MATBUD Spółka z o.o., firma zajmująca się wyrobem mięs i wędlin. Założyli ją pod koniec 1989 r. Marek Domagała, Edward Mrozik i Stanisław Ortyl (zbył swoje udziały w 1995 r.). Początkowo miała siedzibę w Maliniu koło Mielca, a przedmiotem jej działalności były: produkcja i handel materiałami budowlanymi oraz usługi budowlane. W 1990 r. przeniosła się do Mielca, gdzie wydzierżawiła od Rzemieślniczej Spółdzielni „Wielobranżowej” budynek masarni przy ul. E. Drużbackiej i zajęła się produkcją mięsa i wędlin. W 1994 r. wydzierżawiła ubojnię zwierząt przy ul. Rzecznej. Rozwijając się i unowocześniając procesy produkcyjne, w latach 90. stała się jedną z najbardziej liczących się w Mielcu i regionie firm w swojej branży. Jej moce przerobowe to m. in.: 600 – 700 sztuk trzody i 70 – 100 sztuk bydła miesięcznie. Asortyment wyrobów obejmował około 100 pozycji, w tym: mięso wieprzowe, mięso wołowe, wędzonki, wyroby wędliniarskie, wyroby garmażeryjne i półprzetwory mięsne oraz podroby i uboczne artykuły uboju. Swoje wyroby sprzedawała we własnych sklepach firmowych (5 w 2003 r.) oraz w szeregu hurtowni i sklepów innych firm w Mielcu, Kolbuszowej, Sanoku i Tarnobrzegu. W 2004 r. MATBUD Sp. z o.o. została laureatem konkursu „Teraz Mielec” Tygodnika Regionalnego „Korso”. W rezultacie systematycznych szkoleń załogi i szeregu prac modernizacyjnych udawało się utrzymywać wysokie standardy jakościowe wyrobów, spełniające normy UE. Siedziba spółki znajdowała się przy ul. E. Drużbackiej 6. W kolejnych latach szereg czynników wpłynęło na pogorszenie się kondycji firmy. Z rejestru przedsiębiorców została wykreślona 27 II 2015 r.
MATEJKI JANA (ULICA), krótka (215 m) ulica na osiedlu J. Kilińskiego, w skupisku okazałych domów jednorodzinnych na nadwisłockiej skarpie. Łączy ulice: Wiejską, B. Limanowskiego i T. Dąbala. Powstała i otrzymała nazwę w 1970 r. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych.
Patron ulicy: JAN MATEJKO (1839-1893) to jeden z najwybitniejszych malarzy polskich. Stworzył szereg wielkich kompozycji malarskich, ukazujących sławne wydarzenia w historii Rzeczpospolitej, m.in.: Unia lubelska, Stefan Batory pod Pskowem, Zawieszenie dzwona Zygmunta, Bitwa pod Grunwaldem, Hołd pruski, Sobieski pod Wiedniem, Kościuszko pod Racławicami i Konstytucja 3 maja. Był twórcą polichromii w krakowskim kościele Mariackim oraz znakomitym portrecistą. Narysował m.in. cykl Poczet królów i książąt polskich. (Według tych rysunków jego uczeń K. Niemczykiewicz namalował Poczet władców Polski przedrozbiorowej do sali obrad Rady Powiatowej w Mielcu.) Jego uczniami byli m.in.: J. Malczewski, L. Wyczółkowski, J. Mehoffer i S. Wyspiański.
MATESZEW STEFAN, urodził się 1 I 1938 r. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie z tytułem magistra. W roku akademickim 1959/1960 był prezesem Koła Naukowego Historyków Studentów UJ. Po studiach został zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie jako pracownik naukowy i wykładowca. Specjalizował się w badaniu antycznych Bałkanów i wczesnośredniowiecznej Małopolski. Z rezultatów badań tego drugiego tematu korzystał w licznych publikacjach, głównie zbiorowych opracowaniach monografii miast małopolskich, m.in. Tarnowa, Bochni, Tyczyna i Mielca. W mieleckim wydawnictwie był autorem niezwykle ważnego artykułu „Zarys dziejów osadnictwa i stosunków własnościowych w regionie mieleckim do połowy XVII w.” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984). Zmarł 30 XII 1984 r.
MATKI TERESY (ULICA), ulica na osiedlu Smoczka, biegnie od ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego do ul. Św. Kingi, pośrod domów jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej. Status ulicy i nazwę otrzymała 29 XI 2007 r. na sesji Rady Miejskiej.
Patronka ulicy: MATKA TERESA z Kalkuty to zakonnica – misjonarka, założycielka Zgromadzenia Misjonarek Miłości w Kalkucie (Indie) prowadzącego szeroko zakrojoną działalność na rzecz ludzi najuboższych i najbardziej potrzebujących opieki. W 1979 r. otrzymała Pokojowa Nagrodę Nobla, a w 2003 r. została beatyfikowana.
MATLAK JERZY, urodzony 21 VI 1945 r. w Andrychowie, syn Józefa i Rozalii z domu Frąckiewicz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Świdnicy z maturą w 1963 r. Studiował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra i trenera II klasy. Jako zawodnik grał w zespołach: Polonia Świdnica (lata szkolne), AZS Wrocław (1963-1967) i Polonia Świdnica (1967-1971, grający trener). Od 1971 r. jako trener specjalizował się w prowadzeniu zespołów piłki siatkowej kobiet. Trenował ekstraklasowe zespoły: Polonia Świdnica (1971-1973, 2 medale brązowe), BKS Stal Bielsko-Biała (1974-1981, 2 razy Puchar Polski), ŁKS Łódź (1981-1984, 1985-1987, mistrzostwo Polski, 2 razy wicemistrzostwo i 2 medale brązowe), ŁKS Łódź (1991-1993, awans do ekstraklasy), BKS Stal Bielsko-Biała (1993-1995, dwa razy wicemistrzostwo Polski), Dick Black Andrychów (1995-1998, awans do Serie A ekstraklasy, wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski), Wisłę Kraków (1998), Naftę-Gaz Piła (1998-2003, 4 razy mistrzostwo Polski, 2 razy Puchar Polski), Telenet Autopart Stal Mielec (2003-2005, medal brązowy) i Naftę (PPS Farmutil) Piła (2005-2009, 3 razy wicemistrzostwo Polski, medal brązowy, Puchar Polski, Superpuchar Polski). Za mielecki sukces w 2004 r. obdarzono go tytułem „Trenera Roku 2004 w Mielcu” w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. Wyrazem najwyższego uznania dla osiągnięć szkoleniowych było przyznanie mu trenerskiej klasy mistrzowskiej oraz dwukrotne powierzenie funkcji selekcjonera kobiecej reprezentacji Polski w latach 1984-1985 i 2009-2011. W 2009 r. doprowadził reprezentację do brązowego medalu Mistrzostw Europy, zorganizowanych w Polsce. W 2012 r. został trenerem ekstraklasowego zespołu Atom Trefl Sopot, ale w grudniu tego roku został zwolniony bez podania przyczyny. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami resortowymi.
MATRAS MIECZYSŁAW, urodzony 1 I 1940 r. w Tarnowie, syn Adolfa i Jadwigi z Wiśniowskich. Ukończył Liceum Technik Plastycznych w Tarnowie z maturą w 1960 r., a następnie Studium Nauczycielskie w Rzeszowie w 1962 r. oraz w czasie pracy nauczycielskiej – studia wyższe zawodowe w WSP w Krakowie (1972, kierunek – technika). Pierwszym miejscem pracy było I Liceum Ogólnokształcące im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, gdzie uczył plastyki, rysunku technicznego oraz zorganizował wzorcową pracownię techniki. Ponadto pełnił funkcję wizytatora metodyka zajęć technicznych Powiatowym Ośrodku Metodycznym w Tarnowie. 1 IX 1972 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 20 w Tarnowie – Mościcach. Zajmował je do 1977 r., modernizując budynek (m.in. urządzono 9 klasopracowni) i wprowadzając szereg innowacji. W 1977 r. przeprowadził się do Mielca, miasta rodzinnego żony – nauczycielki i objął funkcję gminnego dyrektora szkół w Przecławiu, zaś w latach 1984-1989 był inspektorem oświaty w gminie Przecław. Pełniąc te funkcje przyczynił się do rozwoju bazy lokalowej nadzorowanych szkół i przedszkoli. Po zmianach organizacyjnych w systemie oświaty (m.in. likwidacja stanowisk inspektorów oświaty) podjął pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej w Dobryninie. Uczył historii, techniki i plastyki, m.in. organizował wystawy plastyczne i wycieczki do miejsc związanych z historią kraju. W 1995 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Przez trzy kadencje pełnił funkcję prezesa Oddziału ZNP w Przecławiu, był także członkiem Zarządu Okręgu ZNP w Rzeszowie. Zajmował się też twórczością plastyczną, malując obrazy olejne tematycznie związane z regionem mieleckim. Był członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w Mielcu. Swoje prace wystawiał w Przecławiu i Mielcu. Szereg jego prac znajduje się w zbiorach prywatnych w kraju i poza jego granicami. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP oraz Nagrodami I i II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 27 VII 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MATUBOWSKI MAREK STANISŁAW, urodzony 3 V 1962 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Janiny z domu Czekaj. Absolwent Technikum Ochrony Środowiska w Pustkowie koło Dębicy z maturą w 1983 r. i Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Krakowie (1983-1985). W 1985 r. został zatrudniony w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu jako instruktor ds. operacyjnych, a następnie pracował na stanowiskach: szefa zmiany w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej (1989-1992), kierownika sekcji ds. operacyjnych (1992-1997), inspektora ds. kontrolno-rozpoznawczych (1997-1998) i naczelnika ds. operacyjno-szkoleniowych (1998-1999). Ukończył studia magisterskie z zakresu pedagogiki z wychowaniem obronnym na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. W 1999 r. został mianowany zastępcą komendanta powiatowego PSP w Mielcu. Przyczynił się do wdrożenia systemu informatycznego na stanowisku kierowania oraz modernizacji systemów łączności po 1997 r. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. W 2006 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy na Politechnice Rzeszowskiej, a w 2010 r. studia podyplomowe w zakresie zajmowania stanowisk oficerskich związanych z kierowaniem działaniami ratowniczymi w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. Awansował na stopień młodszego brygadiera (2008 r.), a następnie na stopień brygadiera (2012 r.) Odznaczony Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”. W lutym 2017 r. przeszedł na emeryturę.
MATUSIAK WŁADYSŁAW ANTONI, urodzony 9 VI 1959 r. w Chrzanowie, syn Władysława i Heleny z domu Buła. W 1976 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Trzebini. Pracował m.in. w Polskich Kolejach Państwowych w Trzebini (1977-1983), Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu (1984-1994), Fabryce Produkcji Butli „CYLTEC” Mielec (1995-2001), Zakładzie Instalacji Sanitarnych w Mielcu (2001-2007) i prywatnej firmie instalacyjnej (od 2010 r.). Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1979 r. Do 20 V 2011 r. oddał 31 700 ml krwi. Należy do Rejonowego Klubu Honorowych Dawców Krwi w Mielcu. Wyróżniony Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
MATUSZEK TADEUSZ STANISŁAW, urodzony 28 X 1930 r. w Suchej Beskidzkiej, syn Juliana i Józefy z domu Kowalczyk. Ukończył Gimnazjum w Suchej Beskidzkiej (1947) i Liceum Lotnicze w Bielsku Białej. W tym czasie uprawiał sporty zimowe jako zawodnik Klubu Sportowego Babia Góra Sucha Beskidzka i prowadził drużynę harcerską. W 1948 r. przeszedł przeszkolenie szybowcowe i spadochronowe. Po maturze w 1951 r. został zatrudniony w Południowych Zakładach Energetycznych w Mikołowie jako konstruktor, ale już we wrześniu tego roku został skierowany na przeszkolenie wojskowe w WTWL Zamość. Po jego ukończeniu (1952) służył w Wojsku Polskim jako podoficer, a następnie oficer. W latach 1963-1982 był pomocnikiem przedstawiciela wojskowego ds. prób lotnych 21 Przedstawicielstwa Wojskowego w Mielcu, a od 1982 r. pełnił funkcję przedstawiciela wojskowego – szefa Grupy Startu. Ukończył kurs nawigatorów wojskowych oraz Zaoczne Studium Ekonomiczne III stopnia w Warszawie (1969). Uzyskał także tytuł biegłego księgowego (1971). Był członkiem sekcji szybowcowej Aeroklubu Mieleckiego (1962-1970), nieetatowym instruktorem wychowania fizycznego 21 PW (1975-2000), współzałożycielem Koła Łowieckiego PZL „Sęp” nr 144 przy 21 PW i organizatorem turystyki. Pracę etatową w 21 PW zakończył 3 XII 1990 r. w stopniu podpułkownika nawigatora. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony dla Lotnictwa”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla PZŁ” i najwyższym odznaczeniem łowieckim „Złom”. Zmarł 7 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MATUSZKIEWICZ JACEK MAREK, urodzony 9 IV 1945 r. w Rzochowie, syn Jana i Anieli z domu Pawełczak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Po ukończeniu Pomaturalnej Państwowej Szkoły Górniczej w Dąbrowie Górniczej (kierunek – geodezja górnicza) – 15 IX 1966 r. rozpoczął pracę w Dziale Inwestycji Przedsiębiorstwa Górnictwa Naftowego w Mielcu. 1 II 1973 r. został zatrudniony w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej na stanowisku zastępcy kierownika administracji osiedli MSM, a następnie w latach 1980–1990 kierował administracją osiedla Lotników. Pełniąc te funkcje wniósł znaczący udział do sprawnego zasiedlania bloków mieszkalnych i kompleksowego zagospodarowania osiedli: M. Kopernika, S. Żeromskiego i Lotników. W latach 1990–1992 prowadził prywatną działalność gospodarczą. Od 1994 r. do 2004 r. pracował w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. W 2002 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2002-2006, a w 2006 r. wybrano go na radnego Rady Powiatowej w Mielcu i członka Rady Społecznej Szpitala Powiatowego w Mielcu w kadencji 2006-2010. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”.
MATUSZKIEWICZ JAN, urodzony 12 VIII 1923 r. we Lwowie, syn Wiktora i Heleny z domu Gancarz. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał w gospodarstwie rodzinnym w Rzochowie. W październiku 1944 r. został zmobilizowany do tworzonej w Rzeszowie 2 Armii Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 2 kompanii 29 pułku piechoty 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty i z tą jednostką brał udział w ciężkich walkach nad Nysą Łużycką i w masywie leśnym Muskauer Forst. Wykazywał się dużą odwagą. Posiadał stopień kaprala. Zginął 23 IV 1945 r. w czasie ataku na pozycje niemieckie w Tzschelln. Odznaczony (pośmiertnie) Krzyżem Virtuti Militari 5 klasy. Spoczywa na Cmentarzu Bohaterów 2 Armii Wojska Polskiego w Zgorzelcu.
MATUSZKIEWICZ PAWEŁ, urodzony 9 III 1862 r. w Rzochowie, syn Wojciecha i Wiktorii z Marcićkiewiczów. Był mieszczaninem rzochowskim. Prowadził garbarnię. Zdobył sobie autorytet wśród mieszkańców i tuż przed I wojną światową (?) został wybrany zastępcą burmistrza, a następnie burmistrzem. Zmarł 29 IV 1934 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu – Rzochowie, przy ul. Rzochowskiej.
MATUSZKIEWICZ TADEUSZ JAN, urodzony 9 X 1975 r. w Mielcu, syn Jacka i Stefanii z domu Witek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1994 r. W latach 1996-2000 pracował w Zakładzie Lotniczym PZL-Mielec, a następnie w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. W 2000 r. ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (kierunek: Finanse i bankowość) i uzyskał tytuł magistra. W tym samym roku został zatrudniony w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (później: Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania w Krakowie – Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu) jako nauczyciel akademicki i na tym stanowisku pracuje nadal. W 2015 r. otrzymał stopień doktora nauk ekonomicznych na Wydziale Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie (tytuł dysertacji doktorskiej: Znaczenie regionalnego systemu innowacyjnego dla rozwoju województwa podkarpackiego). Jest autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji naukowych i popularnonaukowych z zakresu nauk ekonomicznych i historii, opublikowanych m.in. w Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, wydawnictwach Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (później w Krakowie), monografiach pokonferencyjnych oraz na łamach „Myśli Polskiej” i „Christianitas” oraz portalach: Christianitas.pl, konserwatyzm.pl i prawica.net. Udziela się społecznie jako wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego – Koło w Mielcu i sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu. Od roku akademickiego 2016/2017 pełni funkcję prodziekana Zamiejscowego Wydziału Ekonomii w Mielcu WSGiZ w Krakowie i od roku 2018/2019 – dziekana, a od roku 2019/2020 – rektora Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie. W 2020 r. powierzono mu funkcję rektora WSGiZ w Krakowie. Doprowadził do ponownego przeniesienia siedziby uczelni do Mielca i zmiany jej nazwy na: Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania w Mielcu.
MATUSZKIEWICZ WIKTOR, urodzony 23 II 1896 r. w Rzochowie, syn Pawła i Pauliny z Ryniewiczów. Jako żołnierz Legionów Polskich brał udział w I wojnie światowej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920. Okresowo przebywał w Stanach Zjednoczonych, a po powrocie do Polski w latach 30. prowadził zakład masarski w Rzochowie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. i został ranny. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w młynie w Rzemieniu. W październiku 1944 r. zgłosił się ochotniczo do formowanej w Rzeszowie II Armii Wojska Polskiego. (Jego rocznik nie podlegał poborowi, jedynym motywem było pragnienie opiekowania się synem Janem, powołanym do wojska). Wraz z synem został skierowany do 29 pułku piechoty 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty w Rzeszowie, gdzie otrzymał przydział do plutonu dział 45 mm. Posiadał stopień starszego ogniomistrza. Po pokonaniu około 1 000 km (pieszo i koleją) uczestniczył w ciężkich walkach nad Nysą Łużycką i w masywie leśnym Muskauer Forst. Zginął 23 IV 1945 r. w walkach pod Tzschelln, w czasie próby odciągnięcia leżącego (rannego, zabitego ?) syna (Jana) z pola ostrzału niemieckiego. Odznaczony został m. in. Krzyżem Grunwaldu 3 klasy. Spoczywa na Cmentarzu Bohaterów II Armii Wojska Polskiego w Zgorzelcu.
MATYAS MICHAŁ, urodzony 28 IX 1910 r. we Lwowie. W 1929 r. rozpoczął grę w pierwszoligowej „Pogoni” Lwów i stał się jej czołowym napastnikiem, m.in. w 1935 r. został królem strzelców I ligi z 22 bramkami. Miał też duży udział w zdobyciu przez „Pogoń” wicemistrzostwa Polski w 1932, 1933 i 1935 r. 10 VII 1932 r. debiutował w I reprezentacji Polski w meczu ze Szwedami w Warszawie (2 : 0). Do wybuchu II wojny światowej wystąpił w 18 meczach reprezentacji i strzelił 7 bramek. W czasie wojny grał w drużynach „Dynamo” Lwów i „Dynamo” Kijów. Po wojnie przeniósł się do Bytomia, uczestniczył w utworzeniu „Polonii”, a wkrótce potem został jej trenerem. Później prowadził także drużyny: Cracovii, „Wisły” Kraków (mistrzostwo Polski w 1951 r.), „Odry” Opole, dwukrotnie „Stali” Mielec (1957 r. – 2. miejsce w II lidze – grupa południowa,1958 r. – 3. miejsce w tejże grupie, sezon 1962/1963 – 10. miejsce w II lidze), ponownie „Polonii” Bytom (m.in. w 1965 r. – Puchar Lata i Puchar Ameryki Północnej), „Górnika” Zabrze (m.in. w 1970 r. – finał Pucharu Zdobywców Pucharu). W 1967 r. prowadził I reprezentację Polski, drużynę olimpijską i II reprezentację, które rozegrały łącznie 10 meczów. Ostatnim zespołem, który trenował, byli „Czarni” Jasło. Zmarł 22 X 1975 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
MATYS STEFAN (ksiądz), urodzony 26 XI 1925 r. w Chorzelowie koło Mielca. Uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie Gimnazjum w Tarnowie z maturą w 1946 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. Także w 1951 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od lipca 1951 r. pracował jako wikariusz w parafiach: Jadowniki koło Brzeska (1951-1956), Bielcza (1956-1957), Szczurowa (1957-1961), Łęki Górne (1961-1964) i Żabno (1964). W grudniu 1964 r. został mianowany wikariuszem ekonomem w parafii Borowa, a po trzech miesiącach –proboszczem tej parafii. W 1975 r. przeniesiono go na stanowisko wikariusza ekonoma w Łękach Górnych, a następnie powierzono funkcję proboszcza. Poza obowiązkami duszpasterskimi troszczył się o miejsca kultu, m.in. remontował zabytkowy kościół parafialny z 1484 r. i kaplicę w Łękach Górnych-Świniogórze oraz doprowadził do wybudowania kaplicy w Łękach Dolnych-Wygodzie (1989). Utrzymywał żywe kontakty z Chorzelowem i Mielcem. W 1993 r. zrezygnował z probostwa ze względów zdrowotnych i pozostał w tej parafii jako rezydent. Wyróżniony RM. Zmarł 16 IX 1996 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
MATYSIAKIEWICZ RYSZARD, urodzony 4 III 1927 r. w Żydaczowie koło Stryja. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. Studia na Wydziale Handlowym Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1951 r. Po studiach otrzymał nakaz pracy w Fabryce Samochodów Ciężarowych w Lublinie. W 1956 r. przeniósł się do Tarnowskich Gór i w tamtejszym Urzędzie Miejskim pracował na różnych stanowiskach do 1969 r. W latach 1969–1974 pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Lublińcu. W 1974 r. powołany został na stanowisko prezydenta miasta Częstochowy i sprawował je do 1986 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową angażował się do różnych form działalności społecznej. Wyróżniono go m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, a następnie Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 20 II 1987 r. Spoczywa na cmentarzu Kule w Częstochowie.
MAZGAJ STANISŁAW, urodzony 10 VII 1924 r. w Wadowicach Dolnych, powiat mielecki, syn Jana i Antoniny z domu Kijak. W czasie okupacji hitlerowskiej został zmuszony do robót (1942–1943), a następnie uczestniczył w ruchu oporu (Bataliony Chłopskie w okresie od 1943 r. do VII 1944 r.). Jesienią 1944 r. zgłosił się ochotniczo do tworzącej się w Rzeszowie II Armii Wojska Polskiego i jako żołnierz 29 pułku piechoty przebył jej szlak bojowy (walki nad Nysą i Szprewą oraz pod Budziszynem) aż do okolic Pragi. Od 16 X 1945 r. do 8 III 1947 r. służył w plutonie żandarmerii 10 Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza w Gliwicach. Po zdemobilizowaniu powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Spółdzielni Budownictwa Wiejskiego „Samopomoc Chłopska”. W latach 1950–1953 pracował w Prezydium MRN w Mielcu, a w latach 1954–1982 był zatrudniony w MPGK jako kierownik Zakładu Oczyszczania Miasta (był jego organizatorem), a następnie starszy mistrz. Poza pracą zawodową angażował się do działalności organizacji społecznych, a zwłaszcza Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu, której był komendantem w latach 1952–1958 i 1964-1997. Posiadał stopień plutonowego rezerwy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały” oraz innymi odznaczeniami bojowymi i licznymi odznaczeniami strażackimi. Zmarł 18 VII 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAZIARSKA PARIS PATRYCJA, urodzona 5 X 1985 r. w Mielcu, córka Marzeny i Janusza Maziarskich. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół im. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2004 r. Studia na Wydziale Nauk Społecznych i Psychologii Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP w Warszawie ukończyła w 2011 r. z tytułem magistra. W 2018 r. odbyła europejskie szkolenie nt. „Coaching i rozwiązywanie konfliktów w strukturach firmy” w Indiach w firmie DSSG India Security Services Group. Stażystka w dziale Human Resources w 2019 r. Także w 2019 r. rozpoczęła Europejską Akademię Dyplomacji w Warszawie. Z zawodu jest międzynarodową modelką. Dotychczas pracowała m. in. w Indiach, Chinach, Francji, Wielkiej Brytanii i we Włoszech, głównie dla magazynów modowych. Uczestniczyła jako modelka w pokazach Fashion Week na całym świecie oraz w kampaniach reklamowych, m.in. L’Oreal Paris w Indiach, Pepsi w Chinach i Ferrero Rocher w Polsce. We współpracy z wieloma koncernami brała udział w sesjach zdjęciowych.. Występowała, w roli modelki, w polskich serialach filmach, m.in. „Hotel 52”, „Przepis na życie” i „Rezydencja” oraz w jednej z produkcji w Indiach – Bollywood. Wyróżniona m.in. tytułem „Supermodel International” w Chinach. Prowadzi instagram pod swoim imieniem. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
MAZIARSKI ANTONI MACIEJ, urodzony 24 II 1947 r. w Mielcu, syn Zygmunta i Zofii z domu Piękoś. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studia historyczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego ukończył w 1970 r. z tytułem magistra historii. W latach 1970-1972 pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich PAN we Wrocławiu. W 1972 r. powrócił do Mielca i został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku kierownika Działu Oświatowego ZDK WSK. Od 1974 r. do 1989 r. pracował na stanowiskach kierowniczych w komórkach finansowych i handlowych WSK. W 1989 r. podjął pracę nauczyciela historii w Szkole Podstawowej nr 8, a po jej przekształceniu i likwidacji – w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 (Gimnazjum nr 3, V Liceum Ogólnokształcące) i pracuje tam nadal. W latach 1970-1974 publikował w czasopismach wrocławskich prace popularnonaukowe dotyczące historii medycyny, drukarstwa i prasy polskiej na Dolnym Śląsku. W Mielcu pracował społecznie jako członek prezydium sekcji piłki nożnej FKS „Stal” (1976-1988), a od 2005 r. pełni funkcję wiceprezesa Klubu Piłki Siatkowej Kobiet „Stal”. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Srebrną Odznaką Honorową PZPN. W 2007 r. przeszedł na emeryturę. 4 IV 2011 r. zrezygnował z funkcji wiceprezesa Klubu Piłki Siatkowej Stal Mielec.
MAZIARSKI ERYK DANIEL, urodzony 22 IV 1974 r. w Mielcu, syn Romana i Danuty z Rudzińskich. Od 1992 r. pracował w Nadleśnictwie Mielec jako gajowy. W 1995 r. ukończył naukę w Zespole Szkół Leśnych w Lesku i zdał maturę. W latach 1996-2007 był podleśniczym (w zastępstwie leśniczym) w Nadleśnictwie Mielec. Studia na Wydziale Leśnictwa (kierunek – leśnictwo) SGGW w Warszawie ukończył w 2001 r. z tytułem magistra inżyniera. W latach 2007-2008, pracując nadal w mieleckim Nadleśnictwie, był starszym specjalistą Służby Leśnej, a następnie w latach 2009-2010 inspektorem leśnym w Karpackim Rejonie Inspekcyjnym Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych. Od 2011 r. do 2016 r. pełnił funkcję zastępcy nadleśniczego w Nadleśnictwie Kolbuszowa, a w 2016 r. – zastępcy nadleśniczego p.o. nadleśniczego w Nadleśnictwie Tuszyma. W tym okresie ukończył studia podyplomowe na Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (kierunek – audyt wewnętrzny, kontrola finansowa) oraz studia podyplomowe na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie (kierunek – prawo zamówień publicznych). Od 2017 r. pracował w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie jako główny specjalista ds. kontroli i audytu. Od 4 II 2021 r. pełni funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Tuszyma. Angażuje się społecznie, m.in. jako przewodniczący Komisji Rewizyjnej Polskiego Towarzystwa Leśnego O/RDLP Krosno oraz członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką Polskiego Towarzystwa Leśnego. Poza pracą zawodową jest miłośnikiem podróży motocyklowych. Sam lub w niewielkich grupkach podobnych pasjonatów odbył m.in. wyprawy: do równika w Afryce, przez Azję centralną, Mongolię, Syberię oraz Amerykę Południową. Łącznie przejechał motocyklem przez 50 krajów.
MAZIARZ EDMUND JAN, urodzony 10 VII 1927 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Karoliny z domu Surowiec. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej firmie Hecker Frütz jako uczeń. W 1946 r. został zatrudniony w Zarządzie PZGS „Samopomoc Chłopska” na stanowisku kierownika świetlicy. W 1951 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Mielcu i zdał maturę. Nie zastosował się do nakazu pracy w szkolnictwie ogólnokształcącym. Został zatrudniony w Technikum Mechanicznym i Zasadniczej Szkole Zawodowej MPC w Mielcu jako nauczyciel i wychowawca. Po ujawnieniu się sprawy w 1953 r. musiał zostać zwolniony z szkolnictwa zawodowego. Podjął pracę w Zakładzie Budownictwa Mieszkaniowego w Mielcu. Od 1954 r. do 1982 r. pracował w WSK Mielec jako kontroler jakości wyrobów, planista, kierownik planowania wydziału produkcyjnego, zastępca kierownika wydziału produkcyjnego i kierownik zmianowy przedsiębiorstwa. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (1957), Studium Ekonomiki Przedsiębiorstw (1974) i Kurs Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Warszawie (1976). Udzielał się społecznie m.in. jako radny Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu (1965-1969), Gminnej Rady Narodowej w Mielcu (1953-1955), Gromadzkich Rad Narodowych w Złotnikach (1955-1959) i Chorzelowie (1963-1965). Był także ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu oraz opiekunem drużyny medyczno-sanitarnej WSK Mielec, plasującej się w czołówce krajowej. Uczestniczył w realizacji gazyfikacji (1963-1970), wodociągu (1983-1985) i kanalizacji (1999-2002) na terenie rodzinnych Złotnik. W ostatnich latach na łamach mieleckiej prasy publikuje biogramy zasłużonych mieszkańców Złotnik. Współpracował przy zbieraniu materiałów do Encyklopedii miasta Mielca. Opracował i wydał Kronikę Złotnik (Złotniki, 2004) oraz Sieroty Sybiru (2010). Brał udział w redagowaniu gazety parafialnej „Spod Znaku Ducha Świętego”. Wyróżniony m.in. Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Odznaką Honorową PCK. Zmarł 20 X 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAZIARZ EDWIN MAREK, urodzony 1 IX 1957 r. w Mielcu, syn Edwarda i Wandy z domu Bogdan. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1976 r. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek nauczycielski) Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie ukończył w 1980 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego. Ponadto uzyskał kwalifikacje instruktora piłki siatkowej, piłki nożnej i wychowania zdrowotnego. Pracę zawodową rozpoczął w 1980 r. jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. W 1985 r. został przeniesiony do Wydziału Oświaty i Wychowania Urzędu Miejskiego w Mielcu i na stanowisko wizytatora pracował do 1990 r., po czym powrócił do Szkoły Podstawowej nr 3. W latach 1990-2000 był nauczycielem, a od 2000 r. do 2017 r. pełnił funkcję wicedyrektora. Ukończył szereg kursów z zakresu oświaty i wychowania. W 2005 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Wniósł znaczący wkład w upowszechnianie sportu dzieci i młodzieży w Mielcu, m.in. poprzez działalność w Szkolnym Związku Sportowym i Uczniowskim Klubie Sportowym, organizowanie imprez sportowych i rekreacyjnych, prowadzenie szkolenia sportowego (głównie siatkówki) oraz organizowanie wypoczynku zimowego i letniego. Jego podopieczni odnosili liczne sukcesy w Wojewódzkich Igrzyskach Dzieci i Młodzieży Szkolnej. Był członkiem drużyny, która zajęła III miejsce w Mistrzostwach Polski Nauczycieli w Siatkówce w 1988 r. W 2017 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem Za Długoletnią Służbę oraz Medalem Za Zasługi w Rozwoju Sportu Szkolnego.
MAZIARZ MARIA (z domu GAWRON, żona Michała), urodzona 11 I 1944 r. w Grochowem I, powiat mielecki, córka Józefa i Anny z domu Dulik. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu z maturą w 1962 r. W 1964 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Krakowie i na podstawie nakazu pracy została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 1 w Pcimiu jako nauczycielka języka polskiego oraz w tamtejszej Szkole Przysposobienia Rolniczego. W 1972 r. ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. W latach 1977-1983 pełniła funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w Pcimiu oraz prowadziła filię Szkoły Zawodowej Zespołu Szkół Techniczno-Ekonomicznych w Myślenicach. Ponadto w latach 1966-1973 prowadziła zajęcia oświatowe dla dorosłych, najpierw jako wykładowca i kierownik tej filii, a od 1973 r. jako kierownik Studium Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W 1983 r. ukończyła studia podyplomowe na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą. W tym samym roku została przeniesiona służbowo do Krakowa, gdzie w Szkole Podstawowej nr 16 objęła stanowisko wicedyrektora. W roku 1992 została powołana (w wyniku wygranego konkursu) na stanowisko dyrektora tej szkoły i pełniła tę funkcję do przejścia na emeryturę w 2002 r. Jest członkiem Rady Naukowej Szkoły Publicznej Promocji Zdrowia Publicznego Stowarzyszenia Oświatowców Polskich. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i Honorową Odznaką PCK oraz dwukrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
MAZIARZ MARIAN, urodzony 2 VIII 1927 r. w Mielcu, syn Stanisława i Kamili z Filipeckich. W czasie okupacji hitlerowskiej włączony przez starszego brata Władysława do konspiracji. W 1940 r. złożył przysięgę przed komendantem placówki ZWZ (później AK) Władysławem Piotrowskim (ps. „Władek”) i otrzymał pseudonim „Maniuś”. Uczestniczył w zbieraniu broni i amunicji pozostawionej przez żołnierzy w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. oraz zabierał broń z niemieckich kwater, samochodów i transportów kolejowych. Zajmował się też obserwacją ruchów wojsk niemieckich i składał meldunki przełożonym. Od stycznia 1941 r. został zabrany do przymusowej pracy w Flugzeugwerk Mielec. W 1942 r. w czasie przesłuchania w sprawie starszych braci został pobity do nieprzytomności przez gestapo. Dzięki pomocy matki, lekarza Władysława Główki i rodziny Pawłowskich odzyskał sprawność i przez pół roku ukrywał się. W 1943 r. w czasie akcji zbrojnej został ranny i ujęty przez Niemców. Rozstrzelania uniknął dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej był prześladowany przez organa bezpieczeństwa za udział w ZWZ–AK. Dzięki wstawiennictwu starosty Kazimierza Karłowicza został zatrudniony jako robotnik porządkowy w stołówce PPR, a 5 III 1946 r. podjął pracę w PZL Mielec przy remoncie samolotów. W 1948 r. ukończył Publiczną Średnią Szkołę Zawodową i kurs czeladniczo-mistrzowski, a jesienią tego roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Służył w jednostce pancernej (8 pułk czołgów) oraz ukończył szkołę podoficerską. W 1950 r. powrócił do pracy w WSK Mielec jako monter samolotów. W 1967 r. ukończył Technikum Mechaniczne (kierunek – budowa płatowców). Jako fachowiec wysokiej klasy delegowany był m.in. do prób fabrycznych i państwowych samolotów oraz usuwania występujących usterek. W latach 1980–1981 należał do NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym działał jako kolporter prasy podziemnej oraz uczestniczył w akcjach ulotkowo – plakatowych na terenie Mielca. Za tę działalność 21 V 1982 r. został zwolniony z pracy, ale po trzech miesiącach przyjęto go ponownie. Od 1 I 1983 r. przebywa na emeryturze. Należy do Stowarzyszenia Kombatantów Polskich i reprezentuje tę organizację. na uroczystościach z okazji świąt państwowych i lokalnych. Posiada stopień porucznika. Wyróżniony Krzyżem Armii Krajowej i tytułem „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” (Patent Nr 43285). Zmarł 10 XI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAZIARZ MICHAŁ, urodzony 10 VII 1944 r. w Hykach-Dębiakach, powiat mielecki, syn Władysława i Katarzyny z domu Ciemięga. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. W latach szkolnych należał do harcerstwa. Studia na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1969 r. z tytułem magistra inżyniera metalurga (specjalność – plastyczna przeróbka metali). W tym samym roku, po wygraniu konkursu na asystenta-stażystę, został przyjęty na staż naukowy na Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH w Krakowie, a następnie pełnił funkcję starszego asystenta. W 1978 r. na podstawie rozprawy Metoda prostowania elementów smukłymi nacięciami otrzymał stopień doktora, a następnie stanowisko adiunkta. W pracy dydaktycznej i naukowej zajmował się metalurgią oraz mechaniką i budową maszyn, a głównie specjalnościami: budowa i eksploatacja maszyn, wytrzymałość zmęczeniowa materiałów, mechanika pękania, projektowanie maszyn ciężkich dla przemysłu hutniczego i górniczego. Na emeryturę przeszedł w 2010 r., ale jako emerytowany adiunkt wykłada i prowadzi ćwiczenia na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki (Katedra Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn). W czasie pracy zawodowej uczestniczył w ponad 130 pracach dla przemysłu maszynowego, hutniczego, górniczego i wiertniczego, z których znaczna część została wdrożona w przemyśle. M.in. za program rządowy „PR9 – kierunek Gazownictwo” otrzymał nagrodę II stopnia Ministerstwa Przemysłu (1982 r.). Jest autorem lub współautorem 157 publikacji naukowych zamieszczonych w naukowych czasopismach krajowych i zagranicznych, autorem lub współautorem 3 skryptów Ćwiczenia laboratoryjne z Podstaw Konstrukcji Maszyn oraz 3 książek Przekładnie zębate i Obliczenia przekładni zębatych wg norm ISO. Jest także twórcą lub współtwórcą 53 patentów i wielu stanowisk badawczych, w znacznej części wdrożonych w przemyśle. Opracował wiele ekspertyz naukowych dotyczących pękania zmęczeniowego wielkogabarytowych elementów maszyn oraz kół zębatych wielomodułowych, a ponadto jest współtwórcą nowej generacji narzędzi górniczych i wiertniczych. Należy do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (SITPH) i Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP) oraz jest członkiem Europejskiej Grupy Pękania i Zespołu Antyzmęczeniowego Procesu Pękania. Angażuje się społecznie. W latach 1974-1985 brał udział (bezinteresownie) w opracowaniu koncepcji i nadzorze przy budowie obiektów sakralnych w parafii św. Mikołaja w Pcimiu koło Myślenic. W 1993 r. wraz z żoną Marią opracowali i wykonali ilustrowany album Ostatni pogrzeb generała Władysława Sikorskiego na Wawelu i przekazali go do Izby Pamięci Gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem Pamiątkowym nr 89 „za pomoc okazaną przy odbudowie kopca gen. Jana Henryka Dąbrowskiego w Pierzchowie koło Gdowa”, z okazji obchodów 200-lecia Mazurka Dąbrowskiego.
MAZIARZ WŁADYSŁAW, urodzony 14 V 1952 r. w Mielcu, syn Józefa i Zofii z domu Strycharz, mieszkańców Zabrnia w pow. mieleckim. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK Mielec i pracował jako tokarz w WSK Mielec. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Mielcu (1972 r.) został przeniesiony na stanowisko technika, a następnie samodzielnego konstruktora i od 1974 r. samodzielnego inspektora nadzoru budowlanego w Dziale Inwestycji WSK Mielec. Równocześnie studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej i w 1977 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa. W 1976 r. został oddelegowany do pracy w organizacji młodzieżowej, a w 1977 r. do działalności partyjnej. Od VII 1980 r. do końca IX 1988 r. pełnił funkcję naczelnika miasta i gminy Radomyśl Wielki. W tym okresie przyczynił się do rozwoju Radomyśla Wielkiego i gminy, a zwłaszcza poprawy infrastruktury i oświaty. Ponadto studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ukończył liczne kursy i szkolenia oraz zdobył uprawnienia budowlane. Dzięki zbiegowi okoliczności wyjechał z rodziną do USA i tam pozostał. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką im. Janka Krasickiego (1977), Odznaką „Za Zasługi dla Województwa Tarnowskiego”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa, Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa, Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Statuetką „Uskrzydlony” za zasługi dla tworzenia bazy do rozwoju kultury w woj. tarnowskim.
MAZIARZ WOJCIECH, urodzony 23 IV 1939 r. w Młodochowie, pow. mielecki, syn Stanisława i Bronisławy z domu Saczawa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1957 r. Od 1958 r. pracował jako referent w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego O/Mielec. W latach 1959-1961 odbył zasadniczą służbę wojskową w Marynarce Wojennej. Po wojsku zatrudniono go w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej na stanowisku inspektora, a później awansowano go na stanowisko zastępcy kierownika Wydziału Handlu. W 1972 r. mianowano go kierownikiem Wydziału Handlu PPRN, a od 1973 r. – Urzędu Powiatowego w Mielcu. Po likwidacji powiatów w 1975 r. został kierownikiem Wydziału Handlu i Usług Urzędu Miejskiego w Mielcu i na stanowisku tym pracował do 1979 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 1976 r. uzyskał tytuł magistra administracji. W latach 1979-1982 był zastępca dyrektora WSS „Społem” Oddział w Mielcu, a od 1983 r. do 1993 r. pełnił funkcję wiceprezesa PSS „Społem” w Mielcu. W czasie ponad trzydziestoletniej pracy w handlu wniósł duży wkład w rozwój bazy produkcyjnej i sieci placówek handlowych na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Był podporucznikiem rezerwy. Z dniem 12 X 1993 r. przeszedł na rentę inwalidzką. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką PKPS i Odznaka „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarł 11 I 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAZIARZEWSKI ZBIGNIEW MICHAŁ, urodzony 9 VIII 1928 r. w Podleszanach, powiat mielecki, syn Andrzeja i Julii z domu Spring. Jesienią 1939 r. brał udział w niesieniu pomocy przesiedleńcom z Poznańskiego. 17 IV 1940 r. był współzałożycielem konspiracyjnej młodzieżowej organizacji Związek Przyszłych Polskich Żołnierzy (ZPPŻ) w Mielcu, którą później przekształcono w zastęp harcerski „Rysie” z zastępowym J. Umińskim na czele. Uczestniczył w wielu akcjach małego sabotażu (m.in. wylewanie benzyny z baków niemieckich samochodów, wyłączanie światła w niemieckich lokalach) oraz gromadzeniu osobistego sprzętu wojskowego (zabieranego żołnierzom niemieckim). W 1942 r. zorganizował drugi zastęp harcerski – „Orły” i został jego zastępowym („Orzeł 1” – O.1). Posługiwał się także pseudonimem „Baba”. Po nawiązaniu kontaktów z starszoharcerską Drużyną im. Bolesława Chrobrego i podporządkowaniem się komendzie Szarych Szeregów w Mielcu (podporządkowanej z kolei AK), kierował wykonywaniem wielu rozkazów przełożonych (głównie obserwowanie ruchów wojsk niemieckich i składanie meldunków). Wiosną 1944 r. uczestniczył w utworzeniu konspiracyjnej Drużyny im. Jeremiego Wiśniowieckiego i został zastępcą drużynowego, a następnie utworzył Drużynę im. Wł. Sikorskiego. W listopadzie 1944 r. ujawnił się z drużyną i prowadził działalność harcerską do podjęcia studiów (1946). Równocześnie uczestniczył w działalności mieleckiej tajnej organizacji „Stalowi Polacy” (przemianowanej później na „Wolność i Sprawiedliwość” – WiS), przeciwstawiającej się tworzonemu nowemu ustrojowi w Polsce. Na początku 1946 r. został aresztowany przez UB. Przez dwa miesiące więziono go w siedzibie UB w Mielcu i wielokrotnie katowano, ale ostatecznie zwolniono z braku dowodów i świadków. W tym roku ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę, a następnie rozpoczął studiował na Wydziale Rachunkowości i Spółdzielczości Akademii Handlowej w Krakowie. Do 1950 r. uczestniczył nadal w akcjach rekwizycyjnych WiS. W 1951 r. aresztowano go i po procesie w Krakowie skazano na 10 lat więzienia. Po „odwilży” został warunkowo zwolniony 23 XII 1956 r. Ukończył studia uzyskując tytuł magistra ekonomii i w latach 1957–1958 pracował jako dyżurny ruchu PKP. Od roku szkolnego 1959/1960 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Katowicach. W latach 1970–1986 pełnił funkcję dyrektora Zespołu Szkół Handlowych w Katowicach. W międzyczasie ukończył szereg kursów specjalistycznych i otrzymał dyplom profesora szkół średnich. W 1986 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną, m.in. w Oddziale Miejskim Związku Nauczycielstwa Polskiego, Komendzie Chorągwi ZHP, NSZZ „Solidarność” i Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów. Wyróżniono go m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej, Krzyżem za zasługi dla ZHP, Rozetą – Mieczami do Krzyża za Zasługi dla ZHP, Odznaką „Syn Pułku” i Odznaką Weterana Walk o Niepodległość. Zmarł 20 II 2019 r.
MAZIEJUK WACŁAW, urodzony 21 X 1926 r. w Czosnówce, powiat Biała Podlaska, syn Władysława i Anastazji z domu Nazaruk. W czasie okupacji hitlerowskiej, od jesieni 1942 r. pracował jako robotnik leśny, a później przy rozładowywaniu bomb samolotowych z transportów kolejowych. W latach 1943–1947 zatrudniony był w warsztacie rymarsko – tapicerskim Kazimierza Kłosowskiego (ojca Romana – później znanego aktora) w Białej Podlaskiej oraz ukończył miejscową Publiczną Dokształcającą Szkołę Zawodową. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w 1949 r. przeniósł się do Mielca i podjął pracę w WSK. Pracował na stanowiskach: brygadzisty, technologa, st. technologa, kierownika rozdzielni, zastępcy kierownika wydziału i kierownika Sekcji Planowania w Wydziale Montażu Ostatecznego (1949–1965), kierownika Sekcji Planowania i kierownika Oddziału Planistyczno – Dyspozytorskiego w Zakładzie Aparatury Paliwowej (1965–1973), kierownika Wydziału Ekspedycji Towarowej (1973–1989) oraz prowadził skład konsygnacyjny części zamiennych do samolotów „Dromader” w NRD (1989–1990). W międzyczasie ukończył Technikum Mechaniczne (specjalność: ekonomika przemysłu, 1964) i korespondencyjne szkolenie w zakresie ekonomiki i organizacji produkcji, zorganizowane przez SIMP Warszawa w Katowicach (1968). W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich z zakresu oszczędności materiałowej. Udzielał się społecznie, m.in. jako członek i przewodniczący Komisji Rewizyjnej Rady Zakładowej ZZM WSK, członek Rady Pracowniczej WSK, członek Zarządu i Komisji Rewizyjnej FKS „Stal”, członek Komisji Rewizyjnej POD „Metalowiec” i członek Rady Osiedla Niepodległości. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działkowiec”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz ZZM”, Srebrną Odznaką Honorową PTE i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1988 r.
MAZUR BOŻENA MARIA (z domu PITROF), urodzona 31 V 1962 r. w Mielcu, córka Władysława i Genowefy z domu Sztuka. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1981 r. Studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie ukończyła w 1986 r. z tytułem magistra prawa. W latach 1986-2000 była nauczycielką historii w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. W tym czasie ukończyła: Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej (1987) i studia podyplomowe w zakresie historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach (1996). Uzyskała stopień nauczyciela mianowanego. Od 1 VIII 2000 r. do 28 II 2007 r. pracowała w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako główny specjalista w Wydziale Edukacji i Spraw Społecznych. W tym okresie ukończyła studia podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2006). Ponadto w latach 1996-2006 była wykładowcą w Mieleckiej Szkole Biznesu, a w latach 2004-2008 – ławnikiem IV Wydziału Pracy Sądu Rejonowego w Mielcu. Z dniem 1 III 2007 r. objęła funkcję sekretarza gminy Mielec i pełni ją nadal. W 2010 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie stanowienia i stosowania prawa przez jednostki samorządu terytorialnego w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie.
MAZUR CZESŁAW, urodzony 27 V 1927 r. w Mielcu, syn Władysława i Karoliny z Kwaśniewskich. Od 1941 r. pracował w Flugzeugwerk Mielec jako goniec, a w latach 1942–1944 jako malarz. Jesienią 1944 r. zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego i w 86. pułku artylerii przeciwlotniczej (celowniczy – bombardier) II Armii Wojska Polskiego uczestniczył w jej walkach frontowych, m.in. nad Odrą. W 1946 r. otrzymał tytuł „Najlepszy Żołnierz Jednostki” i awans na stopień starszego bombardiera. Po zdemobilizowaniu w 1946 r. podjął pracę w PZL Mielec jako pomocnik montera. W 1949 r. ukończył Publiczną Średnią Szkołę Zawodową w Mielcu. Zdał również egzamin czeladniczy z zakresu instalacji elektrycznych. Angażował się też do działalności Związku Młodzieży Polskiej (ZMP). Jako wyróżniający się działacz został wybrany na przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMP (4 X 1950 r.). Inicjował różne formy współzawodnictwa pracy brygad młodzieżowych oraz działalności kulturalnej i rekreacyjnej młodzieży. 4 X 1951 r. złożył rezygnację z powodu złego stanu zdrowia. Podjął pracę w Ekspozyturze Bazy Transportu Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Mielcu jako elektromonter, a w latach 1953–1958 pracował w ZBM w Mielcu jako starszy mistrz, starszy inspektor ekonomiczny, zastępca kierownika Oddziału Robót ds. ekonomicznych i I sekretarz KZ PZPR. Do WSK powrócił w 1958 r. i do 1980 r. pracował jako elektromonter, a w latach 1980–1981 był kierownikiem Oddziału Rehabilitacji Warsztatowej. W 1967 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (1967). Ponadto od 1972 r. pełnił funkcję zakładowego społecznego inspektora pracy, przyczyniając się do polepszenia warunków higienicznych, sanitarnych i zdrowotnych w przedsiębiorstwie. W latach 70. sprawował funkcję przewodniczącego Oddziału Miejskiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Mielcu. Wyróżniony został m in.: Medalem „Za Zwycięstwo”, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Srebrną Odznaką ZZM oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1979 r. Na emeryturę przeszedł 31 XII 1981 r. Zmarł 1 XI 2019 r.
MAZUR EDWARD STEFAN, urodzony 31 VIII 1919 r. w Cyrance koło Mielca (aktualnie mieleckie osiedle), syn Kaspra i Elżbiety z domu Markulis. Uczył się w Gimnazjum i Liceum w Mielcu, a następnie w Liceum Mechanicznym w Krakowie. W lecie 1939 r. odbył praktykę ślusarską w Fabryce Czekolady A. Piasecki w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Urzędzie Wodno-Melioracyjnym w Mielcu (1940–1944). W 1942 r. ukończył kurs przodowników melioracji w Krakowie. Należał do ruchu oporu. Był członkiem, a następnie dowódcą plutonu dywersyjnego AK w Mielcu. Posługiwał się pseudonimem „Silny”. Uczestniczył w wielu akcjach, m.in. na biuro Arbeitsamtu w Mielcu, w której zabrano i zniszczono akta i kartoteki osób wytypowanych do wywiezienia na przymusowe roboty (11 XII 1943), odbiorze zrzutu lotniczego broni i amunicji w okolicach Izbisk (27 IV 1944) i kilkakrotnym rozbrajaniu żołnierzy niemieckich (1943 i 1944 r.). Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pracował przez rok jako strażnik w PZL (pod przybranym nazwiskiem „Stefan Zięba”), a w latach 1945–1950 kierował Biurem Materiałowym w Biurze Fabrykacji PZL. W 1946 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego i zdał maturę w 1946 r. Angażował się do działalności w organizacjach społecznych, m.in. w 1945 r. wziął udział w utworzeniu Powiatowego Oddziału Związku Uczestników Walki Zbrojnej w Mielcu i został zastępcą przewodniczącego. Był także członkiem KS „Stal”, PCK i Ligi Lotniczej. W 1950 r. – powiadomiony o możliwości aresztowania przez UB – uciekł z miejsca pracy i ukrywał się. Przez wiele lat opiekował się mogiłą zbiorową żołnierzy AK na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza. Wyróżniony m.in. Odznaką Grunwaldu. Zmarł 24 XI 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAZUR JAN, urodzony 20 X 1912 r. w Łysakówku, syn Klemensa i Franciszki z domu Buława. W okresie międzywojennym pracował w gospodarstwie rodzinnym. Był działaczem ZMW „Wici”, a następnie Stronnictwa Ludowego. Służbę wojskową odbył w 40. pułku piechoty we Lwowie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., walcząc w rejonie Iłży, Końskich i Kazanowa. Po zakończeniu działań wojennych powrócił w rodzinne strony i włączył się w działalność konspiracyjną (ZWZ–AK). Posługiwał się pseudonimem „Stalowy”. Został mianowany komendantem placówki w Czerminie i zorganizował oddział, który stał się jednym z najbardziej aktywnych i sprawnych na terenie Obwodu AK „Mleko” (Mielec). Powierzano mu wykonanie wielu zadań dywersyjnych, m.in. odbieranie żołnierzom niemieckim broni i amunicji, wymierzanie kar osobom współpracującym z okupantem, zabezpieczanie terenu zrzutów broni. W okresie „Burzy” przeprowadził szereg akcji na wycofujące się grupy żołnierzy niemieckich, a następnie jako dowódca plutonu w batalionie „Hejnał” uczestniczył w wyzwalaniu Mielca. Już po wyzwoleniu, z rozkazu kpt. K. Łubieńskiego (komendanta Obwodu AK), wraz z plutonem stanowił ochronę mieleckiej fabryki samolotów. Niedługo potem został aresztowany i wywieziony do łagrów w głębi Związku Radzieckiego (Jegolsk). Po powrocie do kraju mieszkał w Łodzi. Zmarł w 1980 r.
MAZUR JAN, urodzony 4 IX 1939 r. w Grabówce Nowej koło Zwolenia, syn Jana i Stefanii. Absolwent szkoły milicyjnej. Do Mielca przybył w 1979 r. i od 14 VII pełnił funkcję zastępcy komendanta miejskiego Milicji Obywatelskiej. Po przekształceniu komend Milicji Obywatelskiej w Rejonowe Urzędy Spraw Wewnętrznych, został zastępcą komendanta RUSW w Mielcu. Po śmierci komendanta RUSW w Mielcu mjr. Jana Bończaka (23 III 1984 r.) powierzono mu obowiązki komendanta, a 1 X 1984 r. mianowano komendantem RUSW w Mielcu. Posiadał wówczas stopień majora. Angażował się w sprawy polityczne i społeczne mieleckiego środowiska, m.in. był członkiem egzekutywy KM PZPR w Mielcu. W ramach zmian kadrowych w czasie przemian ustrojowych, rozpoczętych w 1989 r., 15 IX 1989 r. został odwołany z funkcji komendanta i przeniesiony do Rzeszowa, a następnie 8 III 1990 r. zwolniony ze służby. Dalsze losy nieznane.
MAZUR JÓZEF, urodzony 26 IV 1924 r. w Rzędzianowicach, syn Mateusza i Zofii z Rządzkich. Ukończył Szkołę Powszechną w Rzędzianowicach. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał w prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa. W listopadzie 1944 r. został wcielony do tworzonego w Rzeszowie 2 pułku zapasowego Wojska Polskiego, a następnie przeniesiony do 8 kompanii 27 pułku piechoty. (Po zaprzysiężeniu 14 I 1945 r. w Rzeszowie pułk ten został włączony do 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego.) Jako strzelec w obsłudze karabinu maszynowego w kwietniu 1945 r. wziął udział w walkach z wojskiem niemieckim na linii Nysa Łużycka-Szprewa i został ranny. Po pobycie w szpitalu w Żarach powrócił do wojska i służył w rejonie Szczecina i Kamienia Pomorskiego. W sierpniu 1947 r. został zdemobilizowany i powrócił do rodzinnej miejscowości. Prowadził gospodarstwo rolne i angażował się w różne formy działalności społecznej, m.in. należał do Ochotniczej Straży Pożarnej. Później przez kilka lat wraz z rodziną mieszkał w Tarnowie i pracował w tamtejszej wytwórni silników „Tamel”, ale na początku lat 70. powrócił do Rzędzianowic. Pracował w miejscowym sklepie Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Mielcu, a następnie był magazynierem w Rzeszowskich Zakładach Ceramiki Budowlanej w Mielcu i z tej firmy przeszedł na emeryturę. Należał do Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Mielcu, przekształconego po 1990 r. na Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Regularnie uczestniczył w mieleckich obchodach świąt państwowych i lokalnych. Został wyróżniony m.in. patentem i odznaką „Waterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” oraz odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”, a ponadto awansem na stopień podporucznika. Zmarł 12 V 2011 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.
MAZUR KAROL (ksiądz), urodzony 27 I 1906 r. w Padwi, powiat mielecki, syn Sebastiana i Franciszki z domu Stelmach. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1926 r. Ukończył studia teologiczne w Tarnowie i w 1930 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Radłowie, Wilczyskach, Łącku, Podegrodziu i Bochni. W latach 1939–1946 sprawował funkcję proboszcza w Okulicach. Uczestniczył w tajnym nauczaniu. Od III 1946 r. pracował w Śnietnicy jako rektor, a od 8 III 1947 r. jako wikary w Nowym Wiśniczu. W latach 1948–1951 przebywał w diecezji wrocławskiej, jako wikary w Radzimowie, Zgorzelcu i Kuźnicach Świdnickich. Po powrocie do diecezji tarnowskiej był proboszczem w Przydonicy (1953–1958), a następnie: kapelanem sióstr benedyktynek w Łazach koło Bochni, wikarym w Jasionce koło Rzeszowa, kapelanem w klasztorze sióstr służebniczek w Szynwałdzie oraz wikarym w Czarnej Sędziszowskiej, Lisiej Górze i Pawęzowie, gdzie nadzorował prace przy zakończeniu budowy kościoła. Od 1965 r. mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Odznaczony EC i RM. Zmarł 21 VII 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Pawęzowie.
MAZUR KASPER (ksiądz), urodzony 5 I 1871 r. w Cyrance koło Mielca (aktualnie mieleckie osiedle), syn Walentego i Marii z Kowalskich. Po szkole podstawowej w Mielcu uczył się w gimnazjum w Tarnowie i zdał maturę w 1892 r. Studiował teologię w seminarium w Tarnowie i w 1896 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Tuchowie i w tarnowskiej katedrze. W latach 1901–1916 pełnił funkcje ojca duchownego i wykładowcy liturgiki w seminarium w Tarnowie. W 1916 r. mianowano go proboszczem katedralnym i kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej tarnowskiej. W działalności duszpasterskiej wyróżniał się troskliwością o biednych i życzliwością dla wszystkich. Wspierał działalność organizacji kościelnych i religijnych. Był dobrym kaznodzieją, podziwianym zwłaszcza za głębokie i poparte ogromem przykładów homilie oraz przemówienia na uroczystościach patriotycznych. W zarządzanej parafii wprowadził nowe formy duchowego doskonalenia się, m.in. dwutygodniowe rekolekcje. Wyróżniony został EC, RM i tytułem szambelana papieskiego. Zmarł 5 VII 1936 r. Spoczywa w grobowcu kapitulnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
MAZUR MACIEJ, urodzony 1 I 1971 r. w Mielcu, syn mieszkańców Przecławia – Edwarda i Anny z domu Jarosz. Absolwent liceum plastycznego. Jako rysownik debiutował w tygodniku „Odrodzenie” (1988), a jako autor komiksu w „Świecie Młodych” (1992). Współpracuje z magazynem satyrycznym „Gilotyna”. Publikował też m.in. w magazynach komiksowych „AQQ”, „Czas Komiksu”, „Komiks Forum”, „Krakers”, „Świat Komiksu”. Jego ilustracje zamieszczano w miesięczniku „Fenix”, magazynie „Czerwony Karzeł” i dwutygodniku „Kapitan Muzyczka” oraz dalszych kilkudziesięciu tytułach w kraju i za granicą, głównie w prasie polonijnej w Austrii. Jest autorem rysunków w komiksie Włócznia Ottona – zeszyt 5 z serii Historia Polski. (Tekst napisał Wojciech Birek.) Szczególnie owocnie współpracował z mieleckim Tygodnikiem „Korso”, zamieszczając rysunki satyryczne, a także Agencją Wydawniczo-Reklamową „Korso” w Mielcu, która wydała 2 komiksy jego autorstwa. Uzyskał wyróżnienie w VI Ogólnopolskim Konwencie Twórców Komiksu Łódź -1995. Jego drugą pasją życiową jest gra na gitarze.
MAZUR MARIAN STANISŁAW FELIKS, urodzony 30 I 1931 r. w Mielcu, syn Jana i Weroniki. W czasie okupacji hitlerowskiej był harcerzem w Drużynie Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego – Zastęp Bobrów (założony w 1944 r.) i przyjął pseudonim Bóbr-2, a w latach 1945-1951 należał do konspiracyjnej organizacji antykomunistycznej. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1950 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu i w 1955 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Pracę zawodową rozpoczął 1 IX 1955 r. jako lekarz ogólny na terenie powiatu mieleckiego. Od 1 X 1957 r., po rozpoczęciu specjalizacji, pracował w charakterze radiologa. W 1960 r. uzyskał specjalizację I stopnia, a w 1966 r. specjalizację II stopnia z zakresu radiologii. Z dniem 1 I 1970 r. został zatrudniony w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej przy WSK „PZL-Mielec” na stanowisku kierownika Pracowni Radiologicznej, a od 1X 1977 r. pełnił także funkcję kierownika Działu Diagnostycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Ponadto w niepełnym wymiarze godzin pracował jako wykładowca przedmiotów medycznych w Zasadniczej Szkole Asystentek Pielęgniarskich przy Zarządzie Powiatowym PCK w Mielcu (1955-1962?), wykładowca anatomii i chirurgii w Liceum Medycznym w Mielcu (1967-1992) oraz wykładowca anatomii w mieleckim Punkcie Konsultacyjnym AWF Warszawa (lata 70.). Posiadał stopień majora rezerwy Wojska Polskiego. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. Był m.in.: członkiem TKKF i brał udział w szkoleniach drużyn medyczno-sanitarnych, członkiem Zarządu Zakładowego PCK przy WSK „PZL-Mielec” i szefem służby medyczno-sanitarnej samoobrony zakładowej, skarbnikiem Koła i członkiem Komisji Rewizyjnej Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, członkiem chóru „Melodia” i członkiem Automobilklubu Rzeszowskiego oraz członkiem Klubu Oficerów Rezerwy przy Wydziale Zdrowia w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Niezłomnych, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Stowarzyszenia Szarych Szeregów, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i Odznaką „Zasłużony dla WSK Mielec”. Zmarł 2 X 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi
MAZUR STANISŁAW, urodzony 24 III 1909 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Mateusza i Zofii z domu Mazur. Ukończył Gimnazjum Państwowego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1930 r., a następnie Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie (koło Ostrowi Mazowieckiej) ze stopniem podporucznika. Służył w 13 pułku piechoty w Pułtusku, awansując do stopnia porucznika. Jesienią 1937 r. został skierowany do 3 pułku piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza „Głębokie” na Wileńszczyźnie i tam powierzono mu dowodzenie plutonem łączności w batalionie „Berezwecz”. W związku z zajęciem przez Niemców państwa czechosłowackiego – wiosną 1939 r. został wraz z batalionem przeniesiony do Żywca, a następnie przydzielony do obrony granicy w rejonie Węgierskiej Górki. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich 2 IX 1939 r. obrońcy Węgierskiej Górki przez około 20 godzin odpierali ataki przeważających sił agresora, a następnie wycofali się do Wadowic, gdzie zostali włączeni do 21 dywizji piechoty górskiej. Dywizja ta wycofywała się w kierunku wschodnim, broniąc się przed nacierającym wrogiem. Jej szlak przechodził przez m.in.: Wieliczkę, Żabno, Dąbrowę Tarnowską, Radomyśl Wielki, Przecław, Kolbuszowę, Majdan Królewski, Leżajsk, Jarosław, Lubaczów, Dzików i Dachnów (zginął dowódca batalionu mjr K. Czarkowski), a następnie Koziejówkę koło Ułazowa, gdzie poległ dowódca dywizji J. Kustroń i wkrótce potem formacja ta przestała istnieć. Jej resztki, w których prawdopodobnie znajdował się por. S. Mazur, walczyły jeszcze w okolicach Tomaszowa Lubelskiego i być może wycofywały się w kierunku Lwowa. Nie wiadomo, w jakich okolicznościach S. Mazur znalazł się w niewoli sowieckiej. O tym, że został uwięziony w obozie w Kozielsku, świadczy list do żony, wysłany z Kozielska 20 I 1940 r. Został zamordowany przez NKWD w Lesie Katyńskim w kwietniu 1940 r. Miejsca symboliczne upamiętniające jego śmierć znajdują się w Rzędzianowicach i Pułtusku.
