KIRCHHOFF POLSKA Sp. z o.o., firma o profilu produkcji związanym z przemysłem motoryzacyjnym, utworzona przez KIRCHHOFF GRUPPE (AUTOMOTIVE), zespół czterech firm wspólnie działających w Niemczech. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała w dniu 28 IV 1998 r. Nową halę dla działalności firmy (w południowo-wschodniej części strefy) wybudowano w okresie od czerwca 1998 r. do lutego 1999 r. W kwietniu 1999 r., po zainstalowaniu maszyn i urządzeń, wyprodukowano pierwsze części do samochodu Ford Focus. W celu uzyskania jak najwyższej jakości wyrobów systematycznie doskonalono wszystkie etapy i elementy procesu produkcji. W wyniku tych działań w lipcu 2000 r. polsko-niemiecki zespół audytorów RW TUV przeprowadził audyt certyfikujący i jego pomyślne rezultaty były podstawą do wręczenia mieleckiej firmie w dniu 28 IX 2000 r. certyfikatów zgodności Systemu Jakości z wymaganiami norm QS 9000 i VDA 6.1. We wrześniu 2001 r. uzyskano kolejny certyfikat – ISO 14001. Produkcja firmy to stalowe części tłoczone oraz spawane i zgrzewane podzespoły do samochodów: Opel Agila, Suzuki Wagon R+, Ford Focus i najnowszy model Forda Mondeo oraz VM Polo i nowy model Opel Vectra. Dotychczas głównymi odbiorcami jej produktów są: General Motors, Ford i Volkswagen. Mając na celu integrację ze środowiskiem, firma współpracuje z miejscowymi poddostawcami oraz wspiera lokalne inicjatywy. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. W latach 2002-2012 firma systematycznie się rozwijała i powiększała swoją mielecką bazę. M.in. rozbudowano budynek administracyjny (2003), tłocznię i ekspedycję (2004), zgrzewalnię i pomieszczenia socjalne (2005). Zakupiono po drugiej stronie ul. Wojska Polskiego działkę i w połowie 2006 r. rozpoczęto budowę drugiego zakładu. Oddanie obiektu do użytku nastąpiło 1 VI 2007 r. Nadal produkowano metalowe części dla przemysłu motoryzacyjnego, m.in. do seryjnie produkowanych samochodów: Ford Focus C-Max i Mondeo, Opel (Zafira,Vectra, Agila), Suzuki (Ignis, Swift, SX-4), VW (Polo, Passat, Caddy,Tuareg, Colorado), Porsche Cayenne, BMW 3 i 5, Mercedes A-Klasse i S-Klasse, Fiat Panda, Volvo Truck, Renault Twingo, Audi Q7 i wielu innych. W strategii ekspansji Kirchhoff Automotive – Mielec pełni rolę centrum techniczno-marketingowego na Europę Środkową i Wschodnią.
KIRKHAM MOTORSPORTS Sp. z o.o., firma utworzona 11 IX 1996 r. Jej założycielem i właścicielem jest spółka amerykańska COOLBRITE LLC z siedzibą w Pravo, stan Utah (USA). Funkcjonuje na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Produkuje ramy, karoserie i części do samochodów wyścigowych Roadster 427 i 289. Odbiorcą tych wyrobów jest głównie rynek amerykański. Oferuje także m.in. wykonawstwo oprzyrządowania do produkcji części samochodowych, wykonawstwo karoserii, produkcję części i kompletnych podzespołów samochodowych, obróbkę mechaniczną i usługi spawalnicze. W 2005 r. wykonano ręcznie w miedzi „złotą” replikę samochodu Ford z 1940 r., która stała się jedną z największych atrakcji wystawy motoryzacyjnej SEMA w Las Vegas (USA) w dniach 1-4 XI 2005 r.
KIRYK FELIKS, urodzony 24 IX 1933 r. w Bukowsku, pow. sanocki, syn Stanisława i Katarzyny z Radożyckich. Absolwent 11-letniej szkoły ogólnokształcącej w Dębnie Szczecińskim, matura w 1951 r. Studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1956 r. Po studiach podjął pracę w szkolnictwie jako nauczyciel historii w Liceum Pedagogicznym w Chojnie na Pomorzu Zachodnim (1954/1955), po czym pracował w Instytucie Historii WSP w Krakowie, jako asystent, st. asystent, adiunkt, docent i profesor. W 1977 r. został kierownikiem Zakładu Historii Średniowiecznej, a w 1986 r. kierownikiem Pracowni Biografistyki w Instytucie Historii. W 1981 r. otrzymał tytuł profesora. W latach 1987-1990 powierzono mu stanowisko prorektora, a w latach 1993-1999 piastował funkcję rektora WSP w Krakowie. Od 1996 r. do 1999 r. przewodniczył Konferencji Rektorów Wyższych Szkół Pedagogicznych oraz był członkiem prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół w Polsce. W latach 1999-2000 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historii Akademii Pedagogicznej w Krakowie, a ponadto od 1999 r. jest kierownikiem Katedry Historii Średniowiecznej AP. Był inicjatorem badań nad Wschodem oraz rzecznikiem zbliżenia nauki polskiej i ukraińskiej. W 1988 r. otrzymał tytuł doktora h.c. Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie oraz w 2001 r. tytuł honorowego profesora Uniwersytetu Pedagogicznego w Kamieńcu Podolskim. Przez ponad 30 lat wspomagał dydaktycznie WSP, a następnie Uniwersytet w Rzeszowie. Przez szereg lat był opiekunem naukowym Stacji Polskiego Towarzystwa Historycznego w Przemyślu oraz współzałożycielem takiej Stacji w Nowym Sączu. Od 1973 r. był członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Historycznego. Autor ponad 300 prac naukowych, m.in. Cechowe rzemiosło metalowe w Krakowie. Zarys dziejów do 1939 roku (1972), Rozwój urbanizacji Małopolski XIII-XV w. Województwo krakowskie i Lokacje miast nadwiślańskich w XIII-XIV stuleciu (1993). Był także przewodniczącym Kolegium redagującego Tom I i II Dziejów narodu i państwa polskiego, wydawanego w wolumenach od 1989 r. Szczególnie dużo wysiłku poświęcił dziejom miast małopolskich, w tym historii Mielca. W 1974 r. opublikował w Roczniku Naukowo-Dydaktycznym WSP artykuł Początki miasta Mielca. Na prośbę Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej oraz władz politycznych i administracyjnych miasta podjął się funkcji redaktora naczelnego monografii Mielec. Dzieje miasta i regionu T.1 (Mielec, 1984), a następnie redaktora naczelnego jej kontynuacji: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T.2 (Mielec, 1988) i T.3 (Mielec, 1994). Opracował też kilka artykułów do niniejszych książek. W czasie Światowego Zjazdu Mielczan – 2000 wygłosił wykład inauguracyjny. Ponadto kierował pracami redakcyjnymi kilkudziesięciu monografii miast i miejscowości, w tym m.in. Rzeszowa, Tarnowa, Nowego Sącza, Sanoka i Częstochowy. Odznaczony został m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i Medalem KEN. Za wybitne zasługi w badaniu, opracowaniu i popularyzowaniu historii Mielca otrzymał w 2003 r. z rąk prezydenta miasta Mielca – Janusza Chodorowskiego medal „Przyjaciel Miasta Mielca”. Po przejściu na emeryturę kontynuował prace badawcze nad historią średniowiecza. Ogółem opublikował blisko 600 prac naukowych. Ważniejsze publikacje, które ukazały się pod jego redakcją od 2003 r.: Dzieje Przemyśla. T.2, (1340-1772). Cz.1, U schyłku średniowiecza (2003), Kościoły i parafie miasta Brzeska 1385-2003, współredakcja z Stanisławem Piechem (2004), Tarnobrzeg. Dzieje miasta 1593-1939 (2005), Słownik biograficzny historii Polski. T.1, A-K, współredakcja z Janiną Choderą (2005), Słownik biograficzny historii Polski. T.2, L-Ż, współredakcja z Janiną Choderą (2005), Kamieniec Podolski. Studia z dziejów miasta i regionu. T.2 (2005), Zbigniew Oleśnicki – książę Kościoła i mąż stanu, materiały z konferencji w Sandomierzu (20-21 maja 2005), współredakcja ze Zdzisławem Nogą (2006), Leksykon profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006, współredakcja z Józefem Hamplem i Iwoną Pietrzkiewicz (2006). Ponadto brał udział (wspólnie z Anną Staruchową) w zebraniu materiałów i przygotowaniu publikacji Absolwenci Sekcji Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Wspomnienia rocznika 1951-1954 (2006). Wychował kilkunastu doktorów i 11 doprowadził do habilitacji. Od 1999 r. był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego, a od 2006 r. członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Rzeszowskiego (2007) oraz honorowe obywatelstwo: Sandomierza, Sanoka, Rymanowa Zdroju, Trzebini i rodzinnej Gminy Bukowsko. Zmarł 24 IV 2022 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KITA KAZIMIERZ MARIAN, urodzony 20 VIII 1931 r. w Jaworznie, syn Jana i Marii z domu Dudzik. Ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego w Jaworznie. Studia pierwszego stopnia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (specjalność: płatowce) ukończył w 1955 r. i otrzymał tytuł inżyniera, a w 1966 r. ukończył studia drugiego stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. Pracę zawodową rozpoczął w 1955 r. w WSK Mielec i w firmie tej pracował 37 lat do emerytury w 1992 r. Początkowo był konstruktorem i projektował oprzyrządowanie, a następnie został mianowany kierownikiem sekcji projektującej podwozia samolotów w Biurze Konstrukcyjnym. Uczestniczył w projektowaniu samolotów M-2 i M-4 oraz przebudowie podwozia MIG-19. W latach 60. pełnił funkcję kierownika działu konstrukcyjnego przy produkcji aparatury paliwowej, a w latach 70. przeszedł do Ośrodka Badań Rozwojowych i pracował przy projektowaniu podwozi i instalacji samolotów M-15 i M-18 „Dromader”. Za ten drugi samolot, 22 VII 1980 r. otrzymał (wspólnie z zespołem, którego był członkiem) Nagrodę Państwową II stopnia. 13 XII 1976 r. otrzymał specjalizację zawodową stopnia I w zakresie konstrukcji sprzętu lotniczego – płatowce. Uczestniczył także m. in. w pracach nad adaptacją dokumentacji samolotu „Mewa” oraz pracach projektowych (podwozie, instalacje) samolotu „Iryda”. Był autorem 6 wynalazków i kilkudziesięciu wniosków racjonalizatorskich. Należał do m.in. Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz Koła SIMP. W latach 60. posiadał licencje pilota samolotowego turystycznego i pilota szybowcowego. Wtedy działał także w Aeroklubie Mieleckim. Ponadto otrzymał tytuł rzeczoznawcy w zakresie sprzętu lotniczego i szybowcowego. W latach 90. był działaczem Automobilklubu Rzeszowskiego – Oddział w Mielcu. Za wyróżniającą się pracę został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Otrzymał także nagrodę Głównego Inspektora Techniki WP za całokształt osiągnięć, tytuł „Mistrza Racjonalizacji-1980” i dyplom za II miejsce w konkursie o tytuł „Mistrza Racjonalizacji” w województwie rzeszowskim w 1980 r. Zmarł 1 XII 2013 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KLAMUT WŁADYSŁAW, urodzony 13 IV 1923 r. w Górze Ropczyckiej. Ukończył Szkołę Powszechną w Górze Ropczyckiej, a następnie trzyletnią szkołę zawodową. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Zakładach Przemysłu Drzewnego w Sędziszowie Małopolskim (1941-1944). W latach 1944-1946 odbył służbę wojskową, a następnie powrócił do pracy w Sędziszowie. W 1949 r. ukończył podoficerski kurs pożarniczy w Nysie i po jego ukończeniu został mianowany komendantem Zakładowej Straży Pożarnej w Dębicy. Od 1 XI 1951 r. do 1 VI 1953 r. pracował znów w Sędziszowskich Zakładach Przemysłu Drzewnego jako komendant Zakładowej Straży Pożarnej. Równocześnie odbył przeszkolenie zawodowe II stopnia w zakresie zawodowego oficera pożarnictwa w Centralnej Oficerskiej Szkole Pożarniczej Oddział w Łodzi i po jego ukończeniu w stopniu aspiranta pożarnictwa pracował w Wojewódzkiej Komendzie Straży Pożarnych w Rzeszowie jako inspektor (1 VI 1953 r. – 30 IX 1954 r.). Kolejnymi miejscami pracy były Powiatowe Komendy Straży Pożarnych w Brzozowie ( 1954-1956, komendant), Ropczycach (1956-1958, komendant) i Lipsku – woj. kieleckie (1958-1960), Wojewódzkie Przedsiębiorstwo PKS (1961-1963, inspektor ochrony ppoż.) i Powiatowa Komenda Straży Pożarnej w Mielcu (1 VII 1963 r. – 31 VIII 1965 r., komendant w stopniu mł. kpt. poż.). W 1965 r. ukończył zaocznie Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Rzeszowie z maturą. Od 1965 r. do 1970 r. pracował w przemyśle naftowym jako inspektor ochrony przeciwpożarowej. Zmarł 21 VIII 1970 r. Pochowany na cmentarzu w Górze Ropczyckiej.
KLAR MIROSŁAW ZENON, urodzony 23 VI 1958 r. w Mielcu, syn Zenona i Reginy z domu Rut. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1977 r. Studiował na Wydziale Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1984 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera hutnictwa. Pracę zawodową rozpoczął w 1984 r. w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL Mielec jako technolog. Później pracował na stanowisku mistrza w Odlewni WSK Mielec i od 1990 r. w sekcji nowych technologii Ośrodka Badawczo – Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W 1995 r. rozpoczął aplikację rzecznikowską i po egzaminie państwowym w 1997 r. nabył uprawnienia do wykonywania zawodu rzecznika patentowego. Od 1999 r. prowadził Kancelarię Patentową w Mielcu, a od 2012 r. był także wspólnikiem w Kancelarii Prawno – Patentowej Klar i Partnerzy. Ponadto od 2004 r. wykonywał zawód Europejskiego Rzecznika Patentowego. Udzielał się społecznie. Od 2004 r. był członkiem prezydium Krajowej Rady Polskiej Izby Rzeczników Patentowych, a od 2009 r. wiceprezesem tej Rady. Realizował m.in. duże projekty informatyczne i wykonywał czynności związane z unowocześnianiem jakości narzędzi pomocnych w pracy rzeczników patentowych. Był redaktorem pism samorządu rzecznikowskiego oraz odpowiadał za politykę wydawniczą i informacyjną KR PIRP. Z ramienia Rady prowadził szkolenia i wykłady w ramach aplikacji rzecznikowskiej. Ponadto był współzałożycielem Stowarzyszenia Trzeźwościowego „Nowe Życie” w Mielcu w 1997 r. Zmarł 1 VIII 2014 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KLAUS BOLESŁAW JAN (ksiądz), urodzony 10 X 1946 r. w Rydzowie, powiat mielecki, syn Michała i Genowefy z domu Miodunka. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Od 1964 r. do 1971 r., z przerwą na odbycie zasadniczej służby wojskowej (1965-1967), studiował w Instytucie Teologicznym w Tarnowie, a następnie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Szczawie (1971-1972) i parafii św. Kazimierza w Nowym Sączu (1972-1975). W 1975 r. rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie i uwieńczył je uzyskaniem tytułu doktora teologii (specjalizacja z zakresu katechetyki) w 1985 r. W 1980 r. zatrudniony został przez Kurię Diecezjalną w Tarnowie jako diecezjalny wizytator nauki religii i do 1986 r. jako diecezjalny referent do spraw powołań duchownych. W 1990 r. został wykładowcą katechetyki w Kolegium Katechetycznym przy Instytucie Teologicznym w Tarnowie, a w latach 1992-1995 pełnił funkcję dyrektora tego Kolegium. Od 1992 r. jest dyrektorem Kolegium Katechetycznego przy Instytucie Teologicznym w Tarnowie, a ponadto od 1994 r. pracuje jako wykładowca katechetyki na Wydziale Teologicznym w Tarnowie przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz sprawuje funkcję kierownika katedry nauk pedagogiczno-katechetycznych na tym Wydziale. Był także wykładowcą katechetyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu i Instytucie Teologicznym w Sandomierzu przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (1992-2000). Od 2001 r. jest ekspertem Komisji Egzaminacyjnej i Kwalifikacyjnej dla nauczycieli religii ubiegających się o awans zawodowy. Uczestniczy w pracach ogólnopolskiego zespołu opracowującego podręczniki do nauki religii dla szkół średnich i gimnazjum. Jest autorem i redaktorem: podręczników dla ucznia i katechety do klasy II szkoły podstawowej, katechizmu bierzmowanych, podręcznika służącego przygotowaniu przy parafii dzieci do Pierwszej Spowiedzi i Komunii Świętej oraz podręcznika służącego przygotowaniu przy parafii młodzieży do bierzmowania, a także współredaktorem katechizmu dla dorosłych pod redakcją ks. prof. J. Charytańskiego. Otrzymał tytuły kanonika honorowego i kapelana Jego Świątobliwości. W 2010 r. przeszedł na emeryturę. Pełni funkcję wizytatora religii Wydziału Katechetycznego Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. Otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości.
KLAUS JADWIGA (z domu Kozłowska), urodzona 25 IV 1949 r. w Działdowie, córka Brunona i Krystyny z Pawlusów. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Działdowie. Od najmłodszych lat występowała w zespołach artystycznych w Działdowie, a ponadto od lat szkolnych należała do harcerstwa i od 1965 r. pełniła funkcję drużynowej. Pracę zawodową rozpoczęła w 1965 r. w Miejskim Domu Kultury w Działdowie jako instruktor kulturalno-oświatowy. W latach 1967-1969 występowała w chórach Państwowych Zespołów Ludowych Pieśni i Tańca „Mazowsze” i „Śląsk”. W 1969 r. przybyła do Mielca i podjęła pracę instruktora w Zakładowym Domu Kultury WSK oraz występowała w chórze i kapeli ZPiT „Rzeszowiacy”. W 1973 r. przeszła do Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej na stanowisko instruktora teatralnego. W latach 1973-1975, już jako harcmistrz ZHP, prowadziła harcerski zespół „Ballada”. Po likwidacji powiatów i ich instytucji w 1975 r. została zatrudniona w Ośrodku Kultury Gminy Mielec w Wojsławiu jako instruktor teatralny, a następnie pełniła funkcję dyrektora tego ośrodka. W 1979 r. ukończyła studia z zakresu pedagogiki kulturalno-oświatowej na Uniwersytecie Śląskim – Filia w Cieszynie i otrzymała tytuł magistra pedagogiki. W 1983 r. przyznano jej tytuł instruktora teatralnego I kategorii. W styczniu 1986 r. została kierownikiem Spółdzielczego Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Jako kierownik SDK rozwinęła jego działalność, zwłaszcza zespołów artystycznych i Klubów Seniora. Prowadziła teatr „Gong” i wystawiła z nim kilka sztuk (oddzielne hasło). Efektem tego i innych form edukacji teatralnej było przygotowanie kilku młodych mielczan do zawodowej kariery aktorskiej. Była animatorem i organizatorem wielu form kulturalnych na osiedlach MSM. Ponadto angażowano ją do prowadzenia zespołów artystycznych i pracy nauczycielskiej. Była m.in. instruktorem w Domu Kultury w Lublińcu, nauczycielką muzyki w Szkołach Podstawowych nr 1 i nr 8 w Mielcu oraz instruktorem w Ośrodku Kultury Gminy Padew Narodowa. Od 1975 r. śpiewała w chórze mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” oraz wspierała inne chóry (w tym chór przy kościele Ducha Świętego). Brała udział w wielu konkursach artystycznych, najpierw jako uczestniczka, a następnie instruktorka i członek jury. Wyróżniona została m.in. odznakami „Zasłużony Działacz Kultury” i „Przyjaciel Dziecka” oraz Złotą Odznaką Stowarzyszenia Chórów i Orkiestr. W 2009 r. przeszła na emeryturę. Wyjechała do Hiszpanii i w okresie od X 2009 r. do końca 2010 r. prowadziła (z córką Agatą) zespół śpiewaczy przy Stowarzyszeniach Polaków w Hiszpanii „Nasz Dom” – „Nuestra Casa” i Dom Polski w Getafe. Otrzymała mielecką Honorową Nagrodę Albertus 2010 za wybitne zasługi w tworzeniu i upowszechnianiu kultury. Od 2011 r. pełni funkcje prezesa Klubu Środowisk Twórczych przy TMZM w Mielcu oraz członka zarządu TMZM. Współautorka publikacji na temat działalności KŚT. Pracuje w Samorządowym Centrum Kultury jako instruktor teatralny (w niepełnym wymiarze godzin). Założyła Teatr Rozmaitości (dla dorosłych, odrębne hasło) i Grupę Teatralną „Antrakt” (dla dzieci) przy Domu Kultury SCK i jest reżyserem sztuk granych przez te zespoły, m.in. Misterium Bożego Narodzenia, Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Ciotka, Wesele, Ożenek, Królowa przedmieścia, Teatr Variete, Baw się razem z nami i Pigmalion. Ponadto jest członkiem chóru mieszanego „Melodia”, zespołu Senior Show przy Uniwersytecie Trzeciego Wieku w Mielcu oraz Klubu Miłośników Lotnictwa. Współpracuje z wieloma organizacjami pozarządowymi i instytucjami kultury, m.in. jako juror konkursów recytatorskich. Wyróżniona Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, mieleckim tytułem Aktywny Senior 2019 i Pieczęcią Zasług Obywatelskich Sigillum Mariti Civilis TMZM.
KLAUS MARIA STANISŁAWA (z domu Harla), urodzona 7 V 1932 r. w Rzochowie, córka Michała i Bronisławy z Pyzikiewiczów. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1952 r. W okresie licealnym należała do organizacji harcerskiej i działała w samorządzie szkolnym. Po maturze nakazem pracy skierowana została do Szkoły Podstawowej w Jastrzębskim Podlesiu, powiat dębicki i jako nauczycielka pracowała tam do 1954 r. W tym okresie prowadziła szkolną drużynę harcerską i współpracowała z Kołem Gospodyń Wiejskich. W latach 1954-1957 uczyła w Szkole Podstawowej w Woli Wadowskiej. Tam także prowadziła drużynę harcerską i przewodniczyła Ognisku ZNP. W 1955 r. była uczestniczką Światowego Festiwalu Młodzieży w Warszawie. W 1957 r. została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Dobryninie, gdzie pracowała do 1968 r., w tym od 1966 r. jako kierownik. W 1961 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek – nauczanie początkowe). Poza pracą w szkole sprawowała opiekę nad kołem ZMW, organizowała szkolenie z zakresu przysposobienia rolniczego oraz przewodniczyła Kołu Gospodyń Wiejskich. Doprowadziła do powstania młodzieżowej żeńskiej drużyny OSP, która zdobyła 1. miejsce w woj. rzeszowskim i startowała w zawodach krajowych. (Na bazie tej drużyny powstała orkiestra dęta w Dobryninie, prowadzona przez ks. Wojciecha Zygmunta.) Była także przewodniczącą Społecznego Komitetu Elektryfikacji Dobrynina, a także inicjatorką budowy sklepu GS. Ponadto w latach 60. pełniła funkcję radnej Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1968 r. została mianowana kierownikiem Szkoły Podstawowej w Rzemieniu. Inspirowała prace estetyzujące wnętrze szkoły i jej otoczenie, a także rozwinęła działalność szkoły na rzecz środowiska. W 1973 r. została wybrana społecznym I sekretarzem Komitetu Gminnego PZPR w Przecławiu, a następnie społecznym przewodniczącym tamtejszej Gminnej Rady Narodowej i funkcje te pełniła do 1990 r. (Pracowała ponadto w SP w Rzemieniu, najpierw w niepełnym wymiarze godzin, a od stanu wojennego do przejścia na emeryturę w 1991 r., ponownie na stanowisku dyrektora.) Studia z zakresu pedagogiki szkolnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1976 r. Uczestniczyła w V (1968) i IX (1981) Zjeździe PZPR. W 17-letnim okresie przewodniczenia GRN inicjowała lub wspierała budowę i rozbudowę szeregu obiektów na terenie gminy, m.in. szkół podstawowych w Dobryninie, Łączkach Brzeskich, Wylowie, Rzemieniu i Tuszymie, Zespołu Szkół Rolniczych w Rzemieniu, piekarni w Przecławiu, bloków mieszkalnych w Przecławiu i Ośrodka Zdrowia w Rzemieniu, a także rozpoczęcie budowy sieci wodociągowej i gazowej w gminie. Od 1985 r., po przyłączeniu Rzochowa do Mielca, pracowała społecznie w Radzie Osiedla Rzochów. Funkcję przewodniczącej Rady Osiedla Rzochów pełniła do 2010 r. W tym czasie inspirowała takie przedsięwzięcia jak m.in. budowa odcinka ulicy Jagodowej przy kościele św. Marka, parkingu przy cmentarzu, modernizacji budynku gminnego na potrzeby Ośrodka Zdrowia czy oświetlenie ul. Rzochowskiej oraz współorganizowała szereg imprez osiedlowych. Była przewodniczącą Społecznego Komitetu Budowy Kanalizacji Sanitarnej w Osiedlu Rzochów. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Złotą Odznaką ZNP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Honorową Odznaką ZMW. Zmarła 20 VIII 2017 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
KLECHA ANNA LUDWIKA (z domu SAŁACH), urodzona 2 I 1954 r. w Lipsku koło Zamościa, córka Władysława i Heleny z Bańkowskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Tomaszowie Lubelskim, maturę zdała w 1974 r., a dyplom uzyskała w 1975 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1981 r. i otrzymała tytuł lekarza medycyny. 1 X 1981 r. podjęła pracę w Oddziale Dziecięcym Szpitala Rejonowego w Mielcu. W 1989 r. ukończyła I stopień specjalizacji w zakresie pediatrii w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. W 1990 r. została przeniesiona na Oddział Noworodkowy, a po wygraniu konkursu w 2003 r. została ordynatorem tego oddziału. Po zdaniu egzaminu w Klinice Noworodka we Wrocławiu w 1995 r. uzyskała specjalizację II stopnia w zakresie neonatologii. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Neonatologicznego.
KLEIN FRYDERYK, nauczyciel, z pochodzenia Niemiec. Uczył w mieleckiej szkole trywialnej pod koniec XVIII w.
KLEINEMEYER ERYK, inżynier, niemiecki zastępca dyrektora Flugzeugwerk Mielec w czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944).
„KLEKSY”, młodzieżowy zespół wokalno-instrumentalny funkcjonujący przy Technikum Mechanicznym w Mielcu w latach 1963-1967. Wykonywał modną wówczas muzykę big-beatową, wzorując się głównie na zespołach angielskich. W jego składzie występowali: Krzysztof Mamcarz – gitara rytmiczna, śpiew, Andrzej Nosek – gitara prowadząca, Ryszard Szczecina – saksofon i gitara basowa, Andrzej Siwiec – gitara prowadząca i gitara basowa, Adam Lubacz – gitara rytmiczna, Janusz Korpanty i Krzysztof Szumełda – perkusja. Uczestniczył z dużym powodzeniem w mieleckich imprezach młodzieżowych i przeglądach zespołów artystycznych, a także koncertował poza Mielcem (m.in. w Puławach). Opiekunem zespołu był Stanisław Tomecki – nauczyciel TM.
KLEMBOWSKI JAN, faktor dworu mieleckiego w 2. połowie XVI w. Służył u Sebastiana Mieleckiego, współwłaściciela Mielca. Spławiał towary z włości mieleckich Wisłoką i Wisłą w kierunku Gdańska.
KLEMBOWSKI MIKOŁAJ, faktor dworu mieleckiego w 2. połowie XVI w. Służył u Sebastiana Mieleckiego, współwłaściciela Mielca. Od 1575 r., po śmierci Sebastiana Mieleckiego, przeszedł na służbę do jego syna Hieronima.
KLEMENS Z MIELCA, organomistrz, w latach 30. XVI w. przeniósł się do Krakowa i wstąpił do OO. Dominikanów. Zbudował organy dla kościoła tego zakonu i do innych kościołów.
KLEMENTOWSKI JERZY, urodzony 5 V 1935 r. w Kozłowie, woj. tarnopolskie (aktualnie Ukraina), syn Franciszka i Anny z domu Chałupka. Od lutego 1944 r., w obawie przed represjami UPA, rodzina Klementowskich (przy pomocy hrabiego Ludwika Reja) przeniosła się do majątku Rżyska koło Mielca. Jerzy ukończył szkołę podstawową w Rzochowie, a następnie Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu i został zatrudniony w WSK Mielec. Od 5 VII do 25 VIII 1952 r. służył, jako junak, w 334 Brygadzie Rolnej „Służby Polsce” stacjonującej w Polskiej Woli, woj. zielonogórskie. W latach 1955-1957 odbył zasadniczą służbę wojskową w 5 Pułku Łączności w Warszawie i w drugim roku, w stopniu plutonowego pełnił funkcję szefa kompanii szkolnej. Po powrocie z wojska pracował w WSK i zamieszkał w Woli Mieleckiej – rodzinnej miejscowości żony, Aliny. Od 6 VII 1962 r. do 12 III 1963 r. uczył się w szkole podoficerskiej Milicji Obywatelskiej Służby Ruchu Drogowego i po jej ukończeniu pracował w KP MO w Mielcu jako inspektor ruchu drogowego. W 1967 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC (specjalność: ekonomika przemysłu). Po wypadku w 1977 r. przeszedł na rentę inwalidzką. Równolegle do pracy zawodowej angażował się do różnych form działalności społecznej. Od 1964 r. należy do OSP w Woli Mieleckiej i prowadzi jej kronikę. Uczestniczył w pracach Komitetu Gazyfikacji i Komitetu Wodyfikacji Woli Mieleckiej. W 1993 r. napisał pracę na konkurs Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie pod tytułem Kresy Wschodnie pod okupacjami 1939-1945. Był inspiratorem i przewodniczącym zespołu redakcyjnego książki o Woli Mieleckiej. Jest przewodniczącym Koła nr 38 Polskiego Związku Filatelistów w Mielcu oraz członkiem m.in. Związku Inwalidów Wojennych RP Oddział w Mielcu, Koła Powiatowego Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów Resortu Spraw Wewnętrznych RP, Rejonowego Koła Pszczelarskiego i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Honorową Odznaką „Zasłużony Działacz ZIW” i Srebrną Odznaką PZF. Ponadto powadzona przez niego Kronika OSP w Woli Mieleckiej otrzymała wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie Kronik OSP w 2002 r. Swoje zbiory filatelistyczne wystawiał m.in. w SCK w Mielcu (2009), Chorzelowie (2011) i Tarnowie (2011), gdzie w Krajowej Wystawie Filatelistycznej II stopnia „Sacrum et Profanum” uzyskał dyplom w randze Medalu Srebrnego, a także w czasie „Dni Kultury Mielca w Löhne” (2011). Otrzymał dyplom Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnej RP za pracę „Pożarnictwo w filatelistyce” (2011). Był współautorem (z Barbarą Kowalik) publikacji Związek Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej 1919-2009 (Mielec 2009). Z okazji 100. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę eksponował pokaz filatelistyczny „Polskie drogi do niepodległości. Ojcowie polskiej niepodległości”, m.in. w SDK MSM (III 2019 r.) Był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej ZIW RP Oddział w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Znakiem Związku. Zmarł 27 IX 2023 r.
KLICH ADAM STANISŁAW, urodzony 9 XI 1962 r. w Rzędzianowicach, syn Stanisława i Marii z domu Baran. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w ZSZ im. J. Groszkowskiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1980 r. w firmie prywatnej zrzeszonej w Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej (1981-1982) podjął pracę w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu jako operator koparki (w międzyczasie ukończył kurs operatorów), a w latach 1984-1991 pracował na podobnym stanowisku w WSK. Od 1991 r. przebywał na zasiłku, a następnie został zaangażowany do jednej z mieleckich firm prywatnych. W 1993 r. otrzymał pracę w „Elektrociepłowni Mielec” jako operator koparki. Honorowym Dawcą Krwi został w 1980 r. Należał do Klubu HDK przy PCK w Mielcu. Do 4 III 2000 r. oddał 28 450 ml krwi. Za tę humanitarną działalność otrzymał m.in. Odznakę Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi I stopnia.
KLICH JAN, urodzony 24 III 1946 r. w Czerminie, powiat mielecki, syn Tomasza i Stanisławy z domu Kuza. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu, a następnie został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku ślusarza. Pod koniec lat 80. przeszedł na rentę. Od 1965 r. oddawał honorowo krew. Członek Klubu Honorowych Dawców Krwi im. Juliana Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Do 2 IV 1996 r. oddał 26 850 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi I stopnia oraz Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 30 XI 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Czerminie.
KLICH TADEUSZ, urodzony 16 II 1924 r. w Czerminie, powiat mielecki, syn Władysława i Karoliny z domu Działo. Do 1939 r. ukończył Szkołę Powszechną w Czerminie i dwie klasy Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Dalszą naukę przerwała II wojna światowa. Od 1941 r. pracował w Urzędzie Gminy w Czerminie. Po wojnie kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum w Mielcu. Po maturze w 1948 r. wyjechał do Krakowa i podjął studia wyższe. Przez wiele lat pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Transportowym w Krakowie, m.in. na stanowisku dyrektora naczelnego. W związku z pełnioną funkcją wyjeżdżał m.in. do NRD, ZSRR, CSRS i na Węgry. Po przyjeździe z Jugosławii zmarł nagle w czerwcu 1976 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim Krakowie.
KLIMAT, normalny przebieg pogody w Mielcu i jego okolicach, ustalony na podstawie wieloletnich obserwacji i pomiarów, wskazuje na relatywnie korzystne warunki klimatyczne. Według pomiarów stacji w Mielcu dane PIHM za okres 1955-1964 przedstawiały się następująco: średnia roczna opadów – 574 mm, średnia roczna temperatura – 8,0 O C, średnia roczna wilgotności względnej
– 79 %. Dane szczegółowe na podstawie badań z tego samego okresu: pierwsze przymrozki jesienne – około 7 X, ostatnie przymrozki wiosenne – ok. 26 IV, liczba dni pogodnych – około 34, dni pochmurnych – ok. 144, dni z mgłą – ok. 32, dni z pokrywą śnieżną
– ok. 66, dni z burzą – ok. 26, początek okresu wegetacji – ok. 4 IV, koniec okresu wegetacji – ok. 10 XI, długość okresu wegetacyjnego – ok. 221 dni (bardzo długi w polskim klimacie), początek robót polowych – ok. 28 III, koniec robót polowych – ok. 15 XI. Pomiary w innych okresach wykazały niewielkie różnice, np. średnia roczna opadów – 578 mmm, średnia roczna temperatury powietrza – 7,8 O C. Długoletnie istnienie takich dobrych warunków klimatycznych, przejawiających się też przez otrzymywanie dużej ilości energii słonecznej, ciepłe lata, niezbyt mroźne i śnieżne zimy, umiarkowana ilość opadów i wspomniany bardzo długi okres wegetacyjny, to dobre warunki dla rozwoju roślinności. W pierwszych latach XXI wieku ilość dni z pokrywą śnieżną zmniejsza się.
KLIMCZAK WŁADYSŁAW KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 2 XII 1913 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Józefa i Marii z domu Syper. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1933 r. W okresie szkolnym był aktywnym członkiem Sodalicji Mariańskiej, m.in. opracowywał i wygłaszał referaty na jej zebraniach. Od 1934 r. studiował w Seminarium Duchownym w Pińsku i 17 IX 1939 r. przyjął święcenia kapłańskie, przyśpieszone wejściem wojsk radzieckich na te tereny. Pracował jako wikariusz w kancelarii kurii diecezjalnej w Pińsku, a następnie zamieszkał u sióstr Urszulanek Szarych w Mołodecznie i pełnił funkcję proboszcza tamtejszej parafii. Wkrótce został mianowany proboszczem w parafii Porzecze (dekanat piński) i dodatkowo pełnił posługę kapłańską w kilku okolicznych parafiach, za co był prześladowany przez miejscowe władze bolszewickie. W okresie 1 VII 1941 – I 1942 pełnił funkcję proboszcza w Łahiszynie, a od lutego powrócił na probostwo w Porzeczu. Prowadził pracę duszpasterską także po zdobyciu Porzecza i okolic przez hitlerowców. Był kapelanem miejscowej organizacji AK. 26 (29 ?) VI 1942 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną. Uwięziono go w twierdzy w Brześciu i zamordowano – wraz z 417 innymi osobami, w tym 17 polskimi księżmi podejrzanymi o konspirację – 13 VII 1942 r. w Baranowiczach. Pochowany został na cmentarzu prawosławnym w Baranowiczach. 20 XII 1989 r. nadano mu pośmiertnie Medal „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”
KLIMEK HENRYK, urodzony 20 III 1943 r. w Wiśniowej, pow. ropczycki, syn Franciszka i Marii z domu Paśko. Absolwent Szkoły Rzemiosł Budowlanych w Rzeszowie (specjalność: instalacje sanitarne) i Technikum Budowlanego w Rzeszowie (specjalność: instalacje sanitarne). Po maturze, którą zdał w 1963 r., podjął pracę w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Instalacji Sanitarnych i Elektrycznych z siedzibą w Rzeszowie jako technik budowlany w KGR w Dębicy. W 1964 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej w Dęblinie (specjalność: pontonier). Po okresie unitarnym został pisarzem pułkowym w sekcji finansowej. Po ukończeniu służby wojskowej powrócił do pracy w RPIS Rzeszów i został zatrudniony w KGR Jasło na budowach w Gorlicach i Wysowej jako kierownik robót. W 1967 r. został przeniesiony do Mielca i początkowo pracował jako kierownik budowy, a następnie jako kierownik Grupy Robót. W lutym 1970 r. uzyskał uprawnienia budowlane o specjalności instalacje i urządzenia sanitarne. Od kwietnia 1994 r., po przekształceniu KGR w spółkę z o.o. pełni funkcję prezesa Przedsiębiorstwa Instalacji Sanitarnych „EMPIS” Sp. z o.o. w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”.
KLIMEK JACEK, urodzony 18 IV 1970 r. w Mielcu. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1991 r. Studiował we Francuskim Instytucie Zarządzania (Executive Master of Business Administration) w Warszawie i w Wyższej Szkole Handlowej (kierunek – ekonomia, specjalność – ekonomika i organizacja przedsiębiorstw) w Kielcach. Pracę zawodową rozpoczął w 1996 r. jako manager współpracujący z firmami w branży spożywczej, m.in. Nesle Polska SA. i w tej dziedzinie pracuje nadal. W latach szkolnych grał w piłkę nożną w drużynach młodzieżowych Stali Mielec. Uzyskał kwalifikacje sędziego piłki nożnej i do 2002 r. sędziował w ok. 250 meczach w różnych poziomach rozgrywkowych z ekstraklasą włącznie. W latach 2005-2008 był prezesem FKS Stal Mielec (piłka nożna) i w znacznym stopniu przyczynił się do zdobycia: III miejsca w Mistrzostwach Polski Juniorów Starszych – 2006 w Ostrowcu Świętokrzyskim i wicemistrzostwa Polski w MP Juniorów Starszych – 2007 (Toruń, Nieszawa), mistrzostwa Polski w MP Juniorów Młodszych – 2007 (Siemiatycze, Mielnik) oraz awansu I drużyny FKS Stal do III ligi (2008 r.). Był także prezesem klubu piłki siatkowej kobiet Stal Mielec (2010 r.) i przyczynił się do utrzymania I drużyny Stali w ekstraklasie w sezonie 2009/2010. W plebiscycie sportowym mieleckiego Tygodnika Regionalnego „Korso” dwukrotnie został wybrany „Działaczem Roku” (2005, 2008). W 2020 r. został wybrany na prezesa PGE Stal Mielec (piłka nożna).
KLINGENBERG HELENA (z domu KONCEWICZ), urodzona 1 I 1906 r. w Kurozwękach (Kieleckie), córka Stanisława i Marii z domu Rogacz. W 1926 r. ukończyła Seminarium Nauczycielskie. Pracowała w szkolnictwie powszechnym na Suwalszczyźnie. Za ofiarną pracę w Powszechnym Spisie Ludności w 1931 r. otrzymała specjalne wyróżnienie. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadziła tajne nauczanie w Poćkunach w powiecie suwalskim. Od 1945 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Sejnach.W 1947 r. została członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Od 1972 r. przebywała na emeryturze i zamieszkała w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarła 4 II 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KLOKOWSKI MŁYN, młyn w Mielcu usytuowany w pobliżu zamku, wzmiankowany w roku 1510, a następnie w 1579 r.
KLONOWA (ULICA), niedługa (282 m) ulica miejska w środkowej części osiedla Dziubków, boczna ulicy Osiedlowej. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1975 r. Posiada asfaltową nawierzchnię. Sąsiadami jej są okazałe domy jednorodzinne z niewielkimi ogródkami przydomowymi.
KLONOWSKA TERESA EUGENIA (z domu Jurkiewicz), urodzona 13 XII 1952 r. w Kole, córka Eugeniusza i Czesławy z Trębackich. Absolwentka Cheektowaga High School w Buffalo (USA) z maturą w 1972 r. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończyła w 1976 r. i otrzymała tytuł magistra filologii angielskiej. W latach 1976-1981 pracowała w Robotniczym Centrum Kultury w Mielcu jako lektor języka angielskiego. W 1981 r. wyjechała do USA i była wykładowcą w Szkole Języka Angielskiego w Nowym Yorku. Jeszcze tego samego roku powróciła do pracy lektora w RCK, a ponadto została zatrudniona jako nauczyciel języka angielskiego w II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. W 1990 r. zakończyła pracę w RCK, a w 1991 r. założyła pierwszą w Mielcu Prywatną Szkołę Języków Obcych „T. Klonowska” i zajęła się jej prowadzeniem. Od 1999 r. jest także lektorem języka angielskiego w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Równolegle do pracy pedagogicznej wielokrotnie uczestniczyła w spotkaniach, konferencjach i seminariach jako tłumacz języka angielskiego i języka amerykańskiego. Przygotowuje też (z dużym powodzeniem) uczniów do egzaminów na wyższe uczelnie. 1 III 2013 r. przeszła na emeryturę.
KLONOWSKI ZDZISŁAW ROMAN, urodzony 22 X 1951 r. w Ciechanowie, syn Jana i Jadwigi z domu Brala. Absolwent Technikum Budowy Dróg i Mostów w Mińsku Mazowieckim, egzaminy maturalne zdał w 1970 r. Studia na Politechnice Rzeszowskiej (specjalność: budowa samolotów płatowców) ukończył w 1975 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika, a następnie na tej samej uczelni ukończył studia II stopnia w 1977 r. (specjalność: technologia budowy maszyn) i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1975-1990 pracował w Ośrodku Badań Rozwojowych w Mielcu na stanowiskach konstruktora lotniczego i szefa programu produkcji M-20 „Mewa”, a następnie w OBR SK w latach 1990-1992 pełnił funkcję kierownika Biura Konstrukcyjno-Technologicznego. Przez kolejne niepełne dwa lata (1992-1993) pracował w Now York (USA) jako programista automatu produkcyjnego. W 1993 r. powrócił do Mielca i został mianowany zastępcą dyrektora, a następnie prezesem Spółki z o.o. Zakład Lotniczy „PZL-Mielec”i funkcję tę pełnił do 1996 r. W tym okresie uczestniczył w pracach nad przekształcaniem zakładów WSK w spółki prawa handlowego. W latach 1996-1998 sprawował funkcję prezesa Spółki z o.o. „Gepard”, a następnie powrócił do Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” na stanowisko kierownika Wydziału Produkcyjnego. W latach 1999-2015 był prezesem Zarządu Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” SA. Poza pracą zawodową aktywnie włączał się do różnych form działalności społecznej. W latach 1980-1990 udzielał się w Klubie Żeglarskim „Orkan”, w latach 1984-1993 był instruktorem jeździectwa w Klubie Jeździeckim „Przedświt” Chorzelów, a w latach 2000-2002 kierował pracą Zarządu MCEiP – założyciela Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W 1981 r. był jednym ze współzałożycieli Stowarzyszenia d/s Budowy Domów Rodzinnych, którego działalność zaowocowała wybudowaniem 22 domów.
KLUB HISTORYCZNY „PRAWDA I PAMIĘĆ”, organizacja społeczna o charakterze nieformalnym, powstała w Mielcu w 2012 r. Jej założycielami byli: Bogdan Pląder, Piotr Pszeniczny, Adam Gryczman i Romuald Rzeszutek. Skupia osoby dorosłe i młodzież – pasjonatów poznawania i popularyzowania historii Narodu Polskiego, Podkarpacia i Ziemi Mieleckiej. Celem jej działalności jest „ochrona i opieka miejsc pamięci, które świadczą o bogatej przeszłości historycznej Mielca i okolic”. Pragnie tą drogą przypominać społeczności o naszych korzeniach, tradycji i powinnościach. Jest jednym z inicjatorów i organizatorów m.in. obchodów Narodowego Dnia Żołnierzy Wyklętych w Mielcu, Mieleckiego Marszu Pamięci Żołnierzy Wyklętych, upamiętnienia Żołnierzy Wyklętych związanych z ziemią mielecką w Szydłowcu, nadania nazw dwóm rondom w Mielcu: im. Żołnierzy Wyklętych (zbieg ulic J. Kilińskiego i S. Staszica oraz Alej Jana Pawła II) i im. rotmistrza Witolda Pileckiego (ul. Powstańców Warszawy) oraz budowy pomnika Żołnierzy Wyklętych Niezłomnych w Mielcu na Górze Cyranowskiej. Jego delegacje uczestniczą w uroczystościach patriotycznych, m.in. związanych z pochówkami odnalezionych szczątków Żołnierzy Wyklętych.
KLUB INTELIGENCJI KATOLICKIEJ (KIK), stowarzyszenie katolickie promujące i upowszechniające wartości chrześcijańskie w codziennym życiu. Jego podstawowymi celami są: praca intelektualna, praca formacyjna i działalność praktyczna na rzecz społeczeństwa. W Mielcu KIK powstał z inicjatywy mecenasa Stefana Ziomka – członka KIK w Krakowie i Hieronima Mykietiuka, przy wsparciu Marii Batko, Fryderyka Gaja, Jana Szymańskiego i Alicji Woźniak oraz poparciu dziekana dekanatu mieleckiego ks. Jana Białoboka. Zebranie założycielskie odbyło się 26 I 1981 r., a prezesem wybrano S. Ziomka Pierwszą siedzibą Klubu był budynek katechetyczny przy Parafii p.w. św. Mateusza, a w połowie lat 80. przeniesiono ją do budynku katechetycznego parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Inauguracja religijnej działalności – z udziałem ks. biskupa ordynariusza dr. Jerzego Ablewicza – odbyła się 28 V, a oficjalna rejestracja nastąpiła 31 VIII 1981 r. Działalność klubowa odbywała się w kościołach św. Mateusza i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W tej początkowej fazie funkcjonowania obok wymienionych osób aktywność wykazywali: Władysław Bieniek, Lucyna Makarewicz, Małgorzata Leyko i Wojciech Adamus. 13 XII 1981 r., w związku z ogłoszeniem stanu wojennego w Polsce, jego działalność została oficjalnie zawieszona. Internowani zostali wówczas m.in. Jan Mieczysław Szymański – wiceprezes KIK i Fryderyk Gaj. Mimo zakazu działalności organizowano klubowe spotkania. Oficjalną zgodę na wznowienie działalności wydał wojewoda rzeszowski 28 V 1983 r. Odtąd zintensyfikowano pracę organizując m.in. prelekcje własne, wieczory dyskusyjne, odczyty prelegentów z zewnątrz, wycieczki i pielgrzymki, wieczory i dni skupienia, spotkania opłatkowe, programy recytatorskie i słowno-muzyczne oraz od 1985 r. coroczne „Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej” (później „Tygodnie Kultury Katolickiej”), w czasie których prelekcje głosili wybitni przedstawiciele świata nauki i kultury, koncertowali znakomici artyści polscy i zagraniczni oraz eksponowano wystawy i sprzedawano książki z „drugiego obiegu”. (Do 2002 r. zorganizowano 18 „Tygodni”.) Ponadto podejmowano w dyskusjach problematykę pogłębiającego się kryzysu w życiu społeczno-gospodarczym kraju i możliwości jego powstrzymania. W okresie poprzedzającym głębokie przemiany w Polsce KIK był głównym inicjatorem spotkania z Komitetem Organizacyjnym NSZZ „Solidarność” WSK PZL-Mielec i Duszpasterstwem Ludzi Pracy w dniu 4 IV 1989 r. oraz powołania Komitetu Obywatelskiego w Mielcu. W latach 90. – w związku z zaangażowaniem się czołowych działaczy KIK do pracy w samorządzie Gminy Miejskiej Mielec oraz WSK „PZL-Mielec” – początkowo aktywność Klubu nieco osłabła, ale w dalszych latach nie tylko kontynuowano sprawdzone formy działalności, ale nawet podejmowano dodatkowe zadania, m.in. corocznie organizowano kolonie dla dzieci z najuboższych rodzin, a w 1997 r. kolonię w Mielcu dla dzieci z terenów ziemi mieleckiej dotkniętych klęską powodzi. Klub organizował corocznie w jesieni „Tydzień Kultury Katolickiej”, a następnie „Tydzień Kultury Chrześcijańskiej” i od 2011 r. „Chrześcijańskie Dni Formacyjne”. Organizowano także prelekcje i spotkania w ciągu całego roku. Siedzibą Klubu był nadal dom parafialny przy ul. ks. H. Arczewskiego 1, ale kierowano się zasadą, aby formy edukacji religijnej odbywały się w różnych miejscach na terenie Mielca (świątynie, sale parafialne, placówki kultury i uczelnie). Prelegentami w ostatnich latach byli m.in. ks. bp dr Władysław Bobowski, ks. dr Maciej Zięba OP, ks. prof. Janusz Królikowski, ks. dr Czesław Noworolnik (sekretarz Komisji Episkopatu ds. Misji), ks. dr Jacek Nowak (rektor WSD w Tarnowie) i księża wykładowcy uczelni katolickich. Klub uczestniczył w corocznej Pielgrzymce Klubów Inteligencji Katolickiej do Częstochowy i wycieczkach do polskich sanktuariów, a także brał udział w mieleckich uroczystościach religijnych. Kolejne ważniejsze wydarzenia: *27 IX 2019 r. (KCEM Kana) Sesja „Społeczny wymiar ekonomii” (wspólnie z mieleckim Wydz. Ekonomii WSGiZ Kraków).
Prezesi: Stefan Ziomek, Jerzy Orłowski, Jan Szymański, Emil Drajczyk, Grzegorz Lubieniecki, Stanisław Leśniak, Bogusława Fleszar, Władysław Bieniek, Andrzej Skowron.
Kapelani Klubu: ks. dr Andrzej Michalik, ks. dr Jan Siedlarz, ks. Stanisław Kuboń, ks. Jacek Daniel, ks. Marek Łabuz, ks. Wiesław Majka i ks. Ryszard Nowak.
KLUB MIŁOŚNIKÓW LOTNICTWA, powstał 1 II 2001 r. z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. W. Szafera i przy wsparciu Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W inauguracyjnym spotkaniu, które zorganizowano w sali klubowej Spółdzielczego Domu Kultury MSM, uczestniczyli długoletni zasłużeni pracownicy WSK „PZL-Mielec” i Przedstawicielstwa Wojskowego oraz działacze modelarstwa lotniczego i pasjonaci dziejów lotnictwa. Honorowym gościem był por. rez. pilot Stanisław Becker, który przedstawił swój lotniczy życiorys. Na spotkaniu ustalono podstawowy cel działalności Klubu – popularyzowanie lotnictwa, zwłaszcza wśród młodego pokolenia, m.in. poprzez rozwój modelarstwa lotniczego. Przyjęto też ramowy plan zamierzeń. W porozumieniu z zarządem TMZM ustalono, że KML będzie funkcjonował jako oddzielna sekcja Towarzystwa. Aktywność Klubu wzrosła po objęciu funkcji prezesa przez Józefa Roguza – byłego dyrektora Zakładu Usług Agrolotniczych w Mielcu. Zorganizowano m.in. Spotkania Lotniczych Pokoleń (2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2o19, 2021, 2022), Ogólnopolski Konkurs Literacki „Na skrzydłach Ikara”, Konkurs „Lotnicze wspomnienia moich najbliższych” i Ogólnopolski Konkurs Fotograficzno-Plastyczny „Samolot w obiektywie i palecie barw”.
KLUB MODELARSTWA LOTNICZEGO „IKAR” założony 1 II 1984 r. przez Piotra Kaczorka – instruktora modelarstwa lotniczego – w Spółdzielczym Domu Kultury MSM. Przez szereg lat wchodził w skład Aeroklubu Mieleckiego, jako jeden z czterech ośrodków modelarstwa lotniczego, a w latach 90. usamodzielnił się. Od początku działalności gromadzi entuzjastów budowania modeli samolotów, w różnych kategoriach wiekowych: dzieci, młodzież i dorosłych – średnio w roku około 40 osób. Poza zajęciami teoretycznymi i praktycznymi uczestniczy w zawodach lokalnych i ogólnopolskich oraz mistrzostwach krajowych i światowych, a ponadto organizuje wystawy, pokazy, konkursy i wycieczki. W latach 80. czołowymi zawodnikami Klubu byli: P. Kaczorek (instruktor), Bogusław Miodunka (w kategorii juniorów dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski, a następnie – jako reprezentant Polski – drużynowe mistrzostwo świata) oraz Jerzy Solarski. Sukcesem było też uczestnictwo P. Kaczorka, B. Miodunki i Andrzeja Burchela w zawodach o Puchar Świata w RFN i Francji (1988, 1990) w konkurencji F1B. Ponadto instruktorami byli B. Miodunka i Lech Kowalski. Osiągnięciem organizacyjnym było zorganizowanie Ogólnopolskich Halowych Zawodów Modeli Samolotów w Mielcu. W latach 90. instruktorem został inż. Zygmunt Osak, pilot doświadczalny I klasy w WSK „PZL-Mielec”. Sam osiągnął indywidualnie szereg liczących się sukcesów (czołowe miejsca w zawodach międzynarodowych i ogólnopolskich), a ponadto wychował grupę modelarzy, którzy osiągnęli sukcesy krajowe i międzynarodowe: Mariusza Tarana, Janusza Wróbla, Marka Wróbla, Damiana Kaczmarczyka, Adama Tarana, Krzysztofa Osaka, Grzegorza Wnuka, Pawła Gułę, Konrada Wiącka, Grzegorza Pieroga, M. Dębowskiego, Arkadiusza Raka i Jakuba Zachariasza. Zdobywcy medali Mistrzostw Świata juniorów w modelarstwie lotniczym: * 1988 r. (Leszno) B. Miodunka, złoty, drużynowo, kategoria modeli szybowców swobodnie latających. Zdobywcy medali Mistrzostw Polski seniorów: * 1997 r. (Łódź): Z. Osak, brązowy, kategoria makiet samolotów na uwięzi, * 2001 r. (Inowrocław): P. Guła, srebrny, kategoria modeli szybowców sterowanych radiem F3 J. Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów: * 1987 r. (Mielec): B. Miodunka, złoty, kategoria modeli szybowców swobodnie latających, * 1988 r. (Lubień Kujawski): B. Miodunka, złoty, kategoria modeli szybowców swobodnie latających, * 1998 r. (Piaski koło Lublina): G. Pieróg, złoty w kategorii modeli szybowcowych sterowanych radiem F3 mini, * 2000 r. (Wierzawice): A. Taran, brązowy, kategoria modeli akrobacyjnych na uwięzi, * 2001 r. (Wierzawice): A. Taran, złoty, kategoria modeli akrobacyjnych na uwięzi, 2002 r. (Wierzawice): G. Wnuk, złoty i A. Taran, srebrny – obaj w kategorii modeli akrobacyjnych na uwięzi. Członkowie kadry narodowej seniorów: P. Kaczorek, B. Miodunka, Z. Osak, K. Osak. Członkowie kadry narodowej juniorów: B. Miodunka, A. Taran, G. Wnuk.W latach 2002-2012 zajęcia odbywały się w modelarni lotniczej Spółdzielczego Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i prowadził je nadal Zygmunt Osak. Corocznie pracował z grupą kilkudziesięciu modelarzy, którzy wykonywano średnio w roku około 80 modeli samolotów. Rekordowym był rok 2010, kiedy powstało 110 modeli. Organizowano pokazy i wystawy wykonanych modeli samolotów W Mielcu i okolicy oraz uczestniczono w podobnych imprezach na terenie całego kraju. Członkowie Klubu startowali w zawodach regionalnych i ogólnopolskich, osiągając liczne sukcesy. Zdobyto szereg odznak i klas sportowych. Najlepsi otrzymywali powołania do kadry narodowej i startowali w zawodach międzynarodowych i Mistrzostwach Europy. Także Zygmunt Osak startował i odnosił sukcesy w kategorii seniorów (zawody o Puchar Polski, Mistrzostwa Polski w konkurencji makiet) i był reprezentantem Polski. Do grupy wyróżniających się modelarzy należeli: Rafał Bodziony, D. Grądzki, Damian Kaczmarczyk, Marek Kuca, W. Marszałek, Wojciech Pluta, Mateusz Rachwał, Jacek Rzeźnik, T. Sałagaj, Damian Sypek, Łukasz Szeptycki, Adam Taran, Grzegorz Wnuk. Starty w reprezentacji Polski: *2003 r. Mistrzostwa Europy Juniorów (Francja): Adam Taran – VI miejsce w akrobacji na uwięzi F2B; *2004 r. Mistrzostwa Świata Seniorów (Dęblin): Zygmunt Osak (zawodnik rezerwowy – wykonał 2 loty). Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów: *2003 r. (Włocławek): Grzegorz Wnuk – I miejsce w akrobacji modeli na uwięzi, Adam Taran – II miejsce w akrobacji modeli na uwięzi; *2004 r. (Dęblin): Marek Kuca – III miejsce w konkurencji makiet; *2007 r. (Gliwice): Rafał Bodziony – III miejsce. Reprezentanci Polski seniorów: Zygmunt Osak. Członkowie kadry narodowej juniorów: Marek Kuca, Wojciech Pluta, Adam Taran, Grzegorz Wnuk.
