LABORATORIUM FRAKCJONOWANIA OSOCZA SP. Z O.O., firma utworzona przez „Nedepol” Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. Zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 23 X 1996 r. Miała produkować medyczne preparaty krwiopochodne i osoczopodobne dla lecznictwa zamkniętego, w ramach realizacji międzynarodowego programu osiągania samowystarczalności państw w produkcji tego rodzaju leków. Wybudowano obiekt we wschodniej części SSE, ale nie podjęto planowanej od 2002 r. produkcji. Sprawa ta stała się przedmiotem dochodzenia prokuratorskiego, a następnie została skierowana do sądu. Adres: Wojska Polskiego 3. W 2009 r. obiekty i urządzenia firmy zostały zakupione od syndyka masy upadłościowej przez BIOMED-LUBLIN Wytwórnia Surowic i Szczepionek Sp. z o.o. w Lublinie.
LACHMAN ADOLF (ksiądz), urodzony 18 V 1870 r. Przez wiele lat pracował jako katecheta. Od 1 IX 1926 r. do końca roku szkolnego 1932/1933 pełnił funkcję kierownika Prywatnego Seminarium Żeńskiego im. E. Platerówny w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej, wspólnie z ks. Józefem Szaferem i grupą fachowców budowlanych doprowadził do wyremontowania kościółka pw. św. Marka nad Wisłoką. Był też działaczem Spółdzielni Spożywców „Konsum”. Zmarł 28 VIII 1942 r. Spoczywa w grobowcu mieleckich proboszczów na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza.
LACHMAN STANISŁAW vel NOWAKOWSKI, urodzony 25 I 1905 r. w Brzezinach koło Ropczyc. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Dębicy. W 1930 r. ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W czasie studiów śpiewał w renomowanym Krakowskim Chórze Akademickim. Po ukończeniu studiów odbył zasadniczą służbę wojskową w Zambrowie. Założył wówczas chór męski i występował z nim w różnych jednostkach wojskowych. Od roku szkolnego 1933/1934 pracował w Gimnazjum i Liceum w Mielcu, początkowo jako bezpłatny praktykant, a po pół roku jako nauczyciel kontraktowy. W listopadzie 1933 r. zdał egzamin nauczycielski przed Państwową Komisją w Poznaniu. Uczył języka polskiego, muzyki i śpiewu. W 1933 r. założył gimnazjalny chór męski „Melodia”, a w 1936 r. – żeński i mieszany. Wszystkie doprowadził do wysokiego poziomu artystycznego i liczących się sukcesów w I i II Konkursie Chórów Gimnazjalnych Polski Południowej w Krakowie (1937, 1939). Był także działaczem Towarzystwa Szkoły Ludowej. W pierwszych dniach okupacji hitlerowskiej w Mielcu został ostrzeżony przed aresztowaniem i przeniósł się do rodzinnych Brzezin. Wkrótce potem włączył się w działalność miejscowej Placówki ZWZ-AK. W jego domu zorganizowano punkt kontaktowy i szkoleniowy oraz prowizoryczny szpital dla rannych partyzantów. Od lipca 1940 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta Placówki, a od V 1941 r. do IX 1944 r. był jej komendantem. Posiadał stopień podporucznika. Posługiwał się pseudonimami „Zan” i „Wielki”. Prowadził także (wspólnie z siostrą – Marią) tajne nauczanie. Uczestniczył w akcji „Burza”, dowodząc plutonem, a następnie kompanią. Po wojnie został zmuszony do opuszczenia rodzinnej miejscowości i pod zmienionym nazwiskiem – Nowakowski zamieszkał w Radomiu. Przez szereg lat pracował jako nauczyciel, a następnie pełnił funkcję kierownika Studium Nauczycielskiego. Udzielał się także w Związku Nauczycielstwa Polskiego i m.in. pełnił funkcję sekretarza. Żywo interesował się Mielcem i losami chóru „Melodia”. Uczestniczył w uroczystościach z okazji 35-lecia chóru (28 VI 1969 r.) w auli gmachu gimnazjalnego przy ul. J. Kilińskiego. Za działalność w ruchu oporu odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Zmarł w 1977 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Brzezinach. W 1984 r. Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” przyjęło imię Stanisława Lachmana. Syn Władysława i Zofii z domu Święch. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako podporucznik piechoty. Po wojnie pracował jako nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Radomiu. Od 1 IX 1958 r. był wykładowcą języka polskiego w Studium Nauczycielskim w Radomiu, a od 1 II 1971 r. do końca roku akademickiego kierował Wydziałem Filologii Polskiej. Prowadził Studencki Teatr Poezji. W 1971 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 1 VII 1977 r. Pochowany na cmentarzu w Brzezinach. Na wniosek Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” Rada Miejska w Mielcu uchwałą z dnia 9 II 2017 r. nadała parkowi przy Domu Kultury SCK imię Stanisława Lachmana, a uroczyste odsłonięcie tablicy informacyjnej, połączone z programem artystycznym, odbyło się 12 VI 2022 r.
LACHNIT EWA (po mężu RAWICZ), urodzona 16 II 1925 r. w Mielcu, córka Leona i Marii z Chmielowskich. Naukę w Gimnazjum Handlowym w Mielcu przerwała jej wojna w 1939 r. (Ukończyła drugą klasę.) W czasie okupacji hitlerowskiej została wprowadzona przez najbliższą rodzinę do ZWZ-AK i pełniła funkcję łączniczki. Przyjęła pseudonim „Marysia”. Posługiwała się też nazwiskiem Maria Krzysztofik. Uczestniczyła w akcjach dywersyjnych, m.in. w spaleniu części dokumentacji mieleckiego Arbeitsamtu (okupacyjnego Biura Pracy). Udzielała pomocy ludności żydowskiej i radzieckim jeńcom wojennym. Po wojnie kontynuowała działalność konspiracyjną, udostępniając sklep matki przy ul. Cyranowskiej (dziś Aleja Niepodległości) na spotkania członków organizacji „NIE”. (W jej domu mieszkał inspektor Inspektoratu „NIE” mjr L. Marszałek.) W 1946 r. ukończyła Gimnazjum Handlowe i zdała maturę, a następnie wyjechała do Wrocławia. Studiowała w Wyższej Szkole Handlowej i pracowała w Oddziale PAP. Nawiązała kontakt z miejscową strukturą WiN i pomagała jej, przepisując na maszynie różne dokumenty i ulotki. 22 VI 1948 r. została aresztowana i po procesie grupowym dolnośląskich działaczy WiN skazana na 5 lat więzienia. Po wyjściu z wrocławskiego więzienia 22 VI 1953 r. powróciła do Mielca. Dręczona inwigilacją przez miejscowych funkcjonariuszy PUBP wyjechała jeszcze w tym samym roku do Katowic. Tam w latach 1954-1982 pracowała w Centrali Odzieżowej na stanowisku referenta w Dziale Administracji Gospodarczej. Zmarła 8 XI 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Murckach koło Katowic.
LACHNIT JAN WIESŁAW, urodzony w 1922 r. w Mielcu, syn Leona i Marii z Chmielowskich. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Należał do ZHP. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. W 1942 r. ukończył Szkołę Zawodową w Mielcu. Należał do ZWZ-AK, przyjął pseudonim „Kulski”. Był dowódcą patrolu dywersyjnego i uczestniczył w wielu akcjach dywersyjno-sabotażowych na terenie powiatu mieleckiego. W czasie akcji bojowej 23 V 1944 r. w Mielcu został ranny i aresztowany przez Niemców. Po krótkim śledztwie w Rzeszowie został zamordowany przez gestapo. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LACHNIT LEON, urodzony 27 VI 1887 r. w Stróżach koło Grybowa. Do szkoły uczęszczał w Tarnowie i tam również ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie (1914). W tym okresie, będąc członkiem Polskiej Młodzieży Demokratycznej, uczestniczył i był współorganizatorem różnych form ruchu niepodległościowego: manifestacji patriotycznych, ćwiczeń sprawnościowych potrzebnych do służby wojskowej, obchodów rocznic narodowych oraz opieki nad grobami powstańców z 1831, 1846 i 1863 r. Założył XIV Drużynę Strzelecką w Tarnowie. W 1914 r. został wcielony do 17 pułku austriackiego w Rzeszowie i w jego szeregach walczył w I wojnie światowej na froncie rosyjskim. Po zakończeniu wojny wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i pełnił w nim służbę do 1919 r. Zdemobilizowany w tymże roku, rozpoczął pracę nauczycielską w powiecie mieleckim, ucząc kolejno w Ujściu, Borkach Nizińskich i od 1921 r. w szkołach w Mielcu, najdłużej w Szkole Żeńskiej im. M. Konopnickiej. Szybko dostrzeżono zdolności organizatorskie i zaangażowanie młodego nauczyciela. Już w 1922 r. powierzono mu funkcję sekretarza Ogniska ZNP, a następnie sekretarza Towarzystwa Szkoły Ludowej. Ponadto udzielał się w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, Ochotniczej Straży Pożarnej i Kole Przyjaciół Akademika. Opiekował się drużyną harcerską im. ks. Józefa Poniatowskiego. Pełnił obowiązki sekretarza PCK i Federacji Obrońców Ojczyzny. Był także wykładowcą na różnych kursach. W 1927 r. powierzono mu mandat radnego miasta Mielca. W tym samym roku, wspólnie z innymi społecznikami mieleckimi, założył Oddział Związku Strzeleckiego w Mielcu i odtąd pełnił w nim różne funkcje kierownicze. W latach 30. wielokrotnie organizował uroczystości patriotyczne, w czasie których nie krył swej antypatii do rozwijającego się niemieckiego faszyzmu. Nie zapomniano mu tego w czasie okupacji hitlerowskiej. W maju 1940 r. został aresztowany i wywieziony do Tarnowa, a miesiąc później do obozu koncentracyjnego w Oranienburgu. Tam nie przetrwał długo – został rozstrzelany 2 IV 1941 r. Jego prochy pochowano 26 X 1947 r. na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LACHNITA LEONA (ULICA), jedna z dłuższych ulic (635 m) w osadzie domów jednorodzinnych za hotelem „Polskim”, na osiedlu Cyranka. Status ulicy i patrona otrzymała w 1973 r. Rozpoczyna się od ul. K. K. Baczyńskiego i biegnie w kierunku północno-zachodnim, krzyżując się z ulicami: S. Działowskiego, J. Wiktora, J. Haładeja i G. Piramowicza (w pobliżu linii kolejowej do SSE EURO-PARK MIELEC). Jest dla tych ulic drogą – łącznikiem z ul. K. K. Baczyńskiego, która z kolei łączy to miniosiedle z centralnymi częściami miasta. Posiada nawierzchnię asfaltową. Po obu jej stronach znajdują się posesje prywatne, zagospodarowane domami jednorodzinnymi i ogródkami. W 2007 r. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej. W 2020 r. zbudowano ciąg pieszo-rowerowy pomiędzy ul. L. Lachnita i ul. Sportową. Nawierzchnię wykonano z betonowej kostki brukowej.
LALEWICZ PAWEŁ, nauczyciel szkoły mieleckiej, poświadczony w metrykach w latach 1802-1803.
LASEK BERDECHOWSKI, niewielka grupa drzew rosnąca pomiędzy północną częścią obiektów byłego WSK Mielec, obecnie SSE EURO-PARK, a lotniskiem. W okresie okupacji hitlerowskiej był znacznie większy i w nim właśnie hitlerowcy rozstrzeliwali nieznane grupy osób przywożone w zakrytych plandekami samochodach ciężarowych. W nim również wykonywano niektóre egzekucje na pracownikach Flugzeugwerku – Żydach i Polakach. W latach 80. uczczono pamięć zamordowanych kamiennym obeliskiem.
LASEK MAREK (ksiądz), urodzony 17 III 1966 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Jana i Teresy z domu Pindel. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1990 r. i otrzymał święcenia kapłańskie. Uzyskał tytuł magistra na podstawie pracy z zakresu liturgiki nt. Procesje eucharystyczne. Pracował jako wikariusz w parafiach: Trzetrzewina koło Nowego Sącza (1990-1992), Ducha Świętego w Mielcu (1992-1996), Miłosierdzia Bożego w Tarnowie (1996-2001) i Miłosierdzia Bożego w Dębicy (2001-2009). Od 25 V 2009 r. jest proboszczem parafii w Żelazówce koło Dąbrowy Tarnowskiej, a ponadto pełni funkcję dekanalnego duszpasterza trzeźwości.
LASEK MIECZYSŁAW, urodzony 20 V 1935 r. w Izbiskach, powiat mielecki, syn Antoniego i Agnieszki z Kosińskich. W 1953 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (specjalność: kierowca pojazdów samochodowych) w Rzeszowie, a następnie został powołany do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Pracował przy budowie Huty im. B. Bieruta w Częstochowie i w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w Czerwonym Dworze koło Olecka. Po powrocie do Izbisk pomagał rodzicom przy prowadzeniu gospodarstwa. Wstąpił do miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej. Brał udział w czynach społecznych, m.in. budowie szkoły podstawowej i Domu Strażaka oraz elektryfikacji wsi. W latach 1955-1957 odbył służbę wojskową. Od 1957 r. podjął pracę kierowcy w Powiatowym Zarządzie Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, a w 1975 r., po likwidacji powiatów i ich instytucji, przeniósł się do Wojewódzkiej Spółdzielni Transportu Wiejskiego Oddział w Mielcu. Wyróżniał się w pracy zawodowej i działalności społecznej. Na emeryturę przeszedł w 1994 r. W związku z założeniem rodziny w 1963 r. zamieszkał w Woli Mieleckiej. Tu również pracował społecznie, m.in. przy budowie nowej szkoły, boiska sportowego, Domu Strażaka, dróg i kościoła parafialnego.
LASKOWA (ULICA), jedna z niewielkich ulic (271 m) osiedla Dziubków. Krzyżuje się z ul. Osiedlową i łączy się z ul. Wrzosową, w pobliżu lasku. Miano ulicy i nazwę otrzymała w 1975 r. Ma nową nawierzchnię. Jej adres posiadają okazałe domy jednorodzinne z ogródkami.
LASOTA JAKUB, urodzony 29 XI 1975 r. w Mielcu, syn Tomasza i Barbary z domu Golara. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1994 r. W latach szkolnych uczestniczył w konkursach recytatorskich, zdobył „Brązową Odznakę Recytatora” za kreację aktorską i językową w widowisku Gaucho podczas II Festiwalu Szkolnych Teatrów Obcojęzycznych w Rzeszowie, śpiewał w chórze szkolnym (zdobywcy dwóch „Srebrnych Kamertonów” w Bydgoszczy w 1992 i 1993 r.) oraz był członkiem zespołu uczniów – laureata Ogólnopolskiego Konkursu „Moja szkoła – szkołą przedsiębiorczości” (1993). W latach 1991-1994 należał do zespołu teatralnego „Gong” SDK MSM (prowadzonego przez Jadwigę Klaus) i wystąpił w spektaklach: Moralność Pani Dulskiej, Kopciuch i Żabusia. W latach 1995-1998 studiował na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu i uzyskał tytuł magistra sztuki w zakresie aktorstwa dramatycznego. Ponadto w latach 1996-1998 zdobył specjalizację pantomimiczno-ruchową w WST, a w Teatrze Nr 12 uczył się podstaw baletu. W okresie X 1996 – VI 1997 wystąpił w spektaklu muzycznym Pieśń komunardów wg B. Brechta (reż. W. Kościelniak). Indeks kolejnych ważniejszych występów: *1997 – Festiwal Studencki FAMA w Świnoujściu – koncert Piosenki Agnieszki Osieckiej (reż. W. Kościelniak), *1998 – Teatr Nr 12 we Wrocławiu – Baśń chaotyczna wg K. M. Bellmana (reż. W. Kościelniak); Teatr Muzyczny we Wrocławiu – różne spektakle muzyczne; Teatr Polski we Wrocławiu – dramat Historia PRL wg Mrożka (reż. J. Jarocki), *1999 – Teatr Polski we Wrocławiu – dramat Krwawe gody (reż. J. Szurmiej); Teatr Rozrywki w Chorzowie – musical The Rocky Horror Show (reż. M. Kochańczyk); *2000 – Teatr Roma w Warszawie – musical Miss Saigon (reż. W. Kępczyński), *2001 – Teatr Roma – musical „Piotruś Pan” (reż. Janusz Józefowicz); Teatr Telewizji – Klub kawalerów (reż. K. Janda), *2002 – Teatr Roma – musical Grease (reż. W. Kępczyński), *2003 – Teatr Roma – koncert Musicale, musicale (reż. W. Kępczyński); Teatr Na Woli w Warszawie – bajka muzyczna Przygody Tomka Sawyera (reż. M. Obertyn). W lutym 1999 r., przy realizacji Krwawych godów we Wrocławiu, spotkał się na scenie z innym mielczaninem – Markiem Bałatą. (Współpraca ta zaowocowała nagraniem płyty kompaktowej z najpiękniejszymi utworami tego spektaklu.) Działalność telewizyjna to m.in.: udział w serialach, programie młodzieżowym Rower Błażeja i programie satyrycznym Dziennik Jacka Fedorowicza. Jako aktor współpracował z teatrami warszawskimi „Roma” i „Na Woli” oraz teatrami wrocławskimi: „Capitol”, „Polskim” i Teatrem Nr 12, a także Teatrem Rozrywki w Chorzowie i incydentalnie z innymi teatrami. Ważniejsze role teatralne po 2003 r.: Książę Myszkin (Idiota, Teatr Capitol we Wrocławiu), Hamlet (Hamlet i inni, Teatr Dramatyczny w Tarnowie). Gra w serialach telewizyjnych (po 2003 r.): Rodzina zastępcza, Teraz albo nigdy, Barwy szczęścia, Plebania, M jak miłość, Przepis na życie, Czas honoru, Na Wspólnej, Klan, Prawo Agaty, Ranczo, Ojciec Mateusz, Listy do M., Na sygnale, Pierwsza milość, Przyjaciółki, Na dobre i na złe. Brał udział w Koncercie Galowym 33. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2012). od 2017 r. gra tytułową rolę w spektaklu Popiełuszko w reż. Jana Nowary w Teatrze Dramatycznym im. Aleksandra Wegierki w Białymstoku. (Spektakl ten był prezentowany w TVP.) Ponadto użycza głosu w dubbingu do filmów animowanych oraz uczestniczył w licznych projektach artystycznych.
LASOTA JAN KANTY, urodzony 20 X 1899 r. w Borku Starym koło Rzeszowa, syn Józefa i Marii z Gryzieckich. Uczęszczał do Gimnazjum nr 2 w Rzeszowie (1910-1913), a następnie do Gimnazjum Św. Anny w Krakowie. Od 1912 r. należał do skautingu przy Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Rzeszowie, a od 1913 r. do 1. Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki w Krakowie. W 1914 r. i 1915 r. dwukrotnie zgłaszał się (pod nazwiskiem Jan Gryziecki i ze sfałszowaną datą urodzenia) do Legionów Polskich, ale po krótkiej służbie (m.in. w batalionie zapasowym 3 Pułku Piechoty w Suchej) był zwalniany z powodu młodego wieku. Kontynuował naukę w gimnazjum i działał w skautingu. W marcu 1917 r. otrzymał powołanie do wojska austriackiego i przydział do 17 Pułku Strzelców, a w sierpniu tego roku skierowano go do szkoły oficerskiej. Ukończył także kurs obsługi karabinów maszynowych. W grudniu 1917 r., w czasie miesięcznego urlopu z wojska, zdał maturę w Gimnazjum Św. Anny. W 1918 r. powrócił do wojska i w stopniu kaprala w 12 Pułku Strzelców 26 Dywizji Piechoty walczył na froncie włoskim. Wtedy też otrzymał awans na stopień podporucznika. Po wojnie powrócił do Krakowa i wkrótce potem zgłosił się do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie 1918-1921 jako oficer w pociągach pancernych, m.in. uczestniczył w walkach o Lwów oraz jako dowódca oddziału piechoty. W 1920 r. został awansowany na stopień porucznika. Kolejnymi etapami służby były: Wojska Kolejowe (m.in. dowódca pociągu pancernego „Generał Sosnkowski”), 56 Pułk Piechoty w Krotoszynie (w stopniu kapitana), 17 batalion Korpusu Ochrony Pogranicza w Dawiogródku, 25 batalion KOP w Czortkowie (zastępca dowódcy), 8 Pułk Piechoty Legionów w Lublinie (dowódca kompanii, dowódca batalionu). Równocześnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w 1936 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Od XII 1937 r. (w stopniu majora) był komendantem Legii Akademickiej w Lublinie. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził II batalionem 93 pułku piechoty (m.in. zabezpieczenie przeprawy na Wiśle w okolicach Kazimierza, walki w rejonie Tomaszowa Lubelskiego i Cześnik, gdzie został ranny), a po jego rozbiciu był zastępcą dowódcy III batalionu 9 pułku piechoty Legionów. Po kapitulacji szczęśliwie uniknął niewoli i ukrywał się w Lublinie. Uczestniczył w założeniu Organizacji Orła Białego i został zastępcą przewodniczącego Zarządu Okręgu oraz komendantem wojskowym. Po połączeniu OOB ze Służbą Zwycięstwu Polski był zastępcą dowódcy SZP Lublin i następnie zastępcą komendanta Okręgu Związku Walki Zbrojnej w Lublinie. W lutym 1940 r. z powodu zagrożenia aresztowaniem został przeniesiony do Krakowa, a następnie delegowany do Mielca, gdzie w okresie od III do VIII 1940 r. był dowódcą scalających się struktur OOB i ZWZ. Po powrocie do Krakowa pełnił funkcje szefa Wydziału II Komendy Okręgu ZWZ/AK Kraków i zastępcy szefa Wydziału II Komendy Obszaru, a od 1943 r. (w stopniu podpułkownika) szefa sztabu Komendy Okręgu AK Kraków. W czasie okupacji hitlerowskiej posługiwał się wieloma pseudonimami, m.in. „Kanty”, „Jan Kanty”, „Pan Jan”, „Przyzba”, „Jan Gryziecki”. Po rozwiązaniu Armii Krajowej w 1945 r. pozostał w konspiracji. W nieznanych okolicznościach 17 IV 1945 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Po odmowie współpracy z NKWD został wywieziony do ZSRR i skazany na 8 lat robót w obozie pracy. Zmarł 18 V 1950 r. w obozie pracy w Spasku koło Karagandy (Kazachstan). Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari kl. 5, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyż Zasługi z Mieczami, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie znajduje się jego symboliczny grób. W 2001 r., na podstawie wniosku Głównej Prokuratury Wojskowej Federacji Rosyjskiej, został zrehabilitowany.
LASOTA TOMASZ JULIAN, urodzony 16 II 1950 r. w Starachowicach, syn Kazimierza i Stanisławy z Chlebickich. W 1953 r. rodzina Lasotów przeniosła się do Mielca. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Rzeszowie (specjalność: elektronika przemysłowa), maturę zdał w 1969 r. W latach szkolnych uczęszczał do Społecznego Ogniska Muzycznego i Państwowego Ogniska Muzycznego (klasa akordeonu i kontrabasu). Grał w zespołach szkolnych i młodzieżowych. W 1979 r. ukończył studia w Instytucie Elektrotechniki na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza i uzyskał tytuł inżyniera elektryka, a w latach późniejszych uzupełniał wiedzę na kilkunastu kursach w kraju i za granicą (ZSRR, Francja, Niemcy). Pracę zawodową rozpoczął 16 VIII 1969 r. w WSK Mielec jako stażysta – mechanik silnikowy i później konstruktor w Biurze Konstrukcyjnym Aparatury Wtryskowej i Silników Wysokoprężnych, a następnie do 31 IX 1974 r. był starszym konserwatorem elektronicznych maszyn cyfrowych Odra 1204 i 1304. W latach 1974-1993 pracował w Zakładzie Automatyki i Informatyki Kopalni i Zakładów Przetwórczych Siarki „SIARKOPOL” w Tarnobrzegu na stanowiskach, m.in.: starszego specjalisty do spraw technicznych, starszego mistrza i kierownika Oddziału Cyfrowych Urządzeń Automatyki. 23 II 1993 r. założył własne Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe Elektroniki „SATTOL” Tomasz Lasota, związane z elektroniką użytkową i przemysłową. Prowadzi działalność handlową w dwóch sklepach – przy ul. K. Pułaskiego 2B/3 (siedziba firmy) i Rynku 11. Wykonuje usługi na terenie całego kraju, m.in. instalacje telewizji dozorowanej i przemysłowej, łącza abonenckie dla TP S.A. i Telefoniki Wiejskiej, sieci i gniazdka telewizji kablowej oraz instalacje audiowizualne. Firma jest autoryzowanym dystrybutorem platform telewizji cyfrowej: Cyfry+, Polsatu Cyfrowego i byłej Wizji TV. Poza pracą etatową zatrudniony był m.in. w Punkcie Napraw Radiowo-Telewizyjnych GS w Padwi Narodowej (1970-1997), Zespole Usług Technicznych NOT w Tarnobrzegu i Tarnobrzeskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Tarnobrzegu. W latach 1990-1991 był wspólnikiem w TV SAT SERVICE s.c. w Tarnobrzegu, a w latach 1990-1993 prowadził działalność gospodarczą poprzez firmę „SATTOL”. Udzielał się społecznie w organizacji młodzieżowej ZMS, Komitecie Rodzicielskim przy Szkole Podstawowej Nr 1 w Mielcu, Stowarzyszeniu Elektryków Polskich oraz Wojewódzkim Klubie Techniki i Racjonalizacji. Ponad 60 jego wniosków racjonalizatorskich zostało wdrożonych do produkcji. Jest też autorem jednego wzoru użytkowego (nr 36452 z dnia 25 X 1979 r.). Wielokrotnie uczestniczył w organizowaniu imprez. Sponsorował m.in. zloty i zawody użytkowników radia CB, konkursy „Miss Mielca” (od 1999 r. wszystkie), koncerty charytatywne, domy dziecka, Klub Piłki Siatkowej „Stal” Mielec i Stowarzyszenie „Nowe Życie”. Wyróżniony m.in. w konkursie „Najlepsza praca dyplomowa” (1980), tytułem „Mistrz Techniki” WSK Delta Mielec (1971), odznaką i tytułem „Racjonalizator produkcji” (1985) oraz odznaką „Przyjaciel Dziecka” (2000).
LASOTA ZDZISŁAW, urodzony 6 VI 1961 r. w Radomyślu Wielkim, syn Stanisława i Emilii z domu Midura. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu. W 1983 r. został zatrudniony w Szkole Podstawowej w Dulczy Wielkiej, gmina Radomyśl Wielki, jako nauczyciel matematyki. Systematycznie podnosił swoje kwalifikacje. Ukończył Studium Pedagogiczne Oddział Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie (1984 r.) i Wyższą Szkołę Pedagogiczną im. KEN (kierunek – matematyka) w Krakowie, uzyskując tytuł magistra (1994 r.). W 1990 r. został awansowany na dyrektora Szkoły Podstawowej w Dulczy Wielkiej i pełnił tę funkcję do 2014 r. Ponadto ukończył kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej z zakresu organizacji i zarządzania oświatą oraz kurs specjalny z rachunku prawdopodobieństwa w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie, a także kurs „Pracownia internetowa w szkole podstawowej” w WSGiZ w Mielcu, z którego wiedzę i umiejętności zastosował przy zorganizowaniu pracowni informatycznej w podległej placówce. Ponadto ukończył seminarium na temat: „Ochrona ludności i obrona cywilna powiatu mieleckiego”. W latach 2002-2005 odbył studia doktoranckie na kierunku matematyka w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie otworzył przewód doktorski w zakresie dydaktyki matematyki na Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie. Po przejściu na emeryturę w 2014 r. zaangażował się bardziej w sprawy swojego środowiska. Jeszcze w tym samym roku został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2014-2018 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Edukacji Kultury i Sportu. W kadencji 2018-2023 został wybrany ponownie na radnego Rady Powiatu Mieleckiego i pełni funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Infrastruktury.
LASSOTA STANISŁAW, urodzony w Kamionce Strumiłowej koło Żółkwi (dawne woj. lwowskie, dziś Ukraina). Po ukończeniu gimnazjum studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Z powodu trudnych warunków rodzinnych przerwał je i pracował w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, a następnie dokończył studia i już z dyplomem inżyniera ponownie podjął pracę w Białej Podlaskiej w biurze konstrukcyjnym. Brał udział w projektowaniu m.in. samolotów: szkolno-treningowego PWS-33 „Wyżeł”, amatorskiego „Osa”. Po wybuchu II wojny światowej powrócił do rodzinnej miejscowości i pracował jako nauczyciel w szkole rzemieślniczej, a następnie został zatrudniony w radzieckiej fabryce szybowców we Lwowie. W 1941 r., po rozpoczęciu wojny niemiecko-radzieckiej, powrócił do Kamionki Strumiłowej i pracował jako technik kolejowy. W czasie ofensywy wojsk radzieckich w zimie 1943/1944 r. losy rzuciły go w okolice Kolbuszowej. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej został skierowany do pułku lotniczego w Zamościu, a wkrótce potem do Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu-Cyrance na stanowisko kierownika biura konstrukcyjnego, do pomocy w uruchamianiu fabryki po zniszczeniach wojennych. W 1946 r. został służbowo przeniesiony do organizowanego w Warszawie Centralnego Studium Samolotów (CSS). Był konstruktorem (pod kierunkiem F. Misztala) samolotu szkolnego CSS-10, którego prototypy wyprodukowano w mieleckiej fabryce. Od 1951 r. pracował w biurze konstrukcyjnym Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Warszawa-Okęcie, a później objął jego kierownictwo. Brał udział w pracach nad wieloma rodzajami samolotów, m.in.: szkolno-treningowymi „Junak-2” i „Junak-3”, wielozadaniowym PZL-101 „Gawron”, turystyczno-sportowym PZL-102 „Kos”, komunikacyjnym MD-12 i PZL-104 „Wilga”. W 1974 r. przeszedł na emeryturę. (Autor Encyklopedii miasta Mielca poszukuje dat urodzenia i śmierci oraz innych znaczących wydarzeń z życia tego wybitnego konstruktora lotniczego.)
LATAWIEC KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 13 VI 1936 r. w Gawłuszowicach, powiat mielecki, syn Józefa i Zofii z domu Perła. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO) z maturą w 1954 r. Po studiach teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie, w 1960 r. przyjął święcenia kapłańskie. Będąc neoprezbiterem, pełnił posługę kapłańską w parafii Ujanowice. Od 1961 r. do 1963 r. pracował w biurze ks. arcybiskupa Józefa Gawliny we Włoszech. W 1963 r. został wysłany do Mannheim w Niemczech, gdzie podjął pracę duszpasterską jako kapelan w Oddziałach Wartowniczych i Technicznych przy Armii Amerykańskiej. (W Oddziałach WiT służyło kilkuset Polaków.) Równocześnie pracował jako wikariusz w polskim okręgu duszpasterskim w Mannheim. W 1978 r., po śmierci naczelnego kapelana Oddziałów Wartowniczych ks. prałata Juliusza Janusza, ks. Kazimierzowi Latawcowi powierzono tę funkcję. Ponadto 1 IV 1979 r. został mianowany proboszczem Polskiej Misji Katolickiej w Mannheim. W 1996 r. rozwiązano Oddziały Wartownicze, a ks. K. Latawiec, już w randze pułkownika, zakończył pracę naczelnego kapelana. Jako proboszcz pracował w Polskiej Misji Katolickiej do końca września 2008 r. Systematycznie pisał artykuły (w językach polskim i angielskim) do gazety „Ostatnie Wiadomości”, wydawanej przez Armię Amerykańską. 1 X 2008 r. przeszedł na emeryturę i odtąd jako rezydent pomagał w pracy duszpasterskiej w Mannheim. Wyróżniony m.in. godnościami Kapelana Jego Świątobliwości (1986 r.) i Prałata Honorowego Jego Świątobliwości (2008 r.) oraz licznymi odznaczeniami wojskowymi. Zmarł 22 XII 2023 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach.
LATO GRZEGORZ BOLESŁAW, urodzony 8 IV 1950 r. w Malborku, syn Romana i Zofii z Murowskich. W 1952 r. wraz z rodziną zamieszkał w Mielcu, gdzie ojciec podjął pracę w WSK. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Od 1962 r. trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec. W 1968 r. grał w drużynie juniorów „Stali”, która na mieleckim stadionie zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski. Od 1969 r. do 1980 r. występował w pierwszym zespole „Stali” i był jednym z głównych twórców jego największych sukcesów: awansu do I ligi (1970), dwukrotnego zdobycia mistrzostwa Polski (1973 i 1976), wicemistrzostwa Polski (1975) i 3. miejsca (1974), dwukrotnego udziału w I rundzie Pucharu Klubowych Mistrzów Europy (w 1973 r. – mecze z „Crveną Zvezdą” Belgrad 1 : 2 i 0 : 1 oraz w 1976 r. – z „Realem” Madryt 1 : 2 i 0 : 1), wejścia do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1976 r. i wygrania grupy Pucharu Lata w 1971 r. Ogółem w pierwszoligowych meczach „Stali” wystąpił 272 razy i strzelił 111 bramek (w obu przypadkach – najwięcej w historii „Stali”). Był jednym z najlepszych piłkarzy w dziejach polskiej piłki nożnej i wyróżniającym się napastnikiem w światowej piłce nożnej w latach 70. Dwa razy zdobył tytuł „króla strzelców” polskiej ekstraklasy (1973 – 13 bramek, 1975 – 19 bramek). W klasyfikacji katowickiej gazety „Sport” dwukrotnie został „Piłkarzem Roku” w Polsce (1974, 1977), a w 1976 r. otrzymał prestiżowe wyróżnienie – „Złote Buty”. W klasyfikacji warszawskiego tygodnika „Piłka Nożna” uznany został „Piłkarzem Roku” w 1977 i 1981 r. W młodzieżowej reprezentacji Polski rozegrał 28 meczów (w latach 1970-1974) i strzelił 9 bramek. W I reprezentacji Polski wystąpił (w latach 1971-1984) 104 razy lub według innej klasyfikacji – 100 i zdobył 45 goli, przyczyniając się znacząco do dwukrotnego zdobycia III miejsca w Mistrzostwach Świata (1974 – RFN, 1982 – Hiszpania) oraz zdobycia złotego medalu na Olimpiadzie w Monachium (1972) i srebrnego w Montrealu (1976). Szczytowym osiągnięciem indywidualnym było zdobycie tytułu „króla strzelców” MŚ-1974, co zapewniło mu światową sławę. W 1974 r. w plebiscycie „France Football” zajął 6. miejsce w klasyfikacji najlepszych piłkarzy Europy. W plebiscycie „Przeglądu Sportowego” dwukrotnie wybrano go do 10 najlepszych sportowców Polski (4. miejsce w 1974 r. i 6. w 1982 r.). W latach 1980-1982 grał w KSC Lokeren (Belgia), a następnie w „Atlante” Mexico City (1982-1984) i „Polonii” Hamilton (1984-1991). W latach 70. studiował na AWF Warszawa – Punkt Konsultacyjny w Mielcu, a później ukończył Szkołę Trenerską przy PZPN i uzyskał dyplom trenera piłki nożnej II klasy. Za wybitne osiągnięcia sportowe wyróżniony został m.in. Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim OOP oraz wieloma wysokimi odznaczeniami sportowymi i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1979 r. W 1991 r. powrócił do Mielca i pełnił funkcję I trenera „Stali” (I liga – wówczas ekstraklasa). W latach 1993-1995 trenował „Olimpię” Poznań (II liga) i wprowadził ją do I ligi, w latach 1995-1996 był trenerem „Amiki” Wronki (I liga), a następnie dyrektorem do spraw sportowych w tym klubie i rzecznikiem prasowym holdingu. W 1997 r. powrócił na krótko do „Stali” Mielec (II liga), a następnie trenował (także krótko) grecki zespół w Kawali i „Widzew” Łódź.(I liga) oraz komentował wydarzenia sportowe dla kanału „Wizja Sport”. W 2000 r. przyjął funkcję wiceprezesa MKP „Stal” Mielec. W wyborach parlamentarnych w 2001 r. został wybrany senatorem RP (rekordową ilością głosów ponad 137 tysięcy) na kadencję 2001-2005. Ponadto był działaczem PZPN. Jako senator RP wspierał wiele lokalnych przedsięwzięć. W 2008 r. został wybrany na prezesa Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej i pełnił tę funkcję do 2012 r. W tym czasie m.in. Polska i Ukraina były współorganizatorami Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej (2012). Po 2012 r. wycofał się z życia politycznego. W 2019 r. Rada Miejska wyróżniła go tytułem „Honorowego Obywatela Mielca”. Na uroczystości z okazji 100-lecia PZPN został wybrany do najlepszej 11. polskiej piłki nożnej 100-lecia (1919-2019), a z okazji 80.rocznicy powstania FKS Stal Mielec wybrano go najlepszym sportowcem Stali Mielec w jej historii. W 2020 r. został zwycięzcą plebiscytu 10. Asów z okazji 70-lecia Nowin i 60-lecia plebiscytu na 10. Asów w woj. podkarpackim (rzeszowskim).
LAURY GMINY MIEJSKIEJ MIELEC, tytuły laureata i czołowe miejsca we współzawodnictwie ogólnopolskim i prestiżowych rankingach pojawiły się w dorobku Mielca w pierwszym dziesięcioleciu XXI w. Potwierdziły tym samym prawidłowość kierunków działania samorządu miejskiego i mieleckich instytucji, które wyprowadziły miasto z głębokiego kryzysu spowodowanego przemianami ustrojowymi w Polsce na początku lat 90. XX w. Najważniejsze laury: *Gmina Fair Play 2004 r., *2009 r. – Polskie Godło Promocyjne „Teraz Polska i przedłużenie prawa użytkowania do 2012 r., *2010 r. – II miejsce i Srebrna Statuetka w Ogólnopolskim Konkursie Samorząd Przyjazny Przedsiębiorczości, *2011 r. – I miejsce i Złota Statuetka w Ogólnopolskim Konkursie Samorząd Przyjazny Przedsiębiorczości; III miejsce prezydenta miasta Mielca Janusza Chodorowskiego w rankingu najlepszych prezydentów miast – 2011 r. w czasopiśmie „Newsweek Polska”. Ponadto w latach 2004-2014: tytuł laureata w rankingu „Europejska Gmina – Europejskie Miasto” (kilkakrotnie), *I miejsce w ogólnopolskim rankingu „Najtańszy Urząd” czasopisma „Wspólnota” (4 razy). *2014 r. – Tytuł „Samorządu Przyjaznego Szkole Rozwijającej Uczenie się Uczniów” nadany przez Centrum Edukacji Europejskiej Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności w Warszawie; 2015 r. – Polskie Godło Promocyjne„Teraz Polska”; *2018 r. – Wyróżnienie Polskiego Związku Piłki Nożnej dla władz miasta Mielca za skuteczną działalność na rzecz rozwoju infrastruktury stadionowej; *tytuł laureata Rankingu Zrównoważonego Rozwoju Jednostek Samorządu Terytorialnego w kategorii Gminy Miejskie (2017, 2018, 2019), Certyfikat Samorząd Przyjazny Rodzinie; *2018 r. – tytuł „Miasto Przyjazne Firmom 2018” w rankingu Instytutu Europejskiego Biznesu (1. miejsce w woj. podkarpackim); *2020 r. – 2. miejsce w Rankingu Gmin Podkarpacia w 2020 r. *2022 r. – 9. miejsce w Ogólnopolskim Rankingu Zrównoważonego Rozwoju Jednostek Samorządu Terytorialnego za rok 2022; 2. miejsce w Rankingu Gmin Podkarpacia za rok 2021; 1. miejsce; 1. miejsce w Rankingu Aktywnych Gmin Podkarpacia 2022; *2023 r. – laureat Ogólnopolskiego Konkursu „Lider Rozwoju” w kategorii „Miasto – Lider Rozwoju”.
LAZUR RENATA, urodzona 27 VII 1966 r. w Mielcu, córka Stanisława i Stefanii z domu Padykuła. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1985 r. W 1986 r. uzyskała tytuł pielęgniarki dyplomowanej. Za wyróżniające się wyniki w nauce i pracę społeczną na rzecz środowiska została wpisana do „Złotej Księgi Absolwentów Liceum Medycznego w Mielcu”. W latach 1986-1988 pracowała jako pielęgniarka Oddziału Zakaźnego Szpitala Rejonowego w Mielcu i w tym czasie dwukrotnie wygrała konkurs o Złoty Czepek Pielęgniarski. Studia na Wydziale Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła z wyróżnieniem w 1992 r. i uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa, a ponadto w 1991 r. została laureatem konkursu „Primus Inter Pares”. W latach 1992-2000 pracowała jako nauczycielka w Zespole Szkół Medycznych w Mielcu oraz ukończyła studia podyplomowe z zakresu informatyki w Akademii Pedagogicznej w Krakowie (2000). Od IX 2000 r. podjęła pracę w Domu Pomocy Społecznej w Mielcu na stanowisku kierownika ds. medyczno-rehabilitacyjnych, a od 2008 r. także kierownika działu opiekuńczo-terapeutycznego. Była też opiekunem stażystów oraz studentów podczas praktyk zawodowych. Od 1 VII 2015 r. pełni funkcję dyrektora DPS. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu: organizacji pomocy społecznej (Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie, 2001), administracji publicznej (Wyższa Szkoła Prawa i Administracji w Rzeszowie, 2011) i gospodarowania kapitałem ludzkim (Uniwersytet Rzeszowski w Rzeszowie, 2013) oraz kurs specjalistyczny „Kształtowanie wizerunku jednostki terytorialnej” (Uniwersytet Rzeszowski, 2011). W latach 1998-2002 była członkiem Rady Społecznej Szpitala Wojewódzkiego nr 1 w Rzeszowie.
LĄCZAK MARTA KLARA (z domu KRAWCZYK), urodzona 29 VII 1928 r. w Goleszowie koło Mielca, córka Leona i Antoniny Jędrzejczyk. W czasie okupacji hitlerowskiej, po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Książnicach (1942), uczęszczała na tajne komplety prowadzone przez prof. Adolfa Stachurę i do Szkoły Handlowej w Mielcu. W 1941 r. pracowała przymusowo przy budowie dróg. W czasie walk frontowych w 1945 r. pomagała ludziom ukrywającym się przed aresztowaniem, m.in. prof. A. Stachurze i jego żonie, a także opiekowała się dziećmi ukrywających się rodziców. W 1949 r. ukończyła kurs biurowy, a w 1950 r. korespondencyjne Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie. W 1952 r. podjęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Książnicach. Od 1955 r. zamieszkała w Mielcu i została zatrudniona w Przedszkolu TPD (później Przedszkole nr 1) przy ul. A. Mickiewicza. W 1956 r. ukończyła Studium dla Nauczycieli Przedszkoli w Jarosławiu. Z dniem 1 I 1962 r. została mianowana kierownikiem Państwowego Przedszkola nr 2 w Mielcu (po byłej Ochronce Sióstr Józefitek) przy ul. K. Marksa (dziś ul. Lwowska). Przeprowadziła modernizację budynku i ogrodu, przystosowując je do wymagań przedszkola państwowego. Prowadziła pedagogizację rodziców, organizowała konferencje metodyczne dla nauczycieli przedszkoli. Swoje doświadczenia pedagogiczne upowszechniała także przez publikację artykułów w czasopiśmie „Wychowanie w Przedszkolu”, a jeden z jej artykułów pt. Jak uczę dzieci prawidłowej wymowy głoski r znalazł się w bibliografii książki Metodyka przedszkola. W 1976 r. ukończyła 3-letnie Studium Polonistyczne w Rzeszowie, a w 1978 r. Studium Zawodowe w Tarnowie, uzyskując kwalifikacje równoważne wyższym studiom zawodowym w zakresie pedagogiki przedszkolnej. W 1983 r. przeszła na emeryturę. Jest długoletnim członkiem ZNP, obecnie Sekcji Emerytów. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
LEAR AUTOMOTIVE (EEDS) POLAND Sp. z o.o., firma jest w 100 % własnością kapitału zagranicznego. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MELEC otrzymała 29 IV 1997 r. Zakład produkcyjny wybudowała we wschodniej części SSE i rozpoczęła produkcję w czerwcu 1998 r. Produkuje głównie wiązki elektryczne do samochodów osobowych wielu renomowanych marek światowych. Posiada m.in. certyfikaty: ISO 9001 (1997), ISO 14001 (1999), Q1 (1999), OHAS 18001 (2002) i ISO/TS 16949 (2002). Jest jednym z największych zakładów produkcyjnych w SSE. W 2005 r. zatrudniała około 1500 osób i uzyskała przychody netto w wysokości 838,9 mln zł. Jej siedzibą jest nowo wybudowany zakład produkcyjny we wschodniej części SSE. Adres firmy: ul. Wojska Polskiego 3.
LECH ZBIGNIEW, urodzony 16 VIII 1911 r. w Sokole, województwo stanisławowskie (aktualnie Ukraina). Absolwent kursów Seminarium Nauczycielskiego. W 1928 r. przeniósł się z rodziną do Rzeszowa. W 1929 r. zgłosił się ochotniczo do wojska i służył w 6 Pułku Lotniczym we Lwowie, a następnie – po ukończeniu Szkoły Podoficerów Pilotów w Bydgoszczy oraz Wyższej Szkoły Myśliwskiej i Strzelania Powietrznego w Grudziądzu – od 1932 r. w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie jako pilot myśliwski. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako pilot 112 Eskadry Myśliwskiej III/1 Dywizjonu Myśliwskiego Brygady Pościgowej. Na rozkaz dowództwa 17 IX przeleciał na myśliwcu P-11 do Rumunii i został internowany w Kalafatu. W grudniu 1939 r. przedostał się do Francji i tam zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych. Latał w II Eskadrze Myśliwskiej Dywizjonu nr 4, a następnie w 11. kluczu powietrznej ochrony polskiego rządu w Angers. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Anglii. Tam przebywał w obozie przejściowym w Hereford, a następnie ukończył Centralną Szkołę Instruktorską Pilotażu w Braunwell i w stopniu sierżanta służył jako instruktor pilot w Polskiej Szkole Pilotażu Początkowego nr 25 w Hucknall. W 1942 r. przeszedł do lotnictwa bombowego i po przeszkoleniu latał na bombowcu Vickers „Welligton” w 300 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej”, wykonując loty z bombardowaniem na terytorium hitlerowskich Niemiec. Pod koniec 1943 r. powrócił do pracy instruktorskiej w Hucknall. Za zasługi bojowe otrzymał wówczas: Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Brązowy Krzyż Zasługi i brytyjski Distinguished Flying Cross (Zaszczytny Krzyż Lotniczy), a w 1944 r. awans do stopnia chorążego. W okresie od X 1944 r. do stycznia 1946 r. pracował w brytyjskim lotnictwie transportowym w Indiach i otrzymał angielski Medal Lotniczy. Do Polski powrócił w sierpniu 1946 r. i zamieszkał z rodziną w Rzeszowie. Był organizatorem Ligi Lotniczej w województwie rzeszowskim (został dyrektorem Oddziału) i uczestniczył w organizacji Aeroklubu Ligi Lotniczej w Rzeszowie (powierzono mu funkcję kierownika wyszkolenia). Uzyskał też licencję pilota oblatywacza. Od 1 VII 1947 r. został zatrudniony w wytwórni samolotów PZL Nr 1 w Mielcu jako pierwszy w jej historii oficjalny pilot oblatywacz. W latach 1947-1950 wykonywał obloty remontowanych i naprawianych samolotów, m.in. radzieckich: Jak-9, Li-2T, Li-2P, Po-2 i Jak-12, amerykańskich Douglas C-47A, Cessna UC-78 Bobcat i Piper L-4, poniemieckich: Fi-156 Storch, Me-108 Taifun i Fw-58 Weihe oraz polskich: LWD Szpak-4T, CSS-13, CSS-10A, CSS-10C i LWD/CSS Junak-2. Ponadto na zlecenie wytwórni na warszawskim Okęciu dokonał oblotów samolotów CSS-11 i CSS-12. W 1950 r. uległ wypadkowi na CSS-13 i odtąd rzadko zlecano mu obloty. Nadal jednak latał, najczęściej na dyspozycyjnym „Caurdonie”. W połowie 1951 r. został zastępcą kierownika Wydziału Startu WSK, a od 1 I 1952 r. – pilotem transportowym. Niedługo potem został negatywnie zweryfikowany (jak wielu pilotów RAF) i 1 VI 1954 r. oddelegowany do Fabryki Maszyn Żniwnych w Płocku. Dwa lata później – po rehabilitacji – powrócił do pracy w lotnictwie, jako pilot w Stacji Lotniczej Pogotowia Ratunkowego w Krakowie. Tu przeżył następny wypadek lotniczy, ale po leczeniu jeszcze raz podjął pracę pilota sanitarnego. Zmarł 7 XII 1964 r., tuż po wylądowaniu na lotnisku Balice w Krakowie.
LECHIA – MIELCZANIE, jednosekcyjny klub sportowy (piłka nożna), funkcjonował w Mielcu od około 1910 r. do wojny w 1914 r. Był w pewnym sensie organizacją elitarną, ponieważ jego członkami mogli być wyłącznie urodzeni w Mielcu. Jednym z jego założycieli i liderów był Leon Wanatowicz, którego ojciec pokrywał część wydatków klubowych. W 1919 r. Lechia nie wznowiła działalności, a jej czołowi zawodnicy zasilili nowy klub – Kruki.
LECHOCIŃSKA-CIUPA TERESA JADWIGA (z domu LECHOCIŃSKA), urodzona 16 X 1957 r. w Strzelcach Opolskich, córka Romana i Zofii z domu Sierota. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielca, maturę zdała w 1976 r. Studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej Filia w Płocku (kierunek: technologia i przetwórstwo tworzyw sztucznych) ukończyła w 1981 r. z tytułem magistra inżyniera chemika. Pracę zawodową rozpoczęła w 1982 r. w Wydawnictwie SIGMA jako redaktor czasopisma „Przemysł Chemiczny”. W 1983 r. przeniosła się do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu (WSK PZL-Mielec) i pracowała na stanowisku technologa do 1992 r. W tym okresie ukończyła Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej (1987) i studia podyplomowe z zakresu przetwórstwa i stosowania tworzyw sztucznych (1989). W 1991 r. była współzałożycielką Agencji Informacyjno-Reklamowej AIR-PRESS Sp. z o.o., która rozpoczęła wydawanie m.in. Tygodnika Mieleckiego „Korso”. W latach 1992-2000 uczyła chemii w Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu. Od 2000 r. do 2007 r. pełniła funkcję wicedyrektora do spraw wychowania i opieki w Gimnazjum nr 4 w Mielcu, od 2008 r. była wicedyrektorem nowo utworzonego Zespołu Szkół nr 2 (Szkoła Podstawowa nr 13 i Gimnazjum nr 4) w Mielcu. W dniu 1 XII 2010 r. powierzono jej funkcję dyrektora Zespołu Szkół nr 2 w Mielcu. Jako dyrektor znacząco przyczyniła się do rozwoju Zespołu Szkół nr 2 w Mielcu i utrzymania opinii jednej z najlepszych szkół w Mielcu. W 2014 r. ukończyła Studia Podyplomowe dla Liderów Oświaty przy Collegium Civitas w Warszawie i była liderką wprowadzenia w szkole „oceniania kształtującego”. Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe i likwidacji Gimnazjum nr 4 – od 1 IX 2017 r. do 31 VIII 2021 r. pełniła funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 13 im. Jana Bytnara „Rudego”. W latach 2010-2021 wymienione gimnazjum i szkoła podstawowa – za liczne osiągnięcia uczniów były sześciokrotnie wyróżniane tytułem „Szkoły Przyjaznej Utalentowanym Uczniom” nadawanym przez Podkarpackiego Kuratora Oświaty i otrzymała pięć statuetek „Nieprzeciętnej Szkoły Miasta Mielca”. Realizowano projekty unijne: Socrates Comenius i Comenius, w ramach których współpracowano ze szkołami z Walii, Rumunii i Francji oraz Estonii, Hiszpanii i Włoch. Szkoła otrzymała szereg certyfikatów (Szerzej w hasłach: Gimnazjum nr 4 i Szkoła Podstawowa nr 13.) Na IX Kongresie Zarządzania Oświatą Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kadry Kierowniczej Oświaty (OSKKO) w 2014 r. wystąpiła z prezentacją „Uczniowie w naszej szkole uczą się świadomie”, a na XVII Konferencji OSKKO w 2020 r. wystąpiła jako ekspert w panelu dyrektorskim „Doskonalenie przywództwa edukacyjnego”. Wyróżniona m.in. Nagrodą Podkarpackiego Kuratora Oświaty w 2017 r. i czterokrotnie Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca. Po roku szkolnym 2020/2021 przeszła na emeryturę
LECHOCIŃSKI LESŁAW, urodzony 2 I 1951 r. w Olszynce koło Przemyśla, syn Romana i Zofii z domu Sierota. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Od 1967 r. trenował szermierkę w GKS „Gryf” pod kierunkiem Emilii Drabik, stając się czołowym zawodnikiem okręgu rzeszowskiego we wszystkich rodzajach broni (floret, szpada i szabla). W 1968 r. zdobył uprawnienia instruktora szermierki. Służbę wojskową odbył w Centralnym Ośrodku Szkolenia Sportowców przy CWKS „Legia” w Warszawie. Jako zawodnik „Legii” wywalczył tytuł drużynowego mistrza Polski juniorów we florecie w 1971 r., a ponadto startował indywidualnie i drużynowo w zawodach w kraju i za granicą. W latach 1972-1976 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W okresie studiów uczestniczył (z powodzeniem) w zawodach szermierczych w barwach CWKS „Resovia”. Po studiach powrócił do Mielca i został zatrudniony w OBR SK „PZL-Mielec”. W 1977 r. przeniósł się do OBR SK w Rzeszowie, ale po roku powrócił do Mielca i pracował na stanowiskach konstruktora i konstruktora prowadzącego w OBR SK, po likwidacji OBR – w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec”, a od 1998 r. – w Polskich Zakładach Lotniczych. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich. Uzyskał specjalizację zawodową I stopnia. Należał do SIMP. Przez wiele lat udzielał się społecznie w Komisji Socjalnej WSK. Przez ten cały okres nie zrywał z szermierką. Do 1980 r. startował jako zawodnik „Gryfa” Mielec i m.in. w szermierczych mistrzostwach okręgu rzeszowskiego wygrywał turnieje szpadowe oraz zajmował czołowe miejsca w innych konkurencjach. Równocześnie od 1978 r. pracował w „Gryfie”, a później także w UKS „Orlik” (przy Szkole Podstawowej nr 8 i następnie przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1) jako instruktor szermierki. Wyszkolił dużą grupę młodzieży, spośród której kilku zawodników w kategorii juniorów osiągnęło liczące się w kraju sukcesy. Drużyna florecistów zdobyła w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży brązowy medal w 1986 r. (Opole), IV miejsce w 1987 r. (Cetniewo) i brązowy medal w 2015 r. (Oborniki Śląskie). Indywidualne sukcesy odnosili m.in. Artur Wałek (trzykrotnie wygrał turnieje ogólnopolskie), Artur Bodziony i Piotr Maciejak, a ostatnio bracia Urbanowie. W 2011 r. ukończył podyplomowe studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach i uzyskał tytuł trenera klasy II w szermierce.Wyróżniony Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”. Trener Roku 2019 w Mielcu w plebiscycie TR „Korso”. Zmarł 14 XII 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LECHOŃCZAK ARKADIUSZ PIOTR, urodzony 9 IX 1959 r. w Mielcu, syn Henryka i Anieli z domu Kłak. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych (kierunek: obróbka skrawaniem) w Mielcu z maturą w 1979 r. Pracę zawodową rozpoczął w sierpniu 1979 r. w Zakładzie Lotniczym WSK PZL-Mielec, ale jeszcze w tym samym roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po jej zakończeniu powrócił do WSK Mielec i pracował na stanowiskach: montera płatowców, pracownika oddelegowanego do EXBUD Kielce (kontrakt na Węgrzech), ponownie montera płatowców i ponownie pracownika na kontrakcie EXBUD-u na Węgrzech oraz technologa referenta. Kolejnymi firmami i stanowiskami były: F.H. „BOLEMAR” Rzeszów (kierownik hurtowni, 1993-1995), „CHŁODNIE ZGODA” Kraków (kierownik hurtowni, 1995-1999), „ZGODA” Kraków (kierownik przedstawicielstwa, 2000-2004), AWR „KORSO” Mielec (kierownik marketingu, 2004-2005), DOMINET Bank Rzeszów (doradca klienta, regionalny menedżer sprzedaży, dyrektor ds. sprzedaży, 2005-2007), FORTIS Bank Polska Kraków (specjalista ds. inwestycji, 2007-2008), BNP Paribas SA. Warszawa (st. specjalista ds. windykacji terenowej, 2008-2019), Hotel Polski Mielec (specjalista ds. zakupów, 2019 – nadal). Poza pracą zawodową angażował się społecznie. W latach 1997-2004 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu UKS „IKAR” Mielec i był współorganizatorem wielu zawodów pływackich, m.in. Letnich Mistrzostw Polski Juniorów na odkrytym basenie w Mielcu w 2001 i 2002 r. Za wkład w rozwój sportu pływackiego został wyróżniony Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca.
LECHOŃCZAK HENRYK, urodzony 15 XII 1932 r. w Szówsku koło Jarosławia, syn Michała i Marii z domu Tyrała. Ukończył Gimnazjum Energetyczne w Jarosławiu. Od 15 VII 1952 r. do przejścia na emeryturę 1 X 1991 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, kolejno na stanowiskach: elektryka i starszego elektryka w podstacji wysokich napięć, kierownika placówki remontu przyrządów, od 1963 r. – technologa w Dziale Głównego Technologa, kierownika Sekcji Obróbki Skrawaniem Wydziału 31 (produkcja lotnicza), od 1975 r. – kierownika sekcji na Wydziale Silnikowym, od 1983 r. – kierownika planowania Wydziału Hamowni Silników (prototypownia) i od 1985 r. – mistrza obróbki cieplnej w hartowni. W 1962 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i otrzymał tytuł technika mechanika, a w następnych latach dokształcał się na kursach specjalistycznych z zakresu elektryki i energetyki. W 1988 r. uzyskał specjalizację zawodową I stopnia w zakresie technologii obróbki skrawaniem. Udzielał się w ruchu racjonalizatorskim. Był współautorem m.in. walcarki do walcowania gwintów na śrubach (równocześnie z obu stron) oraz autorem ponad 30 wniosków racjonalizatorskich konstrukcyjnych i technologicznych. Zastosowanie tych usprawnień przyniosło oszczędności ponad miliona złotych, toteż został wpisany na honorową listę „racjonalizatorów – milionerów” WSK Mielec. Był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji w mieleckiej WSK i pracował w komisji oceniającej projekty. Posiadał uprawnienia pilota wycieczek po terenie WSK. Wyróżniony został m.in.: Srebrną Odznaką „Racjonalizatora Produkcji” i Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Metalowców. W okresie 1994-2003 pracował w niepełnym wymiarze godzin w PPUH „Autopart” jako technolog.
