KABACIŃSKI BENEDYKT, urodzony 21 III 1930 r. w Gajówce, województwo łódzkie, syn Stanisława i Józefy z domu Podsiadło. Ukończył Metalową Szkołę Zawodową w Łodzi. Do Mielca przybył około 1950 r. Pracował na Wydziałach 02 i 06 WSK Mielec, kolejno jako ślusarz przyrządowy, wytaczarz i szlifierz. W międzyczasie ukończył kursy mistrzowskie i przez wiele lat pełnił funkcję mistrza. Był jednym z najbardziej aktywnych wynalazców i racjonalizatorów w WSK w latach 60. i 70. Zgłosił 22 projekty racjonalizatorskie i uzyskał 5 patentów na wynalazek. Szczególnie cenne okazały się patenty i projekty w zakresie wyposażenia wytaczarek produkcji szwedzkiej. Ich zastosowanie przyniosło przedsiębiorstwu duże korzyści finansowe. Otrzymał za to prestiżowe tytuły: „Racjonalizatora – milionera” oraz Srebrną i Złotą Odznakę „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. W latach 90. zajmował się pszczelarstwem. Zmarł 22 XI 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KABARET „KAPUA”, zespół założony w 1980 r. w Mielcu przez Zbigniewa Dyla, Piotra Leśniaka i Zbigniewa Maniaka. Pierwszym jego programem własnym był Przedodnówek, prezentowany w 1980 r. W 1981 r. otrzymał nagrodę publiczności w Klubie Studenckim „Plus” w Rzeszowie. Był współzałożycielem Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” w 1982 r. Także w 1982 r. przedstawił nowy własny program Przedszkole. W latach 1984 i 1985 uczestniczył w Krajowym Ruchu Artystycznej Młodzieży „KRAM” w Myślcu. W 1985 r. otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Mielca za twórczy wkład w rozwój kultury Mielca i regionu. Był pomysłodawcą, współorganizatorem i jednym z wykonawców koncertu Piosenki spod bereta w 1988 r. W tym samym roku otrzymał nagrodę publiczności w przeglądzie „Śpiewać każdy może” w krakowskim Klubie Pod Jaszczurami. W 1989 r. wystawił Latającą baterię – „operę bardzo komiczną”, jak ją nazywano. Libretto napisał Z. Maniak, a muzykę – Piotr Sobczak. Gościnnie dołączył do wykonawców Tomasz Guzik. W latach 90. P. Leśniak i Z. Maniak wyjechali za granicę, ale nie zerwali całkowicie kontaktu z Mielcem. W 2001 r. po raz drugi przedstawiono mieleckiej publiczności Piosenki spod bereta. W dotychczasowym dorobku kabaretu znajduje się kilkadziesiąt własnych utworów, spośród których największą popularność uzyskały: Truteń, Mgła, Reggan, Marsz Młodych Gniewnych, Tasiemiec, Zielony Kapturek, Samba-Kicha i Łabędzi śpiew.
KACAŁA ANDRZEJ, urodzony 26 X 1927 r. w Jabłonce, województwo stanisławowskie (aktualnie Ukraina), syn Piotra i Marii z domu Laszlo. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1947 r. W tym samym roku został aresztowany przez UB i przez pewien czas przetrzymywany. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie ukończył w 1952 r. i otrzymał tytuł inżyniera rolnika. Po studiach podjął pracę zawodową w POM w Kaliszu Pomorskim jako starszy agronom. W 1955 r. został zatrudniony w Ministerstwie Rolnictwa, początkowo na stanowisku naczelnika Wydziału Organizacji Produkcji (1955-1959), a następnie zastępcy dyrektora Departamentu Produkcji (1959-1966) i dyrektora tegoż departamentu (1966-1968). W latach 1968-1983 pełnił funkcję wiceministra rolnictwa. Uzyskał specjalizację na Uniwersytecie w Cambridge (Anglia, 1961), ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1970) i uzyskał tytuł magistra inżyniera oraz odbył roczną praktykę w USA (pół roku na farmach i pół roku na Uniwersytecie Alabahma Illinois). W 1981 r. przewodniczył Komisji Rządowej prowadzącej negocjacje ze strajkującymi rolnikami w Rzeszowie i Ustrzykach Dolnych, w rezultacie czego 19 II 1981 r. podpisano „porozumienia rzeszowsko – ustrzyckie”. Otrzymał patent (61063) na „Sposób otrzymywania mączki dolomitowej przy kompleksowym odzyskiwaniu metali z dolomitów kruszconośnych”. W 1983 r. został służbowo przeniesiony do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i w latach 1983-1987 pełnił funkcję Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego PRL w Kanadzie. Po powrocie do Polski pracował w Urzędzie Rady Ministrów jako doradca ministra (1987-1989). Od 1989 r. do 2002 r. sprawował funkcje prezesa Zarządu Firm: Kulczyk Holding SA i Euro Agro Centrum SA. Poza pracą zawodową pełnił liczne ważne funkcje społeczne. Był m. in.: prezesem Zarządu Polskiego Związku Jeździeckiego (1969-1973) i prezesem Zarządu Głównego Ochotniczych Straży Pożarnych (1974-1983), a od 1989 prezesem i członkiem Zarządu Fundacji „Rozwój Akademii Rolniczej – SGGW – Warszawa”. W 2002 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony został odznaczeniami państwowymi: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, a także wieloma odznaczeniami resortowymi i organizacyjnymi, m.in. Złotą Odznaką Jeździecką, Złotą Odznaką Zasługi dla Straży Pożarnych i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.)
KACZMARCZYK LESZEK, urodzony 21 III 1956 r. w Mielcu. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. W latach szkolnych należał do ZHP, pełnił funkcje przybocznego i drużynowego VI TDH przy II LO, a przed maturą otrzymał stopień podharcmistrza. Interesował się także sportami wodnymi, uzyskując m.in. patenty żeglarza i sternika jachtowego, sternika motorowodnego, płetwonurka i ratownika wodnego. Po maturze podjął studia na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza i ukończył je w 1982 r. z tytułem magistra inżyniera inżynierii środowiska. W czasie studiów działał nadal w ZHP i w SZSP, m.in. pełnił funkcje przewodniczącego Międzyuczelnianej Rady Studenckich Kręgów Instruktorskich ZHP oraz członka prezydium Zarządu Wojewódzkiego SZSP w Rzeszowie. W roku 1978 uzyskał stopień harcmistrza ZHP. Uczestniczył w wielu kursach szkoleniowych, m.in. w Centralnej Szkole Instruktorów ZHP w Oleśnicy. Brał udział w licznych obozach harcerskich, najczęściej w ramach akcji „Bieszczady-40”, pełniąc m.in. funkcje instruktora wachtowego i zastępcy komendanta. Był założycielem i przewodniczącym Zarządu Honorowych Dawców Krwi przy Politechnice Rzeszowskiej. Ukończył także kurs pilotów wycieczek zagranicznych i zdobył uprawnienia do prowadzenia wycieczek BPiT „Almatur”, a następnie uprawnienia państwowe. Był pilotem wielu wycieczek zagranicznych (m.in. Indie, Nepal, Rejsy Czarnomorskie, Rejsy Dookoła Europy), a ponadto był rezydentem w bazach turystycznych BPiT „Almatur” (Węgry, Bułgaria, Ukraina). Równolegle do studiów na Politechnice ukończył z wyróżnieniem roczne Studium Pedagogiczne. Po studiach zatrudniony został w Służbie Inwestycyjnej WSK „PZL-Mielec”, której był stypendystą. Po odbyciu stażu został kierownikiem Sekcji Inwestycji Nieprzemysłowych IN-21. Zajmował się przygotowaniem szeregu inwestycji, m.in. obiektów sportowych FKS „Stal” Mielec, Domu Sanatoryjno-Wczasowego w Krynicy, Pałacu w Przecławiu i Ośrodka Wczasowego w Rzemieniu. Powierzono mu funkcję przewodniczącego Związkowej Rady Zakładowej Służby Inwestycyjnej. Był także czynnym Honorowym Dawcą Krwi i sekretarzem Klubu HDK im. prof. J. Aleksandrowicza. W 1983 r. był współzałożycielem, a następnie przewodniczącym Młodzieżowego Zespołu Budowlanego, który zbudował osiedle domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej przy ul. Długiej w Mielcu. W latach 1983-1995 uczył dodatkowo, w niepełnym wymiarze godzin, w Zespole Szkół Budowlanych oraz na kursach organizowanych przez Dział Szkolenia „PZL-Mielec” i Zakład Doskonalenia Zawodowego. W 1987 r. uzyskał uprawnienia budowlane (tzw. wykonawcze) w zakresie sieci i instalacji wodno-kanalizacyjnych, gazowych i centralnego ogrzewania, a w 1994 r. uprawnienia projektowe bez ograniczeń w tych specjalnościach. W 1990 r. przeszedł do pracy w Zakładzie Gazowniczym w Rzeszowie na stanowisko mistrza RG Mielec d/s sieci i instalacji gazowych. Uczestniczył w gazyfikacji wielu miejscowości, m.in. Przecławia, Rzemienia, Czermina, Rzędzianowic, Woli Mieleckiej i Łączek Brzeskich. W roku 1991 założył, wraz z żoną Bożeną, Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „INWEST” i pracuje w niej na stanowisku dyrektora. Zespoły pod jego kierunkiem opracowały projekty ponad 100 km sieci gazowych (głównie w gminach Wadowice Górne i Klimontów), sieci wodno-kanalizacyjnych i cieplnych, a także dziesiątki kotłowni gazowych i olejowych. Był projektantem ponad 80 kotłowni gazowych różnej wielkości, m.in. w Przemyślu, Jarosławiu i Tuchowie.W 1997 r. ukończył szkolenie dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa i zdał egzamin z wynikiem pozytywnym. W latach 1996-2001 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej CHU „PASAŻ” Sp. z o.o. w Mielcu.Od 2016 r. jest przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej nr 297 przy Podkarpackim Oddziale PZITS oraz wiceprzewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej przy Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie w zawodach branży instalacyjnej sanitarnej. W styczniu 2018 r. rektor Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu powołał go w skład konwentu tej uczelni. Jest członkiem PZITS oraz Stowarzyszenia Inżynierów Budownictwa (Izby Budowlanej). W 2016 r. i 2020 r. został wybrany na prezesa Oddziału PZITS i jednocześnie członka Zarządu Głównego PZITS. W latach 2006-2016 pełnił funkcje sekretarza Rady PDK Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa w Rzeszowie i redaktora naczelnego „Biuletynu Informacyjnego Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa”. Był delegatem na Zjazdy Krajowe Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa (3 kadencje). Pełni funkcje prezesa Zarządu Oddziału Rejonowego PCK w Mielcu i członka Zarządu Wojewódzkiego PCK w Rzeszowie, wcześniej jako skarbnik, a obecnie – sekretarz. Jest członkiem kilku innych stowarzyszeń, m.in. Mensa Polska, która jest częścią międzynarodowej organizacji zrzeszającej osoby o ilorazie inteligencji kwalifikującym do górnych 2 % populacji. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką HDK Zasłużony dla Zdrowia Narodu”, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową PZITS, Srebrną Odznaką Honorową NOT, dyplomem Ministra Gospodarki z okazji 25-lecia polskiej transformacji, odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi I, II i III stopnia, odznakami honorowymi PCK IV, III, II i I stopnia, Odznaczeniem „Kryształowe Serce”, Medalem 100-lecia PCK, Medalem 50-lecia WSK „PZL-Mielec” oraz odznaką i medalem „Zasłużony Bieszczadom”.
KACZMARCZYK STEFAN, urodzony 29 IX 1947 r. w Otałęży, pow. mielecki, syn Jana i Stefanii z Kazimierskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Wkrótce po rozpoczęciu pracy zawodowej (1969) w Przedsiębiorstwie Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch” w Mielcu został powołany do służby wojskowej. W 1971 r. powrócił do pracy w PUPiK „Ruch” i jako instruktor do spraw kulturalno-oświatowych inspirował i nadzorował działalność Klubów Prasy i Książki na terenie czterech oddziałów: mieleckiego, dębickiego, kolbuszowskiego i ropczyckiego. Był współorganizatorem ogólnopolskich i regionalnych konkursów i akcji kulturalno-oświatowych „Ruchu” (później RSW „Prasa-Książka-Ruch”) na terenach wymienionych powiatów. Równocześnie podnosił swoje kwalifikacje zawodowe. W 1982 r. ukończył Policealne Studium Zawodowe w Krakowie, a w 1986 r. Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra pedagogiki. Ponadto uczestniczył w wielu kursach i szkoleniach specjalistycznych. W latach 1990-2008 pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół w Chorzelowie, a od 2008 r. przebywa na emeryturze. W 1992 r. uzyskał stopień nauczyciela mianowanego. Organizował wiele szkolnych konkursów i imprez sportowych dla dzieci i młodzieży. Publikował artykuły o działalności kulturalno-oświatowej i sportowo-rekreacyjnej w pismach: „Plon”, „Zielony Sztandar”, „Naprzód”, „Głos Załogi”, „Strażak”, „Nowiny” i „Nasz Klub”. W latach 1984-1986 był ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu. Od 1984 r. jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a w latach 2003-2005 był członkiem Zarządu. Wyróżniony m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz odznakami: „Wzorowy Żołnierz”, „Przyjaciel Dziecka” i „Zasłużony Działacz Kultury”, Srebrną Honorową Odznaką Związku Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej i Odznaką Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej.
KACZMAREK JAN, urodzony 1 VII 1907 r. w Inowrocławiu, syn Piotra i Katarzyny z Wojciechowskich. Od 1935 r. służył w Komendzie Powiatowej Policji Państwowej w Mielcu w stopniu posterunkowego. Po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.), w sytuacji zbliżania się wojsk niemieckich do Mielca, udał się wraz z grupą mieleckich policjantów w kierunku wschodnim. Po agresji wojsk sowieckich na Polskę (17 IX 1939 r.), w nieznanych dotąd okolicznościach został uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze. Potwierdzeniem tego jest lista wywozowa nr 020/2 z 9 IV 1940 r., gdzie jest wpisany pod pozycją 71. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Pośmiertnie awansowany na stopień aspiranta. Upamiętnieniem jego śmierci są tabliczki memoratywne w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli, na Ścianie Katyńskiej w Mielcu przy bazylice mn. św. Mateusza i na grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym w Nowym Sączu.