KLUB PIŁKARSKI „POLONIA” MIELEC W CHICAGO (USA), powstał w lipcu 1998 r. i zgromadził dużą grupę mielczan mieszkających w Chicago. Jego organizatorami byli: Konrad Komęza, Robert Fitał i Kruczek. Prezesem został K. Komęza, wiceprezesem – Fanek, menadżerem – R. Fitał, sekretarzem i skarbnikiem – Kruczek, a członkami zarządu: Marcin Kusina, Groele, G. Róg, A. Rymanowski i J. Jówko (?). Funkcję trenera powierzono B. Godziejewiczowi, a asystentami są J. Ciejka i R. Fitał. Sponsorami są firmy prowadzone przez mielczan, m.in. R. Błasiak – „EMEX”, J. Malczyński – „Mielec Transport”, A. Żarów – PGUZUSS Wytwórnia Mebli, K. Komęza – działalność handlowa, EJ Kapinos – remonty domów, R. Fitał – ZZ Murarzy w Chicago. Przez trzy lata po założeniu drużynę stanowili niemal wyłącznie mielczanie – byli piłkarze „Stali” Mielec, a od 2001 r. wzmacniają ją piłkarze z innych środowisk polonijnych. Skład zespołu: K. Komęza, M. Wójcik, M. Hołowiński, B. Godzijewicz, P. Pytel, R. Kupiec, D. Popiela, K. Mróz, P. Leszczyk, B. Fornalik, K. Pytel, T. Klich, T. Duniec, S. Mielcarek, J. Cwanek, P. Maciantowicz, R. Plewiński, Radkowski, Komisarek. Sukcesy: mistrzostwo Polskiej Ligi Piłkarskiej w Chicago w sezonach 1999/2000, 2000/2001, 2001/2002, 2. miejsce po rundzie jesiennej 2002/2003, ćwierćfinał Turnieju Polonijnego w Nowym Yorku (2002), awans do najwyższej Ligi Amatorskiej Stanu Illinois, 1. miejsce w Lidze Halowej w Chicago (2002). Mecze „Polonii” gromadzą każdorazowo widzów w zdecydowanej większości pochodzących z Mielca i okolic. Tradycją stało się organizowanie dwa razy w roku balu oraz „Opłatka Mieleckiego” po świętach Bożego Narodzenia. W spotkaniach tych uczestniczą działacze, zawodnicy i sympatycy klubu oraz zaproszeni goście (150-200 osób). W 2000 r. goszczono w klubie Grzegorza Latę, Zygmunta Kuklę i Jana Karasia. W XX Turnieju Drużyn Polonijnych Ameryki Północnej (kategoria open), rozegranym w dniach 9-10 VII 2005 r. w Milwaukee, zwyciężyła (trzeci raz z rzędu) po 6 zwycięstwach, w tym we finale z „Wisłą” Chicago 1 : 0 (po dogrywce).
KLUB POWIATU MIELEC W CHICAGO (USA), powstał w 1951 r., skupiając liczne grono osób, które od wielu lat licznie emigrowały z ziemi mieleckiej do tego właśnie miasta. Początkowo wchodził w skład Związku Klubów Małopolskich, a następnie przyłączył się do działalności Związku Klubów Polskich i Związku Narodowego Polskiego. Wśród form działalności szczególnie wartościową była pomoc finansowa dla parafii rzymskokatolickich na terenie Mieleckiego, szczególnie na budowę, remonty i wyposażenie kościołów. Prezesami Klubu byli: Maria Dyczewska, Józef Mall i Kazimierz Pabiś.
KLUB PIŁKI SIATKOWEJ STAL, powstał 26 VI 1997 r. na bazie autonomicznej sekcji piłki siatkowej kobiet zlikwidowanego FKS Stal. Prezesem zarządu został Bogusław Biernacki, reprezentujący sponsora – WSK „PZL-Mielec”. Pierwszy zespół, po zajęciu 1. miejsca w rozgrywkach Serii B I ligi sezonu 1996/1997 i turnieju barażowym w Bełchatowie, awansował do serii A I ligi. Awans wywalczono w następującym składzie: Renata Bodzińska-Pociask, Zofia Byzdra, Anna Dybek, Anna Jędrejek-Kicior, Elżbieta Kabat, Monika Kita, Elżbieta Kościelna, Tania Racynia, Anna Skorupska, Dorota Urbaniak, Inga Winogradowa i Anna Wojtas, trener: Roman Murdza, kierownik drużyny i wiceprezes: Bogusław Kamuda. Udało się pozyskać nowego sponsora – Autopart (prezes Jacek Bąk). W sezonie 1997/1998 zespół zakończył rundę zasadniczą na 6. miejscu (18 27 31 : 33), a następnie zwyciężył w tzw. grupie spadkowej (10 18 25 : 12), co oznaczało ostatecznie 5. miejsce w tabeli serii A. Do kadry narodowej powołana została R. Bodzińska-Pociask, a na konsultacje kadry – D. Urbaniak. Przed sezonem 1998/1999 pozyskano kadrowiczkę – Joannę Podobę i Agnieszkę Śrutowską, a także włączono do składu wychowankę Katarzynę Abramowicz. Odeszły natomiast obie Rosjanki, a A. Dybek i E. Kabat przeszły do Siarki Tarnobrzeg. Grono sponsorów powiększyły firmy z SSE „EURO-PARK” Mielec: „Melnox” i „Lobo”. Prezesem Klubu został Tomasz Jończak, a wiceprezesem – B. Kamuda. W ramach przygotowań do sezonu 1998/1999 mielczanki zdobyły Puchar Prezydenta Bielska-Białej. W rundzie zasadniczej zespół Melnox-Autopart-Lobo Mielec zajął 3. miejsce (16 26 35 : 29), a w rozgrywkach play off pokonał Pałac-Centrostal-Eltra Bydgoszcz 3 : 0 (3 : 2, 3 : 2 i 3 : 1), przegrał z Naftą Piła 2 : 3 (0 : 3, 0 : 3, 3 : 2, 3 : 2, 0 : 3) i pokonał Wisłę-Solidex Kraków 3 : 1 (3 : 0, 0 : 3, 3 : 2 i 3 : 0), zdobywając 3. miejsce i brązowe medale Mistrzostw Polski. Ponadto w Pucharze Polski mielczanki wywalczyły 2. lokatę i prawo startu w pucharach europejskich. Przed sezonem 1999/2000 mielecki zespół – jako Polska II – uczestniczył w międzynarodowym turnieju w Pile i zajął 3. miejsce (0 : 3 z Polską I, 1 : 3 z Bułgarią i 3 : 1 z Niemcami). B. Kamuda został mianowany kierownikiem I reprezentacji Polski kobiet. (Równolegle pełnił nadal funkcję wiceprezesa mieleckiego Klubu.) E. Kościelna otrzymała propozycję powołania do kadry, ale zrezygnowała z przyczyn obiektywnych. Skład znacznie wzmocniono – pozyskano Agatę Karczmarzewską z BKS Bielsko-Biała, a z Augusto Kalisz powróciła Elżbieta Kulpa. Odeszła natomiast A. Skorupska do Gamratu Jasło. We wrześniowych Mistrzostwach Europy we Włoszech w reprezentacji Polski wystąpiły A. Karczmarzewska i J. Podoba. (R. Bodzińska-Pociask zrezygnowała z występów w reprezentacji z przyczyn obiektywnych.) W eliminacyjnych rozgrywkach Pucharu Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej Kobiet CEV, rozegranych 26-28 XI 1999 r. w mieleckiej hali, drużyna Melnox-Autopart-Lobo zdobyła 1. miejsce po zwycięstwach: 3 : 0 z Różą Biała Cerkiew (Ukraina), 3 : 0 z Peniciliną Jassy (Rumunia) i 3 : 2 z Vakifbank Ankara, a następnie w 1/8 finału przegrała małymi punktami w dwumeczu z Dynamem Jenestra Odessa (0 : 3, 3 : 0) i odpadła z rozgrywek. W rundzie zasadniczej sezonu 1999/2000 mielczanki zajęły 2. miejsce (16 11 : 5 27 38 : 25). W play off zwyciężyły Wisłę-Solidex Kraków 3 : 1 (1 : 3, 3 : 0, 3 : 1, 3 : 1) i BKS Stal Bielsko 3 : 0 (3 : 0, 3 : 1, 3 : 0) oraz w finale przegrały z Naftą Piła 0 : 3 (0 : 3, 0 : 3, 0 : 3), zdobywając srebrne medale i tytuł wicemistrza Polski. Skład: K. Abramowicz, Z. Byzdra, A. Jędrejek-Kicior, A. Karczmarzewska, E. Kościelna, E. Kulpa, J. Podoba, A. Śrutowska, D. Urbaniak i A. Wojtas oraz R. Murdza (trener), Igor Ostrowski (trener odnowy biologicznej) i B. Kamuda (kierownik drużyny, wiceprezes klubu). W przerwie między sezonami odeszły: J. Podoba (do Nafty Piła), A. Śrutowska (do SCU Emlichheim – Niemcy) i E. Kościelna (urlop macierzyński), a przybyły: Eleonora Staniszewska i Monika Gorszyniecka (z Gedanii Gdańsk), Elżbieta Nykiel, reprezentantka Polski juniorek (z Wisłoki Dębica) i wychowanka Katarzyna Ząbek. Po odejściu R. Murdzy do Warszawy trenerem został Jerzy Komorowski. W sezonie 2000/2001 nie odniesiono większych sukcesów. Osiągnięciami na mniejszą skalę było 2. miejsce w turnieju „O Puchar Prezydenta Bielska-Białej” oraz 3-4 miejsce w Pucharze Polski. W Mistrzostwach Europy Juniorek E. Nykiel wystąpiła w reprezentacji Polski, która zdobyła brązowy medal. W eliminacjach europejskich rozgrywek TOP TEAMS CUP mielczanki zajęły 3. miejsce i odpadły z dalszych rozgrywek. W zasadniczej rundzie Serii A I ligi zajęły 7. lokatę (18 25 29 : 38). W play off przegrały z Naftą Gaz Piła 0 : 3 (0 : 3, 0 : 3, 1 : 3) i Gedanią Gdańsk 2 : 3 (0 : 3, 1 : 3, 3 : 0, 3 : 2, 0 : 3) oraz pokonały „Gwardię” Wrocław 3 : 1 (3 : 1, 3 : 0, 0 : 3, 3 : 1), co uplasowało je na 7. miejscu. Ponadto E. Nykiel wystąpiła w reprezentacji Polski juniorek na Mistrzostwach Świata w Dominikanie. Przed sezonem 2001/2002 nowym trenerem został Marek Bernat. Powróciły (po urlopach macierzyńskich) R. Bodzińska-Pociask i E. Kościelna, a także pozyskano: Alenę Petraszową (Spartak Snina, Słowacja) i Martę Kaźmierzak (BKS Bielsko-Biała). Ponadto do składu dołączono wychowankę Katarzynę Ząbek. Odeszły natomiast: E. Kulpa (urlop macierzyński) i M. Gorszyniecka. Po 4 meczach rundy zasadniczej trener M. Bernat złożył rezygnację i zatrudniono Krzysztofa Leszczyńskiego. Mielczanki zakończyły rundę zasadniczą na 7. miejscu (18 7 : 11 25 29 : 40). W play off przegrały ze Skrą Warszawa 0 : 3 (2 : 3, 1 : 3, 1 : 3), wygrały 3 : 2 z Gwardią Wrocław (3 : 2, 3 : 2, 2 : 3, 2 : 3, 3 : 0) oraz z Gedanią Gdańsk 3 : 2 (3 : 1, 2 : 3, 3 : 0, 0 : 3, 3 : 1) i zajęły 5. miejsce, kwalifikując się do rozgrywek w Pucharze Konfederacji CEV. W przerwie między sezonami odeszła A. Karczmarzewska (do Nafty Piła), a E. Kulpa zrezygnowała z dalszego uprawiania sport wyczynowego. Pozyskano natomiast nowe zawodniczki: Martę Natanek (Gaudia Trzebnica), Magdalenę Kwaśniewicz (ŁKS Łódź), Magdalenę Grzesiak (Wulkan Częstochowa) i Dorotę Pykosz (BKS Bielsko-Biała), a ponadto powróciła do Mielca Agnieszka Śrutowska (z SCU Emlichheim). I trenerem został Jerzy Skrobecki, II – Jacek Wiśniewski, a specjalistą odnowy biologicznej był nadal Igor Ostrowski. Ze sponsoringu wycofał się „Melnox”, a z funkcji prezesa T. Jańczak. Obowiązki sponsora głównego podjęła firma „TeleNet Polska”, a zespół otrzymał nazwę TeleNet Polska Autopart Mielec. Runda zasadnicza sezonu 2002/2003 przebiegała początkowo niezbyt pomyślnie, ale poczynając od grudnia 2002 zespół uzyskał wysoką formę i ostatecznie uplasował się na 4. miejscu (18 10 : 8 28 36 : 31). W rozgrywkach play off pokonał Gwardię Wrocław 3 : 0 (3 : 2, 3 : 2, 3 : 0), przegrał z Danterem Poznań 0 : 3 (0 : 3, 1 : 3, 0 : 3) i o 3. miejsce uległ Winiarom Kalisz 1 : 3 (2 : 3, 3 : 2, 0 : 3, 1 : 3), co dało mu ostatecznie 4. miejsce. W dniach 6-8 XII 2002 r. w turnieju kwalifikacyjnym Pucharu Konfederacji CEV, rozegranym w hali w Mielcu, reprezentujące Polskę mielczanki pokonały: Polo Kalesija (Bośnia-Hercegowina) 3 : 0, Ommen (Holandia) 3 : 1 i Charleroi (Belgia) 3 : 0, zdobywając 1. miejsce i awans do następnej rundy, a w walce o ćwierćfinał pokonały Skup Ołomuniec (Czechy) 3 : 0, 3 : 2. W ćwiećfinale przegrały z Pallavolo Siro Perugia 0 : 3, 0 : 3 i odpadły z dalszych rozgrywek. W sezonie 2003/2004 mielecki zespół zajął 4. miejsce w rundzie zasadniczej (10-6 26 37:26). W play off przegrał z BKS Bielsko-Biała 0 : 3 (w) i 2 : 3 (d), a w rywalizacji o 3. miejsce pokonał Naftę Gaz Piła 2 : 1 (3 : 0 (d), 2 : 3 (w) i 3 : 2 (w)) i zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski. Skład: Mariola Barbachowska, Renata Bodzińska-Pociask, Dorota Burdzel, Magdalena Grzesiak, Anna Kicior, Elżbieta Kościelna, Marta Natanek, Elżbieta Nykiel, Dorota Pykosz, Agnieszka Śrutowska, Katarzyna Ząbek, Dominika Żółtańska. Trener – Jerzy Matlak, II trener – Jacek Wiśniewski, masażysta – Igor Ostrowski, wiceprezes i kierownik drużyny – Bogusław Kamuda. W reprezentacji Polski grała M. Barbachowska, ale po zakończeniu sezonu odeszła z klubu, podobnie jak kilka innych zawodniczek. 24 V 2004 r. dokonano restrukturyzacji KPS. Utworzono nowy Klub Piłki Siatkowej Kobiet Stal Mielec, poprzez wydzielenie sekcji wyczynowej z KPS. Problemy finansowe spowodowały, że do kolejnego sezonu – 2004/2005 przystąpiono w znacznie zmienionym składzie: Ewa Cabajewska, M. Grzesiak, A. Kicior, E. Kościelna, M. Natanek, Andrea Pavelkowa, Switlana Pugaczowa, Izabela Rutkowska, Katarzyna Wysocka, K. Ząbek, Agata Wilk i Małgorzata Lis. Sztab szkoleniowy pozostał bez zmian. W rundzie zasadniczej drużyna zajęła 7. miejsce (18 6 – 12 29 : 47). W I rundzie play-off Stal przegrała z Pałacem Bydgoszcz 1 : 3 i 2 : 3 (w) oraz 1 : 3 (d). W II rundzie (o miejsca 5-8) Stal przegrała z AZS Poznań 0 : 3 (w), 3 : 1 (d) i 0 :3 (w). W III rundzie (o miejsca 7-8) Stal pokonała Muszyniankę Muszyna 3 : 0 (d), 0 : 3 (w) i 3 : 0 (d). Przed sezonem 2005/2006 nastąpiły kolejne zmiany, m.in. zakończyły bogate kariery A. Kicior i E. Kościelna, a kilka dalszych zawodniczek przeszło do innych klubów. Ostatecznie skompletowano następujący skład: Magdalena Grzesiak-Kobiela, Gabriela Tomasekova, Lucia Torokova, Agata Turbak. Iwona Waligóra, Agata Wilk, Dorota Wilk, Marta Wrzesińska, Katarzyna Ząbek i Dominika Żółtańska. Trenerem został Jacek Wiśniewski, a trenerem odnowy biologicznej pozostał Igor Ostrowski, a administracją kierowała Anna Wojtas. Zrezygnował zarząd (Puchalski, Slęzak i inni). Nowym prezesem wybrano Mariana Grzankę, wiceprezesem – Antoniego Maziarskiego, a sekretarzem – Zbigniewa Noworytę. W trakcie sezonu udało się namówić A. Kicior do wzmocnienia drużyny. W rundzie zasadniczej Stal zajęła bezpieczne 8. miejsce, zdobywając w 18 meczach 14 punktów, ze stosunkiem setów 19:45. W play-off (miejsca 1-8) przegrała z zespołem „Grześki Goplana” Kalisz 0:3 i 0:3 (w) oraz 0:3 (d), a następnie w walce o miejsca 5-8 przegrała z BKS Stal Bielsko Biała 0:3 (d) i 0:3 (w) oraz przegrała z „Dalinem” Myślenice 3:1 (d), 0:3 (w) i 1:3 (w), zajmując ostatecznie 8. miejsce. Sezon 2006/2007 rozpoczęto w składzie: Ewelina Dązbłaż, Magdalena Kobiela, Marta Łukaszewska, Karolina Olczyk, Małgorzata Skorupa, Monika Śliwińska, Agata Turbak, Iwona Waligóra, Agata Wilk, Dorota Wilk, Marta Wrzesińska, Katarzyna Ząbek. Zarząd pozostał bez zmian, a kadrę trenerską wzmocniono Anną Dybek-Skucińską, której powierzono funkcję asystenta trenera. W rozgrywkach zasadniczych „Stal” zajęła 8. lokatę (17 16 23:43) i zakwalifikowała się do rozgrywek play-off. W I rundzie przegrała z „Winiarami” Kalisz 0:3 (w), 0:3 (w), 0:3 (d), a następnie uległa „Muszyniance” Muszyna 0:3 (d) i 0:3 (w) oraz „Gedanii” Gdańsk 3:2 (d), 0:3 (w) i 0:3 (w), zajmując ostatecznie 8. miejsce. Do rozgrywek w sezonie 2007/2008 przystąpiono z mocno zmienionym składzie. Odeszły: Magdalena Kobiela (zakończyła karierę), Iwona Waligóra, Agata Turbak, Marta Wrzesińska, Katarzyna Ząbek i Zoryana Pilipiuk. Przybyły: Dorota Burdzel (powrót z Francji), Magdalena Banecka, Paulina . Dutkiewicz, Iwona Niedźwiedzka, Hristina Koleva i Paulina Peret (wychowanka). Zmienili się trenerzy – odeszli Jacek Wiśniewski i Anna Dybek-Skucińska, a przyszli Roman Murdza i Maciej Banecki. W pierwszej części rozgrywek zespół „Stali” zajął 6. miejsce. i zakwalifikował się do meczów play-off. a następnie przegrał kolejno z „Muszynianką” Muszyna 0:2 (0:3d, 0:3w), Dąbrową Górniczą 1:2 (3:0w, 1:3d i 0:3d) oraz AZS Poznań 0:2 ( 2:3d, 1:3w), co dało 8. miejsce w końcowej tabeli. Sezon 2008/2009 rozpoczęto w składzie: Magdalena Banecka, Ewelina Dązbłaż, Paulina Dutkiewicz, Marta Łukaszewska, Iwona Niedźwiecka, Karolina Olczyk, Justyna Ordak, Małgorzata Skorupa, Adrianna Szady, Dorota Ściurka, Agata Wilk, Katarzyna Zaroślińska i Anna Związek oraz trenerzy – Roman Murdza (I) i Maciej Banecki (II), trener odnowy biologicznej Igor Ostrowski i statystyk Paweł Kołek. W czasie rozgrywek zmieniono I trenera, którym został Wiesław Popik. Rozgrywki zakończono na przedostatnim 9. miejscu (18 14 21:46). W barażach o pozostanie w ekstraklasie Stal pokonała Calisię Kalisz 4:1 (3:0d, 3:0w, 3:2d, 1:3d i 3:1w) i Piasta Szczecin 3:0 (3:2d, 3:0d, 3:2). Do sezonu 2009/2010 drużynę przygotowali nowi trenerzy Rafał Prus (I) i Tomasz Kamuda (II). W ramach przygotowań mielczanki brały udział w kilku turniejach i dwukrotnie zajęły 2. miejsce (Mielec, Dąbrowa Górnicza), m.in. pokonując Hamburg (Niemcy) 3:2. W części zasadniczej Stal ukończyła na 9. miejscu (18 21 29:39) i w walce o pozostanie w ekstraklasie pokonała Gedanię Żukowo 4:0 (3:0d, 3:0d, 3:0w i 3:0w) oraz Trefl Sopot 3:0 (3:2d, 3:2d, 3:0w). W maju 2010 r. zrezygnował z funkcji prezesa Jacek Klimek. W ramach przygotowań do nowego sezonu mielecki zespół wygrał Turniej o Puchar Prezydenta Miasta Mielca oraz Turniej 60-lecia AZS Białystok w Białymstoku. W rozgrywkach zasadniczych sezonu 2010/2011 mielczanki zajęły 7. miejsce (18 23 31:39). W rozgrywkach play-off przegrały z zespołem Atom Trefl Sopot 0:3 (1:3w, 2:3w, 1:3d) oraz 0:2 z Gwardią Wrocław (1:3d, 0:3w) i zajęły ostatecznie 8. miejsce. Przed sezonem 2011/2012 nastąpiły liczne zmiany. Odeszły z klubu: Agata Durajczyk, Dorota Ściurka, Ilona Gierak, Anita Kwiatkowska, Dominika Kaczorowska-Golec i Dorota Wilk, a przybyły: Mariola Wójtowicz, Iwona Kandora, Katerina Kociova (Czechy), Rita Liliom (Węgry), Marzena Wilczyńska i Dorota Pykosz. Trenerem pozostał Adam Grabowski, a II trenerem – po odejściu Tomasza Kamudy – Jacek Wiśniewski. Po rezygnacji prezesa Marka Woszyńskiego zmienił się zarząd. Prezesem został Karol Molek, a wiceprezesem – Magdalena Gembal. Przebywająca w Szczyrku Stal przegrała dwukrotnie z zespołem superligi rosyjskiej Siewierstal Czerepowiec 2:3 i 1:3, a na turnieju w Gorlicach pokonała norweską drużynę Stold Volley 3:0. W sezonie zasadniczym mielczanki zajęły 10. miejsce (ostatnie) z bilansem 18 11 20:48. W czasie rozgrywek odsunięto od prowadzenia I zespołu trenera Grabowskiego, a jego miejsce zajął Jacek Wiśniewski. Baraże o pozostanie w ekstraklasie z AZS Białystok zostały przegrane 3:4 (3:0d, 3:2w, 2:3w, 3:0d, 1:3d, 1:3w, 2:3w) i po 15 latach gry w najwyższej klasie rozgrywkowej Stal Mielec została zdegradowana do I ligi. Przed sezonem 2012/2013 nastąpiły duże zmiany. Po przekształceniach organizacyjnych klub przyjął nową nazwę – Stal Mielec SA. Odeszły niemal wszystkie zawodniczki z I składu (poza Urszulą Bejgą), a przybyły: Żaneta Baran, Jowita Jaroszewicz, Daria Michalak, Magdalena Hawryła, Małgorzata Sobolewska, Paulina Pająk, Barbara Kubieniec, Paulina Czubak i Małgorzata Plebanek. Trenerem został Piotr Sobolewski, a trenerem odnowy Mateusz Przystaś. W meczach towarzyskich Stal wygrała z mistrzem Norwegii Stood Volley 3:0 i zajęła 3. miejsce w Turnieju FAKRO CUP w Nowym Sączu. W sezonie 2012/2013 po słabym początku mielecka drużyna poprawiła grę i wygrała kilka meczów. Narastające kłopoty organizacyjne spowodowały, że kilka podstawowych zawodniczek zrezygnowało z gry i wyjechało z Mielca. Zrezygnował także trener. Rozgrywki zasadnicze Stal ukończyła na 10. miejscu z bilansem: 22 15 28-58, a po barażach o utrzymanie się w I lidze została zdegradowana do II ligi. Do rozgrywek w II lidze Stal nie przystąpiła i tak zakończyła się długoletnia i prowadzona z sukcesami działalność kobiecej piłki siatkowej pod szyldem Stali.
1) Największe sukcesy: brązowy medal mistrzostw Polski w sezonie 1998/1999, srebrny medal i wicemistrzostwo Polski w sezonie 1999/2000, brązowy medal w sezonie 2003/2004.
2) Reprezentantki Polski seniorek: Renata Bodzińska-Pociask, Joanna Podoba, Agata Karczmarzewska, Eleonora Staniszewska, Mariola Barbachowska (po mężu Zenik), Anita Kwiatkowska (z d. Chojnacka), Katarzyna Zaroślińska.
3) Reprezentantka Polski juniorek: Elżbieta Nykiel.
KLUB SENIORA „POGODNA JESIEŃ”, powstał 28 I 1993 r. na spotkaniu założycielskim w Domu Dziennego Pobytu przy ul. A. Kocjana 15. Opiekę nad Klubem objęła Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa, desygnując do tego zadania instruktora SDK MSM Andrzeja Guzego. W wyniku wyborów przewodniczącą została Romana Olter i nadal pełni tę funkcję. Już w pierwszym roku działalności odbył się szereg spotkań i prelekcji, wprowadzono symboliczne imieniny członków Klubu i wycieczki, m.in. do Przemyśla, Kałkowa i Iłży. W kolejnych latach rozwijano różne formy obrzędowości religijnej i świeckiej. Tradycją stały się imprezy cykliczne m.in.: „Andrzejki”, „Dzień Seniora”, „Mikołajki”, „Wigilijny opłatek”, „Powitanie Nowego Roku”, „Walentynki”, „Dzień Babci i Dziadka”, „Dzień Kobiet”, „Wielkanocne Spotkanie” oraz „Dzień Matki i Ojca”, podczas których występują najczęściej dziecięce i młodzieżowe zespoły artystyczne. Powodzeniem cieszą się wycieczki lub pielgrzymki krajowe, m.in. do Porębki Uszewskiej, Przecławia, Cmolasu, Lichenia, Krynicy, Rzemienia i Zamościa. Od 2001 r. organizowane są także wyjazdy zagraniczne do Bardejowa (Słowacja), Nyiergyhaza (Węgry) i Lwowa (Ukraina). Powstał zespół teatralny, który wielokrotnie wystawiał (wspólnie z innymi Klubami Seniora MSM) „Jasełka” w Mielcu, Rzeszowie, Skopaniu, Wadowicach Górnych. Szczególnym wydarzeniem była wizyta ks. biskupa ordynariusza diecezji tarnowskiej dr. Józefa Życińskiego (18 IV 1995 r.). Klub gościł także wielu prelegentów: lekarzy, rehabilitantów, polityków i publicystów. Od 1996 r. rozpoczął publiczne występy chór „Roma”, uczestnicząc (razem z innymi chórami mieleckich seniorów: „Retro” i „Wrzos”) w VII Ogólnopolskim Przeglądzie Artystycznym Ruchu Seniorów w Bydgoszczy (12-15 IX 1996) i VIII OPARS, także w Bydgoszczy (10-13 IX 1998). Oddzielnie występował m.in. w VI Wojewódzkim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Mieszkańców DPS (15 XI 1996) oraz I i II Podkarpackim Festiwalu Kulturalnym Seniorów „Seniorzy – wciąż młodzi twórczo” (19 V 2001 i 18 V 2002) w Boguchwale i w obu edycjach Festiwalu został laureatem. „Pogodna Jesień” współpracuje z innymi mieleckimi Klubami Seniora – „Złota Jesień” i „Wrzos” oraz Ośrodkiem Wsparcia w Rzeszowie. Klubowy chór wielokrotnie brał udział w Festiwalu Kulturalnym Seniorów Podkarpacia w Boguchwale, zdobywając (wspólnie z innymi chórami mieleckich seniorów) I miejsce w 2007 r. i 2008 r. oraz wyróżnienia. Uroczyście obchodzono 10-lecie (2003 r.), 15-lecie (2008 r.) i 20-lecie działalności (2013 r.), m.in. prezentując dorobek artystyczny.
Przewodnicząca Klubu: Romana Olter (1993-2010), Maria Madej (2010-2017), Maria Borowiec (2018-nadal)
Opiekun: Andrzej Guzy.
Opieka duszpasterska: księża z Parafii Ducha Świętego.
KLUB SENIORA „WRZOS” powstał 17 IV 1997 r. z inicjatywy Jadwigi Klaus, kierownika Spółdzielczego Domu Kultury MSM, pod patronatem Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Jego siedzibą jest Filia nr 2 Spółdzielczego Domu Kultury MSM przy ul. Botanicznej 1. Skupił seniorów z terenu osiedli W. Szafera i Smoczka. Korzystając z doświadczeń starszych Klubów Seniora w MSM, w krótkim czasie wprowadzono szereg ciekawych form pracy, co spopularyzowało Klub w środowisku. Tradycją stały się spotkania związane z obrzędowością religijną i świecką („Spotkanie opłatkowe”, Dzień Babci i Dziadka, „Spotkanie przy święconym”, „Dzień Kobiet”, „Dzień Matki”, Dzień Seniora, „Święty Mikołaj”, „Pożegnanie Starego Roku i Powitanie Nowego”. Organizowane są prelekcje lekarzy i dietetyków, wieczorki taneczne, imieniny członków klubu. Seniorzy uczestniczą w wycieczkach autokarowych m.in. do Dębna, Nowego Wiśnicza i Tropich, Żarnowca, Bóbrki i Dukli, Porąbki Uszewskiej, Rożnowa i Krynicy oraz Kazimierza Dolnego. „Wrzos” współpracuje z pozostałymi Klubami Seniora MSM, m.in. uczestniczono we wspólnych występach artystycznych ( widowiska jasełkowe i koncerty w SCK, udział w VIII Ogólnopolskim Przeglądzie Artystycznym Ruchu Seniorów w Bydgoszczy w 1998 r.) oraz występowano oddzielnie, np. w I i II Podkarpackim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Seniorów w Boguchwale (2001, 2002). Klub utrzymywał kontakty z miejscowymi instytucjami, m.in. Przedszkolem nr 16 i Domem Pomocy Społecznej. W miarę nabywania doświadczenia rozwijano działalność, głównie artystyczną i wycieczkową. W 2005 r. gościem Klubu był ks. biskup ordynariusz dr Wiktor Skworc. Chór uczestniczył w kolejnych edycjach Festiwalu Kulturalnego Seniorów Podkarpacia w Boguchwale, m.in. wspólnie z innymi mieleckimi chórami seniorów zdobył I miejsce w 2007 r. i 2008 r. Dwukrotnie uczestniczono w projekcie „Tańczyć każdy może” (integracja wielopokoleniowa: dzieci zdrowych i niepełnosprawnych oraz seniorów), zakończonym wspólnym koncertem.
Przewodniczące Klubu: Regina Dzieciuch, Władysława Cegielska.
Opiekunowie: Ewelina Sieroń, Maciej Kulpa.
Opieka duszpasterska: księża z Parafii Trójcy Przenajświętszej.
KLUB SENIORA „ZŁOTA JESIEŃ” w formie zorganizowanej powstał w 1977 r. z inicjatywy zarządu MSM i kierownictwa ODK MSM. Był pierwszym tego typu klubem w Mielcu. (Od 1972 r. spotkania z osobami starszymi miały charakter incydentalny, głównie z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet lub Dnia Babci.) Opiekunką Klubu z ramienia ODK została Zofia Zaskalska, a pierwszą przewodniczącą jego zarządu – Maria Sokół. Wprowadzono regularne spotkania, na które zapraszano prelegentów lub omawiano we własnym gronie problemy osób starszych, organizowano samopomoc koleżeńską w przypadkach chorób, wykonywano „robótki ręczne”. W 1978 r. powstał chór „Retro” (założyciel i prowadzący – Józef Witek), który wykonywał pieśni w układzie na 2 lub 3 głosy. (Później chór prowadzili Wojciech Smajdor, Piotr Karaś I Ryszard Kucharski. Pierwszą wycieczkę autokarową zorganizowano w 1977 r. do Sandomierza, w 1978 r. do Warszawy, a w następnych latach do Lichenia, Biłgoraja, Starego Sącza, Lublina, Wrocławia, Częstochowy, Leżajska, Zamościa, Oświęcimia, Rzeszowa, Jędrzejowa, Pińczowa, Racławic i Miechowa. Po wyjściu z ODK filii przedszkola Klub otrzymał duże pomieszczenie do wyłącznego użytkowania, co w zdecydowany sposób zaktywizowało jego działalność i uczyniło zeń placówkę całodziennego pobytu seniorów. Wprowadzano nowe formy spotkań, m.in. wspólne imieniny, obrzędowość religijną i świecką („Opłatek”, ,,Dzień Babci i Dziadzia”, „Dzień Kobiet”, „Święcone”, „Dzień Matki”, „Dzień Seniora”, „Święty Mikołaj”, „Andrzejki”) oraz występy teatralne (w tym „Jasełka”), imprezy z dziećmi i młodzieżą. Szczególnie owocną i pożyteczną okazała się współpraca z Liceum Medycznym, a zwłaszcza z jego Klubem Dobrego Serca (opiekun – mgr Krystyna Łatka), którego członkinie objęły wszechstronną opieką najbardziej jej potrzebujących seniorów. Częstym gościem imprez klubowych była młodzież ze Szkoły Podstawowej nr 7 im. I. Łukasiewicza i Zespołu Szkół Specjalnych im. J. Korczaka oraz dzieci z kilku mieleckich przedszkoli, najczęściej z programami artystycznymi. Utrzymywano kontakty z Klubami Seniora w Łańcucie i Rzeszowie, a po powstaniu w Mielcu innych Klubów Seniora: „Pogodna Jesień” i „Wrzos” służono im doradą i organizowano liczne wspólne przedsięwzięcia: wycieczki, koncerty i spektakle oraz spotkania. W ostatnich latach wyjeżdżano razem m.in. do Kałkowa, Górna (z koncertem), Dębna, Nowego Wiśnicza i Tropich, Żarnowca, Bóbrki i Dukli, Krynicy, Kamiannej i Porąbki Uszewskiej, Kalwarii Pacławskiej, Przemyśla i Krasiczyna, Kazimierza nad Wisłą i Nałęczowa. Seniorzy uczestniczyli w jasełkowych spektaklach: Kolendziołki (1999), W Betlejem (2000) i Rodzi się Zbawiciel (2001), wystawianych m.in. na scenie SCK oraz „Koncertach Wiosennych” (także w SCK). Stworzono także wspólny chór (pod dyrekcją Piotra Karasia), który udanie wystąpił w VII i VIII Ogólnopolskim Przeglądzie Artystycznego Ruchu Seniorów w Bydgoszczy (1996 i 1998). Oddzielnie chór „Retro” występował natomiast w I i II Przeglądzie Twórczości Seniorów Podkarpacia w Boguchwale (2001, 2002). Podsumowaniem bogatej i pełnej osiągnięć działalności były w 2002 r. obchody 30-lecia rozpoczęcia działalności z seniorami przez Mielecką Spółdzielnię Mieszkaniową, uznawane za początek działalności Klubu. Najważniejszymi sukcesami w tym okresie były: nagroda dla chóru „Retro” w II Środowiskowym Przeglądzie Twórczości „Artama-79” w Rzeszowie, I nagroda dla chóru „Retro” w konkursie „Nasi Seniorzy” Wojewódzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Rzeszowie (1982), I nagroda w ogólnopolskim konkursie „O Najlepszy Klub Seniora” (1979), I miejsce w konkursie „Współzawodnictwo Klubów Seniora” WSM w Rzeszowie (1982), II miejsce w ogólnopolskim konkursie „Najlepszy Klub Seniora w Spółdzielczych Osiedlach Mieszkaniowych”, I miejsce w wojewódzkim konkursie „Kultura i Rodzina” (1986), wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie „Złote Ręce Seniora” oraz wyróżnienie w II Przeglądzie Twórczości Seniorów Podkarpacia w Boguchwale (2002). Chór „Retro” jeszcze wiele razy brał udział w Festiwalu Kulturalnym Seniorów Podkarpacia w Boguchwale, zdobywając w 2004 r., 2007 r., 2008 r. i 2009 r. pierwsze miejsca. Wystawiano też (wspólnie z innymi klubami) widowiska teatralne, m.in. Maleńki Jezus, Jasełka (według mieleckiego twórcy Tadeusza Wywrockiego) i Misterium Bożego Narodzenia. Występowano także w koncertach na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy oraz m.in. w Bochni na zaproszenie Małopolskiego Związku Spółdzielni Mieszkaniowych (2009 r.). W ramach współpracy z Klubem Seniora w Przecławiu uczestniczono w spotkaniach tematycznych. W 2013 r. zorganizowano uroczystości z okazji 40-lecia działalności Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej na rzecz seniorów.
Przewodniczący Klubu: Maria Sokół, Alicja Jezioro, Stanisława Łoś, Jadwiga Hałun, Władysław Strokoń, Genowefa Markowska, Wanda Waktor, Krystyna Litwin-Skowrońska, Genowefa Markowska.
Opiekunowie: Zofia Zaskalska, Krystyna Piechocka, Jadwiga Klaus, Barbara Graniczkowska, Ewa Marosz, Marta Ciągło, Teresa Kubik.
Opieka duszpasterska: księża z Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
KLUB SPORTOWY „LECHIA”, powstał ok. 1910 r. z inicjatywy Leona Wanatowicza przy materialnej pomocy jego ojca. Skupiał wyłącznie mielczan. Istniał do 1914 r. i rozwiązał się po wybuchu I wojny światowej.
KLUB SPORTOWY „POGOŃ”, powstał jesienią 1909 r. Założyli go uczniowie mieleckiego gimnazjum: Maksymilian Węgrzynek, Marian Weryński i Jan Gesing. Zakończył działalność przed I wojną światową.
KLUB SPORTOWY „POLONIA”, powstał w 1910 r. Jego założycielami byli: Henryk Pakosz, Stanisław Piechociński i Czesław Leyko. Zakończył działalność przed I wojną światową.
KLUB STRZELECKI „VIS” LOK, powstał 6 VI 1994 r. jako Rejonowy Klub Strzelecki LOK w Mielcu. Jego organizatorami byli: Ryszard Kalicki, Leon Homentowski, Jan Studziński i Zbigniew Ossak. Pierwszym prezesem został Mieczysław Babula – zastępca komendanta Komendy Rejonowej Policji w Mielcu. W pierwszym okresie działalności skupiono się na popularyzacji strzelectwa wśród młodzieży oraz wyremontowaniu i modernizacji zdewastowanej strzelnicy przy ul. Partyzantów. Po 2000 r. policjanci – członkowie Klubu utworzyli samodzielny Klub Strzelecki „Parabellum”, a członkowie Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych – Klub Strzelecki „Ogniomistrz”. Wtedy też Rejonowy Klub Strzelecki LOK przyjął nazwę Klub Strzelecki „Vis” LOK.
KLUB SZACHOWY „SDK – LOTNIK”, powstał w 1986 r. w Robotniczym Centrum Kultury WSK Mielec, a następnie kilkakrotnie zmieniał siedzibę. Aktualna siedzibą jest SDK MSM. Jego inicjatorami i nadal czynnymi działaczami są: Jan Milcewicz (prezes), Zenon Chojnicki (wiceprezes, instruktor), Roman Maruniak (skarbnik), Marian Kopacz, Franciszek Mielecki i Jan Dróżdż. Od początku funkcjonowania klub ukierunkował się na pracę z dziećmi i młodzieżą. W wyniku przeprowadzenia wielu spartakiad i innych zawodów szachowych wyselekcjonowano, a następnie szkolono uzdolnioną młodzież, która wielokrotnie startowała z powodzeniem w Mistrzostwach Polski juniorów i innych zawodach. Alan Rosenbajger wywalczył tytuł mistrza Polski juniorów w szachach aktywnych (1994), a drużyna startowała w II lidze w latach 1992-1997. Do czołowych zawodniczek i zawodników zalicza się: Alana Rosenbajgera, Jarosława Kopacza, Grzegorza Kopacza, Magdalenę Pańkę, Katarzynę Tumm, Arkadiusza Zaskalskiego, Wojciecha Solę, Ewę Smolak, Macieja Marszałka, Marzenę Warchoł, Łukasza Bełzo, Annę Wiącek, Patrycję Sypek, Aleksandrę Sypek, Konrada Kotulę i Oktawię Kotulę. W celu popularyzowania szachów i zapewnienia stałego dopływu talentów szachowych – „SDK-Lotnik” współpracuje od wielu lat z mieleckimi szkołami podstawowymi, a zwłaszcza SP nr 1 i nr 13. Organizował też cykliczne zawody szachowe, m.in. coroczny Ogólnopolski Turniej Szachowy pod patronatem prezesa Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
KLUB ŚRODOWISK TWÓRCZYCH PRZY TOWARZYSTWIE MIŁOŚNIKÓW ZIEMI MIELECKIEJ, powstał 22 III 1981 r. z inicjatywy Edwarda Żyrkowskiego – wiceprezesa TMZM, przy współudziale Krystyny Książnickiej oraz Wydziału Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego. We wspomnianym dniu w sali posiedzeń Domu Rzemiosła odbyło się zebranie założycielskie, w którym wzięło udział kilkudziesięciu twórców z różnych dziedzin sztuki. Wybrano pierwszy zarząd z przewodniczącą K. Książnicką. Równocześnie E. Żyrkowskiemu przyznano tytuł honorowego kierownika KŚT. Pierwsza wystawa zbiorowa została zorganizowana w maju 1981 r. W czasie stanu wojennego nie przerwano działalności, a spotkania klubowe odbywały się w prywatnej pracowni jednego z członków. Do organizacji wystaw zbiorowych powrócono w 1983 r. i odtąd przynajmniej raz w roku eksponowano bieżący dorobek artystyczny członków Klubu. Początkowo miejscem wystaw była sala posiedzeń Domu Rzemiosła, a po odrestaurowaniu „Jadernówki” w 1987 r. (stało się to z inicjatywy członków KŚT) w urządzonej tam sali ekspozycyjnej. Organizowano plenery, najpierw w okolicach Mielca, m.in. w Wojsławiu, Przecławiu i Rzemieniu, a następnie w Sandomierzu, Kolbuszowej, Kamiannej i innych miejscowościach. Szczególnym wydarzeniem w 1996 r. był Międzynarodowy Plener w Mukaczewie (Ukraina Zakarpacka) i Mielcu (w ramach partnerstwa miast), zorganizowany wspólnie z artystami z Mukaczewa. Najaktywniejsi członkowie wystawiali swój dorobek indywidualnie w Mielcu i innych miastach. Wiele prac mieleckich artystów znalazło się poza granicami kraju oraz w polskich galeriach i muzeach, w tym również w Muzeum Regionalnym w Mielcu. Przyjazna formuła przyjmowania do klubu (bez specjalnych uwarunkowań) i widoczna w środowisku działalność sprawiały, że z roku na rok przybywało członków i chętnych do prezentacji swojej twórczości. Nadal podstawowymi formami działania były spotkania, plenery oraz wystawy zbiorowe i indywidualne. Uroczyście obchodzono jubileusze: 25-lecia w 2006 r. i 30-lecia w 2011 r. Wystawom towarzyszyły uroczyste spotkania, w czasie których wielu członków Klubu otrzymało wyróżnienia i nagrody. Wydano też okolicznościowe informatory: Pędzlem, piórem, pasją (aut. Krystyna Gargas-Gąsiewska, Mielec 2007), Szepty duszy (red. Maria Błażków, Jadwiga Klaus, Mielec 2011). Dużą rolę w prężnej działalności KŚT odgrywa dobra współpraca z Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu, Wojewódzkim Domem Kultury w Rzeszowie i ośrodkami kultury w gminach powiatu mieleckiego. Od 2015 r. organizowano przegląd twórczości artystycznej „Z nurtem Wisloki”. W 2021 r. obchodzono 40-lecie powstania Klubu. Głównymi formami obchodów były: wystawa zbiorowa w Bibliotece SCK, spotkanie okolicznościowe i wydawnictwo Inne Świata Widzenie – 40 lat Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. Władysława Szafera w Mielcu, oprac zbiorowe, Mielec 2021.
Plenery: *2004 r. – Czajkowa; *2006 r. – Beskid Sadecki; *2007 r. – Nałęczów; *2008 r. – Bieszczady, Ziemia Kielecka, okolice Ciężkowic i Tuchowa; *2010 r. – Bochnia, Nowy Wiśnicz i Lipnica Murowana; *2011 r. – Kraków – Muzeum Lotnictwa, Ulanów i Bieliny, Sandomierz i Baranów Sandomierski; *2012 r. – Krasiczyn… *2015 r. – „Z nurtem Wisłoki” (I) Mielec; 2016 r. – „Z nurtem Wisłoki” (II) Przecław ; 2017 r. – „Z nurtem Wisłoki” (III) Chorzelów; *2018 r. – „Z nurtem Wisłoki” (IV) Czermin; *2019 r. – Zalipie;
Wystawy zbiorowe: *2004 r. – Muzeum Regionalne „Jadernówka” Mielec, SOKiS Chorzelów; *2005 r. – Galeria I SCK Mielec; *2006 r. – CWP SCK Mielec, WDK Rzeszów; *2007 r. – Galeria SOKiS Chorzelów, Galeria I SCK; *2008 r. – Muzeum Regionalne-Jadernówka; *2009 r. – Galeria I SCK Mielec, stadion MOSiR przy ul. J. Kilińskiego (Gryf); *2010 r. – Galeria I SCK; *2011 r. – Sala wystawowa Nadleśnictwa Tuszyma, Miejskie Centrum Kultury w Przecławiu, Gminny Ośrodek Kultury w Borowej, Miejskie Centrum Kultury w Łańcucie, Gminny Ośrodek Kultury w Padwi Narodowej, Galeria SOKiS Chorzelów, Gminny Ośrodek Kultury w Wadowicach Górnych, stadion MOSiR (Gryf), WDK w Rzeszowie, Wiejski Dom Kultury i Rekreacji w Grochowem, Sala wystawowa w Nadleśnictwie Tuszyma, CWP SCK Mielec; *2012 r. – CWP SCK Mielec, WDK Rzeszów. … *2015 r. – WDK Rzeszów, Pałacyk Oborskich – Muzeum Regionalne w Mielcu, „Inspirowani Akademią Sztuk Pięknych” w Tuszymie; *2016 r. – „Z nurtem Wisłoki” (I) w Budynku Urzędu Marszałkowskiego w Rzeszowie; *2017 r. – „Kolory uczuć” – „Z nurtem Wisłoki” (III) w SOKiS w Chorzelowie; „Wiosenne inspiracje” w DPS w Mielcu; *2018 r. – „Jeszcze w klimacie świąt” w WDKiR w Grochowem, „Czerwień i biel – zachować w pamięci” w Przecławiu, „Z nurtem Wisłoki” (IV) w w GOK w Czerminie; Doroczna w DK SCK w Mielcu; *2019 r. – doroczna KŚT w ramach uroczystości otwarcia nowego budynku Biblioteki SCK;
Przewodniczący Klubu: Krystyna Książnicka (1981-1989), Józef Piecuch (1989-2003 ), Krystyna Gargas-Gąsiewska (2004-2007), Janusz Zborowski (2007-2009), Maria Błażków (p.o. 2010), Jadwiga Klaus (2011-nadal).
Twórcy z ziemi mieleckiej (1971-2022): Aldona Adamczyk Krupińska, Grażyna Aksiuto, Barbara Augustyn, Lucyna Augustyn, Ryszard Badura, Marek Bałata, Joanna Bator, Andrzej Bednarz, Filip Belhaoune, Maria Bernat, Magdalena Betleja, Alfred Bielec, Stanisław Bigda, Maria Błażków, Anna Brąglewicz, Jan Brożyna, Barbara Brzezińska-Lis, Tadeusz Brzyski, Janusz Buczkowski, Grzegorz Cebula, Krzysztof Chmielewski, Andrzej Ciach, Askaniusz Ciach, Marek Cichoń, Ryszard Ciesielski, Piotr Cisło, Stanisław Czarnecki, Ewa Czeczot, Zbigniew Czerkies, Daniela Czerwińska, Barbara Ćwięka, Edward Daniel, Jan Drews, Maria Dudek, Piotr Durak, Józef Duszkiewicz, Maria Krystyna Działo, Mieczysław Działowski, Krystyna Etzrodt, Irena Fornal, Janusz Frydło, Krystyna Gargas-Gąsiewska, Henryk Gawryś, Damian Gąsiewski, Włodzimierz Gąsiewski, Kazimierz Głaz, Stanisław Gomoła, Justyna Gondek, Tomasz Gondek, Wiesława Weronika Górak, Joanna Graboś, Zofia Groele, Jacek Gruszecki, Maria Grzybowska, Dominika Gula, Urszula Guzak, Edward Guziakiewicz, Małgorzata Gwoździowska, Janusz Halisz, Helena Haracz, Edmund Hawro, Magdalena Hill, Regina Iwanicka-Wołowiec, Stanislaw Jachym, Wiktor Jaderny, Krystyna Januszewska – Podpłomyk, Jerzy Jarosz, Tomasz Jaworski, Bogusława Kaczmarczyk, Stefan Kaczmarczyk, Józefa Kardyś, Małgorzata Kardyś, Witold Karkut, Urszula Kapuścińska, Janusz Kapuściński, Józefa Kardyś, Regina Kasprzak-Adamik, Agnieszka Katarzyńska, Artur Kawa, Anna Kazana, Agnieszka Kądzielawa, Anna Kętrzyńska, Jadwiga Klaus, Włodzimierz Kłaczyński, Ewa Kochman, Edward Kociański, Elżbieta Kokoszka, Adam Kopacz, Wiktoria Korb, Anna Korpanty, Piotr Korpanty, Władysław Korpanty, Zdzisław Korpanty, Maria Alicja Korzeniewska, Magdalena Korzeń, Alina Kos, Danuta Kośla, Maria Kozak-Ciemięga, Maria Kozioł, Krzysztof Krawiec, Magdalena Kriger, Krzysztof Krężel, Mieczysław Krężel, Rafał Krężel, Rafał Krużel, Wojciech Krużel, Zofia Krużel, Małgorzata Kruk, Barbara Krupińska, Sylwia Krupińska, Józefa Krzak, Jacek Krzysztofik, Krystyna Książnicka, Zofia Kubiak, Paweł Kukulski, Andrzej Kulig, Wiesław Kulikowski, Kazimierz Kupiec, Ewa Kusek, Maria Kusek, Renata Kusiak, Aneta Kuźma, Krystyna Laskowska, Ryszard Laskowski, Jakub Lasota, Agata Lis, Ryszard Liskiewicz, Dorota Łaz, Wiesław Łaz, Piotr Machnik, Zbigniew Maglecki, Karol Maj, Agnieszka Małek, Jerzy Mamcarz, Zbigniew Maniak, Kinga Maroń, Danuta Marzec, Mieczysław Matras, Wojciech Maziarz, Ludwika Mazur, Maciej Mazur, Maria Micek, Zbigniew Michalski, Edward Michocki, Wojtek Michowski, Marcin Miela, Anna Miłosz, Rafał Misiąg, Emilia Miśko, Stanisław Mityk, Ryszard Mleczko, Henryk Momot, Bolesław Nakoneczny, Teresa Niedzielska, Stanisław Niemiec, Halina Nowakowska, Jan Obara, Witold Oczoś, Roman Ortyl, Zygmunt Osak, Danuta Ozga, Jan Padykuła, Stanisław Paniewski, Klara Barbara Pawełaczak, Anna Pawełczak, Janina Pawełek, Anna Perłowska, Krystyna Philipp, Anna Piecuch, Józef Piecuch, Piotr Piekarski, Grażyna Pieróg-Kotlarz, Marian Pietruszka, Daniela Pietryka, Grzegorz Piękoś, Jan Piękoś, Helena Płeszka, Tadeusz Płeszka, Stanisław Płodzień, Justyna Pogoda, Łucja Polewska (Doren), Hubert Pomiankiewicz, Krzysztof Przygoda, Tadeusz Przywara, Piotr Pszeniczny, Tomasz Pycior, Kazimierz Pyrzyński, Teresa Elżbieta Pyzik, Emilia Rajpold, Jan Robak, Janina Rodzeń, Danuta Rusin, Andrzej Ryba, Lidia Rybak, Mariola Rybak, Agata Rżany, Justyna Rżany, Halina Saj, Marzena Sasor, Małgorzata Serafin, Monika Serafin, Ewa Siembida, Jadwiga Sitko, Ryszard Skóra, Renata Skrzypek, Ewa Snopkowska, Wojciech Socha, Stanisław Solarski, Jolanta Stachura-Paśko, Józefa Stańczak,Jan Stępień, Anna Strączek, Aleksandra Stroczyńska, Dorota Strusińska, Bożena Stryjnik, Anna Surowiec, Anna Swół, Bolesław Szczurka, Igor Szczurka, Krystyna Szeser, Paulina Szewczyk, Stanisław Szęszoł, Maria Szostak, Stanisław Szostak, Leszek Szot, Jan Szyliński, Franciszek Śliwa, Janina Śmist, Robert Śmist, Magdalena Światowiec, Ryszard Świniuch, Adolf Talarek, Andrzej Talarek, Kazimierz Tara, Witold Targosz, Dominika Tokarska, Gabriela Trela, Kazimierz Trela, Magdalena Trela, Maria Trojnacka, Bogusław Trojnacki, Roman Trojnacki, Zbigniew Urban, Ryszard Wagner, Jolanta Warnke, Barbara Wasielewska, Halina Wąsik, Teresa Wenta, Barbara Weryńska, Zbigniew Wicherski, Edward Wichniewicz, Małgorzata Wiech, Sebastian Winiarz, Jolanta Witek, Józef Witek, Władysław Witek, Regina Wołowiec, Agnieszka Wozowicz, Jakub Wozowicz, Jan Wozowicz, Anna Wójcik-Kobiela, Hieronim Wrona, Magdalena Wrona, Tadeusz Wywrocki, Małgorzata Zając-Waga, Marta Załucka, Patrycja Załucka, Maria Zapolska, Bożena Zaranek, Janusz Zborowski, Małgorzata Zduńska, Maria Ziobroń, Stefan Żarów, Elżbieta Żuchowska-Pezda, Edward Żyrkowski.
KLUB TAŃCA TOWARZYSKIEGO „ŻACZEK”, powstał w 1986 r. w Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej z inicjatywy instruktorki tańca towarzyskiego Doroty Chwałki, która prowadziła go do 1994 r. W tym okresie został przyjęty do Polskiego Towarzystwa Tanecznego. W pierwszym okresie funkcjonowania „Żaczka” młodzi mieleccy adepci tańca uczyli się obowiązujących w tańcu towarzyskim programów (tańce latynoamerykańskie i standardowe), a po ich opanowaniu rozpoczęli starty w turniejach. Z grona wyróżniających się tancerek wyrosła druga instruktorka „Żaczka” – Luiza Wójcik (po mężu Kozioł), która przejęła jego prowadzenie w 1994 r. Ponadto Klub współpracuje z krakowskim instruktorem choreografem Grzegorzem Gargulą, który posiada polskie i brytyjskie uprawnienia taneczne. Od tego czasu nastąpił wyraźny rozwój działalności Klubu. Wyróżniające się pary startowały corocznie w turniejach regionalnych i ogólnopolskich (Tarnobrzeg, Rzeszów, Zwięczyca, Jasło, Tarnów, Lublin, Przemyśl, Ropczyce) i zdobywały kategorie taneczne: E, D, C i B. (Część z wychowanków zasilała później studenckie kluby taneczne.) Dla początkujących Klub organizował lokalne turnieje, najczęściej w SDK MSM. Aktywność „Żaczka” przejawiała się też w częstym i chętnym uczestnictwie w imprezach na terenie Mielca (m.in. „Dni Mielca”, „Dni Młodości”, Air Show ’97, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, festyny osiedlowe) i w okolicznych miejscowościach. W 1996 r. i 1998 r. Klub – przy wsparciu kilku mieleckich instytucji i firm – zorganizował w mieleckiej hali sportowo-widowiskowej Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego. Kolejną formą działalności, wprowadzoną w 2000 r., były letnie obozy taneczne. W 2002 r. przy Klubie powstał zespół tańca nowoczesnego „Melanż”.
KLUB ŻEGLARSKI „ORKAN”, powstał z inicjatywy Komisji Turystyki Żeglarskiej Oddziału Zakładowego PTTK przy WSK Mielec, na podstawie uchwały z 28 IV 1973 r. Otrzymał wówczas nazwę Klub Turystyki Żeglarskiej „Tramp”, a jego pierwszym prezesem został Edmund Pilak. Pod koniec pierwszego roku działalności klub skupiał 51 członków, z których 6 posiadało stopień żeglarza, a 19 – sternika. Początkowo pływano na stawach w Ośrodku Rekreacyjnym w Rzemieniu i na Jeziorze Solińskim. 10 II 1976 r. podjęto uchwałę o zmianie nazwy na Klub Żeglarski „Orkan”. W tym czasie klub posiadał cztery jachty: „Finn”, „Omega”, „Rambler” i „Orion”. W 1980 r. rozpoczęto pływanie na jeziorach mazurskich, nie rezygnując jednak z lokalnych akwenów. Prowadzono na nich specjalne kursy żeglarskie dla dzieci i młodzieży. W 1986 r. zakupiono jachty „Venus” i „Bez”, a w późniejszych latach „Mikropolo” i „Sasanka 660”. W 2. poł. lat 80. założono sekcję windsurfingową. Liczba członków wzrosła wtedy do 150. W 1995 r. „Orkan” uzyskał status stowarzyszenia zarejestrowanego w Krajowym Rejestrze Sądowym. Coroczne szkolenia żeglarskie spowodowały wzrost kwalifikacji członków klubu, spośród których kilku uczestniczyło w rejsach poza granicami Polski. Założono muzyczny zespół szantowy „Orkan” w składzie: Katarzyna Kalicka, Radosław Żurek, Eugeniusz Bujak, Krzysztof Wołosz i Bogdan Żurek. Prezentował się on w Mielcu oraz w innych miastach i ośrodkach sportów wodnych. Ogółem w latach 1973-2003 przewinęło się przez klub około 300 osób. Dzięki „Orkanowi” uprawnienia żeglarskie zdobyło około innych 300 osób, w części nie będących jego członkami. W 2003 r. do klubu należeli m.in.: 1 kapitan, 12 sterników, 43 żeglarzy i 5 instruktorów. W zarządzie pracowali: Zbigniew Gortadt (prezes), Włodzimierz Adamski, Witold Sroczyński, Ryszard Wagner i Piotr Łuc. Do 2012 r. baza klubowa znajdowała się w Ośrodku w Rzemieniu koło Mielca, a w 2012 r. została przeniesiona do Otałęży (powiat mielecki), gdzie znajduje się duży akwen o powierzchni ok. 50 ha. W marcu 2013 r. w Domu Kultury SCK w Mielcu odbyła się uroczystość 40-lecia KŻ „Orkan”. Efektem działalności w tym okresie było m.in. wyszkolenie około 600 żeglarzy. W roku jubileuszu Klub liczył 38 członków. Przewodniczący (prezesi) klubu w latach 1973-2013: Edmund Pilak, Jan Straż (komandor), Stanisław Żurek, Bogdan Ostrowski i Zbigniew Gortadt.
