ŁABAJ WŁADYSŁAW, urodzony 6 IX 1919 r. w Otałęży, pow. mielecki, syn Jana i Franciszki. Uczeń Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu (naukę przerwał w kl. VI z powodu trudnych warunków domowych). W 1938 r. rozpoczął służbę wojskową w 1. Pułku Piechoty we Lwowie i po przysiędze podjął naukę w Centralnej Szkole Podoficerskiej w Osowcu. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. i w czasie wycofywania się na wschód dostał się do niewoli radzieckiej. Dzięki odwadze i sprzyjającemu zbiegowi okoliczności udało mu się uciec z transportu i powrócić w rodzinne strony. Przez pewien czas ukrywał się, ale po śmierci rodziców musiał wziąć na siebie ciężar prowadzenia gospodarstwa i opieki nad młodszym rodzeństwem. Po wojnie został zatrudniony jako nauczyciel w Ziempniowie. W 1951 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Mielcu. Jako kierownik szkoły w Ziempniowie doprowadził do jej rozbudowy. Od roku szkolnego 1953/1954 kierował Szkołą Podstawową w Wadowicach Dolnych i także rozbudował jej obiekty. Wiele czasu poświęcał sprawom społecznym i kulturalnym tej wsi. Wspierał budowę domu ludowego, ale skorzystanie z pomocy finansowej Polonii amerykańskiej przyniosło mu sporo kłopotów. (Władze uznały to za „wrogą działalność polityczną”.) W 1956 r. ukończył studia w WSP w Krakowie (kierunek – geografia). Od 1 IX 1963 r. pełnił funkcję kierownika szkolenia pedagogicznego Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu. Równocześnie uczył geografii i ekonomii politycznej w Technikum Ekonomicznym w Mielcu. W roku szkolnym 1971/1972, po przejściu dyrektora Franciszka Duszkiewicza na emeryturę, powierzono mu obowiązki dyrektora Liceum Ekonomicznego i Zasadniczej Szkoły Handlowej w Mielcu. Ponieważ w tym czasie, ze względu na brak odpowiedniej bazy, władze postanowiły rozwiązać tę szkołę, podjął bezprecedensową decyzję o budowie nowego budynku, mając jedynie poparcie grona nauczycielskiego i rodziców. Początkowo budowano w czynie społecznym. Postęp prac wymusił jednak na władzach państwowych decyzję o przydzieleniu odpowiednich środków finansowych, a dalszą budowę szkoły prowadził kolejny dyrektor – Leopold Szobak. Od 1972 r. W. Łabaj pracował ponownie jako nauczyciel geografii. W 1979 r. przeszedł na emeryturę, ale do 1991 r. uczył w niepełnym wymiarze godzin. Zmarł 17 IX 1997 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŁABĘCKI WŁADYSŁAW, urodzony 13 II 1932 r. w Sielcu, pow. staszowski, syn Michała i Marii z Maruszewskich. Uczeń Liceum Ogólnokształcącego w Staszowie, a następnie Technikum Mechanicznego (budowa płatowców) w Mielcu, matura w 1956 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Koniemłotach, ale jeszcze w tym samym roku podjął starania o naukę w szkole lotniczej. Mimo odpowiednich predyspozycji nie został przyjęty ze względów ideologicznych (rodzina w Kanadzie). Odbył zasadniczą służbę wojskowa i po ukończeniu szkoły podoficerskiej radiotelegrafistów został skierowany na stanowisko dowódcy grupy do obsługi radiostacji R. S. B. F. na lotnisku WSK Mielec. Po zakończeniu służby wojskowej pozostał w WSK i pracował w Kontroli Technicznej Wydziału 41. W 1961 r. wybrano go na przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMW w Mielcu i funkcję tę pełnił do 1963 r. Od 1963 do 1965 r. był sekretarzem organizacyjnym KP PZPR w Mielcu. W 1969 r. podjął studia na Politechnice Krakowskiej i ukończył je w 1974 r. z tytułem inżyniera mechanika. W latach 1974–1990 pełnił funkcję dyrektora Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Mielcu i znacząco przyczynił się do rozwoju sieci urządzeń komunalnych. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. Od 1975 r. do 1995 r. przewodniczył Zarządowi Miejskiemu PTTK, był jednym z inspiratorów i organizatorów wielu imprez turystycznych, m.in. rajdów oraz wycieczek krajowych i zagranicznych. Szczególnie dużo uwagi poświęcał organizacji cyklicznej imprezy krajoznawczej o charakterze patriotycznym – „Szlakiem Pąsowej Róży” (rajd do wybranego Miejsca Pamięci Narodowej w Polsce). Od lat 70. prezesował Kołu Łowieckiemu „Cyranka”. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i „Złomem” – najwyższym odznaczeniem myśliwskim. Zmarł 17 V 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŁABUZ STANISŁAW JÓZEF, urodził się 19 VIII 1944 r. w Jamach, powiat mielecki, syn Władysława i Marii z domu Sypek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (specjalność – elektromonter maszyn i urządzeń hutniczych) w Krakowie, a w późniejszych latach – kursy mistrzowskie w specjalnościach: elektromechanik aparatów niskiego napięcia, hydraulik i gazownik oraz konserwator wind i dźwigów. Uzyskał także uprawnienia mechanika aparatów prądotwórczych. Pracę zawodową rozpoczął w 1962 r. jako elektryk w „Elektromontażu” w Chorzowie – Batorym, a w latach 1965–1968 pracował w Hucie im. W. Lenina w Nowej Hucie, także jako elektryk. Od 1968 r. przeniósł się do Mielca, gdzie został zatrudniony w MZBM na stanowisku elektryka – konserwatora, a następnie (w 1972 r.) otrzymał równorzędne stanowisko w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W 1991 r. przeszedł na rentę. Systematyczne oddawanie krwi rozpoczął w 1965 r. Do końca 2003 r. oddał 34 275 ml krwi. Jest nadal czynnym krwiodawcą. Należy do Koła HDK im. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Za niezwykle humanitarną działalność wyróżniony został m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką III, II i I stopnia HDK oraz Odznaką III, II i I stopnia Zasłużonego HDK.
ŁACH MACIEJ, urodzony 6 X 1892 r. w Woli Pławskiej, pow. mielecki, syn Jakuba i Małgorzaty z domu Czaja. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Była członkiem konspiracyjnych organizacji niepodległościowych: „Związku Jastrzębiego”, i „Przebojem” oraz Polskiej Drużyny Strzeleckiej. W 1913 r. otrzymał powołanie do armii austriackiej i skierowanie do szkoły oficerów gospodarczych w Budapeszcie. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję szefa wojskowych magazynów w Zagrzebiu. Studiował prawo na uniwersytetach w Wiedniu, Zagrzebiu i Krakowie, uzyskując tytuł doktora praw. Po zakończeniu wojny zgłosił się do Wojska Polskiego w Krakowie i powierzono mu zorganizowanie Wojskowego Okręgowego Zarządu Gospodarczego w Krakowie. Po wykonaniu zadania pracował w intendenturze w stopniu kapitana do 1922 r., a następnie na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy. Podjął pracę w starostwie w Pilźnie. Tam angażował się społecznie, m.in. działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. Od 1925 r. pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych jako szef referatu legislacyjnego. W latach 1929-1938 pełnił funkcję starosty w Nowym Sączu. Za owocną pracę zawodową i społeczną wyróżniono go honorowym obywatelstwem Nowego Sącza, Krynicy, Muszyny i Piwnicznej. W 1938 r. przeniesiono go na stanowisko starosty grodzkiego w Krakowie. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę wyjechał z Krakowa. Po pewnym czasie powrócił do Krakowa i pracował w administracji budynków mieszkalnych. Po wojnie światowej był pracownikiem Zarządu Miejskiego we Wrocławiu, a następnie radcą prawnym w Mostostalu w Katowicach. Zmarł 21 VI 1966 r. w Ciechocinku. Wyróżniony m.in. Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
ŁACHUT MARZENA MAGDALENA, urodzona 18 V 1985 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Ireny z Trojnackich. Absolwentka Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdała w 2004 r. W czasie nauki szkolnej trenowała chód sportowy w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Mielec. W latach 2001-2003 regularnie zajmowała czołowe lokaty w Mistrzostwach Polski Juniorów. Najważniejsze sukcesy: *24 II 2001 r. – Halowe MP Juniorów Młodszych w Spale – II m, 3 km (17.07,62), *27-29 VII 2001 r. – VII Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży w Poznaniu – II m., 5 km (26.55,23); *18-20 I 2002 r. – HMP Juniorów Młodszych w Spale – II m.; 3 km (15.46,00) *1-2 III 2003 r. – HMP Juniorów w Spale – III m., 3 km (14.54,91). Ponadto wielokrotnie startowała z powodzeniem na imprezach ogólnopolskich, m.in. w 2003 r. w Ogólnopolskich Zawodach w Zaniemyślu (II m.) i Ogólnopolskim Memoriale im. Gen. Władysława Sikorskiego w Mielcu (III m.). Od 4 VII 2005 r. pracuje w Zakładzie Akcesoriów Meblowych – Gładysek w Mielcu. Ukończyła studia w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu.
ŁAGÓD TADEUSZ, urodził się 27 V 1940 r. w Wolicy, powiat Janów Lubelski, syn Szczepana i Leokadii. Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego w Lublinie (matura w 1959 r.), rozpoczął pracę na stanowisku nauczyciela w Szkole Podstawowej w Niedrzwicy Dużej k/Lublina. W 1960 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej, a po jej odbyciu pracował nadal w Niedrzwicy Dużej. W 1963 r. rozpoczął studia stacjonarne na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach i w 1969 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera w zakresie urządzeń cieplnych i zdrowotnych. Wkrótce potem został zatrudniony w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych – Zakład Gospodarki Cieplnej w Mielcu na stanowisku zastępcy kierownika. Z dniem 1 VI 1973 r. przeszedł do pracy w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego – Pracownia Terenowa w Mielcu, gdzie zajmował się m.in. projektowaniem sieci, urządzeń i instalacji cieplnych. W latach 1975–1981 kierował Zakładem Obsługi Inwestycyjnej (ZOI) w Mielcu. 16 XII 1981 r. został powołany na stanowisko dyrektora Oddziału Gospodarki Cieplnej MZBM w Mielcu. W 1988 r. był inicjatorem utworzenia i organizatorem Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Mielcu. Z dniem 1 IX 1988 r. mianowano go dyrektorem MPEC i na tym stanowisku pracował do końca 1997 r. Po przekształceniu MPEC w Spółkę z o.o. (1 I 1998 r.) został prezesem Zarządu i dyrektorem. Funkcje te pełnił do 31 V 2000 r., a następnie przeszedł na świadczenia przedemerytalne. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”.
ŁAGUDZA PIOTR, urodzony 29 VI 1923 r. w Łucku (obecnie Ukraina), syn Karola i Elżbiety z Chmielnickich. Absolwent Technikum Leśnego w Białowieży. Ukończył także szereg kursów specjalistycznych. Cały okres pracy zawodowej związał z lasem i gospodarką leśną. Początkowo pracował jako robotnik w firmie „Lasoprojekt” w Łucku (1940–1941), a następnie w składzie drewna w Dębowej Karczmie (1942–1943). W latach 1944–1946 służył w Wojsku Polskim w Lublinie. W 1946 r. podjął pracę strażnika leśnego w Okręgu Lasów Państwowych w Tarnowie, a w latach 1947–1952 pracował jako leśniczy w Nadleśnictwie Tarnobrzeg. W 1952 r. został mianowany nadleśniczym w Nadleśnictwie Mielec i na stanowisku tym pracował do 30 VI 1988 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Znacząco przyczynił się do rozwoju podmieleckich lasów, planowej gospodarki leśnej i ochrony środowiska. Wyróżniony m.in. Medalem 10–lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego” i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 2 VII 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŁAKOMY EDWARD, urodził się 10 VI 1940 r. w Zaborczu k/Przecławia, powiat mielecki, syn Jana i Anieli z domu Rojek. Ukończył Liceum Ogólnokształcące Nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1958 r. Od 1959 r. pracował na stanowisku inspektora w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, najpierw w Wydziale Finansowym (do 1964 r.), a następnie w Wydziale Organizacyjno–Prawnym. W latach 1965–1974 zatrudniony był w Komitecie Powiatowym i Miejskim PZPR w Mielcu jako instruktor ekonomiczny. W 1974 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie. Od 1974 r. do 1983 r. pełnił funkcję dyrektora Oddziału WSS „Społem” w Mielcu, a następnie – po reformie gospodarczej w 1983 r. – został prezesem Zarządu PSS „Społem” w Mielcu. W czasie kierowania mielecką spółdzielnią doprowadził do znaczącej rozbudowy sieci zakładów produkcyjnych i placówek handlowych. Wybudowano wówczas m.in.: bazę produkcyjną przy ul. Racławickiej (Piekarnia, Zakład Wędliniarski, Wytwórnia Wód) i szereg dużych pawilonów handlowych na osiedlu Lotników („Zenit”, „Świt”” i „Dedal”) oraz dokończono budowę Domu Handlowego „Ikar” przy ul. A. Mickiewicza i zmodernizowano obiekt po byłej „mleczarni” przy ul. B. Głowackiego. (Za ten duży wysiłek inwestycyjny sztandar PSS w Mielcu – ufundowany z okazji jej 80-lecia – został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.) Sporo czasu przeznaczał na działalność społeczną, m.in. w ZMW, LOK i LZS. Przez okres pracy w „Społem” był członkiem Centralnej Rady Spółdzielczej w Warszawie. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP oraz Odznakami „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” i „Zasłużony dla Społem”. W 1990 r. przeszedł na rentę.