KACZOR KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 24 III 1938 r. w Górze Motycznej, syn Józefa i Marii z Wójcików. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1956 r. Po odbyciu studiów teologiczno-filozoficznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie 24 VI 1962 r. Pracował jako wikariusz w Nockowej i Górkach Mieleckich. W 1969 r. otrzymał mianowanie na wikariusza eksponowanego w Ziempniowie i zadanie zbudowania tam kościoła. W latach 1969-1979 doprowadził do wybudowania świątyni pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz plebanii i domu katechetycznego. W 1976 r. został mianowany proboszczem nowo utworzonej parafii w Ziempniowie (10 VII 1976 r.). W 1984 r. przeniesiono go na probostwo w Chorzelowie. W tej parafii doprowadził do wybudowania kaplicy pw. Bożego Miłosierdzia w Ławnicy i kaplicy pw. Dobrego Pasterza w Chrząstowie oraz kaplicy na cmentarzu w Chorzelowie. Specjalną troską otaczał kościół parafialny, przeprowadzając jego gruntowną renowację. Planował też budowę kościoła w Maliniu i w tym celu zakupił budynek miejscowej starej szkoły wraz z terenem. Wprowadził szereg nabożeństw, w tym czuwania przed obrazem Matki Boskiej Dzikowskiej (Święta Rodzina) i nowenny do Matki Bożej. W 1985 r. został wybrany do Rady Diecezjalnej Caritas, a w 1986 r., po podziale dekanatu mieleckiego na dwa dekanaty, został wybrany wicedziekanem dekanatu Mielec Północ. W latach 90. popularyzował Radio Maryja, a w 1997 r. był jednym z głównych organizatorów pomocy dla powodzian w powiecie mieleckim. Żył także sprawami Mielca i współpracował z wieloma mieleckimi instytucjami i organizacjami społecznymi. Zmarł 2 III 2001 r. w Krakowie. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
KACZOR MARCIN PIOTR, urodził się 19 V 1976 r. we Wrocławiu, syn Bronisława i Marii Kaczor. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1995 r. W 1995 r. został laureatem I stopnia (z trzecią lokatą) XXIV Olimpiady Biologicznej w Warszawie, a następnie jako reprezentant Polski zdobył srebrny medal w VI Międzynarodowej Olimpiadzie Biologicznej (The Sixth International Biology Olympiad), zorganizowanej w dniach 2-9 VII 1995 r. w Bangkoku (Tajlandia). Za wybitne osiągnięcia w roku szkolnym 1994/1995 otrzymał stypendium Ministra Edukacji Narodowej. Studia na Wydziale Lekarskim Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 2001 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów należał do Studenckiego Towarzystwa Naukowego CM UJ. W 1999 r. i 2001 r. otrzymał nagrody na sesjach nauk podstawowych 37. i 39. Ogólnopolskiej Konferencji Studentów Medycyny w Krakowie. W 2000 r. odbył miesięczną praktykę na Uniwersytecie Cukurova (Turcja), a po ukończeniu studiów – roczny staż podyplomowy w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie (2001). Kontynuuje naukę na studiach doktoranckich z zakresu medycyny molekularnej w Collegium Medicum UJ oraz pracuje – w niepełnym wymiarze godzin – w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Od 1999 r. śpiewa w chórze „Dominanta” Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Od 2002 r. pracował jako asystent w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. W 2006 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych, a rozprawa doktorska Szybka metoda genotypowania alfa1-antytrypsyny i jej zastosowanie w diagnostyce mutacji PI*S i PI*Z w losowej próbie populacji Krakowa oraz jej publiczna obrona została uznana za wyróżniającą przez Radę Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 2007 r. został zatrudniony w II Katedrze Chorób Wewnętrznych UJ jako asystent, a następnie adiunkt (2011). Specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych uzyskał w 2011 r. Zajmuje się genetyką chorób układu krążenia i oddechowego. Jest autorem i współautorem prac opublikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, a także licznych doniesień konferencyjnych. Członek Zespołu ds. Polskich Wytycznych Oceny Technologii Medycznych.
„KADOMEX” PPHU Sp. z o.o., firma założona w Mielcu w 1992 r. Posiada siedzibę przy ul. R. Traugutta (po byłej „fabryce domów”). Produkuje elementy betonowe i drogowe, żerdzie telefoniczne i elektryczne, beton towarowy, pustaki „Alfa” i styropian. Odbiorcami wyrobów są krajowe firmy budowlane i klienci indywidualni. Funkcję prezesa Zarządu od początku jej funkcjonowania pełnił Adam Kamiński. Zmieniono formę prowadzenia firmy ze spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na spółkę cywilną: Kamiński Adam, Kamiński Bogdan S.C. Profil produkcji nie zmienił się.
KAFEJKI INTERNETOWE, specjalne lokale, w których za odpłatnością korzystano z różnych form informacji i rozrywki poprzez Internet. Pierwsze w Mielcu otwarto w 2001 r. Były to: „X-NET” przy ul. Drzewieckiego, „MAUPA” w CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej i „CYBERNETYKA” przy ul. L. Staffa 4a. Po rozpowszechnieniu się Internetu kafejki zakończyły działalność.
KAGAN STANISŁAW, urodzony 27 XI 1962 r. w Mielcu, syn Józefa i Julii z domu Lonczak. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu (klasa matematyczno-fizyczna), maturę zdał w 1981 r. Studiował na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie i w 1985 r. uzyskał tytuł inżyniera. Po studiach pracował w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym w Mielcu jako kierownik produkcji polowej oraz specjalista do spraw kontraktacji i handlu (1985-1992). W 1986 r. ukończył kurs specjalistyczny z dziedziny produkcji mleka na uniwersytecie stanowym College of Agriculture at Penn State w Pensylwanii (USA). Od 1993 r. do 1998 r. był starszym specjalistą rejonowym do spraw ogólnorolniczych i marketingu w Oddziale Terenowym Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Tarnowie z siedzibą w Zgłobicach, a w latach 1999-2000 – starszym specjalistą do spraw doradztwa rolniczego Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Boguchwale. Od 2000 r. pracuje w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Mielcu. Pełnił m.in. funkcje zastępcy kierownika Biura (2004-2008) i pełniącego obowiązki kierownika Biura, od 2008 r. głównego specjalisty, a od 2018 r. jest kierownikiem Biura. Od młodości angażował się w działalność społeczną. W latach 1981-1985 był działaczem opozycji studenckiej i Niezależnego Związku Studentów, m.in. uczestniczył w strajku studenckim i brał udział w organizacji wypoczynku dla dzieci represjonowanych członków NSZZ „Solidarność” z Nowej Huty. W 2006 r. został wybrany z listy KW Prawo i Sprawiedliwość na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2006-2010, a następnie w 2010 r. na kadencję 2010-2014, w 2014 r. na kadencję 2014-2018 i w 2018 r. na kadencję 2018-2023. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
KAHL EUGENIUSZ, urodził się 17 V 1912 r. w Schönanger (później Orłów), powiat mielecki, syn Jana i Bronisławy z domu Groele. W 1932 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Po maturze odbył czynną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Zambrowie, a w 1935 r. ukończył Państwowe Pedagogium w Krakowie. Po kilku krótkich okresowych zatrudnieniach (Kraków, Pustynia, Sędziszów Małopolski, Wola Pławska) skierowany został w 1937 r. do pracy w szkole w Podlesiu koło Jastrząbki Starej, powiat dębicki. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. powołany został do służby w 16 pułku piechoty w Tarnowie, ale ostatecznie w wojnie obronnej 1939 r. uczestniczył jako podporucznik w oddziałach zapasowych. Walczył m.in. pod Jaworzem koło Pilzna i pod Jawornikiem Ruskim, gdzie polskie oddziały zostały rozbite. Po klęsce wrześniowej powrócił do rodzinnego domu. Odmówił podpisania „Volkslisty”, a następnie uczestniczył w patriotycznej manifestacji przy grobie oficera Wojska Polskiego na cmentarzu w Borowej. Po otrzymaniu wiadomości o zamiarze aresztowania przez niemieckie służby bezpieczeństwa ukrywał się w Ujściu nad Wisłą. Należał do Związku Walki Zbrojnej i Batalionów Chłopskich oraz prowadził tajne nauczanie. W listopadzie 1944 r. zgłosił się do WRR w Mielcu i został skierowany do Lublina, a stamtąd do 2. Armii Wojska Polskiego, stacjonującej w lasach w Sawinie koło Chełma. Otrzymał przydział do kompanii rusznic przeciwpancernych w I Brygadzie Pancernej i w stopniu podporucznika dowodził plutonem w walkach nad Nysą Łużycką, pod Nisky, Budziszynem (osłaniał Sztab Brygady), Koenigswartha i Neustadt. Udział w II wojnie światowej zakończył w okolicach Mielnika, gdzie broniły się, już po ogłoszeniu kapitulacji Niemiec, resztki wojsk hitlerowskich. Za udział w działaniach wojennych otrzymał wówczas m.in.: Krzyż Walecznych, Medal Zwycięstwa oraz Medal za Odrę i Nysę. We wrześniu 1945 r. został zdemobilizowany, powrócił w rodzinne strony i podjął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Borowej. Od 1947 r. uczestniczył w organizowaniu Liceum Pedagogicznego w Mielcu i w 1948 r. został mianowany jego wicedyrektorem. Przyczynił się do rozwoju szkoły i wykształcenia w niej setek nauczycieli. Uczył biologii i geografii, organizował rożne formy turystyczne (wycieczki, obozy wędrowne). W latach 1967-1968 pełnił funkcję dyrektora Liceum Medycznego w Mielcu. W roku szkolnym 1968/1969 uczył w Liceum Pedagogicznym, a od 1969 r. do 1974 r. pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących. W 1974 r. przeszedł na emeryturę. Udzielał się w pracy społecznej. Od 1937 r. pełnił różne funkcje w Związku Nauczycielstwa Polskiego, m.in. był prezesem Oddziału Powiatowego w Mielcu (1957-1977), członkiem Zarządu i Prezydium Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie (1962-1973) i członkiem Zarządu Głównego w Warszawie (1966-1973). Był jednym z inicjatorów zakupienia zabytkowej willi przy ul. T. Kościuszki 25 i zorganizowania w niej Domu Nauczyciela, a następnie patronował tworzeniu się Klubu Nauczycielskiego z rozwiniętą działalnością kulturalno-oświatową. (W 2000 r. Klub ten nazwano jego imieniem.) W latach 50., 60. i 70. był radnym i przewodniczącym komisji Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Pełnił także odpowiedzialne funkcje polityczne, m.in. był wiceprezesem Powiatowego Komitetu ZSL w Mielcu i członkiem Prezydium Powiatowego Komitetu FJN. Społecznie kierował mieleckim oddziałem Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych. Udzielał się także, jako członek zarządów, w kilku dalszych organizacjach społecznych, m.in. PCK, ZHP i TWP. W 1977 r. zrezygnował z funkcji społecznych, ale do końca życia służył swym bogatym doświadczeniem. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami państwowymi, w tym Krzyżem Oficerskim OOP, kolejnymi medalami za udział w II wojnie światowej, m.in. Medalem za Udział w Walkach o Berlin, Medalem za Warszawę i Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Złotą Odznaką ZNP oraz wieloma odznakami organizacji społecznych. W 1979 r. wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 15 V 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAHL FRANCISZEK (ksiądz), urodzony w 1856 r. Schönanger (później Orłów), powiat mielecki, syn Jana i Julianny z domu Hahn. Absolwent c. k. Gimnazjum w Tarnowie. W 1880 r. ukończył studia teologiczne w Tarnowie i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Skrzyszowie i katedrze tarnowskiej. Od 1885 r. był katechetą szkoły męskiej w Tarnowie. W 1887 r. został dyrektorem tej szkoły i równocześnie drugim katechetą w szkole żeńskiej. Pełnił także posługę kapłańską w szpitalu wojskowym. W 1888 r. wyznaczono go seniorem wikarych przy katedrze, a ponadto był kapelanem biskupa I. Łobosa. W latach 1891-1893 sprawował funkcję wicedyrektora seminarium. W 1893 r. mianowany został proboszczem w Gręboszowie, a wkrótce potem wybrano go wicedziekanem dekanatu dąbrowsko-tarnowskiego. Po konflikcie z ludowcami, a szczególnie z ich przywódcą Jakubem Bojką, został niesłusznie oskarżony o czyny, których nie potwierdziło dochodzenie. Załamał się psychicznie i w 1907 r. zrezygnował ze wszystkich funkcji. Przybył do rodziny w Mielcu i tu zmarł 16 VII 1911 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAHL JANINA (z domu ANDERS), urodzona 19 V 1920 r. w Wampierzowie, córka Romana i Józefy z domu Dziadyk. W 1938 r. ukończyła Gimnazjum Ogólnokształcące, a studia na Akademii Handlowej w Krakowie przerwał najazd hitlerowski na Polskę w 1939 r. W okresie okupacji hitlerowskiej pomagała rodzicom w pracach przy gospodarstwie (ojciec – nauczyciel i matka zostali zwolnieni z pracy) oraz prowadziła tajne nauczanie w Wampierzowie. Na początku sierpnia 1944 r. przeniosła się z rodziną do Mielca. (Wyszła za mąż za Eugeniusza Kahla.) W latach 1944-1947 pracowała w sklepie jako ekspedientka. Od roku szkolnego 1947/1948 zatrudniona została w Powszechnym Państwowym Koedukacyjnym Liceum Handlowym w Mielcu jako nauczycielka towaroznawstwa oraz organizacji i techniki handlu. W latach 1950-1951 uzupełniła wiedzę na kursach technologii i towaroznawstwa w Gliwicach oraz chemii z materiałoznawstwem w Warszawie. Złożyła także egzaminy z zakresu przedmiotów pedagogicznych w Warszawie i matematyki w Rzeszowie. W latach 1954-1975 pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu, głównie jako nauczyciel matematyki. Przez 17 lat prowadziła szkolną spółdzielnię uczniowską. Przygotowywała uczniów do konkursów przedmiotowych z matematyki. Po przejściu na emeryturę w 1975 r. jeszcze przez kilka lat pracowała (w niepełnym wymiarze godzin) w Szkołach Podstawowych nr 1 i 6 w Mielcu oraz w Szkole Podstawowej w Rzędzianowicach. Od 1947 r. należała do ZNP. Wyróżniona została m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Medalem „Zasłużonej Matce”, Odznaką TON (Tajnej Organizacji Nauczycielskiej), Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Mieszkała w Warszawie. Zmarła 7 X 2012 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAHLA EUGENIUSZA (ULICA), ulica miejska na osiedlu Smoczka. Biegnie od ul. Św. Kingi do ul. W. Witosa. Ma długość 788 m i nawierzchnię gruntową. Patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 25 X 2007 r.
Patron ulicy: EUGENIUSZ KAHL (1912- 1985) to zasłużony dla ziemi mieleckiej nauczyciel i wychowawca oraz działacz społeczny. Jako oficer Wojska Polskiego brał udział w II wojnie światowej.
KAIM FRANCISZEK, urodzony 13 II 1919 r. w Woli Drwińskiej, województwo krakowskie. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W roku szkolnym 1933/1934 był członkiem pierwszego składu gimnazjalnego chóru męskiego „Melodia”, powstałego z inicjatywy profesora Stanisława Lachmana. Egzaminy maturalne zdawał w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Bochni, a następnie rozpoczął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik leśny i rolny. Po wojnie kontynuował studia na AGH i ukończył je w 1948 r. z tytułem inżyniera metalurga. W czasie studiów i po ich ukończeniu pracował na wydziałach metalurgicznych w Hucie Bobrek i Hucie Małapanew, a w latach 1951-1953 sprawował w tej drugiej funkcję dyrektora naczelnego. W 1953 r. został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Hutnictwa, a w 1957 r. podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W latach 1964-1967 pełnił funkcję I zastępcy ministra przemysłu ciężkiego, a w latach 1967-1970 ministra tego resortu. Od 1970 r. do 1979 r. sprawował funkcję wiceprezesa Rady Ministrów, a ponadto od 1976 r. do 1980 r. był ministrem hutnictwa. Od 1971 r. do 1976 r. pełnił funkcję członka Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1972-1980 był posłem na Sejm PRL VI i VII kadencji. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. W istotny sposób przyczynił się do rozwoju polskiego hutnictwa, zwłaszcza poprzez inicjowanie i wspieranie wdrażania wielu nowoczesnych technologii. W uznaniu tych zasług Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie nadała mu tytuł doktora honoris causa. Odznaczony został wieloma wysokimi odznaczeniami państwowymi. Zmarł 11 IX 1996 r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, przy głównej alei (kwatera A 3 Tuje).