MAZUR STANISŁAW, urodzony 17 IX 1909 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca, syn Jana i Agnieszki z domu Kłoda. Absolwent Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1931 r. Ukończył Szkołę Oficerską w Cieszynie i po poligonowych ćwiczeniach w 1935 r. otrzymał stopień podporucznika. Pracował w Sądzie Wojskowym w Stanisławowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca plutonu ckm. W czasie odwrotu z linii frontu pod Tarnowem w kierunku Lwowa został ciężko ranny. Po podleczeniu ran uciekł ze szpitala i w drodze do domu został wzięty do niewoli niemieckiej. Z powodu choroby został zwolniony w 1942 r. Brał udział w działalności konspiracyjnej. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej zgłosił się do Wojska Polskiego w Lublinie i został przydzielony do 6 DP I Armii na stanowisko dowódcy plutonu. Przeszedł szlak bojowy od Warszawy do Wału Pomorskiego. W czasie walk o Złotów i Jastrów został wzięty przez Niemców do niewoli wraz z innymi żołnierzami, ale tylko jemu udało się przeżyć rozstrzelanie. (Sądzono, że nie żyje, ale po godzinie, kiedy Polacy z innego oddziału odzyskali teren, dawał oznaki życia i został umieszczony w szpitalu ewakuacyjnym 2343.) Początkowo nieświadome tego dowództwo poinformowano rodzinę, że zginął. Po czterech miesiącach, po poprawie zdrowia, sam zawiadomił rodzinę, że żyje. Przez pewien czas przebywał na leczeniu w Krynicy, a następnie służył w sztabie WOP w Paczkowie. W 1946 r. został zdemobilizowany i zamieszkał w Paczkowie. Należał do Związku Osadników Wojskowych Oddział w Paczkowie. W 1951 r. powrócił do Woli Mieleckiej, a następnie zamieszkał w Mielcu. W latach 1951-1981 pracował w WSK Mielec na stanowiskach biurowych. Wyróżniony m.in.: Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej” 1939, Medalem za Warszawę 1939-1945, Odznaką Grunwaldzką oraz Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 20 I 1993 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAZUR WŁADYSŁAW JAN, urodzony 20 V 1961 r. w Dulczy Małej, powiat mielecki, syn Jana i Marii z domu Grzanka. Absolwent szkoły zawodowej w ramach Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu (zawód – monter aparatury radia i telewizji, 1979 r.) i Zasadniczej Szkoły Zawodowej dla Pracujących w Mielcu (zawód – mechanik kierowca pojazdów samochodowych, 1981 r.) W latach 1981-1985 pracował w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Gawłuszowicach jako kierownik zakładu radiotelewizyjnego. W tym czasie uzyskał dyplom czeladniczy w rzemiośle tele i radiomechanika oraz ukończył kurs pedagogiczny i kształcił pracowników młodocianych w wykonywanym zawodzie. Od 1985 r. do 1990 r. był kierownikiem zakładu radiotelewizyjnego Gminnej Spółdzielni „SCh” w Przecławiu i m.in. zajmował się kształceniem uczniów. W 1990 r. uruchomił własną działalność gospodarczą w branży elektronicznej i prowadzi ją nadal. W 1991 r. uzyskał tytuł mistrza w rzemiośle tele i radiomechanika. Ukończył szkołę średnią z maturą (2004 r.) i szkołę policealną w Zespole Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu (technik bezpieczeństwa i higieny pracy, 2005 r.), studia licencjackie w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu (2011 r.), studia podyplomowe w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2012 r.) oraz studia w zakresie ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw w Wyższej Szkole Handlowej w Kielcach z tytułem magistra (2013 r.). Ponadto ukończył liczne kursy i uzyskał dwa certyfikaty. Pełni liczne funkcje, m.in.: starszego (od 2000 r.) i członka Zarządu (od 1999 r.) Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu, członka Rady (od 2001 r.) i członka Prezydium Rady (od 2005 r.) Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie, delegata na Kongres Rzemiosła Polskiego (od 2005 r.) i wiceprzewodniczącego Sądu Polubownego Rzemiosła Polskiego w Warszawie (od 2008 r.). Ponadto jest m.in. członkiem Powiatowej i Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia, a także specjalistą do spraw BHP i obsługuje firmy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. Przyczynił się do utrzymania wysokiej rangi mieleckiego cechu w podkarpackiej Izbie Rzemieślniczej. Dążył do powołania Rzemieślniczej Zasadniczej Szkoły Zawodowej przy Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu, która miała funkcjonować od 1 IX 2014 r., ale ostatecznie sprawa została odłożona na później. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Honorową Odznaką Rzemiosła, Złotym Medalem J. Kilińskiego i Złotą Odznaką za Szkolenie Uczniów.
MAZUREK JANUSZ, urodzony 1 VI 1956 r. w Mielcu, syn Mirosława i Heleny z domu Cetes. Uczęszczał do Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, a następnie do Technikum Mechanicznego w Szczecinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. jako mechanik lotniczy w WSK „PZL-Okęcie” w Warszawie, a następnie pracował w oddziałach tego przedsiębiorstwa w Szczecinie i Gdańsku (do 1980 r.) W latach 1983–1989 zatrudniony był w WSK „PZL-Mielec” także jako mechanik lotniczy. Od 1991 r. do 1997 r. prowadził własną działalność gospodarczą (usługi stolarskie). W latach 1997–2001 zajmował się dziennikarstwem, pisząc do m.in.: „Echa Dnia”, „Korso”, Tygodnika Tarnowskiego „TEMI”, „Super Nowości”, „Gazety Mieleckiej” i „Waszego Miasta”. Uczestniczył w reaktywowaniu działalności mieleckiego „Radia Puls FM”, a w okresie IV – VIII 2004 r. był jego prezesem Zarządu. W okresie szkolnym trenował siatkówkę w „Stali” Mielec, m.in. był reprezentantem województwa rzeszowskiego na Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży. W latach 1973-1997 był Honorowym Dawcą Krwi, oddając łącznie 25 100 ml. W latach 1980-1981 pełnił funkcję prezesa Zarządu Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK Mielec. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką PCK II stopnia i Odznaką HDK III stopnia.
MAZUREK LUCJAN, urodzony 13 VII 1951 r. w Wirkowicach, syn Bogusława i Bronisławy z domu Bazeli. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Zamojskiego w Zamościu, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1975 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. Staż zawodowy odbył w Szpitalu Rejonowym w Mielcu, a następnie (w latach 1976–1989) pracował jako asystent Oddziału Wewnętrznego Szpitala Rejonowego w Mielcu i kierownik Ośrodka Zdrowia w Rzemieniu koło Mielca. W 1978 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych. W międzyczasie (1982–1985) przebywał w Zawii (Libia) jako członek polskiego zespołu medycznego. Wtedy też, za dwukrotne uratowanie życia tonącym w morzu obywatelom arabskim, otrzymał pamiątkowy dyplom uznania. W 1989 r., po wygraniu konkursu, objął stanowisko dyrektora Zespołu Opieki Zdrowotnej i zajmował je do 1999 r. W tym okresie przyczynił się do rozbudowy Szpitala Rejonowego (Powiatowego) w Mielcu oraz rozpoczęcia procesu restrukturyzacji tej instytucji. Ukończył podyplomowe studia menadżerskie w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (1998) i uzyskał II stopień specjalizacji z zakresu organizacji ochrony zdrowia (1999). Od 2000 r. jest dyrektorem Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej „Piątka” w Mielcu przy ul. Cz. Tańskiego.(Był jego współorganizatorem.) W ramach działalności społecznej m.in. pełnił funkcje członka Rady Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie (przez dwie kadencje w latach 90.) oraz zastępcy rzecznika dyscypliny zawodowej tejże OIL. Od 2003 r. pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Jest współautorem opracowania Czasochłonność profilaktyki w podstawowej opiece zdrowotnej, opublikowanego w periodyku Problemy Medycyny Rodzinnej (marzec 2009 r.).
MAZURKIEWICZ JERZY ZDZISŁAW urodzony 28 XI 1954 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Heleny z Malinowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. W latach 1970–1993 pracował w WSK PZL – Mielec jako ślusarz narzędziowy, a w latach 1994–2004 kolejno w: CHU „Pasaż” Sp. z o.o., Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu S.A., „Komandor” w Mielcu, „Agmar-Telecom” w Mielcu i ZPUH „Bik-Met” w Mielcu. Społeczną pasją jego życia jest płetwonurkowanie. Od 1977 r. działa w Klubie Płetwonurków „Chimera” przy LOK w Mielcu, pełniąc funkcje: skarbnika, prezesa (1980–1991), wiceprezesa (1992–2002) i ponownie skarbnika. Ponadto od 1982 r. jako instruktor płetwonurkowania prowadzi działalność szkoleniową. Wyszkolił około 200 płetwonurków. Wraz z niektórymi z nich uczestniczył w akcjach specjalnych, m.in. poszukiwaniu zwłok i dowodów zbrodni w wodzie. W latach 80. i 90. prowadził szkolenie zawodowych strażaków z Nowego Sącza w zakresie zadań specjalnych w wodzie. Wyróżniony m.in. Brązowym Odznaczeniem „W Służbie Narodu” i Brązowym Odznaczeniem „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”.
MAZURKIEWICZ TERESA MAŁGORZATA (z domu AUGUSTYN), urodziła się 23 V 1958 r. w Mielcu, córka Andrzeja i Marii z domu Bochenek. Ukończyła Liceum Zawodowe w ramach Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1977 r. oraz Policealne Studium Ekonomiczne w Chorzowie z tytułem technika ekonomisty. Od 14 XI 1978 r. pracowała w placówkach pocztowych: Urzędzie Pocztowo-Komunikacyjnym Oddział Samochodowej Obsługi Utargów w Chorzowie (1978-1986, księgowa), Obwodowym Urzędzie Poczty w Mielcu (1986-1989, asystent), Urzędzie Pocztowym Mielec 6 (1989-1998, asystent) i Urzędzie Pocztowym Mielec 1 (1998-2007, kontroler). Od 1 IV 2007 r. pełni funkcję naczelnika Urzędu Pocztowego Mielec 1. Ponadto w latach 2003-2005 pracowała jako instruktor kultury obsługi klientów. Wyróżniona m.in. Złotą, Srebrną i Brązową Odznaką Pracownika Łączności oraz Odznaką Honorową „Zasłużony dla Łączności”.
MAZURKIEWICZ MARCIN, mieszkaniec Mielca, rzemieślnik, uczestnik powstania styczniowego 1863 r.
MAZURSKA (ULICA), niewielka ulica prywatna na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. Przemysłowej, w pobliżu hotelu „Atena”, do ul. Cyranowskiej. Ma utwardzoną nawierzchnię. Status ulicy i nazwę otrzymała 24 VI 2008 r. na sesji Rady Miejskiej. Radni zaakceptowali projekt nazwy zgłoszony przez właścicieli ulicy – rodzinę Mazurów i skoligaconych z nią innych osób.
MĄCZKA JADWIGA (z domu GIL), urodzona 8 IX 1954 r. w Mielcu, córka Edwarda i Marii z domu Nosal. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończyła 1977 r., uzyskując tytuł magistra filologii romańskiej. W latach 1978-1984 pracowała jako tłumacz w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Wówczas też zdobyła uprawnienia tłumacza przysięgłego języka francuskiego. Od 1984 r. jest nauczycielką języka francuskiego w macierzystym II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. W ramach prac pozalekcyjnych przygotowuje młodzież do uczestnictwa w różnych formach współzawodnictwa i rywalizacji. Jej uczniowie wielokrotnie zakwalifikowali się do finałów Olimpiady Języka Francuskiego w Warszawie oraz finałów Ogólnopolskiego Konkursu Poezji i Prozy Francuskiej w Bydgoszczy. (M. Dybska została jego laureatką w 1992 r. Ponadto M. Sławek była laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Piosenki Francuskiej w 1990 r.) Założony przez J. Mączkę w 1992 r. teatr szkolny, wystawiający sztuki w języku francuskim, zdobył III nagrodę na I Festiwalu Teatrów Obcojęzycznych Polski Południowo-Wschodniej. W 1996 r. powierzono jej funkcję doradcy metodycznego języka francuskiego w Centrum Doskonalenia Pedagogicznego w Rzeszowie. W latach 1996–2001 organizowała liczne formy doskonalenia zawodowego dla nauczycieli języka francuskiego. Pracowała także w Komisji ds. Stopni Specjalizacji Zawodowej Nauczycieli i Wojewódzkiej Komisji Konkursowej przy Kuratorium Oświaty w Rzeszowie. To zaowocowało udziałem w opracowaniu i wydaniu dwóch zbiorów zadań: Konkursy Języka Francuskiego 1996–1998 i Konkursy Języka Francuskiego 1998–2000. W 2000 r. została egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie, a następnie – ekspertem do spraw awansu zawodowego nauczycieli z listy ministerialnej. W 2001 r. powierzono jej funkcję doradcy metodycznego języków obcych w powiecie mieleckim. W tym samym roku uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Wyróżniona m.in. Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia. W 2006 r. przeszła na emeryturę. Po przejściu na emeryturę pracuje jako tłumacz przysięgły języka francuskiego. Specjalizuje się w tłumaczeniach medycznych. Regularnie podnosi kwalifikacje we Francuskiej Izbie Handlowej w Warszawie i na szkoleniach organizowanych przez Polskie Towarzystwo Tłumaczy Przysięgłych i Specjalistycznych TEPIS.
MĄCZKA JÓZEF, urodzony 15 III 1931 r. w Głobikowej, powiat dębicki, syn Stanisława i Marii z domu Słowik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1951 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej ukończył w 1955 r., uzyskując tytuł inżyniera budownictwa lądowego. Z nakazu podjął pracę w Bielskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego na stanowisku kierownika budowy osiedli (miast) w Leszczynach – Czerwionce i Boguszowicach, a następnie został awansowany na stanowisko kierownika grupy robót w Rybniku, kierującego budownictwem mieszkaniowym w Rybnickim Okręgu Węglowym (Rybnik, Wodzisław, Pszów, Rydułtowy i Niedobczyce oraz nadal Leszczyny i Boguszowice). W 1959 r. powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora ds. zaplecza technicznego w Opolskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego, które odbudowywało lub budowało od nowa takie miasta jak: Opole, Racibórz, Kędzierzyn – Koźle, Prudnik, Paczków, Nysa, Brzeg i Kluczbork. Także w 1959 r. uzyskał uprawnienia budowlane do wykonawstwa i projektowania konstrukcji budowlanych. W czerwcu 1962 r. – z inicjatywy Rzeszowskiego Zjednoczenia Budownictwa – został przeniesiony do Mielca na stanowisko dyrektora nowo organizowanego Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Dzięki nieprzeciętnym umiejętnościom organizacyjnym pozyskał młodą, zdolną kadrę i doprowadził ją do wysokiej wydajności pracy w przedsiębiorstwie. Miał znaczący udział w dynamicznej rozbudowie Mielca i okolicznych miejscowości (osiedla mieszkaniowe wraz z infrastrukturą oraz wiele obiektów przemysłowych i administracyjnych, m.in. biurowiec MPB). Pod jego dyrekcją MPB dokończyło budowę obiektów Szpitala Powiatowego w Mielcu. W krajowym współzawodnictwie przedsiębiorstw budowlanych w latach 1967 i 1968 MPB otrzymało sztandar przechodni ministra za II miejsce, a w 1971 r. – sztandar premiera za I miejsce. Po 10 latach pracy w Mielcu – w październiku 1972 r. przeniesiony został do Rzeszowa na stanowisko zastępcy dyrektora ds. eksportu w Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych, zaś w maju 1973 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora ds. technicznych Zjednoczenia Budownictwa Rolniczego w Rzeszowie. W 1974 r. objął stanowisko dyrektora Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Budowlano – Montażowego w Rzeszowie i po kilku latach wprowadził go do krajowej czołówki. (Budowano budynki mieszkalne, administracyjne, usługowe i przemysłowe w Rzeszowie i innych miastach na terenie województwa.) W następstwie wydarzeń politycznych w 1982 r. odszedł z RPBM i niedługo potem został wybrany dyrektorem Zrzeszenia Przedsiębiorstw Budowlanych w Rzeszowie. Funkcję tę pełnił do 1986 r. (jedna kadencja), a następnie przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. W październiku 1987 r. podjął raz jeszcze trud kierowania firmą jako dyrektor Przedsiębiorstwa Zagranicznego „Itares” w Rzeszowie i pozostawił go w dobrej sytuacji finansowej. Po powrocie na emeryturę (1989) pracował okazjonalnie w charakterze inspektora nadzoru, m.in. nadzorował budowę kościoła św. Tadeusza Judy oraz przebudowę i budowę kilku salonów i serwisów samochodowych w Rzeszowie. Ponadto w 1992 r. ustanowiono go biegłym sądowym z zakresu budownictwa, a w 1997 r. uzyskał tytuł rzeczoznawcy budowlanego z zakresu wykonawstwa robót budowlanych. Udzielał się społecznie w Polskim Związku Inżynierów i Techników Budowlanych oraz w spółdzielczości mieszkaniowej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i PBB”, Złotą Odznaką ZZ Pracowników Przemysłu Budowlanego, Złotą Odznaką CZSBM, Złotą Odznaką PZITB i Medalem „Za Wieloletnie Pożycie Małżeńskie”. Mieszkał w Rzeszowie. Uczestniczył w opracowaniu monografii Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i napisał jeden z rozdziałów. Jako biegły sądowy przygotowywał ekspertyzy z zakresu budownictwa. Zmarł 12 VI 2023 r.
MĄCZKA ROMUALDA WIESŁAWA (z domu LITWIN, żona Józefa), urodzona 22 VIII 1931 r. w Tarnopolu, córka Mariana i Zofii z Chuderskich. Po II wojnie światowej zamieszkała z rodzicami w Dębicy. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdała w 1951 r. Podjęła studia na Akademii Sztuk Plastycznych w Krakowie, ale ze względów rodzinnych i finansowych musiała je przerwać. Nie porzuciła jednak zainteresowań artystycznych. Podjęła pracę w świetlicy Zakładów Mięsnych w Dębicy. M.in. założyła amatorskie koło teatralne, które pod kierunkiem zawodowych aktorów z Krakowa wystawiało spektakle teatralne. Po roku przeszła do firmy „Wiertacz” w Dębicy na stanowisko kreślarza. Założyła bibliotekę zakładową i prowadziła ją społecznie. W kolejnych latach, w związku ze zmianami miejsc pracy męża, mieszkała w Rybniku, Opolu i Mielcu. Tu rozwinęła swoje zainteresowania plastyczne, malując wiele obrazów olejnych. W 1972 r. włączyła się w działalność Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu, m.in. uczestniczyła w wystawach zbiorowych Koła. Po przeprowadzce do Rzeszowa zgłosiła akces do Koła Plastyków Amatorów w Rzeszowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Swoje prace wystawiała indywidualnie (Rzeszów) i w wystawach zbiorowych w różnych ośrodkach kulturalnych na terenie kraju. Otrzymała nagrody i wyróżnienia, m.in. na Wojewódzkim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Spółdzielczości Mieszkaniowej w Rzeszowie i Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki Nieprofesjonalnej w Kielcach. Namalowała dotąd około 200 obrazów, których większość podarowała. Odznaczona Medalem „Za Wieloletnie Pożycie Małżeńskie”.
MĄCZKA ZBIGNIEW JAN, urodzony 10 IX 1954 r. w Dębicy, syn Józefa i Romualdy z domu Litwin. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektrotechniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1978 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera elektryka. W trakcie studiów związał się umową z WSK Mielec i po ich ukończeniu został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym, gdzie uczestniczył w pracach nad wdrożeniem produkcji kooperacyjnej samolotem Piper Seneca II. W latach 1981–1982 pracował jako wykładowca systemów radiowych w wojskowej średniej szkole lotniczej w Libii. Po powrocie podjął pracę w zespole konstrukcyjnym samolotu PZL M-20, kierowanym przez Krzysztofa Piwka. W tym czasie konstruował wersje awioniki tego samolotu i nadzorował jej próby certyfikacyjne, a ponadto prowadził uruchomienia w polskim przemyśle niektórych nowych urządzeń stosowanych w samolocie M-20. Znalazł się także w zespole K. Piwka, konstruującym samolot M-26 „Iskierka” (ujednolicony w założeniach konstrukcyjnych z M-20). Początkowo kierował pracami związanymi z awioniką i systemami elektrycznymi, a w okresie pobytu K. Piwka w Indiach pełnił funkcję głównego konstruktora samolotu. W 1989 r. uzyskał licencję mechanika lotniczego. Po przełomowych zmianach w tymże roku włączony został do zespołu H. Pilawskiego i przygotowywał założenia dla wprowadzenia zachodniej awioniki do samolotu An-28. (Był to początek powstawania samolotu M-28 „Skytruck”.) Jako zastępca ds. awioniki głównego konstruktora kierował pierwszym w Polsce instalowaniem radarów w samolotach patrolowych TS-11 Marynarki Wojennej. W tym samym czasie – wspólnie z konstruktorami R. Masłykiem i J. Gawronem – założył spółkę M&M Avionics, specjalizując się w konstruowaniu i wykonywaniu specjalistycznych systemów awioniki w samolotach cywilnych. Udzielał się też społecznie, pełniąc w latach 1989-1992 funkcję prezesa Oddziału Zakładowego PTTK przy WSK Mielec. Uzyskał uprawnienia żeglarskie i licencję radioamatora. W 1993 r. został wybrany posłem na Sejm RP z listy Unii Demokratycznej. Pracował w Komisji Systemu Gospodarczego i Przemysłu oraz Komisji Obrony Narodowej. Uczestniczył aktywnie przy tworzeniu m.in. ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz w próbach rozwiązania problemu produkowanego w Mielcu samolotu „Iryda”. Inicjował zmiany w prawie polskim mające na celu usunięcie zagrożeń dla demokracji, m.in. doprowadził do usunięcia artykułu 53 Kodeksu Wykroczeń, który zakazywał obywatelom polskim posiadania bez specjalnego zezwolenia większych ilości książek i nakazywał poddawanie księgozbiorów cenzurze. Pod koniec kadencji założył Poselski Zespół Lotniczy, który zajął się modernizacją „Prawa Lotniczego”. W 1997 r. został powołany na stanowisko Głównego Inspektora Lotnictwa Cywilnego i m.in. kierował trudnym procesem dostosowywania polskiego lotnictwa cywilnego do wymagań międzynarodowych. W Sejmie RP III Kadencji reprezentował rząd w czasie prac nad „Prawem Lotniczym”. (Prawo to, uchwalone przez Sejm RP IV Kadencji, umożliwiło uzyskanie przez Polskę równouprawnienia w Stowarzyszeniu Europejskich Władz Lotniczych JAA oraz pozwoliło na utrzymanie prawa do wlatywania polskich samolotów w przestrzeń powietrzną USA.) Od powstania Urzędu Lotnictwa Cywilnego kieruje Delegaturą Południowo – Wschodnią ULC, obejmującą obszar województw podkarpackiego i lubelskiego. Wielokrotnie uczestniczył w różnych formach doskonalenia zawodowego, m.in. odbył praktyki w amerykańskich firmach Piper Aircraft (1979) i King Bendix co. (1989) oraz szkolił się w Brukseli, Londynie, USA i Niemczech. Publikował szereg artykułów na łamach różnych pism, w tym również Tygodnika Regionalnego „Korso”. Wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. W 2006 r. został powołany na stanowisko wiceprezesa ds. technicznych Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Brał udział w odbywającym się tym czasie dostosowywaniu procedury do europejskich norm (po wejściu do UE w 2004 r.). Polskie doświadczenia integracji europejskiej przekazywał Ukrainie, w ramach Europejskiego Programu Twinningowego, wspólnie z lotniczymi władzami Francji. Praca ta została nagrodzona dyplomem przez Ministra Transportu i Łączności Ukrainy. W roku 2009 został powołany na stanowisko wiceprezesa ULC ds. transportu lotniczego. Uczestniczył w negocjacjach z państwami, nad którymi i do których latali polscy przewoźnicy. Z powodzeniem prowadził negocjacje z Japonią (dostęp do portu lotniczego Narita pod Tokio), z Wietnamem (dostęp do portu lotniczego w Hanoi), z Rosją (prawo do koniecznych przelotów nad Syberią do Japonii, Chin, Wietnamu, itd.). Uczestniczył w programie twinningowym UE w Kosowie, w ramach francuskiego programu mającego na celu zbudowanie administracji lotniczej w tym kraju bałkańskim. Koordynował udział ULC w przygotowaniach do piłkarskiego EURO-2012. W latach 1999-2013 był członkiem Rady Muzealnej przy Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Od powstania (2008 r.) był członkiem Rady Programowo-Naukowej Centrum Kształcenia Kadr Lotnictwa Cywilnego Europy Środkowo-Wschodniej w Katowicach. W 2012 r. powrócił na stanowisko naczelnika Delegatury Południowo-Wschodniej ULC w Rzeszowie. Od 2014 r. do 2019 r. pracował ponownie w PZL Mielec, w zespole zdatności do lotu. M.in. zajmował się certyfikacją samolotu M28 w Indiach i RPA. Równoczesnie ukończył studia doktoranckie na Politechnice Rzeszowskiej. W 2019 r. przeszedł na emeryturę.
MĄDRACKI MIECZYSŁAW, urodzony 12 V 1927 r. w Podhajcach, syn Stanisława i Heleny z Arciszewskich. Od 1928 r. mieszkał w Przecławiu (powiat mielecki). W 1948 r. ukończył Państwową Szkołę Budownictwa – Liceum Miernicze w Jarosławiu i zdał maturę. W tym czasie działał w organizacjach młodzieżowych i pełnił m.in. funkcję sekretarza OMTUR w Jarosławiu. W latach 1948-1950 pracował w Dyrekcjach Lasów Państwowych w Radomiu i Krakowie, a następnie studiował na Wydziale Geodezji Przemysłowej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1954 r. uzyskał tytuł inżyniera. Otrzymał nakaz pracy w WSK Mielec i od 3 VIII 1953 r. do 30 VI 1982 r. pracował na stanowiskach: technika inwestycji, głównego inżyniera inwestycji, zastępcy kierownika działu, inspektora nadzoru, kierownika Działu Projektowo-Kosztorysowego TI-3, zastępcy dyrektora naczelnego ds. administracyjnych (1967-1968) i zastępcy dyrektora naczelnego ds. inwestycji (1969-1982). W 1964 r. ukończył studia na Wydziale Melioracji Wodnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra inżyniera melioracji wodnych. 30 VI 1982 r. przeszedł na emeryturę. W 1983 r. powrócił do pracy w WSK Mielec i najpierw pełnił funkcję dyrektora Zarządu Obiektów Fabrycznego Klubu Sportowego Stal Mielec, a od 1986 r. – funkcję głównego specjalisty ds. inwestycji nieprzemysłowych. Kierując przez wiele lat działalnością inwestycyjną WSK, wniósł duży wkład w rozwój infrastruktury WSK, miasta Mielca i regionu mieleckiego. Był inicjatorem różnych rozwiązań w budownictwie przemysłowym, mieszkaniowym i socjalnym. Wiele wysiłku włożył w budowę ośrodków wypoczynkowych w Rzemieniu i Krynicy. Szczególną troską otaczał rewaloryzację zamku w Przecławiu. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Trzykrotnie pełnił funkcję prezesa Zarządu FKS Stal Mielec (1967-1969, 1977-1979 i 1984-1986), znacząco przyczyniając się do rozwoju jego obiektów i osiągnięcia wielu sukcesów sportowych. Był także działaczem PTTK, prezesując Oddziałowi Zakładowemu w latach 70. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Piłki Nożnej, Złotą Odznaką CZSBM, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Złotą Odznaką FKS PZL-Stal, Jubileuszową Odznaką Aeroklubu Mieleckiego, Honorową Złotą Odznaką Działkowca oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1983 r. Zmarł 27 IV 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MĄDRY ANNA JÓZEFA (z domu ŚWIĘCH), urodzona 19 III 1961 r. w Nowej Dębie, córka Józefa i Janiny z domu Safin. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Dębie, maturę zdała w 1980 r. Studiowała na Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach (kierunek: pedagogika wczesnoszkolna i przedszkolna z podstawami logopedii) i uzyskała tytuł magistra. W latach 1982-1984 pracowała w Przedszkolu nr 1 w Nowej Dębie jako nauczyciel. W 1984 r. przeniosła się do Mielca i została zatrudniona w Państwowym Przedszkolu nr 6, przekształconego później na Przedszkole Miejskie nr 6. Od 1994 r. pełni funkcję dyrektora tej placówki. Przyczyniła się do unowocześnienia działalności, a zwłaszcza wprowadzenia tematyki europejskiej do pracy z dziećmi.
MECHANIKA (FIRMA PRODUKCYJNO-USŁUGOWO-HANDLOWA MECHANIKA), firma będąca w 100 % własnością Danuty i Adama Leśniaków. Firma powstała w 1991 r. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 3 XI 2000 r. Posiada halę produkcyjną w północnej części SSE. Specjalizuje się w wyrobach z metalu. Są to m.in.: konstrukcje hal, schody, pomosty, regały, wózki, kontenery i drzwi. Wykonała m.in. 3 elementy „Mielec wita” przy wjazdach do miasta oraz kompozycję przestrzenną z samolotem An-2 przy wjeździe od strony Wisłoki. Była jednym z wykonawców wielu obiektów w Mielcu, m.in. supermarketu „Szalony Max” (aktualnie mieści się tam supermarket „FRAC”), dachu Szpitala Powiatowego, hali produkcyjnej firmy BRW, hali produkcyjnej firmy „Autopart” SA i hali handlowej A&K Hurt-Market oraz kompozycji przestrzennej z samolotem Iryda przy skrzyżowaniu ulic Wolności i Powstańców Warszawy.
MECH–GO (ZAKŁAD MECHANICZNY MECH-GO ZBIGNIEW GRYC), firma będąca kontynuacją powstałego w 1978 r. Zakładu Mechanicznego „Mech-Go” s.c. w Warszawie. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 26 XI 1996 r. Ulokowała się w obiekcie BKL w północno–zachodniej części SSE. Działalność produkcyjną rozpoczęła w czerwcu 1997 r. Jej podstawowym przedmiotem działalności jest produkcja urządzeń i przedmiotów do wyposażenia hoteli, restauracji i sal bankietowych, m.in. meble (stoły i krzesła o metalowej konstrukcji), części i podzespoły do maszyn i urządzeń oraz małe maszyny budowlane i narzędzia. Wśród odbiorców mebli znajdują się hotele sieci Marriot, Sheraton, Novotel, Accor i Campanile w kraju poza jego granicami (Rosja i głównie Niemcy), a także liczne ambasady w Warszawie. 9 VIII 2012 r. wydano decyzję w sprawie wygaśnięcia zezwolenia na działalność gospodarczą w SSE EURO-PARK MIELEC.
MEDAL „PRZYJACIEL MIASTA MIELCA”, honorowe wyróżnienie przyznawane od 1997 r. przez prezydenta miasta Mielca osobom, które nie są mieszkańcami Mielca, ale w szczególny sposób dlań się zasłużyły i publicznie okazują swą sympatię do Mielca. Medale te otrzymali: *Paulo Rodrigues – deputowany Stanu Goias (Brazylia) i Erivan Bueno de Morais – sekretarz ds. przemysłu, handlu i turystyki Stanu Goias – za zasługi w nawiązaniu i rozwijaniu współpracy gospodarczej miasta Anapolis w Brazylii z Mielcem (18 III 1997 r.); *Stanisław Soloch – mer Douchy–les–Mines (Francja) – za zasługi w nawiązaniu, umacnianiu i rozwijaniu długoletniej współpracy Douchy–les–Mines z Mielcem (18 IV 1997 r.); *Jose Paez de Lucena – prezes Zarządu „PZL-Mielec” w Brazylii – Fabryka Samolotów w Anapolis – za zasługi w nawiązaniu i rozwijaniu współpracy miasta Anapolis w Brazylii i Mielca (22 IX 1997 r.); *Teresa Korycińska, Arkadiusz Krężel, Wacław Niewiarowski, Edward Edmund Nowak, Marek Pol i Tadeusz Soroka – za szczególny wkład pracy w restrukturyzację mieleckiego przemysłu, a także w przygotowanie i powołanie pierwszej w Polsce Specjalnej Strefy Ekonomicznej – EURO-PARK MIELEC (3 X 1997 r.); *Robert Grudzień – za wkład pracy w przygotowanie i przeprowadzenie Międzynarodowego Festiwalu Organowego – Mielec 1998 (14 IX 1998 r.); *Wiesław Ochman – za uświetnienie recitalem II Międzynarodowego Festiwalu Organowego – Mielec 1999 i publicznie okazywaną sympatię do Mielca (20 IX 1999 r.); *prof. Maciej M. Sysło – naukowiec z Uniwersytetu Wrocławskiego – za współdziałanie w organizacji w Mielcu dwóch ogólnopolskich konferencji nauczycielskich „Informatyka w szkole” (2000 i 2001 r.) i promowanie Mielca jako miasta przyjaznego nowoczesnej edukacji; *prof. Feliks Kiryk – były rektor Akademii Pedagogicznej w Krakowie – za inspirowanie badań historii Mielca i regionu oraz kierowanie pracami nad trzytomową monografią miasta, a także okazywaną wielokroć sympatię dla Mielca (3 IV 2003 r.); *Andrzej Niemczyk – trener reprezentacji Polski w siatkówce kobiet – za godne reprezentowanie miasta w czasie gry w „Stali” Mielec i publicznie okazywaną sympatię do Mielca (30 V 2003 r.); *Ks biskup Wiktor Skworc – ordynariusz diecezji tarnowskiej – za wszechstronną opiekę nad mieleckimi parafiami oraz inspirowanie i wspieranie przedsięwzięć kulturalnych i oświatowych (11 II 2004 r.); *Werner Hamel – burmistrz miasta Loehne w Niemczech – za zasługi w nawiązaniu i rozwijaniu współpracy miasta Loehne i Mielca (2 V 2004 r.); *Henryk Kasperczak – za wielkie zasługi dla Stali Mielec i długoletnie serdeczne związki z Mielcem (9 VII 2004 r.); *Paweł Adamek – dyrygent orkiestry Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Dębicy – za wkład w rozwój współpracy artystycznej Dębicy z Mielcem (15 V 2005 r.); *dr Jochen Kirchhoff, senior rodziny Kirchhoff z Niemiec – za zasługi w pomnażaniu potencjału gospodarczego Mielca i harmonijną współpracę w dziedzinie kultury i innych sfer życia lokalnego (1 VI 2007 r.); *prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś – rektor Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie – za wybitny wkład w rozwój Mielca w dziedzinie nowoczesnego szkolnictwa wyższego (21 II 2011 r.); *Heinz Dieter Held – burmistrz miasta Löhne (Niemcy) – za długoletnie konsekwentne budowanie partnerskich więzi miast: Löhne i Mielec (29 IX 2012 r.); *Henryk i Renata Bury – małżeństwo, polscy przedsiębiorcy w Löhne i Mielcu – za inicjatywę podjęcia partnerstwa obu miast, pomnażanie potencjału gospodarczego Mielca i transfery innowacji technicznych (10 V 2013 r.).
MEDYCZNA SZKOŁA POLICEALNA, powstała w 1994 r. pod nazwą Medyczne Studium Zawodowe Zespołu Szkół Medycznych. W 2005 r. została przemianowana na Medyczną Szkołę Policealną. Jej siedzibą jest budynek przy ul. T. Kościuszki 7, wcześniej siedziba Liceum Medycznego. W latach 1994-2007 r. kształciła w zawodach: pielęgniarka (1994-1999), terapia zajęciowa (1994-nadal), technik fizjoterapii (1995-2007), instruktor higieny (1996-2000), technik farmaceutyczny (1999-nadal), dietetyk (2000-2005), pracownik socjalny (2000-2007), opiekun w Domu Pomocy Społecznej (2003-nadal), technik masażysta (2004-nadal), opiekunka środowiskowa (2006-nadal), asystent osoby niepełnosprawnej (2007-nadal). W latach 1994-2007 placówka wykształciła 776 absolwentów.
Dyrektorzy: Bronisława Dybska, Jolanta Liniewicz.
Kierownicy kształcenia: Czesława Ortyl, Małgorzata Leyko, Jolanta Liniewicz.
Nauczyciele: Małgorzata Babiec, Alina Bagniuk, Agnieszka Bednarz, Olga Bernat, Małgorzata Bełza-Miodunka, Barbara Błachowicz, Halina Biesiadecka, Barbara Bik, Danuta Błach, Sebastian Boicetta, Ewa Brajerska, Teresa Buczek, Jan Bury, Grażyna Cieszyńska, Krystyna Czaja, Zdzisław Czajka, Bogusław Czarny, Józef Ćwięka, Krystyna Drelicharz, Anna Dudek, Małgorzata Dudek, Bronisława Dybska, Damian Działo, Krystyna Działo, Irena Ficak, Lidia Fiega-Rzeszutek, Jerzy Gac, Janusz Galica, Anita Garwacka, Marta Gromny, Kazimiera Grząśko, Bogumiła Gumienny-Rybakiezy, Maja Gustaw, Cezary Jakubik, Robert Janocha, Janina Janusz, Elżbieta Jaskółka, Andrzej Just, Bogusława Just, Elżbieta Kagan, Anna Kalinowska, Maciej Kapinos, Barbara Kapusta, Witold Karaś, Beata Kardyś, Agnieszka Kiełb, Dorota Kolanko, Bożena Kołacz, Danuta Korga, Teresa Kos, Robert Kośla, Wiesława Kozik, Małgorzata Król, Zbigniew Krukowski, Joanna Krzempek, Bożena Labak, Grażyna Lasota, Renata Lazur, Małgorzata Leyko, Jolanta Liniewicz, Krystyna Lubera, Krystyna Łatka, Anna Łopata, Krystyna Łoś, Michalina Madej, Elżbieta Makuch-Kokot, Ewa Małek, Bożena Mazurek, Anna Midura, Czesława Miłoś, Bożena Moskal, Iwona Mucha, Dorota Niedbała-Adamus, Robert Nieć, Teresa Nowak, Janina Okoń, Marek Paduch, Iwona Pańczyk, Henryka Paszko, Paweł Pazdan, Halina Pietruszka, Maria Pikor, Urszula Piwnica, ks. Zbigniew Rusin, Maria Rzeźnik, Zbigniew Rzeźnik, Jerzy Skiba, Beata Smolis, Jolanta Stark, Małgorzata Stark, Barbara Stasz, Małgorzata Stryczek, Stanisława Szatkowska, Elżbieta Szelest, Anna Szklarska, Krystyna Szkutnicka, Lidia Szwedo, Małgorzata Alicja Śpiewak, Monika Świąder-Dręga, Barbara Tutro, Małgorzata Walecka, Andrzej Walecki, Julia Wanatowicz, Krystyna Wiktor, Mirosław Wiktor, Małgorzata Wiśniewska, Zofia Wolińska, ks. Paweł Wrzos, Bożena Wydro, Janina Zagraba, Krystyna Zawadzka, Rita Zielińska, Iwona Ziobro, Anna Ziółkowska, Lucyna Żelasko, Jerzy Żurkowski, Hanna Żywiecka-Ryniewicz.
Od roku szkolnego 2006/2007 w bibliotece szkolnej czynne jest Internetowe Centrum Informacji Multimedialnej (ICIM). W latach 2007-2013 wprowadzono dodatkowo kształcenie w zawodach: technik usług kosmetycznych, opiekun medyczny, technik sterylizacji medycznej, opiekun osoby starszej i asystent osoby.
Kierownicy kształcenia praktycznego: Bogusława Just, Jolanta Liniewicz.
Nauczyciele (2012/2013): Anna Adamczyk, Olga Bernat, Danuta Błach, Ewa Brajerska, Ewa Czabańska, Krystyna Czja, Zdzisław Czajka, Anna Dudek, Bronisława Dybska, Irena Ficak, Janusz Galica, Anita Garwacka, Marta Gromny, Grzegorz Gudz, Robert Janocha, Andrzej Just, Bogusława Just, Maciej Kapinos, Anna Kisiel, Katarzyna Kisiel, Ewa Kotlarz-Buchwald, Anita Krempa, Bożena Labak, Grażyna Lasota, Małgorzata Leyko, Jolanta Liniewicz, Anna Łopata, Elżbieta Makuch, Ewa Małek, Iwona Mucha, Magdalena Oczak, Czesława Ortyl, Iwona Panczyk, Henryka Paszko, Paweł Pelc, Izabela Piestrzyńska, Jolanta Stark, Elżbieta Szelest, Marta Szklarska-Światek, Bożena Wydro. Ponadto w roku szkolnym 2013/2014 przybyły: Bożena Bienias, Bożena Ciejka, Bogumiła Nowak i Bogusława Wronka, a w roku szkolnym 2014/2015 – Marta Kisiel, Anna Kozioł i Małgorzata Mrozek.
MEGA (MIELECKI MAGAZYN GOSPODARCZY „MEGA”) – miesięcznik wydawany od listopada 1995 r. przez Wydawnictwo „SKORPIO” w Mielcu. Inspiratorem, właścicielem i redaktorem naczelnym był Janusz Czajowski. Dominującą tematyką pisma były problemy gospodarcze Mielca i jego regionu. Z redakcją współpracowali m.in. Edward Guziakiewicz, Mieczysław Przebieglec i Jerzy Jarosz. Istotną nowością w tym okresie w Mielcu było wprowadzenie kolorowych stron – pierwszej i ostatniej. Pismo kolportowano na terenie Polski południowo-wschodniej.
MEGARON (FIRMA HANDLOWO-USŁUGOWA MEGARON), mielecka prywatna firma działająca w branży budowlanej. Powstała w 2003 r. Ma siedzibę przy ul. Targowej. Jej właścicielem jest Tomasz Kornak. Specjalizuje się w budowaniu obiektów użyteczności publicznej. Ważniejsze realizacje to obiekty dla mieleckich firm: Elrob, Eurotech, Gardner, Retech, Waldrex i Wamat, „Karczma Polska” przy ul. Partyzantów, budynek wielorodzinny przy ul. H. Sienkiewicza, obiekty szkolne („Orliki” w Mielcu i Tuszymie, sala gimnastyczna w Dobryninie) i centrum biznesowe „Skarabeusz” w Mielcu przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W 2012 r. została wyróżniona tytułem „Gazela Sukcesu” w rankingu dziennika Puls Biznesu i wywiadowni gospodarczej Coface Poland.
MEGATIK, Mielecki Magazyn Promocyjny wydawany od 1996 r. przez Wydawnictwo „SKORPIO” w Mielcu. Inspiratorem, właścicielem i redaktorem naczelnym był Janusz Czajowski, a zastępcą redaktora naczelnego – Dariusz Frask. Ponadto do zespołu redakcyjnego należeli m.in. Edward Guziakiewicz, Janusz Halisz, Jerzy Jarosz, Piotr Miodunka i Edward Piłat. Pismo poruszało głównie tematykę społeczno–kulturalną, historyczną, gospodarczą i sportową oraz posiadało dział rozrywki. Jego atutem były kolorowe strony – pierwsza i ostatnia. Pismo – podobnie jak „MEGĘ” – kolportowano na terenie Polski południowo-wschodniej. Adres redakcji: Aleja Niepodległości 14.
MEJZA JAN, urodzony 13 VII 1926 r. w Oświęcimiu, syn Jana i Anny z domu Michałek. Naukę w gimnazjum w Oświęcimiu przerwała wojna. Pod koniec lat 30. należał do szkolnej organizacji „Związek Orląt Polskich”, odbył też przeszkolenie w „Strzelcu”. W czasie okupacji należał do ruchu oporu (ZWZ–AK). W 1943 r. złożył przysięgę przed por. Tadeuszem Ząbczykiem (ps. „Zapolsza”) w Krakowie. Przyjął pseudonim „Janusz”. Pełnił funkcję łącznika, a w 1944 r. uczestniczył w akcjach sabotażowych, m.in. wykolejeniu pociągu niemieckiego w Dworach koło Oświęcimia. W czasie potyczki w październiku 1944 r. w okolicach Krakowa został ranny. W 1947 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. St. Konarskiego w Oświęcimiu i zdał maturę. W latach 1949–1953 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu. Ukończył kurs dyrygentury i aranżacji w WSM w Poznaniu. W 1952 r. założył i do 1954 r. prowadził orkiestrę salonową (24 muzyków) w ramach instytucji artystycznej „Artos” we Wrocławiu. W 1954 r. został zatrudniony w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu i na bazie istniejących zespołów artystycznych (chór, grupa baletowa) założył Zespół Pieśni i Tańca Ziemi Rzeszowskiej „Rzeszowiacy”. Z zespołem tym występował z widowiskami tematycznymi (m.in. moniuszkowskim). W 1956 r. odszedł z ZDK i założył Społeczne Ognisko Muzyczne w Mielcu. W 1957 r. został ponownie zaangażowany do prowadzenia ZPiT „Rzeszowiacy” i odtąd do przejścia na emeryturę w 1990 r. był jego kierownikiem artystycznym i pierwszym dyrygentem. Wtedy też przyjęło się w mieleckim środowisku jego imię Janusz, będące pseudonimem w czasach okupacji hitlerowskiej. Nieprzeciętnymi umiejętnościami organizacyjnymi i artystycznymi w znaczącym zakresie przyczynił się do osiągnięcia i utrzymywania wysokiego poziomu artystycznego zespołu. Skomponował i opracował szereg utworów, których większość stanowiła klasykę repertuaru „Rzeszowiaków”. Kompozycje to: Polonez uroczysty, Skoro dziś razem jesteśmy (polonez), W podwawelskim grodzie (krakowiak), Pieśń o Ojczyźnie (do słów K. I. Gałczyńskiego), Podniebne skrzydła (do słów K. Biegańskiego), Kujawiak z oberkiem, Na moim polu i Furmanku, furmanku. Opracowania muzyczne: Suita tańców lubelskich, Suita tańców kurpiowskich, Suita tańców wielkopolskich, Polki rzeszowskie, Wiązanka polonezów staropolskich i Powitanie oraz tańce i pieśni, m.in.: Nie chodź koło róży, Szumiała leszczyna, a także aranżacja muzyki do wodewilu Królowa Przedmieścia. Członek ZAIKS-u i ZAKR-u. Za całokształt działalności artystycznej otrzymał indywidualną Nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1977) i zespołową (z kierownictwem ZDK) II stopnia MKiS (1971). Po przejściu na emeryturę został wybrany na wiceprzewodniczącego mieleckiego oddziału Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz wiceprzewodniczącego oddziału Związku Inwalidów Wojennych, a w 2001 r. – na przewodniczącego oddziału ZIW w Mielcu. Był inspiratorem nadania parkowi przy ul. S. Sękowskiego patronatu „Inwalidów Wojennych RP” i upamiętnienia tego wydarzenia obeliskiem w 2004 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem 30–lecia i 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Honorową ZIW RP, Odznaką Honorową Towarzystwa Polonia, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką ZZ Metalowców i Złotą Odznaką Honorową PZChiO oraz w 1983 r. wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 6 V 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W 2017 r. ZPiT „Rzeszowiacy” przyjął imię Janusza Mejzy.
MELEX, pojazd elektryczny zaprojektowany w Zakładzie Doświadczalnym Mielec w 1970 r. Także w ZD wykonano pierwszą partię 10 egzemplarzy, którą wysłano do USA do oceny i akceptacji przedstawionej wersji. Po pozytywnej ocenie – wytwarzany od 1971 r. przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego PZL – Mielec. Jego podstawowym atutem jest poruszanie się po różnego rodzaju terenach w całkowitej zgodzie z wymogami ochrony środowiska naturalnego (brak spalin i hałasu). Początkowo jego zastosowanie ograniczało się do obsługiwania pól golfowych, głównie w Ameryce Północnej. Duże powodzenie pojazdu sprawiło, że jeszcze w tym samym roku Biuro Konstrukcyjne Pojazdów w Ośrodku Badawczo–Rozwojowym przygotowało inne wersje, m.in. transportową i pasażerską, a w następnych latach opracowywano i wprowadzano do produkcji kolejne wersje z bardzo różnym przeznaczeniem. Mieleckie pojazdy pojawiły się na stadionach, miejskich trasach turystycznych, terenach zielonych (parki przy pałacach), lotniskach i cmentarzach. W latach 70. produkcja eksportowa przekroczyła 10 tysięcy sztuk rocznie do ponad 30 krajów na całym świecie, a w następnych latach utrzymywano się na rynkach całego niemal świata, m.in. w Argentynie, Australii, Austrii, Francji, Malezji, Niemczech, RPA, Szwecji, USA, Węgrzech, Wielkiej Brytanii i Włoszech. W rezultacie restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” produkcją pojazdów elektrycznych zajęła się powstała 1 IV 1993 r. Spółka z o.o. „Melex”. Na początku XXI w. „melexy” – oprócz tradycyjnego wózka golfowego – produkowane są w następujących wersjach: 243 – pasażerska dla 4 osób, 245 – bagażowa z metalową skrzynią, 246 – bagażowa z drewnianą skrzynią, 663 – pasażerska dla 6 osób, 666 – osobowo – towarowa dla 4 osób i 150 kg bagażu, 667 – towarowa dla ładunków do 400 kg i pogrzebowa (karawan na specjalne zamówienie) oraz „Mini-T” – luksusowy pojazd retro. Niektóre dane techniczne: długość (w mm) – 2360-3540, szerokość – 1190-1290, waga (z akumulatorami) – 420 kg, prędkość – do 24 km/h do przodu i 15 km/h do tyłu, zasięg na pojedynczym załadowaniu akumulatorów – 65 km.
MELEX SPÓŁKA Z O.O., firma utworzona 1 IV 1993 r. w ramach restrukturyzacji Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”. Jako sukcesorka WSK w zakresie produkcji pojazdów elektrycznych przyjęła dotychczasowe doświadczenia oraz kontakty krajowe i międzynarodowe. Jej siedzibą jest hala H-106, usytuowana w północnej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. (Szerzej o produkcji przy haśle „Melex”.) W 2003 r. kłopoty finansowe, które już wcześniej wielokrotnie występowały, nasiliły się i Zarząd Spółki został zmuszony do złożenia w sądzie wniosku o upadłość (24 XII 2003 r.). Ogłoszenie upadłości nastąpiło 6 II 2004 r. Poszukiwania nabywców spółki zakończyły się powodzeniem. 31 VIII 2004 r. jej nowym właścicielem został Andrzej Tyszkiewicz, a firma otrzymała nazwę: MELEX A&D TYSZKIEWICZ sp. j. Od tego czasu sytuacja firmy zdecydowanie się poprawiła. W 2005 r. pozyskano nowe rynki zbytu i zamówienia, m.in. warszawska policja zakupiła specjalne pojazdy dla celów patrolowych. Pracowano też nad kolejnymi nowościami. W styczniu 2006 r. uzyskano certyfikat zarządzania jakością i zarządzania środowiskiem. Aktualnie posiadane certyfikaty: ISO 9001, ISO 14001 i PN 18001. W 2006 r. zatrudniano ponad 100 pracowników. Systematycznie unowocześniano wyposażenie pojazdów i wprowadzano nowe wersje, m.in. pasażerskie, bagażowe, ambulanse i karawany, a także wyprodukowano nowy typ – N.CAR. Rozwijano sieć placówek handlowych, m.in. w 2007 r. zorganizowano I Międzynarodowe Spotkanie Dealerów Melex Mielec/Przecław. W 2011 r. w zamku Tyszkiewiczów w Przecławiu odbyły się uroczystości 40-lecia funkcjonowanie firmy „Melex”. W czasie Targów Smert Mobility Expo w Gdańsku (11-13 IX 2014 r.) zaprezentowano prototyp nowej linii pojazdów elektrycznych. W 2017 r. Firma „Melex” została uhonorowana przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Andrzeja Dudę Nagrodą Gospodarczą w kategorii Międzynarodowy Sukces. Także w 2017 r. została wyróżniona Diamentem Forbesa.
MELNOX SPÓŁKA Z O.O., firma utworzona przez austriackich przedsiębiorców, reprezentowanych przez grupę kapitałową KRONOTEC AG, mającą siedzibę w Lichtensteinie. Należy nadal w 100 % do kapitału zagranicznego. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 20 VIII 1996 r., a działalność gospodarczą rozpoczęła w marcu 1997 r. Głównym zadaniem firmy jest produkcja materiałów wyposażenia mieszkań, wykonywanych z płyt drewnopochodnych. Jej głównymi produktami są: panele ścienne, materiały podłogowe, postforming i parapety okienne oraz blaty robocze. Równolegle do dynamicznie rozwijającej się produkcji zadbano o rozwój obiektów, toteż ich potężne sylwetki dominują na terenie SSE, choć znajdują się w peryferyjnie położonej jej północno-wschodniej części. Poza działalnością produkcyjną i inwestycyjną – „Melnox” był i pozostaje nadal jedną z najbardziej zaangażowanych społecznie firm w Mielcu. M. in. przez kilka lat sponsorował I-ligowy zespół siatkarek KPS Mielec, przyczyniając się do zdobycia przezeń tytułu wicemistrza Polski w 2000 r. i utrzymywania się przez kilka lat w czołówce krajowej. Wspiera także wiele innych przedsięwzięć sportowych, oświatowych i kulturalnych. W sierpniu 2005 r., w związku z unifikacją w ramach Grupy Kronospan, zmieniono nazwę na KRONOSPAN MIELEC. W 2005 r. firma zatrudniała około 440 osób i osiągnęła przychód netto 926,5 mln zł – najwyższy spośród firm przemysłowych w Mielcu. Jest jedną z największych i najnowocześniejszych firm produkujących materiały drewnopochodne.
MEMORIAŁ IM. WACŁAWA GĄSSOWSKIEGO, coroczne zawody lekkoatletyczne organizowane przez Stal Mielec (od 1997 r. – LKS Mielec) dla uczczenia pamięci tragicznie zmarłego 7 VII 1959 r. Wacława Gąssowskiego – wybitnego zawodnika i trenera lekkoatletycznego. I Memoriał odbył się już w 1959 r., a jego głównymi aktorami byli: Edmund Piątkowski – rekordzista świata w rzucie dyskiem i Zbigniew Orywał – średniodystansowiec, międzynarodowy mistrz USA. W kolejnych latach gościli m.in.: Janusz Sidło – rekordzista świata w rzucie oszczepem, Alfred Sosgórnik (ustanowił w Mielcu rekord Polski w pchnięciu kulą) i Stanisława Walasiewiczówna – mistrzyni olimpijska z 1932 r. Kilkakrotnie zawody miały obsadę międzynarodową. Tradycyjnie głównymi konkurencjami memoriałowymi były biegi na 400 m, 800 m i 1500 m, bowiem W. Gąssowski specjalizował się w rywalizacji na tych dystansach. XXIX Memoriał (1 IX 1988 r.) przeprowadzono po raz pierwszy na sztucznej bieżni torpolowej i przy świetle elektrycznym. W czasie tych zawodów Kazimiera Mróz-Mosio (Tęcza Mielec) ustanowiła nowy rekord Polski w chodzie na 5 km – 23:13,87. Do 2004 r. zorganizowano 45 zawodów memoriałowych.
WACŁAW GĄSSOWSKI, ur. 1 IX 1917 r. – zm. 7 VII 1959 r. Regularne treningi sportowe rozpoczął w szkole średniej w Radzyniu i kontynuował je w czasie nauki w Lotniczej Szkole Podchorążych w Dęblinie. Specjalizował się w biegach średnich. Rosnącą klasę sportową potwierdził w 1938 r. rekordem życiowym w biegu na 800 m – 1:52.6. W tym roku reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy, odpadając w eliminacjach na 800 m. W kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył jako pilot obserwator, a dalsze lata wojenne przeżył w obozie jenieckim. Po wojnie studiował wychowanie fizyczne w Louvain (Belgia), a następnie trenował siatkarską reprezentację Belgii. W 1947 r. powrócił do Polski i został zaangażowany jako trener w Organizacji Przygotowań Olimpijskich. Na początku lat 50. piastował funkcję wiceprezesa PZLA. Wychował dużą grupę trenerów, tworzących później czołówkę krajową. Przez pewien czas był także państwowym trenerem lekkoatletycznym w Belgii. Zginął tragicznie w Belgradzie.
MEMORIAŁ IM. GENERAŁA WŁADYSŁAWA SIKORSKIEGO, coroczne zawody lekkoatletyczne organizowane od 1981 r. corocznie pod koniec maja w Mielcu przez LKS Tęcza Mielec (później Sokół – Tęcza i OTG Sokół) dla uczczenia pamięci urodzonego na ziemi mieleckiej W. Sikorskiego. Trasa chodów biegnie na terenach Starego Mielca, najczęściej ulicami: F. Żwirki i S. Wigury, S. Sękowskiego, Sandomierską, S. Staszica, J. Kilińskiego i Warszawską. Konkurencjami memoriałowymi są chody sportowe na dystansach 10 km kobiet i 20 km mężczyzn, a towarzyszą im rywalizacje na innych dystansach chodu sportowego, z reguły dla juniorek i juniorów oraz biegi. W konkurencjach głównych startowała dotąd niemal cała czołówka krajowa, gdyż mieleckie zawody wchodziły w cykl rywalizacji o Grand Prix Polski w chodzie sportowym. W latach 90. obok Memoriału pojawiła się inna impreza – biegi masowe dla młodzieży, organizowane najczęściej w Tuszowie Narodowym – miejscu urodzin Władysława Sikorskiego.
WŁADYSŁAW EUGENIUSZ SIKORSKI (1881-1943), urodzony w Tuszowie Narodowym, inżynier budownictwa wodnego, generał, mąż stanu. W czasie II wojny światowej – premier i minister spraw wojskowych rządu emigracyjnego, a następnie naczelny wódz i generalny inspektor sił zbrojnych. Zginął w katastrofie lotniczej nad Gibraltarem.
MERAK JULIUSZ, urodzony 19 XI 1895 r. w Brzesku koło Tarnowa, syn Michała i Mieczysławy z Kalinowskich. Uczęszczał do gimnazjum w Bochni i w latach 1907-1912 do c.k. Państwowego Gimnazjum w Mielcu. W 1907 r. zorganizował uczniowską grupę samokształceniową, nazywaną „Kołem Meraka”. Uczestniczył też w działalności tajnych organizacji niepodległościowych. Maturę zdał (z odznaczeniem) w Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należał do organizacji paramilitarnej Drużyny Strzeleckie. 16 VIII 1914 r. zgłosił się do tworzonych przez J. Piłsudskiego Legionów i jako szeregowiec został skierowany do 1 kompanii I batalionu 2 pułku piechoty. Brał udział w walkach na terenach Karpat i na Węgrzech w październiku 1914 r. (bitwa pod Marmaros-Sziget, potyczki pod Kracsfalu, Bocsko i Vissovolgy). Ukończył szkołę podchorążych Legionów Polskich w Marmaros-Sziget i jako dowódca kompanii walczył pod Kołodią, Kostiuchnówką, Jabłonką i Kuklami (21–24 X 1915 r.). Wykazał się męstwem i zdolnościami dowódczymi, za co otrzymał austriackie odznaczenia bojowe. W walkach pod Kopnem (25 X 1915 r.) został ciężko ranny. Po zaleczeniu ran w Krakowie otrzymał awans do stopnia podporucznika i powrócił na front. W listopadzie 1915 r. walczył na Wołyniu, m.in. w bitwach pod Optową i Kostiuchnówką oraz nad Styrem i Stochodem. 29 IX 1916 r. został awansowany do stopnia porucznika. W następstwie „kryzysu przysięgowego” złożył dymisję i został zwolniony z Legionów, a następnie przeniesiony do Krakowa i urlopowany. Zgłosił akces do POW i objął komendanturę obwodu Bochnia–Brzesko. 1 XI 1918 r. wstąpił w szeregi tworzącego się Wojska Polskiego i zorganizował batalion w Jędrzejowie. Już w randze kapitana walczył na froncie ukraińskim (Waręż, Sokal, Krystynopol, Kamionka Strumiłowa). Urlopowany z frontu w 1919 r. ukończył studia prawnicze na UJ w Krakowie i zdał egzamin końcowy na II Kursie Szkoły Sztabu Generalnego. Mianowano go szefem Sztabu Dowództwa Okręgu Wilno, a po awansie do stopnia majora w lipcu 1920 r. powierzono mu funkcję kwatermistrza Grupy Operacyjnej gen. W. Sikorskiego. W obronie Brześcia (2 VIII 1920 r.) wykazał się wielkim męstwem i opanowaniem, ale odniósł ciężkie rany i pomimo leczenia szpitalnego w Grudziądzu i Poznaniu zmarł 14 IX 1920 r. Pochowano go na cmentarzu garnizonowym w Poznaniu. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari kl. V oraz awansem na stopień podpułkownika.
„MERKURY” REGIONALNY TYGODNIK REKLAMOWY, pismo reklamowe powstałe w 1991 r. i ukazujące się w Mielcu w latach 90. Jego wydawcą była mielecka firma „Edytor”, mająca swą siedzibę przy ul. Czarneckiego 1.
METALLMAN (METALLMANN) JOACHIM, urodzony 24 VI 1889 r. w Krakowie, syn Menassego i Reginy z Friednerów. W 1907 r. ukończył Gimnazjum Klasyczne Św. Anny w Krakowie i zdał maturę, a następnie do 1914 r. studiował nauki przyrodnicze i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1912 r. uzyskał doktorat z filozofii. W latach 1915–1917 uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz armii austriackiej. W niewyjaśnionych okolicznościach w 1917 r. został zwolniony z wojska i podjął pracę nauczycielską. Jako nauczyciel pracował m.in. w Gimnazjum Państwowym w Mielcu w latach 1918–1920. 19 II 1918 r. zdał egzamin nauczycielski z zakresu fizyki, chemii, mineralogii, zoologii i botaniki. Był także nauczycielem w IX Gimnazjum Państwowym w Krakowie. W latach 1928-1929 studiował w Wiedniu i Paryżu. Brał też udział w prywatnym konwersatorium filozoficznym prof. Leona Chwistka. Od 1930 r. wykładał nauki przyrodnicze w Państwowym Pedagogium w Krakowie. W 1933 r., po uzyskaniu habilitacji (wykład habilitacyjny na temat: Problemat struktury i jego dominujące stanowisko w nauce współczesnej), otrzymał docenturę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1939 r. Rada Wydziału Filozoficznego UJ wystąpiła z wnioskiem o mianowanie go profesorem tytularnym. Udzielał się też jako prelegent Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza w Krakowie oraz członek Międzynarodowego Koła Bioteoretyków w Lejdzie. Napisał m. in.: Zasada ekonomii myślenia, jej historia i krytyka (Warszawa 1914), Determinizm nauk przyrodniczych (Kraków 1934), Der Kampf um die Autonomie des Lebens (Leiden 1939) i Wprowadzenie do zagadnień filozoficznych (Kraków 1939, cz. I). Publikował także w czasopismach naukowych: „Ruch Filozoficzny”, „Kwartalnik Filozoficzny” i „Przegląd Współczesny” oraz w zagranicznych periodykach naukowych. (Łącznie 34 artykuły i rozprawy.) O jego twórczości pisali m.in.: Z. Zawirski, B. Gawecki, J. Szczepański i Wł. Krajewski, a polemizował z nią St. I. Witkiewicz. Na początku okupacji hitlerowskiej w Krakowie J. Metallman został aresztowany wraz z innymi profesorami UJ (6 XI 1939 r.) i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen. Pomimo wielu interwencji nie wypuszczono go i prawdopodobnie w 1942 r. zamordowano.
METALOWCÓW (ULICA), jedna z najdłuższych (1009 m) ulic wschodniej części miasta. Status ulicy i nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Rozgranicza osiedla Dziubków i Wł. Szafera. Biegnie od ulicy Wolności do ulicy Długiej. Łączą się z nią ulice: Gajowa. E. Godlewskiego, T. Chałubińskiego, Jasna, M. Raciborskiego i Łąkowa. Posiada asfaltową nawierzchnię, chodniki po obu stronach i ścieżkę rowerową po stronie wschodniej. Jej adres mają liczne posesje prywatne z okazałymi domami i zadbanymi ogródkami przydomowymi.
Nazwa ulicy upamiętnia mieleckich metalowców – ludzi o nieprzeciętnych kwalifikacjach i umiejętnościach, których wytworami były tysiące samolotów, pojazdów i innych urządzeń związanych z komunikacją.
METALPOL S.C., firma rodzinna funkcjonująca w Mielcu od lat 60. XX w. Początkowo zajmowała się usługami różnego typu, m.in. mechaniką pojazdową, lakiernictwem i ślusarstwem. W latach 80. ukierunkowała się na produkcję części metalowych, a następnie wyspecjalizowała się w produkcji sprężyn różnego typu i przeznaczenia, m.in. dla przemysłu motoryzacyjnego, maszynowego i spożywczego. W listopadzie 2000 r. otrzymała certyfikat jakości ISO 9002. Posiada odbiorców w kraju (hurtownie, sklepy, firmy produkcyjne) i poza jego granicami (Litwa, Ukraina). Adres: ul. Piaskowa 5. W 2008 r. przeniesiono siedzibę do nowego budynku przy al. E. Kwiatkowskiego 13. Firma posiada certyfikat ISO 9001.2008, potwierdzenie zgodności systemu zarządzania jakością z normą ISO TS 16949 oraz koncesję na dostawy dla przemysłu zbrojeniowego. Jest członkiem Institute of Spring Technology w Sheffield.
