KRÓL EDMUND, urodzony 26 X 1911 r. w Drohobyczu, syn Tomasza i Emilii z Chronowskich. Absolwent Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, maturę zdał w 1932 r. Po maturze pracował w tartaku i młynie. Służbę wojskową odbył w latach 1933-1934 w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie i po ukończeniu Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy przy 27 Dywizji Piechoty – w 23 Pułku Piechoty we Włodzimierzu. 20 VIII 1939 r. powołano go na ćwiczenia wojskowe w ramach Obrony Narodowej, a następnie został przydzielony do kompanii „Borysław” w batalionie „Sambor”. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. w walkach z wojskiem niemieckim na Podkarpaciu. 19 IX wraz z kompanią „Borysław” (wchodzącą w skład 3 pułku Strzelców Górskich) przekroczył granicę węgierską i został internowany. Do wiosny 1940 r. przebywał w kilku obozach internowania i przejściowych. Udało mu się jednak przedostać do Bejrutu (27 V 1940 r.) i dołączyć do formującej się Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. W czasie rocznego pobytu w Egipcie i Libii uczestniczył w szkoleniach, budowaniu umocnień obronnych oraz ochronie obozów jenieckich i magazynów. W okresie IX – XII 1941 r. brał udział w ciężkich walkach z Africa Korps o Tobruk, a w okresie I – II 1942 r. w walkach pod Ain El Gazala, gdzie został ranny. Otrzymał wówczas Krzyż Walecznych i awans na stopień podporucznika. Wyleczył się w trakcie rocznego pobytu Brygady w Iraku (1942-1943) i po jej włączeniu do działań wojennych na terenie Włoch brał udział – jako zastępca dowódcy 4 kompanii 3 batalionu – w zwycięskiej bitwie o Monte Cassino (11-18 V 1944 r.). Po bitwie powierzono mu dowodzenie 1 kompanią 3 batalionu. Z tą kompanią zasłużył się w wyjątkowy sposób przy zdobyciu wzgórza Santo Stefano (17 VII 1944 r.) w okolicy Ankony, bezbłędnie realizując plan zajęcia silnych umocnień niemieckich i umocnienia obrony tych pozycji przy użyciu m.in. zdobytej broni (działa przeciwpancerne, ciężkie i lekkie karabiny maszynowe). Wzięto przy tym do niewoli 70 jeńców. Za ten czyn otrzymał 2 VIII 1944 r. od dowódcy 3 Dywizji gen. Bronisława Ducha Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz awans na stopień porucznika. Wkrótce potem zdobył z 1 kompanią Monte Trebbio. Po zakończeniu działań wojennych pozostał dowódcą 1 kompanii i zajmował się ochroną niemieckich obozów jenieckich i ich transportem do Niemiec. W sierpniu 1946 r. wraz z 3 batalionem powrócił do Anglii, a 4 VIII 1947 r. przybył do Polski. Zamieszkał z żoną Wandą w Mielcu, gdzie mieszkały także jego siostry. Pracował w tartaku i cegielni w Tuszymie, a następnie (do 1962 r.) w Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu, gdzie pełnił funkcję głównego księgowego. Głównym księgowym był także w kolejnych miejscach pracy – Zakładach Młynarskich w Chorzelowie i Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym w Mielcu. Od 1967 r. do 1976 r. pracował w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu. W 1976 r. przeszedł na emeryturę. Wykazywał dużą aktywność społeczną, m.in. odbywając spotkania z młodzieżą szkolną. Zmarł 27 V 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W czasie sesji 3 XI 2021 r. Rada Miejska w Mielcu, na wniosek rodziny, nadała rondu w ciągu ulic Wolności, Partyzantów i Dąbrówki patronat por. Edmunda Króla.
KRÓL EWA (z domu BONDEREK), urodzona 1 IV 1966 r. w Mielcu, córka Władysława i Marianny. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1985 r. Studiowała na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: prawo) Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie – Filia w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra prawa. Pracę zawodową rozpoczęła w Kancelarii Notarialnej w Kolbuszowej, a następnie pracowała w Kancelarii Notarialnej w Mielcu. W latach 1997-1999 odbyła aplikację sądową w Sądzie Apelacyjnym w Rzeszowie i w 1999 r. złożyła egzamin sędziowski. Od 2001 r. pracuje w Sądzie Rejonowym w Mielcu, kolejno na stanowiskach: asesora sądowego, sędziego w Wydziale Grodzkim i sędziego w Wydziale Karnym. 1 I 2019 r. powierzono jej funkcję prezesa Sądu Rejonowego w Mielcu i sprawowała ją do 31 XII 2022 r. Od 1 I 2023 r. pracuje na stanowisku przewodniczącego Wydziału Karnego.
KRÓL GRZEGORZ, urodzony 20 III 1969 r. w Mielcu, syn Ludwika i Danuty z domu Staroń. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa), maturę zdał w 1989 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej – Filia w Rzeszowie ukończył w 1994 r. Również w 1994 r. ukończył Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej. W latach 1994-96 odbył aplikację sądową w Sądzie Okręgowym (Wojewódzkim) w Rzeszowie i w 1996 r. złożył egzamin sędziowski. Od marca 1997 r. pracował jako asesor w Sądzie Rejonowym w Kamiennej Górze, a następnie w kwietniu 1999 r. został powołany na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze. W listopadzie 2001 r. został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Kolbuszowej i w latach 2004-2007 pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Grodzkiego. W 2005 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie prawa europejskiego dla sędziów. W maju 2007 r. został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Mielcu. Od września 2008 r. do marca 2010 r. został delegowany do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości – Departamencie Wykonania Orzeczeń i Probacji, gdzie pełnił obowiązki głównego specjalisty. Od sierpnia 2010 r. pełnił obowiązki prezesa Sądu Rejonowego w Mielcu. W styczniu 2011 r. minister sprawiedliwości powołał go na prezesa Sądu Rejonowego w Mielcu i na tym stanowisku pracował do końca 2018 r. Ponadto od grudnia 2010 r. pełnił funkcję przewodniczącego III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich Sądu Rejonowego w Mielcu. Z dniem 1 I 2023 r. ponownie powierzono mu funkcję prezesa Sądu Rejonowego w Mielcu. Jest członkiem Stowarzyszenia Prawników Mieleckich.
KRÓL JAN JERZY, urodzony 14 XII 1933 r. w Chorzowie, syn Augustyna i Emy z domu Żurek. Po szkole podstawowej ukończył kurs kwalifikacyjny elektromonterów, organizowany przez Zjednoczenie Budownictwa Miejskiego w Stalinogrodzie (później Katowice) w 1954 r. i pracował w przedsiębiorstwie budowlanym na terenie Śląska. W latach 1946–1954 grał w piłkę nożną w AKS Chorzów, w tym w latach 1951-1954 w I lidze. W 1955 r. przeniósł się do Mielca, gdzie został zatrudniony w WSK na stanowisku technologa oraz zasilił drużynę Stali Mielec. Przyczynił się do jej awansu do II ligi (1955), a następnie do I ligi (1960). W latach występowania Stali w I lidze (1961-1962) rozegrał 36 meczów i należał do najlepszych jej zawodników. W klasyfikacji czasopisma „Sportowiec” za 1961 r. został umieszczony w czołówce polskich środkowych obrońców. W 1965 r. zakończył wyczynową karierę zawodniczą. (Stal występowała wówczas w II lidze.) Dokształcał się. W 1958 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC, a w 1967 r. – kurs instruktorski piłki nożnej w Kluczborku, organizowany przez Opolski OZPN. W latach 1966-1968 prowadził II drużynę seniorów Stali, a od 1969 r. szkolił trampkarzy i juniorów. Należał do Zakładowego Koła SIMP. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1989) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984). Zmarł 14 IV 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Dla uczczenia Jego pamięci od 1991 r. rozgrywany był w Mielcu Memoriał Piłkarski im. Jana Króla.
KRÓL JAN, urodzony 24 VI 1950 r. w Mielcu, syn Edmunda i Wandy z Bogaszewiczów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1968 r. W latach szkolnych grał w koszykówkę w Stali Mielec. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1972 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. (Napisał pracę magisterską na temat opłacalności eksportu w WSK Mielec.) Ponadto w latach 1971-1973 studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Z powodów politycznych nie został zatrudniony w WSE w Krakowie. Związał się ze Stowarzyszeniem PAX i w latach 1974-1981 pełnił funkcje kierownika Centralnego Ośrodka Szkolenia Kadr i członka prezydium Zarządu Głównego oraz w latach 1980-1981 – przewodniczącego Oddziału w Krakowie. W 1982 r. został usunięty ze stowarzyszenia za sprzeciw wobec wprowadzenia stanu wojennego. W latach 80. pracował jako główny specjalista do spraw ekonomicznych Zakładu Pracy Nakładczej „Juco – Veritas” w Krakowie, a następnie pełnił funkcję wicedyrektora Przedsiębiorstwa Zagranicznego „REMO” w Warszawie. W latach 1984-1989 związany był z Klubem Myśli Politycznej „Dziekania”, prowadzonym przez prof. Stanisława Stommę. Od 1989 r. do 2001 r. sprawował mandat poselski w Sejmie RP z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” z województwa słupskiego, Unii Demokratycznej i później Unii Wolności. W latach 1990-1991 był zastępcą pełnomocnika Rządu d/s Reformy Samorządu Terytorialnego. W kadencji 1997-2001 pełnił funkcję wicemarszałka Sejmu RP. W okresie pracy parlamentarnej pracował ponadto w szeregu komisji problemowych. Był m.in. przewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej wdrażającej reformę L. Balcerowicza, członkiem Komisji Handlu i Usług, członkiem Komisji Budżetu i Finansów oraz członkiem Komisji Nowelizacji Prawa Spółdzielczego. Współprzewodniczył Zgromadzeniu Poselskiemu Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Litewskiej. Jako członek Unii Wolności pełnił funkcje sekretarza jej Klubu Parlamentarnego i wiceprzewodniczącego KP. Poza pracą w parlamencie był m.in. przewodniczącym Rady Programowej Fundacji Edukacji Ekonomicznej, członkiem Rady Nadzorczej Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej, członkiem Rady Głównej Business Center Club, członkiem wspierającym Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy. Z tytułu pełnionych funkcji wielokrotnie przewodniczył polskim delegacjom w kontaktach międzynarodowych. Jest autorem kilkuset artykułów publicystycznych oraz publikacji książkowych: Świadectwo; Z notatnika posła; W dialogu, Warszawa 1999; Pułapki polskiej demokracji, Warszawa 2001; Widziane z boku (2009), Na rozstaju (2019), Życie polityką naznaczone – autobiografia (2022). Utrzymuje regularne kontakty z Mielcem, uczestniczył m.in. w Światowym Zjeździe Mielczan w 2000 r. i 50-leciu II Liceum Ogólnokształcącego im. M.Kopernika (2003). Pracował jako senior advisor WERNST & Young. Aktualnie prowadzi własną działalność gospodarczą. Do 2005 r. działał we władzach krajowych Unii Wolności, a następnie wycofał się z życia politycznego. Jest ekspertem BCC ds. gospodarki, społeczeńsrtwa i polityki. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Krzyżem Komandorskim OOP, Orderem Wielkiego Księcia Gedymina (litewskie), Krzyżem Pamiątkowym Związku Sybiraków, Odznakami: „Zasłużony dla Kultury” i „Zasłużony dla Transportu RP” oraz Medalem „Sercem Mielczanin”.
KRÓL JÓZEF, urodzony 24 II 1937 r. w Handzlówce, powiat łańcucki, syn Jana i Katarzyny z domu Kuśla. W 1954 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Rzeszowie, a w 1957 r. podjął pracę zawodową w WSK Rzeszów jako frezer. Służbę wojskową odbył w latach 1959-1961, a następnie pracował jako mechanik w ZPOW Pektowin w Jaśle. Od wczesnej młodości działał w Związku Młodzieży Polskiej i Ludowym Zespole Sportowym. W barwach LZS uprawiał lekkoatletykę i podnoszenie ciężarów. Do roku 1963 był wielokrotnym mistrzem i rekordzistą województwa rzeszowskiego w pchnięciu kulą i podnoszeniu ciężarów. Ponadto w 1957 r. zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów w podnoszeniu ciężarów, a w 1962 r. został mistrzem Polski I klas sportowych w pchnięciu kulą i mistrzem Polski Zrzeszenia LZS. Powodowany pragnieniem podnoszenia kwalifikacji zawodowych i sportowych w 1963 r. przeniósł się do Mielca. Został zatrudniony w WSK Mielec i w latach 60. zajmował kolejno stanowiska brakarza, kontrolera i starszego kontrolera. Równocześnie od 1963 r. podjął treningi w sekcji lekkoatletycznej Stali Mielec. Do końca wyczynowego uprawiania sportu w 1970 r. pozostawał najlepszym zawodnikiem w pchnięciu kulą w województwie i przez szereg lat plasował się w krajowej czołówce, a wynikiem 16,16 m ustanowił rekord województwa rzeszowskiego. Posiadał też kwalifikacje instruktora lekkoatletyki i trenował grupę kobiet i mężczyzn w konkurencjach rzutowych. W 1967 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i zdał egzaminy maturalne, w 1969 r. – po ukończeniu Studium Trenerskiego WSWF w Poznaniu – otrzymał uprawnienia trenera lekkoatletyki, a w 1977 r. ukończył studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. W ramach etatowej pracy w WSK awansował najpierw na stanowisko kierownika Ośrodka Sportowego FKS Stal, a następnie pełnił funkcje kierownika Działu Administracji Wewnętrznej, głównego specjalisty do spraw socjalnych i głównego specjalisty do spraw inwestycji nieprzemysłowych. Szczególnie owocna okazała się praca w zakresie inwestycji nieprzemysłowych, a zwłaszcza przejęcie prowadzenia niektórych inwestycji w mieście w ramach tzw. powiernictwa inwestycyjnego. Kierowana przezeń służba m.in. w rekordowym tempie przygotowała realizację budowy osiedla Borek oraz innych inwestycji mieszkaniowych i towarzyszących, a także doprowadziła do uzyskania pozytywnej decyzji Komisji Planowania przy Radzie Ministrów w sprawie budowy wiaduktu nad linią kolejową. Wysoka ocena tych dokonań sprawiła, że w 1978 r. został powołany przez wojewodę rzeszowskiego na stanowisko naczelnika miasta Mielca. Sprawował także funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w latach 1978-1982 oraz radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie w latach 1980-1984, a także członka Komitetu Miejskiego PZPR w Mielcu w latach 1978-1981. W tym okresie m.in. wniósł duży udział w określeniu kierunków rozwoju miasta ze wskazaniem na tereny Smoczki i Wojsławia oraz zabudowy terenów Starego Mielca, a także uzyskaniu pozytywnych decyzji władz wojewódzkich i centralnych na docelowe rozwiązanie dostarczania wody dla Mielca. W 1981 r. został powołany przez premiera na stanowisko wicewojewody rzeszowskiego i sprawował je do emerytury w 1990 r. Po przejściu na emeryturę podjął działalność o charakterze handlowo-usługowym. Odznaczony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1984) oraz Złotą Honorową Odznaką PZLA (1968), Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców (1970), Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej i Turystyki (1984), Honorową Odznaką Towarzystwa Łączności z Zagranicą „Polonia” (1986), Odznaką Zasłużony Działacz PZPC (1986), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1988) i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „Stal” Mielec (1989).
KRÓL ROMAN, urodzony 28 II 1929 r. w Przykopie, powiat mielecki, syn Józefa i Ludwiki z domu Siembab. W czasie okupacji hitlerowskiej – jako młodociany – pracował w Fabryce Firanek w Skopaniu (1943-1944). Od 1946 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1950 r. W 1954 r. ukończył studia na Wydziale Politechnicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i otrzymał tytuł inżyniera budownictwa wodnego. Po studiach otrzymał nakaz pracy w Zjednoczeniu Robót Inżynieryjnych w Krakowie, gdzie pracował jako kierownik budowy do lutego 1957 r. Wtedy to, na drodze porozumienia stron, został zatrudniony na stanowisko kierownika budowy w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Mieszkaniowego w Rzeszowie. W styczniu 1963 r., na skutek reorganizacji przedsiębiorstwa, został przeniesiony do Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Mielcu, gdzie powierzono mu stanowisko kierownika Działu Przygotowania Produkcji. W styczniu 1967 r. został mianowany dyrektorem Komunalnego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Mielcu. Od 1975 r. pełnił funkcję dyrektora Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa Wiejskiego – Rejonowy Zakład w Tuszymie. 1 XI 1980 r. został zatrudniony przez Kombinat Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie na stanowisko głównego specjalisty do spraw zaplecza w Zakładzie Robót Budowlanych nr 3, a od lutego 1981 r. – głównego specjalisty i zastępcy dyrektora do spraw technicznych. W związku z podziałem KBK w Rzeszowie i utworzeniem Komunalnego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Mielcu w marcu 1982 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw technicznych. Z dniem 30 XI 1990 r. przeszedł na emeryturę. Przez około 30 lat kierowania pracami budowlanymi i remontowymi na terenie Mielca znacznie przyczynił się do jego rozwoju urbanistycznego. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotą Odznaką Zasłużonego dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. Zmarł 25 VIII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRÓLA EDMUNDA PORUCZNIKA (RONDO), rondo w ciągu ulic: Wolności, Partyzantów i Dąbrówki. Na wniosek rodziny, na sesji w dn. 3 XI 2021 r. uchwałą Rady Miejskiej nr XXXVIII/394/2021 otrzymało patronat porucznika Edmunda Króla.
Patron ronda: Edmund Król (1911-1986) był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r., podporucznikiem, a następnie porucznikiem w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. Brał udział w walkach o Tobruk i pod Ain El Gazala (tam został ranny), a później m.in. o Monte Cassino. Dowodził 1 kompanią 3 batalionu m.in. w czasie zdobycia wzgórza Santo Stefano koło Ankony i wziął do niewoli 70 jeńców (za ten czyn otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i awans na stopień porucznika) i przy zdobywaniu Monte Trebbio. Od 1947 r. do 1976 r. pracował w mieleckich zakładach pracy, m.in. jako główny księgowy. (Obszerniejszy biogram patrona tego ronda znajduje się powyżej.)
KRÓLESTWO GALICJI I LODOMERII, zob. GALICJA
KRÓLIKIEWICZ TADEUSZ WŁADYSŁAW, urodził się 25 III 1888 r. we Lwowie, syn Karola i Julii z Brunarskich. Ukończył Politechnikę Lwowską i uzyskał tytuł inżyniera. Należał do organizacji niepodległościowych: „Zarzewia” i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich; był porucznikiem 1 pułku ułanów Beliny. W okresie międzywojennym był właścicielem zakładów stolarskich w Mielcu przy ul. Cyranowskiej, w pobliżu stacji kolejowej. (Aktualnie na tym terenie znajduje się m.in. część dworca PKS i część ulicy Kazimierza Jagiellończyka) W okresie okupacji hitlerowskiej firma funkcjonowała pod nazwą „Holzindustrie – Przemysł Drzewny H. Królikiewicz – Mielec” (H. – Hermina, żona T. Królikiewicza). Wykonywano m.in. baraki dla potrzeb programu budowy niemieckich kolei na Wschodzie. Zatrudniano około 35 osób, głównie młodych, co chroniło ich przed pracami przymusowymi w Niemczech. Sam właściciel, pozostając w poprawnych stosunkach z okupacyjnymi władzami cywilnymi, wielokrotnie i w różnych sytuacjach uchronił młodych mielczan przed wywózką. Posiadał aparat radiowy (nielegalnie) i utrzymywał kontakty z ruchem oporu. W latach 1945-1948 pełnił funkcję prezesa Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu. Po uspołecznieniu zakładów w 1950 r. został dyrektorem Mieleckiego Przedsiębiorstwa Robót Budowlanych. Na emeryturę przeszedł w 1953 r. Zmarł 29 I 1970 r. Pochowany został na cmentarzu na Salwatorze w Krakowie.
KRÓLIKOWSKI JANUSZ (ksiądz), urodzony 25 V 1962 r. w Mielcu, syn Franciszka i Anny z domu Piątek. Absolwent Technikum Elektrycznego ZSZ nr 1 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1982 r. W latach 1982-1988 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i uzyskał tytuł magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 12 VI 1988 r., a następnie pracował jako wikariusz w Gorlicach – Gliniku Mariampolskim. W latach 1991-1995 odbył studia na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie i otrzymał tytuł doktora teologii. Ponadto w latach 1993-1995 studiował w Instytucie Św. Tomasza z Akwinu przy Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza (Angelicum) w Rzymie oraz w 1995-1996 w Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie i uzyskał licencjat kościelnych nauk wschodnich. Od 1996 r. był wykładowcą teologii wschodniej w Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie, a od 1997 r. jest wykładowcą teologii dogmatycznej w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – Wydział Teologiczny w Tarnowie. Ponadto w 1997 r. pracował jako wikariusz w Łęgu Tarnowskim. Pełni szereg funkcji: diecezjalnego referenta do spraw ekumenicznych, delegata biskupa diecezjalnego do oceny ksiąg o treści religijnej, redaktora naczelnego pisma Wydziału Teologicznego w Tarnowie „Religioni et Litteris” i sekretarza redakcji „Tarnowskich Studiów Teologicznych”. Publikuje także w pismach: „Gość Niedzielny”, „Forma Sororum”, „Ateneum Kapłańskie”, „Collectanea Theologica”, „Vox Patrum”, „Annales Theologici”, „Dulos – Wirtualny Biuletyn Chrystologiczny”, a także w mieleckim tygodniku „Wizjer Regionalny”. Tłumaczył: Joseph Ratzinger, Raniero Cantalamessa oraz Dokumenty Kongregacji Nauki Wiary i Papieskiej Komisji Teologicznej. Jest autorem książek: Mały przewodnik po katechizmie Kościoła katolickiego, Poznań 1996; Pójdź za mną. Wprowadzenie do teologii moralnej, Poznań 1997; Z Chrystusem w historii. Medytacje chrystologiczne, Kraków 1999; Mamy przystęp do Ojca. Rozważania o Bogu Ojcu, Poznań 1999 (z s. I. Bertocco); Maryja w pamięci Kościoła. Mariologia. Cz. 1, Tarnów 1999; Matka Zbawiciela. Mariologia . Cz. 2, Tarnów 1999; Trójca Święta i życie chrześcijańskie, Tarnów 1999; Budzenie Kościoła. O misji papieża Jana Pawła II w dwudziestolecie pontyfikatu, Kraków 2000; Kazania pasyjne, Kraków 2001; Neopogaństwo, Nowe czasy – stare idee, Poznań 2001 (red.); Przeżywamy Wielki Post, Kraków 2002; Uwarunkowania doktrynalne wiary, Mielec 2002; Credo. Przedmiotowe wymiary aktu wiary, Tarnów 2002. W 2003 r. uzyskał habilitację w zakresie teologii dogmatycznej. W 2007 r. powierzono mu funkcję kierownika Katedry Teologii Dogmatycznej Wydziału Teologicznego Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (na stanowisku profesora UPJPII). Prowadzi wykłady z zakresu trynitologii, eklezjologii, sakramentologii i mariologii. Jest członkiem m.in.: Polskiego Towarzystwa Mariologicznego i wchodzi w skład jego zarządu (2005-), Towarzystwa Teologów Dogmatyków oraz Polskiego Towarzystwa Teologicznego i pełni funkcję przewodniczącego Oddziału w Tarnowie. Był współzałożycielem i redaktorem naczelnym „Studiów Regionalnych” (2007), związanych m.in. z ziemią mielecką. W 2010 r. został zastępcą prepozyta Kapituły Kolegiackiej pw. Matki Bożej Różańcowej w Bochni. W latach 2003-2012 uczestniczył w licznych konferencjach naukowych, m.in. w Częstochowie (Jasna Góra), Warszawie, Krakowie, Radomiu, Bochni, Katowicach, Wadowicach, Lublinie, Tarnowie, Zakopanem i Licheniu. Brał udział w organizacji sympozjów i konferencji w Tarnowie. Wykaz książek wydanych od 2003 r.: Idź precz, szatanie. Kościół wobec problemów satanizmu, redaktor (Poznań 2003), Upodabniać się do Chrystusa z Maryją. Rozważania na nabożeństwa różańcowe (Tarnów 2003), Mądrość Ojców Kościoła. Okruchy patrystyczne (Pelplin 2003), Wyklinam cię i wypędzam. Podstawy teologii i praktyki egzorcyzmów, redaktor (Kraków 2003), Różaniec – skarb, który trzeba odkryć. I Bocheńskie Sympozjum Mariologiczne, 20 września 2003 r., redaktor, (Kraków 2004), Wyznania konserwatysty (Mielec 2004), Zrehabilitować cnotę. Poszukiwania teologicznomoralne (Tarnów 2004), Święty wyjątek. Niepokalane Poczęcie Maryi. II Bocheńskie Sympozjum Mariologiczne, 25 września 2004 r., redaktor, (Kraków 2004), Wady główne wciąż aktualne. Saligia (Kraków 2005), Matka Boska Cudowna. Akta procesu koronacyjnego Cudownego Obrazu Najświętszej Maryi Panny w Bochni, redaktor (Bochnia 2005), Święte posłanie. Z teologii kapłaństwa, z ks. K. Kupcem (Tarnów 2005), Intronizacja Najświętszego Serca Jezusa. Historia i założenia teologiczne, Edycja Świętego Pawła (Częstochowa 2006), Maryja wniebowzięta. Znak nadziei i pociechy. III Bocheńskie Sympozjum Mariologiczne, 24 września 2005 r. (Kraków 2004), Wiara w świecie. Rok liturgiczny w kazaniach (Pelplin 2006), Wyznania konserwatywne (Tarnów 2007), Między wodą i ogniem. Miesiąc ze świętym Augustynem, z Anną Gąsior (Tarnów 2007), Na polskiej drodze maryjnej. Materiały z sympozjum mariologiczno-maryjnego, Pasierbiec, 21-22 października 2006 roku, redakcja z Anną Gąsior (Częstochowa – Pasierbiec 2007), Do Serca Twego, Królu królów. Modlitewnik (Tarnów 2007), Intronizacja Najświętszego Serca w rodzinie (Częstochowa 2007), Ikona Bożej miłości, z Anną Gąsior (Tarnów 2007), Tajemnica Najświętszego Serca. Sympozjum z okazji 50-lecia ogłoszenia przez Piusa XII encykliki Haurietis aquas, Wadowice, 17-19 listopada 2006 r., redakcja z Anną Gąsior i ks. Piotrem Łabudą (Tarnów 2007), Maryja wzór świętości. IV Bocheńskie Sympozjum Mariologiczne, 23 września 2006 r., redakcja z Anną Gąsior i Piotrem Łabudą (Tarnów 2007), Nieme słowo. Teologia w sztuce (Tarnów 2008), Szukam, o Panie, Twojego Oblicza. Modlitewnik, z ks. Sylwestrem Dziedzicem (Tarnów 2008), Współczująca Matka. Z historii sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Czarnym Potoku, z Anną Gąsior i ks. Piotrem Łabudą (Tarnów 2008), Dokąd zmierzamy? Próba odpowiedzi (Poznań 2008), Aby Chrystus królował! Teologia i kult Chrystusa Króla i Jego Najświętszego Serca (Częstochowa 2007), Do Serca Twego, Królu królów (Tarnów 2008, wyd. 2), Maryja – Orantka doskonała. W maryjnej szkole modlitwy, z Anną Gąsior i ks. Piotrem Łabudą (Tarnów 2008), „Ku ratunkowi memu pokwap się”. Godzinki i inne modlitwy do świętych w polskiej pobożności XVIII wieku, wstęp i opracowanie (Tarnów 2009), Umiłowani, aby miłować. Zamyślenia rekolekcyjne śladami Listu do Rzymian (Tarnów 2009).
Po 2013 r. Wykładowca na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie oraz na Wydziale Teologicznym Sekcja w Tarnowie. Pełnił funkcje: dziekana tego Wydziału (2014-2020), a następnie kierownika Katedry Teologii Systematycznej. W 2016 r. został mianowany prepozytem Kapituły Kolegiackiej pw. Matki Bożej Różańcowej w Bochni. W latach 2018-2019 odbył studia z zakresu dawnej książki, zbiorów specjalnych i archiwaliów na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W styczniu 2019 r. otrzymał tytuł profesora w zakresie teologii. Jest autorem wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych, w których m.in. przedstawia stosunek Kościoła do współczesnego świata i, stojąc na gruncie tradycji, krytycznie ocenia różne ustępstwa moralne i duszpasterskie przedstawicieli tzw. „Kościoła otwartego”. Wybrane pozycje to: Umiłował nas ludzkim sercem (2014), Odnowić pamięć o Bożej miłości (2014), Miłujące serce Jezusa (2015), Królowo Polski, módl się za nami (2015), Fundament życia chrześcijańskiego (2015), Saligia. Wady główne wciąż aktualne (2016), (My, chrześcijanie, i islam 2016), Lilia wśród cierni (2017), Ojcze nasz. Krótkie wprowadzenie do Modlitwy Pańskiej (2019), Symbol apostolski (2020), Przyjdź Duchu Święty (2020), Nie mamy prawa milczeć! Apologia Kościoła (2021), Od wiary do teologii (red., 2022). Pisze też artykuły do czasopism i bierze udział w audycjach radiowych. Wyróżniony m.in. nagrodami rektora Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II i nagrodą Stowarzyszenia Wydawców Katolickich „Feniks”.
KRÓLIKOWSKI KAZIMIERZ STANISŁAW, urodzony 24 III 1930 r. w Krakowie, syn Stanisława i Marii z domu Hajto. Od 1936 r. był „zuchem”, a następnie harcerzem (także w czasie okupacji hitlerowskiej). Doszedł do stopnia „Harcerza Orlego” i zdobył 18 sprawności. Był zawodnikiem Harcerskiego Klubu Sportowego w marszach i chodzie sportowym. W latach okupacji uczestniczył w tajnych kompletach w zakresie gimnazjum (11 Ośrodek TN w Krakowie). W 1946 r. dokończył gimnazjum i uzyskał tzw. „małą maturę” w V Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jana Kochanowskiego w Krakowie. W 1949 r. ukończył Państwową Szkołę Przemysłową w Krakowie i podjął pracę w Krakowskich Zakładach Wytwórczych Materiałów Elektrotechnicznych w Krakowie, a w 1950 r. został oddelegowany do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Pracował kolejno na stanowiskach: planisty w Biurze Fabrykacyjnym (do 1952), zastępcy kierownika Wydziału 51 do spraw technicznego przygotowania produkcji w okresie uruchomiania samolotu MIG 15, pracownika Działu Organizacji i kierownika Działu Badań Metod Pracy. W 1955 r. zainicjował podjęcie studiów zaocznych na Politechnice Krakowskiej przez pracowników WSK Mielec i jako pierwszy ukończył te studia w 1961 r., uzyskując stopień magistra. W latach 1962-1966 pełnił funkcję zastępcy szefa produkcji. W 1966 zorganizował Ośrodek Organizacji i został jego pierwszym szefem. W Ośrodku skupił 6 działów zajmujących się organizacją pracy i zarządzania, w tym Ośrodek Maszyn Licząco-Analitycznych. Współtworzył Ośrodek Badawczo-Rozwojowy w WSK. Kierowany przez niego zespół uzyskał w 1968 r. nagrodę I stopnia w pierwszym ogólnopolskim Konkursie DO-RO (system „Dobrej Roboty” – synonim systemu sterowania jakością produkcji i zarządzania). Od 1971 r. do 1974 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw handlowych WSK i w tym czasie zreorganizował służbę, tworząc m.in. oddzielne piony zaopatrzenia i eksportu. W 1975 r. został mianowany dyrektorem Regionalnego Ośrodka Elektronicznych Maszyn Cyfrowych. Projekt NARVIK, opracowany w WSK Mielec przez zespół pod jego kierownictwem, uzyskał Złoty Medal na Targach Oprogramowania SOFTTARG w Katowicach (1979). Po restrukturyzacji Ośrodka przeszedł do pracy w pionie technicznym i od 1981 r. do 1983 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora technicznego do spraw postępu technicznego. Po uzyskaniu nagrody za „najlepszy system wynagradzania” – oparty na metodzie wartościowania pracy – został powołany przez Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej do zespołu, który opracował Uniwersalną Metodę Wartościowania Pracy, wprowadzoną na terenie kraju pod nazwą UMEWAP 87. W latach 1984-1986 kierował placówką techniczno-handlową PHZ-PZL. Po powrocie do kraju i rocznej pracy na stanowisku pełnomocnika dyrektora do spraw atestacji stanowisk pracy – został oddelegowany do pracy w Kolumbii jako przedstawiciel techniczno-handlowy PHZ-PZL. W 1990 r., w ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec”, przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową w WSK udzielał się w szeregu innych zajęć, związanych ze szczególnie interesującymi go problemami organizacji zarządzania i jakością produkcji. Od 1974 r. do 1984 r. był starszym wykładowcą w Instytucie Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej (przedmiot – ekonomika i organizacja przemysłu). Opublikował kilkanaście artykułów w czasopismach naukowo-technicznych. Udzielał się jako tłumacz z języków: angielskiego, rosyjskiego i hiszpańskiego. Był założycielem i prezesem Oddziału Wojewódzkiego TNOiK w Rzeszowie (1964-1966), członkiem NOT i PTE oraz SIMP, w którym w latach 1968-1984 pełnił funkcję członka władz wojewódzkich SIMP, w tym w latach 1983-1984 – prezesa Zarządu Oddziału Wojewódzkiego w Rzeszowie. Po przejściu na emeryturę powrócił do działalności dydaktycznej i w latach 1994-1998 prowadził zajęcia z przedmiotów: Ekonomika i Organizacja Pracy oraz Logistyka w Szkole Języków i Zarządzania w Rzeszowie. W 1995 r. utworzył z partnerami niemieckimi Fundację Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego i do 1999 r. był jej dyrektorem. W tej roli m.in. uzyskał pierwsze w Polsce granty z Unii Europejskiej na szkolenia w zakresie edukacji europejskiej. W 1998 r. został wybrany z listy SLD do Rady Powiatu Mieleckiego i objął funkcję przewodniczącego Komisji Promocji i Wspierania Przedsiębiorczości., a od VII 1999 r. członka Zarządu Powiatu Mieleckiego. Jest współautorem szeregu uchwał dotyczących funkcjonowania Rady Powiatu, m.in. statutu, regulaminu pracy i zasad współpracy z organizacjami pozarządowymi, a także strategii rozwoju powiatu mieleckiego, strategii promocji powiatu, raportu o stanie rolnictwa i obszarów wiejskich oraz programu restrukturyzacji ZOZ-SPZ. Zainicjował utworzenie Stowarzyszenia Jednostek Samorządu Terytorialnego Powiatu Mieleckiego i został jego przewodniczącym. Szeroką gamę zajęć zawodowych i społecznych uzupełniają myślistwo, działka pracownicza i rekreacyjne uprawianie sportów indywidualnych. Od 1952 r. jest członkiem Polskiego Związku Łowieckiego i kilkakrotnie wybieranym prezesem Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie. Za liczne dokonania w różnych dziedzinach życia był wielokrotnie odznaczany i nagradzany, m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotymi Odznakami Honorowymi SIMP, NOT i PTE, Srebrnym Medalem Zasługi Łowieckiej i Srebrną Odznaką Polskiego Związku Działkowców oraz szeregiem nagród resortowych i stowarzyszeniowych. W 2002 r. został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego II kadencji (2002-2006), a w 2003 r. został ponownie dyrektorem MCKiRG w Mielcu. Opracował i współtworzył następujące dokumenty strategiczne powiatu: Program Ochrony Środowiska, na lata 2005-2013, Plan Gospodarki Odpadami na lata 2005-2013, Zintegrowana Strategia Rozwoju Obszarów Wiejskich, na lata 2004-2006, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich PROWENT na lata 2005-2013, Strategia i Plan Rozwoju Lokalnego na rok 2005 i lata 2006-2013. Ponadto opracował, w ramach programu unijnego LEADER+, Lokalną Strategię Rozwoju na lata 2006-2013 dla utworzonej w ramach projektu Lokalnej Grupy Działania PROWENT. Był także inicjatorem oraz opracowującym założenia i statut Sieci Porozumienia Lotniczego AVIA SPLot (2004 r.) i inspiratorem późniejszego jej przekształcenia w samodzielną organizację pozarządową (2008 r.) Opracował statuty i doprowadził do rejestracji następujących organizacji pozarządowych: Sieć Porozumienia Lotniczego AVIA SPLot (2008 r.), Lokalnej Organizacji Turystycznej LOT-PORT Ziemia Mielecka ( 2006 r.), Lokalnej Grupy Działania LGD PROWENT (w ramach programu LEADER+, 2006 r.). Ponadto w latach 2006-2008 przeprowadził projekt, współfinansowany przez Urząd Marszałkowski i UE, pod tytułem MIGRON-Sieć Innowacji, jednoczący małe i średnie firmy (MŚP) przemysłu lotniczego i około lotniczego. W 2005 r. zrezygnował z funkcji prezesa Zarządu Koła Łowieckiego PONOWA i został jego Honorowym Prezesem. W 2009 r. wycofał się z czynnego życia zawodowego i pełnionych funkcji, ale pracował jako społeczny doradca w Stowarzyszeniu PROMLOT. Napisał książkę wspomnieniową o Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu Fabryka, która zmieniła miasto (Mielec 2013). Zmarł 11 III 2023 r.
KRÓLIKOWSKI RYSZARD WITOLD, urodzony 8 VIII 1956 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Ireny z domu Perek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1975 r. Był zawodnikiem sekcji pływackiej FKS „Stal” Mielec. Studia w Akademii Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1982 r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W okresie studiów działał w studenckich organizacjach młodzieżowych ZSP i ZSMP. W 1982 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” jako planista, a później pełnił m.in. funkcję kierownika sekcji. W 1991 r. przeszedł do pracy w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym (PGO) w Mielcu i do 1994 r. pełnił kolejno funkcje: głównego księgowego, dyrektora ekonomicznego, zarządcy komisarycznego i tymczasowego kierownika PGO. (W tym okresie Gospodarstwo zostało sprywatyzowane.) W latach 1995-2003 pracował w Agencji Rozwoju Przemysłu Oddział Mielec na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw finansowo-księgowych i głównego księgowego. W tym okresie przyczynił się do planowego rozwoju SSE EURO-PARK Mielec. W 2003 r. został dyrektorem finansowym i członkiem Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu, sp. z o.o. Ponadto w latach 1987-1996 był nauczycielem (w niepełnym wymiarze godzin) w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Poza pracą zawodową udziela się społecznie, m.in. jako członek Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, Towarzystwa Ekonomicznego i Stowarzyszenia Doradców Gospodarczych. Był też współzałożycielem Mieleckiego Towarzystwa Kupieckiego, wiceprezesem Aeroklubu Mieleckiego i członkiem Komisji Rewizyjnej Klubu Piłki Siatkowej „Stal” Mielec. Posiada licencję Państwowego Nadzoru Ubezpieczeń i świadectwo kwalifikacji Ministra Finansów do usługowego prowadzenia ksiąg handlowych.
KRÓLOWEJ JADWIGI (ULICA), jedna z dłuższych ulic (1676 m) na osiedlu Smoczka. Biegnie od ronda na ul. Wolności do cmentarza komunalnego. Status ulicy i patronkę otrzymała 27 III 1985 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik po stronie południowej. Od tej właśnie strony nieustannie buduje się osiedle okazałych domów jednorodzinnych, a po drugiej stronie znajduje się zespół obiektów Specjalnego Ośrodka Społeczno-Wychowawczego i dalej – las. W latach 2002-2012 powstały nowe boczne ulice: Świętej Anny i Stanisława Lema. W latach 2009-2010 zbudowano wzdłuż całej ulicy ścieżkę rowerową. W 2020 r. została gruntownie przebudowana i wyremontowana. Na uwagę zasługuje rozwój budownictwa mieszkaniowego w jej rejonie.
Patronka ulicy: KRÓLOWA JADWIGA (1374-1399) to jedna z najjaśniejszych postaci w galerii władców Polski. Już w wieku 10 lat została królową Polski, a jej małżeństwo w wieku 12 lat z władcą Litwy Jagiełłą spowodowało ochrzczenie się Jagiełły i chrystianizację Litwy. Mimo młodego wieku wyróżniała się pobożnością, mądrością, odwagą i hojnością. Z własnego majątku wydatnie pomogła przy restauracji uniwersytetu w Krakowie oraz budowie i wyposażeniu wielu obiektów sakralnych. Wkrótce po niespodziewanej śmierci zaczął szerzyć się kult królowej, jednak dopiero w 1979 r., za pontyfikatu Jana Pawła II ogłoszona została błogosławioną.
KRÓTKA (ULICA), faktycznie jedna z najkrótszych ulic na terenie osiedla J. Kilińskiego, w obrębie Starego Mielca. Ma tylko 55 m długości. Biegnie od północno-wschodniego narożnika Rynku do ul. Sandomierskiej. Powstała w ramach pierwszej zabudowy miasta. Od wieków była miejscem handlu drobiem i nabiałem, stąd do niedawna nieoficjalnie nazywano ją „kurzą”. Po wybudowaniu „Domu Rzemiosła” i przeniesieniu handlu na pobliski plac handlowy – nazwa „kurza” odeszła w zapomnienie. Aktualnie, po gruntownym remoncie, posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kolorowej kostki brukowej po obu stronach. Na połowie swej szerokości ma miejsca do parkowania. Jej sąsiadami są po jednej stronie – wspomniany „Dom Rzemiosła”, a po drugiej – jednopiętrowe domy ze sklepami na parterze.