KAIMOWSKI ALEKSANDER, urodzony 15 IV 1887 r. w Lazurce koło Kaniowa, województwo kijowskie, syn Aleksandra i Henryki z Wolańskich. Absolwent gimnazjum w Kijowie, maturę zdał w 1904 r. Ukończył Korpus Kadetów w Kijowie, a następnie Szkołę Podchorążych Kawalerii w Elizabetgrodzie. Uczestniczył w I wojnie światowej jako oficer carski, początkowo w pułku ułanów, a po paru miesiącach w lotnictwie jako obserwator. Na początku 1916 r. ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą w Gatczynie i został mianowany dowódcą eskadry. Walczył na froncie zachodnim, a następnie północnym. W 1917 r. został dowódcą Szkoły Lotniczej w Tyflisie (Gruzja). Posiadał wówczas stopień pułkownika. W 1918 r. wrócił do Kijowa, a następnie przebywał w Odessie, Bułgarii (1921-1923) i Rumunii (1923-1928). Do Polski przybył w 1928 r. i podjął pracę w Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej. W latach 1928-1939 zajmował stanowiska: kierownika startu, kierownika remontowego, kierownika kosztorysowego i kierownika działu materiałowego. Należał do Związku Zachodniego. W czasie II wojny światowej i w latach 1944-1948 zajmował się konnym przewozem towarów. Od 15 III 1949 r. do 11 XI 1950 r. pracował w WSK Mielec na stanowisku szefa Wydziału Zaopatrzenia i Zbytu. Zmarł 25 II 1952 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KALINKA ŁUKASZ TOMASZ, urodzony 15 II 1981 r. w Tarnobrzegu, syn Józefa i Wandy z domu Gwóźdź. Absolwent Technikum Elektrycznego w Tarnobrzegu z maturą w 2003 r. Studiował na Wydziale Transportu (kierunek: sterowanie ruchem lotniczym) Politechniki Warszawskiej w Warszawie i w 2008 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w Przedsiębiorstwie Państwowym „Porty Lotnicze” w Warszawie jako koordynator naziemnego ruchu lotniczego (XI 2008 r. – IX 2009 r.), a następnie był referentem ds. koordynacji płytowej (IX 2009 r. – V 2010 r.). Od lipca do października 2010 r. pracował w Warsaw Airport Services Port Lotniczy Rzeszów – Jasionka na stanowisku agenta obsługi naziemnej. W czerwcu 2011 r. podjął pracę w Mielcu. Pełnił funkcje kierownika ds. bezpieczeństwa lotniczego i operacji lotniczych w Polskich Zakładach Lotniczych p. z o.o. w Mielcu (VI 2011 r. – IX 2013 r.) i kierownika ds. bezpieczeństwa lotniczego spółki Lotnisko Mielec Sp. z o.o. (IX 2013 r. – IX 2018 r.). Od X 2018 r. do VII 2019 r. pracował jako Safety Officer w Przedsiębiorstwie Państwowym „Porty Lotnicze” w Warszawie. Ponadto został zatrudniony jako kierownik ds. bezpieczeństwa lotniczego w ATSM (d. Goldwings Flight Academy) Sp. z o.o. w Warszawie (X 2018 r. – nadal). W 2018 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: zarządzanie bezpieczeństwem w lotnictwie) Uczelni Łazarskiego w Warszawie. W sierpniu 2019 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu Lotnisko Mielec Sp. z o.o. Dotychczasowe ważniejsze osiągnięcia zawodowe to: wyróżnienie w konkursie „Ciągłe doskonalenie” (za zaangażowanie w doskonalenie procesów realizowanych w Polskich Zakładach Lotniczych Mielec Sp. z o.o.) i prelekcja nt. „SMS w praktyce – na przykładzie Lotniska Mielec” wygłoszona na Krajowej Konferencji Bezpieczeństwa w Warszawie w 2017 r.
KALINOWA (ULICA), ulica prywatna na osiedlu Dziubków. Ma około 128 m długości. Biegnie łukowatą linią od ul. Dereniowej w kierunku północno-zachodnim i krzyżuje się z sięgaczem ulicy Nowej. W tej okolicy powstają już pierwsze domy. Nazwę, na wniosek współwłaścicieli, nadano jej na sesji Rady Miejskiej 8 IX 2010 r.
KALIŃSKI JANUSZ, urodzony 22 IV 1962 r. w Warszawie, syn Janusza i Marianny z domu Szymczak. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. Po maturze w 1982 r. został zatrudniony w WSK Mielec, początkowo jako elektromonter lotniczy, a od 1988 r. jako mistrz. Po restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” – od 1998 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku kierownika sekcji. Od 1978 r. sędziował mecze piłki siatkowej. Udział w kursach specjalistycznych i pozytywne oceny kwalifikatorów pomagały mu w osiąganiu kolejnych szczebli kariery sędziowskiej. W 1985 r. awansował do grona sędziów szczebla centralnego. (Był wówczas najmłodszym w kraju sędzią tej klasy.) W 1995 r. otrzymał uprawnienia do sędziowania I ligi, a w 1998 r. przyznano mu klasę państwową, najwyższą klasę w Polsce. Oprócz spotkań krajowych sędziował wiele towarzyskich meczów międzynarodowych i międzypaństwowych w piłce siatkowej kobiet i mężczyzn. Ponadto w 1982 r., po ukończeniu kursu w Krakowie, uzyskał licencję pilota wycieczek krajowych i w latach 1982-1985 pilotował kilkadziesiąt wycieczek organizowanych przez PBP „Orbis” w Mielcu.
KALITA JAN IGNACY, urodzony 18 VI 1897 roku w Radomyślu Wielkim, syn Piotra i Marii z Mulowskich. Uczęszczał do c. k. Gimnazjum w Mielcu. Zaliczany był do uczniów uzdolnionych i otrzymywał stypendium. Jesienią 1914 r., uciekając przed zbliżającym się frontem wojennym, rodzina Kalitów zamieszkała na Morawach i Jan kontynuował naukę w gimnazjum w Morawskiej Ostrawie. W następnym roku uczył się w c.k. Gimnazjum V w Krakowie i tam w trybie nadzwyczajnym zdał egzamin dojrzałości. Na początku 1916 r. został powołany do służby wojskowej i skierowany do Oddziału Jednorocznych VIII Kompanii 40 Pułku Piechoty. Ostatni list do rodziców, którzy powrócili do Radomyśla, wysłał 25 II 1916 r. z Sambora, a później ślad po nim zaginął.
KAŁOŃ WŁADYSŁAW, urodzony w 1918 r. w Krakowie. Walczył w wojnie obronnej 1939 r. w 8 Pułku Ułanów im. Ks. Józefa Poniatowskiego. Po klęsce wojsk polskich przedostał się przez Węgry do Francji. W kampanii francuskiej (1940 r.) walczył w szeregach II Dywizji Strzelców Pieszych. W czasie walk został wzięty przez Niemców do niewoli i internowany w Szwajcarii. Trzykrotnie uciekał i ostatecznie udało mu się przedostać do nieokupowanej części Francji, a następnie do Algierii, gdzie służył w legii cudzoziemskiej. Po zajęciu Algieru przez Niemców został znów wzięty do niewoli i po 6 miesiącach skierowany na przymusowe roboty do Wrocławia. W 1943 r. uciekł i przybył do Krakowa, gdzie nawiązał kontakt z AK. Wysłano go do Obwodu AK Mielec i pod pseudonimem „Tomciu” uczestniczył w akcjach zbrojnych oddziału Jana Mazura „Stalowego”. W czasie Akcji „Burza” brał udział w walkach batalionu „Hejnał”. Uczestniczył w uroczystości wojskowej po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej 6 VIII 1944 r. Po wojnie został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagrów w Borowiczach, Jegolsku i Swierdłowsku. Do rodzinnego Krakowa powrócił w 1947 r. W 1956 r. został przewodniczącym Komisji Środowiskowej Byłych Żołnierzy AK przy Zarządzie Okręgu ZBoWiD w Krakowie. Zmarł 15 VIII 1983 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KAŁUCKI KAZIMIERZ, urodzony 17 VIII 1935 r. w Sasowie, województwo tarnopolskie (dziś Ukraina), syn Władysława i Katarzyny z domu Stankiewicz. Po II wojnie światowej, z powodu zmiany granic państw, został repatriowany do Dębna Lubuskiego. W 1952 r. ukończył tamtejsze liceum ogólnokształcące i zdał maturę. Studiował w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie oraz na Wydziale Chemicznym Politechniki Szczecińskiej i w 1957 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera chemii. W tym samym roku podjął pracę na macierzystej uczelni jako asystent. Interesował się głównie chemią i technologią chloru, a później także szeroko pojętymi procesami katalitycznymi. Zagadnieniom tym poświęcił pracę doktorską: Badania układu dwutlenek chloru – chlor (1966, dr nauk technicznych) i habilitacyjną: Analiza procesu kontaktowego utleniania chlorowodoru (1982, dr hab. nauk chemicznych). Pełnił funkcje: starszego asystenta, adiunkta, docenta i profesora nadzwyczajnego. W latach 1969-1970 odbył staż naukowy na uczelni technicznej w Delft (Holandia). W 1993 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1987-1990 był prorektorem ds. nauki Politechniki Szczecińskiej, a od 1996 r. do 2002 r. pełnił funkcję dziekana Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej, przyczyniając się do rozbudowy i unowocześnienia systemu i warunków kształcenia. W ramach Politechniki Szczecińskiej stworzył i zorganizował od podstaw Zakład Podstaw Technologii Chemicznej, a następnie doprowadził do jego przekształcenia w Instytut Technologii Nieorganicznej i Inżynierii Środowiska i kierował nim do końca życia (2005). Placówka ta stała się jedną z największych i najnowocześniejszych na uczelni szczecińskiej. Rezultaty badań naukowych prof. Kałuckiego zastosowano w przemyśle. Według opracowanej przez niego dokumentacji i pod jego nadzorem wybudowano i uruchomiono instalacje ditlenku chloru w Instytutach Celulozowo-Papierniczym w Łodzi i podobnej placówce w Leningradzie (dziś Sankt Petersburg), a dla Olkuskiej Fabryki Naczyń Emaliowanych – wytwórnię ditlenku chloru wraz z instalacją odfenolowania ścieków. Jeszcze bardziej znaczące wyniki uzyskał w badaniach nad procesami syntezy amoniaku. W rezultacie współpracy z Instytutem Nawozów Sztucznych w Puławach powstał oryginalny polski katalizator syntezy NH3, który zastosowano w kilku polskich (np. Zakłady Azotowe Kędzierzyn) i kilku zagranicznych firmach. Nawet jedna z konkurujących w tej dziedzinie firm zachodnich zamówiła u prof. Kałuskiego zaprojektowanie i uruchomienie takiego katalizatora. Osiągnięcia te, a zwłaszcza polski katalizator syntezy amoniaku, uznane zostały za jedne z największych w dziedzinie katalizy przemysłowej. Prof. Kałuski był organizatorem konferencji naukowych, m.in. dotyczących unowocześniania programów i podnoszenia standardów nauczania w uczelniach zajmujących się technologiami chemicznymi. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego. Posiadał stopień sternika motorowodnego III klasy oraz należał do Polskiego Związku Krótkofalowców (SP1CGM). Z racji powiązań rodzinnych (żona Barbara ze Stachowiczów – mieszkańców Mielca) bywał w Mielcu i interesował się jego rozwojem Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 8 V 2005 r., bezpośrednio po otwarciu konferencji na temat modyfikacji programów nauczania. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi, a na cmentarzu centralnym w Szczecinie posadzono jego „drzewko pamięci”.
KAŁUSKI ANDRZEJ ADAM, urodzony 31 X 1958 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Sylwestry z domu Marszałek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1978 r. W okresie szkolnym był członkiem sekcji modelarskiej Aeroklubu Mieleckiego. Studiował na Wydziale Lotniczym (specjalność: lotnictwo, specjalizacja: płatowce) Politechniki Rzeszowskiej i w 1983 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W 1984 r. rozpoczął pracę w WSK „PZL-Mielec”, początkowo (na własną prośbę) na stanowiskach robotniczych w wydziałach: W-50, W-56 i W-57. W 1987 r. otrzymał licencję mechanika lotniczego (płatowce do 5700 kg). Ponadto w latach 1984–1985 odbył przeszkolenie w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu i Dęblinie. W 1987 r. przebywał służbowo w Jugosławii. W latach 1988–1990 pracował na Wydziale 57 jako mistrz placówki samolotów An-28. Od IX do XII 1990 r. przebywał na stażu produkcyjnym w zakładach SOCATA należących do Grupy AEROSPATIALE w ramach kontraktu zawartego na produkcję samolotów rodziny TB. W latach 1991–1994 był szefem Programu SOCATA w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Kontrakt obejmował uruchomienie części i montaż oraz próby w locie samolotów TB w Mielcu. Od VII 1994 r. do VI 1996 r. pełnił funkcję szefa nowo powstającej Służby Produkcji Konstrukcji Aluminiowych w Zakładzie Lotniczym i zorganizował ją od podstaw. Realizował zamówienia na rynki Kanady, Szwajcarii i Niemiec. W czasie zatrudnienia w WSK Mielec ukończył szereg kursów specjalistycznych. W drugiej połowie 1996r. przeszedł do powstałej w SSE EURO-PARK MIELEC firmy EUROCAST (produkcja wyrobów z syntetycznego marmuru). Jako kierownik zakładu organizował go od podstaw, łącznie z budową nowej hali – pierwszej na terenie mieleckiej SSE. 20 VI 1997 r. przeszedł do firmy ATLANTIS S.A. w Warszawie, a w październiku tego roku został skierowany do firmy ATLANTIS MIELEC, gdzie jako kierownikowi zakładu powierzono zadanie montażu linii i uruchomienie produkcji: płyt warstwowych, styropianu i stolarki aluminiowej. Pełnił też funkcję członka zarządu ds. technicznych i produkcyjnych. Od 1 X 2001 r. do 31 VIII 2006 r. pracował na stanowisku dyrektora zarządzającego firmy FRANTSCHACH IPP Mielec Sp. z o.o. (od 2003 r. – MONDI BAGS MIELEC). Od 1 IX 2006 r. prowadzi własną działalność gospodarczą.
