Litera M (MIK-MYŚ) – Encyklopedia miasta Mielca

MIKIEWICZ ANDRZEJ (ksiądz), urodził się około 1783 r., prawdopodobnie w okolicy Rzeszowa. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum. Studia teologiczne ukończył we Lwowie i w 1808 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jeszcze w tym samym roku został wikarym w parafii św. Mateusza w Mielcu. W 1811 r. został przeniesiony do Kolbuszowej, a w 1813 r. do Przecławia, zaś w 1818 r. mianowano go proboszczem w Straszęcinie. Od 1833 r. pełnił funkcję dziekana dekanatu pilzneńskiego i inspektora szkół ludowych w diecezji tarnowskiej, a następnie został prałatem scholastykiem kapituły tarnowskiej. Opublikował m.in. „Kazania przygodne z dodatkiem mów pogrzebowych” (Lwów 1827, 1830, 1831, 1832 i 1834), „Katechizm parafialny” (Lwów 1840) i „Księgę do nabożeństwa” (Bochnia 1850). Należał do Towarzystwa Literackiego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1850 r. został dziekanem kapituły tarnowskiej. Zmarł 31 I 1851 r. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Tarnowie. Zgodnie z jego wolą bogaty księgozbiór otrzymała biblioteka Seminarium Duchownego w Tarnowie, a oszczędności – m.in. szpital w Tarnowie, szkoła i kościół w Straszęcinie oraz osoby ubogie.

MIKITIUK (imię nieznane), radziecki główny inżynier Zakładów Lotniczych w Mielcu od jesieni 1944 r. Po tragicznej śmierci pułkownika inż. Siemionowa pełnił obowiązki naczelnego dyrektora mieleckiej fabryki. Rozkazem nr 97 dla Zakładów Lotniczych w Mielcu dnia 23 VII 1945 r. przekazał fabrykę dyrektorowi Wineckiemu reprezentującemu rząd polski.

MIKLASIŃSKI FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 5 XI 1870 r. w Żegocinie, syn Aleksandra i Karoliny z Dąbrowskich. Absolwent gimnazjum w Bochni. Studia teologiczne odbył w Tarnowie i w 1895 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Szczepanowie, Rzochowie, ponownie w Szczepanowie i Nowym Sączu. W latach 1901-1903 był administratorem parafii św. Mateusza w Mielcu. W 1903 r. został mianowany proboszczem w Łososinie Górnej, w 1915 r. przeniesiono go na probostwo w Starym Sączu, a w 1921 r. został proboszczem w Kolbuszowej. Wkrótce potem powierzono mu także funkcję dziekana dekanatu kolbuszowskiego. Odznaczony EC i RM oraz obdarzony tytułem szambelana papieskiego. Zmarł 27 X 1928 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Kolbuszowej.

MIKLEWICZ WOJCIECH (ksiądz), urodził w 1734 r. w Mielcu. Wykształcenie teologiczne uzyskał u pijarów w Rzeszowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1760 r. W 1770 r. został proboszczem w Zgórsku. Zmarł 25 XI 1799 r.

MIKOŁAJ, syn Jana z Rzochowa, jeden z pierwszych studentów z Rzochowa na Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w 1452 r.

MIKOŁAJ, syn Klemensa z Mielca, jeden z pierwszych mieleckich studentów na Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w 1494 r.

MIKOŁAJCZYK FRANCISZEK, urodzony 3 X 1933 r. w miejscowości Szczawa, powiat limanowski, syn Antoniego i Marii z domu Szlaga. Absolwent Liceum Mechanicznego MPM w Dębicy, maturę zdał w 1952 r. Studia na Politechnice Krakowskiej (specjalność: technologia budowy maszyn) ukończył w 1963 r. i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1952–1992 pracował w WSK Mielec na stanowiskach: technolog, starszy technolog, mistrz, zastępca kierownika i kierownik Wydziału 50, zastępca szefa produkcji ds. produkcji lotniczej, szef kontroli, główny kontroler jakości, zastępca dyrektora naczelnego ds. produkcji silnikowej (1975-1977), dyrektor Zakładu Produkcji Lotniczej (1977-1979), pracownik na delegacji zagranicznej, kierownik grupy serwisowej we Lwowie (1982-1983), główny specjalista ds. technicznych, kierownik sekcji i konstruktor. W międzyczasie ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in. kurs rzeczoznawców kontroli jakości produkcji. Zajmując przez szereg lat wysokie stanowiska kierownicze w WSK, przyczynił się do rozwoju produkcji lotniczej oraz uruchomienia nowych wyrobów, m.in. aparatury wtryskowej, wózków golfowych i kolejnych wersji silników wysokoprężnych. Był członkiem SIMP oraz opiekunem sekcji lekkoatletycznej FKS „Stal” Mielec. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Metalowców. Z dniem 1 III 1992 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Zmarł 21 IX 1992 r.

MIKOŁAJCZYK JAN, urodzony 22 VII 1929 r. w Zalesiu, syn Mikołaja i Marii z domu Szlaga. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Limanowej, a następnie kierował (krótko) jedną ze szkół podstawowych w okolicy Limanowej. Zasadniczą służbę wojskową odbył we Wrocławiu i tam ukończył technikum o specjalności samolotowej. W 1952 r. został skierowany do pracy w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK w Mielcu. Tu jako specjalista do spraw uzbrojenia samolotu pracował do emerytury w 1992 r. Posiadał stopień podpułkownika. Poza pracą zawodową działał społecznie, m.in. prowadził szkolenia strzeleckie i był przewodniczącym jednego z zakładowych Kół TPPR. Wyróżniony m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Długoletnią Ofiarną Służbę” i Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Narodu – XX-lat”. Zmarł 25 IX 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MIKOŁAJCZYK MIROSŁAW, urodzony 1 IX 1925 r. w Warszawie, syn Leonarda i Leokadii z Tauberów. Ojciec – pracownik PZL Warszawa – został delegowany do Wytwórni Płatowców Nr 2 w Mielcu w marcu 1939 r., a Mirosław dołączył do rodziny w czerwcu, po ukończeniu szkoły powszechnej w Warszawie. Początkowo uczył się tokarstwa, a od 13 XII 1940 r. pracował przy produkcji części samolotowych w Flugzeugwerk Mielec. W 1942 r. został wywieziony (w grupie około 70 młodych mężczyzn) do obozu pracy przy Flugzeugwerk Ernst Hejnkel w Oranienburgu, gdzie pracował po kilkanaście godzin dziennie. Po pewnym czasie przeniesiono go na miejscowe lotnisko, gdzie pracował jako mechanik lotniczy. W 1945 r., już po wojnie powrócił do Mielca i w fabryce samolotów pracował jako kierowca. W latach 1946-1948 odbył zasadniczą służbę wojskową w 9 Pułku Czołgów w Szczecinie. Po powrocie do pracy w mieleckiej fabryce został zatrudniony jako mechanik lotniczy, a następnie pracował jako mechanik pokładowy (1960-1980) i starszy mechanik pokładowy (1980-1990). Ponadto w latach 1953-1957 był szefem technicznym Aeroklubu Mieleckiego. W międzyczasie zdał egzamin czeladniczy ślusarski (1949) oraz ukończył Technikum Mechaniczne MPC i w 1966 r. zdał maturę. W związku z posiadanymi umiejętnościami wielokrotnie przebywał w krajach, gdzie pracowały mieleckie samoloty (Algieria, Anglia, Bułgaria, Egipt, Francja, Holandia, Irak, Jugosławia, Niemcy, Portugalia, Rumunia, Sudan, Turcja, Węgry, ZSRR). W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu przeznaczał na prace społeczne. Był członkiem rady wydziału, radcą wydziałowym, społecznym inspektorem pracy i działaczem organizacji młodzieżowej. Brał udział w założeniu mieleckiej komórki Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę i prowadził ją przez wiele lat. Był też członkiem Zarządu Wojewódzkiego tej organizacji. Przez pewien okres pełnił też funkcję wiceprezesa Zarządu POD „Poręby”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla SPP”, Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”. Zmarł 18 I 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MIKOŁAJCZYKA STANISŁAWA (ULICA), niedługa uliczka (260 m) na osiedlu Smoczka. Jest boczną ulicy W. Witosa i łączy ją z ul. F. Wiesiołowskiego. Nazwę i status ulicy otrzymała 10 II 2000 r. Asfaltową nawierzchnię otrzymała w 2006 r. Jej okolica to rozwijający się plac budowy.
Patron ulicy: STANISŁAW MIKOŁAJCZYK (1901-1966), polityk, działacz ruchu ludowego. W okresie międzywojennym: działacz ZMW, członek władz naczelnych Stronnictwa Ludowego i poseł. W czasie II wojny światowej: przewodniczący Emigracyjnej Rady Narodowej, wicepremier (1940-1943) i premier rządu emigracyjnego (1943-1944). Po wojnie wicepremier Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, minister rolnictwa i reform rolnych oraz prezes Stronnictwa Ludowego. W wyniku ostrej walki politycznej i groźby aresztowania uciekł do USA. Nie powrócił do kraju i zmarł na obczyźnie.

MIKRUS MR-300, czterokołowy, dwuśladowy mikrosamochód z całkowicie zamkniętym, stalowym nadwoziem, produkowany w WSK Mielec w latach 1957-1960. Prace nad konstrukcją polskiego mikrosamochodu podjął jesienią 1956 r. w WSK Mielec specjalnie utworzony 20–osobowy dział pod kierownictwem Stanisława Duszkiewicza. Odpowiedzialnymi za poszczególne projekty części samochodu byli: Józef Zybura, Andrzej Tarkowski, Jerzy Wysocki, Jerzy Dębicki, Tadeusz Tytz, Bronisław Pawlicki, Stanisław Polit, Henryk Śledź i Eugeniusz Guliński. Prace te ukończono wiosną 1957 r., a następnie wykonano 3 sztuki prototypów. W latach 1957–1958 wyprodukowano serię próbną w ilości 150 sztuk oraz wprowadzono szereg zmian konstrukcyjnych, a pod koniec 1958 r. rozpoczęto produkcję seryjną. Sam „Mikrus” ważył 470 kg i mógł być dodatkowo obciążony o 240 kg (pasażerowie, bagaż). Posiadał dwusuwowy, dwucylindrowy silnik o pojemności skokowej 296 cm i mocy 14 KM. Mógł rozwinąć maksymalną prędkość 85 km/godz. i spalał 4,8 – 6,5 l benzyny na 100 km. Został przyjęty przez społeczeństwo z dużym zainteresowaniem. Uzyskał wiele pozytywnych ocen fachowców, a nawet ówczesnego premiera Józefa Cyrankiewicza, który w towarzystwie wicepremiera Piotra Jaroszewicza osobiście testował pojazd na ulicach Warszawy. W 1960 r. ekspozycja samochodu na Targach Poznańskich przyniosła duży sukces i postanowiono pokazać „Mikrusa” w Moskwie na wystawie osiągnięć 15–lecia PRL. Także w Moskwie przy organizowaniu wystawy wiele osób wyrażało się pochlebnie o polskim mikrosamochodzie, a prasa moskiewska przedstawiła „Mikrusa” z pozytywnymi komentarzami. Dwa dni przed otwarciem wystawy nakazano wycofać „Mikrusa” i na jego miejsce ustawiono motocykl „Junak”. Równocześnie WSK Mielec otrzymała decyzję Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego o natychmiastowym zatrzymaniu montażu i zakończeniu produkcji „Mikrusa”, bez jakiegokolwiek uzasadnienia. Także przekonstruowanie wersji osobowej na „pół-towarowo-dostawczą” dla celów drobnego transportu, mimo spełnienia wszystkich warunków Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego i powszechnego zainteresowania, nie zostało ostatecznie zaakceptowane. Tak więc w latach 1957–1960 wyprodukowano tylko 1728 sztuk tego mikrosamochodu. Po 10 latach od przerwania produkcji „Mikrusa” Polski Związek Motorowy i Automobilklub Warszawski zorganizowały zjazd użytkowników „Mikrusa” w Warszawie, w którym wzięło w nim udział około 150 kierowców z pojazdami. Udany był także II zjazd „Mikrusów”, zorganizowany w Grudziądzu z okazji 20-lecia przerwania produkcji. Podobne spotkania, choć już przy malejącej frekwencji, organizowano w późniejszych latach. Znane są przypadki jego systematycznego używania do dziś, m.in. kilkanaście egzemplarzy uczestniczy w międzynarodowych rajdach zabytkowych pojazdów. Bodaj najsłynniejszym egzemplarzem jest „Mikrus” mielczanina Grzegorza Grdenia – spikera radiowego i właściciela sklepu w Chicago. W 15. spotkaniach mikrosamochodów z USA i Kanady (Crystal Lake, 12-13 VII 2006 r.) „Mikrus”, zdobył I miejsce w najbardziej prestiżowej kategorii mikrosamochodów. 21-22 VII 2007 r. zorganizowano w Mielcu uroczystości 50-lecia „Mikrusa” (z udziałem kilkunastu egzemplarzy tego samochodu) oraz goszczono z tej okazji uczestników Międzynarodowego Rajdu Pojazdów Zabytkowych. W 15. edycji Spotkań Mikrosamochodów z USA i Kanady w Crystal Lake k. Chicago egzemplarz Mikrusa, przygotowany przez właściciela – mielczanina Grzegorza Grdenia (mieszkającego w USA), zajął I miejsce w najbardziej prestiżowej kategorii mikrosamochodów i II miejsce w kategorii najbardziej unikalnych samochodów. Za wystawę fotograficzną Mikrus – auto, któremu nie pozwolono dorosnąć Muzeum Regionalne w Stalowej Woli otrzymało I nagrodę i statuetkę Sybilli w ogólnopolskim konkursie „Wydarzenie muzealne roku – Sybilla 2010”. Ukazała się też publikacja Anny Garbacz Mikrus auto, któremu nie pozwolono dorosnąć (Muzeum Regionalne w Stalowej Woli 2010).

MIKULICZ JAN DE RADECKI (ksiądz), urodził się w 1757 r. Po studiach teologicznych w 1803 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1808 r. został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu. Wzorową pracą duszpasterską zdobył sobie wielki autorytet wśród mielczan i u władz kościelnych. Od 1826 r. (być może wcześniej) pełnił funkcję dziekana dekanatu mieleckiego. Był także inspektorem szkół w okręgu mieleckim. Zmarł 15 VII 1829 r. Spoczywa na starym cmentarzu w Mielcu przy ul. Rzecznej.

MIKUŁA TADEUSZ WŁADYSŁAW, urodzony 24 VIII 1915 r. w Krakowie, syn Jana i Sylwestry Felicji z domu Koba. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Plutonowy AK. Został rozstrzelany przez hitlerowców w Charzewicach 20 X 1943 r. Spoczywa w zbiorowej mogile żołnierzy AK na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MILCEWICZ STANISŁAW ALEKSANDER, urodzony 12 XII 1921 r. w Warszawie, syn Jana i Zofii z Jastrzębskich. Uczęszczał do Gimnazjum im. A. Mickiewicza, a następnie do Liceum im. A. Mickiewicza, ale dalszą naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie wojny pracował kolejno w: firmie LPCh (1939) i Rejonowym Związku Spożywców w Szykmanach i Żabich (1939-1941), Zarządzie Spławu Drzewa w Hryniawie (1942–1943) oraz firmie budowlanej „Tempo” w Mielcu (1943–1944). Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Przemyślu, a następnie do Krakowa, gdzie zastał go koniec wojny. Po zakończeniu służby wojskowej (1945) został zatrudniony w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Katowicach, ale po roku przeniósł się do Mielca, gdzie powierzono mu kierownictwo Młyna „Ziarno”. W latach 1949–1953 pracował na stanowisku głównego księgowego w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu i znacząco przyczynił się do usprawnienia jej księgowości, a następnie w latach 1953–1957 był dyrektorem Miejskiego Handlu Detalicznego. Od I 1958 r. do III 1973 r. pełnił funkcję dyrektora Mieleckiego Przedsiębiorstwa Ceramiki Budowlanej i wniósł wkład w jego rozwój. Ukończył korespondencyjnie Liceum Ogólnokształcące w Rzeszowie i zdał maturę (1960), a następnie studiował na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra ekonomii (1967). Pracował też społecznie. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (w latach 60.) i ławnikiem sądowym. Od 1968 r. należał do Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa Oddział w Krakowie. W 1973 r. przeprowadził się do Olsztyna i pracował w Olsztyńskim Przedsiębiorstwie Ceramiki Budowlanej (dyrektor, 1973–1977), Olsztyńskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych (zastępca dyrektora, 1977–1983), Przedsiębiorstwie Zagranicznym „MAZURPOL” (główny księgowy, 1983-1984), Klubie Sportowym „Budowlani” (główny księgowy, 1984-1989), Przedsiębiorstwie Wielobranżowym „SANMAR” (gł. księgowy, 1989-1990) i Przedsiębiorstwie Handlowo-Budowlanym „BART” (gł. księgowy, 1990-1993). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia Polski Ludowej. Zmarł 27 III 2006 r. Pochowany na cmentarzu w Olsztynie.

MILCZAREK STANISŁAW, urodzony 8 V 1934 r. w Kleczewie, powiat koniński, syn Stanisława i Marii z domu Król. W czasie II wojny światowej wraz z rodziną został wywieziony na przymusowe roboty do III Rzeszy. Po wojnie Milczarkowie powrócili do rodzinnej miejscowości, a Stanisław ukończył Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego w Kleczewie w 1952 r. i jeszcze w tym samym roku został skierowany na studia w Moskwie. W 1958 r. ukończył Wydział Lotniczy Moskiewskiego Instytutu Lotniczego i otrzymał tytuł inżyniera magistra lotnictwa. Po studiach został skierowany do WSK Mielec, gdzie pracował na stanowiskach: konstruktora, starszego konstruktora, technologa prowadzącego, kierownika działu w Pionie Głównego Technologa i kierownika Aeroklubu Mieleckiego (w latach 80.). Ukończył szereg kursów specjalistycznych. Posiadał uprawnienia rzeczoznawcy sprzętu lotniczego i szybowcowego. Dokonywał tłumaczeń z języka polskiego na język rosyjski i odwrotnie. Był autorem wielu projektów i wniosków racjonalizatorskich, z których większość wprowadzono do produkcji, a zastosowanie projektu: Opracowanie dokumentacji i wykonawstwo stoisk dla realizacji prac okresowych na samolocie TS-11 przyniosło duże efekty finansowe. Należał do SIMP. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 21 IX 1992 r.

MILGROM EDWARD, urodzony 4 X 1917 r. w Rohatynie (aktualnie Ukraina), syn Henryka i Ernestyny z domu Cyryl. Lata dziecięce i młodość przeżył w Mielcu, gdzie w 1921 r. przeniesiono ojca na stanowisko lekarza powiatowego. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1935 r. Po wojnie odbył studia lekarskie. Specjalizował się w okulistyce. W latach 80. został profesorem okulistyki na Uniwersytecie w Caracas (Wenezuela). Dalsze losy nieznane.

MILGROM FELIX, urodzony 12 X 1919 r. w Rohatynie, wówczas Polska (aktualnie Ukraina), syn Henryka i Ernestyny z domu Cyryl. Dzieciństwo i młodość przeżył w Mielcu, gdzie w 1921 r. przeniesiono ojca na stanowisko lekarza powiatowego. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1937 r. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1937-1941), UMCS w Lublinie (1945) i Uniwersytecie we Wrocławiu (1946-1947). W 1946 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny, a w 1947 r. doktora medycyny. Całe swoje życie naukowe poświęcił immunologii i naukom z nią związanym. Praca zawodowa: Uniwersytet we Wrocławiu – Wydział Mikrobiologii, przekształcony w 1950 r. na Akademię Medyczną (1946-1954) – instruktor, doktor, docent, profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny, p.o. przewodniczący; Instytut Immunologii i Terapii Eksperymentalnej Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu (1953-1954) – p. o. dyrektor; Uniwersytet Śląski Wydział Mikrobiologii w Zabrzu (1954-1957) – profesor zwyczajny, przewodniczący; Instytut Pasteura w Paryżu (1957) – członek kolegium do spraw badań; Banco de Sangre w Caracas (Wenezuela, 1957-1958) – członek kolegium do spraw badań; Wydział Bakteriologii i Immunologii Uniwersytetu w Buffalo (USA, 1958-1962) – członek komisji do spraw badań, profesor nadzwyczajny; Wydział Bakteriologii i Immunologii Stanowego Uniwersytetu Stanu Nowy York w Buffalo (1962-1967) – profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny; Wydział Mikrobiologii Stanowego Uniwersytetu Stanu Nowy York w Buffalo (1967-1985) – dziekan; College de France w Paryżu (1986-1987) – wykładowca. Napisał ponad 400 prac z zakresu immunologii, z uwzlędnieniem autoimmunizacji, immunopatologiii, transplantacji i immunologii nowotworowej. Wychował m.in. 15 absolwentów uczelni, którzy otrzymali stopień doktora oraz 80 absolwentów studiów podoktoranckich (habilitacyjnych). Poza głównym miejscem pracy wykonywał szereg innych obowiązków. Był m.in.: współwydawcą pisma „Archiwa Immunologicznej Terapii Doświadczalnej” (1953-1955), redaktorem naczelnym International Archives of Allergy and Applied Immunology (1965-nadal), członkiem Komitetu ds. Wspólnych Badań nad Transplantacją i Immunologią NIAID, Instytut Zdrowia (1965-1968), redaktorem Vox Sanguinis (1966-1976), redaktorem Transfusion (1966-1973), członkiem Komitetu Doradczego ds. Badań nad Leczeniem Raka” (1966-1969) i konsultantem ds. patologii w Szpitalu w Buffalo (1967-nadal), ekspertem w Panelu Doradczym ds. Immunologii i Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, 1967-1986), członkiem Komisji ds. Chorób Immunologicznych i Komisji ds. Transplantacji Tkanek przy Krajowej Radzie ds. Badań (1968-1971), członkiem Doradczej Rady Wydawniczej Transplantation Proceedings (1968-nadal), członkiem Towarzystwa Transplantacyjnego (1968-nadal, radny 1971-1974, wiceprezes 1976-1978, prezes i członek kilku komisji), członkiem Doradczej Komisji ds Badań nad Etiologią, Diagnostyką, Historią Naturalną, Zapobieganiom i Terapiom Przeciwdziałającym Stwardnieniu Rozsianemu w Krajowym Stowarzyszeniu ds. Stwardnienia Rozsianego (1970-1973), członkiem zespołu redakcyjnego pisma Cellular Immunology („Immunologia Komórkowa”, 1970–1983), członkiem Collegium Internationale Allergologicum (1970-nadal), wiceprezes 1970-1979, prezes 1978-1982), członkiem Komisji ds. Programu Leczenia Zapalenia Stawów i Chorób Metabolicznych w Instytucie Zdrowia (1971-1973), członkiem Amerykańskiego Towarzystwa ds. Raka (1971-1975), członkiem Doradczego Zespołu Redakcyjnego pisma Immunological Investigations („Badania Immunologiczne”, 1972-nadal), członkiem zespołu redakcyjnego pisma Transplantation („Transplantacje”, 1975-1978) i członkiem Komisji ds. Badań – Program Amerykańskiego Czerwonego Krzyża ds. Chorób Krwi (1975-1979). Jest członkiem wielu amerykańskich instytucji i stowarzyszeń m.in.: Amerykańskiej Akademii Mikrobiologii (od 1966), Amerykańskiego Towarzystwa Immunologów (od 1963), Collegium Internationale Allergologicum (od 1966), Towarzystwa ds. Immunohematologii i Transfuzji (od 1964), Międzynarodowego Towarzystwa ds. Transfuzji Krwi (od 1966), Akademii Nauk w Nowym Yorku (od 1963), Sigma Xi (od 1969), Stowarzyszenia Biologii Eksperymentalnej i Medycyny (od 1965) i Towarzystwa ds. Transplantacji (od 1966). Otrzymał szereg wyróżnień, m.in. tytuł „Honorowego Doktora Medycyny” na Uniwersytetach w Wiedniu (1976), Lund (Szwecja, 1979), Heidelbergu (Niemcy, 1979) i Bergen (Norwegia, 1980) oraz nagrody: im. Stocktona Kimballa na Uniwersytecie Stanowym Stanu Nowy York w Buffalo, Fundacji Chorób Nerek w Buffalo, Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Yorku oraz im. Paula Ehrlicha i Ludwiga Darmstaedtera w Frankfurcie. Zmarł 2 IX 2007 r. w Buffalo (USA).

MILGROM HENRYK, urodził się 10 VI 1885 r. w Kołomyi, na terenie Galicji (aktualnie Ukraina), syn Edwarda – doktora prawa. Studiował na Uniwersytecie im. ces. Franciszka I we Lwowie i w 1919 r. uzyskał tytuł doktora medycyny. W latach 1910–1914 praktykował w miejscowości Żabie na Huculszczyźnie (aktualnie Ukraina), a ponadto prowadził badania nad syfilisem i uczestniczył w wysiłkach nad wyeliminowaniem tej choroby. W czasie I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, a w latach 1917–1921 był lekarzem powiatowym w Rohatyniu (aktualnie Ukraina). W 1921 r. został przeniesiony do Mielca na stanowisko lekarza powiatowego, a ponadto pełnił funkcję lekarza gimnazjalnego. W 1936 r. przeszedł na emeryturę i przeprowadził się do Lwowa. Zmarł w tragicznych okolicznościach w czasie niemieckiej okupacji we Lwowie w 1942 r.

MILICJA OBYWATELSKA (MO), jedna ze służb resortu spraw wewnętrznych funkcjonująca w Polsce w latach 1944-1990. Jej podstawowym zadaniem była ochrona bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego. Została powołana na mocy Manifestu Lipcowego PKWN i dekretu z 7 X 1944 r. Początkowo głównym celem jej działalności była: „…ochrona realizowanego programu przeobrażeń rewolucyjnych oraz interesów władzy ludowej, a także spokoju i bezpieczeństwa obywateli”. Organizację milicji w Mielcu powierzono podporucznikowi Janowi Boczkowi, który pełnił funkcję komendanta do 8 II 1945 r. i w tym czasie skompletował pierwszy skład Komendy Powiatowej. Znaleźli się w niej głównie byli partyzanci z różnych ugrupowań (BCh, AK i GL). W związku z nasilaniem się walki o władzę, w następnych miesiącach rotacja kadr była spora, gdyż pozbywano się byłych żołnierzy AK i BCh, a przyjmowano osoby popierające nową władzę. Lata 1945–1955 to okres walki o wprowadzenie i umocnienie nowego ustroju państwa, w której nie brakowało okrucieństwa i wypaczeń, zwłaszcza ze strony niektórych funkcjonariuszy UB. Na terenie Mielca i powiatu w walkach tych zginęło łącznie (po obu stronach) kilkadziesiąt osób, a wiele odniosło rany lub zostało kalekami. Po nowych regulacjach prawnych (m.in. dekret z 21 XII 1955 r. o organizacji i zakresie działania MO), wymianie części kadry, „odwilży politycznej” w 1956 r. oraz wypuszczeniu z więzień działaczy WiN i innych organizacji podziemnych, sytuacja w Mielcu (szybciej niż w wielu innych rejonach Polski) zaczęła normować się. Zmienił się styl, formy i metody działalności milicji w środowisku. (Strukturę wewnętrzną tworzyły specjalistyczne referaty: kryminalny, przestępstw gospodarczych, dzielnicowych, ruchu drogowego i gospodarczy oraz pluton patrolowy i sekretariat.) Czynnikami sprzyjającymi temu procesowi były m.in.: dynamiczny rozwój WSK i miasta, duże możliwości uzyskania pracy i mieszkania, bogata oferta sportowa i kulturalna oraz działalność organizacji społecznych i młodzieżowych. Już od lat 60. o Mielcu mówiono i pisano, że jest miastem bezpiecznym, a ilość przestępstw (wszystkich rodzajów) sytuowała go na jednym z pierwszych miast w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego w województwie rzeszowskim. 7 X 1968 r. odbyła się uroczystość odsłonięcia na budynku Komendy Powiatowej tablicy upamiętniających nazwiska funkcjonariuszy Resortu Spraw Wewnętrznych z terenu powiatu mieleckiego poległych w latach 1945-1951. Byli to: Józef Cetnar (1925-1951), Stanisław Cuber (1919-1946), Jan Działo (1915-1946), Stefan Grzelak (1914-1946), Edward Chmielowiec (1924-1946), Wojciech Jamrozy (1916-1946), Jan Kozik (1911-1946), Stanisław Kozak (?-1946), Władysław Moździerz (1911-1946), Władysław Przystarz (1917-1945), Aleksander Rybka (1925-1946), Euzebiusz Szarek (1925-1946), Józef Wilczek (1915-1945) i Jan Wierdak (1920-1945). Klimat społeczny dla działalności MO pogorszył się na początku lat 80., na co decydujący wpływ miały m.in. zbiorowe protesty społeczne w 1980 i 1981 r., a następnie wprowadzenie stanu wojennego (13 XII 1981 r.). Nowe uwarunkowania społeczno-polityczne w kraju spowodowały, że 14 VII 1983 r. Sejm przyjął ustawę o urzędzie ministra spraw wewnętrznych i zakresie działania podległych mu organów (w tym MO). W wyniku tych zmian w miejsce Komendy Rejonowej MO powołano Rejonowy Urząd Spraw Wewnętrznych (RUSW) w Mielcu. W kolejnych latach 80. w Mielcu większych konfliktów i protestów społecznych nie było, a stan bezpieczeństwa mieszkańców uznawano powszechnie jako dobry. W 1984 r. zorganizowano w budynku RUSW Izbę Tradycji i Pamięci SB i MO. Zasadnicze przemiany ustrojowe w Polsce na przełomie lat 80. i 90. wytworzyły m.in. potrzebę przebudowy służb ochrony bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego, m.in. 6 IV 1990 r. przekształcono Milicję Obywatelską w Policję Państwową. Z budynku zdjęto tablicę poległych w latach 1945-1951 oraz zdemontowano Izbę Tradycji.

Siedziby Komendy Powiatowej (Rejonowej): 1944–1945 – w domu nr 11 przy ul. T. Kościuszki (na wprost Sali Królewskiej), 1945–1946 – w kamienicy przy ul. Legionów, obok budynku WKU, 1946–1956 – w budynku przy ul. Kościuszki 12, od 1957 r. – budynek nr 40 (w numeracji osiedla fabrycznego WSK do 1957 r.) przy ul. S. Wyspiańskiego.

Komendanci: Stanisław Mroczek (1944), podporucznik Jan Boczek (1944–1945), sierżant Tadeusz Kozik (1945), Władysław Rzeszutek (1945–1946), chorąży Eugeniusz Woźniak (1946–1950), porucznik Stanisław Więcek (1950–1952), podporucznik Czesław Długosz (1952-1962), major Tadeusz Morawski (1962-1963), podpułkownik Józef Siek (1963-1975), major Jan Bończak (1975–1984), major Jan Mazur (1984-1990).

MILIK LECHOSŁAW JANUSZ, urodzony 8 II 1949 r. w Sosnowcu, syn Władysława i Wiktorii z domu Mackorz. Do Mielca przybył z rodzicami w 1950 r. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. W latach 1963-1969 grał na gitarze w znanych młodzieżowych zespołach muzycznych „Pulpity” i „Bardowie” (obu był współzałożycielem). Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1972 r. Po rocznym stażu w Szpitalu Powiatowym w Mielcu (1973) podjął pracę na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym tego szpitala, a ponadto dyżurował w Pogotowiu Ratunkowym i pracował w placówkach lecznictwa otwartego. W 1977 r. uzyskał I stopień, a w 1981 r. II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie ginekologii i położnictwa. Poza pracą zawodową (szpital, poradnie K w Mielcu i okolicy) w latach 80. zajmował się badaniami i zbieraniem materiałów do prac naukowych. Rezultatem tego była m.in. praca Serotonina jako jeszcze jedna z możliwych przyczyn wcześniejszego zakończenia ciąży. Od 1989 r. napisał (wspólnie z innymi lekarzami z mieleckiego oddziału ginekologiczno-położniczego) cztery kolejne prace, które opublikowano w czasopismach medycznych. W 1998 r. uzyskał specjalizację II stopnia z zakresu endokrynologii. W tym czasie napisał pracę Cukrzyca ciężarnych. Od 7 II do 11 IX 2000 r. pełnił funkcję ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala w Mielcu. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Od 1986 r. pełnił funkcję przewodniczącego Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Mielcu, a od 1989 r. jest członkiem Zarządu Wojewódzkiego Oddziału PTL w Rzeszowie. (Członkiem PTL jest od 1972 r.) Jest corocznie współorganizatorem m.in. 10-12 zebrań szkoleniowych dla członków mieleckiego PTL i 2 sympozjów naukowych o szerszym zasięgu: „Jesiennych Spotkań z Firmą Glaxo” i „Mieleckich Spotkań Ultrasonograficznych” (pod protektoratem prof. Wiesława Jakubowskiego). W latach 1991-1992 był członkiem Komisji d/s Nauki i Specjalizacji Samorządu Lekarskiego w Rzeszowie. W 1995 r. organizował Komitet Terapeutyczny w Szpitalu Rejonowym ZOZ w Mielcu i był jego pierwszym przewodniczącym. Ponadto w latach 1972-1982 uczył w zakresie ginekologii i położnictwa w Liceum Medycznym w Mielcu. Wyróżniony został Odznaką „Zasłużony Polskiemu Towarzystwu Lekarskiemu”. Jest także sternikiem jachtowym. Przez szereg lat był członkiem Klubu Żeglarskiego „Orkan” w Mielcu, a następnie został członkiem Jacht-Clubu Polskiego w Bielsku-Białej. Prowadzi Prywatny Specjalistyczny Gabinet Lekarski Endokrynologii, Ginekologii i Położnictwa przy ul. A. Mickiewicza 40.

MIŁA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Dziubków, boczna ulicy Osiedlowej. Ma 188 m długości. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r. Od 2003 r. posiada nawierzchnię z kostki i chodniki po obu stronach. Jej adres mają posesje prywatne z domami i ogródkami.

MIŁOSZ MIECZYSŁAW, urodził się 16 III 1926 r. w Toruniu, syn Władysława i Władysławy. Do wybuchu wojny w 1939 r. mieszkał z rodzicami w Dęblinie i tam rozpoczął naukę w gimnazjum. W czasie okupacji hitlerowskiej ukończył 4 klasy gimnazjalne w ramach tajnego nauczania. W listopadzie 1944 r. zgłosił się na ochotnika do 1. Pułku Myśliwskiego „Warszawa”. Po ukończeniu kursu w wojskowej szkole pilotów w Zamościu i Dęblinie, przeszedł szkolenie na radzieckich myśliwcach Jak-1, Jak-7 i Jak-9. W latach 1945-1949 służył w lotnictwie myśliwskim w Nowym Dworze i Modlinie, awansując do stopnia porucznika i stanowiska zastępcy dowódcy eskadry ds. pilotażu. W czasie służby wojskowej został odznaczony „Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945” i „Odznaką Grunwaldzką”. W 1949 r. został przeniesiony do rezerwy oraz ukończył szkołę średnią i zdał maturę. Przez kilka miesięcy szkolił pilotów w Aeroklubie Podkarpackim w Krośnie. 1 XI 1949 r. został zatrudniony w WSK Mielec, najpierw w Biurze Fabrykacji, a następnie w Oddziale Remontu Samolotów. Równocześnie przygotowywał się do funkcji pilota oblatywacza i uprawnienia te uzyskał 1 V 1950 r. Jako pilot fabryczny pracował w WSK Mielec do 4 VIII 1952 r., a ponadto pełnił funkcję dyspozytora–pilota i od 1 III 1952 r. mistrza–pilota w Wydziale Startu. Oblatywał samoloty CSS-13, w tym ostatni egzemplarz wyprodukowany w Mielcu (21 VII 1951 r.), pierwszy z seryjnych samolotów szkolno–treningowych LWD/CSS „Junak-2” (7 IX 1951 r.) oraz samoloty po remontach, m.in.: Fi-156 Storch, Po-2 i Jak-12. Brał udział w przebazowaniu samolotów w kraju i za granicę (6 egzemplarzy CSS-13 do Rumunii). Społecznie szkolił pilotów Aeroklubu Mieleckiego. Ponadto w 1950 r. pełnił społeczną funkcję komisarza sportowego Aeroklubu RP. 5 VIII 1952 r. przeniósł się do Warszawy i pracował jako pilot fabryczny WSK Okęcie, gdzie przeniesiono produkcję CSS-13 i „Junaków”. (WSK Mielec rozpoczął produkcję odrzutowych samolotów myśliwskich.) Poza samolotami CSS-13 i „Junak” oblatywał inne polskie i licencyjne prototypy, m.in.: PZL-101 „Gawron” (1958), PZL-102 „Kos” (1958), Jak-12A (1958), PZL-102B „Kos” (1959), PZL-104 „Wilga 1” (1962) i PZL-104 „Wilga 2P” (1963). We wrześniu 1963 r., w czasie próbnego lotu na pierwszym prototypie polskiego samolotu pasażerskiego MD-12 (SP-PAL) wystąpiły niekontrolowane drgania usterzenia i samolot rozbił się. Zginął w katastrofie samolotu MD-12 (SP-PAL) 17 IX 1963 r.

MIŁOŚ ADRIANA DANUTA, urodzona 9 IV 1976 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Ireny z domu Rudek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1995 r. Studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie ukończyła w 2000 r. z tytułem magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w Banku Depozytowo-Kredytowym Oddział Mielec, a kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: Bank PEKAO SA Oddział w Mielcu, Oddział Podkarpackiego Banku Spółdzielczego w Mielcu (ostatnie stanowisko: dyrektor). Równocześnie intensywnie się dokształcała. Ukończyła: Studium Pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej (2003 r.), studia podyplomowe z zakresu organizacji i marketingu w instytucjach finansowych i ubezpieczeniowych na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2010 r.), szkolenie „Menedżer Lider” w ramach projektu „Podkarpacka Akademia Zarządzania” w Rzeszowie (2011 r.), kurs projektowania i prowadzenia coachingu w Instytucie Psychoedukacji i Rozwoju Integralnego w Krakowie (2012 r.), kurs e-learningowy „Organizacja i zarządzanie domem – ośrodkiem kultury” prowadzony przez Studium Prawa Europejskiego w Warszawie (2017 r.) i Szkołę Liderów Miasta Mielca (2017 r.) Ponadto w 2015 r. uzyskała tytuł „The Practitioner Coach” po uczestnictwie w projekcie współfinansowanym przez UE w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego i Noble Manhattan and IBD Business School w Rzeszowie. Była inicjatorką kursów z wiedzy o bankowości i finansach, organizowanych w latach 2017-2018 w szkołach ponadgimnazjalnych w Mielcu i Kolbuszowej. Prowadziła także szkolenia, m.in. o tematyce: „Organizacja pracy działu sprzedaży i działu marketingu”, „Komunikacja interpersonalna w miejscu pracy”, „Warsztaty interpersonalne”, „Szkolenia z zakresu kluczowych kompetencji zawodowych i społecznych”, „Warsztaty aktywnego poruszania się po rynku pracy” i „Profesjonalna obsługa klientów” dla instytucji oświatowych i pomocy społecznej oraz dla przedstawicieli biznesu. W latach 2013-2017 pełniła funkcję koordynatora działalności Mieleckiego Uniwersytetu Dziecięcego w Domu Kultury SCK w Mielcu. W latach 2017-2018 prowadziła zajęcia z zakresu wiedzy o finansach i bankowości na Wydziale Ekonomicznym w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie, a ponadto w roku szkolnym 2017/2018 była nauczycielem podstaw przedsiębiorczości w Zespole Szkół Ekonomicznych im. Bł. Ks. Romana Sitki w Mielcu. Po wyborach samorządowych w 2018 r. prezydent miasta Mielca Jacek Wiśniewski powierzył jej funkcję II zastępcy prezydenta – pełni ją od 1 XII 2018 r. Jest pierwszą kobietą w historii Mielca pełniącą taką funkcję.