KRÓWKA ANTONI ALOJZY, urodzony 13 VI 1932 r. w Złotnikach, powiat mielecki, syn Wojciecha i Katarzyny z domu Krempa. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1952 r. W latach szkolnych należał do ZMP i pełnił w nim różne funkcje. Po maturze został przyjęty do pracy w WSK Mielec na stanowisko kontrolera. W latach 1954-1957 odbył czynną służbę wojskową w Jednostce Lotniczej Obsługi Rządu w Warszawie – Okęciu. 17 IV 1957 r. powrócił do pracy w WSK, na stanowisku konstruktora. W okresie 4 X 1960 r. – 30 VI 1968 r. pracował w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie jako starszy konstruktor i kierownik Działu Normalizacji, a następnie powrócił do pracy w WSK Mielec (1 VII 1968 r.). Obejmował kolejno stanowiska: starszego konstruktora, kierownika Sekcji Organizacji i Zarządzania w utworzonym Zakładzie Doświadczalnym, kierownika Działu Socjalnego WSK (1972-1978) i kierownika Sekcji Dokumentacji Technicznej Jawnej i Tajnej. 11 X 1981 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę z III grupą inwalidzką. Poza pracą zawodową mocno angażował się do działalności społecznej, a zwłaszcza w Ochotniczych Strażach Pożarnych. Od lat szkolnych należał do Ochotniczej Straży Pożarnej w Złotnikach. W późniejszych latach pełnił różne funkcje , m.in. sekretarza i prezesa zarządu tej jednostki, wiceprezesa Zarządu Miejsko-Gminnego OSP w Mielcu, prezesa Zarządu Gminnego w Mielcu, członka Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie, wiceprezesa Zarządu Powiatowego w Mielcu i członka Wojewódzkiego Sądu Honorowego w Rzeszowie. Był również długoletnim radnym rad narodowych: od 1971 r. – radnym Gromadzkiej Rady Narodowej w Chorzelowie i członkiem Komisji d/s Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego, od 1976 r. – radnym Gminnej Rady Narodowej w Mielcu i przewodniczącym Komisji d/s Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego oraz w latach 1984-1990 – przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1988) oraz Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego, Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Medalem Honorowym im. Bolesława Chomicza. Zmarł 30 IV 2006 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRÓWKA JAN, urodzony 14 VIII 1906 r. w Złotnikach, powiat mielecki, syn Stanisława i Marii z Duszkiewiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne złożył w 1926 r. Ze względu na trudne warunki domowe przez dwa lata pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. W latach 1928-1933 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (przedmioty główne: historia i pedagogika) i uzyskał dyplom magistra filozofii z zakresu historii. W roku szkolnym 1933/1934 otrzymał bezpłatną praktykę przedegzaminacyjną w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 1934-1936 uczył w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Sarnach (kuratorium w Wołyniu) i w tym czasie otrzymał dyplom nauczyciela szkół średnich. Od IX 1936 r. do I 1940 r. pracował w Liceum Pedagogicznym w Ostrogu, gdzie oprócz pracy nauczycielskiej zorganizował internaty i był ich kierownikiem. Był także członkiem komisji egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół powszechnych. W 1940 r., po reorganizacji szkół i zmianie języka wykładowego na rosyjski, został zwolniony z pracy i powrócił do domu. Tu ponownie zajął się gospodarstwem, a ponadto włączył się w działalność konspiracyjną i kolportaż prasy podziemnej „Odwet”. Zagrożony aresztowaniem opuścił dom. W maju 1942 r. został rozpoznany przez gestapowca – byłego ucznia mieleckiego gimnazjum i osadzony w więzieniu w Tarnowie, a następnie w obozach koncentracyjnych, kolejno w Oświęcimiu, Gross-Rosen i Sachsenhausen. (W tym ostatnim został postrzelony i odbył kilkumiesięczną karną kompanię.) W maju 1945 r. został uwolniony przez wojska sprzymierzone i powrócił w rodzinne strony. Przez rok leczył się. W 1946 r. powrócił do zawodu nauczycielskiego i został zatrudniony w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Uczył historii, zagadnień o Polsce Współczesnej, filozofii i ekonomii. 24 II 1950 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy P.U.B.P. z Mielca „za rozpowszechnianie nieprawdziwych wiadomości o ZSRR i innych krajach demokracji ludowej”. Zeznania uczniów w czasie procesu sądowego nie potwierdziły tych zarzutów i został uniewinniony. Do nauczania w gimnazjum mieleckim już nie powrócił. Wyjechał do Cieszyna i tam pracował w szkole średniej jako nauczyciel historii, logiki i filozofii, nie zmieniając jednak swego krytycznego stosunku do ówczesnego ustroju. Za tę niezależność poglądów był ceniony przez młodzież. W 1969 r. otrzymał roczny urlop dla poratowania zdrowia. Zmarł 23 I 1970 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRUCZEK HENRYK BOLESŁAW, urodzony w 1893 r. w Mielcu, syn Ignacego i Anieli. Uczył się w mieleckich szkołach. Był zawodnikiem piłkarskiej drużyny Grunwald Mielec i najczęściej grał jako bramkarz. W sierpniu 1914 r. ochotniczo zgłosił się do oddziałów strzeleckich i brał udział w I wojnie światowej. Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim i służył w żandarmerii. W latach 30. był kapitanem w jednostce żandarmerii w Krakowie. Dalsze losy nieznane.
KRUCZEK STANISŁAW, urodzony 18 XI 1895 r. w Mielcu, syn Ignacego i Anieli. Uczył się w c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie w Seminarium Nauczycielskim w Rudniku i ukończył je w 1913 r. Grał w piłkę nożną w drużynie Grunwald Mielec. Był członkiem Związku Strzeleckiego w Mielcu, a później w Rudniku. W sierpniu 1914 r. ochotniczo zgłosił się do służby wojskowej i został skierowany do 14 kompanii IV batalionu 2 pułku piechoty. Uczestniczył w kampaniach: karpackiej, bukowińskiej i besarabskiej, a po przeniesieniu do 6 szwadronu 2 pułku ułanów – w kampanii wołyńskiej. W walkach pod Rudką Miryńską (3 VIII 1916 r.) został ranny i leczył się w szpitalu w Lublinie. Po wyjściu ze szpitala zajmował się werbunkiem do służby wojskowej w powiecie włocławskim i w tym czasie współpracował z tamtejszą Polską Organizacją Wojskową. W kwietniu 1917 r. został skierowany do 6 szwadronu, a po rozwiązaniu Polskiego Korpusu Posiłkowego uciekł do rodzinnego Mielcu i tu się ukrywał. W 1918 r. ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego. W 20 pułku piechoty walczył o niepodległość Polski i otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921. Po demobilizacji w 1921 r. pracował jako nauczyciel w szkołach na Kresach Wschodnich. W 1928 r. otrzymał przeniesienie do Końskich i pracował w tamtejszej Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Dalsze losy nieznane.
KRUDYSZ ZOFIA KAZIMIERA (z domu RUSEK), urodzona 26 II 1921 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Rozalii z Oglińskich. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w drogerii w Mielcu. Po wojnie ukończyła Państwowe Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, a następnie policealny kurs nauczycielski. Ukończyła także Studium Nauczycielskie w Krośnie (kierunek: biologia). W latach 50. pracowała m.in. w Szkole Podstawowej w Radomyślu Wielkim i pełniła funkcję jej kierownika. Pod koniec lat 50. przybyła do Mielca i uczyła w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD, a po jej rozdziale w 1961 r. została zastępcą kierownika Szkoły Podstawowej nr 5. W latach 1962-1966 pełniła funkcję zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury, a w 1966 r. została mianowana dyrektorem nowo wybudowanej Szkoły Podstawowej (później SP nr 7 im. I. Łukasiewicza) i funkcję tę sprawowała do 1977 r. W wymienionych szkołach w znaczącym stopniu przyczyniła się do ich organizacji, urządzenia i wyposażenia. Na emeryturę przeszła w 1977 r. ale w 1988 r. zawiesiła emeryturę i przez kilka lat pracowała jako kierownik świetlicy Szkoły Podstawowej nr 1. Za wyróżniającą się pracę zawodową i działalność społeczną wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1977), Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984) oraz Medalem Zasłużonej Matki, Złotą Odznaką ZNP (1971) i Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza TPD (1977). W 1984 r. została wpisana do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarła 17 VIII 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRUK KAZIMIERZ, urodzony 7 I 1919 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Jana i Jadwigi z domu Hajec. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1938 r. Ukończył dywizyjny kurs podchorążych przy 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej, a następnie został skierowany do szkoły oficerskiej. Po napadzie Niemiec na Polskę 1 IX 1939 r. został skierowany do 16 Pułku Piechoty w Tarnowie, wchodzącego w skład 6 Dywizji Piechoty. Brał udział w kampanii wrześniowej i dostał się do niewoli niemieckiej w okolicach Narola. Udało mu się uciec i powrócił do rodzinnej miejscowości. Koloniści goleszowscy donieśli o jego powrocie i musiał uciekać. Ukrywał się u siostry w Dębicy i pod ps. „Kula” uczestniczył w organizacji Placówki ZWZ „Deser”. Powiadomiony o „wsypie” uciekł na Śląsk i brał udział w organizacji Placówki ZWZ w Babicach. W 1942 r. powrócił do Dębicy pod nazwiskiem „Tadeusz Krzemiński”. Przyjął pseudonim „Jurand”, zorganizował oddział ZWZ/AK i został jego dowódcą. Uczestniczył w szeregu akcji zbrojnych, likwidowaniu konfidentów, zabezpieczaniu zrzutów broni, a najważniejszym zadaniem była obserwacja i rozpoznanie hitlerowskiego Poligonu Blizna. W lipcu 1944 r. brał udział w Akcji „Burza” na terenie Placówki AK „Deser” (Dębica). W 1945 r. ujawnił swoją okupacyjną działalność. Wkrótce wstąpił w szeregi opozycyjnej organizacji WiN. Zagrożony aresztowaniem przez UB i NKWD wyjechał na Śląsk i w Katowicach pracował do przejścia na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem AK (londyńskim), Odznaką „Akcja Burza” (londyńską) oraz Odznaką Weterana Walk o Wolność i Niepodległość”. Zmarł 28 IX 2013 r. Pochowany w Katowicach – Bogucicach na Cmentarzu Bonifratrów.
KRUK MAŁGORZATA WANDA (z domu PAZDYK), urodzona 16 IX 1962 r. w Mielcu, córka Adama i Stanisławy z domu Mucha. Absolwentka Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1984 r. W latach 1984-1989 pracowała w WSK „PZL-Mielec” jako referent ekonomista. Po urlopie wychowawczym (1989-1995) prowadziła działalność gospodarczą – Wydawnictwo „Anna” w Mielcu (1996-1999). W 2001 r. ukończyła studia na Wydziale Ekonomii i Zarządzania Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu i otrzymała tytuł licencjata. Od 2001 r. studiuje na magisterskich studiach zaocznych (Wydział Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej). W latach szkolnych interesowała się teatrem. Od 1981 r. występowała w spektaklach amatorskich zespołów teatralnych Robotniczego Centrum Kultury: Oto z nas człowiek (Zespół Teatralny „Makulatura”) i Królowa przedmieścia (Amatorski Zespół Teatralny). W dalszych latach zajęła się malarstwem, głównie olejnym i akwarelowym. W latach 1995-1999 wydała malarskie albumy: Mielec – region jak malowany (Mielec 1995), Malarskie piękno regionu Mielca (Mielec 1997) i Niezwykła historia i atrakcyjna współczesność Gminy Przecław (Mielec 1998) oraz kolorowankę o Mielcu dla dzieci Moja mała ojczyzna (Mielec 1998). Wydała także serię widokówek Malarskie piękno Mielca (20 wzorów). Jej prace malarskie wielokrotnie wykorzystano w reklamie, na kalendarzach i folderach reklamowych mieleckich firm. Swoje prace prezentuje na ekspozycjach stałych oraz czasowych wystawach indywidualnych i zbiorowych. Ekspozycje stałe: 1995-1999 – Nadleśnictwo Tuszyma, 1995-1999 – Zamek w Przecławiu, 1996-2000 Hotel „Borowiec” w Straszęcinie, 1999-2002 – Hotel Polski w Mielcu, 1995 – Restauracja SASS w Mielcu, 1999 – Willa „Słowacki” w Busku Zdroju, 1998 – wystawa wirtualna (www.powiat.mielec.pl/kruk). Wystawy indywidualne: 1995 – MOK w Mielcu, 1997 – MOK w Mielcu, 1998 – GOK w Przecławiu, 1999 – WDK w Rzeszowie. Wystawy zbiorowe: 1997 – Muzeum Regionalne w Mielcu, II Targi Wielobranżowe w Mielcu, 1998 – „Jadernówka” w Mielcu, DK SCK w Mielcu, 1999 – Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej, DK SCK w Mielcu, kościół Ducha Św. w Mielcu, 2000 – Muzeum Regionalne w Mielcu, DK SCK w Mielcu, 2001 – DK SCK w Mielcu, 2002 – Pałac Królikarnia w Warszawie, DK w Strzyżowie, DK w Dukli, 2003 – WDK w Rzeszowie. Współpracuje z Art.Studio – Galeria w Mielcu i Galerią „Foto-Lab” w Mielcu. Uczestniczyła w plenerach i konkursach. W 2002 r. została finalistką ogólnopolskiego konkursu internetowego „Obraz Roku 2002”, organizowanego przez Art.&Business w Warszawie. Bierze udział w aukcjach charytatywnych. Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych TMZM, Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego i Towarzystwa Przyjaciół Przecławia. W 2003 r. ukończyła studia na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej i uzyskała tytuł magistra. (Tytuł pracy – Marketing w handlu dziełami sztuki w Polsce.) Nadal pracuje twórczo, malując obrazy olejne i akwarelowe. Prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której urządza wystawy swoich prac (połączone ze sprzedażą) w galeryjkach, hotelach i restauracjach w południowo-wschodniej Polsce. Uczestniczy w corocznych wystawach poplenerowych Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w Mielcu.
KRUK STANISŁAW, urodzony 10 VI 1928 r. w Przezwodach, syn Ludwika i Zofii ze Stefańskich. Absolwent Państwowego Liceum Przemysłu Spożywczego w Zabrzu, egzaminy maturalne zdał w 1950 r. Studia I stopnia na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1954 r. i uzyskał tytuł inżyniera lotnictwa. Pracę zawodową rozpoczął w 1954 r. w WSK Mielec i pełnił kolejno funkcje: kierownika zmianowego Wydziału Produkcji (1954), kierownika Wydziału Kontroli Technicznej (1954-1956), starszego konstruktora i kierownika Sekcji Konstrukcyjnej (1956-1958), kierownika Działu Konstrukcyjnego (1958-1961), zastępcy Głównego Konstruktora (1966-1967) i zastępcy Głównego Technologa (1967-1969). W 1965 r. ukończył studia II stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał dyplom magistra inżyniera mechanika. W 1969 r. pracował (krótko) w Zakładach Mechaniczno-Precyzyjnych w Błoniu jako kierownik Zespołu Wydziałów Produkcyjnych, ale jeszcze w tym samym roku powrócił do WSK w Mielcu i do 1972 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw technicznych w Zakładzie Doświadczalnym przy WSK (później OBR SK). W latach 1972-1980 został oddelegowany do pracy w Delegaturze Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Przemysłu Lotniczego PEZETEL w Moskwie i pełnił tam funkcje: głównego specjalisty – konsultanta do spraw kompleksowej współpracy i koordynacji prac w RSZZ w zakresie zagadnień technicznych branży lotniczej, nowych uruchomień oraz spraw serwisowych (1972-1980) i kierownika Usługi Eksportowej (1976-1980). W 1978 r. ukończył roczny kurs międzynarodowych stosunków ekonomicznych we Wszechzwiązkowej Akademii Handlu Zagranicznego MHZ ZSRR. W 1980 r. powrócił z Moskwy i został zatrudniony w Biurze Technicznym Nowych Uruchomień Przemysłu Lotniczego PZL w Warszawie, najpierw na stanowisku kierownika Zespołu do spraw Śmigłowców (1980-1982), a od 1982 r. – kierownika Zespołu do spraw Samolotów i Śmigłowców. W 1982 r. przeszedł do Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Przemysłu Lotniczego PEZETEL w Warszawie, gdzie został kierownikiem jednego z działów. Za wyróżniającą się pracę zawodową został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1976) i Brązowym Medalem „Za Zasługi Dla Obronności Kraju”. Zmarł 1 XI 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sochaczewie.
KRUK WOJCIECH, urodzony 2 I 1946 r. w Przezwodach, woj. kieleckie, syn Ludwika i Zofii ze Stefańskich. Absolwent Technikum Elektrycznego nr 17 w Warszawie, maturę zdał w 1964 r. Pracę zawodową w WSK Mielec podjął 1 IX 1964 r. jako młodszy konstruktor. W latach 1966-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie powrócił do WSK Mielec. Pracował na następujących stanowiskach: konstruktor (1968-1979, An-2, TS-11, Lim), kierownik sekcji (1979-1982, IŁ-86), kierownik Działu ERNO – IRYDA w OBR SK (1982-1989), kierownik pracowni ERNO – IRYDA w OBR SK (1989-1990), specjalista konstruktor w OBR SK (1990-1993), konstruktor prowadzący ERNO samolotów wojskowych w OBR SK, a po jego likwidacji – w Zakładzie Lotniczym (1993-1999), kierownik sekcji i konstruktor w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. w upadłości (1999-2001). Równocześnie dokształcał się, m.in. w 1978 r. ukończył studia z zakresu technologii budowy maszyn w Politechnice Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Brał udział jako konstruktor prowadzący w modernizacji przez firmę SAGEM systemu uzbrojenia i nawigacji samolotu IRYDA (1994-1995), a potem (1996-1997) z firmą SEXTANT Avionique. Uczestniczył w szeregu kursów i szkoleń, uzyskując m.in. certyfikaty firmy SEXTANT Avionique do szkolenia pilotów i obsługi naziemnej w zakresie systemu celowniczo-nawigacyjnego samolotu „Iryda” (1997). Uczestniczył w Konferencji Avioniki w Jaworze w 1995 r., a jego referat „System nawigacji i ataku samolotu IRYDA-SAGEM” został opublikowany w materiałach z tej konferencji. Był autorem wniosków racjonalizatorskich i wzoru użytkowego dotyczącego wagoników kolejki linowej na Szyndzielnię. Od 9 VIII 2001 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. Pełnił funkcje konstruktora prowadzącego „Irydy”(2001-2003) i kierownika Pracowni Nowych Koncepcji. Od 19 IV 2005 r. jest konstruktorem prowadzącym – inżynierem weryfikacji spełnienia w Sekcji Zdatności do Lotu. W 2005 r. uczestniczył w szkoleniu „Polityka NATO dotycząca zapewnienia jakości”. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym i Brązowym Medalem Zasłużony dla Obronności Kraju.
„KRUKI”, męska drużyna piłki nożnej z 1919 r., szerzej o niej przy haśle „Gryf”.
KRUPA ANDRZEJ, urodzony 30 VII 1956 r. w Mielcu, syn Marcina i Kazimiery z domu Kilian. Ukończył Zasadniczą Szkołę Budowlaną w Chorzelowie. Pracował kolejno w: Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, Tarnobrzeskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, Tartaku w Chorzelowie, Zootechnicznym Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie (17 lat), Firmie „VIBO” w Maliniu i firmie budowlanej R. Ciesielskiego. Obecnie przebywa na rencie. Od 1 X 1987 r. jest Honorowym Dawcą Krwi i oddał dotąd 44.250 ml krwi. Należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Jest także członkiem Zarządu Rejonowego PCK. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami Honorowymi PCK IV i III stopnia.
KRUPA JAN GRZEGORZ, urodzony 25 V 1965 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Olgi z domu Kasa. Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną pod kierunkiem Czesława Babiarza. Później przez szereg lat grał w Stali Mielec, jako junior i senior w I drużynie (I i II liga). Był także ministrantem i lektorem w kościele MBNP. Uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1986 r. rozpoczął pracę w OBR SK w Mielcu jako monter płatowców i śmigłowców na Wydziale 19, a następnie pracował jako ślusarz na Wydziale 16. Służbę wojskowa odbył w TWSL Zamość. Po powrocie do pracy w WSK zatrudniony został w Samodzielnej Sekcji Inwentaryzacji Ciągłej, a następnie – od 1989 r. – pracował jako technolog w Spółce „Melex” i doszedł do stanowiska kierownika Działu Głównego Technologa. W latach 1989-1996 odbył studia na Politechnice Krakowskiej (kierunek: mechanika i budowa maszyn), uzyskując w 1994 r. tytuł inżyniera mechanika o specjalności: systemy i urządzenia energetyczne oraz w 1996 – magistra inżyniera o specjalności: silniki spalinowe. W 1997 r. został zatrudniony w firmie BRW Sp. z o.o. jako kierownik, a później dyrektor i pełnomocnik Zarządu Spółki tworzył i organizował od podstaw zakład produkujący meble na terenie SSE EURO-PARK Mielec i rozwijał jego działalność. Jako przedstawiciel firmy uczestniczył w życiu społecznym Mielca, a zwłaszcza w działalności sportowej, sponsorując m.in. Autonomiczną Sekcję Piłki Nożnej Stal, Stowarzyszenie Piłki Ręcznej Stal, Klub Piłki Siatkowej i Stowarzyszenie Przyjaciół Tenisa Stołowego oraz przedszkola, szkoły i inne instytucje, a także organizacje społeczne, m.in. PCK.
KRUPA JERZY, urodzony 29 IV 1949 r. w Żdanowie koło Zamościa, syn Władysława i Jadwigi z domu Pakuła. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zamościu. Po maturze w 1968 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako mechanik lotniczy. W 1973 r. przeszedł do Zarządu Ruchu Lotniczego i Lotnisk Komunikacyjnych w Warszawie na stanowisko zawiadowcy lotniska Mielec. W latach 1969-1981 był członkiem Aeroklubu Mieleckiego i w tym czasie uzyskał licencję pilota szybowcowego i samolotowego zawodowego. W latach 1976-1999 pracował w PZL Okęcie – Zakład Usług Agrolotniczych w Mielcu jako pilot, a następnie szef pilotów i główny specjalista. Latał na samolotach: Jak-18; PZL-101; PZL-104; AN-2; Zlin 526F; M-15; M-18; Zlin 42M; PZL-106; PZL-106A; PZL-106AS; PZL-106BS; PZL-106BT (łącznie odbył 13548 lotów w czasie 4358 godzin) oraz szybowcach: Czapla, Mucha 100, Mucha Standard, Pirat i Bocian (łącznie 195 lotów w czasie 64 godzin). Brał udział w akcjach agrolotniczych i humanitarnych w Sudanie (trzykrotnie), Egipcie, Iranie, Etiopii i Mali. Angażował się społecznie, pełnił m.in. funkcje członka Rady Pracowniczej PZL Okęcie (2 kadencje) i członka Rady Mieszkańców Osiedla W. Szafera Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Był także członkiem Rady Osiedla W. Szafera w Mielcu. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”, „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” oraz Srebrną Odznaką Szybowcową. Zmarł 22 VII 2023 r.
KRUPA PIOTR PAWEŁ, urodzony 21 XII 1989 r. w Tarnobrzegu , syn Marka i Danuty z domu Góra. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 2008 r. Studiował na Wydziale Nauk o Kulturze Społecznej i Medialnej (kierunek: dziennikarstwo i komunikacja społeczna) Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu i w 2011 r. uzyskał tytuł licencjata. W czerwcu 2011 r. został zatrudniony w Telewizji Trwam jako dziennikarz i reporter serwisu informacyjnego „Informacje dnia”, a od września 2011 r. powierzono mu także stanowisko prezentera tego serwisu. W 2013 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: administracja publiczna) Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, w 2014 r. – studia podyplomowe z zakresu zarządzania w mediach w Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie, a w 2015 r. – studia podyplomowe z zakresu funkcjonowania strefy Euro w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu (we współpracy Narodowym Bankiem Polskim). W listopadzie 2015 r., poza dotychczasowymi obowiązkami, otrzymał funkcję wydawcy serwisu informacyjnego „Informacje dnia”. Ponadto od X 2016 r. jest wykładowcą w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Udziela się także społecznie jako członek Ruchu Światło-Życie.
KRUPA RYSZARD, urodzony 11 V 1942 r. w Radomiu, syn Antoniego i Marii z domu Korłup. Absolwent Technikum Fotograficznego w Łodzi z maturą w 1962 r. i Średniej Szkoły Muzycznej w Łodzi, a następnie Studium Nauczycielskiego w Krośnie, kierunek: wychowanie muzyczne (1964). W latach 1964-1965 pracował w Liceum Pedagogicznym i Szkole Ćwiczeń przy LP w Mielcu jako nauczyciel muzyki oraz w Społecznym Ognisku Muzycznym jako nauczyciel gry na gitarze, a także instruktor muzyczny w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu jako instruktor zespołu muzycznego „Watra” i nauczyciel gry w sekcji dziecięcej i młodzieżowej. Od 1967 r. do 1983 r. był nauczycielem wychowania muzycznego w Szkole Podstawowej nr 7 im. I. Łukasiewicza w Mielcu. W tym okresie odniósł szereg sukcesów. Założył i prowadził zespół fletów prostych „Żacy”, z którym zdobył główną nagrodę „Harfę Eola” w Ogólnopolskim Przeglądzie Szkolnych Zespołów Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu (1980). Także z innymi zespołami instrumentalnymi i wokalnymi zdobywał nagrody na wojewódzkich przeglądach szkolnych zespołów artystycznych. W 1983 r. podjął pracę w Szkole Podstawowej nr 8 im. st. sierżanta Stanisława Działowskiego w Mielcu, a w 1985 r. ukończył studia z zakresu historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra historii. Jako nauczyciel historii pracował w SP 8 do przejścia na wcześniejszą emeryturę w 1995 r. Z powodzeniem przygotowywał uczniów do wojewódzkich konkursów przedmiotowych z historii (2 laureatów i 3 wyróżnienia). Grając na wielu instrumentach muzycznych, występował w różnych zespołach artystycznych, m.in. w orkiestrze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, zespole muzycznym „Błękitni” (był jego kierownikiem) oraz jako solista w big-bandzie Antoniego Kopffa. Za długoletnią wyróżniającą się pracę pedagogiczną otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W latach 90. publikował wiersze w tygodniku „Korso” oraz fraszki i felietony w „Wizjerze Regionalnym”. Na emeryturze pasjonuje się fotografią i muzyką. Publikuje swoje zdjęcia Mielca i okolic na facebooku w Grupie „Mielec jest piękny”. Jako muzyk (keyboard, skrzypce) bierze udział w imprezach popularyzujących różne rodzaje pieśni i piosenek. W 2022 r. Mieleckie Towarzystwo Literackie wydało jego książkę Życie nie jest fraszką.
KRUPECKI PAWEŁ, bakałarz, nauczyciel szkoły parafialnej i pisarz cechowy w Mielcu w latach 1691-1693.
KRUPIŃSKA SYLWIA MARIA, urodzona 25 XI 1956 r. w Mielcu, córka Stanisława i Barbary z Czaplińskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1975 r. Po ukończeniu Studium Kulturalno-Oświatowego i Bibliotekarskiego w Krośnie w 1978 r. została zatrudniona w Bibliotece Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu przy WSK „PZL-Mielec” na stanowisku bibliotekarza. Równocześnie studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie i w 1985 r. uzyskała tytuł magistra bibliotekoznawstwa i informacji naukowej. Pracę zawodową kontynuowała na stanowisku kustosza od 1992 r. do 2000 r. w Miejskiej Bibliotece Publicznej, która w 1992 r. przejęła Bibliotekę RCK i została przekształcona w 1998 r. na Bibliotekę Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Jej zajęciem hobbystycznym jest malarstwo. Od 2005 r. należy do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera oraz do Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego w Mielcu. Swoje prace prezentowała m.in. na dorocznych wystawach obu wymienionych grup artystycznych w Centrum Wystawienniczym SCK w Mielcu oraz na wielu wystawach w Rzeszowie, w tym na XI, XII i XIII Wojewódzkiej Wystawie Malarstwa Nieprofesjonalnego. Szczególną wystawą była ekspozycja rodzinna prac „Przez piękno do dobra” w Samorządowym Ośrodku Kultury i Sportu w Chorzelowie koło Mielca w 2012 r. W 2017 r. w ramach III Przeglądu Kultury Mieleckiej „Z nurtem Wisłoki” otrzymała wyróżnienie w kategorii malarstwo. Wyróżniona m.in. Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Medalem „W dowód uznania” Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Odznaką Jubileuszową 50-lecia TMZM im. W. Szafera oraz dyplomem z okazji Jubileuszu 50-lecia Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu.
KRUPIŃSKI DARIUSZ, urodzony 28 X 1951 r. w Jaworznie, syn Włodzimierza i Janiny z domu Tyrna. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. Po maturze w 1969 r. pracował niecały rok w WSK Mielec, a w latach 1970-1972 odbył zasadniczą służbę wojskową. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie odbył w latach 1972-1976 i uzyskał tytuły magistra wychowania fizycznego oraz trenera pływania II klasy. Powrócił do Mielca i z dniem 1 VII 1976 r. został zatrudniony jako trener pływacki w FKS Stal. W 1981 r. przeniósł się do CWKS Resovia Rzeszów i pracował z jej sekcją pływacką do 1984 r. W 1982 r. otrzymał tytuł trenera pływania I klasy. W latach 1984-1986 był nauczycielem wychowania fizycznego w mieleckiej Szkole Podstawowej nr 2, a od 16 II 1986 r. do 31 VII 1987 r. pracował w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury, w tym od 1 IX 1986 r. jako zastępca dyrektora. 3 VIII 1987 r. powrócił do FKS Stal i jako trener pływacki pracował do 10 II 1990 r. Od 12 II 1990 r. ponownie został zatrudniony w Szkole Podstawowej nr 6 jako nauczyciel wychowania fizycznego oraz trener pływacki (Stal, UKS Ikar) pracował do emerytury w 2000 r. W czasie długoletniej pracy trenerskiej wychował wielu medalistów Mistrzostw Polski i reprezentantów kraju w pływaniu w różnych kategoriach wiekowych, m.in. multimedalistkę Magdalenę Modelską. Był także konsultantem reprezentantów Polski z innych klubów. Za wybitne osiągnięcia w pracy trenerskiej i pedagogicznej otrzymał m.in. dwukrotnie Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej II stopnia (1992, 1993). W 1999 r. został zatrudniony w MKP Bobry Dębica.
KRUPIŃSKI EDWARD, urodzony 6 III 1943 r. w Ropience, województwo rzeszowskie, syn Karola i Marii z domu Kociuba. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Elektrycznej w Turaszówce został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako elektromonter. Ukończył Technikum Elektryczne w Mielcu z maturą w 1972 r., a następnie Politechnikę Krakowską (specjalność: systemy i urządzenia energetyczne) w 1980 r. i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Pracę w WSK zakończył na stanowisku kierownika sekcji. W 1982 r. przeniósł się do Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Mielcu, gdzie został kierownikiem warsztatu, a od 1984 r. do 1993 r. pracował w Zakładzie Energetycznym Rzeszów Rejon Mielec jako kierownik utrzymania ruchu. W 1993 r. przeszedł do pracy w Przedsiębiorstwie Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu. Do 1996 r. był głównym specjalistą do spraw techniczno-eksploatacyjnych, a w latach 1996-2002 pełnił funkcję prokurenta MKS Spółka z o.o. Po odejściu Stanisława Kuśnierza na emeryturę, 27 VI 2002 r. władze miasta powierzyły mu funkcję członka zarządu z uprawnieniami do kierowania Spółką i pełnił ją do 25 VI 2006 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Zmarł 9 IV 2024 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRUPIŃSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 10 VII 1921 r. w Jaworznie, syn Władysława i Anieli z domu Czerwonka. W 1934 r. ukończył szkołę powszechną w Jaworznie. Dwa lata później zgłosił się do wojskowej orkiestry w Rokitnie Wołyńskim jako elew. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i 6 IX w czasie bitwy pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej. W obozie Neubrandenburg (Stalag II A nr 14100) przebywał do 1942 r., a następnie – jako ciężko chory – został zwolniony. W grudniu 1942 r. podjął pracę w Kopalni Węgla „Komuna Paryska” w Jaworznie jako pisarz wagonowy. W czasie tej pracy, w 1945 r. zdał egzaminy maturalne w Krakowie. 1 IV 1948 r. przeszedł do pracy w Hucie Bobrek i trenował lekkoatletów KS Stal Bobrek. W latach 1951-1955 r. pracował w Radzie Okręgowej Zrzeszenia Sportowego Stal w Katowicach jako trener lekkoatletyki oraz nauczyciel wychowania fizycznego w Zasadniczej Szkole Hutniczej w Bytomiu – Bobrku. W 1954 r. zdał egzamin nauczycielski w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i otrzymał dyplom nauczyciela szkół średnich ogólnokształcących i zakładów kształcenia nauczycieli. 1 VIII 1955 r. przybył do Mielca i został trenerem sekcji lekkoatletycznej Stali, a później jej trenerem koordynatorem. Pod jego opieką wielu zawodników Stali awansowało do krajowej czołówki, zdobywało medale mistrzostw Polski w różnych kategoriach wiekowych oraz odnosiło sukcesy w zawodach krajowych i zagranicznych. W 1957 r. doprowadził Stal do II ligi lekkoatletycznej. Był także jednym z głównych inspiratorów Memoriału Wacława Gąssowskiego, organizowanego od 1959 r. corocznie na mieleckim stadionie oraz Pucharu „Nowin Rzeszowskich”. Przyczynił się także do wprowadzenia do mieleckich szkół podstawowych obowiązkowej nauki pływania oraz utworzenia w Mielcu Punktu Konsultacyjnego AWF w Warszawie. W 1967 r. został trenerem koordynatorem FKS Stal. Za wyróżniającą się pracę szkoleniową otrzymywał kolejno tytuły trenera II i I klasy oraz w 1973 r. trenera klasy specjalnej w lekkoatletyce. Studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie ukończył w 1974 r. i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. W tym samym roku został umieszczony w Honorowej Trybunie Trenerów Wychowawców (10 osób z całego kraju). W latach 1978-1984 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu i przyczynił się do rozwoju jej działalności sportowej. 1 IX 1985 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą etatową przez szereg lat pełnił funkcje wiceprezesa i szefa Rady Trenerów Rzeszowskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, a w latach 80. był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Od 1984 r. należał do ZBoWiD. W latach 90. zbierał materiały do książki o mieleckim sporcie. Otrzymał Medal za Wojnę Obronną, a za wybitne zasługi dla polskiego sportu oraz wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej m.in. Krzyż Kawalerski OOP (1976), Medale 30-lecia i 40-lecia PRL, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1969) oraz Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania (1982). W 1985 r. wpisany do Księgi zasłużonych dla miasta Mielca. Zmarł 1 IV 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRUSZYŃSKA JOANNA MARIA (z domu SIWEK), urodzona 12 VII 1974 r. w Radomsku, córka Henryka i Zofii z Głogowskich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Feliksa Fabianiego (wcześniej im. Aleksandra Zawadzkiego) w Radomsku z maturą w 1993 r. Studiowała na Wydziale Filologicznym (kierunek: polonistyka) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1998 r. uzyskała tytuł magistra. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę zawodową jako dziennikarz w Bielskim Studiu Telewizyjnym (1998-1999), a następnie pracowała w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Krakowie na stanowisku bibliotekarza (1999-2000). W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe na Akademii Ekonomicznej (Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania, kierunek: zarządzanie personelem) w Krakowie oraz została zatrudniona w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu na stanowisku kierownika działu organizacji imprez i wystaw artystycznych. Inicjatorka i koordyntorka licznych przedsięwzięć kulturalnych odbywających się w Mielcu, w tym imprez cyklicznych organizowanych przez DK SCK (m. in. Przeglądu Zespołów Tanecznych „Pasikonik”, Przeglądu Grup Teatralnych „Scenażeria”, Miejskiego Konkursu Twórczości Plastycznej „Plastykon”, Ogólnopolskiego Konkursu „Przeciągi Literackie”, Pleneru Malarskiego „Malowana Jesień”, Spotkań z Teatrem „Mono-Duo-Dramy”, Miejskiego Dnia Dziecka „Dziecinada”, koncertów z cyklu „Kolędujmy z Gwiazdami” i in.) Wieloletnia koordynatorka działalności wystawienniczej w centrum wystawienniczym i Galerii ESCEK Domu Kultury SCK oraz najważniejszych imprez w kalendarzu kulturalnym instytucji – Dni Mielca i Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego. Inicjatorka i koordynatorka projektów kulturalnych współfinansowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego: „Wariacje kulturalne” 2014, „Wariacje kulturalne nr 2” 2015, „Jeden dzień z życia Mielca” 2015, „Komiksowa historia Mielca” 2016. W 2016 r. została powołana na stanowisko zastępcy dyrektora SCK ds. Domu Kultury, a po rezygnacji Jacka Tejchmy powierzono jej funkcję pełniącego obowiązki dyrektora SCK. Po wygraniu konkursu została mianowana dyrektorem SCK z dniem 1 I 2018 r. Występuje w mieleckim Teatrze Rozmaitości (Ciotka, Wesele, Ożenek, Królowa Przedmieścia, Teatr Variete, Baw się razem z nami). Wyróżniona Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
KRUŻEL ALICJA (z domu CIEBIEŃ), urodzona 20 III 1961 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Albiny z domu Stec. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1981 r. została zatrudniona w Przedszkolu nr 9 w Mielcu jako wychowawczyni. W 1984 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: nauczanie początkowe z wychowaniem przedszkolnym) w Łańcucie i przeniosła się do Szkoły Podstawowej w Rudzie, gdzie pracowała jako nauczycielka do 1998 r. W tym czasie ukończyła wyższe studia zawodowe na Wydziale Pedagogicznym WSP w Kielcach (1994 r.). W 1998 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej w Rudzie i nadal pełni tę funkcję. Równocześnie nadal studiowała i ukończyła Wydział Pedagogiczny (specjalność: zintegrowana edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna) Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach z tytułem magistra (2002 r.), a następnie studia podyplomowe na Uniwersytecie Rzeszowskim w zakresie zarządzania oświatą. Pracując w Rudzie, przez wiele lat przygotowywała uczniów do konkursów, prowadziła koła zainteresowań i zespoły artystyczne oraz inicjowała i organizowała uroczystości szkolne, m.in. uroczystości nadania szkole imienia Józefa Gorlacha i fundacji sztandaru. Jest współautorką (z Andrzejem Przybyszewskim i Aleksandrem Wilkiem) okolicznościowej publikacji Józef Gorlach patron Szkoły Podstawowej w Rudzie (Ruda 2003). Doprowadziła do rozbudowy obiektu szkoły i unowocześnienia jego wyposażenia. Za różnorodną działalność na rzecz środowiska szkoła została wyróżniona, m.in. odznaczeniem sztandaru Medalem za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych w 2008 r. oraz Medalem ProMemoria w 2010r., a także powiatowym i wojewódzkim Certyfikatem Szkoły Promującej Zdrowie. Alicja Krużel działa też w miejscu zamieszkania, m.in. pełniąc funkcję zastępcy prezesa Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków Koło Terenowe w Podleszanach. Wyróżniona m.in. Medalem za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych oraz Honorową Odznaką „Zasłużony dla Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków”.
KRUŻEL BOGUMIŁ KAZIMIERZ, urodzony 18 XI 1969 r. w Mielcu, syn Leopolda i Marii z domu Łaz. Absolwent Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu (1984 r.) i Państwowego Liceum Muzycznego im. F. Chopina w Krakowie z maturą w 1988 r. Studiował na Wydziale Teologicznym (Instytut Muzyki Kościelnej) Akademii Teologicznej w Krakowie, filologię polską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz uczestniczył w zajęciach fakultatywnych na Wydziale Grafiki (Katedra Fotografii) Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 149 w Krakowie (1988-1989), następnie jako muzyk orkiestrowy (skrzypek) w Operze i Operetce w Krakowie (1989-1990) oraz operator kamery poklatkowej w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1995-1997). Od 1995 r. prowadzi własne studio grafiki i fotografii AF Raster w Krakowie. Współautor i współwykonawca spektaklu muzycznego Reminiscencje, którego premiera odbyła się w 1990 r., a nagranie studyjne w 1991 r. Skomponował i wykonywał muzykę do spektakli dla teatru „Scena 94h: Magia Grzechu (premiera 2000 r.) i Smok (premiera 2001 r.). Wydał 3 tomiki wierszy: Już czas (1991), W cieniu człowieka (1999) i W labiryncie wyobraźni (2010) oraz 3 autorskie albumy fotograficzne: Krakowscy franciszkanie (2009), Kraków zaklęty w kamieniu (2010) i Skarby Wieliczki (wyd. 2012). Swoje prace fotograficzne eksponuje na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Wystawy indywidualne: *1993 r. – „Chwile zatrzymane“, Cafe-Mozaika, Kraków; *1994 r. – „Pejzaże“, Foto-Mila, Kraków; *1995 r. – „Etiudy skrzypcowe“, Cafe-Mozaika, Kraków; *1996 r. – „Pejzaż“, Klub u Luisa, Kraków, „Plenery“, Galeria na pięterku, Kraków, „Studium rzeczy“, Galeria Photos, Kraków, „Lecąc“, Galeria na pięterku, Kraków; *1997 r. – „Pejzaże“, Galeria na pięterku, Kraków, „Lecąc“, Galeria Photos, Kraków, „Frrrr… – fotografie lotnicze“, Art Club, Kraków, „Frrrr… Wystawa Fotografii Lotniczej“, Sala konferencyjna ECK S.A., Kraków; *2000 r. – „Faktury“, Cudowne lata, Kraków; *2002 r. – „Faktury“, CKiSON Moliere, Kraków; *2008 r. – „Wyspiański w fotografii“, Księgarnia Bona, Kraków; *2009 r. – „Reminiscencje“, Galeria na Piasku, Kraków; *2010 r. –„Kraków zaklęty w kamieniu“, Auditorium Maximum UJ, Kraków; *2011 r. – „Kraków zaklęty w kamieniu“, Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna, Wieliczka; *2013 r. – „Pejzaż zaklęty w kamieniu i soli“, Muzeum Regionalne w Mielcu, Oddział „Jadernówka“. Wystawy zbiorowe: *1994 r. – Kraków, Głogów, Duszniki Zdrój, Wrocław, Nowy Targ, Jelenia Góra; *1995 r. – Warszawa, Kraków, Kielce, Rybnik, Ružomberok (Słowacja), Bolesławiec, Karlino, Gorzów, Kraków, Duszniki Zdrój, Wrocław, Jauense (Brazylia), Nowy Targ, Warszawa, Kraków, Żary; *1996 r. – Kraków, Karlino, Głogów, Stary Smokowiec, Jelenia Góra, Barcelona (Hiszpania), Rybnik, Żary, Trzcianka, Koszalin; *1997 r. – Kraków, Kielce, Gorzów, Karlino, Ateny (Grecja), Żary; *1998 r. – Kraków, Mielec; *2006 r. – Nowy Targ, Koszalin, Nowy Sącz, Warszawa, Karlino, Świdnica, Płock, Jelenia Góra; *2007 r. – Wieliczka, Ružomberok (Słowacja), Nowy Targ, Novi Sad (Serbia), Częstochowa, Nowy Sącz, Świdnica, Jelenia Góra, Rzeszów, Kraków; *2008 r. – Ružomberok (Słowacja), Nowy Targ, Nowy Sącz; *2009 r. – Kraków; *2012 r. – Lege (Francja). Nagrody i wyróżnienia w konkursach: *1994 r. – „Pod słońce“, Głogów (II nagroda), „Muzyka poważna w fotografii“, Duszniki Zdrój (III nagroda); *1995 r. – „Portret Krakowa ‘94“, Kraków (wyróżnienie), „Różne Oblicza Portretu“, Rybnik (III nagroda), „Cztery pory roku „, Karlino (III nagroda), „Muzyka Poważna w Fotografii“, Galeria Pijalni Wód, Duszniki Zdrój (I nagroda i wyróżnienie), „Krajobraz górski“, Nowy Targ (wyróżnienie), „Music Foto“, Warszawa (wyróżnienie); *1996 r. – „Cztery pory roku“, Karlino (I nagroda), „I Ogólnopolski Przegląd Fotografii“, Koszalin (wyróżnienie); *1997 r. – „Portret Krakowa ‘96“, Kraków (I nagroda), „7 Krajowy Salon Fotografii Artystycznej“, SWA, Żary (wyróżnienie); *1998 r. – „Portret Krakowa ‘97“, Kraków (wyróżnienie); *2006 r. – „XI Ogólnopolski Przegląd Fotografii – Złota Muszla“, Koszalin (I nagroda), „Skarby Małopolski 2006“, Nowy Sącz (wyróżnienie), „Cztery pory roku „, Karlino (I nagroda); *2007 r. – „Kopalnia Soli w Wieliczce“, Wieliczka (I nagroda), „Triennale – Teatr w fotografii artystycznej“ (FIAP), Novi Sad (Serbia), (wyróżnienie FIAP), „XXVIII Międzynarodowy Konkurs Fotograficzny – Krajobraz górski“ (FIAP), Nowy Targ (wyróżnienie FIAP), „Strom“ (FIAP), Ružomberok (Słowacja), (wyróżnienie FIAP), „III Międzynarodowy Salon – Martwa natura w fotografii“, Częstochowa (brązowy medal FRP), „Ocalić od zapomnienia“, Kraków (wyróżnienie); *2008 r. – „XXVIII Międzynarodowy Konkurs Fotograficzny – Krajobraz górski“ (FIAP), Nowy Targ (brązowy medal FRP), „Skarby Małopolski 2008“, Nowy Sącz (wyróżnienie). Ważniejsze wydarzenia artystyczne po 2012 r.: *2013 r. – wystawa fotograficzna „Pejzaż zamknięty w kamieniu i soli” (Muzeum Regionalne w Mielcu – O/Jadernówka), wystawa fotograficzna „Zakamarki wielickiej kopalni”, Solne Miasto (foyer) Wieliczka; *2014 r. – wydanie albumu fotograficznego Wieliczka – królewskie miasto skarbów; * wystawa fotograficzna „Zatrzymane …” (Muzeum Regionalne w Mielcu – O/Jadernówka); wystawy fotograficzne zbiorowe w Delhi, Kalkucie (Indie), Londynie, Poznaniu, Krakowie i Zamościu; *2015 r. – wystawy fotograficzne zbiorowe w Wałbrzychu, Nowym Targu, Warszawie i Krakowie; *2016 r. – wydanie tomiku wierszy Reminescencje; wystawa fotograficzna „Zakamarki wielickiej kopalni”, XIX Targi Sprzętu Fotograficznego i Filmowego (hala Expo-Łódź), wystawa fotograficzna „Pejzaż zamknięty w kamieniu i soli” (Galeria Wielicka, Szkoła Górnicza w Wieliczce); wystawa fotograficzna „Wołanie gór – fotografii” (lobby Hotelu Bania w Białce Tatrzańskiej); *2017 r. – wystawa fotograficzna „Gęby – spojrzenie zza maski” (Hu:braum (lobby) w Krakowie; wystawa fotograficzna „Gęby – spojrzenie zza maski” (Theatre Elizabeth Czerczuk (lobby) w Paryżu; *2018 r. – wystawa fotograficzna zbiorowa w Gdańsku; *2019 r. – wystawa fotograficzna „Lofoty” (XII Targi Sprzętu Fotograficznego i Filmowego (hala Expo-Łódź w Łodzi), wystawa zbiorowa fotograficzna w Gdańsku; *2021 r. – wydanie tomiku wierszy Gęby – spojrzenie zza maski. Nagrody i wyróżnienia (po 2012 r.): *2013 r. – wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Fotograficznym „Sól w świecie fotografii” w Wieliczce; *2014 r. – nagroda CIWEM w „Environmental Photographer of the Year” w Royal Geographical Society in London (Wielka Brytania); wyróżnienie w „XXIV Ogólnopolskim Biennnale Fotografii Zabytki” w Galerii Fotografii Ratusz w Zamościu; *2015 r. – nagroda publiczności w Biennale Fotografii Krajoznawczej w Galerii Sztuki Stara Kopalnia w Wałbrzychu; wyróżnienie FIAP w XXXV Międzynarodowym Konkursie Fotograficznym – Krajobraz górski (FIAP) w MOK w Nowym Targu; *2019 r. – wyróżnienie w wystawie fotograficznej „Górniczy pejzaż, górniczy portret” w Wyższym Urzędzie Górniczym w Katowicach.
