KOŚCIELNA ELŻBIETA (z domu CYGAN), urodzona 3 VI 1967 r. w Zbydniowie koło Tarnobrzega, córka Zbigniewa i Janiny z domu Hara. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Zawodową w Tarnobrzegu. Trenowanie siatkówki rozpoczęła w klubie „Siarka” Tarnobrzeg, a w 1989 r. przeniosła się do „Stali” Mielec. Występując w „Stali”, w znacznym stopniu przyczyniła się do jej największych sukcesów krajowych: wicemistrzostwa Polski w 2000 r. i trzykrotnego brązowego medalu (1992, 1994 i 1999) oraz międzynarodowych sukcesów w Pucharze Konfederacji. Ponadto w sezonie 1995/1996 grała w zespole „Augusto” Kalisz, z którym zdobyła srebrny medal Mistrzostw Polski i Puchar Polski. Przez dwa lata występowała w reprezentacji Polski juniorek, a następnie powoływano ją do I reprezentacji Polski seniorek. Po wyjściu za mąż zrezygnowała z występów w reprezentacji, mimo wielokrotnych propozycji kolejnych jej trenerów. Uznawana była za jedną z najlepszych polskich siatkarek lat 90., a w ostatnich latach uważana jest za jedną z najlepszych na pozycji libero w polskiej ekstraklasie. Ponadto z mężem Lesławem (byłym siatkarzem „Stali” Mielec) prowadzi klub tenisowy na kortach Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji przy ul. J. Kusocińskiego. W sezonie 2003/2004, jako jedna z najlepszych siatkarek Stali Mielec, znacząco przyczyniła się do zdobycia brązowego medalu Mistrzostw Polski. Po sezonie 2004/2005 zakończyła wyczynową karierę sportową. Prowadzi klub tenisa ziemnego przy ul. J. Kusocińskiego.
KOŚCIELNY JÓZEF ANTONI ksiądz, urodzony 3 I 1934 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Jana i Marii z domu Tyniec. Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (aktualnie I LO), maturę zdał w 1951 r. teologiczne w Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1957 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach rzymskokatolickich: Zawada koło Nowego Sącza (1957-1961), Wielopole Skrzyńskie (1961-1963), Wojakowa (1963-1966), Biesiadki (1966-1969) i Moszczenica (1969-1973). Od 19 VI 1973 r. pełnił funkcję wikariusza ekonoma w parafii Królowa Górna, a 8 VIII tego roku został mianowany proboszczem tej parafii. W 1984 r. zrezygnował z funkcji i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Od 1985 r. podjął obowiązki penitencjarza bazyliki św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Zmarł 20 XI 2005 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
KOŚCIELNA (ULICA), jedna z najkrótszych (80 m) uliczek na osiedlu T. Kościuszki. Prowadzi od Rynku do kościoła św. Mateusza. Jest jedną z ulic powstałych w ramach pierwszej zabudowy miasta w XV w. W dokumencie z 1607 r. napisano o niej „ulica z rynku do kościoła” i pewnie już wtedy używano nazwy „kościelna”. Do czasu wybudowania ul. T. Kościuszki (2. połowa XIX w.) stanowiła część traktu biegnącego z Sandomierza – przez Mielec – do Dębicy. W 2012 r. położono nawierzchnię z płytek betonowych i zbudowano chodniki z kostki betonowej.Jej adres mają murowane domy mieszczańskie z przełomu wieków XIX i XX.
KOŚCIOŁY NIEISTNIEJĄCE
*Kościół Matki Bożej Różańcowej zbudowano w XVII w. (?) na skraju miasta od strony wschodniej, przy zbiegu dróg do Cyranki i Sandomierza. Tradycja głosi, że miał podziemne połączenie z kościołem parafialnym. Po spaleniu się kościółka upamiętniono to miejsce figurą św. Józefa (1798). Dziś rozpoczyna tu swój bieg ul. Wojsławska.
*Kościół Najświętszej Panny Maryi Łaskawej na wzgórzu Piasek, przy drodze do Sandomierza, zbudowany z drewna około 1577 r. Wymieniają go także dokumenty wizytacyjne z lat 1596 i 1721. Miał trzy ołtarze, chór muzyczny z organami i dwa konfesjonały. Opiekowali się nim mansjonarze. W 1721 r. znajdował się już w złym stanie. Rozebrano go zapewne po wybudowaniu kościoła murowanego NMP i klasztoru trynitarzy.
*Kościół Najświętszej Panny Maryi i klasztor trynitarzy na wzgórzu Piasek, obiekty murowane. Kościół zbudowała w latach 1739-1759 Helena z Potockich Morsztynowa, właścicielka trzeciej części Mielca. Ona też sprowadziła do Mielca trynitarzy bosych i 7 I 1760 r. przekazała kościół na własność temu zakonowi. Do tego dołożyła 10 tysięcy złotych polskich, a w testamencie w 1762 r. zapisała pacyfikał (relikwiarz) srebrny z drzewem Krzyża św. oraz 6 tysięcy złotych polskich na budowę klasztoru. Z kolei jej spadkobierca – Stanisław Małachowski – w 1763 r. nadał klasztorowi kilka miejskich parcel. Zgodnie z duchem tych czasów, kościół zbudowano i wyposażono w stylu barokowym. W ołtarzu głównym dominowała figura Chrystusa – Zbawiciela, wyrzeźbiona na wzór figury Jezusa Nazareńskiego w kościele trynitarzy w Krakowie. Ponadto w wyposażeniu świątyni znajdowały się m.in. organy, które wykonał w 1763 r. Marcin Śnigański. Pod prezbiterium znajdowały się podziemia, w których umieszczano trumny ze zmarłymi zakonnikami. Przy kościele zbudowano piętrowy klasztor, pod którym znajdowały się obszerne piwnice. Obok budynków urządzono ogród i sadzawkę, w której hodowano ryby. Całość otoczona była murem. 12 I 1782 r. cesarz Józef II wydał dekret o kasacie części zakonów (w tym również trynitarzy) na obszarze cesarstwa (Mielec znajdował się wówczas pod zaborem austriackim). Do obiektów klasztornych wprowadzono wojskowy magazyn zboża i siana. W 1817 r. współwłaściciele miasta wykupili od Austriaków budynki, a w 1853 r. umieszczono w nich nowo utworzony urząd starostwa powiatowego. Niedługo potem starostwo wyprowadziło się, a jego miejsce zajął żydowski browar. Po spaleniu się browaru właścicielka obiektu Paulina z Pieniążków Suchorzewska poleciła w 1870 r. rozebrać resztki murów i innych urządzeń. Na tym miejscu (przy ul. H. Sienkiewicza) rodzina Stefanków zbudowała młyn, który czynny był jeszcze w latach 60. XX w. W 2002 r. jego pomieszczenia zajmowały: „Sklep techniczny – płytki ceramiczne” i „Tapicernia”. Znikła także ul. Trynitarska, czynna jeszcze w latach 70. XX w., biegnąca obok wspomnianego młyna w kierunku składu drewna przy torach kolejowych. (Aktualnie na dawnym terenie przyklasztornym znajdują się cmentarz parafialny i nowe bloki mieszkalne przy ul. H. Sienkiewicza.)
*Kościół prowizoryczny Matki Bożej Nieustającej Pomocy; wybudowany w 1945 r., jeszcze przed utworzeniem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, na zachodnim zboczu Góry Cyranowskiej, w sąsiedztwie osiedla fabrycznego. Do jego budowy znacznie przyczynił się dyrektor mieleckiej fabryki samolotów – Rosjanin (M. Szeluchin ?, Mikitiuk ?). W podzięce za wyleczenie przez S. Fabianę (felicjankę) przeznaczył materiał na budowę kościoła i doradzał pośpieszne działanie. Po jego spotkaniu z dziekanem dekanatu mieleckiego ks. M. Nawalnym pod koniec kwietnia 1945 r. rozpoczęto budowę według projektu Edmunda Toczka. (Mimo braku zezwolenia ówczesne władze nie czyniły żadnych przeszkód.) Transport materiałów zapewnili mieszkańcy Cyranki. Oni także wspólnie z mieszkańcami Osiedla mocno angażowali się w prace budowlane. Niemal wszystkie prace wykonywano nieodpłatnie. Ściany wybudowano z pustaków, a dach pokryto papą. Okna wykonano z żelaznych ram i szybek układanych w kształcie krzyży. Budowa w stanie surowym została ukończona w grudniu 1945 r. przed pasterką, a jeszcze do końca roku otynkowano ściany od wewnątrz. Kaplica miała wymiary 25 m x 12,5 m x 5 m. Na dachu zbudowano niewielką wieżyczkę na sygnaturkę i umieszczono w niej dzwon „Józef”, przekazany przez Gromadę Cyranka. Wystrój wewnętrzny zaprojektował także E. Toczek. Całe wyposażenie wykonano z jasnego drewna i sklejki. Większość tych prac wykonali pracownicy działu stolarskiego mieleckiego Zakładu nr 1 PZL. Poświęcenie kaplicy przez biskupa Jana Stepę nastąpiło 5 X 1946 r. Jednonawowe wnętrze wyposażono w trzy ołtarze. W głównym, wykonanym w 1947 r., w 1949 r. umieszczono kopię obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy z klasztoru O. Redemptorystów w Rzymie, malowaną w Rzymie w 1948 r. (Przywieziono ją do Mielca 6 II 1949 r.). Dwa ołtarze boczne wykonano w 1953 r. W lewym umieszczono obraz św. Józefa, a w prawym – obraz Jezusa Miłosiernego. Stacje Drogi Krzyżowej zakupiono w 1948 r. W tym samym roku dobudowano od strony głównego wejścia podcienia, a nad wejściem postawiono duży oświetlony krzyż. W dalszych latach wyposażano wnętrze oraz zabezpieczano obiekt. Pod koniec czerwca 1978 r., już po oddaniu nowego kościoła i przeniesieniu doń kultu Bożego, wymontowano ze starego, prowizorycznego kościoła wyposażenie i rozebrano obiekt. Część murów – dla upamiętnienia jego istnienia – zakopano na placu kościelnym.
*Kościół szpitalny św. Anny przy szpitalu (przytułku dla ubogich) w Rzochowie, drewniany, funkcjonował z pewnością w XVI w., co poświadcza dokument z 1557 r. Uposażył go właściciel Rzochowa Jan Tarnowski, który w latach 70. i 80. XVI w. przeznaczył dlań duże kwoty pieniężne i zobowiązał radę miejską do utrzymywania prepozyta. Znane są niektóre nazwiska ówczesnych prepozytów: Feliksa z Łęk (lata 90. XVI w.), Jana z Wielopola (1603-1608) i Kaspra Janowskiego (1611-1618). W 1781 r. został przeznaczony na szpital dla ubogich.
*Kościół szpitalny Świętego Ducha przy szpitalu (przytułku dla ubogich), w pobliżu kościoła parafialnego. Uposażony został 22 XII 1557 r. przez mieszczanina Wawrzyńca Wysza, a później pomagali w jego utrzymaniu niektórzy właściciele miasta i mieszczanie. Wzmiankowany był także w 1588 r., 1596 r. i 1609 r. Pewnie jednak jego żywot był znacznie dłuższy, bowiem dokument z 1596 r. mówi o nim jako o nowej kaplicy. (Być może około 1596 r. na miejscu pierwszego kościoła zbudowano drugi.) Miał dwa poświęcone ołtarze. Opiekowali się nim mansjonarze. Nie wiadomo kiedy został rozebrany lub zniszczony.
*Kościół św. Anny (drewniany) wybudowano przed 1542 r. przy drodze do Wojsławia. Dokument z 1595 r. informuje, że był to obiekt drewniany i konsekrowany. Był miejscem nabożeństw i spotkań Bractwa św. Anny. Prawdopodobnie nie posiadał uposażenia. Później został rozebrany, a na jego miejscu powstał cmentarz i kaplica cmentarna. (Współcześnie jest to kościół pomocniczy św. Marka nad Wisłoką.)
*Kościół św. Trójcy na Błoniach (teren na północ od śródmieścia) wybudowano prawdopodobnie w XIV r. Był kościołem parafialnym do czasu wybudowania kościoła NMP i św. Mateusza Apostoła. Zapewne kilkakrotnie remontowano go i ostatecznie rozebrano w 1767 r. Przy kościele znajdował się cmentarz. Można przypuszczać, że po rozebraniu kościoła miejsce to upamiętniono kapliczką. (Aktualnie jest to kapliczka przy ul. J. Lelewela, pomiędzy blokami mieszkalnymi.)
KOŚCIÓŁ KATOLICKI W MIELCU, pierwsze wzmianki o zorganizowanej działalności Kościoła na terenie Mielca pochodzą z lat 1373 i 1374. Są to spisy świętopietrza, które wymieniają parafię Imelecz (Mielec). Należy więc przypuszczać, że przed 1373 r. (ale nie wcześniej jak w 1358 r.) powstała parafia, a jej fundatorem był prawdopodobnie Paszko Trestka (herbu Gryf), ówczesny właściciel wsi Mielec i okolic. Pierwszym kościołem parafialnym był zapewne kościół p.w. św. Trójcy, przy którym usytuowano cmentarz. Z kolei w latach 1380-1382, przy lokacji miasta Żochowa (według ówczesnej pisowni), Jan z Tarnowa zbudował zapewne kościół p.w. św. Marka Ewangelisty i ufundował parafię. Po lokacji miasta Mielca w 1470 r. bracia Jan i Bernardyn (Mieleccy) zbudowali w pobliżu rynku kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Mateusza Apostoła, który uczyniono kościołem parafialnym. W XVI i XVII w. w Mielcu, oprócz istniejących dwóch kościołów zbudowano dalsze, zapewne drewniane i niewielkie, mające charakter fundacji dziękczynnych: p.w. św. Anny, szpitalny p.w. św. Ducha i p.w. Najświętszej Panny Marii, a może też i Matki Bożej Różańcowej (okres jego istnienia jest niepewny). Aż do lat 70. XVI w. ludność Mielca była rdzennie polska i wydaje się, że w komplecie (około 800) należała do parafii rzymskokatolickiej. W ostatniej ćwierci XVI w. pojawili się w Mielcu pierwsi Żydzi i odtąd ich liczba (i wyznawców judaizmu) systematycznie rosła. W dalszej historii miasta przypadki przejścia Żydów na wiarę katolicką zdarzały się, ale bardzo rzadko. Nie odnotowano natomiast w Mielcu ani jednego przypadku przejścia katolika na judaizm. Także reformacja religijna (kalwińska) nie dotarła do Mielca, choć jeden z jego współwłaścicieli – Mikołaj Mielecki (wojewoda podolski i hetman wielki koronny) przez pewien czas był wyznawcą kalwinizmu. Ważnym wydarzeniem w historii Mielca było utworzenie przez kardynała krakowskiego Jerzego Radziwiłła przed 1595 r. dekanatu mieleckiego. (Niemal regułą było później powierzanie mieleckiemu proboszczowi funkcji dziekana.) W dalszych latach, mimo rosnącej liczby katolików, działalność duszpasterską prowadziła nadal tylko jedna parafia p.w. św. Mateusza, skupiająca nie tylko mieszkańców Mielca, ale także sąsiednich miejscowości (1810 r. – 3063 wiernych, w 1844 r. – 3782). Z kolei dane z 1872 r. informują o 1 705 katolikach w samym Mielcu (na 4177 mieszkańców), a w 1902 r. – 2480 (na 4980). Pozostałą część społeczeństwa Mielca stanowili Żydzi i nieliczni wyznawcy innych religii. W związku z utworzeniem w Mielcu gimnazjum i napływem młodzieży – zbudowano w 1912 r. bursę gimnazjalną i w jej zachodniej części kaplicę p.w. św. Stanisława dla młodzieży gimnazjalnej. W latach 30. XX w., w związku z rozwojem osiedla fabrycznego i wzrostem liczby ludności w Mielcu do 12 500 (w tym około 7 tysięcy katolików), planowano budowę nowej świątyni i utworzenie parafii, ale plany przerwała w 1939 r. wojna. W czasie okupacji hitlerowcy niemal całkowicie zlikwidowali ludność żydowską i jej obiekty religijne. Tak więc powojenne społeczeństwo miasta, poza nieliczną grupą ateistów, stało się znów jednolite pod względem religijnym, choć religijność ta miała bardzo różne oblicza. Mając świadomość rosnących potrzeb religijnych, już w 1945 r. wybudowano na zboczu Góry Cyranowskiej, obok osiedla fabrycznego, prowizoryczny kościół (kaplicę), a 8 V 1947 r. erygowano Parafię Matki Bożej Nieustającej Pomocy, obejmującą swym zasięgiem m.in. osiedle fabryczne i Cyrankę. Względy ideologiczne i polityka wyznaniowa Państwa sprawiły jednak, że mimo dynamicznego rozwoju tej części miasta (około 10 000 katolików) – dopiero w 1973 r. udało się uzyskać zezwolenie władz państwowych na budowę nowej świątyni MBNP. Wybudowano ją latach 1974-1977 przy dużej ofiarności finansowej parafian i nieodpłatnym udziale w wielu pracach budowlanych. W tym okresie parafia św. Mateusza skupiała ponad 6 900 katolików ze Starego Mielca i około 5 200 z okolicznych miejscowości. Rozwój budownictwa wielorodzinnego i gwałtowny wzrost liczby mieszkańców miasta (w zdecydowanej większości katolików) były głównymi przyczynami rozwoju sieci parafialnej. 30 I 1981 r. utworzono parafię Ducha Świętego, która objęła opieką duszpasterską północno-zachodnie tereny miasta (osiedle Lotników, Borek) i wieś Złotniki. Początkowo funkcję kościoła parafialnego pełniła kaplica św. Stanisława w budynku byłej bursy gimnazjalnej. Nową świątynię Ducha Świętego i pozostałe obiekty parafialne przy ul. M. Pisarka zbudowano w latach 1982-1987. W latach 1985-1992 wybudowano kościół pomocniczy Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu. 4 VIII 1987 r. erygowano parafię Trójcy Przenajświętszej, której opiece powierzono wiernych ze wschodnich osiedli miasta: Smoczki i Dziubkowa. Budowę świątyni i obiektów parafialnych przy ul. Ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego rozpoczęto w 1988 r. i wybudowano je, ale nie zakończono jeszcze prac wewnętrznych. Od 1994 r. budowano kościół parafialny św. Marka Ewangelisty w Rzochowie, a aktualnie trwają prace wewnętrzne. Fundusze na wszystkie budowane świątynie pochodzą głównie ze składek wiernych, a niektóre prace są sponsorowane przez firmy. (Szerzej o przebiegu budów informują hasła o poszczególnych kościołach.) Dynamiczny rozwój ludności Mielca oraz powstanie nowych parafii katolickich w Mielcu i jego okolicach skłoniły władzy kościelne (dekret z 10 X 1986 r. biskupa ordynariusza Jerzego Ablewicza) do podziału dekanatu mieleckiego na dwa: Mielec-Południe i Mielec-Północ. Do dekanatu Mielec-Południe należą parafie: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (22 580 wiernych, 13 kapłanów), św. Marka Ewangelisty w Mielcu-Rzochowie (1 984 wiernych, 3 kapłanów), Trójcy Przenajświętszej (10 500 wiernych, 6 kapłanów) i Świętego Wojciecha (m.in. wierni z mieleckiego osiedla Mościska, 1 kapłan) oraz Dobrynin, Kiełków, Książnice, Łączki Brzeskie i Przecław. Do dekanatu Mielec-Północ należą parafie: Ducha Świętego (15 570 wiernych, 7 kapłanów), św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty (7 100 wiernych, 6 kapłanów) oraz Borowa, Chorzelów, Czermin, Górki, Rzędzianowice, Trzciana i Ziempniów. Jednym z największych wydarzeń w dziejach katolickiego Mielca było podniesienie przez Ojca Świętego Benedykta XVI kościoła parafialnego św. Mateusza do godności bazyliki mniejszej. Uroczystość związana z tym aktem odbyła się 21 IX 2006 r., a przewodniczył jej nuncjusz papieski w Polsce arcybiskup Józef Kowalczyk – obecny prymas Polski. Wielkimi wydarzeniami były też konsekracje kościołów: Ducha Świętego (8 IV 2006 r. – biskup ordynariusz Wiktor Skworc), Matki Bożej Nieustającej Pomocy (4 VI 2011 r. – biskup ordynariusz Wiktor Skworc) i Trójcy Przenajświętszej (3 VI 2012 r. – biskup ordynariusz Andrzej Jeż). Wielkim świętem miasta było obwołanie Matki Bożej Nieustającej Pomocy patronką Mielca. Uroczystość, której przewodniczył biskup ordynariusz dr Wiktor Skworc, odbyła się 15 XI 2011 r. w sali posiedzeń im. Jana Pawła II w Urzędzie Miejskim, a następnie w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W związku z utworzeniem parafii Bożej Opatrzności w Woli Mieleckiej (1 I 2009 r.) teren parafii św. Mateusza pomniejszył się o tę właśnie miejscowość. Nowa parafia weszła w skład dekanatu Mielec-Północ. Na podstawie decyzji biskupa tarnowskiego dra Andrzeja Jeża 14 XII 2016 r. rozpoczęto V Synod Diecezji Tarnowskiej pod hasłem „Kościół na wzór Chrystusa”. Głównym jego celem jest pobudzenie wiary, pobożności i gorliwości apostolskiej. W siedzibie władz diecezji powołano Komisję Główną, z przewodniczącym bp tarnowskim Andrzejem Jeżem, oraz 13 komisji problemowych. Ponadto we wszystkich parafiach diecezji, w tym mieleckich, powołano Parafialne Zespoły Synodalne. W ich skład weszli duchowni oraz przedstawiciele rad parafialnych, organizacji i grup modlitewnych. Negatywny wpływ na funkcjonowanie kościoła miała pandemia groźnej choroby COVID-19, która rozpoczęła się w Polsce w pierwszym kwartale 2020 r. Rosnąca z miesiąca na miesiąc ilość zakażeń i zgonów (także wśród duchownych) wymusiła wprowadzenie obostrzeń sanitarnych, m.in. wprowadzenie limitów osób przebywających w świątyniach w przeliczeniu na powierzchnię danej świątyni i udzielenie dyspensy od obowiązku niedzielnego i świątecznego uczestnictwa we Mszy Świętej dla wszystkich wiernych (od 17 X 2020 r. do 20 VI 2021 r.) oraz obowiązek zakrywania nosa i ust. Rezultatem tego był gwałtowny spadek frekwencji na nabożeństwach i innych uroczystościach. Upowszechnił się natomiast udział wiernych w transmisjach telewizyjnych i lokalnych Mszy Świętej. Stosując się do zaleceń biskupa ordynariusza, w mieleckich parafiach tradycyjne święcenie pokarmów odbywało się na placach przykościelnych. Po zniesieniu dyspensy (20 VI 2021 r.) frekwencja nie wróciła do poziomu sprzed pandemii. Sytuacja znacznie poprawiła się dopiero w ostatnich miesiącach 2021 r., a gremialny udział wiernych uroczystościach Wszystkich Świętych, Bożego Narodzenia, Świętego Triduum Paschalnego i Wielkanocy potwierdził zakończenie kryzysu frekwencyjnego.
KOŚCIÓŁ KATOLICKI W RZOCHOWIE, jego zorganizowana działalność rozpoczęła się prawdopodobnie od lokacji miasta (1380-1382) przez Jana z Tarnowa. On zapewne ufundował wtedy kościół św. Marka Ewangelisty i doprowadził do powstania parafii rzymskokatolickiej. W XV w. należały do niej także sąsiednie miejscowości. Przy kościele funkcjonowała szkółka parafialna, której uczniowie już w XV w. wędrowali na studia do Krakowa. Parafia katolicka była również opiekunem szpitala dla ubogich i ufundowanego przez Tarnowskich kościoła szpitalnego św. Anny. Przez blisko dwa wieki liczba katolików była niemal równa liczbie mieszkańców. Około 1561 r. właściciel Rzochowa (wówczas Żochowa) Jan Tarnowski (Rzemieński), który przyłączył się do reformacji kalwińskiej, nakazał duchownym katolickim – prepozytowi i 6 mansjonarzom – opuścić kościół w Rzochowie, a następnie zamienił go na zbór kalwiński. Pastorem został mianowany Jan z Koprzywnicy. Nie wiadomo ilu rzochowian uczestniczyło w odprawianych przez niego nabożeństwach i ilu przeszło na kalwinizm. Niewątpliwie jednak byli tacy, skoro w czerwcu 1563 r. zorganizowano w rzochowskim zborze spotkanie wyznawców kalwinizmu z teologiem Franciszkiem Stankarem. Po śmierci Jana Tarnowskiego miasto Rzochów odziedziczył jego bratanek Stanisław – katolik (mąż Zofii z Mieleckich, także katoliczki). Przeprowadził on około 1585 r. rekatolizację kościoła oraz uposażył go i kaplicę szpitalną św. Anny (funkcjonującą jeszcze przed 1557 r.) Wydaje się, że odtąd do lat 30. XVII w. rdzennie polska społeczność Rzochowa znów w komplecie należała do parafii katolickiej, a ta zaś do utworzonego około 1595 r. dekanatu mieleckiego. W 1631 r. odnotowano zamieszkanie w mieście pierwszego Żyda i odtąd obok rosnącej liczby katolików rosła także (choć znacznie wolniej niż w Mielcu) liczba wyznawców judaizmu. W XIX w. dwukrotnie świątynię katolicką (drewnianą) dotknęło nieszczęście. W 1820 r. spaliła się, a po odbudowaniu (w 1824 r.) została porwana przez wodę w czasie powodzi w 1839 r. W 1840 r. zbudowano kolejny drewniany kościół, ale już na bezpiecznym terenie i ten dotrwał do dzisiejszych czasów. W 1844 r. parafia rzochowska, z 1 kapłanem (proboszczem), skupiała 2544 katolików, a ponadto na jej terenie mieszkało 79 Żydów. Koegzystencja obu społeczności aż do wybuchu II wojny światowej była zgodna i nieznane są przypadki większych nieporozumień czy incydentów. W czasie okupacji hitlerowskiej władze niemieckie nie ingerowały nadmiernie w życie katolików. Doprowadziły natomiast (jak w całej Polsce) do wyniszczenia społeczności żydowskiej. Tak więc w powojennym Rzochowie, poza nielicznymi ateistami, jego społeczeństwo było znów niemal w całości katolickie. Taki stan, mimo walki ideologicznej i zakrętów historycznych, utrzymał się do dziś. (W 2001 r. na terenie parafii mieszkało 1 984 katolików i 7 osób innych wyznań lub ateistów.) W związku z przyłączeniem Rzochowa do Mielca i planowaną rozbudową miasta, a także pogarszającym się stanem starego kościoła – w końcu lat 80. podjęto decyzję o budowie nowej świątyni. W l999 zakończono budowę nowego kościoła w stanie surowym i rozpoczęto prace wewnętrzne. W 2010 r. zabytkowy drewniany kościół przeniesiono do skansenu w Kolbuszowej.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. DUCHA ŚWIĘTEGO; wkrótce po powstaniu w 1981 r. nowej parafii Ducha Świętego podjęto decyzję o budowie kościoła parafialnego i plebanii na placu przy ul. M. Pisarka, w centralnej części osiedla Lotników. Inspiratorem kształtu świątyni był proboszcz powstałej w 1981 r. parafii Ducha Św. – ks. Władysław Marcinowski. Zadaniem architektów było wkomponowanie teologii Ducha Świętego – Jego symbolem jest gołębica – w architekturę i specyfikę lotniczego Mielca. W efekcie powstał projekt nowoczesnej bryły kościoła z żelbetu , pomalowanego na biało, w kształcie kojarzonym z gołębicą, która zrywa się do lotu. Projekt kościoła i pozostałych obiektów parafialnych wykonali: mgr inż. architekt Stanisław Kokoszka, mgr inż. arch. Ryszard Kiełbasa i mgr inż. arch. Jerzy Żmijowski z Rzeszowa. Projekt konstrukcyjny opracowali: prof. Kazimierz Flaga z Politechniki Krakowskiej oraz inż. Marek Żółkiewicz i inż. Lech Żeglin z Mielca. 20 V 1982 r. ks. biskup ordynariusz dr Jerzy Ablewicz poświęcił plac pod budowę, a w następnym miesiącu rozpoczęto budowę plebani. 14 IV 1983 r. rozpoczęła się budowa kościoła, a księża wprowadzili się do nowej plebani. 23 X tegoż roku ks. bp Jerzy Ablewicz wmurował kamień węgielny, poświęcony na Błoniach Krakowskich przez Ojca Św. Jana Pawła II, a już 24 XII w wybudowanym kościele dolnym, na pierwszej Mszy Św. (pasterce), ks. biskup dr Piotr Bednarczyk poświęcił tę część świątyni. W czasie Zielonych Świąt 10 VI 1984 r. odbyła się uroczystość konsekracji czterech dzwonów o imionach: Pneuma-Duch Święty, Bogurodzica, Lech i Twoje Imię-moje Imię oraz wprowadzenia do kościoła dolnego kopii Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Zakończenie budowy kościoła górnego w stanie surowym nastąpiło 14 listopada 1987 r. symbolicznymi ostatnimi łopatami betonu, położonymi przez ks. proboszcza W. Marcinowskiego na szczycie świątyni. Po otynkowaniu ścian i ułożeniu posadzki (z czarnego granitu), nową świątynię poświęcił 20 XII 1992 r. ks. biskup ordynariusz dr Józef Życiński. Odtąd wszystkie najważniejsze uroczystości parafialne odbywały się w kościele górnym, a w dolnym – wybrane uroczystości, np. comiesięczne nabożeństwa do Matki Bożej Fatimskiej, część rekolekcji oraz spotkania, koncerty i spektakle religijne. W dalszych latach 80. i 90. sukcesywnie wyposażano wnętrze. W górnym kościele, w prezbiterium nad tabernakulum, umieszczono tymczasowo duży obraz W ogniach Ducha Świętego Krzyż staje się światłem, malowany przez mieleckiego artystę Jana Wozowicza. Po lewej stronie zawieszono kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej (przywiezioną w 1984 r. do kościoła dolnego), a po prawej obraz Pana Jezusa. Zakupiono m.in. organy, ławki i konfesjonały oraz ołtarz i ambonę w prezbiterium. Urządzono otoczenie świątyni, ozdabiając duży betonowy plac klombami i zieleńcami. W 2002 r. na ścianach bocznych po obu stronach nawy głównej umieszczono stacje Drogi Krzyżowej, a w 2003 r. – w bocznej wnęce z prawej strony – rzeźbę św. Józefa z Jezusem w wieku chłopięcym. Oba dzieła projektował mgr Andrzej Pasoń ze Starego Sącza, a odlewy w brązie wykonał Marian Polański z Tarnowa. Drzwi główne i boczne, ozdobne kraty oraz pochwyty barierek obu empor, chórów i obu klatek schodowych projektował mgr Janusz Sobczyk z „Ars Antiqua” (Pracownia Artystyczna Witraży i Mozaik – Architektura Wnętrz Sakralnych) w Warszawie, a wykonał Mirosław Michalski spod Warszawy. Rozpoczęto także przygotowania do docelowego, stałego wystroju prezbiterium. Przygotowując się do uroczystości konsekracji, zintensyfikowano prace nad docelowym wyposażeniem wnętrza świątyni. W 2004 r. umieszczono na ścianach bocznych 14 stacji Drogi Krzyżowej (projektował Andrzej Pasoń z Nowego Sącza, odlew w brązie wykonała Pracownia Ślusarstwa Artystycznego Mariana Polańskiego w Tarnowie-Krzyżu) oraz w bocznej kaplicy figurę św. Józefa z Panem Jezusem (proj. A. Pasoń, wyk. pracownia M. Polańskiego). W 2006 r. wykonano nowy wystrój prezbiterium. Autorem projektu był Janusz Sobczyk – firma „Ars Antiqua” w Warszawie, a wykonawcą – pracownia M. Polańskiego. Fotele i tron z baldachimem wykonał Stefan Deja z Wielogóry koło Radomia. Także w 2006 r. zamontowano marmurową chrzcielnicę z pokrywą z brązu, wykonaną w pracowni Luciano Padovaniego w Sega di Cavaja koło Werony (Włochy). Całe wnętrze pomalowano na biało. Odnowiono też ławki. 8 IV 2006 r. świątynia została uroczyście konsekrowana przez ks. biskupa ordynariusza dr. Wiktora Skworca. W czasie tej uroczystości nastąpiło także poświęcenie nowego wystroju prezbiterium. W następnych latach kontynuowano urządzanie wnętrza. Od 2008 r. sukcesywnie montowano witraże (proj. i wyk. „Ars Antiqua” w Warszawie). Po wykonaniu nowego wyposażenia zakrystii (proj. i wyk. Lech Stawicki z Płocka) bp Jerzy Lechowicz poświęcił ją 6 IV 2009 r. W 2011 r. urządzono kaplicę bł. Jana Pawła II (proj. figury Władysław Dudek z Krakowa, odlew Mariusz Wasilewski w Krakowie) oraz wmurowano i poświęcono spiżową tablicę upamiętniającą 30-lecie parafii i postać jej pierwszego proboszcza – ks. Władysława Marcinowskiego. W 2012 r. powstała kaplica pokutna św. Ojca Pio (proj. i wyk. „Ars Antiqua w Warszawie). Ponadto przestrzeń kościoła górnego od przedsionka oddzielono ozdobną kutą kratą z przeszkleniami, a od zejść do kościoła dolnego – kratami kutymi, otwieranymi w razie potrzeby (proj. i wyk. Pracownia Kowalstwa Artystycznego Mirosława Michalskiego w Warszawie). W 2012 r. wykonano też remont schodów do wejścia głównego. Opis wnętrza kościoła górnego w 2012 r. Główne wejście stanowią trzy drzwi. W przedsionku, oddzielonym od kościoła górnego drzwiami ozdobnymi z kraty kutej z przeszkleniami, po lewej stronie na ścianie umieszczono pamiątkową tablicę z kamieniem z Wieczernika w Jerozolimie i napisem: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi! Papież Jan Paweł II 2 VI 1979 r. Kościół p.w. Ducha Świętego w Mielcu. Miejsce modlitwy i spotkania z Bogiem wiernych parafii utworzonej przez J.E. Ks. Bpa Jerzego Ablewicza w dniu 30 I 1981 r. Budowę świątyni według projektu inż. Stanisława Kokoszki rozpoczęto w 1983 r. Kamień węgielny poświęcony przez Papieża Jana Pawła II na Błoniach Krakowskich 22 VI 1983 r. Wmurował J.E. Ks. Bp Jerzy Ablewicz w dniu 23 X 1983 r. Kościół został uroczyście poświęcony w dniu 8 IV 2006 r. przez J.E. Ks. Bpa Wiktora Skworca za pontyfikatu Papieża Benedykta XVI. Dzieło budowy kościoła i organizację parafii prowadził gorliwie i ofiarnie, oddając całe swe serce, pierwszy proboszcz – ks. prałat Władysław Marcinowski (1942-2008), który na zawsze pozostanie we wdzięcznej pamięci i modlitwie parafian. W 30-lecie utworzenia Parafii Ducha Świętego – duszpasterze i parafianie 30 I 2011 r. Pod tablicą znajduje się tabliczka z napisem: Kamień węgielny kościoła Ducha Świętego w Mielcu poświęcił Ojciec Święty Jan Paweł Drugi Kraków 1983 r. W korpusie świątyni, o kształcie zbliżonym do koła, główną część stanowi prezbiterium. Na jego ścianie czołowej umieszczono artystyczną wizję działania Ducha Świętego, przedstawionego pod postacią gołębicy na mozaice (ponad 45 m2) w centrum, z którego wybiegają w różnych kierunkach języki ognia (104 elementy odlewane z brązu cynowego) i wyobrażenia uderzeń wichru. W dolnej części kompozycji znajduje się tabernakulum, miejsce Najświętszego Sakramentu, oznaczone lampką wieczną. Środkową część prezbiterium zajmuje marmurowy ołtarz, w którym umieszczono relikwie bł. Karoliny Kózki i po jego obu stronach dwie ambonki. Ponadto po prawej stronie znajdują się: tron z baldachimem i dwa sedilia dla celebransów, a po lewej stronie pufy dla lektorów i ministrantów. Już poza prezbiterium, ale na ścianie głównej, umieszczono po lewej stronie ikonę Matki Boskiej Częstochowskiej, a po prawej ikonę Jezusa Przemienionego. Pod tą ikoną znajduje się chrzcielnica z pokrywą. W lewej części korpusu kościoła głównym akcentem jest kaplica Miłosierdzia Bożego z figurą św. Jana Pawła II. Ponadto w drugiej wnęce – nawie umieszczane są dekoracje okolicznościowe, m.in. Grób Pański. W prawej części korpusu kościoła znajdują się trzy duże wnęki – nawy, a w dwóch kaplice. W pierwszej wnęce budowane są dekoracje okolicznościowe, m.in. Ciemnica i szopka. Drugą stanowi kaplica z figurą-płaskorzeźbą św. Józefa z młodym Panem Jezusem oraz tłem z surowych kamieni. W trzeciej urządzono kaplicę pokutną św. Ojca Pio z mozaiką przedstawiającą Świętego, relikwiarzem z Jego relikwiami oraz marmurową tablicą z tekstem psalmu pokutnego. Ponadto na wewnętrznych ścianach kościoła rozmieszczono stacje Drogi Krzyżowej. Każda stacja jest dwuczęściową kompozycją złożona z sceny pasyjnej i symbolu Męki Pańskiej. Dopełnieniem wyposażenia są: dębowe konfesjonały i ławki, posadzka z czarnego sjenitu dolnośląskiego oraz oświetlenie elektryczne i nagłośnienie. Ostatnią częścią nawy głównej jest chór muzyczny z organami Ahlborn z Niemiec. Światło dzienne wpada do wnętrza przez duże wysokie okno nad chórem muzycznym oraz wysokie i wąskie okna boczne, systematycznie zabudowywane witrażami. Witraże niefiguralne przedstawiają cytaty biblijne mówiące o roli Ducha Świętego w historii zbawienia. Opis wnętrza kościoła dolnego w 2012 r. Główne wejście to potrójne drzwi. (Jest też wejście od kościoła górnego.) Centrum stanowi niewielkie prezbiterium ze znakiem Ducha Świętego, krzyżem i ołtarzem. Po lewej stronie prezbiterium umieszczono figurę Matki Bożej Fatimskiej, a w jej tle ramy w kształcie granic Polski. Po prawej stronie prezbiterium znajduje się kopia obrazu Jezu, ufam Tobie, wykonana przez art. mal. Aleksandrę Stroczyńską z Mielca. Ponadto na ścianach po obu stronach umieszczono stacje Drogi Krzyżowej. Dopełnieniem wyposażenia są krzesła i ławki. Od 2014 r. przebudowywano plac kościelny. Projekt sporządziła firma z Rzeszowa, a wykonawcą była firma Tomasz Krużla TOMKO z Mielca. Przeniesiono krzyż misyjny na środkową część placu. Granit położyła firma braci Pierzchałów z Milika. W okresie poprzedzającym uroczystości 40-lecia parafii w kościele górnym odnowiono prezbiterium (w tym pozłocono tabernakulum), wykonano ołtarze i mozaiki w kaplicy Dobrej Drogi (po lewej stronie prezbiterium) i kaplicy Nowego Narodzenia (chrzcielnej). Prace te wykonała Firma „Ars Antiqua” z Warszawy. Kościół dolny został dostosowany do współczesnych wymagań pastoralnych. Projekt przebudowy i modernizacji sporządziła Bożena Skrzypiec z Mielca. W centralnej części urządzono kaplicę pw. św. Michała Archanioła z Gargano z wierną kopią jego figury z sanktuarium w Monte Sant’Angelo (Włochy). Odnowiono prezbiterium. Obok kaplicy powstała sala biblijna Simchat Tora – Dom Medytacji Słowa Bożego.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY; dynamiczny rozwój osiedla fabrycznego w latach 50. i 60. XX w. powodował gwałtowny wzrost liczby katolików (około 20 000), toteż proboszcz parafii MBNP ks. Henryk Arczewski rozpoczął starania o pozwolenie na budowę nowego, większego kościoła. Lokalizację przewidziano na wolnym terenie na zboczu Góry Cyranowskiej, pomiędzy kościołem prowizorycznym (kaplicą – barakiem z 1945 r.) a lasem. Po dwudziestu latach starań – w 1973 r. władze państwowe wydały zgodę na budowę świątyni. Jej projekt architektoniczny wykonał mgr inż. architekt Jan Gottwald z Krakowa, a projekt konstrukcyjny inż. Kazimierz Binek, także z Krakowa. Zaplanowano świątynię murowaną z cegły, z trzema nawami, absydą od strony południowo-wschodniej oraz wejściem głównym i chórem od strony północno-zachodniej. Kierownikiem budowy był inż. Edward Jurasz z Mielca, a nadzorującym prace – proboszcz ks. H. Arczewski i później – z powodu choroby proboszcza – ks. Adam Mardeusz. Prace budowlane rozpoczęto 1 VIII 1974 r. Poza grupą kilkunastu zatrudnionych pracowników – wiele osób (w tym kobiet) przychodziło codziennie do nieodpłatnej pomocy. Nieodpłatnie wykonano także sporą część prac instalacyjnych. Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego – z udziałem arcybiskupa Bostonu ks. Humberto Medeirosa i ks. biskupa tarnowskiego dr. Jerzego Ablewicza – odbyła się 17 VIII 1975 r. (Kamień węgielny pod budowę kościoła MBNP w Mielcu został pobrany z remontowanego w tym czasie grobu św. Piotra Apostoła w bazylice watykańskiej w Rzymie i poświęcony 19 XI 1973 r. przez papieża Pawła VI w asyście biskupa J. Ablewicza. Następnie ks. bp J. Ablewicz przywiózł w skrzyni ważący kilkadziesiąt kilogramów kamień pociągiem do Polski.) Dom katechetyczny poświęcony został 18 I 1976 r. przez ks. bpa J.Ablewicza. Uroczystość poświęcenia nowego kościoła – wybudowanego w stanie surowym i z tymczasowym wystrojem – odbyła się 18 XII 1977 r., a przewodniczył jej również ks. bp dr J.Ablewicz. Wyposażeniem kościoła i rozbudową plebani zajął się od 1978 r. – po rezygnacji ks. H. Arczewskiego z powodu złego stanu zdrowia – nowy proboszcz ks. dr Jan Białobok. 5 III 1979 r. przywiezione zostały dzwony: Maryja, Archanioł Gabriel, Stanisław i Jerzy. Ich konsekracji dokonał bp J. Ablewicz 8 IV 1979 r. (Niedziela Palmowa), a montaż na wieży kościoła odbył się 25 XI 1981 r. Projekt wnętrza opracował dr inż. Krzysztof Dyga z Warszawy, a jego realizację rozpoczęto w lutym 1984 r. Ścianę główną prezbiterium wykonano z nietynkowanej cegły, a przed nią ustawiono dwie boczne (tynkowane na biało) ścianki w takich kształtach, że widoczna część ściany głównej tworzy z posadzką kształt kielicha W środkowej części ściany głównej – w dodatkowym obramowaniu z cegły – umieszczono obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, przeniesiony ze starego kościoła. Nad obrazem zawieszono duży krzyż, bez wizerunku. Nieco niżej, po obu stronach obrazu, umieszczono dwie podłużne gabloty z wotami. Od początku lat 80. okna wymieniano na witraże, które zaprojektowała art. plastyk Maria Janina Leszczyńska, profesor sztuk plastycznych Politechniki Warszawskiej i Politechniki Gdańskiej, a wykonał Zakład Witraży „Renowacja” w Krakowie. Tytuły witraży: Zwiastowanie, Wniebowzięcie, Ukoronowanie i Pośrednictwo Łask oraz witraż ku czci św. Franciszka z Asyżu i witraż wotum dla śp. ks. H. Arczewskiego. Prof. M.J. Leszczyńska była także autorką Drogi Krzyżowej. Obrazy Drogi Krzyżowej umieszczono na poziomej betonowej belce po lewej stronie nawy głównej. W latach 1983-1986 odbył się montaż organów, wykonanych przez niemiecką firmę Bautzen Eule. (Opis organów w odrębnym haśle.) Nawy boczne posiadają prowizoryczny wystrój. W nawie lewej (w niszy pod dzwonami) stoi figura św. Józefa (autor: art. rzeźbiarz Zbigniew Erszkowski), którą ufundował w 1987 r. nadleśniczy Józef Prade. Przed figurą stoi ołtarz. Przy nawie lewej znajduje się kaplica „zimowa”. (Początkowo zakładano, że przy niskiej temperaturze w kościele Msze św. i nabożeństwa odprawiane będą w tej kaplicy. Nigdy jednak do takiej sytuacji nie doszło.) W kaplicy znajdują się: obraz Jezu, ufam Tobie i ołtarz, figura Matki Bożej Fatimskiej i portret Ojca Św. Jana Pawła II. Nawa boczna (po prawej stronie) posiada dwa poziomy – drugim jest obszerny balkon, na który prowadzą schody. Na balkonie, przy ścianie obok prezbiterium, stoi figura Matki Bożej Rosa Mistica, ufundowana przez lekarza Jana Rusina. Strop pomiędzy dwoma poziomami jest wzmocniony i ozdobiony kasetonami (nad poziomem pierwszym). W tej części nawy, na ścianie obok prezbiterium, umieszczono obraz Bł. Karoliny Kózkówny, a przed nim ołtarzyk. W przedsionku po lewej stronie na ścianie zamontowano płaskorzeźbę przedstawiającą ks. H. Arczewskiego i tablicę upamiętniającą Jego działalność duszpasterską, a po prawej – kamień węgielny i krzyż upamiętniający Misje 1970 r. W latach 80. zbudowano granitowe ogrodzenie terenu kościelnego. Na początku lat 90., ze względu na przecieki, zbudowano nowy dach pokryty blachą miedzianą. W 1993 r. zamontowano obrazy Stacji Drogi Krzyżowej (autor – prof. M. Leszczyńska) na poziomej betonowej belce po lewej stronie nawy głównej. Poświęcił ją ks. prałat dr Stanisław Rosa w czasie uroczystości 21 XI 1993 r. Na placu przed kościołem, pomiędzy zielenią, stoi krzyż misyjny z Misji w 1983 r. z napisem „Otwórzcie drzwi Zbawicielowi”. Kolejny proboszcz (od 1997 r.) – ks. prałat Kazimierz Czesak – doprowadził do urządzenia wnętrz zabudowań parafialnych i docelowego zagospodarowania placu przykościelnego (2005). On też kierował przygotowaniami świątyni do planowanej na 2011 r. uroczystości konsekracji. Prace projektowe zakończono w 2010 r., a w 2011 r. nastąpiła realizacja projektów. Dokonano wiele istotnych zmian w wewnętrznym wystroju i wyposażeniu. Całość wystroju wnętrza zaprojektował Maciej Kauczyński z Krakowa. Na ścianie głównej umieszczono krzyż z wizerunkiem Chrystusa (wyk. artysta rzeźbiarz Tadeusz Szpunar z Krakowa), ubogacono ramy głównego obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy (cofniętego w niszy) oraz obraz w metaloplastyce „Pieta” z mechanizmem odsłaniania i zasłaniania obrazu głównego (wyk. pracownia odlewnicza Stanisława Czajki z Przemyśla). Po obu stronach obrazu Matki Bożej zamontowano płaskorzeźby (w drewnie lipowym) przedstawiające Tajemnice radosne różańcowe (wyk. Anna Tutaj z mężem z Krakowa), Drzewo życia i fronton tabernakulum, przedstawiający hostię podtrzymywaną przez ręce kapłana w otoczeniu symboli Eucharystii – kłosa zboża i winogrona (wyk. S. Czajka) oraz dodatkowe gabloty na wota (wyk. S. Czajka). Utwór muzyczny na odsłonięcie obrazu głównego skomponował Franciszek Wyzga z Mielca i pod jego dyrekcją utwór nagrała Mielecka Orkiestra Kameralna. Płaskorzeźbę Baranek paschalny na frontonie ołtarza głównego („twarzą do ludu”) oraz ambonkę z przedstawieniem Księgi Pisma Świętego i siedmioma płomieniami symbolizującymi Dary Ducha Świętego wykonał Krzysztof Czarnota z Rzeszowa, świeczniki ołtarzowe stojące – S. Czajka, a fotele w prezbiterium dla celebransów i liturgicznej służby ołtarza – Tadeusz Cerlich z Mielca. W lewej nawie renowację figury św. Józefa dokonała A. Tutaj przy pomocy męża, zaś witraż umieszczony naprzeciwko rzeźby św. Józefa wykonały Krakowskie Zakłady Witraży S.G. Żeliński. Firma ta przeprowadziła także konserwację pozostałych witraży. W kaplicy Miłosierdzia Bożego (dawniej kaplica „zimowa”) konserwację i ramy obrazu głównego wykonała Katarzyna Faber z Krakowa, zaś obrazy św. Faustyny i bazyliki w Łagiewnikach (w technice sgrafitto) były dziełem Macieja i Piotra (syn) Kauczyńskich. Oni też są autorami umieszczonego w prawej nawie obrazu Święci diecezji tarnowskiej, także w technice sgrafitto. Obok usytuowano kamienną chrzcielnicę (K. Czarnota z Rzeszowa), a na niej pokrywę z rzeźbą św. Jana Chrzciciela udzielającego chrztu Panu Jezusowi (wyk. S. Czajka). Żyrandole (7) w bocznej nawie i kaplicy Miłosierdzia Bożego, 34 kinkiety i 12 zacheuszków (przyściennych), wymaganych przy konsekracji kościoła, wykonała firma S. Czajki. Ławki i konfesjonały odnowił T. Cerlich i on też był twórcą dodatkowych elementów z drewna między konfesjonałami. Malowanie kościoła wykonał Bogumił Gajda z Mielca, a stolarkę aluminiową wszystkich okien – Jakub Kamiński, także z Mielca. Drzwi wejściowe wewnętrzne zaprojektował Marek Benewiad z Tarnowa, a wykonała je Pracownia Mariana Polańskiego z Tarnowa. Ci sami twórcy byli też autorami dzieł z metaloplastyki Tajemnice światła i Kwiaty Maryjne przy wejściowych drzwiach bocznych. Uroczystość konsekracji świątyni Matki Bożej Nieustającej Pomocy odbyła się 4 czerwca 2011 r., a aktu konsekracji („oddania Panu Bogu”) dokonał biskup tarnowski dr Wiktor Skworc przy asyście proboszcza parafii MBNP ks. prałata Kazimierza Czesaka i licznej grupy kapłanów. 12 IX 2018 r. abp Mieczysław Mokrzycki, osobisty sekretarz św. Jana Pawła II, wprowadził do świątyni Jego relikwie i przewodniczył nabożeństwu z tej okazji. W latach 2020-2022 sukcesywnie wymieniano cztery główne drzwi wejściowe. Nowe wykonano według projektu Marka Benewiata z Tarnowa. Umieszczono na nich program ikonograficzny (od lewej): *nr 1 – Św. Piotr („Ty wiesz, że Cię kocham”) i św. Paweł („Wiem, komu uwierzyłem”); *nr 2 – Pieta („Oto Matka Twoja”) i Ukrzyżowanie („Wykonało się”); *nr 3 – Zmartwychwstanie („Ja jestem Zmartwychwstanie i Życie”) i Chrystus ze św. Tomaszem („Pan mój i Bóg mój”); *nr 4 (Kardynał Stefan Wyszyński („Wszystko postawiłem na Maryję”) i ks. Jerzy Popiełuszko („Zło dobrem zwyciężaj”).