MIŁOŚ JAN (ksiądz), urodzony 9 III 1933 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Władysława i Marii z domu Cebula. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego (aktualnie I Liceum Ogólnokształcące im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu i po ich ukończeniu w 1959 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1959-1965 pracował w parafii św. Jerzego w Dzierżoniowie jako wikariusz, katecheta i kapelan dwóch szpitali, a ponadto prowadził chór parafialny. W roku szkolnym 1965/1966 był wikariuszem i katechetą w parafii Matki Bożej Częstochowskiej we Wrocławiu. Od 1966 r. do 1976 r. pełnił funkcję proboszcza parafii św. Michała Archanioła w Koskowicach. W tym okresie doprowadził do gruntownego wyremontowania wszystkich (6) kościołów na terenie parafii oraz wyposażył je w ołtarze, tabernakula i podstawowe paramenty. Sprawował też funkcję wicedziekana dekanatu Legnica. W 1976 r. powierzono mu probostwo parafii Chrystusa Króla w Dzierżoniowie. Mimo narastającego kryzysu społeczno-gospodarczego państwa i niechętnego stosunku władz administracyjnych, udało mu się wybudować nową plebanię z domem katechetycznym, a następnie przebudować i rozbudować kościół. Pozyskał też grupę świeckich do pracy duszpasterskiej, m.in. w parafialnej poradni rodzinnej. Zrealizowanie tych zadań było tak dalece wyczerpujące, że w 1986 r. zrezygnował z dzierżoniowskiej parafii i został proboszczem w prowincjonalnej parafii w Milikowicach. Także i na jej terenie podjął się trudnego zadania, jakim było przejęcie niszczejącego poewangelickiego kościoła i plebanii w miejscowości Witków, a następnie przeprowadzenie remontu generalnego obu obiektów i ich wyposażenie. Po zakończeniu prac w 1999 r. ksiądz kardynał Henryk Gulbinowicz dokonał konsekracji witkowskiej świątyni. Ksiądz J. Miłoś wyróżniał się gorliwą pracą duszpasterską, a szczególną opieką otaczał młode pokolenie. Rezultatem badań nad trudnymi problemami młodzieży była praca magisterska Spożywanie alkoholu przez nieletnich jako zagadnienie duszpastersko-wychowawcze na podstawie parafii Milikowice, obronionej w 1999 r. na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W 2009 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał początkowo w Witkowie, a następnie w Domu Księży Emerytów i Rencistów we Wrocławiu. Pomaga w pracy duszpasterskiej we wrocławskich parafiach. Wyróżniony EC i RM, godnościami kanonika honorowego kapituły kolegiackiej Świętego Krzyża we Wrocławiu i prałata oraz tytułem Honorowego Obywatela Jaworzyny. Zmarł 10 VI 2013 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Borowej.

MIŁOŚ KAROL, urodzony 30 XI 1889 r. w Pławie, powiat mielecki, syn Pawła i Katarzyny z domu Madeja. Uczył się w szkole ludowej w Pławie, a następnie w Szkole Męskiej w Mielcu. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Tarnowie z maturą w 1911 r. Po odbyciu praktyki w szkołach w Czerminie i Borowej w 1913 r. otrzymał patent nauczyciela szkół ludowych. Przed wybuchem I wojny światowej został powołany do służby w armii austriackiej, ale po utworzeniu Legionów Polskich przeszedł do tej formacji wojskowej i walczył na froncie wschodnim. W lutym 1916 r. ponownie został przeniesiony do armii austriackiej. Podczas walk w Karpatach odniósł ciężkie rany i leczono go w Wiedniu. Po wyjściu ze szpitala otrzymał pracę w Wiedniu. Wkrótce potem powrócił w rodzinne strony i pracował jako nauczyciel w Czerminie. Ożenił się i w 1921 r. wyjechał z żoną do Poznania. Podjął pracę w szkole, ale wkrótce zrezygnował i został zatrudniony w Pocztowej Kasie Oszczędności w Poznaniu. Pracował na stanowiskach: urzędnika rachunkowo-kasowego, rachmistrza i kierownika biura oddziału (1929-1939). W czasie kampanii wrześniowej był w ekipie ewakuującej PKO w kierunku Warszawy, ale rozwój wypadków wojennych spowodował, że został zatrzymany przez Niemców. Nie przyjął propozycji pracy w banku i został wysiedlony z Poznańskiego. Wrócił do rodziny w Pławie, ale już w lutym 1940 r. został zmuszony do podjęcia pracy w PKO w Warszawie na stanowisku kierownika biura. W 1941 r. zachorował, a po chorobie musiał utrzymywać rodzinę z zajęć w różnych firmach. W czasie powstania warszawskiego dom, w którym mieszkał, został zburzony, a wkrótce potem syn Jerzy został rozstrzelany za udział w powstaniu. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności Miłosiom udało się uciec z transportu do obozu w Pruszkowie i dzięki życzliwości wielu osób przetrwać w Błoniu do końca okupacji hitlerowskiej. W kwietniu 1945 r. powrócili do Poznania i Karol Miłoś ponownie został zatrudniony w PKO. W latach 1948-1952 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Oddziału PKO w Poznaniu. W 1952 r. został zwolniony z pracy z powodu przeszłości legionowej. Po kilku trudnych latach, w 1957 r. został ponownie zatrudniony. Niedługo potem przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Zmarł 30 XI 1969 r. Pochowany na jednym z poznańskich cmentarzy.

MIŁOŚ MARIAN, urodzony 4 IX 1938 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Franciszka i Janiny z domu Krępa. Absolwent Technikum Rolniczego w Dąbrowicy z maturą w 1959 r. i Technikum Zaocznego Przemysłu Chemicznego i Spożywczego w Warszawie z maturą w 1965 r. Studiował na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i w 1972 r. uzyskał tytuł inżyniera zootechnika, a w latach 1976-1977 odbył studia podyplomowe na Wydziale Technologii Żywienia Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W latach 1959-1961 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1964 r. mieszkał w Mielcu. W 1961 r. został zatrudniony jako instruktor rejonowy w Powiatowym Związku Kółek Rolniczych w Mielcu, a następnie pracował w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu na stanowisku instruktora poradnictwa żywieniowego i hodowli (1962-1968). W latach 1969-1972 pracował w Padwi Narodowej jako zootechnik gromadzki, a następnie kierownik oddziału Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej. W 1972 r. powrócił do OSM Mielec i pełnił funkcję kierownika sekcji poradnictwa żywieniowego, a następnie został wybrany na wiceprezesa. Tę funkcję pełnił do momentu niespodziewanego zgonu w 1996 r., z wyjątkiem lat 1973-1975, kiedy to został oddelegowany do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Za całokształt pracy zawodowej w 1975 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, a ponadto wyróżniano go odznakami resortowymi. Zmarł 15 VIII 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MIŁOŚ PAWEŁ, urodzony 28 V 1856 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Wojciecha i Małgorzaty z domu Wojtusiak. Ukończył czteroklasową szkołę ludową, a następnie uczył się we własnym zakresie. Od dzieciństwa pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Wyróżniał się pracowitością i aktywnością w walce o poprawę życia chłopów. Mieszkańcy Pława powierzyli mu funkcję wójta i pełnił ją 30 lat. Był także przez kilka kadencji radnym Rady Powiatowej w Mielcu (1896-1910?) oraz członkiem Rady Szkolnej Okręgowej. Doprowadził do wybudowania drogi Mielec-Borowa i przeprowadzenia melioracji na terenach gminy Borowa. Był jednym z założycieli straży pożarnej w Pławie, Jako przywódca pławskiej społeczności żywo interesował się polityką rolną władz i starał się zainteresować rządzących rzeczywistymi problemami wsi. Czynił to jako korespondent gazet, głównie „Przyjaciela Ludu” i później „Piasta”. Henryka Sienkiewicza zainteresowały artykuły Miłosia do tego stopnia, że w czasie pobytu na ziemi mieleckiej w 1903 r. osobiście odwiedził go w Pławie. Paweł Miłoś uczestniczył też w tworzeniu ruchu ludowego na terenie Galicji. Był organizatorem wyjazdu mieleckiej delegacji na zjazd założycielski Stronnictwa Ludowego w Rzeszowie (28 VII 1895 r.), zabierał głos na zjeździe i został wybrany do Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Brał udział w wielu uroczystościach patriotycznych i ludowych, a niejednokrotnie był ich współorganizatorem. Zmarł 7 IX 1926 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.

MIODOWA (ULICA), niewielka ulica we wschodniej części osiedla Kazimierza Wielkiego, w rejonie ul. Nowej. Powstała w 2020 r. Jest współwłasnością osób fizycznych. Na ich wniosek Rada Miejska w Mielcu nadała ulicy nazwę uchwałą nr XXIV/236/2020 w czasie sesji w dn. 27 VIII 2020 r.

MIODUNKA BOGUSŁAW, urodzony 6 V 1970 r. w Mielcu, syn Henryka i Marii z domu Maryniak. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, matura w 1991 r. Modelarstwem lotniczym zajął się w 11. roku życia, uczęszczając na zajęcia pod kierunkiem instruktora Piotra Kaczorka w modelarni Aeroklubu Mieleckiego. Z wykonanymi modelami startował w zawodach krajowych, m.in. w Gliwicach, Wałbrzychu, Włocławku i Mielcu. Jako junior zamienił modele z napędem gumowym na modele szybowców. W 1987 r. został mistrzem Polski juniorów w kategorii modeli szybowców na Mistrzostwach Polski Modeli Swobodnie Latających przeprowadzonych w Mielcu i otrzymał powołanie do kadry narodowej. W 1988 r., na kolejnych mistrzostwach Polski Modeli SL rozegranych w Lubieniu Kujawskim (Włocławek), ponownie wywalczył I miejsce wśród juniorów. Na Mistrzostwach Świata Modeli Swobodnie Latających w Lesznie (1988) zdobył w kategorii juniorów drużynowo (z K. Korzenieckim i M. Urbanem) I miejsce i tytuł drużynowych mistrzów świata w kategorii modeli szybowców, III miejsce drużynowo w klasyfikacji łącznej wszystkich kategorii modelarskich, a indywidualnie uplasował się na 9. pozycji. W tym samym roku uczestniczył w Pucharze Świata w Zulpich (RFN), zajmując indywidualnie 22. miejsce i drużynowo 4. lokatę. W kolejnych latach wielokrotnie startował na zawodach krajowych i zagranicznych (Kijów, Francja) i każdorazowo wywalczał miejsce w czołówce. Równocześnie rozpoczął działalność instruktorską w Klubie Modelarskim „Ikar” przy Spółdzielczym Domu Kultury MSM w Mielcu, a jego wychowankowie również odnosili sukcesy.

MIODUNKA WŁADYSŁAW TADEUSZ, urodzony 1 I 1945 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Jana i Franciszki z domu Tabisz. Dzieciństwo i młodość spędził w Podleszanach. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1962 r. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1967 r. otrzymał tytuł magistra. Odbył roczny staż, a następnie pracował w Instytucie Filologii Polskiej (Zakład Językoznawstwa) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1973 r. uzyskał tytuł doktora, a w 1979 r. – habilitował się (praca: Teoria pól językowych: ich społeczne i indywidualne uwarunkowania). W latach 1978–1980 kierował Studium Języka Polskiego dla Cudzoziemców. W 1980 r. przeszedł do Instytutu Badań Polonijnych UJ. Doprowadził do powstania Zakładu Językoznawstwa Stosowanego (później: Katedra Języka Polskiego jako Obcego) i został jego kierownikiem. Od 1981 r. pracował na stanowisku docenta, a w 1991 r. otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. W latach 1981–1987, 1992–1994 i 1996–2001 pełnił funkcję dyrektora IBP UJ. Był członkiem Senatu UJ w latach: 1981–1987, 1992–1994, 1996–1999 i 2002-2005. Koordynował centralny program badawczy „Przemiany zbiorowości polonijnych na tle przeobrażeń innych grup etnicznych w krajach osiedlenia Polonii” (1982–1990). W latach 1984–1988 był sekretarzem naukowym, a od 1991 r. do 2003 r. był przewodniczącym Komitetu Badania Polonii PAN. Od 2000 r. reprezentuje Polskę w pracach Association of Language Testers in Europe. W roku 2003 został powołany na funkcję przewodniczącego Państwowej Komisji Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego. Pracował także za granicą, m.in. jako lektor języka polskiego na Universite de Toulouse – Le Mirail (1973–1977), w Wayne State University w Detroit (1980–1981) oraz jako visiting professor w Uniwersytecie Stanforda USA (1988–1990), Uniwersidade Federal do Parana w Kurtybie (Brazylia) w latach 1995–1996 i Uniwersytecie im. Łomonosowa w Moskwie (1998). W międzyczasie odbył studia z językoznawstwa stosowanego (1975) i uzyskał dyplom z języka portugalskiego (1995–1996). Występował z odczytami w wielu uniwersytetach europejskich, amerykańskich i australijskich. 1 II 2001 r. został prodziekanem Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zorganizował Katedrę Ameryki Łacińskiej na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Aktualnie pełni funkcję prorektora UJ do spraw polityki kadrowej i finansowej. Od 1 I 2005 r. jest także dyrektorem Centrum Języka i Kultury Polskiej w Świecie na UJ. Opublikował wiele prac, m.in.: Podstawy leksykologii i leksykografii (1989), Język polski w świecie (red., 1990), Język polski jako obcy. Programy nauczania tle badań współczesnej polszczyzny (red., 1992), Bilingwizm polsko-portugalski w Brazylii (2003), Kultura w nauczaniu języka polskiego jako obcego (red., 2004). Jest redaktorem dwu serii wydawniczych: Studiów latynoamerykanskich Uniwersytetu Jagiellońskiego i podręczników Język polski dla cudzoziemców, obu wydawanych przez Universitas. Jest promotorem czterech przewodów doktorskich. Funkcję prorektora Uniwersytetu Jagiellońskiego pełnił do 2006 r. Był także członkiem Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Aktualnie kieruje Katedrą Języka Polskiego jako Obcego w Centrum Języka i Kultury Polskiej w Świecie Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Dotychczas był promotorem 9 rozpraw doktorskich oraz recenzentem 15 rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. Pełni funkcję przewodniczącego Zarządu Zespołu Języka Polskiego poza Granicami Kraju w strukturze Rady Języka Polskiego. W 2013 r. został uhonorowany nagrodą honorową Kongresu Polonii Niemieckiej „Polonicus 2013” za wieloletnią działalność na rzecz krzewienia języka polskiego. Z okazji jego 70. urodzin w auli Collegium Novum UJ w Krakowie zorganizowano konferencję „O lepsze jutro studiów polonistycznych w świecie”. W czasie tej konfedrencji został uhonorowany Złotym Medalem Jubileuszu 650-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego.

MIOTACZ, wielka betonowa rzeźba plenerowa wykonana w Mielcu w latach 1964-1966 przez prof. Henryka Burzca – artystę rzeźbiarza z Zakopanego. Usytuowana przy hotelu „Jubilat” (dziś Hotel Polski). Symbolizuje potęgę sportu i siłę jego mistrzów.

MIRAŚ ALFREDA (z domu RAJTAR), urodzona 12 IV 1933 r. w Otałęży, powiat mielecki, córka Piotra i Bronisławy z domu Niedziela. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała (z wyróżnieniem) w 1951 r. Pracę nauczycielską podjęła 15 VIII 1951 r. w Rzędzianowicach, ale po dwóch miesiącach została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Otałęży i tam pracowała do 1959 r. Prowadziła też bibliotekę szkolną i drużynę harcerską. Po ukończeniu kursu bibliotekarskiego w Krakowie doprowadziła do założenia Gromadzkiej Biblioteki Publicznej w Otałęży. Była także radną miejscowej GRN (od 1954 r.). Prowadziła imprezy artystyczne, a z zespołem „Nadwiślanie” uczestniczyła w 1957 r. w Centralnych Dożynkach w Warszawie. W 1959 r. przeniesiono ją do Szkoły Podstawowej w Glinach Małych, a w 1970 r. została mianowana dyrektorem tej placówki. (Nieco później powierzono jej dodatkowo kierowanie przedszkolem, które mieściło się w budynku szkoły.) W 1963 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: biologia z chemią), w 1975 r. – Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą w ODN w Rzeszowie, a w 1977 r. złożyła egzaminy w IKN w Warszawie i uzyskała kwalifikacje wyższych studiów zawodowych w zakresie biologii. Doprowadziła do wybudowania i oddania do użytku w 1973 r. Domu Nauczyciela w Glinach Małych oraz kapitalnego remontu i modernizacji szkoły wraz z wyposażeniem (m.in. salą komputerową ) w 1993 r., a także wybudowania pełnowymiarowej sali gimnastycznej. Była inspiratorem założenia w 1960 r. Gromadzkiej Biblioteki Publicznej w Glinach Małych i była jej kierownikiem do 1965 r. Organizowała imprezy artystyczne oraz prowadziła zespół teatralny, zespół śpiewaczy „Nadwiślanki” i koło recytatorskie, zdobywając szereg nagród i wyróżnień. W latach 70. i 80. pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Oddziału ZNP w gminie Borowa, a w latach 1988 – 1990 była radną GRN (Rady Gminy) i pracowała w Komisji Samorządu Wsi, Oświaty, Kultury, Zdrowia, Kultury Fizycznej i Opieki Społecznej. Od 31 VIII 1993 r. przeszła na emeryturę. W 1999 r. pełniła funkcję sekretarza ZP OPZZ w Mielcu. Od 2001 r. współpracuje z PZEERiJ. Jest członkiem Klubu Seniora „Pogodna Jesień”. Współpracuje z mieleckimi gazetami: „Korso” i „Wizjer Regionalny” oraz pismami katolickimi: „Spod Znaku Ducha Świętego” (parafia Ducha Świętego w Mielcu) i „Saletyn” (Rzeszów). Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką ZMW, Złotą Odznaką Honorową LZS, Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego i Złota Odznaką Honorową „Za Szczególne Zasługi dla PZERiJ”.

MIRAŚ JAN, urodzony 21 V 1934 r. w Glinach Małych, powiat mielecki, syn Antoniego i Władysławy z Leśniaków. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. W latach 1952-1954 był pracownikiem umysłowym w WSK Mielec, a następnie przez rok pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. W 1955 r. przeszedł na stanowisko zootechnika w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, a w 1964 r. podporządkowany został Wydziałowi Rolnictwa i Leśnictwa przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1968–1971 pracował jako inspektor Rolniczego Rejonowego Zakładu Doświadczalnego w Boguchwale. W 1969 r. ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Lublinie i otrzymał tytuł inżyniera. W 1971 r. został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Urzędu Powiatowego w Mielcu. Był współautorem publikacji „Powiat mielecki w XXX-leciu PRL” (rolnictwo i leśnictwo, skup produktów rolnych) w 1974 r. Po likwidacji powiatów został wybrany prezesem Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Borowej i funkcję tę pełnił do 1991 r. Znacząco przyczynił się do rozwoju Spółdzielni, a zwłaszcza rozbudowy i modernizacji jej bazy i wyposażenia. W 1980 r. ukończył studia magisterskie w Akademii Rolniczej w Krakowie (kierunek: ekonomika produkcji i obrotu rolnego). W latach 80. przewodniczył Komitetowi Budowy Wodociągów w Borowej. Uczestniczył w budowie Urzędu Gminy w Borowej. Organizował różne formy oświaty rolniczej , kulturalnej i społecznej. Od 1991 r. przebywał na tzw. wcześniejszej emeryturze, ale pozostawał członkiem Zarządu GS w Borowej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Złotą Honorową Odznaką ZSMW, Złotą Honorową Odznaką LZS, Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi w Pożarnictwie” i Odznaką „Przyjaciel Szkoły”. Zmarł 5 V 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.

MIREK JOANNA (z domu PODOBA), urodzona 17 II 1977 r. w Myślenicach. Treningi siatkarskie rozpoczęła w klubie Dalin Myślenice. Wtedy też wykazała się talentem, który doceniły najlepsze zespoły polskiej ekstraklasy. Kolejnymi klubami w karierze wyczynowej były: Wisła Kraków (1993-1997, wicemistrzostwo Polski, brązowy medal), Dick Black La Festa Andrychów (1997-1998, wicemistrzostwo Polski), Melnox Autopart Lobo Stal Mielec (1998-2000, brązowy medal, wicemistrzostwo Polski), PTPS Nafta-Gaz Piła (2000-2002, dwa razy mistrzostwo Polski, Puchar Polski), Romanelli Florencja (2002), PTPS Nafta-Gaz Piła (2002-2004, Puchar Polski), Muszynianka Fakro Muszyna (2004-2006, mistrzostwo Polski), Tulica Tułamasz Tuła (2006-2007), Muszynianka Fakro Muszyna (2007-2010, 2 razy mistrzostwo Polski, wicemistrzostwo Polski, Superpuchar Polski), Organika Budowlani Łódź (2010-2012) i Chemik Police (2012-2014). W latach 1996-2007 występowała w reprezentacji Polski (234 mecze). Była uczestniczką mistrzostw Europy w 2003 i 2005, w których Polska zdobyła dwukrotnie złote medale i tytuły mistrzyń Europy, a także grała w mistrzostwach świata w 2006 r. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, drugim miejscem w plebiscycie „10 Asów Małopolski w 2005 r.”, Medalem PZPS „Za Wybitne Zasługi w Rozwoju Piłki Siatkowej” oraz dwukrotnie tytułem drużynowej laureatki plebiscytu „Przeglądu Sportowego” w 2003 r. i 2005 r. Jest II trenerem zespołu piłki siatkowej kobiet Wisła Warszawa.

MISIACZEK ROMAN, urodzony 15 II 1895 r. w Tuszowie, powiat mielecki, syn Jana i Katarzyny z domu Burghardt. Niedługo potem rodzina Misiaczków przeniosła się do Złotnik. Uczęszczał do mieleckiego gimnazjum. Był członkiem Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów i służył kolejno w kompanii por. Bolesławicza, 4 kompanii I pułku piechoty podporucznika Leopolda Lisa – Kuli i 3 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach tych oddziałów do 15 VII 1915 r., kiedy to w bitwie pod Urzędowem został ranny. Po pobycie w szpitalu w Kamińsku został przeniesiony do artylerii i w 1 pułku artylerii uczestniczył w bojach nad Styrem i Stochodem. Po rozwiązaniu tego pułku w Ciechanowie sierżant R. Misiaczek został przeniesiony do Krakowa. W styczniu 1918 r. otrzymał urlop i skierowanie do Łańcuta, a następnie do Mielca. Tu od maja do listopada 1918 r., w stopniu podchorążego, zajmował się szkoleniem członków POW i uczestniczył (z Janem Ciołkoszem i Kazimierzem Hodbodem) w zorganizowaniu kompanii asystencyjnej ochotników Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko–bolszewickiej 1920 r. jako ogniomistrz w 6 pułku artylerii polowej 6 dywizji. Po zdemobilizowaniu (2 III 1921 r.) w Nowym Sączu zdał maturę. Ukończył studia medyczne i uzyskał doktorat z zakresu chorób wewnętrznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1929). Od 15 IV 1931 r. został zatrudniony w Szpitalu Śląskim w Cieszynie na stanowisku ordynatora oddziału chorób płuc. Publikował w „Gazecie Lekarskiej Śląska Polskiego”. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. Dalsze losy nieznane.

MISIAK ARKADIUSZ, urodzony 10 XII 1961 r. w Koszalinie, syn Czesława i Zofii z domu Działo. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1980 r. Ukończył Studium Pedagogiczne w Instytucie Kształcenia Nauczycieli ODN w Tarnowie (1981), studia licencjackie na Wydziale Zarządzania i Marketingu Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie (2000) i studia magisterskie na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (specjalność: zarządzanie działalnością gospodarczą). W latach 1980–1996 pracował w Szkole Podstawowej w Wadowicach Górnych jako nauczyciel matematyki i techniki. Był także opiekunem drużyny harcerskiej i organizatorem wycieczek turystycznych dla młodzieży. W 1996 r. przeszedł do pracy w Straży Miejskiej przy Urzędzie Miejskim w Mielcu, a w 1999 r. został mianowany komendantem tej jednostki. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Policji”.

MISIAK CZESŁAW JAN, urodzony 8 XI 1934 r. w Łysakowie, powiat mielecki, syn Michała i Bronisławy z domu Jachym. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1953 r. Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął w roku szkolnym 1953/1954 w Szkole Podstawowej w Sadkowej Górze (powiat mielecki). W 1955 r. ukończył Państwowe Kursy Nauczycielskie w Świdwinie (województwo koszalińskie) i pracował w Szkole Podstawowej w Jeżyczkach koło Sławna najpierw jako nauczyciel (1955/1956), a następnie jako kierownik szkoły (1956-1962). Ponadto po ukończeniu specjalistycznego kursu w latach 1958-1962 był kierownikiem Szkoły Przysposobienia Rolniczego w Jeżyczkach. W tym okresie był także radnym Gromadzkiej Rady Narodowej w Jeżyczkach i przewodniczącym Gminnego Komitetu Społecznego Funduszu Budowy Szkół „1000 Szkół na 1000-lecie Państwa Polskiego”. Organizował też kursy ogólnokształcące dla dorosłych. W 1962 r. powrócił w rodzinne strony i objął kierownictwo Szkoły Podstawowej w Zabrniu (powiat mielecki). Zainicjował i rozpoczął budowę nowej szkoły, głównie siłami społecznymi. W 1963 r. przeniesiono go do Wadowic Górnych na stanowisko kierownika szkoły. Tu również zmobilizował społeczeństwo do rozbudowy i nadbudowy szkoły, co znacznie poprawiło warunki do nauki. W 1970 r. ukończył kurs dla kierowników szkół podstawowych w Rzeszowie. Od roku szkolnego 1973/1974 pełnił funkcje dyrektora Zbiorczej Szkoły Gminnej w Wadowicach Górnych i gminnego dyrektora szkół. W 1978 r. ukończył studia magisterskie z matematyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a w roku szkolnym 1982/1983 uzyskał tytuł nauczyciela dyplomowanego. W latach 1984-1987 sprawował funkcję inspektora oświaty i wychowania w Wadowicach Górnych. Kierując przez kilkanaście lat oświatą i wychowaniem w Gminie Wadowice Górne, wniósł znaczny wkład w organizację sieci placówek oświatowych oraz poprawę ich bazy i wyposażenia, dbał o systematyczne kształcenie kadry, a także doprowadził do upowszechnienia wychowania przedszkolnego. Udzielał się społecznie, m.in. jako radny Gminnej Rady Narodowej w Wadowicach Górnych. Przez pewien czas był także prezesem Ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego i Rady Zakładowej ZNP. W 1987 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 2001 r. uczył matematyki w niepełnym wymiarze godzin w kilku szkołach, m.in. w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP i Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa.

MISIAK JAN WOJCIECH, urodzony 30 I 1948 r. w Brniu Osuchowskim, powiat mielecki, syn Władysława i Marii z Leśniowskich. Zdobył zawód ślusarza i ukończył mistrzowski kurs ślusarski. W latach 1969-1999 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako ślusarz–spawacz i brygadzista. Po upadłości WSK pobierał świadczenia przedemerytalne, a w 2008 r. przeszedł na emeryturę. Oddawanie krwi rozpoczął w czasie odbywania zasadniczej służby wojskowej w 1970 r. Do mieleckiego Koła HDK i PCK wstąpił w 1978 r. Oddał 44 400 ml krwi. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Odznaką Zasłużony HDK III, II i I stopnia. Ponadto od młodości do dziś jest członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Brniu Osuchowskim. Za tę działalność odznaczony został Srebrnym Medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa.

MISIĄG RAFAŁ JACEK, urodzony 13 XII 1957 r. w Mielcu, syn Władysława i Teresy z domu Superson. Absolwent Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej w Mielcu i Technikum Elektrycznego w Krośnie z maturą w 1978 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. w WSK Mielec. W latach 1978-1999 był pracownikiem Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”. Od 1999 r. do 2014 r. pracował w firmie Geyer&Hosaja w Mielcu, a od 2014 r. jest elektromechanikiem w tejże firmie w Partyni. Jego pasją pozazawodową jest rzeźbienie w drewnie. Należy do Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Uczestniczy w wystawach, plenerach i innych imprezach KŚT oraz konkursach ogólnopolskich, wojewódzkich i lokalnych. M.in. otrzymał wyróżnienie w XIII Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie w 2013 r. oraz nagrodę w Przeglądzie Kultury Mieleckiej „Z nurtem Wisłoki” w Przecławiu w 2013 r.

MISIĄG ROMAN JÓZEF, urodzony 28 II 1971 r. w Przeworsku, syn Stanisława i Marii z domu Misiąg. W latach młodości mieszkał w Świętoniowej. Absolwent Technikum Drogowo-Geodezyjnego w Jarosławiu z maturą w 1991 r. W 1996 r. ukończył studia na Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie (kierunek – geodezja i kartografia) z tytułem magistra inżyniera geodezji i kartografii. W latach 1996-2001 pracował w firmach geodezyjnych w Policach i w Mielcu. W 2001 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej, a w 2011 r. powierzono mu stanowisko kierownika tego Ośrodka i zastępcy dyrektora Wydziału. Od 2022 r. został mianowany na dyrektora Wydziału Geodezji, Kartografii i Katastru Starostwa Powiatowego w Mielcu.

MISIOWIEC MIROSŁAW ROMAN, urodzony 16 IV 1956 r. w Mielcu, syn Henryka i Aleksandry z domu Pochwała. Treningi piłkarskie rozpoczął w Stali Mielec. Ustawiany był na pozycji pomocnika. Grał w drużynach młodzieżowych Stali i jako jeden z najlepszych zawodników został włączony do pierwszej drużyny Stali w sezonie 1974/75, kiedy Stal zdobyła wicemistrzostwo Polski. Nie mając pewnego miejsca w składzie złożonym z niemal samych reprezentantów Polski w różnych kategoriach wiekowych, w 1976 r. przeszedł do Motoru Lublin, a potem do Chełmianki Chełm, gdzie strzelił 9 goli w sezonie. Kolejnymi klubami były: Star Starachowice (1977-1978), Odra Opole (1978-1981), Piast Gliwice (1981-1982), Korona Kielce (1982-1986) i KSZO Ostrowiec. Zmarł 24 III 2013 r. Pochowany na cmentarzu w Kielcach.

MISS MIELCA, impreza rozrywkowo-artystyczna organizowana w Mielcu od lat 50. XX w. (sporadycznie), w latach 1994-1996 przez Klub „Bajka” Edwarda Banasika i od 1999 r. systematycznie przez Tygodnik Regionalny „Korso” i Samorządowe Centrum Kultury. *Miss Mielca 1957 – ZDK WSK; miss – Wanda Pawelec, wicemiss – Wiesława Hebda. *Miss Mielca 1994 – kino „Bajka”; miss – Katarzyna Rżany, I wicemiss – Agata Banasik, II wicemiss – Agnieszka Łabaj. *Miss Mielca 1995 – kino „Bajka”; miss – Anna Ratusińska, I wicemiss – Magdalena Głodzik, II wicemiss – Beata Hyjek. *Miss Ziemi Rzeszowskiej i nieoficjalna Miss Mielca 1996 – kino „Bajka”; miss – Dorota Dziewit, I wicemiss – Małgorzata Buczek, II wicemiss – Anna Ratusińska. *Miss „Korso” 1999 (nieoficjalna Miss Mielca) – sala widowiskowa SCK, 15 finalistek; miss – Anetta Dzień, I wicemiss – Iwona Chamielec, II wicemiss – Ewelina Barszcz. *Miss „Korso” 2000 (nieoficjalna Miss Mielca) – sala widowiskowa SCK, 13 finalistek; miss – Ewelina Barszcz, I wicemiss – Sylwia Dudek, II wicemiss – Magdalena Szatkowska. *Miss Mielca 2001 – sala widowiskowa SCK, 16 finalistek; miss – Katarzyna Pęgiel, I wicemiss – Marta Majkut, II wicemiss – Ewelina Cichoń. *Miss Mielca 2002 – sala widowiskowa SCK, 16 finalistek; miss – Katarzyna Kośla, I wicemiss – Agnieszka Narowska, II wicemiss – Joanna Leśniak. *Miss Mielca 2003 – sala widowiskowa SCK, 16 finalistek; miss – Anna Wolak, I wicemiss – Joanna Rostocka, II wicemiss – Monika Sypek. *Miss Mielca 2004 – sala widowiskowa SCK, 16 finalistek; miss – Iwona Batog, I wicemiss – Anna Pawłowska, II wicemiss – Paulina Serafin. *Miss Mielca 2005 – sala widowiskowa SCK, 16 finalistek; miss – Justyna Stypa, I wicemiss – Agnieszka Leśniak, II wicemiss – Elżbieta Świstak. *Miss Mielca 2006 – aula ZST, 16 finalistek; miss – Katarzyna Krynicka, I wicemiss – Iwona Bogacz, II wicemiss – Izabela Miłoś. *Miss Mielca 2007 – sala widowiskowa SCK, 18 finalistek; Miss – Larysa Zielińska, I wicemiss – Patrycja Cyganowska, II wicemiss – Maja Ciężadło. *Miss Mielca 2008 r. (sala widowiskowa Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury) – 14 finalistek, miss Mielca – Patrycja Cyganowska, I wicemiss – Aneta Trzpis, II wicemiss – Agnieszka Ciuba; *Miss Mielca 2009 r. (sala widowiskowa DK SCK) – 16 finalistek, miss – Sabina Haptaś, I wicemiss – Monika Kwarciana, II wicemiss – Diana Kaźmierska. Sabina Haptaś startowała w Miss Polonia Podkarpacia i została I wicemiss, a następnie brała udział w konkursie centralnym Miss Polonia i zakwalifikowała się do grona 15 najlepszych i zajęła miejsce XI-XV. *Miss Mielca 2010 r. (sala widowiskowa DK SCK) – 15 finalistek, miss – Magdalena Dragan, I wicemiss – Ewelina Wiśniewska, II wicemiss – Róża Szczebiwilk; *Miss Mielca 2011 r. (sala widowiskowa DK SCK) – 14 finalistek, miss – Adrianna Mazur, I wicemiss – Bernadetta Zielińska, II wicemiss – Diana Mieszkowska; *Miss Mielca 2012 r. (sala widowiskowa DK SCK) – 14 finalistek, miss – Izabela Ejnik, I wicemiss – Ines Babula, II wicemiss – Paulina Drożdż; *Miss Mielca 2013 r. (sala widowiskowa DK SCK) – 14 finalistek, miss – Anna Baran, I wicemiss – Klaudia Bugaj, II wicemiss – Agnieszka Duszkiewicz. *Miss Mielca 2014 (sala widowiskowa DK SCK) – 15 finalistek, miss – Monika Malicka, I wicemiss – Natalia Serwan, II wicemiss – Ilona Podgórska. *Miss Mielca 2015 (sala widowiskowa DK SCK) – 15 finalistek, miss – Iwona Młynarska, I wicemiss – Wioletta Zając, II wicemiss – Klaudia Jaskot. *Miss Mielca 2016 (sala widowiskowa DK SCK) – 14 finalistek, miss – Klaudia Skawińska, I wicemiss – Wiktoria Gumienna, II wicemiss – Judyta Bieś. *Miss Mielca 2017 (sala widowiskowa DK SCK) – .. finalistek, miss – Marta Machnik, I wicemiss -Małgorzata Lewicka, II wicemiss – Justyna Parys. *W 2018 r. nie zorganizowano wyborów.

MISTRZOSTWA POLSKI W MIELCU

*23–30 III 1969 r. – 40 Indywidualne Mistrzostwa Polski w Boksie, hala sportowo – widowiskowa FKS Stal. Współorganizator: FKS Stal Mielec.

25-26 III 1972 r. – Mistrzostwa Polski w Gimnastyce Mężczyzn, hala sportowo-widowiskowa FKS Stal. Współorganizator: FKS Stal Mielec.

*24 V 1974 r. – XXII Mistrzostwa Polski Modeli Pływających – Ośrodek Wypoczynkowy WSK Mielec w Rzemieniu. Współorganizatorzy: Zarząd Wojewódzki LOK w Rzeszowie i ZZ LOK WSK „PZL-Mielec”.

*20–22 VII 1974 r. – XXXIX Mistrzostwa Polski Modeli Latających Zdalnie Kierowanych, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*2–4 VIII 1974 r. – Mistrzostwa Polski w Pływaniu, basen odkryty. Współorganizator: FKS Stal Mielec.

*22–25 VII 1976 r. – Mistrzostwa Polski Modeli Zdalnie Sterowanych w kategorii motoszybowców, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*17-22 VI 1979 r. – I Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*15–20 VII 1980 r. – II Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*2–7 VIII 1981 r. – III Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*3–8 VII 1982 r. – IV Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*24–30 VII 1983 r. – V Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*19 V 1984 r. – Mistrzostwa Polski w Chodach Sportowych, ulice Starego Mielca. Współorganizator: LKS Tęcza Mielec.

*1 – 8 VII 1984 r. – VI Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*30 VI – 7 VII 1985 r. – VII Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*30 VI – 7 VII 1986 – VIII Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*6–9 VIII 1986 – Letnie Mistrzostwa Polski w Pływaniu, basen odkryty. Współorganizator: FKS Stal Mielec.

*6-12 IX 1987 r. – Mistrzostwa Polski w Akrobacji Samolotowej, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*1987 – IX Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*8–13 IX 1988 – X Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, boisko Szkoły Podstawowej Nr 8. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*1989 r. – Letnie Mistrzostwa Polski w Pływaniu, basen odkryty. Współorganizator: FKS Stal Mielec.

*18–25 VII 1999 r. – IX Mistrzostwa Polski w Akrobacji Szybowcowej, lotnisko. Współorganizator: Aeroklub Mielecki.

*IX 2000 r. – XI Mistrzostwa Polski Seniorów w Karate Tradycyjnym, hala sportowo – widowiskowa. Współorganizator: MKK Kaminari Mielec.

*19 III 2005 r. – Mistrzostwa Polski w Karate Shorin–Ryu, hala sportowa Szkoły Podstawowej nr 11. Współorganizator: Towarzystwo Gimnastyczne Sokół Mielec.

*22 VI 2019 r. – Mistrzostwa Polski w Chodzie Sportowym na 20 km (kobiety i mężczyźni ze startu wspólnego), aleja Niepodległości. Współoganizator: LKS Stal Mielec.

MISTRZOWIE POLSKI SENIORÓW Z MIELECKICH KLUBÓW

Boks

1957 – Tadeusz Nowakowski – FKS Stal – waga półśrednia,

1958 – Adam Romaniszyn – FKS Stal – waga musza.

Brydż sportowy

2001 – Ryszard Michalak.

Karate tradycyjne

2001 – Częstochowa – MKK Kaminari (Andrzej Babula, Andrzej Żelazko, Paweł Parys) – kata drużynowe.