KRUŻEL IRENEUSZ (ksiądz zgromadzenia misjonarzy), urodzony 28 VI 1964 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Tereś. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studia na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu ukończył w 1991 r. i otrzymał tytuł magistra filozofii. 24 VI 1990 r. w archikatedrze wrocławskiej przyjął święcenia diakonatu z rąk arcybiskupa Fiorenzo Angeliniego z Rzymu, a 18 V 1991 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Henryka Gulbinowicza, Arcybiskupa Metropolity Wrocławskiego. Mszę Św. prymicyjną odprawił 20 V 1991 r. w mieleckim kościele św. Mateusza. Po święceniach kapłańskich podjął pracę duszpastersko-katechetyczną. Przez trzy lata studiował język francuski na Alliance Francaise. W latach 1994-1995 przebywał w Paryżu, doskonaląc znajomość języka francuskiego w Institut Parisien de Langue et de Civilisation Francaises. Udzielał się też w pracy duszpasterskiej pośród tamtejszej Polonii. W latach 1995-1996 odbył staż misyjny w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej (Afryka Zachodnia). Prowadził pracę misyjną ad gentes w diecezji Daloa, współpracując z biskupem Pierre – Marie Coty. Pełnił liczne odpowiedzialne funkcje na rzecz zgromadzenia, do którego należy, a także wykonywał prace duszpasterskie w parafiach w Polsce i za granicą. Studia specjalistyczne rozpoczął w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a następnie kontynuował studia doktoranckie na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. 28 V 2009 r. uzyskał doktorat na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
KRUŻEL MARIA (z domu CIEJKA), urodzona 11 V 1927 r. w Ostrówku, pow. mielecki, córka Jana i Bronisławy z domu Łuszcz. Absolwentka Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego w Mielcu (1947) i Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1949 r. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Dulczy Małej (1949-1951), Przedszkolu WSK nr 3 w Mielcu i świetlicy dziecięcej w Mielcu (1955-1957), Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu (1962-1966) i Szkole Podstawowej nr 3 (1966-1982). Równocześnie dokształcała się, uzyskując dyplom ukończenia Studium Nauczycielskiego w Tarnowie (kierunek – nauczanie początkowe i zajęcia praktyczno-techniczne) oraz dyplom uzyskania kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym wydany przez Instytut Kształcenia Nauczycieli w Warszawie (1978). W 1982 r. przeszła na emeryturę. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcała na działalność społeczną. Od lat 50., kiedy czasowo mieszkała w Darłowie, trenowała strzelectwo sportowe i działała w Lidze Przyjaciół Żołnierza, a następnie w Lidze Obrony Kraju. Osiągała liczne sukcesy w zawodach strzeleckich. Założyła szkolne koło LOK w Szkole Podstawowej nr 3. Prowadziła letnie kolonie dla dzieci i młodzieży. Przez szereg lat była kuratorem sądowym dla nieletnich, a jej praca w tym zakresie została wyróżniona przyznaniem I miejsca w ogólnopolskim konkursie na najlepszego opiekuna społecznego zorganizowanym przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej. Ponadto została nagrodzona m.in. Odznaką Zasłużony Działacz LPŻ, Złotym Medalem LOK za wyniki w zawodach strzeleckich i Złotą Odznaką Strzelecką. Zmarła 6 IX 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRUŻEL MIECZYSŁAW ZDZISŁAW, urodzony 30 X 1944 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Władysława i Stanisławy z domu Trzpis. Absolwent Technikum Samochodowego w Rzeszowie z maturą w 1963 r. Pracę zawodową podjął 1 VIII 1964 r. w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu koło Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu) jako stażysta. Kolejnymi miejscami pracy były: Wojewódzka Spółdzielnia Spożywców „Społem” Oddział w Mielcu (28 VII 1965 r. – 29 VI 1968 r.) i Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego Mielec, gdzie w okresie od 4 VII 1968 r. do 31 VII 1974 r. pracował jako: konstruktor, starszy konstruktor, samodzielny konstruktor i konstruktor specjalista. Równocześnie studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1974 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 1 VIII 1974 r. do 31 III 1991 r. pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej na stanowiskach: zastępcy dyrektora do spraw technicznych (1974-1989), kierownika Zakładu Transportowego, kierownika warsztatu Zakładu MKS i kierownika Zakładu MKS. W tym okresie, a zwłaszcza w latach 70., kiedy wraz z dynamicznym rozwojem Mielca rosły zadania gospodarki komunalnej, znacząco przyczynił się do unowocześniania i sprawnego funkcjonowania służb komunalnych. Zmarł 5 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRUŻEL ZDZISŁAW, urodzony 11 XI 1933 r. w Trzcianie, powiat mielecki, syn Jana i Agnieszki z domu Ćwięka. Pracę zawodową rozpoczął w 1951 r. w Wytwórni Sprzętu Medycznego w Krakowie, a następnie przeniósł się do mieleckiej WSK i pracował w niej do 1965 r. Wtedy to założył w Mielcu własny zakład rzemieślniczy branży metalowej, który świadczył usługi i wykonywał produkcję w zakresie części zamiennych do krajowych i zagranicznych pojazdów mechanicznych, szlifierstwa, tłocznictwa i obróbki wiórowej. Poza pracą zawodową udzielał się w samorządzie mieleckiego rzemiosła, m.in. w latach 1981-1985 pełnił funkcję sekretarza Zarządu, a od 1985 r. – podstarszego Cechu Rzemiosł Różnych oraz honorową funkcję wiceprezesa Spółdzielni Rzemieślniczej. Wielokrotnie uczestniczył w kampaniach wyborczych do Sejmu i Rad Narodowych. Zmarł 24 II 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRYCZYŃSKI BRONISŁAW, urodzony 28 IV 1875 r. w Podhorcach koło Złoczowa. Uzyskał wykształcenie pedagogiczne i w 1905 r. zdał egzamin nauczycielski. Pracował jako nauczyciel geografii, historii i języka łacińskiego w galicyjskich szkołach. W latach 20. (do 1928 r.) był dyrektorem gimnazjum w Skierniewicach. W latach 1928-1931 pełnił funkcję dyrektora Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu. Opublikował artykuł historyczny Ossolińscy i dobra funduszowe Zakładu Narodowego im. Ossolińskich w powiecie mieleckim (1931) oraz wiele artykułów pedagogicznych, m.in. Współdziałanie domu ze szkołą i Zainteresowanie nauką i lekturą uczniów. Angażował się w działalność społeczną w dziedzinie oświaty na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Był m.in. delegatem Rady Szkolnej Powiatowej, prezesem Koła TSL i wiceprezesem Koła TNSW oraz członkiem zarządów: Koła Opieki Rodzicielskiej, Towarzystwa Bursy, Powiatowego Komitetu WF i PW, Komitetu Przyjaciół Akademika i członkiem Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. W 1930 r. zainicjował powstanie Komisji Porozumiewawczej i został pierwszym jej prezesem. Na emeryturę przeszedł 31 X 1931 r. W 1932 r. wyjechał do Lwowa i tam mieszkał do 1941 r. Losy wojenne rzuciły go do Kazachstanu i prawdopodobnie tam zmarł w 1943 r.
KRYCZYŃSKI STANISŁAW, urodzony 3 V 1911 r. w Nowym Sączu, syn Bronisława i Jadwigi z Gregorczyków. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Skierniewicach, a od 1928 r. do Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, gdzie w 1929 r. złożył egzaminy maturalne. W historii szkoły zapisał się jako jeden z najaktywniejszych uczniów. Był jednym z animatorów i redaktorów szkolnego czasopisma uczniowskiego „Dziewanna”. Indywidualnie prowadził niezwykle wnikliwe badania nad historią Mielca, a ich rezultaty opublikował w artykule Z przeszłości miasta Mielca („Mieleczanin”, Lwów 1933). W 1929 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, a po ich przerwaniu podjął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1935 r. zakończył studia i otrzymał tytuł magistra filozofii. Był niezwykle płodnym publicystą. Jego artykuły ukazywały się w dziennikach „Słowo” i „Kurier Wileński” oraz w czasopismach: „Rocznik Tatarski” (m.in. w 1938 r. praca monograficzna Tatarzy litewscy), „Lud”, „Ateneum Wileńskie”, „Rocznik Ziem Wschodnich”, „Jantar”, „Przegląd Islamski” i „Życie Tatarskie”. W 1936 r. został stypendystą Funduszu Kultury Narodowej (1936-1939). Od 1938 r. pracował w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się na wschód, ale pod koniec 1939 r. powrócił do Warszawy. W 1940 r. zamieszkał w Łowiczu. Zmarł 2 XI 1941 r. w okolicach Łowicza.
KRYCZYŃSKIEGO STANISŁAWA (ULICA), niewielka ulica miejska w obrębie 5 Smoczki, stanowiąca sięgacz od ul. J. Iwaszkiewicza. Status ulicy i nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej 20 XII 2007 r.
Patron ulicy: STANISŁAW KRYCZYŃSKI (1911-1941) to wybitny absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, badacz historii Mielca i okolic, historyk i publicysta.
KRYMSKI EDWARD, urodzony 11 X 1901 r. w Mielcu, syn Franciszka i Ludmiły z Wanatowiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu, egzamin dojrzałości złożył w 1921 r. Od lat szkolnych należał do skautingu, a następnie harcerstwa i był jego niezwykle czynnym działaczem. W 1918 r. zainicjował utworzenie harcerskiej Drużyny Rzemieślniczej im. J. Kilińskiego. W 1925 r. ukończył studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz dwuletni kurs wychowania fizycznego przy UJ, a następnie dwuletnie Studium Pedagogiczne przy UJ i roczny kurs w Akademii Handlowej. Uczestniczył także w kursach i szkoleniach organizowanych przez Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. Od 1927 r. do wybuchu wojny (1939) pracował jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum i Liceum św. Jacka w Krakowie, a ponadto w latach 1929-1930 w Państwowej Zasadniczej Szkole Zawodowej w Krakowie. Prowadził wychowanie fizyczne i przysposobienie obronne, uczył historii i języka polskiego. Był także komendantem Hufców PW i SP. Organizował m.in. kursy przewodników po Krakowie i ruchome biblioteki dla wsi województwa krakowskiego, przygotowywał z młodzieżą sztuki teatralne oraz wygłaszał pogadanki popularnonaukowe w różnych środowiskach. Za tę różnorodną działalność odznaczono go Srebrnym Medalem 3-Majowym. 4 IX 1939 r. jako porucznik rezerwy został zmobilizowany i skierowany do Równego. Tam jednak nie zastał wojska, które odeszło w stronę południowej granicy. Po kilku miesiącach tułaczki (m.in. uciekł z konwoju niemieckiego przy pomocy żołnierza niemieckiego – przedwojennego śląskiego harcerza), w marcu 1940 r. powrócił do Mielca. Ukrywał się i utrzymywał kontakty z ruchem oporu, głównie z wywiadem na terenach wokół wyrzutni V1 i V2 w Bliźnie koło Dębicy. Po wypędzeniu niemieckich okupantów z Mielca (6 VIII 1944 r.) został zmobilizowany i w stopniu porucznika piechoty pełnił funkcje instruktora przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego oraz organizatora Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza na terenie powiatu mieleckiego, dębickiego i dąbrowskiego. Od 1945 r. podjął pracę nauczycielską w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a ponadto uczył w Państwowej Zasadniczej Szkole Zawodowej i Publicznej Średniej Szkole Zawodowej. W 1950 r. został aresztowany przez UB i sądzony, a następnie pozbawiony prawa nauczania. W latach 1952-1956 pracował w Budowlanym Przedsiębiorstwie Powiatowym w Mielcu. Od 1956 r. powrócił do pracy pedagogicznej i do 1973 r. pracował w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 (później II LO im. M. Kopernika). W 1973 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą nauczycielską oddawał się dwóm pasjom życiowym – harcerstwu i śpiewaniu w chórze. Do skautingu należał od 1911 r. W 1917 r. założył drużyny wiejskie w Porębach Cyranowskich, Smoczce i Wojsławiu, a w 1918 r. uczestniczył w założeniu harcerskiej Drużyny Rzemieślniczej im. J. Kilińskiego przy Związku Katolickiej Młodzieży Męskiej w Mielcu. Jako ochotnik brał udział w działaniach V Harcerskiego Batalionu 201 pułku piechoty na terenie Górnego Śląska w 1920 r. W okresie akademickim i w późniejszych latach należał do Rady Kół Przyjaciół Harcerstwa w Krakowie, udzielał się w pracy kręgu starszoharcerskiego, był komendantem i opiekunem 2. i 8. Drużyny Harcerskiej w Krakowie. Współpracował z innymi drużynami harcerskimi na terenie Krakowa, organizował letnie i zimowe obozy harcerskie i w wielu z nich był komendantem. W czasie studiów i w późniejszych latach śpiewał w chórze akademickim w Krakowie i uczestniczył w licznych jego koncertach w kraju i za granicą (Węgry, Rumunia, Bułgaria, Jugosławia). Po II wojnie światowej podjął się organizacji harcerstwa w Mielcu i wspólnie z Karolem Trojanowskim organizował pierwsze oficjalnie działające drużyny harcerskie. W latach 1944-1947 pełnił funkcję komendanta Hufca harcerzy i harcerek w Mielcu. Po powrocie do pracy pedagogicznej i „odwilży”- od 1957 r. uczestniczył w budowaniu odnowionego ZHP. W późniejszych latach, niemal do końca życia współpracował z Komendą Hufca ZHP w Mielcu. Otrzymał tytuł Harcerza Rzeczypospolitej. Napisał m.in. artykuł Z harcerskich wspomnień (zamieszczony w „Historii ruchu…”) Kontynuował także zainteresowania śpiewacze. W 1967 r. został pierwszym prezesem reaktywowanego chóru męskiego „Melodia”, a później jego członkiem. Był także działaczem szeregu stowarzyszeń organizacji społecznych, zarówno w okresie międzywojennym jak i po wojnie. W czasie pobytu w Krakowie należał do Związku Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej oraz do Związku Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej, a w Mielcu był m.in. współzałożycielem Ligi Morskiej i prezesem jej Zarządu Powiatowego (1944-1947), działaczem SD, TMZM i Klubu Oficerów Rezerwy przy PPRN. Wyróżniony został m.in. Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” (1972), Odznaką Honorową Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych (1973), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1978) i Krzyżem Kawalerskim OOP (1982). Zmarł 21 V 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRYMSKI WIESŁAW, urodzony 17 XII 1929 r. w Krakowie, syn Edwarda i Marii z domu Ząbczyk. Do ZHP należał od 1936 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał z rodzicami w Mielcu. Od 1943 r. był członkiem konspiracyjnego harcerskiego zastępu „Orłów”, działającego w strukturze Szarych Szeregów. Uczestniczył m.in. w akcjach sabotażowych, obserwacjach ruchów wojsk niemieckich i akcjach patriotycznych. Po wojnie pozostał w konspiracyjnym harcerstwie. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i w 1949 r. zdał egzaminy maturalne. W tym okresie należał do zespołu śpiewaczego „Melodia”. Po wykryciu przynależności do konspiracyjnego harcerstwa został aresztowany i więziony w Mielcu i Rzeszowie. W latach 50. ukończył dwuletnią Szkołę Felczerską w Rzeszowie, a w 1959 r. Akademię Medyczną w Białymstoku i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Od 1959 r. pracował w Ośrodkach Zdrowia w Trzcianie koło Rzeszowa i Boguchwale, następnie w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie, a w latach 1962-1963 jako kierownik Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej w Rzeszowie. W 1966 r. przeniósł się do szpitala w Brzozowie i do 1972 r. pełnił funkcje ordynatora Oddziału Laryngologicznego i kierownika Pogotowia Ratunkowego, a ponadto pracował w Poradni Laryngologicznej. W latach 60. uzyskał I i II stopień specjalizacji z zakresu laryngologii i I stopień specjalizacji z organizacji ochrony zdrowia. W 1972 r. został powołany na stanowisko dyrektora ZOZ I w Rzeszowie i obejmował je przez dwa lata, a następnie pracował w Szpitalu Wojewódzkim, Poradni Laryngologicznej oraz kilku przychodniach zakładowych. Z dniem 31 XII 1982 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał w wymienionych placówkach w niepełnym wymiarze godzin. W Boguchwale, gdzie mieszkał, prowadził prywatną praktykę lekarską. Poza pracą zawodową angażował się w społeczną działalność oświatową z zakresu ochrony zdrowia, m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Medycyny Wiejskiej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, organizował szkolenia lekarzy wiejskich, inicjował powstawanie wiejskich „szkół zdrowia” (wspólnie z kołami ZMW i Ligi Kobiet, Kołami Gospodyń Wiejskich i Ochotniczymi Strażami Pożarnymi). Prowadził wykłady w Uniwersytecie Ludowym we Wzdowie i w ramach Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Wiele czasu poświęcał na społeczną działalność w ZHP, do którego powrócił w 1977 r. W Rzeszowie założył 23 Harcerską Drużynę Wodną im. Jerzego Szajnowicza przy II Liceum Ogólnokształcącym i opiekował się nią do końca życia. Pełnił liczne funkcje w ZHP, m.in. był członkiem Rady Chorągwi Podkarpackiej i członkiem Chorągwianego Kręgu Seniora w Rzeszowie. Za tę wieloletnią i zaangażowaną pracę otrzymał tytuły harcmistrza i Harcerza Rzeczypospolitej. Uprawiał też sporty samolotowe. Po odbyciu szkoleń we Wrocławiu i Lęborku posiadał uprawnienia pilota szybowcowego i samolotowego. Od 1949 r. był członkiem Aeroklubu Mieleckiego, a okresowo pracował społecznie w jego kierownictwie. Posiadał też uprawnienia sternika jachtowego i motorowodnego. Organizował dla młodzieży obozy wędrowne kajakowe i żeglarskie. Napisał książkę Szpilki (o latach dziecięcych i działalności w Szarych Szeregach), którą wydano w Rzeszowie w 2000 r. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką „Polska Walcząca” 1939-1945, Złotą Honorową Odznaką ZMW, Krzyżem Zasługi dla ZHP, Odznaką Honorową PCK, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, odznaczeniem Rozeta z Mieczami za Zasługi dla ZHP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką „Syn Pułku”. Zmarł 1 VIII 2001 r. Spoczywa na starym cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.
KRYMSKI WŁADYSŁAW ANTONI, urodzony 1 V 1896 r. w Mielcu, syn Feliksa i Józefy z domu Szwakop. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Należał do Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Komisji Werbunkowej w Mielcu i został skierowany do Tarnowa, a stamtąd do oddziałów strzeleckich w Krakowie. W nieznanych okolicznościach zrezygnował i zgłosił się do armii austriackiej. Walczył m.in. na froncie wołyńskim i tam dostał się do niewoli rosyjskiej. Prawdopodobnie w 1918 r. został wypuszczony z niewoli i ochotniczo zgłosił się do 1 Pułku Strzelców Polskich w Ufie, wchodzącego w skład rosyjskiej V Dywizji Syberyjskiej. Był jednym z organizatorów 2 kompanii i został zastępcą dowódcy w stopniu podporucznika. W latach 1919-1920 uczestniczył w walkach z bolszewikami. Po poddaniu się V Dywizji Syberyjskiej został skazany przez bolszewików na więzienie za udział w kontrrewolucji. Udało mu się uciec z więzienia w Krasnojarsku, ale w pobliżu Smoleńska został aresztowany. Ponownie uciekł i po licznych perypetiach przedostał się do niepodległej już Polski. Zgłosił się do Wojska Polskiego i przez kilka miesięcy służył w 62 pułku piechoty. Po zwolnieniu ze służby mieszkał w Solcu Kujawskim. Tam prowadził firmę drzewną i pełnił różne funkcje społeczne, m.in. był komendantem „Strzelca” i prezesem Towarzystwa Kupiecko-Przemysłowego. Za zasługi wojenne został odznaczony Krzyżem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką b. Ochotnika V Dywizji Syberyjskiej i Krzyżem Byłych Więźniów Ideowych z lat 1870-1919. Zmarł 8 IV 1981 r. w Toruniu..
KRYŃSKI LECH, urodzony 3 XI 1985 r. w Katowicach. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w Pogoni Zabrze. Specjalizował się na pozycji bramkarza. Karierę seniorską kontynuował w AZS Katowice i AZS AWF Katowice. W 2007 r. przeszedł do I-ligowego zespołu Siódemka Miedź Legnica i grał w tym zespole do 2012 r., przyczyniając się m.in. do awansu do ekstraklasy w sezonie 2009/2010. Kolejnym klubem była PGE Stal Mielec – brązowy medalista Mistrzostw Polski w sezonie 2011/2012. W sezonach 2012/2013 i 2013/2014 zagrał w Stali 76 meczów i strzelił 1 bramkę. Ponadto od 2012 r. występował w meczach II reprezentacji Polski. W 2013 r. został też powołany do szerokiej kadry A na Mistrzostwa Europy 2014 r., ale nie został wybrany do ścisłego składu reprezentacji. W sezonie 2014/2015 grał w ekstraklasowej drużynie Gaz-System Pogoń Szczecin, a od sezonu 2015/2016 jest bramkarzem niemieckiego zespołu HSV Insel Usedom.
KRYSA JAN, urodzony w Miechocinie, powiat tarnobrzeski. Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował jako nauczyciel, ale zawiesił pracę i podjął naukę w c.k. Gimnazjum Państwowym w Mielcu; egzaminy maturalne zdał w 1914 r. Brał udział w I wojnie światowej i został wzięty przez Rosjan do niewoli. Po uwolnieniu mieszkał w Charkowie i rozpoczął studia prawnicze na tamtejszym uniwersytecie. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie i dokończył studia, a następnie pracował jako adwokat. Był działaczem PSL „Piast”. W 1927 r. był jednym z głównych orędowników współpracy PSL z obozem rządowym, w rezultacie czego w 1928 r. został wybrany posłem na Sejm z listy BBWR. W 1930 r. zgłosił akces do Stronnictwa Chłopskiego (SCh). 9 X 1931 r. został ponownie posłem na miejsce zmarłego J. Dębskiego. W czasie zjazdu zjednoczeniowego (15 III 1931 r.) wszedł w skład Głównej Komisji Rewizyjnej Stronnictwa Ludowego. Od 1933 r. był członkiem Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL, a w latach 1933-1935 członkiem Rady Naczelnej SL. Współpracował z pismem „Polska Ludowa”. Po II wojnie światowej pracował w Spółdzielni Spożywców „Społem” jako radca prawny. Zmarł 15 VIII 1983 r.
KRZAK JAKUB, urodzony 20 VI 1900 r. w Krościenku nad Dunajcem, syn Andrzeja i Agnieszki. Ukończył szkołę powszechną i szkołę zawodową w Krościenku. Został zatrudniony w miejscowej renomowanej stolarni Schmitha i w zakładzie tym zdobył kwalifikacje czeladnicze i mistrzowskie w zawodzie stolarza. W 1926 r., za namową mielczanina Stanisława Weryńskiego, przeniósł się do Mielca i został kierownikiem wytwórni mebli tegoż S. Weryńskiego. Specjalizował się w wytwarzaniu mebli inkrustowanych. W latach 30. udzielał się społecznie w Towarzystwie Chrześcijańskich Robotników. Był współorganizatorem imprez kulturalnych i oświatowych oraz członkiem zespołów artystycznych. W czasie okupacji hitlerowskiej nadal kierował zakładem S. Weryńskiego. W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej wykonywał meble m.in. na zamówienia rządowe do Warszawy, w tym prawdopodobnie do gabinetu prezydenta B. Bieruta. Brał udział w remoncie i restauracji kościółka św. Marka po zniszczeniach wojennych, m.in. wykonał nowy ołtarz według własnego projektu. Naprawił też drewniane wyposażenie kaplicy św. Stanisława Kostki, zniszczone w wyniku wybuchu niemieckiego pocisku artyleryjskiego 13 XI 1944 r. Uczestniczył w tworzeniu i działalności Spółdzielni Pracy „Pokój”, a następnie Spółdzielni „Przyszłość” i PSS „Społem”, w której przez wiele lat pełnił funkcje w Radzie Nadzorczej. Był także wybierany do Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zdrowia. W 1968 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Zmarł 27 IX 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRZAK JÓZEFA, urodzona 16 VIII 1954 r. w Trześni, powiat kolbuszowski, córka Piotra i Marii z domu Tetlak. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej z maturą w 1973 r. i Studium Nauczycielskiego w Tarnowie w 1975 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Otałęży, gmina Czermin (1975-1978). Kolejnymi miejscami pracy były: Zbiorcza Szkoła Gminna w Przecławiu (1978-1979) i Szkoła Podstawowa w Łączkach Brzeskich, gmina Przecław (1979-2008). Ponadto w latach 2004-2007 uczyła w niepełnym wymiarze godzin w Szkole Podstawowej w Tuszymie, gmina Przecław, a następnie w latach 2008-2011 w wymiarze pół etatu w Szkole Podstawowej w Wylowie, gmina Przecław. (Wszystkie wymienione miejscowości znajdują się na terenie powiatu mieleckiego.) Równocześnie dokształcała się, m.in. w 1993 r. ukończyła Pedagogiczne Studium Bibliotekarstwa i Informacji Naukowej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Spośród wielu zadań dydaktyczno-wychowawczych, które realizowała, na szczególne wyróżnienie zasługują: urządzenie biblioteki jako pracowni interprzedmiotowej, przygotowywanie uczniów do zdobywania karty rowerowej i organizowanie różnych form wycieczek krajoznawczych. W 2004 r. zgłosiła akces do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu oraz Klubu Środowisk Twórczych przy TMZM. Od lat pasjonuje się fotografią, toteż swoje bogate zbiory prezentuje na wystawach, m.in. w Przecławiu, powiecie mieleckim i województwie podkarpackim (w domach kultury, bibliotekach i innych instytucjach kultury). Bierze też udział w konkursach fotograficznych, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W styczniu 2014 r. była jedną z założycielek Stowarzyszenia „Przecławski Krąg” i jest jego prezesem. (Stowarzyszenie m.in. podjęło się opieki nad bardzo zniszczonym kościółkiem św. Bernardyna ze Sieny w Przecławiu i sukcesywnie poprawia jego stan.) Autorka książek: „W służbie przecławianom – 135 lat Ochotniczej Straży Pożarnej w Przecławiu” (Przecław 2014), „Kościółek pw. św. Bernardyna ze Sieny w Przecławiu” (Przecław 2015) i „Wigilia na Ziemi Przecławskiej” (Przecław 2019). Od 2020 r. należy do Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM w Mielcu. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego i Złotą Odznaką 50-lecia TMZM.
KRZAK KRZYSZTOF, urodzony 28 III 1963 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Izabeli z Trybulskich. Uczęszczał do Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. W tym czasie należał do szkolnego zespołu Cantabile, który wielokrotnie występował z powodzeniem na przeglądach i festiwalach muzycznych. Specjalizował się w poezji śpiewanej. Komponował muzykę, najczęściej do słów Andrzeja Ciacha i śpiewał przy akompaniamencie gitary. W 1984 r. zdobył nagrodę główną w Przeglądzie Zespołów Muzycznych i Solistów „Złoty Sęk-84” w Mielcu. W latach 1985 – 1989 nagrał ponad dwadzieścia utworów w Radio Rzeszów i w Mielcu. Zdobył indywidualną II nagrodę na Studenckim Festiwalu Piosenki – 1989 w Krakowie. Także w 1989 r., po przejściu eliminacji i półfinału w Mielcu zakwalifikował się do finału Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Polskiej we Wrocławiu. Tam znalazł się w złotej dziesiątce, która została zaproszona do udziału w koncercie „Debiuty” na XXVI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i po udanym występie otrzymał wyróżnienie. Wyjechał do Hiszpanii i z niewiadomych przyczyn aż do 2010 r. nie utrzymywał z nikim w Polsce kontaktów. Staraniem jego przyjaciół w 2008 r. wydano płytę „Gdzie jest Krzysiek Krzak śpiewający bezpańskie ballady o niczym” z nagraniami archiwalnymi. W 2010 r. za pośrednictwem polskiej ambasady nawiązał kontakt z przyjaciółmi z Mielca i powrócił do rodzinnego miasta. Wystąpił w Mielcu i m.in. w audycji „Muzyczna Bombonierka” w Radio Kraków. Ponownie wyjechał do Hiszpanii. Zmarł 26 I 2016 r. w Barcelonie.
KRZEMIENICZA GÓRA, zob. CYRANOWSKA GÓRA
KRZEMIEŃ MARIAN WŁADYSŁAW, urodzony 18 VIII 1944 r. w Krakowie, syn Stanisława i Franciszki z domu Swachta. Absolwent Technikum Mechanicznego w Krakowie, egzaminy maturalne zdał w 1963 r. Studia na Wydziale Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie ukończył w 1969 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera odlewnika. Po studiach zatrudniony został w WSK Mielec na stanowisku starszego technologa. Od 1972 r. pracował na stanowisku kierownika sekcji, a w latach 1974-1980 – na stanowisku kierownika działu. W latach 70. ukończył m.in. studia podyplomowe z zakresu ekonomiki przemysłu (SGPiS w Warszawie) oraz kilka kursów specjalistycznych III stopnia. W tym okresie przyczynił się do unowocześnienia funkcjonowania i produkcji przedsiębiorstwa, m.in. uruchomienia systemu ewidencji osobowej na EMC Odra 1304 (otrzymał za to Nagrodę Ministra Przemysłu Maszynowego w 1976 r.), uruchomienia systemu automatycznego programowania OSW „NARVIK” (Nagroda Zespołowa II stopnia NOT) i systemu automatycznego programowania OSW (była to pierwsza w Polsce i w krajach RWPG implementacja na EMC JS RIAD). W latach 1980-1985 pełnił funkcję głównego specjalisty do spraw zaopatrzenia i kooperacji. Uczestniczył wówczas w uruchomieniu produkcji samolotu AN-28 i w 1984 r. otrzymał Nagrodę Zespołową NOT I stopnia oraz tytuł Wojewódzkiego Mistrza Techniki 1984 r. W 1986 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora naczelnego do spraw handlowych. Od 1988 r. pracował w przedstawicielstwie WSK Mielec we Lwowie. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał pracom społecznym. W latach 80. był wiceprezesem FKS PZL-Stal Mielec do spraw piłki nożnej. Był także członkiem NOT – Stowarzyszenia Technicznego Odlewników Polskich, TNOiK, Automobilklubu Rzeszowskiego i Klubu Oficerów Rezerwy (posiadał stopień porucznika). Poza nagrodami za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki wyróżniony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu Zagranicznego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”i Złotą Odznaką Honorową PZPN. Zmarł 23 XII 1993 r. w Mielcu. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
KRZEMIEŃ STANISŁAW (ksiądz), urodzony 10 XII 1907 r. w Rybarzowicach, pow. bialski, syn Józefa i Adeli z domu Kosiba. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1926 r. Należał do gimnazjalnego harcerstwa i pełnił w nim różne funkcje. Studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1930 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Muszynie, Cmolasie i Lubzinie. W 1939 r. został mianowany proboszczem parafii w Rzepienniku Biskupim i sprawował tę funkcję do 1984 r. Wtedy to zrezygnował z probostwa, ale pozostał w Rzepienniku jako rezydent. Wyróżniony RM. Zmarł 11 X 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzepienniku Biskupim.
KRZEMPEK JAN CZESŁAW, urodzony 15 IX 1957 r. w Mielcu, syn Stanisława i Stefanii z domu Wróbel. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1977 r. w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, ale już w tym samym roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej. W latach 1979-1991 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” jako monter maszyn i urządzeń elektronicznych. W 1991 r. przeniósł się do Banku Depozytowo-Kredytowego Lublin Oddział Mielec (później PEKAO SA I O/Mielec) na stanowisko rzemieślnika, a następnie kasjera. W 2001 r. przeszedł do Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu i pracował jako monter maszyn i urządzeń, a w 2004 r. podjął pracę w BRW Mielec Sp. z o.o. jako operator spalarni odpadów przemysłowych, a następnie operator wózków widłowych. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w czasie służby wojskowej w 1978 r. Od 1999 r. należy do Koła HDK i PCK w Mielcu. Oddał 30 700 ml krwi. Wyróżniony Odznaką Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
KRZEWIŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 9 V 1934 r. w Bielinach, powiat niżański, syn Franciszka i Anny z domu Rup. W latach 1948-1950 uczęszczał do dwuletniej Szkoły Rolniczej w Bielinach. W 1951 r. odbył w Rzeszowie kurs dowódców plutonów Brygad „Służba Polsce” i po jego ukończeniu pracował w 12. Brygadzie „SP” w Chorzowie jako dowódca plutonu. Od 1 IX 1951 r. podjął naukę w Technikum Budowlanym w Jarosławiu i ukończył ją egzaminami maturalnymi w 1955 r., uzyskując tytuł technika budowlanego o specjalności wodno-kanalizacyjnej. Od 1 VIII 1955 r. do 1 VIII 1991 r. pracował nieprzerwanie w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu, w tym od 1963 r. na stanowisku kierownika Zakładu Wodociągów Miejskich. Dokształcał się poprzez specjalistyczne kursy i uzyskał szereg uprawnień. W latach 1981-1990 pełnił (w wymiarze ½ etatu) funkcję inspektora nadzoru WDI Rzeszów przy budowie ujęcia i stacji uzdatniania wody i infrastruktury technicznej urządzeń podziemnych. Przyczynił się do kompleksowego rozwiązania problemu ilości i jakości wody dla Mielca. W latach 1971-1976 był członkiem Komisji Doradczej przy Departamencie Wodociągów i Kanalizacji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej. Jest członkiem Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych. Od 1971 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Państwowej Komisji Egzaminacyjnej przy Wojewódzkim Zakładzie Doskonalenia Zawodowego. Pomagał w rozwiązywaniu problemów technicznych i wykonawczych przy budowach mieleckich kościołów: Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Ducha Świętego i Trójcy Przenajświętszej. Z dniem 31 VII 1991 r. przeszedł na emeryturę. Przez wiele lat był zaangażowanym działaczem społecznym. W latach 1960-1972 był członkiem Komisji Finansów, Budownictwa, Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej MRN w Mielcu, a później radnym MRN w kadencjach 1984-1988 i 1988-1990 (skrócona). Przewodniczył Komitetowi Rodzicielskiemu Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu (1969-1974) i Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu (1974-1990). W latach 1977-1985 angażował się w działalność Towarzystwa Przyjaciół Dzieci jako członek i wiceprzewodniczący Zarządu Miejskiego tej organizacji. Przez wiele lat pełnił społeczne funkcje w Oddziale WSS „Społem” i następnie PSS „Społem” w Mielcu; m.in. był wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej (od 1978 r.), przewodniczącym Komisji Społeczno-Samorządowej, przewodniczącym Rady Nadzorczej (1984-1987) i członkiem Rady Nadzorczej (do 1989). Od 1974 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Osiedla J. Kilińskiego (wcześniej Komitet Osiedlowy) i przyczyniał się do załatwiania wielu spraw tego osiedla. Posiadał stopień sierżanta. Był ławnikiem przy Sądzie Rejonowym w Mielcu w kadencji 2000-2003. Za długoletnią pracę zawodową i aktywną działalność społeczną odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1987) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Złotą Odznaką TKKF (1972), Złotą Odznaką Związkową Pracowników Gospodarki Komunalnej i Terenowej (1977), Medalem im. H. Jordana (1979), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1982), Złotą Odznaką Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów (1982), Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TPD” (1983) i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” (1984), a ponadto wyróżniono go nagrodą Ministra Gospodarki Komunalnej. W 1979 r. wpisany został do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 25 VII 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRZYCZKOWSKI STANISŁAW, urodzony 1 IV 1899 r. we Lwowie. Absolwent gimnazjum we Lwowie, matura w 1919 r. Studia na Politechnice Lwowskiej ukończył w 1922 r. i otrzymał tytuł inżyniera. Po rocznej asystenturze w katedrze budowy maszyn Politechniki Lwowskiej wyjechał do Francji na studia lotnicze i ukończył je w 1925 r. Powrócił do Polski i pracował kolejno w: Fabryce „Samolot” na Ławicy w Poznaniu (1925-1928), Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie i Polskich Zakładach Lotniczych LOT, gdzie początkowo był szefem inżynierów, a następnie został awansowany na stanowisko dyrektora technicznego. Równolegle pracował społecznie w Związku Polskich Inżynierów Lotniczych, najpierw jako członek Zarządu (1928-1929) i później jego prezes (1934-1936). W 1937 r. został mianowany dyrektorem naczelnym budowanych w Mielcu Państwowych Zakładów Lotniczych Wytwórni Płatowców Nr 2. Jako pierwszy dyrektor fabryki był jej głównym organizatorem i doprowadził do rozpoczęcia przez nią produkcji samolotów. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się (wraz z innymi członkami kierownictwa) do Rumunii, a później do Francji i tam służył w lotnictwie wojskowym. W 1941 r. przyjął propozycję władz kanadyjskich i w Kanadzie – wspólnie z innymi polskimi inżynierami – zorganizował fabrykę części samolotów „Aero Tool Works Ltd”. Tam również założył Stowarzyszenie Polskich Inżynierów. W 1944 r. był delegatem Polski na Konferencji Lotniczej w Chicago, a w latach 1944-1945 pełnił funkcję attache lotnictwa cywilnego przy Ambasadzie Polskiej w Waszyngtonie. Od 1945 r. pracował na stanowisku dyrektora technicznego International Air Transport Association i przez wiele lat był koordynatorem działalności linii lotniczych w zakresie ekonomiki, eksploatacji technicznej i bezpieczeństwa. Organizował międzynarodowe konferencje techniczne IATA oraz inne formy wymiany doświadczeń w zakresie funkcjonowania lotnictwa. Na emeryturę przeszedł w 1966 r. Zmarł 24 VII 1978 r. w Montrealu.
KRZYSKA FRANCISZEK, nauczyciel szkoły trywialnej w Mielcu. Wzmiankowany w dokumencie z 1856 r.
KRZYSZTOFIK DAMIAN, urodzony 12 IV 1988 r. w Mielcu, syn Stanisława i Barbary z d. Pacuła. Grę w piłkę ręczną rozpoczął w młodzieżowych drużynach Stali Mielec. Specjalizował się na pozycji obrotowego. Do I zespołu seniorów został włączony w 2004 r. Do końca sezonu 2012/2013, z wyjątkiem I rundy 2011/2012 (był wypożyczony do Czuwaju Przemyśl), grał w SPR Stal jako jeden z jej podstawowych zawodników. Przyczynił się do trzykrotnego awansu do ekstraklasy oraz zdobycia 3. miejsca i brązowego medalu Mistrzostw Polski w 2012 r. Jeszcze jako zawodnik Stali zadebiutował 4 VI 2013 r. w I reprezentacji Polski w meczu ze Szwecją (Larvik, Norwegia, 27:29). W sezonie 2013/2014 r. grał w Tatranie Preszów (Słowacja). Poza rozgrywkami ligowymi grał w Pucharze EHF (Puchar Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej). Wtedy też został powołany do reprezentacji Polski na Mistrzostwa Europy w Danii (2014), ale uległ kontuzji i nie zagrał w turnieju. Kolejne dwa sezony grał znów w Stali Mielec i należał do jej najlepszych zawodników. Od sezonu 2016/2017 grał w ekstraklasowym zespole Chrobry Głogów i należał do grona jego najlepszych zawodników. Po sezonie 2021/2022 powrócił do Handball Stal Mielec (I liga).