METALWERK (METALWERK – MIROSŁAW MISIARZ), firma specjalizująca się w obróbce mechanicznej metali. Powstała w połowie lat 90. XX w. i od początku działalności produkowała dla polskich przedsiębiorstw komunikacyjnych. W kolejnych latach firma rozwijała się. Wprowadzano nowoczesne technologie obróbki metali oraz rozszerzano produkcję i usługi. Aktualna oferta to m.in. produkcja i regeneracja urządzeń dla przemysłu (skrawarki, rębaki, przepustnice, rolki i wały, podajniki, urządzenia do recyclingu, metaloplastyka, różne części zamienne według zamówień) oraz usługi, w tym remonty maszyn i urządzeń. Jej siedziba znajduje się w Mielcu przy ul. Wolności 85.
„MEWA” (PZL–M20), samolot dyspozycyjny produkowany w WSK „PZL-Mielec” od 1977 r. Ogółem wyprodukowano 20 sztuk. Opracowano go w Mielcu, w kooperacji z Piper Aircraft Corporation, w czterech wersjach: standard, patrolowej (obserwacja terenu i rejestrowanie obrazu), sanitarnej i klubowej (dla biznesmenów). Konstruktorami prowadzącymi byli: Piotr Biegocki, Krzysztof Piwek, Krzysztof Gawryś, Mieczysław Wojtkowski i Wiesław Tomecki. Podstawowe dane: rozpiętość – 11,86 m, długość – 8,72 m, wysokość – 3,02 m, moc startowa – 2 x 220 KM, masa startowa – 2100 kg, masa użyteczna – 750 kg, prędkość maksymalna – 360 km/h, prędkość przelotowa – 306 km/h, zasięg (z 45 min. rezerwy) – 1 240 km, start (na H=15 m) – 444 m, lądowanie (z H=15 m) – 655 m, załoga – 1 pilot, ilość pasażerów – 5. Pierwszy lot odbył się 25 VII 1979 r., a pilotem był Tadeusz Pakuła. W 1993 r. „Mewa” została wyróżniona Polskim Godłem Promocyjnym „Teraz Polska” w I edycji konkursu na najlepsze polskie produkty.
„MEWUSKA”, ujęcie wodociągowe na rzece Wisłoce dla zaspokojenia rosnących potrzeb WSK i miasta na początku lat 50. XX w. Jego projekt opracowało Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego w Krakowie, a wykonawcą było krakowskie Zjednoczenie Robót Inżynieryjnych. Z powodu dynamicznego rozwoju Mielca budowę prowadzono w przyśpieszonym tempie, popełniając – jak się później okazało – szereg uchybień. W tym czasie nastąpił wylew Wisłoki i ujęcie zostało uszkodzone, m.in. zamuliły się sączki ujęciowe. Budowę ujęcia zakończono w 1953 r., ale pompownia okazała się niezdolną do pełnej eksploatacji. Po wybudowaniu nowych wodociągów w 1954 r. pompownia „Mewuska” (po usunięciu awarii) została włączona w układ sieci jako ujęcie awaryjne.
MIALIK BARBARA ANTONINA (z domu MAGAS), urodzona 23 XII 1938 r. we Lwowie, córka Jana i Augusty z domu Bujor. Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej II st. (sekcja fortepianu) w Katowicach i Wydziału Wychowania Muzycznego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach w 1964 r. Pracowała w Społecznym Ognisku Muzycznym w Gliwicach, a następnie w latach 70. w WSK PZL Mielec jako chórmistrz Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” i przyczyniła się do utrzymania jego wysokiego poziomu artystycznego. Od 1 IX 1977 r. została zatrudniona w Państwowej Szkole Muzycznej I st. w Mielcu (później PSM I i II st.) jako nauczyciel fortepianu i przedmiotów teoretycznych. Pełniła funkcję kierownika Sekcji Fortepianu. Wielu jej uczniów z powodzeniem kontynuowało kształcenie muzyczne w szkołach muzycznych wyższych stopni. Na emeryturę przeszła w z dniem 31 VIII 1992 r., ale jeszcze do 2002 r. pracowała w mieleckiej szkole w niepełnym wymiarze godzin. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL, Nagrodą II st. Ministra Oświaty i Wychowania oraz wieloma nagrodami lokalnymi. Zmarła 20 XI 2021 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MIASTA PARTNERSKIE, idea bezpośrednich i systematycznych kontaktów miast i gmin powstała po II wojnie światowej, kiedy narody europejskie pragnęły pokoju i podjęcia prób pogodzenia się. Współpraca Mielca z miastami w różnych częściach Europy rozpoczęła się w latach 70. kontaktami o charakterze incydentalnym (wymiana zespołów artystycznych). Usankcjonowanie współpracy umowami i porozumieniami nastąpiło w latach 90., po zlikwidowaniu „żelaznej kurtyny” i przemianach ustrojowych. W toku realizacji umów partnerzy stosują zasady równości i wzajemności świadczeń.
Miasta partnerskie Mielca:
*Douchy-les-Mines (Francja) – od 11 XI 1990 r.
*Mukaczewo (Ukraina) – od I 1993 r.
*Vila Nova de Poiares (Portugalia – od VI 2000 r.
*Löhne (Niemcy) – od 28 VIII 2002 r.
*Tiszaföldvar (Węgry) – 11 VIII 2006 r.
*Morlaix (Francja) oraz gminy Saint Thegonnec (Francja) i Saint-Martin-des-Champs (Francja) – 29 V 2011 r.
MIASTECZKO MŁODEGO ROBOTNIKA, osiedle parterowych baraków mieszkalnych i gospodarczych, zbudowane w latach 1949–1952 na terenach łąk cyranowskich przy wschodnim zboczu Góry Cyranowskiej i ul. Cyranowskiej. Baraki o wymiarach około 38,5 m x 10,5 m wykonano z cegły i pustaków żużlobetonowych oraz przykryto stropodachem konstrukcji drewnianej. Zamontowano instalacje: elektryczną, gazową, wodno-kanalizacyjną i centralnego ogrzewania. Ogółem zbudowano 36 baraków, z czego większość przeznaczono na cele mieszkalne. Od strony zachodniej MMR w 1952 r. wybudowano barak – kino „Tęcza” z salą widowiskową na około 240 miejsc. (Ze względu na niskie ceny biletów cieszyło się bardzo dobrą frekwencją.) W pierwszych latach mieszkańcami osiedla byli – zgodnie z nazwą – młodzi pracownicy WSK Mielec, ale z czasem wielu z nich przeniosło się do mieszkań w blokach mieszkalnych. W kilkunastu barakach mieściły się m.in. Powiatowa Stacja Sanitarno – Epidemiologiczna, sklepy, OHP, LOK – Ośrodek Szkolenia Kierowców, Bar „Popularny”, świetlica „Podgórze”, modelarnia i drukarnia. W 1971 i 1976 r. wybudowano 2 tzw. bloki rotacyjne. W 1974 r. do MMR przeniesiono Cyganów (Romów), bowiem w związku z planowaną budową osiedla S. Żeromskiego podjęto decyzję o rozbiórce baraków przy ul. S. Żeromskiego, w których mieszkali Cyganie. Budowa alei Kwiatkowskiego (4 pasy ruchu) spowodowała, że kino „Tęcza” musiało zakończyć działalność 31 XII 1986 r. na początku 1987 r. zostało rozebrane. Miasteczko funkcjonuje do dziś, choć z roku na rok ilość baraków maleje. Rozbiera się je bowiem ze względu na coraz gorszy stan, a równocześnie buduje się nowe wielorodzinne budynki mieszkalne. Postępująca degradacja tej części Mielca (m.in. pogarszający się stan baraków i infrastruktury, różnego rodzaju zanieczyszczenia) skłoniła samorząd miejski do włączenia tego obszaru do rewitalizacji w ramach uchwalonego w 2006 r. Lokalnego Programu Rewitalizacji. W jego ramach m.in. sukcesywnie przenoszono mieszkańców baraków do innych lokali, m.in. osiedla domów socjalnych w osiedlu Rzochów, a następnie puste baraki rozbierano.
MICEK JÓZEF WALENTY (ksiądz), urodzony 8 XII 1927 r. w Pilźnie, syn Ludwika i Stefanii z domu Szumowicz. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie w 1953 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został skierowany do parafii w Gorlicach – Gliniku Mariampolskim i tam już pozostał. Pełnił funkcję wikariusza, następnie organizatora parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy i jej proboszcza (do 1992 r.). Zorganizował Dom „Caritas” dla dzieci z porażeniem mózgowym oraz kuchnię „Caritas”. Był także współorganizatorem Domu Pomocy Społecznej. Zainicjował i zrealizował budowę kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy z pomieszczeniami katechetycznymi oraz domem służby kościelnej. Okresowo pełnił także funkcję dziekana dekanatu gorlickiego. Od 1992 r. przebywa na emeryturze i jest kapelanem Domu Opieki Społecznej. Wyróżniony został m.in. tytułami: Prałata Papieskiego (1995), „Człowieka Roku 2003” – „Gazety Krakowskiej” i „Honorowego Obywatela Miasta Gorlice” (2004). Zmarł 3 VII 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gorlicach.
MICEK MARIA (z domu BORZĘCKA), urodzona 25 III 1911 r. w Mielcu, córka Mateusza i Pelagii z Kolasińskich. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Mielcu, maturę zdała w 1930 r. Dwa miesiące później została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Powszechnej w Trzcianie, powiat mielecki. Od 1931 r. należała do ZNP. W 1935 r. została przeniesiona do szkoły w Chorzelowie i wkrótce potem do Mielca, gdzie pracowała w szkole podstawowej przy ul. T. Kościuszki („pod zegarem”). W czasie okupacji hitlerowskiej organizowała i prowadziła (z mężem Władysławem) tajne nauczanie. W latach 50. była nauczycielką klas początkowych Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu, a w późniejszych latach uczyła w Szkole Podstawowej nr 2 w Mielcu. Posiadała uzdolnienia artystyczne i wykorzystywała je w pozalekcyjnej pracy z dziećmi (teatrzyk, kukiełkowy, inscenizacje, zajęcia plastyczne, tańce). Przez około 30 lat opiekowała się szkolnym kołem PCK. W 1970 r. przeszła na emeryturę i odtąd wiele czasu poświęcała na malowanie obrazów. Jej ulubionym tematem były kwiaty. Od 1978 r. należała do Koła Plastycznego przy ZNP w Mielcu, a od 1981 r. – do Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu. Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, m.in. w Mielcu, Stalowej Woli, Jaśle, Opatowie i Krośnie oraz w plenerach malarskich. Prowadziła kronikę Sekcji Emerytów i Rencistów Oddziału ZNP w Mielcu. Wyróżniona została m.in. Odznaką TON (Tajna Organizacja Nauczania), Złotą Odznaką ZNP i Honorową Odznaką PCK IV stopnia. Zmarła 8 I 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICEK STANISŁAW LUCJAN, urodzony 17 VI 1939 r. w Mielcu, syn Władysława i Marii z Borzęckich. Absolwent Technikum Mechanicznego Ministerstwa Przemysłu Maszynowego w Mielcu o specjalności budowa płatowców, matura 1956 r. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (Instytut Fizyki, Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii), dyplom magistra uzyskał w 1961 r. Pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim w Instytucie Fizyki. Doktorat uzyskał w 1970 r., habilitację w 1977 r., a tytuł profesora w 1990 r. Od 1990 r. był kierownikiem Zakładu Doświadczalnej Fizyki Komputerowej w Instytucie Fizyki UJ. W latach 1974-75 prowadził zajęcia dydaktyczne w ETH w Zürichu (Szwajcaria) a od 1990 do 1992 wykładał na Politechnice TUE w Eindhoven (Holandia). Zbudował pierwszy w Polsce detektor półprzewodnikowy promieniowania jądrowego (1960). Zaobserwował po raz pierwszy nieznane w fizyce jądrowej zjawisko „GLORY” przy wstecznym rozpraszaniu cząstek alfa (1969), badał to zjawisko w Uniwersytecie Louvain la Neuve (Belgia 1973, 1975,1983), w Uniwersytecie Maryland (USA 1979) i Groningen (Holandia 1988). Badał rezonanse w jądrowych rekcjach trójciałowych (ETH Zürich, Szwajcaria 1973-1975) oraz reakcje strippingu litu (KFK Karlsruhe, Niemcy 1980-82, 1985, 1987). Rozbudował detektor „AMPHORA” w Grenoble (Francja 1992) gdzie badał reakcje jądrowe w ciężkich układach jądrowych oraz wykonywał podobne badania w Uniwersytecie A&M w Teksasie (USA, 1985). Opracował założenia i uczestniczył w budowie detektora germanowego z osłoną antykomptonowską BGO (Eindhoven, Holandia 1990-92). Zbudował kierunkowy detektor pola magnetycznego ekstremalnie niskich częstotliwości (1996), przy pomocy którego wykonał pomiary pól magnetycznych na Wawelu (1995), na zamku w Niepołomicach (2001) i Baranowie Sandomierskim (2001) oraz w katedrze wawelskiej (2002). Zaobserwował wpływ pola magnetycznego niskiej częstotliwości na pracę serca (1996). Analizując wyniki pomiarów pola magnetycznego wykonane w Bieszczadach podał metodę rozwiązania problemu inwersyjnego przy poszukiwaniu źródeł generacji fali magnetycznej w rezonatorze Ziemia-jonosfera tzw. rezonansów Schumanna (2002). Badał rezonanse magnetyczne Alphéna obserwowane pomiędzy Słońcem a Ziemią i ich powiązanie z aktywnością magnetyczną Słońca (2003). Jest autorem ponad 100 publikacji w czasopismach naukowych i kilku skryptów. Wyróżniony został m.in.: nagrodami Prezesa Urzędu Energii Atomowej, nagrodami Ministra Nauki wszystkich stopni i Złotym Krzyżem Zasługi.
MICEK WŁADYSŁAW, urodzony 7 XII 1908 r. w Pilźnie, syn Józefa i Katarzyny z domu Dudek. Absolwent Państwowego Seminarium Męskiego w Tarnowie. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1928 r. w Szkole Powszechnej w Trzcianie, powiat mielecki, a następnie uczył w Szkole Męskiej w Mielcu. Ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski we Lwowie i Instytut Pedagogiczny w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie pracował nadal w Szkole Męskiej, ale ponadto organizował i prowadził tajne nauczanie. Uczestniczył też w działalności tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury (powstała w marcu 1942 r.), pełniąc w niej funkcję sekretarza. Dla zapewnienia warunków dla tej działalności prowadził księgowość w Spółdzielczej Składnicy Materiałów Piśmiennych „Ogniwo” w Mielcu, gdzie ulokowano siedzibę PKOiW. Po przejściu frontu i wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) został mianowany kierownikiem Szkoły Męskiej i mimo niezwykle trudnych warunków doprowadził do wznowienia przez nią zajęć szkolnych. (Z powodu zniszczenia szkoły „pod zegarem” lekcje odbywały się w budynku Szkoły Żeńskiej.) Przyczynił się do odbudowania w 1947 r. jednego skrzydła budynku „pod zegarem”. W 1947 r. prowadził kurs dla kandydatów na nauczycieli. Od 1949 r. do 1970 r. pracował jako nauczyciel Liceum Pedagogicznego w Mielcu, ucząc głównie pedagogiki i psychologii, a następnie przeszedł na emeryturę. Uczył jednak nadal (w niepełnym wymiarze godzin) w mieleckich szkołach. Poza pracą zawodową prowadził wielokierunkową działalność społeczną. Był jednym z animatorów ZNP po II wojnie światowej. Przez kilka kadencji wybierano go radnym Miejskiej Rady Narodowej. Udzielał się w Radzie PSS „Społem”. Wiele lat pełnił funkcję instruktora spółdzielni uczniowskich w powiecie mieleckim. Należał do aktywniejszych działaczy Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, zwłaszcza w pierwszych latach jego działalności, a następnie udzielał się w Klubie Środowisk Twórczych TMZM. Napisał kilkadziesiąt artykułów o różnych wydarzeniach z historii Mielca, m.in.: Historia Liceum Pedagogicznego w Mielcu 1 IX 1947 – 30 VIII 1970 (1971), Zarys tajnej oświaty w latach okupacji hitlerowskiej w powiecie mieleckim (1978), Moje wspomnienie o Mielcu. Lata 1928 – 1945. (1979), Krótki rys historyczny powstania i rozwoju wszystkich szkół w Mielcu w okresie 40-lecia Polski Ludowej (1984), Ludność Mielca i jej zajęcia (1985), Jan Ślósarek – zasłużony dyrektor najstarszej szkoły powszechnej męskiej w ciągu 27-letniej pracy w Mielcu (1992), Najważniejsze wydarzenia dotyczące szkoły męskiej w Mielcu od roku 1905 (1992), Tajne nauczanie w Mielcu i okolicy (1995). (Fragmenty tych opracowań opublikowano w „Korso”.) Artykuł na temat „Konspiracyjna działalność nauczycieli został umieszczony w T. 3 Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (Mielec 1994). Ponadto W. Micek przekazał wiele dokumentów i fotografii do Muzeum Regionalnego. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką TON (Tajna Organizacja Nauczania), Złotą Odznaką ZNP i odznaczeniami spółdzielczymi oraz pośmiertnie – „Pieczęcią Zasług Obywatelskich – Sigillum Meriti Civilis” TMZM im W. Szafera w Mielcu. Zmarł 2 X 2000 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICHALAK ARTUR, urodzony 5 V 1986 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Jadwigi z domu Jemioło. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu. Od 1998 r. gra w komputerową grę strategiczną Star Craft. W 2001 r. zakwalifikował się do finału ogólnopolskiego, a w 2002 r. wywalczył II miejsce (nieoficjalne wicemistrzostwo Polski) w polskim finale eliminacji do World Cyber Games (kategoria – Star Craft) w Warszawie. W finale światowym World Cyber Games – 2002 (kategoria – Star Craft) w Korei Południowej (nieoficjalne mistrzostwa świata) zajął III miejsce (za dwoma Koreańczykami). W 2004 r. kolejny raz zakwalifikował się do finału ogólnopolskiego (16 najlepszych).
MICHALAK RYSZARD, urodzony 11 I 1958 r. w Świdnicy Śląskiej, syn Zdzisława i Leonii z domu Płaza. Absolwent Lotniczych Zakładów Naukowych (specjalność: budowa silników lotniczych spalinowych), maturę zdał w 1978 r. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w 1981 r. został zatrudniony w WSK Mielec (Wydział Silnikowy). W 1991 r. zakończył pracę w WSK i wspólnie z innymi założył PHA „Market” Sp. z o.o. Współwłaścicielem firmy pozostaje do dziś. Jego pozazawodową pasją jest brydż sportowy. Był zawodnikiem kilku klubów I–ligowych (m.in. „Promost” Rzeszów) i II–ligowych. Aktualnie jest zawodnikiem AKBS Mielec, grającego w lidze wojewódzkiej. W 2001 r. został indywidualnym mistrzem Polski. Odniósł także wiele sukcesów w turniejach (indywidualnie i w parach), m.in. zwyciężył w Grand Prix Warszawy (2001), Turnieju Miast o Puchar Prezydenta Przemyśla (2001), 24. Turnieju o Puchar Prezydenta Rzeszowa (2002) i Turnieju „Barbórka 2002” w Tarnobrzegu.
MICHALIK JÓZEF (ksiądz), urodzony 24 II 1837 r. w Banicy koło Wadowic, syn Stanisława. Uczęszczał do gimnazjum w Cieszynie, a następnie św. Anny w Krakowie. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w Tarnowie. 20 VII 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Rychwałdzie oraz pełnił funkcję administratora w Szczyrku i Lipniku. Od 1866 r. był wikarym w Mielcu. Po śmierci proboszcza ks. E. Oraczewskiego (1867) powierzono mu obowiązki administratora, ale po kilku miesiącach powrócił do funkcji wikarego. W 1869 r. przeniesiono go do Czchowa, ale jeszcze w tym samym roku otrzymał probostwo w Słupcu i sprawował tę funkcję z dużym pożytkiem do 1882 r. Wtedy to przeniesiony został na probostwo w Książnicach koło Mielca. Pełnił też funkcje w dekanacie radomyskim: notariusza, wicedziekana i od 1892 r. dziekana. Zmarł 4 II 1918 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
MICHALINA, przysiółek osiedla Borek usytuowany w jego północno–wschodniej części, zaznaczony na mapie w XIX w. Aktualnie jest to grupa kilkunastu gospodarstw przy ul. Modelarskiej, biegnącej od ul. H. Sienkiewicza w kierunku wschodnim (w stronę Cyranki). W przyszłości ma być małym osiedlem domów jednorodzinnych, budowanych przy istniejących już ulicach: Modelarskiej, Borowiczan i Michalina. Od 2006 r. teren ten stał się placem budowy. Przy ulicach: Modelarskiej, Borowiczan i Michalina oraz w ich pobliżu (ul. Wanatowicza, ul. Sokoła) zbudowano szereg domów mieszkalnych. Nazwa: MICHALINA jest typową nazwą odimienną, pochodzącą od imienia Michał.
MICHALINA (ULICA), niewielka (175 m) uliczka na przysiółku Michalina osiedla Borek. Poprzez ul. Borowiczan łączy się z ul. Modelarską. Powołano ją do życia i nadano nazwę 24 II 2005 r. Początkowo miała nawierzchnię gruntową. W 2011 r. wykonano nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej. Przy niej i w okolicy wybudowano szereg domów jednorodzinnych.
MICHALSKI JERZY, urodzony 10 II 1940 r. w Radomiu, syn Jerzego i Heleny z Jarużewskich. Uczęszczał do Technikum Wychowania Fizycznego w Katowicach i ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (zawód – ślusarz). W latach szkolnych grał w piłkę nożną (Broń Radom, Radomiak Radom i Huragan Morąg) i ręczną (Start Katowice). Po ukończeniu szkoły odbył zasadniczą służbę wojskową, grając w piłkę ręczną w Wawelu Kraków (III i II liga), a następnie w Śląsku Wrocław (I liga). W tym czasie wystąpił m.in. w meczach o Puchar Europy (Śląsk – Aarhus) i w reprezentacji Wojska Polskiego na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych. Po zakończeniu służby wojskowej występował w Gwardii Opole (I liga) i Broni Radom (II liga, grający trener). W 1967 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Grał w walczącej o I ligę Stali Mielec i przyczynił się do jej awansu w 1969 r., a następnie pomógł w uplasowaniu się w czołówce krajowej. W 1973 r. zrezygnował z gry wyczynowej i zajął się trenowaniem juniorów Stali Mielec. Równocześnie zdobył uprawnienia sędziowskie i jako arbiter prowadził wiele spotkań piłki ręcznej, w tym również I–ligowych. We wczesnej młodości uprawiał także biegi na dystansach 400 m, 800 m i 1500 m oraz biegi przełajowe. (Startował m.in. w Mistrzostwach Polski.) Grywał w tenisa ziemnego i szkolił adeptów tej gry. Wyróżniony został m.in. Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. Zmarł 1 VIII 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MICHALSKI ZBIGNIEW JAN, urodzony 11 IX 1952 r. w Mielcu, syn Edwarda i Heleny z domu Kubik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej, maturę zdał w 1971 r. Studiował w SGPiS w Warszawie (1971–1973). W 1973 r. podjął pracę w WSK Mielec, a w 1975 r. został mianowany dyrektorem Gminnego Ośrodka Kultury w Niwiskach z siedzibą w Przyłęku. W latach 1976-1978 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska pracował w PKP na stanowisku dyspozytora. Był długoletnim działaczem PCK i prezesem Klubu Honorowych Dawców Krwi w Przyłęku. W konkursie literackim „O Laur Prometeja” dwukrotnie otrzymał wyróżnienie. Wyróżnienia otrzymywał także w konkursach fraszek i aforyzmów. Debiutował tomikiem poezji Na pięciolinii życia (2004). Podjął współpracę z prasą lokalną i ogólnopolską. Został wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” II stopnia i Odznaką „Przodujący Kolejarz”. W latach 2006-2016 działał w Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. W 2006 r. zainspirował powstanie Grupy Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej i został wybrany na prezesa jej zarządu. Wybrano go też do zarządu TMZM. Był jednym z inicjatorów i współredaktorem almanachów twórczości członków Grupy Literackiej „Słowo” – Z podróży na wyspy słowa (Mielec 2007). W 2008 r. wydał tomik poezji Zakręty (Mielec 2008), a w 2009 r. tomik Jeszcze. Był także współredaktorem almanachu W rytmie słowa (2009). W 2010 r. wydał tomik Schody, a w roku 2011 był jednym z redaktorów polsko-niemieckiego zbioru W dalszej i bliższej perspektywie (So fern wie nah) oraz zredagował almanach Zanurzeni w słowie. Ponadto był redaktorem Mieleckiego Rocznika Literackiego Nr 1 „Artefakty” w 2012 r. i kolejnych 5 numerów tego rocznika oraz kilku tomików utworów mieleckich poetów. Wybrane utwory własne opublikował w kilku numerach „Mieleckich Zapisków”, wydaniu pokonkursowym Strzeż mowy ojców, strzeż ojców wiary (Tuszów Narodowy 2009) oraz antologii 21 stopni w skali Beauforta (Sandomierz 2011). Ponadto pisał artykuły do czasopism regionalnych i ogólnopolskich. W 2017 r. został wybrany na prezesa nowo utworzonego Mieleckiego Towarzystwa Literackiego w Mielcu, które w 2023 r. przyjęło imię Marii Błażków (zmarłej dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej SCK). Od 2017 r. jest redaktorem Mieleckiego Rocznika Literacko-Kulturalnego Dygresje (do 2023 r. wydano 7 roczników). 11 X 2018 r. został przyjęty na członka Związku Literatów Polskich Oddział Rzeszów i pełni w nim różne funkcje statutowe. W 2018 r. wydał tomik poezji Balans bieli i czerni, w 2019 r. – tomik Circulus vitiosus, w 2021 r. – tomik Klangor złotych myśli, a w 2023 r. – tomik Jaśminowe nuty. Ponadto jego utwory zostały zamieszczone w 22 antologiach ogólnopolskich i regionalnych (stan na koniec 2023 r.) Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Honorowym Odznaczeniem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Nagrodą Zarządu Województwa Podkarpackiego i Nagrodą Honorową Zarządu Oddziału ZLP O/Rzeszów oraz licznymi nagrodami i wyróżnieniami w konkursach i tuyrniejach poetyckich.
MICHAŁ, syn Michała z Mielca, jeden z pierwszych mielczan studiujących na Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w dokumencie w 1495 r.
MICHAŁEK KRYSTYNA JADWIGA (z domu GAWEŁ), urodzona 20 VI 1941 r. w Widełce koło Kolbuszowej, córka Wojciecha i Zofii z domu Rzucidło. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Jaśle, maturę zdała w 1960 r. Całe życie zawodowe związała z Przedszkolem Państwowym nr 11 w Mielcu. W latach 1960–1963 pracowała jako nauczyciel dyplomowany, a w latach 1963–1983 pełniła funkcję wicedyrektora. W tym okresie ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: pedagogika przedszkolna, 1974) oraz studia magisterskie w zakresie wychowania przedszkolnego w Instytucie Kształcenia Nauczycieli im. W. Spasowskiego w Warszawie (1982). W 1983 r. powierzono jej funkcję dyrektora i pełniła ją do 1993 r. Pracując 30 lat na stanowiskach kierowniczych, znacząco przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju podległej placówki. W szerokim zakresie współpracowała z zakładem opiekuńczym (WSK – Wydział 30) i innymi zakładami pracy. Wiele czasu poświęcała na doskonalenie zawodowe nauczycieli i pedagogizację rodziców. Dbała o wszechstronny rozwój dzieci, a zwłaszcza o różne formy działalności artystycznej. Była członkiem ZNP i TPD. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
MICHAŁEK SZYMON, urodzony 10 VI 1982 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Krystyny z domu Gaweł. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 2001 r. Studia rozpoczął w Akademii Rolniczej we Wrocławiu, a w 2002 r. przeniósł się do Akademii Rolniczej w Krakowie (kierunek – ochrona środowiska). Systematyczne treningi pływackie podjął w FKS Stal Mielec jako uczeń klas początkowych Szkoły Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i J. Wigury w Mielcu. Specjalizował się w stylu grzbietowym. Startował w Mistrzostwach Polski w kilku kategoriach wiekowych juniorów, zdobywając m.in.: 8 złotych, 6 srebrnych i 3 brązowe medale, głównie na dystansach 100 m i 200 m stylem grzbietowym. Dwukrotnie zwyciężył w Korespondencyjnych Mistrzostwach Polski. Uczestniczył także w zawodach międzynarodowych (1993, 1995), wygrywając czterokrotnie i raz zajmując 2. miejsce. Zwyciężał także wielokrotnie na zawodach pływackich ogólnopolskich, okręgowych i lokalnych. Będąc studentem, nadal startował i m.in. zajął 3. miejsce w XXI Mistrzostwach Polski Akademii Rolniczych we Wrocławiu (2002). Studia na Wydziale Rolniczo-Ekonomicznym Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 2007 r. z dyplomem magistra inżyniera. Po studiach przebywał w Anglii, a po powrocie do kraju został zatrudniony w angielskiej firmie w Warszawie.
MICHNIK RYSZARD JAN, urodzony 19 IV 1933 r. w Mielcu , syn Tadeusza i Genowefy z domu Machała. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 1951 r., a następnie został zatrudniony w ZRI Nowa Huta – Kierownictwo Grupy Robót w Mielcu, budujące wówczas ujęcie wody na Wisłoce i wodociąg „MEWUSKA”. W 1956 r. ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera budownictwa lądowego. Z nakazu podjął pracę w Hucie Stalowa Wola i uczestniczył w jej rozbudowie. W marcu 1958 r. przeniósł się do WSK Mielec i jako starszy inspektor nadzoru w latach 1958–1964 nadzorował budowę m.in.: elektrociepłowni WSK, hali montażowej samochodu „Mikrus”, hali malarni ostatecznej samolotów, hali sportowo–widowiskowej z basenem oraz bloków mieszkalnych przy ul. L. Solskiego. W 1961 r. uzyskał uprawnienia budowlane. W 1964 r. uchwałą PMRN został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. technicznych w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo–Budowlanym. Koordynował i nadzorował remonty kapitalne budynków mieszkalnych, a ponadto znacząco pomógł przy rozbudowie Szkoły Podstawowej w Złotnikach. 1 I 1967 r. został mianowany dyrektorem Zakładu Usług Remontowo–Budowlanych przy PZGS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu i do 1971 r. w znacznym stopniu przyczynił się do rozbudowy bazy magazynowo–wytwórczej GS w Padwi Narodowej, Czerminie, Radomyślu Wielkim, Wadowicach Górnych i Mielcu oraz nadzorował m.in. budowę Ośrodków Zdrowia w Czerminie i Gawłuszowicach. W 1971 r. powrócił do WSK Mielec i powierzono mu funkcję kierownika Grupy Robót w Samodzielnym Oddziale Wykonawstwa Inwestycyjnego. W 1978 r. ukończył kurs w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarnictwa w Warszawie i uzyskał tytuł specjalisty rzeczoznawcy do spraw ochrony przeciwpożarowej, a następnie do 1991 r. zajmował się profilaktyką ppoż. w WSK Mielec. W 1991 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Posiada stopień kapitana rezerwy Wojska Polskiego. Przez wiele lat działał społecznie w OSP w Złotnikach i był członkiem jej zarządu. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 23 I 2016 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICHNIK TADEUSZ, urodzony 18 IX 1898 r. w Cyrance koło Mielca, syn Władysława i Józefy z Niedbałów. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. W 1916 r. został wcielony do wojska austriackiego (artyleria) i uczestniczył w I wojnie światowej, m.in. na froncie włoskim. W latach 1918–1920 służył w Wojsku Polskim. Od 1921 r. do 1928 r. pełnił funkcję sekretarza Gmin: Cyranka, Trześń, Grochowe, Józefów, Czajkowa, Pluty i Szydłowiec. Po ukończeniu kursu dla pracowników samorządowych we Lwowie (1928) został zatrudniony w mieleckim magistracie. Pracował w tym urzędzie (na stanowisku rachmistrza) także w czasie okupacji hitlerowskiej, a po wojnie – w księgowości Zarządu Miejskiego oraz w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej jako kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. W dużym stopniu przyczynił się do budowy wodociągów w Mielcu (1952-1954). Od 1956 r. pracował w MPGK jako technik wodociągów i kanalizacji, a następnie główny kasjer. W 1960 r. na własną prośbę (ze względu na stan zdrowia) został zwolniony. Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. W okresie międzywojennym był księgowym Rady Szkolnej Miejscowej, a po II wojnie światowej m.in. członkiem Rad Nadzorczych Banku Spółdzielczego i GS „Samopomoc Chłopska” oraz przewodniczącym RN Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu, a także długoletnim członkiem Zarządu Powiatowego OSP w Mielcu i Zarządu OSP w Złotnikach. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami strażackimi. Zmarł 12 XI 1975 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICHOŃSKA IRENA JADWIGA (z domu OLSZOWSKA), urodzona 20 II 1931 r. w Nowym Targu, córka Emanuela i Marii z domu Zubek. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywała z rodziną na Orawie (Słowacja) i uczęszczała do gimnazjum w Dolnym Kubinie. W 1949 r. ukończyła Liceum im. S. Goszczyńskiego w Nowym Targu i zdała maturę.(Jej kolegą w klasie był Józef Tischner – późniejszy słynny ksiądz – naukowiec.) W latach 1949-1950 pracowała jako laborantka RTG w Ubezpieczalni Społecznej w Szczecinie. Studiowała na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i w 1955 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W 1956 r. z nakazu pracy została zatrudniona w Szpitalu Rejonowym w Barlinku. W 1958 r. przeniosła się z mężem (Franciszkiem Michońskim, mielczaninem) do Mielca i podjęła pracę na Oddziale Zakaźnym (leczącym wyłącznie chorych na żółtaczkę) Szpitala Powiatowego w Mielcu. W 1960 r. została mianowana ordynatorem tego oddziału, a po oddaniu do użytku obiektów nowego szpitala przy ul. S. Żeromskiego (1964) zorganizowała w odrębnym pawilonie wieloprofilowy Oddział Zakaźny i pełniła funkcję jego ordynatora do przejścia na emeryturę w 1991 r. Pracowała także w Pogotowiu Ratunkowym (w latach 60.), Przychodni Ogólnej przy ul. M. Curie-Skłodowskiej, Poradni Hepatologicznej i Poradni Konsultacyjnej Chorób Zakaźnych, a ponadto w latach 1969-1976 uczyła o chorobach zakaźnych w Liceum Medycznym w Mielcu. Uzyskała specjalizację I stopnia (1960) i II stopnia (1965) z zakresu chorób zakaźnych w Szpitalu im. S. Żeromskiego w Krakowie. Ukończyła także szereg kursów specjalistycznych, m.in z zakresu medycyny tropikalnej i AIDS. Dużo czasu poświęcała pracom społecznym. Należała do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Stowarzyszenia Lekarzy Chorób Zakaźnych i Epidemiologów. W latach 1978–1992 była radną MRN w Mielcu. Wiele lat działała w Radzie Duszpasterskiej przy Parafii św. Mateusza w Mielcu, a od 2002 r. była jej przewodniczącą. Pełniła także funkcje wiceprezesa Akcji Katolickiej przy tejże parafii oraz od 2003 r. – prezesa Stowarzyszenia Hospicjum Domowe przy Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką Honorową „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” oraz specjalnym dyplomem z okazji 50-lecia otrzymania tytułu lekarza medycyny. Pracowała też (w niepełnym wymiarze) jako psychoterapeuta w Domu Pomocy Społecznej w Mielcu. Zmarła 30 XI 2016 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICHOŃSKI FRANCISZEK, urodzony 23 VI 1929 r. w Mielcu, syn Józefa i Bronisławy z domu Pieróg. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do zastępu „Orłów” „Szarych Szeregów” w Mielcu, a po wojnie pełnił funkcję zastępowego konspiracyjnego zastępu „Jeleni”. W 1949 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę. Należał też do szkolnego chóru „Melodia”. W 1951 r. – w związku z przynależnością do konspiracyjnej organizacji harcerskiej – został aresztowany i przesłuchiwany przez UB. Studia na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie ukończył w 1955 r. i uzyskał tytuł lekarza medycyny. W latach 1956–1958 pracował – na podstawie nakazu pracy – na Oddziale Chirurgicznym Szpitala w Barlinku. W 1958 r. powrócił (z żoną – Ireną, lekarzem) do rodzinnego Mielca, gdzie podjął pracę w Szpitalu Powiatowym na Oddziale Chirurgicznym jako zastępca ordynatora. W latach 60. uzyskał specjalizację I i II stopnia z zakresu chirurgii w Krakowie. Pełnił funkcję lekarza wojskowego w komisjach poborowych. (Posiadał stopień majora.) Pracował także w Przychodni Sportowej, był lekarzem FKS „Stal” Mielec i I–ligowej drużyny piłkarskiej z okresu jej świetności (lata 70.), przyczyniając się znacząco do wielu sportowych sukcesów mielczan. Wybierano go do MRN w Mielcu (lata 60.). Udzielał się też w Delegaturze Mieleckiej Automobilklubu Rzeszowskiego. Wielką jego pasją było śpiewanie. Był jednym z inicjatorów reaktywowania działalności chóru męskiego „Melodia” w 1967 r., jego członkiem i prezesem w latach 1969-1981. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką Honorową I Stopnia PZChiO. W 1982 r. wyjechał z Polski. Zmarł 22 VI 2011 r. w USA i początkowo tam został pochowany, a następnie na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MICKIEWICZA ADAMA (ULICA), główna ulica Starego Mielca, dzieląca go na osiedla Jana Kilińskiego i Tadeusza Kościuszki. Biegnie od rynku w kierunku wschodnim do pomnika Wolności, gdzie kończy się na skrzyżowaniu z ulicami Jadernych i Wolności. Stanowi, jak dotąd, część trasy tranzytowej przez Mielec w kierunkach wschodnim i zachodnim. Jej bocznymi ulicami od strony południowej są: Apteczna, W. Potockiego i Mała, a od północnej: Sandomierska i Lelewela. Ponadto w połowie długości krzyżuje się z ulicami H. Sienkiewicza i Wojsławską, tworzącymi trasę tranzytową przez Mielec w kierunkach południowym i północnym. (Sygnalizację świetlną na tym skrzyżowaniu zamontowano w 1977 r.). Ma długość 550 m. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Jest jedną z najstarszych ulic Mielca, bowiem powstała w obrębie pierwszej zabudowy miasta w XV w. Prowadziła wówczas od rynku do pól mieszczańskich i wsi Cyranka. Jej znaczenie znacznie wzrosło po uruchomieniu linii kolejowej (1887). Budowali przy niej domy znaczniejsi mieszczanie, z reguły lokując na parterze sklep lub zakład usługowy. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1900 r. część tej zabudowy spaliła się, ale szybko została odbudowana. Nowe domy otrzymały ozdobne frontony, toteż ulica wypiękniała, a jej chodniki stały się ulubionym miejscem spacerów mielczan. Do 1918 r. nazywała się PAŃSKA, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości otrzymała imię JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO. W czasie okupacji hitlerowskiej nie zmieniono patrona (PIŁSUDSKISTRASSE). Uczyniono to 15 III 1947 r., bowiem wówczas MRN nadała jej patronat IGNACEGO DASZYŃSKIEGO. W 1952 r. MRN zmieniła nazwę ALEJA JÓZEFA STALINA, ale po śmierci J. Stalina i „październikowej odwilży” w Polsce – w grudniu 1956 r. jeszcze raz zmieniono patrona. Został nim ADAM MICKIEWICZ i tak już pozostało. Niemal całą zabudowę uznano za zabytkową i ujęto w ewidencji obiektów zabytkowych, a kilka domów wpisano do Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego. W latach 2009-2011 przeprowadzono jej gruntowny remont i modernizację. W 2009 r. wykonano odcinek od pomnika Wolności do skrzyżowania z ulicami H. Sienkiewicza i Wojsławską. M.in. wybudowano rondo przed pomnikiem Wolności, drogę dojazdową do pobliskich domów, nowe miejsca parkingowe i chodniki z kostki betonowej. W latach 2010-2011 przebudowano odcinek od skrzyżowania z ulicami H. Sienkiewicza i Wojsławską do Rynku, m.in. wykonano nawierzchnię z kostki granitowej, chodniki z kostki betonowej, miejsca do parkowania i stylowe oświetlenie.
Patron ulicy: ADAM MICKIEWICZ (1798-1855), najwybitniejszy polski poeta i czołowy twórca romantyzmu polskiego, a ponadto działacz niepodległościowy, profesor literatury i publicysta. Na ogromny dorobek poety złożyły się, m.in.: Poezje t. 1 (z Balladami i Romansami); Poezje t. 2 (z Grażyną oraz II i IV cz. Dziadów), Sonety krymskie, III i I cz. Dziadów, Konrad Wallenrod, Pan Tadeusz, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego i Liryki lozańskie. Dokonał też wielu przekładów na język polski. Przebywając na emigracji, prowadził żywą działalność polityczną i publicystyczną. Wspomagał niepodległościowe dążenia narodu polskiego, m.in. w 1848 r. utworzył we Włoszech legion polski, a tuż przed śmiercią tworzył w Stambule oddziały polskie, które miały uczestniczyć w wojnie z Rosją. Był profesorem literatury łacińskiej na uniwersytecie w Lozannie i katedry literatury słowiańskiej w College de France w Paryżu.
MICZEK TOMASZ (ksiądz), urodzony 22 października 1969 r. w Mielcu, syn Władysława i Józefy z Lublińskich. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa). W maturę 1989 r. zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki (obecnie Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki) Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. Po zaliczeniu pierwszego roku studiów podjął decyzję o wstąpieniu do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. W 1990 r. rozpoczął nowicjat w Sędziszowie Małopolskim, a następnie studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie (filozofia) oraz w Karl-Franzens-Universität Graz w Austrii (teologia). W Krakowie złożył śluby wieczyste (1996) i przyjął święcenia kapłańskie (1998). W latach 1998-2008 przebywał w Austrii, najpierw jako kapelan szpitala w Wolfsbergu, a następnie gwardian w klasztorze Gmunden (2001-2007) i zakonnik w klasztorze w Salzburgu (2007-2008). W 2008 r. wyjechał do Canterbury (Wielka Brytania), a od 2009 r. jest gwardianem w klasztorze w Salzburgu. Ukończył kursy z dziedziny duchowości, historii, psychologii, kierownictwa duchowego, zarządzania i doradztwa w grupach i instytucjach kościelnych w Niemczech, Austrii, Anglii i Włoszech. Pasjonuje go muzyka chóralna i organowa, śpiew i muzyka kościelna, duchowość franciszkańska, psychologia i dynamika grupy, kierownictwo duchowe, film i języki obce. Czynnie uprawia sport – pływanie, turystykę górską i rowerową.
MICZULSKA JANINA ANTONINA MARIA (po mężu ZAGÓRSKA), urodziła się 23 II 1896 r. w Zatorze. Uczęszczała do prywatnego Gimnazjum im. J. Słowackiego i Z. Strzałkowskiej we Lwowie, a następnie do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Egzamin dojrzałości zdała w prywatnym Gimnazjum Heleny Strażyńskiej w Krakowie w 1914 r. Po wyjściu za mąż mieszkała w Wadowicach. Od 1926 r. uczyła się gry na fortepianie w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, najpierw na Kursie Najwyższym, a następnie na Kursie Koncertowym. W roku szkolnym 1930/1931 doskonaliła swe umiejętności w Szkole Muzycznej im. W. Żeleńskiego w Krakowie, a później także w prywatnej szkole prof. E. Petriego w Zakopanem. Po etapie pobierania nauk otworzyła pierwszą szkołę gry na fortepianie w Wadowicach, która zyskała uznanie w środowisku. Także po II wojnie światowej uczyła prywatnie gry na fortepianie. Tradycją były popisy – koncerty jej uczniów w Domu Kultury w Wadowicach na zakończenie każdego roku. Zmarła 24 III 1973 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Wadowicach.
MIDURA ANDRZEJ STANISŁAW (ksiądz), urodzony 15 II 1967 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Marii z domu Szot. Absolwent Technikum Mechanicznego (specjalność – budowa płatowców) w Mielcu, maturę zdał w 1988 r. Po studiach w Wyższym Seminarium Duchownym Metropolii Warmińskiej „Hosianum” w Olsztynie, zakończonych tytułem magistra, w 1994 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Reszlu jako wikary oraz prefekt w Zespole Szkół Rolniczych im. M. Rataja i Zasadniczej Szkole Zawodowej. 1 VII 1997 r. został mianowany proboszczem w parafii Miłosierdzia Bożego w Nidzicy. Rozpoczętą budowę nowego kościoła doprowadził do zamknięcia stanu surowego. W 1998 r. ukończył studia podyplomowe w Instytucie Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Olsztynie – „Teologia-Chrystologia”, a w 2002 r. podjął studia doktoranckie. Od 1998 r. jest członkiem Rady Kapłańskiej i Rady Duszpasterskiej Archidiecezji Warmińskiej. 30 XI 2003 r. został kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej Najświętszego Zbawiciela w Dobrym Mieście. W 2004 r. otrzymał Nagrodę Gregorovius „Dobroczyńca Roku 2004” powiatu i miasta Nidzica. Doprowadził do wybudowania kościoła parafialnego (poświęcony w 2010 r.). Ukończył studia doktoranckie. Uhonorowany godnością kanonika gremialnego Kapituły Kolegiackiej w Dobrym Mieście. Inicjator publikacji: Obiekty religijne i hiostoryczne ziemi nidzickiej, Nidzica dawniej i dziś oraz Przyroda ziemi nidzickiej. W 2013 r. został wybrany Człowiekiem Integracji Społecznej. Uhonorowany tytułem „Zasłużony dla Ziemi Nidzickiej”.
MIDURA FRANCISZEK, urodzony15 V 1898 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił w szeregi Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 20. pracował jako nauczyciel w powiecie sierpeckim, m.in. w Ługach, Trzaskach k/Bieżunia, Zawidzu i Grąbcu k/Sierpca. W latach 30. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w Warszawie. Jako wyróżniającemu się nauczycielowi powierzono funkcję zastępcy inspektora szkolnego ds. oświaty dorosłych na terenach powiatów: sierpeckiego, płońskiego i rypińskiego. Przyczynił się do rozpowszechnienia uniwersytetów ludowych w środowiskach wiejskich. Nie wiadomo, czy uczestniczył kampanii wrześniowej, ale już w pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tworzeniu struktur ruchu oporu, najpierw w Polskiej Organizacji Zbrojnej, a później w SL „Roch”. Nie był członkiem żadnej z partii, ale wspierał działalność chłopskiego ruchu oporu, m.in. był redaktorem pisma konspiracyjnego „Gdy naród do boju”. Równocześnie udzielał się w tajnym nauczaniu i był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Musiał się ukrywać, gdyż groziło mu aresztowanie. Po wojnie pełnił funkcję inspektora oświaty, ale został zwolniony, zapewne ze względów politycznych, bo w czasie okupacji nie chciał współpracować z konspiracją komunistyczną. Stwarzano mu różne kłopoty, ale o szczegółach nie chciał mówić. W 1952 r. wyjechał do województwa koszalińskiego i powrócił do Sierpca dopiero po ”odwilży październikowej” w 1956 r. Pracował jako nauczyciel w Gozdowie i Sierpcu. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego i pełnił różne funkcje w Zarządzie Powiatowym w Sierpcu. Pisał artykuły do „Głosu Nauczycielskiego” i gazet lokalnych. Fascynował się sztuką ludową ziemi sierpeckiej. Zbierał myśli wybitnych ludzi. Po przejściu na emeryturę zamieszkał u syna na Śląsku. Zmarł 1 IV 1986 r.
MIDURA FRANCISZEK, urodzony 10 XI 1939 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Stanisława i Apolonii z Midurów. Absolwent Państwowego Liceum Kulturalno – Oświatowego w Rożnicy (Kieleckie), maturę zdał w 1959 r. Studia magisterskie na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego ukończył w 1969 r. Tytuł doktora nauk humanistycznych uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim w 1974 r. Pracował w Szkołach Podstawowych w Golubiu-Dobrzyniu i Radominie (1961–1963, nauczyciel), Urzędzie Miejskim w Sierpcu (1963–1970, zastępca inspektora szkolnego), Zarządzie Głównym Związku Młodzieży Wiejskiej w Warszawie (1972–1974, kierownik Wydziału Kultury) oraz urzędach i instytucjach w Warszawie: Państwowym Muzeum Etnograficznym (1974–1976, wicedyrektor do spraw naukowych), Ministerstwie Kultury i Sztuki (1976–1988, zastępca Generalnego Konserwatora Zabytków, wicedyrektor Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków), PP Pracownie Konserwacji Zabytków – Oddział Koordynacji Eksportu (1988–1989, wicedyrektor Oddziału), Biurze Handlu Zagranicznego Pracowni Konserwacji Zabytków (1989–1991), Fundacji „Arteks” (1991–1992, dyrektor muzeum), Społecznym Komitecie Opieki nad Starymi Powązkami (1993, dyrektor biura), Fundacji „Arteks” – Muzeum Kolekcji im. Jana Pawła II (1993–1996, dyrektor muzeum), Urzędzie Generalnego Konserwatora Zabytków (1996–1999, dyrektor biura) oraz w Wyższej Szkole Turystyki i Hotelarstwa (od 1999, profesor, prorektor), a ponadto jako wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim, Akademii Sztuk Pięknych i Politechnice Warszawskiej. Był organizatorem szeregu znaczących przedsięwzięć muzealnych (programów, badań, wydawnictw, konferencji, wystaw, konkursów), przyczynił się do restauracji wielu zabytków Poza pracą zawodową wiele czasu poświęca pracy społecznej. W latach 1976–2002 był przewodniczącym Komisji Opieki nad Zabytkami Zarządu Głównego PTTK, a od 2001 jest wiceprezesem ZG PTTK. Pełni też funkcje: przewodniczącego Rady Muzealnej Muzeum Rolnictwa im. Ks. K. Kluka w Ciechanowcu (od 1980), członka Prezydium PK ICOMOS, przewodniczącego Rady Nadzorczej PKZ „Zamek” Sp. z o.o. w Warszawie i członka Towarzystwa Naukowego Płockiego. W 2005 r. uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Jest autorem około 180 publikacji i kilku książek, m.in.: „Sztuka ludowa a wychowanie”(1980), Sierpecka rzeźba ludowa (1981) i Społeczna opieka nad zabytkami na ziemiach polskich do 1918 r. (Warszawa 2004, praca habilitacyjna, „Książka Roku 2004” w Konkursie Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków) oraz redaktorem i współautorem książki Muzea skansenowskie w Polsce (1979). W czasie swojej pracy zawodowej i społecznej wielokrotnie w znaczącym zakresie wspierał mieleckie przedsięwzięcia młodzieżowe i kulturalne, m.in. druk monografii Mielca i restaurację zabytków. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Wojska Polskiego” oraz Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki za prace naukowe i konserwatorskie. Pełnił funkcje rektora Wyższej Szkoły Turystyki i Hotelarstwa w Warszawie, a następnie kierownika katedry ALMAMER Szkoły Wyższej w Warszawie. Jest wykładowcą akademickim (prof. dr hab.) i kierownikiem projektu badawczego Atrakcyjność turystyczna województwa mazowieckiego, realizowanego w ALMAMER.
MIDURA JÓZEF (ksiądz), urodzony 18 I 1905 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Marcina i Bronisławy z Dziurów. Uczęszczał do gimnazjum w Mielcu i Tarnowie, gdzie w 1926 r. zdał maturę. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1930 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Dąbrowie Tarnowskiej, Zbylitowskiej Górze i Zawadzie koło Dębicy. Napisał Dzieje cudownego obrazu Matki Boskiej Zawadzkiej (Kraków 1935). W latach 1934 – 1946 był katechetą w Jodłowej. W czasie okupacji hitlerowskiej doprowadził do wybudowania dwupiętrowego budynku „Składnica” na cele społeczne (po II wojnie światowej umieszczono w nim szkołę i tak pozostało do dziś). Uczestniczył w tajnym nauczaniu. W 1946 r. został mianowany proboszczem w Pilźnie, a w 1961 r. przeniesiono go na probostwo w Zaborowie. W obu miejscach, poza pracą duszpasterską, przeprowadził wiele prac remontowych obiektów parafialnych. W latach 1956–1961 pełnił funkcję dziekana dekanatu pilzeńskiego. Otrzymał odznaczenia EC i RM. W 1974 r. zrezygnował z probostwa i rezydował w Zaborowie. Zmarł 25 VIII 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zaborowie.
MIDURA JÓZEF KLEMENS (ksiądz), urodzony 9 III 1959 r. w Wadowicach Górnych, pow. mielecki, syn Mieczysława i Marii z domu Szot. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Studiował na Wydziale Teologii Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie i po jego ukończeniu w 1984 r. przyjął święcenia kapłańskie. Ukończył także Wydział Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i uzyskał tytuł magistra. W latach 1984-1989 pracował w parafii św. Katarzyny w Braniewie jako wikariusz i prefekt szkół średnich. W 1990 r. został mianowany pierwszym proboszczem parafii Szyleny. Doprowadził do wybudowania kościoła św. Józefa Robotnika i plebanii. Równocześnie pozostawał prefektem w Braniewie. W 1994 r. został mianowany proboszczem parafii Rozogi. Powierzono mu także wiele innych funkcji, m.in.: wicedziekana i referenta do spraw trzeźwości oraz działalności charytatywnej w dekanacie Rozogi, kapelana szpitala w Braniewie, kapelana Zakładu Karnego w Braniewie (1988-1994), duszpasterza i kapelana Garnizonu Wojska Polskiego w Braniewie (1984-1994), kapelana Straży Pożarnej w Braniewie i Rozogach. Posiada stopień kapitana rezerwy WP. Jest także nauczycielem religii w miejscowych szkołach. Pełni także funkcje archidiecezjalnego duszpasterza rolników, gminnego kapelana Ochotniczych Straży Pożarnych oraz referenta do spraw trzeźwości i działalności charytatywnej w dekanacie Rozogi. Wyróżniony godnością prałata Jego Świątobliwości (Kapelanem Honorowym J.Ś.) i Medalami (Złotym, Srebrnym i Brązowym) „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
MIDURA MARIAN JÓZEF (ksiądz), urodzony 26 III 1961 r. w Mielcu, syn Władysława i Heleny z domu Dragan. Mieszkał z rodziną w Wadowicach Górnych. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. W okresie szkolnym brał udział w różnych zawodach sportowych i był sędzią piłki siatkowej. Angażował się też w działalność polityczną i opozycyjną, m.in. był współzałożycielem ZMW „Wici” w Wadowicach Górnych i pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Gminnego, a następnie został wybrany do Zarządu Wojewódzkiego i Krajowego. Po maturze zdał egzamin do Seminarium Duchownego w Tarnowie, ale ostatecznie studiował w Warmińskim Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie i otrzymał tytuł magistra teologii (Pismo Święte Stary Testament). Święcenia kapłańskie przyjął w Olsztynie w 1987 r. Pracował jako wikariusz w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Ostródzie (diecezja warmińska). Poza pracą duszpasterską udzielał się w życiu miasta, m.in. jako wiceprezes Klubu Sportowego „Sokół” Ostróda (był jednym z inicjatorów Ulicznego Biegu Ostródzkiego, który przerodził się w systematyczną coroczną imprezę) oraz współorganizator różnych przedsięwzięć społeczno–patriotycznych. W 1992 r. odbył kurs w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. W latach 1993–1999 wyjechał jako misjonarz do afrykańskiej diecezji Kimberley (Kalahari, wśród ludzi Tswana) w Bophuthatswana (państwo to weszło później w skład RPA). Przez pewien czas pełnił funkcje dziekana Dekanatu Kuruman oraz członka miejscowej Rady Biskupiej. Po powrocie do Polski został członkiem Komisji Episkopatu Polski do spraw Misji w Warszawie. Zainicjował powstanie Funduszu Misyjnego w rodzinnych Wadowicach Górnych oraz organizację corocznego festynu charytatywnego (na cele misyjne) w tejże miejscowości. Doprowadził do powstania stowarzyszenia MIVA Polska, będącego członkiem światowego zrzeszenia działającego na rzecz misyjnych środków transportu. Był organizatorem kongresu MIVA – 2002 w Mielcu, z udziałem stowarzyszeń MIVA z kilku krajów oraz współorganizatorem festynu charytatywnego na obiektach MOSiR w Mielcu. Jest pomysłodawcą i organizatorem Ogólnopolskiej Akcji Pomocy Kierowcom „Krzyś” (trzeźwy i życzliwy kierowca). Akcja zyskała poparcie Episkopatu i instytucji centralnych w kraju oraz patronat i finansowe wsparcie Komisji Europejskiej w Brukseli. Aktualnie odbywa studia doktoranckie i pisze rozprawę doktorską z zakresu misjologii. W 2002 r. ukończył podyplomowe studia w zakresie misjologii na Wydziale Teologicznym UKSW w Warszawie, a w 2006 r. otrzymał stopień doktora na podstawie rozprawy Wkład polskich misjonarzy i misjonarek w rozwój Kościoła Katolickiego w Senegalu, wydanej później w postaci książki. Zainicjował wiele form promocji trzeźwości wśród kierowców oraz popularyzacji polskich misji w Afryce. Jest autorem wielu artykułów na obydwa tematy w prasie katolickiej, m.in. „Gościu Niedzielnym”, „Niedzieli”, „Misyjnych Drogach”, czasopismach „Motor” i „Bezpieczeństwo Ruchu Drogowego” oraz gazetach ogólnopolskich i lokalnych. W 2005 r. został krajowym duszpasterzem kierowców, a od 2008 r. pełni także funkcję kapelana koordynatora Duszpasterstwa Służby Celnej w Izbach w Olsztynie, Białymstoku, Toruniu i Gdyni. W 2007 r. został mianowany wicedyrektorem Caritas Archidiecezji Warmińskiej m.in. do spraw powstającego Ośrodka Caritas w Rybakach. Ponadto od 2008 r. wykłada misjologię na Wydziale Teologicznym UKSW w Warszawie oraz jest konsultantem Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. Wyróżniony Orderem Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego „Milito Pro Christo” i obdarzony godnością kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej w Dobrym Mieście. Utrzymuje kontakt z Mielcem. Był jednym z inicjatorów ponownego ustawienia figury Chrystusa Frasobliwego przy Zespole Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu i poświęcił tę figurę 12 X 2012 r. w czasie uroczystości 100-lecia budynku szkolnego i 45-lecia Technikum Elektrycznego w Mielcu.
MIDURA MIROSŁAW, urodzony 21 VII 1961 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Aleksandra i Janiny z domu Kagan. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie w 1987 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W latach 1987–1995 pracował jako młodszy asystent w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Tarnowie i w tym okresie uzyskał specjalizację I stopnia. W 1995 r. przeszedł do Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie na stanowisko starszego asystenta w Oddziale Urazowo–Ortopedycznym. Tam również uzyskał specjalizację II stopnia z zakresu ortopedii i traumatologii. Od 2001 r. pracuje w Szpitalu Powiatowym w Mielcu jako ordynator Oddziału Urazowo–Ortopedycznego. W okresie pracy w Szpitalu Wojewódzkim w Tarnowie udzielał sie społecznie, pełniąc funkcję zastepcy przewodniczącego Związku Zawodowego Lekarzy. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów. 17 marca 2010 r. wykonał w mieleckim szpitalu pierwszy w Polsce zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego z panewką nowego typu. W 2013 r. w plebiscycie „Korso” został wybrany „Mielczaninem Roku 2012”.
MIDURA RYSZARD WŁODZIMIERZ, urodzony 30 III 1957 r. w Mielcu, syn Józefa i Aliny z Olszewskich. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1977 r. Pracę zawodową rozpoczął od września 1977 r. w Elektrociepłowni WSK Mielec, ale już miesiąc później został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po powrocie z wojska pracował na Wydziale Montażu Samolotów WSK PZ-Mielec (IX 1979 r. – XI 1982 r.) Od XI 1982 r. do końca września 1996 r. pracował w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu jako pracownik służby BHP. We wrześniu 1996 r. został wybrany na przewodniczącego zakładowej organizacji NSZZ Solidarność. Po przekształceniu firmy na Rejonowe Przedsiębiorstwo Robót Melioracyjnych i Inżynieryjnych Sp. z o.o. w Mielcu pracował nadal w służbie BHP, a później jako pracownik socjalny i administrator. W 2009 r. ukończył policealne technikum dla służb BHP. 19 IX 2015 r. został wybrany na prezesa Zarządu Przedsiębiorstwa Robót Melioracyjnych i Inżynieryjnych Sp. z o.o. w Mielcu. W uwarunkowaniach rynkowych po 1990 r. kondycja firmy słabła z roku na rok. W następstwie decyzji zgromadzenia wspólników o likwidacji spółki 1 XII 2017 r. powierzono mu funkcję jej likwidatora.
MIDURA STANISŁAW FRANCISZEK, urodzony 15 II 1914 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Macieja i Katarzyny z domu Galica. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1934 r. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej i w 1934 r. otrzymał stopień podporucznika. Służył w 44. pułku piechoty, stacjonującym w Sarnach, a następnie w Równem na Wołyniu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na wschodnie ziemie polskie został wzięty do niewoli i skierowany do obozu w Kozielsku, a następnie zamordowany przez NKWD w kwietniu 1940 r.
MIDURA STANISŁAW (ksiądz), urodzony 12 X 1949 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Stefana i Weroniki z domu Kąsek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdał w 1967 r. W czasie studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie otrzymał powołanie do służby wojskowej (1978-1980), a następnie dokończył studia i w 1974 r. przyjął święcenia kapłańskie. Odbył także studia magisterskie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracował jako wikariusz w Bolesławiu, Dębicy i Gawłowie koło Bochni. W 1983 r. został rektorem i wkrótce potem proboszczem parafii w Siedliszowicach. W latach 1984–1989 doprowadził do wybudowania kościoła p.w. św. Stanisława B. M., plebanii i domu katechetycznego. 1 IX 1993 r. powierzono mu funkcję proboszcza parafii św. Stanisława Kostki w Tarnowie. Tu również przeprowadził szereg inwestycji. Pod jego kierunkiem wybudowano dzwonnicę z dzwonami, nowe wejście do kościoła i plebanię, wykupiono kościół na własność parafii, zmodernizowano plac kościelny i wykonano malowanie kościoła. Powstały m.in.: Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Parafialny Oddział Akcji Katolickiej i Towarzystwo Przyjaciół WSD. Ks. S. Midura był dekanalnym przedstawicielem ds. Misji Świętych, a aktualnie pełni funkcje dekanalnego asystenta Akcji Katolickiej i kapelana Domu Pomocy Społecznej przy ul. Czarna Droga. Pracuje też jako katecheta w Szkole Podstawowej nr 17 w Tarnowie. Jest autorem opracowania Dzieje parafii Wadowice Górne. Odznaczony EC i RM. W 2009 r. został uhonorowany godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej w Tarnowie. Zmarł 15 XII 2009 r. Pochowany na cmentarzu w Tarnowie-Mościcach.
MIDURA STANISŁAW, urodzony 8 IV 1933 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Zofii z domu Kapinos. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. W latach 1952–1953 kierował Szkołą Podstawową w Brniu Osuchowskim w powiecie mieleckim. Studia magisterskie na Wydziale Matematyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1959 r. Stopnie doktora (1966) i doktora habilitowanego (1973) uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1959 r. do 1965 r. pracował jako asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1965 r. przeniósł się do Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, gdzie do 2000 r. pracował na stanowiskach: adiunkta, docenta, profesora (1990) i profesora zwyczajnego. Pełnił funkcje: dziekana Wydziału Matematyczno–Fizycznego (1975–1978), prorektora do spraw nauki (1978–1981) i dyrektora Instytutu Matematyki (1980–2000). W tym okresie pracował także jako profesor uniwersytecki w Algerii (1985–1987) i profesor zwyczajny Uniwersytetu Marii Curie–Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie (1991–2000). Od 1996 r. pełni funkcję kierownika Katedry Matematyki Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, a od 2001 r. jest również kierownikiem Zakładu Edukacji Matematycznej Uniwersytetu Rzeszowskiego. Opublikował ponad 70 prac naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Uczestniczył w ponad 40 międzynarodowych kongresach naukowych i prezentował na nich swoje wyniki badań. Pod jego kierunkiem zostały napisane 4 rozprawy doktorskie, a jeden z wypromowanych doktorów uzyskał stopień doktora habilitowanego w zakresie matematyki. Recenzował 18 prac doktorskich. Angażował się także do prac społecznych, m.in. był wiceprezesem Zarządu Okręgu ZNP w Rzeszowie (1972–1974), prezesem Rady Zakładowej ZNP WSP (1972–1976) i członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZSL (1976–1980). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego. W 2003 r. przeszedł na emeryturę, ale jest nadal czynnym naukowcem. Specjalizuje się w zakresie teorii obiektów geometrycznych i równań funkcyjnych. W literaturze podręcznikowej znane jest „twierdzenie o translacji S. Midury”. Uczestniczył w międzynarodowych sympozjach naukowych na temat równań funkcyjnych lub geometrii różniczkowej, m.in. w Austrii, Francji, Kanadzie, Niemczech, USA, Włoszech i byłym ZSRR.
