. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Zabrzu z maturą w 1951 r. Studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej i Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (specjalność: budowa płatowców), uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa. W latach 1955–1997 był pilotem doświadczalnym, od 1957 r. – I klasy, w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. W latach 1972–1991 pełnił funkcję szefa personelu latającego Instytutu. Wykonał badania w locie mieleckich samolotów TS-8 Bies, TS-11 Iskra, latającym laboratorium LaLa-1, M-15, I-22 Iryda oraz silników SO-1, SO-3, K-15 i K-16. Ustanowił cztery rekordy świata: na samolocie TS-8 Bies – 1 rekord prędkości w locie po obwodzie zamkniętym i na samolocie TS-11 Iskra – 3 rekordy prędkości, potwierdzone przez Międzynarodową Federację Lotniczą FAI. W powietrzu wylatał ponad 10 tysięcy godzin na ponad 200 typach statków powietrznych, w tym: 164 samolotów cywilnych i wojskowych oraz 29 szybowców w różnych wersjach. Powoływano go jako eksperta do badań nad katastrofami lotniczymi. Przeprowadzał kontrolę techniki pilotażu dla pilotów PLL-LOT. Szkolił pilotów, w tym pilotów doświadczalnych I klasy. Był członkiem Stowarzyszenia Pilotów Doświadczalnych. Zmarł 29 VI 1999 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim OOP.
NAUCZYCIELSKIE KOLEGIUM JĘZYKÓW OBCYCH, powstało na podstawie Uchwały nr XXI/214/04 Sejmiku Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie z dnia 29 marca 2004 r. i rozpoczęło działalność dydaktyczną od roku szkolnego 2004/2005. Jego siedzibą jest segment północno-zachodni obiektu Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 przy ul. Cz. Tańskiego 3. Prowadzi trzyletnią naukę języka angielskiego i języka niemieckiego. Nauka odbywa się w systemie dziennym (bezpłatnie) i wieczorowym (za odpłatnością). Jego absolwenci mają prawo do nauczania danych języków w szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych. Po uzyskaniu dyplomu ukończenia kolegium absolwenci mogą ubiegać się o stopień licencjata, a następnie odbyć dwuletnie studia magisterskie w wybranej uczelni. Opiekę naukowo-dydaktyczną nad NKJO w sekcji języka angielskiego sprawuje Instytut Filologii Angielskiej UMCS w Lublinie, a w sekcji języka niemieckiego – Instytut Germanistyki Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie. Od 2008 r. opiekę naukowo-dydaktyczną nad kolegium przejął Uniwersytet Rzeszowski, a w jego imieniu dr Marta Pikor Niedziałek. Od początku działalności do końca roku akademickiego 2012/2013 mieleckie NKJO ukończyło 150 absolwentów.
Dyrektor: Joanna Gładyszewska (2004–2014).
Kadra dydaktyczna: Agnieszka Brzozowska, Alicja Bulińska, Agnieszka Czepiżak, Renata Dymek, Aneta Filas, Joanna Gładyszewska, Urszula Głodzik, Marta Horeczy, Barbara Iwanicz, Mirosław Kapinos, Teresa Klonowska, Aleksandra Klupś, Barbara Kolisz, Elżbieta Łukaszek, Małgorzata Mika-Kupiec, Agnieszka Michna, Dorota Niedbała, Wojciech Nowicki – opiekun naukowo-dydaktyczny, Sylwia Obłudek, Magdalena Oczak, Adrianna Oparowska-Maniak, Marek Paduch, Marta Pikor Niedziałek, Katarzyna Pluta, Aurelia Skarbek-Kokoszka, Anna Strycharz, Zygmunt Sumiec, Anna Małodzińska Witwicka, Maciej Witwicki, Bogdan Wojtaszek, Agnieszka Wolińska-Kuśnierz (zm. w 2006 r.), Elżbieta Żelazko.
NAVITEL SP. Z O.O., mielecka firma działająca w sektorach: system lokalizacji i monitorowania GPS, telekomunikacja, automatyka, energetyka i sterylizacja. Powstała w 2002 r., a w 2007 r. przyjęła formę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Poczynając od 2002 r., strategia działania firmy polega na tworzeniu własnych koncepcji i rozwiązań, przy wykorzystaniu inwencji i doświadczenia własnej kadry inżynierskiej i naukowców. Konkretnymi rezultatami są m.in. zgłoszenia patentowe i zastrzeżony wzór użytkowy. Klasycznym przykładem jest kompleksowe zaprojektowanie i produkcja Systemu Lokalizacji NAVITRACK. Inne ważniejsze produkty to: oczyszczacze powietrza o różnych parametrach, oczyszczacze ciągów wentylacyjnych, sterylizatory powietrza, bramka monitorująco – dezynfekująca NBS 10 i wymienniki ciepła powietrze – powietrze. Systematyczna dbałość o jakość została usankcjonowana otrzymaniem certyfikatów: ISO 9001:2008, ISO 14001:2004 i PN-N 18001:2004. Uznanie dla produktów zostało poparte nagrodami i wyróżnieniami, m.in.: Gepardem Biznesu 2013 i Podkarpacką Nagrodą Gospodarczą 2019 (XVIII edycja tego konkursu) w kategorii: najlepszy produkt, za wymiennik ciepła powietrze – powietrze. W okresie pandemii choroby COVID-19 firma wykazała zrozumienie trudnej sytuacji mieleckiej służby zdrowia i kilkakrotnie podarowała jej swoje produkty, niezwykle przydatne w codziennej pracy.
NAWALNY MICHAŁ (ksiądz), urodzony 12 IX 1882 r. w Grybowie, syn Jana i Wiktorii z domu Skraba. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1909 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Zbylitowskiej Górze, Czerminie, Dębicy i Łączkach Kucharskich. W latach 1916–1918 był kapelanem 11 pułku piechoty, a następnie został mianowany proboszczem w Borowej (7 XII 1918 r.). Od 1929 r. pełnił funkcję dziekana dekanatu baranowskiego, a od 22 II 1933 r. – dziekana dekanatu mieleckiego. 17 III 1933 r. przeniesiono go na probostwo parafii św. Mateusza w Mielcu. W okresie okupacji hitlerowskiej pomagał wielu biednym i potrzebującym. Po wojnie doprowadził do naprawienia uszkodzeń kościoła. Przy jego wydatnym udziale wydzielono z parafii św. Mateusza nową parafię w Mielcu – Matki Bożej Nieustającej Pomocy (1947) i rozpoczęto przygotowania do wydzielenia parafii w Trzcianie. Od 1951 r. był honorowym radcą Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. Otrzymał odznaczenia EC i RM. Zmarł 16 IV 1957 r. Spoczywa w grobowcu kapłanów na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NAWIEDZENIA KOPII OBRAZU MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ, uroczystości religijne rzymskokatolickie związane z wielkim kultem Matki Bożej w Polsce. Inspiratorem idei wędrówki (peregrynacji) kopii Cudownego Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej po polskiej ziemi był Prymas Polski ks. kard. Stefan Wyszyński w czasie uwięzienia w Komańczy (1953-1956). Pierwsza peregrynacja („Millenijne Nawiedzenie”) po wszystkich polskich parafiach rzymskokatolickich rozpoczęła się 29 VIII 1957 r. w Warszawie. Po masowym udziale wiernych w uroczystościach w kolejnych parafiach – władze państwowe zabroniły dalszego eksponowania Obrazu. Odtąd do 18 VI 1972 r. wędrowały puste ramy Obrazu, co powiększało dramaturgię sytuacji i gromadziło równie wielkie tłumy wiernych. Na terenie mieleckich parafii uroczystości te odbyły się w 1969 r. Drugie uroczystości „Nawiedzenia Mielca przez Matkę Bożą w Jej Jasnogórskim Obrazie” odbyły się (już bez większych przeszkód) w dniach 1–8 IX 1983 r. Obraz przejęto w Nowym Targu 1 IX, przywieziono do Mielca i po procesji ulicami: 22 Lipca, Wyspiańskiego i Chopina (z udziałem kilkunastu tysięcy osób) umieszczono w ołtarzu przed kościołem MBNP, a następnie odbyło się centralne nabożeństwo powitalne z udziałem kilkudziesięciu tysięcy osób z Mielca i okolicy. Od 2 do 7 IX odbywały się przez cały dzień nabożeństwa i Msze Św. dla mielczan i pielgrzymek z poszczególnych dekanatów: 2 – baranowskiego i radomyskiego, 3 – szczucińskiego i kolbuszowskiego, 6 – dębickiego i pilźnieńskiego i 7 – ropczyckiego i sędziszowskiego, a przez każdą noc – nabożeństwa czuwania. 4 IX odbyła się centralna uroczystość – Msza Św. z aktem „Oddania Matce Bożej ludzi pracy”, a 5 – „Dzień Chorych”. 8 IX zakończono uroczystości Mszą Św. i przekazaniem Obrazu kolejnemu miastu. Udział nieprzebranych tłumów w uroczystościach przez całe dnie i noce, poza widocznym wyznaniem wiary, był także manifestacją patriotyzmu i solidarności narodowej. Trzecie uroczystości „Nawiedzenia” rozpoczęły się 16 VI 2001 r. Przyjęcie Obrazu, który przybył z Rzędzianowic specjalnym Mercedesem, nastąpiło na ul. Legionów przy Pałacyku Oborskich, a następnie przeniesiono Go w asyście kilkudziesięciu kapłanów i kilkunastu tysięcy wiernych do kościoła św. Mateusza. Po uroczystościach i całodobowym czuwaniu 17 VI Obraz został przeniesiony do kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu (17–18 VI), a kolejne uroczystości odbyły się w parafiach: Ducha Św. (18–19 VI), Trześni (19–20 VI), Matki Bożej Nieustającej Pomocy (20–21 VI) i Trójcy Przenajświętszej (21–22 VI). Przez cały czas „Nawiedzenia” w uroczystościach uczestniczyły wielotysięczne tłumy mielczan.
NAWRACAJ ALEKSANDER, urodzony 1 III 1937 r. w miejscowości Nawsie Brzosteckie, powiat dębicki, syn Michała i Marii. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kołaczycach, maturę zdał w 1955 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1961 r. uzyskał tytuł magistra prawa. 1 IX 1961 r. został zatrudniony jako aplikant w Sądzie Powiatowym w Jaśle. 1 XII 1963 r. złożył egzamin sędziowski i odtąd do lipca 1964 r. pracował jako asesor w tymże sądzie. Przeniósł się do Sądu Powiatowego w Przeworsku, ale po czterech miesiącach zrezygnował i 1 XII 1964 r. podjął pracę w Prokuraturze Powiatowej w Mielcu na stanowisku podprokuratora. W późniejszych latach awansował na stanowiska wiceprokuratora i prokuratora, a w latach 1969–1971 pełnił funkcję zastępcy prokuratora powiatowego. Wiele czasu poświęcał pracom w różnych organizacjach społecznych. Był m.in. długoletnim działaczem Polskiego Czerwonego Krzyża i Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej oraz prelegentem (w dziedzinie prawa) Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Mielcu. Wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką PCK II stopnia, Srebrną Odznaką Honorową PKPS i Odznaką Honorową „Zasłużony Popularyzator Wiedzy TWP”. Zmarł 14 III 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NAZWISKA MIESZCZAN MIELECKICH (NAJSTARSZE, XV – XIX W.)
*XV – XVI w.: Baranowski, Bartoszek, Barwierczyk, Basman, Bassaj, Bednarz, Bełz, Biel, Bielecki, Bieniek, Bigoń, Biskup, Blizniecz, Błoniarz, Bochenek, Boduch, Bogacz, Bogaczek, Bogusławski, Bojanek, Bronka, Brożyna, Brożynowic, Brzeziński, Buczkowski, Bukowiecki, Chmielowski, Choboczki, Chojnowski, Chromy, Cichy, Czapka, Czapnik, Czarny, Czoctek, Czopargow, Czopek (Czepek?), Czuryło, Daleszyński, Digoń, Doleator, Dubasz, Dziura, Frycz, Gałgan, Gawronek, Giza, Gnilka (Gnielka?, Gniełka?), Godek, Godzisz, Gomolecz?, Goraj, Gorczyczka, Gradzała (Gradzala?), Gradzisz, Gromada, Grzybek, Grzybowski, Guzowski, Hulacz, Jakuszewski (Jakuszowski?), Jarosz, Kania, Kiełbasa, Kiemlia, Kijanka, Klembowski, Klich, Kondrat, Kord, Kornesz (Korner?), Kostek, Kostera, Kosturek, Koziarek, Krakowski, Kramarczyk, Kramarz, Krawiec, Krupa, Krużel, Kuczkowski, Kulig, Kunatch, (Kundrz?), Kurdziel, Kuśnierz, Lis, Litwin, Lizoń, Łaziebnik, Łukawski, Madejski (Madeyski), Maliga, Maliński, Małek, Manczarz, Marcisz, Masic, Masio, Masło, Matusz, Mazur, Mazurek, Mączka, Miecznik, Mielnik (Miernik?), Mienda, Młodziejowski, Młotek, Mojek, Motyl, Mulowsz, Muszyna, Oszczeniec, Paczaj (Peczaj?), Panek, Paszuda, Pędziwiatr, Pharmacopola, Piech, Pieczak, Pieczakowicz, Piekarski, Pietrzak, Piwowar, Pluta, Pniaczek, Pokradcznia, Pokrzywa, Pokrzywiński, Polak, Postrzygacz, Próchno, Pudełko, Puzderko, Pypeć, Radostka, Ribni (Rybny?), Rogacz, Runiecz, Rymarz, Rzeźnik, Sajek, Salicniecz?, Sepiło, Seta, Siedleszyński, Simkowicz (Semkowicz?), Skaza, Skorupka, Skotnicki, Skrod, Skrzypski, Slani, Słodownik, Smolotocz, Snopek, Srzodomąsz, Stachura, Stolarz, Stradomski, Strzelec, Strzelicz, Suchan, Surowiecz (Surowiec?), Sutor, Swinka, Szadzianowski, Szczepanek, Szczerba, Szczuczek, Szewc, Ślusarz, Świątkiewicz, Święcicki, Tomczyk, Tronka, Trzcieński, Ukleja, Walny, Wąs, Wcisło, Więcławek, Wilczek, Wilk, Wiszsulis, Wizult, Włoch, Włodzisz, (Włodziszek?), Wolski, Wołowiec, Worwąg, Wyczolek (Wyczałek), Zachariasz, Zagajowski, Zaremba, Ząbek, Zerckowicz, Zięba, Złotnik, Żędzianowski, Ponadto wielu mieszczan nazywano tylko imieniem z dodaniem zawodu, np. Wojciech aptekarz, Maciej łaziebnik, Wawrzyniec postrzygacz, Elżbieta słodowniczka czy Ambroży kotlarz albo z dodaniem miejsca pochodzenia, np. Mikołaj z Mielca.
*XVII – XVIII w. (nowe): Babiarski, Bachorek, Baczeyski, Bałutowski, Bartnik, Bezokowicz, Bigo, Błoniarczyk, Boreński, Boryński, Borzęcki, Brach, Brocki, Bronzowicz, Brozinowicz, Brożonowicz, Buczalski, Burkath, Capiga, Chomiejowicz, Cichocki, Cyrulik, Czyżewski, Dębski, Dębicki, Dłubaczewski, Działowski, Dziekan, Dziurdziani, Gałuszowski, Gil, Gizius, Gołuski, Gorocki, Gwoździk, Gwoździowski, Hetman, Holeński, Janigowski, Jady, Jasiński, Jeż, Jeżowski, Joskowicz, Kaczor, Kaczorek, Kaczorowski, Kamieński, Kamuda, Kapuściak, Karwacki, Kasichleb, Kasperski, Kazana (Kozana), Keczeński, Kielian, Kiellawa (Kielawa), Kijankowicz, Kiński, Klepczyński, Kluby, Klul, Kłos, Kłosek, Kmiotkarz (Kmiotkiewicz?), Kolak, Kolanowski, Kolasiński, Koleński (Koliński), Kolisz, Kołecki, Kołodziej, Konot, Konował, Kopeć, Korpanty, Korzeński, Kosiewski, Kotecki, Kotlarz, Kowalski, Kożuchowski, Krępski, Krupecki, Krzyskowic, Kulpiański, Kuraś, Kurzy, Kwapisz, Kwaśniowski, Liguz, Lizonek, Lizonkowicz, Lubaska (Lubaszka), Łojczyk, Łoyczyk, Machocki, Makuch, Markowski, Maziarski, Mazurkiewicz, Miecznik, Mielecius, Milarzowski, Milasz (Milas?), Młynarz, Moczydłowski, Mojkowicz, Mosiejski (Mosieński), Mrozik, Mrożek, Mróz, Mulowski, Pasdiczi?, Pałnygowicz, Pandecki, Pankiewicz, Parzygwóźdź, Pastrzygowicz (Postrzygowicz?, Fastrzygowicz?), Pawłowski, Paździerski, Piechociński, Piechota, Piechowicz, Pieczyński, Pietruszka, Pietryka, Pilecki, Piner, Piołunkowicz, Plebankowicz, Płachciński, Podrodzki, Polecki, Pomarańcza, Popiel, Powroźnik, Pretwic, Proksieński, Pyz, Rachwał, Ratajkowicz, Rączka, Robak, Rybiński, Rymanowski, Ryniewicz, Rynnowic, Ryzienski, Rzeszutek, Sądowicz, Sebastianowicz, Simsiakiewicz, Siodlarz, Sitoń, Siwula, Słowikowicz, Smiela, Snopkowicz, Sobusiak, Sokół, Spychaj, Spychajewski, Stalla, Stalski, Stanko, Stolarz, Styrnik, Szczyrbicki (Szczyrlicki?), Sztenko, Szostakowicz, Szypek (Sypek?), Ślosek, Śmieszkowski, Święcik, Świtek, Świtkowski, Toczyński, Tomaszowicz, Trybulski, Trzebowski, Trześniowski, Turner, Tutendino, Tworek, Urzędowski, Wanatowicz, Wataszkiewicz, Wereński (Weryński), Węzłowicz, Wiadro, Wiechowicz, Wielborek, Wieloch, Wioch, Wiśniowiecki, Wiśniowski, Wolborczyk, Wróblewski, Wyrobek, Zacharski, Zagórski, Zaleski, Zawadzki, Zerckowicz, Zieleński, Zieliński, Zolidrąg, Żelazny.
*XIX w. (nowe): Achtyl, Andrusik, Andrusikiewicz, Babula, Barański, Bargiel, Bartnik, Bartuszka, Barycki, Bastyr, Batty, Bauer, Bąk, Bednar, Bereński, Berger, Bielat, Bernadzikiewicz, Bielat, Bohm, Bolechowicz, Borkowski, Brandt, Bryda, Brzeziński, Bugaj, Burghardt, Cebula, Chmaj, Chmiel, Chmielarz, Chmielowski, Cholewa, Chruściel, Cichoń, Ciejka, Cieśla, Ciołkosz, Cwikowski, Cyz, Czaja, Czernia, Czerw, Ćmielowski, Damse, Dąbrowski, Demkow, Derenowski, Dobosz, Drąblowski, Drenga, Dręga, Droba, Dudek, Durda, Dusberger, Duszkiewicz, Dziadyk, Dziadzio, Dziakiewicz, Dziuba, Engelman, Faron, Feldmann, Fiałkiewicz, Fibich, Fisher, Fiutowski, Flaczkiewicz, Flis, Fruni, Fuchs, Gacek, Gaj, Galus, Gawryś, Gesing, Getz, Gilatowski, Głodzik, Głodzisz, Głuch, Gołąbek, Gołuchowski, Gorecki (Gorocki?), Goroń, Grabowski, Graczyński, Gregorczyk, Gręblowski, Grodecki, Gromada, Gródecki, Grzelak, Gutteter, Guzda, Haszy, Horóbski, Hoszard, Jakubowski, Jaworski, Kalinowski, Kalita, Kapłański, Karkut, Karpacz, Kisiel, Klement, Klich, Klimann, Klug, Kobany, Kobyliński, Kolenda, Kolisz, Komaniecki, Kontek, Kopaczyński, Korycki, Kotula, Kowalczyk, Kradyna, Krakowiak, Kraus, Krempa, Kremski, Krębski, Krępa, Kropaczek, Król, Kruczek, Krymski, Krywult, Krzemiński, Krzyska, Kucharski, Kulczycki, Kułacki, Kumaniecki, Kurdziel, Kurdzioł, Kustrzyba, Kutrzeba, Kwaśniewicz, Lachman, Lachowski, Lejko, Lesczyński, Leś, Leśniowski, Lewkowicz, Leyko, Lubiński, Luciński, Lupa, Łukaszewski, Madej, Maderak, Madura, Madziarski, Magda, Malicki, Marciszkiewicz, Marszałek, Martello, Marusarz, Matejko, Matuziński, Mądry, Medetzky, Messinger, Mierzwiński, Miłoś, Moese, Moyek, Moździak, Moździoch, Muller, Murdza, Napieracz, Narowski, Nestajko, Niedbała, Niemiec, Nikiel, Nowak, Nowicki, Nycek, Nykiel, Ofiara, Olszewki, Olszewski, Opaliński, Ortyl, Orzech, Osioł, Osmola, Otałęga, Ozga, Ożegalski, Padower, Paluch, Podolski, Pancerz, Parys, Pawełek, Pawlikowski, Pazdro, Perzyński, Piasecki, Piekarski, Pięta, Piotrowski, Pitrof, Płomień, Płomiński, Pogwizd, Pokorny, Polek, Popielarz, Porębski, Poruszyński, Pryga, Przepiórka, Przygoda, Pstrąg, Puskarz, Pyrzyński, Pyzikiewicz, Raczyński, Ratusiński, Rembiś, Rink, Romankiewicz, Ruman, Rusek, Ryba, Rzeszuto, Sanecki, Sarama, Sarnecki, Sarnowski, Satkowski, Schabbus, Schmidt, Schromm, Sczyrbicki, Sędowicz (Sądowicz?), Siewierski, Sikora, Sito, Skiba, Skowron, Skrzyniarz, Słaby, Smykla, Snopkowski, Soboń, Solarski, Solecki, Sozański, Spyra, Sroczyński, Sroka, Stabgut, Stabrawa, Stachula, Stala, Staniszewski, Stankiewicz, Staroń, Stażek, Stefanik, Strasz, Straś, Straż, Strąg, Struszkiewicz, Strzępa, Stypa, Suchocki, Sudek, Swół, Szafer, Szczerba, Szczerbicki, Szkutnicki, Szumacher, Szwakop, Szwakopf, Szwed, Szweikopf, Szymański, Szymberski (Szymborski), Tobiasz, Tomaszewski, Tomusiak, Trybulec, Trybuła, Trzmielowski, Turczynowicz, Twardzicki, Walczyk, Wałek, Wasiczek, Wayss, Welsing, Wendeker, Werner, Weyss, Wieczerzak, Wilk, Winiarz, Witek, Włoszczyzna, Wnuk, Woliński, Wołczański, Woźniak, Woźny, Wójcik, Wrap, Wydro, Zajączkowski, Załęski, Zawisza, Ząbkowski, Zięba, Ziętkiewicz, Ziomek, Zyrowic, Żelasko, Żukowski.
NAZWISKA MIESZCZAN RZOCHOWSKICH (NAJSTARSZE, XV – XIX W.)
XV – XVI w.: Borzymów, Goworko, Wach, Zdeb.
XVII – XIX w. (nowe): Blecharz, Brzezański, Budka, Binda, Ciepło, Czajkiewicz, Dereń, Dębski, Dreżeński, Dręga, Duy, Dybus (Dybusz), Dyborowicz, Giza, Groszkowski, Huliński, Jarosz, Jeleń, Kamiński, Karasiewicz, Karmaleta, Kluk, Kobiela, Kobrzeski, Kochanowicz, Kozłowski, Krupski, Lacherowicz, Maciejowicz, Maciejowski, Magierski, Marciskowicz, Marciszkiewicz, Marczyński, Matuszek, Matuszkiewicz, Milowski, Moskal, Mostowicz, Mucharski, Nowak, Ogibski, Pasowicz, Pełczyński, Pezikiewicz (Pezikowicz?), Pilecki, Piotrkowicz, Piszczek, Polecki, Połeć, Powiadkowski, Prędkojad (Prędkopad?), Prędkowicz, Radziejowski, Rak, Rozdyński (Rozdzyński?), Ruga, Sarama, Sierosławski, Siewierski, Sirthoff, Snopek, Snopkowicz, Staniska, Stąpor, Subura, Sukiennik, Surdeiowicz, Surdej (Surdel?), Synel, Szczerbik, Szewc, Szkopkiewicz, Szostak, Śliwa, Turosik, Usarczyk, Usarz, Walkowicz, Wiatr, Wieczorek, Wrzalowicz, Wydro, Zamojski, Zaręba, Zdeblik, Żywiecki.