KRZYSZTOFIK JACEK RYSZARD, urodzony 25 IX 1953 r. w Mielcu, syn Edwarda i Anny z domu Kulka. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. W tym samym roku zatrudniony został w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu. Następnie pracował w WSK „PZL-Mielec” i Robotniczym Centrum Kultury w Mielcu. Od 1989 r. pracował w Elektrociepłowni Mielec Sp. z o.o. Ukończył studia wyższe w zakresie historii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i otrzymał tytuł magistra, a w 1996 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych – w zakresie historii – w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach. Tematem rozprawy doktorskiej był Ruch młodzieżowy w województwie rzeszowskim w latach 1944-1948. Poza pracą zawodową udzielał się w pracach społecznych. Był działaczem ZMS i ZSMP. Pełnił szereg funkcji w Zarządzie Fabrycznym WSK i Miejskim ZSMP w Mielcu. Dwukrotnie zdobywał tytuł laureata Olimpiad Wiedzy Społeczno-Prawnej (dla młodzieży pracującej) na szczeblu wojewódzkim i międzywojewódzkim. Był członkiem Wojewódzkiej i Głównej Komisji Historycznej Ruchu Młodzieżowego w Rzeszowie i Warszawie. Jako członek PZPR uczestniczył w pracach Wojewódzkiej Komisji Historycznej Ruchu Robotniczego w Rzeszowie. Pod koniec lat 80. działał w TPPR, pełniąc funkcję sekretarza Zarządu Zakładowego w WSK Mielec. Od 1972 r. był członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Wł. Szafera w Mielcu. Przez szereg lat pracował w Zarządzie i pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu. Był autorem i współautorem publikacji historycznych związanych z ziemią mielecką, m.in.: Partie polityczne, organizacje młodzieżowe i ruch związkowy (po 1948 r.), w: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, T. 2 pod redakcją Feliksa Kiryka, Mielec 1988, Elektrociepłownia „PZL Mielec” Sp. z o.o. (Mielec 1998), Godni pamięci / Zasłużeni działacze ruchu ludowego ziemi mieleckiej zmarli w XX wieku (wspólnie z Franciszkiem Śliwą, Mielec 2000), W pocie czoła/ Represjonowani z przyczyn politycznych (wspólnie z Jerzym Kazaną, Mielec 2002), Andrzej Kędzior 1851-1938, TMZM, Mielec 2002 i 2011. Był głównym inicjatorem wydawania od 1998 r. rocznika TMZM „Mieleckie Zapiski” i kierownikiem jego zespołu redakcyjnego (do 2008 r.). Wybierał doń materiały źródłowe, pisał artykuły i omawiał wydawane „Mieleciana”. Opracował tekst i przygotował do druku książkę Bogumiły Gajowiec Podolscy (Mielec 2001). Był jednym z inicjatorów i prezesem Klubu Miłośników Lotnictwa TMZM. W 2018 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony odznaczeniem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Zmarł 31 III 2023 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRZYSZTOFIK KRZYSZTOF JÓZEF, urodzony 18 IX 1970 r. w Mielcu, syn Antoniego i Zofii z domu Pisarz. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu. W latach 1991-1992 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1994 r. do 2009 r. pracował w Wytwórni Aparatury Wtryskowej (WAW) Mielec Sp. z o.o. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął 12 X 1994 r. jako członek HDK i PCK w Mielcu. Oddał dotąd 31 650 ml krwi. Wyróżniony został Odznakami HDK III, II i I stopnia. Jest także członkiem Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Mielec.
KRZYWA (ULICA), ulica na osiedlu Cyranka. Ma długość 405 m. Biegnie od Alei Niepodległości (w pobliżu Góry Cyranowskiej) w kierunku północno-zachodnim. Po około 250 m łączy się z ul. H. Sucharskiego i od tego miejsca biegnie dalej ponad 150 m wyraźnie zwężona. Powstała na początku lat 70., w czasie budowy mini-osiedla na miejscu dawnego północnego zbocza Góry Cyranowskiej. (Jeszcze w latach 50. XX w. mniejsza część Góry Cyranowskiej znajdowała się po tej stronie drogi do Cyranki i WSK. W latach 60. rozebrano tę część góry, przeznaczając piasek na budowę osiedla.) Nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Aktualnie posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Nazwa ulicy odpowiada jej kształtowi.
KRZYŻANIAK ANDRZEJ, urodzony 8 V 1944 r. w Chełmży, syn Franciszka i Czesławy z Domżalskich. Do Mielca przybył w celu zasilenia sekcji koszykówki Stali, ale za namową Andrzeja Niemczyka (ówczesnego siatkarza Stali, później znakomitego trenera siatkówki) przeszedł do zespołu siatkówki Stali i od 1964 r. do 1977 r. stanowił jej mocny punkt. M.in. przyczynił się do awansu do I ligi w 1966 r., zdobycia Pucharu CRZZ (2 razy) i Pucharu Polski (1976). Po zakończeniu wyczynowej gry w siatkówkę (1978) pracował jako taksówkarz. W 1987 r. wyjechał z rodziną do Australii.
KRZYŻE, przedmioty (symbole, znaki, obiekty) kultu religijnego wiary chrześcijańskiej. Od setek lat stawiane są przy świątyniach, na cmentarzach lub innych miejscach pochówku, dla upamiętnienia ważnych wydarzeń, przy granicach miejscowości lub na rozstajach dróg. Na terenie Mielca są to:
1) krzyż cmentarny na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi, przy grobowcu kapłanów, żelbetowy, obłożony płytkami marmurowymi,
2) krzyż cmentarny na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza, pomiędzy mogiłami żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej, drewniany,
3) krzyż cmentarny na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza, na alei głównej w jej wschodniej części, drewniany,
4) krzyż cmentarny na cmentarzu parafialnym przy ul. Rzochowskiej,
5) krzyż misyjny przy kościele MBNP, drewniany, upamiętnia Misje Święte w 1983 r., na ramieniu wyryto napis „Otwórzcie drzwi Zbawicielowi”,
6) krzyż misyjny przy kościele Ducha Świętego, drewniany, upamiętnia Misje Św. w 1983 r.,
7) krzyż misyjny przy kościele św. Marka Ewangelisty w Rzochowie, drewniany,
8) krzyż misyjny przy kościele św. Mateusza, drewniany,
9) krzyż na posesji Andrzeja Piskora na terenie Cyranki, postawiony w 1993 r.,
10) krzyż przy kościele Trójcy Przenajświętszej, poświęcony 29 V 1988 r. razem z placem pod budowę kościoła,
11) krzyż przy kościele pomocniczym Najświętszego Serca Pana Jezusa przy ul. Benedyktyńskiej w Wojsławiu, drewniany, upamiętnia poświęcenie placu pod budowę kościoła 11 XI 1984 r.,
12) krzyż przydrożny przy ul. Wojsławskiej 299, metalowy z wizerunkiem Jezusa Chrystusa; postawiony w 1966 r. przez Jana Duszkiewicza, drewniany, w 1983 r. wymieniony na żelazny (wykonany przez Franciszka Klementowskiego), niewielki teren wokół krzyża zakupiła od Jana Duszkiewicza Maria Osmola-Klementowska i ona sprawuje opiekę nad krzyżem,
13) krzyż przydrożny przy skrzyżowaniu dróg do Trześni i Szydłowca, drewniany, ufundowany przez Nadleśnictwo Mielec i Zakład Utrzymania Ruchu WSK na pamiątkę V Pielgrzymki do Ojczyzny Ojca Św. Jana Pawła II (31 V – 10 VI 1997 r.), postawiony w Roku Jubileuszowym 1000-lecia męczeńskiej śmierci św. Wojciecha biskupa i męczennika, patrona Polski i patrona parafii św. Wojciecha w Trześni,
14) krzyż przydrożny przy ul. Biedronki, żelazny,
15) krzyż przydrożny przy ul. Cyranowskiej, stoi od 2 poł. XIX w. (może nawet wcześniej), drewniany, ostatnio wymieniany w 1983 r. i 2003 r.,
16) krzyż przydrożny przy ul. H. Sienkiewicza, drewniany, ostatnio wymieniany 30 VI 1964 r. przez M. B. Maziarzów,
17) krzyż przydrożny przy ul. Jagodowej, metalowy z wizerunkiem Jezusa Chrystusa, na cokole kamiennym,
18) krzyż przydrożny przy ul. J. Kilińskiego, drewniany; tradycja mówi, że został postawiony w XVIII w. dla upamiętnienia śmierci kilku konfederatów barskich, poległych z potyczce z oddziałem rosyjskim,
19) krzyż przydrożny przy ul. Leśnej, metalowy, ufundowany po I wojnie światowej,
20) krzyż przydrożny przy ul. Rudnik, drewniany,
21) krzyż przydrożny przy ul. Rzochowskiej, na posesji E. Przybyłkowskiego, drewniany z wizerunkiem Jezusa Chrystusa,
22) krzyż przydrożny przy ul. Rzochowskiej, na posesji K. Niedbałowskiego, betonowy z wizerunkiem Jezusa Chrystusa, na cokole, fundacji Tekli i Ludwika Siewierskich,
23) krzyż przydrożny przy ul. Wojska Polskiego (w jej północnej części, w pobliżu składów „Melnoxa”), drewniany,
24) krzyż przydrożny przy ul. Wolności, obok skrzyżowania z ul. G. Narutowicza, drewniany,
25) krzyż przydrożny przy ul. F. Sokoła, drewniany.
KRZYŻEWSKI JACEK MICHAŁ, urodzony 29 IX 1969 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Teresy z domu Płoszaj. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1988 r. Studiował budownictwo na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Krakowskiej im. T. Kościuszki w Krakowie i w 1995 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa. Pracę zawodową rozpoczął w 1995 r. jako mistrz w Elektrociepłowni Mielec, a następnie pełnił funkcje kierownika betoniarni w firmie BOSTA BETON Warszawa i inżyniera budowy w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych SA. W latach 1997-2016 pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako podinspektor, inspektor i kierownik Referatu Dróg. Od 1 VII 2016 r. pełni funkcję dyrektora Powiatowego Zarządu Dróg w Mielcu.
KS FAIR PLAY MIELEC (STOWARZYSZENIE KULTURY FIZYCZNEJ KS FAIR PLAY MIELEC, KF STAL MIELEC), klub sportowy w Mielcu specjalizujący się w futsalu – piłce nożnej halowej. Powstał 28 IV 2009 r. Pierwsza drużyna startowała w II polskiej lidze futsalu, zajmując 4 miejsce w sezonie 2009/2010 i 7 miejsce w sezonie 2010/2011 oraz w Halowym Pucharze Polski 2010/2011, gdzie awansował do 1/16. W rozgrywkach młodzieżowych brały udział drużyny w kategoriach do lat 14, 16, 18 i 20. Pierwszym sukcesem było 4 miejsce w finale Mistrzostw Polski U-16 w Ostródzie (XII 2010 r.). Klub jest organizatorem różnych turniejów w Mielcu i na terenie powiatu mieleckiego, a także prowadzi rozgrywki Mieleckiej Ligi Futsalu (od 2009 r.). Prezesem zarządu był od powstania Klubu do 2014 r. Tomasz Ciechoń, który także prowadzi dwie grupy młodzieżowe, a od 2014 r. obowiazki prezesa pełni Tomasz Skowron. Pozostałe grupy trenowali Tomasz Skowron i Marcin Paterak. W 2011 r. zmieniono nazwę klubu na „KF Stal Mielec”. Początkowo wizytówką klubu była drużyna U-16, która w Mistrzostwach Polski w Futsalu U-16 w 2011 r. zdobyła 4. miejsce, a w 2012 r. – 7. W dniach 1-3 III 2013 w. klub był współorganizatorem Mistrzostw Polski w Futsalu w kategorii U-16 w hali MOSiR. Uczestniczący w mistrzostwach mielecki zespół zajął 8. miejsce. Od sezonu 2013/2014 drużyna seniorów grała w II lidze futsalu – grupie podkarpackiej i w 2015 r. awansowała do I ligi. Po pierwszym awansie do 1. ligi w sezonie 2014/2015, we wrześniu 2015 r. postanowiono zmienić nazwę na: Klub Futsalowy Stal Mielec. W sezonie 2015/2016 mielecka drużyna, mimo wielkiej ambicji, okazała się za słaba i zajęła ostatnie 12. miejsce w 1. lidze – grupie południowej z bilansem: 22 8 34-72. W 1/32 finału Pucharu Polski – 2016 przegrała z GAP AZS UEk Kraków 4:7 i odpadła z dalszych rozgrywek. W sezonie 2019/2020 Stal ponownie awansowała do 1. ligi, ale w sezonie 2020/2021 w 1. Lidze znów zajęła ostatnie 12. miejsce z bilansem: 22 10 29-80 i spadła do 2. ligi. W Pucharze Polski – 2021 w I rundzie wygrała walkowerem 5:0 z Zaczerniem FT, ale przegrała w 1/32 finału z Unią Tarnów 4:5 i odpadła z rozgrywek. W sezonie 2021/2022 znacznie odmłodzono skład, który w rozgrywkach 2. ligi zajął ostatnie 6. miejsce. Na szczęście w tym sezonie nie było degradacji i Stal pozostała w 2. lidze.
Piłkarze KF w latach 2015-2022: Sebastian Bajorek, Marcin Baran, Damian Bożek, Mariusz Brito, Kacper Cyganowski, Jakub Dopart, Mateusz Dopart, Marcin Dudek, Dawid Florian, Mateusz Gudz, Franciszek Jaskot, Kamil Kłos, Jakub Kowalczuk, Marcin Kowalski, Paweł Lewandowski, Maciej Lubacz, Bartosz Maksoń, Bartłomiej Miazga, Kacper Misiak, Kamil Miśko, Krystian Motyl, Adrian Nowak, Kornel Nowak, Wiktor Rataj, Rafał Rudolf, Daniel Ryba, Maciej Ryba, Kacper Siudak, Łukasz Skowron, Tomasz Skowron, Dawid Skupiński, Jakub Stec, Dawid Stypa, Konrad Sulicki, Damian Szewc, Michał Ślaski, Patryk Tetlak, Mateusz Trojnacki, Patryk Walczak, Kacper Wątróbski, Wiliam Woltyński, Jakub Wójcik, Jan Zachariasz, Damian Ząbek, Piotr Ziobroń.
KSIĄŻEK STANISŁAW, urodzony 4 V 1936 r. w Niedźwiadzie koło Ropczyc, syn Franciszka i Heleny z domu Kopela. Absolwent Gimnazjum Mechanicznego w Dębicy (1952) i Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1955 r. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec w 1952 r. jako frezer. Od 1955 r. zatrudniony został na stanowisku technologa (Wydział Tworzyw), a następnie technologa do spraw obróbki skrawaniem. W latach 1955-1961 odbył studia zaoczne na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i ukończył je z wyróżnieniem i tytułem magistra inżyniera. Wkrótce potem ukończył Podyplomowe Studium Normologii i kurs wykładowców normalizacji. W 1962 r. awansował na stanowisko zastępcy kierownika Działu Normalizacji, a następnie został kierownikiem Działu i głównym specjalistą do spraw normalizacji. Doprowadził do realizacji nowatorskich w skali kraju przedsięwzięć, m.in. obliczenia współczynników normalizacji wyrobów lotniczych, nowelizacji całego zbioru polskich norm na materiały lotnicze oraz opracowania zaleceń typizacyjnych dla podstawowych materiałów. Zastosowanie tych nowości w przemyśle dało ogromne korzyści i oszczędności. Opublikował także około 20 artykułów z zakresu normalizacji w różnych czasopismach technicznych. W uznaniu zasług w kreowaniu nowego modelu działalności normalizacyjnej dla kraju i przemysłu zaliczony został przez Polski Komitet Normalizacyjny do grona „Ludzi Polskiej Normalizacji” oraz włączono go do zespołu doradczego przy prezesie PKN. Od 1992 r. nawiązał współpracę kooperacyjną z niemiecką firmą lotniczą STEMME i został powołany na stanowisko szefa „Programu Stemme”. Na emeryturę przeszedł 1 II 1994 r. Od 1995 r. pracował w Wytwórni Silników „PZL-Mielec” w niepełnym wymiarze godzin. W latach 2000-2002 ukończył kilka kursów organizowanych przez Europejski Komitet Normalizacyjny w zakresie wdrażania dyrektyw i certyfikacji CE oraz podobny kurs zorganizowany przez Ministerstwo Gospodarki. Zajmował się szkoleniem na temat stosowania dyrektyw UE w zakresie maszyn i urządzeń. Poza etatową pracą zawodową udzielał się w różnych formach pracy społecznej, jednakże ściśle związanej z wykonywanym zawodem. Był aktywnym racjonalizatorem i zaliczony został do prestiżowego grona „Racjonalizatorów milionerów” (realizacja jego projektów przyniosła ponad 1 milion zł oszczędności). Szczególnie wiele czasu poświęcił działalności Koła Zakładowego SIMP przy WSK „PZL-Mielec”. Wstąpił do niego w 1959 r. i później pełnił w nim szereg funkcji. Był przewodniczącym sekcji, sekretarzem i długoletnim przewodniczącym Koła Zakładowego, członkiem i wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału i członkiem Zarządu Głównego. W tym czasie przyczynił się do dynamicznego rozwoju różnych form doskonalenia zawodowego członków SIMP. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, odznaczeniami SIMP, NOT oraz odznakami resortowymi. Zmarł 11 II 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KSIĄŻEK ZENON, urodzony 27 IX 1931 r. w Dębicy, syn Jana i Julii z domu Śliwa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. W. Jagiełły w Dębicy, egzaminy maturalne zdał w 1950 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi piłkarskie w klubie Wisłoka Dębica. Studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie ukończył w 1954 r. i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. Po studiach podjął pracę nauczyciela wychowania fizycznego w Technikum Mechanicznym w Dębicy i kontynuował grę w piłkę nożną w Wisłoce jako zawodnik i trener. W 1955 r. zatrudniony został w WSK Mielec i występował w Stali Mielec, przyczyniając się do jej historycznego awansu do II ligi i dobrych występów w II lidze. W 1959 r. powrócił do Dębicy i zajął się szkoleniem drużyny Stali Dębica, występując w niej także jako zawodnik. W 1965 r. zakończył karierę zawodniczą i odtąd pracował jako szkoleniowiec. Uprawnienia trenera klasy II otrzymał w 1964 r., a trenera klasy I w 1971 r. Został zatrudniony w Unii Tarnów, najpierw jako trener zespołów młodzieżowych, a następnie pierwszej drużyny seniorów, grającej w II lidze. Uczestniczył w kursach szkoleniowych organizowanych przez PKOL i PZPN w kraju i za granicą. W latach 1966-1972 był drugim trenerem reprezentacji Polski juniorów oraz samodzielnie prowadził m.in. reprezentację juniorów klubów CRZZ. W 1973 r. prowadził młodzieżową reprezentację Polski (do lat 21), z którą zdobył III miejsce na Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie. Przed sezonem 1973/1974 został trenerem drużyny Stali Mielec (mistrz Polski w 1973 r.), z którą zdobył III miejsce w 1974 r. i wicemistrzostwo Polski w 1975 r. W latach 1975-1978 zajmował się szkoleniem zespołów młodzieżowych Stali. Od 1978 r. ponownie objął funkcję trenera pierwszego zespołu Stali i wywalczył z nim III miejsce w 1979 r. Na okres 1980-1982 skierowany został do pracy szkoleniowej w Tunezji i trenował tam piłkarzy klubu „L’Etoile Sportive du Sahole” Susa. Po zakończonym kontrakcie powrócił do Mielca i przejął obowiązki kierownika wyszkolenia FKS Stal. W latach 1988-1989 kolejny raz prowadził I-ligowy zespół Stali, z którym zdobył 8. miejsce. Od 1990 r. trenował juniorów Stali i czterokrotnie zdobył z nimi mistrzostwo okręgu rzeszowskiego oraz dwukrotnie 5. miejsce w rozgrywkach finałowych Mistrzostw Polski. Był także trenerem drużyny juniorów reprezentującej Okręg Podkarpacki w ogólnopolskich rozgrywkach o Puchar im. Kazimierza Deyny. W latach 1975-1978 był wykładowcą w Punkcie Konsultacyjnym AWF w Mielcu. Wielokrotnie organizował i był wykładowcą kursów instruktorów piłki nożnej. Powierzono mu funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Trenerów Podkarpackiego OZPN w Rzeszowie. Za wybitne osiągnięcia w pracy szkoleniowej odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką PZPN, Złotą Odznaką 75-lecia PZPN, Odznaką „Zasłużony Trener” i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.
KSIĄŻNICKA KRYSTYNA, urodzona 25 I 1944 r. w Wojsławiu koło Mielca, córka Stanisława i Wiktorii z domu Kowalik. Absolwentka Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Sędziszowie Małopolskim, egzaminy maturalne zdała w 1963 r. W tym samym roku podjęła pracę w PSS „Społem” w Mielcu jako dekorator wystaw i wnętrz i na tym stanowisku pracowała do maja 1968 r. W czerwcu przeszła do pracy w Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej, gdzie była instruktorem plastyki, teatru i teatru lalek. Prowadziła zespoły tego typu w wiejskich klubach RSW „Prasa-Książka-Ruch” i „Młodego Rolnika” przy GS „Samopomoc Chłopska” i zdobyła z nimi szereg sukcesów (nagrody, wyróżnienia, dyplomy) w festiwalach i przeglądach teatrów lalek. W 1975 r. otrzymała zaświadczenie weryfikacyjne instruktorskie z zakresu wymienionych dziedzin sztuki. Była także opiekunką Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej i współorganizatorką wystaw prac członków tego Koła. Po likwidacji PPKO w 1975 r. (w związku z likwidacją powiatów), mianowana została dyrektorem Gminnego Ośrodka Kultury w Mielcu z siedzibą w Wojsławiu, prowadzącego działalność na terenie gminy wiejskiej Mielec. W 1977 r. ukończyła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymała tytuł magistra pedagogiki. W 1979 r. podjęła pracę pedagoga szkolnego w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu, a od 1 I 1983 r. do czerwca 1989 r. pracowała jako nauczyciel bibliotekarz w Zespole Szkół Specjalnych im. Janusza Korczaka w Mielcu. Od 1999 r. przebywała na emeryturze. Wiele czasu poświęcała działalności społecznej. Od 1968 r. była członkiem TMZM im. W. Szafera w Mielcu i w latach 80. pełniła funkcję jego sekretarza. W 1981 r. była jednym z animatorów powstania Klubu Środowisk Twórczych przy TMZM i jego przewodniczącą do 1989 r. W ramach tej społecznej funkcji przyczyniła się do integracji środowiska mieleckich plastyków i w efekcie – do rozwoju twórczości plastycznej oraz jej ekspozycji w Mielcu i innych miastach. Była także jednym z głównych sygnatariuszy listu-apelu o uratowanie przed wyburzeniem zabytkowych budynków Jadernych i Skrzyniarzów w związku z budową wiaduktu. (Aktualnie mieści się tam „Jaderówka” – Filia Muzeum Regionalnego – z unikatowym zbiorem sprzętu fotograficznego i dokumentacją fotograficzną życia Mielca i okolic.) Od wielu lat specjalizuje się w ręcznym piśmie artystycznym, za co otrzymała wiele dyplomów i podziękowań. Z inicjatywy znanego historyka i działacza harcerskiego Janusza Krężela – w latach 1998-1999 przepisała na papierze czerpanym Kamienie na szaniec Aleksand
ra Kamińskiego i uczestniczyła w uroczystości przekazania tego dzieła przez grupę harcerzy z Mielca, Tarnobrzega i Tarnowa jako wotum dla Matki Bożej Częstochowskiej w klasztorze na Jasnej Górze. Była autorką wielu propozycji i projektów okładek książek, ilustracji i przerywników. Współpracowała w tym zakresie z wieloma placówkami kulturalno-oświatowymi, instytucjami i autorami książek. Była członkiem Zarządu TMZM w Mielcu. Wykonała kronikę Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej i Klubu Środowisk Twórczych TMZM, prowadziła Kronikę Kościoła Pomocniczego Najświętszego Serca Jezusa w Wojsławiu i kronikę TMZM. Wyróżniona została Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1980) i godnością Honorowego Członka TMZM (2003). Zmarła 27 IV 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KSIĘDZA WŁADYSŁAWA MARCINOWSKIEGO (ULICA), ulica na osiedlu Lotników, biegnie od ulicy M. Pisarka, wzdłuż terenu parafii Ducha Świętego, do parkingu przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. Stanisława Działowskiego. Jej adres mają m.in. Katolicki Ośrodek Kultury (KOK) i Dom Sióstr Służebnic Ducha Świętego. Ma asfaltową nawierzchnię. Patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 17 II 2011 r.
Patron ulicy: KSIĄDZ WŁADYSŁAW MARCINOWSKI (1942-2008) to kapłan niezwykle zasłużony dla miasta Mielca. Od 1972 r. pracował jako wikariusz w mieleckiej parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1979 r. powierzono mu organizację parafii rzymskokatolickiej Ducha Świętego w Mielcu i 30 I 1981 r. został mianowany jej proboszczem. W latach 1982-1987 doprowadził do wybudowania budynku parafialnego i kościoła (dolnego i górnego) przy ul. M. Pisarka. W latach 2005-2006 zakończył najważniejsze prace związane z wystrojem świątyni i 8 IV 2006 r. została ona uroczyście konsekrowana przez biskupa tarnowskiego ks. dr. Wiktora Skworca.
KSIĘGA ZASŁUŻONYCH DLA MIASTA MIELCA, została założona w styczniu 1979 r. przez Komitet Miejski PZPR z okazji 35-lecia Polski Ludowej, „dla utrwalenia w pamięci pokoleń sylwetek osób będących szczególnym wzorem patriotyzmu i ofiarności w służbie socjalistycznej Ojczyzny”. Wpis do „Księgi …” był wyrazem uznania i szacunku dla osób „…wnoszących najwybitniejszy twórczy wkład w rozwój miasta Mielca… zarówno partyjnych jak i bezpartyjnych…” Kandydatów do „Księgi…” proponowały początkowo Komitety Zakładowe lub Podstawowe Organizacje Partyjne PZPR, a w latach 80. także inne stronnictwa polityczne, instytucje, organizacje społeczne i stowarzyszenia. Uchwałę o wpisaniu proponowanych osób podejmowała Egzekutywa KM PZPR raz w roku, z reguły z okazji Święta 22 Lipca. Wpis był wyróżnieniem natury honorowej. Pierwszy wpis dokonany został 10 VII 1979 r. i zawierał 35 nazwisk, a ostatni 4 VII 1986 r. Ogółem wpisano 180 osób (kilkanaście dwukrotnie), w tym: 126 członków PZPR, 7 – ZSL, 6 – SD i 41 bezpartyjnych.
Lista wpisanych osób:
*1979 r.: Tadeusz Bajda, Jadwiga Basztura, Marian Bednarczyk, Henryk Boryński, Kazimierz Buda, Stanisław Celiński, Adam Cisło, Józef Czółno, Franciszek Duszlak, Piotr Głowacz, Jan Gruszecki, Jan Hudy, Rudolf Junikiewicz, Eugeniusz Kahl, Edward Kazimierski, Franciszek Krężel, Danuta Kotkowicz, Kazimierz Krzewiński, Grzegorz Lato, Kazimierz Lipczyński, Władysław Majewski, Czesław Mazur, Jan Mroczek, Jan Pietrykowski, Tadeusz Ryczaj, Edmund Sarnecki, Adam Sobusiak, Feliks Starosielec, Tadeusz Strzała, Jan Szwakop, Mieczysław Śpiewak, Stefan Węgrzynek, Józef Wolak, Danuta Wójtowicz i Edward Żyrkowski.
*1980 r.: Rozalia Biernat, Jan Bończak, Tadeusz Diabelec, Władysław Dróżdż, Stefan Jarosz, Władysław Karwowski, Józef Kij, Marian Kosiński, Mieczysław Łuszczyn, Franciszek Molak, Edward Nowak, Zbigniew Panz, Krystyna Piękoś, Maria Sokół, Stanisław Więcek i Józef Wolak.
*1981 r.: Ludwik Bis, Leszek Data, Karol Groele, Henryk Kozyra, Władysław Kuroń, Bronisława Machała, Stanisław Major, Henryk Noworyta, Romuald Pezacki, Helena Sieprawska, Michalina Solarska, Czesław Szyszka i Edward Żyrkowski.
*1982 r.: Joanna Bajor, Ewa Bisikiewicz, Włodzimierz Ciołek, Mieczysław Czachor, Władysław Hubicki, Władysław Maczuga, Halina Mielniczek, Mieczysław Mikoś, Irena Nowakowska, Józef Rajpold, Julian Romańczuk, Michalina Rzegocka, Tadeusz Przywara, Stanisław Skórski i Monika Winiarz.
*1983 r.: Bronisława Blukot, Józef Barszcz, Jan Czachor, Stefan Jaroch, Jerzy Kopcewicz, Mieczysław Kozik, Stefan Kucharski, Józef Kukliński, Józef Kurzydło, Tadeusz Magiera, Mieczysław Mądracki, Janusz Meyza, Krystyna Musialik, Mieczysław Noworyta, Józef Oleksiak, Tadeusz Pakuła, Wacław Piskozub, Janusz Urbański, Stefan Woźniak i Józefa Żurek.
*1984 r.: Ludwik Bis, Zdzisław Cichocki, Franciszek Duszlak, Zdzisław Dziedzic, Józef Frankowski, Janusz Gardulski, Piotr Głowacz, Julian Gruchacz, Władysław Hubicki, Eugeniusz Janicki, Eugeniusz Kahl, Ryszard Karkut, Władysław Karwowski, Edward Kazimierski, Roman Koper, Zofia Krudysz, Stefan Kucharski, Bronisław Kukliński, Maria Liniewicz, Mieczysław Łuszczyn, Bronisława Machała, Tadeusz Magiera, Władysław Micek, Henryk Noworyta, Bronisław Okoń, Krystyna Piękoś, Stanisław Polak, Tadeusz Ryczaj, Józef Sołtys, Franciszek Stachura, Eugeniusz Stefański, Emilian Sypek, Leopold Szobak, Jan Szwakop, Władysław Śliwa, Stanisław Tabor, Stanisław Warzocha, Stanisław Więcek, Bronisław Wojciechowski, Józef Wolak, Kazimiera Woźniak i Edward Żurek.
*1985 r.: Marian Bąk, Mieczysław Błędowski, Jan Dachowski, Kazimierz Deka, Józef Fijałkowski, Helena Gorzelany, Ryszard Kopecki, Jerzy Korzępa, Stanisław Kowal, Włodzimierz Krupiński, Janina Lewandowska, Wojciech Łącz, Henryk Momot, Adam Podolski, Jan Siudym, Edward Świątek, Kazimierz Sztuka, Aniela Wiewióra, Marian Wolicki i Edward Zaskalski.
*1986 r.: Józef Czech, Władysław Gajowiec, Mieczysław Hańderek, Stanisław Kostecki, Jan Kusak, Władysław Łuc, Wacław Majcher, Bronisław Malec, Władysław Niziołek, Grzegorz Ossak, Teresa Padwińska, Tadeusz Patynek, Stanisław Pisarz, Adam Sakowicz, Zofia Skrzyniarz, Józefa Sokołowska, Zbigniew Stanczykiewicz, Mieczysław Występek i Kazimierz Zięba.
W latach 1987, 1988 i 1989 uhonorowano kolejnych zasłużonych mielczan, ale z niewiadomych przyczyn nie wpisano ich do „Księgi”. Być może założono jej drugą część, ale dziś o niej nic nie wiadomo.
Lista zasłużonych osób (c.d.):
*1987 r.: Wacław Głouszek, Zdzisław Hajduk, Bernadetta Kilian, Antoni Krawiec, Marian Migdalski, Henryk Mleczko, Hieronim Mikietiuk, Roman Ortyl, Roman Palej, Józef Piecuch, Jerzy Rokicki, Józef Rzegocki, Kazimierz Skarbek, Józef Skoczek, Marian Skopiński, Tadeusz Stafiej, Tadeusz Stachowicz, Tadeusz Stachura, Józef Starzyk, Władysław Szulc, Kazimierz Trela (pośmiertnie), Wojciech Wiktor i Jan Wrona.
*1988 r.: Marian Dudek, Stanisław Guterch, Maria Kciuk, Edward Kramek, Andrzej Kwieciński, Edward Łakomy, Stanisław Maksoń, Jan Magda, Władysław Marusiak, Wacław Maziejuk, Jan Mazur, Tadeusz Mazur, Marian Modelski, Józef Muniak, Aleksander Myszka, Irena Nowakowska, Józef Pisarczyk, Maria Rydzowska, Edmund Sarnecki, Maria Trybulec, Edward Wasylczyk, Stefan Wawrzyniak, Władysław Wdowiarz i Franciszek Wrzesień.
*1989 r.: Michał Babula, Władysław Badura, Józef Bąk, Eleonora Czauderna, Janina Domagała, Czesław Dybski, Jerzy Ferenc, Władysław Fijałkowski, Aleksander Furdyna, Jan Gruszecki, Andrzej Huber, Helena Klimek, Jan Krępa, Józef Kumor, Adam Pazdro, Antoni Piątkowski, Józef Rusek, Stanisław Siwiec, Jan Skop, Tadeusz Strąk, Henryk Strykowski, Jan Studziński, Marian Szadkowski, Kazimierz Tyrlik, Bronisław Wołcyrz, Czesław Ziobro i Marian Żurawski.
Po rozwiązaniu PZPR „Księga…” (część pierwsza) przechowywana była w zbiorach prywatnych, a od 2001 r. znajdowała się w Biurze Promocji i Informacji Urzędu Miejskiego w Mielcu. W 2012 r. Księga została podarowana Muzeum Regionalnemu w Mielcu.
KSIĘGARNIE, specjalistyczne placówki handlowe zajmujące się sprzedażą książek, broszur, map i planów, wydawnictw nutowych oraz artykułów pokrewnych (materiały piśmiennicze, reprodukcje dzieł sztuki), pojawiły się w Mielcu w 2. połowie XIX w. i to z bardzo skromnym asortymentem.
* Prawdopodobnie pierwszą polską księgarnię w Mielcu prowadził Kazimierz Korpanty, ale była ona czynna bardzo krótko, w latach 1865-1870.
* Największą renomę uzyskała księgarnia prowadzona przez rodzinę Dębickich. Początkowo w założonej przez Michała Dębickiego w 1881 r. firmie handlowej dominowały towary kolonialne i korzenne, ale z biegiem lat coraz większe znaczenie odgrywały książki i materiały piśmiennicze. Po pożarze centrum Mielca w 1900 r. kamienice Dębickich zostały odbudowane, a na parterze narożnej (róg ulicy Pańskiej i Sandomierskiej) umieszczono księgarnię. Była ona odtąd prowadzona przez rodzinę Dębickich, najpierw Antoniego (syna Michała), a następnie Eugeniusza (syna Antoniego) do 1950 r. Wtedy to, w ramach tzw. „bitwy o handel” państwowe władze administracyjne odebrały księgarnię Eugeniuszowi Dębickiemu (podobnie jak innym księgarzom w całym kraju) i przekazały ją nowo utworzonej Centrali Obrotu Księgarskiego „Dom Książki”. W rezultacie przemian ustrojowych po 1989 r., Jerzy Dębicki (syn Eugeniusza) wypowiedział umowę najmu lokalu księgarni „Domu Książki”. Po przeprowadzeniu remontu i modernizacji lokalu Paweł Dębicki jako kierownik firmy i jego żona Danuta, przy wsparciu rodziców (Jerzego i Ireny Dębickich) 12 XII 1992 r. uruchomili stylową „Księgarnię Dębickich”.
* Na początku XX w. rozwinęła działalność handlową Rachela Grau, a jej księgarnia przy Rynku od 1910 r. oferowała m.in. sprzedaż książek szkolnych i gimnazjalnych oraz wypożyczanie książek. Placówka ta zakończyła działalność na początku okupacji hitlerowskiej.
* W 1941 r. otwarto Księgarnię Spółdzielczą „Ogniwo” (nazywana też „Spółdzielczą Składnicą Materiałów Piśmiennych”) w budynku przy ul. Kościelnej 10. Sprzedaż książek polskich była mocno ograniczana przez okupanta, a sprzedaż książek historycznych i o tematyce patriotycznej zakazana. Mimo to – z narażeniem życia – konspiracyjnie rozprowadzano zakazany towar. Placówka ta była ponadto miejscem spotkań organizatorów tajnego nauczania. Od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r. nie prowadzono działalności ze względu na ostrzał niemiecki zza Wisłoki. W 1945 r. wznowiono pracę, a kierownictwo księgarni powierzono Józefie Witek. W 1946 r. uruchomiono drugą placówkę „Ogniwa” w lokalu przy ul. T. Kościuszki 3, a jej kierownikiem została Jadwiga Cisło. W 1950 r. – po reorganizacji sieci placówek księgarskich – obie księgarnie zlikwidowano, a towar przeniesiono do księgarni powiatowej COK „Dom Książki”, zorganizowanej na miejscu dawnej księgarni Dębickich.
* W 1950 r. w otrzymanym od władz państwowych lokalu przy ul. A. Mickiewicza 5 (po byłej księgarni E. Dębickiego) Centrala Obrotu Księgarskiego (późnej Przedsiębiorstwo Państwowe) „Dom Książki” uruchomiła księgarnię powiatową. Początkowo główną ofertą były podręczniki szkolne, ale po 1956 r. systematycznie przybywało książek z innych dziedzin. W latach 1950-1990 placówka ta pozostawała jedyną księgarnią na terenie Starego Mielca. Kierowali nią: Janina Toczyńska, Jan Bieniek, Stanisław Kurnal, Marian Międlar, Władysław Witek, Tadeusz Barnaś i Weronika Bawół. W wyniku wypowiedzenia umowy najmu lokalu przez właściciela budynku Jerzego Dębickiego (pragnącego wznowić działalność księgarską firmy zabranej przez władze państwowe jego ojcu Eugeniuszowi) – PP „Dom Książki” przeniósł ją do lokalu przy ul. F. Chopina i wkrótce zlikwidował.
* W latach 50. uruchomiono osiedlową księgarnię „Domu Książki” przy głównej ulicy Osiedla Fabrycznego WSK (później ul. 22 Lipca, Aleja Niepodległości). Jej kierownikami byli kolejno: Józefa Szelest (z domu Witek), Anna Gąsowska, Władysława Buława i inż. Józef Florek. W 1991 r. księgarnia została sprywatyzowana, a jej właścicielami stali się Czesława Warzecha i Stanisław Bajor.
* Na początku lat 90. – już w nowych uwarunkowaniach rynkowych – powstało kilka dalszych księgarń, niemal z reguły posiadających także działy papiernicze. W 1991 r. w pawilonie handlowo-usługowym przy ul. M. Pisarka 14 (osiedle Lotników) ulokował księgarnię Zygmunt Pryga. W podobnym czasie powstała niewielka księgarnia przy Alei Niepodległości 1, którą od 1994 r. przejęła Kazimiera Kaczmarczyk. W 1994 r. otwarła przy ul. A. Mickiewicza 1 księgarnię „Atena” Maria Sroka, a przy ul. Botanicznej 2 (osiedle Władysława Szafera) Marek Bożek. Rok później Urszula Kopacz uruchomiła księgarnię „Lajkonik” w „Domu Rzemiosła” przy ul. Sandomierskiej, a w 1996 r. w budynku przy ul. Kościelnej 10 rozpoczął działalność antykwariat, którego właścicielka była Maria Grzech. Ponadto w kilku dalszych placówkach handlowych powstały działy książkowe. W pierwszych latach XXI w. na rynku księgarskim zakupy wyraźnie się zmniejszyły. Mimo to powiększyła się ilość mieleckich księgarni. W 2012 r. czynne były: Księgarnia „Atena” Maria Sroka przy ul. A. Mickiewicza 1, Księgarnia Dębickich S.C. Paweł i Danuta Dębiccy przy ul. A. Mickiewicza 5, Księgarnia przy ul. M. Pisarka 14, Księgarnia Kazimiera Kaczmarczyk przy al. Niepodległości 1, Księgarnia przy al. Niepodległości 11, Księgarnia „Matras” w supermarkecie „Aura” przy ul. E. Biernackiego 2, Księgarnia „Piątka” FH Teresa Bajor przy ul. K. Pułaskiego 2a, Księgarnia „Biblos” przy ul. H. Arczewskiego 1, Księgarnia Podatnika przy ul. S. Żeromskiego 13. W 2014 r. zakończyła działalność księgarnia przy ul. M. Pisarka 14. Otwarto natomiast księgarnię w CHU „Pasaż”.
KSIĘGI CECHOWE, księgi prowadzone od XVI w. do okresu międzywojennego (z przerwami), pisane ręcznie w języku polskim. Znajdują się w archiwum Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Tytuły lub tematyka niektórych ksiąg: Księga cechu kowali (od XVI w., bez okładki), Księga majstrów (XIX w.), Księga dla starszyzny… dla wpisywania samoistnych przemysłowców (XIX w.), Zapis terminatorów (XIX w.), Księga protokularna posiedzeń Walnego Zgromadzenia oraz Zarządu, Księga przychodu i rozchodu (od 1908 r.), Wpisy uczni (1910-1930). Łącznie z księgami przechowywany jest Uniwersał Marii Teresy (XVIII w.).
KUBALA STANISŁAW, urodzony 25 I 1940 r. w Chodorowie koło Lwowa. Uzyskał tytuł trenera II klasy piłki ręcznej. W piłkę ręczną grał początkowo w III-ligowej „Tarnovii” Tarnów, a następnie w AZS Kraków (I liga) i AZS Wrocław (II liga). Jako trener pracował w klubach: „Tarnovia” (III liga), MKS Pałac Młodzieży Tarnów (II liga, zespoły młodzieżowe – 4xMP), „Unia” Tarnów (II liga), BKS Bochnia (II liga), „Stal” Mielec (1989/1990, awans do ekstraklasy), TJ Slovan Mala Fatra Zylina (awans do ekstraklasy Czechosłowacji), Pałac Młodzieży Tarnów, „Unia” Tarnów, „Wisła” Sandomierz (awans do I ligi), „Wisła-Azoty” Puławy, SPR BRW „Stal” Mielec (2005/2006, I liga – grupa B, 1. miejsce i awans do ekstraklasy). Powrócił do Tarnowa i prowadził zespoły MKS Pałac Młodzieży oraz SPR Tarnów. W 2010 r. został uhonorowany prestiżową nagrodą „Dukat Tarnowski”.
KUBIAK ZOFIA (z domu POLAK), urodzona 9 V 1948 r. w Otałęży, powiat mielecki, córka Michała i Agnieszki z domu Kaczmarczyk. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Nałęczowie, maturę zdała w 1967 r. Od 1 VIII 1967 r. do 18 V 1991 r. pracowała w Wytworni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na różnych stanowiskach, m.in.: kontystki, ekonomisty, inspektora ds. osobowych i kierownika sekcji. W tym czasie studiowała ekonomikę i organizację przemysłu na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, uzyskując w 1983 r. tytuł dyplomowanego ekonomisty, a w 1985 r. – magistra ekonomii. W latach 1991-1996 była specjalistą ds. płacowo-ekonomicznych w MPGW w Mielcu, a w latach 1997-2001 – specjalistą ds. administracyjno-księgowych w Spółce Cywilnej „Robi” Andrzej Ziarko i spółka w Mielcu. 1 VIII 2000 r. została mianowana główną księgową w mieleckiej firmie „RETECH” Sp. z o.o., a z dniem 1 VII 2006 r. przeszła na emeryturę. Jej życiową pasją jest praca społeczna. W latach szkolnych była harcerką i pełniła m.in. funkcję przybocznej szczepowej. W latach 60. występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, a później w chórze mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Od 1994 r. jest członkiem wspólnoty katolickiej Odnowa w Duchu Świętym („Światło Nadziei”) oraz od 2007 r. – Grupy Biblijnej „Dabar”. Od wielu lat jest współtwórczynią kompozycji kwiatowych i roślinnych do wystroju wewnętrznego kościoła Ducha Świętego w Mielcu. Przez kilka kadencji była członkiem Rady Parafialnej Parafii Ducha Świętego w Mielcu. W 2006 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2006-2010 i pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Gospodarki i Finansów, a w 2010 r. została ponownie radną Rady Miejskiej (na kadencję 2010-2014) i była wiceprzewodniczącą wspomnianej Komisji. Od 1 IX 2004 r. jest członkiem Zarządu i wolontariuszem Stowarzyszenia „Hospicjum Domowe” w Mielcu. Należy do Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu i uczestniczy w wystawach zbiorowych. Została wyróżniona m.in. Brązowym Medalem Biskupa Tarnowskiego „Dei Regno Servire”.