Lekkoatletyka

1985 – Zabrze (hala) – Kazimiera Mróz – LKS Tęcza – chód 5 km (23.59 min.),

1985 – Bydgoszcz – Kazimiera Mróz – LKS Tęcza – chód 5 km (23.55,33 min.),

1986 – Stalowa Wola – Renata Rogóż – LKS Tęcza – chód 10 km (49.21 min.),

1988 – Grudziądz – Kazimiera Mróz–Mosio – LKS Tęcza – chód 5 km (23.25,94 min.),

1988 – Grudziądz – Mirosław Hydel – FKS Stal – skok w dal (7,90 m),

1989 – Zabrze (hala) – Kazimiera Mosio – LKS Tęcza – chód 3 km (13.46, rekord Polski),

1989 – Sopot – Kazimiera Mosio – LKS Tęcza – chód 5 km (23.18,02 min.),

1989 – Sopot – Kazimiera Mosio – LKS Tęcza – chód 10 km (47.53,35 min.),

1989 – Kraków – Mirosław Hydel – FKS Stal – skok w dal (7,62 m),

1989 – Kraków – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (69,06 m),

1990 – Piła – Anna Żaczek – FKS Stal – rzut dyskiem (54,88 m),

1991 – Kielce – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (72,20 m),

1992 – Spała (hala) – Krzysztof Ćwikła – FKS Stal – bieg 1 500 m (3.50,95),

1992 – Warszawa – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (75,56 m),

1993 – Kielce – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (72,16 m),

1994 – Piła – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (72,74 m),

1995 – Warszawa – Lech Kowalski – FKS Stal – rzut młotem (73,34 m),

2006 – Spała (hala) – Jakub Giża – FKS Stal – pchnięcie kulą (19,82 m),

2007 – Poznań – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 20 km (1.23.38),

2009 – Spała (hala) – Paulina Buziak – OTG Sokół – chód 3 km (14.06,00),

2009 – Spała (hala) – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 5 km (19.23, 41),

2010 – Dudince, Słowacja – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 50 km (3.49.54),

2011 – Spała (hala) – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 5 km (19.35,65),

2011 – Warszawa – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 20 km (1.22.01),

2012 – Spała (hala) – Paulina Buziak – OTG Sokół – chód 3 km (12.38,84),

2012 – Bielsko-Biała – Paulina Buziak – OTG Sokół – chód 20 km (1.36.10),

2014 – Sopot (hala) – Paulina Buziak – OTG Sokół – chód 3 km (12.51,22),

2014 – Dudince – Rafał Augustyn OTG Sokół – chód 50 km (3.45.32),

2015 – Dudince – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 50 km (3.43.55),

2016 –Toruń (hala) – Paulina Buziak – OTG Sokół – chód 3 km,

2016 – Dudince – Rafał Augustyn – OTG Sokół – chód 50 km,

2017 – Nowa Dęba – Paulina Buziak – LKS Stal – chód 20 km (1.38.08),

2017 – Dudince – Rafał Augustyn – LKS Stal – chód 50 km (3.44.42),

2017 – Białystok – Paulina Buziak – LKS Stal – chód 5 km (22.20,99),

2018 – Warszawa – Paulina Buziak – LKS Stal – chód 20 km (1.35.35),

2019 – Radom – Katarzyna Zdziebło – LKS Mielec – chód 5 km (22.23,64),

2019 – Mielec – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód 20 km,

2020 – Włocławek – Katarzyna Zdzieblo – LKS Stal – chód 5 km (21.13,69),

2020 – Warszawa – Katarzyna Zdziebło – LKS Mielec – chód 20 km (1.30.41),

2020 – Dudince – Rafał Augustyn – LKS Stal – chód na 50 km (3.47.42),

2021 – Toruń – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód na 3 km (12.39,95),

2021 – Siedlce – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód na 20 km (1.33.43),

2022 – Rzeszów – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód na 3 km (12.35,45),

2022 – Sulejówek – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód na 20 km (1.30.11),

2022 – Opole – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód na 35 km (2.40.03).

2023 – Toruń – Katarzyna Zdziebło – LKS Stal – chód 3 km (12.47,20).

MMA

2021 – Warszawa – Sebastian Olszowy,

Modelarstwo lotnicze

1974 – Mielec – Jan Olejnik – Aeroklub Mielecki – klasa standard F3D/M modeli motoszybowców zdalnie sterowanych,

2004 – Leszno – Edward Burek – Aeroklub Mielecki – kategoria F 1 C modeli swobodnie latających,

2011 – Lisie Kąty koło Grudziądza – Grzegorz Goryczka – Aeroklub Mielecki – modelarstwo kosmiczne klasa S1B,

2012 – Lisie Kąty koło Grudziądza – Grzegorz Goryczka – Aeroklub Mielecki – modelarstwo kosmiczne kategoria makiet S7,

2014 – Lisie Kąty koło Grudziądza – Grzegorz Goryczka – modelarstwo kosmiczne kategoria makiet S7,

2014 – Lisie Kąty koło Grudziądza – Grzegorz Goryczka – modelarstwo kosmiczne kategoria makiet S5C,

2021 – Koczargi k. Warszawy – Mateusz Czerkies – Akademia „Leonardo” – modele szybowców wyrzucanych z ręki,

Modelarstwo samochodowe

2006 – Łomianki k/Warszawy – Rafał Malczyński – klasa ET-10-540,

Piłka nożna

1973 – FKS Stal (Zygmunt Kukla, Stanisław Majcher – Krzysztof Rześny, Marian Kosiński, Eryk Hansel, Włodzimierz Gąsior, Adam Popowicz, Witold Karaś, Grzegorz Lato, Henryk Kasperczak, Artur Janus, Ryszard Sekulski, Jan Domarski, Stanisław Stój, Jan Wiącek, Tadeusz Krysiński, Ryszard Rachwał i Stanisław Stępień).

1976 – FKS Stal (Zygmunt Kukla, Henryk Jałocha – Krzysztof Rześny, Marian Kosiński, Ryszard Per, Włodzimierz Gąsior, Zbigniew Hnatio, Edward Oratowski, Grzegorz Lato, Henryk Kasperczak, Jan Domarski, Witold Karaś, Edward Bielewicz, Ryszard Sekulski, Jerzy Krawczyk, Mirosław Tryba, Artur Janus, Andrzej Padwiński, Wojciech Niemiec i Kazimierz Polak);

Pływanie

1978 – Szczecin – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 200 m st. motylkowym (2.11,9 min.),

1979 – Puławy (zimowe) – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 100 m st. mot. (56,43 sek.),

1979 – Puławy (z) – Sławomir Zybert – FKS Stal – 1500 m st. dow. (15.58,22 min.),

1979 – Oświęcim –Marek Baranowski – FKS Stal – 100 m st. dowolnym (?),

1980 – Warszawa (z) – Dariusz Gil – FKS Stal – 1500 m st. dow. (16.09,25 min.),

1980 – Warszawa (z) – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 100 m st. mot. (57,48 sek.),

1980 – Warszawa (z) – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 200 m st. mot. (2.05,06 min.),

1980 – Warszawa (z) – sztafeta męska – FKS Stal – 4 x 100 m st. dow. (3.41,39 min.),

1980 – Warszawa (z) – sztafeta męska – FKS Stal – 4 x 200 m st. dow. (8.06,84 min.),

1980 – Tarnów – Dariusz Gil – FKS Stal – 100 m st. dow. (53,73 sek.),

1980 – Tarnów – Dariusz Gil – FKS Stal – 200 m st. dow. (1.56,67 min.),

1980 – Tarnów – Dariusz Gil – FKS Stal – 400 m st. dow. (4.03,37 min.),

1980 – Tarnów – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 100 m st. mot. (57,62 sek.),

1980 – Tarnów – Bogusław Zychowicz – FKS Stal – 200 m st. mot. (2.06,30 min.),

1980 – Tarnów – sztafeta męska – FKS Stal – 4 x 100 m st. dow. (3:42,87 min.),

1981 – Lublin (z) – Dariusz Gil – FKS Stal – 400 m st. dow. (3.56,05 min.),

1981 – Oświęcim – Marek Baranowski – FKS Stal – 50 m st. dow.(25,21 sek.),

1983 – Szczecin (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 100 m st. dow. (58,02 sek.),

1983 – Szczecin (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. dow. (?),

1983 – Szczecin (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. zmiennym (?),

1984 – Wrocław – Bożena Dudek – FKS Stal – 50 m st. dow. (28,18 sek.),

1984 – Wrocław – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. zm. (2:24,71 min.),

1985 – Gdańsk (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. dow. (2:04,12 – rek. Polski),

1985 – Oświęcim – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. zm. (?),

1985 – Oświęcim – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. mot. (?),

1986 – Kraków (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 200 m st. dow. (?),

1986 – Mielec – Bożena Dudek – FKS Stal – 50 m st. mot. (29,48 sek. – rek. Polski)

1987 – Szczecin (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 50 m st. mot. (?)

1988 – Lublin (z) – Bożena Dudek – FKS Stal – 50 m st. mot. (?),

1988 – Lublin (z) – sztafeta żeńska – FKS Stal – 4 x 100 m st. zmiennym (?),

1991 – Poznań – Magdalena Modelska – FKS Stal – 50 m st. grzbietowym (31,45 sek.),

1992 – Rzeszów – Magdalena Modelska – FKS Stal – 50 m st. grzb. (31,64 sek.),

2001 – Warszawa – Wojciech Betlej – UKS Ikar – 200 m st. grzb. (?).

Sporty samochodowe

2010 – cykl wyścigów – Grzegorz Dul – Automobilklub Mielecki – Samochodowe Górskie Mistrzostwa Polski klasa N.

Sporty samolotowe

2005 – Częstochowa – Karol Staryszak – Aeroklub Mielecki – szybownictwo, klasa Club.

2008 – Leszno – Karol Staryszak – Aeroklub Mielecki – szybownictwo, klasa otwarta,

2011 – Częstochowa – Karol Staryszak – Aeroklub Mielecki – szybownictwo klasa otwarta.

Wielobój spadochronowy

1984 – Mielec – Wiesław Starzec – Aeroklub Mielecki,

1984 – Mielec – Aeroklub Mielecki (W. Starzec, Karol Koźbiel, Marek Kłosiński).

MISZKURKA WALDEMAR, urodzony 25 VII 1948 r. we Wrocławiu, syn Tadeusza i Marii z Kowalskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu, maturę zdał w 1969 r. W okresie szkolnym należał do IX Drużyny Harcerzy im. F. Żwirki i S. Wigury we Wrocławiu oraz do Aeroklubu Wrocławskiego. W 1972 r. ukończył WOSL w Dęblinie, uzyskując licencję pilota lotnictwa transportowego. W latach 1972–1981 służył jako pilot wojskowy 17 eskadry Dowództwa Wojsk Lotniczych. Równocześnie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra wychowania plastycznego. W roku szkolnym 1982/1983 pracował w Szkole Podstawowej nr 111 w Poznaniu jako nauczyciel wychowania plastycznego. W tym okresie zintensyfikował działalność twórczą, specjalizując się w malarstwie olejnym. Obrazy te wystawiał m.in. w Berlinie Zachodnim (1982) i w Meksyku (1984). Od 1984 r. uczył malarstwa w Frazyer Vally Coollage w Chilliwack (B. C.). W 1985 r. uczestniczył w akcji ratowniczej po największym trzęsieniu ziemi w Meksyku. W 1988 r. latał jako pilot w firmie Burrard Air (Kanada), a następnie w Perimeter(?) Aviation (Kanada) do 1990 r. i Air Lift (Kanada) do 1992 r., uzyskując duże doświadczenie w lotach długodystansowych małymi samolotami. Udzielał się też społecznie, jako instruktor w aeroklubie w Vancover. Powrócił do Polski i współpracował m.in. z mielecką WSK. W ramach zleceń wykonał 6 przelotów samolotem An-2 nad północnym Atlantykiem. W 1997 r. promował Mielec i WSK, wykonując (wspólnie z mieleckim mechanikiem Bogusławem Gajkiem) na jednym z egzemplarzy seryjnych An-2 lot dookoła świata, ze startem i metą w Mielcu. Prowadzi własną działalność gospodarczą.

MISZTAL FRANCISZEK, urodzony 15 III 1901 r. w Lisich Jamach koło Lubaczowa. Absolwent Gimnazjum Realnego we Lwowie z maturą w 1921 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej i w 1926 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W czasie studiów przewodniczył Związkowi Awiatycznemu Studentów Politechniki Lwowskiej. W latach 1925-1927 był asystentem katedry mechaniki technicznej. Po studiach w zakresie lotnictwa w Instytucie Aerodynamicznym Politechniki w Akwizgranie w 1929 r. na podstawie rozprawy doktorskiej otrzymał stopień doktora nauk technicznych. W tym samym roku został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie jako samodzielny konstruktor. Współpracował przy projektach samolotów: pasażerskiego PZL-4, sportowego PZL-19, rozpoznawczo-bombowego PZL-23 „Karaś”, myśliwskich PZL-38 „Wilk” i PZL-48 „Lampart”. Prowadził prace badawczo-doświadczalne w Instytucie Technicznym Lotnictwa oraz zajęcia z zakresu budowy samolotów w grupie technicznej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Warszawie. Po II wojnie światowej był jednym z organizatorów studiów lotniczych w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie. Od 1945 r. do 1946 r. pracował na stanowisku dyrektora technicznego Polskich Linii Lotniczych LOT w Warszawie. W 1946 r. współtworzył Centralne Studium Samolotów (CSS) na Okęciu i do 1951 r. był jego dyrektorem. Równocześnie od 1947 r. pracował w katedrze budowy samolotów Politechniki Warszawskiej jako profesor nadzwyczajny i od 1956 r. profesor zwyczajny. W CSS stworzył biuro konstrukcyjne samolotów i z inż. Stanisławem Lassotą zaprojektował samolot szkolny CSS-10. Produkcję prototypów tego samolotu podjęły Państwowe Zakłady Lotnicze – PPW Zakład Nr 1 w Mielcu, toteż prof. F. Misztal przez kilka lat ściśle współpracował z mielecką fabryką samolotów. Od 1954 r. pracował w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, a od 1957 r. w Ośrodku Konstrukcji Lotniczych WSK Okęcie w Warszawie. Był autorem rozpraw naukowych i podręczników o lotnictwie. W 1959 r. został członkiem korespondentem, a w 1964 r. członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Angażował się społecznie, m.in. jako członek Zarządu Związku Polskich Inżynierów Lotniczych, przewodniczący sekcji lotniczej SIMP oraz sekretarz Wydziału IV PAN. Uczestniczył w reaktywowaniu Aeroklubu Warszawskiego oraz czasopisma „Technika Lotnicza”. Brał udział w zorganizowaniu Klubu Seniorów Lotnictwa. Na emeryturę przeszedł w 1970 r. Od 1972 r. był kierownikiem redakcji czasopisma „Archiwum Budowy Maszyn”, a od 1973 r. kierował Wszechnicą PAN. Był członkiem wielu towarzystw naukowych. Wyróżniony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz Nagrodą Państwową. Zmarł 9 VI 1981 r. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 2012 r. Publiczne Gimnazjum w Lisich Jamach przyjęło imię „Profesora Franciszka Misztala”.

MIŚ ANNA LUDWIKA WILHELMINA (z domu JAGIEŁKO), urodzona 24 VIII 1929 r. w Mielcu, córka Władysława i Janiny z domu Ślósarek. Absolwentka Państwowego Liceum i Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1949 r. Ponadto ukończyła Roczny Kurs Administracyjno-Handlowy dla Abiturientów Szkół Średnich w Krakowie w 1950 r. W latach 1950-1982 pracowała w księgowości mieleckich zakładów pracy: Banku Spółdzielczym (1950, likwidator), Centrali Mięsnej i po zmianie nazwy – Przedsiębiorstwie Gospodarki Zwierzętami Rzeźnymi Oddział Skupu Zwierząt Rzeźnych (1951-1965, starsza księgowa), Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym (1965-1967, starsza księgowa), Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu (1967, starsza księgowa), Mieleckim Przedsiębiorstwie Terenowym Ceramiki Budowlanej (1967-1980, starszy ekonomista) i Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (1980-1982, starszy referent ds. finasowych). W 1982 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę. Jej pasją życiową była historia ziemi mieleckiej, a zwłaszcza dzieje mieleckiego szkolnictwa, co wiązało się z dominującym zawodem nauczycielskim w rodzinach Ślósarków i Jagiełków. Jest autorką książki Jan Ślusarek 1871-1936, nauczyciel i działacz społeczny (Mielec 2008). Pomagała też przy zbieraniu materiałów do Encyklopedii miasta Mielca. Zmarła 22 IX 2022 r. i została pochowana na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.

MITYK STANISŁAW, urodzony 13 VII 1933 r. w Chmielowie, syn Andrzeja i Anny z domu Koper. Absolwent Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. Po krótkiej pracy nauczycielskiej w Szkole Podstawowej w Ujeździe Śląskim otrzymał powołanie do zasadniczej służby wojskowej, a następnie w latach 1956-1958 został zatrudniony jako referent finansowy w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Tarnobrzegu. W 1958 r. powrócił do zawodu nauczycielskiego, a kolejnymi miejscami jego pracy były: Szkoła Podstawowa w Chmielowie (nauczyciel, 1958-1975 r.), Kuratorium Oświaty i Wychowania w Tarnobrzegu (wizytator metodyk, 1975-1983), Zespół Szkół Ogólnokształcących w Tarnobrzegu (nauczyciel, 1983–1987) i Szkoła Podstawowa w Chmielowie (nauczyciel, 1987-1991). Ukończył studia na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS w Lublinie (kierunek: wychowanie plastyczne) i otrzymał tytuł magistra. Poza pracą nauczycielską dużo czasu poświęcał na twórczość plastyczną. Od 1974 r. uczestniczył w wystawach plastycznych zbiorowych i indywidualnych, m.in. w Lublinie, Zamościu, Chełmie, Łodzi, Staszowie, Stalowej Woli i kilkakrotnie w Mielcu (ostatnia w 2005 r.). W 1989 r. otrzymał I miejsce w Dziale Grafiki II Biennale Twórczości Nauczycieli. Współpracował z „Tygodnikiem Nadwiślańskim” (od 1995 r.) i „Rocznikiem Mieleckim” (od 1998 r.), przedstawiając zabytki architektury z Tarnobrzega, Kolbuszowej i Mielca oraz ich okolic. Od 1999 r. pracował jako nauczyciel (w niepełnym wymiarze godzin) zajęć z plastyki w Kolegium Nauczycielskim w Tarnobrzegu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZNP oraz nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Wykonał ilustracje uzupełniające do albumu Poczet władców Polski podług Jana Matejki (Warszawa 2012), na podstawie pocztu z Sali Królewskiej w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Mielcu. Autor ilustracji do „Historii Mielca dla dzieci” napisanej przez autora niniejszej „Encyklopedii” (Mielec 2013). Zmarł 19 I 2016 r. Pochowany na cmentarzu w Chmielowie. W sierpniu 2017 r. w galerii SCK w Mielcu eksponowano wystawę indywidualną jego prac.

MIZERA ZYGMUNT, urodzony 17 II 1928 r. w Milówce, syn Romana i Marii z domu Kuk. W latach 1943–1946 ukończył Prywatną Męską Szkołę Mechaniczną w Tarnowie z egzaminem czeladniczym (przemysł ślusarski i mechaniczny), a w 1948 r. zdał egzamin spawacza gazowego i elektrycznego. Absolwent Liceum Mechanicznego w Dębicy, maturę zdał w 1950 r. W WSK Mielec zatrudniony został 1 VIII 1950 r. Pracował na stanowiskach: konstruktora przyrządów, kierownika sekcji konstrukcyjnej przyrządów, kierownika pracowni konstrukcyjnej, głównego technologa, głównego specjalisty ds. uruchomień, głównego specjalisty ds. koordynacji uruchomienia An-28 i zastępcy głównego inżyniera ds. przygotowania produkcji. W 1970 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika (specjalność: obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn), a w 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową z zakresu konstrukcji oprzyrządowania technologicznego. Był jednym z najaktywniejszych wynalazców i racjonalizatorów w WSK („Mistrz Techniki” – 1973). Od 1954 r. do 1978 r. otrzymał 7 patentów na wynalazek (5 wprowadzono) oraz opracował kilkadziesiąt wniosków racjonalizatorskich. Ich zastosowanie przyniosło WSK duże korzyści ekonomiczne. Był rzeczoznawcą SIMP w zakresie projektowania procesów technologicznych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Racjonalizatora, Srebrną Honorową Odznaką SIMP, Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji”, Odznaką „Zasłużony dla Lotnictwa” oraz Nagrodą Naczelnej Organizacji Technicznej I stopnia (1978). Zmarł 22 XII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.

MLECZKO HENRYK, urodzony 2 III 1936 r. w Radłowie koło Tarnowa, syn Michała i Stefanii z domu Kondal. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego (profil pedagogiczny) im. T. Kościuszki w Radłowie, maturę zdał w 1954 r. Jako nauczyciel pracował w: Szkole Podstawowej w Kozielicach, pow. pyrzycki (1955-1957), Szkole Przysposobienia Rolniczego w Kozielicach (1957-1958) i Szkole Podstawowej w Leszczawie w Bieszczadach (1958-1959) oraz pełnił funkcję kierownika w Szkole Podstawowej w Trzcianie koło Mielca (1959-1966). Od 1 IV 1966 r. został zatrudniony w Zespole Szkół Technicznych WSK Mielec na stanowisku kierownika internatu, a ponadto uczył przedmiotów zawodowych. Opiekował się ZHP, zorganizował harcówkę i modelarnię. W 1980 r. ukończył Wyższe Studia Zawodowe w Warszawie. Przez szereg lat prowadził zespół samokształceniowy kierowników internatów z Mielca, Kolbuszowej i Ropczyc. Wielokrotnie organizował różne formy wypoczynku letniego i zimowego dzieci i młodzieży. Był długoletnim działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego i społecznym inspektorem pracy dla pracowników oświaty na terenie Mielca. Od 1966 r. uczestniczył w pracach Obwodowych Komisji Wyborczych do Rad Narodowych i Sejmu. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką J. Krasickiego i Srebrną Odznaką ZMW oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1987 r. Zmarł 28 II 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.

MLECZKO JACEK MICHAŁ, urodzony 10 XII 1961 r. w Mielcu, syn Henryka i Zofii z domu Machała. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Należał do ZHP, prowadził 36 Drużynę Harcerską przy Technikum Mechanicznym. Pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Dębiakach (do 1984 r.), a następnie w Szkole Podstawowej w Ławnicy (1984-1987). Od 1987 r. pracuje w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, początkowo jako nauczyciel – wychowawca w Internacie ZST, następnie – nauczyciel historii i od 1999 r. – wicedyrektor ZST. Ukończył: studia magisterskie z zakresu historii na Wydziale Społeczno – Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie – specjalność nauczycielska (1990), Kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej w Ośrodku Doskonalenia Pedagogicznego w Tarnobrzegu (2000) i Kurs dla edukatorów z zakresu komunikacji społecznej i public relations (2002). W 1995 r. był współorganizatorem i kierownikiem Studium Finansów i Rachunkowości Niepublicznej Szkoły Biznesu w Mielcu, a od 1996 r. pełni funkcję zastępcy dyrektora do spraw organizacji procesu kształcenia Niepublicznej Szkoły Biznesu Policealnego Studium Zawodowego w Mielcu. Ponadto od 2003 r. jest wykładowcą Wyższej Szkoły Hotelarstwa i Turystyki w Jaśle. Napisał szereg artykułów pedagogicznych, które opublikowano m.in. w Zeszytach Naukowych Wyższej Szkoły Hotelarstwa i Turystyki w Lesku, Materiałach z I i II Konferencji Nauczycieli Liceów Technicznych w Rzeszowie i przewodniku metodycznym dla nauczycieli. Wyróżniony m.in. Nagrodą II stopnia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej (2004). Poza pracą w szkolnictwie działa społecznie od 2000 r. w zarządzie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2010-2014, a w kwietniu 2012 r. powierzono mu funkcję przewodniczącego Komisji Gospodarki i Finansów Rady Miejskiej w Mielcu. W 2015 r. przeszedł do Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu na stanowisko wicedyrektora. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023,ale 30 X 2018 r. zrzekł się mandatu radnego. Od 1 IX 2020 r. objął funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu.

MLECZKO RYSZARD STEFAN, urodzony 23 I 1953 r. w Skarżysku – Kamiennej, syn Zygmunta i Zofii z domu Derlatka. Absolwent Technicznych Zakładów Naukowych w Skarżysku – Kamiennej z matura w 1973 r. Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych w Poznaniu (kierunek: dowódczo-sztabowy) ukończył w 1977 r. z tytułem inżyniera i stopniem podporucznika. W 1977 r. służył w Wojsku Polskim na różnych stanowiskach dowódczo-sztabowych oraz w administracji. Aktualnie przebywa na emeryturze. Posiada stopień majora rezerwy. Od dzieciństwa pasjonował się rysunkami, a następnie malarstwem. Z czasem ukierunkował twórczość na malarstwo sztalugowe. Tematyką jego prac są głównie pejzaże i architektura Mielca i okolic. Należy do Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu i uczestniczy w jego wystawach zbiorowych. Zdjęcia kilku jego prac zostały umieszczone w wydawnictwie albumowym Malarskie piękno regionu Mielca (pod red. M. Kruk, Mielec 1997). Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami resortowymi.

MŁODOCHOWSKI (BIK) JÓZEF (ksiądz), urodzony 4 X 1891 r. w Młodochowie, pow. mielecki, syn Jana Bika i Katarzyny z domu Rokoszak. Uczył się w c.k. Gimnazjum w Mielcu i c.k. Gimnazjum w Tarnowie. Po ukończeniu I roku Seminarium Duchownego w Tarnowie skierowano go na Uniwersytet Gregoriański w Rzymie. Tam z powodu wojny uzyskał w przyspieszonym trybie stopień doktora i powrócił do diecezji. W 1916 r. przyjął święcenia kapłańskie i jeszcze w tym samym roku podjął studia teologiczne w Innsbrucku. W 1917 r. ukończył pracę historyczno-prawniczą: Evolutiohistorico-canonisica et exposition censurae latae sententiae contra nomen dantes sectae masssonicae. Został skierowany do parafii w Pleśnej, gdzie pracował jako wikariusz. Przez pewien czas leczył się w Zakopanem i był tam kapelanem w Zakładzie Zamoyskiego. W 1920 r. pracował jako wikariusz w Szczepanowie, a w 1921 r. – jako katecheta w gimnazjum w Brzesku. W tym okresie zdawał egzaminy w ramach studiów doktoranckich z teologii moralnej i dogmatyki na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1922-1937 pełnił funkcje katechety w II Gimnazjum, kierownika bursy św. Kazimierza w Tarnowie, moderatora Sodalicji Mariańskiej, opiekuna V Drużyny Harcerskiej im. Kazimierza Jagiellończyka i kuratora pomocy koleżeńskiej uczniów. Ponadto powierzono mu funkcję diecezjalnego dyrektora Papieskich Dzieł Misyjnych. W 1935 r. uzyskał kolejny doktorat, tym razem z biblistyki i otrzymał tytuł profesora teologii pastoralnej w Instytucie Teologicznym w Tarnowie. W 1937 r. przeniesiony został do Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie pracował jako wykładowca, a w 1938 r. mianowano go rektorem Instytutu Polskiego w Rzymie. W czasie wakacji w Polsce w 1939 r. zatrzymała go wojna, a następnie okupacja hitlerowska. Dzięki intensywnym staraniom Niemcy dali mu zgodę na powrót do Rzymu i dotarł tam przed świętami Bożego Narodzenia. W czasie II wojny światowej, poza działalnością zawodową, często pomagał rodakom, których losy rzuciły na ziemię włoską. Współpracował z watykańskim radiem i przygotowywał audycje dla Polaków. Zmarł 24 VII 1943 r. Spoczywa na cmentarzu Campo Verano w Rzymie.

MŁODZIANKOWSKI ADAM STANISŁAW, urodzony 7 VII 1965 r. w Chełmie Lubelskim, syn Ludomira i Krystyny z Kochańskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Czarnieckiego w Chełmie Lub., maturę zdał w 1984 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. M. Kopernika w Krakowie ukończył w 1990 r. z tytułem lekarza medycyny. W latach 1990-2004 pracował na Oddziale Kardiologii Szpitala Wojewódzkiego w Rzeszowie, na stanowiskach młodszego asystenta (do 1996 r.) i starszego asystenta (do 2004 r.). W tym okresie uzyskał I stopień (1996) i II stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych (2000) oraz w 2003 r. specjalizację z kardiologii. Odbył też staże z zakresu kardiologii inwazyjnej w Zakładzie Kardiologii i Angiologii w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (2000) i w I Klinice Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 2004-2006 pracował na I Oddziale Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii Polsko-Amerykańskich Klinik Serca w Ustroniu. Od XI 2006 r. pełniłfunkcję ordynatora V Oddziału Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii Polsko-Amerykańskich Klinik Serca w Mielcu z siedzibą w Szpitalu Powiatowym. Zorganizował Oddział i jego funkcjonowanie od podstaw i systematycznie powiększa jego możliwości działania. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Uczestniczy w kongresach, konferencjach i warsztatach krajowych i zagranicznych (m.in. w Monachium, Paryżu, Lipsku, Waszyngtonie). W latach szkolnych grał w szachy, uczestnicząc wielokrotnie w Mistrzostwach Polski (szkół podstawowych, szkół średnich, juniorów i seniorów), a także w rozgrywkach II ligi jako zawodnik klubu „Agros” Chełm. W czasie studiów występował w zespole szantowym, m.in. dwukrotnie w krakowskim festiwalu piosenki szantowej „Shanties”. Uprawia sporty wodne (windsurfing, żeglarstwo śródlądowe i morskie, posiada stopień sternika jachtowego) oraz sporty zimowe (narty, snowboard).

MŁODZIEŻ WSZECHPOLSKA KOŁO W MIELCU, powstało 21 V 2014 r. z inicjatywy Piotra Pomykały (ówczesnego prezesa Okręgu Podkarpackiego Młodzieży Wszechpolskiej) i Remigiusza Tomeckiego. Skupia ludzi młodych w wieku 16-29 lat. Celem działalności jest: „formacja swoich członków w duchu polskiej idei narodowej, reprezentowanej przede wszystkim przez Romana Dmowskiego, a także w duchu wartości katolickich”. Formami działalności są m.in.: upamiętnianie rocznic ważnych wydarzeń z dziejów narodu polskiego, popularyzowanie postaci Romana Dmowskiego i jego wizji Polski oraz akcje charytatywne. Spośród dotychczasowych przedsięwzięć wymienić trzeba: zasadzenie dębu i ufundowanie pamiątkowej tablicy ku czci gen. Tadeusza Rozwadowskiego przy Powiatowym Zespole Placówek Szkolno-Wychowawczych w Mielcu (w ramach obchodów 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę), coroczne kwesty 1 listopada m.in. na odnowienie miejsc pochówku i tabliczek memoratywnych Żołnierzy Wyklętych, palenie zniczy na grobach osób zasłużonych dla mieleckiej małej ojczyzny, spotkania ze znanymi badaczami historii i publicystami (m.in. ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim), wnioskowanie o nadanie patronów mieleckim ulicom i rondom (ostatnio zgłoszono wniosek o nadanie rondom patronatu Romana Dmowskiego i Ignacego Paderewskiego) oraz akcje charytatywne na rzecz Polaków z dawnych Kresów Wschodnich.

Prezesi: Piotr Pawełczak (21 V 2014 r. – 1 II 2016 r.), Remigiusz Tomecki (1 II 2016 r. – nadal).

MŁODZIEŻOWA AKADEMIA UMIEJĘTNOŚCI TECHNICZNYCH „LEONARDO”, projekt Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu, powstały na bazie doświadczeń z Mieleckich Festiwali Nauki i Techniki. Intencją pomysłodawców było „rozwijanie wyobraźni, kreatywności oraz konkretnych umiejętności technicznych związanych głównie z przemysłowym charakterem Mielca.” Patronat naukowy nad projektem objął prorektor ds. kształcenia Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie prof. dr inż. Andrzej Tytko, a wsparły go Starostwo Powiatowe w Mielcu i Urząd Miejski. Pierwszymi sponsorami były Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. i Kirchhoff Polska Sp. z o.o. Patronat medialny objęły: Portal Internetowy hej.mielec.pl, Tygodnik Regionalny Korso i Radio Leliwa. Inauguracja działalności MAUT nastąpiła 18 II 2015 r. W pierwszym roku zorganizowano zajęcia: laboratorium modelarstwa i rakiet kosmicznych, zapis konstrukcji z elementami wspomagania projektowania 2D i 3D, laboratorium budowy i programowania robotów, wirtualne loty nad Mielcem – kurs pilotażu, praktyczne podstawy fotografii i grafiki cyfrowej oraz „Zobacz – Zbuduj – Zademonstruj” budujemy szkolne centra nauki. Ważnym ogniwem procesu edukacji technicznej są wykłady popularnonaukowe prowadzone przez pracowników naukowych AGH w Krakowie w ramach cyklu „Człowiek – technika – rozwój”. Zajęcia są organizowane w Regionalnym Centrum Transferu Nowoczesnych Technologii Wytwarzania przy ul. Wojska Polskiego 2B.

MŁODZIEŻOWA RADA MIEJSKA, została utworzona po raz drugi (pierwsza MRMM nie rozwinęła działalności) w 2022 r., na podstawie uchwały nr XXXVII/387/2021 z dnia 30 IX 2021 r. Rady Miejskiej w Mielcu, w celu „[…] wspierania i upowszechniania idei samorządowej wśród mieleckiej młodzieży i zwiększenia zaangażowania młodych ludzi w sprawy publiczne. […]”. Przewodniczący Rady Miejskiej wyraził nadzieję, że młodzi radni: „[…] będą łącznikami pomiędzy młodymi osobami a dorosłymi w sprawach dotyczących zarówno problemów jak i potrzeb młodych ludzi w naszym mieście.” W skład Rady wchodzi 23 radnych młodzieżowych wybieranych we wszystkich mieleckich szkołach podstawowych, ponadpodstawowych i niepublicznych. Pierwsza sesja odbyła się 21 IV 2022 r. w sali im. św. Jana Pawła II w Urzędzie Miejskim. Wybrano prezydium rady w składzie: przewodnicząca – Julia Dybska (II LO), wiceprzewodniczący: Kacper Szelest (SP 9) i Izabela Kaczor (SP 1) oraz sekretarz – Paweł Konieczny (ZST). Pozostali radni (w układzie alfabetycznym): Aleksandra Babiec (PZPSW), Karolina Bielatowicz (ZSB), Julia Buć (SP 12), Natalia Bujak (SP 7), Oliwia Czekaj (ZS im. J. Groszkowskiego), Maja Ftara (SP 6), Katarzyna Kapinos (SP 2), Milena Kudła (SP 11), Zuzanna Kułaga (I LO), Gabriela Kusowska (SP 11), Oliwia Lis (II LO), Dagmara Mazur (ZST), Karolina Niziołek (I LO), Laura Pazdro (Niepubliczne Liceum Mistrzostwa Sportowego), Oliwier Purski (SP Mistrzostwa Sportowego Stal Mielec), Amelia Stawiarz (SP 13), Jakub Witek (SP 3), Stanisław Wrażeń (ZSE) i Katarzyna Ziętek (ZS 1).

MŁYN PYRZYŃSKICH, drewniany młyn – wiatrak typu holenderskiego przy ul. H. Sienkiewicza 79 A wybudowany w 1902 r. przez Franciszka Pyrzyńskiego. Posiada konstrukcję drewnianą, krytą blachą. Górną część stanowiła początkowo ruchoma kopuła z czteroramiennymi skrzydłami. Obracana była w zależności od siły i kierunku wiatru. Skrzydła poruszane wiatrem napędzały zespół kół zębatych i przekładni, a te z kolei poruszały koła młyńskie (2 komplety po dwa koła o średnicy 1,5 m i grubości 0,5 m). Koło (podstawa) było nieruchome, a drugie (ułożone na pierwszym) poruszało się. Przemiał zboża odbywał się poprzez tarcie kół i rozgniatanie ziarna na różnego typu paszę dla zwierząt, a odpowiedni rodzaj (grubość) paszy uzyskiwano poprzez zwiększanie lub zmniejszanie tarcia. Zboże transportowane było wyciągarką linową i wysypywane na koryta, które doprowadzały zboże do kół mielących, a mąka (śruta) sypała się do podstawionych worków. Komplet kół pracował na przemian, aż do stępienia się kół. Ostrzenie kamieni polegało na kuciu ich oskardami i wykonywaniu specjalnych rowków na powierzchni trącej. W czasie okupacji hitlerowskiej nakazano rozbiórkę skrzydeł. Po 1945 r. wprowadzono napęd elektryczny, co usprawniło pracę młyna i uniezależniło go od warunków atmosferycznych. Zmieniono też transport zboża wewnątrz młyna na kubełkowy. Zapotrzebowanie na usługi młyńskie utrzymywało się do lat 70., a następnie systematycznie spadało, głównie z powodu gwałtownych przemian społeczno – gospodarczych po 1989 r., m.in. masowej rezygnacji z nieopłacalnej hodowli zwierząt. Mimo to do dziś młyn wciąż jest sprawny technicznie i bardzo dobrze utrzymany. Przedstawia dużą wartość zabytkową. Zasługę w tym mają przede wszystkim kolejni właściciele: Franciszek Pyrzyński, jego syn Kazimierz Pyrzyński i aktualnie wnuczek – Marek Pyrzyński.

MŁYNARCZYK MIROSŁAW WACŁAW, urodzony 2 I 1945 r. w Białej Podlaskiej, syn Wacława i Józefy z domu Osiej. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Pracował w WSK Mielec (1966-1969), PKS Rzeszów Oddział Mielec (1969-1970), MPGK w Mielcu (1970-1973) i Urzędzie Powiatowym w Mielcu (1973-1974). W latach 1974-1975 pełnił funkcję zastępcy naczelnika miasta Mielca, a po likwidacji powiatów (m.in. mieleckiego) i zmianach kadrowych pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Ukończył Wydział Prawa i Administracji UMCS w Lublinie z tytułem magistra prawa, a następnie studia podyplomowe z zakresu prawa pracy na UJ w Krakowie. W 1977 r. przeszedł do pracy w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej (od 1990 r. Policji) w Tarnowie i pełnił różne funkcje, m.in. w latach 1994-1996 rzecznika prasowego. Dużo czasu poświęcał na działalność społeczną. Należał do Polskiego Związku Filatelistów, Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Donald” przy ZDK WSK i PTTK. Zdobył odznaki turystyczne: popularną, brązową i jubileuszową (1985). W 1991 r. był jednym z założycieli Tarnowskiego Stowarzyszenia Lotniczego im. Jana Wnęka i później jego prezesem. W latach 1990–1994 odbył szkolenie w zakresie motolotniarstwa. Uzyskał uprawnienia pilota motolotniowego turystycznego (1994) i instruktora (1998). Startował w zawodach motolotniowych, zajmując m.in. III miejsce w Ogólnopolskich Zawodach w Łososinie (1996) oraz I miejsce w Ogólnopolskim Zlocie Konstrukcji Amatorskich w Stalowej Woli (1995). Zmarł 19 I 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MŁYNARSTWO, przerób ziarna zbóż na mąkę i inne produkty spożywcze był jednym z najstarszych rzemiosł spożywczych na terenach znajdujących się dziś w granicach miasta Mielca. Pierwszym był prawdopodobnie młyn w Rzochowie, zbudowany być może jeszcze w XIV w. przy stawie znajdującym się w północnej części tego miasta. W ówczesnym Mielcu czynny był natomiast młyn „klokowski”, wymieniony w dokumencie w 1510 r. Usytuowano go w pobliżu zamku, nad rzeką Wisłoką, której wody wykorzystywano do poruszania młyńskiego koła (kół). Spośród młynarzy w pisemnych wzmiankach zostali wymienieni: Stanisław Świątkiewicz i Paweł Włodzisz (obaj w 1579 r.), Paweł Młynarz i Stanisław Młynarz, Agnieszka Młynarzowa i Pawłowa Młynarzowa. Z XVII w. pochodzą wiadomości, że młyn leżący na tzw. Przedmieściu w Rzochowie (już wcześniej wspominany i zapewne kilkakrotnie przebudowywany) nadal funkcjonował, a jego użytkownikami (właścicielami ?) byli Jan Połeć i po nim rodzina Stąporów. W 1775 r. pisze się zaś o młynarzu Jakubie Wołku – mieszkańcu Przedmieścia w Rzochowie. W Mielcu pracował, chyba bez większych przerw, wspomniany młyn w pobliżu dworku właścicieli mieleckich dóbr i pozostawał ich własnością. (Zamku już nie było, gdyż został zniszczony.) Na przełomie XIX i XX w. jego właścicielem był hrabia Wacław Oborski. Ponadto na terenie miasta czynny był młyn Szymona Novembera. W latach 30. XX w. jedynym młynem w Mielcu, wymienianym w mieleckim „Informatorze gospodarczym 1938”, był młyn „Ziarno” przy ul. H. Sienkiewicza. Wiadomo jednak, że funkcję młyna pełnił też (od 1902 r.) wiatrak rodziny Pyrzyńskich na terenie Borku oraz działał nadal młyn przy ul. Legionów (wcześniej dworski). Po II wojnie światowej kierownictwo młyna przy ul. Legionów (wraz z tartakiem) przejął Stanisław Pietryka i prowadził go z powodzeniem do początku lat 50. Wtedy to upaństwowiono młyn i przekazano Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Pod jej zarządem młyn funkcjonował do lat 70., po czym został zlikwidowany. Drugim czynnym po wojnie był młyn „Ziarno” przy ul. H. Sienkiewicza i ten pracował także do lat 70. Najdłużej, choć w ograniczonym zakresie, czynny był wiatrak – młyn Pyrzyńskich. Główną przyczyną zaprzestania działalności przez mieleckie młyny było zdominowanie rynku przez rozwijające się duże przedsiębiorstwo zbożowo – młynarskie w pobliskim Chorzelowie.