LECHOWICZ JERZY TADEUSZ, urodzony 8 II 1936 r. w Przeworsku, syn Władysława i Kazimiery z Maciejewskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Przeworsku, maturę zdał w 1954 r. Po sezonowej pracy w Cukrowni Przeworsk w 1955 r. rozpoczął studia w Szkole Oficerów Pożarnictwa w Warszawie i ukończył je w 1957 r. jako absolwent historycznego pierwszego rocznika. Po szkole został skierowany do pracy w Miejskiej Komendzie Straży Pożarnych w Gorzowie Wielkopolskim, a w 1958 r. – do Powiatowej Komendy Straży Pożarnych w Międzyrzeczu Wielkopolskim na stanowisko zastępcy komendanta i wkrótce potem – komendanta. W 1960 r. przeniesiony został do Powiatowej Komendy w Leżajsku i pracował jako oficer, a następnie komendant. 1 IX 1965 r. powierzono mu funkcję komendanta powiatowego (od 1975 r. rejonowego) w Mielcu i pełnił ją do 1991 r. Równocześnie był komendantem Zawodowej Straży Pożarnej w Mielcu. Ukończył szereg szkoleń specjalistycznych, m.in. w 1974 r. Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerskiego w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarnictwa w Warszawie. W 1980 r. został oddelegowany na okres 10 miesięcy do Komendy Wojewódzkiej SP w Rzeszowie na stanowisko kierownika Służby Organizacyjnej, a następnie powrócił do Mielca. W czasie pełnienia funkcji komendanta powiatowego Straży Pożarnych w znacznym stopniu przyczynił się do budowy bazy pożarniczej dla Zawodowej Straży Pożarnej w Mielcu oraz 56 obiektów pożarniczych (Domów Strażaka) na terenie powiatu (rejonu) mieleckiego. Samą Komendę oceniano jako jedną z lepszych w województwie w wykonywaniu zadań prewencyjnych i taktyczno-bojowych. Wyrazem uznania dla komendanta były awanse do stopnia brygadiera włącznie. Od 1991 r. pracował jako starszy oficer, a w stan spoczynku (na emeryturę) przeszedł od 1 VIII 1992 r. Poza pracą etatową przez wiele lat był członkiem Zarządu Wojewódzkiego Ochotniczych Straży Pożarnych w Rzeszowie, a od 1 I 1999 r. jest członkiem Zarządu Powiatowego OSP RP w Mielcu. W 1996 r. zorganizował Koło Emerytów i Rencistów Pożarnictwa RP i został jego prezesem. Jest autorem opracowań dotyczących historii ochrony przeciwpożarowej miasta Mielca i powiatu mieleckiego, m.in.: Związek Ochotniczych Straży Pożarnych RP Rys historyczny i działalność na terenie powiatu mieleckiego, Mielec 2006. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych, Honorowym Medalem im. Bolesława Chomicza, Medalem Tuliszkowskiego i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”. W 2011 r. został wyróżniony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”. Zmarł 5 II 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LEGIONÓW, ulica wojewódzka, jedna z ważniejszych i dłuższych (1480 m) na terenie Starego Mielca. Prowadzi od Rynku do mostu na rzece Wisłoce. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Jej boczne ulice to: Hetmańska, W. Szalay-Groele, Kwiatowa, J. Sobieskiego, E. Dembowskiego, B. Limanowskiego, A. T. Lenartowicza i Wiejska. Stanowi granicę osiedli J. Kilińskiego i T. Kościuszki. Jest jedną z najstarszych ulic w Mielcu. Łączyła miasto (od powstania w 1470 r.) z siedzibą jego właścicieli (zamkiem, dworem, pałacykiem). Wymieniana jest w dokumentach jako ulica ZAMKOWA, a później DWORSKA (jeszcze w 1918 r.) i TARNOWSKA. 22 I 1931 r. zmieniono nazwę na LEGIONÓW. W okresie okupacji hitlerowskiej nazywała się HOCHENBACHSTRASSE. Po II wojnie światowej powrócono do nazwy przedwojennej, ale w maju 1949 r. nadano jej nazwę 1 MAJA. 28 II 1990 r. kolejny raz przywrócono nazwę LEGIONÓW. Zabudowa ulicy miała zapewne burzliwe dzieje, bowiem musiała być niszczona (jak każde podzamcze) przy każdej przygotowywanej obronie zamku. Także i dziś nie wygląda zbyt efektownie, do czego znacznie przyczynił się duży ruch kołowy w ostatnich kilkudziesięciu latach. Tędy bowiem biegła główna trasa przejazdowa przez Stary Mielec w kierunku zachodnim (Tarnów, Szczucin). Oddane do użytku w 2005 r. Aleje Jana Pawła II przejęły zdecydowaną większość tego ruchu. Dominującym obiektem przy ulicy Legionów jest odrestaurowany zabytkowy Pałacyk Oborskich – siedziba Muzeum Regionalnego, w pięknej oprawie zieleni Parku Oborskich. Ciekawszymi obiektami przy tej ulicy są ponadto: budynek nr 1 (z apteką od strony Rynku), budynek nr 25 z siedzibą WKU, drewniany dom z XIX w. (przy skrzyżowaniu z ul. J. Sobieskiego), figura Najświętszej Panny Maryi na posesji nr 46A, figura Matki Bożej Różańcowej z Lourdes w Parku Oborskich, i figura św. Jana Nepomucena na posesji nr 81 oraz kompleks obiektów firmy Reg-Benz (stacja paliw, serwis, hotel z restauracją). W latach 2010-2011 przeprowadzono remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z kostki betonowej.
Nadanie ulicy nazwy: LEGIONÓW jest wyrazem hołdu mielczan dla bezprzykładnego męstwa i poświęcenia polskich żołnierzy dla Ojczyzny oraz wielkich zasług Legionów Piłsudskiego w odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Chlubą Mielca i ziemi mieleckiej pozostanie udział wielu jego młodych mieszkańców w walkach Legionów i oddanie życia za niepodległość Ojczyzny przez kilkunastu z nich.
LEJKO ELŻBIETA BOGUMIŁA (z domu SZMIT), urodzona 5 XI 1960 r. w Kraśniku, córka Wiesława i Aliny z domu Machaj. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kraśniku, maturę zdała w 1978 r. Studiowała na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Lublinie i w 1984 r. uzyskała tytuł magistra inżyniera zootechnika. W 1984 r. została zatrudniona w Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Boguchwale (później – Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego). Od 1997 r. pełni funkcję kierownika Zespołu Doradców w Mielcu. Jest organizatorem różnych form oświaty rolniczej w powiecie mieleckim, m.in. prowadzi szkolenia rolnicze. Publikuje artykuły na tematy rolnicze w specjalistycznych biuletynach informacyjnych i prasie lokalnej. Przez pewien czas pracowała społecznie jako wicedyrektor Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu oraz członek Zarządu Projektu „Partnerstwo dla Rozwoju Obszarów Wiejskich – Ekonomika – Nauka – Tradycja „PROWENT”.
LEJKO KASPER, urodzony 6 I 1844 r. w Mielcu, mieszczanin mielecki, terminował w zakładzie szewskim u ojca – Jakuba. Uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale pułkownika Dionizego Czachowskiego pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie został wzięty do niewoli rosyjskiej. Z zesłania wrócił po 3 latach. Zmarł 28 I 1896 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEJKO STANISŁAW LUDWIK, urodzony 25 VIII 1942 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Kazimiery z domu Bajorek. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1959 r. Od VII 1959 r. do V 1960 r. pracował w WSK Mielec jako blacharz, a do X 1960 r. uczestniczył w kursie pilotażu (na samolocie CSS-13) w Ligocie Dolnej koło Opola. W latach 1960-1963 kształcił się w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, promocję uzyskał 30 III 1963 r. Latał na samolotach: Ts-8 Bies, Mig 15, Lim-1, Lim-2. Służbę lotniczą rozpoczął w 6. pułku lotnictwa myśliwskiego bombowego w Pile. Latał tam na TS-8 Bies, Lim-2, Lim-5, Lim-5m, Lim-6, Lim-6bis i TS-11 Iskra. Zajmował kolejno stanowiska służbowe: pilota, dowódcy klucza lotniczego, dowódcy eskadry lotniczej, zastępcy dowódcy pułku lotniczego ds. szkolenia lotniczego i ds. liniowych. Uzyskał I klasę pilota (1966) i klasę mistrzowską (1978) oraz wszystkie uprawnienia lotnicze: pilotażowe, instruktorskie i dowodzenia lotniczego. W 1975 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Warszawie. Od 4 IX 1982 r. dowodził 45. pułkiem lotnictwa myśliwskiego bombowego w Babimoście koło Zielonej Góry. W 1985 r. awansował na stopień pułkownika. Ze względu na ciężką chorobę żony Wandy (zmarła w lipcu 1989 r.) zrezygnował z dalszej kariery liniowej. W dniu 24 VI 1987 r. zdał pułk i przeniósł się do Dęblina na stanowisko zastępcy komendanta. Dnia 19 XI 1991 r. został mianowany komendantem Centrum Doskonalenia Lotniczego w Dęblinie i pełnił tę funkcję do rozwiązania jednostki w 1996 r., a 19 IV 1996 r. przeszedł do cywila. W czasie dowodzenia CDL znacząco przyczynił się do wyszkolenia wielu pilotów, dowódców lotniczych, kierowników lotów, nawigatorów i oficerów sztabowych Wojsk Lotniczych. Od IX 2005 r. mieszka w Łodzi. Należy do Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego i Aeroklubu Pilskiego. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, „Białą bronią”, Gwiazdą „Zasłużony Pilot Wojskowy” i Statuetką Ikara.
LEKKOATLETYCZNY KLUB SPORTOWY (LKS), później LKS STAL, jednosekcyjny klub sportowy; powstał 3 VI 1997 r. i przejął sekcję lekkoatletyczną od likwidowanego FKS „Stal” Mielec. Do pierwszego zarządu weszli: Jerzy Działowski (prezes), Julian Tokarski (wiceprezes), Jerzy Stasz i Maria Białek (członkowie). Kadrę trenerską stanowili: Stanisław Zioło (koordynator, biegi średnie), Piotr Surowiec (sprinty, skoki) i Ryszard Jakubowski (rzuty). Bardzo trudna sytuacja WSK „PZL-Mielec” i upadek FKS „Stal” stworzyły sytuację, w której LKS został zmuszony do przejęcia (w formie dzierżawy) stadionu z trybunami i innymi boiskami oraz zabezpieczenia ich funkcjonowania. W działalności szkoleniowej skupiono się na pracy z szeroką grupą młodzieży (ponad 100 dziewcząt i chłopców), a zwłaszcza przejętymi od „Stali” medalistami MP i reprezentantami kraju w kategoriach juniorów. Udało się także zorganizować 18 imprez lekkoatletycznych, w tym tradycyjne – „Puchar Nowin” i Memoriał im. W. Gąssowskiego oraz Mityng z cyklu Grand-Prix PZLA. Podobną ilość organizowano w kolejnych latach. Rok 1998 obfitował w sukcesy. Młodzież wywalczyła 13 medali w MP. W I Światowych Igrzyskach Młodzieży w Moskwie (16 VII) startowała Patrycja Rataj, zajmując 7. lokatę (175 cm), a w meczach międzypaństwowych reprezentacji Polski wystąpiło kilku innych mieleckich zawodników. Drużynowo awansowano do I ligi juniorów. Kadrę trenerską uzupełnili Mieczysław Pikor i Marzena Kulig (grupy ogólnorozwojowe), a do zarządu za Marię Białek wszedł Waldemar Kaleta. Dobrą passę podtrzymano w 1999 r. Dorota Dydo zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 x 100 m na Mistrzostwach Świata Juniorów Młodszych w Bydgoszczy. Wywalczono też m.in. 8 złotych medali MP w różnych kategoriach wiekowych. Utrzymano się w I lidze juniorów (13. miejsce). W 2000 r. część zawodników startowała już w kategorii seniorów i plasowała się w czołówce. D. Dydo startowała w sztafecie polskiej 4 x 400 m na Mistrzostwach Świata Juniorów w Santiago de Chile (4. miejsce – 3.36,11). W I lidze juniorzy zajęli 11. miejsce. Zarząd powiększono o Mieczysława Wdowiarza – wiceprezydenta miasta Mielca. Największym sukcesem 2001 r. było 5. miejsce Jakuba Burghardta w biegu na 10 km w Mistrzostwach Europy w Amsterdamie. Na mieleckim stadionie zorganizowano rekordową ilość (29) imprez różnej rangi. Ze względów finansowych wycofano drużynę z I ligi juniorów. W 2002 r. liderem LKS stał się kulomiot Jakub Giża, który zwyciężył w Światowej Gimnazjadzie w Cean (Francja) wynikiem 19,02 m. Wznowiono starty w regionalnej lidze juniorów zajmując w I rzucie 1 m. i w II – 2. Do zarządu dołączono Mieczysława Pikora. W 2003 r., po wielu latach sukcesów juniorskich, zdobyto m.in. pierwszy w historii LKS medal MP seniorów. (Katarzyna Czubska wywalczyła brązowy medal w biegu na 1.500 m w czasie Halowych MP.) W Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Bydgoszczy (17-20 VII) K. Czubska zajęła 8. miejsce (1.500 m, eliminacje – 4.18,13), a J. Burghardt – 11. miejsce (10.000 – 31.17,49). Liczba zawodników wzrosła do 145. Startowano w lidze juniorów (3. miejsce) i po raz pierwszy w II lidze seniorów (5. miejsce). Rok 2004 r. przyniósł jeden z największych sukcesów w historii klubu – wicemistrzostwo świata juniorów Jakuba Giży we włoskim mieście Grossetto. Ponadto uzyskano szereg miejsc w krajowej czołówce młodzieżowej i juniorskiej. Spośród licznych imprez na mieleckim stadionie wyróżnił się 45. Memoriał W. Gąssowskiego z udziałem reprezentantów Polski. W 2005 r. klub zorganizował 34 imprezy, w tym 2 na ulicach miasta: XI Uliczne Biegi o „Puchar Prezydenta Miasta Mielca” (600 zawodników) i konkurs pchnięcia kulą z udziałem czołówki krajowej. Zawody te kontynuowano w następnych latach. W 2006 r. nowym prezesem LKS został Jerzy Stasz. W kwietniu 2007 r. powrócono do nazwy „Stal”. Wybrano też zarząd LKS „Stal” w składzie: prezes – Jerzy Stasz, wiceprezes ds. szkoleniowych – Stanisław Zioło, członkowie – Mirosława Jakubowska i Mieczysław Pikor. Trwała bardzo dobra passa mieleckiego kulomiota J. Giży, który w 2007 r. zdobył złoty medal w Halowych Mistrzostwach Polski, a w lipcu tego roku został młodzieżowym mistrzem Europy. Sporym sukcesem było także 4. miejsce drugiego kulomiota – Konrada Partyki w Mistrzostwach Świata Juniorów Młodszych. Wiele medali zdobywali także juniorzy. Poważnym problemem w dalszym funkcjonowaniu klubu stał się zakaz organizowania zawodów na bieżni stadionu MOSiR z powodu jej złego stanu. W listopadzie 2011 r., w związku z przebudową trybuny zachodniej stadionu głównego MOSIR, zawieszono działalność w hali lekkoatletycznej pod tą trybuną. Wtedy też pożegnano zasłużonego trenera Piotra Surowca, który przeszedł na emeryturę. Po przebudowie stadionu i oddaniu go do użytku (2013) powrócono do organizowania zawodów i treningów w hali lekkoatletycznej oraz na stadionie, ale później ze względu na kłopoty z nawierzchnią bieżni ograniczono się do zawodów regionalnych. Ważnym wydarzeniem w 2015 r. było zasilenie Klubu przez olimpijczyków – chodziarzy Paulinę Buziak i Rafała Augustyna. W 2016 r. oboje zakwalifikowali się na Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro – P. Buziak była 28. w chodzie na 20 km, a R. Augustyn 22. w chodzie na 50 km. W 2017 r. w czasie Lekkoatletycznych Mistrzostw Świata w Londynie R. Augustyn odniósł duży sukces, zdobywając na morderczym dystansie 50 km 7. miejsce (3:44:18). Kolejnym dużym osiągnięciem R. Augustyna było 6. miejsce na Mistrzostwach Europy w Berlinie – 2018 na dystansie 50 km, a największym dotychczasowym sukcesem – brązowy medal drużynowy na Mistrzostwach Świata w 2018 r. w Taicang. Nie zawiódł także na Mistrzostwach Świata – 2019 w Doha (Katar), gdzie w ekstremalnych warunkach zajął 13. miejsce w chodzie na 50 km. Dużym osiągnięciem LKS Stal było zdobycie drużynowego wicemistrzostwa Polski U20 w Białymstoku (10 X 2020 r.) w składzie: D. Piłat, A. Struzik, M. Wal, M. Gaweł, M. Duszkiewicz, J. Szady, K. Piecuch, O. Wal. A. Zdziebło, J. Małaszewicz, T. Szyler, K. Wąż, K. Jaworski, C. Ielo, O. Molek, D. Kamiński, J. Stobierska, G. Torba, H. Wójcik, J. Róg. A. Świętek i M. Wąż. Wielkim sukcesem w skali międzynarodowej było zdobycie przez Dawida Piłata złotego medalu i tytułu mistrza Europy U-20 w rzucie młotem 6 kg (79,59 m) w czasie Mistrzostw Europy w Lekkoatletyce U-20 w Tallinie (Estonia) w dniu 16 VII 2021 r. W Igrzyskach Olimpijskich Tokio 2020, przeniesionych na 2021 r. ze względu na pandemię COVID-19, startowało dwoje zawodników LKS Stal. Katarzyna Zdziebło zajęła wysokie 10. miejsce w chodzie na 20 km (1.31.29), a Rafał Augustyn nie ukończył chodu na 50 km z powodu kontuzji. Kolejnym sukcesem zakończył się start Dawida Piłata na Mistrzostwach Świata Juniorów w Nairobi (VIII 2021 r.), gdzie zajął 4. miejsce (77,09 m). W marcu 2022 r. Katarzyna Zdziebło zdobyła brązowy medal w czasie drużynowych Mistrzostw Świata w Maskat (Oman) w chodzie na nowym dystansie 35 km (2.51.48). Był to największy sukces nie tylko w jej sportowej karierze, ale także w historii mieleckiej lekkoatletyki i historii kobiecego chodu w Polsce. W lipcu 2022 r., ku wielkiej radości polskich kibiców, a zwłaszcza mielczan, na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce w Eugene (USA) Katarzyna Zdziebło zdobyła dwa srebrne medale i tytuły wicemistrzyni świata w chodzie na 20 km (1.27.32, rekord Polski) i chodzie na 35 km (2.40.03, rekord Polski).
*Zdobywcy medali Mistrzostw Świata Seniorów: *2018 r. (Drużynowe MŚ, Taicang, Chiny): Rafał Augustyn – brązowy drużynowy, chód 50 km (3.48.22). *2022 r. (Drużynowe MŚ, Maskat, Oman): Katarzyna Zdziebło – brązowy indywidualnie, chód 35 km (2.51.48); (MŚ, Eugene, USA): Katarzyna Zdzieblo – srebrny indywidualnie, chód 20 km (1.27.32), srebrny indywidualnie, chód 35 km (2.40.03).
*Zdobywcy medali Mistrzostw Europy Seniorów: *2022 r. (ME, Monachium, Niemcy): Katarzyna Zdziebło – srebrny indywidualnie, chód 20 km.
*Zdobywcy medali Mistrzostw Polski Seniorów * 2003 r.: (HMP, Spała) – K. Czubska, brązowy, 1.500 m (4.28,31 min.); *2005 r.: (MP, Biała Podlaska) – Katarzyna Zioło-Tittinger, brązowy, skok w dal (6,23 m); *2006 r.: (HMP, Spała) – J. Giża, srebrny, pchnięcie kulą (18,78 m), (MP, Bydgoszcz) – J. Giża, brązowy, pchnięcie kulą (17,97 m); *2007 r.: (HMP, Spała) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (19,82 m), (MP, Poznań) – J. Giża, brązowy, pchnięcie kulą (19,00 m); […]
*2015 r.: (MP, Dudince): Rafał Augustyn, złoty, chód 50 km (3.43.55), (MP, Kraków): R. Augustyn, brązowy, chód 20 km (1.26.52); *2016 r.: (HMP, Toruń): Paulina Buziak, złoty, chód 3 km (12.40,31), R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (19.38,75), (MP, Dudince): R. Augustyn, złoty, chód 50 km (3.43.22); (MP Bydgoszcz): Paulina Buziak, złoty, chód 20 km (1.36.52). *2017 r.: (HMP, Toruń): R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (19.44,78), (MP, Dudince): R. Augustyn, złoty, chód 50 km (3.44.42), (MP, Nowa Dęba): P. Buziak, złoty, chód 20 km (1.36.08), (MP, Białystok) – P. Buziak, złoty, chód 5 km (22.20,99); *2018 r. (HMP, Toruń): Katarzyna Zdziebło, złoty, chód 3 km (12.54,93), P. Buziak, srebrny, chód 3 km (13.06,82), R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (19.44,28); (MP, Warszawa): P. Buziak, złoty, chód 20 km (1.35.36), K. Zdziebło, srebrny, chód 20 km (1.37.06); (MP, Lublin): P. Buziak, złoty, chód 5 km (22.50,68), K. Zdziebło, srebrny, chód 5 km (23.19,65); *2019 r.: (HMP, Toruń): K. Zdziebło, brązowy, chód 3 km (13.19,81), R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (19.35,29); (MP, Dudince Słowacja), P. Buziak, srebrny, chód 50 km (4.41.02), R. Augustyn, złoty, chód 50 km (3.47.04); (MP, Mielec), K. Zdziebło, złoty, chód 20 km (1.34.48), P. Buziak-Śmiatacz, srebrny, chód 20 km (1.37.22), R. Augustyn, brązowy, chód 20 km (1.26.15); (MP, Radom) – K. Zdziebło, złoty, chód 5 km (22.23,64); *2020 r.: (HMP, Toruń): K. Zdziebło, srebrny, chód 3 km (12.56,51); Paulina Buziak-Śmiatacz, brązowy, chód 3 km (13.15,76); R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (19:50.18); (MP, Włocławek): K. Zdziebło, złoty, chód 5 km (21.13,69); (MP, Warszawa): K. Zdziebło, złoty, chód 20 km (1.30.41), R. Augustyn, srebrny, chód 20 km (1.24.52); (MP Dudince): R. Augustyn, złoty, chód 50 km (3.47.42). *2021 r. (HMP, Toruń): R. Augustyn, złoty, chód 5 000 m (19.36,85); K. Zdziebło, srebrny, chód 3 km (12.39,95); (MP, Siedlce): K. Zdziebło, złoty, chód 20 km (1.33.43); (MP, Poznań): Anna Zdziebło, srebrny, chód 5 km (24.20,26). *2022 r.: (HMP, Rzeszów): K. Zdziebło, złoty, chód 3 km (12.35,45), R. Augustyn, srebrny, chód 5 km (20.33,48); MP (Opole), K. Zdziebło, złoty, chód 35 km (2.49.37), R. Augustyn, brązowy, chód 35 km (2.39.26). *2023 r. (HMP, Rzeszów): K. Zdziebło, złoty, chód na 3 km (12.47,20), (MP, Dudince, Słowacja): K. Zdziebło, złoty, chód na 35 km (2.48.53); (MP, Warszawa): A. Zdziebło, srebrny, chód na 20 km (1.42.10);
*Zdobywcy medali Akademickich MP: *2005r.: (Poznań) – Jakub Giża, złoty, pchnięcie kulą (18,43 m); *2006 r.: (Warszawa) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (18,81 m); *2007 r.: (Warszawa) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (18,60 m).
*Zdobywcy medali Mistrzostw Świata Juniorów: *2004 r.: (Grossetto, Włochy) – J. Giża, srebrny, pchnięcie kulą (20,05 m).
*Zdobywcy medali Młodzieżowych Mistrzostw Europy: *2007 r.: (Debreczyn, Węgry) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (19,87 m);
*Zdobywcy medali Mistrzostw Europy Juniorów (U-20): *2021 r.: (Tallinn, Estonia) – Dawid Piłat, złoty, rzut młotem 6 kg (79,59 m)
*Zdobywcy medali Młodzieżowych Mistrzostw Polski *2000 r.: (Lublin) – Wiesław Figurski, srebrny, 5.000 m (14.05,96 min.); (Siedlce) – W. Figurski, złoty, 10.000 m (29.23,57); *2001 r.: (Kraków) – J. Burghardt, złoty, bieg na przełaj 6.000 m (20.44,00); (Gdańsk) – J. Burghardt, srebrny, 5.000 m (14.17,86); (Świecie) – J. Burghardt, srebrny, 10.000 m (29.47,40); *2002 r.: (Białogard) – J. Burghardt, złoty, 10.000 m (30.17,15); (Krzywin) – J. Burghardt, srebrny, bieg na przełaj 6.000 m; *2003 r.: (Żagań) – K. Czubska, srebrny, bieg na przełaj 4 km; (Białogard) – J. Burghardt, złoty, 10.000 m (29.32,65); *2004 r.: (Biała Podlaska) – K. Czubska, brązowy, 800 m (2.10,52); *2005 r.: (Kraków) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (18,13 m); *2006 r.: (Toruń) – J. Giża, złoty, pchnięcie kulą (18,76 m); […];*2016 r.: MP U23 (Jelenia Góra): Sebastian Janusz, złoty w rzucie młotem 7,26 kg (65,57); MP U23 (Gdańsk): Katarzyna Zdziebło, złoty w chodzie 20 km (1.37.35); *2017 r.: MP U23 (Gdańsk): Katarzyna Zdziebło, złoty, chód 20 km (1.42.45); *2018 r.: MP U23 (Gdańsk): Katarzyna Zdziebło, złoty, chód 20 km (1.43.42); *2019 r.: MP U23 (Gdańsk): Wiktoria Raś, złoty, chód 20 km (1.52.03); *2020 r.: MP U23 (Warszawa): Wiktoria Raś, srebrny, chód 20 km (1.50.49). *2021 r.: HMP U23 (Toruń): Wiktoria Raś, złoty, chód 3 km (14.56,22); Anna Zdziebło, srebrny, chód 3 km (15.14,06); Kamil Wąż, srebrny, trójskok (14,79); MP U23 (Suwałki): Kamil Wąż, brązowy, trójskok (14,86 m); *2022 r.: HMP U23 (Rzeszów): Anna Zdziebło, złoty, chód 3 km (14.04,16), MP U23 (Poznań) – Dawid Piłat, złoty, rzut młotem. *2023 r.: HMP U23 (Toruń) – Anna Zdziebło, złoty, chód 3 km (13.59,07); Kamil Piecuch, srebrny, chód 5 km (23.29,17); MP U23 (Włocławek) – Dawid Piłat, złoty, rzut młotem (71,68 m);
*Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów (starszych i młodszych) *1997: (OOM Kraków) – Patrycja Rataj, złoty, wzwyż (1,71 m), Joanna Bryła, srebrny, 100 m ppł (14,71 sek.), Krzysztof Stefanowicz, brązowy, 3.000 m (8.45,13); (Poznań) – Katarzyna Zioło, brązowy, skok w dal (5,74); *1998: (Spała) – Dorota Dydo, srebrny, 60 m (7,84), Anna Marszałek, brązowy, 800 m (2.16,60); (Bydgoszcz) – K. Stefanowicz, złoty, 3.000 m (8.21,40), K. Zioło, srebrny, skok w dal (5,97), Rafał Wardziński, brązowy, 3.000 m (8.39,36); (OOM Wrocław) – D. Dydo, brązowy, 100 m (12,35) i brązowy, 200 m (25,17); *1999: (HMP Spała) – P. Rataj, złoty, skok wzwyż (1,79), K. Stefanowicz, złoty, 3.000 m (8.29,59), Agnieszka Zięba, złoty, trójskok (12,38 m), Sylwia Lisak, srebrny, chód 3.000 m (14.31,16), D. Dydo, złoty, 60 m (7,69).; (MPJ i OOM Biała Podlaska) – K. Stefanowicz, złoty, na przełaj 3.000 m; (OOM Zielona Góra) – D. Dydo, złoty, 100 m (11,97) i złoty, 200 m (24,46); (Białystok) – P. Rataj, złoty, wzwyż (1,80), K. Stefanowicz, srebrny, 3.000 m (8.41,27); *2000 (HMP Spała) – J. Burghardt, złoty, 3.000 m (8.43,41), D. Dydo, srebrny, 60 m (7,65) i brązowy, 200 m (25,16), P. Rataj, brązowy, skok wzwyż (1,73); (Wrocław) P. Rataj, złoty, skok wzwyż (1,78) , J. Burghardt, złoty, 3.000 m (8.20,36), D. Dydo, srebrny, 100 m (12,15), J. Burghardt, srebrny, 5.000 m (14.26,19); *2001 (HMP Warszawa) – J. Giża, złoty, kula (15,34 m), Bartłomiej Rataj, brązowy, wzwyż (2,00); (Spała) – Marzena Łachut, srebrny, chód 3.000 m (17.07,62); (OOM Poznań) Krystian Ochał, złoty, 3.000 m (8.44,56), J. Giża, złoty, kula (16,03), M. Łachut, srebrny, chód 5.000 m (26.55,23); *2002: (HMP Spała) – J. Giża, złoty, kula (17,86), M. Łachut, srebrny, chód 3.000 m (15.46,00); (OOM Wrocław) – J. Giża, pchnięcie kulą (19,00); 2003: (HMP Warszawa) – J. Giża, złoty, kula 6 kg (17,50); (Spała) – M. Łachut, brązowy, chód 3.000 m (14.54,91), Przemysław Kopacz, brązowy, 60 m ppł (8,40); (OOM Gdańsk) – Konrad Małecki, brązowy, młot 5 kg (64,00 m); *2004: (HMP Spała ) – Kamil Cygan, brązowy, skok w dal (7,10 m); (OOM Zielona Góra) – Angelika Błoniarz, srebrny, bieg 400 m (56,95 sek.); *2005: (HMP, Spała) – Bartłomiej Dzik (jun. mł.), złoty, 60 m (7.05), Kamil Zieliński (jun. mł.) złoty, bieg na 2 km (5.34,75), Ilona Serafińska (jun. mł.), srebrny, chód 3 km (14.48,10), Przemysław Kopacz (jun.), srebrny, 60 m ppł (8,50); (MP, Warszawa) – Kamil Zieliński (jun. mł.), srebrny, bieg na 3 km (8.38,07), Katarzyna Golba, złoty, chód na 5 km (24.45,04); XI OOM (Białystok) – Kamil Zieliński, złoty w biegu przełajowym na 5 km, srebrny w biegu na 3 km (8.38,07), Katarzyna Golba, złoty w chodzie na 5 km (24.45,06); *2006 r.: HMP jun. (Spała) – Kamil Zieliński, złoty, bieg na 2 km (5.37,58), Joanna Strycharz, srebrny, chód na 5 km, Katarzyna Golba, brązowy, chód na 5 km, Ilona Serafińska, brązowy, chód na 3 km (14.56,52); (XII OOM, Łódź) – Kamil Zieliński, złoty, bieg na 3 km (8.37,03), Joanna Strycharz, srebrny, chód na 5 km (24.12, 68), Katarzyna Golba, brązowy, chód na 5 km (24.28,93), Justyna Nędza, brązowy, bieg na 1500 m (4.35,09); (MP Jun. Mł., Włocławek) – Dorota Nędza, brązowy, bieg przełajowy na 2 km; *2007: MP, Biała Podlaska) – Katarzyna Golba, złoty, chód na 10 km (49.31,69), Kamil Zieliński, złoty, bieg na 1500 m (3.54,76) i złoty, bieg na 3 km (8.23,24); (XIII OOM, Szczecin) – Konrad Partyka, złoty, pchnięcie kulą (19,83), srebrny, rzut dyskiem (53,73 m), Joanna Strycharz, srebrny, chód na 5 km (24.49,24), Kamil Dobrowolski, brązowy, bieg na 1500 m (4.03,82); *2008 r.: HMPJun. (Spała): Katarzyna Golba js – srebrny w chodzie 3 km (14.21,13), HMP (Spała): Jakub Giża – srebrny w pchnięciu kulą (18,77), PŚJun. (Czeboksary, Rosja): Katarzyna Golba – 32. miejsce w chodzie 10 km, OOM (Bydgoszcz): Kamil Dobrowolski – brązowy w biegu 1500 m (3.58,93), MPJun. (Toruń): Kamil Zieliński – złoty w biegu 3000 m (8.28,61), MP (Szczecin): Jakub Giża – srebrny w pchnięciu kulą (19,51), MPJun. (Nowa Dęba): Katarzyna Golba js – złoty i rekord Polski w chodzie 20 km (1.42,01), MP Młodzików (Słupsk): Monika Maziarz – złoty w chodzie 3 km (15.01,56); *2009 r.: HMP (Spała): Jakub Giża – brązowy w pchnięciu kulą (19,22 m), HMPJun. (Spała): Joanna Strycharz js – srebrny w chodzie 3 km (14.00,11), Monika Maziarz jm – złoty w chodzie 3 km (15.15,18), Andrzej Siódmiak jm – srebrny w biegu 1000 m (2.32,66), Jarosław Lentowicz jm – brązowy w trójskoku (14,30 m), OOM (Zamość): Andrzej Siódmiak – złotyw biegu 3000 m (7.59,00), OOM (Kraków): Monika Maziarz – złoty w chodzie na 5 km (25.42,63), Jarosław Lentowicz – brązowy w trójskoku (14,14 m), MP Młodzików (Zamość): Sylwia Rembowicz – złoty w chodzie 3 km (15.16,49); *2010 r.: HMPJun. (Spała): Monika Maziarz jm – złoty w chodzie 3 km (14.46,37), Jakub Stala js – srebrny w chodzie 5 km (22.24,37), MPJun. (Białystok): Jakub Stala js – srebrny w chodzie 10 km (45.13,88), Jacek Żądło – srebrny w biegu 3000 m z przeszkodami (9.12,40), OOM (Zielona Góra): Monika Kaczor – złoty w chodzie 5 km (25.39,74), MP (Bielsko-Biała) – Jakub Giża – srebrny w pchnięciu kulą (19,39), Międzynarodowe Zawody (Halle, Niemcy): Jakub Giża – 3. miejsce w pchnięciu kulą (20,06 m – rekord życiowy), ME (Barcelona, Hiszpania); Jakub Giża – 10 m. w pchnięciu kulą (19,73 m), MP Młodzików (Toruń): Katarzyna Zdziebło – złoty w chodzie 3 km (15.13,98), Sylwia Rembowicz – srebrny w chodzie 3 km (15.18,11), Ewelina Jacher – brązowy w rzucie młotem; *2011 r.: HMPJun. (Spała): Sylwia Rembowicz jm – złoty w chodzie 3 km (14.47,40), Monika Maziarz js – srebrny w chodzie 3 km (15.02,57), Andrzej Siódmiak js – srebrny w biegu 1500 m (4.02,52), Monika Kaczor js – brązowy w chodzie 3000 m (15.16, 89); MP (Bydgoszcz): Jakub Giża – srebrny w pchnięciu kulą (19,56 m), Młodzieżowe MP (Gdańsk): Jacek Żądło – złoty w biegu 3000 m z przeszkodami (8.49,68); OOM (Płock): Sylwia Rembowicz – brązowy w chodzie 5 km (25.31,63), MP Młodzików (Kielce): Katarzyna Zdziebło – złoty w chodzie 3 km (14.32,15), Sebastian Tara – brązowy w chodzie 5 km (25.22,06); *2012 r.: HMPJun. (Spała): Katarzyna Zdziebło jm – złoty w chodzie 3 km (14.38,03), Barbara Kantorowska jm – brązowy w chodzie 3 km (15.23,28), HMP (Spała): Jakub Giża – srebrny w pchnięciu kulą (19,55), MP (Bielsko-Biała): Jakub Giża – brązowy w pchnięciu kulą (19,26), Młodzieżowe MP (Radom): Jacek Żądło – srebrny w biegu 3 km z przeszkodami (8.53.23), Jarosław Lentowicz – brązowy w skoku w dal (7,60); OOM (Kraków): Katarzyna Zdziebło jm – złoty w chodzie 5 km (23.56,04); *2013 r.: MMP (Bydgoszcz): Jacek Żądło, srebrny, bieg 3 km z przeszkodami (8.54,86), Jarosław Lentowicz, srebrny w skoku w dal (7,47 m), MŚ Jun. Mł. (Donieck, Rosja): Katarzyna Zdziebło, 8. miejsce w chodzie 5 km (23.30,17), MME (Tampere, Finlandia): Jarosław Lentowicz, 10. miejsce w skoku w dal (7,42), Jacek Żądło, 11. miejsce w biegu 3 km z przeszkodami (9.01,78), MP Jun. (Kraków): Sebastian Janusz – brązowy w rzucie młotem (63,36 m), OOM (Łódź): Katarzyna Zdziebło jm – złoty w chodzie 5 km (23.31,00), Jakub Król jm – srebrny w biegu na 800 m (1.57,60). […] *2016 r.: HMP U18 (Spała): Julia Mądra, złoty. chód 3 km (15.15.53); MP U18 (Wrocław): Julia Mądra, złoty, chód 5 km (brak wyniku), Wiktoria Raś, złoty, chód 3 km (15.27.28), Maksymilian Kulig, brązowy, chód 10 km (50.43.38); MP U20 (Gdańsk): Małgorzata Jacher, brązowy, chód 20 km (1.55.11). *2017 r.: MP U16 (Biała Podlaska), Dawid Piłat jm, srebrny, rzut młotem 5 kg (60,26 m); HMP U18 (Spała): Julia Mądra, srebrny, chód 3 km (14.37,61), Wiktoria Raś, brązowy, chód 3 km (14.47,91); MP U18 (Warszawa): Julia Mądra, srebrny, chód 5 km (25.45,18), Wiktoria Raś, brązowy, chód 5 km (26.33,96).*2018 r.: HMP U18 (Toruń): Gabriela Torba, srebrny, trójskok (11,53), Kamil Wąż, brązowy, trójskok (13,75); HMP U20 (Toruń): Wiktoria Raś, srebrny, chód 3 km (15.15,31); MP U20 (Włocławek): Wiktoria Raś, srebrny, chód 10 km (54.41,11); 24. OOM – MP jun. mł. (Chorzów): Gabriela Torba, złoty, trójskok (12,08), Dawid Piłat, brązowy, rzut młotem (70,83); MP U16 (Bełchatów): Kamil Piecuch, złoty, chód 5 km (24.57,76), Julita Małaszewicz, brązowy, chód 3 km (15.52,98); *2019 r.: HMP U20 (Toruń): Wiktoria Raś, srebrny, chód 3 km (15.27,61); HMP U18 (Toruń): Kamil Piecuch, złoty, chód 5 km (24.42,05); MP U16 (Tarnów): Cristian Ielo, złoty, chód 5 km (25.49,71), Martyna Gaweł, srebrny, bieg 100 m (12,22), Maria Duszkiewicz, srebrny, rzut młotem 3 kg (52,97), Martyna Gaweł, brązowy, bieg 300 m (39,68), Julita Małaszewicz, brązowy, chód 3 km (15.13,40), Julia Szady, brązowy, rzut młotem 3 kg (51,53); 25. OOM (Poznań): Kamil Piecuch, złoty, chód 10 km (51.04,66), Dawid Piłat, złoty, rzut młotem 5 kg (80,05 m); MP U-20 (Racibórz): Wiktoria Raś, srebrny, chód 3km (52.25,96); MP U20 (Gdańsk): Wiktoria Raś, złoty, chód 20 km (1.52.03). *2020 r.: HMP U-18 i U-20 (Toruń): Kamil Piecuch, złoty, chód 5 km (22.56,42), Kamil Wąż, złoty, trójskok (14,78), Alicja Struzik, brązowe, biegi 60 m (7,59) i 200 m (24,85), Martyna Gaweł, brązowy, bieg 200 m (25,63), Christian Ielo, brązowy, chód 5 km 25.20,44); MP U-20 (Radom): Alicja Struzik, srebrny, bieg 100 m (11,94) i brązowy, bieg 200 m (24,67); Anna Zdziebło, brązowy, chód 10 km (55:02:42); Dawid Piłat, złoty, rzut młotem (72,83 m); Kamil Wąż, srebrny, trójskok (14,78 m); MP U18 (Radom); Kamil Piecuch, złoty w chodzie na 10 km (47:24,38), Cristian Ielo, srebrny w chodzie na 10 km (49:32,00); MP U16 (Słupsk): Martyna Wal, złoty, bieg 1 000 m (2.54,80), Olga Wal, srebrny, bieg 2 000 (6.35,17), Patryk Sejler, srebrny, chód 5 km (25.27,92), Daniel Kamiński, srebrny, skok w dal (6,40), Daniel Kamiński, srebrny, wieloskok (12,57). *2021 r.: HMP U18 (Toruń): Christian Ielo, złoty w chodzie na 5 km (24.18,78); Martyna Gaweł, srebrny, bieg 200 m (25,15); Jakub Róg, srebrny, trójskok (13,77 m); Julita Małaszewicz, brązowy, chód 3 km (14.44,19); Daniel Kamiński, brązowy, skok w dal (6,67 m); HMP U20 (Toruń): Kamil Piecuch, złoty, chód 5 km (21.22,90); Hubert Wójcik, brązowy, chód 5 km (24.45,40); MP U16 (Karpacz): Martyna Wal, złoty, bieg 1000 m (2.48,69); Patryk Sejler, złoty, chód 5 km (25.55,58); Olga Wal, srebrny, bieg 600 m (1.32,16); MP U18 (Włocławek): Maria Duszkiewicz, złoty, rzut młotem (61,56 m); Julia Szady, brązowy, rzut młotem (52,81 m); Jakub Róg, złoty w trójskoku (14,63 m); Christian Ielo, brązowy, chód 10 km (50.09,31); MP U20 (Lublin): Kamil Piecuch – złoty w chodzie na 10 km (47.02,06; Dawid Piłat, srebrny w rzucie młotem 6 kg (74,31 m); MP U20 (Gdańsk): Kamil Piecuch, złoty, chód 20 km (1.45.09), Hubert Wójcik, srebrny, chód 20 km (1.45.30).*2022 r.: HMP U20 (Rzeszów): Kamil Piecuch, złoty w chodzie na 5 km (22.18,76), HMP U18 (Rzeszów): Daniel Kamiński, złoty w skoku w dal (6,95 m), Jakub Róg, srebrny w trójskoku (14,43 m); MP U20 (Radom): Kamil Piecuch, złoty, chód na 10 km, Maria Duszkiewicz, brązowy, rzut młotem. *2023 r.: HMP (Rzeszów): Jakub Róg, srebrny, trójskok U20 (14,53 m); Cristian Ielo, brązowy, chód 5 km U20; Patryk Sejler, brązowy, chód 5 km U18.
Reprezentanci Polski seniorów: W. Figurski, Jakub Giża, Paulina Buziak, Rafał Augustyn, Katarzyna Zdziebło.
Reprezentanci Polski w kategoriach młodzieżowych: Angelika Błoniarz, J. Burghardt, K. Czubska, M. Duszkiewicz, D. Dydo, B. Dzik, W. Figurski, J. Giża, K. Golba, S. Lisak, Konrad Partyka, P. Rataj, K. Stefanowicz, Alicja Struzik, J. Strycharz, K. Zieliński, K. Zioło, Katarzyna Golba, Monika Kaczor, Monika Maziarz, Kamil Zieliński, Jacek Żądło, Kamil Wąż, Kamil Piecuch, Dawid Piłat, Jakub Róg.
Wyróżniający się zawodnicy w latach 2008-2022: Michał Augustyn, Rafał Augustyn, Paulina Buziak-Śmiatacz, Emilia Cisło, Kamil Dobrowolski, Maria Duszkiewicz, Paweł Dykas, Martyna Gaweł, Martyna Gąbka, Jakub Giża, Krystian Gnat, Katarzyna Golba, Aleksandra Grzelak, Cristian Ielo, Adrianna Jabłońska, Ewelina Jacher, Małgorzata Jacher, Wojciech Jajdek, Sebastian Janusz, Kacper Jaworski, Monika Kaczor, Daniel Kamiński, Barbara Kantorowska, Justyna Kilian, Bartłomiej Klich, Rafał Kokoszka, Radosław Korzeń, Tomasz Kuc, Rafał Lączak, Jarosław Lentowicz, Julita Małaszewicz, Wojciech Marszałek, Beata Maziarz, Monika Maziarz, Joanna Mieszkowicz, Sylwana Miłoś, Oliwia Molek, Damian Motyl, Sylwia Naprawa, Dorota Nędza, Justyna Nędza, Grzegorz Panek, Wiktoria Piechota, Kamil Piecuch, Dawid Piłat, Edwin Połeć, Wiktoria Raś, Sylwia Rembowicz, Jakub Róg, Katarzyna Ryniewicz, Patryk Sejler, Dariusz Serafin, Andrzej Siódmiak, Mateusz Sokół, Damian Spyra, Jakub Stala, Julia Stobierska, Alicja Struzik, Julia Szady, Tymon Szyler, Sebastian Tara, Agnieszka Tomczyk, Gabriela Torba, Bartłomiej Wachta, Martyna Wal, Olga Wal, Paulina Wardzińska, Mateusz Wąż, Kamil Wąż, Anna Zdziebło, Katarzyna Zdziebło, Kamil Zieliński, Jacek Żądło.
Prezes: Jerzy Działowski (1997-2006), Jerzy Stasz (2007-).
Wiceprezesi w latach 1997-2022: Julian Tokarski, Mirosława Jakubowska, Stanisław Zioło.
Trenerzy w latach 1997-2022: Ryszard Jakubowski, Marzena Kulig, Mieczysław Pikor, Piotr Surowiec, Tomasz Torba, Stanisław Zioło (trener koordynator).
LELEWELA JOACHIMA (ULICA), niedługa (270 m) ulica na terenie osiedla J. Kilińskiego. Jest jedną z najbardziej niekształtnych i dziwnych ulic w mieście, bowiem składa się z dwóch odległych i niezależnie od siebie funkcjonujących części. Pierwsza z nich to ulica od skrzyżowania ul. Nowy Rynek z ul. B. Joselewicza do skrzyżowania z ul. Sandomierską i ul. S. Staszica, a druga stanowi uliczkę wewnętrzną miniosiedla bloków mieszkalnych przy ul. S. Sękowskiego (na historycznym „Błoniu”). W przeszłości przez wiele lat związana była z dzielnicą żydowską. Nazwę otrzymała w okresie międzywojennym. Okupanci hitlerowscy nazwali ją „Kraupenstrasse”. Po ich odejściu przywrócono poprzednią nazwę i tak pozostało do dziś. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki.
Patron ulicy: JOACHIM LELEWEL (1786-1861) to wybitny uczony, gorący patriota i działacz polityczny. Jako nauczyciel, a później profesor historii, pracował w Liceum Krzemienieckim i na Uniwersytecie Wileńskim. W czasie powstania listopadowego był członkiem Rządu Narodowego i prezesem Towarzystwa Patriotycznego. Po klęsce powstania wyjechał do Francji, a następnie do Belgii, gdzie założył Zjednoczenie Emigracji Polskiej. Poświęcenie się tej idei przyniosło mu zasłużoną sławę, o co bynajmniej nie zabiegał, a jego autorytet uznawali m.in. A. Mickiewicz i C. K. Norwid. Kontynuował też pracę naukową, a jej owocami były liczne dzieła historyczne, m.in. Porównanie dwu powstań polskich, Polska wieków średnich i Polska, dzieje i rzeczy jej.
LELIWICI, szlachta polska i litewska (ogółem około 300 rodów) pieczętująca się polskim herbem Leliwa (złoty półksiężyc i złota gwiazda na błękitnym polu). Jednym z najważniejszych rodów byli Tarnowscy – właściciele m.in. wsi Rzochów od 1379 r. i założyciele miasta Rzochowa prawdopodobnie w latach 1380-1382. Ta gałąź Tarnowskich pozyskała później szereg posiadłości na terenach Małopolski, m.in. dobra tarnobrzesko-dzikowskie i dobra chorzelowskie, a jej potomkowie dożyli do naszych czasów.
LEMA STANISŁAWA (ULICA), niewielka ulica prywatna na osiedlu Smoczka, boczna ul. Królowej Jadwigi. Na tym terenie powstaje już zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 31 VIII 2006 r. Początkowo na całej długości miała nawierzchnię utwardzoną, ale później część pokryto asfaltem. W marcu 2023 r. na pozostałej części położono nawierzchnię z kostki.
Patron ulicy: STANISŁAW LEM (1921-2006) to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych, autor utworów fantastyczno-naukowych. Laureat polskich i zagranicznych nagród państwowych. Wyróżniony m.in. Orderem Orła Białego i wieloma innymi odznaczeniami państwowymi oraz doktoratami honoris causa kilku uczelni wyższych.
LENARD DARIUSZ TADEUSZ, urodzony 3 XII 1941 r. w Rudniku nad Sanem, syn Władysława i Magdaleny z domu Bober. Absolwent Technikum Budowlanego w Jarosławiu, maturę zdał w 1959 r. Zdobył także uprawnienia mistrzowskie w zawodzie murarstwo. Od 1 III 1964 r. pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowiskach: majstra budowy, technika ds. realizacji dokumentacji, zastępcy kierownika budowy, kierownika budowy, rejonowego koordynatora produkcji, kierownika działu produkcji i koordynacji. W 1966 r. uzyskał uprawnienia budowlane, a w 1980 r. uprawnienia budowlane poszerzone. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. 1 II 1978 r. został mianowany dyrektorem zakładu budowlanego w Katowicach, a następnie pełnił funkcje: głównego dyspozytora przedsiębiorstwa, pełnomocnika dyrektora na rzecz budowy Huty Katowice, dyrektora zakładu budowlanego w Mielcu, zastępcy dyrektora ds. środków produkcji, zastępcy naczelnego inżyniera ds. produkcji oraz kierownika działu produkcji i koordynacji. 8 IX 1982 r. powierzono mu funkcję naczelnego inżyniera – I zastępcy dyrektora. W latach 1984–1986 przebywał na kontrakcie w Libii jako kierownik rejonu budowy 3 kin w rejonie Cyrenajki. Od 15 IX 1994 r. był pełnomocnikiem dyrektora ds. realizacji budów w Warszawie i kierownikiem budowy, a następnie (do 1996 r.) w ramach wypożyczenia z MPB wyjechał z firmy „EXBUD” Kielce O/Rzeszów do Moskwy i Kijowa, gdzie realizował budowy dla inwestorów zagranicznych. W 1996 r. przeszedł do pracy w firmy EXBUD, a od 2001 r. pracował w firmie EXBUD – SKANSKA jako kierownik budowy, kierownik zakładu budowlanego i kierownik działu wykonawstwa (szef wsparcia technicznego). Pełniąc szereg odpowiedzialnych funkcji w budownictwie wniósł znaczny wkład w wybudowanie osiedli na rzecz Huty Katowice: Sosnowiec – Zagórze, Dąbrowa Górnicza – Gołonóg i Będzin – osiedle Zamkowe (1978–1979), osiedli w Mielcu: J. Krasickiego (Lotników), Dziubków (W. Szafera) i Smoczka, a ponadto osiedla Skalna Góra w Tarnobrzegu, osiedla HSW w Stalowej Woli oraz szpitala w Tarnowie. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznaką „Budowniczy Huty Katowice”. Zmarł 2 IX 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LENARTOWICZ ANTONI, urodzony około 1799 r., syn Grzegorza i Agnieszki z Kowalskich. Zdobył zawód młynarza. Mieszkał na terenie Borku – przysiółka Chorzelowa i tam wybudował młyn. Posiadał nieruchomości na terenie Mielca. Z dwóch małżeństw miał syna i sześć córek. Syn Piotr też zdobył zawód młynarza i wybudował młyn w Przecławiu, a córki wyszły za mąż za mieleckich mieszczan. Jedna z córek Antoniego – Józefa, której mężem w 1864 r. został Michał Pyrzyński, odziedziczyła po ojcu młyn. Stąd prawdopodobnie wzięły się późniejsze tradycje młynarskie rodziny Pyrzyńskich. Opisywany młyn z 1902 r. mógł więc być zbudowany na miejscu starego, albo stary został wyremontowany i unowocześniony. Wtedy wiek młyna przy ul. H. Sienkiewicza 79a byłby dłuższy nawet o kilkadziesiąt lat.
LENARTOWICZ TEOFIL JULIUSZ, urodzony 29 V 1928 r. w Katowicach, syn Stanisława i Eugenii z Kamińskich. W 1938 r. zamieszkał z rodziną w Przecławiu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik w niemieckiej firmie Sztikiel Ocieka, w tartaku „Pikułówka” w Przecławiu i w firmie volksdeutscha Jana Stefki w Przecławiu. Po wojnie był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” oraz jako listonosz w placówce pocztowej w Przecławiu. W 1951 r. ukończył Technikum Telekomunikacyjne w Warszawie i zdał małą maturę, a następnie nakazem pracy został skierowany do Departamentu Łączności Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, gdzie pracował jako starszy technik w centralnej stacji wysokiej częstotliwości. W 1955 r. podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Początkowo został zatrudniony na Wydziale 56 przy montażu radiostacji, a po przeszkoleniu przez doradcę radzieckiego pracował na Wydziale 57 (Start), jako specjalista urządzeń radiolokacyjnych samolotów Lim 5 i Lim 5P. Ukończył Technikum Elektryczne w Mielcu z maturą w 1960 r. Uzyskał także licencję mechanika naziemnego. W latach 60. oddelegowany z Wydziału 57 pracował jako specjalista urządzeń radiolokacyjnych na wyeksportowanych do Indonezji samolotach Lim 5P. W latach 70. spędził 2 lata w Indiach na placówce serwisowej z samolotem TS-11 Iskra. Oddelegowany z serwisu do ZUA pracował jako mechanik w Egipcie, Sudanie i Algierii. Będąc na etacie także kontrolera i starszego mistrza, załatwiał reklamacje krajowe i zagraniczne w Rumunii, na Węgrzech, w Kanadzie i ZSRR, a we lwowskiej placówce przekazywał samoloty AN-2 ekipom radzieckim. W 1983 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał we Wrocławiu. Utrzymuje systematyczny kontakt z Mielcem. Jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera, honorowym członkiem Aeroklubu Mieleckiego im. Braci Działowskich oraz wrocławskich stowarzyszeń: Klubu Lotników „Loteczka”, Dolnośląskiej Akademii Lotniczej i Śląskiego Towarzystwa Genealogicznego. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Współpracuje z Tygodnikiem Regionalnym „Korso” i jest autorem szeregu artykułów na temat mieleckiego lotnictwa. Dostarcza także materiały do Encyklopedii miasta Mielca. Napisał i wydał nakładem własnym książkę: 100 lat przygody Mielca z lotnictwem (Mielec 2015).
LENARTOWICZA TEOFILA ALFREDA (ULICA), niedługa (237 m) ulica na osiedlu T. Kościuszki. Status ulicy i patrona otrzymała w 1962 r. Prowadzi od ul. Legionów ku dolinie Wisłoki i jest główną drogą dojazdową dla osiedla domów jednorodzinnych sąsiadujących z Parkiem Oborskich. Jej bocznymi ulicami są: S. Konarskiego, W. Reymonta, E. Plater i B. Lindego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W latach 2012-2013 r. przeprowadzono jej remont.
Patron ulicy: TEOFIL LENARTOWICZ (1822-1893) to wybitny poeta (nazywany „lirnikiem mazowieckim”), rzeźbiarz, pedagog i działacz niepodległościowy. Pisał utwory liryczne (m.in. tomiki Lirenka i Zachwycenie, zbiory Poezje i Nowa Lirenka) oraz poematy (Gladiatorowie, Bitwa racławicka). Udział w działaniach konspiracyjnych zmuszał go do częstych zmian miejsca zamieszkania. Od 1860 r. przebywał we Włoszech i tam zmarł. Żywo reagował na polskie zrywy niepodległościowe (m.in. Śpiew na cześć 25 lutego 1861 r. w Warszawie, Marcin Borelowski – Lelewel), a rosnącą nostalgię usiłował wyciszyć podejmowaniem polskiej tematyki (m.in. Rytmy narodowe, Echa nadwiślańskie, Jagoda z mazowieckich lasów). Wykonał szereg rzeźb dla włoskich kościołów. Był wykładowcą literatury słowiańskiej (zwłaszcza polskiej) na Uniwersytecie w Bolonii. Po śmierci we Florencji jego zwłoki sprowadzono do Krakowa i pochowano w krypcie dla zasłużonych na Skałce.
LENCZYK OREST, urodzony 28 XII 1942 r. w Sanoku, syn Nestora i Zofii. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Męskiego w Sanoku z maturą w 1961 r. Trenowanie piłki nożnej rozpoczął w Sanoczance Sanok i był reprezentantem województwa rzeszowskiego w Pucharze J. Michałowicza. Później grał w Stomilu Poznań, Ślęzy Wrocław i Moto Jelcz Oława, najczęściej jako lewy pomocnik. W tym czasie ukończył Studium Nauczycielskie (kierunek: wychowanie fizyczne) w Gdańsku, a następnie studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i w 1968 r. uzyskał tytuł magistra. W tym czasie zakończył karierę zawodniczą z powodu kontuzji. Działalność trenerską rozpoczął w 1970 r. Początkowo był trenerem zespołów w okręgu rzeszowskim: Karpat Krosno, Stali Rzeszów (asystent) i Siarki Tarnobrzeg, którą wprowadził do II ligi, wówczas drugiej klasy rozgrywkowej. W latach 1974-1975 jako II trener (I trenerem był Zenon Książek) pracował w ekstraklasowej Stali Mielec i przyczynił się do wywalczenia przez Stal wicemistrzostwa Polski. Kolejnymi klubami były: Wisła Kraków (mistrzostwo Polski w 1978 r.) i Śląsk Wrocław. W latach 1980-1982 przebywał w USA. W 1982 r. powrócił do Polski i trenował kolejno zespoły: Ruchu Chorzów, Wisły Kraków, Stali Sanok (jako koordynator), Igloopolu Dębica, Widzewa Łódź, GKS Katowice, Wisły Kraków, Pogoni Szczecin, GKS Katowice (Superpuchar Polski w 1995 r.), Ruchu Chorzów, GKS Bełchatów, Widzewa Łódź, Wisły Kraków, Ruchu Chorzów, GKS Bełchatów (wicemistrzostwo Polski w 2007 r.), Zagłębie Lubin (awans do ekstraklasy w 2009 r.), Cracovii, Śląska Wrocław (wicemistrzostwo Polski w 2011 r., mistrzostwo Polski w 2012 r., Superpuchar Polski w 2012 r.) i Zagłębia Lubin (2013-2014). Doceniając osiągnięcia szkoleniowe, wybrano go w Plebiscycie „Piłki Nożnej” Trenerem Roku w 1990 r. i 2006 r. oraz Trenerem Sezonu 2010/2011 w Plebiscycie „Ekstraklasy”. Pełnił szereg funkcji w Polskim Związku Piłki Nożnej, m.in. był członkiem Zarządu, członkiem Wydziału Szkolenia, członkiem Rady Trenerów oraz wykładowcą Szkoły Trenerów w Warszawie.