NAZWISKA ŻYDÓW MIELECKICH (NAJSTARSZE, XVI – XIX W.)
XVI w.: Izrael, Barbara, Mojżesz (w dokumentach widnieją wyłącznie imiona)
XVII – XVIII w.: Dawidowicz, Jakubowic, Jekiewicz, Jochym (Jochim), Królik, Liwerant, Majer, Markiewic, Mendel, Orszkowicz, Ratuszny, Szaja, Zloycnas.
XIX w.: Anisfeld, Ankiel, Antwerb, Aucht, Braindel, Bainisz, Bas, Berger, Bergman, Blatberg (Blattberg), Blau, Bleifeld, Bort, Brander, Brandman, Brener, Brix, Caller, Cukier, Deutch, Dinstig, Dint, Ettinger, Falik, Fallek, Feder, Feingenbaum, Fener, Fenster, Ferbe, Ferszfenzel, Fortgang, Galicer, Gans, Gerchen, Germias, Gerszing, Geschwind, Gettinger, Gewand, Glas, Glaser, Gluck, Gottiner, Granz, Gros (Gross?), Grun, Gumpel, Guttel, Haber, Haller, Haluszowic, Hersch, Herz, Horowitz, Hudes, Indianer, Jam, Johanowicz, Juda, Kaner, Keletet, Keller, Kestlinger, Kielman, Kiesler, Kiwowicz, Klein, Kleiman, Komito, Kometa, Koss, Krolig, Kubtz, Kurtz, Kutz, Labas, Lachman, Laja, Lander, Landes, Leib, Leibner (Leidner?), Leigwich, Leipcig, Leszkowicz, Linskus, Lipa, Lipman, Lisner, Liwedrant, Longweit, Lustberg, Maass, Mailech, Manella, Maus, Meister, Meresa, Messinger, Michlowicz, Mielbauer, Milgraum, Mitwoch, Moiele, Montag, Moster, Neuman, Nowember, Nusbaum, Ostrau, Padewer, Padewski, Pfeller, Preszberg, Proter, Przeczlauer, Psach, Pulanicer, Regenbogen, Reich, Reisner, Resonder, Rond, Ropczycer, Romer, Roth, Rothenberg, Salicer, Salpeter, Sau, Schabbus, Schabsa, Scheider, Schinwald, Schlanger, Schonfeld, Schraub, Schwartz, Silwan, Simsia, Sommer, Spiller, Sprung, Staszower, Stur, Szaller, Szeller, Szpalter (Szpatter?), Szper, Szprung, Sztorch, Szulem, Szpilman, Sztoubing, Tarnowiec, Tenzern, Trompeter, Turner, Wanderer, Weinberg, Weingling, Weinreb, Weis, Weltz, Werdeseim (Werdesein?), Wigdory, Windt, Wohenmarg, Zabner, Zindel.
NELEC WACŁAW, urodzony 17 X 1973 r. w Mielcu, syn Franciszka i Leokadii z domu Kowalczyk. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1995 r. Studia na Wydziale Ekonomii Akademii Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 2000 r. i uzyskał tytuł magistra. Także w 2000 r. ukończył Studia Psychologii i Pedagogiki Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Od roku akademickiego 2000/2001 został zatrudniony w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu jako asystent. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie informatyki na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W 2004 r. został kierownikiem Działu Nauczania i Współpracy Zagranicznej, a w 2005 r. – zastępcą dyrektora Instytutu ds. dydaktycznych i studenckich. W 2008 r. obronił rozprawę doktorską nt. Determinanty rozwoju subregionu mieleckiego w warunkach integracji z Unią Europejską na Wydziale Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i otrzymał stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie ekonomii. Przed rozpoczęciem roku akademickiego 2008/2009 został rektorem Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W czasie pracy w mieleckiej WSGiZ był koordynatorem i współorganizatorem 6 konferencji naukowych (w tym jednej międzynarodowej) organizowanych przez tę uczelnię w Mielcu. Brał udział w badaniach statutowych przeprowadzonych w Katedrze Polityki Ekonomicznej i Programowania Rozwoju AE na temat: „Specjalne strefy ekonomiczne w Polsce jako instrument polityki regionalnej i przemysłowej” (2004). Jest autorem lub współautorem szeregu publikacji naukowych, najczęściej na temat polityki przemysłowej i rozwoju społeczno-ekonomicznego regionu. Ważniejsze pozycje: Strategiczne szanse polskich firm w warunkach globalizacji – na przykładzie firm SSE Euro-Park Mielec S.A., Zeszyt Naukowy WSGiZ, Mielec 2001 (współautor), Analiza oddziaływania SSE EURO-PARK Mielec na rozwój społeczno-ekonomiczny i rynek pracy subregionu mieleckiego, Zeszyty Naukowe AE w Krakowie nr 651/2004 (współautor), Dynamiczna analiza rozwoju społeczno-ekonomicznego powiatów województwa podkarpackiego oraz ich typizacja, Zeszyty Naukowe AE w Krakowie nr 669/2005 (współautor), Funkcje państwa i specjalnych stref ekonomicznych w Polsce w zakresie innowacyjności i konkurencyjności gospodarki, Zeszyty Naukowe AE w Krakowie nr 709/2006 (współautor), Specjalne strefy ekonomiczne w Polsce jako instrument polityki przemysłowej, AE w Krakowie 2004 (współautor), Kwestionariuszowa metodyka analizy i oceny konkurencyjności, innowacyjności i strategii rozwoju firm w Specjalnych Strefach Ekonomicznych w Polsce, Zeszyty Naukowe AE w Krakowie nr 762/2008 (współautor), Ocena realizacji strategii rozwoju subregionu mieleckiego w warunkach integracji europejskiej w latach 2000-2006, artykuł złożony do druku, 2008 (współautor). W 2012 r. powierzono mu funkcję rektora Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu na drugą kadencję (2012-2016), a od 2016 r. był prorektorem tej uczelni. W 2013 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie: menadżer badań naukowych i prac rozwojowych. Wykłada przedmioty: Zarządzanie strategiczne, Europejskie fundusze rozwoju i możliwości ich absorpcji, Polityka regionalna. Jest autorem publikacji: Próba oceny rozwoju zasobów kapitału ludzkiego, rynku pracy i poziomu życia ludności w województwie podkarpackim, Ocena poziomu konkurencyjności i innowacyjności oraz szans rozwoju strategicznych sektorów subregionu mieleckiego, Ocena wpływu światowego kryzysu na gospodarkę subregionu mieleckiego, Porównanie absorpcji pomocy unijnej przez województwa podkarpackie i dolnośląskie oraz JST powiatu mieleckiego w latach 2004-2009, Działania antykryzysowe w zakresie aktywizacji gospodarczej w wybranych krajach Europy, Analiza porównawcza rozwoju gospodarczego Polski i Austrii w warunkach światowego kryzysu finansowo-ekonomicznego. Wygłosił szereg referatów na konferencjach naukowych w kraju, m.in. w Mielcu, Krakowie i Wrocławiu. Jest promotorem kilkudziesięciu prac licencjackich i dyplomowych oraz recenzentem szeregu prac. Z dniem 1 IX 2016 r. został powołany na funkcję dyrektora Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Mielcu i pełnił ją do 2021 r. Od roku akademickiego 2021/2022 pełni funkcję dziekana w Tarnowskiej Szkole Wyższej w Tarnowie. Ponadto prowadzi zajęcia w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu i Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu.
NEWARK, niewielkie, liczące 25 tysięcy mieszkańców, miasto w regionie rolniczym Nottinghamshire (środkowa Anglia), zaprzyjaźnione z Mielcem od lat 80. XX w. Historia Odkrycia archeologiczne poświadczyły istnienie osadnictwa na tym terenie w okresie wczesnorzymskim, a znalezione przedmioty (m.in. urny z pochówków) potwierdziły osadnictwo anglosaskie w VI w. W średniowieczu Newark był miastem otoczonym murem obronnym, co czyniło go ważnym ośrodkiem strategicznym. Posiadał jeden z największych i najpiękniejszych w kraju kościół św. Marii Magdaleny, zbudowany w latach 1160–1180 z wieżą dobudowaną w 1227 r., rynek i zamek z 1. połowy XII w., a całe miasto było otoczone murami obronnymi. Na terenach wokół miasta miał bywać często legendarny przywódca ludowy Robin Hood. W bogatej historii Newark wielokrotnie przeżywał dramatyczne chwile, a najbardziej w latach 1642–1646, kiedy w okresie „wojny domowej” był trzykrotnie oblegany. Wyraźny rozwój miasta nastąpił w XIX w. i 1. poł XX w. Znacznie wówczas wzrosła liczba jego mieszkańców (1801 – 6,7 tys., 1951 – 23 tys.). W czasie II wojny światowej na jego terenie powstał cmentarz lotników polskich. W 1943 r. pochowano tam generała Władysława Sikorskiego – premiera rządu RP na Uchodźstwie i Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, zmarłego w katastrofie samolotowej w okolicach Gibraltaru. Współczesność Aktualnie Newark liczy ok. 25 tys. mieszkańców i jest największym miastem w okręgu administracyjnym Newark i Sherwood. Pełni funkcję regionalnego ośrodka gospodarczego (głównie handlowego) i edukacyjno-kulturalnego. Najcenniejszym zabytkiem jest kościół św. Marii Magdaleny. Miejscowy teatr i hotel posiadają nazwę „Robin Hood”. Współpraca Pod koniec lat 80., w związku z dążeniami polskiego rządu do ściągnięcia prochów gen. Wł. Sikorskiego do Polski, Mielcowi powierzono misję nawiązania współpracy z Newarkiem. Wiązało się to z pobliskim miejscem urodzenia W. Sikorskiego (Tuszów Narodowy – 10 km od Mielca). Delegacje obu miast kilkakrotnie spotykały się, odwiedzając miejsca związane z życiem W. Sikorskiego i omawiając możliwości współpracy, m.in. chęć współpracy wyraziły szkoły. Po sprowadzeniu zwłok gen. W. Sikorskiego do Polski (17 IX 1993 r.) kontakty osłabły i później zanikły.
NICKOWSKI MIECZYSŁAW, urodzony 1 VIII 1924 r. w Kosowie, województwo stanisławowskie, syn Mikołaja i Anieli z Jabłońskich. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Polskiej Służbie Budowlanej (Baudienst) w Kosowie. Po wejściu wojsk radzieckich do Kosowa w 1944 r. powołano go do Wojska Polskiego. Skierowany został do szkoły lotniczej w Jegorowsku (za Moskwą) i zdobył uprawnienia pilota transportowego. Po wojnie służył w 18 pułku transportowym w Łodzi i otrzymał stopień chorążego, a następnie szkolił się w 1 S.C. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Radomiu (1945-1946) i 3 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Krakowie (1946). W 1948 r. ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą Nr 4 w Dęblinie. Jako pilot myśliwski służył w 2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Krakowie i 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Warszawie, a następnie został dowódcą Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku (1952). Ukończył Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego w Krakowie z maturą w 1950 r. oraz przeszedł szkolenie na odrzutowcach radzieckich: Jak-17, Jak-23 i MiG-15. Otrzymał wówczas awans do stopnia kapitana (1951). Od 15 IX 1953 r. pracował w WSK Mielec jako pilot oblatywacz i do 1954 r. wykonał kilkadziesiąt lotów na wyprodukowanych w Mielcu odrzutowcach Lim-1. (Ogółem na różnych typach samolotów, głównie odrzutowych, latał około 1000 godzin.) 23 IV 1954 r. otrzymał awans do stopnia majora. W tym samym roku, ze względów zdrowotnych, zakończył latanie i powierzono mu funkcję kierownika lotów. W 1960 r. awansowano go na stopień podpułkownika. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1962 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Od 1962 r. pracował w biurach technicznych, a od 1968 r. został mianowany szefem pilotów doświadczalnych. 1 II 1971 r. przeszedł na wojskowa emeryturę, ale jeszcze ponad 10 lat pracował na lotnisku jako specjalista ruchu lotniczego, a następnie przeszedł na emeryturę. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. Należał do Mieleckiego Klubu Seniorów Lotnictwa, Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych, Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Posiadał uprawnienia sędziego okręgowego pływania i wielokrotnie sędziował zawody pływackie. Odznaczony został m.in.: Medalem „Zwycięstwa i Wolności”, „Odznaką Grunwaldu”, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 10–lecia Polski Ludowej i Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”. Zmarł 9 XII 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NICZYPORUK RYSZARD JAN, urodzony 2 I 1934 r. w Białej Podlaskiej, syn Józefa i Jadwigi z domu Zając. Ukończył: Szkołę Przysposobienia Przemysłowego (1948) i Gimnazjum Mechaniczne we Wrocławiu (1950), Kurs Współpracowników i Korespondentów „Nowin Rzeszowskich” (1954), Korespondencyjne Liceum Ogólnokształcące w Rzeszowie (1959) i Technikum Ekonomiczne w Mielcu z maturą w 1961 r. Od 1953 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec jako redaktor naczelny Rozgłośni Przedsiębiorstwa (funkcję tę pełnił do 1991 r.) i redaktor zakładowej gazety WSK „Głos Załogi”. Także od 1953 r. był stałym korespondentem dziennika „Nowiny Rzeszowskie” (do 1955 r.), a następnie kierownikiem Oddziału tejże gazety (do 1961 r.) i ponownie stałym współpracownikiem. Ponadto w latach 1990–1991 był redaktorem naczelnym „Głosu Mieleckiego” – kontynuatora „Głosu Załogi”. Publikował także w innych gazetach i czasopismach, takich jak m.in.: „Skrzydlata Polska”, „Metalowiec”, „Słowo Podlasia”, „Profile” i „Prometej”, a także w prasie niemieckiej, ukraińskiej i rosyjskiej. Przez 25 lat współpracował z Polskim Radiem w Rzeszowie, a od lat 70. także z TVP. Podejmował tematy związane głównie z mielecką WSK, Mielcem i regionem, a specjalizował się w wyszukiwaniu pozytywnych postaw ludzkich (m.in. cykl „Ludzie dobrej roboty”). Otrzymał szereg nagród dziennikarskich, w tym I nagrodę w II Ogólnopolskim Przeglądzie Rozgłośni Zakładowych. Poza pracą zawodową dużo czasu poświęcał na działalność społeczną. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w latach 1984-1990 – Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL i od 1990 – Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, sądu koleżeńskiego Zarządu Oddziału SDP RP i delegat SDP RP (przewodniczący Koła), członek Klubu Redaktorów Prasy Zakładowej przy SDP, rzecznik prasowy FKS „Stal” Mielec (1980-1983) oraz rzecznik prasowy Aeroklubu Mieleckiego (1967-1987). Na tzw. wcześniejszą emeryturę przeszedł w 1991 r. Ukończył wojskową szkołę oficerską, posiada stopień porucznika. Założył Stowarzyszenie Mieleckich Podlasiaków z siedzibą w Mielcu (1996). Był inspiratorem i współorganizatorem akcji „Dar Serca” – pomocy z Podlasia dla Borowej, Czermina i Górek (w regionie mieleckim) po wielkiej powodzi w 1997 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZZ Metalowców, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Złotym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego oraz Złotą Odznaką i Dyplomem Honorowym za 30-letnią pracę dziennikarską. Zmarł 27 IX 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
„NIE” („NIEPODLEGŁOŚĆ”), polska konspiracyjna organizacja wojskowo-polityczna tworzona od 1. poł. 1944 r. na bazie Armii Krajowej. Jej celem było podtrzymywanie ducha niepodległościowego w narodzie i tworzenie oporu wobec spodziewanej dominacji, a może nawet okupacji wschodniej i środkowej Europy (w tym Polski) przez ZSRR, po spodziewanym zwycięstwie nad Niemcami hitlerowskimi. Znając wypadki z przeszłości (m.in. morderstwo katyńskie), przewidywano też bezkompromisową politykę sowiecką wobec opozycji. Misję tworzenia „Nie” dowódca AK gen. Tadeusz Bór – Komorowski powierzył płk. Augustowi Emilowi Fieldorfowi (ps. „Nil”). Do nowej organizacji miano pozyskiwać wyłącznie wypróbowanych i dobrze zakonspirowanych oficerów AK, potrafiących w wyjątkowo trudnych warunkach prowadzić działalność organizatorską i propagandową. Rozpoczęto od budowania struktur. Utworzono obszary, w tym Obszar Krakowsko-Śląski, a w ich ramach podokręgi, m.in. Podokręg Rzeszów. Proces tworzenia organizacji przerwała akcja „Burza”, po której wielu oficerów AK ujawniło się. Po upadku powstania warszawskiego awansowany na stopień generała A. E. Fieldorf (ps. „Nil”) znów otrzymał zadanie budowania nowych struktur „Nie”. Komendantem Podokręgu „Nie” Rzeszów mianowano mjr. Łukasza Cieplińskiego, który w pierwszej kolejności zajął się budowaniem struktur terenowych. Na inspektora „Nie” w Mielcu desygnował ppor. Józefa Rzepkę (ps. „Znicz”), a następnie mjr. Ludwika Marszałka (ps. „Zbroja”). Działalność organizacji w pierwszych miesiącach 1945 r. przejawiała się w prowadzeniu wywiadu i antysowieckich działaniach propagandowych. Rosnący terror aparatów bezpieczeństwa nowych polskich władz wspartych sowieckimi organami bezpieczeństwa (m.in. aresztowanie „szesnastu”) spowodowały, że na wniosek konspiracyjnych władz krajowych Naczelny Wódz gen. Władysław Anders z dniem 7 V 1945 r. rozwiązał „Nie”, a następnie powołał Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj.
NIEĆ JAROSŁAW ROBERT, urodzony 20 IV 1972 r. w Mielcu, syn Roberta i Reginy z domu Wiącek. W latach 80. Był zawodnikiem sekcji judo w MKS Gryf Mielec. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego CKU w Rzeszowie z maturą w 1995 r. Wcześniej był zatrudniony w Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Mielcu jako pracownik magazynowy (1991-1992). W latach 1992-1993 odbył zasadniczą służbę wojskową w Jarosławiu, a po powrocie z wojska pracował w Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu jako konserwator. Po uzyskaniu średniego wykształcenia zgłosił się do służby w Komendzie Rejonowej Policji w Mielcu. Pracował jako policjant Wydziału Prewencji (1995-1997) i policjant Wydziału Kryminalnego (1997-2001, od 1999 r. Komendy Powiatowej). W 2001 r. został przeniesiony na stanowisko policjanta w Centralnym Biurze Śledczym Komendy Głównej Policji – Zarząd w Rzeszowie. W czasie służby w Rzeszowie ukończył: studia na Wydziale Nauk Społecznych Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach z tytułem magistra politologii (2006 r.), w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie – szkolenie absolwentów szkół wyższych na pierwszy stopień oficerski (2009 r.) oraz studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego z uprawnieniami instruktora sportu o specjalności boks (2009 r.). W 2010 r. został awansowany na pierwszy stopień oficerski i przeniesiony do Komendy Powiatowej Policji w Mielcu na stanowisko naczelnika Wydziału Kryminalnego. Od 2012 r. do 2014 r. pracował w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym jako naczelnik Wydziału Operacyjno-Śledczego Delegatury w Krakowie, a następnie jako pełniący obowiązki dyrektora Delegatury CBA w Krakowie. Honorowy Dawca Krwi. W 2014 r. przeszedł w stan spoczynku. Równocześnie od 2009 r. angażował się społecznie jako członek Zarządu Międzyszkolnego Uczniowskiego Klubu Sportowego „Iryda” w Mielcu (2009-2013), a od 2014 r. pełni funkcję prezesa tego klubu. Ponadto od 2019 r. jest wiceprezesem ds. sportowych Podkarpackiego Okręgowego Związku Bokserskiego. Także w 2019 r., po studiach na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego, uzyskał uprawnienia trenera boksu drugiej klasy. Wyróżniony m.in.: Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką HDK III stopnia, Odznaką Brązową Odznaką Podkarpackiego Okręgowego Związku Bokserskiego i Brązową Odznaką Polskiego Związku Bokserskiego, tytułem „Trener Roku 2020 w Mielcu” Tygodnika Regionalnego „Korso” i Statuetką Starosty Mieleckiego za osiągnięcia sportowe w 2022 r.
NIEĆKO ZOFIA KATARZYNA (z domu RACHOŃ), urodzona 12 II 1962 r. w Kraśniku, córka Stanisława i Ireny z domu Biała. W 1982 r. ukończyła Liceum Zawodowe nr 1 w Zespole Szkół Zawodowych w Lublinie z maturą oraz równolegle Szkołę Muzyczną II stopnia im. Tadeusza Szeligowskiego w Lublinie (klasa fletu). Studia magisterskie na Wydziale Pedagogicznym (kierunek: wychowanie muzyczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach ukończyła w 1986 r. Od 1985 r. pracuje w Szkole Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu jako nauczycielka wychowania muzycznego, a ponadto od 2001 r. uczy w Szkole Podstawowej nr 12 im. Henryka Sienkiewicza w Mielcu. Od 1990 r. jest członkiem Chóru Nauczycielskiego „Akord” i zastępcą dyrygenta. W 1998 r. została członkiem Chóru Mieszanego „Melodia”, a od 2001 r. jest jego dyrygentem. M.in. uczestniczyła w przygotowaniu chóru do udziału w operze S. Moniuszki Halka i wodewilu Krakowiacy i górale J. Stefaniego – we współpracy z Pawłem Adamkiem z Dębicy (inicjatorem obu przedsięwzięć) i jego zespołami. Dyrygowała chórem na koncertach zagranicznych (Bańska Bystrzyca, Lwów). 12 XII 2004 r. nagrała z chórem płytę z kolędami. W 2002 r. była organizatorem i pierwszym dyrygentem chóru dziecięcego przy Towarzystwie Śpiewaczym „Melodia”. Jest twórczynią Hymnu Szkoły Podstawowej Nr 9 w Mielcu, organizatorem imprez muzycznych i współtwórcą części artystycznych uroczystości w Szkołach Podstawowych nr 9 i 12. Wyróżniona została m.in.: Odznakami Honorowymi (Złotą i Srebrną) Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Ponadto pełni funkcję prezesa Ogniska ZNP przy Szkole Podstawowej nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu tej szkole.