KUBICKI DARIUSZ, urodzony 6 VI 1963 r. w Kożuchowie na Ziemi Lubuskiej. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1976 r. klubie Meblarz Nowe Miasteczko, a następnie w latach 1978-1981 grał w Lechii (Zastalu) Zielona Góra. Od 1980 r. występował reprezentacji Polski juniorów. Do I-ligowej (ekstraklasowej) Stali Mielec przybył w 1981 r. i grał w jej barwach do 1983 r. Jako zawodnik Stali zadebiutował w młodzieżowej reprezentacji Polski i rozegrał w niej w 1982 r. 4 mecze, a następnie zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski (31 VIII 1982 r., Paryż, Francja-Polska 0 : 4). W 1984 r. przeszedł do Legii Warszawa i grał w jej barwach do 1991 r. W tym okresie przyczynił się do zdobycia przez Legię Pucharu Polski (dwa razy) i Superpucharu Polski. Regularnie występował w I reprezentacji Polski i m.in. uczestniczył w finałach Mistrzostw Świata w 1986 r. Ogółem w latach 1982-1991 zagrał w 46 meczach i strzelił 1 bramkę. Od 1991 r. grał w angielskich klubach: Aston Villa Birmingham (1991-1994), Sunderland (1994-1997), Wolverhampton Wanderers (1997-1998), Trantmere Rovers (1998) oraz krótko w Carlisle i Darlington (1999). W czasie pobytu w Anglii uzyskał wykształcenie trenerskie; w 1994 r. ukończył cenioną szkołę trenerską Advans Coaching Full Badge, a następnie Bussines School University f Sunderland (specjalność – International Marketing). W 1999 r. powrócił do kraju i został I trenerem ekstraklasowej Legii Warszawa. W następnym roku odsunięto go od zespołu, ale w 2001 r. powrócił jako II trener i w 2003 r. ponownie został I trenerem Legii. Od 2004 r. jako trener piłki nożnej pracował w następujących klubach: Legia Warszawa (2004-2005, wicemistrzostwo Polski, finał Pucharu Polski), Polonia Warszawa (2005), Górnik Łęczna (2005-2006), Lechia Gdańsk (2006-2008, awans do ekstraklasy, zwolniony za odmowę podpisania oświadczenia w sprawie korupcji w piłce nożnej), Znicz Pruszków (2008-2009), Wisła Płock (2009), Dolcan Ząbki (2010), Sibir Nowosibirsk (II liga rosyjska, 2011-2012), Podbeskidzie Bielsko-Biała (ekstraklasa, 2013), Sibir Nowosibirsk (2013), Olimpia Grudziądz (I liga, 2014-2015), Podbeskidzie Bielsko-Biała (ekstraklasa, 2015), Znicz Pruszków (I liga, X 2016 – IV 2017) i Olimpia Grudziądz (2018).
KUBICKI JAKUB, urodzony 17 VIII 1977 r. w Warszawie, syn Macieja i Jolanty ze Stopińskich. Absolwent LXXVI Liceum Ogólnokształcącego w Warszawie z maturą w 1995 r. Studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie ukończył w 1998 r. Od 1989 r. do 1996 r. występował w Zespole Artystycznym „Gawęda” oraz odpowiadał za dział scenografii i realizację dźwięku, a następnie pracował jako opiekun i instruktor młodszych grup zespołu. Działał też w ZHP. Ponadto trenował skoki do wody i zajął 2. miejsce w Warszawskiej Olimpiadzie Młodzieży – 1987. Pracę zawodową rozpoczął jako reżyser dźwięku (1995-1997). Realizował liczne koncerty, w tym czołówki polskich piosenkarzy i zespołów muzycznych, m.in. Maryli Rodowicz, Marka Grechuty, Edyty Górniak, Agnieszki Chylińskiej, Andrzeja Piasecznego i Kayah, Bajmu, Budki Suflera, Dżemu, Lady Pank i Perfektu. W latach 1997-1999 był asystentem scenografa na planach filmów fabularnych i reklamowych oraz w wydarzeniach muzycznych, w tym XXXV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Stillking Films (asystent produkcji, kierownik post produkcji, 1999-2001) i Graffiti Film (kierownik produkcji, producent, 2002-2006). W 2007 r. stworzył od podstaw firmę Propeller Film (reklamowe studio filmowe), został jej prezesem i producentem. Produkował m.in. filmy reklamowe, teledyski i programy telewizyjne. W 2021 r. sprzedał firmę. Jego główną pozazawodową pasją jest lotnictwo. W 2007 r. uzyskał uprawnienia pilota szybowcowego, a w 2009 r. pilota samolotowego. Od 2001 r. jest członkiem zwyczajnym Aeroklubu Warszawskiego. W 2009 r. założył Formację 3at3 i został jej liderem. Jako pilot pokazowy na samolotach Piper Cub, AT3, An-2 i TS-11 Iskra brał udział w wielu pokazach, m.in. Air Show Radom, Małopolskim Pikniku Lotniczym, Podkarpackich Pokazach Lotniczych w Mielcu, Płockim Pikniku Lotniczym, Mazury Air Show, Nowotarskim Pikniku Lotniczym, Poznań Air Show, Pikniku Lotniczym w Szymanowie (Wrocław) i Aerobaltic. Ponadto był pomysłodawca i dyrektorem pokazów lotniczych Bemowo On Air (2012, 2013). Równocześnie udzielał się społecznie w Aeroklubie Warszawskim i pełnił różne funkcje w jego władzach, m.in. w latach 2015-2017 był wiceprezesem zarządu. Startował w zawodach szybowcowych i samolotowych i kilkakrotnie wywalczył czołowe lokaty, m.in. II miejsce na samolocie AT3 w Warszawskich Zawodach Samolotowych (na celność lądowania). W 2014 r. został fundatorem i pilotem w Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła. (O działalności tej organizacji w odrębnym haśle: Fundacja Biało-Czerwone Skrzydła w niniejszej Encyklopedii.) W 2021 r. Fundacja przeniosła swą siedzibę do Mielca.
KUBISZTAL DARIUSZ JAKUB, urodzony 11 X 1977 r. w Tarnowie, syn Stanisława i Agnieszki z domu Piska. Absolwent Zespołu Szkół Budowlanych w Tarnowie, maturę zdał w 1977 r. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w 1987 r. i do 1996 r. był zawodnikiem MKS Pałac Młodzieży Tarnów. W latach 1996-2000 grał w drużynie Unii Tarnów, która w sezonie 1997/1998 awansowała do I ligi. W 2000 r. przeszedł do MKS Końskie i przyczynił się do awansu tej drużyny do ekstraklasy. W 2003 r. występował w zespołach Eltast Radom i Anilana Łódź. Od 2004 r. jest jednym z najlepszych zawodników SPR BRW Stal Mielec. Znacząco przyczynił się do awansu mieleckiego zespołu do I ligi w sezonie 2003/2004 oraz do ekstraklasy w sezonach 2005/2006, 2007/2008 i 2009/2010. Był jednym z głównych autorów sukcesów Stali, która wywalczyła IV miejsce w mistrzostwach Polski w 2011 r. i brązowy medal w mistrzostwach Polski w sezonie 2011/2012. Kilka razy był wybierany do 10 najlepszych sportowców Mielca w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. Zdobył uprawnienia instruktora piłki ręcznej. W sezonie 2012-2013 grał w ekstraklasowym AZS Czuwaj Przemyśl, a w 2013 r. zasilił I-ligowy zespół SPR Tarnów. Na sezon 2016/2017 powrócił do ekstraklasowej Stali Mielec. Od sezonu 2017/2018 grał w I-ligowym Virecie Zawiercie, a od sezonu 2019/2020 – w HLB Buskowianka Busko.
KUCHARSKI STEFAN, urodzony 30 VII 1934 r. w Pustkowie koło Dębicy, syn Marcina i Marii z domu Pamuła. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy. Po maturze w 1952 r. podjął pracę w mieleckiej WSK jako planowy. W kolejnych latach był mistrzem, kontrolerem i kierownikiem Wydziału Kontroli Technicznej. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w ZMS i do 1968 r. był członkiem Zarządu Powiatowego tej organizacji. W 1963 r. oddelegowany został do pracy w Radzie Zakładowej i do 1966 r. pełnił funkcję sekretarza Rady Robotniczej. Ponadto w latach 1963-1966 był przewodniczącym Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Mielcu. W 1966 r. został wybrany sekretarzem KZ PZPR w WSK Mielec, a w 1971 r. – I sekretarzem tegoż KZ. W 1974 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Także w 1974 r. wybrano go I sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Mielcu, a po likwidacji powiatów w 1975 r. – I sekretarzem Komitetu Miejskiego i funkcję tę pełnił do 1981 r. Od początku roku 1982 do 1990 r. sprawował funkcję prezesa Spółdzielni Pracy „Odzież”. W tym okresie był też członkiem Zarządu Krajowego Spółdzielni Odzieżowych. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Oprócz etatowych zajęć zawodowych przez wiele lat angażował się w działalność rad narodowych. W latach 1964-1974 był radnym, a w latach 1974-1975 – przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Po likwidacji powiatów pełnił w latach 1975-1990 funkcję przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. Sprawując wymienione ważne funkcje polityczne i społeczne przyczynił się do dynamicznego rozwoju Mielca w latach 70. i 80. Należał ponadto do szeregu organizacji społecznych, m.in. LOK, PCK i Klubu Oficerów Rezerwy oraz FKS Stal. Wyróżniony został licznymi odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1974) i Krzyżem Oficerskim OOP (1984), Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984) oraz Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców (1965), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1974), Odznaką „Zasłużony Działacz FJN” (1975), Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” (1976), Złotą Odznaką CZSBM (1978), Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1978), Honorową Odznaką Rzemiosła (1980), Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Przemysłu Lekkiego” (1987) i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Oświaty” (1988). Zmarł 26 XII 2023 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Brzeźnicy.
KUCHARSKI TADEUSZ, urodzony 28 VIII 1908 r. w Baranowie Sandomierskim, powiat tarnobrzeski, syn Walentego i Ludwiki z Drzewińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Tarnobrzegu. Egzaminy maturalne złożył w Nisku 1928 r. W latach 1932-1933 pracował w Inspektoracie Powiatowym PZU w Nisku. W 1934 r. uzyskał pracę w Ubezpieczalni Społecznej w Tarnobrzegu. W tym czasie uczęszczał na kurs administracji samorządowej przy Instytucie Administracyjno-Gospodarczym w Krakowie, gdzie złożył egzamin na stanowisko sekretarza gminy przed komisja egzaminacyjną przy Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie. Po praktyce w Wydziale Powiatowym w Nisku (XI 1934-III 1935) pracował w Zakładach Południowych w Stalowej Woli jako księgowy (1937-1939). W latach 1940-1944 pełnił funkcję sekretarza Gminy w Pysznicy, a po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej pracował w charakterze księgowego w Spółdzielni Rolniczej w Nisku. Od stycznia 1945 r. zatrudniono go na stanowisku inspektora w PZU w Nisku. Stąd w 1948 r. został służbowo przeniesiony do PZU w Mielcu na stanowisko inspektora, a następnie mianowano dyrektorem. Funkcję tę pełnił przez 23 lata i w tym czasie przyczynił się do rozwoju mieleckiego zakładu. Zmarł 26 III 1971 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ulicy H. Sienkiewicza.
KUDIUK MICHAŁ, urodzony 5 IV 1944 r. w Krasnej Wsi, powiat Bielsk Podlaski, syn Michała i Nadziei Józiunczuk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Bielsku Podlaskim, maturę zdał w 1962 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku ukończył w 1969 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Od 1 I 1970 r. zatrudniony został w Szpitalu Powiatowym (później Rejonowym) w Mielcu. Po odbyciu stażu pracował jako asystent na Oddziale Chirurgicznym, a ponadto w Poradni Ogólnej ZLZ WSK i Powiatowej Przychodni Sportowo-Lekarskiej. Od 1979 r. pełnił funkcję kierownika Poradni Chirurgicznej PZOZ. Uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii. W 1984 r. przeszedł na rentę. Od lat szkolnych trenował piłkę nożną, a później siatkówkę w AZS Białystok. Do I-ligowego zespołu siatkówki Stali Mielec przeszedł w 1967 r. i występował w nim do 1971 r. Udzielał się społecznie w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia i Klubie Oficerów Rezerwy (posiadał stopień porucznika). Zmarł 6 XII 1984 r. Pochowany został na cmentarzu w Bielsku Podlaskim.
KUHL JAN, urodzony 24 XI 1899 r. w Wojkowie, powiat mielecki, syn Kacpra i Katarzyny z Kwiatkowskich. Naukę rozpoczętą w c.k. Gimnazjum w Mielcu przerwały: wybuch I wojny światowej i później powołanie do austriackiego wojska. Brał udział m.in. w walkach na froncie włoskim i został ciężko ranny nad rzeką Piawą. Po zaleczeniu ran powrócił do odzyskującej niepodległość Polski i jako żołnierz Wojska Polskiego uczestniczył w wojnach o jej wschodnie granice. Po zakończeniu walk powrócił do nauki w Gimnazjum w Mielcu i w 1922 r. zdał maturę. Studia na Wydziale Filozofii (kierunki: chemia, mineralogia i geologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1927 r. z tytułem magistra i został zatrudniony jako asystent w Zakładzie Mineralogii i Petrografii Akademii Górniczej w Krakowie. Ponadto w latach 1929-1932 współpracował z Polskim Instytutem Geologicznym. W tym czasie pracował nad problemami halurgii (solnictwa): występowaniem, eksploatacją i przeróbką soli, zwłaszcza kamiennej, a opublikowane przezeń prace są cenione do dziś. Stopień doktora uzyskał na podstawie rozprawy na temat petrografii piaskowców z Trembowli koło Mogielnicy. Otrzymał stypendium naukowe i studiował mineralogię na Uniwersytecie w Zurychu. Tam poznał m.in. nowoczesne metody badań mineralogicznych rud i po powrocie do Polski upowszechniał je poprzez publikacje, referaty i wykłady. W 1933 r. (lub w 1934 r.) został zatrudniony na stanowisku kierownika Laboratorium SA Fabryki Portland-Cementu „Szczakowa” w Szczakowej, a później także doradcy w Cementowni Goleszów. Niekwestionowana wiedza i umiejętności organizatorskie spowodowały, że szybko awansował na stanowisko kierownika produkcji w Zjednoczonych Zakładach Materiałów Budowlanych w Krakowie, a następnie został dyrektorem Cementowni Szczakowa i dyrektorem technicznym Zjednoczenia Fabryk Cementu. Przy tym nie przerywał prac badawczych, m.in. nad dolomitami, tufami filipowickimi (źródło potasu nawozowego) i glinkami boksytowymi rejonu Zawiercia, a ich wyniki publikował na bieżąco. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Krakowie i m. in. pracował jako szeregowy robotnik w garbarni. Po II wojnie światowej powrócił do pracy w przemyśle cementowym. Jako członek Państwowej Komisji Rewindykacyjnej uczestniczył w przejmowaniu fabryk na Ziemiach Zachodnich. Wniósł duży wkład w uruchomienie cementowni na Opolszczyźnie. W 1946 r. zatrudniono go też w Akademii Górniczej w Krakowie i wykładał o surowcach ceramicznych na Wydziałach: Górniczym i Geologiczno-Mierniczym. Dwa lata później uzyskał habilitację na podstawie rozprawy: „Śląski dolomit triasowy jako surowiec przemysłowy” i otrzymał stanowisko docenta. Publikował liczne artykuły na tematy związane z surowcami i problemami technicznymi w przemyśle cementowym, wapienniczym, gipsowym i hutniczym. W 1949 r. z nieznanych bliżej przyczyn został skazany na 2 lata robót w kamieniołomach dolnośląskich. Po wyjściu na wolność podjął pracę jako doradca naukowy w Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Geologicznych w Katowicach, a wkrótce potem został zatrudniony w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, gdzie powierzono mu stanowisko kierownika Zakładu Petrografii i Geochemii. W tym czasie doprowadził do rozwinięcia badań geologicznych, mineralogiczno-geochemicznych i petrograficznych dla górnictwa, a sam dodatkowo prowadził badania nad pierwiastkami w węglach górnośląskich i rudach śląsko-krakowskich. W 1955 r. powrócił do pracy naukowo-dydaktycznej, przyjmując propozycję objęcia Katedry Mineralogii i Petrografii na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Należy dodać, że mimo natłoku nowych obowiązków nadal współpracował z Głównym Instytutem Górnictwa. Podobnie jak w poprzednich miejscach pracy zdynamizował wielokierunkową działalność Katedry. Doprowadził do jej wyposażenia w laboratoria naukowe i dydaktyczne, opracował programy nauczania, wykształcił własną kadrę i rozwinął badania nad problemami krystalografii, mineralogii, geochemii i petrografii. Ponadto w tym czasie prowadził badania nad kopalinami towarzyszącymi pokładom węglowym w Górnośląskim Zagłębiu Węglowym. M.in. wydał podręcznik – poradnik „Petrografia”, bardzo użyteczny dla inżynierów górników. W uznaniu bogatego dorobku naukowego i dydaktycznego w 1958 r. mianowano go profesorem nadzwyczajnym, co potraktował nie tylko jako uznanie dotychczasowej pracy, ale też jako formę moralnej rehabilitacji za niesłuszne oskarżenia i karę ciężkich robót. Profesura była impulsem do dalszego rozwijania badań naukowych, ale przede wszystkim do kształcenia i wychowywania kadr inżynierskich dla górnictwa. Opublikował około 120 prac naukowych, w tym 3 książki. Był promotorem 33 rozpraw doktorskich. Należał do kilku towarzystw i organizacji naukowych, m.in. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk i był członkiem Komisji Nauk Mineralogicznych PAN Oddział w Krakowie. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego periodyku „Prace Geologiczne PAN oddział w Krakowie”. Powoływano go do rad naukowych, m.in. w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach i Instytucie Metali Nieżelaznych w Gliwicach oraz do różnych komisji ekspertów i doradców. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim OOP oraz wieloma innymi odznaczeniami resortowymi, regionalnymi i uczelnianymi, a także prestiżowym stopniem górniczym generalnego dyrektora górniczego I stopnia. Zmarł 1 IV 1982 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Katowicach przy ul. H. Sienkiewicza.
KUKLA ZYGMUNT, urodzony 21 I 1948 r. w Nysie, syn Stanisława i Ireny z domu Magda. Ukończył ZSZ przy WSK w Mielcu. Treningi piłkarskie (jako bramkarz) rozpoczął w Stali Mielec w 1960 r. W 1964 r. bronił w drużynie juniorów Stali, która na stadionie w Mielcu wywalczyła tytuł wicemistrza Polski (przegrała tytuł mistrzowski przez losowanie). Pierwszy mecz ligowy w II-ligowej drużynie seniorów Stali rozegrał w 1966 r. Po spadku do III ligi (1967) wniósł duży udział do awansu Stali do II ligi (1969) i I ligi (1970). W latach 1970-1981 rozegrał w barwach Stali 229 meczów I-ligowych i kilkadziesiąt pucharowych. Był jednym z najlepszych piłkarzy w drużynie i przyczynił się do największych sukcesów Stali: dwukrotnego mistrzostwa Polski (1973, 1976), wicemistrzostwa (1975) i trzecich lokat w I lidze (1974, 1979), osiągnięcia ćwierćfinału Pucharu UEFA (1976). Grał także w meczach o Puchar Europy Mistrzów Krajowych z Crveną Zvezdą Belgrad (1973) i Realem Madryt (1976). Był wielokrotnym reprezentantem Polski: rozegrał 4 mecze w reprezentacji młodzieżowej (1970) oraz 3 mecze w II reprezentacji Polski (1976-1980), a w I reprezentacji Polski wystąpił w 20 meczach w latach 1976-1979, m.in. w dwóch meczach w eliminacjach i 2 w finałach XI Mistrzostw Świata w Argentynie (1978). W sierpniu 1981 r. wyjechał do Grecji i przez 2 lata grał w pierwszoligowym klubie Apollon Ateny. Był to równocześnie koniec jego kariery zawodniczej, bowiem po powrocie do Mielca w 1983 r. nie podjął treningów w ówczesnej II-ligowej „Stali”. Został zatrudniony w WSK Mielec, ale w 1986 r. uległ nieszczęśliwemu wypadkowi w pracy i od tego czasu przebywał na rencie. Zmarł 18 V 2016 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi.
KUKLIŃSKI JÓZEF, urodzony 18 X 1929 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Piotra i Marii z domu Syper. Ukończył 4 klasy Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następne 2 klasy Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1949 r. Rok szkolny 1949/1950 przepracował w zawodzie nauczycielskim, zatrudniony przez Inspektorat Oświaty PPRN w Nisku. Od 1 X 1950 r. podjął pracę w biurze Rejonowego Przedsiębiorstwa Melioracyjnego w Mielcu. W okresie 19 XI 1952 r. – 19 X 1954 r. odbył zasadniczą służbę wojskową w Jednostce Wojsk Łączności w Warszawie. Po powrocie do Mielca pracował w Aeroklubie Mieleckim jako technik mechanik (15 XI 1954 r. – 30 XI 1960 r.), a następnie w PKS Oddział w Mielcu na stanowisku umysłowym (5 XII 1960 r. – 31 III 1967 r.). Od 1 IV 1967 r. do 1 IX 1996 r. pracował w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu, najpierw na stanowisku kierownika Administracji Osiedla, a od 1 XII 1985 r. jako starszy specjalista do spraw BHP, ppoż. i OC. 2 IX 1990 r. przeszedł na rentę chorobową. Pełniąc przez wiele lat obowiązki kierownika osiedli MSM (od 1978 r. posiadających patronów M. Kopernika i S. Żeromskiego), przyczynił się do stworzenia i utrwalenia się dobrego wizerunku tej części miasta poprzez dbałość o tereny zielone i place zabaw, a także starania o dobry stan techniczny budynków i ich infrastruktury. W rezultacie tych działań administrowane przezeń osiedle M. Kopernika wielokrotnie uzyskiwało czołowe miejsca w konkursach wojewódzkich i krajowych. Był także mocno zaangażowany w działalność społeczną. W latach 1974-1976 pełnił funkcję szefa służby schronowej Miejskiej Obrony Cywilnej, a w latach 1976-1980 był społecznym Komendantem Miejskiej Obrony Cywilnej. Przez szereg lat działał w Komitecie Osiedlowym nr 3 MSM (później osiedle M. Kopernika) oraz współpracował z innymi komitetami osiedlowymi MSM. Należał m.in. do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Związku Filatelistów Polskich, Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej i Krajowego Związku Pracowniczych Ogrodów Działkowych. Za wyróżniającą się pracę zawodową i aktywność społeczną odznaczony został m.in. : Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Złotą Odznaką CZSBM, Złotą Odznaką PZF, Złotą Odznaką Krajowego Związku POD, Złotą Odznaką Działkowca, Srebrną Odznaką „W Służbie Narodu”, Honorową Odznaką TKKF, Odznaką Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego. W 1983 r. wpisany został do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 30 I 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KUKOWSKI TOMASZ JACEK, urodzony 16 I 1969 r. w Płocku, syn Wojciecha i Hanny. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (1999). Treningi piłkarskie rozpoczął w „Stoczniowcu” Płock i w latach 1982-1988 grał w jego drużynach (I zespół w III lidze). Do I-ligowej „Stali” Mielec przybył przed sezonem 1988/1989 i występował w niej do 1996 r. (z wyjątkiem okresu 1990-1991, kiedy w czasie służby wojskowej grał w III-ligowej „Lubliniance”).W mieleckiej drużynie zagrał 94 spotkania i strzelił 4 bramki. W latach 1997-1999 grał w „Wisłoce” Dębica (III liga) i w tym klubie zakończył wyczynową zawodniczą karierę piłkarską. Od listopada 1999 r. podjął prace w Agencji Celnej „PKS Cargo” S.A. jako agent celny, a od listopada 2000 r. pracuje w „Melnox-Kronowood” Sp. z o.o. jako specjalista do spraw cła. Poza pracą zawodową zdobył w 1997 r. kwalifikacje sędziego piłkarskiego. Sędziuje jako główny sędzia w IV lidze, a od 2003 r. był także sędzią asystentem szczebla centralnego (I i II liga). Studiował w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 1999 r. pracuje jako specjalista do spraw celnych (agent celny) w firmie Kronospan Mielec. W latach 2003-2007 pełnił funkcję sędziego asystenta piłki nożnej w ekstraklasie, a w latach 2008-2011 – sędziego asystenta w I lidze.
KUKULSKI WŁADYSŁAW WŁODZIMIERZ, urodzony 22 XI 1924 r. w Lipnicy Wielkiej, powiat Nowy Targ, syn Wilhelma i Walerii z domu Wieczerzak. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Brzyściu koło Mielca. Należał do oddziału AK, którego dowódca był Piotr Pazdro. Posiadał pseudonim „Walter”. Po wojnie wyjechał na Ziemie Zachodnie i podjął pracę w Odrzańskich Drogach Wodnych i Kanale Gliwickim – Stopnie Wodne – Oława – Kłodnica – Koźle Port – Gliwice. W 1952 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako sekretarz. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu. W latach 1953-1957 pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium PRN w Kolbuszowej i społecznego przewodniczącego Powiatowego Społecznego Komitetu Budowy Kolei Relacji Rzeszów – Kolbuszowa – Dęba. Aktywność tego komitetu, wsparta staraniami posłów i lokalnych władz, doprowadziła do wybudowania tej linii kolejowej. W latach 1957-1960 pracował na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Zdrowia Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1960 r. powierzono mu funkcję zastępcy przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, a w 1963 r. powrócił na poprzednie stanowisko w Wydziale Zdrowia. Po reorganizacji Służby Zdrowia w 1974 r. został zastępcą dyrektora do spraw ekonomiczno-administracyjnych w Zespole Opieki Zdrowotnej. Był jednym z inicjatorów i organizatorów społecznych komitetów budowy Ośrodków Zdrowia w Tuszowie Narodowym, Gawłuszowicach, Padwi Narodowej, Wadowicach Górnych i Górkach Mieleckich. Od 1 I 1982 r. przeszedł na emeryturę i zaangażował się do różnych form działalności społecznej, m.in. w Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów oraz w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej. Za działalność konspiracyjną w AK w czasie okupacji hitlerowskiej wyróżniony został: Krzyżem Armii Krajowej i Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, a za pracę zawodową m.in.: Medalem X-lecia PRL, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL, Złotą Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Srebrną Odznaką XXX-lecia Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, Odznaką „Za Zasługi dla Kombatantów RP”, Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Brązowym Medalem Zasługi dla Obronności Kraju. Zmarł 3 XII 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KUKUŁKA JANUSZ (ksiądz), urodzony 25 XII 1960 r. w Zakopanem, syn Adama i Ireny z domu Łoś. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. W 1985 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Tarnowie i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Piwnicznej Zdroju, parafii katedralnej w Tarnowie i parafii Matki Bożej Niepokalanej w Nowym Sączu. W 1996 r. został skierowany przez ks. bpa Józefa Życińskiego do polonijnego Seminarium Duchownego w Orchard Lake (USA), gdzie powierzono mu funkcję dyrektora życia wewnętrznego (ojca duchownego kleryków). Ponadto został wykładowcą teologii duchowości. W tym zakresie odbył specjalne studia, uzyskał licencjat na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i pracuje nad rozprawą doktorską.
KUKURUŹNIK – patrz CSS-13.
KULA ADAM EDWARD, urodzony 14 V 1922 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Katarzyny z domu Gruszka. W 1937 r. ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu. Pomagał w rodzinnym gospodarstwie i kuźni prowadzonej przez ojca. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec jako robotnik. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej został wcielony do tworzącego się w Rzeszowie 2 Pułku Zapasowego. Odbył szkolenie w zakresie obsługi moździerzy i otrzymał przydział do 3 kompanii moździerzy w 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty. W tej formacji brał udział w walkach nad Nysą Łużycką, a w ostatnich dniach wojny jego oddział został skierowany na teren Czechosłowacji. Do 5 IV 1946 r. służył w Wojsku Ochrony Pogranicza, a następnie powrócił w rodzinne strony. Pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu do emerytury w 1999 r. Należał do ZBoWiD, a następnie do ZKiBWP. Uczestniczył w uroczystościach patriotycznych. Został awansowany na stopień sierżanta (1999 r.), a następnie na stopień podporucznika (2001 r.) Wyróżniony m.in.: Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk oraz Medalem Brązowym „Zasłużonym na Polu Chwały”. Zmarł 23 XII 2002 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KULA ALOJZY, urodzony 3 IV 1924 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Katarzyny z domu Gruszka. W 1939 r. ukończył szkołę powszechną w Mielcu. W 1943 r. został przymusowo wcielony do niemieckiej służby budowlanej Baudienst i pracował w Flugzeugwerk Mielec przy montażu samolotów. Pod koniec marca 1944 r. udało mu się uciec i ukrywał się w Złotnikach aż do wyzwolenia Mielca i okolic spod okupacji hitlerowskiej w dniu 6 VIII 1944 r. W listopadzie tego roku został zmobilizowany i wcielony do 2 Pułku Zapasowego Wojska Polskiego w Rzeszowie, a następnie przeniesiony do 16 Pułku Piechoty w Przemyślu, gdzie przeszkolono go w zakresie obsługi moździerzy. Uczestniczył w wyzwalaniu Warszawy (I 1945 r.), walkach o Wał Pomorski i nad Odry oraz o Berlin. Po wojnie pozostał w wojsku aż do zdemobilizowania w dniu 15 III 1947 r. Powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu (później WSK Mielec). Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację Oddział w Mielcu. Uczestniczył w uroczystościach patriotycznych. W 1987 r. został awansowany do stopnia podporucznika w stanie spoczynku. Wyróżniony m.in.: Odznaką Grunwaldzką, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem „Za Zdobycie Berlina” (odznaczenie radzieckie), Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk oraz Medalem Brązowym „Zasłużonym na Polu Chwały”. Zmarł 21 VII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KULA ANNA ZOFIA (z domu KALICKA), urodzona 18 V 1953 r. w Mielcu, córka Stanisława i Kazimiery z Wójcickich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1972 r. Pracę zawodową podjęła 30 XI 1972 r. w WSK Mielec jako pracownik magazynowy, ale zakończyła ją 31 V 1973 r. w związku z planowanymi studiami. Studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Rzeszowskiej ukończyła w 1979 r. i otrzymała tytuł magistra inżyniera budownictwa. Od 1 IX 1979 r. do 31 VIII 1985 r. pracowała w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku majstra, a następnie zastępcy kierownika budowy. W 1984 r. przeszła do pracy nauczycielskiej w Zespole Szkół Budowlanych, od 1990 r. pełniła funkcję zastępcy dyrektora, a w 1997 r. powierzono jej funkcję dyrektora ZSB. W tym czasie kształciła się; ukończyła dwuletnie studia pedagogiczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a następnie studia podyplomowe „Nowoczesne kierowanie i zarządzanie szkołą” w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1994). Ponadto uczestniczyła w wielu kursach i konferencjach specjalistycznych, organizowanych najczęściej przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa w Rzeszowie. Uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Przyczyniła się do rozwoju ZSB oraz uzyskania przez szkołę wielu sukcesów indywidualnych, m.in. w Olimpiadzie Wiedzy i Umiejętności Budowlanych czy Turnieju Budowlanym, a także zespołowych, m.in. w roku szkolnym 1997/98 i 1999/2000 uzyskano tytuł najlepszej szkoły budowlanej w województwie podkarpackim. Należy do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Jest członkiem Komisji Okręgowej Oceny Wiadomości i Umiejętności Budowlanych przy Politechnice Rzeszowskiej. W 2008 r. przeszła na emeryturę. Od 2008 r. przebywała na emeryturze. Pełni funkcję dyrektora Niepublicznego Liceum Mistrzostwa Sportowego w ramach Szkoły Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Lato w Mielcu.
KULA JAN, urodzony 29 VII 1941 r. w Dymitrowie Małym, powiat tarnobrzeski, syn Wojciecha i Katarzyny z domu Ślęzak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1959 r. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1965 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. Pracę zawodową rozpoczął w 1965 r. w Powiatowej Komisji Planowania Gospodarczego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1969 r. przeszedł do Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Naftowego w Mielcu na stanowisko kierownika Działu Ekonomicznego. W latach 1976-1983 pełnił funkcję przewodniczącego Miejskiej Komisji Planowania w Mielcu. Od 1983 r. do 1991 r. był głównym specjalistą do spraw ekonomicznych i pracowniczych w Rejonie Dróg Publicznych w Mielcu. W latach 1992-1994 sprawował funkcję prezesa Zarządu PSS „Społem” w Mielcu. Od 1995 r. jest zastępcą dyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych do spraw ekonomiczno-administracyjnych. Udzielał się także w pracy społecznej, głównie w strukturach samorządowych spółdzielczości spożywców. 11 XI 1981 r. wszedł w skład Komitetu Założycielskiego PSS w Mielcu i odtąd przez wiele lat sprawował różne funkcje w Radzie Nadzorczej – był członkiem Komisji Rewizyjnej, zastępcą przewodniczącego Rady i od 1987 r. przewodniczącym Rady. Za kompetentne pełnienie ważnych dla miasta funkcji wyróżniony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 40-lecia Polski Ludowej. W 2006 r. przeszedł na emeryturę.
KULASA HELENA (z domu PADYKUŁA), urodzona 13 X 1931 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, córka Józefa i Anny z domu Kulig. Absolwentka Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. St. Konarskiego, egzaminy maturalne zdała w 1952 r. W 1961 r. rozpoczęła pracę w kinie „Bajka” w Mielcu jako kasjerka. W 1963 r. powierzono jej kierownictwo tego kina i funkcję tę pełniła przez 26 lat – do 1989 r. W tym okresie – oprócz realizowania bieżącego repertuaru filmowego – organizowała m.in. przeglądy tematyczne filmów, seanse szkolne (zwłaszcza ekranizacje lektur szkolnych) i seanse bajek dla dzieci. Tą różnokierunkową działalnością przyczyniła się do upowszechnienia w mieleckim środowisku dorobku światowego i polskiego kina oraz szeroko pojętej kultury filmowej. Angażowała się do prac społecznych, m.in. na przełomie lat 60. i 70. była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, a w latach 80. członkiem Miejskiej Rady do Spraw Upowszechniania Kultury. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. W 1989 r. przeszła na emeryturę.
KULASA KONSTANTY, urodzony 9 I 1928 r. w Kąkolówce koło Błażowej, syn Jakuba i Emilii z domu Sapa. W czasie okupacji ukończył 2-letnią Szkołę Rolniczą i po śmierci ojca zajmował się gospodarstwem. Ukończył Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, a następnie Liceum Pedagogiczne dla Dorosłych w Dębicy, egzaminy maturalne zdał w 1949 r. W tym samym roku rozpoczął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Wampierzowie, powiat mielecki. Od 1 XII 1952 r. przeszedł do pracy w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO) jako nauczyciel matematyki. Równocześnie dokształcał się i w 1954 r. ukończył 4-letnie studia w zakresie matematyki na Wydziale Zaocznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi. Uczestniczył także w centralnych kursach nauczycieli matematyki w Słupsku (1966) i Krakowie (1968). W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Matematyki – Fizyki i Wychowania Technicznego WSP w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra matematyki. Poza stałym etatem w Liceum Ogólnokształcącym pracował okresowo w Liceum Pedagogicznym i Technikum Mechanicznym w Mielcu, w niepełnym wymiarze godzin. Od 1 IX 1970 r. pełnił funkcję wicedyrektora I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, a od 1983 r. pedagoga szkolnego. Przyczynił się do rozwoju szkoły oraz jej sukcesów dydaktycznych i wychowawczych. Na emeryturę przeszedł 31 VIII 1984 r. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz w roku szkolnym 1972/1973 Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania Stopnia Trzeciego za wybitne osiągnięcia dydaktyczne i wychowawcze. Był długoletnim członkiem ZNP, pełnił funkcję prezesa Ogniska ZNP (1958-1968) i kierownikiem ogniska matematyki przy Powiatowym Ośrodku Metodycznym. Zmarł 7 XI 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KULCZYŃSKI TADEUSZ DAMAZY, urodzony 15 XII 1902 r. w miejscowości Rakowo, powiat łomżyński, syn Franciszka i Marianny z Maliszewskich. W czasie I wojny światowej uczęszczał do gimnazjum w Ostrowi Mazowieckiej, ale w czasie wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się do Legionów i walczył w okolicach Warszawy. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w 1923 r. studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1928-1929 odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Grudziądzu, a następnie ukończył studia, pracując przy tym na kolei. Przez pewien czas praktykował nieodpłatnie jako nauczyciel w Grodnie, w latach 1934-1935 pracował w Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie jako kierownik referatu, zaś w lipcu 1935 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku sekretarza starosty i kierownika referatu wojskowego. W pierwszych dniach września 1939 r. ewakuował się z innymi pracownikami starostwa na wschód, a z tułaczki powrócił 5 XI. Nie powrócił do pracy w administracji, lecz zajął się tworzeniem konspiracyjnej siatki. Posiadał stopień podporucznika i przyjął pseudonim „Kret” (później także „Wojcieszek”). Po utworzeniu siatki i konsultacjach w sprawie włączenia się w większe struktury – w sierpniu 1940 r. organizację Kulczyńskiego włączono w struktury ZWZ, a on sam został mianowany zastępcą komendanta mieleckiego Obwodu. Ukrywał się w Szwagrowie (powiat sandomierski), ale często przebywał na ziemi mieleckiej i uczestniczył w różnych akcjach. W 1944 r. dołączył się do konspiracyjnego „Pułku Batalionów Chłopskich im. W. Witosa” i działał w jego ramach do listopada tego roku, a następnie ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i w 5 Zaopatrzeniowym Pułku Piechoty służył do września 1945 r. jako oficer żywnościowy. Po zakończeniu służby powrócił do Mielca i pracował początkowo w Powiatowym Zarządzie Drogowym, a później w Starostwie Powiatowym i Prezydium Powiatowej Rady Narodowej jako kierownik Referatu Pracy i Opieki Społecznej (1946-1951). Od 1951 r. kilkakrotnie przesłuchiwano go w PUBP, podejrzewając o związki z podziemiem. Nie mógł też znaleźć stałego miejsca pracy – kilkakrotnie zatrudniano go i zwalniano bez podania przyczyny. W latach 1952-1963 pracował w MPB m.in. jako zastępca kierownika odcinka. W 1963 r. przyjęty został do Zasadniczej Szkoły Metalowej, najpierw na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw administracyjno-gospodarczych, a rok później przeniesiono go do Warsztatów Szkolnych ZSM, gdzie pełnił funkcję starszego inspektora zaopatrzenia. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną, m.in. w latach 1956-1962 był członkiem Komisji Rozjemczej, a od 1958 r. radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. W 1971 r. ciężko chorował i przeszedł na emeryturę. Zmarł 12 V 1972 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KULIG DANIEL, urodzony 26 VIII 1954 r. w Wadowicach Dolnych, syn Józefa i Cecylii z domu Chlost. Ukończył Zasadniczą Szkołę Samochodową w Mielcu. W wieku szkolnym pracował w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu jako elektryk pojazdowy (1969-1971) i WSK Mielec jako monter płatowców (1971-1973). W latach 1973-1976 służył w Marynarce Wojennej w Gdyni. Po powrocie do Mielca był elektrykiem samochodowym w „Polmozbycie” Rzeszów O/Mielec, a od 1983 r. jest elektrykiem samochodowym w Rzeszowskim Zakładzie Energetycznym Rejon Mielec. Ponadto od 1996 r. prowadzi własną firmę „Elektromechanika samochodowa”. W latach młodości należał do organizacji młodzieżowych. W czasie pracy w „Polmozbycie” pełnił funkcję społecznego inspektora pracy. Od 1973 r. jest Honorowym Dawcą Krwi i oddał ponad 39 000 ml. Należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką HDK.
KULIG JANINA (z domu SŁONINA), urodzona 8 XI 1939 r. w Plebance, pow. Tomaszów Lubelski, córka Wojciecha i Stefanii z Bączkowskich. W latach 1939-1945 przebywała z bratem pod opieką matki w Łące koło Rzeszowa. Ojciec (żołnierz Wojska Polskiego) od 23 IX 1939 r. był więziony w niemieckim obozie jenieckim w Krajence koło Piły i po II wojnie światowej tam sprowadził rodzinę. W związku z przeniesieniem służbowym ojca do Mielca, tu ukończyła Szkołę Podstawową nr 2, a następnie Liceum Pedagogiczne z maturą w 1958 r. W roku szkolnym 1958/1959 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Przykopie (do półrocza) i w Wadowicach Dolnych. W latach 1959-1960 przebywała w USA i tam uczyła się języka angielskiego. Ukończyła Studium Języka Angielskiego na Uniwersytecie w Chicago. Po powrocie, od I 1961 r. do VIII 1964 r. uczyła w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. Z dniem 1 IX 1964 r. rozpoczęła pracę w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 w Mielcu (później II LO im. Mikołaja Kopernika) jako nauczycielka języka angielskiego. Znajomość języka angielskiego doskonaliła poprzez centralne kursy wakacyjne w Sulejówku (1961, 1966) i naukę w angielskiej British Council Summer School przy Uniwersytecie w Reading. Ukończyła też Wyższe Studia Zawodowe (bibliotekoznawstwo) we Wrocławiu (1980). W pracy z młodzieżą osiągała bardzo dobre wyniki, m.in. jej uczniowie byli laureatami wojewódzkiej i centralnej olimpiady języka angielskiego. Poza pracą zawodową angażowała Studia się społecznie, m.in. była instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego za 50-letnią przynależność do ZNP oraz Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (z mężem Stefanem). Po 30-letniej pracy pedagogicznej 31 VIII 1990 r. przeszła na emeryturę, ale nadal pracowała w II LO w niepełnym wymiarze godzin. W latach 1994-1999 przebywała w USA. Zmarła 12 XII 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KULIG MARZENA MARIA (z domu MĄDRA), urodzona 5 IV 1970 r. w Mielcu, córka Mieczysława i Władysławy z domu Mik. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1989 r. W latach 1985-1995 trenowała chód sportowy w LKS „Tęcza” Mielec, a następnie w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” Mielec i należała do czołówki krajowej. W latach 1989-1990 pracowała jako instruktor lekkoatletyki w LKS „Tęcza”, a następnie w latach 1991-1995 w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Mielcu jako organizator ds. sportu. Studiowała na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek nauczycielski) Instytutu Wychowania Fizycznego i Sportu Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie – Filia w Białej Podlaskiej i w 1996 r. uzyskała tytuł magistra i trenera II klasy. Ukończyła także studia podyplomowe z zakresu oligofrenopedagogiki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi (2007 r.). W roku szkolnym 1996/1997 była nauczycielem wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 6 w Dębicy, a od roku szkolnego 1997/1998 pracuje w takim samym charakterze w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu. Także od 1997 r. jest trenerem lekkoatletyki (adepci, grupa chodu sportowego) w LKS Stal Mielec. Wychowała wielu medalistów mistrzostw Polski i reprezentantów Polski w chodzie sportowym w różnych kategoriach wiekowych, m.in. Sylwię Lisak, Marzenę Łachut, Ilonę Serafińską, Katarzynę Golbę, Joannę Strycharz, Jakuba Stalę, Monikę Maziarz, Monikę Kaczor, Sylwię Rembowicz, Barbarę Kantorowską i Katarzynę Zdziebło. Od 2010 r. posiada tytuł trenera klasy I, nadany przez Ministerstwo Sportu i Turystyki. W 1997 r. otrzymała uprawnienia sędziego PZLA z licencją sędziego głównego biegów i sędziego głównego chodu. Wyróżniona m.in. Srebrną Honorową Odznaką PZL
KULIG STEFAN, urodzony 4 X 1933 r. w Bassoles-Aulers (Francja), syn Stanisława i Bronisławy z domu Swół. Absolwent Państwowego Liceum i Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu oraz Liceum Pedagogicznego, egzaminy maturalne zdał w 1951 r. Przy końcu 1951 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako technolog. Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął 16 VIII 1952 r. w Szkole Podstawowej w Kawęczynie, a następnie uczył w Szkole Podstawowej w Wampierzowie (1956-1959). Od 1 IX 1959 r. do 31 VIII 1971 r. pracował etatowo jako sekretarz Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. W latach szkolnych 1971/1972 i 1972/1973 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu. Od 1 IX 1973 r. do 31 VIII 1975 r. pracował na stanowisku wizytatora Wydziału Oświaty i Wychowania oraz Kultury PPRN w Mielcu. Z dniem 1 VIII 1975 r. ponownie objął funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 3 im. Generała Karola Świerczewskiego – Waltera (później – Wojska Polskiego) w Mielcu i pełnił ją do emerytury w 1985 r. Systematycznie podnosił kwalifikacje zawodowe. W 1975 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra techniki, a w 1979 r. – studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu, zaś w 1984 r. uzyskał trzeci stopień specjalizacji zawodowej w zakresie organizacji i zarządzania oświatą. Dużo czasu przeznaczał na działalność społeczną. Przez szereg lat był członkiem Komisji Oświaty Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, sekretarzem Powiatowej Komisji Związków Zawodowych (1960-1971), sekretarzem Oddziału Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1960-1971) i instruktorem Komendy Hufca ZHP (1956-1985). Wniósł znaczący wkład w pozyskanie i zagospodarowanie Domu Nauczyciela przy ul. T. Kościuszki, a jako dyrektor Szkoły Podstawowej nr 3 przyczynił się do jej wszechstronnego rozwoju i uzyskania wysokiego poziomu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1982) oraz Złotą Odznaką ZNP (1966), Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1971), Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1977), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1978) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984). Otrzymał także szereg nagród, w tym Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania.
