M – symboliczna litera („M – jak Mielec”) umieszczana w nazwie samolotów posiadających rodowód mielecki, tzn. takich, których proces powstania (konstrukcja i opracowanie oraz produkcja, jeśli zostanie podjęta) odbywa się w Mielcu. Wykaz samolotów z literą M: *M-1 (akrobacyjny i treningowy, niewprowadzony do produkcji), *M-2 (szkolno-treningowy, wyprodukowano 3), *M-3 Pliszka (szybowiec, wyprodukowano 4), *M-4 Tarpan (szkolno-treningowy, wyprodukowano 3), *M-5 (szkolno-treningowy, niewprowadzony do produkcji), *M-6 (numer przewidziany dla zmodyfikowanego samolotu odrzutowego Lim-5, nie podjęto prac), *M-7 (naddźwiękowy samolot wojskowy, niewprowadzony do produkcji), *M-8 Pelikan (szybowiec), *M-9 Ziemowit (odrzutowy, prace projektowe przerwano), *M-10 (wielofunkcyjny, nie podjęto produkcji), *M-11 (wielozadaniowy, prace projektowe nie zostały ukończone), *M-12 i *M-12A (rolniczy, nie podjęto produkcji), *M-13 (pasażerski, prace przerwano po opracowaniu projektu studialnego), *M-14 (rolniczy, zaawansowane prace projektowe przerwano), *M-15 Belfegor (rolniczy, wyprodukowano 155), *M-16 (pasażerski, nie podjęto prac projektowych), *M-17 Duduś Kudłacz (sportowy, wyprodukowano 2), *M-18 Dromader (rolniczo-gaśniczy, wyprodukowano ponad 700 i produkcja trwa), *M-19 (pasażerski, nie podjęto produkcji), *M-20 Mewa (dyspozycyjny, wyprodukowano 20), *M-21 Dromader-Mini (rolniczy, wyprodukowano 2), *M-22 (numer zarezerwowany, brak danych), *M-23 (numer zarezerwowany, brak danych), *M-24 Dromader Super (rolniczy, wyprodukowano 5), *M-25 Dromader-Mikro (zarezerwowany, prace zakończono po wykonaniu dokumentacji konstrukcyjnej), *M-26 Iskierka (szkolno-treningowy, wyprodukowano 8 i produkcja trwa), *M-27 (numer zarezerwowany, brak danych), *M-28 Skytruck (pasażersko-transportowy, wyprodukowano 29 i produkcja trwa).
M-2, (PZL M-2), samolot szkolno-treningowy, opracowany w PZL Mielec, konstruktor prowadzący inż. Stanisław Jachyra. Podstawowe dane: konstrukcja całkowicie metalowa, załoga – 2 osoby, moc startowa – 220 KM, masa startowa – 1200 kg, masa użyteczna – 279 kg. Pierwszy lot wykonał pilot Tadeusz Gołębiowski 26 VI 1958 r. Wyprodukowano 3 egzemplarze samolotu. Jeden z nich stanowi główny element kompozycji przestrzennej na rynku w Radomyślu Wielkim.
MACHAŁA BRONISŁAWA, urodzona 15 XII 1908 r. w Cyrance, córka Władysława i Józefy z domu Niedbała. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. E. Platerówny w Mielcu (1926). Po zamążpójściu wyjechała z mężem (szefem kuchni) do pracy w domach wczasowych w Zakopanem, a następnie w Truskawcu (kurort w okolicach Lwowa). W 1935 r. Machałowie powrócili do Cyranki i w latach 1937–1939 prowadzili w własnym domu restaurację. Angażowała się w działalność społeczną, m.in. w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet i „Strzelcu”. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w Flugzeugwerk Mielec, a po wyzwoleniu w PZL. (W 1943 r. mąż został zastrzelony przez Niemców. W latach 1944–1945 w jej domu mieściła się komenda wojenna i urządzono mały szpital.) Pracę zawodową rozpoczęła w 1948 r. w PZL Mielec (później WSK). Powróciła też do działalności społecznej, m.in. od 1945 r. w Lidze Kobiet. Aktywność i skuteczność działań sprawiły, że w 1951 r. powierzono jej funkcję przewodniczącej Gromadzkiej Rady Narodowej w Cyrance i pełniła ją do przejścia na emeryturę w 1968 r. Przez szereg lat była także sołtysem Cyranki. Mocno angażowała się w załatwianie problemów gospodarczych i społecznych gromady, a zwłaszcza Cyranki. Przyczyniła się m.in. do zelektryfikowania i gazyfikacji Cyranki oraz budowy dróg o nawierzchni asfaltowej w Cyrance i Trześni. Udzielała się także w działalności Ochotniczej Straży Pożarnej, jako ławnik w Sądzie Powiatowym, oraz w organach nadzorujących Powiatowy Zarząd Kółek Rolniczych i Bank Spółdzielczy. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką 1000–lecia Państwa Polskiego, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką Ligi Kobiet i odznaczeniami Ochotniczych Straży Pożarnych oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1984). Zmarła 17 I 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
MACHAŁA HALINA (po mężu GAWRYŚ), urodzona 12 VIII 1944 r. w Białym Borze, powiat mielecki, córka Wojciecha i Marii z domu Kozioł. Uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Mielcu. Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w 1960 r. pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza w LKS „Tęcza” Mielec. Specjalizowała się w sprintach i skoku w dal. W latach 60. była wielokrotną mistrzynią Polski w pionie Ludowych Zespołów Sportowych (ówczesną „kuźnią talentów”) w biegach na 100 i 200 m oraz skoku w dal, a także wicemistrzynią w biegu na 80 m ppł. Zwyciężała w wielu zawodach, plasowała się w ścisłej czołówce krajowej w skoku w dal (rekord życiowy – 6,00 m) oraz w bezpośrednim zapleczu reprezentantek kraju w sprintach. Powoływano ją do szerokiej kadry narodowej. Pracowała w LKS „Tęcza” Mielec jako instruktor ds. młodzieży. Wyczynową karierę sportową zakończyła w 1969 r. i zajęła się prowadzeniem domu.
MACHCIŃSKI JACEK JÓZEF, urodzony 27 I 1948 r. w Warszawie. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubach łódzkich: MKS Łodzianka i MKS Hala Sportowa, a następne rozwijał talent jako lewoskrzydłowy w juniorskiej drużynie Widzewa. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu łączył z grą w zespole Warty Poznań, a następnie kontynuował studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i grał w AZS AWF Warszawa. Po odniesieniu kontuzji zakończył karierę zawodniczą. Od 1972 r. jako trener pracował w klubach: Włókniarz Pabianice, Widzew Łódź (jako asystent Leszka Jezierskiego, awans do ekstraklasy w 1975 r.), ŁKS Łódź (asystent L. Jezierskiego), Resovia Rzeszów, Concordia Piotrków Trybunalski, Ruch Chorzów (asystent L. Jezierskiego, mistrzostwo Polski w 1979 r.), Widzew Łódź (wicemistrzostwo w 1980 r. i mistrzostwo Polski w 1981 r.). W sezonie 1982/1983 prowadził ekstraklasowy zespół Stali Mielec, ale nie udało mu się wyprowadzić mielczan z głębokiego kryzysu. (Mimo silnego składu Stal spadła do II ligi.) Kolejnymi klubami, w których pracował, były: Lech Poznań (z L. Jezierskim), Włókniarz Pabianice, Ruch Chorzów, Start Łódź i Tur Turek. Zniechęcony układami w ówczesnym funkcjonowaniu piłki nożnej zrezygnował z prowadzenia ligowych zespołów.
MACHNIK MATEUSZ, urodzony 25 IX 1993 r. w Mielcu, syn Krzysztofa i Ewy z Weryńskich. Absolwent Gimnazjum w Przecławiu i Technikum Samochodowego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 2013 r. W latach 2015-2017 pracował w BRW w Mielcu, a od 2017 r. jest pracownikiem Inter Cars Mielec. Angażuje się społecznie. Jest członkiem Automobilklubu Mieleckiego, sędzią sportów motorowych i ratownikiem drogowym. Startuje w zawodach ratowników drogowych PZM. Ważniejsze sukcesy: *2016 r. – Mistrzostwa Polski Ratowników Drogowych PZM (Toruń) – wicemistrzostwo Polski (w parze z Weroniką Czerwińską); *2019 r. – Mistrzostwa Polski Ratowników Drogowych PZM (Poznań) – potrójne mistrzostwo Polski: 1) w parze z Andrzejem Wyzgą, 2) w klasyfikacji klubowej jako członek zespołu Automobilklubu Mieleckiego, 3) w klasyfikacji okręgowej jako reprezentant zwycięskiego okręgu rzeszowskiego.
MACHNIK WALENTY, urodzony 17 X 1893 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Karola i Marianny z Barszczewskich. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, matura w 1914 r. W ostatnich latach szkolnych należał do Związku Strzeleckiego. W pierwszych dniach wojny światowej zgłosił się do mieleckiego oddziału Związku Strzeleckiego i z nim wyruszył do Krakowa na zbiórkę Legionów. Tam wraz z innymi mielczanami otrzymał przydział do 2 plutonu (pod dowództwem F. Dubiela) VI batalionu, który niebawem został włączony do wojska J. Piłsudskiego stacjonującego w Gręboszowie. Walczył w bitwach pod: Laskami, Brzechowem, Krzywopłotami i Łowczówkiem, nad Nidą oraz w okolicach: Wszachowa, Żernik, Ożarowa, Tarłowa, Urzędowa i Jastkowa, gdzie został ranny w lewe ramię (koniec lipca 1915 r.). Do października tego roku leczył się w szpitalu w Krakowie, a następnie przydzielony został do kadry Legionów w Gorzkowicach koło Piotrkowa i tam pełnił funkcję instruktora. W lutym 1916 r. skierowany został na front, gdzie ponownie przydzielono go do VI batalionu. Uczestniczył w walkach na reducie Piłsudskiego oraz pod Kostiuchnówką, Wołczeckim, Jeziorną i Sitowiczami. Po kryzysie przysięgowym przydzielony został – wraz z VI batalionem – do armii austriackiej (56 pułk piechoty) i następnie skierowany na włoski front. Uczestniczył w walkach pozycyjnych nad rzeką Piawą. Posiadał stopień plutonowego. Zginął w marcu 1918 r. w czasie pełnienia służby w okopach. Spoczywa na cmentarzu wojskowym w okolicach miasta San Dona nad Piawą. Odznaczony został Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari za walki w Legionach w latach 1914-1916 oraz pośmiertnie Krzyżem Niepodległości (1932).
MACHOCKI WOJCIECH, nauczyciel mieleckiej szkoły w latach 1666-1670.
MACIĄG JAN, urodzony 1 XI 1893 r. w Hadykówce, powiat kolbuszowski, syn Wojciecha i Agnieszki z domu Gul. Był uczniem c. k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. Ochotniczo zgłosił się do Legionów J. Piłsudskiego (14 VIII 1914 r.). Został przydzielony do 2 pułku piechoty, a następnie przeniesiony do 4 pułku piechoty i uczestniczył w walkach w Karpatach. Na skutek choroby wycofany został z frontu i po wyleczeniu skierowany do szkoły rachunkowości w Piotrkowie. Po jej ukończeniu (VII 1915 r.) – już jako podoficer kwatermistrzostwa – służył w 6 pułku piechoty Legionów. W rezultacie restrykcji po kryzysie przysięgowym znalazł się w armii austriackiej (27 i później 4 batalion strzelców), stacjonującej na Węgrzech. W latach 1918-1919 dokończył naukę w Gimnazjum Państwowym w Mielcu i zdał maturę. Od 10 XII 1918 r. służył w Wojsku Polskim jako zawodowy oficer intendentury, w 1922 r. otrzymał awans do stopnia kapitana, a od 1936 r. .pracował jako kierownik referatu cenzury DOK II w Lublinie. Odznaczony: Krzyżem Niepodległości, Medalem 10-lecia Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę”. Dalsze losy nie są znane.
MACIĄG PIOTR (ksiądz), urodzony 4 V 1893 r. w Cmolasie, powiat kolbuszowski, syn Józefa i Marii z Markiewiczów. Uczeń c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, absolwent gimnazjum z maturą w Nowym Sączu. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1919 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako: wikary w Szczucinie i tarnowskiej katedrze, dyrektor szkoły żeńskiej klasztornej ss. klarysek w Starym Sączu (1922-1924), katecheta w Seminarium Nauczycielskim (do 1927 r.) i profesor katechetyki w Seminarium Duchownym w Tarnowie (do 1926 r.). W związku z pogarszającym się stanem zdrowia wycofał się z działalności pedagogicznej i rezydował w Nowym Sączu, a następnie w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Opracował i wydał grę duchowną „Złote ziarna”. Zmarł 22 II 1935 r. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
MACIĄG STANISŁAW (ksiądz), urodzony 1 XI 1911 r. w New Bedford, stan Massachusetts (USA), syn Piotra i Jadwigi z domu Działo. Po przybyciu do Polski uczył się w Państwowym Gimnazjum w Mielcu i tu zdał maturę w 1930 r. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1935 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Sędziszowie Małopolskim oraz katecheta w Baranowie Sandomierskim i Sędziszowie Małopolskim (1940-1978), a następnie przeszedł na emeryturę i rezydował w Sędziszowie Młp. Odznaczony EC i RM. 10 III 1982 r. został zamordowany w czasie bandyckiego napadu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sędziszowie Małopolskim.
MACIĄGA MIROSŁAW, urodzony 16 IV 1932 r. w Nowym Targu, syn Józefa i Matyldy z Korzeniowskich. Do Mielca przybył z rodziną w 1939 r. Latem tego roku przebywał u rodziny w Jordanowie i tam zastał go wybuch II wojny światowej. Przy końcu 1944 r. został gońcem (prawdopodobnie) miejscowego oddziału Armii Krajowej „Harnasie” i przyjął pseudonim „Pobudka”. Za tę działalność otrzymał odznakę „Syn Pułku”. Po wojnie ukończył szkołę podstawową, a następnie w latach 1948-1951 uczęszczał do Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. W 1950 r. został zatrzymany (wraz z kilkoma innymi osobami) przez Urząd Bezpieczeństwa i po przesłuchaniu wypuszczony. Maturę zdał w korespondencyjnym liceum w Tarnowie w 1952 r. Pracę zawodową rozpoczął 3 IX 1951 r. jako dekorator w Miejskim Handlu Detalicznym w Mielcu i Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu. W październiku 1958 r. przeniósł się do WSK „PZL-Mielec”, także na stanowisko dekoratora. Od roku szkolnego 1961/1962 pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Technikum Ekonomicznym w Mielcu. W 1968 r. ukończył studia z zakresu historii sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał tytuł magistra historii sztuki. Od 1 IX 1968 r. do 31 VIII 1991 r. pracował etatowo w Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego) jako nauczyciel języka angielskiego i plastyki, a ponadto uczył w niepełnym wymiarze godzin w Zespole Szkół Ekonomicznych. W 1979 r. ukończył kurs przedmiotowo-metodyczny z zakresu filologii angielskiej, a w 1986 r. kurs plenerowy w zakresie plastyki w Legnicy. 1 II 1982 r. został nauczycielem mianowanym. Zorganizował klasopracownię plastyki, prowadził kółko plastyczne, wykonywał z uczniami dekoracje okolicznościowe, przygotowywał uczniów do olimpiady artystycznej i innych konkursów plastycznych. W 1985 r. opracował projekt trwałej dekoracji plastycznej na frontonie budynku szkoły i czuwał nad jego wykonaniem. Założył Izbę Tradycji Szkoły, gromadził eksponaty i dbał o ich właściwą ekspozycję. Poza pracą zawodową inspirował liczne przedsięwzięcia związane z historią Mielca i jego regionu oraz mocno angażował się w ich realizację. Był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej w 1966 r., członkiem pierwszego zarządu i pierwszym przewodniczącym Komisji Muzealnej, współorganizatorem (drugim był Wiktor Jaderny) i kustoszem społecznego Muzeum Regionalnego w Mielcu w 1967 r. oraz jednym z inspiratorów opracowania i wydania monografii Mielca i regionu w latach 1984-1994. W tym trzytomowym dziele był faktycznie zastępcą redaktora naczelnego prof. dr. hab. Feliksa Kiryka, autorem wielu artykułów z własnoręcznie wykonanymi rysunkami i mapkami oraz autorem projektów obwolut, okładek, wyklejek i stron tytułowych wszystkich tomów. Po obronie rozprawy doktorskiej pod tytułem Mieleckie rzemiosło cechowe w latach 1470-1939 (promotor – prof. dr hab. F. Kiryk) – 16 XII 1988 r. Rada Wydziału Humanistycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie nadała mu tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie historii. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej. Na emeryturę przeszedł 1 IX 1991 r., ale nadal uczył w I LO w niepełnym wymiarze godzin. W 1991 r. był współzałożycielem Tygodnika Mieleckiego „Korso” i jednym z jego redaktorów. Zdecydowaną większość z około 100 napisanych (podpisanych własnym nazwiskiem i różnymi pseudonimami) artykułów poświęcił nieznanym dotąd szerzej wydarzeniom z II wojny światowej i okresu stalinizmu na ziemi mieleckiej. Przyczynił się do ekshumacji zwłok partyzantów Wojciecha Lisa i Konstantego Kędziora. Zmarł nagle 26 VII 1993 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
Ważniejsze publikacje: Zabytki Odrodzenia w Baranowie („Nowiny Tygodnia” nr 8/1), 500-lecie Mielca („Ziemia” nr 2/1957), Mielec i okolice, Warszawa 1960, Sprawa por. „Wójta („WTK” nr 12/1967), Zdobycie wyrzutni pocisków V-1 i V-2 w Bliznej („Skrzydlata Polska” nr 30/1967), Jędruś a ZWZ-AK („WTK” nr 4/1969), Dwoje spośród tysięcy(„Tygodnik Kulturalny” nr 37/1970), Rys geograficzno-historyczny Mieleckiego (Prace i materiały z badań etnograficznych w Mieleckiem, Rzeszów 1970), Zamki i fortalicje w okolicach Mielca (Rocznik Ziemi Mieleckiej, Mielec 1971), Zamek w Przecławiu będzie uratowany („Głos Załogi” nr 26/1972), W szeregach żołnierzy Podziemia („WTK” nr 7/1972), Nieznany przekaz kartograficzny dotyczący zamku w Baranowie („Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” PAN t. XVII, 1972, z. 4), Chłopi mieleccy w powstaniu styczniowym („Profile” nr 6/1973), System obronny zamku w Baranowie Sandomierskim w XVI w. w świetle nowo odnalezionego inwentarza („Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” PAN t. XXII, 1977, z. 2), Obwarowanie podzamcza w Baranowie Sandomierskim („Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” PAN t. XXVI, 1981, z. 2), Zapomniane urządzenia obronne z XVI wieku zamku w Baranowie Sandomierskim („Rzeszowski Rocznik Muzealny”, Rzeszów 1982), Ze studiów nad systemem obronnym zamku w Baranowie Sandomierskim („Rzeszowski Rocznik Muzealny”, Rzeszów 1982), Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera (Słownik Polskich Towarzystw Naukowych, Wrocław 1982), Andrzej Kędzior (1851-1938) („Roczniki Dziejów Ruchu Ludowego” nr 22/1982), Stosunki wiejskie w królewszczyznach nad dolną Wisłoką (Mielec – dzieje miasta i regionu t. 1, Mielec 1984), Rzemiosło i wymiana towarowa w XVII i XVIII w. (tamże), Pieczęcie i heraldyka miejska (tamże), Produkcja rzemieślnicza i wymiana towarowa (tamże), Roboty wodno-kanalizacyjne (tamże), Początki i rozwój ruchu ludowego (tamże), Oświata i szkolnictwo (tamże), Zabytki sztuki regionu mieleckiego (tamże), Materiały źródłowe do dziejów regionu mieleckiego (tamże), Gimnazjum mieleckie w dwudziestoleciu międzywojennym (80 lat Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu 1905-1985, Mielec 1986), Dwory drewniane z okolicy Mielca („Spotkanie z Zabytkami” nr 4/1987), Prace Tylmana z Gameren na zamku w Baranowie w świetle inwentarza („Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” PAN nr 3/1988), Rzemiosło mieleckie w powstaniu styczniowym („Nad Wisłoką” nr 5/1988), Rzemiosło, drobny przemysł i handel 1918-1939 (Mielec – Studia i materiały z dziejów miasta i regionu t. 2, Mielec 1988), Oświata i szkolnictwo (tamże), Opieka społeczna (tamże), Państwowe Zakłady Lotnicze – Mielec w latach II wojny światowej 1939-1945 (tamże), Władysław Jasiński „Jędruś” (tamże), Kalendarium wydarzeń 1939-1945 (tamże), Stan dóbr kultury i prace badawczo-konserwatorskie (tamże), Andrzej Kędzior (1851-1938) (tamże), Sylwetki mielczan (tamże), Zarys dziejów rzemiosła cechowego w Mielcu, t. 1 1470-1939, Mielec 1991, Zarys dziejów rzemiosła cechowego w Mielcu, t. 2 1939-1989, Mielec 1993, Wspomnienie o prof. Jadwidze Jawor (1917-1968) (Sprawozdanie Dyrekcji I Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu za rok szkolny 1992/93, Mielec 1993), Zespół warowny w Rzemieniu (Mielec – Studia i materiały z dziejów miasta i regionu t. 3, Mielec 1994), Zrzuty lotnicze w Obwodzie AK Mielec (tamże), Kalendarium wydarzeń 1939-1944 (uzupełnienie) (tamże), Nieznane karty represji i terroru (tamże), Ludzie regionu XIX i XX wieku – część biogramów (tamże), Zapisy czasu minionego (cykl artykułów w „Korso” w latach 1991-1993), Żołnierze Polski Walczącej (cykl artykułów w „Korso” w latach 1991-1993).
MACIEJAK ANNA (z domu WÓJTOWICZ), urodzona 30 VI 1943 r. w Bełżycach koło Lublina, córka Stanisława i Julianny z Kamińskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Bełżycach, matura w 1961 r. Ukończyła studia na Wydziale Matematyczno–Fizyczno-Chemicznym (kierunek: chemia) UMCS w Lublinie i uzyskała tytuł magistra chemii. Po ukończeniu studiów pracowała w laboratorium analitycznym Zakładów Tworzyw Sztucznych w Pustkowie, a następnie przeniosła się do Mielca i podjęła pracę w Zakładzie Doświadczalnym WSK na stanowisku starszego technologa. W 1972 r. została zatrudniona w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczycielka chemii. Zorganizowała i urządziła dwie pracownie chemiczne. Przygotowywała wielu uczniów do olimpiad chemicznych i na studia związane z chemią. Od 1991 r. do 2006 r. pełniła funkcję dyrektora tej szkoły. Przyczyniła się do pomyślnego przejścia placówki przez trudny etap transformacji ustrojowej oraz unowocześnienia jej funkcjonowania (m.in.: nowe profile nauczania, współpraca z AGH w Krakowie i UMCS w Lublinie w zakresie egzaminów wstępnych połączonych z egzaminami maturalnymi, komputeryzacja, siłownia, modernizacja kotłowni). Z jej znaczącym udziałem przystąpiono do Klubu Najstarszych Szkół w Polsce, odsłonięto dwie tablice upamiętniające słynnych wychowanków szkoły – Kazimierza Sabbata (prezydenta RP na uchodźctwie) i Tadeusza Ważewskiego (matematyka światowej sławy) oraz zorganizowano uroczyste obchody 90-lecia (1995) i 100-lecia (2005) szkoły. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu ochrony środowiska oraz kurs dla oświatowej kadry kierowniczej. Po zakończeniu roku szkolnego 2005/2006 przeszła na emeryturę. W 1998 r. i 2006 r. wybierana była na radną Rady Miejskiej w Mielcu na kadencje 1998–2002 i 2006-2010 i w obu powierzano jej funkcję przewodniczącej Komisji Oświaty i Kultury.
MACIEJAK JERZY, urodzony 14 VIII 1943 r. w Przebendowie, powiat mielecki, syn Andrzeja i Stefanii z domu Działo. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO im. M. Kopernika), matura w 1961 r. Uczestniczył w Olimpiadzie Chemicznej. W 1966 r. ukończył studia magisterskie z zakresu chemii na UMCS w Lublinie. Pracę zawodową rozpoczął w Zakładach Tworzyw Sztucznych w Pustkowie jako technolog na Wydziale Formaliny, a następnie pracował na Wydziale Tłoczyw Fenolowych. Uczestniczył w opracowaniu nowelizacji polskiej normy na tłoczywa fenolowe oraz był współautorem poradnika Tłoczywa fenolowe. W 1970 r. podjął pracę w powstających Zakładach Gazów Technicznych w Mielcu. Uruchomił m.in. produkcję na Oddziale Tlenu i Oddziale Acetylenu. Pełnił funkcje szefa produkcji i dyrektora ds. technicznych. Od 1975 r. pracował w Ośrodku Badań Rozwojowych WSK. Jako kierownik sekcji prowadził m.in. produkcję prototypowych chłodni laminatowych oraz uczestniczył w opracowaniu planu technologicznego zagospodarowania hali pod wykonawstwo tego wyrobu. Wdrażał nowe tworzywa na wtryskarce i prasie hydraulicznej. W zespole opracował m.in. technologię i oprzyrządowanie oraz wykonał pierwsze zbiorniki chemikaliów, a także kopułki pilota do samolotu M-18 Dromader. Z chwilą podjęcia decyzji o produkcji samolotu M-20 Mewa kierował opracowaniem zamienników materiałowych niemetalowych oraz uruchomieniem produkcji zespołów i części z tworzyw sztucznych. Po zmianach organizacyjnych kierował Laboratorium Fizyko-Chemicznym (wprowadzono wówczas szereg nowoczesnych i specjalistycznych badań) oraz zorganizował laboratorium czystości płynów roboczych. W 1988 r. ukończył studia podyplomowe z chromatografii, a w następnym roku uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie badań fizyko-chemicznych materiałów. W 1990 r. rozwiązał umowę o pracę i przeniósł się do tworzonej firmy „ARAGO” w Korzeniowie, gdzie pracował jako technolog, szef produkcji i dyrektor. W firmie tej zorganizował laboratorium badawcze i współtworzył technologię produkcji materiałów dla odlewnictwa. Po powstaniu firmy JOONGPOL w Mielcu związał się z nią i pełnił funkcję głównego specjalisty, m.in. uczestniczył w uruchamianiu produkcji pianki polietylenowej i jej przetwórstwa. Wiele czasu poświęcił działalności społecznej. Był wiceprezesem Klubu Sportowego „Chemik” Pustków, a od 1970 r. był działaczem Mieleckiego Klubu Sportowego „Gryf”, m.in. jako wiceprezes i prezes. Ponadto przez kilkunaście lat pełnił funkcję przewodniczącego Podokręgu Piłki Nożnej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką Polskiego Związku Piłki Nożnej, Srebrną Odznaką Polskiego Związku Szermierczego, Złotą Odznaką Ludowych Zespołów Sportowych oraz godnością Honorowego Prezesa MKS „Gryf”. Udzielał się przy budowach kościołów Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Ducha Świętego w Mielcu, uczestnicząc w wyborze i zastosowaniu szeregu rozwiązań technicznych. Zmarł 14 X 2023 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MACIEJEWSKI PIOTR MICHAŁ, urodzony 20 X 1979 r. w Pionkach, syn Andrzeja i Danuty z domu Borek. Uczeń Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie i absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. dra Tytusa Chałubińskiego w Radomiu z maturą w 1998 r. Ukończył studia w Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie (2001) i Szkole Wyższej Psychologii Społecznej – Uniwersytet Humanistyczno-Społeczny w Warszawie z tytułem magistra psychologii (2015). W 2004 r. założył firmę PIRSUM, działającą na rynku artykułów reklamowych. Jako jej właściciel współpracuje z największymi firmami w branży farmaceutycznej i finansowej oraz obsługuje konferencje i eventy. Jego pasją pozazawodową było i pozostaje lotnictwo. Od 2006 r. do 2020 r. był członkiem Aeroklubu Warszawskiego i pełnił w nim funkcje: członka Zarządu Sekcji Szybowcowej (2010-2012) oraz członka i sekretarza Zarządu Aeroklubu (2012-2018). W 2010 r. zdobył kwalifikacje pilota szybowcowego, a w 2014 r. – uprawnienia pilota samolotowego. W 2014 r. jako fundator został wybrany na pierwszego prezesa Zarządu nowo powstałej Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła, który przyjęła jako główny cel promowanie i propagowanie sportów, lotniczych i turystyki lotniczej. (Szerzej o Fundacji w odrębnym haśle w niniejszej Encyklopedii.) Od 2015 r. uczestniczy w większości pokazów lotniczych w Polsce i innych krajach jako pilot pokazowy na samolocie Aero AT3 w Formacji 3 AT3 i TS-11 Iskra (od 2016 r. pod szyldem Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła). W latach 2012 i 2013 był współorganizatorem pokazów lotniczych Bemowo On Air. W 2014 r. zarządzał procesem odbudowy samolotu TS-11 Iskra bis D (wyprodukowanego w Mielcu) i doprowadzenia go do stanu lotnego. W latach 2018-2021 był współzałożycielem i wiceprezesem MR Project Sp. z o.o., zarządzającej projektami z zakresu systemów zarządzania ruchem lotniczym oraz branży telekomunikacyjnej, obronnej i bezpieczeństwa. W 2020 r. zarządzał procesem odbudowy samolotu TS-11 Iskra bis DF (wyprodukowanego w Mielcu) i doprowadzenia go do stanu lotnego. W 2021 r. był jednym z inicjatorów przeniesienia siedziby Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła do Mielca.
MACIEJOWICZ STANISŁAW, jeden z najbogatszych mieszczan rzochowskich w I poł. XVII w. Posiadał dom przy rynku z browarem i piekarnią oraz niewielki folwark.