KLUPŚ ALEKSANDRA ZOFIA, urodzona 6 II 1964 r. w Mielcu, córka Antoniego i Zofii z domu Liśkiewicz. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 3 w Rzeszowie z maturą w 1983 r. Równolegle ukończyła edukację muzyczną w PSM I st. im. M. Karłowicza w Mielcu i PSM II st. im. K. Szymanowskiego w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczęła w 1983 r. w Państwowej Szkole Muzycznej I st. w Mielcu jako nauczycielka teorii muzyki i gry na fortepianie i w tej placówce (od 1989 r. I i II st.) pracuje nadal. Ukończyła studia w zakresie wychowania muzycznego w Akademii Muzycznej w Krakowie i w 1991 r. uzyskała tytuł magistra sztuki. W 1998 r. zdobyła I stopień, a w 2000 r. II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania kształcenia słuchu w szkolnictwie muzycznym. Po studiach doktoranckich na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Akademii Bydgoskiej w 2004 r. otrzymała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki na podstawie rozprawy: Efekty dydaktyczne metody relatywnej w procesie kształcenia słuchu muzycznego i poczucia rytmu uczniów klas I – III szkoły muzycznej I st. W czasie długoletniej pracy w mieleckiej szkole doprowadziła wielu swoich uczniów do licznych sukcesów w konkursach muzycznych oraz podjęcia studiów muzycznych. Od 2004 r. udziela pomocy psychologiczno-pedagogicznej i prowadzi doradztwo zawodowe dla uczniów szkoły oraz od 2005 r. pełni funkcję kierownika szkolnej Sekcji Przedmiotów Ogólnomuzycznych. Decyzją Ministerstwa Edukacji Narodowej została wpisana na listę ekspertów wchodzących w skład komisji egzaminacyjnych i kwalifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans na stopień zawodowy. W 2014 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie arteterapii i terapii zajęciowej w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, a w 2017 r. studia podyplomowe na Wydziale Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej w Gdańsku. Poza pracą w PSM I i II st. w Mielcu pracowała okresowo w PSM I st. w Tarnobrzegu, Szkołach Podstawowych w Wadowicach Górnych i Dolnych oraz Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych w Mielcu (2004-2014). Udzielała się społecznie, m.in. jako członek jury w konkursach muzycznych oraz doradca dla dzieci autystycznych i doradca z zakresu logopedii i arteterapii. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Srebrnym za Długoletnią Służbę, Dyplomem Ministra Kultury, Nagrodą II st. Dyrektora Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie oraz wieloma nagrodami lokalnymi.
KLUZ MIROSŁAW, urodzony 4 VI 1955 r. w Mielcu, syn Antoniego i Barbary z domu Bożek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. Bezpośrednio po maturze w 1975 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec”. Treningi sportowe rozpoczął w 1966 r., początkowo w sekcjach koszykówki i piłki ręcznej FKS Stal, a od 1968 r. w sekcji siatkówki. Grając w zespole juniorów Stali, przyczynił się do zdobycia 3. miejsca w IV Ogólnopolskich Letnich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej w Warszawie (1970), mistrzostwa Polski Szkolnego Związku Sportowego (1971) i wicemistrzostwa Polski juniorów (1972). Od 1969 r. do 1972 r. występował w reprezentacji Polski juniorów (m.in. grał w zespole, który w Halle pokonał ZSRR 3 : 2 i zdobył 3. miejsce w mini-mistrzostwach Europy juniorów). Występując w I – ligowej drużynie seniorów Stali, przyczynił się do wywalczenia 4. miejsca w kraju w 1973 r. i Pucharu Polski („Puchar Sportowca”) w 1976 r. Równocześnie dokształcał się, kończąc w 1980 r. Politechnikę Krakowską (specjalność: pojazdy samochodowe i ciągniki) z tytułem inżyniera. Karierę wyczynową zakończył w 1981 r. (Stal występowała wówczas w II lidze). W latach 1981-1982 odbył służbę wojskową i otrzymał stopień podporucznika. Po powrocie do pracy w WSK otrzymał stanowisko technologa, w 1985 r. został starszym mistrzem, a od 1987 r. kierownikiem placówki. W latach 1988-1992 pracował na kontrakcie zagranicznym w Zakładach „Skody” w Mlada Bolesław (Czechy) jako kierownik transportu i zaopatrzenia, a następnie do 1993 r. na kontrakcie zagranicznym w RFN na stanowisku kierownika transportu. Po zakończeniu kontraktu powrócił do pracy w WSK „PZL-Mielec” i 1 II 1993 r. został zwolniony z powodu trudności ekonomicznych przedsiębiorstwa. 18 III 1993 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą (sklep) i prowadzi ją nadal. Po zakończeniu kariery siatkarskiej podjął treningi w strzelectwie sportowym i uczestniczył wielokrotnie w zawodach strzeleckich Klubu Oficerów Rezerwy i Ligi Obrony Kraju, a następnie Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego. W 1999 r. wstąpił do Koła Łowieckiego „Łoś” w Mielcu. W XXXIII Mistrzostwach Polski Polskiego Związku Łowieckiego (2000 r.) zajął 2. miejsce w drużynowym wieloboju myśliwskim i 1. miejsce drużynowo w konkurencji kulowej. Pełnił społecznie funkcję prezesa Koła KOR-LOK przy WSK (od 1987 r.), a obecnie jest członkiem zarządu Koła nr 1 ZBŻZ i OR WP w Mielcu (od 1994 r.) i wiceprezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Rzędzianowicach II (od 2001 r.) Otrzymał m.in. Brązowy Medal „Za zasługi dla Obronności Narodowej” i Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
KLUZA RADOSŁAW, urodzony 26 II 1972 r. w Mielcu, syn Jana i Ludmiły z domu Kudłacz. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu, maturę zdał w 1992 r. Studiował na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek – wychowanie fizyczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, uzyskując w 1997 r. licencjat oraz na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym (kierunek – wychowanie techniczne) tej samej uczelni, gdzie w 1998 r. otrzymał tytuł magistra. W czasie studiów był m.in. wiceprezesem Stowarzyszenia „RESONET”. Po studiach powrócił do Mielca i w latach 1998-2007 pracował jako nauczyciel informatyki i wychowania fizycznego w Zespole Szkół Ekonomicznych im. Bł. Ks. Romana Sitki. Równocześnie od 1998 r. pracował jako nauczyciel informatyki i wychowania fizycznego w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego. W 2008 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W latach 2011-2016 pełnił funkcję wicedyrektora I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, a w 2016 r. powierzono mu funkcję dyrektora tegoż Liceum. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia na Rzecz Najstarszych Szkół w Polsce.
KŁACZYŃSKA JOANNA JADWIGA (z domu PIETRZAK), urodzona 20 V 1945 r. w Strachowie, powiat płoński, córka Ignacego i Stefanii z domu Siergiej. Absolwentka XI Liceum Ogólnokształcącego im. Michała Kajki w Łodzi, maturę zdała w 1963 r. Studia w Akademii Medycznej w Łodzi ukończyła w 1969 r. i otrzymała tytuł lekarza medycyny. W latach 1973-1981 pełniła funkcję zastępcy dyrektora d/s lecznictwa Przemysłowego ZOZ w Zgierzu. W latach 70. uzyskała w Łodzi I stopień specjalizacji internistycznej oraz II stopień z zakresu medycyny przemysłowej. Od 1985 r. do 1993 r. pracowała w Specjalistycznej Przychodni Medycyny Pracy w Łodzi jako kierownik Przychodni przy MPK Łódź. W 1993 r. przeniosła się do Szpitala Uzdrowiskowego w Żegiestowie Zdroju (PPU Krynica), gdzie pracowała na stanowisku ordynatora do 1995 r. W 1997 r. podjęła pracę w ZOZ Mielec jako kierownik Przychodni przy WSK „PZL-Mielec”, a od 2000 r. prowadzi Prywatną Specjalistyczną Przychodnię Medycyny Pracy „Profi – Med” SC na terenie SSE „Euro-Park” Mielec. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy. W grudniu 2014 r. wydała debiutancki tomik poezji Przed zmierzchem, a w czerwcu 2015 r. drugi tomik pt. Melancholia elegancka siostra smutku.
KŁACZYŃSKA MARIA (z domu NURKO), urodzona 7 VII 1904 r. w Mszanie Dolnej, córka Piotra i Anny z Dybowiczów. Absolwentka „kursów maturycznych” w Bielsku. W okresie okupacji hitlerowskiej należała do Armii Krajowej w Mielcu. Przyjęła pseudonim „Gorycz”. Wykonywała m.in. nasłuchy radiowe w latach 1943-1944. Nie ujawniała się i nie należała do organizacji kombatanckich. Od 1950 r. pracowała w WSK Mielec. Pracowała m.in. w Radzie Zakładowej Związku Zawodowego Metalowców, pełniąc funkcję przewodniczącej komisji kobiecej i przewodniczącej komisji socjalno-ubezpieczeniowej. Była także długoletnim członkiem Zarządu Powiatowego Ligi Kobiet w Mielcu. Na emeryturę przeszła w 1969 r. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką ZZ Metalowców. Zmarła w sierpniu 1970 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KŁACZYŃSKI TADEUSZ, urodzony 3 VII 1904 r. w Olesku (aktualnie Ukraina), syn Jana i Janiny z Kuśnierzewskich. Ukończył 6 klas szkoły realnej. Od 1931 r. do emerytury w 1969 r. pracował w Sądzie Grodzkim (Powiatowym) w Mielcu. Do 1939 r. był członkiem Związku Rezerwistów. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził systematyczny nasłuch radiowy (wykrycie groziło karą śmierci). Od 1943 r. należał do Armii Krajowej, posiadał pseudonim „Podhalanin”. Sporządził (odręcznie rysowany) plan mieleckiego więzienia, niezbędny do przeprowadzenia akcji rozbicia więzienia i uwolnienia więźniów przez „Jędrusiów” i miejscową AK. Po wojnie nie ujawnił się i nie należał do żadnej organizacji kombatanckiej. Był członkiem Polskiego Związku Wędkarskiego. Zmarł 23 XII 1983 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KŁACZYŃSKI WŁODZIMIERZ TADEUSZ, urodzony 20 VII 1933 r. w Żywcu, syn Tadeusza i Marii z domu Nurko. W 1935 r. rodzina Kłaczyńskich przeniosła się do Mielca. Ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1951 r. W latach szkolnych należał do organizacji młodzieżowych. Studia na Wydziale Weterynarii UMCS – WSR w Lublinie ukończył w 1957 r. i otrzymał tytuł lekarza weterynarii. Pracę zawodową rozpoczął w 1957 r. na stanowisku terenowego lekarza weterynarii w powiecie brzozowskim. W 1967 r. powrócił do Mielca i do roku 1975 pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii. W tym okresie uczestniczył w konkursie na opowiadanie o tematyce bieszczadzkiej i został jednym z laureatów. Po likwidacji powiatów i instytucji powiatowych w 1975 r. został mianowany zastępcą dyrektora Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii w Tarnobrzegu, a od 1983 r. do 1986 r. pracował w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Tarnobrzegu. W 1986 r. przeniósł się do Zakładu Doświadczalnego w Chorzelowie, a od 1987 r. do 2012 r. prowadził praktykę prywatną, specjalizując się w chirurgii weterynaryjnej. W 2012 r. przeszedł na emeryturę. Równolegle do pracy zawodowej pisał utwory literackie. Napisał m.in. powieść Popielec (wydaną w 1981 r.), na kanwie której zrealizowano serial telewizyjny pod tym samym tytułem, tryptyk mikropowieści Wronie pióra (1986), powieść Anioł się roześmiał (1994), a także dzienniki I pies też człowiek (1997) oraz I kot ma duszę (2001). Zakończył pracę zawodową. W 2005 r. wydał pięciotomowe dzieło Miejsce, opisujące w beletrystycznej formie wydarzenia w Mielcu i okolicy w latach międzywojennych, II wojny światowej i po jej zakończeniu: tom 1 – Korso (Mielec 2005), tom 2 – Krawędź wieku (Mielec 2005), tom 3 – Ważenie bólu (Mielec 2005), tom 4 – Gon (Mielec 2005) i tom 5 – Głowa Holofernesa (Mielec 2005). 28 IX 2006 r. otrzymał Nagrodę „Albertus” Funduszu Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego – Brata Alberta w Mielcu. W 2008 r. opublikował dwutomowy Zasiek polski, nawiązujący do cyklu Miejsce: tom 1 – Idy lipcowe (Mielec 2008) i tom 2 – Biały koń (Mielec 2008). W 2010 r. ukazała się Skorpionada (Mielec 2010), a 6 VI 2013 r. w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Kielcach odbyło się głośne czytanie dramatu Oficyna. Komedia nieoptymistyczna. W Jest członkiem Kieleckiego Oddziału Związku Literatów Polskich. 19 IX 2013 r. w sali widowiskowej SCK odbył się jego benefis z okazji 40-lecia twórczości i 80. urodzin. W 2017 r. wydał powieść Wnucek i napisał sztukę Ciotka dla Teatru Rozmaitości DK SCK w Mielcu. Jej premiera odbyła się 5 XI 2017 r. na scenie DK SCK. W 2020 r. ukazała się powieść autobiograficzna Pudełko (Rzeszów 2020). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1980), odznakami: „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i „Za Wzorową Pracę w Służbie Weterynarii” (1979), „Honorową Odznaką WOPR” (1988), nagrodą Marszałka Województwa Podkarpackiego „Artystyczny Znak Podkarpacia” (2020 r.) oraz odznakami regionalnymi.
KŁADKA NAD RZEKĄ WISŁOKĄ zbudowana została w lipcu 1958 r. Inicjatorem jej budowy i inwestorem był Społeczny Komitet Budowy Kładki, którego przewodniczącym był Bronisław Smaczny, a skarbnikiem Józef Jemioło. Intencją pomysłodawców było przede wszystkim znaczne skrócenie drogi do Mielca mieszkańcom (pieszym, rowerzystom i motocyklistom) Podleszan, Książnic, Goleszowa, Bożej Woli i Rydzowa. Projekt wykonał inż. Kazimierz Karol z Rzeszowa. Inwestycję prowadził Wydział Komunikacji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Dźwigary i liny zakupiono w Hucie „Zabrze”, inne materiały metalowe otrzymano z WSK Mielec, a nietypowe (duże) łożyska wykonał mistrz ślusarski Stefan Gregorczyk. Wykonawcą prac budowlanych była ekipa utworzona przez Wydział Komunikacji i kierowana przez mistrza Jana Smacznego z Podleszan. Nadzór nad budową sprawował Augustyn Drabik – kierownik Wydziału Komunikacji PPRN. Długość kładki wyniosła 137,6 m, a szerokość 2 m. Podest wykonany został z desek, a osłony po obu stronach z metalowej siatki. Oddanie kładki do użytku zostało przyjęte z dużym zadowoleniem także przez mieszkańców Mielca, a spacery po kładce na drugą stronę rzeki stały się jedną z ulubionych form aktywnego wypoczynku. Mimo kilku groźnych powodzi konstrukcja kładki pozostała dotąd nienaruszona. Ostatni remont wykonano w 1997 r. Wymieniono w całości podest, pomalowano siatkę i wzmocniono poręcze. Z powodu złego stanu technicznego została zamknięta dla ruchu 17 II 2006 r. i rozebrana we wrześniu 2006 r. Na zlecenie Gminy Mielec nowa kładka została zbudowana w latach 2006-2007 w tym samym miejscu co poprzednia i oddana do użytku 30 XI 2007 r. Ma stalową konstrukcję i asfaltową nawierzchnię oraz podjazdy z nawierzchnią z kostki brukowej. Jej długość wynosi 171,5 m, szerokość – 3,5 m, a nośność – 3 tony.
KŁĘCZEK JANUSZ ANDRZEJ (ksiądz), urodzony 30 X 1964 r. w Dębicy, syn Leszka i Aleksandry z domu Pietrzyk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, maturę zdał w 1984 r. Studia na Wydziale Teologicznym Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie ukończył z tytułem magistra teologii w 1990 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafii Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej (1990-1994) i parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (1994-1999), gdzie organizował Oddział Poradni Specjalistycznej „Arka”. W 1999 r. został mianowany dyrektorem Wydziału Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin Kurii Diecezjalnej w Tarnowie i funkcję tę pełnił do 15 VIII 2008 r. W tym czasie był diecezjalnym duszpasterzem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich oraz opiekował się poradniami rodzinnymi w diecezji i Domem Samotnej Matki. Przez dwie kadencje był członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej w Tarnowie. Ukończył Studium Psychologii i Psychoterapii dla Duchowieństwa na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a następnie studia licencjackie z nauki o rodzinie i studia doktoranckie z zakresu teologii pastoralnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 16 VIII 2008 r. jest proboszczem parafii św. Mateusza i kustoszem bazyliki mniejszej św. Mateusza w Mielcu. W 2010 r. rozpoczął remont bazyliki i przywracanie świetności temu najcenniejszemu mieleckiemu zabytkowi trwa nadal. W czasie prowadzenia prac remontowych odkryto prawdopodobnie najstarszą polichromię głównej nawy kościoła i odtworzono pierwotny wystrój ścian wewnętrznych. (Szerzej o remoncie w haśle: KOŚCIÓŁ ŚW. MATEUSZA.) W latach 2012-2013 przeprowadził remont zewnętrzny bazyliki i jej otoczenia oraz remont kościółka św. Marka nad Wisłoką. Ponadto przeprowadził remont wnętrza kościoła pomocniczego pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu. Od 2011 r. pełni funkcję dziekana dekanatu Mielec Północ. W sierpniu 2014 r. został powołany w skład Kapituły Kolegiackiej w Wojniczu jako kanonik honorowy. Inicjator przebudowy i rozbudowy parafialnego budynku na Dom Dziennego Pobytu im. św. Jana Pawła II, który rozpoczął funkcjonowanie od początku 2018 r. W związku z powołaniem przez biskupa tarnowskiego dr. Andrzeja Jeża Kapituły Kolegiackiej św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu (25 XII 2017 r.), został mianowany prepozytem tejże Kapituły. W Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany „Mielczaninem 2018 r.” i otrzymał Skałkę „Korso”.
KŁODA MICHAŁ, urodzony 18 IX 1927 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Jana i Zofii z Perców. Ukończył tuszowską Filię Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Mielcu i w nim zdał maturę w 1949 r. Pracę nauczycielską rozpoczął w szkołach podstawowych w Bielinach i Kamieniu (powiat niżański), a od 1952 r. pracował jako nauczyciel fizyki w Liceum Ogólnokształcącym w Ulanowie. W 1966 r. przeniósł się (wraz z rodziną) do Chorzelowa i został zatrudniony w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W latach 1966-1982 uczył przedmiotów zawodowych, kierował Zasadniczą Szkołą Przyzakładową i pełnił funkcję wicedyrektora tejże szkoły. W 1982 r. przeszedł na emeryturę, a w latach 1987-1992 uczył fizyki (w niepełnym wymiarze godzin) w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Angażował się w różne formy działalności społecznej, zwłaszcza po przejściu na emeryturę. Był radnym w Gminie Mielec (wiejskiej), prezesem Rady Nadzorczej Gminnej Spółdzielni „SCh” w Mielcu, członkiem Koła Pszczelarzy i członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a także członkiem – założycielem Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. gen. W. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Zmarł 28 VII 2003 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
KŁODOWSKI JAN, urodzony 26 I 1973 r. w Brzozowie, syn Kazimierza i Czesławy z domu Nabywaniec. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku, maturę zdał w 1992 r. Studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył z tytułem magistra w 1997 r. Po studiach podjął pracę w firmie Kronowood w SSE EURO-PARK MIELEC jako specjalista do spraw jakości. W 1999 r. został zatrudniony w Wydziale Ochrony Środowiska Starostwa Powiatowego w Mielcu. Od 2014 r. pełni funkcję dyrektora tego Wydziału.
KŁOS JÓZEF, urodzony 14 III 1826 r. w Mielcu, syn Ludwika i Marianny z Kamienskich. Posiadał nieruchomości. Był aktywnym działaczem samorządu miasta Mielca. W kadencji 1867-1870 wybrano go na zastępcę naczelnika gminy Mielec (burmistrza), a w kadencjach 1870-1873, 1879-1882 i 1882-1886 pełnił funkcję naczelnika (burmistrza). Ponadto w latach 1873-1876 był radnym, a w latach 1876-1879 – asesorem, czyli członkiem Zwierzchności Gminnej. Pełnił także funkcje powiatowe w Mielcu: zastępcy członka Wydziału Powiatowego w latach 1867-1871 oraz radnego Rady Powiatowej w kadencjach 1871-1874 i 1881-1884. Uczestniczył w zorganizowaniu Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu w 1869 r. Angażował się w działalność Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu. Zmarł 14 VII 1886 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KŁOSIŃSKI MAREK, urodzony 1 V 1963 r. w Mielcu, syn Krzysztofa i Janiny z domu Sokół. Ukończył Technikum Mechaniczne (specjalność: budowa płatowców) w Mielcu. Po maturze w 1984 r. podjął pracę w WSK Mielec jako mechanik lotniczy. W 1989 r. rozpoczął prywatną działalność gospodarczą. Od początku lat 80. trenował wyczynowo spadochroniarstwo i wielobój spadochronowy w Aeroklubie Mieleckim. Jako jego zawodnik wielokrotnie uczestniczył w Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu i zdobył szereg medali: w 1981 r. – srebrny drużynowo, w 1982 r. – brązowy drużynowo, w 1983 r. – brązowy indywidualnie i srebrny drużynowo, w 1984 r. – złoty drużynowo oraz w 1986 r. – jako zawodnik WKS „Zawisza” Bydgoszcz (odbywał służbę wojskową) – brązowy indywidualnie i złoty drużynowo. Ponadto zajmował czołowe lokaty w innych krajowych i międzynarodowych zawodach spadochronowych, m.in. zdobył 3. miejsce indywidualnie w Międzynarodowych Zawodach o Puchar Zatoki Gdańskiej, 3. miejsce drużynowo w Międzynarodowych Zawodach Spadochronowych w Czechosłowacji oraz 3. miejsce w konkurencji na celność lądowania w Mistrzostwach Polski w Skokach Spadochronowych (seniorów). W latach 1982-1986 należał do kadry narodowej w wieloboju spadochronowym. Uprawiał także sporty szybowcowe i samolotowe. W 1981 r. uzyskał II klasę pilota szybowcowego, a rok później licencję pilota szybowcowego. W 1987 r. zdobył licencję pilota samolotowego, a następnie uprawnienia akrobacji wyższej. W tym samym roku w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski w Akrobacji Samolotowej zdobył w kategorii juniorów 5. miejsce w klasyfikacji ogólnej i 2. miejsce w konkurencji wiązanki nieznanej. Plasował się również w czołówce zawodów rajdowo-nawigacyjnych. Za wyniki sportowe został wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Spadochronową, Srebrną Odznaką Pilota Szybowcowego i Brązową Odznaką Pilota Samolotowego.
KMIEĆ WŁADYSŁAW, urodzony 4 I 1935 r. w Piątkowcu, powiat mielecki, syn Jana i Marii z domu Pieróg. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. St. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1954 r. Od 1 IX 1959 r. do 30 IV 1983 r. pracował w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu, w tym przez 19 lat jako główny ekonomista i kierownik Działu Ekonomicznego. Dokształcał się; ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu (1962) i Studium Gospodarki Mieszkaniowej we Wrocławiu (1969) oraz w 1980 r. Wydział Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. W 1983 r. mianowano go kierownikiem Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego w Mielcu i funkcję tę (w międzyczasie, po przekształceniach w UM, został naczelnikiem) pełnił do 31 XII 2000 r. Przyczynił się do planowej i sprawnej realizacji dochodów budżetu miasta Mielca w latach 80. i 90. Od początku 2001 r. przebywa na emeryturze. Poza pracą zawodową pełnił funkcje społeczne. Przez 12 lat (lata 70. i 80.) był członkiem Komisji d/s Pracy przy Naczelniku Miasta Mielca. Od 1974 r. pracuje w Komisji Rewizyjnej Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Relax” w Mielcu. Za długoletnią pracę zawodową i społeczną na rzecz rozwoju miasta odznaczony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związkową i Odznaką Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. W latach 1957-1958 pełnił zasadniczą służbę wojskową w Warszawie. Od 2003 r. udziela się społecznie w Radzie Osiedla Janusza Kusocińskiego w Mielcu. W 2004 r. opublikował rys monograficzny swojej rodzinnej miejscowości Piątkowiec dawniej i dzisiaj (Mielec-Piątkowiec 2004). Książka ta doczekała się też wydania drugiego i uzupełnionego (Mielec-Piątkowiec 2006 oraz trzeciego (Mielec-Piatkowiec 2014). W 2009 r. opracował Album genealogiczny rodziny Kmieć.
KMIEĆ ZBIGNIEW, urodzony 4 IX 1954 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Janiny z Rogowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1974 r. Na wakacjach tego roku uczestniczył w Zlocie Młodzieży Polskiej w Warszawie. Studia na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1978 r. i uzyskał tytuł magistra nauk mechanicznych. Należał do organizacji młodzieżowych (ZSMP, SZSP) i pełnił w nich społeczne funkcje, m.in. wiceszefa Rady Uczelnianej i kierownika Koła Naukowego Mechaników. Po studiach pracował 2 miesiące jako stażysta w WSK „PZL-Mielec”, a od 15 XII 1978 r. został zatrudniony w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Był kierownikiem OPIW, zastępcą kierownika Działu Zatrudnienia i kierownikiem tegoż Działu. Z dniem 19 IV 1986 r. został przeniesiony do Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisko kierownika Wydziału Komunikacji. Od 27 VIII 1990 r. do 31 XII 1998 r. pracował w Wydziale Komunikacji Urzędu Rejonowego w Mielcu jako starszy inspektor i zastępca kierownika oraz przewodniczył Radzie Pracowniczej. Po utworzeniu Starostwa Powiatowego w Mielcu (1 I 1999 r.) został mianowany dyrektorem Wydziału Komunikacji. Od 2001 r. był wiceprzewodniczącym Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szefów Wydziałów Komunikacji w Poznaniu oraz od 2002 r. członkiem Komisji Infrastrukturalnej KRBRD przy Ministerstwie Komunikacji. W 2020 r. przeszedł na emeryturę.
KNOPEK RYSZARD ZDZISŁAW, urodzony 11 V 1956 r. w Mielcu, syn Zdzisława i Władysławy z Wiśniewskich. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. W latach szkolnych uprawiał kilka dyscyplin sportowych w Stali Mielec: piłkę nożną i lekkoatletykę oraz w latach 1971-1976 siatkówkę. W tym okresie przyczynił się do zdobycia przez juniorów Stali tytułu wicemistrza Polski w 1972 r. i 3. miejsca w 1973 r. Studia na Politechnice Częstochowskiej odbył w latach 1976-1981 i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W czasie studiów grał w drużynie AZS Częstochowa (I liga w latach 1979 i 1981). Miał też udział w zdobyciu przez częstochowian złotego medalu w Mistrzostwach Polski Politechnik w 1979 r. W latach 1981-1982 pracował w AZS Częstochowa jako starszy instruktor, a następnie powrócił do Mielca. W latach 1982-1990 był referentem d/s ekonomicznych i zaopatrzenia w WSK Mielec oraz grał w II-ligowej Stali (1982-1989), a w latach 1990-1997 pełnił funkcje w FKS PZL-Stal Mielec: sekretarza generalnego, wiceprezesa d/s organizacyjnych oraz kierownika działalności gospodarczej i administracji. Pracował także społecznie, pełniąc w latach 1992-1994 funkcję wiceprezesa Okręgowego Związku Piłki Siatkowej w Rzeszowie. Po likwidacji klubu pracował w S.C. „ELMAR” (później F.W. „ELMAR”) w latach 1998-2001, a od 2002 r. jest agentem ubezpieczeniowym „Wiktorii”. Za pracę zawodową i społeczną wyróżniony został m.in. Złotą Odznaką AZS i Złotą Odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej.
KNUTELSKI FRANCISZEK (ksiądz), urodził się 7 X 1937 r. w Grywałdzie koło Nowego Targu, syn Jana i Marii z domu Hryc. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Krościenku nad Dunajcem, maturę zdał w 1956 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1962 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Przez rok pracował jako wikariusz w parafii Grybów, a następnie w latach 1963-1968 studiował teologię dogmatyczną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i uzyskał tytuł magistra. W latach 1968-1970 pełnił obowiązki wikariusza substytuta w Kowalowej, a w latach 1970- 1972 był wikariuszem i katechetą młodzieży szkół średnich w Ropczycach. Od 1972 r. do 1974 r. kontynuował studia w Lublinie i otrzymał tytuł licencjata. Kolejne 8 lat pracował jako wikariusz w parafii św. Jadwigi w Dębicy (1974-1980) i parafii w Sędziszowie Małopolskim (1980-1982). W 1982 r. został mianowany wykładowcą teologii dogmatycznej w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie, a ponadto był lektorem języka łacińskiego. Wykładał także historię filozofii w Wyższym Instytucie Wiedzy Religijnej w Koszalinie. Równocześnie w latach 1991-1993 pełnił obowiązki proboszcza w parafii Świeszyno. Od 1995 r. zamieszkał w parafii św. Mateusza w Mielcu. Pomagał w pracy duszpasterskiej oraz prowadził wykłady w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – Wydział Zamiejscowy w Tarnowie (do 2002 r.). W latach 1995-1997 był katechetą w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Od 1995 r. pełnił funkcję dekanalnego ojca duchownego dla kapłanów, a w 2000 r. został mianowany penitencjarzem w kościele św. Mateusza w Mielcu. Odznaczony Ec i RM oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 25 XI 2023 r. i został pochowany na cmentarzu w Grywałdzie.
KNUTELSKI JÓZEF (ksiądz), urodzony 24 I 1829 r. w Sromowcach Wyżnych, syn Tomasza i Anny z Cichoniów. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie studiował teologię w miejscowym seminarium i w 1856 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Lubzinie, Ropczycach i katedrze w Tarnowie. 7 I 1868 r. objął probostwo w Mielcu. Gorliwie wypełniał obowiązki duszpasterskie i katechizacyjne (uczył religii w szkołach). We współpracy z kolatorami przeprowadził remont kościoła św. Mateusza, ogrodził cmentarz parafialny (aktualnie przy ul. H. Sienkiewicza) murem z czerwonej cegły z otworami w kształcie krzyży. Doprowadził też do przebudowy zabudowań gospodarczych przy plebanii. Mocno angażował się w życie społeczne miasta. Przez szereg kadencji wybierany był do Rady Gminy Mielec. W 1874 r. został dyrektorem Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu (później Bank Spółdzielczy). W 1872 r. został wicedziekanem, a w 1885 r. dziekanem dekanatu mieleckiego. Także w 1885 r. powierzono mu funkcję inspektora szkolnego. Zmarł 13 VII 1893 r. w Zakopanem. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOBA ZBIGNIEW KAZIMIERZ, urodzony 5 VII 1944 r. w Książnicach, powiat mielecki, syn Antoniego i Katarzyny z domu Brykała. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. Pracę nauczycielska rozpoczął w Szkole Podstawowej w Dulczy Małej, ale po dwóch miesiącach powołany został do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po powrocie z wojska pracował w roku szkolnym 1966/1967 w Szkole Podstawowej w Książnicach. W latach 1967-1970 ukończył Szkołę Milicji Obywatelskiej w Słupsku, a następnie pracował w Komendzie Powiatowej MO w Mielcu. Od roku szkolnego 1970/1971 pracował ponownie w nauczycielstwie. Uczył języka polskiego i innych przedmiotów w szkołach podstawowych w Książnicach (1970), Radomyślu Wielkim (1970-1972) i Rudzie (1972-1983). W tym ostatnim okresie studiował filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 1984-1987 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Partyni. Od 1987 r. pracował w Szkole Podstawowej w Podborzu, a w latach 1990-1998 w Szkole Podstawowej w Pniu. Oprócz pracy zawodowej działał społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego, m.in. w latach 90. pełnił funkcję prezesa Ogniska ZNP w Radomyślu Wielkim i pracował (w niepełnym wymiarze godzin) w Zarządzie Wojewódzkim ZNP w Tarnowie. Od czasów szkolnych grał na klarnecie i saksofonie w zespołach muzycznych, m.in.: „Casusy” przy Związku Zawodowym Pracowników Państwowych i Społecznych oraz Urzędzie Powiatowym w Mielcu, zespole wokalno-instrumentalnym przy Zarządzie Powiatowym ZNP, kapeli ludowej w Radomyślu Wielkim i kilku dalszych zespołach tanecznych. Od lat 80. prowadził jedyny w regionie mieleckim zakład lutniczy w Podleszanach i był bardzo cenionym fachowcem w tej dziedzinie. Zmarł 24 X 1998 r. Spoczywa na nowym cmentarzu parafialnym w Książnicach.
KOBANY JOSEFAT, urodzony w 1796 r. Był nauczycielem w mieleckiej szkole trywialnej w latach 30. XIX w.
KOBIELA WAWRZYNIEC, burmistrz miasta Rzochowa w I połowie XVII w.
KOBOS ROMAN, urodzony 15 I 1923 r. w Błoniu koło Przecławia, powiat mielecki, syn Jana i Józefy z domu Lorenty. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1940-1944 pracował w Spółdzielni Spożywców „Społem” w Przecławiu. Do pracy konspiracyjnej został wprowadzony przez kierownika Spółdzielni Wilhelma Lotza (członka ROCh-a, delegata Rządu Emigracyjnego na powiat mielecki). Otrzymał pseudonim „Kazik”, był łącznikiem i kolporterem prasy podziemnej. W listopadzie 1944 r. zgłosił się do tworzonego w Rzeszowie 2 zapasowego pułku i otrzymał przydział do samodzielnej kompanii zwiadu, dowodzonej przez por. Henryka Kamińskiego. Z oddziałem tym uczestniczył w działaniach wojennych do zakończenia wojny. Posiadał stopień kaprala. Po wojnie służył nadal w wojsku, pracując w intendenturze samodzielnej kompanii łączności w Jeleniej Górze do 7 III 1947 r. W maju 1947 r. zatrudniony został w Zakładach Obuwniczych w Łodzi, a z dniem 27 X 1951 r. przeniesiono go służbowo do WSK w Mielcu, gdzie został kierownikiem sekcji w Dziale Zatrudnienia, Planowania i Polityki Płacowej, a od 1953 r. kierownikiem tego działu. Na tym stanowisku pracował do 30 VI 1982 r. i przeszedł na emeryturę. W 1964 r. ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu i zdał maturę, a w 1973 r. uczestniczył w kursie informatyki III stopnia, zorganizowanym w Mielcu przez OBR Informatyki w Warszawie. Od 1955 r. do 1990 r. pracował społecznie w zarządzie FKS „Stal” Mielec, m.in. jako skarbnik i wiceprezes. Przyczynił się do dynamicznego i sprawnego działania klubu, a pośrednio do osiągnięcia przez niego licznych sukcesów organizacyjnych i sportowych. Od 1959 r. należał do ZBoWiD i w latach 60. był członkiem powiatowej Komisji Rewizyjnej tej organizacji, a w latach 1981-2002 skarbnikiem. (Organizacja zmieniła nazwę na Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych.) Za udział w wojnie, a następnie wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych, medali i odznak resortowych, m.in.: Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medal Zwycięstwa i Wolności, Brązowy Medal „Zasłużony na Polu Chwały”, Medal „Za Pabiedu” (radziecki) – wszystkie w 1946 r., Medal „Za Udział w Walkach o Berlin” i Złotą Odznakę Związku Zawodowego Metalowców (1966), Odznakę 100-lecia Sportu Polskiego (1968), Złotą Odznakę Polskiego Związku Piłki Nożnej (1976), Złotą Odznakę Honorową PTE (1978), Złotą Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej i Odznakę Honorową Zasłużonego Działacza ZIW (1979), Krzyż Oficerski OOP i Złotą Jubileuszową Odznakę FKS „Stal” Mielec (1989). Zmarł 28 VI 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOBOS STANISŁAW, urodzony 12 V 1924 r. w Izbiskach k/Radomyśla Wielkiego, powiat mielecki, syn Władysława i Anny z Krzyżowskich. Jako podejrzany o działalność konspiracyjną został w 1943 r. aresztowany i uwięziony w hitlerowskim obozie Auschwitz (Oświęcim). Korzystając z okazji (praca poza obozem), uciekł i ukrywał się w Bielsku Białej. Po wojnie ukończył Liceum Ogólnokształcące i zdał maturę w trybie eksternistycznym. Studia na Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1952 r. z dyplomem lekarza stomatologa. Po studiach powrócił w rodzinne strony. W latach 1952-2008 pracował w Ośrodku Zdrowia w Radomyślu Wielkim i prowadził prywatny gabinet dentystyczny. Powszechnie szanowano go za wyjątkowo ofiarną pracę. Brał udział w różnych przedsięwzięciach społecznych na rzecz radomyskiego środowiska. Od 2008 r. mieszkał w Mielcu i prowadził prywatny gabinet stomatologiczny. Za wyróżniającą się pracę został uhonorowany pamiątkowym grawertonem przez Okręgową Izbę Lekarską w Rzeszowie Zmarł 30 V 2012 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOBZDEJ LEON, urodzony w 1913 r. w Albigowej. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Od 1938 r. służył jako oficer w 77 Pułku Piechoty w Lidzie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W 1941 r. przybył na ziemię mielecką, prawdopodobnie z zadaniem włączenia się do struktur konspiracyjnych. Oficjalnie zatrudniony został w Urzędzie Gminnym w Gawłuszowicach. W Komendzie Obwodu AK Mielec został mianowany oficerem dywersji w stopniu porucznika, posługiwał się pseudonimem „Leśnik”. Uczestniczył m.in. w udanym zorganizowaniu i przejęciu zrzutu alianckiego dla mieleckiego Inspektoratu AK w okolicach Izbisk, w nocy z 27 na 28 IV 1944 r. Brał udział w przesłuchaniach oficerów Komendy Obwodu AK Mielec, podejrzanych o czyny na szkodę „Siły Zbrojnej Państwa Polskiego”. W ostatnich dniach maja 1944 r. przygotowywał miejsce do kolejnego zrzutu alianckiego na ziemi mieleckiej. Po rozmowach z oddziałem „Jędrusiów” i oddziałem Jana Mazura („Stalowego”), 31 V w godzinach rannych został postrzelony w brzuch w kępie nadwiślańskiej w okolicach Rożniat. (Mimo śledztwa przeprowadzonego przez „Jędrusiów” sprawca nie został wykryty.) Zmarł po południu tego samego dnia w Sandomierzu, przed operacją w tamtejszym szpitalu. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Sandomierzu.
KOCHANOWSKA BOŻENA MARIA (z domu BOROWIEC), urodzona 8 IX 1958 r. w Mielcu, córka Władysława i Marii z domu Jachym. Absolwentka Studium Wychowania Przedszkolnego w Jaśle, maturę zdała w 1976 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Państwowym Przedszkolu nr 13 w Mielcu w 1979 r., a następnie w latach 1979-1980 pracowała w Przedszkolu nr 3 jako nauczyciel mianowany. Od 1983 r. do 1989 r. była nauczycielką Przedszkola nr 2. Równocześnie studiowała pedagogikę przedszkolną w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1986 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. W 1989 r. została mianowana dyrektorem Państwowego Przedszkola nr 20 (później Przedszkola Miejskiego) im. Smoka Felusia w Mielcu i funkcję tę pełni nadal. W 2002 r. ukończyła studia podyplomowe z oligofrenopedagogiki w Uniwersytecie Rzeszowskim. Posiada I stopień specjalizacji zawodowej i tytuł nauczyciela dyplomowanego. Wiele czasu poświęca działalności na rzecz środowiska. Organizuje festyny rodzinne „Mamo, tato pobaw się ze mną” i imprezy plenerowe dla dzieci „Igraszki teatralne”. Zintegrowała społeczność przedszkola wokół nadania nazwy Smoka Felusia, związanej z nazwą osiedla Smoczka. Wyróżniona nagrodami władz lokalnych i wojewódzkich.
KOCHANOWSKIEGO JANA (ULICA), ważna (ze względu na ilość połączeń), choć niezbyt długa (300 m) ulica powiatowa na osiedlu Niepodległości. Powstała w ramach budowy osiedla fabrycznego w latach 1937-1939. Patrona otrzymała w 1957 r. Biegnie od alei Niepodległości do ul. S. Żeromskiego, krzyżując się z ul. M. Skłodowskiej-Curie, M. Konopnickiej, F. Chopina i W. Bogusławskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Wzdłuż niej stoją bloki mieszkalne, wyremontowane po 1995 r. W 2018 r. została przebudowana i zmodernizowana. Oddanie do użytku nastąpiło 10 IX 2018 r.
Patron ulicy: JAN KOCHANOWSKI (1530-1584) – największy poeta polski Renesansu i jeden z najwybitniejszych poetów w całej historii polskiej kultury. Zdobył wszechstronne wykształcenie. Przez pewien czas pełnił funkcję sekretarza w królewskiej kancelarii. Zdecydowaną większość utworów napisał w ojczystym języku i te weszły do historii literatury polskiej. Zalicza się do nich m.in.: poematy Zgoda i Satyr, tragedię Odprawa posłów greckich, fraszki, pieśni patriotyczne, Treny i liryki religijne.
KOCIAŃSKI EDWARD ZBIGNIEW, urodzony 7 I 1960 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Stanisławy z Piątkowskich. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i w 1986 r. otrzymał tytuł magistra wychowania plastycznego. Po studiach został zatrudniony w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu jako nauczyciel plastyki, a od 1995 r. uczy plastyki w V Liceum Ogólnokształcącym, w klasach o profilu plastycznym. Ponadto od 2000 r. prowadzi warsztaty plastyczne dla młodzieży w Domu Kultury SCK w Mielcu. Równolegle do pracy zawodowej prowadzi indywidualną działalność twórczą. Specjalizuje się w malarstwie i rysunku, korzystając z różnorodnych technik. Interesuje się pejzażem, architekturą, martwą naturą i aktem. Jego obrazy, przedstawiające Mielec z początku XX w., zdobią Pałacyk Oborskich – siedzibę główną Muzeum Regionalnego w Mielcu. Od 1994 r. jest aktywnym członkiem Klubu Środowisk Twórczych TMZM (udział w wystawach i plenerach). Pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego przy SCK w Mielcu. Jest współorganizatorem plenerów i wystaw zbiorowych środowiska artystycznego w Mielcu oraz w kraju i poza jego granicami. Poza wieloma wystawami w Mielcu uczestniczył w wystawach zbiorowych w Warszawie, Rzeszowie, Tarnowie, Krasiczynie, Krośnie i Strzyżowie oraz w Mukaczewie (Ukraina Zakarpacka) i Morlaix (Francja). Prowadzi autorską pracownię dla dzieci i młodzieży w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Jego wychowankowie odnieśli szereg sukcesów w konkursach plastycznych. Swoje prace eksponował na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych (m.in. Ukraina, Francja, Węgry, Niemcy, Warszawa, Lublin, Krosno, Przemyśl, Krasiczyn, Rzeszów, Mielec, Dukla, Strzyżów, Stalowa Wola, Tarnów, Kolbuszowa i Łańcut) oraz 16 indywidualnych (Mielec, Dukla, Przemyśl, Rzeszów, Bełchatów, Kraków, Löhne-Niemcy, Pieniężno, Dębica, Szymbark, Radom i Tarnobrzeg). Był finalistą ,,Obrazu roku“ Art&Business w 2001 r., w 2006 r. zdobył III nagrodę w Ogólnopolskim Przeglądzie Pedagogów Plastyki w Rzeszowie, a w 2007 r. Nagrodę Marszałka Województwa Małopolskiego na Międzynarodowym Biennale Twórczości Pedagogów w Tarnowie. W 2004 r. został wyróżniony przez Zarząd Województwa Podkarpackiego za działalność i osiągnięcia na polu artystycznym. Był uczestnikiem międzynarodowych plenerów malarskich „Lipnik 2011” oraz „Kolbuszowa 2012” i „Kolbuszowa 2013”. Od 2013 r. jest członkiem Teatru Rozmaitości przy Domu Kultury SCK w Mielcu. Zagrał w sztukach: Damy i huzary, Gdzie diabeł nie może, Rozmowy przy wycinaniu lasu, Wesele, Ożenek, Królowa przedmieścia, Teatr Variete. W październiku 2017 r. w Galerii ESCEK Domu Kultury SCK w Mielcu czynna była jego wystawa indywidualna „Body Art”. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
KOCJANA ANTONIEGO (ULICA), znajduje się na osiedlu Lotników. Ma 446 m długości. Biegnie od ul. M. Pisarka do alei Ducha Świętego, równolegle do ul. H. Sienkiewicza. Zbudowana została w 1977 r. i wówczas otrzymała nazwę. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik z jednej strony. Stanowi drogę dojazdową do obiektu z restauracją „Nad Warką”, supermarketu (różne nazwy, ostatnio „Stokrotka”) i kilku innych firm (od strony wschodniej) oraz do zespołu pawilonów bankowych i handlowo-usługowych, kawiarni, licznych bloków mieszkalnych, Warsztatów Terapii Zajęciowej i filii Miejskiej Biblioteki Publicznej (od strony zachodniej).
Patron ulicy: ANTONI KOCJAN (1902-1944) to jedna z najbardziej bohaterskich i tragicznych postaci polskiego lotnictwa. Uczestniczył w kampanii 1920 r. Ukończył Politechnikę Warszawską w 1931 r. W czasie studiów należał do sekcji lotniczej i kierował warsztatem, w którym budowano pierwsze samoloty RWD. W 1929 r. wspólnie z Franciszkiem Żwirką ustanowili rekord wysokości na samolocie RWD-2 (4004 m). Po studiach pracował w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie. W latach 1931-1939 zaprojektował ponad dwadzieścia szybowców różnego typu, które odnosiły liczące się sukcesy, m.in. na szybowcu „Komar” ustanowiono wiele rekordów krajowych i międzynarodowych, a szybowiec „Orlik-2” – pilotowany przez amerykańskiego szybownika P. Mc Cready`ego – dwukrotnie zwyciężył w mistrzostwach USA i ustanowił absolutny światowy rekord wysokości (9600 m). A. Kocjan we wrześniu 1939 r. został ranny w Lublinie w czasie nalotu hitlerowskich samolotów. Mimo to włączył się do działalności konspiracyjnej ZWZ, a później AK. W 1940 r. został aresztowany i wywieziony do obozu w Oświęcimiu, ale po intensywnych staraniach przyjaciół został zwolniony. Powrócił do konspiracji i wykazywał się niebywałą odwagą. W podziemiach jego Warsztatów Szybowcowych na Polu Mokotowskim działały konspiracyjne Tajne Wojskowe Zakłady Graficzne nr 4. Szczególne sukcesy odniósł w wywiadzie technicznym i przemysłowym Komendy Głównej AK. Pod jego kierownictwem wykryto wytwórnię bomb latających V-1 i rakiet V-2 w Peenemunde oraz doświadczalną bazę rakiet V-2 w miejscowości Blizna-Pustków (w obu przypadkach ważną rolę odegrali członkowie AK z Mielca), po czym wytwórnia i baza zostały zniszczone. Pracował też nad programem powojennego rozwoju polskiego przemysłu lotniczego. W czerwcu 1944 r. został ponownie aresztowany i uwięziony na Pawiaku. W czasie przesłuchań, mimo bestialskiego traktowania, nie wydał nikogo. Próba odbicia go nie udała się, gdyż został wcześniej (13 VIII 1944 r.) rozstrzelany.
KOCZOWSKI MIKOŁAJ, syn Michała, święcenia kapłańskie przyjął 31 III 1582 r. w Krakowie. Jeszcze w tym samym roku został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu i urząd ten sprawował do 1596 r.
KOD POCZTOWY MIELCA: 39-300 (ma zastosowanie dla całego miasta), ponadto: 39-301 – rejon osiedla Niepodległości (Mielec 3), 39-303 – rejon Smoczki, 39-323 – rejon Rzochowa.
KOGUT ANTONI JÓZEF, urodzony 17 I 1906 r. w Korzeniowie, powiat dębicki. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Przecławiu uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Dębicy i tam zdał maturę. Kontynuował naukę w seminarium duchownym, a następnie – po wystąpieniu z seminarium – w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej (1927-1930). Promowany do stopnia podporucznika służby stałej piechoty (ze starszeństwem 15 VIII 1930 r.), przydzielony został do 49 pułku piechoty w Kołomyi na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii strzeleckiej. Awans na stopień porucznika otrzymał 1 I 1933 r. Po ukończeniu specjalistycznego kursu w zakresie broni maszynowej pełnił kolejno funkcje dowódcy plutonu ckm, zastępcy dowódcy kompanii ckm i dowódcy kompanii ckm. Stopień kapitana otrzymał 19 III 1938 r. W tym roku przeniesiony został do Centralnej Szkoły Korpusu Ochrony Pogranicza dla Podoficerów w Osowcu, gdzie pełnił funkcje wykładowcy i instruktora. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca 1 kompanii I batalionu 135 pułku piechoty, składającego się z kadry Szkoły KOP. Walczył w okolicach granicy z Prusami Wschodnimi, potem z wojskiem sowieckim, a następnie pod Kockiem (jako dowódca I batalionu). Dostał się do niewoli niemieckiej, ale uciekł i powrócił w rodzinne strony. Ukrywał się w Goleszowie. Późną jesienią 1939 r. zaangażował się w pracę konspiracyjną w ZWZ. Nawiązał kontakty z kilkoma innymi oficerami z Goleszowa i okolic oraz dowódcami tworzących się lokalnych oddziałów partyzanckich. Krótko pełnił funkcję oficera szkoleniowego, a po wyjeździe kapitana J. Rządzkiego (ps. „Boryna”) w lutym 1941 r. został mianowany komendantem Obwodu ZWZ Mielec, a w lutym 1942 komendantem Obwodu AK Mielec. Posługiwał się pseudonimami „Kruszyna”, „Kuna” i „Mścisław”. Był jednym z organizatorów struktur ZWZ (później AK) w okolicach Mielca. Prowadził rozmowy w sprawie scalenia AK i BCh, ale bez rezultatu. Zorganizował szkołę podoficerską w Wojsławiu. Organizował akcje bojowe, sabotażowe i propagandowe. W niejasnych okolicznościach, na podstawie meldunków i doniesień w 1943 r. i 1944 r. – 14 II 1944 r. został oskarżony przez kpt. Stefana Łuczyńskiego „Karpa” – prowadzącego śledztwo z ramienia AK – o „działanie świadome na szkodę Siły Zbrojnej Państwa Polskiego”. W doniesieniu karnym do Komendy Okręgu AK w Krakowie „Karp” wnioskował karę śmierci. Na podstawie tego wielce kontrowersyjnego wniosku komendant Okręgu AK wydał rozkaz wykonania wyroku śmierci i „Mścisław” został zastrzelony prawdopodobnie w Chorzelowie 17 II 1944 r. Także miejsce jego pochówku jest dotychczas nieznane. Okoliczności podjęcia śledztwa i jego przeprowadzenia oraz bezprecedensowy wyrok i jego wykonanie budzą do dziś wiele wątpliwości w mieleckim środowisku.
KOGUT KAZIMIERZ, urodzony 15 XI 1931 r. w Goleszowie, pow. mielecki. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. St. Konarskiego w Mielcu, a następnie ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą w Dęblinie. Otrzymał powołanie do 3 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego we Wrocławiu i był pilotem samolotu Jak-23. W1951 r. przeszedł szkolenie na samolocie myśliwskim Lim-1 w 11 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu -Krzesinach. W grudniu 1953 r. skierowano go 40 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Świdwinie, gdzie pełnił różne funkcje i doszedł do stopnia podpułkownika. W 1991 r. odszedł do rezerwy. Poza służbą wojskową od 1953 r. należał do Koła Łowieckiego w Świdwinie i przez pewien czas pełnił funkcję łowczego. Ponadto w latach 1961-1962 był strażnikiem łowieckim. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, wojskowymi i łowieckimi.
KOKOSZKA BEATA, urodzona 14 IX 1981 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Danuty z domu Gąsior. Absolwentka Technikum Gastronomicznego ZST w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 2000 r. Naukę kontynuuje w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczęła w 2001 r. w firmie „Siedem” w Mielcu, a w następnym roku została zatrudniona w firmie „FRANTSCHACH IPP” Sp. z o.o. Od 1994 r. trenuje karate tradycyjne w Klubie „Kaminari” Mielec. W Mistrzostwach Polski Juniorów w Brennej (1999) zdobyła tytuł wicemistrzyni Polski w kumite i brązowy medal w kata. W Mistrzostwach Polski Seniorów w Mielcu (2000) wywalczyła w drużynie wicemistrzostwo Polski w kata, a w MP Seniorów w Częstochowie (2001) zdobyła w drużynie brązowy medal. Ponadto wielokrotnie plasowała się w czołówce w zawodach krajowych i międzynarodowych, m.in. w Międzynarodowym Turnieju o Puchar Bałtyku (Gdynia, 2000) wywalczyła 3. miejsce w kata.
KOKOSZKA MARIAN KAZIMIERZ, urodzony 26 V 1957 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Anny z domu Król. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1977 r. w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku referenta technicznego, a następnie pracował jako konstruktor w sekcji ERNO i m.in. brał udział w uruchomieniu produkcji samolotu An-28 oraz w obsłudze seryjnej samolotu M18 Dromader. W marcu 1995 r. rozpoczął etatową działalność związkową jako wiceprzewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Ponadto został wybrany na sekretarza, a później na zastępcę przewodniczącego Sekcji Krajowej Przemysłu Lotniczego NSZZ „Solidarność”. W ramach działalności związkowej został przedstawicielem pracowników w Zespole Trójstronnym ds. Restrukturyzacji Przemysłowego Potencjału Obronnego i Lotniczego. Od kilku kadencji jest delegatem (jedynym z Mielca) na Krajowy Zjazd Delegatów NZZ „Solidarność”. Od marca 2014 r. pełni funkcję przewodniczącego Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” PZL Mielec. Jako działacz związkowy był inicjatorem lub współtwórcą wielu przedsięwzięć związanych z przemysłem lotniczym, m.in. działań w obronie samolotu Iryda, odrodzenia się – po upadłości – przemysłu lotniczego w Mielcu, procesu prywatyzacji PZL Mielec i protestu związanego z przetargiem na śmigłowce dla polskiej armii. Poza działalnością związkową od wielu lat angażuje się społecznie w mieleckim środowisku. W latach 1994-1998 pełnił funkcję przewodniczącego PSOUU Koło w Mielcu, które zajmowało się integracją osób z niepełnosprawnością intelektualną i był animatorem wielu inicjatyw oraz m.in. współtworzył Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy. W wyborach samorządowych (XI 2014 r.) został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu z listy Prawa i Sprawiedliwości, a następnie wybrano go na przewodniczącego tejże Rady. Do Rady Miejskiej w Mielcu wybrano go także w 2018 r., na kadencję 2018-2023. Po wyborze wiceprzewodniczącego Rady Fryderyka Kapinosa na posła do Semu RP i wygaszeniu jego mandatu radnego – został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady(30 X 2019 r.). Odznaczony Złotym Medalem Za Długoletnią Służbę i Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości.
KOLANO ZDZISŁAW, urodzony 20 IV 1948 r. w Szprotawie, syn Tadeusza i Eugenii z Brążkowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturalne złożył w 1967 r. Treningi siatkarskie rozpoczął w 1962 r. w Technikum Mechanicznym i Stali Mielec. W zespole TM wystąpił w Mistrzostwach Polski Szkół Średnich, rozgrywanych w ramach Igrzysk Młodzieży Szkolnej w Lublinie w 1967 r. i przyczynił się do wywalczenia 1. miejsca i mistrzostwa Polski. W drużynie FKS Stal zdobył 2. miejsce i wicemistrzostwo Polski juniorów. Po ukończeniu szkoły średniej został zatrudniony w WSK Mielec jako młodszy konstruktor. Od sezonu 1967/1968 występował w I-ligowej Stali Mielec, która na początku lat 70. uzyskała kilka liczących się sukcesów, m.in. zdobyła Puchar CRZZ w 1971 r. i 4. miejsce w I lidze w 1973 r. W 1973 r. podjął studia na Politechnice Częstochowskiej i bronił barw AZS Częstochowa (do 1980 r.). Występował też w zespole AZS Politechnika, który dwukrotnie (1974, 1977) zdobył 1. miejsce w Mistrzostwach Polski Politechnik oraz zajął 2. miejsce w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski AZS w Krakowie (1975). W 1979 r. przyczynił się do awansu AZS Częstochowa do I ligi (aktualnie drużyna ta występuje pod nazwą AZS – Galaxia). Studia na Politechnice ukończył w 1979 r. 10 XI 1979 r. został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budowlano-Montażowym Hutnictwa nr 2 w Częstochowie, jako specjalista w Dziale Energo-Mechanicznym, ale po 5 miesiącach powrócił do Mielca i w latach 1980-1998 pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym jako specjalista do spraw spawalnictwa. W tym okresie pracował przy budowie Elektrowni Chmielnickiej na Ukrainie (1984-1986) i w Libii (1990-1992). Od 1 V 1998 r. prowadzi własną firmę „Alumet” (branża ślusarsko-aluminiowa). Wyróżniony został m.in. Srebrną Odznaką AZS, Złotą Honorową Odznaką OZPS w Częstochowie i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS Stal Mielec.