NIEDBAŁA EDWARD, urodzony 26 V 1924 r. w Solcu Kujawskim, syn Stanisława i Bronisławy z Majewskich. W 1927 r. wraz z rodziną przybył do Mielca. Rozpoczętą naukę w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Zakopanem przerwała w 1939 r. wojna. W 1946 r. ukończył Gimnazjum Handlowe w Mielcu. W latach 1946-1947 pracował w Zarządzie Powiatowym Samopomocy Chłopskiej w Mielcu. W 1947 r. przeszedł do PSS „Społem” na stanowisko głównego kasjera, a następnie pełnił funkcję kierownika hurtowni i rozlewni piwa. W 1952 r. przeniósł się do OZR WSK i w jego ramach założył zakład fotograficzny. Jego siedziba znajdowała się początkowo przy ul. 22 Lipca, a następnie w budynku przy ul. A. Fredry 1 – przy wschodniej części placu Centralnego (aktualnie placu AK). W latach 60. zorganizował własny zakład fotograficzny i nadał mu nazwę „ARS”. Oprócz codziennych usług fotograficznych, które wykonywał wraz z żoną (Krystyną), dokumentował życie miasta. W latach 80. zakończył działalność fotograficzną. Część zdjęć przekazał do Biura Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego. Zmarł 20 IX 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NIEDBAŁA EUGENIUSZ ANDRZEJ, urodzony 29 XI 1948 r. w Mielcu, syn Romana i Janiny z Piekarskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność: maszyny robocze ciężkie) ukończył w 1973 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika. 2 I 1974 r. został zatrudniony w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu i pracował kolejno na stanowiskach: mistrza, kierownika i dyrektora bazy sprzętu oraz głównego mechanika. W 1990 r. mianowany został dyrektorem MPB i pełnił tę funkcję do 20 VIII 1994 r. W tym okresie przeprowadził przedsiębiorstwo przez transformację ustrojową i głęboki kryzys gospodarczy w Mielcu i regionie, a także kierował pracami przygotowawczymi do restrukturyzacji przedsiębiorstwa. MPB budowało wówczas m.in.: Szpital Wojewódzki w Tarnowie, Szpital Rejonowy w Mielcu, osiedle przy ul. Ks. P. Skargi, osiedle Lotników i osiedle Smoczka. Od 1 IX 1994 r. pracował w firmie „Terminal” Sp. z o.o. w Mielcu. Pełnił funkcje dyrektora i prokurenta, a następnie prezesa. W latach 90. był członkiem Mieleckiej Izby Gospodarczej. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”. Zmarł 5 XI 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NIEDBAŁA HENRYK, urodzony 14 I 1957 r. w Podleszanach, powiat mielecki, syn Mieczysława i Karoliny z Piekarskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Został zatrudniony w Urzędzie Gminy w Mielcu jako referent do spraw handlu i usług i na tym stanowisku pracował do 1980 r. W 1980 r. założył własny Zakład Metalowy w Mielcu i był jego właścicielem do 1992 r. W tym okresie był także współwłaścicielem Hotelu „Hades” w Andrespolu koło Łodzi. Równocześnie studiował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie (kierunek: ekonomika i organizacja przemysłu) i w 1981 r. otrzymał tytuł dyplomowanego ekonomisty. W latach 1994-1995 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu. Od 1994 r. do 2002 r. był udziałowcem i pełnomocnikiem Agencji Obrotu Nieruchomościami s.c. w Mielcu, w latach 1996-2000 – prezesem Zarządu P. W. „Pro–Inwest” Sp. z o.o. w Łodzi, a w latach 1997-2002 – prezesem Zarządu PPUH „Centro–Bud” Sp. z o.o. w Mielcu. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe w Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie – Master of Business Administration (kierunek: finanse międzynarodowe). W ramach działalności społecznej od 1998 r. udziela się w Stowarzyszeniu „Nasz Mielec”. W latach 1998–2002 sprawował funkcję przewodniczącego zarządu, a od 2002 r. jest członkiem zarządu. Z listy „Naszego Mielca” został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1998–2002 i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady. W wyborach samorządowych w 2006 r. uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2006-2010. Ponadto pełni funkcje: prezesa Zarządu „Centro-Bud Development” Sp. z o.o. w Mielcu, prezesa firmy Park Handlowy Strefa Sp. z o.o. w Mielcu i wiceprezesa firmy Futura 6000 Sp. z o.o. w Mielcu. W 2010 r. powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Koła Powiatowego Platformy Obywatelskiej w Mielcu. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie na przewodniczącego tej Rady w kadencji 2010-2014. Także w wyborach w 2014 r. powierzono mu mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie wybrano na przewodniczącego Rady w kadencji 2014-2018. W wyborach samorządowych w 2018 r. nie startował.
NIEDBAŁOWSKI JAN, urodzony 9 I 1937 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1955 r. Studia na Politechnice Śląskiej (kierunek: maszyny i urządzenia energetyczne) w Gliwicach ukończył w 1961 r. z tytułem magistra inżyniera. W tym samym roku został zatrudniony w Zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu jako konstruktor w fabryce silników okrętowych. W 1963 r. przeniósł się do Tarnowa i w latach 1963-1971 pracował w Zakładach Azotowych – Elektrociepłowni, m.in. jako kierownik bazy remontu turbin, a następnie dyrektor ds. technicznych. Od 1971 r. do 1980 r. był kierownikiem budowy w firmie „Montochem” w Gliwicach – Zarząd Robót w Tarnowie. W 1980 r. przeszedł do Okręgowego Inspektoratu Gospodarki Energetycznej w Krakowie i jako starszy specjalista pracował tam do emerytury w 1998 r. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
NIEDUŻA (ULICA), faktycznie nieduża (60 m) i ślepa uliczka miejska na osiedlu Dziubków, jedna z bocznych ul. Okrężej. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r. Od 2005 r. ma nawierzchnię z kostki brukowej. Jej adres mają posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i ogródkami.
NIEDUŻAK WINCENTY LEON, urodzony 21 I 1933 r. w Woli Wielkiej, powiat lubaczowski, syn Jana i Katarzyny z domu Wolanin. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Ropczycach (technik technolog), maturę zdał w 1954 r. W tym samym roku został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku mechanika, a następnie pracował jako brygadzista, starszy mistrz, kierownik sekcji technicznej, zastępca kierownika (1965) i kierownik wydziału związanego z produkcją samolotów (1968). Także w 1968 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W 1971 r. powierzono mu funkcję zastępcy szefa produkcji. W tym czasie zaangażował się w ruch racjonalizatorski i m.in. był współautorem wzoru użytkowego. W 1975 r. został głównym specjalistą ds. prób w locie w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, a następnie kierownikiem grupy montażowo-gwarancyjnej samolotów TS-11 Iskra w Indiach (1975-1977). Po powrocie pracował w Zakładzie Lotniczym WSK Mielec w pionie szefa produkcji jako kierownik Działu Utrzymania Ruchu Lotniczego. Udzielał się w organizacjach społecznych, m.in. w SIMP, Aeroklubie Mieleckim i Automobilklubie Rzeszowskim – Oddział w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL” i Honorową Srebrną Odznaką TKKF. Zmarł 25 XII 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NIEMCZUK LESZEK, urodzony 5 I 1950 r. w Szczecinie, syn Władysława i Janiny z Głowaczewskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1969 r. podjął pracę w WSK Mielec jako ślusarz przy produkcji telewizyjnych wozów transmisyjnych. Ukończył także Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu i w 1970 r. zdobył uprawnienia mechanika lotniczego (ze specjalnością radio-elektro), a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową w Pułku Lotniczym w Goleniowie koło Szczecina. Po powrocie do WSK Mielec pracował kolejno na stanowiskach: technologa, ekonomisty, kierownika sekcji i kierownika działu w Zarządzie WSK „PZL-Mielec”. Równocześnie studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 1980 r. uzyskał tytuł magistra. W czasie dwudziestoletniej pracy w mieleckiej WSK m.in. uczestniczył w tworzeniu Zakładu Prób w Locie i Zakładu Usług Produkcyjno-Socjalnych oraz brał udział w przygotowaniu filmu o WSK „PZL-Mielec” z okazji 40-lecia i specjalnego wydania Kroniki Filmowej z okazji 50-lecia przedsiębiorstwa. W latach 1989-1991 przebywał w USA, a po powrocie do kraju pracował w firmach: PPUH AUTOPART Sp. z o.o. w Mielcu (produkcja akumulatorów, szef produkcji), Fabryce Produkcji Butli CYLTEC – MIELEC Sp. z o.o. (szef produkcji), CANAM CORPORATION – POLAND – Rzeszów Sp. z o.o. (produkcja artykułów spożywczych, dyrektor) i TECHMIX – Mielec Sp. z o.o. (produkcja artykułów reklamowych, dyrektor). Od 2004 r. pracuje na stanowisku kierowniczym w Urzędzie Miasta Rzeszowa. Od młodości wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Był przewodniczącym Koła Młodzieży Wojskowej w Pułku Lotniczym w Goleniowie, członkiem prezydium ds. sportu i wiceprzewodniczącym ds. ekonomicznych ZZ ZMS przy WSK „PZL-Mielec”, członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec ds. młodzieży. W ramach Funduszu Akcji Socjalnej Młodzieży przy WSK „PZL-Mielec” organizował szereg czynów społecznych na rzecz mieleckiego środowiska, m.in. budowę przystanków autobusowych i plac zabaw dla dzieci na terenie Ośrodka Rekreacyjno-Wypoczynkowego w Rzemieniu. Pełnił funkcje sekretarza Zakładowej Komisji Współzawodnictwa Pracy, a następnie przewodniczącego Związkowej Rady Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki przy WSK „PZL-Mielec”. Od 2002 r. włączył się w działalność Podkarpackiego Klubu Biznesu w Rzeszowie. W 2003 r. odbył szkolenie w zakresie zarządzania jakością, organizowane przez Ministerstwo Gospodarki. Aktualnie działa społecznie w Radzie Osiedla Dąbrowskiego w Rzeszowie. Wyróżniony został m.in. Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, Złotą Odznaką Koła Młodzieży Wojskowej, Odznaczeniem im. J. Krasickiego i Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec.
NIEMCZUK PRZEMYSŁAW, urodzony 5 V 1977 r. w Mielcu, syn Leszka i Elżbiety z domu Posłuszny. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1996 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: prawo) Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie ukończył w 2001 r. z tytułem magistra. W 2002 r. został zatrudniony w WSPiA Rzeszowskiej Szkole Wyższej i nadal pracuje na tej uczelni. W 2013 r. otrzymał stopień doktora nauk prawnych na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie na podstawie rozprawy Administracja powiatowa w systemie terenowej administracji publicznej. Aktualnie pełni funkcję dziekana – dyrektora Kolegium Administracji i Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Ponadto od 2004 r. jest członkiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie. W latach 2012-2014 był współkoordynatorem projektu naukowo-badawczego realizowanego we współpracy z samorządami województwa podkarpackiego oraz członkiem Zespołu Naukowo-Badawczego. W 2014 r. był koordynatorem projektu naukowo-badawczego realizowanego we współpracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych i kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego. Jest autorem lub współautorem wielu opracowań naukowych z zakresu prawa administracyjnego i bezpieczeństwa wewnętrznego. Wyróżniony m.in. Medalem Brązowym za Długoletnią Służbę.
NIEMCZUK WŁADYSŁAW, urodzony 4 IV 1925 r. w Helenowie koło Lwowa, syn Michała i Petroneli z Kozielskich. Lata młodzieńcze spędził na Zamojszczyźnie, gdzie przeniosła się rodzina Niemczuków po śmierci matki. W czasie okupacji hitlerowskiej, od 1942 r. pracował w ogrodnictwie pod nadzorem niemieckim i dzięki temu uniknął wywózki na roboty w III Rzeszy. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej ukończył Szkołę Oficerską w Jarosławiu i brał udział w walkach z oddziałami ukraińskimi UPA w Bieszczadach. W 1948 r. zakończył służbę i przeniósł się do Mielca, ale jeszcze w 1948 r. wyjechał do Szczecina i tam pracował w Zarządzie Portu na kierowniczym stanowisku. Po powrocie do Mielca w 1951 r. był organizatorem i pierwszym dyrektorem Mieleckich Zakładów Terenowego Przemysłu Materiałów Budowlanych z siedzibą przy ul. S. Żeromskiego 13. Ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu oraz szkołę dla kadry kierowniczej w Łodzi.. W latach 1960-1973 pracował w PSS „Społem” w Mielcu na stanowisku kierowniczym w dziale gastronomii i przyczynił się do rozwoju sieci placówek gastronomicznych na terenie miasta. W 1973 r. przeszedł do Spółdzielni Pracy „Odzież” i pełnił tam funkcje kierownicze, m.in. był wiceprezesem. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności. Zmarł 26 II 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NIEMCZYK RYSZARD ANDRZEJ, urodzony 16 I 1944 r. w Lubieszewicach, powiat Poddębie, syn Zygmunta i Krystyny z Matuszkiewiczów. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Grę w siatkówkę rozpoczął w „Społem” Łódź. W 1965 r. przeszedł do „Stali” Mielec i przyczynił się do jej awansu do ekstraklasy w sezonie 1965/1966. Ponadto jako trener prowadził drużynę juniorów „Stali”. Z mieleckiego klubu odszedł przed sezonem 1967/1968. Powrócił do Łodzi i trenował zespół żeński Chojeńskiego Klubu Sportowego (ChKS Łódź). Po ukończeniu studiów podjął się prowadzenia reprezentacji Polski juniorek, a w latach 1974-1976 był trenerem I reprezentacji Polski kobiet. W kolejnych latach pracował w Niemczech trenując m.in. kobiecą reprezentację Niemiec i drużynę „Bayern” Lohhof, z którą zdobył 7 razy mistrzostwo Niemiec i raz Puchar Konfederacji. W latach 90. prowadził turecki zespół żeński „Vakifbank” Ankara oraz męską drużynę w Berlinie, a w 2001 r. – „Eczacibas” Stambuł. Do Polski powrócił w 2002 r. i przez jeden sezon był trenerem żeńskiego „Dantera” Poznań. 28 IV 2003 r. po raz drugi został mianowany trenerem I reprezentacji Polski seniorek. Prowadził ją do 2006 r. i w tym czasie zdobył dwukrotnie mistrzostwo Europy (2003, 2005). Przed meczem Polska – Chorwacja w mieleckiej hali (30 V 2003 r.) otrzymał medal „Przyjaciel Miasta Mielca”. Od 2007 r. był członkiem Rady Nadzorczej klubu sportowego Widzew Łódź, a od 2008 r. prezesem Fundacji „Futbol przez wieki”. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP. Zmarł 2 VI 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym „Doły” w Alei Zasłużonych w Łodzi.
NIEMCZYKIEWICZ KONSTANTY WOJCIECH, urodzony 12 IV 1848 r. w Krakowie. Studiował w Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie w latach 1865-1875 i 1877-1878, prawdopodobnie przez szereg lat jako wolny słuchacz. Był uczniem Jana Matejki. Około 1880 r. zamieszkał we Lwowie. W latach 1888-1894 pełnił funkcję sekretarza Oddziału Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Plastycznych we Lwowie. W 1890 r. podjął pracę jako nauczyciel rysunku w I Szkole Realnej, a później także w II Szkole Realnej, V Gimnazjum i Szkole Przemysłowej im. M. Bernsteina. Malował głównie pejzaże, portrety i sceny rodzajowe. Od 1872 r. publicznie wystawiał swoje prace, m.in. w Krakowie, Warszawie i Lwowie. W latach 1907-1909 namalował na zlecenie Rady Powiatowej w Mielcu serię 44 portretów władców Polski przedrozbiorowej (według szkiców J. Matejki) oraz portrety Tadeusza Kościuszki i księcia Józefa Poniatowskiego. Dzieła te, ubogacone przez tryptyk religijny i herby ziem Polski przedrozbiorowej (autorstwa innych malarzy), umieszczono w sali posiedzeń Rady Powiatowej w Mielcu i nazwano później „Salą Królewską”. Wykonał także kopię autoportretu J. Matejki, która także znalazła się w Mielcu. Zmarł 13 X 1917 r. we Lwowie.
NIEMIEC JÓZEF, urodzony 31 VIII 1877 r. w Harklowej, powiat Nowy Targ, syn Antoniego i Julii z domu Leśny. Uczęszczał do gimnazjów w Nowym Sączu i Podgórzu oraz Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, gdzie zdał maturę w 1900 r. W latach 1900-1904 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie prawo (1 semestr), a następnie matematykę i fizykę na Wydziale Filozoficznym. W 1905 r. został zatrudniony w Gimnazjum w Żywcu jako zastępca nauczyciela, a następnie na tym samym stanowisku w Gimnazjum w Tarnowie. Egzamin nauczycielski z zakresu matematyki i fizyki złożył 5 X 1910 r. Od 1912 r. do 1914 r. pracował w Państwowym Gimnazjum w Mielcu jako nauczyciel matematyki i fizyki. W tym okresie opublikował artykuły: Atomowa budowa elektryczności („Muzeum”, 1913) i Mechanika ciał stałych dla uczniów klas wyższych szkół średnich (Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum za rok szkolny 1913/1914, Mielec 1914). W czasie I wojny światowej mieszkał w Nowym Targu. W 1919 r. przeniósł się do Grudziądza i do 1927 r. uczył w tamtejszych szkołach: Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym i Państwowej Szkole Budowy Maszyn. W latach 1927-1933 pracował w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku, a w latach 1933-1939 pełnił funkcję dyrektora Prywatnego Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Średniej w Gdyni. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. W latach 20. był członkiem Zarządu Okręgowego V Okręgu Pomorskiego Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych w Toruniu. W latach 1932-1933 przewodniczył Komisji Szkolno–Oświatowej Macierzy Szkolnej w Gdańsku, a w latach 1938-1939 był przewodniczącym Komitetu Budowy Państwowego Gimnazjum w Gdyni. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował jako urzędnik w Spółdzielni Rolniczo–Handlowej „KOSA” oraz prowadził tajne nauczanie z zakresu matematyki i fizyki. Należał do Armii Krajowej i uczestniczył w pracy konspiracyjnej. 22 VI 1944 r. został aresztowany przez Niemców i uwięziony w Nowym Sączu. 30 VI 1944 r. zamordowano go wraz z ok. 20 innymi zakładnikami w miejscowości Rdziostów koło Nowego Sącza. 26 V 1945 r. jego zwłoki ekshumowano i pochowano na cmentarzu w Limanowej.
NIEMIERZA Z GALOWA herbu Mądrostki, rycerz, syn Pełki z Galowa, właściciel wsi Rzochów i Trześń. 26 IV 1379 r. sprzedał je za 300 grzywien Janowi z Tarnowa.
NIEMIERZA Z GOŁCZY herbu Mądrostki, rycerz, w 1339 r. w posagu żony (Czudki – córki Pełki, kasztelana sieciechowskiego) otrzymał wieś Rzochów. Po jego śmierci część Rzochowa otrzymał w spadku syn – Pełka z Galowa.
NIEMIŁOWSKI KRZYSZTOF, chirurg miejski w Mielcu, odnotowany w metrykach zaślubionych Chorzelowa 12 VII 1692 r.
NIEPODLEGŁOŚCI ALEJA, zob. ALEJA NIEPODLEGŁOŚCI.
NIEPODLEGŁOŚCI (OSIEDLE), osiedle administrowane przez Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych. Jest położone w centralnej części miasta. Jego substancję mieszkaniową tworzą budynki wielorodzinne wybudowane w latach 30., 40. i 50. XX w. dla pracowników PZL Wytwórni Płatowców Nr 2 (później WSK). Nazywano je „kolonią fabryczną”, potem osiedlem fabrycznym lub po prostu „blokami”. Ulice, poza główną (ul. A. Kędziora), nie miały nazw, a poszczególnym budynkom nadawano numery. (Stąd np. ośrodkiem osiedlowego życia kulturalnego była „15” („piętnastka”) – dziś siedziba ZHP, a siedzibę KP MO i później Policji nazywano i jeszcze czasem dziś ktoś nazwie „40” („czterdziestką”). 26 VI 1957 r. Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego przekazała osiedle Miejskiej Radzie Narodowej, a ta powierzyła je nowo utworzonemu Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych. Wtedy to także nadano ulicom nazwy. 14 IV 1978 r. MRN podzieliła miasto na 12 osiedli, w tym osiedle 22 Lipca, a w lutym 1990 r. zmieniła nazwę osiedla na „Niepodległości”. W jego granicach znajdują się ulice: Aleja Niepodległości (4, 6, 8, 10, 16, 18, 20, 22), H. Arczewskiego, A. Asnyka, H. Bogusławskiego, F. Chopina, J. Czarneckiego, A. Fredry, J. Kochanowskiego, H. Kołłątaja, M. Konopnickiej, J. I. Kraszewskiego, Miasteczko Młodego Robotnika, plac Armii Krajowej, M. Skłodowskiej–Curie, K. Przerwy–Tetmajera, S. Wyspiańskiego i S. Żeromskiego (od ul. S. Wyspiańskiego do ul. H. Arczewskiego). Charakterystycznymi obiektami na tym terenie są: kościół i obiekty parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Szkoła Podstawowa nr 3 im. Wojska Polskiego, II Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika, Urząd Miejski, Komenda Powiatowa Policji, Powiatowy Urząd Pracy, dwa budynki Starostwa Powiatowego, Mielecka Agencja Rozwoju Regionalnego, Miasteczko Młodego Robotnika, Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, plac AK i pawilon ZHP („15”). Tu również znajdują się resztki okazałej niegdyś Góry Cyranowskiej, wcześniej nazywanej Górą Krzemieniczą. Od 2006 r. MZBM Sp. z o.o. w Mielcu i zainteresowane Wspólnoty Mieszkaniowe rozpoczęły intensywne starania o poprawę estetyki budynków mieszkalnych. Wykonanie nowych elewacji połączono z docieplaniem budynków. Dla sprawniejszego sfinansowania tych prac udzielano Wspólnotom pożyczek. Realizacja tego programu zdecydowanie poprawiła wizerunek osiedla. Na terenie osiedla mieszka na stałe około 6 100 osób.
NIEPUBLICZNA SZKOŁA BIZNESU POLICEALNE STUDIUM ZAWODOWE, instytucja szkoleniowa posiadająca uprawnienia państwowe do kształcenia zawodowego i nadawania absolwentom tytułu technika w zawodach objętych klasyfikacją zawodową RP. Powstała w 1995 r. Jej organizatorem był nauczyciel Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu – Jacek Mleczko, który pełnił funkcję zastępcy dyrektora NSB do spraw organizacji procesu nauczania. Do rejestru Kuratorium Oświaty w Rzeszowie została wpisana 31 V 1995 r. pod numerem 37/95, a 5 VII 1996 r. otrzymała uprawnienia szkoły publicznej i aktualną nazwę. Jej organem prowadzącym było początkowo Małopolskie Centrum Szkół Biznesu Sp. z o.o. w Rzeszowie, a od roku szkolnego 1997/1998 Małopolskie Centrum Edukacji Sp. z o.o. w Rzeszowie. Siedzibą Szkoły był kompleks budynków Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 3. Zajęcia prowadzone były m.in. w pracowniach: maszynopisania, symulacji usług administracyjno–ekonomicznych i komputerowej oraz w salach wykładowych wyposażonych w środki audiowizualne. Kadrę dydaktyczną stanowili wykładowcy wyższych uczelni, nauczyciele mieleckich szkół oraz pracownicy urzędów, banków i innych instytucji. NSB kształciła absolwentów szkół średnich (w systemie zaocznym) w zawodach: technik informatyk (specjalizacja: grafika komputerowa), technik ekonomista, technik rachunkowości, technik administracji, technik hotelarstwa i turystyki, technik handlowiec. Nauka trwała cztery semestry (dwa lata). Po pierwszym roku odbywana była praktyka. Szkoła w miarę możliwości promowała absolwentów. NSB współpracowała z urzędami, instytucjami, uczelniami i szkołami ponadgimnazjalnymi. Z jej nowoczesnego wyposażenia korzystał Zespół Szkół Technicznych. Od 1 IX 2010 r. wprowadzono nowe kierunki: technik informatyk – specjalizacja: sieci komputerowe, technik administracji – specjalizacja: zarządzanie projektami unijnymi. Z dniem 31 VIII 2015 r. zakończyła działalność. Dokumentację przebiegu nauczania i działalności szkoły przekazano do Archiwum Zakładowego Kuratorium Oświaty w Rzeszowie z siedzibą w Tarnobrzegu.
NIEPUBLICZNE GIMNAZJUM, niepubliczna szkoła ponadpodstawowa zorganizowana przez organ założycielski i wpisana przez Prezydenta Miasta Mielca w dniu 26 marca 2007 r. do ewidencji szkół niepublicznych. Pierwszą siedzibą gimnazjum był budynek Szkoły Podstawowej nr 2 przy ul. T. Kościuszki 4. Do nowej mieleckiej szkoły zgłosiło się 51 uczniów. Naukę rozpoczęto 3 IX 2007 r. W roku szkolnym 2009/2010 osiągnięto pełną organizację (I, II i III klasa) z sześcioma oddziałami (115 uczniów). Wprowadzono szkolny program pracy z uczniem zdolnym. Objęto opieką Ścianę Katyńską przy bazylice mn. św. Mateusza. W 2010 r. opuścili szkołę pierwsi absolwenci. Przed rokiem szkolnym 2012/2013 przeniesiono się do nowej siedziby – „Sokolni” przy ul. S. Sękowskiego. Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe od 1 IX 2017 r. rozpoczęto proces wygaszania działalności szkoły. Ostatnie klasy gimnazjalne opuściły szkołę w roku szkolnym 2018/2019.
Dyrektorzy: Stanisława Rzeźnik (2007-2008), Bożena Burda (p.o., 2008), Bożena Zięba (p.o., 2008), Kazimierz Ogorzałek (2008-)
Nauczyciele w latach 2007-2015: Małgorzata Babula, Ewa Basiak, Alicja Bednarczyk, Mirosław Bednarczyk, Agnieszka Bękarciak, Marian Bogusiak, Agnieszka Brożyna, Bożena Burda, Mateusz Buś, Monika Ćwiok, Tomasz Dzieciuch, Joanna Dziewit (po mężu Niewęgłowska), Halina Dębowska, Jolanta Dudzik, Bogumiła Dziekan Gąbka, ks. Paweł Furdyna, Regina Gardulska, Agata Graniczka, Beata Gruszecka, ks. Grzegorz Grych, Grzegorz Gudz, s. Anna Kawecka, Maria Kijak, ks. Zbigniew Kmiecik, Paweł Kolb, Barbara Kopera, Genowefa Krasoń, Katarzyna Krasoń, Mariola Krępa, Renata Krępa, Tadeusz Krępa, ks. Piotr Kruczyński, Katarzyna Kruk, Agnieszka Lamot Kulawiec, Ewa Lenart, Halina Łącz, Agnieszka Małek, Sylwia Miękoś, Beata Mizera, Magdalena Oczak, ks. Stanisław Olszak, Agnieszka Oszczudłowska, Marek Pawłowski, Przemysław Pawłowski, Anna Piątek, Angelika Pietryka Rybak, Katarzyna Polańska, Anna Ptak, Paweł Rzeźnik, Barbara Skowron, Bogusława Skowron, Bartosz Skwirut, Sabina Stachura, Dariusz Stefaniak, Ewa Szczecińska, Alina Szklarz,Łukasz Szpik, Elżbieta Walat Sankowska, Anna Wardzała, Dorota Wicherska, Anna Wiśniewska, Bożena Włodarczyk, Tomasz Włodarczyk, ks. Mateusz Wójcik, Marta Załucka, Joanna Zygmunt, Elżbieta Żuchowska Pezda.