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. ŚW. MARKA EWANGELISTY W RZOCHOWIE (stary), pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1431 r. Zbudowano go z drewna. W latach 1561-1577 zamieniony został na zbór kalwiński. W 1820 r. zniszczył go pożar. W 1824 r. zbudowano następny z drewna, ale zniszczył go wylew Wisłoki w 1839 r. Kolejny zbudowano w 1840 r., także z drewna, już na innym miejscu, położonym niedaleko od poprzedniego, na tzw. „dworzysku”, czyli terenie po dawnym dworze . Konsekrowano go w 1843 r. Orientowany, posiada konstrukcję zrębową i jest oszalowany. Prezbiterium zamknięte jest trójbocznie, przy nim od południa znajduje się kruchta (przybudówka), a od północy zakrystia. Nawa ma kształt prostokąta, jest wyższa i szersza. Od zachodu i południa znajdują się kruchty (przedsionek i przybudówka). Dach pokryty jest blachą. Ponad dach wyrasta sześciokątna wieżyczka na sygnaturkę. Wewnątrz stropy wsparte są w nawie czterema słupami. Polichromię o charakterze secesyjnym malował ks. Ludwik Sieradzki w 1950 r. Świątynia posiada 5 ołtarzy z ostatniej ćwierci XIX w. Ołtarz główny wykonał w 1878 r. Ludwik Sikorski, snycerz z Zakliczyna. W centrum znajduje się tabernakulum, a nad nim obraz Św. Marek Ewagelista (przemalowany), jeszcze wyżej obraz Matka Boża z Dzieciątkiem i w zwieńczeniu Gołębica (symbol Ducha Św.) w glorii. Po obu stronach ustawiono barokowe rzeźby św. Stanisława i św. Wojciecha. W pierwszym ołtarzu bocznym z lewej umieszczone są obrazy: Matka Boża Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Różą (malował Władysław Puszczyński z Przecławia około 1889 r.) oraz Królowa Jadwiga (autor nieznany). Pierwszy ołtarz boczny z prawej, na zlecenie wdowy po Janie Wydro, wykonał L. Sikorski w 1884 r.; znajdują się w nim obrazy: „Serce Jezusa” i „Św. Teresa” (malował W. Puszczyński). Drugi ołtarz boczny z lewej (w nawie) posiada herby Polski i Litwy oraz obraz Św. Kazimierz Królewicz (mal. Pazdanowski z Nowego Sącza). Drugi ołtarz boczny z prawej (w nawie), ufundowany przez emigrantów do Ameryki, wykonał w 1891 r. Lesiński, snycerz z Brzeska. Na antependium (zasłona dolnej części ołtarza) znajduje się wyobrażenie statku parowego z żaglami, a nad ołtarzem – obrazy W. Puszczyńskiego – Św. Józef i Michał Archanioł. Na tęczy umieszczono krucyfiks (o charakterze barokowym) i kartusz z rokiem budowy kościoła (1843). Tylną część kościoła zajmuje chór muzyczny wsparty na czterech słupach. W wyposażeniu kościoła znajdują się liczne zabytki, m.in. krzyż ołtarzowy z 1849 r., drewniany z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego z kości słoniowej – fundacji Hieronima Kaliszewskiego, chrzcielnica i kropielnica w typie barokowym z 1897 r., ława kolatorska z lat 1877-1878 fundacji Boguszów i Sękowskich, krzyż procesyjny (ludowy) z 1. poł. XIX w., pająk szklany wenecki z 2. poł. XIX w. W otoczeniu kościoła znajdują się: drewniana dzwonnica z 1840 r. (zbudowana na rzucie kwadratu, konstrukcja słupowa, ściany przedzielone arkadkami i trójlistnymi okienkami, dach kryty blachą), kaplica grobowa Boguszów (odrębne hasło) i ogrodzenie z czterema murowanymi kapliczkami fundacji Anny Rusin z 1885 r. W 2008 r. zapadła decyzja o przeniesieniu tego zabytkowego drewnianego kościoła i drewnianej dzwonnicy do skansenu w Kolbuszowej. W czerwcu 2010 r. obie zabytkowe budowle zostały rozebrane i przewiezione do Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej. Tam poddano je renowacji, wymieniono wiele zbutwiałych elementów i uzupełniono brakujące, a następnie na nowo zestawiono. Aktualnie odrestaurowana świątynia i dzwonnica znajdują się w centralnej części skansenu.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. ŚW. MARKA EWANGELISTY W RZOCHOWIE; pod koniec lat 80. XX w., w związku z pogarszającym się stanem zabytkowego kościoła parafialnego z XIX w. oraz perspektywą rozbudowy Mielca w kierunku południowym, rozpoczęto przygotowania do budowy nowego kościoła w osiedlu Rzochów, na terenie parafialnym, obok wspomnianej zabytkowej świątyni. Proboszczem był wówczas ks. Józef Jaworski. Latem 1991 r. zakupiono w cegielni Głowackiego w Górkach Mieleckich cegłę (420 tys.). Na projektanta budowy wybrano Biuro Projektowe Wojciecha Jurasza w Mielcu, a w grudniu 1993 r. wystawiono na widok publiczny makietę przyszłej budowli. Poświęcenia placu pod budowę nowej świątyni dokonał 23 IV 1994 r. ks. biskup tarnowski dr Józef Życiński. Budowę rozpoczęto 11 V 1994 r. pracami ziemnymi. Kierownikiem budowy był Stanisław Mroczek. Pod koniec 1994 r. uzyskano stan zerowy. Po niespodziewanej śmierci kierownika budowy zatrzymano prace budowlane. W połowie 1995 r. ks. J. Jaworski został proboszczem w Jodłówce Tuchowskiej, a nowym proboszczem mianowano ks. Józefa Węgrzyna, który ze względu na stan zdrowia wkrótce zrezygnował i 24 VIII 1995 r. przekazał parafię kolejnemu proboszczowi ks. Jerzemu Ptakowi. Kierownictwo budowy powierzono w 1996 r. Zbigniewowi Drabikowi z Wojsławia. W okresie 2 V – 29 XI 1996 r. wymurowano ściany. 1 IX 1996 r. ks. biskup dr Józef Życiński dokonał uroczystego poświęcenia i wmurowania kamienia węgielnego i aktu erekcyjnego. W latach 1997-1998 wykonano strop i wieżę, a 14 VII 1998 r. zamontowano krzyż na wieży. Do końca października 1999 r. wykonano więźbę dachową i pokryto ją blachą. Dla pozyskania dodatkowych funduszów na budowę zorganizowano 5 IX 1999 r. I Festyn Parafialny w Rzochowie i kontynuowano tę imprezę w kolejnych latach. W 2000 r. m.in. tynkowano wewnętrzne ściany kościoła, a ponadto obok placu kościelnego wybudowano część ul. Jagodowej, chodniki i parking. W 2001 r. wykonano stolarkę, a w 2002 r. położono posadzkę oraz przeniesiono trzy dzwony (Marcin, Marek, Tomasz) ze starej dzwonnicy na wieżę i dokupiono czwarty dzwon (Stanisław) na sygnaturkę. Poświęcenia dzwonów i sygnaturki dokonał 22 IX 2002 r. ks. infułat Władysław Kostrzewa. W kolejnych latach urządzano wnętrze świątyni.
Opis wnętrza kościoła w 2012 r. Świątynia, oprócz wyraźnych oznak nowoczesności, nawiązuje do układu tradycyjnego, który stanowią: wejście, kruchta (nad jej lewą częścią wieża – dominanta wysokościowa, a nad pozostałą częścią – chór muzyczny), nawa główna wyższa i dwie niższe nawy boczne (w prawej – kaplica), prezbiterium i zakrystia. Prezbiterium znajduje się w trakcie urządzania. Wykonano już tabernakulum z lampką wieczną w kształcie płomienia i płaskorzeźbą (kielich i przełamana hostia – symbol Eucharystii). Jego fundatorką była Franciszka Lipińska z Mielca. Pod tabernakulum stoi mensa z granitu, a poniżej na płycie płaskorzeźba przedstawiająca ryby i kosz z chlebami. Nad tabernakulum umieszczono obraz św. Marka Ewangelisty (tymczasowy). Wkrótce w tym miejscu będzie zawieszony krzyż z wizerunkiem Pana Jezusa (fund. Edward, Wojciech i Lucyna Łakomy), po jego lewej stronie – półrzeźby trzech Ewangelistów z atrybutami ich męki (św. Mateusz – fund. Krystyna Piękoś z Tuszymy, św. Łukasz – fund. Stanisława Dudek z Rzochowa, św. Jan – fund. Maria Pasko z Rzochowa-Przedmieścia) i po prawej – św. Marek Ewangelista (fund. Władysława i Stefan Rączkowie). W centrum prezbiterium stoi ołtarz główny (z granitu), a po prawej stronie – ambona (z granitu) z płaskorzeźbą gołębicy – symbolu Ducha Świętego i księgą – symbolem Pisma Świętego. Po lewej stronie, w przedniej części prezbiterium, znajduje się chrzcielnica z granitu (fund. Małgorzata i Edward Zielińscy z Mielca). Wykonawcą wszystkich granitowych elementów wyposażenia jest Krzysztof Czarnota z Rzeszowa. Fundatorem i wykonawcą mensy, ołtarza i ambony jest Francesco Corradini (właściciel włoskiej firmy kamieniarskiej spod Werony), który sprzedał materiał granitowy na posadzkę. Ponadto w prezbiterium w bliskiej przyszłości zostaną zamontowane 2 witraże (fund. ks. Marcin Krępa i lek. med. Magdalena Krępa) oraz tron i sedilia. (Aktualnie są tymczasowe.) W lewej nawie, obok prezbiterium, umieszczono figurę Matki Bożej z feretronu ze starego kościoła, a w prawej nawie – figurę św. Antoniego ze starego kościoła. Prawa nawa przy prezbiterium jest znacznie szersza i tam planowana jest kaplica Miłosierdzia Bożego. Aktualnie jej dominantą jest obraz Miłosierdzia Bożego. W kościele znajduje się też Droga Krzyżowa (kopia ze starego kościoła). Wykonano posadzkę granitową, konfesjonały (4), boazerię, ławki i drzwi (4). Wykonawcą wszystkich elementów drewnianych dębowych jest Kazimierz Kotwica z Mielca. Świątynia jest dobrze oświetlona. Światło dzienne wpada przez duże okna (symetryczne po obu stronach nawy głównej), a światło elektryczne zapewniają żyrandole i kinkiety, wykonane przez Floriana Czarnika ze Strzyżowa. Na placu przykościelnym, na prawo od wejścia głównego, umieszczono kolejne dwa przedmioty kultu: krzyż misyjny z 2010 r. oraz figurę bł. Jana Pawła II, a nieco dalej, bliżej ogrodzenia stoi wyremontowana kaplica grobowa Boguszów.
Po 2012 r. kontynuowano urządzanie wnętrza nowego kościoła i jego otoczenia. W 2014 r. ustawiono nowy ołtarz główny (wyk. Marcin Szczepaniak z Rzeszowa); w jego centrum Pan Jezus na krzyżu, po prawej rzeźba św. Marka, po lewej rzeźby: św. Mateusza, św. Łukasza i św. Jana. Wykonano oświetlenie zewnętrzne terenu wokół kościoła. W 2015 r. nastąpił montaż bocznych ołtarzy: Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Miłosierdzia Bożego (wyk. M. Szczepaniak), wykonano remonty 4 kapliczek i kaplicy Boguszów oraz wybudowano kolejne 3 kapliczki (7 kapliczek przedstawia „Siedem boleści Matki Bożej”, wyk. M. Szczepaniak). 18 X 2015 r. odbyła się uroczystość konsekracji nowego kościoła, której dokonał ks. biskup tarnowski dr Andrzej Jeż w asyście ks. proboszcza Jerzego Ptaka i licznego grona duchownych. Przeprowadzono też renowację Misji Świętych. W latach 2016-2017 r. dokonano montażu organów (firma Andrzeja Ragana z Włocławka) i montażu witraży (firma Rafała Ziemskiego z okolic Jasła). Witraże w części głównej kościoła przedstawiają sześć prawd wiary. Witraże w kaplicy Miłosierdzia Bożego przedstawiają świętych związanych z ideą kaplicy: św. Jana Pawła II, św. s. Faustyny, św. Brata Alberta, św. Królowej Jadwigi, św. Kingi i św. Witraż przy kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy przedstawia św. Karolinę Kózkówną. Witraże na ścianie nad organami przedstawiają „Siedem darów Ducha Świętego”. 19 XI 2017 r. ks. biskup pomocniczy Stanisław Salaterski poświęcił organy, witraże i kaplicę Boguszów. W latach 2018-2019 wykonano ogrodzenie terenu wokół kościoła i plebanii, a w roku 2022 zamontowano dwa witraże w prezbiterium.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. ŚW. MATEUSZA (APOSTOŁA I EWANGELISTY); pierwsza świątynia na miejscu dzisiejszego kościoła św. Mateusza (przy ul. T. Kościuszki) została zbudowana prawdopodobnie około 1470 r., a może nieco wcześniej (po 1457 r.). Jej fundatorami byli właściciele Mielca z rodu Gryfitów. Potwierdza to dokument lokacyjny miasta (1470), w którym ustalono termin jarmarku tygodniowego na święto św. Mateusza Ewangelisty. Nowy kościół przejął od kościoła św. Trójcy funkcje kościoła parafialnego. Przy nim też założono wkrótce szkółkę parafialną. (Pierwsi jej uczniowie pojawili się na uniwersytecie w Krakowie w 1494 r.) W 1526 r. Stanisław Mielecki, kasztelan zawichojski, ufundował prepozyturę w Mielcu, co umożliwiło utrzymanie prepozyta, 6 wikariuszy i rektora szkoły. W 1539 r. odnotowano pracę organisty w Mielcu. Dokumenty z lat 1565-1595 potwierdzają, że kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Mateusza Apostoła był wykonany z drewna i został konsekrowany. Kilkakrotnie zmieniano nazwę w jej pierwszej części (Błogosławionej Marii Dziewicy, Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny), ale drugi patron pozostawał bez zmian. Dokument z 1598 r. informuje, że kościół posiadał siedem ołtarzy oraz bogate wyposażenie w naczynia i szaty liturgiczne. Obok kościoła znajdował się cmentarz z kostnicą. W 1604 r. kościół spalił się (nie wiadomo jakie były szkody) i w latach 1608-1610 wybudowano nowy i większy, także z drewna. Miał sześć ołtarzy, w tym jeden umieszczony na środku. W jego pobliżu znajdowała się chrzcielnica. W nawach bocznych urządzono siedem kaplic i zakrystię. Na kościele znajdowała się sygnaturka. Kolatorami tej świątyni byli m.in. Jan Karol Chodkiewicz, Anna Mielecka, Joachim Ocieski i Marcin Mielecki – współwłaściciele miasta. Zadbali oni także o bogate wyposażenie oraz relikwie wielu świętych. Przy kościele zbudowano drewnianą dzwonnicę (połączoną z kostnicą) i umieszczono w niej dwa dzwony. W aktach wizytacyjnych z 1610 r., już po przejęciu części miasta przez Zbigniewa Ossolińskiego, wymienia się pięć ołtarzy, w tym dwa konsekrowane (ołtarz w kaplicy św. Anny obdarzył przywilejem papież Klemes VIII). W ołtarzu głównym znajdował się obraz Krzyża Świętego. Spis w 1618 r. wykazał m.in., że jeden z konsekrowanych ołtarzy został usunięty i w kościele pozostały cztery ołtarze, w tym jeden konsekrowany. Po „potopie szwedzkim” i najazdach wojsk księcia Rakoczego Mielec bardzo podupadł, m.in. zniszczony został zamek, a być może ucierpiał także kościół farny. W latach 1670-1721, z inspiracji prepozyta mieleckiego ks. Karola Waśniowskiego, zbudowany został nowy, murowany kościół w stylu barokowym, fundowany przez współwłaściciela miasta Jerzego Zbigniewa Ossolińskiego, kasztelana połanieckiego. (Ta właśnie świątynia, wielokrotnie modernizowana, dotrwała do naszych czasów.) Nie jest znany ówczesny wygląd zewnętrzny. Wnętrze miało, jak opisywano, „oznaki wspaniałości”. W ołtarzu głównym umieszczono pozłacane cyborium, a nad nim wymieniony już obraz Krzyża Świętego (malowany na desce). W górnej części ołtarza znajdowało się sześć złoconych kolumn, na których ustawiono dwie statuy: św. Mateusza i św. Jana Chrzciciela. Ponadto były trzy ołtarze: bł. Jana Kantego, św. Antoniego (z rzeźbami św. Stanisława męczennika i św. Mikołaja) i nieznanego patrona, także z rzeźbami. W środkowej części kościoła po obu stronach znajdowały się kaplice: od północy starsza – św. Anny (wzmiankowana jako murowana około 1595 r.) i od południa – św. Róży. W kaplicy św. Anny umieszczono chrzcielnicę, a obok wejścia do kaplicy zamontowano nową ambonę. Zachodnią część kościoła zajął chór muzyczny z organami i miejscem dla zespołów śpiewaczych. Posadzkę wykonano z kamieni brukowych. Zachowało się wiele relikwii, a ponadto Ossolińscy pozyskiwali kolejne. Umieścili także swój herb – Topór – na barokowym portalu z czarnego marmuru, nad głównym wejściem do kościoła. Nowa świątynia została konsekrowana przez biskupa H. Wielogłowskiego w 1762 r. Przez 2. połowę XVIII w. i w XIX w. ubogacano wystrój kościoła. Ołtarz główny – z tabernakulum – ujęto dwiema parami kolumn, pomiędzy którymi umieszczono obraz Chrystusa na krzyżu z 1. połowy XVII w., nazywany też Ukrzyżowanie. (Przypuszcza się, że jego autorem był malarz włoski, a nie brakuje stwierdzeń, że był to Tomasz Dolabella.) Po bokach obrazu, przed kolumnami, ustawiono rzeźby św. Piotra i św. Pawła, a później – ale już w XIX w. – Matki Bożej Bolesnej i św. Jana Ewangelisty. Nad obrazem umieszczono płaskorzeźbę Boga Ojca w obłokach, a na szczycie płaskorzeźbę Ducha Świętego w postaci Gołębicy, w glorii. Przy tęczy umieszczono dwa ołtarze, przeniesione z kościoła trynitarzy (po likwidacji zakonu): po lewej stronie z rzeźbami aniołów i obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem (z XVII w., przemalowanym w XIX w.) oraz w zwieńczeniu – obrazem Matki Bożej Niepokalanie Poczętej , a po prawej – z obrazem św. Mateusza piszącego Ewangelię, rzeźbami św. Andrzeja i św. Szymona oraz obrazem św. Józefa z Dzieciątkiem w zwieńczeniu i Okiem Opatrzności w glorii. W kaplicy północnej, nad ołtarzem (z 1700 r.), na pocz. XIX w. umieszczono obraz św. Anny, która poucza małą Marię (późniejszą Matkę Bożą) w obecności św. Joachima. Dla zasłaniania obrazu wykonano zasuwę z wizerunkiem Serca Jezusowego w otoczeniu kilku osób i Wawelu w tle (aut. Saturnin Świerzyński, 1884 r.). W kaplicy południowej, nad ołtarzem (z pocz. XVIII w.) ujętym parą kolumn i uchami w kształcie rzeźbionych festonów z 12 rzeźbami przedstawiającymi Tajemnice Różańca, w polu głównym zawieszono pod koniec XIX w. obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Różą oraz – w zwieńczeniu – glorię z Wniebowzięciem Matki Bożej i aniołkami. W kaplicy przy zakrystii zamontowano ołtarzyk z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej (XVIII w.), przemalowanym w XIX w.. Ponadto w XVIII w. przejęto obrazy Św. Tekla” i Prorok Daniel z kościoła trynitarzy oraz rzeźby św. Jana Nepomucena, św. Piotra, św. Dominika i św. Rozalii. Systematycznie wzbogacano także zbiory naczyń i szat liturgicznych. Na ścianach bocznych, nad balaskami, wmurowano w ściany epitafia inskrypcyjne niektórych właścicieli i współwłaścicieli Mielca. (W podziemiach kościoła w XVII i XVIII w. pochowano kilku znamienitych przedstawicieli rodu Mieleckich, w tym: Jana – wojewodę podolskiego, marszałka wielkiego koronnego, jego syna Mikołaja – wojewodę podolskiego i hetmana wielkiego koronnego.) Już pod zaborem austriackim, realizując dekret cesarza austriackiego Józefa II, w 1784 r. zakończono pochówki na terenie przykościelnego cmentarza. W latach 1792-1795, staraniem proboszcza ks. Tomasza Spychajewskiego, dobudowano od strony zachodniej wieżę z czterospadowym dachem i krzyżem. Ks. Spychajewski doprowadził też do zbudowania wokół kościoła i przykościelnego cmentarza – muru z wnękami na stacje Drogi Krzyżowej oraz prawdopodobnie zakupił nowe organy. W latach 1877-1878 na obiekcie położono nowe tynki. W 1911 r. we wnętrzu kościoła wybuchł pożar, ale nie odnotowano większych strat. W latach 1922-1924 podwyższono wieżę i dodano jej okazały blaszany hełm z latarnią, a także wybudowano wieżyczkę na sygnaturkę i dobudowano przedsionek od strony południowej. Działania wojenne 1944-1945, a zwłaszcza niemiecki ostrzał artyleryjski zza Wisłoki, mocno uszkodziły obiekt i otaczający go mur. Po wojnie prowizorycznie naprawiono te szkody, a w latach 50. odnowiono wnętrze świątyni. Gruntowny remont przeprowadzono w latach 1978-1987, kiedy proboszczami byli: ks. Wojciech Madej (do 1980 r.) i ks. Stanisław Jurek (od 1980 r.). Dachy pokryto ocynkowaną blachą. Ściany na zewnątrz otynkowano, a wewnątrz pomalowano. Założono nową instalację elektryczną, nagłośnienie i ogrzewanie, położono nową posadzkę, wykonano nowe ławki. Nie zmieniono natomiast ustawienia ołtarzy i ich wystroju oraz innych ważniejszych elementów wystroju kościoła. Bez zmian pozostały na wieży trzy dzwony: Święty Mateusz (mały), Królowa Polski (duży, 1450 kg) i Święty Józef (średni, 561 kg). W 1986 r. założone zostały dwuskrzydłowe drzwi wejściowe do kruchty, okute ozdobną blachą, a w 1987 r. wokół drzwi wykonano pseudobarokowy portal z piaskowca. W kruchcie umieszczono dwa epitafia: Władysława Jasińskiego „Jędrusia” i ks. Jerzego Popiełuszki. W 1988 r. inż. Z. Górowski z Tarnowa zakończył konserwację obrazu Ukrzyżowanie w ołtarzu głównym. Gruntownemu remontowi poddano także mur okalający teren przykościelny (kiedyś cmentarz), zmieniając jego dotychczasowy barokowy charakter. Obmurowano wnęki i bramy nietynkowaną cegłą, a we wnękach wykonano rysunki tajemnic różańca (autor Jerzy Floren z Krakowa). Na wewnętrznej stronie muru – obok bramy od strony zachodniej – z tablic i tabliczek indywidualnych upamiętniających męczeństwo mieleckich „Katyńczyków” powstała „Ściana Katyńska”, a obok bramy od strony wschodniej zamontowano szereg tablic o treściach martyrologicznych. W 2000 r. świątynię mianowano Kościołem Roku Jubileuszowego 2000, jako jedną z 17 w diecezji tarnowskiej. 21 IX 2006 r. mielecka świątynia została podniesiona do godności bazyliki mniejszej jako szósty kościół w diecezji tarnowskiej. Prośbę o wyróżnienie mieleckiego najstarszego kościoła wystosował do Rzymu biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej Wiktor Skworc, a papież Benedykt XVI podpisał akt 1 VIII 2006 r. Uroczystościom proklamowania kościoła bazyliką mniejszą przewodniczył Nuncjusz Apostolski w Polsce arcybiskup Józef Kowalczyk w asyście biskupa tarnowskiego Wiktora Skworca, biskupa elbląskiego Jana Styrny, biskupów pomocniczych Władysława Bobowskiego i Stanisława Budzika oraz proboszcza parafii św. Mateusza Stanisława Jurka, a także ponad stu księży z diecezji tarnowskiej.15 IV br. odbyła się uroczystość 70. rocznicy zbrodni katyńskiej i przy tym odsłonięto 2 kolejne tabliczki zamordowanych oraz nową tablicę upamiętniającą katastrofę smoleńską 10 kwietnia 2010 r. W 2012 r. prowadzono remont zewnętrzny bazyliki i jej otoczenia w ramach realizacji wspólnego z Gminą Miejską Mielec projektu Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza, dofinansowanego z funduszy UE. W święto Bożego Narodzenia 25 XII 2017 r. dekretem biskupa ordynariusza Andrzeja Jeża erygowano Kapitułę Kolegiacką Bazyliki Mn. pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty, a instalacja Kapituły odbyła się 24 III 2018 r. pod przewodnictwem bpa Andrzeja Jeża. Prepozytem – kanonikiem gremialnym został mianowany ks. Janusz Kłęczek. W czasie prac konserwatorskich prowadzonych przez Elżbietę Graboś w 2018 i 2019 r. odkryto malowidła w kaplicy św. Anny, prawdopodobnie z pierwszego malowania kaplicy. 21 IX 2023 r. odbyło się uroczyste wprowadzenie do świątyni relikwii św. Mateusza. Uroczystości przewodniczył ks. biskup ordynariusz tarnowski Andrzej Jeż.
Opis wnętrza bazyliki mniejszej w 2012 r. Centralnym obiektem wyposażenia bazyliki jest późnobarokowy ołtarz główny (wielki) z 2. połowy XVIII w. Nad nim umieszczono obraz ukrzyżowanego Chrystusa z XVII w. autorstwa Tomasza Dolabelli lub innego malarza szkoły włoskiej, a ponad obrazem – pośród obłoków i aniołków – płaskorzeźbę Boga Ojca wspartego na kuli ziemskiej, zaś jeszcze wyżej – rzeźbę Gołębicy (symbol Ducha Świętego) w glorii z promieniami. Po obu stronach obrazu znajdują się po dwie kolumny, zaś pomiędzy nimi z lewej – rzeźby św. Piotra i Matki Bożej Bolesnej, a po prawej – św. Jana Ewangelisty i św. Pawła. Na ścianie obok ołtarza – rzeźby dwóch biskupów – prawdopodobnie św. Wojciecha i św. Stanisława ze Szczepanowa z Piotrowinem (tę postać wyrzeźbiono w latach 80. XX w.). W ołtarzu głównym znajduje się cyborium (baldachim na kolumienkach – symbol grobu Pana Jezusa). Nad balaskami – po lewej epitafium Michała z Tęczyna Ossolińskiego (zm. 1806), a po prawej – Józefa Małachowskiego (zm. 1795). Nad stallami po lewej stronie znajduje się niewielka rzeźba Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Dwa boczne ołtarze pochodzą z kościoła trynitarzy w Mielcu. Zakon ten uległ kasacie austriackich zaborców w 1783 r. W lewym bocznym późnobarokowym ołtarzu centralne miejsce zajmuje malowany na desce obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem (XVII w., przemalowany w XIX w.) – kopia obrazu z jednego z kościołów w Rzymie. W górnej części ołtarza umieszczono owalny obraz Matki Bożej Niepokalanie Poczętej (XVII w.). W centrum prawego bocznego ołtarza późnobarokowego znajduje się obraz św. Mateusza piszącego Ewangelię i zasuwany obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, po obu stronach ołtarza- rzeźby św. Andrzeja i św. Szymona z symbolami ich męczeńskiej śmierci. W górnej części ołtarza umieszczono owalny obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, a nad nim – Oko Opatrzności w glorii z promieniami. Na tęczy znajduje się fresk Ostatnia Wieczerza autorstwa Marka Niedojadły z Tarnowa (koniec lat 90. XX w.). Tenże artysta jest także twórcą fresków w czterech półkolistych wnękach (niszach) nad stallami i wejściami do obu kaplic; po lewej – od ołtarza wielkiego – Objawienie się uczniom w Emaus, Niewierny Tomasz i Rozmnożenie chleba, a po prawej – Ofiara Melchizedecha. Bazylika posiada dwie boczne kaplice. Po lewej (od strony północnej) jest to kaplica św. Anny, pełniąca od powstania funkcję mauzoleum Mieleckich, a w naszych czasach – kaplicy adoracyjnej Najświętszego Sakramentu. W ołtarzu (z końca XVII w.) znajduje się obraz Serca Jezusowego adorowanego przez grupę osób; tłem jest krakowski Wawel (1884, autor – S. Świerzyński). Za tym obrazem znajduje się obraz św. Moniki. Górną część ołtarza stanowi gloria z monogramem Chrystusa i rzeźbami aniołków. Po obu stronach ołtarza umieszczono rzeźby – św. Jana Nepomucena (św. Kazimierza?) i św. Piotra. Na prawej ścianie kaplicy zawieszono obraz zdjęcia Chrystusa z krzyża – kopia z XIX w. obrazu (Daniela Ricciarellego da Volterry z kościoła S. Trinita dei Monti w Rzymie. Pod kaplicą i zakrystią, w zamurowanej części podziemi kościoła, spoczywają właściciele Mielca: Mieleccy, Ossolińscy, Małachowscy i być może inni, o których źródła pisane milczą. W prawej (południowej) kaplicy nazywanej Różańcową znajduje się ołtarz z 1714 r., a w nim obraz Matki Bożej Różańcowej i Dzieciątka z św. Dominikiem i św. Różą (koniec XIX w.). Widoczny na obrazie pies to symbol Zakonu Dominikanów. W górnej części ołtarza – promienista gloria z Wniebowzięciem i aniołkami, a poniżej – obraz św. Anny i św. Joachima z córką Marią (późniejszą Matką Bożą), przeniesiony w ostatnich latach z kaplicy północnej. Przy wejściu do kaplicy po lewej stronie widoczny jest współczesny obraz bł. ks. Romana Sitki (autor – Jan Wozowicz z Mielca). W środkowej części nawy na ścianie północnej zawieszona ambona w stylu rokokowym (II poł. XVIII w.) z lambrekinowym baldachimem i rzeźbą Chrystusa. W pobliżu ambony stoi barokowa chrzcielnica w kształcie kielicha z czarnego marmuru (XVIII w.) Na ścianie zachodniej usytuowano chór muzyczny, a na nim – rokokowy prospekt organowy (II poł. XVIII w.). Po jego obu stronach umieszczono rzeźby św. Katarzyny (Róży?) i św. Dominika. Pod chórem, po obu stronach wejścia głównego dwa ustawiono konfesjonały, a nad nimi zawieszono dwa relikwiarze (poł. XVIII w.). Na ścianie północnej i południowej umieszczono 14 obrazów Drogi Krzyżowej (olej na płótnie), autorstwa Josefa Hlavki w 1907 r. (Wiadomo natomiast, że nabożeństwo Drogi Krzyżowej upowszechniło się w Polsce w XVIII w. Pod koniec lat 90. XX w. mistrz stolarski z Tuchowa wykonał w całym kościele drewnianą boazerię w kolorze ciemnobrązowym ze złoceniami. W kruchcie pod wieżą dominantą jest portal barokowy z czarnego marmuru (ostatnia ćwierć XVII w.) z herbem Topór Ossolińskich – budowniczych świątyni. Po prawej stronie portalu wisi krucyfiks (XVII w.), a pod nim znajduje się marmurowa kropielnica (XVIII w.) Obok – dwa epitafia: ks. Jerzego Popiełuszki i Władysława Jasińskiego „Jędrusia”. W przedsionku południowym zawieszony jest krucyfiks (XVII w.). W przedsionku północnym – obok zakrystii – urządzono kaplicę z niewielkim ołtarzem i kopią obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z 2. poł. XVIII w. Zarówno ołtarz jak i obraz poddano renowacji w XIX w. Na ścianie z prawej strony ołtarza wisi krucyfiks, a po jego obu stronach wykonano w ostatnich latach freski z Matką Bożą i św. Janem. Na przeciwległej ścianie wisi współczesny portret Ojca Św. Jana Pawła II. 29 VI 2008 r. nad wejściem wewnętrznym umieszczono drewnianą płaskorzeźbę Święta Barbara autorstwa miejscowej rzeźbiarki Wiesławy Weroniki Górak. Pod płaskorzeźbą widać wmurowane fragmenty ornamentyki z XVIII w.
Poczynając od 2010 r. rozpoczęto prace remontowe wokół kościoła i w jego wnętrzu.W 2012 r. wymieniono boczne drzwi (wyk. Jan Kopeć, Dymitrów Duży), wykonano nowe tynki zewnętrzne świątyni i ogrodzenia wokół placu przykościelnego, a także przebudowano ścieżki procesyjne (wyk.Firma Dario, Dębica). Wymienione prace konserwatorskie i remontowe w bazylice i jej otoczeniu wykonano w ramach realizacji wspólnego z Gminą Miejską Mielec projektu „Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza”, dofinansowanego z funduszy UE. Prace te kontynuowano w 2013 r., m.in. remontując pokrycie dachowe (Pramax Piotr Grzyb, Rzeszów) i wykonując nowe drzwi główne (J. Kopeć). Przeprowadzono renowację stacji Drogi Krzyżowej autorstwa Josefa Hlavki z 1907 r. (wyk. Elżbieta Graboś, Zakrzów). 25 XII 2017 r. dekretem biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża erygowano Kapitułę Kolegiacką Bazyliki Mn. pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty, a instalacja Kapituły odbyła się 24 III 2018 r. pod przewodnictwem bpa Andrzeja Jeża. Prepozytem został mianowany ks. Janusz Kłęczek – proboszcz parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. W czasie prac konserwatorskich prowadzonych przez Elżbietę Graboś w 2018 i 2019 r. odkryto malowidła w kaplicy św. Anny, prawdopodobnie z pierwszego malowania kaplicy w XVI w. Odkryto też fragmenty najstarszego malowania głównej części kościoła (XVIII w.) i na tej podstawie wykonano malowanie jego wnętrza. Renowację i konserwację: chrzcielnicy (2018 r.), ołtarzy bocznych (2019 r.) i ołtarza głównego (lata 2020-2021) wykonał Paweł Dziurowicz z Tarnowa. Odnowiono też wiele obrazów. Zamontowano nowe witraże: 1) Bł. ks. Jerzy Popiełuszko, 2) Bł. Jan Paweł II (papież), 3) Św. Mateusz, 4) Św. Marek, 5) Św. Łukasz, 6) Św. Jan. Wykonał je Krakowski Zakład Witrażów SG Żeleński w Krakowie według projektów Piotra Ostrowskiego. Odkryto też epitafium Jana Mieleckiego (1501-1561) – współwłaściciela Mielca, wojewody podolskiego i marszałka wielkiego koronnego. (W czasie jednego z pożarów kościoła biała tablica sczerniała i została przeniesiona z kaplicy bocznej w pobliże prezbiterium, ale przez długi czas była zakryta stallami.) Aktualnie prowadzone są prace konserwacyjno-renowacyjne ambony i kaplicy południowej pw. Matki Bożej Różańcowej, a planowane są podobne prace w prospekcie organowym.