ŁAKOMY JOLANTA DOROTA (z domu RUSINEK), urodzona 16 X 1963 r. w Bełżycach, woj. lubelskie, córka Kazimierza i Czesławy. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Nałęczowie, maturę zdała w 1982 r. W latach szkolnych należała do kilku organizacji społecznych, m.in. PCK, LOP i ZHP, pełniąc funkcje przybocznej, drużynowej i instruktora. Uprawiała lekkoatletykę, specjalizując się w biegach przełajowych. W latach 1982-1983 pracowała w Okręgowej Spółdzielni Pszczelarskiej w Lublinie jako referent ekonomiczny. Studiowała na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie – Filia w Rzeszowie i w 1988 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii. Także w 1988 r. ukończyła Fakultatywne Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej. Odbyła też studia pedagogiczne zorganizowane przez Instytut Kształcenia Nauczycieli – Oddział Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie i w 1990 r. uzyskała kwalifikacje do prowadzenia pracy opiekuńczo-wychowawczej. W latach 1988-1990 była nauczycielką ekonomii w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu, a od 1 XII 1988 r. do 31 VIII 1996 r. pełniła funkcję kierownika internatu tegoż Liceum. W tym czasie doprowadziła do remontu kapitalnego budynku internatu oraz rozwinęła różne formy działalności społeczno-wychowawczej wśród uczennic mieszkających w internacie. W związku z likwidacją internatu od roku szkolnego 1996/1997 zakończyła pracę w I Liceum i wyjechała za granicę.
ŁAKOMY TADEUSZ, urodzony 20 XI 1933 r. w Zaborczu k/Przecławia, powiat mielecki, syn Jana i Anieli z domu Rojek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1951 r. Ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra historii. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1953 r. w Szkole Podstawowej w Łączkach Brzeskich, a następnie uczył w Izbiskach, Dąbiu i Łysakowie. W 1960 r. został mianowany kierownikiem Szkoły Podstawowej i Szkoły Przysposobienia Rolniczego w Janowcu. W latach 1963–1970 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMW w Mielcu. Od 1970 r. pracował ponownie w szkolnictwie, najpierw jako dyrektor Zasadniczej Szkoły Zawodowej Dokształcającej w Mielcu, a następnie – dyrektor Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 w Mielcu. W 1975 r. przeszedł do I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu na stanowisko dyrektora i kierował tą szkołą do przejścia na emeryturę w 1991 r. W tym czasie znacząco przyczynił się do rozwoju i unowocześnienia obiektów i wyposażenia szkoły oraz uzyskania wysokiego poziomu nauczania. (Wielu laureatów olimpiad przedmiotowych i konkursów na szczeblu ogólnopolskim.) Był jednym z inspiratorów i organizatorów współpracy I LO ze szkołami średnimi w Paryżu i Lwowie. Dużo czasu poświęcał pracy społecznej. W okresie uczenia na wsiach był m.in. radnym GRN w Żarówce oraz instruktorem (wspólnie z innymi nauczycielami) wiejskich zespołów teatralnych. Dwukrotnie wybierano go do Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1963–1970 był członkiem Prezydium ZW ZMW w Rzeszowie. Zasiadał w Radach Nadzorczych Banku Spółdzielczego i PZGS w Mielcu oraz w Prezydium Powiatowego Zarządu Kółek Rolniczych. W latach 1974–1990 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. W tym okresie znacząco przyczynił się do rozwoju Towarzystwa i jego różnokierunkowej działalności. Był jednym z inspiratorów i organizatorów prac nad 1. i 2. tomem monografii Mielca. Do 2. tomu opracował artykuły: Szkolnictwo zawodowe i Nauczycielski ruch związkowy. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Przez pewien czas przebywał poza granicami kraju. Po powrocie włączył się w działalność społeczną. Pisze artykuły historyczne do mieleckich wydawnictw, m.in. Tygodnika Regionalnego „Korso”, Rocznika TMZM „Mieleckie Zapiski” i Mielecko-Podkarpackiego Kwartalnika Społeczno-Kulturalnego „Nadwisłocze”. W 2010 r. został wybrany na członka zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką 1000-lecia, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Opiekun Miejsca Pamięci Narodowej”, Honorową Odznaką Rzemiosła, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla ZMW”, Złotą Odznaką im. Janka Krasickiego, Złotą Odznaką Jubileuszową TMZM i Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Zmarł 3 VI 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŁAKOMY ZENON, urodzony 1 I 1951 r. w Gębicach. Do technikum uczęszczał w Głogowie i w tym czasie grał w piłkę ręczną. W czasie zgrupowania kadry narodowej juniorów w Mielcu zaproponowano mu grę w ekstraklasowej drużynie Stali Mielec. Po maturze w 1970 r. przybył do Mielca i grał w Stali do 1978 r., kiedy to z powodu kontuzji zakończył karierę zawodniczą. Wniósł duży wkład w największe sukcesy zespołu (wicemistrzostwo Polski, Puchar Polski). Był wielokrotnym reprezentantem Polski w kategorii młodzieżowej (25 meczów) i I reprezentacji (25 meczów). Równocześnie ukończył studia magisterskie w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i uzyskał uprawnienia trenera piłki ręcznej. Na początku 1979 r. przeniósł się do Szczecina, gdzie powierzono mu prowadzenie żeńskiej drużyny piłki ręcznej Pogoń. Z zespołem tym wywalczył mistrzostwo Polski. Prowadził też męski II-ligowy zespół mężczyzn Pogoni i zdobył z nim Puchar Polski oraz wprowadził go do ekstraklasy. W latach 1986-1990 był trenerem I reprezentacji Polski mężczyzn. W 1990 r. podjął pracę w Bundeslidze (Schwerin, Fredenbek, Minden). W 2000 r. powrócił do Polski i został zatrudniony w Wiśle Płock. Z drużyną mężczyzn zdobył wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski. W kolejnych latach był szkoleniowcem męskich drużyn Chrobrego Głogów i Zagłębia Lubin (wicemistrzostwo Polski), a następnie młodzieżowej reprezentacji Polski kobiet, z którą awansował do finałów Młodzieżowych Mistrzostw Europy. W latach 2006-2008 prowadził reprezentację Polski kobiet, uzyskując dobre wyniki na Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy, ale po niepowodzeniach w eliminacjach do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie – zakończył pracę z reprezentacją. Za wybitne zasługi dla mieleckiego sportu został wyróżniony w czasie IV Gali Sportu Mieleckiego (17 II 2008 r.) W grudniu 2012 r. został trenerem ekstraklasowego zespołu piłki ręcznej kobiet Ruch Chorzów. Odznaczony m.in. Diamentową Odznaką ZPRP. W czasie Mistrzostw Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn w 2016 r. pełnił funkcję eksperta telewizyjnego Polsatu Sport. Zmarł 23/24 II 2016 r. Pochowany na cmentarzu w Cieszynie Łobeskim (woj. zachodniopomorskie).
ŁANIA WŁADYSŁAW JAN, urodzony 30 III 1930 r. w Budach Łańcuckich, syn Franciszka i Katarzyny z domu Dyrda. Absolwent Państwowej Szkoły Przemysłowej w Rzeszowie, w 1951 r. zdał maturę i otrzymał tytuł technika mechanika. Ponadto ukończył wieczorowe Technikum Elektryczne w Mielcu z dyplomem technika elektryka (1963 r.). Od 10 VII 1951 r. do 23 XI 1976 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowiskach: konstruktora, starszego konstruktora, specjalisty konstruktora i kierownika sekcji konstrukcyjnej w biurze konstrukcyjnym urządzeń chłodniczych i pojazdów specjalnych. Zajmował się konstrukcją urządzeń i pojazdów chłodniczych oraz transmisyjnych wozów telewizyjnych. Był autorem wynalazku pt. zamek drzwiowy dociskowy i wzoru użytkowego pt. przyścienna wielopoziomowa półka składana oraz współautorem wynalazku pt. zamek drzwiowy z blokadą mechaniczną. Otrzymał Nagrody Zespołowe II stopnia Naczelnej Organizacji Technicznej za wybitne osiągnięcia techniczne: „Opracowanie konstrukcji i wdrożenie do produkcji samochodu chłodni typ Ms-4” oraz za „Telewizyjny wóz transmisyjny typ WR-0042”. Był członkiem SIMP. W 1976 r. otrzymał stanowisko kierownika Zakładu Ślusarskiego Spółdzielni Pracy w Jarosławiu i pracował tam do przejścia na emeryturę w 1995 r. Poza pracą zawodową angażował się społecznie w amatorskim ruchu artystycznym. Był członkiem Chóru ZDK w Mielcu (lata 50.) i Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Mielcu, a obecnie należy do Chóru „Echo” w Przeworsku.
ŁANUCHA LESZEK RYSZARD, urodzony 2 IV 1980 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Jadwigi z domu Bieniek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu maturą w 1999 r. Studiował na Wydziale Socjologiczno-Historycznym (kierunek: historia z wiedzą o społeczeństwie) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra. (Tytuł pracy magisterskiej: „Działania zbrojne podczas wojen polsko-tureckich za panowania Jana III Sobieskiego”.) Zawodową pracę rozpoczął w 2004 r. jako nauczyciel historii w Polskiej Szkole Dokształcającej w Copiaque (New York). Kolejnymi miejscami i stanowiskami pracy były: Gimnazjum im. Jana Pawła II w Radomyślu Wielkim (nauczyciel j. angielskiego na zastępstwie, IX 2005 – III 2006), Szkoła Podstawowa w Padwi Narodowej (nauczyciel na zastępstwie, III-VI 2006), Gimnazjum im. Franciszka Krempy w Padwi Narodowej, Szkoła Podstawowa w Ostrowach Tuszowskich, Szkoła Podstawowa w Jagodniku (nauczyciel na zastępstwie, III 2006 – VI 2007), Zespół Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu (nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie, j. angielskiego i doradca zawodowy, 2006 – nadal). Ponadto podejmował pracę w innych placówkach: Zakładzie Karnym w Dębicy (młodszy wychowawca działu penitencjarnego w stopniu młodszego chorążego, I-III 2008), Zespole Szkół w Woli Mieleckiej (nauczyciel na zastępstwie, IX 2008 – VIII 2009), Oddziale Prewencji Policji w Rzeszowie i Oddziale Antyterrorystycznym (lektor j. angielskiego – przygotowanie policjantów do kontaktów z obcokrajowcami w ramach EURO 2012 w Polsce, XI 2009 – VI 2010), Mieleckiej Szkole Biznesu (wykładowca historii i wiedzy o społeczeństwie, 2011-nadal), Gimnazjum nr 1 w Mielcu (nauczyciel historii, IX 2016 – VIII 2017). Od XII 2016 r. jest doradcą zawodowym w Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. Równocześnie systematycznie dokształcał się. Ukończył: studia licencjackie na Wydziale Filologicznym (kierunek: filologia angielska) Wyższej Szkoły Społeczno-Przyrodniczej im. Wincentego Pola w Lublinie (2009), studia podyplomowe z zakresu doradztwa zawodowego w Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu (2013), zarządzanie oświatą w Podkarpackim Centrum Edukacji Nauczycieli w Rzeszowie (2016). Uzyskał także uprawnienia egzaminatora języka angielskiego TOEFIC (2012). Współautor publikacji wydanej z okazji 100-lecia Gmachu Zespołu Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu i 45. rocznicy Technikum Elektrycznego w Mielcu. Od 2009 r. angażuje się w działalność związkową w NSZZ „Solidarność” i pełni odpowiedzialne funkcje. M.in. od IV 2015 r. jest przewodniczącym Międzyzakładowej Organizacji Związkowej „Solidarność” Oświaty i Wychowania w Mielcu (druga kadencja), od VII 2017 r. przewodniczącym mieleckiej Delegatury Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie, członkiem Regionalnej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność” Regionu Rzeszowskiego (2017/2018) i członkiem Regionalnej Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie (2018-2022).