Osiągnięcia: *2010/2011 i 2011/2012– tytuł „Szkoła przyjazna utalentowanym uczniom”.
Tytuły laureatów konkursów przedmiotowych w latach 2007-2012 zdobyło 11 uczniów.
NIEPUBLICZNE ZAKŁADY OPIEKI ZDROWOTNEJ, powstały z dniem 1 I 1999 r. na podstawie ustawy z dnia 30 VIII 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej oraz decyzji Rady Powiatu Mieleckiego. Stan organizacyjny NZOZ–ów w Mielcu na początku 2001 r. przedstawiał się następująco.
1) NZOZ S.C. „ZLEP-MED” im. dr. Juliana Maja, ul. Sandomierska 25. Lekarze: Grażyna Kopeć, Anna Kozłowska, Zofia Mikrut-Gąsior, Alina Podosek, Andrzej Podosek, Lucyna Rożniał-Ciejka, Wanda Rządzka.
2) NZOZ „CENTRUM MEDYCYNY RODZINNEJ”, ul. Marii Skłodowskiej-Curie 10. Lekarze: Katarzyna Kowalik, Małgorzata Kowalik, Elżbieta Król-Zdziebło, Józef Maksoń. Filie w Podleszanach, Rzędzianowicach i Woli Mieleckiej.
3) NZOZ „ZDROWIE” S.C., ul. S. Żeromskiego 17a. Lekarze: Monika Duszkiewicz, Maria Skiba, Barbara Zięba, Tadeusz Zięba.
4) NZOZ „SALUS”, ul. S. Żeromskiego 17. Lekarze: Antoni Drelicharz, Halina Hęclik-Struzik, Janina Kowalczyk-Worwąg, Krystyna Skawińska-Dudek, Joanna Skop.
5) NZOZ „PIĄTKA”, ul. Cz. Tańskiego 2. Lekarze: Maria Białek, Ewa Cisowska-Drozd, Jan Głaz, Lucjan Mazurek, Izabela Sądel.
6) NZOZ „MEDYK”, ul. Cz. Tańskiego 2. Lekarze: Grażyna Mrozińska, Janina Toczek.
7) NZOZ „MEDYK-MIELEC”, ul. T. Chałubińskiego 6. Lekarze: Anna Cieślikowska-Gardian, Wanda Krzyżowska-Ziobroń, Jadwiga Kut-Bednarczyk, Stanisław Lis, Wacław Moskal, Monika Trela-Kulig.
8) NZOZ „ALMAMED”, ul. E. Biernackiego 10 A. Lekarze: Alicja Dachowska-Łapa, Marzena Polak-Żurek.
9) NFOZ „MARMED”, ul. K. Pułaskiego 2B/5. Lekarze: Adela Cebula, Jarosław Marzec.
Do 2005 r. nastąpiły niewielkie zmiany. Powstały dwa nowe NZOZ-y:
10) NZOZ „HELIOS”, ul. E. Biernackiego 10a. Lekarz: Marzena Polak–Żurek (odeszła z NZOZ „ALMAMED”).
11) NZOZ „MARGO–MED”, ul. M. Skłodowskiej – Curie 8. Lekarz: Małgorzata Kowalik (odeszła z NZOZ „CENTRUM MEDYCYNY RODZINNEJ”). Ponadto NZOZ „ALMAMED” zmienił nazwę na „ALMED”.
NIEPUBLICZNE ZAKŁADY OPIEKI ZDROWOTNEJ – AMBULATORYJNA OPIEKA SPECJALISTYCZNA, powstały w 2001 r.
Stan organizacyjny na początku 2005 r.:
1) NZOZ „PIĄTKA”: *poradnia ginekologiczno-położnicza, ul. Cz. Tańskiego 2, lekarze: Marian Błaszczak, Józef Klecha; *poradnia okulistyczna, ul. S. Drzewieckiego 31, lekarze: Maria Baran, *poradnia chirurgii dziecięcej, ul. Cz. Tańskiego 2, lekarze: Czesława Pasierb, Wioletta Ziarek – Smykla.
2) NZOZ „MARMED” S.C.: *poradnia ginekologiczna (I kat.), ul. K. Pułaskiego 28/5, lekarz: Bogusława Marzec.
3) NZOZ Przychodnia Kompleksowej Rehabilitacji „ATLAS”: *poradnia wad postawy, poradnia rehabilitacyjna, ul. Cz. Tańskiego 2, lekarze: Antoni Drelicharz, Teresa Nowak, *poradnia rehabilitacji dla dzieci niepełnosprawnych, ul. Królowej Jadwigi 1, rehabilitanci: Agnieszka Dul, Elżbieta Kasprzak, Maria Trelska – Kozioł.
4) NZOZ „FEM–MEDICAL”: *poradnia ginekologiczno–położnicza (I kat.), ul. T. Chałubińskiego 6, lekarz: Zofia Barłowska.
5) NZOZ „GIN–KOPER”: *poradnia ginekologiczno–położnicza (II kat.), ul. S. Żeromskiego 17, lekarz: Marta Koper–Waszczuk.
6) NZOZ „ALERGO–MED”: *poradnia alergologiczna, ul. Wolności 66 a, lekarz: Joanna Mierzyńska.
7) NZOZ „CENTRUM MEDYCYNY SPECJALISTYCZNEJ”: *poradnia gruźlicy i chorób płuc, ul. L. Solskiego 1, lekarz: Ryszard Patyk, *poradnia medycyny sportowej, ul. L. Solskiego 1, lekarze: dr Stanisław Kowal, Krzysztof Milik, Janusz Zdziebło.
8) NZOZ „CHIRMED”, ul. S. Żeromskiego 22 (kompleks szpitalny): *poradnia chirurgii naczyń, lekarze: Bogumił Grabowski, Krzysztof Milik, Janusz Zdziebło, *poradnia chirurgii ogólnej (I i II kat.), lekarze: Janusz Duszkiewicz, Wiesław Grzegorczyk, Agnieszka Kołodziej–Ziarko, Bogdan Kopacz, Grzegorz Rachwał, Radosław Rola, Stanisław Skowron, Witold Żurawski, *poradnia urologiczna: dr Zdzisław Leńko, Krzysztof Łukawski.
Po 2005 r. liczba NZOZ-ów i świadczonych przez nie usług medycznych systematycznie wzrastała. Obok już funkcjonujących powstały: *NZOZ ARSDENT, ul. Botaniczna 4. *NZOZ Centrum Stomatologii Rodzinnej, ul. P. Skargi 5/58. *NZOZ „CERTUS” s.c. Barbara Zięba, Tadeusz Zięba Region, ul. S. Żeromskiego 17. *NZOZ „Chejron” Jamróz Dorota, Krukowski Zbigniew S.C., ul. T. Chałubińskiego 6. *NZOZ „Denes”, ul. J. Kilińskiego 2. *NZOZ „Euro-Dental”, ul. E. Biernackiego 1/26. *NZOZ „INTER-MED”, ul. M. Pisarka 1 B. *NZOZ „KARDIO-MED”, ul. S. Żeromskiego 22. *NZOZ „KODIM”, ul. Kwiatowa 7. *NZOZ „MEDENTAL” L&S, ul. E. Biernackiego 10. *NZOZ MED-SON, ul. Wolności 27c. *NZOZ „Medi Centr” s.c., ul. A. Mickiewicza 40. *NZOZ „MEDI-DENT” Ł&T s.c. Elżbieta Łuszczka, Małgorzata Tylko. *NZOZ Medyczne Laboratorium Diagnostyczne „Labox” Paweł Świerczyński, ul. Jadernych 13. *NZOZ „METABOLIK”, ul. S. Żeromskiego 17. *NZOZ „ORTHO-DENT” Anna Bardowska, ul. E. Biernackiego 4 B. *NZOZ „Osteomed”, ul. M. Curie-Skłodowskiej 10. *NZOZ Ośrodek Diagnostyczny Chorób Nowotworowych Fundacji „SOS Życie”, ul. Cz. Tańskiego 2. *NZOZ „Otolaryngolog”, ul. S. Żeromskiego 17. *NZOZ „PULM-MED”, ul. S. Żeromskiego 17. *NZOZ VITAL Lucyna Pawlaczyk, ul. Wolności 27 B. *NZOZ „Wzrok-Med”, ul. M. Curie-Skłodowskiej 8 A. *NZOZ Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy „Przystań”, ul. P. Skargi 19. *NZOZ „ZORZA” Lucyna Anuszewska-Jemioło, ul. E. Biernackiego 1/34.
NIEPUBLICZNY ZAKŁAD OPIEKI ZDROWOTNEJ OŚRODEK PROFILAKTYKI I TERAPII UZALEŻNIEŃ, firma założona 18 II 2002 r. przez Leszka Piaseckiego w Mielcu. Prowadzi wielokierunkowe zajęcia terapeutyczne dla pacjentów uzależnionych od alkoholu i dla osób współuzależnionych. Jest inspiratorem i organizatorem szeregu przedsięwzięć profilaktycznych, edukacyjnych i szkoleniowych. W grudniu 2004 r. założyciel uzupełnił nazwę swoim nazwiskiem. NZOZ Ośrodek Profilaktyki i Terapii Uzależnień Leszek Piasecki został wpisany do rejestru Wojewody Rzeszowskiego w dziale podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Pierwszą siedzibą był lokal w budynku przy ul. F. Chopina 8, a następnymi: pomieszczenia w budynku przy ul. S. Żeromskiego 22 (od 2009 r.) i nowo wybudowanego budynku przy ul. Wolności 44 (od 1 IV 2017 r.).
NIEWIAROWSKI WACŁAW, urodzony 28 VI 1942 r. w miejscowości Stefanowo koło Lidy (aktualnie Białoruś), syn Walentego i Heleny z Ostrowskich. Studiował inżynierię chemiczną na Politechnice Szczecińskiej w Szczecinie i w 1974 r. otrzymał tytuł inżyniera chemika. Pracował m.in. w Zakładach Włókien Chemicznych Stilon w Gorzowie Wielkopolskim (1966-1981) i wyróżniał się jako racjonalizator produkcji. Był także działaczem politycznym, m.in. pełnił funkcję sekretarza Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gorzowie Wlk. W 1980 r. zgłosił akces do Niezależnego Samodzielnego Związku Zawodowego „Solidarność. W 1981 r. objął przywództwo ruchu „Siódmy Zespół”, postulującego daleko idące zreformowanie działalności i struktur partyjnych do zmieniających się uwarunkowań ustrojowych, za co w 1982 r. został usunięty z szeregów partyjnych. W latach 1986-1990 pracował na stanowisku dyrektora Zakładu Usług Technicznych przy Wojewódzkim Klubie Techników i Racjonalizatorów w Gorzowie Wlk. W latach przemian ustrojowych pełnił funkcje wicewojewody (1990 r.) i wojewody gorzowskiego (1991-1992), a ponadto został wybrany z listy Porozumienia Ludowego na posła na Sejm I kadencji (1991-1993). Od 1992 r. do 1993 r. sprawował urząd ministra przemysłu i handlu w rządzie Hanny Suchockiej. Wtedy też zapoznał się z wielkimi problemami Mielca i jego okolic (upadający przemysł, rosnące bezrobocie). Na jednym ze spotkań z załogą WSK Mielec obiecał, że pomoże Mielcowi w walce z bezrobociem i obietnicy dotrzymał. Był inicjatorem ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych w Polsce i utworzenia pierwszej z nich – SSE EURO-PARK MIELEC w 1995 r. Interesował się sprawami Mielca, m.in. uczestniczył w Mieleckich Targach Wielobranżowych. Powodzenie mieleckiej strefy sprawiło, że Prezydent Miasta Mielca Janusz Chodorowski przyznał mu medal i tytuł „Przyjaciela Miasta Mielca”. Zmarł 11 IV 2007 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Piasecznie.
NIEZABITOWSKI TADEUSZ, urodzony 22 V 1896 r. w Leżajsku, syn Waleriana i Jadwigi z Przybylskich. Uczeń c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów. Został przydzielony do 2 kompanii 6 batalionu 1 Pułku I Brygady i pod dowództwem innego mielczanina F. Dubiela brał udział w działaniach wojennych tej jednostki aż do jej rozwiązania w 1917 r. W tym okresie (20 XII 1915 r.) zdał maturę, korzystając z możliwości stworzonych przez władze oświatowe. W rezultacie kryzysu przysięgowego (1917) znalazł się w wojsku austriackim i uczestniczył w walkach na froncie włoskim. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do niepodległej już Polski. Zgłosił się do służby w Wojsku Polskim i został mianowany dowódcą 3 kompanii piechoty 14 Pułku Strzelców Ziemi Rzeszowskiej. W 1919 r. uczestniczył w walkach o Lwów jako adiutant mjr. Leopolda Lisa–Kuli i wykazał się odwagą m.in. w bitwie pod Białym Kamieniem, a później w działaniach w okolicy Dyneburga. Posiadał wówczas stopień podporucznika. Od marca 1920 r. dowodził 3. batalionem 23. pułku piechoty, wielokrotnie odznaczając się nieprzeciętnym męstwem i umiejętnościami dowódczymi, m.in. w bitwie pod Jamnem. Prawdopodobnie za bohaterskie czyny w tej bitwie otrzymał Krzyż Virtuti Militari V klasy (nr 228). W sierpniu 1920 r. awansowano go do stopnia kapitana i powierzono mu dowodzenie pułkiem. Brał udział w bitwie warszawskiej („Cud nad Wisłą”) i pościgu za bolszewikami do linii Niemna, gdzie zabezpieczał linię demarkacyjną po zawarciu rozejmu. Po ukończeniu w 1922 r. kursu w Szkole Sztabu Generalnego mianowano go szefem sztabu w Dowództwie Okręgu Korpusu VI. W 1928 r. awansowano go na stopień podpułkownika, w 1930 r. został dowódcą pułku KOP „Sarny”. W 1935 r. otrzymał awans na stopień pułkownika, a w 1936 r. powierzono mu funkcję szefa sztabu Inspektoratu Obrony Powietrznej Państwa. W sierpniu 1939 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy 4 Dywizji Piechoty (Armia „Pomorze”) z zadaniem obrony odcinka Brodnica – Grudziądz. Uczestniczył w całej wojnie obronnej 1939 r., m.in. w bitwie nad Bzurą (dwukrotnie ranny), walkach pod Sochaczewem i obronie Warszawy. Po jej kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej (oflagi Hodamar i Murnau). Po wojnie przebywał do 1948 r. w Polskim Ośrodku Wojskowym w Ingolstadt (Wielka Brytania), a po demobilizacji przeniósł się do Londynu i podjął pracę nauczyciela w polskim gimnazjum. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Wolności (odznaczenie estońskie). Zmarł 26 XI 1952 r.
NIEZGODA JÓZEF, urodzony 16 III 1929 r. W 1950 r ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. W czasie służby w Ludowym Wojsku Polskim pełnił szereg funkcji: dowódcy plutonu i baterii (do 1958 r.), szefa sztabu dywizjonu szkolnego podoficerów (do 1961 r.), dowódcy jednostki wojskowej (do 1963 r.), oficera sztabu artylerii dywizji (do 1966 r.), szefa Wydziału Powiatowego Sztabu Wojskowego w Jaśle ( do 1968 r.), szefa Powiatowego Sztabu Wojskowego w Mielcu (1969-1975) i Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Nisku (1976-1982). Posiadał wówczas stopień pułkownika. W 1982 r. został przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. Pracował w przemyśle w dziedzinie obronności do 1998 r. Należy do Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Kole przy Szefostwie Artylerii Wojska Polskiego w Warszawie. Odznaczono go m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi, a także przyznano wyróżnienia za udział w ruchu racjonalizatorskim.
NIEZNAJ BOGUSŁAW STANISŁAW, urodzony 19 II 1950 r. w Lubartowie, syn Mieczysława i Stefanii z domu Bronisz. Absolwent Technikum Przemysłu Spożywczego w Lublinie, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie ukończył w 1976 r. z dyplomem lekarza weterynarii. 1 VIII 1976 r. podjął pracę w Lecznicy dla Zwierząt w Mielcu. W latach 1982-1990 pełnił funkcję kierownika tego zakładu. W 1990 r. ukończył specjalistyczne studia podyplomowe na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Po sprywatyzowaniu Lecznicy dla Zwierząt w Mielcu i przekształceniu w Przychodnię Weterynaryjną Sc. (1991) został jej szefem i nadal pełni tę funkcję. W 2007 r. w Centrum Szkolenia Kadr Instytutu Weterynarii w Puławach uzyskał specjalizację z zakresu higieny produktów spożywczych pochodzenia zwierzęcego. Pasjonuje się piłką nożną. W latach szkolnych grał w drużynach Lewart Lubartów i MKS Lublin. W czasie studiów rozpoczął działalność w Wydziale Sędziowskim Lubelskiego Związku Piłki Nożnej. Po przeniesieniu się do Mielca przeszedł do Rzeszowskiego Związku Piłki Nożnej (później Podkarpackiego ZPN) i pracował w Wydziale Sędziowskim, a następnie w Kolegium Sędziów. Od 1978 r. (z niewielkimi przerwami) był członkiem Zarządu i Komisji Szkoleniowej oraz sędziował zawody piłkarskie na terenie regionu i na szczeblu centralnym. W 1993 r. zakończył czynne sędziowanie i zajął się szkoleniem sędziów. W latach 2010-2012 pełnił funkcję przewodniczącego Kolegium Sędziów Podokręgu Rzeszów. Z ramienia Polskiego Związku Piłki Nożnej jest delegatem i obserwatorem na szczeblu centralnym. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką Honorową PZPN, Złotą Odznaką Honorową LZS, Złotą Odznaką Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej, Odznaką Honorową 50-lecia Okręgowego ZPN oraz tytułem Sędziego Honorowego PZPN.
NIKODEM STANISŁAW, urodzony 17 X 1952 r. w Dołhobyczowie, syn Tadeusza i Kazimiery Barło. Ukończył: Zasadniczą Szkołę Mechanizacji Rolnictwa w Hrubieszowie (1970), Technikum Mechaniczne w Hrubieszowie z maturą (1973). W tym okresie należał do ZHP. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (specjalność: technologia budowy maszyn), uzyskując tytuł magistra inżyniera. W 1978 r. rozpoczął pracę w WSK „PZL-Mielec” jako konstruktor w Dziale Oprzyrządowania, a od 1989 r. był kierownikiem Sekcji Konstrukcyjnej – głównym konstruktorem przyrządów montażowych. Opracował kilka wniosków racjonalizatorskich. Należał do SIMP. W latach 1992 r. został powołany na stanowisko kierownika mieleckiej Delegatury „RUCH” S.A. w Warszawie Oddział w Rzeszowie i pełnił tę funkcję do 1997 r. W tym okresie m.in. dostosowywał funkcjonowanie „Ruchu” do nowych warunków rynkowych i doprowadził do znacznej poprawy estetyki kiosków na terenie miasta. W latach 1997-2004 zorganizował i kierował Zakładem Mechanicznym „Mech-Go” na terenie SSE RURO-PARK MIELEC. W międzyczasie ukończył kilka kursów specjalistycznych, w tym „Zarządzanie przedsiębiorstwem w warunkach przechodzenia do gospodarki rynkowej” (Fundacja Rozwoju Przedsiębiorczości w Łodzi). W ramach działalności społecznej był m.in.: członkiem Komisji Rewizyjnej FKS „Stal” i członkiem Klubu Oficerów Rezerwy (podporucznik rezerwy).
NILSSON DAWID IVAR, urodzony 31VIII 1977 r. w Sławnie, syn Ingemara i Ireny. Absolwent Wyższej Uczelni Reklamy i Marketingu. Posiada tytuł trenera ZPRP Level I, II, III. Trenowanie gry w piłkę ręczną rozpoczął w 1987 r. Grał w zespołach: Gwardia Koszalin, Wybrzeże Gdańsk (1995-2001), IFK Skövde HK (Szwecja, 2001-2005), Bidasoa Irun (Hiszpania, 2005-2007), Aahus GF (Dania, 2006-2008), Cuenca 2016 (Hiszpania, 2008-2010), Dunkerque HB Grand Littoral (Francja, 2010-2012) i ponownie Wybrzeże Gdańsk (2012-2016). Wyczynową karierę zawodniczą zakończył w 2016 r. W wymienionych drużynach grał najczęściej na pozycji lewego rozgrywającego. Był wyróżniającym się zawodnikiem i wniósł znaczący wkład w ich sukcesy, zdobył m.in. z Wybrzeżem Gdańsk mistrzostwo Polski w 2000 r. i 2001 r., z IFK Skövde HK – Challenge Cup w 2004 r. i finał ligi szwedzkiej w 2005 r., z Dunkerque HB – mistrzostwo Francji i Puchar Francji w 2011 r. oraz finał Pucharu EHF w 2012 r. Od 2002 r. do 2006 r. grał w I reprezentacji Polski. Wystąpił w 58 meczach i zdobył 95 bramek. Uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Portugalii w 2003 r. (10. miejsce), Mistrzostwach Europy w Słowenii w 2004 r. (16. miejsce) i Mistrzostwach Europy w Szwajcarii w 2006 r. (10. miejsce). Karierę trenerską rozpoczął w 2018 r. jako asystent trenera Marcina Markuszewskiego w ekstraklasowym zespole Spójnia (później Arka) Gdynia, a od II 2018 r. prowadził zespół jako I trener. 1 VII 2019 r. objął funkcję I trenera ekstraklasowego zespołu SPR Stal Mielec i pełnił ją do 16 II 2021 r., a następnie został zatrudniony w klubie Orlen Wisła Płock jako II trener.
NISOWSKI MARIAN STANISŁAW, urodzony 11 IV 1920 r. w Proszowej (aktualnie Ukraina), syn Alojzego i Anny z domu Maślak. W 1942 r. ukończył Szkołę Mechaniczną w Dębicy, a następnie został skierowany przez niemiecki urząd pracy (Arbeitsamt) do wytwórni samolotów w Mielcu (Flugzeugwerk) i pracował jako tokarz. Uczestniczył w akcjach sabotażowych. Prawdopodobnie po czyimś donosie został pobity do nieprzytomności przez mieleckiego gestapowca Rudolfa Zimmermanna. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) pracował przy budowie okopów w terenie przyfrontowym dla wojska radzieckiego. W październiku 1944 r. zgłosił się na ochotnika do tworzącej się w Rzeszowie 2 Armii Wojska Polskiego i został przydzielony do 29 Pułku Piechoty 10 Dywizji. Po przeszkoleniu otrzymał stopień kaprala i został dowódcą drużyny. Walczył o Berlin, a następnie m.in. nad Odrą, Nysą i Szprewą, w lasach łużyckich i Sudetach, pod Budziszynem i Dreznem, a koniec wojny zastał go pod Pragą w Czechosłowacji. Po wojnie był kierowcą wojskowym. W 1946 r. został zdemobilizowany i przez 5 lat pracował we wrocławskich fabrykach jako traser. W tym czasie wstąpił do ZBoWiD we Wrocławiu. W 1951 r. powrócił do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i pracował jako mistrz, a następnie starszy mistrz na Wydziale 32. Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich. Po ukończeniu kursu pedagogicznego od 1971 r. pracował w Szkole Przyzakładowej jako mistrz – instruktor nauki zawodu metalowego. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w zakładowej organizacji ZBoWiD, m.in. był członkiem zarządu i komisji rewizyjnej. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk, Medalem „Za udział w walkach o Berlin”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldzką, Brązowym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”. Zmarł 8 VII 1992 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NITECKI JAN (ksiądz), urodzony 16 X 1802 r. w Makowie, syn Wojciecha. Studia filozoficzne odbył w Bratysławie, a teologiczne we Lwowie i Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1829 r. w Przemyślu. W latach 1829-1831 pracował w Mielcu jako wikary i administrator parafii (od 19 X 1829 r. po śmierci proboszcza ks. J. Mikulicza–Radeckiego). W 1831 r. został przeniesiony do Chorzelowa, a w 1833 r. – do Czańca. W 1834 r. mianowano go proboszczem w Przytkowicach. Zmarł 8 XII 1855 r.