KULIG WALDEMAR KRZYSZTOF, urodzony 29 VII 1962 r. w Mielcu, syn Stefana i Janiny z domu Słonina. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1981 r. Studia w Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1987 r. (z wyróżnieniem) i otrzymał tytuł lekarza medycyny. 1 XII 1987 r. został zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu i do 31 XII 2001 r. pracował jako asystent w Oddziale Chorób Wewnętrznych, Przychodni WSK „PZL-Mielec”, Pogotowiu Ratunkowym i Poradni Kardiologicznej. W 1993 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych, a w 1997 r., w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, zdał (z wyróżnieniem) egzamin specjalizacyjny II stopnia z chorób wewnętrznych. W maju 2002 r. otrzymał tytuł specjalisty kardiologa, po zdaniu egzaminu w Instytucie Kardiologii w Warszawie. Od 1 I 2002 r. prowadził Specjalistyczną Poradnię Kardiologiczną w Centrum Medycznym „Euromed” (CHU „Pasaż”), najpierw w ramach umowy z Podkarpacką Kasą Chorych, a następnie (2003) z Narodowym Funduszem Zdrowia. Prowadzi Internistyczno-Pediatryczny Gabinet Lekarski Lek. Med. Kulig Waldemar sc. przy ul. Starzyńskiego 2. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich i Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.
KULIKOWSKI WIESŁAW, poeta, nauczyciel, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, urodzony 1 VII 1935 r. w Wiechotnicy-Endrychowcach, koło Wołkowyska (woj. Grodno), syn Józefa i Władysławy z domu Kuśnierz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Studia rozpoczął na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie w roku 1955. Przerwał je w roku 1957. W tym też roku zadebiutował wierszami w lubelskiej „Kamenie” i równolegle w „Kulturze i Życiu” (dodatku kulturalnym „Sztandaru Ludu”). Ukończył filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (1970). Od 1970 r. do 1994 r. pracował w Liceum Medycznym w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego. W 1990 r. otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej. Jego najwcześniejsze wiersze drukowały – oprócz prasy lubelskiej – „Nowiny Tygodnia” (dodatek „Nowin Rzeszowskich”) i „Widnokrąg”. O jego wczesnej twórczości pisali m.in. Hieronim Michalski, Julian Rogoziński, Roch Sulima (krytycy literaccy z Warszawy), Jan Grygiel, Józef Nowakowski (z Rzeszowa), poeta Stanisław Grochowiak i Adam Włodek. Poeta należał do Klubu Młodych Pisarzy „Gwoźnica”, działającego w Rzeszowie w ramach ogólnopolskiego Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy. Pierwszy tomik poetycki Zbieranie szronu opublikował w Wydawnictwie Lubelskim w roku 1967. Następny – Ścieżka do ptaka ukazał się również w Wydawnictwie Lubelskim (1973). Kolejne pozycje książkowe to: Ucieczka z wesela (1979), Zamiatacze ulic malowanych (1981), Wyprzedaż muzyki (1992) na prawach rękopisu, Przystanek dla kilku osób (1995), Dawna rozmowa z igliwiem (1997) – tomik z powodu braku dotacji przeleżał się bardzo długo w Wydawnictwie Literackim, Okruchy obrazu (1997), Blisko i najbliżej (1997), Granice dla jaskółek (1997), Pora odjazdu muzyków, Imiona na drogach (1998), Schody do winnicy (1999), Zakwita już powrót (2001) – tomik bibliofilski – bez otrzymania finansowego wsparcia. Utwory jego publikowane były w wielu almanachach i czasopismach literackich, m.in. w „Życiu Literackim, „Tygodniku Kulturalnym”, „Literaturze”, „Dekadzie Literackiej”, „Sycynie”, w „Nowej Okolicy Poetów”, „Frazie”, „Toposie”, „Profilach” oraz w regionalnych wydawnictwach mieleckich i sandomierskich („Mieleckie zapiski”, „Rocznik Mielecki”, „Zeszyty Sandomierskie”). O późniejszej jego twórczości pisali m.in. Jan Bolesław Ożóg (w „Życiu Literackim”), Piotr Żbikowski (w obszernym szkicu Śladami poetyckiej wyobraźni Wiesława Kulikowskiego, zamieszczonym w książce Pejzaże poetyckie), Krzysztof Lisowski (w „Dekadzie Literackiej” – Jaka nieobecność jest jeszcze możliwa), Helena Zaworska (w „Literaturze” – Poeci są na świecie, Piękno, które boli), Konstanty Pieńkosz (w „Sycynie” – Wywoływanie echa), Anna Niewolak (w „Profilach”), Jerzy Narbutt (w „Arkanach”), Józef Nowakowski, Jan Grygiel, Marek Pękala (w „Nowinach), Stanisław Dłuski, Grzegorz Kociuba (w „Nowej Okolicy Poetów” i „Nowinach” – szkice i recenzje), Krzysztof Kuczkowski (w „Toposie”), M. A. Łyp (w książce „Młodość literacka Rzeszowa”), Jerzy Winiarski (we „Frazie”), Ewelina Radion, a w periodykach regionalnych Bogumiła Gajowiec, Krystyna Philipp i inni. Od 1975 r. do 1981 r. należał do Związku Literatów Polskich (do czasu rozwiązania związku przez władze stanu wojennego). Od 1990 r. należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (Oddział Krakowski). Uczestniczył w życiu kulturalnym Mielca i regionu. W 1994 r. otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Mielca, a w 1996 r. został laureatem Nagrody Literackiej I stopnia Miasta Rzeszowa. W 2003 r. otrzymał „Albertusa” – nagrodę honorową Funduszu Kulturalno – Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego – Brata Alberta w Mielcu. Jego twórczość była przedmiotem pracy doktorskiej, przygotowywanej w katedrze polskiej literatury współczesnej Uniwersytetu Rzeszowskiego. Po 2003 r. opublikował tomiki poezji: Z muzyki zza rzeki list (2004), Głębiej niż letnie popołudnie (2005), Poranek odnajdzie zaginioną (2008), Milcząca na złotej klatce (2010), Po drugiej stronie pożaru (2013), Drugie lato (2015), Drugie lato i trzecie (2016), Odloty białych żurawi (2016) i „Powrót do zburzonego domu w zamieci bzów” (2021). W 2019 r. otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Zmarł 1 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KULIKOWSKI WŁADYSŁAW, starosta mielecki w latach 1903-1905, przewodniczący Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu.
KULKA WIESŁAW (ksiądz), urodzony 21 XII 1957 r. w Mielcu, syn Piotra i Stefanii z domu Duszkiewicz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Mielcu. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1983 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w parafii w Borzęcinie koło Brzeska (1983-1985), a następnie był wikariuszem w parafiach: św. Marii Magdaleny w Szczucinie (1985-1990), Miłosierdzia Bożego w Tarnowie (1990-1995) i św. Małgorzaty w Nowym Sączu (1995-2002). Ponadto sprawował opiekę nad kaplicą w Januszowej oraz był kapelanem Zakładu Karnego w Nowym Sączu (2001-2002). W 2002 r. został mianowany proboszczem parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Domosławicach i funkcję tę pełnił do 2009 r. W latach 2009-2010 mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie, a następnie pracował jako wikariusz w Piątkowej (2010-2011). Od 2011 r. był wikariuszem w parafii Chrystusa Dobrego Pasterza w Tarnowie, a od 2013 r. pracował w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie. W 2017 r. został przeniesiony do parafii św. Mateusza w Mielcu, a w 2019 r. do parafii Pustynia. Ponadto został mianowany kapelanem Zakładu Karnego w Dębicy.
KULPA ELŻBIETA (z domu BIELIŃSKA), urodzona 24 IV 1970 r. w Mielcu, córka Henryka i Marii z domu Nosal. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1988 r. Ukończyła dwuletni Kurs Zielarsko-Medyczny w Lublinie. Trenowanie siatkówki rozpoczęła w V klasie w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu (nauczyciel – Zbigniew Modras), a następnie przeszła do Stali Mielec. W okresie szkolnym występowała przez 2 lata w kadrze narodowej juniorek. Grając w pierwszym zespole Stali, przyczyniła się do jego awansu do I ligi w 1988 r. W 1989 r. – w związku z podjęciem studiów – przeszła do AZS AWF Warszawa. Do gry w Stali powróciła w 1991 r. i w latach 1992 i 1994 miała duży wkład w zdobycie przez mielecki zespół brązowych medali Mistrzostw Polski. Od sezonu 1994/1995 występowała w Augusto Kalisz i wywalczyła 4 medale: srebrne w 1996 r. i 1999 r. oraz złote (mistrzostwo Polski) w 1997 r. i 1998 r. W tym okresie była powoływana do I reprezentacji Polski. Do gry w Mielcu powróciła przed sezonem 1999/2000 i była jedną z głównych autorek zdobycia wicemistrzostwa Polski przez zespół Melnox Autopart Mielec. W 2003 r. – po urlopie macierzyńskim – zakończyła wyczynową karierę sportową. Od 1998 r. prowadzi sklep zielarsko-medyczny przy ul. T. Kościuszki w Mielcu.
KULPA JERZY JÓZEF (ksiądz), urodzony 28 IV 1962 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Władysława i Emilii z domu Sobusiak. Absolwent Technikum Mechanicznego (kierunek: budowa płatowców) w Mielcu z maturą w 1982 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył z tytułem magistra teologii w 1988 r., a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach: Rzepiennik Biskupi, Smęgorzów, Królówka, Szczucin, Dębica, Tarnów. W 2006 r. został mianowany proboszczem w Gaboniu i pełnił tę funkcję do 2017 r. Od 2017 r. jest proboszczem parafii Nowe Rybie.
KULPA TADEUSZ, urodzony 28 VII 1913 r. we Włocławku, syn Władysława i Wiktorii z Gawłowskich. Ukończył Korpus Kadetów nr 2 w Chełmie (1929) i Szkołę Podoficerską przy 4 Pułku Lotniczym w Toruniu (1934). W latach 1934-1935 pracował jako monter w Polskiej Akcyjnej Spółce Telefonicznej w Bydgoszczy. Pod koniec lipca 1935 r. został przeniesiony do Torunia, gdzie wziął udział w ochotniczych lotach ćwiczebnych w eskadrze treningowej. W latach 1936-1939 pracował na stanowisku kancelisty-rachmistrza w biurze rachunkowym Oddziału Dróg PKP w Toruniu. W 1937 r. uczestniczył w ćwiczeniach rezerwy, a w 1939 r. ukończył kurs instruktorski pilotażu. Od 1 VII 1939 r. pracował w Szkole Pilotów w Grudziądzu jako instruktor. 25 VIII 1939 r. został powołany do 4 Pułku Lotniczego i awansowany do stopnia sierżanta pilota rezerwy. W wojnie obronnej 1939 r. uczestniczył z bazą 4 Pułku Lotniczego. 17 IX 1939 r. pod Siedlcami dostał się do niewoli niemieckiej i został skierowany do obozu w Buchenwaldzie, gdzie przebywał do wyzwolenia 11 IV 1945 r. Był członkiem obozowej komórki ruchu oporu – tajnego komitetu obozowego. Zajmował się też budową radioaparatów i przemytem broni do obozu. Powrócił do Torunia , gdzie w latach 1945-1946 uczestniczył w reaktywowaniu Aeroklubu Toruńskiego i pełnił funkcję kierownika wyszkolenia. W 1946 r. Departament Lotnictwa Cywilnego mianował go kierownikiem Ośrodka Szybowcowego w Toruniu i na tym stanowisku pracował do końca września 1947 r. W tym czasie organizował kursy teoretyczne, uruchomił warsztaty naprawcze i uczestniczył w budowie samolotu „Szczygieł”. Od 1 VI 1948 r. pracował jako agent ubezpieczeniowy w Pocztowej Kasie Oszczędności w Toruniu. W 1960 r. zatrudniony został w Mielcu jako kierownik Aeroklubu Mieleckiego. Popularyzował sporty samolotowe i prowadził szkolenie pilotów. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1958), Złotym Medalem „Za Zasługi w Kulturze Fizycznej i Turystyce” (1963) i Złotym Krzyżem Zasługi (pośmiertnie, 1964). Zginął tragicznie w czasie wykonywania lotu instruktażowego 31 V 1964 r. we wsi Rogoźno, powiat staszowski. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KULTURESKA, kwartalnik Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu ukazujący się od stycznia 2006 r. Jest biuletynem – magazynem kulturalnym, zawierającym materiały i informacje na temat działalności Samorządowego Centrum Kultury oraz innych ważnych przedsięwzięć kulturalnych na terenie Mielca. Redaktorem naczelnym jest Grzegorz Kruszyński, a w skład zespołu redakcyjnego wchodzą: Marek Skalski, Krystyna Maria Haptaś i Krzysztof Haptaś. Regularnie ukazywał się do 2008 r., a następnie jego wydawanie zostało czasowo zawieszone.
KUMOR JÓZEF, urodzony 11 I 1936 r. w Bogucicach, powiat bocheński, syn Jana i Julii z domu Jagiełka. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Wielkiego w Bochni, maturę zdał w 1954 r. Studia na Politechnice Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1960 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Cały okres pracy zawodowej związał z budownictwem. Rozpoczął w sierpniu 1960 r. w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako zastępca kierownika Grupy Robót. Na początku roku 1963 został przeniesiony do nowo utworzonego Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw technicznych. W 1966 r. uzyskał uprawnienia budowlane. Od XI 1976 r. do VI 1978 r. pracował w Libii jako zastępca dyrektora kontraktu w CHZ „BUDIMEX”. W lipcu 1978 r. powrócił do pracy w MPB, gdzie powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora do spraw rozwoju. W czerwcu 1994 r. został wybrany na prezesa Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego SA. W 1997 r. uzyskał wpis do Centralnego Rejestru Rzeczoznawców Budowlanych. Pracując ponad 40 lat w budownictwie na stanowiskach kierowniczych – głównie w MPB – wniósł znaczący wkład w rozwój urbanistyczny miasta Mielca i innych miast, w których pracowało MPB, a także w rozwój samego przedsiębiorstwa. W latach 1995-1999 pełnił funkcję członka Rady Mieleckiej Izby Gospodarczej, a w latach 1996-1999 – funkcję członka Rady Nadzorczej ZUS w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1983) i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r. Funkcję prezesa Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego SA pełnił do 2002 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Zmarł 25 VII 2009 r. Spoczywa na cmentarzu w Tarnowie.
KUNACHOWICZ KRZYSZTOF JERZY, urodzony 5 VII 1927 r. w Toruniu, syn Andrzeja i Heleny Janoty Bzowskiej. Ukończył Szkołę Rzemiosł – Wydział Elektryczny w Krakowie (1940 r.), a następnie w czasie okupacji hitlerowskiej uczęszczał na tajne komplety gimnazjalne w Krakowie. W 1945 r. zdał maturę w Szkole Przemysłowej (Wydział Elektryczny) w Krakowie. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 1951 r. z dyplomem magistra inżyniera elektryka w specjalności radiotechnik. Pracę zawodową rozpoczął w Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka w Warszawie na stanowisku konstruktora w Dziale Budowy Aparatury Elektronicznej. W 1952 r. został przeniesiony służbowo do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisko starszego konstruktora w Sekcji Wyposażenia w Dziale Głównego Konstruktora Samolotów. Zajmował się osprzętem elektrycznym i radiowym w przygotowywanych do produkcji samolotach MiG-15 (Lim-1). Od 1953 r. do 1955 r. pracował na Wydziale 57 („Start”), przygotowując urządzenia do badań na ziemi i w locie wyposażenia radioelektronicznego pierwszych wyprodukowanych samolotów i uczestnicząc w tych badaniach. Po odbyciu szkoleń w Aeroklubie Mieleckim uzyskał uprawnienia skoczka spadochronowego i pilota samolotowego. W 1955 r. przeniesiono go służbowo do Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie w Zakładzie „Radio” wykonywał prace badawcze i rozwojowe w dziedzinie radioelektroniki lotniczej oraz pełnił m.in. funkcje kierownika pracowni, a następnie kierownika Zakładu Awioniki i Integracji Systemów. W 1979 r. został powołany na zastępcę głównego konstruktora samolotu I-22 ds. awioniki i kierował zespołem opracowującym systemy elektryczne, elektroniczne i radiowe samolotu. W tym okresie współpracował z WSK „PZL-Mielec”. Był inicjatorem wprowadzenia i badania w locie nowoczesnego wyposażenia awionicznego w jednym z prototypów I-22. Ponadto w latach 1977-1978 był wykładowcą na Akademii Rolniczej w Olsztynie (tematy związane z agrolotnictwem) oraz w latach 1986-1990 wykładowcą na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (wykłady z awioniki). Autor 27 publikacji naukowo-technicznych, z których część prezentował na konferencjach zagranicznych. Członek Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa w latach 1991-1995. Był m.in. inicjatorem i udziałowcem w opracowaniu wyposażenia radio-komunikacyjnego i nawigacyjnego dla produkowanych samolotów i śmigłowców. Współpracował z lotnictwem cywilnym przy wyposażeniu samolotu pomiarowego do badań w locie systemów nawigacyjnych zabezpieczających ruch lotniczy. Brał udział w pracach komisji automatyzacji ruchu lotniczego. W 1998 r. przeszedł na emeryturę. Zajął się publikacją wspomnień swojego ojca – uczestnika obu wojen światowych oraz wojny w 1920 r. Od 2001 r. prowadzi fermę strusi afrykańskich. Od wielu lat angażuje się społecznie. M.in. był członkiem Klubu Wysokogórskiego Koła Śląskiego i Warszawskiego (1953-1957), a od 1998 r. pełni funkcję wiceprezesa stowarzyszenia „Rodzina 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich” w Warszawie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Zasłużonemu dla Lotnictwa”, Nagrodą Ministra Obrony Narodowej oraz Nagrodami Zespołowymi Ministra Przemysłu Maszynowego i KPO Rady Ministrów.
KUNC TADEUSZ, urodzony 14 X 1931 r. w Zakopanem, syn Józefa i Marianny z Jasińskich. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Radomiu, egzaminy maturalne zdał w 1951 r. Od 1947 r. należał do ZWM, a następnie do ZMP i pełnił w nich różne funkcje. Do PZPR został przyjęty w 1949 r. Zarząd Miejski ZMP w Radomiu skierował go do Oficerskiej Szkoły Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. U kończył ją w lipcu 1953 r. w stopniu podporucznika. Jako jeden z prymusów skierowany został do pracy w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, skąd w maju 1955 r. na własną prośbę przeniesiony został do pracy w PUBP w Mielcu. W styczniu 1957 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec, początkowo jako frezer na Wydziale 31 (po uprzednim przeszkoleniu), następnie jako radiomechanik, a później – mechanik na Wydziale 57. W czasie pracy na tym wydziale – dla podniesienia kwalifikacji – uczył się w Technikum Elektrycznym w Mielcu i w 1959 r. zdał maturę. W marcu 1962 r. oddelegowany został do pracy w KP PZPR w Mielcu. Pełnił kolejno funkcje sekretarza propagandy, sekretarza organizacyjnego i w latach 1967-1973 – I sekretarza. W tym czasie rozpoczął zaoczne studia na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie, a w latach 1968-1970 odbył studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymał tytuł magistra nauk politycznych. W grudniu 1973 r. został powołany na stanowisko wicewojewody rzeszowskiego i I zastępcy wojewody. Funkcję tę pełnił do 30 VI 1980 r. Wtedy to – ze względu na pogarszający się stan zdrowia – zrezygnował z funkcji wicewojewody i objął stanowisko dyrektora Przedsiębiorstwa Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch” w Rzeszowie. W styczniu 1983 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę i odtąd nie utrzymuje kontaktów z Mielcem. W czasie pełnienia funkcji wicewojewody był członkiem Egzekutywy KW PZPR oraz przewodniczącym ZW TPPR w Rzeszowie. Jako oficer rezerwy otrzymał awans na stopień porucznika (1968) i kapitana (1973). Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1969) i Krzyżem Oficerskim OOP (1974) oraz Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”.
KUNDIRIEWICZ ANATOLIJ, urodzony 13 XI 1937 r. w Berdyczowie (Ukraina), syn Mikołaja i Haliny z Mieszkowskich. Ukończył szkołę średnią w Kijowie, a następnie w 1962 r. Instytut Lotnictwa HAI (obecnie Akademia Lotniczo-Kosmiczna) w Charkowie na Ukrainie i uzyskał tytuł inżyniera mechanika budowy samolotów. W czasie studiów uczestniczył m.in. w budowie i próbach jednych z pierwszych w ZSRR poduszkowców AWP-1 (był to jego projekt dyplomowy), AWP-2 i AWP-3. W latach 1962-1965 pracował w ANTK im. O. Antonowa w Kijowie jako konstruktor, a następnie konstruktor prowadzący szybowców A-11, A-13 i A-15. Brał także udział w projektowaniu samolotu An-28. W 1965 r. przeszedł do filii ANTK w Arsienjewie (Primorskij Kraj) w Rosji na stanowisko konstruktora prowadzącego produkcji szybowca A-15 i samolotu An-14 „Pszczółka” oraz pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora. Od 1971 r. do 1976 r. pracował na kontrakcie w WSK Mielec, jako zastępca głównego konsultanta i zastępca kierownika grupy specjalistów radzieckich, współpracujących w projektowaniu, próbach i wdrożeniu odrzutowego samolotu rolniczego M-15. Kolejnymi miejscami pracy były: Fabryka Maszyn Rolniczych w mieście Biała Cerków na Ukrainie (kierownik OBR, główny konstruktor) w latach 1977-1980 i Huta „Katowice” (specjalista do spraw hydrauliki siłowej i smarowania) w latach 1980-1982. Od 1983 r. do 1995 r. był właścicielem Zakładu Metaloplastyki Artystycznej w Dąbrowie Górniczej. Wykonywał kute w blasze obrazy dużego formatu dla kościołów, hut, kopalń i instytucji. W latach 1995-2002 pracował w firmach: VARPLEX S.A. w Dąbrowie Górniczej i KARPATY S.A. w Warszawie jako dyrektor do spraw rynków wschodnich. Był także dyrektorem do spraw rynków wschodnich w firmie EUROTUBE S.A. w Katowicach w latach 1999-2002. Od 2003 r. przebywał na emeryturze i zajmował się tłumaczeniami w językach: polskim, rosyjskim, ukraińskim i białoruskim. Poza pracą zawodową angażował się do działalności społecznej, m.in. w Aeroklubie Mieleckim i Śląskim, Klubie Seniorów Lotnictwa w Katowicach i Klubie Rzemiosł Artystycznych przy Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. Zdobył licencje: pilota szybowcowego w 1961 r. (Mistrz Sportu ZSRR w sportach szybowcowych – 1968), pilota samolotowego w 1964 r. i skoczka spadochronowego. W wymienionych dyscyplinach startował wielokrotnie wyczynowo w zawodach krajowych i regionalnych. Zajmował się też modelarstwem i budową sprzętu latającego – posiadał własnoręcznie wykonane motolotnię i paralotnię. Kolejnym jego hobby było żeglarstwo – zdobył kwalifikacje żeglarza i sternika. Odrębną pasją od wielu lat było rzemiosło artystyczne. W 1984 r. otrzymał świadectwo czeladnicze, a w 1986 r. – mistrzowskie w Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. Uczestniczył w wielu wystawach (także w Galerii RCK w Mielcu) i targach, zdobywając szereg dyplomów i wyróżnień. Mieszkał w Dąbrowie Górniczej. Utrzymywał systematyczne kontakty z Mielcem. Zmarł 29 XII 2004 r.
KUNSTLER HENRYK WŁADYSŁAW, urodzony 16 IX 1897 r. w Józefowie, powiat mielecki, syn Józefa i Elżbiety z domu Borth. W pierwszych latach XX w. Kunstlerowie przenieśli się do Orłówki w powiecie radziechowskim. Henryk od 18 roku życia służył w armii austriackiej i wziął udział w I wojnie światowej. Walczył w Rumunii, Jugosławii i we Włoszech, ostatnio jako kapral. Po wojnie został przyjęty do Żandarmerii Wojska Polskiego. W 1920 r. ukończył Kurs Żandarmów Próbnych we Lwowie i służył w 6 Dywizjonie Żandarmerii we Lwowie, kolejno w Bagowicach (1920-1921), Złoczowie (1921-1923), Kołomyi (1923-1932, awans na wachmistrza i starszego wachmistrza), Kamionce Strumiłłowej (1932-1936, dowódca posterunku) i Gródku Jagiellońskim (1936-1939, dowódca posterunku). W czasie wojny obronnej 1939 r. walczył w 5 Plutonie Pieszym Żandarmerii m.in. w obronie Modlina i Warszawy. Po kapitulacji Warszawy przebywał przez miesiąc w niewoli niemieckiej w obozie w Puławach, a następnie został zwolniony z powodu choroby. Powrócił do Radziechowa i w latach 1941-1944 prawdopodobnie sprawował tam urząd burmistrza w czasie okupacji niemieckiej. Zagrożony represjami ze strony ukraińskich nacjonalistów uciekł z najbliższymi w rodzinne strony. 21 XI 1944 r. został mobilizowany w RKU Dębica z siedzibą w Mielcu do 2 Armii Wojska Polskiego. Pełnił funkcję szefa zaopatrzenia Pociągu Pogotowia Sanitarnego (jednostki medycznej) i brał udział w walkach z Niemcami nad Odrą i Nysą. Po wojnie był szefem Kancelarii Sztabu 73 Pułku Artylerii w Toruniu w stopniu podporucznika (1945-1947). 7 III 1947 r. został zdemobilizowany z powodu stanu zdrowia, a ponadto podejrzewano go o działalność konspiracyjną. Pracował m.in. w Polskich Zakładach Zbożowych „Młyn” w Toruniu. Ukończył też Seminarium Nauczycielskie. Mimo sporej odległości nie tracił kontaktu z Mielcem, bowiem jego córka wyszła za mąż za Adama Kazanę i mieszkała w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medalem za Długoletnią Służbę i Krzyżem Zasługi (w latach międzywojennych) oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką, Medalem za Warszawę 1939-1945 oraz Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk. Zmarł 2 V 1956 r.
KUPIEC KAZIMIERZ LUDWIK (ksiądz), urodził się 1 XI 1937 r. w Chorzelowie, powiat mielecki, syn Ludwika i Zofii z Jasińskich. W 1955 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 26 w Mielcu i rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Tarnowie. Po jego ukończeniu 29 VI 1961 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Wojniczu, a od 1962 r. podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i po ich ukończeniu w 1966 r. otrzymał tytuły magistra i licencjata. Od tego roku studiował w Rzymie: na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego (1966-1968) i Wydziale Teologiczno-Historycznym Papieskiego Instytutu Orientalnego (1968-1971). Pracę doktorską z zakresu teologii, napisaną pod kierunkiem o. Bernarda Schultze, obronił 7 VI 1972 r. Od 1 XII 1972 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Wyższym Seminarium Duchownym (później Instytut Teologiczny) w Tarnowie. Wykładał m.in. teologię dogmatyczną i propedeutykę teologii. Pełnił także liczne funkcje, m.in.: delegata Biskupa Diecezjalnego do oceny ksiąg treści religijnej, członka Komisji Kaznodziejskiej w Kurii Diecezjalnej i sędziego Sądu Diecezjalnego, a ponadto prowadził sprawy ekumenizmu w Kurii Diecezjalnej. Był autorem szeregu prac, publikowanych za granicą, m.in. fragmenty pracy doktorskiej w Rzymie i w wydawnictwach krajowych, np. Ekumeniczny wymiar Katechizmu Kościoła Katolickiego, w: Katechizm Kościoła Katolickiego. Wprowadzenie, Lublin 1995. Przez pewien czas dyrygował chórem gregoriańskim w seminarium. Prowadził pielgrzymki, m.in. dla głuchoniemych do Rzymu i Lourdes. Otrzymał odznaczenie EC i RM. Utrzymywał żywe kontakty z rodzinnym Chorzelowem i Mielcem. Zmarł 7 III 1997 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
KUPSTAS WITOLD, urodzony 24 X 1927 r. w Bydgoszczy, syn Michała i Adeli z Ostrowskich. Absolwent Liceum Handlowego w Suwałkach. Ukończył także Centralną Szkołę Rewidentów w Krakowie. Pracował jako rewident w spółdzielczości w województwie gdańskim, olsztyńskim i rzeszowskim (Tarnobrzeg, Mielec). W 1965 r. ukończył studia n Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał tytuł magistra, a w 1967 r., po zdaniu egzaminu przed Okręgową Komisją Arbitrażową w Rzeszowie, otrzymał uprawnienia radcy prawnego. Jako radca pracował w wielu firmach na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Angażował się społecznie, m.in. w tworzenie samorządu radcowskiego. Był założycielem lokatorsko-własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Rozwój” w rejonie ul. F. Dzierżyńskiego (później S. Sękowskiego) w Mielcu. (W 1976 r. SM „Rozwój” została włączona w struktury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej.) Zmarł 22 III 2005 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KURASIEWICZ ANTONI (ksiądz), urodzony 14 I 1830 r. w Czchowie, syn Macieja i Marianny z Wiejowskich. Absolwent gimnazjum w Nowym Sączu. Po ukończeniu studiów teologicznych w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa J. A. Pukalskiego (25 VII 1877 r.) Jako wikary pracował w Łącku, Zasowie, Siedliskach Bogusz, Zawadzie i Mszanie Dolnej. Od 30 X 1890 r. był wikarym w parafii św. Mateusza w Mielcu, a od 13 VII do 31 VII 1891 r. administrował mielecką parafią. Jeszcze w 1891 r. został przeniesiony do Starego Sącza, gdzie był kapelanem ss. Klarysek. W 1907 r. został przeniesiony na stanowisko wikarego eksponowanego do Woli Rzędzińskiej, a w latach 1910-1913 proboszczował w Kamionce Małej. Od 1913 r. rezydował w Czchowie i tam zmarł 16 VI 1915 r. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu parafialnym.
KURAŚ ZBIGNIEW JERZY, urodzony 22 IV 1956 r. w Mielcu, syn Zdzisława i Janiny z domu Hajduk. Absolwent Zasadniczej Szkoły Ogrodniczej w Weryni i Technikum Ogrodniczego w Ropczycach, maturę zdał w 1976 r. Praca zawodowa: Zootechniczny Zakład Doświadczalny w Chorzelowie (stażysta), MPGK w Mielcu (1977-1980, ogrodnik), Zakład Ogrodniczy w Mielcu, FKS PZL-Stal Mielec (1982-1986, ogrodnik, robotnik transportu), WSK „PZL-Mielec” (robotnik, 1986-1996), FKS PZL-Stal (robotnik, 1996-1997), Lear Automotive (EEDS) Poland Sp. z o.o. w Mielcu (operator linii produkcyjnej, organizator produkcji, 1997-2001), Wincanton Polska Sp. z o.o. w Mielcu (organizator produkcji, 2001-nadal). Od 1986 r. prowadzi z żoną Krystyną oazę ekologiczną w Złotnikach koło Mielca. Pracuje nad biologiczną ochroną pomidorów.
KURATORIUM OŚWIATY W RZESZOWIE – DELEGATURA ZAMIEJSCOWA (ODDZIAŁ) W MIELCU, instytucja sprawująca nadzór pedagogiczny nad przedszkolami, szkołami podstawowymi i gimnazjami w rejonie mieleckim i częściowo kolbuszowskim (później w powiatach mieleckim i kolbuszowskim). Powołana została 1 IX 1990 r. jako Delegatura Zamiejscowa. Jej naczelnikiem w latach 1990-1999 była Maria Koziara (po mężu Czapla). Od 1 IX 1999 r. Delegaturę przekształcono w Oddział, a jego kierownikiem została Jadwiga Trzpis. Delegatura (później Oddział) w Mielcu została zlikwidowana w 2002 r., a pracownicy przeniesieni służbowo do Wydziału Nadzoru Edukacji Podstawowej i Gimnazjalnej – Oddział w Tarnobrzegu.
KURDZIEL ANDRZEJ JACEK, urodzony 9 IV 1954 r. w Mielcu, syn Mateusza i Eufemii. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1973 r. Studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1979 r. z tytułem magistra inżyniera górnika w zakresie wiertnictwa i kopalnictwa otworowego. W 1979 r. podjął pracę w WSK „PZL-Mielec” w Pionie Inwestycji – Dział Przygotowania Dokumentacji i pracował na stanowiskach: starszego referenta technicznego, technologa i technologa prowadzącego. Był odpowiedzialny m.in. za przygotowanie dokumentacji geologiczno-inżynierskiej tzw. „pasa wschodniego”, obejmującego obszar późniejszej specjalnej strefy ekonomicznej. W latach 1990-1993 był kierownikiem Wydziału Konserwacji i Remontów w Służbie Socjalnej WSK, od 1993 r. do 1997 r. – kierownikiem Działu Kadr, a w latach 1998-1999 (do ogłoszenia upadłości firmy) – członkiem Rady Nadzorczej WSK „PZL-Mielec” S.A., wybranym przez pracowników. W międzyczasie ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania i marketingu (UMCS w Lublinie), wyceny nieruchomości (Wyższa Szkoła Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie) i zarządzania służbą zdrowia (Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie). Równocześnie aktywnie działa w samorządach miasta Mielca i powiatu mieleckiego. W latach 1994-1998 był społecznym członkiem Komisji Budownictwa, Zaopatrzenia i Rolnictwa Rady Miejskiej w Mielcu. Został wybrany radnym Rady Powiatu Mieleckiego I i II kadencji, a w latach 1998-2002 pracował jako wiceprzewodniczący Komisji Ochrony Zdrowia oraz członek Komisji Budżetu i Finansów. Od 2001 r. pełni funkcję członka Zarządu Powiatu Mieleckiego w Starostwie Powiatowym w Mielcu. W ramach działalności samorządowej angażował się w realizację dużych inwestycji powiatowych, m.in.: budowę obwodnicy wewnętrznej miasta Mielca – II etap, modernizację mostu na rzece Wisłoce w Przecławiu, dokończenie rozbudowy i modernizacji Szpitala Powiatowego w Mielcu. Uczestniczył też w restrukturyzacji SPZ ZOZ w Mielcu i od 2003 r. jest wiceprzewodniczącym Społecznej Rady tej instytucji. W wyborach samorządowych w 2006 r. i 2010 r. został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego i Zarządu Powiatu Mieleckiego.
KURDZIEL MICHAŁ, urodzony 2 II 1928 r. w Mielcu-Cyrance, syn Józefa i Marii z domu Pyź. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1942 r. rozpoczął naukę w Szkole Handlowej w Mielcu, ale z powodu zagrożenia wywiezieniem do Niemiec przerwał ją i podjął pracę w Flugzeugwerk Mielec. Po przeszkoleniu od 1943 r. zatrudniono go jako ślusarza. Mimo młodego wieku pracował po 12 godzin na dobę jedynie za skromne wyżywienie. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej ukończył Gimnazjum, a następnie Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. W latach 1948-1950 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Dulczy Małej, pow. mielecki. W 1950 r. rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale z powodu choroby przerwał je i do 1965 r. pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. W 1965 r. podjął pracę w WSK Mielec jako dyspozytor, a od 1966 r. – kierownik magazynu. Od 1971 r. pracował na stanowisku starszego technologa, a od 1972 r. do 1992 r. pełnił funkcje kierownicze. W 1973 r. ukończył studia w Politechnice Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika, a w 1978 r. po odbyciu studiów drugiego stopnia uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Ponadto w 1979 r. ukończył Studium Podyplomowe Matematyki UJ w Krakowie. Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich, z których sześć zostało wdrożonych. Uzyskał też świadectwo rolnika wykwalifikowanego. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. W latach 1965-1992 pełnił funkcję społecznego wydziałowego inspektora pracy. Jego staraniem przypomniano sylwetkę wybitnego matematyka prof. Tadeusza Ważewskiego (ucznia mieleckiego gimnazjum w latach 1906-1911), a następnie w 1998 r. upamiętniono tablicą w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego, której był fundatorem. Był jednym z pionierów mieleckiego modelarstwa lotniczego (od 1943 r.), a następnie wychowawcą wielu modelarzy. Pomagał w zbieraniu materiałów do niniejszej „Encyklopedii miasta Mielca”. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką Zasłużonego Działacza LOK. Zmarł 21 V 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KURDZIEL PIOTR JAN, urodzony 5 IV 1929 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z domu Pyź. W czasie okupacji hitlerowskiej (1942 r.) został zmuszony do pracy w Flugzeugwerk Mielec i po przeszkoleniu pracował przy budowie samolotów. W miarę możliwości starał się dożywiać pracujących z nim Żydów, choć taka pomoc była surowo zakazana. Po wojnie nadal pracował w fabryce (m.in. przy samolocie szkoleniowo-łącznikowym PZL S-1 Eugeniusza Stankiewicza) i ukończył szkołę powszechną. Od 1946 r. uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu, gdzie zdał maturę w 1950 r. Od roku szkolnego 1950/1951 pracował w Szkole Podstawowej w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki, jako przewodnik Organizacji Harcerskiej. Był organizatorem kół zainteresowań (technicznego i modelarskiego), obozów wędrownych i wycieczek krajoznawczych. Wychowani przez niego modelarze uczestniczyli z powodzeniem w zawodach organizowanych przez Aeroklub Mielecki. Uczestniczył także w różnych formach likwidacji analfabetyzmu wśród dorosłych. Podobną działalność prowadził jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Chorzelowie w latach 1951-1952. Jako wyróżniający się nauczyciel został w 1952 r. przeniesiony do Szkoły Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Mielcu. Jeszcze w tym samym roku został powołany do czynnej służby wojskowej. Po ukończeniu Podoficerskiej Szkoły Artylerii w Grudziądzu otrzymał stopień plutonowego i dowodził plutonem łączności w tej szkole, a pod koniec służby otrzymał awans na stopień chorążego. W 1954 r. powrócił do pracy nauczycielskiej w Szkole Ćwiczeń i Liceum Pedagogicznym w Mielcu. Zorganizował pracownię zajęć praktyczno-technicznych. Poza pracą dydaktyczną prowadził organizację harcerską oraz rozwinął działalność kół zainteresowań, które wykonywały m.in. pomoce naukowe, modele maszyn, latawce i balony. Od 1954 r. do 1976 r. dodatkowo pełnił funkcję kierownika Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr w Mielcu. Doprowadził do powstania na terenie powiatu 43 pracowni i klasopracowni do zajęć praktyczno-technicznych i wychowania plastycznego oraz ich wyposażenia. W 1958 r. ukończył Zaoczne Studium Nauczycielskie w Katowicach (kierunek: rysunek – prace ręczne), a w 1959 r. uzyskał uprawnienia do prowadzenia zajęć z zakresu budowy i eksploatacji pojazdów oraz przepisów o ruchu drogowym, a także nauczyciela nauki jazdy samochodem i motocyklem. Prowadził nieodpłatne kursy jazdy dla nauczycieli i uczniów w najstarszych klasach. Ponadto uczył w Liceum Ogólnokształcącym nr 26 w Mielcu (1961-1962), Studium Nauczycielskim w Przemyślu (1962-1964) i Studium Nauczycielskim w Rzeszowie (1966-1969). W 1967 r. ukończył studia pedagogiczne na Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł magistra pedagogiki. W czasie likwidacji Szkoły Ćwiczeń i Liceum Pedagogicznego w 1968 r. podjął pracę w Technikum Elektrycznym w Mielcu. Powierzono mu funkcję kierownika i organizatora warsztatów szkolnych. Utworzył je na bazie pracowni Liceum Pedagogicznego, a następnie brał udział w budowie i wyposażeniu nowych warsztatów przy ul. F. Dzierżyńskiego (później S. Sękowskiego). W 1980 r. został zastępcą gminnego dyrektora szkół w Czerminie, w latach 1982-1984 pełnił funkcję dyrektora Zbiorczej Szkoły Gminnej w Czerminie. W 1984 r. objął obowiązki inspektora oświaty i wychowania w Czerminie i jeszcze w tym roku przeszedł na emeryturę. Pełniąc kierownicze funkcje w szkolnictwie na terenie Gminy Czermin przyczynił się do wybudowania szkół w Czerminie i Otałęży oraz modernizacji kilku innych obiektów szkolnych. Poza działalnością w szkolnictwie pracował społecznie w Klubie Oficerów Rezerwy w Mielcu jako skarbnik oraz prowadził szkolenia w zakresie obrony cywilnej. Posiada stopień porucznika. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „W Służbie Narodu” i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”. Zmarł 7 I 2011 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KURDZIEL STANISŁAW (ksiądz), urodzony 23 III 1850 r. w Mielcu-Borku, syn Mateusza i Franciszki z domu Występek. Do szkoły ludowej uczęszczał w Mielcu, a gimnazjum z maturą ukończył w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1876 r. przyjął święcenia kapłańskie. Choroba nie pozwoliła mu na rozpoczęcie pracy kapłańskiej. Zmarł 2 XI 1876 r. jako neoprezbiter w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Jego mogiła jest jedną z najstarszych na tej nekropolii i przetrwałych do naszych czasów.