LENICA ALFRED, urodzony 4 VIII 1899 r. w Pabianicach. W latach 20. studiował ekonomię polityczną na Uniwersytecie Poznańskim, uczęszczał do konserwatorium w Poznaniu oraz uczył się rysunku i malarstwa w pracowniach A. Hannytkiewicza i J. Kubowicza. Jego twórczość malarska cechowała się sporą samodzielnością i oryginalnością, aczkolwiek niepozbawioną wpływów kubizmu i surrealizmu. Grywał też w orkiestrach różnego typu. Na początku okupacji hitlerowskiej, w związku z przymusowymi wysiedleniami polskich mieszkańców Wielkopolski, w 1940 r. mieszkał w Mielcu-Cyrance i pracował w Flugzeugwerk Mielec na stanowisku kreślarza. W wolnych chwilach malował, m.in. na dwóch akwarelach przedstawił Cyrankę: Zima w Cyrance i Przedwiośnie w Cyrance. Grywał także na skrzypcach w mieleckich kawiarniach. We wrześniu 1940 r. przeniósł się z rodziną do Krakowa i tam pozostał do końca okupacji. Po wojnie powrócił do Poznania i w 1947 r. był współzałożycielem grupy 4F+r (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm). Był prawdopodobnie autorem pierwszego polskiego obrazu taszystowskiego (zastosowanie rozpryskiwania i rozlewania farb) w 1949 r. Pełnił liczne funkcje, m.in.: prezesa Okręgu Poznańskiego ZPAP i kierownika tamtejszej Pracowni Sztuk Plastycznych. Po przeniesieniu się do Warszawy (koniec lat 50.) także sprawował ważne funkcje w ZPAP. W latach 50. w jego malarskiej twórczości znów pojawiły się wpływy surrealizmu, ale pod koniec tej dekady wypracował swój własny styl. W latach 60. nawiązywał niekiedy do form naturalnych, a w latach 70. w niektóre kompozycje wprowadzał motywy figuralne. W 1974 r. zorganizowano retrospektywną wystawę jego prac w Galerii Zachęta w Warszawie. Zmarł 16 IV 1977 r. Pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
LEOPARD AUTOMOBILE-MIELEC Sp. z o.o., polsko-szwedzka firma utworzona w 2000 r. w Mielcu z inicjatywy Zbysława Szwaja i jego synów, Alfa Naslunda i grupy szwedzkich entuzjastów samochodów sportowych. Kontynuuje misję Fabryki Samochodów „Gepard”, funkcjonującej w Mielcu w latach 1992-1995. 1 VIII 2000 r. otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Jej głównym celem jest produkcja samochodu Leopard, zaprojektowanego przez inż. Zbysława Szwaja. Ponadto firma projektuje i wykonuje prototypy dla firm o światowej renomie, na przykład dla Permobile AB opracowano konstrukcję i wykonano prototyp skutera elektrycznego dla osób niepełnosprawnych, a dla Koenigsegg AB opracowano oprzyrządowanie i wytworzono wiele części do samochodu Koenigsegg CC – jednego z najszybszych samochodów na świecie. Najważniejsze wydarzenia w życiu firmy: *2003 r. – zorganizowanie przedpremierowego pokazu samochodu Leopard w Terelleborg (Szwecja), uzyskanie wyróżnienia w konkursie Podkarpacka Nagroda Gospodarcza 2003; *27 IX 2004 r. – zaprezentowanie samochodu Leopard przedstawicielom firm współpracujących i osobom związanym z branżą motoryzacyjną; *15-17 IV 2005 r. – ekspozycja dwóch samochodów Leopard na wystawie Salon du Cabriolet & du Coupe w Paryżu; 27 VIII 2005 r. – udział samochodu Leopard w imprezie Auto VIP Opera w Zamku Królewskim w Warszawie, eksponującej najdroższe samochody świata; 23 X 2005 r. – król Szwecji Karol Gustaw XVI osobiście testował samochód Leopard na terenie własnej rezydencji wypoczynkowej; 4 XII 2005 r. – samochód Leopard zaprezentowano w niemieckiej telewizji VOX Channel; *V 2006 r. – w firmie Prodrive Automotive Technology (Anglia) przeprowadzono testy trakcyjne samochodu Leopard; V 2006 r. – podpisano umowę z firmą Rücker w sprawie homologacji pojazdu Leopard; VI 2006 r. – rozpoczęto prace projektowe nowego modelu samochodu Leopard Coupe. Początkowo siedziba firmy znajdowała się w północno-zachodniej części SSE (ul. Wojska Polskiego 3), a następnie w nowo wybudowanym obiekcie przy ul. COP-u 3. W 2014 r. ogłoszono jej upadłość.
LEOPARD, samochód sportowy skonstruowany i wykonany w Mielcu, nawiązujący w kształcie i innych walorach do renomowanych samochodów z dalekiej przeszłości, ale równocześnie nowoczesny. Obecnie jest to jedyny polski samochód sportowy, skonstruowany na podstawie koncepcji stylistyczno – konstrukcyjnej Zbysława i Maksymiliana Szwajów, dla amatorów szczególnych wrażeń przy szybkiej jeździe odkrytym samochodem. Masa pojazdu wynosi 1100 kg. Karoseria wykonana jest z aluminium. Silnik z Chevrolet Corvette (w najnowszej wersji) posiada moc 405 kM. Zawieszenie zaprojektowano na wzór konstrukcji wyścigowych. Prędkość ograniczono elektronicznie do 250 km/h. Przyśpieszenie od 0 do 100 km/h osiąga w 4,0 sek. Posiada układ satelitarnej nawigacji oraz satelitarnej kontroli diagnostycznej – Bury Naviflash. Wiele elementów do jego wyposażenia zostało wykonanych przez firmy o światowej renomie. Jest przeznaczony głównie na eksport. Przy pracach nad kształtem posłużono się techniką komputerową. Tzw. „master model” został wykonany na podstawie modelu numerycznego samochodu zapisanego w komputerze, z elementów wykonanych na obrabiarkach sterowanych numerycznie. Leoparda eksponowano m.in. na przedpremierowym pokazie w Terelleborgu (Szwecja), na targach samochodowych „Salon du Cabriolet et du Coupe” w Paryżu (15-17 IV 2005 r.), w czasie imprezy „Auto VIP Opera” na Zamku Królewskim w Warszawie (27 VIII 2005 r.), na pokazie zamkniętym z udziałem króla Szwecji Karola Gustawa XVI (23 X 2005 r.) oraz w programach telewizji Polsat i VOX Channel. W maju 2006 r. samochód poddano testom trakcyjnym w angielskiej firmie Prodrive Automotive Technology. W 2006 r. mieleccy konstruktorzy: Zbysław Szwaj, Maksymilian Szwaj i Włodzimierz Adamski otrzymali „Nagrodę I stopnia NOT za zaprojektowanie i techniczne przygotowanie produkcji samochodu „Leopard” za pomocą systemu CCCAD/CAM”.
LERMER BRONISŁAW, urodzony 5 VI 1937 r. w Jaśle, syn Heleny i Karola. W latach 1941-1947 mieszkał z rodziną w Mielcu (ojciec pracował w fabryce lotniczej) i uczęszczał do szkoły. Ukończył liceum ogólnokształcące (1956) i Wydział Lotniczy Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie (1962) z tytułem magistra inżyniera elektryka, a następnie uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Cybernetyki WAT. Pracował kolejno w: Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych (19 lat), Ministerstwie Obrony Narodowej, Zakładzie Normalizacji (4 lata) i Ministerstwie Przemysłu oraz jako nauczyciel matematyki w państwowych i prywatnych liceach ogólnokształcących (13 lat). W okresie stanu wojennego w Polsce (XII 1981 – VII 1983) pełnił (w stopniu pułkownika) funkcję zastępcy komisarza wojennego WSK „PZL-Mielec”, a następnie – komendanta. Wspomagał działalność dyrekcji WSK w negocjacjach mających na celu niedopuszczenie do wycofania się zewnętrznych firm z ustaleń kooperacyjnych. Wykazywał rozwagę w codziennych decyzjach dotyczących wewnętrznego funkcjonowania fabryki oraz różnych postaw załogi wobec stanu wojennego.
LEROY MERLIN MIELEC, sklep wielkopowierzchniowy przy ul. Powstańców 6, w sąsiedztwie Galerii Handlowej NAVIGATOR. Jest 54. sklepem w sieci Leroy Merlin w Polsce. Firma ta powstała w 1923 r. we Francji. Specjalizuje się w sprzedaży produktów do domu i ogrodu. W Polsce rozpoczęła działalność w 1994 r. Oficjalne otwarcie mieleckiego sklepu odbyło się 16 XII 2016 r. Jego powierzchnia całkowita wynosi około 10 tysięcy m2, a w tym powierzchnia handlowa – 7 300 m2. Dysponuje około 35 tysiącami produktów dostępnych „od ręki”. Poza sprzedażą oferuje usługi, m.in. program lojalnościowy „DOM” dla stałych klientów, montaże, projektowanie wnętrz, punkt krawiecki, punkt stolarski, punkt obszywania wykładzin i stoisko mieszania farb. Posiada własny parking. Zatrudnia około 110 osób.
LESZCZYCKI STANISŁAW MARIAN, urodzony 8 V 1907 r. w Mielcu, syn Bronisława (notariusza, herbu Leszczyc) i Jadwigi z Macharskich. Naukę szkolną rozpoczął w Mielcu. Po wybuchu I wojny światowej rodzina Leszczyckich przeniosła się do miejscowości Pczerow (później Czechosłowacja), a w 1915 r. do Andrychowa. Po śmierci ojca Leszczyccy zamieszkali w Krakowie i tam w 1926 r. Stanisław ukończył gimnazjum i zdał maturę. Od 1917 r. należał do harcerstwa i udzielał się w pracach społecznych, m.in. w latach 1926, 1927 i 1929 prowadził harcerskie obozy wakacyjne. Ponadto w latach szkolnych interesował się historią i geografią, a wiedzę w tych dziedzinach pogłębiał poprzez liczne wizyty w miejscach historycznych i wędrówki po Jurze Krakowsko-Częstochowskiej i Beskidach. W latach 1926-1929 studiował geografię (kierunek: antropogeografia) w Instytucie Geograficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i pod koniec roku 1929 uzyskał tytuł magistra. Już w czasie studiów został zatrudniony jako młodszy asystent w Instytucie Geograficznym, a po ich ukończeniu został mianowany starszym asystentem i na tym stanowisku pracował do wybuchu wojny w 1939 r. W 1932 r. uzyskał doktorat na podstawie pracy Badania geograficzne nad osadnictwem w Beskidzie Wyspowym. Ponadto dziedzinami jego badań były: klimatologia (prekursorskie zimowe badania klimatyczne w Wysokich Tatrach w latach 1929-1931), balneologia (problemy bioklimatyczne polskich uzdrowisk, badania w latach 30.), etnografia (badania osadnictwa w Beskidzie Wyspowym i na Podhalu oraz w Alpach Austriackich, Anatolii i Finlandii, lata 30.), turyzmu (organizacja podyplomowego Studium Turyzmu przy UJ) i planowanie regionalne (prowadzenie Biura Regionalnego Planu Zabudowy Okręgu Krakowskiego). W związku z zainteresowaniami zawodowymi był aktywnym członkiem i przewodnikiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz członkiem Polskiego Związku Narciarskiego. Udzielał się także w Związku Ziem Górskich oraz popularyzował turystykę poprzez wykłady radiowe i Wykłady Powszechne UJ w różnych miejscowościach Polski południowej oraz wykłady w ramach Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych TUR. Na początku okupacji hitlerowskiej 6 XI 1939 r. został aresztowany przez Gestapo (wraz z wieloma profesorami UJ) i wywieziony do więzienia we Wrocławiu, a później do hitlerowskich obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen i Dachau. Stamtąd wypuszczono go 14 I 1941 r. Podjął pracę telefonisty w Wodociągach Miejskich w Krakowie, a następnie pracował w Sekcji Opieki nad Przesiedlonymi i Uchodźcami Komitetu Opiekuńczego RGO. Współpracował z Biurem Informacji Politycznej AK, przenosił różne materiały przez granicę na Orawę i Spisz. Uczestniczył w tajnym nauczaniu uniwersyteckim (1942-1944), prowadząc zajęcia z antropogeografii i geopolityki. Uczestniczył w dyskusjach nad przyszłością Polski po pokonaniu hitlerowskich Niemiec. Po wyzwoleniu Krakowa brał udział w zabezpieczeniu mienia UJ i uruchomieniu Instytutu Geografii. 15 V 1945 r. uzyskał habilitację na Wydziale Filozoficznym UJ, we wrześniu został mianowany dyrektorem Instytutu Geografii UJ, a w grudniu otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1948 r. został przeniesiony na Uniwersytet Warszawski i kierował katedrą antropogeografii. Doprowadził do powstania w 1950 r. Instytutu Geografii i został mianowany jego dyrektorem. Rozwinął działalność wydawniczą i współpracę międzynarodową Instytutu. Równocześnie mocno angażował się politycznie. Uczestniczył jako rzeczoznawca w konferencji w Poczdamie (17 VII – 2 VIII 1945 r.), Brał udział w rozmowach na temat polskich granic południowych i wschodnich. W 1945 r. i 1947 r. został wybrany na posła z ramienia PPS, a w latach 1946-1950 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako wiceminister delegowany przez PPS. W Polskiej Akademii Nauk był wybierany do jej prezydium w latach 1952-1968 i 1978-1980 oraz kierował pracami Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju i Komitetu ds. Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Pracował także w Komitecie Nagród Państwowych, Polskim Towarzystwie Geograficznym (był jego prezesem w latach 1950-1953). W czasie wypadków marcowych w 1968 r. opowiedział się po stronie młodzieży i wkrótce potem został zwolniony z funkcji dyrektora Instytutu Geografii. Intensywnie współpracował z geografami z innych krajów. Szczególną aktywność przejawiał w działalności IGU (Międzynarodowa Unia Geograficzna), a wyrazem międzynarodowego uznania dla tej pracy był wybór na wiceprezydenta IGU w czasie Kongresu w Londynie w 1964 r. i na prezydenta IGU na Kongresie w New Delhi w 1968 r. (Funkcję tę pełnił do 1972 r.) Był także ekspertem ECE w Genewie i członkiem Komitetu ds. Ochrony Środowiska w Polsce. Jego dorobek naukowy, opublikowany w latach 1928-1990, stanowi: 627 pozycji, 84 recenzje, 15 map, 251 artykułów i notatek popularnych oraz 5 artykułów w prasie podziemnej (1944/1945). Był autorem lub współautorem m.in. dwóch Atlasów przemysłu Polski, podręcznika Nad mapą Polski (Warszawa 1980), podsumowania dorobku naukowego Geografia jako nauka i wiedza stosowana (Warszawa 1975) i Geografia a planowanie przestrzenne i ochrona środowiska (Warszawa 1977) oraz Geografia Polski społeczno-ekonomiczna (z R. Domańskim, Warszawa 1991). Kierował pracami nad Narodowym atlasem Polski i bibliografią National Atlases (5 tomów). W uznaniu tego olbrzymiego dorobku otrzymał m.in. trzy doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Karola w Pradze, Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu i Uniwersytetu Warszawskiego, a także 19 tytułów członka honorowego towarzystw geograficznych w różnych krajach, tytuł Honorowego Laureata IGU, Złoty Medal Królewskiego Kanadyjskiego Towarzystwa Geograficznego i funkcję kanclerza Uniwersytetu w Cambridge (USA). W 1975 r. przyznano mu Nagrodę Państwową II stopnia (zespołową), a w 1986 r. – Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt wkładu naukowego w rozwój nauk geograficznych. Ponadto został wyróżniony wieloma wysokimi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 17 VI 1996 r. Spoczywa na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Jego imię przyjął Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN w Warszawie.
LESZKIEWICZ ANNA KAROLINA (z domu KONASZEWSKA), urodzona 6 VII 1978 r. w Mielcu, córka Romana i Ireny z domu Piątek. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych przy Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu oraz kurs choreograficzny dla nauczycieli i pracowników instytucji kultury w Kielcach. W latach szkolnych występowała w szkolnych zespołach artystycznych, a następnie w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” Mieleckiego Ośrodka Kultury (później Domu Kultury SCK) w Mielcu. Od 2004 r. pracuje w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu na stanowisku instruktora choreografa. Prowadzi Zespół Tańca Nowoczesnego „Flamingi” (zdobył szereg nagród) oraz klasy taneczne w Szkole Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu. Specjalizuje się w musicalach, przygotowywanych z mielecką młodzieżą, we współpracy z innymi instruktorami SCK. Zrealizowała dotychczas: Się kręci Grease (premiera 3 VI 2011 r.), Hakuna Matata – chwytaj dzień (4 VI 2013 r.), Michael Jackson show (6 VI 2014 r.), W tym roku świąt nie będzie (10 XII 2015 r.), Siostrzyczki (14 XII 2019). Wyróżniona m.in. nagrodą Prezydenta Miasta Mielca i tytułem „Pozytywnego Mielczanina” w dziedzinie kultury w 2015 r. w konkursie portalu hej.mielec.pl.
LESZKIEWICZ LEOPOLD, urodzony 8 X 1895 r. w miejscowości Nawsie koło Brzostka, syn Franciszka i Anieli z Koniecznych. Uczęszczał do gimnazjum w Dębicy. Należał do Związku Strzeleckiego w Brzostku i z oddziałem tego Związku (pod dowództwem dr. R. Lacha) zgłosił się w pierwszych dniach sierpnia 1914 r. na zbiórkę Legionów w Oleandrach. W 3 kompanii V batalionu wyruszył 8 VIII w kierunku Kielc. W 1914 r. uczestniczył w bitwach pod Nowym Korczynem, Opatowcem, Laskami, Borzechowem i Uliną Małą. 3 II 1915 r. został przeniesiony do 2 kompanii VI batalionu i walczył w bitwach: nad Nidą, pod Żernikami k/Opatowa, Ożarowem, Tarłowem, Wyżnianką, Urzędowem, Jastkowem, Kamionką, Wysokiem Litewskiem, Anuszewiczami, Bereczem, Maniewiczami, Sobieszycami, Jabłonką Wielką, Kamieniuchą (w tej bitwie został ranny), Podgaciami, Miedwieżą i Kostiuchnówką. Szczególnym męstwem i doświadczeniem bojowym wykazał się w bitwie pod Żernikami, kiedy po śmierci dowódcy plutonu objął jego dowództwo, wziął do niewoli 19 jeńców i utrzymał atakowaną pozycję do nadejścia posiłków. (Za ten bojowy czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari kl. V nr 7252). 12 VII 1916 r. otrzymał awans na stopień kaprala. Walczył jeszcze pod Jeziorną, Wołczeskiem i Sitowiczami oraz uczestniczył w walkach pozycyjnych nad Styrem. W czasie kryzysu przysięgowego stanął po stronie J. Piłsudskiego. W odwecie został wcielony do armii austriackiej, a następnie przeniesiony na front włoski i skierowany do batalionu karnego. W bitwie pod Colnegliano odniósł ciężkie rany. Stracił prawą rękę do połowy ramienia, a lewa dłoń została uszkodzona. Po powrocie z frontu w 1918 r. (jeszcze przed końcem wojny) zamieszkał w Krakowie i włączył się w działalność POW, a w listopadzie tego roku uczestniczył w rozbrajaniu austriackiego wojska. W poszukiwaniu stabilizacji życiowej powrócił do rodzimego Brzostka, gdzie jako inwalidzie wojennemu (za wstawiennictwem samego J. Piłsudskiego) przydzielono mu hurtownię tytoniu. Udzielał się społecznie w miejscowej zwierzchności gminnej, Związku Strzeleckim, OSP i Kasie Stefczyka oraz reprezentował Brzostek w Radzie Powiatowej w Jaśle. Kłopoty z utrzymaniem powiększającej się rodziny, a być może także wieści o dobrych perspektywach miast wchodzących w skład COP-u, skłoniły go do przeniesienia się do Mielca. Tu w 1937 r. również powierzono mu prowadzenie hurtowni tytoniu. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ-AK i udzielał się w organizacjach opiekuńczych. Po II wojnie światowej pracował w PUPiK „Ruch”. Poza Srebrnym Krzyżem VM Kl. V (17 V 1922 r.) wyróżniony został m.in.: Odznaką I Brygady „Za Wierną Służbę” (6 VIII 1916 r.), Srebrnym Medalem Waleczności IIII Kl. (9 III 1917 r.), Krzyżem Niepodległości (20 IX 1932 r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi (29 IX 1938 r.) i Brązową Odznaką Honorową Związku Inwalidów Wojennych (1 X 1961 r.). Zmarł 21 XII 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEŚ ANDRZEJ, urodzony 17 XI 1948 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Genowefy z domu Wójcik. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. W tym okresie udzielał się w organizacjach młodzieżowych, m.in. był przewodniczącym Koła ZMW w Goleszowie. Po maturze został zatrudniony w PUPiK „Ruch” w Mielcu na stanowisku kierownika odbioru jakościowego i inwentaryzacji. W l975 r. przeniósł się do Banku Rolnego w Kolbuszowej na stanowisko inspektora d/s kredytów, a w latach 1975-1978 był lustratorem w Banku Gospodarki Żywnościowej Oddział Wojewódzki w Rzeszowie. W 1978 r. powrócił do Mielca i podjął pracę w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym jako kierownik Działu Rewizji i Inwentaryzacji. W 1979 r. został mianowany dyrektorem Banku Spółdzielczego w Mielcu i pełnił tę funkcję do 1989 r. W tym okresie ukończył Akademię Ekonomiczną w Warszawie i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W 1989 r. powierzono mu organizację Filii, a następnie Oddziału Pierwszego Komercyjnego Banku S.A. w Mielcu i jako dyrektor tego banku pracował do 1999 r. W 1996 r. ukończył studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W latach 1999-2002 pełnił funkcję prezesa Zakładów Mięsnych „Beef-San” w Sanoku i wprowadził tę firmę na Polską Giełdę Papierów Wartościowych. Od 2003 r. pracował w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku kierownika Biura Kosztów i Cen. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką Banku Gospodarki Żywnościowej „Za Zasługi dla Spółdzielczości Bankowej”.
LEŚ KAZIMIERZ, urodzony 20 IX 1945 r. w Goleszowie, syn Franciszka i Genowefy z domu Wójcik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (później II LO) w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. W 1966 r. ukończył Szkołę Oficerów Pożarnictwa w Warszawie i otrzymał stopień podporucznika pożarnictwa. Praktykę zawodową odbył w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnych w Mielcu, a od 7 IX 1966 r. rozpoczął służbę pożarniczą w Zawodowej Zakładowej Straży Pożarnej WSK „PZL-Mielec” na stanowisku oficera. W 1967 r. został mianowany zastępcą komendanta tej jednostki, a 1 X 1983 r. – jej komendantem i funkcję tę pełnił do 30 IX 1991 r. W okresie dowodzenia jednostką osiągnął jeden z najwyższych w województwie wskaźników skadrowania i wyszkolenia bojowego oraz bardzo dobry standard wyposażenia technicznego. Potwierdzeniem tego były zwycięstwa i czołowe miejsca ZZSP WSK „PZL-Mielec” w zawodach wojewódzkich, w ćwiczeniach i sprawdzianach operacyjnych oraz start aspiranta Bogusława Wróbla i starszego kaprala Wiesława Misiaka w reprezentacji Polski na zawodach międzynarodowych. 4 V 1991 r. został awansowany do stopnia majora pożarnictwa, a 1 X tego roku został powołany na stanowisko Komendanta Rejonowego Straży Pożarnych w Mielcu. Na skutek reorganizacji i powołania Państwowej Straży Pożarnej i Jednostek Ratowniczo-Gaśniczych 1 VII 1992 r. został powołany (już jako młodszy brygadier) na stanowisko dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej Nr 1 w Mielcu i zajmował je do momentu śmierci 4 IV 1993 r. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i pożarniczymi, w tym Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LEŚ KRZYSZTOF ALEKSANDER, urodzony 6 III 1967 r. w Krakowie, syn Stanisława i Ireny z domu Mazur. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową i Liceum Ogólnokształcące w Mielcu. Otrzymał też dyplom mistrzowski w zakresie mechaniki pojazdowej i elektromechaniki pojazdowej z Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. W latach 1982-1989 pracował w WSK Mielec i w tym czasie odbył służbę wojskową (1986-1988). Po epizodzie z prowadzeniem małej gastronomii w Ośrodku Wypoczynkowym w Rzemieniu koło Mielca (1989 r.) rozpoczął działalność gospodarczą o profilu mechanika pojazdowa i elektromechanika. W latach 1990-1992, działając w spółce z Tadeuszem Działo i Marianem Żelazko, utworzył firmę „Reg-Benz”, która rozwija się do dziś. W jej ramach prowadzona jest stacja paliw, salon sprzedaży samochodów, autoryzowany punkt obsługi i motel. Wiele czasu poświęca działalności społecznej. Od 1983 r. jest członkiem LOK, a od 2000 r. wiceprezesem Zarządu Rejonowego LOK w Mielcu. Ma stopień sierżanta w stanie spoczynku. Posiada licencję strzelecką i uczestniczy w zawodach strzeleckich. Wraz z firmą wspiera działalność MIVA Polska – organizacji pomagającej misjonarzom pracującym głównie w państwach Trzeciego Świata. Był radnym Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2006-2010. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką Strzelecką, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz tytułem „Honorowego Wiarusa” za kreowanie pozytywnego obrazu wojska oraz życzliwe wspieranie spraw związanych z obronnością województwa podkarpackiego. 21 XII 2010 r. został radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2010-2014, w miejsce Janusza Chodorowskiego, którego wybrano na prezydenta miasta Mielca.
LEŚ ŁUKASZ JAKUB, urodzony 5 XI 1981 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Zofii z domu Partyka. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2002 r. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie ukończył w 2007 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego. W latach 2012-2015 pełnił funkcje dyrektora do spraw sprzedaży i marketingu internetowego w firmach: L.J.Les Ltd i Jewell’s House Ltd. W latach 2003-2012 uprawiał mieszane sztuki walki (MMA). Jako zawodowy sportowiec reprezentował renomowany klub „Wolfslair” w Liverpool. M.in. jako pierwszy i jedyny Polak walczył w federacji MMA STRIKEFORCE w LasVegas (druga największa na świecie federacja MMA). Przez dwa lata klasyfikowano go na pierwszym miejscu w największym polskim rankingu MMA kategorii 77 kg. Karierę w MMA zakończył z bilansem zwycięstw 9-3-0 i powrócił do Mielca. Zafascynowany brazylijską sztuką walki jiu-jitsu założył drużynę BJJ Team Sukata Poland – Lukasz Les w Mielcu, pod egidą Sukata International – lidera międzynarodowego rankingu medalowego w kategorii szkół BJJ. Sam regularnie startuje w międzynarodowych zawodach, w tym także w mistrzowskich. W latach 2015-2019 zdobył m.in. 3 tytuły mistrza Europy i 2 tytuły wicemistrza. Ponadto pełni funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Zdrowie i Fitness w Mielcu. Najważniejsze sukcesy jako zawodnika BJJ w formułach: gi (w kimonie) i no-gi („z wykończeniami”): *2015 r. (brązowy pas): Mistrzostwa Europy No-Gi (Rzym) – złoty medal, Rome Open Gi – złoty medal, British National No-Gi – złoty medal, Berlin Open No-Gi – złoty medal, Berlin Open Gi – złoty medal, British Open No-Gi – złoty medal; *2016 r. (czarny pas): ME No-Gi (Rzym) – złoty medal, Rome Open Gi – brązowy medal, London Winter Gi – brązowy medal, Chicago Open Gi – srebrny medal, Chicago Open No-Gi – złoty medal; *2017 r. (czarny pas): ME No-Gi (Rzym) – srebrny medal, Rome Open Gi –brązowy medal, Zurich Open No-Gi, Paris Open Gi – zloty medal; *2018 r. (czarny pas): ME No-Gi (Rzym) – srebrny medal, Rome Open Gi – brązowy medal, ADCC Singapur – srebrny medal, Amsterdam Open Gi – złoty medal, Amsterdam Open No-Gi – srebrny medal, Dublin Open Gi – srebrny medal, Dublin Open Gi (open weight) – srebrny medal; *2019 r. (czarny pas): Monachium OpenGi – srebrny medal, Monachium Open No-Gi – srebrny medal, ME No-Gi (Rzym) – złoty medal, MŚ No-Gi (Los Angeles) – brązowy medal; *2022 r.: Dublin Fall International – srebrny medal w NoGi, brązowy medal w Gi. Ponadto pełni funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Zdrowie i Fitness w Mielcu. Sportowiec Roku 2019 w Mielcu w plebiscycie TR „Korso”.
LEŚ PAWEŁ GRZEGORZ, urodzony 27 VI 1984 r. w Mielcu, syn Stanisława i Krystyny z domu Grzelak. Absolwent Liceum Technicznego (profil elektroniczny) CKU im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2003 r. Studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2007 r. uzyskał licencjat oraz w 2010 r. tytuł magistra. Także w 2010 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie prawa dowodowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W listopadzie 2007 r. został przyjęty do Policji i ukończył kurs podstawowy w Centrum Szkolenia Policji w Legionowie. Po kursie, od 2008 r. rozpoczął służbę w Wydziale Prewencji Komendy Powiatowej Policji w Mielcu, a od IX 2009 r. do I 2012 r. pracował w Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym KPP w Mielcu jako referent. Kolejny etap służby (II 2012 r. – IX 2017 r.) odbył w Wydziałach do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Kryminalnej i Narkotykowej Zarządu w Rzeszowie Centralnego Biura Śledczego Policji na stanowisku specjalisty. W 2015 r. ukończył szkolenie w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie i został mianowany na stopień podkomisarza. We wrześniu 2017 r. powrócił do służby w Komendzie Powiatowej Policji w Mielcu. Od 1 III 2019 r. do 22 II 2022 r. pełnił funkcję naczelnika Wydziału Kryminalnego, a od 23 II 2022 r. pełni obowiązki I zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu. Posiada stopień nadkomisarza. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”.
LEŚ ROMAN, urodzony 10 IV 1924 r. w Mielcu. Uczęszczał do mieleckich szkół. W czasie II wojny światowej losy rzuciły go na tereny Związku Radzieckiego. W maju 1943 r. zgłosił się do 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Odbył szkolenie dla oficerów oświatowo-wychowawczych, a następnie – jako żołnierz 1 i 2 pułku 1 Dywizji Piechoty – przeszedł cały szlak bojowy od Lenino (był ranny) do Berlina. W latach 1945-1947 uczestniczył w walkach o utrwalenie władzy ludowej. Od 1946 r. był członkiem PPR, a następnie PZPR. Przez wiele lat zajmował odpowiedzialne stanowiska w wojskowym aparacie partyjno-politycznym, m.in. był zastępcą dowódcy związku taktycznego do spraw politycznych, a później pracował w służbach kwatermistrzowskich. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1978 r. obronił pracę doktorską. Był długoletnim wykładowcą w Wojskowej Akademii Politycznej. Opublikował szereg rozpraw o tematyce ekonomicznej i gospodarczej. W 1975 r. przeszedł w stan spoczynku, ale wykazywał nadal dużą aktywność społeczną. Był jednym z organizatorów, przewodniczącym Komitetu Założycielskiego i od 1981 r. pierwszym prezesem Zarządu Głównego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Warszawie. Został wybrany delegatem na IX Nadzwyczajny Zjazd PZPR (14-20 VII 1981 r.) Był także posłem na Sejm PRL IX kadencji. 12 XII 1981 r. został powołany w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON). Wyróżniony m.in. Krzyżami Komandorskim i Kawalerskim OOP, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Grunwaldu III kl. i Krzyżem Walecznych oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi. Zmarł 5 I 1988 r. Spoczywa na wojskowych Powązkach w Warszawie.
LEŚMIANA BOLESŁAWA (ULICA), krótka uliczka (115 m) na osiedlu Wolności. Jest pierwszą lewą boczną ulicy X. Dunikowskiego i biegnie w kierunku wschodnim, równolegle do ul. Wolności. Powstała w 1977 r. i wtedy też otrzymała patrona. Jej otoczenie stanowią domy jednorodzinne z ogródkami.
Patron ulicy: BOLESŁAW LEŚMIAN (a właściwie Lesman) to czołowy klasyk poezji polskiej. Urodził się w 1877 r.(1878 lub 1879) w Warszawie, w rodzinie żydowskiej. Zdobył wykształcenie prawnicze, ale jego pasjami były twórczość poetycka i działalność teatralna. Jego twórczość, nawiązującą do polskich legend ludowych, cechowały tajemniczość i niesamowitość (wizje, fantastyczne postacie, widziadła, zjawy i majaki). Napisał i wydał m.in. zbiory poezji: Sąd rozstajny, Łąka, Napój cienisty i Dziejba leśna, baśnie o tematyce orientalnej – Klechdy sezamowe, Przygody Sindbada Żeglarza i polskiej ludowej – Klechdy polskie. Był jednym z założycieli Teatru Artystycznego w Warszawie i przez pewien czas jego reżyserem, a później kierownikiem literackim Teatru Polskiego w Łodzi. Pracował także jako notariusz. Zmarł w 1937 r.
LEŚNA (ULICA), niedługa uliczka (226 m) na osiedlu S. Żeromskiego. Tworzy niemal klasyczny trójkąt równoboczny z ulicami S. Żeromskiego i Torową. Ma asfaltową nawierzchnię. Powstała w okresie międzywojennym i rzeczywiście prowadziła w kierunku lasu, na terenie którego (po wycięciu części drzew) stoi obecnie Szpital Powiatowy i biegnie ulica Kazimierza Jagiellończyka. O ile od strony południowej miała stałych sąsiadów (kaflarnia, domy prywatne), o tyle od strony północnej sąsiedzi zmieniali się. Były tu m.in. plac targowy i później warsztaty Zespołu Szkół Technicznych, „Sklep Polski Jedynka” i supermarket TESCO. Zmieniono nawierzchnię ulicy i chodnika na kostkę brukową.
LEŚNIAK BOGDAN, urodzony 26 IV 1961 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Antoniego i Emilii z domu Kopacz. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu, uzyskując zawód kierowcy-mechanika. W latach 1982-1996 pracował w Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu, a od 1996 r. jest operatorem wózka widłowego w firmie „Termo Organika” S.A. w Mielcu. Od 1979 r. jest Honorowym Dawcą Krwi. Należy do Koła HDK przy PCK w Mielcu. Do 2013 r. oddał około 59 800 ml krwi. Za tę niezwykle szlachetną działalność wyróżniony został m.in. Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
LEŚNIAK JAN, urodzony 24 IV 1883 r. w Rzeszowie, syn Wojciecha. Absolwent Gimnazjum w Rzeszowie z maturą w 1903 r. Zdobył kwalifikacje nauczycielskie i w 1907 r. otrzymał posadę zastępcy nauczyciela w I Gimnazjum w Rzeszowie. W latach 1910-1912 pracował jako zastępca nauczyciela w Gimnazjum w Mielcu. Uczył języków: polskiego, łacińskiego i greckiego. Od 1912 r. do 1921 r. był zastępcą nauczyciela, a następnie nauczycielem w Gimnazjum w Dębicy. Kolejnymi miejscami pracy były: Gimnazjum w Tłumaczu (1921, profesor), Gimnazjum w Jarosławiu (1921-1926, profesor), IV Gimnazjum w Krakowie (1927-1932, profesor). W latach 1932-1939 pracował jako asystent na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i wykładowca w Studium Pedagogicznym UJ. Powrócił do Rzeszowa i po wyzwoleniu tego miasta spod okupacji hitlerowskiej (VIII 1944 r.) został wybrany do pierwszej Rady Miejskiej. Dalsze losy nieznane.
LEŚNIAK JÓZEF JAN, urodzony 26 V 1936 r. w Woli Chorzelowskiej, pow. mielecki, syn Władysława i Stanisławy z domu Pietryka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców). Po maturze w 1955 r. został zatrudniony w WSK jako ślusarz, a do 1994 r. pracował na stanowiskach: wytaczacza, kontrolera jakości, kierownika sekcji organizacji, kierownika działu i kierownika wydziału. W tym okresie ukończył studia na Politechnice Krakowskiej w Krakowie z tytułem inżyniera mechanika (specjalizacja – samochody i ciągniki), a następnie – studia podyplomowe z zakresu ekonomiki i zarządzania w SGPiS w Warszawie. Był wykładowcą na szkoleniach dla kadry kierowniczej zakładów pracy przemysłu maszynowego i różnych instytucji. W latach 1957-1959 odbył zasadniczą służbę wojskową w Marynarce Wojennej w Gdyni na okręcie podwodnym ORP „Sęp”. W czasie pełnienia służby uczestniczył jako aktor drugoplanowy (wraz z 6. innymi marynarzami z „Sępa”) w realizacji filmu „Orzeł” Leonarda Buczkowskiego. (ORP „Sęp” był bliźniaczym okrętem ORP „Orzeł”, zbudowanym także w stoczni holenderskiej na krótko przed II wojną światową.) W latach 60. był działaczem młodzieżowym oraz czynnym skoczkiem spadochronowym (uzyskał III klasę) i członkiem zarządu Aeroklubu Mieleckiego. W latach 80. i 90. pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej i Rady Miejskiej w Mielcu. W 1995 r. wyjechał do USA. Pracował w firmach: Leterfab – Chicago – Eddison (1995-1999) i Fax Tool Company Inc. – SNS (2000-2003), a od 2003 jest zatrudniony w Al Piemonte Nissan. Wiele czasu poświęca działalności społecznej współpracując z organizacją kombatancką (jego stryj Antoni Pietryka jako żołnierz amerykański zginął w Berlinie w maju 1945 r.) i organizacjami niosącymi pomoc dzieciom niepełnosprawnym i ubogim.
LEŚNIAK MAŁGORZATA (z domu WILCZYŃSKA), urodzona 7 IV 1956 r. w Rudzieńcu Gliwickim, córka Lecha i Danuty z domu Koch. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 1 w Gliwicach, maturę zdała w 1975 r. Studia na Wydziale Wychowania Muzycznego Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie ukończyła w 1979 r. z tytułem magistra. W tym samym roku została zatrudniona w Robotniczym Centrum Kultury (później Miejski Ośrodek Kultury i Samorządowe Centrum Kultury) w Mielcu na stanowisku chórmistrza i muzyka akompaniatora. W 1983 r. założyła Zespół Piosenki i Ruchu „Abrakadabra”, który później przekształcił się w zespół taneczny i w takiej formule funkcjonuje do dziś. Przy jego prowadzeniu początkowo współpracowała z choreografami Lucyną Masłowiec i Marzeną Gawrońską, a od 1992 r. do dziś współpracuje z Alicją Skopińską-Parys. Prowadzi też zespoły chóralne. M.in. prowadziła chór parafialny przy bazylice mniejszej św. Mateusza (1984-2016) i chór męski „Melodia” (1990-1995), a aktualnie prowadzi chór Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku (od 2012 r.) i chór przy kaplicy Opatrzności Bożej w Woli Mieleckiej (od IX 2016 r.) Największe sukcesy odnosiła z Zespołem „Abrakadabra”, który kilkakrotnie występował za granicą (Francja, Słowacja, Bułgaria, Macedonia) i wielokrotnie był laureatem międzynarodowych, ogólnopolskich i wojewódzkich festiwali i przeglądów zespołów dziecięcych i młodzieżowych, m.in. w Krośnie (2007, 2010), Baranowie Sandomierskim (2009), Głogowie Małopolskim (2010), Krakowie (2011), Przemyślu (2011), Małogoszczy (2012), Zduńskiej Woli (2012), Brańsku (2016) i Toruniu (2016), a co najważniejsze – zdobył Grand Prix V Międzynarodowego Dziecięco-Młodzieżowego Festiwalu „Świat, sztuka i morze” w Złotych Piaskach (Bułgaria) oraz I i II nagrodę na tym festiwalu w 2012 r. Wyróżniona m.in. Złotą i Srebrną Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę. W 2021 r. przeszła na emeryturę.
LEŚNIAK STANISŁAW, urodzony 6 X 1949 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Władysława i Ludwiki z Duszkiewiczów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku ślusarza, a następnie technologa i starszego inspektora do spraw szkolenia (z równoczesnym oddelegowaniem do pracy na obiektach sportowych FKS Stal). Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną i do 1975 r. był czynnym zawodnikiem FKS Stal. W 1975 r. podjął pracę w OBR SK Mielec jako technolog, a następnie pracował w Dziale Szkolenia. Nie zerwał jednak z piłką ręczną. Po zdobyciu uprawnień sędziowskich prowadził mecze I i II ligi państwowej, a ponadto pracował jako trener i działacz grup młodzieżowych piłki ręcznej w Stali Mielec aż do rozwiązania klubu w 1997 r. W latach 1977-1981 był kierownikiem administracji ZZGT „POLGAZ” w Mielcu, zaś w latach 1981-1990 – instruktorem d/s sportu i rekreacji, a następnie kierownikiem Spółdzielczego Domu Kultury MSM w Mielcu. Od 1990 r. pracował w Zespole Szkół Budowlanych im. Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. W 1991 r. ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek: wychowanie fizyczne, specjalność: rekreacja i turystyka) i otrzymał tytuł magistra. W pracy nauczycielskiej z młodzieżą ZSB uzyskał szereg sukcesów na Ogólnopolskich Igrzyskach Szkół Budowlanych. W 1997 r., po likwidacji sekcji piłki ręcznej FKS Stal, był jednym z założycieli Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal i pełnił do 2016 r. funkcję wiceprezesa do spraw organizacyjnych. Od lat 80. udzielał się także w działalności samorządu osiedla W. Szafera, pełniąc w nim różne funkcje, m.in. był wiceprzewodniczącym Rady Osiedla. Był korespondentem Tygodnika „Korso”. Wyróżniony m.in. Złotą Honorową Odznaką TKKF, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej oraz Medalem 50-lecia Szkolnego Związku Sportowego. W 2012 r. został wybrany na wiceprezesa Podkarpackiego Związku Piłki Ręcznej.
LEŚNIAK-MOCZUK KRYSTYNA (z domu LEŚNIAK), urodzona 26 II 1959 r. w Mielcu, córka Antoniego i Marii z domu Piątek. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. W latach szkolnych mieszkała w Krzemienicy (powiat mielecki) i angażowała się w działalność miejscowych organizacji społecznych (ZHP, ZSMP, KGW i LZS). Studiowała na Wydziale Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej Filia w Rzeszowie i w 1982 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii. W okresie studiów była przewodniczącą grupy działania ZSP i członkiem Komisji Nauki ZSP. Od 1 IX 1982 r. pracowała w Wydziale Zatrudnienia i Spraw Socjalnych Urzędu Miejskiego w Rzeszowie, ale już 15 XII 1982 r. przeszła do Filii UMCS w Rzeszowie, gdzie w Zakładzie Geografii Ekonomicznej i Planowania Przestrzennego na Wydziale Ekonomicznym pracowała na stanowisku asystenta do 30 IX 1988 r. W okresie od 1 X 1988 r. do 30 IX 1997 r. była asystentem w Międzywydziałowym Zakładzie Nauk Społecznych i Katedrze Ekonomii na Wydziale Marketingu i Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej. W 1996 r. uzyskała na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach doktorat nauk humanistycznych, obroniony z wyróżnieniem na podstawie dysertacji doktorskiej Społeczno-ekonomiczne skutki bezrobocia w rejonie Mielca w latach 1990-1996. W 1997 r. (1 I – 30 VI) zatrudniona została w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w Rzeszowie na stanowisku inspektora. Równocześnie od 1 X 1996 r. do 30 VI 2001 r. pracowała w Wyższej Szkole Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie jako adiunkt, a w latach 1997-2000 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Socjologicznego. Ponadto w okresie 1 X 1997 r. – 30 IX 2001 r. była także pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie na stanowisku adiunkta i pełniąc funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Socjologii (do 2000 r.) Od 1 X 2001 r. była adiunktem w Katedrze Ekonomii na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Była zatrudniona w pięciu warszawskich uczelniach: Szkoła Wyższa Collegium Varsoviensis, Wyższa Szkoła Komunikowania, Politologii i Stosunków Międzynarodowych, Szkoła Wyższa im. Bogdana Jańskiego, Wyższa Szkoła Nauk Pedagogicznych, Collegium Humanum. W latach 2011-2012 pełniła funkcję rektora w Wyższej Szkole Biznesu im. bp. Jana Chrapka w Radomiu. W 2013 r. Rada Wydziału Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie nadała jej stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie socjologii wsi. Od tego roku jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Nauk Socjologicznych w Kolegium Nauk Społecznych Uniwersytetu Rzeszowskiego. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w działalności naukowej uczelni i placówek, których jest pracownikiem. Była m.in. kierownikiem tematu badawczego „Bezrobocie i jego skutki” w Politechnice Rzeszowskiej, koordynatorem współpracy Instytutu Socjologii WSP z uczelniami w Niemczech i Wielkiej Brytanii (w ramach programu „Sokrates”), współorganizatorem wielu konferencji naukowych. Pełniła funkcję sekretarza Komitetu Organizacyjnego XI Ogólnopolskiego Zjazdu Socjologicznego „Los i wybór. Geneza i perspektywy społeczeństwa polskiego”, zorganizowanego przez Polskie Towarzystwo Socjologiczne oraz WSP Rzeszów i WSSG w Tyczynie w 2000 r. Wzięło w nim udział ponad 1000 osób z ośrodków akademickich w Polsce i z wielu środowisk zagranicznych. Od 1996 r. była uczestnikiem corocznego seminarium „Gospodarka społeczno-rynkowa i integracja europejska” w Vlotho (Niemcy). Uczestniczyła też w posiedzeniach Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Urzędzie Rady Ministrów w Warszawie. Od początku działalności naukowo-pedagogicznej wiele czasu poświęcała integracji środowisk młodych naukowców. W latach 1983-1987 pełniła funkcje przewodniczącej Młodych Pracowników Nauki ZSP w Rzeszowie oraz członka Plenum MPN ZSP w Warszawie. Była opiekunem studenckich kół naukowych w Filii UMCS i Politechnice Rzeszowskiej, m.in. zorganizowała 4 obozy naukowe i badania naukowe na temat „Oceny społeczno-ekonomicznej funkcjonowania Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu” w 1996 r. Od 2001 r. była opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Polityki Społeczno-Gospodarczej na Uniwersytecie Rzeszowskim. *Badania naukowe: zagadnienia mieszczące się w subdyscyplinach socjologii: gospodarki, społeczności lokalnych, wsi, problemów społecznych, ruchów społecznych. *Funkcje w ramach pracy zawodowej: członek Zespołu Specjalistycznego w MNiSW ws. współpracy z Uniwersytetami Trzeciego Wieku (2016 r.), kierownik projektu międzynarodowego „Cztery elementy natury – harmonia w życiu codziennym w obwodzie tarnopolskim i w województwie podkarpackim” (2021 r.), członek kilku wydziałowych i instytutowych komisji, członek Senatu Uniwersytetu Rzeszowskiego (kadencja 2020-2024), członek 20 komisji doktorskich, w tym przewodnicząca czterech. Redaktor tematyczny w czasopiśmie naukowym „Nierówności społeczne a wzrost gospodarczy”, recenzent wydawniczy 10 monografii i 19 artykułów naukowych. *Staże naukowe: Instytut Gospodarki Materiałowej oraz Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa w Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Ternopilski Instytut Socjologicznych i Informacyjnych Technologii na Ukrainie. Ukończyła studia podyplomowe dla pracowników jednostek naukowych w Wyższej Szkole Innowacji w Lublinie: „Zarządzanie projektami unijnymi” (2011 r.) i „Menedżer innowacji i transfery wiedzy” (2012 r.). *Publikacje, w tym część wydanych za granicą: 416 publikacji, w tym 238 naukowych, m.in. 10 monografii, 2 podręczniki (współautorka), 2 tomy materiałów pokonferencyjnych (współredaktorka), 176 artykułów publicystycznych, w tym promujących Podkarpacie, a zwłaszcza uczelnie rzeszowskie i rejon Mielca. Większość monografii jest wynikiem jej badań naukowych w rejonie Mielca: (Bezrobocie strukturalne w rejonie Mielca, Politechnika Rzeszowska, Rzeszów 1997, Społeczne skutki bezrobocia w rejonie Mielca, Rzeszów 1997, Ekonomiczne koszty bezrobocia w rejonie Mielca, Rzeszów 1997), Przemiany wiejskich społeczności lokalnych w odniesieniu do miasta. Studium zmiany systemowej, Rzeszów 2008, Dwie dekady lokalnego bezrobocia (na przykładzie powiatu mieleckiego na Podkarpaciu), Rzeszów 2010, Z kart historii ku przyszłości. Jubileusz 80-lecia szkolnictwa ekonomicznego w Mielcu, Rzeszów 2017. Prawie połowa artykułów naukowych (85) zawiera dane dotyczące społeczno-ekonomicznych przemian strukturalnych w rejonie mieleckim. Zostały one opublikowane w wydawnictwach 17 ośrodkach akademickich w kraju. *Udział w konferencjach naukowych: wygłoszenie 207 referatów, w tym 14 za granicą (Białoruś, Czechy, Łotwa, Niemcy, Słowacja, Ukraina, Węgry), bierne uczestnictwo w 213 sympozjach, seminariach, sesjach, kongresach. *Zajęcia dydaktyczne z ok. 60 przedmiotów. *Promotor 7 przewodów doktorskich, 22 magistrów i 169 licencjatów. *Praca społeczna w stowarzyszeniach: Stowarzyszenie Naturalnego Macierzyństwa (założycielka, prezesa Zarządu, 1991 r.), Polskie Towarzystwo Ekonomiczne (członek, 1982 r., prezes ZOW w Rzeszowie w latach 2010-2015, wiceprezes w latach 2015-2021), Polskie Towarzystwo Socjologiczne (skarbnik Zarządu Oddziału w Rzeszowie w latach 1997-2001, członek Komisji Rewizyjnej przy Zarządzie Krajowym 2011-2015, członek Zarządu Sekcji Pracy Socjalnej 2008-nadal, wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału w Rzeszowie, 2022 r.), Europejska Unia Kobiet (członek, 2013 r.), Rada Naukowa Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku (członek, 2013 r.), Towarzystwo Przyjaciół Rzeszowa (członek, 2014 r.), Towarzystwo Przyjaciół Przemyśla i Regionu (członek wspierający, 2015 r.), Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej (2020 r.), członek Komisji Rewizyjnej w Stowarzyszeniu na rzecz Rozwoju ZSE „Ekonomik” w Mielcu (członek – założyciel, 2016-nadal), w Stowarzyszeniu Ochrony Pracy (członek, 2017), Krajowej Radzie Ruchu Stowarzyszeń Regionalistycznych Rzeczypospolitej Polskiej (2018 r.) i w Polskim Towarzystwie Polityki Społecznej (2021 r.), wiceprezes zarządu w Stowarzyszeniu Nasz Dom Rzeszów (2016 r.) i w Stowarzyszeniu Miłośników Rzeszowa (2018 r.). Ponadto od 2019 r. jest radną w Rzeszowskiej Radzie Seniorów i pełni funkcję ławnika w Sądzie Okręgowym w Rzeszowie, a od 2022 r. jest członkiem Społecznej Rady Kultury przy Urzędzie Miasta Rzeszowa. Udziela się także w ruchu społecznym kobiet o imieniu Krystyna. W zeszytach naukowych Szkoły Wyższej Collegium Varsoviensis opublikowała artykuł Od kategorii społecznej imienia Krystyna – do ruchu społecznego poświęcony analizie socjologicznej integracji imienniczek w perspektywie ruchów społecznych. Wygłosiła referat Jak stworzyć ruch społeczny na przykładzie integracji kobiet o imieniu Krystyna na Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Kobieta w kulturze, kultura w kobiecie” zorganizowanej w 2009 r. na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego. Przeprowadziła badania empiryczne na populacji 300 uczestniczek corocznych Zjazdów Krystyn i wydała monografię Fenomen Krystyn. Była pomysłodawcą i organizatorem interdyscyplinarnej konferencji naukowej „Kobieto, kim jesteś we współczesnym świecie?„, zorganizowanej na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym w Uniwersytecie Rzeszowskim (2012 r.). Od 2011 r. jest liderką Ruchu Społecznego Krystyn na Podkarpaciu. W 2012 r. założyła Stowarzyszenie Krystyn Podkarpackich, w którym pełni funkcję prezesa Zarządu, organizując uroczystości i wydarzenia kulturalne. Była organizatorką XV Jubileuszowego Zjazdu Krystyn EUROKRYSTYNY 2012 „Imieniny Krystyny u rodziny” w Rzeszowie (11-16 III 2012 r.), który zgromadził około 600 Krystyn ze wszystkich województw oraz z wielu krajów świata. 8 III 2014 r. zorganizowała w Mielcu II Podkarpackie Imieniny Krystyn. PIK odbywają się corocznie w samorządach Podkarpacia. O wpływie imienia na życie dwukrotnie mówiła w TVP2 w programie „Pytanie na śniadanie”. *Odznaczenia, wyróżnienia: Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Pamiątkowy Uniwersytetu Wrocławskiego, Statuetka Starosty Mieleckiego za działalność naukową związaną z powiatem mieleckim (2022), liczne dyplomy i podziękowania; biogramy w szeregu wydawnictw, m.in.: Sylwetki Rzeszowian, Rzeszów 2013, Słownik biograficzny profesorów Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów 2016, Encyklopedia osobistości Rzeczypospolitej Polskiej, 2018, 100 wpływowych kobiet, Rzeszów 2021. Zdobyła tytuły „Miss Krystyn 2013”, „Przedsiębiorcza kobieta 2015”. Utrzymuje systematyczne kontakty z Mielcem i subregionem mieleckim. Znacząca część jej badań naukowych i publikacji związana jest z ziemią mielecką. Mieleckie problemy i osiągnięcia przedstawia na konferencjach naukowych w kraju i za granicą.
LETNIA (ULICA), ulica na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku toru kolejowego. Ma około 330 m długości i utwardzoną nawierzchnię. Nazwę, wnioskowaną przez mieszkańców, otrzymała 11 II 2010 r. na sesji Rady Miejskiej. Charakterystycznym obiektem, usytuowanym przy skrzyżowaniu ul. Letniej z ul. Wojsławską, jest pawilon z serwisem firmy Husqvarna. Dalej znajdują się domy prywatne, niektóre w budowie.
LEWANDOWSKA ANNA (z domu KLIMEK), urodzona 13 II 1959 r. w Mielcu, córka Józefa i Janiny z domu Świerczek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. Studiowała na Wydziale Chemii Politechniki Rzeszowskiej (specjalność: chemia i technologia organiczna) i w 1983 r. uzyskała tytuł magistra inżyniera. W latach 1983-1990 pracowała w WSK „PZL-Mielec” w Dziale Chemicznym TTM-3, a od 1990 r. jest nauczycielką chemii w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Równolegle kształciła się, kończąc kolejno: Studium Pedagogiczne w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie (1985), Studium Przygotowania Pedagogicznego w Politechnice Rzeszowskiej (2001) oraz Studia Podyplomowe (w zakresie: Zarządzanie Oświatą i Przedsiębiorczość) w WSGiZ w Mielcu (2001). Uzyskała: I stopień specjalizacji zawodowej (1998), uprawnienia egzaminatora OKE egzaminu maturalnego z chemii (2001) i stopień nauczyciela dyplomowanego (2003). Realizuje własny autorski program nauczania chemii. Jest opiekunem pracowni chemicznej. Wiele czasu poświęca zajęciom pozalekcyjnym, prowadząc społecznie kółko chemiczne i przygotowując uzdolnionych uczniów do Olimpiady Chemicznej. W tym zakresie osiąga wybitne rezultaty. W latach 1996-2002 około 40 jej uczniów startowało w zawodach okręgowych, a jedenastu w finałach centralnych, zdobywając czterokrotnie tytuły laureatów. Największym sukcesem było zdobycie przez Joannę Drozd srebrnego medalu na Międzynarodowej Olimpiadzie Chemicznej w Melbourne (1998). Liczące się sukcesy odnieśli jej uczniowie także w Ogólnopolskim Konkursie Chemicznym Politechniki Warszawskiej, zdobywając dwukrotnie tytuły laureatów i trzy wyróżnienia. Była inspiratorem i współorganizatorem dwóch sesji popularnonaukowych z chemii. Jest współzałożycielem Międzyszkolnego Zespołu Przedmiotowego z Chemii, skupiającego nauczycieli z terenu Mielca. Poza chemią pasjonuje się teatrem, m.in. przygotowała z młodzieżą i prezentowała w Mielcu różne inscenizacje teatralne oraz (wspólnie z nauczycielką języka polskiego Krystyną Mrozik) przygotowała młodzież do IX Ogólnopolskiego Konkursu Kultury Młodzieży Szkolnej „Lipsko – 95” (II miejsce). Jest opiekunką szkolnego radiowęzła. Wyróżniona została m.in. Nagrodą I stopnia Ministra Edukacji Narodowej. W latach 2003-2011 prowadziła różne formy zajęć pozalekcyjnych, głównie z uczniami uzdolnionymi z dziedziny chemii. W tym czasie pięciu uczniów zdobyło tytuły laureata lub finalisty Olimpiady Chemicznej, a kilku innych zajęło czołowe miejsca w finałach Ogólnopolskich Konkursów Chemicznych organizowanych przez Politechnikę Warszawską, Uniwersytet M. Kopernika w Toruniu i Politechnikę Śląską w Gliwicach. Jest autorką zbiorów zadań maturalnych z chemii, które zostały opublikowane przez Wydawnictwo Szkolne Omega. Od 2008 r. jest aktywnym członkiem Komitetu Organizacyjnego Podkarpackiego Konkursu Chemicznego przy Wydziale Chemii Politechniki Rzeszowskiej, a od 2009 r. prowadziła zajęcia ze studentami niestacjonarnych studiów w Zamiejscowym Oddziale Dydaktycznym AGH Kraków w Mielcu. Została wyróżniona Medalem Komisji Edukacji Narodowej
LEWARTOWSKI APOLINARY, baron, współwłaściciel trzeciej części Mielca (po Małachowskich). Uczestniczył w powstaniu listopadowym, był majorem w oddziale „Białych Krakusów”.
LEWARTOWSKI BRONISŁAW, syn Apolinarego, jednego z właścicieli Mielca. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. Walczył w oddziale majora Edwarda Dunajewskiego. Utonął w Wiśle podczas odwrotu oddziału do Galicji.
LEWCZAK JÓZEF, urodzony 27 XI 1950 r. w Bliziance, powiat strzyżowski, syn Mikołaja i Bronisławy z domu Jamróz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, maturę zdał w 1968 r. W 1974 r. ukończył studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w specjalności filozofia praktyczna (socjologia) i uzyskał tytuł magistra filozofii chrześcijańskiej. Po studiach został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” w charakterze socjologa. Od 1981 r. pełnił funkcje: kierownika Oddziału Koordynacji Pracy OC, OHP i Wojska, kierownika Zespołu Organizacji oraz kierownika Działu Obsługi Lecznictwa. Równocześnie kontynuował studia doktoranckie na macierzystej uczelni w zakresie socjologii moralności i na podstawie dysertacji na temat Postawy wobec własności społecznej wybranych kategorii społeczno-zawodowych w przedsiębiorstwie przemysłowym uzyskał tytuł naukowy doktora filozofii społecznej (24 VI 1981 r.). W tym okresie zdobył także kwalifikacje pedagogiczne, niezbędne do pełnienia funkcji wychowawczych w OHP i internacie ZST, wykładowcy kursów oraz członka Państwowej Komisji Egzaminacyjnej. W latach 1982-1984 prowadził zajęcia akademickie z zakresu psychologii ogólnej i rozwojowej na Politechnice Rzeszowskiej Punkt Konsultacyjny w Mielcu. Po transformacji ustrojowej w 1990 r. powołany został na stanowisko sekretarza miasta Mielca i do 1994 r. aktywnie uczestniczył we wprowadzaniu reformy samorządowej i innych reform w Gminie Miejskiej Mielec. Po upływie kadencji i zmianach w samorządowych władzach miasta w 1994 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Mielcu. W 2016 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową udzielał się w różnych formach naukowych i edukacyjnych. W latach 1994-1999 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu. Jako wykładowca problematyki rozwoju społecznego, upowszechnianej przez MCKiRG, referował i prowadził warsztaty z zakresu „Praw i obowiązków w budowie demokracji lokalnej” oraz szerokiego spektrum rozwiązywania konfliktów lokalnych, m.in. we Lwowie, Mińsku i Brześciu. W latach 1994-1996 brał udział w seminariach i warsztatach w Irlandii i Niemczech. W ramach doskonalenia indywidualnego warsztatu pracy uzyskał w 1998 r. kwalifikacje członka Rad Nadzorczych Jednoosobowych Spółek Skarbu Państwa oraz w 2001 r. uprawnienia Ministerstwa Edukacji Narodowej do pracy w charakterze eksperta w Komisjach Kwalifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans zawodowy. Od 1999 r. jest wykładowcą socjologii ogólnej i socjologii rodziny w Kolegium Nauczycielskim w Tarnobrzegu i na Uniwersytecie Rzeszowskim (studia zaoczne). W lipcu 2002 r. uzyskał status nauczyciela dyplomowanego. Jest także wykładowcą filozofii i etyki w biznesie w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Wydział Zamiejscowy Ekonomii w Mielcu.
LEWICKI MIKOŁAJ, urodzony w 1771 r., nauczyciel mieleckiej szkoły trywialnej, odnotowany w metrykach w latach 1797–1801. Zmarł 30 XI 1801 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzecznej, obok kościoła św. Marka nad Wisłoką.