NITSCH JÓZEF WILHELM, urodzony 11 VIII 1891 r. w Krakowie, syn Józefa i Marii z domu Siegler. Absolwent Gimnazjum św. Anny w Krakowie, maturę zdał w 1909 r. W latach 1909–1913 studiował języki polski i niemiecki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 1913 r. służył w wojsku austriackim i uczestniczył w I wojnie światowej. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko–bolszewickiej w 1920 r. W latach 20. uczył w Gimnazjum w Wieliczce, a w latach 1931–1939 pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczyciel języka niemieckiego. Dalsze losy nieznane.
NIWY, ziemie uprawne, pola. Wykaz i opis niw na terenie Mielca i okolic zawarto w „Metryce Józefińskiej”, spisanej przez administrację austriacką 14 maja 1788 r.
*Niwę pierwszą – Nadbrzeżną (państwo Wola Mielecka) – stanowiły pola położone pomiędzy rzeką Wisłoką, drogą do Tarnowa, folwarkiem plebańskim przy Złotnikach i polami należącymi do niwy „Podborczanej”. Były to grunty orne o różnej klasie (62 morgi 172 sążnie), łąka (9 mórg 350 sążni) i jezioro (nie podano wymiarów). W całości należały do dworu (właścicieli miasta). W 2. połowie XX w. tereny te zostały w dużej części zabudowane domami jednorodzinnymi (osiedle J. Kilińskiego), a na miejscu stawu zbudowano m.in. boisko piłkarskie przy ul. J. Kilińskiego.
*Niwa druga – Podgórna (państwo Wola Mielecka) – obejmowała tereny wschodniej części miasta, do Góry Cyranowskiej. Grunty orne (o niskiej klasie, wymagające dużego nawożenia) miały łączną powierzchnię 208 mórg i 839 sążni, a nieliczne łąki – 5 mórg i 992 sążni. Stanowiły własność dworską i mieszczan. W XX w. zostały niemal w całości zabudowane osiedlami wielorodzinnymi: M. Kopernika, J. Kusocińskiego, Niepodległości i S. Żeromskiego.
*Niwa trzecia – Nadwisłoczna (państwo Wola Mielecka) – to pola pomiędzy Wisłoką, folwarkiem nad Brzegiem, drogą do Wojsławia i majątkiem wojsławskim. Grunty orne o różnej klasie miały powierzchnię 138 mórg i 737 sążni, łąki – 17 mórg i 579 sążni, a ogrody – 10 mórg i 852 sążni. Stanowiły własność dworu i mieszczan. W XIX i XX w. część tego terenu została zabudowana domami jednorodzinnymi osiedli T. Kościuszki i Wojsław.
*Niwa czwarta – Podborczana (państwo Chorzelów) – położona była na terenach na północ od centrum miasta, pomiędzy drogą do Złotnik, drogą do Tarnobrzega i Cyranką. Powierzchnia gruntów ornych (o różnej klasie) miała 69 mórg i 732 sążni, łąk – około 40 mórg, a ogrodów – 14 mórg i 1000 sążni. Były własnością dworu chorzelowskiego i mieszczan. W XX w. zostały częściowo zabudowane osiedlami jednorodzinnymi J. Kilińskiego i Borek oraz osiedlem wielorodzinnym Lotników.
NIZIOŁEK LUCJAN WIKTOR, urodzony 7 II 1973 r. w Krakowie, syn Edwarda i Albiny z domu Drożdż. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, profil biologiczno-chemiczny, z maturą w 1992 r. Studiował na Wydziale Chemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i w 1995 r. uzyskał tytuł licencjata, a w 1997 r. – tytuł magistra na kierunku ochrona środowiska. Ponadto w 1996 r. ukończył Studium Komputerowe w Ośrodku Obliczeniowym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. Pracę zawodową rozpoczął 18 XI 1997 r. w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku referenta w Wydziale Inżynierii Miejskiej i Gospodarki Lokalowej. W latach 1999-2004 był podinspektorem w Wydziale Inżynierii Miejskiej, a w latach 2004-2015 – inspektorem w tymże Wydziale. Od 2015 r. do 2017 r. pracował na stanowisku inspektora w Wydziale Inwestycji, Transportu i Gospodarki Komunalnej, a w 2017 r. został przeniesiony na stanowisko inspektora w Referacie Ochrony Środowiska i Gospodarki Odpadami w Wydziale Inwestycji i Ochrony Środowiska. Również w 2017 r. powierzono mu funkcję naczelnika Wydziału Ochrony Środowiska i Zarządzania Kryzysowego. Po reorganizacji wydziałów w UM w 2019 r. został zastępcą naczelnika Wydziału Ochrony Środowiska i Gospodarki Odpadami.
NIZIOŁEK MARIA, urodzona 18 VI 1979 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Walerii z domu Huluk. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego przy Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu (profil informatyczny). Po maturze w 1998 r. podjęła studia na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2002 r. została laureatką szczebla wojewódzkiego konkursu na najlepszego studenta w Polsce „Najlepsi z najlepszych”. Studia ukończyła w 2003 r. i uzyskała tytuł magistra. Równocześnie ukończyła Podyplomowe Uzupełniające Studia Pedagogiczne w Instytucie Pedagogiki KUL. Także w 2003 r. została asystentem na Wydziale Filozofii KUL oraz podjęła studia doktoranckie. Jest autorką szeregu artykułów z dziedziny filozofii, m.in. Jana Pawła II koncepcja dialogu międzyreligijnego (w: Filozofować w kontekście teologii. Problem religii prawdziwej, red. ks. P. Moskal. Religia i mistyka, t. II, Wyd. KUL, Lublin 2004), Dlaczego nie ateizm? Próba odpowiedzi w świetle nauczania Jana Pawła II (w: Filozofować w kontekście teologii. Problem religii prawdziwej, red. ks. P. Moskal. Religia i mistyka, t. II, Wyd. KUL, Lublin 2004), Rola dialogu międzyreligijnego w trzecim tysiącleciu w świetle nauczania Jana Pawła II (w: Filozofia Dialogu, red. J. Baniak, t. IV, Wyd. UAM, Poznań 2006), Rozmowa o humanizmie (w: Filozofia Dialogu. Miejsce i rola dialogu w małych wspólnotach ludzkich: idea i rzeczywistość, UAM, Redakcja Wydawnictw t. VI, Poznań 2008.
NOGA IRENEUSZ, urodzony 8 IV 1938 r. w Sosnowcu, syn Władysława i Heleny z Obcowskich. W 1954 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Mechaniczną przy WSK Mielec i został zatrudniony w tym przedsiębiorstwie jako spawacz. W latach 1958-1960 odbył zasadniczą służbę wojskową, a po powrocie do WSK pracował na Wydziale 43 jako spawacz. W 1962 r. przeprowadził się do Warszawy i podjął pracę w tamtejszych Lotniczych Zakładach Remontowych. Do WSK Mielec powrócił w 1965 r. i pracował jako spawacz do przejścia w stan spoczynku w 1992 r. Uzyskał uprawnienia spawacza I kategorii (przy samolotach) i mistrza w zawodzie spawacz. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Jako pasjonat sportów zimowych był współzałożycielem sekcji narciarskiej „Stali” Mielec i specjalizował się w skokach narciarskich. W latach 50. zbudował z pomocą innych amatorów skakania skocznię narciarską na Górze Cyranowskiej. (W okresie zimowym trenowano na niej i organizowano zawody.) Był rekordzistą tej skoczni (36 m). Uczestniczył także w okręgowych zawodach narciarskich w południowych miejscowościach woj. rzeszowskiego. W sezonie letnim uprawiał lekkoatletykę, specjalizując się w skoku o tyczce (rekord życiowy – 3,40 m). Przepracował społecznie wiele godzin przy spawaniu różnych elementów metalowych na stadionie głównym „Stali” Mielec. Po 1997 r. (wycofanie „Stali” Mielec z II ligi) był działaczem sekcji piłki nożnej MKP Stal Mielec. Zmarł 24 V 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NORMOBARIC MIELEC, komora normobaryczna o wyjątkowo korzystnym wpływie na organizm ludzki. Warunki stworzone w komorze (1 500 hPa ciśnienia, 40 % tlenu, 0,5 % wodoru, 3% dwutlenku węgla) są idealnymi parametrami dla autoregeneracji organizmu, a ponadto pobudzają układ nerwowy, pomnażają namnażanie komórek macierzystych (nawet o 150 %), wzmacniają odporność i pozwalają się głęboko zrelaksować. Pomysłodawcą komory normobarycznej jest lekarz dr Jan Pokrywka, a inicjatorem zbudowania takiej komory w Mielcu przy ul. Matki Teresy – Sławomir Gaweł. Właścicielami są Sławomir Gaweł i Stanisław Turkot. Otwarcie komory Normobaric Mielec odbyło się 24 V 2021 r.
NORWIDA CYPRIANA KAMILA (ULICA), niedługa (165 m) ulica na osiedlu Wolności. Łączy ulicę Zwycięstwa z ulicą K. Szymanowskiego, krzyżując się z ulicami F. Nowowiejskiego i T. Kasprowicza. Nazwę otrzymała w 1977 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki po obu stronach. Jej adres mają posesje prywatne z domami i ogródkami.
Patron ulicy: C. K. NORWID (1821-1883) to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy oraz zdolny rzeźbiarz, malarz i rytownik. Był romantykiem, ale optował za patriotyzmem poprzez wytężoną pracę. Stwierdził, że „Ojczyzna jest to zbiorowy obowiązek” składający się z „obowiązującego Ojczyznę dla człowieka i obowiązującego człowieka dla Ojczyzny”. Proponował tworzenie nowej literatury („literatury czynu”), będącej formą zbliżenia romantyzmu do rzeczywistości. Autor m.in. dramatów Za kulisami, Aktor, Pierścień wielkiej damy i Kleopatra, poematu epickiego Quidam oraz wierszy: Bema pamięci żałobny rapsod, Do obywatela Johna Brown i Fortepian Szopena. U współczesnych mu nie znajdował zrozumienia. „Odkrycie” Norwida nastąpiło dopiero w pierwszych latach XX w.
NOSEK ANDRZEJ, urodzony 13 III 1948 r. w Mielcu, syn Józefa i Antoniny z domu Giera. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. W czasie nauki w technikum był członkiem zespołów muzycznych „Niewinni” i „Kleks” oraz gościnnie w „Pulpitach”. Zajmował się także modelarstwem lotniczym i startował w wielu zawodach modelarskich. Studia na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie ukończył w 1971 r., uzyskując tytuł inżyniera. Równocześnie ukończył Studium Pedagogiczne WSP w Rzeszowie. Grał w zespole muzycznym „Wuesik” i występował w Zespole Pieśni i Tańca „Połoniny”. Po studiach podjął pracę w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego Mielec. W latach 1971-1982 pracował na stanowiskach konstruktora, kierownika sekcji i kierownika działu osprzętu lotniczego. Ponadto uczył przedmiotów zawodowych w Technikum Elektrycznym w Mielcu i prowadził wykłady dla mechaników lotniczych WSK Mielec. Był tłumaczem tekstów technicznych z języka rosyjskiego na język polski. Brał udział w opracowaniu projektu wstępnego i technicznego samolotu M-15 oraz próbach certyfikacyjnych tego samolotu w Instytucie GOSNII GA w Moskwie. Był współtwórcą stanowiska do zdalnego sterowania tym samolotem w tunelu aerodynamicznym i nadzorował jego pracę w Centralnym Instytucie Aerohydrodynamicznym (CAGI) w Żukowskim k/Moskwy. Był członkiem grupy konstruktorów, pod kierownictwem mgr. inż. Józefa Oleksiaka, opracowującej projekt wstępny samolotu M-18 Dromader. W drugiej połowie lat 70. brał udział w opracowaniu dokumentacji osprzętowej samolotu M-20 Mewa oraz przebywał na konsultacjach w firmie Piper w Vero Beach na Florydzie. W 1981 r. pracował w grupie specjalistów, którzy zmontowali, przeprowadzili próby naziemne i oblatali (pilot Andrzej Pamuła) dostarczoną do Kanady pierwszą partię 5 samolotów M-18 Dromader w bazie lotniczej Fredericton. Na początku lat 80. nadzorował pierwszą fazę przejęcia dokumentacji osprzętowej samolotu Iryda z Instytutu Lotnictwa w Warszawie i adaptację dokumentacji samolotu An-28. W 1982 r. zakończył pracę w OBR SK Mielec i uruchomił własną firmę produkcyjno-usługową (od 1987 r. „Transfactor”) w ramach Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowa” w Mielcu. Zajmował się m.in. produkcją osłon spawalniczych i narzędzi, regeneracją osprzętu elektrycznego, a później dostawą lotniczych części zamiennych. (Szerzej o firmie „Transfactor” w oddzielnym haśle.) Pełnił funkcje we władzach Spółdzielni „Wielobranżowa”, m.in. wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Rady Nadzorczej. Był także radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w skróconej kadencji 1988-1990. Jest autorem patentu „Układ automatycznego wyrównywania poziomu paliwa w zbiornikach skrzydłowych samolotu” i współautorem patentu „Licznik liczby lądowań statku powietrznego”. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Honorową Odznaką Rzemiosła.
NOSEK JÓZEF, urodzony 10 IX 1911 r. w Łańcucie, syn Jana i Korduli z domu Pączek. W latach 30. pracował w firmach budowlanych i brał udział w budowie Gdyni. Po II wojnie światowej podjął pracę w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego i prowadził budowy na terenie WSK Mielec. Były to m.in.: hala nr 6, stołówka, pas startowy i obiekty na lotnisku. Ponadto brał udział w powojennej rozbudowie osiedla fabrycznego, Zakładowego Domu Kultury i hali sportowo-widowiskowej. Pod koniec lat 60. otworzył własną działalność gospodarczą w ramach Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowa”. Wykonywał głównie prace remontowe, m.in. budynków użyteczności publicznej, bloków mieszkalnych i szkół. W mniejszym zakresie budował, ograniczając się do niewielkich obiektów. Uczestniczył w budowie Domu Rzemiosła w Mielcu przy ul. Krótkiej. W latach 70. był członkiem zarządu Spółdzielni „Wielobranżowa”. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 22 VIII 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NOSEK LUCYNA (z domu BĄCZAL), urodzona 12 V 1948 r. w Ostródzie, córka Stefana i Leonardy z domu Rynkiewicz. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, maturę zdała w 1966 r. Studiowała na Wydziale Filologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1972 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. W 1972 r. podjęła pracę w Technikum Elektrycznym w Mielcu na etacie nauczyciela bibliotekarza, a ponadto uczyła języka polskiego. W 1973 r. przeniosła się do Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu i jako nauczycielka języka polskiego pracowała w tej placówce nieprzerwanie do przejścia na emeryturę w 2007 r. W 2000 r. uzyskała I stopień specjalizacji zawodowej, a w 2002 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Była także egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej i członkiem zespołu ds. egzaminów sprawdzających, powoływanego przez Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. Jej wychowankowie zdobywali wiele laurów w olimpiadach przedmiotowych i innych konkursach. Sprawowała również opiekę nad kołem teatralnym „Ekonomik”, gazetką szkolną „Krzyk” i dyskusyjnym klubem filmowym. W latach 1995-2007 uczestniczyła w pracach zespołu polonistów szkół zawodowych w Mielcu i innych formach doskonalenia zawodowego. Swoją wiedzą dzieliła się na łamach „Kwartalnika Edukacyjnego”, opublikowała m.in. artykuły: Jak uczę języka polskiego i Kryteria oceniania w liceach, technikach i szkołach zawodowych. Wyróżniana kilkakrotnie nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. W 2007 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 26 XII 2023 r. i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NOSILA LEON, urodzony 31 V 1936 r. w Kamieniu Śląskim, powiat krapkowicki, syn Józefa i Marii z domu Bartosiek. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Opolu(?). W latach szkolnych grał w piłkę ręczną. Pracę zawodową rozpoczął jako nauczyciel matematyki i wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 1 w Zdzieszowicach. Wtedy też założył szkolną drużyną piłki ręcznej dziewcząt i odnosił sukcesy w rozgrywkach okręgowych. W 1963 r. został zatrudniony w Klubie Sportowym Otmęt Krapkowice jako trener juniorek piłki ręcznej. W 1966 r. zdobył z tym zespołem wicemistrzostwo Polski juniorek, a następnie awansował do ekstraklasy seniorek (1967 r.) i wywalczył mistrzostwo Polski w sezonie 1969/1970. W latach 1971-1973 pracował w klubach śląskich i prowadził kobiecą reprezentację Polski. W 1973 r. został zatrudniony w Stali Mielec jako trener ekstraklasowej męskiej drużyny piłki ręcznej i doprowadził ją do zdobycia wicemistrzostwa Polski w sezonie 1974/1975. Od 1979 r. trenował grupy młodzieżowe Stali Mielec i równocześnie był trenerem bramkarzy w męskiej reprezentacji Polski. W 1980 r. objął opiekę nad drużyną KS Posnania i w 1982 r. wprowadził ją do I ligi (ekstraklasy). Prowadził też zajęcia na uczelniach. Do Mielca powrócił w 1986 r. i był trenerem ekstraklasowego zespołu piłki ręcznej Stali w sezonie 1986/1987 (VI miejsce). Przeniósł się do Chrobrego Głogów i do 1990 r. prowadził męski zespół piłki ręcznej, a następnie przeszedł na rentę inwalidzką. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 15 I 2009 r. Spoczywa na cmentarzu Naramowice w Poznaniu. Upamiętnieniem jego działalności jest Memoriał im. Leona Nosili w piłce ręcznej, organizowany corocznie od 2010 r. przez KS Posnanię w Poznaniu.
NOTARIATY (KANCELARIE NOTARIALNE), powstały na terenie zaboru austriackiego w II poł. XIX w. na podstawie ustaw notarialnych z 1855 r. i 1871 r. Pierwszymi notariuszami działającymi w Mielcu byli: Antoni Bartosiński (lata 60. i 70. XIX w.), Antoni Fibich (1876-1907), Bronisław Leszczycki (do 1914 r.), Jan Glaser (pocz. XX w.), Ignacy Kosiński (od 1908 r. do 1938 r.), Błażej Kopacz (1923-1933), Roman Rogóż (lata 30.), Michał Głowiński (lata 30.) i Antoni Śpiewak (lata 30.). Po II wojnie światowej funkcjonowały nadal prywatne kancelarie notarialne, jednakże zakres ich kompetencji systematycznie zmniejszano. W 1951 r. uchylono dotychczasowe prawo o notariacie z 1933 r. i na podstawie nowej ustawy powołano Państwowe Biura Notarialne, m.in. w Mielcu, znosząc tym samym kancelarie prywatne. Biuro było państwowym organem powszechnej obsługi prawnej w zakresie czynności cywilnoprawnych. Ponadto powierzono mu niektóre czynności z zakresu sądowego postępowania cywilnego, m.in. postępowania spadkowego oraz wydawanie nakazów zapłaty w postępowaniu nakazowym i upominawczym, a od 1963 r. prowadzenie ksiąg wieczystych i rozpoznawanie spraw przekazanych do postępowania wieczystoksięgowego. PBN w Mielcu kierował przez wiele lat Marian Rysiak Zasadnicze zmiany wprowadziło prawo o notariacie w 1991 r., przywracając funkcjonowanie kancelarii notarialnych indywidualnych lub jako spółek cywilnych. W Mielcu powstały 3 kancelarie notarialne: Elżbiety Kranc-Filipeckiej przy ul. Lwowskiej 4, Bernadetty Michalczyk-Łuczak przy ul. T. Kościuszki 17 i Moniki Pezdy przy ul. A. Mickiewicza 2. Taki stan utrzymuje się nadal. Notariusze mieleccy należą do Izby Notarialnej w Rzeszowie. Po 2006 r. powstały kolejne dwie kancelarie notarialne: Moniki Anny Surmy-Pacławskiej (Rynek 5) i Katarzyny Szulik-Dudek (ul. Lwowska 4). W 2012 r. funkcjonowało w Mielcu pięć kancelarii. W 2020 r. kancelarie notarialne prowadzą: Elżbieta Kranc-Filipecka (ul. Lwowska 4), Bernadetta Michalczyk Łuczak (ul. T. Kościuszki 17), Monika Pezda (ul. A. Mickiewicza 2), Monika Surma-Pacławska (Rynek 5), Katarzyna Szulik-Dudek (ul. Lwowska 4- I p.), Władysława Barnat (ul. Jędrusiów 2), Małgorzata Filipecka (ul. Lwowska 2), Bogusław Fiołek (ul. T. Kościuszki 20), Ewa Kowalska (ul. Wolności 23B/65, Mikołaj Kuciel (ul. K. Pułaskiego 1), Justyna Mazur (ul. S. Żeromskiego 19/304).
NOWA (ULICA), ulica miejska długości 984 m na osiedlu Dziubków. Łączy ul. Wolności z ul. Długą, znacznie skracając dojazd od osiedli Wolności i Kazimierza Wielkiego do SSE EURO-PARK MIELEC. Powstała w 1973 r. Wybudowano przy niej szereg okazałych domów jednorodzinnych, a obecnie powstaje tu osiedle tzw. „szeregówek”. Od 1996 r. posiadała asfaltową nawierzchnię, ale nie miała chodników, co było dużym utrudnieniem dla wszystkich użytkowników. Ponadto przecina ją ciąg pieszo-rowerowy od ul. Parkowej do ul. W. Szafera. W 2012 r. została przebudowana.
NOWACKI WITOLD, urodzony 20 VII 1911 r. w Zakrzewie koło Gniezna. Absolwent gimnazjum w Nakle nad Notecią, maturę zdał w 1929 r. Studia na Politechnice Gdańskiej ukończył w 1934 r. i uzyskał tytuł inżyniera budownictwa. Pierwsze lata pracy zawodowej związał z budową Gdyni. W 1937 r. przybył do Mielca i do1939 r. kierował budową części obiektów nowej fabryki samolotów w Cyrance. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Został wzięty do niewoli przez Niemców i w oflagach przebywał do wyzwolenia przez Armię Radziecką pod koniec stycznia 1945 r. W czasie niewoli starał się pogłębiać własną wiedzę i uczył innych, głównie studentów politechniki. W 1945 r. powierzono mu kierowanie Katedrą Statyki Budowli w Politechnice Warszawskiej z siedzibą w Lublinie, ale jeszcze tego roku przeniósł się do Politechniki Gdańskiej, gdzie objął Katedrę Statyki Budowli i Wytrzymałości materiałów. Także w 1945 r. uzyskał doktorat nauk technicznych na podstawie pracy „Statyka rusztów płaskich”. Od 1952 r. pracował w Warszawie, najpierw jako profesor na Politechnice Warszawskiej, a od 1955 r. – kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie aktywnie działał jako projektant i konstruktor wielu dużych inwestycji, m.in. mostu przeładunkowego w Szczecinie i Hali Sportowej w Łodzi. Ważną częścią jego działalności była praca w Polskiej Akademii Nauk, m.in. jako wiceprezesa, prezesa (1978-1980), przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki i przewodniczącego Komitetu Badań i Prognoz „Polska 2000” przy Prezydium PAN. Przyczynił się do zorganizowania i rozwinięcia działalności sieci placówek PAN w zakresie nauk technicznych oraz powstania nowych czasopism naukowych w tej dziedzinie. W dalszej działalności badawczej skoncentrował się na problemach statyki i dynamiki budowli oraz teorii sprężystości i termosprężystości. Napisał blisko dwieście prac naukowych, które zostały opublikowane w kraju i za granicą. Opracował szereg podręczników akademickich, m.in. Mechanika budowli oraz monografii, m.in: Dynamika budowli i Teoria sprężystości. Wychował wielu naukowców, projektantów i konstruktorów. Założył Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej, Politechniki Poznańskiej, Politechniki Łódzkiej i Politechniki Warszawskiej oraz Uniwersytetu w Glasgow. Odznaczony Orderem Budowniczego Polski Ludowej, Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP i Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Państwowymi Nagrodami Naukowymi: II stopnia (1949) i I stopnia (1956, 1964). Zmarł 23 VIII 1986 r. Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.