ŁAPA KRZYSZTOF STANISŁAW, urodzony 24 III 1965 r. w Krakowie, syn Zygmunta i Bronisławy z domu Ogiba. Absolwent Technikum Budowlanego w Rzeszowie, maturę zdał w 1985 r. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego ukończył w 2007 r. z tytułem magistra. Ponadto uzyskał uprawnienia instruktora pływania, piłki nożnej i narciarstwa zjazdowego. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Rzeszów (1985-1986), a następnie przeniósł się do Mielca i pracował w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej jako referent do spraw technicznych (1986-1988). W 1988 r. został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do prac sportowych jako ratownik na basenach pływackich. Od 1989 r. pracował w mieleckich klubach sportowych i szkołach: FKS Stal Mielec (instruktor pływania, 1989-1996), MOSiR Mielec (instruktor pływania, 1996-2007), MKS Ikar Mielec (2002-nadal), Szkole Podstawowej nr 6 (nauczyciel wychowania fizycznego i trener klasy pływackiej, 2004-2007), Gimnazjum nr 2 (nauczyciel w.f., trener klasy pływackiej, 2007-2010) i Zespole Szkół Budowlanych (nauczyciel w.f., 2007-2012), a od 2010 r. jest trenerem klasy pływackiej w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika. W czasie długoletniej pracy wychował wielu wyróżniających się zawodników, m.in. mistrzów Polski w pływaniu w kategoriach juniorskich: Patrycję Rupę i Aleksandra Gąsiora oraz medalistów mistrzostw Polski Kamila Karkuta i Konrada Hendzla. Wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia w pracy szkoleniowej. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023, a następnie na przewodniczącego Komisji Oświaty i Kultury tejże Rady.
ŁASAK WITOLD, urodzony 25 IX 1982 r. w Dębicy, syn Wiesława i Bogusławy ze Staniszewskich. Absolwent Liceum Technicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 2001 r. Studiował zarządzanie w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie i w 2008 r. uzyskał tytuł licencjata. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową jako statystyk medyczny w Szpitalu Powiatowym w Mielcu i na tym stanowisku pracował do 2015 r. Równocześnie został zatrudniony w Niepublicznym Gimnazjum w Mielcu jako specjalista ds. księgowości (2008-2010), a następnie specjalista ds. księgowości i kadr (2010-2014). W tym okresie ukończył: studia z zakresu finansów i rachunkowości na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie z tytułem magistra (2011 r.), studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą na Zamiejscowym Wydziale Ekonomii w Mielcu Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie (2012 r.) i studia podyplomowe w zakresie pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie (2013 r.) W 2014 r. powierzono mu funkcję wicedyrektora Niepublicznego Gimnazjum w Mielcu, a w 2016 r. funkcję dyrektora tej szkoły i sprawował ją do 2017 r. W związku z reformą systemu oświaty w 2017 r. został mianowany dyrektorem Niepublicznej Szkoły Podstawowej im. Adama Mickiewicza w Mielcu.
ŁASZYCA ZBIGNIEW, urodzony 29 IX 1946 r. w Mielcu, syn Stefana i Kazimiery z domu Mikus. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W 1972 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Pracował w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, początkowo jako stażysta, a następnie był asystentem na Oddziale Wewnętrznym. Uzyskał specjalizacje z zakresu: chorób wewnętrznych (I stopnia, w Rzeszowie), medycyny społecznej (I stopnia, w Kielcach) i organizacji ochrony zdrowia (II stopnia, w Warszawie) oraz uprawnienia z zakresu medycyny pracy. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji w mieleckiej Służbie Zdrowia. W latach 80. był dyrektorem Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i dyrektorem Przemysłowego ZOZ, a po reformie tegoż – kierownikiem i zastępcą kierownika Przychodni Przemysłowej. Przyczynił się do rozwoju wszystkich wymienionych placówek w trudnych warunkach kryzysu społeczno–gospodarczego. Po reformie służby zdrowia w 1999 r. był współzałożycielem i współwłaścicielem przychodni „PRA–MEDICA” S.C. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy. Wyróżniony odznaczeniami resortowymi. Zmarł 2 II 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŁATKA ANDRZEJ, urodzony 31 X 1962 r. w Grybowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w wieku szkolnym w Grybovii Grybów. W latach 1978-1981 grał w Sandecji Nowy Sącz. Był wyróżniającym się napastnikiem, toteż w latach 1979-1981 występował wielokrotnie w reprezentacji Polski juniorów, która m.in. w 1981 r. wywalczyła młodzieżowe wicemistrzostwo Europy U-18 w RFN. Przed sezonem 1981/1982 zasilił ekstraklasową Stal Mielec i przyczynił się do wywalczenia przez Stal 3. miejsca i brązowego medalu mistrzostw Polski w 1982 r. Grał też w przedziwnym sezonie 1982/1983, kiedy silny zespół Stali zajął przedostatnie miejsce w ekstraklasie i spadł do II ligi. Ogółem wystąpił w 52 meczach i strzelił 12 goli. Przed sezonem 1983/1984 przeniósł się do Motoru Lublin i grał w nim do 1986 r. Kolejnym klubem była Legia Warszawa (1987-1992). Wniósł znaczny wkład w wywalczenie przez Legię Pucharu Polski w 1989 i 1990 r. oraz Superpucharu Polski w 1989 r. W 1991 r. został wypożyczony do Polonii Warszawa i w tym zespole grał także w sezonie 1993/1994. W tym okresie powoływany był do kadry młodzieżowej, a następnie olimpijskiej i kadry B. Od sezonu 1994/1995 grał w klubach z niższych lig: Pelikanie Łowicz (1994 r.), Olimpii Warszawa (1995 r.), Pilicy Białobrzegi (1996-1997), Grybovii Grybów (1997-1998) i ponownie Pilicy Białobrzegi, gdzie w 1998 r. zakończył zawodniczą karierę wyczynową.
ŁAWRUK DARIUSZ, urodzony 14 V 1959 r. w Mielcu, syn Henryka i Krystyny z domu Kopacz. Absolwent Liceum Zawodowego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, matura w 1978 r. W okresie szkolnym był harcerzem, instruktorem zuchowym i członkiem Kręgu Instruktorskiego „Lawina”. Po maturze podjął pracę w WSK jako mechanik obróbki skrawaniem. W latach 1979–1981 odbył służbę wojskową, a następnie pracował w hotelu „Resovia – Turist” w Mielcu (1981–1983). W tym czasie ukończył Studium Hotelarstwa i Gastronomii w Warszawie. Od 1983 r. prowadzi własną działalność gospodarczą w Mielcu (gastronomiczną, a później także hotelarską). Wybudował restaurację „Rock and Roll” przy ul. Dworcowej oraz hotel i restaurację „Iskierka” w południowo–zachodniej części SSE EURO-PARK Mielec. Sponsoruje różne przedsięwzięcia społeczne.
ŁAZ DOROTA HELENA (z domu POCIASK), urodzona 12 IV 1967 r. w Rzeszowie, córka Adolfa i Bronisławy z domu Ciosek. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie, matura w 1987 r. W latach 1987–1989 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Wielopolu Skrzyńskim. Od 1 IX 1989 r. jest nauczycielką plastyki w Szkole Podstawowej Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury. W 1994 r. ukończyła studia magisterskie z zakresu wychowania plastycznego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Jej pasją życiową jest malarstwo. Tworzy obrazy o różnorodnej tematyce, używając najczęściej farb olejnych i pastelowych. Należy do Klubu Środowisk Twórczych TMZM oraz jest współzałożycielem Stowarzyszenia Twórców Kultury im. J. Stanisławskiego przy SCK. (Członkiem KŚT i jednym z założycieli STK jest także jej mąż – Wiesław.) Swoje prace eksponowała na dwóch wystawach indywidualnych (Mielec, Połaniec) i wielu wystawach zbiorowych, m.in. w Krakowie, Mielcu, Rzeszowie, Mukaczewie (Ukraina) i Morlaix (Francja). Uczestniczyła w plenerach i aukcjach prac na cele charytatywne. Jej prace znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach w kraju i poza jego granicami (m.in. w Kanadzie, USA, Anglii i Francji). Wiele czasu poświęca także rozwijaniu zdolności i umiejętności u swoich uczniów. Widocznym rezultatem tej działalności są wystawy najlepszych prac, eksponowane już trzykrotnie w mieleckim SCK, a także systematyczne wystawki prac w Szkole Podstawowej nr 6. Kilku z jej wychowanków podjęło dalsze kształcenie plastyczne.
ŁAZ JERZY, urodzony 24 IX 1952 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Franciszka i Stanisławy z domu Zdziebło. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1972 r. został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego przy WSK w Mielcu na stanowisku ślusarza. Równocześnie studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1978 r. uzyskał dyplom inżyniera. W 1988 r. przejął po rodzicach gospodarstwo rolne. W 1990 r. został mianowany zastępcą kierownika Wydziału 18 OBR SK. W tym samym roku został wybrany na radnego Rady Gminnej w Czerminie, a następnie Rada wybrała go na wójta Gminy Czermin. W 1993 r. kandydował na posła do Sejmu RP. Rzetelne i pełne poświęcenia zarządzanie gminą sprawiło, że funkcję tę Rada powierzała mu także na kadencje: 1994-1998 i 1998-2002. Na kadencję 2002-2006 został wybrany przez społeczność gminy w wyborach powszechnych. W czasie pełnienia przezeń funkcji na terenie Gminie Czermin wykonano m.in.: sieć wodociągową, telefonizację, sieć wodociągową (50%), i częściową kanalizację, modernizację linii energetycznych, remonty wszystkich szkół i Domów Strażaka, nowoczesną oczyszczalnię ścieków i system wywozu odpadów komunalnych. Okazał się też sprawnym i ofiarnym szefem obrony terytorialnej w czasie wielkich powodzi w 1997 r. i 1998 r. na terenie m.in. Gminy Czermin. W 2010 r. wybrano go na sołtysa Trzciany. Poza pracą samorządową angażował się społecznie m.in. w NSZZ „Solidarność” WSK PZL-Mielec (należał od 1980 r.) i OSP Czermin. Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Oświaty”, Brązowym i Srebrnym Medalem „Zasługi Łowieckiej” oraz Medalem „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”. Zmarł 5 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Trzcianie.
ŁAZOWSKI TEODOR, urodzony w 1906 r. W 1939 r. został wysiedlony z Poznańskiego i od listopada tego roku podjął pracę w Flugzeugwerk Mielec. Należał do ZWZ, posiadał stopień porucznika. Uczestniczył w akcjach sabotażowych na terenie fabryki. W 1942 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu w Oświęcimiu, gdzie zmarł (został zamordowany ?) w 1943 r.
ŁAŹNIE, łaźnia miejska w Mielcu powstała prawdopodobnie już w pierwszych latach istnienia miasta (lata 70. XV w.), bowiem jej wybudowanie gwarantowali w dokumencie lokacyjnym Mielca bracia Jan i Bernardyn Mieleccy. Pierwszym znanym z nazwiska prowadzącym łaźnię był Jan Łaziebnik (1527). Działalność łaźni potwierdzały inne XVI – wieczne dokumenty (1538, 1588). Ulokowana była nad rzeką Wisłoką, w południowej części miasta. W późniejszych latach rzadko pisano o łaźni miejskiej, ale działała ona nadal, skoro w dokumencie z 1608 r. nauczyciel miał prawo „jednej w miesiącu swobodnej kąpieli w łaźni miejskiej”, a w czasie posiedzeń Rady Gminnej w ostatnich latach XIX w. poruszano problemy związane z jej funkcjonowaniem. W latach 30. XX w. Zygmunt Rymanowski zbudował nowoczesny zakład kąpielowy (łaźnię) przy ul. T. Kościuszki. M.in. uczęszczała do niej w sposób zorganizowany raz w tygodniu młodzież z gimnazjalnej bursy. Drugą łaźnią była mykwa – żydowska łaźnia rytualna. Dotrwała do tragicznego wydarzenia 13 IX 1939 r., kiedy to była jednym z miejsc zbiorowego mordu na ludności żydowskiej, dokonanego przez hitlerowców, a następnie została spalona. Po II wojnie światowej łaźnia miejska czynna była do lat 50.