KOLASIŃSKI DOMINIK (ksiądz), urodzony 13 VIII 1838 r. w Mielcu. Po ukończeniu studiów teologicznych w Krakowie w 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie i pracował jako wikariusz w Czernichowicach. W 1882 r. na zaproszenie Polonii udał się do Stanów Zjednoczonych AP i został mianowany proboszczem parafii św. Wojciecha w Detroit. W 1885 r. zakończył budowę kościoła. Nie dał rady spłacić zaciągniętych długów i wysokiego podatku kościelnego, za co został zasuspendowany przez biskupa C. H. Borgessa i nakazano mu opuścić diecezję. Z decyzjami tymi nie chciała pogodzić się społeczność parafialna i stanęła w obronie ks. Kolasińskiego. Po wydaniu interdyktu, zamknięciu kościoła, usunięciu siłą ks. Kolasińskiego z parafii (przeniósł się do Pulaski koło Minto) wybuchły w Detroit zamieszki uliczne. Po interwencji Stolicy Apostolskiej w Rzymie biskup Borgess zrezygnował z funkcji. Ks. Kolasiński powrócił do Detroit i założył nową, niezależną parafię Najsłodszego Serca Najświętszej Maryi Panny. Doprowadził do wybudowania kościoła. Publicznie wyraził skruchę i pojednał się z nowym biskupem, który mianował go proboszczem nowej parafii. Zmarł 11 IV 1898 r.
KOLASIŃSKI JAKUB (ksiądz), urodzony w 1801 r. w Mielcu (lub Gawłuszowicach). Studia teologiczne odbył we Lwowie i w 1830 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Radłowie jako wikariusz, a następnie administrator. W 1834 r. został mianowany proboszczem w Luszowicach, a w 1840 r. proboszczem w Wadowicach Górnych. Pełnił także funkcję dziekana dekanatu radomyskiego. Zmarł 12 I 1859 r.
KOLASIŃSKI JÓZEF, urodzony 15 III 1875 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Eleonory. W młodości zdobył zawód masarza i prowadził wędliniarnię przy ul. Pańskiej (później ul. J. Piłsudskiego). Był długoletnim członkiem Rady Miejskiej w Mielcu. W latach 1918-1920 pełnił funkcję wiceburmistrza miasta Mielca, w tym od 9 XI 1918 r. do 23 XII 1919 r. sprawował obowiązki burmistrza, po rezygnacji z urzędu burmistrza A. Pawlikowskiego (9 XI 1918 r.). Ponadto w latach 1919-1920 był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu oraz przez wiele lat zasiadał w Radzie Nadzorczej Banku Spółdzielczego. We wrześniu 1939 r. został powołany do Rady Przybocznej Burmistrza Miasta Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej i w pierwszych latach po zakończeniu wojny nie przejawiał większej aktywności. Zmarł 9 VI 1955 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOLASIŃSKI WŁADYSŁAW MIECZYSŁAW, urodzony 1 I (10 VI?) 1896 r. w Mielcu, syn Walentego i Anny z Gwoździowskich. Do 1914 r. był uczniem c.k. Gimnazjum w Mielcu. Od 1909 r. należał do tajnych organizacji niepodległościowych działających w gimnazjum, m.in. w „Związku Jastrzębim” i „Związku Przebojem”, a w 1912 r. został członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Wkrótce po wybuchu I wojny światowej, w dniu 12 IX 1914 r. zgłosił się do Legionów i został skierowany do 3 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty. W oddziale tym uczestniczył w działaniach wojennych do 19 IV 1915 r. Po niemal miesięcznej przerwie 10 V 1915 r. został przeniesiony do 1 oddziału karabinów maszynowych, a od 14 IV 1916 r. służył w kompanii karabinów maszynowych 1 pułku piechoty Legionów. Brał udział w kampanii wołyńskiej, m.in. w bitwach pod Kuklami i Jabłonką. Według oświadczenia córki (Marii Wojdak z d. Kolasińska) odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari. Ciężko ranny pod Maniewiczami (kula w klatce piersiowej), został zabrany przez Rosjan do szpitala w Samarze. Tam po operacji i wyleczeniu jako rekonwalescent pracował w aptece szpitalnej. W 1918 r. powrócił do Mielca i włączył się w działalność POW. W listopadzie zgłosił się do Wojska Polskiego, ale niedługo potem ze względu na stan zdrowia został zwolniony. Od 1919 r. pracował na kolei, m.in. jako zawiadowca stacji w Rajczy koło Żywca i później w Makowie Podhalańskim, a po ukończeniu studiów jako radca prawny w Dyrekcji Okręgu Kolei Państwowych w Krakowie. W latach 60. przeprowadził się do Mielca. Zmarł 16 VIII 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOLEJOWA LINIA DĘBICA – MIELEC – ROZWADÓW – NADBRZEZIE powstała w 1887 r. Zbudowało ją Towarzystwo Kolei Galicyjskiej Karola Ludwika na podstawie koncesji z 29 XII 1886 r. Prace budowlane trwały do końcowych dni października, a oddanie do użytku wraz z pierwszym przejazdem pociągu nastąpiło 30 X 1887 r. Długość linii liczyła 107 km i 166 m. Połączenie kolejowe Mielca z Dębicą, przez którą przechodziła linia kolejowa Kraków – Lwów, stworzyło mieszkańcom Mielca i jego okolic możliwość nieporównywalnie szybszego niż dotąd dotarcia do najodleglejszych miejscowości galicyjskich oraz stolicy monarchii – Wiednia. W związku z powstaniem stacji kolejowej i dworca wykonano dojazdową ulicę Kolejową, przy której niedługo potem rozpoczęto budowanie domów i obiektów użytku publicznego. Linia kolejowa, oprócz niewątpliwych korzyści, wprowadziła także sporo kłopotów; na przykład posiadacze pól – przeciętych torami na dwie części – zostali zmuszeni do dalekich objazdów lub do ich sprzedaży. Z biegiem lat rosło obciążenie linii przewozami osobowymi i towarowymi. Jeśli w 1919 r. przez Mielec w jednym dniu przejeżdżały dwa lokalne pociągi osobowe po trzy razy, to w 1939 r. kursowały już trzy pociągi dalekobieżne (Kraków – Lublin, Krynica – Warszawa, Katowice – Sandomierz) i oferowano podróżnym po pięć kursów na linii lokalnej do Dębicy oraz Sandomierza (4) i Rozwadowa (1). Pod koniec lat 30. zbudowany został tor kolejowy łączący Zakłady Lotnicze z mielecką stacją. Dynamiczny rozwój Mielca spowodował, że w latach 70. i 80. codzienna ilość lokalnych kursów pociągów osobowych wzrosła do niemal trzydziestu, a ponadto kursowały dwa pociągi dalekobieżne (Kraków – Lublin i Warszawa – Zagórz). Dynamicznie rosła też ilość przewozów towarowych, co było przyczyną coraz częstszych zakłóceń w rozkładzie jazdy pociągów osobowych. Równoczesny rozwój motoryzacji spowodował, że zamykane przejazdy przez linię kolejową ze Starego Mielca do osiedla fabrycznego i WSK tworzyły długie kolejki pojazdów po obu stronach ramp kolejowych. Tę dramatyczną sytuację zdecydowanie odmieniło oddanie do użytku wiaduktu 19 X 1982 r. Upadek WSK i rozwój motoryzacji sprawiły, że w latach 90. systematycznie spadała ilość kursów dalekobieżnych i lokalnych osobowych oraz przewozów towarowych. Na początku XXI w. z najwyższym trudem utrzymano 1 pociąg dalekobieżny (Zamość-Wrocław) i kilka (5-6) kursów linii lokalnej (Dębica – Stalowa Wola-Rozwadów). Od 1 IX 2009 r. zawieszono ruch pociągów pasażerskich PKP. 31 VIII jako ostatni przejechał tą trasą (przez Mielec) osobowy pociąg pospieszny „Hetman”. Pociągi towarowe (choć rzadziej) nadal korzystały z tej linii. Staraniem parlamentarzystów, samorządu wojewódzkiego i samorządów lokalnych oraz Ministerstwa Infrastruktury – PKP Polskie Linie Kolejowe SA przeprowadziły remont linii kolejowej Dębica – Mielec i przywróciły ruch pociągów pasażerskich na tej linii od 1 IX 2021 r. W marcu 2022 r. rozpoczęły modernizację drugiego odcinka na linii Mielec – Padew Narodowa wraz z budową wiaduktu pomiędzy Borkiem i Chorzelowem oraz przebudową przystanków.
KOLEJOWA (ULICA), jedna z najdłuższych (1979 m) ulic na osiedlu Rzochów. Biegnie od ul. Rzochowskiej w kierunku wschodnim (dalej do Łuża i Niwisk), krzyżując się z ul. Dębicką, linią kolejową (w okolicy stacji) i Grabiową. Przez wiele lat była typową drogą polną. Po przyłączeniu Rzochowa do Mielca w 1985 r. otrzymała status ulicy miejskiej. (Nazwę „Kolejowa” nosiła do 1939 r. i w latach 1944-1948 ulica biegnąca od ul. J. Piłsudskiego – wcześniej ul. Pańskiej – do stacji kolejowej. W czasie okupacji hitlerowskiej otrzymała nazwę „Eisenbahnstrasse”, w latach 1948-1990 H. Sawickiej, a od 1990 r. – Jadernych.) W 2008 r. położono na niej nawierzchnię asfaltową.
KOLISZ ANNA (z domu MIETKOWSKA), urodzona 26 I 1950 r. w Węgorzynie koło Łobeza (województwo szczecińskie), córka Franciszka i Heleny z Rutkowskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego im. W. Broniewskiego w Świdwinie, maturę zdała w 1969 r. W latach 1969-1972 studiowała w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i uzyskała dyplom ukończenia wyższych studiów zawodowych. Pracę zawodową podjęła 15 VIII 1972 r. w Szkole Specjalnej nr 4 w Mielcu. W 1975 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra nauk pedagogicznych. 1 VIII 1976 r. została powołana na stanowisko dyrektora wymienionej Szkoły Specjalnej nr 4. W 1980 r. ukończyła studia podyplomowe w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu w zakresie organizacji i zarządzania oświatą. W latach 1978-1980 zainicjowała i przeprowadziła modernizację obecnego obiektu Zespołu Szkół Specjalnych przy ul. S. Żeromskiego 34, co radykalnie poprawiło warunki pracy szkoły. (Wcześniej mieściła się w budynku szkolnym przy ul. A. Mickiewicza 17.) Równocześnie kierowała przygotowaniami społeczności szkoły do przyjęcia patrona. W wyniku tych działań 1 IX 1980 r. – wraz z pierwszą inauguracją roku szkolnego w nowym budynku – szkoła otrzymała sztandar i imię Janusza Korczaka. Doprowadziła też do utworzenia w 1980 r. Zasadniczej Szkoły Zawodowej Specjalnej, z możliwością odbycia przez uczniów nauki zawodu w zakładzie pracy jako młodocianych pracowników. Powstanie ZSZ Specjalnej w zasadniczy sposób pomogło jej przy utworzeniu w 1982 r. Zespołu Szkół Specjalnych im. Janusza Korczaka. W latach 1983-1984 pracowała w Instytucie Kształcenia Nauczycieli Oddział Rzeszów na stanowisku starszego asystenta do spraw specjalizacji zawodowych w zakresie szkolnictwa specjalnego oraz pełniła obowiązki przewodniczącej Międzywojewódzkiej Komisji Kwalifikacyjnej Stopni i Specjalizacji Zawodowych. W latach 1985-1991 przebywała we Lwowie (ZSRR, aktualnie Ukraina), w związku z oddelegowaniem do pracy męża – Czesława Kolisza. Po powrocie do Mielca podjęła (na krótko) pracę w Zespole Szkół Specjalnych, ale z dniem 31 X 1992 r. rozwiązała stosunek pracy. W międzyczasie, 15 IV 1991 r. założyła własną firmę PHPU „ANKOL”, która z powodzeniem realizowała działalność w zakresie handlu zagranicznego, a obecnie zajmuje się obrotem paliwami. Od powstania w 1992 r. Firmy Techniczno-Handlowej „ANKOL” jest jej pełnomocnikiem, zarządza całością firmy i sprawuje bezpośredni nadzór nad sektorem samochodowym. W 2000 r. doprowadziła do uzyskania przedstawicielstwa firmy „KIA MOTORS” i otwarcia w Chorzelowie największego w Polsce salonu samochodowego tej firmy. W grudniu 2000 r. odbyła staż w Seulu (Korea). W 2001 r. doprowadziła do otwarcia w Chorzelowie jednego z największych i najlepiej wyposażonych w Europie serwisów samochodowych firmy BOSCH. Stworzenie nowoczesnego wizerunku firmy „ANKOL” potwierdzone zostało uzyskaniem certyfikatów: Systemu Zarządzania Jakością ISO 9001;2001 (2001) i Systemu Zarządzania Środowiskowego ISO 14001;1998 (2002).Obok nauki i pracy zawodowej wiele czasu poświęcała działalności społecznej. W czasie studiów należała do Zrzeszenia Studentów Polskich, w latach 1972-1985 do Związku Nauczycielstwa Polskiego, a w latach 1978-1985 do Ligi Kobiet Polskich i w okresie 1978-1981 przewodniczyła Zarządowi Miejskiemu tej organizacji. W latach 1978-1981 pełniła funkcję członka Plenum i Egzekutywy KM PZPR w Mielcu, a w kadencji 1978-1984 była radną Miejskiej Rady Narodowej. Z działalności społecznej wycofała się z chwilą wyjazdu do Lwowa, a po powrocie zajęła się wyłącznie działalnością charytatywną. Za wyróżniającą się pracę zawodową i wielokierunkową działalność społeczną otrzymała m.in.: Brązowy Krzyż Zasługi i Nagrodę III Stopnia Ministra Oświaty i Wychowania (1978), Honorową Odznakę Ligi Kobiet i Honorową Odznakę Przyjaciół Dzieci (1980), Złotą Odznakę Honorową Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1982) i Nagrodę Specjalną Ministra Oświaty i Wychowania (1983). Oprócz pracy w ramach firm „ANKOL” zajmuje się z powodzeniem projektowaniem, organizowaniem i prowadzeniem ogrodów zielonych. W 2008 r. przystąpiła do elitarnej grupy menedżerów i liderów Management Mastery Club przy Harvard Business Review. Ukończyła roczny Program Rozwoju Umiejętności Menedżerskich Management II przy Harvard Business Review Polska w Warszawie (2009 r.) oraz Akademię Strategicznego Przywództwa (2010 r.). Jako wiceprezes firmy ANKOL systematycznie doskonali jej działalność poprzez m.in. wdrażanie nowoczesnych systemów zarządzania, dbałość o jakość, racjonalne wprowadzanie innowacji oraz umacnianie pozycji na światowych rynkach. Aktywnie uczestniczy m.in. w targach i wystawach lotniczych, mitingach, forach, konwencjach oraz rozmowach biznesowych. Dzięki jej aktywności firma ANKOL szczyci się szeregiem międzynarodowych i krajowych nagród i wyróżnień. (Szerzej w uzupełnieniu hasła ANKOL.) Jako pierwsza Polka została uhonorowana w 2012 r. indywidualną Międzynarodową Nagrodę Królowej Wiktorii (Queen Victoria Commemorative Medal) przez Europejskie Stowarzyszenie Biznesu z Oxfordu. W uznaniu zasług na rzecz rozwoju regionu oraz działalności eksportowej Stowarzyszenie Eksporterów Polskich nominowało w 2010 r. Annę Kolisz na Dziekana Podkarpackiego Korpusu Eksporterów. Ponadto została wyróżniona tytułami Ambasadora Firm Rodzinnych (2012) oraz Ambasadora Przedsiębiorczości Kobiet (2013). W ramach działalności prospołecznej wspiera najbardziej potrzebujących, a szczególnie dzieci specjalnej troski, chore i biedne oraz placówki służby zdrowia, szkoły i instytucje kościelne. Za działania pomocowe otrzymała m.in. wyróżnienie ,,Businesswoman Dobroczynności 2011“, przyznane przez magazyn dla kobiet przedsiębiorczych „Businesswoman & Life”. Kolejne lata były równe owocne w cenne przedsięwzięcia, sukcesy i wyróżnienia, toteż w 2018 r. Europejskie Stowarzyszenie Biznesu przedłużyło Annie Kolisz licencję Medalu OUEEN VICTORIA na okres do 2022 r. Wyróżnienia w 2019 r.: 30 III – Czlowiek Sukcesu 2019; 12 IV – Międzynarodowa Nagroda Sukcesu (przyznana przez EBA z siedzibą w Oksfordzie); 2 VII – mianowanie na Ambasadora Biznesu EBA w Polsce; Pieczęć Zasług Obywatelsich – Sigillum Meriti Civillis (Nagroda TMZM w Mielcu). Autorka ekskluzywnych albumów: Anna Kolisz – Kobieta Sukcesu (2019) i Anna Kolisz inspiruje (2020). Jedna z kobiet przedstawianych w Biblii Prawdziwego Piękna (2019). 1 X 2020 r. otrzymała tytuł Honorowego Profesora Społecznosci Akademickiej z Oksfordu. Po śmierci męża (Czesława Kolisza – 24 VI 2021 r.) przejęła funkcje prezesa Zarządu i dyrektora zarządzajacego firmy ANKOL Sp. z o.o. oraz wiceprezesa Zarzadu i dyrektora zarządzajacego FTH ANKOL Sp. z o.o.
KOLISZ CZESŁAW, urodzony 3 VI 1948 r. w Mielcu, syn Justyna i Heleny z domu Indyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1966 r. Studia na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej (specjalność: elektrohydromechanika) ukończył w 1972 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. W czasie studiów należał do Zrzeszenia Studentów Polskich. Grał w reprezentacji PW w piłce nożnej. W latach 1968-1970 przeszedł przeszkolenie wojskowe w Centrum Szkolenia Służby Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie (otrzymał stopień oficera rezerwy), a także ukończył Studium Pedagogiczne, uzyskując kwalifikacje do nauczania w szkolnictwie zawodowym. Po studiach podjął pracę w WSK „PZL-Mielec”, jako konstruktor w Dziale Energetycznym Biura Konstrukcyjnego, a następnie pracował jako starszy konstruktor i kierownik Sekcji Podwozi Lotniczych w tymże Biurze do 1979 r. Realizował projekty lotnicze w zakresie samolotów M-15, M-17, M-18 i M-26. Ponadto w latach 1973-1980 prowadził zajęcia z zakresu automatyki w Zespole Szkół Technicznych. W latach 1980-1985 pełnił funkcję głównego specjalisty do spraw konstrukcji – konstruktora prowadzącego i doprowadził do uruchomienia produkcji samolotu An-28. (Pierwszy lot odbył się 22 VII 1984 r.) W 1978 r. odbył staż produkcyjny w firmie PIPER w USA. Wielokrotnie uczestniczył w pracach zespołu koordynacyjnego przemysłów lotniczych PRL i ZSRR. Angażował się też w działalność partyjną i społeczną. W latach 1979-1981 kierował organizacją partyjną OBR SK i pełnił funkcję członka egzekutywy KZ PZPR WSK. Przez wiele lat był przewodniczącym Koła nr 38 Polskiego Związku Filatelistycznego w Mielcu. We wrześniu 1985 r. został oddelegowany do Lwowa (ZSRR, aktualnie Ukraina) na stanowisko kierownika serwisu lotniczego w zakresie An-28. Do 1991 r. przekazał odbiorcom radzieckim blisko 170 samolotów oraz kierował pracami polskich baz serwisowych w Syktywkarze (KOMI) i Duszanbe (Tadżykistan). Po powrocie do kraju w 1991 r. pracował w serwisie lotniczym WSK, a 30 VI 1992 r. został zwolniony z pracy. Kilka dni wcześniej – 25 VI 1992 r. założył Firmę Techniczno-Handlową „ANKOL”. 4 VII 1995 r. uzyskał, jako jeden z pierwszych w Polsce, koncesję Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na obrót samolotami i śmigłowcami bojowymi. Kolejnym krokiem w działalności lotniczej było uzyskanie 15 V 1997 r. koncesji Ministerstwa Gospodarki na prowadzenie działalności handlowej z zagranicą towarami i usługami o przeznaczeniu specjalnym. Aktualnie realizuje dostawy sprzętu lotniczego do kilkunastu krajów. Ponadto jest przedstawicielem wielu firm lotniczych. W latach 1997-1998 podjął próbę rozpoczęcia produkcji lotniczej samolotu M-18 „Dromader”, ale brak odpowiedniego wsparcia ze strony Ministerstwa Skarbu i ówczesnej dyrekcji WSK „PZL-Mielec” uniemożliwił mu rozpoczęcie tego przedsięwzięcia. Posiadane środki przeznaczył więc na inwestycje w sektorze samochodowym. W 2000 r. otworzył w Chorzelowie największy salon samochodowy „KIA” w Polsce, a w 2001 r. oddał do użytku jeden z najnowocześniejszych w Europie serwisów samochodowych koncernu „BOSCH”. 29 XI 2001 r. uzyskał, jako jeden z pierwszych w kraju, certyfikat Systemu Zarządzania Jakością nr JW.-3/1/2001 na prowadzenie obrotu z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym. Poza pracą zawodową prowadził działalność charytatywną. Jako prezes firmy ANKOL systematycznie poszukiwał nowoczesnych i innowacyjnych rozwiązań, poprawiających skuteczność działań handlowych. Wdrażał innowacyjne projekty, nowoczesne technologie i systemy usprawniające działalność handlową w branży lotniczej na rynkach międzynarodowych. Stworzył największą ,,Bazy danych produktów” zawierającej ponad 120 000 pozycji do samolotów i śmigłowców, prowadzoną w 4 językach (w tym cyrylicy). Poczynając od 2002 r. doprowadził do wdrożenia, certyfikacji i zintegrowania 10 systemów zarządzania jakością oraz systematycznie je odnawiał. W 2010 r. wdrożył model Kompleksowego Zarządzania Jakością (TQM) w oparciu o kryteria BID Quality Culture 100. W poszukiwaniu nowych rynków zbytu uczestniczył aktywnie w najbardziej prestiżowych wystawach i salonach lotniczych, organizował spotkania handlowe oraz brał udział w konwencjach i forach ekonomicznych. Wystarał się o rozszerzenie koncesji MSWiA na niemal pełną listę uzbrojenia. Od 2004 r. był członkiem amerykańskiego Stowarzyszenia Dostawców Lotnictwa ASA – Aviation Suppliers Association. W latach 2006-2007 zorganizował misje gospodarcze do krajów Ameryki Łacińskiej oraz rozpoczął dostawy towarów dla lotnictwa Malezji, Pakistanu, Peru i marynarki wojennej Meksyku. W 2006 r. uzyskał Przedstawicielstwo na Europę Wschodnią amerykańskiego producenta łożysk bezobsługowych Kamatics Corporation, a w 2007 r. podpisał wieloletni kontrakt z zakładami produkcyjnymi samolotów SUKHOI na dostawy łożysk do produkcji samolotu pasażerskiego SUPERJET 100. Od 2010 r. pełnił funkcję dziekana Lotniczego Korpusu Eksporterów, a od 2013 r. był członkiem Business Centre Club. Uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami, m.in. Międzynarodową Nagrodą Socrates (International Socrates Award, przyznaną przez Europe Business Assembly z Oxfordu, 2012, Wiedeń), Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Zasługi dla Związku Inwalidów Wojennych RP”, Medalem z okazji Światowego Dnia Jakości (przyznanym przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji), Medalem za współpracę z Siłami Powietrznymi Peru, Nagrodą Grand Prix dla Wybitnego Eksportera Roku 2010 (wyróżnienie Rządu RP), Medalem „Manager of the Year” (2011, Oxford, Anglia), tytułem „Przedsiębiorca Roku 2012” (Nowy York, USA), tytułem „Mielczanin Roku 2011”, wyróżnieniem The BIZZ w kategorii World Leader Businessperson (podczas międzynarodowej konwencji ,,BIZZ ARABIC 2012”, Doha-Katar), Statuetką Dedala w czasie X Spotkania Lotniczych Pokoleń – Mielec 2020. Zmarł 24 VI 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOLOROWA (ULICA), niewielka (około 160 m) ulica prywatna na osiedlu Smoczka. Jest drogą dojazdową dla miniosiedla domów prywatnych do ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Nazwę, zgodnie z wnioskiem współwłaścicieli, otrzymała na sesji Rady Miejskiej 9 IX 2009 r.
KOLOZSI EMERYK, urodzony 2 VIII 1918 r. w Nagyköros na Węgrzech, syn Emeryka i Marii z domu Olesiewicz. Absolwent Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Gródku Jagiellońskim. Należał do miejscowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W czasie II wojny światowej trafił do łagru pod kołem podbiegunowym, a rodzina została wywieziona za Ural. W 1943 r. udało mu się uwolnić i przedostać do tworzącego się wojska polskiego w Sielcach nad Oką (ZSRR). Jako żołnierz 1 Armii Wojska Polskiego przeszedł cały szlak bojowy od Lenino do Berlina i kilkakrotnie był ranny. Ukończył Kurs Oficerów Piechoty w Krakowie (1945) oraz Kurs Oficerów Intendentury w Zgierzu (1949) i służył w wojsku na różnych stanowiskach oficerskich, ostatnio w randze majora. W 1956 r. został przeniesiony do rezerwy i podjął pracę w WSK Mielec. M.in. pełnił funkcje szefa kadr i inspektora BHP. W tym czasie ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu. Na emeryturę przeszedł 20 X 1975 r. Angażował się społecznie, m.in. był współzałożycielem Koła Polskiego Związku Filatelistów nr 6 przy Zakładowym Domu Kultury WSK Mielec (1956) i jego długoletnim działaczem. Pełnił funkcję kierownika sekcji bokserskiej Stali Mielec. Był też członkiem mieleckich klubów szachowych i brydżowych oraz Polskiego Związku Wędkarskiego. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz Klubu Oficerów Rezerwy. W 1978 r. został awansowany do stopnia podpułkownika. Od marca 1981 r. był członkiem Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem „Za Warszawę”, Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Medalem „Za Odrę i Nysę”, Medalem „Za Berlin”, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 18 VII 1981 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOŁACZ BOGUSŁAW, urodzony 9 IX 1958 r. w Mielcu, syn Stanisława i Heleny z domu Walas. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST, maturę zdał w 1981 r. Od 1973 r. do 1982 r. pracował w WSK Mielec jako uczeń, a następnie frezer wytaczacz. W tym czasie odbył też zasadniczą służbę wojskową. W stanie wojennym (13 V 1982 r.) za udział w strajku został zwolniony z WSK. Wkrótce potem został zatrudniony w Szpitalu Rejonowym (później Powiatowym) w Mielcu i pracuje tam nadal. Od powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” do dziś jest jego aktywnym działaczem. M.in. był członkiem Zarządu Regionu Rzeszowskiej Solidarności, wiceprzewodniczącym Delegatury w Mielcu i członkiem Komisji Zakładowej przy Szpitalu w Mielcu. Był współorganizatorem licznych protestów i manifestacji w obronie mieleckiego szpitala i praw pracowniczych Służby Zdrowia. Od 1978 r. (po służbie wojskowej) należy do PCK i Klubu Honorowych Dawców Krwi w Mielcu. Dotychczas oddał 34 650 ml krwi. Ukończył Studium Umiejętności Psychologicznych w Czarnym Borze (2008) oraz Studium Terapii Uzależnień (2009). Udziela się społecznie jako terapeuta w Ośrodku Terapii Uzależnień i Współuzależnień oraz w Punkcie Konsultacyjnym ds. Uzależnień przy Urzędzie Miejskim oraz Katolickiej Poradni Specjalistycznej „Arka”. Pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Trzeźwościowego Nowe Życie. Jest ambasadorem Mielca w Ogólnopolskiej Akcji „Sprawdź czy Twoje picie jest bezpieczne”. Organizuje bezalkoholowe bale sylwestrowe i obozy terapeutyczne. Jego pasją jest też turystyka górska, m.in. już w latach 1976-1977 był prezesem młodzieżowego Klubu Turystycznego „Torbaczek” przy ODK MSM w Mielcu, a później aktywnie działał w PTTK. W 2015 r. został wybrany na przewodniczącego Powiatowej Rady Działalności Pożytku Publicznego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Pro Patria, Odznakami HDK III, II i I stopnia, Odznaką Zasłużonego HDK, Odznaką Honorową PCK IV stopnia, Medalem 90-lecia PCK, Medalem 100-lecia PCK oraz Medalem „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”.
KOŁACZ JERZY, urodzony 16 VII 1941 r. w Hykach-Dębiakach, powiat dębicki (po wojnie powiat mielecki), syn Jana i Genowefy z Zielińskich. W dzieciństwie utracił słuch. W 1959 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy Państwowym Zakładzie Dzieci Głuchych w Przemyślu oraz zdał egzamin na czeladnika w specjalności ślusarz ogólny w tejże szkole. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął w Czuwaju Przemyśl. Po ukończeniu szkoły przybył do Mielca i podjął pracę w Spółdzielni Pracy „Pokój” jako ślusarz. Równocześnie został zawodnikiem LKS Tęcza Mielec, a w 1960 r. przeniósł się do Stali Mielec i w jej barwach występował do 1969 r. Specjalizował się w biegach długodystansowych i przełajowych. Należał do czołówki biegaczy okręgu rzeszowskiego i wielokrotnie zwyciężał na zawodach okręgowych, a wśród biegaczy głuchych był zdecydowanie najlepszym w kraju. Jako reprezentant Polski zdobył tytuł wicemistrza Europy w biegu przełajowym na dystansie 4 200 m (14,26,0) na Mistrzostwach Europy Głuchych w Oslo (1962 r.), a w 1965 r. wywalczył srebrny medal na 5 000 m na Olimpiadzie Głuchych w Washington (USA). Innymi dużymi sukcesami były: zdobycie 2. miejsca w trójmeczu lekkoatletycznym w Szwecji (1963), wywalczenie 1. miejsca w biegu o Puchar Mera Paryża na dystansie 3 000 m (1962) oraz przyczynienie się do zdobycia 2. miejsca drużynowo w biegu przełajowym (5 km) o puchar Prezydenta Włoch. W 1965 r. podjął pracę w mieleckiej WSK, także jako ślusarz. Z dniem 1 VIII 1994 r. przeszedł na zasiłek przedemerytalny. Wyróżniony został m.in. Brązowym Medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe” (1964), Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Głuchych (1976) i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „PZL-Stal” (1989). Zmarł 7 V 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOŁACZ LESZEK, urodzony 17 XI 1959 r. w Mielcu, syn Stanisława i Heleny. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. W okresie szkolnym należał do ZHP i w latach 1974-1979 pełnił funkcję drużynowego 10. Męskiej Drużyny Harcerskiej. Po maturze zatrudniony został w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku konstruktora. W 1982 r. przeniósł się do Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu i pełnił kolejno funkcje: inspektora sprzętu medycznego (1982-1984), kierownika sekcji technicznej (1984-1987) i kierownika działu technicznego (1987-1991). W tym czasie ukończył studia na Politechnice Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W 1991 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora d/s eksploatacyjno-ekonomicznych, a w 2001 r. na stanowisko dyrektora ZOZ SPZ w Mielcu. Funkcję tę pełnił do V 2016 r. W czasie pracy w mieleckim ZOZ przyczynił się do rozwoju i unowocześnienia Szpitala Powiatowego w Mielcu oraz restrukturyzacji ZOZ. Uczestniczył we wszystkich etapach rozbudowy szpitala (od 1982 r.), utworzeniu Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego (1987), pozyskaniu funduszów i utworzeniu Oddziału Paliatywnego (1988). Doprowadził do utworzenia nowych oddziałów: ortopedyczno-urazowego (2001), ratownictwa medycznego (2002), urologicznego (2003) oraz stacji dializ (2002) i pracowni tomografii komputerowej (2003). Kierował pracami nad restrukturyzacją ZOZ, w ramach której wyłączono ze struktur ZOZ niektóre działy opieki medycznej oraz sprywatyzowano usługi gospodarcze szpitala. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. W latach 80. jako instruktor ZHP (harcmistrz) wielokrotnie pełnił funkcję komendanta obozów harcerskich. W latach 1995-2002 był jednym z inicjatorów i organizatorów Mistrzostw Polski Lekarzy w Halowej Piłce Nożnej (8 edycji), które rozgrywano w mieleckiej hali sportowo-widowiskowej. Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi. Pod jego dyrekcją mielecka lecznica systematycznie i wszechstronnie rozwijała się i od szeregu lat była umieszczana w czołówce polskich szpitali (na podstawie corocznego rankingu dziennika „Rzeczpospolita”). W plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany „Mielczaninem Roku 2008”. 20 VI 2017 r. został prezesem MZBM Sp. z o.o. w Mielcu i pełnił tę funkcję do 7 VI 2018 r. Od VII 2018 r., po wygraniu konkursu, pełnił funkcję dyrektora Szpitala w Proszowicach. W maju 2019 r. został odwołany. Po powrocie do Mielca został zatrudniony w MZBM na stanowisku kierownika ADM.
KOŁACZ ROMAN, urodzony 28 IX 1967 r. w Mielcu, syn Stanisława i Ireny z domu Schab. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1987 r. W latach szkolnych należał do ZHP. W 1990 r. ukończył Szkołę Chorążych Pożarnictwa w Krakowie i otrzymał stopień młodszego chorążego pożarnictwa. Zatrudniony został w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu na stanowisku inspektora do spraw operacyjno-technicznych, a w następnym roku został dowódcą zmiany służbowej podziału bojowego. W 1993 r. otrzymał awans na stopień chorążego pożarnictwa. Podjął studia w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie i w 1995 r. uzyskał tytuł inżyniera oraz awans na stopień młodszego kapitana, a w 1997 r. ukończył studia i otrzymał tytuł magistra. W tym samym roku został dowódcą Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej, a za sprawne kierowanie akcją ratowniczą w czasie powodzi w 1997 r. został awansowany do stopnia kapitana. W 2001 r. otrzymał awans na stopień starszego kapitana, a w 2002 r. został Komendantem Powiatowym Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu. Za wyróżniającą się pracę zawodową otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi i Brązowy Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Poza akcjami ratowniczymi i działalnością bieżącą wiele uwagi poświęcał unowocześnieniu sprzętu i innego wyposażenia podległej jednostki. W 2005 r. został awansowany do stopnia młodszego brygadiera, a w 2009 r. do stopnia brygadiera. W latach 2015-2016 pełnił funkcję zastępcy podkarpackiego komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Rzeszowie w stopniu starszego brygadiera, a następnie przeszedł na emeryturę. Otrzymał też kolejne wyróżnienia, m.in. Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Srebrny za Długoletnią Służbę, Krzyżem Zasługi za Dzielność, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” i Odznaką Zasłużony Działacz LOK.
KOŁC STANISŁAW, urodzony 27 IV 1894 r. w Krzemienicy, powiat mielecki. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1914 r. W ostatnich klasach gimnazjalnych należał do tajnej organizacji niepodległościowej „Zarzewie”. Po wybuchu wojny 17 IX 1914 r. został wcielony do armii austriackiej, najpierw do 40 pułku piechoty, a następnie do służby sanitarnej. W 1915 r. został przeniesiony na front wołyński, a w 1916 r. skierowany do szkoły oficerskiej w Wiedniu. Po jej ukończeniu, już w stopniu chorążego, służył w kompanii sanitarnej w Albanii i został awansowany do stopnia podporucznika. Tam zastał go koniec wojny i powrócił (chory) w rodzinne strony. Po wyleczeniu się powrócił do wojska polskiego i służył w 5 batalionie sanitarnym w Krakowie. W jesieni 1919 r. pracował w szpitalu polowym na froncie litewsko-białoruskim, a w grudniu 1920 r. powrócił (ze szpitalem) do Krakowa. Pozostał w wojsku i służył w jednostkach w Łodzi, a następnie w Warszawie, gdzie został dowódcą kompanii szkolnej Kadry Zapasowej 1. Szpitala Okręgowego w Warszawie. Dalszych losów dotychczas nie udało się ustalić.
KOŁC STANISŁAW JAN, urodzony 27 IV 1894 r. w Krzemienicy, powiat mielecki. Do gimnazjum uczęszczał najpierw w Dębicy, a następnie w Mielcu, gdzie zdał maturę w 1914 r. Należał do konspiracyjnych gimnazjalnych organizacji niepodległościowych. Z powodu choroby w sierpniu nie zgłosił się do Legionów Polskich. We wrześniu został powołany do wojska austriackiego i skierowany do oddziału sanitarnego w 40 pułku piechoty (rzeszowskim). Brał udział w walkach na froncie wołyńskim (VIII 1915 – VI 1916). W 1916 r. ukończył szkołę oficerską w Wiedniu i został skierowany do Albanii. W 1918 r. otrzymał awans na stopień podporucznika. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zgłosił się do Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim, służąc w 5 batalionie sanitarnym (krakowskim). Po wojnie powrócił z batalionem do Krakowa, a później służył w Łodzi i w Warszawie, od 1926 r. jako dowódca szkolnej kompanii Kadry Zapasowej I Wojskowego Szpitala Okręgowego. Dalsze losy nieznane.
KOŁEK JÓZEF (ksiądz), urodzony 10 II 1954 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Bieniek. Absolwent liceum ogólnokształcącego w Rzeszowie z maturą w 1973 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i 25 V 1980 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Ocieka, Wojakowa, Nowe Rybie, Siedliska Bogusz i Wietrzychowice. W 1996 r. został mianowany proboszczem parafii rzymskokatolickiej pw. św. Augustyna Biskupa w Jamach Wielkich, powiat mielecki. Pełnił funkcje dekanalnego duszpasterza trzeźwości i wicedziekana dekanatu radomyskiego. Wyróżniony odznaczeniem Expositorium Canonicale. Zmarł 25 IV 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
KOŁŁĄTAJA HUGONA (ULICA), niedługa (232 m) uliczka miejska na osiedlu Niepodległości. Powstała w czasie pierwszej zabudowy osiedla fabrycznego pod koniec lat 30. XX w. Patrona otrzymała w 1957 r., po przejęciu przez MZBM osiedla fabrycznego. Łączy ul. F. Chopina z ul. M. Konopnickiej. Posiadała nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. W 2004 r. położono nową nawierzchnię i zbudowano chodniki po obu stronach.
Patron ulicy: KS. HUGO KOŁŁĄTAJ (1750-1812) to jeden z najwybitniejszych Polaków okresu Oświecenia, wielki patriota, pisarz i działacz społeczny. Od 1775 r. pracował w Komisji Edukacji Narodowej i Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych. Po objęciu stanowiska rektora Akademii Krakowskiej zreformował uczelnię, co w następnych latach zaowocowało wyraźnym wzrostem jej poziomu. Po przeniesieniu się do Warszawy zorganizował w swym domu na Solcu ośrodek życia intelektualnego i postępowych myśli, który nazwano „Kuźnicą Kołłątajowską”. Brał udział w Sejmie Czteroletnim, pełnił urząd podkanclerzego koronnego i był współautorem Konstytucji 3 maja. Stanął na czele Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Uczestniczył w redakcji aktu powstania kościuszkowskiego i uniwersału połanieckiego. Za działalność patriotyczną został uwięziony przez Austriaków, a następnie internowany przez władze rosyjskie. Po uwolnieniu pisał sporo rozpraw i broszur politycznych. Zmarł w Warszawie w 1812 r. Należy dodać, że Stanisław Kryczyński w artykule Z przeszłości miasta Mielca, zamieszczonym w wydawnictwie Mieleczanin w 1933 r. podał, że ks. Hugo de Sztumberg Kołłątaj był proboszczem mieleckiej parafii św. Mateusza w latach 1774-1783, a potwierdził to S. Krzemiński w Wielkiej Encyklopedii Powszechnej Ilustrowanej (Warszawa, 1905). Co prawda Kołłątaj nie urzędował w Mielcu, bowiem w tym czasie reformował Akademię Krakowską, ale dochody z mieleckiego probostwa (i kilku innych beneficjów) przeznaczał zapewne na koszty tejże reformy i własnej działalności publicystycznej.
KOŁO EMERYTÓW PAŃSTWOWYCH, istniało w Mielcu w okresie międzywojennym. Liczyło około 70 członków. Związane było z działalnością Chrześcijańskiej Demokracji.
KOŁO KATOLICKICH POLEK, stowarzyszenie założone w 1908 r. przez hrabinę Marię Tarnowską, ks. Józefa Piekarzewskiego i hrabinę Konstancję Oborską. Początkowo nosiło nazwę „Koło Polskiego Związku Niewiast Katolickich”. Jego celem była „praca Polek – katoliczek wszystkich stanów nad społecznym odrodzeniem Ojczyzny na zasadzie wiary katolickiej, a zarazem poznanie obecnych prądów i potrzeb społecznych”. Założono filię Koła w Cyrance, uruchomiono czytelnie w Mielcu i Baranowie, zorganizowano szkołę gospodyń w Mielcu oraz wysyłano młode wiejskie kobiety na specjalistyczne kursy akuszerek. W czasie I wojny światowej wykonywano roboty włóczkowe dla wojska oraz wydawano żywność i napoje na dworcu kolejowym żołnierzom jadącym na front lub z frontu. Po 1917 r. aktywność Koła wzrosła, m.in. zorganizowano kuchnię ludową dla najuboższych oraz rozdawano sukienki dla ubogich dziewcząt, a przy ochronce prowadzono szwalnię. Odbywały się odczyty i wieczorki patriotyczne. Po wyjeździe z Mielca Konstancji Oborskiej, prezesa Koła, zawieszono działalność.
KOŁO ŁOWIECKIE „CYRANKA RZESZÓW”, powstało w 1956 r. z inicjatywy pracowników Urzędu Wojewódzkiego i innych instytucji w Rzeszowie, przy udziale mielczan. Otrzymało w dzierżawę obwód łowiecki nr 2, na terenach pomiędzy Radomyślem Wielkim i Wadowicami Górnymi, o powierzchni 9 680 ha. Funkcjonowanie Koła podporządkowano tradycjom i ceremoniałom łowieckim. Wprowadzano także własne formy działalności. Polowania otrzymywały każdorazowo uroczystą oprawę zgodną z odwiecznymi obyczajami myśliwskimi. Równocześnie dbano o ochronę zwierzyny, dokarmiano ją w okresie jesienno-zimowym, zwalczano kłusowników, likwidowano sidła i wnyki. Działalność tę prowadzono we współpracy z właściwymi terenowo nadleśnictwami, milicją (później policją), miejscową ludnością i szkołami. M.in. dla dzieci Szkół Podstawowych w Dulczy Wielkiej, Jamach i Wadowicach Górnych zorganizowano konkurs „Każdy uczeń przyjacielem zwierząt”. Koło posiada własny domek myśliwski w Zgórsku. 8 VI 2002 r. w Radomyślu Wielkim odbyła się uroczystość poświęcenia i wręczenia Kołu sztandaru, ufundowanego przez sponsorów i członków. Aktualnie „Cyranka” liczy 32 członków i 3 kandydatów, głównie mieszkańców Mielca, Radomyśla Wielkiego, Wadowic Górnych i okolicznych miejscowości. W 2006 r. w ramach obchodów 50-lecia Koła wydano książkę Tropem historii Koła Łowieckiego „Cyranka” autorstwa Mieczysława Koryla, długoletniego członka i prezesa. W 2009 r. doprowadzono do powiększenia terenu łowieckiego do 11 794 ha. W 2012 r. do Koła należało 32 członków.
Przewodniczący zarządu, prezesi: Józef Nowak (1958-1961), Jan Trawiński (1961-1967), Józef Radoniewicz (1967-1971), Mieczysław Koryl (1971-1975, 1981-1985), Władysław Łabęcki (1975-1981, 1985-1997, 2000-2007), Mieczysław Olearka (1997-2000), Emilian Pura (2007-2010), Grzegorz Czylok (2010-nadal).
Łowczy: Jan Stój (1958-1984), Henryk Topór (1984-1997), Adam Bałut (1997-1998), Adam Motowidlak (1998-2000), Julian Midura (2000-nadal), Arkadiusz Moździerz .
KOŁO ŁOWIECKIE „DIANA”, powstało 1 III 1956 r. jako Koło Łowieckie nr 1, poprzez wyodrębnienie się z Koła nr 20 (później „Łoś”). Liczyło początkowo 18 myśliwych. Objęło w dzierżawę tereny łowieckie w rejonie Podleszan i Przecławia, łącznie 11 200 ha. (Na tym obszarze znajduje się Rezerwat Przyrody „Bagno Przecławskie”.) Nazwę „Diana” i nowy statut przyjęto 15 I 1960 r. Działalność Koła oparto na tradycji łowieckiej oraz własnych doświadczeniach i formach pracy. Najważniejszymi wydarzeniami były polowania, a ponadto prowadzono hodowlę zwierzyny (m.in. zasilano łowiska bażantem), dbano o jej ochronę, uprawiano poletka żerowe, dokarmiano zwierzynę w okresie zimowym, tępiono drapieżniki i szkodniki łowieckie oraz likwidowano sidła i wnyki. W działaniach tych współpracowano z nadleśnictwami, milicją (i następnie policją), szkołami i miejscową ludnością. Uczestniczono też w corocznej akcji „sprzątania świata”, m.in. likwidując dzikie wysypiska śmieci. Członkowie Koła zostali wyróżnieni licznymi „Medalami Zasługi Łowieckiej”. W 1996 r. zorganizowano uroczystości 40-lecia Koła, m.in. w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy poświęcono sztandar ufundowany przez członków Koła (pierwszy w Mielcu), a w Galerii nr 2 Miejskiego Ośrodka Kultury (aktualnie SCK) eksponowano wystawę o tematyce przyrodniczo-łowieckiej. Pod koniec 2002 r. Koło tworzyło 36 członków. W 2008 r. podjęto decyzję o budowie domku myśliwskiego w Goleszowie i dwa lata później oddano go do użytku Koła. Zbudowano też kapliczkę św. Huberta, w której umieszczono płaskorzeźbę św. Huberta wykonaną przez Tadeusza Rachwała – członka Koła. Uroczystość poświęcenia domku i kapliczki odbyła się 29 X 2011 r. Podłowczy Wojciech Rachwał w 2009 r. założył stronę internetową www. dianamielec.pl., a w 2011 r. zdobył I miejsce w ogólnopolskim konkursie fotograficznym (kategoria: sceny myśliwskie) im. Włodzimierza Puchalskiego, zorganizowanym przez redakcję miesięcznika PZŁ „Łowiec Polski”.
Prezesi: Władysław Kurtyka, Jan Basara, Anastazjusz Dudek, Stefan Krempa, ponownie Jan Basara, Wiesław Krupa.
Łowczowie: Stefan Krempa, Zbigniew Kotula, Jan Młynarczyk, Jan Basara, Tadeusz Wiącek, Waldemar Krupa.
KOŁO ŁOWIECKIE „KNIEJA”, powstało w 1945 r. pod nazwą „Koło Łowieckie im. Św. Huberta”, jako pierwsze po wojnie koło w Mielcu. W latach 50. przemianowano je na „Koło nr 3 w Mielcu”, a 30 I 1960 r. przyjęło nazwę „Knieja”. Jego założycielami byli: Tadeusz Gardulski (farmaceuta, myśliwy od 1915 r.), Stanisław Lisak (leśniczy), Wacław Piskozub (lekarz), Józef Jakubowski, Władysław Broniek (leśniczy) i Jan Kempiński (nadleśniczy Nadleśnictwa Wojsław). Nazywano go również „Kołem Leśników”, ponieważ leśnicy stanowili w nim dominującą grupę. Pierwszym prezesem Koła był Tadeusz Gardulski, który równocześnie pełnił funkcję łowczego powiatowego. W pierwszych latach po powstaniu polowano głównie na drobną zwierzynę, a w latach 50. także na grubą. W związku z wprowadzeniem obwodów łowieckich i planowej gospodarki łowieckiej w latach 50. Koło otrzymało w dzierżawę dwa obwody łowieckie; leśny (nr 91, aktualnie nr 5), mający powierzchnię około 9 600 ha, na terenach leśnictw: Czajkowa, Ostrowy, Pateraki i Budy Tuszowskie oraz polny (dawniej nr 101, aktualnie nr 7) o powierzchni 7 690 ha na terenach Łączek Brzeskich, Radomyśla Wielkiego, Dąbia, Dąbrówki Wisłockiej, Zdziarca, Żarówki i Janowca. Później obwody te uszczuplono na rzecz innych kół łowieckich: Koła „Nadwiślańskiego” – około 300 ha terenu leśnego w Babulach i Koła Łowieckiego w Radomyślu Wielkim – około 3 100 ha pól pomiędzy Radomyślem Wielkim a Dąbrówką Wisłocką. Działalność „Kniei” oparto na tradycjach łowieckich, dyscyplinie wewnętrznej i własnych wypracowanych formach pracy oraz na ścisłej współpracy z odpowiednimi terenowo nadleśnictwami. Polowania organizowano zgodnie z obowiązującą tradycją. Oprócz polowań, mających także na celu redukcję nadmiaru zwierzyny i jej selekcję, chroniono zwierzynę poprzez m.in. dokarmianie w okresie zimowym, zatrudnianie strażników łowieckich, tępienie kłusownictwa oraz likwidację sideł i wnyków. W pozyskiwaniu karmy dla zwierząt systematycznie współpracowano ze szkołami właściwymi terenowo dla obwodu łowieckiego. Zdarzały się sytuacje nadzwyczajne, m.in. strzelanie wilków na przełomie lat 50. i 60. oraz w latach 80., kiedy to na ziemi mieleckiej pojawiły się te groźne drapieżniki. Okresowo zwalczano także drapieżniki krukowate w polach. Ponadto członkowie „Kniei” prowadzili działalność wspomagającą łowiectwo. J. Kempinski i Czesław Kosiorowski hodowali bażanty i zasilali nimi łowisko polne, Stanisław Lisak i później jego synowie Jan i Zbigniew hodowali psy dzikarze, a Cz. Kosiorowski hodował wyżły na ptactwo. Z okazji 70-lecia Polskiego Związku Łowieckiego w 1993 r. odnowiono zabytkową kaplicę św. Huberta w Czajkowej (wzniesiona w 1926 r. według projektu prof. X. Dunikowskiego), umieszczono w niej nową kopię płaskorzeźby patrona łowiectwa i poświęcono ją. W 1960 r. „Knieja” liczyła 17 członków, w 1995 r. (jubileusz 50-lecia) – 43, a w 2002 r. – 42. Z okazji 50-lecia Koła zorganizowano wystawę o tematyce przyrodniczo-łowieckiej w Miejskim Ośrodku Kultury w Mielcu. Uroczyście obchodzono też 60-lecie (2005 r.), m.in. w Roczniku Kolbuszowskim nr X z 2010 r. ukazało się Sprawozdanie z działalności Koła Łowieckiego „Knieja” w Mielcu za okres od 1945 r. do 2005 r. z okazji jubileuszu 60-lecia autorstwa Kazimierza Krigera. Jerzy Brąglewicz sporządził kronikę Koła. W 2012 r. Koło liczyło 41 członków.
Prezesi: Tadeusz Gardulski (1945-1964), Bolesław Rarus (1964-1968), Zdzisław Szarek (1968-1992), Kazimierz Kriger (od 1992 ).
Łowczowie: Stanisław Lisak (1960-1979), Zbigniew Gesing (1979-2010), Piotr Gardulski (2010-nadal).
KOŁO ŁOWIECKIE „ŁOŚ”, powstało w 1948 r. pod nazwą „Towarzystwo Łowieckie Łoś” przy WSK Mielec. Jego członkami byli pracownicy wojskowi i cywilni WSK. W 1955 r. Wojewódzka Rada Łowiecka nadała mu numer 20, a na początku lat 60. wprowadzono nazwę funkcjonującą do dziś. W 1956 r. – na skutek ilościowego rozwoju Koła – wyodrębniono z jego składu nowe Koło Łowieckie nr 1 „Diana”. Po tych reorganizacjach obwód łowiecki dzierżawiony przez „Łosia” liczy 12 000 ha, w tym 4 000 ha lasu w rejonie miejscowości: Rzędzianowice, Trzciana, Czermin, Zawada, Ziempniów, Dąbrówka Osuchowska, Kawęczyn, Piątkowiec, Rzemień, Ruda, Niwiska i Sokole. W dotychczasowej działalności Koło kieruje się regułami wynikającymi z tradycji i etyki łowieckiej, niezmiennie dba o myśliwski ceremoniał i towarzyszącą mu oprawę. Prowadzona jest szeroka współpraca ze środowiskiem, szczególnie w zakresie dokarmiania zwierząt w okresie zimowym i walki z kłusownictwem. Wdzięcznymi partnerami Koła są szkoły (jest ich 13, a wyróżniają się Szkoły Podstawowe nr 3 w Mielcu i Rzędzianowicach), których uczniowie uczestniczą w różnych formach działalności pod hasłem „Każde dziecko przyjacielem lasu i zwierząt”. Wysiłkiem wszystkich członków odremontowana została leśniczówka w Wychylówce, która spełnia funkcje domku myśliwskiego. 26 IX 1998 r. zorganizowano jubileusz 50-lecia, w czasie którego odbyła się polowa Msza Św., poświęcono sztandar i odnowiono ślubowania myśliwych w kaplicy św. Huberta (zbudowaną w 1903 r. przez rodzinę Dobrostańskich) w Rudzie, a następnie odbyło się uroczyste zebranie w Ośrodku Rekreacyjnym w Rzemieniu. Od tego czasu Koło opiekuje się wspomnianą kapliczką. W 2002 r. KŁ „Łoś” liczyło 45 członków macierzystych, 4 członków niemacierzystych i 4 odbywających staż kandydatów. Od 2004 r. Koło ma swoją stałą siedzibę w dzierżawionym pomieszczeniu przy ul. K. Pułaskiego. W 2009 r. przeprowadzono remont wydzierżawionego budynku w Piątkowcu – Wychylówce do celów statutowych. Formy działalności: udział w ogólnopolskim programie redakcji „Łowiec Polski” pt. „Ożywić pola” (od 2004 r.; w latach 2013-2015 trzykrotnie 1. miejsce w kraju); prowadzenie zagrody hodowlano-adaptacyjnej danieli w Lesie Piątkowskim (2007-2011); prowadzenie introdukcji bażantów (2008-2015), edukacja ekologiczno-przyrodniczo-łowiecka szkołach podstawowych, prowadzenie strony internetowej. Za całokształt działalności Koło zostało wyróżnione Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej (2015 r.) W 2018 r. wydało monografię Koło Łowieckie „Łoś” w Mielcu 1948-2018 autorstwa Jerzego Skrzypczaka.
Przewodniczący zarządu, prezesi: por. Piotr Mierzwa (1948-1953), płk pil. Zygmunt Ostrowski (1953-1956), Adam Podolski (1956-1958), Stanisław Kulig (1958-1964),, Zbigniew Ryba (1964-2005, Mieczysław Struzik (2005-2015), Kazimierz Flis (2015-).
Wiceprezesi: […], Mieczysław Struzik (2002-2005), Kazimierz Flis (2012-2015), Krzysztof Boroń (2015).
Łowczowie: Paweł Lata, Stanisław Kulig, Jan Młynarczyk, Adam Burkiewicz (1964-2004), Tadeusz Malczyński (2004-2010), Edward Gwóźdź (2010-).
W Zarządzie i Komisjach Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego uczestniczyli: Jan Studziński, Mirosław Kluz i Mieczysław Struzik.
KOŁO ŁOWIECKIE „PONOWA”, powstało w 1947 r. W późniejszych latach, w związku z rozwojem łowiectwa, niektórzy członkowie odchodzili i tworzyli nowe koła. Główną formą działalności pozostaje niezmiennie polowanie, organizowane według tradycyjnego ceremoniału, ale równie ważne są inne: ochrona zwierzyny i dokarmianie jej w okresie jesienno-zimowym, walka z kłusownictwem, niszczenie sideł i wnyków, zasilanie dzierżawionych terenów ptactwem i zwierzyną. W 1988 r. rozpoczęto hodowlę muflonów, sprowadzonych ze Słowacji. (Niestety, w zimie 2001/2002 stado tych zwierząt, liczące 40 sztuk, zostało zupełnie zredukowane przez wilki.) Ponadto corocznie wypuszcza się na swoje obwody około 200 sztuk bażantów, kupowanych w hodowli w Strażowie. W 1997 r. zorganizowano uroczystości z okazji 50-lecia działalności, w czasie których w kościele w Chorzelowie poświęcono sztandar, ufundowany przez członków Koła, a także eksponowano okolicznościową wystawę w galerii Mieleckiego Ośrodka Kultury. Aktualnie „Ponowa” prowadzi gospodarkę łowiecką w obwodach: 3, 4 i 23 (tereny polne i leśne w gminach: Mielec, Gawłuszowice, Tuszów Narodowy i Niwiska) o łącznej powierzchni 14 060 ha. Liczy 47 członków. Posiada domek myśliwski w Wojsławiu. Współpracuje z nadleśnictwami, policją i miejscową ludnością, a zwłaszcza ze szkołami w Borkach Nizińskich, Chorzelowie, Czajkowej i Gawłuszowicach. W 2005 r. wybrano nowy zarząd, który doprowadził do podpisania w 2007 r. umów dzierżawnych na kolejny okres użytkowania trzech obwodów łowieckich. Także w 2007 r. odbyły się uroczystości 60-lecia Koła. Z tej okazji m.in. wydano okolicznościową książkę 60 lat Koła Łowieckiego „Ponowa” Chorzelów 1947-2007, którą opracował Zdzisław Stachura. W 2012 r. Koło liczyło 44 członków. W 2017 r. świętowano 70-lecie, a Zdzisław Stachura napisał okolicznościową książkę Koło Łowieckie „Ponowa” Chorzelów 1947-2017.
Prezesi: Józef Ochalik, Henryk Kamiński, Władysław Siepiela, Józef Kamiński, Marian Nowak, Zbigniew Gajda, Kazimierz Królikowski, Stanisław Wesołowski, Marian Kurdziel, Andrzej Fudali, Kazimierz Królikowski, Włodzimierz Woźniak..
Łowczowie: Józef Pazdro, Wiktor Ochalik, Ludwik Banaś, Władysław Siepiela, Jan Lampiński, Andrzej Fudali.