LEWIŃSKI WŁADYSŁAW, urodzony 17 XI 1923 r. w Zdołbunowie na Wołyniu, syn Ludwika i Anny z domu Żytek. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Szkoły Rzemieślniczo-Przemysłowej w Zdołbunowie, ale naukę przerwała wojna w 1939 r. Od 1940 r. pracował w miejscowym młynie, a od 1941 r. (w czasie okupacji hitlerowskiej) jako ślusarz w parowozowni Zdołbunów. Należał do AK na Wołyniu. Przyjął pseudonim „Sokół”. Pracując na kolei, wykonał wiele indywidualnych małych akcji sabotażowych (np. uszkadzanie części w parowozach i wagonach). Posiadał broń i uczestniczył w różnego rodzaju akcjach mających na celu przeciwstawienie się hitlerowcom i banderowcom. 27 II 1944 r. został zmobilizowany do Armii Polskiej dowodzonej przez gen. Z. Berlinga i zgodnie z zainteresowaniem został skierowany do szkolenia lotniczego. Ukończył Szkołę Lotniczą w Bogurusławiu i Oficerską Szkołę Lotniczą w Krasnem Kucie, latając na samolotach UT-2, Jak-1 i Jak-3. 13 IV 1946 r. został skierowany do 1 Dywizji Myśliwskiej w Krakowie, 16 VI 1946 r. do 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”, a w 1950 r. – w stopniu podporucznika – do nowo utworzonego 11 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Poznań. W latach 1953-1959 służył w DLM w Świdwinie. Pełnił funkcje: pilota, starszego pilota, dowódcy klucza, dowódcy eskadry, dowódcy pułku i inspektora techniki pilotażu. Szkolił się na samolotach odrzutowych, a następnie pełnił funkcję inspektora techniki pilotażu. W 1959 r. skierowany został do Mielca na stanowisko pilota-oblatywacza samolotów w WSK „PZL-Mielec”. Oblatywał wszystkie typy samolotów, produkowanych wówczas w mieleckiej fabryce. W tym okresie ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne (profil ekonomiczny) w Mielcu z tytułem technik ekonomista. W 1962 r. przebywał w Indonezji, gdzie oblatywał sprzedane mieleckie samoloty odrzutowe i edukował miejscowych pilotów. Po powrocie do Mielca (już w stopniu podpułkownika) kontynuował pracę pilota-oblatywacza oraz szkolił instruktorów na samolotach TS-11 „Iskra”. W 1970 r. z powodu pogarszającego się stanu zdrowia powierzono mu stanowisko kierownika Aeroklubu Zagłębia Miedziowego Lubin i pracował tam do września 1971 r., a następnie został przeniesiony do rezerwy i powrócił do Mielca. Dokonania lotnicze zamknął bilansem trzech tysięcy godzin lotów, w tym ponad dwoma tysiącami godzin na samolotach odrzutowych. Uczestniczył w powołaniu mieleckiego Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (1981) i był jego aktywnym członkiem. Od 1983 r. należał także do Oddziału ZBoWiD w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Zmarł 22 IV 1998 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LEYKO EMIL BRONISŁAW, urodzony 5 V 1888 r. w Mielcu, syn Feliksa i Marii z Kolasińskich. Po ukończeniu szkoły męskiej w Mielcu uczęszczał do Gimnazjum w Tarnowie i tam zdał maturę. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1920 r. W okresie międzywojennym pracował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Uzyskał stopień doktora nauk medycznych, a następnie otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Pełnił m.in. funkcję kierownika Zakładu Farmakologii Wydziału Lekarskiego oraz członka Rady Wydziałowej. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Wilnie. W 1945 r., po II wojnie światowej i zmianie granic Polski, wraz z wieloma innymi naukowcami z wileńskiego uniwersytetu przeniósł się do nowo utworzonego Uniwersytetu Łódzkiego. Powierzono mu kierownictwo katedry i Zakładu Farmakologii w strukturze Wydziału Lekarskiego. Był autorem wielu prac naukowych oraz promotorem prac doktorskich i dyplomowych. Zmarł 3 V 1975 r. Spoczywa na cmentarzu na Powązkach w Warszawie.
LEYKO EUGENIUSZ, urodzony 17 III 1922 r. w Mielcu, syn Wiktora i Jadwigi z Hyjków. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, ale naukę przerwała wojna. W okresie V 1940 r. – V 1942 r. pracował w niemieckiej firmie budowlanej J. Henniga na terenie Dęby i Smoczki. W maju 1942 r. został przymusowo wcielony do Polskiej Służby Budowlanej (Polnische Baudienst) i od 1 I 1943 r. był magazynierem magazynu mundurowego i narzędziowego. Po wojnie dokończył naukę w Gimnazjum i Liceum, zdając maturę w 1946 r. Ponadto ukończył kurs handlowy w Liceum Handlowym. Od 7 I 1947 r. rozpoczął pracę w Państwowej Centrali Handlowej – Hurtowni Spożywczo-Przemysłowej w Mielcu na stanowisku starszego referenta. 1 I 1950 r. podjął pracę w Centrali Mięsnej w Mielcu jako kierownik Działu Handlowego, a od 1 II 1952 r. przeszedł do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Terenowego w Mielcu. Początkowo pracował na stanowisku kierownika inwestycji, następnie (w okresie 1 IV 1957 – 30 IV 1976 r.) był kierownikiem cegielni przy ul. T. Kościuszki (obecnie ul. Wojsławska), a od 1 V 1976 r. do przejścia na emeryturę (31 VIII 1981 r.) pracował na różnych stanowiskach w administracji. Od 1937 r. należał do chóru gimnazjalnego „Melodia” pod kierunkiem prof. S. Lachmana. Był także członkiem kółka dramatycznego, prowadzonego przez prof. Edwarda Grabarskiego. Przez okres okupacji hitlerowskiej, mimo grożącego niebezpieczeństwa, przechował bibliotekę repertuarową i kronikę „Melodii” oraz instrumenty muzyczne po byłej orkiestrze gimnazjalnej. Oddał je 25 II 1946 r. Franciszkowi Saramie, który po wojnie podjął się prowadzenia „Melodii” i jako nauczyciel śpiewu w Gimnazjum i Liceum był najlepszym gwarantem właściwego wykorzystania nut i instrumentów. Uczestniczył w działalności chóru męskiego „Melodia”, a następnie Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” – niemal do ostatnich chwil życia. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury i Złotą Odznaką z Wieńcem Laurowym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Zmarł 31 I 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO FELIKS, urodzony 18 XII 1840 r. w Mielcu. Uzyskał kwalifikacje w zawodzie krawieckim. Prowadził własny zakład krawiecki i jakością wyrobów zdobył sobie powszechny autorytet. W latach 80. i 90. XIX w. pełnił funkcję cechmistrza rzemieślniczego działu II, skupiającego rękodzielników wykonujących wyroby z tkanin i skóry. W 1895 r. został przewodniczącym władz cechowych działu II, a w 1897 r. – członkiem Stowarzyszenia Przemysłowego. Przez wiele lat był także członkiem władz miejskich. W latach 1888-1896 (?) pełnił funkcję zastępcy burmistrza, a w latach 1904-1908 był burmistrzem Mielca. Udzielał się także jako członek Towarzystwa Bursy Gimnazjalnej (od 1907 r.) Zmarł 7 I 1921 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO JAN, urodzony 17 II 1929 r. w Mielcu, syn Tomasza i Wiktorii z domu Kielawa. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i po ukończeniu trzeciej klasy kontynuował naukę w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Mielcu, maturę zdał w 1950 r. W roku szkolnym 1950/1951 rozpoczął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Przecławiu, ale od półrocza został przeniesiony do Szkoły Podstawowej w Tuszowie Narodowym na stanowisko nauczyciela – przewodnika Organizacji Harcerskiej i jej właśnie poświęcał najwięcej czasu. Specjalizował się w chemii i fizyce, ale wykazywał także duże zaangażowanie w prowadzeniu zajęć z wychowania fizycznego. Lubił majsterkować, m.in. wykonał dla szkoły wiele pomocy naukowych. W tym okresie uczestniczył w kilku kursach specjalistycznych dla drużynowych OH. Po likwidacji etatów przewodników harcerskich w 1957 r. przeniesiony został do Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu na stanowisko nauczyciela fizyki i chemii. W 1960 r. powierzono mu ponadto obowiązki kierownika Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Mielcu. W latach 60. założył i prowadził dwa kółka zainteresowań – fotograficzne i filatelistyczne. 1 IX 1966 r. powierzono mu funkcję zastępcy kierownika Szkoły Podstawowej nr 1 i równocześnie odwołano z funkcji kierownika POM. W 1969 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Krośnie – Wydział Zaoczny dla Pracujących (kierunek – biologia z chemią). W latach 1971-1972 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. W związku z reorganizacją szkolnictwa podstawowego – 1 IX 1973 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora Zbiorczej Szkoły Gminnej w Mielcu i równocześnie zastępcy dyrektora SP nr 1 w Mielcu. W latach 1977-1978 uczęszczał na studium przygotowawcze, a następnie zdał egzamin kwalifikacyjny równoważny z wyższym studium zawodowym i otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. Przyczynił się znacznie do wybudowania sali gimnastycznej, modernizacji obiektu szkolnego i jego wyposażenia. Należał do najbardziej aktywnych działaczy Polskiego Związku Filatelistów Koło Nr 38 w Mielcu i konsekwentnie popularyzował filatelistykę wśród młodzieży. (Członkowie szkolnego Koła PZF trzykrotnie uczestniczyli w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Filatelistycznej.) Udzielał się także w działalności ZNP i TPD. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Honorową Odznaka PZF i Medalem Pamiątkowym 30-lecia PZF oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania III stopnia (1974) i II stopnia (1979) za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Zmarł 9 IV 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO JAN MATEUSZ, urodzony 27 XII 1889 r. w Mielcu, syn Karola i Marii z Jeżów. Absolwent Studium Nauczycielskiego w Krakowie. Uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz w wojsku austriackim (1915-1918), początkowo na Węgrzech, a następnie w Łańcucie i Rzeszowie. W latach 1918-1922 pracował jako nauczyciel w Przykopie, Dąbrowie, Jadownikach Mokrych oraz Knapach i Durdach, a w latach 1922-1924 – jako nauczyciel kontraktowy w Gimnazjum Państwowym w Mielcu. Od 1924 r. do 1928 r. pełnił funkcję kierownika 4-klasowej szkoły w Woli Wadowskiej, a w latach 1928-1944 taką samą funkcję w szkole w Dulczy Wielkiej. W 1944 r. powrócił do rodzinnego Mielca i do 1948 r. był nauczycielem Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego, a następnie przeszedł na emeryturę. Posiadał rozległą wiedzę, znajomość kilku języków obcych i szereg umiejętności, głównie artystycznych. Specjalizował się zwłaszcza w rysowaniu, m.in. ilustrował jeden z tomików poezji ks. Mateusza Jeża. Pisał też utwory poetyckie, a kilka z nich (Preludium, Sonety) zostało opublikowanych w okresie międzywojennym. Był kolekcjonerem dzieł sztuki, monet i innych zabytkowych przedmiotów, ale zbiory te uległy rozproszeniu w czasie okupacji hitlerowskiej i działań wojennych 1944-1945. Zmarł 18 III 1976 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO JAN PAWEŁ, urodzony 14 I 1870 r., syn Feliksa i Marii z Kolasińskich. Zdobył zawód krawiecki i przejął zakład po ojcu (Feliksie) przy ul. Pańskiej (później J. Piłsudskiego i A. Mickiewicza). Dzięki niezawodności i jakości wykonywanych usług oraz nienagannej postawie obywatelskiej zdobył sobie autorytet w mieleckim społeczeństwie i u władz administracyjnych. Stąd po zawieszeniu samorządu miasta w związku z wojną (20 I 1920 r.) i rezygnacji Romana Dębickiego z funkcji komisarza wojennego – funkcję tę powierzono właśnie J. P. Leyce. Pełnił ją aż do wyboru nowych władz samorządowych (18 II 1927 r.). W tym samym okresie był też prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1926 r. został wybrany do Rady Nadzorczej Spółdzielni Spożywców „Konsum” w Mielcu i pracował w jej składzie (z niewielkimi przerwami) do 1945 r. 13 XII 1930 r. został wybrany burmistrzem miasta Mielca i funkcję tę sprawował do 23 VI 1934 r., a następnie – do wybuchu wojny w 1939 r. – był zastępcą burmistrza. W tym okresie był należał do inicjatorów ożywienia życia gospodarczego w Mielcu i zwiększenia dochodów miasta poprzez m.in. budowę nowych stajni spędowych i nowej rzeźni miejskiej. Wspierał też rozbudowę miejskiej sieci wodociągowo-kanalizacyjnej i energetycznej. Ponadto w latach 1930-1932 ponownie prezesował mieleckiej OSP. Zmarł 31 X 1946 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO MAŁGORZATA HELENA (z domu WERYŃSKA), urodzona 11 VII 1953 r. w Mielcu, córka Leona i Janiny z domu Szeliga. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1972 r. Studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1977 r. uzyskała tytuł magistra biologii. Po studiach została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 5 w charakterze nauczyciela biologii. W 1985 r. ukończyła studia podyplomowe z biologii w krakowskiej WSP i przeszła do pracy w Zespole Szkół Medycznych. W latach 1989-1998 pełniła funkcję wicedyrektora Liceum Medycznego, a następnie Zespołu Szkół Medycznych. Od 1998 r. jest doradcą metodycznym w zakresie biologii, a ponadto realizuje godziny dydaktyczne w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu oraz pracuje (w niepełnym wymiarze godzin) w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Angażuje się w różne formy działalności społecznej. W kadencji 1994-1998 była radną Rady Miejskiej w Mielcu i przewodniczącą Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych, a w kadencjach 1990-1994 i 1998-2002 – członkiem tej Komisji (spoza Rady). Przez 2 kadencje była także członkiem Społecznej Rady Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu, w tym w latach 1999-2002 z ramienia wojewody podkarpackiego. Jest ponadto: liderem Wojewódzkiego Zespołu ds. Nowej Matury z Biologii, egzaminatorem maturalnym z biologii, ekspertem MENiS ds. awansu zawodowego nauczycieli oraz certyfikowanym edukatorem ds. profilaktyki HIV/AIDS. Opublikowała wiele artykułów z zakresu dydaktyki biologii (w czasopismach „Aura” i „Biologia w Szkole”), jest współautorem trzech podręczników z zakresu Wychowania do życia w rodzinie i dwóch projektów edukacyjnych, realizowanych w ramach Wojewódzkich Grantów Edukacyjnych przyznawanych przez Urząd Marszałkowski w Rzeszowie. Jest także doradcą metodycznym w zakresie biologii i ochrony środowiska w Centrum Kształcenia Praktycznego i DN w Mielcu, egzaminatorem maturalnym z biologii i koordynatorem w okręgu podkarpackim w zakresie matury z biologii. Wyróżniona Medalem im. Komisji Edukacji Narodowej. W 2013 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
LEYKO MICHAŁ, urodzony 6 III 1884 r. w Mielcu, syn Tomasza i Tekli z Krymskich. Po ukończeniu Gimnazjum w Tarnowie odbył praktykę aptekarską, a następnie zdał egzamin tyrocynalny (pierwszy egzamin zawodowy). Ukończył dwuletnie studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie z tytułem magistra farmacji. W 1925 r. zarządzał apteką spadkobierców Miczyńskiego w Wieliczce, a następnie został zatrudniony w Aptece Kasy Chorych w Krakowie (1925-1928). Równocześnie pełnił funkcję prezesa Krakowskiego Oddziału Związku Zawodowego Farmaceutów Pracowników. Od 1930 r. prowadził własną aptekę w Gorlicach. Fachowością, kulturą osobista i altruizmem zyskał sobie niekwestionowany autorytet u gorliczan. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał organizacjom konspiracyjnym, dostarczając potrzebnych lekarstw i opatrunków. W czasie „bitwy o handel” w 1951 r. odebrano mu i upaństwowiono aptekę, a jego przeniesiono do apteki „Pod Opatrznością” przy gorlickim rynku. Zmarł 8 II 1965 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LEYKO MIECZYSŁAW, urodzony 28 I 1894 r. w Mielcu, syn Walentego i Franciszki z domu Czaja. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie w 1913 r. podjął pracę nauczycielską, prawdopodobnie w okolicach Mielca. W 1914 r. zgłosił się do Legionów Polskich i został przydzielony do oddziału karabinów maszynowych w 3 pułku piechoty II Brygady. Około 5 VII 1916 r., prawdopodobnie po walkach pod Guziatyniem, dostał się do niewoli rosyjskiej. Zmarł prawdopodobnie 12 VIII 1918 r. w Ustkamieniogorsku na Syberii.
LEYKO TOMASZ ANDRZEJ, urodzony 25 I 1980 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Małgorzaty z Weryńskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1999 r. Ukończył Studium Dziennikarskie przy Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie z dyplomem w 2002 r., a następnie studiował filologię polską w tejże Akademii i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 2003 r. w Telewizji Polskiej SA Oddział Rzeszów jako dziennikarz sportowy, komentator i wydawca. Publikował materiały sportowe w programach regionalnych, m.in. Aktualności TV Rzeszów, Sportowe Wydarzenia Weekendu i magazynie siatkarskim. Współpracował z redakcją sportową TVP w Warszawie, TVP Sport i Kuriera TVP3. Publikował też materiały dotyczące Mielca i okolic. W 2006 r. przeniósł się do Gazety Codziennej „Nowiny” i jako dziennikarz sportowy pracował w niej jako wydawca stron sportowych. Redagował materiały dla portalu internetowego Nowin. Relacjonował dla „Nowin” m.in. Mistrzostwa Europy w Lekkoatletyce w Birmingham (Anglia, 2007), Mistrzostwa Europy Kobiet w Piłce Siatkowej w Łodzi (2009), mecze Ligi Światowej w Piłce Siatkowej Mężczyzn, mecze piłki siatkowej kobiet w ramach Grand Prix i mecze polskiej reprezentacji w piłce nożnej mężczyzn. Ponadto w okresie IV – IX 2007 r. pracował w Agencji Wydawniczo-Reklamowej „Korso”. Był współtwórcą i pierwszym redaktorem naczelnym lokalnego tygodnika „Korso Kolbuszowskie”. Od 1995 r. współpracował z mieleckimi mediami: „Wizjerem Regionalnym”, Telewizją Kablową Gosat Media Oddział Mielec i Radiem Puls FM. Współpracował także z wieloma redakcjami i portalami, m.in. z „Przeglądem Sportowym” „Echem Dnia” i portalem handball.pl, a następnie był korespondentem diecezjalnego radia RDN Małopolska i współpracował z magazynem „Handball Polska”. Od 2007 r. współpracował z Związkiem Piłki Ręcznej w Polsce. Jest spikerem meczów reprezentacji (żeńskiej i męskiej) i tworzy wspólnie z dj Pawłem Wacławikiem ich oprawę muzyczną. Prowadził m.in.: na warszawskim Torwarze oficjalne powitanie reprezentacji Polski, która powróciła z Mistrzostw Świata w Chorwacji z brązowymi medalami (2009); I część oficjalnych obchodów 90-lecia PKOL na Rynku w Krakowie (2009); oficjalne powitanie medalistów olimpijskich, m.in. mistrzyni olimpijskiej Justyny Kowalczyk (po Vancouver 2010 oraz po Soczi 2014), mistrza olimpijskiego Zbigniewa Bródki (po Soczi 2014) oraz mistrza olimpijskiego Kamila Stocha (po Pjongczang 2018) i mistrzyni olimpijskiej Anity Włodarczyk (po Rio de Janeiro 2016). W 2008 r. zdobył licencję spikera Polskiego Związku Piłki Nożnej, uprawniającą do relacjonowania meczów ekstraklasy. Współpracuje też z mieleckimi klubami jako spiker zawodów sportowych. Jest autorem publikacji Stal Mielec Sezon 2009/2010 (Mielec 2010). Od VI 2013 r. pracuje w Urzędzie Marszałkowskim w Rzeszowie, a od VIII 2013 r. jest rzecznikiem prasowym Marszałka Województwa Podkarpackiego, a także kierownikiem biura prasowego. Od 2017 roku jest członkiem rady programowej TVP Oddział Rzeszów, a od 2021 r. zasiada w radzie programowej Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie. Z okazji 80-lecia powstania Stali Mielec napisał książkę Biało-niebieska (Mielec 2019).
LEYKO ZYGMUNT, urodzony w Mielcu. Po studiach na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie uzyskał tytuł magistra farmacji, a następnie stopień doktora filozofii (1912). Był asystentem na UJ.
LEYLAND MOTORS LIMITED, firma angielska, na jej licencji WSK „PZL-Mielec” rozpoczęła w 1967 r. produkcję silników wysokoprężnych „Leyland” 680. Odtąd produkt ten (udoskonalany) stał się jednym z najbardziej znanych i markowych wyrobów mieleckiej fabryki, a następnie Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o.
LĘCZNAR FRANCISZEK, urodzony 19 III 1897 r. w Łańcucie, syn Józefa i Anny z Dudków. Absolwent Gimnazjum Klasycznego w Łańcucie, matura w 1918 r. Studiował na Politechnice we Lwowie i 2 lata na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (matematyka, fizyka). Brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz w armii austriackiej (1915–1916), a następnie – jako ochotnik w polskim wojsku – uczestniczył w rozbrajaniu wojska austriackiego (1 X 1918 – 15 XII 1918) i wojnie polsko–bolszewickiej (15 VII 1920 – 15 I 1921). Pracował jako nauczyciel matematyki w: Prywatnym Gimnazjum w Nisku (1921–1922), Gimnazjum w Tarnobrzegu (1924–1927) i Gimnazjum w Brodach (1927). W 1927 r. przeniesiony został do Gimnazjum w Mielcu, gdzie poza nauczaniem matematyki był zawiadowcą gabinetu geometrycznego. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej. Był m.in. referentem powiatowym LOPP w Mielcu, sekretarzem Koła LOPP, prezesem Powiatowego Związku Strzeleckiego w Mielcu i członkiem Zarządu Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Mielcu. W 1929 r. otrzymał prawo do Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Od 1931 r. pracował w III Państwowym Gimnazjum w Krakowie. Dalsze losy nieznane.
LIBERADZKA HALINA MARIA (z domu KOZAK), urodzona 3 IV 1951 r. w Tarnowskich Górach, córka Włodzimierza i Marii z domu Mazur. Zamiłowanie do muzyki i tańca wyniosła z domu rodzinnego. Śpiewała, tańczyła i recytowała na uroczystościach szkolnych. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1969 r. Po maturze została zatrudniona w WSK Mielec jako archiwistka, a następnie kreślarka. W tym czasie występowała w zespole kabaretowym „Ergo-mix” i śpiewała w zespole estradowym „Casusy” przy PPRN w Mielcu. W 1972 r. ukończyła Studium Kulturalno-Oświatowe w Krośnie i uzyskała tytuł organizatora pracy kulturalno-oświatowej. Podczas studiów w Krośnie śpiewała w zespole „Grupa E” przy Domu Kultury Górnika Naftowca. Skomponowała piosenkę Krosno, Krosno, która zdobyła główną nagrodę w konkursie na piosenkę Podkarpacia w 1972 r. W latach 1972-1973 pracowała w klubie spółdzielczym UWSP „Przyszłość” w Mielcu. W 1975 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny II stopnia (kierunek – taniec towarzyski) w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Wtedy też została członkiem Federacji Stowarzyszeń i Klubów Tanecznych w Polsce. Od 1975 r. do końca 1976 r. pracowała w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu jako instruktor kulturalny i prowadziła klub tańca towarzyskiego. Założyła zespół tańca towarzyskiego (użytkowego) „Alpex”, który zdobył szereg nagród w przeglądach zespołów artystycznych oraz występował z zespołem muzycznym „Format” w uroczystościach i imprezach organizowanych przez MPB. Wziął też udział w I Mistrzostwach Polski Zespołów Tanecznych w Radomiu w 1976 r., zorganizowanych przez Federację Stowarzyszeń i Klubów Tanecznych w Polsce. W latach 1977-1983 pracowała w FSiKT – Okręgowy Ośrodek Taneczny w Rzeszowie – Filia w Mielcu z siedzibą w ODK MSM oraz prowadziła zespół taneczny „Egrotus” przy Liceum Medycznym w Mielcu. W 1979 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny III stopnia (kierunek – taniec towarzyski) przy Państwowej Szkole Baletowej w Gdańsku. Od 2007 r. zajmuje się twórczością literacką, podpisując swoje utwory podwójnym nazwiskiem Halina Liberadzka-Kozak. Jest autorką m.in. książki W tanecznym wyzwaniu (Mielec 2016) i 13 ebooków, które są dostępne w księgarniach internetowych w postaci plików elektronicznych: Czipownik, Tajemniczy rower, Biżuteria prababci Adeli, W objęciach pasji cz. I, Rozmowa, której zabrakło, W objęciach pasji cz. II, Taniec na śnieżnej górze, Oblicza podwójnego duetu, Walka o zieloną sprawę, Ten jedyny, Sówka, W tanecznym wyzwaniu, W objęciach pasji – całość. Od 2015 r. należy do Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM w Mielcu. Od sierpnia 2017 r. pełni funkcję prezesa Mieleckiej Grupy Niezrzeszonych Prozaików. Wyróżniona przez wojewodę rzeszowskiego tytułem „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego, na niwie kulturalno-oświatowej”.
LICEUM EKONOMICZNE, zob. ZESPÓŁ SZKÓŁ EKONOMICZNYCH
LICEUM MEDYCZNE, zob. ZESPÓŁ SZKÓŁ MEDYCZNYCH, POLICEALNE STUDIUM MEDYCZNE
LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE IM. STANISŁAWA KONARSKIEGO (I LO, wcześniej LO Nr 26), średnia ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna szkoła ogólnokształcąca – bezpośredni kontynuator tradycji Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego (najstarszej szkoły średniej w Mielcu, powstałej w 1905 r.).
Lata 1948-1954 Po wprowadzeniu w życie reformy szkolnictwa ogólnokształcącego szkoła otrzymała nazwę „Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego im. Stanisława Konarskiego”. Z powodu przejścia z dwunastoletniego na jedenastoletni okres nauki powstały dwa rodzaje klas IX i stąd przejściowo wzrosła ilość uczniów (1949/50 – 697, 1950/51 – 689, 1951/52 – 599, 1953/54 – 574). Zauważalnym zjawiskiem była rosnąca z roku na rok ilość dziewcząt. (Chłopcy kierowali się do szkół zawodowych.) Wydarzeniem 1950 r. było wystawienie przez uczniów (pod kierunkiem prof. E. Krymskiego) „Balladyny” J. Słowackiego. W 1951 r. warunki funkcjonowania znacznie pogorszyły się, gdyż szkoła została przeniesiona do budynku „pod zegarem” (obok kościoła św. Mateusza), a do budynku gimnazjalnego przy ul. J. Kilińskiego wprowadzono Liceum Pedagogiczne i Szkołę Ćwiczeń. Okres przełomu lat 40. i 50. oraz pierwszej połowy lat 50., charakteryzujący się m.in. ostrą walką ideologiczną o nowy ustrój polityczny w kraju oraz wieloma aktami przemocy, znacznie zredukował dużą dotąd aktywność kulturalną szkoły, m.in. zaprzestały działalności chór „Melodia” i kółko dramatyczne. Rozwijała się natomiast działalność szkolnej organizacji Związku Młodzieży Polskiej (ZMP). Jej znaczenie w funkcjonowaniu szkoły (przy wsparciu ówczesnych władz partyjnych) wzrosło tak dalece, że niektórzy uczniowie – działacze ZMP pozwalali sobie nawet na ingerencję w sprawy zastrzeżone wyłącznie dla dyrekcji lub grona pedagogicznego. Rozwojowi szkoły nie sprzyjały też częste zmiany dyrektorów. W 1952 r. usunięto z nazwy szkoły imię S. Konarskiego. Od tego też roku dyrektorem liceum został Grzegorz Sieniutycz.
Lata 1955-1967 Kolejna reforma szkolnictwa ogólnokształcącego w 1955 r. spowodowała m.in. formalne rozdzielenie szkolnictwa średniego od podstawowego, co przyniosło zmianę nazwy szkoły na „Liceum Ogólnokształcące Nr 26 w Mielcu”, a wprowadzenie w 1966 r. VIII klasy do szkoły podstawowej przedłużyło okres nauki do 12 lat. Mimo zmian organizacyjnych i dynamicznie rozwijającego się w Mielcu szkolnictwa zawodowego, liczba uczniów liceum utrzymywała się w granicach 460 – 510 (w 14-15 oddziałach). Dla uczennic z odległych miejscowości zorganizowano internat w 2 pawilonach przy ul. H. Sienkiewicza, pozyskanych od Technikum Mechanicznego w 1958 r. Niezwykle korzystną decyzją dla dalszego funkcjonowania szkoły było oddanie do jej dyspozycji w 1967 r. rozbudowanego budynku szkolnego przy ul. T. Kościuszki i ul. Jędrusiów (pierwszej siedziby gimnazjum w 1905 r.). Uzyskano 14 izb lekcyjnych, 4 pracownie i salę gimnastyczną oraz m.in. pomieszczenia dla administracji i lokal na stołówkę i świetlicę. Zlikwidowano niemal całkowicie zmianowość.
Lata 1968-1990 Zdecydowana poprawa warunków wpłynęła na rozwój szkoły. Wprowadzono klasy o profilu: matematyczno-fizycznym, humanistycznym, biologiczno-chemicznym i podstawowym. Systematycznie rozszerzano program nauki języków obcych. Zorganizowano szereg kółek przedmiotowych. Od 1967 r. wznowił działalność chór i w latach 80. awansował do krajowej czołówki chórów szkolnych. Do kalendarza imprez, poza obchodami świąt i rocznic państwowych i lokalnych, wprowadzono sesje popularnonaukowe z różnych dziedzin nauki. Potwierdzeniem rosnącego poziomu nauczania był wysoki wskaźnik procentowy absolwentów przyjętych na wyższe uczelnie (np. w 1977/1978 – 78 % starających się) i udział uczniów w olimpiadach przedmiotowych, wielokrotnie z sukcesami. Rozwinęła się działalność organizacji młodzieżowych, z czasem zdominowana przez ZHP, a także społecznych, m.in. PCK, OHP, LOP, SKKT, SKS, TPPR. Dobrze prosperowała Spółdzielnia Uczniowska „Harcerz”, prowadząca sklepik szkolny. Rolę inspiratora i koordynatora inicjatyw młodzieży pełnił Samorząd Uczniowski. W roku szkolnym 1975/1976 liceum, kierowane przez nowego dyrektora – Tadeusza Łakomego, zorganizowało obchody 70-lecia. Szkoła otrzymała sztandar (dar zakładu opiekuńczego WSS „Społem” Oddział Mielec) i przywrócono jej imię Stanisława Konarskiego. W 1978 r. ten sam zakład opiekuńczy przekazał sztandar szkolnemu szczepowi harcerskiemu, a uroczystość tę połączono z nadaniem szczepowi imienia Komisji Edukacji Narodowej. W 1977 r., w związku z rozbudową ul. H. Sienkiewicza, przeniesiono siedzibę licealnego internatu dla dziewcząt z pawilonów przy ul. Sienkiewicza do budynku nr 12 przy ul. T. Kościuszki. Ponadto w 1974 r. wprowadzono do budynku szkolnego Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących, a dwa lata później Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie powołało dla obu szkół wspólną dyrekcję. W 1983 r. nawiązano kontakt z Liceum im. Fenelona w Paryżu i w przez szereg lat organizowano wymianę grup młodzieży. Wszechstronny rozwój liceum spowodował, że na początku lat 80. podjęto starania o nadbudowę drugiego piętra na budynku od ul. T. Kościuszki i po jej wykonaniu w 1985 r. oddano do użytku cztery sale lekcyjne. Zbiegło się to z jubileuszem 80-lecia szkoły, a jednym z najważniejszych punktów uroczystości było odsłonięcie płaskorzeźby patrona – Stanisława Konarskiego na frontonie budynku.
Lata 1991-2021 Głębokie przemiany ustrojowe w kraju, a zwłaszcza reformy – oświatowa i samorządu terytorialnego, w znacznym zakresie wpłynęły na dalsze funkcjonowanie szkół. W tym czasie na emeryturę odszedł dyrektor Tadeusz Łakomy, a nowym dyrektorem szkoły została Anna Maciejak. W latach 90. systematycznie unowocześniano program nauczania, wprowadzając m.in. klasy informatyczne i przedsiębiorczości oraz rozszerzając program nauki języków obcych. Z roku na rok pojawiało się coraz więcej inicjatyw nauczycielskich, m.in. programy autorskie, podręczniki i publikacje. W latach 1992-1996 wydawano coroczne Sprawozdania Dyrekcji…, nawiązujące do sprawozdań z okresu międzywojennego. Przedmiotem dumy, także dla Mielca, było przyjęcie szkoły do „Klubu Najstarszych Szkół w Polsce” w roku szkolnym 1991/1992. Nie brakowało problemów, zwłaszcza finansowych. Ograniczano wydatki, m.in. na remonty i wyposażenie oraz kółka zainteresowań, a ponadto pod koniec lat 90. zaprzestano działalności internatu dla uczennic. Grono pedagogiczne nie rezygnowało jednak z prowadzenia różnych form pracy z najzdolniejszymi i chętnymi uczniami, np. kółka prowadzono społecznie. Wymownym efektem tej pracy był udział w olimpiadach przedmiotowych i innych konkursach, wielokrotnie uwieńczony sukcesami. *1995/1996 – z okazji jubileuszu 90-lecia zorganizowano uroczystości, w czasie których odsłonięto tablicę upamiętniającą Kazimierza Sabbata (wychowanka szkoły, prezydenta RP na Uchodźstwie). W ostatnich latach 90. i pierwszych latach XXI w. dostosowywano profile klas do potrzeb i aktualnych trendów. Zaproponowano młodzieży m.in. klasy (z programami autorskimi): informatyczną, przedsiębiorczości, ekologiczną, prawniczo-ekonomiczną, politologiczno-dziennikarską, biologiczno-chemiczną, matematyczno-informatyczną, matematyczno-geograficzną i językowo-ekonomiczną. Wprowadzono też egzaminy dojrzałości połączone z egzaminami wstępnymi na studia wyższe w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. *2005 r. – zorganizowano uroczyste obchody 100-lecia Szkoły. *2007 r. – Liceum objęło patronat nad szkołą Institut Rutshuru-Murambi w Demokratycznej Republice Konga oraz podpisało dokument o partnerstwie ze szkołą Bertolt-Brecht Gesamtschule z Löhne (partnerskie miasto Mielca w Niemczech). *2007-2010 – przeprowadzono szereg prac remontowych wewnętrznych. *24 IX 2010 r. – w ramach uroczystości z okazji 105. rocznicy powstania Szkoły odsłonięto zegar słoneczny wg projektu Marka Szymochy – kierownika polskiej stacji badawczej na Spitsbergenie, wykonany przez art. plast. Honoratę i Marcina Zamostnych. W kolejnych latach szkoła nadal należała do grona wyróżniających się liceów w województwie podkarpackim. W prestiżowym ogólnopolskim rankingu liceów Perspektyw – tytuł „Srebrnej Szkoły” otrzymała w 2020 r. Na taką ocenę miały wpływ m.in. coroczne sukcesy indywidualne uczniów w olimpiadach i konkursach przedmiotowych, zaangażowana praca grona pedagogicznego i dobra współpraca z rodzicami i środowiskiem. Chlubą szkoły był niezmiennie chór szkolny, który zdobywał wiele czołowych miejsc na różnych konfrontacjach artystycznych (wyszczególnienie sukcesów w odrębnym haśle o chórze). W 2015 r. odbyła się uroczystość 110. rocznicy powstania szkoły. Z tej okazji m.in. oddano do użytku nowe szkolne boisko sportowe oraz ustanowiono Medal „Sapere Austo” dla najlepszego absolwenta szkoły, ze średnią ocen powyżej 5,0 na końcowym świadectwie. W roku szkolnym 2017/2018 realizowano wspólny projekt wymiany uczniowskiej ze szkołą w Löhne pt. „Holocaust a współczesność. Pamięć o holokauście impulsem do odwagi cywilnej i postępowania uwzględniajacego różnorodność w Europie”. (Projekt zakwalifikował się do finału Konkursu o Polska-Niemicką Nagrodę Młodzieży.) W 2021 r. przeprowadzono remont budynku, wprowadzając urządzenia ułatwiające poruszanie się i zwiększające bezpieczeństwo osób niepełnosprawnych, a w 2022 r. oddano do użytku plac szkolny z małą architekturą i zielenią. Wśród nowych urządzeń służących edukacji szczególne zainteresowanie wzbudza szkolne obserwatorium astronomiczne, pierwsze w mieleckich szkołach.
Dyrektorzy: Teodor Bachman (p.o., 1 IX 1948 – 17 VIII 1949), Stanisław Walczyna (17 VIII 1949 – 24 III 1950), Edmund Wałek (p.o., 25 III 1950 – VIII 1950), Bronisław Nadolski (VIII 1950 – X 1950), Czesław Skonieczny (1 XI 1950 – 31 X 1952), Grzegorz Sieniutycz (p.o, 1 XI 1952 – 18 XI 1966, dyr. 19 XI 1966 – 30 XI 1975), Tadeusz Łakomy (1 IX 1975 – 31 III 1991), Zbigniew Maj (p.o., 1 XII 1990 – 31 VIII 1991), Anna Maciejak (1 IX 1991 – 31 VIII 2006), Janusz Świętoń (1 IX 2006 – 2016), Radosław Kluza (2016 – nadal).
Wicedyrektorzy: Tadeusz Stanczykiewicz, Jan Woźniak, Konstanty Kulasa, Zbigniew Maj, Janusz Świętoń, Małgorzata Pawlak, Radosław Kluza, Monika Cisło.
Nauczyciele w latach 1948-2017: Maria Babula, Piotr Babula, Teodor Bachman, Joanna Balcerzak, Zofia Baran, Andrzej Barnaś, Waldemar Bartłomowicz, Ewa Basiak, Józef Basztura, Mateusz Basztura, ks. Mariusz Bawołek, Helena Berger, Maria Bernal, Monika Bielat, Alfreda Bolek, Czesław Borzęcki, Maria Bożek, Albina Brekiesz, Stanisław Brekiesz, Janina Brońska, Ewa Bugajska, Bożena Burda, ks. Władysław Burek, Anna Butryn, Stanisława Całka, Ewa Chajdaś, Jolanta Choma, Adam Chrabąszcz, Olga Chrebor, Józef Chrobak, Wiesław Ciesielski, ks. Franciszek Cieśla, Laura Cioch, Monika Cisło, Zdzisława Czarnota, Ewa Czeczot, Teofila Deptuła, Maria Dołyk, Zbigniew Domański, ks. Władysław Domarski, Maria Dubik, Dariusz Dudek, Maria Dudzińska, Józef Dudziński, Franciszek Duszkiewicz, Zbigniew Dziekan, Magdalena Dzioch, Alina Dziurgot, Jadwiga Fałat, Helena Fila, Lucyna Fiołek, ks. Paweł Furdyna, Marzena Gadziała, Bogumiła Gajowiec, Włodzimierz Gąsiewski, Elwira Gąsior, Bronisław Gąska, Małgorzata Głodzik, Aneta Głowa, ks. Franciszek Gondek, Maria Gradowska, Henryk Gradowski, Anna Graniczka, ks. Grzegorz Grych, Barbara Grzelak, Stefania Gustaw, ks. Bolesław Gwoździowski, Józef Herchel, Krzysztof Herchel, Stefan Hornung, Janusz Ingram, Maria Jabłońska, Tadeusz Jakubowski, Jan Janczar, Andrzej Jankowski, Małgorzata Jarosz, Maria Jawor, Eugeniusz Kahl, Jan Kapinos, Witold Karaś, Anna Karwowska, Marek Kawiorski, Janina Kiczura, Katarzyna Klich, Radosław Kluza, Ewa Kminikowska, Teofil Kołodziejski, Anna Komoś, Danuta Konopka, Zbigniew Konopka, Maria Kopecka, Krystyna Kopeć, Barbara Koper-Cichoń, ks. Kamil Kopyt, Janina Korpanty, ks. Jan Kos, Andrzej Kosiński, Tadeusz Kosiński, Iwona Kossakiewicz-Schiller de Schildenfeld, Anna Kozioł, Anna Kralisz-Cyran, Katarzyna Krężel, Michał Krok, Bogusław Król, Jan Krówka, ks. Piotr Kruczyński, Katarzyna Kruk, Gabriela Krupa, Ryszard Krupa, Władysław Krupa, Edward Krymski, Krystyna Książnicka, Minika Kubica, Konstanty Kulasa, Wiesław Kulikowski, Elżbieta Kułaga, Ewa Kułaga, Jan Kurdziel, Urszula Langer, Aleksandra Lączak, Zofia Lączak, Jan Leyko, Janina Lis, Paweł Lis, ks. Piotr Lisowski, Zdzisława Ludian, Teresa Lulek, Tadeusz Łakomy, Tadeusz Mach, Mirosław Maciąga, Anna Maciejak, Beata Maciejak, Ewa Maciejak, Jerzy Maciejak, Marian Maciejowski, Maria Maj, Mariola Maj, Zbigniew Maj, Ewa Marmura, Franciszek Marnik, Grażyna Marnik, Marian Mazur, Marzanna Mazur, Honorata Mądry, Teresa Miąsik, Ludmiła Mielecka, Danuta Mirońska-Łagoda, Jan Misiołek, Janusz Morytko, Józef Mossakowski, Agnieszka Mrozik, Robert Myjak, Jadwiga Niezgoda, Dariusz Nowak, Zdzisław Nowakowski, Karina Nysather, Magdalena Oczak, Leokadia Ogorzałek, Małgorzata Oleksiak, ks. Stanisław Olszak, Jerzy Orłowski, Władysław Ortyl, Julian Osękowski, Leszek Osipiak, Lidia Osipiak, Kazimierz Ozga, Marek Paduch, Krystyna Paluch, Stefania Paluch, Genowefa Pałucka, Małgorzata Pawlak, Leon Piecuch, Teofila Piekarczyk, Barbara Pieróg, Joanna Pieróg, Stefan Pilicz, Lynne Pimento, Anna Początek, Ewa Podgórska, Tadeusz Podolski, Elżbieta Pogoda, Maria Pogoda, Katarzyna Polańska, Krystyna Polańska, Ryszard Polek, Elżbieta Poloczek, Zofia Proszycka, Elwira Przewoźnik, Włodzimierz Przygodzki, Jan Ptaszkowski, Olga Pustułka-Ratusińska, Lothar Quinkenstein, Julian Rachowicz, Antoni Rejman, Małgorzata Remiszewska, Bożena Rodzeń, Maria Roguz, Janina Rusek, Emilia Ryba, Lidia Rymanowska, Józef Rzegocki, ks. Tomasz Rzepka, Józef Rzewniś, Krystyna Rzewniś, Mieczysław Rzeźnik, Paweł Rzeźnik, Franciszek Sarama, Stanisław Sąsiadek, Grzegorz Sieniutycz, Czesław Skonieczny, Bogusława Skowron, Joanna Skowron, Urszula Skowrońska, Kazimierz Skowroński, Janina Słomka-Malewicz, Włodzimierz Smutek, Wojciech Snopkowski, Maria Sobota, Elżbieta Solecka, Edward Spilarewicz, Jadwiga Spilarewicz, Alicja Stachura, Jadwiga Stachura, Marta Stachura, Jacek Stanczykiewicz, Tadeusz Stanczykiewicz, Dorota Stańczyk, Jolanta Stark, Bogumiła Starzyk, Grażyna Starzyk, Maria Starzyk, Ewelina Stelmach-Kozioł, Małgorzata Stryczek, Ewa Strzelczyk, Jerzy Strzelecki, Jadwiga Strzępka, Barbara Superson, Bogusława Szczur, Jan Szetela, Józef Szpila, Zofia Szpila, Ewa Szumacher, ks. Adam Śmietana, Janusz Świętoń, Małgorzata Świętoń, Alicja Tejchma, Kornelia Terlecka, Monika Toczyńska, Stanisław Tomalik, Stefania Tomas, Sylwia Tomas, Anna Tomczyk, Krystyna Trela, Anna Tychanowicz, Rafał Ungiert, Anna Wałek-Sitko, Edmund Wałek, Anna Wardzała, Małgorzata Wesołowska, Zbigniew Wilk, Ewa Witoszyńska, Bożena Włodarczyk, Jadwiga Włodarczyk, Barbara Wołcyrz, Bronisław Wołcyrz, Alicja Woźniak, Jan Woźniak, Józef Wójtowicz, Emilia Wróbel, Teresa Wziątek, Maria Ząbek, Krystyna Zielińska, Michał Zieliński, Bogusław Ździebło, Elżbieta Żelasko, Elżbieta Żuchowska-Pezda, Krystyna Żuczek, Władysław Żurawski, Edward Żurek.
Nauczyciele nowo zatrudnieni i ze zmianami w nazwiskach w latach 2013-2015: Maria Celmer, Marzena Gadziała, Katarzyna Klich (Polańska), Mariola Maj, Marcelina Mosior-Świć, Beata Piękoś, Mariusz Wiech, Mateusz Wójcik.
Nauczyciele w roku szkolnym 2021/2022: język polski: Ewa Chajdaś, Małgorzata Głodzik, Grażyna Starzyk, Małgorzata Stryczek, Joanna Trojak, Alicja Salamon; język angielski: Danuta Mirońska-Łagoda, Elżbieta Poloczek, Joanna Pieróg, Bożena Rodzeń, Mariola Maj, Elżbieta Żelazko, Anna Mądry, Renata Dymek, Sylwia Bielańska, Marek Paduch; język niemiecki: Monika Cisło, Anna Kozioł, Antoni Rejman, Sabina Stachura; język francuski – Maria Pogoda; język rosyjski – Ewa Basiak; Ewelina Stelmach-Kozioł; konteksty kulturowe: Grażyna Starzyk, Małgorzata Stryczek; matematyka: Janusz Ingram, Elżbieta Pogoda, Ewa Szumacher, Agnieszka Mrozik, Aneta Leś; Anna Wardzała, Zbigniew Witek; chemia: Danuta Konopka, Mirosław Gonet; fizyka: Anna Wardzała, Wojciech Snopkowski; historia: Piotr Babula, Monika Toczyńska, Bartosz Warzecha, Magdalena Śledź, Paweł Ćwięka; geografia: Małgorzata Oleksiak, Robert Kagan, Marzanna Mazur-Witek; muzyka: Maciej Fijałkowski; informatyka: Radosław Kluza, Bożena Włodarczyk, Łukasz Baran; edukacja dla bezpieczeństwa: Włodzimierz Gąsiewski; biologia: Beata Maciejak, Anna Kłodowska; przyroda: Beata Maciejak; wychowanie fizyczne: Lidia Osipiak, Krzysztof Herchel, Katarzyna Kruk, Barbara Pikusa, Michał Zieliński, Mateusz Basztura; religia: ks. Kamil Kopyt, ks. Janusz Kłęczek, ks. Mateusz Florek; podstawy przedsiębiorczości: Bożena Włodarczyk; wychowanie do życia w rodzinie: Oliwia Krząstek, Katarzyna Kruk; bibliotekarz: Elwira Przewoźnik; psycholog: Katarzyna Klich; pedagog szkolny: Oliwia Krząstek.
Wyróżnienia Szkoły: Srebrna Szkoła (Fundacja Edukacyjna Perspektywy); Brązowa Szkoła w ogólnopolskim rankingu liceów – 2021 wg Fundacji Edukacyjnej Perspektywy; Srebrna Szkoła – 2023 (498. w kraju, 23. w województwie).
Medaliści międzynarodowych olimpiad przedmiotowych: *XXIV Międzynarodowa Olimpiada Biologiczna w Bangkoku (Tajlandia) w 1995 r. – Marcin Kaczor – srebrny medal, opiekunowie: Dariusz Nowak, Honorata Mądry.
Laureaci i wyróżnieni ogólnopolskich olimpiad przedmiotowych: * O. Chemiczna – Franciszek Kasprzykowski w., opiekun Jadwiga Spilarewicz (1974), * O. Artystyczna – Marek Konieczny l., op. Krystyna Książnicka (plastyka, 1982), Marta Nagaduś l., op. P. Lis (muzyka, 1984), Maria Skawińska w., op. P. Lis (muzyka,1988), Agnieszka Ryba I miejsce, op. P. Lis (muzyka,1992), Joanna Stachowicz l., op. P. Lis (muzyka,1992), Krzysztof Szebla l., op. P. Lis (muzyka, 1995), Anna Niziołek l., op. P. Lis (muzyka, 1997),* O. Języka Rosyjskiego – Aneta Wołcyrz l., op. Stefania Tomas (1982), * O. Biologiczna – Bogusław Sikora l., op. Honorata Mądry (1983), Marcin Kaczor l., op. Dariusz Nowak (1995), * O. Historyczna – Janusz Pezda l., op. Franciszek Marnik (1979), Piotr Miodunka l., op. Janina Lis (1995), Andrzej Słowiński l., op. J. Lis (2003), * O. Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym – Władysław Morytko l., op. Tadeusz Łakomy (1980), Sylwia Konefał l., op. Monika Toczyńska (1996), * O. Informatyczna – Piotr Biegański l., op. Janusz Ingram (1996), * O. Wiedzy Religijnej w Katowicach – Anna Cisło l., op. ks. Piotr Lisowski (1999), Przemysław Trzpis l., op. ks. Władysław Burek (2000); *2007 r.: O. Wiedzy o prawach człowieka – Joanna Kukułka, laur., op. Piotr Babula; *2008 r.: O. Przedmiotów Ścisłych „O diamentowy indeks AGH” – Ryszard Konieczny, laur. III stopnia, op. Janusz Ingram; *2009 r.: O. „O diamentowy indeks AGH” – Rafał Szymoniak, laur., op. Bogusława Szczur.
Laureaci i finaliści oraz ich opiekunowie w ogólnopolskich olimpiadach przedmiotowych (2010-2022): *O. Literatury i Języka Polskiego – Anna Lechowicz, opiekun –Małgorzata Stryczek (2012); Kinga Bednarczyk, op. Małgorzata Głodzik (2013), Anna Strycharz, op. Małgorzata Głodzik (2013); Magdalena Balcerzak, op. Ewa Chajdaś (2014); Tomasz Bartnik, op. Małgorzata Stryczek (2014); Aleksandra Leśniak, op. Małgorzata Stryczek (2019); Dominika Knap, op. Ewa Chajdaś (2020); Lidia Paluch, op. Ewa Chajdaś (2021); *O. Języka Francuskiego – Barbara Szczurek, op. Maria Pogoda (2011); *O. Języka Angielskiego – Julita Mądziel, op. Renata Dymek (2022); *O. Teologii Katolickiej – Karolina Szelest, op. ks. Grzegorz Grych (2012); O. Historyczna – Aleksandra Lonczak, op. Piotr Babula (2014); Michał Lewandowski, op. Monika Toczyńska (2022); O. Artystyczna – Sylwia Pisarczyk, op. Paweł Lis (2019); Karolina Harchut, op. Paweł Lis (2019); Karolina Harchut, op. Paweł Lis (2020); Julia Maziarz, op. Paweł Lis (2020); *O. Wiedzy o Mediach – Bartłomiej Matuszczak, op. Małgorzata Głodzik (2019); *O. Wiedzy Ekologicznej – Aleksandra Augustyn, op. Beata Maciejak; *O. „Losy żołnierza i dzieje oręża polskiego w latach 1531-1683. Od Obertyna do Wiednia” – Wiktoria Urbańska-Ćwięka, op. Paweł Ćwięka (2022).
Laureaci konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich: * Międzynarodowy Konkurs „Eurocultura” (Szwajcaria) – Jolanta Leś l., op. Urszula Langer, Maria Babula, Barbara Superson, Antoni Rejman, Joanna Roguz (1993), * Konkurs Chórów Szkolnych a’ Capella (Bydgoszcz, Kalisz, Częstochowa) – chór młodzieżowy, dyrygent Paweł Lis – 2 „Złote Kamertony” (1996, 1997), 6 „Srebrnych Kamertonów” (1988, 1989, 1991, 1993, 1995, 1998) i 4 „Brązowe Kamertony” (1986, 1987, 1990, 2002), * Przegląd Zespołów Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu – chór młodzieżowy, dyr. P. Lis – „Brązowa Harfa Eola” (1997), * Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – chór młodzieżowy, dyr. P. Lis – Nagroda Główna (1997), II miejsce (1998), Nagroda I stopnia (1999), II miejsce (2001), I miejsce (2002), * Konkurs Recytatorski – Renata Sendra l., op. Maria Kopecka (1989), Katarzyna Wielgus l., Małgorzata Kozik l., op. M. Kopecka (1992), Ewa Lubacz l., op. M. Kopecka (1998), * Konkurs „Moja szkoła – szkołą przedsiębiorczości” – zespół (laureat): Marta Skopińska, Sylwia Wawrzkiewicz, Jakub Lasota, Mariusz Pierdas, Mirosław Wołos, Piotr Lipski i Robert Krempa, op. Adam Chrabąszcz (1993), zespół (laureat): Agata Bauer, Anna Serokin, Magdalena Sikora, Magdalena Ząbczyk i Agnieszka Czerniakowska, op. A. Chrabąszcz (1996), * Konkurs Poezji Religijnej w Tarnowie – Magdalena Kriger – I miejsce (1993), Justyna Kotulska l., op. Grażyna Starzyk, Joanna Drozd l., op. Maria Kopecka (1996), * Konkurs Wiedzy „Dziedzictwo Daszyńskiego” – Piotr Szkółka l., op. J.Lis (1992), * Konkurs „Parlamentaryzm w Polsce” w Gdańsku – Krzysztof Tarapata l., op. Janina Lis (1999), Andrzej Słowiński l., op. J. Lis (2004), * „Turniej Wiedzy o Starożytności” w Bydgoszczy – Krzysztof Dębiec l, op. M. Toczyńska (1999), Andrzej Słowiński l., op. J. Lis (2002), Magda Jabczuga l., op. P. Babula (2002), * Konkurs Marka w Trzecim Tysiącleciu – Łukasz Szczygielski l., op. A. Chrabąszcz (2001), * Konkurs Historyczny o Wiedzy Katyńskiej – Krzysztof Dębiec l., op. M. Toczyńska (2001), * Międzynarodowy Konkurs Matematyczny „Kangur 2002” w Katowicach – Andrzej Sławiński l., op. J. Ingram (2002), Piotr Stachowicz l., op. Bogusława Szczur (2002),* Konkurs Wiedzy „Życie i dzieło ks. S. Konarskiego” – Urszula Górak l., op. Piotr Babula (2001), * Mistrzostwa Świata w Komputerowych Grach Strategicznych w Korei Płd. – Artur Michalak III m. (2003); *2006 r.: Wiedzy o Uniwersytecie Jagiellońskim – Tomasz Ciechoń, laur., op. Janina Lis; * 2007 r.: II Ogólnopolski Konkurs Literacki „Wciąż szukam miejsca, gdzie cisza, spokój, beztroskie dni…” – Ewa Ingram, 1. miejsce, op. Ewa Chajdaś, VII Ogólnopolski Konkurs Polonistyczny „Z poprawną polszczyzną na co dzień” – Aneta Wróbel, wyr., op. Ewa Chajdaś; *2008 r.: Ogólnopolski Konkurs Literacki „Dusza kobiety” – Ewa Ingram, 2. miejsce, op. Ewa Chajdaś, Ogólnopolski Konkurs Literacki „Wielcy Gdańszczanie” – Ewa Ingram, 2. miejsce, op. Ewa Chajdaś, Ogólnopolski Turniej Wiedzy Pożarniczej „Młodzież zapobiega pożarom” – Adrian Szałda, 3. miejsce, op. Włodzimierz Gąsiewski; *2009 r.: Ogólnopolski Konkurs Literacki na esej „Pan Cogito we współczesnym świecie” – Agnieszka Tomczyk, laur., op. Małgorzata Stryczek, Ogólnopolski Konkurs eTwinning – Szkolny Klub Europejski, laur., op. Danuta Mirońska, Międzynarodowy Konkurs Wiedzy o NATO – reprezentacja I LO, 1. miejsce w finale ogólnopolskim.
Laureaci i finaliści konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich (2010-2022): *IX Festiwal „Niepokorni Niezłomni Wyklęci” w Gdyni (2018) – Aleksandra Kościelna i Wioletta Kilian (I miejsce za scenariusz i realizację filmu dokumentalnego „Ojciec i syn”); *Międzynarodowy Konkurs „Razem w Europie. Jeden Cel” w Berlinie – wyróżnienie zespołowe, op. Anna Kozioł, Antoni Rejman (2019); *Konkurs „Understand” – Michał Surdej (laureat), op. Elżbieta Poloczek (2021); *Konkurs na miniaturę literacką „Minisaga competition” – Michał Surdej (II miejsce), op. Elżbieta Poloczek; *Ogólnopolski Konkurs „Polskie serce pękło. Katyń 1940” – Jakub Osnowski (laureat); *Konkurs historyczny „Polska – Węgry. Historia przyjaźni” – Dawid Borzęcki (laureat), op. Paweł Ćwięka (2022).
*2017/2018 r.: XX Ogólnopolski Łódzki Festiwal Chóralny Cantio Lodziensis” – chór młodzieżowy, 2. miejsce, op. Paweł Lis; IX Festiwal Filmowy „Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci” w Gdyni – 1. miejsce za film „Ojciec i syn” w reż. Aleksandry Kościelnej i Wioletty Kilian.
Publikacje o szkole: 80 lat Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-1985, opracowanie zbiorowe pod redakcją Mirosława Maciągi, Mielec 1986; Sprawozdania Dyrekcji I Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu za rok szkolny … (1992/1993, 1993/1994, 1994/1995, 1995/1996), Księga Jubileuszowa 100 rocznicy powstania Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-2005, opracowanie zbiorowe pod redakcją Jerzego Skrzypczaka, Mielec 2005; Sprawozdanie Dyrekcji I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu za lata 2006-2010, oprac. Ewa Chajdaś, Elwira Przewoźnik, Grazyna Starzyk, Agnieszka Mrozik (red techn.); Sprawozdanie Dyrekcji I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu za lata 2010-2015, oprac.zbiorowe pod red. Włodzimierza Gąsiewskiego, Małgorzaty Głodzik i Moniki Toczyńskiej, Mielec 2015.
Gazetki szkolne (bez jednorazowych): „Konar” (od 1991/1992 – 6 numerów), „Ekonar” (od 1994/1995).
LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA (II LO, wcześniej LO Nr 27), średnia (ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna) szkoła ogólnokształcąca, funkcjonująca od 1953 r. Jej pierwszą siedzibą był budynek szkoły podstawowej przy ul. E. Biernackiego.