NOWACZYŃSKI STANISŁAW, urodzony 5 I 1864 r. w Samborze. Ukończył studia prawnicze (na Uniwersytecie we Lwowie ?) i uzyskał stopień doktora praw. Już jako adwokat z praktyką przybył do Mielca w 1893 r. i założył prywatna kancelarię adwokacką. Od początku pobytu w Mielcu włączył się w życie społeczno-kulturalne miasta i efektywną pracą społeczną szybko zdobył sobie autorytet w środowisku. Już w 1893 r. zainicjował powstanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i został wybrany jego pierwszym prezesem. Pełnił tę funkcję do 1899 r. W 1896 r. wybrano go Naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej i był nim do 1897 r. W obu przypadkach znacząco przyczynił się do rozwoju organizacji oraz wprowadził do ich działalności treści patriotyczne. To m.in. było przyczyną nacisku władz austriackich na rezygnację z obu funkcji i wyjazdu z Mielca. Po powrocie w 1910 r. po raz drugi wybrano go naczelnikiem OSP i funkcję tę sprawował do 1918 r. Był też współzałożycielem Polskich Drużyn Strzeleckich i Związku Strzeleckiego oraz zastępcą komisarza wojskowego Powiatowego Komitetu Narodowego. Wspomógł finansowo wyposażenie mieleckich ochotników do Legionów J. Piłsudskiego. Uczestniczył w organizacji funkcjonowania miasta po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Zmarł 5 VII 1928 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NOWAK ADAM MIECZYSŁAW LEON (ksiądz), urodzony 28 II 1927 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Józefa i Janiny z Jaśkiewiczów. W latach 1939–1944 uczęszczał na tajne komplety w zakresie Gimnazjum Ogólnokształcącego w Mielcu, a po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 1946 r. Studia teologiczne w Instytucie Teologicznym w Tarnowie ukończył w 1951 r. Niemal równocześnie (25 III 1951 r.) obronił pracę magisterską Biograficzne sylwetki profesorów Seminarium Duchownego w Tarnowie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a 29 IV 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz – katecheta pracował w Łękach Górnych, Brzesku i Tarnowie (parafia katedralna). W 1954 r. powierzono mu funkcję diecezjalnego duszpasterza głuchoniemych i pełnił ją do 1998 r., a ponadto przez kilka lat był także diecezjalnym duszpasterzem niewidomych i umysłowo niedorozwiniętych. Od 1960 r. pracował w Seminarium Duchownym w Tarnowie jako przełożony – prefekt studiów (do 1965 r.), wykładowca historii Kościoła (do 1998 r.) i lektor języka łacińskiego, a także dyrektor Biblioteki Seminarium (1963-1991) i redaktor „Tarnowskich Studiów Teologicznych” (25 lat). W latach 1963-1967 r. studiował zaocznie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (Katedra Bibliotekoznawstwa) i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra filologii na podstawie pracy Biblioteka Seminarium Duchownego w Tarnowie. Zarys historyczny. W tym samym roku rozpoczął pracę badawczą nad biblioteką opactwa tynieckiego, której owocem była rozprawa doktorska Biblioteka Opactwa Tynieckiego w zbiorach Biblioteki Seminarium Duchownego w Tarnowie i doktorat nauk humanistycznych w 1970 r. Jako profesor prowadził seminarium naukowe historii Kościoła. Pod jego kierunkiem napisano około 160 prac dyplomowych i magisterskich. Opublikował około 200 artykułów i kilka książek, w tym monumentalne czterotomowe dzieło Słownik biograficzny kapłanów diecezji tarnowskiej 1786–1985 (Tarnów 1999–2004). Brał udział w zjazdach i konferencjach naukowych w Polsce i za granicą, m.in. w Austrii, Bułgarii, Finlandii, RFN i Watykanie. W 1972 r. otrzymał godność kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej w Tarnowie. Wizytował parafie w ramach wizytacji kanonicznych. Przeprowadził wizytację wszystkich parafii w diecezji (około 500), niektórych po kilka razy. W 1983 r. otrzymał godność kapelana Ojca Świętego. Po 1998 r. na własną prośbę przeszedł na emeryturę i został zwolniony ze wszystkich obowiązków z wyjątkiem kapitulnych. Opublikował kolejne książki: Księża tarnowscy w anegdocie (3 zeszyty w latach 2009-2012, 4 zeszyt w opracowaniu), Byłem wikarym w Łękach Górnych (Tarnów 2012), Moja pieśń o Brzesku (Tarnów 2013). Zmarł 7 X 2020 r. Pochowany na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
NOWAK DOROTA (Z DOMU BOGDANOWSKA), urodzona 3 VI 1959 r. w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1978 r. W latach 1973-1978 uprawiała lekkoatletykę (skok wzwyż) w „Stali” Mielec. Zdobyła tytuł wicemistrzyni Polski juniorek w skoku wzwyż (1976 r. – 173 cm) i brązowy medal w halowych Mistrzostwach Polski (1977 r.- 173 cm). Należała do kadry narodowej juniorek, a w okręgu rzeszowskim była czołową zawodniczką także w klasyfikacji seniorek. Jej rekord życiowy wynosi 177 cm. W latach 1978-1984 studiowała na Wydziale Technologii Żywności Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i uzyskała tytuł magistra. Od 1984 r. pracuje w SGGW jako specjalista naukowo-techniczny i ostatnio adiunkt. Jest autorką publikacji naukowych z zakresu inżynierii żywności zamieszczanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. W 2002 r. uzyskała tytuł doktora po obronie pracy Procesy wymiany ciepła i masy podczas suszenia owoców promieniami podczerwonymi. Mieszka w Warszawie. Od VI 2009 r. pełni funkcję prezesa Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności. 30 IX 2011 r. objęła stanowisko dyrektora Instytutu Technologii Żywności (obecnie Instytut Technologii Żywności i Gastronomii) w Państwowej Wyższej Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży, a ponadto od XII 2011 r. jest pełnomocnikiem rektora ds. jakości kształcenia. Pozostaje jednocześnie adiunktem na Wydziale Nauk o Żywności SGGW w Warszawie. Jest odpowiedzialna za dokończenie realizacji Projektu Unijnego, realizowanego z Programu Rozwój Polski Wschodniej, m.in. projektuje wyposażenie w aparaturę badawczą i technologiczną, stanowiącą najwyższe standardy światowe w swoich kategoriach, a także nadzoruje realizację zakupów tej aparatury.
NOWAK JACEK (ksiądz), urodzony 22 I 1966 r. w Tuszowie Narodowym, syn Eugeniusza i Marii z domu Bojak. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. Studia teologiczne na Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył z magisterium z teologii w 1991 r., a następnie przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1991-1992 pracował w parafii św. Wojciecha w Szczawnicy, a w latach 1992-1998 odbył studia specjalistyczne w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie i w 1999 r. uzyskał doktorat z nauk humanistycznych w zakresie literaturozawstwa. Od 1998 r. pracował jako prefekt w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie oraz wykładowca nauki o współczesnym języku polskim i literatury religijnej (adiunkt na Wydziale Teologicznym PAT w Krakowie Sekcja w Tarnowie). W latach 2000-2003 pełnił funkcję dyrektora tarnowskiego oddziału „Gościa Niedzielnego”. W kręgu jego zainteresowań pozostaje literatura polska 2. połowy XIX w., a w szczególności epistolografia pisarzy okresu pozytywizmu. Publikuje artykuły w „Gościu Niedzielnym” i periodykach diecezjalnych, a także artykuły naukowe z zakresu badań nad literaturą polską 2. poł. XIX w., które są zamieszczane w specjalistycznych czasopismach, m.in. w „Pamiętniku Literackim”. Pełni też szereg funkcji diecezjalnych. Wchodzi w skład m.in. Rady Kapłańskiej, Rady do spraw Formacji Duchowieństwa Diecezji Tarnowskiej, Zespołu Redakcyjnego Pisma Urzędowego Diecezji Tarnowskiej Currenda, Fundacji im. Arcybiskupa Jerzego Ablewicza, Rady Wydziału Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie – Wydziału Teologicznego Sekcji w Tarnowie, Zespołu Redakcyjnego „Tarnowskich Studiów Teologicznych”, Rady Programowej RDN Małopolska i RDN Nowy Sącz oraz Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. W latach 2007-2008 pełnił funkcję prorektora, a w latach 2008-2014 – rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Od 2014 r. jest proboszczem parafii pw. Najświetszej Maryi Panny Krolowej Polski w Tarnowie – Mościcach. W 2008 r. został uhonorowany godnością kapelana Jego Świątobliwości., a w 2014 r. – godnością kanonika prałata Kapituły Kolegiackiej pw. św. Wawrzyńca Męczennika w Wojniczu.
NOWAK JACEK KRZYSZTOF, urodzony 30 I 1962 r. w Warszawie, syn Krzysztofa i Haliny z domu Żak. Absolwent Technikum Gastronomicznego ZSG nr 1 w Warszawie, maturę zdał w 1981 r. Ukończył kursy instruktora piłki ręcznej i sędziego piłki ręcznej. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w latach szkolnych. Powoływano go do kadry młodzików (1977-1978), kadry juniorów (1979-1980) i kadry młodzieżowej Polski (1980-1981). Jako piłkarz ręczny i instruktor zatrudniony był w KS Warszawianka (1981-1985) i KS Jurand Ciechanów (1985-1986). W 1986 r. został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do I-ligowej Stali Mielec, gdzie grał do 1990 r. W 1990 r. podjął pracę nauczyciela wychowania fizycznego w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu. Od 1991 r. do 1996 r. przebywał na kontrakcie sportowym w Belgii, grając w klubach: FC Lacentre (1991-1994, awans z III do II ligi) i Roc Flemalle (1994-1996, II liga). Równocześnie w latach 1993-1995 trenował I-ligowy zespół kobiet Roc Flemalle. W 1996 r. powrócił do kraju i pracował jako kasjer, a następnie kierownik zmiany w Hotelu Marriot w Warszawie. W latach 2000-2002 pracował w reaktywowanej Stali Mielec z zespołem juniorek młodszych i grupami młodzieżowymi chłopców. W 2002 r. został zatrudniony w firmie Ahold Polska Sp. z o.o. jako kierownik supermarketu ALBERT w Mielcu i na tym stanowisku pracuje nadal. Równocześnie w latach 2003-2005 był trenerem I zespołu SPR Stal Mielec i awansował z nim z II ligi do I ligi w sezonie 2004/2005. W 2005 r. zakończył pracę w SPR Stal Mielec. Do 2007 r. pełnił funkcję kierownika supermarketu „Albert” w Mielcu, a następnie był kierownikiem supermarketu „Albert” w Dębicy (2007-2009) i kierownikiem sklepu Rzeszowskiego Centrum Materiałów Budowlanych Oddział w Dębicy (2009-2010). W latach 2010-2011 pracował jako instruktor sportowy w Gminie Wadowice Górne. W 2013 r. został zatrudniony na staż w Urzędzie Miejskim w Mielcu.
NOWAK JÓZEF MARIAN, urodzony 14 VIII 1918 r. w Krośnie, syn Piotra i Elżbiety z domu Trybulec. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. Rozpoczęte studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie przerwał w 1939 r. najazd wojsk hitlerowskich na Polskę. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako księgowy w gospodarstwie rolnym ojca (Piotra). Prawdopodobnie należał do ruchu oporu lub współpracował z nim (do końca życia nie ujawnił się). Uczestniczył w akcji przecięcia zamaskowanych kabli, ułożonych na cyranowskich polach w pobliżu Flugzeugwerk Mielec na początku sierpnia 1944 r. 20 XII 1944 r. podjął pracę w PZL Mielec jako pomoc ślusarza, a następnie pracował na stanowiskach: rachmistrza, buchaltera, kierownika księgowości materiałowej, kierownika rozdzielni robót, planisty, skarbnika Rady Zakładowej (1958-1963), starszego księgowego, kierownika Akcji Socjalnej (1963-1965) i ponownie kierownika rozdzielni robót. Na emeryturę przeszedł 6 II 1979 r. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Metalowców. Zmarł 26 V 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NOWAK KAZIMIERZ STANISŁAW, urodzony 19 VIII 1954 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Marii z domu Bojak. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. Po maturze w 1974 r. podjął pracę strażaka w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu. Ukończył Szkołę Chorążych Pożarnictwa w Krakowie. Pełnił funkcje dowódcy sekcji, dowódcy plutonu i starszego instruktora ds. operacyjnych i szkoleniowych. W latach 1993-1997 był dowódcą Jednostki Ratowniczo–Gaśniczej, a w 1997 r. mianowany został zastępcą komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu i pełnił tę funkcję do 2004 r. Udzielał się w działalności społecznej. W latach 1970-1976 grał w drużynie piłki nożnej „Gryf” Mielec. Był radnym Rady Gminy Tuszów Narodowy (1994-1998) i wiceprezesem Zarządu Gminnego ZOSP w Tuszowie N. (2000-2005), a od 2005 pełni funkcję komendanta Gminnej Ochrony Przeciwpożarowej w Tuszowie Narodowym. Posiada stopień młodszego kapitana. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi „Za Dzielność”, Srebrnym i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, Brązową Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”.
NOWAK LEONARD, urodzony 6 II 1927 r. w Kiełkowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Anny z Sobusiaków. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec (od 20 I 1943 r.). W 1949 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Mielcu i zdał maturę. Pracę nauczycielską rozpoczął od roku szkolnego 1949/1950 w Szkole Podstawowej w Trześni koło Mielca. W 1952 r. ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski we Wrocławiu (kierunek: wychowanie fizyczne). Przeniósł się do szkoły w Rydzowie, a następnie uczył w mieleckich szkołach, m.in. w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego (później LO nr 27, II LO) i Szkole Podstawowej nr 3. Przygotowywał zespoły młodzieżowe do zawodów szkolnych i odnosił z nimi sporo sukcesów. W latach 60. oddelegowany został do pracy w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisko przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki. Pełniąc tę funkcję koordynował działalność sportowo-rekreacyjną i turystyczną na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Przyczynił się zwłaszcza do rozwoju różnych form sportu masowego oraz budowy bazy dla sportu wyczynowego, co sytuowało Mielec w ścisłej czołówce województwa rzeszowskiego. W latach 1972-1974 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu, a następnie do 1975 r. pracował w Wydziale Oświaty i Wychowania Urzędu Powiatowego w Mielcu jako wizytator do spraw sportu i turystyki. Po likwidacji powiatów w 1975 r. został przeniesiony do Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisko inspektora, a następnie został kierownikiem Wydziału Kultury Fizycznej i Turystyki. W 1977 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. W 1978 r. powrócił do Szkoły Podstawowej nr 2 i jako nauczyciel wychowania fizycznego pracował do emerytury w 1982 r. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką LA, Srebrną Honorową Odznaką LZS, Odznaką Zasłużonego Działacza LZS i Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec. Na emeryturę przeszedł w 1982 r. Zmarł 5 IV 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NOWAK MARZENA (z domu CZYŻ), urodzona 4 VII 1973 r. w Mielcu, córka Floriana i Zuzanny z domu Leska. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1993 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1994 r. w Szpitalu Wojewódzkim im. św. Łukasza w Tarnowie jako pielęgniarka dyplomowana w Izbie Przyjęć Oddziałów Chirurgicznych, przekształconej w 2001 r. na Szpitalny Oddział Ratunkowy. W 2004 r. ukończyła studia licencjackie (specjalność: pielęgniarstwo) w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Tarnowie, a następnie studiowała na Wydziale Nauk o Zdrowiu Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach i w 2006 r. uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa. W roku akademickim 2006/2007 wykładała pielęgniarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Tarnowie. Od IX 2006 r. pracuje w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, najpierw jako starsza pielęgniarka na Oddziale Urologicznym i pełnomocnik dyrektora do spraw akredytacji, a od stycznia 2008 r. pełni funkcję naczelnej pielęgniarki. Także od 2008 r. współpracuje z Ośrodkiem Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych w Rzeszowie w zakresie szkolenia kadry pielęgniarskiej, m.in. jest kierownikiem i wykładowcą kursów organizowanych przez Ośrodek dla pielęgniarek i położnych. W 2009 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania systemem ochrony zdrowia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego. Uczestniczy w kursach i szkoleniach związanych z pielęgniarstwem. Jest współautorką publikacji Pielęgnowanie pacjenta w chorobach serca (czasopismo Annales, Lublin 2004 r.). W 2011 r. była pełnomocnikiem dyrektora do spraw Akredytacji Szpitala Specjalistycznego PRO-FAMILIA w Rzeszowie.
NOWAK MICHAŁ ZBIGNIEW, urodzony 15 II 1946 r. w Mielcu, syn Józefa i Kazimiery z domu Głuch. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (specjalność: samochody i ciągniki) i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Od 1 II 1972 r. do 31 III 1993 r. pracował w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako stażysta, starszy konstruktor, samodzielny konstruktor, specjalista konstruktor w Dziale Konstrukcji Pojazdów Specjalnych (telewizyjne wozy transmisyjne, pojazdy chłodnie, wyciągarka szybowcowa, pojazdy „Melex”). 1 IV 1993 r. został pracownikiem Wytwórni Pojazdów „Melex” Sp. z o.o. i zajmował stanowiska m.in. kierownika działu i konstruktora w Dziale Konstrukcyjno-Technologicznym. Został wybrany do Rady Nadzorczej WP „Melex” w kadencji 1993-1994. Był autorem kilku wniosków racjonalizatorskich i współautorem wynalazku (patent nr PL 160281). Od 1980 r. działał w NSZZ „Solidarność”, był m.in. członkiem Zarządu Regionu w Rzeszowie (1998–2002). Od 26 II 2004 r. otrzymuje świadczenia przedemerytalne. Jego pozazawodową pasją życiową jest modelarstwo lotnicze. W 1957 r. został przyjęty do modelarni lotniczej Aeroklubu Mieleckiego (grupa T. Ratyńskiego).W latach 1959–1990 startował z powodzeniem w Mistrzostwach Polski oraz w wielu zawodach krajowych i zagranicznych w różnych kategoriach modeli: swobodnie latających, na uwięzi, z napędem gumowym i z napędem silnikowym. Najlepsze starty: *1960 r. – XXV MP Modeli Latających (Gniezno) w kat. juniorów – zespołowe mistrzostwo Polski i 3 m. indywidualnie (modele z napędem gumowym); *1961 r. – XXVI MP Modeli Latających (Ciechanów) w kat. juniorów – II wicemistrz Polski (modele z napędem gumowym) i 4 m. drużynowo; *1973 r. – XXXVIII MP Modeli Latających na Uwięzi (Częstochowa) – 4 m. zespołowo (powołanie na obóz kadry narodowej); *1975 r. – Ogólnopolskie Zawody Modeli Swobodnie Latających (Nowy Targ) – 1.m. (modele z napędem gumowym), *1976 r. – OZMSL (Kraków) – 1.m. (modele z n.g.); *1977 r. – OZMSL (Krosno) – 1 m. (modele z n.g.); *1989 r. – Międzynarodowe Zawody Modeli Swobodnie Latających o Puchar O. Antonowa (Kijów) – udział z modelem z n.g. (F1B); *1990 r. – MZMSL o Puchar O. Antonowa (Kijów) – udział z modelem z n.g. (F1B). Uzyskał uprawnienia instruktorskie: III klasy (1963), I klasy (1974) i klasy „S” (1984). Prowadził szkolenie dzieci i młodzieży w Ośrodku Modelarstwa Lotniczego AM w Cyrance. W latach 1984 – 1989 był współzałożycielem i instruktorem modelarni lotniczej „Śmigiełko” w Szkole Podstawowej nr 8. Najlepsze starty wychowanków: *1988 i 1990 r. – I i II Mistrzostwa Świata Modeli Swobodnie Latających w kat. juniorów – Arkadiusz Kudła (modele z napędem gumowym). Przez szereg lat pełnił różne funkcje w Aeroklubie Mieleckim, m.in. skarbnika, członka zarządu i przewodniczącego Sekcji Modelarstwa Lotniczego. Ważnym epizodem w życiu (lata 60. i 70.) było uprawianie tańca towarzyskiego. W okresie studiów był współzałożycielem i członkiem Studenckiego Klubu Tanecznego PK „Bawinek”. Startował w 13 turniejach tanecznych, uzyskał klasę „C” amatorów. Po ukończeniu kursu kwalifikacyjnego II stopnia prowadził kursy tańca towarzyskiego. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi.
NOWAK PIOTR MARCIN, urodzony 26 I 1883 r. w Radomyślu Wielkim, syn Ferdynanda i Wiktorii z domu Burgiel. Absolwent Gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1902 r. Studia prawniczo-polityczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1906 r. Po studiach odbył praktykę adwokacką w kancelarii dr. Maurycego Orlińskiego w Radomyślu Wielkim, a następnie roczną praktykę do przygotowawczej służby sędziowskiej przy c.k. Sądzie Krajowym w Krakowie (1908-1909). Pod koniec 1909 r. rozpoczął pracę jako auskulant w Sądzie w Tarnowie. Później pracował m.in. w Sądzie Powiatowym w Krośnie, a w latach 20. w Sądzie Powiatowym w Dębicy. W 1928 r. przeszedł na emeryturę i prowadził zakupione gospodarstwo rolne w Dębicy. Sprzedał je i w 1932 r. wspólnie z żoną Konstancją zakupił od hr. Konstancji Oborskiej z Mielca ziemię o powierzchni około 58 ha na terenach gminy katastralnej Cyranka koło Mielca. (Później dokupił jeszcze około 3,5 ha.) Łączna powierzchnia gospodarstwa rolnego, które utworzył i prowadził, wynosiła 61,36 ha. W latach 1936-1939 wybudował dom i zabudowania gospodarcze. W związku z budową fabryki samolotów przekazał około 2,3 ha pod budowę drogi od miasta do fabryki. W czasie II wojny światowej był sołtysem wsi Cyranka. W okresie od X 1945 r. do IV 1946 r. więziono go w rzeszowskim zamku. 7 VII 1949 r. na podstawie dekretu PKWN z 6 IX 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej i dekretu z 12 VIII 1946 r. został pozbawiony całego majątku. Wyprowadził się z Mielca do miejscowości Radwan koło Szczucina. Później przeniósł się do Częstochowy, gdzie zamieszkał u córek, a następnie mieszkał z synem w Tarnowskich Górach. Nie mogąc pogodzić się z odebraniem majątku, nie potrafił nigdzie znaleźć sobie miejsca i w 1965 r. powrócił do Mielca, gdzie zamieszkał u syna (Józefa) przy ul. Parkowej. Zmarł 25 X 1966 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NOWAK TERESA MARIA (z domu WESOŁOWSKA), urodzona 15 VIII 1952 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim, córka Tadeusza i Pelagii z Nowackich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im J. Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, maturę zdała w 1971 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła w 1977 r. z tytułem lekarza medycyny. Od 1977 r. do 1989 r. pracowała w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej przy WSK Mielec oraz równocześnie od 1977 r. do 1985 r. w Ośrodku Rehabilitacji Zawodowej WSK Mielec jako zastępca kierownika Wydziału ds. Rehabilitacji. W latach 1989-2001 pełniła funkcję kierownika Działu Rehabilitacji ZOZ Mielec. W 2001 r. była współzałożycielką NZOZ ATLAS – Przychodni Kompleksowej Rehabilitacji w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego, jest jego współwłaścicielką. Nowościami prowadzonymi przez tę placówkę są: poradnia leczenia wad postawy, program kompleksowej rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych oraz prowadzenie rehabilitacji kobiet po mastektomii. T. M. Nowak pracuje też w Ośrodku Rehabilitacyjno-Rewalidacyjnym w Pniu, pow. mielecki. Działa w Oddziale Akcji Katolickiej przy Parafii Ducha Świętego w Mielcu. Współpracuje z Klubem Seniora „Pogodna Jesień”. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji. Uczestniczy w krajowych i międzynarodowych kongresach i sympozjach poświęconych rehabilitacji.