KOŁO ŁOWIECKIE „PRZEPIÓRKA”, powstało 16 IV 1962 r. w wyniku podziału Koła Łowieckiego Wojskowego Nr 144 „Sęp” i początkowo przyjęło nazwę Koło Łowieckie „Sęp” przy Technikum Mechanicznym w Mielcu. Otrzymało obwód łowiecki nr 88, położony na terenie gmin Tuszów Narodowy i Padew Narodowa, od dróg prowadzących z Jaślan do Krzemienicy i Józefowa do rzek Wisły i Babulówki. (Po zmianach jest to aktualnie obszar 6 218 ha.) W 1976 r. podjęto uchwałę o zmianie dotychczasowej nazwy na Koło Łowieckie „Przepiórka”. W swej działalności członkowie Koła kultywują tradycje, ceremoniały i obyczaje myśliwskie oraz kierują się zasadami etyki łowieckiej. Oprócz polowań wiele czasu poświęcają na ochronę zwierzyny, głównie poprzez dokarmianie zwierząt w okresie jesienno-zimowym oraz walkę z kłusownictwem. Teren obwodu podzielony jest na sekcje i za prowadzenie na nich prawidłowej gospodarki łowieckiej odpowiadają wyznaczone grupy myśliwych. Skutecznym środkiem na kłusowników są grupowe akcje nocne, organizowane wspólnie z policją. Dla utrzymania stanu zwierzyny prowadzona jest działalność hodowlana. Ponadto wszyscy członkowie „Przepiórki” uczestniczą w akcjach „Sprzątania świata”. W 2002 r. Koło liczyło 17 członków i 3 kandydatów.
Prezesi: Jerzy Weryński (1962-1972), Antoni Domagała (1972-1982), Marian Lorenc (1982-1986), Józef Krempa (1986-1989), Zbigniew Maciuba (1989-1991), Kazimierz Piętal (od 1991), Wojciech Ortyl.
Łowczowie: Zbigniew Cebulak, Antoni Domagała, Marian Lorenc, Mieczysław Chojnacki, Ryszard Domagała.
KOŁO ŁOWIECKIE „SĘP” (WOJSKOWE NR 144), zostało utworzone w 1955 r. z inicjatywy grupy oficerów 22. Przedstawicielstwa Wojskowego przy WSK w Mielcu. Początkowo liczyło 15 członków i dzierżawiło dwa obwody łowieckie na terenach gmin: Padew Narodowa w powiecie mieleckim i Radomyśl nad Sanem w powiecie tarnobrzeskim, o łącznej powierzchni około 9 000 ha. Aktualnie dzierżawi obwód nr 13 (leśny) na terenie Nadleśnictwa Mielec oraz obwód nr 35 (polno-leśny) na terenie Nadleśnictwa Gościeradów, gmina Radomyśl nad Sanem, mające łączną powierzchnię 9 700 ha. Wynajmuje też zabudowania gospodarskie w Chwałowicach, przystosowane do funkcji domu myśliwskiego i posiadające magazyny na karmę dla zwierząt. Swoje formy działalności opiera na tradycjach i etyce łowieckiej oraz ceremoniałach i obyczajach myśliwskich, zwłaszcza w czasie organizacji polowań i uroczystości. Innymi ważnymi formami działalności są: dokarmianie i ochrona zwierząt, walka z kłusownictwem i zasilanie łowisk zwierzyną z własnej hodowli. (Koło prowadzi w Chwałowicach hodowlę dzikiego królika, kuropatwy i bażanta.) W działaniach tych „Sęp” współpracuje z Nadleśnictwami w Mielcu i Gościeradowie, policją i miejscową ludnością oraz Szkołami Podstawowymi w Antoniowie i Chwałowicach. Dla dzieci z tych szkół organizowane są konkursy przyrodnicze oraz spotkania z przedstawicielami Koła. Pod koniec 2002 r. „Sęp” skupiał 40 członków i 5 stażystów, a w 2012 r. – 42 członków. Nadal współpracowano z Nadleśnictwem w Gościeradowie oraz Zespołami Szkół w Antoniowie i Chwałowicach. Z okazji 50-lecia Koła jeden jego członków Tadeusz Gałęzowski (znakomity pilot) wykonał unikatową Kronikę Koła Łowieckiego „Sęp” w Mielcu 1955-2005, która później wielokrotnie wygrywała konkursy kronik kół łowieckich. W 2018 r. liczyło 45 członków.
Prezesi: Ryszard Łęczycki, Janusz Roszkowski, Bolesław Stocerz, Tadeusz Stępczyk, Stanisław Kwiecień, Zygmunt Parzyński, Wiesław Dziedzicki, Józef Starzyk, Janusz Korzycki.
Łowczowie: Kazimierz Gałęzowski, Mieczysław Hańderek, Stanisław Kwiecień, Tadeusz Stępczyk, Stanisław Wasil, Stanisław Dunaj, Józef Krempa, Zygmunt Kozłowski , Sylwester Bajger, Tomasz Budziło.
KOŁO PRZYJACIÓŁ AKADEMIKA, zostało utworzone w lipcu 1927 r. Podstawowym celem jego działalności było niesienie materialnej pomocy ubogiej młodzieży akademickiej pochodzącej z powiatu mieleckiego. Fundusze Koła powstawały ze składek jego członków (w większości majętnych osób z Mielca i okolic) oraz środków finansowych przeznaczonych na ten cel przez Komunalną Kasę Oszczędności. W pierwszych latach Koło przydzieliło mieleckim studentom szereg bezzwrotnych subwencji. Od 1930 r., po wprowadzeniu rozporządzenia Wojewódzkiego Komitetu Pomocy Młodzieży Akademickiej o przekazywaniu ¾ majątku Koła do kasy WKPMA w Krakowie – działalność mieleckiego Koła wyraźnie osłabła, a subwencje zostały niemal całkowicie wstrzymane. W pracach Koła wyróżnili się: Jan Holuka – przewodniczący i sekretarz, Antoni Postróżny – wiceprzewodniczący, Matylda Ziemska – skarbnik, Leon Lachnit – kierownik sekcji propagandowej i Jadwiga Kosińska – członek zarządu.
KOŁO TWÓRCÓW AMATORÓW ZIEMI MIELECKIEJ powstało w 1971 r. przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej. Opiekunem i kronikarzem Koła była Krystyna Książnicka – instruktor Poradni. Jego zadaniem było udzielanie wszechstronnej pomocy nieprofesjonalnym twórcom z ziemi mieleckiej, specjalizującym się w różnych dziedzinach sztuki oraz upowszechnianie ich twórczości. Do Koła zgłosili akces (alfabetycznie): Stanisław Czarnecki (rzeźbiarstwo), Edward Daniel (malarstwo), Jan Drews (malarstwo), Maria Krystyna Działo (malarstwo), Romualda Wiesława Mączka (malarstwo), Ludwika Mazur (pająki ze słomy), Stanisław Niemiec (malarstwo), Jan Obara (rzeźbiarstwo), Tadeusz Przywara (malarstwo), Stanisław Szęszoł (rzeźbiarstwo), Kazimierz Tara (malarstwo), Barbara Wasielewska (wycinanki mieleckie), Jan Wozowicz (malarstwo, rzeźbiarstwo), Maria Ziobroń (malarstwo). Najciekawsze prace tych twórców prezentowane były na corocznych wystawach zbiorowych w mieleckich placówkach kultury. Uczestniczyły też w konkursach i wystawach wojewódzkich i ogólnopolskich. Najbogatszy zestaw prac zaprezentowano na wojewódzkim „Przeglądzie Twórczości Amatorskiej i Ludowej”, zorganizowanym w Rzeszowie w 1973 r. Formą towarzyszącą działalności Koła były Zjazdy Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej. Po likwidacji powiatów i ich instytucji – w tym PPKO w Mielcu – Koło zakończyło działalność. Nie zakończyli jej natomiast wymienieni twórcy, którzy indywidualnie rozwijali swój talent i uczestniczyli w różnych formach lokalnego i ogólnopolskiego ruchu artystycznego. Potrzeba zbiorowego działania i intensywniejszej promocji twórczości wpłynęła w zasadniczy sposób na powstanie Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej w 1981 r.
KOŁODZIEJ EDWARD, urodzony 13 I 1930 r. w Zarówniu, powiat mielecki, syn Wojciecha i Heleny z domu Uzar. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1952 r. Ukończył także Studium Ekonomii Transportu w Warszawie. Po maturze podjął pracę w WSK jako konstruktor. W latach 1965-1990 pełnił funkcje kierownicze w transporcie wewnętrznym. Od 1990 r. przebywa na emeryturze. Równolegle do pracy zawodowej udzielał się społecznie, głównie poprzez działalność w samorządzie osiedla Kazimierza Wielkiego (od 1980 r. do 1985 r. i od 1995 r. do dziś) jako członek Komitetu Osiedlowego, wiceprzewodniczący i przewodniczący. Funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Kazimierza Wielkiego w Mielcu pełnił do 2011 r.
KOŁODZIEJ HALINA (z domu BIAŁOWĄS), urodzona 17 IV 1947 r. w Szklarskiej Porębie, córka Stanisława i Leokadii z domu Renk. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1966 r. (Był to pierwszy rocznik absolwentów TE.) Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończyła w 1971 r. i otrzymała tytuł magistra ekonomii. Ponadto ukończyła studium pedagogiczne. W 1971 r. została zatrudniona w Dziale Handlowym WSK „PZL-Mielec”, a następnie przeszła do Działu Eksportu. Po restrukturyzacji WSK (1993) pracowała w Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o., także w Dziale Eksportu. W 1998 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i zarządzania finansami w Małopolskiej WSE w Tarnowie. W 2000 r. przeszła na emeryturę. Od 10 roku życia należała do drużyny zuchowej, a następnie do harcerskiej. W 1962 r. została drużynową i w szkole średniej była instruktorem ZHP. W czasie studiów należała do Szczepu „Wichry” w dzielnicy „Zwierzyniec” oraz prowadziła drużynę ZHP w krakowskim Domu Dziecka. Po studiach i powrocie do Mielca prowadziła 9. Żeńską Drużynę Harcerską oraz pełniła funkcję szczepowej Szczepu „Słoneczni” przy Szkole Podstawowej nr 7. Wspólnie z mężem (Zygmuntem) organizowała i prowadziła wiele letnich obozów i zimowisk harcerskich, rajdów, imprez i uroczystości. Była inspiratorką powstania bazy wypoczynkowej ZHP w Karwieńskich Błotach (1986), użytkowanej do dziś przez KH ZHP w Mielcu. W 1999 r. została wybrana komendantką mieleckiego Hufca ZHP i nadal pełni tę funkcję. Była jedną z inicjatorek i organizatorek kampanii programowej „Bohater Hufca”, zakończonej nadaniem Hufcowi ZHP w Mielcu imienia druhny Antoniny Gębicowej oraz wręczeniem nowego sztandaru (21 XI 1999 r.). Posiada stopień harcmistrza. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi dla ZHP, odznaczeniami młodzieżowymi i regionalnymi. Funkcję komendanta Hufca ZHP w Mielcu pełniła w latach 1994-2003 i 2005-2007. Od 2007 r. jest zastępcą komendanta do spraw bazy Hufca ZHP w Mielcu, a także pełni funkcję komendanta bazy obozowej „Słoneczna Polana” KH ZHP Mielec w Karwieńskich Błotach w okresie wakacji letnich. Ponadto do 2012 r. była przewodniczącą Komisji Stopni Instruktorskich KH ZHP w Mielcu.
KOŁODZIEJ ZYGMUNT STANISŁAW, urodzony 22 X 1949 r. w Błoniu k/Przecławia, powiat mielecki, syn Bronisława i Heleny z domu Kobos. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Został zatrudniony w WSK Mielec jako monter silnikowy, ale jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę wojskową. Ukończył szkołę podoficerską w Mrągowie, a następnie służył w Lotniczym Pułku Szkolnym w Tomaszowie Mazowieckim jako radiotelegrafista. Po powrocie z wojska pracował w WSK na stanowiskach montera silnikowego, ślusarza w Zakładzie Doświadczalnym, technologa, mistrza na placówce przetwórstwa tworzyw sztucznych i specjalisty technologa. Ukończył studia na Politechnice Krakowskiej (specjalność: technologia maszyn) i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W 1993 r. został wybrany wiceprzewodniczącym Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Elektromaszynowego do spraw socjalnych w WSK Mielec. Od 1995 r. pełni funkcję prezesa zarządu Centrum Usług Socjalno-Bytowych i Turystycznych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Równolegle do pracy zawodowej prowadzi aktywną działalność społeczną. Od 1960 r. należy do ZHP, a od 1967 r. jest instruktorem ZHP w stopniu harcmistrza. Pełnił liczne funkcje harcerskie, m.in.: kierownika Młodzieżowego Kręgu Instruktorskiego, szczepowego Szczepu „Komputery” przy ZST, członka Komendy Hufca ZHP w Mielcu, zastępcy komendanta Hufca ZHP i komendanta Hufca ZHP w Mielcu. Wielokrotnie organizował zimowiska i obozy harcerskie oraz był ich komendantem. Od 1985 r. pracuje społecznie w samorządach osiedlowych. W latach 1985-1987 był wiceprzewodniczącym, a w latach 1987-1995 przewodniczącym Rady Osiedla M. Kopernika przy MSM. W kadencji 1994-1998 wybrany został radnym Rady Miejskiej w Mielcu i członkiem Zarządu Miasta Mielca. Jest przewodniczącym Rady Osiedla Borek. W 2008 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu i pełnił je do 2016 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną wyróżniony został m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Złotym Krzyżem za Zasługi dla ZHP.
KOŁODZIEJCZYK WALDEMAR JULIAN, urodzony 16 III 1951 r. w Zawierciu, syn Stanisława i Czesławy z Dutkiewiczów. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Od 7 VI 1971 r. do 23 VIII 1992 r. pracował w mieleckiej WSK jako ślusarz na Wydziale Narzędziowym. Od 1992 r. przebywał na rencie. Treningi siatkarskie rozpoczął w szkole podstawowej i przez okres szkoły średniej grał w drużynie juniorów Stali Mielec, a następnie trenował w zespole seniorów. W czasie służby wojskowej (1972-1974) występował w Czarnych Radom. Po powrocie do Mielca zrezygnował z wyczynowego uprawiania sportu i grał rekreacyjnie w Spartakiadach Zakładowych WSK. Od 1982 r. angażował się w działalność sekcji piłki siatkowej kobiet FKS Stal, m.in. jako członek zarządu sekcji w latach 1982-1985, 1989-1990 i 1992-1995 oraz kierownik I drużyny seniorek występującej w ekstraklasie w latach 80. i 90. Poprzez wzorowe wykonywanie swoich obowiązków przyczynił się do zbudowania silnej drużyny i dwukrotnego zdobycia przez nią 3. miejsca i brązowych medali Mistrzostw Polski w sezonach 1991/1992 i 1993/1994. Ponadto od 1994 r. był członkiem Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Wyróżniony został m.in.: Złotą Odznaką FKS PZL-Stal, Złotą Honorową Odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej i Brązową Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Zmarł 13 VI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOMADA DOMINIK CZESŁAW, urodzony 3 XII 1955 r. w Tarnobrzegu, syn Eugeniusza i Zofii z domu Murzyn. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Tarnobrzegu z maturą w 1974 r. Studiował historię sztuki na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie i w 1981 r. uzyskał tytuł magistra historii sztuki. Pracę zawodowa rozpoczął 1 III 1982 r. w Biurze Badań i Dokumentacji Zabytków w Tarnobrzegu na stanowisku ds. zabytków ruchomych, a następnie na stanowisku ds. zabytków nieruchomych i urbanistyki. Jednocześnie pełnił funkcję zastępcy kierownika Biura. W latach 1983-1987 odbył studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie. W 1990 r., w związku z reformą służb konserwatorskich, został zatrudniony w Państwowej Służbie Ochrony Zabytków, Oddział Wojewódzki w Tarnobrzegu na stanowisku ds. architektury i urbanistyki. Po wygraniu konkursu od 1 IV 1991 r. pełnił funkcję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Tarnobrzegu i sprawował opiekę m.in. nad zabytkami w Mielcu i rejonie mieleckim. Dzięki jego pomocy szereg obiektów zabytkowych w Mielcu i okolicy udało się uchronić od zniszczenia i odrestaurować. Po reformie administracyjnej kraju, od 1 I 1999 r. pełni funkcję kierownika tarnobrzeskiej Delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków z siedzibą w Przemyślu i nadal sprawuje opiekę konserwatorską nad zabytkami w Mielcu i powiecie mieleckim. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu szacowania nieruchomości na Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Od wielu lat angażuje się społecznie. M.in. był jednym z założycieli Tarnobrzeskiego Towarzystwa Historycznego w Tarnobrzegu i jego wiceprezesem w latach 1991-2014, członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Tarnobrzegu i Stowarzyszenia Historyków Sztuki Oddział w Rzeszowie, Rady Muzeum Zamku w Baranowie Sandomierskim oraz Rady Muzeum Historycznego Miasta Tarnobrzega i pełni funkcję jej przewodniczącego. Ponadto w II kadencji (1994-1998) był radnym Rady Miasta Tarnobrzega. Autor licznych publikacji, m.in. „Zabytki architektury i budownictwa w Polsce. Województwo tarnobrzeskie 42”, Warszawa 1990 oraz artykułów do książek: „Dzieje Sandomierza” pod red. Henryka Samsonowicza, Warszawa 1993 i „Dwa symbole” pod red. Tadeusza Zycha, Tarnobrzeg 2004, a także artykułów do czasopism i roczników, m.in. „Rocznika Mieleckiego”. Uczestniczył w wielu konferencjach, seminariach i szkoleniach, wygłaszając referaty. Uczestniczył w międzynarodowym projekcie „Skarby w drewnie ukryte”, polsko-norweskiej wymianie doświadczeń w dziedzinie konserwacji i promocji dziedzictwa kulturowego. W ramach tego projektu opracował m.in. ocenę stanu technicznego i wytyczne konserwatorskie dla kościoła parafialnego pw. św. Wojciecha w Gawłuszowicach, pow. mielecki. Jest autorem haseł dotyczących kościołów drewnianych z terenu działania tarnobrzeskiej Delegatury WUOZ do „Leksykonu drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego”, w tym kościołów z ziemi mieleckiej. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką za Opiekę nad Zabytkami.
KOMĘZA JERZY WŁADYSŁAW, urodzony 17 VII 1945 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z Cieślów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi w sekcji koszykówki Stali Mielec i występował w pierwszym zespole uczestniczącym w rozgrywkach ligi okręgowej. Studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie ukończył w 1969 r. i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Równocześnie, po przeszkoleniu wojskowym, otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Po studiach podjął pracę w FKS Stal Mielec jako trener pierwszego zespołu koszykówki, występującego w klasie międzywojewódzkiej. Na skutek reorganizacji klubu i likwidacji kilku sekcji, w tym koszykówki w 1970 r., przeszedł do sekcji pływackiej i pracował w niej jako trener do końca kwietnia 1974 r. W okresie V-VIII 1974 r. pracował w WSK na stanowisku starszego planisty – samodzielnego organizatora produkcji, a od początku roku szkolnego 1974/1975 – w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego i przysposobienia obronnego. Był współorganizatorem wielu międzyszkolnych imprez i rozgrywek sportowych. Ze szczególnym zaangażowaniem propagował wśród dzieci i młodzieży koszykówkę i piłkę ręczną. Zmarł 14 II 1981 r. w Krakowie. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOMISJA POROZUMIEWAWCZA, powstała w 1930 r. w celu zacieśnienia współpracy nauczycieli wszystkich mieleckich szkół oraz współdziałania szkół z władzami miasta i powiatu. Kierownikiem Komisji został Bronisław Kryczyński – dyrektor Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego, a jej siedziba znajdowała się w budynku gimnazjum. Organizowano wspólne zabrania nauczycieli, w czasie których dyskutowano nad unowocześnieniem i usprawnieniem organizacji pracy szkoły oraz doskonaleniem pracy dydaktycznej i wychowawczej. Wymieniano doświadczenia z bieżącego funkcjonowania szkół. Zaproponowano m.in. utworzenie „laboratorium psychologicznego”, prowadzenie akcji odczytowej dla społeczeństwa Mielca i wydawanie czasopisma dla młodzieży. Po wyjeździe z Mielca B. Kryczyńskiego w 1933 r. działalność Komisji wygasła. Tego niezwykłego i bezprecedensowego eksperymentu w zakresie integracji instytucji oświatowych i środowiska nauczycielskiego nie udało się, jak dotąd, w Mielcu powtórzyć.
KOMITET OBYWATELSKI I STRAŻ OBYWATELSKA, ciało społeczne powstałe we wrześniu 1939 r., po opuszczeniu Mielca przez urzędy i wojsko polskie, a przed wejściem wojsk hitlerowskich. Celem jego funkcjonowania było zapobieżenie chaosowi w mieście, a zwłaszcza rabunkom. Skład: Piotr Achtyl, Józef Borzęcki, Jan Dębicki, Andrzej Dziadyk, Apolinary Frank (p.o. burmistrza), Tadeusz Gardulski, Ludwik Jeż, Łojczyk, Andrzej Maziarzewski, ks. Michał Nawalny, sędzia Podhorylec (przedstawiciel ludności żydowskiej), Władysław Wróblewski (komendant Straży Obywatelskiej). Okupanci niemieccy początkowo akceptowali działalność Komitetu, ale w marcu 1940 r. rozwiązali go, tworząc własne struktury utrzymywania porządku i ładu publicznego.
KOMITET OBYWATELSKI „SOLIDARNOŚĆ”, powstał 4 IV 1989 r. na spotkaniu działaczy Klubu Inteligencji Katolickiej, Duszpasterstwa Ludzi Pracy i Komitetu Organizacyjnego NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. Jego przewodniczącym został Władysław Bieniek, a zastępcami: Jan Mieczysław Szamański, Zbigniew Dusza i Janusz Zegarliński. Powołano także 3 Komisje: Programową, Informacji i Propagandy oraz Organizacji. Początkowo głównymi zadaniami KO (podobnie jak KO w całej Polsce) były: przygotowanie i wystawienie kandydatów na posłów do Sejmu i na senatorów do Senatu w wyborach w 1989 r. oraz walka o demokratyczne przemiany w kraju. W wyborach do Sejmu X kadencji (4 VI 1989 r.) kandydat mieleckiego KO Stanisław Padykuła uzyskał ponad 80 % głosów i został posłem. Po wyborach do Sejmu i Senatu Komitety Obywatelskie nie rozwiązały się i podjęły działania na rzecz dalszych przemian ustrojowych państwa. W Mielcu KO „S” jako główne zadania przyjął: współpracę z posłami i senatorami KO z województwa rzeszowskiego, działania mające na celu demonopolizację gospodarki oraz przygotowania do lokalnych wyborów samorządowych. Dla realizacji tych zadań powołano Komisje: Gospodarczą, Interwencji i Praworządności, Kultury i Ochrony Środowiska. Każda z nich zrealizowała szereg przedsięwzięć, m.in. Komisja Kultury zorganizowała „Tydzień Wolnej Myśli” (3-11 XI 1989 r.) i Uroczystość Odsłonięcia i Poświęcenia Tablic Katyńskich przy kościele św. Mateusza (6 V 1990 r.), a Komisja Ochrony Środowiska doprowadziła do spotkania wojewodów w sprawie poprawy stanu wód rzeki Wisłoki oraz opracowała raport o stanie środowiska naturalnego regionu mieleckiego. Najwięcej wysiłku poświęcono przygotowaniom do wyborów samorządowych. Organizowano specjalne szkolenia, przygotowywano kandydatów oraz formułowano cele działalności samorządu miejskiego. W wyborach do Rady Miejskiej w Mielcu (27 V 1990 r.) KO „S” wystawił 36 kandydatów (na 36 mandatów) i 23 z nich zostało wybranych radnymi. Na pierwszej sesji RM (12 VI) przewodniczącym Rady wybrano Andrzeja Osnowskiego (KO „S”), a na drugiej sesji (13 VI) prezydentem miasta został Władysław Bieniek (KO „S”). Po wygranych wyborach działalność Komitetów Obywatelskich osłabła i wkrótce potem zakończyła się.
KOMOŃSKI SZCZEPAN WALERIAN, urodzony 13 I 1949 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Jana i Marii z Kokoszków. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1968 r. podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Dulczy Wielkiej. W latach 1969-1971 odbył służbę wojskową, początkowo w Podoficerskiej Szkole w Grudziądzu, a następnie w jednostce wojsk lotniczych w Gdyni. Po powrocie z wojska uczył w Szkole Podstawowej w Ujściu (1971-1973), a następnie w Zbiorczej Szkole Gminnej w Borowej (1973-1978). W 1977 r. ukończył studia z zakresu historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra. W latach 1978-1982 pełnił funkcję zastępcy d/s wychowawczych gminnego dyrektora szkół w Zbiorczej Szkole Gminnej w Borowej. W tym okresie odbył Studia Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą dla wojewódzkiej kadry oświatowej w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu. W 1980 r. zmienił przynależność związkową, przechodząc ze Związku Nauczycielstwa Polskiego do NSZZ „Solidarność” Po wprowadzeniu stanu wojennego został zmuszony do rezygnacji z dyrektorskiej funkcji , ale pozostał w szkole do 2000 r. jako nauczyciel historii. Z dniem 1 IX 2000 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, szczególnie jako badacz i popularyzator historii Borowej i okolic oraz zagadnień emigracji zarobkowej na ziemi mieleckiej. Napisał m.in. Emigracja zarobkowa na przełomie XIX i XX w. (praca ta została zamieszczona w monografii Mielec. Dzieje miasta i regionu t.1, Mielec 1984 r.), słownik biograficzny Kapłani parafii Borowa, Borowa 1993, Dzieje i architektura kościoła parafialnego św. Mikołaja w Borowej (artykuł został zamieszczony w „Roczniku Mieleckim 1998”, Mielec 1998), Paweł Miłoś – wójt z Pława („Rocznik Mielecki 1999”, Mielec 1999), „Wspomnienia” (Moja Mała Ojczyzna t.1, Borowa 2000), Duchowieństwo (Moja Mała Ojczyzna t.2, Borowa 2000). Niepublikowane prace to: Oświata w gminie Borowa w latach 1944-1979, Nauczyciele gminy Borowa w latach 1944-1982, Spis emigrantów wsi Borowa do 1914 r. Był autorem programu obchodów 400-lecia szkoły w Borowej i jednym z jego głównych realizatorów. W 1989 r. był jednym z inicjatorów założenia Towarzystwa Przyjaciół Gminy Borowa”, które działa do dziś. W 1990 r. był współzałożycielem czasopisma „Wieści z Gminy”, ukazującego się w Borowej. Był stałym korespondentem mieleckiego tygodnika „Korso” i gazety regionalnej „Goniec Staszowski”. Publikował także w „Gazecie Rolniczej” i „Gościu Niedzielnym”. Jest organistą w kościele parafialnym w Borowej koło Mielca. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
KOMOROWSKI DARIUSZ, urodzony 21 V 1966 r. w Biskupcu, syn Zbigniewa i Ireny z domu Paluch. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie (klasa matematyczno-fizyczna), maturę zdał w 1985 r. Studia w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi ukończył w 1991 r., uzyskując tytuł lekarza medycyny. Staż odbył w 113 Szpitalu Wojskowym w Przemyślu. W 1993 r. został skierowany do 5 Wojskowego Szpitala Klinicznego w Krakowie na Oddział Ginekologiczny. Tam rozpoczął I stopień specjalizacji z dziedziny ginekologii i położnictwa, i uzyskał go w 1997 r. Po utworzeniu Krakowskiego Okręgu Wojskowego został skierowany do Pułku Łączności w Kwidzynie na stanowisko dowódcy plutonu medycznego i w latach 1994-1995 pracował w tamtejszym Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Szpitala Rejonowego. Wtedy też uzyskał certyfikat wykonywania badań USG. W 1995 r. został awansowany na zastępcę szefa Służby Zdrowia w 21 Brygadzie Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie i równocześnie pracował na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Szpitala MSW. W latach 1997-1999 pracował w Pułku Saperów w Dębicy, a następnie przeniósł się do Tarnowa, gdzie pełnił funkcję kierownika Wojskowej Pracowni Psychologicznej Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Pracował także w Samodzielnym Publicznym Zespole Opieki Zdrowotnej w Brzesku na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym jako starszy asystent i od 2008 r. pełniący obowiązki zastępcy ordynatora Oddziału. W tym okresie ukończył studia z zakresu diagnozy i terapii psychologiczno-pedagogicznej (UJ Kraków, 2000), I stopień specjalizacji z zakresu organizacji zdrowia (2001) i II stopień specjalizacji z dziedziny ginekologii i położnictwa (2002). Od 2004 r. stał się współwłaścicielem NZOZ-u w Iwkowej koło Brzeska. W 2006 r. na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pt. Badania porównawcze wskazań oraz wyników cięć cesarskich, wykonanych w SP ZOZ w Brzesku w latach 2000-2004 i Klinice Perinatologii Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki. 1 IV 2011 r. został ordynatorem Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Powiatowego w Mielcu i pełnił tę funkcję do 31 I 2015 r. Zakończył też pracę w Szpitalu i prowadzi indywidualną praktykę lekarską.
„KOMPOZYCJA I” i „KOMPOZYCJA II”, plenerowe rzeźby metalowe autorstwa artysty rzeźbiarza Mieczysława Kałużnego z Warszawy. Powstały w ramach I Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec 69”, przy współudziale pracowników WSK „PZL-Mielec”. Obie rzeźby umieszczono przed Zakładowym Domem Kultury WSK (później RCK i SCK), po obu stronach schodów wejściowych. Sylwetka jednej z nich umieszczona jest w logo Samorządowego Centrum Kultury. Przy przebudowie schodów wejściowych okazało się, że jedna ze zdemontowanych rzeźb jest skorodowana i zrezygnowano z jej ponownego postawienia.
„KOMPOZYCJA III”, plenerowa rzeźba metalowa autorstwa artysty rzeźbiarza Mieczysława Kałużnego z Warszawy. Została wykonana w ramach II Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec 79” przy współudziale pracowników WSK „PZL-Mielec”. Usytuowano ją na zboczu Góry Cyranowskiej tak, aby była widoczna dla jadących ulicą 22 Lipca (później aleja Niepodległości). W związku z przebudową urządzeń na wspomnianym zboczu w 2012 r. rzeźba została przeniesiona na inne miejsce na Górze Cyranowskiej.
KOMPOZYCJE PRZESTRZENNE Z SAMOLOTAMI, przedsięwzięcie promujące „lotniczy Mielec” poprzez eksponowanie w plenerze samolotów wyprodukowanych w WSK Mielec, podjęte przez samorząd miasta Mielca i Stowarzyszenie Promocji Polskiego Lotnictwa „Promlot” w Mielcu. Pierwszym obiektem była kompozycja z samolotem TS-11 Iskra, którą usytuowano w 2003 r. na terenach zielonych Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. Autorem koncepcji plastycznej był Jan Drews, a autorem opracowania w zakresie budowlanym – Leon Mazur. Oficjalne odsłonięcie nastąpiło 28 IV 2003 r. przy licznym udziale publiczności. W dniu 7 XI 2003 r. ustawiono kompozycję z samolotem An-2 przy wjeździe do Mielca od strony zachodniej, w pobliżu ronda i ul. Legionów. W tym przypadku ekspozycję połączono z dodatkową funkcją, umieszczając na samolocie napis „Mielec wita”. W trzeciej kompozycji, którą usytuowano przy rondzie u zbiegu ulic Wolności i Powstańców Warszawy, umieszczono samolot I-22 Iryda. Montaż odbył się 26 VIII 2010 r. Wykonawcą prac budowlanych i montażowych wszystkich kompozycji była Firma „Mechanika” Danuty i Adama Leśniaków.
KOMUNALNA KASA OSZCZĘDNOŚCI POWIATU MIELECKIEGO założona została 15 IV 1899 r. na podstawie reskryptu c.k. Namiestnictwa z dnia 13 VII 1898 r. Dyrekcję stanowili: Andrzej Pawlikowski, K. Madejski i Roman Dębicki. W kapitał zakładowy wyposażyły ją samorząd powiatowy i samorządy gminne. Jej podstawowym zadaniem było przyjmowanie oszczędności oraz udzielanie kredytów na cele gospodarcze na terenie powiatu mieleckiego. Siedzibą KKO była willa rodziny Wronków, wybudowana przy zbiegu ulic T. Kościuszki i Lwowskiej. Kasa przetrwała I wojnę światową, a w okresie międzywojennym jej znaczenie wyraźnie wzrosło. Wśród kredytobiorców były m.in. firmy budujące Państwowe Zakłady Lotnicze w Mielcu-Cyrance, a wkrótce potem także rozpoczynające funkcjonowanie Polskie Zakłady Lotnicze. Udzielano też kredytów przedsiębiorcom, rzemieślnikom, kupcom, rolnikom i sadownikom. Kasa działała również w czasie okupacji hitlerowskiej. W jesieni 1943 r. była miejscem akcji, zorganizowanej przez grupę oficerów z komendy Obwodu AK Mielec, w czasie której zabrano dużą ilość gotówki na cele organizacyjne. Czyn ten został później zakwalifikowany przez prowadzących śledztwo wyższych oficerów AK jako „napad rabunkowy” i był jednym z podstawowych zarzutów w pochopnym (zdaniem wielu mielczan i historyków) oskarżeniu i orzeczeniu kary śmierci dla pięciu osób. (Wyrok wykonano.) Po II wojnie światowej KKO została zlikwidowana.
KOMUNIKACJA MIEJSKA w formie zorganizowanej pojawiła się po uruchmieniu linii kolejowej Dębica – Rozwadów – Nadbrzezie w 1887 r. Stanowiły ją dorożki jedno- i dwukonne. Na początku XX w. funkcjonowało 4 koncesjonowanych dorożkarzy, z biegiem lat ich liczba zwiększała się. Najczęściej korzystano z tych pojazdów na trasie: rynek – dworzec kolejowy, ale zlecano coraz częściej inne przewozy. Funkcjonował cennik za te usługi, na przykład w 1903 r. za przewóz jednokonną dorożką z rynku na dworzec płacono 50 halerzy, a dwukonną – 70 halerzy, zaś jedna godzina jazdy po mieście jednokonną dorożką kosztowała 80 halerzy. Dodatkowo opłacano bagaż. Transport konny rozwijał się do końca lat 40. Zasadniczą zmianę w komunikacji miejskiej spowodowało wprowadzenie w 1950 r. pierwszych taksówek. W krótkim czasie wyparły one całkowicie pojazdy konne, a ich liczba systematycznie rosła. Dynamiczny i wszechstronny rozwój Mielca i okolicznych miejscowości w latach 50. wymusił powołanie z dniem 1 I 1961 r. Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej (w ramach Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej). 10 I 1961 r. uruchomiono pierwszą linię „Rynek-Osiedle-WSK”, a we wrześniu tegoż roku drugą linię „Osiedle-Wojsław”. W 1962 r. ruszyła linia „Mielec-Rzędzianowice”, a w latach 1963-1965 linie: „Mielec-Chorzelów” i „Rynek-ul. S.Żeromskiego-Osiedle”. Pierwsza cena biletu jednorazowego wynosiła 1 zł, a miesięcznego – 30 zł. Z roku na rok przybywało pasażerów, linii i autobusów. W latach 1972-1975 zwiększono ilość autobusów z 20 do 40. Linie podmiejskie docierały do niemal wszystkich większych miejscowości w powiecie. W samym Mielcu sieć połączeń stawała się coraz gęstsza, m.in. uruchomiono linie: Nr 7 „Rynek-ODJ-WSK” i Nr 14 „Rynek-Stadion Basen” (dowożenie dzieci na obowiązkową naukę pływania). W 2. połowie lat 70., w następstwie postępującego kryzysu gospodarczego, także komunikacja miejska ograniczyła ilość linii i kursów. W połowie lat 80., w związku ze znacznym powiększeniem obszaru miasta, powstało szereg nowych linii, m.in. Nr 14 „Rynek-Cmentarz Komunalny”, Nr 16 „Rynek-Osiedle Lotników-Dworce PKP i PKS-ODJ-Stadion”, Nr 17 „WSK-ul.R.Traugutta PGO”, Nr 20 „Rynek-ul.Metalowców-ul.Długa-Osiedle W.Szafera”, Nr 21 „Rynek-ul.Wolności-ul.Partyzantów-WSK”, Nr 26 „WSK-ul.Racławicka” i Nr 28 „Rynek-Smoczka”. Pierwsze lata 90., po znacznym spadku zatrudnienia w WSK i innych mieleckich zakładach pracy, wymusiły stopniową likwidację kursów i linii. Dalsze lata 90. przyniosły dynamiczny wzrost ilości samochodów prywatnych, co wpłynęło na dalszy spadek ilości pasażerów MKS. Pod koniec 2002 r. czynnych było 35 linii miejskich i podmiejskich. Bilet jednorazowy kosztował 1,70 zł, a bilet miesięczny 55 zł. Cały czas funkcjonowały także taksówki osobowe, choć ich ilość także wyraźnie zmalała (w 2002 r. – 46). W 2012 r. funkcjonowały dwa zinstytucjonalizowane rodzaje komunikacji wewnątrz miasta – Miejska Komunikacja Samochodowa Sp. z o.o. oraz taksówki zrzeszone m.in. w Taxi Mielec Sprint – Stowarzyszenie Transportu Prywatnego i Radio Taxi.
KOMUNIKACJA MIĘDZYMIASTOWA SAMOCHODOWA, pierwszą koncesję na przewóz osób i towarów samochodem („automobilem”) na trasie Mielec – Tarnów – Mielec otrzymał prawdopodobnie Żyd Chaim Jakub Baruch w 1911 r. W okresie międzywojennym funkcjonowały prywatne linie autobusowe międzymiastowe do Tarnowa, Dębicy i Tarnobrzega oraz podmiejska do Borowej. W 1953 r. powstała w Mielcu placówka terenowa Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej (później Oddział PPKS), która z biegiem lat uruchamiała połączenia z innymi miastami: Kolbuszową, Rzeszowem, Tarnowem, Dębicą, Tarnobrzegiem, Stalową Wolą, Buskiem, Krakowem, Krosnem, Ostrowcem Świętokrzyskim, Sandomierzem, Skarżyskiem-Kamienną, Lublinem i Warszawą. W 2002 r. mielecki Oddział PPKS utrzymywał połączenia z: Kielcami (przez Szczucin), Kolbuszową, Krakowem (przez Tarnów), Krosnem (przez Dębicę), Krynicą (przez Dębicę), Leżajskiem (przez Kolbuszowę), Łodzią (przez Szczucin, Busko i Kielce), Lublinem (przez Puławy, Sandomierz i Stalową Wolę – różne trasy), Nową Dębą, Muszyną (przez Tarnów), Połańcem (przez Szczucin), Przemyślem (przez Rzeszów), Ropczycami, Rymanowem (przez Dębicę), Rzeszowem, Sędziszowem (przez Ropczyce), Tarnobrzegiem, Tarnowem, Tomaszowem Lubelskim (przez Rzeszów), Warszawą (przez Radom), Wetliną (przez Rzeszów i Sanok), Zakopanem (przez Kraków, Gorlice, Nowy Sącz, Szczawnicę – różne trasy) i Zamościem (przez Stalową Wolę). W wyniku przekształceń własnościowych mielecki Oddział Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej został zakupiony przez firmę prywatną, następnie przeszedł w posiadanie firmy Veolia Transport Podkarpacie Sp. z o.o. i później firmy Arriva. Firma ta świadczyła usługi przewozu pasażerskiego lokalnego i dalekobieżnego do 2017 r., po czym wycofała się całkowicie z Mielca. Funkcjonują natomiast prywatne firmy przewozowe: AirBus, J.A.Trans, Marcel-Bus i Markpol.
KONARSKIEGO STANISŁAWA (ULICA), niedługa (126 m) uliczka na osiedlu Tadeusza Kościuszki w okolicach Parku Oborskich. Jest boczną ul. T. Lenartowicza, łączy się też z ul. E. Dembowskiego. Powstała w 1962 r. w związku z budową na tym terenie osiedla domów jednorodzinnych. Posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki (z płyt) po obu stronach. W 2012 r. przeprowadzono jej remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z kostki brukowej. Jej adres mają prywatne posesje z domami jednorodzinnymi i przydomowymi ogródkami.
Patron ulicy: KS. STANISŁAW KONARSKI (1700-1773) to jeden z najbardziej światłych umysłów polskich XVIII w. Zdobył wszechstronne wykształcenie, m.in. w Rzymie i Paryżu. W 1741 r. założył w Warszawie Collegium Nobilium – nowoczesną szkołę dla synów szlacheckich, w celu przygotowania ich do rządzenia państwem. Zreformował szkolnictwo pijarskie, wprowadzając m.in. wychowanie patriotyczne. Dużo pisał i publikował, mając na celu odnowę społeczeństwa polskiego. Napisał m.in. O skutecznym rad sposobie, albo o utrzymywaniu ordynaryjnych sejmów. Jego publikacje wzbudzały duże kontrowersje, ale sam król Stanisław August Poniatowski kazał wybić na jego cześć medal z napisem „Sapere austo” („Temu, który ośmielił się być mądrym”). Na początku lat 30. XX w. S. Konarski był patronem ulicy biegnącej obok nowego budynku TG „Sokół”.
KONDYSAR FERDYNAND, urodzony 8 II 1893 r. w Rudniku nad Sanem, syn Andrzeja i Magdaleny z Szastów. Uczeń c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie Seminarium Nauczycielskiego z maturą w 1916 r. Już w latach szkolnych był członkiem konspiracyjnej młodzieżowej organizacji niepodległościowej „Zarzewie”, a następnie należał do Związku Strzeleckiego i Polskiej Organizacji Wojskowej. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich (VI Batalion I Brygady) i został ciężko ranny w bitwie pod Żernikami (3 VI 1915 r.). Po zaleczeniu ran i kryzysie przysięgowym został przeniesiony do wojska austriackiego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę służył w Wojsku Polskim w Sanoku do lutego 1919 r., kiedy jako inwalida wojenny został bezterminowo urlopowany. Posiadał stopień podporucznika rezerwy. Po odejściu z wojska powrócił do zawodu nauczycielskiego. Uczył m.in. w Rzeszowie i był kierownikiem szkoły w Krzeszowie. Zgodnie ze stosowaną wówczas praktyką nagradzania za udział w wojnach o niepodległość Polski otrzymał ziemię w Lipinach i gospodarował na niej do 1937 r. a następnie ją sprzedał. Zakupił część rozparcelowanego majątku ze zniszczonym dworkiem w Potoku Górnym (powiat biłgorajski) i uporządkował gospodarstwo. Angażował się społecznie na rzecz środowiska, m.in. był wójtem gminy Potok, radnym powiatowym i wojewódzkim, prezesem TOKR Okręg w Lublinie i prezesem Związku Osadników Powiatu Biłgorajskiego. Powszechne uznanie dla jego pracy sprawiło, że wybierano go trzykrotnie do Sejmu (w 1934 r. – z 2. miejsca zastąpił ustępującego S.E. Świeżawskiego, w 1935 r. i w 1938 r.) W czasie okupacji hitlerowskiej został uwięziony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Oranienburgu. Udało mu się przeżyć i po wojnie powrócił do Potoku Górnego. W czasie wojny spłonęła tamtejsza szkoła, toteż zainicjował budowę nowej, stanął na czele komitetu budowy i przekazał pod budowę swoją działkę. Odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 2 IV 1966 r. Pochowany na cmentarzu w Rudniku nad Sanem.
KONECZNY STANISŁAW, urodzony 6 II 1881 r. w Sokalu, syn Pawła i Heleny z Łobarzewskich. Zdobył wykształcenie pedagogiczne. Był nauczycielem i kierownikiem szkół powszechnych w Strzegocicach i Łękach Górnych, a w latach 1930-1938 kierował szkołą powszechną w Wojsławiu koło Mielca. Opiekował się Kołem Młodzieży, które zorganizowało m.in. zespół folklorystyczny pod kierunkiem prof. Stanisława Lachmana. Kierownik Koneczny współpracował też ze Związkiem Strzeleckim, udostępniając pomieszczenia w wojsławskiej szkole na ćwiczenia i magazyn sprzętu. Zaangażował się także w akcję pomocy poszkodowanym w czasie wielkiej powodzi w 1934 r. oraz doprowadził do gruntownego remontu i odgrzybienia budynku szkoły, także zalanego w czasie powodzi. Po przejściu na emeryturę w 1939 r. zamieszkał z rodziną w Krakowie. Zmarł 18 V 1950 r. Spoczywa na cmentarzu Podgórskim w Krakowie.
KONFEDERACKA (ULICA), jedna z dłuższych (644 m) ulic na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ulicy J. Kilińskiego, przy Szkole Podstawowej nr 1, w kierunku doliny Wisłoki, krzyżując się kolejno z ulicami: J. Zamoyskiego, B. Limanowskiego, Wiejską, Osterwy i Teligi. Powstała w okresie międzywojennym i wówczas otrzymała nazwę. W czasie okupacji hitlerowskiej nazwano ją „Brückenstrasse”, ale później przywrócono jej dawną nazwę. Posiadała asfaltową nawierzchnię i chodniki z płyt po obu stronach. W 2006 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych. Charakterystycznym obiektem, z którym „Konfederacka” kojarzy się mielczanom, jest lecznica dla zwierząt. Poza nią sąsiadami ulicy są domy jednorodzinne z ogródkami.
Nazwa ulicy związana jest z konfederatami barskimi, którzy nie znając rzeczywistych przyczyn sporu pomiędzy obozem reformatorskim a częścią magnaterii w sprawie przyszłości Rzeczypospolitej, z patriotycznych pobudek zawiązali w 1768 r. konfederację w Barze na Podolu i okupili to wieloma ofiarami, szczególnie w 1772 r. Uciekający przed carskim wojskiem konfederaci dotarli na ziemię mielecką i m.in. około 20 z nich zginęło w obronie zamku w Rzemieniu. Podanie głosi, że dalszych kilku konfederatów zginęło w okolicy Mielca, a na pamiątkę tego wydarzenia postawiono krzyż przy ul. J. Kilińskiego; aktualnie stoi on przy skrzyżowaniu z ul. J. Bajana.
KONGREGACJA KUPIECKA (KRAKOWSKA, RZESZOWSKA), jedna z najstarszych w Europie form samorządu kupieckiego, wzmiankowana w dokumentach krakowskich już w 1410 r. Nie ma, jak dotąd, dowodów na to, że mieleccy kupcy, handlujący ze stołecznym Krakowem, należeli do tej organizacji. Znany jest dopiero fakt przynależności Eugeniusza Dębickiego do tarnowskiego oddziału KKK od 1 IV 1922 r. Pierwsze udokumentowane ślady działalności mieleckiego koła KKK pochodzą z 1925 r. W 1928 r. prezesem był Hieronim Kaysiewicz, a w zarządzie pracowali: Jan Borzęcki, Eugeniusz Dębicki, Mieczysław Dębicki, Tomasz Kawa, Zbigniew Kaysiewicz, Ludmiła Krymska, Jan Łojczyk, Józef Matuziński, Andrzej Połczyński, Jan Sobusiak, Karol Stolle, Maria Świerczyńska i Władysław Turkowski. Ogółem do organizacji należało wówczas 28 kupców. Do zadań kongregacji należało m.in.: reprezentowanie środowiska kupieckiego wobec władz, instytucji i innych organizacji, szerzenie postaw zgodnych z etyką kupiecką, doradztwo prawne i podatkowe oraz wspieranie się w codziennej działalności. Zgodnie z tradycją (rozpoczętą w 1889 r. w Krakowie) organizowano corocznie 8 XII „Święto Kupca”, w czasie święta Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W okresie okupacji hitlerowskiej nie prowadzono działalności, ale po wojnie ją wznowiono. Oprócz pracy statutowej wykonywano czyny społeczne, m.in. w styczniu 1946 r. kupcy zakończyli remont kaplicy św. Stanisława Kostki w gimnazjalnej bursie i przekazali ją mieleckiej parafii św. Mateusza. Ponadto organizowano zbiórki pieniędzy na ważne cele społeczne, np. odbudowę stolicy czy potrzeby PCK. Niekorzystne dla kupców zmiany rozpoczęły się w 1948 r., co uwidoczniło się w dużym spadku członków Kongregacji. Na początku roku było ich 405, a pod jego koniec tylko 235. W kolejnych latach w ramach tzw. „bitwy o handel” państwo przejmowało kolejne sklepy i przekazywało je spółdzielniom. Na początku lat 50. już tylko nieliczni kupcy zachowali prywatne sklepy. W 1951 r. zmieniono nazwę na Zrzeszenie Prywatnego Handlu i Usług. Po „odwilży” w 1956 r. ponownie odnotowano wzrost ilości prywatnych sklepów i usług. Obok kupców i właścicieli punktów usługowych sporą grupę w Zrzeszeniu stanowili właściciele taksówek, którzy później odłączyli się i utworzyli odrębne stowarzyszenie. Zrzeszenie załatwiało m.in. świadczenia socjalne, szkolenia i zniżki podatkowe. W listopadzie 1989 r. ZPHiU przemianowano na Rzeszowską Kongregację Kupiecką. W tym momencie mielecka organizacja liczyła 96 członków. Kierownikiem biura terenowego Kongregacji w Mielcu został Stanisław Dusberger, długoletni i zasłużony kierownik biura ZPHiU w Mielcu. Kontynuowano większość wcześniej stosowanych form pracy. Powrócono też do tradycji zbierania pieniędzy na ważne cele społeczne, np. w 1990 r. przekazano środki finansowe na fundusz rządu premiera Mazowieckiego, Katolicki Uniwersytet Lubelski, NSZZ „Solidarność” i Sanktuarium Maryjne w Częstochowie, do którego pielgrzymowano corocznie w drugą niedzielę kwietnia. Kontynuowano także obchody tradycyjnego Święta Kupca. Ilość członków, z różnych przyczyn zmniejszyła się i nie przekraczała 40. Pod koniec lat 90. część kupców odeszła z Kongregacji i utworzyła Mieleckie Towarzystwo Kupieckie. W kilkudziesięciu powojennych latach działalności Kongregacji (ZPHiU) szczególną rolę odegrali jej prezesi Stanisław Indyk i Kazimierz Buczek, a Kazimierz Buczek był honorowym prezesem Rzeszowskiej Kongregacji Kupieckiej. W pierwszym dziesięcioleciu XXI w. Kongregacja w Rzeszowie, do której należeli niektórzy mieleccy kupcy, systematycznie słabła. Aktualnie mielczanie nie angażują się w działalność Kongregacji.
KONIAKOWSKI WILHELM, urodzony 3 V 1901 r. w Padwi, powiat mielecki, syn Mikołaja i Antoniny z Gardulskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1920 r. Studiował na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie i w 1929 r. uzyskał stopień inżyniera górniczego. Po studiach został zatrudniony w Zakładach Hohenlohego w Wełnowcu i w latach 30. pełnił funkcje kierownicze, był m.in. kierownikiem Biura Badań Górniczych, zastępcą kierownika oddziału ekspedycji Kopalni Wujek i kierownikiem oddziału ekspedycji w tej kopalni. W tym okresie podjął badania w zakresie bezpieczeństwa i ratownictwa w kopalniach, a z rezultatami badań zapoznał przełożonych. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako nauczyciel w Szkole Budowlanej w Krakowie. Po II wojnie światowej powrócił do Kopalni Wujek. Uzyskał tytuł magistra inżyniera. W 1949 r. wydatnie przyczynił się do uratowania Kopalni Rokitnica, w której wybuchł groźny pożar. Za fachową pomoc w akcji ratowniczej otrzymał wysoką nagrodę pieniężną. 1 XI 1954 r. podjął obowiązki zastępcy dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w Stalinogrodzie (później Katowice), a 1 VII 1956 r. został mianowany dyrektorem Okręgowego Urzędu Górniczego w Gliwicach. Za zasługi w polskim przemyśle węglowym otrzymał tytuły: Dyrektora Górniczego III stopnia i I stopnia oraz Generalnego Dyrektora Górniczego III stopnia, a także Medal 10-lecia Polski Ludowej. Utrzymywał kontakty z Mielcem i regionem, a zwłaszcza rodzinną Padwią Narodową. Zmarł 17 XI 1959 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Katowicach przy ul. H. Sienkiewicza.
KONIECZNY STANISŁAW ZBIGNIEW, urodzony 27 XI 1958 r. w Mielcu, syn Jana i Alfredy z domu Marek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. W latach szkolnych trenował lekkoatletykę (biegi długie) w FKS „Stal” Mielec. W latach 1978-1981 pracował w WSK Mielec na Wydziale 03. W 1981 r. wyjechał z kraju i w USA przebywał do 1996 r. Tam pracował m.in. w zawodzie piekarskim. Po powrocie do Mielca w 1996 r. założył z żoną firmę „Piekarnia i Cukiernia Ewa i Stanisław Konieczny” oraz wybudował piekarnię ze sklepem przy ul. T. Kościuszki. W 2000 r., po ukończeniu kursu mistrzowskiego w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie, uzyskał tytuł mistrza w rzemiośle piekarstwo. Aktywnie uczestniczy w różnych akcjach społecznych. Pełni funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Rodziców w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”.
KONOPELSKI DANIEL, urodzony 1 I 1976 r. w Nowej Sarzynie, syn Zbigniewa i Krystyny z domu Kolano. Absolwent Liceum Ekonomicznego dla Dorosłych w Mielcu, maturę zdał w 1988 r. Treningi piłkarskie rozpoczął w Unii Nowa Sarzyna, a następnie został pozyskany do I-ligowej Stali Mielec. Występował na pozycji pomocnika. Był reprezentantem Polski w kategoriach wiekowych U-16 i U-18. W barwach Stali grał w latach 1992-1997, w tym w rozgrywkach I ligi 38 meczów i zdobył 2 bramki oraz w II lidze 29 meczów (do ostatniego meczu w II lidze, po którym wycofano FKS Stal z rozgrywek) i zdobył 3 bramki. Był autorem zarówno ostatniej bramki dla FKS w historii jej występów w I lidze (1996) jak i ostatniej w II lidze (1997). W 1997 r. przeszedł do Tłoków Gorzyce (III liga) i przyczynił się do awansu tej drużyny do II ligi. W 2003 r. zasilił III-ligową Ładę Biłgoraj, a później wyjechał za granicę.
KONOPKA JAN (ksiądz), urodzony 30 VIII 1748 r. w Radomyślu Wielkim, syn Szymona i Reginy z Trybulców. Święcenia kapłańskie przyjął w 1810 r. Od 1814 r. pracował jako wikary w parafii św. Mateusza w Mielcu, od 1815 r. pełnił funkcję administratora w Ostrowach Tuszowskich, a w 1818 r. został mianowany proboszczem w Kolbuszowej. Od 1831 r. pełnił również urząd dziekana dekanatu mieleckiego i inspektora szkół ludowych. Zmarł 3 VIII 1847 r. w Kolbuszowej i prawdopodobnie został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.
KONOPNICKIEJ MARII (ULICA), jedna z dłuższych (604 m) ulic na osiedlu Niepodległości. Powstała w końcu lat 30. XX w., w czasie budowy osiedla fabrycznego PZL. Biegnie od ul. S. Wyspiańskiego do ul. M. Skłodowskiej-Curie, krzyżując się z ulicami: J. I. Kraszewskiego, J. Kochanowskiego, A. Asnyka, A. Fredry, H. Kołłątaja, K. Tetmajera i J. Czarneckiego. Nazwę otrzymała w 1957 r. po przejęciu od WSK administracji osiedla przez władze miasta. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Charakterystycznymi obiektami przy tej ulicy są: Żłobek Miejski nr 5, Przedszkole Miejskie nr 12 im. M. Konopnickiej, kawiarnia „Vega”, kiosk spożywczy (zwany jeszcze niedawno „U Sołowianiuka”) i niewielki budynek – siedziba Oddziału Miejskiego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Ten ostatni obiekt został rozebrany.
Patronka ulicy: MARIA KONOPNICKA (1842-1910) to jedna z wybitnych i najbardziej znanych pisarek polskich. Pisała o krzywdzie ludu wiejskiego (m.in. Wolny najmita, Chłopskie serce) i biedoty miejskiej (W piwnicznej izbie, Jaś nie doczekał). Pisała także dla dzieci, np. O krasoludkach i o sierotce Marysi. Była jedną z inspiratorek akcji protestacyjnych przeciwko germanizacji. Przepięknym i wzruszającym wyznaniem patriotyzmu był utwór Rota, który z muzyką F. Nowowiejskiego stał się hymnem narodowym. W 1903 r., z okazji 25-lecia pracy twórczej otrzymała od społeczeństwa dworek w Żarnowcu koło Krosna. Ostatnim jej wielkim dziełem była epopeja Pan Balcer w Brazylii.