Lata 1953-1974 W ramach reformy szkolnictwa ogólnokształcącego powołano do życia 11-letnią Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD w Mielcu i w 1953 r., po ukończeniu 7 klas szkoły podstawowej, pierwszy rocznik rozpoczął klasę VIII. Pierwszym dyrektorem i organizatorem klas licealnych był Feliks Starosielec – dotychczasowy kierownik wspomnianej szkoły podstawowej. W związku z rozwojem klas licealnych od 1955 r. kierownictwo przejął Jan Armatys i pełnił tę funkcję do 1964 r. Początkowo zajęcia prowadzili nauczyciele szkoły podstawowej, ale z biegiem lat ukształtował się zespół nauczycieli licealnych. Pierwsi absolwenci (26 osób) opuścili liceum w 1957 r. 1 IX 1961 r. nastąpił formalny rozdział organizacyjny szkoły na Szkołę Podstawową Nr 5 (klasy I-VII) i Liceum Ogólnokształcące Nr 27 (klasy VIII-XI), a obie funkcjonowały nadal w tym samym budynku. Mimo trudnych warunków zorganizowano szereg pozalekcyjnych kół zainteresowań: matematyczne, fizyczne, chemiczne, biologiczne, artystyczne (w tym chór) i sportowe. Pierwszymi owocami tej pracy były tytuły laureatów w ogólnopolskiej Olimpiadzie Chemicznej i sukcesy sportowe. Od pierwszych lat aktywność wykazywało szkolne koło ZMP, a po jego rozwiązaniu (1957) – ZMS i ZHP. W latach 60. kłopoty lokalowe narastały, bowiem rosła ilość oddziałów i musiano ratować się pracą na dwie zmiany. Równocześnie trwały starania o rozbudowę budynku, a nawet o przejęcie całego budynku. Ostatecznie udało się wybudować odrębny pawilon z 3 salami lekcyjnymi (1970) oraz kompleks boisk i urządzeń sportowych (1972), co tylko w pewnym stopniu złagodziło deficyt lokalowy. Trudności te nie miały jednak większego wpływu na rosnący poziom pracy dydaktyczno-wychowawczej, a nawet dodatkowo motywowały nauczycieli do pracy. Wielkim wydarzeniem w życiu szkoły była uroczystość nadania jej imienia Mikołaja Kopernika i wręczenia sztandaru 11 VI 1972 r. W tym dniu uczniowie po raz pierwszy ubrali jednolite (granatowe) mundurki szkolne. (Wkrótce potem mundurki wprowadzono w innych mieleckich szkołach średnich.) Systematycznie rosła ilość kółek przedmiotowych, a w ślad za tym – ilość sukcesów w ogólnopolskich olimpiadach przedmiotowych, np. w 1969 r. mieleckie LO 27 zostało sklasyfikowane na 11. miejscu w kraju, a w latach 70. liczba laureatów także z innych przedmiotów systematycznie się powiększała. Po zakończeniu roku szkolnego 1971/1972 Edwarda Żurka mianowano inspektorem szkolnym – kierownikiem Wydziału Oświaty i Wychowania PPRN, a dyrektorem II LO został Władysław Gajowiec. Wiosną 1974 r. władze oświatowe podjęły decyzję o przeniesieniu Liceum do nowo wybudowanego budynku szkolnego przy ul. S. Żeromskiego.
Lata 1974-1988 Dokończenie budowy szkoły i jej infrastruktury oraz urządzanie wnętrz trwało do końca lat 70., a w następnych latach nieustannie uzupełniano i dostosowywano wyposażenie do rosnących wymogów unowocześniającej się edukacji. Elewację od strony ul. S. Żeromskiego wzbogacono o płaskorzeźbę Mikołaj Kopernik i kompozycję Znaki Zodiaku (wykonał Alfred Bielec według projektu Edmunda Toczka). Zdecydowanie lepsze warunki sprzyjały osiąganiu coraz lepszych wyników. Innymi ważnymi czynnikami sprawczymi postępu były: sprofilowanie klas (profile: matematyczno-chemiczny, biologiczno-chemiczny, humanistyczny i podstawowy), wprowadzanie w coraz szerszym zakresie nauki języków obcych oraz rozwinięcie różnych form pracy z uczniem zdolnym, a zwłaszcza prowadzenie kół zainteresowań. Rezultatami tej działalności w latach 1974-1988 były m.in.: przygotowanie około 900 uczniów do eliminacji okręgowych olimpiad przedmiotowych, udział ponad 70 w finałach centralnych i uzyskanie licznych tytułów laureatów lub wyróżnionych. Miernikiem wysokiego poziomu było także regularne osiąganie, a nawet przekraczanie granicy 80 % przyjmowanych na studia (spośród starających się). Wyrazem uznania centralnych władz oświatowych dla tych osiągnięć było przyjęcie mieleckiego II LO do elitarnego Zespołu Szkół Twórczych (1985) i Klubu Przodujących Szkół (1986). Obok kół przedmiotowych sporą aktywność wykazywały zespoły artystyczne: recytatorzy, teatr „Fraza”, chór, zespoły muzyczne i kabaret szkolny, zdobywające w konkursach i przeglądach nagrody i wyróżnienia. Liczące się sukcesy zdobywano w różnych dyscyplinach sportowych i turystyce (Szkolny Klub Turystyczny „Człap”). Działalność organizacji młodzieżowych zdominowana została przez szczep harcerski (HSPS, a następnie ZHP), posiadający od 1977 r. imię Bohaterskich Lotników Polskich oraz sztandar i harcówkę.
Lata 1988-2006 Po roku szkolnym 1987/1988 na emeryturę przeszedł Władysław Gajowiec, a od 1 IX 1988 r. nowym dyrektorem został Zbigniew Dziekan. Wydarzenie to było niejako symbolem zmiany pokoleniowej, bowiem w latach 80. zakończyli pracę inni nauczyciele z pierwszych lat liceum, twórcy jego nieprzeciętnych osiągnięć i ogólnopolskiej renomy, a grono pedagogiczne zostało zasilone nową kadrą, w dużej części byłymi wychowankami szkoły. Proces ten zbiegł się z głębokimi przemianami społeczno-gospodarczymi w Polsce, zapoczątkowanymi w latach 1988-1990. Wprowadzenie reform (w tym oświaty), upowszechnianie się komputerów i Internetu, rosnące zapotrzebowanie na znajomość języków obcych oraz konieczność powszechnej edukacji w zakresie m.in. informatyki, przedsiębiorczości, innowacji i marketingu, przy równoczesnych coraz większych problemach finansowych – oto uwarunkowania pracy odmłodzonego liceum w latach 90. Aby podołać rosnącym wymaganiom, nauczyciele zostali zobowiązani do permanentnego dokształcania się i twórczego doskonalenia działalności pedagogicznej. To z kolei zaowocowało m.in. powstaniem klas autorskich, programów autorskich (zatwierdzonych przez MEN) i dużą aktywnością wydawniczą nauczycieli (podręczniki, skrypty, wydawnictwa okolicznościowe, artykuły do czasopism metodycznych). Zaangażowanie się w te formy działalności, a z drugiej – brak środków finansowych spowodowały, że w latach 90. część kół zainteresowań przestała funkcjonować, a w roku szkolnym 1992/1993 wycofano się z działalności w Towarzystwie Szkół Twórczych. Mimo to nie ustawano w pracy z najzdolniejszymi, czego efektami były m.in. kolejne sukcesy w olimpiadach przedmiotowych i różnego rodzaju konkursach. Pod tym względem rekordowym okazał się rok szkolny 1991/1992 (1 srebrny medal na Międzynarodowej Olimpiadzie Chemicznej w USA oraz 7 laureatów i 6 finalistów olimpiad i konkursów ogólnopolskich). Potwierdzeniem nieprzeciętnych osiągnięć indywidualnych były m.in. stypendia Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, Klubu Przodujących Szkół, Fundacji Językowej, Prezesa Rady Ministrów i Ministra Edukacji Narodowej oraz Funduszu Pomocy Młodym Talentom Jolanty i Aleksandra Kwaśniewskich. Nie brakowało też osiągnięć zespołowych. W Festiwalu Szkolnych Teatrów Obcojęzycznych w Rzeszowie – teatr anglojęzyczny II LO wielokrotnie zwyciężał lub plasował się w czołówce. Teatr szkolny przygotował szereg sztuk i wystawiał je na terenie Mielca, a w roku szkolnym 1992/1993 spektakl Śluby panieńskie grano m.in. na festiwalu twórczości A. Fredry w warszawskich Łazienkach i na Festiwalu Teatrów Szkolnych we Wrocławiu. W 1995 r. delegacja szkoły uczestniczyła w spotkaniu laureatów programu Debaty konstytucyjne w szkołach średnich w Warszawie. Tradycją stały się sesje popularnonaukowe z różnych dziedzin wiedzy. Aktywność przejawiał także Szkolny Klub Filmowy „XYZ”, uczestnicząc m.in. w Ogólnopolskim Konkursie Wiedzy o Filmie w Gdańsku. Nawiązano szereg kontaktów międzynarodowych, z których najbardziej rozwinęła się współpraca z Chrystian-Ernst-Gymnasium (Szkoła Muzyczna) w Erlangen (Niemcy) i trwa do dziś. Ważnymi wydarzeniami w mieleckim środowisku były każdorazowo jubileusze szkoły, a zwłaszcza 50-lecie w 2002 r., gromadzące nauczycieli, wychowanków, władze różnych szczebli i sympatyków. Zmieniające się przedmioty nauczania i ich programy, wprowadzenie komputerów i urządzeń do nauki języków obcych oraz inne zmiany w organizacji szkoły spowodowały konieczność przeprowadzenia (etapami, ze względu na niewielkie możliwości finansowe) remontu i modernizacji wnętrza budynku. Stało się to już za kadencji kolejnego dyrektora – Janusza Kopeckiego, który przejął kierowanie szkołą w 1997 r., po odejściu Zbigniewa Dziekana na urlop zdrowotny, a następnie na emeryturę. W 2003 r. liceum posiadało 25 klasopracowni, w tym 2 laboratoria językowe i 2 pracownie informatyczne. W latach 2006-2012 wykonano wiele prac remontowych i modernizacyjnych, m.in. ocieplono i zmieniono elewację budynku, zmodernizowano otoczenie szkoły oraz unowocześniono wyposażenie. W listopadzie 2007 r. sztandar Liceum został uhonorowany Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”. 8 XI 2008 r. z inicjatywy nauczycieli Liceum, pod patronatem senatora RP Władysława Ortyla, starosty powiatu mieleckiego Andrzeja Chrabąszcza i prezydenta miasta Mielca Janusza Chodorowskiego, zorganizowano I Dyktando Niepodległościowe (ogólnodostępne), które odtąd corocznie jest stałym punktem obchodów Święta Niepodległości w Mielcu. Systematycznie osiągane bardzo dobre wyniki nauczania (w tym liczne sukcesy w olimpiadach przedmiotowych i konkursach) zyskały wiele form uznania. 27 II 2010 r. Szkoła otrzymała nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego z okazji 60-lecia Olimpiady Matematycznej za szczególne osiągnięcia na etapie centralnym, a w czerwcu z rąk Prezydenta Miasta Mielca otrzymała statuetkę „Nieprzeciętna Szkoła 2010”. 28 II 2011 r. Minister Edukacji Narodowej nadał II LO tytuł „Szkoła Odkrywcą Talentów”. 10 I 2013 r. Fundacja Edukacyjna „Perspektywy” przyznała Liceum tytuł „Złota szkoła 2013” z okazji ogólnopolskiego XV Jubileuszowego Rankingu Szkół Ponadgimnazjalnych 2013. Realizowano projekty współfinansowane przez UE: „Dobry wybór Twoją szansą na przyszłość” i „Krok w przedsiębiorczość” oraz szereg projektów ogólnopolskich i lokalnych. 27 II 2013 r. zorganizowano jubileusz 60-lecia szkoły.
Po 2013 r. szkoła była nadal jednym z najlepszych liceów na Podkarpaciu. Potwierdzeniem tej oceny były corocznie wysokie miejsca w ogólnopolskich rankingach liceów i techników sporządzanych przez Fundację Edukacyjną „Perspektywy” i tytuły: „Złota Szkoła” w latach: 2014, 2021 i 2022 oraz „Srebrna Szkoła” w latach: 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 i 2020. W każdym roku szkolnym średnio kilkunastu uczniów zdobywało tytuły laureatów lub finalistów olimpiad i konkursów przedmiotowych szczebla centralnego, a w kilku przypadkach – międzynarodowego. Imponująca była wysoka sprawność kształcenia, bowiem 100 % uczniów rozpoczynających naukę zdawało egzamin maturalny, a ok. 95 % absolwentów studiuje na wyższych uczelniach. Duży wpływ na taki wysoki poziom miały: zaangażowana praca grona pedagogicznego (kilkoro nauczycieli jest autorami podręczników szkolnych), innowacje pedagogiczne, programy autorskie nauczycieli, modyfikacje programowe, dobrze wyposażone pracownie przedmiotowe i biblioteka szkolna z czytelnią multimedialną i Internetem oraz baza do lekcji wychowania fizycznego. Prowadzone są różne formy działalności artystycznej, m.in.: chór (szerzej w odrębnym haśle), zespół wokalno-instrumentalny, teatr, koncerty, wieczorki poetyckie i konkursy. Redakcje uczniowskie prowadzą szkolne Radio Kopernik i wydają gazetkę szkolną „Sami o Sobie”. Kontynuowana jest systematyczna współpraca ze szkołą w Erlangen (Niemcy).
Dyrektorzy: Feliks Starosielec (1953-1955), Jan Armatys (1955-1964), Edward Żurek (1964-1972), Władysław Gajowiec (1972-1988), Zbigniew Dziekan (1988-1997), Janusz Kopecki (1997-2008), Zbigniew Rzeźnik (2008-nadal).
Wicedyrektorzy: Joanna Leyko, Feliks Starosielec, Janina Hasulak, Henryk Gradowski, Henryka Rusin, Jan Szetela, Janusz Kopecki, Andrzej Jankowski, Magdalena Zalotyńska.
Nauczyciele w latach 1953-2013: Lech Adamczyk, ks. Piotr Adamczyk, Adolf Alberski, Renata Alberska, Jan Armatys, ks. Grzegorz Baran, Barbara Barszczak, Waldemar Bartłomowicz, Maria Batko, Antonina Bąk, Józef Bąk, Helena Berger, Justyna Błędowska, Romana Borzęcka, Stanisław Brekiesz, Anna Butryn, Stanisława Chmielowska, Małgorzata Ciejka, Janina Chorązka, Agnieszka Czechura, ks. Kazimierz Czesak, Henryk Dugiełło, ks. Krzysztof Dynarowicz, Zbigniew Dziekan, Dorota Dzija, Magdalena Dzioch, Jadwiga Fałat, ks. Piotr Franczak, Jerzy Gac, Bogumiła Gajowiec, Władysław Gajowiec, Jolanta Gałkowska, Danuta Gawryjołek, Lidia Głuszak, Anna Górecka, Małgorzata Górnik, ks. Józef Górski, Edyta Gracz-Chmura, Henryk Gradowski, Helena Gudz, Maria Haptaś, Barbara Horbaczewska, Antonina Homentowska, Teresa Jankowska, Zofia Jankowska, Andrzej Jankowski, Małgorzata Jarosz, Joanna Jaworska, Krystyna Juszczyk, Stanisława Kamieniecka, Joanna Kapusta, Edyta Karnasiewicz, Teresa Klonowska, Katarzyna Kluz, ks. Janusz Kłęczek, Michał Kłoda, Danuta Konopka, Zbigniew Konopka, Maria Kopecka, Janusz Kopecki, Janina Korpanty, Tomasz Kosiorowski, Magdalena Kozłowska, Stanisław Kozłowski, Władysław Krupiński, Rudolf Kożuchowski, Bogusław Król, Maria Król, Władysław Krupa, Edward Krymski, ks. Stanisław Kuboń, Grażyna Kulczyk, Janina Kulig, Stefan Kulig, Adam Kusak, Agnieszka Kusak, Małgorzata Laska, Anna Lewandowska, Krzysztof Lis, Zdzisława Ludian, Stanisława Lurska, Krzysztof Łapa, Aleksandra Łączak, Elżbieta Łukaszek, Jadwiga Macyk, Andrzej Majewski, Lucyna Makarewicz, Halina Malaczyńska, Czesław Małek, Zbigniew Maniecki, Wojciech Maryniak, Dariusz Mazur, Jadwiga Mączka, Mariusz Mikołajczyk, Krystyna Mrozik, Stanisław Mróz, Stanisława Nędza, Józefa Niedbała, Irena Nigbor, ks. Józef Nita, Leonard Nowak, Zdzisław Nowakowski, Magdalena Oczak,Alfred Ortyl, Halina Osnowska, Andrzej Osnowski, Michał Osobliwy, Kazimierz Ozga, Józef Partyka, Andrzej Pawlak, Marianna Pawlak, Barbara Perska, Anna Piekarska, Agnieszka Pieróg, Barbara Pieróg, Anna Piękoś, Stanisław Piwnica, Zoja Proszycka, Włodzimierz Przygodzki, Olga Pustułka, Julian Rachowicz, Romuald Radłowski, Stanisław Rajda, ks. Tomasz Rąpała, ks. Jan Rybak, Dorota Ryczaj, Zofia Rykała, Zbigniew Rzeźnik, Krystyna Sabaj, Stanisław Sąsiadek, ks. Jan Siedlarz, Adam Skręt, Anna Soja, Mariusz Solarski, Edward Spilarewicz, Jadwiga Spilarewicz, Witold Stachnik, Anna Stachowicz, Antoni Stańczyk, Anna Staroń, Feliks Starosielec, Elżbieta Stolle-Łogasz, Danuta Stopa, Stanisław Strąk, Małgorzata Strzyżewska, ks. Marek Synowiec, Jan Szetela, Alina Ściora, Jan Świąder, ks. Kazimierz Świętek, Alicja Tejchma, Anna Tkacz, Stefania Tomas, Anna Turek, Wanda Uderska, Renata Wacnik, Edmund Wałek, Danuta Wicherska, Robert Wieczorek, Barbara Wilczyńska, Andrzej Witek, Grzegorz Witek, Józef Witek, Bogdan Wojtaszek, Zofia Wolińska, Mirosław Wołosz, Alicja Woźniak, Emilia Wróbel, Helena Wydro, Józef Zadora, Magdalena Zalotyńska, Ewelina Zielińska –Rajca, Ewa Ziemba, Renata Żeglin, Magdalena Żukowska-Bąk, Urszula Żurawska, Władysława Żurek.
Nauczyciele nowo zatrudnieni i ze zmianami w nazwiskach w latach 2013-2015: Maria Celmer, Marzena Gadziała, Katarzyna Klich (Polańska), Mariola Maj, Marcelina Mosior-Świć, Beata Piękoś, Mariusz Wiech, Mateusz Wójcik.
Grono nauczycielskie w roku szkolnym 2021/2022 – Język polski: Małgorzata Brach, Jolanta Gałkowska, Edyta Gracz-Chmura, Anna Skórska, Magdalena Zalotyńska, Magdalena Żukowska-Bąk; język angielski: Renata Alberska, Agnieszka Czechura, Katarzyna Gajek-Moździerz, Elżbieta Łukaszek, Magdalena Oczak, Dorota Ryczaj, Małgorzata Schab, Bartosz Skwirut, Beata Szpakowska-Machniak, Ewelina Zielińska-Rajca; język niemiecki: Laura Chorzępa, Dorota Dzija, Marzena Kasprzyk, Małgorzata Laska, Katarzyna Misiak; język francuski: Edyta Karnasiewicz, Anna Rokosz; język hiszpański: Paulina Cioch-Pietryka; matematyka: Lidia Głuszak, Elżbieta Gmyrek, Małgorzata Górnik, Tomasz Malczyński, Wojciech Maryniak, Zbigniew Rzeźnik; chemia: Małgorzata Kisiel, Zbigniew Konopka, Anna Lewandowska; fizyka: Tomasz Kosiorowski, Alfred Ortyl; historia/historia i społeczeństwo: Małgorzata Ciejka, Katarzyna Dąbek, Henryk Dugiełło, Andrzej Pawlak; wiedza o społeczeństwie: Andrzej Pawlak; geografia: Barbara Góral-Kozioł; muzyka: Agnieszka Straż; informatyka: Tomasz Kosiorowski, Zdzisław Nowakowski, Grzegorz Staniszewski, Grzegorz Witek; edukacja dla bezpieczeństwa: Barbara Pieróg, Jarosław Sroka; biologia: Bogusława Michalcewicz, Anna Piekarska, Anna Rzeźnik; przyroda: Małgorzata Kisiel; wychowanie fizyczne: Joanna Kapusta, Adam Kusak, Agnieszka Kusak, Krzysztof Lis, Dariusz Mazur, Marcelina Mosior-Świć, Anna Skucińska; religia: ks. Mateusz Gurbisz, Damian Tomecki; podstawy przedsiębiorczości: Natalia Grzesik, Barbara Pieróg; czytanie tekstów kultury: Jolanta Gałkowska, Anna Skórska, Magdalena Żukowska-Bąk; elementy programowania: Grzegorz Witek; doradztwo zawodowe: Justyna Błędowska; wychowanie do życia w rodzinie: Anna Skucińska; bibliotekarz: Katarzyna Dąbek, Edyta Karnasiewicz; psycholog: Anna Dręga; pedagog szkolny: Justyna Błędowska.
Wyróżnienia Szkoły: Złota Szkoła – 2021 wg ogólnopolskiego rankingu liceów „Perspektywy” (194 w Polsce, 6 w woj. podkarpackim), Złota Szkoła – 2023 wg ogólnopolskiego rankingu liceów „Perspektywy” (151. w kraju, 6. w województwie).
Medaliści międzynarodowych olimpiad przedmiotowych: *O. Chemiczna – Jacek Nowakowski, op. J. i E. Spilarewiczowie (1988 – srebrny medal w Helsinkach, 1989 – złoty medal w Halle), Wojciech Macyk, op. E. Spilarewicz (1992 – srebrny medal w Pittsburgu-Waszyngtonie), Joanna Drozd, op. Anna Lewandowska (1998 – srebrny medal w Melbourne).
Laureaci i wyróżnieni oraz ich opiekunowie w ogólnopolskich olimpiadach przedmiotowych: *O. Literatury i Języka Polskiego – Joanna Gawryjołek l., op. Danuta Gawryjołek (1986), Dorota Macyk l., op. Janina Chorązka (1988), *O. Języka Angielskiego – Przemysław Szczeciński l., op. Janina Kulig (1979), *O. Języka Francuskiego – Marta Ziembińska l., op. Julian Rachowicz (1978), Bożena Łapicka l., op. J. Rachowicz (1984), *O. Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym – Jerzy Pieróg l., op. Andrzej Osnowski (1978), Józef Gaj l., op. A. Osnowski (1981), Piotr Głód l., op. A. Osnowski (1983), Mariusz Lewicki l., op. Jadwiga Macyk (1992), Maciej Berger l., op. J. Macyk (1995), Karol Ciupa l., op. J. Macyk (1999), *O. Filozoficzna – Lidia Głodzik l., op. Emilia Wróbel (1989), Izabela Ratusińska l., op. A. Osnowski (1990), *O. Historyczna – Małgorzata Kużdżał l., op. J. Macyk (1994), Piotr Paszek l., op. Henryk Dugiełło (2001), *O. Biologiczna – Anna Wolak l., op. Anna Stachowicz (1995), *O. Fizyczna – Janusz Pietruszka l., op. Janusz Kopecki (1973), Lesław Kilian l., op. Adolf Alberski (1974), Jerzy Gierałt l., op. A. Alberski (1982), Wojciech Macyk l., op. J. Kopecki (1992), Piotr Miłoś l., op. J. Kopecki (1998, 1999), Grzegorz Miłoś l. op. J. Kopecki (2000), *O. Chemiczna – Stanisław Sieniutycz l., op. Edward Spilarewicz (1957), Bazyli Pietrow l., op. E. Spilarewicz (1960, 1961), Andrzej Stokłosa w., op. E. Spilarewicz (1961), Stanisław Belczak w., op. E. Spilarewicz (1962, 1963), Tadeusz Zieliński w., op. E. Spilarewicz (1966), Andrzej Pawelec l., op. E. Spilarewicz (1967, 1968), Jan Migdalski w., op. E. Spilarewicz (1967), Adam Brodziak w., op. E. Spilarewicz (1970), Janusz Pietruszka w., op. E. Spilarewicz (1972), Leszek Adamczyk l., op. Jadwiga i Edward Spilarewiczowie (1974, 1975, 1976), Franciszek Kasprzykowski w., op. J. i E. Spilarewiczowie (1974), Wojciech Stępniak l., op. J. i E. Spilarewiczowie (1976), Anna Biegocka w., op. J. i E. Spilarewiczowie (1976, 1977), Wojciech Cieszkowski w., op. J. i E. Spilarewiczowie, (1977), Arkadiusz Spilarewicz l., op. J. i E. Spilarewiczowie (1979), Małgorzata Wójtowicz l., op. J. i E. Spilarewiczowie (1979, 1980), Jerzy Gierałt l., op. J. i E. Spilarewiczowie (1982), Jacek Nowakowski l., op. J. i E. Spilarewiczowie (1987, 1988, 1989), Wojciech Macyk l., op. E. Spilarewicz (1990, 1991, 1992), Joanna Drozd l., op. Anna Lewandowska (1997, 1998), Grzegorz Miłoś l., op. A. Lewandowska (2000), Michał Kowalski l., op. A. Lewandowska (2001), *O. Artystyczna – Jadwiga Stępczyk w., op. Józef Witek (muzyka, 1977), Zbigniew Orzech w., op. J. Witek (muzyka, 1977), *O. Informatyczna – Grzegorz Garlewicz l., op. Zdzisław Nowakowski (1994), *O. Wiedzy Technicznej – Wojciech Macyk l., op. Zofia Wolińska (1991, 1992); *O. Historyczna – Anna Olszewska, laur., op. Małgorzata Ciejka (2010), Natalia Olszewska, laur., op. Henryk Dugiełło (2011); *O. Wiedzy o społeczeństwie – Kacper Podpłomyk, laur., op. Andrzej Pawlak (2009), Kacper Podpłomyk, laur., op. Andrzej Pawlak (2010); *O. Wiedzy o Unii Europejskiej – Kacper Podpłomyk, laur., op. Andrzej Pawlak (2010).
Laureaci i finaliści oraz ich opiekunowie w ogólnopolskich olimpiadach przedmiotowych (2011-2022): *O. Literatury i Języka Polskiego – Barbara Balcerzak f., opiekun – Jolanta Gałkowska (2012); Kinga Krzysztofik f., op. Edyta Gracz – Chmura (2013); Adrian Leś f., op. Edyta Gracz – Chmura (2014); Krzysztof Naprawa f., op. Edyta Gracz – Chmura (2020); Jakub Koza l., op. Małgorzata Brach (2022); Paulina Jaromi f., op. Edyta Gracz – Chmura. *O. Chemiczna – Michał Smaczny f., op. Zbigniew Konopka (2012); Michał Smaczny l, op. Zbigniew Konopka (2013); Rafał Król f., op. Zbigniew Konopka (2013); Daniel Pazdro l., op. Anna Lewandowska (2021); Alicja Pazdro f., op. Zbigniew Konopka. *O. Wiedzy Ekologicznej – Patryk Misiak l., op. Józefa Niedbała (2013); Patryk Misiak l., op. Józefa Niedbała (2014); Piotr Koceniak f., op. Bogusława Michalcewicz (2019); Wiktoria Klich f., op. Anna Rzeźnik i Bogusława Michalcewicz (2022). *O. Fizyczna – Rafał Król f., op. Alfred Ortyl (2013); Jan Wanatowicz f., op. Alfred Ortyl (2021); Jan Wanatowicz f. i Paweł Żuczek f., op. Alfred Ortyl (2022). *O. Informatyczna – Marek Rusinowski f., op. Zdzisław Nowakowski (2011); Marek Rusinowski f. i Jakub Cisło f., op. Grzegorz Witek (2013); Jakub Cisło l., op. Grzegorz Witek (2014). *O. Języka Niemieckiego – Martyna Jeczeń f., op. Jan Świąder (2014); Martyna Jeczeń f., op. Małgorzata Laska (2015). *O. Historyczna – Natalia Olszewska l., op. Henryk Dugiełło (2011); Jerzy Hopek l., op. Małgorzata Ciejka (2013). *o. Biologiczna – Rafał Król f., op. Anna Piekarska (2013). *O. Wiedzy Technicznej – Paweł Żuczek f., op. Alfred Ortyl. *O. Wiedzy o Mediach – Amelia Dudek l., op. Małgorzata Brach (2021). *O. Wiedzy o Żywieniu i Żywności – Piotr Koceniak l., op. Anna Lewandowska (2019). *O. Wiedzy Ekonomicznej – Hubert Wejman f., op. Barbara Pieróg (2018); Aleksandra Snuzik f., op. Barbara Pieróg (2019). *O. Przedsiębiorczości – Aleksandra Snuzik f., op. Barbara Pieróg (2020); Michał Zaremba l., op. Barbara Pieróg (2021). *O. „Losy żołnierza i dzieje oręża polskiego w latach 1887-1922” – Jan Wanatowicz f., op. Henryk Dugiełło (2020); „Losy …w latach 972-1514” – Jan Wanatowicz f., op. Henryk Dugiełło (2021); „Losy … 1531-1683” – Jan Wanatowicz f., Maciej Kaźmierski f., op. Henryk Dugiełło (2022). *O. Astronomiczna – Arkadiusz Paterak f., op. Alfred Ortyl (2021). *O. Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym – Przemysław Puła f., op. Andrzej Pawlak. *XI Misyjna Olimpiada Znajomości Afryki – Krystian Kosiorowski l., op. ks. Piotr Franczak. *O. Solidarności. Dwie dekady historii – Dominika Rajca f., op. Henryk Dugiełło (2015); Hubert Wejman f., op. Henryk Dugiełło (2017), Alicja Żmuda f., op. Henryk Dugiełło (2022). *O. Cyfrowa – Cezary Bober f., op. Alfred Ortyl (2017); Konrad Bryk f., op. Alfred Ortyl (2018). *O. Lingwistyki Matematycznej – Wiktoria Klich f., Jan Wanatowicz f., op. Alfred Ortyl (2022). *O. o Planowaniu i Zarządzaniu Karierą Zawodową – Mikołaj Proczek f., op. Barbara Pieróg (2019). *O. „O Diamentowy Indeks AGH” – matematyka: 14 laureatów, 4 finalistów, op. Lidia Głuszak, Zbigniew Rzeźnik, Wojciech Maryniak, Małgorzata Górnik; fizyka: 11 laureatów, 4 finalistów, op. Alfred Ortyl; geografia – 2 laureatów, 2 finalistów, op. Czesław Małek, Barbara Góral – Kozioł. *O. Wiedzy Chemicznej z Wydz. Chemii UJ – 1 laureat, op. Anna Lewandowska.
Laureaci i wyróżnieni oraz ich opiekunowie w konkursach międzynarodowych i ogólnopolskich: *Konkursy Recytatorskie (różne) – Anna Kieliszek l., op. Krystyna Mrozik (1971), Danuta Zachariasz l., op. K. Mrozik (1972), Anna Pakuła l., op. K. Mrozik (1975), Alicja Ungehauer l., op. K. Mrozik (1978, 1980), Marzena Kiełbasa l., op. K. Mrozik (1979, 1980), Bożena Kucharska l., op. D. Gawryjołek (1980, 1982), Renata Pacholec l., op. D. Gawryjołek (1985), Alicja Omyłka I miejsce, op. K. Mrozik (1998/1999), Anna Klimczak l., op. Halina Osnowska (1999/2000); *Europejski Konkurs Języka Francuskiego – Małgorzata Wilk l., op. J. Rachowicz (1975), Marta Ziembińska l., op. J. Rachowicz (1978), *Konkurs Piosenki Francuskiej – Magdalena Sławek l., op. Jadwiga Mączka (1990), *Konkurs Poezji i Prozy Francuskiej – Magdalena Dybska l., op. J. Mączka (1992), *Konkurs Amerykanistyczny – Mariusz Maksoń l., op. J. Macyk (1992), *Konkurs Informatyczny – Paweł Rzadkowski l., op. Z. Nowakowski (1992), *Międzynarodowy Konkurs „Ilustracja prozy G. G. Marqueza” – Paweł Lechociński w., op. Lech Adamczyk (1993), *Konkurs „Moje spotkania z Niemcami” – Małgorzata Kużdżał w., op. Jan Świąder, *Konkurs na Reportaż Prasowy – Dorota Wójcik w., op. J. Chorązka, *Konkurs „Historia Żydów Polskich” – Agnieszka Grzelak l., op. A. Osnowski (1994), Justyna Ofiara – III miejsce, op. H. Dugiełło (2000), *Konkurs Wiedzy o Samorządzie Terytorialnym – Krzysztof Wołos l., op. A. Osnowski (1995), *Konkurs „Język Niemiecki i Ekologia” – Joanna Wardęga w., op. J. Świąder, Józefa Niedbała (1995/1996), „Język Angielski i Ekologia” – Agnieszka Wrażeń w., op. Bogdan Wojtaszek, J. Niedbała (1998/1999), *Międzynarodowe Mistrzostwa Francji w Grach Matematycznych i Logicznych – Agnieszka Macyk, finalistka, op. Witold Stachnik (1995, 1996), *Konkurs Wiedzy o Niemczech – Jerzy Świąder l., op. Jan Świąder (1997), *Turniej Wiedzy o Starożytności – Piotr Paszek l., op. H. Dugiełło (1998), Bartosz Jałocha l., op. Małgorzata Ciejka (2000), Maciej Podlaski, Paulina Soja, Justyna Struzik, Dariusz Wyzga – laureaci oraz drużyna: Maciej Podlaski, Paulina Soja, Dariusz Wyzga – I miejsce, op. J. Macyk (2001), *Konkurs „Informacja, informatyka, infostrada” – Bartłomiej Jucha – III miejsce, op. Alfred Ortyl (1999), *Konkurs Chemiczny Politechniki Warszawskiej – Grzegorz Miłoś w., op. A. Lewandowska (1999), G. Miłoś l., Jolanta Greczka w., Paweł Puterla w., op. A. Lewandowska (2000), Michał Kowalski l., op. A. Lewandowska (2001) *Konkurs „Sfinks” – Piotr Wołoszyn – II miejsce, op. J. Macyk (1998), *Konkurs „Internet źródłem informacji w świecie” – B. Jucha – I miejsce, op. A. Ortyl (2000).*Konkurs Malarski „Pejzaże Reymontowskie” – Maria Widelak – I miejsce, Karolina Gil w., Dagmara Halota w., Jacek Kretkiewicz w., op. L. Adamczyk (2000), *Konkurs „Interpretacje Maturalne 2000” – Magdalena Moll w., op. H. Osnowska *Konkurs Internetowy z Matematyki – Przemysław Peret l., op. Małgorzata Górnik (2001), *Konkurs Wiedzy Patriotycznej – Justyna Bernat l., Bernadetta Błach l., op. J. Macyk (2002), *Konkurs „Euroszkoła w Internecie” – drużyna: Piotr Lewandowski, Paweł Puterla, Jakub Wilk – II miejsce, op. Grzegorz Witek (2001), Radosław Kędzior, Piotr Lewandowski, Justyna Nowakowska i Jakub Wilk – w. op. G. Witek (2002), *Powszechny Internetowy Konkurs dla Uczniów Szkół Średnich – Matematyka – Jakub Wilk w., op. Zbigniew Rzeźnik, *Festiwal Szkolnych Teatrów Obcojęzycznych w Rzeszowie – zespół teatralny anglojęzyczny, op. Urszula Żurawska (I miejsce – 1999, 2000, 2003, 2004, III m. – 2002). *Konkurs Twórczości Literackiej i Plastycznej „Niezwykłe spotkania z Bocheńskim Skarbnikiem” – Łukasz Iwasieczko – I miejsce, op. Danuta Stopa (2003); *Ogólnopolski Konkurs Recytatorski – Ewa Paprocka, wyr., op. Urszula Polak (2004), Łukasz Wnęk nagroda, op. Urszula Polak (2004), *Ogólnopolski Konkurs Norwidowski – Małgorzata Ortyl wyr., op. Danuta Gawryjołek (2004), *Ogólnopolski Konkurs Norwidowski – Michał Bartnicki wyr., op. Danuta Stopa (2005), *Ogólnopolski Konkurs Twórczości Literackiej i Plastycznej – Łukasz Iwasieczko, 1. miejsce w kategorii liceów, op. Danuta Stopa (2003), *Ogólnopolski Konkurs na Esej – Jakub Boryczka, 1. miejsce, op. Magdalena Zalotyńska (2006), *Ogólnopolski Konkurs na Esej – Piotr Jemioło, laur., op. Magdalena Żukowska-Bąk (2007), *Ogólnopolski Turniej Satyry – Anna Ćwięka, II nagroda, op. Urszula Polak (2008), *Turniej Recytatorski XII Ogólnopolskiego Turnieju Satyry im. I. Krasickiego „O złotą szpilę” – Dorota Krempa, III nagroda, op. Magdalena Żukowska-Bąk (2009), * Turniej Recytatorski XIII Ogólnopolskiego Turnieju Satyry im. I. Krasickiego „O złotą szpilę” – Dorota Krempa, I nagroda, op. Magdalena Żukowska-Bąk (2010), *XV Ogólnopolski Turniej Satyry „O złotą szpilę” – Magdalena Maciałek, laur., op. Edyta Gracz-Chmura (2012), *Ogólnopolska Olimpiada „O Diamentowy Indeks AGH” – Mateusz Oleksiak, laur., op. Małgorzata Górnik (2009), Andrzej Surdej, laur., op. Małgorzata Górnik (2009), Mariusz Cisiński, laur., op. Zbigniew Rzeźnik (2009), Paweł Mikołajczyk, laur., op. Lidia Głuszak (2011), Wiktor Warchałowski, laur., op. Lidia Głuszak (2012),Karol Janeczko, laur., op. Zbigniew Rzeźnik (2012), *Ogólnopolski Konkurs Chemiczny im. prof. A. Swiniarskiego – Tomasz Skirecki, laur., op. Anna Lewandowska (2005), Michał Kozłowski, laur., op. Zbigniew Konopka (2006), Dariusz Skowron, laur., op. Anna Lewandowska (2008), *Ogólnopolski Konkurs Fizyczny „EUREKA” – Wiktor Warchałowski, wyr. II stopnia, op. Alfred Ortyl (2012), *Ogólnopolski Konkurs Informatyczny – Łukasz Kusek, 1. miejsce, op. Alfred Ortyl (2004), Radosław Kędzior, 4. miejsce, op. Alfred Ortyl (2004), *Ogólnopolski Finał „Odysei Umysłu” w Gdańsku – drużyna II LO, 1. miejsce i tytuł mistrza Polski w problemie długoterminowym nr 2, op. Justyna Błędowska, Barbara Pieróg (2012 r.) *33. Światowy Finał „Odysei Umysłu” w Iowa State University (USA) – drużyna II LO, 2. miejsce w rywalizacji spontanicznej i 15. miejsce w Światowej Odysei Umysłu, op. Justyna Błędowska, Barbara Pieróg (2012 r.).
Laureaci, finaliści i wyróżnieni konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich (2013-2022): *Turniej Wiedzy Psychologicznej – Aleksandra Czarnota f., op. Justyna Błędowska (2016); Monika Saj f., Gabriela Bania f., op. Ewa Ingram (2017); Anita Burdzy f., Agata Uzar f., Adrianna Lasek f., Julia Piskor f., op. Justyna Błędowska, Ewa Ingram (2018); Agata Krężel l., Julia Piskor f., Katarzyna Krawiec f., Wiktoria Noga f., op. Justyna Błędowska (2019); Julia Piskor f., Anna Bednarz f., Karolina Kokoszka f., op. Justyna Błędowska (2020). *Ogólnopolski Konkurs „Żołnierze Wyklęci – Bohaterowie Niezłomni” Natalie Gąsiorek l., op. Małgorzata Ciejka (2018), David Gąsiorek – I miejsce, op. Henryk Dugiełło (2020). *Konkurs „Niezwyciężeni 1918-2018. Pokolenia Niepodległej”/ kategoria film – Maria Zalotyńska i Kornelia Gancarz – I miejsce, op. Małgorzata Ciejka (2019). *Konkurs „Senat RP – jego rola i znaczenie w systemie politycznym RP” – Amelia Dudek f., op. Małgorzata Ciejka (2022). *Konkurs „Historia i Kultura Żydów Polskich” – Dominika Rajca f., op. Henryk Dugiełło (2016). *Konkurs historyczno-literacki „Pamięć nieustająca” – Natalie Gąsiorek f., op. Małgorzata Ciejka (2019). *Międzynarodowy Konkurs Literackiej Twórczości Dzieci i Młodzieży im. Wandy Chotomskiej – Justyna Chyrchel l., op. Maria Żukowska-Bąk (2019). *Konkurs Norwidowski – Jakub Białek f., Stanisław Warchoł f., op. Urszula Polak, Magdalena Żukowska – Bąk (2012). *Turniej Satyry „O złotą Szpilę” – Magdalena Maciałek l., op. Edyta Gracz – Chmura (2013); Marcel Orłowski I nagroda, op. Halina Osnowska (2015). *Konkurs Recytatorski im. K.I. Gałczyńskiego „O Złote Pióro Watermana” – Michał Różycki Srebrne Pióro, op. Edyta Gracz – Chmura (2013).*Konkurs Literacki im. Marii Komornickiej – Anita Róg I miejsce, op. Jolanta Gałkowska (2018). *Dyktando Niepodległościowe „Po polsku o historii” – Michał Mrozik l., op. Magdalena Zalotyńska; Tomasz Martyński, Wiktoria Klich, Jagoda Turek, op. Jolanta Gałkowska, Małgorzata Brach (2022). *Olimpiada Mitologiczna – Aleksandra Bigos l.,o. Magdalena Zalotyńska (2021); Wiktoria Klich l., op. Jolanta Gałkowska (2021). *Wielki Konkurs Ortografii Polskiej i Angielskiej – Martyna Kulawiec II miejsce, op. Magdalena Zalotyńska (2019). *Konkurs Krajoznawczy „Poznajemy Ojcowiznę” – Natalie Gąsiorek I miejsce, op. Małgorzata Ciejka (2018), David Gąsiorek l., op. Henryk Dugiełło. *Międzynarodowy Konkurs Lotniczy Learn&Fly – Bartosz Polak i Eryk Halaburda I miejsce, op. Tomasz Kosiorowski i Alfred Ortyl (2021). *Konkurs Code Quest – drużyna: Mikołaj Miłoś, Dawid Laska i Patryk Rzegocki i miejsce, op. Alfred Ortyl (2021). *Turniej Maszyn Wodnych – Bartosz Polak f., Dawid Wilk f., op. Alfred Ortyl (2019). *Konkurs „Od pomysłu do przemysłu” – Bartosz Polak l., op. Alfred Ortyl (2020), Bartosz Polak l., op. Alfred Ortyl (2021). *Konkurs Energetyczny im. prof. Jacka Malko „Wszystko zależy od energii” – Paweł Witek l., op. Alfred Ortyl (2020). *Szkolne Mistrzostwa Menedżerskie 3”/ kat. liceum ogólnokształcące – Michał Zaremba, Szymon Antończyk i Julia Lasek – V miejsce, op. Barbara Pieróg (2019); Tomasz Siembab, Kacper Czuchra i Bartosz Michoń – I miejsce, op. Barbara Pieróg (2020). *Konkurs Wiedzy Religijnej – Julia Ulaszek – I miejsce, op. ks. Mateusz Gurbisz (2021), Natalia Durej – VIII miejsce, op. ks. Mateusz Gurbisz. *Konkurs Papieski „Święty Kościół grzesznych ludzi” – Amelia Dudek l., op. ks. Mateusz Gurbisz (2021). Konkurs Geograficzny Geo-Planeta – 13 uczniów wyróżnionych, op. Barbara Góral-Kozioł 2020, 2021, 2022). *Konkurs „Lekcja historii i sztuki z Jackiem Kaczmarskim” – Jakub Koza l., Magdalena Kaczmarska f., op. Małgorzata Brach (2021); Magdalena Kaczmarska f., op. Małgorzata Brach (2022). *Międzynarodowy Konkurs Fizyczny „Nabój” – drużyna: Konrad Ćwięka, David Gąsiorek, Tomasz Łachut, Jan Wanatowicz, Paweł Żuczek – IV miejsce; drużyna: Dominik Kapinos, Tomasz Martyński, Daniel Pazdro, Paweł Urban, Wojciech Wójcik – VII miejsce, op. Alfred Ortyl (2022). *Konkursy chemiczne organizowane przez uczelnie – 6 l., 13 f., op. Anna Lewandowska, Zbigniew Konopka. (2011-2022). *Konkursy fizyczne organizowane przez uczelnie – 76 l. ind.., 34 f., op. Alfred Ortyl (2013-2022). *Konkursy matematyczne organizowane przez uczelnie – 51 l., 28 f., op. Lidia Głuszak, Zbigniew Rzeźnik, Wojciech Maryniak (2017-2022). *Konkurs Molierowski – Martyna Ryś l., Szymon Kaszluga l., op. Edyta Gracz-Chmura (2022). *Know America – Weronika Kłodowska f. *Konkurs plastyczno-literacki „Szczęśliwa chwila, szczęśliwy dzień, szczęśliwe życie” – Kamila Wrażeń l. (2022). Konkurs poetycki „Ja i świat” – Aleksandra Gaweł w., op. Magdalena Zalotyńska (2021). *Konkurs na literackie wspomnienie „Listopadowa melancholia” – Zuzanna Grzesiak l., op. Jolanta Gałkowska (2021). *Konkurs Twórczości Miłosnej „Ja Cię kocham, a Ty pisz” im. Mariusza Kargula – Jakub Koza wyr., op. Małgorzata Brach (2021). *Konkurs Literacki „Obraz a słowo” – Anita Róg wyr. hon., op. Jolanta Gałkowska (2018). *Konkurs Poetycko-Plastyczny „Błogosławiona Karolino, świeć nam przykładem” – Anita Róg wyr., Jolanta Gałkowska (2018). *Konkurs Literacki „O różę Karoliny” – Anita Róg l., op. Jolanta Gałkowska (2017). *Konkurs Literacki „Gniewińskie Pióro” – Anita Róg wyr., op. Jolanta Gałkowska. *Odyseja Umysłu – drużyna: Paulina Bąk, Barbara Balcerzak, Karolina Gajek, Jakub Janusz, Aleksandra Łuczkanyn, Jakub Mrozik i Magdalena Reguła – 1. miejsce w Polsce, 15. miejsce na świecie, op. Justyna Błędowska i Barbara Pieróg; II drużyna – 6. miejsce w Polsce, op. Edyta Karnasiewicz, Barbara Pieróg (2012). *Konkurs Fotograficzny „Decydujący Moment” – Michał Krawiec II m., op. Antoni Stańczyk (2017), Michał Krawiec II m., op. Antoni Stańczyk (2018), Michał Krawiec II m., op. Antoni Stańczyk (2019). *Konkurs Fotograficzny „Wolność” – Michał Krawiec III m., op. Antoni Stańczyk (2019). *Konkurs Fotograficzny „Fotoszopa – krajobraz w spadku” – Michał Krawiec wyr., op. Antoni Stańczyk (2018). *Konkurs Plastyczny „Polska w Europejskiej Agencji Kosmicznej. Mój nowy marsjański dom” – Aleksandra Bednarz I m., op. Tomasz Kosiorowski (2018). Konkurs stypendialny British Alumni Society – Michał Lasek l., op. Agnieszka Czechura (2012)
Ponadto liczne laury zdobył chór szkolny (szerzej w haśle: Chór II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika).
Medaliści Mistrzostw Polski w dyscyplinach sportowych: *lekkoatletyka – Zbigniew Radłowski, Jolanta Greczka, Dorota Bogdanowska, Lucyna Szeląg, Katarzyna Zioło – wszyscy w kategorii juniorów, *piłka nożna – Marek Garlewicz (jun.), *piłka siatkowa – Marek Adamczyk, Mirosław Janicki, Grzegorz Cibicki (wszyscy w kat. jun.), *pływanie – Sławomir Zybert, Dorota Sieradzka, Anna Robotycka, Tomasz Chudzik, Marek Baranowski, Bogusław Zychowicz, Bogdan Kazimierski, Lucyna Rado, Bożena Dudek, Magdalena Modelska (wszyscy w kat. jun. i seniorów).
Reprezentanci Polski i członkowie kadry narodowej w dyscyplinach sportowych: * lekkoatletyka – Mariusz Błędowski, Dorota Bogdanowska, Lucyna Szeląg, Katarzyna Zioło – wszyscy w kategorii juniorów, *piłka nożna – Marek Garlewicz i Janusz Pytel – obaj w kat. jun., Marek Chamielec i Edward Załężny – obaj w kat. młodzieżowej, *piłka siatkowa – Jerzy Świerk (kat. jun.), *pływanie – Sławomir Zybert, Anna Robotycka, Dorota Sieradzka, Tomasz Chudzik, Marek Baranowski, Bogusław Zychowicz (olimpijczyk, Moskwa 1980), Lucyna Rado, Bożena Dudek, Magdalena Modelska – w kat. juniorów i seniorów.
Uczniami II Liceum byli lub są: Bartosz Kaźmierski (modelarstwo kosmiczne), Mateusz Czerkies (modelarstwo), Jakub Kipa (speedcubing), Krzysztof Kobos (brazylijskie Jiu-Jitsu), Gabriela Torba (lekkoatletyka), Stanisław Dziura (szermierka), Paweł Urban (szermierka), Maciej Kaźmierski (szermierka) i Piotr Urban (szermierka). Wszyscy wymienieni byli lub są reprezentantami Polski w swoich kategoriach wiekowych.
Publikacje o szkole: II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu 1953-2003, opracowanie zbiorowe pod redakcją Małgorzaty Ciejki i Jadwigi Macyk; Ciejka Małgorzata, Magdalena Zalotyńska, II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu 2003-2013, Kraków 2013;
LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE (III), średnia (ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna) szkoła ogólnokształcąca, zorganizowana w 1992 r. w ramach Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Pierwsi absolwenci opuścili szkołę w 1996 r. (Szerzej w haśle: Zespół Szkół Technicznych).
LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE (IV), średnia (ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna) szkoła ogólnokształcąca, zorganizowana w 1992 r. w ramach Zespołu Szkół Zawodowych (później Centrum Kształcenia Ustawicznego, Zespół Szkół) im. Prof. J. Groszkowskiego. Pierwsi absolwenci opuścili szkołę w 1996 r. (Szerzej w haśle: Centrum Kształcenia Ustawicznego, Zespół Szkół im. prof. J. Groszkowskiego.)
LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE (V), średnia (ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna) szkoła ogólnokształcąca, zorganizowana w 1996 r. Funkcjonuje w ramach Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu. Pierwsi absolwenci opuścili szkołę w 2000 r. (Szerzej w haśle: Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1.)
LICEUM PEDAGOGICZNE, średnia (ponadpodstawowa) szkoła zawodowa kształcąca nauczycieli, głównie dla potrzeb szkolnictwa podstawowego w północno-zachodniej części województwa rzeszowskiego. Powołana została w 1947 r. Organizatorem i pierwszym dyrektorem szkoły był Marcin Sarama. Naukę rozpoczęto 1 IX 1947 r. w 5 oddziałach (1 – wstępny, 2 – kl. I, 1 – kl. II, 1 – kl. III) z 245 uczniami, a pierwsi absolwenci (56 osób) opuścili szkołę już 1949 r. (Nauka trwała 4 lata.) W pierwszych latach borykano się z olbrzymimi kłopotami lokalowymi. Lekcje odbywały się w kilku miejscach, m.in. w budynkach dwóch szkół podstawowych i gmachu gimnazjalnym. W podobnych warunkach funkcjonowało w kraju wiele liceów pedagogicznych, toteż Ministerstwo Oświaty wydało wytyczne, nakazujące umieszczenie tych szkół w najlepszych w danym mieście obiektach oświatowych. Realizując te wytyczne, przeniesiono licealną szkołę ogólnokształcącą (wcześniej Gimnazjum i Liceum) z gmachu gimnazjalnego przy ul. J. Kilińskiego do innych budynków szkolnych, a gmach gimnazjalny, salę gimnastyczną i bursę gimnazjalną przekazano Liceum Pedagogicznemu. Działalność w nowych, bardzo dobrych (na owe czasy) warunkach rozpoczęto 1 IX 1951 r. Liceum zajmowało I i II piętro, na parterze umieszczono Szkołę Ćwiczeń, a w bursie zorganizowano internat dla dziewcząt. Z biegiem lat rosła ilość oddziałów i uczniów (najwięcej w roku szkolnym 1953/1954 – 14 oddziałów, 586 uczniów). Dominowały dziewczęta, bowiem zdecydowana większość chłopców kierowała się do szkół zawodowych związanych z pracą w WSK i innych zakładach przemysłowych. W szkole działały liczne organizacje, m.in. ZMP (później ZMS), ZHP, SKS, SKO, PTTK, PCK i Spółdzielnia Uczniowska. Wiele przedsięwzięć podejmował i realizował samorząd uczniowski (m.in. uroczystości szkolne, czyny społeczne na rzecz szkoły, comiesięczne wieczorki taneczne). Reprezentacyjnym zespołami artystycznymi szkoły były początkowo chór z orkiestrą, założone i prowadzone przez Franciszka Saramę, a w latach 60. popularność w Mielcu i okolicach zdobył także zespół estradowy „Syrenka”. Jego członkowie napisali m.in. humorystyczną trzyaktową minioperę (libretto i muzykę) Zwycięstwo miłości, którą wystawiono 8 III 1965 r. w licealnej auli. (Dużymi atutami szkoły były – obowiązkowa nauka gry na skrzypcach i gabinet muzyczny, dobrze wyposażony w różne instrumenty. Chętni uczniowie mogli więc rozwijać zainteresowania muzyczne.) Wymienione zespoły występowały wiele razy na uroczystościach z okazji rocznic i świąt państwowych oraz lokalnych w Mielcu i okolicznych miejscowościach, a także zdobywały czołowe miejsca w przeglądach i konkursach. Osiągnięcia indywidualne odnotowano w konkursach recytatorskich. Nauczycielka języka polskiego Anna Cyran była inspiratorem i reżyserem sztuki „Lila Weneda”, której obsadę, obok nauczycieli, stanowili uczniowie LP. (Odbyło się kilkanaście przedstawień w sali teatralnej ZDK WSK.) Były także sukcesy sportowe, a uczennice LP wyróżniały się w siatkówce, lekkoatletyce (m.in. rozwinęła swój talent Zyta Mojek – później długoletnia reprezentantka Polski w rzucie dyskiem, a wiele uczennic i uczniów startowało w II-ligowej Tęczy Mielec), piłce ręcznej (uczennice stanowiły trzon zespołu Tęcza Mielec, uczestniczącego w rozgrywkach o wejście do I ligi) i koszykówce (uczennice stanowiły niemal całą II-ligową drużynę żeńską MKS Mielec). Inspiratorem aktywności sportowej młodzieży LP byli nauczyciele wychowania fizycznego, a zwłaszcza Marian Mazur. Zmiany w koncepcji kształcenia kadr nauczycielskich spowodowały, że od 1966 r. zaprzestano naboru do szkoły i w 1970 r. po maturze ostatniego rocznika Liceum Pedagogiczne zostało zlikwidowane. W latach 1947-1970 egzamin dojrzałości złożyło 1627 osób, w tym 1435 kobiet i 192 mężczyzn. Ponadto przez cały okres działalności szkoły organizowano nauczycielskie kursy stacjonarne i zaoczne dla dorosłych. W ramach tych form kształcenia maturę zdało 487 osób, w tym 410 kobiet i 77 mężczyzn. W 2007 r. zorganizowano zjazd nauczycieli i absolwentów liceum z okazji 60. rocznicy powstania tej szkoły.
Dyrektorzy: Marcin Sarama (1947-1962), Jan Woźniak (1962-1970).
Wicedyrektorzy: Eugeniusz Kahl, Sebastian Koryl.
Grono pedagogiczne: Ludwik Belczak (1947-1949), Czesław Borzęcki (1947-1950), Maria Dubik (1947-1949), Tadeusz Jakubowski (1947-1952), Eugeniusz Kahl (1947-1969), Teofil Kołodziejczyk (1947-1948), Janina Korpanty (1947-1949), Stefania Madej (1947-1970), Władysław Micek (1947-1970), Kazimierz Orłowski (1947-1949), Romuald Pezacki (1947-1949), Tadeusz Podolski (1947-1970), Józef Rzegocki (1947-1950), ks. Tomasz Rzepka (1947-1950), Franciszek Sarama (1947-1969), Marcin Sarama (1947-1962), Rafał Ungiert (1947-1965), Anna Cyran (1948-1966), ks. Bolesław Gwoździowski (1948-1952 i 1957-1958), Maria Jawor (1948-1949), Jan Leyko (1948-1949), Edmund Wałek (1948-1961), Jan Wójtowicz (1948-1949), Maria Ząbek (1948-1949), Józef Dudziński (1949-1954), Janina Kiczura (1949-1969), Sebastian Koryl (1949-1970), Maria Machnik (1949-1950), Marian Mazur (1949-1970), Janina Rusek (1949-1969), Stefania Sikora (1949-1965), Eugeniusz Witek (1949-1968), Grzegorz Sieniutycz (1950-1951), Irena Żola (1950-1954), Józef Kuś (1951-1952), Alicja Orłowska (1951-1952), Adolf Stokłosa (1951-1966), Kazimiera Władyka-Regnerowa (1951-1955), Edward Żurek (1951-1962), Piotr Adamski (1952-1968), Janina Czechura (1952-1953), Edward Jacek (1952-1953), Jadwiga Siemek-Jankowska (1952-1954), Kazimierz Strzyż (1952-1957), Kornelia Terlecka (1952-1962), Zofia Wiącek (1952-1953), Michał Krok (1953-1968), Krystyna Kubala (1953-1958), Zofia Neter-Witek (1953-1956), Leon Piecuch (1953-1968), Władysław Śmigiel (1953-1955), Stanisław Belcarz (1954-1957), Janina Chrebor (1954-1958), Tadeusz Mach (1954-1969), Alina Pasz (1954-1955), Eugeniusz Sarama (1954-1955), Jan Woźniak (1954-1970), Irena Zagórska (1954-1955), Halina Gut (1955-1970), Jan Soliński (1955-1963), Jan Kurdziel (1956-1968), Piotr Woliński (1957-1958), Celestyna Prefeta (1962-1964), Teresa Tapkowska (1962-1963), Konstanty Kulasa (1963-1967), Danuta Rusek (1963-1967), Edward Spilarewicz (1963-1964), Jadwiga Spilarewicz (1965-1967), Anna Kępińska (1966-1968). Katecheci: ks. Jerzy Bajda, ks. Stanisław Fiołek, ks. Józef Nóżka, ks. Józef Strugała.
Sukcesy sportowe: *1956 – mistrzostwo Polski juniorek w siatkówce, *1957 – wicemistrzostwo Polski juniorek w siatkówce.
LICEUM TECHNICZNE, średnia (ponadpodstawowa, a następnie ponadgimnazjalna) szkoła zawodowa, utworzona w 1996 r. w ramach Zespołu Szkół Technicznych. Pierwszy rocznik ukończył liceum w 1999 r. (Szerzej w haśle: Zespół Szkół Technicznych.)
LICEUM ZAWODOWE, średnia (ponadpodstawowa) szkoła zawodowa, utworzona w 1970 r. w ramach Zespołu Szkół Technicznych MPM. Pierwsi absolwenci opuścili szkołę w 1974 r., a ostatni w 1986 r. (Szerzej w haśle: Zespół Szkół Technicznych.)