NOWAK WIKTORIA MARIA (z domu Nowak ), urodzona 11 IX 1928 r. w Przecławiu, powiat mielecki, córka Józefa i Karoliny z domu Tylec. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkała z rodzicami w Przecławiu. Ukończyła Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu. Od 1952 r. pracowała kolejno w Prezydium Gminnej Rady Narodowej w Przecławiu jako sekretarz (do 1954 r.), Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu – Wydział Finansowy (do 1957 r.), GRN w Przecławiu jako delegat do spraw skupu (do 1960 r.), PPRN w Mielcu – Wydział Przemysłu i Handlu jako kierownik działu (do 1975 r.) i Urzędzie Gminy w Przecławiu (do 1977 r.). W 1977 r. została zatrudniona w Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu na stanowisku kierownika biura. Poprzez zaangażowaną i sumienną pracę przyczyniła się do utrzymywania sprawności organizacyjnej rzemiosła w Mielcu i regionie w kryzysowych latach 80. Sporo czasu poświęcała na prace społeczne na rzecz miasta. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką Jana Kilińskiego, Złotą Odznaką Rzemiosła, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej”, Odznaka „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Medalem „Za Zasługi dla Rzemiosła Polskiego” oraz Odznaką Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia. Na emeryturę przeszła w 1991 r. Zmarła 6 IX 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NOWAK WŁADYSŁAW, urodzony 28 V 1947 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Antoniego i Anny z domu Kubik. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową, a następnie Technikum Mechaniczne Wydział dla Pracujących Zespołu Szkół Zawodowych MPM, maturę zdał w 1968 r. Pracę w WSK „Delta-Mielec” rozpoczął jako uczeń ZSP w 1961 r. Pracował na stanowiskach: tokarza, kontrolera, konstruktora i specjalisty konstruktora. Odbył zasadniczą służbę wojskową (1968-1970), a następnie podjął studia wieczorowe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w zakresie mechaniki (specjalność: silniki spalinowe) i w 1976 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. 1 VI 1978 r. został zatrudniony w Przedsiębiorstwie PKS w Rzeszowie Oddział Towarowo-Osobowy w Przemyślu na stanowisku kierownika Działu Taboru i Sprzętu. Od 1 VIII 1982 r. podjął pracę w Zakładach Chemii Gospodarczej „Pollena–Astra” w Przemyślu na stanowisku głównego mechanika. Był współautorem wynalazku „Układ napędowo–sterujący prasy pojedynczego nitowania” (Świadectwo autorskie nr 160437, wydane 24 XI 1982 r.). Od 2 I 1992 r. pracował jako starszy mistrz w Miejskim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej w Przemyślu. W tym czasie ukończył szereg kursów specjalistycznych, Studium Podyplomowe „Ciepłownictwo i Ogrzewnictwo” przy Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej oraz studia podyplomowe w zakresie audytingu energetycznego w budownictwie na Wydziale Inżynierii Środowiska i Energetyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach (1997). Z dniem 16 II 1998 r. wojewoda przemyski powołał go na stanowisko zastępcy dyrektora ds. administracyjnych w Muzeum Narodowym Ziemi Przemyskiej w Przemyślu. Pełnił też funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Przemyślu i inspirował wiele przedsięwzięć kulturalnych. Nawiązał i prowadził współpracę z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu, m.in. był współorganizatorem wystaw artystów malarzy z Przemyśla i Mielca w Galerii SCK. Należał także do Koła Łowieckiego „Paszkot” w Przemyślu oraz wchodził w skład kolegium redakcyjnego „Łowcy Galicyjskiego”. Odznaczony m.in. Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej. Zmarł 18 IX 2003 r. Spoczywa na Zasańskim Cmentarzu Komunalnym w Przemyślu.
NOWAKOWSKA IRENA (z domu GRUNWALD), urodzona 20 IV 1924 r. w Bielanach koło Kęt, córka Franciszka i Rozalii z domu Kryska. Przed wybuchem wojny w 1939 r. ukończyła dwie klasy gimnazjalne. Naukę kontynuowała na tajnych kompletach w Piotrkowie Trybunalskim (gimnazjum i mała matura w 1942 r.) oraz Częstochowie, gdzie ukończyła tajne liceum ogólnokształcące z maturą w październiku 1944 r. oraz tajne pedagogium (X 1944 r. – III 1945 r.). Równocześnie od stycznia 1945 r. studiowała filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim z tymczasową siedzibą w Częstochowie, a od roku akademickiego 1945/1946 w Poznaniu. (Wymienione formy nauki zostały potwierdzone weryfikacją Kuratorium Okręgu Szkolnego w Kielcach.) Studia ukończyła w 1949 r., uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie filologii polskiej. (Temat pracy magisterskiej: Zagadnienia pracy w twórczości Cypriana Kamila Norwida.) Podczas III roku studiów) uczyła w Liceum Pedagogicznym dla Dorosłych i w Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Poznaniu. Od listopada 1949 r. do czerwca 1950 r. była nauczycielką języka polskiego w Prywatnym Liceum Sióstr Zmartwychwstanek w Wejherowie, a ponadto od lutego do czerwca 1950 r. uczyła w Państwowym Liceum w Wejherowie. Po przerwie związanej z zamknięciem liceum ss. Zmartwychwstanek, od lutego 1951 r. do lutego 1952 r. pracowała w Liceum Sióstr Urszulanek w Gdyni. W lutym 1952 r. przybyła do Mielca w związku z delegowaniem do pracy w WSK męża (Zenona). W marcu 1952 r. została zatrudniona w Dziale Kooperacji WSK. Od 1953 r. do 1959 r. nie pracowała ze względów rodzinnych (macierzyństwo i wychowanie dzieci). Na przełomie 1957 i 1958 r. wyreżyserowała w ZDK WSK spektakl „Betlejem Polskie” L. Rydla. W 1959 r. podjęła pracę w Powiatowej Stacji Sanitarno–Epidemiologicznej jako instruktor oświaty sanitarnej. W 1961 r. została zatrudniona w ZDK WSK jako instruktor do spraw programowych, a następnie główny instruktor programowy, będący faktycznie zastępcą kierownika (później dyrektora) do spraw programowych ZDK WSK Mielec i później RCK. W 1987 r. została mianowana dyrektorem RCK. Funkcję tę pełniła do października 1990 r. i następnie przeszła na emeryturę. W 30-letniej zawodowej pracy w kulturze była jednym z inspiratorów i współorganizatorów wielu przedsięwzięć o charakterze ogólnopolskim (m.in. Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne „Jarmark Pieśni i Tańca”, Ogólnopolskie Spotkania Rzeźbiarskie, Ogólnopolska Sesja Matek Chrzestnych Statków PŻM), regionalnych (przeglądy zespołów artystycznych) i środowiskowych (m.in. kluby i koła zainteresowań). W znaczącym zakresie wpływała na programy artystyczne zespołów ZDK (RCK), dobór treści i form wystaw i ekspozycji w galeriach oraz inne formy działalności kulturalnej i oświatowej. Szczególnie wiele wysiłku poświęcała spotkaniom z czołowymi polskimi twórcami: literatami, reżyserami, kompozytorami i publicystami. Była współautorem koncepcji utworzenia Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu jako formy regionalnego zintegrowania sił i środków dla tworzenia możliwie bogatej i szerokiej oferty kulturalno-oświatowej w Mielcu i miejscowościach, skąd dojeżdżali ludzie do pracy w WSK i innych mieleckich zakładach. Przez pewien czas uczyła (w niepełnym wymiarze godzin) j. angielskiego i kulturoznawstwa w Liceum Ogólnokształcącym Nr 27. Dużo czasu przeznaczała na pracę społeczną. W latach 80. była radną MRN w Mielcu, wiceprzewodniczącą MRN i przewodniczącą Komisji Wychowania, Oświaty, Kultury i Spraw Socjalnych. Była także członkiem Plenum Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych i Wojewódzkiej Rady Kultury w Rzeszowie. W 1989 r. utworzyła Fundusz Charytatywny im. Adama Chmielowskiego – brata Alberta, który funkcjonuje do dziś i cieszy się dużym uznaniem w środowisku. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Przyjaciel Szkoły” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1982). Formą uznania było także powierzenie jej funkcji matki chrzestnej statku m/s „Mielec”, wodowanego w 1979 r. Zmarła 5 II 2017 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
NOWAKOWSKI JACEK, urodzony 28 VIII 1970 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Bogumiły z Serwańskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Chemią interesował się od klasy piątej szkoły podstawowej. W klasie szóstej i siódmej został laureatem wojewódzkiego Konkursu Chemicznego Szkół Podstawowych, a w ósmej – finalistą Centralnej Olimpiady Chemicznej Szkół Średnich (1985). W latach 1987-1989 był laureatem tej Olimpiady. (Jego nauczycielem był Edward Spilarewicz.) Jako reprezentant Polski dwukrotnie brał udział w Międzynarodowej Olimpiadzie Chemicznej, zdobywając w 1988 r. w Helsinkach srebrny medal i w 1989 r. złoty medal w Halle. W latach 1989-1993 studiował na University of Illinois at Chicago, Illinois (kierunek: chemia, graduacja), otrzymując Summa cum laude (najwyższe wyróżnienie) i stopień naukowy B.S. (Bachelor of Science), a w latach 1993-1997 kontynuował studia na University of California at Berkeley, California (kierunek: chemia biofizyczna – biochemia). W 1997 r. (Ph.D.) uzyskał doktorat na podstawie pracy doktoranckiej: Trójwymiarowa struktura kwasu rybonukleinowego (RNA), używając NMR (3D structure of RNA by NMR), wykonanej w laboratorium profesora Ignacio Tinoco. W latach 1997-1999 odbył studia podoktoranckie (post doctoral) w The Scripps Research Institute, San Diego, CA. Laboratorium prof. Gerald Joyce. W latach 1999-2001 pracował jako profesor na University of Texas at Austin (Texas), w Departamencie Chemii i Biochemii. Kierunki jego pracy naukowej to: krystalografia, struktura kwasów nukleinowych i nanotechnologia. W latach 2001-2003 pracował jako Senior Scientist w Syrrx, Inc. San Diego California, a w latach 2003 – 2004 jako Associate Director – biologia strukturalna w Sagres Discovery w San Diego (California). Od 2004 r. pełni funkcję dyrektora do spraw biologii strukturalnej w San Diego (California). Jest współautorem 10 wniosków patentowych oraz współautorem 14 dzieł naukowych, wydanych w języku angielskim. Wykładał (na zaproszenie), m.in. w Santa Cruz, Austin, Londynie, San Francisco i Warszawie. Za osiągnięcia naukowe otrzymał szereg nagród i wyróżnień.
NOWAKOWSKI TADEUSZ, urodzony 14 I 1934 r. w Bruay-en-Artois (Francja), syn Jana i Honoraty z domu Stefanik. Do Polski przybył z rodziną w 1948 r. Ukończył Szkołę Przemysłową Górniczą w Bytomiu (1951), praktykując w Kopalni Węgla Kamiennego „Dymitrow”. Treningi bokserskie rozpoczął w klubie Budowlani Bytom. Od 1951 r. pracował w WSK Mielec jako ślusarz (W-34), a następnie starszy planista. Trenował boks w drużynie „Stali” Mielec i w latach 1951 i 1952 zdobył mistrzostwo województwa rzeszowskiego w wadze półśredniej. W 1952 r., po zdobyciu brązowego medalu na Mistrzostwach Polski w Warszawie, awansował do czołówki polskich bokserów w wadze półśredniej. Także w 1952 r. ukończył Gimnazjum Przemysłowe Państwowej Fabryki Wagonów w Sanoku. W kolejnych latach regularnie zdobywał tytuły mistrza zrzeszenia Stal i mistrza województwa. Wygrywał walki w rozgrywkach drużynowych, m.in. znacząco przyczyniając się do awansu Stali Mielec do II ligi w 1955 r. W 1957 r. w Gdańsku zdobył tytuł mistrza Polski w wadze półśredniej i w tym samym roku reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy w Pradze. (Przegrał walkę eliminacyjną.) W 1962 r. zakończył zawodniczą karierę sportową z bilansem: 248 stoczonych walk – 211 zwycięstw, 9 remisów i 28 porażek. Pozostał w „Stali” Mielec jako trener grup młodzieżowych. W 1964 r. ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i zdał maturę Ukończył też dwuletnie Studium Trenerskie w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu z tytułem trenera boksu. W 1968 r. przeniósł się do Sanoka, gdzie pracował w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” i trenował bokserów „Stali” Sanok, najpierw seniorów (II liga), a później grupy młodzieżowe. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Polskiego Związku Bokserskiego, Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i nagrodami lokalnymi. Zmarł 3 III 2011 r. Pochowany na cmentarzu Posada w Sanoku.
NOWAKOWSKI TOMASZ, urodzony 15 VIII 1958 r. w Mielcu, syn Zenona i Ireny z domu Grunwald. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. W okresie szkolnym grał w szkolnym zespole muzycznym. Studiował na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS (kierunek: wychowanie muzyczne) i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1982-1999 pracował w Szkole Podstawowej nr 7 im. I. Łukasiewicza w Mielcu jako nauczyciel muzyki, a po reformie oświaty w 1999 r. uczył muzyki w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury oraz Gimnazjum nr 2. Od początku pracy nauczycielskiej zajmował się organizowaniem różnorodnych form działalności muzycznej młodzieży i dzieci. Był także współtwórcą wielu scenariuszy uroczystości i koncertów szkolnych oraz ich współorganizatorem. Prowadził zespoły artystyczne (chóry, grupy wokalno-instrumentalne i instrumentalne) i pracował z solistami, odnosząc wiele sukcesów w festiwalach i przeglądach artystycznych miejskich, powiatowych, wojewódzkich i ogólnopolskich. Jest autorem wielu aranżacji utworów muzycznych. Szczególnie wiele czasu poświęca działającemu w Samorządowym Centrum Kultury młodzieżowemu Zespołowi Muzyki Dawnej „Hortus Musicus” (odrębne hasło w tomie 1.), którego jest instruktorem i kierownikiem muzycznym. Z tym zespołem wielokrotnie koncertował (z powodzeniem) w kraju i za granicą, m.in. na Światowej Wystawie EXPO w Hanowerze (2000). Mimo naturalnej rotacji w składzie, każdorazowo przygotowywał następców i utrzymywał wysoki poziom zespołu. Potwierdzeniem tego były coroczne czołowe miejsca i trofea w Ogólnopolskim Festiwalu Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” Kaliszu: Srebrna Harfa Eola (2017, 2020) i Brązowa Harfa Eola (2016, 2018, 2019). Ponadto zespół uczestniczył z powodzeniem w innych przeglądach, festiwalach i koncertach na terenie kraju, w tym dla mieleckiej publiczności. Poza pracą w szkołach i SCK współpracuje z mieleckim Klubem Inteligencji Katolickiej, Oddziałem ZNP, Klubami Seniora oraz parafiami rzymskokatolickimi w Mielcu i okolicy, m.in. w latach 1996-2001 prowadził chór parafialny w Chorzelowie. Za wyróżniającą się pracę dydaktyczno-wychowawczą i działalność artystyczną otrzymał szereg nagród wojewódzkich i lokalnych. Obecnie pracuje w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu jako nauczyciel muzyki i równocześnie prowadzi zespół „Hortus Musicus” w Domu Kultury SCK w Mielcu,
NOWAKOWSKI ZBIGNIEW, urodzony 8 V 1937 r. w miejscowości Miżyniec, pow. przemyski (obecnie Ukraina), syn Józefa i Marii z domu Wawro. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Morawskiego w Przemyślu, maturę zdał w 1955 r. Od najmłodszych lat interesował się lotnictwem i pasję tą realizował w modelarstwie. Po maturze mieszkał i pracował w Cieplicach. Ukończył wówczas w Jeleniej Górze kurs pilotażu kandydatów do Oficerskiej Szkoły Lotniczej (na samolocie CSS-13). Powrócił do rodzinnego Przemyśla, a następnie przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie w miejscowym aeroklubie uzyskał kl. III pilota szybowcowego, kl. III skoczka spadochronowego i kwalifikacje pilota samolotowego kl. II. W 1958 r. ukończył Podoficerską Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu, gdzie zdobył zawód radiomechanika. Uczył się także przez 2 lata w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, a w wojskowym aeroklubie zdobył kl. II szybowcową, uprawnienia do kl. I samolotowej i Srebrną Odznakę Szybowcową. Powrócił do Stalowej Woli i został zatrudniony w tamtejszym aeroklubie. Równocześnie podnosił swoje kwalifikacje – zdobył kl. I pilota samolotowego i szybowcowego oraz uprawnienia instruktora samolotowego i szybowcowego. Zdobył też Złotą Odznakę Szybowcową. Latał na samolotach: CSS-13, Junak-2, Junak-3, Jak-18, Zlin-126, Zlin-226 i Zlin-326 oraz około 10 typach szybowców. Startował w IV i V Samolotowych Mistrzostwach Polski Juniorów, zdobywając 6. i 4. miejsce. W grudniu 1962 r. przeniósł się do Aeroklubu Mieleckiego i pracował jako instruktor, a od 1964 r. pełnił funkcję wiceprezesa urzędującego i szefa wyszkolenia. Zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z Trzema Diamentami (3. w Mielcu i 154. na świecie). Startował wielokrotnie w Mistrzostwach Polski. Przez 5 lat był członkiem kadry narodowej w akrobacji samolotowej. Startując m.in. na zawodach w NRD i na Węgrzech. Wyszkolił wielu mieleckich pilotów samolotowych i szybowcowych. Przyczynił się do reaktywowania sekcji spadochronowej. W 1968 r. otrzymał tytuł Mistrza Sportu w szybownictwie (za zdobycie Diamentowej Odznaki Szybowcowej). W 1969 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” jako pilot transportowy. Wykonywał loty na samolotach An-2 i M-18 „Dromader” w kraju i za granicą (Czechosłowacja, Irak, Jugosławia, NRD, Turcja, Węgry i ZSRR). Szkolił pilotów zagranicznych na różnych typach samolotów kupowanych w Mielcu. W latach 1971–1980 uczestniczył w pracach agrolotniczych w Afryce (Egipt, Etiopia, Sudan) i Syrii. Promował M-15 („Belfegor”) w NRD, wykonując prace agrolotnicze. W 1975 r. uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego, a w 1976 r. został przeszkolony na samolocie odrzutowym TS-11 „Iskra”. Odtąd oblatywał wielokrotnie ten samolot (do końca jego produkcji) i demonstrował go na pokazach krajowych i zagranicznych, m.in. na Międzynarodowym Salonie Lotniczym Farnborough pod Londynem. Oblatywał także: An-2, M-18 „Dromader”, M-21 „Mini Dromader”, M-24 „Super Dromader”, An-28, M-28 „Skytruck” i najwięcej – I-22 „Iryda”, w tym M-96 „Iryda” (16 VIII 1997 r.). Ponadto we wrześniu 1984 r. wykonał lot na Mig–21, osiągając wysokość ponad 16 000 m i przekraczając barierę dźwięku (niezwykłe osiągnięcia pilota cywilnego). Posiada licencję pilota liniowego. W latach 1992-1994 pracował dla włoskiej firmy West Coast Air, wykonując usługi jako pilot An-28 w Afryce Zachodniej. Także w latach 1995 i 1996 latał z turystami na safari w Kenii. Na emeryturę przeszedł 31 XII 1997 r. z bilansem lotniczym: 17 912 lotów w czasie 9 681 godzin na 48 typach samolotów oraz 1 709 lotów w czasie 862 godzin na 23 typach szybowców. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką 100-lecia Sportu Polskiego. Zmarł 23 X 2010 r. Spoczywa na cmentarzu w Buszkowicach koło Przemyśla.
NOWAKOWSKI ZDZISŁAW, urodzony 22 V 1955 r. w Mielcu, syn Zenona i Ireny z domu Grunwald. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1979 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera elektryka. Uprawiał też lekkoatletykę w FKS „Stal” Mielec i AZS Politechnika Warszawska. Zdobył 1. miejsce w skoku wzwyż na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży Szkolnej i Studenckiej w Poznaniu (1976) i złoty medal w skoku wzwyż na Mistrzostwach Polski Szkół Wyższych (1977). Był też działaczem społecznym AZS, za co został wyróżniony Złotą Odznaką AZS. W latach 1982–1988 pracował w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów elektrycznych i informatycznych. W międzyczasie (1984) ukończył studia podyplomowe z informatyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W 1988 r. został zatrudniony w WSK „PZL–Mielec”. W RCK WSK zorganizował pierwszy w Mielcu „Klub Komputerowy” i kierował nim do 1990 r. W latach 1990–1997 pełnił funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 (od 1986 r. im. prof. J. Groszkowskiego), kierując organizacją kształcenia zawodowego oraz przygotowując (z sukcesami) uczniów do „Turnieju Młodych Mistrzów Techniki”. Ponadto jako nauczyciel informatyki w II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu przygotowywał uczniów do konkursów i olimpiad informatycznych, a kilku z nich zdobyło tytuł laureata. W 1997 r. zorganizował Centrum Kształcenia Praktycznego (później dodano: …i Doskonalenia Nauczycieli) w Mielcu i jest odtąd jego dyrektorem. Od 1994 r. prowadzi zajęcia na studiach podyplomowych z informatyki w Politechnice Warszawskiej. Sam także doskonali swoją wiedzę i umiejętności. Ukończył m.in. szkolenie edukatorów programu „Nowa Szkoła” w Centralnym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie (1998) oraz studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2000). Zainicjował szereg nowatorskich przedsięwzięć w zakresie kształcenia zawodowego w zakresie nowoczesnych technologii. Był jednym z głównych organizatorów XVI i XVII Konferencji Informatyka w Szkole w Mielcu (2000, 2001). Jest autorem szeregu publikacji z zakresu informatyki. Są to m.in. podręczniki szkolne i programy nauczania: Informatyka bez tajemnic – obsługa mikrokomputerów, Warszawa 1993–1999; Informatyka bez tajemnic – użytkowanie mikrokomputerów, Warszawa 1993–1999; Informatyka bez tajemnic – programowanie mikrokomputerów, Warszawa 1994–1999; Informatyka dla gimnazjalisty, Warszawa 1999 (program nauczania); Informatyka dla gimnazjalisty, Warszawa 2000; Rysujemy i malujemy w programie Paint, Warszawa 2001; Technologia informacyjna bez tajemnic – podręcznik dla liceum i technikum, Warszawa 2002; Technologia informacyjna dla liceum i technikum (program nauczania), Warszawa 2002 oraz książki: TAG 3.1 w praktyce, Warszawa 1995; Ćwiczenia z edytora TAG, Warszawa 1995; Dydaktyka informatyki w praktyce, Warszawa 1996; Europejskie Komputerowe Prawo Jazdy – użytkowanie komputerów, Warszawa 1999; Dydaktyka informatyki w praktyce. Czego uczyć, Warszawa 2002; Dydaktyka informatyki i technologii informacyjnej w praktyce. Jak uczyć Warszawa 2003. Publikował także artykuły w czasopismach: „Szkoła Zawodowa”, „Komputer w Szkole” i „Komputer w Edukacji” oraz w materiałach z ogólnopolskich konferencji „Informatyka w Szkole”. Członek Polskiego Towarzystwa Informatycznego, Zespołu Zadaniowego Interkl@sa (ogólnopolskiej inicjatywy wdrażającej model „społeczeństwa informacyjnego”) i Rady ds. Edukacji Informatycznej i Medialnej przy Ministrze Edukacji Narodowej i Sportu. Uczestniczył w szeregu międzynarodowych projektów, głównie z zakresu zastosowania nowych technologii informacyjnych. Posiada tytuł nauczyciela dyplomowanego oraz uprawnienia rzeczoznawcy MENiS w zakresie wydawania opinii na temat podręczników i pomocy dydaktycznych z informatyki i technologii informacyjnej. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał działalności na rzecz środowiska mieleckiego. W 1998 r. z listy Komitetu Wyborczego „Nasz Mielec” został wybrany radnym, a następnie przewodniczącym Rady Miejskiej w Mielcu. Na te same funkcje wybrano go także w kadencjach 2002-2006 i 2006-2010. Był reprezentantem Mielca w Związku Miast Polskich i członkiem zarządu Związku. Od 1999 r. do 2020 r. pełnił społeczną funkcję dyrektora Centrum Edukacji Katolickiej „Kana” w Mielcu, znacząco przyczyniając się do organizowania jego pracy i rozwoju działalności. Współorganizator wielu przedsięwzięć edukacyjnych w Mielcu, m.in. Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego AGH Kraków w Mielcu, Festiwali Nauki i Techniki oraz Regionalnego Centrum Transferu Nowoczesnych Technologii Wytwarzania. W 2010 r. został wybrany na radnego do Sejmiku Województwa Podkarpackiego i powierzono mu funkcję przewodniczącego Komisji Rozwoju Regionalnego. W latach 2003-2011 był członkiem Rady do spraw Edukacji Informatycznej i Medialnej, a w styczniu 2012 r. został powołany na sekretarza Rady ds. Informatyzacji Edukacji – organu pomocniczego Ministerstwa Edukacji Narodowej. Ponadto jest rzeczoznawcą MEN w zakresie opiniowania podręczników szkolnych z informatyki, członkiem Kapituły Znaku Jakości „Interkl@sa” i członkiem Polskiego Towarzystwa Informatycznego. Autor i współautor kolejnych książek, programów nauczania i wielu artykułów z dziedziny informatyki i technologii informacyjnej. Kolejne ważniejsze pozycje wydawnicze (od 2003 r.): Dydaktyka informatyki w praktyce. Wybrane zagadnienia. Między praktyką a teorią. Czego uczyć? (Warszawa 2003); Europejskie Komputerowe Prawo Jazdy – Użytkowanie komputerów (Warszawa 1999-2004); Technologia informacyjna w Internecie (Warszawa 2008); ECDL. Użytkowanie komputerów (Warszawa 2009); ECDL e-obywatel (Warszawa 2011); Informatyka. Po prostu. Podręcznik dla szkół ponadgimnazjalnych (Warszawa 2012). Pracował także nad metodycznymi aspektami kształcenia na odległość z wykorzystaniem zasobów cyfrowych „przetwarzanych w chmurze”. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023, a następnie powierzono mu funkcję przewodniczącego Komisji Gospodarki i Finansów. Aktualnie, jako ekspert w dziedzinie edukacji informatycznej, podejmuje szereg działań na rzecz cyfrowej transformacji polskich szkół na wszystkich etapach edukacyjnych. Jest współautorem nowej podstawy programowej z informatyki, uwzględniającej powszechną naukę programowania i jednocześnie przygotowującej uczniów do posługiwania się technologią cyfrową w innych dziedzinach kształcenia i w życiu osobistym. Uczestniczył także w opracowaniu ramowych programów studiów podyplomowych dla nauczycieli informatyki oraz standardów przygotowania nauczycieli w zakresie stosowania technologii informacyjno-komunikacyjnych. Jest współautorem publikacji: Kompetencje przyszłości w czasach cyfrowej dysrupcji. Studium wyzwań dla Polski w perspektywie roku 2030 (Polski Instytut Ekonomiczny, 2018); Szkoła gotowa na przyszłość – rekomendacje dla transformacji cyfrowej szkół (Stowarzyszenie Miasta w Internecie, 2021). W roku szkolnym 2020/2021, w oparciu o autorską podstawę programową i program nauczania, wdrożył z nauczycielami Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu po raz pierwszy w kraju eksperymentalny kierunek kształcenia „technik robotyk”. Inicjatywa ta zyskała uznanie i zawód ten został wpisany na listę zawodów szkolnictwa branżowego, a od roku szkolnego 2021/2022 wiele szkół rozpoczęło kształcenie uczniów w tym zawodzie. W latach 2012-2020 był sekretarzem Rady ds. Informatyzacji Edukacji – organu pomocniczego Ministra Edukacji Narodowej. Rezultatem tej działalności był udział (jako jednego z redaktorów merytorycznych) w opracowaniu publikacji Wspólna szkoła (2021), poświęconej teoretycznym i dydaktycznym kontekstom zdalnego nauczania w wymiarze przedmiotowym i zintegrowanym. Był także wiceprzewodniczącym zespołu powołanego przez Marszałka Województwa Podkarpackiego, który przygotował założenia programowe budowanego w Jasionce Podkarpackiego Centrum Nauki „Łukasiewicz”. Był także prelegentem lub panelistą na wielu kongresach i konferencjach o zasięgu ogólnopolskim i wojewódzkim. W 2021 r. został nominowany do prestiżowej nagrody im. Marka Cara. Ponadto, po śmierci Matki – Ireny Nowakowskiej, założycielki Funduszu Kulturalno – Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego Brata Alberta, podjął trud kontynuacji działalności Funduszu i m.in. przyznawania przezeń wyróżnień Albertusa. Wyróżniony m.in. Medalem Edukacji Narodowej, Złotym Medalem „Dei Regno Servire”, tytułem honorowym profesora oświaty i trzykrotnie Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej oraz Srebrną Odznaką za Zasługi dla Modelarstwa i Aeroklubu Polskiego. W 2017 r. został laureatem plebiscytu „Mielczanin Roku” Tygodnika Regionalnego Korso. Zarządzeniem Ministra Edukacji z 28 II 2024 r. została powołana Rada ds. Informatyzacji Edukacji, a Zdzisław Nowakowski został wybrany na zastępcę przewodniczącego Rady.