ŁĄCZ MIECZYSŁAW, urodzony 1 I 1947 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Wojciecha i Jadwigi z Nowaków. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO im. St. Konarskiego), matura w 1964 r. Ukończył Wydział Budownictwa Lądowego (kierunek – komunikacja) Politechniki Krakowskiej w Krakowie i w 1969 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa drogowego. Pracę zawodową rozpoczął w 1970 r. w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych. Pełnił funkcje: kierownika budowy (do 1973), zastępcy kierownika (1973) i kierownika tego przedsiębiorstwa (do 1975). Ponadto pracował (w wymiarze połowy etatu) jako projektant dróg. Po likwidacji powiatów i restrukturyzacji ich instytucji w 1975 r. został mianowany dyrektorem Rejonu Dróg Publicznych i kierował tym przedsiębiorstwem do 1991 r. W tym okresie wybudowało ono m.in. drogi państwowe: Mielec – Kolbuszowa, Mielec – Szczucin, Mielec – Lisia Góra, Ropczyce – Dąbie i Kolbuszowa – Leżajsk oraz położyło nawierzchnię bitumiczną na większości byłych dróg powiatowych w rejonie mieleckim. Doprowadził do wybudowania m.in.: wytwórni mas bitumicznych w Przyłęku, przepompowni asfaltu z bocznicą kolejowa w Widełce, budynku administracyjno – socjalnego w Mielcu przy ul. J. Korczaka i dwóch bloków mieszkalnych w Mielcu. W latach 1991–2000 pracował w General Bearing Corp. (USA), a ponadto ukończył Business and Technical Institute (1993). Po powrocie do Mielca pełni funkcję prokurenta w Przedsiębiorstwie Robót Drogowych Sp. z o.o., prowadząc sprawy techniczne (projektowanie i nadzorowanie robót, m.in. przy przebudowie Placu AK w Mielcu). Posiada stopień podporucznika rezerwy. W latach 80. był przewodniczącym Klubu Oficerów Rezerwy w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Przodujący Drogowiec”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaka „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
ŁĄCZ WOJCIECH, urodzony 18 X 1918 r. w Jersey City N. J. (USA). Do Polski przyjechał w 1932 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1945 r. jako nauczyciel w Technikum Rolniczym w Dzikowie, a następnie pracował w jednostkach obsługi rolnictwa jako: adiunkt rolny, instruktor pszczelarski i inspektor rolny. Równocześnie studiował na Akademii Rolniczej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera rolnika. W latach 1954–1960 pełnił funkcję kierownika Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa PPRN w Mielcu, a w latach 1963–1973 wiceprzewodniczącego PPRN w Mielcu. Dwukrotnie (1960–1963 i 1973–1980) kierował Zakładem Unasienniania Zwierząt w Czerminie. Od 1956 r. należał do ZSL, a w latach 1960 –1973 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Powiatowego. Prezesował Powiatowemu Związkowi Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu (1968–1973). Inicjował wiele czynów społecznych i czuwał nad ich realizacją. Rezultatem tej działalności było wybudowanie na terenie powiatu mieleckiego około 50 Domów Strażaka i kilku Wiejskich Ośrodków Zdrowia. Był także m.in.: członkiem Rady Nadzorczej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Rzeszowie oraz Zarządów Powiatowych Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem OSP i Brązowym Medalem „Za Obronność Kraju” oraz Odznakami: „1000–lecia Państwa Polskiego”, „Zasłużony Pracownik Rad Narodowych” i „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, a także wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 12 IV 1990 r. Spoczywa na cmentarzu w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŁĄCZAK KAZIMIERZ, urodzony 30 X 1937 r. w Nagoszynie, syn Józefa i Julii z domu Pytel. Od 1952 r. do 1992 r. pracował w WSK „PZL–Mielec” na stanowiskach: ślusarz, brygadzista, mistrz, kierownik Oddziału Montażu Chłodni i kierownik zmianowy. W tym czasie odbył służbę wojskową, ukończył Wieczorowe Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Mielcu i studia na Politechnice Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika (1974). Złożył 5 wniosków racjonalizatorskich, które zostały zastosowane w produkcji. Od września 1992 r. przeszedł na emeryturę. Dużo czasu poświęca pracy społecznej. W latach 60. był sekretarzem Wydziałowej Rady Robotniczej, a po przejściu na emeryturę – sekretarzem i od 1997 r. przewodniczącym Związkowej Rady Zakładowej Emerytów i Rencistów Związku Zawodowego Przemysłu Elektromaszynowego. Przez dwie kadencje (1990–1998) pełnił funkcję radnego Rady Miejskiej w Mielcu. W 1995 r. założył Oddział Krajowej Partii Emerytów i Rencistów w Mielcu i przewodniczył mu oraz był członkiem Rady Naczelnej tej partii. W 1997 r. z jej ramienia kandydował na posła na Sejm RP. Od 1998 r. przewodniczy Radzie Osiedla Dziubków. Był jednym z inspiratorów i organizatorów czynów społecznych na tym osiedlu, m.in. budowy sieci gazowej i kanalizacji sanitarnej. Od 1999 r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Powiatowej Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych (OPZZ) w Mielcu. W 2002 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej na kadencję 2002-2006. Zmarł 14 XI 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
ŁĄCZAK MAGDALENA, urodzona 3 VII 1978 r. w Mielcu, córka Władysława i Doroty z domu Wołk. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Studia na Wydziale Wiertnictwa, Nafty i Gazu, Ochrona Środowiska w Przemyśle Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie ukończyła w 2003 r. z tytułem magistra inżyniera ochrony środowiska. W 2004 r. została zatrudniona w Ministerstwie Środowiska jako starszy inspektor w Departamencie Geologii i Koncesji Geologicznych, ale jeszcze w tym samym roku przeniosła się do mieleckiej firmy Geyer & Hosaja Sp. z o.o. na stanowisko pełnomocnika zarządu ds. bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony środowiska. W 2006 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w Krakowie, a ponadto kontynuuje podyplomowe studium pedagogiczne. Od czasów szkolnych pasjonowała się sportami terenowymi o dużym stopniu trudności i startowała z powodzeniem (wraz z innymi mielczanami lub innymi polskimi zawodnikami) w imprezach międzynarodowych. Ważniejsze sukcesy: zdobycie szczytu Mont Blanc (1996), treking po północnym Uralu (1997, 1998), Ukatak Raid International 2002 Kanada – 2. miejsce, Adrenalin Rush 2002 Irlandia – 5. miejsce, 2. miejsce w klasyfikacji generalnej maratonów rowerów MTB-2003, Adventure Trophy 2002-2005 Polska – 1. miejsce, Terra Incognita 2001, 2003, 2005 Chorwacja – 1. miejsce, Mistrzostwa Polski w Rajdach Przygodowych 2005 – 1. miejsce. Ponadto w ramach przygotowań w trakcie sezonu startuje w zawodach na orientację rowerową i pieszą. W 2005 r. była członkiem kadry narodowej w rowerowej jeździe na orientację. Od 2007 r. prowadzi firmę „Meritum” w Mielcu, świadczącą usługi w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej i ochrony środowiska. Kontynuowała karierę sportową, specjalizując się w terenowych biegach długodystansowych. 10 IX 2011 r. zwyciężyła w konkurencji kobiet w ultramaratonie „Bieg siedmiu dolin” (100 km) z metą w Krynicy (11 godz. 26 min.). 11 II 2012 r. startowała w czteroosobowym zespole, który zwyciężył w klasyfikacji drużynowej Zimowego Rajdu Timex 360 Stopni w Zamościu i na Roztoczu. Jako zawodniczka zespołu Salomon Suunto Team w 2013 r. m.in. zwyciężyła w Maratonie Gór Stołowych i reprezentowała Polskę w Mistrzostwach Świata w Długodystansowym Biegu Górskim (Maraton Karkonoski), zajmując XXII miejsce, ponadto III miejsce w odrębnej klasyfikacji Mistrzostw Polski. Kolejne większe sukcesy: *2014 r.: Mistrzostwa Świata Skyrunning (Chamonix) – brązowy medal (pierwszy w historii polskich biegów górskich kobiet). *2015 r.: Mistrzostwa Europy w biegu górskim 68 km (Val d’Isere) – srebrny medal. *2016 r.: Etapowy bieg górski 61 km (Gorce) – 1. miejsce; Ultra Trail – Festiwal Biegowy 68 km (Lądek Zdrój) – 1. miejsce; Goretex Transalpine Run – Alpy – Niemcy, Austria, Włochy 250 km – 4. miejsce (najlepszy polski wynik w historii); Haria Extreme Lanzarote 100 km – 1. miejsce; Tamadaba Trail -GranCanaria – 1. miejsce; Dolnośląski Festiwal Biegów Górskich – Złoty Maraton 45 km – 1. miejsce open kobiet. *2017 r. – tytuł mistrzyni Polski w wysokogórskim Biegu Ultra Granią Tatr (75 km); Festiwal Biegowy – Bieg 7 Dolin – Krynica 100 km – 1. miejsce; Azores Triangle Adventure – 1. miejsce w open kobiet. *2018 r. – Mistrzostwa Świata w Trailu (bieg terenowy wysokogórski) w Castellon (Hiszpania) – 6. miejsce indywidualnie w konkurencji kobiet i 6. miejsce drużynowo (reprezentacja Polski); Bieg Górski Ultra Sierra Nevada 2018 (103 km) -. 1 miejsce w konkurencji kobiet i 14. miejsce w klasyfikacji generalnej (14:36:28.56, nowy rekord trasy w konkurencji kobiet); Transgrancanaria – 1. miejsce wśród kobiet. *2019 r. – Transgrancanaria (128 km) – 1. miejsce w kat. kobiet; Maraton Galatzo Trail Mallorca – 1. miejsce w kat. kobiet; Zugspitz Ultra Trial – 63 km w górach (Austria) – 1. miejsce w konkurencji kobiet, 16. miejsce w klasyfikacji generalnej (7:29;29). *2020 r. Rowerowy Maraton WISŁA 1200 (Barania Góra – Gdańsk) – 1. miejsce w kat. kobiet (92 godz. 25 min. – nowy rekord trasy w kat. kobiet) i 13. miejsce w kat. open.
ŁĄKOWA (ULICA), niewielka (380 m), ale najruchliwsza ulica na osiedlu Dziubków. Przy niej bowiem znajduje się kompleks budynków szkolnych, w których mieści się Zespół Szkół (Szkoła Podstawowa Nr 13 im. Jana Bytnara „Rudego” i Gimnazjum Nr 4). Powstała w połowie lat 70., nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Jest boczną ulicy Metalowców – jednej z głównych ulic osiedla. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodnik od strony obiektów szkolnych. W 2010 r. położono nową nawierzchnię z kostki betonowej, przebudowano chodniki (także z kostki) i wybudowano nowe miejsca parkingowe. Nazwa przypomina, że przez wiele lat na tym terenie znajdowały się łąki.
ŁĘCZNAR FRANCISZEK (sprostowanie) … Powinno być: LĘCZNAR. Zob. LĘCZNAR FRANCISZEK.
ŁĘPA TOMASZ JAROSŁAW, urodzony 1 I 1973 r. w Mielcu, syn Stanisława i Danuty ze Stachurskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego przy Niższym Seminarium Duchownym Księży Michalitów w Miejscu Piastowym z maturą w 1992 r. Studia filozoficzno-teologiczne odbył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim O/ Sandomierz i w Pelplinie. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in. dla kierowników placówek wypoczynku dzieci i młodzieży oraz kurs języka hiszpańskiego. Współpracował z katolicką rozgłośnią Radia „Głos” w Pelplinie. Po powrocie do Mielca pracował w firmach: GOSAT – MEDIA Sp. z o.o. (redaktor naczelny programu lokalnego, 1997-1998), Radio PULS FM (dziennikarz, 2001-2002), Firma Oknoland (kierownik sklepu, przedstawiciel handlowy, 2002-2003), Hurtownia Elektryczna KOBI-LIGHT Rzeszów O/Mielec (kierownik hurtowni, 2004-2009), Miejski Dom Kultury w Kolbuszowej (instruktor, 2010-2011), Dom Kultury SCK Mielec (instruktor, 2013-2015), Radio LELIWA (redaktor, od 1 X 2015 r.). Poza pracą zawodową jest często angażowany do prowadzenia imprez, m.in. „Dni Mielca”, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, Mielec – Fashion Week, „Korsomania”, biegi masowe. W razie potrzeby zastępuje organistów w mieleckich kościołach. Grał w kilku sztukach teatralnych wystawianych przez zespoły Domu Kultury SCK. Wyróżniony Nagrodą Starosty Mieleckiego.