MŁYNEK JANUSZ, urodzony 22 VI 1951 r. w Chrzanowie, syn Mariana i Cecylii z domu Szyjka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi szermiercze w KS Gryf Mielec pod kierunkiem Emilii Drabik. W drugiej połowie lat 60. odnosił liczne sukcesy indywidualne (w okręgu rzeszowskim) i drużynowe w kategorii juniorów, m.in. trzykrotnie wywalczył z drużyną Gryfa VII miejsce w szpadzie na Mistrzostwach Polski Juniorów (1968-1970). W latach 1970-1972, odbywając zasadniczą służbę wojskową, startował w barwach CWKS Legia Warszawa. W tym czasie, jako reprezentant Warszawy, zdobył srebrny medal w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży oraz jako kapitan zespołu Legii – drużynowe wicemistrzostwo Polski w szabli w kategorii do lat 21. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do Mielca. Został zatrudniony w WSK i w KS Gryf jako trener szermierki, ale pozostawał nadal czynnym zawodnikiem i czołowym szablistą okręgu rzeszowskiego. Równocześnie studiował na Politechnice Rzeszowskiej, a następnie – na AWF w Krakowie i ukończył kierunek nauczycielski. Podjął pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Rydzowie koło Mielca, ale po 3 latach zrezygnował i założył firmę malarską, którą jednak wkrótce zlikwidował. Niedługo potem udało mu się wyjechać do Kanady, a po wylosowaniu wizy w 1993 r. do USA. Po kilku epizodach z pracą w różnych firmach założył własną szkółkę szermierczą Polish–American Fencing School. Dla jej spopularyzowania sam zaczął startować w zawodach i czynił to z powodzeniem. Donosiła o tym polonijna gazeta „Nasz Dziennik”. Szkółka gromadziła coraz więcej chętnych, głównie ze środowiska polonijnego. Po kilku latach treningu wychowankowie szkółki zaczęli odnosić sukcesy na mistrzostwach USA w różnych kategoriach wiekowych od 10 do 20 lat. Do 2006 r. (włącznie) zdobyli około 200 medali! W 2001 r. został głównym trenerem szermierki w New Jersey Instytute of Technology i doprowadził jednego z wychowanków do uniwersyteckiego finału USA. Ponadto we współpracy z organizacją polonijną w Nowym Yorku zorganizował rekreacyjne zajęcia szermiercze dla polskich dzieci. W 2005 r. został wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi za działalność wśród Polonii amerykańskiej. Na Mistrzostwach Świata w Szermierce – 2006 w Korei Południowej jego wychowanki Dagmara Woźniak i Karolina Vloka wywalczyły tytuł drużynowych mistrzyń świata w szabli kobiet do lat 20. Dagmara Woźniak była rezerwową w reprezentacji USA w Igrzyskach Olimpijskich – 2008 w Pekinie (Chiny). Ponadto Dagmara Woźniak oraz Karolina Vloka i Monika Aksamit (także wychowanka J. Młynka) wywalczyły dla USA wicemistrzostwo świata juniorek w szabli (2008). W 2009 r. jego wychowankowie zdobyli w Akademickich Mistrzostwach USA trzy medale w szabli: Aleksander Ochocki – złoty, Karolina Vloka – srebrny i Dagmara Woźniak – brązowy. W Igrzyskach Olimpijskich – 2016 r. w Rio de Janeiro (Brazylia) wzięły udział dwie wychowanki – Monika Aksamit, która zdobyła brązowy medal w szabli i Dagmara Woźniak. W 2020 r. Kapituła Konkursu „Wybitny Polak w USA” przyznała mu tytuł „Wybitnego Polaka w USA” w kategorii: największa osobowość.

MOCZULSKI WIESŁAW, urodzony 24 XII 1952 r. w Głogowie nad Odrą, syn Antoniego i Krystyny z domu Kosteckiej. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 19 w Gorzowie Wielkopolskim. Studia w Politechnice Rzeszowskiej (specjalność: budowa płatowców) ukończył w 1979 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1979-1981 pracował jako konstruktor w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, zajmując się certyfikacją samolotów M-18 „Dromader”. W 1980 r. angażował się w organizację struktur NSZZ „Solidarność”, m.in. był jednym z inicjatorów powołania Regionalnej Komisji Założycielskiej NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie (14 X 1980 r.), przewodniczącym Komisji Organizacyjnej NSZZ „Solidarność” w OBR SK oraz współautorem uchwały o przystąpieniu do „Solidarności Gdańskiej” w 1980 r. W stanie wojennym został internowany, a następnie zwolniony z pracy. Zatrudnienie uzyskał w Muzeum Regionalnym w Mielcu, a w 1987 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu muzealnictwa w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W listopadzie 1988 r. zorganizował pierwszą wystawę „niepodległościową”. W 1991 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako doradca dyrektora OBR do spraw programów wojskowych, odpowiedzialny za wprowadzenie na uzbrojenie Sił Zbrojnych RP samolotu „Iryda M-93”. Został także członkiem Rady Naukowej OBR SK, wybranym przez pracowników. Na znak protestu przeciw likwidacji OBR SK zwolnił się z pracy w 1992 r. Od 1993 r. pełnił funkcję dyrektora zarządzającego firmy konsultingowej OLTEX Sp. z o.o. w Mielcu.

MODELARSKA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Borek. Biegnie od ul. H. Sienkiewicza, przez przysiółek Michalina z grupą domów jednorodzinnych o bardzo różnym wieku i architekturze, do ul. S. Padykuły. Ma 421 m długości. Nazwę i status ulicy otrzymała 28 III 1973 r., po przyłączeniu Borku i Cyranki do Mielca. W 2005 r. otrzymała nawierzchnię z kostki brukowej. Nazwa jest związana z kluczem „lotniczym”, jaki przyjęto dla nazwania ulic biegnących w pobliżu lotniska.

MODELSKA MAGDALENA (po mężu RHODE), urodzona 19 VIII 1975 r. w Dębicy, córka Mariana i Genowefy z domu Kocoń. Uczęszczała do II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, a następnie do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Raciborzu i tam zdała maturę. Regularne treningi pływackie rozpoczęła w wieku 11 lat w FKS „Stal” Mielec. Jej pierwszym trenerem był Zdzisław Frankiewicz, a w następnych latach inni szkoleniowcy. Pierwszy medal (brązowy) zdobyła w 1988 r. na dystansie 200 m stylem zmiennym w Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych w Szczecinie (trener – Anna Korycka). W tym samym roku, startując w Ogólnopolskich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej we Wrocławiu, wywalczyła złoty medal na 200 m st. dow. i srebrny na 200 m st. zm. Po przejściu pod opiekę trenerską Dariusza Krupińskiego została przestawiona na styl grzbietowy. W latach 1989 – 1991 zdobyła szereg dalszych medali w MP juniorów i Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży (m.in. złoty na 100 m st. grzb. w Szczecinie w 1990 r. oraz złoty i rekord Polski (1.06,17) na 100 m st. grzb. w Oświęcimiu). W Mistrzostwach Polski seniorów zdobyła medale: złoty na 50 m st. grzbietowym (31,45 sek.), srebrny na 100 m st. grzb. (1.06,59) i brązowy na 200 m st. grzb. (2.23,36) w Letnich MP w Poznaniu (1991), złoty na 50 m st. grzb. (31,64) w Letnich MP w Rzeszowie (1992), srebrny na 50 m st. grzb. (30,46) w Zimowych MP w Rzeszowie (1994), srebrny na 50 m st. grzb. (31,01), srebrny na 100 m st. grzb. (1.05, 80) i srebrny na 200 m st. grzb. w Letnich MP we Wrocławiu (1994) oraz brązowy na 50 m st. grzb. (30,98) w Letnich MP w Oświęcimiu (1995). Była członkinią kadry narodowej i reprezentantką Polski, m.in. dwukrotnie na Mistrzostwach Europy (Niemcy, Finlandia). Jej najlepsze rekordy życiowe na basenie 50 – metrowym to: 50 m st. grzb. – 30,8 sek., 100 m st. grzb. – 1.05,4 min., 200 m st. grzb. – 2.19,2 min. W 1996 r. wyjechała do USA na Florydę i studiowała na Indiana River Community College Athletics. Otrzymała tam stypendium i startowała w Mistrzostwach Stanów Zjednoczonych Dywizji IV, zdobywając m.in. 9 złotych medali. Ukończyła studia z zakresu literatury angielskiej i pedagogiki na Uniwersytecie Stanowym w Oregonie. Zakończyła karierę wyczynową i pracuje na tymże Uniwersytecie jako trener pływania.

MODELSKA STANISŁAWA (z domu GUBERNAT), urodziła się 27 IV 1914 r. w Luszowicach, powiat Dąbrowa Tarnowska, córka Józefa i Marii. W 1931 r. ukończyła III Kurs Seminarium Nauczycielskiego w Mielcu. Egzamin dojrzałości zdała w Liceum Pedagogicznym w Mielcu. Od 1948 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Maliniu. W 1951 r. przeniosła się do Mielca i odtąd pracowała kolejno w Szkole Podstawowej Żeńskiej (nr 2) i Szkole Podstawowej Męskiej (nr 1) oraz Szkole Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym. Uczyła matematyki, ale prowadziła także lekcje z geografii i prac ręcznych. Wielu kandydatów na nauczycieli odbywało pod jej opieką lekcje ćwiczebne oraz korzystało z jej bogatego doświadczenia, którym chętnie dzieliła się. W 1970 r. przeszła na emeryturę, ale uczyła nadal (w niepełnym wymiarze godzin) w Szkołach Podstawowych nr 6 i nr 5 w Mielcu. Zmarła 4 III 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MODELSKI MARIAN JÓZEF, urodzony 13 III 1939 r. w Pilźnie, syn Michała i Marii z Dąbrowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1957 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie, uzyskując stopień magistra. W latach 1961–1990 pracował w WSK „PZL-Mielec”, m.in. jako: główny księgowy (1978-1981), zastępca dyrektora naczelnego ds. pracowniczych (1982-1984) oraz dyrektor Zakładu Usług Socjalnych i Produkcyjnych (1984-1990). Ukończył studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów na Akademii Ekonomicznej w Krakowie. W latach 1990–2003 pracował w różnych firmach, m.in. jako dyrektor w Wydawnictwie „Od Nowa” w Katowicach (1994-1995) i główny księgowy w Spółce „Mielec–Centrum” oraz prowadził własną działalność. Od młodości pasjonował się sportem. W latach 1957–1967 uprawiał różne konkurencje lekkoatletyczne i startował w II–ligowych klubach: Cracovia Kraków i Stal Mielec. Był czołowym wieloboistą okręgu rzeszowskiego. Przez wiele lat pracował społecznie w Zarządzie FKS Stal Mielec, był m.in.: wiceprezesem ds. pływania (1976-1978, 1982-1994) i wiceprezesem ds. piłki nożnej (1978-1982). Od 1994 r. jest działaczem Uczniowskiego Klubu Sportowego Ikar Mielec, pełniąc funkcje w Zarządzie i Komisji Rewizyjnej. Ponadto w latach 1966-1989 pracował w Zarządach: Powiatowym, Miejskim i Zakładowym WSK „PZL-Mielec” Polskiego Czerwonego Krzyża. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką „Zasłużony dla Obronności Kraju”, Honorową Odznaką PCK, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Honorową Odznaką Polskiego Związku Pływackiego.

MODELSKI WŁADYSŁAW, urodził się 16 I 1906 r. w Łękach Dolnych koło Pilzna, syn Józefa i Marii z domu Zima. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie został skierowany do pracy w Szkole Podstawowej w Otałęży. W 1934 r. objął obowiązki kierownika Szkoły Podstawowej w Maliniu i funkcję tę pełnił również w czasie okupacji hitlerowskiej. Prowadził także tajne nauczanie. W 1944 r. przeniósł się do Mielca i 1 IX został mianowany kierownikiem Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych. W latach 50. pracował w Inspektoracie Oświaty i Wychowania w Mielcu. W latach 1958-1960 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu, a następnie pracował jako nauczyciel matematyki w tejże szkole oraz Szkołach Podstawowych nr 1 i nr 2 w Mielcu. Był także zasłużonym działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 21 III 1971 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

„MODENTEX” (ZAKŁAD KONFEKCYJNY „MODENTEX” STANISŁAW PADŁOWSKI), firma działająca od marca 1993 r. w obiektach właściciela przy ul. T. Kościuszki 52. Produkuje odzież z powierzonych materiałów w przerobie uszlachetniającym, głównie damskie ubiory wierzchnie i niektóre męskie ubrania (m.in. spodnie i kurtki). Współpracuje z firmami z Niemiec i Holandii.

MODRAS ZBIGNIEW STANISŁAW, urodzony 13 XI 1954 r. w Mielcu, syn Stefana i Natalii z Furmańskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. W latach szkolnych trenował siatkówkę w FKS Stal Mielec. Był członkiem zespołu juniorów Stali, który zdobył mistrzostwo Polski w pionie Szkolnego Związku Sportowego (1970) i wicemistrzostwo Polski juniorów (1972). Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek – wychowanie fizyczne) i w 1977 r. uzyskał tytuł magistra. Równocześnie otrzymał uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej i instruktora piłki siatkowej. W latach 1978-1998 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej Nr 7 im. I. Łukasiewicza w Mielcu, następnie uczył w Gimnazjum nr 2 (1998-1999), a od 1999 r. jest nauczycielem Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu. Ponadto w latach 1983–1992 pracował w FKS Stal Mielec jako instruktor piłki siatkowej, a od 1999 r. trenował młodzież w KPS Stal Mielec. W pracy szkoleniowej osiągnął szereg sukcesów, m.in. prowadzone przez niego zespoły dziewcząt trzykrotnie zdobyły mistrzostwo Makroregionu Małopolska i startowały w finale Igrzysk Młodzieży Szkolnej w piłce siatkowej. Jego wychowankami były m.in. Elżbieta Bielińska (Kulpa), Anna Dybek i Magdalena Korpanty. Pełnił funkcje społeczne, m.in. był sekretarzem Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu i organizatorem zawodów międzyszkolnych w latach 1981-1983. Organizował i prowadził szereg obozów wypoczynkowo–szkoleniowych dla młodzieży. Był współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Koła NSZZ „Solidarność” przy Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu. W 1988 r. wystąpił w drużynie mieleckich nauczycieli, która wywalczyła 3. miejsce w Mistrzostwach Polski Nauczycieli w 1988 r. w Gorzowie Wielkopolskim. Od 2017 r. należy do Teatru „Rozmaitości” przy DK SCK w Mielcu. Grał w sztukach: Wesele, Pigmalion.

MODRZEJEWSKIEJ HELENY (ULICA), niewielka uliczka na osiedlu J. Kilińskiego. Łączy ulice: Ogrodową, J. Wybickiego i M. Reya. Nazwę otrzymała w 1970 r., w okresie rozbudowywania się tej części osiedla. Posiadała asfaltową nawierzchnię i szerokie chodniki po obu stronach. Przy ulicy wybudowano w różnym czasie szereg prywatnych domów, toteż ich architektura jest także różna. W 2012 r. wykonano remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej.
Patronka ulicy: HELENA MODRZEJEWSKA (1840–1909) to jedna z najwybitniejszych polskich aktorek. Zagrała ponad 250 ról. Występowała głównie na scenach polskich i amerykańskich, ale odnosiła sukcesy także w Londynie. Za patriotyczne wystąpienie w Chicago została później usunięta z Warszawy bez prawa wstępu w granice cesarstwa rosyjskiego. Zmarła w Kalifornii, ale pochowano ją w Krakowie.

MOKRZYCKA ANNA (z domu GARBARCZYK), urodzona 5 III 1970 r. w Nowej Dębie, córka Romana i Zofii z domu Bródka. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Dębie. Maturę zdała w 1989 r. Ukończyła studia na Wydziale Pedagogicznym (kierunek: pedagogika, specjalizacja opiekuńczo-wychowawcza) Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. KEN w Krakowie w 1996 r. i uzyskała tytuł magistra, a następnie studia wyższe zawodowe na Wydziale Humanistycznym (kierunek: historia) Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie w 2001 r. Ponadto w 2004 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie orientacji i doradztwa zawodowego na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie. W latach 1992-2011 pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej i Gimnazjum w Nowej Dębie. W 2005 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Kolejnymi miejscami pracy były: Wydawnictwo Pedagogiczne Operon w Gdyni (manager na województwo podkarpackie, 2011-2014), Media Regionalne GC Nowiny w Rzeszowie (manager sprzedaży, 2014) i Polska Press Group GC Nowiny w Rzeszowie (kierownik działu reklamy, 2014-2015). Od września 2015 r. do sierpnia 2018 r. pełniła funkcję dyrektora Agencji Wydawniczo-Reklamowej Korso w Mielcu. Od 2018 r. pracuje na stanowisku dyrektora ds. reklamy w Wydawnictwa Wspólnota – lidera wydawniczego województwa lubelskiego.

MORZYCKI BRUNO, urodzony 7 XI 1901 r. w miejscowości Ruszkowo, powiat radziejowski, syn Lecha i Bronisławy z Pohoreckich. Studiował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Równocześnie pracował w Wolnej Agencji Prasowej „Kresy” i „Echu Wileńskim”. Brał udział w walkach o niepodległość Polski w latach 1918-1920. W latach 1926-1931 był redaktorem endeckiego „Słowa Pomorskiego” – mutacja w Grudziądzu. W 1932 r. z polecenia władz Stronnictwa Narodowego (był jego członkiem) przeniósł się do Lublina i podjął pracę w „Głosie Lubelskim”, a od 1935 r. oficjalnie pełnił funkcję redaktora naczelnego tej gazety. Powierzono mu także funkcję sekretarza w wojewódzkich władzach Stronnictwa Narodowego w Lublinie. Jako dobry mówca na wielu spotkaniach agitował na rzecz Stronnictwa i jego gazety. Znał kilka języków, toteż kompetentnie komentował wydarzenia polityczne. Wyrażał wielki niepokój po dojściu Hitlera do władzy i przewidywał wynikające z tego niebezpieczeństwo dla Polski. Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) został zmobilizowany i z macierzystym pułkiem artyleryjskim uczestniczył w kampanii wrześniowej na szlaku od Częstochowy do Józefowa, gdzie został ranny. Po zaleczeniu ran powrócił do okupowanego przez Niemców Lublina i prowadził sklep, a następnie bar. Współpracował z podziemiem, m.in. udostępniał lokal na spotkania i przekazywał wiadomości z zachodnich stacji radiowych. Gestapo aresztowało go 6 IX 1942 r. Odtąd był więziony i choć niczego mu nie udowodniono (mimo bestialskich przesłuchań), to w różnych więzieniach przebywał aż do wiosny 1945 r. Z więzienia w Innsbrucku uwolnili go amerykańscy żołnierze. Po wojnie, w obawie przed represjami nowych władz, pozostał w Wiedniu i pracował w Komitecie Polskim, zajmującym się m.in. regulacją obywatelstwa osób powracających do kraju. Starając się o kontakt z rodziną, znalazł się w tzw. strefie radzieckiej w Wiedniu i tam został porwany przez NKWD, a następnie przewieziony samolotem do Moskwy i skazany na 5 lat więzienia za namawianie wielu osób do rezygnacji z dobrowolnej repatriacji do ZSRR (w nowych jego granicach). W 1951 r., po odbyciu kary w kilku łagrach, nie pozwolono mu na powrót do Polski i zesłano na Syberię. Ostatecznie w 1958 r., po usilnych staraniach najstarszego syna (oficera marynarki handlowej), został uwolniony i powrócił do Polski. Po leczeniu szpitalnym w Warszawie mieszkał w Zielonej Górze, później w Sopocie, a następnie w Mielcu. Pracował m.in. w księgarni i w kiosku PUPiK „Ruch”. Równocześnie dużo pisał, m.in. publikował w czasopismach „Odra” i „Nadodrze”. W 1960 r. wydano książkę „Rok życia Aleksandra Czakowskiego” w jego tłumaczeniu z języka francuskiego. Przygotował do druku tomik poezji „Serce na dłoni” i wspomnienia z łagrów oraz monografię „Księżniczka Dorota z Żagania”. Pracował też nad pamiętnikiem rodzinnym. Niestety, żadnej z wymienionych pozycji nie udało się wydać. Zmarł 16 II 1967 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MOLL EMANUEL, urodzony 24 III 1953 r. w Łodzi, syn Emanuela i Haliny z Kowalskich. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bielsku-Białej, maturę zdał w 1972 r. Studiował na Wydziale Automatyki Politechniki Gliwickiej (kierunek: elektroniczne urządzenia automatyki) i w 1977 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Praca magisterska została opublikowana w „Elektronic Engeeniering”. W 1977 r. zatrudniony został w OBR SK w Mielcu na stanowisku konstruktora, a następnie pracował w Dziale Prób w Locie jako m.in. kierownik sekcji. Opracował m.in. 3 wzory użytkowe i uzyskał 1 patent. Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich. W 1992 r. założył – wspólnie z Leszkiem Grzebykiem i Andrzejem Szadkowskim – Zakład Elektroniki i Informatyki „MOTRONIK” s.c. i został jego współwłaścicielem. Należy do Klubu Żeglarskiego „Orkan”.

MOLL-MUSIAŁ MAGDALENA ANNA (z domu MOLL), urodzona 27 X 1981 r. w Mielcu, córka Emanuela i Haliny z domu Światowiec. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2000 r. Także w roku 2000 r. została laureatką Ogólnopolskiego Konkursu „Symbole narodowe – tradycja i współczesność” oraz jedną z laureatek konkursu MEN na najlepszą pracę maturalną dotyczącą analizy wiersza. Studiowała psychologię stosowaną na Wydziale Komunikacji i Zarządzania Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2005 r. uzyskała tytuł magistra. Pracowała w firmie Rotsa Sales Direct w Krakowie jako specjalista ds rekrutacji (2006-2007) oraz w firmie Alexander Mann Solutions jako Recruitment Specialist (2007-2009) w Krakowie. W 2008 r. ukończyła Europejskie Studia Managerskie na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Od 2010 prowadzi własną firmę MM Consulting Magdalena Moll-Musiał w Krakowie. Od lat szkolnych interesowała się różnymi dziedzinami artystycznymi, głównie muzyką i poezją. Była członkiem Zespołu Muzyki Dawnej „Hortus Musicus” w Mielcu (1992-1999), a w 2000 r. ukazał się jej debiutancki tomik poezji Słowa niedomknięte. Swoje utwory publikowała także w mieleckiej prasie regionalnej, m.in. w „Korso” i „Ikonie”. Uczestniczyła w „Wolnej Trybunie Poetyckiej” i jeden z jej wierszy wybrano do zbioru Anna Dymna i Wolna Trybuna Poetycka (2003). Wielokrotnie była laureatką konkursów poetyckich, m.in. w Mielcu i Tarnogórze (III i IV TKP im. Księdza J. Twardowskiego), Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Z literą na ty” oraz Konkursu im. Małgorzaty Szułczyńskiej. Ponadto napisała szereg tekstów piosenek, w tym dla Fundacji Pro Life. W latach 2005-2008 występowała w chórze Voce Angeli pod dyrekcją Piotra Pałki (m.in. Tryptyk Rzymski z orkiestrą Symfonieta Cracovia). Jej wielką pasją jest podróżowanie. Odwiedziła dotąd 31 krajów. Najwyższym zdobytym przez nią szczytem jest Tunari (5054 m) w boliwijskich Andach. Systematycznie pisze reportaże z odbytych podróży i umieszcza je na portalach turystycznych. W konkursach organizowanych przez te portale zdobyła dwukrotnie II miejsce. Organizuje slajdowiska, jest gościem audycji radiowych. Należy do organizacji Couchsurfing. Od 2011 r. współprowadzi Klub Podróżników „Atlantyda” w Krakowie oraz aktywnie działa w Radio Plus.

MOMOLA DOROTA (z domu HAMALA), urodzona 10 XI 1958 r. w Paszczynie koło Dębicy, córka Władysława i Aliny z domu Wójcik. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Dębicy, maturę zdała w 1978 r. W 1978 r. została zatrudniona w Narodowym Banku Polskim Oddział Dębica jako kontroler rachunkowy. W 1979 r. przeniosła się do mieleckiego Oddziału NBP i jako inspektor pracowała do 1987 r. Po przekształceniu tego banku w Bank Depozytowo – Kredytowy Oddział Mielec pozostawała nadal na stanowisku inspektora Od 1994 r. do 1999 r. była kierownikiem sekcji. W tym czasie (1998) nastąpiła kolejna zmiana – BDK na Bank Polska Kasa Opieki S.A. W 1999 r. została naczelnikiem Wydziału Sprzedaży, a w 2000 r. powierzono jej funkcję dyrektora Oddziału.

MOMOT HENRYK, urodził się 13 II 1928 r. w Przeciszowie, woj. krakowskie, syn Józefa i Antoniny z domu Kula. Absolwent Gimnazjum i Liceum Salezjańskiego w Oświęcimiu. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (m.in. pod kierunkiem Hanny Rudzkiej–Cybisowej) i w 1957 r. uzyskał tytuł magistra sztuki. Na początku lat 60. przybył do Mielca. Początkowo pracował w mieleckiej służbie zdrowia, m.in. jako zastępca dyrektora Szpitala Powiatowego i uczestniczył w końcowym etapie budowy obiektów szpitalnych przy ul. S. Żeromskiego. Nie zrywał jednak z malarstwem. Poza pracą zawodową prowadził zajęcia plastyczne w ZDK WSK oraz sam malował, głównie pejzaże i sceny z życia Mielca i okolic. W latach 1972-1974 pełnił funkcje kierownika Wydziału Kultury, a następnie zastępcy kierownika Wydziału Oświaty i Wychowania oraz Kultury Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W tym okresie przyczynił się do rozwoju sieci domów ludowych oraz utworzenia Gminnych Ośrodków Kultury w gminach na terenie powiatu mieleckiego. W 1974 r. mianowany został dyrektorem Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej, a 1 I 1978 r. powołano go na stanowisko dyrektora nowo utworzonego państwowego Muzeum Regionalnego w Mielcu. Mimo trudnych warunków lokalowych zorganizował placówkę, gromadził eksponaty i organizował wystawy. Doprowadził do wyremontowania otrzymanych od władz miasta dwóch zabytkowych domów przy ul. H. Sawickiej (później ul. Jadernych) i urządzenia w nich tymczasowej siedziby muzeum. (Placówkę tę nazwano „Jadernówką”.) Był jednym z inicjatorów pozyskania Pałacyku Oborskich dla Muzeum Regionalnego i rozpoczął prace remontowo-konserwatorskie w tym obiekcie, m.in. doprowadził do przywrócenia pierwotnego kształtu niższej części pałacyku. W 1993 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal pracował (w niepełnym wymiarze godzin) i wspierał wiedzą i doświadczeniem swojego następcę Janusza Zborowskiego. Dużo czasu poświęcał pracy społecznej. W latach 70. i 80. był współautorem projektów dekoracji miasta z okazji świąt i rocznic państwowych i lokalnych. Uczestniczył w lokalizowaniu rzeźb plenerowych i upamiętnianiu Miejsc Pamięci Narodowej w Mielcu. Od 1981 r. sprawował merytoryczną opiekę nad twórcami nieprofesjonalnymi, skupionymi w Klubie Środowisk Twórczych TMZM oraz pomagał w organizowaniu wystaw zbiorowych. Uczestniczył w pracach nad trzytomową monografią Mielca i regionu, m.in. był autorem artykułu Administracja miasta i powiatu oraz opracował Indeks nazwisk i Indeks nazw geograficznych w tomie 2. (Mielec 1988). Podjął prace nad monografią cmentarza parafialnego w Mielcu i poważnie ją zaawansował, m.in. sporządził plan cmentarza, zinwentaryzował groby i mogiły oraz wykonał rysunki i szkice starych pomników i grobowców. (Książkę tę dokończył syn – Dariusz Momot. Wydana została w 2001 r.) Kontynuował też własną działalność twórczą, zachowując wierność malarstwu olejnemu i tematyce regionalnej (pejzaże, sceny rodzajowe). Wystawiał m.in. w Krakowie, Sanoku, Sandomierzu i wielokrotnie w Mielcu. Część jego prac znalazła się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą. Angażował się także w działalność organizacji społecznych, m.in. PCK, Miejskiego Komitetu Przeciwalkoholowego, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (od 1993 r. wiceprezes) i Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1985). Zmarł 4 IV 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W 1999 r. zorganizowano w „Jadernówce” wystawę retrospektywną „Henryk Momot – malarstwo i rysunek”.

MONIUSZKI STANISŁAWA (ULICA), ulica na osiedlu T. Kościuszki o długości 410 m, podzielona na dwie części przez ulicę Wojsławską. Powstała w pierwszym dziesięcioleciu XX w. i wtedy też otrzymała patrona. Biegła niemal równolegle do ul. G. Narutowicza i łączyła ul. T. Kościuszki z placem przy torach kolejowych, zamienionym później na targowicę. Około 1910 r. rozpoczęto budowę pierwszych domów. Powstała też kaflarnia. Dalszy rozwój zabudowy nastąpił w okresie międzywojennym. W czasie okupacji hitlerowskiej nadano ulicy nazwę „Leo Stangeterstrasse”. W latach 70. została rozdzielona na dwie części przez nowo wybudowaną ulicę Wojsławską. Przy pierwszej, biegnącej od ul. T. Kościuszki, ale nie łączącej się z ul. Wojsławską (są odgrodzone pasem zieleni i chodnikiem), w latach 80. wybudowano mini–osiedle budynków wielorodzinnych Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Przy drugiej, która biegnie od ul. Wojsławskiej do ul. Targowej, powstały w latach 70. bazy dla Miejskiej Komunikacji Samochodowej i Spółdzielni Ogrodniczo–Pszczelarskiej. Sama ulica otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodniki. Od lat 90. rozpoczęto remontowanie starszych domów i budowanie nowych na wolnych dotąd posesjach, przez co ulica i jej otoczenie znacznie poprawiły swój wygląd. W 2008 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię (część ulicy – kostka brukowa, druga część – asfalt).
Patron ulicy: STANISŁAW MONIUSZKO (1819-1872) to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów. Był twórcą polskiej opery narodowej (Halka, Straszny dwór, Hrabina, Verbum nobile, Flis) i polskich pieśni popularnych (Śpiewniki domowe). Komponował też operetki, wodewile, balety, utwory orkiestrowe i fortepianowe. Był też m.in.: organistą, pedagogiem, dyrygentem i dyrektorem Opery w Warszawie. Znano go jako człowieka skromnego, ale równocześnie hojnego dla ubogich.

MONTICOLO LIDIA (z domu KUTKOWSKA), urodzona 13 IX 1924 r. w Borysławiu, województwo lwowskie (aktualnie Ukraina), córka Aleksandra i Marii z domu Metyk. Ukończyła Średnią Szkołę Zawodową w Borysławiu. W 1942 r. przybyła do Mielca. W 1947 r. została zatrudniona w Spółdzielni „Kolejarz i Drogowiec” jako sprzedawca. Po połączeniu się kilku spółdzielni w PSS „Społem” (1948) została kierownikiem sklepu tejże spółdzielni. Odtąd swoje życie zawodowe związała z mielecką PSS. W latach 1950–1953 pracowała w dziale socjalnym, a w latach 1953-1979 kierowała sekcją społeczno–samorządową, znacząco przyczyniając się do rozwoju spółdzielczości spożywców na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Dużo czasu poświęcała na działalność społeczną, m.in. w Związku Zawodowym Pracowników Spółdzielczości, Kole PCK przy PSS (przewodnicząca), Powiatowym Wydziale Spółdzielczyń (sekretarz), Powiatowej Spółdzielczej Komisji Współpracy (sekretarz) i Powiatowej Komisji Spółdzielni Uczniowskich. W 1980 r. przeszła na emeryturę, a ponadto podjęła pracę w niepełnym wymiarze godzin jako rejestratorka w Spółdzielni Lekarskiej przy O/WSS „Społem” w Mielcu (1980-1983). Jest współautorem szkicu monograficznego Powszechna Spółdzielnia Spożywców Społem w Mielcu, wydanym z okazji 80-lecia spółdzielczości spożywców w Mielcu 1909-1989 (Mielec 1990). Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową PCK IV stopnia, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” oraz Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”. Zmarła 8 VII 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

M-15 (PZL LLM–15, PZL M-15 BELFEGOR), samolot rolniczy o napędzie odrzutowym produkowany w WSK Mielec w latach 1972–1981. Wspólna konstrukcja polsko-radziecka (konstruktorzy – Riamir Adamowicz Izmaiłow i Kazimierz Gocyła), opracowanie w PZL Mielec. Latające laboratorium M-15 (LLM-15), mające służyć doświadczeniom, zbudowano w latach 1972–1973. Jego pierwszy lot odbył się 27 V 1973 r., a pilotem był Ludwik Natkaniec. Do dalszych prac dołączono konstruktora Jerzego Kierońskiego, a końcowym efektem był M-15. Pierwszy lot tego samolotu wykonał 9 I 1974 r. pilot Tadeusz Gołębiewski. Podstawowe dane: załoga – 1 pilot + 2 pasażerów, moc startowa – 1500 kG, masa startowa – 5650 kg, masa użyteczna – 2560 kg. W 1977 r. mielecki samolot uczestniczył w Pokazach Lotniczych w Paryżu i wówczas nazwano go „Belfegorem”. W latach 1978–1979 rozpoczęto jego pilotażową eksploatację w Polsce, ZSRR i NRD oraz podjęto seryjną produkcję. W 1979 r. przerwano produkcję, głównie ze względu na wysokie koszty eksploatacji samolotu. Ogółem wyprodukowano ponad 150 sztuk. Udało się zachować jeden egzemplarz M-15 i eksponuje się go w Muzeum Lotnictwa w Krakowie. Poza granicami Polski eksponowany jest w rosyjskich miastach: Monino, Ulianowsk i Samarze (Kujbyszewie) oraz węgierskim Szolnoku.

MORALSKI ZYGMUNT, urodzony 20 IV 1876 r. w Samborze, syn Emila i Tekli z domu Hawała. Absolwent Gimnazjum w Samborze. W 1911 r. rozpoczął praktykę w Urzędzie Podatkowym w Bochni. Należał do miejscowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W lecie 1914 r. został powołany do armii austriackiej i w latach 1914-1918 brał udział w I wojnie światowej jako podporucznik w personelu niemedycznym szpitala wojskowego. Po wojnie przybył z rodziną do Mielca i został zatrudniony w mieleckim Urzędzie Podatkowym. Zgłosił także akces do mieleckiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Wykazywał się aktywnością i służył doświadczeniami z Bochni, toteż został wybrany do zarządu „Sokoła”. W Mielcu pracował do końca lat 30. Zmarł prawdopodobnie w 1940 r. (tak przypuszcza rodzina) i został pochowany w Mielcu na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza (na tabliczce nagrobnej nie ma dat).

MORAWIEC FERDYNAND, urodzony 11 VI 1909 r. w Skrzynce koło Dąbrowy Tarnowskiej, syn Stanisława i Zofii ze Szczepanków. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się zawodu w warsztacie ślusarsko-mechanicznym w Dąbrowie Tarnowskiej. W latach 1931-1933 odbył zasadniczą służbę wojskową w batalionie lotniczym w Poznaniu, szkole mechaników lotnictwa w Bydgoszczy i CWL w Dęblinie. Od 1934 r. pracował w Zakładach Lotniczych (Parku Lotniczym). W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w obronie lotniska w Dęblinie. Po jego zniszczeniu przez lotnictwo niemieckie, wraz z oddziałem podjął nieudaną próbę przebicia się do oblężonej Warszawy, a po włączeniu oddziału do Armii „Polesie” uczestniczył w walkach w rejonie Kocka. Po kapitulacji (27 IX) dostał się do niewoli i był więziony w twierdzy Modlin, skąd w listopadzie 1939 r. udało mu się zbiec. Przez pewien czas ukrywał się, a następnie podjął pracę w warsztacie samochodowym w Dęblinie. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej zgłosił się do Wojska Polskiego i został skierowany do Komendy Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej na lotnisku w Dęblinie, gdzie uczestniczył w uruchomieniu wodociągów i warsztatów lotniczych. Otrzymał stopień kaprala. W 1948 r. przeszedł do rezerwy i przeniósł się do Mielca, gdzie w miejscowej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego pracował do 1976 r. jako mistrz mechanik. W tym okresie ukończył m.in. Technikum Mechaniczne w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 10-lecia Polski Ludowej i Odznaką Uczestnika Czynu XXV-lecia PRL. Zmarł 2 I 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MORAWSKI TADEUSZ, urodzony 11 XI 1927 r. w Dulczy Małej, powiat mielecki, syn Stanisława i Stefanii z domu Ziomek. Po II wojnie światowej wstąpił do Milicji Obywatelskiej. Pracował w Krośnie, a następnie od 1 IX 1961 r. na stanowisku komendanta powiatowego MO w Łańcucie. Od 4 I 1963 r. do 4 XII 1965 r. pełnił funkcję komendanta powiatowego MO w Mielcu. Pozytywna opinia spowodowała, że z dniem 5 XII 1965 r. objął funkcję komendanta miejskiego MO w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Dalsze losy nie są znane.

MORCINKA GUSTAWA (ULICA), niewielka (161 m), ale ważna uliczka na terenie osiedla Borek. Jest bowiem jedną z łączniczek pomiędzy ulicą H. Sienkiewicza i ulicami osiedlowymi: J. Śniadeckiego, J. Poniatowskiego, W. Orkana i J. Tuwima. Powstała w 1973 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki. Jej otoczenie stanowią prywatne posesje z domami jednorodzinnymi i bogatą zielenią oraz placyk zabaw dla dzieci.
Patron ulicy: GUSTAW MORCINEK (1891-1963) to najbardziej „śląski” z grona wybitnych pisarzy śląskich. Dominującymi tematami jego twórczości były: życie górników, panorama Śląska oraz problemy społeczne i gospodarcze tej części Polski. W 1939 r. został aresztowany przez Niemców i przez całą II wojnę światową przebywał w obozach koncentracyjnych. Przeżycia obozowe opisał w kilku powojennych książkach. Jego utwory były tłumaczone na 17 języków.