MACIEJOWSKI BOLESŁAW, urodzony 1 VIII 1930 r. w Dymitrowie Małym, powiat tarnobrzeski, syn Karola i Marii z domu Kochańczyk. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1950 r. W 1954 r. ukończył studia I stopnia na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej (z tytułem inżyniera budownictwa wodnego), a w 1964 r. – studia II stopnia na Wydziale Melioracji Akademii Rolniczej w Krakowie (z tytułem magistra melioracji). Ponadto w 1963 r. uzyskał uprawnienia budowlane do projektowania i prowadzenia robót w zakresie instalacji i urządzeń sanitarnych, a w 1966 r. analogiczne uprawnienia w dziedzinie budownictwa wodnego. Pracował w następujących instytucjach i przedsiębiorstwach: Centralne Laboratorium Wodne przy PIHM w Warszawie (1954-1955 – asystent), Biuro Studiów i Projektów Przemysłu Kruszyw Mineralnych w Krakowie (1955-1956 – starszy projektant), Rejonowe Przedsiębiorstwo Melioracyjne w Tarnowie (1956-1959 – kierownik Sekcji Technicznej), Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w Mielcu (1959-1960 – kierownik Zakładu Wodociągów i Kanalizacji, 1960-1974 – zastępca dyrektora do spraw technicznych), WSK – PZL Mielec Wydział Inwestycji Przemysłowych (1974-1976 – główny specjalista do spraw inwestycji przemysłowych), Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w Mielcu (1976-1985 – inżynier do spraw sanitarnego nadzoru zapobiegawczego), Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w Sadkowej Górze (1985-1990 – zastępca prezesa do spraw inwestycji i rozwoju). Uczestniczył w projektowaniu i realizowaniu lub nadzorowaniu wielu inwestycji (sieci: kanalizacyjne, wodociągowe i gazowe oraz obiekty w zakresie instalacji i urządzeń sanitarnych) w Mielcu i wielu okolicznych miejscowościach. W 1990 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Pozostał jednak aktywny zawodowo i na zlecenie wykonał m.in. projekty: kanalizacji na osiedlu Dziubków, sieci wodociągowej na osiedlu Wojsław i rozbudowy sieci gazowej w Mielcu, Podleszanach, Woli Pławskiej i Rzędzianowicach. Przez wiele lat należał do PTTK. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
MACIUBA ZBIGNIEW, urodzony 27 VII 1932 r. w Kębłowie, powiat mielecki, syn Adama i Marii z Domańskich. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), matura w 1951 r. Studia magisterskie z zakresu prawa odbył na Uniwersytecie Marii Curie–Skłodowskiej w Lublinie. Po aplikacji pracował jako radca prawny m.in. w Urzędzie Powiatowym w Mielcu oraz Urzędach Gminnych w Tuszowie Narodowym, Mielcu i Padwi Narodowej. W 1984 r. mianowany został naczelnikiem Gminy Padew Narodowa i funkcję tę pełnił do 1990 r. Przyczynił się do podjęcia szeregu ważnych przedsięwzięć, m.in.: utworzenia Społecznego Komitetu Budowy Szkoły w Padwi, rozpoczęcia gazyfikacji w gminie, dokończenia wysypiska odpadów, podjęcia budowy chodnika przy drodze Mielec–Tarnobrzeg, kompleksowej odbudowy urządzeń melioracyjnych (po zakończeniu budowy Linii Hutniczo-Siarkowej) oraz budowy kolektora sanitarnego i oczyszczalni ścieków w Padwi Narodowej. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi. Zmarł 24 IV 1991 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MACK NATHAN, urodzony 27 I 1891 r. w Mielcu w rodzinie żydowskiej. Pierwsze nauki pobierał w mieleckich szkołach. W młodości wyjechał do Stanów Zjednoczonych AP. W latach 20. XX w. został właścicielem supermarketu w Los Angeles, a w 1929 r. przeprowadził się do Las Vegas i tam uruchomił galanterię. W latach 30. przenosił się do innych miast (Reno, Boulder City) i otwierał placówki handlowe, ale ostatecznie powrócił do Las Vegas i prowadził sieć sklepów z artykułami przemysłowymi. Z czasem udało mu się też wejść do sieci gier hazardowych w środkowej i południowej Nevadzie i uzyskać zeń duże zyski. Uczestniczył w powołaniu gazety „Las Vegas Sun”, która wkrótce stała się najważniejszą gazetą w Las Vegas. Był też jednym z inicjatorów i założycieli Banku Las Vegas w 1954 r., co uczyniło go jednym z najbardziej znanych i wpływowych mieszkańców Las Vegas. Wspólnie z żoną brał udział w założeniu żydowskiego zboru „Synów i córek Izraela” w Las Vegas i przewodniczył mu w latach 1945-1949. Pełnił też funkcje prezesa Centrum Społeczności Żydowskiej w Las Vegas i przewodniczącego Nevady w Zjednoczonym Apelu Żydowskim. Zmarł w 1965 r.
MACYK JADWIGA (z domu WOLIŃSKA), urodzona 29 IX 1946 r. w Rudzie, powiat mielecki, córka Eugeniusza i Janiny z Rusinowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO), matura w 1963 r. Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1968 r. i otrzymała tytuł magistra historii. Bezpośrednio po studiach została zatrudniona jako stażystka w Katedrze Historii Średniowiecznej UJ (1968-1969). Uczestniczyła w pracach nad krytycznym wydaniem tłumaczenia dzieła J. Długosza Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego. W roku szkolnym 1969/1970 uczyła historii w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Mielcu. Od 1970 r. do 2003 r. pracowała jako nauczycielka historii w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Ukończyła kurs dla nauczycieli łaciny w Jeleniej Górze, studia podyplomowe z zakresu historii na UJ (1985) i kilka innych kursów specjalistycznych. Ponadto w latach 1973-1974 była wizytatorem metodykiem, a w latach 1974-1975 – wizytatorem ds. wychowania w Wydziale Oświaty i Wychowania PPRN w Mielcu. Będąc nauczycielką historii w II LO, wiele czasu poświęcała na dokumentowanie i upowszechnianie historii Polski, a szczególnie Mielca i rodzimej szkoły. Zorganizowała szkolną Izbę Pamięci Narodowej i na bieżąco ją aktualizowała. Napisała: Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Mielcu. Zarys dziejów w XXX-leciu 1953-1983 (Mielec 1983), 40 lat II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu (Mielec 1993), Copernicana. Jednodniówka z okazji 525-tej rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika i 45-lecia II Liceum Ogólnokształcącego jego imienia w Mielcu wydana, do młodzi w nim kształtującej umysły i charaktery adresowana (Mielec 1998) oraz (wspólnie z drugą nauczycielką historii w II LO – Małgorzatą Ciejką) II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu 1953-2003 (Kraków 2003). Opracowała także „Roczniki Kopernikańskie” (zeszyt 1 – 1985/1986, z. 2 – 1986/1987 i z. 3 – 1987/1988). Jej uczniowie byli wielokrotnie finalistami olimpiad: historycznej (4 – w tym 1 laureat), wiedzy o Polsce i świecie współczesnym (3 laureatów) oraz wiedzy o Unii Europejskiej (1), a także ogólnopolskich konkursów historycznych. Uczestniczyła w pracach Ogólnopolskiego Towarzystwa Szkół Twórczych (do ich grona wpisano mieleckie II LO). Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodą Ministra Oświaty III stopnia za wybitne osiągnięcia dydaktyczne i wychowawcze. W 2003 r. przeszła na emeryturę.
MACYK WOJCIECH, urodzony 14 VIII 1973 r. w Mielcu, syn Jerzego i Jadwigi z Wolińskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1992 r. Laureat Olimpiady Fizycznej w 1992 r. i trzykrotny laureat Olimpiady Chemicznej w latach: 1990, 1991 i 1992, srebrny medalista Międzynarodowej Olimpiady Chemicznej w Pittsburgu – Waszyngtonie w 1992 r., laureat „Złotego Wawrzynu – 1992” Polskiego Radia w Rzeszowie. W 1997 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a w 2000 r. – studia doktoranckie na Uniwersytecie w Erlangen z tytułem doktora chemii. W latach 2000-2002 pracował na Uniwersytecie w Erlangen jako asystent. Od 2002 r. był asystentem w Instytucie Chemii Nieorganicznej UJ w Krakowie, a w 2004 r. został adiunktem w tymże Instytucie. Opublikował ponad 20 artykułów naukowych w krajowych i zagranicznych czasopismach specjalistycznych. Otrzymał nagrody za pracę magisterską i doktorską (w Polsce i Niemczech). W 2004 r. został stypendystą Fundacji Nauki Polskiej. Po habilitacji uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kieruje Zakładem Chemii Nieorganicznej Wydziału Chemii UJ. Jest członkiem Zespołu Fizykochemii Koordynacyjnej i Bionieorganicznej UJ. W 2012 r. otrzymał grant Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (FNP) w IX edycji programu TEAM na stworzenie zespołu realizującego innowacyjne projekty badawcze.
MAĆKOWSKI RAFAŁ, urodzony 23 IX 1965 r. w Kościanie, syn Stanisława i Marii z domu Michalak. Ukończył Liceum Zawodowe w Lesznie z maturą w 1984 r. Od 1976 r. trenował piłkę ręczną, a w latach 1983-1984 grał w I zespole Tęczy Kościan. Był reprezentantem Polski w kategorii juniorskiej i młodzieżowej. Przed sezonem 1984/1985 został pozyskany do Stali Mielec i zatrudniony w Zakładzie Silnikowym WSK z oddelegowaniem do prac sportowych, a w latach 1990-1992 pobierał stypendium sportowe.. Jako zawodnik Stali dwukrotnie przyczynił się do jej awansu do I ligi (po pobycie w II lidze). W okresie VII – XII 1992 r. pracował na kontrakcie w Fabryce Samochodów Osobowych Skoda w Mlada Bolesław. W latach 1993-1998 grał w KS Czuwaj Przemyśl (m.in. awans do I ligi). W 1998 r. został zatrudniony w PPHU „BEZPOL” w Mielcu. Od 1999 r. podjął treningi w odradzającym się zespole piłki ręcznej SPR Stal Mielec i w znacznym stopniu przyczynił się do awansu do I ligi „B” w 2004 r., a następnie zakończył wyczynową karierę sportową.
MADEJ ANDRZEJ ZDZISŁAW, urodzony 25 XI 1950 r. w Podleszanach, powiat mielecki, syn Władysława i Walentyny z domu Graboś. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, matura w 1969 r. W latach 1969-1973 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Rydzowie, powiat mielecki i od 1973 r. (po reformie szkolnictwa) w Zbiorczej Szkole Gminnej w Mielcu, przekształconej w 1985 r. na powrót w Szkołę Podstawową nr 1 im. W. Szafera. W 1977 r. ukończył studia magisterskie (kierunek nauczycielski) na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Uzyskał także uprawnienia instruktora lekkoatletyki. W latach 1983-1987 pełnił funkcję zastępcy dyrektora tej szkoły, a w roku szkolnym 1987/1988 był jej dyrektorem. Udzielał się także jako sekretarz Zarządu Gminnego Szkolnego Związku Sportowego (1973-1983) i rejonowy organizator sportu w Mielcu (1976-1984). Pełniąc te funkcje był inspiratorem i współorganizatorem wielu szkolnych rozgrywek i imprez sportowych na terenie Mielca i okolicznych gmin. Jako trener i opiekun drużyn Szkoły Podstawowej nr 1 przyczynił się do zdobycia przez nie wielu sukcesów w różnych dyscyplinach na szczeblu rejonu i województwa. W 2006 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi i Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej.
MADEJ JAN, urodzony 25 VIII 1954 r. w Izbiskach, powiat mielecki, syn Józefa i Marii z domu Oleksiak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1975 r. i tytułem elektryka o specjalności elektroenergetyka. W latach 1969-1974 (jako uczeń) pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu na stanowisku elektryka. W 1974 r. przeszedł do Robotniczego Centrum Kultury na stanowisko elektryka-akustyka. Przygotowywał nagłośnienie i oświetlenie wielu imprez artystycznych, m.in. spektakli teatralnych i koncertów w salach i w plenerze. Od 1974 r. był też elektroakustykiem ZPiT „Rzeszowiacy” i wielokrotnie wyjeżdżał z zespołem na koncerty w kraju i za granicą. W 1980 r. ukończył studium dokształcania i doskonalenia mistrzów w gospodarce narodowej, a w 1984 r. uzyskał tytuł mistrza dyplomowanego. Po przejęciu RCK przez Gminę Miejską Mielec i utworzeniu Mieleckiego Ośrodka Kultury (1992 r.) w dalszym ciągu pracował jako elektroakustyk. W wyniku połączenia miejskich instytucji kultury w Samorządowe Centrum Kultury w 1998 r. został mianowany kierownikiem działu technicznego i na tym stanowisku pracuje nadal. W czasie ponad czterdziestoletniej pracy wniósł znaczący wkład w prawidłowe funkcjonowanie mieleckich placówek kultury i rozwój ich wyposażenia technicznego. Od 2000 r. prowadzi firmę świadczącą usługi elektryczne. Społecznie udziela się w działalności Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków oraz jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, m.in. pełni funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Złotym za Długoletnią Służbę.
MADEJ JAN ANDRZEJ, urodzony 24 VI 1951 r. w Mielcu, syn Kaspra i Janiny z domu Indyk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1970 r. Od lat szkolnych uprawiał modelarstwo lotnicze. W 1970 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Po roku podjął studia dzienne na Politechnice Warszawskiej, a następnie przeniósł się na studia zaoczne w Politechnice Rzeszowskiej (kierunek – lotnictwo). Przerwał je tuż przed ukończeniem i odbył zasadniczą służbę wojskową. W latach 1976-1986 pracował jako konstruktor w Ośrodku Badawczo Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu oraz instruktor modelarstwa lotniczego. Od 1986 r. do 1998 r. pełnił funkcję kierownika sekcji modelarskiej Aeroklubu Mieleckiego. Nadzorował funkcjonowanie pracowni modelarskich, był współorganizatorem zawodów modelarskich i imprez AM. Od wielu lat zajmował się konstrukcjami lotniczymi. Jako konstruktor amator został na początku lat 90. członkiem Polskiego Oddziału 991 Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego, a w 2003 r. był jednym z założycieli mieleckiej filii tego Stowarzyszenia. (SLE skupia pasjonatów lotnictwa na całym świecie.) W 1996 r. skonstruował motolotnię „Szaman”. Pierwszy oblot pierwszego prototypu wykonany został przez Piotra Korpala. „Szaman” okazał się niezwykle udaną konstrukcją i otrzymał szereg nagród na Zlotach Amatorskich Konstrukcji Lotniczych (m.in. trzy we Wrocławiu). Powstały dotąd 3 sztuki tej motolotni i trwa montaż kilka dalszych. Aktualnie pracuje też przy budowie samolotu turystycznego. Oprócz pasji lotniczych sporo czasu poświęca innym formom pracy społecznej, m.in. w kadencji 1998-2002 pełnił przez blisko 2 lata funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Cyranka i choć potem złożył rezygnację, to nie zaprzestał działalności na rzecz środowiska. Konstruował kolejne motolotnie typu „Szaman”, na których piloci zdobyli szereg nagród i wyróżnień. W 2008 roku motolotnia „Szaman” zdobyła Grand Prix XIV Stalowowolskiego Zlotu Konstrukcji Amatorskich. Konstruktor bezzałogowych samolotów produkowanych przez firmę Eurotech w Mielcu. Samoloty te są wykorzystywane do celów wojskowych. Jest pilotem motolotniowym i szybowcowym.
MADEJ RYSZARD, urodzony 18 V 1956 r. w Mielcu, syn Jana i Stanisławy z domu Światowiec. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu (specjalność – tokarz). Od 1972 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, początkowo jako uczeń, a następnie jako tokarz. W latach 1976-1978 odbył zasadniczą służbę wojskowa. Od 1988 r. pracuje w Elektrociepłowni „PZL-Mielec” na stanowisku maszynisty urządzeń ciepłowniczych i wymienników ciepła. Honorowym Dawcą Krwi został 22 I 1975 r. i oddał ok. 41.000 ml krwi. Za tę niezwykle humanitarną postawę wyróżniony został m.in. Odznakami „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” III, II i I stopnia oraz Odznaką Honorową PCK IV stopnia. Należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza.
MADEJ WIESŁAW JAN, urodzony 24 VI 1962 r. w Mielcu, syn Jana i Stanisławy z Krajewskich. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST (specjalność – obróbka skrawaniem), matura w 1982 r. Należał do ZHP (Szczep „Komputery”), posiadał stopień przewodnika. W latach 1969-1973 trenował pływanie w FKS „Stal” Mielec, a w latach 1973-1987 był zawodnikiem sekcji piłki nożnej „Stali”, w tym w latach 1982-1987 jako pracownik WSK oddelegowany do działalności sportowej. Występując w juniorskiej drużynie piłki nożnej „Stali”, przyczynił się do zdobycia złotego medalu na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w 1979 r. w Płocku oraz 5-6 miejsca w Mistrzostwach Polski juniorów w 1980 r. w Mielcu. Od 1990 r. prowadzi własną firmę „MAWI – VIDEO FOTO STUDIO”. Wykonał wiele nagrań video dokumentujących życie miasta Mielca i jego regionu. Jest m.in. współautorem filmów Mielec w 1997 r. (video) i Mielec w 2003 r. (CD) oraz zdjęć dokumentujących rozwój SSE EURO-PARK MIELEC. Od 2002 r. jest korespondentem TVP Rzeszów. Jego firma wniosła duży wkład pracy w przygotowanie materiałów ilustracyjnych do Encyklopedii miasta Mielca. Jest autorem zdjęć do albumu Złoty Jubileusz Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w Mielcu, Mielec 2007 oraz suplementu Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w Mielcu Sp. z o.o. w latach 2007-2017 (Mielec 2017). Jako właściciel firmy MAWI Mielec jest wydawcą jubileuszowych albumów: 70 lat Klubu Sportowego Stal Mielec (Mielec 2009), 100 lat Mieleckiego Klubu Sportowego Gryf (Mielec 2010), 50 lat Mieleckiej Komunikacji Samochodowej 1961-2011 (Mielec 2011), Historia Mielca dla dzieci cz. I (Mielec 2013) i cz. II (Mielec 2019), Lotnicza duma Mielca (Mielec 2013), 80 lat w przestworzach (Mielec 2018), Gmina Mielec (Mielec 2020) oraz wspomnianego suplementu o MZBM, a także autorem zdjęć do tych wydawnictw oraz współredaktorem albumu Poczet władców Polski (Warszawa 2012). Zrealizował filmy promocyjne Mielec od wschodu do zachodu słońca i 15 lat SSE EURO-PARK MIELEC oraz liczne filmy reklamowe dla firm funkcjonujących w mieleckiej SSE. Współpracuje z TVP Rzeszów, wykonując zdjęcia do reportaży z wydarzeń w Mielcu i okolicy. W 2019 r. zakończył działalność firmy MAWI i został zatrudniony przez syna Bartosza w firmie: Bartosz Madej Studio. W 2020 r. firma ta była wydawcą książki Gmina Mielec, a Wiesław Madej był jednym z jej autorów. Nadal współpracuje z TVP.
MADEJ WOJCIECH (ksiądz), urodzony 21 IV 1909 r. w Wyżycach koło Bochni, syn Józefa i Barbary z domu Bawół. Uczeń gimnazjów w Bochni i Tarnowie. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1933 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Po trzyletniej pracy wikariusza w Szczucinie, w 1936 r. został mianowany notariuszem, a następnie wicekanclerzem kurii w Tarnowie. Jeszcze w tym samym roku powierzono mu funkcję drugiego prefekta Małego Seminarium, a w 1946 r. – pierwszego prefekta. W 1950 r., ze względu nasilające się restrykcje władz państwowych wobec Kościoła katolickiego, zorganizował własne studium humanistyczne i do 20 VII 1957 r. był jego rektorem. 14 VIII 1957 r. powierzono mu funkcję administratora parafii św. Mateusza w Mielcu, a 3 II 1958 r. został jej proboszczem. Od 30 XII 1957 r. pełnił funkcję dziekana dekanatu mieleckiego. W historii parafii zapisał się jako gorliwy duszpasterz i dobry administrator. Mimo chłodnych stosunków z miejscowymi władzami powiatu i miasta doprowadził do rozpoczęcia restauracji kościoła i plebanii oraz wybudowania dwupiętrowej wikarówki. Po usunięciu nauki religii ze szkół zorganizował nauczanie na plebanii i w kaplicy bocznej kościoła św. Mateusza. Przyczynił się do sprowadzenia na plebanię SS. Józefitek i do Złotnik SS. Felicjanek. Uczestniczył w tworzeniu w 1980 r. nowej parafii w Mielcu p.w. Ducha Świętego. Odznaczony EC i RM, obdarzony godnościami szambelana papieskiego i prałata honorowego Ojca Św. Zmarł 3 VII 1980 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim w centrum cmentarza parafialnego w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MADEJA TEODOR (ksiądz), urodzony 15 I 1914 r. w Chrząstowie koło Mielca, syn Walentego i Marii z domu Surowiec. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1932 r. Studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1937 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach diecezji tarnowskiej: Szczepanowie (1937-1938), Dobrej (1938-1940), Czchowie (1040-1941), Zakliczynie (1941-1944), Wojniczu (1944-1945), Czerminie (1945 r.), Lisiej Górze (1945-1948), Otfinowie (1948-1950), Nagoszynie (1950-1951). W latach 1951-1965 pełnił funkcję administratora parafii w Tyliczu (były przeszkody w ustanowieniu urzędu proboszcza). Taką samą funkcję pełnił w parafii w Gnojniku w latach 1965-1969. Wyróżniony EC. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia zrezygnował z funkcji i rezydował w Iwkowej, a następnie powrócił do rodzinnego Chrząstowa i mieszkał u siostry. Zmarł 29 VIII 1974 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
MADEJCZYK BARTOSZ, urodzony 27 XI 1981 r. w Mielcu, syn Jana i Emilii z domu Lis. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (klasa o profilu plastycznym) z maturą w 2000 r. Ukończył studia w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek: Gospodarka regionalna i turystyka) z tytułem licencjata (2003 r.) oraz studia na Akademii Ekonomicznej w Krakowie (kierunek: Strategie rozwoju społeczno-ekonomicznego) z tytułem magistra w 2005 r. W latach 2002-2007 pracował w firmie Grawerstwo Jan Madejczyk w Mielcu jako grawer artystyczny, projektant – grafik komputerowy, programista CNC i manager. W 2007 r. założył własną firmę Grawerstwo. NET. Od 2017 r. prowadzi też Pracownię Autorską Tatuażu Artystycznego Bartek Madejczyk. Na jego dotychczasowy dorobek twórczy składa się wiele okolicznościowych medali i odznak o tematyce historycznej, lotniczej, wojskowej, strażackiej, myśliwskiej, sportowej i turystycznej, a także stemple herbowe, exlibrisy, matryce mennicze do bicia numizmatów, tablice okolicznościowe i płaskorzeźby. Ponadto projektował i wykonywał narzędzia i formy do produkcji przemysłowej, m.in. w branżach: lotniczej, motoryzacyjnej, chemicznej i spożywczej. Niektóre ważniejsze medale i odznaki: „Sercem Mielczanin”, „100 lat Izby Adwokackiej w Lublinie 2019”, „140 lat …” i „145 lat Krakowskiej Straży Pożarnej”, „100 lat Odzyskania Niepodległości Polski”, Numizmat okolicznościowy z Józefem Piłsudskim na „Kasztance”, „25 lat Izby Przemysłowo-Handlowej w Rzeszowie”, „70 lat przemysłu lotniczego w Mielcu”, Medal „Koronacja Matki Bożej Szkaplerznej w Rzeszowie”, seria medali dla Ośrodka Plastycznej Twórczości Dziecka w Toruniu, Medal Honorowy „Za Zasługi dla Szpitala im. Ludwika Rydygiera w Krakowie”, „25 lat Okręgowej Izby Lekarskiej w Toruniu”, Medal „PZL 37 Łoś”, „125 lat Szkoły Męskiej im. W. Szafera w Mielcu”, Medal „Salus Christifidelium Suprema Lex” (dla diecezji rzeszowskiej). Wiele jego prac prezentowanych jest w katalogach tematycznych. Angażuje się w działalność na rzecz środowiska. Jest członkiem Ligi Obrony Kraju oraz Klubu Strzeleckiego i Kolekcjonerów Broni „Ogniomistrz” w Mielcu. Był jednym z organizatorów cyklicznych imprez plenerowych „Dzień Rodziny” dla mieszkańców osiedli Wolności i Kazimierza Wielkiego. Amatorsko zajmuje się sportem – kalisteniką i gimnastyką statyczną (osiągnięcie: 30 sek. w pozycji human flag). Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”.
MADEJCZYK JAN, urodzony 26 XI 1880 r. we Wróblowej, pow. jasielski, syn Józefa i Katarzyny z domu Szot. Ukończył dwie klasy szkoły ludowej, a następnie zdobywał wiedzę przez samokształcenie. Wyróżniał się aktywnością, toteż w 1900 r. zatrudniono go na stanowisku sekretarza gminy. Niedługo potem został powołany do odbycia służby w wojsku austriackim. Od 1904 r. pracował na roli, a jego gospodarstwo cieszyło się dobrą opinią. Angażował się w działalność polityczną, głównie w ruchu ludowym. W latach 1907-1913 był instruktorem kółek rolniczych, a w latach 1907-1914 wybierano go do Rady Powiatowej w Jaśle. W czasie I wojny światowej pracował jako sekretarz gminy w kilku miejscowościach. W latach 1919-1935 był wójtem we Wróblowej, a w latach 1937-1939 wójtem w Kołaczycach. Pełnił też szereg funkcji społecznych, m.in. w spółdzielniach w Kołaczycach i Jaśle oraz we władzach Polskiego Stronnictwa Ludowego Piast (m.in. członek Rady Naczelnej i wiceprezes Zarządu Głównego). Pisał artykuły do pism ludowych: „Przyjaciel Ludu”, „Piast”, „Zielony Sztandar”. Był posłem na Sejm z listy PSL-Piast z okręgu Jasło – Mielec – Tarnobrzeg w kadencjach 1922-1927, 1928-1930 i 1930-1935. M.in. wielokrotnie upominał się o pomoc dla ludności z powodu klęsk elementarnych w dorzeczu rzeki Wisłoki. Za odważne wystąpienia w obronie strajków chłopskich był szykanowany i więziony. Po II wojnie światowej należał do PSL, a następnie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i był członkiem jego władz naczelnych. Nadal angażował się w lokalne życie społeczno-gospodarcze, m.in. był członkiem Powiatowej Rady Narodowej w Jaśle. Napisał wspomnienia, w których opisał swoją działalność polityczną i społeczną. Wyróżniony Krzyżem Komandorskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 16 II 1966 r. Pochowany na cmentarzu w Brzyskach. Uczniowie Szkoły Podstawowej nr 4 w Jaśle nakręcili film „Uczyć i pracować dla Ojczyzny – historia Jana Madejczyka” jako projekt na Sejm Dzieci i Młodzieży w Warszawie.
MADEJCZYK JAN, urodzony 29 IX 1947 r. w Nawsiu Brzosteckim, powiat jasielski, syn Stanisława i Michaliny z domu Kopacz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kołaczycach, matura w 1965 r. Od dzieciństwa pasjonował się plastyką, techniką i modelarstwem. Po maturze przeniósł się do Mielca i podjął pracę w WSK – Wydział 03, gdzie jako narzędziowiec z uzdolnieniami plastycznymi zajmował się grawerstwem. Pragnąc doskonalić wiedzę techniczną, ukończył w 1970 r. Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność – obróbka skrawaniem). Początkowo specjalizował się w grawerstwie przemysłowym, ale zapotrzebowanie na różnego typu okolicznościowe upominki pozwoliło mu na rozwinięcie twórczości artystycznej i doskonalenie umiejętności (m.in. wykształcenie wielkiej precyzji). W 1990 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą (w tym także artystyczną) pod nazwą „Grawerstwo – Jan Madejczyk” w Mielcu z siedzibą przy ul. S. Sękowskiego 7. W blisko czterdziestoletniej działalności twórczej wykonywał m.in.: okolicznościowe stemple pocztowe, trofea sportowe, medale i znaczki (w tysięcznych nakładach) o tematyce lotniczej, historycznej, myśliwskiej, sportowej i turystycznej. Ważniejsze prace grawerskie to medale: „40-lecie WSK Mielec”, „100-lecie lotnictwa światowego”, „Lot M. Hermaszewskiego w Kosmos”, „70-lecie Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Grudziądzu i Dęblinie”, „70-lecie PZL Okęcie”, „75-lecie III LO im. C. K. Norwida w Rzeszowie”, „25-lecie Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu, „15-lecie Polskiego Domu Kultury im. M. Kopernika w Genk”, „Zasłużonej Matce”, „Wojsko Polskie w Służbie Pokoju – Syria ‘89”, „Nadanie Zespołowi Szkół Zawodowych w Mielcu imienia prof. J. Groszkowskiego”, „Przyjaciel Miasta Mielca”, „Złoty Jubileusz WSK PZL-Mielec” i „Sercem Mielczanin”, plakietka „Kościół MBNP w Mielcu” dla Ojca Św. Jana Pawła II, odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” oraz tablice pamiątkowe: st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w ZSO Nr 1 w Mielcu, por. Zbigniewa Matuli w Radomyślu Wielkim i Janusza Meissnera w Bibliotece RCK w Mielcu, a także metaloplastyka w Domu Kultury w Genk i na elewacji Szkoły Podstawowej w Chorzelowie. W okresie pracy w WSK działał w organizacjach młodzieżowych i związkowych, pełniąc w nich różne funkcje. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (1971-1973) oraz wiceprezesem Komitetu Osiedlowego im. M. Kopernika (1976-1985), animatorem imprez osiedlowych i współzałożycielem modelarni lotniczej w ODK MSM. Jest wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia „Pokolenia” w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Przeniósł zakład Grawerstwo Wyrób Pieczątek w Mielcu do nowej, własnej już, siedziby przy ul. J. Korczaka 49 B.
MADEJSKA – PATYK MARZANNA, urodzona 19 VIII 1959 r. w Mielcu, córka Wiesława i Czesławy z domu Babula. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1978 r. W okresie szkolnym należała do harcerstwa. Studia na UMCS w Lublinie Filia Rzeszów (kierunek – ekonomia i ekonomika produkcji) ukończyła w 1983 r. i uzyskała tytuł magistra ekonomii. W czasie studiów występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Wisłok” przy Filii UMCS w Rzeszowie. Po studiach podjęła pracę w administracji Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Mielcu, a następnie przeniosła się do firmy „Melex” Sp. z o.o. W 1995 r. została dyrektorem mieleckiego Radia Hit – FM ds. promocji i reklamy. W latach 1996-1997 pełniła funkcję specjalisty ds. promocji i reklamy w tygodniku „Głos Mielecki”, a w latach 1997-2000 była redaktorem naczelnym miesięcznika „Mieleckie Echa”. Opublikowała szereg artykułów o tematyce społecznej i gospodarczej. Od 2000 r. była inspektorem Biura Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu i rzecznikiem prasowym samorządowych władz miasta. W Biurze Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu pracowała do 2012 r., a następnie przeszła do Wydziału Inżynierii Miejskiej Urzędu Miejskiego w Mielcu. W 2021 r. przeszła na emeryturę.