ŁĘTOCHA KRZYSZTOF JAROSŁAW, urodzony 14 IV 1964 r. w Nowym Sączu, syn Stanisława i Władysławy z Mordarskich. Absolwent Technikum Samochodowego im. inż. T. Tańskiego w Nowym Sączu, maturę zdał w 1984 r. Trenowanie piłki nożnej rozpoczął w latach szkolnych w Sandecji Nowy Sącz. W latach 1984-1989 grał w Stali Rzeszów, a od 1989 r. do 1996 r. występował w ekstraklasowej drużynie Stal Mielec i był jednym z podstawowych jej zawodników (181 meczów, 3 bramki). W 1996 r. przeszedł do Wisły Kraków (II liga) i przyczynił się do awansu do I ligi (wówczas ekstraklasy), a następnie zagrał w 28 meczach ekstraklasowych Wisły i strzelił 1 bramkę. W latach 1997-1999 grał w rodzimej Sandecji Nowy Sącz, a kolejnymi klubami były: Korona Kielce i Wisłoka Dębica (1999-2000), Stal Mielec (2000-2002) i Pogoń Staszów, gdzie zakończył karierę zawodniczą (2002-2003). Przygotowując się do pracy trenerskiej, ukończył specjalistyczne kursy w Szkole Trenerów PZPN w AWF Warszawa, uzyskując kolejno licencje trenera klasy II i I. Jako szkoleniowiec prowadził drużyny: Pogoń Staszów (2002-2004, z krótką przerwą), Kolejarz Stróże (2004-2005, awans do III ligi), Łosoś Łososina Dolna (2006, spadek z IV ligi), Poprad Muszyna (2006-2009, z przerwami), Stal Rzeszów, Hetman Zamość (2008), Okocimski Klub Sportowy Brzesko (2009 – nadal, w 2012 r. awans do I ligi). W 2010 r. uzyskał licencję trenera UEFA PRO. W 2013 r. zakończył pracę w Brzesku, a następnie był trenerem Stali Rzeszów (2013-2014) grup młodzieżowych w Mielcu (2015-2016), Stali Stalowa Wola (2017-2018), Czarnych Połaniec (2019-2020), Stali Rzeszów (2020) i trenerem koordynatorem w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu.
ŁOBARZEWSKI RYSZARD, urodzony 4 X 1935 r. w Pułtusku. Ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Od 1960 r. pracował w WSK Mielec, m.in. na stanowiskach: technologa, kierownika sekcji i kierownika działu konstrukcyjnego. Brał udział w przygotowaniu i produkcji m.in. samochodów „Mikrus”, telewizyjnych wozów transmisyjnych i innych samochodów oraz agregatów chłodniczych. Najwięcej czasu i wysiłku poświęcił jednak pojazdom elektrycznym – „Melexom” (od 1970 do 1991), przyczyniając się znacząco do sukcesów tego wyrobu WSK w kraju i na świecie. W 1991 r. przeszedł do Działu Analiz Technicznych WSK i pracował tam do śmierci (3 V 1995). Pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu, a następnie ekshumowany i przeniesiony na cmentarz w Tychach.
ŁOJASIEWICZ STANISŁAW, doktor praw, działacz społeczny. 28 X 1914 r., w związku z wybuchem I wojny światowej, został członkiem rady przybocznej pomagającej komisarzowi powiatowemu na czas wojny Władysławowi Zaczykowi. W tym samym roku powierzono mu funkcję kierownika Oddziału Administracyjnego Powiatowego Komitetu Narodowego w Mielcu, a w 1915 r. został przewodniczącym PKN. Zainicjował utworzenie w Mielcu Koła Pracy Narodowej Kobiet. Od 1 V 1917 r. pełnił funkcję komisarza wojennego miasta Mielca. 2 XI 1918 r., po otrzymaniu z Krakowa depeszy o przejęciu władzy w Galicji Zachodniej przez PKL, zwołał spotkanie rady przybocznej z burmistrzem Andrzejem Pawlikowskim i radą autonomiczną, a następnie przekazał burmistrzowi i radzie władzę w mieście. Po odzyskaniu niepodległości pełnił nadal szereg funkcji społecznych. Był m.in. radnym miejskim, asesorem w Zwierzchności Gminnej Mielca, członkiem Polskiej Rady Szkolnej Okręgowej i członkiem Towarzystwa Bursy Gimnazjalnej. W maju 1923 r. przeniósł się do Tarnowa, a Rada Gminna Przyboczna w Mielcu pożegnała go 30 V 1923 r. na specjalnym posiedzeniu.
ŁOJCZYK ADAM ALEKSANDER, urodzony 20 VI 1926 r. w Mielcu, syn Aleksandra i Emilii z domu Rączka. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do tajnej Drużyny Harcerskiej „Szarych Szeregów” AK im. Jeremiego Wiśniowieckiego (Zastęp Wilki, pseudonim „Wilk 3”). Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. W latach szkolnych był członkiem chóru „Melodia”. Po wojnie nie ujawnił się i w latach 1945-1951 należał do Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego w Mielcu, która przyjęła później nazwę „Wolność i Sprawiedliwość” (WiS). Równocześnie studiował na Akademii Handlowej (trzy lata) w Krakowie i został aresztowany w 1951 r. za konspiracyjną działalność antykomunistyczną. Karę więzienia odbywał w różnych zakładach karnych, najdłużej we Wronkach. Po „odwilży październikowej” 1956 r. został wypuszczony na wolność. Zamieszkał na Śląsku Opolskim, podjął pracę i założył rodzinę. Całe życie zawodowe przepracował w księgowości, m.in. na stanowisku głównego księgowego w Zakładzie Weterynarii w Oleśnie, Urzędzie Miasta Olesno i Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Oleśnie. Jego pozazawodową pasją była filatelistyka, a owocem – imponująca kolekcja znaczków pocztowych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Niezłomnych i tytułem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Zmarł 20 V 2004 r. Pochowany na cmentarzu miejskim w Oleśnie.
ŁOJCZYK ZBIGNIEW, urodzony 8 I 1925 r. w Mielcu, syn Aleksandra i Emilii z domu Rączka. Naukę w mieleckim gimnazjum przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik leśny. Po wojnie ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę w 1947 r. Od 1947 r. do 1953 r. pracował w Banku Spółdzielczym (Banku Rolnym, Gminnej Kasie Spółdzielczej). W 1953 r. przeszedł do tworzącego się Oddziału Powszechnej Kasy Oszczędności w Mielcu i pracował w nim do emerytury w 1997 r., pełniąc m.in. funkcję głównego księgowego. W tym czasie wielokrotnie uczestniczył w szkoleniach i kursach specjalistycznych. Od młodości pasjonował się sportem, a zwłaszcza piłką nożną i łyżwiarstwem. Grał w konspiracyjnych meczach piłkarskich w czasie okupacji hitlerowskiej. Był jednym z pierwszych zawodników w drużynie piłki nożnej Gryfa Mielec w 1944 r. i grał w jej barwach do 1956 r., a ponadto od 1951 r. do 1956 r. występował zimą w drużynie hokeja na lodzie Stali Mielec. Drugą pasją była muzyka, a zwłaszcza śpiewanie w chórze „Melodia” (II tenor). Służbie pieśni był wierny do końca życia. Jako pracownik bankowy był też długoletnim skarbnikiem chóru. Angażował się także w działalność społeczną w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu, przekształconej w Wojewódzką Spółdzielnię Spożywców „Społem” Oddział Mielec. Pełnił m.in. funkcje przewodniczącego i zastępcy przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Udzielał się też w pracach samorządu Pracowniczych Ogródków Działkowych „Solidarność”. Otrzymał szereg odznaczeń, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę „Za Zasługi dla Finansów PRL”, Odznakę „Zasłużony dla Bankowości PRL”, Odznakę „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznakę Honorową i Odznakę Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 18 X 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŁOJCZYK-KRÓLIKIEWICZ IRENA DANUTA (z domu KRÓLIKIEWICZ), urodzona 9 VIII 1923 r. w Warszawie, córka mieleckich przemysłowców: Tadeusza i Herminy z domu Wachtel. Ukończyła Gimnazjum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego w Warszawie. Maturę (zakres matematyczno-fizyczny) zdała przed Komisją Tajnego Nauczania w Mielcu w 1942 r. Studia matematyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1951 r. z tytułem magistra. W 1949 r. została zatrudniona w Politechnice Krakowskiej na stanowisku młodszego asystenta. W uczelni tej pracowała na różnych stanowiskach w Instytucie Matematyki do 1992 r., od 1970 r. jako profesor Politechniki Krakowskiej. W 1960 r. uzyskała na Uniwersytecie Jagiellońskim stopień doktora nauk matematycznych, a w 1968 r. otrzymała na Politechnice Warszawskiej habilitację w zakresie równań różniczkowych. W latach 1987-1992 pełniła funkcję kierownika Zakładu Równań Różniczkowych w Instytucie Matematyki PK. W 1960 r. została członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, a w 1989 r. członkiem American Mathematical Society. Od 1966 r. była recenzentem dla Mathematical Rewiews (USA). W 1992 r. przeszła na emeryturę. Za wybitne osiągnięcia naukowe i dydaktyczne została wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarła 22 VII 2019 r. Pochowana na cmentarzu w Wieliczce.
ŁOKIETKA WŁADYSŁAWA (ULICA), krótka (127 m)i wąska ulica na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Łączy ul. F. Hynka z ul. E. Drużbackiej, biegnąc pomiędzy prywatnymi posesjami z domami jednorodzinnymi i bujną zielenią. Powstała i otrzymała patrona na podstawie uchwały MRN 27 V 1960 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2007 r. wykonano jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię z płytek betonowych.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW ŁOKIETEK (1260 lub 1261–1333) to jeden z najbardziej zasłużonych i lubianych królów Polski. Urodził się i wychowywał w czasie rozbicia dzielnicowego Polski. Około połowy lat 70. objął sukcesję po ojcu (Kazimierzu) i otrzymał tytuł księcia łęczycko–kujawskiego. Miał także prawo do panowania na ziemi krakowskiej i sandomierskiej i walczył o nią (z różnym skutkiem) przez około 30 lat, by wreszcie w 1306 r. wkroczyć do Krakowa. W 1314 r. przyłączył Wielkopolskę i skupiwszy po wielu trudach większość ziem polskich, począł czynić starania o koronę królewską, którą otrzymał od papieża Jana XXXII w 1320 r. W późniejszych latach, mimo wielu starań o kolejne ziemie i wygranej bitwy z Krzyżakami pod Płowcami w 1331 r., nic więcej nie uzyskał, a nawet stracił rodzime Kujawy. Pozostawił jednak po sobie znów zjednoczone państwo polskie i godnego następcę – Kazimierza, nazwanego później Wielkim.
ŁOPUSZYŃSKI JÓZEF, urodzony 29 VIII 1944 r. w Borysławiu (aktualnie Ukraina), syn Ignacego i Michaliny z domu Król. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu. Po maturze w 1963 r. podjął pracę w WSK Mielec jako traser. W następnym roku został powołany do służby wojskowej. Po jej odbyciu (1966) pracował jako konstruktor w Biurze Konstrukcyjnym Produkcji Nielotniczej WSK. W latach 1974 – 1995 pracował na stanowisku kierownika KZB Mielec Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych. Prowadził szereg inwestycji na terenie Mielca, m.in. budowę Stacji Uzdatniania Wody. Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej i w 1978 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa lądowego. W 1995 r. został zatrudniony w Urzędzie Gminnym w Gawłuszowicach jako inspektor budownictwa, ale jeszcze w tym samym roku przeszedł do Urzędu Miejskiego w Mielcu, gdzie powierzono mu stanowisko kierownika Biura Inwestycyjno–Technicznego. W imieniu Gminy Miejskiej Mielec prowadzi inwestycje miejskie. Ważniejsze zadania to budowa: obiektów Szkoły Podstawowej nr 11, Placu AK, lodowiska MOSiR, Centrum Wystawienniczo–Promocyjnego i ośrodku sportowego przy Szkole Podstawowej nr 13. Jest jednym z założycieli i członków Klubu Żeglarskiego „Orkan”, a ponadto od 14. roku życia należy do Polskiego Związku Wędkarskiego. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi. 31 VII 2010 r. przeszedł na emeryturę.