MORLAIX, miasto-gmina w północnej Francji (Bretania), departament Finistére, przy ujściu rzeki Morlaix do Oceanu Atlantyckiego. Ma 24,82 km2 powierzchni i około 17 tysięcy mieszkańców. Chlubi się udokumentowaną 1000-letnią historią, ale jego początki mogą sięgać czasów rzymskich, gdyż w tym regionie zbiegało się kilka dróg. Ludność zajmowała się uprawą roli i handlem. Świadkami bogatej przeszłości są liczne obiekty zabytkowe, które przetrwały do naszych czasów. Współcześnie Morlaix jest regionalnym ośrodkiem handlowo-przemysłowym, znanym z produkcji tytoniu. Urokliwe miasto i malownicza okolica przyciągają turystów. Przez szereg lat, wspólnie z okolicznymi gminami, utrzymywało kontakty z Mielcem, głównie o charakterze sportowym. Usankcjonowanie formalne tej współpracy nastąpiło 29 V 2011 r. w Mielcu poprzez podpisanie umowy o partnerstwie miast.

Merowie (od 2011 r.): Jean-Paul Vermot.

MORSZTYN ANTONI, herbu Leliwa, urodził się w 1678 lub 1679 r., syn Stanisława, wojewody sandomierskiego i Konstancji z Obor Oborskiej. W młodych latach służył w francuskim wojsku jako oficer muszkieterów. Uzyskał liczne urzędy i godności, był m.in.: wojewodą inflanckim i starostą czorsztyńskim. W latach 1722-1735 był właścicielem trzeciej części Mielca, po zmarłej matce – wojewodzinie sandomierskiej. Zmarł w Królewcu w 1735 r.

MORSZTYN STANISŁAW, herbu Leliwa, urodzony po 1623 r.?, syn Jana i Agnieszki z Arciszewskich. Wychowywał się w ariańskiej szkole w Raciborsku (ojciec był ministrem tamtejszego zboru), a następnie podróżował po Europie Zachodniej, m.in. zapoznając się z ówczesną literaturą francuską i nowościami w sztuce wojennej. Po powrocie do kraju uczestniczył w szkoleniu wojskowym, a następnie dowodził regimentem pieszym. Prawdopodobnie na początku lat 60. przeszedł na katolicyzm. Brał udział w licznych wojnach, kampaniach i bitwach, m.in. obronie Zbaraża (1649), potopie szwedzkim (1655-1660), obronie Lwowa (1675), odsieczy wiedeńskiej (generał piechoty, 1683) i wyprawach na Turcję (1686, 1691) oraz bitwach pod Cudnowem (1660), Chocimiem (1673), Żórawnem (1676) i Strygoniem 1683). Otrzymał liczne urzędy, stanowiska i godności, m.in. podstolego chełmskiego (1668), komendanta Krakowa (1668), komendanta Bracławia (1671), chorążego zatorskiego (1676), kasztelana czerskiego (1687), komisarza do rewizji skarbu koronnego, wojewody mazowieckiego (1699) i wojewody sandomierskiego (od 1704 r.). Był także posłem na sejm w 1670 i 1672 r. Uczestniczył w rokowaniach polsko-tureckich w Buczaczu, zakończonych niekorzystnym dla Polski traktatem (1672). Długo wspierał politykę Jana III Sobieskiego, ale w 1688 r. uczestniczył w działaniach antykrólewskich. Miał też konflikt z kasztelanem sandomierskim Stefanem Bidzińskim w 1695 r. i tylko dzięki sprzyjającemu zbiegowi okoliczności uniknął kary. W walkach o tron po śmierci Jana III nie zajmował jednoznacznego stanowiska. Poza służbą wojskową i sprawowaniem funkcji administracyjnych oddawał się twórczości literackiej, m.in. tłumaczył na język polski Andromachę Jeana Racine’a oraz tragedię Seneki Fedra (pod tytułem Hipolit) i pisał wiersze, a na okoliczność koronacji Jana III Sobieskiego napisał Balet na koronacyję. W 1681 r. nabył (w drodze zamiany z Teresą z Ossolińskich Denhoffową) majątek w Chorzelowie koło Mielca i tam z żoną (Konstancją z Oborskich) urządzili siedzibę rodzinną. Ze względu na liczne obowiązki przyjeżdżał tam rzadko. Wychowaniem dzieci zajmowała się Konstancja. W 1698 r. Morsztynowie przeżyli tragedię, bowiem na nieznaną chorobę zmarli: córka Teresa Izabela (lat 18) i syn Jan Kazimierz (lat 21). Zrozpaczony ojciec napisał wówczas Smutne żale po utraconych dzieciach. Jako upamiętniające córkę Teresę ufundował w 1704 r., przytułek dla ubogich i kalek przy kościele w Chorzelowie, będącym filią kościoła parafialnego św. Mateusza w Mielcu. Około 1715 r. otrzymał od Rafała Mieleckiego w zastaw trzecią część Mielca. Zmarł 2 III 1719 r. (Podawany jest także rok 1725.) Pochowany w kościele reformatów w Sandomierzu. (Aktualnie jest to kościół św. Józefa.)

MORSZTYN TERESA IZABELA, urodzona 19 X 1680 r. w Werbce Murowanej? koło Latyczowa na Podolu, córka Stanisława (herbu Leliwa) i Konstancji z Oborskich. Podole było wówczas bardzo niebezpieczne, toteż Morsztynowie nabyli w 1681 r. majątek w Chorzelowie koło Mielca i tam się wkrótce przenieśli. Lata dziecięce Teresa przeżyła w Chorzelowie przy braciach i matce, która dbała o edukację i wychowanie dzieci. Teresa mówiła biegle po łacinie i grała na lutni. Konstancja Morsztynowa była osobą głęboko religijną, toteż prowadziła dzieci nie tylko do kościoła filialnego w Chorzelowie, ale także wyjeżdżała do kościoła parafialnego w Mielcu i do kościoła reformatów w Sandomierzu, który Morsztynowie wspierali finansowo. Kiedy rodzice uznali, że córkę należy dalej edukować, ojciec ulokował ją w szkole sióstr sakramentek w Warszawie. Tam m.in. zdobyła podstawową wiedzę i umiejętności z różnych dziedzin życia oraz nauczyła się języka francuskiego. W ramach programu szkoły bywała na dworze królowej Marii Kazimiery Sobieskiej. W czasie takiego pobytu 22 III 1695 r. nagle zasłabła i dopiero na drugi dzień poczuła się lepiej. Zaniepokojeni rodzice zabrali ją do Chorzelowa. Teresa wykazywała się nadzwyczajną pobożnością oraz niezwykłą powściągliwością i prostotą w codziennym życiu. Na początku sierpnia 1698 r. zachorowała na nieznaną chorobę i zmarła 15 VIII 1698 r. w uroczystość Wniebowzięcia Matki Boskiej. Zgodnie z wyrażoną wolą została pochowana w podziemiach kościoła reformatów w Sandomierzu, a w ścianę kościoła wmurowano epitafium, ufundowane przez ojca. Rozpacz po rodzinnej tragedii (zmarł też brat Teresy – Jan Kazimierz) zawarł Stanisław Morsztyn w poemacie Smutne żale po utraconych dzieciach (Kraków 1698). Już w 1716 r. przy oględzinach ciała Teresy w trumnie (z udziałem rodziców) stwierdzono, że nie ulega ono rozkładowi. Potwierdziły to kolejne oględziny w latach 1734, 1742 i 1784. Ze względu na utrzymujące się przez następne lata unikatowe zjawisko, w wieku trumny umieszczono szybę, aby przybywający do grobu mogli zobaczyć zmarłą. Kult Teresy Izabeli Morsztynówny potwierdzają do dziś liczne modlące się przy trumnie osoby z kraju i zagranicy.

MORSZTYN WOJCIECH (ksiądz), kanonik kujawski, proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1739–1743.

MORSZTYNOWA HELENA (z domu POTOCKA), herbu Śreniawa, podczaszanka krakowska, żona Antoniego Morsztyna – wojewody inflanckiego, właściciela trzeciej części Mielca w latach 1722–1735. Po jego śmierci (1735) stała się właścicielką tejże części i zarządzała nią do śmierci w 1762 r. W tym czasie ufundowała przy trakcie sandomierskim murowany kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor dla sprowadzonych trynitarzy (1739–1759). Uznawano ją za jedną z wybitniejszych kobiet polskich w połowie XVIII w. Wsparła finansowo budowę kościoła bonifratrów Świętej Trójcy w Krakowie i kościoła św. Teresy w Jurkowie. Zmarła 12 VI 1762 r. W uznaniu jej zasług biskup krakowski Kajetan Sołtyk listem pasterskim zwrócił się do wiernych diecezji krakowskiej z prośbą o modlitwę za zmarłą.

MORSZTYNOWA KONSTANCJA (z Obor OBORSKA), herbu Kolumna, kasztelanka warszawska. Żona Stanisława Morsztyna, wojewody sandomierskiego, właścicielka trzeciej części Mielca w latach 1719–1722.

MORSZTYNOWIE, herbu Leliwa, rodzina szlachecka wywodząca się z Niemiec. Pierwotne niemieckie nazwisko Mondsztern (od zamku nad Renem), po zamieszkaniu w Polsce spolszczono na Morsztyn lub Morstyn. Nabyli majątki w województwach: krakowskim, sandomierskim i sieradzkim. Od XVI w., służąc wiernie nowej ojczyźnie, coraz częściej otrzymywali urzędy i godności, m.in. wojewody sandomierskiego, wojewody inflanckiego i wojewody mazowieckiego oraz starostwa i kasztelanie. Morsztynowie – właściciele trzeciej części Mielca – to rodzina Stanisława, wojewody sandomierskiego. Jemu to Rafał Mielecki oddał w zastaw ową część Mielca około 1715 r. i ostatecznie w 1723 r. przeszła ona na własność Morsztynów. Stanisław zmarł w 1719 r., a po nim współwłaścicielami Mielca byli: wdowa po Stanisławie – Konstancja Morsztynowa (1719-1722), jej syn – Antoni Morsztyn (1722-1735) i wdowa po nim – Helena Morsztynowa (1736-1762). W 1763 r. wymienianą część Mielca przejęła rodzina Małachowskich.

MORYCZ PIOTR, urodzony 15 VI 1909 r. w Mietlu, pow. Busko Zdrój, syn Andrzeja i Katarzyny z domu Tokarz. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie im. Adama Mickiewicza w Sosnowcu (1929), a następnie Wyższy Kurs Nauczycielski w Krakowie (1936). W roku szkolnym 1929/1930 uczył w Publicznej Szkole Powszechnej w Malinowicach koło Będzina. W latach 1930-1931 służył w Szkole Podchorążych w Krakowie i otrzymał stopień podchorążego. Powrócił do pracy nauczycielskiej w Malinowicach (1931–1934), a następnie pracował w Publicznej Szkole Powszechnej w Bielowiźnie pow. będziński (1934–1939). Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i w czasie cofania się przed wojskami niemieckimi dostał się do niewoli radzieckiej. Początkowo przebywał w obozie w Kozielsku, a później w obozie w Tatiszczewie (1941). Po podpisaniu polsko–sowieckiej umowy o tworzeniu w ZSRR polskiego wojska zgłosił się do armii gen. Władysława Andersa i służył w II Korpusie aż do końca II wojny światowej (Iran, Irak, Palestyna, Egipt, Italia i Anglia). W stopniu porucznika (od 1 III 1943 r.) pełnił funkcje dowódcy plutonu, kwatermistrza i oficera gospodarczego w 13 Batalionie Strzelców 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Walczył m.in. pod Monte Cassino i tam został ranny. Po wojnie przebywał do maja 1947 r. w Obozie Matapan Towyn? – Merioneth (Wielka Brytania), a następnie powrócił do Polski. Po krótkim pobycie w Mielcu – Cyrance (miejsce zamieszkania żony), gdzie nie otrzymał pracy, wyjechał do Będzina i tam pracował w szkole podstawowej (1947–1948), a następnie w Ogólnokształcącej Szkole TPD stopnia podstawowego i licealnego w Dąbrowie Górniczej na stanowisku nauczyciela i od 1951 r. – zastępcy dyrektora szkoły. W 1956 r. powrócił do Mielca i został mianowany kierownikiem Szkoły Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym. Przyczynił się do rozwoju szkoły i jej dobrej współpracy z Liceum. 1 IX 1968 r. przeszedł na rentę inwalidzką, zamienioną później na emeryturę. Udzielał się społecznie m.in. w ZBoWiD, ZIW i OSP Cyranka. W 1978 r. został awansowany do stopnia kapitana. Wyróżniony za udział w działaniach wojennych licznymi odznaczeniami, m.in.: 39/45 Star, Italy Star, Defence Medal, Gwiazdą za Wojnę 1939–1945, Gwiazdą Italii, Krzyżem Walecznych, The War Medal 1939/1945, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino i „Odznaką za rany”, a za późniejszą działalność m.in.: Odznaką ZIW i Odznaką „Zasłużony dla Pożarnictwa”. Zmarł 4 X 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MOSIEŃSKI WAWRZYNIEC, cechmistrz cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1795–1800.

MOSINGIEWICZ KRZYSZTOF, urodzony 25 VII 1955 r. w Kutnie. Studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu ukończył w 1978 r. z wyróżnieniem i tytułem magistra historii. Tematem pracy magisterskiej był „Ród Gryfów w Małopolsce do połowy XV wieku. Wybrane zagadnienia”, w sporej części poświęcony przodkom Gryfów Mieleckich. Od 1 XI 1979 r. pracował w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, a następnie był asystentem w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii na tejże uczelni. Odbył też staż w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Był niezwykle pracowitym badaczem średniowiecznych źródeł historycznych. Większość opracowań z dziedzin mediewistyki i genealogii pozostawił w maszynopisie. Część z nich udało się wydać, m.in. Ród Gryfów z ziemi sądeckiej do poł. XV w. (w: „Studia Historyczne”, t. 23/1980), Rycerstwo polskie z końca XII w. w falsyfikacie Kazimierza Sprawiedliwego (w: „Kwartalnik Historyczny”, t. 88/1981), Mieleccy herbu Gryf (w: „Społeczeństwo Polski średniowiecznej”, t. 3), Chorągwie rodowe i ich dowódcy w bitwie pod Grunwaldem (w: Ordines militares”, t. 2 pod red. A. Czachorowskiego). Podjął studia doktoranckie. Tematem rozprawy był Ród Gryfów w Małopolsce w Średniowieczu. Zginął podczas wyprawy na wschodni filar Ganku po stronie słowackiej Tatr 13 II 1981 r. Po śmierci kolejna część publikacji została wydana drukiem, m.in. bardzo ważny dla historii Mielca artykuł Mieleccy herbu Gryf w monografii Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, tom 3, Mielec 1994.

MOSIO KAZIMIERA ALICJA (z domu MRÓZ), urodzona 24 II 1964 r. w Maliniu, powiat mielecki, córka Jana i Karoliny z domu Piątek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. Regularne treningi w chodzie sportowym rozpoczęła w okresie szkoły średniej w LKS Tęcza Mielec pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza i temu klubowi pozostała wierna do końca kariery zawodniczej (w latach 90. Tęczę połączono z TG Sokół Mielec). Pierwsze sukcesy osiągnęła w 1982 r. zdobywając złoty medal w chodzie sportowym na dystansie 5 km (bieżnia) w czasie Mistrzostw Polski LZS w Bydgoszczy oraz srebrny medal w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży (MP Juniorów) w Poznaniu. W 1983 r. awansowała do ścisłej czołówki seniorek w chodzie sportowym, uzyskała klasę mistrzowską międzynarodową i do 1995 r. (z przerwami, 1986–1987 – macierzyństwo, 1990 r. – zatrucie na obozie sportowym w Wałczu) osiągnęła wiele sukcesów, m.in. była wielokrotną mistrzynią Polski, rekordzistką i reprezentantką kraju. W latach 1983–1994 wywalczyła następujące medale Mistrzostw Polski seniorów: * 1983 r. Halowe MP (Zabrze): srebrny na 5 km (bieżnia), MP (Bydgoszcz): brązowy na 5 km (b); * 1984 r. HMP (Zabrze): brązowy na 5 km (b), MP (Mielec): srebrny na 10 km (szosa), MP (Sopot): srebrny na 5 km (b); * 1985 r. HMP (Zabrze): złoty na 5 km (b), MP (Bydgoszcz): złoty na 5 km (b); * 1986 r. HMP (Zabrze): srebrny na 5 km (b), MP (Grudziądz): brązowy na 5 km (b); * 1988 r. MP (Grudziądz): złoty na 5 km (b); * 1989 r. HMP (Zabrze): złoty na 3 km (b) + rekord Polski (13:46), MP (Sopot): złoty na 5 km (b); złoty na 10 km (sz); * 1991 r. MP (Kielce): brązowy na 10 km (sz), MP (Sopot): brązowy na 5 km (b); * 1992 r. HMP (Spała) brązowy na 3 km (b), MP (Sopot) srebrny na 5 km (b); * 1993 r. HMP (Spała) brązowy na 3 km (b); * 1994 r. MP (Piła): brązowy na 10 km. Łącznie: 6 złotych, 5 srebrnych i 8 brązowych. Ponadto w 1983 r. w czasie MP juniorów (Wrocław) zdobyła srebrny na 5 km, a w 1984 r. na młodzieżowych MP (Stargard Szczeciński) – złoty na 5 km. Jako reprezentantka Polski startowała w następujących ważniejszych zawodach: * 1983 r.: Puchar Świata (Bergen, Norwegia) – 35 miejsce (pierwsza z Polek) na 10 km (sz); * 1984 r.: czwórmecz Polska – Węgry – RFN – Bułgaria (Warszawa) – 1 miejsce na 5 km (b) + rekord Polski (24:19,45); * 1985 r.: Puchar Świata (Saint-Avbin, Francja) – 10 km (sz); * 1986 r.: trójmecz Polska – Anglia – Walia/Szkocja (Londyn) – 1 miejsce na 5 km (b); * 1988 r.: Polska – Norwegia (Elbląg) – 3 miejsce na 10 km (sz); * 1989 r.: Polska – Norwegia (Bergen) – 5 miejsce na 10 km (sz), 3 miejsce na 5 km (sz), Puchar Świata (Barcelona, Hiszpania) – 45 miejsce na 10 km (sz); * 1993 r.: Polska – Ukraina (Lwów) – 2 miejsce na 3 km (b). W innych ważniejszych zawodach międzynarodowych zdobyła czołowe lokaty w Russe (Bułgaria), Memoriale Janusza Kusocińskiego (Warszawa), Bristonas (Litwa), Detroit – kilka zwycięstw (USA), Bekecsaba (Wegry) oraz Vranow i Ruskov (Słowacja). Wielokrotnie ustanawiała rekordy Polski na dystansach: 5000 m (5 razy) i 10000 m (1 raz) na bieżni oraz 5 km (4 razy) i 10 km (1 raz) na szosie. Rekordy życiowe: 5000 m (bieżnia) – 22.28,44 (Sopot, 1991), 5 km (szosa) – 22:30,1 (Mielec, 1992), 10 000 m (bieżnia) – 47.50,6 (Fana – Norwegia, 1989), 10 km (szosa) – 46.08,0 (Mielec, 1992). W rankingu Grand Prix PZLA 3 razy uzyskała 1 miejsce (1985, 1988, 1989). Poza karierą zawodniczą pracowała jako trener lekkoatletyki w LKS Tęcza Mielec (1986-1993) i TG Sokół Mielec (1994-1995), a następnie jako organizator sportu i trener la w Ośrodku Sportu i Rekreacji Lotnik w Mielcu. W 1996 r. ukończyła Wydział Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego im. J. Piłsudskiego w Warszawie – Filia w Białej Podlaskiej, uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy lekkoatletyki. Od 1996 r. pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu oraz jest działaczem i trenerem la w MKS Mielec przy ZST. Najlepsze trenowane przez nią zawodniczki – Agnieszka Bątor i Paulina Murdza osiągnęły szereg sukcesów w kategorii juniorek i były wielokrotnymi reprezentantkami Polski. Ponadto z różnymi grupami sportowymi zdobyła czołowe miejsca w zawodach regionalnych i wojewódzkich. Ukończyła kilka nauczycielskich kursów specjalistycznych oraz kursy instruktorskie z zakresu piłki siatkowej i koszykówki. W latach 1999–2001 startowała w Mistrzostwach Polski weteranów i trzykrotnie zwyciężyła na dystansie 5 km. W latach 1999–2003 prowadziła wychowanie fizyczne w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu, od 2000 r. organizuje „Sportowe wakacje” dla młodzieży, a od 2001 r. prowadzi zajęcia rekreacyjne i aerobik. Była wielokrotnie wyróżniana i nagradzana. W 2003 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. W 2006 r. startowała na Mistrzostwach Europy Weteranów w Lekkoatletyce w Poznaniu i zdobyła srebrny medal w chodzie na 5 km (kategoria 40-45 lat).

MOSIOR MAŁGORZATA LIDIA (z domu CZAJA), urodzona 10 VI 1967 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Zofii z Chojnackich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1986 r. Od 1987 r. do 2000 r. pracowała w Zespole Opieki Zdrowotnej Samodzielnym Publicznym Zakładzie w Mielcu. Poza pracą w ZOZ zajmowała się promocją zdrowego żywienia i była prekursorką w tej dziedzinie na terenie Mielca. W sierpniu 1990 r. założyła pierwszy w Mielcu i regionie sklep „Panaceum – zdrowa żywność”, oferujący m.in.: produkty dla chorych na cukrzycę i celiakię (produkty bezglutenowe), produkty bogatoresztkowe, produkty sojowe, produkty pszczele i ziołowe, odżywki dla sportowców i żywność dla wegetarian. Do prowadzenia sprzedaży produktów ziołowych i paraleków uzyskała kwalifikacje na Wydziale Farmaceutycznym Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w 1994 r. W 2001 r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu. W 2002 r. ukończyła Policealne Studium Zawodowe dla Dorosłych Mielecka Szkołę Biznesu (kierunek: administracja), uzyskując wyróżnienie „Złotego Absolwenta”. Od 2004 r. studiuje w Wyższej Szkole Inżynieryjno-Ekonomicznej w Ropczycach – Wydział Zamiejscowy Przedsiębiorczości w Miłocinie (kierunek: administracja publiczna i samorządowa). W 2009 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Przemyślu – Zamiejscowy Wydział Prawa i Administracji w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra. Od IV 2008 r. pracuje w Wydziale Edukacji i Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego w Mielcu.

MOSKWA KAZIMIERZ, urodzony 13 I 1935 r. w Woli Małej koło Łańcuta. Studia w zakresie archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1956 r. Od 1957 r. do 1979 r. pracował w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie. Powierzono mu zadanie zorganizowania Działu Archeologicznego i mianowano jego kierownikiem. Ponadto w 1958 r. został dodatkowo wojewódzkim konserwatorem zabytków archeologicznych. W latach 50., 60. i 70. prowadził badania lub kierował badaniami archeologicznymi na terenie całego województwa rzeszowskiego. Badał też tereny w pobliżu Mielca: Rzemień w 1962 r., a w latach 70. Książnice i Zaborcze. Wyniki badań publikował w cyklicznym wydawnictwie Muzeum Okręgowego: „Materiały i sprawozdania Rzeszowskiego Ośrodka Archeologicznego”. W 1974 r. jako pierwszy archeolog z Rzeszowa uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1979 r. pracował w PP PKZ w Rzeszowie na stanowisku kierownika Pracowni Archeologiczno-Konserwatorskiej. Po zorganizowaniu w Mielcu Muzeum Regionalnego (1979 r.) współpracował z jej dyrektorem Henrykiem Momotem w zakresie zbiorów archeologicznych. Popularyzował archeologię na różnego rodzaju sesjach, seminariach i konferencjach. Przez pewien czas współpracował z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Rzeszowie. Napisał około 70 prac naukowych i wiele artykułów popularnonaukowych do gazet i czasopism. Autor m.in. książek: Pradzieje powiatu rzeszowskiego (Lublin 1964), Kultura łużycka w południowo-wschodniej Polsce (Rzeszów 1976), Pradzieje południowo-wschodniej Polski (Rzeszów 1979) oraz artykułów: Grupa tarnobrzeska kultury łużyckiej w Materiałach do prahistorii Ziem Polskich, tom IV (Warszawa 1971) i „Pradzieje i wczesne średniowiecze” w monografii Mielec Dzieje miasta i regionu pod red. Feliksa Kiryka, Tom 1 (Mielec 1984). Zmarł 1 III 1983 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

MOSKWA ROMAN, absolwent Uniwersytetów Lwowskiego i Wiedeńskiego, nauczyciel. Od 1885 r. pracował w c.k. Wyższym Gimnazjum w Tarnopolu. W 1895 r. został profesorem c.k. Wyższego Gimnazjum Realnego „Franciszka Józefa” w Drohobyczu, a od 1897 r. był profesorem c.k. V Gimnazjum we Lwowie. W 1905 r. został mianowany pierwszym dyrektorem c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. Kierował szkołą w latach 1905–1913 i w tym okresie zorganizował jej funkcjonowanie ze wszystkimi klasami. Uczestniczył w budowie bazy dla gimnazjum (budynek główny, bursa z kaplicą i sala gimnastyczna) i jej zagospodarowaniu. Na emeryturę (w stan spoczynku) przeszedł w lutym 1913 r., na krótko przed pierwszą maturą (maj 1913 r.). Za długoletnią pracę pedagogiczną został wyróżniony tytułem Radcy Rządu.

MOST NA WISŁOCE, budowla służąca przeprowadzeniu drogi z Mielca w kierunku zachodnim nad rzeką Wisłoką. Pierwszy stały most (drewniany) na rzece Wisłoce został zbudowany przez Austriaków około 1887 r., głównie dla potrzeb wojska, w związku z przewidywanym konfliktem zbrojnym pomiędzy Austrią a Rosją o Bośnię i Hercegowinę. (Ostatecznie do wojny nie doszło, ale most pozostał.) Wisłoka płynęła wówczas o kilkaset metrów bliżej Mielca, tuż przy wzniesieniu, na którym stał dwór właścicieli miasta (na mapie z 1850 r. „folwark nad brzegiem”), a nieco dalej – resztki zamku. W 2 połowie XIX w. Wisłoka systematycznie przesuwała się w kierunku zachodnim i zalewała coraz więcej gruntów Woli Mieleckiej. (Równocześnie oddalała się od Mielca.) Proces ten powstrzymało wybudowanie kilku tam przez Aleksandra Trzecieskiego – dzierżawcę Woli Mieleckiej. W tej sytuacji stary most stał się zbędny i został rozebrany. Drugi most (także drewniany) oraz drogę wybudowano również przy współudziale austriackiego wojska w czasie I wojny światowej. Wielka powódź w 1934 r. poważnie uszkodziła go, ale wkrótce szkody naprawiono. W czasie wycofywania się wojsk niemieckich w sierpniu 1944 r. został niemal całkowicie zniszczony. Naprawa w 1945 r. miała charakter prowizoryczny i już na wiosnę 1947 r. spiętrzone lody zerwały dwa przęsła od strony Mielca. Tę kolejną szkodę znów naprawiono w sposób prowizoryczny. Obawa przed następnymi zniszczeniami spowodowała wybudowanie w latach 1954-1956 kolejnego drewnianego, ale znacznie solidniejszego mostu, m.in. wzmocniono podpory drewniane stalowymi belkami B-6 (typu Barzykowskiego). Rozwój komunikacji drogowej, a zwłaszcza ciężkiego ruchu kołowego, wymusił wybudowanie w 1976 r. – obok starego mostu – nowego mostu całkowicie żelbetowego o 10 przęsłach i 11 podporach, długości 250 m, szerokości jezdni – 8 m i szerokości chodników 1,25 m po obu stronach jezdni. (Stary most został rozebrany w 1977 r.) Ostatni remont kapitalny przeprowadzono w 1998 r. Administracją mostu oraz prowadzącą przezeń drogą wojewódzką nr 984 Lisia Góra – Mielec zajmuje się Podkarpacki Zarząd Dróg Publicznych w Rzeszowie.

MOST NA WISŁOCE (nieoficjalna nazwa: Złotnicko-Rzędzianowicki), budowla służąca przeprowadzeniu drogi wojewódzkiej nr 984 (Lisia Góra – Radomyśl Wielki – Mielec) nad rzeką Wisłoką w rejonie wsi Złotniki i Rzędzianowice w powiecie mieleckim. Ma długość 534 m. Według dokumentacji jest: „[…] konstrukcją w postaci ustroju wieloprzęsłowego płytowo-belkowego o konstrukcji sprężonej i zespolonej (w przęśle nurtowym) opartego na żelbetowych przyczółkach i filarach. Podpory usytuowane są w skosie do osi drogi pod kątem 71,700.” Został zbudowany wraz z odcinkiem drogi wojewódzkiej nr 984, od ronda na skrzyżowaniu z drogą wojewódzką 983 (Sadkowa Góra – Mielec) w Rzędzianowicach do ronda ul. H. Sienkiewicza w Mielcu, będącej drogą powiatową Tuszów Narodowy – Mielec. Odcinek (wraz z mostem) został oddany do ruchu 20 V 2020 r. Wykonawcą była firma BUDIMEX SA.; inwestorem – Województwo Podkarpackie Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich. Wartość zadania: ponad 44 mln zł, w tym dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Regionalnego – około 36 mln zł. Ponadto z budżetu województwa wyasygnowano ponad 7,5 mln zł, a z budżetu Gminy Mielec – ok. 240 tys. zł. W uroczystości oficjalnego oddania mostu do użytku uczestniczyli przedstawiciele władz wojewódzkich, powiatowych i gminnych.

MOŚCICKA IRENA FELICJA (z domu RUSEK), urodzona 24 I 1954 r. w Pyskowicach, córka Tadeusza i Kamili z domu Krawczyk. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1972 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1978 r. i została zatrudniona w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. Do 1985 r. pracowała na Oddziale Wewnętrznym tegoż Szpitala oraz w Poradni Rejonowej przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska). W 1984 r. uzyskała specjalizację I stopnia w zakresie neurologii w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. W latach 1985-1990 pełniła obowiązki ordynatora nowo utworzonego Oddziału Neurologicznego w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. Zorganizowała od podstaw pracę tego Oddziału i rozwinęła jego działalność. Po uzyskaniu specjalizacji II stopnia z zakresu neurologii w 1990 r. (Szpital Wojewódzki w Rzeszowie, egzamin w Warszawie) została mianowana ordynatorem Oddziału Neurologicznego i funkcję tę pełni do dziś. Uczestniczyła w licznych sympozjach naukowych i szkoleniowych. Ukończyła także studia podyplomowe w Wyższej Szkole Zarządzania i Informatyki w Rzeszowie (kierunek: organizacja i zarządzanie w służbie zdrowia). Pod jej kierunkiem 4 lekarzy uzyskało I stopień specjalizacji, a następnie 3 z nich – II stopień z zakresu neurologii. Od 1978 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, a od 1980 r. Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. Prowadzi też (wspólnie z mężem) Prywatny Gabinet Lekarski s.c. MEDI Mościcka Irena i Wojciech w Mielcu przy ul. J. Kilińskiego 89 a.

MOŚCISKA, osiedle położone w północno–wschodniej części Mielca. Od trzech stron osłonięte lasem, będącym częścią resztek Puszczy Sandomierskiej, zaś od strony zachodniej odsłonięte i połączone z Mielcem ulicą Wojska Polskiego. W XIX w. było przysiółkiem Chorzelowa. Do lat 30. XX w. jego mieszkańcy pracowali głównie na roli i w lesie. Po rozpoczęciu budowy fabryki samolotów w pobliskiej Cyrance (1937) większość z nich została zatrudniona przy budowie, a następnie w samej fabryce. W czasie okupacji hitlerowskiej na terenie Mościsk znajdowała się składnica amunicji. Od roku szkolnego 1945/1946 uruchomiono szkołę w baraku, a w latach 50. wybudowano dlań murowany budynek. W następnych latach osiedle powiększało się. W 1985 r. Mościska wraz z okolicznym terenem (łącznie 185 ha) zostały przyłączone do Mielca i stały się jego osiedlem, a drogi uzyskały status ulic i nazwy: Rudnik, Pogodna i Spokojna. Liczba ludności w ostatnich 30 latach nieznacznie wzrosła; w 1970 r. Mościska miały 262 mieszkańców, a w 2003 r. – 287. W związku z rozbudową osiedla w 1998 r. wytyczono nową ulicę, której patronem został Stanisław Dolina. W 2009 r. osiedle zamieszkiwało 306 osób.

MOTORYZACJA, pierwszym zwiastunem wejścia pojazdów w życie mielczan był bicykl inżyniera Stanisława Hemerlinga, czasowo przebywającego w Mielcu w związku z budową kolei w latach 70. XIX w. Już w pierwszych latach XX w. cykliści byli dużym problemem dla miasta, gdyż poruszając się szybko powodowali każdorazowo zamieszanie i nierzadko popłoch. Niemal w tym samym czasie jeszcze większą sensację wzbudziły motocykle i samochody (automobile). Posiadaczem pierwszego motocykla w Mielcu był Jasiński, a pierwszym właścicielem samochodu osobowego „Victoria” – notariusz Ignacy Kosiński. W 1911 r. Chaim Jakub Baruch uruchomił pierwszą linię komunikacji samochodowej na trasie Mielec – Tarnów. W okresie I wojny światowej przez Mielec kilka razy przetoczył się front, toteż mielczanie mieli okazję zobaczyć pojazdy wojskowe. W okresie międzywojennym pojazd mechaniczny był jednak nadal rzadkością, ale kupcy już wtedy dbali o zabezpieczenie paliwa. Sprzedawano je najpierw z beczek w sklepach przemysłowych. Prawdopodobnie pierwszą była stacja Standard-Novel na składnicy przy ul. J. Piłsudskiego. Ostatecznie w latach 30. stacja ta przestała funkcjonować. W 1931 r. wydzierżawiono niewielki plac na rynku, obok kiosku, na stację benzynową firmie „Karpaty” Samuel Rothman i S-ka, która funkcjonowała do końca lat 40. Więcej ruchu pojazdów spowodowały prace przy budowie zakładów lotniczych (od 1937 r.). W czasie II wojny światowej znów wielokrotnie przyszło mieszkańcom miasta oglądać przeróżne pojazdy wojskowe. Systematyczny rozwój motoryzacji i związanych z nią problemów rozpoczął się po II wojnie światowej. Stało się to za sprawą powierzania przez władze państwowe mieleckiej fabryce licznych zadań z tej dziedziny, bowiem zniszczony kraj zgłaszał liczne potrzeby. Produkowano m.in.: autobusy (na podwoziach firmy „Studebaker”, od 1947 r.), samochody pożarnicze (na podwoziach „Bedford”, od 1948 r.), sanitarki (na podwoziach z demobilu, od 1948 r.) i autobusy (na podwoziu „Leyland”, od 1948 r.). Podjęto także produkcję części zamiennych do m.in.: silnika dwusuwowego SO1 do motocykla SHL 125-MO4, radzieckich samochodów ciężarowych ZIS-5 i amerykańskich samochodów osobowo-towarowych „Willys” (od 1949 r.). Usankcjonowaniem motoryzacyjnej (obok lotniczej) produkcji i ukierunkowaniem jej na przyszłość była zmiana nazwy fabryki na „Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego” (WSK). Praca przy samochodach inspirowała wielu pracowników do zakupu pojazdu, ale ze względów finansowych kupowano głównie motocykle (SHL, Junak, WFM). W rajdach motocyklowych, organizowanych w Mielcu przez LPŻ w latach 50., uczestniczyło z reguły kilkudziesięciu motocyklistów. Wolno, ale przybywało też samochodów ciężarowych. Oddano do użytku pierwsze stacje benzynowe – w 1948 r. przy ul. S. Żeromskiego i w 1951 r. przy zbiegu ulic H. Sienkiewicza i F. Dzierżyńskiego (później S. Sękowskiego). W latach 1957–1960 skonstruowano w Mielcu oryginalny pierwszy polski mikrosamochód małolitrażowy „Mikrus” i wyprodukowano 1728 sztuk, ale decyzją władz centralnych produkcję tę przerwano. (Dziś wiadomo, że była to decyzja o podłożu politycznym.) Część „Mikrusów” została zakupiona przez pracowników WSK i przez wiele lat była charakterystycznym elementem ruchu na mieleckich ulicach. W 1961 r. rozpoczęła funkcjonowanie Miejska Komunikacja Samochodowa, a w 1963 r. Oddział Krajowej Państwowej Komunikacji Samochodowej. W 1962 r. podjęto w WSK produkcję samochodów – chłodni „Żubr”, a w 1964 r. – telewizyjnych wozów transmisyjnych. (W czasie XXXV Międzynarodowych Targów Poznańskich mielecki wóz TV otrzymał tytuł „Mister Universum”.) W 1964 r. uruchomiono także produkcję aparatury wtryskowej na licencji austriackiej firmy „Friedmann und Mayer”. W 1967 r. rozpoczęto produkcję silników wysokoprężnych „Leyland” 0680 na licencji angielskiej firmy „Leyland Motors Ltd” oraz samochodów–chłodni Ms-2,5. Próbą przełamania hegemonii pojazdów z silnikami spalinowymi, zwłaszcza na obszarach o szczególnych uwarunkowaniach ekologicznych, było uruchomienie w 1970 r. elektrycznych wózków golfowych „Melex”. W następnych kilku dziesięcioleciach wprowadzano wciąż nowe typy i zastosowania tych pojazdów, toteż do dziś znajdują one nabywców. W 1970 r. rozpoczęto produkcję samochodów–chłodni Ms-5 i Ms-3, a w 1971 r. – wozów transmisyjnych dla telewizji kolorowej. Wytwarzanie tak wielu różnych i skomplikowanych pojazdów stworzyło duże możliwości kooperacyjne dla małych firm produkujących części i inne detale, toteż ilość tych firm zwiększała się z roku na rok. Lata 70. zapoczątkowały też okres masowego zapotrzebowania w Polsce na samochody osobowe. Wówczas to zaprezentowano w wielu miastach w Polsce (w Mielcu 5–6 II 1973 r.) 4–osobowy mikrosamochód „Fiat–126 P”, a wkrótce potem w Bielsku–Białej rozpoczęto jego produkcję. Z roku na rok ilość samochodów na drogach systematycznie zwiększała się, a obok samochodów polskich i innych krajów RWPG coraz częściej pojawiały się samochody z krajów zachodnich. Zjawisko to uwidoczniło się wyraźnie także w Mielcu i spowodowało rosnące kłopoty z wewnętrznym układem komunikacyjnym. W latach 70. i 80. zrealizowano szereg inwestycji drogowych, m.in. przedłużenie ulicy H. Sienkiewicza w kierunku Wojsławia (1977), wiadukt nad linią kolejową (1982), ulicę Kazimierza Jagiellończyka (1983), rozszerzenie ul. 22 Lipca do 4 pasów (1986). Przy ul. Przemysłowej zbudowano Stację Obsługi Państwowego Przedsiębiorstwa „Polmozbyt” (6 II 1981) i stację CPN (1982). Jeszcze szybsze tempo rozwoju motoryzacji nastąpiło po wprowadzeniu ustawy o działalności gospodarczej (1988) i głębokich przemianach społeczno-gospodarczych po 1989 r. W połowie lat 90. samochód osobowy lub osobowo-towarowy stał się urządzeniem codziennego użytku. W 1993 r. Wydział Komunikacji Urzędu Rejonowego w Mielcu wykazywał około 10 000 zarejestrowanych pojazdów, a w 2003 r. Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego – około 19 910. W WSK zakończono produkcję samochodów różnego typu, ale kontynuowały produkcję: Wytwórnia Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o., „Melex” Sp. z o.o., Wytwórnia Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” Sp. z o.o. i firma powstała jeszcze przed otwarciem SSE – Kirkham Motorsports Sp. z o.o. W ramach SSE EURO-PARK powstało kilka nowych firm związanych z przemysłem motoryzacyjnym, m.in.: Lear Automotive (EEDS) Poland Sp. z o.o., Kirchhoff Polska Sp. z o.o., Henryk Bury – Mielec Sp. z o.o., Leopard Automobile – Mielec Sp. z o.o., Firma Tarapata Sp. z o.o. i Zakład Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Grupa Zasada. Poza SSE wiodącą rolę odgrywały: Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o., Autopart Fabryka Akumulatorów Sp. z o.o., Metalpol s.c., „Kamgum” Wytwarzanie Artykułów z Gumy Adolf Karmelita, PPH „Stamar” s.c., PPUH „Unimet”, „Wabex” Sp. z o.o. i Spółdzielnia Rzemieślnicza „Wielobranżowa”. Względy ekonomiczne i praktyczne spowodowały niezwykle szybki rozwój ciężkiego transportu kołowego i w konsekwencji duże uciążliwości w centralnych częściach Mielca. Wzrosła ilość stacji paliw oraz warsztatów samochodowych.