KAŁUSKI ZBIGNIEW WŁADYSŁAW, urodzony 20 VIII 1931 r. w Rzeszowie, syn Jarosława i Władysławy z domu Stochla. Absolwent Państwowego Liceum Mechanicznego II stopnia w Rzeszowie z maturą w 1951 r. W okresie szkolnym należał do ZHP. Był także zawodnikiem drużyny piłki nożnej „Resovii”. Jako reprezentant województwa rzeszowskiego uczestniczył w Spartakiadzie Młodzieży we Wrocławiu. Ponadto uprawiał pływanie, wioślarstwo i tenis ziemny. Po maturze skierowany został nakazem pracy do WSK Mielec. W przedsiębiorstwie tym przepracował 40 lat (od 15 VIII 1951 r. do 16 VII 1991 r.), zajmując szereg odpowiedzialnych stanowisk i wnosząc duży wkład w jego rozwój i organizację produkcji. Pracował na stanowiskach: zastępcy kierownika Wydziału Ślusarsko-Spawalniczego w Pionie Produkcji (DP), technologa prowadzącego, kierownika sekcji i zastępcy kierownika działu w Pionie Głównego Technologa (TT), kierownika zespołu i kierownika działu w Pionie Organizacji (NO), kierownika Działu Planowania Inwestycji (IP) oraz (od 1 II 1975 r. do 16 XII 1989 r.) Głównego Specjalisty d/s Organizacji. Intensywnie się kształcił. Ukończył Politechnikę Krakowską, uzyskując tytuł inżyniera mechanika (1967), trzyletnie zaoczne kursy z zakresu organizacji i kierownictwa oraz prawa inwestycyjnego, zagraniczne szkolenia w zakładach lotniczych i liczne kursy szkolenia zawodowego w kraju. W 1977 r. uzyskał specjalizację zawodową stopnia pierwszego w zakresie organizacji produkcji silników wysokoprężnych, nadaną przez Ministerstwo Przemysłu Maszynowego. Otrzymał także uprawnienia Rzeczoznawcy Zespołu – Nr 3992 w zakresie specjalności „Organizacja Zakładów Przemysłowych”. Był autorem lub współautorem szeregu ważnych dla przedsiębiorstwa opracowań, programów i projektów, m.in.: procedur tworzenia normatywów i wskaźników do określonych zadań dla wszystkich komórek organizacyjnych w Pionie Głównego Technologa, biorących udział w technicznym przygotowaniu produkcji samolotów oraz systemu planowania i kontroli realizacji tych zadań, „Programu uruchomienia produkcji samolotu TS-11 Iskra”, systemu wykonywania katalogu części zamiennych do samolotów, systemu tworzenia bazy danych do komputerowego przetwarzania informacji z zakresu technologicznego przygotowania produkcji wszystkich wyrobów produkowanych w przedsiębiorstwie, bilansowania – przy użyciu komputerów – zdolności produkcyjnej obrabiarek i urządzeń z ich obciążeniem, systemu kontroli szczegółowych rzeczywistych kosztów inwestycji w stosunku do wysokości zatwierdzonych w „Założeniach Techniczno-Ekonomicznych II Etapu Rekonstrukcji Przedsiębiorstwa”, projektu reorganizacji przedsiębiorstwa poprzez utworzenie sześciu autonomicznych jednostek produkcyjnych i usługowych: ZS-11, ZA-12, ZL-15, ZU-23, ZR-24 i ZF-26 (1977 r.) oraz wielu instrukcji ustalających procedurę w różnych dziedzinach działalności WSK. Jego praca dyplomowa, napisana podczas studiów w Politechnice Krakowskiej (1967 r.), na temat: Opracowanie szczegółowego procesu technologicznego montażu silnika Leyland typu 0680 na linii montażowej o takcie wymuszonym została wykorzystana przy uruchamianiu produkcji na montażu finalnym silników wysokoprężnych w mieleckiej WSK. Był członkiem Koła Zakładowego SIMP. Uczestniczył w rozmowach i spotkaniach roboczych Dyrekcji WSK z Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym w czasie strajku w 1980 r. Udzielał się także w działalności społecznej. W 1952 r. doprowadził do powstania Sekcji Sportów Wodnych w „Stali” Mielec i był współorganizatorem spływów kajakowych po Wisłoce i Wiśle. W 1989 r. został członkiem Zarządu FKS „PZL-Stal” Mielec. Opracował strukturę organizacyjną klubu oraz przydział czynności dla wszystkich stanowisk w nim występujących. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 60-lecia Przemysłu Lotniczego w Polsce, Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego i Złotą Jubileuszową Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec. Zmarł 12 III 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KAŁUŻA ANDRZEJ TADEUSZ, urodzony 27 X 1960 r. w Ludwinowie, syn Stanisława i Janiny z domu Pawelec. Absolwent Technikum Rolniczego w Rzemieniu, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera rolnika. W latach 1986-1990 pracował w ZZD Chorzelów jako zootechnik. Od 1990 r. do 2000 r. prowadził działalność gospodarczą. W 2002 r. został wybrany na wójta Gminy Tuszów Narodowy, pow. mielecki, na kadencję 2002–2006, a w 2006 r. wybrano go na kadencję 2006-2010. Członek Rady Nadzorczej Fundacji Międzynarodowe Centrum Edukacji i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu. Zmarł 28 II 2015 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
„KAMAX – MIELEC” SA, Zakład Produkcyjny „KAMAX-MIELEC” to spółka akcyjna, której właścicielem (100 % akcji) jest holding „KAMAX” S.A. z siedzibą w Kańczudze. Firma ta dysponuje nowoczesnym zapleczem naukowo-badawczym i konstrukcyjnym oraz ma wdrożony system zarządzania jakością, zgodny z międzynarodową normą ISO 9001. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 19 XII 1996 r., a działalność rozpoczęła pod koniec 1997 r. Siedzibą jest nowo wybudowany obiekt we wschodniej części SSE, składający się z hali produkcyjnej i biurowca. Główne produkty to aparat pochłaniający, stosowany w wagonach kolejowych w systemie sprzęgu wagonów eksploatowanych w krajach Europy Wschodniej i amortyzator elastomerowy do wyrobu tychże aparatów pochłaniających. Produkty te posiadają certyfikaty kolei państw tej części Europy i są eksportowane głównie do Rosji, Białorusi i Ukrainy. Od kwietnia 2002 r. produkuje wiązki elektryczne dla przemysłu motoryzacyjnego w kooperacji z Lear Automotive (EEDS) Poland. Po decyzji Rady Nadzorczej (XII 2001 r.) od początku 2002 r. rozpoczęto produkcję części i podzespołów dla przemysłu motoryzacyjnego. Odbiorcą elektrycznych wiązek samochodowych jest inna firma w mieleckiej SSE – Lear Corporation Poland Sp. z o.o. W maju 2008 r. właścicielem 100 % akcji firmy została irlandzka firma KERTEN INVESTMENTS i wtedy też nastąpiła zmiana nazwy na ZAKŁAD PRODUKCYJNY KAMOT-MIELEC SA.
KAMECKI KAZIMIERZ, urodzony 27 III 1925 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Adama i Emilii z domu Kempa. Po ukończeniu szkoły średniej w 1946 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Ujściu. Od roku szkolnego 1950/1951 pracował w Szkole Podstawowej w Borowej i po niespełna dwóch tygodniach powierzono mu pełnienie obowiązków kierownika tej szkoły. W 1953 r. ukończył roczny kurs pedagogiczno-społeczny w Warszawie i został przeniesiony do Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Dębicy na stanowisko podinspektora szkolnego. Kolejnymi miejscami pracy były szkoły podstawowe w Ropczycach i nr 10 w Mielcu – osiedle Wojsław. Zmarł 23 XI 1991 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
„KAMGUM”, WYTWARZANIE ARTYKUŁÓW Z GUMY ADOLF KARMELITA, firma funkcjonuje w Mielcu od 1983 r. Jej siedzibą jest obiekt przy ul. Piaskowej 4. Produkuje uszczelnienia do samochodów ciężarowych i autobusów (IKARUS, JELCZ, AUTOSAN) oraz uszczelki do urządzeń sanitarnych. Za wysoką jakość tych produktów firma otrzymała szereg wyróżnień. Odbiorcami jej wyrobów są hurtownicy z kraju i zagranicy. Firma jest stałym uczestnikiem targów „MOTOR-SHOW”. Sponsoruje różne akcje charytatywne, imprezy kulturalne i sportowe.
KAMIENIECKI WOJCIECH, urodzony 30 XI 1957 r. w Tarnowie, syn Romana i Barbary z domu Buczek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie, maturę zdał w 1976 r. W latach szkolnych trenował koszykówkę i występował w zespole Stal Łańcut (III liga). Studia na Wydziale Automatyki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 1981 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera elektronika. Po studiach został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” i pracował na stanowiskach: technologa budowy sieci telekomunikacyjnych, specjalisty elektronika centrali telefonicznej abonenckiej PC 1000/3000 NN, mistrza eksploatacji systemów i sieci telekomunikacyjnych, kierownika działu łączności (1990-1992) i pełnomocnika Dyrektora Naczelnego WSK „PZL-Mielec” d/s sieci telekomunikacyjnych (1992-1994). W 1989 r. kandydował w wyborach do Sejmu PRL. W 1990 r. ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej (kierunek: zastosowanie mikrokomputerów w przemyśle) oraz w 1993 r. kurs na Uniwersytecie Łódzkim („Zarządzanie przedsiębiorstwem”). Doprowadził do uzyskania przez WSK „PZL-Mielec” statusu operatora publicznej sieci łączności, a następnie do wyodrębnienia ze struktur WSK działalności operatorskiej, a w 1994 r. został powołany na stanowisko prezesa Zarządu powstałego w ten sposób Przedsiębiorstwa Telekomunikacyjnego CENTRALA Sp. z o.o. i pozostaje nim nadal (obecna nazwa przedsiębiorstwa – TELENET Mielec Sp. z o.o.). Przyczynił się do dynamicznego rozwoju telefonizacji i innych form łączności na terenie Mielca i regionu. W 1996 r. zdał egzamin państwowy dla kandydatów na członków rad nadzorczych, organizowany przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu, a także ukończył staż naukowy pn. „Strategiczne zarządzanie przedsiębiorstwem” we Francuskim Instytucie Zarządzania. W latach 1998-2002 odbył na Uniwersytecie Szczecińskim studia doktoranckie z zakresu ekonomii zarządzania, co stworzyło mu możliwość otwarcia przewodu doktorskiego. Jest współautorem publikacji dotyczących problemów podejmowania ryzyka inwestycyjnego oraz kształtowania i oceny wartości przedsiębiorstw, opublikowanych w materiałach z Konferencji Naukowych Uniwersytetu Szczecińskiego w latach 2001-2002. Był członkiem Rady Mieleckiej Izby Gospodarczej, członkiem Rady Nadzorczej Strzyżowskiej Fabryki Mebli SA, członkiem Rady Nadzorczej Zakładów Przemysłu Cukierniczego „LIWOCZ” SA w Jaśle, członkiem Rady Nadzorczej Przedsiębiorstwa Telekomunikacyjnego RETEL SA, członkiem Rady Nadzorczej Telekomunikacji Dębickiej SA, członkiem Rady Nadzorczej Środkowo-Zachodnich Telefonów Polskich SA i prezesem Zarządu Telefonów Brzeskich SA, prezesem Zarządu Telefonów Rzeszowskich TELER SA w Mielcu (od 1998 r.), członkiem Rady Nadzorczej ENERGIS POLSKA Sp. z o.o. (od 2000 r.) i wiceprezesem d/s operacyjnych Zarządu TELENET POLSKA Sp. z o.o. (od 2002 r.). Był także członkiem Zarządu Klubu Piłki Siatkowej TELENET Mielec (od 2002 r.). W latach 2004-2005 pełnił funkcje wiceprezesa zarządu i dyrektora generalnego firmy telekomunikacyjnej Multimedia Polska. Kierował m.in. wdrażaniem pionierskiego w Polsce komercyjnego projektu usługi triple play (telefon, internet, telewizja). Od 2006 r. do 2010 r. był prezesem zarządu i dyrektorem generalnym firmy Nordisk Polska – operatora telekomunikacyjnego, a następnie pracował na stanowiskach kierowniczych w firmach Fiberia SA i Carnegie Sp. z o.o.. Był prezesem zarządu mieleckiej firmy Wyspecjalizowana Produkcja Lotnicza Sp. z o.o. W 2012 r. powierzono mu funkcję dyrektora projektu Tetra w firmie Exatel SA. We wrześniu 2013 r. został wybrany na prezesa Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec i pełnił tę funkcję do lipca 2015 r. W listopadzie 2018 r. wszedł w skład Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, a następnie został przewodniczącym Komisji Finansów. W kwietniu 2019 r. został mianowany dyrektorem Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.
KAMIENNIK JÓZEF, urodzony 12 XII 1928 r. w Niekłoniu Dużym, woj. kieleckie, syn Andrzeja i Genowefy. W latach 1949-1952 odbył zasadniczą służbę wojskową, a w 1951 r. ukończył kurs mechaników samolotowych w Technicznej Szkole Lotniczej WP. W 1953 r. przeniósł się do Mielca i podjął pracę w WSK jako technolog na Wydziale 56. W 1962 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę. Posiadał stopień wojskowy podporucznika – technika pokładowego. Na emeryturę odszedł w 1981 r. Jego wielką pasją pozazawodową było pszczelarstwo, którym zajmował się od 1955 r. Prowadził dużą pasiekę towarową liczącą od 150 do 200 rodzin pszczelich. Przez szereg lat pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Koła Pszczelarzy przy WSK Mielec. W latach 1974–1986 wybierany był na funkcję prezesa Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Rzeszowie. Wyróżnił się w wielu akcjach pszczelarzy, m.in. w udzieleniu pomocy przy budowie pomnika ks. dr. Dzierżonia (pioniera nowoczesnego polskiego pszczelarstwa) w Kluczborku. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz Złotą Odznaką Polskiego Związku Pszczelarskiego. Zmarł 31 I 1988 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KAMINARI – MIELECKI KLUB KARATE, założony w 1987 r. przez Andrzeja Pisarczyka, posiadającego poziom mistrzowski – 2 dan, Jana Szobaka i Piotra Toczyńskiego. Siedzibą klubu był Osiedlowy Dom Kultury MSM. W latach 1988-1992 uzyskano pierwsze sukcesy, głównie na mistrzostwach Polski kadetów, juniorów i kobiet. Pierwsze medale (brązowe) zdobyli w kumite indywidualnym chłopców Wojciech Mach (waga do 55 kg) i Wiesław Dziewit (do 70 kg). Wyróżniającymi się zawodnikami byli ponadto: Sylwia Cisińska, Joanna Mysona, Joanna Pantera i Elżbieta Pawełek oraz Andrzej Bik, Grzegorz Korbiel i Wojciech Rusek. W 1992 r. A. Pisarczyk utworzył obok MKK Szkołę Karate Tradycyjnego. Treningi prowadzono nie tylko w siedzibie Klubu, ale także w SCK, MOSiR, SP nr 1, SP nr 2, SP nr 3, ZSS i ZSZ nr 1 oraz w Borowej, Chorzelowie, Radomyślu Wielkim i Tarnobrzegu. Z grona jej uczniów (około 200 dziewcząt i chłopców) wyłoniono grupę wyczynową, która zdobyła wiele czołowych miejsc na Mistrzostwach Polski w różnych kategoriach wiekowych, a w kolejnych latach uzupełniano ją o nowe talenty. Po sukcesach w grupach młodzieżowych przyszły medale w kategorii seniorów. W 1992 r. Elżbieta Pawełek zdobyła pierwszy medal (brązowy) w Mistrzostwach Polski, a w 1994 r. drużyna w składzie: Edyta Skóra, E. Pawełek i Agnieszka Mróz zdobyła pierwszy medal (brązowy) w Mistrzostwach Europy w Passau. Wyrazem uznania krajowych władz karate tradycyjnego było powierzenie MKK organizacji Mistrzostw Polski – 2000. Zakończyły się one sukcesem organizacyjnym i sportowym mieleckiego klubu. Także w 2000 r. Klub, we współpracy z Urzędem Miejskim i dyrekcją Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1, doprowadził do powstania w tej szkole dojo (sali ćwiczeń) w stylu japońskim, co zdecydowanie poprawiło warunki pracy szkoleniowej. Grono ćwiczących powiększyło się m.in. o grupę biznesmenów i panie ćwiczące samoobronę. W 2002 r. reaktywowano sekcję karate w Szkole Podstawowej nr 13 na osiedlu Dziubków. Ogółem w klubie trenuje aktualnie (2002 r.) łącznie około 100 zawodniczek i zawodników. Prezesem „Kaminari” i jego głównym trenerem był Andrzej Pisarczyk – 4 dan i sędzia klasy międzynarodowej.