MADEYSKA WANDA, urodzona w 1859 r. Jedna z najaktywniejszych mieleckich działaczek społecznych w I poł. XX w. Pracowała w Zarządzie Towarzystwa św. Wincentego a’ Paulo oraz Radzie Nadzorczej Szwalni Związkowej z Ograniczoną Odpowiedzialnością (od 1918 r.). Zmarła 9 I 1954 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAGDA JAN, urodzony 15 V 1924 r. w Cmolasie, powiat kolbuszowski, syn Franciszka i Rozalii z domu Maciąg. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckich firmach na terenie Przyłęka, Dęby, Hadykówki i Cmolasu. Od 11 XI 1943 r. należał do AK (przysięga przed por. J. Mickiem ps. „Gustaw”), posługiwał się pseudonimem „Kasper”. Był zwiadowcą na terenie Dęby, Majdanu (obóz jeniecki żołnierzy radzieckich) i Cmolasu (badania nad „Goliatem” – niemieckim mini-pojazdem z materiałem wybuchowym). W okresie od 15 XII 1945 do czerwca 1950 r. pracował w Komendzie Powiatowej Milicji Obywatelskiej w Kolbuszowej jako członek plutonu operacyjno-wartowniczego, a następnie kierownik sekretariatu. Od czerwca 1950 r. do marca 1951 r. prowadził sekretariat w Komisariacie Miejskim MO w Rzeszowie. W marcu 1951 r. został zwolniony na własną prośbę i podjął pracę w PZGS w Kolbuszowej jako kierownik Działu Handlowego, a w 1953 r. powierzono mu stanowisko powiatowego inspektora Państwowej Inspekcji Handlowej w Kolbuszowej. W październiku 1954 r. objął równorzędne stanowisko w Mielcu, a w latach 1955-1963 pracował w PPRN w Mielcu na stanowisku kierownika Wydziału Handlu i Przemysłu. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu oraz Studium Ekonomiczne PTE (kierunek: rachunek i analiza ekonomiczna). W 1963 r. przeszedł do pracy w MHD Artykułami Przemysłowymi w Mielcu na stanowisko zastępcy dyrektora, a w 1966 r. został wybrany prezesem Zarządu Powiatowej Spółdzielni Pracy Usług Wielobranżowych (później Spółdzielnia Pracy Usług Wielobranżowych „Przyszłość”) i pełnił tę funkcję do 30 IX 1979 r. W tym okresie przyczynił się do znaczącego rozwoju bazy usługowo-produkcyjnej Spółdzielni (m.in. budowa: obiektu biurowo-usługowego przy ul. Sandomierskiej, pawilonu przy ul. M. Konopnickiej i zespołu obiektów przy ul. T. Kościuszki). Od 1 X 1979 r. do 31 XII 1980 r. kierował Zakładem Jajczarsko-Drobiarskim w Mielcu. Od 1 I 1981 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. W latach 1955-1963 pełnił funkcję sekretarza Powiatowego Komitetu Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa w Mielcu i dzięki zgromadzonemu (za tzw. cegiełki) funduszowi doprowadził do upamiętnienia niemal wszystkich Miejsc Pamięci Narodowej z okresu II wojny światowej w Mielcu i powiecie mieleckim. W 1962 r. został wybrany prezesem Zarządu Koła ZBoWiD w Mielcu, (przekształconego później na Zarząd Powiatowy, a w 1975 r. – Zarząd Miejski) i sprawował tę funkcję do 1990 r., a następnie wybrano go zastępcą prezesa Zarządu Miejskiego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Ponadto w latach 1980-1991 pełnił funkcję prezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Działał także w zarządzie Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Napisał i wydał własnym sumptem: Dzieje Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu 1868-1987 (Mielec 1987), Krwawe lata powiatu mieleckiego 1939-1947 (Kolbuszowa 1993) Dzieje Spółdzielczości Pracy w Mielcu w latach 1945-1996 (Mielec 1996) i Cmolas Moja Mała Ojczyzna (1998). Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i licznymi odznaczeniami resortowymi oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1988 r. Zmarł 6 IX 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAGDA WIESŁAW TADEUSZ, urodzony 7 X 1961 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z domu Mularz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1980 r. W 1985 r. ukończył studia na Wydziale Ochrony Wód i Rybactwa Śródlądowego Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie i uzyskał tytuł magistra inżyniera ochrony wód. W latach 1984-1985 (jako wyróżniający się student) był pracownikiem naukowym Katedry Limnologii ART w Olsztynie, a następnie odbył służbę wojskową. W latach 1986-1990 pracował na samodzielnym stanowisku ds. ochrony środowiska w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Po powstaniu Urzędu Rejonowego (27 VIII 1990 r.) został mianowany kierownikiem Oddziału Ochrony Środowiska i był jego współorganizatorem, a po utworzeniu powiatu mieleckiego (1 I 1999 r.) powierzono mu stanowisko dyrektora Wydziału Ochrony Środowiska, Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Wodnej Starostwa Powiatowego w Mielcu. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in. z zakresu ochrony przeciwpowodziowej (NOT w Warszawie, 1992) i nadzoru organów państwowych nad gospodarka leśną w lasach niestanowiących własności Skarbu Państwa (Ministerstwo Środowiska, 2003). W czasie wielkiej powodzi w 1997 r. pełnił funkcje zastępcy przewodniczącego Rejonowego Komitetu Przeciwpowodziowego i sekretarza takiegoż Komitetu Miejskiego w Mielcu. Posiadał stopień podporucznika rezerwy. Przez wiele lat udzielał się społecznie. W latach 1981-1985 pełnił funkcje wiceprezesa i prezesa Akademickiego Klubu Płetwonurków „Skorpena” w Olsztynie, a od 1986 r. był członkiem Klubu Płetwonurków „Chimera” przy LOK w Mielcu. (W latach 90. był także przez pewien czas prezesem tego Klubu.) Jako płetwonurek brał udział w akcjach ratunkowych. Od 1985 r. zajmował się także pszczelarstwem. Posiadał własną pasiekę i był członkiem Rejonowego Koła Pszczelarzy w Mielcu, a w 2005 r. został członkiem Zarządu Koła. Wyróżniony Srebrną Odznaką Ligi Ochrony Przyrody i innymi odznakami organizacyjnymi. Zmarł 12 III 2014 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAGDA ZBIGNIEW KAZIMIERZ, urodzony 19 VII 1954 r. w Mielcu, syn Józefa i Romany z Ostrowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Od 1969 r. do 2002 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: tokarz, monter płatowca i śmigłowca, planowy, mistrz i kierownik sekcji. Był członkiem i działaczem NSZZ „Solidarność” i członkiem Komitetu Założycielskiego Solidarność 80. przy WSK „PZL-Mielec”. Należał do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza. Od lat szkolnych uprawiał różne dyscypliny sportowe: lekkoatletykę (biegi długie, m.in. wicemistrzostwo okręgu rzeszowskiego w biegu na 10 km), judo (1 kyu) i Shorin-Ryu Karate (3 dan) i judo (1 kyu). Uzyskał kwalifikacje sędziego lekkoatletycznego oraz sędziego i instruktora rekreacji i sportu Shorin-Ryu Karate. Zorganizował sekcję Shorin-Ryu Karate w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Mielcu i jest jej kierownikiem. Pełni też funkcję wiceprezesa TG „Sokół”. Organizuje szkolenia i zawody Shorin-Ryu Karate oraz współdziała przy organizacji imprez TG „Sokół” w Mielcu. Wyróżniony m.in. Zaszczytną Odznaką Sokoła.
MAGDALIŃSKI TADEUSZ LECH, urodzony w 1918 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako żołnierz batalionu telegraficznego. W 1940 r. został zatrudniony na stacji kolejowej w Mielcu jako dyżurny ruchu. W czasie okupacji hitlerowskiej włączył się do działalności konspiracyjnej ZWZ, a później AK. Posługiwał się pseudonimem „Pionier”. Brał udział w wielu akcjach dywersyjno-sabotażowych, głównie na linii kolejowej Dębica – Sandomierz (zasypywanie smarownic osi kół wagonów piaskiem, umieszczanie w wagonach towarowych materiałów zapalających się po pewnym czasie itp.). Współpracował z harcerzami z „Szarych Szeregów”, pomagając im w przewożeniu prasy konspiracyjnej z Krakowa do Mielca. We wrześniu 1942 r. został aresztowany przez hitlerowców, a następnie zamordowany w więzieniu Montelupich w Krakowie.
MAGELLAN AEROSPACE (POLSKA) SP. Z O.O., wcześniej KING&FOWLER POLSKA Sp. z o.o., firma z sektora lotniczego funkcjonująca w SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z dn. 29 XI 2006 r. Zajmuje się głównie obróbką metali i nakładaniem powłok na metale. Jej siedziba znajduje się przy ul. Wojska Polskiego 3.
MAGIERA TADEUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 12 VIII 1906 r. w Krakowie, syn Jana i Heleny. W 1931 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Przez rok pracował jako wolontariusz, a następnie został zatrudniony w I Klinice Chirurgicznej UJ w Krakowie. W 1939 r. mianowano go młodszym ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Wojskowego Szpitala Okręgowego w Krakowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., a następnie pracował w szpitalach wojennych we Francji i Anglii (w stopniu aspiranta). Po wojnie powrócił do Polski i pracował w Szpitalu Górniczym w Janowie, a następnie jako adiunkt w II Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej w Gdańsku. Napisał pracę o umiejscowieniu i operowaniu ciał obcych w płucach. Uzyskał tytuł doktora medycyny. W sierpniu 1952 r. Ministerstwo Zdrowia mianowało go dyrektorem Szpitala Powiatowego w Mielcu. W okresie kierowania tą instytucją (1952-1974) doprowadził do wzrostu poziomu leczenia oraz przyczynił się do wybudowania zespołu obiektów szpitalnych przy ul. S. Żeromskiego. Po przejściu na emeryturę (1974) pracował w poradni chirurgicznej. Uczył w mieleckich szkołach pielęgniarskich, napisał skrypt z zakresu chirurgii dla pielęgniarek. Był członkiem Komisji Egzaminacyjnej Wydziału Zdrowia PWRN w Rzeszowie oceniającej kwalifikacje kandydatów na I i II stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej. Przez wiele lat pełnił funkcję biegłego sądowego. Wybierano go kilkakrotnie do Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1983 r. Zmarł 4 III 1985 r. Spoczywa na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.
MAJ ANNA (z domu CZARNA), urodzona 29 XI 1942 r. w Woli Zdakowskiej, powiat mielecki, córka Kazimierza i Józefy z domu Ślęzak. Absolwentka 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD w Mielcu z maturą w 1961 r. Działała społecznie w Związku Harcerstwa Polskiego i otrzymała stopień podharcmistrza. Była współorganizatorem obozów harcerskich i innych form działalności z harcerzami i zuchami. Pracę zawodową rozpoczęła w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Krośnie nad Wisłokiem jako powiatowy opiekun społeczny (1966-1967). W 1968 r. podjęła pracę na stanowisku referenta w Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu w Mielcu (później Spółdzielnia Rzemieślnicza „Wielobranżowa”). W lipcu 1973 r. została wybrana na wiceprezesa Spółdzielni i pełniła tę funkcję do VI 1989 r. W tym okresie m.in. ukończyła studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego w Rzeszowie Akademii Rolniczej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera (1983 r.) i magistra (1984 r.). W czerwcu 1989 r. powierzono jej funkcję prezesa Spółdzielni i pełniła ją do czerwca 1990 r., a następnie powróciła na stanowisko wiceprezesa. 31 V 1991 r. zakończyła pracę zawodową. Pracując nieprzerwanie przez 18 lat w Zarządzie Spółdzielni, wniosła znaczący wkład w jej dynamiczny rozwój. Wyróżniona została m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem 50-lecia Samorządu Rzemiosła, Srebrnym Medalem im. Jana Kilińskiego, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług” i Złotą Honorową Odznaką CZSBM.
MAJ JULIAN, urodzony 7 I 1907 r. w Dąbrówce Wisłockiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, matura w 1927 r. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1934 r. W czasie studiów udzielał się społecznie, m.in. w Zarządzie „Bratniaka”. Służbę wojskową odbył w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1935 r. od stażu w Szpitalu Powszechnym w Tarnowie, a następnie pracował w Lipnicy Murowanej (powiat bocheński). Od września 1937 r. podjął pracę w Mielcu na stanowisku lekarza PKP i Ubezpieczalni Społecznej. Po wybuchu wojny został zmobilizowany (3 IX 1939 r.) i skierowany do Krakowa, ale rozwój wypadków zmusił go do odwrotu i skierowania się do Zamościa, gdzie otrzymał przydział do Szpitala Wojennego Nr 101 w Zaleszczykach. Posiadał wówczas stopień podporucznika. Po wejściu wojsk radzieckich na tereny polskie (17 IX) wraz ze szpitalem został ewakuowany do Rumunii i umieszczony w obozie dla oficerów w Baile Govora. 2 IV 1940 r. (wraz z grupą oficerów) wyruszył do Grecji, a następnie z portu w Salonikach przepłynął na statku „Attike” do Marsylii. Tam po weryfikacji i przeszkoleniu został przydzielony do 4 Dywizji Piechoty na stanowisko lekarza dywizjonu w 4 Pułku Artylerii Polowej. Dalszy rozwój wojny zmusił go do ewakuowania się (z pułkiem) do Anglii, gdzie otrzymał przydział do Polskiego Szpitala Wojennego Nr 1 w Taymouth Castle. Po intensywnych przygotowaniach i szkoleniach 16 VI 1942 r. skierowany został drogą morską na statku „Queen Elizabeth”(wraz z 15 tysiącami żołnierzy) na Środkowy Wschód i po kilku tygodniach dotarł do Armii Polskiej gen. W. Andersa, a następnie otrzymał przydział do 5 Dywizji Kresowej na stanowisko lekarza 5 pułku artylerii polowej. Po kolejnych szkoleniach (m.in. w Libanie) skierowany został do 6 kompanii sanitarnej przy 6 Lwowskiej Brygadzie Strzelców i wraz z nią przetransportowany do Włoch. Tam na początku maja 1944 r. Polacy zostali włączeni do operacji zdobycia silnego ośrodka oporu niemieckiego w klasztorze na Monte Cassino, a por. J. Maj uczestniczył w organizacji Głównego Punktu Opatrunkowego i jego działalności ratunkowej w czasie i po zwycięskim ataku Polaków (12-18 V). W kolejnych miesiącach wojny brał udział w działaniach II Korpusu Polskiego, oskrzydlających wojska niemieckie w Dolinie Lombardzkiej i zakończonych wkroczeniem do Bolonii (21 IV 1945 r.). Dalszymi etapami była służba w Szpitalu Wojennym Nr 5 w Casamasima i 5 Szpital Ewakuacyjny w Loreto. W 1946 r. uzyskał zwolnienie z II Polskiego Korpusu, a następnie (w Szkocji) został zdemobilizowany i w lutym 1947 r. powrócił do Mielca. W sytuacji braku wolnych etatów w Mielcu przyjął propozycję objęcia kierownictwa nowo organizowanego Szpitala w Dębicy i pełniąc tę funkcję w okresie od 1947 r. do choroby w 1952 r., mimo trudnych warunków, znacząco przyczynił się do jego wszechstronnego rozwoju. Napisał rozprawę doktorską i w 1951 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W 1954 r. zorganizował Poradnię Chirurgiczną w Dębicy i kierował nią do 1958 r. W 1958 r. powrócił do Mielca i do 1963 r. pełnił funkcję kierownika poradni chirurgicznej w WSK, a następnie przeszedł na stanowisko lekarza w Przychodni Nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska). Aktywnie działał w Kole PTL i przez kilka lat był jego przewodniczącym. Po przebytym zawale w 1967 r. nieco ograniczył działalność lekarską, a więcej czasu poświęcił pisarstwu. Efektami tej pracy były: książka o przeżyciach wojennych Na drogach do piekieł (Kraków, 1973), kilka opowiadań i druga, rozszerzona wersja wspomnianej książki, której jednak nie udało się wydać. Był członkiem towarzystw naukowych, ZBoWiD-u, TMZM i kilku innych organizacji społecznych. Uczestniczył w powołaniu Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu w 1981 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (dwukrotnie), Krzyżem Wiktora Emanuela (włoski, za kampanię 1944-1945), Złotą Gwiazdą Italii, Medalem Monte Cassino, Medalem za Wojnę Obronną 1939 i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 28 VIII 1982 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAJ MARIAN ŁUCJAN, urodzony 3 IV 1935 r. w Mielcu, syn Juliana i Łucji z Borzęckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, matura w 1952 r. Studiował na Wydziale Górniczym, a następnie na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1957 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera geologa. Ponadto w roku akademickim 1952/1953 pracował w Zakładzie Maszyn Górniczych AGH. W okresie studiów współpracował z czasopismami studenckimi „Nasze Sprawy” i „Wektor”. W latach 1957-1959 był pracownikiem naukowo-badawczym Zakładu Złóż Rud Żelaza Instytutu Geologicznego w Warszawie, a w latach 1960-1961 – pracował w WSK Mielec. W tym okresie opracował (z M. Maciągą i E. Żurkiem) pierwszy przewodnik turystyczny „Mielec i okolice” (Warszawa 1960) oraz rozpoczął działalność instruktorską w harcerstwie (GKH ZHP w Warszawie, Hufiec ZHP w Mielcu). W 1961 r. został zatrudniony w Instytucie Naftowym jako pracownik naukowy (adiunkt), a następnie (do 1968 r.) pracował w Instytucie Górnictwa Naftowego i Gazownictwa w Krakowie Oddział Terenowy w Krośnie. Efektem badań naukowych były oryginalne opracowania i publikacje (indywidualne i zespołowe) z zakresu geologii, hydrogeologii i analizy systemów energetycznych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego oraz metodyki obliczania ich zasobów. Jako pierwszy zwrócił uwagę na rolę krasu kopalnego skał ropo- i gazonośnych, zastosował matematyczne programowanie liniowe dla projektowania rozmieszczenia odwiertów eksploatacyjnych oraz dokonał próby niestatycznego modelowania struktur geologicznych metodami analizy matematycznej. Od 1968 r. do 1976 r. pracował w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu w charakterze organizatora i kierownika Działu Zaplecza Naukowo-Technicznego oraz Zakładowego Ośrodka Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej. W tym czasie był twórcą pierwszego w Polsce hydrocyklonowego wysokowydajnego i przewoźnego rozdzielacza trójfazowego (ropa – woda – gaz) oraz współautorem (z doc. inż. J. Ostaszewskim) tłoka pompy wgłębnej do eksploatacji otworów ropnych o wysokim wykładniku gazowym, na co uzyskał patent. W 1976 r. powierzono mu funkcję kierownika (i organizatora) Laboratorium Hydrogeologii i Zagrożeń Wodnych Głównego Instytutu Górnictwa Oddział Terenowy w Lublinie. Opracował wówczas m.in. metodę kompleksowego ilościowego szacowania i mapę zagrożeń kurzawkowych LWZ. W latach 1983-1993 pracował w nadzorze górniczym i geologicznym w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu PGNiG SA. Od 1985 r. do przejścia na emeryturę w 1998 r. pełnił funkcję geologa rejonowego Ośrodka Kopalń Tarnów. Wraz z dr. inż. R. Reinischem stworzył metodę projektowania i eksploatacji podziemnych zbiorników gazu ziemnego (patent). Wiele czasu poświęca pracom społecznym. W latach 1969-1973 był radnym PRN (z ramienia SD). Zainicjował wówczas opracowanie pierwszego operatu przeciwpowodziowego i budowę nowych wałów w powiecie mieleckim. Powrócił do działalności harcerskiej – od 1990 r. w ZHP r. zał. 1918, a od 1992 r. – w ZHR. W 1995 r. otrzymał stopień harcmistrza i tytuł Harcerza Rzeczypospolitej. Pełnił funkcję komendanta Rzeszowskiej Chorągwi Harcerzy ZHR (1996-1998), a następnie przewodniczącego Zarządu Okręgu Południowo – Wschodniego ZHR i zastępcy komendanta Podkarpackiej Chorągwi Harcerzy ZHR. Był członkiem: Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i TG Sokół w Mielcu oraz SW AGH w Krakowie. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Polskiej Geologii” i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa”. W 2001 r. kandydował z listy PiS na posła do Sejmu RP. Zmarł 11 V 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAJ ZBIGNIEW WACŁAW, urodzony 23 XI 1943 r. w Mielcu, syn Stanisława i Józefy z domu Kaczor. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (później II LO). Po maturze w 1962 r. podjął pracę w Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu, ale jeszcze w tym samym roku przeniósł się do WSK, gdzie pracował do 1964 r. W latach 1961-1964 uprawiał z powodzeniem kolarstwo szosowe w FKS „Stal” Mielec (m.in. zajmował miejsca w czołówce Mistrzostw Polski Federacji „Stal”, był członkiem wojewódzkiej kadry spartakiadowej). W 1969 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek – wychowanie techniczne), a w 1970 r. został zatrudniony w I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu jako nauczyciel wychowania technicznego. W latach 1984–2000 pełnił funkcję wicedyrektora tejże szkoły, a w okresie od XII 1990 r. do VIII 1991 r. sprawował obowiązki dyrektora. W 1987 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu wychowania technicznego, w 1998 r. – studia podyplomowe z zakresu przedsiębiorczości (Nottigham Business School – MARR S.A. w Mielcu), a w 1988 r. uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej (1988). Przyczynił się do rozwoju organizacyjnego i unowocześnienia działalności dydaktyczno-wychowawczej I LO, przygotowywał uczniów do Olimpiady Technicznej. Udzielał się społecznie m.in. jako przewodniczący Rady Nadzorczej PSS „Społem” w Mielcu (1981-1984), a od 2004 r. jest członkiem Zarządu Mieszkaniowej Spółdzielni Lokatorsko-Własnościowej (osiedle Borek) w Mielcu. W 2000 r. przeszedł na emeryturę. Pełnił funkcję członka Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w Mielcu.
MAJCHER WACŁAW FRANCISZEK, urodzony 3 IX 1930 r. w Żurawicy koło Przemyśla, syn Piotra i Franciszki z domu Wardęga. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego w Przemyślu, matura w 1951 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej ukończył w 1955 r. z tytułem inżyniera mechanika. Z nakazu podjął pracę w Kaletańskich Zakładach Celulozowo-Papierniczych w Kaletach jako kierownik biura technicznego. W 1957 r. przeniósł się do Przedsiębiorstwa Montażowego Urządzeń Górniczych w Katowicach na stanowisko inżyniera eksploatacji sprzętu ciężkiego montażowego. Od 20 VII 1959 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako mistrz ruchu mechanicznego, a następnie pełnił funkcje: zastępcy głównego mechanika, głównego mechanika (1964-1979), zastępcy dyrektora ds. technicznych Zakładu Utrzymania Ruchu (1979-1982), głównego specjalisty ds technicznych ZR-24 i dyrektora Zakładu Utrzymania Ruchu (1983-1990). Był współorganizatorem ZUR. Miał znaczący współudział w nowych uruchomieniach produkcji (m.in. aparatury paliwowej i silnika), głównie w zakresie ich umaszynowienia. Poprzez osobisty nadzór znacząco przyczynił się do przyśpieszenia zakończenia budowy domu sanatoryjno-wypoczynkowego WSK w Krynicy i restauracji zespołu pałacowo-ogrodowego w Przecławiu. Był rzeczoznawcą SIMP. Złożył szereg wniosków racjonalizatorskich, z których większość wdrożono. Przez wiele lat udzielał się społecznie w Zarządzie FKS „Stal” Mielec. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZZ Metalowców, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” oraz Nagrodą II stopnia NOT i Nagrodą II stopnia SIMP. 1 XI 1990 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 28 XII 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAJEWSKA PELAGIA TERESA (z domu PIETRZAK), urodzona 26 IV 1933 r. w Równem, córka Jana i Stanisławy. Powojenne zmiany granic spowodowały, że wraz z rodziną zamieszkała w Lublinie. Absolwentka Gimnazjum im. Unii Lubelskiej (później III Liceum im. Unii Lubelskiej) w Lublinie, maturę zdała w 1950 r. W latach szkolnych należała do harcerstwa oraz trenowała pływanie i lekkoatletykę. W 1950 r. zgłosiła akces do Aeroklubu Lubelskiego i ukończyła kursy: spadochroniarski, szybowcowy i samolotowy. W 1953 r. przeniosła się do Warszawy i Aeroklubu Warszawskiego. Startowała z powodzeniem w wielu zawodach szybowcowych w kraju i za granicą. W mistrzostwach Polski, startując z mężczyznami, wielokrotnie plasowała się w czołówce. W latach: 1957, 1960 i 1963 zwyciężała w Całorocznych Zawodach Szybowcowych „Skrzydlatej Polski” o Memoriał Ryszarda Bitnera. W 1956 r. jako pierwsza polska szybowniczka otrzymała Medal Tańskiego – najwyższe polskie odznaczenie szybowcowe, a w 1960 r. została wyróżniona (jako druga kobieta na świecie i pierwsza w Polsce) Medalem Lilienthala – najwyższym odznaczeniem szybowcowym nadanym przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI). W Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych Kobiet w Lesznie zwyciężyła w 1973 r. i 1977 r., a w 1975 r. była druga. W latach 1956-1980 ustanowiła 21 rekordów Polski i 17 rekordów świata, m.in. w przelocie docelowo-powrotnym – 341,9 km (szybowiec Bocian, 1956 r.) i 617,43 km (Halny, 1980 r.), prędkościowym przelocie po trasie trójkąta 200 km – 66,551 km/h (Bocian, 1956 r.), prędkościowym przelocie po trasie trójkąta 200 km – 66,551 km/h (Bocian, 1956 r.), prędkościowym przelocie po trasie trójkąta 300 km – 62,92 km/h (Foka, 1960 r.) i 75,69 km/h (Foka, 1963 r.) oraz przelocie otwartym – 562,4 km (Bocian, 1963r.). Ogólny nalot szybowcowy – 3500 godzin, około 100 tys. km. Zawodowo pracowała w biurze Zarządu Głównego Aeroklubu PRL jako inspektor szkolenia lotniczego, a następnie w latach 80. jako pilot w WSK PZL Warszawa Okęcie – Zakład Usług Agrolotniczych Oddział w Mielcu. Była także społecznym instruktorem szybowcowym. Współpracowała z czasopismem „Skrzydlata Polska”. Poza wymienionymi medalami została wyróżniona m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Szybowcową z Trzema Diamentami, Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, tytułem „Zasłużony Mistrz Sportu”, a także była dwukrotnie laureatką „Błękitnych Skrzydeł” przyznawanych przez redakcję „Skrzydlatej Polski”. Zginęła 12 VII 1988 r. w wypadku lotniczym w czasie przebazowywania samolotu przeciwpożarowego PZL M18 Dromader na lotnisku w Lizbonie. Pochowana została na cmentarzu w Lublinie przy ul. Lipowej. Pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Oficerskim OOP, a w 1989 r. Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI) ustanowiła Medal im. Pelagii Majewskiej. Jej karierę wyczynową i działalność sportową opisała siostra – Irena Kostka w książce Szybowniczka świata (Warszawa 2008).
MAJEWSKI ADAM, urodzony 24 XII 1973 r. w Płocku. Treningi piłkarskie rozpoczął w Wiśle Płock. W 1991 r. awansował do I drużyny seniorów Wisły (Petrochemii) Płock, grającej wówczas w II lidze. W sezonie 1993/1994 jako pomocnik przyczynił się do jej awansu do I ligi.* Po spadku płocczan z I ligi w następnym sezonie przeszedł do I-ligowego Lecha Poznań i występował w tej drużynie w latach 1995-1999 z przerwą na wypożyczenie do Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski w 1998 r. Wyróżniającą się grą zwrócił uwagę I-ligowej Legii Warszawa i w latach 1999-2003 grał w tym czołowym polskim klubie, przyczyniając się do zdobycia mistrzostwa Polski w 2002 r. i Pucharu Ligi. Wystąpił też w reprezentacji Polski w towarzyskim meczu z Macedonią (2003, Split). Na sezon 2003/2004 wyjechał do ekstraklasowego greckiego klubu Panionios GSS i brał udział m.in. w rozgrywkach Pucharu UEFA. Z Grecji powrócił w 2004 r. do rodzimej I-ligowej Wisły Płock (kilka meczów), a następnie grał w Lechu Poznań (2004, I liga) i IV-ligowej Zawiszy Bydgoszcz SA (2005-2007). Od 2007 r. do 2010 r. po raz trzeci występował w barwach rodzimej Wisły Płock (II liga, awans, I liga) i zakończył wyczynową karierę zawodniczą. Równocześnie od 2009 r. rozpoczął karierę trenerską, początkowo jako asystent trenera w I-ligowej Wiśle Płock (2009-2010 i 2012-2016), a następnie jako I trener w Wiśle II Płock. Uzyskał trenerską licencję UEFA Pro. W sezonie 2020-2021 był trenerem I-ligowego Stomilu Olsztyn, a 8 VII 2021 r. powierzono mu funkcję I trenera ekstraklasowej Stali Mielec.
*Do sezonu 2007/2008 I liga była najwyższą klasą rozgrywkową i nazywano ją też ekstraklasą. Od sezonu 2008/2009 wprowadzono stopnie rozgrywek: ekstraklasa, I liga, II liga itd.
MAJEWSKI KAROL, urodzony 27 X 1872 r. w Wiązownicy, powiat jarosławski, syn Antoniego i Domicelli ze Świtalskich. Absolwent Gimnazjum (klasycznego) w Jarosławiu, matura w1892 r. W okresie 1893-1894 służył (jako jednoroczny ochotnik – podoficer) w austriackim 13. pułku piechoty. Ukończył studia z zakresu matematyki i fizyki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1924 r. otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego z zakresu matematyki i fizyki. Pracował w szkolnictwie średnim: Gimnazjach Państwowych w Nowym Sączu (1899-1904) i Jaśle (1904-1908), Gimnazjach Prywatnych w Lubaczowie (1913-1914, 1915-1918) i Przeworsku (1918-1921) oraz Gimnazjum Państwowym w Mielcu (1921-1931). Uczył także w mieleckim Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny. Angażował się do różnych form działalności społecznej, m.in. był członkiem założycielem Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego i prezesem Koła L.O.P.P. W 1931 r. przeszedł na emeryturę i wyjechał z Mielca. Dalsze losy nieznane.