MIDURA WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 2 VIII 1952 r. w Rzeszowie, syn Stanisława i Zofii z domu Chmara. Mieszkał z rodziną w Wadowicach Górnych koło Mielca. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdał w 1971 r. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Tarnowie i Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie. Uzyskał tytuł magistra filozofii na podstawie pracy: Pojęcie prawdy w filozofii analitycznej w ujęciu G. E. Moore’a (recenzent – ks. Józef Tischner).Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 r. Pracował jako katecheta w Żabnie, Bieczu i bazylice katedralnej w Tarnowie, a następnie jako diecezjalny duszpasterz służby zdrowia i kapelan szpitala w Tarnowie (1985-1990) oraz jako katecheta w bazylice św. Małgorzaty w Nowym Sączu. W 1996 r. został mianowany proboszczem parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Michalczowej, a w 2002 r. – przeniesiony na probostwo w parafii św. Małgorzaty PM w Trzcianie koło Bochni. Odznaczony EC. W 2004 r. doprowadził do zakończenia prac przy rozbudowie kościoła parafialnego w Trzcianie koło Bochni. Od 2006 r. jest kapelanem Ochotniczych Straży Pożarnych w Gminie Trzciana.
„MIECZE NORLANDU”, powstała w 1996 r. mielecka grupa młodzieży (około 20 osób), której celem było odtworzenie dawnej kultury rycerskiej Skandynawii, a zwłaszcza ubiorów, uzbrojenia i obyczajów z czasów wypraw wikingów. Inicjatorami przedsięwzięcia byli Marek Biegański i Maciej Mączka. Jako organizacja stała się częścią „Kapituły Rycerstwa Polskiego” i „Traktatu o Granicach”, którego była współtwórcą. Uczestniczyła w turniejach rycerskich organizowanych na terenie Polski, m.in. w walkach pieszych (pojedynki indywidualne, bitwy zbiorowe), turniejach łuczniczych oraz konkursach i pokazach o charakterze artystycznym (haft, taniec, śpiew, gry plebejskie, uczty). Występowała też kilkakrotnie w Mielcu (m.in. „Dni Mielca – 1999”) i okolicznych miejscowościach.
MIECZNICTWO, rzemiosło wytwarzające broń białą funkcjonowało w Mielcu w XVI i XVII w., ale nie rozwinęło się na szerszą skalę. Nieliczni miecznicy należeli do cechu kowalskiego. Dokumenty wymieniają: Hanusza miecznika, Pawła miecznika, Zofię – wdowę po mieczniku, Klemensa miecznika (1610), Augustyna miecznika (1641) i Szymona Ratajkiewicza (1644).
MIEJSCA PAMIĘCI NARODOWEJ, miejsca walk i męczeństwa oraz innych wydarzeń związanych z ofiarami poniesionymi za wolność i niepodległość Ojczyzny .
*Cmentarz żołnierzy radzieckich – zob. tom 1.
*Cmentarz żydowski przy ul. Wspólnej (osiedle Borek) – miejsce zbiorowej mogiły osób narodowości żydowskiej – mieszkańców Mielca rozstrzelanych przez hitlerowców w dniach 8 i 9 III 1941 r. W środkowej części cmentarza postawiono obelisk z napisami w językach polskim i hebrajskim o treści: „Pamięci tysiąca Żydów ofiar barbarzyństwa hitleryzmu w latach 1939–1945”. Obok obeliska znajduje się kilka mogił. Teren cmentarza ogrodzony płotem z betonu i metalu.
*Cmentarz żydowski w rejonie ul. R. Traugutta – na wzgórku w jego środkowej części znajduje się kamienny obelisk z napisem w językach polskim i hebrajskim: „Pamięci trzystu Żydów ofiar barbarzyństwa hitleryzmu w latach 39-45” oraz pojedyncze mogiły kilku osób narodowości żydowskiej,zamordowanych przez hitlerowców w latach 1942-1944 w Mielcu.
*Obelisk na terenie północnej części SSE EURO-PARK Mielec, obok pozostałości Lasu Berdechowskiego (niegdyś znacznie większego), upamiętniający miejsce rozstrzeliwań w tymże lesie osób różnej narodowości (głównie Polaków i Żydów) przez hitlerowców w latach okupacji (1939–1944).
*Obelisk (piaskowiec) przy ul. J. Lelewela, upamiętniający męczeńską śmierć kilkudziesięciu mieleckich Żydów z rąk hitlerowców. Na obelisku umieszczono tablicę z napisem: „W tym miejscu we wrześniu 1939 r. hitlerowcy spalili żywcem w synagodze kilkadziesiąt osób narodowości żydowskiej. Niech ofiara ich męki pozostanie w pamięci.” (Projekt tablicy – Henryk Momot, wykonanie – Alfred Bielec.) Upamiętnienie wykonano we wrześniu 1985 r.
*Obelisk przy ul. M. Ćwiklińskiej upamiętniający rozstrzelanie w pobliżu tego miejsca w 1944 r. przez żołnierza niemieckiego mieszkanki Łysakówka N. Kwiatkowskiej, związanej z ruchem oporu
*Tablica na budynku Sądu Powiatowego przy ul. T. Kościuszki, upamiętniająca uwolnienie więźniów z więzienia gestapo. Aktualna treść (wcześniej kilkakrotnie zmieniana): „Tu w okresie największego terroru hitlerowskiego w dniu 29 marca 1943 r. Oddział Partyzancki „Jędrusie” i żołnierze Armii Krajowej dokonali zbrojnego uwolnienia około 180 więźniów z rąk gestapo. Tablicę tę w miejscu bohaterskiego czynu umieściło społeczeństwo miasta Mielca”.
*Zbiorowa mogiła pracowników PZL – ofiar nalotu hitlerowskich samolotów w dniu 2 IX 1939 r. – znajduje się na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza, w końcowej jego części, tuż przy ogrodzeniu (od strony stacji PKP). Jej dominantą jest obelisk kamienny z metalowym krzyżem i śmigłem samolotowym oraz tablicą z napisem: „Polegli na polu chwały w dniu 2 IX 1939 r. w czasie nalotu wroga na PZL Mielec: Stefan Cieśla, Stanisław Kulaś, Aniela Kozdrowicz, Kazimierz Skulski, Stanisław Ortyl, Stanisław Kopera Cześć Ich pamięci Społeczeństwo Mielca”.
*Zbiorowa mogiła zakładników rozstrzelanych w Złotnikach w 1943 r. – usytuowana jest przy mogile nr 7 żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza. Na mogile stoi obelisk (piaskowiec) z tablicą o następującej treści: „Mogiła zbiorowa 10 zakładników rozstrzelanych przez hitlerowców w Złotnikach w dniu 3 XI 1943 r. Zginęli wówczas: Rudolf Auriga, Józef Czernik, Stanisław Drupka, Franciszek Gut, Władysław Kyc, Stefan Ożóg, Bronisław Pryjda, Józef Pryjda, Jan Różański, Franciszek Sieradzki. Cześć ich pamięci”. Tablicę projektował Henryk Momot, a wykonał Zenon Gwoździowski (1986).
*Zbiorowa mogiła żołnierzy Armii Krajowej i zakładników rozstrzelanych w Charzewicach w 1943 r. – znajduje się na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza, po lewej stronie alei głównej, niemal w połowie drogi od bramy głównej do kaplicy. Jest upamiętniona betonowym pomnikiem (wykonanym w 1946 r.) W jego środkowej części na wysokim cokole umieszczono tablicę ze znakiem Grunwaldu i napisem: „Żyliście jak żołnierze. Zmarliście jak rycerze, co twardo na swym posterunku stali. Życie oddaliście Ojczyźnie w ofierze, Kochaliście wszystkich – wszyscy Was kochali. Pomnij przechodniu, że to twarda droga Wznieś modły swoje za nimi do Boga”. Od cokołu głównego – wspartego dwoma cokołami niższymi – po obu stronach stoi łukowato wygięty mur z kamienia, na którym znajdują się dwie tablice. Napis na tablicy lewej: „Ortyl Jan plut. AK 31 lat, Mikuła Tadeusz plut. AK 28 lat, Hillenbrand Adam żołn. AK 27 lat, Gaweł Jan – rozstrzelani w Charzewicach 20.10.1943 r. Napis na tablicy prawej: „Fryc Stanisław ps. Mojek ppor. AK lat 26 zginął w akcji bojowej 19.08.1943 r. w Mielcu, Fidziński Stanisław ps. Żbik żołn. AK lat 22 aresztowany w czasie akcji bojowej rozstrzelany 19.10.1943 r. w Mielcu, Lubera Ignacy lat 57 rozstrzelany w Charzewicach 20.10.1943 r., Lubera Jan lat 22 rozstrzelany w Charzewicach 20.10.1943 r. Obok napisów umieszczone są fotografie poległych. Na murze umieszczono po obu stronach po jednej kuli kamiennej.
*Zbiorowa mogiła żołnierzy Wojska Polskiego poległych w kampanii wrześniowej 1939 r. – znajduje się na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza, w drugiej jego części przy drugiej alejce biegnącej od alei głównej w kierunku zachodnim. W mogile – wg przekazów ustnych – spoczywają zwłoki 8 żołnierzy (kaprala i 7 szeregowców o nieznanych dotąd nazwiskach), poległych w czasie walk w bliskiej okolicy Mielca. Mogiła umocniona jest opaską betonową. W części środkowej, na pasie betonowym stoi niewielki postument z tablicą o treści: „Bohaterskim żołnierzom Wojska Polskiego poległym w walce z okupantem hitlerowskim w kampanii wrześniowej 1939 r. Społeczeństwo miasta Mielca”. W 2017 r. mieleckie Stowarzyszenie „Prawda i Pamięć” przeprowadziło remont mogiły, krzyża i napisów.
*Zbiorowe mogiły żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej – znajdują się na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza tuż za wejściem głównym, po lewej stronie alei głównej. Jest to 7 prostokątnych mogił z opaskami betonowymi, usytuowanych prostopadle do alei. Pomiędzy 3. i 4. mogiłą stoi wysoki, drewniany krzyż z wizerunkiem i napisem „1914-1915”, a przed nim – na niskim cokole – niewielki betonowy krzyż maltański z napisem „Mogiły zbiorowe z I wojny światowej”.
MIEJSKA KOMUNIKACJA SAMOCHODOWA (MKS), powstała 1 I 1961 r. jako Zakład Miejskiej Komunikacji Samochodowej w ramach organizacyjnych Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Mielcu. Kierowanie Zakładem powierzono początkowo dyspozytorom Stanisławowi Kuśnierzowi i Leopoldowi Mysińskiemu, a w momencie rozpoczęcia działalności obowiązki kierownika przejął S. Kuśnierz i prowadził firmę przez ponad 40 lat. Na pierwszą siedzibę otrzymano część bazy Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Transportu Budownictwa przy ul. S. Żeromskiego. (Aktualnie na tym miejscu znajdują się hala sportowa i parking przy ZST). Dysponowano trzema autobusami marki „San”. 10 I 1961 r. uruchomiono pierwszą linię „Rynek – Osiedle – WSK”, a we wrześniu tego roku ruszyła linia „Osiedle – Wojsław”. Cena biletu jednorazowego wynosiła 1 zł, a miesięcznego – 30 zł. Pierwsze lata potwierdziły konieczność rozwijania miejskiej komunikacji samochodowej. W latach 1963–1965 zwiększono ilość autobusów do 14 i linii do 5, w latach 1966–1971 było 20 autobusów i nadal 5 linii, w latach 1972–1975 już 40 autobusów i 15 linii. Dużym osiągnięciem było oddanie do eksploatacji nowej bazy (zajezdni) ze stacją obsługi i myjnią mechaniczną przy ul. S. Moniuszki 12. W 2. połowie lat 70. wyraźnie dał się odczuć ogólnokrajowy kryzys. Wprawdzie zwiększono ilość autobusów do 50, ale w pełni sprawnych i zdolnych obsługiwać przeciążone linie wciąż ubywało. Ratowano się więc likwidacją najmniej rentownych linii i ograniczaniem ilości kursów. Pozytywną nowością tych lat było uruchomienie kilku połączeń z rosnącym osiedlem J. Krasickiego (później „Lotników”), w tym od początku popularnego „Koła”. W latach 80., a zwłaszcza w ich drugiej połowie sytuacja Zakładu MKS znacznie się poprawiła. Nastąpił wyraźny wzrost taboru. Otrzymano 64 nowe autobusy, w tym 24 wielkopojemne. Zlikwidowano natomiast 49 wyeksploatowanych, w tym 9 wielkopojemnych. Na terenie miasta uruchomiono nowe linie, m.in. „Rynek – Osiedle W. Szafera”, „Rynek – Smoczka” i „Rynek – Cmentarz Komunalny”. W związku z głębokimi przemianami w kraju po 1989 r. i powszechną restrukturyzacją firm – uchwałą Rady Miejskiej z dnia 13 II 1991 r. wydzielono Zakład MKS ze struktury organizacyjnej MPGK i powołano oddzielne Przedsiębiorstwo MKS jako zakład budżetowy. Usamodzielnienie się było mocnym impulsem dla wielu pozytywnych zmian. Reformowano organizację pracy, poprawiono estetykę i wyposażenie bazy oraz unowocześniono tabor samochodowy. W 1993 r. – w ramach rozliczeń Firmy R&G, WSK i Gminy Miejskiej Mielec – R&G wyposażyła PMKS w autokomputery, sprzęt komputerowy, oprogramowanie i instalację sieci komputerowej. Tym samym mieleckie PMKS jako pierwsze w kraju przedsiębiorstwo komunikacyjne wprowadziło komputerowy system zarządzania. Narastający kryzys WSK i innych państwowych przedsiębiorstw spowodował jednak gwałtowny spadek zatrudnienia i wzrost bezrobocia w Mielcu, a w konsekwencji – systematyczny spadek ilości pasażerów PMKS. Drugą przyczyną tego nasilającego się z roku na rok zjawiska (1994 r. – 10 816 tys. pasażerów, 1999 r. – 7 737 tys. pasażerów) była rosnąca gwałtownie ilość samochodów prywatnych. Wymogi zmieniającego się rynku i trendy w restrukturyzacji firm komunikacyjnych spowodowały przekształcenie mieleckiego PMKS w Miejską Komunikację Samochodową Sp. z o.o. 12 XI 1996 r. i rozpoczęcie działalności w nowej formule prawnej od 1 XII tego roku. Ostatnie lata XX i pierwsze XXI w. to usilne starania o pasażera poprzez systematyczne unowocześnianie funkcjonowania firmy poprzez m.in. wprowadzanie autobusów niskopodłogowych, wydłużenie niektórych linii o wjazd na rozległy teren SSE EURO-PARK MIELEC, okolicznościowe wynajmy autobusów, kompleksowy dowóz młodzieży do szkół, zainstalowanie kioskoprzystanków (umowa z firmą „Kolporter”). Sporym osiągnięciem było utworzenie (wspólnie z inną mielecką firmą – „REG-BENZ”) Spółki z o.o. pod nazwą „REG BENZ MKS” i wybudowanie przez nią nowoczesnej publicznej stacji paliw. W 2002 r. odszedł na emeryturę – po nieprzerwanym 41-letnim kierowaniu firmą (od początku jej istnienia) – prezes Stanisław Kuśnierz. W latach 2002-2006 zarządzał firmą członek Zarządu Edward Krupiński – dotychczasowy prokurent, a od 2006 r. zarządza firmą Ewa Garncarz. W 2005 r. wprowadzono do eksploatacji pierwszy autobus zasilany gazem ziemnym CNG i w dalszych latach sukcesywnie wymieniano tabor na autobusy zasilane CNG, spełniające normy EURO. Od 1 I 2008 r. do codziennego użytku wprowadzono sprzedaż biletów okresowych w oparciu o elektroniczną kartę bezstykową (mielecką kartę miejską). W latach 2010-2011 zrealizowano projekt Rozbudowa i modernizacja infrastruktury techniczno komunikacyjnej lokalnego transportu publicznego w Mielcu wraz z wymianą taboru autobusowego. Uruchomiono nowoczesne zintegrowane systemy zarządzania i monitorowania flotą pojazdów. Podsumowaniem dotychczasowej działalności MKS w Mielcu były uroczystości z okazji 50-lecia firmy w 2011 r., połączone m.in. z posiedzeniem Komisji Ruchu Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej. Wtedy też wydano okolicznościowy album 50 lat Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu 1961-2011 (Mielec 2011). W 2012 r. mielecka MKS obsługiwała 27 tras na terenie miasta i 8 tras na terenie sąsiednich gmin (na podstawie umów): Gawłuszowice, Przecław i Tuszów Narodowy. Dysponowano 40 autobusami, w tym 22 niskopodłogowymi. Uwzględniając zmieniajace się warunki dla komunikacji miejskiej w Mielcu i powiecie mieleckim oraz nowe trendy w europejskiej komunikacji miejskiej – w 2018 r. wprowadzono wiele zmian i nowości w funkcjonopwaniu MKS Sp. z o.o. w Mielcu. *Podstawowe dane według stanu na dzień 31 XII 2018 r.: 35 linii o długości ok. 353 km, w tym 7 linii podmiejskich o łącznej długości ok. 74 km; tabor – 44 autobusy, w tym: 42 niskopodłogowe i niskowejściowe (głównie Solaris Urbino) oraz 2 miejskie (Autosan). Po korektach w 2019 r. stan na 31 XII 2019 r.: 32 linie komunikacji na terenie miejskim i 7 linii podmiejskich. *Podstawowe dane według stanu na dzień 31 XII 2022 r.: 30 linii o długości ok. 326,6 km, w tym 8 linii podmiejskich; tabor – 41 autobusów.
Kierownik: Stanisław Kuśnierz (1961-1991); dyrektor: Stanisław Kuśnierz (1991-1996).
Prezesi: Stanisław Kuśnierz (1996-2002), Edward Krupiński (2002-2006), Ewa Garncarz (2006-nadal).
MIEJSKA RADA NARODOWA, zob. RADA MIEJSKA.
MIEJSKI OŚRODEK POMOCY SPOŁECZNEJ (MOPS) został powołany uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu 28 II 1990 r. Powierzono mu zadania realizowane dotąd przez Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Miejskiego oraz Dział Służb Społecznych Zespołu Opieki Zdrowotnej. Dla wypełnienia tej misji nowa instytucja samorządu miejskiego zainicjowała powstanie szeregu placówek wsparcia społecznego: jadłodajni, Zakładu Opiekuńczo–Leczniczego, Schroniska dla Bezdomnych im. Św. Brata Alberta, świetlic profilaktyczno–wychowawczych, grup wsparcia dla osób uzależnionych, Ośrodka Rehabilitacyjno–Wychowawczego, Lokalnego Domu Pomocy Społecznej, Domu Dziennego Pobytu, Warsztatu Terapii Zajęciowej i Środowiskowego Domu Samopomocy, a część z nich organizowała. Aktualnie MOPS realizuje także różne formy pomocy rodzinom lub indywidualnym osobom, mające na celu przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, m.in. z powodu ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, niepełnosprawności, długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy w rodzinie, zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej. W dotychczasowym kilkunastoletnim okresie działalności nastąpiły liczne zmiany organizacyjne, a w strukturze MOPS pozostały: Warsztat Terapii Zajęciowej, Środowiskowy Dom Samopomocy i Dom Dziennego Pobytu. Pierwszym dyrektorem MOPS i jego organizatorem był Jan Bury (28 II 1990 r. – 31 VII 2000 r.), a od 1 VIII 2000 r. funkcję dyrektora pełnił Zdzisław Czajka. Od początku działalności siedzibą MOPS jest budynek przy ul. I. Łukasiewicza 1 c. Statutowe zadania realizowano na terenie 5 rejonów i w 3 placówkach: Środowiskowym Domu Samopomocy, Warsztacie Terapii Zajęciowej i Domu Dziennego Pobytu. Współpracowano z organizacjami pozarządowymi i kościelnymi. W 2012 r. pomocą objęto 4 273 rodziny, w tym ze świadczeń rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz świadczeń z funduszu alimentacyjnego 3 322 rodziny, a z zakresu działań pomocy społecznych 951 rodzin. W drugiej dekadzie XXI w. rosła ilość różnych form pomocy społecznej, m.in. w 2016 r. rozpoczęto realizację rządowego programu 500+ dla rodzin z dziećmi. Położenie najuboższych i najbardziej potrzebujących pomocy skomplikowały dodatkowo pandemia groźnej choroby COVID-19 (od 2020 r.) i wojna w Ukrainie (od 2022 r.). Wg stanu z dnia 31 XII 2020 r. z pomocy MOPS skorzystało m.in.: 1 098 rodzin – świadczenia pieniężne i niepieniężne; 44 rodziny – z zakresu wspierania rodziny; 229 rodzin z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie, 3 820 rodzin ze świadczeń rodzinnych, funduszu alimentacyjnego i zasiłku dla opiekuna; 6 473 rodziny ze świadczenia wychowawczego; 4 363 rodziny ze świadczenia „Dobry start”; 6 rodzin z jednorazowego świadczenia „Za życiem”; 481 rodzin z dodatków mieszkaniowych, 295 z dodatków energetycznych i 19 rodzin ze stypendium szkolnego. Ponadto 3391 rodzin otrzymało wsparcie z powodu izolacji i kwarantanny w czasie pandemii COVID-19, a 50 seniorom udzielono pomocy w ramach programu „Wspieraj Seniora”. Ponadto MOPS pomagał osobom potrzebującym opieki czy wsparcia poprzez m.in.: specjalistyczne usługi opiekuńcze dla osób z zaburzeniami psychicznymi, sprawianie pogrzebów, kierowanie do domów pomocy społecznej, zapewnienie schroniska osobom bezdomnym, poradnictwo specjalistyczne, zajęcia grupowe i indywidualne, działalność Klubu Integracji Społecznej i program „Asystent osobisty osoby niepełnosprawnej”.
Dyrektorzy: Jan Bury (28 II 1990 r. – 31 VII 2000 r.), Zdzisław Czajka (1 VIII 2000 r. – 30 IV 2017 r.), Grażyna Cieszyńska (2 V 2017 r. – 26 X 2020 r.), Anna Adamczyk p.o. (27 X 2020 r. – 31 III 2021), Anna Adamczyk (1 IV 2021 r. -)
MIEJSKI OŚRODEK SPORTU I REKREACJI (MOSiR), został utworzony na podstawie Zarządzenia Nr 10/75 Naczelnika Miasta w Mielcu z dnia 3 VII 1975 r. jako Ośrodek Sportu i Rekreacji „Lotnik” Mielec, z przekształcenia Powiatowego Ośrodka Sportu, Turystyki i Wypoczynku „Lotnik” w Mielcu (funkcjonował od 1 VII 1974 r.). Misję organizacji placówki powierzono Jerzemu Korzępie. Pierwszą siedzibą dyrekcji był dom przy ul. F. Dzierżyńskiego (obecnie ul. S. Sękowskiego), ale jeszcze w 1975 r. przeniesiono się do pawilonu sportowego przy ul. Warszawskiej 5. Początkowo OSiR dysponował wypożyczalnią sprzętu sportowego i Hotelem Miejskim w Mielcu. Imprezy sportowe i rekreacyjne organizował na wypożyczanych obiektach, głównie na stadionie MKS Gryf przy ul. Warszawskiej. W 1981 r. – w związku z wycofaniem się MPB ze sponsorowania Gryfa i brakiem innych większych źródeł pozyskiwania środków finansowych – Gryf przekazał OSiR–owi stadion przy ul. Warszawskiej, pozostając w zamian nieodpłatnym użytkownikiem. Na początku lat 80. tereny OSiR–u powiększyły się o wykonane tzw. metodą gospodarczą boisko piłkarskie i boisko asfaltowe uniwersalne od ul. J. Kilińskiego. W 1982 r. odszedł na emeryturę J. Korzępa. Hotel Miejski przeszedł do innej struktury organizacyjnej. Funkcję dyrektora powierzono Jerzemu Działowskiemu, który pełnił ją do 1989 r. W tych latach OSiR był organizatorem wielu masowych form kultury fizycznej, m.in. miejskich spartakiad w różnych dyscyplinach sportowych, ligi piłki nożnej zakładów pracy, młodzieżowych biegów ulicznych, halowych turniejów sprawnościowych („Między nami mielczanami”), festynów sportowo–rekreacyjnych oraz różnych form wypoczynku letniego i zimowego. W kryzysowych dla Mielca latach 1989–1996 dyrektorem OSiR był Józef Wójtowicz. W tym okresie zmniejszono ilość imprez masowych, ale wprowadzono sztafety biegowe dla upamiętnienia ważnych rocznic patriotycznych oraz imprezy o charakterze wyczynowym, m.in. zawody z cyklu Grand Prix Polski w chodzie sportowym. Po przejęciu od 2 IX 1996 r. części obiektów sportowych od WSK „PZL–Mielec” S.A. (hala, baseny, tereny od basenów do torów kolejowych) – Zarząd Miasta Mielca przekształcił OSiR w Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji (z siedzibą w hali) i powołał na stanowisko dyrektora Janusza Godka. Dotychczasowa baza sportowa przy ul. Warszawskiej i J. Kilińskiego została włączona do majątku MOSiR–u. W latach 1997–2004 przeprowadzono generalne remonty i modernizacje hali sportowo – widowiskowej i basenów oraz urządzono i zagospodarowano wspomniane tereny za basenami. Podniesienie standardu obiektów wpłynęło na coraz częstsze powierzanie Mielcowi organizacji zawodów międzypaństwowych i międzynarodowych, głównie w siatkówce, a także organizację dużych plenerowych imprez artystyczno–rekreacyjnych, m.in. „Lato z Radiem”. W 2001 r. przejęto od WSK pozostałe obiekty sportowe, w tym stadion główny. W 2002 r. oddano do użytku sztuczne lodowisko. Dysponując dużym zespołem obiektów sportowo–rekreacyjnych MOSiR udostępnia je klubom sportowym oraz jest współorganizatorem wielu imprez dla dzieci i młodzieży. W latach 2009-2013 rozbudowano i zmodernizowano bazę. Wybudowano pływalnię i plac zabaw przy ul. Powstańców Warszawy (2009 r.) oraz rozbudowano zespół basenów odkrytych przy ul. J. Kusocińskiego (2010 r.) W XV Ogólnopolskim Konkursie „Modernizacja Roku 2010” obiekt ten znalazł się wśród 10 najlepszych w kategorii „Obiekty Sportu i Rekreacji”. W 2011 r. powstało euroboisko przy ul. Warszawskiej, a w 2013 r. oddano do użytku przebudowany i zmodernizowany stadion główny z płytą piłkarską, bieżnią okólną i innymi urządzeniami lekkoatletycznymi oraz trybunami na 7000 widzów (przy ul. L. Solskiego). Na skutek złego stanu technicznego hala sportowo-widowiskowa została wyłączona z użytkowania i rozebrana w 2017 r. Także z powodu złego stanu technicznego rozebrano lodowisko kryte „Śnieżka” (2017 r.) W 2018 r. zbudowano wodny plac zabaw przy ul. Kusocińskiego i przebudowano część urządzeń przy basenach odkrytych przy ul. J. Kusocińskiego. Dostosowując główną płytę piłkarską do standardów ekstraklasowych zbudowano instalację podgrzewania płyty. Po licznych perypetiach związanych z przetargami, w 2018 r. udało się rozstrzygnąć przetarg na budowę hali sportowo-widowiskowej i rozpocząć prace budowlane w 2019 r. Równocześnie przebudowano garaże przy ul. Sportowej na zaplecze szatniowe i sanitarno-techniczne. Sukcesywnie modernizowano boiska i inne urządzenia sportowe. W latach 2020 – 2021 na terenach MOSiR zbudowano podziemne 2 zbiorniki retencyjne, mające na celu zbieranie wody z terenów dotychczas zalewanych w czasie gwałtownych burz i deszczów nawalnych. Pierwszy umieszczono na miejscu dawnych boisk do gier zespołowych i kortów przy zbiegu ulic L. Solskiego i Grunwaldzkiej i na nim urządzono parking. Drugi zbudowano na terenie zielonym przy posesji z Hotelem Polskim i na nim odtworzono teren zielony. Jesienią 2021 r. rozpoczęto montaż zadaszenia boiska piłkarskiego (hali pneumatycznej) w północnej części terenów MOSiR. Niestety, w dniach 23-24 XII 2021 r. już po postawieniu namiotu, ale jeszcze przed zgłoszeniem do odbioru, namiot opadł na boisko. Na szczęście ofiar nie było. Wykonawca – konsorcjum firm: Gardenia Sport Sp. z o.o. – Garapena Sp. z o.o. zobowiązał się do ponownego montażu hali pneumatycznej z zapewnieniem bezpieczeństwa jej użytkowania. Budowa nowej hali zakończyła się pod koniec 2022 r. (według wykonawcy), ale z powodu szeregu usterek hala i jej otoczenie nie została odebrana przez Gminę Miejską Mielec. Poważne kłopoty spowodował też wykonawca namiotu, bowiem okazało się, że urządzenie jest wadliwe i przez cały 2022 r. nie udało się go naprawić. W 2023 r. udało się nakłonić wykonawcę do usunięcia usterek w hali. Uroczyste otwarcie hali odbyło się 2 VIII 2023 r. Pierwszymi i bardzo atrakcyjnymi imprezami, już w dniach 4 i 5 VIII, były towarzyskie międzypaństwowe mecze piłki siatkowej kobiet Polska – Turcja, czyli trzeciej i pierwszej drużyny Ligi Narodów – 2023. Pierwszy mecz wygrała Turcja 3:2, a drugi Polska 3:1.
Programy sportowo-rekreacyjne realizowane przez MOSiR: 2022 r. – *nauka pływania dla uczniów klas I i II szkół podstawowych; *nauka i doskonalenie pływania „Program Umiem Pływać” dla klas III szkół podstawowych; *lekkoatletyka dla każdego – program dla uczniów klas IV – VI; *chodzę bo chcę – zajęcia nordic walking; *biegam bo lubię – dla wszystkich chętnych.
Dyrektorzy: Janusz Godek (1996-2008), Zygmunt Kołodziej (2008-2016), Andrzej Jędrychowski (2016-2019), p.o. Janusz Godek (2019-2020), Mirosława Gorazd (2020-nadal).
MIEJSKI ZARZĄD BUDYNKÓW MIESZKALNYCH (MZBM) został powołany Uchwałą Prezydium MRN w Mielcu Nr XVI/85/57 z dnia 7 maja 1957 r. do bieżącego zarządu budynków państwowych w Mielcu, m.in.: utrzymywania ich dobrego stanu i sprawności technicznej, czystości wewnątrz i na terenach przyblokowych oraz wykonywania usług eksploatacyjnych. W październiku 1957 r. przejęto od PMRN budynki mieszkalne dotychczasowego osiedla fabrycznego WSK, budynki na terenie Miasteczka Młodego Robotnika (za Górą Cyranowską) oraz budynki jednorodzinne i wielorodzinne (przejęte po II wojnie światowej na Skarb Państwa) na terenie Starego Mielca. Przejęto także 5 kotłowni osiedlowych (tzw. „z dala czynnych”) i 4 lokalne, opalane węglem i koksem. Dla realizacji zadań powołano początkowo dwie administracje, a później pięć. W 1968 r. powrócono do dwóch i tak już pozostało. ADM nr 1 objęła tereny po lewej stronie Al. Niepodległości i Stary Mielec, a ADM nr 2 – prawą stronę Al. Niepodległości, osiedle Cyranka i Rzochów. W 1967 r. przekształcono ekipę centralnego ogrzewania w Zakład Gospodarki Cieplnej. Wtedy także zmieniono system ogrzewania budynków. Budynki MZBM zostały podłączone do sieci z Elektrociepłowni WSK „PZL-Mielec”, a budynki kotłowni osiedlowych przeznaczono do remontów i modernizacji. W jednym z nich – przy ul. S. Żeromskiego – urządzono siedzibę dyrekcji MZBM (1968), a w drugim – przy ul. Gen. W. Sikorskiego – urządził siedzibę główną Oddział WSS „Społem” (1976). Ponadto w 1970 i 1974 r. wybudowano dwa budynki biurowo–warsztatowe dla ADM – przy ul. E. Biernackiego i ul. S. Żeromskiego, a w 1982 r. oddano do użytku bazę Zakładu Remontowego przy ul. Torowej. W 1987 r. do wyremontowanego budynku (po zlikwidowanej kotłowni osiedlowej) przy ul. Grunwaldzkiej przeniósł się Oddział Gospodarki Cieplnej, który w 1988 r. przekształcono na przedsiębiorstwo państwowe Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej. Poza realizacją zadań zawodowych dyrekcja MZBM starała się o podnoszenie kwalifikacji pracowników, m.in. organizowano dokształcanie w zakresie szkoły podstawowej (lata 60.) oraz kursy przysposobienia zawodowego z zakresu budownictwa. Za całokształt działalności MZBM zdobywał wielokrotnie nagrody i wyróżnienia we współzawodnictwie wojewódzkim przedsiębiorstw gospodarki komunalnej, a jeden raz zwyciężył we współzawodnictwie krajowym, za co otrzymał puchar i proporzec przechodni. W 1991 r. przekształcono przedsiębiorstwo w zakład budżetowy. 26 VI 1996 r. uchwałą Rady Miejskiej postawiono w stan likwidacji zakład budżetowy MZBM i powołano MZBM spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W listopadzie 1997 r. przeniesiono siedzibę zarządu do budynku nr 1 przy ul. E. Biernackiego (przekazanym Gminie Miejskiej Mielec przez WSK). W latach 90. rozpoczęto (wspólnie z Urzędem Miejskim) remonty kapitalne (połączone z modernizacją) budynków przy ul. J. Kochanowskiego i kontynuowano je w pierwszych latach XXI w. Ponadto poprzez modernizację poddasza w każdym budynku uzyskiwano kilkanaście dodatkowych pełnostandardowych mieszkań. Wykonywano też nowe tynki na kolejnych budynkach oraz porządkowano urządzenia terenów międzyblokowych. W 2012 r. zarządzał 138 budynkami o łącznej powierzchni użytkowej 200 369,09 m2. W 39 budynkach właścicielem w 100 % była Gmina Miejska Mielec. W 99 budynkach funkcjonowały Wspólnoty Mieszkaniowe i w nich współudziały miały osoby fizyczne i prawne oraz Gmina Miejska Mielec. Systematycznie podnoszono standard budynków, m.in. poprzez remonty elewacji połączone z ocieplaniem, konserwację dachów i wymianę instalacji. Ponadto utrzymywano około 15 ha zieleni. Rok 2013 przyniósł zmiany w zasobach mieszkaniowych zarządzanych przez MZBM. Ilość budynków zmniejszyła się do 132, a łączna powierzchnia użytkowa do 199 524 m2. Stało się to po kolejnych wyburzeniach na terenie Miasteczka Młodego Robotnika i sprzedaży budynków na Starym Mielcu. Po oddaniu do użytku kolejnego budynku socjalnego w 2016 r. ilość budynków zarządzanych przez MZBM wzrosła do 133, a powierzchnia użytkowa do 200 292 m2. Gmina Miejska Mielec była jedynym właścicielem 35 budynków, a 98 budynków ze Wspólnotami Mieszkaniowymi było współwłasnością osób fizycznych i prawnych oraz Gminy Miejskiej Mielec. Ponadto Gmina Miejska systematycznie sprzedawała mieszkania i w 2016 r. powierzchnia lokali mieszkalnych osób fizycznych wzrosła do 135 130 m2, a powierzchnia lokali mieszkalnych Gminy zmniejszyła się do 46 817 m2. Podobnie działo się z powierzchnią lokali użytkowych.
Zasoby mieszkaniowe (wg stanu na 9 IV 2018 r., w kolejności oddawania do użytku): *1890 r. – Krakowska 4; *1900 r. – Legionów 32; Rynek 6; Mickiewicza 13; *1904 r. – Hetmańska 8;*1905 r. – Legionów 13; 1906 r. – Legionów 8; *1920 r. – Kilińskiego 16; *1924 r. – Lwowska 11; Batorego 14; *1928 r. – Obrońców Pokoju 1928 r.; *1930 r. – Obrońców Pokoju 10; *1934 r. – Kościuszki 2; *1936 r. – Asnyka 4; Fredry 4; *1937 r. – Niepodległości 20 i 22; Asnyka 1, 2 i 3; Kochanowskiego 1, 2, 3, 5, i 6; Czarneckiego 1; *1938 r. – Skłodowskiej 6; Kochanowskiego 4; *1939 r. – Głowackiego 23; *1949 r. – Konopnickiej 6; *1950 r. – Niepodległości 4, 6, 8, 10, 18; Tetmajera 2; Wyspiańskiego 1; Konopnickiej 1 i 3;*1951 r. – Sikorskiego 1, 2, Chopina 4, 10, 12 i 14; Tetmajera 4; Czarneckiego 2; Fredry 1 i 2; Kraszewskiego 1 i 2; Bogusławskiego 6, 8 i 10; Baraki: 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16 i 35; *1952 r. – Solskiego 4, Skargi 1 i 2, Staffa 2 i 4; Kusocińskiego 3, Łukasiewicza 1, Chopina 3; Bogusławskiego 2 i 4; Barak 18; *1953 r. – Zapolskiej 2; Niepodległości 3 i 5; *1954 r. – Niepodległości 9 i 11; Chopina 2; Wyspiańskiego 3; Bogusławskiego 1; *1955 r. – Zapolskiej 1; Niepodległości 1; Wyspiańskiego 2; Bogusławskiego 3; *1957 r. – Łukasiewicza 2; Konfederacka 4; Barak 19; *1958 r. – Staffa 15; *1959 r. – Grunwaldzka 2 i 4; *1960 r. – Biernackiego 15; *1961 r. – Staffa 13; *1962 r. – Biernackiego 9; *1963 r. – Solskiego 12 i 14; *1964 r. – Solskiego 16; *1965 r. – Solskiego 18, 20, 22, 24; Korczaka 1; *1966 r. – Solskiego 10; *1967 r. – Biernackiego 13; *1970 r. – MMR 36; *1971 r. – Skargi 3; *1974 r. – Biernackiego 8; *1975 r. – Kędziora 1; MMR 37; *1984 r. – Dworcowa 3; *1987 r. – Pisarka 5a; *1990 r. – Wolności 29; *1992 r. – Warneńczyka 9; *2006 r. – MMR 38; *2007 r. – MMR 39; *2008 r. – MMR 40; *2011 r. – Inwestorów 3A i 3B; *2015 r. – Inwestorów 3C.
Dyrektorzy: Tadeusz Diabelec (1957-1958), Kazimierz Sztuka (1958-1981), Aleksander Furdyna (1981-1982), Stanisław Kania (1982-1990), Aleksander Furdyna (1990-1991), Leszek Gwóźdź (1991-1996). Likwidator: L. Gwóźdź (1996).
Prezesi: L. Gwóźdź (1997-1999), Wacław Soja (1999-2017), Leszek Kołacz (2017-2018), Waldemar Barnaś (2018-2019), Jan Myśliwiec (2019), Krzysztof Kosiba (2019-nadal).
MIEJSKIE PRZEDSIĘBIORSTWO ENERGETYKI CIEPLNEJ (MPEC) SP. Z O.O. powstało jako samodzielne przedsiębiorstwo 1 X 1988 r. z przekształcenia Oddziału Gospodarki Cieplnej Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych, a osobowość prawną uzyskało 6 X tegoż roku. Przejęło też całą bazę z wyposażeniem (4 własne kotłownie i 3 zlecone) oraz wszystkie dotychczasowe zadania OGC. W 1991 r. zostało przekształcone w zakład budżetowy. W 1996 r. na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Mielcu (26 VI) nastąpiło przekształcenie przedsiębiorstwa komunalnego MPEC w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Podstawowym zadaniem firmy jest zaspokajanie potrzeb odbiorców w zakresie zapewnienia ciepła w domach mieszkalnych i innych pomieszczeniach zamkniętych, z poszanowaniem ochrony środowiska naturalnego. Zadanie to realizowane jest poprzez m.in.: produkcję, przesył i dystrybucję energii cieplnej, wykonawstwo, konserwację i remonty instalacji wewnętrznych centralnego ogrzewania i centralnie ciepłej wody oraz sieci przesyłowych, projektowanie i dobór urządzeń cieplnych, wykonawstwo nowoczesnych zautomatyzowanych węzłów cieplnych dostosowanych do systemu monitoringu, pomiary i całodobowe pogotowie ciepłownicze. Miejski system grzewczy MPEC kupuje ciepło niemal wyłącznie (98 %) w Elektrociepłowni w Mielcu, a następnie przesyła je sieciami wysokoparametrowymi do węzłów cieplnych i stamtąd (po przetworzeniu) – do kaloryferów w mieszkaniach. System ten zaspokaja około 70 % zapotrzebowania na ciepło w mieście, nie licząc SSE EURO-PARK Mielec. Korzysta z niego około 45 tysięcy mieszkańców Mielca. W pierwszych latach XXI w. realizowany jest program modernizacji tego systemu, m.in. zamieniono ponad sto węzłów hydroelewatorowych na nowoczesne węzły kompaktowe z pełną automatyką pogodową oraz dwie kotłownie węglowe na gazowe. Zlikwidowano lokalne kotłownie węglowe przy Zespole Szkół Ekonomicznych oraz Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania, podłączając oba obiekty do miejskiej sieci ciepłowniczej. Rozpoczęto wdrażanie systemu monitoringu i sterowania dużymi węzłami cieplnymi. Od 2011 r. realizował projekt Modernizacja systemu ciepłowniczego miasta Mielca, współfinansowany przez UE w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego na lata 2007-2013. Siedziba: ul. Grunwaldzka 3. Wspólnie z Elektrociepłownią i MZBM realizowany jest program „Bezpieczna ciepła woda użytkowa z miejskiej sieci ciepłowniczej”. (Likwidowane są łazienkowe piecyki gazowe i montowany jest system doprowadzajacy wodę użytkową podgrzewaną z sieci miejskiej.) Wg stanu na 31 XII 2019 r. długość sieci miejskiego systemu ciepłowniczego wynosiła 48,2 km, w tym sieci i instalacji wykonanych w nowej technologii z rur preizolowanych – 32,7 km. (Pozostałe 15,5 km to sieci wykonane w latach 70-90 XX w.)
Dyrektor: Tadeusz Łagód (1988 – 2000). Likwidator: T. Łagód (1996).
Prezesi: T. Łagód (1997 – 2000), Wacław Korona (2000-2017), Wiesław Tyniec (2017-nadal).
MIEJSKIE PRZEDSIĘBIORSTWO GOSPODARKI KOMUNALNEJ, powołane zostało uchwałą MRN w Mielcu z 9 VI 1953 r., a rozpoczęło funkcjonowanie od 1 I 1954 r. W jego ramach utworzono Zakłady: Wodociągów i Kanalizacji, Oczyszczania Miasta, Urządzenia Komunalne, Hotel Miejski (otrzymany po upaństwowieniu Hotelu M. Weryńskiej przy ul. A. Mickiewicza) i Rozdzielnia Gazu. Pierwszą siedzibą dyrekcji był budynek przy ul. A. Mickiewicza, a później budynek obok pomnika Wolności. Gwałtowny wzrost zapotrzebowania na urządzenia i usługi komunalne, spowodowany dynamicznym rozwojem Mielca, postawił przed władzami miasta i przedsiębiorstwem wiele zadań do szybkiego zrealizowania. W latach 1952-1954 wybudowano nowy wodociąg i podłączono doń – jako ujęcie awaryjne – wybudowaną w 1953 r. pompownię „Mewuskę” (szerzej w odrębnym haśle). Uroczyste oddanie do użytku wodociągu miejskiego nastąpiło 21 VII 1954 r. Wtedy też przeniesiono siedzibę dyrekcji do budynku administracyjnego Zakładu Wodociągów i Kanalizacji przy ul. Wolności. W IV kwartale 1957 r. rozpoczęto rozruch i eksploatację nowo wybudowanej oczyszczalni ścieków na terenie Złotnik. Równocześnie dla monitorowania jakości wody i ścieków zorganizowano laboratorium zakładowe. W kolejnych latach rozbudowywano sieci: wodociągową, kanalizacyjną i gazową oraz urządzano zieleń miejską, m.in. na placu im. Gen. K. Świerczewskiego (aktualnie – Rynek). W 1961 r. powołano Zakład Komunikacji Miejskiej. Przejęto też od PMRN rzeźnię miejską i targowiska. W następnym roku obok Pałacyku Oborskich wybudowano 2 cieplarnie oraz szkółkę krzewów dla potrzeb zieleni miejskiej. W 1963 r. przy Zakładzie Oczyszczania Miasta uruchomiono Zakład Pogrzebowy. W 1967 r. Zakład Urządzeń Komunalnych przemianowano na Zakład Zieleni Miejskiej, a Rozdzielnię Gazu przekazano Tarnowskim Zakładom Gazu Ziemnego. Sporym wyróżnieniem w tym roku było zdobycie 2. miejsca w wojewódzkim współzawodnictwie Zrzeszenia Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, a w kolejnych latach także plasowano się w czołówce. W 1968 r. zlikwidowano hotel przy ul. A. Mickiewicza i uruchomiono nowy hotel miejski przy ul. 22 Lipca (później al. Niepodległości). W latach 60. wiele czasu (po pracy zawodowej) przeznaczano na sport masowy w ramach Ogniska Krzewienia Kultury Fizycznej, wielokrotnie zdobywając czołowe miejsca w Wojewódzkich Spartakiadach Gospodarki Komunalnej w siatkówce mężczyzn i klasyfikacjach generalnych. W 1969 r. utworzono Zakład Dróg Miejskich. Jego pierwszą (prowizoryczną) bazą był plac przy ul. J. Lelewela. Najważniejszym osiągnięciem tego roku było jednak zakończenie remontu kapitalnego Pałacyku Oborskich przy ul. 1 Maja (aktualnie ul. Legionów) i przeniesienie doń Zarządu Przedsiębiorstwa. Pozbyto się natomiast nierentownej rzeźni miejskiej. Uczestniczono także w przedsięwzięciach kulturalnych, m.in. w I i II Ogólnopolskich Spotkaniach Rzeźbiarskich (1969, 1979) oraz Jarmarkach Pieśni i Tańca (lata 70.). W 1971 r. oddano do użytku tzw. zaplecze Zakładu Dróg Miejskich przy ul. J. Korczaka i zaplecze techniczne z wyposażeniem Zakładu Oczyszczania Miasta w obiektach po Straży Pożarnej przy ul. J. Kilińskiego. Wydarzeniem roku 1974 było oddanie do użytku progu stabilizacyjnego na rzece Wisłoce, co pozwoliło na zwiększenie dostawy wody surowej i pitnej dla miasta. Także w 1974 r. przekazano hotel miejski do Powiatowego Ośrodka Sportu, Turystyki i Wypoczynku. W dalszych latach 70. i 80. – w związku z dynamicznym rozwojem Mielca – rozwijało się również przedsiębiorstwo, wykonując powiększające się z roku na rok zadania w zakresie usług komunalnych. Zasadnicze zmiany ustrojowe w kraju na przełomie lat 80. i 90., a zwłaszcza reforma samorządowa, wywołały potrzebę dostosowania się do nowych uwarunkowań społeczno-ekonomicznych. W 1990 r. połączono Zakład Oczyszczania Miasta z Gospodarstwem Samochodowym, tworząc Zakład Usług Komunalnych (ZUK) z siedzibą przy ul. J. Korczaka. Najważniejszym wydarzeniem tego okresu było jednak oddanie do użytku (w lutym 1990 r.) nowego Zakładu Uzdatniania Wody, co zdecydowanie poprawiło zaopatrzenie miasta w wodę. W 1991 r. przekształcono MPGK z przedsiębiorstwa państwowego na zakład budżetowy oraz przeniesiono siedzibę dyrekcji i administracji do biurowca przy ul. Wolności 44, a także wyłączono ze struktury Miejską Komunikację Samochodową, która od 1 IV 1991 r. rozpoczęła działalność jako oddzielny zakład budżetowy. Kolejnym przedsięwzięciem restrukturyzacyjnym było odłączenie Zakładu Pogrzebowego, który od 1 IV 1994 r. stał się firmą prywatną. 19 XII 1994 r. uruchomiono Stację Uzdatniania Wody w Mielcu z zastosowaniem ozonowania, podnosząc tym znacząco jakość wody podawanej do sieci miejskiej. Od 6 XII 1996 r. – po zastosowaniu w Stacji Uzdatniania Wody francuskiej technologii oczyszczania wody filtrami węglowymi – Mielec otrzymał wodę odpowiadającą standardom europejskim. W 1996 r. – na podstawie uchwały Rady Miejskiej – przeprowadzono proces przekształcenia MPGK w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i w tej formule rozpoczęto działalność od 1 I 1997 r. Z dniem 31 XII 2002 r. zakończył funkcjonowanie Zakład Zieleni, a jego załogę i zadania przejął od 1 I 2003 r. Zakład Usług Komunalnych. W rezultacie tych przekształceń MPGK działa od 2003 r. w następującej strukturze: administracja (budynek przy ul. Wolności 44), Zakład Wodociągów i Kanalizacji (ul. Wolności 29), Zakład Usług Komunalnych (ul. J. Korczaka) i Zakład Dróg Miejskich (ul. J. Korczaka). ZWiK zajmuje się m.in.: produkcją i rozdziałem wody, odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków, wykonawstwem sieci wodociągowych i kanalizacyjnych oraz innymi zadaniami związanymi z siecią wodociągową i kanalizacyjną. ZUK m.in. usuwa nieczystości stałe i płynne, utrzymuje czystość placów i ulic oraz sprawuje kompleksową opieką nad zielenią miejską. ZDM m.in. buduje i remontuje ulice, chodniki i place oraz w okresie zimy utrzymuje je w stanie umożliwiającym prawidłowy ruch pojazdów i pieszych. Ponadto w ramach struktury MPGK funkcjonowała od 25 IV 2003 r. (na podstawie uchwały Rady Miejskiej) Jednostka Realizująca Projekt ISPA „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu”. W 2008 r. oddano do użytku nowoczesną miejską oczyszczalnię ścieków, a w 2009 r. zakończono budowę kanalizacji sanitarnej w osiedlach Wojsław i Rzochów. Od 2010 r. rozpoczęto realizację kontraktu „Przebudowa i renowacja kanalizacji istniejącej”. Bieżące usługi komunalne i inżynieryjno-budowlane wykonywały: Zakład Wodociągów i Kanalizacji, Zakład Usług Komunalnych i Zakład Dróg Miejskich. Bieżące usługi komunalne i inżynieryjno-budowlane wykonywały: Zakład Wodociągów i Kanalizacji, Zakład Usług Komunalnych i Zakład Dróg Miejskich. W grudniu 2016 r. oddano do użytku nowy budynek socjalny dla pracowników MPGK.
Dyrektorzy naczelni: Stanisław Bury (1954-1955), Zbigniew Mierzwiński (1955-1958), Emilian Sypek (1959-1964), Stanisław Piątek (1964-1967), Tadeusz Zawada (1970-1974), Władysław Łabęcki (1974-1990), Marek Bąbała (1990-1996).
Likwidator – M. Bąbała (1996).
Prezes – M. Bąbała (1997-).
MIELCZANIN, MIELCZANKA, MIELCZANIE – aktualnie używane określenie mieszkańca, mieszkanki i mieszkańców Mielca. W okresie międzywojennym używano określeń „mieleczanin”, „mieleczanka” i „mieleczanie”. Zdarza się jeszcze w naszych czasach, że najstarsi mieszkańcy tak o sobie mówią.
„MIELCZANIN”, wydawnictwo okolicznościowe Urzędu Miejskiego w Mielcu. Ukazuje się od 1996 r. nieregularnie (1 – 2 razy w roku), w zależności od potrzeb w zakresie promocji i informacji. W latach 1996-2006 wydano 10 numerów liczących od 16 do 40 stron, w nakładzie 1 000 egzemplarzy. Zawiera m.in. sprawozdania z działalności władz samorządowych miasta, dane z różnych dziedzin życia miasta, analizy porównawcze (Mielec na tle grupy porównawczej, województwa i średniej krajowej), sprawozdania z realizacji inwestycji miejskich i innych przedsięwzięć instytucji miejskich, kalendarium ważniejszych wydarzeń i „niezbędniki teleadresowe”. W jego wydawaniu uczestniczyły m.in. redakcje „Głosu Mieleckiego” i „Korso” oraz firmy wydawnicze: POLGRAF „PZL–Mielec”, PRESS MEDIA Mielec, GRAFMARR Mielec, Zakład Poligraficzny Zbigniew Gajek Pławo – Drukarnia Mielec. Do końca 2014 r. wydano 15 numerów tematycznych.
MIELCZANIN ROKU, coroczny plebiscyt czytelników Tygodnika Regionalnego „Korso” przeprowadzany od 1997 r. Tytuł i „Skałkę Korso” otrzymuje na specjalnej uroczystości tylko jedna osoba, której osiągnięcia w danym roku ocenione zostały najwyżej. Wyboru dokonują czytelnicy i Kapituła Konkursu. Trofeami tymi w poszczególnych latach zostali wyróżnieni: *1996 – ks. prałat Stanisław Jurek, proboszcz parafii św. Mateusza (za całokształt pracy duszpasterskiej); *1997 – Małgorzata Lubieniecka (za ofiarną działalność społeczną); *1998 – Mariusz Błędowski, dyrektor Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu (za dynamiczny rozwój SSE EURO-PARK MIELEC); *1999 – Bogusław Kamuda, działacz piłki siatkowej kobiet (za wyprowadzenie mieleckiej siatkówki kobiecej z kryzysu i powrót do ekstraklasy); *2000 – Jacek Bąk, właściciel i prezes firmy Autopart (za sukcesy firmy oraz sponsorowanie sportu i akcji społecznych); *2001 – Marek Paprocki, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 (za skuteczną działalność zawodową i społeczną); *2002 – Krystyna Skowrońska, dyrektor banku i poseł na Sejm RP (za niezwykle aktywną działalność poselską i zawodową); *2003 – Łucja Bielec, założycielka i prezes Fundacji SOS „Życie” (za podejmowanie akcji na rzecz ratowania życia); *2004 – Józef Witek, kierownik Biura Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego (za autorstwo „Encyklopedii miasta Mielca”); *2005 – Władysław Ortyl, senator, wiceminister rozwoju regionalnego (za całokształt pracy zawodowej i społecznej); *2006 – Janusz Zakręcki, prezes Zarządu i dyrektor naczelny Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. (za doprowadzenie do kontaktu z Sikorsky Aircraft Corporation i odrodzenie mieleckiego lotnictwa), *2007 – ks. prałat Kazimierz Czesak – proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy (za całokształt pracy duszpasterskiej), *2008 – Leszek Kołacz, dyrektor Szpitala Powiatowego (za awans Szpitala Powiatowego do czołówki krajowej), *2009 – Janusz Soboń, dyrektor Kirchhoff Polska Sp. z o.o. (za dynamiczny rozwój firmy), ), *2010 – Antoni Weryński, właściciel firmy, działacz sportowy (za konsekwencję w tworzeniu silnej drużyny piłki ręcznej i awans do ekstraklasy), *2011 – Czesław Kolisz, założyciel i właściciel firmy „Ankol” (za osiągnięcie światowych standardów w działalności firmy), *2012 – Mirosław Midura, ordynator Oddziału Urazowo-Ortopedycznego Szpitala Powiatowego (za zasługi dla rozwoju medycyny i nowatorskie metody leczenia), *2013 – Jan Tarapata, założyciel i właściciel firmy „Tarapata” oraz działacz samorządowy (za owocną działalność biznesową i samorządową), *2014 – Eugeniusz Andrusiewicz, kierownik KGR Mielec „Elektromontaż” Rzeszów (za działalność zawodową i społeczną), *2015 – Daniel Kozdęba, prezydent miasta Mielca w kadencji 2014-2018 (za działalność samorządową); *2016 – Zdzisław Nowakowski, dyrektor CKPiDN w Mielcu (za całokształt działalności). Ponadto Kapituła Konkursu przyznała tytuł „Mielczanina XX-lecia” Januszowi Chodorowskiemu (prezydentowi miasta Mielca w latach 1994-2014); *2017 r. – Franciszek Wyzga, b. dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. w Mielcu, założyciel i dyrygent Mieleckiej Orkiestry Kameralnej, przekształconej w Mielecką Orkiestrę Symfoniczną; *2018 r. – ks. Janusz Kłęczek, proboszcz parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty, dziekan dekanatu Mielec-Północ, prepozyt Kapituły Kolegiackiej w Mielcu; *2020 r. – Krzysztof Ślęzak, b. dyrektor ARP SA. Warszawa Oddział w Mielcu (za dynamiczny rozwój SSE EURO-PARK MIELEC); *2021 r. – ks. Waldemar Ciosek, proboszcz parafii Ducha Świętego w Mielcu, za zorganizowanie bogatych duchowo i inwestycyjnie obchodów 40-lecia parafii Ducha Świętego; *2022 r. – Wacław Świerczyski, przewodniczący Rady Osiedla J. Kilińskiego, za inicjowanie i organizowanie wielu akcji społecznych, szczególnie w środowisku seniorów;
„MIELCZANKA” (PPH) – wytwórnia, a następnie hurtownia wód gazowanych. Powstała w 1966 r. jako Wytwórnia Wód Gazowanych, a jej założycielką i właścicielką była Władysława Rżana. Głównym produktem firmy była oranżada. Od 1977 r. firmę prowadzi jej córka Krystyna wspólnie z mężem Zbigniewem Górką. Na początku lat 80. nadano wytwórni nazwę „Mielczanka” i taką też nazwę otrzymała firmowa oranżada. Na przełomie lat 80. i 90. zwiększono asortyment napojów o różnych smakach. Produkowano m.in.: „Złotą Rosę”, „Herbavit”, „Cytruska”, „Orange” i „Ananaska”. Uruchomiono także hurtownię z napojami innych producentów. Odbiorcami były głównie placówki handlowe z regionu mieleckiego, a w mniejszym zakresie – placówki z sąsiednich regionów. W 2002 r. zakończono produkcję napojów i odtąd „Mielczanka” funkcjonuje wyłącznie jako hurtownia wód gazowanych. W blisko 40–letniej historii kilkakrotnie zmieniano siedzibę firmy. Początkowo funkcjonowała ona przy ul. 1 Maja (aktualnie ul. Legionów), a później przy ul. A. Mickiewicza. Od 1970 r. znajduje się we własnym obiekcie przy ul. J. Korczaka 5 a.
MIELCZEWSKIEGO MARCINA (ULICA), krótka (86 m) i wąska uliczka na osiedlu J. Kilińskiego, jedna z bocznych ulicy tegoż patrona. Nazwę otrzymała 19 VI 1970 r. w czasie budowy miniosiedla domów jednorodzinnych na terenach pomiędzy Szkołą Podstawową nr 1 i Złotnikami. Prowadzi od ul. J. Kilińskiego ku skarpie nad Wisłoką, ale doń nie dochodzi. Początkowo miała tylko utwardzoną nawierzchnię. W 2006 r. wykonano remont, m.in. położono nową nawierzchnię z kostki betonowej. Po obu jej stronach znajdują się posesje z domami jednorodzinnymi. Biogram patrona ulicy: MARCINA MIELCZEWSKIEGO znajduje się przy haśle „Marcin z Mielca Mielczewski”.
MIELEC – DZIEJE MIASTA I REGIONU, trzytomowe wydawnictwo o charakterze monograficznym. Powstało z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej ze środków finansowych Urzędu Miejskiego w Mielcu. Obowiązki redaktora naczelnego przyjął doc. Feliks Kiryk (później profesor i rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie), znakomity znawca historii średniowiecznej. Początkowo zamierzano wydać jednotomową monografię Mielca i regionu, ale ogrom materiałów i zapał autorów (zwłaszcza miejscowych) spowodował podjęcie decyzji władz miasta o wydaniu kolejnych dwóch tomów.
*Mielec Dzieje miasta i regionu T. 1 pod redakcją Feliksa Kiryka, Mielec 1984, 724 strony. Nakład – 3500 + 250 egzemplarzy. Wydawnictwo – Krajowa Agencja Wydawnicza Rzeszów. Skład, druk i oprawa – Rzeszowskie Zakłady Graficzne w Rzeszowie. Części: Czasy przedrozbiorowe, W okresie rozbiorów i niewoli.
*Mielec Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 2 pod redakcją Feliksa Kiryka, Mielec 1988, 923 strony. Nakład – 3500 + 250 egzemplarzy. Wydawnictwo – Krajowa Agencja Wydawnicza w Rzeszowie. Skład, druk i oprawa – Rzeszowskie Zakłady Graficzne Drukarnia Łańcut. Części: W Polsce Odrodzonej 1918–1939, W latach II wojny światowej 1939–1945, W czasach Polski Ludowej, Ludzie regionu XIX i XX wieku.
*Mielec Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 3 pod redakcją Feliksa Kiryka, Mielec 1994, 851 stron. Nakład – 3500 + 25 egzemplarzy. „Resovia” Wydawnictwo Rzeszowskich Zakładów Graficznych w Rzeszowie. Skład, druk i oprawa – Rzeszowskie Zakłady Graficzne w Rzeszowie. Części: Okruchy średniowieczne i późniejsze, Przyczynki do dziejów miasta i regionu z okresu II wojny światowej, Z problematyki ostatniego pięćdziesięciolecia, Materiały i wspomnienia, Ludzie regionu XIX i XX wieku.
MIELEC – ETYMOLOGIA NAZWY, według Słownika etymologicznego miast i gmin PRL Stanisława Rosponda (1984) nazwa „Mielec” pochodzi od słowa „miel” (mielizna) lub „miela” (miałkie miejsce w wodzie). Wiąże się z usytuowaniem miejscowości przy mieliźnie, ułatwiającej przejście przez rzekę Wisłokę.
MIELEC – INFORMATOR MIEJSKI, wydawnictwo promujące Mielec oraz firmy, które wykupują tzw. okienka reklamowe. Materiały przygotowywane są każdorazowo przez Urząd Miejski i zainteresowane firmy. Zawiera m.in.: historię i opis współczesnego życia miasta, jego zabytki i inne walory, warunki inwestowania i możliwości współpracy, tzw. niezbędnik teleadresowy oraz uproszczony plan miasta lub niezbędne jego fragmenty. Pierwszy informator ukazał się w 1993 r., a kolejne w latach: 1995, 1997, 2000 i 2005. Wszystkie wydania zostały rozpowszechnione w kraju (m.in. „Inwestcity” w Poznaniu) i poza jego granicami, m.in. na targach w Londynie, Berlinie, Bazylei i Sztokholmie.