Opis wnętrza bazyliki mniejszej na początku 2020 r. Centralnym elementem wyposażenia bazyliki jest późnobarokowy ołtarz główny (2 poł. XVIII w.) – najczęstsze miejsce sprawowania Mszy Świętych i najważniejszych nabożeństw. Nad ołtarzem umieszczony jest obraz ukrzyżowanego Chrystusa (XVII w.) autorstwa Tomasza Dolabelli lub innego malarza szkoły włoskiej. Ponad obrazem – pośród obłoczków i aniołków – płaskorzeźba Boga Ojca wspartego na kuli ziemskiej, zaś jeszcze wyżej – rzeźba Gołębicy (symbolu Ducha Świętego) w glorii z promieniami. Po obu stronach obrazu znajdują się po dwie kolumny, a pomiędzy nimi z lewej – rzeźby św. Piotra i Matki Bożej Bolesnej oraz z prawej – rzeźby św. Jana Ewangelisty i św. Pawła. Ponadto na ścianie za ołtarzem ustawiono na półkach rzeźby dwóch biskupów męczenników: św. Wojciecha (po lewej) i św. Stanisława ze Szczepanowa (po prawej) z Piotrowinem (tę rzeźbę wykonano w latach 80. XX w.). W ołtarzu głównym znajduje się cyborium (baldachim na kolumienkach – symbol grobu Pana Jezusa). Ponadto w prezbiterium po lewej znajduje się barokowa chrzcielnica w kształcie kielicha z czarnego marmuru (XVIII w.). Na chrzcielnicę nałożona jest drewniana, bogato zdobiona korona z kompozycją rzeźbiarską przedstawiajacą Pana Jezusa przyjmującego chrzest od św. Jana Chrzciciela. Także w prezbiterium, po prawej stronie, uwagę zwraca niewielka rzeźba św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Na balaskami po lewej epitafium Michała z Tęczyna Ossolińskiego (zm. 1806 r.), a po prawej epitafium Józefa Józefa Małachowskiego (zm. 1795 r.). Nad stallami po lewej epitafium Jana Mieleckiego (zm. 1561 r.). Nad nim, w górnej części świątyni, po lewej freski: „Zesłanie Ducha Świętego” i „Ostatnia Wieczerza”, zaś po prawej w oknach witraże: „Bł. Ksiądz Jerzy Popiełuszko” i „Św. Jan Paweł II” (wykonawca wszystkich witraży w bazylice – Krakowski Zakład Witrażów S.G Żeleński, fundatorzy – A.K. Wojtanowscy). W lewym bocznym ołtarzu późnobarokowym centralne miejsce zajmuje malowany na desce obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem (XVII w., przemalowany w XIX w.) – kopia obrazu z jednego z kościołów w Rzymie. W górnej części ołtarza znajduje się owalny obraz Matki Bożej Niepokalanie Poczętej (XVII w.), a nad nim monogram Maryjny w glorii z promieniami. W centrum prawego bocznego ołtarza późnobarokowego umieszczono obraz św. Mateusza piszącego Ewangelię i zasuwany obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, a po obu stronach ołtarza – rzeźby św. Andrzeja i św. Szymona z symbolami ich męczeńskiej śmierci. W górnej części ołtarza owalny obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, a nad nim Oko Opatrzności w glorii z promieniami. Na tęczy – oddzielającej prezbiterium od środkowej części kościoła – Topór, herb rodu Ossolińskich – głównych fundatorów kościoła. W tej części znajdują się dwie kaplice – północna i południowa. Pierwsza to dawna kaplica św. Anny, pełniąca od powstania funkcję mauzoleum Mieleckich, a w naszych czasach – kaplicy adoracyjnej Najświętszego Sakramentu. Przy wejściu do niej, po prawej gablota z relikwiami św. Jana Pawła II, a nad wejściem fresk. W ołtarzu (kon. XVII w.) umieszczony jest obraz Serca Jezusowego adorowanego przez grupę osób; tłem jest krakowski Wawel (mal. S. Świerzyński, 1884 r.). Za tym obrazem znajduje się obraz św. Moniki. Górną część ołtarza stanowi gloria z monogramem Serca Pana Jezusa. Po obu stronach ołtarza stoją rzeźby; z lewej św. Jana Nepomucena lub św. Kazimierza, z prawej św. Piotra. Na prawej ścianie kaplicy obrazy: 1) Pana Jezusa Miłosiernego „Jezu ufam Tobie” (współczesny), 2) „Zdjęcie Chrystusa z krzyża” – kopia z XIX w. obrazu D. Ricciarellego da Volterry z kościoła S. Trinita dei Monti w Rzymie. W oknie witraż „Św. Faustyna”. Nad wejściem do południowej kaplicy, nazywanej też Różańcową, znajduje się fresk. W kaplicy – ołtarz z 1714 r., a w nim obraz Matki Bożej Różańcowej z Dzieciątkiem oraz św. Dominikiem i św. Różą. Widoczny na obrazie pies to symbol Zakonu Dominikanów. W górnej części ołtarza promienista gloria z Wniebowzięciem Najświętszej Maryi Panny i aniołkami. Na bocznych skrzydłach ołtarza – rzeźbiarskie wyobrażenie tajemnic różańca świętego. W oknach witraże – po lewej „Matka Boża”, po prawej „Święta Anna”. Pod pierwszym z nich – współczesny obraz bł. ks. Romana Sitki (mal. Jan Wozowicz z Mielca). W środkowej części świątyni na ścianie północnej zawieszona jest ambona w stylu rokokowym (2 poł. XVIII w.) z lambrekinowym baldachimem i rzeźbą Pana Jezusa. Na ścianach południowej i północnej rozmieszczono 14 obrazów Drogi Krzyżowej (mal. Josef Hlavka, 1907 r.), a w oknach witraże z postaciami czterech Ewangelistów: św. Mateuszem, św. Markiem, św. Łukaszem i św. Janem. Na ścianie zachodniej usytuowano chór muzyczny, a na nim rokokowy prospekt organowy z 2. poł. XVIII w. Wyposażenie wnętrza dopełniają współczesne konfesjonały i ławki oraz drewniana boazeria z kolorze ciemnobrązowym ze złoceniami (wyk. mistrz stolarski z Tuchowa pod koniec lat 90. XX w.). W kruchcie pod wieżą uwagę zwraca portal barokowy z czarnego narmuru (ostatnia ćwierć XVII w.) z herbem Topór rodu Ossolińskich. Po prawej stronie portalu wisi krucyfiks z XVII w., a obok – marmurowa kropielnica z XVIII w. Ponadto na południowej ścianie umieszczono dwa współcześnie wykonane epitafia: bł. ks. Jerzego Popiełuszki i Władysława Jasińskiego „Jędrusia”. W wieży znajdują się dzwony: „Święty Józef” (1921 r., odlewnia dzwonów Karola Schwabę z Białej), „Królowa Polski” i Święty Mateusz” (1966 r., odlewnia dzwonów Jana Felczyńskiego w Przemyślu). Nad główny wejściem (od strony zachodniej) witraż „Święta Rodzina”. Przedsionek północny zajmują: zakrystia i kaplica z niewielkim ołtarzem i kopią obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z 2. poł. XVIII w. W oknie – witraż „Bł. ks. Roman Sitko”. Na ścianie po prawej stronie ołtarza wisi krucyfiks z XVII w. Na przeciwległej ścianie, oddzielającej zakrystię od kaplicy, umieszczono współczesny portret św. Jana Pawła II oraz drewnianą płaskorzeźbę „Św. Barbara” (aut. Wiesława Weronika Górak z Mielca). W przedsionku południowym wisi krucyfiks z XVII w., a w oknie znajduje się witraż „Jezus Mielecki”. W wnękach muru okalającego bazylikę umieszczono stacje Drogi Krzyżowej w technice metaloplastycznej (wyk. Rafał Kieć). Przy zachodniej stronie muru stoi krzyż misyjny, a obok we wnęce muru – płaskorzeźba „Św. Jan Paweł II”. Ponadto na murze po prawej stronie tejże płaskorzeźby, umieszczono tablice upamiętniające: Sybiraków, żołnierzy i ofiary II wojny światowej oraz represjonowanych żołnierzy-górników w latach 1949-1959. Na murze po drugiej stronie wyjścia na ulicę Bł. ks. Romana Sitki – „Ściana Katyńska” z kilkudziesięcioma tabliczkami mieleckich ofiar zbrodni NKWD w kwietniu 1940 r. w Katyniu, Ostaszkowie, Miednoje i innych miejscach kaźni oraz tablica upamiętniająca samolotową katastrofę smoleńską 10 IV 2010 r.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ (w budowie), decyzja o jego budowie była konsekwencją utworzenia w 1987 r. nowej parafii rzymskokatolickiej w południowo-wschodniej części Mielca, obejmującej tereny osiedli Smoczka i Dziubków z około 4 tysiącami katolików. Wykonania tego zadania podjął się nowo mianowany proboszcz ks. Stanisław Składzień. Początkowo nabożeństwa odbywały się w salce katechetycznej, urządzonej w budynku gospodarczym Aleksandra i Michaliny Chmielów przy ul. Wolności 196. W listopadzie 1987 r. zakupiono przy ul. Ks. Kard. Stefana Wyszyńskiego teren o powierzchni 1,70 ha pod budowę kościoła. 29 V 1988 r. odbyła się uroczystość poświęcenia placu i krzyża z udziałem ks. biskupa dr. Piotra Bednarczyka. Podjęto decyzję, że do czasu oddania do użytku murowanej świątyni, zbudowana zostanie tymczasowa kaplica z materiału pozyskanego ze zdemontowanego punktu katechetycznego parafii Ducha Św. w Mielcu. Po zakończeniu budowy została poświęcona przez ks. biskupa dr. Władysława Bobowskiego na Mszy Świętej (pasterce) 25 XII 1988 r. W 1989 r. rozpoczęto budowę plebani, a w 1992 r. oddano ją w stanie surowym. Projekt architektoniczny kościoła wykonali mgr inż. arch. Janina Maziarz i mgr inż. arch. Stanisław Sukiennik, a projekt techniczny – dr inż. Radomir Sąsiadek i mgr inż. Andrzej Woźniakiewicz – wszyscy z Krakowa. Przyjęto, że świątynia będzie zbudowana na podstawie trapezu, murowana z cegły i tynkowana, z wieżą i głównym wejściem od strony wschodniej oraz absydą, zakrystią i salą duszpasterską od strony zachodniej. Przestrzeń wnętrza o powierzchni 1000 m2 podzielono na trzy nawy. Jeszcze w tym samym roku w tradycyjnej szopce pokazano makietę przyszłego kościoła parafialnego. Kierownikiem budowy świątyni został Wojciech Czepiel. 29 IX 1993 r. rozpoczęto prace ziemne przy wykopach pod ławę i fundament wieży. Na początku listopada 1994 r. zabetonowano ławy fundamentów, w połowie października 1995 r. wylano filary i rozpoczęto murowanie wieży, a w kolejnych latach wykonywano następne prace budowlane. 15 VI 1997 r. biskup tarnowski dr Józef Życiński wmurował kamień węgielny, poświęcony 3 VI przez papieża Jana Pawła II w czasie uroczystości w Gnieźnie. W dniach 26 i 27 VI 2001 r. – już w murach wybudowanej w stanie surowym świątyni – odbyły się uroczystości Nawiedzenia Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Na przełomie 2001/2002 ekipa pod kierunkiem Karola Kamińskiego z Bełżyc koło Lublina pokryła dach blachą miedzianą. 3 XII 2001 r. w panoramie Mielca nastąpiła zasadnicza zmiana, bowiem na wieży kościoła zamontowano iglicę z krzyżem (z blachy keinerowej) i kulą pod krzyżem, a nieco wcześniej umieszczono w wieży 3 dzwony, wykonane przez Zakład Felczyńskich z Przemyśla i poświęcone przez ks. biskupa ordynariusza dr. Józefa Życińskiego (21 V 1991 r.): Trójca Przenajświętsza (580 kg), Matka Boża Różańcowa (290 kg) i Święty Józef (190 kg), zaś w sygnaturce zawieszono dzwon jubileuszowy roku 2000 Jezu ufam Tobie (80 kg). W roku 2002 r. wytynkowano kościół na zewnątrz i pomalowano farbą, a w 2003 r. m.in. wytynkowano i malowano wnętrze oraz ukończono budowę parkingów. Równocześnie wykonywano szereg prac przygotowujących elementy wystroju świątyni według projektu Bolesława Szpechta z Krakowa. Główne elementy wystroju wewnętrznego – drewniane płaskorzeźby (wysokość 4 m): Trójca Przenajświętsza, Jezu ufam Tobie i Matka Boża oraz 14 Stacji Drogi Krzyżowej (wysokość 1,5 m) – wykonał rzeźbiarz Stanisław Ciężadlik z Mszany Dolnej. Aktualnie nabywane jest wyposażenie, najczęściej fundowane przez indywidualne osoby. Wewnątrz świątyni od strony zachodniej, za ścianą główną prezbiterium, urządzana jest na parterze zakrystia, a na piętrze sala duszpasterska. Elementy metalowe wykonuje firma STEMAR (R. Malina i E. Streb) z Mielca. Trwają przygotowania do położenia granitowej posadzki (przed Bożym Narodzeniem w 2004 r.) oraz polichromii wewnątrz kościoła. W latach 2003-2012 kontynuowano prace we wnętrzu świątyni i urządzano otoczenie. W 2004 r. ks. biskup Władysław Bobowski poświęcił Drogę Krzyżową (aut. Stanisław Ciężadlik z Mszany Dolnej). Także w 2004 r. zawieszono figury Matki Bożej Królowej Różańca Świętego (aut. Stanisław Ciężadlik) i Trójcy Przenajświętszej (aut. Stanisław Ciężadlik) oraz położono granitową posadzkę. W 2006 r. ustawiono ambonę i ołtarz z włoskiego granitu, w 2007 r. tabernakulum (proj. Kazimierz Klimkiewicz, odlew w brązie Marian Polański – obaj z Tarnowa) konfesjonały i boazerię, sedilia i schody z poręczami, a w 2009 r. wejściowe drzwi dębowe. W 2011 r. Jurij Bodnar wykonał kompozycję malarską wokół rzeźby Trójcy Przenajświętszej. W latach 2011-2012 urządzono kaplicę Pana Jezusa Nazareńskiego i 23 III 2012 r. została poświęcona przez ks. dr. Ryszarda Banacha, ks. prof. Janusza Królikowskiego i ks. Zbigniewa Guzego. Wykonywano także prace zewnętrzne: chodnik procesyjny wokół kościoła i chodnik przy plebanii z kostki brukowej (2007) i ogrodzenie (2009-2011). Ponadto w 2008 r. rozebrano kaplicę, która pełniła funkcję kościoła parafialnego w latach 1988-2001. Zbudowano pięć kapliczek maryjnych (2009). Uporządkowano teren i urządzono zieleńce. 3 VI 2012 r., w 25. roku działalności parafii Trójcy Przenajświętszej, kościół został konsekrowany przez biskupa tarnowskiego ks. dr. Andrzeja Jeża. Opis kościoła w 2012 r. Wejście główne stanowi troje drzwi dębowych. Nad środkowymi umieszczona jest płaskorzeźba bł. Jana Pawła II, a pod nią napis: Kościół budowany w czasie Jubileuszu 2000. Po lewej stronie wejścia wmurowano kamień węgielny i zawieszono tablicę z napisem: Kamień węgielny kościoła Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Gnieźnie dnia 3 czerwca 1997 r. Wmurowany przez ks. biskupa ordynariusza prof. dr. hab. Józefa Życińskiego dnia 15 czerwca 1997 r. Po prawej stronie znajduje się tablica z napisem: Budowę kościoła rozpoczęto w jesieni 1993 r. Maryja przewodniczka na drogach wiary pierwsza wprowadziła lud wierny tutejszej parafii do nowego kościoła w czasie peregrynacji Kopii Jasnogórskiego Obrazu 26 czerwca 2001 r. Kościół poświęcił ks. bp ord. dr Wiktor Skworc. Kościół konsekrował w 25-lecie parafii ks. bp dr Andrzej Jeż 3 czerwca 2012 r. Budowla ma trzy nawy: środkową wyższą i dwie boczne niższe. Środkowa ma sklepienie wzmocnione układem trójkątów i rombów, spoczywa na ośmiu filarach. W górnej części ma po obu stronach po 5 podwójnych okien, które w połączeniu z białym kolorem ścian dają dużo naturalnego światła. Główną częścią nawy jest ściana główna z tabernakulum i prezbiterium. Tabernakulum (miejsce przechowywania Najświętszego Sakramentu) ma kształt serca, którego centrum stanowią dwa anioły adorujące Hostię, a otaczająca je Gloria ma postać krzaka gorejącego, zwieńczonego podświetlonym kłosem, będącym lampką wieczną. Nad tabernakulum znajduje się kompozycja rzeźbiarsko-malarska przedstawiająca wyobrażenie nieba i Trójcy Przenajświętszej (w ujęciu Pietas Patris) w otoczeniu aniołów i apostołów, z napisem: Przypatrz się jak cię Bóg miłuje, całość na tle stylizowanego krzyża Virtuti Militari. Środkową część prezbiterium zajmuje ołtarz z płyt granitowych. W mensie znajdują się relikwie bł. Karoliny Kózki i bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Antepedium stanowi płaskorzeźba z brązu Uczniowie z Panem Jezusem w Emaus, a ponadto na mensie umieszczono napis Zostań z nami, Panie (wyk. Marian Polański). Z lewej strony prezbiterium znajdują się: ambonka, tron (nad nim herb Dobrego Pasterza) i sedilia dla kapłanów, a po prawej – sedilia dla lektorów i ministrantów (wyk. Kazimierz Kotwica i synowie). Obie boczne nawy mają sklepienia kasetonowe. Na ścianie czołowej lewej nawy (z lewej strony prezbiterium) umieszczono rzeźbę Jezu ufam Tobie, a w jej pobliżu chrzcielnicę i paschał. W ścianie bocznej znajdują się okna, dodatkowo rozjaśniające dolną część kościoła, na ścianie – stacje Drogi Krzyżowej, a we wnękach – konfesjonały. W prawej nawie umieszczono figurę Matki Bożej Królowej Różańca Świętego oraz urządzono kaplicę Pana Jezusa Nazareńskiego Wykupionego, w której znajduje się statua Pan Jezus Nazareński (wyk. Kazimierz Klimkiewicz), wzorowana na oryginale z Madrytu i statui Pana Jezusa Mieleckiego z Krywicz. W pulpicie klęcznika przed statuą znajdują się relikwie świętych i błogosławionych, a za klęcznikiem Księga uwolnień ludzi z nałogów. Na ścianie bocznej umieszczono stacje Drogi Krzyżowej, a przy ścianie – konfesjonały. Dolna część ścian kościoła i filarów została obudowana boazerią (wyk. K. Kotwica i synowie). Ostatnią część świątyni stanowi chór muzyczny z organami elektronicznymi firmy Johanus (2009). Tu znajdują się także stacje Drogi Krzyżowej. Dopełnieniem wystroju wnętrza jest posadzka granitowa i oświetlenie elektryczne – 6 żyrandoli i 8 kinkietów (wyk. Franciszek Potaczała). Poza korpusem nawowym kościoła (przeznaczonym do nabożeństw) w budowli znajdują się cztery większe pomieszczenia. Przez drzwi w prawej części prezbiterium wchodzi się do zakrystii. Jej wyposażenie wykonali z drewna dębowego K. Kotwica i synowie. Nad zakrystią znajduje się sala duszpasterska, w której odbywają się zajęcia grup parafialnych i małe imprezy parafialne. Pod zakrystią usytuowano salę dla ministrantów i zajęć młodzieżowych, a obok mieści się kotłownia.
W kolejnych latach sukcesywnie urządzano otoczenie i wnętrze kościoła parafialnego. 26 XII 2016 r. ks. inf. Adam Kokoszka poświęcił nowy pomnik bł. ks. Jerzego Popiełuszki, a rok później (17 XII 2017 r.) ks. bp ordynariusz Andrzej Jeż poświęcił nowy pomnik ks. kard. Stefana Wyszyńskiego oraz nowe ławki w kościele. Działo się to w ramach uroczystości 30-lecia powstania i działalności Parafii Trójcy Przenajświętszej.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY PW. WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH W CHORZELOWIE – SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ RODZIN; pierwszy kościół, zapewne drewniany, został zbudowany w 2. poł. XIII w., a może nawet wcześniej. Do 1526 r. był kościołem parafialnym, a w latach 1526-1854 – kościołem filialnym w ramach parafii św. Mateusza w Mielcu. W 1854 r., po restytucji parafii w Chorzelowie (dzięki staraniom Tarnowskich), ponownie został kościołem parafialnym. Dotychczas nie wiemy, ile kościołów wybudowano w Chorzelowie od XIII w. do XVII w., ale wiadomo, że w I połowie XVII w. zbudowano kościół drewniany, który dotrwał do pierwszych lat XX w. W latach 1900-1908 powstał nowy kościół parafialny, a stary rozebrano. Nowa świątynia została zbudowana na planie krzyża, z cegły i kamienia, na podstawie projektu wielce cenionego architekta Teodora Talowskiego – profesora Politechniki Lwowskiej. Mimo dwóch wojen przetrwała, a dzięki staraniom kolejnych proboszczów i ofiarnego środowiska stała się jedną z najpiękniejszych w regionie. W 1975 r. ówczesny proboszcz ks. Jerzy Grabiec przypadkowo w przydrożnej kapliczce zobaczył obraz przedstawiający Świętą Rodzinę. (Okazało się, że był to obraz przywieziony kiedyś przez rodzinę Tarnowskich do Chorzelowa i umieszczony w starym kościele. Po wybudowaniu nowego kościoła i rozbiórce starego obraz został przeniesiony do wspomnianej kapliczki.) Po konsultacji z kurią biskupią i renowacji obraz został umieszczony w ołtarzu głównym w chorzelowskim kościele. 8 IX 1978 r. ks. biskup tarnowski Jerzy Ablewicz poświęcił i intronizował obraz, a w okolicznościowym kazaniu nazwał Matkę Bożą Chorzelowską „Panią Ziemi Mieleckiej”. Odtąd kościół i parafia w Chorzelowie otrzymały mocny impuls do pogłębiania religijności wiernych miejscowych i przybywających z zewnątrz. Kult obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej, potwierdzony wieloma wpisami do „Księgi łask i wdzięczności”, pielęgnowany przez następnych proboszczów: ks. Kazimierza Kaczora i ks. Andrzeja Ramsa, z roku na rok zataczał coraz szersze kręgi. Wprowadzono specjalne nabożeństwa. Obraz i chorzowską świątynię rozpowszechniono w kraju i na świecie poprzez specjalnie wydany folder. Do Chorzelowa pielgrzymowało coraz więcej grup i osób indywidualnych. Uważnie śledzący rozwój tego kultu ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Wiktor Skworc 7 IX 2008 r. biskupim dekretem nadał kościołowi w Chorzelowie godność „Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin”. Dla umocnienia wciąż rosnącego kultu Królowej Rodzin, związanego z obrazem Matki Bożej Chorzelowskiej w sanktuarium w Chorzelowie, po wnikliwym badaniu świadectw kultu, kolejny ks. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Andrzej Jeż podjął 23 X 2015 r. decyzję o koronacji obrazu Matki Bożej Królowej Rodzin w Chorzelowie. 9 IX 2017 r. arcybiskup Wiktor Skworc, już jako metropolita katowicki, w asyście biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża i proboszcza chorzelowskiego ks. Andrzeja Ramsa, dokonał koronacji obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin, przy udziale wielu duchownych i olbrzymiej rzeszy wiernych.
Współczesny opis kościoła Jego piękna sylweta jest widoczna w promieniu kilkunastu kilometrów. Ma trzy nawy, transept, wieżę z wielką rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego i kryptą grobową rodziny Tarnowskich od strony prezbiterium. Główne wejście stanowią odlane z brązu drzwi o bogatej treści, na co składają się m.in. postacie, herby i napis „Królowo Rodzin módl się za nami”. Pięknie i dostojnie wygląda wnętrze. Uwagę zwraca przede wszystkim ołtarz główny z łaskami słynącym obrazem Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin z końca XVII w. To do tego obrazu pielgrzymują wierni z kraju i zagranicy. Na zasuwie znajduje się obraz adoracji Trójcy Przenajświętszej przez Wszystkich Świętych, a w górnej części ołtarza krucyfiks i obraz św. Tekli. W lewym ołtarzu bocznym z XVIII w. umieszczono obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, a w zwieńczeniu obraz św. Karola Boromeusza. Głównymi akcentami prawego ołtarza bocznego są: krzyż z 2. połowy XVII w. i w zwieńczeniu obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem (XX w.). W transepcie znajduje się czwarty ołtarz o cechach barokowych z 1. połowy XVIII w. z obrazami św. Józefa (XX w.) i św. Teresy z Avila. Cennymi zabytkami są ponadto: krzyż ołtarzowy z 1910 r., barokowa chrzcielnica (1. połowa XVII w.) z pokrywą z 1770 r. (m.in. ochrzczony był w niej Władysław Sikorski – późniejszy generał, premier i naczelny wódz Polskich Sił Zbrojnych w latach 1939-1943), prospekt organowy z około 1700 r., świecznik pod paschał z 1. połowy XIX w. i trzy świeczniki kryształowe z końca XVIII w. Witraże przedstawiają błogosławionych: Kingę, Szymona z Lipnicy, i Teresę Ledóchowską oraz świętych: Stanisława Biskupa, Andrzeja Świerada i Benedykta. Podziw budzi też figuralna polichromia, wykonana w latach 1951-1956 przez Ludwika Czajkowskiego.
KOŚCIÓŁ POMOCNICZY NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA W WOJSŁAWIU, znajduje się przy ul. Benedyktyńskiej, na terenie parafii św. Mateusza. Z inicjatywą budowy tego obiektu sakralnego wystąpił na początku lat 80. proboszcz parafii św. Mateusza ks. Stanisław Jurek i przedsięwzięcie to poparli mieszkańcy Wojsławia. Plac pod budowę przekazała nieodpłatnie Janina Szymańska, a poświęcił go 11 XI 1984 r. biskup Józef Gucwa. Dla upamiętnienia tego wydarzenia ustawiono na placu krzyż. W 1985 r. oddano do użytku tymczasową drewnianą kaplicę. Dokumentację projektową i kosztorysową kościoła murowanego opracował mgr inż. Zygmunt Trelski z Mielca. Kierownikiem budowy był inż. Jerzy Lignarski z Rzeszowa. Budowę rozpoczęto 3 X 1985 r. Wmurowania kamienia węgielnego dokonał 27 IX 1987 r. biskup dr Władysław Bobowski. (Kamień węgielny, umieszczony na bocznej ścianie pod chórem muzycznym, został poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Tarnowie 10 VI 1987 r.) Pierwszą Mszę Świętą w nowej, ale jeszcze nie wykończonej świątyni, odprawił 25 XII 1990 r. proboszcz ks. St. Jurek. Zakończenie budowy nastąpiło na wiosnę 1992 r. Akt poświęcenia kościoła przez biskupa dr. Jana Styrnę odbył się 28 VI 1992 r., w czasie uroczystości odpustowych ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. W latach 90. wykonano tymczasowy wystrój wnętrza, założono centralne ogrzewanie i nagłośnienie oraz wybudowano trwałe ogrodzenie. Kościół ma nowoczesną bryłę. Jest zbudowany na częściowym podpiwniczeniu z betonu i żelbetonu. Ściany z cegły, dwustronnie otynkowane, dach pokryty blachą, okna wąskie prostokątne. Od frontu dwa wejścia rozdziela wieża zwieńczona dachem ze stalowym krzyżem. Z tyłu świątyni od strony północno-wschodniej znajduje się boczne wejście. W prezbiterium – nad tabernakulum – umieszczone są krzyż i obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa, zakupione w Tarnowie. Fundatorem tego obrazu oraz posadzki w prezbiterium jest Zygmunt Sierosławski, rzemieślnik z Wojsławia. Ołtarz i ambona przeniesione zostały z kościoła parafialnego św. Mateusza. Po obu stronach nawy głównej znajdują się Stacje Drogi Krzyżowej zakupione w Tarnowie. W lewej bocznej nawie umieszczono kopię obrazu Jezu ufam Tobie – pamiątkę nawiedzenia obrazu, zakupioną przez rodzinę Wolaków i Hellerów w Poznaniu. Po obu stronach obrazu umieszczono wota. W bocznej prawej nawie znajduje się kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, fundacji wojsławianina Mariana Świtkowskiego, zakupiona w Tarnowie. Na chórze znajdują się niemieckie organy elektroniczne.
Po 2013 r. w wojsławskim kościele wykonano nowe prezbiterium z ołtarzem i amboną z marmuru, odnowiono nawę oraz wymianiono posadzkę, okna i instalacje. Urządzono też otoczenie kościoła.
KOŚCIÓŁ POMOCNICZY ŚW. MARKA, znajduje się przy ul. Rzecznej, w pobliżu rzeki Wisłoki, na terenie parafii św. Mateusza. Zbudowany został prawdopodobnie w latach 1792-1795, początkowo jako kaplica cmentarna p.w. św. Michała, później p.w. św. Marka. (Na podstawie dekretu cesarza Józefa II z 1784 r. zamknięto cmentarz przy kościele św. Mateusza i urządzono nowy nad rzeką Wisłoką.) Postawiony na rzucie prostokąta zamkniętego półkoliście (od strony prezbiterium), orientowany, murowany, w stylu późnobarokowym. (W 1942 r., w ramach gruntownego remontu zniszczonego kościoła, od wschodu dobudowano zakrystię. Organizatorami remontu byli: ks. Adolf Lachman, ks. Józef Szafer, inż. Piotr Przemysław Więckowski, inż. arch. Jan Chutkowski i cechmistrz Stanisław Weryński.) Ściany na zewnątrz i wewnątrz zostały podzielone uproszczonymi pilastrami, na zewnątrz narożniki zaokrąglone, belkowanie uproszczone z bogato profilowanym gzymsem. Fasadę zwieńczono oprofilowanym szczytem ze spływami i barokowymi figurami św. Marii Magdaleny i św. Hieronima. Pośrodku górnej części fasady, w ramie okiennej znajduje się witraż Matki Bożej z Dzieciątkiem. Po prawej stronie głównego wejścia zamontowano w listopadzie 1986 r. tablicę upamiętniającą to miejsce jako punkt kontaktowy i schronienie Władysława Jasińskiego „Jędrusia” i wielu innych żołnierzy AK. Wewnątrz świątyni – w prezbiterium – stoi ołtarz z krzyżem i wizerunkiem Pana Jezusa (odnowiony w 2002 r.). Po lewej stronie ołtarza umieszczono figurę Najświętszej Maryi Panny, którą odnaleźli harcerze w piwnicy pod kościołem w czasie remontu w 1942 r. (Została odrestaurowana w Krakowie.) Na półkolistej ścianie znajdują się powstałe w latach 80. freski przedstawiające postacie biskupa Stanisława ze Szczepanowa i błogosławionej Karoliny Kózkówny. Wykonał je Jan Wozowicz – artysta malarz z Mielca. Ponadto z lewej strony ołtarza umieszczono kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, a z prawej – portret św. Marka Ewangelisty, zaś na lewej bocznej ścianie – figurki Pana Jezusa i św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem, a na prawej bocznej ścianie – figurki Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa z Dzieciątkiem. Nad figurami znajdują się freski nawiązujące do „Litanii Loretańskiej do Najświętszej Maryi Panny”, wykonane przez J. Wozowicza. Kościół otacza trawiasty teren dawnego cmentarza, ale już tylko z nielicznymi jego pozostałościami. W 2013 r. zakończono remont kapitalny obiektu i modernizację otoczenia w ramach realizacji wspólnego z Gminą Miejską Mielec projektu Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza, dofinansowanego z funduszy UE (proj. Magdalena Hasek, Mielec, wyk. Firma Dario, Dębica).
KOŚCIÓŁ ZIELONOŚWIĄTKOWY – ZBÓR W MIELCU; pierwsze na świecie zbory powstały w latach 1901-1906 w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, a pierwsze zbory na ziemiach polskich – w 1910 r. Kościół Zielonoświątkowy jest wspólnotą autonomicznych zborów składających się z wiernych. Na czele zboru stoją Pastor i Rada Starszych. Zasadniczą różnicą doktrynalną, różniącą Kościół Zielonoświątkowy od Kościoła Katolickiego jest uznanie Pisma Świętego jako jedyne źródło wiary. Aktualnie stosunki Kościoła Zielonoświątkowego z państwem reguluje ustawa z 20 II 1997 r. Według ostatnich danych zielonoświątkowcy są drugim co do wielkości kościołem protestanckim w Polsce. W Mielcu Kościół Zielonoświątkowy rozpoczął działalność na początku lat 90. XX w. Oficjalne otwarcie Zboru miało miejsce w maju 1994 r. Siedziba Zboru mieściła się przy ul. M. Reja 1, a następnie przeniesiono się do budynku przy ul. Przemysłowej 2. Należy do niego około 60 członków. Podstawową formą działalności religijnej są niedzielne nabożeństwa, których treścią jest uwielbianie Boga, zwiastowanie Słowa Bożego oraz modlitwa o zbawienie ludzi i w wielu innych intencjach.
Pastorzy: Marek Skrzypczak (1994-2000), Janusz Kaleta (2000-2007), Dariusz Hapoń (2008-nadal).
KOŚCIUSZKI TADEUSZA (OSIEDLE), jedno z dwóch osiedli na terenie najstarszej zabudowy Mielca, utworzone na podstawie uchwały Miejskiej Rady Narodowej 14 IV 1978 r. Jego teren zamyka się ulicami: Legionów, A. Mickiewicza i Wolności – od północy, linią kolejową od wschodu, strefą przemysłową w rejonie ul. Racławickiej, ulicą Kosynierów i rzeką Wisłoką od południa i także Wisłoką od zachodu. W ramach osiedla znajdują się rejony ulic: Aptecznej, E. Dembowskiego, E. Plater, Flisaków, Hetmańskiej, Jadernych, Jędrusiów, S. Konarskiego, Kosynierów, Kościelnej, T. Kościuszki, Krakowskiej, T. Lenartowicza, B. Lindego, Lwowskiej, Małej, A. Mickiewicza (od strony południowej), S. Moniuszki, G. Narutowicza, Pasiecznej, Połanieckiej, W. Potockiego, Racławickiej, W. Reymonta, Rynek (od stron: południowej i zachodniej), Rzecznej, Rzemieślniczej, Bł. ks. R. Sitki, Szkolnej, Targowej, Wojsławskiej (do skrzyżowania z ul. Kosynierów), Wolności (do torów kolejowych), Zacisza, Zagrody i Zawala. Mieszka w nim około 1950 osób. Tu właśnie znajdują się najwartościowsze zabytki Mielca: kościół parafialny p.w. św. Mateusza, budynek byłej Rady Powiatowej z „Salą Królewską” (dziś PSM I i II st.) i Pałacyk Oborskich (dziś Muzeum Regionalne), stojący na terenach dawnego folwarku nad Wisłoką – siedziba właścicieli Mielca. Historia osiedla jest tak długa jak historia Mielca jako miasta. W pierwszym dziesięcioleciu XXI w. na terenie osiedla wykonywano wiele prac remontowych i modernizacyjnych, zwłaszcza przy obiektach zabytkowych. Tempo rewaloryzacji Starego Mielca, którego połowę stanowi osiedle Kościuszki, wzrosło jeszcze bardziej po uzyskaniu dofinansowania z UE dla projektu Przywrócenie historycznej funkcji centrum handlowo-rekreacyjnego miasta Mielca zabytkowemu Śródmieściu z rynkiem i bazyliką mniejszą św. Mateusza, realizowanego wspólnie przez Gminę Miejską Mielec i Parafię Rzymskokatolicką św. Mateusza w Mielcu. W rezultacie tych wieloletnich i wielokierunkowych działań poprawiono znacząco wizerunek tej zabytkowej części miasta. W najbliższej przyszłości zostaną zakończone prace porządkujące tereny nad Wisłoką (po jej prawej stronie). Już teraz można spacerować po alejce zbudowanej na koronie wału. Patrząc z alejki na panoramę miasta trudno nie zauważyć, że na miejscu starej zabudowy tej części osiedla powstały nowe piękne obiekty: restauracja i hotel, zespół urządzeń sportowych i rząd urokliwych domów prywatnych z estetycznym otoczeniem.
KOŚCIUSZKI TADEUSZA (ULICA), jedna z dłuższych (932 m) ulic osiedla T. Kościuszki i ważniejszych (ze względu na instytucje) ulic Starego Mielca. Biegnie od południowo-wschodniej części Rynku do ul. Wojsławskiej i łączy się z ulicami: Bł. ks. R. Sitki, Rzeczną, Jędrusiów, Lwowską, W. Lisa, Zacisze, G. Narutowicza, Połaniecką i S. Moniuszki. Od powstania w 2. poł. XIX w. do 1977 r. była integralną częścią trasy tranzytowej przez Mielec. (W 1977 r. przejęła ten ciężar ul. Wojsławska.) Przy niej stał kościół parafialny i dworek Suchorzewskich (apteka A. Pawlikowskiego), później wybudowano obiekty najważniejszych instytucji powiatowych i miejskich: szkół, Urzędu Gminy, Rady Powiatowej i Sądu Powiatowego, a obok nich powstawały stylowe wille i domy mieszczańskie. Ulokowano w nich m.in. Komunalną Kasę Oszczędności, pocztę, elektrownię i kino. Ulica została wykonana z kostki granitowej, a po obu jej stronach ułożono chodniki z płyt i zasadzono drzewka. W okresie międzywojennym była to – obok ul. Pańskiej (później J. Piłsudskiego) – najbardzej elegancka ulica w mieście, a spacery po jej chodnikach należały do „dobrego tonu” mieleckiej inteligencji. W czasie okupacji hitlerowskiej otrzymała nazwę „Johan Kilinkstrasse”, a w usytuowanych przy niej budynkach umieszczono szereg urzędów i instytucji okupacyjnych. Po II wojnie światowej wiele się zmieniło i do naszych czasów dotrwały jedynie unowocześnione i odnowione: Szkoła Podstawowa nr 2 im. T. Kościuszki („pod zegarem”), kościół parafialny p.w. św. Mateusza, dawny dworek Suchorzewskich z apteką i Sąd Powiatowy. W dawnym budynku szkoły żeńskiej, rozbudowanym i z całkowicie zmienioną elewacją, mieszczą się dziś I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Konarskiego i Zespół Szkół Medycznych, w budynku dawnej Rady Powiatowej (z „Salą Królewską”) funkcjonuje Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia, budynek Komunalnej Kasy Oszczędności zajmuje Bank Spółdzielczy, a willa nr 25, będąca kiedyś siedzibą poczty, jest własnością Związku Nauczycielstwa Polskiego. Rozebrano mało reprezentacyjny barak spółdzielczy („stodołę” jak go powszechnie nazywano), który od lat 50. do 70. pełnił funkcję świetlicy. Od 1977 r. – po oddaniu do użytku ulicy Wojsławskiej – ruch kołowy na ul. T. Kościuszki znacznie się zmniejszył. Przybyły natomiast m.in. obiekty Spółdzielni Pracy „Odzież”, które po upadku spółdzielni przejęła prywatna firma, a także budynek piekarni prywatnej, wkomponowany w architekturę tej części miasta. W ostatnich latach stare wille i domy po kapitalnych remontach odzyskiwały dawny blask. Jedynie kostkowa (teraz już zabytkowa) nawierzchnia ulicy od początku do 2011 r. pozostała bez zmian. W latach 2011-2012 wykonano remont i modernizację, m.in. ułożono na nowo nawierzchnię z kostki granitowej, urządzono nowe miejsca parkingowe oraz zmieniono nawierzchnię chodników na kostkę betonową. Sukcesywnie remontowano i modernizowano zabytkowe obiekty, m.in. budynki Sądu Powiatowego, Banku Spółdzielczego i Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia oraz prywatne wille.
Patron ulicy: TADEUSZ KOŚCIUSZKO (1746-1817) to jeden z największych polskich bohaterów narodowych. Kształcił się w słynnej Szkole Rycerskiej, a później studiował w Paryżu. Walczył w obronie wolności Stanów Zjednoczonych i awansował do stopnia generała brygady. W 1792 r. walczył w obronie Konstytucji 3 maja, a w 1794 r. stanął na czele powstania (insurekcji) w obronie upadającego państwa polskiego. Mimo początkowych sukcesów powstanie upadło, a ciężko ranny Kościuszko dostał się do niewoli rosyjskiej. Wypuszczono go z niej w 1796 r., już po III – ostatnim rozbiorze Polski. Wyemigrował do Ameryki Północnej, a potem wrócił do Francji i uczestniczył w emigracyjnej działalności niepodległościowej. Po dojściu Napoleona do władzy usunął się z polityki. Zmarł w Szwajcarii.
KOŚLA MONIKA DANUTA (z domu SAJDAK), urodzona 26 VI 1980 r. w Mielcu, córka Bolesława i Krystyny z Dąbrowskich. W Szkole Podstawowej nr 6 (sportowej) trenowała lekkoatletykę. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1999 r. W 2002 r. została zatrudniona w Zespole Żłobków Miejskich w Mielcu jako opiekunka dziecięca w Żłobku Miejskim nr 7. Równocześnie studiowała na Wydziale Zamiejscowym Nauk o Społeczeństwie w Stalowej Woli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie i w 2007 r. uzyskała tytuł magistra. W 2011 r. została zastępcą kierownika Żłobka Miejskiego nr 7 w Mielcu, a od 2012 r. do 2020 r. była kierownikiem Żłobka Miejskiego nr 3 w Mielcu. W 2020 r. powierzono jej funkcję dyrektora Zespołu Żłobków Miejskich w Mielcu.
KOŚLA ROBERT, urodzony 6 I 1959 r. w Mielcu, syn Stefana i Janiny z domu Występek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1979 r. Pracował jako konstruktor w OBR SK Mielec (1979-1985) i Zakładzie Lotniczym WSK Mielec (1985-1987). Równocześnie studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i w 1986 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W tym okresie zgłosił szereg wniosków racjonalizatorskich usprawniających oprzyrządowanie w produkcji elementów pokrycia płatowca. Od 1987 r. do 1990 r. prowadził własną działalność gospodarczą. W 1990 r. został zatrudniony w Zasadniczej Szkole Przyzakładowej w Mielcu, ale w 1993 r. powrócił do własnej działalności gospodarczej. Zrezygnował z niej w 1996 r. i podjął pracę w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu. W 2000 r. powierzono mu stanowisko kierownika Warsztatu Terapii Zajęciowej w Mielcu i pełni nadal tę funkcję. W latach szkolnych należał do ZHP. W szczepie „Komputery” przy ZST w Mielcu pełnił funkcję drużynowego. Wielokrotnie był współorganizatorem obozów harcerskich, m.in. jako zastępca komendanta ds. programowych i organizacyjnych. Siedmiokrotnie uczestniczył w Harcerskiej Operacji Bieszczady 40. Wyróżniony Odznaką „Zasłużony Bieszczadom”.
KOŚLA STANISŁAW, urodzony 5 XI 1956 r. w Mielcu, syn Władysława i Marii z domu Motyka. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK Mielec (1975) i pracował w WSK jako stolarz, a następnie ślusarz i spawacz oraz od 1981 r. kierowca. Od 1988 r. przeszedł na stanowisko kierowcy do Robotniczego Centrum Kultury WSK Mielec (obecnie Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu). Jest długoletnim Honorowym Dawcą Krwi. Do 2013 r. oddał 54 350 ml krwi. Należy do Rejonowego Klubu HDK przy PCK w Mielcu. Za tę niezwykle humanitarną działalność został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
KOŚLA STEFAN, urodzony 13 IX 1928 r. w Jastrząbce Starej, powiat dębicki, syn Pawła i Marii z domu Smagacz. W okresie okupacji hitlerowskiej należał do oddziału AK w Jastrząbce, posiadał pseudonim „Szpulka”. Uczestniczył m.in. w akcjach zabezpieczających i przejmujących zrzuty broni oraz akcjach sabotażowych. Absolwent Liceum Mechanicznego II stopnia w Dębicy, egzaminy maturalne złożył w 1951 r.. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w 1967 r. z tytułem inżyniera i w Wyższej Szkole Pedagogicznej – Wydział Techniczny w Rzeszowie w 1974 r. z tytułem magistra oraz studia podyplomowe w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Sulejówku (1977), a także studia w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie, zakończone uzyskaniem specjalizacji zawodowej II stopnia w 1982 r. Pracę zawodową rozpoczął z nakazu w 1951 r. jako starszy mechanik w Rzeszowskim Zjednoczeniu Przemysłu Budowlanego – Kierownictwo Budowy WSK Mielec. W 1954 r. przeszedł do Technikum Mechanicznego MPM i Zasadniczej Szkoły Metalowej w Mielcu na stanowisko głównego instruktora warsztatów szkolnych i kontraktowego nauczyciela przedmiotów zawodowych. W 1967 r. został zastępcą dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych MPM w Mielcu ds. Technikum Mechanicznego, a w latach 1973-1978 pełnił funkcję dyrektora tegoż Zespołu Szkół (w 1974 r. przemianowano ZSZ na ZST). W tym okresie przyczynił się do rozwoju szkoły oraz jej bazy (uczestniczył w fazie projektowania). W późniejszych latach pracował nadal w tej szkole jako nauczyciel przedmiotów zawodowych (do 1987) i pedagog (do 1991). Udzielał się w pracach społecznych. Był Społecznym Inspektorem Pracy Ogniska ZNP przy ZSM i TM w Mielcu (1955-1965), członkiem zespołu do opracowywania programów nauczania specjalistycznych przedmiotów zawodowych przy Ministerstwie Przemysłu Maszynowego (1967-1972), członkiem Zespołu Wizytatorów Szkół Zawodowych podległych Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego (1967-1975), członkiem Krajowej Sekcji Szkolnictwa Zawodowego przy Zarządzie Głównym ZNP (1968-1975), członkiem Sekcji Szkolnictwa Zawodowego przy Zarządzie Okręgowym ZNP w Rzeszowie (1970-1978), członkiem Zarządu i wiceprezesem Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu (1986-1994), członkiem Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie (1985-1991), członkiem Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (1982-1990). Pełni funkcję wiceprezesa Zarządu Miejskiego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych (od 1995), członkiem Rady Osiedla Niepodległości (od 1995) i członkiem Zarządu POD „Metalowiec” (od 1994). Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Złotą Odznaką ZNP (1984), Brązową Odznaką SIMP (1985), Złotą Odznaką Przyjaciół ZHP (1980), Krzyżem AK (1994), Odznaczeniem „Weteran Walk o Niepodległość RP” (1995), Odznaczeniem „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” (2000) oraz dwukrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Zmarł 18 VII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOTARBA JANUSZ, urodzony 24 IX 1961 r. w Jarosławiu, syn Dominika i Janiny z domu Kolanek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Radymnie, maturę zdał w 1977 r. W tym czasie pełnił funkcje przewodniczącego samorządu szkolnego i zastępcy komendanta Hufca ZHP w Radymnie. Studiował technologię maszyn na Wydziale Mechaniki i Organizacji Politechniki Lubelskiej w Lublinie i w 1986 r. uzyskał tytuł magistra inż. Po studiach został zatrudniony jako technolog obróbki mechanicznej w WSK PZL-Mielec (1986-1987). W latach 1987-1988 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Inowrocławiu i otrzymał stopień starszego sierżanta podchorążego. Po powrocie do Mielca podjął pracę w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku specjalisty ds. transportu (1988-1889). Od 1988 r. pracuje jako nauczyciel przedmiotów ekonomicznych i mechanicznych w Zespole Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu. Ponadto w latach 1992-2000 pełnił funkcję kierownika szkolenia praktycznego w tymże Zespole Szkół. W 1996 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie marketingu w Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Krakowie oraz kurs dla kandydatów na członków Rad Nadzorczych jednoosobowych spółek Skarbu Państwa. W 1997 r. był współzałożycielem Mieleckiej Szkoły Biznesu Policealnego Studium Zawodowego dla Dorosłych w Mielcu i Kolbuszowej i od założenia pełni funkcję dyrektora. Jest także założycielem i dyrektorem Niepublicznego Uzupełniającego Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu i Kolbuszowej oraz Niepublicznego Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w Mielcu. Ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania instytucją oświatową w zreformowanym systemie edukacji na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego. Brał też udział w wielu kursach i warsztatach, głównie w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi, przedsiębiorczości i marketingu. Ponadto działał jako wspólnik w PPHU WIKO s.c. (1992-1997) i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Nadzorczej Fabryki Maszyn Budowlanych FAMABA SA w Głogowie Młp. (2002-2004). Udziela się społecznie w środowisku, m.in. jako sponsor Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego w Mielcu, Zespołu Muzyki Dawnej Hortus Musicus, Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. w Mielcu oraz Domu Dziecka w Skopaniu. Wyróżniony godłem Polish Product przez Centralne Biuro Certyfikacji Krajowej w Warszawie.