KONOWALSKI BENEDYKT WOJCIECH, urodzony 21 III 1928 r. w Radomiu, syn Józefa (kompozytora, multiinstrumentalisty) i Zofii z Bojarskich, dyrygent, kompozytor, pedagog, profesor zwyczajny Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1948 r. (W tym samym roku zdawała maturę jego przyszła żona – mielczanka Danuta Wanatowicz.) W 1952 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1953 r. ukończył Wydział Pedagogiczny, w 1960 r. – Wydział Kompozycji u prof. Jana Maklakiewicza i prof. Tadeusza Szeligowskiego, a w 1964 r. – Wydział Dyrygentury Symfoniczno-Operowej u prof. Stanisława Wisłockiego Od 1966 r. pracował w PWSM w Warszawie (dziś Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina), początkowo jako wykładowca, w latach 1973-1974 jako prodziekan Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, od 1976 r. – docent, od 1978 r. – kierownik Sekcji Dyrygentury Orkiestr Dętych. W latach 1984-1987 pełnił funkcję prorektora Akademii Muzycznej, w 1987 r. został profesorem nadzwyczajnym , a w 1992 r. – profesorem zwyczajnym. Wykształcił 33 absolwentów, z których jeden jest już profesorem zwyczajnym. Był promotorem około 50 prac magisterskich i kwalifikacyjnych na tytuł profesora I i II stopnia. Już w okresie studiów muzycznych został zaangażowany do prowadzenia wojskowych zespołów artystycznych. W latach 1954-1956 pełnił funkcje kierownika i dyrygenta Reprezentacyjnego Zespołu Pieśni i Tańca Wojsk Lotniczych, a w latach 1956-1972 był kierownikiem muzycznym i dyrygentem Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. Od 1954 r. koncertował jako dyrygent z orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą. Dokonał wielu prawykonań utworów współczesnych kompozytorów polskich (m.in. P. Perkowskiego, W. Rudzińskiego, T. Bairda, T. Paciorkiewicza, K. Sikorskiego, W. Żuławskiego). Nagrał szereg programów TV, audycji radiowych i płyt, m.in. z Wielką Orkiestrą Symfoniczną PRiTV w Katowicach oraz z Filharmonią Warszawską. Jego utwory zostały nagrane w kraju i za granicą na około 60 płytach (7 płyt autorskich). Przygotował szereg spektakli muzycznych w teatrach, teatrach muzycznych i operetkach. Działalność kompozytorską rozpoczął w 1960 r. operą studencką Album Chagalla (do libretta J. Gałkowskiego i B. Choińskiego). Jako kompozytor był autorem ponad 250 opusów, wśród których znajdują się m.in.: 12 symfonii ( w tym 2 requiem), 26 koncertów, 5 symfonii organowych, 5 oratoriów, około 100 utworów kameralnych, utwory chóralne, suity, muzyka: wokalna, wokalno-instrumentalna i baletowa oraz utwory dla dzieci. Ważniejsze kompozycje to: I Symfonia Requiem Titanic – 1991, III Symfonia Sykstyńska – 1995, VI Symfonia Sacra – 1998, VII Symfonia Tatrzańska – 1999, X Symfonia Ekumeniczna – 2001, XII Symfonia Warszawska – 2002, Oratorium Victoria Regis – 1984, Oratorium Nike Varsoviensis –1981, Oratorium Ecce Homo – Filius Dei – 2000. Ponad 50 opusów wydano drukiem zarówno w Polsce jak i za granicą. Wiele z wymienionych utworów wykonywano na koncertach i festiwalach w najbardziej prestiżowych salach koncertowych Europy, m.in. w Duseldorfie i Kolonii (Niemcy), St.Petersburgu (Rosja), Salzburgu (Austria), Londynie (Anglia), Tallinie (Estonia) i Sofii (Bułgaria) oraz Ameryki Północnej, m.in. w Rochester, Washington, Indianapolis, Richmond (USA) i Mexico City (Meksyk), a także w Azji – w Pusan (Korea Płd.). Brał udział w wielu międzynarodowych sympozjach i kongresach naukowych, m.in. w Kopenhadze, Rzymie, Londynie, Paryżu, Buenos Aires, Montrealu, Madrycie, Budapeszcie, Berlinie, Pradze i Cannes. Pełnił ważne funkcje organizacyjne; od 1970 r. był prezesem Sekcji Muzyki Popularnej ZKP, od 1974 – członkiem Prezydium ZAiKS i członkiem Komisji Stypendiów MKiS. Był także współzałożycielem Wydawnictwa Muzycznego Agencji Autorskiej w Warszawie oraz przewodniczącym kolegium redakcyjnego (1972-1992). Wielokrotnie zasiadał w jury konkursów muzycznych w kraju i za granicą. Za wybitną i wszechstronną działalność twórczą, artystyczną, pedagogiczną i społeczną otrzymał szereg nagród, odznaczeń i wyróżnień. Został laureatem konkursów kompozytorskich, m.in. Stanisława Wiechowicza (1968), Oddziału Warszawskiego ZKP (1990), im. Feliksa Nowowiejskiego (1996) i im. Grażyny Bacewicz (1999). Otrzymał nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1977, 1987), Ministra Obrony Narodowej (1985), Prezesa Rady Ministrów (1979 – I stopnia i 1987 – II stopnia) oraz Rektora AM (1980, 1997). Odznaczono go m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Honorową Odznaką Stowarzyszenia ZAiKS, Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Warszawy, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Medalem za Zasługi w Wojsku Polskim, Orderem Polonia Mater Nostra Est od Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego za Szczególne Zasługi dla Narodu i Państwa Polskiego, Medalem 80 lat Niepodległości Polski i Medalem „Milito Pro Christo”. Zmarł 27 I 2021 r. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
KONSPIRACYJNY KRZYŻ HARCERSKI, powstał w 1943 r., w okresie okupacji hitlerowskiej, w zakładach lotniczych „Flugzeugwerk Mielec” z inspiracji Janusza Ratajczaka (ps. „Krajan”), członka konspiracyjnych „Szarych Szeregów” w Mielcu. Autorem projektu i wykonawcą był Stanisław Skirecki, z zawodu ślusarz artysta, wprowadzony wcześniej do działalności konspiracyjnej. Krzyż został wykonany z blachy alpakowej metodą młotkowania i dobijania młotem pneumatycznym w zakładowej kuźni. Pierwsze 20 egzemplarzy powstało w 1943 r. Otrzymali je głównie instruktorzy „Roju” – konspiracyjnego hufca harcerzy w Mielcu. Rosnący terror i represje fabrycznych władz okupacyjnych za nieposłuszeństwo oraz podejrzenia o konspirację spowodowały, że okresowo przerwano wykonywanie następnej partii krzyży. Matrycę schowano w korpusie jednej z obrabiarek, ale zbiegiem okoliczności tę właśnie maszynę wywieziono do Rzeszy. Zapewne w czasie wojny matryca nie została znaleziona, gdyż nie było żadnych przykrych konsekwencji. Prośby mieleckich harcerzy o dalsze krzyże były przyczyną podjęcia starań o wznowienie ich produkcji. Skirecki sporządził więc drugą matrycę, według krzyża harcerskiego dostarczonego przez Ratajczaka, ale ostatecznie do końca okupacji nie udało się wykonać ani jednego krzyża. Stało się to dopiero pod koniec marca 1945 r. W dwóch seriach krzyży, wytłoczonych ze wspomnianej matrycy, wprowadzono numerację. Charakterystyczną cechą mieleckiego konspiracyjnego krzyża harcerskiego, różniącą go od wzorcowego krzyża harcerskiego z lat 1935-1939, były litery ZHP na przewiązce lilijki. Egzemplarze z obu serii drugiej matrycy znajdują się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu.
KONSTANTY Z KONIECPOLA PRZEDBÓR (ksiądz), proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1693-1695.
KONTHA KAROLY, urodził się 18 II 1925 r. na Węgrzech. Karierę piłkarską rozpoczął w 1945 r., a od 1949 r. grał w I-ligowym zespole węgierskim ERSO. W latach 1950-1958 występował w I-ligowej drużynie Vasas Budapeszt jako obrońca. W tym okresie 12 razy zagrał w II reprezentacji Węgier. W 1958 r. zakończył karierę zawodniczą i objął opiekę nad juniorami Vasasu. Jeszcze w tym samym roku podjął studia trenerskie w Budapeszcie i ukończył je w 1965 r. z tytułem trenera piłki nożnej. Trenował kolejno: II-ligowy Ikarus Budapeszt (1965-1967), I-ligowy Banyas Pecs (1967-1969), I-ligową Stal Rzeszów (1969-1971) i ponownie Banyas Pecs (1971-1972). W połowie sezonu 1972/1973 został trenerem I-ligowej Stali Mielec i zdobył z nią po raz pierwszy tytuł mistrza Polski. Przed sezonem 1973/1974 powrócił na Węgry. Zmarł 5 XI 2002 r. w Budapeszcie. Pochowany na cmentarzu przy Megyeri ut.
KONWENT WÓJTÓW POWIATU MIELECKIEGO, zorganizowany w 1996 r. (na zasadzie dobrowolności udziału) zespół konsultacyjno-doradczy, w skład którego weszli przedstawiciele wszystkich gmin z terenu regionu mieleckiego. Po reaktywowaniu powiatu mieleckiego (1999 r.) konwent stanowią: prezydent miasta Mielca, burmistrzowie Przecławia i Radomyśla Wielkiego oraz wójtowie gmin Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Mielec, Padew Narodowa, Tuszów Narodowy i Wadowice Górne. W posiedzeniach uczestniczy też starosta powiatu mieleckiego. Spotkania odbywają się średnio raz w miesiącu, a ich gospodarzami są kolejno poszczególne gminy. Obradom przewodniczył do 2014 r. prezydent miasta Mielca Janusz Chodorowski. Regułą było omawianie wybranego wiodącego tematu, a ponadto porozumiewano się we wspólnych sprawach i problemach gmin. W przypadkach wymagających specjalistycznej wiedzy zapraszano fachowców z danej dziedziny.
KOPACZ ADAM STANISŁAW, urodzony 19 VI 1955 r. w Przecławiu, syn Ludwika i Teresy z Koryckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy z maturą w 1975 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”, początkowo w Oddziale SOWI przy odbudowie zamku w Przecławiu, a następnie na stanowisku umysłowym w Dziale Technicznym Zakładu Lotniczego. W 1999 r. został zatrudniony w nowo utworzonym Gimnazjum w Przecławiu (później Zespół Szkół w Przecławiu) jako pracownik obsługi. Od wielu lat jest członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Przecławiu oraz Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego „RĘDZINY” w Tuszymie, które zajmuje się utrwalaniem, propagowaniem oraz zachowaniem od zapomnienia i zniszczenia miejscowych dóbr kultury. Regionalista i rysownik, utrwalający w rysunkach i utworach rymowanych osoby, miejsca i wydarzenia związane z Przecławiem i jego okolicami. Autor rysunków satyrycznych do „Głosu Załogi” – gazety zakładowej WSK „PZL-Mielec”. Na jego dotychczasowy dorobek twórczy składają się ponadto: wiersze o różnej tematyce, opisy, relacje, wspomnienia i anegdoty, a także rzeźby. Twórca: albumu „Przecław i okolice w rysunkach A. Kopacza”, opracowania „Przecławskie Klimaty”, grafiki do okładki opracowania „Świt Przecławia” Edwarda Michockiego i ostatnio tomiku wierszy „Takie moje rymowanie” (Przecław 2019). Swoje prace wystawiał m.in. w Przecławiu, Mielcu i Dębicy. Należy do Mieleckiej Grupy Literackiej „SŁOWO” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. Jest członkiem komisji rewizyjnej TMZM.
KOPACZ JACEK, urodzony 16 IX 1979 r. w Mielcu, syn Czesława i Ireny z domu Ćwięka. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1998 r. Studiował prawo na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 2006 r. uzyskał tytuł magistra prawa. W 2007 r. ukończył studia podyplomowe (kierunek: integracja europejska – fundusze i przedsiębiorczość) w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Pracował w firmie handlowej jako kasjer-sprzedawca i specjalista ds. sprzedaży, a następnie w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku podinspektora ds. dodatków mieszkaniowych w Referacie Lokalowym Wydziału Inżynierii Miejskiej i Gospodarki Lokalowej. Pełnił funkcje dyrektora Biura Poselskiego posła na Sejm RP Krzysztofa Popiołka i asystenta posła do Parlamentu Europejskiego Tomasza Poręby, a od 1 I 2011 r. jest inspektorem ds. prawno-organizacyjnych Urzędu Gminy w Tuszowie Narodowym. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2010-2014. Grał w Reprezentacyjnej Orkiestrze Dętej SCK w Mielcu i Orkiestrze Dętej OSP w Dobryninie, powiat mielecki.
KOPALNICTWO NAFTOWE, rozpoczęło się w 1958 r. odkryciem złoża ropy naftowej w rejonie miejscowości Partynia i Podborze w powiecie mieleckim, na głębokości 820-840 m i powierzchni ponad 5 km2. Dla zorganizowania wydobycia i jego rozwijania (liczono na duże złoża) Zjednoczenie Przemysłu Naftowego powołało w 1960 r. w Mielcu Zakład Kopalnictwa Naftowego, a następnie Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego. Jego dyrektorem został mianowany Zygmunt Jurczak. Początkowo wydobycie ropy przebiegało zgodnie z przewidywaniami, toteż przedsiębiorstwo rozwijało się pomyślnie. Zbudowano biurowiec przy ul. S. Żeromskiego i blok mieszkalny dla pracowników przy ul. F. Dzierżyńskiego (aktualnie ul. S. Sękowskiego). Nadzorowano także budowę i zagospodarowywanie nowych kopalń ropy naftowej, m.in. w Rybakach (województwo zielonogórskie), Grobli (woj. krakowskie) i Pławowicach (woj. kieleckie). We współzawodnictwie przedsiębiorstw górnictwa naftowego załoga mieleckiego PKN kilkakrotnie zdobywała 1. miejsce i Sztandar Przechodni Ministerstwa Górnictwa i Energetyki oraz Zarządu Głównego Związku Zawodowego Górników Naftowych. Dobre wyniki finansowe pozwoliły na objęcie patronatu nad mieleckim klubem sportowym Gryf, który otrzymał nazwę Górniczy Klub Sportowy (GKS) Gryf. Opieka PKN nad Gryfem w latach 60. zaowocowała modernizacją stadionu przy ul. Warszawskiej oraz rozwojem sekcji, zwłaszcza piłki nożnej, szermierki i judo. W 1967 r. dyrektor Z. Jurczak został służbowo przeniesiony do Krosna, a nowym dyrektorem mieleckiego PKN został Wacław Owsik. Z biegiem lat uświadomiono sobie, że złoże w Partyni jest niewielkie, a utrzymywanie PKN w Mielcu – zbyt kosztowne. Likwidacja PKN nastąpiła z końcem 1975 r. Biurowiec przekazano nieodpłatnie Urzędowi Miejskiemu i stanowi on dotąd jego główną siedzibę. Zrezygnowano też z patronatu nad „Gryfem”. Kontynuowano natomiast, choć w znacznie mniejszym zakresie, wydobycie ropy naftowej i gazu w kopalni w Partyni, której administrację przejął Ośrodek Kopalń w Tarnowie Sanockiego Zakładu Górnictwa Nafty i Gazu w Sanoku. Według szacunkowych danych wydobyto dotąd ponad 100 tysięcy ton wysokoparafinowej ropy i ponad 50 mln metrów3 gazu.
KOPCEWICZ JERZY MARIUSZ, urodzony 16 VII 1929 r. w Dubnie (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Haliny z Szybalskich. Od lat dziecięcych przejawiał zainteresowanie muzyką. Pierwsze lekcje gry na instrumentach pobierał od ojca – organisty w Dubnie i dyrygenta miejscowego chóru, a następnie uczył się prywatnie u Tatiany Wojtaszewskiej, później słynnej pianistki. Do 1944 r. przebywał z rodziną w Dubnie. Ukończył dwie klasy gimnazjalne na tajnych kompletach. W lutym 1944 r. rodzina Kopcewiczów została aresztowana i wywieziona do obozu (lagru) w Przemyślu, skąd w szczęśliwych okolicznościach udało się jej zbiec jeszcze w tym samym miesiącu i zamieszkać w Sobótce koło Sandomierza. Po śmierci ojca (na tyfus) przeniesiono się do rodziny we wsi Piła, powiat Końskie. Dla zarobku na utrzymanie rodziny (matka i mały brat) 15-letni Jerzy podjął pracę w Zarządzie Gminy Duraczów jako praktykant biurowy (1 X 1944 – 31 XII 1944). Na początku 1945 r. przeniósł się (z rodziną) do Bydgoszczy, gdzie uczęszczał do gimnazjum i średniej szkoły muzycznej (wydział organowy) oraz pracował jako organista w kościele garnizonowym (1945-1948). Od lipca 1948 r. zamieszkał z rodziną w Biskupcu, województwo olsztyńskie. Podjął pracę w miejscowym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, jako referent odpowiedzialny za sprawy kultury, a ponadto prowadził zespoły artystyczne w szkole i domu kultury. W latach 1953-1957 odbył służbę wojskową i grał w wojskowej orkiestrze. Po powrocie z wojska do Biskupca prowadził świetlicę spółdzielczą, ale jeszcze w 1957 r. zdecydował się na przeprowadzkę do Mielca. Tu w latach 1957-1963 pracował w Wydziale Kultury Prezydium Powiatowej Rady Narodowej jako instruktor, a następnie kierownik. W tym czasie był jednym z inicjatorów i organizatorów pierwszych „Dni Mielca”. Był też zatrudniony w Zakładowym Domu Kultury WSK jako chórmistrz (1958-1973, 1981-1987) i II dyrygent ZPiT „Rzeszowiacy” (1958-1973). Na pełny etat instruktora przeszedł do ZDK w 1963 r. Poza pracą z zespołami artystycznymi uczestniczył w organizacji wielu imprez m.in. Ogólnopolskich Spotkań Folklorystycznych „Jarmark Pieśni i Tańca”. Od 1968 r. pracował także, jako II dyrygent, z chórem męskim „Melodia”, a w 1970 r. został kierownikiem artystycznym i I dyrygentem tego zespołu. Skomponował i opracował szereg utworów na chór męski. Przez ponad 20 lat pracy osiągnął z „Melodią” wysoki poziom artystyczny oraz zdobył liczne laury w kraju i poza jego granicami. W 1982 r. otrzymał najwyższą w amatorskim ruchu artystycznym instruktorską kategorię „S”. Ponadto okresowo prowadził chór mieszany w Przecławiu (1958-1960) i chór mieszany „Echo” ZNP w Mielcu (1977-1980). Za wyróżniającą się pracę otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Odznakę Honorową Złotą z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz Srebrną Odznakę Związku Zawodowego Metalowców. Był również członkiem grupy pracowników ZDK, którzy w 1971 r. otrzymali zespołową Nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki. W 1983 r. został wpisany do Księgi zasłużonych dla miasta Mielca. Zmarł 23 V 1990 r. w szpitalu w Paryżu. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOPCIŃSKI JÓZEF (ksiądz, misjonarz saletyn), urodzony 10 IV 1965 r. w Mielcu, syn Stefana i Marii z domu Ciuła. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (kierunek: kierowca mechanik pojazdów samochodowych) w Mielcu, następnie Technikum Samochodowe w Rzeszowie z maturą w 1986 r. Studiował na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i w 1993 r. uzyskał tytuł magistra teologii oraz przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w dwóch parafiach: Dębowiec (1993/1994) i Kobylanka (1997/1998). Odbył studia doktoranckie (w PAT Kraków) i na podstawie rozprawy Polska teologia moralna XX wieku w 2002 r. otrzymał tytuł doktora nauk teologicznych. W latach 1994-1997 i 2000-2004 pełnił funkcje wicerektora i prefekta studiów oraz wychowawcy kleryków w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy Saletynów w Krakowie. Był wykładowcą teologii moralnej fundamentalnej (2002-2006) i teologii moralnej szczegółowej (2002-2008) w Wyższym Seminarium Duchownym Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie oraz teologii moralnej fundamentalnej w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie (2006/2007) i na Wydziale Teologicznym (kierunek: nauki o rodzinie) Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od 2008 r. jest przełożonym wspólnoty zakonnej i proboszczem parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Mrągowie oraz dziekanem dekanatu Mrągowo II. Pełni także funkcję kapelana sióstr zakonnych, a także zajmuje się duszpasterstwem małżeństw i rodzin oraz duszpasterstwem osób uzależnionych. Jest autorem książki Polska teologia moralna XX wieku (Kraków 2002), redaktorem czasopisma Studia Saletyńskie nr 3 z 2003 r. oraz współredaktorem Okruchy z życia. Księga Jubileuszowa na pięćdziesięciolecie kapłaństwa księdza profesora dr. hab. Jana Kowalskiego (Częstochowa 2004) i serii wydawniczej Studia Salettensia Pozwólcie pojednać się z Bogiem: nr 1 (2007), nr 2 (2008) i nr 3 (2009). Jest także autorem szeregu artykułów w książkach i czasopismach, .: Przymioty spowiednika (w: Studia Laurentiana nr 2/2003), Odnowa teologii moralnej fundamentalnej (w: Polska teologia moralna fundamentalna czterdzieści lat po Soborze Watykańskim II, praca zbiorowa, Lublin 2006), AIDS oraz Sterylizacja i kastracja (w: Encyklopedia bioetyki, pod red. A. Muszala, Radom 2005), Zagubienie świadomości grzechu i Boga (w: Studia Salettensia. Pozwólcie pojednać się z Bogiem, nr 1/2007), Przesłanie z La Salette wypełnieniem hymnu Magnificat (w: Studia Salettensia. Maryja Matka Jezusa, nr 3/2008), Nauczanie teologii moralnej w Polsce w XIX wieku (w: Teologia i moralność, praca zbiorowa pod red. D. Bryl, J. Troska, Poznań 5/2009) oraz Święty Józef wzorem dla współczesnego mężczyzny (w: Św. Józef w wierze, kulcie, teologii i sztuce. Perspektywa regionalna i uniwersalna, pod red. bp. J. Jezierski, K. Parzych-Blakiewicz, Olsztyn 2012). Uczestniczył w sympozjach naukowych Stowarzyszenia Polskich Teologów Moralistów i Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i Międzynarodowych Saletyńskich Sympozjach Interdyscyplinarnych w Krakowie.
KOPECKI ANDRZEJ, urodzony 29 X 1898 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Franciszka i Marii z domu Watycha. Ukończył gimnazjum z maturą w Tarnowie. Pracował w Policji Państwowej w Kowlu, posiadał stopień starszego przodownika. We wrześniu 1939 r. zdążył zbiec przed bolszewikami i powrócił w rodzinne strony. Podjął pracę w Landkreisamcie w Mielcu i wkrótce potem rozpoczął współpracę z komórką wywiadu ZWZ. W czerwcu 1940 r. został zaprzysiężony jako członek ZWZ w Radomyślu Wielkim, przyjął pseudonim „Marian” i m.in. był kolporterem konspiracyjnej gazetki „Odwet”. Po „wsypie” w styczniu 1941 r. ukrywał się. W 1942 r. został mianowany dowódcą WSOP. Od X 1943 r. do VI 1944 r. pełnił funkcję oficera wywiadu przy Komendzie Placówki AK Radomyśl Wielki, od VI do IX 1944 r. był zastępcą oficera wywiadu, a od 8 X 1944 r. kwatermistrzem placówki. Po zakończeniu wojny pracował w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Równocześnie zaangażował się do wywiadu politycznego podziemnej organizacji WiN. 14 X 1946 r. został aresztowany i oskarżony o działalność „na szkodę Państwa Polskiego”, 11 IV 1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie skazał go na karę 12 lat więzienia. Wypuszczony został w 1956 r. i przeniósł się do Warszawy. Pracował tam w browarze jako pracownik fizyczny, a następnie jako brygadzista i kierownik. Zmarł 8 III 1982 r. w Warszawie. Spoczywa na jednym z warszawskich cmentarzy. Na rozprawie 25 X 1990 r., po rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Sąd Najwyższy w Warszawie uniewinnił A. Kopeckiego od zarzucanych mu przestępstw i orzekł całkowitą jego rehabilitację.
KOPECKI HENRYK, urodzony 25 III 1934 r. we Włodzimierzu Wołyńskim, syn Jana i Marii z Wolińskich. Do września 1939 r. mieszkał z rodziną w Nowym Bieruniu (Śląsk). Z chwilą wybuchu wojny rodzina Kopeckich przeniosła się do Mielca. Tu w 1952 r. ukończył Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze. Po maturze przez dwa lata pracował w WSK Mielec jako kwalifikowany pracownik fizyczny. W latach 1954-1960 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (obecnie Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa PW) i otrzymał tytuł magistra inżyniera lotnictwa. Po ukończeniu studiów powrócił do Mielca i podjął pracę w Ośrodku Konstrukcji Lotniczych (OKL) WSK, gdzie wśród otrzymywanych zadań ważną pozycję stanowiły badania i obliczenia wytrzymałościowych struktur samolotu. (Był to okres intensywnego rozwoju OKL, w którym oprócz podstawowych zadań, związanych z uruchamianiem produkcji samolotów TS-11 „Iskra” i An-2 oraz modyfikowaniem samolotów wojskowych Mig-17, realizowano własną myśl twórczą, przejawiającą się w projektowaniu i wykonawstwie prototypów takich samolotów jak m.in.: S-4 „Kania”, M-2, M-4 „Tarpan” i szybowca M-3 „Pliszka”.) W czerwcu 1966 r. przeszedł do nadzoru państwowego cywilnych statków powietrznych (IKCSP – Okręg VI w Mielcu). Z dniem 1 IX 1968 r. rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Rzeszowskiej, gdzie pracuje do chwili obecnej. Zainteresowania naukowe, zainspirowanie pracą w mieleckim OKL, ukierunkował na zagadnienia statyki, stateczności oraz stanów granicznych, sprężystych i niesprężystych, cienkościennych ustrojów nośnych, a więc na problematykę ściśle związaną z wytrzymałością konstrukcji lotniczych. Z tej dyscypliny napisał rozprawę doktorską i habilitacyjną. Był inspiratorem i organizatorem studiów w zakresie specjalności „lotnictwo” w Politechnice Rzeszowskiej. W latach 1973-1989 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Lotnictwa oraz równolegle kierownika Zakładu Mechaniki Stosowanej Politechniki Rzeszowskiej, przekształconego w latach 90. w Katedrę Mechaniki Stosowanej i Robotyki, którą kieruje do dziś. Posiada tytuł profesora zwyczajnego. Jest autorem ponad 200 prac naukowych. Był promotorem w 11 ukończonych przewodach doktorskich. Należy do wielu towarzystw naukowych – krajowych i zagranicznych. W części z nich pełnił funkcje z wyboru. Przez 12 lat pełnił społecznie funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Za wybitną pracę naukową, dydaktyczną i społeczną odznaczony został m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i Medalem Edukacji Narodowej. Mieszka w Rzeszowie.
KOPECKI JANUSZ, urodzony 18 V 1945 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Wolińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. Od lat szkolnych należał do ZHP, pełnił funkcję drużynowego, posiadał stopień ćwika, a później przewodnika. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie ukończył w 1968 r. i otrzymał tytuł magistra fizyki. Od roku szkolnego 1968/1969 rozpoczął pracę w II Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu jako nauczyciel fizyki. Przez szereg lat był opiekunem organizacji harcerskiej i otrzymał stopień podharcmistrza. W 1978 r. ukończył Studium Przedmiotowo-Metodyczne w Nowym Sączu. Od 1 IX 1990 r. do 31 VIII 1997 r. pełnił funkcję wicedyrektora II LO im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, a od 1 IX 1997 r. jest dyrektorem tejże szkoły. Intensywnie się dokształcał. W latach 1968-2000 ukończył 10 kursów, a w 2000 r. – podyplomowe studia z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. W pracy dydaktycznej osiągnął szereg sukcesów, m.in. przygotował i doprowadził do centralnego finału Olimpiady Fizycznej 15 uczniów, z których 5 zostało laureatami. Wielu jego uczniów jest cenionymi fachowcami w dziedzinach związanych z fizyką. Jest współautorem programu autorskiego nauczania fizyki, zatwierdzonego przez MEN w 1992 r. i realizowanego od roku szkolnego 1992/1993, a także autorem szkolnych podręczników pomocniczych, wydanych przez Wydawnictwo Szkolne „Omega” w Krakowie: „Tematy i zagadnienia maturalne z fizyki” (6 wydań od 1997 r.), Zadania testowe z fizyki (2 wydania od 1997 r.) oraz serii Notatki z lekcji. Fizyka (10 wydań). W roku szkolnym 1998/1999 przewodniczył wojewódzkiemu zespołowi przedmiotowemu fizyków. Po ukończeniu specjalistycznego kursu posiada uprawnienia egzaminatora CKE. Angażuje się do prac zespołu nauczycieli nowatorów. Inicjuje, organizuje i prowadzi konferencje szkoleniowe, szkolenia i kursy specjalistyczne. We współpracy z gronem pedagogicznym i Radą Rodziców, bez udziału środków budżetowych, zmodernizował wnętrze szkoły i unowocześnił jej wyposażenie. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993) oraz Nagrodami Ministra Edukacji Narodowej II Stopnia (1997) i I Stopnia (1999) za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Do 2008 r. pełnił funkcję dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. W latach 2008-2011 pracował w tymże II LO jako nauczyciel w niepełnym wymiarze godzin, a w latach 2009-2012 był wykładowcą w Zamiejscowym Ośrodku Dydaktycznym AGH Kraków w Mielcu. Ponadto przez rok pracował jako wolontariusz w KCEM „Kana” w Mielcu.
KOPECKI RYSZARD, urodzony 9 VIII 1932 r. we Włodzimierzu Wołyńskim, syn Jana i Marii z Wolińskich. Do Mielca przybył z rodziną w 1939 r. Absolwent Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu i Liceum Mechanicznego w Dębicy. W czasie nauki w Mielcu należał do harcerstwa, m.in. był zastępowym w II Drużynie im. Bolesława Chrobrego i przybocznym V Drużyny przy Szkole Męskiej. Posiadał stopień ćwika. Egzaminy maturalne zdał w 1952 r. i uzyskał dyplom technika mechanika. Po maturze rozpoczął pracę w WSK w Mielcu jako konstruktor pomocy warsztatowych, ale wkrótce zakończył ją w związku z podjęciem jeszcze w tym samym roku studiów na Wydziale Mechanicznym, Technologiczno-Konstrukcyjnym Politechniki Warszawskiej. Egzamin dyplomowy zdał 21 XI 1956 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Powrócił do Mielca i 25 XI ponownie został zatrudniony w WSK, początkowo na stanowisku starszego technologa, a następnie technologa prowadzącego – kierownika sekcji technologicznej wydziałów półmontażowych 51 i 52. Prowadził wówczas uruchomienie produkcji zespołów skrzydłowych nowych samolotów polskiej konstrukcji inż. Tadeusza Sołtyka: TS-8 „Bies” i TS-11 „Iskra”. Podczas uruchamiania produkcji skrzydeł „Iskry” kierował 4-osobowym zespołem inżynierów, który opracował i wypróbował pierwszą w Polsce metodę uszczelniania kesonu, opartą na zastosowaniu uplastycznionych odpowiednim wypełniaczem żywic epoksydowych. Metoda ta została dopuszczona do seryjnej produkcji samolotu TS-11 „Iskra” i z niewielkimi udoskonaleniami była stosowana do końca produkcji „Iskry” w Mielcu. W 1962 r. został awansowany na kierownika Działu Technologicznego (obróbka skrawaniem). W latach 1965-1974 kierował nowo zorganizowanym Działem Technologicznym i prowadził uruchomienie produkcji dwóch nowych asortymentów branży silnikowej: aparatury wtryskowej (na licencji austriackiej firmy Friedman und Mayer) i wtryskiwaczy do silnika wysokoprężnego „Leyland”. W 1974 r. mianowano go kierownikiem Działu Inwestycji Maszyn w Pionie Dyrektora Inwestycyjnego, a następnie awansowano na stanowisko głównego specjalisty do spraw inwestycji przemysłowych. Po przekształceniu WSK na przedsiębiorstwo wielozakładowe w 1978 r. został zastępcą dyrektora d/s technicznych Zakładu Silnikowego, a we wrześniu 1983r. powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora WSK d/s inwestycyjnych. Pełniąc tę funkcję, doprowadził m.in. do umowy z krakowskim Biurem „Miastoprojektu”, w wyniku czego opracowano w krótkim czasie kompleksowy projekt osiedla Smoczka. W 1990 r., na skutek zmian w polityce gospodarczej i społecznej, został odwołany ze stanowiska, a Pion Inwestycyjny WSK rozwiązano. Przyjął funkcję kierownika Służby Rozwoju Przedsiębiorstwa w Pionie Dyrektora Technicznego, ale po gwałtownym pogorszeniu się zdrowia przeszedł na rentę z dniem 5 II 1991 r. W czasie długoletniej pracy zawodowej angażował się w działalność społeczną. Był członkiem Zakładowego Koła SIMP, Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz Klubu Oficerów Rezerwy (w stopniu porucznika). W okresie pracy w Zakładzie Silnikowym (1978-1983) pełnił społecznie funkcję przewodniczącego Zakładowego Koła PTTK. W latach 1984-1990 (dwie kadencje) sprawował mandat radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. W pierwszej kadencji był wiceprzewodniczącym Komisji d/s Samorządu, a w drugiej (skróconej) – członkiem Prezydium WRN i przewodniczącym Komisji Budownictwa i Materiałów Budowlanych. Ponadto w tym okresie został członkiem Plenum KM PZPR w Mielcu i przewodniczył Komisji Budownictwa. Za duży wkład w rozwój Mielca i WSK „PZL-Mielec” został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem 60-lecia Przemysłu Lotniczego w Polsce oraz wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 20 I 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOPECKI WIESŁAW STANISŁAW, urodzony 12 VII 1938 r. w Skopaniu, syn Jana i Ludwiki z domu Wacław. W 1955 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec i do 1968 r. pracował kolejno na stanowiskach: trasera, młodszego technologa, młodszego konstruktora, konstruktora i starszego konstruktora. Od 1968 r. do 1994 r. pełnił funkcje kierownicze. Był: kierownikiem sekcji, kierownikiem Działu Pomiarów i Automatyzacji Badań Silnika Wysokoprężnego, Aparatury Paliwowej i Wózka Golfowego, głównym specjalistą ds. wyposażeń lotniczych, głównym specjalistą ds. technicznej obsługi eksportu, przedstawicielem techniczno-handlowym w Bułgarii, głównym specjalistą ds. koordynacji i rozwoju Zakładu Elektroniki i Osprzętu Lotniczego „Resovia” w Rzeszowie oraz specjalistą marketingu i technologiem prowadzącym. W 1974 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie i otrzymał tytuł inżyniera elektryka, a w 1977 r. uzyskał specjalizację zawodową I stopnia w zakresie konstrukcji elektronicznych bloków funkcjonalnych. W toku długoletniej pracy szczególnie wiele wysiłku poświęcał pracom indywidualnym i zespołowym na rzecz rozwoju i postępu technicznego. W części rozwiązywanych problemów współpracował z pracownikami naukowymi Politechnik: Gdańskiej, Krakowskiej i Rzeszowskiej. Efektem tych prac było m.in.: otrzymanie 3 świadectw autorskich wynalazków („Urządzenie do pomiaru zużycia paliwa”, „Urządzenie do pomiaru przebiegu ciśnień w silnikach spalinowych”, „Sposób i układ przekaźnika elektrycznego do kontroli zaniku napięcia w sieci trójfazowej”), wnioski racjonalizatorskie oraz udział w opracowaniu i wdrożeniu „Komputerowego systemu stanowiskowych badań silników wysokoprężnych – SIMAC”, za co wraz ze współautorami otrzymał Nagrodę Zespołową Ministra Przemysłu Maszynowego w 1976 r. Ponadto wyróżniony został m.in.: tytułem „Młodego Mistrza Techniki WSK PZL-Mielec” w 1969 r., tytułem „Mistrza Techniki WSK PZL:-Mielec” w 1971 r. i Krzyżem Kawalerskim OOP (1988). Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. w organizacjach młodzieżowych, sekcji motorowej LOK, SIMP, SEP (był rzeczoznawcą sprzętu lotniczego) i ZZ Metalowców. W 1994 r. przeszedł na emeryturę.
KOPEĆ ALEKSANDER, urodzony 15 IX 1950 r. w Krzątce, syn Franciszka i Zofii z domu Lidwin. Absolwent Technikum Budowlanego w Jarosławiu, maturę zdał w 1969 r. Pracę zawodową rozpoczął 2 VII 1969 r. w Tarnobrzeskim Przedsiębiorstwie Budowlanym jako mistrz budowlany. Niedługo potem został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej, a po niej pracował nadal w TPB do 31 X 1972 r. Kolejnymi miejscami pracy były: Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Nowej Dębie – inspektor kontroli technicznej (1 XI 1972 – 31 VIII 1973 r.), Urząd Gminy w Żyrakowie – inspektor budownictwa (1 IX 1973 r. – 28 II 1977 r.) i Nadleśnictwo Mielec – specjalista d/s inwestycji (od 1 III 1977 r.). Przez trzy kadencje pracował jako radny Rady Miejskiej w Mielcu i pełnił funkcje: przewodniczącego Komisji Budownictwa (1990-1994), zastępcy przewodniczącego Rady Miejskiej (1994-1998) i przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Socjalnych (1998-2002). Był jednym z założycieli Porozumienia Centrum w Mielcu, od 1992 r. członkiem Naczelnej Rady Politycznej PC, w latach 1993-1998 prezesem Zarządu Wojewódzkiego PC w Rzeszowie i od 1999 r. członkiem Prezydium PC Województwa Podkarpackiego. W latach 1994-1999 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Od kilku lat działa także w Stowarzyszeniu Rodzin Katolickich przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Jest współzałożycielem Koła Prawa i Sprawiedliwości w Mielcu, funkcjonującego od 2001 r. W wyborach samorządowych w 2010 r. zdobył mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2010-2014 r., a następnie został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady.
KOPEĆ GRAŻYNA ANNA (z domu TRACZ), urodzona 22 III 1949 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Agnieszki z domu Grzelak. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. W latach szkolnych należała do ZHP i pełniła m.in. funkcję drużynowej. Była także drużynową szkolnej drużyny PCK. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1973 r. i otrzymała tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów występowała w drużynie koszykówki AZS AM Lublin. Bezpośrednio po studiach odbyła roczny staż w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, a następnie w latach 1974-1999 pracowała na Oddziale Dziecięcym w tymże szpitalu oraz w Przychodni Dziecięcej w ramach Przychodni Rejonowej nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (aktualnie ul. Sandomierska). W 1977 r. uzyskała I stopień specjalizacji z pediatrii w Szpitalu Wojewódzkim nr 1 w Rzeszowie. Od 1977 r. do 1999 r. pełniła funkcję kierownika Poradni Medycyny Szkolnej. Po reorganizacji ZOZ w 1999 r. pracuje w Niepublicznym ZOZ „ZLEP” przy ul. Sandomierskiej. Ponadto od 1992 r. prowadzi Prywatny Gabinet Pediatryczny przy ul. Zacisze. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. Uczestniczy w konferencjach i seminariach specjalistycznych.
KOPEĆ JERZY, urodzony 19 VIII 1948 r. w Sopocie, syn Juliana i Walentyny z domu Zając. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr IX w Gdańsku, maturę zdał w 1966 r. Ukończył także podstawową szkołę muzyczną. Studiował na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej w Lublinie i w 1973 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony jako ordynator i kierownik Lecznicy dla Zwierząt w Wadowicach Dolnych koło Mielca i na tym stanowisku pracuje do dziś. Równocześnie dokształcał się, m.in. ukończył studia podyplomowe z zakresu higieny żywności pochodzenia zwierzęcego. Od wielu lat angażuje się do prac społecznych. Przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Sądu Podkarpackiej Izby Lekarskiej Weterynaryjnej z siedzibą w Przemyślu. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1999-2002, a następnie na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencjach 2006-2010 i 2010-2014. Wyróżniony m.in. Medalem „Meritus Veterinarius” i odznaką „Zasłużony dla Polskiego Związku Łowieckiego”.
KOPER ROMAN, urodzony 23 II 1937 r. w Białej Podlaskiej, syn Stefana i Eweliny z Izdebskich. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (aktualnie I LO), egzaminy maturalne złożył w 1954 r. Studia na Wydziale Stomatologicznym Akademii Medycznej w Warszawie ukończył w 1960 r. i otrzymał tytuł lekarza stomatologa. Pracę zawodową rozpoczął w 1960 r. w Przychodni Rejonowej nr 1 i wkrótce potem otworzył prywatny gabinet stomatologiczny. W 1975 r. uzyskał w Wojewódzkiej Przychodni Stomatologicznej w Rzeszowie I stopień specjalizacji ze stomatologii ogólnej, a w 1979 r., w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, II stopień z zakresu stomatologii zachowawczej. Od 1982 r. pełnił funkcję kierownika Obwodowej Przychodni Stomatologicznej, a od 1983 r. pracował w Poradni Stomatologii Zachowawczej w Przychodni nr 3 w Mielcu. Zorganizował (wspólnie z dr. Kowalem) PSZ w Ośrodku Zdrowia w Przecławiu i w Spółdzielni Zdrowia w Czerminie. Był kierownikiem specjalizacji na II stopień ze stomatologii zachowawczej (dla 3 lekarzy) i na I stopień (dla kilkunastu lekarzy). W latach 90. pełnił funkcję Zastępcy Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej przy Izbie Lekarskiej w Warszawie. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Poza pracą zawodową angażował się w działalność na rzecz miasta. W latach 1978-1990 (trzy kadencje) był radnym Miejskiej Rady Narodowej i w latach 1984-1990 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady. Posiada stopień porucznika rezerwy. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Honorową Odznakę „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i Srebrną Honorową Odznakę Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. W 1984 r. został wpisany do Księgi Zasłużonych dla miasta Mielca. Zmarł 14 III 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOPER ZOFIA (z domu DWORAK), urodzona 5 IV 1926 r. w Raniżowie, córka Pawła i Agnieszki z domu Dragan. Ukończyła Gimnazjum (z małą maturą w 1946 r.) i Liceum Pedagogiczne w Rzeszowie z maturą w 1948 r. Pracowała jako nauczycielka w Szkołach Podstawowych w Brzostowej Górze (1948-1949) i Woli Raniżowskiej (1949-1951), a następnie jako instruktorka ZNP w Kolbuszowej (1951-1952) i Tarnobrzegu (1952-1953). W 1953 r. przeniosła się do Mielca i uczyła w Szkołach Podstawowych: nr 1, nr 2, nr 3 i nr 6. Studiowała historię na Zaocznym Studium Nauczycielskim w Lublinie i w 1961 r. otrzymała dyplom jego ukończenia. W 1963 r. została mianowana kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 6 i funkcję tę (w latach 70. przemianowaną na dyrektora) sprawowała do 1974 r., a następnie – w latach 1974-1981 – pełniła funkcję zastępcy dyrektora. W okresie kierowania nowo wybudowaną szkołą doprowadziła do jej wyposażenia i uporządkowania otoczenia. Prace te, mimo braku środków finansowych, udało się wykonać we współpracy ze środowiskiem. To współdziałanie okazywało się również przydatne w wychowywaniu dzieci trudnych i zaniedbanych. W 1978 r. uzyskała dyplom kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym w zakresie historii, po szkoleniu przeprowadzonym w Krakowie przez warszawski Instytut Kształcenia Nauczycieli. W 1981 r. przeszła na emeryturę, ale po pewnym czasie zawiesiła ją i jeszcze przez kilka lat pracowała w Szkole Podstawowej nr 3. Jest członkiem Komisji Socjalnej przy Szkole Podstawowej nr 3 i angażuje się do pomocy chorym nauczycielkom – emerytkom. Za wyróżniającą się pracę otrzymała m.in. Krzyż Kawalerski OOP, Medal 40-lecia PRL i Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz dwie Nagrody Ministra Oświaty i Wychowania (1973, 1985) za „wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej”.
KOPERA AGNIESZKA (z domu MAZUR), urodzona 6 VIII 1979 r. w Dębicy, córka Lecha i Stanisławy z domu Mydlarz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1998 r. Studia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek: administracja) ukończyła w 2001 r. z tytułem licencjata. (Otrzymała stypendium naukowe Fundacji Edukacyjnej Przedsiębiorczości w Łodzi dla uzdolnionych studentów.) Naukę kontynuowała na Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (kierunek: politologia, specjalność: administracja publiczna) i w 2004 r. uzyskała tytuł magistra. W tym samym roku została zatrudniona w Biurze Pozyskiwania Funduszy i Rozwoju Miasta Urzędu Miejskiego w Mielcu jako stażystka. Od grudnia 2004 r. przeszła na stanowisko referenta, a w 2008 r. – podinspektora. W rezultacie reorganizacji Urzędu Miejskiego w latach 2010-2011 pracowała w Wydziale Inwestycji i Pozyskiwania Funduszy, od 2011 r. do 2013 r. w Wydziale Organizacyjno-Administracyjnym na stanowisku ds. pozyskiwania funduszy, a od 2013 r. do 2015 r. na stanowisku inspektora w tymże Wydziale. 1 II 2015 r. została mianowana kierownikiem Referatu Pozyskiwania Funduszy, a 8 III 2016 r. – kierownikiem Biura Pozyskiwania Funduszy. W toku kilkunastoletniej pracy (głównie – przygotowywaniu projektów) przyczyniła się do pozyskania wydatnego zewnętrznego wsparcia finansowego dla wielu inwestycji i innych przedsięwzięć w Gminie Miejskiej Mielec.
KOPERA CZESŁAW, urodzony 14 II 1932 r. w Zaborczu, powiat mielecki, syn Adama i Marii z domu Kruk. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Toruniu, maturę zdał w 1950 r. Studiował filozofię na Uniwersytecie M. Kopernika w Toruniu. Pracę zawodową rozpoczął 1 V 1955 r. jako referent w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. 1 VII 1958 r. został powołany na stanowisko kierownika referatu w Wydziale Budżetowo-Gospodarczym PPRN, a 30 V 1970 r. powierzono mu funkcję kierownika tegoż Wydziału. Ponadto przez szereg lat był odpowiedzialny m.in. za koordynowanie przygotowań do wyborów do Sejmu i rad narodowych (informacje, druki, lokale wyborcze, karty do głosowania) na terenie powiatu mieleckiego. Pracował w kilku komisjach, m.in. opiniodawczej do spraw koordynacji rozdziału mieszkań w Miejskiej Radzie Narodowej w Mielcu oraz socjalno-bytowej pracowników państwowych i społecznych, której przewodniczył. W latach 1962-1972 pełnił społecznie funkcję kierownika biura Powiatowego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Mielcu. W związku z procesem rozwiązywania powiatów w 1975 r. – od 1 V 1975 r. przeszedł na stanowisko kierownika Ekspozytury Polskiego Biura Podróży „Orbis” w Mielcu. Zorganizował i rozwinął jej działalność, a następstwem tego było podniesienie Ekspozytury – z dniem 8 VII 1980 r. – do rangi samodzielnego Oddziału PBP „Orbis” i osobisty awans na stanowisko dyrektora. W okresie od 15 XI 1990 r. do 15 VI 2012 r. prowadził prywatne Biuro Podróży w Mielcu, wykupione od PBP „Orbis”., a następnie przebywał na emeryturze. Był członkiem szeregu organizacji społecznych, m.in.: Ligi Obrony Kraju, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i Towarzystwa Ekonomicznego. Za długoletnią pracę zawodową i społeczną w administracji państwowej oraz instytucji upowszechniania turystyki został wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych, Brązową Odznaką Zasłużonego Działacza Turystyki i Odznaką Honorową PCK IV stopnia. Zmarł 12 IV 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOPERNIKA MIKOŁAJA (OSIEDLE), budowane w latach 60., 70. i 80. XX w. przez Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane dla Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, która jest także administratorem tego osiedla. Zostało wydzielone i nadano mu patrona na sesji Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu 14 IV 1978 r. Jego orientacyjnymi granicami są ulice: J. Kusocińskiego, Kazimierza Jagiellończyka, Dworcowa i L. Staffa. Inne ulice tego osiedla to: ul. M. Kopernika, Grunwaldzka i Spółdzielcza. Przez setki lat na tych terenach znajdowały się pola mieszczańskie (długie, wąskie działki), które uprawiano jeszcze w latach 60. (Piłkarscy kibice szli na mecze Stali pomiędzy zbożem, ziemniakami i fasolą tyczkową.) Gdzieniegdzie stał dom z ogrodem, a jedyne większe osiedle domów jednorodzinnych znajdowało się na tzw. Górce. (Dziś jest to skupisko „wieżowców” i innych bloków mieszkalnych przy ulicach: J. Kossaka, Dworcowa i ks. P. Skargi.) W pierwszych latach XXI w. charakterystycznymi obiektami osiedla były: Gimnazjum nr 2 (wcześniej Szkoła Podstawowa nr 7), Spółdzielczy Dom Kultury z placem zabaw, pawilon handlowo-usługowy przy ul. ks. P. Skargi, pawilon handlowo-usługowy przy ul. Kazimierza Jagiellończyka, Restauracja-Cafe-Pizzeria „Rock and Roll” i Klub „Feniks”.
KOPERNIKA MIKOŁAJA (ULICA), niezbyt długa (235 m), ale centralna ulica osiedla M. Kopernika. Powstała w 1970 r. i wtedy to MRN nadała jej patrona. Łączy dwie bardzo ruchliwe ulice J. Kusocińskiego i ks. P. Skargi, biegnąc pomiędzy blokami mieszkalnymi oraz zespołem boisk Gimnazjum nr 2 i placem zabaw SDK MSM. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Stanowi jedną z większych ciekawostek i tajemnic Mielca w zakresie adresów domów mieszkalnych. Otóż nikt z mieszkańców Mielca nie posiada w dowodzie osobistym adresu tej ulicy. Bloki po jednej stronie ul. M. Kopernika przypisano ul. Grunwaldzkiej, biegnącej o ponad sto metrów dalej, a blok z drugiej strony – ul. J. Kusocińskiego, oddalonej o kilkadziesiąt metrów. Z roku na rok poprawiano wizerunek osiedla, m.in. poprzez remonty ulic, wykonanie nowych kolorowych elewacji bloków MSM (w połączeniu z termoizolacją), remonty placówek oświatowych i modernizację ich otoczenia, wybudowanie nowej hali sportowej przy Gimnazjum nr 2 oraz modernizację stadionu i zespołu basenów MOSiR.
Patron osiedla i ulicy MIKOŁAJ KOPERNIK (1473-1543) to jeden z najwybitniejszych uczonych w dziejach ludzkości i jeden z najbardziej znanych w świecie Polaków. Był nie tylko duchownym i genialnym astronomem, ale także zdolnym lekarzem, matematykiem, ekonomistą, administratorem dóbr i nawet dowódcą obrony Olsztyna przed Krzyżakami. W dziejach nauki zapisał się przede wszystkim jako twórca teorii heliocentrycznej, w myśl której Słońce stanowi centrum, wokół którego krążą planety. Obalał tym samym powszechnie dotąd uznawaną teorię geocentryczną. (Ziemia jest centrum Wszechświata.) Napisał traktat naukowy De revolutionibus orbium coelestium libri VI (O obrotach kręgów niebieskich ksiąg VI), w którym wyłożył istotę teorii heliocentrycznej i poparł ją wynikami badań.
KOPIŃSKI PIOTR CEZARY, urodzony 13 VII 1969 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Marianny z domu Szelongiewicz. Edukację muzyczną rozpoczął w chórze chłopięcym Stanisława Steczkowskiego „Mieleckie Słowiki” . Kontynuował ją w Państwowej Szkole Muzycznej I i II st. im. Mieczysława Karłowicza w Mielcu w klasie fortepianu Tadeusza Wywrockiego. Absolwent Liceum Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Bytomiu (w klasie fortepianu Marii Zegalskiej) z maturą w 1988 r. Ukończył studia: na Wydziale Instrumentalnym Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach (klasa fortepianu – prowadzący prof. Józef Stompel, klasa kameralistyki – prowadzący prof. Maria Szwajger-Kułakowska) z tytułem magistra sztuki w 1993 r. oraz na Wydziale Instrumentalnym École Normale de Musique Alfred Cortot w Paryżu (klasa fortepianu prof. Françoise Thinat) – „Diplôme d’execution” z wyróżnieniem w 1995 r. i „Diplôme d’execution supérieur” w 1996 r. Swoje umiejętności pianistyczne doskonalił na kursach u takich mistrzów jak: Andrzej Jasiński, Tatiana Szebanowa, Kum Sing Lee czy Maurizio Pollini. Pracę zawodową rozpoczął jako akompaniator w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach (1993-1994) oraz aktor-pianista w operze Umberto Giordano „Fedora” w Teatrze Wielkim Operze Narodowej w Warszawie (1993-1994). W latach 1995-1996 był akompaniatorem w klasie wiolonczeli w École Normale de Musique Alfred Cortot w Paryżu, w latach 1996-1997 – pedagogiem w klasie fortepianu w Liceum Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Bytomiu, a w latach 1996-2000 – nauczycielem kontraktowym w Państwowej Szkole Muzycznej im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach. Równocześnie od 1996 r. pracuje w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach jako wykładowca na Wydziale Wokalno-Instrumentalnym i w Instytucie Jazzu. Od 1998 r. koncertuje w kraju i za granicą jako pianista-solista z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach. W ramach NOSPR współpracował z wybitnymi kompozytorami, dyrygentami i solistami (m.in. Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki, Antoni Wit, Jerzy Semkow, Gabriel Chmura, Jacek Kaspszyk, Stanisław Skrowaczewski, Paul McCreesh, Aleksander Liebreich, Krzysztof Jakowicz, Zofia Kilanowicz, Iwona Sobotka, Ewa Podleś, Danilo Pérez, Wayne Shorter, Brian Blade, John Patitucci i in.) Ponadto w roku akademickim 2002/2003 odbył staż na Wydziale Instrumentalnym École Normale de Musique Alfred Cortot w Paryżu (klasa fortepianu prof. Françoise Thinat). W 2008 r. otrzymał stopień doktora na podstawie rozprawy: Wpływ specyfiki instrumentów dętych na fakturę i charakterystykę brzmieniową fortepianu współgrającego, a w 2015 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy: Nowa rola fortepianu w przestrzeni muzyki symfonicznej XX wieku. Krystalizacja środków ekspresji i zadania pianisty na podstawie wczesnej twórczości Igora Strawińskiego. W latach 1996-1997 był organizatorem koncertów w Szpitalu Uzdrowiskowym w Ustroniu (filia w Reptach) dla pacjentów po operacjach serca pt. „Muzyka dla serca”. Od 2000 r. organizuje w PSM I i II st. im. M. Karłowicza w Katowicach koncerty integrujące dzieci zdrowe i niepełnosprawne pt. „Dzieci-dzieciom”, a od 2001 r. jest organizatorem koncertów charytatywnych w Instytucie Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach na rzecz Stowarzyszenia „Spina Bifida” z udziałem wybitnych muzyków klasycznych i jazzowych. W czasie kariery artystycznej zdobył szereg nagród i wyróżnień, m.in.: II nagrodę w konkursie Liceum Muzycznego im. F. Chopina w Bytomiu (1982), II nagrodę w regionalnych przesłuchaniach klas fortepianu w Chorzowie (1987), I nagrodę w Konkursie Pianistycznym na Stypendia Artystyczne Towarzystwa im. F. Chopina w Warszawie (1991), wyróżnienie w XI Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Kameralnej w Łodzi (1992), I nagrodę w Konkursie Pianistycznym na Stypendia Artystyczne Towarzystwa im. F. Chopina w Warszawie (1993) i półfinał w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Piano XX siècle” w Orleanie (Francja; ”La République du Centre”: „…obiecujący talent…” „…pianista wielkiej klasy…”) oraz w ramach konkursów: stypendium rządu francuskiego (1994/1995), stypendium École Normale de Musique Alfred Cortot Comite du Albert Roussel w Paryżu (1995/1996) i ponownie stypendium rządu francuskiego (2002/2003). Szczególnym wyróżnieniem była Złota Płyta za album JimekxMiuoschxNOSPR (2015). Piotr Kopiński od kilku lat gra w duecie z wybitnym saksofonistą jazzowym Jerzym Główczewskim, a także współtworzy zespół specjalizujący się w argentyńskim tangu – „Andrysek Tango Ensemble” (płyta cd „OBLIVION 4:26AM”). Od 1996 tworzy duet z żoną Agnieszką : K2PIANO. Przez lata repertuar zespołu poszerzał się o dzieła różnych epok muzycznych, ale podstawowym obszarem zainteresowań jest muzyka XX wieku i współczesna. W 2000 roku duet wystąpił z recitalem na dwa fortepiany w Central Washington University i poprowadził kursy dla studentów tej uczelni. W 2013 roku zespół uczcił 100-lecie urodzin Witolda Lutosławskiego kompletem płyt cd z muzyką kameralną i fortepianową, a także 100-lecie premiery „Święta wiosny” Igora Strawińskiego we własnym opracowaniu na 2 fortepiany i zespół perkusyjny. Dla mieleckiej publiczności duet Kopińskich zagrał z Orkiestrą Smyczkową Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach 25 VI 2017 r. w ramach 20. Mieleckiego Festiwalu Muzycznego w Domu Kultury SCK w Mielcu.
KOPYCIŃSKI (KOPYTO) ADAM (ksiądz), urodził się 24 XII 1849 r. w Żmigrodzie Nowym koło Jasła, syn Jana Kopyto i Rozalii z Walewskich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Tu również, po odbyciu studiów teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie (26 VII 1874 r.). Po ledwie roku pracy – w Przeciszowie i Ciężkowicach – został wysłany na studia do Wiednia i tam w 1879 r. uzyskał doktorat z teologii. Powrócił do Tarnowa i od 1879 r. wykładał teologię pastoralną w Seminarium Duchownym, a ponadto od 1881 r. – Pismo Święte Nowego Testamentu. W tym okresie napisał i wydał drukiem szereg rozpraw (w tym doktorską) i artykułów oraz książkę O sakramencie pokuty (Tarnów, 1883/1884). Prowadził też niezwykle aktywną działalność społeczną i polityczną. Doprowadził do powstania stowarzyszenia rękodzielników chrześcijańskich „Gwiazda Tarnowska” i przez 10 lat był jego prezesem. Był też inicjatorem budowy domu dla tego stowarzyszenia. Wybierano go do Rady Miejskiej i Powiatowej w Tarnowie. W 1883 r. został posłem na sejm krajowy, a w 1885 posłem do parlamentu we Wiedniu. Był rzecznikiem spraw chłopskich. Organizował wiece, zakładał kółka rolnicze i inne stowarzyszenia chłopskie. Inspirował różne formy działalności oświatowej na wsi. Niezadowoleni właściciele ziemscy wymogli na biskupie tarnowskim I. Łobosie decyzję o nakazie rezygnacji z mandatu poselskiego przez ks. A. Kopycińskiego i ten zastosował się do biskupiego polecenia. Kontynuował natomiast działalność publicystyczną, także źle przyjmowaną przez obszarników. Wydał w Tarnowie m.in. O zagrodach włościańskich (1889) i O stosunku kapitału do pracy (1890). W 1890 r. mianowano go proboszczem w Radomyślu Wielkim, ale po konflikcie na tle politycznym został przeniesiony do Gawłuszowic (29 XII 1892 r.). Tu wznowił działalność polityczną i społeczną, m.in. uruchomił parafialną spółkę oszczędności i pożyczek. Dwukrotnie został posłem do parlamentu we Wiedniu, w kadencjach 1891-1897 i 1907-1911 (z okręgu Dąbrowa-Mielec). Kontynuował przy tym działalność pisarską, wydając 20 dalszych książek. Pisarstwo i działalność polityczno-społeczna w interesie chłopów nie przeszkadzały mu w wykonywaniu obowiązków duszpasterskich. Pełnił szereg funkcji, m.in. sekretarza Stowarzyszenia św. Józefa, obrońcy węzła małżeńskiego, egzaminatora prosynodalnego, honorowego radcy konsystorza biskupiego, dziekana dekanatu radomyskiego i wicedziekana dekanatu mieleckiego. W 1894 r. otrzymał godność honorowego kanonika kapituły katedralnej. Zmarł 27 IX 1914 r. w Gawłuszowicach i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
KORAB ZYGMUNT, urodzony 24 V 1926 r. w Mikołajewie, województwo lwowskie. Zrządzeniem losu w czasie okupacji hitlerowskiej zamieszkał z rodzicami w Dębicy. W 1942 r. został wywieziony na przymusowe roboty do Eilenburga w III Rzeszy. Po wojnie wrócił do Dębicy i w 1947 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum w Dębicy. Po maturze odbył zasadniczą służbę wojskową, początkowo w batalionie samochodowym przy Dowództwie Wojsk Lotniczych w Warszawie, a później w Technicznej Szkole Lotniczej i ponownie w jednostce transportowej DWL. W latach 1948-1950 ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie i otrzymał stopień podporucznika. Do końca marca 1954 r. służył w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”, pełniąc funkcje: starszego pilota, dowódcy klucza i dowódcy eskadry. Latał m.in. na samolotach odrzutowych typu „Jak” oraz „MiG” i uzyskał uprawnienia instruktora szkolenia na samolotach „MiG”. Pierwszy kontakt z Mielcem miał w 1953 r. przy odbiorze i przebazowywaniu samolotu Lim-1. Od 1 IV 1954 r. – już w stopniu kapitana – pracował jako pilot doświadczalny w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych, a z dniem 1 XI 1954 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec jako pilot oblatywacz. Przez 6 lat pobytu w Mielcu oblatał około 1500 samolotów, m.in. pierwszy Lim-2 wykonany całkowicie w Polsce (22 XI 1958 r.) i Lim-5P (18 XI 1958 r.). 1 XI 1957 r. został mianowany szefem pilotów doświadczalnych, a w kwietniu 1959 r. otrzymał awans na stopień majora. Wyjątkowymi osiągnięciami było lądowanie i start z przygodnego trawiastego terenu samolotem odrzutowym Lim-5 i samolotem Lim-6bis oraz przymusowe lądowanie odrzutowcem bez pracującego silnika. Z dniem 31 VII 1960 r. powrócił do lotnictwa wojskowego i pełnił funkcję kierownika lotów na lotnisku polowym, a wkrótce potem został ponownie skierowany do Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych i pracowal tam jako pilot. W 1964 r. przeszedł do rezerwy i został zatrudniony w Polskich Liniach Lotniczych „LOT”. Po przeszkoleniu na samolotach pasażerskich Ił-14, An-24, Ił-18 i Ił-62 pracował jako pilot na liniach zagranicznych do 1982 r., m.in. pełnił funkcję kapitana samolotu pasażerskiego Ił-62. W 1982 r. zakończył pracę pilota ze względu na stan zdrowia. Bilans dokonań lotniczych zamknął następującymi danymi: 35 lat latania, 11 350 wylatanych godzin (w tym 3 600 na samolotach myśliwskich), 31 typów pilotowanych samolotów (w tym 8 produkcji WSK Mielec), 1 500 egzemplarzy oblatanych samolotów, 6 500 mln przebytych km w PLL „LOT”. Wyróżniony został m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Na emeryturze mieszkał w Warszawie. Zmarł 10 III 1991 r.