MOTZEK CZESŁAWA (po mężu TRZCIŃSKA), urodzona 3 IV 1920 r. w Nowym Sączu. Absolwentka Gimnazjum im. Bł. Kingi i Liceum Koedukacyjnego Handlowego w Tarnowie z maturą w 1939 r. Należała do harcerstwa, była drużynową i współorganizatorką letnich obozów harcerskich. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkała w Mielcu i pracowała jako urzędniczka w biurze Flugzeugwerk Mielec (Zakłady Lotnicze). Uczestniczyła aktywnie w działalności mieleckiego tajnego harcerstwa („Szarych Szeregów”) pod pseudonimem „Alina”. Zagrożona aresztowaniem w 1944 r. uciekła do Warszawy. Wykorzystując dotychczasowe kontakty w konspiracji, współpracowała z Sekcją Zachodnią przy Delegaturze Rządu na Kraj. 3 V 1944 r. została mianowana podharcmistrzem. Odbyła szkolenie sanitarne i w pierwszych dniach powstania warszawskiego znajdowała się w grupie sanitariuszek na Woli, a następnie na Starym Mieście. Po jednym z nalotów niemieckich, jako jedna z nielicznych sanitariuszek ocalała i pracowała w szpitalu przy ul. Płockiej. Po upadku powstania przeniosła się do Krakowa i pracowała w konspiracji jako łączniczka Departamentu Informacji. Po zakończeniu wojny studiowała w Akademii Medycznej w Poznaniu, a po ukończeniu pracowała w II Klinice Akademii Medycznej. Z powodów politycznych wyjechała z Poznania do Zakopanego, gdzie w latach 1950-1953 była lekarzem w sanatoriach: „Nauczycielskim” i „Odrodzeniu”. Od 1953 r. do 1964 r. była chirurgiem w sanatorium przeciwgruźliczym w Dziekanowie Leśnym koło Warszawy, a od 1964 r. kierowała Poradnią Przeciwgruźliczą w Warszawie. Zmarła w 1973 r.

MOTRONIK (ZAKŁAD ELEKTRONIKI I INFORMATYKI „MOTRONIK”), firma funkcjonująca od 1 I 1992 r. jako spółka cywilna. Założyli ją: Leszek Grzebyk, Emanuel Moll i Andrzej Szadkowski, pracownicy Ośrodka Badawczo-Rozwojowego SK w Mielcu. Głównym celem jej funkcjonowania była „kompleksowa komputeryzacja firm oraz dobór sprzętu komputerowego do potrzeb indywidualnego nabywcy”. W pierwszym roku działalności trzej właściciele firmy byli jedynymi pracownikami, ale w następnych latach rozwijano działalności i rosła ilość pracowników. Początkowo produkowano małe urządzenia elektroniczne, a ponadto uruchomiono sprzedaż sprzętu komputerowego. Z biegiem lat wprowadzano nowe formy działalności handlowej, usługowej, szkoleniowej i produkcyjnej. 10 XII 2001 r. przekształcono firmę w spółkę jawną. Oferta w 2004 r. obejmowała m.in. sprzedaż kilku tysięcy produktów branży IT wszystkich liczących się w świecie producentów oraz kompleksową obsługę firm handlowych i sklepów. Pierwszą siedzibą był dom prywatny, później zajmowano budynek przy ul. M. Skłodowskiej–Curie 2, a od 2004 r. firma zajmuje pomieszczenia na parterze budynku przy ul. L. Solskiego 10. Od 1 I 2015 r. firmę prowadzą Leszek Grzebyk i Andrzej Szadkowski.

MOZDRZENIOWSKI (MOŻDŻENIOWSKI) JÓZEF (ksiądz), urodzony 3 I 1804 r. w Starym Wiśniczu, syn Kaspra i Agaty z domu Gut. Studia filozoficzne odbył we Lwowie, a teologiczne we Lwowie i Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1833 r. Początkowo pełnił posługę kapłańską w Radłowie, ale w 1837 r. został mianowany proboszczem w Rzochowie i Niwiskach. Po zniszczeniu kościoła i zabudowań parafialnych w czasie powodzi w 1839 r., doprowadził do wybudowania w 1840 r. nowego kościoła (dotrwał do naszych czasów), plebanii i zabudowań gospodarczych. W 1843 r. powierzono mu funkcję wicedziekana, a w 1848 r. – dziekana dekanatu mieleckiego. Pełnił także funkcję inspektora szkół galicyjskich. Zmarł 1 III 1871 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu – Rzochowie przy ul. Rzochowskiej.

MOŹDZIERZ MARIA STEFANIA (z domu SZENDOŁ), urodzona 18 VII 1946 r. w Dulczy Małej, powiat mielecki, córka Bronisława i Stefanii z domu Sito. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. Studiowała na Wydziale Geograficzno-Biologicznym (kierunek: biologia) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1969 r. uzyskała tytuł magistra biologii. W 1969 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej w Radomyślu Wielkim jako nauczycielka, a w latach 1975-1976 pełniła funkcję zastępcy dyrektora tejże szkoły. Od 1976 r. pracuje w Szkole Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu (okresowo pełniącej funkcję Zbiorczej Szkoły Gminnej), jako nauczyciel, zastępca dyrektora (1982-1984), dyrektor szkoły (1984-1987) i nauczyciel przyrody. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu biologii (Nowy Sącz, 1980) oraz uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej z biologii (1984) i tytuł nauczyciela dyplomowanego (2003). Zorganizowała i urządziła klasopracownię biologii i przyrody. W czasopiśmie „Chrońmy Przyrodę Ojczystą” opublikowała artykuł Nasza droga do patrona szkoły Władysława Szafera. Przygotowywani przez nią uczniowie zdobywali nagrody i wyróżnienia w konkursach LOP. Wiele czasu poświęcała działalności społecznej, m.in. jako członek Zarządu Gminnego i Zarządu Miejskiego ZNP w Mielcu oraz członek Zarządu Miejskiego Ligi Ochrony Przyrody w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Srebrną Odznaką Honorową LOP i Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. W 2009 r. została odznaczona Złotym Medalem „Za Długoletnią Służbę”, a w 2011 r. przeszła na emeryturę.

MOŹDZIOCH KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 13 I 1904 r. w Kiełkowie, syn Andrzeja i Rozalii. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1926 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1930 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Wielopolu Skrzyńskim, Łącku, Czarnym Potoku, Tuchowie i Zassowie. W 1940 r. został mianowany proboszczem w Jastrzębi koło Ciężkowic. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnym nauczaniu. W 1950 r. przeniesiono go na probostwo w Górkach Mieleckich, a w 1957 r. powrócił do parafii w Jastrzębi. W 1984 r. zrezygnował z funkcji proboszcza (ze względu na wiek i stan zdrowia) i rezydował w Jastrzębi. Zmarł 26 VII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Jastrzębi.

„MÓJ DOM”, rzeźba plenerowa art. rzeźbiarza Ryszarda Kozłowskiego z Warszawy, wykonana z masy betonowej w ramach II Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1979”. Symbolizuje dom zamieszkały przez rodzinę – małżeństwo z dzieckiem. Jest postawiona na zieleńcu obok pawilonu „Zenit” przy al. Ducha Świętego.

MÓZGOWSKI BOGDAN MARCIN, urodzony 15 VI 1968 r. w Brzegu, syn Czesława i Weroniki z domu Siembab. Ukończył Przyzakładową Szkołę Zawodową w Mielcu. Od 1982 r. trenował piłkę ręczną w Stali Mielec. Do I drużyny seniorów Stali, występującej w I lidze, awansował przed sezonem 1986/1987 i grał w niej na pozycji środkowego rozgrywającego do 1992 r. W sezonie 1991/1992 był jednym z najlepszych strzelców ligi. Po rozwiązaniu drużyny Stali grał w Górniku Libiąż (1992/1993), Unii Tarnów (1993/1994), Czuwaju Przemyśl (1994/1995) i niemieckim zespole TV Hasten Remscheid (1995–2001). Powrócił do Mielca i przez sezon 2001/2002 występował w reaktywowanej drużynie SPR Stal Mielec (II liga). W latach 1988-1990 powoływano go do młodzieżowej reprezentacji Polski, a w sezonie 1993/1994 rozegrał 5 meczów w I reprezentacji Polski (turniej o Puchar Karpat w Rumunii).

MR POLLACK, mielecki zespół muzyczny utworzony w 1989 r. przez braci Polaków – Jacka (gitara, śpiew, programowanie) i Grzegorza (perkusja, śpiew). Z tym duetem współpracowali okresowo inni muzycy, m.in. Jacek Królik, Piotr Żaczek (gitara basowa) i Grzegorz Skawiński. Pierwszymi ważniejszymi wydarzeniami były udane występy Jacka Polaka z mieleckim zespołem „Taurus” na Festiwalu w Jarocinie (1990), po których w 1991 r. Jacek – już z zespołem Mr. Pollack – nagrał dla firmy „Loud Out Records” w Katowicach płytę QŃ. (Ostatecznie ukazała się kaseta.) W 1993 r. Mr. Pollack został finalistą „Marlboro Rock-in ’93 International” w Krakowie. W latach 1995-1996 we współpracy z firmą „GK” przygotował i wydał płytę Manhattan-One, a w latach 1996-1997 koncertował (z muzykami krakowskimi) na terenie Czech i Słowacji. Poziom zespołu i wirtuozowską grę Jacka Polaka doceniono w plebiscycie czytelników prestiżowego magazynu „Gitara i Bas” w 1998 r., w postaci przyznania mu I miejsca w kategorii „Nowa Nadzieja Gitary”. Kolejnym sukcesem J. Polaka było nagranie (w technice video) dla wydawnictwa „Professional Music Press” w Gdańsku pokazu instruktażowego mistrzowskiej gry na gitarze (1999). W latach 2000–2001 zespół występował w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i tam nagrał dwie płyty: Covers (2000) i Air On 6 String (1998–2001, wspólnie z angielskim zespołem „Real Deal”). W latach 2002–2004 koncertował m.in. w USA (New York, New Jersey, Mahopac). W 2002 r. amerykańska wytwórnia płytowa „Guitar 9 Records” przyznała Jackowi Polakowi tytuł „Nieodkrytego Talentu Gitarowego”. W kilkunastoletniej historii zespół koncertował wielokrotnie na terenie całego kraju, a zwłaszcza w rodzinnym Mielcu i okolicznych miastach, a część z tych występów miała charakter charytatywny. Od 2001 r. współpracował z innym mieleckim zespołem „Trzy nie 4” (muzyka religijna).

Sylwetki liderów: *Jacek, urodzony 23 III 1967 r. w Mielcu, rodzice: Józef i Elżbieta z domu Pawlak, absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu z maturą w 1987 r., *Grzegorz, urodzony 14 VI 1968 r. w Mielcu, rodzice – jak wyżej, absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu z maturą w 1988 r. *Obaj studiowali na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i uzyskali w 1994 r. tytuły magistrów pedagogiki. Jacek zmarł 9 XI 2020 r.

Dyskografia *Płyta QŃ – 12 utworów instrumentalnych i wokalno-instrumentalnych, kompozycji lub adaptacji Jacka Polaka, aranżacja: J. Polak, G. Polak, śpiew: J. Polak. Nagrano w „Dworku Białoprądnickim Studio” w Krakowie (1991). Wydała firma „Loud Out Records”” w Katowicach. *Płyta Manhattan-One – 6 kompozycji instrumentalnych i 2 wokalno-instrumentalne, kompozycja: J. Polak, aranżacja: J. Polak, G. Polak, śpiew: J. Polak. Nagrano w „Grelkom Studio” w Krakowie (1995). *Covers – 9 utworów wybitnych kompozytorów, m.in. J. Hendrixa. Nagrano w rockowym pubie hotelu „Sheraton” w Abu Dhabi (Zjednoczone Emiraty Arabskie, 2000). Zgrywano i masterowano w „Polak Bros Studio” w Mielcu. *Air On 6 String – 10 „przebojów” muzyki poważnej w transkrypcji na zespół rockowy. Aranżacja: J. Polak, G. Polak. Hitem jest brawurowe wykonanie Marsza tureckiego z Sonaty A-dur W. A. Mozarta. Nagrano w Abu Dhabi (2000-2001), zgrano i masterowano w „Polak Bros Studio”. *Płyta DVD Video Tapes – Live! – dokumentalny zapis występów zespołu w kraju i za granicą. Montaż – „Polak Bros Studio” (2004). *Płyta DVD Granie na Manhattanie – instruktażowa demonstracja (w różnych tempach) fragmentów utworów w wykonaniu J. Polaka oraz wprawki, ćwiczenia i komentarz dla amatorów gry na gitarze. *Płyta „Black Hawk” (2013). Po 2004 r. zespół braci Polaków był coraz bardziej popularny. Przyczyniły się do tego koncerty w USA (m.in. w słynnym CBGB’s Club na Manhattanie), Niemczech, Belgii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Wystąpił w programie TVP „Familiada” (emisja 8 XI 2008 r.) i „Pegazie“ (28 III 2009 r.) z okazji Festiwalu Beethovenowskiego, wykonując utwory Beethovena w rockowych wersjach. Uczestniczył w corocznej charytatywnej akcji „Mikołaje na motocyklach” (Trójmiasto, XII 2009 r). Był gościem programu TVP 1 „Kawa czy herbata” (25 III 2010 r.). Koncertował też w wielu polskich miastach. W konkursie „Drum Off 2011“, organizowanym przez Melody House Musical Instruments LLC w Dubaju, Grzegorz Polak uplasował się w pierwszej trójce. Z kolei Jacek Polak zagrał w tytułowym utworze płyty Me & My Guitar Grzegorza Skawińskiego (premiera 12 III 2012 r.). Ponadto zespół nagrał DVD-Live 2010.

MROCZEK EUGENIUSZ JÓZEF, urodzony 14 XI 1927 r. w Podleszanach, powiat mielecki, syn Stanisława i Cecylii z domu Grzelak. Po ukończeniu Szkoły Męskiej w Mielcu (1942 r.) został zmuszony przez Niemców do pracy w Flugzeugwerk Mielec jako młodociany pomocnik ślusarza, spawacza i blacharza. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pracował przy budowie wału przy Wisłoce, a następnie w PZL. Ukończył Gimnazjum i Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego w Mielcu z maturą w 1949 r. W tym samym roku został wcielony do wojska i skierowany do Szkolnej Baterii Oficerów Rezerwy Artylerii Nr 16 w Gnieźnie, którą ukończył w 1950 r. Ze względów politycznych (stryj mieszkał w Anglii) nie został przyjęty do wojska i podjął pracę w Powszechnej Organizacji Służba Polsce. Po przeszkoleniu w Śremie został dowódcą kompanii w Centralnym Ośrodku Służba Polsce w Szczakowej. W 1951 r. ponownie wcielono go do wojska i odtąd został zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Pełnił kolejno funkcje: dowódcy plutonu, dowódcy baterii, szefa sztabu dywizjonu i dowódcy dywizjonu (w stopniu kapitana) w 37 Pułku Artylerii Lekkiej w Garnizonie Koźle nad Odrą (1951-1958); oficera kontrwywiadu w garnizonach Przemyśl – Sanok (1959-1969) i garnizonu Żurawica. Studiował na Wydziale Pedagogiczno-Politycznym Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie i w 1970 r. uzyskał tytuł magistra pedagogiki. Od 1971 r. do 1980 r. pracował na stanowisku szefa Wydziału Prewencji Oddziału WSW w Rzeszowie, a następnie na stanowisku zastępcy szefa Wydziału do przejścia w stan spoczynku 17 V 1987 r. w stopniu pułkownika. Udzielał się społecznie, należał do m.in. Ligi Obrony Kraju, Polskiego Związku Wschodniego, PTTK, Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych oraz Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu”, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych”, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Transportu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” i Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Zmarł 25 VII 2011 r. Pochowany na cmentarzu w Książnicach.

MROCZEK JAN, urodzony 9 VI 1893 r. w Chmielowie, powiat tarnobrzeski, syn Ignacego i Rozalii z domu Zych. Po przeniesieniu się do Podleszan koło Mielca był wyróżniającym się działaczem ludowym, toteż wybrano go na prezesa Koła Stronnictwa Ludowego w Podleszanach. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do podziemnej organizacji chłopskiej „Roch” (konspiracyjny kryptonim Stronnictwa Ludowego). Zajmował się wywiadem i kolportażem. Prawdopodobnie po konflikcie z folksdojczami i donosie do władz okupacyjnych został aresztowany przez gestapo. Więziono go w Mielcu, a następnie w Tarnowie. 25 I 1943 r. został przetransportowany do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcim). Zmarł (został zamordowany?) 17 II 1945 r.

MROCZEK JAN, urodzony 8 VI 1923 r. w Stołowej, syn Wojciecha i Apolonii z domu Papiernik. Uczestniczył w działaniach związanych z rozbudową Mielca. Od 1950 r. pracował w KP PZPR w Mielcu, angażując się w sprawy budowy szkół i placówek kulturalno-oświatowych na terenie powiatu mieleckiego. Powierzono mu funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego, a następnie sekretarza KM PZPR w Mielcu. Przez kilka kadencji był członkiem Egzekutywy KP PZPR w Mielcu. W 1956 r. został zatrudniony w WSK Mielec i wykonywał prace montażowe przy wyrobach lotniczych. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in. radnego MRN w Mielcu (5 kadencji), ławnika Sądu Powiatowego w Mielcu i członka Komitetu Blokowego w miejscu zamieszkania. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1979 r. Zmarł 8 IX 1996 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MROCZEK STANISŁAW, urodzony 5 IV 1898 r. w Chmielowie, syn Ignacego i Rozalii z domu Zych. Do wybuchu wojny pomagał w prowadzeniu gospodarstwa w Podleszanach. Gdy skończył 18 lat, został wcielony do c.k. armii austriackiej i brał udział w działaniach wojennych na froncie wschodnim. 1 III 1919 r. został powołany przez PKU w Rzeszowie do Wojska Polskiego i skierowany do 3 pułku artylerii ciężkiej. Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej (1919-1921) oraz wojnie polsko-litewskiej (1920 r.). Za odwagę został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu wojen i zawarciu pokoju w Rydze (18 III 1921 r.) pozostał w wojsku i służył w 3 Pułku Artylerii Ciężkiej w Wilnie w stopniu plutonowego. 1 III 1923 r. przeszedł do rezerwy i powrócił w rodzinne strony. W latach międzywojennych był funkcjonariuszem policji państwowej, a w czasie okupacji hitlerowskiej pracował w magistracie w Mielcu jako strażnik miejski. Należał też do konspiracyjnych struktur Batalionów Chłopskich. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, jesienią 1944 r. z ramienia PSL J. Mikołajczyka pełnił funkcję pierwszego powiatowego komendanta Milicji Obywatelskiej, ale po kilku miesiącach został odwołany ze względów politycznych. Przez szereg lat pracował w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Zmarł 11 II 1969 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Książnicach koło Mielca.

MROCZEK WOJCIECH, urodzony 19 XI 1888 r. w Chmielowie, powiat tarnobrzeski, syn Ignacego i Rozalii z domu Zych. Uczył się w szkole ludowej w Chmielowie. W latach 1909-1912 odbył służbę wojskową w 40 pułku piechoty c.k. armii austriackiej w Rzeszowie (?) i przeszedł do rezerwy w stopniu plutonowego. W tym czasie Mroczkowie przenieśli się do Podleszan, a Wojciech podjął pracę leśniczego. Zgłosił akces do Związku Strzeleckiego w Mielcu i był jego aktywnym członkiem. Należał także do Ochotniczej Straży Pożarnej. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii austriackiej. W walkach pod Lublinem we wrześniu 1914 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej i wywieziony na Syberię, a następnie do Krzywego Rogu i tam pracował w kopalni rudy żelaza do 1917 r. Po różnych próbach udało mu się wydostać z niewoli i zgłosić do polskiej kompanii w 2 Dywizji I Korpusu generała Józefa Dowbora Muśnickiego. W tej formacji uczestniczył w działaniach wojennych. W 1918 r., już w innych formacjach wojskowych, walczył z bolszewikami w czasie wojny domowej w Rosji. Był wówczas zastępca dowódcy plutonu i posiadał stopień sierżanta. Wraz z częścią Samodzielnego Oddziału Murmańskiego w styczniu 1920 r. udało mu się powrócić do niepodległej już Polski. Jeszcze do 5 V 1921 r. służył w 3 batalionie 64 Grudziądzkiego Pułku Piechoty, a następnie przeszedł do rezerwy. Założył rodzinę i z nią kilkakrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Należał do Związku Murmańczyków. Został wyróżniony m.in.: Medalem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Odznaką Związku Murmańczyków. II wojna światowa zastała go w Zemianowie, województwo białostockie. W lutym 1940 r. został wraz z rodziną wywieziony przez Sowietów na Syberię. Zmarł w styczniu 1944 r. w Pierwomajsku. Rodzina powróciła do Polski w 1946 r.

MROZEK BOGUSŁAW, urodzony 29 X 1958 r. w Bytowie, syn Henryka i Barbary z domu Swat. Absolwent Liceum Lotniczego w Dęblinie, maturę zdał w 1977 r. i uzyskał kwalifikacje mechanika osprzętu lotniczego. W 1981 r. ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie (kierunek: pilot wojskowy w lotnictwie myśliwskim). W latach 1981-1991 służył w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa” jako starszy pilot, dowódca klucza i starszy pilot nawigator programista. Od 1991 r. pracuje w Przedstawicielstwie Wojskowym w Mielcu jako pilot doświadczalny. (Nalot na samolotach wojskowych – ponad 4000 godzin, w tym ponad 1000 godzin na samolotach ponaddźwiękowych Mig-21, instruktor we wszystkich warunkach atmosferycznych w dzień i nocy.) Latał dotychczas na TS-11 „Iskra”, Lim-2, Lim-5, Mig-21, W-300, I-22 „Iryda”, An-28, M-28 „Skytruck”, M-20 „Mewa” i M-26 „Iskierka”. Posiada stopień majora. Wiele czasu poświęca na działalność społeczną. Pełni funkcję wiceprezesa ds. lotnych w Stowarzyszeniu Lotnictwa Eksperymentalnego EAA 991 Oddział Polska i prezesa SLE EAA 991 Filii nr 5 w Mielcu. Jest współorganizatorem lotnictwa ultralekkiego w regionie mieleckim. W zakresie lotnictwa sportowego jest instruktorem samolotowym I klasy oraz instruktorem szybowcowym I klasy. Uczył latania wielu młodych pilotów wojskowych, pilotów sportowych samolotowych i szybowcowych. Powołany został przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego do Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej jako egzaminator praktyczny. Posiada także uprawnienia instruktora strzelectwa sportowego i instruktora Obrony Cywilnej klasy I. Wyróżniony został m.in. tytułem „Zasłużony Pilot Wojskowy RP” i Statuetką Ikara. Zmarł 17 XI 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MROZIK AGNIESZKA, urodzona 30 III 1979 r. w Kolbuszowej, córka Stanisława i Bernardyny z domu Pyź. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1998 r. Studiowała na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 2003 r. tytuł magistra filologii polskiej oraz w Ośrodku Studiów Amerykańskich (specjalność: amerykanistyka) Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 2005 r. otrzymała tytuł magistra kulturoznawstwa. W 2008 r. rozpoczęła pracę zawodową w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk jako wykładowczyni w Podyplomowym Gender Studies i do 2012 r. prowadziła zajęcia poświęcone mediom, kulturze popularnej i krytyce feministycznej. Ponadto w latach 2008-2012 była asystentem w zespole badawczym: Literatura i Konteksty. W 2012 r. otrzymała w macierzystym Instytucie stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa na podstawie rozprawy: „Rewolucja zaczęła się od kobiet…” O tożsamości Polek w literaturze kobiecej i dyskursie feministycznym po 1989 roku. Od 2012 r. pracuje w Instytucie Badań Literackich PAN na stanowisku adiunkta, w zespołach badawczych: Ośrodek Studiów Kulturowych i Literackich nad Komunizmem oraz Archiwum Kobiet. Poza pracą zawodową angażuje się do wielu przedsięwzięć, w tym społecznych, jako m.in.: recenzentka prac magisterskich w konkursie im. J. J. Lipskiego, organizowanym przez Stowarzyszenie Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii „Otwarta Rzeczpospolita” (od 2012 roku); redaktorka portalu lewica.pl (od 2011 roku), redaktorka kwartalnika kulturalno-politycznego „Bez Dogmatu” (od 2010 roku); recenzentka prac w konkursie na najlepszą pracę magisterską o tematyce gender, organizowanym przez Podyplomowe Gender Studies IBL PAN (2012-2015); członkini zarządu Fundacji Gender Center (2009-2017); koordynatorka cyklu dyskusji społeczno-kulturalnych „Feminaria” w IBL PAN (2009-2016) oraz współpracowniczka kobiecych organizacji pozarządowych – Fundacji „OŚKa” (2005) i Fundacji Feminoteka (2007-2009). Autorka książki „Akuszerki transformacji. Kobiety, literatura i władza w Polsce po 1989 r.” (Warszawa 2012) oraz współautorka kilku innych książek. Wspólnie z Anną Artwińską zredagowała gościnnie numer dwumiesięcznika naukowego „Teksty Drugie” (1/2016), poświęcony perspektywom wykorzystywania kategorii pokolenia w badaniach nad komunizmem. Ponadto autorka wielu artykułów, recenzji, haseł encyklopedycznych i słownikowych w j. polskim i j. angielskim, poświęconych m.in. badaniom nad komunizmem i PRL-em w perspektywie badań genderowych, krytycznej analizie dyskursu publicznego (w tym mediów i kultury popularnej), historii kobiet i ruchu kobiecego, literaturze kobiecej i autobiografistyce. Członkini i wykonawczyni wielu krajowych i międzynarodowych grantów badawczych, m.in. w latach 2011-2013 kierowała grantem badawczym „Płeć i naród. Kultura społecznej zmiany w Polsce po 1989 roku”, przyznanym przez Narodowe Centrum Nauki. Stypendystka Instytutu Badań Literackich PAN: konkurs „Młody IBL” (2011-2012) oraz Program Rozwoju Współpracy Międzynarodowej IBL.eu. (2016-2017); Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego – stypendium dla wybitnych młodych naukowców (2013-2016); Imre Kertész Kolleg w Jenie, Niemcy (2017); Thyssen Fellow w Institute for Advanced Studies, Central European University w Budapeszcie, Węgry (2018/19).

MROZIK ALICJA (z domu KOJDER), urodzona 8 VIII 1979 r. w Mielcu, córka Władysława i Izabeli z domu Przywara. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 1998 r. Studiowała na Wydziale Pedagogicznym (kierunek – wychowanie fizyczne) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2003 r. uzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego i rehabilitacji. W latach 1998-2003 grała w piłkę siatkową w drużynie AZS UR Rzeszów. Pracę zawodową rozpoczęła w 2003 r. w Publicznym Gimnazjum w Wadowicach Górnych (od 2010 r. im. Leszka Deptuły) jako nauczyciel wychowania fizycznego i edukacji dla bezpieczeństwa. Równocześnie w 2004 r. była zawodniczką ekstraklasowej drużyny Stali Mielec. Po uzyskaniu uprawnień sędziowała zawody piłki siatkowej I ligi kobiet i mężczyzn w latach 1995-2017. Była sędzią szczebla centralnego piłki siatkowej plażowej w latach 2000-2006 i m.in. sędziowała II finał Mistrzostw Europy Mężczyzn U-18 w siatkówce plażowej w Mysłowicach (2004 r.). Pełniła także funkcje w Podkarpackim Wojewódzkim Związku Piłki Siatkowej: przewodniczącej Wydziału Siatkówki Plażowej (2002-2006) i przewodniczącej Komisji Rewizyjnej (2008-2012). W 2013 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie wychowania obronnego z edukacją dla bezpieczeństwa i zarządzaniem bezpieczeństwem, a w 2017 r. – studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą z elementami wdrażania projektów unijnych w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu. W 2017 r. zakończyła pracę w Wadowicach Górnych i objęła stanowisko dyrektora Mieleckich Szkół Mistrzostwa Sportowego „Piłkarskie Nadzieje” w Mielcu. Wyróżniona m.in. Srebrnym i Brązowym Medalem Podkarpackiego Wojewódzkiego Związku Piłki Siatkowej.

MROZIK KRYSTYNA (z domu LOGOFET), urodzona 12 VI 1939 r. w Stolinie na Polesiu, córka Romana (oficera Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie) i Marii z zasłużonej dla Ojczyzny rodziny Bilanów. Po wyzwoleniu i powrocie ojca z Wielkiej Brytanii znalazła się z rodziną – jak wielu Polaków ze Wschodu – na Ziemiach Odzyskanych. Rozpoczętą naukę we Wrocławiu kontynuowała (po śmierci rodziców) w Liceum Pedagogicznym w Przemyślu, gdzie zdała maturę w 1959 r. Studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończyła w 1964 r. i otrzymała tytuł magistra. W roku szkolnym 1964/1965 została zatrudniona w Liceum Ogólnokształcącym Nr 27 w Mielcu (później II LO) jako nauczycielka języka polskiego i w szkole tej pracowała nieprzerwanie do 2000 r., kiedy to przeszła na emeryturę. Ponadto w latach 1982-1985 sprawowała funkcję pedagoga szkolnego. Prowadzeni przez nią uczniowie osiągnęli szereg sukcesów indywidualnych, m.in. w Olimpiadzie Literatury i Języka Polskiego, Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim Poezji Polskiej, Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim „O Złoty Lemiesz”, Ogólnopolskim Konkursie Recytacji Polsko–Radzieckiej, Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „Złoty Mak”, Ogólnopolskim Konkursie Poezji Rewolucyjnej im Wł. Broniewskiego i Ogólnopolskim Konkursie Poezji Śpiewanej. Nie angażowała się politycznie, bezpartyjna. Wyróżniona została m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Od 1998 r. pracowała jako wolontariuszka w Poradni Specjalistycznej „Arka” przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Zmarła 26 I 2018 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.

MROZIK PAWEŁ ANDRZEJ, urodzony 25 VIII 1978 r. w Mielcu, syn Wiktora i Alicji z domu Babula. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1997 r. W latach szkolnych trenował piłkę nożną; w Szkole Podstawowej nr 6 uczęszczał do klasy sportowej, a następnie był zawodnikiem grup młodzieżowych FKS Stal Mielec (1989-1997). Studiował wychowanie fizyczne i kierowanie turystyką na Uniwersytecie Rzeszowskim i w 2003 otrzymał tytuł magistra oraz uprawnienia instruktora sportu w zakresie piłki nożnej. Został zatrudniony w Zespole Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. Od 2003 r. do 2012 r. był trenerem piłki nożnej w Stali Mielec. Prowadził zajęcia z drużynami roczników 1995, 1998 i 2001, zdobywając z rocznikami 1995 i 1998 trzykrotnie mistrzostwo Podkarpacia. Powierzono mu też funkcję trenera kadry województwa podkarpackiego roczników 1997 i 1998. Równocześnie kontynuował studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i w 2008 r. uzyskał dyplom trenera piłki nożnej. Wspólnie z Jackiem Cyganowskim i przy współpracy z MOSiR Mielec, 31 I 2013 r. założył klub sportowy pod nazwą: Akademia Piłkarska Piłkarskie Nadzieje w Mielcu. Pełni w nim funkcje: wiceprezesa zarządu AP Piłkarskie Nadzieje, dyrektora ds. sportowych w MSMS oraz trenera. Z drużyną rocznika 2006 odniósł szereg sukcesów międzynarodowych, m.in. wygrał turnieje: Pitea Summer Games (Szwecja, 2013), OTP CUP (Węgry, 2014), Upper Austria Cup (Austria, 2015), Wembley Christmas Cup (Anglia, 2016) i Dana Cup (Dania, 2017). Ponadto z tą drużyną zdobył trzykrotnie mistrzostwo Podkarpacia w kategorii Orlików. Wyróżniony m.in. Odznakami – Srebrną i Brązową – Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej za zasługi w rozwoju piłkarstwa oraz tytułem Trenera Roku 2017 Powiatu Mieleckiego w plebiscycie Gazety Codziennej Nowiny.

MROZIK TADEUSZ, urodzony 6 VI 1940 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Józefa i Marii z domu Białek. Absolwent Technikum Budowlanego w Jarosławiu, maturę zdał w 1958 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej ukończył w 1963 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa. Po studiach został zatrudniony w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym i pracował kolejno na stanowiskach: majstra robót wykończeniowych, zastępcy kierownika i kierownika budów, kierownika Grupy Robót, kierownika Pracowni Projektowej, kierownika robót kontraktowych, naczelnego inżyniera, dyrektora Kontraktów Budów i dyrektora naczelnego MPB (1981–1984). Kierował m.in. budową: Szpitala Powiatowego w Mielcu, obiektów szkolnych i przedszkolnych w Mielcu i jego regionie, osiedli mieszkaniowych w Mielcu i Tarnobrzegu, bazy PKS w Tarnobrzegu i rozbudową Fabryki Firanek w Skopaniu. W latach 1971–1973 kierował budowami dla firmy czechosłowackiej „TESLA” w Orawie. Po powrocie z CSRS sprawował nadzór techniczny nad budowami: osiedli w Mielcu, Dębicy, Stalowej Woli, Kolbuszowej, Katowicach, Zagórzu i Gołonogu (Śląsk), obiektów rezydencji ambasadorów w Warszawie, kompleksów sanatoryjnych w Krynicy, Szpitala Powiatowego w Dębicy i Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie. W latach 1978–1979 prowadził (jako dyrektor Kontraktów Budów – Główny Wykonawca) prace przy budowie elektrowni w Homs koło Trypolisu w Libii, osiedli mieszkaniowych tzw. systemu farm oraz zapleczy gospodarczych kontraktów K-437 i K-517 na terenie Bengazi, Barki i Cyreny (Libia). Po okresie pełnienia funkcji dyrektora naczelnego MPB (1981–1984), z powodu pogarszającego się stanu zdrowia przeszedł do pracy w Pracowni Projektowej MPB na stanowisko specjalisty (w wymiarze ½ etatu). Był bezpartyjny. Poza pracą zawodową sporo czasu poświęcał działalności społecznej, m.in. angażował się w budowę mieleckich kościołów Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Ducha Świętego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”. Zmarł 6 XI 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.

MROZOWSKI TOMASZ KRZYSZTOF, urodzony 3 III 1973 r. w Mielcu, syn Waldemara i Janiny z domu Rogóż. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu (klasa o profilu biologiczno-chemicznym) z maturą w 1992 r. oraz Państwowej Szkoły Muzycznej I st. im. M. Karłowicza w Mielcu (klasa fortepianu). Studia na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu ukończył w 1999 r. z drugą lokatą i tytułem lekarza weterynarii. W czasie studiów dwukrotnie był stypendystą Ministra Edukacji Narodowej za szczególne osiągnięcia w pracy naukowej i bardzo dobre wyniki w nauce. Po studiach, z dniem 1 VII 1999 r. rozpoczął pracę jako ordynator we własnej Lecznicy dla Zwierząt „CENTAUR”, przemianowanej później na Przychodnię Weterynaryjną „CENTAUR”. W 2005 r. rozpoczął specjalizację z zakresu chorób koni i w 2007 r., po zdaniu egzaminu państwowego, uzyskał tytuł specjalisty hipiatry. Jeszcze w 2007 r. rozpoczął we Wrocławiu specjalizację z chirurgii weterynaryjnej i w 2010 r. otrzymał tytuł specjalisty chirurgii weterynaryjnej. Poza pracą zawodową główną jego pasją jest malarstwo olejne o różnorodnej tematyce. Malował już w dzieciństwie, a później w liceum i w czasie studiów. Ulubioną tematyką jest „poszukiwanie melancholii w pejzażu i konkretnych postaciach.” Portretuje też wiele zwierząt. Swoje prace wystawia od 2013 r. na dorocznej wystawie prac Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w mieleckiej Galerii ESCEK. W 2017 r. wziął udział w wystawie „Młoda Sztuka w Starym Mieście” vol. III w Galerii New Era Art. w Pałacu pod Baranami w Krakowie. Z indywidualną wystawą „Dotyk” pokazał się mieleckiemu środowisku w styczniu 2018 r. w Galerii ESCEK w Mielcu. Poza malarstwem pasjonuje się tzw. muzyką poważną. Wiele podróżował (Europa, Afryka, Azja, Ameryka Środkowa) i to często inspirowało go do podejmowania tematów w twórczości malarskiej.

MRÓZ JÓZEF (ksiądz), urodzony 20 IV 1943 r. w Mesznie Szlacheckiej koło Tarnowa, syn Wojciecha i Stefanii z domu Beściak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Tuchowie, maturę zdał w 1961 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1967 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Nagoszynie (1967-1970), Woli Rzędzińskiej (1970-1972) i Tarnów – Katedra (1972-1977). W czerwcu 1977 r. został administratorem parafii św. Mikołaja Biskupa w Borowej, a 2 VIII tegoż roku – jej proboszczem i sprawował tę funkcję do 2013 r. Doprowadził do wykonania remontu kościoła w Borowej, m.in.: wykonania nowego dachu, nowej polichromii i 12 witraży oraz powiększenia skarbca i zakrystii, a także wybudowania nowej plebanii. Był inicjatorem i budowniczym kościoła w Glinach Małych. Pełnił funkcje dekanalne, m.in. wizytatora dekanalnego i kanonicznego nauki religii (od 1977 r.), notariusza dekanatu Mielec-Północ (1986–1996) i dziekana tegoż dekanatu od 1996 r do 2011 r. Posiada godność kanonika honorowego Kapituły Katedralnej w Tarnowie. Od 2013 r. jest rezydentem w parafii św. Mikołaja Biskupa w Borowej.