ŁOSICKI ZBIGNIEW, urodził się 10 V 1930 r. w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej i pierwsze lata po wojnie mieszkał w Mielcu. W czasie okupacji należał do tajnej Drużyny Harcerskiej „Szarych Szeregów” AK im. Jeremiego Wiśniowieckiego (Zastęp „Rysie, pseudonim „Ryś 6”). Uczestniczył w szeregu akcji sabotażowych i propagandowych. Po wojnie nie ujawnił się i w latach 1945–1951 był członkiem Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego, która przyjęła później kryptonim „Wolność i Sprawiedliwość” (WiS). Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1948 r. W 1951 r. został aresztowany za udział w nielegalnej działalności WiS i skazany na kilkuletnie więzienie (wyszedł po roku na mocy amnestii). Ukończył Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera. Pozostał na uczelni i poświęcił się pracy naukowo–dydaktycznej. Uzyskał tytuły doktora nauk technicznych i docenta. Pełnił m.in. funkcje kierownika Katedry Technologii i prorektora. Autor lub współautor szeregu prac naukowych, skryptów i artykułów z zakresu budownictwa. Projektował i realizował budowę wielu obiektów przemysłowych i mieszkalnych oraz restaurację obiektów zabytkowych, głównie na terenie Gdańska. Uznawany za wybitnego rzeczoznawcę w zakresie budownictwa. Był długoletnim działaczem społecznym, m.in. członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej i Zarządu Głównego Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz przewodniczącym Gdańskiego Oddziału PZITB. Wyróżniony m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem Edukacji Narodowej. Utrzymywał systematyczny kontakt z Mielcem i kolegami z DH im. J. Wiśniowieckiego. Uczestniczył w cyklicznych „Złazach Drużyny”, a w 1990 r. był gospodarzem spotkania w Gdańsku. Zmarł 26 I 1997 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
ŁOŚ, PZL – 37B, samolot bombowy dwusilnikowy, konstrukcji polskiej (opracowanie PZL, autor projektu – Jerzy Dąbrowski). Podstawowe dane: moc startowa/ ciąg – 2 x 918 KM, masa startowa – 8560 kg, masa użyteczna – 4280 kg, załoga – 4 osoby (pilot, drugi pilot – bombardier, radiotelegrafista – strzelec pokładowy i strzelec pokładowy), prędkość maksymalna – 412 km/h, pułap – 5900 m, zasięg – 1000 km. Montaż „Łosiów” w Wytwórni Płatowców – 2 w Mielcu rozpoczęto w maju 1939 r. 4 VII 1939 r. nastąpił pierwszy oblot samolotu zmontowanego w Mielcu, a dokonali go piloci Jerzy Widawski i Cezary Wieczorek. Do wybuchu II wojny światowej wyprodukowano 4 (5 ?) „Łosi”, a dalsze 3 – w pierwszych dniach wojny. (Dwa z nich zdołano przekazać do bazy Kierownictwa Zaopatrzenia Lotnictwa w Małaszewiczach, a trzeci rozbił się przy starcie i został zniszczony.) Po II wojnie światowej nie kontynuowano produkcji tego samolotu. 29 IX 2012 r. w Polskich Zakładach Lotniczych odbyła się pierwsza publiczna prezentacja modelu sylwetkowego samolotu bombowego PZL 37 Łoś, zbudowanego w skali 1:1 przez pracowników PZL Mielec. Odtąd model ten jest eksponowany na terenie Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu.
ŁOWCZYK JAN, urodzony 28 VIII 1933 r. w Widełce, powiat kolbuszowski, syn Józefa i Anny z domu Nabożna. Ukończył Korespondencyjne Liceum Pedagogiczne w Kielcach oraz w 1964 r. Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: geografia z wychowaniem fizycznym). Pracę nauczycielską rozpoczął w1953 r. w Szkole Podstawowej w Otałęży. W latach 1955–1957 odbył służbę wojskową, a następnie pracował w Trzcianie (jako instruktor harcerski) i Czerminie. W 1964 r. został mianowany kierownikiem Szkoły Podstawowej w Zabrniu. Tam doprowadził do wybudowania budynku szkolnego w czynie społecznym (m.in. nadzorował budowę). Poza pracą w szkołach podstawowych dużo czasu poświęcał na organizowanie różnych form oświaty rolniczej i działalności kulturalnej. Był także radnym GRN w Wadowicach Górnych (od 1968). W latach 1973-1981 pełnił funkcję zastępcy dyrektora gminnego w Wadowicach Górnych, a w latach 1981–1986 był dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki w Mielcu. W 1978 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek – pedagogika szkolna), a w 1985 r. – Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie. Od 1 VIII 1986 r. przeszedł na emeryturę, ale uczył jeszcze w SP nr 2 w niepełnym wymiarze godzin. Ponadto przez szereg lat prowadził wypożyczalnię sprzętu turystycznego w tejże szkole. Współpracował z redakcją „Korso”. Jego pasją pozazawodową było pszczelarstwo. Był mistrzem pszczelarskim, prowadził pasiekę w Woli Wadowskiej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 30 IV 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŁOWICKA KRYSTYNA (z domu GESING), urodzona 6 IX 1928 r. w Mielcu, córka Jana i Janiny z domu Leyko. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej kontynuowała naukę na tajnych kompletach w zakresie gimnazjum. Po wojnie ukończyła Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. Pracę zawodową podjęła w czerwcu 1948 r. w Banku Spółdzielczym w Mielcu. W lutym 1950 r. przeszła do pracy w Oddziale Narodowego Banku Polskiego w Mielcu – nowo utworzonej placówki bankowej. Pracowała na różnych stanowiskach, m.in. kontystki i księgowej. Brała udział w szkoleniach specjalistycznych, w tym dla głównych księgowych. W 1953 r. powierzono jej stanowisko głównego księgowego i naczelnika Wydziału Operacyjno-Rachunkowego. Funkcje te sprawowała nieprzerwanie do końca 1988 r. Wniosła istotny wkład w prawidłowe funkcjonowanie banku. Wyszkoliła wielu pracowników. Wielokrotnie delegowano ją do sprawdzania i weryfikacji rocznych bilansów innych oddziałów NBP w województwie rzeszowskim. Od stycznia 1989 r. przeszła na emeryturę, jako ostatnia z pracowników, którzy tworzyli pierwszą kadrę mieleckiego Oddziału NBP. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrną Odznaką za Zasługi dla Finansów PRL. Zmarła 22 XII 2014 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŁOWICKI HIERONIM, urodzony 23 IX 1928 r. w Połańcu, syn Jana i Marianny z domu Brzychca. Po ukończeniu w 1942 r. szkoły podstawowej kontynuował naukę w tajnych kompletach w zakresie gimnazjum. Po wojnie ukończył Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu (mała matura w 1948 r.) i Liceum Handlowe w Mielcu z maturą w 1950 r. Pracę zawodową rozpoczął w lipcu 1950 r. w Oddziale Narodowego Banku Polskiego w Mielcu. W latach 1950-1952 odbył zasadniczą służbę wojskową w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy. W 1952 r. uczestniczył w Spartakiadzie Wojska Polskiego w Warszawie jako zawodnik drużyny siatkówki Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Po powrocie z wojska pracował w Oddziale NBP na stanowisku planowania i kontroli. Ponadto pełnił społeczną funkcję przewodniczącego Rady Zakładowej ZZ PPiS. W latach 1953-1958 grał w drużynie siatkówki „Stali” Mielec. Był członkiem mieleckiej delegacji na Światowy Kongres Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955). W 1957 r. przeszedł do pracy w Banku Rolnym w Mielcu, a po utworzeniu w Mielcu Oddziału Banku Rolnego w 1959 r. został dyrektorem tej placówki i pracował na tym stanowisku do 1975 r. Kierowany przez niego bank prowadził aktywną działalność kredytową na rzecz rolnictwa. Jego wniosek w sprawie dodatkowej pomocy dla gospodarstw zniszczonych w czasie II wojny światowej został przyjęty przez centralę Banku Rolnego i dzięki temu wiele gospodarstw uzyskało znaczącą pomoc. Był też pełnomocnikiem ds. likwidacji 7 rolniczych spółdzielni produkcyjnych w powiecie mieleckim, utworzonych w latach 50. w ramach kolektywizacji rolnictwa oraz od 1961 r. pełnomocnikiem Skarbu Państwa ds. sprzedaży gruntów Państwowego Funduszu Ziemi w powiecie mieleckim. Będąc członkiem Komitetu Rodzicielskiego przy Szkole Podstawowej nr 2, zainicjował budowę zachodniego skrzydła szkoły z salą gimnastyczną. W latach 1975-1980 pracował w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa Wiejskiego Zakład Rejonowy w Tuszymie na stanowisku głównego księgowego. W tym czasie ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra prawa (1978). Odbył też aplikację arbitrażową w Rzeszowie. W 1980 r. został głównym księgowym w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Borowej, ale jeszcze w tym samym roku powierzono mu stanowisko dyrektora Banku Spółdzielczego w Radomyślu Wielkim. Bank ten prowadził aktywną działalność kredytową, nakierowaną głównie na wspieranie rozwoju produkcji drobiarskiej. Z wypracowanych zysków znaczną ich część przeznaczano na potrzeby społeczności lokalnej. Wspierano działalność kulturalną i sportową, Ochotnicze Straże Pożarne i instytucje publiczne. W warunkach przemian ustrojowych na początku lat 90. przeprowadził odważną restrukturyzację należności banku z tytułu niespłaconych kredytów i dzięki temu uchronił bank od grożącej mu upadłości. Opanowanie trudnej sytuacji finansowej i wypracowanie w późniejszym okresie znacznych zysków pozwoliło na wybudowanie w latach 1998-2000 własnego budynku bankowego w Radomyślu Wielkim. W dniu 1 IV 2001 r., w wieku 73 lat i z 51-letnim stażem pracy, przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużony dla Bankowości PRL, Złotą Odznaką Honorową LZS, Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa i Honorową Srebrną Odznaką TKKF. Zmarł 10 II 2017 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŁOWIECKA (ULICA), niedługa (278 m) ulica na osiedlu Dziubków. Jest jedną z bocznych ulicy Osiedlowej i łączy ją z ul. Wrzosową. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r. Posiada nawierzchnię i chodniki (po obu stronach) z kostki brukowej. Jej adres posiadają posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i bujną zielenią. Nazwa ulicy: ŁOWIECKA upamiętnia dawne polowania na terenie pobliskiego lasu.
ŁOZINA-ŁOZIŃSKI WALERIAN, urodzony 12 VII 1898 r., syn Włodzimierza. Był zawodowym oficerem (kapitanem) Wojska Polskiego. Ukończył także studia politechniczne. Pracował m.in. jako wojskowy ekspert techniczny w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie. W 1937 r. został skierowany do prac w kierownictwie nadzoru nad budową zakładów lotniczych w Cyrance koło Mielca. (Początkowo funkcjonowało ono w Warszawie, a od połowy 1938 r. w Mielcu.) Pełnił funkcję szefa zakładowej służby bezpieczeństwa i zorganizował jej pierwszą strukturę. Uczestniczył także w tworzeniu struktury administracyjno–technicznej zakładu. Był członkiem zakładowego zespołu ekspertów (Komisja Odbiorcza). W nocy z 2 na 3 IX 1939 r., po pierwszym bombardowaniu fabryki przez lotnictwo niemieckie, w nieznanych okolicznościach opuścił Mielec. (Nie znało przyczyn i celu wyjazdu kierownictwo fabryki, nic nie wiedział nawet mieszkający z nim syn.) Nie wiadomo też, w jakich okolicznościach dostał się w ręce NKWD i został uwięziony w obozie w Starobielsku. Prawdopodobnie w miesiącach wiosennych przewieziono go do siedziby NKWD w Charkowie i rozstrzelano (z grupą innych jeńców) w celi straceń. Ciała zamordowanych zakopano poza miastem (aktualnie teren ten znajduje się w granicach Charkowa).