1) Zdobywcy medali Mistrzostw Europy Seniorów w Karate Fudokan: *1994 r. (Praga): E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – srebrny w kata drużynowym, *1995 r. (Praga): E. Pawełek – srebrny w kumite.
2) Zdobywcy medali Mistrzostw Europy Seniorów w Karate Tradycyjnym: *1994 r. (Passau): E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – brązowy w kata drużynowym.
3) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski Seniorów w Karate Tradycyjnym: *1992 r. (Człuchów): Elżbieta Pawełek – brązowy w kumite indywidualnym, *1993 r. (Człuchów): E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – srebrny w kata drużynowym, *1994 r. (Człuchów): E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – srebrny w kata drużynowym, W. Mach, Andrzej Kapinos – srebrny w en-bu drużynowym, *1996 r. (Łódź): E. Pawełek, A. Mróz, A. Dec – brązowy w kata drużynowym, E. Pawełek – brązowy w kumite, A. Mróz – brązowy w fukugo, *2000 r. (Mielec): Aurelia Kusz, Beata Kokoszka, Aleksandra Dec – srebrny w kata drużynowym, Andrzej Żelazko, Paweł Parys, Karol Babula – brązowy w kata drużynowym, K. Babula, P. Parys, A. Żelazko, Andrzej Babula – brązowy w kumite drużynowym, *2001 r. (Częstochowa): A. Babula, A. Żelazko, P. Parys – złoty w kata drużynowym, A. Kusz, B. Kokoszka, A. Dec – brązowy w kata drużynowym.
4) Zdobywcy medali w Mistrzostwach Świata Kadetów i Juniorów w Karate Fudokan: *1995 r. (Zamość): E. Pawełek – brązowy w kata.
5) Zdobywcy medali w Mistrzostwach Europy Kadetów i Juniorów w Karate Tradycyjnym: *1994 r. (Zakopane): E. Pawełek – srebrny w kumite, E. Skóra – brązowy w kata.
6) Zdobywcy medali w Mistrzostwach Polski Kadetów i Juniorów w Karate Tradycyjnym: *1988 r. (Bełchatów): Wojciech Mach – brązowy w kumite – do 55 kg, W. Dziewit – brązowy w kumite – do 70 kg, *1989 r. (Zamość): W. Mach – złoty w kumite – do 55 kg, Wojciech Rusek – brązowy w kumite – do 55 kg, Grzegorz Korbiel – brązowy w kumite – do 60 kg.
7) Zdobywcy medali w Mistrzostwach Polski Juniorów w Karate Tradycyjnym: *1991 r. (Zamość): Joanna Mysona – brązowy w kumite – 14-16 lat, E. Pawełek – brązowy w kumite – 17-18 lat, *1992 r. (Mielec): E. Pawełek, E. Skóra, Magda Staniewska – złoty w kata drużynowym, M. Staniewska – srebrny w kumite – 16-18 lat, E. Skóra – srebrny w kumite – 18-21 lat, W. Mach – brązowy w kata, *1993 r. (Poddębice): E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – złoty w kata drużynowym, A. Kapinos, Piotr Franaszczuk, P. Parys – złoty w kata drużynowym – 14-16 lat, E. Skóra – srebrny w kata – 16-21 lat, Andrzej Kapinos – srebrny w kata – 14-16 lat, E. Pawełek i K. Babula – srebrny w en-bu kobieta/mężczyzna – 16-21 lat, E. Pawełek – srebrny w kumite – 18-21 lat, P. Parys i A. Kapinos – brązowy w en-bu mężczyzna/mężczyzna – 14-16 lat, A. Mróz – brązowy w kumite – 18-21 lat, *1994 r. (Piła): E. Skóra – złoty w kata, E. Skóra, E. Pawełek, A. Mróz – srebrny w kata drużynowym, E. Pawełek – brązowy w kata, E. Pawełek – brązowy w kumite, A. Mróz – brązowy w fukugo, *1995 r. (Kraków): E. Pawełek – złoty w kumite, złoty w fukugo, E. Pawełek/W. Snopkowski – złoty w en-bu kobieta/mężczyzna, E. Pawełek – srebrny w kata, A. Mróz – brązowy w kata, brązowy w kumite, brązowy w fukugo, * 1996 r. (Łódź): A. Mróz – srebrny w kata, srebrny w fukugo, P. Parys/A. Kapinos – brązowy w en/bu mężczyzna/mężczyzna, *1998 r. (Biłgoraj): P. Parys/A. Babula – brązowy w en-bu m/m, A. Babula, P. Parys, K. Zarzecki – brązowy w kumite drużynowym, *1999 r. (Brenna): A. Dec – złoty w kumite, B. Kokoszka – srebrny w kumite, P. Parys/A. Babula – srebrny w en-bu m/m, B. Kokoszka – brązowy w kata, *2000 r. (Lublin): A. Dec – złoty w kumite, *2001 r. (Opole): Julian Babula – złoty w kata, brązowy w fukugo, Agnieszka Andrychowska (UKS „Orlik”) – srebrny w kata, brązowy w fukugo,*2002 r. (Łódź): Dariusz Mika – brązowy w kata. Ogółem we wszystkich kategoriach wiekowych wywalczono: na Mistrzostwach Europy: 2 srebrne i 2 brązowe medale, na Mistrzostwach Polski: 11 złotych, 20 srebrnych i 30 brązowych medali. 12 członków klubu – 6 zawodniczek i 6 zawodników – zdobyło stopień mistrzowski 1 dan. Reprezentanci Polski: E. Pawełek, E. Skóra, A. Mróz. Powołani do kadry narodowej juniorów: W. Mach, A. Babula.
KAMIŃSKA KRYSTYNA (z domu FRYZEL), urodzona 1 VI 1925 r. w Chorzelowie, córka Stanisława i Franciszki z domu Strąk. Absolwentka Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1946 r. udała się do Jeleniej Góry, gdzie podjęła pracę w tamtejszym Powiatowym Zarządzie Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W dalszych latach pracowała na kierowniczych stanowiskach w Zakładach Przemysłu Ceramiki Budowlanej, Zgorzeleckiej Wytwórni Waliz i w Urzędzie Celnym (1960-1980 i 1989-1992). Angażowała się społecznie m.in. w Towarzystwie Miłośników Wrocławia. Wyróżniona m.in.: Złotą Odznaką dla Celnictwa, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu Zagranicznego” i Złotą Odznaką Towarzystwa Miłośników Wrocławia. Zmarła w 1999 r.
KAMIŃSKI ANDRZEJ, urodzony 28 III 1949 r. w Brzozowej, powiat staszowski, syn Władysława i Joanny z domu Hynek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. Maturę zdał w 1968 r. Pracował w WSK „PZL-Mielec” jako elektroenergetyk (8 lat), a następnie w Rejonie Dróg Publicznych (4 lata) i Kieleckim Przedsiębiorstwie Robót Mostowych Oddział Sandomierz Wiadukt Mielec (4 lata), Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej – jako kierownik Działu Zaopatrzenia (4 lata) oraz Przedsiębiorstwie Zagranicznym „Edal” Mielec – jako dyrektor (3 lata). W 1987 r. założył własne Przedsiębiorstwo Turystyczno-Handlowo-Usługowe „ESKA” w Mielcu i pozostaje dotąd jego właścicielem i dyrektorem. Jest organizatorem turystycznych wycieczek do różnych części Europy i Afryki Północnej, sam najczęściej pełni funkcję przewodnika. Od czasów młodości angażował się do prac społecznych. Był działaczem organizacji młodzieżowych, w latach 80. wiceprzewodniczącym Rady Osiedla J. Krasickiego (później Lotników) oraz członkiem Polskiego Związku Działkowców, Stowarzyszenia Elektryków Polskich i komitetów rodzicielskich. Działając z ramienia ZSMP w latach 80. był współzałożycielem i kierownikiem drużyny piłki nożnej „COSMOS” Mielec, która wywalczyła tytuł „mistrza Polski amatorów”. Wyróżniony został odznaczeniami młodzieżowymi i resortowymi.
KAMIŃSKI HENRYK JAN, urodzony 26 XI 1915 r. w Chorzelowie, pow. mielecki, syn Władysława i Marianny z Malinowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1937 r. W latach 1937-1939 kształcił się w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Wybuch II wojny światowej zastał go na praktyce w 7 pułku ułanów, w składzie którego, w stopniu podporucznika, uczestniczył w kampanii wrześniowej. 28 IX 1939 r. został rozbrojony przez wojsko radzieckie w Sieniawie nad Sanem i osadzony w obozie w rejonie Wołoczysk. Nie przyznał się do stopnia oficerskiego i został zwolniony. W trakcie przejścia przez San w Przemyślu został aresztowany przez Niemców i skierowany do Stalagu XI w Altengrabow, a następnie do Oflagu VI A w Breisehweigu, gdzie przebywał do wiosny 1941 r. Zwolniony z powodu „gruźlicy” (zaświadczenie o „chorobie” wypisał mu inny mielczanin przebywający w obozie – lekarz Eugeniusz Adamus) powrócił do Chorzelowa i pomagał ojcu w pracy na roli. W 1942 r. podjął działalność konspiracyjną w AK, ale wkrótce został zmuszony do przeniesienia się do Jaślisk koło Rymanowa, gdzie pracował jako praktykant w leśnictwie, a później jako leśniczy. Po pobiciu komendanta policji ukraińskiej ukrywał się w rodzinnych stronach aż do ich wyzwolenia spod okupacji hitlerowskiej. Zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego i został skierowany do tworzącej się 10 Dywizji Piechoty (później 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty) w Rzeszowie na stanowisko dowódcy plutonu konnego samodzielnej kompanii zwiadu. Przeszedł szlak bojowy 2 Armii Wojska Polskiego, uczestniczył m.in. w krwawych walkach nad Nysą i Szprewą. W marcu 1945 r. został awansowany na stanowisko zastępcy dowódcy kompanii d/s liniowych. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku i w lipcu 1945 r. powierzono mu dowództwo kompanii. Po jej rozwiązaniu w grudniu tego roku – jako porucznik został awansowany na stanowisko pomocnika szefa II wydziału zwiadowczego sztabu dywizji, od marca 1946 r. pełnił obowiązki szefa tegoż wydziału, a w sierpniu przeniesiono go do I wydziału operacyjno-szkoleniowego sztabu dywizji na stanowisko pomocnika szefa. W styczniu 1947 r. został odkomenderowany do MON, gdzie 23 I 1947 r. został zdemobilizowany ze względu na stan zdrowia. W latach 1947-1950 pracował jako kierownik kaflarni w Kraszewicach koło Bolesławca, a w latach 1950-1951 kierował Zakładami Ceramiki Budowlanej w Żaganiu. Od 1 VIII 1951 r. do 1 VIII 1957 r. pracował na stanowisku dyrektora Mieleckich Zakładów Przemysłu Terenowego w Mielcu. Po kilkumiesięcznym epizodzie w podobnym przedsiębiorstwie w Tarnobrzegu, jeszcze w 1957 r. powrócił do Mielca na stanowisko starszego inspektora nadzoru budowlanego w WSK. Po otrzymaniu oferty z Wrocławia od 1 VI 1959 r. objął stanowisko dyrektora Zgorzeleckich Zakładów Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych. Po reorganizacji tej branży przemysłowej 1 I 1969 r. został dyrektorem naczelnym nowo utworzonych Wrocławskich Zakładów Przemysłu Materiałów Budowlanych. W wyniku połączenia WZPMB z Legnickim Przedsiębiorstwem Materiałów Budowlanych 1 I 1972 r. powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora d/s administracyjno-handlowych. Od 31 VII 1978 r. pracował na pół etatu w tymże przedsiębiorstwie jako specjalista d/s produkcji, a w 1988 r. przeszedł na emeryturę. W trakcie pracy zawodowej intensywnie się dokształcał. Ukończył m.in. 2-letnie studium Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Łodzi w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem przemysłowym (1960-1961), 3-letnie studia w zakresie doskonalenia kadr kierowniczych w Instytucie Organizacji i Mechanizacji Budownictwa w Warszawie (1964-1966) i dwa kursy organizowane przez Naczelną Organizację Techniczną w Warszawie i Krakowie (1970-1971 i 1975). Udzielał się też w pracy społecznej. W pierwszych latach powojennych był współorganizatorem kilku kół łowieckich. W latach 1959-1972 r. był prezesem Międzyzakładowego Koła PTE i członkiem Zarządu Wojewódzkiego PTE we Wrocławiu. Od 1965 r. należał do NOT i przez szereg kadencji pracował w Zarządzie Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych. (W 2001 r. wpisany został do „Księgi Zasłużonych” w Zarządzie Głównym SITPMB NOT w Warszawie.) Od 1972 r. do 1995 r. prezesował Zarządowi Dzielnicowemu ZBoWiD Wrocław – Stare Miasto. 25 III 2001 r. został awansowany do stopnia majora. Od 1972 r. należy do Towarzystwa Miłośników Wrocławia i pełni w nim różne funkcje. Napisał m.in. szereg artykułów dotyczących działalności 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty, opracował monografię 10 Samodzielnej Kompanii Zwiadu (był jej drugim dowódcą) przy 10 SDP oraz zainicjował i był współorganizatorem ustawienia na placu Wolności we Wrocławiu tablicy pamiątkowej z okazji Defilady Zwycięstwa 10 SDP 26 V 1945 r. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Walecznych, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, „Za Pabiedu”, Odznaką Grunwaldzką, Odznaka Racjonalizatora Produkcji, Złotą Odznaką SITPMB, Złotą Odznaką Honorową PTE, Złotą Odznaką NOT, Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem „Za Zasługi dla Miasta Wrocławia”. Mieszkał we Wrocławiu. Zmarł 22 V 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym we Wrocławiu przy ul. Grabiszyńskiej, nazwanym też cmentarzem Grabiszyńskim.