MRÓZ STANISŁAW, urodzony 4 VI 1904 r. w Obierwi, pow. ostrołęcki, syn Józefa i Ewy z domu Duszak. W latach 30. pracował w firmie Skąpskich w Gdyni i Helu. W 1938 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w PZL – Wytwórnia Płatowców Nr 2. Na początku okupacji hitlerowskiej założył swój zakład ślusarski przy ul. Wolności. Pod koniec 1939 r. związał się z tworzonym w Mielcu ruchem oporu i przyjął pseudonim „Bronek”. Działając w porozumieniu ze swoim dowódcą S. Doliną, zorganizował w warsztacie konspiracyjną rusznikarnię. (W strukturze AK podporządkowano ją Inspektoratowi Technicznemu Podokręgu AK Rzeszów.) Naprawiał broń, produkował części do granatów i całe granaty oraz tzw. „jeżowce”. W jego domu odbywały się także konspiracyjne spotkania, przechowywano broń i gromadzono się przed akcjami. Sam również, jako dowódca patrolu dywersyjnego, uczestniczył w szeregu akcji, m.in. 28 III 1943 r. w obstawie udanej akcji „Jędrusiów” na mieleckie więzienie oraz akcjach sabotażowych na linii kolejowej Dębica – Rozwadów. 26 V 1944 r. po rewizji w domu i warsztacie został aresztowany (wraz z Józefem Bułasiem ps. „Stangret”) przez Niemców. Po krótkim dochodzeniu okupacyjny sąd doraźny w Rzeszowie skazał go na karę śmierci. Nie wiadomo, w jakich okolicznościach zmieniono wyrok, ale ostatecznie wywieziony został do obozu w Pustkowie, a następnie do obozu na terenie III Rzeszy. Przeżył i w 1945 r. został uwolniony przez Amerykanów. Po leczeniu w Szwecji powrócił w październiku 1945 r. do kraju i pracował m.in. w cegielni w Zielonce. Wyróżniony m.in. Odznaką Grunwaldu. Zmarł 11 VII 1955 r. Spoczywa na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

MRÓZ ZBIGNIEW IGNACY, urodzony 5 II 1956 r. w Mielcu, syn Stanisława i Joanny z Gruszeckich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. W 1979 r. ukończył studia na Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie (kierunek operacyjny) z tytułem inżyniera pożarnictwa. 16 VI 1979 r. otrzymał stopień podporucznika. Stałą służbę pożarniczą rozpoczął 1 IX 1979 r. w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnej w Rzeszowie na stanowisku instruktora, a następnie wykładowcy w Wojewódzkim Ośrodku Szkolenia Pożarniczego. Awans na stopień porucznika otrzymał w 1982 r. 15 III 1986 r. został powołany na stanowisko komendanta rejonowego w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnych w Dębicy, a w maju tego roku otrzymał stopień kapitana pożarnictwa. W 1991 r. nadano mu stopień majora pożarnictwa, a po zmianie nazw stopni – młodszego brygadiera. W 1992 r. powierzono mu stanowisko komendanta rejonowego Państwowej Straży Pożarnej w KR PSP w Dębicy. Awans na stopień brygadiera otrzymał w 1997 r. Od 1999 r. pełnił obowiązki, a później funkcję komendanta powiatowego PSP w Dębicy. W 2001 r. został awansowany na stopień starszego brygadiera. Ze względu na stan zdrowia od 1 XII 2002 r. przeszedł na zaopatrzenie emerytalne. W okresie kierowania Komendą Rejonową, a następnie Powiatową PSP w Dębicy, znacząco ją rozwinął i unowocześnił, głównie w zakresie bazy i jej wyposażenia oraz kadry. Współpracował z samorządami gminnymi i różnymi instytucjami w zakresie doposażania jednostek OSP w nowoczesny i potrzebny sprzęt. Wiele czasu poświęcał szkoleniu specjalistycznemu strażaków i sportowi pożarniczemu. Po przejściu na emeryturę udziela się społecznie, m.in. jako członek honorowy OSP Dębica – Kędzierz, sekretarz Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP w Dębicy od 2002 r. i prezes Koła Związku Emerytów i Rencistów Pożarnictwa w Dębicy od 2003 r. Wyróżniony m.in. Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotym Znakiem Związku OSP RP, Odznaką Honorową „Zasłużony Funkcjonariusz Pożarnictwa”, Odznaką „Zasłużony dla Związku Emerytów i Rencistów Pożarnictwa” i Odznaką Brązową Odznaką HDK.

M/S MIELEC, statek handlowy przeznaczony do przewozu ładunków suchych (masowiec), dziesięciotysięcznik. Zbudowany został na zamówienie armatora polskiego w Stoczni Covan Shipbilders w Glasgow w 1979 r. w ramach serii statków masowców z nazwami miast polskich. Wodowanie statku odbyło się 3 XI 1979 r. W uroczystości uczestniczyła delegacja miasta Mielca: matka chrzestna m/s „Mielec” Irena Nowakowska (główny instruktor programowy RCK), naczelnik miasta Mielca Józef Król i zastępca dyrektora WSK Mieczysław Mądracki. Uroczyste podniesienie polskiej bandery na m/s „Mielec” odbyło się 29 I 1980 r. w porcie w Szczecinie. Wnętrze statku zostało wyposażone w prace plastyczne i różne elementy wystroju wykonane w Mielcu. W późniejszych latach statek pracował dla Polsko – Brytyjskiego Przedsięwzięcia Żeglugowego, a od 15 VIII 1996 r. pływa pod banderą Wysp Marshalla z macierzystym portem Majuro. Utrzymywane są kontakty Mielca ze statkiem, m.in. wysyłane są aktualne mieleckie materiały promocyjne, a obie strony przesyłają życzenia z okazji Nowego Roku i Dni Morza. Statek miał 95 m długości, 14,6 m szerokości i 6,1 m zanurzenia. Przewoził jednorazowo do 5 456 ton towarów, najczęściej sypkich. Osiągał prędkość do 12 węzłów (22,224 km/godz.). W skład załogi wchodziło 18 osób. Po okresie pływania pod banderą Wysp Marshalla i Panamy w 2008 r. został sprzedany przez spółkę Kolno Shipping. Otrzymał nową nazwę „Pyramis”. W 2011 r. pływał pod banderą albańską(?)

MUKACZEWO, miasto położone nad rzeką Latorycą na terenie Ukrainy Zakarpackiej, w pobliżu Użgorodu. Od stycznia 1993 r. partnerskie miasto Mielca. Historia Osada Mukaczewo została założona w X-XI w. Początkowo należała do Rusi Kijowskiej, ale później została zajęta przez Węgrów. W XIV w. na wzgórzu obok osady zbudowano potężny zamek. W 2. połowie XV w. Mukaczewo otrzymało prawa miejskie. Położone przy zbiegu szlaków handlowych i dobrze chronione miasto szybko stało się znaczącym ośrodkiem rzemiosła i handlu. W XVI i XVII w. należało do Księstwa Siedmiogrodu. W latach 1703–1711 było ośrodkiem powstania Franciszka II Rakoczego. W 1919 r. znalazło się w granicach Czechosłowacji. Od 1938 r. do 1944 r. znajdowało się pod okupacją hitlerowską. W 1945 r. wraz z Ukrainą Zakarpacką zostało przyłączone do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej – części ZSRR i przez pewien czas stanowiło tzw. miasto zamknięte ze względu na siedzibę wojska. Od 1991 r. wchodzi w skład niepodległej Ukrainy. W latach 90. rozpoczęto na szeroką skalę restaurację centrum miasta oraz licznych obiektów zabytkowych. W 1998 r. wylew rzeki Latorycy spowodował duże zniszczenia w mieście. Pomoc rządowa pozwoliła na naprawienie części szkód, a ponadto m.in. zbudowano nowy most na Latorycy. Współczesność Aktualnie Mukaczewo liczy około 90 tysięcy mieszkańców. Jest drugim, po Użgorodzie, ośrodkiem gospodarczym, naukowym, kulturalnym i sportowym Ukrainy Zakarpackiej. Centralną część miasta stanowi plac z pomnikiem Cyryla i Metodego oraz Miejscem Pamięci Narodowej. Przy placu znajdują się m.in. ratusz – siedziba władz miasta oraz hotel „Zirka” (Gwiazda), sklepy i lokale rozrywkowe. Największe firmy produkcyjne to: „Mukaczewska Trikotażnaja Fabryka Mrija” (produkcja wyrobów bawełnianych na eksport), „Edelwejs” S.A. (produkcja odzieży na eksport), „Karpaty – Interkontynental” (produkcja odzieży na zamówienie zachodniego odbiorcy), „Avers” (produkcja tekstyliów), „Frezer” S.A. (produkcja mebli i wyrobów z drewna), „Toczpryład” S.A. (produkcja przyrządów precyzyjnych) i Fabryka Nart Fisher (produkcja nart na eksport). Bazę oświatową stanowią: Mukaczewski Instytut Technologiczny, Mukaczewskie Studium Pedagogiczne, 2 technika, 5 zawodowych szkół technicznych, liceum wojskowe, gimnazjum, kilkanaście 11-klasowych szkół ogólnokształcących i 2 szkoły muzyczne. Chlubą miasta jest Szkoła Muzyki Chóralnej i Śpiewu, kierowana przez Vladymira Vołontira. Chór pod jego dyrekcją jest uczestnikiem i laureatem wielu międzynarodowych imprez muzycznych. Ważniejsze zabytki to: zamek z XIV w. (wielokrotnie przebudowywany, dziś mieszczący m.in. galerię sztuki), gotycka kaplica z XIV w., monastyr z XIV w. (przebudowany w XVIII w., odrestaurowany i rozbudowany w latach 90. i pierwszych latach XXI w.), barokowy „Biały Dom” z XVII w. oraz liczne świątynie różnych wyznań, w tym cerkiew i kościół katolicki. Współpraca rozpoczęła się od kontaktów Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” z chórem w Mukaczewie. Opierając się na dobrych doświadczeniach z tej współpracy – 20 XI 1992 r. zawarto w Mukaczewie umowę o partnerstwie miast, a podpisali ją prezydent Władysław Bieniek i mer Mukaczewa Iwan Łukiecza. W ramach współpracy w Mukaczewie przebywały m.in.: delegacje władz samorządowych Mielca, chóry TŚ „Melodia”, ZPiT „Rzeszowiacy”, grupa plastyków (plener malarski), grupy sportowe, misje gospodarcze oraz firmy na wystawach i targach. W Mielcu goszczono przedstawicieli władz Mukaczewa, chóry, sportowców, plastyków (plener malarski), misje gospodarcze oraz firmy na wystawach i targach. Szczególną formą zbliżającą społeczeństwa obu miast była pomoc Mielca dla Mukaczewa po zniszczeniu części tego miasta przez powódź w 1998 r. Po wejściu Polski do Unii Europejskiej kontakty osłabły.

Merowie: W. Ilto, I. Lendel, Andrij Baloga.

MULARZ KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 27 I 1932 r. w miejscowości Rudy–Rysie, powiat brzeski, syn Stanisława i Salomei z domu Jarosz. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. K. Brodzińskiego w Tarnowie i w Studium Humanistycznym przy Instytucie Teologii w Tarnowie, a następnie studiował w tymże Instytucie i w 1956 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Jodłowej, Wojniczu, Ciężkowicach i parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W 1972 r. został mianowany proboszczem parafii św. Marka w Rzochowie i sprawował tę funkcję do 1990 r. W tym czasie wprowadził do życia religijnego parafii nieustającą nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz doprowadził do wybudowania domu parafialnego (zamieszkały w nim siostry Karmelitanki Dzieciątka Jezus). Z jego inicjatywy i pod jego nadzorem wybudowano kościół w Kiełkowie oraz wydzielono z terenu rzochowskiej parafii odrębną parafię w Kiełkowie. Pełnił też funkcje notariusza dekanatu mieleckiego i wicedziekana dekanatu Mielec – Południe (1986-1990). W 1990 r. zrezygnował z probostwa i funkcji wicedziekana z powodów zdrowotnych. Pozostał jednak w rzochowskiej parafii i pełnił posługę kapłańską jako rezydent. W 2005 r. został umieszczony w Diecezjalnym Domu Księży Rencistów i Emerytów w Tarnowie. Posiadał godność kanonika i odznaczenie RM. Zmarł 14 XI 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.

MULOWSKI JAN, cechmistrz cechu garncarskiego w Mielcu, wzmiankowany w 1797 r.

MURALE, dzieła dekoracyjne malarstwa ściennego. Ich celem jest m.in. propagowanie jakiejś idei (np. akcji charytatywnej), reklama produktu lub popularyzacja słynnych postaci. Pierwsze murale w Mielcu pojawiły się w latach 70. XX w. na budynkach wielorodzinnych (blokach mieszkalnych) i propagowały oszczędzanie w PKO.W latach 90. XX w. nielegalnie (bez pozwolenia właściciela) wykonywano na ścianach, najczęściej w nocy, malowidła o wątpliwej wartości artystycznej. Jedyny legalny mural wykonany przez młodzież znajdował się na terenie II Liceum Ogólnokształcącego przy ul. S, Żeromskiego. Obecnie coraz częściej zleca się utalentowanym malarsko osobom wykonanie murali o określonym temacie, co ożywia duże puste ściany domów, garaży czy ogrodzeń – murów. Słynniejsze mieleckie murale to: kompozycja w ramach projektu M4 – wykonanie zbiorowe, kompozycja Stal Mielec-Smoczka – wykonanie zbiorowe kibiców Stali, „Historia mieleckiego przemysłu lotniczego” – autor: Wojciech Rokosz, portret prof. Władysława Szafera – autor: Wojciech Rokosz, „Bracia Działowscy – pionierzy lotnictwa” – autor: Wojciech Rokosz, „Hetman Mikołaj Mielecki” (ul. Warneńczyka) – autor: Wojciech Rokosz. Pierwszym twórcą zagranicznym był Pico (Brazylijczyk, żona z Mielca, mieszkają w Londynie), który wykonał mural na jednej z podstaw mostu na rzece Wisłoce. Ponadto murale o charakterze informacyjnym znajdują się m.in. na budynkach średniowysokich (tzw. wieżowcach) Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. ,

MURDZA PAULINA, urodzona 29 IX 1981 r. w Mielcu, córka Andrzeja i Danuty z domu Płachta. Absolwentka Liceum Technicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdała w 2000 r. Treningi w chodzie sportowym rozpoczęła w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” u trenera Józefa Wójtowicza, a później trenowała pod kierunkiem Kazimiery Mosio. W latach 1997-1999 należała do czołówki krajowej w kategorii juniorek młodszych i reprezentowała Polskę na zawodach międzypaństwowych. Ważniejsze sukcesy: *1996 r.: Mistrzostwa Polski Młodzików (Kraków) – 3. miejsce na dystansie 3 km (bieżnia), *1997 r.: Mistrzostwa Polski Juniorów Młodszych (Kraków) – srebrny medal na 5 km (b); *1998 r.: Halowe MP Juniorów Mł. (Spała) – srebrny medal na 3 km, „Złote Buty Kilińskiego” (Warszawa) – 1. miejsce na 5 km, Memoriał Wł. Sikorskiego (Mielec) – 1 miejsce na 5 km, Mistrzostwa Polski Juniorów Mł. (Wrocław) – złoty medal na 5 km, trójmecz Polska – Finlandia – Kraje Nadbałtyckie (Estonia) – 4. miejsce na 3 km (14.17,0 min., rek. życiowy); * 1999 r.: Puchar Obrońców Poczty Polskiej (Gdańsk) – 3 miejsce na 10 km, Mistrzostwa Polski Seniorów (Kraków) – 6. miejsce na 10 km. W czasie studiów w Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku przerwała uprawianie sportu wyczynowego z powodu kontuzji. W latach 2002–2003 odbyła praktyki pedagogiczne w szkołach w Gdańsku i Mielcu. 15 II 2005 r. ukończyła studia, uzyskując tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy piłki siatkowej.

MURDZA ROMAN, urodzony 17 XII 1953 r. w Radomiu, syn Wacława i Marii ze Szlakiewiczów. Absolwent Technikum Drogowego w Radomiu. W okresie szkolnym rozpoczął trenowanie siatkówki. Studiował w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i w 1978 r otrzymał tytuł magistra oraz trenera II klasy, a jako zawodnik awansował z zespołem AZS Wrocław do II ligi. Od 1978 r. jako grający trener występował w Czarnych Radom (III liga). W sezonie 1978/1979 uzyskał z drużyną awans do II ligi i przez dwa kolejne sezony zajmował z nią miejsce w czołówce. Sam zakończył karierę zawodniczą w 1978 r. Odtąd już specjalizował się w prowadzeniu żeńskich zespołów piłki siatkowej. Od sezonu 1981/1982 rozpoczął pracę z żeńską drużyną Radomki (II liga) i w 1983 r. wywalczył z nią awans do I ligi. 1 VI 1984 r. podjął pracę z żeńskim zespołem Stali Mielec i w sezonie 1984/1985 awansował z nim do I ligi. W sezonie 1990/1991 przebywał na urlopie, a następnie w latach 1991-1995 (z wyjątkiem końcówki sezonu 1993/1994) trenował mielecką Stal i znacząco przyczynił się do zdobycia przezeń dwóch brązowych medali Mistrzostw Polski (1991/1992, 1993/1994). W 1995 r. przeszedł do BKS Bielsko-Biała i z żeńskim zespołem tego klubu zdobył mistrzostwo Polski w sezonie 1995/1996 i brązowy medal w sezonie 1996/1997. Od połowy roku 1997 r. powrócił do Mielca i z drużyną pod nową nazwą Melnox-Autopart-Lobo wywalczył w sezonie 1998/1999 brązowy medal MP, a w sezonie 1999/2000 wicemistrzostwo Polski. W plebiscycie rzeszowskich „Nowin” i Telewizji Rzeszów uznany został „Trenerem Roku 1999”. Przed sezonem 2000/2001 przeniósł się do Warszawy i objął opieką trenerską zespół Skry, a w późniejszych latach trenował Naftę Piła, AZS AWF Poznań i UMKS Łańcut. Przed sezonem 2007/2008 powrócił do Mielca i powierzono mu funkcję trenera żeńskiego zespołu Stali Mielec. Pod koniec 2008 r. rozwiązał kontrakt ze Stalą. Od 2009 r. do stycznia 2012 r. pełnił funkcję trenera AZS KSZO Ostrowiec Świętokrzyski (I liga), a w sezonie 2012/2013 był trenerem Szóstki Biłgoraj. Od sezonu 2013/2014 był trenerem UKS Szóstka Mielec (II liga). W sezonie 2017/2018 wprowadził zespół Stali Mielec (zmieniona nazwa zespołu Szóstka) do I ligi (drugi szczebel rozgrywek krajowych). W grudniu 2019 r. zakończył pracę z zespołem Stali.

MURKOCIŃSKI STANISŁAW JÓZEF, urodzony 1 IV 1889 r., syn Jana i Marceli z domu Kuś. Studia prawnicze ukończył z tytułem doktora praw. W czasie I wojny światowej był porucznikiem armii austriacko-węgierskiej. W 1919 został zaliczony do polskiej I Rezerwy Armii, a następnie przydzielony (w stopniu porucznika) do 17 pułku piechoty w Rzeszowie. Prawdopodobnie po wojnie polsko-bolszewickiej został zwolniony ze służby wojskowej i mieszkał w Kielcach. W 1922 r. otrzymał uprawnienia do przyjmowania obron przed Wojskowymi Sadami Okręgowymi, Sądami Rejonowymi oraz przed Najwyższym Sądem Wojskowym. Prawdopodobnie wówczas otrzymał awans do stopnia kapitana. W tym samym roku został wpisany na listę adwokacką w Lublinie. W 1925 r. przeniósł się do Radomyśla Wielkiego i prowadził kancelarię adwokacką do 1930 r. Wtedy to zamieszkał w Mielcu i też prowadził kancelarię adwokacką. Angażował się politycznie jako członek PSL Piast, a nawet przez pewien wchodził w skład Zarządu Powiatowego PSL Piast w Mielcu i pełnił funkcję sekretarza. Występował często na wiecach i zebraniach chłopskich. Jako adwokat bronił w rozprawach sądowych chłopów oskarżanych o działalność polityczną. Sam również został aresztowany za udział w strajkach chłopskich w 1932 r. Zmarł 18 III 1936 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MUSIAŁ ROBERT JÓZEF, urodzony 19 III 1964 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Zofii z domu Krępa. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową ZST w Mielcu i zdobył zawód tokarza (1981 r.). Pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako tokarz-frezer (1978-1993), firmach „Jagoda” i „CYLTEC” (1993-1999). Ponadto w latach 1987-1993 prowadził zajęcia jako instruktor drużyn sanitarno-medycznych Obrony Cywilnej. Od 2000 r. jest zatrudniony w firmie FAKRO-WDF Mielec jako pracownik magazynu. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1984 r. przy poborze do zasadniczej służby wojskowej. Do PCK i Klubu HDK wstąpił w 1986 r. Według stanu na dzień 31 V 2011 r. oddał 39 200 ml krwi i osocza. Zgłosił się też do rejestracji w banku szpiku kostnego. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.

MUSZYŃSKI MIECZYSŁAW, urodzony 1 X 1916 r. w Kostrach, syn Jana i Marianny. W latach 30. rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, a ukończył je w 1947 r. na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. Pracował w szpitalach na terenie Mazowsza, a następnie w Krośnie. Uzyskał specjalizację w dziedzinie chirurgii. W 1974 r. został mianowany dyrektorem Szpitala Powiatowego w Mielcu oraz nowo utworzonego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i organizował jego pracę. Zmarł 23 I 1980 r. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi, a następnie ekshumowany i pochowany na cmentarzu w Krośnie.

„MUZA”, plenerowa rzeźba art. rzeźbiarza Sergiusza Tumaniana z Armenii, wykonana ze stopu aluminium w ramach II Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1979”. Przedstawia natchnienie dla twórców kultury w kształcie ptaka z widocznym zarysem muzycznej pięciolinii. Została umieszczona na zieleńcu przy ulicy L. Solskiego w pobliżu Biblioteki SCK.

MUZEUM REGIONALNE, instytucja kulturalna Gminy Miejskiej Mielec, od 1998 r. w ramach struktury Samorządowego Centrum Kultury.

*Historia Jego początki wiążą się z działalnością tworzącego się od 1964 r. i powstałego w 1966 r. Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Jedną z pierwszych inicjatyw Towarzystwa było powołanie sekcji muzealnej z Wiktorem Jadernym i Mirosławem Maciągą na czele, której zadaniem było gromadzenie pamiątek regionalnych i w dalszej perspektywie – doprowadzenie do powstania muzeum w Mielcu. W 1967 r. zbiory były już tak pokaźne, że zdecydowano się pokazać je publicznie. W dniach 10 – 17 XII 1967 r. w Sali Królewskiej w Mielcu (ul. T. Kościuszki 10) zorganizowano „Wystawę Pamiątek Ziemi Mieleckiej”, a jej społecznymi komisarzami byli Wiktor Jaderny i Mirosław Maciąga. Duże zainteresowanie społeczeństwa potwierdziło potrzebę rozwijania działalności muzealnej, toteż po zamknięciu wystawy zbiory zostały przeniesione do dwóch pomieszczeń na piętrze przy „Sali Królewskiej” i udostępnione w formie stałej ekspozycji społecznego Muzeum Ziemi Mieleckiej. Jego kustoszami byli Wiktor Jaderny i Mirosław Maciąga. W dalszych latach systematycznie powiększano zbiory oraz czyniono starania o utworzenie państwowej placówki muzealnej. 31 XII 1977 r. Naczelnik Miasta Mielca Stefan Ćwiok, działając w porozumieniu z Ministrem Kultury Józefem Fajkowskim, wydał zarządzenie (Nr 16/77) o utworzeniu z dniem 1 I 1978 r. Muzeum Regionalnego w Mielcu i nadaniu mu statutu. Na tymczasową siedzibę przeznaczono część pomieszczeń o powierzchni około 90 m2 na parterze budynku przy ul. A. Mickiewicza 13. Pierwszym dyrektorem placówki został Henryk Momot (biogram w odrębnym haśle). Zbiory muzealne zostały podzielone na cztery działy: archeologii, etnografii, historii i sztuki. Ekspozycję zbiorów rozpoczęto 22 marca 1979 r. wystawą „Dary dla Muzeum Mieleckiego” i jeszcze w tym samym roku zorganizowano trzy inne wystawy. Równocześnie rozpoczęto starania o docelową siedzibę dla Muzeum. Zbiegły się one z uratowaniem dwóch zabytkowych budynków przy ul. H. Sawickiej 19 i 21, pustych po wywłaszczeniu w związku z budową wiaduktu. Energiczne starania Klubu Środowisk Twórczych TMZM, poparte wnioskiem Wydziału Kultury UM, doprowadziły do decyzji Naczelnika Miasta Mielca Lucjana Surowca o przekazaniu w dniu 20 IV 1982 r. obu budynków Muzeum Regionalnemu. Po przeprowadzeniu remontu kapitalnego i modernizacji obiektów (wpisanych 28 II 1983 r. do rejestru zabytków woj. rzeszowskiego) za środki przekazane przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków – 5 V 1987 r. uroczyście otwarto „Jadernówkę” (taką nazwę otrzymał obiekt dla upamiętnienia zasłużonej rodziny Jadernych – właścicieli jednego z budynków i unikatowego fotograficznego atelier.) Wówczas też utworzono piąty dział muzealny – fotografii. Pierwszymi wystawami były: „Mielec i okolice w obiektywie Jadernych” oraz „Moja twórczość ‘86” (prace KŚT TMZM). Zmiana siedziby Muzeum Regionalnego poprawiła znacznie warunki jego funkcjonowania (264 m2 powierzchni ogółem, w tym 184 m2 powierzchni wystawowej), ale nie była jeszcze rozwiązaniem docelowym. W wyniku starań dyrekcji Muzeum Regionalnego i Wydziału Kultury UM – w „Uchwale nr XXX/81/83 z 20 IX 1983 r. w sprawie rozwoju kultury w Mielcu na lata 1983–1985” MRN w Mielcu postanowiła przeznaczyć Pałacyk Oborskich na siedzibą główną Muzeum Regionalnego. W 1986 r. rozpoczęto prace dokumentacyjno-projektowe restauracji Pałacyku Oborskich (administrowanego dotąd przez MPGK) i adaptacji na cele Muzeum Regionalnego. Po zasadniczych zmianach ustrojowych, wprowadzonych nową ustawą o samorządzie terytorialnym (1990), Zarząd Miasta Mielca uchwałą nr 271/92 z dnia 2 XI 1992 r. przeznaczył Pałacyk Oborskich na siedzibę główną Muzeum Regionalnego. W grudniu 1992 r. rozpoczęto prace rekonstrukcyjno-remontowe i adaptacyjne. Perspektywa docelowego umieszczenia zbiorów w reprezentacyjnym obiekcie spowodowała, że w czasie Walnego Zgromadzenia TMZM 6 III 1993 r. podjęto jednogłośnie uchwałę o przekazaniu eksponatów TMZM, pozostających dotąd w depozycie, na własność Muzeum, co znacząco powiększyło jego zbiory. Od 1 I 1998 r., na mocy uchwały Rady Miejskiej powołano Samorządowe Centrum Kultury, a w jego strukturę weszło m.in. Muzeum Regionalne. Prace restauracyjno – modernizacyjne Pałacyku, wykonane dużym nakładem sił i środków z budżetu miasta, zakończono wiosną 2001 r. i 22 VI uroczyście otwarto jego podwoje. Do tego momentu Muzeum zorganizowało 89 wystaw czasowych, zaś pierwszą w Pałacyku była wystawa „Rękopisy, starodruki i dokumenty”. Uzyskanie reprezentacyjnych pomieszczeń stworzyło nie tylko znacznie lepsze warunki do gromadzenia i eksponowania zbiorów muzealnych, ale także do organizowania m.in.: uroczystych spotkań władz miasta z delegacjami zagranicznymi i szczególnymi gośćmi Mielca, konferencji i sesji naukowych, jubileuszy, ślubów, promocji wydawnictw regionalnych i imprez oświatowo–edukacyjnych. Wydarzeniem roku 2004 była konferencja „Powiat mielecki w latach 1944-1956”, zorganizowana 15 X wspólnie z Instytutem Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie. W ramach rewitalizacji Starego Mielca wyremontowano i zmodernizowano muzealną filię „Jadernówka” (2010-2011). Oficjalne otwarcie odrestaurowanego obiektu nastąpiło 8 IX 2011 r.

*Zbiory 1) Dział historyczny: eksponaty związane z historią Mielca i jego mieszkańców (mieleciana), przedmioty pozostałe po ludności żydowskiej (judaika), tłoki pieczętne (sfragistyka), broń biała i palna, mundury i sprzęt wojskowy (militaria), odznaczenia wojskowe i cywilne, numizmaty i archiwalia. 2) Dział sztuki: obrazy malarzy polskich z XIX i XX w. (m.in. Wojciecha Kossaka, Teodora Aksentowicza i Vlastimila Hoffmana), grafiki (m.in. Władysława Żurawskiego). 3) Dział archeologii (niewielki): eksponaty z okresu schyłkowego paleolitu i neolitu. 4) Dział etnografii: sztuka ludowa, przedmioty codziennego użytku, narzędzia i inne wytwory kultury ludowej. 5) Dział fotografii („Jadernówka”): fotografie, negatywy, aparaty fotograficzne, sprzęt fotograficzny, biblioteka. Ponadto funkcjonują biblioteka i archiwum.

*Wystawy (wybór z zachowaniem numerów wystaw) 1) Wystawa pamiątek Ziemi Mieleckiej (10 – 17 XII 1967 r., Sala Królewska). 2) „Dary dla muzeum mieleckiego” (II – IV 1979 r., lokal przy ul. A. Mickiewicza 13). 3) Wystawa numizmatyczna (V 1979 r.). 5) „Martyrologia ludności Polski południowo – wschodniej w okresie okupacji” (X – XII 1979 r.). 7) „Sztuka w zbiorach muzeum” (III – IV 1980 r.). 9) „Starodruki, druki, rękopisy” (VII – VIII 1980 r.). 11) „Zbiory archeologiczne i etnograficzne” (XII 1980 r. – I 1981 r.). 12) „Z dziejów Mielca i życia mielczan” (II – IV 1981 r.). 14) „Obraz wsi mieleckiej w wytworach ludowych” (III – IV 1982 r.). 17) „Z dziejów szkolnictwa mieleckiego i edukacji mielczan” (X 1982 r.) – wszystkie w lokalu przy ul. A.Mickiewicza. 18) „Mielec i okolice w obiektywie Jadernych” (V – VIII 1987 r., „Jadernówka”). 22) „Malarstwo i grafika Polski południowo–wschodniej (III – V 1988 r.). 24) „Galicyjskie drogi do niepodległości” (X 1988 r. – V 1989 r.). 28) „Śladami II wojny światowej” (IX – XII 1989 r.). 29) „Człowiek i środowisko” (I – IV 1990 r.). 31) „Istota Rzeczy – Kazimierz Głaz” ( VI – IX 1990 r.). 36) „Z przemocy i hańby kraj nasz wydobyli. 200 lat Konstytucji 3 Maja” (V – VI 1991 r.). 38) „Wystawa Jubileuszowa Klubu Środowisk Twórczych TMZM – 10 lat istnienia” (VIII – IX 1991 r.). 39) „Zginęli w Katyniu” (X – XI 1991 r.). 40) „Z dziejów harcerstwa mieleckiego” (XII 1991 r. – I 1992 r.). 41) „Zabytki architektury sakralnej Mielca i okolic w fotografii” (1992 r.). 43) Pieniądz na ziemiach polskich” cz. I (II – III 1992 r.). 44) „Pod patronatem św. Floriana” (II 1992 r.). 45) „Zabytkowe dwory i pałace Mielca i okolic” (I – III 1992 r.). 50) „Pieniądz na ziemiach polskich” cz. II (IV – V 1992 r.). 52) Shalom społeczność żydowska w Mielcu (VII – IX 1992 r.). 53) „Rodzina Jadernych” (X – XII 1992 r.). 55) „Z historii rzemiosła, handlu i usług w Mielcu” (II – III 1993 r.). 59) „Malarstwo współczesne w zbiorach muzeum” (VI – VII 1994 r.). 60) „Ryszard Gancarz malarstwo i rysunek” (VII – VIII 1994 r.). 61) Marek Bałata rysunek (VIII – IX 1994 r.). 62) „30 lat Koła nr 38 PZF w Mielcu” (X 1994 r.). 63) „30 lat TMZM w Mielcu” (XI 1994 r. – II 1995 r.). 67) „Jeszcze tańczą ogrody – Jerzy Mamcarz i Krzysztof Litwin” (VI 1995 r.). 75) „Historia literatury polskiej inaczej” (IV – V 1997 r.). 78) „Polonia Restituta” (XI – XII 1997 r.). 80) „Poczet królów polskich” (V – VI 1998 r.). 82) „Mielec w fotografii 1898 – 1998” (X – XII 1998 r.). 84) „Henryk Momot malarstwo i rysunek” (V – 1999 r.). 87) „Stanisław Rawicz – Kosiński – budowniczy galicyjskich kolei” (IX – X 1999 r.). 88) „W kręgu Biblii” (XI 1999 r.). 89) „Na przełomie wieków” (II – III 2000 r.) – wszystkie w „Jadernówce”. 90) „Rękopisy, starodruki, dokumenty” (VI 2001 r. – III 2002 r., Pałacyk Oborskich). 91) Wystawa jubileuszowa 25 lat Muzeum Regionalnego w Mielcu” (V 2002 r., Pałacyk Oborskich). 94) „Odkopana przeszłość” (V – VIII 2003 r.). 95) „Żołnierze wyklęci – antykomunistyczne podziemie na Rzeszowszczyźnie po 1944 r.” (IX – X 2003 r., „Jadernówka”). 96) „Broń biała” (IX – XI 2003 r., Pałacyk Oborskich). 97) „Legiony to … drogi mielczan do niepodległości” (XI 2003 r. – II 2004 r., „Jadernówka”). 98) „Bursztyn – natura i rzemiosło” (XII 2003 r. – II 2004 r., Pałacyk Oborskich). 100) „Getta i obozy dla ludności żydowskiej na Rzeszowszczyźnie podczas okupacji hitlerowskiej” (III – V 2004 r., „Jadernówka”). 101) „Broń palna” (V – X 2004 r., Pałacyk Oborskich). 102) „Wystawa Jubileuszowa TMZM i KŚT” (VI – VIII 2004 r. „Jadernówka”). 104) „Przyroda – architektura – historia. Wystawa fotograficzna Jerzego Jarosza” (VIII 2004 r., „Jadernówka”). 106) „Artyści i ich dzieła. Malarstwo i rysunek twórców polskich od XVIII do XX wieku” (X 2004 r. – I 2005 r., Pałacyk Oborskich). 107) „Foto odlot” (X – XI 2004 r., „Jadernówka”). 109) „Cztery dekady – dorobek TMZM i twórczość KŚT” (II – IV 2005 r., Galeria SCK). 110) „Sezam piękna Błękitnej Planety – kolekcja ppłk. naw. inż. Mikołaja Podłaszczyka” (II – IV 2005 r., Pałacyk Oborskich). 111) „Sprawiedliwi wśród narodów świata” (III – IV 2005 r. „Jadernówka”). 112. „Fajki z Przemyśla” (VI-X 2005 r., Pałacyk Oborskich). 113) „Kultura regionu mieleckiego” (XI 2005 r. – IV 2006 r., Pałacyk). 114) „Medale z minionej epoki” (IV-X 2006 r., Pałacyk). 115) „Czar naftowych lamp” (X 2006 r. – IV 2007 r., Pałacyk). 116) „Szkło podkarpackich hut” (IV-VI 2007 r.). 117) „Z lipowego drewna” 40-lecie pracy twórczej Stanisława Szęszoła z Mielca (VI-X 2007 r., Pałacyk). 118) „Trzy powstania narodowe” (X 2007 r. – II 2008 r., Pałacyk). 119) „Władysław Żurawski 1888-1963” (II-V 2008 r., Pałacyk). 120) „Ostatni, co tak struga” 40-lecie pracy twórczej Stanisława Czarneckiego (VI-VIII 2008 r., Pałacyk). 121) „30 lat Muzeum Regionalnego w Mielcu” (IX 2008 r. – I 2009 r., Pałacyk). 122) „Wagi i miary” (II-V 2009 r., Pałacyk). 123) „70 lat Stali Mielec” (V-IX 2009 r., Pałacyk). 124} „Mielec w okresie II wojny światowej 1939-1945” (IX 2009 r. – I 2010 r., Pałacyk). 125) „Kolekcja aparatów fotograficznych” – ze zbiorów własnych Muzeum (II-X 2010 r., Pałacyk). 126) „Handel i rzemiosło w Mielcu” (X 2010 r. – IV 2011 r., Pałacyk). 127) „Wszystko, co nasze, Polsce oddamy” – w 100-lecie skautingu i harcerstwa w Mielcu 1911-2011 (V 2011 r. – I 2012 r., Pałacyk). 128) „Nasze nowe zbiory” (I-V 2012 r., Pałacyk). 129) „Z sikawką do pożaru” (V-X 2012 r., Pałacyk). 130) „Urok gabinetu stomatologicznego” (X-XII 2012 r., Pałacyk). 131) „Wojciech Waiss w Pałacyku” (XII 2012 r. – nadal, Pałacyk). 132) „Władysław Żurawski – mistrz drzeworytu polskiego w 50. rocznicę śmierci” (II 2013 r. – nadal, Pałacyk)… „Z historii Mielca” (2015 r., Pałacyk, wystawa stała). „Żelazka, które mają dusze” ze zb. Marka Soleckiego z Kraśnika (II 2015 r., Pałacyk). „Będę to fotografował w kolorach. Początek XX wieku na trójwymiarowych zdjęciach Stanisława Wilhelma Lilpopa” (5 II – 31 III 2015 r., „Jadernówka”). „HOMO FABER czyli narzędzia dawniej i dziś” (25 III – 27 VI 2015 r., Pałacyk). „Nierozstrzelana pamięć. Mieleccy Katyńczycy” (9 IV – 2 V 2015 r., „Jadernówka”). Wystawa rysunku „Wiatrem rysowane” mieleckiego lekarza Tomasza Wiatra (13-20 VI 2015 r., Pałacyk). Wystawa „Zdzisław Beksiński – od fotografii do fotomontażu komputerowego” (2 VII – 5 IX 2015 r., „Jadernówka”). „Rzeźba” Wystawa prac artystów Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu (6 VII – 15 IX 2015 r., Pałacyk). Bogumił Krużel „Zatrzymane” wystawa fotografii (9 X – 28 XI 2015 r., „Jadernówka”). „Po obu stronach Bugu” – fotografie Piotra Duraka (9 XII 2015 r. – 23 I 2016 r., „Jadernówka”). Świat na zdjęciach Władysława Sławnego (4 II – 25 III 2016 r., „Jadernówka”). Kronikarki Warszawy Zofia Chomętowska i Maria Chrząszczowa „Fotografie Warszawy 1945-1946” (7 IV – 7 V 2016 r., „Jadernówka”). „Mielec. Śladami starej fotografii” (7 VII – 3 IX 2016 r., „Jadernówka”). „Fotografia” Edwarda Hartwiga (? IX – 30 IX 2016 r., „Jadernówka”. „Zapis socjologiczny” – wystawa fotografii Zofii Rydet (3 XI – 31 XII 2016 r., „Jadernówka”. „August i Wiktor Jaderni. Wędrówki galicyjskie” (12 I – 4 III 2017 r., „Jadernówka”. „Miejsca. Rekonstrukcja II” – wystawa fotograficzna Tadeusza Rolke (9 III – 6 V 2017 r., „Jadernówka”). „Archeologiczna autostrada – wykopaliska przy wielkich inwestycjach drogowych pod Krakowem” (13 III – 20 VI 2017 r., Pałacyk). „Zawód Fotograf” (20 V – 30 VI 2017 r., „Jadernówka”), „Bieszczadzkie ścieżki” – fotografie Grzegorza Lizakowskiego (5 VII – 31 VIII 2017 r., „Jadernówka”). „Dawnego Mielca historie niezwykłe” – wystawa fotograficzna (VIII 2017 r., Pałacyk). „Zróbmy w Mielcu lotnisko” – wystawa fotograficzna (7 IX – 14 X 2017 r., „Jaderrnówka”). „Fotoreportaż z budowy osiedla fabrycznego” (IX 2017 r., przy Górce Cyranowskiej). „Złoto Bałtyku – wystawa bursztynu” (26 IX – 29 XII 2017 r., Pałacyk). „Fotografowie wojny Broz, Mysicka, Rajman” (8 XI – 9 XII 2017 r., „Jadernówka”). „Władysław Żurawski – malarz, grafik, rysownik” (26 I – 5 V 2018 r., Pałacyk). „Pozdrowienia z Mielca” (14 XII 2017 r. – 31 I 2018 r., „Jadernówka”). „Lato w środku zimy” – wystawa poplenerowa Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej w Mielcu (3 II – 17 II 2018 r., Pałacyk). „Władysław Żurawski – mistrz drzeworytu polskiego” (26 II – 4 V 2018 r., Pałacyk). „Klisze zachowały się” – zdjęcia Augusta i Wiktora Jadernych (8 III – 12 V, „Jadernówka”). „Co w puszczy gra – wystawa przyrodniczo-łowiecka” (19 V – 15 IX 2018 r., Pałacyk). „Ambrotypowy Mielec oraz scen kilka z Lublina i Maleńca, wystawa ambrotypów” (19 V – 30 VI 2018 r.). „Akt” – zdjęcia Łukasza Gurdaka (12 VII – 25 VIII 2018 r., „Jadernówka”). „August Jaderny – fotografista” (8 IX – 31 X 2018 r., „Jadernówka”). „Nasi rycerze wolności” (9 X – 1 XII 2018 r., Pałacyk). „Ku Niepodległej 1914-1921” – wystawa fotograficzna (8 XI 2018 r. – 31 I 2019 r., „Jadernówka”). „Jak rodziło się piękno” (12 XII 2018 r. – 12 III 2019 r., Pałacyk). „Za sztreką” – wystawa fotografii z lat 1950-1989 (14 II – 13 IV 2019 r., „Jadernówka”). „W kręgu sztuki sakralnej. Skarby kościołów ziemi mieleckiej” (10 IV – 21 IX 2019 r., Pałacyk). „Italia ’57” – zdjęcia Wojciecha Plewińskiego (18 V – V 2019 r., „Jadernówka”). „Mielec 1939-1945” (12 IX – 26 X 2019 r., 17 II – 30 IV 2020 r., „Jadernówka”). „Sztetl Mielec” (14 XI 2019 r. – 31 I 2020 r., „Jadernówka”). „Zdarzyło się w Mielcu” (2021 r., Pałacyk). „My jesteśmy wierni kibice” (2021 r., „Jadernówka”); „Wysoka fala 1934” (1 VII – 31 VIII 2021 r., „Jadernówka”); „Wystawa rowerowa” (11 XII 2021 – 14 V 2022, Pałacyk Oborskich); „Oświetlenie Historie wybrane” (9 VII 2022 – 25 II 2023, Pałacyk Oborskich”); „MarjanFuks. Pierwszy reporter II RP” (23 II 2023 r. – 23 IV 2023 r., „Jadernówka”);

Wystawy stałe: „Z historii Mielca” – Pałacyk Oborskich; „Kolekcja aparatów fotograficznych”, „Wnętrze dawnego zakładu fotograficznego i domu mieszkalnego” – „Jadernówka”.