MIELECCY (herbu Gryf), rodzina rycerska wywodząca się z rodu Gryfitów. Założyciele i pierwsi właściciele miasta Mielca. Przypuszcza się, że ich protoplastą mógł być Pawlik z Mielca, wzmiankowany w 1224 r. Pierwszym udokumentowanym przodkiem mieleckich Gryfitów był Jakub Trestka (kasztelan brzeski, wymieniony w 1334 r., zmarły prawdopodobnie przed 5 II 1346 r.). Kolejnym był Paszko Trestka z Brzany, Gierczyc, Sędziszowej i Sierosławic, wymieniany w latach 1361 – 1372, zmarły przed 1386 r. Jego żoną była Pachna (Paulina), córka rycerza Niemierzy z Gołczy. Z tego małżeństwa urodzili się: Paszko (zmarły przed 1436 r.), Mikołaj (zmarły przed 10 XI 1405 r.), Jan, Elżbieta i Pachna. Jan I (Janów w rodzie Mieleckich będzie wielu, toteż umownie oznacza się ich kolejnymi cyframi rzymskimi – przyp. aut.) Trestka (Żuk) – piszący się „z Piotrkowic, Zdzisławic, Gierczyc i Mielca” był więc pierwszym udokumentowanym Gryfitą związanym ściśle z Mielcem. On też prawdopodobnie przeniósł swoją siedzibę do dworu w Mielcu. Zmarł po 1416 r., pozostawiając syna – Jana (II), tytułującego się „z Mielca, Gierczyc i Kaliszan”. Ten – żonaty z Zofią – miał troje dzieci: Jana (III), Bernarda i Katarzynę, która przed 1456 r. wyszła za Stanisława z Koźmic. Na prośbę Jana (II) 17 III 1457 r. w Piotrkowie król Kazimierz Jagiellończyk zezwolił na lokację miasta na obszarze wsi Mielec na prawie magdeburskim. Z nieznanych dotąd powodów nie zrealizował jednak tego przedsięwzięcia. Zmarł prawdopodobnie na przełomie 1459 i 1460 r. Akt lokacyjny miasta Mielca wydali natomiast jego synowie Jan (III) i Bernardyn, ale dopiero 18 XI 1470 r. i opiekowali się miastem przez około 20 lat. Jan (III) pozostawił – po małżeństwie z ? Pniowską – syna Stanisława i oraz córki Annę i Druzjanę. Zmarł przed 1489 r., a wkrótce po nim (przed 1491 r.) zmarł Bernardyn. Właścicielem klucza mieleckiego został syn Jana (III) – Stanisław, który po spaleniu Mielca przez Tatarów w 1502 r. wystarał się u króla Aleksandra o zatwierdzenie i transumowanie zezwolenia na lokację miasta Mielca, a następnie dbał o jego rozwój. On też był twórcą i właścicielem klucza mieleckiego, składającego się z miasta Mielca i 18 okolicznych wsi oraz właścicielem i dzierżawcą wielu dóbr w różnych częściach państwa. Wielce udane okazały się związki małżeńskie Mieleckich z członkami znaczących wówczas rodów, a zwłaszcza Anny z Mikołajem Firlejem z Dąbrowicy (przed 1491 r.), późniejszym hetmanem wielkim koronnym i kasztelanem krakowski oraz Stanisława z Elżbietą z Tęczyńskich. Ponadto Druzjana wyszła za Klemensa z Turzy (przed 1485 r.). Z małżeństwa z Elżbietą Tęczyńską Stanisław miał 6 synów: Andrzeja (zm. 1529), Waleriana Tyburcego, Stanisława (zm. 1534), Jana (IV), Sebastiana i Zawiszę – Zacheusza ?(zm. po 1543) oraz 2 córki – Annę (wyszła za Przecława Ligęzę) i nieznanego imienia, wydaną za Złockiego. W latach 40., a potwierdza to dokument z 1548 r., trzej żyjący bracia: Jan (IV), Sebastian i Walerian podzielili na trzy części spadek po ojcu: Mielec i zamek, okoliczne wsie i pozostały majątek. Jan (IV, 1501–1561) – wojewoda podolski i marszałek wielki koronny, żonaty z Anną Kolanką, miał jedynego syna Mikołaja (ok. 1540–1585) – wojewodę podolskiego i hetmana wielkiego koronnego, który przejął w spadku m.in. trzecią część Mielca. Sebastian – kasztelan krakowski, z małżeństwa z Zofią Kościelecką miał synów Stanisława (zm. 1567) i Hieronima oraz trzy córki, później zamężne: Zofię – wydaną za Stanisława Tarnowskiego, Annę – później żonę Krzysztofa Krupskiego i Katarzynę, która wyszła za mąż za Samuela Sienieńskiego. Sukcesorem m.in. trzeciej części Mielca i wsi po zmarłym w 1574 r. Sebastianie został Hieronim. Walerian (zm. 1553) – podkomorzy sandomierski, żonaty z Kamieniecką, miał dwóch synów – Stanisława (jeziutę, zmarłego w 1572 r.) i Jana (V), który odziedziczył po nim m.in. trzecią część Mielca i okoliczne wsie, a także córkę, którą poślubił Aleksander Trzecieski. Po Mikołaju (hetmanie) i Elżbiecie z Radziwiłłów pozostały dwie córki – Zofia i Katarzyna (trzecia córka i syn zmarli w okresie niemowlęcym). Zofia wychodziła dwukrotnie za mąż, najpierw za księcia Siemiona Olelkowicza Słuckiego, a po jego śmierci (1592) – za Jana Karola Chodkiewicza, wojewodę wileńskiego i hetmana wielkiego litewskiego. Wniosła w to małżeństwo trzecią część mieleckiego majątku (po ojcu – Mikołaju). Katarzyna została zaś żoną Jana Ostroroga, późniejszego wojewodę poznańskiego. Wygasła także linia Mieleckich po Hieronimie (zmarł w 1596 r.). Pozostała bowiem tylko córka Anna, która wyszła za mąż za Joachima Ocieskiego (zmarł w 1615 r.), później Adama Ratowskiego (także zmarł) i Stanisława Dereszniaka. Ponadto dwoje dzieci Hieronima – Aleksander i Katarzyna – zmarło w młodości. Jan (V) i Katarzyna z Prochańskich pozostawili po sobie sześcioro dzieci: Marcina, Krzysztofa (zmarł bezpotomnie), Mikołaja (opat tyniecki, zmarł w 1604 r.), Jana (VI), Katarzynę (wyszła za Siemieńskiego) i Krystynę (poślubiona przez Jana Fredrę). Trzecią część Mielca i przypisane jej wsie otrzymali Marcin i Jan (VI). Marcin – żonaty z Zofią ze Stanisławskich – miał sześcioro dzieci: Stanisława, Marcina, Jana (VII), Barbarę (zakonnicę), Katarzynę (zakonnicę) i Annę (wyszła za Andrzeja Brodowskiego). Liczne potomstwo mieli też Jan (VI) i Barbara z Fredrów: Jana (VIII), Jacka, Mikołaja, Katarzynę (wyszła za Snopka) i Zofię (poślubioną przez Ligęzę). Spadek po Marcinie – trzecią część Mielca i kilka wsi – dostał się Janowi (VII), który gospodarował na nim do około 1650 r. Jan (VII) – żonaty z Popowską – miał pięcioro dzieci: Marcina, Stefana (zmarł bezpotomnie), Rafała, Zofię (po mężu Karwicka) i Aleksandrę (po mężu Miłońska). Początkowo trzecią cześć Mielca otrzymał Marcin (starosta brzeźnicki). Marcin – starosta brzeźnicki – z pierwszego małżeństwa (z Ewą Cecylią Przyłęcką, zmarła ok. 1693 r.) miał dwóch synów – Aleksandra i Władysława. Drugie małżeństwo (z Krystyną Beatą Drohojowską) było bezdzietne. Istnieje dowód, że był żonaty trzeci raz (z Magdaleną nieznanego nazwiska), ale o potomstwie nic nie wiadomo. Po śmierci Marcina w 1703 r. współwłaścicielem Mielca został brat Marcina – Rafał, kolejny starosta brzeźnicki, który około 1715 r. swój mielecki majątek oddał w zastaw Stanisławowi Morsztynowi, a w roku 1723 całkowicie go utracił na rzecz Morsztynów. Rafał ożenił się z Heleną z Żółkiewskich (z Żółkwi) i miał z nią troje dzieci: Mikołaja, Stanisława i Annę, ale o ich dalszych losach – jak dotąd – nic nie wiadomo. W 1991 r. w czasie kwerendy ksiąg małżeństw i ochrzczonych w parafii św. Mateusza w Mielcu natrafiono na wzmianki o kilkorgu nieznanych dotąd Mieleckich, związanych z miejscowościami będącymi w posiadaniu potomków Waleriana. Dodatkowymi dowodami były poprzedzające nazwiska tytuły: „magnificus, generosus, dominus”. Marianna Mielecka z Rzędzianowic była chrzestną 20 XI 1667 r. Krzysztof Mielecki z Mielca zawarł 13 II 1689 r. związek małżeński z Anną Napiórkowską z Woli. Anna Mielecka z Jaślan była chrzestną 2 IX 1696 r. (Prawdopodobnie to córka Rafała Mieleckiego i Heleny z Żółkiewskich.) Józef Mielecki – był chrzestnym 10 I 1716 r. Także chrzestną 15 X 1724 r. była Lorina Mielecka, dwa lata później ponownie wpisana, ale już jako Eleonora Mielecka. Według dotychczasowych badań – Mieleccy, herbu Gryf, z rodu wywodzącego się z Mielca – utrzymali nazwisko do 1771 r.
MIELECKA ANNA, herbu Gryf, córka Hieronima (kasztelana sandomierskiego) i Jadwigi z Kormanic (zmarłej w 1603 r.). Po ojcu odziedziczyła trzecią część Mielca i część okolicznych wsi oraz klucz rzochowski z miastem Rzochowem i zamkiem w Rzemieniu. Wyszła za mąż za Joachima Ocieskiego, starostę olsztyńskiego i kasztelana sądeckiego, który jednak wkrótce zmarł. Drugim jej mężem był Adam Ratowski z Ratoszyna, ale to małżeństwo było tak dalece nieudane, że Anna stanęła przed sądem jako oskarżona o usiłowanie otrucia męża. Ten zmarł, ale nie wiadomo w jakich okolicznościach. Anna chyba nie została ukarana, skoro około 1623 r. wyszła po raz trzeci za mąż, tym razem za Stanisława Derszniaka z Rokitnicy. Wcześniej (1616) sprzedała wspomnianą trzecią część Mielca i należące do tej części wsie Zbigniewowi Ossolińskiemu oraz klucz rzochowski z Rzochowem i Rzemieniem – Stanisławowi Lubomirskiemu.
MIELECKA ANNA, herbu Gryf, córka Sebastiana i Zofii z Kościeleckich. Wyszła za mąż za Krzysztofa Krupskiego, herbu Korczak, starostę horodelskiego. (W okresie młodzieńczym służył na dworze cesarza Karola V. Od 1548 r. był dworzaninem króla Zygmunta Augusta. W 1560 r. podarował królowi arras z Flandrii.) Miała z nim dwoje dzieci – Zygmunta i Halszkę.
MIELECKA ANNA, herbu Gryf, córka Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. Około 1515 r. wyszła za mąż za Przecława Ligęzę. Była damą dworu królowej węgierskiej Izabeli Jagiellonki. Zmarła ok. 1543 r.
MIELECKA ANNA (z Kolów z Dalejowa), herbu Junosza, urodzona ok. 1520 r., córka Jana Koli (kasztelana halickiego i hetmana polnego koronnego) i Małgorzaty z Baliniec. Była siostrą cioteczną królowej Barbary Radziwiłłównej. W 1535 r. wstąpiła do zakonu bernardynek we Lwowie, ale niedługo potem zrezygnowała z życia zakonnego i ok. 1539 r. wyszła za mąż za Jana Mieleckiego. Wniosła do małżeństwa nie tylko koligacje ze znaczącymi rodami magnackimi, ale także spory posag, powiększony spadkiem po ojcu (zmarłym w 1543 r.) i bezdzietnym stryju – Mikołaju Koli, chorążym halickim i podkomorzym halickim (zmarłym w 1532 r.). Były to m.in. miasta: Dalejów, Kołaczkowce, Komarno i Żółtańce oraz kilka wsi, a także królewszczyzny, m.in. Koropiec, Popielniki, Zadworze i dalsze 10 wsi w województwie ruskim. Jako bliska krewna towarzyszyła królowej Barbarze w jej wjeździe do Korony i podróży z Łukowa do Radomia.
MIELECKA ELŻBIETA ELEONORA (z Radziwiłłów), herbu Trąby, urodzona 4 X 1550 r., córka Mikołaja „Czarnego” Radziwiłła (kanclerz wielki litewski, wojewoda wileński) i Elżbiety z Szydłowieckich. Otrzymała staranne wykształcenie, m.in. umiała swobodnie czytać w językach: łacińskim, greckim i hebrajskim. Ojciec był wielkim protektorem innowierców na Litwie, stąd zapewne w poszukiwaniu własnej drogi życia duchowego kilkakrotnie zmieniała przekonania religijne (kalwinizm, arianizm, judaizm i katolicyzm).W 1562 r. zmarła matka. Po śmierci ojca (1565) oddana została pod opiekę Zofii Tarnowskiej – żony Jana Krzysztofa Tarnowskiego, przyjaciela Mikołaja Mieleckiego. Zapewne Tarnowscy mieli swój udział w małżeństwie Elżbiety z Mikołajem Mieleckim (12 IX 1566 r.). Była wówczas arianką. Urodziła czworo dzieci: Zofię (późniejszą żonę księcia Słuckiego i po jego śmierci – żonę J. K. Chodkiewicza), Katarzynę (żonę Jana Ostroroga) oraz 2 dzieci (córkę i syna), zmarłe w okresie niemowlęcym. W 1580 r. przeszła na katolicyzm i odtąd była gorliwą dobrodziejką kościołów w podległych miejscowościach. Zmarła 8 IV 1591 r. w Uściu. Pochowana została w podziemiach kościoła parafialnego św. Mateusza w Mielcu.
MIELECKA ELŻBIETA (z Tęczyńskich), herbu Topór, córka Stanisława i Barbary Zawiszanki (wnuczki Zawiszy Czarnego), podkomorzanka chełmska. Przed 1494 r. wyszła za mąż za Stanisława Mieleckiego. Wniosła w posagu znaczne kwoty pieniężne, za które Stanisław kupił Zgórsko w 1512 r. od Piotra Pacanowskiego i w 1514 r. Brzyście od Hieronima Szczepanowskiego. Była też spadkobierczynią majątku po zmarłych bezpotomnie stryjach: wojewodzie ruskim Mikołaju Tęczyńskim (zm. 1497 r.) i kasztelanie wojnickim Andrzeju Tęczyńskim (zm. 1503 r.). Urodziła siedmioro dzieci: Andrzeja, Annę, Jana (IV), Sebastiana, Waleriana Tyburcego, Stanisława i Zawiszę. Zmarła około 1533 r. Pochowana została w podziemiach kościoła parafialnego św. Mateusza w Mielcu. Jej epitafium znajdowało się w prezbiterium, ale w czasie pożarów zostało zniszczone.
MIELECKA GRUPA NIEZRZESZONYCH PROZAIKÓW, grupa literacka powstała 22 IV 2017 r. z inicjatywy mieleckiej pisarki Haliny Liberadzkiej Kozak. Od początku działalności miejscem spotkań jest cukiernia „U Borowskiej” przy al. Niepodległości 5. W dniu 25 X 2017 r. została przekształcona w stowarzyszenie zwykłe i zarejestrowana w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Cele działalności MGNP to: kultywowanie publicznego czytania, popularyzacja mieleckich autorów prozy, pomoc autorom w wydawaniu książek metodą self publisher (samopublikowanie), organizowanie spotkań literackich i stworzenie nowego kameralnego miejsca dla działalności kulturalnej. Pierwszy rok działalności potwierdził zasadność utworzenia nowego stowarzyszenia. Zaprezentowano utwory kilku mieleckich autorów. Ujawniła swoje talenty grupa lektorek. Wystąpiło z koncertami kilkunastu solistów i kilka zespołów kameralnych. Każde spotkanie jest dokumentowane i popularyzowane poprzez zdjęcia, film, Youtube, blog i stronę internetową, portale społecznościowe i media.
MIELECKA IZBA GOSPODARCZA (MIG), organizacja samorządu gospodarczego, zrzeszająca podmioty gospodarcze z terenu Mielca i regionu mieleckiego. Powstała na zebraniu założycielskim 11 III 1993 r. w Mieleckim Ośrodku Kultury. Jej głównymi celami były reprezentowanie i ochrona interesów gospodarczych zrzeszonych podmiotów, promocja inicjatyw gospodarczych, organizowanie doradztwa (prawnego, organizacyjnego, ekonomicznego) dla podmiotów, prowadzenie działalności oświatowo–szkoleniowej i wydawniczej, współpraca z instytucjami krajowymi i zagranicznymi oraz prowadzenie przedsięwzięć mających na celu pozyskanie środków na funkcjonowanie Izby. 20 VII 1993 r. wydano „Biuletyn MIG”, w którym m.in. poinformowano o uruchomieniu Biura Porad Prawnych i Finansowych. W pierwszym okresie jej funkcjonowania członkami było ponad 60 firm, a w następnych latach ilość wzrosła do 70 i utrzymywała się na tym poziomie. Utrzymywała się głównie ze składek członkowskich, ale pozyskiwała też środki pomocowe na konkretne programy. Spektakularnym sukcesem Izby było uzyskanie „Grand Prix–1995” hiszpańskiego magazynu gospodarczego „Edicoin” za najlepsze kreowanie przemysłu i handlu. W czasie Mieleckich Targów Wielobranżowych Izba wyróżniała własną nagrodą najlepszy debiut na Targach. Funkcję prezydenta MIG pełnili: Tadeusz Gancarz (PZI „TARAN”, 1993-1995) i następnie Adam Gąsior (1995–1999), a funkcję prezesa Zarządu – Adam Gąsior (R&G, 1993–1995) i Jerzy Mierzwiński (East – West Connection, 1995-1999). Dyrektorem biura był Jacek Krawczyk. 30 VI 1999 r. – na podstawie uchwały członków – MIG zakończyła działalność.
MIELECKA JADWIGA (z Komarnickich), herbu Junosza, córka kasztelana czchowskiego. Wyszła za mąż za Hieronima Mieleckiego, m.in. współwłaściciela Mielca. Urodziła troje dzieci: Aleksandra (zmarłego młodo), Katarzynę i Annę. Zmarła po roku 1603.
„MIELECKA JEDNODNIÓWKA ŚWIĄTECZNA”, jednorazowa gazeta wydana 24 XII 1944 r. w Mielcu z okazji świąt Bożego Narodzenia. Jej wydawcą był Komitet Redakcyjny, któremu przewodniczył Tadeusz Ostrowski – dziennikarz z Sosnowca, okresowo przebywający w Mielcu. Wydrukowała ją Drukarnia Maksymilian Fiałkowski i Synowie w Mielcu. Treścią wydawnictwa, liczącego 8 stron, były m.in.: okolicznościowe wiersze T. Ostrowskiego i Jadwigi Jawor, artykuły na temat odradzającego się życia po okupacji hitlerowskiej, zapowiedzi realizacji nowych inicjatyw społeczno–kulturalnych (m.in. kawiarni artystycznej) oraz reklamy sklepów i zakładów.
MIELECKA KARTA RODZINY 3+, program samorządowy przyjęty uchwałą Nr XXXVIII/335/2014 z dnia 27 III 2014 r. Rady Miejskiej w Mielcu w sprawie wprowadzenia na terenie miasta Mielca Programu działań na rzecz rodzin wielodzietnych pod nazwą Mielecka Karta Rodziny Trzy Plus”, zmieniony uchwał Nr XXIV/248/2016 z dnia 20 X 2016 r. i uchwałą Nr XXVII/269/2016 z dnia 28 XI 2016 r. Jego głównymi założeniami są: „[…] promowanie modelu rodziny wielodzietnej i kształtowanie jej pozytywnego wizerunku, wspieranie rodzin wielodzietnych oraz zwiększanie szans rozwojowych i życiowych wychowujących się w tych rodzinach dzieci i młodzieży, poprawa sytuacji demograficznej Mielca.” Istotnymi elementami programu są ulgi, zwolnienia i preferencje w jednostkach organizacyjnych Gminy Miejskiej Mielec oraz prywatnych firmach, które zgłosiły akces do programu. Dokumentem uprawniającym do korzystania z wymienionych ofert jest wydana w Urzędzie Miejskim w Mielcu bezkontaktowa karta elektroniczna z plastyczną kompozycją sylwetek pięcioosobowej rodziny oraz napisami: Mielecka Karta Miejska i Karta Rodziny oraz symbolem 3+. Do 31 XII 2019 r. wydano 3 813 kart i objęto programem 848 rodzin.
MIELECKA KARTA SENIORA AKTYWNY SENIOR 60+”, program zniżek i rabatów dla seniorów, tj. mieszkańców miasta Mielca mających 60 lat i więcej. Został przyjęty Uchwałą nr X/71/2015 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 3 VII 2015 r. Funkcjonuje od 1 stycznia 2016 r. Warunkiem otrzymania karty jest złożenie formularza wniosku o jej wydanie w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Na podstawie okazywanej karty osobistej senior może korzystać ze zniżek i rabatów w jednostkach samorządowych i firmach, które przystąpiły do Programu.
MIELECKA KATARZYNA, herbu Gryf, córka Mikołaja Mieleckiego (wojewody podolskiego i hetmana wielkiego koronnego) i Elżbiety z Radziwiłłów. Po śmierci rodziców została porwana i poślubiona w 1592 r. przez Jana Ostroroga, podczaszego koronnego i później wojewodę poznańskiego. Po ojcu dostała najpierw Komarno (ziemia lwowska), a w 1595 r. – wspólnie z mężem – otrzymała w dożywocie kompleks wsi w powiecie kołomyjskim (Ruś), m.in.: Chlebiczyn, Popielniki, Prokmosznę, Władyczyn i Nowosiółki – dobra zarządzane wcześniej przez ojca. Urodziła syna (Mikołaja), który doszedł do godności podczaszego koronnego i został regimentarzem wojsk koronnych w 1648 r. (nazywany „łaciną” w słynnej trójce dowódców „pierzyna, łacina i dziecina” w bitwie pod Piławcami). Drugim jej dzieckiem była Zofia, która wyszła za mąż za Jerzego Ostroroga z Lwówka, starostę międzyrzeckiego, a po jego śmierci została żoną Piotra Czarnkowskiego, starosty osieckiego. Katarzyna zmarła ok. 1600 r.
MIELECKA ORKIESTRA DĘTA SCK, powstała w Mielcu w latach 2010-2011 jako orkiestra „Arioso” i liczyła 11 muzyków – absolwentów akademii i szkół muzycznych oraz amatorów. Od początku dyrygentem był Maciej Fijałkowski – absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu. Próby odbywały się w Katolickim Ośrodku Kultury przy parafii Ducha Świętego w Mielcu, a następnie w KCEM „Kana” przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Pierwszą oficjalną prezentacją zespołu był koncert 11 XII 2011 r. w czasie Jarmarku Świątecznego na placu przy kościele Ducha Świętego w Mielcu. W 2012 r. orkiestra zagrała na „Mieleckim Kolędowaniu” oraz czasie uroczystości religijnych: procesji Bożego Ciała i z okazji 1. rocznicy obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy patronką miasta Mielca i poświęcenia pomnika św. Jana Pawła II (15 XI). W 2013 r. orkiestra przeszła pod opiekę Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu i przyjęła nazwę „Mielecka Orkiestra Dęta”.
MIELECKA ORKIESTRA SYMFONICZNA, zespół instrumentalny utworzony w 2017 r. w ramach Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego jako rozwinięcie działającej od 1997 r. Mieleckiej Orkiestry Kameralnej. Inicjatorem tego przedsięwzięcia i pierwszym dyrygentem orkiestry jest Franciszek Wyzga. Patronat nad orkiestrą objął prezydent miasta Mielca Daniel Kozdęba. Jej pierwszy skład stanowiło 35 muzyków: *skrzypce I – Edyta Chlebowska (koncertmistrz), Magdalena Gumiela-Fryc, Regina Szlachta, Alicja Międlar, Joanna Rybak i Anna Kasprzykiewicz; *skrzypce II – Łukasz Skop, Aleksandra Niewiadomska, Iga Dąbrowska, Agnieszka Niedbała i Marlena Zielińska; *altówka – Maciej Woch, Karolina Tomasik, Paweł Łukasik i Justyna Maziarka; *wiolonczela – Katarzyna Bochenek-Meisner, Monika Sobolewska i Marta Pluta; *kontrabas – Wojciech Front; *flet – Jarosław Wanecki; *obój – Tomasz Ożóg i Gabriela Pietraszewska; *klarnet – Piotr Wyzga i Bartosz Jawor; *fagot – Agnieszka Kozioł i Krzysztof Ryś; *waltornia – Piotr Rysiewicz i Wojciech Staszczyszyn; *puzon – Wojciech Fronc i Paweł Wilk; *trąbka – Dominik Mietła i Wojciech Fryc; *perkusja, kotły – Karol Bik i Karolina Bystrowska. Koncert inauguracyjny odbył się 8 X 2017 r. w sali widowiskowej Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Na program koncertu złożyły się: Symfonia Nr 40 g-moll KV 550 Wolfganga Amadeusza Mozarta, Uwertura do operetki „Lekka kawaleria” Franza von Suppego i jako bis – Marsz torreadora z opery „Carmen” Georgesa Bizeta. Na każdy sezon artystyczny zaplanowano cykl koncertów: 1) „Inauguracyjny” (X); 2) „Niepodległościowy” (XI); 3) „Sylwestrowy”; 4) „Noworoczny w stylu wiedeńskim”; 5) „Karnawałowy”; 6) „Wiosenny”. Sprawami organizacyjnymi zajął się Piotr Wyzga – prezes Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Przyjęty program działalności realizowano planowo do czasów pandemii niezwykle groźnej choroby COVID-19. Obostrzenia związane z pandemią nie pozwoliły na realizację koncertów w sezonie 2020/2021. Pierwszy koncert po przerwie („Inauguracyjny”) odbył się 10 X 2021 r. W kolejnych latach koncertowano według przyjętego w 2018 r. harmonogramu. Systematycznie wzbogacano skład i repertuar. Równocześnie starano się o samodzielność organizacyjną. Tę inicjatywę poparła Rada Miejska w Mielcu, uchwalając 28 X 2023 r. powołanie samodzielnej samorzędowej instytucji artystycznej – Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej – od 1 I 2024 r. Szczególnym koncertem MOS, już w nowej formule organizacyjnej, był „Koncert noworoczny w stylu wiedeńskim” 6 I 2024 r. w nowo oddanej hali sportowo-widowiskowej MOSiR w Mielcu.
MIELECKA RADA DZIAŁALNOŚCI POŻYTKU PUBLICZNEGO, powstała na mocy Uchwały Nr XVI/150/2015 z dnia 17 grudnia 2015 r. Tworzy ją 12 członków, w tym: 6 przedstawicieli organizacji pozarządowych, 3 przedstawicieli Rady Miejskiej i 3 przedstawicieli Prezydenta Miasta Mielca. Jest ciałem doradczo-opiniującym w sprawach dotyczących pożytku publicznego i współpracy samorządu miejskiego z organizacjami pozarządowymi. Do najważniejszych jej zadań należą: opiniowanie projektów strategii rozwoju Gminy Miejskiej Mielec, współpraca z organizacjami pozarządowymi oraz opiniowanie projektów uchwał i aktów prawa miejscowego dotyczących sfery zadań publicznych. Są to zadania określone przez Ustawę z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Do MRDPP w pierwszej kadencji (2016-2019) zostali wybrani lub delegowani: Anna Marek (przewodnicząca), Marek Zalotyński (wiceprzewodniczący), Agata Ćwięka (sekretarz) oraz Łucja Bielec, Joanna Boryczka-Szęszoł, Weronika Czerwińska, Janusz Chojecki, Anna Karwacka, Jan Myśliwiec, Mikołaj Skrzypiec, Mieczysław Wdowiarz i Andrzej Zemmel. Rada II kadencji (2019-2022) pracowała w składzie: Kinga Bielec (przewodnicząca), Magdalena Weryńska-Zarzecka (wiceprzewodnicząca), Ewa Gorazd (sekretarz) oraz członkowie: Agata Ćwięka, Adam Gryczman, Andrzej Kobylarz, Alicja Krogulec, Wirginiusz Królewicz, Urszula Malińska, Adriana Miłoś, Grzegorz Ziomek i Emilia Żola. MRDPP corocznie przyznaje honorową nagrodę „Prometeusz” dla najaktywniejszego stowarzyszenia w danym roku. Pierwszym laureatem został Mielecki Uniwersytet Trzeciego Wieku, a drugim – Stowarzyszenie FKS Stal Mielec.
MIELECKA RADA SENIORÓW, ciało społeczne o charakterze inicjatywnym, doradczym i konsultacyjnym dla organów Gminy Miejskiej Mielec. Została powołana Uchwałą nr IX/68/2015 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 19 czerwca 2015 r., na podstawie wniosku Stowarzyszenia Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, Oddziałowej Sekcji Emerytów i Rencistów Związku Nauczycielstwa Polskiego, Klubu Seniora „Zacisze” i Klubu Seniora „Pogodna Jesień”. Głównym celem działalności MRS jest tworzenie możliwości wpływu seniorów (osób, które ukończyły 60 rok życia) na sprawy dotyczące społeczności lokalnej, a zwłaszcza najstarszego pokolenia. Składa się z 12 osób, wybieranych na czteroletnie kadencje. Pierwsze posiedzenie MRS odbyło się 12 X 2015 r. w siedzibie Urzędu Miejskiego w Mielcu. Na I kadencję zostali wybrani: Stanisława Rzeźnik (przewodnicząca) i Wacław Świerczyński (wiceprzewodniczący) oraz Jan Bury, Władysława Cegielska, Feliks Czop, Antoni Dutkiewicz, Józef Dziekan, Jadwiga Jankowska, Maria Madej, Elżbieta Pitroff, Andrzej Talarek i Janina Tomczyk. W II kadencji (2019-2023) Radę stanowią: Stanisława Rzeźnik (przewodnicząca), Wacław Świerczyński (wiceprzewodniczący) i członkowie: Jan Bury, Władysława Cegielska, Maria Działowska, Barbara Gadomska, Krystyna Kubińska, Janusz Pacholec, Elżbieta Pitroff, Irena Szastak,Janina Tomczyk i Stanisława Wit. Najważniejsze inicjatywy: *Mieleckie Dni Seniora (wspólnie Mieleckim Uniwersytetem III wieku, corocznie od 2016 r.), zgłaszanie propozycji zagospodarowywania nieczynnych obiektów w Mielcu dla potrzeb osób starszych, pozyskiwanie miejsc pracy dla seniorów. 9 XII 2022 r. podczas Konwentu Ogólnopolskiego Porozumienia Rad Seniorów w Krakowie ogłoszono wyniki ogólnopolskiego konkursu „Liderzy aktywności społecznej 60+”. Jednym z 10 laureatów konkursu została Mielecka Rada Seniorów, a wyróżnienie odebrała przewodnicząca Rady Stanisława Rzeźnik.
MIELECKA SPÓŁDZIELNIA MIESZKANIOWA powstała 3 IX 1958 r. Członkami założycielami były 24 osoby. Do pierwszego Zarządu zostali wybrani: Józef Koper – przewodniczący, Wacław Brodniewicz – zastępca i Teodor Zapaśnik – członek, a do Rady: Mieczysław Bugno – przewodniczący, Jan Górski – zastępca, Izabela Załucka, Wawrzyniec Sałacki, Władysław Sobol i Eugeniusz Godek – członkowie. Funkcje te sprawowano społecznie. Pierwsze zasoby mieszkaniowe uzyskano poprzez wykup od Prezydium MRN 2 bloków – przy ul. E. Biernackiego 3 (1958) i I. Łukasiewicza 3 (1960), a pierwszą własną inwestycją – blok przy ul. L. Solskiego 6 (1 VIII 1961 r.). W 1961 r. powołano etatowego kierownika – Władysława Kapinosa, w 1964 r. głównego księgowego – Aleksandra Weryńskiego, a w kolejnych – zorganizowano administrację dla dynamicznie rozwijającej się Spółdzielni. W latach 60. i 70. powstało osiedle (z infrastrukturą) pomiędzy ulicami: L. Staffa, ks. P. Skargi i J. Kusocińskiego. Poza blokami mieszkalnymi oddano do użytku m.in.: pawilony handlowo–usługowe, Przychodnię Zdrowia, Osiedlowy Dom Kultury MSM, żłobek, dwa przedszkola i Szkołę Podstawową nr 7. Od 1972 r. rozpoczęto proces przekształcania Spółdzielni z lokatorskiej na lokatorsko–własnościową. W 1974 r. rozpoczęła się budowa osiedla S. Żeromskiego, a w 1975 r. zasiedlono pierwszy w Mielcu 11–piętrowy budynek przy ul. K. Pułaskiego. W dalszych latach tempo rozwoju nie malało. (Przyczyniła się do tego metoda budowy z tzw. „wielkiej płyty”.) Nieco później rozpoczęto budowę osiedla Borek, także z „wielkiej płyty”. W styczniu 1977 r. oddano do eksploatacji pierwszy budynek wielorodzinny przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Św.). Także na tym osiedlu budowa bloków mieszkalnych postępowała szybko (wymuszały takie tempo duże potrzeby mieszkaniowe). Postępujący kryzys gospodarczy wpływał jednak coraz wyraźniej na wolniejszą realizacją budownictwa towarzyszącego. Oprócz własnych zasobów mieszkaniowych MSM przejęła w 1976 r. budynki i majątek Spółdzielni „Rozwój” przy ul. F. Dzierżyńskiego (później ul. S. Sękowskiego). Od 1977 r. siłami własnego Zakładu Remontowego rozpoczęto budowę domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej i dzięki tej inicjatywie uzyskano dodatkowo 42 mieszkania na osiedlu J. Krasickiego (później „Lotników”). W latach 1981–1987 tempo budownictwa mieszkaniowego stawało się coraz wolniejsze, co miało związek z ogólnym kryzysem społeczno–gospodarczym w kraju. Nadal jednak oddawano po kilkaset mieszkań rocznie. W tym okresie kontynuowano budowę osiedla J. Krasickiego oraz budowano w rejonach ulic: J. Lelewela, Dworcowej i S. Moniuszki oraz na osiedlu Dziubków. Od 1988 r. MSM zasiedlała już pierwsze budynki wielorodzinne na osiedlu Smoczka i w dalszych latach budownictwo wielorodzinne rozwijało się głównie na tym osiedlu. Ponadto w latach 90. oddano do użytku budynki wielorodzinne przy ul. H. Sienkiewicza, a w pierwszych latach XXI w. – budynki u zbiegu ulic M. Pisarka i H. Sienkiewicza. Równocześnie od lat 90. prowadzono szereg prac unowocześniających funkcjonowanie budynków i ich otoczenia. W ramach programu racjonalizacji zużycia energii cieplnej m.in. ocieplano budynki z równoczesnym estetycznym tynkowaniem ścian zewnętrznych, modernizowano węzły cieplne z wyposażeniem w automatykę pogodową, montowano w mieszkaniach zawory termostatyczne, wymieniano stolarkę okienną, dachy pokrywano papami termozgrzewalnymi. Modernizowano wewnątrzosiedlowe ulice, chodniki, place i parkingi. Prowadzono działalność społeczno–kulturalną poprzez Spółdzielczy Dom Kultury i jego dwie filie (szerzej w haśle „Dom Kultury Spółdzielczy” t. 1, str. 129). W pierwszych latach XXI w. MSM skupiała około 9 700 członków i 33 000 mieszkańców. Administrowała na powierzchni 117 hektarów zabudowanych pięcioma osiedlami w Mielcu. (Ponadto posiada osiedle w Przecławiu.) Jej nieruchomości to m.in. 329 budynków mieszkalnych wielorodzinnych, 42 domki jednorodzinne oraz 105 budynków niemieszkalnych (pawilony usługowe, przychodnie, garaże). W ostatnich latach znacznie poprawiono wizerunek osiedli, m.in. poprzez nowe kolorowe tynki na budynkach (wraz z docieplaniem), remonty i modernizacje ulic i parkingów osiedlowych oraz budowę nowych placów zabaw. W ramach Lokalnego Programu Rewitalizacji dla Miasta Mielca w marcu 2012 r. rozpoczęto realizację Rewitalizacji Osiedla Lotników, m.in. prace remontowe na terenie osiedla Lotników związane z usuwaniem płyt azbestowych ze ścian budynków, połączone z termomodernizacją budynków i budową małej architektury. Według stanu na 31 VIII 2013 r. Spółdzielnia skupia blisko 11 tysięcy członków. W jej zasobach znajduje się 371 budynków, w tym około 10 tysięcy mieszkań i 247 lokali użytkowych oraz 1448 garaży. Jako jedna z nielicznych na Podkarpaciu buduje nowe mieszkania, głównie na osiedlu Smoczka. W Ogólnopolskim Rankingu Spółdzielni Mieszkaniowych „Dobra Spółdzielnia” zdobyła 1. miejsce w województwie podkarpackim w 2011 i 2013 r., a ponadto w 2011 r. zdobyła 1. miejsce w IX edycji Konkursu „Brylantowy Klucz” w kategorii „Zarządca nieruchomościami”.
Siedziba Zarządu: pawilon przy ul. L. Staffa 4 a.
Kierownik: Władysław Kapinos (1961–1972). Prezesi: Andrzej Kot (1972–1974), Zdzisław Zawrzykraj (1974–1982), Marian Cichoń (1982–1985), Jan Tomaszewski (1985–1988), Wacław Soja (1987–1990), Zbigniew Buczek (1990-).
Zasłużeni działacze MSM: Tadeusz Fecko, Stefania Gubernat, Kazimierz Pacuła, Apolonia Kusak, Jan Maziarz, Stefan Mazur, Tadeusz Ryba, Jerzy Włodarczyk, Waldemar Pacholec, Kazimierz Paluch, Bogusław Gajek i Ryszard Sieroń.
MIELECKA SZKOŁA BIZNESU (MSB), Policealne Studium Zawodowe dla Dorosłych, szkoła niepubliczna o uprawnieniach szkoły publicznej. Rozpoczęła działalność 15 II 1995 r. jako placówka oświatowa, organizująca kursy, seminaria i warsztaty szkoleniowe dla osób fizycznych i podmiotów gospodarczych, działających na terenie powiatów mieleckiego i kolbuszowskiego, z zakresu: informatyki, księgowości, marketingu, prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Założycielami i współorganizatorami placówki byli Anna Adamska i Janusz Kotarba, a jej pierwsza siedziba mieściła się w hotelu „Iskra” przy alei Niepodległości. 1 IX 1997 r. została przekształcona w Mielecką Szkołę Biznesu Policealne Studium Zawodowe dla Dorosłych i jako szkoła niepubliczna uzyskała uprawnienia szkoły publicznej, nadane przez Kuratora Oświaty w Rzeszowie (wpis do ewidencji Kuratorium Oświaty w Rzeszowie nr 47/97). Odtąd prowadzi kształcenie w systemie zaocznym, na podbudowie szkoły średniej, nadając tytuły technika: informatyka (jako pierwsza w Mielcu), ekonomisty i administracji. W celu zapewnienia odpowiednich warunków dla funkcjonowania i dalszego rozwoju zmieniono siedzibę, przenosząc się do wydzierżawionego od Gminy Miejskiej Mielec budynku po filii przedszkola w kompleksie obiektów Szkoły Podstawowej nr 9 przy ul. Drzewieckiego 11. Realizując strategię rozwoju szkoły 1 IX 1998 r. rozpoczęto działalność Mieleckiej Szkoły Biznesu w Kolbuszowej – samodzielnej i samofinansującej się placówce edukacyjnej, która funkcjonuje z powodzeniem do dziś. W pierwszych latach XXI w. MSB dokonała wielu zmian w ofercie edukacyjnej, starając się w miarę szybko reagować na potrzeby rynku pracy. Dla realizacji programu urządzono m.in. pracownie: kosmetyczną, chemii kosmetycznej i dwie komputerowe. Aktualne prowadzone specjalności to: technik usług kosmetycznych, technik ochrony środowiska, technik informatyk, technik rachunkowości, technik administracji i technik BHP. Do czerwca 2004 r. szkołę ukończyło około 400 absolwentów, a z różnych form kształcenia i doskonalenia zawodowego skorzystało około 3900 osób. Ze szkołą systematycznie współpracuje około 40 wykładowców, wywodzących się z miejscowych zakładów pracy i szkół oraz uczelni z terenu województwa podkarpackiego. W ramach praktyk zawodowych MSB współpracuje z wieloma mieleckimi zakładami i instytucjami. W roku szkolnym 2007/2008 utworzono przy szkole Niepubliczne Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych na podbudowie zasadniczej szkoły zawodowej o dwuletnim okresie nauczania, a w następnym roku szkolnym zorganizowano Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych na podbudowie 8-klasowej szkoły podstawowej lub gimnazjum o trzyletnim okresie nauczania. Od roku 2012/2013 rozszerzono ofertę MSB o nowe kierunki: opiekun w domu pomocy społecznej, asystent osoby niepełnosprawnej, opiekun medyczny, opiekun osoby starszej, florysta i technik rachunkowości. Utworzono też kolejną szkołę – Niepubliczne Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych na podbudowie szkoły podstawowej lub gimnazjum. Za dynamiczny i wszechstronny rozwój MSB została wyróżniona tytułami i certyfikatami „Solidna Firma” (2008, 2009, 2010, 2011) oraz tytułami i certyfikatami Firma Roku 2010 „Polish Product 2010” i Firma Roku 2011 „Polish Product 2011”.
Dyrektorzy: Janusz Kotarba (1995–2002), Anna Adamska (2002–2003), Janusz Kotarba (2003-).
Zastępca dyrektora: Anna Adamska (1995-2002).
Wykładowcy (minimum 5 lat współpracy): Anna Adamska, Włodzimierz Adamski, Wioletta Basara–Wiśniewska, Piotr Daniel, Krystyna Dzierzęcka, Marek Fijałkowski, Lidia Fitkowska, Dariusz Fus, Maria Gancarz, Ewa Gancarz, Klaudia Garzel–Kozioł, Jolanta Gładyszewska, Elżbieta Kapusta, Irena Kopacz, Władysław Korzeń, Ewa Kotlarz–Buchwald, Władysława Kozak, Iwona Leksander, Jolanta Liniewicz, Sylwia Madycka, Elżbieta Makuch–Kokot, Bożena Mazur, Iwona Mucha, Wiesław Niziołek, Andrzej Noworolnik, Zbigniew Opiela, Zuzanna Pietrzyk, Stanisław Rajda, Zbigniew Rybak, Monika Rzeźnik, Urszula Sienkiewicz–Kopeć, Zofia Siódmiak, Andrzej Sitko, Dorota Sokół, Zygmunt Sumiec, Aleksandra Szczepańska, Aleksandra Światłowicz, Bogumiła Tuczyńska, Krzysztof Tylutki, Wiesław Zieliński, Beata Zorzycka i Jolanta Zorzycka–Cholewa.
MIELECKA ZOFIA, herbu Gryf, córka Sebastiana i Zofii z Kościeleckich. Przed 1577 r. została żoną Stanisława Tarnowskiego, herbu Leliwa, kasztelana zawichojskiego. Po jego śmierci (1587) przejęła dobra Tarnowskich w kluczu rzochowskim. Zmarła bezpotomnie około 1600 r., a dobra rzochowskie przejęła córka jej brata (Hieronima Mieleckiego) – Anna z Mieleckich.
MIELECKA ZOFIA (z Kościeleckich), herbu Ogończyk, córka Mikołaja (wojewoda kaliski, zmarł w 1535 r.) i Anny z Łaska. Przed 17 II 1537 r. wyszła za mąż za Sebastiana Mieleckiego, współwłaściciela m.in. Mielca. W posagu wniosła m.in. miasto Pleszew z okolicznymi wsiami (woj. kaliskie) oraz kilka wsi w okolicach Przemyśla (Biskowice, Łętownia, Ujkowice, Wapowce, Żurawica). Urodziła pięcioro dzieci: Annę, Katarzynę, Zofię, Stanisława i Hieronima. Po śmierci (data nie jest znana) została zapewne pochowana w podziemiach kościoła św. Mateusza w Mielcu. (Tu także został pochowany jej mąż – Sebastian.)
MIELECKA ZOFIA (ze Stanisławskich), córka Baltazara (Balcera) – podskarbiego koronnego, herbu Pilawa i Elżbiety z Herburtów z Fulsztyna. Przed 20 III 1601 r. została żoną Marcina Mieleckiego – współwłaściciela Mielca i okolicznych wsi. Z tego związku urodziło się sześcioro dzieci: Barbara, Anna, Katarzyna, Stanisław, Marcin i Jan. Mimo wielu rodzicielskich obowiązków Zofia wykazywała dużą aktywność społeczną, m.in. wystawiała swój poczet na uroczystościach w latach 1614-1629. Data śmierci nie jest znana.
MIELECKAOPOZYCJA.TYPE.PL (mieleckaopozycja.type.pl), strona internetowa prowadzona przez mielczanina Marka Podolskiego od 2009 r. Składa się z blogu, biogramów, i opracowań oraz galerii humoru i informacji. Biogramy i opracowania historyczne oparte są głównie na dokumentach: KPN, NSZZ „Solidarność”, NSZZ RI „Solidarność” i Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” oraz pamiątkach, wspomnieniach i relacjach osób działających w opozycji na terenie Mielca i ziemi mieleckiej, a także współczesnych opracowaniach historycznych.
MIELECKI ANDRZEJ, herbu Gryf, urodzony przed 1501 r., najstarszy syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. W 1527 r. prawdopodobnie towarzyszył wojewodzie sieradzkiemu Hieronimowi Łaskiemu w czasie jego służby na dworze króla węgierskiego Jana Zapolyi. Łaskiemu bardzo podobało się zachowanie młodego Mieleckiego, toteż chwalił go w liście ze Stambułu. Andrzej M. zmarł 15 V 1529 r. Spoczywa w podziemiach kościoła parafialnego św. Mateusza w Mielcu. W epitafium, umieszczonym w tymże kościele, określony został jako mężny rycerz, ale epitafium to nie dotrwało do naszych czasów.
MIELECKI BERNARDYN, herbu Gryf, urodzony przed 1459 r., syn Jana (II) z Mielca i Zofii. Odziedziczył wspólnie z bratem Janem (III) – jako bracia niedzielni – klucz mielecki: Mielec, Brzozę (później Trzęsówka), Cmolas, Cyrankę, Dutów, Rzędzianowice, Trzcianę i Wolę Mielecką. W 1462 r. (także wspólnie z bratem) był fundatorem parafii w Cmolasie. 18 XI 1470 r. Bernardyn i Jan (III) założyli na podstawie zezwolenia króla Kazimierza Jagiellończyka miasto Mielec na prawie magdeburskim oraz określili uprawnienia i obowiązki jego mieszkańców. W dalszych latach pomnażali rodzinny majątek, dokupując m.in. Chorzelów i Wojsław (w 1480 r. od Jana Skętki). Prawdopodobnie nie ożenił się. Zmarł przed 1491 r.
MIELECKI BUDŻET OBYWATELSKI, forma współuczestniczenia mieszkańców gminy w projektowaniu zadań i związanych z nimi wydatków z wydzielonej części budżetu gminy. Projekty muszą mieścić się w zakresie zadań będących w kompetencjach gminy. Są to m.in. budowy, modernizacje lub remonty infrastruktury miejskiej lub formy działalności oświatowej edukacyjnej, kulturalnej, sportowej, rekreacyjnej itp. z mieszkańcami i dla mieszkańców. W Mielcu po raz pierwszy Rada Miejska uchwaliła uruchomienie MBO w 2016 r. i przeznaczono nań 700 000 zł. Za te środki zrealizowano trzy zadania: „Przyjazne schronisko dla ludzi i zwierząt”, Monitoring „Czyste powietrze w bezpiecznym mieście” oraz „Boisko wielofunkcyjne ze sztuczną nawierzchnią na terenie MOSiR-Gryf przy ul. Warszawskiej”, W latach 2017 i 2018 nie przeznaczono środków finansowych na MBO. W 2019 r. uchwalono ponownie utworzenie MBO w wysokości 2 000 000 zł na projekty zgłoszone w 2019 r. i realizowane w 2020 r.
MIELECKI HIERONIM, herbu Gryf, urodzony około 1545 r., syn Sebastiana i Zofii z Kościeleckich. Uczył się w kolegium jezuickim w Braniewie (1565–1567) oraz studiował w Bolonii (ok. 1571). Posiadał chorągiew jazdy i był rotmistrzem w obronie potocznej (1565, 1568). W latach 70. otrzymał po ojcu starostwo brzeskie. W czasie drugiego bezkrólewia należał do zwolenników cesarza Maksymiliana II, ale po jego śmierci (1576) przyłączył się do zwolenników Stefana Batorego. Uczestniczył w kampanii połockiej jako dowódca chorągwi jazdy oraz walczył w kampanii wielkołuckiej (1580). Podczas trzeciego bezkrólewia należał do stronnictwa Zborowskich, opowiadających się za wyborem Habsburga. Po wyborze Zygmunta III Wazy stanął jednak przy nowym królu. Uczestniczył jako poseł w sejmie koronacyjnym. Na początku 1588 r. otrzymał urząd kasztelana czechowskiego, a w lipcu tego roku – starostwo sandomierskie (prawdopodobnie wówczas zrzekł się kasztelanii czechowskiej). Zdobył sobie wśród szlachty niemały autorytet, toteż wielokrotnie powierzano mu rolę negocjatora w spornych sprawach. W 1594 r. wspierał zbrojnie hetmana Zamojskiego, który pod Łastówką (Podkarpacie) skutecznie zastawił drogę Tatarom wracającym z Węgier. (Ostatecznie Tatarzy zrezygnowali z przejścia przez polskie ziemie.) Był właścicielem m.in. trzeciej części Mielca i 8 okolicznych wsi, posiadał kamienicę przy ul. Grodzkiej w Krakowie i część dworu w pobliżu murów krakowskich. W 1585 r. otrzymał od Stanisława Tarnowskiego (szwagier Hieronima, nie miał dzieci, zmarł w 1587 r.) jako darowiznę Rzochów, zamek w Rzemieniu i okoliczne wsie. W 1587 r. wszedł w posiadanie klucza Ogrodzieniec, 2 miasteczek i kilkunastu wsi w powiecie lelowskim, gdyż wcześniej pożyczył 20 tysięcy złotych Sewerynowi Bonerowi, który zastawił te dobra na poczet pożyczki. Był także wójtem w Ropczycach (po ojcu). Ożenił się z kasztelanką czechowską Jadwigą Kormanicką (herbu Junosza) i miał z nią dwoje dzieci – syna Aleksandra (zmarł w młodym wieku) i córkę Annę.(Szerzej w odrębnym haśle.) Zmarł 12 V 1596 r.
MIELECKI JAN (III), herbu Gryf, urodzony przed 1459 r., syn Jana (II) i Zofii. Odziedziczył wspólnie z bratem Bernardynem (jako bracia niedzielni) klucz mielecki: Mielec, Brzozę (później Trzęsówka), Cmolas, Cyrankę, Dutów, Rzędzianowice, Trzcianę i Wolę Mielecką. W 1462 r. (także z bratem) był fundatorem parafii w Cmolasie. 18 XI 1470 r. Jan i Bernardyn założyli za zezwoleniem króla Kazimierza Jagiellończyka miasto Mielec na prawie magdeburskim oraz określili uprawnienia i obowiązki jego mieszkańców. W późniejszych latach powiększyli mielecki klucz o Chorzelów i Wojsław. Ożenił się z Pniowską (lub Sudolską, jak podaje PSB) i z tego małżeństwa miał syna Stanisława i córkę Annę, wydaną później za Mikołaja Firleja. Zmarł około 1487 r.
MIELECKI JAN (IV), herbu Gryf, urodzony w 1501 r., syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. Prawdopodobnie od 1514 r. studiował na Akademii Krakowskiej. W latach 1526–1530 służył w wojsku jako rotmistrz i przebywał na Podolu. W 1530 r. uzyskał zezwolenie na wykup wójtostwa w Kopczycach w województwie sandomierskim oraz odstąpioną mu przez ojca dożywotnią dzierżawę wsi królewskiej Borunice w powiecie proszowickim. W 1531 r. wziął udział w wyprawie na Mołdawię, wiodąc największą chorągiew (500 koni) w armii hetmana Jana Tarnowskiego (wuja – matka Jana M. była przyrodnią siostrą hetmana). Był jednym z dowódców jazdy operującej na terenie Pokucia, następnie uczestniczył w bitwach pod Gwoźdźcem i Obertynem (22 VIII 1531 r.), a przy końcu tego roku walczył kilkakrotnie w potyczkach z oddziałami mołdawskimi. W 1532 r. odsprzedał królowej Bonie prawa do wieś Borunice. W latach 1533–1539 służył w obronie potocznej, z wyjątkiem roku 1535, kiedy u boku J. Tarnowskiego (wspierającego wojska litewskie) uczestniczył w wojnie z Moskwą (potyczki na Siewierszczyźnie, zdobycie Homla i Staroduba oraz kilku mniejszych twierdz). Za zasługi w tej kampanii otrzymał w Wilnie godność kasztelana czechowskiego. W 1537 r. – działając wspólnie z Mikołajem Sieniawskim – zwyciężył Tatarów pod Pankowcami na Podolu. Uczestniczył w obradach sejmu w Piotrkowie (18 I – 28 II 1538 r.) i otrzymał wówczas kasztelanię wiślicką. Jeszcze w tym samym roku, znów pod komendą J. Tarnowskiego, powiódł swoją chorągiew pod Chocim i przyczynił się do pokonania hospodara mołdawskiego Piotra Reresza. Pod koniec 1538 r. został współposesorem do starostwa chmielnickiego. W latach 1539 – 1541 pełnił funkcję pisarza polnego małopolskiego. Około 1539 r. ożenił się z Anną (córką Jana Koli) i miał z nią syna Mikołaja. W latach 40. powiększył znacząco swój majątek. Z przeprowadzonego z braćmi (Sebastianem i Walerianem) – ostatecznie w 1548 r. – podziału majątku po ojcu (Stanisławie) przypadły mu: 1/3 miasta Mielca oraz Cyranowa (Cyranka), Długa Wola (Wola Mielecka), Zgórsko, Chorzelów, Brzyście i Gawłuszowice, a ponadto: miasto Orzelec oraz wsie Wołkowce i Skowiatnicze nad Prutem i połowę kamienicy w Krakowie przy ul. Grodzkiej. Za zasługi otrzymał zaś m.in. królewszczyzny w powiecie halickim (Czerniejów, Chomików) i trembowelskim (Mogilnica) oraz na Pokuciu (Lywcza, Trójca, Chlebiczyn) i dwór w Haliczu, a także konsens (zezwolenie) na wykup Iliatki, Nowego Miasta, wójtostwa w Osieku i wsi Sucha Łąka i Długołęka. Z kolei żona (Anna) wniosła do małżeństwa spore majątki w powiecie lwowskim i halickim oraz na Pokuciu. (Jan miał z żoną wzajemny zapis dożywocia.) W 1547 r. – na sejmie w Krakowie – został mianowany wojewodą podolskim. Po zawarciu małżeństwa króla Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną został ich powinowatym, bowiem Anna (żona) była siostrą cioteczną Barbary. (Sam nie był zwolennikiem tego małżeństwa, ale pozostawał wobec niego lojalny i odcinał się od opozycji.) Nieco później otrzymał od króla szereg wdzięczności, m. in. zgodę na lokację miasteczka we wsi Uście Horożane w powiecie halickim, starostwo grodeckie (objął je w 1550 r.), zamianę dzierżawy Czerniejowa i Chomikowa na dziedziczne posiadanie, na prawie dziedzicznym Horożanę, Horożankę i Ryczychów (pow. lwowski), Porzecze (pow. grodecki) oraz dożywotnio Chraplin (pow. halicki), a także konsens na wykup wsi Byszów i Dryszów (pow. halicki). W 1549 r. znalazł się wraz z J. Tarnowskim (jego autorytet niezmiennie uznawał) w nielicznym otoczeniu króla odbierającego hołd książąt pomorskich. W latach 50. coraz częściej chorował, ale mimo to nie rezygnował ze służby wojskowej. Uczestniczył w popisie z własną chorągwią (200 koni) we Lwowie (27 VI 1552 r.). W latach 1555–1557 służył w obronie potocznej. Po śmierci Piotra Kmity – po wstawiennictwie J. Tarnowskiego – został mianowany przez króla Zygmunta Augusta marszałkiem wielkim koronnym (21 VI 1555 r.). W tej roli uczestniczył w dwóch sejmach koronnych (Warszawa – 1556/1557 i Piotrków – 1558/1559). W wyprawie do Inflant w 1557 r. – z powodu złego stanu zdrowia hetmana J. Tarnowskiego – powierzono mu dowodzenie wojskami polskimi. (Pełnił więc obowiązki hetmana okresowego). Do wojny nie doszło, bowiem wielki mistrz zakonu inflanckiego Wilhelm von Furstenberg uprzedził ofensywę wojsk polskich i 14 IX ukorzył się przed królem Zygmuntem Augustem. W 1558 r. Jan Mielecki otrzymał starostwo samborskie, a ponadto systematycznie powiększał swój majątek, głównie na Rusi, Podolu i Pokuciu. W odpowiedzi na zarzuty niektórych posłów w 1559 r. zgłosił na sejmie gotowość do zrzeczenia się niektórych godności, jeśliby było to przeciw prawu, ale ostatecznie sejm nie podjął w tej sprawie żadnych wiążących postanowień. Być może wpływ na to miała powszechna opinia o Mieleckim jako znakomitym dowódcy i dobrym sąsiedzie. (Potwierdzeniem było jego wielokrotne uczestnictwo w sądach granicznych i komisarskich.) Zmarł w Mielcu 13 III 1561 r. i został pochowany w podziemiach kościoła św. Mateusza. Świadczy o tym zachowane do naszych czasów epitafium w prezbiterium mieleckiej świątyni.
MIELECKI JAN (V), herbu Gryf, syn Waleriana i Kamienieckiej, herbu Pilawa. Po śmierci ojca (1553) został spadkobiercą m.in. trzeciej części Mielca oraz kilku wsi. Zapewne jego głównym zajęciem było gospodarowanie. Napisano o nim: „…Pan spokojny, o żadne dignitates ani urzędy nie dbały, katolik dobry, pobożność i sprawiedliwość miłujący”. Ożenił się z Katarzyną z Prochańskich, herbu Gryf. Mieli liczne potomstwo: Marcina, Krzysztofa, Mikołaja (opat tyniecki), Jana (VI), Katarzynę (później żona Samuela Sienieńskiego) i Krystynę (wyszła za Jana Fredrę). Dbał o wykształcenie synów. („… W cudzych krainach kosztem niemałym na naukach chował.”) Marcin i Krzysztof studiowali w Ołomuńcu, a Mikołaj i Jan w Padwie. Zmarł po 1578 r.
MIELECKI JAN (VI), herbu Gryf, syn Jana (V) i Katarzyny z Prochańskich. W młodości studiował od 1592 r. (wspólnie z Mikołajem, późniejszym opatem tynieckim) na uniwersytecie w Padwie, a być może kształcił się też w innych miejscach. Był współwłaścicielem Mielca i właścicielem m.in. wsi: Breń, Kawęczyn i Milonin. Wyróżniał się dużą aktywnością na sejmikach szlacheckich w Wiszni, toteż w 1607 r. i 1616 r. wybrano go posłem na sejm. Szlachcie imponowała zwłaszcza jego żołnierska i patriotyczna postawa w konfliktach zbrojnych, toteż wręcz upominała się u króla Zygmunta III Wazy o jej nagrodzenie: „… za Imcią panem Janem Mieleckim, który czas wielki własnym sumptem swoimi znacznymi pocztami Rzplitej służy i teraz całe półtora lata w Inflanciech nie zjeżdżając służył, zdrowie i majętności swe ważył, pilnie a pilnie króla IMci prosimy, aby opatrzenie od króla IMci odniósł i przystojne praemium zasług swoich”. Był też elektorem z ziemi sandomierskiej w czasie elekcji Władysława IV Wazy w 1632 r. Z małżeństwa z Barbarą z Fredrów miał trzech synów: Jana (VIII), Jacka i Mikołaja oraz dwie córki – Katarzynę (wyszła za Snopkowskiego) i Zofię (później żona Ligęzy). Data śmierci nie została ustalona.
MIELECKI JAN (VII), herbu Gryf, syn Marcina i Zofii z Stanisławskich. Po ojcu (zm. 1650 r.) odziedziczył trzecią część Mielca oraz wsie: Trzcianę, Jaślany i Rzędzianowice. Ożenił się z Popowską (imię nieznane, starościanka będzińska) i miał z nią trzech synów: Marcina (III), Stefana i Rafała oraz dwie córki: Zofię (po mężu Karwicka) i Aleksandrę (po mężu Miłońska).
MIELECKI KLUB AKWARYSTÓW, stowarzyszenie mające na celu m.in. krzewienie i rozwijanie zainteresowań przyrodniczych, szczególnie akwarystykę, uczulenie na potrzebę ochrony środowiska oraz na piękno i estetykę natury. Jako Oddział Polskiego Związku Akwarystów w Mielcu działał od 1983 r. w RCK. Początkowo skupiał około 50 członków. Od 1988 r. przeszedł pod patronat Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego (PGO) i otrzymał lokal w hotelu PGO przy ul. J. Gagarina (później al. Ducha Św.). Tam właśnie zorganizowano trzy wystawy akwarystyczne. (Po przejęciu hotelu przez Mielecką Spółdzielnię Lokatorsko-Własnościową wynajmowano nadal wspomniany lokal.) W 1994 r. uzyskał status stowarzyszenia i osobowość prawną, a w 1998 r. przeniósł swą siedzibę do lokalu przy ul. Biernackiego 1. Formami działalności MKA są m.in.: wystawy, giełdy akwarystyczne, hodowla i pielęgnowanie flory i fauny krajowej i egzotycznej, udzielanie porad oraz współpraca z innymi stowarzyszeniami w zakresie akwarystyki, hydrobiologii, ekologii i ochrony środowiska.
Prezesi: Jerzy Przybyło, Mieczysław Bagniuk, Dariusz Batog.
MIELECKI KLUB KARATE KYOKUSHINKAI IFK SAIHA, stowarzyszenie kultury fizycznej założone 15 IX 2003 r. z inicjatywy Andrzeja Wolskiego – instruktora sportu karate kyokushin. Głównym celem jest „propagowanie i nauczanie sztuki walki karate kyokushin oraz zapewnienie dzieciom, młodzieży i dorosłym możliwości aktywnego spędzania czasu, mając na uwadze także aspekt wychowawczy, charakterystyczny dla karate”. Z reguły klub startuje w trzech turniejach karate w roku: Mistrzostwach Polski, Mistrzostwach Polski Południowej i wybranym turnieju lokalnym. Znaczny wpływ na podnoszenie poziomu sportowego mają zgrupowania i seminaria prowadzone przez wybitnych szkoleniowców karate kyokushin krajowych oraz z Anglii i Japonii. Rosła ilość trenujących. Pod koniec roku 2008 klub liczył około 60 zawodników. 24 XI 2012 r. zorganizował w hali Gimnazjum nr 2 w Mielcu, pod auspicjami Polskiej Federacji Karate Kyokushin i Polskiej Organizacji Shinkyokushin, Mistrzostwa Polski Juniorów w konkurencji kata i kumite. Startowało 152 zawodników z 30 klubów.
Największe sukcesy klubu: *2005 r.: Puchar Polski Juniorów Młodszych: Karolina Wolska – II miejsce w kata; *2006 r.: Mistrzostwa Polski Seniorów (Toruń): Justyna Wolska – II miejsce w kata, Karolina Wolska – III miejsce w kata; *2007 r.: MP Seniorów (Gdańsk): Karolina Wolska – II miejsce w kata; *2008: MP (Łysomice k/Torunia): Karolina Wolska – I miejsce w kata; *2012 – Mistrzostwa Polski juniorów do lat 16 (Mielec): kumite (drużynowo) – 2. MKKS Saiha Mielec, kumite dziewcząt (13-14 lat, + 50 kg) – 1. Alicja Piękoś MKKS Saiha Mielec, kumite chłopców (13-14 lat, – 50 kg) – 1. Szymon Rado MKKS Saiha Mielec.
MIELECKI KLUB KYOKUSHIN KARATE (MKKK), klub sportowy prowadzący głównie działalność szkoleniową, wychowawczą, imprezową i promocyjno–upowszechnieniową w dziedzinie karate kyokushin. (Wschodnia sztuka walki, polegająca na bezpośrednim kontakcie z przeciwnikiem w czasie walki, z wyłączeniem niektórych ciosów, np. ręką w twarz. Tym właśnie różni się od bezkontaktowych walk karate tradycyjnego.) Zalążkiem klubu była grupa treningowa kyokushin karate w ramach TKKF przy WSK „PZL – Mielec”. Założył ją i prowadził od 1980 r. sempai Jerzy Zygmunt, a od 1981 r. – Bożena Farat (3 kyu) i jej mąż Sławomir (4 kyu). Największym osiągnięciem było zdobycie wicemistrzostwa Polski przez Leszka Murawskiego w 1985 r. Ponadto zdobywano czołowe miejsca na zawodach ogólnopolskich i regionalnych, m.in. S. Farat zajął II miejsce w mistrzostwach „Braci Górniczej” w Lublinie i IV miejsce w Pucharze Polski, a B. Farat – III miejsce w Międzynarodowych Zawodach o Puchar „Wawelskiego Smoka”. Aktualną nazwę nosi klub od 25 III 1993 r., kiedy to został wpisany do rejestru stowarzyszeń kultury fizycznej i ich związków pod numerem 137, prowadzonego przez Wydział Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Prezesem MKKK została Bożena Farat. Zajęcia prowadzą sempai B. Farat (1 kiu – brązowo-czarny pas) i sempai S. Farat (2 kiu – brązowy pas). Miejscem ćwiczeń jest ostatnio sala gimnastyczna Szkoły Podstawowej nr 6.