KAMIŃSKI JAN, urodzony 17 I 1947 r. w Wilkasach k/Giżycka (aktualnie osiedle w Giżycku), syn Jana i Anny z Metelskich. Wyczynową grę w piłkę ręczną rozpoczął w 1965 r. w „Pogoni” Zabrze, najpierw jako bramkarz w drużynie juniorów, a następnie w zespole seniorów występującym w I lidze. W 1967 r. uczestniczył w obozie kadry CRZZ w Mielcu i bezpośrednio po obozie został pozyskany do Stali Mielec, która grała wówczas w lidze okręgowej. Początkowo zatrudniono go w WSK Mielec na stanowisku ślusarza, a od 1981 r. do 1983 r. oddelegowano go do prac sportowych w Stali. Od 1967 r. do 1978 r. występował w zespole Stali, najczęściej jako pierwszy bramkarz. Przyczynił się do wszystkich jej największych sukcesów: awansu do II ligi (1968), awansu do I ligi (1969), zdobycia Pucharu Polski (1971) i tytułu wicemistrza Polski (1975). Ogółem w barwach I-ligowej Stali rozegrał około 260 meczów. W latach 1973-1974 powoływany był do reprezentacji Polski i rozegrał kilka spotkań w II reprezentacji. W 1976 r. uzyskał uprawnienia instruktora piłki ręcznej, a w 1977 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę. Karierę zawodniczą zakończył w 1978 r., ale pracował nadal w klubie, prowadząc zespół juniorów. (Kilku jego wychowanków awansowało później do I zespołu seniorów Stali.) W 1982 r. ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek: turystyka i rekreacja) i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. W latach 80. uzyskał uprawnienia sędziego piłki ręcznej i sędziował szereg meczów, w tym również pierwszoligowych. Od roku szkolnego 1983/1984 pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej w Chorzelowie. Jest współzałożycielem Uczniowskiego Klubu Sportowego Orzeł (4 sekcje) i od 1998 r. jego prezesem. Wyróżniony został m.in. Złotą Honorową Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec. Po roku szkolnym 2005/2006 przeszedł na emeryturę.
KAMIŃSKI JÓZEF, urodzony 27 V 1925 r. w Chorzelowie, syn Władysława i Marii z Malinowskich. W czasie okupacji hitlerowskiej ukończył Szkołę Rolniczą w Mokrzyszowie koło Tarnobrzega, a następnie odbywał praktykę rolną w majątku Tarnowskich w Chorzelowie. W 1944 r. sprawował (w zastępstwie) obowiązki administratora majątku. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i w 1948 r. zdał maturę. W okresie szkolnym śpiewał w chórze gimnazjalnym „Melodia”. Studia w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu ukończył w 1952 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. W czasie studiów był współzałożycielem i członkiem chóru rewelersów przy Klubie Studenckim AE. Po studiach, na podstawie nakazu pracy, został zatrudniony w 1952 r. w PZGS w Mielcu na stanowisku inspektora, a od 1956 r. do 1972 r. pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu. W tym okresie ukończył roczny kurs PTE w Warszawie w zakresie finansowania inwestycji. Przyczynił się do rozwoju bazy PZGS w Mielcu i Gminnych Spółdzielni na terenie powiatu mieleckiego. W latach 1973-1974 pracował w Centrali Nasiennej w Mielcu na stanowisku zastępcy dyrektora d/s technicznych, w latach 1975-1990 sprawował funkcję prezesa Rzemieślniczej Spółdzielni „Wielobranżowej” w Mielcu, a w latach 1990-1992 był prezesem Spółdzielni Produkcyjno-Usługowej w Mielcu. Był także współzałożycielem Spółdzielni Produkcyjno-Handlowej w Mielcu i przewodniczącym jej Rady Nadzorczej w latach 90. Od 1992 r. był współwłaścicielem Zakładu Produkcyjno-Handlowego „Kamiński Dariusz i Ska” w Chorzelowie. Poza pracą zawodową mocno angażował się w różne formy pracy społecznej. Był m.in. członkiem organizacji młodzieżowych, prezesem LKS „Tęcza” Mielec, prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i przewodniczącym Komitetu Gazyfikacji w Chorzelowie (w latach 70.) oraz sekretarzem Zarządu Oddziału PTTK w Mielcu. Od 1953 r. był członkiem Zarządu Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie, a od 1955 r. jego prezesem. W 1967 r., wspólnie z Franciszkiem Saramą, reaktywował chór męski „Melodia” przy TMZM. W 1984 r. doprowadził do powstania Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”, a następnie – jako prezes Zarządu Towarzystwa – przyczynił się do dynamicznego rozwoju jego działalności i odniesienia wielu sukcesów. (Funkcję prezesa pełni nadal.) Posiadał stopień starszego sierżanta w stanie spoczynku. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP (1998), Złotym Medalem imienia Jana Kilińskiego, Złotą Honorową Odznaką CZSBM, Honorową Odznaka Rzemiosła, Złotą Odznaką Honorową z Wieńcem Laurowym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Srebrnym i Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej, Odznaką Honorową Za Zasługi dla ZBŻZ i OR, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego i Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury. W grudniu 2012 r. zrezygnował z funkcji prezesa Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” im. S. Lachmana w Mielcu. Wyróżniony Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Zmarł 29 XI 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
KAMIŃSKI KRZYSZTOF, urodzony 10 IV 1951 r. w Brzozowej, powiat staszowski, syn Władysława i Joanny z domu Hynek. W 1968 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu. Po szkole zatrudniony został w WSK na stanowisku tokarza i ustawiacza maszyn – automatów tokarskich oraz w Zakładzie Budownictwa Mieszkaniowego, gdzie pełnił także funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”. W latach 90. pracował także w prywatnej firmie stolarskiej Tadeusza Lipki w Mielcu (tam zdobył kwalifikacje stolarza) i w firmie „ITL”, prowadzonej przez brata Zbigniewa. W 1995 r. otrzymał tytuł mistrza w rzemiośle stolarskim i kształcił kilkunastu uczniów. Od 1998 r. przebywa na zasiłku przedemerytalnym. W 1974 r. został Honorowym Dawcą Krwi i odtąd należy do Koła HDK im. prof. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Oddał 28 650 ml krwi (stan w 2002 r.). Wyróżniony został m.in. Odznaką „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” III, II i I stopnia oraz Odznaką Honorową PCK IV i III stopnia.
KAMIŃSKI MAREK, urodzony 16 IV 1960 r. w Mielcu, syn Władysława i Joanny z domu Hynek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1981 r. i tytułem technika elektromechanika. Ukończył też szereg kursów specjalistycznych. W latach 1974-1982 trenował piłkę ręczną w FKS Stal Mielec. W 1978 r. uczestniczył w zgrupowaniu reprezentacji Polski juniorów i zagrał w meczach kontrolnych z Bułgarią i Węgrami. Pracę zawodową rozpoczął w lipcu 1978 r. jako monter-mechanik silników spalinowych w WSK „PZL-Mielec”. W okresie VI 1989 – VII 1990 r. przebywał na kontrakcie w Bazie Remontowej w Wołgodońsku (Rosja) Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego „BUMAR” Sp. z o.o., a następnie do II 1993 r. pracował na poprzednim stanowisku w WSK Mielec. Kolejnymi miejscami jego pracy były: Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „AM-MARR” Mielec (III 1993 – VIII 1994; szef produkcji, prezes Zarządu), WSK „PZL-Mielec SA. (IX 1994 – VIII 1999; organizator pracy, kierownik zmianowy Przedsiębiorstwa, kierownik Biura ds. Pracowniczych, dyrektor operacyjny – prokurent), Wytwórnia Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” Sp. z o.o. (IX 1999 – X 2001 r.; szef logistyki, p.o. szefa produkcji), REG-BENZ PLUS Sp. z o.o. Mielec (VI 2002 – II 2003 r.; dyrektor REG-BENZ BIEL Baranowicze na Białorusi), PPUH MAR-MAX – regeneracja podzespołów do samochodów ciężarowych (III 2003 – IX 2004 r.; własna działalność gospodarcza), MELEX A&D TYSZKIEWICZ Sp. J. (V 2004 – XII 2004 r.; kierownik wydziału ram), TARAPATA Sp. z o.o. Mielec (I 2005 – VII 2009 r.; kontroler jakości, mistrz), Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. Mielec (IX 2010 – VII 2015 r.; mistrz, planista produkcyjny), Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w Tarnobrzegu (VIII 2015 – nadal; starszy specjalista ds. organizacji). W czasie zatrudnienia w WSK „PZL-Mielec” SA. m.in. otrzymał tytuł „Pracownik Roku 1996” oraz pracował w Radach Nadzorczych spółek: Zakład Lotniczy Sp. z o.o., Multi-Media Mielec Sp. z o.o. i Terminal Mielec Sp. z o.o. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w życiu społecznym i politycznym. Od 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność” i pełnił funkcje m.in. wiceprzewodniczącego Komisji Międzyzakładowej WSK „PZL-Mielec” i członka Prezydium Zarządu Regionu w Rzeszowie. 16 XII 1991 r. przewodniczył Zgromadzeniu Założycielskiemu Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu. Z ramienia NSZZ „S” brał udział w negocjacjach Komitetu Strajkowego WSK Mielec z przedstawicielami Rządu RP, po których m.in. podjęto prace nad specjalną strefą wolnocłową, a później ekonomiczną w Mielcu. Od 1991 r. jest wybierany do Rady Osiedla W. Szafera. Pełnił w niej m.in. funkcję wiceprzewodniczącego, a obecnie jest członkiem Zarządu Rady. Był też prezesem UKS IKAR Mielec (1998-2003). Od 2008 r. jest członkiem Prawa i Sprawiedliwości. W 2012 r. został przewodniczącym II Komitetu PiS Mielec, a od XI 2015 r. do 2019 r. był pełnomocnikiem PiS na teren powiatu mieleckiego. Trzykrotnie został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego: w kadencji 2006-2010 i kadencji 2014-2018, w której powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Rady oraz w 2018 r. na kadencję 2018-2023. Ponadto jest członkiem Rady Społecznej Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu.
KAMIŃSKI MAREK WIESŁAW, urodzony 3 VI 1960 r. w Choszcznie, syn Jerzego i Marianny z Rabikowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 1 w Słupsku, maturę zdał w 1979 r. W tym czasie uzyskał licencję pilota szybowcowego w Aeroklubie Słupskim. Studia na Wydziale Mechanicznym (specjalność: lotnictwo, specjalizacja: pilotaż samolotów) Politechniki Rzeszowskiej ukończył w 1985 r. z tytułem magistra inżyniera. Równocześnie zdobył licencję pilota samolotowego turystycznego. W latach 1985-1989 (z przerwą w 1986 r. na służbę wojskową) był wykonawcą i od 1987 r. kierownikiem Zespołu Wykonawców w Zakładzie Usług Remontowo-Budowlanych Studenckiego Biura Usług „Student-Service” w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczął 6 XI 1989 r. w Miejskim Zespole Ekonomiczno-Administracyjnym Szkół w Dębicy na stanowisku specjalisty ds. technicznych. W latach 1991-1994 pełnił funkcję dyrektora Miejskiego Zarządu Przedszkoli i Żłobków w Dębicy. W tym czasie ukończył Podyplomowe Studia Samorządu Terytorialnego i Rozwoju Lokalnego w Uniwersytecie Warszawskim (1994). Od 1 I 1995 r. do 12 V 1999 r. był dyrektorem Miejskiego Zarządu Oświaty i Kultury Fizycznej w Dębicy. 13 V 1999 r. objął funkcję dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Dębicy i pełnił ją do 2002 r. Ponadto w 2002 r. sprawował funkcję dyrektora Biura Poselskiego Posła na Sejm RP Edwarda Brzostowskiego. Od 2002 r. do 2007 r. pracował na stanowisku dyrektora Miejskiego Zarządu Oświaty i Sportu Urzędu Miejskiego w Dębicy i dodatkowo w latach 2005-2006 pełnił funkcję zastępcy burmistrza miasta Dębicy. W listopadzie 2007 r. ponownie powierzono mu funkcję dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Dębicy i pełnił ją do 2011 r. W czasie pracy w Dębicy angażował się społecznie, m.in. jako radny Rady Powiatu Dębickiego i członek Zarządu Powiatu Dębickiego (2000-2002), współzałożyciel i prezes (2001-2007) Międzyszkolnego Klubu Pływackiego „Bobry” Dębica (jego zawodnicy zdobyli kilkadziesiąt tytułów mistrza Polski w różnych kategoriach wiekowych i reprezentowali Polskę na Mistrzostwach Europy) oraz wiceprezes Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego w Rzeszowie (2001-2011). W ponaddwudziestoletniej pracy zawodowej i społecznej w Dębicy wniósł znaczny wkład w pomyślny rozwój tamtejszej oświaty, szczególnie placówek integracyjnych, a także kultury fizycznej, zwłaszcza w zakresie budowy i modernizacji bazy. W 2011 r. w wyniku konkursu został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu Edukacji, Nauki i Sportu w Urzędzie Marszałkowskim w Rzeszowie. Ukończył Wyższy Kurs Obronny (organizacja i funkcjonowanie systemu obronnego i bezpieczeństwa RP) w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie-Rembertowie. W 2013 r., na podstawie porozumienia stron przeszedł na stanowisko dyrektora Gminnego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Pustkowie Osiedlu, a w maju 2015 r. – na stanowisko zastępcy kierownika Działu Gospodarczo-Administracyjnego w Domu Pomocy Społecznej w Parkoszu. Od 1 XII 2015 r. pracował na stanowisku kierownika Biura Sportu i Rekreacji Urzędu Miejskiego w Mielcu, a po zmianach organizacyjnych był głównym specjalistą do spraw sportu i rekreacji w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, Srebrnym Medalem „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Odznaką Honorową Polskiego Związku Pływackiego. Zmarł 30 XI 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Dębicy przy ul. Wielopolskiej.