KOTASZ JERZY WŁADYSŁAW, urodzony 12 VIII 1925 r. w Hruszowie koło Lubaczowa, syn Szymona i Wiktorii z domu Ćwiok. Losy wojenne sprawiły, że do 1941 r. ukończył 9 klas 10-letniej szkoły radzieckiej. W latach 1941-1943 był pomocnikiem palacza w Brześciu nad Bugiem, a po ucieczce z transportu (w czasie ewakuacji Brześcia) znalazł się u znajomych w Tarnowie i pracował w latach 1943-1945 w tamtejszej Spółdzielni Mleczarskiej. Tuż po II wojnie światowej odbył ochotniczo zasadniczą służbę wojskową, m.in. w stopniu kaprala pełnił funkcję kierownika rusznikarni w magazynie broni. Po zakończeniu służby w 1948 r. został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych Zakład Nr 1 w Mielcu (później WSK „PZL-Mielec”) i pracował kolejno na stanowiskach: ślusarza, technologa materiałowego i kierownika sekcji materiałowej. W 1958 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu z maturą, a później kursy specjalistyczne. W 1981 r. przeszedł na emeryturę, ale w dalszych latach 80. pracował jeszcze w WSK w niepełnym wymiarze godzin. Jego wielką pasją pozazawodową było wędkarstwo. Przez kilkadziesiąt lat działał społecznie w Kole Polskiego Związku Wędkarskiego przy WSK „PZL-Mielec”, a także w miejskich i wojewódzkich strukturach PZW. Organizował wiele imprez wędkarskich i pomagał w wielu plenerowych imprezach rekreacyjnych. Był jednym z inspiratorów powstania Ośrodka Wypoczynkowego WSK „PZL-Mielec” w Rzemieniu i włożył znaczny wysiłek w jego urządzanie. Był członkiem ZBoWiD. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Związkową i Złotą Odznaką PZW z Wieńcami. Zmarł 14 VII 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOTELSKI STANISŁAW, urodzony 23 IV 1913 r. (?) w Dąbrowie Górniczej. W 1938 r. przybył do Mielca i podjął pracę w budującej się fabryce samolotów. Posiadał stopień podporucznika rezerwy. Podczas okupacji hitlerowskiej pracował nadal w fabryce (Flugzeugwerk) i uczestniczył w tworzeniu konspiracyjnego Związku Odwetu (później AK). Posiadał pseudonim „Karlik”. Współpracował ze Stanisławem Doliną (ps. „Ignac”) w zakresie organizowania akcji sabotażowych. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej pozostał w Mielcu. 2 XI 1944 r. został aresztowany przez NKWD, a następnie zesłany do łagru Jegolsk-Borowicze. Tam zmarł 12 IV 1945 r. i został pochowany. Na mieleckim cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza znajduje się tabliczka pamiątkowa.
KOT – KOTKOWICZ MARIA DANUTA ( z domu JANICKA), urodzona 27 X 1920 r. w Mielcu, córka Alojzego i Wandy z Michniewskich. W latach dziecięcych, w związku z zawodową służbą wojskową ojca (był kapitanem WP), mieszkała m.in. w Poznaniu i Modlinie. Uczęszczała do Gimnazjum im. Anny Wazówny w Warszawie, a po przeprowadzce do Mielca ukończyła Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego. Egzaminy maturalne zdała w 1939 r. W latach szkolnych była członkinią chóru mieszanego „Melodia”. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w drogerii Weryńskiej. Ponadto w okresie 1 I 1943 r. – 31 XII 1944 r. pracowała jako młodsza pielęgniarka na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Zakaźnego w Mielcu. Po kampanii wrześniowej 1939 r. wielokrotnie ukrywały z matką na strychu własnego domu (przy ul. T. Kościuszki 11) oficerów i żołnierzy kierujących się na południe Europy, a później udzielały pomocy potrzebującym. Po wojnie zajęła się wychowaniem dzieci. W 1949 r. ukończyła Studium Kosmetyczne i Masażu Leczniczego dr Świtalskiej w Warszawie. Od 1950 r. podjęła pracę w Pogotowiu Ratunkowym PCK i uczestniczyła w jego organizowaniu i wyposażaniu. W latach 1956-1957 uczęszczała na kurs pielęgniarek, w 1957 r. zdała państwowy egzamin pielęgniarski i otrzymała tytuł pielęgniarki dyplomowanej. W tymże roku została mianowana przełożoną pielęgniarek w Przychodni Rejonowej nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (dziś ul. Sandomierska).Ponadto w wolnych godzinach prowadziła gabinet kosmetyczny. W latach 60. została przeniesiona do Powiatowej Przychodni Obwodowej na stanowisko przełożonej pielęgniarek. Pełniąc tę funkcję, współorganizowała rejonowe, gminne i wiejskie Ośrodki Zdrowia oraz punkty PCK i punkty opieki nad chorymi na terenie powiatu mieleckiego i Mielca. Po likwidacji powiatów przeszła na stanowisko przełożonej pielęgniarek Oddziału Podstawowej Opieki Zdrowotnej w Mielcu (lecznictwo otwarte), a następnie pełniła funkcję zastępcy naczelnej pielęgniarki Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Na emeryturę przeszła w 1981 r. Oprócz pracy zawodowej udzielała się społecznie. Była jedną z założycielek i działaczek mieleckiego Koła Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek, m.in. prowadziła szkolenie zawodowe pielęgniarek. Angażowała się też w działalność związkową. Była m.in. członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZZ Pracowników Służby Zdrowia w Rzeszowie. Należała do Stronnictwa Demokratycznego i w latach 60. pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Koła SD Służby Zdrowia. W dwóch kadencjach (1965-1973) sprawowała mandat radnej Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniona została m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia PRL, Medalem „Zasłużonej Matce”, Odznaką „Zasłużony Działacz ZZ Pracowników Służby Zdrowia” i Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, a w 1979 r. wpisano ją do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarła 4 III 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOTLARSTWO, rzemieślnicy wyrabiający i naprawiający kotły, naczynia i inne przedmioty z miedzi i żelaza byli obecni w Mielcu prawdopodobnie od pierwszych lat funkcjonowania miasta. Było ich jednak niewielu, gdyż nie utworzyli odrębnego cechu i należeli do cechu zbiorowego. Pierwszymi wymienionymi z nazwiska kotlarzami – członkami cechu kowalskiego zbiorowego w Mielcu – byli: Stanisław Madejski (1589), Ambroży kotlarz 1599) i Matys kotlarz (1607). O mieleckich kotlarzach informowały dokumenty w XVII w. Byli to: Wojciech Burkath, Piotr Kmiotkiewicz i Jeremiasz Kotlarz. W wieku XVIII kotlarstwo w Mielcu zanikło zupełnie, gdyż w dokumentach w XIX w. nie ma już wzmianek o kotlarzach. Przyczyną zaniku tej profesji był m.in. brak odpowiedniego materiału na miejscu, a zwłaszcza miedzi, której importowanie było drogie. Jeszcze raz powróciło kotlarstwo do Mielca po 1964 r., za sprawą osiedlonej tutaj grupy Cyganów (Romów), tradycyjnie zajmujących się kotlarstwem (patelnie, garnki). Później jednak i oni, zniechęceni niewielkim popytem na ten towar i zalewem rynku wyrobami fabrycznymi, zerwali z kotlarstwem.
KOTLINA SANDOMIERSKA, makroregion w Polsce Południowej, w prowincji Kotliny Podkarpackie i podprowincji Kotliny Podkarpackie Zachodnie. Ma kształt trójkąta, zamkniętego: od południa progiem Pogórza Karpackiego, od strony północno-zachodniej Wyżyną Małopolską i od strony północno-wschodniej Roztoczem. Ma powierzchnię około 14,5 tysiąca km2. Jej ukształtowanie jest mało zróżnicowane (wysokości bezwzględne wahają się w granicach 138 m – 266 m). Miasto Mielec leży w centralnej części Kotliny, w mezoregionie Wysoczyzny Centralne i regionie Dolina Wisłoki. Około 75 % powierzchni Kotliny zajmują gleby piaskowe. W dolinach rzek, m.in. Wisłoki (zachodnia część Mielca), wytworzyły się stosunkowo urodzajne mady. Do końca XIV w. teren Kotliny pokryty był lasami. W XV w. rozwinęło się osadnictwo w jej centralnej części i z tym procesem wiązało się wycinanie lasów dla uzyskania ziemi pod uprawy. W taki właśnie sposób pozyskano m.in. tereny pod miasto Mielec i pola dla jego mieszkańców. W rezultacie dalszego wycinania lasów pod miasta i inne miejscowości oraz na cele rolnicze, pozostały na opisywanym terenie trzy kompleksy leśne: Puszcza Niepołomicka, Puszcza Sandomierska i Puszcza Solska. Mielec leży przy południowo-zachodniej części Puszczy Sandomierskiej i w swoich granicach ma niewielki obszar leśny. Centralne położenie Mielca w Kotlinie, a szczególnie sąsiedztwo rzeki Wisłoki od strony zachodniej oraz lasów osłaniających miasto od wschodu i północnego wschodu, wytworzyło klimat korzystny dla upraw. (Szerzej o klimacie w odrębnym haśle.)
KOTULA FRANCISZEK, urodzony 26 III 1900 r. w Głogowie Małopolskim. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie z maturą w 1920 r. i Wyższy Kurs Nauczycielski w Toruniu w 1929 r. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Jako nauczyciel pracował w szkołach powszechnych w Straszydle, Głogowie Małopolskim, Tyczynie i Szkole Powszechnej nr 1 w Rzeszowie. Jego pasją życiową była historia i zbieranie pamiątek z przeszłości. W 1935 r. został członkiem nowo powstałego Towarzystwa Regionalnego Ziemi Rzeszowskiej, które powierzyło mu misję utworzenia Muzeum Regionalnego Ziemi Rzeszowskiej. Zadanie to zrealizował i był pierwszym społecznym kustoszem nowej placówki muzealnej w Rzeszowie. W czasie okupacji hitlerowskiej był m.in. kierownikiem szkoły w Zwięczycy (1940-1943) i kierownikiem Muzeum Miejskiego w Rzeszowie. Po II wojnie światowej, poza funkcją w Muzeum Miejskim zatrudniony był przez pewien czas w Wydziale Kultury i Sztuki WRN, a następnie jako kierownik Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Rzeszowie. W latach 1950-1959 pełnił funkcję dyrektora pomyślnie rozwijającego się Muzeum Okręgowego w Rzeszowie. Za szczególne zasługi nadano mu tytuł docenta, mimo braku stopni naukowych. Od 1959 r. do 1970 r. kierował Działem Etnograficznym tegoż Muzeum Okręgowego. W tym czasie przez cztery kadencje był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Szczególnie cenił sobie i preferował bezpośrednie kontakty z ludźmi i ich wytworami w terenie oraz tworzenie dokumentacji kultury ludowej. Od 1957 r. organizował i był kierownikiem około 20 obozów naukowo-badawczych na terenie województwa rzeszowskiego. M.in. w 1966 r. kierował badaniami terenów od Mielca do Dębicy (po obu stronach rzeki Wisłoki), a w 1967 r. terenów od Mielca do ujścia Wisłoki do Wisły. Wbrew wcześniejszym opiniom o nieciekawym terenie, po przeprowadzeniu badań stwierdził, że były to niesłuszne opinie. Po uzyskaniu bogatych i oryginalnych materiałów doszedł do wniosku, że należy wyróżnić region etnograficzny Mieleckie (związany z dolnym biegiem Wisłoki) od sąsiednich regionów: Krakowiaków Wschodnich, Ropczyckiego, Lasowiaków i Nadwiślan. Pokłosiem badań była wystawa z badań etnograficznych w Mieleckiem, eksponowana w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie w 1967 r. oraz publikacje: Geneza regionów etnograficznych województwa rzeszowskiego (Mielec 1968) i Prace i materiały z badań etnograficznych w Mieleckiem (Rzeszów 1970). Na podstawie olbrzymiego materiału, jaki zebrał w kontaktach z różnymi regionami, napisał około 600 różnych prac, w tym blisko 30 książek. Najważniejsze z nich to: Z dziejów Rzeszowa 1939-1944. Losy rzeszowskich zabytków i pamiątek (Rzeszów 1947 i 1998), Z Sandomierskiej Puszczy (Kraków 1962), Folklor słowny osobliwy Lasowiaków, Rzeszowiaków i Pogórzan (Lublin 1969), Rozmowy ze skorupami (Rzeszów 1969), Hej, leluja (Warszawa 1970), Po Rzeszowskim Pogórzu błądząc (Kraków 1975), Opowieści ziemi (Rzeszów 1975), Znaki przeszłości (Warszawa 1976), Muzykanty (Warszawa 1979), U źródeł (Rzeszów 1983), Przeciw urokom: wierzenia i obrzędy na Pogórzu, Rzeszowiaków i Lasowiaków (Warszawa 1989). Był członkiem Komisji Historycznej PAN w Krakowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, nagrodą Oskara Kolberga, godnością Honorowego Obywatela Miasta Leżajska, nazwą ulicy w Rzeszowie oraz patronatem Muzeum Etnograficznego w Rzeszowie i Miejsko-Gminnego Domu Kultury w Głogowie Małopolskim. Zmarł 22 IV 1983 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Głogowie Małopolskim.
KOTULSKA CECYLIA (z domu OLSIŃSKA), urodzona 1 XI 1921 r. w Rakowie, powiat opatowski, córka Szczepana i Marii z domu Sikora. Do szkoły powszechnej uczęszczała w rodzinnej miejscowości. W latach 1943-1944 należała (wraz z mężem Ludwikiem) do Armii Krajowej (placówka w Rakowie, Obwód Ostrowiec Świętokrzyski, Okręg Radomsko-Kielecki). Była łącznikiem, posiadała pseudonim „Celinka”. Około 1950 r. przybyła do Mielca. W latach 1968-1982 pracowała w WSK Mielec jako pracownik fizyczny. Od 1977 r. należała do ZBoWiD – Oddział w Mielcu, a od 1990 r. do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział w Mielcu. W 1992 r. otrzymała awans na stopień sierżanta. Zmarła 22 XI 2002 r. i została pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOTULSKI LUDWIK, urodzony 19 VIII 1912 r. w Podleszanach, syn Józefa i Katarzyny. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzamin dojrzałości zdał w 1932 r. W późniejszych latach służył w wojsku. W czasie okupacji hitlerowskiej zorganizował placówkę Armii Krajowej w Rakowie i został jej dowódcą. Posiadał stopień porucznika i pseudonim „Żbik”. Po wojnie został aresztowany przez NKWD, ale zwolniono go po otrzymaniu wiadomości, że w czasie okupacji ukrywał żołnierza radzieckiego. Wyjechał na Ziemie Odzyskane i w latach 40. pracował w Urzędach Skarbowych w Bystrzycy Śląskiej i Lwówku Śląskim, gdzie pełnił funkcję naczelnika. Około 1950 r. przybył z rodziną do Mielca. Pracował w WSK Mielec i następnie w Inspektoracie Kontrolno-Rewizyjnym w Rzeszowie. Należał do ZBoWiD. Odznaczony m.in. Krzyżem Partyzanckim. Zmarł w 1957 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWAL JERZY LESZEK, urodzony 1 IV 1946 r. w Kwidzyniu, syn Władysława i Władysławy z domu Tyniec. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. Ukończył także Technikum Mechaniczne w Mielcu (1969). W latach 1961-1968 był zawodnikiem sekcji lekkoatletycznej „Stali” Mielec. Specjalizował się w biegu na 400 m, ale biegał także sprinty oraz był członkiem sztafet 4×400 m i rzadziej 4×100 m. Należał do ścisłej czołówki okręgu rzeszowskiego oraz kadry CRZZ. Studia na Politechnice Krakowskiej ukończył w 1974 r. i otrzymał tytuł inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w kwietniu 1966 r. w WSK Mielec i do 1969 r. pracował na stanowiskach m.in. starszego magazyniera i planisty. W okresie I 1970 r. – VII 1975 r. pracował w Zakładzie Doświadczalnym, a następnie w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego na stanowiskach: konstruktora, starszego konstruktora i specjalisty konstruktora. Przejściowym miejscem pracy okazało się Przedsiębiorstwo TSB „Transbud” – Oddział w Dąbrowie Górniczej, gdzie kierował Stacją Obsługi (VII 1975 r. – V 1976 r.). W maju 1976 r. powrócił do WSK Mielec i w Zakładzie Aparatury Wtryskowej pełnił funkcje: starszego mistrza, zastępcy kierownika Wydziału, kierownika Wydziału i dyrektora Zakładu AW. Od III 1990 r. do IV 1993 r. był asystentem dyrektora ds. produkcji WSK „PZL-Mielec”. W kwietniu 1993 r. powrócił do Wytwórni AW Sp. z o.o. (po restrukturyzacji) na stanowisko szefa produkcji. Od III 1997 r. do VI 2000 r. pracował w Wytwórni Zespołów Kooperacyjnych Sp. z o.o. jako członek Zarządu Spółki i kierownik jej Pionu Handlowego. Od VII 2000 r. pozostawał przez pewien okres bez pracy, a następnie został kierownikiem Zakładu Ceramiki Budowlanej w Chmielowie. Z początkiem 2001 r. przeszedł do Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. na stanowisko mistrza. W latach 80. angażował się w różne formy działalności społecznej. Sprawując kierownicze funkcje, koordynował w latach 1982-1989 przedsięwzięcia Zakładu Aparatury Wtryskowej związane z patronatami nad Domem Dziecka w Skopaniu, Przedszkolem nr 3 w Mielcu i Sekcją Siatkówki Kobiet FKS „PZL-Stal” Mielec. Był także radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w kadencji 1984-1988. Pełnił funkcje członka Prezydium MRN oraz przewodniczącego Komisji Gospodarki Komunalnej, Budownictwa i Ochrony Środowiska MRN. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego, Brązowym Medalem Za Zasługi Dla Obronności Kraju i Złotą Odznaką FKS PZL-Stal Mielec. Od grudnia 2003 r. otrzymywał świadczenia przedemerytalne, a w 2006 r. przeszedł na emeryturę.
KOWAL STANISŁAW, urodzony 21 XI 1932 r. w Grzęsce, powiat przeworski, syn Józefa i Anny z Zamorskich. W 1950 r. ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego w Przeworsku i zdał maturę. W latach 1950-1951 uczęszczał do Państwowej Szkoły Laborantów Medycznych w Krakowie. Studia lekarskie odbył w latach 1951-1957 w Akademii Medycznej w Krakowie i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Od 1958 r do 1980 r. pracował jako lekarz przemysłowy w Przychodni Zakładowej WSK Mielec, w tym w latach 1969-1973 jako kierownik tejże Przychodni, a w latach 1974-1980 – dyrektor Przemysłowego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu. W 1961 r. zdobył 3. miejsce w Konkursie Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego za pracę Ujemne oddziaływanie żywic epoksydowych na pracownika w WSK Mielec. Ponadto w latach 1962-1965 w wolnych godzinach pracował w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w Czerminie. W okresie 1969-1974 pełnił funkcję kierownika Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu (w wymiarze połowy etatu). W 1962 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu medycyny przemysłowej, w 1966 r. – II stopień z medycyny przemysłowej, w 1974 r. – II stopień z organizacji ochrony zdrowia, w 1977 r. – II stopień z medycyny sportowej i w 1983 r. – I stopień z medycyny wewnętrznej. W 1978 r. obronił pracę doktorską Biologiczne i społeczne skutki oddziaływania drgań mechanicznych na człowieka w WSK „PZL-Mielec”. Od 1980 r. do przejścia na emeryturę w 1998 r. pracował na stanowisku lekarza rejonowego w Przychodni Rejonowej nr 2 w Mielcu. Od 1982 r. był biegłym sądowym Sądu Okręgowego w Rzeszowie. W 1985 r. został mianowany dyrektorem Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i funkcję tę pełnił do 1990 r. Ponadto od 1970 r. pracował w Poradni Medycyny Sportowej, a od 1993 r. jako lekarz podstawowej opieki zdrowotnej w Ambulatorium MSWiA w Mielcu. Poza pracą zawodową prowadził niezwykle aktywną działalność społeczną. Przez wiele lat był działaczem PCK. Wiele kadencji sprawował funkcję prezesa ZZ PCK przy WSK Mielec, a następnie prezesa Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. W 1978 r. został wybrany członkiem Prezydium Zarządu Okręgowego PCK w Rzeszowie i w 1990 r. jego prezesem, a od 1 XII 2001 r. pełnił funkcję prezesa Podkarpackiego Zarządu Okręgowego PCK w Rzeszowie i członka Krajowej Rady Reprezentantów PCK w Warszawie. Od 1956 r. był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w latach 1972-1976 członkiem Komisji Zdrowia Centralnego Komitetu SD w Warszawie. Udzielał się także w pracy związkowej, m.in. w latach 1970-1980 był członkiem Komisji Zdrowia Centralnej Rady Związków Zawodowych w Warszawie, w latach 1984-2001 pełnił funkcję przewodniczącego, a później zastępcy przewodniczącego Związkowej Rady Zakładowej przy ZOZ w Mielcu. Sprawował także mandaty radnego Powiatowej Rady Narodowej, Miejskiej Rady Narodowej i Rady Miejskiej oraz Rady Powiatowej w Mielcu. Wieloletnią pracą zawodową i społeczną znacząco przyczynił się do rozwoju służby zdrowia i opieki społecznej w Mielcu i jego regionie. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in. Krzyż Oficerski OOP i Krzyż Kawalerski OOP, Odznakę „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Złotą Odznakę Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, Honorowe Odznaki PCK wszystkich stopni, „Kryształowe Serce” PCK, Odznakę „Zasłużony dla Kultury Fizycznej” i tytuł Członka Honorowego PCK. W 1985 r. został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Był biegłym sądowym woj. podkarpackiego. W 2008 r. został wyróżniony tytułami Honorowego Prezesa Rejonu PCK w Mielcu i Honorowego Prezesa Podkarpackiego Oddziału Okręgowego PCK w Rzeszowie. Wyróżniony Medalem „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”. Zmarł 7 III 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALCZUK BARBARA (z domu KAYSIEWICZ), urodzona 1 V 1943 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Janiny z Paluchowskich. Absolwentka 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD w Mielcu (później LO 27 i II LO), maturę zdała w 1961 r. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i w 1968 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1968-1985 pracowała jako nauczycielka języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 71 im. J. Kusocińskiego w Poznaniu, a w latach 1985-1991 uczyła języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 12 w Poznaniu. W 1974 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Udzielała się społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Za wyróżniającą się pracę dydaktyczno-wychowawczą i społeczną otrzymała m.in. Nagrodę III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania oraz Odznakę Zasłużony dla Miasta Poznania. W 1991 r. przeszła na rentę chorobową i powróciła do Mielca. Tu zaangażowała się w działalność Sekcji Emerytów i Rencistów Związku Nauczycielstwa Polskiego, za co została wyróżniona Złotą Odznaką ZNP. Od kilkunastu lat współpracuje z Agencją Wydawniczo-Reklamową Korso jako korektor i korespondent. Uczestniczyła też w gromadzeniu materiałów do niniejszej Encyklopedii miasta Mielca i była adiustatorem I tomu.
KOWALCZUK BRONISŁAW, urodzony 1 XII 1940 r. w Łopatynie, syn Bazylego i Bronisławy z domu Gil. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Górze Śląskiej, maturę zdał w 1958 r. Uczył się także w Szkole Laborantów Chemicznych w Jeleniej Górze i ukończył ją w 1959 r., a następnie pracował jako laborant w Jeleniogórskich Zakładach Celulozy i Włókien Sztucznych. Od 1960 r. do 1990 r. służył w wojsku. W latach 1960-1963 uczęszczał do Oficerskiej Szkoły Wojsk Chemicznych w Krakowie i po jej ukończeniu otrzymał stopień podporucznika. Od 1963 r. do 1971 r. pracował na stanowiskach sztabowych w wojskach Obrony Powietrznej Kraju (OPK), pełniąc kolejno funkcje: dowódcy plutonu w 3 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego OPK we Wrocławiu, szefa zabezpieczenia chemicznego 62 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego OPK (awans na stopień porucznika) i szefa zabezpieczenia chemicznego 17 Pułku Radiotechnicznego OPK w Poznaniu (awans na stopień kapitana). W latach 1971-1990 był kolejno wykładowcą, starszym wykładowcą i kierownikiem szkolenia obronnego w Studium Wojskowym Politechniki Poznańskiej w Poznaniu (awanse na stopnie majora i podpułkownika). W 1973 r. ukończył Akademię Rolniczo-Techniczną w Poznaniu (z tytułem inżyniera technologa), w 1980 r. Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu, gdzie otrzymał tytuł magistra pedagogiki oraz studium podyplomowe z zakresu nowych technik kształcenia – także na Uniwersytecie w Poznaniu. Od 23 IX 1991 r. zamieszkał na stałe w Mielcu i włączył się w działalność społeczną. 12 XII 1996 r. został prezesem mieleckiego Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP. Od 15 VIII 1997 r. do 3 IX 1999 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Mielcu. W ramach działalności tych organizacji jest od 1997 r. współorganizatorem wielu uroczystości związkowych i kombatanckich w Mielcu. 31 I 1997 r. został członkiem–założycielem Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego, a następnie jego wiceprezesem. Ponadto od szeregu lat współpracuje z czasopismami ogólnopolskimi i lokalnymi. W okresie służby wojskowej publikował w: „Przeglądzie Obrony Cywilnej”, „Przeglądzie Obrony Terytorialnej Kraju” i „Przeglądzie Wojsk Lądowych”. Otrzymał wyróżnienie miesięcznika ogólnopolskiego „Przegląd OC” za artykuły w 1986 r. Od 1996 r. zamieszcza artykuły o działalności mieleckiego Koła ZBŻZ i OR WP w miesięczniku ogólnopolskim „Głos Weterana” oraz w prasie mieleckiej („Głos Mielecki”, „Korso”, „Wizjer Regionalny”), w której publikuje ponadto artykuły o tematyce kulturalnej. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem 40-lecia PRL. Funkcję prezesa Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu pełnił do 2008 r. Jest członkiem Zarządu Koła Związku Żołnierzy Wojska Polskiego. Ponadto działał społecznie, m.in. jako sekretarz zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (trzy kadencje), wiceprezes zarządu Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego (cztery kadencje), członek Powiatowej Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych (do 2015 r.) oraz członek Rady Osiedla T. Kościuszki. Pisze artykuły do Tygodnika Regionalnego Korso” i ogólnopolskiego pisma „Głos Weterana i Rezerwisty”. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Medalem „Pro Memoria”, Złotą Odznaką Honorową Związku Inwalidów Wojennych RP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla LOK”, Medalem XXX-lecia Związku Żołnierzy RP oraz Medalem „Za Zasługi dla Głosu Weterana i Rezerwisty”, nagrodą dziennikarską „Złota Sowa” i tytułem „Autor Roku 2009” czasopisma „Głos Weterana i Rezerwisty”. W 2012 r. został wpisany do „Honorowej Księgi Zasłużonych dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”. W 2019 r. otrzymał mielecki tytuł Aktywnego Seniora.
KOWALCZYK BARTOSZ, urodzony 18 XII 1996 r. w Dąbrowie Białostockiej, syn Wojciecha i Agaty z domu Burel. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął jako junior w Słonecznym Stoku Białystok. Absolwent Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Gdańsku z maturą w 2015 r. W tym okresie grał w SMS Gdańsk, w tym dwa sezony z I lidze. W sezonie 2014/2015 zdobył 154 gole i zajął 4. miejsce w tabeli najlepszych strzelców. W latach 2015-2018 występował w ekstraklasowym zespole Azoty Puławy na pozycji środkowego rozgrywającego i zdobywając 109 goli przyczynił się do trzykrotnego zdobycia przez tę drużynę brązowego medalu Mistrzostw Polski. Przed sezonem 2018/2019 został wypożyczony do ekstraklasowej SPR Stal Mielec i w tym zespole został pierwszym rozgrywającym. W I rundzie zdobył 71 goli i przez „Sportowe Fakty” został wybrany na najlepszego środkowego rozgrywającego Superligi. Jest wielokrotnym reprezentantem Polski. W reprezentacji U-18 grał m.in. w Mistrzostwach Europy w Polsce (2014 r.), w reprezentacji U-19 zagrał w Mistrzostwach Świata w Rosji (2015 r.), a w reprezentacji młodzieżowej U-21 wystąpił w turnieju kwalifikacyjnym do Mistrzostw Świata U-21 w Algierii (2017 r.). W grudniu 2018 r. (jako zawodnik Stali Mielec) zadebiutował w I reprezentacji Polski w wygranym meczu z Japonią (25:25, rzuty karne – 4:3) i zdobył 2 bramki. Od tego czasu jest powoływany do reprezentacji i zagrał dotychczas 7 meczów. Przed sezonem 2019/2020 powrocił do Azotów Puławy.
KOWALCZYK EUGENIUSZ (ksiądz), urodzony 3 VIII 1929 r. w Rzędzianowicach koło Mielca, syn Józefa i Marii z domu Hasek. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnym nauczaniu jako uczeń Władysława Micka w Mielcu. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do Liceum Humanistycznego w Tarnowie. Po maturze w 1949 r. studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, a po ukończeniu studiów w 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po prymicjach przez kilka miesięcy pozostawał w Rzędzianowicach (z powodu braku zgody władz świeckich na przeniesienie), a następnie jako wikariusz pracował w parafiach w Jazowsku (IX 1954–1960) i Gródku koło Grybowa. W 1964 r. został mianowany wikariuszem adiutorem, a w 1968 r. proboszczem tej parafii i pełnił tę funkcję do 1979 r. W tym okresie doprowadził do wyremontowania kościoła i budynków parafialnych. W latach 1979–1994 był proboszczem w Chronowie koło Nowego Wiśnicza, a w latach 1994–1999 proboszczem w Zabrniu koło Szczucina, gdzie przeprowadził szereg prac remontowych i modernizacyjnych. W 1999 r. – po ukończeniu 70 lat – zrezygnował z funkcji proboszcza i rezydował w Zabrniu. Od 2002 r. był rezydentem w parafii Ducha Świętego w Mielcu i pomagał w pracy duszpasterskiej. W sierpniu 2014 r. został powołany w skład Kapituły Kolegiackiej w Wojniczu jako kanonik honorowy. Odznaczony RM. Zmarł 15 XII 2015 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.
KOWALCZYK MACIEJ STANISŁAW, urodzony 8 VI 1956 r. w Krakowie, syn Bogumiła i Teresy z Matowskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie z maturą w 1975 r. Studia Na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie ukończył w 1981 r. i uzyskał tytuł lekarza medycyny. Ukończył także szereg szkoleń specjalistycznych. Pracę w zawodzie lekarza rozpoczął w 1984 r. w Szpitalu Miejskim Specjalistycznym im. Gabriela Narutowicza w Krakowie, a następnie w latach 1985-2004 pracował w „Szpitalu na Siemiradzkiego”. Kolejnymi szpitalami, w których pracował, były: Szpital Położniczo-Ginekologiczny „UJASTEK” Sp. z o.o. (2004-nadal), Szpital Położniczo-Operacyjny im. św. Elżbiety w Rostoce (2013-2014, ordynator), Szpital Położniczo-Ginekologiczny „MEDIKOR” Sp. z o.o. (2014-2018) i Szpital w Proszowicach SP ZOZ – Oddział Położniczo-Ginekologiczny (2018-2020, ordynator). Od 1 VII 2020 r. pracuje na stanowisku ordynatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala Specjalistycznego w Mielcu.
KOWALCZYK STANISŁAW, urodzony 30 IV 1898 r., podinspektor oświaty w Mielcu od 1934 r., kierownik szkół: męskiej i dwóch żeńskich w okresie okupacji hitlerowskiej.
KOWALEWSKI MARIAN, urodzony 7 X 1900 r. Był podoficerem zawodowym Wojska Polskiego. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. odznaczony został Krzyżem Walecznych. Zmarł 16 XII 1950 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALIK BARBARA (z domu MALACZYŃSKA), urodzona 30 VI 1928 r. w Kębłowie, powiat mielecki, córka Jana i Honoraty z domu Buczek. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkała w Mielcu i tu w 1944 r. ukończyła Miejską Szkołę Handlową. Już po wojnie uczęszczała do Gimnazjum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, a następnie do Państwowego Liceum Spółdzielczego II stopnia w Miłocinie koło Rzeszowa i tam w 1948 r. zdała maturę. Na podstawie nakazu pracy 1 VII 1948 r. została zatrudniona w Banku Spółdzielczym w Mielcu. Do 1963 r. pracowała na różnych stanowiskach, m.in.: członka Zarządu Banku, zastępcy kierownika działu kredytów, zastępcy dyrektora i głównego księgowego. W 1963 r. przeszła do Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Obrotu Nasionami „Centrala Nasienna” Oddział w Mielcu na stanowisko zastępcy głównego księgowego, a następnie głównego księgowego. W 1966 r. powróciła do Banku Spółdzielczego na stanowisko zastępcy dyrektora i głównego księgowego. Po uzyskaniu specjalistycznych uprawnień kontrolowała bilanse roczne w Bankach Spółdzielczych w województwie rzeszowskim, a pod jej kierownictwem odbywali staże lustratorzy Banków Spółdzielczych i Banku Gospodarki Żywnościowej z terenu województwa. Poza pracą zawodową działała społecznie w Zespole Pracy Kobiet Oddziału Wojewódzkiego BGŻ w Rzeszowie, Kołach Gospodyń Wiejskich w powiecie mieleckim i Powiatowym Komitecie Pomocy Społecznej w Mielcu – gminie wiejskiej. W 1987 r. przeszła na emeryturę i zajęła się działalnością społeczną. Była członkiem zarządu i sekretarzem Oddziału Polskiego Związku Niewidomych w Mielcu (1990-2002), a po śmierci męża została członkiem Związku Kombatantów i Osób Represjonowanych Oddział w Mielcu oraz Związku Inwalidów Wojennych RP Oddział w Mielcu, gdzie od 2001 r. pełni funkcję zastępcy prezesa Oddziału i sekretarza. Była jedną z inicjatorek nadania nazwy ZIW miejskiemu parkowi przy ul. S. Staszica i postawienia tam obelisku z tablicą pamiątkową, a także współtwórcą publikacji o działalności ZIW RP w Mielcu. W 2003 r. została powołana do Powiatowej Społecznej Rady do spraw Osób Niepełnosprawnych w Mielcu. Jest jedną ze współorganizatorek Forum Organizacji Pozarządowych w Mielcu. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Finansów PRL”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Bankowości PRL” oraz Złotą Odznaką Honorową „NIKE” (za działalność w ZIW). Zmarła 6 V 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALIK JAN, urodzony 16 II 1922 r. w Wojsławiu, syn Jana i Julii z domu Mendrygał. Uczęszczał do Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum Handlowego w Mielcu, ale naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował fizycznie w firmie J. Hoenig (1 I 1940-31 XII 1941), m.in. przy budowie baraków na Smoczce. Wówczas wstąpił do ZWZ (później AK) i przyjął pseudonim „Błękitny”. (Dowódcą trójki był Franciszek Kralisz z Wojsławia.) Otrzymał rozkaz zatrudnienia się na stacji kolejowej w Mielcu i pracę taką otrzymał 1 I 1942 r. W 1943 r. przeniesiony został do stacji kolejowej w Dębicy, a następnie do Żurawicy jako dyżurny nadzorczy, a później telegrafista i odprawiacz pociągów. W czasie tych prac uczestniczył w akcjach sabotażowych i przekazywał wiadomości o ruchu pociągów, zwłaszcza wojskowych. 28 I 1944 r. został aresztowany przez Gestapo w czasie akcji sabotażowej na stacji Żurawica. Przebywał w więzieniach w Przemyślu, Tarnowie i Krakowie, a następnie został skierowany do obozu koncentracyjnego Kraków-Płaszów, gdzie otrzymał numer 12448. W obozie pozostawał do 31 VII 1944 r., a następnie został przekazany do obozu pracy przy budowie umocnień wokół Krakowa. 18 I 1945 r. przy pomocy AK wziął udział w udanej ucieczce i powrócił do Wojsławia. Dokończył naukę w Liceum Handlowym w Mielcu i w 1947 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Pracował w przedsiębiorstwach handlowych i spółdzielniach w Mielcu oraz na terenie powiatu mieleckiego. Był m.in. członkiem Zarządu ds. handlu w Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej, kierownikiem Zakładu Handlu PZGS „Samopomoc Chłopska” i prezesem Zarządu GS „Samopomoc Chłopska” w Czerminie. 1 III 1982 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę. Działał społecznie, m.in.: w Związku Zawodowym Pracowników Handlu i Spółdzielczości, Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej, Ludowym Klubie Sportowym Tęcza Mielec i Ochotniczej Straży Pożarnej w Czerminie. Był członkiem Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych oraz Związku Inwalidów Wojennych RP. Odznaczony m.in. Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Oświęcimskim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kawalerskim OOP oraz licznymi odznakami spółdzielczymi i związkowymi. Zmarł 22 XII 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALIK KRYSTYNA ALDONA, urodzona 9 I 1975 r. w Mielcu, córka Henryka i Franciszki z domu Węgrzyn. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1995 r. W tym samym roku została współwłaścicielką firmy GALMET S.C. w Mielcu i pozostaje nią nadal. Studiowała na Wydziale Prawa Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2007 r. uzyskała tytuł magistra, a w następnym roku na tej samej uczelni ukończyła studia podyplomowe z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. W 2015 r. podjęła dodatkową pracę jako nauczyciel w szkołach dla dorosłych „Torus” i „Sigma” w Mielcu. W wyborach samorządowych w 2018 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu VII kadencji (2018-2023), a po rezygnacji jednego z radnych powierzono jej funkcję przewodniczącej Komisji Rewizyjnej. Wraz z mężem Romanem sponsorują różne przedsięwzięcia społeczne, głównie o charakterze religijnym i sportowym. Ponadto przeznacza swoją dietę radnej osobom potrzebującym pomocy, szczególnie chorym. W 2019 r. rozpoczęła studia doktoranckie na Wydziale Prawa Pracy Wyższej Szkoły Prawa i Administracji w Rzeszowie.
KOWALIK WIKTOR JAN, urodzony 25 VII 1959 r. w Mielcu, syn Jana i Barbary z Malczyńskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1978 r. Studia na Wydziale Fizyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1992 r. z tytułem magistra fizyki. Ponadto w 2003 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1984 r. w Szkole Podstawowej w Izbiskach, a następnie pracował w Szkole Podstawowej w Glinach Małych i Szkole Podstawowej w Ujściu, gdzie w latach 1992-1998 pełnił funkcję dyrektora. Od 1998 r. do 2003 r. był dyrektorem Gimnazjum w Gawłuszowicach, a w latach 2003-2006 nauczycielem w tejże szkole. W 2006 r. został zatrudniony w Urzędzie Gminy w Gawłuszowicach jako sekretarz gminy i zastępca wójta i funkcje te pełni nadal. Angażuje się społecznie, m.in. jako członek OSP Krzemienica. W latach 2002-2009 pełnił funkcję prezesa Odrodzonego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” Mielec. W czerwcu 2018 r. powierzono mu funkcję prezesa Lokalnej Grupy Działania PROWENT Mielec, zrzeszającej 11 gmin z powiatów: mieleckiego, dąbrowskiego i dębickiego. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
KOWALIK ROMAN, urodzony 5 IX 1977 r. w Mielcu, syn Zdzisława i Zofii z domu Madej. Absolwent Zespołu Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu. Ukończył studia na Wydziale Wychowania Fizycznego i Turystyki Wszechnicy Świętokrzyskiej z tytułem magistra. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Jego pasją od młodości jest sport. Był zawodnikiem drużyn piłki nożnej: Start Wola Mielecka, Ikarus Tuszów Narodowy i KS Ostrovia Ostrowy Baranowskie. Uzyskał licencję trenera piłki nożnej UEFA B. Jest znanym w środowisku działaczem sportowym i charytatywnym oraz sponsorem wielu przedsięwzięć społecznych, głównie w Mielcu. Był współzałożycielem Akademii Piłkarskiej PiłkarskieNadzieje w Mielcu. Od 2019 r. pełni funkcję prezesa klubu piłki ręcznej Handball Stal Mielec SA. i sponsoruje ten klub. Jest współorganizatorem turniejów piłki ręcznej. Wspiera też w miarę możliwości różne inicjatywy sportowe, m.in. sponsorował sztuczne oświetlenie boiska piłkarskiego KS Ostrovia Ostrowy Baranowskie, pierwsze tego typu na terenie powiatu kolbuszowskiego. Był też jednym z inicjatorów i sponsorów akcji pomocy mistrzowi Polski w piłce ręcznej mężczyzn Łomża Vive Kielce w sezonie 2020/2021. Opiekuje się kościołem pomocniczym pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w osiedlu Wojsław. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką Honorową PZPN, tytułem „Mecenas Sportu – 2019” w Plebiscycie „Korso”, Nagrodą Starosty Powiatu Mieleckiego i Prezydenta Miasta Mielca za organizację turnieju piłki ręcznej z udziałem najlepszych polskich drużyn oraz podziękowaniami za pomoc Łomży Vive Kielce.
KOWALIK ZBIGNIEW KAZIMIERZ, urodzony 6 X 1923 r. w Sosnowcu, syn Jana i Katarzyny z domu Szczepanik. Jesienią 1939 r., chroniąc się przed wywozem do III Rzeszy, uciekł do Stalowej Woli i tam pracował w Zakładzie Badawczo-Doświadczalnym (Stalwerke Brankschwaiwerk Stalowa Wola). Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej w 1944 r. został powołany do wojska. Ukończył Frontową Oficerską Szkołę Piechoty w Lublinie i w stopniu podporucznika dowodził plutonem moździerzy, a następnie plutonem zwiadowczym 3 batalionu 33 pułku piechoty 7 Dywizji Łużyckiej, w walkach na szlaku bojowym: Kutno – Wrocław – Budziszyn – Freiwaldau – Tomasdorf – Rotenburg (forsowanie Nysy Łużyckiej) – Oberschraibehau (Szklarska Poręba). Po wojnie został zwolniony ze służby z powodu pilnej potrzeby opieki nad rodziną. Podjął pracę w Ubezpieczalni w Sosnowcu jako pracownik księgowości. W 1951 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w Technikum Mechanicznym jako kierownik internatu i nauczyciel przysposobienia wojskowego. W 1953 r. ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu, a w dalszych latach – Wyższą Szkołę Oficerów Rezerwy w Raciborzu i Studium Pedagogiczne (dla nauczycieli przysposobienia wojskowego) w Rzeszowie. Sprawował opiekę nad Izbą Pamięci w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych, po których otrzymywał awanse na stopień porucznika (1960) i kapitana (1975). Był członkiem ZBoWiD, ZNP i ZBŻZiOR. W 1988 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 1990 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu. W 2001 r. otrzymał awans na stopień majora. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Patentem Nr 60595 z tytułem „Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”. Zmarł 24 VII 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOWALSKI JAN KAZIMIERZ, urodzony 23 X 1895 r. w Radomyślu nad Sanem, syn Antoniego i Heleny z Czermińskich. Ukończył szkołę ludową w Radomyślu nad Sanem, a następnie terminował w zakładzie masarskim. W 1915 r. został powołany do służby wojskowej i w austriackim 17 pułku piechoty brał udział w I wojnie światowej. Za odwagę został odznaczony austriackim Srebrnym Medalem Waleczności I klasy. W czasie dalszych walk został wzięty do niewoli rosyjskiej. Powrócił w rodzinne strony dopiero w 1918 r. i jeszcze jesienią tego samego roku zgłosił akces do polskiej Żandarmerii Krajowej, będącej zalążkiem późniejszej Policji Państwowej. Po ukończeniu szkoły żandarmerii w Krakowie, 4 XI 1919 r. został skierowany do służby na posterunku w Mielcu. W związku z utworzeniem Policji Państwowej i wchłonięciem przez nią Żandarmerii Krajowej od 1 XII 1919 r. został funkcjonariuszem Policji Państwowej w Mielcu. Od 15 VI 1920 r. służył na posterunku w Apolinarach (później część wsi Wadowice Dolne) w powiecie mieleckim, z wyjątkiem kilku miesięcy w 1921 r., kiedy został oddelegowany do okręgu tarnopolskiego, podobnie jak wielu innych policjantów, dla wzmocnienia tamtejszych posterunków. W 1930 r. powrócił do Mielca, gdzie pracował w Komendzie Powiatowej PP. Tu m.in. awansował na starszego posterunkowego oraz otrzymał pochwałę komendanta wojewódzkiego PP w Krakowie za akcję ratunkową w czasie wielkiej powodzi na ziemi mieleckiej w lipcu 1934 r. Po napadzie Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) i szybkim posuwaniu się wojsk niemieckich, wraz z grupą innych mieleckich policjantów udał się w kierunku wschodnim. Tam zastało go niespodziewane wejście wojsk sowieckich na wschodnie tereny Polski (17 IX 1939 r.). W nieznanym do dziś miejscu został aresztowany przez NKWD i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze. Potwierdza to jego nazwisko na liście wywozowej nr 020/2 z 9 IV 1940 r. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Pośmiertnie awansowany na stopień aspiranta. Upamiętniono go tabliczkami w Katedrze Polowej Wojska Polskiego i w Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu.