MAJEWSKI STEFAN, urodzony 16 I 1930 r. w Częstochowie, syn Władysława i Heleny z domu Stempel. Do Mielca przybył z rodziną w 1939 r., ponieważ ojciec został oddelegowany do pracy w nowo powstałej Wytwórni Płatowców Nr 2. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), matura w 1951 r. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej ukończył w 1957 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera architektury. Po studiach podjął pracę w Wojewódzkim Biurze Projektów w Łodzi, ale wkrótce zrezygnował i powrócił do Mielca, gdzie od 20 VII 1957 r. został zatrudniony w Biurze Projektowym WSK. 1 III 1960 r. powierzono mu stanowisko kierownika Referatu Lokalizacji i Planowania Przestrzennego w Wydziale Architektoniczno – Budowlanym PPRN w Mielcu, a 1 III 1961 r. został mianowany kierownikiem nowo utworzonego Zespołu Urbanistycznego przy Wydziale Architektury i Budownictwa PPRN w Mielcu. W 1970 r. ukończył Podyplomowe Studium Planowania Przestrzennego na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W związku z likwidacją powiatów i instytucji powiatowych 15 VII 1975 r. wraz z Zespołem Urbanistycznym w Mielcu (i nadal jako jego kierownik) został włączony w skład Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Rzeszowie. W 1983 r. uzyskał decyzję o posiadaniu przygotowania zawodowego do wykonywania samodzielnej funkcji projektanta oraz kierownika budowy i robót w specjalności architektonicznej, a w 1988 r. otrzymał uprawnienia projektanta miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. 1 II 1996 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze przez kilka lat pracował w niepełnym wymiarze godzin w mieleckim Zespole Projektowym WBPP. W okresie 36 lat kierowania mielecką jednostką współtworzył plany zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca i powiatu mieleckiego, m.in.: II i III edycję „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca” (1964, 1979) oraz „Plan zespołu wiejskich jednostek osadniczych powiatu mieleckiego” (1964). Od młodości wiele czasu poświęcał pracom społecznym. Był harcerzem. Występował w chórze i teatrze gimnazjalnym, a później w Teatrze „Maska” ZDK WSK i tworzył scenografię do niektórych sztuk. Uczestniczył w pracach projektowych i budowie kościoła MBNP w Mielcu (lata 70.) Należał do Koła Polskiego Związku Filatelistów i Klubu Żeglarskiego „Orkan”. Był współautorem książki „Gmina Padew Narodowa” (Padew Narodowa 2000). Wyróżniony został odznaczeniami państwowymi i odznakami organizacyjnymi. Zmarł 27 IV 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAJEWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 24 XII 1891 r. w Częstochowie, syn Adama i Marii z domu Kaczmarczyk. Ukończył szkołę powszechną i rzemieślnicze kursy specjalistyczne w zakresie ślusarstwa. Pracował jako ślusarz w: Zakładach Ślusarsko – Mechanicznych w Częstochowie (1913-1914), Oberschlesische Eisenbahn Bedarfs – przymusowe roboty w Niemczech (1915-1918), Zakładach Papierni i Młynów w Częstochowie (1919-1920), Fabryce Maszyn i Odlewni Żeliwa w Częstochowie (1920-1931), Spółce Akcyjnej Eksploatacji Monopolu Zapałczanego w Częstochowie (1931-1932) i PZL w Warszawie (1932-1939). Do pracy (jako ślusarz) w Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu skierowany został w maju 1939 r. W tejże fabryce pracował także w czasie okupacji hitlerowskiej (Flugzeugwerk Mielec) i po wojnie (PZL, WSK Mielec). W latach 1951-1953 pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, a następnie powrócił do pracy w WSK na stanowisko mistrza ślusarskiego na Wydziale 42 (remonty samolotów). Od 1 IV 1959 r. przebywał na emeryturze. W latach 20. działał w Zarządzie Związku Zawodowego Metalowców w Częstochowie, a w latach 1946-1949 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Powiatowego Zarządu Związków Zawodowych w Mielcu. Przez pewien czas był także ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1979 r. Zmarł 25 VIII 1981 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAJKA GRAŻYNA EWA (z domu TŁOMAK), urodzona 1 VI 1953 r. w Mielcu, córka Edwarda i Genowefy z domu Bator. Absolwentka Technikum Mechanicznego ZST MPM w Mielcu, maturę zdała w 1974 r. Pełniła funkcję przewodniczącej samorządu szkolnego w ZST. Należała do harcerstwa i działała w Hufcu ZHP w Mielcu. W 1976 r. przeniosła się z rodziną do Sokołowa Małopolskiego. W latach 1982-1984 pracowała w KH ZHP w Sokołowie Młp. Organizowała m.in.: akcje charytatywne, imprezy kulturalne i sportowe, obozy i kolonie. Utworzyła szczep drużyn zuchowych. Otrzymała stopień harcmistrza. W 1982 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie. W 1984 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej w Sokołowie Młp. jako nauczycielka klas I – III. W 1992 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie z tytułem magistra pedagogiki w zakresie nauczania początkowego. W 1994 r. uzyskała I stopień specjalizacji zawodowej, w 1997 r. – II stopień w zakresie nauczania początkowego, a w 2001 r. otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego. Angażowała się do prac społecznych na rzecz środowiska oświatowego. W latach 80. i 90. (do 2001 r.) pełniła funkcję prezesa Oddziału ZNP w Sokołowie Młp., otaczając szczególną opieką Sekcję Emerytowanych Pracowników Oświaty. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie socjologii organizacji i zarządzania oświatą w WSSG w Tyczynie i przed rokiem szkolnym 2001/2002 została mianowana dyrektorem Zespołu Szkół im. Jana Pawła II w Sokołowie Młp. i pełniła tę funkcję do 31 VIII 2012 r., a następnie przeszła na emeryturę i pracowała jako nauczycielka nauczania zintegrowanego w niepełnym wymiarze godzin. Znacząco przyczyniła się do rozwoju szkoły i jej wyposażenia oraz licznych kontaktów krajowych i międzynarodowych (Białoruś, Słowacja, Ukraina, Angielska Fundacja Charytatywna). W 2002 r. została ekspertem MENiS, wchodzącym w skład komisji egzaminacyjnych i kwalifikacyjnych dla nauczycieli. W 2003 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie filologii polskiej i bloku humanistyczno-społecznego. Ponadto w latach 1998-2002 była radną Rady Powiatu Rzeszowskiego. Przyczyniła się do założenia Stowarzyszenia Pomocy Osobom Niepełnosprawnym w Sokołowie Młp. Organizowała m.in. Gminne Dni Jedności z Osobą Niepełnosprawną, warsztaty terapii zajęciowej, wyjazdowe turnusy rehabilitacyjne i akcje charytatywne. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym i Srebrnym Krzyżem ZHP, Złotą Odznaką ZNP, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia oraz Podkarpackim Orderem Wdzięczności za działalność na rzecz poprawy warunków osób niepełnosprawnych.
MAJKA JÓZEF (ksiądz), urodzony 31 VI 1918 r. w Suchorzowie, powiat tarnobrzeski, syn Wojciecha i Wiktorii z Fidalskich. Uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. St. Konarskiego w Mielcu, a następnie w Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie i w 1937 r. zdał maturę z wynikiem celującym. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1942 r. (konspiracyjnie) i przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą jego parafią był Biecz, gdzie w latach 1942-1945 pracował jako wikariusz i zorganizował m.in. parafialną organizację „Caritas” jako RGO. W 1945 r. był krótko w parafii Nawojowa, a następnie został przeniesiony do Nowego Sącza i tam także kierował organizacją „Caritas” (1945-1946). W latach 1946-1948 pełnił funkcje kierownika Przedstawicielstwa Krajowej Centrali „Caritas” w Warszawie oraz członka Komitetu Koordynacyjnego Pomocy Dzieciom przy Ministerstwie Oświaty i Komitecie Pomocy Zimowej. Reprezentował „Caritas” na Światowej Konferencji Organizacji Charytatywnych w Paryżu pod przewodnictwem abp. J. Roncallego (późniejszego papieża Jana XXIII). Studia teologiczne ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w 1950 r. z tytułem magistra. W tym samym czasie ukończył studia ekonomiczne i filozoficzne na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. Od 1950 r. wykładał katolicką naukę społeczna, etykę i marksizm w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. W 1952 r. otrzymał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy „Zagadnienie płac w świetle katolickiego personalizmu”. Także w 1952 r. podjął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej, a dwa lata później ponadto na Wydziale Teologicznym. W 1958 r. habilitował się na podstawie rozprawy „Procent a lichwa w katolickiej nauce moralnej. Synteza historyczno-doktrynalna”. Senat KUL powierzył mu stanowisko docenta socjologii chrześcijańskiej, ale Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego nie zatwierdziło tej uchwały. (Taka wówczas była procedura nadawania stopni i tytułów, co wykorzystywała władza państwowa w walce z niepokornymi naukowcami, a zwłaszcza duchownymi. Habilitację ks. Majki zatwierdzono dopiero w 1978 r.) Pełnił funkcje: kierownika Sekcji Teologii Moralnej (od 1958 r.), kierownika II Katedry Socjologii Chrześcijańskiej (od 1968 r.), prodziekana Wydziału Teologicznego (od 1967 r.) i zastępcy kierownika Międzywydziałowego Zakładu Badań nad Współczesną Kulturą Chrześcijańską. W 1970 r. powierzono mu funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu i dziekana Papieskiego Fakultetu Teologicznego. W 1971 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1985 r. – profesora zwyczajnego. Autor ponad 350 publikacji naukowych z dziedzin nauk społecznych i socjologii religii, w językach: polskim, francuskim, angielskim i niemieckim. Był członkiem zespołów redakcyjnych lub współpracownikiem kilkunastu czasopism. Organizował sympozja naukowe z zakresu katolickiej nauki społecznej i socjologii. Pełnił też szereg funkcji społecznych, m.in. sekretarza generalnego Sekretariatu dla Niewierzących w Polsce, konsultora Rzymskiego Sekretariatu dla Niewierzących, członka Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji Powołań i Komisji „Iustita et Pax”. Uczestniczył w wielu konferencjach i sympozjach, m.in. w Rzymie, Salzburger Hochschulwochen, Brukseli i Wiedniu. Należał do m.in. Towarzystwa Naukowego KUL, Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz towarzystw socjologicznych w Brukseli I Nowym Jorku. W 1988 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. godnościami prałata honorowego i infułata, nagrodą Ośrodka Dokumentacji i Studiów Społecznych, rzymską Nagrodą Fundacji Jana Pawła II i nagrodą im. ks. Idziego Radziszewskiego (KUL). Zmarł 19 III 1993 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym pw. św. Wawrzyńca we Wrocławiu przy ul. O. Bujwida.
MAJKA KRYSTYNA KATARZYNA (z domu GRABIEC), urodzona 22 XI 1957 r. w Kolbuszowej, córka Andrzeja Grabca i Józefy z domu Grabiec. Absolwentka Liceum Zawodowego w Kolbuszowej. Po maturze w 1976 r. została zatrudniona w Przedszkolu Państwowym w Weryni i jako nauczycielka pracowała do 1981 r. W tym czasie ukończyła Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie z tytułem licencjata (1979). W 1981 r. przeniosła się do Mielca i podjęła pracę w Przedszkolu Państwowym nr 8 (1981-1982), a od 1984 r. w Przedszkolu Państwowym nr 9. W 1997 r. ukończyła studia z zakresu pedagogiki specjalnej na UMCS Lublin – Filia w Stalowej Woli i uzyskała tytuł magistra. W 2010 r. powierzono jej funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 9. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Opracowywała i udrażniała programy autorskie. Wprowadzała innowacje pedagogiczne. Angażowała się społecznie, m.in. w Poradni Rodzinnej i Przedmałżeńskiej przy Parafii Ducha Świętego w Mielcu oraz jako edukator na kursach dla rodziców. W styczniu 2018 r. przeszła na emeryturę.
MAJKA WŁADYSŁAW, urodzony 25 XI 1932 r. w Suchorzowie, powiat tarnobrzeski, syn Stanisława i Władysławy z domu Wiącek. Ukończył Gimnazjum w Baranowie Sandomierskim, a następnie Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. Hetmana Jana Tarnowskiego z maturą w 1951 r. W latach 1952-1955 pracował w Zakładach Metalowych w Nowej Dębie jako ekonomista, a następnie – inspektor gospodarki materiałowej, z przerwą na zasadniczą służbę wojskową (1955-1957). W 1963 r. przeniósł do Oddziału PKS w Mielcu na stanowisko rewidenta w Dziale Finansowo-Księgowym. W 1972 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie z tytułem magistra prawa i został mianowany przewodniczącym Komisji Planowania PPRN w Mielcu. W 1973 r. ukończył centralny kurs planowania społeczno-gospodarczego w Warszawie, a w 1974 r. – studia podyplomowe z zakresu planowania i ekonomii regionu na Wydziale Ekonomiki Produkcji WSE w Krakowie. Po likwidacji powiatów w 1975 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Komunalnego Przedsiębiorstwa Robót Budowlanych w Mielcu. Kierując firmą przez 16 lat, znacząco przyczynił się do zrealizowania wielu budów, remontów i modernizacji obiektów przemysłowych, handlowo-usługowych i mieszkalnych w Mielcu, m.in. biurowca PSS „Społem” przy ul. W. Sikorskiego oraz bloków mieszkalnych przy ul. 22 Lipca (później al. Niepodległości) i ul. J. Kochanowskiego. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Od 1984 r. udzielał się w Towarzystwie Śpiewaczym „Melodia” im. St. Lachmana w Mielcu jako członek chórów (męskiego i mieszanego), członek zarządu i od 1997 r. – wiceprezes, kierujący biurem Towarzystwa oraz organizacją koncertów krajowych i zagranicznych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej” oraz Odznaką Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.
MAJOR STANISŁAW, urodzony 22 II 1919 r. w Zawodzie, województwo częstochowskie, syn Władysława i Józefy z domu Knapik. Po ukończeniu szkoły podstawowej pomagał w pracach domowych, a w lutym 1939 r. rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podoficerskiej 29 Pułku Piechoty w Kaliszu. W wojnie obronnej 1939 r. walczył (jako żołnierz 3 szkolnego batalionu 29 pp Armii Poznań) pod Uniejcem i Łęcznicą, nad Bzurą, pod Kutnem (ranny w głowę) i w obronie Warszawy. 21 IX odniósł poważne obrażenia lewej ręki w walkach w Młocinach koło Warszawy i leczył się jeszcze w 1940 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako elektryk w Kopalni Rud Żelaznych w Borku koło Częstochowy. Równocześnie (od 1941 r.) należał do ZWZ–AK w Okręgu Radomsko-Częstochowskim. Posługiwał się pseudonimem „Zemsta”. W podziemiu ukończył szkołę podchorążych i otrzymał stopień kaprala, pełnił funkcje: instruktora wyszkolenia strzeleckiego i szefa uzbrojenia oraz odbierał meldunki radiowe z nasłuchu i przekazywał je centrali. W latach 1945–1950 nadal pracował w KRŻ w Borku na stanowisku zastępcy kierownika Działu Elektrycznego, a w 1949 r. zdał egzaminy czeladnicze z zakresu instalacji elektrycznych. Ukończył także kurs techniczno–konstruktorski I stopnia równoznaczny z wykształceniem średnim. W 1950 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK Mielec. Pracował na stanowiskach: elektryka, starszego kontrolera, starszego inżyniera kontroli, nadmistrza, starszego mistrza, zastępcy kierownika zmianowego i kierownika zmianowego przedsiębiorstwa. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. Od 1945 r. należał do Związku Inwalidów Wojennych, najpierw w Częstochowie, a następnie w Mielcu. W 1962 r. został przewodniczącym Oddziału Rejonowego ZIW w Mielcu, a od 1978 r. – członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZIW w Rzeszowie. Obie funkcje pełnił do śmierci. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Warszawę, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką Zasłużonego Działacza ZIW, Złotą Odznaką Racjonalizatora Produkcji i Medalem 70-lecia ZIW. Zmarł 6 VII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAJOWA (ULICA), jedna z dłuższych (2060 m) ulic osiedli Smoczka i Wojsław. Przez kilkaset metrów (od strony ul. Wolności) towarzyszą jej zabudowania i na tym odcinku posiada nawierzchnię asfaltową. Dalej biegnie, już jako droga polna, po terenie leśnym i przy Rowie Trześń Główna, aby zakończyć się przed linią kolejową. Od wielu lat pełni funkcję drogi dojazdowej do pól i lasu. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1985 r., po przyłączeniu Smoczki i Wojsławia do Mielca. Nazwę: MAJOWA nadano na wniosek mieszkańców.
MAJSAK ZBIGNIEW MACIEJ, urodzony 7 XII 1936 r. w Solcu Zdroju, powiat Busko Zdrój, syn Piotra i Janiny z Pireckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Busku Zdroju, matura w 1954 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi ukończył w 1960 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Po stażu w Szpitalu w Białogardzie (do 1962 r.) i pracy w Ośrodku Zdrowia w Sławoborzu (1962-1965), został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu na stanowisku asystenta (od 16 XI 1965 r.), a następnie pełnił funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgicznego (do 1987 r.). Ponadto przez pewien czas kierował mieleckim Pogotowiem Ratunkowym i Poradnią Chirurgiczną. Uzyskał I stopień specjalizacji (Rzeszów, 1970) i II stopień (Warszawa, 1977) z zakresu chirurgii ogólnej oraz II stopień z chirurgii onkologicznej (Warszawa, 1980). W latach 1987-1990 pracował w szpitalu w okolicach Trypolisu (Libia) jako starszy asystent na oddziale chirurgicznym. Takie stanowisko otrzymał też po powrocie do mieleckiego szpitala. W latach 90. odbył praktykę w Anglii. W 1994 r. został mianowany ordynatorem nowo utworzonego Oddziału Paliatywnego Szpitala Rejonowego w Mielcu i zorganizował jego niezwykle trudną pracę. W 2002 r. przeszedł na emeryturę, a następnie pracował w niepełnym wymiarze godzin w Poradni Chirurgicznej NZOZ „Chirmed” i szpitalnej Poradni Chirurgii Onkologicznej. Zmarł 24 VIII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
„MAKKABI” (ŻYDOWSKI KLUB SPORTOWY „MAKKABI”), powstał prawdopodobnie na początku lat 20. XX w. i wchodził w skład Zrzeszenia „Makkabi” (liczyło ono kilkaset polskich klubów żydowskich). Jego założycielami byli m.in.: Zajden, Mechlowicz i Abraham Fenichel, a długoletnim prezesem i sponsorem Psachia Honig – radny miejski. Na wyznaczonym przez władze miejskie terenie (przy drodze do Kolbuszowej, później ul. Wolności) klub wybudował stadion z boiskiem do piłki nożnej, bieżnią i kortem tenisowym. Dużą aktywność wykazywała drużyna piłki nożnej. Inauguracyjny mecz rozegrała z mieleckimi „Krukami”, a następnie grywała z innymi klubami żydowskimi i katolickimi. Oprócz meczów piłkarskich organizowano zawody w innych dyscyplinach sportowych oraz okolicznościowe parady. Poza działalnością sportową klub prowadził bibliotekę i świetlicę, w której m.in. grywano w tenisa stołowego i karty. Działalność ta została przerwana wybuchem II wojny światowej. W okresie okupacji hitlerowskiej stadion użytkowany był przez Niemców. Po wojnie przez kilka lat rozgrywały na nim mecze mieleckie kluby, a następnie resztki urządzeń sportowych zdemontowano i przeznaczono teren na inne cele (m.in. plac dla cyrków i „wesołych miasteczek”, baza transportowa, skład materiałów). Na początku lat 90. wybudowano na tym placu Halę Targową.
MAKSOŃ LESZEK KAZIMIERZ, urodzony 18 VIII 1956 r. w Mielcu, syn Stanisława i Teresy z domu Mazur. Absolwent Liceum Zawodowego w Mielcu z maturą w 1975 r. Ponadto w latach szkolnych ukończył Ognisko Muzyczne w Mielcu (klasa akordeonu) i trenował piłkę nożną w FKS Stal Mielec. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. w WSK PZL-Mielec jako mechanik maszyn biurowych. Równocześnie studiował na Wydziale Mechaniki (specjalność – samochody i ciągniki) Politechniki Krakowskiej w Krakowie i w 1981 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1981-1982 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Ełku. W 1982 r. powrócił do WSK PZL-Mielec i pracował w Zakładzie Aparatury Wtryskowej (kontroler jakości, 1982-1983) i Zakładzie Utrzymania Ruchu (referent techniczny, kierownik Wydziału Automatyki, pełnomocnik ds. jakości, 1983-2002), gdzie zastała go upadłość WSK. Kolejnymi miejscami pracy były: Zakład Produkcyjno-Remontowy PRODREM Mielec (pełnomocnik ds. jakości, 2002-2012), Zakład Narzędziowy Mielec (pełnomocnik ds. jakości, 2012-2014) i EC AVIOTECH Mielec (pełnomocnik ds. jakości, 2014-2015). Od 2012 r. prowadzi własną działalność – firmę konsultingowo-szkoleniową LM – SZ (Leszek Maksoń – Systemy Zarządzania Mielec), zajmującą się wdrażaniem, utrzymywaniem i audytowaniem systemów zarządzania w oparciu o międzynarodowe normy serii ISO. Jest także audytorem CCJ Warszawa przy Wojskowej Akademii Technicznej, audytorem PARP w zakresie działalności firm szkoleniowych z całego kraju w zakresie korzystania z Biura Usług Rozwojowych oraz trenerem TŰV RHEINLAND Polska i TQMSoft Kraków przy prowadzeniach szkoleń związanych z systemami zarządzania jakością, analizą ryzyka oraz audytorów wewnętrznych ISO na terenie całego kraju. Angażuje się społecznie. Jest współzałożycielem i prezesem Fundacji KUBEK BIZNESU w Mielcu oraz udziela się jako sekretarz Rady Rodziców przy Państwowej Szkole Muzycznej I i II st. im. M. Karłowicza w Mielcu. Pisze felietony biznesowe do Tygodnika Regionalnego „Korso” i artykuły biznesowe do „Biuletynu TQMsoft” w Krakowie.
MAKSOŃ STANISŁAW, urodzony 4 I 1927 r. w Tuszowie Narodowym, syn Jana i Zofii z domu Kardyś. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1948 r. W roku szkolnym 1948/1949 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Otałęży. Zasadniczą służbę wojskową odbył w Szkolnej Baterii Oficerów Rezerwy. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1953 r. z tytułem magistra ekonomii i w roku akademickim 1953/1954 pracował na tej uczelni jako nauczyciel przedmiotu wojskowego. W 1954 r. został zatrudniony w WSK Mielec i pracował na stanowiskach: kierownika sekcji planowania, zastępcy kierownika działu planowania, z-cy kierownika działu finansowo-kosztowego, kierownika oddziału prognozowania cen i kierownika oddziału kosztów własnych. Ukończył szereg kursów specjalistycznych. Był długoletnim działaczem i wykładowcą Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką PTE, Złotą Odznaką ZZ Metalowców i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 1 IV 2013 r. Spoczywa na cmentarzu w Tuszowie Narodowym.
MAKSOŃ STANISŁAW, urodzony 18 X 1931 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Józefa i Honoraty z domu Łącz. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1951 r. Pracę zawodową rozpoczął jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Trześni koło Mielca, ale wkrótce został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Zakończył ją w 1953 r. w stopniu sierżanta rezerwy – topografa i został zatrudniony w WSK Mielec. Przez blisko 40 lat pracował w służbie ekonomicznej przedsiębiorstwa, głównie na stanowiskach kierowniczych. Był inicjatorem i realizatorem wielu rozwiązań systemowych w dziedzinie ekonomiki. Uczestniczył w licznych opracowaniach zakładowych systemów wynagrodzeń. W międzyczasie ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie (1976 r.), a także szereg kursów specjalistycznych z zakresu ekonomiki przemysłu, analizy ekonomiczno-finansowej oraz organizacji i zarządzania dla kadry kierowniczej. Poza pracą zawodową angażował się do różnych działań społecznych. Był m.in. działaczem samorządu pracowniczego i związków zawodowych, przewodniczącym Zarządu Pracowniczej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej (25 lat), wykładowcą w różnych formach szkolenia pracowników i opiekunem praktykantów szkół ekonomicznych, ławnikiem i kuratorem Sądu Rejonowego. W latach 1970-1980 wielokrotnie pełnił funkcję kierownika kolonii dla dzieci pracowników WSK. Opracował i opublikował w mieleckiej prasie („Głos Załogi”, „Głos Mielecki”, „Korso”) ponad 50 artykułów o tematyce ekonomiczno-produkcyjnej związanej z WSK i historycznej z okazji 50-lecia powstania w Tuszowie Narodowym filii Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego. W styczniu 1992 r. przeszedł na emeryturę, a w marcu tegoż roku został biegłym sądowym z zakresu spraw gospodarczych w okręgu Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie, a później Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. Jest członkiem Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. Gen. W. E. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym i członkiem Rady Duszpasterskiej w parafii MBNP w Mielcu. Wyróżniony m.in. odznaczeniami państwowymi i resortowymi, medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”(2004) oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1988 r. Zmarł 3 XII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAKSOŃ WOJCIECH, urodził się 31 III 1899 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Jakuba i Katarzyny z domu Tarapata. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, ale w 1914 r., po ukończeniu 6. klasy, przerwał naukę z powodu wybuchu wojny. Pomagał rodzicom w pracy na roli. W 1917 r. został wcielony do armii austriackiej i do listopada 1818 r. brał udział w walkach na froncie ukraińskim. W latach 1919-1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Dostał się do niewoli i przebywał przez około rok w obozie pod Murmańskiem. Udało mu się uciec do Szwecji i w 1921 r. powrócił do kraju, gdzie odbywał dalszą służbę wojskową w 38. pułku piechoty w Przemyślu. Po powrocie z wojska przez rok uczył się w Seminarium Duchownym w Tarnowie, ale egzamin dojrzałości zdał w Państwowym Gimnazjum im. Prof. Moraczewskiego w Przemyślu (1923). Ukończył studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Pracował jako nauczyciel w VI Państwowym Gimnazjum im. T. Kościuszki w Krakowie (1928/1929) i Prywatnym Gimnazjum Męskim im. S. Konarskiego o.o. Pijarów w Rakowicach koło Krakowa (do 1938 r.) W 1933 r. uzyskał tytuł magistra, a w 1934 r. zdał egzamin na nauczyciela szkoły średniej. Od 1 III 1938 r. do wybuchu wojny pracował na stanowisku podinspektora szkolnego w Ostrowcu Świętokrzyskim. Walczył w kampanii wrześniowej i dostał się wraz z oddziałem do niewoli ukraińskiej, ale Polakom udało się z niej wykupić. Podczas powrotu znów dostali się do niewoli, tym razem radzieckiej, ale w brawurowy sposób W. Maksoń (i wielu innych żołnierzy) wyskoczył z pędzącego pociągu i po licznych kłopotach powrócił do Ostrowca. Poszukiwany przez gestapo przeniósł się wraz z rodziną do Tuszowa. Prowadził tajne nauczanie w Tursku i od czerwca 1943 r. – po spaleniu Turska przez żandarmerię niemiecką – w Tuszowie. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę nauczyciela języka polskiego i łaciny w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie w jego filii w Tuszowie Narodowym. 1 IX 1945 r. powołany został na stanowisko dyrektora Liceum Pedagogicznego w Ostrowcu Świętokrzyskim. Zorganizował szkołę i doprowadził do jej sprawnego funkcjonowania. W rezultacie czystek politycznych został oskarżony o „przeszłość wrogą Polsce Ludowej” i zawieszony w czynnościach. W 1954 r. został przywrócony do pracy i mianowany zastępcą dyrektora Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego nr 2 w Skarżysku Kamiennej. Wyróżniany odznaczeniami i nagrodami. Zmarł 26 XII 1959 r. Spoczywa na cmentarzu w Skarżysku Kamiennej.
MAKSYMOWICZ BOGUSŁAW, urodzony 23 IX 1917 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Anny z Ryniewiczów. Po odbyciu terminu uczniowskiego, a następnie pracy czeladnika w zakładach fotograficznych – 9 VIII 1956 r. w Rzeszowie zdał egzamin mistrzowski z rzemiosła – fotografowanie oraz uzyskał uprawnienia do kierowania praktycznym kształceniem uczniów. Od 1945 r. prowadził zakład fotograficzny „Foto Kino”, najpierw przy ul. 15 Grudnia 19, a następnie w pawilonie i Domu Rzemiosła przy ul. Krótkiej w Mielcu. Fotografował zarówno w zakładzie (słynne zdjęcia „w podkowie”, aby przyniosły szczęście) jak i w plenerze. Był niezwykłą i barwną osobowością, co powodowało, że cieszył się w Mielcu dużą popularnością. Zmarł 30 VI 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Dębicy.
MAKSYMOWICZ DANUTA ANNA (po mężu JAROCKA), urodzona 15 III 1942 r. w Mielcu, córka Władysława i Stanisławy z domu Leyko. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdała w 1960 r. Studia na Wydziale Aktorskim PWST w Krakowie ukończyła w 1966 r. i otrzymała tytuł magistra. W sezonie 1966/1967 występowała w Teatrze Rapsodycznym w Krakowie, kierowanym przez dyrektora Mieczysława Kotlarczyka. Od 1967 r. do dziś jest aktorką krakowskiego Teatru Starego. Debiutowała rolą Laury Carlier w spektaklu Błażej C. Magnier (reż. Bohdan Hussakowski, 1967). W jednej z recenzji teatralnych napisano: „… Obdarzona wielką urodą – subtelna, filigranowa blondynka – zaskakiwała drapieżnym temperamentem scenicznym, siłą ekspresji, doskonałym wyczuciem formy komediowej”. Bardzo dobre recenzje otrzymywała także po kolejnych rolach, m.in.: Paulinki w Zegarach T. Łubieńskiego (reż. A. Kreczmar, 1970). Recenzent napisał: „… Wybór ten okazał się szczęśliwy: ta młoda osoba rolą Paulinki zwróciła na siebie uwagę – bez obawy popełnienia pomyłki można jej wróżyć dobrą drogę w teatrze…” Mielczanka faktycznie spełniła te nadzieje, ujawniając talent komediowy, dramatyzm i ekspresję oraz bogaty wachlarz możliwości twórczych. W ciągu 37 lat pracy artystycznej w Teatrze Starym zagrała wiele ról u wybitnych reżyserów: Zygmunta Hübnera, Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego, Andrzeja Wajdy i Krystiana Lupy. Ważniejsze role to: Zofia Plejtus w Matce Witkacego (reż. J. Jarocki, 1972), Estrella w Życie jest snem P. Calderona (reż. J. Jarocki, 1983), Katarzyna, Matka i Królowa w Ślubie W. Gombrowicza (reż. J. Jarocki, 1991), Matka/Siostra Barbara w Grzebaniu wg S. I. Witkiewicza (reż. J. Jarocki, 1996). Grała też m.in. w sztukach: Hyde Park A. Kreczmara (reż. J. Markuszewski, 1973), Kopeć J. Janczarskiego (reż. J. Markuszewski, 1974), Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza (reż. K. Lupa, 1978), Bracia Karamazow F. Dostojewskiego (reż. K. Lupa, 1999) oraz Mistrz i Małgorzata M. Bułhakowa (reż. K. Lupa, 2002). Zagrała także w filmach: *1971 r. – Trąd (rola: dziewczyna Matusiaka), *1972 r. – Podróż za jeden uśmiech (młoda kelnerka w ośrodku „Kmita”), *1973 r.: Fernando i humaniści (rola: asystentka reżysera), *1974 r. – To ja zabiłem (rola: Anna Barańczyk, ofiara), *1978 r. – Osiemdziesięciu huzarów, *1980 r. – Z biegiem lat, z biegiem dni (rola: Basia, żona Józia Chomińskiego).