KORCZAKA JANUSZA (ULICA), jedna z najdłuższych ulic (1365 m) na osiedlu Wolności. Biegnie od ul. Wolności w kierunku południowo-wschodnim, równolegle do linii kolejowej, do bramy Zakładu Dróg Miejskich. Krzyżuje się z ulicami: B. Czecha, M. Ćwiklińskiej, B. Prusa i Krańcową. W jej rejonie znajduje się jedna ze stref przemysłowych miasta, toteż po obu stronach ulicy ulokowane są przedsiębiorstwa, zakłady przemysłowe i hurtownie. Część posesji pozostaje niezagospodarowana. Ulica powstała w latach 50., ale patrona otrzymała dopiero w 1973 r. Miała asfaltową nawierzchnię i chodnik z płyt po jednej stronie i tylko do połowy długości. W 2006 r. i 2011 r. przeprowadzono remonty, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową.
Patron ulicy: JANUSZ KORCZAK (Henryk Goldszmit) urodził się w 1878 r. (lub w 1879 r.) w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Był znanym pedagogiem i teoretykiem wychowania, pisarzem (m.in. Król Maciuś Pierwszy i Król Maciuś na wyspie bezludnej), publicystą i lekarzem. Tworzył i prowadził placówki opiekuńcze dla dzieci. 6 VIII 1942 r., przy likwidacji getta warszawskiego, nie opuścił podopiecznych dzieci i wraz z nimi został wywieziony do obozu hitlerowskiego w Treblince, a następnie zamordowany.
KORCZYKOWSKI ANDRZEJ, urodzony 1 I 1958 r. w Dzierżoniowie, syn Mariana i Jadwigi z domu Miszkurka. Absolwent Zespołu Szkół Radiotechnicznych w Dzierżoniowie z maturą w 1977 r. Studia na Wydziale Gospodarki Narodowej Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego ukończył w 1982 r. z tytułem magistra. Jesienią 1982 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, początkowo na stanowisku inspektora ds. finansowych, a później powierzono mu funkcję kierownika ds. finansowych. W kwietniu 1993 r. założył firmę Biuro Rachunkowe i prowadzi je nadal. W 1996 r. odszedł z MSM. Od młodości wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 80. przewodniczył komisji sportu mieleckiego ZSMP i był współorganizatorem wielu imprez sportowych, m.in. turniejów „dzikich drużyn”. Jako zawodnik i opiekun amatorskiej drużyny piłki nożnej Cosmos Mielec przyczynił się do jej ogólnopolskich sukcesów. Po likwidacji FKS Stal Mielec w 1997 r. był jednym z założycieli Mieleckiego Klubu Piłkarskiego Stal Mielec i do 2008 r. pracował w jego zarządzie, a w 2008 r. został wybrany na prezesa klubu i pełnił tę funkcję do 2010 r. Ponadto w latach 2002-2006 był członkiem Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu.
KORDECKIEGO AUGUSTYNA (ULICA), niedługa (205 m) ulica miejska na osiedlu Wolności. Stanowi połączenie ulic G. Naruszewicza i S. Okrzei. Powstała w 1977 r. w czasie budowy osiedla domów jednorodzinnych na Górce Wojsławskiej. Pierwotnie nosiła imię Mariana Buczka, ale w 1990 r. Miejska Rada Narodowa, na wniosek przedstawicieli Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, nadała jej nowego patrona – ks. Stanisława Kordeckiego. Aktualnie ulica ma asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Sąsiadują z nią prywatne posesje z okazałymi domami i bogatą zielenią.
Patron ulicy: KS. AUGUSTYN KORDECKI (1603-1673), przeor klasztoru Paulinów w Częstochowie, wsławił się bohaterską postawą i duchowym przywództwem w czasie udanej obrony klasztoru jasnogórskiego przed wojskami szwedzkimi w czasie „potopu” (1655). Ta pierwsza większa porażka wojsk szwedzkich na terenie Polski miała duży wpływ na mobilizację Polaków przeciwko szwedzkiemu najeźdźcy.
KORDYŚ MARIAN, urodzony 29 X 1932 r. w Woli Pławskiej, powiat mielecki, syn Franciszka i Karoliny z domu Rżany. W czasie okupacji hitlerowskiej jego rodzina została wyrzucona z gospodarstwa i przesiedlona do Mielca za odmowę podpisania volkslisty. Zamieszkała w pobliżu obozu jenieckiego (Francuzi, Rosjanie, Żydzi i inni) przy stacji kolejowej. Marian Kordyś, wraz z innymi młodymi chłopcami (Ząbkiem, Sosińskim, Krzakiem i Taborem – sąsiadami), podrzucał jedzenie do obozu, ryzykując nawet życiem. Zbierał także informacje o obozie, potrzebne dla wywiadu AK. W czasie tych eskapad został dwukrotnie postrzelony przez strażników obozowych. Po zakończeniu wojny został powołany do jednostki Służby Polsce (SP) i uczestniczył w budowie fabryki wiskozy w Jeleniej Górze. W latach 1952-1956 służył w Marynarce Wojennej. Po odbyciu służby wojskowej powrócił w rodzinne strony i podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Pławie (specjalność: rolnictwo) i Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu (specjalność: galwanizer). Założył własne gospodarstwo w Chrząstowie i w 1964 r. przeszedł do pracy w Spółdzielni Pracy „Pokój” (później „Przyszłość”) na stanowisko galwanizera. Angażował się politycznie w ruchu ludowym i uczestniczył w różnych formach protestów (strajkach, blokadach) w latach 80. XX w. Należy do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Wyróżniony m.in. „Złotą Koniczynką”.
KORONA WACŁAW, urodzony 1 I 1950 r. w Krośnie, syn Józefa i Heleny z domu Urbanek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Krośnie-Turaszówce, maturę zdał w 1969 r. W latach 1969-1970 pracował w Krośnieńskich Hutach Szkła w Krośnie na stanowisku laboranta. Studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie odbył w latach 1970-1975 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka. Po studiach został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” i do 1992 r. pracował kolejno na stanowiskach: technologa, mistrza Wydziału Automatyki, kierownika Działu Inwestycji i kierownika Wydziału Utrzymania Ruchu. W 1988 r. ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej z zakresu systemów mikroprocesorowych, a w 1990 r. otrzymał I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w dziedzinie elektroniki. W latach 1989-1991 był zastępcą przewodniczącego i następnie przewodniczącym Rady Pracowniczej WSK „PZL-Mielec”. Od 1992 r. przebywał poza Mielcem, pełniąc w latach 1992-1994 funkcję prezesa zarządu Zakładów Podzespołów Radiowych S.A. w Kutnie oraz w latach 1994-1999 funkcję dyrektora przedsiębiorstwa państwowego i prezesa zarządu Zakładów Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego SA w Dwikozach. W obu firmach kierował procesem restrukturyzacji, w wyniku którego z przedsiębiorstw zagrożonych upadłością stały się firmami rentownymi z dobrymi perspektywami rozwojowymi. Ponadto w latach 1992-1999 wchodził w skład Rady Nadzorczej firmy „TARBUD” S.A. jako reprezentant Skarbu Państwa. W 1998 r. ukończył studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie z zakresu zarządzania strategicznego. Od 1999 r. pełni kierownicze funkcje w zarządzie Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Mielcu, najpierw jako zastępca prezesa, a następnie – prezes zarządu spółki do 2017 r. W tym okresie, w wyniku wdrożonego programu naprawczego, nastąpiła zdecydowana poprawa sytuacji firmy. Pozwoliło to na rozpoczęcie procesu modernizacji miejskiego systemu ciepłowniczego, poprawę jakości usług w zakresie dostaw ciepła i stabilizację ich cen.
KORONACJA OBRAZU MATKI BOŻEJ CHORZELOWSKIEJ KRÓLOWEJ RODZIN, uroczystość religijna zorganizowana w parafii Wszystkich Świętych w Chorzelowie w dniu 9 IX 2017 r. dla oddania hołdu Matce Bożej w Jej Chorzelowskim Obrazie. Na uroczystość przybyły tysiące wiernych z Chorzelowa, Mielca i wielu okolicznych parafii, a wśród nich przedstawiciele władz samorządowych. Mszy Świętej przewodniczył metropolita katowicki arcybiskup Wiktor Skworc, a wraz z nim Eucharystię sprawowali biskup tarnowski Andrzej Jeż oraz liczni duchowni. Arcybiskup Wiktor Skworc i biskup Andrzej Jeż, przy asyście proboszcza chorzelowskiego ks. Andrzeja Ramsa, dokonali aktu koronacji. W okolicznościowej homilii abp Wiktor Skworc wskazał na wielką wartość religijną obrazu Świętej Rodziny jako szkoły czystości dla ludzi – dzieci bożych oraz wezwał Polaków do ochrony podstawowych wartości: życia poczętego, małżeństwa i rodziny.
KORPANTY ADAM, urodzony w 1776 r. Był podcechmistrzem cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1825-1840. Zmarł w 1867 r. w Mielcu.
KORPANTY ANNA, urodzona 8 XI 1948 r. w Mielcu, córka Józefa i Ewy z domu Kowal. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1966 r. Od 1 X 1966 r. do 31 VIII 1982 r. pracowała w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu. W 1981 r. ukończyła studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymała tytuł magistra bibliotekozawstwa i informacji naukowej. Od 1 IX 1982 r. pracuje w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu, przekształconym w Centrum Kształcenia Ustawicznego im. prof. Janusza Groszkowskiego, jako nauczyciel bibliotekarz. Równolegle do pracy zawodowej angażowała się w społeczną działalność kulturalną. Od 1970 r. należy do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. Przez wiele lat była członkiem zarządu, a w latach 1993-1996 pełniła funkcję prezesa TMZM. Pracowała też w komisjach problemowych: historyczno-dokumentalnej, popularyzacji wiedzy o regionie, wydawniczej, artystycznej, muzealnej i ekologicznej. Aktywnie działała w Klubie Środowisk Twórczych TMZM (udział w organizacji plenerów, wystaw, kiermaszy i spotkań) i popularyzowała jego osiągnięcia. Uczestniczyła w skutecznym apelu do władz miejskich o uratowanie dla działalności kulturalnej budynków nr 19 i 21 przy ul. H. Sawickiej, przeznaczonych do rozbiórki w ramach budowy wiaduktu. (Jest to dziś „Jadernówka” przy ul. Jadernych – filia Muzeum Regionalnego.) Jako nauczycielka popularyzowała wiedzę o ziemi mieleckiej wśród uczniów i nauczycieli CKU poprzez włączanie ich do udziału w imprezach regionalnych, wystawach i konkursach. W tym zakresie współpracowała z mieleckimi instytucjami tworzenia i upowszechniania kultury. Prywatnie posiadała bogaty zbiór wydawnictw o Mielcu i jego regionie. Eksponowała go m.in. na wystawie Mielecjana – publikacje o Mielcu w Miejskiej Bibliotece Publicznej i na innych wystawach okolicznościowych. Autorka artykułów w okolicznościowych wydawnictwach szkolnych, m.in.: 80-lecie Gmachu 1912-1992 (Mielec, 1992), Informator z okazji otwarcia filii ZSZ nr 1 (Mielec, 1998) Liceum Techniczne 1998/99 i 90-lecie Gmachu Szkoły. 35-lecie Technikum Elektrycznego (Mielec, 2002) oraz w wydawnictwach regionalnych, m.in.: Z dziejów bibliotek, nauki i kultury ziemi mieleckiej (Mielec, 1974), Zapiski Mieleckie (Mielec, 1999 i 2000-2001) i Przygoda z przeszłością. Drzewa genealogiczne rodzin mieleckich (Mielec, 2001). Ponadto udzielała się w samorządowych strukturach PSS „Społem” oraz należała do Koła nr 38 Polskiego Związku Filatelistycznego w Mielcu. Wyróżniona została m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Brązową Odznaką Polskiego Związku Filatelistów oraz godnością Honorowego Członka Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. 31 VIII 2006 r. przeszła na emeryturę. Należała do Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu, zajmowała się haftem artystycznym. Wyróżniona została m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą i Brązową Odznaką Polskiego Związku Filatelistów oraz godnością Honorowego Członka Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Zmarła 11 XII 2014 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY EWA (z domu KOWAL), urodzona 5 XI 1914 r. w Zadusznikach, powiat mielecki, córka Jana i Małgorzaty z domu Kołek. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Emilii Plater w Mielcu, maturę zdała w 1934 r. Od 1929 r. należała do harcerstwa. Jeszcze jako uczennica ukończyła kurs ratownictwa ogólnego i przeciwgazowego dla podinstruktorów i komendantów drużyn ratowniczych PCK w Mielcu (1933). Uczestniczyła też w kursie instruktorskim Przysposobienia do Obrony Kraju (POK) w Widuniu koło Włocławka. Po maturze prowadziła w Mielcu żeńskie drużyny harcerskie jako instruktor POK. Po wielkiej powodzi w lecie 1934 r. pracowała od 13 IX 1934 r. do 15 VI 1935 r. jako wychowawczyni dzieci ofiar powodzi w Mielcu. W 1936 r. ukończyła kurs sióstr pogotowia sanitarnego PCK i w zimie 1937/1938 r. przeprowadziła 20 kursów higieniczno-sanitarnych w Kołach Gospodyń Wiejskich na terenie powiatu mieleckiego. Od 28 IV 1938 r. do 31 I 1939 r. pracowała jako higienistka w Domu Dziecka w Radziszowie, województwo krakowskie, a od lutego do lipca 1939 r. uczyła dzieci i młodzież (przedpoborowych i poborowych) w Nowych Czerwiszczach koło Brześcia nad Bugiem. W sierpniu 1939 r. została zaangażowana na stanowisko agronoma w Tuszowie Narodowym i prowadziła różne formy oświaty na wsi. W czasie okupacji hitlerowskiej była członkiem Spółdzielni Spożywców w Padwi. Angażowała się też w działalność konspiracyjną BCh. Po wojnie przez kilka lat wychowywała dzieci. Od 1953 r. ponownie włączyła się w różne formy działalności społecznej. Początkowo działała jako członek Komitetu Członkowskiego PSS „Społem”. W 1966 r. przyjęła obowiązki terenowego opiekuna społecznego, sprawując opiekę nad potrzebującymi z Rejonu II, obejmującego około 30 ulic na terenie tzw. Starego Mielca. W latach 70. była także członkiem Komitetu Osiedlowego nr 8. Od 1975 r. należała do Ligi Kobiet, a od 1984 r. do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Za ofiarną i długoletnią działalność społeczną wyróżniona została m.in.: Medalem „Zasłużonej Matce” i tytułem „Przodującego Działacza Ruchu Spółdzielczego”. Zmarła 26 VIII 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY JACEK, urodzony 26 VII 1955 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Jadwigi z Solarskich. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie, maturę zdał w 1977 r. Studia (indywidualny tok) odbył w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, otrzymując w 1982 r. dyplom z wyróżnieniem z zakresu architektury wnętrz i malarstwa wraz ze specjalizacją malarstwa architektonicznego, a także tytuły magistra sztuki i artysty plastyka. Otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za wybitne osiągnięcia na studiach oraz stypendium artystyczne MKiS. Indywidualnie eksponował swoje prace na kilkunastu wystawach, m.in. w „Inter Art” w Poznaniu, Centrum Sztuki w Elblągu oraz BWA w Poznaniu, Gnieźnie, Tarnowie, Olsztynie i Sopocie, a ponadto na pokazie w Arsenale w Warszawie i pokazie plastyczno-teatralnym „Malta 96” w Poznaniu. Uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych, festiwalach i biennale w kraju i za granicą, m.in. w Poznaniu, Katowicach (III nagroda) i Zielonej Górze oraz w Sofii, Budapeszcie, Londynie i Genewie. Od 1982 r. prowadził Pracownię Realizacji Plastycznych w Poznaniu. W dorobku artystycznym miał ponad sto realizacji artystycznych, w tym m.in. freski w kaplicy klasztornej O.O. Dominikanów w Warszawie, polichromię i złocenia barokowego ołtarza w Berlinie oraz plafon polichromowany – fresk („wizja kosmosu”) zdobiący od wewnątrz kopułę kościoła p.w. Świętej Rodziny na osiedlu M. Kopernika w Poznaniu. (Praca wykonana została na powierzchni 850 m2 i jest to prawdopodobnie największe tego rodzaju dzieło współczesne w Europie.) Ponadto wykonał liczne prace z zakresu malarstwa architektonicznego w prywatnych rezydencjach. Publikacje o jego twórczości to m.in. katalogi z wystaw indywidualnych i zbiorowych, artykuły w „Gazecie Poznańskiej” i „Gazecie Wyborczej” oraz czasopiśmie „Cztery kąty”. Emitowano także trzy reportaże telewizyjne. J. Korpanty był członkiem Polskiego Związku Artystów Plastyków oraz członkiem Internacional Association of Art IM AIAP. Ważniejsze realizacje artystyczne w latach 2002-2012: witraże (w technice akrylowej) w kościele Świętej Rodziny w Poznaniu, obrazy dla DEA w Poznaniu, restauracja fresków w pałacu w Maciejowie koło Kluczborka, polichromia XVIII-wiecznych stalli w pocysterskim kościele w Paradyżu koło Świebodzina, fresk „Temida“ w Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu, polichromia plafonu w Auli im. H. Sienkiewicza we Wrześni, rozmalowanie i złocenia sali koncertowej w rezydencji w Hamburgu, relief w Nickiel Technology w Poznaniu, marmoryzacja wnętrza kolegiaty w Łasku (ogółem 540 m2), fresk strukturalny ściany prezbiterium w kościele w Barlinku, pomnik (płaskorzeźba w brązie) na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu, fresk na elewacji zabytkowego Urzędu Gminy w Ujściu. Zmarł 18 XI 2021 r.
KORPANTY JAN, urodzony w 1840 r. w Mielcu. Zdobył zawód czapnika. Uczestniczył, jako ochotnik, w powstaniu styczniowym 1863 r. Walczył w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Dostał się do niewoli w bitwie pod Jurkowicami (21 X 1863 r.). Za udział w powstaniu skazany został przez władze austriackie na półroczne więzienie. Po odbyciu kary w tarnowskim więzieniu powrócił do Mielca. Zmarł 18 I 1915 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY JÓZEF, urodzony 21 II 1910 r. w Mielcu, syn Władysława i Anny z Ryniewiczów. Ukończył Szkołę Powszechną 7-klasową w Mielcu. W 1924 r. został zatrudniony w kancelarii notarialnej Błażeja Kopacza w Mielcu, a następnie, do końca roku 1951 pracował w kilku innych kancelariach notarialnych w Mielcu, najdłużeju notariusza Leona Gronika. Po upaństwowieniu notariatów, 1 I 1952 r. podjął pracę w Państwowym Biurze Notarialnym w Mielcu. Równolegle do pracy zawodowej udzielał się w pracach społecznych. W okresie międzywojennym był członkiem Straży Pożarnej w Mielcu, a po wojnie pełnił m.in. funkcje skarbnika PZZ i skarbnika Ligi Lotniczej. Zmarł 7 XII 1971 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY JÓZEF, urodzony 18 V 1935 r. w Mielcu, syn Jana i Elżbiety z domu Kozik. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne złożył w 1953 r. Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął od roku szkolnego 1953/1954 w Szkole Podstawowej w Trzcianie, powiat mielecki. W 1954 r. został przeniesiony do Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu (pół etatu) oraz powierzono mu funkcję instruktora metodycznego z zakresu wychowania fizycznego i kierownika Referatu Wychowania Fizycznego w Wydziale Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1960 r. ukończył Zaoczne Studium Nauczycielskie Wychowania Fizycznego w Raciborzu. W latach 1962-1974 pracował na stanowisku podinspektora szkolnego w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu oraz społecznie pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego i sekretarza Zarządu Powiatowego Ligi Ochrony Przyrody. Nadzorując działalność szkół w zakresie wychowania fizycznego i organizując powiatowe imprezy sportowe, przyczynił się do rozwoju szeroko pojętej kultury fizycznej dzieci i młodzieży w Mielcu i powiecie mieleckim. Był też organizatorem wielu wycieczek krajoznawczych i obozów wędrownych. W latach 1974-1980 był zastępcą Gminnego Dyrektora Szkół w Mielcu i kierował sprawami wychowawczo-opiekuńczymi. Ponadto w latach 70. pełnił różne funkcje w Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu; jako kierownik szkolenia pedagogicznego organizował konferencje związkowe. Przez pięć lat prezesował Zarządowi Gminnemu TPD w Mielcu. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra pedagogiki szkolnej. W 1980 r., ze względu na stan zdrowia, zrezygnował z funkcji dyrektorskiej i podjął pracę pedagoga szkolnego w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu. Swoje doświadczenia pedagogiczne przedstawiał w artykułach publikowanych w czasopiśmie „Oświata i Wychowanie” w latach 1979-1983 i innych wydawnictwach pedagogicznych. W 1985 r. przeszedł na emeryturę. Przez szereg lat śpiewał w chórze ZNP „Akord” w Mielcu. Od 1994 r. pracował społecznie w Okręgowej Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Rzeszowie i w Mielcu. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Honorową LOP, Honorową Odznaką za Zasługi w Sporcie Szkolnym i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”. Zmarł 11 VII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY LUDWIK FRANCISZEK, urodzony 29 III 1880 r. w Mielcu, syn Mateusza i Wiktorii. Pełnił szereg funkcji społecznych. W latach 1928-1939 został zastępcą dyrektora Spółdzielni Spożywców Pracowników Państwowych i Komunalnych „Konsum”, a następnie dyrektorem w latach 1943-1945. Był także członkiem zarządu OSP w Mielcu w latach 20. oraz członkiem Zarządu TG „Sokół” w latach 30. Zmarł 25 VII 1961 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ulicy H. Sienkiewicza.
KORPANTY MATEUSZ, urodzony 17 VIII 1889 r. w Mielcu, syn Tomasza i Marii z Borzęckich. W młodości zdobył zawód masarza. W latach 30. został wybrany prezesem Towarzystwa Mieszczańskiego „Ojczyzna”. Zmarł 6 XII 1969 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu, przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY PIOTR, urodzony 4 XII 1946 r. w Mielcu, syn Józefa i Ewy z domu Kowal. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej ukończył w 1969 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera architekta. W czasie studiów był członkiem Koła Naukowego przy Katedrze Rysunku i Rzeźby PK. Od 1970 r. pracował w Wojskowym Biurze Projektów Budowlanych Oddział w Krakowie, a w latach 1972-1988 – w Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Służby Zdrowia w Krakowie. M.in. był głównym projektantem szpitali w Miechowie, Suchej Beskidzkiej i Bielsku – Białej. Od 1989 r. pracował w Ośrodku Historii Techniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie jako nauczyciel akademicki wzornictwa przemysłowego i rysunku odręcznego, które wprowadził do programu nauczania. W 1985 r. otrzymał zaświadczenie Ministerstwa Kultury i Sztuki o wykonywaniu zawodu artysty-plastyka. Prace plastyczne eksponował na wystawach indywidualnych w Krakowie (kilkakrotnie), Suchej Beskidzkiej, Szczawie, Miechowie i Myślenicach oraz w szeregu wystaw zbiorowych Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Przez wiele lat należał do TMZM i KŚT. Zajmował się także fotografią. Wydał m.in. serię widokówek Mielca. Innym obiektem jego zainteresowań były dawne polskie kresy wschodnie. Wielokrotnie przebywał na tych ziemiach indywidualnie i następnie jako przewodnik wycieczek. W czasie tych wypraw każdorazowo wykonywał dokumentację zdjęciową. Zdobytą wiedzę przekazywał w czasie licznych spotkań w krakowskich szkołach, instytucjach kultury i siedzibach stowarzyszeń. Dotychczas prezentowane cykle pogadanek, ilustrowanych przeźroczami, to: „Powroty”, „Lwów – krok po kroku” i „Poprzez Kresy”. Zmarł 7 VIII 2020 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KORPANTY RYSZARD, urodzony 7 VI 1932 r. w Warszawie, syn Tomasza i Kazimiery z domu Zuterek. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w okolicach Warszawy. Należał do Szarych Szeregów i uczestniczył w akcjach sabotażowych. W 1948 r. przyjechał do Mielca. W 1951 r. ukończył Państwową Koedukacyjną Szkołę Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO) i zdał maturę. Występował w szkolnych zespołach artystycznych, m.in. śpiewał w chórze „Melodia” oraz grał w sztuce „Balladyna” reżyserowanej przez Edwarda Krymskiego i w widowisku „Weselu kurpiowskie”. Od 1952 r. do 1992 r. pracował w WSK Mielec na stanowisku kontrolera, a później kierownika sekcji kontroli. Równocześnie ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu oraz szereg kursów i szkoleń specjalistycznych. Uprawiał z powodzeniem wiele dyscyplin sportowych. W latach 50. był zawodnikiem I zespołu siatkówki „Stali” Mielec i przez pewien czas jego kapitanem. W drużynach „Stali” grywał także w piłkę nożną, koszykówkę, piłkę ręczną i hokeja na lodzie, ponadto indywidualnie uprawiał lekkoatletykę praz grał w tenisa ziemnego i stołowowego, bilard i kręgle. Próbował także sił w jeździe figurowej na lodzie. Należał do SIMP i Polskiego Związku Filatelistów – Koło nr 6 w Mielcu, uczestniczył w wystawach filatelistycznych. W 1992 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę, a później nabył pełne świadczenia emerytalne. W listopadzie 2005 r. eksponował swoje zbiory o swoim ojcu – Tomaszu Korpantym, który wsławił się udziałem w obu wojnach światowych i niezwykłym patriotyzmem.
KORPANTY STANISŁAW GRZEGORZ, urodzony 13 II 1951 r. w Mielcu, syn Józefa i Ewy z domu Kowal. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej ukończył w 1975 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera architekta. W latach 1975-1978 pracował w Powiatowym Zespole Urbanistycznym przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i po reformie administracyjnej – w mieleckim Terenowym Zespole Projektowym Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Rzeszowie. W 1978 r. przeniósł się do Ciechanowa, gdzie podjął pracę w tamtejszym Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego jako projektant, a następnie pełnił funkcje: kierownika zespołu projektowego, kierownika pracowni planowania przestrzennego i dyrektora biura (1984-1990). W 1986 r. został powołany w skład Międzyresortowej Komisji dla Stołecznego Makroregionalnego Obszaru Planowania, a w 1990 r. na stanowisko dyrektora Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego w Ciechanowie. W latach 90. był członkiem Kolegium Architektów Wojewódzkich, wybieranego na krajowych zjazdach. Od 1999 r., po reformie administracyjnej, pracuje na stanowisku głównego specjalisty ds. planowania przestrzennego w ciechanowskim oddziale Mazowieckiego Biura Planowania Przestrzennego w Warszawie i w Pracowni Planowania Przestrzennego przy Urzędzie Miasta i Gminy w Łomiankach koło Warszawy. Jest uprawnionym projektantem w zakresie architektury i planowania przestrzennego, członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich i rzeczoznawcą TUP w zakresie kształtowania struktur przestrzennych. Był długoletnim członkiem i przewodniczącym wojewódzkiej, a później miejskiej komisji urbanistyczno-architektonicznej w Ciechanowie. Jest głównym projektantem wielu opracowań z zakresu architektury, wystroju wnętrz, plastyki i planowania przestrzennego dla rejonu dawnego województwa ciechanowskiego oraz dla Mielca i jego okolic.
KORPANTY TOMASZ, urodzony 1 IV 1811 r. w Mielcu, syn Adama i Zofii z Leyków. Był podcechmistrzem w latach 1840-1845 i cechmistrzem cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1845-1865. Zmarł 9 XII 1893 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY TOMASZ ADAM, urodzony 13 XII 1900 r. w Mielcu, syn Władysława i Anny z Ryniewiczów. W 1917 r. uciekł z domu i zgłosił się do polskiego wojska, uczestniczącego w I wojnie światowej u boku armii austriackiej. Przyjęto go do Polskiego Korpusu Posiłkowego i po krótkim przeszkoleniu skierowano do Wojskowego Urzędu Gospodarczego w Żwianach koło Czerniowiec. Po rozwiązaniu PKP został internowany przez Austriaków w węgierskiej miejscowości Huszt i pod koniec maja 1918 r. wcielony do wojska austriackiego, a następnie skierowany na front włoski. Pod koniec października powrócił do Mielca i przyłączył się do oddziału Polskiej Organizacji Wojskowej, dowodzonego przez podporucznika Jana Ciołkosza. Uczestniczył w akcji rozbrajania Austriaków stacjonujących w Mielcu. Na początku 1919 r. zgłosił się do tworzącego się Wojska Polskiego w Rzeszowie i został skierowany do 18 pułku piechoty. 15 VI 1919 r. ukończył kurs Okręgowej Szkoły Podoficerskiej w Tarnowie (otrzymał awans na sekcyjnego) i 15 IX 1919 r. kurs instruktorski. W okresie od X 1919 r. do XI 1922 r. służył (w stopniu kaprala) w batalionie zapasowym 18 pp., a następnie otrzymał przydział do służby kurierskiej w Kwaterze Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie i pracował tam do wybuchu wojny. W czasie tej służby awansował na stopień starszego sierżanta. Ponadto w latach 20. (od 1924 r.) grał w drużynie piłki nożnej Wojskowego Klubu Sportowego „Pogoń” Warszawa. W czasie kampanii wrześniowej był kurierem przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego i wraz z nim ewakuował się do Rumunii, a następnie przebywał w Jugosławii. Stamtąd przedostał się do Francji i od 3 I 1940 r. – jako żołnierz polskiego 5 pułku piechoty II Dywizji Piechoty – uczestniczył w działaniach wojennych. 18 VI 1940 r. dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w niej do 31 X 1942 r. (Stalag VII A, Stalag XVII B, obozy: 202, 204 i 298). Po udanej zbiorowej ucieczce ukrywał się we Francji (okupowanej przez Niemców), posługując się dokumentami sporządzonymi przez konspiracyjną Sekcję Polską Centrum Demobilizacyjnego. Włączył się w działalność podziemną i uczestniczył w przerzutach wojskowych uciekinierów (m.in. alianckich lotników zestrzelonych nad Francją) do Hiszpanii, Gibraltaru i Portugalii. (Stamtąd przedostawali się do walczącej Anglii.) Sam także wziął udział w przerzucie (noc z 31 XII 1942 na 1 I 1943 r.), ale po stronie hiszpańskiej został aresztowany przez żandarmerię i uwięziony w Geronie. Po intensywnych zabiegach dyplomatycznych został wypuszczony z więzienia (III 1943 r.) i przedostał się poprzez Gibraltar drogą morską do Szkocji. Od 15 VI 1943 r. rozpoczął służbę w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii i awansował do stopnia chorążego. Pełnił różne funkcje, m.in. był członkiem osobistej ochrony prezydenta RP Władysława Raczkiewicza. Był także członkiem rzeczywistym Polskiego Czerwonego Krzyża w Londynie. W lipcu 1946 r. zakończył służbę wojskową w PSZ w Wielkiej Brytanii i powrócił do kraju, gdzie został skierowany do jednej z warszawskich jednostek 16 Dywizji Piechoty. Po zwolnieniu ze służby wojskowej przybył z rodziną do Mielca. Tu pracował m.in. w Bazie Materiałów Budowlanych, jako starszy księgowy w Spółdzielni Pracy Usług Różnych i następnie jako kierownik Zakładu Produkcyjnego Rzeszowskich Zakładów Spożywczych Przemysłu Terenowego. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in.: Państwowy Kurs Budownictwa (1952), Kurs Kierowników Punktów Usługowych Wielobranżowych (1953) i Kurs Głównych Księgowych Spółdzielni Usługowych (1953). Na emeryturę przeszedł w 1965 r., ale w następnych latach pracował społecznie w organach Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W czasie długoletniej i wyróżniającej się służby wojskowej otrzymał szereg odznaczeń, m.in. Krzyż I Brygady Legionów Polskich, który wręczał mu osobiście Marszałek Polski Józef Piłsudski, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medal Republiki Francuskiej „La Grande Guerre Pour la Civilisation 1914-1918”, Srebrny Medal „Za Długoletnią Służbę” i Brązowy Krzyż Zasługi. Zmarł 21 X 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY TOMASZ, urodzony 21 X 1977 r. w Gorlicach, syn Janusza i Barbary z domu Kotasz. Absolwent Technikum Mechanicznego (kierunek: budowa silników spalinowych) Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1997 r. Ukończył studia licencjackie w specjalności wokalistyka jazzowa na Wydziale Kompozycji, Interpretacji, Edukacji i Jazzu (kierunek: jazz i muzyka estradowa) Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. W latach 2003-2005 pracował w Klubie Garnizonowym 2 Korpusu Zmechanizowanego Wojska Polskiego w Krakowie na stanowisku instruktora artystycznego. Od 2007 r. do 2009 r. był członkiem zespołu Andrzeja Piasecznego. Od 2009 r. pracuje w wolnym zawodzie muzyka (wokalista i gitarzysta), a ponadto komponuje muzykę i pisze teksty. Uczestniczył w wielu formach rywalizacji muzycznej. Był m.in. finalistą IV edycji „Twoja Droga do Gwiazd 2003”, zdobywcą nagrody dla najlepszego wokalisty Festivalu Carpathia 2007 i Nagrody Publiczności Festivalu Carpathia 2009 oraz wyróżnienia w Festivalu Gramy 2008. Wielokrotnie koncertował na terenie całego kraju, występował też przed mielecką publicznością. Dyskografia: 1997 – Emphasis z zespołem Sigma, Wydawnictwo Art Music Promotions; 2007 – Piotr Kaczkowski minimax.pl (utwór Kopernik), Wydawnictwo 4everMusic; New Day z zespołem Be Free, Wydawnictwo Rossman; 2008 – serial 39i pół (utwór Seattle), Wydawnictwo EMI Music Polska; 2009 – Kochaj i tańcz (utwór Cross for love), Wydawnictwo EMI Music Polska. W 2013 r. wystąpił w konkursie Superdebiuty na 50. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i wydał debiutancki album Taki jestem. W 2017 r. został wokalistą zespołu DE MONO.
KORPANTY WANDA (z domu ROSIEK), urodzona 20 V 1925 r. w Lublinie, córka Włodzimierza i Heleny z domu Ungeheuer. Do września 1939 r. uczyła się na pensji u zakonnic. Od 1935 r. należała do harcerstwa. Była szczególnie uzdolniona w przedmiotach artystycznych. Po wojnie zamieszkała z rodziną w Mielcu. W latach 50. pracowała w Przedszkolu WSK nr 2, a następnie w Zakładowym Domu Kultury WSK i świetlicy dziecięcej oraz Domu Harcerza, gdzie prowadziła zajęcia teatralne i plastyczne. W 1956 r. wstąpiła do Kręgu Instruktorskiego przy Komendzie Hufca ZHP w Mielcu i została zobowiązana do zorganizowania drużyn artystycznych. Z jej inicjatywy m.in. powstał teatrzyk kukiełkowy oraz „Fabryka Fajnych Rzeczy”. Pod jej kierunkiem wytwarzano różne ciekawe przedmioty, a dochód z ich sprzedaży przekazywano na Centrum Zdrowia Dziecka. Była też organizatorką referatu do spraw kultury przy KH ZHP. Na początku lat 60. pracowała w świetlicy PSS „Społem” oraz prowadziła zajęcia teatralne w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej. Była współorganizatorem mieleckich Żakinad w latach 60. Uczestniczyła w koloniach letnich i obozach harcerskich, gdzie kierowała pracami dekoracyjnymi i innymi zajęciami plastycznymi. W 1973 r. otrzymała stopień harcmistrza. W latach 70. i 80. pracowała jako dekoratorka na Wydziale 02 WSK Mielec. Wyróżniona m.in. Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. Zmarła 2 X 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KORPANTY WŁADYSŁAW, urodzony 9 VIII 1875 r. w Mielcu, syn Mateusza i Wiktorii z Buczkowskich. Osiągnął kwalifikacje dyplomowanego majstra murarskiego. Wspólnie z ekipami budowlanymi z Przecławia wyjeżdżał na Polesie i tam budował kościoły, m.in. w Białej Podlaskiej. Brał także udział w budowie jednego z kościołów w Tarnowie. W Mielcu budował m.in. budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, dom dla rodziny Jeżów (aktualnie przy ul. Obrońców Pokoju), dom dla rodziny Korpantych przy ul. J. Słowackiego oraz wykonywał liczne elewacje budynków, m.in. przy Rynku i ul. Pańskiej (aktualnie ul. A. Mickiewicza). W okresie międzywojennym angażował się w różne formy działalności społecznej. W latach 20. pracował w zarządzie Straży Pożarnej i pełnił funkcję komendanta II Oddziału. Ponadto był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej, Związku Strzeleckiego i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Zmarł 26 II 1950 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY WŁADYSŁAW, urodzony 19 VII 1945 r. w Mielcu, syn Józefa i Ewy z domu Kowal. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. Studia na Politechnice Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1978 i otrzymał tytuł inżyniera budownictwa lądowego. Pracę zawodową rozpoczął 1 VIII 1965 r. w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym „GEOKART” w Rzeszowie jako asystent geodety i pracował tam do 31 I 1968 r. Kolejnymi miejscami zatrudnienia i funkcjami były: Urząd Miejski w Mielcu – inspektor budowlany (1 II 1968 – 31 XII 1977), Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w Mielcu – specjalista ds. wodociągowych (1 I 1978 – 28 II 1981), PSS „Społem” w Mielcu – kierownik grupy remontowej (1 III 1981 – 15 XII 1981) i Zakład Obsługi Inwestycyjnej w Mielcu – kierownik (16 XII 1981 – 30 IV 1990). W okresie 6 III 1993 – 16 II 2002) założył i prowadził własny Zakład Usług Budowlanych w Mielcu. Poza pracą zawodową dużo czasu i wysiłku poświęcał pracy społecznej. Był długoletnim członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a od lat 90. przewodniczącym Rady Powiatowo-Miejskiej w Mielcu, członkiem Rady Naczelnej i zastępcą przewodniczącego Rady Okręgowej (Wojewódzkiej) SD w Rzeszowie. Pełnił także funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej. W 1980 r. uczestniczył w założeniu NSZZ „Solidarność” w MPGK w Mielcu, a w latach 90. był współzałożycielem Porozumienia Prawicy w Mielcu. Z listy nr 4 – Porozumienie Wyborcze UW i SD kandydował na posła regionu rzeszowskiego. Przez dwie kadencje pracował w Radzie Duszpasterskiej parafii św. Mateusza w Mielcu. Był też długoletnim członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i Klubu Środowisk Twórczych oraz Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Problemami, którymi zajmował się ze szczególnym zaangażowaniem, były: ochrona środowiska, a zwłaszcza Starego Mielca, handel i rzemiosło oraz oświata i kultura regionu. W tym zakresie był inspiratorem i współtwórcą różnych apeli i postulatów do samorządowych władz miasta, powiatu i województwa. Kolekcjonował starocie, a zwłaszcza ozdobne lampy naftowe. Wyróżniony został m.in. Medalem 40-lecia PRL i licznymi odznakami regionalnymi. Zmarł 16 XI 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORPANTY ZDZISŁAW, urodzony 4 I 1941 r. w Mielcu, syn Zygmunta i Anny z Solarskich. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Metalowej w Mielcu – od 1957 r. pracował w WSK Mielec jako tokarz na Wydziale 31, a po ukończeniu kursu kreśleń technicznych został przeniesiony do biura technicznego Wydziału TKL, gdzie pracował jako kreślarz, a od 1960 r. jako konstruktor, m.in. w sekcji opisów i eksploatacji lotniczej. W 1962 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał egzaminy maturalne. Dokształcał się także na specjalistycznych szkoleniach. Należał do Zakładowego Koła SIMP. Od 1965 r. współpracował z gazetą zakładową Głos Załogi jako korespondent i fotoreporter. W 1967 r. uzyskał tytuł mistrza w zawodzie fotograf. Był jednym z autorów zdjęć do wydawnictwa okolicznościowego 30 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Historia – Dorobek – Perspektywy 1938-1968, wydanego w 1968 r. Jego prace fotograficzne eksponowano na różnych wystawach, m.in. w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu. Jako instruktor fotografii prowadził młodzieżowe koła fotograficzne, najdłużej w świetlicy PSS „Społem”. Pod koniec lat 60. zaangażował się w działalność polityczną w Stronnictwie Demokratycznym. W 1970 r. zwolnił się z WSK i otworzył własny warsztat mechaniki precyzyjnej, a w 1971 r. otrzymał tytuł mistrza w zawodzie „mechanika precyzyjna”. Systematycznie dokształcał się w tej dziedzinie. Po zatrudnieniu pracowników i uczniów rozwinął działalność zakładu i produkował nie tylko na rynek krajowy, ale także na eksport do krajów demokracji ludowej. Sam wykonał szereg metaloplastycznych prac artystycznych, m.in.: okolicznościowe tablice i medale, emblematy firmowe, insygnia cechowe i rektorskie. Najbardziej dał się zapamiętać jako mechanik precyzyjny w zakresie aparatów i sprzętu fotograficznego. Równocześnie pełnił liczne funkcje społeczne. W latach 1973-1984 (3 kadencje) był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i członkiem jej Komisji Gospodarki Komunalnej oraz wiceprzewodniczącym Komisji Kontroli Społecznej, a w latach 1984-1988 – radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, reprezentując mieleckie rzemiosło i handel. W latach 1976-1992 był członkiem Rady Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej”, a w latach 1979-1982 jej przewodniczącym. Ponadto przez szereg lat był członkiem Rady Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. W 1981 r. uczestniczył w powołaniu do życia mieleckiego Klubu Środowisk Twórczych, a w 1982 r. był jednym z założycieli i pierwszym przewodniczącym Komitetu Rzemieślniczego Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu. Działał też w Miejskim Komitecie SD, pełniąc funkcje: członka plenum i prezydium, wiceprzewodniczącego i sekretarza. Był jednym z animatorów miejskich uroczystości w dniu 3 V 1981 r. w Mielcu z okazji 190. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja 1791 r., a następnie współorganizatorem kolejnych corocznych obchodów. (Było to wznowienie obchodów po kilkudziesięciu latach, bowiem ostatnie oficjalne uroczystości odbyły się w 1939 r.). W 1986 r. był współzałożycielem gazety MK SD w Mielcu Nad Wisłoką i do końca jej wydawania w 1994 r. pełnił społecznie funkcję redaktora technicznego. Od 1996 r., w związku z kłopotami zdrowotnymi, wycofał się z działalności politycznej i społecznej. Wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Jana Kilińskiego, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką Rzemiosła, Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Metalowców”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”. Zmarł 23 XII 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORSO GAZETA SANOCKA, tygodnik regionalny założony w 2014 r. przez Agencję Wydawniczo-Reklamową KORSO w Mielcu przy współpracy z sanockimi pasjonatami dziennikarstwa. Pierwszy numer ukazał się 11 IX 2014 r. i od tego czasu do III 2020 r. gazetę wydawano regularnie. Swoim zasięgiem obejmowała powiaty: sanocki, bieszczadzki i leski. Posiadała działy tematyczne: informacje bieżące z Sanoka i okolic, kultura, edukacja, poradniki, sanocki wehikuł czasu i sport. Cyklicznie pojawiały się: wywiady, reportaże, fotoreportaże, publicystyka, kącik poezji i rubryka zdrowie. We wrześniu 2016 r. uruchomiono portal internetowy: www.korsosanockie.pl. Poza bieżącą działalnością gazeta była organizatorem cyklicznych imprez: Mała Miss, Mały Mister oraz plebiscyty na Supersołtysa Powiatu Sanockiego, Człowieka Roku, Najpopularniejszego Sportowca i Bieszczadzkiego Leśnika. Siedziba redakcji znajduje się w Sanoku przy ul. Jana III Sobieskiego 21.
Redaktorzy naczelni w latach 2014-2018: Dorota Mękarska (2014), Małgorzata Orłowska (2014-2015), Sabina Tworek (2015-2019), Miranda Korzeniowska (2019-2020).
„KORSO” (TYGODNIK MIELECKI, TYGODNIK REGIONALNY), gazeta wydawana w Mielcu nieprzerwanie od 1991 r. Jej założycielami byli: Janusz Czajowski, Włodzimierz Gąsiewski, Marek Kawiorski, Teresa Lechocińska-Ciupa, Mirosław Maciąga, Edward Michocki, Wacław Miraś, Bogdan Rojkowicz, Wiesław Skotarek, Stanisław Słonina, Krzysztof Szczurek i Stanisław Wanatowicz. Na siedzibę redakcji wybrano Hotel „Centralny” przy ul. E. Biernackiego 1. Pierwszym redaktorem naczelnym został E. Michocki, pomysłodawca nazwy „Korso”. Wydawcą była (i pozostała do dziś) Agencja Informacyjno-Reklamowa „A.I.R. – PRESS” Sp. z o.o., przemianowana później na Agencję Reklamowo-Wydawniczą „Korso” Sp. z o.o. Premierowy, pilotażowy numer ukazał się 1 VIII 1991 r., miał 16 stron i kosztował 1000 zł (cena przed denominacją złotego). Numer 2 ukazał się 5 IX 1991 r. i odtąd już gazeta ukazuje się co tydzień. Do końca 2002 r. wydano 586 numerów. Najwyższy nakład – 10 tysięcy egzemplarzy – odnotowano 19 XII 1991 r. (numer 17-18, świąteczny z kolorowym kalendarzem). Wtedy także osiągnięto najwyższą jednorazową sprzedaż – 8 400 egzemplarzy. Poza bieżącą rejestracją wydarzeń i publicystyką „Korso” od początku funkcjonowania inspiruje i organizuje szereg akcji i imprez, z których kilka weszło już do miejskiego kalendarza imprez w Mielcu: „Człowiek Roku”, „Sportowy Plebiscyt”, „Miss Mielca” i „Biesiada z Korso”. W 1994 r. tygodnik „Korso” został laureatem III edycji „Konkursu dla Prasy Lokalnej”, organizowanego przez amerykański Instytut na Rzecz Demokracji w Europie Wschodniej i jego polską agendę. Rosnąca poczytność gazety i coraz większa ilość materiałów reklamowych spowodowały, że wydawca (AWR „Korso”) systematycznie zwiększał jej objętość. Pod koniec 1999 r. miała 20-24 strony, 2005 r. – 28-32 strony, a w 2012 r. – 40 stron. W 2008 r. rozpoczęto wydawanie „Korsa Kolbuszowskiego”, a w 2010 r. Tygodnika Buskiego „Korso”. Po pewnym czasie, ze względu na niewielką sprzedaż, zakończono „Korsa” w Busku. Specjalną uroczystością w Karczmie Polskiej uczczono wydanie 14 XII 2010 r. numeru tysięcznego (nakład: 9 500 egzemplarzy). Według zestawienia sprzedaży z października 2012 r., sporządzonego przez Związek Kontroli Dystrybucji Prasy, mielecka gazeta znalazła się wśród 15 najpopularniejszych tygodników lokalnych w Polsce.
Redaktorzy naczelni w latach 1991-2019: Edward Michocki (1991-1994), Małgorzata Hoszowska (1994-1995), Edward Michocki – p.o. red. nacz. (1995-1996), Jacek Krzysztof Danel (1996-2002), Henryk Wyrostkiewicz (2002-2006), Krzysztof Kamiński (2006-2007), Małgorzata Rojkowicz (p.o. 2007), Józef Rymanowski (2007), Małgorzata Rojkowicz (2007-2012), Krzysztof Babiarz (2012-2014), Marlena Bogdan-Marut (2014-2015), Monika Świetlińska (2015-2019), Katarzyna Sobieniewska-Pyłka (2017-2018), z-ca red nacz. Arkadiusz Łysoń (2018-2020), Józef Twardowski (2020-2021), z-ca red nacz. Arkadiusz Łysoń (2021-), p.o. Marta Warias – Kilian (V 2022 – nadal)
Redaktor naczelny portalu korso.pl: Szymon Burek, Patrycja Teklak.
Redaktorzy w latach 1991-2021: Patrycja Augustyn, Krzysztof Babiarz, Marek Bednarz, Damian Belczyk, Marlena Bogdan, Katarzyna Bojarska-Łakomy, Anna Bratek, Szymon Burek, Jacek Krzysztof Danel, Piotr Durak, Emanuel Grzegorczyk – Zając, Iwona Kępa, Bartosz Kicior, Iwona Kłaczyńska, Wademar Kruczko, Magdalena Lombara, Arkadiusz Łysoń (zastępca reaktora naczelnego), Marietta Mateja-Nowak, Urszula Naleźny, Monika Piątek, Kacper Piękoś, Krzysztof Radoń, Małgorzata Rojkowicz, Małgorzata Skóra, Elżbieta Szumska, Edward Tabor (zastępca redaktora naczelnego), Patrycja Teklak, Agata Tołstow, Krystyna Turzeniecka, Marta Warias-Kilian, Zbigniew Wawer, Barbara Wiącek, Wioletta Wojtkowiak.
Redaktorzy techniczny: Krzysztof Szczurek, pracownik techniczny (pisze też artykuły) – Dariusz Dyło.
Sekretariat: Elżbieta Godzijewicz, Aleksandra Warzocha (pełniąca także funkcję księgowej), Bernarda Ziomek, Ewa Wydro, Dominika Wilk, Sylwia Klekocińska, Grażyna Szafińska, Edyta Surowiec.
Poza redaktorami etatowymi w „Korso” publikowali w latach 1991-2023 m.in.: Kamila Bik, Małgorzata Boraczyńska, Barbara Bryl, Henryk Burak, Szymon Burek, Henryk Bury, Andrzej Ciach, Janusz Czajowski, Dariusz Dyło, Agnieszka Filip, Jerzy Flis, Włodzimierz Gąsiewski, Wacław Grzelak, Edward Guziakiewicz, Jan Jemioło, Jan Kapinos, Szczepan Komoński, Barbara Kowalczuk, Bronisław Kowalczuk, Agata Kozioł. Grzegorz Lipiec, Mirosław Maciąga, Leszek Maksoń, Maciej Mazur (rysunki), Zbigniew Mączka, Władysław Micek, Alfreda Miraś, Dariusz Momot, Ewelina Mucha-Zawierucha, Marzanna Olter, Andrzej Osnowski, OVI, Zbigniew Oziębło, Janusz Pilch, Tomasz Poręba, Krystyna Skowrońska, Jerzy Skrzypczak, Ryszard Skóra, Stanisław Słonina, Krzysztof Szczurek, Franciszek Śliwa, Jacek W. Taran, Krzysztof Tylutki, Wiesław Wałek, Stanisław Wanatowicz, Aleksander Witek, Józef Witek, Robert Wójcik, Jakub Zegarliński.
Adiustacja: Barbara Kowalczuk, Ewa Aleksiej, Teresa Lorek.
Skład i łamanie: Łukasz Bajor, Piotr Bednarek, Mateusz Dmitrzak, Roman Dudek, Artur Fic, Damian Horodewski, Grzegorz Kolb, Wiesław Łaz, Klaudia Rożniał, Patrycja Szpak, Krzysztof Urban, Mateusz Węglarz.
Biuro Promocji i Reklamy: Anna Czajkowska, Anna Duszkiewicz, Marcin Serafin.
Webmaster: Tomasz Pawęzka
„KORSO” GAZETA SANOCKA, tygodnik regionalny założony w 2014 r. przez Agencję Wydawniczo-Reklamową KORSO w Mielcu przy współpracy z sanockimi pasjonatami dziennikarstwa. Pierwszy numer ukazał się 11 IX 2014 r. i od tego czasu gazeta ukazuje się regularnie. Swoim zasięgiem obejmuje powiaty: sanocki, bieszczadzki i leski. Działy tematyczne: informacje bieżące z Sanoka i okolic, kultura, edukacja, poradniki, sanocki wehikuł czasu i sport. Cyklicznie pojawiają się: wywiady, reportaże, fotoreportaże, publicystyka, kącik poezji i rubryka zdrowie. W sierpniu 2016 r. uruchomiono portal internetowy: www.korsosanockie.pl. Poza bieżącą działalnością gazeta jest organizatorem cyklicznych imprez: Mała Miss, Mały Mister oraz plebiscyty na Supersołtysa Powiatu Sanockiego, Człowieka Roku, Najpopularniejszego Sportowca i Bieszczadzkiego Leśnika. Siedziba redakcji znajduje się w Sanoku przy ul. 3 maja 23.
Redaktorzy naczelni w latach 2014-2018: Dorota Mękarska (2014), Małgorzata Orłowska (2014-2015), Sabina Tworek (2015-nadal).
„KORSO KOLBUSZOWSKIE”, tygodnik wydawany przez Agencję Wydawniczo – Reklamową „KORSO” Sp. z o.o. w Mielcu. Pierwszy numer ukazał się 4 VII 2007 r. Redaktorem naczelnym mianowano Tomasza Leykę, a następnie funkcję tą powierzono Marlenie Bogdan. Nowa gazeta obejmuje swym zasięgiem Kolbuszowę i powiat kolbuszowski. Pierwszy nakład: 4 500 egzemplarzy. Siedziba redakcji znajduje się w Kolbuszowej przy ul. Obrońców Pokoju 18.
„KORSO” SPÓŁKA Z O.O., AGENCJA WYDAWNICZO-REKLAMOWA „KORSO” SPÓŁKA Z O.O., powstała w Mielcu 17 VI 1991 r. jako „Agencja Informacyjno-Reklamowa AIR-PRESS Sp. z o.o. Jej siedzibą pozostaje budynek przy ul. E. Biernackiego 1. Głównym inicjatorem przedsięwzięcia był Bogdan Rojkowicz, który został pierwszym dyrektorem Agencji, a następnie prezesem. Pozostałymi współzałożycielami Agencji byli (w układzie alfabetycznym): Janusz Czajowski, Włodzimierz Gąsiewski, Marek Kawiorski, Teresa Lechocińska-Ciupa, Mirosław Maciąga, Edward Michocki, Wacław Miraś, Wiesław Skotarek, Stanisław Słonina, Krzysztof Szczurek i Stanisław Wanatowicz. Sztandarowym produktem Agencji jest od początku działalności Tygodnik Mielecki (później Regionalny) „Korso”. Wykonywane są także kompleksowe usługi wydawnicze i poligraficzne oraz wydawane katalogi firm, plany miasta i foldery. Okresowo prowadzono też kolportaż prasy. 1 I 1999 r. zmieniono nazwę na „Agencja Wydawniczo-Reklamowa „Korso” Sp. z o.o., w związku z poszerzeniem zakresu działalności wydawniczej. Dyrektorami (po objęciu funkcji prezesa przez B. Rojkowicza) byli: Janusz Czajowski, Ryszard Mądracki, Dariusz Ciupa i Wacław Grzelak. Uruchomiono wydanie tygodnika „Korso” w Kolbuszowej (2008 r.) i w Busku Zdroju (2010 r.). Łączny nakład wynosił około 15 000 egzemplarzy (2011 r.) Wydawano także książki, m.in. cztery tomy niniejszej „Encyklopedii miasta Mielca” (2004, 2008, 2009 i 2013 r.) oraz przewodnik „Ziemia Mielecka”. Agencja była inicjatorem i głównym organizatorem popularnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. „Korsomania” i „Piknik Country” oraz plebiscytów z finałowymi galami: „Miss Mielca”, „Mielczanin Roku” i „Sportowiec Roku”. Prezesem Agencji jest od jej założenia Bogdan Rojkowicz. Po wykupieniu udziałów od wspólników jest jedynym jej właścicielem.
Dyrektorzy i kierownicy marketingu (od 2003 r.): Arkadiusz Lechończak, Artur Kubanik, Krzysztof Szczurek, Rafał Zygadło, Grzegorz Płoszaj. Dyrektorzy Wydawnictwa: Krzysztof Szczurek, Iwona Żyła, Anna Mokrzycka, Artur Turoczy, Grzegorz Darłak.