KOWALSKI JAN TADEUSZ, urodzony 23 I 1906 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Michała i Agnieszki z Duszkiewiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1927 r. Ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Krakowie, a następnie szkołę oficerską ze stopniem podporucznika i służył w Wojsku Polskim, prawdopodobnie w 16 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. W 1934 r. został zwolniony do rezerwy. W latach 1935-1939 pracował w Szkole Powszechnej w Szydłowcu koło Mielca. Wiosną 1939 r. odbył ćwiczenia wojskowe w macierzystym pułku i otrzymał awans do stopnia porucznika. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w 16 PP Armii Karpaty. Po wielokrotnych atakach lotnictwa niemieckiego jednostki polskie zostały rozbite pod Tomaszowem Lubelskim. W listopadzie 1939 r. powrócił do Złotnik i przez całą okupację hitlerowską ukrywał się. Utrzymywał kontakt z mieleckimi strukturami ruchu oporu, ale bliższe szczegóły nie są znane. Po wojnie podjął pracę nauczycielską w Szkole Powszechnej (później Podstawowej) w Złotnikach, a następnie w latach 1946-1971 był kierownikiem tej szkoły. Przez wiele lat czynił starania o poprawę stanu budynku szkolnego. Po wprowadzeniu ośmioletniej szkoły podstawowej (1966 r.) złotnicki obiekt był zdecydowanie za mały i wówczas udało mu się doprowadzić do rozbudowy budynku. Zmarł 10 XI 1977 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALSKI LECH, urodzony 17 I 1961 r. w Rypinie, syn Józefa i Hanny z Krzykowskich. Uczęszczał do Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Toruniu, a egzaminy maturalne zdał w Technikum Mechanicznym w Mielcu. Trenowanie rzutu młotem rozpoczął w 1975 r. w klubie Zryw Toruń. W 1977 r. został mistrzem w kategorii juniorów młodszych w ramach Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży, a w 1978 r. zwyciężył w kategorii juniorów starszych w OSM. Reprezentował wówczas Olimpię Grudziądz. W czasie służby wojskowej startował w barwach Zawiszy Bydgoszcz i dwa razy wywalczył tytuł mistrza Wojska Polskiego w rzucie młotem. Po wojsku został ponownie zawodnikiem Olimpii, ale nękany kontuzjami nie był w stanie utrzymywać dobrej formy. Korzystając z propozycji R. Jakubowskiego (także czołowego polskiego młociarza), przeniósł się z rodziną do Mielca i zasilił Stal Mielec. W mieleckim klubie rozwinął swój nieprzeciętny talent i możliwości fizyczne. W Mistrzostwach Polski seniorów w konkurencji rzutu młotem zdobywał kolejno medale: 1988 r. – brązowy w Grudziądzu, 1989 – złoty w Krakowie (69,06 m), 1990 – srebrny w Pile, 1991 – złoty w Kielcach (72,20 m), 1992 – złoty w Warszawie (75,56 m), 1993 – złoty w Kielcach (72,16 m), 1994 – złoty w Pile (72,74 m) i 1995 – złoty w Warszawie (73,34 m). Był wielokrotnym reprezentantem Polski, m.in. w Pucharze Europy (Rzym, 1993) zdobył 6. miejsce wynikiem 71,30 m, a w międzynarodowym trójmeczu: Czechy-Węgry-Polska (Praga, 1993) zwyciężył rezultatem 73,60 m. Rekord życiowy – 75,98 m – osiągnął 9 VII 1992 r. na stadionie w Mielcu. Po zakończeniu zawodniczej kariery wyczynowej podjął pracę w Fabryce Samochodów „Gepard” Sp. z o.o., przekształconej później na Zakład Konstrukcji Aluminiowych i „Kirkham Motorsports” Sp. z o.o. i pełnił funkcję kierownika prototypowni. UczestniczyŁ w lekkoatletycznych zawodach weteranów (Mistrzostwa Świata, Mistrzostwa Europy) i zdobywaŁ medale.
KOWALSKI ROMAN, urodzony 20 II 1921 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Jana i Bronisławy Filas. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu kontynuował naukę w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej, ale w jej ukończeniu przeszkodziła wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako junak „Baudienstu” m.in. przy budowach i remontach dróg i kolei. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (5-6 VIII 1944 r.), w ramach poboru do Wojska Polskiego, zgłosił się z bratem (Antonim) do Rzeszowa, gdzie został skierowany do 27 Pułku Piechoty 10 Dywizji. Przebył z nią szlak bojowy: Kraków-Poznań-Strzelce Krajeńskie-Nysa Łużycka. Miał stopień kaprala. W czasie walk po przejściu Nysy dokonał bohaterskiego czynu, likwidując wiązką granatów bunkier hitlerowski. Umożliwiło to dalszy atak Polaków, a on sam, trafiony w głowę i zalany krwią, pozostał na miejscu bitwy i dopiero po pewnym czasie został zabrany do szpitala. Początkowo nie rozpoznano go i znalazł się na liście zabitych. Zawiadomiono rodzinę o śmierci, odbyła się żałobna Msza św. w kościele św. Mateusza w Mielcu. Jednak rodzina nie do końca była przekonana, że zginął, ponieważ sygnały o tym, że może jednak żyje, wysyłali frontowi koledzy, a później pielęgniarka ze szpitala, w którym się leczył. W listopadzie 1945 r. został wypisany ze szpitala i powrócił do domu, co wywołało najpierw konsternację, a później radość. Podjął pracę w PZL WP Nr 2, ale wielokrotnie miał kłopoty z udowadnianiem, że żyje. Po pewnym czasie odwiedził swój symboliczny grób na Cmentarzu Wojskowym w Zgorzelcu. Wyróżniony został m.in.: Odznaką Grunwaldzką, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem za udział w walce o Berlin, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 12 V 1976 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALSKI WŁADYSŁAW, urodzony 3 XI 1926 r. w Przyszowie, powiat niżański, syn Jakuba i Ewy z domu Walec. Od 1945 r. pracował w: Zakładzie Krawieckim w Jeleniej Górze jako pracownik fizyczny (1945-1949), CSPO jako kontroler (1949-1950), Fabryce Maszyn Papierniczych „Cieplice” jako księgowy (1951-1953) i PSS „Społem” w Kolbuszowej jako kierownik produkcji (1953-1954). W latach 1955-1962 pracował w PSS „Społem” w Mielcu, także na stanowisku kierownika produkcji. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu i w 1960 r. zdał egzaminy maturalne, otrzymując tytuł technika ekonomisty. W 1963 r. wybrany został prezesem Spółdzielni Pracy „Odzież” w Mielcu i funkcję tę pełnił do 1982 r. Przyczynił się do rozwoju Spółdzielni, doprowadzając w 1965 r. do oddania do użytku kompleksu obiektów przy ul. T. Kościuszki, ich zagospodarowania oraz rozwinięcia produkcji odzieżowej. W 1972 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra. Po przejściu na „wcześniejszą” emeryturę w 1982 r. udzielał się jako członek Rady Nadzorczej PSS „Społem” w Mielcu (1983-1986) oraz pracował jako kontroler (w niepełnym wymiarze godzin) w Spółdzielni Pracy „Przyszłość” (1984-1986). Był też długoletnim filatelistą, a w latach 70. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego koła PZF. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1978), Medalem 30-lecia PRL (1974) i Medalem 40-lecia PRL (1984) oraz odznakami resortowymi. Zmarł 24 X 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOWALSTWO (KUŹNICTWO, ŚLUSARSTWO), rzemiosło metalowe o dużym znaczeniu aż do XIX w., kiedy to zostało mocno ograniczone przez masowe wyroby fabryczne. W Mielcu było dominującym rzemiosłem od XVI do XVIII w. O rozwoju warsztatów kowalskich w XVI w. w Mielcu świadczy utworzenie w 1522 r. cechu kowalskiego, pełniącego funkcję cechu zbiorowego. Nie są znane nazwiska najstarszych mieleckich kowali. Jednymi z pierwszych wymienionych z nazwiska czy imienia są: ślusarz Wiech (1578), kowal Marek (1580), kowal Marcin Panek (1581), ślusarz Błażej (1590) i ślusarz Marcin (1596). Ocenia się, że w wymienionym okresie funkcjonowało w mieście kilkanaście warsztatów kowalskich o różnych specjalnościach. Tradycyjne kowalstwo zanikło niemal całkowicie w Mielcu i okolicy w latach 60. XX w. Próby odrodzenia tego rzemiosła podjęto w latach 80. i 90. XX w., kiedy to wzrosło zapotrzebowanie na ręcznie wykonywane ogrodzenia i inne ozdobne przedmioty (świeczniki, kosze, ławki, elementy urządzeń ogrodowych itp.).
KOWIESKA IRENA HALINA (z domu RYCHLIK), urodzona 27 XI 1938 r. w Chlewiskach koło Radomia, córka Jana i Kazimiery z domu Tomczyk. Rodzina Rychlików mieszkała w Rzucowie, u podnóża Łysej Góry (Świętego Krzyża). Irena uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Szydłowcu i tam rozpoczęła naukę w liceum ogólnokształcącym. W tym okresie należała do harcerstwa. Po przeniesieniu się z matką do Mielca (ojciec zmarł) ukończyła Liceum Ogólnokształcące nr 26 i zdała egzaminy maturalne w 1956 r. 1 III 1958 r. została zatrudniona w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku kasjera. W latach 1961-1966 pracowała na stanowisku księgowej. 1 IV 1966 r. powierzono jej funkcję głównej księgowej PMRN, a następnie Urzędu Miejskiego i pełniła ją nieprzerwanie (przez 33 lata) do 31 XII 1999 r. Była także kierownikiem Wydziału Finansowego (1973-1975) i skarbnikiem miasta Mielca (1990-1999). Systematycznie się dokształcała; ukończyła 9 specjalistycznych kursów, w tym dwa roczne, organizowane przez Stowarzyszenie Księgowych w Polsce. Jako długoletnia główna księgowa miasta przyczyniła się do planowej realizacji budżetu miejskiego i rzetelnego wydawania funduszów miejskich. Mimo pełnienia niezwykle pracochłonnej funkcji i czasu poświęcanego rodzinie (2 dzieci), udzielała się w pracy społecznej. Od wielu lat jest przewodniczącą Komisji Rewizyjnej Oddziału PCK w Mielcu, a od otwarcia (XI 2001 r.) Katolickiego Centrum Edukacji Młodzieży „KANA” przy Parafii MBNP w Mielcu była jego księgową w ramach wolontariatu. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużonego Pracownika Państwowego, Odznaką 50-lecia PCK i Odznaką Honorową PCK III stopnia.
KOWIESKI JÓZEF MICHAŁ, urodzony 15 X 1926 r. w Sołdach koło Siedlec, syn Ignacego i Zofii z Borysławskich. Od 1941 r. do 1944 r. (w czasie okupacji hitlerowskiej) pracował w magazynach kolejowych w Białej Podlaskiej. Powojenne losy sprawiły, że znalazł się w Jeleniej Górze i tam uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych. W latach 1948-1949 odbył zasadniczą służbę wojskową w Toruniu. Do Mielca przybył z ojcem, którego przeniesiono służbowo do PZL jako stolarza specjalistę przy budowie samolotów. W 1950 r. został zatrudniony w WSK Mielec i pełnił m.in. funkcje kierownika Wydziału Transportu. W 1953 r. ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Mielcu i zdał maturę. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (zakres – mechanika, specjalność – silniki spalinowe) i w 1972 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Był autorem wzoru użytkowego „Osłona głowicy frezarskiej zwłaszcza frezarki poziomej” i 5 wniosków racjonalizatorskich, które wdrożono do produkcji w WSK Mielec. W 1985 r. uzyskał licencję mechanika lotniczego obsługi płatowców – samolotów do 5700 kg i silników tłokowych na samolotach do 5700 kg. Należał do SIMP i NSZZ „Solidarność”. Przez wiele lat pracował społecznie w FKS „Stal” Mielec. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Racjonalizatora Produkcji oraz szeregiem odznak resortowych i sportowych. Zmarł 31 X 2006 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOZA MARIA DOROTA (z domu KUSEK), urodzona 27 V 1975 r. w Woli Wadowskiej, powiat mielecki, córka Stanisława i Marii z domu Fijał. Absolwentka Zespołu Szkół Zawodowych im. Janusza Groszkowskiego w Mielcu (zawód – fryzjer) w 1993 r. i Publicznego Zaocznego Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu (zawód – technik ekonomista, specjalność – finanse i rachunkowość) z maturą w 2000 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1997 r. w firmie „Zgoda Dystrybucja” jako przedstawiciel handlowy. W 2007 r. uruchomiła własny Salon Fryzjerski i prowadzi go nadal. Równocześnie studiowała w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie i w 2012 r. uzyskała licencjat w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy, a następnie w 2014 r. tytuł magistra w zakresie administracji rządowej i samorządowej. Od 2011 r. pełniła z wyboru funkcję przewodniczącej Rady Osiedla Cyranka. Ponadto w latach 2006-2012 pracowała w Zarządzie Wspólnoty Mieszkaniowej.
KOZACZKA ROMAN WŁADYSŁAW, urodzony 27 VI 1953 r. w Szczucinie. Absolwent Technikum Mechanicznego w Szczucinie, egzamin dojrzałości zdał w 1973 r. W latach 1973-1991 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach szlifierza-ostrzarza i technologa. W 1982 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (specjalność: systemy i urządzenia energetyczne) i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Opracował kilka wniosków racjonalizatorskich z zakresu oszczędności materiałowej i pracochłonności, a ich wprowadzenie przyniosło wymierne korzyści. Należał do SIMP. W latach 1992-1993 pracował w Spółce Wzbogacania i Odzysku Węgla ICRC Polska SC na stanowisku zastępcy dyrektora, w latach 1994-1995 był konstruktorem w mieleckiej Fabryce Samochodów „Gepard”, a w latach 1995-1999 pracował jako technolog w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec”. Od 1999 r. jest kierownikiem sekcji na Wydziale Przyrządowo-Narzędziowym w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu Sp. z o.o. Od 1972 r. oddawał krew. Członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec” został w 1977 r. Do końca 2002 r. oddał 29 550 ml krwi i jest nadal czynnym krwiodawcą. Za tę niezwykle cenną i humanitarną działalność wyróżniony został: Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową PCK IV stopnia i Odznaką „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” I stopnia.
KOZAK JÓZEF, urodzony 17 V 1909 r. w Przegalinach Dużych – Radzyniu, syn Antoniego i Ewy z Grzeszuków. Po ukończeniu szkoły powszechnej terminował w zakładzie kowalskim, a później w ślusarskim. W 1929 r. zgłosił się na ochotniczo do wojska. Służył w 3 Szwadronie Pancernym przy 15 Pułku Ułanów w Poznaniu, a następnie w 4 Batalionie Pancernym w Brześciu nad Bugiem. Tam ukończył Szkołę Podoficerską i pozostał w wojsku jako zawodowy podoficer w stopniu kaprala, od 1935 r. – plutonowego i w 1939 r. – sierżanta. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w rejonie Kobylej Góry i Rosaszycy, gdzie z oddziałem wziął do niewoli grupę żołnierzy niemieckich. Udał się do Warszawy, która przygotowywała się do obrony. Skierowano go do Brześcia, gdzie na czołgistów miały czekać angielskie czołgi, ale po przybyciu na miejsce czołgów nie było. Starał się przedostać do granicy z Rumunią, ale po drodze został pobity i okradziony przez Ukraińców. Uprzedzony o wywózkach polskich oficerów i podoficerów do Rosji próbował ukryć się, ale został złapany i umieszczony w transporcie na wschód. Udało mu się jednak uciec i przedostał się przez granicę na teren Lubelskiego. Tam udało mu się skontaktować z jednym z oddziałów ZWZ (później AK) i uczestniczył w jego działaniach do końca wojny. W latach 1945-1947 pracował w młynie w Komarówce Podlaskiej. W 1947 r. przybył (z żoną) do Mielca i został zatrudniony w PZL (później WSK). Pracował m.in. na Wydziale 54 (w probierni) jako mistrz. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Należał do mieleckiego Oddziału ZBoWiD. Aż do 1981 r. nie przyznawał się, że był zawodowym żołnierzem WP i potem partyzantem. Zmarł 1 VI 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOZAK WŁADYSŁAWA (z domu BAMBURAK), urodzona 14 III 1948 r. w Dobrociechach koło Koszalina, córka Antoniego i Franciszki z domu Baryła. Absolwentka Technikum Łączności w Krakowie, egzaminy maturalne zdała w 1967 r. Pracę zawodową rozpoczęła 1 IV 1968 r. w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Krasiczynie jako księgowa. 2 VIII 1971 r. przeszła do Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Przemyślu na stanowisko referenta. W związku z pracą męża w WSK Mielec przeprowadziła się do Mielca i od 2 VI 1972 r. do 31 XII 1972 r. pracowała jako referent w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a z dniem 1 I 1973 r. została awansowana na stanowisko sekretarza Urzędu Gminy w Wadowicach Górnych (powiat mielecki) i obejmowała je do 31 X 1990 r. W 1980 r. ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymała tytuł magistra administracji. Ukończyła także Studium Przygotowania Pedagogicznego na Politechnice Rzeszowskiej. 1 II 1991 r. powierzono jej funkcję kierownika Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w Mielcu, a ponadto od 27 VII 1994 r. pełni funkcję sekretarza miasta Mielca. Pracując od 1973 r. na kierowniczych stanowiskach, przyczyniła się do prawidłowego i sprawnego funkcjonowania obu wymienionych urzędów, a pełniąc także funkcję urzędnika wyborczego miała duży udział w dobrej organizacji wyborów do samorządów terytorialnych, Sejmu i Senatu oraz wyborów prezydenta RP, a także referendum na terenie miasta Mielca. Za wyróżniającą się pracę zawodową została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Honorową Zasłużonego Pracownika Państwowego. W 2011 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona Złotym Medalem „Za Długoletnią Służbę”.
KOZAK ZYGMUNT WALERIAN, urodzony 14 IV 1878 r. w Czerminie, powiat mielecki, syn Jana i Apolonii z Warendów. Uczęszczał do gimnazjów typu klasycznego w Nowym Sączu i Tarnowie, egzaminy maturalne zdał w 1898 r. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie: 2 semestry na Wydziale Prawa i 7 semestrów na Wydziale Filozoficznym. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1903 r. jako zastępca nauczyciela w Jaśle. Później pracował w mieleckim gimnazjum (1910-1914), Samborze, Białej, ponownie w Mielcu (1915-1917), Samborze i po raz trzeci w Mielcu (1918-1930) jako nauczyciel historii i geografii. Egzamin nauczycielski zdał 30 V 1910 r. W 1915 r. posiadał tytuł profesora. Był zawiadowcą (opiekunem) gabinetu historyczno-geograficznego. Pełnił funkcję sekretarza dyrekcji gimnazjum i skarbnika „bratniej pomocy uczniów”. Grywał na fisharmonii na nabożeństwach gimnazjalnych w kaplicy św. Stanisława Kostki w Mielcu. W 1928 r. otrzymał urlop dla poratowania zdrowia, a od 31 V 1930 r. przeszedł w stan spoczynku. Dalsze losy nie są znane.
KOZANA JAN – burmistrz Mielca, wzmiankowany w 1793 r.
KOZDĘBA DANIEL WITOLD, urodzony 12 XI 1976 r. w Mielcu, syn Stanisława i Józefy z domu Trznadel. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1995 r. Studia na Politechnice Rzeszowskiej ukończył w 2000 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. W tejże uczelni kontynuował naukę na studiach doktoranckich. Równocześnie od 2000 r. był asystentem stażystą w Katedrze Konstrukcji Maszyn i jako doktorant prowadził zajęcia z zakresu informatyki i konstrukcji maszyn. Ponadto był absolwentem studiów MBA we Francuskim Instytucie Zarządzania w Warszawie. Angażował się w życie polityczne. Pełnił liczne funkcje społeczne: wiceprzewodniczącego Parlamentu Studentów RP (1998-2000), członka Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego przy Ministrze Edukacji Narodowej (1999-2001), wiceprzewodniczącego Ruchu Obywatelskiego Młodzi dla Polski (od 1999), członka Honorowego Sztabu Wyborczego prezydenta A. Kwaśniewskiego (2000), członka Rady Nadzorczej Fundacji Parlamentu Studentów RP (2000), członka Środowiskowej Rady Konsultacyjnej do spraw Młodzieży przy Narodowej Radzie Integracji Europejskiej (od 2000), członka Rady Programowej miesięcznika „Dlaczego” (od 2001), radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2002-2006. Był też wiceprzewodniczącym Rady Powiatowej Sojuszu Lewicy Demokratycznej w Mielcu (od 2002). Inspirator i współorganizator szeregu przedsięwzięć, m.in. Targów Edukacyjnych (pierwszych w województwie podkarpackim), Targów Pracy i Forum Uczelni Technicznych w Rzeszowie. Publikował w miesięczniku „Parlament”, podejmując problemy z zakresu szkolnictwa wyższego i reformy systemu szkolnictwa wyższego, kredytów i pożyczek studenckich oraz systemu substydiowania szkolnictwa. W 2003 r. został mianowany asystentem, a następnie doradcą ministra edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej. W latach 2005-2007 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego. W 2008 r. zajmował się doradztwem dla firmy MTU Aero Engines Sp. z o.o. w Jasionce. Kolejne miejsca pracy i funkcje, które sprawował, to: Lead Consultant w Firmie Ecorys Sp. z o.o. (2009), dyrektor handlowy IPP Polska Sp. z o.o. (2009-2010), główny specjalista i zastępca kierownika w Urzędzie Miejskim w Rzeszowie (2010-2014). W wyborach samorządowych 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatowej w Mielcu na kadencję 2010-2014 i m.in. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Rozwoju Gospodarczego, Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Był stypendystą programu dla kadr kierowniczych z Europy środkowej i wschodniej Fundacji Roberta Boscha w Niemczech. W wyborach samorzadowych w 2014 r. został wybrany na prezydenta miasta Mielca w kadencji 2014-2018. Wprowadził szereg nowości w życiu społecznym miasta. W 2015 r. otrzymał Podkarpacką Nagrodę Samorzadową, a w 2016 r. wybrany go na „Mielczanina Roku 2015”. Zmarł 28 II 2018 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Na wniosek grupy radnych miejskich na sesji w dniu 26 XI 2020 r. uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu rondo w ciągu ul. W. Witosa, na skrzyżowaniu z ul. Powstańców Warszawy otrzymało Jego imię.
KOZDĘBA STANISŁAW JAN, urodzony 27 IX 1951 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z domu Buk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. W 1970 r., bezpośrednio po maturze, został zatrudniony w Zakładzie Narzędziowym WSK Mielec i do 1991 pełnił kolejno różne stanowiska, od kierownika sekcji do kierownika Zakładu (1989-1991). W 1978 r. ukończył studia w Politechnice Rzeszowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1991-1998 pracował w Zakładzie Lotniczym na stanowisku kierownika Wydziału Narzędziowego. Od 1994 r. do 1998 r. był członkiem Rady Nadzorczej WSK „PZL-Mielec” S.A., wybranym przez załogę WSK. W tym okresie został dwukrotnie oddelegowany przez Radę Nadzorczą do pełnienia funkcji członka Zarządu WSK. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich, był członkiem KTiR oraz SIMP. Od 1998 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu Sp. z o.o., a od 2002 r. jest dyrektorem przygotowania produkcji. Poza pracą zawodową angażował się w działalność na rzecz miasta. W latach 1984-1988 był radnym Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 1994-1998 – radnym Rady Miejskiej w Mielcu. W obu kadencjach pracował w Komisji Finansów. Był także członkiem Zarządu Budowy Domków Jednorodzinnych przy ul. Kasztanowej w Mielcu. Otrzymał m.in. Brązowy Krzyż Zasługi, Nagrodę NOT „Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki” i Wyróżnienie SIMP „Za aktywną pracę społeczną w dziedzinie postępu technicznego”. Od 1998 r. pracował w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu Sp. z o.o., m.in. będąc od 2002 r. dyrektorem przygotowania produkcji, a od 2004 r. do 2006 r. dyrektorem produkcji. W latach 2006-2007 pełnił funkcję członka Zarządu Wytwórni Silników w Mielcu. Od 2008 r. jest prezesem Zarządu IPP Polska Sp. z o.o. W 2021 r. został wybrany do Rady Parafialnej Parafii Ducha Świętego w Mielcu.
KOZDĘBY DANIELA (RONDO), rondo w ciągu ul. Wincentego Witosa, na skrzyżowaniu z ul. Powstańców Warszawy. Na wniosek grupy radnych miejskich, na sesji w dn. 26 XI 2020 r. uchwałą Rady Miejskiej nr XXVI/264/2020 otrzymało patronat Daniela Kozdęby.
Patron ronda: Daniel Kozdęba (1976-2018), absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Studia na Politechnice Rzeszowskiej ukończył z tytułem magistra inżyniera mechanika. Angażował się w życie polityczne. Pełnił liczne funkcje społeczne w organizacjach centralnych, m.in. wiceprzewodniczącego Parlamentu Studentów RP i doradcy ministra edukacji narodowej. Zawodowo pracował na kierowniczych stanowiskach w m.in. Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego i Urzędzie Miejskim w Rzeszowie. Był także radnym Rady Powiatu Mieleckiego. W wyborach samorządowych w 2014 r. został wybrany na prezydenta miasta Mielca. Wprowadził szereg nowości w życiu społecznym miasta. Zmarł po ciężkiej chorobie w 2018 r. (Obszerniejszy biogram powyżej).
KOZICKI JÓZEF, urodzony w 1838 r. Był długoletnim (25 lat) sekretarzem Gminy Miejskiej Mielec. Zmarł 8 I 1898 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOZIK KAZIMIERZ, urodzony 6 XI 1937 r. w Cyrance koło Mielca, syn Stanisława i Pauliny – Adeli z domu Belcarz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1955 r. Od VIII 1955 r. II 1957 r. uczył się w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu. Po „odwilży październikowej” i redukcji sił zbrojnych zakończył służbę wojskową. Podjął studia na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i ukończył je w 1963 r., uzyskując tytuł lekarza weterynarii. Po odbyciu stażu rzeźnianego, lecznicowego i laboratoryjnego podjął pracę w Przychodni dla Zwierząt w Przecławiu na stanowisku kierownika. Ponadto prowadził szkolenia rolników w zakresie profilaktyki i żywienia zwierząt. W sierpniu 1974 r. przeniósł się do pracy w Mielcu. Pełnił obowiązki lekarza rzeźnianego i zastępcy powiatowego lekarza weterynarii. Po reorganizacji województw i likwidacji powiatów w1975 r. został mianowany rejonowym lekarzem weterynarii i kierownikiem OT WZW w Mielcu (1975-1978), a ponadto pracował w mieleckiej rzeźni i nadzorował masarnie funkcjonujące na terenie rejonu. W 1978 r. przeszedł na stanowisko starszego inspektora weterynaryjnego w OT WZW w Mielcu, a poza pracą w rzeźni nadzorował prace masarni w rejonie mieleckim i kolbuszowskim. Od 1991 r. pełnił funkcję rejonowego weterynaryjnego inspektora sanitarnego w OR w Mielcu i poza dotychczasowymi obowiązkami od 1993 r. nadzorował zlewnie mleka i mleczarnie. Prowadził także szkolenia producentów mleka. Po utworzeniu powiatów – od 1999 r. był powiatowym inspektorem weterynaryjnym ds. higieny żywności w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Mielcu. W trakcie pracy odbył wiele szkoleń i kursów specjalistycznych, głównie w Instytucie w Puławach oraz w Olsztynie i Rzeszowie. W 2000 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Równocześnie podjął działalność gospodarczą w zakresie badania zwierząt rzeźnych i mięsa w prywatnej rzeźni w Mielcu, ale po trzech latach zakończył ją ze względów zdrowotnych. Wyróżniony odznaczeniami resortowymi.
KOZIOŁ JACEK, urodzony 24 I 1946 r. w Radomyślu Wielkim, syn Czesława i Janiny. Uzyskał wykształcenie średnie ogólnokształcące w Mielcu. Pracował m.in. jako operator w kinie „Światowid” w Radomyślu Wielkim. W 1973 r. był współzałożycielem i organizatorem Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury w Radomyślu Wielkim, a następnie jego długoletnim dyrektorem. Wspólnie z Powiatową Poradnią Kulturalno-Oświatową w Mielcu organizował m.in. powiatowy Turniej Gmin w 1974 r. Był inspiratorem i organizatorem uroczystości i imprez kulturalnych oraz sportowych o różnym zasięgu (także ogólnopolskich i międzynarodowych), w tym „Małego maratonu”, który cieszy się do dziś dużym powodzeniem. Jako niezwykle kreatywnemu działaczowi społecznemu powierzano liczne funkcje, m.in. został wybrany na gminnego komendanta Ochotniczych Straży Pożarnych, przewodniczącego Rady Osiedla i przewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego przy Szkole Podstawowej w Radomyślu Wlk. Był aktywnym członkiem organizacji młodzieżowych i społecznych, m.in.: Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu, Ligi Obrony Kraju, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Polskiego Związku Wędkarskiego, Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, Polskiego Związku Filatelistów i Zrzeszenia Ludowych Zespołów. Śpiewał w chórze „Echo” w Radomyślu Wlk. Posiadał uprawnienia strażnika rybackiego i świadectwo wykwalifikowanego rolnika. Wyróżniony m.in.: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz licznymi odznakami, m.in.: Zasłużony Działacz FJN, Zasłużony Działacz Kultury, Zasłużony Działacz LOK, Zasłużony Działacz LZS, Zasłużony Działacz TKKF, Za Zasługi dla Pożarnictwa i Wzorowy Strażak. Zmarł 2 II 1993 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wlk. Jego działalność upamiętniono nadaniem dawnemu „Małemu Maratonowi” nazwy: Ogólnopolski Bieg Radomyski im. Jacka Kozioła.
KOZIOŁ JAN, urodzony 26 VI 1929 r. w Trzebusce koło Sokołowa Małopolskiego, syn Piotra i Wiktorii z domu Kraska. W 1950 r. rozpoczął zasadniczą służbę wojskową i po jej zakończeniu pozostał w wojsku. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Dęblinie i Oficerską Szkołę Piechoty nr 3 w Inowrocławiu (1952, podporucznik). Pełnił funkcje sztabowe i dowódcze w jednostkach Wojska Polskiego w Chełmie Lubelskim, Stawach koło Dęblina, Otwocku i Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu (w stopniu podpułkownika). W 1979 r. przeszedł do rezerwy i pracował na stanowisku do spraw Obrony Cywilnej w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym, Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie i Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu. W 1981 r. był jednym z założycieli i członkiem Zarządu Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Pełnił m.in. funkcje członka Zarządu Wojewódzkiego i członka Sądu Koleżeńskiego ZBŻZ w Rzeszowie. Angażował się społecznie, m.in. w Automobilklubie Lubelskim, TPPR, PTTK, PZW i FKS Stal Mielec. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Zmarł 20 III 1988 r. Spoczywa na cmentarzu w Sokołowie Małopolskim.
KOZIOŁ JANUSZ, urodzony 4 XII 1961 r. w Mielcu, syn Piotra i Janiny z domu Skwara. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunek: politologia ze specjalnością dziennikarską) ukończył w 1985 r. Praca magisterska traktowała o wpływie polityki na ideę olimpijską. W czasie studiów współpracował z redakcją „Tempa”. 1 VII 1985 r. został zatrudniony w „Gazecie Krakowskiej” w działach sportowym i publicystycznym. Przez pewien czas przebywał w USA i pracował w rozgłośni radiowej WSBC oraz gazetach polonijnych: „Sport Review”, „Alfa” i „Kalejdoskop”. W 1995 r. został kierownikiem działu sportowego „Gazety Krakowskiej”. Był korespondentem „GK” oraz polonijnych stacji radiowych i telewizyjnych z igrzysk olimpijskich w Atlancie (1996), Sydney (2000) i Atenach (2004). Był także korespondentem z finałów piłkarskich Mistrzostw Świata we Francji (1998) oraz Korei Południowej i Japonii (2002), kolarskich Mistrzostw Świata w Austrii i Kolumbii. Wielokrotnie komentował wydarzenia piłkarskie w kraju i za granicą z udziałem reprezentacji Polski oraz „Wisły” Kraków w rozgrywkach europejskich pucharów. Od ponad 10 lat jest autorem stałych felietonów.W sierpniu 2005 r. powierzono mu funkcję zastępcy redaktora naczelnego, a z dniem 1 II 2006 r. został mianowany redaktorem naczelnym „Gazety Krakowskiej” i pełnił tę funkcję do 2008 r. W latach 2010-2011 był członkiem zarządu i zastępcą redaktora naczelnego Radia Kraków, a w 2013 r. – wiceprezesem Wisły Kraków. Został mianowany doradcą Prezydenta Miasta Krakowa ds. sportu. Jest stałym komentatorem wydarzeń sportowych w stacji telewizyjnej TVN. Należy do Kapituły Plebiscytu Człowiek Roku, Kapituły Nagród Allianz oraz ogólnopolskiego konkursu na reportaż prasowy im. Macieja Szumowskiego. Jest promotorem prac dyplomowych w pracowni dziennikarskiej Akademii Pedagogicznej w Krakowie oraz wykładowcą w prywatnych szkołach wyższych ze specjalnością dziennikarską. Za działalność na rzecz hospicjum dla dzieci w Stróżach został odznaczony Medalem Ojca Pio. Wyróżniony ponadto m.in.: Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Honorową Odznaką Polskiego Związku Kolarskiego.
KOZIOŁ KAZIMIERZ, urodzony 11 III 1955 r. w Mielcu, syn Józefa i Stanisławy. Absolwent Liceum Muzycznego w Zespole Szkół Muzycznych w Rzeszowie z maturą w 1978 r. Od wczesnej młodości grał w zespołach muzycznych na różnych instrumentach, głównie klawiszowych. Uzyskał uprawnienia zawodowe instruktora – muzyka kategorii I i uprawnienia muzyka estradowego kategorii II. Od 1974 r. był kierownikiem zespołu „Format” przy Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Mielcu. Zespół ten spopularyzował się poprzez udane tournée w NRD (1975 r.) i występy w środowisku mieleckim oraz I nagrodę w Przeglądzie Zespołów Artystycznych „ARTAMA 1980” dla najlepszego amatorskiego zespołu muzycznego z województwa rzeszowskiego. Był też członkiem zespołu muzycznego „Melex” Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu, który m.in. otrzymał nagrodę Ministra Kultury Słowacji na festiwalu w Ustroniu. Od 1979 r. pracuje w Domu Kultury (RCK, MOK, SCK) jako instruktor – akompaniator. W tej roli przyczynił się do wielu sukcesów zespołów artystycznych, głównie dziecięcych i młodzieżowych. Ponadto okazjonalnie gra w innych zespołach.
KOZIOŁ LUIZA (z domu WÓJCIK), urodzona 28 XI 1977 r. w Krakowie, córka Józefa i Teresy z Filipowskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1996 r. W latach szkolnych ćwiczyła (pod kierunkiem Doroty Chwałki) taniec towarzyski i uczestniczyła w wielu turniejach tańca towarzyskiego, m.in. w Tarnowie i Rzeszowie oraz występowała w imprezach estradowych. Od 1993 r. prowadzi kursy tańca towarzyskiego dla dzieci i młodzieży, a od 1994 r. – pierwszy w Mielcu Klub Tańca Towarzyskiego „Żaczek” przy Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Z parami wychowanymi w „Żaczku” startowała wielokrotnie w turniejach tańca towarzyskiego w różnych miastach w kraju, a wiele prowadzonych przezeń par uzyskało klasy taneczne. Ponadto wielokrotnie uczestniczyła z „Żaczkiem” w imprezach z okazji świąt państwowych i lokalnych, m.in. w koncertach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, „Dniach Mielca”, „Dniach Młodości”, Air Show-97 i innych festynach w Mielcu oraz Festynie Misyjnym w Wadowicach Dolnych. W 1996 i 1998 r. była współorganizatorem Ogólnopolskich Turniejów Tańca Towarzyskiego w Mielcu. Współpracowała z innymi mieleckimi zespołami tanecznymi, m.in. ZPiR „Dziewiątka”. Prowadzi warsztaty taneczne dla dzieci i letnie obozy taneczne dla młodzieży. W 1997 r. założyła własną Szkołę Tańca „Elida”, w której zajmuje się różnymi formami tańca (towarzyski, współczesny). Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Tanecznego i pełni funkcję członka Komisji Rewizyjnej Okręgu Podkarpackiego w Rzeszowie. Pełni także funkcję sekretarza w Stowarzyszeniu Kultury Fizycznej ODEK w Mielcu. W 2002 r. ukończyła studia na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej i otrzymała tytuł licencjata. Jest współorganizatorem corocznych Ogólnopolskich Turniejów Tańca Towarzyskiego o Nagrodę Prezydenta Miasta Mielca.
KOZIOŁ MARIA (z domu BYSTREK), urodzona 7 VIII 1946 r. w Białym Borze, powiat mielecki, córka Jana i Anny z domu Winiarz. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1965 r. W tym samym roku rozpoczęła pracę zawodową w Szkole Podstawowej w Bliźnie, powiat ropczycki, jako nauczyciel matematyki, fizyki i techniki. W latach 1967-1974 uczyła matematyki i fizyki w Szkole Podstawowej w Tuszymie, powiat mielecki. W 1968 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek – matematyka z fizyką) w Rzeszowie. Od 1974 r. do 1984 r. kierowała Szkołą Filialną w Białym Borze i tamże była też nauczycielką nauczania początkowego. Studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej (kierunek – nauczanie początkowe) w Rzeszowie i w 1983 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki w zakresie nauczania początkowego. W latach 1984-2007 pełniła funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Tuszymie i ponadto była nauczycielem nauczania początkowego. Ukończyła szereg kursów specjalistycznych, m.in. dla kierowniczej kadry oświatowej. W 2004 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. W czasie pracy na stanowisku dyrektora doprowadziła do pozyskania działki i wybudowania na niej obiektu szkolnego (1994 r.), sali gimnastycznej oraz zespołu boisk do gier zespołowych. Inspirowała i organizowała uroczystości i imprezy integrujące szkołę ze środowiskiem. Wdrożyła program, dzięki któremu tuszymska szkoła otrzymała certyfikat szkoły promującej zdrowie. Innym ważnym osiągnięciem było nadanie szkole imienia ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz sztandaru. Równocześnie jako nauczycielka przygotowywała uczniów do konkursów. M.in. kilku jej podopiecznych zostało laureatami Ogólnopolskiego Turnieju Wiedzy Pożarniczej „Młodzież Zapobiega Pożarom”, Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego „Poeci i pisarze dzieciom” i konkursów filatelistycznych. Od początku pracy w Tuszymie działa społecznie w miejscowych organizacjach społecznych. M.in. była członkinią Koła Gospodyń Wiejskich (kursy kroju i szycia, gotowania i pieczenia), zainicjowała powstanie wypożyczalni sprzętu gospodarstwa domowego i była sekretarzem Kółka Rolniczego oraz działała w Ochotniczej Straży Pożarnej jako sekretarz zarządu OSP Tuszyma i sekretarz Oddziału Gminnego ZOSP RP w Przecławiu. Opracowała czterotomową kronikę OSP Tuszyma oraz pracuje nad słownikiem gwary tuszymskiej. Jest współautorką przewodnika „Kapliczki i krzyże przydrożne gminy Przecław. Po przejściu na emeryturę ulubionymi zajęciami stały się: bibułkarstwo, decupage i quilling. Wykonane prace prezentuje na wystawach indywidualnych oraz wystawach zbiorowych Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu, którego jest członkiem. W 2010 r. powierzono jej funkcję kronikarza Zarządu Powiatowego ZOSP RP w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem Honorowym im. Bolesława Chomicza, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej (3 razy), honorową statuetką „Ambasador Gminy Przecław” i Nagrodą Starosty Powiatu Mieleckiego w konkursie „Być Kobietą”.
KOZŁOWSKI ARTUR JÓZEF, urodzony 19 III 1961 r. w Krakowie, syn Gustawa i Zofii z Szydłowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kazimierzy Wielkiej, egzaminy maturalne zdał w 1980 r. Studia na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach odbył w latach 1980-1986 i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W latach 1986-1996 pracował w Śl. AM na stanowiskach: asystenta stażysty (1986-1987), asystenta w Zakładzie Farmakologii (1987-1995) i adiunkta w tymże Zakładzie (1995-1996). Równolegle w latach 1987-1996 pełnił funkcję asystenta w VI Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych Śl. AM. W 1990 r. uzyskał tytuł specjalisty I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, a w 1995 r. – II stopnia w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego (CMKP) w Warszawie. W grudniu 1994 r. otrzymał tytuł doktora nauk medycznych, po obronie rozprawy w dziedzinie farmakologii na temat Poszukiwanie nowych analogów orgininowazopresyny o wybiórczych właściwościach presyjnych lub antydiuretycznych w Śl. AM. Od 2 XII 1996 r. jest zatrudniony w Szpitalu Rejonowym (później Powiatowym) ZOZ SPZ w Mielcu na stanowisku ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych i Kardiologii. W 2000 r. uzyskał tytuł specjalisty II stopnia w zakresie farmakologii klinicznej w CMKP w Warszawie, a w 2002 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie „Planowania i zarządzania w ochronie zdrowia” w Międzynarodowej Szkole Menadżerów Wyższej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Pełnił i pełni funkcje społeczne. W latach 1998-1999 był członkiem Zespołu do spraw Refundacji Leków przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, a w okresie 1998-2001 był konsultantem wojewódzkim w dziedzinie farmakologii klinicznej dla województwa rzeszowskiego (później podkarpackiego). Od IX 1999 r. jest członkiem Głównego Honorowego Sądu Koleżeńskiego w ramach Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Posiada też dorobek twórczy. Jest współautorem skryptu dla studentów medycyny Materiały do ćwiczeń z farmakologii klinicznej (Śl. AM Katowice, 1996), współautorem podręcznika dla studentów pielęgniarstwa „Farmakologia” (praca zbiorowa pod redakcją Z. S. Hermana i K. Kmieciak-Kołady (Śl. AM Katowice, 1998, II wydanie – 2001), współautorem 10 opublikowanych prac naukowych i 20 doniesień na zjazdach naukowych oraz współautorem dwóch zgłoszeń patentowych. Konsultant wojewódzki w dziedzinie chorób wewnętrznych. Członek Rady Programowej Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Mielcu. W 2019 r. p.o. zastępcy dyrektora ds. lecznictwa Szpitala Specjalistycznego im. E. Biernackiego w Mielcu.
KOZŁOWSKI JAN, burmistrz Rzochowa w latach 1625-1627. Był jednym z bogatszych mieszczan i człowiekiem wykształconym. Potwierdza to jego późniejsza działalność jako pisarza miejskiego i rajcy. W 1655 r. zapisał rzochowskiej szkole pewne fundusze.