MAKUCH HALINA ELŻBIETA (z domu LUBACH), urodzona 25 IV 1961 r. w Kolbuszowej, córka Pawła i Anny z Leśniowskich. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1980 r. Pracę zawodową rozpoczęła w Banku Spółdzielczym w Kolbuszowej jako referent ds. obrotu nieruchomościami (XI 1980-IV 1981). Od X 1982 r. pracuje w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu, ostatnio jako starszy specjalista ds. czynszów. Od 2011 r. pełni funkcję przewodniczącej Rady Osiedla im. Mikołaja Kopernika w Mielcu. W latach szkolnych trenowała lekkoatletykę w „Kolbuszowiance” pod kierunkiem trenera Jerzego Tokarza, a następnie w LKS „Tęcza” Mielec pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza. Specjalizowała się w chodzie sportowym i odniosła wiele sukcesów, m.in. w 1975 r. wywalczyła tytuł mistrzyni Polski młodziczek na dystansie 3 km, a w 1976 r. powtórzyła ten wyczyn na dystansach 3 km i 5 km. Wielokrotnie startowała w biegach średnich. W 1978 r. zdobyła mistrzostwo szkół CZSR w biegu na 1 500 m, zaś w 1979 r. była mistrzynią okręgu rzeszowskiego w biegach średnich juniorek. Wielokrotnie reprezentowała województwo rzeszowskie w zawodach na szczeblu centralnym. Uzyskała uprawnienia instruktora lekkoatletyki.
MAKUSZYŃSKIEGO KORNELA (ULICA), krótka (146 m) ulica na osiedlu Wolności, boczna ulicy A. Naruszewicza. Powstała w 1977 r. i otrzymała wówczas patronat A. Lampego. 28 II 1990 r. MRN, na wniosek mieszkańców osiedla, nadała jej nowego patrona – K. Makuszyńskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Jej adres mają prywatne posesje z okazałymi domami.
Patron ulicy: KORNEL MAKUSZYŃSKI (1884-1953) to jeden z najbardziej znanych autorów książek dla dzieci i młodzieży. Napisał m.in. powieści: O dwóch takich, co ukradli księżyc, Przyjaciel wesołego diabła, Panna z mokrą głową, Awantura o Basię, Szatan z siódmej klasy, Bezgrzeszne lata i Szaleństwa panny Ewy oraz komiksy (z rysownikiem M. Walentynowiczem) Przygody Koziołka Matołka i Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki. Wiele jego utworów zostało przeniesionych na ekran kinowy i telewizyjny. Pisał także wiersze, nowele, humoreski, opowiadania, felietony i recenzje teatralne. Uczestniczył w powstaniu warszawskim.
MALCZYK STANISŁAW, urodzony 28 II 1910 r. w Krakowie. Podstawową edukację piłkarską przeszedł w klubach krakowskich. W latach 1924-1927 grał w Olszy Kraków, a talent piłkarski rozwinął w Cracovii (1927-1937). Występował na pozycji prawego łącznika i przyczynił się do jej największych sukcesów w latach 30.: mistrzostwa Polski w 1930, 1932 i 1937 r. oraz wicemistrzostwa Polski w 1934 r. Trzykrotnie zagrał w I reprezentacji Polski (2 X 1932 r. – Rumunia 5:0, 15 IX 1935 r. – Łotwa 3:3, 6 X 1935 r. – Austria B 1:0). Pracę trenerską rozpoczął jeszcze w latach 30. i kontynuował po II wojnie światowej w klubach krakowskich: Wolanin Wola Rzędzińska, Łobzowianka i Borek Kraków. W 1947 r. został skierowany do pracy w tworzącym się Okręgowym Związku Piłki Nożnej w Szczecinie. W następnym roku powrócił do Krakowa i był trenerem zespołu Cracovia/Ogniwo Kraków (1948-1949). W latach 1950-1962 trenował m.in. drużyny: Stal Stalowa Wola, Hutnik Nowa Huta, KKS Kluczbork, Hutnik Trzebinia i Victoria Jaworzno. W sezonie 1963/1964 był I trenerem Stali Mielec która po spadku z ekstraklasy w 1962 r. nie mogła odzyskać równowagi. Odchodzili lepsi zawodnicy, a następcy byli słabsi. Ostatecznie Stal zajęła dopiero 12. miejsce, a Malczyk opuścił Mielec. Kolejnymi klubami były Karpaty Krosno i Zagłębie Konin. W 1969 r. przyjął propozycję Lecha Poznań, ale wkrótce zakończył pracę w Poznaniu. Ostatnimi klubami, z którymi współpracował, były Metal Kluczbork i Chemik Kędzierzyn-Koźle. Zmarł 13 II 1973 r. w Krakowie. Pochowany na cmentarzu w Krakowie.
MALCZYŃSKA HONORATA (z domu BUCZEK), urodzona 28 VII 1902 r. w Podleszanach, powiat mielecki, córka Jakuba i Anny z domu Miodunka. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego w Mielcu, egzaminy końcowe złożyła w 1923 r. Jako nauczycielka pracowała w szkołach ludowych w Kiełkowie (filia w Zaborczu), Kębłowie i Białym Borze. Poza nauczaniem dzieci angażowała się w różne formy aktywizacji młodzieży i starszych. Prowadziła (wraz z mężem) zespoły teatralne, kursy wiedzy i umiejętności, m.in. gotowania, pieczenia i szycia oraz higieny i pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. Była też aktywnym członkiem Kół Gospodyń Wiejskich i Ochotniczych Straży Pożarnych. W 1939 r. została zwolniona z pracy przez okupacyjne władze oświatowe (na etacie nauczycielskim pozostawiono męża). W związku z budową niemieckiego poligonu w Bliznej, z pobliskiego Białego Boru usunięto wszystkich mieszkańców, a Malczyńscy zostali przeniesieni do szkoły w Jadachach. Po śmierci męża w 1951 r. Honorata Malczyńska została mianowana kierownikiem tamtejszej szkoły i pełniła tę funkcję do końca roku szkolnego 1964/1965. Poza kierowaniem szkołą inspirowała i wspierała różne formy aktywności młodzieży i dorosłych. Była też aktywną działaczką ZNP. Po przejściu na emeryturę w 1965 r. zamieszkała w Mielcu. W 1995 r. została wyróżniona Złotą Odznaką ZNP. Zmarła 29 I 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MALCZYŃSKI FRANCISZEK, urodzony 20 II 1884 w Orłowie (wówczas Schönanger), powiat mielecki, syn Jakuba i Katarzyny z domu Huber. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie, maturę zdał w 1907 r. Pracował jako nauczyciel na terenie powiatu mieleckiego w Czerminie, Grochowem i Padwi. W 1912 r. został mianowany kierownikiem szkoły w Tuszymie (powiat mielecki) i pracował tam do przejścia na emeryturę w 1953 r. W latach 1914-1917 uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz armii austriackiej. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły podstawowej i średniej. Od 1910 r. należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego i jako wyróżniający się działacz został wybrany na delegata na zjazd nauczycielski w 1912 r. we Lwowie. W latach 1924-1939 był członkiem Zarządu Powiatowego ZNP w Mielcu. Wyróżniony wieloma odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, który podarował w 1939 r. na rozwój polskiego lotnictwa. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Krakowie i tam zmarł w 1974 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
MALCZYŃSKI JAN, urodzony 18 IX 1888 r. w Schönanger (Orłów), powiat mielecki, syn Jakuba i Katarzyny z domu Huber. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Tarnowie z maturą w 1912 r. W tym samym roku został zatrudniony jako nauczyciel w Łączkach Brzeskich i Dąbiu, powiat mielecki. W czasie pierwszej ofensywy wojsk rosyjskich w 1914 r. przeniósł się na Śląsk i od 1915 r. uczył w szkole w Grójcu, pow. chrzanowski. Nauczycielski egzamin praktyczny zdał w 1916 r. Powrócił w rodzinne strony i uczył w szkołach na terenie powiatu mieleckiego, m.in. w Otałęży, Rzemieniu, Padwi i Wojkowie oraz kierował szkołami w Rydzowie, Kiełkowie, Kębłowie i Białym Borze (w czasie II wojny światowej). W okresie międzywojennym był członkiem władz powiatowych Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. W 1942 r. z powodu budowy niemieckiej wyrzutni V-1 w Bliznej (w pobliżu Białego Boru) został wysiedlony i przeniesiony na stanowisko kierownika szkoły w Jadachach, powiat tarnobrzeski. W czasie okupacji hitlerowskiej był członkiem AK i współpracował z oddziałem „Jędrusie” od początku jego powstania, m.in. prowadził kolportaż gazetki „Odwet”. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 19 X 1951 r. Został pochowany na cmentarzu w Chmielowie, a w 1965 r. ekshumowany do grobowca rodzinnego na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MALCZYŃSKI JÓZEF, urodzony 24 II 1940 r. w Pławie, powiat mielecki, syn Mariana i Anieli z domu Miłoś. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu, matura w 1957 r. W okresie 1957-1958 pracował w WSK Mielec. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu ukończył w 1964 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera (specjalizacja – technologia drewna). Po studiach podjął pracę w Zakładach Drzewnych w Nisku, a w 1965 r. przeniósł się do WSK PZL-Mielec, gdzie pracował na stanowiskach: technologa, starszego technologa, kierownika sekcji i ponownie starszego technologa. W 1972 r. i 1977 r. ukończył kursy specjalistyczne z zakresu ochrony przeciwpożarowej i pełnił funkcję specjalisty do spraw ppoż. w WSK. W czasie strajków w WSK w 1980 r. wspierał doradami Komitet Strajkowy, a w pierwszych wyborach do NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” został wybrany przewodniczącym Komisji Prawno-Organizacyjnej. W okresie stanu wojennego uczestniczył w działalności podziemnej, organizując pomoc materialną dla internowanych i ich rodzin. Był inicjatorem utworzenia biblioteczki wydawnictw podziemnych i rozpowszechniał te wydawnictwa. Udostępniał własne mieszkanie na spotkania działaczy podziemia, przez co naraził się na wielokrotne wizyty funkcjonariuszy MO i SB, a nawet rewizję i skonfiskowanie materiałów przygotowanych na obchody rocznicy porozumień sierpniowych. Za m.in. aktywny udział w działalności podziemnej i pisemny protest przeciwko wprowadzeniu wydłużonego czasu pracy został zwolniony z WSK Mielec w kwietniu 1984 r., a wielokrotne odwoływania się zostały ostatecznie załatwione odmownie. Do 14 III 1986 r. przebywał na bezrobociu i tylko dzięki pomocy kolegów z „Solidarności” mógł przeżyć (z liczną rodziną) ten trudny okres. Po męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki (1984) ufundował tablicę upamiętniającą wcześniejszą wizytę ks. Jerzego w kościele św. Mateusza. (Uroczystość odsłonięcia tablicy odbyła się w 1990 r.) 14 III 1986 r. został zatrudniony w Nadleśnictwie Mielec jako starszy instruktor i podleśniczy, a w 1989 r. rozpoczął organizowanie zakładowej komórki „Solidarności”. Starał się też o powrót do pracy w WSK, ale ówczesna dyrekcja (z rodowodem „solidarnościowym”) nie wyraziła na to zgody. 5 III 1990 r. został mianowany przez wojewodę rzeszowskiego na stanowisko kierownika nowo utworzonego Rejonowego Biura Pracy w Mielcu i był organizatorem działalności tej placówki. W sierpniu 1990 r. RBP zostało włączone w strukturę organizacyjną nowo powstałego Urzędu Rejonowego w Mielcu. Na skutek nieporozumień z kierownikiem Urzędu 27 VIII 1991 r. otrzymał wypowiedzenie z pracy. Z drugiej zaś strony cieszył się szacunkiem i poważaniem wielu osób, co potwierdziło się w czasie wyborów do Sejmu RP 27 X 1991 r. (Jako kandydat na posła z listy KPN otrzymał 4479 głosów.) Zmarł 31 XII 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MALCZYŃSKI RAFAŁ JAN, urodzony 22 II 1989 r. w Mielcu, syn Stanisława i Haliny z domu Ciągło. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 2008 r. Od roku akademickiego 2008/2009 studiuje zaocznie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej. Jego pasją życiową jest modelarstwo samochodowe i w tej dyscyplinie osiągnął znaczące sukcesy. Najważniejsze osiągnięcia: *2006: Mistrzostwa Polski w Modelarstwie Samochodowym w Nowym Sączu (9-10 IX) – II wicemistrz Polski w klasie DTMs juniorów, Mistrzostwa Polski ON – ROAD Modeli Samochodów w Nowym Sączu – III miejsce w kl. E-10 TC Standard junior, Halowe Mistrzostwa Polski Modeli Samochodów Zdalnie Kierowanych w Łomiankach koło Warszawy (25-26 III) – mistrz Polski w klasie E-10 TC Standard junior, w kl. E-10 TC-540, XXXIII Międzynarodowe Halowe Zawody o Grand Prix Polski Modeli Samochodów R/C w Tarnowie (18-19 III) – I miejsce w kl. E-10 TC Standard junior; *2007: XXXIV Międzynarodowe Halowe Zawody o Grand Prix Polski Modeli Samochodów R/C w Tarnowie (27-28 I) – II miejsce w kl. TC 540, Halowe Mistrzostwa Polski Modeli Samochodów R/C w Lublinie (31 III – 1 IV) – I wicemistrz Polski w kl. E-10 TC 540 juniorów, Mistrzostwa Polski Modeli Samochodów w Tarnowie – I wicemistrz Polski w kl. E-10 TC 540 senior. Brał udział w zawodach zagranicznych w Senov (Czechy) i pokazach popularyzujących modelarstwo samochodowe. W czasie wolnym od nauki i zawodów pracował okresowo w firmie GREGSON POLSKA, zajmującej się wykonywaniem replik samochodów. Uczestniczył w budowie m.in. „Jaguara” i „Willysa”. W 2008 r. założył własną firmę „MUGEN” związaną z branżą samochodową i w związku z tym zawiesił starty w zawodach.
MALEC BRONISŁAW ANTONI, urodzony 6 VI 1940 r. w Wysokiej Głogowskiej, powiat rzeszowski, syn Wojciecha i Anieli z domu Sadło. W 1956 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Rzeszowie i podjął pracę w Rzeszowskiej Fabryce Sprzętu Gospodarskiego (później „Zelmer”) jako tokarz. Należał do ZMP i LPŻ Rzeszów, w którego barwach uprawiał sporty motorowe. W 1959 r. zdobył tytuł wicemistrza Polski w rajdach obserwowanych w klasie 125 cm3. (Karierę sportową kontynuował w CWKS „Legia” Warszawa i „Stal” Mielec – do 1965 r.) Od 3 I 1959 r. podjął pracę w WSK Mielec jako tokarz, a w latach 1961-1963 odbył zasadniczą służbę wojskową w TSWL Zamość i DW LOT Warszawa. Po powrocie z wojska pracował na stanowiskach: tokarza, montera płatowcowego, mechanika silnikowego, mistrza, starszego mistrza, zastępcy kierownika Wydziału ds. Przygotowania Produkcji i specjalisty ds. produkcji. Uczestniczył od początku (1967) w uruchomianiu produkcji silników wysokoprężnych na licencji angielskiej firmy „LEYLAND”. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i zdał maturę w 1968 r., a następnie studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1974 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika (specjalność – silniki spalinowe). Poza pracą zawodową działał społecznie w ZMS i samorządzie robotniczym W 1974 r. został wybrany na sekretarza organizacyjnego KZ PZPR w WSK Mielec i pełnił tę funkcję do 1976 r., a następnie powołano go na stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego WSK PZL Mielec ds. handlowych. W wyniku podziału WSK na branżowe zakłady – 1 X 1977 r. został powołany na stanowisko dyrektora Zakładu Produkcji Silnikowej i pełnił je do 1991 r., kiedy to zlikwidowano strukturę wielozakładową. W czasie kierowania Zakładem znacząco przyczynił się do jego zorganizowania i sprawnego funkcjonowania oraz dynamicznego rozwoju. (W tym czasie opracowano i wdrożono do produkcji ponad 200 różnych wersji i zastosowań silników SW 680 i SWT 11, a odbiorcami było kilkanaście fabryk pojazdów i maszyn różnego typu – krajowych i zagranicznych. Wyprodukowano wówczas ponad 250 tysięcy silników wysokoprężnych.) W latach 1991-1992 pracował w Dziale Marketingu WSK Mielec jako specjalista – handlowiec. W lutym 1992 r. został wybrany prezesem Zarządu Spółdzielni Pracy „Wielobranżowej” w Mielcu i funkcję tę pełnił do 30 IX 1994 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Angażował się do prac społecznych, m.in. jako: członek Zarządu FKS „Stal” Mielec i wiceprezes ds. sportowych, opiekun patronacki sekcji piłki ręcznej „Stali” (do 1991 r.), członek Zarządu Automobilklubu Rzeszowskiego i prezes jego Oddziału w Mielcu oraz członek Zarządu Mieleckiej Izby Gospodarczej. W kadencji 1978-1984 był radnym MRN w Mielcu, przewodniczącym Komisji Rozwoju Gospodarczego, Handlu i Usług oraz członkiem Prezydium Rady. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego”, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców, Złotą Odznaką PZPN, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Honorową Odznaką Rzemiosła Polskiego oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1986). Zmarł 8 V 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MALEC JAN, urodził się 29 VIII 1894 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Michała i Karoliny z domu Bieniek. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1916 r. (w czasie urlopu z frontu). 6 VIII 1914 r. zgłosił się ochotniczo do Legionów Piłsudskiego i otrzymał przydział do 1 pułku piechoty I Brygady. Służył w koszarach w Krakowie, a następnie walczył na terenach Królestwa Polskiego. W 1915 r. został przeniesiony do 6 pp Legionów (3 kompania), a w 1916 (23 II-30 IV) do Batalionu Etapowego przy Komendzie Legionów. Także w 1916 r. walczył na froncie wołyńskim (m.in. nad rzekami Styr i Stochod). Otrzymał wówczas stopień plutonowego. W wyniku kryzysu przysięgowego w 1917 r. znalazł się w austriackiej 8 brygadzie górskiej, a na początku 1918 r. uczestniczył w kursie austriackich oficerów rezerwy. Po okresie internowania (do 25 X 1918 r.) w twierdzy Giulafehervar na Węgrzech powrócił do kraju i 8 XI 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego. Otrzymał awans na stopień podporucznika i funkcję adiutanta 24 Pułku Piechoty w Łucku. Na początku 1919 r. mianowano go dowódcą 6 kompanii 24 pp i skierowano na front ukraiński, gdzie walczył m.in. w rejonie Lwowa, a następnie brał udział w walkach z Armią Czerwoną, m.in. w okolicach Warszawy. W 1921 r. został awansowany do stopnia kapitana (25 II), ukończył dwa kursy oficerskie i został dowódcą batalionu w 24 pp. W tym okresie rozpoczęły się jednak poważne kłopoty ze zdrowiem. Długotrwałe leczenie nie sprzyjało dalszej służbie wojskowej, toteż przeniesiono go na stanowisko dowódcy 8 kompanii 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu. Nie poddawał się jednak i po kolejnym kursie oficerskim został pierwszym oficerem sztabowym 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Za bohaterstwo wykazane w walkach o wolność i niepodległość Polski w latach 1918-1920 odznaczony został Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Krzyżem Virtuti Militari kl. V (nr 13937) i odznaką lwowskich „Orląt”. Na początku 1928 r. stan jego zdrowia gwałtownie pogorszył się. 21 II otrzymał awans na stopień majora, a w następnym dniu zmarł. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
MALEC JULIAN, urodzony 1 XI 1855 r. w Mielcu. Uczył się w szkole normalnej (podstawowej) w Mielcu, a następnie uczęszczał do gimnazjów w Tarnowie i Krakowie. Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu we Lwowie ukończył z tytułem doktora praw. Pracował jako adwokat krajowy w Rzeszowie. Działalnością zawodową i społeczną zdobył sobie duży autorytet w środowisku. Został wybrany m.in. na prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Rzeszowie i pełnił tę funkcję w latach 1898-1899. Był także zaangażowanym członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej i przez pewien czas sprawował funkcję prezesa TSL w Rzeszowie. Był pomysłodawcą utworzenia „teatru polskiego miast zachodnich” dla Tarnowa, Rzeszowa i Przemyśla. Zmarł 15 III 1900 r. Pochowany na cmentarzu na Pobitnie w Rzeszowie.
MALICKI ANDRZEJ, faktor dworu mieleckiego w XVI w. Spławiał transporty zboża drogą wodną (Wisłoka, Wisła) z majątków Mieleckich w Mielcu i okolicach w kierunku Gdańska.
MALINOWSKI EDMUND PAWEŁ, urodzony 16 XII 1892 r. w Dzikowie koło Tarnobrzega, syn Michała i Wiktorii z Drzewińskich. Uczył się w gimnazjum w Tarnowie i c.k. Gimnazjum w Mielcu (1905-1910), maturę zdał w Krakowie w 1913 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i później na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując w 1924 r. stopień doktora nauk medycznych. Pracował m.in. w szpitalach w Królewskiej Hucie, Rudzie, Kuźnicy, Bielszowicach i w Kasie Chorych w Katowicach-Ligocie. W 1934 r. otrzymał przydział do 2 Szpitala Okręgowego, a w 1939 r. – do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu. Posiadał stopień kapitana rezerwy. W czasie wojny obronnej z Niemcami hitlerowskimi we wrześniu 1939 r. i po napaści ZSRR na Polskę (17 IX), został wzięty do niewoli sowieckiej i uwięziony w obozie NKWD w Starobielsku. Potwierdza to rosyjski wykaz akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz NKWD w Starobielsku. (W wykazie tym na stronie 351 pod pozycją 2302 został wpisany Edmund Malinowski.) W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany przez NKWD w Charkowie. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.
MALIŃSKA URSZULA ANTONINA (z domu SZCZEPANIAK), urodzona 1 VI 1953 r. w Mielcu, córka Adama i Władysławy z domu Zięba. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Po maturze w 1972 r. została zatrudniona w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu jako inspektor, a następnie w latach 1973-1981 pracowała w Przedsiębiorstwie Turystycznym „Resovia – Tourist” Rzeszów. W 1984 r. powróciła do MPGK na stanowisko inspektora. W 1980 r. została przyjęta do NSZZ „Solidarność” i odtąd – poza pracą zawodową – angażowała się w jego działalność. Od 1992 r. pełni funkcje przewodniczącej Delegatury NSZZ „Solidarność” w Mielcu i członka Prezydium Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. W 1996 r. została wybrana wiceprzewodniczącą Sekcji Krajowej Pracowników Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej NSZZ „Solidarność”. W kadencji 1998-2002 była radną Rady Powiatu Mieleckiego. Została wybrana do Rady Parafialnej Parafii Ducha Świętego w Mielcu (pełni funkcję wiceprzewodniczącej) oraz na sekretarza Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Wyróżniona Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę. W wyborach samorządowych w 2018 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2018-2023. W 2023 r. przeszła na emeryturę.
MAŁA (ULICA), wąska, ale nie taka mała, jak sugeruje nazwa, ulica na osiedlu T. Kościuszki. Ma długość 332 m. Jest boczną ul. A. Mickiewicza i łączy ją z ulicami: Lwowską, Zacisze i G. Narutowicza. Niemal do końca XIX w. funkcjonowała wyłącznie jako droga dojazdowa do mieszczańskich pól, ale po intensywnej zabudowie tego terenu w 1. połowie XX w. okazała się bardzo przydatną. (Ul. Wojsławska – na odcinku od ul. A. Mickiewicza do skrzyżowania z ul. T. Kościuszki – powstała dopiero w 1977 r.) Nazwę otrzymała w okresie międzywojennym. W czasie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę „Kleine Strasse”. Aktualnie posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach.
Nazwa ulicy: MAŁA powstała prawdopodobnie stąd, że w czasie nadawania nazwy prezentowała się bardzo skromnie przy swoich sąsiadkach: ul. J. Piłsudskiego, ul. Lwowskiej, ul. Zacisze i ul. G. Narutowicza.
„MAŁA LAPONIA” (TOWARZYSTWO MŁODZIEŻOWE „MAŁA LAPONIA), stowarzyszenie grupujące młodzież organizującą różne formy kulturalne w środowisku mieleckim, głównie dla dzieci i młodzieży. Powstała w styczniu1996 r. z inicjatywy Dariusza Reguły, po zorganizowaniu niezwykle udanego „Happeningu Mikołajkowego” na placu Centralnym (później plac AK) w dzień św. Mikołaja w 1995 r. (Impreza ta jest nadal corocznie organizowana i cieszy się dużym zainteresowaniem.) Później organizowano m.in. małe spektakle teatralne i imprezy z okazji „Dnia Ziemi”, współpracując z Miejskim Ośrodkiem Kultury (później SCK), szkołami, przedszkolami i organizacjami społecznymi.
MAŁACHOWSKA MARIANNA, urodzona w 1724 r. w Czorsztynie, córka Józefa Potockiego (herbu Pilawa) i Konstancji Ludwiki? Morsztyn z Raciborska (herbu Leliwa). Współwłaścicielka Mielca (1/3), żona Stanisława Małachowskiego – starosty wąwolnickiego, wzmiankowana w dokumencie z 1763 r. Zmarła 8 VII 1772 r. w Nałęczowie.
MAŁACHOWSKA (Z POTOCKICH) KONSTANCJA, urodzona około 1750 r., córka Joachima Potockiego (herbu Pilawa) i Ewy Kaniewskiej z Kaniewa (herbu Nałęcz). Współwłaścicielka Mielca (1/3), wzmiankowana w 1797 r. Data śmierci nieznana.
MAŁACHOWSKI JÓZEF (herbu Nałęcz), urodzony w 1751 r. lub 1752 r. w Bochotnicy, syn Stanisława Małachowskiego (herbu Nałęcz) i Marianny z Potockich (herbu Pilawa). Pobierał nauki w domu. Po przodkach został właścicielem klucza chorzelowskiego i klucza kliszewskiego oraz trzeciej części Mielca (w 1773 r.). Ponadto stryj (Piotr Małachowski, wojewoda krakowski) przekazał mu starostwo karaczkowskie. W 1788 r. został wybrany na posła z województwa krakowskiego i brał udział w pierwszej kadencji Sejmu Czteroletniego (Wielkiego) 1788-1792. Wyróżniony Orderem Św. Stanisława. Zmarł 3 IX 1795 r. w Chorzelowie koło Mielca. Jego epitafium znajduje się w bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu. Pochowany jest w podziemiach tej świątyni obok członków rodziny Mieleckich.
MAŁACHOWSKI STANISŁAW, urodzony w 1727 r. w Bąkowej Górze, syn Adama (herbu Nałęcz) i Anny Teofili Rosnowskiej (herbu Ogończyk). Współwłaściciel Mielca (1/3) w latach 1762-1773, starosta wąwolnicki. Zmarł w 1784 r. w Osówce.
MAŁECKI MIECZYSŁAW BRONISŁAW, urodzony 14 VII 1903 r. w Mielcu, syn Michała Andrzeja i Bronisławy Marii z Grodeckich. W 1927 r. ukończył studia z zakresu filologii polskiej i słowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a w 1928 r. opublikował pracę magisterską Archaizm podhalański. W 1929 r. został zatrudniony w Seminarium Językozawstwa Słowiańskiego UJ oraz obronił pracę doktorską Cakawizm (dalmacko-chorwackie zjawisko językowe podobne do polskiego „mazurzenia”). W 1930 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Przegląd słowiańskich gwar Istrii (została wydana drukiem) oraz wykładu Zagadnienie jedności językowej serbochorwackiej. (W czasie badań wiele kłopotów sprawiali mu włoscy faszyści, m.in. kilkakrotnie wydalano go z Włoch.) Na początku lat 30. opracował (z prof. Kazimierzem Nitschem) Atlas językowy polskiego Podkarpacia, który wydano w 1934 r. W latach 1932-1934 przebywał w Grecji, Jugosławii i Rumunii, badając m.in. język okolic Salonik, skąd pochodzili święci Cyryl i Metody. Rezultatem tych badań była m.in. publikacja Dwie gwary macedońskie i szereg innych prac w „Ludzie słowiańskim” i „Bibliotece”. Przemierzając Bałkany zbadał również język wsi polskich kolonistów rozsianych po Bośni, Bukowinie i Słowacji. W 1937 r. został profesorem i kierownikiem Katedry Filologii Południowosłowiańskiej. Na początku okupacji hitlerowskiej został aresztowany (wraz z innymi profesorami UJ) i wywieziony do obozu w Sachsenhausen, a następnie więziony w obozie w Dachau (łącznie 14 miesięcy). W 1941 r. został wypuszczony i powrócił do Krakowa. Wkrótce potem włączył się w nurt tajnego nauczania i od 1942 r. pełnił funkcję pełnomocnika rektora UJ ds. tajnego nauczania. Po wojnie powierzono mu organizację i kierownictwo Katedry Dialektologii Słowiańskiej UJ. Organizował warsztaty naukowe i kursy słowianoznawstwa, głównie dla studentów i nauczycieli. Zainicjował tworzenie Biblioteki Studium Słowiańskiego. Został także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Uznano go za jednego z najwybitniejszych polskich slawistów i słowianofilów. Zmarł 3 IX 1946 r. Pochowany na cmentarzu w Rabce. W uznaniu zasług jego imieniem nazwano jedną z krakowskich ulic.