LICHY LESZEK, urodzony 11 III 1933 r. w Tarnobrzegu, syn Michała i Walerii z Wójcików. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, a następnie do Liceum Mechanicznego w Ropczycach i tam zdał maturę w 1952 r. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął od 1948 r. w Ogniwie Tarnobrzeg, a następnie trenował w SKS Technik Ropczyce (był współzałożycielem tego klubu). W 1952 r. został skierowany nakazem pracy do WSK Mielec. Pracował w Wydziale Narzędziowym (W-03) na stanowiskach: technologa, mistrza, starszego mistrza i kierownika planowania. Równocześnie kontynuował karierę sportową w Stali Mielec początkowo jako zawodnik, a od 1953 r. także jako trener. Specjalizował się w sprintach oraz wielobojach. Ustanowił następujące rekordy życiowe: 100 m – 11,1 sek., 200 m – 23,4 sek., 400 m – 50,4 sek. W latach 1955-1959 był wielokrotnym mistrzem województwa w biegach płotkarskich i wielobojach. (Jego rekordy województwa w wielobojach są aktualne.) Odnosił liczne sukcesy jako szkoleniowiec. Będąc jednym z najbliższych współpracowników Włodzimierza Krupińskiego (ówczesnego trenera-koordynatora lekkoatletów Stali), znacznie przyczynił się do sukcesów drużynowych (wejście i starty w II lidze) i indywidualnych (medale seniorów i juniorów w mistrzostwach Polski, starty w reprezentacjach Polski) lekkoatletów Stali. W 1968 r. ukończył studia trenerskie w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Od 1970 r. do 1978 r. pełnił funkcję trenera koordynatora sekcji lekkoatletycznej Stali (wejście i starty w I lidze) oraz prowadził grupę sprinterów i płotkarzy, wychowując m.in. kilku reprezentantów Polski w kategorii juniorów. W latach 1978-1980 powrócił do pracy w WSK, a następnie do 1983 r. pełnił funkcję kierownika I drużyny piłki nożnej Stali (I i II liga). W 1986 r. ponownie został skierowany do pracy w Stali (na stanowisko kierownika sekcji piłki nożnej) i po trzech latach znów powrócił do WSK, gdzie pracował do emerytury w 1991 r. Przez wiele lat udzielał się także jako sędzia lekkoatletyczny, a od 1985 r. pełni funkcję przewodniczącego Kolegium Sędziów Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Rzeszowie. Współpracował także z Ludowym Klubem Sportowym Tęcza Mielec (jako trener) oraz przez kilka lat pełnił funkcję członka Zarządu Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Mielec, reaktywowanego na początku lat 90. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 100-lecia Sportu Polskiego, Złotą Odznaką PZLA, Srebrną Odznaką PZPN, Srebrną Odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej” i tytułem „Zasłużony Sędzia Lekkiej Atletyki”.
LIGA KOBIET, organizacja społeczna skupiająca kobiety ze środowisk miejskich. Założona została w 1945 r. Jej głównymi zadaniami były: aktywizacja kobiet, udział w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym oraz szkolenia teoretyczne i praktyczne (m.in. kształcenie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu). W Mielcu pierwsze koło LK powstało w 1945 r. Rok później organizacja otrzymała mandat radnego w Powiatowej Radzie Narodowej i do pełnienia tej funkcji wybrano Zofię Kazanową. Za jej pośrednictwem zgłaszano wiele postulatów, m.in. zainspirowano powstanie w Mielcu Spółdzielni Krawieckiej im. M. Fornalskiej (zatrudniono w niej kilkadziesiąt kobiet) i usprawniano funkcjonowanie rozwijającej się sieci placówek handlowych i usługowych. Na początku lat 60. zorganizowano Poradnię Gospodarstwa Domowego, a następnie Poradnię Społeczno-Prawną. Obie poradnie okazały się niezwykle potrzebnymi dla kobiet i przyczyniły się do rozwoju organizacji. W 1973 r. liczyła ona 1119 osób skupionych w 44 kołach. W 1974 r. założono w Mielcu Klub Ligi Kobiet, który organizował cykliczne imprezy, a w 1975 r. rozpoczęto zajęcia w ramach „Szkoły Narzeczonych”. Głównymi problemami lat 70. omawianymi na zebraniach kobiet były: funkcjonowanie rodziny, opieka nad dziećmi i osobami w podeszłym wieku, zatrudnienie kobiet i wybór zawodu dla dziewcząt. Likwidacja powiatów w 1975 r. spowodowała, że powołano organizację miejską LK, skupiającą 16 kół z około 500 członkiniami. Rozpoczęto też organizowanie nowych typów kół – osiedlowych i specjalistycznych (głównie przy szkołach i przedszkolach). Znakiem czasu stało się wprowadzenie do działalności oświatowej tematyki antyalkoholowej i oszczędnego gospodarowania. Ofensywna praca Zarządu Miejskiego sprawiła, że pod koniec lat 70. mielecka organizacja kobieca liczyła 30 kół i 1178 członkiń (1979). Stan wojenny w latach 1981-1983 osłabił tę aktywność, ale nadal siedziba Ligi na I piętrze zabytkowego budynku przy ul. A. Mickiewicza 2 tętniła życiem. Utrzymano dotychczasowe formy działalności i nawet próbowano je unowocześniać. 25 VI 1982 r. miejska organizacja LKP otrzymała sztandar. Do 28 kół należało 1180 członkiń. Przy ZM działały poradnie: prawno-społeczna, dla narzeczonych i gospodarstwa domowego. W 2. połowie lat 80. postępujący kryzys społeczno-gospodarczy wpłynął zdecydowanie niekorzystnie na funkcjonowanie organizacji, a głębokie przemiany ustrojowe w państwie i narastające problemy mieleckiego ośrodka przemysłowego na początku lat 90. przyczyniły się do zakończenia zorganizowanej działalności Ligi Kobiet w Mielcu.
Przewodniczące Zarządu Powiatowego (1945-1975) i Zarządu Miejskiego (1975-1990): Maria Trybulec, Aleksandra Bittner, Maria Maksoń (Michalska), Maria Skrzypek, Julia Siewierska, Maria Liniewicz, Maria Trybulec (ponownie), Stefania Szady, Anna Kolisz i Barbara Gadomska.
Sekretarze: Danuta Weryńska, Janina Szacka, Anna Bratek, Helena Drożdżowska, Jadwiga Krawiec (Hołun), Zofia Darmas, Janina Maziarz, Barbara Kopacz i Anna Jamróz.
Inne zasłużone działaczki: Bronisława Blukot, Alicja Chęcińska, Janina Domagała, Józefa Dul, Krystyna Kalicka, Krystyna Kliś, Małgorzata Leyko, Stanisława Martyka, Danuta Nagaś, Helena Ortyl, Maria Sokół, Maria Szumna, Danuta Śmietanka, Leokadia Zegarlińska, Wanda Ziomek, Maria Zygmanowska.
LIGA MORSKA I KOLONIALNA, organizacja społeczna działająca w okresie międzywojennym (1918-1939) i w pierwszych latach po II wojnie światowej (jako Liga Morska). Jej podstawowymi zadaniami były: popularyzowanie wiedzy o morzu, wychowanie morskie młodzieży i propagowanie ekspansji kolonialnej. W Mielcu w okresie międzywojennym organizowano w Gimnazjum uroczystości z okazji „odzyskania morza polskiego” oraz w czerwcu „Dni Morza”, ale sama LMiK, która powstała na początku lat 30., nie rozwinęła szerszej działalności. Ożywienie Ligi Morskiej w Mielcu nastąpiło jesienią 1944 r., a więc wkrótce po wyzwoleniu miasta spod okupacji hitlerowskiej, z inspiracji Edwarda Krymskiego (pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Powiatowego LM w latach 1944-1947). 15 IV 1945 r. LM była organizatorem manifestacji społeczeństwa dla uczczenia „Powrotu Polski do Morza”, a w kolejnych latach – uroczystości i imprez plenerowych z okazji „Dni Morza”. Odbywały się one nad Wisłoką, gdzie wybudowano barak na sprzęt kajakowy w rejonie byłej przystani kajakowej TG Sokół, która uległa zniszczeniu. W 1953 r. Liga Morska została włączona w struktury Ligi Przyjaciół Żołnierza. Niedługo potem w czasie jednej z powodzi barak i sprzęt uległy zniszczeniu.
LIGA OBRONY KRAJU (LOK), organizacja społeczna kontynuująca działalność Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza (1944-1950) i Ligi Przyjaciół Żołnierza (1950-1962). Powstała w 1962 r. w celu prowadzenia i rozwijania różnych form obronności kraju. Mielecka organizacja miała zasięg powiatowy, kilkadziesiąt kół i około 3 000 członków. Podstawowymi formami działalności były szkolenia, głównie w Terenowych Oddziałach Samoobrony (TOS), Ośrodku Szkolenia Zawodowego Kierowców, sekcjach strzeleckiej i modelarskiej, Klubie Oficerów Rezerwy, klubach motorowych i klubie łączności (krótkofalowcy). Najlepsi startowali w zawodach sportowych regionalnych, krajowych (Spartakiady Kościuszkowskie, wieloboje użyteczno-bojowe, zawody strzeleckie i modelarskie), a także międzynarodowych. Pod koniec lat 60. powiatowa organizacja liczyła 114 kół zakładowych, wiejskich i szkolnych oraz 13 klubów motorowych, oficerów rezerwy, łączności i ogólnorozwojowych, a także 2 sekcje – strzelecką i modelarską. Łączna liczba członków wynosiła 4608 (1969). W tym kształcie organizacyjnym i programowym oraz niewielkich zmianach ilościowych pracowano do 1975 r. Wtedy to, w wyniku reorganizacji podziału administracyjnego państwa, w Mielcu powołano Zarząd Miejski w miejsce dotychczasowego Zarządu Powiatowego. Liczba członków w Mielcu spadła do 3973 (1975), zmniejszyła się też ilość TOS-ów, kół i klubów motorowych, ale utrzymano działalność wszystkich pozostałych sekcji i jednostek organizacyjnych. Ważniejsze sukcesy to: dwukrotnie zdobyte przez strzelców I miejsce w międzynarodowych zawodach na Węgrzech oraz wysokie lokaty modelarzy w Mistrzostwach Polski i powołania do kadry narodowej. W latach 80. podstawowymi formami działalności pozostawały: Ośrodek Szkolenia Kierowców z siedzibą na terenie Miasteczka Młodego Robotnika oraz sekcja strzelecka, korzystająca ze strzelnicy w obiekcie przy ul. Tetmajera. Tu dużą aktywność wykazywał Adam Sakowicz, który organizował zajęcia i zawody strzeleckie dla dorosłych i młodzieży. Zmiany ustrojowe i rynkowe po 1989 r. zachwiały pozycją LOK, a zwłaszcza Ośrodka, bowiem powstało szereg innych szkół nauki jazdy. W konsekwencji doszło do podporządkowania Ośrodka kierownictwu w Tarnobrzegu. Likwidacji uległa strzelnica przy ul. Tetmajera, bowiem na tym miejscu zaplanowano budowę bloku mieszkalnego. Także strzelnica przy ul. Partyzantów, ze względu na brak zabezpieczeń, przestała pełnić swoją funkcję. Od 1996 r., po wyborze do Zarządu Rejonowego grupy nowych osób, sytuacja zaczęła się z wolna poprawiać. Rozpoczęto modernizację i remont strzelnicy przy ul. Partyzantów. Przy dużej pomocy wielu mieleckich przedsiębiorców strzelnica z zapleczem została oddana do użytku w 2002 r. i po uzyskaniu atestu (jako jedna z nielicznych w województwie) jest miejscem systematycznie organizowanych zawodów strzeleckich, m.in. wojewódzkiej ligi strzeleckiej oraz zawodów z okazji świąt narodowych i lokalnych. Równocześnie od 1996 r. ożywił się Rejonowy Klub Strzelecki, z którego powstały później trzy kluby strzeleckie: „Vis” (prezes: Ryszard Kalicki), „Parabellum” (prezes: Mirosław Tylutki) i „Ogniomistrz” (prezes: Józef Pado). Każdy z tych klubów uczestniczył w organizacji Młodzieżowych Drużyn Strzeleckich i nadal opiekuje się nimi. Najlepsi strzelcy mieleckiego LOK, a zwłaszcza Mirosław Kluz i Wiesław Lipiński, wielokrotnie zdobywali czołowe lokaty w ogólnopolskich i wojewódzkich zawodach strzeleckich. W 2001 r. zlikwidowano Ośrodek, podporządkowując go – jako filię – OSK w Tarnobrzegu. Działalność tę przeniesiono z MMR do budynku MOSiR przy ul. Warszawskiej („Gryf”), a od 2003 r. do obiektu ZST przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. W 2005 r. reaktywowano samodzielny OSK i zintensyfikowano jego działalność. Unormowano też relacje pomiędzy Zarządem a bardzo aktywnym Mieleckim Klubem Płetwonurków „Chimera”, pozostającym w strukturach LOK, ale przez pewien czas współpracującym jedynie z Zarządem Wojewódzkim w Rzeszowie. Systematycznie uczestniczono w ogólnopolskim Turnieju Wiedzy Marynistycznej „Polska leży nad Bałtykiem”, wielokrotnie zdobywając czołowe miejsca w województwie, a nawet w kraju. W ramach Oddziału w Mielcu działają: Ośrodek Szkolenia Kierowców, Klub Płetwonurków „Chimera”, Kluby Strzeleckie: „Ogniomistrz”, „Parabellum”, „VIS” i „Strzelec”, Klub Motorowodny „Wodnik” i Radioklub przy ZS nr 1. Od 2012 r., wspólnie z KP PSP oraz Związkiem Emerytów i Rencistów Pożarnictwa RP w Mielcu, organizuje Memoriał Strzelecki im. st. bryg. Antoniego Maryniaka.
Prezesi w latach 1971-2006: Jan Kapinos, Zdzisław Zawrzykraj, Stanisław Stąpor, Władysław Bieniek, Antoni Maryniak (1997-2001), Zbigniew Głowacki (2001-nadal).
Kierownicy Ośrodka Szkolenia Kierowców: Leon Homentowski (do 1996 r.), Kazimierz Cichoń (1996-1997), Waldemar Jędrusiak (1997-2000), Tadeusz Murdza (p.o., 2000), Józef Pado (2001-2005), Elżbieta Świątek (2006-).
Członkowie Zarządu Rejonowego w latach 2000-2007: Kazimierz Cichoń sekretarz od 2005 r.), Zbigniew Głowacki (prezes od 2001 r.), Ryszard Kalicki, Mirosław Kluz, Roman Kołacz, Krzysztof Leś (wiceprezes od 2001 r.), Wiesław Lipiński, Robert Madetko, Antoni Maryniak, Jan Myśliwiec, Józef Pado (wiceprezes 2003-2005), Andrzej Sitko, Mieczysław Struzik (sekretarz 2001-2005, wiceprezes od 2005 r.), Jarosław Strycharz, Ryszard Szkotnicki, Piotr Toczyński, Mirosław Tylutki, Henryk Walczak.
LIGA OBRONY POWIETRZNEJ PAŃSTWA (LIGA OBRONY POWIETRZNEJ I PRZECIWGAZOWEJ, LOPP), stowarzyszenie ogólnopolskie, powstało wiosną 1923 r. w celu popierania rozwoju lotnictwa w Polsce. Do jego głównych zadań należały: propagowanie lotnictwa, budowanie lotnisk i hangarów, szkolenie pilotów i mechaników, wspieranie konstruktorów i organizowanie sportów lotniczych. W 1928 r. LOPP połączyła się z Towarzystwem Obrony Przeciwgazowej i organizacji tej nadano nazwę „Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej” (skrót LOPP pozostał). W Mielcu jako pierwsze powstało Koło Szkolne LOPP przy Gimnazjum im. S. Konarskiego (1927), a inspiratorem jego powstania i opiekunem był nauczyciel gimnazjalny Piotr Jasiński. Prawdopodobnie także w 1927 r. powstał Komitet Powiatowy LOPP, a jego prezesem został wybrany starosta mielecki Jan Pawlica. Pierwszą większą imprezą był festyn lotniczy (9-10 VI 1928), którego główną atrakcją był przylot 4 samolotów z Krakowa, a zwłaszcza DKD-3 pilotowanego przez mielczanina sierż. pil. Stanisława Działowskiego. W klimacie fascynacji lotnictwem podjęto decyzję o wsparciu finansowym budowy samolotu DKD o nazwie „Miasto Mielec”. Życie zweryfikowało te plany i ostatecznie za wydatną pomoc finansową miasta S. Działowski nadał samolotowi DKD-3 nazwę „Mielec”. Startując w nim w II Krajowym Konkursie Awionetek (29 X – 1 XI 1928), zdobył wysokie III miejsce i przysporzył Mielcowi niemałej chwały. W rewanżu mieleckie władze i LOPP zorganizowały specjalny bankiet. Położenie geograficzne i wyróżniająca się lotnicza działalność mielczan zapewne w dużym stopniu wpłynęły na decyzję władz LOPP o budowie w Mielcu lotniska turystycznego. Władze miasta przydzieliły na ten cel błonia przy drodze do Kolbuszowej. Uroczyste oddanie do użytku lotniska nastąpiło 5 VIII 1931 r. Odtąd obiekt ten służył m.in. jako miejsce etapowe i punkt kontrolny rajdów lotniczych oraz do organizacji dużych imprez plenerowych. (Szerzej o lotnisku w odrębnym haśle.) W latach 30. mielecka LOPP, kierowana przez prezesa Lucjana Gawendę, wykazywała nadal dużą aktywność. Powstały koła szkolne przy Szkole Męskiej w Mielcu (23 V 1932) i szkole w Rzochowie. Organizowano m.in. „Tydzień LOPP”, uroczystości patriotyczne, pokazy i ćwiczenia. Tę owocną działalność przerwał najazd Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939).
LIGA OCHRONY PRZYRODY, organizacja społeczna propagująca ideę ochrony przyrody i wykonująca zadania związane z przyrodą. W Mielcu powstała w 1958 r. z inicjatywy kierownika Referatu Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej – Michała Szczygła. W pierwszych latach działalności najwięcej uwagi poświęcano zaznajamianiu społeczeństwa, a zwłaszcza dzieci i młodzieży, z problematyką ochrony przyrody i środowiska naturalnego. Efektem tej pracy było powstanie w latach 1959-1963 7 kół dorosłych i 16 młodzieżowych. Znacznym wzmocnieniem organizacji było powołanie Zarządu Powiatowego, którego przewodniczącym został podinspektor szkolny Józef Korpanty. Obok dotychczasowych form pracy wprowadzono działania interwencyjno-ochronne oraz prace społeczne na terenach leśnych (sadzenie lasu) i innych terenach zielonych (porządkowanie, sadzenie drzew, krzewów i kwiatów). W rezultacie działań popularyzatorskich i organizacyjnych w latach 1963-1975 ilość kół dorosłych wzrosła do 13, a młodzieżowych – do 60. Ważnym wydarzeniem była zorganizowana wspólnie z Towarzystwem Miłośników Ziemi Mieleckiej sesja popularnonaukowa Profesor Władysław Szafer – jego życie i dzieło, połączona z nadaniem rezerwatowi „Buczyna” koło Mielca imienia prof. W. Szafera. Po likwidacji powiatów w 1975 r. część kół gminnych odłączyła się, a w Mielcu utworzono w 1976 r. Oddział Miejsko-Gminny, skupiający koła z terenu miasta i gminy Mielec. Przewodniczącym Zarządu Oddziału został Józef Piecuch – nauczyciel Liceum Medycznego w Mielcu i długoletni propagator ochrony przyrody. Kontynuowano dotychczasową działalność, a ponadto coraz częściej uczestniczono w konsultacjach społecznych dotyczących ochrony środowiska naturalnego. (Problemom ekologii nadawano coraz wyższą rangę.) W latach 90. kolejny przewodniczący – Andrzej Łoś (pracownik Urzędu Miejskiego w Mielcu) napotykał na coraz większe trudności w prowadzeniu organizacji, głównie z powodu powstawania w poszczególnych szkołach autorskich programów ekologicznych oraz nasilającego się kryzysu ogólnopolskich organizacji społecznych. Ostatecznie pod koniec lat 90. organizacja miejska LOP zakończyła działalność.
Przewodniczący Zarządu Powiatowego (od 1975 r.- Miejsko-Gminnego): Józef Korpanty, Józef Piecuch, Andrzej Łoś.
LIGA PRZYJACIÓŁ ŻOŁNIERZA (LPŻ), organizacja społeczna powstała w 1950 r. z połączenia Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza, Towarzystwa Krótkofalowców i Towarzystwa Przyjaciół ORMO. Podstawowym celem jej działalności była współpraca społeczeństwa z siłami zbrojnymi poprzez m.in. udzielanie pomocy członkom rodzin wojskowych, organizowanie imprez patriotycznych z udziałem przedstawicieli wojska, prowadzenie pracy szkoleniowej w zakresie obrony przeciwlotniczej i przeciwatomowej oraz popularyzowanie i rozwijanie sportów obronnych (strzelectwa, łączności, sportów motorowych). W Mielcu LPŻ, posiadająca siedzibę w baraku na Miasteczku Młodego Robotnika, była od początku funkcjonowania jedną z najbardziej aktywnych organizacji. Szczególnie widowiskowe były zawody w sportach motorowych. W 1953 r. LPŻ przejęła działalność zlikwidowanej Ligi Morskiej (m.in. szkolenie żeglarskie), w 1955 r. – zadania organizacji „Służba Polsce”, a w 1959 r. podjęła pracę z oficerami rezerwy. Ważnym wydarzeniem w życiu mieleckiej organizacji było też powstanie w 1957 r. Klubu Łączności, skupiającego krótkofalowców. Inspiratorami jego powstania byli: Jan Szynal, Włodzimierz Kania i Piotr Bieszczad (pierwszy prezes Klubu). Rozwój ilościowy LPŻ i narastające zadania w zakresie obronności kraju wymagały dokonania istotnych zmian organizacyjnych i programowych, toteż w 1962 r. powołano Ligę Obrony Kraju, która przejęła m.in. całą strukturę LPŻ i jej dorobek.
LIGA URSZULA (z domu GÓRKA), urodzona 14 VIII 1953 r. w Jadwisinie, województwo lubelskie, córka Eugeniusza i Karoliny z domu Chromiak. Absolwentka Liceum Medycznego Pielęgniarstwa w Lublinie, maturę zdała w 1974 r. W latach 1973-1975 pracowała w Państwowym Szpitalu Klinicznym Nr 1 w Lublinie jako pielęgniarka odcinkowa i instrumentariuszka. W 1979 r. ukończyła Wydział Pielęgniarski Akademii Medycznej w Lublinie i otrzymała tytuł magistra pielęgniarstwa. Od 1 VIII 1979 r. do 31 XII 2003 r. pracowała w ZOZ SP 2 w Mielcu jako kierownik Sekcji Organizacji i pierwszy kierownik nowo utworzonego Zakładu Opiekuńczo–Leczniczego. Pełniąc tę funkcję, była współorganizatorem placówki, jej urządzenia i funkcjonowania. W tym zakresie współpracowała głównie z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Mielcu. Oprócz pracy zawodowej udzielała się społecznie w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia jako członek Zarządu Oddziału w Mielcu. Wyróżniona Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarła 9 I 2016 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LIM-1 (MiG-15), myśliwiec (przydźwiękowy), samolot produkowany w WSK Mielec (w latach 1951-1954) na licencji z ZSRR (Biuro Mikojana i Gurewicza). Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2270 kG, *masa startowa – 4806 (5206) kg, *masa użyteczna – 1424 (1878) kg. Konstruktorem prowadzącym w serii był Zygmunt Szczeciński. Pierwszy lot samolotu wyprodukowanego w Mielcu odbył się 17 VII 1952 r., pilotem był Zygmunt Ostrowski. Ogółem wyprodukowano w Mielcu 227 egzemplarzy tego samolotu.
LIM-2 (MiG-15bis), myśliwiec (przydźwiękowy), samolot produkowany w WSK Mielec (w latach 1953-1956) na licencji z ZSRR (Biuro Mikojana i Gurewicza). Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2700 kg, *masa startowa – 5044 (5574) kg, *masa użyteczna – 1113 (1983) kg. Konstruktorem prowadzącym w serii był Zygmunt Szczeciński. Pierwszy lot tego samolotu wyprodukowanego w Mielcu odbył się 11 VII 1954 r. Pilotował go Leszek Strąk. Ogółem wyprodukowano w Mielcu 500 egzemplarzy tego samolotu.
LIM-5 (MiG-117F), myśliwiec (przydźwiękowy), samolot produkowany w WSK Mielec (w latach 1955-1960) na licencji z ZSRR (Biuro Mikojana i Gurewicza). Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2700 (3380) kG, *masa startowa – 5485 (6206) kg, *masa użyteczna – 1371 (2092) kg. Prowadzenie konstrukcyjne w serii – Zygmunt Szczeciński. Pierwszy lot mieleckiego egzemplarza tego samolotu odbył się 16 IX 1956 r., pilotem był Michał Skowroński. Ogółem wyprodukowano w Mielcu 477 egzemplarzy tego samolotu.
LIM-5P (MiG-17PF), myśliwiec (przydźwiękowy), samolot produkowany w WSK Mielec (w latach 1957-1960) na licencji z ZSRR (Biuro Mikojana i Gurewicza). Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2700 (3380) kG, *masa startowa – 5620 (6552) kg. Prowadzenie konstrukcyjne w serii – Zygmunt Szczeciński. Pierwszy lot mieleckiego egzemplarza samolotu, dokonany przez pilota Zygmunta Koraba, odbył się 18 XI 1958 r. Ogółem wyprodukowano w Mielcu 129 egzemplarzy tego samolotu.
LIM-5M, samolot myśliwsko-szturmowy produkowany w WSK Mielec (w latach 1960-1961), modyfikacja PZL Mielec. Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2700 (3380) kG, *masa startowa – 6256 (2481) kg, *masa użyteczna – 1783 (2481) kg. Konstruktorem prowadzącym był Feliks Borodzik. Pierwszy lot tego samolotu w Mielcu odbył się w listopadzie 1960 r. Wyprodukowano w Mielcu 60 egzemplarzy tego samolotu.
LIM-6 Bis, samolot myśliwsko-szturmowy produkowany w WSK Mielec (w latach 1963-1964), modyfikacja PZL Mielec. Podstawowe dane: *załoga – 1 pilot, *moc startowa/ciąg – 2700 (3380) kG, masa startowa – 5651 (6652) kg, masa użyteczna – 1380 (2381) kg. Konstruktorami prowadzącymi byli Feliks Borodzik i Stanisław Kuś. Pierwszy lot samolotu w Mielcu, wykonany przez pilota Zbigniewa Słonowskiego, odbył się w październiku 1962 r. Wyprodukowano 70 egzemplarzy tego samolotu.
LIMANOWSKIEGO BOLESŁAWA (ULICA), jedna z dłuższych (616 m) ulic miejskich na osiedlu J. Kilińskiego. W pierwszych latach XXI w. została przecięta na dwie części przez Aleje Jana Pawła II. Pierwsza część biegnie od ul. Legionów w kierunku północnym, pomiędzy domami jednorodzinnymi z okazałymi ogrodami, do muru chroniącego przed hałasem od niezwykle ruchliwych Alej Jana Pawła II. Druga część rozpoczyna się za drugim murem, po kilkudziesięciu metrach krzyżuje się z ul. Konfederacką, a później z ulicą Słoneczną i dochodzi do ul. J. Matejki. Tu również jej sąsiadami są domy jednorodzinne z ogrodami. Trudno określić, kiedy powstała. W tych okolicach stał zamek i być może była jedną z dróg na podzamczu. Jako typowa ulica pojawiła się na mapach w okresie międzywojennym, biegła od ul. Legionów do ul. Konfederackiej i otrzymała patrona WACŁAWA OBORSKIEGO. W okresie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę „SUDETENSTRASSE”. Po wojnie powrócono do poprzedniej nazwy, ale 15 III 1947 r. Miejska Rada Narodowa nadała jej nowego patrona – BOLESŁAWA LIMANOWSKIEGO i tak już pozostało. Od lat 70. miała asfaltową nawierzchnię, a dodatkowego uroku przydawały jej okazałe drzewa w chodnikach po obu stronach. W latach 2009-2010 przebudowano ją, m.in. położono nową nawierzchnię i chodniki z kostki betonowej oraz uporządkowano zieleń.
Patron ulicy: BOLESŁAW LIMANOWSKI (1835-1935) to jeden z prekursorów polskiego socjalizmu. Od młodzieńczych lat angażował się w działalność wyzwoleńczą i rewolucyjną. Przebywając na emigracji w Genewie, utworzył Stowarzyszenie Socjalistyczne Lud Polski (1881), a następnie był współzałożycielem Polskiej Partii Socjalistycznej (1892). Wspierał J. Piłsudskiego i Legiony Polskie. W okresie międzywojennym był senatorem z ramienia PPS. Jako historyk zajmował się m.in. historią porozbiorową Polski, historią demokracji i socjalizmu polskiego oraz publicystyką polityczną.
LIMBUS FATUORUM, sekstet wokalny mieszany założony w 1972 r. i prowadzony przez Tadeusza Wywrockiego do 1978 r. w Osiedlowym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Repertuar stanowiły w większości piosenki Tadeusza Wywrockiego, który także akompaniował zespołowi. W zespole śpiewali: Anna Ćwiok, Małgorzata Krupa, Lucyna Łabęcka, Urszula Rębisz, Urszula Magdziak i Jerzy Mamcarz. W 1978 r. T. Wywrocki przeniósł działalność zespołu do Państwowej Szkoły Muzycznej I st. i prowadził go jako sekstet żeński do 1988 r. w oparciu o własny repertuar. W tym okresie skład zespołu zmieniał się często. Po kilkuletniej przerwie T. Wywrocki reaktywował zespół w 1992 r. jako kwartet mieszany przy Gminnym Ośrodku Kultury w Chorzelowie i prowadził go do 1994 r. W zespole śpiewali: Katarzyna Kotwica, Monika Kościelna, Anna Niziołek i Adam Durak. Większe sukcesy: *1975 – Nagroda Polskiego Radia i Telewizji w II Międzywojewódzkiej Giełdzie Piosenki w Rzeszowie; *1976 – Nagroda Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie w III Międzywojewódzkiej Giełdzie Piosenki w Rzeszowie; *1977 – 1. miejsce w Wojewódzkim Konkursie Piosenki Radzieckiej w Rzeszowie; *1980 – I nagroda w Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Rozrywkowych Szkół Muzycznych w Elblągu; *1982 – Nagroda specjalna w IX Wojewódzkiej Giełdzie Piosenki w Rzeszowie, II nagroda w Międzywojewódzkich Przesłuchaniach Zespołów Kameralnych Szkół Muzycznych; *1984 – II nagroda w Międzywojewódzkich Przesłuchaniach Zespołów Kameralnych Szkół Muzycznych; *1993 – 2. miejsce w Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Religijnej w Mielcu; *1994 – 1. miejsce w Wojewódzkim Konkursie Piosenki Religijnej w Sędziszowie.
LINDEGO SAMUELA BOGUMIŁA (ULICA), krótka (144 m) ulica na osiedlu T. Kościuszki, w skupisku domów jednorodzinnych przy Parku Oborskich. Biegnie od ul. T. Lenartowicza w kierunku wschodnim i kończy się niemal na brzegu skarpy, skąd roztacza się malownicza panorama Starego Mielca. Powstała w 1970 r., posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik.
Patron ulicy: SAMUEL BOGUMIŁ LINDE (1771-1847) zasłynął jako autor monumentalnego 6-tomowego „Słownika języka polskiego” (60 tysięcy haseł opatrzonych komentarzem i odpowiednikami z innych języków), którego wydanie stało się z miejsca wydarzeniem na skalę europejską. Był także twórcą Liceum Warszawskiego i współtwórcą Biblioteki Publicznej przy Uniwersytecie Warszawskim. Przez wiele lat kierował tymi placówkami, a ponadto pełnił funkcje prezesa Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych i dyrektora Dyrekcji Edukacji Narodowej. Należał do Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i naukowych towarzystw w wielu innych krajach.
LINIEWICZ JOLANTA WERONIKA, urodzona 22 IV 1961 r. w Mościskach, córka Tadeusza i Janiny z Radłowskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1981 r. Pracę zawodową rozpoczęła od funkcji pielęgniarki w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu (1981-1983, 1985). Studia na Wydziale Pielęgniarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1987 r. z tytułem magistra pielęgniarstwa. Od 1 IX 1987 r. podjęła pracę nauczyciela w Liceum Medycznym w Mielcu, a po reorganizacjach tej szkoły była nauczycielem: Zespołu Szkół Medycznych w Mielcu (1994-2005), Medycznej Szkoły Policealnej (2005-2014) i Medyczno-Społecznego Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mielcu (2014-2015). Ponadto od 1 IX 1998 r. pełniła funkcję kierownika szkolenia praktycznego na kierunkach: technik fizjoterapii, instruktor higieny, opiekunka dziecięca, technik farmaceutyczny, technik masażysta i technik usług kosmetycznych. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe (zarządzanie oświatą i przedsiębiorczość) w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Za szczególne osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze otrzymała m.in. nagrodę marszałka województwa podkarpackiego i nagrodę zarządu województwa podkarpackiego. Od 1 VII 2015 r. pełni funkcję dyrektora Medyczno-Społecznego Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mielcu.
LINIEWICZ KAZIMIERZ, urodzony 6 III 1921 r. w Baranowiczach, syn Wiktora i Julii z Michniewiczów. Uczęszczał do Średniej Technicznej Szkoły Budowlano-Drogowej w Baranowiczach. W czasie II wojny światowej wywieziono go (wraz z rodziną) do Kazachstanu. W lipcu 1944 r. został zmobilizowany do Armii Radzieckiej, a następnie przeniesiony do 4 Zapasowego Pułku Piechoty I Armii Wojska Polskiego. W lutym 1945 r. ukończył II Oficerską Frontową Szkołę Piechoty w Lublinie w stopniu podporucznika i jako dowódca plutonu I Zapasowego Pułku Piechoty uczestniczył w działaniach wojennych. Po wojnie służył w różnych jednostkach wojskowych i w 1955 r. w stopniu majora został przeniesiony do rezerwy. Pracował w Ministerstwie Przemysłu Drzewnego i Papierniczego oraz w Instytucie Elektrotechniki w Warszawie (1955-1956), a następnie w WSK „PZL-Mielec” (1956-1965). W 1964 r. ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymał tytuł magistra. W latach 1965-1971 ponownie służył w wojsku (Prokuratura Garnizonowa w Rzeszowie). W 1971 r. nasilające się choroby (będące skutkiem m.in. odmrożeń i przeziębień w czasie wojny) spowodowały, że jako trwale niezdolny do służby wojskowej został przeniesiony do rezerwy w stopniu podpułkownika. Od 1975 r. należał do Związku Inwalidów Wojennych. Pełnił funkcje sekretarza Oddziału Rejonowego w Mielcu (służył wiedzą prawniczą) oraz członka ZW ZIW w Rzeszowie i przewodniczącego Komisji Prawnej. Był także radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, członkiem Komitetu Osiedlowego i członkiem ZM ZBoWiD. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim OOP, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Berlin, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Srebrnym Medalem Sił Zbrojnych, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Honorową Odznaką ZIW. Zmarł w 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LINIEWICZ MARIA ANNA (z domu PODOLSKA, żona Kazimierza), urodzona 23 VII 1922 r. w Mielcu, córka Jana i Ludwiki z domu Łojczyk. Absolwentka Gimnazjum Handlowego w Mielcu. W okresie okupacji hitlerowskiej pracowała w Flugzeugwerk Mielec jako pomoc biurowa, a następnie w kolejowej firmie budowlanej w Mielcu. W 1944 r. została zatrudniona w Biurze Personalnym Ministerstwa Przemysłu i Handlu PKWN w Lublinie. W latach 1945-1948 pracowała w Dziale Handlowym Spółdzielni Spożywców „Społem” w Tarnowie, a w latach 1948-1950 – w międzynarodowej firmie „Hartwig” w Świnoujściu jako przedstawiciel handlowy. W 1950 r., ze względu na potrzebę opieki nad rodzicami, powróciła do Mielca i tu pracowała w Przedsiębiorstwie Państwowym Owoców i Warzyw, a następnie w Spółdzielni Ogrodniczej jako samodzielny pracownik kadr i szkolenia zawodowego (1950-1960). W 1961 r. przeniosła się do MHD w Mielcu na stanowisko kierownika kadr i szkolenia zawodowego, a w 1971 r. przeszła na rentę chorobową. Wiele czasu przeznaczała na pracę społeczną. Od 1945 r. należała do Ligi Kobiet. W czasie pobytu w Świnoujściu była członkiem Prezydium Zarządu Powiatowego LK i uczestniczyła w akcji likwidacji analfabetyzmu, organizując kursy edukacyjne i zawodowe dla kobiet. Po przybyciu do Mielca została wybrana przewodniczącą Zarządu Powiatowego LK i pełniła tę funkcję przez 10 lat (1950-1960), a następnie była członkiem powiatowych i miejskich władz tej organizacji aż do zakończenia działalności w latach 90. Przyczyniła się do powstania przy organizacji Poradni Gospodarstwa Domowego (1961) i Poradni Prawnej – pierwszej w województwie rzeszowskim. Pomagała w zakładaniu wielu Kół Gospodyń Wiejskich na terenie powiatu mieleckiego i organizowaniu kursów dla kobiet wiejskich. W latach 70. przewodniczyła Zarządowi Powiatowemu TPPR w Mielcu. Była także m.in.: sekretarzem Komitetu Rodzicielskiego przy Liceum Ekonomicznym (uczestniczyła w działaniach na rzecz budowy tej szkoły), członkiem Komitetu Osiedlowego im. J. Kilińskiego (lata 70. i 80.), sekretarzem ZM Związku Niewidomych, członkiem ZIW (jako podopieczna, wdowa po zmarłym mężu – Kazimierzu), członkiem PSS „Społem” i PKPS. W 2007 r. była współzałożycielką i pierwszym prezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół 1893” w Mielcu (2007-2011). Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Medalami: 10-lecia, 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Honorową Odznaką TPPR, Honorową Odznaką LK, Odznaką Honorową ZIW i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarła 5 III 2016 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LIPA JAN WOJCIECH, urodzony 7 III 1951 r. w Pławie, powiat mielecki, syn Tadeusza i Kazimiery z domu Gawron. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK „PZL-Mielec”. W latach 1965-2000 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako tokarz i w Zakładzie Utrzymania Ruchu. Od 2000 r. pobiera świadczenia przedemerytalne. Jest Honorowym Dawcą Krwi i członkiem Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec” od 2 X 1970 r. Oddał dotychczas 30.330 ml krwi (XII 2003). Za tę niezwykle humanitarną postawę wyróżniony został m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznakami HDK (Brązową, Srebrną i Złotą) oraz Odznakami Zasłużonego HDK (III, II i I stopnia).
LIPCZYŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 5 V 1923 r. w Stąporkowie, woj. kieleckie, syn Kazimierza i Bronisławy z domu Pytlas. Ukończył szkołę zawodową w Porębie koło Zawiercia i równocześnie pracował (jako uczeń) w Fabryce Obrabiarek w Porębie. W latach 1939-1940 przebywał u rodziny w Ostrowcu, a w latach 1940-1944 pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po śmierci ojca w obozie w Oświęcimiu uciekł do partyzantki i od marca do lipca 1944 r. walczył w oddziale „Szarugi” (AK) na terenie Lubelskiego. Po wyzwoleniu ujawnił się, powrócił do PZL w Mielcu i pracował jako strażnik, a następnie – kalkulator. W latach 1945-1947 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Powiatowego Związku Walki Młodych w Mielcu. Uprawiał sport i był czołowym zawodnikiem drużyny piłkarskiej „Stali” Mielec. W 1947 r. został zatrudniony w PZL Mielec (później WSK) w placówce przyrządowo-narzędziowej. Po ukończeniu kursów uzyskał uprawnienia czeladnika (1947) i mistrza (1955) w specjalności: tokarstwo w metalu. Od 1959 r. pracował na stanowiskach kierowniczych w Centralnej Wypożyczalni Narzędzi Nr 64 w Dziale FTW. Był jednym z najaktywniejszych racjonalizatorów w zakresie unikalnych narzędzi i przyrządów, a zastosowanie jego wniosków przyniosło duże oszczędności (około 1 milion złotych). Angażował się do różnych form działalności społecznej, m.in. pełnił funkcje: przewodniczącego Zarządu Miejskiego ZBoWiD, zastępcy komendanta powiatowego i miejskiego ORMO oraz radnego Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN” i Złotą Odznaką ZZM oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1979 r. Zmarł w 1981 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LIPIŃSKI WIESŁAW JAN, urodzony 13 III 1962 r. w Mielcu, syn Władysława i Genowefy z Juszyńskich. Ukończył Zespół Szkół Zawodowych w Mielcu ze specjalnością: mechanik – kierowca pojazdów samochodowych, a następnie Technikum Mechaniczne w Mielcu ze specjalnością: technik mechanik budowy śmigłowców i płatowców (1988 r.). Pracę zawodową rozpoczął jako uczeń w PP Polmozbyt Stacja Obsługi nr 2 w Mielcu, a od 1982 r. do 1990 r. pracował w Straży Przemysłowej WSK PZL-Mielec. W latach 1991-1995 był współwłaścicielem Firmy PUH „Forum” w Mielcu, a następnie do 2001 r. prowadził prywatny warsztat naprawy samochodów. Kolejnym miejscem pracy było Firma ANKOL w Chorzelowie (2001-2005), gdzie poprzez m.in. liczne kursy i szkolenia znacząco podniósł swoje kwalifikacje zawodowe. W latach 2007-2010 był kierownikiem serwisu samochodowego „PRIMA” w Tuszymie. Od 2010 r. prowadził własny warsztat naprawy samochodów w Mielcu. Z powodu konieczności opuszczenia lokalu, który wynajmował, w 2017 r. zawiesił działalność. Jego pasją pozazawodową jest strzelectwo sportowe. W 1990 r. został członkiem mieleckiej organizacji LOK i Koła nr 1 Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy. W lokalnych zawodach wykazywał nieprzeciętne umiejętności strzeleckie. Wkrótce także w zawodach wojewódzkich zaczął odnosić sukcesy, głównie w strzelaniu z pistoletu. Jako reprezentant województwa podkarpackiego wielokrotnie zajmował czołowe miejsca (indywidualnie i drużynowo) w zawodach ogólnopolskich, a w 2001 r. i 2003 r. zwyciężył w Centralnych Zawodach Strzeleckich Wojska Polskiego w Warszawie. Mocno angażuje się w rozwój strzelectwa sportowego. Jest prezesem Klubu Strzeleckiego „Ogniomistrz” w Mielcu, współzałożycielem i członkiem Klubu Strzeleckiego Długodystansowego „Snajper” w Nowej Dębie, członkiem Rzeszowskiego Klubu Strzeleckiego „Kasztelan”, członkiem Klubu Żołnierzy Rezerwy i Kolekcjonerów Broni „Legion” w Stalowej Woli oraz członkiem Koła Łowieckiego „Przepiórka” w Mielcu. Jest także instruktorem i sędzią strzelectwa myśliwskiego. Pełni funkcje kierownika i gospodarza strzelnicy LOK w Mielcu przy ul. Partyzantów. Prowadzi szkolenie strzeleckie młodzieży. Posiada stopień sierżanta rezerwy oraz certyfikat IPSC (strzelanie dynamiczne z broni krótkiej). Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Srebrnym Krzyżem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Brązową Odznaką Honorową Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego.
LIPKA KRZYSZTOF, urodzony 6 V 1978 r. w Warszawie, syn Jana i Krystyny z domu Adamczyk. Absolwent Technikum Energetycznego w Warszawie. Ukończył studia licencjackie z zakresu handlu zagranicznego w Wyższej Szkole Ekonomiczno-Informatycznej w Warszawie i studia magisterskie na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną na pozycji bramkarza w ekstraklasowym Klubie Sportowym Warszawianka i był członkiem drużyny, która zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski. W czasie studiów grał w zespole AZS AWF Warszawa (do 2004 r.). W 2004 r. zasilił drużynę I-ligową SPR Stal Mielec i m.in. przyczynił się do jej awansu do ekstraklasy w 2006 r. Od 2007 r. do 2009 r. występował w niemieckim HSV Völklingen, a następnie w 2009 r. w KS Wisła Azoty Puławy. Jeszcze w tym samym roku powrócił do Mielca i odtąd grał w zespole Tauron Stal Mielec. Jest jednym z wyróżniających się zawodników i przyczynił się do kolejnego awansu Stali do ekstraklasy (2010 r.) oraz wywalczenia brązowego medalu Mistrzostw Polski w 2012 r. Od 2016 r. do 2018 r. był grającym trenerem SPR Stal Mielec. Ponadto pracuje w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego.
LIPKA TADEUSZ JÓZEF, urodzony 1 XI 1958 r. w Parczewie, syn Lucjana i Apolonii ze Smolińskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Parczewie z maturą w 1976 r. Studiował na Wydziale Techniki Rolniczej (kierunek – Mechanizacja Rolnictwa) Akademii Rolniczej w Lublinie i w 1984 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w Kombinacie Rolnym Parczew jako specjalista ds. mechanizacji rolnictwa (1984-1985), a następnie pracował w Spółdzielni Usług Rolniczych w Czerminie na stanowisku kierownika Zakładu Usług Mechanizacyjnych (1986-1991). W latach 1992-1993 prowadził własną działalność gospodarczą. W 1994 r. powierzono mu funkcję sekretarza Gminy Mielec. W 2001 r. został mianowany głównym specjalistą ds. zamówień publicznych, a od 2003 r. pełnił równocześnie funkcję zastępcy wójta Gminy Mielec. Od XI 2010 r. pracował na stanowisku kierownika Referatu Inwestycji i Mienia Komunalnego. Także w 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego. Zmarł 5 VIII 2013 r. Jego prochy złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LIPOWA (ULICA), niedługa (306 m) ulica na osiedlu Dziubków, boczna ulicy Osiedlowej. Powstała i otrzymała nazwę w 1975 r. Posiada asfaltową nawierzchnię. Jej adres mają posesje prywatne z domami jednorodzinnymi i przydomowymi ogródkami. Nazwa ulicy wynika z koncepcji przyjętego dla Dziubkowa klucza, według którego nazwy ulic pochodzą od gatunków drzew.
LIPSKI KLAUDIUSZ JAN, urodzony 20 VII 1876 r. w Starym Konstantyninie, syn Bronisława i Konstancji z Bujalskich. W 1903 r. ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Kijowskiego. W 1914 r. został umieszczony na liście urzędowej lekarzy dyplomowanych Cesarstwa Rosyjskiego, przeszkolonych z zakresu ratownictwa i obrony przeciwgazowej. Brał udział w I wojnie światowej jako lekarz wojskowy. W okresie międzywojennym pracował w szpitalach w Dąbrowie Górniczej i Krakowie. Prawdopodobnie uczestniczył w II wojnie światowej. Posiadał stopień majora. W latach 1945-1947(?) pełnił funkcję dyrektora Szpitala Powiatowego w Mielcu. W latach 50. mieszkał w Warszawie. Dalsze losy nieznane.
LIS JÓZEFA (po mężu MARSZAŁEK), urodzona 6 X 1907 r. w Suchorzowie. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. E. Plater w Mielcu, maturę zdała w 1928 r. W latach szkolnych była harcerką, a w szkole średniej działała w I Drużynie Harcerek im. E. Plater jako zastępowa i przyboczna. Po maturze została zatrudniona jako nauczycielka w Teklinie na Polesiu, a następnie w Drohobyczu. W związku z pracą męża przeniosła się do Krynicy i tam również pracowała w szkolnictwie. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażowała się w tajne nauczanie (I-IX 1941 r.). Z powodu zdekonspirowania została aresztowana i wywieziona (wraz z dwójką dzieci) do obozu koncentracyjnego w Konstantynowie, a następnie w Kaliszu. Po likwidacji tego obozu wywieziono ją do III Rzeszy na przymusowe roboty. Po II wojnie światowej zamieszkała w Sanoku i powróciła do pracy nauczycielskiej. Uczyła m.in. w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym Żeńskim w Sanoku. Wiele czasu poświęcała na działalność społeczną, głównie w harcerstwie i ZNP. Była wiceprezesem (1952), a następnie prezesem Oddziału Powiatowego ZNP w Sanoku (1953-1956). Zainicjowała m.in. powstanie związkowej Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej w Sanoku i nauczycielskiego zespołu wokalno-instrumentalnego oraz przyczyniła się do uzyskania lokalu na siedzibę Oddziału ZNP. Po przejściu na emeryturę w 1972 r. została przewodniczącą Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Sanoku i funkcję tę pełniła do 1990 r. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką TON, Złotą Odznaką ZNP i medalem KEN. Zmarła w październiku 1999 r.
LIS PAWEŁ, urodzony 3 II 1949 r. w Knapach, powiat tarnobrzeski, syn Wojciecha i Marii z domu Lis. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Występował w szkolnej orkiestrze i zespole estradowym „Syrenka”. W latach 1968-1977 pracował w Szkole Podstawowej w Radomyślu Wielkim jako nauczyciel muzyki. Założył trzygłosowy chór dziecięcy i orkiestrę mandolinową. Z tymi zespołami występował wielokrotnie w Wojewódzkich Przeglądach Twórczości Artystycznej Dzieci i Młodzieży w Rzeszowie i Tarnowie, zdobywając szereg wyróżnień. W tym okresie ukończył Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Kielcach, kierunek – wychowanie muzyczne (1975) oraz UMCS w Lublinie, kierunek – pedagogika i uzyskał tytuł magistra (1977). Od 1977 r. pracował w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczyciel muzyki. W 1978 r. zorganizował szkolny chór mieszany i po kilku latach owocnej działalności w Mielcu i na terenie województwa, w 1986 r. sięgnął po raz pierwszy po laury ogólnopolskie, zdobywając „Brązowy Kamerton” w Ogólnopolskim Konkursie Chórów Dzieci i Młodzieży. Odtąd regularnie plasował się w czołówce tego prestiżowego konkursu, organizowanego w Bydgoszczy, Kaliszu i Częstochowie (2 „Złote Kamertony”, 6 „Srebrnych” i 4 „Brązowe”), a ponadto zdobył „Brązową Harfę Eola” w Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu (1997). Z kolei w Ogólnopolskim Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie zdobył: Nagrodę Główną (1997), II miejsce ((1998), Nagrodę I stopnia (1999), II miejsce (2001) i I miejsce (2002). Chór ten kilkakrotnie nagrywał dla Polskiego Radia i TV w Rzeszowie oraz nagrał i wydał płytę kompaktową (2000). Od 1986 r. był również dyrygentem chóru nauczycielskiego „Akord” w Mielcu, jednego z najlepszych chórów nauczycielskich w kraju i kilkakrotnego laureata Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie Ze wszystkimi wymienionymi zespołami występował w Mielcu i na terenie kraju, a także poza jego granicami. Jako nauczyciel muzyki przygotowywał corocznie (od początku lat 80.) uczniów do Ogólnopolskiej Olimpiady Artystycznej – Sekcja Muzyki. Spośród nich: 1 uczennica zdobyła I miejsce, 4 zostało laureatami, 3 uzyskało wyróżnienia, a dalszych 7 zakwalifikowało się do finałów. Permanentnie doskonalił swój warsztat pracy. Uzyskał II Stopień Specjalizacji Zawodowej z Muzyki. W 2003 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu wiedzy o kulturze na Uniwersytecie Rzeszowskim. Od 1981 r. systematycznie uczestniczył w ogólnopolskich kursach specjalistycznych dla dyrygentów chórów. Był współorganizatorem koncertów umuzykalniających dla młodzieży. Otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. W latach 2003-2009 uczestniczył w ogólnopolskich seminariach dyrygentów w Legnicy. Z chórem licealnym osiągnął kolejne sukcesy w konkursach międzynarodowych i ogólnopolskich, m.in. trzykrotnie zdobył główną nagrodę „Złotą Strunę” w Małopolskim Konkursie Chórów w Niepołomicach (2009, 2011, 2012) oraz wielokrotnie plasował się wśród laureatów Międzynarodowego Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie (m.in. I miejsce w 2002 r. oraz II miejsce w 2011 r.) i Ogólnopolskiego Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie. Także z Chórem Nauczycielskim „Akord” zdobył liczne laury, m.in. w MFPR „Cantate Deo” w Rzeszowie (I miejsce w 2007 r. i 2012 r., II miejsce w 2006 r. i 2009 r.), czołowe miejsca w kilku innych festiwalach ogólnopolskich oraz wielokrotnie specjalne wyróżnienia (miejsc nie ma) na Ogólnopolskich Przeglądach Chórów Nauczycielskich. Ponadto w latach 2000-2010 prowadził chór mieszany Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. W 2005 r. otrzymał Nagrodę Albertusa Funduszu Kulturalno-Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego – Brata Alberta w Mielcu. W 2009 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal pracował w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Uczył przedmiotu wiedza o kulturze i przygotowywał uczniów do olimpiady przedmiotowej z wiedzy o kulturze. Kilku z tych uczniów zostało laureatami lub finalistami tej olimpiady. W 2018 r., z okazji 40-lecia chóru szkolnego (1978-2018), którego był założycielem i prowadzącym, wystąpił z nim w bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu. Równocześnie do 2018 r. prowadził Chór Nauczycielski „Akord”. (O obu chórach i ich sukcesach w odrębnych hasłach.) Po roku szkolnym 2018/2019 zrezygnował z prowadzenia chóru szkolnego, a po roku szkolnym 2019/2020 z pracy nauczycielskiej w I Liceum. Za wybitne osiągnięcia artystyczne, dydaktyczne i wychowawcze wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Złotą Odznaką ZNP oraz Odznaką Honorową Złotą Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, a także trzykrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (Stopnia III – 1974, Stopnia II – 1979 i Nagrodą Specjalną – 1987) oraz czterokrotnie Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej (Stopnia I – 1990 i 1999, Stopnia II – 1992, 1996).
LIS STANISŁAW, urodzony 6 XI 1937 r. w Bratkowicach, syn Jana i Marii z domu Fura. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1954 r. Studia na Akademii Medycznej w Poznaniu ukończył w 1964 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Po odbyciu stażu w Szpitalu Powiatowym w Mielcu (1965) podjął pracę na jego Oddziale Wewnętrznym i w Przychodni Nr 2 w Mielcu. W latach 1970-1995 był zastępcą ordynatora Oddziału Wewnętrznego, a w latach 1995-1996 pełnił obowiązki ordynatora tego Oddziału. Równocześnie w latach 1980-1985 sprawował funkcję zastępcy dyrektora do spraw lecznictwa Szpitala Rejonowego w Mielcu. W 1970 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych (w Rzeszowie), a w 1980 r. – specjalizację II stopnia z zakresu medycyny ogólnej (w Lublinie). Od 1997 r. do 2000 r. kierował Przychodnią Nr 7 na terenie osiedla W. Szafera. Ponadto w latach 1970-2000 pracował w Konsultacyjnej Przychodni Chorób Wewnętrznych i Diabetologicznej. Od 2000 r. jest lekarzem rodzinnym w NZOZ „Medyk-Mielec” przy ul. T. Chałubińskiego 6 w Mielcu. W 1984 r. był jednym z założycieli Towarzystwa Medycyny Ogólnej i Środowiskowej (później Towarzystwa Medycyny Ogólnej i Rodzinnej) oraz wiceprzewodniczącym Zarządu Krajowego tego stowarzyszenia w latach 1984-1989. Należy ponadto do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Towarzystwa Internistów Polskich. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznakami Honorowymi PCK I, II i III stopnia oraz Odznaką „Zasłużony dla PTL”. Zmarł 29 III 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LIS WOJCIECH, urodzony 28 X 1913 r. w Ostrowach Tuszowskich koło Mielca, syn Józefa i Anny z domu Sałtyk. Od lat 20., w związku z pracą ojca – gajowego, mieszkał w Toporowie i pomagał w prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa, a w latach 30. pracował w gospodarstwie Sylwestra Kozioła w Dobryninie. Należał do ZMW „Wici” i PSL. Ze względu na kontuzję nogi nie służył w wojsku. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Toporowie, ale z powodu budowy poligonu wojskowego został przesiedlony z rodziną do Czermina. Nie wykonał polecenia okupanta i ukrywał się w zbudowanym własnoręcznie szałasie w lesie koło Toporowa. W 1941 r. rodzina Lisów, za zgodą Niemców, powróciła do Toporowa i pracowała na terenie poligonu, a Wojciech przy budowie drogi. Od 1942 r., po incydencie z oficerem niemieckim (pobicie i rozbrojenie), ukrywał się w lasach. (W odwecie Niemcy zamordowali ojca i siostrę oraz spalili gospodarstwo.) W 1943 r. zorganizował oddział partyzancki i przeprowadził z nim wiele udanych akcji bojowych i dywersyjnych na terenach pomiędzy Mielcem i Kolbuszową. Po wstępnych uzgodnieniach zgłosił akces do AK i został zaprzysiężony przez Stanisława Leśniaka – zastępcę dowódcy Placówki AK w Tuszowie. (W lipcu 1944 r., w ramach Akcji „Burza”, Komenda Obwodu wzmocniła oddział W. Lisa i nadała mu nazwę „Hejnał”.) Uczestniczył w walkach o Mielec i jego wyzwoleniu (6 VIII 1944). Pracował w służbie pomocniczej milicji (ochrona mienia) i PZL, ale po ostrzeżeniu o planowanym aresztowaniu uciekł z Mielca. Zatrudniony został w młynie Winscha w Hykach-Dębiakach jako strażnik i magazynier. Po wykryciu miejsca jego pobytu milicja podjęła próbę aresztowania (w nocy z 23 na 24 III 1945 r.), ale po wymianie strzałów udało mu się uciec do lasu. Ponownie utworzył oddział zbrojny (AK-owcy, milicjanci i żołnierze zagrożeni aresztowaniem z powodów politycznych) i organizował akcje zbrojne przeciwko nowej władzy i siłom bezpieczeństwa, m.in. rozbrajał posterunki MO. W 1946 r. przyłączył się do podziemnej organizacji WiN i podlegał majorowi Henrykowi Dekutowskiemu (ps. „Zapora”). Zginął (wraz z Konstantym Kędziorem) w skrytobójczym zamachu w leśniczówce Pateraki (30 I 1948). Zwłoki przewieziono do Mielca i zakopano na podwórzu Komendy Powiatowej MO (ul. T. Kościuszki 12). Miejsce to ujawnił w 1990 r. emerytowany milicjant (bez podania nazwiska) w rozmowie telefonicznej. Po ekshumacji i specjalistycznych badaniach odbyły się uroczystości pogrzebowe w kościele św. Mateusza i na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2011 r. z okazji Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP.
LISA WOJCIECHA (ULICA), krótka ulica na osiedlu T. Kościuszki. Łączy ul. T. Kościuszki z ul. Rzeczną, biegnąc pomiędzy budynkami Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia i byłego internatu I LO (niegdyś siedziba Komendy Powiatowej MO) oraz prywatnymi posesjami. Istniała od okresu międzywojennego, a może nawet nieco wcześniej, ale nie posiadała nazwy. Patrona otrzymała 22 I 1992 r. po pogrzebie szczątków W. Lisa i K. Kędziora, ekshumowanych z terenu podwórka wspomnianej posesji KP MO. (Miejsce to zostało upamiętnione kapliczką.) Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach.
LISOWSKI FRANCISZEK (biskup), urodzony 1 X 1876 r. w Cieszanowie, syn Józefa i Anny z Szabatowskich. Absolwent Gimnazjum w Jarosławiu z maturą w 1895 r. Studia teologiczne odbył we Lwowie, a następnie na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i tam 19 VIII 1990 r. przyjął święcenia kapłańskie. Także w Rzymie w 1902 r. uzyskał tytuł doktora teologii i filozofii. Po powrocie do Lwowa w 1902 r. został wikariuszem w Złoczowie, a w następnym roku wikariuszem katedralnym we Lwowie. Jako katecheta pracował we Lwowie, Brodach i ponownie we Lwowie. Po nostryfikacji doktoratu na Uniwersytecie Jana Kazimierza w 1911 r. prowadził wykłady z dogmatyki na Wydziale Teologicznym. W 1913 r. na podstawie pracy: „Słowa ustanowienia Najświętszego Sakramentu a Epikleza. Studium dogmatyczno-historyczne” otrzymał habilitację. W 1913 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1916 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1917-1919 był dziekanem, a kolejne trzy lata prodziekanem Wydziału Teologicznego UJK. Ponadto był prefektem seminarium duchownego (1913-1920), a następnie jego wicerektorem (1920-1923) i rektorem (1923-1933). W 1928 r. papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym we Lwowie i tytularnym w Mariammae. Jeszcze tego samego roku został wikariuszem generalnym, a w 1929 r. kanonikiem gremialnym metropolitalnej kapituły lwowskiej. 27 I 1933 r. został mianowany przez papieża Piusa XI biskupem tarnowskim. Zarządzanie diecezją, w której skład wchodziły m.in. parafie ziemi mieleckiej, rozpoczął od starań o kanonizację bł. Kingi oraz erygowania Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej i zintensyfikowania działalności wydawniczej, m.in. rozpoczęcia wydawania dwóch periodyków. W czasie wielkiej powodzi w lipcu 1934 r., która dokonała wielkich zniszczeń m.in. na ziemi mieleckiej, wystąpił dramatycznym apelem do polskiego społeczeństwa o pomoc oraz organizował różne formy pomocy dla poszkodowanych. Często wizytował parafie, stąd wielokrotnie przybywał do Mielca. W czasie wizytacji gościł w szkołach i hospitował lekcje. 25 XI 1934 r. przewodniczył uroczystości intronizacji obrazu Serca Jezusowego w szkole męskiej w Mielcu. W 1937 r. powołał do życia Instytut Wyższej Kultury Religijnej oraz Diecezjalny Związek „Caritas”, a w 1938 r. założył Katolicki Uniwersytet Ludowy w Krzyżanowicach koło Bochni oraz Sekretariat Chrześcijańskich Związków Zawodowych. Nie angażował się w sprawy polityczne i przestrzegał przed tym podległe mu duchowieństwo. Namawiał natomiast księży do kształcenia się i zdobywania stopni naukowych. Nie unikał spotkań z przedstawicielami wyznania mojżeszowego. Zainicjował wydawanie „Tarnowskich Studiów Teologicznych”. Był autorem rozpraw i artykułów. Zmarł 3 VI 1939 r. Pochowany na nowym cmentarzu w Tarnowie.