MIELECKI KLUB MŁODYCH PISARZY, powstał 28 II 1985 r. i skupił 17 członków – młodych twórców. Jego pierwszy zarząd stanowili członkowie KTiSK „Sęk”: Jan Stępień – przewodniczący, Janusz Czajowski – wiceprzewodniczący i Marzanna Olter – sekretarz. W Radzie Krajowej KKMP reprezentantem MKMP był Janusz Czajowski. Organizowano „Mielecką Noc Poetów”, konkursy i biesiady poetyckie, spotkania autorskie, warsztaty literackie oraz promowano utalentowaną młodzież. W ramach działalności wydawniczej i publicystycznej wydano tomiki J. Stępnia, M. Olter i J. Czajowskiego, almanachy i plakaty poetyckie. Obok wymienionych najczęściej publikowali swoje utwory: Jolanta Barańska, Małgorzata Białoń, Andrzej Ciach, Czesław Metka (Robert Strusiński), Elwira Stefanowicz, Alicja Ungeheuer i Stefan M. Żarów. Utwory te ukazywały się w gazetach i czasopismach: „Nowiny Rzeszowskie”, „Głos Załogi”, „Profile”, „TeMI” i „Scena”. Klub był współorganizatorem wielu innych przedsięwzięć kulturalnych, m.in.: Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „O Laur Sęka”, którego laureatami byli: Janusz Koryl, Janian Ataman, Aleksander Migo, Janusz Gołeda, Boleslaw Garboś, Stanisław Radomski, Ryszard Jaskowski, Iwona Skopowska, Waldemar Leśniak i inni. Współpracowano z Tarnowskim Klubem Młodych Pisarzy. Pod koniec 1989 r. działalność Klubu osłabła, a wkrótce potem zanikła.
MIELECKI KLUB PIŁKARSKI STAL (KLUB SPORTOWY STAL, FKS STAL, PGE FKS STAL), stowarzyszenie zarejestrowane w rejestrze kultury fizycznej Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie 4 VI 1997 r., działające w zakresie piłki nożnej. Powstało z inicjatywy grupy działaczy i trenerów, pragnących ocalić resztki materialnych i niematerialnych wartości pozostałych po upadającym Fabrycznym Klubie Sportowym Stal i jego autonomicznej sekcji piłki nożnej. (Zakończenie działalności FKS i wycofanie drużyny piłki nożnej z rozgrywek II ligi nastąpiło 12 VI 1997 r.) Pierwszy zarząd MKP tworzyli: prezes – Ryszard Korczak, wiceprezes – Janusz Pacholec, sekretarz – Ryszard Łuc, skarbnik – Andrzej Korczykowski, członkowie – Marek Chamielec i Kazimierz Bryła. (W późniejszych latach skład zarządu zmieniał się wielokrotnie.) Większość klasowych piłkarzy odeszła do innych klubów, ale po całorocznych zabiegach udało się skompletować zespół. Do rozgrywek V ligi (klasa okręgowa) przystąpiono w sezonie 1998/1999 i z bilansem: 32 mecze, 76 punktów i stosunek bramek 87 : 14 – wywalczono awans do IV ligi. Zakładano dalszy awans, licząc na finansowe wsparcie środowiska. Kolejne sezony nie potwierdziły jednak ani chęci – odpowiedniego do aspiracji – finansowego wsparcia dla drużyny, ani starań samych piłkarzy o awans. Zdarzały się jednak mecze świadczące o sporych możliwościach drużyny, m.in. 3 : 0 z I–ligową Wisłą Kraków (1999, mecz towarzyski), 0 : 0 z I–ligowym Górnikiem Łęczna (2004, turniej z okazji 65-lecia powstania Stali Mielec), 1 : 1 z I–ligową Polonią Warszawa (2004, mecz wyjazdowy w ramach rozgrywek o Puchar Polski, transmisja telewizyjna). W 2003 r. na wniosek kibiców powrócono do nazwy FKS Stal. Liczącymi się sukcesami były: brązowy medal Mistrzostw Polski juniorów starszych (2006) i wicemistrzostwo Polski juniorów starszych (2007) pod kierunkiem trenera W. Gąsiora oraz mistrzostwo Polski juniorów młodszych (2007) pod kierunkiem trenera Witolda Karasia. 21 II 2010 r. zespół Stali zdobył 2. miejsce w Halowym Turnieju Zapomnianych Mistrzów w Bytomiu. W 2011 r. trampkarze Stali (uczniowie SMS) wygrali turniej Nike Premier Cup 2011 w Łodzi (nieoficjalne mistrzostwa Polski U-14). Trenerem był Łukasz Kościelski, a kierownikiem drużyny Wiesław Jakubus. Jako reprezentanci Polski uczestniczyli w Klubowych Mistrzostwach Europy do lat 15 w Łodzi (Premier Cup 2012) i zajęli 20. miejsce. Po zmianie zarządu i kadry szkoleniowej w 2012 r. I zespół w sezonie 2012/2013 zajął 1. miejsce i awansował do II ligi. Z powodu remontu stadionu głównego MOSiR, mecze rozgrywano na euroboisku przy ul. Warszawskiej i boisku bocznym na terenach zielonych MOSiR przy ul. L. Solskiego. Od września 2013 r. powrócono na przebudowany stadion przy ul. L. Solskiego. Od sezonu 2014/2015 uruchomiono Akademię Piłkarską Stali Mielec. 12 X 2014 r. rozegrano turniej z okazji 75-lecia FKS Stal. Mielczanie wygrali z ekstraklasowym Podbeskidziem Bielsko-Biała 1:0 oraz polonijną Pogonią Lwów 1:0 i zdobyli okolicznościowy puchar. Rozgrywki w sezonie 2014/2015 Stal ukończyła na 8. miejscu, co zwiastowało nadzieję na lepsze wyniki w kolejnych latach. Cała społeczność Stali (zarząd i członkowie, trenerzy, zawodnicy i kibice) jako misję klubu przyjęła hasło: Razem w drodze po dawny blask. Do sezonu 2015/2016 Stal przystąpiła w przebudowanym składzie pod wodza trenera Janusza Białka. Wprawdzie odeszło 9 zawodników, a Bogusław Wyparło zakończył karierę, ale pozyskano kilku zawodników (Sabastian Zalepa, Michał Bierzało, Piotr Marciniec, Andreja Prokić), którzy okazali się prawdziwym wzmocnieniem drużyny. Mielecki zespół okazał się zdecydowanie najlepszy i ku wielkiej radości miasta i regionu awansował do I ligi. Wyższe wymagania w I lidze sprawiły, że w sezonie 2016/2017 Stal grała nierówno, a nawet przez pewien czas plasowała się w dolnej części tabeli. Po przyjściu trenera Zbigniewa Smółki (od X 2016 r.) i grupy nowych zawodników w przerwie zimowej – gra wyraźnie poprawiła się i ostatecznie stalowcy zajęli 10. miejsce w gronie 18 drużyn. Wpływ na rosnący poziom miało też pozyskanie poważnego sponsora (PGE) i wydatna pomoc Gminy Miejskiej Mielec. Przed sezonem 2017/2018 znacznie przebudowano skład. Co prawda odeszło kilku dobrych zawodników (m.in. Bułgar-Belg Kolev), ale zastąpiono ich chyba lepszymi, bowiem od początku rozgrywek Stal znajdowała się w górnej połowie tabeli. Jeszcze kilka kolejek przed końcem rozgrywek była jednym z kandydatów do awansu do ekstraklasy, ale ostatnie mecze miała nieudane i ostatecznie uplasowała się na 8. miejscu. Po kolejnych wzmocnieniach przez cały sezon 2018/2019 Stal walczyła o awans do ekstraklasy, ale ostatecznie zajęła 3. miejsce, przegrywając awans z Rakowem Częstochowa i ŁKS-em Łódź. Przed sezonem 2019/2020 zorganizowano Turniej 80-lecia Stali Mielec, w którym Stal pokonała FK Poprad (Słowacja) 2:0 oraz zremisowała 0:0 z AFE (Zwiazek Zawodowy Piłkarzy Profesjonalnych) Hiszpania 0:0 i zdobyła okolicznościowy puchar. W sezonie 2019/2020 zrealizowano zakładany cel – awans do ekstraklasy! Drużyna czuła się pewna siebie, wygrywała zarówno u sibie jak i na wyjeździe. Co prawda zdarzały się niespodziewane wpadki, ale konkurenci też je mieli i ostatecznie Stal uplasowała się na 1. miejscu. Wielką przeszkodą w planowej działalności klubów sportowych i przebiegu rozgrywek ligowych była pandemia koronawirusa, która niemal sparaliżowała sportowy świat w pierwszej połowie 2020 r. Przed sezonem 2020/2021 w składzie Stali nastapiły spore zmiany; odeszło 8, a przyszło nowych zawodników. Zmienił się też trener: odszedł współtwórca awansu Dariusz Marzec, a przyszedł Dariusz Skrzypczak. Nastąpiły też zmiany w zespole szkoleniowym. W pierwszym meczu ekstraklasowym Stal zremisowała w Płocku z tamtejszą Wisłą 1:1, a pierwszą bramkę zdobył Andreja Prokić. W pierwszym meczu na stadionie w Mielcu Stal przegrała z Górnikiem Zabrze 0:2. Zmieniono trenera i pod kierunkiem Leszka Ojrzyńskiego gra znacznie się polepszyła. Rundę jesienną zakończyła sensacyjnym zwycięstwem 3:2 z mistrzem Polski Legią Warszawa w Warszawie! W rundzie wiosennej znów grała bardzo nierówno i wielu fachowców przepowiadało jej spadek. W tej sytuacji podziękowano trenerowi Ojrzyńskiemu, a losy Stali powierzono wielce zasłużonemu mieleckiemu trenerowi Włodzimierzowi Gąsiorowi. Odtąd Stal zaczęła wygrywać, nawet z drużynami z czołówki tabeli, a zdobyte punkty pozwoliły na utrzymanie się w ekstraklasie. Po sezonie znów gruntownie zmieniono kadrę. Odeszło kilkunastu zawodników i tyluż przybyło. Niestety, trener Gąsior w okresie przygotowań do nowego sezonu zrezygnował z prowadzenia zespołu, uzasadniając tę decyzję stanem zdrowia. Zatrudniono Adama Majewskiego – debiutanta wśród szkoleniowców ekstraklasy. W rundzie jesiennej sezonu 2021/2022 Stal sprawowała się nadspodziewanie dobrze i przed przerwą zimową zajmowała 8. miejsce z bilansem: 19 28 26-26. Niestety, kontuzje czołowych zawodników i kuriozalne przepisy o oddawaniu wypożyczonych zawodników w czasie jednego sezonu (tak odebrano Stali dwóch dobrych piłkarzy – Piaseckiego i Hinokio) spowodowały, że na wiosnę drużyna grała źle i bez szczęścia. Kilka remisów oraz zwycięstwa z Wisłą Kraków i Legią Warszawa wystarczyły jednak do utrzymania się w ekstraklasie! Nie sposób jednak zauważyć, że kilku sędziów ewidentnie skrzywdziło Stal i błędnymi decyzjami odebrało kilka punktów. (Potwierdzili to niezależni komentatorzy rozgrywek w programie telewizyjnym.) Szczytem niekompetencji sędziowskiej i złamaniem regulaminu rozgrywek było nieuznanie bramki dla Lechii Gdańsk po decyzji VAR o pozycji spalonej, a następnie uznanie tej bramki! Komentarze mediów były jednoznaczne: „Kuriozalna sytuacja w Ekstraklasie. Co zrobił VAR ?!”, „VAR w Gdańsku w 93 minucie przejdzie do historii ekstraklasy” itp. W ten sposób Lechia pokonała Stal 3:2. Kompetentne zarządzanie klubem od 2020 r. oraz wydatna pomoc europosła Tomasz Poręby, samorządu miasta i wielu mieleckich firm zaczęły owocować. Klub wyraźnie okrzepł organizacyjnie i przygotował na sezon 2022/2023 silniejszy skład. Na półmetku rozgrywek Stal zajmowała 7. miejsce z bilansem: … Niestety, jeden z nabytków Stali – Said Hamulic – tak wyróżnił się skutecznością (9 bramek, + kilka asyst), że w zimie do jego zakupu ustawiła się kolejka zachodnich klubów. Stal nie miała chyba argumentów do zatrzymania bramkostrzelnego holendersko-bośniackiego napastnika i Hamulic został kupiony przez Toulouse FC. Sprowadzono innych piłkarzy, ale nie wypełniono luki po Hamulicu. W czasie rozgrywek zmieniono trenera. Podziękowano Adamowi Majewskiemu, a zatrudniono Kamila Kieresia. Może ta zmiana, a może większe zaangażowanie piłkarzy sprawiło, że Stal w końcówce sezonu znów punktowała i z najwyższym trudem utrzymała się w ekstraklasie z bilansem: 11. miejsce, 34 43 36-40. Przed sezonem 2023/2024 nastąpiła duża wymiana zawodników. Odeszło 15 i przybyło 15. Utrwalił się niepokojący trend zasilania drużyny zawodnikami zagranicznymi i zupełnego pominięcia młodych własnych wychowanków. „Międzynarodowa” Stal spisywała się w rundzie jesiennej ogólnie nieźle, ale zadziwiająca była bardzo różna ogólna dyspozycja drużyny. Potrafiła pokonać czołowe drużyny: Śląsk Wrocław (u siebie) oraz Pogoń Szczecin i Legię Warszawa (na wyjeździe), a przegrywała z zespołami z dołu tabeli.
Siedziba Klubu: ul. L. Solskiego 1, mecze na stadionie głównym przy ul. L. Solskiego 1, barwy: biało–niebieskie. Wymiary boiska: 105 m x 68 m. Oświetlenie: 1800 lux.
*Prezesi: Ryszard Korczak (1997-1998), Jan Banaś (1998-1999), Jan Jajuga (1999), Krzysztof Rześny (1999-2000), Waldemar Kawalec (2000-2002), Włodzimierz Gąsior (2003), Lucjan Surowiec (2003-2004), Olgierd Ortyl (2004-2005), Jacek Klimek (2005-2008), Andrzej Korczykowski (2008-2010), Łukasz Szyler (2011-2012), Andrzej Podraza (2012-2013), vacat (2013-2016), Jacek Orłowski (2016-2020), Bartłomiej Jaskot (2020), Jacek Klimek (2020-nadal).
*Dyrektor komunikacji i marketingu: Damian Gąsiewski (2022-)
*I Trenerzy: Jerzy Płaneta, Zbigniew Hariasz i Robert Mazur (1999-2000), Witold Karaś (2000), Roman Gruszecki (2000-2001), Włodzimierz Gąsior (2001), Robert Mazur (2001), Marek Lorenc (2001), Krzysztof Łętocha (2002), Robert Mazur (2002), Jacek Klisiewicz (2002), Włodzimierz Gąsior (2003-2006), Tomasz Tułacz (2006), Włodzimierz Gąsior (2006-2007), Janusz Białek (2007), Zbigniew Hariasz (2007-2008), Andrzej Jaskot (2008), Grzegorz Wcisło (2008-2009), Zbigniew Hariasz (2009), Janusz Białek (2009), Zbigniew Hariasz (2009-2010), Grzegorz Wcisło (2010), Grzegorz Wcisło i Mariusz Łuc (2010), Mariusz Łuc (2010-2011), Tomasz Tułacz (2011-2012), Roman Gruszecki (2012), Włodzimierz Gąsior (2012-2014), Rafał Wójcik (2014), Janusz Białek (2014-2016), Maciej Serafiński (2016), Zbigniew Smółka (2016-2018), Artur Skowronek (2018-2019), Dariusz Marzec (2019-2020), Dariusz Skrzypczak (2020), Leszek Ojrzyński (2020-2021), Włodzimierz Gąsior (2021), Adam Majewski (2021-2003), Kamil Kiereś (2023-)
*II Trenerzy: Dawid Szulczek, Dariusz Fabianowicz (2021-2022); 2023/24 – Paweł Barylski, Andrzej Orszulak, Łukasz Czajka.
*Trenerzy bramkarzy: Bogusław Wyparło, Grzegorz Zmija, Bogusław Wyparło (2019-2021), Kamil Beszczyński (2021-)
*Trenerzy przygotowania motorycznego: Krzysztof Kapelan, Dawid Musiał; 2023/24 -.
*Kadra trenerska (asystenci): Zbigniew Hariasz, Andrzej Jaskot, Jakub Kula, Mariusz Łuc, Robert Mazur, Maciej Serafiński, Janusz Stawarz, Krzysztof Łętocha, Bogusław Wyparło, Danel Wojtasz, Damian Skiba, Janusz Świerad; 2023/24 -.
*Analityk: Dawid Zajączkowski, Sebastian Bajorek; 2023/24 -.
*Kierownicy drużyny: Mariusz Mokrzycki i Adam Soboń (2006-2008), Bartłomiej Jaskot (2008-2010), Marek Gozdecki (2010-), Piotr Graniczka; 2023/24 – Mariusz Mokrzycki.
*Kierownicy techniczni: Andrzej Pryga.
*Lekarze: Paweł Tyniec.
*Fizjoterapeuci: Paweł Wielgosiński, Damian Bąk, Piotr Obara, Łukasz Cierpich; 2023/24 – Ł. Cierpich, D. Bąk.
*Masażyści: Mariusz Mokrzycki, Michał Dopart; 2023/24 -.
*Trenerzy motywacji i rozwoju osobistego – Grzegorz Rusin; 2023/24 -.
*Zawodnicy w latach 1999-2007: Tomasz Abramowicz, Mariusz Barnak, Roman Borawski, Jacek Cyganowski, Michał Czarny, Piotr Duda, Artur Ćwiękała (bramkarz), Jacek Dąbrowski, Bartłomiej Dydo (bramkarz), Oskar Fryc, Paweł Frydrych, Marek Fundakowski, Jacek Gajdowski, Paweł Gajek, Witold Gajek (bramkarz), Janusz Galica, Michał Gądek, Arkadiusz Gera, Maciej Hołowiński (bramkarz), Marcin Jajuga, Andrzej Jaskot, Marcin Jędrusiak, Waldemar Jędrusiak, Damian Jędryka, Rafał Kaczor, Piotr Kamiński, Jakub Kędzior, Krzysztof Kołodziej, Mateusz Korzeń, Krzysztof Kosiński, Paweł Kosowicz, Grzegorz Kowalczuk, Piotr Kozioł, Tomasz Król, Mateusz Leśniowski, Rafał Leśniowski, Jarosław Lis, Łukasz Lis, Krzysztof Łętocha, Marcin Łuszcz, Marcin Maćkowski, Paweł Małodziński, Arkadiusz Marszałek, Janusz Marud, Krzysztof Mazur, Piotr Mazurkiewicz, Damian Miłoś, Paweł Misiaszek, Moses Esingila Molongo (Kamerun), Marcin Murdza, Jean Black Ngody (Kamerun), Damian Pancerz, Przemysław Paprocki (bramkarz), Marcin Perliceusz, Dariusz Pęgiel, Tomasz Pietrasiewicz, Damian Polak, Dawid Polak (bramkarz), Stanisław Pruś, Krzysztof Pszeniczny, Krystian Pydych, Rafał Pydych, Artur Rado, Martin Radoń, Kamil Radulj, Ireneusz Ryniewicz, Wojciech Serafin, Dawid Sęk, Damian Skiba, Łukasz Skop, Marek Staniewski, Dawid Starzyk, Maciej Szajna, Łukasz Tomasik, Marcin Turkot, Patryk Tylski (bramkarz), Piotr Tylski, Kamil Tylutki, Grzegorz Wcisło, Paweł Wielgosiński, Grzegorz Witkowski (bramkarz), Mateusz Wójcik, Piotr Ziomek.
*Zawodnicy w latach 2007-2015: Damian Baran, Michał Bierzało, Damian Bożek, Damian Buczyński, Stanisław Buława, Mateusz Cholewiak, Mariusz Cichosz, Paweł Ciuła, Marcin Cygnarowicz, Wojciech Daniel (b), Arkadiusz Dąbek, Maciej Domański, Sebastian Duda, Dawid Dziekan, Dawid Florian, Patryk Fryc, Piotr Gawęcki, Krystian Getinger, Sebastian Głaz, Maciej Gozdecki, Daniel Góra, Mateusz Herda, Kacper Horodeński, Kamil Hul, Rafał Jankowski, Konrad Jaworski, Szymon Kardyś, Jakub Kędzior, Maciej Kiciński, Kornel Kołacz, Piotr Kołacz, Kamil Kołodziej, Mariusz Korzępa, Kamil Kościelny, Jakub Kozłowski (b), Piotr Krawczyk, Patryk Krzystyniak, Sebastian Kusak (b), Michał Lewandowski (b), Tomasz Libera (b), Grzegorz Łącz, Sebastian Łętocha, Piotr Marciniec, Paweł Marczenia, Piotr Marek, Arkadiusz Marszałek, Piotr Mazurkiewicz, Michał Michałek, Paweł Mroziński, Piotr Mroziński, Andriej Nikanowicz, Bartosz Nowak, Jakub Osmola, Bartosz Papka, Jacek Partyka, Łukasz Paterak, Grzegorz Płatek, Mateusz Podstolak, Tomasz Prejs, Andreja Prokić, Michał Pruchnik, Kamil Pydych, Rafał Pydych, Kamil Radulj, Łukasz Rogala, Kamil Rokita, Sebastian Romanek, Sebastian Ryguła, Ireneusz Ryniewicz, Mateusz Skała, Damian Skiba, Arkadiusz Słysz (b), Konrad Stępień, Robert Sulewski, Michał Stasz, Patryk Szewc, Patryk Szuba, Przemysław Ślarski (b), Adrian Ślęzak, Mateusz Świechowski, Artur Tomasiak, Michał Walski, Oskar Wardzała (b), Marcin Wieczerzak (b), Łukasz Wisłocki, Grzegorz Witkowski (b), Mariusz Wolański, Michał Wolański, Adrian Wójcicki (b), Andrzej Wójcik, Igor Wójtowicz, Krystian Wrona, Bogusław Wyparło, Sebastian Zalepa, Mateusz Załucki, Jakub Zaskalski, Kamil Zieliński (b), Jakub Zięba, Łukasz Żegleń, Jakub Żubrowski.
*Zawodnicy w latach 2016-2020: Damian Ałdaś, Jonathan de Amo, Bartosz Bajorek, Maksymilian Banaszewski, Josip Barisic (Chorwacja), Jakub Bartosz, Sebastian Bergier, Edgar Bernhardt, Lukas Bielak (Słowacja), Michał Bierzało, Mateusz Bodzioch, Damian Bożek, Dorian Buczek, Mateusz Cholewiak, Robert Dadok, Dorian Djermanovic, Martin Dobrotka (Słowacja), Maciej Domański, Rafał Drożdżal, Krzysztof Drzazga, Mateusz Dudek (b), Peter Dungel (Słowacja), Mateusz Gancarczyk, Waldemar Gancarczyk, Marcel Gąsior, Krystian Getinger, Denis Gojko, Piotr Goljasz, Arkadiusz Górka, Angel Granchov, Rafał Grodzicki, Arkadiusz Gruszka, Łukasz Janoszka, Seweryn Kiełpin (b), Krzysztof Kiercz, Aleksandar Kolev (Bułgaria-Belgia), Marek Kozioł (b), Jan Kozłowski, Przemysław Lech, Tomasz Libera (b), Adrian Liberacki, Wojciech Lisowski, Sebastian Łętocha, Radosław Majecki (b), Mateusz Mak, Piotr Marciniec, Sergio Mendigutxia (Hiszpania), Milekić (Serbia), Konrad Misztal, Bartosz Nowak, Paweł Olszewski, Paweł Oziębło, Adrian Paluchowski, Vasil Panayotov (Bułgaria), Tomasz Prejs, Damian Primel (b), Andreja Prokić (Serbia/Polska), Szymon Przystalski, Kamil Radulj, Kacper Sadłocha, Dominik Sadzawicki, Leandro Messias Dos Santos (Brazylia), Łukasz Seweryn, Jose Lucas Caetano da Silva, Adrian Skrzyniak, Arkadiusz Słysz (b), Szymon Sobczak, Bartosz Sobczyk, Josip Soljić (Chorwacja), Kristijan Soljić (Chorwacja), Mateusz Spychała, Szymon Stasik, Mateusz Spychała, Rafał Strączek (b), Robert Sulewski, Tomasz Swędrowski, Sebastian Szczepański, Grzegorz Tomasiewicz, Momchil Tsvetanov, Maciej Urbańczyk, Łukasz Wroński, Sebastian Zalepa, Niklas Zulciak, Jakub Żubrowski, Mateusz Żyro, Michał Żyro.
*Zawodnicy od sezonu 2020/2021 (ekstraklasa): Dominykas Barauskas, Mateusz Bodzioch, Marcin Budziński, Bozhidar Chorbadzhiyski, Bartłomiej Ciepiela, Robert Dadok, Maciej Domański, Mateusz Dudek (b), Kamil Duszkiewicz, Marci Ehmann (Rumunia), Bert Esselink (Holandia), Marcin Flis, Petteri Forsell (Finlandia), Eryk Galara, Fryderyk Gerbowski, Łukasz Gerstenstein, Krystian Getinger, Szymon Gierlach, Michał Gliwa (b), Albin Granlund, Konrad Guca, Matthew Guillaumier (Malta), Said Hamulić, Koki Hinokio (Japonia), Fabian Hiszpański, Konrad Jałocha (b), Maciej Jankowski, Alvis Jaunzems (Łotwa), Krystian Kardyś, Arkadiusz Kasperkiewicz, Wiktor Kłos, Mateusz Kochalski (b), Aleksandar Kolev, Kamil Kościelny, Kamil Kruk, Leandro Messias Dos Santos (Brazylia) , Mikołaj Lebedyński, Michał Lewandowski (b), Wojciech Lisowski, Przemysław Maj, Mateusz Mak, Mateusz Matras, Kai Meriluoto (Finlandia), Bartosz Mrozek (b), Kamil Pajnowski, Jonathan de Amo Perez, Maksymilian Pingot, David Poręba, Damian Primel (b), Andreja Prokić (Serbia/Polska), Adam Ratajczyk, Jakub Rozwadowski, Kacper Sadłocha, Rafael Vicente Ferreira Santos (Portugalia), Łukasz Seweryn, Ilya Shkurin, Maksymilian Sitek, Adrian Skrzyniak, Szymon Stasik, Mateusz Stępień, Rafał Strączek (b), Igor Strzałek, Ilja Szkurin (Białoruś), Grzegorz Tomasiewicz, Paweł Tomczyk, Michał Trąbka, Maciej Urbańczyk, Piotr Wlazło, Maciej Wolski, Łukasz Wolsztyński, Krzysztof Wołkowicz, Michael Wyparło, Łukasz Zjawiński, Paweł Żyra, Mateusz Żyro.
*Wicemistrzowie Polski w kategorii juniorów starszych (2007): Witkowski, Kozieł – bramkarze, Porzuczek, Tylutki, Pydych, Czarny, Getinger, Sekuła, Ryniewicz, Skiba, Fryc, Jędryka, Złotek, Leśniowski, Gilarski, Kędzior, Korab i Szajna – zawodnicy w polu; trener – Włodzimierz Gąsior.
*Mistrzowie Polski w kategorii juniorów młodszych (2007): Ćwiczak, Kusak – bramkarze, K. Kołacz, Gozdecki, Czopko, Faka, Podstolak, Domański, Gorzelany, Bajorek, Sedlaczek, Marynowski, Rado, Pisarczyk, Wójtowicz, Stępień, Popielarz i Stelmach – zawodnicy w polu; trener – Witold Karaś.
*Reprezentanci Polski w kategoriach młodzieżowych: Paweł Bochniewicz, Michał Lewandowski, Patryk Fryc, Radosław Majecki, Grzegorz Płatek, Adam Kramarz, Kacper Sadłocha, Maksymilian Pingot.
Miejsca w rozgrywkach ligowych:
*2000/2001 2. Stal 34 72 65:21 – IV liga;
*2001/2002 5. Stal 34 53 49:38;
*2002/2003 12. Stal 34 42 39:44;
*2003/2004 5. Stal 34 59 62:26;
*2004/2005 4. Stal 34 68 56:21;
*2005/2006 8. Stal 34 50 37:26;
*2006/2007 10. Stal 34 47 47:35;
*2007/2008 4. Stal 34 62 53:39, awans do III ligi;
*2008/2009 11. Stal 30 35 29:32;
*2009/2010 13. Stal 30 34 33:33;
*2010/2011 14. Stal 30 33 35:38;
*2011/2012 10. Stal 30 38 28:31;
*2012/2013 1. Stal 30 73 62:14, awans do II ligi;
*2013/2014 7. Stal 34 52 42:39;
*2014/2015 8. Stal 34 52 49:42;
*2015/2016 1. Stal 34 69 56-27, awans do I ligi;
*2016/2017 10. Stal 34 45 39-42;
*2017/2018 8. Stal 34 51 51-46;
*2018/2019 3. Stal 34 64 59-28;
*2019/2020 1. Stal 34 67 57-31, awans do ekstraklasy;
*2020/2021 15. PGE FKS Stal 30 29 31-47;
*2021/2022 14. PGE FKS Stal 34 37 39-52;
*2022/2023 11. PGE FKS Stal 34 43 36-40.
MIELECKI KLUB SPORTOWY TENISA STOŁOWEGO (MKS TS) zawiązał się 5 II 1999 r. po turnieju tenisa stołowego w hali MOSiR, zorganizowanym przez Tadeusza Bacewicza i Stanisława Grzesiaka. W grupie inicjatywnej byli: Tadeusz Bacewicz, Franciszek Bober, S. Grzesiak, Tadeusz Kardyś, Marcin Klonowski, Janusz Kowalski, Roman Sokołowski, Józef Turecki i Janusz Watracz. Miejscem działalności klubu została hala sportowo–widowiskowa MOSiR. W sezonie 1999/2000 startowano w rozgrywkach ligi okręgowej w barwach KS Gryf Mielec i wywalczono awans do III ligi. 25 IV 2000 r. klub usamodzielnił się i uzyskał osobowość prawną. Obowiązki sponsora przyjęła Hurtownia Elektryczna „Wikama” w Mielcu i wypełniała je do 2002 r. (Figurowała wówczas w nazwie klubu.) Prowadzenie systematycznej pracy szkoleniowej z młodzieżą zaowocowało m.in. odmłodzeniem I drużyny. Klubem zaopiekowała się firma REG BENZ. W sezonie 2005/2006 MKS TS REG BENZ zdobył 1. miejsce i awansował do II ligi. Poza rozgrywkami ligowymi startowano w turniejach indywidualnych, m.in. Ogólnopolskich Turniejach Klasyfikacyjnych, a kilku zawodników dotarło do półfinałów (M. Krzysztofik, M. Kania, G. Sarnik, M. Byś, T. Piekarski). Pierwszy sezon w II lidze (2006/2007) rozpoczęto w składzie: Tomasz Bieniek, Mirosław Kania, Mariusz Krzysztofik, Grzegorz Magdoń, Grzegorz Sarnik, Paweł Włodyka. W grudniu 2006 r. drużyna Grzegorz Magdoń – Paweł Włodyka zdobyła akademickie wicemistrzostwo Polski. W latach 2006-2009 (3 sezony) pierwszy zespół grał w II lidze. W tym czasie zasilili go: Sebastian Godek, Paweł Buczkiewicz, Tadeusz Kardyś i Grzegorz Pociask. Grającym trenerem był Paweł Włodyka. Odejście kilku zawodników osłabiło zespół. W 2009 r. nastąpił spadek do III ligi, a w 2010 r. do IV ligi. Dalsze osłabienie zespołu spowodowało spadek do V ligi. Ponadto przez szereg lat klub prowadził lokalną Mielecką Ligę Tenisa Stołowego w 4 grupach wiekowych. Inicjatorem i sponsorem tego przedsięwzięcia był Tadeusz Bacewicz, a pomagali mu: Stanisław Grzesiak, Józef Turecki i Janusz Watracz. W sezonie 2018/2019 mielczanie wygrali rozgrywki V ligi, ale przegrali w meczach barażowych z PUKS Arka Łętownia i nie awansowali do IV ligi. W 2020 r. wycofano drużynę z rozgrywek ligowych i skupiono się na szkoleniu młodzieży. Do rozgrywek seniorów powrócono w sezonie 2022/2023.
Prezesi: Franciszek Kąsek (1999-2005), Stanisław Grzesiak (2005-2007), Józef Turecki (2007-nadal).
Trenerzy (grający): Tomasz Kąsek, Tomasz Jurkiewicz, Grzegorz Magdoń.
Działacze: Tadeusz Bacewicz, Grzegorz Byś, Stanisław Grzesiak, Mariusz Piekarski.
Zawodnicy (2000-2006): Paweł Bacewicz, Tadeusz Bacewicz, Tomasz Bieniek, Franciszek Bober, Rafał Bober, Klaudia Bryk, Paweł Buczkiewicz, Jakub Byś, Maciej Byś, Wojciech Dytman, Tomasz Furman, Wojciech Furman, Witold Gacek, Sebastian Godek,l Henryk Grzesiak, Stanisław Grzesiak, Tomasz Jaczewski, Marek Jasiński, Tomasz Jurkiewicz, Mirosław Kania, Tadeusz Kardyś, Tomasz Kąsek, Marcin Klonowski, Janusz Kowalski, Mariusz Krzysztofik, Damian Kusina, Grzegorz Magdoń, Rafał Maryniak, Grzegorz Maziarz, Damian Mikrut, Maksymilian Miłoś, Tomasz Nowak, Damian Paluszek, Tomasz Piekarski, Grzegorz Pociask, Konrad Rydzowski, Grzegorz Sarnik, Paweł Skrzypek, Marek Sobota, Roman Sokołowski, Łukasz Śmiatacz, Adam Światowiec, Radosław Tetlak, Dariusz Tomczyk, Józef Turecki, Paweł Turkiewicz, Bartosz Tutro, Janusz Watracz, Krzysztof Wiącek, Marcin Wierzbiński, Paweł Włodyka, i Paweł Ziętek.
MIELECKI KOMITET POROZUMIENIA SPOŁECZNEGO (MKPS), powstał 29 I 1982 r., w drugim miesiącu stanu wojennego, dla – jak określono w specjalnej rezolucji – jednoczenia różnych sił politycznych, społecznych i zawodowych wokół programu wychodzenia z głębokiego kryzysu społeczno-gospodarczego oraz porządkowania i normowania życia politycznego, społecznego i kulturalnego, zgodnie z Konstytucją PRL. Prezydium MKPS, składające się z 9 osób, zaplanowało m.in.: zbieranie i prezentowanie opinii różnych środowisk na temat spraw miasta, inspirowanie i podejmowanie inicjatyw obywatelskich, konsultowanie i opiniowanie ważniejszych przedsięwzięć, odezwy i apele do społeczeństwa oraz postulaty i wnioski do właściwych organów. W pierwszych miesiącach działalności zainicjowano m.in. utworzenie Federacji Konsumenta, uzyskanie nowych terenów dla POD i zorganizowanie zespołu fachowców do kompleksowego rozwiązania problemu odpadów użytkowych.
MIELECKI MARCIN (I), herbu Gryf, syn Jana (V) i Katarzyny z Prochańskich. W młodości studiował (z bratem Krzysztofem) w Ołomuńcu. Po śmierci ojca odziedziczył (wspólnie z bratem Janem) mielecki majątek, w tym trzecią część miasta i wsie: Trzciana, Jaślany i Rzędzianowice. Dwukrotnie powierzano mu funkcję elektora. W 1632 r. wybierał na króla polskiego Władysława IV, jako przedstawiciel województwa ruskiego, a w 1648 r. – Jana Kazimierza, tym razem będąc delegowany z województwa sandomierskiego. Z małżeństwa z Zofią Stanisławską miał sześcioro dzieci: Stanisława, Marcina (II), Jana (VII), Barbarę i Katarzynę (obie zostały zakonnicami) i Annę (wyszła za Andrzeja Brodowskiego). Stanisław i Marcin (II) chyba zmarli w młodości, bowiem nie ma o nich wzmianek w dokumentach o rodzinie Mieleckich. Zmarł około 1650 r.
MIELECKI MARCIN (III), herbu Gryf, syn Jana (VII) i Popowskiej (imię nieznane, starościanka będzińska). Po ojcu odziedziczył część Mielca i kilka okolicznych wsi. Został starostą brzeźnickim. Wybrano go także marszałkiem koła rycerskiego województwa krakowskiego. W 1669 r. uczestniczył jako elektor (delegowany z województwa sieradzkiego) w wyborze Michała Korybuta Wiśniowieckiego na króla polskiego. W 1696 r. na sejmiku w Wiszni wybrany został sędzią sądu kapturowego. W 1697 r. powierzono mu misję elektorską (z województwa krakowskiego) przy wyborze Augusta II Sasa. Z małżeństwa z Ewą Cecylią Przyłęcką (córka kasztelana oświęcimskiego, primo voto Dąmbska) miał dwóch synów: Aleksandra i Władysława. Po jej śmierci w 1693 r. ożenił się z Krystyną Beatą z Drohojowskich, lecz był to związek bezdzietny. Istnieje przypuszczenie, że ożenił się po raz trzeci. Oto bowiem w „Księdze ochrzczonych parafii św. Mateusza w Mielcu” w grudniu 1697 r. jako matka chrzestna figuruje Magdalena – żona starosty brzeźnickiego. Nic nie wiadomo o kolejnych dzieciach Marcina, a więc i ten związek był pewnie bezdzietny. Marcin (III) zmarł około 1703 r.
MIELECKI MIKOŁAJ (I), herbu Gryf, urodzony około 1540 r.?, syn Jana (IV) i Anny Kolanki z Dalejowa. W „Wielkiej genealogii Minakowskiego” (wyd. 2021) dowiedziono, że jego praprapradziadkiem był słynny Zawisza „Czarny” z Garbowa. Mikołaj lata dziecięce przeżył prawdopodobnie w Mielcu. W latach 1548–1552 przebywał na dworze Ferdynanda we Wiedniu, zdobywając wiedzę i ucząc się kultury dworskiej, a następnie podróżował po Europie. W Padwie zaprzyjaźnił się z Janem Kochanowskim. W 1555 r. uczestniczył w zdobywaniu Sieny przez wojska cesarskie (uwiecznił to w elegii Jan Kochanowski). Dwa lata później wziął udział w wyprawie przeciwko Zakonowi Kawalerów Mieczowych w Inflantach, w której pięćdziesięciotysięczną armią polsko – litewską dowodził jego ojciec Jan Mielecki jako hetman okresowy. Wtedy to w obozie pod Pozwolem został przyjęty do grona dworzan królewskich. W 1557 r. otrzymał starostwo chmielnickie (przekazane przez ojca), a wkrótce potem król Zygmunt August nadał mu starostwo grodeckie oraz przekazał w dożywocie Rożniów z 3 wsiami. W tej sytuacji Mikołaj zrzekł się starostwa chmielnickiego. W 1560 r. wszedł do senatu koronnego. Przypuszcza się, że w tym czasie przeszedł na kalwinizm. Po śmierci ojca w 1561 r. odziedziczył m.in.: 1/3 Mielca i zamku, Cyrankę, Długą Wolę (obecnie część Woli Mieleckiej), Zgórsko, Chorzelów, Brzyście, Gawłuszowice i miasto Orzelec z dwoma wsiami (powiat kołomyjski) oraz połowę kamienicy w Krakowie. Po matce zaś otrzymał posiadłości na ziemi halickiej (Uście Horożane, Dalejów, Kołaczkowce i 27 wsi). W 1564 r. wziął udział (prawdopodobnie jako dowódca chorągwi) w nieudanym oblężeniu Połocka, prowadzonym przez hetmana wielkiego litewskiego Mikołaja Radziwiłła „Rudego”. Pomnażał majątek, nabywając miasteczka i wsie w okolicach Lwowa, Sanoka, Przemyśla i na Podolu. Niemałą część dochodów z tego wielkiego majątku przeznaczał na utrzymanie i angażowanie do działań oddziałów wojskowych liczących 100 jezdnych i 100 piechurów. W 1566 r. ożenił się z Elżbietą Radziwiłłówną, córką Mikołaja „Czarnego”, wiążąc się tym samym z najbardziej znaczącą litewską rodziną magnacką, patronującą innowiercom, co jeszcze bardziej oddaliło go od katolicyzmu. Z tego małżeństwa miał dwie córki: Zofię (żonę księcia Słuckiego, a po jego śmierci – żonę Jana Karola Chodkiewicza) i Katarzynę (żonę Jana Ostroroga). W 1567 r. Mikołaj Mielecki został mianowany kasztelanem wojnickim, a 5 IX 1569 r. wojewodą podolskim. W 1571 r. posłował do Siedmiogrodu, gdzie reprezentował króla Zygmunta Augusta na pogrzebie królewicza Jana Zygmunta Zapolyi oraz uczestniczył w realizacji jego testamentu. Wyegzekwował należne Zygmuntowi Augustowi nieruchomości, za co został obdarowany m.in. dożywotnim dochodem ze starostwa grodeckiego. W 1572 r. jako hetman zaciężny stanął na czele wyprawy (1300 żołnierzy) do Mołdawii w celu przywrócenia władzy hospodarowi Bogdanowi IV, usuniętemu przez bojarów przy wsparciu sułtana tureckiego. Przedsięwzięcie to, mimo początkowych sukcesów w potyczkach z Mołdawianami, nie powiodło się, bowiem oddziały polskie zostały zaatakowane przez armię turecką i zmuszone do odwrotu. Ostatecznie po zaciętych walkach pod Chocimiem (dużą rolę odegrał w nich towarzyszący Mieleckiemu Mikołaj Sieniawski) i pertraktacjach z Turkami, prowadzonych przez przybyłego na pomoc hetmana Jerzego Jazłowieckiego, oddziały polskie powróciły do kraju, a Mikołaj Mielecki „nabył niepospolitą sławę”. Jeszcze w tym samym roku otrzymał starostwo korczyńskie. Był także aktywnym uczestnikiem życia politycznego i społecznego, m.in. składał projekty ustalenia jednej niezmiennej formy elekcji, zwiększenia ilości wojska na granicach wschodnich i południowych oraz jednakowych sądów dla wszystkich. 28 I 1573 r. znacząco przyczynił się do uchwalenia „pokoju religijnego”. W 1575 r. – także wspólnie z M. Sieniawskim – dowodził obroną ziem ruskich przed Tatarami, ale zdrada hospodara mołdawskiego i przedwczesne rozejście się szlachty doprowadziły do dwukrotnego najazdu tatarskiego i wzięcia w jasyr kilkudziesięciu tysięcy ludzi. Po śmierci Zygmunta Augusta znalazł się w gronie magnatów popierających obóz piastowski, a następnie kandydaturę cesarza Maksymiliana na tron Polski. Sam także był w pewnym okresie uważany za jednego z kandydatów do tronu. Po wyborze Stefana Batorego nie uczestniczył w jego powitaniu (kwiecień 1576), ale wsparł swoją chorągwią wyprawę Batorego na zbuntowany Gdańsk i odtąd starał się o możliwie najlepsze kontakty z królem. W 1577 r., po wieloletnich staraniach jezuitów, powrócił do wiary katolickiej i odtąd był jej gorliwym wyznawcą. Wspomagał finansowo Kościół katolicki, a zwłaszcza jezuitów. Wspierał m.in.: budowę polskiego hospicjum w Rzymie i katedrę we Lwowie. W swoich dobrach ufundował kościoły w Uściu i Zgórsku. Także jego żona (Elżbieta) przeszła na katolicyzm (1580) i odtąd pomagała finansowo m.in. Towarzystwu Jezusowemu. (Mogła sobie na to pozwolić, gdyż otrzymała duży posag pieniężny.) W otoczeniu Mieleckich nie brakowało też pisarzy i poetów. W 1578 r. Mikołaj Mielecki uczestniczył w pracach komisji senatorskiej, opracowującej preliminarz przygotowań do wojny z Moskwą, a 2 II 1579 r. został mianowany przez króla hetmanem wielkim koronnym. Już w tej roli dowodził bezpośrednio wojskiem polskim w wyprawie na potężną twierdzę Połock, obsadzoną wojskiem moskiewskim. W samym zdobywaniu Połocka nie uczestniczył, bowiem zajmował się zabezpieczeniem atakujących przed ewentualną odsieczą. Był natomiast samodzielnym dowódcą wojsk zdobywających inną twierdzę – Sokół. Jej zdobycie było niewątpliwym sukcesem i zyskało duże uznanie, co wyraził nawet nuncjusz w liście do papieża. We wrześniu król powrócił do kraju, a Mielecki dokończył kampanię bezkrwawym zdobyciem Suszy. Mimo to król odnosił się do niego z coraz większą niechęcią i za udział w wyprawie bardziej nagrodził kilku innych dowódców. Mielecki otrzymał m.in. dożywotnio kilka wsi na ziemi halickiej. Także w kontaktach Mieleckiego z Bekieszem (dowódca wojsk węgierskich), Zamoyskim i Radziwiłłem działo się coraz gorzej. Uczestniczył w sejmie 1581 r. i popierał króla w zwiększeniu podatku na wojsko, ale spierał się bezpardonowo z Zamoyskim o zbyt wysokie (jego zdaniem) koszty wojen. W 1581 r. odmówił – z powodu choroby – udziału w kolejnej wyprawie na Moskwę. Wtedy to król mianował Zamoyskiego hetmanem wielkim koronnym. Mikołaj Mielecki odesłał królowi buławę hetmańską i usunął się na pewien czas z życia politycznego. W 1583 r. doszło do pojednania się z Zamoyskim. (Główną rolę odegrał tu Stanisław Tarnowski, ale także i król chyba namawiał Zamoyskiego do zgody.) Także relacje z królem poprawiły się i jeszcze tego roku Mielecki otrzymał starostwo dolińskie na Rusi. Z kolei w czasie sejmu w styczniu i lutym 1585 r. wyraził swoje poparcie dla polityki królewskiej, ale wobec tzw. sprawy Zborowskiego zachowywał się z rezerwą. Na wiosnę znów zachorował i udał się na leczenie do Krakowa. (Nawet król przesyłał mu środki lecznicze.) Zmarł w Krakowie 11 V 1585 r. Pochowany został w podziemiach kościoła św. Mateusza w rodzinnym Mielcu.
MIELECKI MIKOŁAJ (II), herbu Gryf, urodzony ok. 1567 r., syn Jana (V) i Katarzyny z Prochańskich. W 1584 r. – za wstawiennictwem wojewody podolskiego Mikołaja Mieleckiego – został mianowany (z pominięciem dotychczasowych procedur i zasad) przez króla Stefana Batorego opatem tynieckim i potwierdzony przez biskupa ordynariusza Piotra Myszkowskiego. Nie uzyskał jednak dyspensy papieskiej, koniecznej dla młodocianego wieku (17 lat) osoby mianowanej na funkcję kościelną. Drugą zasadniczą przeszkodę stanowił dotychczasowy opat Andrzej Brzechwa, który mimo starczego wieku i nieumiejętnego zarządzania klasztorem i majątkiem tynieckim, pozostawał nadal przy władzy. W tej sytuacji Mikołaj wstąpił do zakonu benedyktynów oraz złożył śluby i dopiero wtedy wybrano go opatem – koadiutorem z prawem objęcia funkcji po śmierci opata A. Brzechwy. Jako osobiste uposażenie wniósł dobra tuchowskie. W 1592 r. studiował (wraz ze swoim bratem – Janem) w Padwie i przywiózł z Włoch dla klasztoru wiele książek. Po śmierci A. Brzechwy (1593) przejął bardzo zaniedbany klasztor i energicznie zabrał się za jego porządkowanie i unowocześnianie. Wprowadził wiele zmian do życia religijnego klasztoru. Uporządkował sprawy majątkowe i archiwum. Z kolejnej podróży do Rzymu (1598 – 1599) przywiózł relikwie, szaty, sprzęt kościelny oraz książki i pomoce naukowe. Systematycznie powiększał bibliotekę i sporządził jej rękopiśmienny katalog. Ogółem w bibliotece znajdowało się wówczas 400 dzieł. Reaktywował szkołę opacką. Sprowadzał do Tyńca wielu uczonych, co z kolei powiększało zainteresowanie tym ośrodkiem naukowym i ściągało chętnych do nauki. Zaangażował się w reformowanie klasztoru tak dalece, że nie zdążył przyjąć święceń kapłańskich i prawdopodobnie nie zajmował się pisarstwem. Zmarł 29 VI 1604 r. w Łapczycy. W historiografii tynieckiej ocenia się, że opactwo kierowane przez Mikołaja Mieleckiego przeżyło apogeum swojej świetności.
MIELECKI MIKOŁAJ (III), herbu Gryf, urodzony w 1597 r., syn Jana (VI) i Barbary z Fredrów. Walczył pod Cecorą (1620) i Chocimiem (1621). Ożenił się z Zofią z Gołuchowa, ale małżeństwo to było bezpotomne. Zmarł 6 VIII 1640 r. Jego nagrobek znajduje się u OO. Franciszkanów w Krakowie.
MIELECKI PARK PRZEMYSŁOWY (MPP), został utworzony na mocy uchwały nr XXVI/218/05 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 18 V 2005 r. Na realizację tego zadania przeznaczono dwa obszary o łącznej powierzchni 95 ha, położone na terenie miasta: 1) 54 ha po zrestrukturyzowanym lotnisku, w jego południowo–zachodniej części, 2) 41 ha po przedsiębiorstwie WSK PZL-Mielec w obrębie 5. Smoczka. Instytucją Zarządzającą MPP została Agencja Rozwoju Regionalnego MARR S.A. Celami głównymi przedsięwzięcia jest tworzenie warunków dla wielofunkcyjnego rozwoju gospodarczego regionu oraz stymulowanie rozwoju przedsiębiorczości w oparciu o wykorzystanie doświadczeń z funkcjonowania pierwszej w Polsce SSE EURO-PARK MIELEC. Realizację projektu przewidziano na lata 2006-2008. Koszt przygotowania obu terenów, m.in. wykonanie pełnego uzbrojenia oraz wybudowanie hal produkcyjnych, dróg dojazdowych i parkingów, miała wynosić 28 870 000 PLN, w tym wydatków kwalifikowanych 23 663 934,43 PLN (17 747 950,82 PLN z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz po 2 957 991,80 PLN z budżetu państwa i budżetu Gminy Miejskiej Mielec). Głównym efektem przedsięwzięcia miało być stworzenie odpowiednich warunków dla funkcjonowania około 30 firm, w tym minimum 4 z zaawansowanymi technologiami, które utworzą około 800 nowych miejsc pracy (w tym ok. 420 miejsc dla kobiet). Ponadto działalność MPP miała pośrednio wpłynąć na powstanie ok. 60 miejsc pracy w firmach kooperujących. W pierwszych latach funkcjonowania wykształciły się jego części składowe: *Obszar A (60,6 ha) przy lotnisku, dla inwestorów branży lotniczej i motoryzacyjnej; *Obszar B (40,9 ha) przy ul. Inwestorów (bocznej ul. Dębickiej), dla firm z różnych branż, opartych na nowoczesnych technikach i technologiach; *Obszar C (7 ha) przy lotnisku, w pobliżu pasa startowego, dla firm potrzebujących dostępu do pasa startowego; *Obszar D (3,2 ha), położony przy Obszarze B, dla firm z różnych branż; *In-Tech 1 (2 ha) przy ul. Wojska Polskiego 9, na terenie zajmowanym dotąd przez IN-MARR, dla firm rozpoczynających działalność gospodarczą; *In-Tech 2 (0,5 ha), na terenie byłej szkoły zawodowej przy ul. Wojska Polskiego 3, dla firm z różnych branż. ……………………………………………………….
MIELECKI PRZEGLĄD KOLĘD I PASTORAŁEK, coroczna impreza z udziałem zespołów artystycznych mieleckich szkół, prezentujących wyłącznie kolędy lub pastorałki. Jego inicjatorem była Barbara Brudniak – dyrektor Szkoły Podstawowej Nr 13. Inicjatywa ta została wsparta przez Urząd Miejski i Miejski Ośrodek Kultury oraz parafię Trójcy Przenajświętszej. Pierwszy przegląd odbył się w auli Szkoły Podstawowej Nr 13 i okazał się niezwykle udaną imprezą, a następne przeglądy organizowały corocznie poszczególne szkoły. Od IV edycji – ze względu na rosnącą ilość zespołów i coraz większą widownię – imprezę przeniesiono do sal widowiskowych, najpierw kina „Bajka”, a później – Domu Kultury MOK. W pierwszych latach XXI w., głównie ze względów organizacyjnych i reulaminowych szkół, zaprzestano organizować przegląd.
MIELECKI RAFAŁ, syn Jana (VII) i Popowskiej. Po śmierci brata Marcina w 1703 r. objął starostwo brzeźnickie. Odziedziczył też m.in. trzecią część Mielca. Około 1715 r. zastawił ją za długi Stanisławowi Morsztynowi – wojewodzie sandomierskiemu, a w 1723 r. owa część Mielca przeszła do rąk Morsztynów. Ze związku małżeńskiego z Heleną Żółkiewską z Żółkwi miał troje dzieci: Mikołaja, Stanisława i Annę. Data śmierci nie jest znana.
MIELECKI SEBASTIAN, herbu Gryf, data urodzin nieznana, syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. Przed 17 II 1537 r. pojął za żonę Zofię z Kościeleckich. Wniosła ona do majątku rodzinnego m.in. miasto Pleszewo z okolicznymi wsiami (woj. kaliskie) oraz wsie w okolicach Przemyśla: Żurawicę, Biskowice, Wapowce, Łętownię i Ujkowice. W 1539 r. otrzymał wójtostwo w Ropczycach, a 13 V 1547 r. – kasztelanię wiślicką po bracie Janie, mianowanym na wojewodę podolskiego. W rezultacie przeprowadzonego w latach 40. i uregulowanego ostatecznie dokumentem w 1548 r. podziału majątku Mieleckich po śmierci ojca (Stanisława) – otrzymał m.in.: 1/3 miasta Mielca i zamku, Złotniki, Markową Wolę, Wojsław, Trzęsówkę i Cmolas z majątkiem należącym do tych wsi, trzecią część dóbr dziedzicznych w Glinach oraz połowę kamienicy w Krakowie. Od grudnia 1548 r. znajdował się w grupie towarzyszącej królowi Zygmuntowi Augustowi przy spotkaniu z Barbarą Radziwiłłówną i wjeździe do Krakowa w lutym 1549 r. Miesiąc później towarzyszył biskupowi kujawskiemu Andrzejowi Zebrzydowskiemu w poselstwie do Siedmiogrodu. Brał udział w sejmach w latach 50. i 60., z reguły popierając politykę królewską. Wystąpił przeciwko samowolnemu zjazdowi szlachty do Sandomierza 10 VIII 1562 r., który miał wymusić na królu zwołanie sejmu. W tym też roku podpisał akt włączenia i zjednoczenia z Koroną księstw oświęcimskiego i zatorskiego. W 1563 r. otrzymał starostwo brzeskie (Wielkopolska). Na sejmie 1563/1564 został wyznaczony na delegata z ramienia senatu do lustracji dóbr królewskich w Wielkopolsce. 20 XI 1568 r. został kasztelanem krakowskim, a więc pierwszym senatorem. W czasie obrad sejmu w Lublinie (1569) namawiał do przyśpieszenia ustaleń w sprawie unii z Litwą. Po śmierci podskarbiego St. Sobka w listopadzie 1569 r. uczestniczył w komisyjnej rewizji skarbu koronnego i przekazaniu go nowemu podskarbiemu H. Bużeńskiemu. Nie zaniedbywał przy tym własnych interesów. Jako kasztelan krakowski przyjął uposażenie w postaci miasta Myślenice i 14 wsi, a ponadto uzyskał miasteczko Skąpe (pow. lipnowski), Pleszew (pow. proszowicki), wieś Łopuchową, wójtostwo w Witkowicach i zapisy na kilku innych wsiach. Po śmierci króla Zygmunta Augusta – w czasie bezkrólewia pełnił jedną z głównych ról w państwie i współpracował w tym okresie z marszałkiem wielkim koronnym Janem Firlejem. Patronował zjazdowi szlachty małopolskiej w Krakowie (19 – 24 VII 1572 r.), wziął udział w zjeździe senatorów w Knyszynie, uczestniczył w zjeździe sandomierskim i na konwokacji w Warszawie w 1573 r. W czasie elekcji początkowo popierał kandydaturę Jana III Wazy. W prowadzonych wówczas dyskusjach na temat stosunku do różnowierców optował – choć pozostawał niezmiennie katolikiem – za podpisaniem konfederacji „de religione” i uważał takie rozwiązanie problemu za najbezpieczniejsze. Po wyborze Henryka Walezego podpisał jego elekcję. W czasie koronacji pełnił jedną z głównych funkcji, bowiem jako pierwszy senator podał koronę prymasowi, który ukoronował króla. Uczestniczył też w sejmie koronacyjnym (22 II – 2 IV 1574 r.), ostro domagając się zaprzysiężenia przez króla pokoju religijnego. Z Zofią z Kościeleckich wychował dwóch synów: Stanisława (zmarłego około 1567 r.) i Hieronima oraz trzy córki: Zofię (wyszła za Stanisława Tarnowskiego, pana na Rzemieniu), Annę (żona Krzysztofa Krupskiego) i Katarzynę (Samuela Sienieńskiego). Zmarł jesienią 1574 r. Pochowano go w podziemiach kościoła św. Mateusza w Mielcu.
MIELECKI STANISŁAW (herbu Gryf), urodzony ok. 1470 r., syn Jana (III) z Mielca (Mieleckiego) i Sudolskiej. Wejście na scenę polityczną Małopolski ułatwiło mu małżeństwo siostry Anny z wpływowym już wówczas Mikołajem Firlejem i własne małżeństwo z Elżbietą Tęczyńską (skoligaconą z Tarnowskimi, Ossolińskimi i Ligęzami), zawarte około 1495 r. Ponadto po śmierci ojca (przed 1489 r.) został właścicielem miasta Mielca i Cmolasu oraz okolicznych wsi. W 1497 r. wziął udział w wyprawie mołdawskiej króla Jana Olbrachta, a po wyprawie otrzymał posiadłość w Wielkim Tursku (powiat sandomierski). Uzyskał też część spadku po stryju żony Mikołaju Tęczyńskim (wojewodzie ruskim) i spadek po jej drugim stryju Janie Tęczyńskim (kasztelanie wojnickim, zmarłym w 1503 r.). Po spaleniu Mielca przez Tatarów w 1502 r. wystarał się u króla Aleksandra II o potwierdzenie zezwolenia na lokację miasta Mielca oraz odbudował Mielec. Wtedy też odbudował mielecki zamek (lub zbudował nowy). W 1506 r. został wybrany posłem z woj. sandomierskiego na sejm w Lublinie, a następnie uczestniczył w zjeździe wielkopolskim w Kole. Jesienią tego roku brał udział ze swoją chorągwią w wyprawie na Pokucie i Mołdawię. W 1509 r. znów uczestniczył w wyprawie na Mołdawię, a w 1512 r. walczył – jako rotmistrz obrony potocznej – w zwycięskiej bitwie z Tatarami pod Łopuszynem. Również w 1512 r. zakupił Zgórsko wraz z okolicznym majątkiem. W styczniu 1515 r. – już jako dworzanin króla Zygmunta I – wziął udział w sejmiku w Proszowicach, w marcu znalazł się w orszaku królewskim w czasie spotkania Zygmunta z Władysławem w Pozsoniu (Bratysławie), a w dniach 17 – 22 VII uczestniczył w zjeździe wiedeńskim. W uznaniu zasług – 4 VI otrzymał kasztelanię połaniecką, a 31 X – kasztelanię zawichojską. Latem 1516 r. był gospodarzem zwołanego przez kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego do Mielca spotkania senatorów małopolskich w sprawie organizowania obrony przed powtarzającymi się napadami tatarskimi. Dbał także o dalszy rozwój miasta i jego okolic, m.in. w celu uzyskania funduszy na utrzymanie dróg i mostów wystarał się w 1522 r. o zgodę na pobieranie cła mostowego. Także dzięki jego staraniom w 1526 r. biskup krakowski Piotr Tomicki ustanowił w Mielcu prepozyturę i podporządkował jej kościół w Chorzelowie i kaplicę w Jaślanach. Dodatkowo uposażył kościół parafialny św. Mateusza. Zabezpieczył fundusze na funkcjonowanie szkoły parafialnej i utrzymanie nauczyciela. Nie angażował się zbytnio w politykę. Uczestniczył jednak w sejmach. Wiele razy brał udział w sądach komisarskich dotyczących granic. (Sam także wielokrotnie spierał się z sąsiadami o granice.) Z dużym powodzeniem powiększał majątek Mieleckich. Posiadał – poza kluczem mieleckim i Zgórskiem oraz dawnymi dobrami rodzinnymi w Kaliszanach i Gierczycach – kamienicę w Krakowie przy ul. Grodzkiej, dom i parcelę w Sandomierzu, Niegosławice, Czyrosławice, Granów, części Sudołu i Biegłowa, Rożnicę, Nową Wieś i Gawłuszowice, sołectwa w Kawęczynie i Mniszku oraz stawy w kilku miejscowościach. Z poślubioną podkomorzanką chełmską Elżbietą Tęczyńską miał 6 synów: Andrzeja, Waleriana Tyburcego, Stanisława, Jana, Sebastiana i Zawiszę oraz 2 (?) córki. Zmarł 31 I 1532 r. w Krakowie. Pochowany został w podziemiach kościoła św. Mateusza w Mielcu. Jeszcze w tym samym roku zmarła też żona Elżbieta i pochowano ją obok męża.
MIELECKI STANISŁAW, syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. Od 1526 r. studiował (wraz z bratem Walerianem Tyburcym) na uniwersytecie krakowskim. W 1527 r. był rotmistrzem obrony potocznej oraz został starostą zawichojskim. W 1532 r. otrzymał (wspólnie z bratem Sebastianem) część spadku po zmarłym ojcu (m.in. część klucza mieleckiego). W 1534 r. wybrał się z wujem Andrzejem Tęczyńskim, kasztelanem krakowskim, na pielgrzymkę do Ziemi Świętej i niespodziewanie zmarł w Jerozolimie.
MIELECKI UNIWERSYTET DZIECIĘCY, inicjatywa Samorządowego Centrum Kultury, nawiązująca do działalności ogólnopolskiej Fundacji Uniwersytet Dzieci. Głównym celem MUD jest „rozwijanie i wzbogacanie zainteresowań i umiejętności dzieci przez popularyzację wiedzy z zakresu nauk humanistycznych, społecznych, ścisłych i przyrodniczych, a także sięganie do światowej skarbnicy kultury i sztuki.” Rok akademicki z dwoma semestrami, cykle zajęć (wykłady i warsztaty) oraz inne sprawy organizacyjne wzorowane są na działalności prawdziwych uczelni dla dorosłych, ale o znacznie mniejszym zakresie (zajęcia 2x w miesiącu). MUD objęli Honorowym Patronatem: Rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Rektor Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie i Prezydent Miasta Mielca. Działalność rozpoczęto rokiem akademickim 2013/2014, a pierwsze zajęcia odbyły się 9 X 2013 r. MUD posiada stronę internetową: www.uniwersytetdzieci.mielec.pl.