MAŁEK DAMIAN KAZIMIERZ, urodzony 15 IV 1986 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Marii z domu Kasza. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2005 r. Ukończył kolejno: Szkolenie w zakresie służby patrolowej w Ośrodku Szkolenia Policji w Zaczerniu i w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie (2007 r.), Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia im. M. Karłowicza, klasa waltorni w Mielcu (2008 r.), studia na Wydziale Administracyjno-Informatycznym Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie z tytułem licencjata (2008 r.) oraz studia na Wydziale Ekonomicznym tejże WSIiZ w Rzeszowie z tytułem magistra (2010 r.) Pracę zawodową rozpoczął w lipcu 2007 r. w Małopolskiej Grupie Geodezyjno-Pomiarowej SA. (później MGGP Aero SA.) w Tarnowie, początkowo jako inspektor, a później koordynator projektu – do XII 2009 r. Od IV 2010 r. do VIII 2017 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu (z wyjątkiem okresu II – VI 2011 r., kiedy był zatrudniony w Urzędzie Statystycznym w Rzeszowie jako rachmistrz), kolejno na stanowiskach: stażysty w Biurze Promocji i Informacji, referenta i zaopatrzeniowca w Wydziale Organizacyjno-Administracyjnym oraz archiwisty i podinspektora w Biurze Promocji i Informacji (od 2017 r. – Biuro Promocji i Obsługi Inwestora). W tym okresie uczestniczył w organizacji imprez miejskich oraz wydarzeń promocyjnych w kraju i poza jego granicami. We wrześniu 2017 r. przeszedł do Urzędu Gminy Mielec na stanowisko starszego specjalisty ds. promocji i później p.o. dyrektora Samorządowego Ośrodka Kultury i Sportu w Chorzelowie, a w październiku 2018 r., po wygraniu konkursu, objął stanowisko dyrektora tej placówki. Społecznie i hobbystycznie zajmuje się fotografią. Był fotoreporterem Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec w latach 2011-2013 i 2016-2018. Wiele jego zdjęć znalazło się w wydawnictwach promocyjnych miasta Mielca, gazetach: Nowiny, Super Nowości i Korso, na portalach internetowych: mielec.pl, hej.mielec i handball.pl, w albumach „Mieleckie ulice” oraz „Encyklopedii miasta Mielca”.
MAŁEK EDWARD, urodzony 16 X 1963 r. w Stalowej Woli, syn Stanisława i Zofii z Dymowskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej (kierunek: inżynieria środowiska) Politechniki Krakowskiej ukończył w 1989 r. z tytułem magistra inżyniera środowiska. W czasie studiów był redaktorem Studenckiego Centrum Radiowego „Nowinki” Politechniki Krakowskiej, a następnie kierownikiem programowym i redaktorem naczelnym. W 1990 r. został zatrudniony w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji MPGK w Mielcu, ale jeszcze w tym samym roku przeszedł do Urzędu Rejonowego w Mielcu na stanowisko inspektora ochrony środowiska. Także od 1990 r. pracował społecznie w Komisji ds. Mediów Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu. Założył Społeczny Komitet Budowy Regionalnej Rozgłośni Radiowej w Mielcu. Doprowadził do pierwszych prób nieoficjalnego nadawania programu radiowego przez radio HIT, umieszczonego pod trybuną wschodnią stadionu „Stali” Mielec przy ul. L. Solskiego, a następnie do założenia oficjalnie działającego – pierwszej w historii Mielca – samodzielnej rozgłośni radiowej. W latach 1993-1994 pełnił funkcję wiceprezesa Radia HIT-FM Sp. z o.o. w Mielcu. Od 1996 r. prowadzi własną działalność – Agencję Reklamy EDMA ART. W 2010 r. został wybrany na radnego do Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2010-2014 i powierzono mu przewodniczenie Komisji Sportu i Rekreacji. Od 10 VII 2012 r. prowadzi własną firmę, zajmującą się usługami remontowo-budowlanymi i handlem internetowym.
MAŁEK JAN, urodzony 7 I 1904 r. w Ostrówku, powiat mielecki. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po 17 IX 1939 r. został wzięty do niewoli sowieckiej i wysłany do łagru. W 1942 r. wstąpił do tworzącego się II Korpusu Polskiego w ZSRR i w stopniu kaprala znalazł się w 3 Batalionie Strzelców Karpackich. Przeszedł całą drogę II Korpusu, aż pod Monte Cassino. Zginął 12 V 1944 r. – w drugim dniu bitwy polskich żołnierzy o Monte Cassino. Pochowany na Cmentarzu Wojennym Monte Cassino w grobie 3-D-8. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
MAŁEK LESZEK, urodzony 15 IX 1947 r. w Kliszowie, powiat mielecki, syn Józefa i Zofii z domu Serafin. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu z maturą w 1965 r. Studiował na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym (kierunek: Maszyny i urządzenia energetyczne) Politechniki Wrocławskiej i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W czasie studiów pełnił funkcję kierownika Wydziału Kultury Zarządu Uczelnianego oraz kierownika klubu studenckiego „Znicz”. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. w Zakładzie Remontowym Energetyki w Lublinie jako kierownik robót kotłowych, a pierwszymi robotami, które prowadził, były: remont kotła w Elektrowni Stalowa Wola i montaż kotłów w Elektrowni Kozienice. W czerwcu 1974 r. przeniósł się do Przedsiębiorstwa Montażu Elektrowni i Urządzeń Przemysłowych „Energomontaż Zachód” Wrocław i jako kierownik budowy zrealizował rozbudowę EC Opole i budowę kotłowni zapleczowej Elektrowni Opole oraz budowę odcinka energetycznego Huty Miedzi „Głogów II”. Od maja 1976 r. do października 1988 r. pracował w Kombinacie Budowy Elektrowni Bełchatów, kolejno na stanowiskach: koordynatora budowy, zastępcy dyrektora budowy ds. generalnego wykonawstwa i dyrektora budowy Elektrowni Bełchatów (1981-1988). W tym okresie wybudowano Elektrownię Bełchatów (12 bloków 360 MW o łącznej mocy 4320 MW). Poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Bełchatowie. Kolejnym miejscem pracy był Instalchem Włocławek (1988-1989), gdzie będąc kierownikiem budowy prowadził modernizację kotła parowego w Elektrowni Friemmersdorf i roboty izolacyjne kotła w Elektrociepłowni Offenbach. We wrześniu 1989 r. powierzono mu funkcje prezesa Zarządu Firmy Vortex, Izoblok, Baumit, Alpol – Gips oraz dyrektora ds. produkcji i inwestycji. (Zarządzał firmami z branży budownictwa i produkcji materiałów budowlanych.) W kwietniu 2008 r. powrócił do Bełchatowa, gdzie został zatrudniony w firmie ELBIS Sp. z o.o. na stanowisku kierownika Sekcji Nadzoru Kotła Bloku o mocy 858MW w Elektrowni Bełchatów, a następnie kierownika Projektu Elektrociepłownia Zgierz. W listopadzie 2013 r. przeszedł do pracy w ENEA Wytwarzanie Sp. z o.o. w Kozienicach i jako specjalista ds. kotła m.in. nadzorował budowę bloku energetycznego o parametrach nadkrytycznych o mocy 1075 MW Elektrowni Kozienice. Ostatnim miejscem pracy (od XI 2016 r. do grudnia 2017 r.) była firma Termall sp. z o.o. Rozruch Moc Ekologia – Bełchatów. Będąc kierownikiem/specjalistą technologiem ds. rozruchu kotłów, uczestniczył w pracach rozruchowych kotłów w Elektrociepłowni Toruń (EDF) i kotłów w Spalarni Odpadów Szczecin. Na emeryturę przeszedł w 2017 r. Posiada patent na wzór użytkowy pt. „Przeponowy piec do kalcynacji gipsu” – Świadectwo Ochronne nr W-115087 z 2005 r. Poza pracą zawodową pasjonuje się historią i uprawia turystykę górską. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony dla Energetyki” oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Energetyki”.
MAŁEK ROMAN, urodzony 23 XI 1901 r. w Kliszowie, powiat mielecki, syn Józefa i Marianny z domu Serafin. W lipcu lub sierpniu 1920 r. zgłosił się do punktu werbunkowego w Mielcu i jako ochotnik walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Za męstwo wykazane w tej wojnie otrzymał gospodarstwo rolne na Wołyniu i zamieszkał w nim jako osadnik wojskowy. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Posiadał stopień kanoniera (szeregowca). Po 17 IX został wzięty do niewoli sowieckiej i przebywał w gułagu na Syberii w latach 1939-1942. W 1942 r. wstąpił do tworzącego się II Korpusu Polskiego w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. W tym samym roku, już po wymarszu Korpusu z ZSRR, zmarł z wycieńczenia i chorób na terenie Iranu. Pochowano go w grobie nr 180 na cmentarzu wojskowym Doulab Catholic Cemetery w Teheranie.
MAŁEK STANISŁAW WŁADYSŁAW, urodzony 11 XI 1927 r. w Mielcu, syn Józefa i Agnieszki z domu Nicałek. Ukończył Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową (1946) oraz zdobył uprawnienia czeladnicze w zakresie instalatorstwa wodociągowego i kanalizacyjnego (1951) i zdał egzamin mistrzowski z rzemiosła: instalatorstwo sanitarne i ogrzewania (1966). Jako monter pracował w Prezydium MRN w Mielcu (1949–1953) i w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji MPGK w Mielcu (1954-1975) Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, wiceprzewodniczącym Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, członkiem Zarządu Okręgu Związku Pracowników Gospodarki Komunalnej i Przemysłu Terenowego oraz współautorem kroniki MPGK. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZZ PGKiPT. Zmarł 2 I 1975 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MAŁESKI KAROL, urodzony 7 I 1911 r. w Surowej, pow. mielecki, syn Tadeusza i Bronisławy z domu Gołąb. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1929 r. Należał do harcerstwa, był drużynowym II Drużyny Harcerskiej im. ks. J. Poniatowskiego, działającej przy mieleckim gimnazjum. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1936 r. uzyskał tytuł doktora medycyny. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i dostał się do niewoli. Po dwumiesięcznym uwięzieniu w obozie Bochnia – Wiśnicz został uwolniony i przez cały okres II wojny światowej prowadził praktykę lekarską w Wieliczce. W 1948 r. został zatrudniony w jednej z krakowskich klinik, a później pracował w Instytucie Pediatrii Akademii Medycznej w Krakowie-Prokocimiu. Okresowo przebywał jako konsultant pediatrii w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych. Dalsze losy nieznane.
MAŁGORZATA, żona Pełki, kasztelana sieciechowskiego, współwłaścicielka Rzochowa, wzmiankowana w dokumencie z 1339 r.
MAŁOPOLSKA, historycznie wykształcona dzielnica Polski, obejmująca jej południową i południowo-wschodnią część. Początkowo tworzyły ją ziemie krakowska i sandomierska. Nazwy tej zaczęto używać w XV w. w celu odróżnienia od Wielkopolski, będącej kolebką państwa polskiego. Od początku swego istnienia Mielec i jego okolice stanowiły cząstkę terytorium Małopolski i tak pozostało do naszych czasów. Przez pewien okres historii państwa polskiego (1589–1914 i 1918-1939) do Małopolski zaliczano także część województw wschodnich. W czasie rozbiorów Polski większa część M. znalazła się pod zaborem austriackim (Królestwo Galicji i Lodomerii, zwane popularnie Galicją). W ramach reformy podziału administracyjnego państwa w 1999 r. nazwę „województwo małopolskie” otrzymało województwo ze stolicą w Krakowie (w granicach podobnych do województwa krakowskiego w latach 1945-1975), obejmujące jedynie zachodnią część historycznej Małopolski.
MAŁOPOLSKA TELEWIZJA KABLOWA „S.TAR”, regionalna telewizja kablowa z siedzibą główną w Tarnowie, jedna z największych operatorów telewizji kablowych w Polsce. Jej początki należy wiązać z powstaniem zakładu produkcji elementów teletechnicznych i telekomunikacyjnych (1982 r.) Była jednym z pierwszych w Polsce koncesjonowanych operatorów, którzy otrzymali zezwolenie na budowę i eksploatację sieci kablowych (1990). Wysoką jakość przekazu uzyskano poprzez nowoczesną sieć światłowodową. Wprowadzono produkcję programu lokalnego w Tarnowie, Brzesku, Dębicy, Mielcu i Gdańsku. MTK przygotowuje i nadaje własne programy, m.in.: publicystyczne, muzyczne, sportowe i reportaże oraz lokalny serwis informacyjny (na żywo). Ponadto oferuje liczne programy polskie i zagraniczne, Internet i osobny informacyjno-reklamowy kanał wideogazety. Oddział w Mielcu (biuro przy ul. S. Wyspiańskiego 4) powstał jesienią 1995 r.
MAŁY GORDON BENNETT, zawody balonowe dla dzieci i młodzieży. W Mielcu organizował je od 1959 r. Aeroklub Mielecki. Ich inicjatorem i prowadzącym był Kazimierz Tyrlik – długoletni działacz i prezes Aeroklubu. Rywalizacja polegała na tym, aby balon z wizytówką zawodnika poszybował jak najdalej od miejsca startu. W historii zawodów najdłuższą odległość osiągnął balon Marka Kurka w 1962 r., lądując w miejscowości Rokiszki na Litwie.
MAŁYSZ TADEUSZ, urodzony 12 XI 1948 r. w Kolonii Leśniowicach, powiat chełmski, syn Wincentego i Heleny z domu Pilipczuk. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej i Technikum Mechanicznego w Chełmie, maturę zdał w 1968 r. Studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie ukończył w 1972 r. z tytułem inżyniera, a następnie studiował na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej i w 1976 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. Pracę zawodową rozpoczął 2 XI 1972 r. w Zakładzie Doświadczalnym WSK Mielec, przekształconym później w Ośrodek Badawczo-Rozwojowy, a następnie pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” jako konstruktor i specjalista konstruktor (do 30 XI 1996 r.). Ważniejsze osiągnięcia w czasie pracy konstruktorskiej to współtworzenie nowatorskich rozwiązań w dziedzinie lotnictwa, m.in.: dozownika do rozsiewu z powietrza środków chemicznych i materiałów sypkich (patent nr 163720), agrolotniczego dozownika zabierakowego do materiałów sypkich (nr 160738), rozsiewacza tunelowego materiałów sypkich z powietrza (nr 259729), chwytu powietrza rozrzutnika materiałów sypkich samolotów rolniczych z napędem śmigłowym (nr 49504), instalacji pianotwórczej w pożarowych statkach powietrznych do gaszenia płonących obiektów naziemnych ( nr 279989). Niezwykle udanym wytworem był także kompletny stojak sędziego głównego piłki siatkowej, spełniający międzynarodowe wymagania (stosowany w mieleckiej hali od 1995 r.). Uzyskał licencję mechanika naziemnego obsługi samolotów z zakresu wszystkich specjalności o ciężarze do 5700 kG. Opublikował dwie prace na temat samolotu M18 Dromader. Od 1 XII 1996 r. zatrudniony został w Rzeszowskim Zakładzie Energetycznym S.A. w Rzeszowie na stanowisku kierownika Rejonowego Gospodarstwa Samochodowego w Mielcu. Ponadto w 1995 r. założył własną firmę „Pracownia Stożek”, prowadzącą handel urządzeniami termodynamiki technicznej i usługi w zakresie ich instalacji. W tej dziedzinie otrzymał patent na wynalazek pt. „Kolektor słoneczny z zasobnikiem wodnym” (nr 174611). Od szkolnych lat dużo czasu poświęcał na działalność społeczną. Należał do harcerstwa. Organizował szkolne grupy turystyczne i rajdy po Ziemi Lubelskiej, Górach Świętokrzyskich i Karkonoszach. W czasie studiów należał do ZSP oraz zgłosił akces do PTTK i SIMP. Trenował lekkoatletykę oraz organizował rajdy turystyczne w Beskidach i Bieszczadach oraz wypady rekonesansowe w Tatry. W 1971 r. ukończył szkolenie z zakresu taternictwa na Hali Gąsienicowej, alpinizmu w Morskim Oku i narciarstwa w Markowych Szczawinach. Zdobycie wszystkich ważniejszych szczytów w Tatrach dało mu stopień członka sympatyka Klubu Wysokogórskiego Koła Lubelskie w Lublinie (1971) i członka uczestnika (1972). Był współorganizatorem Akademickiego Klubu Alpinistycznego „Czuby” i pierwszym jego przewodniczącym. W 1974 r. zorganizował ekspedycję w góry Iranu i zdobył szczyty: Rostam Nisht (4018 m), Tron Salomona (4700 m), Siah Sang (4604 m), Chalun (4580 m), Kaman (4480 m) i Demawend (5671 m, najwyższy w Iranie). W czasie drugiego etapu wyprawy w górach Dżaparu zdobył Milde Baland (4050 m) i dwa nieznane szczyty (3840 m i 3830 m), które otrzymały operacyjne nazwy Szczerba i Wołowy Grzbiet, a przełęcz rozdzielającą je nazwano Przełęcz Hińczowa. W 1977 r. uczestniczył w ekspedycji zimowej w góry Iranu i odniósł sukces, dokonując pierwszego zimowego wejścia na szczyt Alam Koh (4840 m). Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony został m.in. Nagrodą Zespołową II Stopnia NOT, Złotą Honorową Odznaką PTTK i Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju” i Odznaką „Zasłużony Działacz Klubu Oficerów Rezerwy Ligi Obrony Kraju”.
MAMCARZ JERZY, urodzony 31 VII 1952 r. w Mielcu, syn Jana i Franciszki z domu Piątek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. W latach 1972-1979 pracował w WSK Mielec jako technolog, a następnie został zatrudniony w Gminnym Ośrodku Kultury w Wojsławiu (Gmina Mielec) na stanowisku instruktora muzycznego (otrzymał kategorię III z zakresu muzyki). W tym okresie uczestniczył z powodzeniem w amatorskim ruchu artystycznym, prezentując głównie utwory własnej kompozycji. Był laureatem m.in.: Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” w Olsztynie, OMPP w Toruniu, STiMPA w Myśliborzu, „O Laur Podgórza” w Tarnowie, Turnieju Recytatorskiego w Wałczu i „Old Meeting Folk” w Krakowie. Otrzymał Złotą Odznakę Recytatora. W 1980 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek – pojazdy samochodowe) i uzyskał tytuł inżyniera. Od 1980 r. występował w krakowskim kabarecie „Piwnica pod Baranami”. Po zdaniu egzaminu przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Warszawie (z przewodniczącym prof. A. Bardinim) 28 X 1982 r. otrzymał uprawnienia do wykonywania zawodu piosenkarza. Odtąd rozpoczął samodzielną działalność artystyczną, m. in. kompozycje do tekstów własnych i czołowych polskich poetów współczesnych, recitale i występy w zespołach artystycznych (np. w latach 1982-1988 w kabarecie „Ostatnia Zmiana” przy ZPR w Warszawie). Ważniejsze występy to: recitale w TVP pr. II („Na początku słowa” i „Jeszcze nam skrzydła odrosną”), warszawskich teatrach: „Rampa”, „Na Woli” i „Stara Prochownia”, im. S. Witkacego w Zakopanem, „Piwnica pod Baranami” w Krakowie i „Piwnica pod Harendą” oraz występy w radiu Hessischer Rundfunk we Frankfurcie n/Menem i OIRT w Pradze w ramach „Festiwalu Twórczości Redakcji Rozrywki (jako przedstawiciel pr. III Polskiego Radia). Wydał autorską kasetę i płytę CD pt. …jeszcze tańczą ogrody (Polskie Nagrania Edition) i książkę poetycką o tym samym tytule, z interpretacjami graficznymi Krzysztofa Litwina (Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 1998). Prezentował swoją twórczość na Międzynarodowych Targach Książki w Warszawie i Krajowych Targach w Krakowie. Występował także kilkakrotnie w rodzinnym Mielcu. W plebiscycie „Lista Przebojów” pr. I Polskiego Radia, w kategorii piosenki literackiej, jego utwór Śmieszna lub smutna piosenka o Don Kichotach przez 9 miesięcy była liderem listy. Był gościem programów: Kawa czy herbata (TVP pr. I), Poranek z Polsatem (TV Polsat), Muzyka i aktualności PR pr. I) i Powtórka z rozrywki (PR pr. III). W 2006 r. był jednym z inicjatorów i wykonawców cyklu wieczorów autorskich Galeria śpiewających poetów w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza i jego filii w Warszawie. Napisano o nim m.in.: „… śpiewa własne teksty. Osiągnięciem jego warsztatu jest umiejętne balansowanie pomiędzy sprzecznymi nastrojami, łączenie tkliwości i sentymentu z ironią i purnonsensem…”(„Wiadomości Kulturalne nr 36/97). Pisano o nim także w „Gazecie Muzycznej”, „Rzeczpospolitej”, „Polityce”, „Przekroju” i „Wprost”. Jego biogram znajduje się w książce Z. Adrjańskiego Kalejdoskop estradowy (Leksykon polskiej rozrywki 1944-1989, artyści, twórcy, osobowości, Warszawa 2002). Jest członkiem ZASP (Warszawskie Koło Artystów Estrady), ZAKR (Sekcja Literacka) i ZAiKS (Sekcja Kompozytorów). W 2006 r. został prezesem grupy artystycznej Stowarzyszenie Warszawska Scena Bardów, w skład której weszli także: Andrzej Brzeski, Piotr Bakal, Krzysztof Daukszewicz, Andrzej Garczarek, Jerzy Filar, Ryszard Makowski, Marek Majewski, Tomasz Szwed i Kuba Sienkiewicz. W grupie tej jest jednym z konferansjerów i wykonawców. W tym okresie nagrał: Spojrzenia dotyk – prawie erotyk (singiel ze Zbigniewem Jakubkiem, 2005), Bardowie ZAKR (2xCD, 2006), Lustrum (CD, m.in. z Marcinem Partyką, 2009). W 2008 r. zrealizowano film z jego biografią w TVP Rzeszów (reż. Andrzej Potocki). 11 V 2012 r. w sali widowiskowej Domu Kultury SCK w Mielcu odbył się benefis z okazji 40-lecia jego pracy artystycznej. Jako pomysłodawca Ogólnopolskiego Festiwalu im. Jonasza Kofty „Moja Wolności” i jego dyrektor artystyczny kierował organizacją 16 dotychczasowych edycji Festiwalu (2006-2022) i przyczynił się do uzyskania opinii jednego z najważniejszych polskich festiwali poświęconych piosence artystycznej. Jako kompozytor i wykonawca nagrał CD Romans na łyżworolkach (WSB, Warner Music Polska, 2015), z którego utwór promujący Zbyt późno był m.in. Piosenką Dnia Jedynki. W 2017 r. wydał singiel Tęsknię za Mikołajem (Warner Music Poland) oraz książkę Ponte – przewodnik poetycki Italia (Wyd. Duży Format, promocja w Klubie Księgarza), z rysunkami Franciszka Maśluszczaka. W 2019 r. uruchomił comiesięczne koncerty „Scena Autorów ZAKR – kabaret literacki” w Centrum Promocji Kultury Praga-Południe w Warszawie i prowadził je również jako konferansjer. Wystąpiła w nich cała plejada znakomitych polskich artystów. Indywidualnie wykonywał recitale w pełni autorskie. W recitalu MOC słowa i muzyki sięgał po twórczość artystów z kręgu piosenki literackiej. W 2020 r. wydał książkę Przewodnik poetycki –POLSKA – perły architektury, również z rysunkami Franciszka Maśluszczaka. Także w 2020 r. wyborcy powierzyli mu funkcję prezesa Związku Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR. W ramach nowej funkcji zrealizował Koncert Jubileuszowy „75 lat ZAKR” (20.12.2020 r. w teatrze Rampa) oraz opracował i uruchomił nowy Festiwal Polskiej Piosenki „Kryształowy Kamerton” dedykowany piosence premierowej. (Koncert Galowy I Festiwalu odbył się 23.10.2021 r. w Muzycznym Studio im. A. Osieckiej). W 2020 r. otrzymał stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach projektu Kultura w sieci, na realizację projektu Słowno-muzyczny przewodnik poetycki POLSKA. Odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi (2016), Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2019), Złotym Krzyżem Zasługi (2022) oraz Nagrodą ZAiKS za popularyzację polskiej muzyki rozrywkowej. Prywatnie: żona Barbara, mgr filologii polskiej, mgr filologii rosyjskiej, metodyk i nauczyciel m.in. w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu, a od lat 90. nauczyciel szkół warszawskich. Wraz z żoną Barbarą dzielił swój czas na Warszawę i Mielec. Zmarł 17 XII 2023 r.
MAMUT Z RZOCHOWA, znalezisko w rzece Wisłoce, w okolicach Rzochowa, wydobyte w sierpniu 1967 r. przez ekipę badawczą Zakładu Paleozoologii Polskiej Akademii Nauk z Warszawy. (Jako pierwsi zobaczyli olbrzymie kości mieszkańcy Rzochowa kąpiący się w Wisłoce. Dzięki szybkiemu poinformowaniu specjalistów i ich niezwłocznemu przybyciu, a także utrzymującemu się niskiemu stanowi wody, udało się wydobyć niemal cały szkielet zwierzęcia.) Wiek znaleziska został określony na około 20 000 – 40 000 lat. Większość kości została zabrana do Warszawy. Muzeum w Mielcu otrzymało część kości podudzia, część kości łopatkowej, 3 zęby i kawałek szkliwa z kła.
MANIAK (MANIJAK) JAN, urodzony 31 I 1925 r. w Otoce koło Sandomierza, syn Jana i Katarzyny z domu Kos. W czasie okupacji hitlerowskiej ukończył szkołę powszechną na tajnych kompletach, a w 1944 r. ukończył Szkołę Rzemieślniczą w Zawichoście. Po zakończeniu wojny uczęszczał do Gimnazjum Mechanicznego, a następnie Liceum Mechanicznego w Dębicy i ukończył je w 1950 r. z tytułem technika mechanika. W latach 1950-1952 pracował w Dyrekcji Budowy Fabryki Włókienniczej w Skopaniu na stanowisku inspektora nadzoru maszyn i urządzeń. W marcu 1952 r. przeniósł się do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, gdzie pracował na stanowiskach: kontroler produkcji, starszy kontroler, kierownik Wydziału Kontroli Technicznej, starszy mistrz – kierownik placówki, kierownik Działu Administracji, kierownik Oddziału Produkcyjnego, zastępca kierownika Wydziału Produkcyjnego, kierownik zmianowy Przedsiębiorstwa i kierownik Wydziału Gospodarczego. Z dniem 31 XII 1982 r. przeszedł na emeryturę. Został wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1986 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora Miejskiej Służby Porządkowej, a następnie powierzono mu stanowisko starszego inspektora i komendanta MSP. W 1991 r. zakończył służbę w związku z reorganizacją Urzędu Miejskiego w Mielcu i powołaniem Straży Miejskiej w nowym składzie. Zmarł 19 V 1991 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MANIAK ZBIGNIEW, urodzony 16 IV 1960 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Cecylii z domu Talar. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. W latach 1980-1983 pracował w WSK Mielec jako szlifierz, a w latach 1983-1984 w Technikum Mechanicznym jako stolarz. Po służbie wojskowej (1984-1986) wyjechał do Austrii. W 1998 r. ukończył Wiener Kunstschule (Wiedeńska Szkoła Rzemiosła Artystycznego) i został zatrudniony w FA. PEX – Graphikwerke we Wiedniu jako grafik użytkowy. Od czasów szkolnych wiele czasu wolnego poświęcał działalności społecznej i artystycznej. W 1975 r. wstąpił do ZHP i należał do Szczepu „Komputery” przy Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Uczestniczył m.in. w Operacji „Bieszczady 40”. Był współtwórcą kabaretu „Kapua” (1980). Pisał teksty i tworzył muzykę do wielu z nich (m.in. Hymn młodych gniewnych, Western, Truteń, Mgła, Trójkąt, Spojrzenie w lustro, Tango z żoną w zębach, Usta twe Mario) oraz był ich wykonawcą. Jako piosenkarz – po zwycięskich eliminacjach – wystąpił w 1983 r. w koncercie „Debiuty Opolskie” na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 1984 r. zdobył I nagrodę („Hebanowy Szczebel do Kariery”) w czasie Spotkań Twórców i Wykonawców Piosenki Amatorskiej w Myśliborzu oraz zakwalifikował się do „Złotej Dziesiątki” OMPP we Wrocławiu. Mimo wyjazdu do Austrii utrzymywał kontakty z Mielcem. Napisał m.in. libretto do „opery bardzo komicznej” pt. Latająca bateria, w której był także wykonawcą (1989). Drugą dziedziną twórczości, która z czasem stała się pierwszoplanową, była plastyka. Początkowo uczestniczył w wystawach zbiorowych w Mielcu (na początku lat 80.). W kolejnych latach zajmował się głównie litografią i alugrafią. Swoje najlepsze prace eksponował m.in. na wystawach zbiorowych we Wiedniu i Afsheville (USA). Mieszka w Austrii, ale utrzymuje kontakty z Mielcem, głównie poprzez występy artystyczne, m.in. wystąpił na benefisie z okazji 40-lecia pracy twórczej Jerzego Mamcarza (2012).