LISTKIEWICZ JAN, urodzony w 1807 r. w Przemyślu. Prowadził aptekę w Mielcu. Zmarł 28 X 1840 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzecznej, obok kościoła św. Marka nad Wisłoką.
LISUNOW (LI-2P), samolot pasażerski produkcji radzieckiej, którego egzemplarze remontowano w PZL Mielec w pierwszych latach po II wojnie światowej.
LITWIN STANISŁAW, urodzony 27 III 1937 r. w Podborzu, powiat mielecki, syn Ludwika i Elżbiety z domu Kuzdżał. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdał w 1955 r. W tym samym roku został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku kontrolera technicznego. Służbę wojskową odbył w Batalionie Szkolnym Ośrodka Szkolenia WSW (1958-1959), a następnie ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Chemicznych (1959-1962, podchorąży). Po epizodzie w Warszawskim Okręgu Wojskowym (1962, oficer sztabowy) został skierowany do Podoficerskiej Szkoły Wojsk Chemicznych nr 13 w Biskupcu Reszelskim i pełnił funkcję dowódcy plutonu szkolnego (1962-1965). Po przekształceniu jednostki na Szkołę Podoficerów i Młodszych Specjalistów Wojsk Chemicznych był m.in. dowódcą jednej z kompanii szkolnych. W 1969 r. został przeniesiony do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych w Krakowie na stanowisko wykładowcy (1969-1976), a później pełnił m.in. funkcje szefa Wydziału Planowania Szkolenia i szefa Oddziału Szkolenia (1977-1990). W czasie pracy w wymienionych uczelniach opracował szereg programów nauczania, skryptów i pomocy naukowych. W latach 1990-1991 był szefem Dzielnicowego Inspektoratu Obrony Cywilnej Kraków-Podgórze, a w latach 1991-1996 – kierownikiem Oddziału I Operacyjnego i zastępcą szefa Wojewódzkiego Inspektoratu Obrony Cywilnej w Krakowie. Od 1996 r. do 2000 r. pracował w Małopolskim Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie na stanowisku sekretarza Wojewódzkiego Komitetu Obrony, a od 2000 r. jest pełnomocnikiem marszałka i koordynatorem ds obronnych i OC w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Małopolskiego w Krakowie. Równolegle uczestniczył w różnych formach doskonalenia zawodowego, m.in. ukończył szereg kursów specjalistycznych w Centralnym Ośrodku Szkolenia Kadr Obrony Cywilnej w Miłosnej Starej i Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Drugą jego pasją życiową jest sport. Pierwsze kontakty z piłką nożną i lekkoatletyką miał w rodzinnym Podborzu, a od 1951 r. do 1959 r. grał w piłkę siatkową w Stali Mielec (II liga) i startował w zespole lekkoatletycznym tego klubu. W latach 60. był zawodnikiem WKS Wawelu Kraków (piłka siatkowa, lekkoatletyka), a największym sukcesem było zajęcie z WKS Wawel IV miejsca w ekstraklasie piłki siatkowej w 1964 r. i zdobycia wicemistrzostwa Polski Wojska Polskiego w 1963 r. Ponadto grał w drużynie WSOWCH Kraków, która wywalczyła tytuł mistrza Polski uczelni wojskowych w latach 1960, 1961 i 1962 r. Najważniejsze osiągnięcia indywidualne to: mistrzostwo Polski Wyższych Uczelni Wojskowych oraz wicemistrzostwo Wojska Polskiego w rzutach i skokach, a także wicemistrzostwo Polski uczelni wojskowych w podnoszeniu ciężarów. Czasowo był też zawodnikiem Gwardii Olsztyn (lekkoatletyka) i AZS Olsztyn (piłka siatkowa). Pracę trenera piłki siatkowej rozpoczął w 1963 r. w KS Tęcza Biskupiec, a potem był grającym trenerem w Wawelu Kraków. Studia na Wydziale Wychowania Fizycznego AWF w Warszawie ukończył w 1969 r. z tytułem magistra, a po odbyciu studiów podyplomowych na Wydziale Trenerskim AWF w Krakowie (1975) uzyskał dyplom trenera II klasy w piłce siatkowej. Opracował założenia programowe szkolenia młodzieży w piłce siatkowej na terenie Małopolskiego Związku Piłki Siatkowej. Od 1996 r. jest trenerem koordynatorem kadry województwa małopolskiego w piłce siatkowej. Realizacja programu szkolenia przyniosła w efekcie m.in. złote medale drużyny Małopolski na Mistrzostwach Polski Kadetów (2008) i Kadetek (2011). Angażował się społecznie jako działacz, m.in. KS Tęcza Biskupiec i WKS Wawel Kraków, Krakowskiej Federacji Sportu, komisarz techniczny Profesjonalnej Ligi Piłki Siatkowej SA (2001-2010), członek Zarządu i Prezydium Polskiego Związku Piłki Siatkowej (1981-1986), wiceprezes Polskiego Związku Piłki Siatkowej i przewodniczący Komisji Odznaczeń (1992-2004), a ponadto był m.in. sędzią piłki siatkowej PZPS (od 1970 r.), prezesem Małopolskiego Związku Piłki Siatkowej (od 1981 r. do 2012 r.), prezesem Rodzinnego Ogrodu Działkowego „Pasternik” w Krakowie (od 1995 r.) i wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej Wojskowej Spółdzielni Domów Jednorodzinnych „Boryczów” w Niepołomicach (od 2008 r.). Posiada uprawnienia specjalisty ratownictwa chemicznego i skażeń promieniotwórczych przy PSP (od 1970 r.). Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem 40-lecia PRL, Honorowym Medalem 80-lecia PZPS, Honorowym Medalem Egipskiej Federacji Piłki Siatkowej, Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej i Złotą Odznaką PZPS oraz wieloma medalami i odznakami resortowymi, regionalnymi i klubowymi, w tym Złotą Jubileuszową Odznaką FKS PZL-Stal Mielec.
LITWIN WŁADYSŁAW FRYDERYK, urodzony 28 VI 1930 r. w Podborzu, powiat mielecki, syn Ludwika i Elżbiety z domu Kużdżał. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1950 r. W latach 1952-1954 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Żarówce (powiat mielecki), a w latach 1954-1955 był nauczycielem w Rydzowie koło Mielca. W 1955 r. mianowano go kierownikiem Szkoły Podstawowej w Woli Wadowskiej i pełnił tę funkcję do 1973 r. W 1960 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Rzeszowie – kierunek: geografia. Angażował się do prac społecznych w Woli Wadowskiej. Założył i prowadził kółko teatralne młodzieży starszej. Zespół ten wystąpił z kilkoma sztukami w rodzinnej wsi i okolicznych miejscowościach. Był organizatorem wycieczek krajoznawczych dla dzieci i dorosłych mieszkańców. Przyczynił się do wybudowania drogi do tej miejscowości (1964-1965), elektryfikacji (1969-1970), kilkakrotnego remontu budynku szkoły i budowy Domu Nauczyciela – jedynego w gminie. W 1973 r. został przeniesiony na stanowisko zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej w Wadowicach Dolnych. Był działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wyróżniony m. in. Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 9 VI 1976 r. Spoczywa na cmentarzu w Zgórsku koło Radomyśla Wielkiego.
LIWO JÓZEF, urodzony 7 VI 1885 r. w Ropczycach, syn Jana i Ewy z domu Pałka. Absolwent I Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie z maturą w 1906 r. W 1910 r. ukończył austriacką Szkołę Zapasową Oficerów w Igławie w stopniu podporucznika i w 1914 r. studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie z tytułem doktora praw. Także w 1914 r. przybył do Mielca i odbył praktykę adwokacką u dr. Oskara Isenberga. Tu również założył rodzinę. Brał udział w I wojnie światowej jako podporucznik w armii austriackiej na froncie wschodnim. Na urlop przyjeżdżał do pozostawionej w Mielcu rodziny. 23 IX 1915 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej, ale 28 X 1918 r. udało mu się uciec i powrócić do niepodległej już Polski. W 1919 r. ukończył kurs referentów sądowych. W latach 1919-1921 uczestniczył w wojnach: polsko-ukraińskiej i polsko-sowieckiej, pełnił funkcję sędziego wojskowego w stopniu majora i przez pewien czas był dowódcą garnizonu Rzeszów. Wtedy też zapewne przeniósł rodzinę do Rzeszowa. Od 1923 r. do wybuchu II wojny światowej prowadził własną kancelarię adwokacką w Rzeszowie. Angażował się społecznie i politycznie. W latach 20. był redaktorem tygodnika „Ziemia Rzeszowska”. Działał w Związku Ludowo-Narodowym i Stronnictwie Narodowym. W latach 1929-1939 pełnił funkcję prezesa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego w Rzeszowie i członka Rady Dzielnicowej SN we Lwowie. Był posłem na Sejm RP III kadencji (1930-1935) i radnym miasta Rzeszowa w latach 1934-1939. Udzielał się też w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, Towarzystwie Przyjaciół Harcerstwa, Kasynie Miejskim, Związku Katolicko-Społecznym i Lidze Katolickiej. Uczestniczył w pierwszych dniach wojny obronnej 1939 r. Zginął 10 IX 1939 r. w czasie wycofywania się w kierunku wschodnim w okolicy miejscowości Tuczempy, gdzie przeprawiał się przez rzekę San. Pochowany na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.
LIWO MARIA JANINA (po mężu BISKUP), urodzona 23 I 1916 r. w Mielcu, córka Józefa i Janiny z Harasiewiczów. Ukończyła Prywatne Gimnazjum Żeńskie w Rzeszowie i zdała maturę w 1934 r. Studia na Wydziale Prawa UJ w Krakowie ukończyła w 1939 r. z tytułem magistra prawa. Ponadto ukończyła Szkołę Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ (1938). W czasie studiów należała do Młodzieży Wszechpolskiej. Od marca 1939 r. pracowała jako aplikant w Okręgowym Sądzie Apelacyjnym w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej tworzyła struktury narodowej konspiracji w Rzeszowie. W 1940 r. aresztowano ją i więziono w Rzeszowie, Tarnowie i obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Tam należała do konspiracyjnej drużyny harcerskiej. Przeżyła obóz i w 1945 r. powróciła do Rzeszowa, gdzie kontynuowała aplikację sędziowską. W 1948 r., po aresztowaniu jej brata Mieczysława za działalność w WiN, została odsunięta od wykonywania zawodu. Po „odwilży październikowej” w 1956 r. podjęła pracę jako radca prawny. Zmarła 29 I 1984 r. Miejsce pochówku nieznane.
LIWO MIECZYSŁAW TADEUSZ, urodzony 18 VIII 1914 r. w Mielcu, syn Józefa i Janiny z Harasiewiczów. Absolwent I Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1932 r. Od tegoż roku studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a później na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1934 r. przerwał studia i odbył zasadniczą służbę wojskową, a w jej ramach ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w stopniu plutonowego podchorążego. Po dokończeniu studiów na UJ z tytułem magistra prawa w 1938 r. został zatrudniony jako aplikant przy Sądzie Okręgowym w Krakowie. Równocześnie uczestniczył w różnych formach szkolenia wojskowego i został awansowany na stopień porucznika rezerwy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako zastępca dowódcy 9 baterii III dywizjonu 22 Pułku Artylerii Lekkiej 22 Dywizji Piechoty Górskiej armii „Kraków”. Udało mu się uniknąć niewoli i powrócił do Rzeszowa. Poszukiwany przez Niemców wyjechał z Rzeszowa, zmienił nazwisko i podjął pracę w nadleśnictwie Chojnów. W 1942 r. wstąpił do ZWZ-AK, przyjął pseudonim „Milik” i został mianowany oficerem wyszkolenia w Zgrupowaniu 1. Dywizjonu Artylerii Konnej im. gen. Józefa Bema w Rejonie I Obwodu V Mokotów Okręgu AK Warszawa. W czasie powstania warszawskiego walczył na Czerniakowie i osłaniał zrzuty w Lesie Kabackim. W 1945 r. powrócił do Rzeszowa, a w 1946 r. zdał egzamin sędziowski i został zatrudniony w prywatnej kancelarii adwokackiej. Nie mogąc pogodzić się z nowo wprowadzanym ustrojem włączył się pod ps. „Milik” w działalność konspiracyjnej organizacji niepodległościowej WiN. W latach 1946-1947 pełnił w niej szereg funkcji, m.in. kierownika WiN na miasto Rzeszów (zmienił pseudonim na „Jezierski”), kierownika Rady WiN w Rzeszowie i kierownika Rejonu WiN Rzeszów. Był organizatorem wielu akcji propagandowych, m.in. w czasie referendum w czerwcu 1946 r. i wyborów do sejmu ustawodawczego w 1947. 12 V 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy WUBP w Rzeszowie i po procesie (13-22 IV 1948 r.) skazany na karę śmierci. Po wstawiennictwie wpływowych osób Najwyższy Sąd Wojskowy w Warszawie złagodził karę na dożywotnie więzienie. Karę odbywał w więzieniach we Wronkach i Strzelcach Opolskich. Po „odwilży październikowej” w 1956 r. – 22 I 1957 r. został wypuszczony na wolność, a w maju tego roku – zrehabilitowany. Podjął pracę w Elblągu, a w następnym roku został zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Od 1962 r. był radcą prawnym w Zarządzie Portu Gdańsk. Zmarł 27 V 1978 r. Miejsce pochówku nieznane.
LIZAKOWSKI GRZEGORZ ANTONI, urodzony 13 VI 1967 r. w Mielcu, syn Wincentego i Teresy z Orchowskich. Absolwent Uzupełniającego Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1982 r. na Wydziale Narzędziowym WSK PZL-Mielec. W okresie od V 1987 r. do V 1989 r. odbył zasadniczą służbę wojskową. Po jej zakończeniu powrócił do Wydziału Narzędziowego i pracował tam do X 1992 r. Od X 1998 r. do IV 2013 r. był pracownikiem firm w EURO-PARK MIELEC. Od IV 2013 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych Sikorsky Aircraft Company. Jego pozazawodową pasją jest fotografia. W latach 2007-2011 był członkiem Stowarzyszenia Kulturalnego J’Arte w Mielcu, a od 2011 r. jest członkiem Mieleckiej Grupy Fotograficznej (M.G.F.). W marcu 2010 r. został członkiem rzeczywistym Fotoklubu RP i ma status artysty fotografika. Uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych, m.in. w ramach działalności J’Arte i M.G.F. oraz wystawach pokonkursowych. Wystawiał także swoje prace indywidualnie. Jest laureatem konkursów fotograficznych. Ponadto jego prace są publikowane w książkach, prasie i mediach elektronicznych. Został wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem Fotoklubu RP.
LODOWISKO SZTUCZNE „ŚNIEŻKA”, zostało zbudowane na terenie MOSIR przy ul. J. Kusocińskiego w latach 2001-2002 ze środków Gminy Miejskiej Mielec. Ma wymiary 40 m x 20 m i jest zadaszone. Rozpoczęło funkcjonowanie w 2002 r. Administratorem lodowiska jest MOSiR. 26 II 2017 r. zostało zamknięte i rozebrane w związku z rozbiórką hali sportowo-widowiskowej i przygotowaniami terenu pod budowę nowej hali.
LÖHNE, zaprzyjaźnione z Mielcem niemieckie miasto w Północnej Westfalii, w powiecie Herford, pomiędzy Hanowerem i Bielefeldem, przy skrzyżowaniu autostrad A 2 i A 30. Jako miasto powstało w 1968 r. z połączenia gmin: Loehne, Gohfeld, Mennighuffen, Obernbeck i Uhlenburg, ale jako region ma blisko tysiącletnią historię. Atrakcjami miasta są zabytki z XII i XVI w., muzeum regionalne i Aqua Park z kompleksem urządzeń rekreacyjnych. Liczy 43 tysiące mieszkańców. Jest ośrodkiem przemysłu meblarskiego, budowlanego, spożywczego i tworzyw sztucznych. Jedną z bardziej znanych firm jest „THB Henryk Bury”, produkująca m.in. zestawy głośno mówiące do samochodów i posiadająca zakład produkcyjny w SSE EURO-PARK MIELEC. Inicjatywa współpracy Löhne z Mielcem wypłynęła właśnie od Henryka Burego i jego małżonki Renaty. W marcu i maju 2002 r. przebywały w Mielcu dwie delegacje z Löhne pod przewodnictwem burmistrza Wernera Hamela, a w rewanżu gościły w Löhne dwie delegacje z Mielca. Obie strony wyraziły chęć współpracy, a następnie przedsięwzięcie uzyskało aprobatę rad miejskich. Wymiana deklaracji o współpracy nastąpiła 28 VIII 2002 r. w Löhne. Pierwszymi formami integrującymi miasta były wymiany grup młodzieży. a następnie ekipa z Mielca uczestniczyła w tradycyjnym niemieckim święcie „Oktoberfest” w Löhne i eksponowała oferty produkcyjne Mielca na wystawie gospodarczej (X 2003 r.). Z kolei delegacja Löhne uczestniczyła w mieleckich uroczystościach z okazji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej (2-3 V 2004 r.). W dniu 13 IX 2004 r. odbyła się w Löhne Konferencja miast partnerskich, w której wzięła udział delegacja Urzędu Miejskiego i kilku innych instytucji z Mielca. Po wyborach w 2004 r. nowy burmistrz miasta Kurt Quernheim potwierdził wolę dalszego rozwijania współpracy miast. W kwietniu 2005 r. przybył do Mielca z orkiestrą miejską z Löhne (Musikkorps der Stadt Löhne) na IV Międzynarodowy Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych. Niemiecka orkiestra zdobyła I miejsce w kategorii orkiestr dętych. W 2006 r. zorganizowano wystawę fotograficzną „Mielec” oraz stoisko „Mielec” na Święcie „Oktoberfest”. 12 IV 2007 r. w Sali Królewskiej PSM I i II st. w Mielcu podpisano umowę partnerską szkół: Bertold-BrechtGesamtschule z Löhne i I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, a 23 V gościła w Mielcu grupa nauczycieli i uczniów z Gimnazjum w Löhne, m.in. uczestnicząc w spotkaniu z młodzieżą z Gimnazjów nr 2 i 3. W dniach 2-7 X 2007 r. mielecka ekipa uczestniczyła w „Oktoberfest”. Kontakty partnerskie miast Löhne i Mielec systematycznie się rozwijały. Współpracę rozpoczęły zawodowe straże pożarne. W 2010 r. odbyły się „Dni Kultury Löhne” w Mielcu, a w 2011 r. „Dni Kultury Mielca” w Löhne. Z okazji 10-lecia współpracy partnerskiej (2012 r.) delegacja niemiecka przybyła do Mielca, a w 2013 r. ekipa z Löhne wzięła udział w Spotkaniu Miast Partnerskich w Mielcu i w rewanżu delegacja z Mielca gościła ze stoiskiem promocyjnym na Święcie Oktoberfest w Löhne. Ponadto organizowano wymianę kulturalną młodzieży. W dniach 26-28 VIII 2022 r. delegacja Löhne wzięła udział w Spotkaniu Miasta Partnerskich w Mielcu, a jej zespół muzyczny Querbeat wystapił na estradzie „Dni Mielca”. Dwa miesiące później – 22 X 2022 r. odbyło się w Mielcu uroczyste spotkanie przedstawicieli samorządów obu miast z okazji 20-lecia partnerstwa. Z tej okazji wydano okolicznościowy album.
Burmistrzowie (od 2002 r.): Werner Hamel, Kurt Quernheim, Dieter Held, Bernd Poggemoller.
LOKALNA GRUPA DZIAŁANIA „PROWENT” (Partnerstwo dla Rozwoju Obszarów Wiejskich Ekonomika-Nauka-Tradycja), stowarzyszenie działające na rzecz rozwoju aktywności społecznej i poprawy jakości życia na terenach wiejskich. Tworzą go przedstawiciele sektorów: publicznego, gospodarczego i społecznego. Jego podstawowym zadaniem jest opracowanie i wdrożenie lokalnej strategii rozwoju (LSR), uzgodnionej z samorządem wojewódzkim oraz realizowanie zgodnych z nią przedsięwzięć, finansowanych z funduszy Unii Europejskiej. Jest jednym z ponad 330 tego typu stowarzyszeń w Polsce. Powstało 7 IV 2006 r. Funkcjonuje na terenach trzech powiatów: mieleckiego, dębickiego i dąbrowskiego. Jego siedziba znajduje się w budynku przy ul. H. Sienkiewicza 1 w Mielcu. Od początku działalności realizuje program LEADER wspierany ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego – programu UE na rzecz rozwoju obszarów wiejskich. Mielecka LGD PROWENT zdobywa środki na infrastrukturę dla gmin, na rozwój przedsiębiorczości dla firm istniejących i nowo powstających, organizacji pozarządowych (KGW, OSP, GOK-i) i parafii, głównie w ramach PROW 2007-2013 i PROW 2014-2021.
Prezes Zarządu: Ryszard Wolanin (2006-2018), Wiktor Kowalik (2018-nadal).
LONCZAK JOANNA BARBARA (z domu PAZDRO-WĄSOWICZ), urodzona 5 VII 1977 r. w Mielcu, córka Jerzego Wąsowicza i Lucyny z domu Pazdro. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1996 r. Ukończyła: Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury w Krośnie (specjalność: taniec) z tytułem animatora kultury (1998), studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP w Warszawie (kierunek: pedagogika kulturoznawcza) z tytułami menagera i animatora kultury oraz studia pedagogiczne na Uniwersytecie Warszawskim (2002) z tytułem magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w 2000 r. w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu jako instruktor i choreograf Grupy Tańca „BEZNAZWY”, którą zorganizowała i przez 2 lata prowadziła wspólnie z Anną Leszkiewicz. Poźniej, już pod jej kierunkiem, zespół ten zdobył szereg liczących się nagród, m.in.: Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Tańca Nowoczesnego w Białymstoku (2014) i Międzynarodowego Festiwalu Tańca w Żorach (2016); pierwsze miejsca w konkursach tanecznych w Pyskowicach i Kielcach, drugie miejsca w konkursach w Skarżysku-Kamiennej (2015) i Małogoszczy (2016), II nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Tanecznym „SPONTAN 2014” w Warszawie i I miejsce w XI Nałęczowskim Festiwalu Tańca Euro Dance – 2017, a także wiele czołowych miejsc w festiwalach i przeglądach na terenie woj. podkarpackiego w latach 2005-2016. Występował także na Węgrzech i w Niemczech. W 2012 r. otrzymał także nagrodę Prezydenta Miasta Mielca za osiągnięcia w dziedzinie sztuki. W 2002 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu jako wychowawca świetlicy i nauczyciel tańca. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Założyła i prowadzi zespoły szkolne „SZOK” i „Świetlik”, m.in. „SZOK” zdobył dwukrotnie główną nagrodę w Konkursie Szkolnych Zespołów „O Gęsie Pióro” w Stalowej Woli (2016, 2019) i III miejsce w Ogólnopolskim Festiwalu Taki Taniec w Oświęcimiu (2018). Jest współorganizatorem Międzyszkolnego Konkursu Zespołów Tanecznych DANCE w Mielcu.
LONCZAK STANISŁAW JÓZEF, urodzony 7 VII 1956 r. w Mielcu, syn Michała i Czesławy z domu Lazur. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Rzeszowie z maturą w 1975 r. Studiował na Wydziale Ekonomicznym (kierunek: ekonomika i organizacja produkcji przemysłowej) Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra. W czasie studiów uprawiał judo i odnosił sukcesy w zawodach akademickich, m.in. zdobył brązowy medal indywidualnie w Akademickich Mistrzostwach Polski w 1979 r. Ponadto w 1985 r. ukończył kurs dla kandydatów na głównych księgowych. W latach 1985-2001 pracował w różnych firmach produkcyjnych i handlowych. W 2002 r. prowadził własną działalność – biuro rachunkowe. W grudniu 2002 r. powierzono mu funkcję zastępcy burmistrza Radomyśla Wielkiego i pełnił ją do wyborów samorządowych 21 X 2018 r. W tych wyborach uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie został wybrany na starostę powiatu mieleckiego w kadencji 2018-2023. Angażował się społecznie. M.in. był kierownikiem sekcji kolarskiej LKS Plon Radomyśl Wielki, reprezentował gminę Radomyśl Wielki w Radzie Nadzorczej Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu oraz pełnił funkcję wiceprezesa Lokalnej Grupy Działania „PROWENT” w Mielcu (2008-2018). Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Honorową Odznaką LZS, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Medalem 100-lecia PCK.
LOREK RAFAŁ, urodzony 16.07.1972 r. w Mielcu, syn Marka i Teresy ze Szklarskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1991 r. Studia w Szkole Głównej Handlowej (kierunek: finanse i bankowość) w Warszawie ukończył z wyróżnieniem w 1996r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. w 1994 r. uzyskał licencję maklera giełdowego, a także uprawnienia doradztwa inwestycyjnego. W roku szkolnym 1996/97 studiował w Aarhus School of Business w Danii jako stypendysta Tempus Program (UE). Uzyskał status kandydata do tytułu Chartered Financial Analyst (zaliczony Level I). W latach 2001-2004 odbył studia doktoranckie w Kolegium Zarządzania i Finansów. Większość jego działalności zawodowej związana jest z rynkiem kapitałowym w Polsce. Od 1995 r. pracował w instytucjach świadczących usługi z zakresu bankowości inwestycyjnej oraz zarządzania majątkiem: Banku Handlowym SA w Warszawie w zespole sprzedaży dla zagranicznych klientów instytucjonalnych (1995-1998), Societe Generale Securities Polska S.A. (institutional equity and derivatives salesman, 1998-2000), CAIB Investment Management SA (Account Manager i później zastępca dyrektora Zespołu Account Managerów, 2000-2005) i Citibank Polska (Senior Wealth Manager, 2005-2007). W okresie 2007-2008 pracował w Bank Sal. Oppenheim Jr. & CIE Austria AG na stanowisku Vice President Private Banking. Od roku 2008 prowadził własną firmę konsultingową R.S.P. LOREK, a obecnie jest współwłaścicielem spółki Family Office LOREK PAWLAK, pierwszą tego typu w Polsce. (Specjalizuje się w świadczeniu elitarnych usług wspomagających zarządzanie majątkiem osób prywatnych.) Jest niezależnym członkiem rad nadzorczych spółek giełdowych: Grupa Lotos SA (członek komitetu audytu, do VI 2011 r.), a obecnie Automotive Components Europe S.A. (członek komitetu audytu), BBI Development NFI. S.A. (przewodniczący komitetu audytu) oraz BBI Capital NFI S.A. Był także stałym komentatorem dla TVP, Gazety Giełdy Parkiet oraz Reuters w zagadnieniach dotyczących rynku kapitałowego, gospodarki oraz ekonomii w latach 1998-2000, a obecnie jest komentatorem dla TVN CNBC Biznes.
LORENC CZESŁAW, urodzony 14 IV 1925 r. w Jaśle, syn Ignacego i Zofii z Parysów. W 1927 r. przybył z rodzicami do Mielca i tu uczęszczał do szkół. Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował na kolei w Mielcu („Ostbahn”). Uczestniczył w tajnych kompletach i w 1944 r. zdał „małą maturę”. Od 1943 r. należał do AK i w ramach akcji „Burza” walczył w oddziale „Hejnał”. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej dokończył naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, zdając maturę w 1945 r. Studiował na Politechnice Gliwickiej (1945-1947) oraz na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczo–Hutniczej w Krakowie (Wydział Komunikacji, Oddział Lotniczy) i w 1951 r. uzyskał dyplom magistra nauk technicznych i inżyniera mechanika. Po studiach pracował w Biurze Projektowym Nowej Huty (do 1954 r.), a następnie w Biurze Konstrukcyjnym Aeroklubu PRL w Krakowie (do 1975 r.). W 1975 r. wyjechał do Kanady i zamieszkał w Montrealu. W latach 1975 – 1979 pracował w biurze projektowym oczyszczania wody Degremont, a potem od 1979 r. do 1993 r. (do emerytury) w Zakładach Lotniczych CANADAIR „Bombardier Inc.” M.in. pracował przy odrzutowej „taksówce powietrznej” samolocie Challenger oraz przy pierwszym odrzutowym samolocie pasażerskim Canadair Regional Jet. Jako jeden z ośmiu pracowników (spośród 8 tysięcy) został przeszkolony na nowo wprowadzanych komputerach do projektowania komputerowego w systemie CADAM w 1981 r. Dwa lata pracował jako instruktor CADAM, a później w Regional Jet Mainenece Engineering. Uczestniczył w próbach tego samolotu w Wichita (stan Cansas, USA). Od 1993 r. jest członkiem zarządu Polskiej Fundacji Społeczno–Kulturalnej w Montrealu oraz wolontariuszem w największej w Kanadzie Bibliotece Polskiej w Montrealu. Od młodości pasjonował się sportem. Od podjęcia studiów w Krakowie rozpoczął wyczynowe uprawianie wioślarstwa w AZS Kraków. Przez 10 lat powoływano go do kadry narodowej. Reprezentował Polskę na Olimpiadzie w Helsinkach w 1952 r. i w dwójce (z R. Thomasem) ze sternikiem (W. Michalskim) zdobył 6. miejsce. Wywalczył kilkakrotnie mistrzostwo Polski oraz zwyciężał w międzynarodowych regatach w Budapeszcie, Berlinie, Moskwie, Pradze i Bled (Słowenia). Otrzymał tytuł Mistrza Sportu. Uzyskał uprawnienia instruktora wioślarstwa. Od młodości fascynowało go także latanie. W latach 1946–1947 ukończył wakacyjne kursy szybowcowe w Żarze koło Porąbki, zdobywając kat. A, B i C pilota szybowcowego. Po rezygnacji z wyczynu w wioślarstwie od 1958 r. kontynuował latanie na szybowcach w Aeroklubie Krakowskim. Uzyskał licencję pilota szybowcowego I klasy i Złotą Odznakę z Dwoma Diamentami (brakło 15 km do przelotu 500 km), a następnie po szkoleniach samolotowych – licencję turystycznego pilota samolotowego I klasy. W sumie na 17 typach szybowców i 8 typach samolotów jednosilnikowych wylatał 1003 godziny. Uprawiał też narciarstwo zjazdowe i turystyczne oraz turystykę kajakową, rowerową i pieszą. Był instruktorem Komisji Turystyki Narciarskiej (KTN). Posiadał obywatelstwo polskie i kanadyjskie. Aktywnie uczestniczył w głosowaniach parlamentarnych i prezydenckich w Polsce. Wielokrotnie odwiedzał Polskę. We wrześniu 2005 r. uczestniczył w uroczystościach 100-lecia I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Zmarł 30 VII 2015 r. Pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
LORENC ZBIGNIEW BOLESŁAW, urodzony 3 XII 1923 r. w Jaśle, syn Ignacego i Zofii z Parysów. W 1927 r. przybył z rodzicami do Mielca i tu uczęszczał do szkół. Do wybuchu II wojny światowej ukończył 3 klasy Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował na kolei (Ostbahn) w Mielcu. Uczestniczył w tajnych kompletach i w 1944 r. zdał „małą maturę”. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej dokończył naukę w Liceum im. S. Konarskiego i w 1945 r. zdał maturę. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gliwickiej (1945-1947), a następnie na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej i w 1952 r. uzyskał tytuł inżyniera łączności (specjalność: technika przenoszenia przewodowego) i magistra nauk technicznych. W 1952 r. został zatrudniony w Wydziale Radiofonizacji Kraju przy Dyrekcji Okręgu Poczty i Telekomunikacji. Od 1956 r. pracował w Urzędzie Telekomunikacji Międzymiastowej jako naczelny inżynier do spraw central telefonicznych, a później do spraw organizacji pierwszej w Polsce linii radiowej dla łączności międzymiastowej, m.in. w czasie Mistrzostw Świata FIS w Zakopanem (1961), poprzez uruchomienie łączności relacji Kraków – Luboń – Zakopane. W tym celu wyjeżdżał kilkakrotnie do Szwecji i Belgii. Od 1964 r. do 1970 r. pełnił funkcję dyrektora Okręgowego Laboratorium Poczty i Telekomunikacji, którego głównym zadaniem było wprowadzanie do eksploatacji nowości telekomunikacyjnych, m.in. połączeń bezprzewodowych. W latach 1970–1974 był zastępcą dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Krakowie, a w 1974 r. powrócił na stanowisko dyrektora OLPiT i zajmował je do przejścia na rentę w styczniu 1982 r. Znacząco przyczynił się do upowszechnienia w Polsce nowoczesnych technik teletransmisji, m.in. był nauczycielem w Technikum Łączności w Krakowie (1964-1974) i współorganizatorem Katedry Telekomunikacji na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na początku lat 70. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalami X-lecia, XXV-lecia i XXX-lecia Polski Ludowej. Zmarł 17 VII 2004 r. Spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
LOT, wielka betonowa rzeźba plenerowa wykonana w Mielcu w latach 1964-1966 przez prof. Henryka Burzca – artystę rzeźbiarza z Zakopanego. Usytuowano ją przed wejściem głównym do WSK PZL Mielec (aktualnie SSE EURO-PARK Mielec). Jest symbolem odwiecznych marzeń człowieka o lataniu i spełnianiu tych marzeń przez produkcję samolotów. W mieleckim społeczeństwie przyjęła się też druga nazwa „Ikar”, stąd czasem spory o nazwę. W związku z przebudową ronda przed głównym wjazdem do EURO-PARK MIELEC w 2020 r. została przesunięta o kilka metrów i odrestaurowana. Wykonawcą remontu była firma ARTGOM Stanisław Gomoła w Mielcu.
LOT DOOKOŁA ŚWIATA AN-2, pierwszy w historii lotnictwa lot samolotu AN-2 wokół Ziemi. Odbył się w dniach 22 VII – 22 X 1997 r. Jego inicjatorem i organizatorem było Stowarzyszenie Promocji Polskiego Lotnictwa „PROMLOT” w Mielcu. Załogę stanowili: Waldemar Miszkurka z Rzeszowa – pilot i Bogusław Gajek z Mielca – mechanik oraz Andrzej Szymański – pilot (zakończył lot w USA). Sponsorami lotu byli: AIR AIRLINES, SSE EURO-PARK MIELEC, WSK „PZL-Mielec”, Zakład Lotniczy „PZL-Mielec” Sp. z o.o., WSK „PZL-Kalisz” S.A., WSK „PZL-Okęcie” S.A./ZUA Mielec, WSK „PZL-Warszawa II” S.A., WZL-4 Warszawa i szereg firm prywatnych. Trasa lotu: 22 VII – start z lotniska w Mielcu, 24 VII – start z lotniska w Rzeszowie, Słowacja, Węgry, Rumunia, Bułgaria, 29 VII – Saloniki (Grecja), 30 VII – Diyarbakir (Turcja), 30 VII – Tabriz (Iran), 1 VIII – Ghazvin (Iran), 2 VIII – Zahedan (Iran), Pakistan, 3 VIII – Ahmadabad (Indie), 4 VIII – Nagpur (Indie), 13 VIII – Kalkuta (Indie), Bangladesz, Myanmar, 15 VIII – Phitsanulok (Tajlandia), 19 VIII – Ubon (Tajlandia), Laos, Wietnam, 26 VIII – Manila (Filipiny), 28 VIII – Koahsiung (Taiwan), 4 IX – Osan (Korea Płd), 18 IX – Seul (Korea Płd), 22 IX – Hokodate (Japonia), 27 IX – Pietropawłowsk (Rosja), 28 IX – St.Paul (USA), 1 X – Anchorage (USA), 3 X – Witehorse (Kanada), 5 X – Edmonton (Kanada), 6 X – Winipeg (Kanada), 8 X – Hamilton (Kanada), 11 X – Ottawa (Kanada), 12 X – Sept Iles (Kanada), 14 X – Goos Bay (Kanada), 15 X – Narsarsuaq (Dania), 16 X – Kuluskk (Dania), 18 X – Reykjawik (Islandia), 19 X – Stavanger (Norwegia), Szwecja, 21 X – Rzeszów, 22 X – Mielec. Pierwotnie planowano powrócić do Mielca 31 VIII, w czasie AIR SHOW-97, ale trudności stwarzane przez administracje kilku państw wydłużyły znacznie czas lotu. Sam AN-2 nie stwarzał natomiast poważniejszych kłopotów.
LOT POŁUDNIOWO-ZACHODNIEJ POLSKI, polskie zawody lotnicze organizowane w latach 1929-1939 z inicjatywy Aeroklubu Akademickiego w Krakowie, we współpracy z Wojewódzkimi Komitetami LOPP w Krakowie i Katowicach. Startowali w nim najlepsi polscy piloci z Franciszkiem Żwirką i mielczaninem Stanisławem Działowskim na czele. Jedną z konkurencji był przelot na trasie związanej z lotniskami w miejscowościach zachodniej i południowej części Polski. (Po tragicznej śmierci F. Żwirki – od 1932 r. zawody otrzymały jego imię.) W I i II zawodach S. Działowski (Aeroklub Akademicki w Krakowie) na samolotach DKD-4 i DKD-5 zajął 3. miejsce. Od III Lotu (1931) Mielec, posiadający już lotnisko turystyczne, znajdował się na trasie zawodów. *III Lot (15-16 VIII 1931) – przelot na trasie: Kraków – Mielec – Częstochowa – Katowice – Nowy Targ – Kraków. *IV Lot (17-18 IX 1932) – przelot na trasie: Kraków – Mielec – Nowy Sącz – Nowy Targ – Bielsko –Katowice – Częstochowa – Kraków (z lądowaniem we wszystkich miejscowościach z wyjątkiem Bielska, gdzie tylko zrzucano meldunek). *V Lot (10-11 VI 1933) – przelot na trasie: Kraków – Łódź – Lublin – Sandomierz – Mielec – Zamość – Lwów – Dębica – Katowice – Nowy Sącz – Nowy Targ – Kraków. *VI Lot (2-3 VI 1934) – przelot na trasie: Kraków – Częstochowa – Kielce – Mielec – Sandomierz – Zamość – Lwów – Krosno – Dębica – Nowy Sącz – Tarnów – Nowy Targ – Katowice – Kraków. S. Działowski na samolocie PZL-5 zajął 3. miejsce. *VII Lot (31 V-1 VI 1936) – przelot na trasie: Kraków –Częstochowa – Kielce – Mielec – Sandomierz – Lublin – Zamość – Lwów – Krosno – Dębica – Nowy Sącz – Tarnów – Nowy Targ – Bielsko – Katowice – Kraków, z lądowaniem m.in. w Mielcu. *VIII Lot (15-16 V 1937) – przelot na trasie: Kraków – Katowice – Bielsko – Żywiec – Nowy Targ – Ustianowa – Lwów – Zamość – Mielec – Sandomierz – Kielce – Częstochowa – Kraków.
LOTNICZA (ULICA), krótka (209 m) ulica na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Łączy ulicę tegoż patrona z ul. L. Szenwalda. Powstała w 1960 r., w czasach budowy pierwszych domów jednorodzinnych na miejscu słynnego przedwojennego lotniska turystycznego. Nazwa, którą otrzymała 27 V 1960 r., upamiętnia właśnie związki tego terenu z lotnictwem. W 2005 r. otrzymała nową nawierzchnię z kostki brukowej.
LOTNIKÓW (OSIEDLE), osiedle budynków wielorodzinnych (12- i 5-kondygnacyjnych) i jednorodzinnych „szeregówek” Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w zachodniej części miasta. Zamieszkuje je około 12.100 osób. Powstało w latach 70. i 80. XX w. na terenie tzw. Górki (grupa domów przy zlikwidowanej już ul. Zielonej) oraz mieszczańskich pól uprawnych i łąk, położonych pomiędzy Złotnikami, Borkiem, torami kolejowymi i osiedlem J. Kilińskiego. W jego ramach znajduje się aleja Ducha Świętego oraz ulice: J. Bajana, J. Dąbrowskiego, S. Drzewieckiego, A. Kocjana, M. Pisarka, H. Sienkiewicza i Cz. Tańskiego. (Równocześnie trzeba nadmienić, że oprócz ul. Zielonej znikły ulice Trynitarska i J. Dekerta.) Dominującą budowlą jest kościół Ducha Świętego, a innymi większymi obiektami są: Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1 przy ul. Cz. Tańskiego, zespół pawilonów handlowych i usługowych przy ul. M. Pisarka, Szkoła Podstawowa nr 9 przy ul. S. Drzewieckiego, Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej i firma „Bibmot” przy ul. H. Sienkiewicza oraz supermarkety „Albert” przy ul. A. Kocjana, „Biedronka” przy ul. Drzewieckiego i „Lider Price” (później TESCO) przy al. Ducha Świętego. Znacznie poprawiono wizerunek osiedla poprzez położenie nowych tynków (wraz z termoizolacją) na budynkach mieszkalnych MSM i obiektach miejskich, wykonanie remontów ulic i chodników oraz placów pomiędzy blokami. Ulicy biegnącej od ul. M. Pisarka do parkingu przy Zespole Szkół nr 1 i Domu Parafialnym nadano patronat ks. Władysława Marcinowskiego – zmarłego proboszcza miejscowej parafii rzymskokatolickiej Ducha Świętego. Zbudowano nowy prywatny obiekt gastronomiczny z restauracją „Nad Warką”. Realizując zwycięskie inwestycje w ramach Mieleckiego Budżetu Obywatelskiego (MBO), w 2020 r. rozbudowano istniejący przy ul. Cz. Tańskiego plac zabaw m.in. o piramidę linową, huśtawkę „bocianie gniazdo” i trampolinę oraz pięć nowych elementów siłowni zewnętrznej. W kwietniu 2022 r. oddano do użytku tężnię solankową, wnioskowaną przez mieszkańców także w ramach Mieleckiego Budżetu Obywatelskiego.
LOTNISKO FABRYCZNE PZL, powstało w latach 1938-1939 na terenie 350 ha, wykupionym od mieszkańców Chorzelowa, Cyranki i Trześni, bezpośrednio przy nowo budowanej Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Wybudowano pas startowy o długości około 2,5 km, drogę kołowania oraz dwa hangary – startowy i zapasowy. Oficjalną inauguracją działalności lotniska był oblot pierwszego samolotu bombowego „Łoś” PZL-37B, wyprodukowanego w Mielcu, wykonany w dniu 4 VII 1939 r. W czasie nalotu hitlerowskich samolotów (2 IX 1939 r.) na WP 2 lotnisko nie ucierpiało. W czasie okupacji hitlerowskiej, w związku z lotniczym charakterem zarządzanej przez Niemców fabryki (Flugzeugwerk Mielec), nadal było intensywnie wykorzystywane. W lipcu 1944 r., kiedy front zbliżał się do linii Wisły i Sanu, na mieleckim lotnisku urządzono przyfrontową bazę dla Luftwaffe. 25 VII zapełnione niemieckimi samolotami lotnisko zostało niespodziewanie zaatakowane przez myśliwce amerykańskie. Niemcy ponieśli duże straty, a Amerykanie prawdopodobnie żadnych, mimo podjęcia walki przez niemiecką artylerią przeciwlotniczą. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej lotnisko wraz z fabryką pozostawało przez rok pod zarządem radzieckim, a 22 VII 1945 r. przeszło pod kierownictwo polskie. W związku z rozwijającą się produkcją lotniczą z roku na rok lotnisko wykorzystywano coraz intensywniej. Odbywały się obloty samolotów oraz inne próby z produkowanymi samolotami. Aeroklub Mielecki prowadził kursy szybowcowe, samolotowe i spadochronowe oraz organizował zawody i imprezy masowe. 1 VIII 1948 r. odbył się na lotnisku wielki festyn lotniczy z udziałem samolotów i załóg z wszystkich polskich aeroklubów, a od 1953 r. organizowano coroczne sierpniowe Święto Lotnictwa z wystawą i pokazami lotniczymi. Szczególnie imponujące były Centralne Pokazy Lotnicze z okazji 50-lecia WSK „PZL-Mielec” w 1988 r. oraz Centralne Uroczystości Święta Lotnictwa Polskiego Air Show Mielec w 1997 r., w czasie których zaprezentowały się m.in. samoloty F-16, F/A 18, MIRAGE 2000-5 i JAS-39 GRIPPEN. Tradycja corocznych masowych imprez na lotnisku utrzymała się do dziś. Poczynając od 1974 r. wielokrotnie organizowano Mistrzostwa Polski, m.in. w Wieloboju Spadochronowym, Akrobacji Samolotowej i Akrobacji Szybowcowej oraz Modeli Zdalnie Sterowanych. Od 1975 r. kolejnym użytkownikiem lotniska został nowo powołany Oddział Zakładu Usług Agrolotniczych. W latach 90. przemiany ustrojowe oraz społeczno-gospodarcze sprawiły, że mieleckie lotnisko zostało wykreślone z sieci lotnisk pełniących funkcje w systemie obronnym Polski. Także właściciel i główny użytkownik lotniska – WSK „PZL-Mielec” S.A. – utracił status przedsiębiorstwa przemysłu obronnego. W ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” S.A. (dotychczasowy zarządca lotniska) i Zakład Lotniczy „PZL-Mielec” utworzyły nowy podmiot gospodarczy do zarządzania lotniskiem – „PZL-Mielec” Cargo Sp. z o.o. W dniu 9 I 2004 r. lotnisko w Mielcu wpisano do rejestru lotnisk cywilnych jako lotnisko cywilne użytku publicznego o kodzie referencyjnym 4B, przeznaczone do startu i lądowań samolotów i szybowców, z dwiema drogami startowymi o nawierzchni sztucznej. Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 V 2003 r. mieleckie lotnisko posiada status lotniska międzynarodowego z funkcjonującym dodatkowym przejściem granicznym. W 2005 r. w Cargo Sp. z o.o. nastąpiły zmiany właścicielskie, w rezultacie których wspólnikami byli: Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie – ok. 71,26 %, Gmina Miejska Mielec – ok. 28,74 % i Polskie Zakłady Lotnicze – 0,003 %. W 2007 r. infrastrukturę lotniskową stanowią: GDS – główna droga startowa o sztucznej nawierzchni, długości 2310 m + 188 m i szerokości 45 m o azymucie 0900 – 2700 z pasem startowym o wymiarach 2620 m x 300 m, PPS-1 – pomocnicza droga startowa o nawierzchni sztucznej, długości 659 m, szerokości 25 m o azymucie 1800 – 3600 z pasem startowym o wymiarach 779 m x 250 m, droga kołowania, hangary i wieża. Wyposażenie nawigacyjne to radiolatarnia NDB. Planowana jest modernizacja lotniska i jego rozwój w powiązaniu z utworzeniem na części południowo-zachodniej lotniska jednego z dwóch obszarów Mieleckiego Parku Przemysłowego. Część lotniska przeznaczono na Obszar A Mieleckiego Parku Przemysłowego. W kwietniu 2013 r. Gmina Miejska Mielec została właścicielem lotniska po wykupieniu wszystkich udziałów w PZL Cargo. W sierpniu 2014 r. oddano do użytku nową wieżę kontroli lotów. W grudniu 2014 r. zmieniono nazwę spółki zarządzającej lotniskiem i adres na: Lotnisko Mielec Sp. z o.o. 39-300 Mielec, ul. Lotniskowa 30. W kwietniu 2016 r. oddano do użytku oświetlenie pasa startowego. Według stanu na koniec listopada 2017 r. lotnisko spełnia funkcje dla: lotnictwa fabrycznego (próby produkowanego sprzętu lotniczego), lotnictwa bazowania samolotów agrolotniczych, lotnictwa gospodarczo-usługowego, lotnictwa dyspozycyjnego „biznesowego” (krajowego i zagranicznego), lotnictwa ratowniczo-sanitarnego, lotnictwa ogólnego i różnych form szkolenia lotniczego, lotnictwa pasażerskiego i czarterowego dla samolotów o kodzie 4B. Na wiosnę 2018 r. uruchomiono poprzeczny pas startowy. 22 XI 2019 r. uruchomiono stację paliw oraz oddano do użytku drogę kołowania i płytę postojową dla samolotów. W lutym 2022 r. na jego terenie urządzono jedną z baz żołnierzy amerykańskich, którzy przybyli do Polski w celu wzmocnienia wschodniej flanki NATO w związku z wojną w Ukrainie.
LOTNISKO TURYSTYCZNE LOPP, lotnisko kategorii „C” (cywilne), otwarte dla ruchu publicznego w latach 1931-1937. Powstało w latach 1929-1931 w ramach programu budowy lotnisk w Polsce, przyjętego i realizowanego przez LOPP. Wytypowanie Mielca na miejsce budowy lotniska było podyktowane m.in. położeniem geograficznym, aktywnością miejscowego komitetu powiatowego LOPP i wsparciem ze strony uznanego już wówczas konstruktora lotniczego i pilota – mielczanina Stanisława Działowskiego. Na miejsce lotniska wybrano rozległe łąki za lasem, po lewej stronie drogi do Kolbuszowej. (Aktualnie na tym terenie znajduje się osiedle Kazimierza Wielkiego.) Budowa lotniska i jego lokalizacja zostały zaakceptowane przez samorząd miejski. W 1929 r. powstał Komitet Budowy Lotniska w składzie: prezes – Lucjan Gawendo, sekretarz – Piotr Jasiński, skarbnik i kierownik budowy – Jan Haładej oraz członkowie: Andrzej Dziadyk, Stanisław Działowski i Wiktor Jaderny. Wytyczono teren o wymiarach około 550 m x 700 m (około 4 ha) i kształcie zbliżonym do trapezu. Rada Miejska przekazała go LOPP w wieczystą dzierżawę za symboliczną złotówkę opłaty rocznej. W pierwszym roku budowy (do lata 1930) wykonano niwelację terenu, a w drugim wybudowano urządzenia: trzy maszty flagowe, podest dla celów reprezentacyjnych, dwa maszty z urządzeniami meteorologicznymi, maszt z rękawem lotniczym (wskazuje kierunek wiatru) i magazyn paliw lotniczych. Na środku płyty lotniska usypano koło z napisem „Mielec”. Przy wejściu postawiono bramę z napisem: „Lotnisko Turystyczne w Mielcu”. Uroczystość otwarcia obiektu odbyła się 5 VII 1931 r. Rozpoczęła ją Msza Św. Odprawiona przez mieleckiego proboszcza ks. Franciszka Pawlikowskiego. Odbyła się defilada, a zwycięzcy loterii uczestniczyli w przelotach samolotowych nad Mielcem. Funkcję zawiadowcy pełnił Wiktor Jaderny, a w jego zastępstwie – Piotr Jasiński. Odtąd mieleckie lotnisko było miejscem wielu imprez lotniczych, uroczystości i festynów. Ważniejsze z nich to: *19 VII 1931 r. – II Zlot Podhalański. *15-16 VIII 1931 r. – III Lot Południowo-Zachodniej Polski (z udziałem polskiej czołówki). *1 X 1931 r.– IV Krajowy Konkurs Samolotów Turystycznych (z udziałem m.in. F. Żwirki i S. Wigury oraz innych sław polskiego lotnictwa). *17-18 IX 1932 r. – IV Lot Południowo–Zachodniej Polski im. Franciszka Żwirki. *24-25 V 1933 r.- II Międzynarodowy Mityng Lotniczy. *10–11 VI 1933 r. – V Lot Południowo–Zachodniej Polski im. F. Żwirki. *3-10 IX 1933 r.– V Krajowy Lotniczy Konkurs Turystyczny. *2-3 VI 1934 r. – VI Lot Południowo-Zachodniej Polski im. F. Żwirki. *13 IV 1936 r.– Festyn z okazji zakończenia Tygodnia LOPP. *31 V – 1 VI 1936 r. – VII Lot Południowo-Zachodniej Polski. *27 IX 1936 r. – VI Krajowy Lotniczy Konkurs Turystyczny w kategorii juniorów. *15-16 V 1937 r. – VIII Lot Południowo-Zachodniej Polski im. F. Żwirki. *15 VIII 1937 r. – Święto Żołnierza. Od chwili rozpoczęcia budowy zakładów lotniczych i lotniska na terenach Cyranki (jesień 1937 r.) zainteresowanie lotniskiem turystycznym ze strony lotników wyraźnie spadło i już tylko incydentalnie zdarzały się lądowania pojedynczych samolotów. Stan lądowiska i urządzeń pogarszał się i wydano zakaz jego używania przez samoloty cywilne. Pozbawiony popisów samolotowych teren stał się mało atrakcyjny, toteż większość imprez sportowych i festynów organizowano na stadionie przy ul. Warszawskiej. W pierwszych dniach września 1939 r. lotnisko zostało zbombardowane i zniszczone przez niemieckie samoloty. Jeszcze w pierwszych powojennych latach korzystali zeń szybownicy, startujący z Góry Cyranowskiej przy pomocy gumowych lin, ale w latach 50. władze miasta podjęły decyzję o przeznaczeniu terenu na budownictwo jednorodzinne i w 1956 r. rozpoczęto pierwsze prace budowlane.
LOTNISKOWA (ULICA), ulica miejska przebiegająca od bramy zachodniej lotniska (tzw. berdechowskiej), po terenie lotniska przy jego granicy zachodniej i północnej, do hangarów lotniczych w północno-wschodniej części lotniska. Posiada nawierzchnię asfaltową, nie ma chodników. Nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej 29 IV 2008 r. Nazwa: LOTNISKOWA jest związana z terenem lotniska, przez który przebiega. Ma również walor promocyjny, ponieważ zwiększa ilość nazw ulic związanych z „lotniczym” Mielcem.
LOTZ FRANCISZEK, urodzony 6 I 1912 r. w Józefowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Ewy z domu Burghardt. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie, maturę zdał w 1931 r. Pracował jako nauczyciel w Padwi i Hykach-Dębiakach. W 1933 r. rozpoczął czynną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, a następnie służył w Siedlcach (22 pułk piechoty) i Białej Podlaskiej (34 pp). Po służbie wojskowej pracował jako kierownik szkół w Borowej i Zdziarcu. W kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył jako dowódca plutonu 94 pp (w stopniu podporucznika), walcząc m.in. w okolicach Sandomierza. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował dorywczo pod przybranym nazwiskiem Jerzy Czarnecki. Od 1939 r. uczestniczył w tworzeniu ruchu oporu na wsi. W listopadzie został zaprzysiężony do Służby Zwycięstwa Polski (SZP) i otrzymał pseudonim „W-3” (zmieniony później na „Wutrzyca”), a następnie został oficerem szkoleniowym w Chłopskiej Straży („Chłostra”) i komendantem mieleckiego Obwodu BCh („Mielizna”), podporządkowanym Janowi Błachowiczowi – komendantowi Obwodu Ludowej Straży Bezpieczeństwa (LSB) i kierownictwu terenowemu Ruchu Oporu Chłopskiego („Roch”). W działalności konspiracyjnej skupiał się głównie na akcjach werbunkowych i szkoleniu. Uczestniczył w rozmowach na temat scalenia AK i BCh w Obwodzie Mielec, zakończonych niepowodzeniem. W okresie Akcji „Burza” znalazł się na linii frontowej w rejonie Wylowa i Łączek Brzeskich. Po wyzwoleniu Mielca i okolic pracował jako nauczyciel w Chorzelowie i Jaślanach, ale już po kilku miesiącach musiał opuścić rodzinne strony i 1 II 1945 r. podjął pracę (jako Jerzy Czarnecki) w Oddziale Związku Rewizyjnego Spółdzielni RP w Sanoku. W październiku 1945 r. ujawnił się przed Okręgową Komisją do spraw BCh w Krakowie i po weryfikacji otrzymał stopień kapitana. Od 1948 r. pracował w rzeszowskich instytucjach spółdzielczych: Delegaturze Centralnego Związku Spółdzielczego w Rzeszowie, Okręgowym Oddziale CRS i Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W 1961 r. ukończył Zawodowe Studium Administracyjne UMCS w Lublinie. Angażował się do prac społecznych, pełniąc m.in. funkcje radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (z powiatu mieleckiego), członka Prezydium Zarządu Okręgu Związku Zawodowego Pracowników Handlu i Spółdzielczości oraz prezesa koła ZBoWiD. Na emeryturę przeszedł w 1974 r. Wyróżniony: Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaka „Zasłużony Działacz Spółdzielczości”. Zmarł 31 VIII 1991 r. Spoczywa na cmentarzu w Rzeszowie – Pobitnie.
LOTZ WILHELM, urodzony 17 II 1905 r. w Nowym Yorku, syn Franciszka i Ewy z domu Burghardt. Od 1907 r. rodzina Lotzów zamieszkała w Józefowie w powiecie mieleckim. Wilhelm uczęszczał do gimnazjum w Mielcu, a następnie ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rudniku (1925). Pracował jako nauczyciel w Czerminie, Woli Wadowskiej, Padwi i Przecławiu. W czasie okupacji hitlerowskiej był organizatorem tajnego nauczania i spółdzielczości na terenie Przecławia oraz różnych form konspiracji na ziemi mieleckiej. Pełnił funkcję delegata emigracyjnego rządu polskiego w Londynie na powiat mielecki. Posługiwał się pseudonimem „Wojciech Brona”. W latach 1945-1960 pracował w instytucjach spółdzielczych (głównie PSS „Społem”), a w okresie 1960-1968 był wykładowcą i dyrektorem Studium Nauczycielskiego w Krośnie. Na emeryturę przeszedł w 1970 r. i zamieszkał w Rabce Zdroju. Za opracowanie „15 lat pracy w spółdzielczości społemowskiej” i „Wspomnienia nauczyciela o pracy zawodowej, społecznej i warunkach życia w PRL” otrzymał wyróżnienia w konkursach ogólnopolskich. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP za Tajne Nauczanie. Zmarł 16 VII 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Bielsku Białej.
LUBACZ ADAM, urodzony 17 IV 1947 r. w Rzochowie k/Mielca, syn Mieczysława i Genowefy z domu Maziarz. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM, maturę zdał w 1967 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1968 r. jako laborant – pirometrażysta w WSK Mielec. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego (kierunek – muzyka) w 1970 r. przeniósł się do Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Smoczce k/Mielca, gdzie pracował jako nauczyciel – wychowawca do 1977 r. W 1978 r. ukończył studia pedagogiczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i przeszedł do pracy w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, gdzie do 2002 r. pełnił funkcję pedagoga szkolnego, z wyjątkiem lat 1992–1994, kiedy po pożarze internatu ZST (przy ul. St. Wyspiańskiego) został kierownikiem tej placówki i doprowadził do jej wyremontowania. W 2002 r. przeszedł na emeryturę. Jego pasją życiową jest muzyka. Jako uczeń technikum grał w zespole szkolnym „Kleksy” (popularnym wówczas w środowisku), a w późniejszych latach – w zespole „Pulpity” (1967–1968) i zespole ZNP w Mielcu (1970–1989), którego był współzałożycielem i prowadzącym. (Zespół nauczycielski uzyskał szereg nagród i wyróżnień w przeglądach artystycznej działalności nauczycielskiej.) Był też nauczycielem–instruktorem zespołów muzycznych w Zespole Szkół Technicznych: „Cantabile”, „Taurus”, „Talizman”, „Pod Globusem” i „Bezimienni”, które uzyskiwały nagrody i wyróżnienia w przeglądach szkolnych zespołów artystycznych i wielokrotnie występowały na imprezach w Mielcu i innych miejscowościach. Za wyróżniającą się działalność pedagogiczną i muzyczną był wielokrotnie nagradzany przez regionalne władze administracyjne i szkolne.