MIELECKI UNIWERSYTET TRZECIEGO WIEKU, powstał w 2007 r. pod auspicjami samorządu miejskiego i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. Inauguracja działalności odbyła się 5 X 2007 r. w kaplicy św. Stanisława Kostki i auli Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania. Po dwóch zajęciach w WSGiZ działalność MUTW przeniesiono do sali konferencyjnej CWP SCK. W pierwszym semestrze (5 X 2007 – 25 I 2008) odbyło się 14 wykładów, a w drugim (1 II – 30 VI 2008) – 19 wykładów. Ponadto niektórzy słuchacze uczestniczyli w podstawowym kursie komputerowym w KCEM „Kana” (72 osoby), nauce języka angielskiego w „British School” (30 osób) i gimnastyce rekreacyjnej w sali MOSiR (ok. 30 osób). Słuchacze brali także udział w imprezach kulturalnych organizowanych przez SCK. Wyjeżdżali na wycieczki do różnych miejscowości, m.in. do Przecławia, Stalowej Woli, Rzeszowa, Bardejowa, Krynicy, Dębicy, Kolbuszowej, Tuszymy, Przemyśla i Krasiczyna oraz uczestniczyli w wycieczkach autokarowych wokół Mielca, organizowanych przez Biuro Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu. Ogółem w pierwszym roku akademickim MUTW uczestniczyło 191 osób, w tym 159 kobiet i 32 mężczyzn. Na zajęcia w drugim roku zapisało się 207 osób, w tym 169 kobiet i 38 mężczyzn. Samorząd MUTW stanowili: kanclerz – Marek Skalski, wicekanclerz – Maria Kaczor, skarbnik – Bernadetta Kilian, sekretarz – Maria Jemioło, członkowie zarządu – Teresa Stępczyk, Alfreda Okoń i Kazimierz Mrozik, główna księgowa – Janina Marszałek. W roku akademickim 2009/2010 na zajęcia uczęszczało 230 słuchaczy, w roku 2010/2011 – 280, a w roku 2011/2012 – 248. Systematycznie rozwijano formy zajęć, zorganizowano m.in. kurs nordic walking, gimnastykę w wodzie, zespół teatralny, chór „Echo”, sekcję ogrodniczą i wolontariat. W styczniu 2012 r. MUTW, będący dotąd pod opieką TMZM, przeobraził się w oddzielne stowarzyszenie mające osobowość prawną. Zarząd MUTW w 2012 r.: prezes – Feliks Czop, wiceprezes – Barbara Gadomska, sekretarz – Krystyna Wałek-Ostolska, skarbnik – Teofila Sroczyńska, członkowie – Grażyna Bieniek, Stanisława Rzeźnik, Teresa Paterak, Maria Sowińska i Aniela Pisarczyk. Komisja Rewizyjna: przewodnicząca – Maria Jemioło, zastępca przewodniczącego – Henryk Piechocki, sekretarz – Janina Wiącek. Z okazji 5. rocznicy powstania Uniwersytetu zorganizowano uroczystość w sali widowiskowej SCK w Mielcu, w której uczestniczyli m.in. przedstawiciele samorządów wszystkich szczebli oraz delegacje UTW z kilkunastu miast Podkarpacia. W drugim dziesięcioleciu XXI w. kontynuowano cotygodniowe wykłady ogólne dla wszystkich słuchaczy oraz rozwinięto działalność o charakterze edukacyjnym, artystycznym, rekreacyjnym i wolontariackim. Program ten realizowano poprzez sekcje: Aerobik, Brydżową, Chór „Echo”, Informatyczno-fotograficzną, Formację Taneczną „Gracja”, Gimnastyczną, Korektywę, Malarską, Miłośników sztuki, Taneczną, Teatralno-kabaretową „Senior Show”, Tenisa stołowego, Turystyczną, Ogrodniczą, Pomoc koleżeńską, Rowerową, Wolontariat i Grupę literacką. W latach 2015-2018 w zarządzie pracowali: prezes – Feliks Czop, wiceprezes – Barbara Gadomska, sekretarz – Grażyna Działowska, członkowie (koordynatorzy poszczególnych kierunków działalności) – Maria Działowska, Stanisław Moskal, Teresa Paterak, Stanisława Rączka, Stanisława Rzeźnik, Maria Sowińska i Krystyna Wałek-Ostolska. Komisję rewizyjną stanowili: przewodnicząca – Maria Jemioło oraz Aniela Pisarczyk i Henryk Szeller. W kadencji 2018-2021 zarząd ukonstytuował się w następującym składzie: prezes – Elżbieta Kwiatkowska, wiceprezesi – Grażyna Bieniek i Barbatra Gadomska, sekretarz – Maria Działowska, skarbnik – Janina Wiącek, członkowie – koordynatorzy: Elżbieta Błasiak, Maria Karaś, Fryderyk Łakomy, Teresa Paterak i Maria Sowińska, a komisja rewizyjna: przewodniczący – Feliks Czop oraz Renata Banaś i Alfred Kamiński.
MIELECKI WALERIAN TYBURCY, syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. Od 1526 r. studiował (wraz z bratem Stanisławem) na uniwersytecie krakowskim. W latach 40. XVI w. odziedziczył po ojcu m.in.: trzecią część Mielca i mieleckiego zamku, podmieleckie wsie: Chrząstów, Chrząstówek, Wola Chrząstowska, Dutów, Jaślany, Rzędzianowice i Trzciana oraz wieś Parzymiechy na ziemi krakowskiej. Otrzymał godność podkomorzego sandomierskiego. Z małżeństwa z Kamieniecką, herbu Pilawa (imię nieznane) miał troje dzieci: Stanisława (studiował w Niemczech, od 1568 r. jezuita, zmarł w 1572 r. w Wilnie), Jana (V?) i córkę (nieznanego imienia), która wyszła za mąż za Aleksandra Trzecieskiego. Zmarł w 1553 r. Pochowano go w podziemiach kościoła parafialnego św. Mateusza w Mielcu.
MIELECKI ZAWISZA, syn Stanisława i Elżbiety z Tęczyńskich. W dokumencie z 1535 r. został wymieniony jako jeden ze spadkobierców majątku (w tym klucza mieleckiego) po ojcu. Figuruje także w dokumencie z 1540 r. O jego dalszych losach życiowych pisze się różnie. Bardzo ciekawa i wielce prawdopodobna jest teza historyków Janusza Pezdy i Pawła Prokopa, iż Zawisza i Zacheusz Mielecki, kandydat braci Mieleckich (Jana, Sebastiana i Waleriana) na mieleckie probostwo w 1541 r., to jedna i ta sama osoba. Zacheusz (Zawisza ?) Mielecki zmarł w 1543 r.
MIELECKIE, nazwa odrębnego regionu etnograficznego, nadana przez wybitnego etnografa rzeszowskiego doc. Franciszka Kotulę. (Szerzej w haśle „Etnograficzny region mielecki”.)
MIELECKIE DNI SENIORA, organizowane od 2016 r. corocznie przez Mielecką Radę Seniorów i Mielecki Uniwersytet Trzeciego Wieku, przy wsparciu Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu i pod honorowym patronatem Tygodnika Regionalnego „Korso”. Głównym celem Dni jest prezentacja osiągnięć i możliwości seniorskiego środowiska oraz zachęta nieaktywnych seniorów do podejmowania różnych form aktywności. MDS corocznie gromadzą wielu uczestników w różnych konkurencjach i liczną publiczność.
*I MDS (6 – 10 XI 2016 r.); Główne imprezy: Inauguracja – spotkanie mieleckich Klubów Seniora, I Mieleckie Mistrzostwa Seniorów w Brydżu Sportowym, I Mieleckie Szachowe Mistrzostwa Seniorów, Gala finałowa – rozstrzygnięcie plebiscytu na Najsympatyczniejszą Seniorkę Mielca.
*II MDS (7 – 19 X 2017 r.); Główne imprezy: Gala Par Tanecznych, Dzień Twórczości Literackiej, II Mistrzostwa Mielca Seniorów w Brydżu Sportowym i uroczystość 10-lecia Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.
*III MDS (5 – 10 X 2018 r.); Główne imprezy: Inauguracja roku akademickiego 2018/2019 Mieleckiego Uniwersytetu III Wieku, Wystawa twórczości seniorów, Turniej taneczny „Tańczyć każdy może”, Dzień twórczości literackiej, Dzień sportu, III Mistrzostwa Mielca Seniorów w Brydżu Sportowym, Finał – Gala „Wybór najaktywniejszych seniorów Mielca”.
*IV MDS (4 – 10 X 2019 r.); Główne imprezy: Inauguracja roku akademickiego 2019/2020 Mieleckiego Uniwersytetu III Wieku, wykład prof. dr. hab. Tadeusza Zycha „Polska i Mielec – wrzesień 1939 r.”, wystawa twórczości seniorów, zawody sportowe, turniej brydża sportowego, turniej tenisa stołowego, gala z wyborem najaktywniejszych seniorów, popisy taneczne „Od juniora do seniora”.
*W 2020 r. MDS nie odbyły się z powodu obostrzeń związanych z pandemią bardzo groźnej choroby COVID-19.
„MIELECKIE ECHA”, pierwszy mielecki bezpłatny miesięcznik o zasięgu powiatowym. Pismo poruszało tematykę gospodarczą, społeczną, samorządową i kulturalną regionu. Redaktorem naczelnym była Marzanna Madejska-Patyk, a wydawcą – „Info Market Service” w Mielcu. Z gazetą współpracowało wielu ówczesnych mieleckich dziennikarzy z innych redakcji. Pierwszy numer ukazał się w listopadzie 1998 r. w nakładzie 1000 egzemplarzy. Jego dystrybucja odbywała się poprzez urzędy gminne, instytucje różnego rodzaju, sklepy i firmy. W trzecim roku funkcjonowania pisma zaczęto dodatkowo eksponować jego wersję elektroniczną jako tzw. newsletter. W połowie 2000 r. działalność pisma została zawieszona.
MIELECKIE PRZEDSIĘBIORSTWO BUDOWLANE, powstało w 1963 r. jako przedsiębiorstwo państwowe. Od początku działalności wykonywało kompleksowo zadania z zakresu budownictwa mieszkaniowego, ogólnego i przemysłowego. Początkowo zasięgiem działania obejmowało północno – zachodnią część województwa rzeszowskiego (Mielec, Dębica, Kolbuszowa, Nowa Dęba, Rozwadów, Stalowa Wola, Tarnobrzeg). Najwięcej budowano w Mielcu – bloki mieszkalne wielorodzinne i obiekty użytku publicznego. W latach 60. i 70. zbudowano kolejno osiedla: J. Kusocińskiego, M. Kopernika i S. Żeromskiego i J. Krasickiego (później Lotników) i nieco później ich pełną infrastrukturę. Wybudowano także m.in.: szpital powiatowy, biurowiec dla dyrekcji i administracji MPB, obiekty produkcyjne dla PSS „Społem”, kombinat szklarniowy dla Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego oraz Zakład Uzdatniania Wody. Po zmianie podziału administracyjnego kraju w 1975 r. przedsiębiorstwo wykonywało dodatkowo zadania na terenie nowego województwa tarnowskiego (Tarnów, Dąbrowa Tarnowska, Żabno). Znaczącą ilość zadań zrealizowano w Warszawie, m.in.: osiedle mieszkaniowe dla Urzędu Rady Ministrów. W latach 1976-1983 budowano osiedla mieszkaniowe z infrastrukturą dla Huty Katowice. Rosnąca z biegiem lat renoma firmy spowodowała, że kierowano ją także na budowy zagraniczne. We współpracy z „Budimexem” i „Energopolem” budowano w ZSRR elektrownię atomową, obiekty przemysłowe i osiedla mieszkaniowe wraz z infrastrukturą, w Libii – farmy rolnicze (około 1500), kinoteatry i budynki mieszkalne, a w NRD – obiekty związane z utylizacją odpadów. W latach 1978 – 1988 wyjechało na kontrakty zagraniczne łącznie około 4 500 pracowników. W drugiej połowie lat 80. ilość zleceń zmalała, ale w samym Mielcu budowano nadal po kilkaset mieszkań rocznie, głównie na osiedlach W. Szafera i Smoczka. Zasadnicze przemiany ustrojowe po 1989 r. niekorzystnie wpłynęły na tempo i zakres budownictwa mieszkaniowego wielorodzinnego. W 1990 r. oddano do użytku 283 mieszkania, a później z roku na rok coraz mniej. (Rozwinęło się natomiast budownictwo indywidualne.) W celu dostosowania się do zmieniających się uwarunkowań ustrojowych – w listopadzie 1994 r. przekształcono przedsiębiorstwo w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Wkrótce potem MPB weszło – jako jedna z 33 spółek – do NFI PIAST S.A. i przekształciło się w Spółkę Akcyjną. We wrześniu 1998 r. wiodącym udziałowcem Spółki został MOSTOSTAL Warszawa S.A. Od 2002 r. MPB S.A. stanowi część hiszpańskiej grupy kapitałowej AKCIONA – głównego akcjonariusza MOSTOSTALU Warszawa. Najważniejszymi zadaniami ostatnich kilkunastu lat w Mielcu były: rozbudowa Szpitala Rejonowego, budowa lub modernizacja obiektów w SSE EURO-PARK MIELEC (siedziba Oddziału ARP zarządzającego SSE, hala produkcyjna i budynek administracyjny FPW ATLANTIS, zakład produkcyjny KIRCHHOFF Polska Sp. z o.o., hala produkcyjna ORGANIKI MIELEC) oraz budowa nowych obiektów, m.in. Domu Pomocy Społecznej, hali przeglądów samolotów w ZUA i bloku mieszkalnego przy ul. H. Sienkiewicza. Realizowano także zadania na terenie województw: podkarpackiego (Rzeszów, Dębica, Kolbuszowa, Przecław, Przemyśl, Radomyśl Wielki), małopolskiego (Kraków, Tarnów, Dąbrowa Tarnowska, Wierzchosławice), lubelskiego (Zamość), mazowieckiego (Warszawa, Piaseczno, Radom), łódzkiego (Bełchatów) i wielkopolskiego (Licheń Stary). Przybliżony bilans 40–letniej działalności MPB to m.in.: około 25 000 mieszkań, 55 szkół, 13 przedszkoli i żłobków, 7 przychodni zdrowia i 6 szpitali. Od 2002 r. MPB było Spółką Akcyjną, stanowiącą część hiszpańskiej grupy kapitałowej AKCIONA – głównego akcjonariusza MOSTOSTALU Warszawa. Siedziba Zarządu MPB S.A., ul. S. Żeromskiego 19. 27 VI 2019 r. na mocy uchwały nr 10 zwyczajnego zgromadzenia akcjonariuszy rozwiązano spółkę MPB SA i otwardo likwidację.
Dyrektorzy: Józef Mączka (1962-1972), Jan Śledziona (1972-1974), Mieczysław Ragan (1974-1980), Edward Bożek (1980-1981), Tadeusz Mrozik (1981-1984), Apolinary Rzadkowski (1985-1990), Eugeniusz Niedbała (1990-1994). Prezesi: Józef Kumor (1994-2002), Hubert Dykto (2002 – ?).
Zastępcy dyrektorów: Edward Bożek, Jan Joniec, Józef Kumor, Dariusz Lenard, Edward Marszałek, Eugeniusz Mazur, Tadeusz Mrozik, Zbigniew Panz, Marian Ratusznik, Stanisław Stąpor, Mieczysław Struzik, Jerzy Światowiec.
Długoletni i wyróżniający się pracownicy: Zofia Barnat, Adam Bogdan, Stanisław Brożyna, Mieczysław Bryk, Marianna Chuchro–Piasecka, Teresa Cisło, Jan Czachor, Piotr Czapiga, Wanda Czółno, Kazimierz Deka, Janina Domagała, Marian Dudek, Stanisław Dulniawka, Mieczysław Dworak, Stanisław Dziobak, Jan Gaj, Andrzej Gancarz, Antoni Gancarz, Józef Garbacki, Wojciech Gawron, Henryk Giera, Józef Giża, Grażyna Grzesik, Jan Hudy, Ryszard Karkut, Leokadia Kiełb, Damian Kiepek, Józef Kij, Roman Klehr, Aleksander Kołacz, Andrzej Kołacz, Józefa Kołodziej, Józef Kopera, Stanisław Korabiowski, Danuta Król, Wojciech Krużel, Stanisław Kurgan, Danuta Kwiatkowska, Fryderyka Madej, Stanisława Madej, Tadeusz Majewski, Andrzej Maroń, Andrzej Midura, Mieczysław Mikoś, Jacek Miodunka, Stanisław Miśkiewicz, Piotr Mryczko, Tadeusz Naleziński, Władysław Olejko, Jan Ostrowiak, Wiesława Pawlak, Edward Piechota, Eugeniusz Piechota, Ryszard Pieróg, Jan Przywara, Adam Ratusiński, Jerzy Rokoszak, Maria Rybińska, Józef Rzeszut, Józef Sanecki, Edward Siembab, Stefan Skawiński, Jan Sobusiak, Daniel Sztyk, Władysław Szulc, Czesław Szyszka, Jan Śliwa, Ryszard Trzpis, Czesław Tylutki, Krystyna Tylutki, Barbara Walczak, Maria Weryńska, Józef Wolak, Józef Wołowiec, Eugeniusz Wronka, Jan Wrona, Bronisław Wyka, Zygmunt Zieliński, Kazimierz Zięba, Władysław Ziomek.
MIELECKIE NADRUKI POCZTOWE, STEMPLE OKOLICZNOŚCIOWE, FRANKATURY MECHANICZNE I KARTKI POCZTOWE
I) Nadruki pocztowe na znaczkach austriackich – „znaczki poczty mieleckiej” wprowadzone do obiegu w latach 1918-1919 przez Urząd Pocztowy w Mielcu: *Poczta Polska Mielec I, *Poczta Polska Mielec II, *Nadruk polskiego orła z koroną, Mielec IV.
II) Stemple okolicznościowe: *O prenumeracie prasy radzieckiej na rok 1958, Mielec 3 (1/57326), *„Pamiętaj ktoś czeka na twój list”, Mielec 3 ( 2/57575), *Wystawa objazdowa – 100 lat polskiego znaczka pocztowego 15 VII – 31 VIII 1960, Mielec (3/60589), *100 lat polskiego znaczka pocztowego 1860 – 1960, Mielec 3 (4/60617), *100 lat polskiego znaczka pocztowego 1860 – 1960, Mielec (5/60750), *Dni Mielca 8 – 15. 10. 1961 Rok Ziemi Rzeszowskiej, Mielec 3 (6/61115), *Otwarcie Poczty XX lecie PRL 21 XI 1964, Mielec 1 (7/64270), *Puchar Świata Narodów Mielec – 1965, 12 – 14 IX 1965, Mielec 1 (8/65249), *Młodzieżowe Mistrzostwa Federacji „Stal” IX Memoriał im. W. Gąssowskiego 22 IX 1968, Mielec (9/68231), *40. Indywidualne Mistrzostwa Polski Seniorów w Boksie Mielec 23 – 30 III 1969, Mielec 1 (10/696032), *Ogólnopolska Konferencja Naukowo–Techniczna Problemy i zadania usług lotniczych w Polsce SIMP 22 – 23 X 71 r., Mielec 3 (11/71350), *XXV lat Z. P. L. i S. Delta Wystawa osiągnięć przemysłu lotniczego 28 V – 4 VI 72 r., Mielec 1 (12/72191), *X rajd dziennikarzy i pilotów 28 – 29 V 72 r., Mielec 1 (13/72192), *Okręgowa Wystawa Filatelistyczna Kultura – Nauka – Sztuka Rzeszów XVI, 16.10.73 r., Mielec 1 (14/73234), *30 lat TPPR 1 V 75 r., Mielec (15/75033), *40 lat Wytwórni Sprzetu Komunikacyjnego WSK Mielec 1 VIII 78 r., Mielec 1 (16/78167), *1956–1981 XXV lat PZF Koło Nr 6 – 8 XI 81 r., Mielec 3 (17/81203), *Złoty jubileusz Chóru Męskiego „Melodia” 1933 – 15 X 83 r., Mielec 3 (18/83287), *40 – lecie wyzwolenia Mielca – 6 VIII 84 r., Mielec 3 (19/84200), *80 lat Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego – 14 X 85 r., Mielec 3 (20/85296), *50 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL Mielec 27 VIII 88 r., Mielec 1, *Światowy Zjazd Mielczan Mielec 2000, 23 – 27 VI 2000, Mielec 3, *40 lat Koła Nr 38 PZF w Mielcu 05.09.2004, Mielec 1.
III) Frankatury mechaniczne (znaki pocztowe, odbijane mechanicznie na przesyłkach, zawierające w treści znak opłaty, datownik i napis firmowy użytkownika): *Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego „Delta Mielec”, wyróżnik w datowniku: Kr – mi 1, stosowana w latach 70., *Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”, 39-300 Mielec, wyróżnik: Kr – mi 2, stosowana od 1978 r., *Bank Depozytowo – Kredytowy w Lublinie Spółka Akcyjna Oddział w Mielcu ul. Obrońców Pokoju 7 Skrytka poczt. 5 39-300 Mielec, wyróżnik: R, stosowana od 1991 r.
IV) Kartki pocztowe: *Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne V Jarmark Pieśni i Tańca Mielec ’73, na znaczku o nominale 1 zł logo imprezy, ponadto szkic rzeźby Henryka Burzeca „Lot”, nakład: 197 400 sztuk, wprowadzenie do obiegu – 10 IX 1973 r. (Cp 583), *40 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu 1938 – 1978, na znaczku o nominale 1 zł logo WSK Mielec, ponadto kompozycja zdjęć pięciu sztandarowych wyrobów WSK, nakład: 107 500, wprowadzenie do obiegu – 23 IX 1978 r. (Cp 709), *40 lat Koła Nr 38 PZF w Mielcu 1964 – 2004, herb Mielca, znak PZF, zdjęcie Urzędu Pocztowego Mielec 1, wprowadzona do obiegu w 2004 r., *40 lat Koła Nr 38 PZF w Mielcu 1964 – 2004, zdjęcie Galerii „ART STUDIO”, wprowadzona do obiegu w 2004 r., *40 lat Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Wł. Szafera w Mielcu 1964 – 2004, rysunek K. Gargas – Gąsiewskiej „Jadernówka”, wprowadzona do obiegu w 2004 r., *Koperta – Związek Inwalidów Wojennych RP 1919 – 2004, Odsłonięcie Obelisku w Parku Inwalidów Wojennych RP w Mielcu, Mielec maj 2004, zdjęcie makiety obelisku, wydana przez PZF Koło Nr 38 Mielec, wprowadzona do obiegu w 2004 r.
MIELECKIE ROZMAITOŚCI FOLKOWE – DOŻYNKI POWIATOWE: *I Dożynki Powiatowe – 16 IX 2007 r. (plac przy Starostwie Powiatowym). *II Dożynki Powiatowe – 31 VIII 2008 r. (boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego). *III MRF – 30 VIII 2009 r. (boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego): wystawy i stoiska gmin, konkursy na najlepsze stoisko, najlepsze produkty żywnościowe, bezpieczne gospodarstwo i najlepszych rolników, koncert w wykonaniu zespołów muzycznych, m.in. Chutir (Ukraina) i De Press. *IV MRF – 29 VIII 2010 r. (bazylika mn. Św. Mateusza, boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego): Msza Święta, korowód dożynkowy ulicami Starego Mielca, impreza na boisku – m.in. ogłoszenie wyników konkursów „Najlepszy rolnik gminy”, „Bezpieczne gospodarstwo rolne”, „Najładniejsze obejście” i „Najprzedniejszy destylat”, obyczaje dożynkowe, wystawy, koncerty zespołów muzycznych. *V MRF – 28 VIII 2011 r. (kościół Ducha Świętego, boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego): Msza Święta, korowód dożynkowy, kramy z prezentacjami gmin powiatu mieleckiego, Orkiestra Dęta z Dobrynina, zespół muzyczny Alternatywa i zespół trębaczy z Koła Łowieckiego *VI MRF – 26 VIII 2012 r. (bazylika mniejsza św. Mateusza, boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego): Msza Święta, korowód dożynkowy, kramy z prezentacjami, konkursy: „Bezpieczne gospodarstwo rolne”, „Najprzedniejszy destylat”, „Najsmaczniejsza strawa” i „Najładniejsze obejście”, koncerty zespołów Boys i Cassic Band. *VII MRF – 25 VIII 2013 r., połączone z Dożynkami Wojewódzkimi i Dożynkami Diecezji Tarnowskiej (teren przy bazylice mn. św. Mateusza, boisko MOSiR przy ul. J. Kilińskiego): plenerowa Msza Święta pod przewodnictwem biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża, korowód dożynkowy ulicami miasta, kramy z prezentacjami gmin, organizacji i producentów, stoiska regionalnych twórców, rozstrzygnięcie konkursu TR „Korso” na Supersołtysa powiatu mieleckiego, konkursy, koncerty zespołów „Čači Vorba” i „Piersi”.
MIELECKIE STOWARZYSZENIE CHORYCH NA STWARDNIENIE ROZSIANE, stowarzyszenie funkcjonujące na podstawie zarejestrowania w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie 12 VIII 1996 r. Pierwsze spotkanie odbyło się nieco wcześniej, w kwietniu 1996 r. z inicjatywy Barbary Wójcik i Marii Jaz. Uczestniczyli w nim także Łucja Bielec – prezes Fundacji „S.O.S. Życie” i mec. Władysław Bieniek, którzy pomogli w organizacji Stowarzyszenia. Podstawowymi kierunkami działalności były: zrzeszanie chorych na stwardnienie rozsiane i osób pełnosprawnych chętnych do pomocy, samopomoc i udzielanie wsparcia charytatywnego, nawiązywanie kontaktów z ośrodkami specjalistycznymi, profilaktyka i rehabilitacja, popularyzacja najnowszych metod badawczych i pomoc w uzyskiwaniu leków, pomoc prawna dla członków i działalność interwencyjna oraz współpraca z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej. Cele te realizowano poprzez m.in. załatwianie konsultacji specjalistycznych, organizowanie turnusów rehabilitacyjnych w Polańczyku i Iwoniczu Zdroju, organizowanie bieżących ćwiczeń rehabilitacyjnych grupowych i indywidualnych (przy łóżku chorego), występowanie do władz miasta i innych organów o ulgi różnego rodzaju, zapewnienie transportu osobom niepełnosprawnym, bieżący kontakt z pielęgniarkami środowiskowymi, ćwiczenia na basenie (hydroterapia), spotkania i koncerty charytatywne. Utrzymywane są kontakty z podobnymi klubami w Rzeszowie i Gdańsku oraz z Towarzystwem Walki z Kalectwem w Krakowie i Polskim Towarzystwem Stwardnienia Rozsianego w Warszawie. W początkowej fazie działalności Stowarzyszenie skupiło ponad 50 osób, a później ilość ta malała i w 2004 r. wynosiła 26. Biuro mieści się w budynku Przedszkola nr 7 przy ul. K. Pułaskiego 3, a miejscem spotkań i ćwiczeń rehabilitacyjnych jest lokal w budynku MOPS przy ul. I. Łukasiewicza. 21 XII 2006 r. uzyskano status organizacji pożytku publicznego.
Prezesi: Genowefa Groele (1996–1999), Barbara Wójcik (1999–2003), Genowefa Groele (2003- )
Wiceprezesi: Maria Jaz (1996- ), Ferdynand Swół (1996–2003), B. Wójcik (1996–1999), G. Groele (1999–2003).
Działacze: Lesława Kania, Mieczysława Smoła.
Honorowi Członkowie: Łucja Bielec, Władysław Bieniek, Jan Bury, dr Joanna Hadro, ks. Wiesław Majka i Marek Skalski.
MIELECKIE STOWARZYSZENIE EKOLOGICZNE powstało w rezultacie protestu grupy mieszkańców Mielca przeciwko zanieczyszczaniu środowiska przez niektóre firmy w SSE, zgłoszonego na sesji Rady Miejskiej w kwietniu 1998 r. 12 VII 1999 r. powstał Komitet Założycielski w składzie: Jan Surdej, Józefa Piechota i Jan Madej, a w grudniu 1999 r. uzyskano osobowość prawną. Początkowo skupiano 22 członków. Jako główne cele działalności przyjęto: ochronę środowiska naturalnego w regionie mieleckim oraz szerzenie świadomości ekologicznej w społeczeństwie. Organizowano własne zebrania. Uczestniczono w spotkaniach w firmie „Melnox”, z udziałem m.in. przedstawicieli władz wojewódzkich, powiatowych i miejskich. Wygłoszono referat przedstawiający stanowisko MSE na temat przekraczania norm emisji szkodliwych gazów do atmosfery w Mielcu na konferencji „Warunki ekorozwoju w województwie podkarpackim”, zorganizowanej w Mielcu 12 IV 2000 r. (Opublikował go tygodnik „Wizjer Regionalny” 17 V 2000 r.) Czynione są starania o wykonanie „mapy hałasu”, mierzenie wstrząsów i drgań na głównych ulicach miasta, badań zanieczyszczenia powietrza spalinami i gleb przy drogach. Podejmowane są także interwencje w sprawach spalania śmieci na prywatnych posesjach i ogrzewania mieszkań materiałami wytwarzającymi toksyczny dym. W ostatnim okresie do Stowarzyszenia należy 30 osób. Adresem Stowarzyszenia jest adres zamieszkania prezesa.
Prezesi: Jan Surdej, Leszek Romanowski. Działacze: Jan Madej, Kazimierz Mrozik, Zuzanna Pazdro, Barbara Pokrzywa, Wiesław Stachowicz.
MIELECKIE TARGI WIELOBRANŻOWE, impreza wystawienniczo–handlowa organizowana w hali sportowo–widowiskowej WSK „PZL-Mielec” przez Agencję Rozwoju Regionalnego „MARR” S.A., najczęściej we współpracy z Oddziałem ARP w Mielcu i pod patronatem Prezydenta Miasta Mielca.
*I Targi (6 – 8 X 1995 r.), około 70 wystawców krajowych. Seminaria: 1) dla przyszłych inwestorów SSE, 2) dla beneficjentów programu STRUDER, 3) „Inkubatory Przedsiębiorczości w Polsce i na świecie”. Ponadto: dyskusja panelowa o Unii Europejskiej, występ artystyczny orkiestry młodzieżowej MOK i pokaz mody. Nagrody: za najciekawszą ekspozycję – Firma SPECTOR PLUS z Mielca (aluminiowa stolarka budowlana), za najlepszy produkt regionu – trzykołowy pojazd bagażowy MELEX Wytwórni Pojazdów MELEX z Mielca, za najlepszy produkt Targów – grzejniki miedziano–aluminiowe convector PPHU CONVECTOR z Krakowa.
*II Targi (26 – 28 IV 1996 r.), około 70 wystawców. Seminaria: „Strategia rozwoju regionu mieleckiego”, Specjalna Strefa Ekonomiczna EURO-PARK MIELEC”, „Programy pomocowe Unii Europejskiej PHARE-STRUDER i inne”, „Przedsiębiorczość w obszarach wiejskich”. Konferencja: „Nowoczesne metody ratownictwa medycznego”. Koncerty, m.in. ZPiT „Rzeszowiacy”. Ukazał się pierwszy mielecki „Katalog firm i instytucji Mielca i regionu” wydany przez Agencję Informacyjno–Reklamową „Korso” w Mielcu. Nagrody: najlepszy debiut – nadwozia kontenerowe aluminiowe Fabryki Nadwozi Samochodowych Janusz Kuczyński i Syn, najciekawsza ekspozycja – Przedsiębiorstwo Zastosowań Informatycznych PZI TARAN Sp. z o.o. z Mielca, najlepszy produkt regionu – ambulans reanimacyjny Wytwórni Silników „PZL – Mielec” Sp. z o.o., najlepszy produkt Targów – samolot M-28 „Skytruck” Zakładu Lotniczego „PZL – Mielec” Sp. z o.o.
*III Targi (4 – 6 X 1996 r.), około 80 wystawców krajowych i zagranicznych. Seminaria: „EURO-PARK MIELEC – rok doświadczeń pierwszej w Polsce specjalnej strefy ekonomicznej”, „WSK PZL-Mielec S.A. – przykład restrukturyzacji”, „Możliwości produkcyjne i kooperacyjne regionu mieleckiego”, „Z dziejów lotnictwa w Mielcu”. Pokaz mody. Nagrody: najciekawsza ekspozycja – Centrum Promocji Gmin MARR S.A., najlepszy produkt regionu – przyrząd do ćwiczeń sportowo–rehabilitacyjnych wykonany przez Wydział Praktycznej Nauki Zawodu WSK „PZL – Mielec” S.A., najlepszy produkt Targów – ostrzarka uniwersalna OS–2R Zakładu Metalowego Stefana Drozdowskiego z Pława.
*IV Targi (25 – 27 IV 1997 r.), ponad 100 wystawców krajowych i zagranicznych. Konferencje: „Restrukturyzacja obszarów monoprzemysłowych regionu Małopolski a rozwój miast”, „Możliwości transmisji danych przez Telbank”, „Możliwości produkcyjne i kooperacyjne firm regionu mieleckiego a rozwój współpracy przygranicznej w ramach Euregionu KARPATY, „Nowe możliwości projektowania“. Ogólnopolskie Stowarzyszenie Użytkowników AUTOCAD”. Nagrody: najlepszy debiut – samochodzik MINIKART Firmy VARIA, najciekawsza ekspozycja – FHU PROMAR S.C. z Mielca (ekskluzywne wyposażenie łazienki), najlepszy produkt regionu – produkty mleczarskie Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu, najlepszy produkt Targów – panele podłogowe „kronofloor” Firmy MELNOX z Mielca.
*V Targi (3 – 5 IX 1997 r.), około 60 wystawców z kraju i zagranicy. Konferencja:„Specjalne strefy ekonomiczne w gospodarce krajowej – 2 lata doświadczeń SSE EURO-PARK MIELEC”. Forum Organizacji Pozarządowych Regionu Mieleckiego. Koncerty Młodzieżowej Orkiestry Dętej MOK i ZPiT „Rzeszowiacy” MOK w Mielcu. Nagrody: najciekawsza ekspozycja – Stowarzyszenie Przedsiębiorców Nerga – Guarda (Portugalia), najlepszy produkt regionu – urządzenia i dysze wysokociśnieniowe do czyszczenia rur i przewodów kanalizacyjnych Zakładu Metalowego Jerzego Gregorczyka z Mielca, najlepszy produkt Targów – „System rejestracji danych przelotowych PRP-10. Rejestrator dla samolotów ogólnego przeznaczenia, szybowców i lotni. PILC Biuro Konstrukcyjne Rzeszów – Józef Grzybowski.
*VI Targi (24 – 26 IV 1998 r.), ilość wystawców – około 70. Konferencja „Inkubator Nowych Technologii w Mielcu”. Nagrody: najlepszy debiut – komplety wypoczynkowe Zakładu Stolarsko–Tapicerskiego z Czermina, najbardziej innowacyjny produkt – rejestrator do ciągłej rejestracji parametrów naprężeń zadawanych aparatem Ilizarowa – PILC Biuro Konstrukcyjne Józef Grzybowski Rzeszów, najciekawsza ekspozycja – Firma KRIS-POL (ceramika użytkowa) z Mielca, najlepszy produkt regionu – chleb żytni razowy Piekarni „TARAN” S.C. z Mielca, najlepszy produkt Targów – bramy garażowe uchylne PPHU „BRAMPOL” z Mielca.
*VII Targi (9 – 11 X 1998), około 60 wystawców z kraju i zagranicy. Konferencja „Inwestycje w SSE EURO-PARK Mielec – fakty i prognozy”. Nagrody: najlepszy debiut – „Pinnacle Consulting” z Mielca, najciekawsza ekspozycja – ATLANTIS – Mielec Sp. z o.o., najlepszy produkt regionu – serek „Hetmański” OSM z Mielca, najlepszy produkt Targów – PPHU „WIE-MAR” S.C. Wiesław Majdak z Wilkowic.
*VIII Targi (wiosna 1999), około 70 wystawców. Konferencja „Program Czysty Biznes”. Nagrody: najbardziej innowacyjny produkt – NORTHERN TECHNOLOGIES (Wielka Brytania), najciekawsza ekspozycja – PW „INWEST” z Mielca, najlepszy produkt regionu – kurczak w galarecie FPH „MIGABA” z Borowej, najlepszy produkt Targów – okna i drzwi drewniane ZBH „DREBUD” z Majdanu Królewskiego.
*IX Targi (24 – 26 IX 1999 r.), sale nowo oddanego Centrum Wystawienniczo – Promocyjnego, 40 wystawców. Seminarium na temat 4 lat działalności SSE EURO-PARK MIELEC. Nagrody: najbardziej innowacyjny produkt – elektryczne przewody grzejne z włókna węglowego Instytutu Elektrotechniki w Wrocławiu, najciekawsza ekspozycja – Cegielnia Przecław, najlepszy produkt regionu – konstrukcje estradowe PP „WAMAT” z Podleszan, najlepszy produkt Targów – akumulator 58 Ah/12 V Fabryki Akumulatorów „AUTO – PART” Sp. z o.o. w Mielcu.
*X Targi (29 IX – 1 X 2000 r.), Centrum Wystawienniczo-Promocyjne, około 40 wystawców krajowych. Seminarium „Z inwencji zrodził się sukces – 5 lat SSE EURO-PARK Mielec”. (Gośćmi seminarium byli premier Jerzy Buzek i wicemarszałek Sejmu Jan Król). Prezentacja Raportu Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową – „Restrukturyzacja ośrodków monokulturowych na przykładzie Mielca”. Prezentacja „Biznesowe wykorzystanie internetu w działalności małych i średnich przedsiębiorstw” – „1000 mil” Sp. z o.o. Nagrody: najbardziej innowacyjny produkt – winylowe grodzice C-LOC Crane Plastic Poland z Mielca, najciekawsza ekspozycja – BRW Sp. z o.o. producent frontów meblowych, najlepszy produkt regionu – meble młodzieżowe z drewna litego „Formaplan Mielec” Sp. z o.o., nagroda specjalna – Oddział ARP w Mielcu za stałą promocję firm działających w SSE EURO-PARK Mielec.
MIELECKIE TOWARZYSTWO KUPIECKIE, stowarzyszenie mające na celu ochronę interesów mieleckich firm działających w branży handlowej, usługowej i gastronomicznej, a pośrednio – ochronę praw konsumenta i interesów miasta. Powstało w 1998 r., w czasie nasilającej się ofensywy supermarketów i ich wchodzenia do centralnej części miasta. W początkowym okresie działalności skupiało ponad 70 firm z regionu mieleckiego. Pierwszym prezesem był Antoni Weryński, a następnie funkcję tę powierzono Czesławowi Rybakowi. W pierwszych latach XXI w. aktywność MTK osłabła.
MIELECKIE TOWARZYSTWO LITERACKIE IM. MARII BŁAŻKÓW, powstało 11 III 2017 r. w czasie zebrania założycielskiego w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Niezależne nowe stowarzyszenie literackie utworzyli w większości byli członkowie Grupy Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. Członkami-założycielami zostało 18 osób. Jako cel działalności określono: „prowadzenie szeroko pojętej działalności kulturalnej zwłaszcza w zakresie propagowania literatury i dobrej książki, upowszechnianie nowych zjawisk literackich, stworzenie warunków dla twórczego rozwoju członków, wspieranie amatorskiej twórczości, w szczególności młodzieży, rozwój jej wrażliwości literackiej i zamiłowania do literatury.” Rejestracja Towarzystwa w Krajowym Rejestrze Sądowym nastąpiła 21 IV 2017 r. Podjęto współpracę z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu i innymi instytucjami kultury oraz organizacjami pozarządowymi. Pierwszy Zarząd ukształtował się następująco: prezes – Zbigniew Michalski, wiceprezes – Stefan Żarów, sekretarz – Barbara Augustyn, skarbnik – Andrzej Talarek, a Komisja Rewizyjna: przewodniczący – Witold Zaborniak oraz członkowie Monika Hebda i Zbigniew Radłowski. Od 17 IV 2021 r. Zarząd pracował w składzie: prezes – Zbigniew Michalski, wiceprezes – Barbara Augustyn, sekretarz – Katarzyna Hudy i skarbnik – Renata Bik, zaś Komisja Rewizyjna: przewodniczacy – Ryszard Krupa, członkowie – Monika Hebda i Zbigniew Radłowski. Członkowie MTL: Barbara Augustyn, Renata Bik, Janusz Bobryk, Andrzej Ciach, Paweł Dębicki (zmarł ……), Mieczysław Działowski (zmarł 21 VI 2017 r.), Andrzej Feret, Zofia Groele (zmarła 25 V 2019 r.), Edward Guziakiewicz, Monika Hebda, Katarzyna Hudy, Józefa Kardyś, Joanna Kłaczyńska, Włodzimierz Kłaczyński, Ryszard Krupa, Maria Kusek, Katarzyna Łysoń, Monika Maciałek, Zbigniew Michalski, Katarzyna Niemiec, Magdalena Misiak, Karolina Pazdan, Zbigniew Radłowski, Anita Róg-Bindacz, Jacek Rzeźnik, Maria Swół, Andrzej Talarek, Izabela Trojanowska, Withkacy Zaborniak, Justyna Żelazo, Stefan Żarów. W pierwszych latach działalności współpracowali z MTL fotografowie: Roman Trojnaki (zmarł 7 VI 2018 r.) i Józef Załucki (zmarł 8 XI 2020 r.). Zmiana nazwy stowarzyszenia (dodanie: im. Marii Błażków) została przyjęta przez Walne Zebranie MTL w dniu 15 IV 2023 r.
Wykaz publikacji wydanych przez MTL w latach 2017-2023: Anita Róg – Pisane ciszą, Monika Hebda – W stroju Ewy; Barbara Augustyn – Pożegnanie z arcorokiem; Anita Róg – Szepty Nieznajomej; Zbigniew Michalski – Balans bieli i czerwieni; Stefan M. Żarów – Kurtyna kolorowych szkieł; zbiorowo – Na drugim brzegu; zbiorowo – Wersy dla niepodległej; Katarzyna Hudy – Druga strona myśli; Justyna Żelazo – Istota ze szkła; Jakub Koza – VOX HUMILIS; Stefan M. Żarów – Podkarpackie ślady Pegaza; Anita Róg – Memento vitae; Zbigniew Michalski – Circulus vitiosus; Zbigniew Radłowski – Po drugiej stronie lustra; Stefan M. Żarów – Otwarci na wolność; Katarzyna Hudy – Zagubione skrzydło; Anita Róg-Bindacz – Przyćmione światła; Stefan M. Żarów – Mensura Hominis; Zbigniew Michalski – Zakręty; Zbigniew Michalski – Schody; Jerzy Miara – Kod do bram miasta; Zbigniew Michalski – Klangor złotych myśli; Katarzyna Hudy – Chleb posmarowany życiem; Ryszard Krupa – Życie nie jest fraszką; Katarzyna Hudy – Wyjście; Monika Maciałek – Wernisaż myśli; Monika Hebda – Alternatywa; Zbigniew Michalski – Jaśminowe nuty; Barbara Augustyn – Pomiędzy; Barbara Augustyn – Krysia.com; Ryszard Krupa – Frazy sercem pisane; Stefan M. Żarów – Impressio; Andrzej Talarek – Księga psalmów codzinnych; Andrzej Talarek – Msza za miasto Mielec; Andrzej Talarek – Ziemia czerwona; Anita Róg-Bindacz – Bieg.Ponadto: Dygresje – Mielecki Rocznik Literacko-Kulturalny wyd. MTL: Nr 1/2017, Nr 2/2018, Nr 3/2019, Nr 4-5/2020/2021, Nr 6/2022, Nr 7/2023. Członkowie MTL zostali kilkadziesiat razy wyróżnieni różnymi nagrodami. Stowarzyszenie prowadzi stronę internetową: https://mtlmielec.blogspot.com ze szczegółową dokumentacją działalności.
MIELECKIE TOWARZYSTWO MUZYCZNE, stowarzyszenie powstałe 31 I 1997 r. w celach: skupiania osób (muzyków, muzykologów i sympatyków) pracujących czynnie na rzecz rozwoju i upowszechniania muzyki poważnej i estradowej; prezentowania tejże muzyki w środowisku; promowania młodych utalentowanych twórców i wykonawców muzyki oraz współdziałania z samorządowymi władzami i instytucjami w zakresie tworzenia odpowiednich warunków dla rozwoju tej dziedziny artystycznej w Mielcu i regionie. Prezesem został wybrany Franciszek Wyzga. Powołano Mielecką Orkiestrę Kameralną, w której skład weszło 24 muzyków (nauczycieli i uczniów PSM I i II st.) grających na instrumentach dętych. Prowadzenia tego zespołu podjął się F. Wyzga. Działalność artystyczną zainaugurowano 24 IV 1997 r. koncertem w Sali Królewskiej PSM z udziałem licznej publiczności, w której znalazł się m.in. konsul Republiki Czeskiej w Katowicach Milan Pepnik. Wkrótce potem rozpoczęto koncerty umuzykalniające dla młodzieży i dzieci. W latach 1997-2007 odbyły się 24 takie imprezy muzyczne. Szczególnym wyróżnieniem był udział orkiestry w koncercie inauguracyjnym I Międzynarodowego Festiwalu Organowego w kościele MBNP w Mielcu (30 VI 1998 r.). 2 I 1998 r. wykonano w mieleckiej Sali Królewskiej „Koncert noworoczny” i impreza ta weszła na stałe do muzycznego kalendarza Mielca. 6 IX 2001 r. powołano Mielecką Orkiestrę Kameralną w składzie symfonicznym. Do końca roku 2006 orkiestra wystąpiła około 70 razy, m.in. na Węgrzech. W repertuarze posiada m.in. Symfonie: Nr 287 KV 199 W. A. Mozarta, Nr 22, Nr 26, Nr 44, Nr 94 i oratorium Siedem ostatnich słów Zbawiciela na krzyżu J. Haydna, Symfonię D B. Bohdanowicza i Symfonię D J. Gołąbka, uwerturę do operetki Lekka kawaleria F. Suppego oraz do oper: Krakowiacy i górale J. Stefaniego, Włoszka w Algierze G. Rossiniego i Uprowadzenie z Seraju W. A. Mozarta, divertimenta, serenady, tańce, marsze i akompaniamenty, a ponadto utwory muzyki popularnej i tanecznej w opracowaniu F. Wyzgi. Po 2007 r. skupiono się na organizacji działalności Mieleckiej Orkiestry Kameralnej. Zespół ten opracował szereg utworów z repertuaru tzw. muzyki poważnej i wielokrotnie koncertował, głównie w Mielcu. Do mieleckiej tradycji weszły koncerty: Noworoczny (muzyka wiedeńska) i Niepodległościowy (muzyka z treściami patriotycznymi). Wykonywano także muzykę sakralną, m.in. hymn dla sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Wielkim sukcesem MTM było utworzenie Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej (na bazie Mieleckiej Orkiestry Kameralnej) w 2017 r. Pierwszy koncert MOS odbył się 8 X 2017 r. w sali widowiskowej Domu Kultury SCK w Mielcu. Dyrygował współzałożyciel orkiestry i prezes MTM Franciszek Wyzga. 12 IX 2019 r. na walnym zebraniu sprawozdawczo-wyborczym Franciszek Wyzga zrezygnował z kandydowania na następną kadencję, a na funkcję prezesa wybrano Piotra Wyzgę.
MIELECKIE TOWARZYSTWO OCHRONY ZWIERZĄT, stowarzyszenie powstałe w 1993 r. w celu prawnego i instytucjonalnego zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom, a zwłaszcza psom i kotom. Jego zalążkiem był funkcjonujący od 1990 r. Oddział Przemyskiego Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. Największym osiągnięciem Towarzystwa jest utworzenie schroniska dla zwierząt przy ul. Targowej (przez szereg lat jedynego w województwie rzeszowskim) i utrzymywanie go, mimo wielu kłopotów finansowych i organizacyjnych. Cyklicznie organizowaną formą pozyskiwania funduszy na potrzeby schroniska jest coroczna aukcja dzieł sztuki. Ponadto założone cele realizowane są poprzez m.in.: podejmowanie działań zapobiegawczych w zakresie ochrony zwierząt, współdziałanie z właściwymi organami w zakresie ścigania winnych okrutnego obchodzenia się ze zwierzętami i wnioskowanie o ich ukaranie oraz współpracę z władzami oświatowymi w zakresie wychowania młodzieży szkolnej w duchu humanitarnego stosunku do zwierząt. . W związku z kłopotami organizacyjnymi decyzją powiatowego lekarza weterynarii w Mielca od 1 V 2012 r. przestało zarządzać schroniskiem dla bezdomnych zwierząt w Mielcu.
Prezes: Maria Sobucka (1993-2010).
Działacze: Maria Gałkowicz, Elżbieta i Andrzej Lesiowie, Regina Mikołajczyk, Zofia i Kazimierz Szaniawscy.
„MIELECKIE ZAPISKI” – periodyk Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu, wydawany od 1998 r., nakład – 500 egzemplarzy. Redaguje zespół. Pierwszym kierownikiem zespołu był Jacek Krzysztofik. Początkowo stałymi tytułami rozdziałów były: I. Z dziejów regionu mieleckiego, II. Z dziejów kultury w Mieleckiem, III. Kultura, IV. Recenzje – omówienia – noty. Do końca 2003 r. ukazało się 6 numerów (1 – 1998, 2 – 1999, 3-4 – 2000–2001, 5-6 – 2002-2003). Numer 7-8 (2004-2005) ukazał się w 2008 r. W 2009 r. funkcję redaktora prowadzącego powierzono Włodzimierzowi Gąsiewskiemu oraz pozyskano do współpracy redakcyjnej szereg osób zajmujących się sprawami subregionu mieleckiego. Wprowadzono zmiany tytułów działów na: I. Z historii Mielca i regionu, II. Kronika społeczna-kulturalno-oświatowa, III. Ludzie ziemi mieleckiej i okolic, IV. Zapiski regionalne, V. Foto zapiski regionalne, VI. Recenzje-omówienia-noty. Nr 9-10-11 wydano w 2009 r., nr 12-13 w 2010 r., nr 14 w 2011 r., a nr 15-16 w 2013 r.
MIELECKIEGO MIKOŁAJA (ULICA), niewielka (162 m) ulica na osiedlu J. Kilińskiego, boczna ul. J. Kilińskiego. Status ulicy i patrona otrzymała 19 VI 1970 r. Biegnie w kierunku skarpy nad doliną Wisłoki, ale do niej nie dochodzi. Posiada nawierzchnię z kostki brukowej i chodniki po obu stronach. Jej sąsiadami są prywatne posesje z domami jednorodzinnymi.
(O patronie ulicy – Mikołaju Mieleckim – w odrębnym haśle).
MIELECKO-KOLBUSZOWSKO-GŁOGOWSKI OBSZAR CHRONIONEGO KRAJOBRAZU, południowa część Puszczy Sandomierskiej o powierzchni ogólnej 50512 ha, w tym około 132 ha w granicach Mielca. Utworzony został przez Wojewodę Rzeszowskiego Rozporządzeniem nr 35 z 14 VII 1992 r. W jego granicach znajdują się m.in.: Rezerwaty Przyrody „Jaźwiana Góra” i „Buczyna”.
„MIELECZANIN”, Jednodniówka Akademickiego Koła Mieleczan we Lwowie Sekcji Zrzeszenia Akademickiej Młodzieży Prowincjonalnej, wydana we Lwowie w marcu 1933 r. Liczy 26 stron. Druk wykonała Drukarnia Urzędnicza we Lwowie przy ul. Zielonej 7. Intencją mieleckich studentów było „…dać skromną, lecz trwałą pamiątkę mieszkańcom Mielca”, którzy „…kochając swoje miasto, żywo interesują się jego przeszłością”. Wyróżniające się artykuły to: Z przeszłości miasta Mielca Stanisława Kryczyńskiego, Okolice Mielca autorstwa „Peregrinusa” i Kronika mielecka, na których bogatą i wiarygodną treść powoływano się później w wielu opracowaniach naukowych.
MIELNICKI ADAM, urodzony 16 XI 1983 r. w Jarosławiu, syn Andrzeja i Małgorzaty z domu Marciak. W 2000 r. został członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Radymnie i Honorowym Dawcą Krwi. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych i Agrobiznesu w Radymnie z maturą w 2004 r. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową jako asystent dyrektora handlowego w Zakładzie Obróbki Kamienia Budowlanego Kazimierz Rogala w Przyłęku, pow. kolbuszowski. W 2006 r. wstąpił do Policji i początkowo pracował w Wydziale Prewencji Komendy Powiatowej w Mielcu (2006-2009), a następnie w Wydziale Kryminalnym tejże KPP (2009-2016). W tym okresie ukończył studia I stopnia (kierunek: Bezpieczeństwo Wewnętrzne) w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie i otrzymał I stopień oficerski policji (2015 r.) W 2016 r. został zastępcą naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP Mielec, a w 2017 r. – zastępcą naczelnika Wydziału Prewencji. Także w 2017 r. ukończył studia II stopnia (kierunek: Bezpieczeństwo Wewnętrzne) w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie i uzyskał tytuł magistra. W 2018 r. awansowano go na stanowisko naczelnika Wydziału Prewencji, a w 2019 r. został mianowany na stanowisko I zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu w stopniu komisarza. Równocześnie w 2019 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa imprez masowych i zgromadzeń publicznych w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie. Następnie na tej samej uczelni w 2020 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania jednostką w administracji publicznej, a w 2021 r. – studia podyplomowe z zakresu zarządzania kryzysowego. Ponadto w czasie pracy w KPP Mielec (2006-2021) systematycznie uczestniczył w wielu kursach specjalistycznych i szkoleniach zawodowych z zakresu służby dochodzeniowo-śledczej oraz prewencyjnej. Poza podstawowymi obowiązkami zawodowymi angażuje się w różnego rodzaju inicjatywy społeczne. W 2013 r. był założycielem Mieleckiego Regionu IPA (International Police Association) Sekcja Polska Region Mielec. (Szerzej o IPA w oddzielnym haśle w niniejszej Encyklopedii.) W latach 2013-2019 pełnił funkcję przewodniczącego Mieleckiego Regionu, a w latach 2016-2019 także funkcję wiceprezesa Podkarpackiej Grupy Wojewódzkiej. Od 2013 r. do 2019 r. jako pomysłodawca akcji „Świetlik” organizował różne formy rozdawania elementów odblaskowych dla niechronionych uczestników ruchu drogowego. Był też współorganizatorem i uczestnikiem takich przedsięwzięć jak m.in.: projekt „Lepiej Grać niż Ćpać” (profilaktyka uzależnień wśród młodzieży), zbiórka charytatywna „Mundur na Rowerze” (na leczenie chorób nowotworowych funkcjonariuszy służb mundurowych), V Mielecka Impreza Turystyczna MIT w Mielcu, międzynarodowe turnieje piłkarskie w ramach IPA, ogólnopolskie i lokalne biegi uliczne oraz akcje charytatywne. W 2021 r. został mianowany na stopień nadkomisarza policji. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”, Medalem z okazji XXV-lecia NSZZ Policjantów w Rzeszowie, Medalem z okazji 100-lecia Odzyskania Niepodległości NSZZ Policjantów w Rzeszowie, Medalem za Zasługi Patriotyczne i Działalność dla Zarządu NSZZ Policjantów w Rzeszowie z okazji 100. Rocznicy powołania Policji Państwowej, Medalem „Zasłużony dla IPA Województwa Wielkopolskiego” i Medalem z okazji XXX-lecia NSZZP w Rzeszowie.
MIELNICZEK HALINA TERESA (z domu Miller), urodzona 24 VIII 1930 r. w Żywcu, córka Janusza i Anieli z domu Mrowiec. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Wałczu, maturę zdała w 1950 r. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 2 w Wałczu (1950-1953), na stanowisku kierownika Świetlicy Dziecięcej WSK Mielec (1955-1959) i jako instruktor w Zarządzie Wojewódzkim TPD w Koszalinie (1960-1961). W latach 1961-1965 i 1971-1983 pełniła funkcję komendanta Hufca ZHP w Mielcu i w znaczącym stopniu przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju mieleckiego harcerstwa oraz urozmaicenia form pracy z harcerzami i zuchami W latach 1983-1985 kierowała Wydziałem Instruktorskim Komendy Chorągwi ZHP w Rzeszowie, w latach 1985-1988 była komendantem Międzychorągwianej Szkoły Instruktorów ZHP w Ustrzykach Dolnych, a następnie przeszła na emeryturę. Aktualnie działa społecznie w mieleckim Kole Sybiraków, m.in. jako członek Komisji Rewizyjnej. Posiada stopień harcmistrza PL. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN, Medalami 30–lecia i 40–lecia Polski Ludowej, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Odznaką „Zasłużony Bieszczadom”, Odznaką CAS „Srebrny Liść”, Odznaką GK ZHP „Za Wybitne Osiągnięcia w Pracy z Dziećmi i Młodzieżą”, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1982) i Odznaką Honorową Sybiraka. Zmarła 3 VIII 2022 r. Pochowana na cmentarzu Przemienienia Pańskiego w Żywcu.
MIERZWIŃSKA–PAWŁOWICZ KRYSTYNA ELŻBIETA, urodzona 2 I 1950 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Elżbiety z Błachowiczów. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (później II LO im. M. Kopernika), maturę zdała w 1967 r. Ukończyła studia magisterskie z zakresu filologii polskiej i podyplomowe studia dziennikarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1976 r. pracuje jako dziennikarka w Telewizji Polskiej S.A. Jest autorką kilkudziesięciu filmów dokumentalnych, m.in. seriali dokumentalnych: Sztuka ogrodowa w Polsce, Połowy na rzece wspomnień Jerzego Waldorfa, Wybrańcy Melpomeny, Zamek Królewski w Warszawie i Łazienki Królewskie w Warszawie, wielu programów telewizyjnych publicystycznych i artystycznych, spektaklu Bramila w Teatrze TV oraz ogólnopolskiej akcji charytatywnej I Ty możesz zostać św. Mikołajem, która prowadzona jest od 1992 r. w różnych miastach Polski i na antenie Programu 2 TVP S.A. W 1989 r. powierzono jej funkcję sekretarza programowego Programu 2 TVP S.A. Odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi.
MIERZWIŃSKI ZBIGNIEW, urodzony 5 XII 1924 r. w miejscowości Stawiszcze na Wołyniu, syn Stanisława i Cezaryny z domu Renke. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w tartaku M. Werba w rodzinnej miejscowości, ale w obawie przed atakiem nacjonalistów ukraińskich przeniósł się do Mielca i w latach 1943-1944 pracował w Flugzeugwerk Mielec. Bezpośrednio po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pracował w Komendzie Powiatowej Milicji Obywatelskiej jako podoficer w rachunkowości, a w latach 1945–1946 był zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu. W 1947 r. został powiatowym pełnomocnikiem do spraw podatku gruntowego. Równocześnie uczył się i w 1948 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 1951-1952 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Dębicy, a w latach 1953-1954 był wojewódzkim inspektorem podatków wiejskich WRN w Rzeszowie. W 1954 r. przeniósł się do nowo utworzonego MPGK w Mielcu na stanowisko planisty. W 1956 r. został mianowany dyrektorem MPGK i do 1958 r. organizował przedsiębiorstwo oraz jego funkcjonowanie w mieście. W 1959 r. pracował jako główny księgowy w GS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, w latach 1960–1961 kierował Działem Inwestycji i Remontów PSS „Społem” w Mielcu. Wtedy też ukończył Technikum Budowlane w Rzeszowie. W 1962 r. przeszedł do mieleckiego MZBM, gdzie był kierownikiem Działu Technicznego i przewodniczącym Rady Zakładowej. Od 1968 r. pracował w WSK Mielec na stanowisku kierownika Sekcji Inwestycji Nieprzemysłowych. Uczestniczył w budowach m.in.: hotelu „Jubilat”, trybun na stadionie FKS „Stal”, obiektu sanatoryjno w wypoczynkowego „Mielec” w Krynicy, Ośrodków Wypoczynkowych w Rzemieniu i Woli Zdakowskiej oraz restauracji zamku w Przecławiu. 1 II 1982 r. przeszedł na emeryturę. Pracował społecznie, m.in. w Radzie Spółdzielczej PSS „Społem”, komisji do spraw walki ze spekulacją (lata 80.), komitetach budowy oświetlenia, linii gazowej, wodociągowej i kanalizacyjnej ulicy B. Limanowskiego oraz w Akcji Katolickiej przy Parafii św. Mateusza w Mielcu. Zmarł 11 VIII 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
„MIESZCZANIN”, gazeta wydawana w Mielcu od listopada 1918 r. przez Komitet Mieszczański. Redagowali ją m.in.: Aleksander Kawa, Tomasz Kawa i Piotr Żelasko. Dominującą tematyką były problemy społeczne i gospodarcze miasta. „Mieszczanin” ukazywał się do 1923 r.
MIESZCZAŃSKIE KÓŁKO AMATORSKIE, sekcja Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna”, sukcesor bogatych tradycji teatralnych Mielca, mających swe udokumentowane początki w latach 80. XIX w. Powstało w latach 20. i miało na celu „uszlachetnianie duchowe młodzieży mieszczańskiej w kierunku społecznym, narodowym i towarzyskim na zasadach etyki chrześcijańskiej”. Skupiało około 90 osób. Prowadziło dwa zespoły artystyczne: chór i zespół teatralny. Chór występował na uroczystościach kościelnych, miejskich akademiach z okazji świąt narodowych i imprezach okolicznościowych. Dużą aktywnością wykazywał się zespół teatralny, który np. od grudnia 1926 r. do końca 1932 r. wystąpił 22 razy w Mielcu i okolicznych miastach. Grywane sztuki to m.in. Zmartwychwstanie, Chata za wsią (według powieści J. I. Kraszewskiego) i Porucznik I Brygady. Organizowano także zabawy towarzyskie. Uzyskane dochody z biletów wstępu przeznaczano na cele Towarzystwa „Ojczyzna” oraz inne cele społeczne i charytatywne. Wyjeżdżano też na wycieczki, m.in. uczestniczono w uroczystościach złożenia prochów Juliusza Słowackiego na Wawelu. Zarząd stanowili: Aleksander Kawa (przewodniczący i reżyser), Antonina Solarska (I wiceprzewodnicząca), Marian Kamiński (II wiceprzewodniczacy) i Marian Perzyński (sekretarz) oraz Jan Achtyl, Gabriel Kawa, Jakób Krzak, Józefa Leykówna, Karol Panek, Antonina Perzyńska i Karolina Ryniewiczówna. Działalność przerwał wybuch II wojny światowej.
MIESZCZAŃSKIE TOWARZYSTWO „OJCZYZNA”, powstało 5 V 1932 r. z połączenia się Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mielczan i Towarzystwa „Ojczyzna”. Celami działalności były: „…utworzenie humanitarno – kulturalnego ogniska życia mieszczańskiego, udzielanie opieki moralnej i materialnej dzieciom członków Towarzystwa we wszystkich gałęziach wiedzy z uwzględnieniem przede wszystkim nauk fachowych, kształcenie ducha koleżeńskiego i towarzyskiego, obrona interesów zawodowych członków Towarzystwa tudzież wdów i sierot po członkach, tak w moralnym jak i materialnym kierunku, udzielanie pomocy materialnej potrzebującym członkom Towarzystwa”. Członkami Towarzystwa zostało około 60 osób. Pierwszy zarząd stanowili: prezes – Mateusz Korpanty, I wiceprezes – Jan Haładej, II wiceprezes – Tomasz Kawa, sekretarz – Marian Perzyński, członkowie – Stanisław Jeż, Aleksander Kawa (bibliotekarz), Karol Olszewski, Jan Wanatowicz, Tadeusz Wanatowicz i Tadeusz Woźniak. Siedzibą stowarzyszenia był lokal przy ul. H. Sienkiewicza. Tam co wieczór zbierali się członkowie na grach stolikowych oraz czytaniu gazet i książek. (Biblioteka została zorganizowana w 1926 r. i liczyła około 500 dzieł.) Towarzystwo posiadało też Kasę Rękodzielniczą (50 000 zł kapitału), która udzielała pożyczek rękodzielnikom i innym mieszkańcom. Organizowano imprezy oświatowe (wykłady, odczyty, pogadanki), rozrywkowe i turystyczne. Występowano w interesach członków Towarzystwa, a nawet pomagano w znalezieniu pracy. Starano się wpływać na wychowanie młodzieży, zwłaszcza w czasie wolnym od zajęć szkolnych. Wiele czasu poświęcano na dyskusje nad kierunkami rozwoju miasta oraz pracą samorządu miejskiego. Reprezentacyjną formą działalności Towarzystwa było Mieszczańskie Kółko Amatorskie organizujące zajęcia i imprezy artystyczne, uroczystości i obchody świąt państwowych. Działalność MT „Ojczyzna” została przerwana najazdem Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) i do tej formuły stowarzyszenia już później nie powrócono.
MIESZKOWICZ KAZIMIERZ, urodzony 15 II 1957 r. w Mielcu, syn Franciszka i Julii z domu Maryniak. Będąc uczniem ZSZ WSK, pracował od 1972 r. jako ślusarz w Wydziale Narzędziowym WSK i w zakładzie tym pracuje do dziś. W 1985 r. ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Mielcu i zdał maturę. W 1988 r. został przeniesiony do Działu Handlowego, a następnie do Działu Marketingu ZN na stanowisko technologa ofertowego. Od 1978 r. udzielał się w Klubie Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza. Oddał 43 100 ml krwi. Był także członkiem Zarządu KHDK i od 1996 r. skarbnikiem oraz organizatorem wycieczek rowerowych i innych form życia towarzyskiego członków Klubu. W latach 1973–1977 uprawiał podnoszenie ciężarów, a przez około 20 lat grał w różnego rodzaju zespołach muzycznych. Za niezwykle humanitarną działalność w HDK został wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznaką Honorową IV, III i II stopnia.