KOZŁOWSKI LEOPOLD, urodzony 26 XI 1918 r. w Przemyślanach, syn Hermana i Marii z domu Kleinman. W 1941 r. ukończył 10-letnią szkołę ogólnokształcącą z maturą oraz klasę fortepianu w konserwatorium we Lwowie. Studia z zakresu dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie ukończył w 1956 r. i uzyskał tytuł magistra sztuki. W latach 1950-1968 kierował Zespołem Pieśni i Tańca Krakowskiego i Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od 1970 r. jest kierownikiem muzycznym Państwowego Teatru Żydowskiego im. Estery Rachel Kamińskiej w Warszawie. Ponadto w latach 70. pracował w Mielcu jako konsultant muzyczny Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” oraz kierownik artystyczny „Big-Bandu” Robotniczego Centrum Kultury. Z „Big-Bandem” zdobył w 1971 r. I miejsce w Centralnym Przeglądzie Festiwalu Kulturalnego Związków Zawodowych w Lublinie oraz wystąpił w wielu prestiżowych koncertach, m.in. w Teatrze Wielkim w Warszawie i Hali Ludowej we Wrocławiu. W latach 1970-1983 był także kierownikiem muzycznym cygańskiego zespołu artystycznego. Szczególne miejsce w jego wszechstronnej działalności artystycznej stanowi twórczość kompozytorska. Napisał m.in. muzykę do filmów: Austeria w reżyserii J. Kawalerowicza oraz I skrzypce przestały grać w reż. A. Ramati, a także muzykę do sekwencji polskiej w filmie Wichry wojny (prod. USA), sekwencji polskiej w filmie Wojna i miłość (prod. USA) i sekwencji cygańskiej w filmie Wiosenne wody (reż. J. Skolimowski, prod. włosko-angielsko-francuska). Był konsultantem muzyki gettowej i obozowej do filmu Lista Schindlera w reż. S. Spilberga. Był autorem opracowania muzycznego i sprawował kierownictwo muzyczne musicalu Skrzypek na dachu w Teatrze Muzycznym w Gdyni (reż. J. Gruza), Teatrze Wielkim w Warszawie (reż. J. Gruza), Teatrze Muzycznym we Wrocławiu (reż. J. Szurmiej), Teatrze Muzycznym w Krakowie, Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu i Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Skomponował muzykę i był autorem opracowań muzycznych do kilkunastu spektakli w Teatrze Żydowskim w Warszawie. Jego utwory i opracowania muzyczne prezentowano w kilkudziesięciu programach telewizyjnych i radiowych. Koncertował (jako dyrygent zespołów i muzyk) w wielu krajach Europy, a także w USA, Kanadzie i Izraelu. Gościł z wykładami o muzyce żydowskiej na wyższych uczelniach muzycznych w Wiedniu i Los Angeles oraz na festiwalu kultury żydowskiej w Krakowie – Kazimierzu. W ostatnim okresie nagrał album CD Leopold Kozłowski – ostatni klezmer Galicji. Za wybitną działalność artystyczną otrzymał wysokie odznaczenia państwowe oraz liczne nagrody, m.in. Nagrodę Ministra Obrony Narodowej, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, Nagrodę Specjalną Przewodniczącego PMRN w Opolu za piosenkę Dziewczyna wopisty na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1964 r., II nagrodę za piosenkę Dziewczyna wopisty na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1964 r., Nagrodę Przewodniczącego Stołecznej Rady M. Warszawy za I miejsce dla piosenki Nad Warszawą niebo czyste w „Konkursie na piosenkę o Warszawie” oraz Dyplom Honorowy Amerykańskiej Akademii Telewizyjnej i Artystycznej „EMMY”. Mieszka w Krakowie. Występuje na scenach w kraju i poza jego granicami. W Mielcu wystąpił w ramach X Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego 28 VIII 2007 r. z koncertem Rodzynki z migdałami czyli Leopold Kozłowski i jego goście. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008 r.) i tytułem Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa (28 V 2014 r.) Zmarł 12 III 2019 r. Pochowany na Cmentarzu Żydowskim w Krakowie przy ul. Miodowej.
KOZŁOWSKI SAMUEL (ksiądz), proboszcz parafii w Rzochowie na początku XVII w., już po przeprowadzeniu rekatolizacji rzochowskiego kościoła przez Stanisława Tarnowskiego. Posiadał solidne uposażenie, opisane w dokumentach wizytacyjnych w 1614 r.
KOZŁOWSKI STANISŁAW JAN, urodzony 13 XI 1950 r. w Zamościu, syn Jana i Krystyny z Różańskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu, egzaminy maturalne zdał w 1969 r. Studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończył w 1975 r. i uzyskał tytuł magistra filologii angielskiej. W czasie studiów był członkiem Towarzystwa Neofilologicznego. Z dniem 1 IX 1975 r. został zatrudniony w Robotniczym Centrum Kultury WSK „PZL-Mielec” jako lektor języka angielskiego. Na tym stanowisku pracował do 31 VIII 1991 r., prowadząc liczne kursy językowe dla mieszkańców Mielca i okolic. Był także organizatorem i lektorem specjalistycznych szkoleń języka angielskiego dla kierownictwa i kadry inżynierskiej WSK. Ponadto w latach 1977-1979 uczył języka angielskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu i zorganizował tam laboratorium językowe. Od 1978 r. pełnił funkcję tłumacza przysięgłego języka angielskiego przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. Został również członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej – Sekcji Tłumaczeniowej w Warszawie. Od 1 IX 1991 r. – jako jeden z pierwszych w Mielcu – założył własną szkołę języka angielskiego i odtąd do dziś prowadzi kursy nauki tego języka. Wykonuje także tłumaczenia prawnicze, ekonomiczne i techniczne z zakresu różnych dziedzin i specjalności dla instytucji i podmiotów gospodarczych. Wielokrotnie przebywał za granicą, m.in. w USA.
KOZŁOWSKI WŁADYSŁAW, urodzony w 1884 r. w Waszkowcach. Studia w Szkole Weterynaryjnej we Lwowie ukończył w 1910 r. i otrzymał tytuł lekarza weterynarii. Pracował m.in. w Mielcu jako powiatowy lekarz weterynarii w latach 1931-1939. Dalsze losy nieznane.
KOZŁOWSKI WŁADYSŁAW ALEKSANDER, urodzony 8 IX 1907 r. w Łosicach, syn Mieczysława i Stefanii z Mystkowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. T. Kościuszki w Kaliszu z maturą w 1927 r. W latach gimnazjalnych był harcerzem, członkiem spółdzielni uczniowskiej oraz współzałożycielem Szkolnego Koła Lotniczego (później Koła LOPP) i członkiem modelarni lotniczej. W latach 1925-1927 zbudował z bratem i kolegami samolot sportowy WK-1 Jutrzenka, który został oblatany 18 IX 1927 r. przez Stefana Czyżewskiego, a następnie z tym samym pilotem uplasował się na 3. miejscu w konkursie awionetek. Od 1927 r. W. Kozłowski pracował w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie jako pomocnik konstruktora i obliczeniowca. W 1929 r. zbudował samolot PZL-5. Oblot samolotu odbył się w maju 1930 r. (pilot Bolesław Orliński), a konstrukcja była tak udana, że już w 1930 r. dwa PZL-5 startowały w Międzynarodowych Zawodach Lotniczych (Challange), a później kolejne brały udział w wielu zawodach krajowych. W 1930 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł inżyniera. W latach 1930-1932 odbył służbę wojskową, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty i kurs pilotażu w 3. Pułku Lotniczym w Poznaniu z awansem na stopień podporucznika pilota. Po służbie wojskowej powrócił do PZL na stanowisko konstruktora. W latach 1936-1938 był współwłaścicielem Warszawskich Lotniczo-Żeglarskich Warsztatów, zajmujących się projektowaniem i produkcją żaglówek, a następnie powrócił do PZL Warszawa i brał udział w projektowaniu samolotu P.11g Kobuz. Udzielał się społecznie, m.in. w Aeroklubie Warszawskim. Wyróżniony m.in. Medalem Lotniczym, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką LOPP. W marcu 1939 r. został skierowany do Mielca na stanowisko kierownika montażu w Wytwórni Płatowców nr 2 w Mielcu-Cyrance. Na początku okupacji hitlerowskiej pozostał w Mielcu, ale już w styczniu 1940 r. udało mu się przedostać do Francji. Tam w bazie Lyon Bron szkolił się na samolotach francuskich. Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii i zgłosił się do RAF (sił powietrznych). Skierowano go do Centrum Sił Powietrznych w Blackpool. Odbył szkolenie na samolotach angielskich, m.in. w 15 Elementary Flying Trainnig School i otrzymał przydział do 18 Operational Trainnig Unit w Bramcote. Zginął 14 III 1942 r. w czasie nocnego lotu treningowego na bombowcu Vickers Wellington Mk 1C.
KOZYRA HENRYK, urodzony 9 VIII 1934 r. w Bełżcu, syn Andrzeja i Heleny z domu Ćwik. Absolwent Technikum Budowy Silników MPM w Warszawie. Po maturze w 1952 r. otrzymał skierowanie do pracy w WSK Mielec na stanowisko technologa. Jeszcze w tym samym roku został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 4 w Dęblinie, ale w 1954 r. musiał przerwać naukę pilotażu ze względu na stan zdrowia. Powrócił do WSK Mielec i pracował kolejno jako: kontroler, technolog, mistrz, starszy mistrz, zastępca kierownika Wydziału Aparatury Paliwowej, przewodniczący KTiR (sam był także racjonalizatorem), specjalista do spraw wynalazczości, kierownik Działu Szkolnictwa Wyższego, główny specjalista do spraw BHP i inspektor. W 1967 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika, w 1973 r. – Studium Podyplomowe w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a w 1978 r. – studia II stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Był członkiem SIMP. W czasie długoletniej pracy zawodowej przyczynił się do rozwoju racjonalizacji i postępu technicznego w WSK oraz organizacji Punktów Konsultacyjnych Politechniki Rzeszowskiej, warszawskiej AWF i lubelskiego UMCS w Mielcu. Angażował się także w prace na rzecz miasta Mielca. Był długoletnim radnym Miejskiej Rady Narodowej i pełnił w niej różne funkcje m.in. wiceprzewodniczącego Rady i przewodniczącego Miejskiego Komitetu Kontroli Społecznej. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 30-lecia PRL. W 1981 r. został wpisany do „Księgi zasłużonych dla miasta Mielca”. W 1991 r. przeszedł na rentę. Zmarł 2 IX 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOŹBIEL KAROL, urodzony 31 III 1964 r. w Mielcu, syn Edwarda i Władysławy z domu Uryga. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. W okresie szkolnym trenował spadochroniarstwo, a następnie wielobój spadochronowy w Aeroklubie Mieleckim. Startując w jego reprezentacji, wywalczył na Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu srebrny medal w klasyfikacji drużynowej w 1983 r. i złoty medal w klasyfikacji drużynowej w 1984 r. Po maturze został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec”, ale jeszcze w tym samym roku (1984) został powołany do odbycia służby wojskowej. W latach 1984-1988, w związku z odbywaniem zasadniczej, a następnie zawodowej służby wojskowej, występował w zespole WKS „Zawisza” Bydgoszcz. W 1985 r. – jako zawodnik „Zawiszy”- zdobył na MP w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu brązowy medal w klasyfikacji indywidualnej i złoty medal w klasyfikacji drużynowej. Złoty medal drużynowy zdobył także na MP w 1986 r. Osiągał także sukcesy w innych dyscyplinach spadochronowych. Reprezentował Polskę na zawodach w Bułgarii (2 razy), Szwecji, Czechosłowacji, ZSRR i na Węgrzech oraz na Mistrzostwach Państw Socjalistycznych w Korei Północnej (1988). W 1988 r. powrócił do Mielca i do 1991 r. pracował w WSK. Już jako zawodnik Aeroklubu Mieleckiego zdobył w 1988 r. brązowy medal indywidualny, a w 1989 r. srebrny medal drużynowy w Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu. W latach 1989-1995 pracował w Aeroklubie Mieleckim jako instruktor spadochronowy. Od 1991 pracuje w Komendzie Rejonowej (później Powiatowej) Policji w Mielcu. Jest Honorowym Dawcą Krwi i aktualnie wiceprezesem Klubu HDK przy KP Policji. Za osiągnięcia w sportach spadochroniarskich otrzymał Złotą Odznakę Spadochronową z 3 Diamentami, a za pracę szkoleniową w Aeroklubie – Brązowy Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju. Uprawia nadal sport spadochronowy, ma na swym koncie ponad 3500 skoków spadochronowych. W latach 2008-2012 był zawodnikiem Aeroklubu Rzeszowskiego, a w 2013 r. zgłosił akces do Aeroklubu Podkarpackiego w Krośnie. Ważniejsze osiągnięcia: *2009 r. Mistrzostwa Śląska (Gliwice) – I miejsce indywidualnie i drużynowo, Mistrzostwa Koszyc (Słowacja) – I miejsce indywidualnie i II miejsce drużynowo, Mistrzostwa Podkarpacia na celność lądowania (Rzeszów) – II-III miejsce indywidualnie; *2010 r. Międzynarodowe zawody na celność lądowania (Krosno) – II miejsce indywidualnie i I miejsce drużynowo; *2011 r. Mistrzostwa Polski ZPS w Wieloboju Spadochronowym POPS (Tomaszów Mazowiecki-Spała) – III miejsce indywidualnie, Międzynarodowe Zawody Spadochronowe (Preszów-Koszyce, Słowacja) – II miejsce indywidualnie i II miejsce drużynowo; *2012 r. IX Międzynarodowe Mistrzostwa Podkarpacia (Rzeszów) – III miejsce indywidualnie i II miejsce drużynowo. Pełni funkcję wiceprezesa mieleckiego Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy i jest członkiem ZPS Rzeszów. Lata na paraplanach (czasza spadochronu z silnikiem) w ramach działalności Stowarzyszenia Sportów Ekstremalnych. Jest także okręgowym sędzią pływackim I klasy, instruktorem narciarstwa i windsurfingu. Pełni nadal funkcję wiceprezesa Klubu Honorowych Dawców Krwi przy Komendzie Powiatowej Policji w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego Dawcy Krwi PCK III, II i I stopnia, Odznaką Honorową HDK IV i III stopnia oraz odznaką za oddanie 25 l krwi.
KOŻUCHOWSKI JAKUB (ksiądz), rektor szkoły parafialnej w Mielcu w latach 1676-1681. Od 1685 r. do 1700 r. był proboszczem szpitalnym w Rzochowie, a od 1708 r. kanonikiem tarnowskim i proboszczem w Książnicach.
KRAJEWSKI ZBIGNIEW, urodzony 4 I 1914 r. we Lwowie, syn Apolinarego i Marii z domu Szulc. Absolwent Państwowego Gimnazjum nr IX im. J. Kochanowskiego we Lwowie, egzaminy maturalne zdał w 1932 r. W latach 1933-1934 odbył roczną służbę wojskową w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Piechoty we Lwowie. W latach 1935-1939 pracował w Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie, w Dziale Ruchowo-Handlowym. 1 IX 1939 r. został zmobilizowany i przydzielony do 40 p.p. Legionów we Lwowie. Jednostka ta została natychmiast skierowana do Warszawy. W randze podporucznika uczestniczył w obronie Warszawy i 27 IX 1939 r. dostał się do niemieckiej niewoli. W obozie jenieckim w Woldenbergu (Oflag II C) więziony był do lutego 1945 r. Po wojnie pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Ostrowach Baranowskich (1945-1947), a następnie otrzymał stanowisko rewidenta w Związku Rewizyjnym CRS „SCh” w Rzeszowie (1947-1948). W latach 1949-1953 mieszkał w Legnicy i początkowo pełnił funkcję kierownika sekcji w tamtejszym Okręgu PGR, a następnie – kierownika działu w Zakładach Mięsnych. 1 II 1953 r. zamieszkał w Mielcu i podjął pracę w Rejonie Młynów Gospodarczych na stanowisku inspektora finansowo-gospodarczego. W latach 1954-1955 kierował Działem Handlu PZGS w Mielcu. Od 1955 r. do 1976 r. pracował w mieleckiej WSK na stanowiskach: starszego ekonomisty, kierownika sekcji, starszego organizatora i specjalisty organizatora. Ukończył szereg kursów specjalistycznych z zakresu księgowości, obrotu towarowego, inwestycji i planowania. W 1976 r. przeszedł na emeryturę. W okresie pracy zawodowej został awansowany do stopnia kapitana rezerwy. Był członkiem ZBoWiD. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 24 VI 1990 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRAKOWSKA (ULICA), krótka (55 m) uliczka na osiedlu T. Kościuszki. Biegnie od Rynku do ul. Hetmańskiej, pomiędzy murowanymi domami stanowiącymi zabytkową zabudowę Rynku. Jest jedną z najstarszych ulic w mieście, bowiem powstała w ramach jego pierwszej zabudowy. Nazwę otrzymała prawdopodobnie w 1918 r. (od tego roku występuje w dokumentach). Ma nawierzchnię i chodniki (po obu stronach) z płytek brukowych. W 2012 r. położono nową nawierzchnię z płytek betonowych i zbudowano chodniki z kostki betonowej.
KRAKOWSKI JERZY PIOTR, urodzony 3 VII 1963 r. w Mielcu, syn Jana i Cecylii z domu Bańka. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Po maturze w 1983 r. podjął pracę w Rzeszowskich Zakładach Ceramiki Budowlanej w Mielcu, a w latach 1985-1987 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1987 r. pracuje w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu jako inspektor do spraw zaopatrzenia. Angażuje się w różne formy działalności społecznej. Od 1990 r. jest przewodnikiem turystyki górskiej i pilotem wycieczek turystycznych. Posiada uprawnienia znakarza szlaków turystycznych. Ponadto w latach 90. pełnił funkcje członka Zarządu Miejskiego PTTK w Mielcu i członka Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. W 1994 r. był współzałożycielem Mieleckiego Klubu Górskiego „Carpatia”, a w 1997 r. doprowadził do powstania Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Mielcu. W obu organizacjach pełni funkcję prezesa. Od 10 XI 2001 r. jest członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Za wszechstronną działalność w dziedzinie uprawiania i upowszechniania turystyki został wyróżniony m.in.: Złotą Honorową Odznaką PTTK, Złotą Odznaką PTT z Kosówką i Medalem „Za Zasługi dla Turystyki”. Ponadto na początku lat 90. uczestniczył w organizowaniu Radia HIT FM (pierwszej stacji radiowej w Mielcu), a w latach 1994-1999 pełnił funkcję jego redaktora programowego. W 2019 r. startował w Górskich Mistrzostwach Europy w Nordic Walking w Ustrzykach Dolnych i zajął 2. miejsce w kat. wiekowej 6 na dystansie 5 km, a w Górskich Mistrzostwach Polski w Nordic Walking „Hill Jaworzyna” w Krynicy zdobył 3. miejsce. W 2022 r. w IV Mistrzostwach Polski w Górskim Półmaratonie Nordic Walking (Prudnik, Góry Opawskie) zajął 3. miejsce.
KRAKOWSKI ZWIĄZEK ZIEMIAN – POWIATOWE KOŁO W MIELCU, stowarzyszenie zrzeszające właścicieli ziemskich i broniące ich interesów, funkcjonujące w okresie międzywojennym XX w. Związane było z konserwatystami współpracującymi z krakowskim dziennikiem informacyjno-politycznym „Czas”. Mieleckie Koło tworzyło 25 właścicieli z terenów powiatów mieleckiego i kolbuszowskiego. Liderami byli: hrabia Szczepan Tarnowski z Malinia i Jan Artwiński z Kliszowa.
KRALISZ ANNA (z domu CYRAN), urodzona 5 IV 1916 r. w Chrzanowie, córka Józefa i Marii z Włodarskich. W 1922 r. Cyranowie zamieszkali w Wojsławiu koło Mielca, a Anna uczęszczała do szkoły powszechnej w Wojsławiu, a następnie w Mielcu. Materiał klas IV-VII przerabiała prywatnie i zdawała egzaminy w mieleckim gimnazjum. W 1935 r. przeniosła się do Gimnazjum i Liceum w Końskich i tam w 1936 r. zdała egzaminy maturalne. Studia w Pedagogium Nauczycielskim w Kielcach przerwała wojna. W okresie okupacji hitlerowskiej pracowała na gospodarstwie u rodziców w Wojsławiu oraz uczyła na tajnych kompletach (z zakresu szkoły podstawowej i pierwszych klas gimnazjum). Po wojnie uczyła w Szkołach Podstawowych w Rzemieniu i Rydzowie-Grzybowie. W latach 1947-1949 studiowała filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1949 r. otrzymała dyplom uprawniający do nauczania języka polskiego w szkołach licealnych. W latach 1949-1966 pracowała w Liceum Pedagogicznym w Mielcu, a ponadto uczyła (w niepełnym wymiarze godzin, w różnych okresach lat) w innych mieleckich szkołach średnich: Liceum Administracyjno-Gospodarczym, Liceum dla Pracujących, Technikum Mechanicznym i Technikum Handlowym oraz na kursach dokształcających dla młodzieży. W 1963 r. ukończyła studia II stopnia w PWSP w Krakowie i otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Poza lekcjami organizowała imprezy artystyczne i prowadziła koło recytatorskie w Liceum Pedagogicznym. Jej uczniowie zdobyli szereg nagród w konkursach wojewódzkich. Angażowała się w działalność Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zorganizowała i prowadziła amatorski zespół teatralny przy Ognisku ZNP w Liceum Pedagogicznym. (Wystawiono – po kilkanaście razy – Klub Kawalerów M. Bałuckiego i Lillę Wenedę J. Słowackiego.) W 1966 r. wyjechała do Warszawy i pracowała w Liceum Ogólnokształcącym nr 21 w Aninie, a następnie w Szkole Podstawowej nr 215 w Warszawie. Tam również pracowała społecznie w ZNP, m.in. zorganizowała chór nauczycielski, Koło TON byłych nauczycieli tajnego nauczania i opiekę nad chorymi nauczycielami. W 1972 r. przeszła na emeryturę i przez 3 kadencje pełniła funkcję prezesa Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP Praga-Południe. Od 1976 r. należała do ZBoWiD. W 1980 r. została wybrana członkiem Zarządu Okręgowej Sekcji Emerytów i Rencistów w Warszawie. W listopadzie 1996 r. (po śmierci męża) powróciła do Mielca i została przyjęta do Koła Nauczycieli Emerytów przy Szkole Podstawowej nr 7, a później przy SP nr 9. W 2000 r. została wpisana do Księgi Pamięci ZNP w Warszawie. Otrzymała szereg odznaczeń i wyróżnień, m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę ZNP, Honorową Odznakę TON i Odznakę Honorową „Złota Syrenka”. Zmarła 17 I 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRALISZ CEZARY TOMASZ, urodzony 2 XII 1956 r. w Szczecinie, syn Krzysztofa i Jadwigi z domu Glinka. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Ukończył Studium Zawodowe Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu (specjalność: elektroniczne maszyny cyfrowe) z tytułem technika programisty (1977). Po odbyciu studiów w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie i uzyskaniu tytułu inżyniera nawigatora – oficera sztabu (1981) pozostał w zawodowej służbie w Wojsku Polskim. Pełnił funkcje sztabowe i dowódcze w jednostkach w Powidzu i Dęblinie, był m.in. oficerem rozpoznania radioelektronicznego, oficerem zabezpieczenia lotniczego, szefem sztabu lotów, dowódcą kompanii fotograficznej, szefem sztabu batalionu zaopatrzenia i terenowym oficerem mobilizacyjnym w szpitalu wojskowym. W latach 1997-1998 pracował w Wojskowych Komendach Uzupełnień w Mielcu i Kozienicach. Od 1 I 1999 r. w stopniu majora przeszedł na emeryturę. W latach 1999-2009 pracował w firmach ochroniarskich. Należy do Ligi Obrony Kraju. Zdobywa czołowe lokaty w zawodach strzeleckich. Od 2007 r. jest członkiem Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”.
KRALISZ FELIKS, urodzony 27 X 1890 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Grzegorza i Anny z domu Rakoczy. Ukończył gimnazjum, a następnie odbył studia prawnicze i uzyskał tytuł doktora praw. W latach trzydziestych prowadził kancelarię adwokacką w Radomyślu Wielkim. Znajdował się na liście adwokatów Okręgowej Izby Adwokackiej w Krakowie. Zdobył sobie autorytet w środowisku radomyskim, toteż wybrano go na prezesa miejscowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Był współorganizatorem imprez sportowych i patriotycznych. Współpracował z mieleckim Towarzystwem Gimnastycznym „Sokół”. Zmarł 9 II 1955 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRALISZ JAN (ksiądz), urodzony 21 VIII 1879 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Wojciecha i Anny z domu Sobusiak. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a następnie w 1899 r. gimnazjum w Tarnowie (matura z odznaczeniem). Studiował teologię w Przemyślu i Tarnowie, a następnie – jako wyróżniający się kleryk – został do wysłany na studia do Rzymu i tam uzyskał doktorat z teologii. W 1903 r. w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Starym Sączu, Mikluszowicach i w katedrze tarnowskiej (1909). W 1912 r. został mianowany proboszczem w Krościenku. 1 III 1919 r. otrzymał urlop, a wkrótce potem złożył rezygnację z probostwa. Przeniósł się do Lublina i do wybuchu II wojny światowej pracował jako wykładowca na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. We wrześniu 1939 r. powrócił do rodziny w Wojsławiu. Zmarł 27 X 1940 r. Spoczywa w grobowcu kapłanów w centralnej części cmentarza parafialnego w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRALISZ KRZYSZTOF STEFAN, urodzony 10 X 1934 r. w Mielcu, syn Romana i Honoraty z Tomeckich. W 1952 r. ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1952 r. kształcił się w Ośrodku Szkoleniowym Sanitarno-Epidemiologicznym w Krakowie (do 1959 r.). W latach 1957-1962 pracował w Obwodowej Przychodni Lekarskiej nr 4 w Szczecinie jako instruktor higieny, a w 1963 r. (do 30 IX) w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Szczecinie. W latach 1963-1968 odbył studia w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Po studiach powrócił w rodzinne strony i pełnił funkcje kierownicze w: Ośrodku Zdrowia w Radomyślu Wielkim (1968-1970), Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu (1971-1972) i Ośrodku Zdrowia w Rudzie koło Radomyśla Wielkiego. 1 II 1975 r. został mianowany dyrektorem Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu oraz Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym i funkcje te pełnił do przejścia na emeryturę 12 XI 2002 r. W 1977 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu ginekologii i położnictwa, a w 1982 r. – II stopień z zakresu epidemiologii. Ukończył także szereg kursów specjalistycznych. W okresie kierowania Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną przyczynił się do jej rozwoju i korzystnej zmiany warunków pracy, zdecydowanej poprawy stanu sanitarnego miasta i powiatu, skutecznego zwalczania klęsk żywiołowych oraz wychowania młodych kadr medycznych w tej dziedzinie. Udzielał się w organizacjach społecznych, m.in. w Polskim Towarzystwie Lekarskim (był okresowo jego wiceprzewodniczącym w Mielcu), Polskim Towarzystwie Ginekologicznym oraz Polskim Towarzystwie Epidemiologicznym i Chorób Zakaźnych. W latach 90. pracował społecznie w Komisji Zdrowia i Ochrony Środowiska Rady Miejskiej w Mielcu. Jest członkiem Zarządu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Odznaczony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i Złotą Odznaką Związkową. Zmarł 27 II 2022 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KRAMARZ BARTOSZ JAN, urodzony 24 V 1976 r. w Mielcu, syn Jana i Elżbiety z Kosiorowskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 1994 r. W latach 1994-1997 pracował w Mieleckim Ośrodku Kultury jako instruktor kulturalno-oświatowy. Po utworzeniu w 1998 r. Samorządowego Centrum Kultury powierzono mu funkcję kierownika Działu Zespołów Artystycznych Domu Kultury SCK w Mielcu. W 2003 r. ukończył studia na Wydziale Socjologiczno-Historycznym (kierunek: historia, specjalność: nauczycielska) Wyższej Szkoły Pedagogicznej (od 2001 r. Uniwersytetu Rzeszowskiego) i uzyskał tytuł magistra. W lat szkolnych występował na scenie. M.in. śpiewał w chórze mieszanym I LO pod dyrekcją Pawła Lisa, przyczyniając się do wielu sukcesów chóru, m.in. zdobycia dwóch Złotych i czterech Srebrnych Kamertonów w Ogólnopolskich Konkursach Chórów A’Capella Dzieci i Młodzieży w Bydgoszczy, Brązową Harfę Eola w Konkursie Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu i kilku czołowych miejsc w Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie. Śpiewa także w innych chórach, m.in. w Chórze Nauczycielskim „Akord” ZNP i SCK w Mielcu. Jest też członkiem Teatru Rozmaitości Domu Kultury SCK, m.in. grał w sztukach: Jasełka, Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Gdzie diabeł nie może, Rozmowy przy wycinaniu lasu, Wesele, Królowa przedmieścia, Teatr Variete i Baw się razem z nami. Angażuje się do pracy społecznej, m.in. jako członek zarządów Stowarzyszenia Chórów Młodzieżowych i Chóru Nauczycielskiego „Akord” oraz kierownik drużyny rocznika 2002 Akademii Piłkarskiej Stali Mielec. (M.in. w 2016 r. w mistrzostwach Polski rocznika 2002 zajęła 5-6 miejsce.) Wyróżniony Złotą i Srebrną Odznaką Honorową Związku Chórów i Orkiestr.
KRAMEK EDWARD, urodzony 19 XI 1929 r. w Linowie koło Sandomierza, syn Szymona i Bronisławy z domu Zawół. Absolwent Gimnazjum Przemysłowego i Liceum Mechanicznego w Sanoku, maturę zdał w 1951 r. W tym samym roku został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku konstruktora, a później starszego konstruktora. Uczestniczył w procesie uruchomienia produkcji samolotów MiG (15, 17, 17F), M-2, M-4, TS-8 Bies i TS-11 Iskra, a następnie pracował w biurze prototypowym samolotu M-12. W 1965 r. został przeniesiony do biura konstrukcyjnego silnika spalinowego i aparatury wtryskowej, a w 1970 r. powierzono mu funkcję kierownika Wydziału Praktycznej Nauki Zawodu Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej WSK Mielec. Równocześnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek: mechanika, specjalność: silniki spalinowe) i w 1972 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Ukończył też kurs pedagogiczny w Rzeszowie. Koordynował i prowadził szkolenia dla młodocianych pracowników oraz przewodniczył komisji egzaminacyjnej BHP dla tej grupy zatrudnionych. Był też członkiem komisji egzaminacyjnej kursów mistrzowskich dla dorosłych pracowników WSK. Złożył około 20 wniosków racjonalizatorskich, z których część zastosowano. Angażował się w działalność Związku Zawodowego Metalowców, SIMP i PTTK, był współorganizatorem Spartakiad Zakładowych WSK. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Spośród późniejszych zajęć wiele czasu poświęcał pracy na działce i funkcji członka Zarządu POD „Metalowiec”. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz ZZM”, Brązową Odznaką SIMP, Odznaką „Racjonalizator Produkcji”, Srebrną Odznaką FKS Stal Mielec i Srebrną Odznaką „Zasłużonego Działkowca”. Został także uhonorowany nagrodami zespołowymi: Komitetu Techniki przy Radzie Ministrów za opracowanie konstrukcyjne wyrobu W-2 (1965) i Ministra Przemysłu Maszynowego za wdrożenie produkcji silników SW-680 i aparatury wtryskowej (1970), a także wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1988). Zmarł 30 X 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRANC STANISŁAW , urodzony 14 X 1912 r. w Krośnie nad Wisłokiem, syn Jana i Anieli z Przybyłów. W 1934 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Krośnie, a w 1935 r. Szkołę Podchorążych Piechoty w 5 PSP w Przemyślu i otrzymał stopień plutonowego podchorążego. Został zatrudniony w szkolnictwie w Sanoku. Odbywał także szkolenia wojskowe (6 Pułk Piechoty w Samborze, 2 Pułk Strzelców Podhalańskich w Sanoku) i awansował na stopień podporucznika rezerwy. 31 VIII 1939 r. został zmobilizowany do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku i mianowany dowódcą plutonu w 4 baonie. Batalion wycofywał się na wschód, a później do granicy węgierskiej i poniósł duże straty. 18 IX przekroczył granicę w Magyarowar i został internowany. Ppor Kranc przebywał w obozie do 6 III 1940 r., a następnie uciekł w kierunku granicy węgiersko-jugosłowiańskiej i przedostał się do Splitu, a następnie na statku „Warszawa” dotarł 4 IV 1940 r. do Marsylii. Przeszedł szkolenie oficerów w Vichy i 16 VI został ewakuowany (wraz z wieloma innymi oficerami polskimi) z portu la Rochelle do Wielkiej Brytanii. Po obozie szkoleniowym w pobliżu Glasgow został wcielony do tworzącej się Samodzielnej Brygady Spadochronowej w okolicy Leven-Elie (Szkocja), broniącej Szkocji przed spodziewanymi desantami niemieckimi z terenu Norwegii. W czasie szkolenia spadochronowego uległ wypadkowi i po dojściu do sprawności został włączony do IV Batalionu Polskiego w Elie. Po zrzuceniu na teren Holandii – w pobliżu granicy z Niemcami – działał jako „cichociemny” w tym rejonie do końca wojny, a następnie z I Brygadą Spadochronową przebywał na terenie Niemiec do końca 1947 r. Po powrocie I BS do Anglii i jej rozwiązaniu w lipcu 1948 r. powrócił do Polski. W tym samym roku podjął pracę w PZL Mielec i m.in. pełnił funkcję zastępcy kierownika magazynów. 30 VI 1953 r. rozwiązano z nim umowę, prawdopodobnie z przyczyn politycznych. W tym samym roku został zatrudniony w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego nr 2 w Rzeszowie – Zakład Budowlany nr 2 w Mielcu, przekształconym od 1963 r. na Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane. Pracował w nim na stanowiskach m.in. samodzielnego referenta zaopatrzenia, starszego technika budowlanego, starszego księgowego, kierownika Samodzielnej Sekcji Inwentaryzacji Ciągłej, starszego inspektora kontroli wewnętrznej, kierownika Działu Socjalno-Majątkowego i kierownika magazynu głównego. Na emeryturę przeszedł w 1977 r. Za zasługi wojenne i wzorową pracę zawodową otrzymał m.in. Defence Medal (1940), Znak Spadochronowy (1941), Medal Wojska Polskiego (1946), Medal za 1939 r. (1984), Krzyż Kawalerski OOP (1984), Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984), Krzyż Bojowy (1990), Krzyż Kombatancki (1995) i War Medal (1996). W latach 70. otrzymał nominację na stopień kapitana, a w latach 80. – majora. Od 1991 r. należał do Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Zmarł 7 XII 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRANZ PINKAS, mielecki kupiec, w testamencie przeznaczył spadek na budowę szpitala (przytułku) dla ubogich. Zmarł ok. 1856 r. Szpital został wybudowany w latach 80. XIX w.
KRAŃCOWA (ULICA), krótka (144 m) ulica na osiedlu Wolności, boczna ulicy J. Korczaka. Początkowo była drogą polną. Nazwę i status ulicy otrzymała 28 III 1973 r., ale dotąd tylko w niewielkim stopniu zmieniła swój charakter. W 2006 r. położono asfaltową nawierzchnię. Kolejna przebudowa nastąpiła w 2023 r.
KRASICKIEGO IGNACEGO (ULICA), krótka (98 m) ulica na osiedlu J. Kilińskiego. Prowadzi od ulicy Jadernych (w rejonie głównego budynku pocztowo-telekomunikacyjnego) do wiaduktu (Al. Niepodległości). Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Jej adres ma kilka budynków o charakterze zabytkowym. Powstała w 1920 r. i prowadziła od ul. Kolejowej (dziś Jadernych) do bramy bocznej cmentarza parafialnego, krzyżując się z ulicą Długą (później Pierackiego, a dziś Obrońców Pokoju). W czasie okupacji hitlerowskiej jej patron nie został zmieniony (Krasickistrasse). Przy budowie wiaduktu w latach 80. XX w. skrócono ją o około 60 %, a kilka wzniesionych przy niej domów (w tym rodzinny dom Szaferów) zostało rozebranych. W 2011 r. przeprowadzono jej remont i modernizację, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową. Uroku dodał jej wyremontowany na początku lat 20. XXI w. budynek przy skrzyżowaniu z ul. Jadernych.
Patron ulicy: BISKUP IGNACY KRASICKI (1735-1801) to jeden z najwybitniejszych intelektualistów polskiego Oświecenia. Poza wypełnianiem licznych obowiązków duchownego był znakomitym poetą (Myszeida, Monachomachia, Antymonachomachia, Satyry, Bajki i przypowieści), powieściopisarzem (m.in. pierwsza polska powieść Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki, Pan Podstoli, Historia), publicystą (artykuły w piśmie „Monitor”). Wspierał Konstytucję 3 maja i insurekcję kościuszkowską. W 1795 r. został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim. Ziemię mielecką (widział ją, jadąc do lub od Dubiecka i Krasiczyna) tak opisał: „ tu i ówdzie lasek, za laskiem piasek, a za piaskiem znów lasek”.
KRASIŃSKIEGO ZYGMUNTA (ULICA), krótka (71 m) ulica na osiedlu Wolności, boczna ulicy X. Dunikowskiego. Powstała w połowie lat 70., nazwę otrzymała 20 IV 1977 r. Przez szereg lat miała tylko utwardzoną nawierzchnię. W 2005 r. położono nawierzchnię z kostki brukowej. Jej adres mają prywatne posesje z domami jednorodzinnymi i przydomowymi ogródkami.
Patron ulicy: ZYGMUNT KRASIŃSKI (1812-1859) to wielki poeta romantyczny, dramatopisarz, powieściopisarz i filozof, zaliczany ongiś do grona „trzech wieszczów”. Autor m.in. dramatów: Irydion, Nie-Boska Komedia, powieści Agaj-Han oraz poematu Przedświt. Prowadził na szeroką skalę korespondencję, którą nazwano „Największą powieścią polskiego romantyzmu”.
KRASKA WACŁAW, urodzony 16 XI 1930 r. w Turzy koło Sokołowa Małopolskiego, syn Jana i Agnieszki z domu Naja. Pracę zawodową w WSK Mielec rozpoczął w 1951 r. w ramach służby wojskowej. Po jej zakończeniu pozostał w WSK i pracował na stanowiskach tokarza, technologa, mistrza i starszego mistrza. Równocześnie ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących MPC w Mielcu i zdał maturę (1953). W 1960 r. został przeniesiony do Działu Organizacji Przedsiębiorstwa. Po ukończeniu kursu TNOiK w 1961 r. został nauczycielem zawodu, a następnie kierownikiem Szkoły Przyzakładowej WSK Mielec. Ukończył studia pedagogiczne dla nauczycieli szkół zawodowych w Katowicach. W latach 1963-1971 pełnił funkcję kierownika placówki organizowanej produkcji aparatury wtryskowej, a w latach 1971-1982 pracował w Zakładzie Doświadczalnym Aparatury Wtryskowej i Silnika Leyland. Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich. 1 I 1983 r. przeszedł na emeryturę. Angażował się w działalność społeczną, głównie w miejscu zamieszkania – osiedlu Borek. W latach 70. i 80. XX w., kiedy to osiedle budowało się, pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Osiedlowego. Był jednym z inicjatorów i organizatorów budowy sieci: elektrycznej, wodociągowej, gazowej i kanalizacyjnej oraz ulic w osiedlu Borek. W latach 80. był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN” i Odznaką Racjonalizatora Produkcji. Zmarł 1 XI 2020 r.
KRASOŃ JÓZEFA ( z domu Cichoń), urodzona 14 IX 1966 r. w Mielcu, córka Władysława i Genowefy z domu Dykas. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie, egzaminy maturalne złożyła w 1985 r. Do pracy w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu przyjęta została 15 IX 1985 r. i do 1988 r. pracowała na stanowisku nauczyciela bibliotekarza. W 1988 r. została mianowana kierownikiem tej biblioteki. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończyła w 1992 r. i otrzymała tytuł magistra bibliotekoznawstwa i informacji naukowej. W tejże WSP uzyskała w 1997 r. licencjat na kierunku filologia polska. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Opracowała monografię Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Rzeszowie – Filia w Mielcu w latach 1947-1990 (maszynopis). W miejscowej prasie publikuje artykuły na temat działalności biblioteki. Jest współorganizatorką cyklu spotkań literackich w czytelni biblioteki. Była współorganizatorem wielu spotkań, imprez edukacyjnych i konkursów m.in. corocznego Ogólnopolskiego i Polonijnego Turnieju Poetyckiego o „Srebrne Pióro” Prezydenta Miasta Mielca i „Senackiego Orła” RP. Autorka szeregu artykułów do periodyku TMZM „Mieleckie Zapiski Rocznik Ziemi Mieleckiej”, m.in. 60 lat Biblioteki Pedagogicznej w Mielcu 1947-2007 (nr 9-11, 2006-2008), Biblioteka na miarę XXI wieku Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Rzeszowie – Filia w Mielcu (z Elżbietą Minorczyk, nr 12-13, 2009-2010), Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Rzeszowie – Filia w Mielcu Kalendarium działalności edukacyjnej i kulturalnej za rok 2011 (nr 14, 2011).
KRASZEWSKIEGO JÓZEFA IGNACEGO (ULICA), krótka (143 m) uliczka na osiedlu Niepodległości, boczna ul. M. Konopnickiej. Powstała w ramach budowy Osiedla Fabrycznego WSK Mielec. Patrona otrzymała 26 VI 1957 r. po przejęciu przez administracyjne władze miasta tegoż osiedla od dyrekcji WSK. Do lat 80. łączyła się z ul. 22 Lipca (dziś aleja Niepodległości). Po rozszerzeniu ul. 22 Lipca do czterech pasów ruchu i zmianach organizacji ruchu została odgrodzona od ul. 22 Lipca chodnikiem i pasem zieleni. Początkowo posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki po obu stronach. W czasie remontów w 2000 r. i 2007 r. wykonano nową nawierzchnię z kostki betonowej, chodniki z kostki i miejsca parkingowe. Jej ozdobą są brzozy rosnące tuż przy jezdni, a sąsiadami dwa bloki mieszkalne.
Patron ulicy: JÓZEF IGNACY KRASZEWSKI (1812-1887) to jeden z najbardziej płodnych polskich pisarzy (ponad 600 tomów różnych dzieł), malarz, działacz polityczny, historyk i publicysta. Napisał m.in. cykl 29 powieści historycznych, przedstawiających dzieje Polski – od Starej baśni do Saskich ostatków. Podejmował także tematykę ludową (m.in. Ulana, Chata za wsią) i społeczno-obyczajową (m.in. Latarnia czarnoksiężnika), nie stronił od romansów. Za działalność społeczną, polityczną i spiskową (przeciwko zaborcom Polski) był wielokrotnie szykanowany i więziony. Spoczywa w podziemiach kościoła na Skałce w Krakowie.
KRAUS EUGENIUSZ, Na początku lat 80. XIX w. pełnił funkcję sekretarza Namiestnictwa we Lwowie. W latach 1885-1888 był c.k. starostą w Mielcu i przewodniczącym Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu, a od 1888 r. starostą w Białej. W latach 90. był radcą Namiestnictwa.
KRAWCZYK ALEKSANDER, urodzony 13 VIII 1953 r. w Tuszymie, powiat mielecki, syn Stanisława i Karoliny z domu Gawryś. Uzyskał zawodowe kwalifikacje murarskie. Pracował w Krakowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym – Placówka Mielec, Zespole Składnic Lasów Państwowych w Łańcucie – Składnica w Kochanówce, Komunalnym Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym w Mielcu, a następnie w Zakładzie Remontowo-Budowlanym w Mielcu. Jest członkiem Klubu HDK im. Juliana Aleksandrowicza w Mielcu. Oddał 34 650 ml krwi. Za niezwykle humanitarną działalność został wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką HDK oraz Honorową Odznaką PCK III stopnia.
KRAWCZYK JERZY JÓZEF, urodzony 12 V 1953 r. w Lublinie, syn Stefana i Zofii z domu Kierszko. Treningi piłkarskie rozpoczął w Motorze Lublin. W 1975 r. przeszedł do I-ligowej Stali Mielec. Przyczynił się do wywalczenia przez nią ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1976 r. i tytułu mistrza Polski w sezonie 1975/1976. Grał także w meczach I rundy Pucharu Europy Mistrzów Klubowych z Realem Madryt. W barwach mieleckiej Stali rozegrał ogółem 42 mecze w I lidze i strzelił 2 bramki. W 1977 r. wyjechał do Łodzi. Po zakończeniu wyczynowej kariery zawodniczej trenował m.in. drużyny Hetmana Zamość, Avii Świdnik, Lublinianki, Wisły Puławy i Lewartu Lubartowa.