MANIECKI ZBIGNIEW GWIDON, urodzony 30 I 1930 r. w Żabnie koło Dąbrowy Tarnowskiej, syn Stanisława i Apolonii. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Ropczycach, maturę zdał w 1950 r. Studia polonistyczne I stopnia na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1953 r. Od 1 IX 1953 r. podjął pracę jako pierwszy nauczyciel języka polskiego w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, która w 1961 r. została przemianowana na Liceum Ogólnokształcące nr 27, a w 1972 r. na II Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika. W 1961 r. ukończył studia II stopnia na macierzystej uczelni i otrzymał tytuł magistra filologii polskiej. Do 1985 r., kiedy przeszedł na emeryturę, był znaczącą postacią w gronie nauczycielskim i przyczynił się do uzyskania przez II LO wysokiej pozycji w kraju. W latach 1980-1982 pełnił funkcję pedagoga szkolnego. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wyróżniono go m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 6 XI 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MANOWSKI MARIAN, urodzony 30 VIII 1912 r. w Dobrzycy, pow. Krotoszyn, syn Rufina i Zofii. Absolwent Liceum Handlowego w Poznaniu z maturą w 1934 r. Pracował jako urzędnik kolejowy. W 1935 r. ukończył dwuletni dywizyjny kurs podchorążych rezerwy przy 57 Pułku Piechoty w Poznaniu. Uczestniczył w wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. Został wzięty do niewoli niemieckiej i w październiku zwolniony. Po utworzeniu Armii Narodowej (później NOW) wstąpił do tej konspiracyjnej organizacji w stopniu podporucznika i przyjął pseudonim „Żuk”. W grudniu 1939 r. znalazł się wśród przymusowo wysiedlonych poznaniaków w Mielcu. Został zatrudniony w fabryce samolotów Flugzeugwerk Mielec. Nawiązał kontakt z tworzącym się konspiracyjnym ruchem oporu w Mielcu i na polecenie Stanisława Doliny „Ignaca” utworzył na terenie fabryki grupę sabotażową. Został jej dowódcą i organizował skuteczne akcje sabotażowe. Został aresztowany przez Niemców, ale nie zdołano mu udowodnić winy i wypuszczono go. Po połączeniu części NOW z AK został dowódcą plutonu. Zagrożony ponownym aresztowaniem w 1944 r. uciekł z fabryki i wraz z plutonem przyłączył się do oddziału Wojciecha Lisa. W czasie Akcji „Burza” wchodził w skład batalionu „Hejnał”. Członkowie jego oddziału uczestniczyli w akcji przecięcia niemieckich kabli do ładunków wybuchowych mających zniszczyć fabrykę. Z batalionem „Hejnał” i wojskiem radzieckim wszedł 6 VIII 1944 r. do Mielca wyzwolonego spod okupacji hitlerowskiej. Od radzieckiego komendanta wojskowego miasta otrzymał najpierw misję pełnienia kompanii wartowniczej w fabryce, a już 12 VIII – polecenie zgłoszenia się z plutonem do Rzeszowa, w celu wcielenia do Wojska Polskiego. Niestety, po zgłoszeniu się do Rzeszowa został przekazany do NKWD, a następnie przewieziony do obozu przejściowego w Bakończycach i wywieziony do łagru w Riazaniu – Diagilewie. Po powrocie do Polski (3 XI 1947 r.) zamieszkał w Bielsku – Białej. Dalsze losy nieznane.
MARASZEWSKI STANISŁAW ZYGMUNT, urodzony 21 IV 1902 r. w Krakowie, syn Zygmunta i Franciszki z Wójcickich. W 1921 r. ukończył Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie i zdał maturę. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1929 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, a następnie odbył trzyletnią praktykę w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie. W 1932 r. przybył do Mielca, gdzie został zatrudniony jako lekarz Kasy Chorych. Ponadto rozpoczął prywatną praktykę lekarską w mieszkaniu znajdującym się w kamienicy przy ul. Pańskiej (później J. Piłsudskiego i A. Mickiewicza). Od 1939 r. dojeżdżał także do chorych w Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w ubezpieczalni. Wielokrotnie pomagał rannym i chorym partyzantom (głównie z AK). Po wojnie był jednym z organizatorów Szpitala Powiatowego w Mielcu, a szczególnie Oddziału Ginekologiczno –Położniczego, w którym pełnił funkcje zastępcy ordynatora i ordynatora. Uzyskał I i II stopień specjalizacji z zakresu ginekologii i położnictwa (w Rzeszowie i Krakowie). Przez pewien czas kierował Stacją Pogotowia Ratunkowego oraz był lekarzem milicyjnym. W 1959 r. zrezygnował z funkcji z powodu kłopotów zdrowotnych i ograniczył się do pracy w Poradni dla Kobiet nr 1 (Stary Mielec) oraz prywatnej praktyki. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 6 V 1971 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na nowym cmentarzu w Zakopanem.
MARCHLIK JAN, urodzony 19 X 1926 r. w Będziemyślu, powiat ropczycki, syn Józefa i Henryki z domu Marchlik. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Przemyślu, maturę zdał w 1952 r. Ukończył Studium Nauczycielskie (kierunek – pedagogika i nauczanie początkowe) oraz wyższe studia zawodowe z zakresu nauczania początkowego w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych – CDN w Przemyślu. Pracę zawodową rozpoczął 15 VI 1947 r. jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Woli Zarczyckiej, a w latach 1954-1962 kierował tą placówką. W latach 1962–1969 pełnił funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Woli Pławskiej, a w okresie od 1 IX 1969 r. do 31 VIII 1984 r. pracował na stanowisku dyrektora Szkoły Podstawowej w Rzochowie. Wielokrotnie uczestniczył w komisjach egzaminacyjnych przeprowadzających egzaminy kwalifikacyjne dla nauczycieli. Dużo czasu poświęcał na działalność społeczną. Od 1949 r. do 1969 r. pracował w harcerstwie, był m.in.: drużynowym, komendantem rejonu ZHP, członkiem komisji rewizyjnych Komendy Hufca w Mielcu i Komendy Chorągwi w Rzeszowie oraz prezesem KRH. Opiekował się spółdzielniami uczniowskimi i SKO, uzyskując w konkursach wysokie lokaty. W okresie pobytu w Woli Pławskiej prowadził teatr amatorski ZMW i współpracował z młodzieżą przy organizacji życia kulturalnego. Angażował się do działalności związkowej, pełniąc funkcje m.in. prezesa Ogniska ZNP w Woli Zarczyckiej, Borowej i Mielcu (gmina wiejska) oraz członka Zarządu Powiatowego. W latach 60. występował w amatorskim teatrze nauczycielskim w Mielcu. Od 1967 r. śpiewał w chórze męskim „Melodia”, a ponadto w latach 1969–2003 występował w chórze nauczycielskim „Akord”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem za Zasługi dla ZHP, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaka „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Złotą Odznaką z Wieńcem Laurowym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania za znaczące osiągnięcia dydaktyczne i wychowawcze. Zmarł 11 IV 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
MARCHUT MICHAŁ, urodzony 13 IX 1895 r. w Nisku. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, matura w 1914 r. W okresie gimnazjalnym należał do tajnej szkolnej organizacji niepodległościowej „Przebojem”. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów Piłsudskiego i został przydzielony do 12 kompanii w 3 pułku piechoty II Brygady. W 1914 r. uczestniczył w walkach pod Rafajłową i Mołotkowem, a .w lutym 1915 r. – pod Zieloną, Markową i Sołotwiną. Wiosną tego roku przeniesiono go do stacjonującej w Milejowie 10. kompanii nowo tworzonego w rejonie Piotrkowa 4 pułku piechoty Legionów Polskich. W tej formacji walczył w bitwie pod Jastkowem. W czasie przemarszu przez Wołyń zachorował na dyzenterię (czerwonka bakteryjna) i przez dłuższy czas leczony był w szpitalach. W czasie kryzysu przysięgowego w 1917 r., kiedy przebywał na rehabilitacji w Kamińsku, został wcielony do wojska austriackiego. Służył m.in. w 90 pp i 136 pp. Dwukrotnie walczył na włoskim froncie (w rejonach Triestu i Trydentu). 3 XI 1918 r. dostał się do niewoli włoskiej i przebywał w obozie koło Neapolu, a 20 XI zgłosił się do armii gen. J. Hallera. Ukończył kurs podoficerski i jako instruktor przebywał w polskich obozach. Do Polski wrócił w marcu 1920 r., a w listopadzie zakończył służbę wojskową. Posiadał wówczas stopień podporucznika. Odznaczony został m.in. Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Legionowym. W 1924 r. ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał tytuł doktora praw. Po aplikacji w Złoczowie w 1928 r. został mianowany sędzią w sprawach zakładania ksiąg gruntowych (poprzednie uległy zniszczeniu w czasie wojny) na południowo – wschodnich ziemiach polskich. W 1934 r. uczestniczył w zjeździe koleżeńskim z okazji 20–lecia matury w Mielcu. Dalsze losy nie są znane.
MARCIĆKIEWICZ MAREK (ksiądz), urodzony 17 X 1950 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Emila i Marii z domu Kacała. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Po ukończeniu studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1978 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał tytuł magistra teologii z zakresu historii Kościoła, a następnie licencjat. Pracował jako wikariusz w Zalastowej (do 1981 r.) i w Brzesku oraz jako kapelan brzeskiego szpitala (1981-1990). W 1990 r. został mianowany proboszczem w Maszkienicach i funkcję tę pełnił do 1994 r. W roku 1994 przeniesiono go na probostwo w Przeczycy i pełnił tę funkcję do 2020 r., po czym przeszedł na emeryturę. Pełnił także funkcje ojca duchownego dekanatu Pilzno i duszpasterza rolników. W 2009 r. został uhonorowany godnością kanonika honorowego Kapituły Bocheńskiej. Odznaczony RM. Po przejściu na emeryturę jest rezydentem w Przeczycy.
MARCIN Z MIELCA (MIELCZEWSKI?), członek, a następnie prepozyt (zwierzchnik) kapeli rorantystów na Wawelu w latach 1617-1628. Prawdopodobnie od 1639 r. występował w kapeli królewskiej Władysława IV w Warszawie. (Brak wzmianek o jego życiu w latach 1629–1638 stanowi zagadkę dla historyków. Przypuszcza się, że ta przerwa spowodowana była odbywaniem kary za jakieś poważne przewinienie.) W 1645 r. został zaangażowany do prowadzenia kapeli biskupa płockiego Karola Ferdynanda Wazy. Jako kapelmistrz komponował początkowo dla tejże kapeli, ale uznanie dla tych utworów stało się inspiracją do rozwinięcia szerszej działalności kompozytorskiej. Jego kompozycje były inspirowane modnym ówcześnie stylem wczesnego baroku. Nie brakowało też elementów muzyki popularnej. Ważniejsze utwory to: 7 canzon instrumentalnych, koncerty wokalno–instrumentalne, msze (O Gloriosa Domina, Cerviensiana, Triumphalis, Santca Anna) oraz motet a cappella Gaude Dei Genitrix. Utwory Mielczewskiego cieszyły się uznaniem i były grywane w wielu krajach (m.in. we Francji, w Niemczech, na Słowacji i prawdopodobnie w Rosji). Umieszczano je w wydawnictwach drukowanych, m.in. w Jenie i Wenecji. Zmarł we wrześniu 1651 r. w Warszawie. We współczesnych nam czasach ukazało się zbiorowe wydanie jego dzieł w serii Monumenta Musicae in Polonia (w 1976 r. – koncerty wokalno-instrumentalne, a w 1986 r. – canzony instrumentalne i katalog tematyczny). Niektórzy historycy muzyki nie potwierdzają tezy, że Marcin z Mielca to późniejszy Mielczewski, ale też nie są w stanie wykluczyć takiej możliwości. Piszą, że nic nie wiadomo o miejscu urodzin i młodych latach kompozytora, a jego biogram (w ich opracowaniach) obejmuje ledwie 12 ostatnich lat życia (1639-1651).
MARCINEK STANISŁAW, urodzony 18 VII 1904 r. w Mielcu, syn Klemensa i Józefy z domu Otałęga. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu i szkołę rzemieślniczą. Praktykę w zawodzie rzeźnik-masarz odbył w firmie „Bekon Eksport” w Krakowie. (Jej właścicielami byli m.in. bracia Kazanowie z Mielca.) Tam też pracował do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie zamieszkał w Mielcu i pracował w swoim zawodzie. Należał do aktywnych członków Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Był współorganizatorem Mieleckiego Klubu Sportowego Gryf w 1944 r., a następnie członkiem zarządu i gospodarzem. W latach 40. i 50., kiedy Gryf rozgrywał mecze na boisku przy ul. Wolności, w swoim domu przy ul. G. Narutowicza urządził magazyn i szatnię klubową. Z żoną Zofią dbali o stroje sportowe i powierzony sprzęt. W uznaniu za wielkie oddanie Gryfowi i mieleckiemu sportowi Marcinków nazywano „Wujkiem” i „Ciotką”, a społeczeństwo Mielca darzyło ich powszechnym szacunkiem. Stanisław Marcinek zmarł 9 VIII 1975 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MARCINOWSKI WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 3 I 1942 r. w Długołęce – Świerkli, syn Jakuba i Józefy. Studia teologiczne ukończył w Tarnowie i 29 V 1966 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Muszynie Zdroju, Gorlicach i od 1972 r. w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W 1979 r. powierzono mu organizację nowej parafii rzymskokatolickiej w Mielcu, która przyjęła nazwę Ducha Świętego. Po formalnym utworzeniu parafii (30 I 1981 r.) został mianowany jej proboszczem. Zorganizował struktury i funkcjonowanie parafii oraz znacząco wpłynął na ukształtowanie się jej życia religijnego. W latach 1982 – 1987 doprowadził do wybudowania zespołu budynków parafialnych i kościoła (dolnego i górnego) przy ul. M. Pisarka. Był inspiratorem kształtu świątyni (zrywająca się do lotu gołębica – symbol Ducha Świętego). Od lat 90. kierował pracami nad docelowym wyposażeniem wnętrza kościoła na obu poziomach. Równocześnie przez szereg lat pełnił funkcje dekanalne w dekanacie Mielec – Północ, m.in. był notariuszem i wicedziekanem. Odznaczony RM. W latach 2005-2006 zakończył najważniejsze prace związane z wystrojem świątyni. W dniu 8 IV 2006 r. została ona uroczyście konsekrowana przez Biskupa Tarnowskiego ks. dr. Wiktora Skworca w asyście ks. W. Marcinowskiego oraz wielu innych proboszczów i księży z całej diecezji. W czasie tej uroczystości nastąpiło także poświęcenie nowego wystroju prezbiterium. W 2007 r. ks. W. Marcinowski otrzymał godność prałata. W sierpniu 2007 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 21 I 2008 r. Pochowany w grobowcu kapłańskim na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Na sesji Rady Miejskiej 17 II 2011 r. jego imieniem nazwano ulicę biegnącą od ul. M. Pisarka do parkingu przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 i kościele Ducha Świętego.
MARCISZKIEWICZ SZYMON, burmistrz miasta Rzochowa w II poł. XVIII w.
MARCZENIA ANDRZEJ, urodzony 16 II 1963 r. w Szprotawie, syn Michała i Kazimiery z domu Czerwiec. Absolwent Technikum Elektronicznego w Zielonej Górze z maturą w 1983 r., a następnie Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Poznaniu w 1985 r. Służbę w Straży Pożarnej rozpoczął w 1985 r. jako dowódca oddziału Zakładowej Straży Pożarnej WSK PZL Mielec. W 1992 r. został dowódcą zastępu w Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu. Kolejnymi funkcjami były: dyżurny operacyjny stanowiska kierowania Komendanta Rejonowego PSP (1994-1996), dowódca sekcji (1996-1998), dowódca zmiany (1998-2002) i zastępca dowódcy JRG Mielec nr 1 (2002-2012). Ukończył studia w Wyższej Szkole Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie (2008 r., licencjat z socjologii) oraz w Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Rzeszowie (2010 r., magister), następnie studia podyplomowe w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie (2012 r.). W 2012 r. został dowódcą JRG Mielec Nr 1, Od 2016 r. do końca lutego 2024 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Rzeszowie, a następnie przeszedł na emeryturę służb mundurowych. Posiada stopień starszego brygadiera. Przez szereg lat angażował się w działalność związkową. Był współzałożycielem Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność przy KP PSP w Mielcu, wiceprzewodniczącym Komisji Zakładowej, a w latach 2006-2010 jej przewodniczącym. Od 2002 r. do 2017 r. pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Międzyregionalnej Sekcji Pożarnictwa NSZZ Solidarność oraz członka Rady Krajowej Sekcji Pożarnictwa NSZZ Solidarność. Ponadto od 2014 r. do 2017 r. był członkiem Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ Solidarność oraz przewodniczącym Delegatury w Mielcu.Od 2021 r. pełni funkcję prezesa OSP w Mielcu – ul. J. Kilińskiego. Jest także współzałożycielem Stowarzyszenia „Orzeł Biały” w Mielcu oraz członkiem Rady Parafialnej Parafii Ducha Świętego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Medalem Srebrnym za Długoletnią Służbę, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Krzyżem Zasługi za Dzielność, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, Medalem Ofiarnym i Nieustraszonym (Gloria Intrepidis et Animi Promptis) nadanym przez Biskupa Polowego WP oraz Złotą Odznaką św. Floriana na Wstędze.
MARCZEWSKI STANISŁAW MARIAN (ksiądz), urodzony 7 V 1947 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Stefana i Anny z domu Sikora. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO), maturę zdał w 1967 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie (Instytut Filozoficzno–Teologiczny) i po jego ukończeniu w 1973 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Parafii św. Marcina w Tarnowie, Siedliskach koło Bobowej i Starym Sączu. W tej ostatniej parafii prowadził budowę kościoła pomocniczego św. Maksymiliana M. Kolbego w Popowicach. W 1991 r. został mianowany proboszczem w Domatkowie koło Kolbuszowej. Doprowadził do wyposażenia wnętrza wybudowanego kościoła w Domatkowie, dokończenia budowy kaplicy cmentarnej i innych pilnych inwestycji na cmentarzu oraz dokończenia budowy kaplicy w Bukowcu, a następnie wyposażenia wnętrza tej kaplicy. Obdarzony godnością kanonika i odznaczeniem RM. W 2013 r. został uhonorowany godnością kanonika honorowego Kapituły Kolbuszowskiej. Zmarł 5 VII 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
MARCZYK BRONISŁAW JÓZEF (ksiądz), urodzony 5 II 1933 r. w Zdziarcu, powiat mielecki, syn Wojciecha i Bronisławy z domu Pulak. Absolwent Liceum Salezjanów we Wrocławiu, maturę zdał w 1953 r. Studiował teologię w Seminarium Duchownym w Tarnowie i po ukończeniu studiów w 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Janowice, Trzęsówka i Zakliczyn nad Dunajcem. W 1970 r. został mianowany proboszczem nowo utworzonej parafii Pustków-Osiedle. Zorganizował parafię i w dużym stopniu wpłynął na integrację osiedla. Doprowadził do wybudowania kościoła pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika, plebanii i sal katechetycznych. Poprzez ofiarną pracę duszpasterską rozwinął życie religijne środowiska. Z prowadzonej przez niego parafii pochodzi 9 księży i 14 sióstr zakonnych. Pełnił funkcje dekanalne. Był notariuszem w dekanacie Dębica-Wschód, a następnie organizatorem i dziekanem dekanatu Pustków-Osiedle. Obdarzony godnością kapelana Ojca Świętego. W 2003 r. przeszedł na emeryturę i został mianowany penitencjarzem w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Od 2007 r. był rezydentem w parafii Mielec-Rzochów. Zmarł 21 XII 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Pustkowie koło Dębicy.
MARCZYŃSKI SZYMON, burmistrz miasta Rzochowa, wzmiankowany w dokumencie w 1784 r.
MAREK ANNA (z domu NOWAKOWSKA), urodzona 24 I 1957 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Zofii z domu Gębura. Absolwentka Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. Od 1981 r. do 1989 r. pracowała w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako referent ekonomiczny, a od 1995 r. (z przerwami) pracuje w Komendzie Chorągwi Podkarpackiej ZHP Hufiec Mielec. Do harcerstwa należy od 1967 r. W latach 1972-1978 była członkiem i zastępcą szczepowego Szczepu „Komputery” przy ZST w Mielcu. Instruktorem harcerskim została w 1973 r. W latach 1978-1981 pracowała w KH ZHP w Mielcu i m.in. wielokrotnie uczestniczyła w Harcerskiej Akcji „Bieszczady-40”. W 1980 r. otrzymała stopień harcmistrza. Po przerwie związanej ze sprawami rodzinnymi w 1995 r. powróciła do harcerstwa. W 1997 r. została członkiem Komendy Hufca ZHP w Mielcu, a w 2001 r. – zastępcą komendanta hufca.W 2007 r. wybrano ją na komendanta Hufca ZHP w Mielcu i pełniła tę funkcję do 2015 r. Od 2015 r. ponownie była zastępcą komendanta Komendy Hufca ZHP w Mielcu. W czasie długoletniej pracy harcerskiej organizowała wiele przedsięwzięć edukacyjnych i wychowawczych, m.in. wypoczynek letni i zimowy dzieci i młodzieży. Od początku funkcjonowania Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy pracował w mieleckim sztabie, każdorazowo mieszczącym się w siedzibie KH ZHP, a od 2014 r. pełni funkcję szefowej sztabu. Była delegatem na Zjazd ZHP w 2009 r. i została wybrana do Centralnej Komisji Rewizyjnej na lata 2009-2011.Po przejściu na emeryturę nadal pracuje społecznie na rzecz Hufca ZHP Mielec. Od 2019 r. pełni funkcję przewodniczącej Kręgu Instruktorów Harcerskich i Starszyzny przy tymże Hufcu, zajmuje się organizacją Akcji Letniej ZHP i pozyskiwaniem środków finansowych na działalność organizacji. Wyróżniona medalem „Zasłużony Bieszczadom”. W 2016 r. została wybrana na przewodniczącą Miejskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego w Mielcu w kadencji 2016-2019. Wyróżniona m.in. medalem „Zasłużony Bieszczadom”, Srebrnym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” i Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca za całokształt działalności społecznej.
MAREK HENRYKA (z domu KURDZIEL), urodzona 23 XII 1954 r. w Mielcu, córka Józefa i Emmy z domu Zaranek. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Przyzakładową, a następnie Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od 1974 r. do 2000 r. pracowała w Zakładzie Aparatury Wtryskowej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”, a po restrukturyzacji – w Wytwórni Aparatury Wtryskowej Sp. z o.o. w Mielcu, na stanowiskach: ślusarz, tokarz automatowy, kontystka, planistka, kasjerka i księgowa. Na emeryturę przeszła w 2014 r. Od wielu lat angażuje się w działalność społeczną. M.in. jako wolontariuszka posługiwała chorym w Domu Pomocy Społecznej w Mielcu oraz uczestniczyła w pracach Caritas przy parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu na osiedlu Smoczka. Od kilkunastu lat należy do Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym „Żywa Woda” przy parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Jest liderem tej grupy oraz kierownikiem diakonii wokalno-instrumentalnej, dla której przygotowuje repertuar, m.in. własne utwory. Pisze wiersze, głównie o tematyce religijnej. Jest członkiem Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. Jej utwory zostały zaprezentowane w almanachu tejże Grupy „Schowane między słowami”, Mielec 2017. W VIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Na Skrzydłach Dedala” otrzymała wyróżnienie za wiersz „Dedal zwycięzcą”. W 2020 r. wydała pierwszy swój tomik „Być różą”, zawierający wiersze i teksty piosenek, które skomponował Jan Robak.
MAREK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 14 XI 1942 r. w Jaślanach, pow. mielecki, syn Wojciecha i Heleny z domu Taran. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1960 r. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1966 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Nagoszynie, Stróżach, Rożnowicach i Wojniczu. Ponadto pełnił funkcje dekanalnego duszpasterza młodzieży i duszpasterza akademickiego w Wojniczu. Był współorganizatorem „Wakacji z Bogiem”. Współpracował z pismami religijnymi „Wzrastanie” i Rycerz Niepokalanej”. W 1975 r. obronił pracę magisterską z zakresu teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a w 1978 r. otrzymał tytuł licencjata teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. W 1994 r. został mianowany proboszczem parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Brzesku. Od 2008 r. wchodził w skład Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. Wyróżniony został odznaczeniami EC i RM. Zmarł 21 III 2010 r. Spoczywa w grobowcu przy kościele parafialnym parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Brzesku.
MAREK STANISŁAW, urodzony 10 X 1936 r. w Zasowie, powiat dębicki, syn Wojciecha i Julii z domu Niedbalec. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. W 1964 r. ukończył studia na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu Politechniki Szczecińskiej z tytułem magistra ekonomii i został zatrudniony jako asystent na tymże Wydziale. W 1971 r. uzyskał doktorat i awans na adiunkta, także na wspomnianym Wydziale Politechniki Szczecińskiej. W latach 1974-1998 pracował w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie jako docent, a następnie profesor, a w latach 1974–1981 pełnił funkcję dyrektora Międzywydziałowego Instytutu Nauk Społecznych na tejże uczelni. W 1988 r. uzyskał habilitację na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Szczecińskiego. Od 1990 r. jest profesorem na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego, od 1991 r. – zastępcą dyrektora Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Zarządzania, a od 1992 r. – kierownikiem Zakładu Ekonomiki Przedsiębiorstwa w tym Instytucie. Jest autorem ponad 100 publikacji, w tym kilkunastu książek i podręczników. Należy do Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, „Gryfem Pomorskim” i Brązową Odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.
MARGAŃSKI EDWARD, urodzony 17 VII 1943 r. w Kolbuszowej. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej, maturę zdał w 1961 r. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej z dyplomem inżyniera. W okresie studiów uczestniczył w działalności naukowych kół studenckich oraz zdobył kwalifikacje pilota szybowcowego (1961). Po studiach pracował przez dwa lata jako asystent na Wydziale Aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej. W 1970 r. został zatrudniony w WSK Mielec, m.in. kierował budową samolotu szkolno–treningowego „Duduś–Kudłacz” (projekt – Politechnika Warszawska) oraz uczestniczył w pracach nad samolotami M–15 i M–16. Równolegle uzyskał licencje pilota i pilota oblatywacza. W 1977 r. został delegowany do Instytutu Lotnictwa w Warszawie jako przedstawiciel WSK „PZL-Mielec”. W 1978 r. został mianowany dyrektorem Zakładów Szybowcowych w Bielsku – Białej. Od 1983 r. pracował w przemyśle motoryzacyjnym, projektując i kierując wytwarzaniem karoserii kompozytowych. Równolegle zaprojektował i zbudował (w warunkach domowych) niewielki samolot. Nie zrywał kontaktów z Mielcem. M.in. oblot tego skonstruowanego i zbudowanego przez niego samolotu SP-PEA odbył się 22 X 1984 r. na lotnisku w Mielcu. Od 1986 r. prowadzi własny Zakład Remontów i Produkcji Sprzętu Lotniczego w Bielsku–Białej (Margański&Mysłowski Zakłady Lotnicze Sp. z o.o.), produkując szybowce Swift S-1 i MDM-1 Fox. W 1998 r. opracował projekt taniego samolotu odrzutowego, któremu nadał nazwę „Bielik”. Od 2001 r. rozpoczął prace nad kolejną nowością lotniczą – samolotem dyspozycyjnym EM-11 „Orka”. Pierwszy lot tym samolotem wykonał mielecki pilot Wiesław Cena w ostatnich dniach października 2005 r. Jako współwłaściciel firmy Margański&Mysłowski Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. doprowadził do pomyślnego zakończenia procesu certyfikacji samolotu dyspozycyjnego EM-11 Orka (2011 r.). Samolot ten prezentowano m.in. podczas Paris Air Show-2011 i ILA Berlin Air Show-2012.
MARKOWSKA-RZEŹNIK JOLANTA (z domu MARKOWSKA), urodzona 10 II 1975 r. w Mielcu, córka Józefa i Elżbiety z domu Ziętek. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1994 r. Ukończyła Studium Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie (1997 r.). 20 XI 1996 r. została zatrudniona w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu jako referent, a od 18 VI 1997 r. pracowała w Wydziale Edukacji i Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego w Mielcu, specjalizując się w działalności w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. Studiowała na Wydziale Filozofii (kierunek – socjologia w zakresie pracy socjalnej) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2001 r. uzyskała tytuł magistra. Ponadto ukończyła Podyplomowe Studium Organizacji Pomocy Społecznej na Uniwersytecie Rzeszowskim (2002 r.) i Studium Pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza (2003 r.), Szkołę Mediacji Krajowego Centrum Mediacji w Krakowie z certyfikatem mediatora (2008 r.) oraz Szkołę Psychoterapeutów i Trenerów Grupowych w Instytucie Integralnej Psychoterapii Gestalt w Krakowie (2012 r.). Jest członkiem Stowarzyszenia Trzeźwościowego „Nowe Życie” w Mielcu. 1 III 2013 r. powierzono jej funkcję kierownika Biura Spraw Społecznych w Urzędzie Miejskim w Mielcu.
MARKOWSKI EUGENIUSZ ANTONI, urodzony 25 IV 1923 r. w Poznaniu, syn Antoniego i Bronisławy z Drzewieckich. Do harcerstwa wstąpił w 1934 r. i w latach 1934–1939 należał do 3. Drużyny Harcerskiej im. Piasta w Poznaniu. Na początku okupacji hitlerowskiej został przymusowo wysiedlony wraz z rodziną z Poznania i po tułaczce zamieszkał w Mielcu (jak wielu mieszkańców Poznańskiego). Od 1940 r. pracował w Dziale Zaopatrzenia Produkcyjnego Flugzeugwerk Mielec. Tu poznał Władysława Talagę (organizatora i komendanta Szarych Szeregów w Mielcu) i po złożeniu przysięgi włączył się w konspiracyjną działalność Szarych Szeregów. Pełnił funkcje: sekretarza, kronikarza i skarbnika Komendy Hufca („Roju”). Wspierał też działania partyzantów, m.in. wynosił z fabryki materiały potrzebne do konspiracyjnej rusznikarni. Utrzymywał kontakty z Stanisławem Doliną (ps. „Ignac”), sierżantem Józefem Bułasiem (ps. „Tangret”), a po wyzwoleniu Mielca – z oddziałem Jana Mazura „Stalowego”, kiedy ten pełnił funkcję ochrony fabryki i osiedla. W latach 1944–1947 uczestniczył w odbudowie harcerstwa na terenie Mielca. Pełnił funkcje: p.o. przybocznego III Hufca Harcerzy (1945) oraz organizował II Hufiec Harcerzy Mielec Powiat i był jego przybocznym, a także drużynowym 2. DH im. Bolesława Chrobrego (1945–1947). W 1947 r. wyjechał do Morąga, gdzie m.in. pracował jako kwatermistrz Powiatowego Hufca Harcerzy i Harcerek, a następnie pełnił obowiązki hufcowego tegoż Hufca. Uzyskał wykształcenie średnie ekonomiczne. W latach 90. mieszkał we Wrocławiu i kontaktował się z kolegami z Mielca. Zmarł 3 IX 2015 r. Pochowany na jednym z cmentarzy wrocławskich.