ŁUBIEŃSKA CELINA, urodzona 28 V 1904 r. w Krakowie. Córka Augusta i Marii z domu Mosler. Uczyła się w prywatnych szkołach zakonnych w Krakowie, Starym Sączu i Presbaum koło Wiednia. Ukończyła też gimnazjum SS. Niepokalanek. W młodości wiele podróżowała po Europie, co pomogło jej w opanowaniu kilku języków. Od 1931 r. do 1935 r. była sekretarką w Misji Polskiej przy Lidze Narodów w Genewie. (Kierował nią Edward Raczyński.) Powróciła do Polski i mieszkała w majątku w Zassowie koło Dębicy. Po wybudowaniu Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu pracowała jako tłumaczka i sekretarka PZL w Warszawie i Mielcu. Okres okupacji hitlerowskiej przeżyła w Zassowie. Działała w tamtejszej placówce ZWZ-AK, której dowódcą był mąż – inż. Alfred Łubieński. Miała pseudonim „Stwosz”. Była łączniczką, zajmowała się dokumentacją i udzielała schronienia żołnierzom ZWZ-AK poszukiwanym przez Niemców. Po śmierci męża (1944) i wyzwoleniu Krakowa na początku 1945 r. przeniosła się do mieszkających tam rodziców. Była nauczycielka i tłumaczką języków obcych. Zaangażowała się też w działalność konspiracyjną WiN, a zwłaszcza działaczami z Okręgu Wrocław. Pisała materiały konspiracyjne na maszynie, m.in. przetłumaczyła na język angielski fragmenty Memoriału WiN do Rady Bezpieczeństwa ONZ. W nieznanych okolicznościach została zdekonspirowana i 10 I 1948 r. aresztowali ją funkcjonariusze krakowskiego WUBP. Po więzieniu w Krakowie i Wrocławiu, wraz z dolnośląskimi działaczami WiN, stanęła przed sądem we Wrocławiu i została skazana na 7 lat więzienia. Ze względu na zły stan zdrowia w 1949 r. uzyskała czasowe zwolnienie i ukrywała się w Warszawie. W tym czasie, po interwencjach Bolesława Piaseckiego i Konstantego Łubieńskiego, prezydent Bolesław Bierut zawiesił wykonywanie kary. Po powrocie do Krakowa pracowała jako sekretarka w Zrzeszeniu Prywatnego Handlu i Usług. W 1956 r. została zatrudniona w miesięczniku „Hejnał Mariacki” jako korektorka tekstów obcojęzycznych, a później pełniła tę samą funkcję w „Ars Christiana”. Zmarła 10 III 1963 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu Raczyńskich na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
ŁUBIEŃSKI KONSTANTY, urodzony 21 III 1910 r. w Zassowie, powiat dębicki. Wychowanek szkoły jezuitów w Chyrowie, absolwent Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (1928 – 1929). Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1934 r. i otrzymał tytuł magistra praw. W czasie studiów przewodniczył stowarzyszeniu „Myśl Mocarstwowa”, skupiającemu młodych piłsudczyków. Po studiach pracował w bankowości, a następnie w Wydziale Polityki Kredytowej Ministerstwa Skarbu w Warszawie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca plutonu kawalerii 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie, w randze porucznika. Brał udział w starciach pod Dołhobyczowem i Włodzimierzem Wołyńskim. Po zakończeniu kampanii powrócił do rodzinnego Zassowa i włączył się w działalność konspiracyjną. W 1940 r. został uwięziony, ale po intensywnych staraniach wpływowych osób został uwolniony. Pracował w oddziale Centralnej Kasy Spółek Rolniczych w Radomiu i później w Komunalnej Kasie Oszczędności w Dębicy. Nie przerywał działalności konspiracyjnej. Pełnił funkcję oficera mobilizacyjnego 5 psk w Dębicy (1940–1941) i inspektora Wojskowej Służby Ochrony Powstania w Obwodzie AK Dębica (1941–1944). Brał także udział w akcjach dywersyjnych. Od maja do 17 listopada 1944 r. był komendantem Obwodu AK Mielec „Mleko” (w stopniu rotmistrza) i dokonał w nim wielu zmian organizacyjnych. Najczęściej stacjonował w majątku chorzelowskim. Z oddziałem AK „Hejnał” uczestniczył w Akcji „Burza” i wyzwalaniu Mielca (5/6 VIII 1944 r.), współdziałając z oddziałami Armii Czerwonej. Posługiwał się pseudonimami: „Zbigniew”, „Ignacy”, „Marcin” i „Sosna”. Na skutek zdecydowanie wrogiego stosunku radzieckich służb specjalnych do AK – w połowie sierpnia 1944 r. zdemobilizował żołnierzy z mieleckiego Obwodu AK i przeszedł do konspiracji. W czasie podróży do Rzeszowa na tajną naradę Podokręgu AK Rzeszów 18 XI 1944 r. został aresztowany i uwięziony w rzeszowskim zamku. Na skutek porozumienia (wymuszonego przez władze na uwięzionym dowódcy Podokręgu K. Putku „Zwornym”) o ujawnieniu się żołnierzy AK, podpisał rozkaz dla Obwodu AK Mielec i został uwolniony. Wkrótce potem aresztowano go ponownie i tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności uniknął deportacji do łagrów w ZSRR. Umieszczono go w obozie mieszanym z jeńcami niemieckimi i kolaborantami w Łodzi, ale dzięki pomocy żołnierza radzieckiego udało mu się uciec. Ukrywał się do amnestii w 1947 r. Po ujawnieniu się powrócił do pracy w Ministerstwie Skarbu oraz włączył się w działalność katolickich stowarzyszeń społeczno-politycznych (m.in. Stowarzyszenie „Pax”). W 1952 r. został posłem na Sejm. Pełnił szereg ważnych funkcji politycznych i społecznych, był m.in.: przewodniczącym Koła Poselskiego „Znak” (1957-1976), wiceprezesem i prezesem (1969–1972) warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, prezesem Rady Naczelnej Towarzystwa Przyjaciół Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wiceprezesem Rady Społecznej przy Ośrodku Dokumentacji i Studiów Społecznych, wiceprzewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu FJN (od 1971), członkiem Rady Państwa (od 1976), prezesem Polskiego Klubu Inteligencji Katolickiej (od 1976) i członkiem Nadzwyczajnej Komisji dla przeprowadzenia zmian w Konstytucji PRL. Był członkiem delegacji polskiej na X Sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Przeżycia wojenne opisał w książce „Kartki z wojny” (Warszawa, 1968). Wyróżniony m.in. Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V klasy (11 XI 1943 r.). Zmarł 25 IX 1977 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
ŁUCZAK WERONIKA ROMANA (z domu ZIEGLER), urodzona 4 II 1934 r. w Borysławiu, córka Józefa i Elżbiety z Szymańskich. Ukończyła Państwową Koedukacyjną Szkołę Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego (później LO 26, I LO) w Mielcu z maturą w 1952 r. oraz roczne seminarium dla służb kadrowych przedsiębiorstw w Towarzystwie Naukowym Organizacji i Kierownictwa w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczęła w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako rachmistrz i później sekretarka (V 1953 r. – III 1957 r.), a następnie pracowała w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” jako kierownik sklepu (X 1958 r. – IV 1960 r.). Od 15 IV 1960 r. do 31 V 1971 r. była zatrudniona w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu, m.in. na stanowiskach: starszego księgowego, inspektora, starszego inspektora ds. kadr i zastępcy kierownika Działu Organizacyjno-Osobowego i Spraw Socjalnych. Udzielała się społecznie, m.in. jako członek prezydium Rady Zakładowej MPB, społeczny kontroler sklepowy i członek społecznej komisji mieszkaniowej przy Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Z dniem 1 VI 1971 r. przeszła do pracy w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej (od 1973 r. Urząd Powiatowy) w Mielcu na stanowisko starszego inspektora ds. pracowniczych, a od 1 IV 1973 r. pełniła funkcję zastępcy kierownika Wydziału Organizacyjno-Prawnego ds. osobowych. W związku z reformą podziału administracyjnego państwa i likwidacją powiatów – od 1 VI 1975 r. została przeniesiona do Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisko kierownika Wydziału Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i zajmowała je do 31 V 1980 r. Ponadto społecznie sprawowała funkcje sekretarza Komitetu Przeciwalkoholowego i opiekuna Komitetu Osiedlowego „22 Lipca”. Od 1 VI 1980 r. została zatrudniona w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku inspektora ds. osobowych. W latach 80. przebywała przez pewien czas za granicą.
ŁUCZAK-STALA GRAŻYNA ANNA, urodzona 11 III 1961 r. w Mielcu, córka Stanisława i Stanisławy z domu Pazdro. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1980 r. W latach szkolnych ukończyła Ognisko Muzyczne w Mielcu w klasie fortepianu, uprawiała lekkoatletykę (biegi) w FKS „Stal” Mielec i należała do harcerstwa. Studia na Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie ukończyła w 1987 r. z tytułem lekarza medycyny. W latach 1987-2004 była zatrudniona w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Mielcu, świadcząc pracę w Przychodni Przemysłowej przy WSK Mielec, Szpitalu Powiatowym i Poradni Otolaryngologicznej w Mielcu. W 1999 r. uzyskała I stopień, a w 2004 r. – II stopień specjalizacji z zakresie otolaryngologii. W listopadzie 2004 r. w Klinice Otolaryngologicznej w Poznaniu złożyła egzamin państwowy, uzyskując tytuł specjalisty otolaryngologa (chirurga głowy i szyi). Od 1 I 2005 r. prowadzi własny Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „OTOLARYNGOLOG” w Mielcu przy ul. S. Żeromskiego 17, świadcząc usługi medyczne z zakresu otolaryngologii. Występuje w charakterze biegłego w postępowaniach karnych oraz pełni funkcję orzecznika do spraw niepełnosprawności z zakresu otolaryngologii w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie przy Starostwie Powiatowym w Mielcu. Była współzałożycielem Podkarpackiego Związku Zawodowego Otolaryngologów w Rzeszowie i sekretarzem jego zarządu. Aktywnie uczestniczy w sympozjach i konferencjach naukowych.
ŁUCZYCKI WŁADYSŁAW, inżynier architekt, występujący w mieleckich metrykach w latach 1872-1889.
ŁUCZYŃSKI STEFAN, kapitan, oficer ZWZ–AK. Posługiwał się pseudonimami: „Sawa”, „Karp” i „Boryna”. W styczniu 1944 r. na rozkaz Komendy Okręgu AK w Krakowie przeprowadził kontrolę w Komendzie AK w Mielcu. Po kontroli złożył doniesienie karne na 5 osób z Komendy AK w Mielcu i wnioskował o karę śmierci dla wszystkich. Mimo szeregu niejasności wydano taki wyrok i wykonano. (Ze względu na karę niewspółmiernie wysoką do zarzucanych czynów wyrok ten budzi on do dziś w mieleckim środowisku i u historyków wiele wątpliwości, a nawet podejrzeń.) Od 17 II 1944 r. pełnił funkcję komendanta Inspektoratu AK Mielec. Starał się doprowadzić do porozumienia z miejscowym dowództwem BCh. 24 III 1944 r. został aresztowany przez Niemców w czasie odprawy u płk. Józefa Spychalskiego (ps. „Luty”) w Krakowie. Dalsze losy nie są znane.
ŁUKASIEWICZA IGNACEGO (ULICA), niedługa (239 m) ulica na osiedlach Niepodległości i J. Kusocińskiego. Powstała w czasie rozbudowy osiedla fabrycznego WSK w latach 50., a w 1957 r. otrzymała patrona. Początkowo łączyła ul. 22 Lipca (aktualnie al. Niepodległości) z ul. L. Staffa i Grunwaldzką, ale w latach 80. odcięto ją od ul. 22 Lipca przystankiem MKS. Posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2004 r. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej oraz zbudowano miejsca parkingowe.