Przy okazji wystaw wydawano okolicznościową publikację. W organizacji wystaw współpracowano z wieloma instytucjami, m.in.: Muzeum Czartoryskich w Krakowie, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Przyrodniczym w Krakowie, Instytutem Pamięci Narodowej w Rzeszowie, Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, Wojewódzkim Domem Kultury w Rzeszowie, Muzeum Narodowym Ziemi Przemyskiej w Przemyślu i Muzeum Okręgowym w Sandomierzu oraz twórcami i prywatnymi kolekcjonerami. Do oferty programowej wprowadzono coroczne „Majówki u Hrabiego” i „Noc Muzeów”. Opublikowano szereg własnych opracowań naukowych i materiałów wspomnieniowych związanych z ziemią mielecką. Wprowadzono szereg form edukacyjnych, m.in. lekcje muzealne, warsztaty, wycieczki terenowe.

Muzeum uczestniczy projektach międzynarodowych, m.in.: Dzień Wolnej Sztuki czyli Slow Art! Nie fast art!; „180 lat z fotografią”; „Noc Muzeów”; „Europejskie Dni Dziedzictwa”.

Udział w projektach ogólnopolskich: 80. rocznica „Akcji Reinhardt” i 80. rocznica zagłady mieleckich Żydów.

Dyrektorzy: Henryk Momot (1978–1993), Janusz Zborowski (1993–2003), Jerzy Skrzypczak (2003– ).

Długoletni pracownicy merytoryczni: Janusz Halisz, Halina Kuzioła, Longina Sałamunia, Jan Stępień, Janusz Zborowski, Krzysztof Haptaś, Joanna Sobiczewska, Iwona Groele.

Długoletni pracownicy administracyjni: Janina Augustyn, Lucyna Kmieć.

MUŻ JAN FRANCISZEK, urodzony 9 III 1887 r. w Suchej, syn Piotra i Marii z domu Lipowicz. Ukończył gimnazjum w Krakowie, a następnie studia w Wiedniu i otrzymał tytuł inżyniera. Po studiach założył w Krakowie firmę wykonującą roboty elektryczne. Elektryfikował m.in. zamek na Wawelu, austriackie koszary wojskowe oraz stację kolejową w Bochni. W latach 1936–1938 pełnił funkcję kierownika elektrowni Zygmunta Rymanowskiego w Mielcu, a w 1939 r. został zatrudniony w mieleckiej Wytwórni Płatowców Nr 2. W czasie okupacji hitlerowskiej początkowo pracował w Flugzeugwerk Mielec jako pracownik fizyczny, a po ujawnieniu wykształcenia został kierownikiem zakładu elektrycznego obsługującego osiedle fabryczne. Wiosną 1943 r. został aresztowany przez gestapo (prawdopodobnie za działalność w ruchu oporu) i wywieziony do obozu w Nardhausen (Austria), gdzie pracował w kamieniołomach. Po II wojnie światowej powrócił do Polski. Zamieszkał w Legnicy i prowadził zakład elektryczny, który w 1950 r. upaństwowiono. Do Mielca, gdzie mieszkała córka (po mężu Zydroń), powrócił w 1956 r. Zmarł 8 IV 1958 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MYCEK JAN, urodzony 14 XII 1937 r. w Pierzchnem koło Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Macieja i Anny z domu Płaza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdał w 1955 r. W 1957 r. podjął pracę w Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Mielcu, ale w listopadzie tego roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej i odbył ją w kompanii łączności w Siedlcach. 1 II 1960 r. został zatrudniony w Wydziale Finansowym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a od 1 II 1962 r. przeniesiono go do Wydziału Organizacyjno-Prawnego, gdzie pełnił kolejno funkcje: inspektora, kierownika referatu i kierownika Wydziału. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC (specjalność – ekonomika przemysłu) w 1964 r., Zawodowe Studium Administracyjne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1967 r. oraz Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego i w 1969 r. uzyskał tytuł magistra administracji. W grudniu 1972 r. powierzono mu funkcję sekretarza Prezydium PRN w Mielcu, a 1 I 1973 r. został mianowany dyrektorem Biura Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W związku z likwidacją powiatów, od 1 czerwca 1975 r. przeszedł do pracy w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku kierownika Wydziału Ogólnego, a od 1 V 1976 r. do 31 XII 1982 r. pracował jako kierownik Wydziału Finansowego. 1 I 1983 r. został mianowany na stanowisko naczelnika nowo utworzonego Urzędu Skarbowego w Mielcu i funkcję tę pełnił nieprzerwanie do przejścia na emeryturę 1 IV 2003 r. W tym okresie ukończył szereg specjalistycznych kursów. Pracując przez ponad 40 lat na niezwykle ważnych dla miasta stanowiskach, znacząco przyczynił się do jego rozwoju społeczno–gospodarczego. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Przez 20 lat pracował w Kolegium ds. Wykroczeń jako członek, a następnie przewodniczący. Dwie kadencje przewodniczył Radzie Zakładowej ZZPPiS przy Urzędzie Miejskim w Mielcu. Od 1988 r. nieprzerwanie do 2014 r. był wybierany z listy PSL na radnego Rady Gminy w Padwi Narodowej, a od 3 VII 1994 r. do 2014 r. pełnił funkcję przewodniczącego tejże Rady (pięć kadencji). Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy” i Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Finansów”. W 2018 r. Rada Gminy Padew Narodowa przyznała mu tytuł Honorowego Obywatela Gminy Padew Narodowa. Zmarł 21 VIII 2022 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Padwi Narodowej.

MYCIELSKA MARIA ZOFIA (z domu ESTERHAZY), urodzona 24 VI 1904 r. w Nyitraújlak (Austro-Wegry, później Ujlak w Czechosłowacji i od 1948 r. Vel’ke Zaluzie na Słowacji), córka Janosa i Elżbiety z Tarnowskich. Młodość spędziła w pałacu Esterhazych w Ujlaku i pałacu Tarnowskich w Krakowie. Uczyła się wraz z rodzeństwem prywatnie, a egzaminy zdawała w Nitrze. Wykazywała szczególne uzdolnienia w uczeniu się języków. W 1931 r. wyszła za mąż za Franciszka Mycielskiego i wraz z nim zamieszkała w majątku Węgierka w pobliżu Jarosławia. Urodziła czworo dzieci i zajmowała się ich wychowywaniem. Ponadto w różnych formach pomagała pracownikom majątku i ich rodzinom. Założyła ochronkę dla dzieci, organizowała kursy umiejętności praktycznych dla dziewcząt oraz utrzymywała lekarza, a często sama udzielała pierwszej pomocy. W czasie okupacji hitlerowskiej, korzystając z pochodzenia węgierskiego i umiejętności językowych, pomagała wielu osobom aresztowanym i więzionym przez Niemców. W 1944 r. przeniosła się z rodziną do siedziby Esterhazych w Ujlaku i zamieszkała z matką, siostrą Luizą i bratem Janosem Esterhazym (w okresie międzywojennym polityk i poseł do Zgromadzenia Narodowego Republiki Czechosłowackiej). Po wejściu wojsk radzieckich do Ujlaku 1 IV 1945 r. rodzina Esterhazych została wyrzucona z pałacu, który następnie splądrowano. Zszokowanych właścicieli przyjęła do swojego mieszkania jedna z pracownic majątku. Wkrótce potem Janosa Esterhazego aresztowano i oskarżono o faszyzm, a następnie przekazano NKWD. Po procesach w ZSRR i Czechosłowacji został skazany na 10 lat gułagu, a następnie na karę śmierci. Z Ujlaku wyjechały matka i siostra Luiza oraz dzieci Janosa, a uprzedzony o groźbie aresztowania mąż (Franciszek Mycielski) uciekł za granicę. Maria pozostała z dziećmi w Ujlaku i podjęła starania o uratowanie brata, ale mimo wielkiej determinacji nie udało się uwolnić go z więzienia (zmarł w 1957 r.). W 1958 r. przeniosła się z dziećmi do Jarosławia, ale ze względu na bliskość Węgierki (nowe prawo zabraniało byłym właścicielom zamieszkania w pobliżu odebranych majątków) została przeniesiona do Mielca, gdzie otrzymała jednopokojowe mieszkanie. W 1964 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim zdała egzaminy na tłumacza przysięgłego z języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego, węgierskiego i słowackiego. Odtąd wykonywała tłumaczenia dokumentów i pism, głównie dla mieleckich urzędów, instytucji i osób prywatnych. Zmarła 21 I 1975 r. w Mielcu. Spoczywa w kaplicy grobowej przy pałacu Mycielskich w Wiśniowej koło Strzyżowa. Staraniem dzieci w 2008 r. na Węgrzech wydano książkę jej autorstwa Ułaskawiony na śmierć. Rzecz o Janosu Esterhazym, będąca zbiorem notatek i dokumentów związanych z Janosem Esterhazym oraz walką o jego uwolnienie z więzienia. W 2010 r. wydano także tę książkę (Biblioteka „WIĘZI”, Warszawa 2010).

MYJAK EUGENIUSZ, urodzony 11 II 1937 r. w Zaborczu, powiat mielecki, syn Ferdynanda i Weroniki z domu Wiktor. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1953 r. w wieku 16 lat. Z powodu złego stanu zdrowia i śmierci ojca do 1954 r. pomagał w rodzinnym gospodarstwie. W latach 1954-1958 studiował na Wydziale Prawa UMCS w Lublinie i otrzymał dyplom magistra praw (praca „Przesłanki zawarcia małżeństwa”). W 1958 r. rozpoczął aplikację w Prokuraturze Powiatowe w Mielcu, a w 1960 r. – aplikację sędziowską w Mielcu i Rzeszowie, zakończoną egzaminem sędziowskim w 1961 r. Po odbyciu aplikantury adwokackiej i zdaniu egzaminu pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Mielcu, a następnie był jego kierownikiem. Stylem pracy i poziomem wiedzy wyrobił sobie duży autorytet w Mielcu i regionie, a później także w środowisku prawników w kraju. W latach szkolnych działał w organizacjach młodzieżowych, a później w Zrzeszeniu Prawników Polskich. Był oficerem rezerwy. Zmarł 11 VII 1991 r. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu.

MYJAK JAN, urodzony 10 III 1964 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Bronisława i Stanisławy z domu Mazur. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Zespole Szkół Technicznych im. J. Krasickiego w Mielcu (1982 r.) oraz kursy zawodowe. W latach 1979-1986 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec i w tym czasie odbył służbę wojskową. W 1986 r. przeszedł do Spółdzielni Usług Rolniczych w Czerminie, a od 1991 r. prowadzi własne gospodarstwo rolne. Od wielu lat aktywnie działa w samorządzie gminnym i Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. Jako radny (nieprzerwanie od 1990 r.) był członkiem Zarządu Gminy Czermin (1990-2002, 3 kadencje), przewodniczącym Komisji Budżetowej (2002-2014, 3 kadencje), przewodniczącym Komisji Rewizyjnej (2014-2018), a od 2018 r. pełni funkcję przewodniczącego Rady Gminy Czermin. Jest więc jednym z nielicznych samorządowców w powiecie mieleckim, wybieranym w wolnych wyborach do odrodzonego samorządu terytorialnego od 1990 r. Ponadto od wielu lat jest wybierany do Rady Sołeckiej w Czerminie. Do OSP w Czerminie wstąpił w 1980 r. Po wyróżniającej się działalności został wybrany w 2009 r. na prezesa OSP Czermin, a w 2016 r. na prezesa Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP w Czerminie i obie funkcje pełni nadal. W 2016 r. został wybrany na członka Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Mielcu. Podczas pełnienia funkcji gminnych znacząco przyczynił się do zrealizowania wielu ważnych przedsięwzięć, m.in. budowy sali gimnastycznej przy Szkole Podstawowej w Czerminie, gazyfikacji, telefonizacji, kanalizacji, budowy oczyszczalni ścieków, chodników, dróg gminnych i powiatowych na terenie gminy Czermin. Pracował przy przebudowie Grobu Nieznanego Żołnierza na cmentarzu parafialnym w Czerminie i nadbudowie Domu Strażaka w Czerminie. Jako gminny szef OSP był jednym z głównych koordynatorów akcji przeciwpowodziowych i usuwania skutków powodzi w 1997 r., 2010 r. i 2019 r. Przyczynił się też do zakupu nowych samochodów strażackich dla OSP Czermin. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Znakiem Związku OSP RP, Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa (2 razy), Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa Medalem za Ofiarność i Odwagę oraz Odznaką Wzorowy Strażak.

MYJAK KAZIMIERZ FRANCISZEK, urodzony 2 X 1954 r. w Czerminie, powiat mielecki, syn Bronisława i Stanisławy z domu Mazur. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1973 r. Studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Kwatermistrzostwa w Poznaniu i w 1977 r. otrzymał stopień podporucznika oraz tytuł dyplomowanego ekonomisty w specjalności wojskowe żywienie zbiorowe. Po studiach dostał przydział do 1 Praskiego Pułku Zmechanizowanego w Wesołej koło Warszawy. W 1981 r. został przeniesiony do Kwatermistrzostwa Warszawskiego Okręgu Wojskowego i służył w nim do końca 1997 r. W tym okresie pełnił m.in. funkcje szefa Wydziału Służby Żywnościowej Kwatermistrzostwa WOW i szefa Oddziału Służby Żywnościowej tegoż Kwatermistrzostwa. Ukończył wyższe studia magisterskie na Wydziale Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Poznaniu (mgr inż. technologii żywności, 1985 r.) i studia podyplomowe na Wydziale Strategiczno-Obronnym Akademii Obrony Narodowej w Warszawie (1996 r.). Regularnie awansował, dochodząc do stopnia pułkownika ( 15 VIII 1997 r.). W lutym 1998 r. objął funkcję szefa Oddziału Służby Żywnościowej Dowództwa Wojsk Lądowych i sprawował ją do końca zawodowej służby wojskowej (10 X 2002 r. Po zakończeniu służby pracował jeszcze w Agencji Mienia Wojskowego (2004 r.), Oddziale Służby Żywnościowej Dowództwa Wojsk Lądowych (2006-2007) i Inspektoracie Wojskowej Służby Zdrowia (2007-2015). Autor publikacji: Wycena wybranych składników majątkowych w służbie żywnościowej (AON) Warszawski Okręg Wojskowy. Historia i współczesność. Rozdz. III. Historia Służby Żywnościowej WOW, Warszawa 1997. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Pierścieniem Honorowym Dowódcy WOW i Odznaką Pamiątkową WOW.

MYJKOWSKI JAN, urodzony 30 III 1943 r. w Lichwinie, powiat tarnowski, syn Jana i Zofii z domu Dutkiewicz. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Tuchowie z maturą w 1960 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu, dyplom uzyskał w 1966 r. Staż w Szpitalu Powiatowym w Mielcu odbył w latach 1966-1967, pracując równocześnie (od 2 XI 1966 r.) w Gminnym Ośrodku Zdrowia w Przecławiu. Specjalizację I stopnia z otolaryngologii uzyskał w 1972 r., a specjalizację II stopnia – w 1976 r. Podejmował starania o budowę nowego Ośrodka Zdrowia w Przecławiu i przy wsparciu władz gminnych nowy obiekt oddano do użytku w 1973 r. W tym ośrodku mieszkał do końca stycznia 1976 r., a następnie przeniósł się do Mielca i od 1 II pracował w Poradni Laryngologicznej oraz od 1 XI 1976 r. do 31 XII 1995 r. w Szpitalu w Mielcu, jako specjalista otolaryngolog na Oddziale Chirurgicznym (szpitalne leczenie chorych) i konsultant laryngologiczny na pozostałych oddziałach szpitalnych. Ponadto otworzył prywatny gabinet laryngologiczny. W czasie pracy w szpitalu był kierownikiem specjalizacji 4 osób, zdobywających I stopień z zakresu laryngologii. Od 1 I 1996 r. do 31 XII 2001 r. pracował w Poradni Laryngologicznej ZOZ w Mielcu, pozostając konsultantem laryngologicznym w oddziałach mieleckiego szpitala. 1 I 2002 r. podjął pracę na kontrakcie (z Kasą Chorych, a następnie NFZ) w Poradni Laryngologicznej Nr 2 NZOZ „Inter-Med” w Mielcu przy ul. M. Pisarka 1 B. Wielokrotnie uczestniczył w szkoleniach i kursach doskonalących w klinikach laryngologicznych w Warszawie, Łodzi, Krakowie, Poznaniu, Bydgoszczy i Wrocławiu. Przebywał także w klinikach zagranicznych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów – Chirurgów Głowy i Szyi. W dorobku naukowym posiada m.in. dwie prace poglądowe: Uwagi do teorii słuchu („Otolaryngologia Polska” 3/2003, tom LVII) oraz Przetwarzanie i przekazywanie informacji słuchowych („Otolaryngologia Polska” 2/2004, tom LVIII). Jest członkiem Zarządu NZOZ INTER-MED w Mielcu przy ul. M. Pisarka 1B i prowadzi Poradnię Otolaryngologiczną w ramach tej placówki. W 2017 r. wydał książkę Jan Myjak Myjkowski – poeta ludowy.

MYKIETIUK HIERONIM, urodził się 25 VI 1935 r. w Brodach koło Lwowa, syn Michała i Antoniny z domu Grab. Od 1945 r. wraz z rodziną zamieszkał w Mielcu. W 1949 r. był świadkiem (wraz z wieloma innymi osobami) Objawień Matki Bożej w katedrze w Lublinie, a jego pisemna relacja została włączona do akt świadków Cudu Lubelskiego. W 1952 r. zdał z wyróżnieniem egzamin dojrzałości w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Studia magisterskie z zakresu fizyki na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył w 1957 r. Jako student III roku zdobył 3. miejsce w Ogólnopolskiej Studenckiej Olimpiadzie Szybkiej Orientacji. Od 1 IX 1958 r. do 31 VIII 1987 r. pracował w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel fizyki. Uczył także (w niepełnym wymiarze godzin) w innych szkołach średnich i na wyższych uczelniach. Wielu jego uczniów ukończyło studia wyższe z zakresu fizyki, a kilku z nich zostało profesorami na wyższych uczelniach. Ukończył studia podyplomowe i uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej z zakresu fizyki. Ukończył także Studium Specjalne Fizyki Atomowej (z 1. lokatą) i otrzymał tytuł specjalisty fizyki atomowej. Brał udział w Ogólnopolskich Sesjach Dydaktyki Fizyki. Jest autorem publikacji naukowych z dziedziny fizyki, filozofii i pedagogiki. Zgłosił do Polskiej Akademii Nauk cztery projekty wynalazcze: fotografowanie wnętrz przez przeszkody, aparat do przesyłania zapachu na odległość, możliwość uzyskania temperatury poniżej zera bezwzględnego i zmodyfikowanie lampy rentgenowskiej emitującej promienie Gamma dla leczenia raka. Od 1964 r. działa w Stronnictwie Demokratycznym, był m.in. wiceprzewodniczącym mieleckiej organizacji. Z ramienia SD współtworzył w 1982 r. Mielecką Radę Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON) w Mielcu, a następnie przez dwie kadencje pełnił funkcję radnego miejskiego (Miejskiej Rady Narodowej i Rady Miejskiej w Mielcu). W latach 1990–1994 przewodniczył Komisji Mandatowo-Regulaminowej RM. Był współzałożycielem i długoletnim działaczem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu. Jest też długoletnim członkiem Rady Duszpasterskiej przy Parafii Św. Mateusza. Jest członkiem Zespołu Inicjatywnego ds. Beatyfikacji Ks. Henryka Arczewskiego. W latach 1993–1997 sprawował funkcję prezesa Oddziału Mieleckiego Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, odznaczeniami SD i Wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1987). Zmarł 11 V 2014 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.

MYKIETIUK TERESA (z domu DANECKA), urodzona 9 VI 1938 r. w Warszawie, córka Michała i Franciszki z Zarębskich. Absolwentka Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdała w 1957 r. Studia na Politechnice Krakowskiej ukończyła w 1963 r. i uzyskała tytuł inżyniera mechanika. Od 1957 r. pracowała w Biurze Konstrukcyjnym WSK w Mielcu. Złożyła szereg wniosków racjonalizatorskich z zakresu konstrukcji samolotów. Ukończyła studium specjalistyczne z zakresu tworzyw sztucznych w Warszawie i uzyskała tytuł specjalisty inżynierii materiałowej. Sporo czasu poświęcała sprawom społecznym. W kadencji 1988–1990 była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i członkiem Komisji Ochrony Środowiska. Udzielała się także w działalności Ligi Kobiet. Od 1991 r. przebywa na emeryturze.

MYSIAK RYSZARD, urodzony 7 VII 1931 r. w Krakowie, syn Józefa i Janiny z Bobrowskich. Treningi piłkarskie rozpoczął w Unii Borek i jako bramkarz występował w tym klubie do służby wojskowej, którą odbył w drużynie CWKS Rzeszów (1951-1953). W latach 1954-1955 grał w Stali Rzeszów, a do Stali Mielec, która awansowała do II ligi, przeszedł na początku 1956 r. Był jednym z najlepszych zawodników w zespole i znacząco przyczynił się do jego pierwszego awansu do I ligi w 1960 r. W I lidze zagrał w 36 meczach i należał do czołówki bramkarzy w kraju. Powołany został do kadry na towarzyski mecz II reprezentacji z reprezentacją Tel–Awiw. Regularnie występował w reprezentacji województwa rzeszowskiego. W 1960 r. wygrał I plebiscyt „Nowin Rzeszowskich” i krakowskiego „Tempa” na najlepszego sportowca województwa rzeszowskiego. Po spadku Stali do II ligi (1962) grał w niej jeszcze przez dwa sezony. Łącznie w II–ligowych meczach wystąpił ponad 150 razy, a ponadto zagrał kilka meczy pucharowych. W 1964 r. powrócił do Rzeszowa i w latach 1964-1966 był bramkarzem Resovii, a następnie trenował grupy młodzieżowe i rezerwowy zespół Resovii. Zmarł 8 VI 1983 r. w Krakowie.

MYSONA MARTA ZOFIA (z domu OSMOLA), urodzona 1 V 1965 r. w Mielcu, córka Jana i Leokadii z domu Peret. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu, maturę zdała w 1983 r. Studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS Lublin Filia w Rzeszowie ukończyła w 1988 r. z tytułem magistra ekonomii. Równocześnie ukończyła Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza i uzyskała kwalifikacje pedagogiczne. W latach 1988-1995 r. pracowała jako nauczyciel geografii w Szkole Podstawowej w Grochowem, pow. mielecki. W tym okresie była także wychowawcą w internacie I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu (1990-1991) i pełniła obowiązki dyrektora Szkoły Podstawowej w Grochowem (28 II – 2 VII 1992 r). Od 1 IX 1995 r. do 31 VIII 2004 r. była nauczycielem ekonomicznych przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu., a od 1 IX 2014 do 31 VIII 2014 r. pełniła funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Ukończyła studia podyplomowe w zakresie „Informatyka w szkole” (Akademia Ekonomiczna im. K. Adamieckiego w Katowicach, 2001) i „Zarządzanie oświatą” (Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania w Mielcu, 2005) oraz kurs kwalifikacyjny przygotowujący do pracy edukatorskiej (CKPiDN w Mielcu, 2005). Jest pomysłodawcą i założycielem Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Bł. ks. Romana Sitki „Ekonomik.Mielec” oraz współautorem innowacyjnego programu „Kształcenie ogólnopolicyjne” wdrażanego od 2009 r. w tymże Zespole Szkół. W wyniku konkursu od 1 IX 2014 r. pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Bł. ks. R. Sitki w Mielcu. Wyróżniona m.in. nagrodą Kuratora Oświaty w Rzeszowie w 2019 r.

MYSONA MIECZYSŁAW, urodzony 25 XII 1905 w Borowej, pow. mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum typu humanistycznego w Mielcu, maturę zdał w 1925 r. Ukończył studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie z tytułem magistra (1930) oraz studia z towaroznawstwa w Wyższym Studium Handlowym (1933, później Akademia Handlowa, Wyższa Szkoła Ekonomiczna, Akademia Ekonomiczna) w Krakowie, a następnie pracował w tymże WSH jako asystent w Katedrze prof. Arnolda Bollanda w Zakładzie Towaroznawstwa. W czasie okupacji hitlerowskiej przez pewien czas uczył w szkole, później zatrudniał się w różnych firmach, a pod koniec wojny prowadził gospodarstwo rolne. Uczestniczył w tajnym nauczaniu i był członkiem tajnej Rady Profesorów Akademii Handlowej w Krakowie. Po II wojnie światowej uczestniczył w uruchomieniu tej uczelni i pracował na stanowisku adiunkta. W 1945 r. uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych w Akademii Handlowej, a w 1947 r. doktorat z zakresu nauk matematyczno-przyrodniczych na UJ. W 1948 r. został zastępcą profesora, w 1950 r. kontraktowym profesorem nadzwyczajnym, w 1954 r. docentem, w 1962 r. profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 r. profesorem zwyczajnym. W macierzystej uczelni pełnił funkcje: kierownika Zakładu Towaroznawstwa (1948-1950), kierownika Katedry Towaroznawstwa (1950-1969), dziekana Wydziału Planowania Handlu (1950-1951), prorektora ds. nauczania (1951-1952), rektora (1952-1956), prorektora (1959-1962), kierownika Zakładu Towaroznawstwa Artykułów Przemysłowych (1969-1970) i dyrektora Instytutu Towaroznawstwa (1969-1970). W czasie blisko 50-letniej pracy naukowo-dydaktycznej w krakowskiej Akademii Ekonomicznej wniósł duży wkład w jej rozwój i stworzył przodujący ośrodek badawczy towaroznawstwa w Polsce. Był współtwórcą nowoczesnej nauki towaroznawstwa. Dzięki jego staraniom nauki towaroznawcze zostały uznane za samodzielną dyscyplinę naukową. Jego dorobek naukowy stanowi m.in.: 120 artykułów, prac monograficznych, podręczników akademickich i skryptów. Był inicjatorem wydawania przez WSE od 1957 r. dwóch serii Zeszytów Naukowych, a ponadto od 1963 r. był członkiem redakcji niemieckiego czasopisma towaroznawczego „Warenkundliche Berichte”. Wychował wielu wybitnych towaroznawców polskich, był m.in. promotorem i recenzentem około 500 prac magisterskich, 150 prac podyplomowych i 20 prac doktorskich oraz opiekunem 9 przewodów habilitacyjnych. W 1963 r. zainicjował powstanie Polskiego Towarzystwa Towaroznawczego (PTT), jednego z pierwszych na świecie, został jego pierwszym prezesem (1963-1979) i od 1979 r. Prezesem Honorowym PTT. Ponadto był członkiem: Polskiego Towarzystwa Chemicznego i Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Nie należał natomiast do żadnej partii politycznej. Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką Honorową ZSP, 13 nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz godnością doktora honoris causa Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Zmarł 8 I 1980 r.

MYSOR WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 25 VII 1871 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Andrzeja i Katarzyny z domu Sarama. Uczył się w Mielcu, a następnie w gimnazjum w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1894 r. i po kilkumiesięcznej pracy w Ropczycach został delegowany na studia w rzymskim Gregorianum. W 1897 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Pracował krótko w Kolbuszowej, a następnie pełnił szereg funkcji w Tarnowie. Był kolejno: prefektem, ojcem duchownym i wykładowcą liturgiki, kapelanem biskupa Leona Wałęgi, prefektem Małego Seminarium i profesorem prawa kanonicznego. Pełnił też szereg funkcji w Kurii Diecezjalnej, m.in.: prokuratora i promotora sprawiedliwości w sądzie diecezjalnym (1902-1936), egzaminatora prosynodalnego (1904-1922), kanclerza (1909-1917), asesora (1917-1922). Opracował i wydał m.in.: Przepisy o konkurencji kościelnej i komitetach parafialnych (Tarnów 1906) i Przepisy ustawy kongrualnej katolickiego duchowieństwa parafialnego (Tarnów 1907) oraz liczne artykuły i rozprawy w „Dwutygodniku Katechetycznym i Duszpasterskim”. W 1917 r. otrzymał godność kanonika gremialnego kapituły tarnowskiej, w 1922 – prałata scholastyka i w 1928 r. – protonotariusza apostolskiego. Był także m.in.: członkiem Diecezjalnej Rady Administracyjnej, delegatem biskupim ds. dyscypliny, a następnie ds. administracyjnych i ds. nauki. Był organizatorem I Synodu Diecezji Tarnowskiej (1928) i jego promotorem oraz redaktorem i wydawcą ustaw synodalnych. W czasie wojny zajmował się działalnością charytatywną oraz kierował Kasą Oszczędności w Tarnowie. Na skutek udzielenia zbyt dużej ilości pożyczek spowodował kłopoty Kasy i został odwołany z urzędów w Kurii Diecezjalnej. Zmarł 16 I 1943 r. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Tarnowie.

MYSZKA ALEKSANDER, urodzony 17 VI 1936 r. w Błazinach koło Iłży, syn Mariana i Marianny z Tusińskich. W 1949 r. został przyjęty do orkiestry przy Oficerskiej Szkole Piechoty Nr 1 im. T. Kościuszki we Wrocławiu i w ramach jej działalności odbył zasadniczą służbę wojskową oraz ukończył Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia. Edukację muzyczną kontynuował w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Kielcach. Dział instrumentalny (róg) ukończył w 1958 r., a dział nauczycielski w 1959 r. W latach 1958–1960 pracował jako kapelmistrz orkiestry Jednostki KBW „Ziemia Kielecka” w Kielcach, a w latach 1961-1962 był kapelmistrzem orkiestry w Podlaskiej Jednostce KBW w Białymstoku. Od 1962 r. do 1965 r. grał jako pierwszy waltornista w Państwowej Orkiestrze Symfonicznej w Białymstoku, a ponadto pracował w PSM I st. (nauczyciel teoretyk) oraz w Białostockim Towarzystwie Muzycznym na stanowisku kierownika Społecznego Ogniska Muzycznego nr 3 przy Klubie KW MO w Białymstoku (1963-1966). W latach 1965–1969 studiował na Wydziale I (dyrygentura ze specjalnością: orkiestry dęte) Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i uzyskał tytuł magistra. Równocześnie od 1965 r. pracował jako kierownik świetlicy w Państwowym Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Supraślu i kierownik świetlicy w Państwowym Technikum Mechanicznym w Białymstoku. Zorganizował, wyszkolił i prowadził w obu placówkach szkolne orkiestry dęte. Był również instruktorem muzycznym dla woj. białostockiego w ZG Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych w Warszawie (1969-1970). W 1971 r. został zatrudniony w nowo utworzonej Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Mielcu na stanowisku dyrektora i kierował tą placówką do przejścia na emeryturę w 1988 r. W latach 1975–1977 doprowadził do restauracji zabytkowego budynku z unikatową Salą Królewską przy ul. T. Kościuszki i jego modernizacji dla potrzeb PSM. Rozwinął działalność edukacyjną i artystyczną placówki, czyniąc z niej ważny dla Mielca i regionu ośrodek kulturalny. Założył orkiestrę szkolną i orkiestrę odeonową przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. We współpracy z Krajowym Biurem Koncertowym organizował w Sali Królewskiej koncerty wybitnych artystów polskich. Ponadto w latach 1972-1979 prowadził Zakładową Orkiestrę Dętą Huty Stalowa Wola, a w latach 1982-1988 kierował (w niepełnym wymiarze godzin) Społecznym Ogniskiem Muzycznym w Mielcu. Wielokrotnie uczestniczył w organizowaniu i przeprowadzaniu wyborów do Sejmu PRL i rad narodowych (PSM była siedzibą lokalu wyborczego). Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Nagrodą I stopnia Ministra Oświaty i Wychowania, Dyplomem Honorowym Ministra Kultury i Sztuki oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1988 r. Z okazji 40-lecia działalności PSM I i II stopnia w Mielcu w 2010 r. został wyróżniony Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

MYŚLIWIEC JAN, urodzony 17 III 1956 r. w Rzeszowie, syn Piotra i Kazimiery z domu Jacek. Absolwent Technikum Mechaniczno–Elektrycznego w Rzeszowie, maturę zdał w 1975 r. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność – przetwarzanie i użytkowanie energii elektrycznej) ukończył w 1980 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po nauce w Szkole Oficerów Rezerwy w Zegrzu (VII – XII 1980 r.) odbył praktykę wojskową w Kwaszeninie koło Arłamowa (I – IV 1981 r.) i otrzymał stopień podporucznika. Pracę zawodową rozpoczął 1 I 1981 r. jako nauczyciel elektrotechniki i automatyki w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W 1983 r. ukończył studium pedagogiczne, a w 1990 r. – studia podyplomowe na Wydziale Lotniczym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność – systemy komputerowe w przemyśle maszynowym). 1 XII 1990 r. został powołany na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu i zajmuje je do dziś. W latach 1991–1992 przeprowadził (z upoważnienia Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie) proces przejęcia obiektów szkolnych od WSK „PZL-Mielec” na rzecz Skarbu Państwa i następnie KOiW. Doprowadził do wprowadzenia w ZST nowych w Mielcu typów szkół: Liceum Technicznego, Technikum Gastronomicznego i Technikum Samochodowego, a ponadto III Liceum Ogólnokształcącego. W 2000 r. ukończył kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej z zakresu organizacji i zarządzania oświatą, zorganizowany przez ODP w Tarnobrzegu, a ponadto w latach 1992-2001 ukończył szereg kursów specjalistycznych. W 2002 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Jest współautorem szkicu monograficznego Wczoraj i dziś Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu 1914-2001 (Mielec 2001). Uczył także w Zespole Szkół Budowlanych w Mielcu (w roku szkolnym 1994/1995) i prowadzi zajęcia w Niepublicznej Szkole Biznesu w Mielcu (od 1998 r.). Poza pracą pedagogiczną angażował się do różnych form działalności społecznej. Od 1991 r. był członkiem Rejonowej Rady Zatrudnienia w Mielcu. Był współzałożycielem i członkiem Zarządu Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego (1994-2000). Wybrany został radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1994-1998, pełnił w niej funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty, Kultury, Sportu i Turystyki oraz funkcję członka Zarządu Miasta Mielca. Aktualnie jest członkiem Zarządu Miejskiego Ligi Obrony Kraju w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą I stopnia Ministra Edukacji Narodowej i Srebrną Odznaką LOK. W wyborach samorządowych w 2010 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu, a następnie został wybrany na przewodniczącego Rady w kadencji 2010-2014. Wyróżniony Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”. W grudniu 2014 r. został zastępcą prezydenta miasta Mielca. Z dniem 2 III 2018 r., po stwierdzeniu przez Komisarza Wyborczego w Tarnobrzegu wygaśnięcia mandatu prezydenta miasta Mielca Daniela Witolda Kozdęby, z mocy prawa został odwołany z funkcji zastępcy prezydenta miasta Mielca. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu. 8 III 2019 r. zgłosił rezygnację z mandatu radnego i komisarz wyborczy w Tarnobrzegu wygasił jego mandat.Zgłosił rezygnację z mandatu i 8 III 2019 r. komisarz wyborczy w Tarnobrzegu wygasił jego mandat. Od dnia 21 III 2019 r. do 31 V 2019 r. pełnił funkcję prezesa Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w Mielcu.

MYŚLIWIEC MARCIN WITOLD, urodzony 12 XI 1983 r. w Jaśle, syn Władysława i Krystyny z domu Rachowicz. Ukończył Zaoczne Technikum dla Dorosłych w Zespole Szkół im. Mikołaja Kopernika w Nowym Żmigrodzie z maturą w 2005 r. i specjalnością technik żywienia. Od lat szkolnych pasjonował się rzeźbą w drewnie. W latach 2005-2007 uczył się na Uniwersytecie Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej i nabył kwalifikacje instruktora rękodzieła artystycznego, a w 2008 r. Izba Rzemieślnicza w Rzeszowie przyznała mu tytuł czeladnika w zawodzie rzeźbiarz. Studia na Wydziale Artystycznym (kierunek – edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych) UMCS w Lublinie ukończył w 2010 r. z tytułem licencjata, a następnie studiował na Wydziale Artystycznym (kierunek – grafika) Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie i w 2012 r. otrzymał tytuł magistra sztuki. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 2013 r. na stanowisku nauczyciela technik cyfrowych procesów graficznych w Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli (CKPiDN) w Mielcu. W 2014 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie przygotowania pedagogicznego na Wyższej Szkole Handlowej w Radomiu – Wydział Zamiejscowy w Mielcu. W roku szkolnym 2014/2015 był nauczycielem plastyki w Niepublicznej Szkole Podstawowej w Mielcu. Od 2015 r. prowadzi warsztaty fotograficzne w Młodzieżowej Akademii Umiejętności Technicznych Leonardo przy CKPiDN w Mielcu, a od września 2016 r. jest instruktorem warsztatów ceramicznych dla dzieci w Świetlicy Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu. Równocześnie kontynuuje twórczość rzeźbiarską. Utrzymuje kontakt z Uniwersytetem Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej i uczestniczy w tamtejszych corocznych akcjach artystycznych. Bierze udział w wystawach. Ważniejsze to: *2013 r. – indywidualna wystawa rzeźb w Galerii Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu; *2014 r. – indywidualna wystawa rzeźb w Centrum Kultury w Lublinie; *2016 r. – wystawa rzeźb „Trzeci wymiar” (z Piotrem Worońcem) w Galerii SCK w Mielcu. Ponadto od 2015 r. corocznie brał udział w galerii w Nocy Kupały w Mielcu.