LUBACZ EWA BARBARA, urodzona 17 XII 1979 r. w Mielcu, córka Jana i Marii z domu Bąk. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Śpiewała w chórze mieszanym I LO pod dyrekcją Pawła Lisa (1996-1998, 2 „Złote Kamertony” „Srebrny Kamerton” w Ogólnopolskim Konkursie Chórów Szkolnych) oraz indywidualnie (utwory Tadeusza Wywrockiego). Była finalistką Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego -1998 w kategorii „Wywiedzione ze słowa”. W 1998 r. została zatrudniona w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu jako młodszy instruktor, a następnie w latach 1998-2000 pracowała w Samorządowym Ośrodku Kultury i Sportu w Chorzelowie koło Mielca, prowadząc dziecięce zespoły teatralne. W 2002 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny taneczny (specjalność: tańce narodowe) w WDK Rzeszów, a w 2003 r. uzyskała licencjat na UMCS w Lublinie (kierunek: animator i menedżer kultury). Występowała w studenckim autorskim kabarecie DoBramy (2000-2003) i teatrze pantomimy (lubelski CK – 2002). Zagrała w filmie Numer (reż. A. Mathiasz, 2003) oraz brała udział w pokazach marionetkowego autorskiego programu Pianista na Międzynarodowym Festiwalu w Grenoble (2004). Studia na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie ukończyła w 2007 r., uzyskując tytuł magistra. W 2006 r. uczestniczyła w spektaklu plenerowym Bajka na dobrą pogodę, otwierającym Międzynarodowy Festiwal Szkół Lalkarskich w Białymstoku (2006). Od sezonu 2006/2007 jest zatrudniona w Teatrze Lalki i Aktora „Kubuś” w Kielcach. Występowała w spektaklach: O tym jak król Kiep obraził raz chleb E. Wojnarowskiego (reżyseria: M. Tondera), Rodzina zastępcza (scenariusz i reżyseria: M. Kamińska – Sobczyk) i Baśń o Emilianie (reżyseria: T. Jaworski). Poza pracą zawodową przygotowała własny spektakl Stópklatka na podstawie Historii W. Gombrowicza (2006) oraz uczestniczyła w spektaklu Mgła (reżyseria: D. Anyż) na podstawie Obłędu J. Krzysztonia (2006) i plenerowym przedstawieniu na szczudłach lubelskiego teatru „Niewielkiego”. Reżyseruje też spektakle teatralne. Prowadzi zajęcia z dziećmi i młodzieżą oraz warsztaty teatralne i pantomimy. Działa w Fundacji TM w Kielcach i za tę działalność została wyróżniona „Laurem Wolontariatu 2011”.
LUBACZ STANISŁAW, urodzony 7 XI 1935 r. w Kosowach, powiat kolbuszowski, syn Stanisława i Zofii z Różańskich. Ukończył Technikum Łączności w Warszawie (eksploatacja pocztowa) z maturą w 1966 r., a w późniejszych latach – kursy doskonalące z zakresu marketingu. W latach 1957-1967 pracował w Obwodowym Urzędzie Pocztowym w Kolbuszowej jako asystent. W 1967 r. przeniósł się do OU Pocztowego w Mielcu i pracował jako kontroler. Od 1984 r. pełnił funkcję dyrektora, a następnie naczelnika OU Pocztowego w Mielcu. Przyczynił się do bezkonfliktowej restrukturyzacji mieleckiej instytucji pocztowej po 1989 r. oraz jej unowocześnienia. Z dniem 31 XII 2002 r. przeszedł na emeryturę. Jako mieszkaniec Przyłęku angażował się od wielu lat w miejscową działalność społeczną, m.in. jako członek Komitetu Budowy Wodociągu i Komitetu Budowy Gazociągu w Przyłęku oraz prezes Koła Łowieckiego w Świerczowie. Zmarł 16 I 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Ostrowach Tuszowskich.
LUBASKA KAZIMIERZ, urodzony w 1830 r. w mieszczańskiej rodzinie mieleckiej. Był rzemieślnikiem. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. jako intendent W 1864 r. zorganizował kilkuosobowy oddział, który uwalniał powstańców styczniowych, przetrzymywanych w więzieniach austriackich w okolicach Tarnowa i Radomyśla Wielkiego. Zmarł 9 III 1914 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
`
LUBASKA MARIAN JAN, urodzony 26 X 1901 r. w Mielcu, syn Zdzisława i Bronisławy z Kamińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu w 1921 r. W 1920 r. uczestniczył, wraz z wieloma innymi uczniami mieleckiego gimnazjum, w wojnie polsko-bolszewickiej. Po maturze wybrał zawodową służbę wojskową i doszedł w niej do stopnia kapitana. Odznaczono go m.in. Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Wiadomo, że najdłużej służył w 4. pułku piechoty Legionów w Kielcach. W tej jednostce brał udział w wojnie obronnej 1939 r., m.in. na terenie Wielkopolski i w obronie Modlina. W nieustalonych dotąd okolicznościach został wzięty przez Armię Czerwoną do niewoli i przekazany NKWD. Uwięziono go w obozie w Starobielsku, skąd kilkakrotnie pisał listy do rodziny w Mielcu. Na wiosnę 1940 r. (w kwietniu lub maju) przewieziono go do Charkowa i rozstrzelano w celi straceń NKWD. Wraz z innymi pomordowanymi wówczas Polakami został pogrzebany w okolicach Charkowa.
LUBASKA TADEUSZ, urodzony 9 V 1899 r. w Mielcu, syn Władysława i Marii. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Kraśniku i Wyższy Kurs Nauczycielski w Krakowie w 1938 r. Pracował w szkole w Pławie, a następnie pełnił funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Tuszowie Narodowym (1932-1970). W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu i był łącznikiem Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Mielcu z Gminną Komisją Oświaty i Kultury w Tuszowie Narodowym. Po wojnie organizował życie kulturalne w Tuszowie Narodowym, m.in. prowadził teatr amatorski. Pasjonował się historią regionu mieleckiego. Był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i sekretarzem Zarządu. Opisał szereg wydarzeń z przeszłości Mielca, Tuszowa Narodowego i okolic. Zainicjował wykonanie tablicy upamiętniającej miejsce urodzin gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Był też aktywnym członkiem ZNP w Tuszowie Narodowym, a później w Mielcu. Opracował rys monograficzny Oddziału Powiatowego ZNP w Mielcu do 1972 r. Publikował artykuły na tematy historyczne w gazetach lokalnych, „Głosie Załogi” i „Nowinach Rzeszowskich”. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZNP oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 5 XII 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LUBIENIECKA MAŁGORZATA (z domu PILCH), urodzona 25 V 1955 r. w Krakowie, córka Zygmunta i Teresy z domu Lewulis. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 7 we Wrocławiu, maturę zdała w 1974 r. Ukończyła Wydział Ogrodniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i uzyskała tytuł magistra inżyniera ogrodnictwa, a następnie uczestniczyła w programie „Duszpasterstwo Rodzin”. Do Mielca przybyła w 1980 r. i podjęła społeczną działalność, m.in. w Parafialnej Poradni Rodzinnej przy nowo powstałej parafii Ducha Świętego w Mielcu. W 1989 r. ukończyła Diecezjalne Studium Rodziny w Tarnowie, uprawniające do przedstawiania stanowiska Kościoła katolickiego w sprawach rodziny. W 1994 r. była współzałożycielką Oddziału Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Tarnowskiej w Mielcu, a w następnym roku podjęła się prowadzenia Poradni Wychowania Prorodzinnego przy tymże Oddziale. Także w 1994 r. założyła Szkołę Rodzenia. Ukończyła Studium Podyplomowe Wychowania Prorodzinnego przy Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1998) oraz kurs pedagogiczny w WOM w Tarnowie. W 1998 r. została wybrana prezesem Oddziału SRK DT. Od tego roku podjęła pracę w Zespole Szkół Zawodowych (później CKU) im. J. Groszkowskiego jako nauczyciel wychowania do życia w rodzinie. Napisała (wspólnie z Barbarą Tutro) książkę Witaj, Mamo oraz opublikowała szereg artykułów specjalistycznych w prasie. Za tę niezwykle wartościową działalność została wyróżniona m.in. medalem „Lumen Mundi” (wspólnie z mężem Grzegorzem) przez biskupa tarnowskiego Józefa Życińskiego oraz tytułem „Człowieka Roku 1997” w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. W 2002 r. wybrano ją do Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2002-2006, a w 2014 r. do Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2014-2018. Jest członkiem Rady Parafialnej parafii Ducha Świętego w Mielcu. Prowadzi Poradnię Laktacyjną w Szkole Rodzenia przy ul. M. Pisarka 16 a.
LUBIENIECKI WOJCIECH, urodzony 8 XII 1999 r. w Mielcu, syn Jana i Elżbiety z domu Burkiewicz. Uczeń I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Jeden z najlepszych polskich szpadzistów młodego pokolenia. Treningi szermiercze rozpoczął w 2009 r. w PTG Sokół 1893 Mielec pod kierunkiem trenera Zbigniewa Żoli. Od stycznia 2014 reprezentant Polski w kategoriach młodzieżowych. Z dniem 21 I 2019 r. dostał zwolnienie z klubu na czas studiów i podjął treningi w klubie Cracovia 1906. Największe sukcesy: *2012 r.: Challenge Wratislavia (Wrocław) – 1. miejsce w kat. młodzików; Mistrzostwa Polski młodzików (Wrocław) – srebrny medal; *2013 r.: XXXVI Challenge Wratisłavia – 2. miejsce w kat. kadetów; MP młodzików (Wrocław) – złoty medal; Puchar Polski (Gliwice) – 3. miejsce w kat. juniorów mł.; Puchar Polski (Rybnik) – 3. miejsce w kat. juniorów (do lat 20); *2014 r.: Puchar Europy Kadetów (Kraków) – 3. miejsce; Puchar Świata (Budapeszt) – 7. miejsce; Mistrzostwa Europy Kadetów (Jerozolima, Izrael) – złoty medal drużynowo w reprezentacji Polski; XXXVII Challenge Wratislavia (Wrocław) – 1. miejsce z kat. kadetów; Mistrzostwa Świata Kadetów (Płowdiw, Bułgaria) – 37. miejsce; XX Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży (Wrocław) – srebrny medal; *2015 r.: Mistrzostwa Europy Kadetów (Maribor, Słowenia) – 25. miejsce indywidualnie i 4. miejsce drużynowo (Polska); XXI OOM (Oborniki Śląskie) – złoty medal; Puchar Europy Kadetów (Budapeszt, Węgry) – 3. miejsce; Puchar Niemieckich Ziem Północnych (Osnabrück, Niemcy) – 3. miejsce; I Puchar Polski Juniorów Młodszych (Radlin) – 3. miejsce; Puchar Świata Juniorów (Turku, Finlandia) – 19. miejsce; Puchar Europy Kadetów (Klagenfurt, Austria) – 10. miejsce indywidualnie i 2. drużynowo (Polska); II PP Jun. Mł. (Gliwice) – 1. miejsce; III PP Jun. Mł. (Wrocław) – 1. miejsce; II PP Jun. (Gliwice) – 2. miejsce; III PP Jun. (Rybnik) – 3. miejsce; *2016 r.: Puchar Europy Kadetów (Kraków) – 4. miejsce, Puchar Świata Kadetów (Bazylea, Szwajcaria) – 23. miejsce, Mistrzostwa Europy Kadetów (Nowy Sad, Serbia) – brązowy medal, XXII OOM (Olsztyn) – srebrny medal, Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Radlin) – 1. miejsce, Zawody z cyklu Puchar Świata Juniorów (Ryga, Łotwa) – 5. miejsce; Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Gliwice) – 3. miejsce, Turniej z cyklu: Puchar Polski Juniorów (Rybnik) – 3. miejsce; *2017 r.: Mistrzostwa Świata Juniorów (Płowdiw, Bułgaria) – srebrny medal drużynowo (Polska); Puchar Polski Juniorów – 1. Miejsce; *2018 r.: Puchar Świata Juniorów (Heraklion, Grecja) – srebrny medal drużynowo (Polska); Mistrzostwa Polski Juniorów (Piekary Śląskie) – srebrny medal indywidualnie; *2019 r.: Puchar Świata Juniorów U-20 (Bazylea, Szwajcaria) – złoty medal drużynowo (Polska); MP Juniorów (Radlin) – brązowy medal; Mistrzostwa Europy Juniorów (Fogia, Włochy) – złoty medal drużynowo; MP Seniorów (Kraków) – 6. miejsce indywidualnie i srebrny medal drużynowo (w zespole Cracovia 1906); *2020 r.: Mistrzostwa Polski do lat 23 (Częstochowa) – srebrny medal indywidualnie (w barwach KS Cracovia 1906 Kraków).
LUBLIŃSKA-KASPRZAK BOŻENA BEATA, urodzona 18 IV 1966 r. w Mielcu, córka Bronisława i Zofii z domu Leśniak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego, maturę zdała w 1985 r. Ukończyła studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie, a następnie studia podyplomowe z zakresu integracji europejskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W 2008 r. otworzyła przewód doktorski na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Odbyła staże naukowe i zawodowe m.in. w University of Minnesota w USA, Scottish Agricultural College w Wielkiej Brytanii, Uniwersity College Cork w Irlandii oraz w Dziale Audytu Środków Wspólnej Polityki Rolnej w Dyrekcji Generalnej Rolnictwa Komisji Europejskiej. Była ekspertem Parlamentarnego Zespołu ds. Absorpcji Funduszy UE oraz międzynarodowych projektów doradczych. Uzyskała certyfikat zarządzania projektami Prince 2. Jest autorką publikacji z zakresu rolnictwa, rozwoju obszarów wiejskich oraz wykorzystania funduszy europejskich. Pracę zawodową rozpoczęła w 1992 r. w Instytucie Ekonomii Rolnictwa i Agrobiznesu Akademii Rolniczej w Lublinie. W latach 1995-1996 była doradcą w firmie konsultingowej Ernst & Young, a w latach 1997-1998 pracowała w amerykańskich programach pomocowych wspierających rolnictwo. Od 1999 r. do 2001 r. jako pracownik Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi brała udział w przygotowaniu Programu SAPARD. W 2001 r. przeniosła się do Agencji Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa i zajmowała się m.in. przygotowaniem do akredytacji dla Programu SAPARD, zarządzaniem projektami PHARE oraz współpracą z instytucjami UE i krajowymi podmiotami zaangażowanymi w procesie integracji europejskiej. W latach 2005-2009 pełniła funkcję zastępcy prezesa ARiMR, a od 2009 r. do stycznia 2016 r. była prezesem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Od 2009 r. jest przewodniczącą kapituły Konkursu „Polski Produkt Przyszłości” oraz polskim jurorem w konkursie European Business Awards. W 2010 r. została wybrana do Zarządu The European Network of Innovation Agencies (TAFTIE). Wyróżniona m.in. tytułem „Menadżera Roku 2010”, Platynowym Laurem Umiejętności i Kompetencji 2010, tytułem Menadżera Administracji Roku 2011, umieszczeniem na liście „50 najbardziej wpływowych kobiet w Polsce” miesięcznika Home&Market (2008, 2009, 2010 i 2011), III lokatą w TOP50 kobiet menadżerek tygodnika „Wprost” oraz Odznaką Honorową Związku Banków Polskich. Po odejściu z PARP pracuje w Biznes Center Club (minister ds. przedsiębiorczości i innowacyjności w Gospodarczym Gabinecie Cieni) i pełni funkcję prezesa zarządu firmy doradczej Brad Management Consulting. W styczniu 2016 r. (grudniu 2015?) została odwołana z funkcji prezesa Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Jest ekspertem BCC ds. przedsiębiorczości, innowacyjności i pomocy publicznej. Pełni funkcję prezesa Fundacji Rozwoju Edukacji Menedżerskiej SGH i pełnomocnika SGH. Jest ekspertem komisji oceniających projekty, mentorem w konkursach dla projektów innowacyjnych i programach akceleracyjnych dla startupów, członkiem kilku rad nadzorczych i rad uczelni oraz członkiem Zarządu Europejskiego Stowarzyszenia Agencji Innowacyjności (TAFTIE). Jest autorką publikacji naukowych i popularnonaukowych z zakresu wykorzystania funduszy europejskich dla rolnictwa i biznesu.
LUBLIŃSKI RYSZARD, urodzony 20 VI 1963 r. w Mielcu, syn Bronisława i Zofii z domu Leśniak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1984 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie (kierunek: administracja) i w 1990 r. uzyskał tytuł magistra. W czasie studiów grał w zespole piłki ręcznej UMCS i przyczynił się do dwukrotnego zdobycia wicemistrzostwa Polski uniwersytetów. Jego praca magisterska została wyróżniona w ogólnopolskim konkursie prac magisterskich, organizowanym przez Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1990 r. jako stażysta w World Affairs Council – Seattle w Waszyngtonie, a kolejnymi stanowiskami były: specjalista ds. kontroli jakości i przedstawiciel handlowy Heyco Molded Products – Kenilworth w New Jersey (USA, 1991-1993), Master General Partner Polon Investment Group – Clark w New Jersey (1993-1995), prezes Zarządu Grente Sp. z o.o., polsko-holenderska joint venture w Lublinie (1996-1997), dyrektor handlowy Grupy Rolimpex S.A. w Warszawie (1997-2000), członek zarządu – dyrektor handlowy Handlowy-Heller S.A. w Warszawie (2000-2006), członek zarządu – dyrektor handlowy ING Commercial Finance S.A. w Warszawie (od 2006) oraz prezes zarządu i dyrektor generalny ING Commercial Finance IFN S.A. w Bukareszcie. Równolegle doskonalił się zawodowo, kończąc szkolenia i kursy: „Technika i organizacja transakcji handlu zagranicznego” w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (1996), Warszawska Giełda Towarowa S.A. (uprawnienia brokera towarowego rynku gotówkowego, 1996), Management Program, Canadian International Management Institute/Harvard School (2006) i University of Minnesota, Carlson School of Management, Minneapolis, Executive MBA Program, Master of Business Administration (2000). Jest członkiem Towarzystwa Kawalerów Gutenberga – organizacji charytatywnej promującej czytelnictwo i dostęp do kultury „wysokiej” dzieci i młodzieży. Pełni funkcję wiceprezesa Warszawskiego Stowarzyszenia Absolwentów MBA. Po 2006 r. pełnił funkcje: prezesa Zarządu (General Manager) w firmie ING COMMERCIAL FINANCE w Bukareszcie (2006-2008), wiceprezesa Zarządu i dyrektora handlowego w ING COMMERCIAL FINANCE POLSKA w Warszawie (2008-2009), członka Rady Nadzorczej w American School of Warshaw (2008-2010), doradcy Zarządu Polskiego Holdingu Rekrutacyjnego w Warszawie (2009-2010) oraz członka Zarządu (Commercial&Market Access Director) firmy JOHNSON&JOHNSON POLAND – Warszawa, Polska i kraje bałtyckie (2011-nadal). Ponadto jest wiceprezesem Zarządu Izby Gospodarczej POLMED.
LUBOMIRSCY (herbu Śreniawa, Szreniawa), stary ród rycerski związany głównie z województwem krakowskim, jeden z najbardziej znaczących rodów w Polsce w XVII i XVIII w. Za twórcę potęgi Lubomirskich uważa się Sebastiana (1546–1613) – kasztelana wojnickiego, starostę sandomierskiego (i kilku innych miast) oraz żupnika krakowskiego. W 1616 r. jego syn Stanisław nabył od Anny Ratowskiej (z Mieleckich, córki Hieronima) dobra rzemieńsko–rzochowskie i odtąd do 1710 r. Lubomirscy byli ich właścicielami; Stanisław – do 1649 r., Aleksander (syn Stanisława) – prawdopodobnie w latach 1649–1676, Józef Karol – w latach 1676–1703 oraz Józefa Maria (córka Józefa Karola). W 1710 r. Józefa Maria – córka Józefa Karola – poślubiła księcia Jana Sanguszkę. Na skutek długów, poczynionych przez kolejnego właściciela – Janusza Aleksandra Sanguszkę, ordynacja została rozwiązana i w 1753 r. właścicielem Rzemienia i Rzochowa stał się Józef Lubomirski (podstoli litewski). Ten jednak sprzedał wymienione dobra Józefowi Antoniemu Lasockiemu, co było końcem związków Lubomirskich z miastem Rzochowem i jego okolicą.
LUBOMIRSKI ALEKSANDER MICHAŁ, herbu Szreniawa, urodzony w 1614 r., najstarszy syn Stanisława i Zofii z Ostrogskich. W 1642 r. otrzymał od ojca Wiśnicz oraz majątki w województwach: krakowskim, wołyńskim i kijowskim. Pełnił szereg funkcji, m.in. koniuszego koronnego, wojewody krakowskiego oraz starosty sandomierskiego i kilku dalszych miast. Posłował na sejm w 1643 r., był senatorem oraz komisarzem do ustanawiania nowych ceł. W ramach wcześniej wymienionego podziału w 1642 r. otrzymał m.in. klucz rzemieńsko-rzochowski. Był kolatorem kościoła w Rzochowie. Zmarł w 1676 lub 1677 r. Spoczywa w Wiśniczu.
LUBOMIRSKI JÓZEF, herbu Szreniawa, syn Jerzego Aleksandra i Joanny von Starzhausen, hrabia, podstoli litewski. W spadku otrzymał m.in. majątek szarogrodzki w województwie podolskim i Łabuń w woj. wołyńskim. Od 1753 r., w wyniku ugody zawartej w Kolbuszowej, został właścicielem m.in. Rzochowa. Był kolatorem kościoła parafialnego i kościoła szpitalnego św. Anny w Rzochowie, m.in. zapisał mu grunt i ogród. Zmarł w 1755 r.
LUBOMIRSKI JÓZEF KAROL, herbu Szreniawa, urodzony w 1638 r., syn Aleksandra Michała i Tekli Heleny z Ossolińskich. Był koniuszym koronnym, a następnie marszałkiem nadwornym i marszałkiem wielkim koronnym oraz starostą sandomierskim i kilku innych miast. Z połączenia jego majątku i posagu żony – Teofili Ludwiki Zasławskiej, ostatniej właścicielki fortun Ostrogskich i Zasławskich, powstała jedna z największych ordynacji w Koronie. Jedną z jej cząstek był majątek rzemieńsko–rzochowski. W uniwersale (1694) Józef Karol wzywał ludność do osiedlania się w Rzochowie i jego rozbudowywania, a do mieszkańców apelował o „polepszanie stanu miasta”. Był także kolatorem kościoła w Rzochowie. Zmarł w 1702 lub 1703 r.
LUBOMIRSKI STANISŁAW, herbu Szreniawa, urodzony w 1583 r. w Wiśniczu, syn Sebastiana i Anny z Branickich, pan na Wiśniczu i Jarosławiu. W młodości uczył się w kolegium jezuickim w Monachium, a później we Włoszech. Na początku kariery ojciec (Sebastian) przekazał mu cztery starostwa. Sam Stanisław znacząco powiększył ten majątek po ślubie z Zofią Ostrogską w 1613 r., bowiem wniosła ona w posagu m.in. majątki w województwach ruskim i wołyńskim. Był wojewodą krakowskim i ruskim oraz pozostał starostą krakowskim i szeregu innych miast. Uczestniczył (z własnym wojskiem) w wyprawach wojennych. W 1621 r. pod Chocimiem, po śmierci hetmana J. K. Chodkiewicza, powierzono mu dowodzenie wojskami polskimi i litewskimi. Zadanie to wypełnił wzorowo, bowiem ostatecznie zawarto z Turkami pokój na korzystnych warunkach. W 1616 r. nabył od Anny Ratowskiej (z Mieleckich) dobra rzemieńsko-rzochowskie oraz jedną z trzech części Mielca. Dbał o ich bezpieczeństwo i dobre funkcjonowanie, m.in. w latach 1625–1638 przebudował zamek w Rzemieniu. Był także kolatorem kościoła w Rzochowie. W 1629 r. odkupił od Stadnickich majątki w okolicach Łańcuta. W uznaniu zasług w 1647 r. cesarz Ferdynand III nadał mu dziedziczny tytuł księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Zmarł w 1649 r.
LUBOS JERZY, urodzony 20 VII 1905 r. w Piekarach Śląskich, syn Jana i Marii z domu Czempiel. Po studiach językowych na Uniwersytecie Jagiellońskim pracował jako nauczyciel w polskim gimnazjum w Bytomiu (1936-1939). Znał kilka języków obcych, w tym niemiecki, grekę i łacinę. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Mielcu u rodziny żony (Eugenii ze Śmiałowskich). Należał do ruchu oporu, udzielał się w pracach Rady Głównej Opiekuńczej „Konsum”, m.in. w 1943 r. organizował pomoc więźniom w Pustkowie oraz w latach 1943-1944 więźniom i sierotom po więźniach politycznych. W ostatnich dniach okupacji hitlerowskiej (początek sierpnia 1944 r.) uciekający z Mielca Niemcy powierzyli mu funkcję burmistrza. Po wejściu wojsk radzieckich chciał zrezygnować z funkcji, ale odwiódł go od tego komendant Obwodu AK Mielec (K. Łubieński) i decyzję tę zatwierdził Delegat Rządu w Londynie (W. Lotz). Mimo bardzo trudnych warunków starał się przywracać życie miasta do normalności, m.in. uruchomił szpital przy ul. H. Sienkiewicza i interweniował w sprawach zaopatrzenia miasta. W drugiej połowie sierpnia 1944 r. aresztowano go i wywieziono do Rzeszowa. Tam po przesłuchaniach został wypuszczony i mianowany przez wojewodę rzeszowskiego starostą mieleckim, ale już 30 IX 1944 r., prawdopodobnie za sprzyjanie AK, usunięto go ze stanowiska. Wyjechał na Śląsk i w latach 1948-1955 oraz 1958-1969 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Zawadzkiem. Był wybitnym działaczem oświatowo–kulturalnym, walczył konsekwentnie i nieustępliwie o polskość Śląska. Napisał książki: Dzieje Polskiego Gimnazjum w Bytomiu i Zawadzkie – miasto w rozwoju. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. W latach 1948-1955 i 1958-1969 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Zawadzkiem.
LUBOWIECKI JAN, inspektor szkolny okręgowy w Mielcu w ostatnich latach I wojny światowej i pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Był członkiem Polskiej Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu od listopada 1918 r. W 1921 r. został przeniesiony służbowo do Tarnowa.
LUCIŃSKI JÓZEF, mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r., w bitwie pod Komarowem dostał się do niewoli rosyjskiej. Powrócił do Mielca w 1903 r. (?) Zmarł w 1906 r.
LUDIAN PIOTR, urodzony 19 VI 1915 r. w Mostach powiat niżański syn Franciszka i Marii. Po ukończeniu szkoły podstawowej w latach 30. odbył służbę wojskową. Nie wiadomo, czy brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i co robił w czasie okupacji hitlerowskiej. Po wojnie był funkcjonariuszem placówek bezpieczeństwa publicznego w Jarocinie, Rozwadowie, Jarosławiu, Dębicy, Krośnie i Mielcu. W 1956 r. został zwolniony ze służby. W latach 1957-1959 uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Zawodowej MPC w Mielcu i po jej ukończeniu złożył egzamin na czeladnika – tokarza. Równocześnie pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W 1960 r. ukończył Technikum Mechaniczne z maturą i uzyskał tytuł technika mechanika. W latach 1960-1970 pełnił funkcję kierownika referatu przemysłu w Wydziale Przemysłu i Handlu Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Od września 1970 r. do lipca 1973 r. był kierownikiem Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu, a od lipca 1973 r. do września 1975 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu. 2 I 1976 r. przeszedł do Wojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Pracy Oddział w Mielcu na stanowisko kierownika usług. Po przejściu na emeryturę pracował w zakładach prywatnych. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 29 VI 1999 r. pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
LUDIAN TOMASZ, urodzony 22 I 1974 r. w Mielcu, syn Stanisława i Danuty z domu Reichel. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa). Po maturze w 1994 r. podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej (specjalność: inżynieria materiałowa). W 1996 r., podczas studiów otrzymał stypendium DAAD (Deutscher Akademischer Austauschdienst) w BTU Cottbus (Niemcy). W 1997 r. rozpoczął studia na BTU Cottbus (Niemcy) w zakresie budowy maszyn i w 1999 r. otrzymał stypendium z Volkswagen AG, Studentische Talentbank w Wolfsburgu (Niemcy). Po ukończeniu studiów w 2004 r. otrzymał niemiecki tytuł inżynierski (Dipl.-Ing.) i w latach 2004-2008 był pracownikiem naukowym Instytutu Materiałoznawstwa i Inżynierii Materiałowej na TU Clausthal (Niemcy). W 2009 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Oberflächeneigenschaften und Ermüdungsverhalten ausgewählter Aluminium- und Titanlegierungen nach Variation des Überdeckungsgrades beim Verfestigungsstrahlen (Własności powierzchni i cechy zmęczeniowe wybranych stopów aluminium i tytanu po śrutowaniu umocnieniowym z wariacją stopnia pokrycia powierzchni). Od 2009 r. jest pracownikiem OSK–Kiefer GmbH, Oberflächen–und Strahltechnik (Niemcy).
LUDNOŚĆ MIELCA; niemal przez całą historię miasta (do końca 2000 r.) liczba ludności rosła, zaś nieliczne okresowe spadki wynikały głównie z tragicznych skutków działań wojennych, które przetaczały się przez Mielec i okolicę. Rozwój ilościowy ludności kształtował się następująco (dane zaokrąglone do pełnych dziesiątek): XVI w. – 800, 1662 r. – 460 (po „potopie” szwedzkim i najazdach Rakoczego), 1777 r. – 2 200, 1799 r. – 2 950, 1807 r. – 3 030, 1853 r. – 3 500, 1871 r. – 4 244, 1878 – 4 177, 1895 r. – 4 733, 1901 r. – 4 980, 1913 r. – 6 135, 1921 r. – 8 500, 1937 r. – 9 500, 1939 r. – 12 500, 1942/1943 – 14.486, 1944 r. – 9.064 (po II wojnie światowej i okupacji hitlerowskiej), 1946 r. – 8 270, 1950 r. – 9 300, 1955 r. – 18 730, 1960 r. – 22 315, 1965 – 25 028, 1970 r. – 26 930, 1975 r. – 34 910, 1980 r. – 43 140, 1985 r. – 54 400 (po przyłączeniu Wojsławia, Rzochowa, Smoczki i Mościsk), 1992 r. – 63 660, 1998 r. – 64 970, 2000 r. – 64 250, 2002 r. – 61 464, 2005 – 61 241. Według GUS – Stan na 31 XII 2006 r. – Ludność ogółem: 61 116, w tym 29 532 mężczyzn i 31 584 kobiet, czyli 107 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 303 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 12 193 osób (5 960 kobiet), produkcyjnym – 40 235 (19 969), poprodukcyjnym – 8 288 (5 655). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 51,9. Ruch naturalny: małżeństwa – 373, urodzenia żywe – 520, zgony – 397 (w tym 9 niemowląt). Przyrost naturalny – 123, na 1000 ludności – 2,0. Migracje wewnętrzne i zagraniczne: napływ – 482, w tym z zagranicy – 73, odpływ – 820, w tym za granicę – 220. Saldo migracji – -338. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – 22 905, w tym 9 164 kobiety. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – 2 230,13 zł. Bezrobotni zarejestrowani – 3 323, w tym kobiet – 2 103. *Stan na 31 XII 2010 r. Ludność ogółem: 60 743, w tym 29 259 mężczyzn i 31 484 kobiet, czyli 107,6 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 295 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 788 (w tym 5 265 kobiet), produkcyjnym – 40 137 (19 574), poprodukcyjnym – 9 818 (6 645). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 51,3. Ruch naturalny: małżeństwa – 372, urodzenia żywe – 583, zgony – 438 (w tym 3 niemowlęta). Przyrost naturalny – 145, na 1000 ludności – 2,4. Migracje wewnętrzne i zagraniczne: napływ – 494, w tym z zagranicy – 73, odpływ – 695, w tym za granicę – 61. Saldo migracji – -201. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – 24 063, w tym 9 618 kobiet. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – 2 902,92 zł. Bezrobotni zarejestrowani – 3 733, w tym 2 033 kobiet. *Stan na 31 XII 2013 r. – Ludność ogółem: 61 096, w tym 29 497 mężczyzn i 31 599 kobiet, czyli 107,1 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 303 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 193 (w tym 4 964 kobiet), produkcyjnym – 39 574 (18 971), poprodukcyjnym – 11 329 (7 664). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 54,4. Ruch naturalny: małżeństwa – 275, urodzenia żywe – 551, zgony – 473 (w tym 3 niemowlęta). Przyrost naturalny – 78, na 1000 ludności – 1,3. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – 27 004, w tym 11 932 kobiet. Bezrobotni z– 3 306, w tym kobiet – 1675. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – 3 329,68 zł. stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – 11,9. Migracje wewnętrzne (powiat mielecki, w tym Mielec): napływ – 577, odpływ – 681, saldo -104. *Stan na 31 XII 2016 r. – Ludność ogółem: 60 504, w tym 29 185 mężczyzn i 31 319 kobiet, czyli 107,3 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 290 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 184 (w tym 4 957 kobiet), produkcyjnym – 37 124 osób (kobiet – 17 493), poprodukcyjnym – 13 320 osób (8 926 kobiet). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 63,3. Ruch naturalny: małżeństwa – 295, urodzenia żywe – 572, zgony – 518 (w tym 1 niemowlę). Przyrost naturalny – 110, na 1000 ludności – 1,8. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – 28 316, w tym 12 610 kobiet. Bezrobotni – 2 112, w tym kobiet – 1 113. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – 3 699,88 zł. stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – 7,4 %. Migracje wewnętrzne (powiat mielecki, w tym Mielec): napływ – 506, odpływ – 633, saldo -127. *Stan na 31 XII 2017 r. – Ludność ogółem: 60 628, w tym 29 252 mężczyzn i 31 376 kobiet, czyli 107,3 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 293 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 066 (w tym 4 897 kobiet), produkcyjnym – 37 619 osób (kobiet – 17 796), poprodukcyjnym – 12 819 osób (8 626 kobiet). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 60,8. Ruch naturalny: małżeństwa – 320, urodzenia żywe – 598, zgony – 488 (w tym 0 niemowląt). Przyrost naturalny – 54. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – 29 282, w tym 13 363 kobiety. Bezrobotni – 1 601, w tym kobiet – 862. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) –4 000,53 zł. stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – … Migracje wewnętrzne (powiat mielecki, w tym Mielec): napływ – 1 170, odpływ – 1 312, saldo -142. *Stan na 31 XII 2019 r. – Ludność ogółem: 60 323, w tym 29 041 mężczyzn i 31 282 kobiet, czyli 107 kobiet na 100 mężczyzn. Gęstość zaludnienia – 1 283 osób na 1 km2. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 294 (w tym 4 996 kobiet), produkcyjnym – 35 802 osób (kobiet – 16 823), poprodukcyjnym – 14 227 osób (9 463 kobiet). Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym – 68,49. Ruch naturalny: małżeństwa – 274, urodzenia żywe – 593, zgony – 569 (w tym 2 niemowlęta). Przyrost naturalny – 24. Ilość pracujących (w firmach zatrudniających 10 i więcej osób) – b.d., w tym b.d. kobiet. Bezrobotni – 1297, w tym kobiet – b.d. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) –4 000,53 zł. stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – … Migracje wewnętrzne (Mielec): napływ – 477, odpływ – 710, saldo -233.
Nalezy nadmienić, że dane z ewidencji ludności prowadzonej przez Urząd Miejski w Mielcu odbiegają nieco od danych GUS. W ewidencji znajdują się dane tylko tych osób, które wykonały obowiązek meldunkowy. Wg ewidencji w 2016 r. w Mielcu mieszkało 59 629 osób, w 2017 r. – 59 242, w 2018 r. – 58 805 a w 2019 r. – 58 417.
Stan na dzień 31 XII 2020 r. (opracowane na podstawie raportu Urzędu Miejskiego w Mielcu): ludność ogółem – 60 075, w tym 28 895 mężczyzn i 31 180 kobiet, czyli 107 kobiet na 100 mężczyzn. W wieku: przedprodukcyjnym – 10 268 (w tym 4 998 kobiet), produkcyjnym – 35 144 osób (kobiet – 16 460), poprodukcyjnym – 14 663 osób (kobiet – 9 722). Ruch naturalny: małżeństwa – 226, urodzenia żywe – 502, zgony – 590 (w tym 1 niemowlę). Przyrost naturalny -88. Bezrobotni – 1696. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – . stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – … Migracje wewnętrzne (Mielec): napływ – 324 , odpływ – 552, Saldo migracji -228. Migracje zewnętrzne (Mielec): imigracja – 20, emigracja – 9, saldo – +11.
Stan na dzień 31 XII 2022 r. (opracowane na podstawie raportu Urzędu Miejskiego w Mielcu): ludność ogółem – 57 363, 104 kobiety na 100 mężczyzn. W wieku: przedprodukcyjnym – 9 747, produkcyjnym – 32 744, poprodukcyjnym – 14 872. Ruch naturalny: małżeństwa – 229, urodzenia żywe – 466, zgony – 618. Przyrost naturalny -152. Bezrobotni – 1 150. Przeciętne wynagrodzenie (powiat mielecki, w tym Mielec) – . stopa bezrobocia (powiat mielecki, w tym Mielec) – … Migracje wewnętrzne (Mielec): napływ – 300 , odpływ – 621, saldo migracji -321. Migracje zewnętrzne (Mielec): imigracja – 37, emigracja – 13, saldo – +24. Saldo ogólne – -297.
LUDOWY KLUB SPORTOWY TĘCZA, klub sportowy działający w Mielcu od maja 1959 r. do połowy lat 90., jeden z najbardziej zasłużonych dla Mielca i powiatu mieleckiego. Powstał z inicjatywy Józefa Wójtowicza – przewodniczącego Rady Powiatowej Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe w Mielcu w celu skoordynowania wyczynowej działalności Ludowych Zespołów Sportowych w powiecie mieleckim i doskonalenia sportowego utalentowanej młodzieży (głównie wiejskiej). Początkowo przyjął nazwę Ludowy Zespół Sportowy Tęcza i posiadał sekcję lekkoatletyki, ale z powodu braku osobowości prawnej napotykał na liczne trudności w funkcjonowaniu. Aby uzyskać osobowość prawną 19 I 1962 r. odbyło się zebranie założycielskie Ludowego Klubu Sportowego Tęcza, przyjęto statut i wybrano nowe władze klubu. 10 VII 1962 r. Urząd Spraw Wewnętrznych PWRN w Rzeszowie wpisał LKS Tęczę do rejestru stowarzyszeń i związków. Patronat nad klubem objęły Powiatowy Związek Gminnych Spółdzielni i Wielobranżowa Spółdzielnia „Pokój”. W 1962 r. powstały kolejne sekcje: podnoszenia ciężarów, piłki ręcznej kobiet i mężczyzn oraz koszykówki kobiet. Klub liczył wówczas 102 członków. Rozwinięto współpracę z wieloma szkołami, wyszukując wśród młodzieży sportowe talenty. Nie mając własnej bazy, trenowano na obiektach FKS Stal i Gryf oraz w szkolnych salach gimnastycznych. W 1965 r. z patronatu zrezygnowała Spółdzielnia „Pokój”, a nowym opiekunem została Spółdzielnia Oszczędnościowo – Pożyczkowa. W latach 1965-1967 zmieniono organizację klubu. Sekcję podnoszenia ciężarów przekazano pod opiekę Radzie Powiatowej LZS, drużynę piłki ręcznej kobiet – Państwowemu Technikum Rolniczemu w Rzemieniu, a najlepszych piłkarzy ręcznych do coraz silniejszej sekcji w „Stali” Mielec. Pozostawiono sekcję lekkoatletyczną i zespół koszykówki kobiet. W celu spopularyzowania klubu zorganizowano szereg imprez, w tym widowiskową sztafetę na trasie Mielec – Rzeszów z okazji XX – lecia pionu CRS. Mimo coraz wyższego poziomu sportowego SOP zrezygnowała z patronatu i jedynym opiekunem pozostał PZGS. Wyróżniająca się praca Tęczy spowodowała, że w 1970 r. powierzono jej rolę klubu wojewódzkiego LZS w lekkoatletyce (koszykówka kobiet została rozwiązana), a z biegiem lat zwiększano pomoc finansową (nigdy jednak niewystarczającą i nieproporcjonalną do osiąganych wyników). Jako klub wojewódzki Tęcza była organizatorem wielu masowych zawodów lekkoatletycznych, m. in. w 1974 r. przeprowadzono Biegi Przełajowe im. Gen. Waltera w Jabłonkach oraz Biegi Przełajowe w Lesku, Ropczycach i Kolbuszowej, a w 1976 r. – „Olimpijski Alert Młodzieży” i „Olimpijski start” (w ramach XII Alertu ZHP). Po rozwiązaniu powiatu i powiatowych związków – nowym opiekunem została Spółdzielnia Kółek Rolniczych w Mielcu, a wspierały ją (w niewielkim zakresie) inne zakłady związane z rolnictwem i wsią oraz Zrzeszenie LZS. Niewielkie środki finansowe otrzymywano z budżetu wojewódzkiego i Gminy Mielec (wiejskiej). Mimo trudnej sytuacji organizacyjnej i finansowej osiągano bardzo dobre wyniki. Celowały w tym chodziarki, które w latach 80. stanowiły czołówkę krajową, zdobywały liczne medale Mistrzostw Polski i reprezentowały kraj na zawodach międzynarodowych. Tęcza była także organizatorem wielu prestiżowych zawodów w chodzie sportowym, m.in. kilkakrotnie w ramach Grand Prix Polski z udziałem najlepszych polskich chodziarek i chodziarzy oraz renomowanych zawodników zagranicznych. Trasa chodu biegła z reguły ulicami Starego Mielca w pobliżu stadionu Gryfa (później MOSiR). Taka sytuacja trwała aż do połączenia LKS Tęcza z reaktywowanym Towarzystwem Gimnastycznym Sokół w Mielcu. W rezultacie tej fuzji LKS Tęcza stał się jedną z sekcji Sokoła, który – jako klub miejski – korzystał ze środków finansowych Gminy Miejskiej Mielec. W połowie lat 90. zrezygnowano z dwuczłonowej nazwy klubu, kończąc tym chlubną historię LKS Tęcza. Koszykówka (kobiety) Sekcja powstała z rozwiązanej w 1961 r. drużyny MKS Gryf i uczestniczyła w rozgrywkach klasy A. Jej trenerem był Marian Mazur – nauczyciel wychowania fizycznego w Liceum Pedagogicznym w Mielcu i trener klasy II. Skład zespołu tworzyły uczennice Liceum Pedagogicznego. W 1963 r., po zdobyciu 1. miejsca, koszykarki Tęczy awansowały do ligi okręgowej i z reguły plasowały się w czołówce (m.in. 3. miejsce w 1965 r. i 1969 r. oraz 2. w 1970. r.). Mimo coraz lepszych wyników trener M. Mazur zrezygnował z pracy w klubie w 1970 r. i zespół został rozwiązany. Istotną przyczyną było także zakończenie działalności przez Liceum Pedagogiczne (1970). Lekkoatletyka Pierwsza, posiadająca wiele sukcesów i do końca działalności klubu bardzo aktywna sekcja. Jej trenerem – przez cały okres funkcjonowania – był Józef Wójtowicz. W 1959 r., po zdobyciu 2. miejsca w klasie A, awansowała do ligi okręgowej. Mimo wielu dobrych indywidualnych wyników, drużynowo nie była w stanie pokonać silnych klubów wspieranych przez duże przedsiębiorstwa (w tym Stal Mielec). Była natomiast najlepsza wśród klubów LZS–owskich w województwie i liczącą się w tym zrzeszeniu w kraju. (Pozycję tę utrzymano do końca działalności, zdobywając wiele medali i czołowych miejsc w mistrzostwach Polski Zrzeszenia LZS.) Czołówkę klubową stanowili wówczas: Halina Machała (sprinty, skok w dal), Władysława Szeliga (400 i 800 m), Krystyna Polańska (sprinty), Maria Ragan (sprinty), Krystyna Sobieszczańska (skok wzwyż), Halina Cieśla i Henryka Konieczna (rzuty) oraz Stanisław Kucharski (sprinty) i Julian Hajduk (400 m). W1962 r. w tabelach 100 najlepszych w Polsce w poszczególnych konkurencjach zawodniczki Tęczy znalazły się na 11 pozycjach i podobne osiągnięcia notowano w następnych latach. W 1965 r. H. Machała, K. Polańska i M. Ragan zostały powołane na zgrupowanie kadry narodowej w sprintach. Sporym indywidualnym sukcesem H. Machały były zwycięstwa w biegu na 100 m (12,4 sek.) i skoku w dal (5,95 m) w czasie Centralnej Spartakiady Wsi (Poznań, 1966). W 2. poł. lat 60. do grupy wyróżniających się zawodniczek i zawodników dołączyli: Kazimiera Chlebowska (sprinty), Janina Partyka (biegi średnie i długie), Maria Ginalska (rzuty), Tadeusz Sasor (biegi średnie), Jan Tyniec (biegi długie), Józef Zaskalski (sprinty) i Adam Dziekan (biegi długie). W 1969 r. sukcesem było uplasowanie się H. Machały na 4. miejscu w tabeli 100 najlepszych w Polsce w skoku w dal (6,00 m). W latach 70. sekcja rozwinęła działalność i pomnażała sukcesy. Pojawiły się kolejne talenty, m.in. Anna Wójtowicz (sprinty), Grażyna Soja, Ewa Warzecha i Bogumiła Betlej, (biegi średnie), Halina Tokarz i Barbara Saj (skoki), Olga Krzemińska, Olga Soja, Maria Dudek, Bożena Stachura i Alicja Popek (rzuty) Maria Żak (oszczep), Jan Dziekan, Bogusław Płaskonka i Jerzy Raczek (biegi średnie), Marian Taran (biegi długie), Kazimierz Dziekan (skok w dal), Stanisław Pawlik (rzut młotem). W 1971 r. na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Chorzowie Józef Szaładyga wywalczył srebrny medal w biegu na 1500 m, a Bogusław Płaskonka był czwarty na dystansie 1500 m. Wydarzeniem roku był udział B. Płaskonki w reprezentacji Polski juniorów na dystansie 2 km z przeszkodami w meczu Polska – Rumunia – NRD. W kadrze narodowej seniorek znalazły się: K. Chlebowska, K. Polańska i O. Soja, a do kadry juniorów powołano – obok Płaskonki – Jerzego Raczka. W kolejnych latach kilkoro starszych zawodników zakończyło wyczynowe uprawianie sportu, a spora grupa przeniosła się do innych klubów. Nie brakowało jednak sukcesów, zwłaszcza w kategoriach młodzieżowych, m.in. zdobywano medale na Igrzyskach Młodzieży Szkolnej i czołowe lokaty w biegach przełajowych. Od połowy lat 70. czołowymi zawodniczkami w województwie były: Anna Wójtowicz i Krystyna Hajduk (sprinty), Grażyna Madura i Anna Bałuszyńska (biegi średnie i długie), Grażyna Pawłowska (skok w dal) oraz Olga Kopka, Alicja Popek, Wiesława Bartnik, Teresa Śpiewak i Stanisława Bundyra (rzuty), a wśród mężczyzn – Stanisław Cudo (rzuty). Na początku lat 80. trener J. Wójtowicz zdecydowanie zmienił kierunek działalności sekcji, przestawiając ją na specjalizację w zakresie chodu sportowego kobiet – konkurencji słabo dotąd rozpowszechnionej w Polsce. Już po kilku latach rezultaty tego eksperymentu były bardzo dobre. Ukształtowała się grupa zawodniczek, która już w połowie lat 80. zdominowała kobiecy chód sportowy w kraju. Były to: Grażyna Madura, Kazimiera Mróz (później Mosio), Wiesława Pogoda, Renata Rogóż, Katarzyna Wujko, Elżbieta Lasota, Jolanta Merklinger, Beata Betlej, Józefa Szypuła, Marzena Mądra, Małgorzata Kamuda, Lucyna Jaskot i Edyta Pluta. Liderką grupy była K. Mróz (Mosio), która sześciokrotnie wywalczyła tytuł mistrzyni Polski, wielokrotnie występowała w reprezentacji Polski, m.in. w Pucharach Świata (1983, 1989) oraz kilkanaście razy ustanawiała rekordy Polski. Mistrzostwo Polski seniorek zdobyła także Renata Rogóż (10 km, 1986), a ponadto wywalczono kilka medali i wiele czołowych lokat. Równie imponujący był dorobek w kategoriach młodzieżowych. Zarówno w kategorii seniorek jak i juniorek corocznie powoływano do kadry narodowej po kilka zawodniczek. Tęcza organizowała szereg zawodów (w tym z cyklu Grand Prix PZLA) z udziałem czołówki krajowej kobiet i mężczyzn, z reguły na ulicach osiedla J. Kilińskiego z metą przy wejściu na stadion MKS Gryf. Oryginalną formą upamiętniania ważnych wydarzeń z historii Polski były sztafety do Miejsc Pamięci Narodowej, w których obok zawodniczek i zawodników Tęczy brali udział młodzi sportowcy z miejscowości, przez które przebiegała sztafeta. W 1992 r. połączono LKS Tęczę z reaktywowanym Towarzystwem Gimnastycznym Sokół i nadano nową nazwę Sokół – Tęcza Mielec, a w połowie lat 90. słowo Tęcza zostało usunięte z nazwy klubu. Według statystyk klubowych lekkoatleci LKS w latach 1983-1991 zdobyli w Mistrzostwach Polski w różnych kategoriach wiekowych 36 medali, w tym: 10 złotych, 15 srebrnych i 11 brązowych. Zdobywcy medali Mistrzostw Polski seniorów: *1983 r. (HMP, Zabrze) – Kazimiera Mróz, srebrny, chód 5 km, (Bydgoszcz) – K. Mróz, brązowy, chód 5 km; *1984 (HMP, Zabrze) – K. Mróz, brązowy, chód 5 km, (Mielec) – K. Mróz, srebrny, chód 10 km, (Sopot) – K. Mróz, srebrny, chód 5 km; *1985 (HMP, Zabrze)– K. Mróz , złoty, chód 5 km, (Bydgoszcz) – K. Mróz, złoty, chód 5 km; * 1986 (HMP, Zabrze) – K. Mróz, srebrny, chód 5 km, (Grudziądz) – K. Mróz, brązowy, chód 5 km, (Stalowa Wola) – Rogóż, złoty, chód 10 km, *1988 (Grudziądz) – K. Mosio (Mróz), złoty, chód 5 km, * 1989 (HMP, Zabrze) – K. Mosio, złoty, chód 3 km, (Sopot) – K. Mosio, złoty, chód 5 km, złoty, chód 10 km; *1991 (Kielce) – K. Mosio, brązowy, chód 10 km, (Sopot) – K. Mosio, brązowy, chód 5 km; *1992 (HMP, Spała) – K. Mosio, brązowy, chód 3 km, (Sopot) – K. Mosio, srebrny, chód 5 km; *1993 (HMP, Spała) – K. Mosio, brązowy, chód 3 km; *1994 (Piła) – K. Mosio, brązowy, chód 10 km. Zdobywcy medali Młodzieżowych Mistrzostw Polski: *1984 (Stargard Szczeciński) – K. Mróz, złoty, chód 5 km;*1986 (Poznań) – R. Rogóż, srebrny, chód 5 km; *1987 (Białystok) – R. Rogóż, złoty, chód 5 km. Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów (Igrzysk Młodzieży Szkolnej, Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży): *1971 – Józef Szaładyga, srebrny, bieg 1500 m, *1972 – Bolesław Szkotnicki, brązowy, bieg 2 km; *1982 (Poznań) – K. Mróz, srebrny, chód 5 km; *1983 (Wrocław) – K. Mróz, srebrny, chód 5 km; *1984 (HMPJ, Zabrze) – R. Rogóż, srebrny, chód 3 km, (Poznań) – R. Rogóż, brązowy, chód 5 km; *1985 (Rzeszów) – R. Rogóż, srebrny, chód 5 km. Reprezentanci Polski seniorów: K. Mróz (Mosio), R. Rogóż, B. Betlej. Reprezentanci Polski juniorów: B. Betlej, B. Płaskonka, R. Rogóż. Piłka ręczna (kobiety) Sekcję przejęto w 1962 r. od MKS Gryf Mielec. Jej skład niemal w komplecie stanowiły uczennice Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Trenerem był Jan Soliński (trener klasy II, nauczyciel chemii w Liceum Pedagogicznym w Mielcu). Drużyna startowała w mistrzostwach województwa rzeszowskiego i w latach 1963-1966 corocznie zdobywała 1. miejsce. Kwalifikowała się każdorazowo do rozgrywek o wejście do I ligi państwowej, ale nie udało się jej uzyskać awansu. Czołowymi zawodniczkami były: Wanda Mróz, Urszula Mróz, Wanda Fiejdasz, Genowefa Saj, Henryka Konieczna, Halina Machała, Maria Ragan i Krystyna Polańska. Po wyjeździe z Mielca Jana Solińskiego oraz ukończeniu liceum i podjęciu pracy nauczycielskiej przez czołowe zawodniczki – zespół zdekompletował się i sekcja została rozwiązana. Pozostałe trenujące zawodniczki przekazano do LZS Technik Rzemień (przy Państwowym Technikum Rolniczym), trenowanego przez Józefa Ptasznika. Piłka ręczna (mężczyźni) Sekcję przejęto w 1962 r. od MKS Gryf Mielec. Trenerem zespołu był Jan Soliński. Trzon drużyny stanowili: Józef Konieczny, Ryszard Dutkiewicz, Tadeusz Maziarski, Kazimierz Tylko i Henryk Trojanowski. W latach: 1962, 1964 i 1965 wywalczono w województwie rzeszowskim 1. miejsce, ale nie udało się awansować do I ligi państwowej. Po utworzeniu silnej sekcji piłki ręcznej w Stali Mielec (trenującej w nowo wybudowanej hali sportowej) – najlepsi zawodnicy Tęczy przeszli do tego klubu, a w 1966 r. przekazano Stali całą sekcję. Podnoszenie ciężarów Sekcja powstała w 1962 r. Mimo trudnych warunków treningowych i dużej konkurencji, w mistrzostwach okręgu rzeszowskiego w 1962 r. wywalczono drużynowo 2. miejsce, a w 1963 r. – 1. W sukcesie tym największy udział mieli: Jan Bobulski, Eugeniusz Gawryś, Jan Gawryś, Edward Maryniak, Józef Pszeniczny i Franciszek Turakiewicz. Od 1964 r. sekcja przeżywała coraz większe kłopoty organizacyjne i w 1967 r. została przekazana do Rady Powiatowej Zrzeszenia LZS Mielec.
*Prezesi Klubu: Edward Czerw (1959-1962), Stanisław Weryński (1962-1965), Adam Brożonowicz (1965-1969), Stanisław Błachowicz (1969-1973), Stanisław Stąpor (1973-1974), Zbigniew Gajda (1974-1983?), Stanisław Tomaszewski (1983?-1987), Tadeusz Tomczyk (1987-1992).
LUPA TADEUSZ WIESŁAW, urodzony 17 VII 1937 r. w Mielcu – Cyrance, syn Jana i Józefy z domu Lonczak. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, matura w 1955 r. Od 1951 r. trenował piłkę nożną w Stali Mielec i grał w drużynie juniorów, a następnie seniorów. W WSK Mielec (Wydział Płazowo–Konstrukcyjny) został zatrudniony jeszcze przed zdaniem matury, bowiem zapotrzebowanie na absolwentów TM było wówczas bardzo duże. W latach 1957–1959 odbył służbę wojskową w KBW Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie i grał w WKS Walter Rzeszów (III i II liga). Powrócił do pracy w WSK i w latach 1959–1982 pracował jako konstruktor, starszy konstruktor i konstruktor–specjalista. Zdobył też uprawnienia mechanika lotniczego w zakresie obsługi naziemnej samolotu An-2 (specjalność – elektro-radio). Równocześnie kontynuował karierę sportową jako obrońca w II–ligowym zespole Stali Mielec, który w 1960 awansował do I ligi. W rozgrywkach I-ligowych (dwa sezony) wystąpił w 29 meczach i strzelił 1 bramkę. Po spadku do II ligi pozostał w drużynie i grał do 1967 r. Po spadku do III ligi przeszedł z kilkoma innymi zawodnikami Stali do Gryfa Mielec (liga okręgowa) i w 1972 r. zakończył karierę zawodniczą. Od 1966 r. rozpoczął pracę trenerską (społeczną) z grupami młodzieżowymi Stali, a od 1971 r. z juniorami Gryfa (w niepełnym wymiarze godzin) i prowadził ją do 1995 r. W 1978 r. ukończył studia na AWF w Warszawie (kierunek trenersko-nauczycielski), uzyskując tytuły magistra i trenera piłki nożnej II klasy. Od 1982 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zasadniczej Szkole Budowlanej w Chorzelowie, przekształconej później na Zespół Szkół Budowlanych w Mielcu. Pasjonował się turystyką. Był członkiem PTTK od 1962 r. Zdobył uprawnienia organizatora turystyki PTTK i sprawował opiekę nad Szkolnym Kołem Krajoznawczo-Turystycznym w ZSB. Przez szereg lat organizował letnie obozy wypoczynkowe dla młodzieży mieleckich szkół w Gdańsku i Sopocie oraz uczestniczył z młodzieżą w imprezach ZM PTTK w Mielcu i Ogólnopolskich Rajdach Młodzieży Szkół Budowlanych. W 1999 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu wychowania fizycznego (IKNiBO Rzeszów). Na emeryturę przeszedł w 2002 r. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Honorową PZPN, Honorową Odznaką PTTK, Srebrną Odznaką „Zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży” i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS PZL-Stal Mielec z okazji 50-lecia Klubu. Zmarł 10 XII 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
LWOWSKA (ULICA), ulica (666 m) na osiedlu T. Kościuszki. Powstała w 2. poł. XIX w., w czasie intensywnej zabudowy terenu przy ul. T. Kościuszki, ale status ulicy i nazwę otrzymała prawdopodobnie dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W czasie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę PIUS XI STRASSE. W marcu 1950 r. MRN zmieniła nazwę ulicy na KAROLA MARKSA, a 28 II 1990 r. także MRN przywróciła jej pierwszą nazwę – LWOWSKA. Do 1976 r. łączyła ul. T. Kościuszki z ul. Wolności, ale po wykonaniu w 1977 r. przedłużenia ul. H. Sienkiewicza w kierunku Wojsławia została rozdzielona na dwie oddzielne części. Pierwsza biegnie od ul. T. Kościuszki do ul. Wojsławskiej (położonej wyżej), krzyżując się z ul. W. Potockiego. Znajdują się przy niej m.in. budynek PZU i Przedszkole Miejskie nr 2 (dawniej Ochronka Sióstr Józefitek) oraz posesje prywatne. Druga część rozpoczyna bieg od ul. Wolności i kończy się na skarpie ul. Wojsławskiej, krzyżując się z ul. Małą. Adres tej części posiadają wyłącznie posesje prywatne. Obie części mają nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Nazwa ulicy LWOWSKA upamiętnia wieloletnie związki Mielca z Lwowem, a zwłaszcza w czasach rozbiorów Polski, kiedy Lwów był stolicą Galicji i ostoją polskości. Jeszcze dziś niemało dzisiejszych mieszkańców Mielca ma silne związki ze Lwowem, bowiem tam urodzili się, mieszkali, zdobywali wykształcenie lub pracowali. W 2001 r. i 2005 r. przeprowadzono remonty obu części, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.