MARNIK FRANCISZEK, urodzony 24 XI 1929 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Jana i Apolonii z domu Kulig. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej przez rok pracował w PZL Mielec jako robotnik. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. Równocześnie ukończył państwowe kursy nauczycielskie prowadzone w tejże szkole. Od 1951 r. pracował w szkołach podstawowych w Dulczy Wielkiej (1951/1952), Janowcu (1952/1953) i Brniu Osuchowskim (kierownik w roku szkolnym 1953/1954). W latach 1954–1956 pełnił funkcję sekretarza Oddziału Powiatowego ZNP w Mielcu, a w latach 1956–1962 był zastępcą kierownika Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. W 1962 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał tytuł magistra historii. W tym samym roku został powołany na stanowisko zastępcy inspektora Wydziału Oświaty i Wychowania PPRN w Mielcu. Nadzorując pracę kilkudziesięciu szkół w powiecie, przyczynił się do wzrostu ich poziomu organizacyjnego i dydaktyczno-wychowawczego. Od roku szkolnego 1974/1975 pracował w I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu jako nauczyciel historii. Zorganizował pracownię historyczną. Przygotował wielu uczniów do Olimpiady Historycznej, m.in. Janusz Pezda został jej laureatem (1979), a kilku innych uczniów awansowało do szczebla centralnego. 1 IX 1985 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Przez wiele lat był członkiem, w latach 60. i 70. – prezesem Zarządu Powiatowego PCK. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką Honorową PCK III stopnia i Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 3 XI 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MAROSZ JÓZEF, urodzony 15 XI 1902 r. w Stanisławicach, syn Jana i Katarzyny z domu Tokarz. W latach 1923-1925 odbył służbę wojskową. W latach 30. został zatrudniony jako monter w Urzędzie Pocztowym w Mielcu. Od 1940 r. należał do konspiracyjnego Związku Walki Zbrojnej, a następnie do Armii Krajowej. Po zakończeniu II wojny światowej został wywiadowcą Narodowych Sił Zbrojnych w Mielcu – organizacji opozycyjnej wobec nowych władz i nowego ustroju. Posługiwał się pseudonimem „Tygrys”. W grudniu 1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP w Mielcu i przewieziony do więzienia w Rzeszowie. Nie udowodniono mu żadnego przestępstwa i 24 IV 1947 r. został uniewinniony przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie. Powrócił do Mielca i pracował jako monter w Urzędzie Pocztowym w Mielcu. Zmarł 21 XII 1962 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MARSZAŁEK EDWARD, urodzony 29 V 1940 r. w Woli Wadowskiej, powiat mielecki, syn Wincentego i Karoliny z domu Kiełbasa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO), matura w 1957 r. Ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Marii Curie–Skłodowskiej w Lublinie i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1958–1964 pracował w Przedsiębiorstwie Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch” Oddział w Mielcu. W 1964 r. przeniósł się do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i pełnił w nim m.in. funkcje: zastępcy dyrektora ds. ekonomicznych (1974-1978), zastępcy dyrektora ds. finansowych (1980-1984) oraz głównego specjalisty ds. ekonomicznych na pracach budowlanych eksportowych w Libii (1978-1980 i 1984-1986). Ponadto w latach 1966-1972 przewodniczył Konferencji Samorządu Robotniczego w MPB. Od 1992 r. pracował w Zespole Szkół Budowlanych w Mielcu jako nauczyciel i zastępca kierownika ds. zajęć praktycznych. W 1997 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęca na pracę społeczną. W latach 1966-1970 był członkiem Rady Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Od 1991 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Smoczka, a od 1992 jest członkiem Rady Duszpasterskiej przy Parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Wyróżniony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem „Lumen Mundi”.
MARSZAŁEK JANINA BRONISŁAWA (z domu WYCZAŁEK), urodzona 6 XI 1934 r. w Borowej, pow. mielecki, córka Władysława i Stanisławy z d. Szybisty. W latach szkolnych należała do harcerstwa oraz do grupy młodzieżowej przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Absolwentka Gimnazjum i Liceum Handlowego w Mielcu i Technikum Mechanicznego w Mielcu. Studiowała na Wydziale Ekonomiki Przemysłu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i w 1958 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii. W latach 1958 – 1978 pracowała w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na różnych stanowiskach, m.in. kierownika planowania w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Szpital w Kępnie koło Wrocławia (zastępca dyrektora do spraw ekonomicznych) i Fabryka Wyrobów Drewnianych w tymże Kępnie (główna księgowa). Po przejściu na emeryturę powróciła do Mielca. Była organizatorką zjazdów koleżeńskich. Została członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu i powierzono jej funkcję głównej księgowej Towarzystwa. Jako przedstawiciel TMZM była współzałożycielką w 2007 r. Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, za co w 2011 r. została obdarzona tytułem Honorowego Członka MUTW. Zmarła 2 I 2013 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MARSZAŁEK JÓZEF, urodzony 26 VII 1948 r. w Solcu Kujawskim, syn Bronisława i Ludwiki ze Skawińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął w okresie szkolnym w Stali Mielec. Specjalizował się w biegach sprinterskich (100 i 200 m, a później 400 m). Od 1964 r. plasował się w czołówce województwa, a w następnych latach awansował do czołówki krajowej. Jako zawodnik Stali zwyciężał lub zajmował czołowe lokaty w wielu zawodach krajowych. W znaczący sposób przyczynił się do awansu Stali do I ligi lekkoatletycznej (1972). Powoływano go do kadry narodowej, był reprezentantem Polski na zawodach międzynarodowych, m.in. w 1973 r. w czasie Memoriału im. Rosickiego w Pradze wygrał finał „B” 100 m (10,3 sek.) i zajął 7 miejsce w finale „A” 200 m (21,3 sek.). Rekord życiowy (mierzony elektronicznie) na dystansie 100 m – 10,65 sek. uzyskał w Warszawie 27 VI 1972 r. W 1977 r. wyjechał do Niemiec. Dalsze losy nieznane.
MARSZAŁEK LUDWIK, urodzony w 1912 r. w Brzezinach koło Ropczyc. Uczył się u ojców Franciszkanów we Lwowie, a następnie ukończył gimnazjum w Dębicy i Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W stopniu podporucznika służył w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie i od 1936 r. w 6 Pułku Lotniczym we Lwowie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w obwodzie dębickim AK. Posługiwał się pseudonimami „Zbroja” i „Michał”. Posiadał stopień majora. W 1944 r. został przeniesiony na teren Inspektoratu AK w Mielcu. Po rozwiązaniu AK w 1945 r. i powstaniu cywilnej organizacji „Nie” – kierował Inspektoratem Mielec, a jesienią 1945 r. – po powołaniu WiN – został kierownikiem propagandy Rzeszowskiego Oddziału WiN. Ze względu na niebezpieczeństwo aresztowania wyjechał w 1946 r. do Wrocławia. 12 XII 1947 r. został aresztowany i 10 VIII 1948 r. skazany na karę śmierci. Wykonano ją 27 XI 1948 r., a zwłoki zostały zakopane na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
MARSZAŁEK MIECZYSŁAW, urodzony 24 VI 1925 r. w Ustrobnej, powiat krośnieński, syn Józefa i Genowefy. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował (jako uczeń) w majątku ziemskim w Bratkówce, a następnie w kopalnictwie naftowym w Jaszczwi. Tam został zwerbowany do ZWZ, a później AK. Pełnił funkcję łącznika i kolportera prasy podziemnej oraz pomagał przy naprawianiu broni. Został aresztowany i po przesłuchaniach w Krośnie przewieziony do obozu przejściowego w Krakowie, a następnie do obozu pracy w Górnej Austrii, gdzie pracował w gospodarstwach rolnych w Voeklabruck. W maju 1945 r. został wyzwolony przez wojsko amerykańskie. Po krótkim pobycie w obozie dla uchodźców zatrudnił się jako pomocnik kucharza w Szpitalu nr 126 Armii Amerykańskiej w Kammer – Schoefling i wkrótce ze szpitalem został przewieziony do Strassburga (Francja). Po wyjeździe szpitala do USA w 1946 r. wstąpił do Oddziałów Pomocniczych Francuskiej Armii i służył w strefie okupacyjnej w Austrii. Stamtąd w 1947 r. powrócił do Polski i został zatrudniony w biurze Zarządu Gminnego w Bratkówce jako referent, a następnie – po przeszkoleniu – sekretarz. W 1949 r. przeniesiono go do Powiatowej Rady Narodowej w Krośnie na stanowisko inspektora w referacie kontroli. Równocześnie podjął naukę w Gimnazjum i Liceum w Krośnie. W latach 1951–1954 pracował w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie jako inspektor. Od 1954 r. do 1960 r. pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i w tym okresie znacząco przyczynił się do rozwoju społeczno–gospodarczego Mielca i jego regionu. W latach 1960–1965 sprawował funkcję przewodniczącego PPRN w Gorlicach, a w latach 1965–1972 pracował na stanowisku sekretarza Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Równocześnie ukończył studia w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie (1960) oraz w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie (1969 r., magister ekonomii). W 1972 r. powierzono mu funkcję dyrektora Delegatury NIK w Rzeszowie i pełnił ją do1983 r., a następnie przeszedł na emeryturę. W latach 1984–1990 pracował (w niepełnym wymiarze godzin) jako dyrektor biura Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Rzeszowie. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, m.in.: był radnym PRN w Mielcu i Gorlicach oraz WRN w Rzeszowie, a w latach 1965–1972 – przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego PTTK w Rzeszowie. Jako dyrektor biura OW PTE doprowadził do powstania Oddziałów PTE w Krośnie i Przemyślu. Opublikował szereg artykułów w czasopiśmie „Rada Narodowa”. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i organizacyjnymi, m.in. Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem AK.
MARTINKA ZDZISŁAW, urodzony 6 IV 1954 r. w miejscowości Lipsko, powiat lubaczowski, syn Kazimierza i Władysławy z Borkowskich. Absolwent Technikum Budowlanego w Rzeszowie, maturę zdał w 1975 r. Od 1971 r. pracował w Tarnobrzeskim Przedsiębiorstwie Budowlanym, a następnie w RPRI – Oddział w Mielcu, Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym i firmie budowlanej „Arkada” w Mielcu. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1972 r. i do ostatniego oddania (8 XI 2001 r.) osiągnął 28 260 ml. Wyróżniony Odznaką „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” III, II i I stopnia.
MARTYNUSKA LEON, urodzony 7 VI 1917 r. w Rzeszowie, syn Józefa i Antoniny z domu Tomaka. Absolwent Państwowego II Gimnazjum im S. Sobińskiego w Rzeszowie, matura w 1938 r. W czerwcu 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy przy 39. Pułku Piechoty w Jarosławiu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. w 17 Rzeszowskim Pułku Piechoty, wchodzącym w skład Armii „Karpaty”. Walczył w okolicach Ciężkowic, Tuchowa, Strzyżowa, Nienadowej i Borownicy. Po zakończeniu działań wojennych powrócił w rodzinne strony. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ruchu oporu (ZWZ-AK). Prześladowało go Gestapo i po wojnie NKWD. W 1949 r. ukończył Akademię Handlową w Krakowie i został zatrudniony jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum Handlowym w Raciborzu. W latach 1950-1955 pracował w Fabryce Kotłów w Raciborzu na stanowisku kierownika Sekcji Inwestycji. W 1955 r. przeniósł się do WSK Mielec, gdzie powierzono mu funkcję kierownika Działu Inwestycji Nieprzemysłowych. Pełniąc ją przez 25 lat, przyczynił się do pomyślnej realizacji wielu inwestycji socjalnych Wytwórni i obiektów o różnym przeznaczeniu na terenie Mielca. Od 1 I 1981 r. przebywa na emeryturze. Angażował się do działalności społecznej, m.in. w sporcie, związkach zawodowych i pracowniczych ogrodach działkowych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Wojska (Londyn 15 VIII 1948 r.), Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Złotą Odznaką ZZ Metalowców i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. Zmarł 12 IV 2012 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MARUSARZ JÓZEFA MATYLDA, urodzona 13 III 1915 r. w Mielcu, córka Jana i Emilii z domu Kwapisz. Absolwentka Państwowego Seminarium Nauczania Żeńskiego im. E. Platerówny w Mielcu z maturą w 1934 r. W latach szkolnych należała do I Drużyny Harcerek im. E. Plater i prowadziła kronikę tej drużyny. Po zdaniu matury pracowała przez pewien czas w Sądzie Powiatowym w Mielcu, a następnie w mieleckim Urzędzie Pocztowym. W latach 1936-1939 pracowała m.in. w Urzędach Pocztowych w Pucku i Aleksandrowie Kujawskim. Po najeździe Niemiec na Polskę i kapitulacji Polski powróciła do Mielca i została zatrudniona w Urzędzie Pocztowym. W 1949 r. przeszła do pracy w Oddziale Narodowego Banku Polskiego w Mielcu. W czerwcu 1975 r. przeszła na emeryturę. Przez wiele lat aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym Starego Mielca, m.in. jeszcze po ukończeniu 90. roku życia kilkakrotnie brała udział w spotkaniach opłatkowych najstarszych mieszkańców Starówki, organizowanych przez Oddział Akcji Katolickiej przy Parafii św. Mateusza. Zmarła 21 XI 2011 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
MARYNIAK ANNA MARIA (z domu RATUSIŃSKA), urodzona 24 XI 1977 r. w Mielcu, córka Piotra i Bogusławy z domu Ząbek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1996 r. W 1995 r. została wybrana na Miss Mielca – 95 , a w wyborach Miss Ziemi Rzeszowskiej – 96 otrzymała tytuł II wicemiss. Już jako posiadaczka tych tytułów brała udział w pokazach mody. Pracę zawodową rozpoczęła w 2003 r. jako oddziałowa w Przedszkolu Miejskim nr 9 im. „Baśniowej Krainy” w Mielcu. Studiowała na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym (kierunek – wychowanie przedszkolne) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2005 r. uzyskała licencjat, a w 2007 r. – tytuł magistra. Od 2005 r. przeszła na stanowisko nauczyciela w PM nr 9. Była inicjatorką i współorganizatorką wielu form artystycznych, edukacyjnych i wychowawczych. W czasie urlopu bezpłatnego (1 IV 2013 r. – 31 I 2014 r.) podjęła pracę w niepełnym wymiarze godzin w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu jako pomoc administracyjna. W 2010 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą na Zamiejscowym Wydziale Ekonomicznym w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie. Ukończyła także szereg kursów specjalistycznych. Od 1 IX 2017 r. do 30 VI 2018 r. pełniła obowiązki dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 9 im. „Baśniowej Krainy” w Mielcu. Po wygraniu konkursu, od dnia 1 IX 2018 r. objęła funkcję dyrektora tego Przedszkola. W czasie kierowania placówką m.in. przeprowadziła pomyślnie trudną operację przeniesienia 3 oddziałów przedszkolnych ze Szkoły Podstawowej nr 9 do Szkoły Podstawowej nr 8.
MARYNIAK ANTONI, urodzony 27 IV 1960 r. w Grochowem, powiat mielecki, syn Henryka i Stanisławy z domu Ciemięga. Absolwent Liceum Zawodowego ZST w Mielcu, matura w 1979 r. Ukończył Szkołę Główną Służby Pożarniczej w Warszawie i Wyższą Oficerską Szkołę Pożarnictwa (1983) z tytułem inżyniera pożarnictwa i pierwszym stopniem oficerskim. Od 1 IX 1983 r. do 30 VI 1992 r. pracował jako oficer w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu, 7 VII 1992 r. został powołany na stanowisko komendanta rejonowego PSP w Mielcu, a 1 I 1999 r. – w związku z reformą administracyjną i powstaniem powiatów – komendanta powiatowego PSP w Mielcu. Ukończył Akademię Spraw Wewnętrznych w Warszawie z tytułem magistra. (Napisał pracę magisterską pt. Kulturotwórcza rola Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu.) Kierując mielecką Komendą PSP, znacząco przyczynił się do jej dynamicznego rozwoju i unowocześnienia form pracy. M.in. doprowadził do powstania Jednostek Ratowniczo-Gaśniczych Nr 1 i Nr 2, otrzymania sztandaru przez KR PSP (29 IX 1996 r., pierwszy w województwie), rozbudowy i modernizacji zespołu obiektów PSP przy ul. H. Sienkiewicza, komputeryzacji oraz wyposażenia jednostek w nowoczesny sprzęt ratowniczy i gaśniczy. Miał także duży wpływ na rozwój i unowocześnienie działalności Ochotniczych Straży Pożarnych w powiecie mielecki. Dowodził szeregiem akcji ratowniczych i gaśniczych, m.in. w czasie wielkiej powodzi w 1997 r., pożarów w „Linde Gaz” i na terenie SSE oraz kolejnej powodzi (2001). Nieprzeciętne dokonania sprawiły, że wielokrotnie awansowano go aż do stopnia starszego brygadiera. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Złotą Odznaką za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi, Srebrnym Medalem za Zasługi dla LOK i Brązową Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”. Zmarł nagle 22 VI 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym. Wyjątkową postać st. bryg. mgr. inż. A. Maryniaka upamiętniono tablicą na kamieniu przed budynkiem KP PSP w Mielcu.
MARYNIAK BARTŁOMIEJ, urodzony 3 IX 1978 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Władysławy z domu Niedbała. Absolwent Zespołu Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu (specjalność: elektromechanik) z maturą w 1998. W latach 1998-1999 odbył służbę wojskową. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Od lat szkolnych działał w Związku Harcerstwa Polskiego. Pełnił kolejno funkcje: drużynowego 9. Mieleckiej Drużyny Harcerskiej (od 2000 r.), członka Komendy Hufca ZHP Mielec – namiestnika harcerskiego (2005-2006), członka KH ZHP Mielec ds. programu (2008-2011), zastępcy komendanta Hufca ZHP Mielec ds. pracy z kadrą (2011-2015). Ponadto od 2008 r. nieprzerwanie był komendantem obozów harcerskich organizowanych przez Hufiec ZHP Mielec. Stopień harcmistrza otrzymał 1 II 2014 r. W wyborach hufcowych 30 X 2015 r. został wybrany na komendanta Hufca ZHP Mielec. Od 30 I 2015 r. pełnił funkcję członka Chorągwianej Komisji Stopni Instruktorskich w Rzeszowie, a od 30 VI 2016 r. wybrano go na zastępcę przewodniczącego Komisji Stopni Instruktorskich Chorągwi. Jest Zasłużonym Honorowym Dawcą Krwi (ponad 20 l) oraz członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej przy Aeroklubie Mieleckim. Wyróżniony m.in. Odznaką Kadry Kształcącej w stopniu brązowym oraz odznaczeniem „Primus Inter Pares” w stopniu srebrnym.
MARYNIAK JÓZEF, urodzony 19 I 1948 r. w Mielcu, syn Romana i Bronisławy z domu Kralisz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1967 r. w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu jako referent, a następnie był kierownikiem referatu gospodarki komunalnej i inspektorem ds. gospodarki komunalnej. Od 1974 r. do 1978 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego jako technolog – inspektor nadzoru inwestorskiego w Oddziale Inwestycji Nieprzemysłowych. W tym czasie studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego (specjalność: budownictwo miejskie i przemysłowe) Politechniki Krakowskiej i w 1977 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa lądowego. W 1978 r. przeniósł się do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Mielcu, gdzie był kierownikiem praktycznej nauki zawodu w Zasadniczej Szkole Budowlanej Przyzakładowej MPB w Mielcu – Chorzelowie, majstrem, kierownikiem robót i specjalistą do spraw przygotowania produkcji. W 1987 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej, a następnie powierzono mu funkcję kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego. Po reformie samorządowej w 1990 r. przeszedł do nowo utworzonego Urzędu Rejonowego w Mielcu na stanowisko inspektora rejonowego, a wkrótce potem został zastępcą kierownika Oddziału Architektury i Nadzoru Budowlanego. W związku z przekształceniem Urzędu Rejonowego na Starostwo Powiatowe w Mielcu w 1999 r. pozostał w obsadzie Wydziału Architektury i Budownictwa, początkowo jako inspektor, a później główny specjalista. W 2009 r. awansowano go na stanowisko dyrektora tego Wydziału. W ciągu blisko czterdziestoletniej działalności zawodowej wniósł znaczny wkład w rozwój budownictwa na terenie miasta Mielca i powiatu mieleckiego. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. w latach 70. XX w. był przewodniczącym Społecznej Rady Klubu Młodego Rolnika w Wojsławiu koło Mielca i współorganizatorem wielu przedsięwzięć społecznych. Był delegatem na zjazdy Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa w Rzeszowie w kadencji 2010-2014. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 2015 r. przeszedł na emeryturę.
MARYNIAK TADEUSZ, urodzony 1 VIII 1923 r. w Wojsławiu, powiat mielecki, syn Józefa i Zofii z domu Kralisz. Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej pomagał w prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa. W czasie okupacji hitlerowskiej przymusowo pracował w Polskiej Służbie Budowlanej (Baudienst) w Mielcu, ale po pewnym czasie uciekł i ukrywał się. Jesienią 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i jako żołnierz 16. pułku piechoty VI Pomorskiej Dywizji 1. Armii WP walczył na szlaku bojowym od Warszawy, poprzez Wał Pomorski i Kołobrzeg i Berlin, do Łaby, gdzie zastał go koniec zwycięskiej wojny. Za czyny bojowe otrzymał liczne odznaczenia oraz stopień kaprala. Po demobilizacji powrócił do Wojsławia. W 1950 r. podjął pracę w zawodowej Zakładowej Straży Pożarnej WSK Mielec. Ukończył Centralną Szkołę Pożarniczą w Warszawie i otrzymał pierwszy stopień oficerski. W 1951 r. został mianowany komendantem ZSP WSK i przez ponad trzydzieści lat pełnił tę funkcję, awansując do stopnia podpułkownika pożarnictwa. Równocześnie kształcił się, m.in. ukończył technikum ekonomiczne i szereg kursów specjalistycznych. Brał udział w wielu akcjach ratunkowych zarówno na terenie WSK jak i miasta i okolic. Wniósł znaczący wkład w rozwój i unowocześnienie zarządzanej jednostki oraz systematyczną poprawę zabezpieczenia przeciwpożarowego WSK. Współpracował z Powiatową Komendą Straży Pożarnej w Mielcu oraz wspierał działalność jednostek OSP na terenie powiatu mieleckiego. Pełnił funkcje społeczne, m.in. członka zarządu Oddziału Powiatowego Związku OSP w Mielcu i członka komisji historycznej zarządu wojewódzkiego OSP. Za czyny bojowe w latach 1944-1945 został odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem „Za Warszawę 1939-1945”, Medalem „Za Odrę, Nysę, Bałtyk”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldzką i medalami radzieckimi, a za czas służby w ZSP WSK m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Znakiem Związku OSP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 20 VII 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
MARZEC DARIUSZ MIECZYSŁAW, urodzony 14 IX 1969 r. w Krakowie, syn Mieczysława i Janiny z domu Kopijka. Absolwent Technikum Budowlanego nr 1 w Krakowie. Posiada także uprawnienia budowlane. Od wczesnej młodości grał w piłkę nożną (najczęściej na pozycji pomocnika) i z tą dyscypliną związał całe dotychczasowe życie. Jako zawodnik grał w klubach: Wisła Kraków (1989-1997), GKS Katowice (1996-1997, wypożyczenie, ekstraklasa, Superpuchar Polski), AE Larissa (Grecja, 1997-1999), Kalitchea (Grecja, 1999 r.), Tampereen (Finlandia, 1999 r.), Górnik Zabrze (2000 r.), Stomil Olsztyn (2000 r.), GKS Bełchatów (2001 r.), Jazz Pori (Finlandia, 2001 r.), LKS Niedźwiedź (2002 r.), Skawinka Skawina (2003 r.), Proszowianka Proszowice (2004 r.), Dalin Myślenice (2006 r.) Był reprezentantem Małopolski i Polski w kategoriach młodzieżowych (U15, U16, U17 i U18) oraz polskiej reprezentacji olimpijskiej. Przyczynił się do zdobycia wicemistrzostwa Polski na XI Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży, wicemistrzostwa Polski w Pucharze Michałowicza i 3. miejsca w Mistrzostwach Polski Juniorów Starszych. Po zakończeniu zawodowej kariery zawodniczej podjął pracę jako trener. Zyskał kolejno: dyplom trenera II klasy (2007 r.), dyplom UEFA A (2007 r.), dyplom trenera I klasy (2013 r., licencję UEFA A i licencję UEFA PRO 2743. Karierę trenerską rozpoczął od szkolenia grup młodzieżowych Wisły Kraków (2004-2016). Z prowadzonymi drużynami zdobył m.in. 1. miejsce w prestiżowym turnieju Mayor’s Cup w Las Vegas (2011 r.), wielokrotnie mistrzostwo Małopolski juniorów i mistrzostwo Polski juniorów (CLJ, 2014 r.). W 2015 r. odbył staż w Saint Etienne (Francja). Brał udział w międzynarodowych konferencjach i szkoleniach. W 2017 r. pracował jako asystent Franciszka Smudy w Górniku Łęczna (ekstraklasa), a w 2018 r. prowadził jako I trener KKS 1925 Kalisz (III liga). Od 23 IX 2019 r. był I trenerem PGE FKS Stal Mielec (I liga) i wprowadził zespół do ekstraklasy w sezonie 2019/2020 po zdobyciu mistrzostwa I ligi. Przed sezonem 2020/2021 zrezygnował z prowadzenia Stali.
MARZEC JAN, urodzony 6 XII 1931 r. w Bochni – Chodenicach, syn Jana i Marii z Rybskich. W 1951 r. ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie i zdał maturę. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i w 1957 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera architektury. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony (z nakazu pracy) w Wojewódzkim Biurze Projektów w Łodzi, ale już w listopadzie tego roku przybył do Mielca, gdzie podjął pracę w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. W latach 1973–1980 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie – Pracownia w Mielcu oraz (w niepełnym wymiarze godzin) w Zespole Usług Projektowych w Mielcu, w latach 1980–1990 w Dziale Inwestycji Nieprzemysłowych WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1990–1996 w Urzędzie Rejonowym w Mielcu. W 1996 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 31 III 2003 pracował w tymże urzędzie w niepełnym wymiarze godzin. Uczestniczył w opracowaniach projektów zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca i gmin powiatu mieleckiego, a także w opracowaniu eksperymentalnego projektu uporządkowania zagospodarowania i zabudowy wsi Otałęż. Był współautorem szeregu projektów, m.in. kościoła MBNP w Mielcu oraz autorem projektów m.in.: kościoła i dzwonnicy w Ziempniowie, kaplicy w Ławnicy, I fazy budowy Domu Rzemiosła w Mielcu, obiektów szkolnych w Glinach Małych i Rzędzianowicach oraz kilku domów ludowych i domów strażaka w okolicach Mielca. Członek SARP Oddział Rzeszów i od 2003 r. Izby Zawodowej Architektów O/Rzeszów. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
MARZEC JAROSŁAW, urodzony 20 IV 1964 r. w Mielcu, syn Jana i Aleksandry z Kowalskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1989 r. z tytułem lekarz medycyny. W latach 1989-1999 pracował w ZOZ Mielec jako asystent na Oddziale Wewnętrznym. Równocześnie był kierownikiem Punktu Lekarskiego w Trześni koło Mielca, uczył przedmiotów zawodowych w Liceum Medycznym w Mielcu oraz pracował w Poradni Sportowej FKS Stal Mielec. W 2000 r. założył wraz z żoną (lekarzem medycyny Bogusławą Marzec) NZOZ „MARMED” przy ul. K. Pułaskiego, świadczący usługi medyczne w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. W czasie pracy zawodowej uzyskał specjalizację w dziedzinie chorób wewnętrznych oraz umiejętności w zakresie endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego w Klinice Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, a także ultrasonografii. Od 2008 r. jest biegłym sądowym z zakresu medycyny i lekarzem sądowym przy Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu. Bierze udział w badaniach populacyjnych zdrowotności w ramach ogólnopolskiego programu prewencji choroby wieńcowej POLSCREEN oraz cukrzycy. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich i Federacji Pracodawców Ochrony Zdrowia. Poza pracą zawodową czynnie zajmuje się sportem. Jest pomysłodawcą i wieloletnim współorganizatorem Halowych Mistrzostw Polski Lekarzy w Piłce Nożnej w Mielcu. Wraz z drużyną mieleckich lekarzy dwa razy zdobył złoty i dwa razy brązowy medal. Był brązowym medalistą w tenisie w Światowych Igrzyskach Medyków w 2002 r. i brązowym medalistą Mistrzostw Polski Lekarzy w tenisie w 2010 r., a także trzykrotnie złotym, dwukrotnie srebrnym i dwukrotnie brązowym medalistą Ogólnopolskich Igrzysk Letnich Lekarzy w tenisie i piłce nożnej. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Tenisowego Lekarzy. Został dwukrotnie nagrodzony przez Okręgową Izbę Lekarską w Rzeszowie za całokształt wyróżniających się osiągnięć sportowych.
MARZEC PAWEŁ RAFAŁ, urodzony 19 I 1978 r. w Mielcu, syn Leszka i Zdzisławy z domu Naprawa. Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące CKU im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu (1999). Treningi pływackie rozpoczął w wieku 11 lat pod kierunkiem Bogusława Omiotka, a później trenowali go Bogusława (krótko) i Dariusz Krupińscy. W latach 1995 – 1999 należał do ścisłej czołówki krajowej juniorów, a następnie seniorów. Na Mistrzostwach Polski zdobył następujące medale: *1995 r. – Zimowe MP juniorów (Spała): 2 srebrne na dystansach 100 m i 200 m stylem motylkowym, brązowy na 400 m st. zmiennym; *1996 r. – LMP – 3 srebrne na 50 m, 100 m i 200 m st. mot. w kategorii młodzieżowej; *1997 r. – Letnie MP (Gorzów Wielkopolski): 2 srebrne na 100m i 200 m st. mot. w kategorii seniorów, 2 złote na 100 m i 200 m st. mot. w kat. młodzieżowej; *1998 r. – Zimowe MP seniorów (Koszalin): brązowy na 100 m (55,44 sek. rekord życiowy) i srebrny na 200 m st. mot. (2:02,14, rek. życ.); *1999 r. – Zimowe MP seniorów (Dębica): brązowy na 100 m st. mot. Był członkiem kadry narodowej juniorów i seniorów, a w latach 1996–1997 należał do kadry olimpijskiej B, przygotowującej się do Olimpiady w Sydney – 2000. W 1996 r. startował w Mistrzostwach Europy w Genewie, kwalifikując się do finałów B na 100 m i 200 m st. mot. W 1999 r. zakończył wyczynowe uprawianie sportu. Od 2000 r. pracuje w Lear Automotive (EEDS) Poland Sp. z o.o. w SSE EURO-PARK Mielec.