KURDZIEL ZBIGNIEW WOJCIECH, urodzony 24 IV 1969 r. w Mielcu, syn Romana i Stanisławy z domu Marciniszyn. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1988 r. Był członkiem licealnego chóru, prowadzonego przez Pawła Lisa, wielokrotnego laureata Ogólnopolskiego Konkursu Chórów Szkolnych, m.in. w Częstochowie, Kaliszu i Bydgoszczy. Ukończył: Szkołę Chorążych Pożarnictwa (specjalność – ochrona przeciwpożarowa) w Krakowie z tytułem technika pożarnictwa (1990 r.), Szkołę Główną Służby Pożarniczej (ochrona przeciwpożarowa) w Warszawie z tytułem inżynier pożarnictwa (1997 r.) i Wydział Pedagogiczny (kierunek – pedagogika w zakresie wychowania obronnego) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie z tytułem magistra (2000 r.) oraz studia podyplomowe na Wydziale Inżynierii Bezpieczeństwa Cywilnego (kierunek – zarządzanie w stanach zagrożeń) Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie (2002 r.). Pracę zawodową rozpoczął w 1990 r. w Zawodowej Straży Pożarnej w Mielcu jako szef kompanii (1990-1992), a następnie pracował w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu (specjalista, dowódca sekcji, 1992-1994) i Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu (starszy inspektor i oficer, 1994-1998). Od 1 I 1999 r. pełnił funkcję naczelnika wydziału w Komendzie Powiatowej PSP w Mielcu w stopniu brygadiera. Wyróżniony m.in.: Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Srebrnym Medalem „Za Długoletnią Służbę”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”. Z dniem 21 X 2019 r. przeszedł na emeryturę.
KURLEJ STANISŁAW, urodzony 8 I 1969 r. w Nowej Sarzynie, syn Ignacego i Janiny z domu Misiak. Absolwent Zespołu Szkół w Nowej Sarzynie z maturą w 1989 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie i w 1994 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Po odbyciu aplikacji radcowskiej w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie i zdaniu egzaminu radcowskiego w 1998 r. został radcą prawnym. Pracę zawodową rozpoczął w Urzędzie Rejonowym w Leżajsku – Referat Prawny (1994-1998). Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: Urząd Miasta i Gminy w Rudniku nad Sanem (referent prawny, radca prawny, 1996-1999), Urząd Miasta i Gminy w Nisku (radca prawny w 1998 r.), Starostwo Powiatowe w Leżajsku (sekretarz powiatu leżajskiego, 1999-2003), Urząd Gminy w Zaleszanach (radca prawny, 2002-2015), Starostwo Powiatowe w Leżajsku (radca prawny, 2003-2016) i Urząd Gminy w Grodzisku Dolnym (radca prawny, 2006-nadal). Od 2015 r. pracuje w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako radca prawny i kierownik Biura Obsługi Prawnej. Poza pracą zawodową jest długoletnim radnym Rady Miejskiej w Nowej Sarzynie, 1998-2018). W kadencjach 1998-2002 i 2002-2006 był wybierany na wiceprzewodniczącego Rady, a w kadencjach 2006-2010, 2010-2014 i 2014-2018 pełnił funkcję przewodniczącego Rady. Udziela się społecznie. W latach 1996-2010 był prezesem Klubu Sportowego Advit Łętownia, a od 2016 r. jest członkiem Rady Nadzorczej SPR Stal Mielec SA. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Nowej Sarzynie, a następnie na przewodniczącego tej Rady.
KURMANIAK MICHAŁ (ksiądz), urodzony 9 IV 1895 r. w Cyrance koło Mielca, syn Tomasza i Marianny z Niedbałów. Absolwent c. k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. Uczestniczył w I wojnie światowej; służył w armii austriackiej w randze porucznika. W 1920 r. rozpoczął studia teologiczne w Tarnowie, a w 1924 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Lubczy, następnie jako administrator w Gumniskach i od 1927 r. jako wikariusz w Wielopolu Skrzyńskim. Zmarł 21 XII 1928 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KUROŃ JAN, urodzony 23 XII 1946 r. w miejscowości Babicha, powiat mielecki, syn Władysława i Zofii z domu Koceniak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Pracę zawodową rozpoczął 5 XII 1964 r. jako praktykant w Inspektoracie Powiatowym Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń w Mielcu i w tej instytucji pracował blisko 46 lat, wliczając w to służbę wojskową w latach 1965-1967. Pracował na stanowiskach: referenta, starszego referenta, naczelnika Wydziału Ubezpieczeń Majątkowych, naczelnika Wydziału Ubezpieczeń Rolnych i Majątkowych, zastępcy dyrektora Inspektoratu, naczelnika Wydziału Odszkodowań i Świadczeń, kierownika Sekcji Likwidacji Szkód i od 1 X 2001 r. do 31 X 2010 r. dyrektora Inspektoratu PZU SA. W czasie kierowania mielecką placówką znacząco przyczynił się do jej rozwoju oraz wniósł duży wkład pracy w procesie restrukturyzacji jednostek terenowych Oddziału PZU SA w Rzeszowie. Ponadto ukończył szereg kursów specjalistycznych. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa. Od 1 XI 2010 r. przebywa na emeryturze.
KUROŃ WŁADYSŁAW, urodzony 15 IV 1914 r. w Brzyściu, powiat mielecki, syn Wojciecha i Marii z domu Krempa. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę podstawową. Do 1936 r. pracował jako najemny robotnik rolny. W latach 1936-1938 odbył służbę wojskową w 19 pułku piechoty we Lwowie. 1 IX 1939 r. został zmobilizowany do 26 pułku piechoty w Gródku Jagiellońskim, a następnie (wraz z pułkiem) uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy został wzięty do niemieckiej niewoli, ale w listopadzie 1939 r. uciekł z obozu w Częstochowie. Po powrocie do domu posługiwał się fałszywą kennkartą na nazwisko i imię „Babula Stanisław”. Zgłosił akces do miejscowego oddziału ZWZ – AK, dowodzonym przez Piotra Pazdrę („Rolnik”). Uczestniczył – pod pseudonimem „Dąb” – w wielu akcjach, m.in. rozbrajaniu Niemców, uwolnieniu więźniów z więzienia w Mielcu, spaleniu dokumentów w urzędzie gminnym w Gawłuszowicach i przyjmowaniu zrzutów broni. Brał czynny udział w wyzwalaniu Mielca i po wyzwoleniu należał do plutonu ochrony miasta. Po odejściu frontu powrócił na gospodarkę w Brzyściu. W 1950 r. przeprowadził się do Mielca i podjął pracę w PSS „Społem” na stanowisku zaopatrzeniowca. Na emeryturę przeszedł w 1979 r. Należał m.in. do ZBOWiD. Zmarł 2 XI 1998 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KUSAK APOLONIA AGNIESZKA (z domu ZYBIŃSKA), urodzona 7 I 1933 r. w Grochowcach, powiat przemyski, córka Antoniego i Marii z domu Rożek. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Przemyślu, maturę zdała (z wyróżnieniem) w 1952 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła z nakazu pracy we wsi Krępno, powiat Strzelce Opolskie. W 1959 r. przeniosła się do Państwowego Zakładu Wychowawczego w Smoczce koło Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu) na stanowisko nauczyciela. W 1966 r. ukończyła studia w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, pod kierunkiem prof. Marii Grzegorzewskiej. Uczestniczyła w II Kongresie Międzynarodowego Stowarzyszenia do Badań nad Upośledzeniem Umysłowym w Warszawie (24 VIII – 2 IX 1970 r.). W 1971 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Specjalnej, a w 1974 r. dyrektorem Państwowego Zakładu Wychowawczego w Smoczce i funkcję tę pełniła do 1981 r. W tym okresie przyczyniła się do rozwoju placówki, m.in. utworzono szkołę zawodową (specjalność – krawiectwo damskie) oraz rozszerzono zakres działalności, zmieniając przy tym nazwę na Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Intensywnie dokształcała się; w 1977 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: filologia polska) i uzyskała tytuł magistra, a w 1982 r. ukończyła Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą w Kaliszu. W 1992 r. przeszła na emeryturę po przepracowaniu 40 lat w zawodzie nauczycielskim, w tym 32 z dziećmi upośledzonymi w stopniu lekkim. Dużo czasu poświęcała pracy społecznej. W latach 50. była radną w gminie Zdzieszowice. W Mielcu uczestniczyła w wielu komisjach wyborczych oraz od wielu lat działa w samorządach osiedlowych. Od 1994 r. pełniła (z wyboru) funkcję przewodniczącej Rady Osiedli Smoczka I i II, a od 2001 r. przewodniczy Radzie Osiedla Smoczka MSM (budynki wielorodzinne). Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa, Odznaką Przyjaciel Dziecka i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”.
KUSEK RYSZARD, urodzony 10 VI 1965 r. w Wadowicach Górnych, pow. mielecki. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1986 r. Ponadto ukończył: Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu (1982), Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu (elektromechanik, 1983), Studium Ekonomiczne w Mielcu (kierunek: ekonomia pracy, płacy i spraw socjalnych, 1988), Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Tarnowie (klasa akordeonu, 1988) i Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Tarnowie (klasa kontrabasu, 1997). W 1989 r. został zatrudniony w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu na stanowisku nauczyciela akordeonu i prowadzącego zespoły kameralne, a w 1997 r. także nauczyciela kontrabasu. Oprócz tego od 1994 r. do 2003 r. pełnił funkcję dyrektora Instrumentalnej Szkoły Umuzykalniającej w Mielcu. W latach 2003-2004 został pełniącym obowiązki dyrektora PSM I i II st. im. M. Karłowicza w Mielcu, a od 2004 r. jest dyrektorem tej szkoły. Ponadto od 2005 r. jest dyrygentem szkolnej orkiestry kameralnej. Jako nauczyciel – instrumentalista przygotował wielu absolwentów do dalszego kształcenia się na uczelniach muzycznych. Jego uczniowie odnosili i odnoszą wiele sukcesów na konkursach ogólnopolskich i międzynarodowych (Wrocław, Katowice, Warszawa, Kraków, Belgrad), a niemałe ich grono było stypendystami ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Jest inicjatorem wielu ważnych przedsięwzięć, m.in. sukcesywnej rewitalizacji zabytkowego budynku mieleckiej PSM I i II stopnia, nowoczesnego wyposażenia szkoły i studia nagrań, koncertów dla środowiska, ogólnopolskiej imprezy „Polskie Spotkania Kontrabasowe” w Mielcu i współpracy PSM z zagranicą (Węgry, Słowacja, kraje Beneluksu, Włochy). Jest także kompozytorem. Tworzy utwory pedagogiczne, m.in. w 2016 r. Polskie Wydawnictwo Muzyczne wydało jego dwa zbiory: Oczko etiudowe i Utwory w dawnym stylu. Napisał (wspólnie z drugim mielczaninem – Witoldem Góralem) muzykę do oratorium – spektaklu słowno-muzycznego o błogosławionej Karolinie Kuzkównie Wystarczy tylko sobą być oraz kantatę pastoralną o Duchu Świętym Przez Ciebie wszystko (do słów ks. Waldemara Cioska). Prapremiery tych dzieł, pod jego batutą, odbyły się w kościele pw. Ducha Świętego w Mielcu. Ponadto oratorium zostało wystawione także w najbardziej prestiżowej sali koncertowej w Polsce – Europejskim Centrum Kultury Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach oraz w innych miastach.W 2023 r. skomponował i zinstrumentował muzykę do widowiska muzycznego „Przechadzka po Wielopolu” do słów ks. Waldemara Cioska. Premiera widowiska odbyła się na rynku w Wielopolu Skrzyńskim 20 V 2023 r., a wykonawcami byli: soliści, Chór Projektowy i Orkiestra Symfoniczna PSM I i II st. w Mielcu pod dyrekcją R. Kuska. Poza obowiązkami pedagogicznymi i dyrektorskimi permanentnie się kształci. Ukończył: studia magisterskie na UMCS w Lublinie (1993), studia licencjackie na Wydziale Instrumentalnym Akademii Muzycznej w Krakowie (2001), studia podyplomowe z zakresu zarzadzania oświatą i placówkami kulturalnymi na Akademii Muzycznej we Wrocławiu (2003), studia na Wydziale Wokalno-Instrumentalnym Akademii Muzycznej w Katowicach (magister, 2007), Studium Prawa Europejskiego w Warszawie (koordynator zespołu do spraw pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole/placówce oświatowej, 2012), studia podyplomowe na Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie (coaching profesjonalny – metody i praktyka). W 2011 r. uzyskał kwalifikacje edukatorskie wydane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Warszawie, a w 2016 r. został ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw awansu zawodowego nauczycieli oraz posiada szereg certyfikatów. Od 2009 r. jest wykładowcą i koordynatorem ds. logistyki szkoleń w Centrum Edukacji Nauczycieli Szkół Artystycznych w Warszawie. Wygłasza prelekcje na ogólnopolskich konferencjach dla nauczycieli szkół artystycznych. Uczestniczył w konferencjach organizowanych przez Stowarzyszenie Europejskich Szkół Muzycznych, m.in. w Pradze i Berlinie. 13 XI 2018 r. na podstawie obrony rozprawy doktorskiej pt. Aspekty wychowawcze a rozwój umiejetności instrumentalnych, wokalmych oraz kompetencji osobistych uczniów szkoły muzycznej na przykładzie wybranych utworów Carla Dittersa von Dittersdorfa na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy otrzymał stopień naukowy doktora. W 2021 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie kompozycji na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Wyróżniony m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Nagrodami Zarządu Województwa Podkarpackiego, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Dyrektora CAE i Dyrektora CENSA.
KUSIAK JULIAN, urodzony 17 II 1929 r. w Niedzieliskach, powiat brzeski, syn Franciszka i Marii z Chołotów. Ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych w Poznaniu. Służył w Wojsku Polskim w latach 1950-1976, kolejno we Wrocławiu, Gubinie, Legionowie i Wesołej (1 Praski Pułk Zmechanizowany) i Bartoszycach, pełniąc funkcje od dowódcy plutonu do dowódcy batalionu, a następnie w Powiatowym Sztabie Wojskowym w Leżajsku jako zastępca szefa. W latach 1968-1976 pracował w Powiatowym Sztabie Wojskowym i Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu na stanowisku kierownika sekcji oficerskiej. Od 1976 r. do 1990 r. zatrudniony był w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym jako kierownik działu do spraw wojskowych i OC. Od 1 VI 1990 r. przeszedł w stan spoczynku. W 1981 r. był jednym z członków-założycieli mieleckiego Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (ZBŻZ). Pełnił w tej organizacji liczne funkcje, m.in. członka Zarządu Koła, skarbnika, członka Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie (1981-1989), prezesa Koła (1983-1984), sekretarza i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Aktywnie działał także w innych organizacjach, m.in. Klubie Oficerów Rezerwy, Lidze Obrony Kraju i Towarzystwie Wiedzy Wojskowej. Posiadał stopień podpułkownika w stanie spoczynku. Za nienaganną służbę wojskową i działalność społeczną otrzymał szereg odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski OOP i Srebrny Medal Za Zasługi dla LOK. Zmarł 21 II 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KUSINA MIECZYSŁAW, urodzony 11 II 1945 r. w Borkach Nizińskich, powiat mielecki, syn Józefa i Zofii z domu Hajduk. Pracę zawodową rozpoczął w 1963 r. w WSK Mielec jako ślusarz, a później pracował jako probierz, mistrz do spraw adaptacji i inspektor do spraw kadrowych. W 1970 r. ukończył Technikum Mechaniczne i studiował na AWF w Warszawie. Poza pracą zawodową był aktywnym działaczem organizacji młodzieżowych (ZMS, ZSMP, ZHP) i pełnił w nich szereg funkcji społecznych. Był inicjatorem zakładania książeczek mieszkaniowych dla dzieci z Domów Dziecka. W latach 1978-1981 pracował na stanowisku sekretarza FKS „PZL-Stal” Mielec do spraw piłki nożnej. W dalszych latach 80. był taksówkarzem, a później wyjeżdżał za granicę. W latach 1993-2000 był współzałożycielem i współwłaścicielem PPHU „M&K”, która m.in. uruchomiła ekskluzywną restaurację „Odyseja 2000” na niskim parterze Mieleckiego Ośrodka Kultury (dawniej RCK, obecnie SCK), z wejściami od ul. J. Kusocińskiego i ul. L. Solskiego. Wśród wielu wprowadzonych do tego lokalu imprez wyróżniały się imprezy artystyczno-rozrywkowe i charytatywne dla dzieci z pobliskich Domów Dziecka (m.in. Mielec-Smoczka, Skopanie).
KUSOCIŃSKIEGO JANUSZA (OSIEDLE), osiedle Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych, położone w centralnej części Mielca. Utworzone zostało uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu na sesji 14 IV 1978 r. Jego granicami są: od wschodu – ul. E. Biernackiego z zabudową, lasek komunalny i tereny MOSiR, od północy – linia kolejowa, od zachodu – ul. J. Kusocińskiego oraz od południa – aleja Niepodległości. Poza nielicznymi obiektami powstało w latach 50. i 60. XX w., przy następujących ulicach: Niepodległości, E. Biernackiego, Grunwaldzka, ks. P. Skargi, J. Kusocińskiego, I. Łukasiewicza, Ossolińskich, W. Sikorskiego, L. Solskiego, L. Staffa i G. Zapolskiej. Jego zabudowa to budynki wielorodzinne, głównie pięciokondygnacyjne oraz bogata infrastruktura oświatowa, kulturalna, sportowa i rekreacyjna. Główne obiekty tego osiedla to równocześnie najbardziej znane obiekty Mielca: Dom Kultury SCK, Biblioteka Miejska SCK, obiekty MOSiR (stadion, hala sportowo-widowiskowa, lodowisko, baseny odkryte, tereny rekreacyjne), Hotel „Polski” oraz Gimnazjum nr 1 i Szkoła Podstawowa nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury, a także budynek przy ul. E. Biernackiego 1, w którym mieści się m.in. Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych. Osiedle zamieszkuje około 4 720 osób. W pierwszych latach XXI w. na jego terenie wybudowano m.in. budynek „Ortho Dent” przy ul. E. Biernackiego oraz Galerię „Aura” (na terenie wyburzonego budynku szpitalnego) przy ul. E. Biernackiego.
KUSOCIŃSKIEGO JANUSZA (ULICA), jedna z najdłuższych (1225 m) ulic na osiedlu J. Kusocińskiego, stanowi umowną granicę pomiędzy osiedlami J. Kusocińskiego i M. Kopernika. Łącząc Aleję Niepodległości z ul. Kazimierza Jagiellończyka i H. Sienkiewicza, znacznie skraca trasę wyjazdową z północno-wschodnich części miasta w kierunku północnym – do Tarnobrzega i Sandomierza, a ponadto jest jedną z dwóch głównych ulic służących ruchowi kołowemu na osiedlu M. Kopernika. Nazwę nadano jej 26 VI 1957 r., ale kształt i długość zmieniano kilkakrotnie. Jeszcze na początku lat 60. XX w., kiedy kibice tłumnie podążali na I-ligowe mecze piłkarskie Stali, nie miała trwałej nawierzchni. Asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach otrzymała dopiero pod koniec lat 60. Jej otoczenie – poruszając się od alei Niepodległości w kierunku północno-zachodnim – tworzą po prawej stronie: Dom Kultury Samorządowego Centrum Kultury (w tym Centrum Wystawienniczo-Promocyjne), mały lecz urodziwy park, Biblioteka SCK oraz kompleks obiektów sportowo-rekreacyjnych MOSiR (dawniej FKS Stal), a po lewej stronie bloki mieszkalne MZBM i MSM, teren Gimnazjum nr 2 (dawniej Szkoła Podstawowa nr 7) z okazałą szkolną halą sportową, Spółdzielczy Dom Kultury MSM z placem zabaw i znów bloki mieszkalne MSM z infrastrukturą handlowo-usługową. W 2006 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową oraz zbudowano chodniki i miejsca parkingowe z kostki betonowej. Powstała przy niej hala sportowa Gimnazjum nr 2. Przebudowano stadion MOSIR (dawniej FKS Stal) i zespół basenów odkrytych oraz plac zabawowy przy Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
Patron ulicy: JANUSZ KUSOCIŃSKI (1907-1940) to jeden z najwybitniejszych polskich sportowców okresu międzywojennego. Był mistrzem olimpijskim w biegu na 10 km w 1932 r., rekordzistą świata i zwycięzcą wielu prestiżowych zawodów międzypaństwowych i międzynarodowych. We wrześniu 1939 r. walczył w obronie Warszawy, a w czasie okupacji hitlerowskiej prowadził działalność konspiracyjną. W nieznanych bliżej okolicznościach Niemcy wpadli na jego trop. Został aresztowany i rozstrzelany – z grupą innych patriotów – w Palmirach.
KUSTRA ANDRZEJ STANISŁAW, urodzony 19 I 1958 r. w Mielcu, syn Adama i Janiny z domu Hawron. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dęblinie, maturę zdał w 1979 r. Ukończył także Szkołę Podchorążych Wojsk Lotniczych na Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie? I uzyskał kwalifikacje pilota śmigłowca. W latach 1979-1995 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku kierownika Działu Ruchu Lotniczego. Funkcję tę pełnił także w Zakładzie Lotniczym Sp. z o.o. (po restrukturyzacji WSK) w latach 1995-1999 oraz w nowo utworzonych Polskich Zakładach Lotniczych w latach 1999-2005. W ramach doskonalenia zawodowego ukończył m.in. kurs kontrolera ruchu lotniczego, proceduralnej kontroli lotniska i proceduralnej kontroli zbliżania oraz szkolenie AFIS. Uzyskał certyfikaty: JAA JAR – OPS AND QUALITY ASSURANCE IN OPERATIONS (2002), AFIS (2002), JAR 145 (2004) i PART 145 (2005). Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Był m.in. długoletnim członkiem Zarządu Aeroklubu Mieleckiego (1984-2004), a aktualnie jest członkiem Związku Polskich Spadochroniarzy (od 1999 r.) i Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego (od 2005 r.). Od 2005 r. pracował w Krakowie. W 2023 r. przeszedł na emeryturę.
KUŚ JÓZEF, urodzony 2 I 1907 r. w Mielcu, syn Franciszka i Karoliny. W 1924 r. ukończył szkołę przemysłową uzupełniającą w Mielcu. W późniejszych latach uzyskał kwalifikacje zawodowe szewca, a następnie mistrza szewskiego. Był jednym z inspiratorów i założycieli Spółdzielni Pomocniczej Szewców i Cholewkarzy w Mielcu (10 I 1949 r.), przekształconej na Rzemieślniczą Spółdzielnię Pracy Branży Skórzanej w Mielcu (18 III 1954 r.). W obu przypadkach był przewodniczącym zebrania założycielskiego. W latach 50. należał do Towarzystwa Przyjaciół KUL. W latach 1957-1960 pełnił funkcję członka Zarządu RSPBS. Na początku lat 60. pracował w Spółdzielni Pracy Usług Przemysłowych, a po przyłączeniu tejże do Powiatowej Spółdzielni Pracy Usług Wielobranżowych w Mielcu (1 I 1964 r.) został kierownikiem Zakładu Szewskiego nr 1. Na emeryturę przeszedł w 1972 r. Wyróżniony został m.in. Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Zmarł 19 VII 1990 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KUŚNIERSTWO, wzmianki o pierwszych kuśnierzach w Mielcu pojawiły się w dokumentach z XVI w. Funkcjonował bowiem cech krawiecko-kuśnierski. Nigdy jednak to rzemiosło nie rozwinęło się, choć zapotrzebowanie na jego wyroby (futra, kożuchy, czapki) było duże. Przyczyną takiego stanu rzeczy był niskiej jakości miejscowy materiał na futra i kosztowne sprowadzanie dobrych materiałów z odległych miejscowości. Do XIX w. funkcjonowało równocześnie ledwie kilka zakładów kuśnierskich, a od XIX w. niemal wszyscy miejscowi kuśnierze przeszli na szycie czapek i w XX w. istniały ledwie pojedyncze zakłady kuśnierskie.
KUŚNIERZ EDWARD, urodzony 1 I 1924 r. w Suchorzowie koło Baranowa Sandomierskiego. Ukończył II kurs uzupełniający komendantów powiatowych w Centralnej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie. Od 1 XII 1953 r. do 31 XII 1957 r. w stopniu aspiranta pożarnictwa KTP pracował na stanowisku komendanta powiatowego Straży Pożarnych w Dębicy. Następnie został skierowany do Mielca, gdzie pełnił obowiązki komendanta ZSP od 1 I 1958 r. do 28 II 1958 r. Z dniem 1 III 1958 r. ponownie powierzono mu funkcję komendanta powiatowego ZSP w Dębicy, a od 1975 r. komendanta rejonowego w stopniu aspiranta pożarnictwa. W latach 1968-1970 doprowadził do wybudowania typowego obiektu strażackiego w Dębicy. Z dniem 28 XII 1984 r., w stopniu ppłk. pożarnictwa, przeszedł w stan spoczynku. Został wpisany do „Honorowej Księgi Zasłużonych dla Ochrony Przeciwpożarowej”. Zmarł 31 X 1987 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Dębicy.
KUŚNIERZ KRYSTYNA (z domu ŁĄCZAK), urodzona 12 IV 1965 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Stanisławy z domu Dziedzic. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. Od 1986 r. pracowała w Państwowym, a później Miejskim Przedszkolu nr 13 w Mielcu jako nauczycielka, a od 1996 r. pełni funkcję dyrektora tej placówki. Ukończyła studia z zakresu wychowania przedszkolnego na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie.
KUŚNIERZ STANISŁAW, urodził się 3 III 1937 r. w Woli Wadowskiej, powiat mielecki, syn Franciszka i Anny z domu Piekielniak. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1954 r. został zatrudniony w Wydziale Komunikacji PPRN w Mielcu. W latach 1959-1960 odbył zasadniczą służbę wojskową w jednostce samochodowej w Rzeszowie. Od stycznia 1960 r. podjął pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu na stanowisku kierownika nowo utworzonego Zakładu Komunikacji Miejskiej i organizował go od podstaw, a następnie dbał o jego rozwój. Uzupełniał wykształcenie, m.in. kończąc Studium Ekonomiki Transportu Samochodowego i Spedycji – specjalność: przewozy pasażerskie (1968) i kurs III stopnia z zakresu organizacji i zarządzania, organizowany przez Ośrodek Doskonalenia Kadry Kierowniczej przy Ministerstwie Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w Poznaniu (1978). Ponadto zaangażował się do działalności społecznej. Od 1980 r. należał do Automobilklubu Rzeszowskiego – Delegatura w Mielcu. W latach 1984-1988 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Od 1988 r. aktywnie uczestniczył w pracach Krajowej Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej, a od 2000 r. do przejścia na emeryturę był członkiem jej Rady Nadzorczej. Po wydzieleniu MKS ze struktur MPGK i utworzeniu Przedsiębiorstwa MKS został powołany na dyrektora tego zakładu od 2 IV 1991 r., a od 1 XII 1996 r. – po przekształceniu PMKS w spółkę prawa handlowego – został prezesem i dyrektorem tej spółki. Z dniem 30 VI 2002 r. przeszedł na emeryturę. Tym samym ustanowił trudny do pobicia rekord (w Mielcu, a być może w skali ogólnopolskiej) nieprzerwanego kierowania firmą przez 41 lat ! W tym okresie przyczynił się do powstania i rozwoju firmy MKS oraz do rozwoju komunikacji samochodowej na terenie Mielca i okolic. Wyróżniony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Gospodarki Komunalnej” i Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”. W 2001 r. z okazji 40-lecia MKS w Mielcu otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W 2002 r. – po 41 latach nieprzerwanego kierowania firmą – przeszedł na emeryturę. Zmarł 28 X 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KUŚNIERZ WŁADYSŁAW, sędzia z Radomyśla Wielkiego. Był delegatem wojskowym Departamentu Wojskowego NKN w Mielcu od 1917 r.
KUT STANISŁAW, urodzony 21 XI 1911 r. w Wysokiej Strzyżowskiej, powiat strzyżowski, syn Jakuba i Agnieszki z domu Pilch. W latach 20. i 30. pracował na roli. Należał do Stronnictwa Ludowego. Uczestniczył w strajkach chłopskich na terenach powiatów rzeszowskiego i krośnieńskiego W 1933 r. ukończył Szkołę Podchorążych w Rzeszowie, ale stopnia oficerskiego do 1939 r. nie otrzymał z powodów politycznych. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 jako żołnierz 40 pułku piechoty. Po upadku Lwowa i rozwiązaniu się jednostki powrócił – z przygodami – w rodzinne strony. Od marca 1942 r. do sierpnia 1944 r. należał do Batalionów Chłopskich, posiadał pseudonim „Socha” i pełnił funkcję komendanta 1. kompanii operującej w rejonie Wysoka Strzyżowska – Godowa. Uczestniczył w akcjach bojowych, m.in. w Żarnowej i Hyżnem. Po wojnie pracował w Wojewódzkim Związku Samopomocy Chłopskiej w Rzeszowie (1945-1947). Brał udział w przeprowadzaniu reformy rolnej i zagospodarowywaniu resztówek pofolwarcznych, a następnie w akcji osiedleńczej na Ziemiach Zachodnich (województwo wrocławskie). W 1947 r. przeniósł się do Mielca i pracował w „Społem” (do 1949 r. ), a następnie PZGS (do 1952 r.). W latach 1952-1962 był dyrektorem WPHS w Mielcu. Pełnił też społeczną funkcję prezesa PK ZSL w Mielcu (1951-1957) i przewodniczącego ZP TPPR. W latach 1962 – 1964 był prezesem Zarządu Rzemieślniczej Spółdzielni Pracy Branży Skórzanej w Mielcu, a od 1964 r. do 1972 r. – wiceprezesem Gminnej Spółdzielni SCh w Radomyślu Wielkim. Od 1972 r. pracował w PZGS w Mielcu na stanowisku starszego kontrolera. Poza pracą zawodową pełnił szereg funkcji politycznych (w ZSL) i społecznych, m.in. był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Otrzymał szereg odznaczeń państwowych i spółdzielczych. Dalsze losy nieznane.
KUTRZEBA TADEUSZ MARIAN, urodzony 30 V 1894 r. w Myślenicach, syn Stanisława i Marii z domu Święch. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Był pierwszym – znanym z nazwiska i imienia – mieleckim dziennikarzem. W latach 30. współpracował z tygodnikiem „COP”. Zmarł 28 I 1957 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KUTRZUBA STANISŁAW, urodzony 27 IX 1898 r. w Głowaczowej, powiat pilzneński, syn Antoniego i Apolonii z Knychów. Ukończył szkołę ludową w Głowaczowej. Od 1916 r. służył w austriackiej 106 Dywizji Piechoty i uczestniczył w I wojnie światowej na froncie włoskim. Po zakończeniu wojny powrócił do niepodległej już Polski. 20 II 1919 r. jako ochotnik wstąpił to tworzącego się Wojska Polskiego. Służył najpierw w Batalionie Zapasowym 38 Pułku Piechoty w Krakowie, a po dwóch miesiącach został skierowany do III Batalionu 1 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich. (Jego dowódcą był kapitan Józef Cygan z Ostrówka w powiecie mieleckim.) Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i później w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk został zdemobilizowany i 1 XII 1921 r. zgłosił akces do Policji Państwowej w Krakowie. Ukończył kurs posterunkowych w policyjnej Szkole Okręgowej w Krakowie (1922 r.) i otrzymał awans na starszego posterunkowego. Kolejnymi miejscami służby były: posterunek w Łunińcu (woj. poleskie), komisariat Kraków-miasto i Tarnów. W tym okresie ukończył kurs przodowników i odbył ćwiczenia wojskowe. W 1929 r. został awansowany na przodownika PP. Z dniem 1 IV 1935 r. został mianowany zastępcą komendanta powiatowego PP w Mielcu. Posiadał odznaczenia: Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 oraz Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.), zgodnie z poleceniami służbowymi, ewakuował się w kierunku wschodnich ziem polskich. Tam, w nieznanych okolicznościach, po zajęciu tych terenów przez armię sowiecką (17 IX 1939 r.) został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. Z pogwałceniem konwencji międzynarodowych, wraz z wieloma innymi policjantami polskimi, został zamordowany w więzieniu w Twerze, czego potwierdzeniem jest adnotacja na liście wywozowej 016/1 z 5 IV 1940 r., pozycja 61. (Wprawdzie zapisano: Kutczuba, ale jest to ewidentny błąd pisarski sporządzającego listę.) Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Jego nazwisko upamiętniono: tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie i na Ścianie Katyńskiej w Mielcu oraz na obeliskach w Głowaczowej i na cmentarzu parafialnym w Tarnowie-Krzyżu. Ponadto przy Zespole Szkół w Głowaczowej zasadzono „Katyński Dąb Pamięci” z jego tabliczką. W 2007 r. pośmiertnie mianowany na stopień aspiranta.
KUŹNIAR WIESŁAWA (z domu LAZUR), urodzona 3 VIII 1969 r. w Mielcu, córka Stanisława i Stefanii z domu Padykuła. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. Maturę zdała w 1988 r. Studia na Wydziale Ekonomii Akademii Rolniczej w Krakowie – Filia w Rzeszowie ukończyła w 1993 r. z tytułem magistra inżyniera i w tym samym roku została zatrudniona na stanowisku nauczyciela akademickiego na Wydziale Ekonomii tejże uczelni (od 2001 r. Uniwersytet Rzeszowski). W 1999 r. na podstawie rozprawy pt. Agroturystyka w procesie aktywizacji obszarów wiejskich województwa krośnieńskiego uzyskała stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie ekonomii na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie. W 2014 r. na podstawie rozprawy pt. Aktywność marketingowa gmin i jej oddziaływanie na rozwój turystyki wiejskiej uzyskała na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych w zakresie nauk o zarządzaniu. Pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Pełni funkcje kierownika Katedry Marketingu i Przedsiębiorczości oraz prodziekana ds. studenckich i kształcenia Wydziału Ekonomii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Przedmiotem jej badań są: aktywność marketingowa jednostek terytorialnych w kontekście rozwoju lokalnego i regionalnego oraz marketingowe uwarunkowania rozwoju produktów i usług. Jest autorem lub współautorem ponad 130 publikacji naukowych, m.in.: trzech monografii oraz kilkunastu artykułów w języku angielskim. Ponadto w latach 2009-2014 była kierownikiem grantu badawczego: „Obszary aktywności marketingowej jednostki terytorialnej i ich oddziaływanie na rozwój turystyki wiejskiej”, finansowanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Pełni funkcję recenzenta w kilku ogólnopolskich czasopismach naukowych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Polskiego Naukowego Towarzystwa Marketingu oraz Podkarpackiego Stowarzyszenia Organizacji i Zarządzania. Angażowała się społecznie, m.in. jako członek i sekretarz Zarządu Podkarpackiego Towarzystwa Oświaty i Edukacji Ekonomicznej „Zalesie” w Rzeszowie w latach 2004-2008. Pełniąc funkcję eksperta w Instytucie Zarządzania i Rozwoju Jakości w Katowicach, w 2015 roku była członkiem Kapituły I Edycji Ogólnopolskiego Konkursu o Znak Jakości „Przyjazny Urząd”. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi.
KUŻDŻAŁ ANNA JÓZEFA, urodzona 18 IX 1963 r. w Mielcu, córka Jana i Ireny z domu Pawełczak, mieszkańców Dulczy Małej. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego (profil humanistyczny) im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1982 r. W tym samym roku została zatrudniona w WSK Mielec jako planistka w Zakładzie Produkcji Aparatury Wtryskowej. Zmieniła jednak plany życiowe, zwolniła się z pracy i 29 III 1985 r. wstąpiła do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki (s. Salezjanek) w klasztorze w Pogrzebieniu, pow. raciborski. Pierwsze śluby zakonne złożyła 5 VIII 1988 r. Pracowała jako wychowawczyni i katechetka dzieci i młodzieży w Poznaniu, Warszawie, Sokołowie Podlaskim, Łodzi i Suwałkach. W 1990 r. ukończyła studia w Instytucie Wyższej Kultury Religijnej przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a w 1994 r. – studia w zakresie pedagogiki chrześcijańskiej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie z tytułem magistra pedagogiki społecznej. W latach 1998 – 2005 przebywała na misjach na Białorusi, gdzie w Bobrujsku i Mińsku pracowała z dziećmi i młodzieżą. Od 2005 r. do 2008 r. była katechetką dzieci polskich emigrantów w Ladispoli koło Rzymu. W tym okresie ukończyła kurs duchowości salezjańskiej na Papieskim Wydziale Nauk Pedagogicznych „Auxilium”. W latach 2008 – 2012 pracowała w Odessie na Ukrainie, a w 2012 r. została skierowana do Tbilisi (Gruzja), także do pracy wychowawczej i katechizacyjnej.
KUŻDŻAŁ RYSZARD KAZIMIERZ, urodzony 23 III 1953 r. w Mielcu, syn Antoniego i Marii z Głowackich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. i uzyskał tytuł technika budowy płatowców. Został zatrudniony jako mechanik w nowo powstałym Zakładzie Usług Agrolotniczych w Mielcu i pracował w tej firmie od roku 1975 do 2009. W latach 1976-1978 odbył służbę wojskową w jednostce lotniczej przy obsłudze samolotów An-2 i uzyskał szereg wojskowych uprawnień. Po powrocie z wojska przez kilka lat był mechanikiem pokładowym, a następnie pełnił funkcje mistrza do spraw eksploatacji, szefa bazy, szefa technicznego akcji oraz kierownika Działu Planowania Obsługi Technicznej. Uczestniczył w wielu akcjach o charakterze agrolotniczym i przeciwpożarowym w kraju i za granicą, m.in. w Egipcie, Etiopii, Hiszpanii, Iranie, Mali, NRD, Sudanie i na Węgrzech, a także w akcji humanitarnej „Etiopia-1988”.
KUŻDŻAŁ STANISŁAWA (z domu TARAN), urodzona 13 I 1955 r. w Borowej, powiat mielecki, córka Józefa i Marii z Gryglewskich. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Po maturze w 1974 r. została zatrudniona w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku referenta. W 1976 r. przeszła do pracy w Zakładzie Usług Agrolotniczych w Mielcu i pełniła funkcje: sekretarki, kadrowej, księgowej i od 1995 r. kierownika Działu Finansowo-Księgowego EADS Warszawa Okęcie SA, Zakład Usług Agrolotniczych w Mielcu. Ukończyła szereg kursów i szkoleń specjalistycznych. W 1999 r. przebywała w Sudanie jako specjalista do spraw rozliczania kontraktu. Była współorganizatorką wielu przedsięwzięć lotniczych i społecznych, podejmowanych przez ZUA Mielec, m.in. budowy upamiętnienia agrolotników – ofiar wypadków lotniczych.
KUŹMA JERZY MAREK (ksiądz), urodzony 4 IV 1961 r. w Mielcu, syn Józefa i Laurencji. Brat Zgromadzenia Słowa Bożego (werbista). Śluby wieczyste złożył w 1996 r. Lekarz medycyny. W 1996 r. uzyskał doktorat nauk medycznych. W latach 1993-1996 pracował w Klinice Chirurgii Ogólnej Akademii Medycznej w Białymstoku. Od 1997 r. jest misjonarzem i lekarzem w szpitalu w Kundiawie i szpitalu misyjnym w Mingende w Papui Nowej Gwinei. Po kilku latach pracy misyjnej w Kundiawie i Mingende (Papua-Nowa Gwinea) został przeniesiony do miasta Madang (Papua-Nowa Gwinea). Ukończył II stopień specjalizacji z ortopedii. Zorganizował oddział ortopedyczny w szpitalu w Madangu i wykłada na tamtejszym Uniwersytecie Słowa Bożego (Divine Word University).
KWARCIANY STANISŁAW, urodzony 8 V 1925 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Józefa i Antoniny z Kubickich. Ukończył 6 klas Publicznej Szkoły Powszechnej Męskiej w Mielcu. Pomagał rodzicom w pracach na gospodarstwie rolnym. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) został wprowadzony do konspiracji przez stryja Władysława (kapitana WP), który tworzył placówki ZWZ-AK w południowo-zachodniej części powiatu mieleckiego. Przyjął pseudonim „Borowik” i pełnił funkcję łącznika w oddziale AK „Pobudka”, dowodzonym przez wspomnianego stryja Władysława. Uczestniczył w kilku potyczkach z Niemcami w okolicach Blizny, Dobrynina, Niwisk i Przecławia. Po wyzwoleniu dużej części powiatu mieleckiego spod okupacji hitlerowskiej (VIII 1944 r.) wraz z oddziałem ujawnił się przed ówczesnymi polskimi służbami bezpieczeństwa. Mimo to niedługo potem został aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP i więziony przez miesiąc w Mielcu. Po zwolnieniu powrócił do pracy na rodzinnym gospodarstwie oraz prowadził punkt biblioteczny we własnym domu w Goleszowie. Od 1968 r. do 1981 r. pracował w Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość” w Mielcu. W 1993 r. został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. Zmarł 9 VII 2015 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
KWARCIANY WŁADYSŁAW, urodzony 8 VIII 1903 r. w Goleszowie, syn Franciszka i Marii ze Skowronów. Uczęszczał do gimnazjum w Mielcu, a następnie do Seminarium Duchownego OO Pallotynów w Wadowicach. Nie ukończył seminarium i przeniósł się do szkoły oficerskiej w Rembertowie. Po jej ukończeniu służył w 56 pułku piechoty w Krotoszynie. Posiadał stopień kapitana. W 1939 r. prowadził szkolenia oddziałów Obrony Narodowej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca batalionu ON, walczył w okolicach Kępna i Baranowa, a później w obronie Warszawy. Po poddaniu się stolicy powrócił do Goleszowa. Od XI 1939 r., po zaprzysiężeniu przez kpt. Józefa Rządzkiego, należał do konspiracji (później ZWZ i AK). Przyjął pseudonim „Świerszcz” (później także „Mały” i „Siwy”). Po utworzeniu się Komendy Obwodu ZWZ w Mielcu otrzymał i wykonał zadanie zorganizowania placówek ZWZ w południowej części byłego powiatu mieleckiego. Posługiwał się fałszywą kenkartą na nazwisko „Władysław Kwieciński”, jako robotnik w lasach Zygmunta Dębickiego w Goleszowie. Brał udział w szeregu różnych akcji. W 1943 r., pełniąc funkcję dowódcy Placówki AK „Marian” (Mielec) uczestniczył w przygotowaniu udanej akcji rozbicia mieleckiego więzienia i ewakuacji więźniów. W maju 1944 r. został mianowany dowódcą placówek południowo-wschodnich (kryptonim Fa3). W czasie akcji „Burza” dowodził oddziałem „Pobudka” i stoczył szereg potyczek z oddziałami Wehrmachtu w okolicach Bliznej, Dobrynina, Niwisk i Przecławia. Po akcji „Burza” placówka W.Kwarcianego otrzymała kryptonim „56”. We wrześniu 1944 r. ujawnił się i powrócił do Goleszowa. Podległym żołnierzom zakazał jednak ujawniania się. Nie wstąpił, choć go namawiano, w szeregi Wojska Polskiego. Zamieszkał w Nisku (z fałszywym nazwiskiem) i podjął pracę agenta ubezpieczeniowego PZU. Został jednak rozpoznany i uwięziony na Zamku w Rzeszowie, a następnie wypuszczony pod warunkiem powrotu do służby wojskowej. W MSW udało mu się uzyskać zgodę na przejście w stan spoczynku. Powrócił w rodzinne strony, założył legalną organizację kombatancką w Mielcu i został jej prezesem. Należał jednak także do organizacji podziemnej „Nie”, a później WiN i kierował akcjami propagandowymi, skierowanymi przeciwko nowej władzy. Ostrzeżony przez funkcjonariusza UB wyjechał na Ziemie Zachodnie i został zatrudniony w Zaodrzańskich Zakładach Budowy Mostów i Wagonów „Zastal” w Zielonej Górze. W późniejszych latach za działalność w ruchu oporu, a zwłaszcza udział w akcjach bojowych, odznaczony został m.in. Odznaką Grunwaldzką i Krzyżem Partyzanckim. Zmarł 30 VI 1987 r. Spoczywa na cmentarzu w Zielonej Górze.