KAMIŃSKI TADEUSZ, urodzony 17 XII 1927 r. w Kolonii Marysin koło Tomaszowa Lubelskiego, syn Ignacego i Marii. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. St.Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1948 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, a w 1949 r. przeniósł się do Krakowa i kontynuował studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle, po zdaniu egzaminu konkursowego, studiował na I roku Akademii Handlowej (później Wyższa Szkoła Ekonomiczna). Także w roku 1949 wstąpił do działającej w Krakowie tajnej organizacji mieleckich studentów SP („Stalowi Polacy”), która wkrótce zmieniła nazwę na WiS („Wolność i Sprawiedliwość”). Jej celem było przeciwstawienie się stalinizmowi i tworzącemu się nowemu ustrojowi w Polsce. Konkretnymi celami były akcje ostrzegawcze wobec funkcjonariuszy UB i innych organów represji oraz pomoc osobom ukrywającym się i rodzinom osób uwięzionych z powodów politycznych. Przyjął pseudonim „Ziutek”. Uczestniczył w akcjach zbrojnych na urzędy państwowe (cel: zdobycie pieczątek i blankietów dowodów osobistych), akcjach ekspropriacyjnych (cel: zdobycie finansów na pomoc dla rodzin osób uwięzionych) oraz akcji rozbrojenia posterunku Milicji Obywatelskiej w Niepołomicach (cel: zdobycie materiałów operacyjnych MO i UB). W listopadzie 1951 r. został aresztowany. W chwili aresztowania wyskoczył z okna II piętra. Niestety, podwórze wylane było betonem i przy upadku odniósł ciężką kontuzję, uniemożliwiającą dalszą ucieczkę. Złapano go i zabrano do więzienia. Po pokazowym procesie w Krakowie – przed Wojewódzkim Sądem Rejonowym – skazany został na długoletnie więzienie. Początkowo odbywał karę we Wronkach (1951-1956), a następnie na Mokotowie, skąd został zwolniony na mocy amnestii. Przez trzy lata leczył się, a następnie dokończył przerwane studia prawnicze i uzyskał tytuł magistra prawa. Po studiach pracował w rektoracie Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w tym czasie uczestniczył, jako szef sekcji organizacyjnej, w organizacji obchodów 600-lecia UJ (1964 r.). W późniejszych latach przeniósł się do Politechniki Krakowskiej, gdzie m.in. pełnił funkcję sekretarza rektora i pracował w Instytucie Budownictwa. Pełnił także funkcję redaktora naukowego czasopisma „Problemy Projektowe Biur Projektujących Zakłady Produkcyjne” w Krakowie. W latach 80. został mianowany dyrektorem Zakładów „El Industria” Sp. z o.o. w Krakowie, a w 1987 r. założył firmę consultingową „EUROPEX” Sp. z o.o. w Krakowie i został prezesem Zarządu. Utrzymywał żywe kontakty z Mielcem, m.in. uczestniczył w zjazdach koleżeńskich z okazji 40-lecia i 45-lecia matury. W 1998 r. wydał w Krakowie zbeletryzowane wspomnienia: Szukam wyjścia i Diamenty w popiele. Prace nad trzecią częścią przerwała śmierć 2 II 2002 r. Spoczywa na cmentarzu w Grębałowie (Kraków).
KAMIŃSKI ZENON, urodzony 4 IV 1945 r. w Kraśniku, syn Jana i Zofii z domu Latosiewicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja w Kraśniku, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. W okresie nauki w liceum należał do ZHP. W 1967 r. ukończył Oficerską Szkołę Radiotechniczną w Jeleniej Górze i otrzymał stopień podchorążego, a następnie do 1972 r. służył w 19 pułku radiotechnicznym w Chorzowie jako technik stacji i później dowódca stacji radiolokacyjnej (w stopniu porucznika). W 1973 r. przeniesiony został do 33 batalionu radiotechnicznego w Radzionkowie, gdzie pełnił funkcje technika stacji i dowódcy stacji, a następnie został dowódcą kompanii radiotechnicznej w miejscowości Brzoskwinia koło Krakowa. W 1977 r. otrzymał stopień kapitana, a w 1979 r. ukończył studia w Wyższej Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze i uzyskał tytuł inżyniera radiolokacji. Od 1980 r. do 1993 r. służył w 36 batalionie radiotechnicznym, pełniąc kolejno funkcje dowódcy kompanii radiotechnicznej, zastępcy dowódcy batalionu i szefa Sztabu. W 1983 r. został awansowany do stopnia majora, a w 1984 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra pedagogiki ogólnej. W latach 1993-1994 pełnił służbę w 3 Korpusie Obrony Kraju we Wrocławiu jako starszy oficer operacyjny Sztabu, w latach 1994-1996 był starszym oficerem operacyjnym Wydziału Rozpoznania i Kooperacji WSzW w Krakowie, a w latach 1996-1997 pracował w Krakowskim Okręgu Wojskowym jako starszy oficer Oddziału Kadr. W tym okresie otrzymał awans na stopień podpułkownika. Ponadto w 1994 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu ochrony środowiska w Akademii Rolniczej w Krakowie. W 1997 r. został mianowany Wojskowym Komendantem Uzupełnień w Mielcu i dotąd pełni tę funkcję. W 2002 r. został awansowany do stopnia pułkownika. W czasie całej dotychczasowej pracy zawodowej w wojsku współpracował z licznymi organizacjami społecznymi, a w Mielcu m.in. z organizacjami kombatanckimi, ZHP, ZHR i LOK. Wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma medalami resortowymi MON i MSWiA. Funkcję Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Mielcu pełnił do 19 I 2003 r., a następnie został dyrektorem Wydziału Zarządzania Kryzysowego Starostwa Powiatowego w Mielcu i pracował na tym stanowisku do lutego 2015 r. Pełnił też funkcje przewodniczącego Rady ds. Kombatantów przy Starostwie Powiatowym i funkcję sekretarza Komisji Bezpieczeństwa i Porządku Powiatu Mieleckiego. Wyróżniony Medalem „Pro Memoria”.
KAMUDA BOGUSŁAW WOJCIECH, urodzony 14 XI 1949 r. w Mielcu, syn Bolesława i Heleny z domu Midura. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Od 1965 r. (jako uczeń ZSM) pracował w WSK Mielec, początkowo jako ślusarz, a po uzyskaniu wykształcenia średniego – m.in. jako samodzielny planista, kierownik rozdzielni, inspektor szkolenia zawodowego, specjalista d/s szkolenia i p.o. kierownika magazynów. W okresie szkolnym – od 1965 r należał do harcerstwa. Za wyróżniającą się pracę organizatorską otrzymywał kolejne stopnie, w tym stopień podharcmistrza, a także funkcję instruktora. W czasie pracy w WSK był także działaczem ZSMP – pełnił funkcje przewodniczącego koła, przewodniczącego organizacji zakładowej w Pionie Dyrektora d/s Pracowniczych i członka Zarządu Fabrycznego. Angażował się także do działalności kulturalnej, m.in. grał w Teatrze „Maska” (później Teatrze Dramatycznym) ZDK WSK. W 1993 r. przeszedł do pracy w FKS „PZL-Stal” Mielec, gdzie pełnił funkcje kierownika sekcji piłki siatkowej i kierownika organizacji imprez sportowych. Po rozwiązaniu wielosekcyjnego FKS „PZL-Stal” w 1997 r. był jednym z współzałożycieli Klubu Piłki Siatkowej (KPS) „Stal” Mielec, posiadającego sekcję piłki siatkowej kobiet, a następnie został jego urzędującym wiceprezesem. W tej roli pozostaje jednym z głównych organizatorów imprez krajowych i międzynarodowych w piłce siatkowej kobiet w Mielcu. W istotny sposób przyczynił się do sukcesów mieleckich siatkarek, w tym zdobycia medali Mistrzostw Polski (brązowych i srebrnego) oraz dobrych startów w europejskich pucharach. W 1996 r. został wybrany do Zarządu Polskiego Związku Piłki Siatkowej (PZPS), jest sekretarzem Komisji Rewizyjnej PZPS. Od 2001 r. pełni funkcję wiceprezesa Polskiej Ligi Siatkówki Kobiet (PLSK). W latach 1996-2000 był kierownikiem zespołu I reprezentacji Polski w piłce siatkowej kobiet. Ponadto w latach 1997-1999 kierował – jako prezes – Wojewódzkim Związkiem Piłki Siatkowej w Rzeszowie, a od 1999 r. jest jego wiceprezesem. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką PZPS i Srebrną Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Zmarł 25 III 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAMUDA BOLESŁAW, urodzony 5 VII 1909 r. w Cyrance koło Mielca, syn Władysława i Marii z domu Świerszcz. W 1922 r. ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a w 1925 r. 3-letnią Szkołę Zawodową Dział Kaflarski w Krakowie. W latach 1925-1928 pracował w Zakładach Przemysłu Kaflowego „Ceramik” w Krakowie. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej (1928-1930) powrócił do „Ceramika” i pracował tam do 1935 r. W latach 1935-1938 był zatrudniony w Polskiej Fabryce Kafli w Mielcu, a w roku 1939 pracował w straży fabrycznej PZL w Mielcu. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę uczestniczył w ewakuacji części kierownictwa fabryki na wschód i został wzięty do niewoli przez wojsko radzieckie, a następnie wywieziony do obozu na Syberii. W 1941 r. został wcielony do organizującej się w ZSRR Armii Polskiej pod dowództwem generała W. Andersa (później II Korpus Polski). Służył najpierw w 15 pułku piechoty, następnie w 40 p.p. i 5 Kresowym Batalionie Łączności. Przeszedł cały szlak bojowy II Korpusu, uczestniczył m.in. w bitwach nad rzeką Sangro, o Monte Cassino, Anconę, nad rzeką Senio i o Bolonię. Posiadał stopień starszego szeregowca. Odznaczony został: Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Gwiazdą za Wojnę 1939-1945 i Gwiazdą Italii. Po zakończeniu wojny i obozie przejściowym na terenie Wielkiej Brytanii – 21 XII 1946 r. powrócił do Polski. Podjął pracę w Fabryce Kafli w Mielcu. Miejscowy PUBP wielokrotnie nękał go, podejrzewając o utrzymywanie kontaktów z opozycją. W 1950 r. przeniósł się do Zakładów Mięsnych w Dębicy i tam pracował do emerytury w 1974 r. W 1984 r. otrzymał uprawnienia kombatanckie. Należał do mieleckiego Oddziału ZBoWiD. Zmarł 13 I 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAMUDA IRENA (z domu KRZYSZTOFIK), urodzona 16 XII 1944 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Józefa i Józefy z domu Kędzior. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące nr 27 w Mielcu z maturą w 1962 r., a później Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek: historia z wychowaniem muzycznym), Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: wiedza o społeczeństwie) i studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, uzyskując tytuł magistra historii. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1964 r. w Szkole Podstawowej w Wojkowie, pow. mielecki, a następnie w latach 1966–1983 pracowała w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu, gdzie m.in. zorganizowała Izbę Pamięci Narodowej. Od 1983 r. uczyła historii i wiedzy o społeczeństwie w Zespole Szkół Zawodowych (później Centrum Kształcenia Ustawicznego) im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu. W 1985 r. uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie historii. Sprawowała też opiekę nad Izbą Pamięci Narodowej. Pracowała z uczniami zdolnymi, przygotowując ich do olimpiad i konkursów, m.in. „Katyń – Golgota Wschodu” i „Czy potrafimy rządzić się sami?” Organizowała wycieczki do miejsc związanych z historią Polski i miejsc kultu religijnego. Na lekcje zapraszała weteranów walk o niepodległość Polski. Zorganizowała wśród młodzieży zbiórkę pieniężną na mielecki pomnik Sybiraków. Jest współautorem opracowania zbiorowego Wymagania na stopnie szkolne klas I średnich szkół zawodowych (opracowanie zbiorowe pod red. D. Kalisz z CDP Rzeszów, 1998), opracowania Zagadnienia maturalne z historii z wykorzystaniem tekstu źródłowego oraz skryptu dla słuchaczy eksternistycznych i korespondencyjnych szkół średnich „Wiedza o społeczeństwie” (CKU Mielec, 1999). W 1996 r. została powołana do wojewódzkiej komisji ds. egzaminów szkolnych i zespołów tematycznych. W 2001 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej i Odznaką Opiekuna Izb Pamięci Narodowej. W 2007 r. po 42 latach pracy pedagogicznej przeszła na emeryturę. Zmarła 16 V 2020 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KAMUDA JADWIGA WANDA (z domu SUDEK), urodzona 24 VIII 1951 r. w Mielcu, córka Józefa i Cecylii z domu Wasserman. Absolwentka Liceum Pedagogicznego Wychowawczyń Przedszkoli w Jaśle. Po maturze w 1971 r. została zatrudniona do pracy nauczycielskiej w Państwowym Przedszkolu Nr 3 w Mielcu. W 1972 r. przeszła do Państwowego Przedszkola nr 4 w Mielcu. Do 1985 r. pracowała w nim jako nauczycielka, a w latach 1985-1988 – wicedyrektor. W 1988 r. mianowano ją dyrektorem placówki i funkcję tę pełniła do 2003 r. W okresie pracy nauczycielskiej podejmowała różnorodne formy kształcenia zawodowego. W 1978 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: pedagogika przedszkolna), a następnie studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W 1988 r. uzyskała I stopień specjalizacji zawodowej. Ukończyła ponadto szereg kursów specjalistycznych, w tym cykliczne warsztaty dla dyrektorów przedszkoli „Jakość i zarządzanie placówką w teorii i praktyce” (2001-2002). Jako dyrektor placówki znacząco przyczyniła się do jej wszechstronnego rozwoju oraz wypracowania szeregu form współpracy z rodzicami i środowiskiem, a w 2003 r. doprowadziła do zakończenia prac remontowych i modernizacyjnych budynku i urządzeń przedszkola. Angażowała się także do innych prac. W latach 70. i 80. pełniła funkcję kuratora sądowego w Sądzie Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu. Była też przewodniczącą Koła Towarzystwa Przyjaciół Dziecka. Wyróżniona Odznaką „Przyjaciel Dziecka” oraz nagrodami władz oświatowych różnych szczebli. W 2003 r. otrzymała roczny urlop zdrowotny.
KAMUDA JANUSZ, urodzony 26 XII 1953 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Kolb. W 1970 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK i podjął pracę w WSK Mielec jako ślusarz. W 1992 r. przeszedł do Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu na stanowisko portiera-dozorcy i pracuje tam nadal. Od 18 VI 1974 r. jest Honorowym Dawcą Krwi. Do momentu zawieszenia oddawania krwi (1996) oddał 25 150 ml krwi. Należy do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Wyróżniony m.in. Odznaką PCK I, II i III stopnia. Zmarł 14 III 2009 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KAMUDA JÓZEF, urodzony 5 I 1928 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Antoniego i Karoliny z domu Babula. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. W 1947 r. ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Mielcu, a następnie uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Mielcu i w 1949 r. zdał maturę. Został zatrudniony jako kierownik Szkoły Podstawowej w Łużu koło Mielca. Po 2 latach przeniesiono go na stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej w Woli Pławskiej koło Borowej (powiat mielecki), a w 1955 r. powierzono mu kierownictwo Szkoły Podstawowej w Borowej. Równocześnie studiował na Wydziale Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie i uzyskał tytuł magistra. W latach 1963-1970 doprowadził do wybudowania systemem gospodarczym budynku szkoły oraz wyposażenia go w nowy sprzęt i pomoce naukowe. W związku z reformą administracyjną w 1972 r. został mianowany gminnym dyrektorem szkół w Borowej i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1984 r. Wniósł znaczący wkład w rozwój gminnej sieci placówek oświatowych i jakość ich pracy dydaktyczno-wychowawczej. Pełnił liczne funkcje w środowisku i wspierał organizacje społeczne: LZS, TPD i ZHP. Angażował się w działalność Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką Honorową LZS, Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa i Medalem im. dr. Henryka Jordana.