KRAWCZYK ZOFIA (z domu GIERMATA), urodzona 3 X 1938 r. w Dąbrówce Wisłockiej, powiat mielecki, córka Antoniego i Bronisławy z Głowackich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1958 r. Od roku szkolnego 1958/1959 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Ujściu, a w 1965 r. została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Borowej (powiat mielecki). W 1967 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: praca-technika i plastyka). W 1973 r. powołano ją na stanowisko zastępcy dyrektora szkoły w Borowej oraz powierzono organizację Gminnego Ośrodka Kultury w Borowej. W 1977 r. uzyskała wykształcenie równoważne wyższym studiom zawodowym w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. W 1984 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej w Borowej i funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1998 r. W tym okresie doprowadziła do remontu, modernizacji i rozbudowy budynku szkoły oraz unowocześnienia jej wyposażenia, m.in. urządzenia sali komputerowej. Wniosła istotny wkład w uzyskanie przez placówkę wyróżniających się wyników nauczania. Współpracowała z organizacjami społecznymi, głównie ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej „Wici” i Towarzystwem Przyjaciół Dzieci. Przez szereg lat prowadziła Koło TPD w Borowej i we współpracy z Zarządem Wojewódzkim organizowała różne formy pomocy dla dzieci z ubogich rodzin. Udzielała się też w Związku Nauczycielstwa Polskiego, m.in. jako sekretarz Zarządu Oddziału ZNP w Borowej, organizator konferencji pedagogicznych i szkoleń związkowych oraz opiekun młodych nauczycieli. Od 2000 r. jest przewodniczącą Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Borowej. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TPD’, Medalem im. dr. Henryka Jordana, Odznaką „Za Zasługi w Sporcie Szkolnym” i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla ZMW”.
KRAWIEC KRZYSZTOF, urodzony 25 VII 1973 r. w Mielcu, syn Adama i Barbary z Działowskich. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. P. Michałowskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1993 r. W 1998 r. ukończył studia w Akademii Sztuk Plastycznych w Poznaniu i uzyskał dyplom magistra sztuki w Pracowni Drzeworytu prof. Z. Lutomskiego i w Pracowni Typografii i Ilustracji prof. G. Marszałka. Uprawia grafikę, rysunek, malarstwo i ilustrację. Brał udział w wystawach zbiorowych; * 1996 r. – Poznań, * 1997 r. – Poznań, Kraków, * 1998 r. – Poznań, Racibórz, Leszno i Nidzica, * 1999 r. – Mielec, Poznań i Legnica, * 2000 r. – Mielec, Dębica, Stalowa Wola, Tarnobrzeg i Racibórz, * 2001 r. – Kielce, Gliwice, Rzeszów, Zacatecas (Meksyk), 2002 r. – Londyn, Geelong (Australia), Albairate MI (Włochy), Kraków, Łódź, Vaasa (Finlandia), Boguszów-Gorce, Siauliai (Litwa) i Havirov (Czechy). Część z tych wystaw związana była z ogólnopolskimi i międzynarodowymi konkursami. W 1998 r. otrzymał I nagrodę w dziale grafiki i rysunku w XVII Edycji Konfrontacje ’98 – WDK Leszno, a w 2002 r. zdobył I nagrodę w kategorii „Mała Forma Graficzna” w I Międzynarodowym Biennale Exlibrisu i Małej Formy Graficznej – Boguszów-Gorce. Pierwsze wystawy indywidualne eksponował w latach 1998-2000 w rodzinnym Mielcu (1998 – Galeria SCK, 1999 – Restauracja SASS, Odyseja 2000 i Muzeum Regionalne, 2000 – SDK MSM). W 2001 r. wystawiał w „Art studio – galeria” w Mielcu i BWA w Rzeszowie, a w 2002 r. w Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Sandomierzu, Galerii TDK w Tarnobrzegu, Galerii „Zamek Kazimierzowski” w Przemyślu i Galerii Wspólnota Zaborcze – Mielec. Wykonał realizacje: Malarstwo w architekturze w „Papillon Club” w Mielcu (2000) i Malarstwo w architekturze w „Klubie Muzycznym Studio” w Mielcu (2002). Od 1999 r. systematycznie współpracuje z pismem „Nowa Fantastyka”, w którym umieszcza rysunki ilustrujące felietony. Grafiki znalazły się natomiast w książkach mieleckich literatów: Jaszczurowe laury Włodzimierza Gąsiewskiego (1999), Ujeżdżalnia Andrzeja Ciacha (1999), Bezsenność Jana Stępnia (2000), Ostatnia spowiedź Adama Jerzego Stacha (2001) i Art eco W. Gąsiewskiego (2002), a także w „Roczniku mieleckim 1999” i „Mieleckich zapiskach” nr 2 i 3-4. Wydał także własną książkę Dwadzieścia dwa filary, złożoną z pracy dyplomowej z zakresu grafiki projektowej i pracy magisterskiej (1999). Od kwietnia 1999 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków – Oddział w Poznaniu. Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Regionalnego w Mielcu, Galerii Zyhdi w Raciborzu, BWA w Rzeszowie, BWA w Sandomierzu, Muzeum Okręgowego w Rzeszowie, Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gliwicach, Carnegie Library w Londynie, Tama Art University Museum – Kochi (Japonia), Gallery of the House of a Culture in Guadalupe – Zacatecas (Meksyk), Exlibris Museum w Albairate MI (Włochy), Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi, Miejskiej Biblioteki Publicznej w Boguszowie – Gorcach, Galerii Exlibrisu w Krakowie, Muzeum w Lubaczowie, Juliaus Janonio Gymnasium w Siauliali (Litwa), Muzeum Miasta w Ostrowie Wielkopolskim i University library of Rijeka (Chorwacja) oraz w zbiorach prywatnych w Polsce, Anglii, Francji, Holandii, USA i Szwajcarii. W latach 2003-2012 uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Ważniejsze wystawy: *2003 r.: International Exchange of Prints and Digital Images w Charleroi (Belgia), Międzynarodowe Triennale Malarstwa Euroregionu Karpaty „Srebrny Czworokąt” Przemyśl (Polska) – Lwów (Ukraina) – Debreczyn (Węgry) – Koszyce (Słowacja) – Oradea (Rumunia), V Międzynarodowy Konkurs Graficzny, Zabytkowa Kopalnia Soli Exlibris 2002 w Wieliczce, X Międzynarodowe Biennale Małej Formy Graficznej w Ostrowie Wielkopolskim, ART DEA – ogólnopolski konkurs młodych artystów plastyków w Warszawie, 4th International Ex-Libris Exhibition „Man And Fish” 2003 Rijeka (Chorwacja), XI Międzynarodowe Biennale Ilustracji BIB 2003 w Bratysławie (Słowacja), International mini-print biennial CLUJ-2003, Cluj Napoca (Rumunia), 12th International Print Biennial Varna 2003 (Bułgaria), „Młodzi Młodym”, CWP SCK w Mielcu, V Międzynarodowy Konkurs Graficzny na Exlibris w Gliwicach, International Mini Print de Sarajevo 2003 (Bośnia), International Exhibition „Little m 2003” in Vilnius (Litwa), „Obraz, grafika, rysunek, rzeźba roku”, BWA w Rzeszowie, 6 Triennale Mondiale D’Estampes Petit Format, Galerie d’Art Contemporain de Chamalierse (Francja), Second International Biennial of Mini-Prints, Tetovo (Macedonia); *2004 r.: Triennale Sztuki Sacrum „Ku cywilizacji życia” w Częstochowie, VI International Biennial of Exlibris, Zacatecas (Meksyk), VI Krakowskie Biennale Exlibrisu Polskiego, Galeria Exlibrisu w Krakowie, Polski Exlibris Komputerowy, Galeria Exlibrisu w Krakowie, Exlibrisy poświęcone Twórcom Piwnicy pod Baranami w Krakowie, „Obraz, grafika, rysunek, rzeźba roku”, BWA w Rzeszowie, 6 Międzynarodowe Biennale Grafiki Komputerowej w Rzeszowie, ART DEA – ogólnopolski konkurs młodych artystów plastyków w Warszawie, X Bienal Guanalupana (Meksyk), Landscape, Mail Art Exhibition, Florean Museum (Rumunia); *2005 r.: „Cztery dekady” Galeria SCK w Mielcu, VIII Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie, Culture At A Crossing – malarstwo, Galeria Labirynt, Galeria u Hipolitów w Krakowie, V International mini-print biennial CLUJ-2005 w Cluj Napoca (Rumunia), Międzynarodowy Projekt „Art for Chelmek”, Galeria Epicentrum w Chełmku, Wystawa prac STKP, CWP SCK w Mielcu, The „Iosif Iser” VI International Contemporary Engraving Biennial Exhibition w Ploesti (Rumunia); *2006 r.: 1st International Mail Art Exhibition „Psychedelic”, cultural center of Elassona (Grecja), BOOK-ART Mailart Project, Artetica’s gallery in Rome (Włochy), „Art for Chelmek” Dwór Zieleniewskich w Trzebini, „Mosty ponad czasem” wystawa KŚT, CWP SCK w Mielcu i WDK w Rzeszowie, „Młody Mielec”, galeria SCK w Mielcu, The International Small Engraving Salon 2006, Florean Museum (Rumunia), I’ve Lost Lilly’s Pictures – Mail Art Exhibition 2006, Florean Museum (Rumunia), Pierwszy Polski Exlibris Komputerowy, Galeria Exlibrisu w Krakowie, Goście 15-lecia, Galeria Exlibrisu w Krakowie, First International Painting Salon, Carbunari 2006, Florean Museum (Rumunia), IX Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w WDK w Rzeszowie i SCK w Mielcu, Międzynarodowy Plener Artystyczny Miast Partnerskich, Wystawa Uczestników, CWP SCK w Mielcu, „Grafiki – Listy do Jana Pawła II”, Muzeum Archidiecezjalne Kardynała Karola Wojtyły w Krakowie, Grand Prix Młodej Grafiki Polskiej, Bunkier Sztuki w Krakowie, Międzynarodowy Plener Artystyczny Miast Partnerskich, Wystawa Poplenerowa, CWP SCK w Mielcu, Mail Art Project „Dream City”, Elassona Art Cafe „1936” (Grecja), 7 Międzynarodowe Biennale Grafiki Komputerowej w Rzeszowie; *2007 – „Grafiki – Listy do Jana Pawła II”, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, MOK w Myślenicach, Grand Prix Młodej Grafiki Polskiej, Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy, Wystawa prac STKP, SCK w Mielcu, „Tęczowe ogrody” wystawa KŚT, CWP SCK w Mielcu, Konkurs na Exlibris Biblioteki Pedagogicznej w Ciechanowie, Międzynarodowy Konkurs poświęcony Wincentemu Polowi, MDK w Gdańsku, V Międzynarodowy Przegląd Exlibrisu Drzeworytniczego i Linorytniczego w Katowicach, X Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie, VIII International Biennial of Engraving, Acqui Terme (Włochy), IV Competition and Exhibition of Exlibris, Acqui Terme (Włochy), The International Small Engraving Salon 2007, Florean Museum (Rumunia), The Apple – Mail Art Exhibition 2007, Florean Museum (Rumunia), The Bed – Mail Art Exhibition 2007, Florean Museum (Rumunia), I Biennale Miniatury Cyfrowej w Płocku, The „Iosif Iser” VII International Contemporary Engraving Biennial Exhibition, Ploesti (Rumunia), Międzynarodowa wystawa exlibrisów Kościuszkowskich, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Motywy muzyczne na exlibrisach, Filharmonia Krakowska w Krakowie, Międzynarodowy Konkurs na Grafikę i Exlibris, MBP w Sanoku, The Fourth International Ex Libris Triennial „Ioan Slavici” w Arad (Rumunia); *2008 r.: XI Międzynarodowy Konkurs Fotografii Cyfrowej, ROK w Częstochowie, Tarnowskie Klimaty 2008, BWA w Tarnowie, Rysunek Młodych, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej w Radomiu, The International Small Engraving Salon 2008, Florean Museum (Rumunia), XI Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie, Ogólnopolski Konkurs na Exlibris Muzeum Okręgowego im. L.Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Fourth International Biennial of Mini Prints, Tetovo (Macedonia), III Międzynarodowe Biennale Małej Formy Graficznej I Exlibrisu w Boguszowie-Gorcach, Polskie miasta i zabytki na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO na exlibrisie w Krakowie; *2009 r.: II Ogólnopolskie Biennale Miniatury Cyfrowej w Płocku, XII Międzynarodowy Konkurs Fotografii Cyfrowej, ROK w Częstochowie, Gdyński Przegląd Grafiki o tematyce sportowej w Gdyni, 6 International Triennial of Graphic Art Bitola (Macedonia), XII Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie, II Ogólnopolski Konkurs Grafiki im. Ludwiga Meidnera w Oleśnicy, The „Iosif Iser” VIII International Contemporary Engraving Biennial Exhibition w Ploesti (Rumunia), Międzynarodowy Konkurs na Ekslibris „Duch Gdańskiej Architektury”, MDK w Gdańsku, XV Biennale Plakatu Fotograficznego w Płocku, International Miniature Graphic Art Exhibition Timisoara (Rumunia), I International Exhibition-Competition of Small Graphic Forms and Exlibris „Belovezhskaya Pushcha” (Białoruś); *2010 r.: International competition for exlibris, Ljuben Karavelov Regional Library of Ruse (Bułgaria), Międzynarodowy Konkurs na Exlibris i Małą Formę Graficzną „Solidarność Narodów”, MDK w Gdańsku, III Ogólnopolski Konkurs Grafiki im. Ludwiga Meidnera w Oleśnicy, Ogólnopolski Konkurs na Ekslibris „Feliks Nowowiejski w Olsztynie” w Olsztynie, XIII Międzynarodowy Konkurs Fotografii Cyfrowej, ROK w Częstochowie, Eros Thanatos International Competition (Szwajcaria), Żalgiris-600 Ekslibrisai, mażoji grafika – Vilnius (Litwa), Fifth International Biennial of Mini Prints, Tetovo (Macedonia), III Międzynarodowe Biennale Małej Formy Graficznej I Exlibrisu w Boguszowie-Gorcach, XIII Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie, Międzynarodowy konkurs na rysunek satyryczno-humorystyczny „Uśmiech Chopina”, Muzeum Karykatury w Warszawie, Ogólnopolski Konkurs Satyryczny „Manufaktura Satyry Żyrardów 2010”; *2011 r.: Tribuna Graphic Exhibition, National Art Museum in Cluj (Rumunia), Żalgiris-600 Tarpautiene ekslibrisu ir mażoijos grafikos paroda – Vilnius (Litwa), XIV Międzynarodowy Konkurs Fotografii Cyfrowej, ROK w Częstochowie, XIV Międzynarodowy Niekonwencjonalny Konkurs Fotograficzny „Foto Odlot” w Rzeszowie; *2012 r.: 23 mistrzów polskiego ekslibrisu i małej formy graficznej – Brześć (Białoruś), 7 International Triennial of Graphic Art Bitola (Macedonia).
KRAWIEC MICHAŁ JAKUB, urodzony 6 IX 2000 r. w Tarnowie, syn Czesława i Marty z domu Seredy. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu (klasa biologiczno-chemiczna) z maturą w 2019 r. W latach szkolnych odnosił sukcesy w konkursach przedmiotowych. Od 2019 r. studiuje na kierunku lekarskim w Wydziale Nauk Medycznych w Zabrzu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Studentów Medycyny IFMSA-Poland i uczestniczy w organizacji wydarzeń związanych z promocją zdrowia, profilaktyką i edukacją zdrowotną. Należy też do studenckich kół naukowych, w tym SKN przy Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Zbigniewa Religi w Zabrzu. W 2021 r. (w czasie pandemii COVID-19) pracował jako wolontariusz w szpitalach w Katowicach i Zabrzu. Jego pasją jest fotografia, co zapewne przejął od dziadka. (Ojciec matki – Czesław Seredy był tarnowskim fotografem.) Jako uczeń II LO uczestniczył w konkursach fotograficznych i m.in. zdobył III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Fotograficznym „Wolność” w Ostrołęce (2018). Dokumentował m.in. działalność Akademii Umiejętności Technicznych „Leonardo” przy CKPiDN w Mielcu oraz Mistrzostwa Europy i Mistrzostwa Świata Modeli Kosmicznych we Włocławku (2017, 2018). Jego zdjęcia zostały wydane w formie znaczków i pocztówek z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę (2018) oraz umieszczone w kapsule czasu pod Obeliskiem Niepodległości na Skwerze 100-lecia Harcerstwa w Mielcu. Wykazane w tej dziedzinie umiejętności pomogły w nawiązaniu współpracy z prasą, m.in. „Głosem Mieleckim”, Gazetą Codzienną „Nowiny”, portalem Nowiny24.pl i miesięcznikiem „Młody Technik”. Brał udział w konkursach fotograficznych i zdobył szereg nagród i wyróżnień, m.in. nagrody Salon Diploma podczas 5th i 6th Wojnicz International Salon of Photography (2019, 2020), I miejsce w XIX Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Dzieci i Młodzieży „Człowiek, Świat, Przyroda” w Koszalinie (2020), I miejsce w konkursie „Movember” IFMSA-Poland związanym z profilaktyką nowotworów jądra (2020) i wyróżnienie podczas XXX Krajowego Salonu Fotografii Artystycznej w Żarach (2020). Wyróżniony Brązowym Medalem „Za Fotograficzną Twórczość” Fotoklubu RP i Odznaką Obywatelskiego Komitetu Niepodległości w Mielcu.
KRAWIEC RYSZARD, urodzony 4 XII 1961 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Jana i Janiny z domu Dusza. Absolwent Liceum Zawodowego w Mielcu z maturą w 1980 r. i specjalnością: mechanik obróbki skrawaniem. Od 15 IX 1980 r. do 31 I 2012 r. był żołnierzem zawodowym. Studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie ukończył w 1984 r. z tytułem inżynier – dowódca. W Wojsku Polskim służył na stanowiskach: dowódcy plutonu w 36 pułku zmechanizowanym w Trzebiatowie (1984-1987), w 16 pułku czołgów w Słupsku: dowódcy baterii (1987-1991), szefa sztabu dywizjonu (1991-1992), dowódcy dywizjonu (1992-1994), a następnie: oficera pionu szkolenia w 7 Brygadzie Zmechanizowanej w Słupsku (1994 r.), dowódcy dywizjonu w 7 Brygadzie Obrony Wybrzeża w Słupsku (1994-2007), zastępcy dowódcy 3 pułku przeciwlotniczego w Szczecinie (2007 r.), dowódcy 3 pułku przeciwlotniczego w Koszalinie (2007-2010) i szefa obrony przeciwlotniczej 16 Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu (2010-2012). W trakcie służby ukończył studia magisterskie w zakresie transportu i logistyki na Uniwersytecie Gdańskim z tytułem magistra (1996 r.) i studia podyplomowe w dziedzinie transportu i logistyki na Uniwersytecie Gdańskim (1997 r.) oraz studia podyplomowe w zakresie edukacji dla bezpieczeństwa z elementami zarządzania kryzysowego na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (2012 r.). Ponadto ukończył szereg kursów i szkoleń specjalistycznych, m.in. w zakresie ochrony ludności i spraw obronnych w administracji samorządowej. W latach 2008-2010 pracował jako wykładowca na studiach podyplomowych w Europejskim Centrum Edukacyjnym w Koszalinie. W 2010 r. był dowódcą żołnierzy z 16 Dywizji Zmechanizowanej biorących udział w likwidacji skutków powodzi w powiecie płockim. Uczestniczył w licznych akcjach kryzysowych w województwie zachodniopomorskim i pomorskim. Czynną służbę wojskową zakończył w stopniu pułkownika. W kolejnych latach angażował się w pracy społecznej. Od 2012 r. należy do Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, od 2013 r. jest członkiem OSP Wadowice Górne, od 2014 r. pracuje w Komisji Bezpieczeństwa i Porządku Powiatu Mieleckiego, a w 2015 r. został wybrany na prezesa Klubu Strzeleckiego Strażak LOK Mielec. Wielokrotnie wyróżniany, m.in. przez Prezydenta RP, Ministra Obrony Narodowej i Dowódcę Wojska Lądowych. Trzykrotnie zdobył tytuł najlepszego dowódcy dywizjonu na szczeblu dywizji i okręgu wojskowego. Pasjonuje się myślistwem, sportem i historią. W 2019 r. powierzono mu funkcję dyrektora Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Starostwa Powiatowego w Mielcu.
KRAWIEC STEFANIA (z domu BURY), urodzona 20 XI 1952 r. w Mielcu, córka Stefana i Janiny z domu Mildner. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu z maturą w 1974 r. W tym czasie należała do ZHP („Watra”, MSR) i pełniła m.in. funkcje przybocznej i instruktora. Śpiewała jako solistka w mieleckich zespołach muzycznych „Delta” i „Relaks” oraz występowała w kabarecie „Sęk” przy świetlicy „Podgórze”. Dzięki prezentowanemu poziomowi uzyskała kartę kwalifikacyjną muzyka amatora, upoważniająca do komercyjnych występów publicznych. W 1978 r. została zatrudniona w Zbiorczej Szkole Gminnej w Wadowicach Górnych jako nauczyciel i dyrektor przedszkola w Izbiskach, a następnie pracowała w Szkole Podstawowej w Dąbrówce Wisłockiej jako nauczyciel. W latach 1981-1988 była nauczycielką w Przedszkolu nr 8 w Mielcu. Równocześnie ukończyła Studium Wychowania Przedszkolnego w Tarnowie (1982). W 1988 r. została mianowana dyrektorem Przedszkola nr 14 w osiedlu Rzochów i unowocześniła tę placówkę. Po reorganizacji sieci przedszkoli w Mielcu w 1990 r., w której ramach zawieszono działalność rzochowskiego przedszkola, pracowała m.in. w Oddziale Przedszkolnym przy Szkole Podstawowej nr 13 (później Przedszkole Miejskie nr 20) i Przedszkolu Miejskim nr 13. W 1997 r. ukończyła studia wyższe w zakresie pedagogiki wczesnoszkolnej z elementami logopedii szkolnej na Wszechnicy Świętokrzyskiej w Kielcach. Współpracowała z Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli i Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie (m.in. prowadziła lekcje pokazowe), instytucjami, placówkami kultury i oświaty. Była współorganizatorem wielu imprez dla dzieci przedszkolnych. W 2003 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Wyróżniona m.in. nagrodami o charakterze lokalnym. Od 2006 r. przebywa na emeryturze.
KRAWIECTWO, rzemiosło zajmujące się szyciem odzieży było jednym z pierwszych, które rozwinęły się po powstaniu miasta Mielca. Świadczy o tym powstanie odrębnego cechu i zatwierdzenie jego statutu (prawdopodobnie w latach 20.) przez Stanisława Mieleckiego (zmarłego w 1532 r.), na prośbę krawców: Stanisława Uklei, Michała i Stanisława Wilczka. Oryginał statutu nie zachował się, ale jego treść ponowił w całości dokument z 1556 r., który wystawili współwłaściciele miasta Jan i Sebastian Mieleccy (synowie Stanisława), na prośbę starszych cechu: Stanisława Wilczka, Jana Rzędzianowskiego i Macieja Paczaja. Do cechu, oprócz krawców, włączono tkaczy (utworzyli oni później własny cech), czapników i kuśnierzy. Poza wymienionymi, jednymi z pierwszych, których zapisano w dokumentach, byli: Wojciech Bogacz tkacz (1572), Piotr czapnik (1578), Stanisław czapnik (1578), Paweł Dziura czapnik (1579), Jan czapnik, ławnik miejski (1579), Grzegorz sukiennik (1580), Walenty Wyczolek sukiennik (1582), Stefan Czapka krawiec (1598) i Wojciech Janiszowski krawiec (1607). W XVIII w. w ramach zawodu krawieckiego wyodrębniły się trzy specjalizacje: krawiectwo męskie, damskie i dla duchownych. Cech krawiecki nie był nigdy w Mielcu liczny, ale zachował swą odrębność aż do 1883 r., kiedy to wprowadzono austriacką reformę organizacji cechowej i członkowie cechu krawieckiego weszli w skład tzw. działu II Stowarzyszenia Przemysłowego Rękodzielników. Istotnym novum w mieleckim krawiectwie było powołanie w 1918 r. – z inicjatywy grupy wpływowych kobiet – Szwalni Związkowej – stowarzyszenia z ograniczoną poręką w Mielcu, w której do 1927 r., kiedy zakończyła działalność, znalazło zatrudnienie wiele kobiet. Po 1929 r., kiedy powstał Powiatowy Cech rzemieślniczy, krawcy utworzyli (zgodnie ze statutem) sekcję zawodową, jedną z pięciu w Cechu. W 1927 r. funkcjonowało 17 zakładów krawieckich, a w 1935 r. – 14. W czasie II wojny światowej, mimo kolejnych zmian organizacyjnych, zakłady krawieckie utrzymały swoją działalność. Od 1948 r., po zlikwidowaniu Powiatowego Cechu Rzemieślniczego i powołaniu Powiatowego Związku Cechów Rzemieślniczych, utworzono Cech Rzemiosł Włókienniczych, w skład którego weszli m.in. krawcy (36 prywatnych zakładów). W latach 50., mimo wielu prób likwidacji prywatnych zakładów i zastąpienia ich spółdzielczymi, krawiectwo prywatne nadal funkcjonowało, choć już w mniejszej ilości zakładów (kilkanaście) i od 1951 r. należało obligatoryjnie do Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Równolegle powstały w Mielcu państwowe i spółdzielcze zakłady krawieckie, m.in. Spółdzielnia Kobieca Wyrobów Dzianych (1945), przekształcona później na Spółdzielnię Pracy „Odzież”, Dom Mody prowadzony przez Państwowe Przedsiębiorstwo Przemysłu Terenowego (1954) i zakłady krawieckie w ramach innych spółdzielni rzemieślniczych. Od lat 60. znów ilość prywatnych zakładów krawieckich zaczęła rosnąć ( w 1964 r. przekroczyła 40). W 1965 r. Spółdzielnia „Odzież” zakończyła budowę kompleksu obiektów przy ul. T. Kościuszki i zintensyfikowała produkcję odzieży (w późniejszych czasach także na eksport). Po przemianach ustrojowych, zapoczątkowanych w 1989 r., liczba prywatnych małych zakładów krawieckich zdecydowanie wzrosła i pod koniec 2002 r. wynosiła 77. W grupie większych przedsiębiorstw upadła Spółdzielnia „Odzież”, pojawiły się natomiast firmy prywatne, m.in. Zakład Konfekcyjny „MODENTEX”, Zakład Krawiecki „Franco” i Zakład Produkcyjno-Usługowo-Handlowy R.J.K. „FORTUNA”.
KREDYTOWA (ULICA), jedna z dłuższych (453 m) ulic na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie od ul. Kazimierza Wielkiego, przez całą szerokość osiedla, do ul. E. Drużbackiej. Stanowi też połączenie z ulicami wewnątrzosiedlowymi – ul. L. Szenwalda i F. Hynka. Powstała i otrzymała nazwę 27 V 1960 r. (Na tym terenie przez setki lat znajdowały się miejskie błonia, a w latach 30. XX w. funkcjonowało lotnisko turystyczne.) Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Jej sąsiadami są prywatne posesje z domami jednorodzinnymi i przydomowymi ogródkami. Nieco przekorna, ale także marketingowa nazwa ulicy miała uświadamiać budującym się na tym terenie, że kredyt finansowy jest niezbędny przy budowie domu i jego urządzeniu.
KREID EUGENIUSZ ADAM, urodzony 8 XI 1911 r. w Orłowie (Schönanger), powiat mielecki, syn Edwarda i Emilii z domu Groele. Absolwent Gimnazjum Państwowego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1933 r. W latach 30. studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ale przerwał i zapewne za namową innego mielczanina Franciszka Sokoła, który został Komisarzem Rządowym w Gdyni, podjął pracę w Komisariacie Rządu w Gdyni. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Wydziale Finansowym Magistratu w Warszawie. Należał do Armii Krajowej i był działaczem podziemnej skarbowości. Przeżył powstanie warszawskie. Po wojnie należał do mikołajczykowskiego PSL. Przeniósł się do Szczecina i tam został naczelnikiem Wydziału Samorządowego Urzędu Pełnomocnika Rządu, a następnie sekretarzem Wojewódzkiej Rady Narodowej. Pełnił też funkcje polityczne. Był wiceprezesem, a następnie prezesem Wojewódzkiego Komitetu PSL w Szczecinie. Po przymusowej fuzji PSL i SL należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Powrócił do Warszawy i na podstawie podziału zadań i funkcji pomiędzy PZPR, ZSL i SD został mianowany dyrektorem naczelnym Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń. Na tym stanowisku pracował od II 1957 r. do VIII 1972 r. Równocześnie powierzono mu funkcję przewodniczącego Rady Ubezpieczeniowej. Znacząco przyczynił się do rozwoju PZU na wszystkich jego szczeblach. Szczególnie dbał o fundusz prewencyjny, z którego finansowano różne formy zapobiegania pożarom, szkodom w uprawach i hodowli oraz wypadkom drogowym. M.in. starał się o poprawę stanu budownictwa wiejskiego i jego zabezpieczenie, współpracując w tym zakresie ze strażami pożarnymi. Był redaktorem książki „150 lat ubezpieczeń w Polsce”. Zmarł w 2008 r.
KREID FRANCISZEK, urodzony 6 I 1905 r. w Orłowie (Schönanger), powiat mielecki, syn Edwarda i Emilii z domu Groele. Uczęszczał do Gimnazjum Państwowego im. S. Konarskiego w Mielcu. Od 1922 r. należał do OSP Mielec i pełnił różne funkcje, m.in. sekretarza. Miał niepokorną naturę i w związku z tym często zmieniał miejsca pracy. Był muzykiem w orkiestrze wojskowej 20 Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego w Rzeszowie, urzędnikiem w Dyrekcji Kolei Państwowych w Katowicach, a następnie w Mysłowicach. W latach 1928-1930 pracował w Sądzie Grodzkim w Mielcu, a następnie w Sądzie Grodzkim w Strzyżowie (1930-1935) oraz Sądzie Okręgowym i Grodzkim w Tarnowie (1935-1945). Nie tracił kontaktu z OSP i pełnił społeczne funkcje strażackie w Strzyżowie i Tarnowie. W lipcu 1945 r. wyjechał do Wałbrzycha, a następnie został powołany na stanowisko powiatowego komendanta Straży Pożarnych w Szprotawie (1945-1950). Wtedy też ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Pożarniczej. Po epizodzie na stanowisku powiatowego komendanta Straży Pożarnych w Jeleniej Górze (1950 r.), w latach 50. pracował z zakładowych komórkach ds. ochrony przeciwpożarowej, m.in. w Lądku Zdroju, Lublinie, Trzebini, Krakowie, Jaśle i Krośnie. Napisał dwie książki: „Obrona i sprzęt przeciwgazowy w pożarnictwie” (1952) i „Przyczyny powstawania i rozszerzania się pożarów” (1958). W 1959 r. powrócił do Mielca i w okresie od 1 V 1959 r. do 30 III 1962 r. pełnił funkcję powiatowego komendanta Straży Pożarnych w Mielcu w stopniu kapitana pożarnictwa. Wkrótce potem przeszedł w stan spoczynku. Zmarł w 1998 r.
KREID WŁADYSŁAW, urodzony 24 II 1922 r. w Orłowie (Schönanger), powiat mielecki, syn Edwarda i Emilii z domu Groele. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do Gimnazjum i Liceum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Dalszą naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec jako referent ds. płac (X 1941 r. – III 1944 r.) i okresowo w firmie budowlanej „Hennig” w Mielcu na stanowisku asystenta kierownika (III – IX 1942 r.) Od 1942 r. należał do Armii Krajowej. W okresie VIII 1943 r. – III 1944 r. prowadził punkt kolportażu prasy podziemnej. Zagrożony aresztowaniem uciekł z Mielca i od III 1944 r. pod ps. „Sewer” i w stopniu kaprala przebywał w oddziale partyzanckim AK „Szarego” w woj. kieleckim. Brał udział w akcjach zbrojnych pod Wólką Plebańską, Radoszycami i Szewcami. Po zakończeniu wojny zdał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu (VI 1945 r.). Od 1946 r. studiował w Akademii Handlowej w Krakowie i w 1950 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. W 1949 r. został zatrudniony w Teatrze Młodego Widza (później Bagatela) w Krakowie na stanowisku głównego księgowego i od 1958 r. – wicedyrektora ds. finansowo-administracyjnych. W marcu 1960 r. decyzją ministra kultury został przeniesiony do Warszawy na stanowisko głównego księgowego w Zjednoczonych Przedsiębiorstwach Rozrywkowych, a w 1963 r. został wicedyrektorem tej firmy. W kwietniu 1965 r., także decyzją ministra kultury, objął stanowisko wicedyrektora (naczelnego ekonomisty) w Zjednoczeniu Przemysłu Muzycznego i pełnił tę funkcję do likwidacji Zjednoczenia i równocześnie przejścia na emeryturę (VI 1982 r.). Poza pracą etatową był konsultantem Departamentu Księgowości Generalnej Dyrekcji Teatrów, Oper i Filharmonii (lata 50.), współautorem materiałów szkoleniowych, wykładowcą na kursach branżowych i członkiem rad nadzorczych spółdzielni mieszkaniowych. Po przejściu na emeryturę pracował jako biegły księgowy (rewident) i konsultant z zakresu rachunkowości w Zjednoczonych Przedsiębiorstwach Rozrywkowych SA. i we francuskiej firmie reklamowej Publicis Sp. z o.o. Będąc na emeryturze, ujawnił swoją działalność konspiracyjną. Został członkiem kombatanckiego zgrupowania ziemi kielecko-radomskiej ”Jodła” i do 2020 r. prowadził rachunkowość zgrupowania oraz sporządzał roczne bilanse i sprawozdania finansowe. Został awansowany na stopień porucznika. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Złotą Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Warszawy”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Finansów”, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza”, Odznaczeniem Pamiątkowym „Za Zasługi dla Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej” i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
KREMPA ANDRZEJ, urodzony 15 I 1953 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z Kwaśniewskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierunek – matematyka, specjalność – metody numeryczne) ukończył w 1977 r. i uzyskał tytuł magistra. (Tytuł pracy magisterskiej: Optymalizacja wyrażeń boolowskich na maszynie cyfrowej Odra 1204.) Po ukończeniu studiów został zatrudniony w Ośrodku Lotniczych Obliczeń Ośrodka Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku programista elektronicznych maszyn cyfrowych. W 1978 roku brał udział w szkoleniu wojskowym absolwentów uczelni. Przez 6 miesięcy był słuchaczem Szkoły Oficerów Rezerwy przy Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie. Od stycznia 1979 r. przez 6 miesięcy odbywał praktykę w 24 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Lublińcu jako dowódca baterii armat przeciwlotniczych. W stopniu podporucznika został przeniesiony do rezerwy i otrzymał kartę mobilizacyjną do skadrowanego 25 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Jarosławiu. Z tą jednostką, jako rezerwista w latach 1985-1987 odbył szereg ćwiczeń dywizyjnych i armijnych na stanowisku dowódcy plutonu armat. W latach 1994-2000 brał udział w wielu ćwiczeniach rezerwistów na stanowisku starszego oficera w WKU Mielec. Po odbyciu służby wojskowej w 1979 r. powrócił do OBR SK w Mielcu i pracował w dziale obliczeń obciążeń i aeroelastyczności samolotów, m.in. M-18, M-24 i M-20. W 1983 r. przeniósł się do Regionalnego Ośrodka Elektronicznych Maszyn Cyfrowych w WSK PZL Mielec, gdzie był specjalistą prowadzącym zespół, kierownikiem sekcji i kierownikiem działu sterowania produkcją. Pracował przy programie kompleksowej automatyzacji WSK PZL Mielec z wykorzystaniem maszyn cyfrowych typu R-32 i IBM 4341. Był inicjatorem i współautorem wielu instrukcji i zarządzeń przystosowującym dokumentację technologiczną i konstrukcyjną WSK PZL do przetwarzania danych na emc. W latach 1984-1991 był inicjatorem i współautorem utworzenia komputerowej bazy technologicznej samolotu AN-28 oraz komputerowej bazy konstrukcyjnej samolotu Iryda. W 1991 r. zwolnił się z WSK. Wraz z bratem Władysławem założył w Mielcu własną firmę usługowo-produkcyjną ELDOMEX (branża chłodnicza i AGD) i prowadzi ją nadal. W 1997 r. uzyskał tytuł mistrza w zawodzie elektromechanik AGD, a w 2002 r. tytuł mistrza w zawodzie monter elektronik. Jest członkiem Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Prowadzi szkolenie zawodowe uczniów ze szkół zawodowych w Mielcu, zasiada w komisji egzaminacyjnej czeladniczej Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. Jest mieleckim historykiem-regionalistą, członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. W wydawnictwach mieleckich (Rocznik Mielecki, Zapiski Mieleckie, Studia Regionalne, kwartalnik „Nadwisłocze”) opublikował szereg artykułów z historii regionu mieleckiego z okresu II wojny światowej. M.in. opracował i udokumentował funkcjonowanie Lager Mielec oraz listę żołnierzy z powiatu mieleckiego, którzy walczyli w II Armii LWP. Jest stałym współpracownikiem Muzeum Regionalnego w Mielcu, m.in. w 2012 r. Muzeum wydało jego książkę o charakterze naukowym pt. Zagłada Żydów Mieleckich, dokumentującą deportację mieleckich Żydów oraz opisującą ich dalsze losy. W 2019 r. ukazała się druga jego książka, napisana z Januszem Haliszem, pt. Mielec 1939-1945 Tajemnice militarne i historie wojenne, Mielec 2019. Długoletni członkiem Rady Osiedla Dziubków.
KREMPA BRONISŁAW, urodzony 6 IX 1896 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Wojciech i Zofii z Blamowskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Od 1 VII 1923 r. rozpoczął służbę w Policji Państwowej i został skierowany na placówkę w Oglądowie koło Radziechowa w województwie tarnopolskim. W latach 30. otrzymał awans na stopień starszego posterunkowego, a następnie został komendantem jednego z posterunków w okolicach Drohobycza w województwie lwowskim. Po wtargnięciu wojsk sowieckich na wschodnie ziemie Rzeczypospolitej 17 IX 1939 r. został aresztowany przez NKWD i uwięziony w obozie specjalnym w Ostaszkowie. W kwietniu zamordowano go w więzieniu w Twerze, co potwierdza lista wywozowa nr 4 z 1 IV 1940 r. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Awansowany pośmiertnie na stopień aspiranta. Upamiętniono go tabliczkami w Katedrze Polowej Wojska Polskiego i Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu.
KREMPA DOROTA, urodzona 24 I 1992 r. w Mielcu, córka Krzysztofa i Stanisławy z domu Moryto. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 2011 r. W latach szkolnych występowała w Dziecięcym Zespole Tanecznym „Abrakadabra” w Domu Kultury SCK w Mielcu oraz należała do ZHP i pełniła funkcję drużynowej 4DH „Łaziki”. W latach 2009-2011 była aktorką Sceny Propozycji Teatru Maska w Rzeszowie. (Debiutowała w spektaklu Siedem obrazów Don Kichote.) Startowała też w trzech edycjach Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego w kategorii Teatru Jednego Aktora (2009-2011), zdobywając wyróżnienia w eliminacjach wojewódzkich. Brała także udział w XVIII edycji Rzeszowskich Dni Kultury Szkolnej – 2010 i zdobyła I miejsce w kategorii Monodram. Uczestniczyła także z powodzeniem w Ogólnopolskim Turnieju Satyry im. Ignacego Krasickiego (III miejsce w 2009 r. i I miejsce w 2010 r.) Studiowała na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (kierunek: aktorstwo, specjalność: aktorstwo dramatyczne) i w 2016 r. uzyskała tytuł magistra sztuki. W czasie studiów grała w sztukach teatralnych i filmach. *Teatr Collegium Nobillium w Warszawie: 2014 r. – pani Cholley w spektaklu Napis w reż. W. Malajkata, pani Smith w spektaklu Łysa Śpiewaczka w reż. G. Chrapkiewicza, spektakl teatru tańca Warsztat II w reż. K. Małachowskiej (udział w Międzynarodowym Festiwalu w Bańskiej Bystrzycy), spektakl dyplomowy Poza Rzeczywistością w reż. W. Komasy; 2015 r. – Masza w spektaklu Sześć portretów z mewą w tle w reż. A. Domalika (udział w Międzynarodowym Festiwalu w Sibiu), Mała Syrenka w spektaklu Mała Syrenka-wesele w reż. A. Dyczko (udział w Międzynarodowych Festiwalach Teatralnych w Brnie, Amsterdamie i Warszawie). *Teatr Dramatyczny w Warszawie Scena na Woli: 2014 r. – Anna Caravati w spektaklu Imię w reż. G. Chrapkiewicza. *Teatr 6 Piętro: 2015 r. – Sonia w spektaklu Wujaszek Wania, reż. A. Bubień; Duniasza w spektaklu Ożenek, reż. A. Bubień. *Kino i TV: 2015 r. – Turbolaska w spektaklu TV Biały Dmuchawiec, reż. A. Dyczko; 2016 r. – Aneta Siwek w serialu Na Wspólnej, reż. R. Dunaszewski, film Szkoła uwodzenia Czesława M, reż. A. Dembski. Poza działalnością aktorską pracuje jako instruktor teatralny. W 2014 r. była zatrudniona w mieleckich przedszkolach: „Mali Odkrywcy” i „Kubuś Puchatek”, a od 2017 r. prowadzi projekt „Magia Teatru” w Domu Kultury KADR w Warszawie i Niepublicznym Przedszkolu Happy Kids w Warszawie. Wyróżniona stypendium Ministra Kultury za wybitne osiągnięcia artystyczne w roku 2014/2015.
KREMPA FRANCISZEK, urodzony 4 X 1853 r. w Baranowie Sandomierskim, powiat tarnobrzeski, syn Jana i Kunegundy z domu Janczura. Wkrótce Krempowie zamieszkali w niewielkim gospodarstwie rodzinnym w Padwi, powiat mielecki. Tu Franciszek ukończył szkołę ludową, a następnie dwie klasy c.k. Gimnazjum w Tarnowie. (Przerwał naukę ze względów finansowych.) Pracował na gospodarstwie i w młynie stanowiącym także własność rodziny. Od lat młodzieńczych interesował się polityką, a zwłaszcza problemami społecznymi wsi. Dużo czytał, zwłaszcza książek historycznych i czasopism podejmujących tematykę wsi. W latach 80. XIX w. został terenowym korespondentem „Kuriera Lwowskiego”, wydawanego przez Bolesława Wysłoucha oraz „Przyjaciela Ludu”, „Wieńca i Pszczółki” i „Monitora”. Jako członek delegacji chłopów z powiatu mieleckiego 28 VII 1895 r. wziął udział w historycznym zjeździe w Rzeszowie, w czasie którego podjęto uchwałę o powołaniu Stronnictwa Ludowego (SL). W 1898 r. został wybrany do Rady Naczelnej, a w 1901 r. do Wykonawczego Wydziału SL. W latach 1903-1913 był członkiem Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego (w 1903 r. SL zmieniło nazwę na PSL). Od 1895 r. do 1908 r. sprawował mandat poselski w Sejmie Krajowym we Lwowie, a w latach 1897-1911 był trzykrotnie wybierany do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu. W obu parlamentach wykazywał niezwykłą aktywność, składając rekordowe ilości interpelacji. Oprócz załatwiania wielu spraw chłopskich angażował się w problemy gospodarcze i społeczne powiatu mieleckiego i samego Mielca, m.in. miał duży udział w utworzeniu gimnazjum w Mielcu. Z tej działalności składał corocznie sprawozdania na wiecach w Mielcu. Był także członkiem Wydziału Powiatowego w Mielcu. Nie zaniedbywał samej Padwi, gdzie przyczynił się do powstania kółka rolniczego i Kasy Stefczyka. W czasie rozłamu w PSL w 1913 r. opowiedział się za PSL-Lewicą i w latach 1914-1916 był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Naczelnej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wsparł powstanie Republiki Tarnobrzeskiej. W 1919 r. został wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego z ramienia PSL-Lewicy, z okręgu mielecko-tarnobrzeskiego, a w 1922 r. do Sejmu na I kadencję (1922-1927), z okręgu mieleckiego. W maju 1924 r. przeszedł do Związku Chłopskiego (ZCh) i w latach 1925-1926 był członkiem jego Zarządu Głównego. Na początku roku 1926 wstąpił do Stronnictwa Chłopskiego (SCh) i w okresie 1926-1927 pełnił funkcję członka jego Rady Naczelnej. W styczniu 1928 r. opuścił SCh i przystąpił do reaktywowanego Związku Chłopskiego, który – popierając J. Piłsudskiego – wszedł w skład BBWR. Z tego bloku wyborczego kandydował do wyborów do Sejmu w 1928 r. i został posłem w jego II kadencji, która została skrócona w 1930 r. Mimo coraz bardziej zaawansowanego wieku nie zmieniał stylu posłowania, składając wiele interpelacji i walcząc o sprawy wsi, czasem występujące tylko w wymiarze lokalnym. W rodzinnej Padwi inicjował i wspierał liczne przedsięwzięcia, m.in. powstanie spółdzielni mleczarskiej i budowę domu ludowego Był także działaczem kilku organizacji gospodarczych i finansowych w Mielcu, m.in. prezesował Towarzystwu Zaliczkowemu. Po 1930 r. zrezygnował z działalności politycznej. Zmarł 5 XII 1935 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej. W 2006 r. jego imieniem nazwano jedną z nowych mieleckich ulic na osiedlu Smoczka, a w 2013 r. został upamiętniony tablicą na pomniku w centrum rodzinnej Padwi Narodowej.