Patron ulicy: JAN JÓZEF IGNACY ŁUKASIEWICZ to jeden z najwybitniejszych synów ziemi mieleckiej. Urodził się 23 III 1822 r. w Zadusznikach, powiat mielecki, syn Józefa (powstańca kościuszkowskiego) i Apolonii z domu Świetlik. Uczył się w gimnazjum w Rzeszowie, ale nie ukończył go z powodów finansowych. Podjął pracę pomocnika aptekarza w Łańcucie, a później w Rzeszowie. W 1846 r. został uwięziony za działalność konspiracyjną. Po wyjściu z więzienia w 1848 r. został zatrudniony w lwowskiej „Aptece pod Złotą Gwiazdą” i wkrótce potem ukończył szkołę średnią. Studiował na Uniwersytecie Krakowskim i w Wiedniu. Wrócił do Lwowa i tam z J. Zehem zajął się badaniem właściwości ropy naftowej, opracowując przy tym metodę otrzymywania nafty poprzez destylację frakcjonowanej ropy. W 1853 r. na podstawie projektu Łukasiewicza blacharz A. Bratkowski wykonał pierwszą w świecie lampę naftowa, którą użyto jeszcze w tym samym roku w Szpitalu Łyczakowskim. Podbudowany udanym wynalazkiem i przekonany o wielkich możliwościach tkwiących w ropie naftowej, udał się na Podkarpacie i w miejscowości Bóbrka koło Krosna założył w 1854 r. kopalnię ropy naftowej. Przez kilkanaście następnych lat budował destylarnie i rafinerie, przetwarzając ropę na naftę, oleje, smary i parafinę. Za te produkty otrzymał na wystawie w Wiedniu medale i liczne formy uznania. Zajęcia badawcze i zawodowe nie przeszkadzały mu w prowadzeniu bogatej działalności społecznej. Wspomagał finansowo uchodźców po powstaniu styczniowym, szkoły, szpitale i przytułki dla ubogich, za co nazywano go „Ojcem Ignacym”. Z jego inicjatywy powstało w Gorlicach w 1880 r. Krajowe Towarzystwo Naftowe, któremu powierzono zadanie rozwinięcia polskiego przemysłu naftowego. Zmarł 7 I 1882 r. Pochowany na cmentarzu w Zręcinie.
ŁUKASIK WITOLD, urodzony 22 XII 1958 r. Treningi piłkarskie rozpoczął w Avii Świdnik i w klubie tym grał do 1980 r. Do Mielca przybył przed sezonem 1980/1981 i w pierwszej drużynie Stali Mielec (I i II liga) grał jako obrońca do końca sezonu 1986/1987. Ogółem wystąpił w ok. 170 meczach, w tym w 123 w I lidze, zdobywając 3 bramki. Przyczynił się do zdobycia 3. miejsca w I lidze w sezonie 1981/1982. Później wyjechał do Kanady.
ŁUSZCZYCKI WŁADYSŁAW, inżynier architekt, wymieniany w metrykach mieleckich w latach 1872-1889.
ŁUSZCZYN MIECZYSŁAW, urodzony 22 XI 1931 r. w Woli Blakowej, powiat Radomsko, syn Józefa i Heleny z domu Krawczyk. Pracę zawodową rozpoczął w 1948 r. w Fabryce Budowy Maszyn w Radomsku. W 1951 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w WSK. Pracował na stanowiskach: ślusarz mechanik (Wydział 32), brakarz, kontroler, starszy kontroler, kierownik zmianowy (1961-1965), zastępca kierownika Wydziału 35 (aparatura paliwowa, 1966-1971), kierownik Wydziału 38 (silnik, 1971-1972) i kierownik Wydziału 32 (lotniczy, 1972-1983). Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (1961) i Kurs Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Warszawie (1975). Złożył około 100 wniosków racjonalizatorskich, z których zastosowano około 70. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową już od młodości angażował się w działalność polityczną (ZMP, PZPR) i społeczną. Przez 7 kadencji wybierany był do Miejskiej Rady Narodowej (lata 60., 70. i 80.) i Rady Miejskiej (1998-2002), m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego. W 1992 r. został wybrany prezesem Zarządu Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Metalowiec”. Ponadto od 1996 r. był wiceprezesem Okręgowego Zarządu Polskiego Związku Działkowców Województwa Rzeszowskiego (później Podkarpackiego). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Maszynowego”, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju i Złotą Odznaką Zasłużonego dla Polskiego Związku Działkowców oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1980 i 1984 r. Zmarł 11 II 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
ŁUŻE (PRZYSIÓŁEK), miniosiedle domów jednorodzinnych położone w niewielkiej kotlinie (nizinie) pośród podmieleckich lasów, na Płaskowyżu Kolbuszowskim (ok. 228 m n.p.m.), w odległości około 11 km od centrum Mielca. Przez setki lat (aż do 1975 r.) było przysiółkiem należącym do Rzemienia i wchodziło w skład majątku rzemieńsko–rzochowskiego Tarnowskich, a później Stadnickich i Reyów. W zakresie życia religijnego należało do parafii w Rzochowie. W piaszczystej kotlince (nizince) łużańskiej znajdował się duży staw, a wokół niego wybudowano kilkadziesiąt domów. Mieszkańcy, których w 1853 r. było 119, zajmowali się hodowlą ryb i pracami w lesie. Dzieci uczyły się (nieregularnie) na miejscu, pod okiem korepetytora. W l870 r. był nim Piotr Iwelski – ukrywający się powstaniec styczniowy. Prawdopodobnie pod koniec XIX w. staw wysechł, a teren po nim zarósł trawą. W okresie międzywojennym XX w. osiedle liczyło około 40 domów i posiadało niewielki budynek szkolny. Podczas okupacji hitlerowskiej, w okresie IX – X 1940 r., mieszkańcy Łuża (poza kilkoma rodzinami, które podjęły pracę w niemieckiej firmie leśnej) zostali przymusowo wysiedleni w związku z planowaną budową poligonów wojskowych. Budynek szkolny oraz domy i zabudowania (poza kilkoma) zostały rozebrane i spalone. Wygonieni mieszkańcy stawiali opór, próbowali wracać, a nawet potajemnie uprawiali pola. Część młodych osób wywieziono na przymusowe roboty do Niemiec. W kolejnych latach okupacji okolice Łuża były terenem aktywnej i skutecznej działalności partyzantów, głównie oddziału AK Aleksandra Rusina (ps. „Rusal”). W lipcu 1944 r. Łuże było miejscem koncentracji oddziałów AK przed atakiem (udanym) na wyrzutnię pocisków V-1 i V-2 w pobliskiej Bliznej. Po wojnie, aż do lat 70. XX w., osiedle składało się z 3 domów, w których mieszkało kilkanaście osób. W późniejszych latach przybywało, choć bardzo wolno, zabudowań i mieszkańców. W 1975 r. zostało przysiółkiem Rzochowa, a w 1985 r. weszło, jako część osiedla Rzochów, w granice miasta Mielca. (Jest to jedna z ciekawostek Mielca, bowiem Łuże stanowi teraz swoistego rodzaju enklawę wśród terenów leśnych należących administracyjnie do innych gmin – tzw. wiejskiej Mielec i Niwisk.) W 1991 r. w centralnej części osiedla umieszczono kaplicę Matki Boskiej Częstochowskiej, będącą wcześniej kaplicą w Wojsławiu. W XXI w. na jego terenie rozwija się budownictwo jednorodzinne. Nazwa osiedla: ŁUŻE pochodzi prawdopodobnie od słowa „ług” (łęg), co oznacza bagno, mokradło, nizina.
ŁUŻE (ULICA), ulica dojazdowa od drogi Mielec – Kolbuszowa do mieleckiego miniosiedla Łuże. Ma 2 100 m długości. Początkowo składała się z dwóch części. Pierwsza (zdecydowanie większa) to droga kamienna, zbudowana w czasach okupacji hitlerowskiej, a druga to wijąca się pomiędzy domami utwardzona droga. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1985 r., po włączeniu Rzochowa z przysiółkami w granice Mielca. W części administrowanej przez Gminę Miejską Mielec w 2007 r. położono nawierzchnię asfaltową, a na pozostałych częściach położono asfalt w 2014 r. i 2017 r.
ŁYCZAK WŁADYSŁAW, urodzony 3 III 1909 r. w Glinach Małych, syn Józefa i Marii z domu Gacek. Absolwent Gimnazjum w Mielcu, matura w 1930 r. W tym samym roku podjął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Gródku Jagiellońskim i ukończył ją w stopniu sierżanta, a następnie odbył szkolenie w kilku pułkach piechoty (Lwów, Rzeszów) i otrzymał awans do stopnia podporucznika rezerwy. W 1931 r. powrócił do rodzinnego domu i pracował na gospodarstwie do 1936 r. W latach 1936–1939 studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie, a następnie został zatrudniony na stanowisku księgowego w Fabryce Amunicji w Skarżysku Kamiennej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako oficer 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. W czasie walk w rejonie Jawornika Ruskiego wraz z całym oddziałem został wzięty do niewoli przez Niemców. Po pobycie w kilku obozach przejściowych, dzięki staraniom znajomych został uwolniony i powrócił do Glin Małych. Już w październiku 1939 r. rozpoczął organizowanie oddziału konspiracyjnego, który początkowo działał w ramach SZP i ZWZ (do 1941), a następnie – jako kompania – w BCh (1942–1944). Przyjął pseudonim „Wiślak”. W 1944 r. wprowadził swój oddział w organizowany (przez płk. Antoniego Kwiatkowskiego z Lisówka) Pułk Batalionów Chłopskich im. W. Witosa. Aresztowanie płk. Kwiatkowskiego przez NKWD skłoniło W. Łyczaka do zgłoszenia się w szeregi tworzonej w Rzeszowie II Armii WP i tam powierzono mu dowództwo 3 kompanii karabinów maszynowych w 10 Dywizji Piechoty. Z tą formacją brał udział w walkach w okolicach Katowic, Poznania i Wrocławia, a następnie uczestniczył w forsowaniu Nysy Łużyckiej i został ciężko ranny w głowę. Po kilkumiesięcznym leczeniu w szpitalu w Żaganiu powrócił do kompanii i pełnił z nią służbę graniczną. Z powodu powikłań związanych z raną głowy w 1946 r. został zwolniony z wojska. Przeniósł się z rodziną do Mielca i podjął pracę nauczyciela w Liceum Handlowym, a następnie w Zespole Szkół Zawodowych MPC. W 1973 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał na pracę społeczną, głównie w Zarządzie Powiatowym Związku Inwalidów Wojennych w Mielcu, którego był współzałożycielem w 1956 r. (W latach 1950–1956 ZIW nie funkcjonował po zawieszeniu przez władze państwowe.) Wyróżniony m.in.: Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Grunwaldzkim i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 17 XII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
ŁYSA GÓRA, wydma piaszczysta na terenie Borku, wzmiankowana w dokumencie z 1578 r. W latach 50. i 60. XX w. została rozebrana na cele budowlane osiedla fabrycznego WSK. Aktualnie na tym miejscu urządzono tereny rekreacyjne MOSiR.
ŁYSOŃ ARKADIUSZ ARTUR, urodzony 10 XII 1980 r. Mielcu, syn Aleksandra i Klary z domu Urban. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2000 r. Studiował na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie i w 2005 r. uzyskał tytuł magistra filozofii. Pracę zawodową rozpoczął w FPH IMPOL sc. jako dyrektor biura oraz specjalista ds. unijnych i handlowych (2005-2009). W 2009 r. założył własną działalność gospodarczą pod nazwą: Centrum Edukacji MERITUS, zajmującą się działalnością edukacyjno – szkoleniową. Działa na terenie kilku województw. Prowadzi zajęcia profilaktyczne oraz z zakresu kompetencji społecznych dla uczniów i rodziców, a także szkolenia dla nauczycieli. Jest autorem lub współautorem wielu programów i warsztatów profilaktycznych, diagnoz w placówkach oświatowych oraz publikacji dla rodziców pt. Jak rozmawiać z dzieckiem (2013 r.). Realizuje i koordynuje projekty POKL z Europejskiego Funduszu Społecznego. Drugą dziedziną działalności jest dziennikarstwo. W latach 2016-2021 pracował w Agencji Wydawniczo- Reklamowej KORSO, wydawcy m.in. Tygodnika Regionalnego KORSO i portalu: korso.pl, jako dziennikarz i fotoreporter, a od 2017 r. jako zastępca redaktora naczelnego. Od 2021 r. współpracuje z KORSO jako dziennikarz i fotoreporter. Ponadto od IX 2021 r. pracuje jako wychowawca w Bursie Międzyszkolnej przy Powiatowym Zespole Placówek Szkolno – Wychowawczych w Mielcu oraz nauczyciel etyki i doradztwa zawodowego w Niepublicznej Szkole Podstawowej w Mielcu.