KWAŚNIEWSKA KATARZYNA (z domu MAZUR), urodzona 25 XI 1974 r. w Mielcu, córka Jacka i Józefy z domu Kapinos. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1993 r. Ukończyła studia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek: rachunkowość i finanse) w 2000 r. oraz studia na Politechnice Radomskiej im Kazimierza Pułaskiego (kierunek: ekonomia i finanse) w 2002 r. z tytułem magistra Od 1993 r. pracowała w bankach: Pierwszym Komercyjnym Banku SA w Mielcu (księgowa, 1993-1998) i Kredyt Banku SA (doradca klienta, 1998-2009). W 2009 r. została mianowana dyrektorem Oddziału Kredyt Banku SA w Mielcu, a od 2013 r. pełni funkcję dyrektora Oddziału Banku Zachodniego WBK SA w Mielcu.
KWAŚNIEWSKI BOLESŁAW JÓZEF, urodzony 1 XII 1935 r. w Cyrance kolo Mielca, syn Mateusza i Stefanii z domu Surowiec. Od 1952 r. pracował w WSK Mielec na Wydziale 56 (montaż ostateczny) jako pracownik fizyczny, brygadzista, mistrz, starszy mistrz i kierownik zmianowy. W 1961 r. uzyskał w CRzR w Rzeszowie dyplom czeladniczy – instalatorstwo elektryczne, a w1962 r. ukończył Technikum Elektryczne w Mielcu i zdał maturę. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Od 1960 r. był członkiem OSP Cyranka, a od 1968 r. jej prezesem. W latach 70. i 80. kilkakrotnie był wybierany radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Od 1978 r. do 1994 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Osiedlowego, a następnie Rady Osiedla Cyranka. Uczestniczył w realizacji wszystkich większych inwestycji osiedlowych, m.in. w budowie wodociągu. Był także ławnikiem Kolegium (lata 90.) i Sądu Rejonowego (do 2004 r.). Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Medalem Przyjaźni (za montaż An-2 dla Wietnamu w 1981 r.). Zmarł 29 V 2006 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KWAŚNIEWSKI KAROL (ksiądz), urodzony 12 I 1917 r. w Goleszowie, pow. mielecki, syn Jana i Apolonii z domu Stachura. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1936 r. W czasie okupacji hitlerowskiej, po ukończeniu studiów teologicznych w Instytucie Seminaryjnym w Błoniu koło Tarnowa, przyjął święcenia kapłańskie w 1941 r. Pracował jako wikariusz w Jurkowie koło Dobrej, a w 1946 r. wyjechał na Ziemie Zachodnie i tam pełnił posługę kapłańską w parafiach archidiecezji wrocławskiej: Ożary, Laski, Tomisław, Bolesławiec i Żabin. W 1974 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1978 r. powrócił do diecezji tarnowskiej i pracował w parafii Tarnów – Krzyż. W latach 80. i 90. przebywał w Austrii, gdzie był duszpasterzem w parafii Rustorf (1983-1984), a następnie w parafii Rehberg (1985-1997). Za pełną poświęcenia pracę kapłańską i społeczną darzony był powszechnym szacunkiem. Nie zapominał o rodzinnej parafii w Książnicach, pomagając jej materialnie, m.in. ufundował epitafium ku czci ks. Stanisława Grzyba – budowniczego kościoła parafialnego w Książnicach. Znacząco przyczynił się do budowy kaplicy dojazdowej w Rydzowie koło Książnic. W parafii Rehberg i rodzinnym Goleszowie wspierał różnymi formami kluby sportowe. Pomagał także materialnie m.in. siostrom bernardynkom w Kończyskach koło Zakliczyna i siostrom karmelitankom bosym w Tarnowie. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia powrócił do Tarnowa i zamieszkał w Domu Księży Emerytów. Zmarł 8 XI 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
KWAŚNIEWSKI LEON ALEKSANDER, urodzony 27 VI 1928 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Franciszka i Antoniny z domu Kralisz. W czasie okupacji hitlerowskiej – w wieku 15 lat – pracował w Flugzeugwerk Mielec jako robotnik. Tuż po wojnie był założycielem drużyny harcerskiej w Wojsławiu, a następnie drużynowym VII Drużyny Harcerskiej im. Kazimierza Pułaskiego. Naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu ukończył na poziomie gimnazjalnym w 1946 r. Do klas licealnych uczęszczał w Liceum Matematyczno-Fizycznym w Gdańsku i tam zdał maturę w 1948 r. Od 1949 r. zamieszkał w Warszawie. Studia wyższe odbył w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie (I stopień – 1952, II stopień – 1954) i uzyskał tytuł magistra historii. Studiował też dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1958 r. pracował w resorcie handlu zagranicznego. Od 1969 r. pełnił funkcje kierownicze; w latach 1969-1975 był naczelnikiem Wydziału w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, 1975-1979 – zastępcą attache handlowego Ambasady PRL w Trypolisie (Libia), 1979-1985 – głównym specjalistą w Ministerstwie Handlu Zagranicznego i 1985-1989 – attache handlowym Ambasady PRL w Kabulu (Afganistan). Za długoletnią wyróżniającą się pracę zawodową odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1989) i Medalem 70-lecia Wolności Afganistanu (1989). Utrzymuje kontakt z Mielcem, uczestniczy w zjazdach koleżeńskich. Brał udział w Światowym Zjeździe Mielczan w 2000 r. Zmarł 1 IX 2011 r. Pochowany na cmentarzu na Bielanach w Warszawie.
KWAŚNIEWSKI LESZEK ROBERT, urodzony 27 V 1970 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Czesławy z Kalawskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu. Maturę zdał w 1989 r. Po maturze pracował w zakładzie mechaniki pojazdowej jako elektromechanik samochodowy (1989-1991), a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową (1991-1992). W 1992 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie. Równocześnie w latach 1993-1995 pracował w firmach prywatnych. W 1995 r. został zatrudniony Banku Pekao SA II Oddział w Mielcu i pracował jako strażnik bankowy (1995-1996), a następnie kasjer (1996-1998). W 1998 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: prawo) UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra. Po studiach pracował nadal w Banku Pekao SA II Oddział w Mielcu, ale został przeniesiony na stanowisko specjalisty obsługi rachunków osób fizycznych i podmiotów gospodarczych (1998-2000), a następnie na stanowisko menedżera klienta w Pionie Bankowości Korporacyjnej (2000-2002) i Pionie Bankowości Indywidualnej (2002-2003). W tym okresie uzyskał prestiżowe wyróżnienie: „Najlepszy Menedżer Klienta Regionu Południowo-Wschodniego 2002”. W latach 2003-2005 powierzono mu funkcje p.o. dyrektora Oddziału i dyrektora Oddziału – Pionu Bankowości Indywidualnej w Banku Pekao SA I i II Oddział w Mielcu. W 2005 r. został mianowany dyrektorem Podkarpackiego Banku Spółdzielczego Oddział w Mielcu. Zorganizował tę placówkę od podstaw i prowadził ją do grudnia 2016 r. Ukończył kilkanaście kursów specjalistycznych, m.in. z zakresu bankowości, zarządzania i funduszy UE. Angażował się społecznie, m.in. był wiceprezesem SPR Stal Mielec w latach 2011-2012. W wyniku konkursu, przeprowadzonego 6 XII 2016 r., został dyrektorem Szpitala Powiatowego im. Edmunda Biernackiego w Mielcu i pełnił tę funkcję do 31 III 2019 r. Po wygranym konkursie w dniu 21 V 2019 r. objął stanowisko dyrektora Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Lubaczowie. W III 2022 r. powierzono mu funkcję pełniącego obowiązki dyrektora Wojewódzkiego Szpitala Podkarpackiego im. Jana Pawła II w Krośnie.
KWAŚNIEWSKI MIECZYSŁAW, urodzony 17 VIII 1920 r. w Wojsławiu, pow. mielecki, syn Franciszka i Antoniny z domu Kralisz. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, ale najazd hitlerowski na Polskę i okupacja uniemożliwiły mu dalszą naukę. W latach 1940-1942 pracował jako robotnik w niemieckiej firmie budowlanej w Mielcu. W 1943 r. wyjechał do rodziny w Krakowie. Ukończył dwuletnią szkołę przemysłową, a w 1945 r. zdał maturę i uzyskał tytuł technika drogowego. W latach 1945-1947 pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku w charakterze technika kreślarza. W 1952 r. ukończył studia na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera budownictwa lądowego i podjął pracę w Biurze Projektowym Nowej Huty, niedługo potem przekształconym w Biuro Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”. Jako projektant i później st. projektant brał udział w opracowaniu dokumentacji architektoniczno – budowlanych dla Huty im. Lenina (aktualnie im. Sędzimira) oraz niektórych obiektów w Hucie „Częstochowa”. Równocześnie pełnił różne funkcje społeczno-polityczne, m.in. w latach 1972-1979 był przewodniczącym Rady Zakładowej „Biprostalu”. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Od 1982 r. pełnił społeczna funkcję kierownika budowy kaplicy i zaplecza kościoła Matki Bożej Częstochowskiej na osiedlu Szklane Domy w Krakowie – Nowej Hucie. Zmarł 12 V 1989 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KWAŚNIEWSKI STANISŁAW, urodzony 15 III 1923 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Franciszka i Antoniny z domu Kralisz. W latach 1936-1939 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, ale dalszą naukę przerwała wojna. W 1942 r. ukończył 2-letnią Szkołę Budownictwa w Krakowie, a w latach 1942-1944 pracował jako technik w przedsiębiorstwie budowlanym w Mielcu . W okresie okupacji hitlerowskiej należał do Armii Krajowej. Od 20 XI 1944 r. do 9 X 1945 r. służył w Marynarce Wojennej w stopniu mata. Za udział w II wojnie światowej został odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem „Zwycięstwo i Wolność” i Odznaką Partyzancką. W latach 1945-1948 uczył się w Państwowej Szkole Morskiej (Wydział Nawigacyjny w Gdyni i w Szczecinie). Jako uczeń pływał na „Darze Pomorza”, a następnie jako praktykant pokładowy na s/s „Kutno” i jako asystent pokładowy na m/s „Batory”. Od 1950 r. pracował jako technik w przedsiębiorstwach budowlanych w Gdańsku i Tarnowie, a w latach 1952-1983 jako projektant i starszy projektant w biurach projektowych oraz inspektor nadzoru budowlanego w Krakowie. W 1954 r. ukończył Wieczorową Szkołę Inżynierską w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera budownictwa. Wtedy też z rodziną zamieszkał na stałe w Krakowie. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1983 r. przeszedł na emeryturę, a w latach 1983-1994 pełnił funkcję kierownika budowy kościoła Matki Bożej Ostrobramskiej w Krakowie przy ul. J. Meissnera. Zmarł 10 XI 2016 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KWAŚNIK ALICJA (z domu KURASIEWICZ), urodzona 12 X 1970 r. w Jarosławiu, córka Tadeusza i Janiny ze Sowińskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1989 r. Ukończyła: Studium Fizjoterapii w Bochni (1991), studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie z tytułem magistra rehabilitacji ruchowej (1995), szereg szkoleń z dziedziny fizjoterapii oraz studia podyplomowe w zakresie gimnastyki korekcyjnej. Uzyskała tytuły i uprawnienia: dyplomowany terapeuta PNF, certyfikowany bodyworker, instruktor bodyART i instruktor pilates. Ponadto jest studentką Polskiej Akademii Medycyny Osteopatycznej i Szkoły Terapii Wisceralnej. Od 1998 r. prowadzi własną działalność gospodarczą – gimnastykę korekcyjną. Pracuje w Szkole Podstawowej nr 11 z klasami integracyjnymi im. św. Jana Pawła II w Mielcu, prowadząc gimnastykę korekcyjną i usprawniając dzieci niepełnosprawne. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Jest pomysłodawcą i współzałożycielem Prozdrowotnego Fitness Klubu Artemis w Mielcu w 2007 r., który nadal prowadzi i rozwija jego działalność.
KWIACIARNIE, sklepy zajmujące się głównie sprzedażą kwiatów i artykułów potrzebnych do ich hodowania oraz usługami związanymi z kwiatami. Wprawdzie sztuka ozdabiania kwiatami wnętrz domów i obiektów użyteczności publicznej (świątyń, pałaców, instytucji) była znana od czasów starożytnych, ale w niewielkich miejscowościach aż do naszych czasów nie stanowiła poważnego źródła dochodu. Co prawda sprzedawano kwiaty na straganach w czasie jarmarków i targów, ale jako dodatek do owoców i warzyw. Pierwszy w Mielcu sklep sprzedający kwiaty prowadziła Józefa Piasecka przy ul. J. Piłsudskiego 3 (w czasie okupacji hitlerowskiej, od 1941 r.). Pierwszym, który rozpoczął sprzedaż kwiatów na szeroką skalę, był Kazimierz Buczek w latach 60., głównie dzięki hodowli kwiatów we własnej szklarni. (Kontynuatorem jego działalności jest najbliższa rodzina. Córka Zofia oraz wnuczka Magdalena (Jankowska-Kural) z mężem prowadzą kwiaciarnię „Sonia”, a syn Marek z żoną Janiną – kwiaciarnię „Magnolia”). W latach 70. pojawiły się kolejne sklepy z kwiatami, prowadzone m.in. przez Walentynę Sławińską (potem „Walentyna”) oraz PSS „Społem”. Po wprowadzeniu reform ustrojowych pod koniec lat 80. i na początku lat 90., a także wyraźnym zwiększeniu zapotrzebowania na kwiaty żywe i sztuczne (dekoracje lokali, cmentarzy, kościołów itp.) powstało wiele sklepów i kiosków, pełniących funkcje kwiaciarni, ale z czasem część z nich została zlikwidowana. W rywalizacji o klienta wprowadzano nowości i udogodnienia. Aktualnie, poza sprzedażą kwiatów i innych akcesoriów związanych z kwiatami, poszczególne kwiaciarnie wykonują szereg usług, m.in. kompleksową obsługę florystyczną uroczystości (weselnych, jubileuszowych, żałobnych), dekorowanie kościołów, przybieranie samochodów do ślubu czy jubileuszu, bukiety okolicznościowe, kosze i kompozycje kwiatowe, stroiki i kompozycje świąteczne, aranżacje kwiatowe w pomieszczeniach firmowych. Standardem stało się dowożenie kwiatów pod wskazany adres w Mielcu (tzw. „poczta kwiatowa”). W 2013 r. funkcjonowały kwiaciarnie: „Flowers-center” przy ul. Dworcowej 4/50a (CHU „Pasaż”), „Gardenia” przy al. Ducha Świętego 9b/5, „Kamelia” – Hala Targowa przy ul. Wolności 23a, „Ładne Kwiatki” przy ul. Pułaskiego 2a, „Magnolia” przy ul. 3 Maja 6a, „Roma” w Hipermarkecie „TESCO” przy ul. S. Żeromskiego 15, „Róża” S.C. przy ul. Dworcowej 4, „Róża” przy ul. M. Pisarka 7, „Sonia” – ul. 3 Maja 13, „Storczyk” przy ul. Botanicznej 1, „Ślub Marzeń” przy al. Niepodległości 1, „Walentyna” Walentyna Sławińska – ul. Dworcowa 4/30a, „Zielony Zakątek” – Galeria „Aura” przy ul. Biernackiego 2 oraz kwiaciarnie bez nazwy, prowadzone przez: Alinę i Andrzeja Gaców przy al. Niepodległości 10a, Małgorzatę Herchel przy ul. Słonecznej 16, Grażynę i Bogusława Saranów przy al. Niepodległości 10a i ul. M. Kopernika oraz Zdzisława Wolskiego przy ul. M. Pisarka 9c.
KWIATKOWSKA ANITA (z domu CHOJNACKA), urodzona 5 III 1985 r. w Pile, córka Ryszarda i Małgorzaty. Treningi siatkarskie rozpoczęła w szkole podstawowej i klubie Nafta Piła, a następnie była zawodniczką Sparty Złotów. Utalentowaną młodą siatkarkę skierowano w 2000 r. do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu i tam ukończyła szkołę średnią z maturą w 2004 r. Grała na pozycji atakującej. Jako zawodniczka SMS PZPS Sosnowiec uczestniczyła w rozgrywkach krajowych oraz występowała w reprezentacji Polski kadetek (srebrny medal na Mistrzostwach Europy w 2001 r.) i juniorek (złoty medal na Mistrzostwach Europy w 2002 r., brązowy medal na Mistrzostwach Świata w 2003 r.) Po maturze powróciła do rodzinnej Piły i w latach 2004-2008 grała w ekstraklasowym zespole PTPS Farmutil Piła, przyczyniając się do jego sukcesów, m.in. wicemistrzostwa Polski w 2006, 2007 i 2008 r. oraz zdobycia Pucharu Polski w 2008 r. Grała też w reprezentacji Polski, która na Uniwersjadzie w Bangkoku w 2007 r. zdobyła złoty medal. Kolejnymi klubami ekstraklasowymi, w których występowała, były: SSK Calisia Kalisz (2008-2009), KPSK Stal Mielec (2009-2011), Budowlani Łódź (2011-2012), Atom Trefl Sopot (2012-2013, mistrzostwo Polski w 2013 r.), ponownie Budowlani Łódź (2013-2014), Impel Wrocław (2014-2015) i PTPS Piła (2015-2018). Do 2011 r. była powoływana do reprezentacji Polski i zagrała w 19 meczach, m.in. w cyklu rozgrywek Grand Prix (Zielona Góra, Bydgoszcz, Chiny) i Mistrzostwach Europy w Serbii w 2011 r. (V miejsce Polski). Po sezonie 2017/2018 zakończyła zawodową grę w piłkę siatkową.
KWIATKOWSKA WANDA (z domu ŁOPUSZYŃSKA), urodzona 7 V 1937 r. w Borysławiu, córka Ignacego i Michaliny z domu Król? Po wojnie zamieszkała z rodziną w Mielcu. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1955 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetycznym (kierunek: aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego) Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończyła w 1960 r. z tytułem magistra inżyniera. W 1963 r. została zatrudniona jako nauczyciel w Zespole Szkół Technicznych w Tarnowie-Mościskach. Ukończyła studia pedagogiczne (1969 r.). Pełniła różne funkcję, m.in. kierownika Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego ZST. W 1991 r. została oddelegowana do Kuratorium Oświaty w Tarnowie i pracowała na stanowisku starszego wizytatora. Od 1992 r. przebywa na emeryturze. Przez wiele lat angażowała się społecznie. Współzałożycielka Spółdzielni Mieszkaniowej „Mościce” w Tarnowie (zasoby mieszkaniowe przejęte od miejscowych Zakładów Azotowych), w latach 1992-2004 członek zarządu tejże Spółdzielni. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
KWIATKOWSKI LESZEK STEFAN, urodzony 8 IX 1925 r. w Krakowie, syn Feliksa i Eugenii z domu Styczeń. W 1952 r. ukończył studia na Wydziale Weterynaryjnym UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Pełnił funkcje: ordynatora i kierownika PZLZ w Nowogardzie Szczecińskim (1950-1956), kierownika PZLZ w Borowej (1957-1963), powiatowego lekarza weterynarii i kierownika PZW w Mielcu (1963-1967), ordynatora PZLZ w Kolbuszowej (1968-1975) i ordynatora PZLZ w Mielcu (1975-1990). W 1990 r. przeszedł na emeryturę i mieszkał w Mielcu. Zmarł 5 XII 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KWIATKOWSKI WITOLD KAZIMIERZ, urodzony 25 VIII 1929 r. we Lwowie, syn Witolda i Heleny z domu Weydlich. Absolwent liceum w Miliczu, maturę zdał w 1949 r. W latach 1945-1949 był instruktorem ZHP. Pracę zawodową rozpoczął w 1953 r. jako starszy laborant w Instytucie Syntezy Chemicznej w Oświęcimiu. Studiował na Wydziale Elektrycznym (kierunek: materiałoznawstwo i wysokie napięcia) Politechniki Wrocławskiej i w 1959 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po studiach został zatrudniony na stanowisku głównego energetyka w Przemyskich Zakładach Przemysłu Terenowego w Przemyślu (1960-1961), a następnie pracował w Zakładach Wytwórczych Aparatów Wysokiego Napięcia w Przemyślu (główny inżynier, 1961-1967), Instytucie Automatyki we Wrocławiu (1967-1968) i Polcargo w Łodzi (rzeczoznawca, 1967-1968), Technikum Chłodniczym we Wrocławiu (nauczyciel, 1968-1970), Zakładzie Przekaźników w Żarach (główny inżynier,1971-1980 i dyrektor, 1981). W tym okresie ukończył studia podyplomowe: Efektywność inwestycji (Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Krakowie, 1964), Organizacja i kierownictwo (SGH w Warszawie, 1967), Informatyka (Wyższa Szkoła Ekonomiczna we Wrocławiu, 1978) oraz rozpoczął studia doktoranckie na Politechnice Warszawskiej (1980), które przerwał stan wojenny. Poza pracą zawodową działał w ZHP oraz zajmował się sportem i turystyką. Zdobył uprawnienia instruktora narciarskiego PZN (1965) i przewodnika górskiego (1975) oraz przewodniczył Komisji Turystyki Górskiej i Narciarskiej PTTK w Żarach. Organizował wiele obozów wędrownych i kursów narciarskich. Równocześnie był redaktorem podziemnego pisma Żary (1979-1989) oraz organizatorem i doradcą NSZZ „Solidarność” w Żarach (1980-1989). Po wprowadzeniu stanu wojennego został odwołany ze stanowiska dyrektora i podjął pracę portiera, a następnie palacza centralnego ogrzewania i instruktora ds. sportu i turystyki. Pod koniec 1982 r. zatrudniono go w Wojewódzkiej Dyrekcji Inwestycji w Zielonej Górze na stanowisku inspektora, ale w 1983 r. został zwolniony i odtąd do 1989 r. zajmował się prowadzeniem imprez turystycznych. W latach 1990-1991 pełnił funkcję prezesa Spółdzielni Inwalidów w Żarach oraz został wybrany na radnego Rady Miejskiej i członka Zarządu Miasta Żary. W 1991 r. przeniósł się do Mielca i do 1993 r. pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych. Zdobył uprawnienia instruktora turystyki narciarskiej i organizował kursy narciarskie. Zaangażował się też w działalność ZHR. Od 1993 r. zajmuje się publicystyką i współpracuje z mieleckimi gazetami, głównie z „Wizjerem Regionalnym”. Ważniejsze publikacje: 10 lat SSE Euro-Park Mielec, Problemy Polski i Polaków oraz Prezydenci miasta Mielca. Wyróżniony Złotą Honorową Odznaką PTTK.
KWIATOWA (ULICA), krótka (163 m) uliczka na osiedlu Jana Kilińskiego. Łączy ul. Legionów z ul. J. Kilińskiego. Jej nazwa pojawiała się już w XIX-wiecznych dokumentach. Posiada asfaltową nawierzchnię i wąskie chodniki po obu stronach. Pejzaż jej rejonu zadziwia kontrastami – obok starych domów z końca XIX w. i różnych okresów w XX w. budowane są nowe z ciekawymi rozwiązaniami architektonicznymi. W 2011 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię z kostki brukowej.
KWIECIEŃ BOGDAN STANISŁAW (ksiądz), urodził się 15 X 1965 r. w Mielcu, syn Antoniego i Agnieszki z domu Miga. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył z tytułem magistra teologii w 1991 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Wszystkich Świętych w Krościenku nad Dunajcem (1991-1994), św. Jadwigi w Dębicy (1994-1999) oraz św. Józefa i Matki Bożej Fatimskiej w Tarnowie (1999-2001). W 2001 r. został mianowany dyrektorem Diecezjalnego Domu Rekolekcyjnego w Ciężkowicach. Jest rekolekcjonistą oraz Diecezjalnym Moderatorem Domowego Kościoła. Od 15 VIII 2010 r. jest proboszczem parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Luszowicach. Pełni też funkcję ojca duchownego dekanatu Tarnów-Północ.
KWIECIEŃ GENOWEFA, urodzona 31 VII 1929 r. w Chybicach, córka Stanisława i Katarzyny z domu Gralec. Absolwentka Liceum Administracyjno-Ekonomicznego w Ostrowie Wielkopolskim. Po maturze w 1950 r. podjęła pracę w Fabryce Samochodów Ciężarowych „Star” w Starachowicach. W 1955 r. przeniosła się do Mielca i została zatrudniona w firmie „Centrogal”. W latach 1958-1973 pracowała w Centrali Technicznej jako księgowa, a następnie pełniła funkcję kierownika. W 1972 r. ukończyła studia ekonomiczne na UMCS w Lublinie. Uczestniczyła tez w kilku specjalistycznych kursach głównych księgowych. Od 1973 r. była pracownikiem Wydziału Finansowego Urzędu Powiatowego w Mielcu, a po likwidacji powiatów w 1975 r. przeszła do księgowości w Rejonie Dróg Publicznych. W okresie 1981-1983 pracowała w Komunalnym Przedsiębiorstwie Robót Budowlanych, a w latach 1983-1984 w warszawskiej firmie „DROMEX” i przebywała na kontrakcie w Libii. W 1985 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę. Poza pracą etatową od lat 70. prowadziła okresowo (w niepełnym wymiarze godzin) księgowość Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia. W latach 1989-1992 przebywała w USA i Kanadzie. Po powrocie do Polski jest księgową firmy „Cukiernia i Piekarnia Konieczny”. Przez wiele lat angażowała się w różne formy działalności społecznej. W latach 80. i 90. była opiekunką społeczną w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a w kadencji 1995-1999 pełniła funkcję przewodniczącej Rady Osiedla Cyranka. Była także członkiem kilku komitetów prac społecznych i komitetów rodzicielskich. Zmarła 15 III 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KWIECIEŃ JACEK, urodzony 29 VI 1959 r. w Mielcu, syn Bolesława i Genowefy z domu Kwiecień. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Studiował na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej w Lublinie i w 1983 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Po studiach przez 2 lata pracował w Lecznicy dla Zwierząt w Kolbuszowej. Wyjechał do Francji i studiował w École nationale vétérinaire d’Alfort (najstarsza szkoła weterynaryjna na świecie). W 1986 r. wyjechał do Kanady i na University of Guelph (Ontario), w szkole weterynaryjnej Ontario Veterinary College pracował naukowo przez 7 lat. Tam w 1995 r. uzyskał tytuł doktora doktorską na podstawie pracy na temat mechanizmów sepsis. Uzyskał też specjalizację patologa weterynaryjnego i licencję lekarza weterynarii. W tym czasie opublikował kilkanaście prac na tematy związane z patologią zwierząt. Kolejne studia odbył na University of Wisconsin (Madison) w USA. (Koszty pokryła Fundacja Stwardnienia Rozsianego w USA.) Tam m.in. badał mechanizmy komórkowe i molekularne związane z brakiem mieliny u nowo odkrytego (przez J. Kwietnia) szczura mutanta. W 1996 r. powrócił do Kanady i pracował jako lekarz weterynarii – specjalista do zwierząt laboratoryjnych oraz na McMaster University jako patolog weterynaryjny. Równocześnie kontynuował badania nad problemami rozwoju mieliny w centralnym układzie nerwowym. Ostatnio pracował także nad regeneracją tkanek w uszkodzonym rdzeniu kręgowym. Jego prace badawcze w tym zakresie, mające charakter odkrywczy, znacząco wpływają na postęp wiedzy o tym, w jaki sposób regeneruje się uszkodzona tkanka rdzenia kręgowego.
KWIECIEŃ OLGA, urodzona 5 XI 1955 r. w Mielcu, córka Stanisława i Zofii z Chabińskich. Treningi siatkarskie rozpoczęła w Szkole Podstawowej nr 7 za namową i pod kierunkiem Wandy Tracz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1974 r. Od 1969 r. trenowała w Stali Mielec, a od 1970 r. występowała w I zespole seniorek. Powoływano ją także do reprezentacji Polski juniorek. W 1974 r. przeniosła się do Chojeńskiego Klubu Sportowego (ChKS) Komunalni Łódź i przyczyniła się do awansu tego zespołu do I ligi, a następnie do zdobycia tytułu Mistrza Polski (1976). W 1977 r. powróciła do rodzimej Stali i występowała w niej do 1987 r. Była niezmiennie jedną z najlepszych zawodniczek i znacznie przyczyniła się do dwukrotnego awansu Stali do I ligi. Po uroczystym zakończeniu kariery zawodniczej (14 XI 1987 r.) podjęła obowiązki kierownika sekcji siatkówki Stali oraz pracowała z siatkarską młodzieżą. Uzyskała też kwalifikacje sędziego siatkówki. W sezonie 1990/1991 – jako I trener zespołu – była współtwórczynią awansu do „Serii A” I ligi. Od 1991 r. powróciła do pracy z młodzieżą. W 1993 r. ukończyła studia zawodowe na AWF w Warszawie i otrzymała tytuł trenera klasy II. Od roku szkolnego 1996/1997 pracowała w Szkole Podstawowej w Chorzelowie, a od roku szkolnego 1999/2000 pracuje w Zespole Szkół w Chorzelowie. Poza pracą nauczycielską kontynuowała działalność sędziowską w siatkówce (posiadała klasę I). Wyróżniona została m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Polskiego Związku Siatkówki. Zmarła 4 VII 2015 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KWIECIEŃ STANISŁAW, urodzony 16 VI 1930 r. w Górach Pińczowskich, syn Andrzeja i Ludwiki z domu Świetlik. W 1948 r. rozpoczął zasadniczą służbę wojskową, a następnie do 1980 r. służył zawodowo w Wojsku Polskim. Ukończył Liceum Ekonomiczne oraz Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych. Uzyskał też dyplom biegłego księgowego w zakresie działalności jednostek budżetowych. Pracował w Warszawie i od 1955 r. w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL w Mielcu (w stopniu majora). W 1981 r. był jednym z założycieli Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu i pełnił m.in. funkcję członka Komisji Rewizyjnej. W 1983 r. został awansowany na stopień podpułkownika. Angażował się także w innych organizacjach społecznych, m.in. w Polskim Związku Łowieckim. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 16 XII 2003 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KWIECIEŃ STANISŁAW, urodzony 14 IX 1934 r. w Piątkowcu, powiat mielecki, syn Jana i Franciszki z domu Lonczak. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1953 r. Studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1957 r., uzyskując tytuł inżyniera urządzeń sanitarnych. W latach 1958-1959 pracował w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Instalacji Budownictwa – Kierownictwo Robót w Mielcu na stanowisku inżyniera budowy, a w latach 1960-1961 był inspektorem do spraw opiniowania dokumentacji w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Rzeszowie. W 1962 r. został zatrudniony w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie na stanowisku kierownika Oddziału Wojewódzkiej Inspekcji Ochrony Wód. Od 1968 r. pracował w Biurze Projektów Gospodarki Wodnej i Ściekowej „Biprowod” Warszawa Pracownia Projektowa w Rzeszowie, kolejno na stanowiskach: starszego projektanta, kierownika zespołu, kierownika pracowni i głównego projektanta. Zajmował się projektowaniem obiektów gospodarki wodnej i ściekowej, głównie w zakładach przemysłowych i komunalnych. Równocześnie dokształcał się i uzyskał m.in. uprawnienia budowlane w specjalności inżynierii sanitarnej, uprawnienia rzeczoznawcy w specjalności wodociągi i kanalizacja, uprawnienia rzeczoznawcy budowlanego w specjalności inżynierii sanitarnej i uprawnienia biegłego do sporządzania ocen oddziaływania na środowisko. W 2003 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał na stanowisku głównego projektanta. M.in. dla Mielca wykonał dokumentacje na budowę kolektora zakole z przepompownią ścieków i układem przelewów burzowych doprowadzający ścieki do oczyszczalni oraz kolektor „B” z przepompownią. Poza zatrudnieniem w firmie „Biprowod” pracował w niepełnym wymiarze godzin w Biurze Projektów Kopalnictwa i Surowców Chemicznych „Biprokop” w Chorzowie Zespół Projektowy w Tarnobrzegu (m.in. projekty dla KiZPS w Machowie, 1961-1962) i Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt” w Rzeszowie. W latach 1984-1987 był urlopowany i delegowany na budowę eksportową w NRD i wykonywał tam projekty dla budowanej elektrowni atomowej. Ponadto w latach 1993-1995 pracował jako starszy wykładowca na Wydziale Budownictwa Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie. Jest współautorem patentu „Szybowa oczyszczalnia ścieków” (świadectwo autorskie w 1990 r.). Działał społecznie w Podkarpackiej Okręgowej Izbie Inżynierów Budownictwa (wiceprzewodniczący w kadencji 2002-2006) i w Stowarzyszeniach Naukowo-Technicznych NOT, głównie w Polskim Zrzeszeniu Inżynierów i Techników Sanitarnych (dwukrotnie wiceprezes Zarządu Oddziału). Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej”, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową PZITS oraz Srebrną Odznaką Honorową NOT.
KWIEK STANISŁAW, urodzony 6 XI 1928 r. w Jastrzębi koło Ciężkowic, syn Stanisława i Franciszki z Jedleckich. Ukończył szkołę zawodową w Tarnowie oraz kurs mechaników w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników w Ligotce Dolnej. W latach 1949-1952 odbył służbę wojskową w lotnictwie morskim i w tym czasie ukończył szkołę techników lotniczych. Po powrocie z wojska pracował jako technik samolotowy w Ślizgowej Szkole Szybowcowej w Ligotce Dolnej. W 1954 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w Aeroklubie Mieleckim na stanowisku starszego technika, a następnie awansowano go na zastępcę kierownika AM do spraw technicznych (szefa technicznego). Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność: budowa płatowców). Uzyskał licencję mechanika obsługi naziemnej II klasy (1963), a następnie I klasy (1964). Przez 34 lata dbał o stan techniczny samolotów, szybowców i sprzętu AM. (W tym czasie nie zdarzył się ani jeden poważniejszy wypadek z winy podległego mu personelu technicznego.) Poznał obsługę techniczną 37 typów samolotów, 32 typów szybowców i 26 typów silników technicznych. W rankingu najlepszych szefów technicznych polskich aeroklubów zajął m.in. I miejsce w 1986 r. i II miejsce w 1987 r. W grudniu 1988 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotą Honorową Odznaką Zasłużonego Działacza ZZ Transportowców i Drogowców, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa i Odznaką Za Zasługi dla Aeroklubu PRL. Zmarł 17 XII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KWILAS FELIKS (ksiądz), urodzony 29 VIII 1909 r. w Kiełkowie, powiat mielecki, syn Jana i Katarzyny z domu Foltak. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1932 r. Studia teologiczne rozpoczął w 1934 r. w Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu, a ukończył w lipcu 1940 r. w Krakowie. Wtedy też przyjął święcenia kapłańskie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w parafiach w Rzochowie koło Mielca, Terespolu nad Bugiem, Wyszynicach, Ulanowie i Ostrowie Lubelskim. W lipcu 1945 r. został przeniesiony do parafii w Brzeźni (diecezja włocławska), a po trzech miesiącach do Gryfic (Pomorze Zachodnie), gdzie zorganizował parafię rzymskokatolicką (obejmowała 21 kościołów) oraz sprawował opiekę duszpasterską nad parafią Płoty (23 wsie) i częścią powiatu gryfickiego (83 wsie). Praca ta miała charakter misyjny, bowiem początkowo na tych terenach katolicy byli w zdecydowanej mniejszości. Po zmianach organizacyjnych w październiku 1947 r. objął parafię Płoty, a ponadto obsługiwał 12 kościołów w okolicznych wsiach. W maju 1957 r. powierzono mu zorganizowanie parafii w miejscowości Racula koło Zielonej Góry i po zrealizowaniu tej misji pełnił funkcję proboszcza do 1963 r. Wtedy to został przeniesiony na probostwo w Boczowie koło Rzepina, gdzie opieką duszpasterską obejmował także 7 kościołów pomocniczych i kaplic. Z powodu pogarszającego się zdrowia w 1973 r. przeniesiono go do niewielkiej parafii Złotnik koło Żar i tam był proboszczem do 1978 r. Zły stan zdrowia spowodował, że zrezygnował z funkcji i powrócił w rodzinne strony – do Mielca. Zmarł 10 IX 1978 r. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Rzochowie. (Aktualnie – Mielec, ul. Rzochowska.)
KWILAS FELIKS (ksiądz), urodzony 20 XII 1946 r. w Kiełkowie, powiat mielecki, syn Stanisława i Zofii z domu Wójcik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1970 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach rzymskokatolickich w: Czermnej koło Jasła (1970–1973), Biesiadkach (1973–1977) i Korzennej (1977–1982). Od 1982 r. do 2014 r. był proboszczem parafii w Krosnej. Przez cały czas posługi kapłańskiej pracował także jako katecheta w zakresie szkoły podstawowej. Pełniąc funkcję proboszcza doprowadził do wybudowania kościoła parafialnego i plebanii. Otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Nowosądeckiej. Był honorowym krwiodawcą. Odznaczony EC i RM. Od 2014 r. był rezydentem w parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Kiełkowie. Zmarł 8 IV 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
KWOLEK EWA DOROTA (z domu FORGALSKA), urodzona 14 IV 1963 r. w Częstochowie, córka Lechosława i Jadwigi z domu Pacholec. Absolwentka VI Liceum Ogólnokształcącego im. Jarosława Dąbrowskiego w Częstochowie, maturę zdała w 1982 r. Należała do ZHP, była m.in. komendantką szczepu, członkiem kręgu instruktorskiego i członkiem kadry instruktorskiej na letnich obozach harcerskich. Studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (Wydział Matematyczno-Fizyczny) i w 1989 r. uzyskała tytuł magistra matematyki. W czasie studiów częstochowskich pracowała społecznie w zarządzie Studenckiej Spółdzielni Pracy. W kwietniu 1990 r., po kilkumiesięcznym okresie bezrobocia, zatrudniona została w świetlicy Szkoły Podstawowej Nr 7 w Mielcu. Od roku szkolnego 1990/1991 do 9 VIII 2000 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu. 10 VIII 2000 r. powierzono jej funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 12 im. H. Sienkiewicza w Mielcu (osiedle Rzochów), a 14 V 2001 r. wygrała konkurs na dyrektora tej szkoły. W dotychczasowym zarządzaniu rzochowską szkołą doprowadziła do jej usprawnienia i uaktywnienia. Zaowocowało to m.in. uwidocznieniem dokonań tej placówki w różnych formach współzawodnictwa szkół. W 2000 r. – w ramach doskonalenia zawodowego – ukończyła studia podyplomowe z zakresu: „Mierzenie jakości pracy szkoły, ewaluacji i pomiaru dydaktycznego” (2000) i kurs z zakresu: „Zarządzanie oświatą”. Poza pracą nauczycielską udzielała się w działalności społecznej, m.in. pracowała w Komitetach Wyborczych Unii Demokratycznej i później Unii Wolności oraz „Nasz Mielec”. Od 1996 r. śpiewa w Chórze Nauczycielskim „Akord” w Mielcu. Jako hobby traktuje starty (z sukcesami) w turniejach brydżowych jako niezrzeszona. Od 2003 r. była sędzią brydża sportowego, a w 2010 r. uzyskała uprawnienia sędziego państwowego w tej dyscyplinie sportowej. Po roku szkolnym 2022/2023 przeszła na emeryturę.
KWOLEK KAZIMIERZ, urodzony 11 VII 1931 r. w Nisku, syn Józefa i Stefanii z domu Kata. Ukończył 10 klas gimnazjum i liceum w Nisku, a następnie dwuletnią szkołę teletechniczną w Krakowie (1952). W 1952 r. otrzymał nakaz pracy w nowo utworzonej Dyrekcji Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Rzeszowie na stanowisku technika. W następnym roku przeszedł do pracy w Nadzorze Telekomunikacyjnym w Nisku w charakterze technika urządzeń stacyjnych. Z dniem 1 VII 1957 r. został kierownikiem oddziału w nowo powstałym Rejonowym Urzędzie Telekomunikacyjnym w Mielcu. W latach 1961-1973 pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w 1973 r. najpierw pełnił obowiązki dyrektora, a następnie został mianowany dyrektorem RUT. W 1975 r. – po przemianowaniu RUT w Urząd Telekomunikacyjny – pozostał jego dyrektorem. Dokształcał się, kończąc szereg kursów specjalistycznych (w tym pedagogiczny), organizowanych przez Stowarzyszenie Elektryków Polskich w Krakowie. Przyczynił się do rozwoju telefonizacji miasta Mielca (wzrost o 2400 numerów) i ziemi mieleckiej, mimo trudności materiałowych i organizacyjnych. Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich, LOK i LOP. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności”. Na emeryturę przeszedł w 1993 r. Zmarł 14 VIII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KYC WŁADYSŁAW, urodzony 29 IX 1907 r. w Rzeszowie. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie z maturą w 1927 r. Studiował matematykę na Uniwersytecie Poznańskim i w 1933 r. uzyskał tytuł magistra. Po studiach pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym im. S. Wyspiańskiego w Obornikach, a następnie w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. św. Stanisława Kostki w Kościanie. Na początku okupacji hitlerowskiej w jesieni 1939 r. przeniósł się z rodziną do Rzeszowa i podjął pracę jako współwłaściciel składu opału. W 1941 r. został przyjęty do Związku Walki Zbrojnej i przyjął pseudonim „Jan”. W prowadzonym składzie opału zorganizował punkt rozdzielczy konspiracyjnego pisma „Na Posterunku”. We wrześniu 1943 r. został zdekonspirowany przez jednego z kolporterów i aresztowany przez Niemców. Przesłuchiwano go z wyjątkowym okrucieństwem w Rzeszowie i Krakowie. W odwecie za zastrzelenie przez AK-owców dwóch mieleckich policjantów granatowych w Złotnikach koło Mielca, Niemcy 3 XI 1943 r. przywieźli 10 więźniów z Rzeszowa do Złotnik (wśród nich Władysława Kyca) i rozstrzelali, a zwłoki polecili zakopać w gnojowisku. 30 X 1944 r. przeprowadzono ekshumację zwłok zakładników do zbiorowej mogiły na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Upamiętniony tabliczką memoratywną (wraz z R. Aurigą i L. Łabajem) przy Szkole Podstawowej nr 24 im. Rudolfa Aurigi w Rzeszowie.
KYSIAK ADAM JAN, urodzony 6 XII 1924 r. we Lwowie, syn Ludwika i Józefy z d. Cisek. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. Po maturze pracował w Stalowej Woli. W 1951 r. powrócił do Mielca i został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne (specjalność: obróbka skrawaniem) w Mielcu. Pracował na różnych stanowiskach, także kierowniczych. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Maszynowego. Zmarł 22 X 2000 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.