KREMPA JAN, urodzony 21 VII 1875 r. w Cyrance koło Mielca, syn Józefa Krępy i Marianny z domu Kurdziel. W 1903 r. wyjechał w celach zarobkowych do Ameryki Północnej. Pracował jako woźnica w Nowym Jorku. Po kilku latach powrócił do kraju i prowadził własne gospodarstwo rolne w Cyrance. Pod koniec lat 30. został wybrany na wójta gminy Cyranka i funkcję tę sprawował także w czasie okupacji hitlerowskiej. Nie wiadomo, czy należał do ruchu oporu, ale ukrył we własnej studni dzwon Józef z kapliczki Matki Bożej Różańcowej w Cyrance. (Niemcy przetapiali dzwony na uzbrojenie.) Po wojnie dzwon ponownie zawieszono w kapliczce, a później wypożyczono na pewien czas do kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu-Osiedlu. Zmarł 23 VIII 1941 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KREMPA JAN, urodzony 12 II 1924 r. w Mielcu – Cyrance, pow. mielecki, syn Jana i Franciszki z domu Maksoń. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu (1938), a następnie pracował jako goniec w Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Po wybuchu wojny nie pracował. Zatrudniono go ponownie w Flugzeugwerk Mielec (wcześniej WP 2 PZL) w 1941 r. i jako pomocnik ślusarza pracował do końca okupacji w Mielcu. W listopadzie 1944 r. został zmobilizowany do jednostki wojskowej w Rzeszowie i przydzielony do 27 pułku piechoty 2 Armii Wojska Polskiego. Przebył jej szlak bojowy, m.in. uczestniczył w kilkakrotnym forsowaniu Nysy Łużyckiej, zdobyciu miasta Boxberg i rzeki Szprewy. W ostatnich dniach wojny brał udział w bitwie pod Budziszynem i został ranny. Po wyjściu ze szpitala pełnił służbę w jednostkach Wojsk Ochrony Pogranicza na granicy zachodniej i północnej. 7 III 1947 r. został zwolniony ze służby wojskowej, powrócił do Cyranki i został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych – PPW Zakład nr 1 w Mielcu (później WSK Mielec). Pracował do 30 XI 1981 r., a następnie przeszedł na rentę. Za udział w II wojnie światowej został odznaczony m.in.: Srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Medalem za Udział w Walkach o Berlin, Medalem Zwycięstwa i Wolności oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 19 X 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KREMPA STANISŁAW, urodzony 1 V 1898 r. w Mielcu, syn Ignacego i Marii z Wanatowiczów. Był uczniem c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. Po 2. klasie gimnazjum podjął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Tarnowie. Należał do Związku Strzeleckiego. Na wieść o formujących się Legionach wyruszył w pierwszej grupie (plutonie) mieleckich ochotników i został wraz z nimi przydzielony do VI batalionu 1 pułku piechoty I Brygady. Przemierzył szczęśliwie cały szlak bojowy VI batalionu. Po kryzysie przysięgowym od 10 IX 1917 r. służył w wojsku austriackim; w okresie od 10 X 1917 r. do lutego 1918 r. w polno-zapasowej baterii 46 p.a.c., a następnie do 20 X 1918 r. w 46 p.a.c. na włoskim froncie, w stopniu plutonowego. W czasie walk dostał się do niewoli, ale uciekł i przedostał się do Armii Polskiej J. Hallera i z nią powrócił do kraju. Po wojnie zdał egzamin prywatny z kursu III seminarium w roku szkolnym 1917/1918, a następnie egzamin dojrzałości 29 XI 1919 r. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 r. powrócił w rodzinne strony. Pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Szydłowcu (1921-1922) i Szkole Powszechnej w Kiełkowie (1922-1923). Był kierownikiem Szkoły Powszechnej w Hykach- Dębiakach, nauczycielem w Szkole Powszechnej w Przecławiu (1925-1931) i od 1931 r. kierownikiem Szkoły Powszechnej w Krzemienicy. Na początku okupacji hitlerowskiej podjął współpracę z tworzącym się ruchem oporu. W 1941 r. został zwolniony z pracy przez niemieckie władze okupacyjne. Później poszukiwano go i musiał się ukrywać. Pracował dorywczo jako robotnik rolny pod nazwiskiem „Marcin Krępa”. Po wojnie przeniósł się na Ziemie Zachodnie i został zatrudniony na stanowisku kierownika Szkoły Podstawowej w Nawrocie, powiat kłodzki (1945-1946), a później kierownika Szkoły Podstawowej nr 5 w Kłodzku (1946-1953) i nauczyciela Szkoły Podstawowej nr 1 w Kłodzku. W 1954 r. powrócił do Mielca i został zatrudniony w Zasadniczej Szkole Metalowej MPM jako nauczyciel, a po roku – wychowawca w internacie. Na emeryturę przeszedł w 1968 r. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Ponadto w tradycji rodzinnej pielęgnowana jest pamięć o Krzyżu Virtuti Militari V klasy, ale w czasie II wojny światowej order i dokumenty o jego przyznaniu zaginęły. Zmarł 25 VIII 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Jego wolą – wypełnioną przez rodzinę – było umieszczenie na grobowcu znaku Krzyża VM.
KREMPA STANISŁAW, urodzony 23 III 1922 r. w Brzyściu, powiat mielecki, syn Michała i Matyldy z domu Pieróg. W okresie międzywojennym i latach II wojny światowej pomagał przy prowadzeniu gospodarstwa. W końcowym okresie okupacji hitlerowskiej (1944) należał do AK. Po wojnie zamieszkał w Mielcu i zajął się kupiectwem. W 1948 r. uzyskał zezwolenie na prowadzenie sklepu z obuwiem oraz przyborami szewskimi i rymarskimi przy ul. Sandomierskiej 17. W 1949 r. ukończył Kwalifikacyjny Kurs Kupiecki, organizowany przez Kupiecki Instytut Wiedzy Zawodowej Oddział w Rzeszowie, a w 1950 r. otrzymał dyplom Kupieckiego Instytutu Wiedzy Zawodowej przy Naczelnej Radzie Zrzeszeń Kupieckich R.P. w Warszawie, potwierdzający przygotowanie do prowadzenia przedsiębiorstwa handlu detalicznego sklepowego w branży skórzanej. Odtąd nieprzerwanie do końca życia prowadził sklep z obuwiem i akcesoriami do obuwia, przenosząc jednak jego siedzibę do lokalu przy ul. A. Mickiewicza. Przez wiele lat wybierano go do organów samorządowych Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług, był m.in. wiceprezesem Zarządu Międzywojewódzkiego Zrzeszenia PHiU w Rzeszowie. Niezwykle aktywnie i wielokierunkowo pracował społecznie na rzecz miasta, a zwłaszcza jego najstarszych osiedli: J. Kilińskiego i T. Kościuszki. W latach 60., 70. i 80. był radnym Miejskiej Rady Narodowej i członkiem szeregu jej komisji problemowych. Szczególnie angażował się w działalność Komitetów Rodzicielskich. Jako przewodniczący KR przy Szkole Podstawowej nr 1 znacząco przyczynił się do wybudowania sali gimnastycznej (1969). Przewodniczył także KR w Szkole Podstawowej nr 2 i Liceum Ogólnokształcącym nr 26 (później I LO). Wielokrotnie wspierał finansowo działalność parafii św. Mateusza i inicjatywy społeczne na terenie Starego Mielca. Był także działaczem Stronnictwa Demokratycznego oraz członkiem ZBoWiD i Polskiego Związku Filatelistów. Wyróżniony został m.in. Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Krzyżem AK, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”, Odznaką Honorową ZPHiU, Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką „Przyjaciel Szkoły”. Zmarł 2 IX 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KREMPA STEFAN, urodzony 1 VIII 1927 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Józefa i Stefanii z domu Serafin. W czasie okupacji hitlerowskiej w 1943 r. ukończył w trybie tajnym Szkołę Powszechną w Padwi i wtedy też został przyjęty do miejscowego oddziału Armii Krajowej. Posiadał pseudonim „Kamień”. Uczestniczył m.in. w kilku akcjach bojowych, przygotowaniu akcji „Burza” i kolportowaniu gazety konspiracyjnej „Odwet”. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum Kupieckiego w Mielcu i ukończył je w 1948 r. W obawie przed represjami UB w związku z przynależnością do AK – w 1948 r. przeniósł się do Wrocławia. Tam ukończył Państwowe Liceum Komunikacyjne i w 1950 r. zdał maturę oraz otrzymał tytuł technika ruchowo-przewozowego. Po ogłoszeniu amnestii powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W latach 60. zwolnił się z WSK i założył własny zakład mechaniki pojazdowej. Ukończył kurs pedagogiczny i uzyskał tytuł mistrza w 1971 r. Produkował akcesoria do samochodów i na potrzeby hodowli zwierząt, a następnie wykonywał konstrukcje stalowe spawane. W latach 90. przekształcił firmę w Zakład Produkcyjno-Handlowy „Krespol” s.c. Stanisława i Stefan Krempa. Był zaangażowanym działaczem społecznym. Pełnił szereg funkcji w Radzie Spółdzielni: członka (1966-1967 i 1979-1994), zastępcy przewodniczącego (1967-1970) i przewodniczącego (1970-1979), a ponadto był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej w latach 1966-1970. Udzielał się także w Lidze Obrony Kraju (jako wykładowca na szkoleniach kierowców), był członkiem Cechu Rzemiosł Różnych, Stronnictwa Demokratycznego, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Klubu Sportowego „Gryf’ Mielec i Polskiego Związku Wędkarskiego. Należał do Koła Łowieckiego „Diana” i pełnił funkcję łowczego, a później prezesa. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem im. Jana Kilińskiego, Honorową Odznaką Rzemiosła, Odznaką Zasłużony Pracownik Handlu i Usług, Odznaką Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego, Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej, Brązowym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa i Odznaką Zasłużony Pracownik Rolnictwa oraz tytułem „Honorowy Prezes Spółdzielni”. Zmarł 6 VI 2010 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KREMPA WŁADYSŁAW MICHAŁ, urodzony 1 III 1906 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Kazimierza i Józefy z Duszkiewiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1928 r. Pracował jako urzędnik skarbowy. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty (1929) i w latach 30. powoływany był na ćwiczenia rezerwy w 56. pp w Krotoszynie. Na przełomie 1937 i 1938 r. w czasie ćwiczeń w 58. pp dowodził plutonem, prawdopodobnie w randze podporucznika rezerwy. W czasie wojny obronnej z Niemcami hitlerowskimi we wrześniu 1939 r., po napaści ZSRR na Polskę (17 IX), został wzięty do niewoli sowieckiej i uwięziony w obozie NKWD w Starobielsku. Potwierdza to rosyjski wykaz akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz NKWD w Starobielsku. (W wykazie tym na stronie 324 pod pozycją 1359 znajduje się Władysław Krempa.) W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w NKWD w Charkowie. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.
KREMPY FRANCISZKA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Smoczka. Biegnie od ul. W. Witosa do ul. F. Wiesiołowskiego. Ma 240 m długości. Status ulicy i patrona nadano jej 25 XI 2004 r. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię.
Jej patron FRANCISZEK KREMPA (1853-1935) był wybitnym działaczem ruchu ludowego i wielokrotnie posłem ziemi mieleckiej na Sejm Krajowy we Lwowie, do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu i na Sejm II RP.
KRETKIEWICZ-GUZY IZABELLA (z domu ZYGARLICKA), urodzona 16 V 1954 r. w Mielcu, córka Ryszarda i Wandy z domu Cerlich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologii) Akademii Medycznej w Warszawie i w 1978 r. otrzymała dyplom lekarza stomatologa. Od 1978 r. do 2000 r. pracowała w mieleckich Przychodniach Rejonowych nr 3 i nr 5 oraz prowadziła gabinety stomatologiczne w Szkołach Podstawowych nr 3, nr 7 i nr 6 w Mielcu. W 1987 r. uzyskała I stopień specjalizacji w zakresie stomatologii ogólnej. W latach 1985-1988 przeprowadziła społecznie autorski program badań przeglądowych uzębienia u dzieci pod kątem wskazań ortodontycznych (wad zgryzu) w Państwowym Przedszkolu nr 9 w Mielcu. Od 1992 r. prowadzi prywatny gabinet stomatologiczny. Posiada szereg certyfikatów szkoleniowych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Zdobyła III miejsce w Plebiscycie „Eskulap 2013” woj. podkarpackiego (kategoria: lekarz – stomatolog).
KRĘPA JAN, urodzony 23 VI 1940 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Antoniego i Zofii z domu Pyź. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu podjął pracę w WSK Mielec, a następnie w latach 1959-1963 pracował w PZGS Mielec. W latach 1960-1962 odbył zasadniczą służbę wojskową w Karpackiej Brygadzie Wojsk Ochrony Pogranicza. Od 1963 r. pracował w Przedsiębiorstwie PKS w Mielcu. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i studia na Politechnice Krakowskiej w Krakowie (specjalność – samochody i ciągniki) w 1972 r. i otrzymał tytuł inżyniera-mechanika. Od 1973 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora kolejno w PKS Dębica, Tarnobrzeg i Mielec, a w 1986 r. został mianowany dyrektorem Przedsiębiorstwa PKS w Mielcu. W 1964 r. zorganizował Koło Zakładowe Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji, wchodzącego w skład Naczelnej Organizacji Technicznej. W kolejnych latach był członkiem zarządu i przewodniczącym Koła, a od 1985 r. pełni funkcję członka Zarządu Oddziału Wojewódzkiego SITK w Rzeszowie. W 1986 r. był inicjatorem i współorganizatorem (z Wytwórnią Silników WSK „PZL-Mielec”) Ogólnokrajowej Konferencji Technicznej „Silnik wysokoprężny SW-680” w Ośrodku Wypoczynkowym w Rzemieniu, a w 1997 r. był głównym organizatorem i gospodarzem wystawy producentów i handlowców z dziedziny przemysłu motoryzacyjnego w Polsce południowo-wschodniej. W latach 1980-1995 działał społecznie w Międzyzakładowym Klubie Sportowym „Gryf” Mielec, pełniąc funkcję prezesa Zarządu Klubu. Od 1989 r. jest członkiem Zarządu Ogólnopolskiego Związku Pracodawców Transportu Samochodowego. Wyróżniony został m.in. wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 18 II 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRĘPA KONSTANTY, urodzony 8 X 1942 r. w Glinach Małych, pow. mielecki, syn Józefa i Zofii z Ruckich (herbu „Jastrzębiec”). W 1944 r. wraz z rodzicami zamieszkał w Mielcu. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1962 r. W czasie nauki szkolnej należał do służby liturgicznej przy kościele MBNP w Mielcu. Był również harcerzem i drużynowym (w stopniu ćwika) 10 DH przy TM w Mielcu, uczestnikiem ogólnopolskich akcji harcerskich w Bieszczadach, m.in. HALMS i HAB. Trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec, grał w II drużynie juniorów i pełnił funkcję kapitana. Studiował na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu Politechniki Szczecińskiej i w 1967 r. obronił pracę magisterską (z pierwszą lokatą).W międzyczasie odbył wojskową służbę studentów w Marynarce Wojennej w Gdyni i otrzymał stopień mata podchorążego. Po studiach powrócił do Mielca i podjął pracę w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku zastępcy kierownika Działu Transportu i Sprzętu. W 1970 r. został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Komunikacji PPRN w Mielcu. W związku z reformą podziału administracyjnego kraju i likwidacją powiatów w 1975 r. wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu i sprawował je do 1989 r. W tym czasie kilkakrotnie pełni obowiązki wicewojewody tarnobrzeskiego. Pełniąc wymienione funkcje w Mielcu i Tarnobrzegu przyczynił się do rozwoju sieci komunikacyjnej na tym terenie, a zwłaszcza połączeń trzech województw: rzeszowskiego, lubelskiego i kieleckiego. Był członkiem zespołu opiniującego projekt kodeksu drogowego przy ministrze komunikacji. W latach 1975-1990 pełnił funkcję biegłego sądowego ds. przepisów drogowych i techniki samochodowej przy Sądzie Wojewódzkim w Tarnobrzegu. Wyróżniono go m.in.: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medalami resortowymi. Od 1989 r. zamieszkał w Sandomierzu i uruchomił przedsiębiorstwo zajmujące się przewozami pasażerów i towarów oraz szkoleniem kierowców we wszystkich kategoriach prawa jazdy. Równocześnie wybudował w Sandomierzu kompleks hotelowo-gastronomiczny. W 2010 r. ukończył z wyróżnieniem studia podyplomowe w Warszawie (specjalność: zarządzanie, organizacja pracy). Równocześnie podjął pracę społeczną w organizacjach społeczno-charytatywnych, m.in. w Caritas. Powołał do życia gazetę parafialną „Głos Parafii” i został jej redaktorem naczelnym. Ponadto prowadzi pasiekę i działa w Okręgowym Kole Pszczelarskim w Sandomierzu. Zmarł 29 V 2022 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRĘPA MAGDALENA MARIA, urodzona 3 V 1966 r. w Mielcu, córka Stefana i Barbary z domu Pyzikiewicz. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, klasy o profilu biologiczno-chemicznym, z maturą w 1985 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1992 r. z tytułem lekarza medycyny. W tym samym roku została zatrudniona w Szpitalu Rejonowym w Mielcu jako młodszy asystent na Oddziale Chorób Zakaźnych, a następnie pracowała jako starszy asystent na tym oddziale. Równocześnie pracowała na Oddziale Neurologii oraz w Poradniach Chorób Zakaźnych i Chorób Wątroby z Ośrodkiem Przewlekłych Zapaleń Wątroby. Uzyskała specjalizację I stopnia z chorób zakaźnych (1995 r.), I stopnia z neurologii (1999 r.) i II stopnia z chorób zakaźnych (2004 r.) Ukończyła też studia podyplomowe z zakresu geriatrii i opieki długoterminowej w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Jest lekarzem orzecznikiem – przewodniczącym komisji orzekającej o stopniu niepełnosprawności z zakresu neurologii i chorób zakaźnych w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie Powiatu Mieleckiego w Mielcu oraz w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie Powiatu Dębickiego w Dębicy. Poza pracą w szpitalu w Mielcu pełni funkcje wiceprezesa (od 2005 r.) i kierownika (od 2006 r.) NZOZ Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy Pustków Sp. z o.o. Angażuje się społecznie jako członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych oraz Polskiego Stowarzyszenia Familiologicznego. Uczestniczy w konferencjach i seminariach krajowych i międzynarodowych. Od 1 VIII 2019 r. pełni funkcję zastępcy dyrektora do spraw lecznictwa w Szpitalu Specjalistycznym im. E. Biernackiego w Mielcu. W dniu 30 IX 2019 r. obroniła rozprawę doktorską w dyscyplinie: nauki socjologiczne, dziedzina nauk społecznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.
KRĘPA MARCIN ksiądz, urodzony 10 IV 1973 r. w Mielcu, syn Stefana i Barbary z domu Pyzikiewicz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1992 r. Należał do chóru szkolnego pod dyrekcją Pawła Lisa. Ukończył też klasę fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Mielcu. Studia na Wydziale Teologii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – Wyższe Seminarium w Tarnowie ukończył w 1998 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1998-2000 pracował jako wikariusz konkatedry i parafii bł. Karoliny w Tarnowie, a w latach 2000-2010 był katechetą stałym i prefektem w Liceum Ogólnokształcącym im. Artura Grottgera w Grybowie oraz duszpasterzem młodzieży w dekanacie grybowskim. Ponadto w latach 1998-2003 był członkiem Rady Kapłańskiej Diecezji Tarnowskiej. Równocześnie studiował, kończąc studia licencjackie z liturgiki na Papieskiej Akademii Teologicznej (2003), a następnie studia doktoranckie na Wydziale Teologii (Instytut Pastoralno-Liturgiczny – Katedra Historii Liturgiki i Muzyki Kościelnej) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. Tytuł pracy licencjackiej: Miejsce muzyki w obrzędach liturgicznych kościoła po Soborze Watykańskim Drugim. W 2007 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy: Recepcja wskazań Soboru Watykańskiego II dotyczących odnowy muzyki sakralnej. Studium liturgiczno-pastoralne na przykładzie diecezji tarnowskiej. Od 2010 r. pełnił funkcje dyrektora administracyjnego i rekolekcjonisty w Diecezjalnym Domu Rekolekcyjnym Diecezji Tarnowskiej w Ciężkowicach. Wielu jego uczniów wstąpiło do różnych seminariów duchownych, a kilka uczennic do Zgromadzeń Zakonnych. Był także zastępcą diecezjalnego kapelana Straży Pożarnej (jedną kadencję), a następnie powiatowym kapelanem Straży Pożarnej. Był jednym z organizatorów i kierowników trasy oraz rzecznikiem prasowym Pieszej Pielgrzymki Tarnowskiej na Jasną Górę, Pełnił też funkcje kapelana Koła Pułkowego 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie oraz kapelana Dywizjonu Jazdy im. 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie i Dobryninie. Współzałożyciel Klubu Honorowych Dawców Krwi w Grybowie. Sam także jest aktywnym krwiodawcą. Współorganizator Marszu Katyńskiego w Warszawie. W latach 2011-2018 współtworzył i prowadził cykliczne audycje nocne w radiu RDN Małopolska i RDN Nowy Sacz w ramach środowych audycji Nikodem puka nocą. W 2018 r. ukończył kurs oficerski Wojska Polskiego w Akademii Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu i został mianowany na stopień podporucznika WP. 1 IV 2019 r. został skierowany do pełnienia posługi kapelana 33 batalionu lekkiej piechoty Wojsk Obrony Terytorialnej w Dębicy. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medal „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”, Medalem Pro Patria, Odznaką „Za Wysługę 25 lat w Związku Ochotniczych Straży Pożarnej RP”, Odznaką „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”, Odznakami Honorowymi PCK IV, III, II i I stopnia, Odznaką „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” I, II i III stopnia, Medalem Pamiątkowym XX Rocznicy Ustanowienia św. Maksymiliana Marii Kolbego Patronem Honorowych Dawców Krwi w Polsce oraz Krzyżem Zasługi Orderu Św. Floriana, a także licznymi odznaczeniami środowisk wojskowych i kombatanckich, m.in. Odznaką Wielkiej Rewii Kawalerii Polskiej i Odznaką Pamiątkową Stowarzyszenia Szwadron Jazdy RP.
KRĘPA PIOTR ALEKSANDER, urodzony 21 VI 1994 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marioli z domu Olejarz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2013 r. Studiuje na Wydziale Elektroniki i Informatyki (kierunek – energetyka) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (ostatni semestr). Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w SPR Stal Mielec. Grał w zespołach młodzieżowych, a następnie w II zespole seniorskim. Występował na pozycji obrotowego (kołowego). Przed sezonem 2012/2013 został włączony do I zespołu Stali, występującego w Superlidze Piłki Ręcznej. Wyróżniającą się grą zwrócił na siebie uwagę trenera młodzieżowej reprezentacji Polski i w 2015 r. zagrał w kilku spotkaniach międzypaństwowych. M.in. został wybrany na MVP meczów Polska-Rumunia i Polska-Macedonia. W 2016 r. został powołany do drugiej reprezentacji Polski (tzw. B). Jako student grał także w zespole AZS Uniwersytet Rzeszowski w Akademickich Mistrzostwach Polski i w znacznym stopniu przyczynił się do zdobycia przezeń akademickiego wicemistrzostwa Polski (Warszawa, 2017 r.) i akademickiego mistrzostwa Polski (Opole, 2018 r.). Po sezonie 2019/2020 przeszedł do ekstraklasowej drużyny MKS Kalisz.
KRĘŻEL JAN, urodzony 17 X 1895 r. w Padwi Narodowej, syn Jakuba i Katarzyny z Rzeszutów. Od roku szkolnego 1908/1909 uczył się w c.k. Gimnazjum Państwowym w Mielcu. Był wyróżniającym się uczniem. Należał do I Mieleckiej Drużyny Skautów im. T. Kościuszki w Mielcu. W 1914 r. ukończył VI klasę. W sierpniu 1914 r. zgłosił się ochotniczo do Legionów i uczestniczył w I wojnie światowej. Służył w 13 kompanii 4 pułku piechoty. Zmarł w 1916 r. w okolicach Kowla. Spoczywa na cmentarzu prawosławnym w Krzeczewiczach. Jego nazwisko widnieje na tablicy upamiętniającej poległych w I wojnie światowej i walkach o niepodległość Polski: profesora J. Ziemskiego i uczniów gimnazjum w Mielcu. (Tablica znajduje się w budynku gimnazjalnym, aktualnie administrowanym przez Centrum Kształcenia Ustawicznego.)
KRĘŻEL JANUSZ, urodzony 9 VII 1936 r. w Zachwiejowie, powiat mielecki, syn Michała i Anny z Górskich, pedagog, harcmistrz. Do Publicznej Szkoły Powszechnej Pierwszego Stopnia zaczął uczęszczać w Zarówniu w roku szkolnym 1944/1945 i tam ukończył klasę szóstą w 1949 r. Klasę siódmą ukończył w 1950 r. w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego w Padwi Narodowej. Naukę kontynuował w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Mielcu i ukończył dziesiątą klasę (1954/1955). Ciężkie warunki materialne, brak ojca (półsierota) i niezrozumienie ze strony części Grona Pedagogicznego zmusiły go do podjęcia pracy fizycznej w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu (1955-1958). Pracując fizycznie, realizował dalsze kształcenie w trybie zaocznym w Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym w Rzeszowie i w nim złożył egzamin dojrzałości w 1957 r. Od 17 III 1958 r. do 31 VIII 1958 r. pracował w Powszechnej Kasie Oszczędności w Mielcu jako starszy kontysta. Z dniem 1 IX 1959 r. został zatrudniony w charakterze kontraktowego nauczyciela wychowawcy w Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Smoczce (dziś osiedle w Mielcu). W 1962 r. uzyskał dyplom wychowawcy placówek wychowawczo-opiekuńczych specjalnych, a następnie złożył egzamin dojrzałości w Liceum Pedagogicznym w Mielcu (1963). W latach 1963-1965 studiował w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie (oligofrenopedagogika) pod kierunkiem prof. dr Marii Grzegorzewskiej. Równocześnie prowadził (wspólnie z ks. Tadeuszem Karolakiem ) konspiracyjną pracę harcerską (metodą skautową) z grupą młodzieży warszawskiej, przy parafii św. Jakuba na Ochocie. Owocem tej pracy był konspiracyjny obóz harcerski zorganizowany w Piwnicznej – Sucha Dolina (1965). Po studiach przez krótki czas pracował w PZW w Smoczce, a później w placówkach wychowawczo-opiekuńczych w Dobrej i Nowym Sączu. Po powrocie do Mielca pracował w Zespole Szkół Technicznych MPM, a następnie w Szkole Podstawowej nr 7 w Dębicy. Wtedy też kontynuował studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego i ukończył je w 1972 r. Od 1975 r. do 1986 r. pracował w Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Dębicy jako pedagog, a następnie przeszedł na emeryturę. Równolegle do pracy zawodowej prowadził wielokierunkową działalność społeczną. W 1984 r. założył Klub Przyjaciół Książki Harcerskiej przy Tarnowskiej Chorągwi ZHP im. gen. J.Bema w Tarnowie. Od wielu lat bada i opisuje historię harcerstwa i Szarych Szeregów. Jego prace cechuje twórcza rzetelność i odpowiedzialność za słowo. Opublikował m.in.: Wzrastanie Ojczyzny (wydane poza cenzurą), Matka polskich harcerzy (Kraków, 1981), Szare Szeregi na Rzeszowszczyźnie (Mielec-Rzeszów-Kraków, 1987), Władysław Jasiński „Jędruś” (Mielec-Tarnobrzeg, 1989), Konspiracja harcerzy i harcerek na terenie Mielca 1939-1945 (Tarnów-Mielec 1992), Szlakiem harcerskiej młodości Kazimierza Aleksandra Sabbata, Szare Szeregi na terenie Dębicy, Szare Szeregi na terenie południowo-wschodniej Polski, tom 1, Konspiracja harcerek 1939-1945 (Tarnów 1996), tom 2, Konspiracja harcerzy 1939-1945 (Tarnów 1996) i tom 3, Konspiracja harcerzy 1939-1945 (Kraków 1998), Śladem dzieciństwa i młodości Władysława Jasińskiego „Jędrusia” oraz liczne artykuły, m.in.: Konspiracyjna produkcja krzyża harcerskiego – Mielec 1943, w: „Motywy” nr 49 (1406) z 1986, Ruch młodzieżowy – ZHP, w: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, T. 2 pod red. Feliksa Kiryka (Mielec, 1988), Prasa harcerska na terenie Mielca 1911-1991, w: „Bibliofil Harcerski”, Tarnów, maj 1991-styczeń 1992, Szare Szeregi na terenie Mielca 1939-1945, w: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, T. 3 pod red. Feliksa Kiryka (Mielec, 1994), „Kamienie na szaniec” na Jasnej Górze. W 60 rocznicę powstania Szarych Szeregów, w: „Rocznik Mielecki 2000”, 90 lat skautingu – harcerstwa w Mielcu 1911-2001, w: „Rocznik Mielecki 2001”, Młodzieżowe organizacje niepodległościowe na terenie c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu 1908-1918 (zarys), w: „Rocznik Mielecki 2002”. Był także redaktorem opracowania książek: Zdzisławy Bytnar Materiały do biogramu harcmistrza Jana Bytnara oraz Józefa Andrzeja Szczepańskiego (Ziutka) Ja w Polskę, Mamo, tak strasznie wierzę. I w świętość naszej sprawy. W latach 1985-2001 był redaktorem periodyka „Bibliofil Harcerski”, wydawanego w Tarnowie. W okresie PRL był inwigilowany i prześladowany za podejmowanie tematu Szarych Szeregów. W 1999 r., za całokształt działalności i prac twórczych związanych z popularyzowaniem historii i bohaterów Szarych Szeregów otrzymał Nagrodę Jubileuszową z okazji obchodów 60 rocznicy powstania Szarych Szeregów, przyznaną przez harcmistrza Stanisława Broniewskiego „Orszę” – przewodniczącego Rady Naczelnej Stowarzyszenia Szarych Szeregów i Kazimierza Szymańskiego – prezesa Stowarzyszenia Szarych Szeregów. 1 IX 2003 r. został członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Szarych Szeregów – Zarządu Głównego – Oddział w Warszawie. W 2002 r. za prace twórcze i publicystykę oraz osiągnięcia w tym zakresie został członkiem Międzynarodowego Klubu Pisarzy – Polskiego PEN-CLUB-u. Bibliografia jego prac (lub pod jego redakcją) obejmuje 17 pozycji zwartych, 25 artykułów naukowych oraz kilkadziesiąt prac publicystycznych i popularnonaukowych. Recenzenci tych prac podkreślają „fascynację prawdziwymi ludźmi”, „kopalnię wiedzy o nich i wydarzeniach z nimi związanych”, a nade wszystko „bogactwo warsztatu naukowego, w którym fakty są weryfikowane z precyzyjną dokładnością”. 28 IX 2004 r. otrzymał nagrodę „Albertus” przyznaną przez Fundusz Kulturalno-Charytatywny im. Adama Chmielowskiego za działalność kulturalną w 2004 r. W 2006 r. wydał książkę Dzieje skautingu – harcerstwa w Mielcu. Zmarł 16 XII 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRĘŻEL JULIAN, urodzony 23 III 1929 r. w Przerytym Borze koło Tarnowa, syn Tomasza i Henryki z domu Krochmal. W 1947 r. ukończył Państwowe Gimnazjum Mechaniczne, a w 1950 r. – Państwowe Liceum Mechaniczne w Ropczycach z maturą. Od roku szkolnego 1950/1951 został zatrudniony w tejże szkole jako nauczyciel. Równocześnie rozpoczął studia w 4-letnim Studium Wydziału Matematyczno-Fizycznego przy PWSP w Łodzi i ukończył je w 1954 r. Z dniem 1 IX 1962 r. mianowany został dyrektorem Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej WSK w Mielcu i funkcję tę pełnił do 19 X 1967 r. Także w 1967 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Od 20 X 1967 r. – 9 VII 1972 r. kierował Wydziałem 43 w WSK Mielec. 10 VII 1972 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora do spraw administracyjno-gospodarczych, a następnie pełnił funkcje: zastępcy dyrektora do spraw handlowych (od 2 I 1974 r.), zastępcy dyrektora do spraw koordynacji produkcji i zaopatrzenia (od 9 VI 1975 r.) i ponownie zastępcy dyrektora do spraw handlowych (od 18 XI 1977 r.). W 1978 r. ukończył studia II stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Angażował się w społeczną działalność w zakresie sportu i kultury fizycznej. W latach 1972-1975 sprawował funkcję prezesa FKS „Stal” Mielec, przyczyniając się w znacznym stopniu do osiągnięcia przez klub wielkich sukcesów, m.in. zdobycia przez piłkarzy nożnych mistrzostwa (1973) i wicemistrzostwa Polski (1975) oraz zdobycia przez piłkarzy ręcznych wicemistrzostwa Polski (1975). Był także działaczem mieleckiej Delegatury Automobilklubu Rzeszowskiego. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1983) oraz Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz ZZM”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Odznaką Honorową PCK III stopnia. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Zmarł 26 X 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KRIEGSEISEN FERDYNAND, adiunkt Sądu Powiatowego w Mielcu, w latach 1870-1873 był radnym Rady Gminy Mielec, a w latach 1871-1974 – członkiem Rady Powiatowej i Wydziału Powiatowego w Mielcu. W 1872 r. przyczynił się do założenia w Mielcu czteroklasowej szkoły głównej. W 1874 r. został przeniesiony służbowo do Sądu Powiatowego w Skawinie.
KRIGER KAZIMIERZ, urodzony 3 III 1945 r. w Ślęzakach, powiat tarnobrzeski, syn Józefa i Heleny z domu Gustek. Absolwent Technikum Leśnego w Krasiczynie koło Przemyśla, maturę zdał w 1964 r. Studiował na Wydziale Leśnym (kierunek: inżynieria leśna i urządzenia techniczne w leśnictwie) Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie i w 1969 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera leśnika. Pracę zawodową rozpoczął 15 X 1969 r. jako stażysta, a później adiunkt w Nadleśnictwie Babule (aktualnie Nadleśnictwo Nowa Dęba). Kolejnymi miejscami pracy były: Nadleśnictwo Mielec (instruktor techniczno leśny, adiunkt technolog, zastępca nadleśniczego, 1973-1979) i Nadleśnictwo Buda Stalowska – później Nadleśnictwo Nowa Dęba (nadleśniczy terenowy, 1979-1981). Od 1 VIII 1981 r. pracował w Nadleśnictwie Kolbuszowa jako zastępca nadleśniczego (do 19 XII 1981 r.) i pełniącego obowiązki nadleśniczego (20 XII 1981 r. – 30 VI 1982 r.). 1 VII 1982 r. został powołany na funkcję nadleśniczego w Nadleśnictwie Kolbuszowa i pełnił ją do przejścia na emeryturę 31 VIII 2010 r. 40-letnią pracą w Puszczy Sandomierskiej przyczynił się do jej prawidłowego rozwoju. Należy do Polskiego Towarzystwa Leśnego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, Ligi Obrony Kraju, Związku Żołnierzy Wojska Polskiego i Polskiego Związku Łowieckiego. Od 1992 r. jest prezesem Zarządu Koła Łowieckiego „Knieja” w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaczeniem „Złom”, Złotym Medalem „Zasługi Łowieckiej”, Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Leśnego i Kordelasem Leśnika Polskiego.
KRIGER MAGDALENA (po mężu BETLEJA), urodzona 2 X 1975 r. w Kolbuszowej, córka Kazimierza i Jadwigi Dąbkowskiej. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1994 r. W latach 1990-1994 występowała w Teatrze Amatorskim ODK MSM w Mielcu, gdzie grała m.in. główne role w Żabusi G. Zapolskiej i Kopciuchu J. Głowackiego oraz rolę Hanki w Moralności Pani Dulskiej G. Zapolskiej (wszystkie w reżyserii Jadwigi Klaus). Studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie ukończyła w 1998 r. i otrzymała tytuł magistra sztuki. Pracowała w: Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Kieleckim Centrum Kultury i Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach oraz współpracowała z teatrami krakowskimi: „Starym”, „Ludowym” i „Mumerus”. Grała role m.in. Mary w Łysej śpiewaczce (reż. R. Gliński), Matki Boskiej w Kolendziołkach (reż. H. Rozen), Ani w musicalu Ania z Zielonego Wzgórza (reż. J. Skwark), Rosaliny w Romeo i Julia (reż. B. Zaczykiewicz), Blondynki w Po deszczu (reż. B. Tosza), Sali w Lunatykach (reż. K. Lupa). Uczestniczyła także w telewizyjnych Spotkaniach z Balladą i serialu TVP Przeprowadzki w reż. L. Wosiewicza. Od sezonu 2000/2001 występowała w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach. Zagrała m.in. rolę Weroniki w Requiem dla gospodyni (2002), rolę Rozaliny w Romeo i Julia, rolę Buby w Kitta Kargulena (2003) i rolę Lilo w sztuce Pan Paweł. Ponadto w Teatrze Korez w Katowicach zagrała Młodą w sztuce Ballady kochanków i morderców, także w Teatrze im. L. Solskiego w Tarnowie rolę Marysi w spektaklu Marysia i krasnoludki oraz Melę w Moralności pani Dulskiej. Zagrała też w filmach: odcinku serialu Świętej wojny (rola: Iza, 2003 r.), odcinku serialu Plebania (rola: parafianka z Krasiczyna, 2006 r.) i filmie Benek (rola: sekretarka Ania, 2007 r.). W kilku spektaklach teatralnych pełniła funkcję asystentki reżysera. Od 2008 r. jest instruktorem i reżyserem grupy teatralnej „Antrakt” Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Ważniejsze spektakle zrealizowane z grupą „Antrakt”: Alicja w Krainie Dziwów (2017), Zbrodnia doskonała (2022). W 2017 r. reżyserowała sztukę Rozmowy przy wycinaniu lasu wg Stanisława Tyma i zagrała w niej jedną z ról. Prowadzi też zespół Senior Show. Wyróżniona Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i stauetką Starosty Mieleckiego za rok 2022.
KRIS-MAT, prywatna firma działająca w branżach stolarsko-meblowej i gastronomiczno-rozrywkowej. Założył ją Krzysztof Cieśla w 1995 r. Jej siedziba znajduje się na mieleckim osiedlu Rzochów, przy ul. Kolejowej 8a. Początkowo zajmowała się sprzedażą płyt meblowych i paneli. Z czasem rozwijała ofertę, produkując meble na wymiar i sprzedając meble z renomowanych firm oraz projektując lub adaptując wnętrza. Wprowadzono też usługi dla stolarzy. Poza hurtownią przy ul. Kolejowej 8a, asortyment oferowany przez Kris-Mat znajduje się w salonach meblowych przy ul. Wolności 1 i ul. Targowej 3 w Mielcu. Dynamiczny rozwój firmy skłonił jej właściciela do rozszerzenia działalności o branżę gastronomiczno-rozrywkową. W 2012 r. oddano do użytku nowoczesny dom weselny przy ul. Kolejowej 8a, obok zespołu obiektów Kris-Mat. Firma jest organizatorem cyklicznych Targów Artykułów i Surowców Meblowych.
KROGULEC MAGDALENA KAROLINA (z domu MARZEC), urodzona 4 X 1984 r. w Mielcu, córka Jerzego i Małgorzaty z domu Sokół. Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdała w 2003 r. Studiowała na Wydziale Prawa Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2007 r. uzyskała tytuł magistra prawa. W latach 2008-2010 pracowała w Biurze Rachunkowym AKUM w Mielcu na stanowisku asystenta doradcy podatkowego. 2 I 2011 r. została zatrudniona w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku powiatowego rzecznika konsumentów.
KROK MICHAŁ, urodzony 6 VIII 1928 r. w Brzanie, powiat gorlicki, syn Jana i Bronisławy z domu Lulek. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Bobowej, egzaminy maturalne zdał w 1950 r. Studia I stopnia odbył na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Stalinogrodzie (później Katowice) i otrzymał uprawnienia do nauczania fizyki w szkołach licealnych. Od roku szkolnego 1953/1954 pracował jako nauczyciel fizyki w Liceum Pedagogicznym w Mielcu. W związku ze stopniową likwidacją Liceum Pedagogicznego – od roku szkolnego 1966/1967 przeszedł na stanowisko nauczyciela fizyki do rozwijającego się Technikum Elektrycznego. W 1966 r. ukończył studia II stopnia w zakresie fizyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii PWSP w Katowicach i otrzymał tytuł magistra fizyki. W 1974 r. został mianowany wicedyrektorem nowo utworzonego Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu i funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę w 1988 r., przyczyniając się w znaczny sposób do zorganizowania i rozwinięcia działalności tej placówki szkolenia zawodowego. W 1979 r. ukończył Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą Kadry Kierowniczej Szkół dla Pracujących w Kaliszu. Od 1976 r. jego pasją pozazawodową było śpiewanie w mieleckim chórze męskim „Melodia”. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski OOP, Medal Edukacji Narodowej, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę ZNP, Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznakę Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz dwie Nagrody Ministra Oświaty i Wychowania – III stopnia i specjalną – za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Zmarł 23 I 2003 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KROMER ERAZM (ksiądz), pochodził z Krakowa, w 1481 r. był studentem Akademii Krakowskiej. W 1491 r. został mianowany proboszczem parafii rzymskokatolickiej w Mielcu.
KRONO–WOOD Sp. z o.o., KRONOSPAN MIELEC Sp. z o.o., firma będąca w 100 % własnością przedsiębiorców austriackich z Grupy KRONOSPAN, jedna z wielu funkcjonujących w Europie, w tym na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Zezwolenie ARP w Warszawie na prowadzenie działalności w mieleckiej SSE otrzymała 1 IV 1997 r., a już 16 X 1998 r. odbyła się uroczystość otwarcia fabryki płyt drewnopodobnych, największej tego typu w Polsce. Współdziałając z siostrzaną firmą MELNOX Sp. z o.o., w grudniu 1998 r. rozpoczęła produkcję wyrobów drewnopochodnych, m.in. paneli podłogowych i ściennych, blatów roboczych, parapetów okiennych, listew wykończeniowych, płyt wiórowych surowych i laminowanych, płyt MDF surowych i laminowanych, płyt HDF lakierowanych, folii finish, folii melaminowych i obrzeży „Unoflex” z klejem i bez kleju. Wyroby te są eksportowane do wielu krajów w całej Europie, a polskimi odbiorcami są głównie producenci mebli oraz firmy wykonujące wyposażenia wewnętrzne obiektów użytku publicznego i mieszkań prywatnych. W trosce o jakość we wszystkich fazach powstawania produktów mielecka firma wdrożyła „System Zarządzania Jakością”, zgodny z międzynarodową Normą ISO 9001 „System Jakości – Model Zarządzania Jakością w projektowaniu, pracach rozwojowych, produkcji, instalowaniu i serwisie”. 17 IX 1999 r. przedstawiciel Germanischer Lloyd wręczył jej Certyfikat Jakości ISO 9001. Działając wspólnie z firmą „Melnox” Sp. z o.o., systematycznie inwestuje w działania służące ochronie środowiska, za co otrzymała Certyfikat FSC. Uczestniczy w programie „Czysty Biznes” i należy do Stowarzyszenia ISO 14000. Przez kilka lat sponsorowała zespół piłki siatkowej kobiet KPS Mielec, który regularnie plasował się w czołówce polskiej ekstraklasy, a w 2000 r. wywalczył wicemistrzostwo Polski. Wspiera też szereg innych lokalnych inicjatyw społecznych. Spółka ma siedzibę w nowo wybudowanym zakładzie produkcyjnym w północno-wschodniej części SSE. W sierpniu 2005 r. zmieniono nazwę firmy na KRONOSPAN MIELEC Sp. z o.o. Aktualnie jest jedną z dwóch największych fabryk Grupy Kronospan w Polsce. Posiada największą i najnowocześniejszą na świecie linię do produkcji płyt wiórowych i one są podstawowym produktem mieleckiej fabryki. W związku z nasilającymi się naciskami władz samorządowych województwa, powiatu i miasta oraz protestów mieszkańców Mielca w sprawie zatruwania powietrza i koniecznością radykalnego ograniczenia emisji pyłu, firma Kronospan Mielec rozpoczęła w 2017 r. montaż systemu ochrony powietrza UTWS, co znacząco (ponad 90%) zmniejszyło emisję pyłu i poprawiło jakość powietrza. 11 IV 2019 r. firma otrzymała nagrodę-statuetkę Lidera Regionu w kategorii Przemysł, przyznaną przez Redakcję Gazety Codzienne Nowiny w Rzeszowie. W grudniu 2019 r. na spotkaniu z Prezydentem RP Andrzejem Dudą Kronospan otrzymał tytuł Ambasadora Polskiej Przedsiębiorczości i miano Fabryki Roku 2019.