NOWAKOWSKI ZENON RAJMUND, urodzony 12 V 1929 r. w Nakle nad Notecią, syn Stanisława (znanego wejherowskiego fotografa) i Jadwigi z Ciastowskich. Swoje wczesne dzieciństwo spędził w Wejherowie, a w czasie okupacji hitlerowskiej i do zakończenia wojny przebywał u rodziny swojej matki w Poznaniu. Od jesieni 1945 r. pomagał ojcu w prowadzeniu zakładu fotograficznego „Matejko” w Wejherowie. W roku 1946 wykonał unikatową dokumentację fotograficzną ekshumacji zwłok przedstawicieli polskiej inteligencji z Pomorza Gdańskiego, a także ludności przywiezionej z głębi Rzeszy, pomordowanych przez hitlerowców od października 1939 do kwietnia 1940 r. w lasach piaśnickich koło Wejherowa. 29 VII 1949 r. zdał egzamin przed komisją egzaminacyjną przy Izbie Rzemieślniczej w Gdańsku i uzyskał tytuł czeladnika w rzemiośle fototechnika. Drugą jego pasją były samoloty i szybowce. 25 VI 1946 r. ukończył teoretyczny kurs szybowcowy organizowany przez Aeroklub Gdański. W 1948-1949 był junakiem w Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” w Lęborku. W 1948 r. zdobył uprawnienia pilota szybowcowego II stopnia w Szkole Szybowcowej w Polichnie i Jeżowie. W lecie 1949 r. ukończył kurs pilotażu podstawowego na samolotach PO-2 i Szpak 4T w Centrum Wyszkolenia Pilotów i Mechaników PO „Służba Polsce” w Ligotce Dolnej. W 1949 roku rozpoczął służbę wojskową w Zamościu. Tam w 1951 r. ukończył Techniczną Szkołę Lotniczą – kurs techników osprzętu i ze stopniem chorążego został skierowany do 21. Przedstawicielstwa Wojskowego w Mielcu. Ukończył: Technikum Mechaniczne MPC – Wydział dla Pracujących w Mielcu z tytułem technik mechanik (1959), Zaoczne Studium Ekonomiczne III stopnia w Warszawie z uprawnieniami dyplomowanego biegłego księgowego (1971) oraz kurs przeszkolenia specjalistycznego oficerów służby inżynieryjno-lotniczej wojsk lotniczych w Wojskowej Akademii Technicznej im. J. Dąbrowskiego w Warszawie. W mieleckim 21. PW pracował do 1990 r., po czym w stopniu podpułkownika przeszedł na emeryturę. Miał całą gamę zainteresowań, należał m.in. do Polskiego Związku Filatelistów, Oddziału PTTK przy WSK Mielec i Polskiego Związku Działkowców. Był jednym z organizatorów Wojskowego Koła Łowieckiego nr 144 przy 21. PW w Mielcu, pełnił w nim funkcję sekretarza zarządu oraz był członkiem komisji rewizyjnej. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym i Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Zmarł 6 marca 2014 roku. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
NOWICKI MICHAŁ (ksiądz), urodził się 22 IX 1859 r. w Rzochowie, syn Jana i Weroniki z Siewierskich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1881 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1885 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1885–1888 pracował jako wikariusz w Piwnicznej, Szczurowej, Nowym Sączu i Tarnowie (katedra), a ponadto był katechetą w tarnowskich szkołach. Od 15 V 1888 r. pełnił funkcję prefekta Seminarium Duchownego w Tarnowie, a w latach 1889-1910 był katechetą gimnazjalnym i dyrektorem bursy w Nowym Sączu. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia w 1910 r. zrezygnował z funkcji dyrektora. Otrzymał odznaczenia EC i RM. W 1918 r. powrócił do rodzinnego Rzochowa i tam zmarł 3 I 1919 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu – Rzochowie przy ul. Rzochowskiej. Jego niezwykle owocną pracę duszpasterską w Nowym Sączu upamiętniono epitafium w kościele św. Kazimierza.
NOWIŃSKI TADEUSZ, urodzony 23 V 1902 r. w Osielsku, powiat bydgoski. Ukończył szkołę powszechną. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. (walki na wschodzie, obrona Warszawy). Po zawieszeniu broni został zwolniony ze służby i pomagał w prowadzeniu gospodarstwa domowego. W 1929 r. został ponownie powołany do służby wojskowej i odbył ją w 3 Pułku Lotniczym w Ławnicy koło Poznania. Po służbie wojskowej otrzymał pracę jako doręczyciel (listonosz) w Urzędzie Pocztowym w Kielnie, powiat wejherowski. Tam należał do tajnego Związku Powstańców Wojaków. W 1935 r. został przeniesiony służbowo do Urzędu Pocztowego w Mielcu, gdzie pracował również jako doręczyciel. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako żołnierz 5 Batalionu Łączności w Krakowie, na trasie Kraków – Mielec – Stanisławów, gdzie jego jednostka została rozbita. Z resztką oddziału przedostał się na Węgry i tam został internowany (najdłużej przebywał w obozie w Estergom – do października 1940 r.). Po zajęciu Węgier przez Niemców został przewieziony do Krakowa i po zarejestrowaniu wypuszczony z niewoli. Powrócił do Mielca i pracował nadal jako doręczyciel. Wykonywał niektóre zadania ruchu oporu, np. nie doręczał niektóre listy do wskazanych osób, śledził listy do żandarmerii i gestapo. Po wojnie pracował nadal jako doręczyciel. Był członkiem ZBoWiD. Wyróżniony odznaczeniami wojskowymi. Zmarł 14 XI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NOWORYTA HENRYK, urodzony 10 VIII 1921 r. w Sosnowcu, syn Teodora i Heleny z domu Noga. Ukończył Zawodową Szkołę Elektryczną w Mysłowicach. Od 5 I 1939 r. rozpoczął pracę w PZL – Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu-Cyrance na Wydziale Elektrycznym w łączności i odtąd, także w czasie okupacji hitlerowskiej, pracował w swoim zawodzie do emerytury w 1986 r. (W tym okresie zmieniono nazwę WE na Wydział Głównego Automatyka). Na emeryturze pracował jeszcze przez kilka lat w „Stali” Mielec w wymiarze połowy etatu. Od lat dziecięcych grał w piłkę nożną, a następnie uprawiał inne dyscypliny sportowe. Od 1936 r. trenował w AKS Niwka, a po przyjeździe do Mielca występował nieoficjalnie w różnych drużynach. W czasie okupacji hitlerowskiej grał w nieoficjalnej reprezentacji Mielca. (Organizowano konspiracyjne mecze z drużynami z innych miast.) Po wojnie (1945-1946) występował najczęściej w drużynie „Gryfa”. W latach 1946-1955 był jednym z wyróżniających się piłkarzy RKS PZL „Zryw” (później „Stali”) Mielec, a ponadto grał w drużynie hokejowej „Stali” i zespole piłki ręcznej 11-osobowej. W latach 60. powrócił do „Gryfa” i jako grający trener występował na środku obrony. Trenował także młodzież i wychował wielu znanych później piłkarzy „Stali”. Pracował także z rezerwową drużyną „Stali” oraz „Włókniarzem” Skopanie i LZS Malinie. Grywał też w drużynie oldboyów „Stali” Mielec. Jeszcze w 2000 r. prowadził społecznie zajęcia w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu. Udzielał się społecznie także poza sportem. Był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, członkiem Rady PSS „Społem” i członkiem Rady Osiedla 22 Lipca (później Niepodległości). Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką PZPN. Brał udział w uroczystościach jubileuszowych FKS Stal Mielec (50-, 60-, 65-, 70-lecie) i jako najstarszy z żyjących piłkarzy Stali (w 2012 r. – 91 lat) traktowany był ze szczególnymi względami. Współpracował przy zbieraniu materiałów do wydawnictw o Stali Mielec i WSK (był wówczas prawdopodobnie najstarszym z żyjących byłych pracowników mieleckiej fabryki) oraz niniejszej Encyklopedii miasta Mielca. Zmarł 14 VI 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
NOWORYTA MIECZYSŁAW, urodzony 10 VIII 1923 r. w Niwce, syn Teodora i Heleny z domu Noga. Uzyskał wykształcenie zasadnicze mechaniczne. W 1939 r. przybył z rodziną do Mielca. Pod koniec 1939 r. został zatrudniony w Flugzeugwerk Mielec jako mechanik obsługi obrabiarek. Po wojnie pracował jako technolog, a od lat 50. był mistrzem na Wydziale 56 (montaż). W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w nielegalnych meczach piłki nożnej. Po wojnie został zawodnikiem drużyny piłkarskiej RKS PZL „Zryw” Mielec, a następnie ZKS „Stal” i był jednym z wyróżniających się piłkarzy do 1954 r., kiedy to zakończył wyczynowe uprawianie sportu. Był też zawodnikiem drużyn piłki ręcznej 11-osobowej i hokeja na lodzie „Stali”. W późniejszych latach zajął się trenowaniem piłkarskich grup młodzieżowych i odnosił z nimi sukcesy. W 1964 r. zdobył z juniorami „Stali” wicemistrzostwo Polski (mistrza, którym została „Arkonia” Szczecin, wyłoniono losowaniem monetą), a w 1969 r. – brązowy medal. Pomagał też trenerowi S. Gajewskiemu w prowadzeniu I drużyny. W latach 70. oddelegowano go do FKS „Stal” Mielec jako etatowego trenera piłkarskich grup młodzieżowych. W 1983 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
NOWOWIEJSKIEGO FELIKSA (ULICA), niewielka (370 m) i „ślepa” ulica na osiedlu Wolności. Biegnie od ul. W. Broniewskiego w kierunku wschodnim, krzyżując się z ul. C. K. Norwida. Na całej długości posiada asfaltową nawierzchnię, ale chodniki po obu stronach tylko do skrzyżowania z ul. C. K. Norwida. W drugiej części zwęża się, nie ma chodników i jest jedynie drogą dojazdową do mieszkańców. Status ulicy i patrona otrzymała w 1973 r. Jej sąsiadami są posesje z domami jednorodzinnymi i ogródkami.
Patron ulicy: FELIKS NOWOWIEJSKI (1877-1946) to jeden z wybitnych kompozytorów polskich 1. połowy XX w. Ważniejsze dzieła to: opera Legenda Bałtyku (libretto napisała związana z Mielcem Waleria Szalay-Groele), balet – opera Polskie wesele, balet Król wichrów, oratoria Quo vadis i Znalezienie Krzyża Świętego. Napisał też m.in. symfonie, utwory koncertowe, poematy symfoniczne, koncerty oraz liczne utwory religijne: msze, motety, kolędy i psalmy. Nagrodzono go wieloma wyróżnieniami krajowymi i zagranicznymi, w tym prestiżowym tytułem szambelana papieskiego.
NOWY MIELEC (OSIEDLE FABRYCZNE, OSIEDLE), nazwy osiedla fabrycznego Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego funkcjonujące głównie w latach 1936-1978. W mieleckim folklorze używano też określeń: bloki (czasem złośliwie „bleki”), „za sztreką” („za śtreką”), „parafia za drągiem” (czyli za rogatkami kolejowymi). Chodziło tu o rozróżnienie Starego Mielca od Nowego Mielca, co też było źródłem wielu konfliktów. W latach 50. i 60. XX wieku nazwa „Nowy Mielec” była używana w nazwach zawodów sportowych. Były np. cykliczne wyścigi kolarskie i turnieje tenisa stołowego „O Puchar Nowego Mielca”. W 1957 r. Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego przekazała osiedle Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, a PMRN powołało 7 V 1957 r. Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych i powierzyło mu bieżący zarząd budynków państwowych w Mielcu. 3 IX 1958 r. utworzono Mielecka Spółdzielnię Mieszkaniową, która jeszcze w tym samym roku rozpoczęła budowę własnych zasobów mieszkaniowych i one także wchodziły w skład Nowego Mielca. Antagonizmy pomiędzy Starym i Nowym Mielcem stopniowo słabły po wprowadzeniu Miejskiej Komunikacji Samochodowej (1961 r.), rozbudowie miasta i podziale na osiedla (1978 r.) oraz oddaniu do użytku wiaduktu nad linią kolejową. W pierwszym 20-leciu XXI wieku już tylko nieliczni mielczanie używają określenia „Osiedle”, a nazwa „Nowy Mielec” zanikła.
Budynki mieszkalne Nowego Mielca (Osiedla) oddawano w kolejności (adresy współczesne, budynki MSM oznaczone literą S, pozostałe – MZBM): 1937 r. – al. Niepodległości 20, 22, A. Asnyka 1, 2, 3, 4, J. Kochanowskiego 1, 2 , 3, 5, 6, Czarneckiego 1, A. Fredry 4; 1938 r.: M. Curie-Skłodowskiej 6, J. Kochanowskiego 4; 1949 r.: M. Konopnickiej 6; 1950 r.: al. Niepodległości 4, 6, 8, 10, 18, K. Tetmajera 2, S. Wyspiańskiego 1, M. Konopnickiej 1, 3; 1951 r.: W. Sikorskiego 1, 2, F. Chopina 4, 10, 12, 14, K. Tetmajera 4, Czarneckiego 2, A. Fredry 1, 2, J. I. Kraszewskiego 1, 2, W. Bogusławskiego 6, 8, 10; 1952 r.: L. Solskiego 4, ks. P. Skargi 1, 2, L. Staffa 2, 4, J. Kusocińskiego 3, I. Łukasiewicza 1, F. Chopina 3, W. Bogusławskiego 2, 4; 1953 r.: G. Zapolskiej 2, al. Niepodległości 3, 5, J. Kusocińskiego 1, F. Chopina 6, 8; 1954 r.: al. Niepodległości 9, 11, F. Chopina 2, S. Wyspiańskiego 3, W. Bogusławskiego 1; 1955 r.: G. Zapolskiej 1, al. Niepodległości 1, F. Chopina 1, S. Wyspiańskiego 2, W. Bogusławskiego 3; 1957 r.: I. Łukasiewicza 2; 1958 r.: L. Staffa 15, E. Biernackiego 3 (S); 1959 r.: Grunwaldzka 2, 4; 1960 r.: E. Biernackiego 15, I. Łukasiewicza 3 (S); 1961 r.: L. Staffa 13, L. Solskiego 6 (S); 1962 r.: E. Biernackiego 9, L. Staffa 7 (S); 1963 r.: L. Solskiego 12, 14, L. Staffa 9 (S); 1964 r.: L. Solskiego 16, J. Kusocińskiego 5 (S), L. Staffa 5 (S), 3 (S), 1 (S); 1965 r.: L. Solskiego 18, 20, 22, 24, Grunwaldzka 7 a (S); 1966 r.: L. Solskiego 10, Grunwaldzka 8 a (S), 9a (S), E. Biernackiego 17 (S); 1967 r.: E. Biernackiego 13, Grunwaldzka 16 a (S), 17 a (S), 10 a (S); 1968 r.: Grunwaldzka 15 a (S), 18 a (S), 11 a (S), 12 a (S), 13 a; 1969 r.: Grunwaldzka 14 a (S), J. Kusocińskiego 9 (S); 1970 r.: J. Kusocińskiego 11 (S), 13 (S), 15 (S); 1971 r.: ks. P. Skargi 3, J. Kusocińskiego 17 (S), 19 (S), Spółdzielcza 4 (S); 1972 r.: Spółdzielcza 6 (S), 8 (S); 1973 r.: J. Kusocińskiego 23 (S), 29 (S), 25 (S), 27 (S); 1974 r.: E. Biernackiego 8; ks. P. Skargi 11 (S), 13 (S); 1975 r.: ks. P. Skargi 17 (S), A. Kędziora 3 (S), 4 (S), 5 (S), 9 (S); 1976 r.: H. Kołłątaja 2 (S), A. Kędziora 11 (S), K. Pułaskiego 2 (S), 4 (S); 1977 r.: K. Pułaskiego 5 (S); 1984 r.: Dworcowa 3, 6 (S), W. Kossaka 4 (S); 1985 r.: W. Kossaka 6 (S), Dworcowa 10; 1986 r.: Dworcowa 8 (S).
Pozostałe obiekty na terenie Nowego Mielca (Osiedla): kościół, placówki oświatowe i opiekuńcze, placówki kulturalne, obiekty sportowe i hotele są opisane w odrębnych hasłach
NOWY RYNEK, krótka (136 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. A. Mickiewicza do placu targowego (parkingu), zorganizowanego po II wojnie światowej. Powstała w XIX w., a jako Nowy Rynek figurowała już na planie miasta z 1895 r. W czasie II wojny światowej większość stojących przy niej zabudowań żydowskich została zniszczona. Dziś charakterystycznymi obiektami przy uliczce są zabytkowe domy: drewniany nr 5 (ok. 1850 r.) i murowany nr 6 (przeł. XIX i XX w.) oraz obelisk upamiętniający spalenie bóżnicy z kilkudziesięcioma Żydami w środku przez wojsko hitlerowskie 13 IX 1939 r. Od 2000 r. posiada nową asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2009 r. ulica została wyremontowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową, a na dawnym placu targowym zbudowano parking.
NURKO WŁADYSŁAW, urodzony 27 XII 1907 r. w Krakowie. Studiował na Politechnice Lwowskiej (3 lata). Po odbyciu służby wojskowej otrzymał stopień kaprala rezerwy. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. W strukturach konspiracyjnych AK w Mielcu działał od maja 1943 r., pełniąc funkcję oficera wywiadu. Posługiwał się pseudonimami „Juhas” i „Zawieja”. W niewyjaśnionych do końca okolicznościach w lutym 1944 r. został oskarżony przez kpt. Stefana Łuczyńskiego „Karpa” o działanie „na szkodę Siły Zbrojnej Państwa Polskiego” i skazany na karę śmierci przez komendanta Okręgu AK. (Na karę śmierci skazano także 4 inne osoby, w tym komendanta Obwodu AK Mielec.) Wyrok wykonano 17 II 1944 r. Zastrzelono także żonę W. Nurki – Marię, będącą wówczas w ciąży. Symboliczna tablica znajduje się na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Mimo upływu lat ten bezprecedensowy wyrok budzi do dziś wśród badaczy historii AK i w mieleckim środowisku duże kontrowersje i wątpliwości.
NYCEK – JER JOLANTA LUCYNA ( z domu NYCEK), urodzona 27 VII 1969 r. w Mielcu, córka Mariana i Marii z domu Cieśla. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1988 r. Jako członek grupy SIM PCK została laureatem szczebla centralnego Konkursu Wiedzy o Czerwonym Krzyżu i Międzynarodowym Prawie Humanitarnym. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku i na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie, uzyskując w 1994 r. tytuł lekarza medycyny. Także w 1994 r. została zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu (później Szpital Powiatowy) jako lekarz stażysta, a w 1995 r. jako lekarz Pogotowia Ratunkowego i medycyny szkolnej. W 1996 r. została skierowana na Oddział Dermatologiczny i pracuje tam nadal. Zajmowała kolejno stanowiska: młodszego asystenta, asystenta i od 2003 r. zastępcy ordynatora. W 1999 r. uzyskała specjalizację I stopnia w zakresie dermatologii i wenerologii, a w 2006 r. otrzymała tytuł specjalisty w dziedzinie dermatologii i wenerologii. Od 1 VII 2017 r. jest lekarzem kierującym Oddziałem Dermatologicznym Szpitala Powiatowego w Mielcu. Ponadto od 1998 r. prowadzi prywatny gabinet dermatologiczny. Angażuje się społecznie, m.in. od 1996 r. była członkiem Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego Oddział w Krakowie, a od 2017 r. pełni funkcję członka Zarządu Oddziału Podkarpackiego PTD.
NYKIEL MARZANNA MARIA (z domu DOMAGALSKA), urodzona 14 VII 1964 r. w Mielcu, córka Jana i Zofii z domu Pławiak. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1983 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu ukończyła w 1989 r. Po studiach odbyła roczny staż w Szpitalu Rejonowym w Mielcu, a następnie pracowała w pionie anestezjologii tegoż szpitala. W 1993 r. uzyskała I stopień specjalizacji z zakresu anestezjologii i intensywnej terapii (w Rzeszowie), a w 1996 r. – II stopień specjalizacji (w Warszawie). W 1994 r. powierzono jej obowiązki ordynatora Oddziału Intensywnej Terapii i Anestezjologii i po wygranych kolejnych konkursach pełni nadal tę funkcję. Ponadto od 1999 r. jest kierownikiem wieloprofilowego Centralnego Bloku Operacyjnego. Sprawuje opiekę nad doskonaleniem zawodowym młodych anestezjologów – jest kierownikiem specjalizacji I stopnia (uzyskało ją 2 lekarzy) i II stopnia (2 lekarzy). Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Anestezjologicznego.