MIESZKOWSKI STANISŁAW MAREK, urodzony 7 V 1964 r. w Nidzicy, syn Jana i Zofii z domu Gruszka. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1983 r. Studiował na Wydziale Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1989 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera melioracji wodnych. W latach 1990-1993 pracował w Urzędzie Skarbowym w Mielcu jako inspektor do spraw kontroli podatku dochodowego od osób fizycznych. Poza pracą zawodową był instruktorem nauki jazdy w LOK w Mielcu. W 1993 r. został wybrany wójtem Gminy Borowa i pełnił tę funkcję do 1998 r. W tym okresie znacząco przyczynił się do uzyskania przez Gminę Borowa 18. miejsca w tzw. „złotej setce” rankingu najbardziej przedsiębiorczych gmin w Polsce. Doprowadził do zrealizowania szeregu ważnych dlań inwestycji, m.in.: składowiska odpadów komunalnych (na Międzynarodowych Targach w Poznaniu zostało uznane za najlepszą inwestycję ekologiczną w 1997 r. i Borowa otrzymała nagrodę w wysokości 500 tys. zł.), kompleksowej reelektryfikacji, kompleksowej telefonizacji, obiektów szkół podstawowych w Łysakówku i Sadkowej Górze–Ujściu oraz urządzeń sportowych w Borowej, Ośrodka Zdrowia w Borowej (z nowoczesnym wyposażeniem), a także odbudowania infrastruktury technicznej po tragicznej powodzi w lipcu 1997 r. oraz przygotowania i rozpoczęcia budowy oczyszczalni ścieków i kolektorów w Borowej. Od 1999 r. pracuje w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku dyrektora Wydziału Inwestycji i Gospodarki Mieniem Powiatu. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Ministra Ochrony Środowiska „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”. W 2006 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej na kadencję 2006-2010. W 2011 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Osiedla i Zarządu Osiedla Dziubków w kadencji 2011-2015. W wyborach samorządowych w 2014 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2014-2018. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na wójta gminy Borowa w kadencji 2018-2023.
MIĘDZYNARODOWE STOWARZYSZENIE POLICJI (IPA, INTERNATIONAL POLICE ASSOCIATION), REGION MIELEC, stowarzyszenie o charakterze międzynarodowym skupiające, poprzez dobrowolne członkostwo, osoby służące w Policji i Służbie Granicznej aktualnie lub w przeszłości (emeryci i renciści, o ile ich zajęcia nie są sprzeczne ze statutem IPA). Jest organizacją neutralną politycznie, gospodarczo, związkowo i religijnie. Jej pomysłodawcą był angielski policjant sierżant Artur Troop, a podstawową ideą – „Servo Per Amikeco” („Służyć poprzez przyjaźń”). Za oficjalną datę powstania IPA przyjmuje się 1 I 1950 r. Organizacja rozwijała się dynamicznie i już w 1971 r. była największym stowarzyszeniem na świecie. (Około 400 tysięcy członków z 65 krajów.) Wypracowano wiele form działalności, m.in.: wymianę doświadczeń, szkolenia, stypendia zagraniczne, spotkania młodzieżowe oraz imprezy kulturalne i sportowe, a ponadto udzielanie pomocy socjalnej. Siedziba główna IPA znajduje się w Szwajcarii, a centrum szkoleniowym jest Międzynarodowe Centrum Informacyjno-Szkoleniowe w zamku Gimborn w Niemczech. Rangę IPA podkreśla status konsultacyjny Organizacji Narodów Zjednoczonych i Rady Europy. Założycielski Kongres Sekcji Polska IPA odbył się 16-17 X 1992 r. w Kiekrzu, a przyjęcie Polski do IPA nastąpiło w 1993 r. na Kongresie Światowym w Rio de Janeiro (Brazylia). Inicjatorem i założycielem oraz pierwszym przewodniczącym Mieleckiego Regionu IPA był funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w Mielcu kom. Adam Mielnicki. Zebranie założycielskie odbyło się 19 IV 2013 r. Początkowo mielecki Region liczył 21 członków, a w 2020 r. ma ich 80 . Zgodnie z ideą „Servo Per Amikeco” realizowane są liczne programy integrujące funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w Mielcu z lokalną społecznością. Przeprowadzono wiele akcji profilaktycznych, edukacyjnych i prewencyjnych skierowanych do dzieci i młodzieży. Największym projektem dla młodzieży była akcja „LEPIEJ GRAĆ NIŻ ĆPAĆ – profilaktyka uzależnień w powiecie mieleckim”. W ramach akcji „Świetlik” w szkołach i przedszkolach wygłaszano prelekcje na temat bezpieczeństwa niechronionych uczestników ruchu drogowego i rozdawano elementy odblaskowe. Projekt o nazwie „Uratuj Misia” miał na celu wpojenie najmłodszym dzieciom prawidłowego zachowania i powiadamiania służb ratunkowych, gdy będą uczestnikami sytuacji zagrażającej życiu i zdrowiu. Angażowano się w pomoc osobom chorym, niepełnosprawnym i potrzebującym, m.in. poprzez udział w akcji „Szlachetna Paczka”. Organizowano imprezy rekreacyjne. Męski zespół piłki nożnej uczestniczył w turniejach krajowych i międzynarodowych (Holandia, Hiszpania, Rumunia).
Przewodniczący Regionu Mielec: kom. Adam Mielnicki (2013-2019), podkom. Marek Opiela (2019 – ).
MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL ORGANOWY (MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL MUZYCZNY, od 2017 r. MIELECKI FESTIWAL MUZYCZNY), cykliczna impreza międzynarodowa, organizowana od 1998 r. corocznie w sezonie letnim w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Jej głównym organizatorem jest Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu, a współorganizatorem – Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Program każdego z festiwali składa się z 6-8 koncertów. Najczęściej eksponowanym instrumentem są organy tejże świątyni MBNP, posiadające wyjątkowo bogate walory brzmieniowe i techniczne. Poszczególne koncerty są sponsorowane przez instytucje i firmy polskie i zagraniczne, w większości mające swoje siedziby w Mielcu.
Dyrektor organizacyjny – Jacek Tejchma (1998 – 2016), Joanna Kruszyńska (2017-nadal)
Dyrektor artystyczny – Robert Grudzień (1998–2000). Doradcy artystyczni (od 2001) – prof. Józef Serafin, prof. Ludger Lohmann (Niemcy), prof. Jan Van Mol (Belgia), prof. Jean – Pierre Lecauday (Francja).
*MFO (30 VI – 14 IX 1998 r.): 30 VI – Robert Grudzień – organy, Georgij Agratina (Ukraina) – fletnia Pana, koncert towarzyszący – Orkiestra Kameralna Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego pod dyr. Franciszka Wyzgi; 10 VII – Verena Steffen (Szwajcaria) – flet, Olivier Eisenmann (Szwajcaria) – organy, koncert towarzyszący – Chór Parafialny MBNP pod dyr. Stanisława Tulika i chór Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu pod dyr. Artura Olchawy i Barbary Polańskiej-Więckowskiej; 16 VII – Monica Letourneau (Kanada) – sopran, Lucas Chorosiński (Kanada) – organy, koncert towarzyszący – grupa wokalna „Fiat Singers” przy Domu Kultury „Sokół” w Strzyżowie pod kier. Grzegorza Oliwy; 11 VIII – Jan Van Mol (Belgia) – organy, koncert towarzyszący – Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus” Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu pod kier. Tomasza Nowakowskiego; 20 VIII – Anna Stopińska – skrzypce, Jan Szydło – organy, koncert towarzyszący – chór kościelny i orkiestra Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. w Dębicy pod dyr. Pawła Adamka; 14 IX – Wiesław Ochman – tenor, Robert Grudzień – organy, koncert towarzyszący – Chór Mieszany I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu pod dyr. Pawła Lisa.
*II MFO (26 VI – 20 IX 1999 r.): 26 VI – Chór Chłopięcy i Męski PFP „Poznańskie Słowiki“ pod dyr. Stefana Stuligrosza, Robert Grudzień – organy; 8 VII – Dora Brockman – sopran (Niemcy), Ellen Beinert (Niemcy) – organy, koncert towarzyszący – Zespół Muzyki Dawnej „Capella All Antico” Domu Kultury w Zamościu pod kier. Krzysztofa Obsta; 15 VII – Markus Linder (Szwajcaria) – róg alpejski, Robert Grudzień – organy, koncert towarzyszący – Zespół „Beani Cracovienses” Szkoły Podstawowej nr 9 im. S. Konarskiego w Krakowie pod kier. Izy Kłapcińskiej i Beaty Król; 3 VIII – Vicki Melin (USA) – flet, Elżbieta Włosek – organy, koncert towarzyszący – Chór i Orkiestra Kameralna „Pro Musica” w Mielcu pod dyr. Antoniego Stańczyka; 21 VIII – Włodzimierz Koszuba (Ukraina) – organy, koncert towarzyszący – Zespół Muzyki Średniowiecznej „Pressus” Młodzieżowego Domu Kultury w Gdyni pod kier. Krzysztofa Pabisia; 26 VIII – Mario Duella (Włochy) – organy, koncert towarzyszący – Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus” Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu pod kier. Tomasza Nowakowskiego; 20 IX – Wiesław Ochman – tenor, Georgij Agratina (Ukraina) – fletnia Pana, Robert Grudzień – organy.
*III MFO (26 VI – 21 IX 2000 r.): 26 VI – Robert Grudzień – organy, Elżbieta Towarnicka – sopran, „Capella Cracoviensis” pod dyr. Adama Korzeniowskiego; 4 VII – Konstanty Andrzej Kulka – skrzypce, Kwartet „Prima Vista”, Władysław Kłosiewicz – klawesyn, Jerzy Dybał – kontrabas, Ludmiła Laruk (Ukraina) – organy; 13 VII – Alessandro Bianchi (Włochy) – organy; 30 VII – Susan Landale (Francja) – organy; 17 VIII – Catherine Dagois (Francja) – kontralt, Edgar Teufel (Niemcy) – organy; 22 VIII – Rodrigo Valencia (Kolumbia) – organy; 4 IX – Teresa Żylis – Gara – sopran, Robert Grudzień – organy; 21 IX – Koncert finałowy – Georgij Agratina (Ukraina) – fletnia Pana, cymbały, Robert Grudzień – organy, Kameralna Orkiestra Festiwalowa.
*IV MFO (2 VII – 20 IX 2001): 2 VII – Ireneusz Wyrwa – organy , „Msza kreolska” Ariela Ramireza – wykonawcy: Marek Bałata, Adam Skrzypek, Sławomir Berny, Jan Pilch, Zbigniew Czwojda, Tadeusz Leśniak, Marek Markowski, Zespół „Sierra Manta” i inni; 10 VII – Bernhard Buttmann (Niemcy) – organy; 18 VII – Andrzej Ginko (Austria) – organy, Chór i Orkiestra Kameralna „Pro Musica” z Mielca; 30 VII – Roman Perucki – organy, Maria Perucka – skrzypce, Paweł Skałuba – tenor; 22 VIII – Jan Van Mol (Belgia) – organy – promocja płyty kompaktowej, Romuald Erenc – gitara; 28 VIII – Jean Pierre Lecauday (Francja) – organy; 10 IX – Andrzej Białko – organy, Zespół „Ars Nova”, Jacek Urbaniak –kierownik artystyczny, Grzegorz Zychowicz – bas, koncert „Muzyka królów polskich XVI w.”; 20 IX – Koncert finałowy – Józef Serafin – organy, Piotr Paleczny – fortepian, Kwartet „Prima Vista”. Wystawa „Sacrum i ikona” ze zbiorów Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Twórców Sztuki Sakralnej „Ecclesia” w Krakowie.
*V MFM (21 VI – 27 VIII 2002): 21 VI – Maurycy Merunowicz – organy, Orkiestra Kameralna Polskiego Radia „Amadeus” pod dyrekcją Agnieszki Duczmal; 2 VII – Petr Rajnoha (Czechy) – organy, Trio harmonijek ustnych „Con Brio”; 14 VII – Gerhard Gnann (Niemcy) – organy; 31 VII – Wacław Golonka (Czechy) – organy, The Polish Chamber Singers „Affabre Concinui”, 13 VIII – Marek Toporowski – organy, Praski Kwartet Gitarowy (Czechy); 20 VIII – Ludger Lohmann (Niemcy) – organy; 27 VIII – Istvan Ella (Węgry) – organy, Tytus Wojnowicz – obój, Orkiestra „Camerata Academia”.
*VI MFM (18 VI – 30 VIII 2003): 18 VI – Julian Gembalski – organy, Waldemar Maliski – fortepian, Kwartet Smyczkowy „Amar Corde“; 1 VII – Joachim Grubich – organy, Czech Philharmonic Brasses (Filharmonicy Prascy); 6 VII – Gwendolyn Bradley (USA) – sopran, Artur Jaroń – fortepian, Tomasz Ślusarczyk – trąbka; 17 VII – Olga Jefremowa (Ukraina) – organy, Irina Krasilina (Ukraina) – sopran; 22 VII – Jarosłav Tuma (Czechy) – organy, Orkiestra Kameralna „Concerto Polacco” pod dyr. Marka Toporowskiego; 29 VII – Bernhard Haas (Niemcy) – organy; 19 VIII – Balys Vaitkus (Litwa) – organy, Close Harmony Friends (Słowacja); 30 VIII – Koncert finałowy – Jerzy Fryderyk Haendel – Oratorium „Mesjasz”, wykonawcy: Katarzyna Wiwer – sopran, Paul Esswood (kontratenor, Wielka Brytania), Benoit Haller (Niemcy) – tenor, Manfred Bitner (Niemcy) – bas, Orkiestra Kameralistów Przemyskich i Filharmoników Krakowskich, Adam Wagner – koncertmistrz, Chór „Collegium Vocale Schwebisch Gmund” pod dyr. Waltera Jahannesa Becka (Niemcy).
*VII MFM (30 VI – 2 IX 2004 r.): 30 VI – „Sinfonietta Cracovia“ pod dyr. Krzysztofa Pendereckiego; 8 VII – Robert Brodacki – organy, Męski Chór „Swietilen” Staroczerkaskiego Monastyru z Rostowa nad Donem pod dyr. Siergieja Piwowarowa; 20 VII – Ivan Sokol (Słowacja) – organy; 27 VII – Martin Sander (Niemcy) – organy; 17 VIII – Roman Szlaużys – organy, David Staff (Wielka Brytania) – trąbka, Orkiestra Kameralna Filharmonii Krakowskiej; 26 VIII – Małgorzata Walewska – mezzosopran, Artur Jaroń – fortepian; 2 IX – Stanisław Drzewiecki – fortepian, Małgorzata Machowska – skrzypce, Orkiestra Kameralna „Wirtuozi Lwowa”.
*VIII MFM (25 VI – 9 IX 2005 r.): 25 VI – Zespół Madrygalistów „Capella Cracoviensis“, Anna Mikołajczyk – sopran, Katarzyna Wiwer – sopran, Agnieszka Monasterska – alt, Paweł Skałuba – tenor, Mirosław Borczynski – bas, Orkiestra Kameralna Filharmonii Krakowskiej pod dyr. Stanisława Krawczyńskiego, kościół MBNP; 3 VII – „Skaldowie symfonicznie” – Andrzej i Jacek Zielińscy, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Świętokrzyskiej pod dyr. Bohdana Jarmołowicza, sala widowiskowa SCK; 14 VII – „Soyka Tryptyk Rzymski” – Stanisław Soyka z zespołem, kościół MBNP; 2 VIII – Slava Chevliakov (Rosja) – recital organowy, kościół MBNP; 9 VIII – Ludger Lohmann (Niemcy) – recital organowy, kościół MBNP; 21 VIII – Arkadiusz Bialic – koncert organowy, Męski Chór „Rustavi” (Gruzja), kościół MBNP; 30 VIII – Władyslaw Szymański – organy, Olga Pasiecznik – sopran, Władysław Kłosiewicz – klawesyn, Kwartet „Prima Vista”, kościół MBNP; 9 IX – Józef Serafin – organy (promocja płyty CD), W. A. Mozart „Msza Koronacyjna” w wykonaniu: Chóru I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, Chóru Nauczycielskiego „Akord” ZNP i SCK w Mielcu oraz Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Rzeszowskiej pod dyr. Jerzego Koska, kościół MBNP.
*IX MFM (22 VI – 29 VIII 2006): 22 VI – „Koncerty Mozartowskie” na orkiestrę, jeden, dwa i trzy fortepiany w wykonaniu: Stanisława Drzewieckiego – fortepian, Tatiany Shebanovej – fortepian, Jarosława Drzewieckiego – fortepian, Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Częstochowskiej pod dyr. Jerzego Salwarowskiego, sala widowiskowa Domu Kultury SCK; 27 VI – Koncert Justyny Steczkowskiej z zespołem, sala widowiskowa Domu Kultury SCK; 6 VII – Koncert „F. Chopin” w wykonaniu Adama Makowicza (fortepian) i Leszka Możdżera (fortepian), sala widowiskowa Domu Kultury SCK; 17 VII – Konstanty Andrzej Kulka – skrzypce, Tytus Wojnowicz – obój, Maria Erdman – klawesyn, Kwartet „Prima Vista”, kościół MBNP; 31 VII – Recital organowy „Mistrz i Uczeń” w wykonaniu Andrzeja Chorosińskiego i Bartosza Jakubczaka, kościół MBNP; 22 VIII – Chór Kameralny Madrygalistów Sofijskich, kościół MBNP; 29 VIII – Koncert Finałowy –W.A. Mozart „Requiem d-moll” w wykonaniu Krakowskiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej i solistów, Chóru Młodzieżowego I LO im. S. Konarskiego w Mielcu oraz Chóru Nauczycielskiego „Akord” ZNP i SCK w Mielcu, dyrygent: Marek Pijarowski, kościół MBNP.
*X MFM (21 VI – 3 IX 2007): 21 VI – Ludwig van Beethoven „IX Symfonia d-moll op. 125”. Wykonawcy: Katarzyna Wiwer – sopran, Katarzyna Suska – mezzosopran, Paweł Skołuba – tenor, Piotr Nowacki – bas, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Rzeszowskiej, Chór Polskiego Radia w Krakowie, dyrygent – Marek Pijarowski, kościół MBNP; 26 VI – Niemen Wspomnienie”, wykonawcy: Marek Bałata – śpiew, gitara, Elżbieta Towarnicka – śpiew, Sekcja Jazzowa, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Chór Nauczycielski „Akord” ZNP i SCK w Mielcu oraz Chór I LO im. S. Konarskiego w Mielcu (przygotowanie – Paweł Lis), dyrygent – Tomasz Łaskarzewski, prowadzenie – Paweł Brodowski, Gość Honorowy – Małgorzata Niemen, sala widowiskowa SCK; 29 VI – Recital Hanny Banaszak z zespołem, sala widowiskowa SCK; 24 VII – Koncert: Vincent Warnier (Francja) – organy, Tomasz Strahl – wiolonczela, Artur Jaroń – fortepian, kościół MBNP; 7 VIII – Recital organowy – Daniel Zaretsky (Rosja), kościół MBNP; 28 VIII – „Rodzynki z migdałami czyli Leopold Kozłowski i jego goście”. Wykonawcy: L. Kozłowski – fortepian, Halina Jarczyk – skrzypce, Katarzyna Jamróz – śpiew, Katarzyna Zielińska – śpiew, Renata Świerczyńska – śpiew, Andrzej Róg – śpiew, Jacek Cygan – prowadzenie, sala widowiskowa SCK; 30 VIII – Francois Joseph Gossec „Requiem” w wykonaniu Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”, dyrygent – Krzysztof Dziewięcki, kościół MBNP; 3 IX – Georg Friedrich Händel – „Muzyka na wodzie”, „Muzyka ogni sztucznych”, „Koncert B-dur na organy i orkiestrę”. Wykonawcy: Wacław Golonka – organy, Śląska Orkiestra Kameralna, Sekcja Dęta Krakowskiej Orkiestry Radiowej, dyrygent – Bernard Steiner (Niemcy), kościół MBNP.
*XI MFM (3 VII – 9 IX 2008 r.): 3 VII – Koncert inauguracyjny w wykonaniu Gwendolyn Bradley (sopran, USA), Janusza Wolnego (baryton) i Orkiestry Filharmonii Częstochowskiej pod dyrekcją Janusza Powolnego na placu AK. 7 VII – Koncert w wykonaniu Zen Hu-Gothoni (erhu, Chiny) i Polskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją Jerzego Dybała w sali widowiskowej DK SCK. 5 VIII – Recital Anny Marii Jopek w sali widowiskowej DK SCK. 19 VIII – Jean Pierre Lecauday (recital organowy, Francja). 25 VIII – Koncert Narodowego Kameralnego Chóru „Madrigal” pod batutą Marina Constantina (Rumunia) w kościele MBNP. 2 IX – „Chopin na dwa fortepiany – klasycznie i jazzowo” w wykonaniu Krzysztofa Jabłońskiego i Adama Makowicza w sali widowiskowej DK SCK. 9 IX – „Nadzwyczajny koncert muzyki Henryka Mikołaja Góreckiego w 75 rocznicę urodzin” w wykonaniu Elżbiety Towarnickiej (sopran), Józefa Serafina (organy) i Chóru Polskiego Radia w Krakowie pod dyrekcją Włodzimierza Siedlika w kościele MBNP. Obecny był H. M. Górecki.
*XII MFM (18 VI – 7 IX 2009); 18 VI – Koncert trzech tenorów: Pawła Skałuby, Dariusza Stachury i Adama Zdunikowskiego w sali widowiskowej DK SCK. 4 VII – Koncert w wykonaniu Mariusza Patyry (skrzypce), Agaty Kielar (flet), Łukasza Długosza (flet) i Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus pod dyrekcją Jerzego Swobody w sali widowiskowej DK SCK. 6 VII – Koncert piosenkarzy Grzegorza Turnaua i Andrzeja Sikorowskiego w sali widowiskowej DK SCK. 31 VII – koncert rumuńskiego zespołu Fanfara Zimbrul w sali widowiskowej DK SCK. 26 VIII – koncert Adama Makowicza (fortepian) i Marka Kudlickiego (organy) w kościele MBNP. 7 IX – Koncert Wincenta de Pola (organy) i Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Rzeszowskiej pod batutą Tadeusza Wojciechowskiego.
*XIII MFM (18 VII – 7 IX 2010): 18 VII – Koncert w wykonaniu Piotra Palecznego (fortepian) i Sinfonii Iuventus pod batutą Tadeusza Wojciechowskiego w sali widowiskowej DK SCK. 20 VII – Jazzowe aranżacje Chopina w wykonaniu zespołu Andrzej Jagodziński Trio w sali widowiskowej DK SCK. 23 VII – Koncert „Chopin’s Makam” w wykonaniu zespołu Lechistan oraz Marka Bałaty z „Chopin Project” w sali widowiskowej DK SCK. 2 VIII – Koncert Chóru Kameralnego „Kijów” pod dyrekcją Mikołaja Gobdycza w kościele MBNP. 9 VIII – Recital organowy Lady Labziny (Rosja) w kościele MBNP. 24 VIII – Koncert w wykonaniu zespołu Tomasz Stańko Quintet w sali widowiskowej DK SCK. 7 IX – Wielka Gala Operowo-Operetkowa, prowadzący – Bogusław Kaczyński, śpiewacy-soliści: Edyta Piasecka, Małgorzata Długosz, Maria Meyer, Dariusz Stachura, Witold Matulka i Adam Szerszeń, Orkiestra Filharmonii Rzeszowskiej pod batutą Mirosława Jacka Błaszczyka, hala sportowo-widowiskowa MOSiR.
*XIV MFM (2 VII – 1 IX 2011): 2 VII – Koncert Mai Sikorowskiej z zespołem Korke w sali widowiskowej DK SCK. 12 VII – Koncert organowy Gail Archer (USA) w kościele MBNP; 18 VII – Koncert Michała Urbaniaka z zespołem i O.S.T.R. w sali widowiskowej DK SCK; VIII – „Nieszpory Polskie” w wykonaniu Polskiej Orkiestry XVIII wieku „Cantores Minores Wratislavienes” i Grupy Chorałowej „Kalophonia” (Ukraina) pod batutą Paula Esswooda. 16 VIII – Recital organowy Marka Kudlickiego w kościele MBNP; 23 VIII – Koncert Chóru Kameralnego „Sakhioba” z Gruzji w kościele MBNP; 1 IX (plac Armii Krajowej) – Koncert w wykonaniu Ray’a Wilsona i the Berlin Symphony Ensemble „Genesis Klassik”.
*XV MFM (7 VII – 10 IX 2012): 7 VII – Koncert Chóru Kameralnego Trecanum (Francja) w kościele MBNP; 15 VII (plac Armii Krajowej) – Koncert Phila Batesa i Electric Light Orchestra Klassik; 20 VII – Koncert akordeonowy Marcina Wyrostka i zespołu Tango Corazon Quintet w sali widowiskowej SCK; 26 VII – Koncert Miśkiewicz/Majewski Quintet Plays Komeda w sali widowiskowej SCK; 31 VII – Koncert „Zaginiona muzyka Cerkwi Grekokatolickiej i Rzeczypospolitej” w wykonaniu m.in. Kwartetu Seminarium Duchownego we Lwowie i Chóru Kameralnego „A Capella Leopolis” we Lwowie, w kościele MBNP; 14 VIII – Recital organowy Józefa Serafina i występ Zespołu Muzyki Dawnej „Hortus Musicus” w kościele MBNP; 19 VIII – „Od Piaf do Garou” – recital Michała Bajora w sali widowiskowej SCK; 10 IX – Gala operowo-operetkowa „Bogusław Kaczyński zaprasza”, w wykonaniu m.in. B. Kaczyńskiego, solistów i Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Śląskiej pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka w hali MOSiR.
*XVI MFM (29 VI 3 IX 2013), 29 VI – Koncert plenerowy szkockiej grupy Red Hot Chilli Pipers przed Domem Kultury SCK, 3 VII – Koncert „Od Chopina do Komedy” w wykonaniu Leszka Możdżera w Sali widowiskowej SCK, 10 VII – Koncert Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Podkarpackiej pod dyrekcją Patrycji Pieczary w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 16 VII – Recital organowy Bernharda Leonardy’ego (Niemcy) w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 26 VII – Koncert grupy AudioFeels z Poznania w sali widowiskowej SCK; 7 VIII – Koncert węgierskiego zespołu „Roby Lakatos&Ensemble” w sali widowiskowej SCK; 22 VIII – Koncert rumuńskiego chóru męskiego Byzantion w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 3 IX – Koncert Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Krakowskiej pod batutą Janusza Powolnego i solistów: Magdaleny Idzik, Iwony Sochy, Pawła Skałuby, Dariusza Stachury i Adama Szerszenia, hala MOSiR.
*XVII MFM (1 VII – 25 VIII 2014 r.): 1 VII – Plenerowy koncert zespołu RED BOX na placu AK; 7 VII – Koncert Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus pod batutą Tadeusza Wojciechowskiego w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 15 VII – Koncert Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Podkarpackiej pod batutą Tomasza Tokarczyka w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 24 VII – Koncert zespołu Motion Trio w sali widowiskowej DK SCK; 3 VIII – „Piosenka o złotej krainie”, wieczór piosenki żydowskiej i muzyki klezmerskiej, w wykonaniu Katarzyny Jamróz i Andrzeja Roga oraz kwartetu instrumentalnego w Pałacyku Oborskich; 5 VIII – Koncert w wykonaniu Krzysztofa Jakowicza (skrzypce) i Marka Stefańskiego (organy) w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 20 VIII – Recital Andrzeja Piasecznego w sali widowiskowej DK SCK; 25 VIII – Koncert finałowy w wykonaniu Chóru Filharmonii Krakowskiej i Orkiestry Akademii Beethovenowskiej pod batutą Krzysztofa Pendereckiego w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
*XVIII MFM (8 VII – 8 IX 2015 r.): 8 VII – „Polska Muzyka Filmowa” – koncert Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Śląskiej w Katowicach pod batutą Janusza Powolnego i solistów: Katarzyny Jamróz, Kamila Franczaka i Tomasza Stockingera w hali sportowo-widowiskowej MOSiR; 13 VII – Koncert „Trzech polskich tenorów”, wyk. Piotr Skałuba, Dariusz Stachura i Adam Zdunikowski oraz Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego w kościele Ducha Świętego; 16 VII – Koncert Wacława Golonki – organy, Stanisława Dziewiora – trąbka i Marcina Wolaka – bas/baryton; 20 VII – Koncert romskiego zespołu Taraf de Hajdouks (Rumunia) w sali widowiskowej DK SCK; 26 VII – Koncert zespołu Włodek Pawlik Trio oraz solistów: Lory Szafran i Marka Bałaty w sali widowiskowej DK SCK; 11 VIII – Koncert organowy Berta Wisgerhofa (Holandia) w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 13 VIII – Koncert zespołu „The Morrison Piano Trio” w Sali Królewskiej PSM I i II st.; 16 VIII – Koncert Anny Marii Jopek i KROKE w pałacyku Oborskich; 18 VIII – Koncert w wykonaniu Łukasza Długosza (flet) i Artura Jaronia (fortepian) w Sali Królewskiej PSM I i II st.; 8 IX – Plenerowy koncert Zespołu „Perfekt” (z okazji 35-lecia działalności) na placu AK. **Prowadzenie koncertów: Katarzyna Dowbor, Tomasz Stockinger, Zofia Stopińska, Elżbieta Lewicka, Jacek Tejchma, Joanna Kruszyńska, Piotr Wyzga,
*XIX MFM (4 VII – 2 IX 2016 r.): 4 VII – Recital fortepianowy Erica Lu (USA) z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podkarpackiej pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka w sali widowiskowej DK SCK; 5 VII – Recital fortepianowy Georgijsa Osokinsa w sali widowiskowej DK SCK; 8 VII – Koncert jurorów konkursu „Artem cameralem promovere”: prof. Romana Peruckiego, dr. Jarosława Wróblewskiego, prof. Wiesława Kwaśnego, prof. Wacława Golonki i prof. Stanisława Dziewiora w kościele pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 10 VII – Koncert Zespołu „Regent Brass London” (Wielka Brytania) pod batutą Paula Archibalda, scena obok kościoła św. Marka nad Wisłoką; 28 VII – Koncert Katarzyny Groniec z Zespołem, pałacyk Oborskich; 12 VIII – Koncert w wyk. Anny Wyszkoni z zespołem, pałacyk Oborskich; 19 VIII – Koncert w wyk. Filip Wojciechowski Trio „Jazz classic”, Sala Królewska PSM I i II st.; 24 VIII – „Cztery pory roku” w wyk. Andrzeja Zawiszy (klawesyn), Marii Machowskiej (skrzypce) i Arso Ensemble (Rzeszów), Sala Królewska PSM I i II st.; 25 VIII – Koncert Chóru Rumuńskiej Katedry Patriarchalnej „TRONOS” pod dyr. Mihaila Bucy; 2 IX – Plenerowy koncert finałowy w wyk. Edyty Górniak, plac Armii Krajowej. ** Prowadzenie koncertów: Adam Rozlach, Zofia Stopińska, Piotr Wyzga, Joanna Kruszyńska, Zbigniew Wawer, Elżbieta Lewicka, Jacek Tejchma,
*XX MFM (25 VI – 10 IX 2017 r.): 25 VI – Koncert Orkiestry Smyczkowej Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, sala widowiskowa DK SCK; 6 VII – Koncert „Artem Cameralem Promovere” w wyk. Konstantego Andrzeja Kulki (skrzypce), Marka Mleczki (obój), Romana Paruckiego (organy), Władysława Szymańskiego (organy) i Wacława Golonki (organy); 8 VII – Koncert Zespołu Urmuli Quintet (Gruzja), Park Oborskich; 14 VII – Koncert Doroty Miśkiewicz „Piano.pl”, sala widowiskowa DK SCK; 18 VIII – Renata Przemyk śpiewa piosenki Leonarda Cohena „Boogie Street” – Park Oborskich; 20 VIII – Adam Bałdych & Helge Lien Trio „Bridges, sala widowiskowa DK SCK; 24 VIII – Smetana Trio (Czechy), Sala Królewska PSM I i II st.; 10 IX – Plenerowy koncert w wyk. Atom String Quartet, Sinfonia Varsovia, Kasi Wilk, dyr. Adam Sztaba, plac Armii Krajowej.
*XXI MFM (30 VI – 6 IX 2018 r.): 30 VI – Koncert Orkiestry Kameralnej Polskiego Radia Amadeus pod batutą Agnieszki Duczmal oraz Łukasza Długosza (flet), sala widowiskowa Domu Kultury SCK; 4 VII – Koncert orkiestry Lithuanian Chamber Orchestra z Litwy pod dyrekcją Sergey’a Krylova, kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 15 VII – Koncert zespołu Marek Napiórkowski Sextet „UP”, Park Oborskich – Muzeum Regionalne SCK; 12 VIII – Koncert w wykonaniu Ivana Shemchuka (Ukraina) – flet i Aliny Andriuti (Rumunia) – piano, sala widowiskowa DK SCK; 24 VIII – Koncert Carminho (Portugalia), Park Oborskich – Muzeum Regionalne; Koncert finałowy w wykonaniu Silesian Chamber Players pod batutą Jerzego Maksymiuka oraz solistów – Agnieszki i Piotra Kopińskich (piano), kościół Ducha Świętego. **Prowadzenie koncertów: Joanna Kruszyńska, Krzysztof Urbański, Piotr Wyzga i Elżbieta Lewicka.
XXII MFM (26 VI – 8 IX 2019 r.): 26 VI – Koncert inauguracyjny, wykonawcy: Mike Stern&Łukasz Pawlik Quartet, sala widowiskowa DK SCK; 4 VII – Polish Wind Ensemble, Wacław Golonka (organy), kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 7 VII – Koncert fortepianowy Gabrieli i Julii Bortnowskich, Sala Królewska PSM I i II st.; 17 VII – „Gintrowski”, wyk. Marek Dyjak, park Oborskich; 26 VII – Koncert zespołu The Klezmatics (USA), park Oborskich; 15 VIII – Koncert, wykonawcy: Orkiestra Barocco Sempre Giovane (Czechy) i Pavel Svoboda (Czechy, organy, wirginal), kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 28 VIII – Koncert, wykonawcy: Krzysztof Meisinger (gitara) i Sinfonia Varsovia, sala widowiskowa DK SCK; 31 VIII – Jazz Band Młynarski – Masecki „Noc w wielkim mieście”, park Oborskich – Muzeum Regionalne SCK; *8 IX – Koncert finałowy „Carl Orff – Carmina Burana” w wrsji na chór mieszany, 2 fortepiany i zespół perkusyjny; wykonawcy: Edyta Piasecka – sopran, Maciej Gallas – tenor, Maciej Bartczak – baryton, Agnieszka i Piotr Kopińscy – fortepiany, Adam Bonk i Michał Żymełka – instrumenty perkusyjne, chór „Akord” ZNP i SCK w Mielcu, Podkarpacki Chór Męski i Strzyżowski Chór Kameralny, dyrygent – Grzegorz Oliwa; sala widowiskowa Domu Kultury SCK.
XXIII MFM (11 IX – 4 X 2020 r.): 11 IX – Koncert inauguracyjny, wykonawcy: Wojtek Mazolewski Quintet (Oskar Torok – trąbka, Marek Pospieszalski – saksofon, Joanna Duda – instrumenty klawiszowe, Qba Janicki – perkusja, Wojtek Mazolewski – kontrabas), sala widowiskowa DK SCK; 14 IX – Koncert, wykonawcy: Łukasz Długosz – flet, Agata Kielar – Długosz – flet, Marek Toporowski – organy, kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 16 IX – Koncert w wykonaniu Amadeus Guitar Duo, sala widowiskowa DK SCK; 19 IX – Koncert „Kapeli ze Wsi Warszawa”, Park Oborskich; 27 IX – Koncert Wrocławskiej Orkiestry Barokowej, kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 4 X – Premiera koncertu Yasmin Levy z Izraela nagranego specjalnie na potrzeby 23. MFM, kino Galaktyka.
XXIV MFM (11 IX – 26 IX 2021 r.): 11 IX – Koncert inauguracyjny, wykonawcy: Sinfonietta Cracovia, Macej Lulek – skrzypce, Jurek Dybał – dyrygent, sala widowiskowa DK SCK; 15 IX – Koncert z okazji 90. rocznicy urodzin Krzysztofa Komedy, wykonawcy: Drum Freaks Milo Kurtisa, sala widowiskowa DK SCK; 22 IX – Koncert Lutosławski Piano Duo, Sala Królewska PSM I i II st.; 24 IX – Koncert laureatów XVI Międzynarodowego Forum Pianistycznego „Bieszczady bez granic” w Sanoku Wiktorii Browarek (Polska) i Bohdana Kovala (Słowacja), Sala Królewska PSM I i II st.; 26 IX – Koncert „Polskie przeboju wielkiego ekranu”, wykonawcy: Warsaw Impressione Orchestra, Krzesimir Dębski – dyrygent, Milena Lange – sopran, Adam Szerszeń – baryton, Andrzej Krusiewicz – konferansjer, sala widowiskowa DK SCK. Wydarzenia towarzyszące: 17 IX – The Latin Jazz Mass Martina Volligera, Chór Mieszany „Akord” ZNP i SCK, Mateusz Ozga – fortepian, Ryszard Kusek – kontrabas, Karol Bik – perkusja, Piotr Gruszecki – saksofon, Grzegorz Oliwa – dyrygent, kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy; 18 IX – Koncert „Sarama”, wykonawcy: Kacper Sarama – gitara, Tiago Matos – instrumenty perkusyjne, handpan, Aleksandra Niewiadomska – suka biłgorajska, fidfel płocka, Adrianna Kania – lira korbowa, whistle, Park Oborskich; 19 IX – Koncert organowy w wykonaniu Dominika Kapinosa, kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
XXVI MFM (6 – 10 IX 2023 r., wszystkie koncerty w Parku Oborskich): 6 IX – Koncert „Kroke & Maja Sikorowska”, wykonawcy: Maja Sikorowska (wokal), Jerzy Bawoł (akordeon), Tomasz Kukurba (altówka), Tomasz Lato (kontrabas), Sławomir Bernt (instrumenty perkusyjne; 7 IX – Koncert „Porter/Karczewska”, wykonawcy: John Porter (wokal/gitara), Agata Karczewska (wokal/gitara), Tomasz „Serek” Krawczyk (gitary elektryczne), Kornel Jasiński (bas); 8 IX – Koncert „Kilar in blue”, wykonawcy: Piotr Kopiński (piano), Agnieszka Kopińska (piano), Grzegorz Kapołka (gitara elektryczna), Dariusz Ziółek (bas) i Alan Kapoła (perkusja); 9 IX – Koncert „Que Passa i goście”, wykonawcy: Kuba Mietła (akordeon), Jarosław Dzień (gitara akustyczna, flamenco, wokal), Mirosław Hady (cajon, instrumenty perkusyjne), Łukasz Adamczyk (gitara basowa), Marcin Hilarowicz (gitara akustyczna) oraz goście: Mili Moprena (wokal) i Tomas Celis Sanchez (perkusjonalia); 10 IX – „Koncert muzyki fado”, wykonawcy: Teresinha Landeiro (wokal) i Trio Gitarowe.
MIĘDZYNARODOWY TURNIEJ SZACHOWY „SIERPIEŃ”, turniej mający na celu upamiętnienie wydarzeń sierpniowych w 1980 r., w wyniku których powstał Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. Jego inicjatorem był ówczesny kierownik sekcji szachowej Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu Józef Zaskalski. „I Otwarty turniej szachowy z okazji 15. rocznicy powstania Solidarności” odbył się w dniach 26-27 VIII 1995 r. i rozegrano go w kategoriach seniorów i juniorów. Odtąd odbywał się corocznie i zdobył sobie prestiż w środowisku szachowym, co potwierdzała rosnąca frekwencja i udział zawodników z tytułami arcymistrza. W 1999 r. zmieniono nazwę na ogólnopolski, a udział w nim 100 zawodników, m.in. z Rosji, Słowacji i Ukrainy, skłonił w organizatorów do zmiany nazwy w 2000 r. na Międzynarodowy Turniej Szachowy „Sierpień”. Od 2003 r. patronat nad turniejem objął prezydent miasta Mielca Janusz Chodorowski. Impreza rozgrywana jest najczęściej w Centrum Wystawienniczo-Promocyjnym SCK w Mielcu. Także w kolejnych edycjach patronował samorząd miasta. Organizatorem głównym wszystkich dotychczasowych edycji był Józef Zaskalski. Zwycięzcy turnieju: *1995 r.: seniorzy – mm. Bogusław Sygulski (Tarnovia Tarnów), juniorzy – Przemysław Zieliński (Goniec Staniątki); *1996 r.: sen. – km. Jerzy Markiewicz (Tarnovia Tarnów), jun. – Krzysztof Smolak (Górnovia Górno); *1997 r.: sen. – km. Grzegorz Kopacz (Lotnik Mielec), jun. – Paweł Zaskalski (Rolnik Róża); *1998 r.: sen. – mm. Bogusław Sygulski (Rolnik Róża), jun. – Peter Stancek (Słowacja); *1999 r.: sen. – m. Andriej Nieczajew (Ukraina), jun. – Mateusz Malinowski (SKKS Przemyśl); *2000 r.: sen. – mm. Sergiej Fedorczuk (Ukraina), jun. – Krzysztof Bełzo (Lotnik Mielec); *2001 r.: sen. – mm Andriej Nieczajew (Ukraina), jun. – Łukasz Kopacz (Lotnik Mielec); *2002 r.: sen. – mm. Aleksander Nosenko (Ukraina), jun. – Władimir Meleszko (Ukraina); *2003 r.: sen. – mm. Roman Kozel (Ukraina), jun. – Michał Skalski (Rolnik Róża); *2004 r.: sen. – am. Aleksander Miśta (Ostróda), jun. – Daniel Frączek (Zelmer Rzeszów); *2005 r.: sen. – mm. Bartosz Heberla (Szopienice), jun. – Michał Motyka (Bielsko-Biała); *2006 r.: sen. – fm. Michał Skalski (Zelmer Rzeszów), jun. – Karol Rawicz (Zelmer Rzeszów); *2007 r.: sen. – am. Marcin Dziuba (AZS Lublin), jun. – Karol Rawicz (Zelmer Rzeszów); *2008 r.: sen. – mm. Michał Skalski (Zelmer Rzeszów), jun. – Karol Rawicz (Zelmer Rzeszów); *2009 r.: sen. – am. Marcin Dziuba (AZS Lublin), jun. – Damian Wcisło (Korona Trzebinia); *2010 r.: sen. – am. Michaił Oleksienko (Ukraina), jun. – Marek Lis (LKSz Czarna); *2011 r.: sen. – am. Marcin Dziuba (AZS Lublin), jun. – Dominik Lewtak (LKSz GCKiP Czarna); *2012 r.: sen. – am. Marcin Dziuba (Rotmistrz Grudziądz), jun. – Tomasz Mika (LKSz GCKiP Czarna); *2013 r.: sen. – mm. Daniel Frączek (Miedź Legnica), jun. – Taras Panczyszyn (Nowojaworsk, Ukraina); *2014 r.: sen. – Andrzej Gbyl (KKSz Kraków), jun. – Konrad Gawiec (Czarna), jun. mł. – Wiktoria Mytych (Sędziszów); *2015 r.: sen. – mm. Michał Skalski (Szkółka Szachowa Rzeszów), jun. Patryk Mrozowski (Urania Krosno), jun. mł. – Bartłomiej Kucharski (Czarna); *2016 r.: sen. – am Mirosław Grabarczyk (Baszta Żnin), jun. – Michał Choina (Hetman Ostrowiec Świętokrzyski), jun. mł. – Mateusz Wąsik (Wisła Kraków); *2017 r.: sen. – am Marcin Dziuba, jun. – Michał Choina (Ostrowiec Świętokrzyski), jun. mł. – Adrian Słoniec (Rudnik n/Sanem); *2018 r.: am. Marcin Dziuba, jun. – Roman Madej (MKS KSOS Kraków), jun. mł.- Jan Choina (Hetman Ostrowiec Świętokrzyski); *2019 r.: sen. – Daniel Kopczyk (LKS Sanovia Lesko), jun. – Arkadiusz Babiarz (Rzeszów), jun. mł. – Tomasz Gromek (Tomaszów Lubelski; *2020 r.: sen. – m. Antoni Kozak (LkSz GCKiP Czarna), jun. – Arkadiusz Kucza (LUKS Burza Rogi), jun. mł. – Filip Białek (TK Szach Tarnobrzeg); *2021 r.: sen. – m. Antoni Kozak (Czarna Sędziszowska), jun. – Adam Biesiadecki (TKSzach. Tarnobrzeg), jun. mł. – Paweł Opiła (UKS Lisia Góra); *2022 r. – 28 edycja: Grupa A (sen.) – 1. m. Maciej Marszałek (LKS Parnas), Grupa B (juniorzy) – 1. Hubert Zięba (Lotnik Mielec), Grupa C (dzieci) – 1. Daria Kretowicz (GKSz Kornuty Gorlice); *2023 r. – 29 edycja: sen. – 1. am. Mirosław Grabarczyk (Hetmanm Płock), jun. Gabriela Tokarz (Gambit Przeworsk).
MIĘDZYPAŃSTWOWE ZAWODY SPORTOWE PIERWSZYCH REPREZENTACJI POLSKI I MŁODZIEŻOWYCH REPREZENTACJI POLSKI W MIELCU
Gimnastyka artystyczna (hala sportowo–widowiskowa FKS „Stal”)
*13 II 1974 r. – Międzynarodowe Zawody o Puchar Interwizji z udziałem reprezentacji: Bułgarii, CSRS, Finlandii, Kuby, NRD, Polski, Rumunii, Szwecji, Wegier i ZSRR.
*24 -25 XI 1979 r. – Międzynarodowe Zawody o Puchar Interwizji z udziałem reprezentacji: Bułgarii, CSRS, Finlandii, Kuby, NRD, Polski, Rumunii, Szwecji, Węgier i ZSRR.
Lekkoatletyka (stadion główny FKS „Stal” przy ul. L. Solskiego)
*30 VI – 1 VII 1990 r. 1.Rosyjska SRR – 377 punktów, 2. Polska – 327, 3. Ukraina 315, 4. Bułgaria – 153. Najlepsze wyniki –Kobiety: 100 m – I. Ślusar (U) 11,44 sek., skok w dal – Olenczko 6,54 m. Mężczyźni: 200 m – Antonow (B) 20,99 sek., 110 m ppł – T. Nagórka (P) 13,51 sek., skok wzwyż – A. Partyka (P) i K. Krawczyk (P) po 2,26 m, skok w dal – Semieniuk (U) 7,80 m, młot – Felesner (R) 78,92 m.
Piłka nożna mężczyzn (stadion główny FKS „Stal” przy ul. L. Solskiego)
*31 X 1984 r., godz. 17,00, mecz eliminacyjny do Mistrzostw Świata w Meksyku – 1986:
Polska – Albania 2 : 2 (1 : 0), Polska: J. Kazimierski – D. Kubicki, W. Żmuda (k), R. Wójcicki (76 min. M. Dziuba), D. Wdowczyk – K. Buda (70 min. K. Komornicki), Z. Boniek, W. Matysik – A. Pałasz, D. Dziekanowski, W. Smolarek. Trener: A. Piechniczek, współpraca: B. Blaut. Bramki: 23 min. 1 : 0 Smolarek (głową), 55 min. 1 : 1 Omuri, 75 min. 1 : 2 Kola, 80 min. 2 : 2 Pałasz. Sędzia: B. Galler (Szwajcaria). Widzów: około 25 000.
*9 IX 1992 r., godz. 17,00, mecz towarzyski: Polska – Izrael 1 : 1 (1 : 1), Polska: J. Bako – M. Rzepka, T.Łapiński, R. Szewczyk (61 min. K. Węgrzyn) – R. Warzycha (k), J. Araszkiewicz (61 min. R. Czerwiec), J. Brzęczek, A. Fedoruk (76 min. M. Jałocha), M. Koźmiński – W. Kowalczyk, A. Juskowiak. Trener – selekcjoner: A. Strejlau, współpraca: L. Ćmikiewicz, J. Młynarczyk. Bramki: 24 min. 1 : 0 Szewczyk (z wolnego), 35 min. 1 : 1 Rosenthal. Sędzia: K. Bohunek (Republika Czeska). Widzów: około 10 000.
*12 X 1994 r., godz. 20,15, mecz eliminacyjny do Mistrzostw Europy – 1996; Polska – Azerbejdżan 1 : 0 (1 : 0) Polska: J. Wandzik – W. Jaskulski, T.Łapiński (79 min. K. Maciejewski), T. Wałdoch – P. Świerczewski, S. Czereszewski, J. Brzęczek, M. Koźmiński (69 min. A. Fedoruk) – R. Kosecki (k), A. Juskowiak, K. Warzycha. Trener – selekcjoner: H. Apostel, współpraca: M. Broniszewski. Bramka: 44 min. 1 : 0 Juskowiak. Sędzia: I. Koho (Finlandia). Widzów: około 11 000.
*1 V 1996 r., godz. 17,15, mecz towarzyski: Polska – Białoruś 1 : 1 (1 : 0), Polska: M. Szczęsny – M.Jóźwiak, J. Zieliński, K. Ratajczak – T. Iwan, D. Gęsior, R. Michalski (46 min. R. Staniek), T. Wieszczycki, H. Bałuszyński (68 min. J. Bednarz) – A. Juskowiak (69 min. M. Saganowski), W. Kowalczyk (k). Trener – selekcjoner: W. Stachurski, współpraca: M. Kusto, Z. Kalinowski. Bramki: 8 min. 1 : 0 Kowalczyk (głową), 61 min. 1 : 1 Kaczuro. Sędzia: H. Albrecht (RFN). Widzów: około 5 000.
Reprezentacja młodzieżowa mężczyzn w piłce nożnej
*10 VII 1969 r. Polska – Finlandia 2 : 1 (1 : 0) Polska: Tomaszewski, J. Lubański, Wraży,Wyrobek, Bykowski, Biernacki, (Drzewiecki), Janik, Pielok, Mańko, Pluta, Kozerski. Bramki dla Polski: Mańko, Drzewiecki.
*3 IX 1975 r. Mecz eliminacyjny do Mistrzostw Europy: Polska – Bułgaria 2 : 1 (0 : 1) Polska: Burzyński, Wojtowicz, Płaszewski (Ogaza), Bulzacki, Per, Tumiński, Garlej, Rybotycki, Karaś (Ostalczyk), Kmiecik, Kusto. Bramki dla Polski: Kmiecik 2.
*27 X 1982 r. Mecz eliminacyjny do Mistrzostw Europy: Polska – Finlandia 4 : 0 (1 : 0), Polska: Wandzik, Bendkowski, Sokołowski, Nazimek, Kubicki, Świątek (Kaczmarek), K. Buda, Pękala, J. Bąk, Socha (M. Bąk), Okoński. Bramki dla Polski: Pękala 2, Kaczmarek, Buda.
Piłka nożna kobiet (stadion główny MOSiR przy ul. L. Solskiego)
*4 IX 2018 r., godz. 17,00, mecz eliminacyjny do Mistrzostw Świata we Francji – 2019; Polska – Szwajcaria 0 : 0; Polska: A. Szymańska (67 min. K. Kiedrzynek) – A. Sikora, M. Mesjasz, G. Grzywińska, P. Dudek, M. Wiankowska, E. Komczyk (60 min. J. Matuschewski), P. Balcerzak, A. Winczo, D. Grabowska (89 min. D. Kapińska), E. Pajor. Trener – Miłosz Stępiński. Sędzina: I. Martincić (Chorwacja). Widzów: 5128.
Piłka ręczna kobiet (hala sportowo–widowiskowa FKS „Stal”)
*27 i 28 XI 2010 r., mecze towarzyskie pierwszych reprezentacji kobiet: Polska-Turcja 29:28 (16:16) i 35:21 (17:10).
Piłka ręczna mężczyzn (hala sportowo–widowiskowa FKS „Stal”)
*30 X 1996 r., mecz eliminacyjny do Mistrzostw Świata: Polska – Słowacja 28 : 26 (17 : 12), Polska: R. Bernacki, S. Góral – P. Orzłowski, M. Matysik, K. Chrabota – 5, R. Wasiak, A. Kierczak – 2, R. Kuptel – 1, M. Kożanowski – 1, G. Gowin – 4, J. Będzikowski – 9, P. Przybecki – 6. Trener: J. Zglinicki.
*6 VI 2003 r., mecz towarzyski: Polska – Białoruś 27 : 25 (13 : 11), Polska: Szmal, Wichary – Kuchczyński 6, Kliszczyk 4, Starczan 4, Lijewski 3, Wiśniewski 3, Nilson 2, Lis 2, Grabarczyk 1, Paluch 1, Jurkiewicz 1.
Reprezentacja młodzieżowa
*30 X 1996 r., mecz towarzyski: Polska – Słowacja 26 : 18 (11 : 8).
*9-11 IV 2009 r. (hala sportowo-widowiskowa MOSiR), eliminacje Młodzieżowych Mistrzostw Świata w Piłce Ręcznej Mężczyzn: Hiszpania-Polska 38:30, Ukraina-Grecja 30:19, Polska-Ukraina 28:25, Hiszpania-Grecja 38:22, Polska-Grecja 34:23, Hiszpania-Ukraina 34:25, 1. Hiszpania – awans, 2. Polska, 3. Ukraina, 4. Grecja.
Piłka siatkowa: kobiet (hala sportowo–widowiskowa FKS „Stal”)
*14 – 16 VI 1991 r., Turniej kwalifikacyjny do Mistrzostw Europy: Polska – Francja 3 : 1, Polska – Węgry 3 : 1, Polska – Dania 3 : 0
1. Polska, 2. Francja, 3. Węgry, 4. Dania, awans: Polska i Francja. Skład: T. Worek, I. Szczypiórkowska, M. Niemczyk, K. Zubel,
B. Makowska, A. Kosek, D. Świeniewicz, D. Nowosielska, U. Stala, E. Cięciel i M. Śliwa. Trener: E. Superlak.
*18 – 20 VIII 1995 r., Międzynarodowy Turniej im. Zygmunta Krzyżanowskiego: Polska –Ukraina 3 : 1, Polska – Holandia 2 : 3, Polska – Czechy 3 : 2,
1.Czechy, 2. Polska, 3. Ukraina, 4. Holandia
*6 VII 1997 r., mecz towarzyski: Polska – Japonia 3 : 2, Polska: K. Gujska, I. Hołowacz, A. Żebro, J. Kosmol, J. Podoba, B. Strządała oraz E. Nogowska, A. Obremska, M. Glinka, A. Orłowska, U. Stala – Kiezik. Trener: J. Skrobecki.
*30 V 2003 r., hala sportowo – widowiskowa MOSiR, mecz eliminacyjny do Mistrzostw Europy: Polska – Chorwacja 3 : 0, Polska: I. Bełcik, D. Świeniewicz, K. Skowrońska, A. Mróz, A. Podolec, D. Leśniewicz (libero), J. Mirek. Trener: A. Niemczyk.
*25 IV 2012 r., (hala sportowo-widowiskowa MOSiR), mecz towarzyski w ramach przygotowań do turnieju eliminacyjnego Igrzysk Olimpijskich w Londynie: Rosja-Chorwacja 3:0.
*4 VIII 2023 r., (nowa hala sportowa MOSiR), mecz towarzyski w ramach przygotowań do Mistrzostw Europy: Polska – Turcja 2:3; Polska: A. Korneluk, M. Stysiak, M. Łukasik, J. Wołosz, O. Różański, M. Jurczyk, M. Stenzel (L) – K. Witkowska, M. Gałkowska, M. Fedusio, M. Smarzek, A. Gryka, K. Wenerska, A. Szczygłowska (L). Trener: Stefano Lavarini.
*5 VIII 2023 r., (nowa hala sportowa MOSiR), mecz towarzyski w ramach przygotowań do Mistrzostw Europy: Polska – Turcja 3:1; Polska: M. Fedusio, M. Stysiak, J. Wołosz, A. Gryka, O. Różański, M. Jurczyk, M. Stenzel (L) – A. Korneluk, K. Witkowska, A. Szczygłowska, K. Wenerska.Trener: S. Lavarini.
MIĘDZYZAKŁADOWA PRACOWNICZA KASA POŻYCZKOWO–ZAPOMOGOWA PRACOWNIKÓW OŚWIATY PRZY ZESPOLE SZKÓŁ EKONOMICZNYCH, powstała w styczniu 1950 r. i liczyła 136 członków. Pierwszy Zarząd stanowili: Józef Rzegocki – przewodniczący, Stefan Adamus – skarbnik, Feliks Starosielec – sekretarz i Andrzej Maziarzewski – przedstawiciel ZNP. Członkowie płacili składki w wysokości 1 % zarobków, z których powstawał fundusz oszczędnościowo – pożyczkowy oraz wpisowe w wysokości 0,5 % zarobków, z którego tworzono fundusz rezerwowy. Część tego funduszu przeznaczano na zasilenie funduszu zapomogowego, który tworzono głównie z dotacji i darowizn. Z różnych przyczyn fundusz zapomogowy wyczerpał się w 1963 r. i odtąd nie przydzielano zapomóg, a jedynie pożyczki. Z biegiem lat kasa systematycznie rozwijała się, bowiem przybywało członków, wzrastała wysokość przyznawanych pożyczek oraz ilość osób, które je otrzymywały. W 1955 r. kasa liczyła 450 członków i miesięcznie przydzielano 8 – 9 pożyczek, zaś w 2004 r. skupiała około 2000 członków i miesięcznie udzielano około 80 pożyczek. Od założenia do 1984 r. PKZP była agendą ZNP i należeć mogli do niej tylko członkowie Związku. W 1984 r. podjęto uchwałę o przyjmowaniu pracowników oświaty z Mielca i okolicznych gmin (tych, które wyraziły wolę współpracy), bez względu na przynależność związkową. Kilkakrotnie zmieniano nazwę i instytucję finansującą obsługę kasy. Od 1992 r. decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie zadanie to przypisano Zespołowi Szkół Ekonomicznych w Mielcu.
Przewodniczący: Józef Rzegocki (1950-1952), Romuald Pezacki (1952-1959), Władysław Modelski (1959-1971), Edward Żurek (1971-1972), Jan Gargała (1972-1981), Kamila Wrona (1981-1990), Stanisław Rajda (1990 – nadal).
Długoletni członkowie Zarządu: Henryk Sieńko, Maria Wątróbska, Janina Krupa, Teresa Jankowska, Stefania Tomas, Jan Marchlik, Zofia Martynuska, Stanisław Tuleja, Włodzimierz Gąsiewski, Czesław Babiarz, Władysława Trybulec.
Długoletni członkowie Komisji Rewizyjnej: Marian Kuryłowicz, Władysław Gajowiec, Romuald Pezacki, Mieczysława Jankowska, Marian Wrażeń, Jadwiga Stachura, Zofia Krawczyk, Ewa Aleksiej.
Księgowość: Stefan Adamus, Zofia Droba, Wanda Gruchacz, Danuta Pyrzyńska, Celestyna Ciejka, Emilia Król.
MIĘKOŚ EUGENIUSZ, urodzony 10 XII 1935 r. w Podborzu, pow. mielecki, syn Józefa i Apolonii z domu Maziarz. Absolwent Liceum im S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1954 r. Studia na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi ukończył w 1960 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Od 1962 r. pracował w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi jako: asystent (do 1970 r.) i adiunkt w Katedrze Anatomii Prawidłowej (do 1971 r.) oraz adiunkt (od 1971 r.), docent (od 1976 r.) i kierownik Kliniki Urologii (lata 1980 – 2002). Od 2002 r. pełni funkcję kierownika Kliniki Urologii i Rehabilitacji Urologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. W 1967 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych (temat: Unaczynienie tętnicze nadnerczy), w 1976 r. – doktora habilitowanego medycyny (temat: Anatomiczne podstawy chirurgii i radiodiagnostyki nadnerczy ze szczególnym uwzględnieniem układu naczyniowego), w 1983 r. – profesora nadzwyczajnego, a w 1990 r. – profesora zwyczajnego. Wprowadzał nowoczesne małoinwazyjne metody leczenia, m.in.: litotrypsję zewnątrzustrojową (ESWL), termoterapię i laserową ablację chorób stercza oraz chirurgię laparoskopową. Od 1982 r. Naczelny Urolog Wojska Polskiego, przewodniczący Komisji Egzaminacyjnych z urologii w Wojsku Polskim oraz członek Rady Naukowej ds Medycyny i Farmacji MON (1983-1995). Promotor 25 przewodów na stopień doktora nauk medycznych i opiekun 3 na stopień doktora habilitowanego. Opublikował około 350 prac naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Jest współautorem podręczników: Urologia (PZWL1989), Chirurgia polowa (1990) i Chirurgia laparoskopowa w urologii (1997). Wykłada urologię w WAM a następnie na Uniwersytecie Medycznym oraz urologię, chirurgię i anatomię w szkołach pielęgniarskich, a także anatomię i fizjologię na AWF w Łodzi. Jest członkiem m.in.: Europejskiego i Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego, Polskiego Towarzystwa Urologicznego (członek Zarządu Głównego i przewodniczący Oddziału Łódzkiego), Sekcji Endourologii i Seksuologii PTU, Polskiego Towarzystwa Anatomicznego, Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego, Sekcji Patofizjologii PAN i Polskiego Towarzystwa Andrologicznego (członek Zarządu Głównego). Był lekarzem załogi ORP „Iskra”, przebył pod żaglami około 27 tysięcy mil morskich. Uczestniczył w rejsach do Leningradu i USA, a także wziął udział w „Operation Seil” w 1990 r. w Amsterdamie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Medalem im. H. Jordana oraz licznymi medalami i odznaczeniami resortowymi. Funkcję naczelnego urologa Wojska Polskiego pełnił w latach 1982-1996, a następnie (w stopniu pułkownika) przeszedł do rezerwy. Jest kierownikiem ds. lecznictwa ZOZ AM w Łodzi. Prowadzi praktykę prywatną. W 2011 r. został wyróżniony Honorowym Obywatelstwem Miasta i Gminy Radomyśl Wielki.
MIGA BOGUSŁAW, urodzony 28 VI 1957 r. w Koszalinie, syn Henryka i Marii z domu Cyran. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Dębie, maturę zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. w Zakładach Metalowych Predom-Dezamet w Nowej Dębie. W 1982 r. przeniósł się do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec na stanowisko technologa. W latach 1985-1993 był redaktorem w Rozgłośni WSK Mielec. Od 1993 r. do 1997 r. pracował w redakcji gazety „Głos Mielecki”, w tym w latach 1996-1997 jako redaktor naczelny. Po utworzeniu powiatu mieleckiego (1999 r.) został mianowany rzecznikiem prasowym Starosty Powiatu Mieleckiego. Jest autorem licznych artykułów na tematy lotnicze, publikowanych w gazetach „Głos Załogi”, „Głos Mielecki” i „Nowinach” oraz w czasopiśmie „Skrzydlata Polska”. Angażował się społecznie. W młodości należał do harcerstwa i PTTK. W 1998 r. był jednym z założycieli Stowarzyszenia „Nasz Mielec”.
MIGDALSKI JAN, urodzony 8 II 1949 r. w Zawierciu, syn Mariana i Janiny z domu Jędryk. Od najmłodszych lat mieszkał w Mielcu, gdzie ukończył szkołę podstawową i Liceum Ogólnokształcące nr 27 z maturą w 1967 r. W Olimpiadzie Chemicznej w 1967 r. uzyskał wyróżnienie i został przyjęty bez egzaminu na studia chemiczne na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po ukończeniu studiów w 1972 r. rozpoczął pracę naukową na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie jako asystent-stażysta. W latach 1973-1975 był asystentem, a następnie starszym asystentem (do 1981 r.) i adiunktem. W trakcie pracy uzyskał stopień naukowy doktora nauk chemicznych (tytuł rozprawy doktorskiej: Chemiczne właściwości redukowanych heteropolikwasów molibdenokrzemowych, obrona z wyróżnieniem, 1981 r.) i doktora habilitowanego nauk chemicznych (tytuł rozprawy: Nowoczesne czujniki elektrochemiczne, 2002 r.). W 2006 r. otrzymał tytuł profesora Akademii Górniczo-Hutniczej. Głównym obszarem jego zainteresowań naukowych pozostaje niezmiennie elektrochemia, a tematyka aktualnie prowadzonych prac badawczych dotyczy różnych aspektów wykorzystania polimerów przewodzących w konstrukcjach nowoczesnych, zminiaturyzowanych i bezobsługowych czujników chemicznych i bioczujników. Jest autorem lub współautorem około 130 prac opublikowanych bądź prezentowanych na konferencjach naukowych oraz 5 patentów, a także recenzentem prac doktorskich, naukowych projektów badawczych i prac w czasopismach naukowych. Wykonał 2 projekty węzłowe i 9 projektów badawczych. Wynikiem zrealizowanych prac było m.in. opracowanie szeregu elektrochemicznych instrumentów pomiarowych, które zostały wdrożone do produkcji i były lub nadal są produkowane. Był promotorem 3 prac doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich. Działał także społecznie, m.in. jako przewodniczący sekcji elektrochemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego, członek Komisji Elektroanalizy Polskiej Akademii Nauk oraz różnych zespołów i komisji macierzystej AGH. Za osiągnięcia dydaktyczne i naukowe był wielokrotnie wyróżniany nagrodami ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki, sekretarza naukowego PAN oraz rektora AGH w Krakowie. Został także odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Medalem za Długoletnią Służbę.