KORTY TENISOWE, pierwsze zwymiarowane place do gry w tenisa ziemnego pojawiły się w Mielcu i okolicy prawdopodobnie na początku XX w. Potwierdzeniem jest fotografia Augusta Jadernego, przedstawiająca grupę (klub) amatorów tenisa na korcie. W latach 30. XX w. na korcie gimnazjalnym przy ul. Warszawskiej rozgrywano mistrzostwa Mielca. Drugi kort znajdował się na stadionie Makkabi przy ul. Kolbuszowskiej (dziś ul. Wolności). Po II wojnie światowej wymienione korty zostały zlikwidowane. W latach 50. zbudowano 2 korty w ramach stadionu Stali Mielec, przy boisku treningowym, najpierw od ul. J. Kusocińskiego, a później od ul. L. Solskiego. Trenowała na nich głównie sekcja tenisowa Stali, uczestnicząca w rozgrywkach i turniejach na terenie województwa rzeszowskiego w latach 1953-1957, a także inni amatorzy tenisa. W latach 70. zbudowano nowe korty w zachodniej części terenów FKS Stal, przy ul. J. Kusocińskiego i te funkcjonują do dziś. Wiele lat opiekował się nimi pieczołowicie Edward Eski. W latach 90. prowadzenie działalności sportowo-rekreacyjnej na tych kortach przejęła firma prywatna. W ostatnich latach popularność tenisa jako dyscypliny sportowej i formy rekreacji systematycznie rośnie. Obecnie na terenie Mielca funkcjonują trzy zespoły kortów tenisowych.
*Korty tenisowe przy ul. J. Kusocińskiego, na terenach MOSiR (wcześniej FKS Stal). Od 1999 r. administruje nimi Elżbieta Kościelna (do niedawna jedna z czołowych siatkarek Stali Mielec i ekstraklasy) przy pomocy Lesława Kościelnego – byłego siatkarza Stali Mielec. Ośrodek dysponuje 4 kortami odkrytymi (nawierzchnia z mączki ceglanej) i od 2000 r. kortem ziemnym w hali tenisowej (ogrzewanej). Prowadzone są lekcje tenisa oraz turnieje dla dzieci, młodzieży i dorosłych.
*Mielecka Szkoła Tenisa przy ul. Kazimierza Jagiellończyka (tereny rekreacyjne MOSiR) została założona przez Aleksandra Tora w 1998 r. Aktualnie prowadzi ją Michał Tor – syn Aleksandra. Dysponuje 3 kortami asfaltowymi. Oferuje naukę gry oraz organizuje turnieje i ligi dla różnych grup wiekowych.
*Korty tenisowe GRYF przy ul. Warszawskiej (obiekt MOSiR) powstały w 2007 r. z inicjatywy Zygmunta Szklarza (firma KARBO Sp. J.), który na dawnym placu do gier zespołowych zbudował 3 korty ziemne (nawierzchnia z mączki ceglanej) i kort ziemny w hali tenisowej (ogrzewanej). Administratorem kortów jest KARBO Sp. J. Prowadzone są: nauka gry dla dorosłych, młodzieży i dzieci, turnieje tenisowe open i dla poszczególnych grup wiekowych oraz liga tenisowa kobiet i mężczyzn.
KORTYKA STANISŁAW, urodzony 12 X 1921 r. w Sandomierzu, syn Józefa (legionisty, uczestnika wojny 1919-1920) i Marcjanny z Majewskich. W okresie okupacji hitlerowskiej, 12 X 1942 r. wstąpił w szeregi Batalionów Chłopskich. Po złożeniu przysięgi w Samborcu – przed dowódcą Obwodu Kieleckiego (ps. „Bill”) – uczestniczył w kursie zapoznania się z bronią i materiałami minerskimi. W marcu 1943 r. został skierowany do tworzącej się „Grupy Lotnej” – oddziału dywersyjno-sabotażowego, przydzielanego też do zadań specjalnych, m.in. ochrony sztabu. Brał czynny udział w walkach z administracją niemiecką (np. poprzez niszczenie list kontygentowych i list ludności polskiej) oraz w wielu akcjach bojowych, m.in. w likwidowaniu posterunku policji i żandarmerii w Staszowie, rozbrojeniu żandarmerii niemieckiej w Łoniowie (X 1943 r.), rozbrojeniu żandarmów pochodzenia łotewskiego w Samborcu, zwycięskiej walce z oddziałem „własowców” pod Połańcem oraz zasadzkach na pojedyncze pojazdy niemieckie w okolicach Staszowa. Posługiwał się pseudonimem „Władysław Jarzębina”. W czasie wyzwalania nadwiślańskich terenów wraz z oddziałem wspomagał działania wojsk radzieckich, m.in. uczestniczył w organizowaniu dla nich przeprawy na przyczółku baranowskim. Po rozwiązaniu oddziału zgłosił się do 2 pułku zapasowego Wojska Polskiego w Rzeszowie. Po dwóch tygodniach skierowany został do tworzącej się szkoły oficerskiej w Przemyślu. 15 XII 1944 r., na własną prośbę (wraz z innymi żołnierzami) przeniesiony został do Karczewa, dla uzupełnienia jednostek frontowych, a stamtąd skierowany do Warszawskiej Brygady Kawalerii (później Dywizji) 1 Armii Wojska Polskiego. Brał czynny udział w ofensywie warszawskiej i wyzwoleniu Warszawy, pościgu za wycofującymi się wojskami niemieckimi i zdobyciu Bydgoszczy. Już jako dowódca zwiadu 3 Pułku uczestniczył w zdobyciu Wału Pomorskiego i twierdzy Kołobrzeg. Za wykazanie się wyjątkowym męstwem otrzymał 14 II 1945 r. ze sztabu 1 Armii WP pisemne podziękowanie Podczas likwidowania jednostek niemieckich, pozostających na tyłach polskich wojsk, w lasach w okolicy Szuclina, został ranny w nogi. Po wyleczeniu ran w radzieckim szpitalu polowym w Białogardzie powrócił do macierzystej jednostki na front. Brał udział w forsowaniu Odry, walkach o Bernau i południowe dzielnice Berlina, a następnie w zdobyciu Oranienburga i tamtejszego obozu koncentracyjnego oraz kolejnych miejscowości aż do Łaby, gdzie zastał go koniec wojny. Jednostka, w której służył, została przemieszczona do Lancberga, a następnie do Koszalina dla wyleczenia ran wojennych. We wrześniu 1945 r. skierowany został do Szkoły Oficerskiej w Pile. Po jej ukończeniu otrzymał stopień podporucznika i objął stanowisko dowódcy batalionu bojowego. Od kwietnia 1946 r. do końca tego roku brał czynny udział w walkach z dywersantami niemieckimi oraz likwidowaniu resztek jednostek Wehrmachtu i Wehrwoltu. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, związanego z kontuzjami wojennymi, na początku 1947 r. przebywał na leczeniu w Koszalinie, Busku Zdroju i Krynicy Zdroju. Powrócił do wojska i otrzymał propozycję dalszego szkolenia oficerskiego, ale zrezygnował i 20 X 1947 r. na własną prośbę został zwolniony z wojska. Pod koniec roku 1947 zgłosił się z nakazem pracy w PZL Zakład nr 1 w Mielcu i został zatrudniony na stanowisku mistrza. Ukończył Technikum Mechaniczne z maturą i uzyskał tytuł technika-mechanika. Pracował kolejno na stanowiskach: zastępcy kierownika Wydziału 06, zastępcy kierownika Wydziału 35 i zastępcy kierownika Wydziału 30. Należał do Zakładowego Koła SIMP. W latach 70. pracował w placówkach serwisowych WSK w różnych państwach, m.in. w Anglii, Finlandii, NRD, CSRS, Bułgarii, Rumunii, Jugosławii i na Węgrzech oraz w USA. Na emeryturę przeszedł w 1982 r., ale jeszcze przez kilka lat pracował w niepełnym wymiarze godzin w Serwisie WSK i Zarządzie Miejskim ZBoWiD w Mielcu. Do 1990 r. pełnił funkcję wiceprezesa tej organizacji, a po jej przemianowaniu na Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych był prezesem Zarządu Oddziału w Mielcu. W czasie tej pracy otrzymał awanse na kolejne stopnie oficerskie: porucznika i kapitana. Za trzyletni okres walki z faszyzmem niemieckim oraz całokształt pracy zawodowej i społecznej otrzymał odznaczenia: Order Krzyża Walecznych, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Partyzancki i Krzyż Batalionów Chłopskich oraz liczne medale pamiątkowe polskie i radzieckie. Zmarł 29 IV 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KORYCKI MIECZYSŁAW, urodzony w 1830 r. w Radomiu, w rodzinie ziemiańskiej herbu Prus. Służył w armii carskiej jako oficer. Po wybuchu powstania styczniowego 1863 r. zdezerterował z wojska rosyjskiego. Zorganizował i wyposażył niewielki oddział i przyłączył się do powstańców. W stopniu majora piechoty walczył m.in. w oddziałach generała Mariana Langiewicza. Brał udział w szeregu bitew i potyczek, a w kilku z nich dowodził, m.in. pod Wąchockiem, Świętym Krzyżem, Sosnówką i Staszowem. Niepomyślny rozwój sytuacji powstania w tym rejonie zmusił go do wycofania się w Góry Świetokrzyskie, a następnie w kierunku Krakowa. Walczył m.in. pod Pieskową Skałą, Chrobrzą, Grochowiskami, Borowem i Łążkiem. Po upadku powstania emigrował do Francji i przebywał w Paryżu, zaś jego majątek w okolicach Radomia został skonfiskowany. W 1872 r. zamieszkał w Mielcu, znanym wówczas ośrodku wspierania powstania styczniowego. Posiadał tytuł inżyniera komunikacji i dlatego powierzono mu kierownictwo budowy drogi Dębica-Mielec-Tarnobrzeg. Po zakończeniu budowy otrzymał stanowisko konduktora dróg krajowych w Mielcu. Angażował się w działalność społeczną, był m.in. członkiem założycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w 1894 r. Zmarł 8 VII 1906 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KORYCKA – LUTAK ANNA, urodzona 23 V 1961 r. w Mielcu, córka Leona i Marii z domu Karaś. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1980 r. Od lat szkolnych trenowała pływanie w FKS Stal Mielec i zdobywała medale indywidualne w Mistrzostwach Polski juniorów, m.in. 2 złote medale na dystansach 100 m i 200 m stylem motylkowym (Tarnów – 1975) i srebrny na 200 m st. mot. (Lublin – 1976) oraz medale drużynowe w sztafetach. W 1979 r. uzyskała uprawnienia ratownika Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (WOPR). Studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie ukończyła w 1985 r. i otrzymała tytuł magistra wychowania fizycznego oraz trenera pływania II klasy. Także w 1985 r. zdobyła uprawnienia instruktora żeglarstwa. W latach 1987-1992 była zatrudniona w WSK „PZL-Mielec”, z oddelegowaniem do pracy w sekcji pływania FKS Stal Mielec. W 1992 r. otrzymała tytuł trenera pływania I klasy. Od 1992 r. do 1998 r. pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu, a w latach 1998-2000 była instruktorem pływania w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Mielcu. Od 2000 r. jest nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu oraz pełni funkcję prezesa UKS Orlik przy tej szkole. W czasie pracy trenerskiej wychowała wielu medalistów Mistrzostw Polski juniorów w pływaniu, m.in. Magdalenę Modelską (później także mistrzynię Polski seniorek), Grzegorza Ciska, Józefa Stopińskiego i Marka Wala. Od kilkunastu lat uczestniczy w organizacji zawodów pływackich, w tym Mistrzostw Polski w Mielcu i Dębicy. Prowadzi także kursy instruktorów pływania dla nauczycieli z terenu województwa podkarpackiego, na zlecenie Polskiego Związku Pływackiego i UKFiS. Obok pracy trenerskiej udziela się w działalności WOPR. Od 1992 r. jest członkiem Zarządu Wojewódzkiego. W 1994 r. uzyskała uprawnienia instruktora WOPR i odtąd organizuje kursy na stopień ratownika. Za tę działalność wyróżniona została m.in. Srebrną Odznaką WOPR. W 2003 r. otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego oświaty, a w 2004 r. ukończyła Kurs Kwalifikacyjny Kadry Oświatowej „Organizacja i zarządzanie oświatą“ realizowany przez PCEN w Rzeszowie. Prowadzi naukę pływania w MOSiR Mielec i kursy ratowników wodnych dla zawodników MKS „Ikar“ Mielec. Jest sędzią kl. I w pływaniu, uczestniczy w organizacji zawodów rangi wojewódzkiej i ogólnopolskiej. Pełni funkcje członka Komisji Dyscyplinarnej Rzeszowskiego WOPR oraz członka Komisji Rewizyjnej Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego. Wyróżniona m.in. Odznaką Honorową Polskiego Związku Pływackiego, Odznaką Zarządu Głównego WOPR „Zasłużony Instruktor WOPR“ i Złotą Honorowa Odznaką WOPR „Za Zasługi“ z Liściem Laurowym.
KORYCKIEGO MIECZYSŁAWA (ULICA), niewielka ulica miejska (100 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Sąsiaduje z ul. Tadeusza Bigo i ul. Franciszka Kazany. Ma nawierzchnię gruntową. W przyszłości planowana jest przy niej zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r.
Patron ulicy: MIECZYSŁAW KORYCKI (1830-1906) był majorem wojsk powstańczych w powstaniu styczniowym 1863. Uciekając przed represjami rosyjskimi zamieszkał w Mielcu. Był budowniczym drogi Dębica-Mielec-Tarnobrzeg.
KORYL SEBASTIAN, urodzony 28 I 1910 r. w Przybyszówce koło Rzeszowa, syn Tomasza i Anny z domu Pączek. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1930 r. W latach 1930-1937 pracował jako nauczyciel w szkołach w Golcach, Zdziarach i Kowisku. W roku szkolnym 1937/38 ukończył wyższy kurs nauczycielski w Krakowie i podjął pracę w Szkole Podstawowej w Baranowie Sandomierskim. W 1942 r. został kierownikiem Szkoły Podstawowej w Suchorzowie koło Baranowa Sandomierskiego. Uczestniczył też w tajnym nauczaniu. W latach 1948-1950 studiował w Instytucie Pedagogicznym we Wrocławiu i po jego ukończeniu rozpoczął pracę w Liceum Pedagogicznym w Mielcu. Uczył języka polskiego, psychologii i gry na skrzypcach. W latach 1951-1954 pełnił obowiązki wicedyrektora tej szkoły. Prowadził koła zainteresowań, m.in. teatrzyk kukiełkowy, kółko recytatorskie i kwartet smyczkowy oraz chór dziecięcy w szkole ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym. Był inspiratorem comiesięcznych wieczorów literackich połączonych z wieczorkami tanecznymi. Po likwidacji Liceum Pedagogicznego (1970 r.) uczył języka polskiego w Technikum Elektrycznym w Mielcu. W 1971 r. przeszedł na emeryturę, ale przez pewien czas pracował jeszcze w niepełnym wymiarze godzin. Za całokształt pracy pedagogicznej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 25 V 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.
KORZEC MIELECKI, był miarą towarów sypkich, równał się 2. korcom krakowskim, czyli około 186 litrom. Porównywano go także do korca sandomierskiego – trzy korce mieleckie równały się czterem korcom sandomierskim. Używany był, jak świadczą dokumenty, od XVI w. w Mielcu i jego okolicach, m.in. w Pławie i Woli Pławskiej, a w XVIII w. także w Kolbuszowej, Trzęsówce i Weryni.
KORZENIEWSKA MARIA ALICJA (z domu ŁAGÓD), urodzona 2 II 1952 r. w Żółkiewce, woj. lubelskie, córka Stanisława i Klementyny z domu Wac. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych (kierunek: pamiątkarstwo – formy użytkowe) w Zamościu z maturą w 1973 r. W tym samym roku została zatrudniona jako plastyk w Zakładowym Domu Kultury Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Przez całe swoje życie zawodowe pracowała w tej instytucji, która kilkakrotnie przekształcała się w związku ze zmianami ustrojowymi (Robotnicze Centrum Kultury, Miejski Ośrodek Kultury, Dom Kultury Samorządowego Centrum Kultury). Wykonała niezliczoną ilość prac plastycznych związanych z działalnością Domu Kultury. Były to m.in.: dekoracje okolicznościowe, afisze i banery, scenografie do sztuk teatralnych i innych występów artystycznych. Szczególnie skomplikowane były oprawy plastyczne Ogólnopolskich Spotkań Folklorystycznych – Jarmarków Pieśni i Tańca w latach 60. i 70. XX w. Komponowała wystawy malarstwa i rzeźby w Galerii i na hallu Domu Kultury. Zaprojektowała ornamenty (sufit i filary) w sali widowiskowej Domu Kultury i była ich wykonawczynią. Prowadziła zajęcia plastyczne z dziećmi i młodzieżą. W 2001 r. przeszła do Miejskiej Biblioteki SCK na stanowisko instruktora plastyka. Zajmowała się projektowaniem i wykonywaniem plakatów okolicznościowych i wywieszek informacyjnych związanych z działalnością MBP w siedzibie głównej i jej filiach na terenie Mielca. (Większość plakatów to swoiste dzieła sztuki; są przechowywane w zbiorach placówki.) W 2015 r. przeszła na emeryturę. Poza pracą zawodową od wielu lat udziela się społecznie. Wykonywała liczne dekoracje do kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, a następnie do kościoła Ducha Świętego w Mielcu, m.in. na uroczystości I Komunii Świętej i Świąt Bożego Narodzenia oraz inne prace dotyczące tematyki religijnej. Znajduje też czas na twórczość własną (malarstwo olejne, pastel olejny, wycinanka, witraż). Należy do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu i uczestniczy w organizowanych przezeń wystawach i plenerach. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. Wyróżniona Odznaką honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej.
KORZENIEWSKI KAZIMIERZ, urodzony 25 V 1913 r. w Janówce koło Białej Podlaskiej, syn Pawła i Julii z domu Śledź. W latach 1934-1936 odbył zasadniczą służbę wojskową w 9 DAK w Baranowiczach i otrzymał stopień kaprala. Po kampanii wrześniowej 1939 r. i rozpoczęciu się okupacji hitlerowskiej zaangażował się w działalność konspiracyjną (ZWZ, a następnie AK) w Białej Podlaskiej. Posiadał pseudonim „Ryś”. Uczestniczył w akcjach dywersyjnych i bojowych. 20 IV 1942 r. został aresztowany przez gestapo, a następnie wywieziono go do więzienia w lubelskim zamku. W czasie czteromiesięcznego pobytu w tym więzieniu był wielokrotnie przesłuchiwany i bity. 15 VIII 1942 r. został wywieziony do obozu w Oświęcimiu, gdzie otrzymał status więźnia politycznego i numer 59216. W obozie wykonywał ciężkie prace fizyczne. 29 VIII 1944 r. został przewieziony (wraz z częścią więźniów) do obozu w Sachsenhausen. Tam początkowo pracował jako cieśla i stolarz, a następnie został wyznaczony do grupy „Sprengkomando”, której zadaniem było usuwanie niewypałów bomb. (W czasie tej pracy zginęło wielu więźniów.) Po wyzwoleniu obozu przez wojska radzieckie (3 V 1945 r.) powrócił do kraju. W 1949 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK na stanowisku stolarza – brygadzisty. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu pracował kolejno na stanowiskach: kalkulatora, kierownika sekcji, kierownika działu i specjalisty do spraw planowania. Od 1948 r. należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a od 1976 r. do Związku Inwalidów Wojennych, w którym pełnił szereg funkcji, m.in. przewodniczył sekcji organizacyjno-propagandowej. Napisał książkę Drugie oblicze wojny. Publikował także wspomnienia obozowe w gazecie WSK „Głos Załogi”. Był członkiem Polskiego Związku Filatelistów. Przez dwie kadencje pełnił funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Honorową Odznaką „Zasłużonego Działacza ZIW” i Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców. Zmarł 18 II 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KORZEŃ JÓZEF, urodzony 1 I 1955 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z domu Wróbel. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi w sekcji piłki ręcznej FKS Stal Mielec na pozycji bramkarza. W 1975 r. został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do FKS Stal Mielec, gdzie występował w I zespole piłki ręcznej, grającym w ekstraklasie i II lidze. Po zakończeniu wyczynowej kariery sportowej w 1993 r. podjął pracę instruktora piłki ręcznej w Stali. W związku z rozwiązaniem FKS PZL-Stal Mielec w 1997 r. przeszedł do pracy w Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu, gdzie od 1 XI 1998 r. jest kierownikiem gospodarczym. Poza etatową pracą pełnił funkcję członka Rzeszowskiego Okręgowego Związku Piłki Ręcznej w Rzeszowie (1993-1997). W 1997 r. uczestniczył w organizowaniu nowego klubu – Stowarzyszenia Piłki Ręcznej „Stal” Mielec i przyjął obowiązki trenera seniorów i juniorów. Przyczynił się do osiągnięcia przez obie drużyny pierwszych sukcesów. Juniorzy młodsi dwukrotnie (2000, 2001) awansowali do półfinału Mistrzostw Polski, juniorzy starsi wywalczyli półfinał MP w 2002 r., a zespół seniorów awansował do II ligi (2001). W plebiscycie czytelników Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany „Trenerem Roku 2001”.
KORZEŃ WIESŁAWA (z domu ZIELIŃSKA), urodzona 21 XII 1956 r. w Mielcu, córka Bogdana i Krystyny z domu Tofil. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Studia w zakresie filologii polskiej na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich w Opolu ukończyła w 1979 r. i otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Bezpośrednio po studiach została skierowana na okres 3 lat (1979-1982) do Zbiorczej Szkoły Gminnej w Tuszowie Narodowym i pracowała jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Podstawowej w Jaślanach. Od roku szkolnego 1982/1983 rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu, także jako nauczyciel języka polskiego. W okresie 1 IX 1995 – 31 VIII 1996 pełniła funkcję wicedyrektora Szkoły Podstawowej nr 5, a od 1 IX 1996 – w drodze konkursu – została mianowana dyrektorem tej szkoły. Po wprowadzeniu reformy oświaty i utworzeniu nowego typu szkoły – gimnazjum, 1 IX 1999 r. powierzono jej na trzy lata (do 31 VIII 2002 r.) stanowisko dyrektora nowo utworzonego Gimnazjum nr 1 w Mielcu (w budynku byłej Szkoły Podstawowej nr 5) przy ul. E. Biernackiego. Kierowała całokształtem prac związanych z organizacją wewnętrzną nowej placówki i jej modernizacją do nowych potrzeb. Miała duży udział we wszechstronnym rozwoju szkoły. Od 1 IX 2002 r. – po wygraniu konkursu – sprawowała nadal funkcję dyrektora Gimnazjum nr 1. Systematycznie dokształcała się poprzez kursy doskonalące dla kierowniczej kadry oświatowej. Aktywnie działała w Stowarzyszeniu Mieleckich Humanistów. Współpracowała z redakcją kwartalnika „W kręgu mieleckich humanistów”, której udzieliła siedziby w Gimnazjum nr 1. W 2016 r. przeszła na emeryturę.
KORZEŃ WŁADYSŁAW, urodzony 21 VI 1947 r. w Wadowicach Dolnych, powiat mielecki, syn Jana i Karoliny z domu Żołądź. Od 1961 r. do 1972 r. przewodniczył Kołu ZMW w Wadowicach Dolnych. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1967 r. W latach szkolnych występował w zespołach teatralnych i w licealnej orkiestrze (grał na skrzypcach). Pracę nauczycielską rozpoczął w 1967 r. w Szkole Podstawowej w Zaborczu, powiat mielecki. W latach 1968-1971 pełnił funkcję komendanta Hufca ZHP w Mielcu, a następnie pracował jako instruktor w KP i KM PZPR. W 1976 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra filologii polskiej. W tym okresie pełnił funkcje społeczne; w latach 1971-1980 był przewodniczącym Zarządu Miejskiego LOK, a w latach 1974-1980 – przewodniczącym Zarządu Miejskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Przyczynił się do rozwoju organizacji i osiągnięcia sukcesów, m.in. zdobycia 1. miejsca w kraju za organizację wypoczynku letniego w mieście. W latach 1980-1982 był dyrektorem Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego przy Ambasadzie Polskiej w Trypolisie (Libia) – filia w Al Mar. Po powrocie do kraju sprawował funkcję zastępcy gminnego dyrektora szkół w Borowej (1983-1984), a następnie był inspektorem oświaty i wychowania w Borowej (1984-1986). Od 1986 r. pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Posiada tytuł nauczyciela dyplomowanego. Przyczynił się do rozwoju szkoły i unowocześnienia jej wyposażenia. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką „Zasłużonego Działacza Ligi Obrony Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Przyjaciel Dziecka” i Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”. Po zakończeniu roku szkolnego 2003/2004 przeszedł na emeryturę. Pracował w WSGiZ w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu jako wykładowca przedmiotów: korespondencja biznesowa oraz etyka i kultura w zawodzie, a także był nauczycielem przedmiotu organizacja pracy biurowej w Mieleckiej Szkole Biznesu. Udzielał się społecznie w Automobilklubie Mieleckim, m.in. jako członek Komisji Rewizyjnej. Wyróżniony Srebrną Honorową Odznaką Polskiego Związku Motorowego.
KORZEŃSKI JÓZEF, doktor medycyny zamieszkały w Mielcu, wzmiankowany w dokumencie w 1784 r. Posiadał grunty miejskie, stanowiące posag żony pochodzącej z mieleckiej rodziny Snopkiewiczów.
KORZĘPA JERZY, urodzony 2 II 1926 r. w Hadykówce k/Kolbuszowej, syn Władysława i Marii z domu Serafin. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do trójki Batalionów Chłopskich, posiadał pseudonim „Klon”. Od VIII 1942 r. do VIII 1944 r. zajmował się obserwacją wojsk niemieckich przy poligonach usytuowanych w lasach pomiędzy Kolbuszową, Mielcem i Dębą oraz przekazywał meldunki. W tym czasie odniósł poważną kontuzję ręki. W 1949 r. został zatrudniony w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni (PZGS) w Kolbuszowej na stanowisku referenta. Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: GS w Cmolasie (1950-1951, inspektor kontroli wewnętrznej), Szpital Powiatowy w Brzozowie (1952-1953, wicedyrektor) i Komitet Powiatowy PZPR w Brzozowie (1953-1954, kierownik Wydziału Organizacyjnego). W latach 1954-1955 uczył się w Międzywojewódzkiej Szkole Partyjnej w Krakowie, a jej ukończeniu przybył do Mielca i w latach 1955-1963 pełnił funkcję sekretarza organizacyjnego KP PZPR. W 1959 r. ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu. Od 1963 r. pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu jako sekretarz (do 1972 r.), a następnie (1972-1973) – pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Przez kolejne dwa lata (1974-1975) był sekretarzem Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Mielcu, a po likwidacji powiatów pracował krótko w WRZZ w Tarnobrzegu. W 1975 r. został dyrektorem nowo powstałego Ośrodka Sportu i Rekreacji (OSiR) w Mielcu i funkcję tę sprawował do emerytury w 1981 r. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną. Szczególnie dużo wysiłku włożył w organizację sportu wyczynowego i masowego na terenie Starego Mielca. Był inicjatorem odbudowy i modernizacji stadionu „Gryfa” przy ul. Warszawskiej oraz inicjatorem i budowniczym (w czynie społecznym) boiska piłkarskiego i kortów tenisowych przy ul. J. Kilińskiego. Jako dyrektor OSiR organizował turnieje i zawody dla szkół i zakładów pracy. W latach 1959-1980 pełnił funkcję prezesa klubu sportowego „Gryf” Mielec, a od 1980 r. przez kilkanaście lat był jego wiceprezesem. Aktualnie jest Honorowym Prezesem „Gryfa”. Ponadto w 1957 r. został wybrany przewodniczącym zarządu ZP ZIW w Mielcu i pełnił tę funkcję przez jedną kadencję. Był także prezesem ZM LOK (lata 70.). Od wielu lat należy do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych – jest członkiem jego zarządu. Równie długi staż posiada jako członek Koła Łowieckiego „Knieja”. Za wyróżniającą się pracę zawodowa i społeczną otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Partyzancki, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 r., Krzyż Batalionów Chłopskich, Medal 30-lecia Polski Ludowej, Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medal „100 Lat Sportu Polskiego 1867-1967”, Złotą Odznakę „Zasłużony Działacz LOK”, Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Odznakę „Zasłużony Działacz LZS”. W 1985 r. wpisany został do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 18 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOS JERZY RYSZARD, urodzony 28 II 1974 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Haracz. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1993 r. Studiował na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie (dawniej Akademia Ekonomiczna) i w 1997 r. uzyskał licencjat, a w 1999 r. tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1996 r. w Urzędzie Gminy Wadowice Górne jako pracownik referatu księgowości, a w latach 1998-2011 pełnił funkcję skarbnika (głównego księgowego) Gminy Wadowice Górne. W latach 2012-2014 pracował w Urzędzie Gminy Mielec jako główny specjalista ds. kontroli oraz rozliczeń środków z Unii Europejskiej. Ponadto w latach 2009-2014 był członkiem Zarządu Fundacji Rozwoju Edukacji, Pracy i Integracji w Tarnowie, prowadzącej Warsztat Terapii Zajęciowej im. Jana Pawła II dla osób z niepełną sprawnością intelektualną i ruchową. W grudniu 2014 r. został wybrany na wójta gminy Wadowice Górne w kadencji 2014-2018. Od XII 2018 r. pracuje na stanowisku kierownika Biura Realizacji Projektów i Promocji Urzędu Gminy w Mielcu.
KOS STANISŁAW ksiądz, urodzony 24 IV 1947 r. w Dulczy Małej, powiat mielecki, syn Jana i Czesławy z domu Juras. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu. Po maturze w 1966 r. rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Po ich ukończeniu w 1974 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Gromniku (1974-1978), Sędziszowie Małopolskim (1978-1982) i Wielopolu Skrzyńskim (1982-1983). W 1983 r. został mianowany proboszczem parafii Nawsie, a w 1994 r. powierzono mu funkcję proboszcza parafii św. Michała Archanioła w Ropczycach. W 1992 r. został przeniesiony do diecezji rzeszowskiej, w roku 1995 został proboszczem parafii Krzywa Wieś-Podlesie. Wyróżniony EC i RM. Zmarł 3 V 2009 r. Spoczywa na cmentarzu w Krzywej Wsi.
KOSIBA KRZYSZTOF, urodzony 4 XII 1958 r. w Warszawie, syn Edwarda i Wiesławy z domu Pierzchała. W 1978 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Zespole Szkół Technicznych w Dębicy i zdał maturę. W latach szkolnych należał do ZHP i PTTK. Po maturze podjął pracę w Zakładach Przemysłu Mięsnego w Tarnowie. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie – Filia w Rzeszowie odbył w latach 1979-1983 i otrzymał tytuł magistra. W latach 1984-1985 pracował w Zakładach Przemysłu Elektromaszynowego „Elektromontaż” Rzeszów jako pracownik Sekcji Eksportu Pracowników w Wydziale Kadr. Ponadto w tym czasie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Łączności w Zegrzu i otrzymał stopień sierżanta podchorążego. W 1985 r. został zatrudniony w Narodowym Banku Polskim Oddział w Mielcu na stanowisku inspektora do spraw kredytów, a od 1989 r., po przekazaniu przez NBP obsługi bankowej bankom kredytowym, pracował jako specjalista do spraw kredytów w Banku Depozytowo-Kredytowym w Lublinie Oddział w Mielcu. W 1992 r. został mianowany kierownikiem Filii nr 2 tegoż Oddziału przy ul. M. Pisarka. W 1997 r. powierzono mu funkcję dyrektora Banku Depozytowo-Kredytowego S.A. w Lublinie I Oddział w Mielcu, a po jego przekształceniu został dyrektorem Banku PEKAO SA. w Warszawie Oddział w Mielcu. Od 2002 r. pełnił funkcję Dyrektora Oddziału ds. Bankowości Indywidualnej w tymże Banku. W lipcu 2003 r. został przeniesiony na stanowisko dyrektora I i II Oddziału w Przemyślu Banku PEKAO S.A. w Warszawie. Od 1998 r. sprawuje ponadto funkcje członka Rady Nadzorczej Wytwórni Zespołów Kooperacyjnych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. i Rady Wierzycieli Zakładu Lotniczego „PZL- Mielec Sp. z o.o. Intensywnie się dokształcał. W 1999 r. ukończył studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (kierunek: zarządzanie bankiem komercyjnym) oraz m.in. Studium Menedżerskie Achive Global. Uzyskał także certyfikat University of Wales Management Skills in Banking, a ponadto uczestniczył w szeregu specjalistycznych seminariów. Angażuje się w różne formy działalności społecznej. W latach 1998-2002 był członkiem Komisji Gospodarki i Finansów Rady Miejskiej w Mielcu, a na kadencję 2002-2006 wybrany został na radnego tejże Rady i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Ponadto od 1999 r. był członkiem Zarządu Aeroklubu Mieleckiego. W latach 2002-2012 pracował na stanowiskach: dyrektora ds. bankowości indywidualnej w Banku Pekao SA w I i II Oddziale w Mielcu (2002-2003), dyrektora ds. bankowości detalicznej w Banku Pekao SA w I i II Oddziale w Przemyślu (2003-2004), dyrektora Oddziału w Banku Pekao SA w Kolbuszowej (2005-2008), dyrektora ds. bankowości detalicznej w Banku Pekao SA Oddział w Rzeszowie (2008-2009) oraz dyrektora wiązkowego w Banku Pekao SA Oddziałów w Rzeszowie od 1 XII 2009 r. Działa społecznie w Stowarzyszeniu „Nasz Mielec” oraz współpracuje z Rzeszowskim Oddziałem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, wspierające aktywność kulturalną Polonii za granicą. 1 VI 2019 r. został powołany na prezesa Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych Sp. z o.o. w Mielcu. Od 12 III 2019 r. pełni funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA. w Mielcu.
KOSIŃSKA JADWIGA (z OBALIŃSKICH), urodzona w 1871 r. Do Mielca przybyła z mężem Ignacym, w związku z objęciem przez niego funkcji notariusza. Angażowała się w działalność różnych organizacji społecznych i pełniła liczne funkcje z wyboru. Była m.in.: współzałożycielką i członkiem zarządu Towarzystwa Szkoły Ludowej, członkiem Rady Nadzorczej Szwalni Związkowej z o.o. (od 1918 r.), przewodniczącą Towarzystwa św. Wincentego a Paulo (od 1929 r.), członkiem Powiatowej Komisji Opieki Społecznej (w latach 30.) i przewodniczącą Ligi Kobiet NKN, ale zrezygnowała z tej funkcji po pomówieniach rzucanych na Zarząd Główny. Pomagała mieleckiemu harcerstwu, była wykonawczynią (z A. Kuczkówną) sztandaru dla hufca harcerskiego w Mielcu w 1925 r. Zmarła w Krakowie 9 IV 1939 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOSIŃSKI IGNACY, urodzony 4 VIII 1856 r. Był notariuszem, prowadził kancelarię notarialną w Mielcu. Poza działalnością zawodową udzielał się w pracach społecznych. Był radnym powiatowym i miejskim. Z ramienia Rady Powiatowej od 1913 r. do wybuchu wojny w 1914 r. pełnił funkcję komisarza przemysłowego, m.in. sprawował nadzór nad działalnością Stowarzyszenia Rękodzielników i Przemysłowców. Był jednym z inspiratorów utworzenia w Mielcu Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego i członkiem komitetu do spraw organizacji szkoły z ramienia Rady Gminy. Wspierał finansowo organizacje społeczne, m.in. Akademickie Koło Mieleczan we Lwowie. Zmarł 11 I 1938 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOSIŃSKI MARIAN, urodzony 4 XII 1945 r. w Tarnowskich Górach, syn Franciszka i Elfrydy z domu Połap. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubie sportowym Gwarek Tarnowskie Góry i grał w tej drużynie w klasie A. Do III-ligowej Stali Mielec przeszedł w 1969 r. i zatrudniony został w mieleckiej WSK. Występował na pozycji środkowego obrońcy. Był jednym z najlepszych i najrówniej grających zawodników Stali. W rankingach najlepszych środkowych obrońców w Polsce regularnie umieszczano go w czołówce. W istotny sposób przyczynił się do wszystkich sukcesów Stali w latach 70., w tym: awansu do II ligi (1969) i I ligi (1970), dwukrotnego zdobycia 1. miejsca w I lidze i tytułu mistrza Polski (1973, 1976), tytułu wicemistrza Polski (1975), 3. miejsca (1974), awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA (1975) i 1. miejsca w jednej z grup Pucharu Lata (1971). Był m.in. uczestnikiem słynnych meczów Stali z Realem Madryt w PEMK w 1976 r. W 1980 r. zakończył wyczynowe uprawianie sportu. Rozegrał w I lidze 263 mecze (w historii Stali 2. miejsce za Grzegorzem Latą), strzelił 2 bramki. Od 1980 r. zajmował się pracą szkoleniową. W sezonie 1980/1981 pracował w Stali jako asystent trenera I zespołu. Był także dwukrotnie I trenerem drużyny Stali – w części sezonu 1982/1983 i części sezonu 1989/1990. W toku kariery sportowej dokształcał się. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, a następnie dwustopniowe studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach i w 1989 r. otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego oraz trenera piłki nożnej II klasy. W czasie sezonu 1989/1990 objął funkcję trenera Karpat Krosno (III liga). Zespół ten prowadził ponownie w sezonie 1991/1992. Od 1992 r. pracował w Zespole Szkół Budowlanych w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. 29 XII 2007 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. tytułem „Mistrza Sportu” (1976), Złotym Krzyżem Zasługi (1985), Srebrną Honorową Odznaką PZPN (1982) i Medalem 80-lecia PZPN (1999) oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1980). Zmarł 21 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOSIOR MARIUSZ PIOTR, urodzony 29 VI 1988 r. w Rzeszowie, syn Józefa i Władysławy z domu Piekara. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 2007 r. Ukończył studia z zakresu wychowania fizycznego (specjalizacja: korekta wad postawy) w Instytucie Ochrony Zdrowia Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Tarnowie i uzyskał licencjat (2010 r.) Od 4 XI 2009 r. pracuje w Klubie „Extreme Fitness” w Mielcu jako kierownik i trener personalny w siłowni. Jest propagatorem zdrowego i aktywnego trybu życia. Treningi siłowe rozpoczął w 15. roku życia. Specjalizuje się w kulturystyce i fitness i jest pierwszym mielczaninem, który awansował do czołówki krajowej w tej dyscyplinie. Ważniejsze osiągnięcia: *2009: Mistrzostwa Polski Juniorów i Weteranów w Kulturystyce i Fitness (Zabrze) – 3. miejsce w kulturystyce juniorów w kategorii powyżej 75 kg, Mistrzostwa Świata Juniorów i Weteranów w Kulturystyce i Fitness (Białystok) – 5. miejsce w kulturystyce juniorów w kategorii do 75 kg; *2011: Grand Prix PEPA w Kulturystyce Seniorów (Opava, Czechy) – 5. miejsce w kategorii do 90 kg; *2012: Mistrzostwa Polski Mężczyzn w Kulturystyce (Katowice) – 4. miejsce w kategorii do 85 kg. Od 2009 r. jest powoływany do kadry narodowej.
KOSMONAUTÓW (ULICA), niedługa (375 m) ulica miejska na osiedlu Cyranka, ostatnia boczna ulicy H. Sienkiewicza przed granicą Mielca i Chorzelowa. Jest drogą dojazdową do lotniska od strony zachodniej oraz do Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Lotnik” i nielicznych zabudowań. W pobliżu bramy lotniska łączy się z ul. Szybowcową; ta zaś z ul. Orlą, a Orla z Cyranowską. Powstała w okresie międzywojennym, ale status ulicy i nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Posiadała asfaltową nawierzchnię, ale nie miała chodników. W latach 2011-2012 przebudowano ulicę, m.in. położono nawierzchnię asfaltową.
KOSNO MAGDALENA MARIA (z domu BAZAK), urodzona 6 XII 1985 r. w Mielcu, córka Andrzeja i Wandy z domu Gawryś. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2004 r. Studia na Wydziale Filozoficznym (kierunek – psychologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 2009 r. z tytułem magistra. Także w 2009 r. uzyskała licencjat z oligofrenopedagogiki na Wydziale Pedagogicznym (kierunek – pedagogika specjalna) Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Studia doktoranckie na Wydziale Filozoficznym (Instytut Psychologii, kierunek – psychologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie zakończyła w 2016 r. obroną rozprawy pt. Funkcje zarządzające a tutoring rówieśniczy i otrzymała stopień naukowy doktora nauk społecznych. W latach 2016-2017 pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie jako post-doc w projekcie badawczym, a od 2017 r. pracuje na stanowisku asystenta naukowego w tejże uczelni. Jest także zatrudniona od 2016 r. w Niepublicznej Poradni Psychologii Dziecka i Rodziny Cresco w Krakowie na stanowisku psychologa. Udziela się społecznie jako sekretarz Zarządu Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Rozwoju Człowieka. Prowadzi warsztaty popularyzujące wiedzę psychologiczną dla dzieci w Instytucie Psychologii UJ. Kieruje projektem badawczym: „Funkcje zarządzające a tutoring rówieśniczy”, finansowanym ze środków Narodowego Centrum Nauki. Jest autorką książki – publikacji pracy doktorskiej oraz współautorką książki Wybrane zagadnienia diagnozy psychologicznej dzieci i młodzieży w kontekście wielokulturowości oraz wielojęzyczności, Warszawa 2013. (Książka otrzymała nagrodę European Roma Spirit Award w 2016 r.) Ponadto jej artykuły zostały opublikowane w naukowych czasopismach i wydawnictwach, m.in. „Psychologia rozwojowa”, „Polish Psychological Bulletin” i „Infant Behavior &Development”.
KOSOWICZ ANDRZEJ (ksiądz), urodzony 18 XI 1958 r. w Mielcu, syn Władysława i Genowefy z Weryńskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1979 r. Po studiach teologicznych w Gdańskim Seminarium Duchownym w Oliwie 17 V 1986 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk księdza arcybiskupa Tadeusza Gocłowskiego w Bazylice Mariackiej w Gdańsku. Uzyskał tytuł magistra teologii dogmatycznej. Jako wikariusz pracował w parafiach: św. Bernarda w Sopocie (1986-1993) i bł. Michała Kozala w Pruszczu Gdańskim (1993-1996). 27 VI 1996 r. został mianowany proboszczem w nowo utworzonej parafii pw. św. Faustyny Kowalskiej w Rotmance. Doprowadził do wybudowania kościoła i budynków parafialnych. Aktualnie kieruje pracami nad wystrojem wnętrza kościoła. W 2007 r. został obdarzony godnością kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej Wejherowskiej przy Kolegiacie Trójcy Świętej w Wejherowie.
KOSOWICZ EDWARD, urodzony 26 VIII 1915 r. w Jersey City (stan New Jersey, USA), syn Jana i Józefy. W latach 20. przyjechał z rodzicami do Polski i uczęszczał do Gimnazjum w Mielcu w latach 1929-1935. Równocześnie uczył się gry na instrumentach i śpiewał w chórze gimnazjalnym „Melodia” (należał do członków – założycieli). Występował też w sztukach teatralnych, granych w Mielcu. Po maturze w 1935 r. powrócił do Stanów Zjednoczonych AP i zamieszkał w Nowym Jorku. Występował jako muzyk i piosenkarz, a następnie grał w polskim teatrze i pracował w polskiej „Godzinie radiowej”, uzyskując wśród rodaków duże uznanie. Po ataku Japonii na wojskowe bazy USA w 1941 r. zgłosił się do wojska i przez 3 lata służył w artylerii nadbrzeżnej w bazach na Pacyfiku. Po wojnie został zatrudniony w polskiej radiostacji WHOM w Nowym Jorku jako spiker, redaktor i reżyser programu. Szczególną popularność przyniosła mu polskojęzyczna audycja „Dwaj Edwardzi”, którą prowadził w duecie z E. Witanowskim. W 1959 r. przeniósł się do innej stacji radiowej na wybrzeżu wschodnim – WPOW, w której także prowadził program „Dwaj Edwardzi”. Od 18 X 1950 r. współpracował jako spiker z Sekcją Polską Radia Wolna Europa. W 1962 r. został reżyserem, a w 1977 r. kierownikiem Działu Realizacji Biura RWE w Nowym Jorku. W 1983 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 1990 r. prowadził z Witanowskim program „Dwaj Edwardzi”. Wśród Polaków cieszył się opinią patrioty i działacza niepodległościowego, popularyzatora polskiej kultury i mowy. Wyróżniony przez rząd RP na uchodźstwie Orderem Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi, przez Stolicę Apostolską „Pro Eclesia et Pontyfice” i przez Stowarzyszenie Polskich Kombatantów Krzyżem AK. Zmarł 10 III 1991 r. Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Sanktuarium Maryjnego „Polska Częstochowa” w Doylestown (Pensylwania).
KOSSAKA WOJCIECHA (ULICA), krótka (86 m) ulica osiedlowa MSM na osiedlu M. Kopernika, boczna ulicy ks. P. Skargi. Biegnie od tejże ulicy, pomiędzy „wieżowcami” zbudowanymi na słynnej niegdyś „Górce”, do ul. Dworcowej, w pobliżu fantazyjnej restauracji „Rock and roll”. Nazwę posiada od 1960 r., a w obecnym kształcie powstała w latach 80. XX w., kiedy to intensywnie budowano tę część osiedla. (Wcześniej rozebrano kilkanaście domów – w większości drewnianych – stojących na tym terenie.) Składa się z dwóch części; pierwsza posiadała nawierzchnię z płyt betonowych, chodnik z płyt i parking, a druga – nawierzchnię z trylinki i chodnik z kostki. W ramach przebudowy i modernizacji w 2006 r. otrzymała nawierzchnię z kostek brukowych i nowe miejsca parkingowe.
Patron ulicy: WOJCIECH KOSSAK (1856-1942) to znakomity polski malarz, niezwykle żywotny, twórczy (naliczono się ponad 2 000 obrazów jego autorstwa w galeriach i muzeach, w tym 1 w mieleckim Muzeum Regionalnym) i aktywny społecznie. Służył w wojsku austriackim i polskim. Był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, wspierał artystów i organizował opiekę nad dziełami sztuki. Portretował wiele słynnych osób, w tym cesarzy austriackich, marszałka J. Piłsudskiego i prezydenta I. Mościckiego. Autentyczną sławę przyniosła mu Panorama Racławicka, namalowana z Janem Styką i kilkoma innymi malarzami.
KOSTECKA MARIA (z SATURSKICH), urodzona 8 VIII 1908 r. w Sokalu nad Bugiem, córka Mikołaja i Anieli. Ukończyła gimnazjum, a następnie Seminarium Nauczycielskie w Sokalu. (Jednym z jej nauczycieli był wybitny poeta Julian Przyboś.) Po maturze pracowała jako nauczycielka w Szkole Powszechnej im. S. Konarskiego w Tarnopolu, a później w miejscowym przedszkolu jako księgowa. Angażowała się też w działalność tamtejszego Teatru im. Tarasa Szewczenki i występowała jako aktorka w licznych spektaklach. W czasie okupacji hitlerowskiej trudniła się ręcznym wyrobem obuwia. W 1944 r., w obawie przed represjami hitlerowców i nacjonalistów ukraińskich, wraz z rodzina przeniosła się do znajomej rodziny w Mielcu. Podjęła pracę w Flugzeugwerk Mielec przy maszynach analitycznych. Po wojnie pracowała w PZL, a potem WSK, kolejno w Wydziale Płacy i Pracy, aprowizacji i zaopatrzeniu, archiwum technicznym (pełniła funkcję jego kierownika) i Wydziale Narzędziowym oraz jako planistka przez 20 lat. W 1969 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze przez 9 lat pracowała – w niepełnym wymiarze godzin – w bibliotece Robotniczego Centrum Kultury WSK. Włączała się także w różne formy działalności społecznej. Była członkiem kolegium redakcyjnego „Głosu Załogi” i pod pseudonimem „Maja” układała krzyżówki i inne zagadki umysłowe. Pełniła różne funkcje w Radzie Kobiet, związkach zawodowych i samorządzie pracowniczym. Pozostawała też wierna swojej największej pasji – teatrowi. Występowała w amatorskim teatrze dramatycznym, funkcjonującym od 1944 r. w placówkach kultury PZL i później WSK (ZDK, RCK), poczynając od wodewilu W. Zbierzchowskiego Małżeństwo Loli (1945), poprzez kilkadziesiąt innych sztuk (około tysiąc pięćset spektakli) do wodewilu K. Krumłowskiego Królowa Przedmieścia (1985). Ulubioną jej rolą była Demeter w Nocy Listopadowej S. Wyspiańskiego (1957). Ponadto pełniła liczne funkcje pomocnicze, m.in. inspicjentki i garderobianej. Za nienaganną pracę zawodową i niezwykle owocną pracę społeczną wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarła 13 VII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KOSTECKI STANISŁAW, urodzony 15 V 1923 r. w Pełnatyczach koło Przemyśla, syn Antoniego i Gustawy z domu Vesely. Absolwent Gimnazjum w Kamionce koło Przemyśla i Liceum Ogólnokształcącego Nr (?) w Krakowie. Studia z zakresu stomatologii w Akademii Medycznej w Łodzi ukończył w 1951 r. i otrzymał tytuł lekarza stomatologa. Bezpośrednio po studiach skierowany został do Mielca, gdzie zatrudniono go w Poradni Stomatologicznej. W 1955 r. powierzono mu stanowisko kierownika Ambulatorium Stomatologicznego WSK Mielec. Od 1957 r. pracował w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. W 1960 r. został mianowany powiatowym inspektorem ds. stomatologii, a następnie kierownikiem Obwodowej Przychodni Stomatologicznej ZOZ w Mielcu. W 1974 r. uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chirurgii szczękowej. Ponadto w latach 1976-1981 pełnił funkcję kierownika Działu Metodyczno-Organizacyjnego ZOZ w Mielcu. Prowadził także prywatny gabinet stomatologiczny. Był wychowawcą wielu stomatologów w Mielcu. Przyczynił się do rozwinięcia profilaktyki fluorowej i protetyki na terenie miasta i regionu. Pracował społecznie w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Smoczce. Należał do Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL i Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”. W 1986 r. wpisano go do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 3 III 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KOSTIA TADEUSZ, urodzony 28 II 1919 r. w Krakowie, syn Henryka i Marii z domu Fordey. Absolwent Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Augusta Witkowskiego w Krakowie z maturą w 1937 r. 4 IX 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Warszawie w stopniu podporucznika i walczył w kampanii wrześniowej w SGO „Polesie” aż do kapitulacji pod Kockiem 5 X 1939 r. W latach 1941-1944 studiował na tajnej Politechnice Warszawskiej. Walczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie ukończył studia na Wydziale Politechnicznym AGH w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w Instytucie Szybownictwa w Bielsku jako starszy konstruktor, a ponadto prowadził zajęcia z aerodynamiki na wydziałach politechnicznych AGH w Krakowie. W 1954 r. został kierownikiem Biura Konstrukcyjnego Instytutu Szybownictwa w Bielsku. M.in. opracował konstrukcje szybowca wyczynowego „Jaskółka” i szybowca doświadczalnego „Kaczka”. Od 1958 r. do 1964 r. pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako kierownik Ośrodka Konstrukcji Lotniczych. W 1964 r. został przeniesiony do Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Otrzymał stopień adiunkta, a w 1971 r. – docenta. W sierpniu 1978 r. na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej na podstawie rozprawy pt. „Ocena przewozowych charakterystyk transportowych samolotów i śmigłowców” otrzymał stopień naukowy doktora. W czasie pracy w Instytucie Lotnictwa pracował nad problemami aerodynamiki, wytrzymałości i osiągów statków powietrznych. Był twórcą m.in. metody badania sprawności i ekonomiki samolotów i śmigłowców rolniczych i transportowych. Od 1978 r. do przejścia na emeryturę w 1991 r. kierował Branżowym Ośrodkiem Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej. Udzielał się społecznie. Był prezesem Sekcji Lotniczej SIMP i rzeczoznawcą SIMP w zakresie badania wypadków lotniczych. Ponadto należał do Stowarzyszenia Lotników Polskich i Klubu Seniorów Lotnictwa Polskiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego”, Medalem Pro Memoria, Medalem „Za Zasługi dla Miasta Stołecznego Warszawy”, Złotą Odznaką Honorową SIMP, Odznaką Założyciela SIMP im. H. Mierzejewskiego, Złotą Odznaką Honorową NOT oraz Zespołową Nagrodą Państwową III st. w Dziale Postępu Technicznego w 1952 r. Zmarł 6 IX 2016 r. Spoczywa na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
KOSTRZEWA DAMIAN, urodzony 19 IX 1988 r. w Gdańsku, syn Jacka i Iwony. Absolwent Szkoły Mistrzostwa Sportowego Związku Piłki Ręcznej w Gdańsku (2008 r.) Ukończył Wyższą Szkołę Trenerów Sportu w Warszawie (kierunek – sport). Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w Uczniowskim Klubie Sportowym Conrad Gdańsk, a następnie grał w SMS Gdańsk i AZFiS Gdańsk (2008-2010), najczęściej jako lewoskrzydłowy i na tej pozycji gra nadal. Wyróżniająca się gra sprawiła, że został powołany do reprezentacji Polski juniorów (m.in. w 2007 r. VI miejsce na Mistrzostwach Świata), a następnie do I reprezentacji Polski (od 2008 r.). Przed sezonem 2010/2011 został pozyskany do najlepszej polskiej drużyny Vive Targi Kielce i grał w niej I rundę. W II rundzie reprezentował ekstraklasowy MMTS Kwidzyn i przyczynił się do zdobycia brązowego medalu Mistrzostw Polski w 2011 r. Od sezonu 2012/2013 do końca sezonu 2015/2016 grał w ekstraklasowym zespole Tauron Stal Mielec (V miejsce) i należał do jego najlepszych zawodników. W rozgrywkach o mistrzostwo Polski 2012/2013 zdobył tytuł króla strzelców superligi (208 bramek). Przed sezonem 2016/2017 przeszedł do zespołu Wybrzeże Gdańsk.Przed sezonem 2018/2019 zrezygnował z gry w piłkę ręczną i podjął treningi w MMA.
KOSTUR KAZIMIERZ, urodzony 11 VII 1957 r. w Ciotuszy Nowej koło Zamościa, syn Feliksa i Krystyny z domu Rorat. Ukończył szkołę zawodową w Tomaszowie Lubelskim. Pracę zawodową rozpoczął w 1979 r. jako kierowca w PKS Bielsko-Biała. Od 1983 r. jest kierowcą w MKS w Mielcu. Działacz NSZZ „Solidarność”, trzy kolejne kadencje pełni funkcję przewodniczącego zakładowej komórki tego związku. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1976 r. Do Klubu HDK przy Oddziale PCK w Mielcu wstąpił w 1986 r. Oddał dotąd 34 000 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
KOSYNIERÓW (ULICA), krótka (154 m) i wąska uliczka na osiedlu Tadeusza Kościuszki, boczna ulicy Wojsławskiej. Biegnie w kierunku rzeki Wisłoki, do wału przeciwpowodziowego. Jej sąsiadami są posesje prywatne z domami i ogrodami. Przez wiele lat była drogą polną. Status ulicy otrzymała w 1985 r. Ma utwardzoną nawierzchnię, nie posiada chodników.
KOSZELSKI JAN, urodzony 9 VI 1938 r. w Podborzu, pow. mielecki, syn Stanisława i Bronisławy z domu Kokoszka. W latach 1954-1966 pracował w WSK Mielec jako ślusarz – spawacz. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1966 r. pracował jako technolog, a następnie kierownik Sekcji Dokumentacji Technicznej TP 2 i kierownik Drukarni Zakładowej WSK (1981-1993). Przyczynił się do wydania wielu publikacji historycznych na temat mieleckich klubów sportowych, szkół i stowarzyszeń kulturalnych. Opracował 16 wniosków racjonalizatorskich, które zostały zastosowane. W 1993 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1995-1998 pracował w PPHU „Autopart” w Mielcu. Poza pracą zawodową angażował się społecznie jako członek: SIMP, Klubu Techniki i Racjonalizacji, Polskiego Związku Filatelistów, Polskiego Związku Filatelistów, Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego”, Złotą Odznaką Racjonalizatora Produkcji, Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Srebrną Odznaką PTTK, Brązową Odznaką SIMP i Brązową Odznaką Honorową PZF.
KOSZELSKI WOJCIECH EMANUEL, urodzony 1 IX 2002 r. w Mielcu, syn Bogdana i Anny Dąbrowskiej. Uczeń Gimnazjum nr 2 w Mielcu. Od 2011 r. uczęszczał na zajęcia w modelarni przy Zespole Szkół nr 1 im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego, a od 2014 r. do MAUT Leonardo w CKPiDN w Mielcu. Należy do Mieleckiego Towarzystwa Rakietowego. Jego pasją i specjalizacją sportową jest modelarstwo kosmiczne. Od 2015 r. jest członkiem kadry narodowej juniorów w modelarstwie kosmicznym. Największe sukcesy: *2014 r.: Mistrzostwa Polski Juniorów w Modelarstwie Kosmicznym (20-22 VI, Lisie Kąty) – 1. miejsce w klasie S5B (makiety rakiet wysokościowych); *2015 r.: MPJun. w MK (Lisie Kąty) – 2. miejsce w kl. S5B, 2. miejsce w kl. S7 (makiety rakiet); Mistrzostwa Europy Juniorów w MK (25 VIII, Lwów) – 2. miejsce w kl. S5B, 2. miejsce drużynowo w kl. S5B, 2. miejsce w kl. S7, 3. miejsce drużynowo w kl. S7; Puchar Polski w MK (open) – 3. miejsce w kl. S7; *2016 r.: MPJun. w MK (Pruszków) – 3. miejsce w kl. F5K (pylon racing, odmiana halowa); MPJun. w MK (Nowy Targ) – 3. miejsce w kl. S6A (rakiety czasowe z taśmą hamującą), 3. miejsce w kl. S1A (rakiety wysokościowe), 1. miejsce w kl. S7, 2. miejsce w kl. S5B; Mistrzostwa Świata Juniorów w MK (28 VIII, Lwów) – 1. miejsce indywidualnie i tytuł mistrza świata w kl. S7 i 1. miejsce drużynowo w kl. S7; 2. miejsce drużynowo w kl. S5B. W mistrzostwach startowali reprezentanci 21 państw. Jest to pierwszy oficjalny tytuł mistrza świata juniorów w historii Mielca; *2017 r.: Mistrzostwa Europy Juniorów Modeli Kosmicznych (Włocławek) – 1. miejsce indywidualnie i drużynowo w kl. S1A, 1. miejsce indywidualnie i drużynowo w kl. S7; *2018 r.: Mistrzostwa Świata Modeli Kosmicznych FAI (Włocławek) – 1. miejsce indywidualnie i 2. miejsce drużynowo w kategorii S7 juniorów; *2019 r.: MP Halowych Modeli Akrobacyjnych (Warszawa) – 2. miejsce w kategorii wyścigowej F5K Pylon Racing i 3. miejsce w Aeromusicalu.