KAMUDA KAZIMIERZ urodzony 29 marca 1971 w Mielcu, syn Piotra i Krystyny z domu Światowiec. Pochodzi z Malinia. Naukę w Technikum Elektrycznym w Mielcu (specjalność elektromechanika ogólna) ukończył z wyróżnieniem. W 1991 r. został laureatem XV Olimpiady Wiedzy Elektrycznej i Elektronicznej Makroregionu Południowo- Wschodniego, zdobywając indywidualnie III miejsce w grupie elektrycznej i zespołowo I miejsce (wspólnie z Tomaszem Działowskim). Po maturze w 1991 r. podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (kierunek – elektrotechnika, specjalność – aparatura elektroniczna). W latach 1995-1996 studiował w ramach indywidualnego toku studiów i ukończył Kwalifikacyjne Studium Pedagogiczne przy Politechnice Rzeszowskiej, uzyskując uprawnienia do nauczania przedmiotów elektrycznych i elektronicznych na poziomie szkoły średniej. Odbył też staż asystencki w Zakładzie Układów Elektronicznych (obecnie Zakład Systemów Elektronicznych i Telekomunikacyjnych). W 1996 r. ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Systemów Elektronicznych i Telekomunikacyjnych Politechniki Rzeszowskiej. Jednocześnie w latach 1996-2008 pracował w Zespole Szkół Technicznych w Rzeszowie jako nauczyciel przedmiotów zawodowych (układy mikroprocesorowe, układy cyfrowe, specjalizacja z automatyki, pracownia techniki komputerowej, pracownia techniki cyfrowej, pracownia układów mikroprocesorowych). Naukowo zajmuje się zagadnieniami technologii i techniki sensorowej, systemów magistral sensorowych ze szczególnym uwzględnieniem magistrali CAN z ukierunkowaniem na kompatybilność elektromagnetyczną systemów elektronicznych. W 2006 r. na Wydziale Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki Politechniki Łódzkiej uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Wyznaczanie parametrów konfiguracyjnych kontrolera magistrali CAN na podstawie analizy propagacji sygnałów w wieloprzewodowych liniach transmisyjnych. Od 2006 r. jest adiunktem w Zakładzie Systemów Elektronicznych i Telekomunikacyjnych Politechniki Rzeszowskiej. Prowadzi zajęcia wykładowe i laboratoryjne z elektroniki, lotniczego osprzętu elektronicznego, podstaw techniki mikroprocesorowej, układów mikroprocesorowych, telekomunikacji mobilnej i systemów telekomunikacyjnych. Uczestniczy w realizacji grantów badawczych, np.: „Laboratorium kompatybilności elektromagnetycznej” (2006-2007), „Uwarunkowania propagacji zaburzeń elektromagnetycznych w strukturach i rozproszonych systemach mikroelektronicznych układów hybrydowych” (2007-2009), HIRF SE (High Intensity Radiated Field Synthetic Environment) w ramach 7. Programu Ramowego we współpracy z PZL-Mielec (2008-2012) i współpracuje z firmami z branży elektronicznej (np. ELMAK – Rzeszów). Interesuje się elektroniką, historią, językiem łacińskim, tradycyjną liturgiką katolicką, astronomią i krótkofalarstwem. Wyróżniony m.in. Medalem im. Profesora Stanisława Fryzego.
KAMUDA MAŁGORZATA MARIA, urodzona 21 II 1970 r. w Mielcu, córka Władysława i Jadwigi z Kowalskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1990 r. W latach szkolnych należała do ZHP i trenowała chód sportowy w LKS Tęcza Mielec (do 1996 r.). Od 1990 r. do 1996 r. pracowała jako instruktor lekkoatletyki w LKS Tęcza Mielec (od 1992 r. TG Sokół). Równocześnie studiowała na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek – wychowanie fizyczne) Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i w 1996 r. uzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego oraz dyplom trenera II klasy w lekkoatletyce. Od 1996 r. pracowała jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu i Szkole Podstawowej w Złotnikach (1996-1998), a od 1998 r. pracuje w Zespole Szkół Ekonomicznych im. Bł. ks. Romana Sitki w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego i od 2014 r. jako nauczyciel edukacji dla bezpieczeństwa. W 2014 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie wychowania obronnego z edukacją dla bezpieczeństwa na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego. Jako zawodniczka chodu sportowego odnosiła sukcesy medalowe w kategorii juniorek, a następnie seniorek, głównie na szczeblu okręgu, ale zajmowała tez wysokie miejsca w mistrzostwach Polski i zawodach ogólnopolskich, m.in. była brązową medalistką mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych. Powoływano ją do kadry narodowej w chodzie sportowym i wielokrotnie reprezentowała Polskę na zawodach międzynarodowych. Ponadto startowała w biegach przełajowych i zajmowała wysokie lokaty. Od wielu lat pracuje społecznie, m.in. jako członek Zarządu TG „Sokół” w Mielcu, członek Zarządu i Komisji Rewizyjnej Powiatowego Szkolonego Związku Sportowego oraz założycielka i członek Zarządu UKS Start przy ZSE w Mielcu. Przygotowywana przez nią młodzież osiąga liczne sukcesy w różnych dyscyplinach sportowych na szczeblu wojewódzkim. Należy też do Szkolnego Klubu Turystycznego w ZSE w Mielcu i zdobyła „Koronę Karpat Polskich”. Wyróżniona m.in. Srebrną Odznaką Sokoła, Medalem Uznania za działalność w SZS i nagrodami lokalnymi.
KAMUDA STANISŁAW, urodzony 15 VI 1886 r. Ukończył Gimnazjum w Tarnowie z maturą w 1905 r. Jako nauczyciel pracował w szkolnictwie ludowym w Tarnobrzegu, Mielcu, Chorzelowie i Maliniu, a w 1926 r. został mianowany kierownikiem szkoły w Radomyślu Wielkim. Uczestniczył w I i II Zjeździe nauczycieli we Lwowie w 1907 i 1912 r. Od 1908 r. pełnił funkcję prezesa Ogniska KZNL w Chorzelowie, a po powstaniu Oddziału Powiatowego w Mielcu został członkiem jego zarządu. W latach 1930-1939 pracował w Zawoi w powiecie wadowickim i tam również prezesował miejscowemu Ognisku ZNP. W okresie okupacji hitlerowskiej powrócił na ziemię mielecką i został kierownikiem szkoły w Podleszanach. Uczestniczył w tajnym nauczaniu oraz był łącznikiem konspiracyjnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury z GKOiK w gminie Mielec-wieś. Po wojnie był jednym z organizatorów szkolnictwa podstawowego i ZNP na terenie powiatu mieleckiego. Uczestniczył w krajowym Zjeździe ZNP w Bytomiu (25-28 XI 1945 r.). W 1946 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał czynnym nauczycielem, ucząc (w niepełnym wymiarze godzin) matematyki w Zasadniczej Szkole Metalowej w Mielcu. Zmarł 13 VIII 1962 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAMUDA TADEUSZ, urodzony 8 VI 1940 r. w Krzemienicy, pow. mielecki, syn Józefa i Bronisławy z domu Harsze. W 1958 r. został zatrudniony w WSK Mielec. W latach 1959-1961 odbył zasadniczą służbę wojskową i ukończył Podoficerską Szkołę WSW. Po powrocie z wojska pracował w WSK na stanowiskach hartownika i brygadzisty na Wydziale 13, a następnie w biurze konstrukcyjnym jako konstruktor silników SW-680. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową i Technikum Mechaniczne dla Pracujących (1968). W 1974 r. został specjalistą konstruktorem i kierownikiem sekcji konstrukcyjnej przy budowie samolotu M-15. Kierował pracami nad aparaturą agrolotniczą w wersji opylającej przy projektowaniu i próbach w locie. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł inżyniera ze specjalnością: budowa samolotów i śmigłowców. W 1979 r. został oddelegowany do Instytutu Lotnictwa w Warszawie do prac nad aparaturą agrolotniczą M-15, a od 1980 r. pracował konstrukcyjnie nad useryjnieniem aparatury agrolotniczej M-15. W 1982 r. został kierownikiem Sekcji Płatowcowej An-2 wszystkich wersji. Prowadził obsługę konstrukcyjną samolotów MiG w WP oraz części do szybowców produkowanych w Bielsku-Białej, a także nadzorował konstrukcyjnie remonty kolejek linowych na Kasprowy Wierch i Szyndzielnię. W latach 1958-1984 złożył 19 projektów racjonalizatorskich, z których jeden uzyskał patent. Uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w dziedzinie mechaniki (sprzęt transportowy powietrzny) i został wpisany do rejestru specjalistów Zarządu Głównego NOT w Warszawie. W 1988 r. ukończył kurs lotniczy na licencję mechanika lotniczego obsługi do 5700 kg. Prowadził wykłady dla mechaników pokładowych na kursach w LOT w Warszawie i WSK w Mielcu. W 1997 r. przeszedł na emeryturę.
KAMUDA TOMASZ, urodzony 5 II 1976 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Ireny z domu Krzysztofik. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu uczęszczał do Technikum Budowlanego w Mielcu, a następnie do Technikum Budowlanego w Rzeszowie i tam zdał maturę w 1996 r. W latach 1991-1993 był zawodnikiem II-ligowego zespołu FKS Stal Mielec. W 1992 r. został powołany do reprezentacji Polski w kategorii kadetów. W 1993 r. brał udział w turnieju eliminacyjnym Mistrzostw Świata w Portugalii, gdzie reprezentacja Polski wywalczyła II miejsce i prawo udziału w Mistrzostwach Europy Kadetów w Turcji. W 1993 r. przeszedł do zespołu KKS Jastrzębie Borynia, grającego w serii B I ligi siatkówki. W 1994 r. został zawodnikiem AKS Resovia Rzeszów i grał w tym zespole do 2001 r.. W 1997 r. został wybrany do 10. najlepszych sportowców województwa podkarpackiego. W 2000 r. ukończył kurs instruktora piłki siatkowej i kurs międzynarodowego pilota turystycznego. Równocześnie studiował na Wydziale Wychowania Fizycznego i Turystyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 2001 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. W 2001 r. podpisał roczny kontrakt z I-ligowym zespołem Haopel Kiryat-Ata (Izrael) i pełnił rolę pierwszego atakującego. Po powrocie do Rzeszowa znacząco przyczynił się do awansu siatkarzy Resovii do ekstraklasy w sezonie 2003/2004 i grał w tej drużynie do 2007 r., a w plebiscycie na najlepszych sportowców Podkarpacia zajął 8. miejsce. W marcu 2007 r. wyjechał na kontrakt do Kuwejtu i grał w drużynie Al Kuwait SC, przyczyniając się do zdobycia 3. miejsca w rozgrywkach o Puchar Króla Kuwejtu. W lecie powrócił do kraju i od sierpnia 2007 r. do maja 2008 r. grał w KS Poznań, uczestniczącym w rozgrywkach o wejście do Polskiej Ligi Siatkówki. Po rozwiązaniu tego klubu przeszedł do zespołu I ligi serii B MCKiS Jaworzno i grał w nim w sezonie 2008/2009. Karierę zawodniczą zakończył w Błękitnych Ropczyce (2009-2011). Jako trener pracował z kobiecymi zespołami KPSK Stal Mielec (2009-2011, II trener), Sparty Warszawa (2011-2012, I trener) i KS Developres Rzeszów (2012-2013, I trener, awans do I ligi) oraz z drużyna męską MKS Wisłok Strzyżów (2014), grupami młodzieżowymi dziewcząt Sparty Rzeszów i ekstraklasową drużyną KSZO Ostrowiec (od IV 2019 r.), z którą przeżył spadek do I ligi po sezonie 2018/2019. Od sezonu 2019/2020 został I trenerem ekstraklasowej drużyny szwedzkiej Orkelljung VK.
„KANA”, KATOLICKIE CENTRUM EDUKACJI MŁODZIEŻY „KANA”, instytucja oświatowa powołana w Mielcu dekretem z 16 X 1999 r. Biskupa Tarnowskiego dr. Wiktora Skworca, w celu „…prowadzenia i propagowania takich form edukacji młodzieży, które zmierzają do wszechstronnego rozwoju duchowego i intelektualnego, umożliwiając jej również zdobycie praktycznych umiejętności przydatnych w przyszłym życiu zawodowym i rodzinnym…” Jej siedziba została urządzona w części obiektów parafialnych Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy przy ul. Ks. Henryka Arczewskiego 7. W pracach budowlanych, urządzaniu i wyposażaniu wnętrz – oprócz pomocy finansowej z niemieckiej katolickiej fundacji „RENO VABIS” w Monachium, funduszów Parafii MBNP i budżetu miasta – spory udział miało kilkanaście firm komunalnych i prywatnych. Uroczyste oddanie do użytku nastąpiło 4 XII 2001 r. Działalność edukacyjną rozpoczęto w styczniu 2002 r. W pierwszym roku działalności w różnych formach bezpłatnych kursów (informatyka, język angielski, przedsiębiorczość) wzięło udział ponad 20 młodych osób. Wykładowcy i pracownicy administracyjno-finansowi pracowali na zasadzie wolontariatu, bez wynagrodzenia. Organizatorem pracy dydaktycznej i społecznym dyrektorem „Kany” był Zdzisław Nowakowski, a opiekunem z ramienia instytucji kościelnych – proboszcz Parafii MBNP ks. Kazimierz Czesak. Realizowano kolejne projekty związane z przygotowaniem młodzieży do skutecznego poszukiwania pracy i jej kompetentnego wykonywania, m.in. takim był projekt PHARE 2002 „Znajdę pracę – wsparcie młodego człowieka na rynku pracy”. Organizowano kursy przygotowujące młodzież do egzaminów maturalnych oraz kursy komputerowe dla bezrobotnych. 14 I 2005 r. utworzono Gminne Centrum Informacji dla Bezrobotnych (GCI), a 16 VI 2006 r. – ośrodek egzaminacyjny na Europejski Certyfikat Umiejętności Komputerowych. Za działalność na rzecz młodzieży ogólnopolska sieć Katolickich Centrów Edukacji Młodzieży „Kana”, w tym placówka mielecka, otrzymała 9 X 2004 r. wyróżnienie w V edycji nagrody „Totus” przyznawanej przez Fundację Episkopatu Polski „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. 29 III 2007 r. została wpisana do Rejestru Instytucji Szkoleniowych. Także w roku 2007 wprowadzono zajęcia komputerowe dla osób starszych oraz osób dorosłych pracujących w mieleckich zakładach pracy. Poza działalnością własną „Kana” udostępniała salę widowiskową na różne uroczystości i imprezy kulturalne. W 2020 r. zakończyła działalność w Mielcu. Z dniem 1 I 2021 r. pomieszczenia „Kany” przekazano Diecezjalnej Fundacji Auxilium, która 4 II uruchomiła Poradnię Specjalistyczną i Telefon Zaufania „Arka”.
KANALIZACJA, do lat 20. XX w. Mielec nie posiadał kanalizacji ogólnospławnej. Nieczystości umieszczano w specjalnych dołach chłonnych i po całkowitym wypełnieniu zasypywano je albo wywożono ich zawartość poza miasto. Nierzadko wylewano je na ulice lub place i dopiero uchwała Rady Gminnej w 1896 r., nakazująca policjantom przeciwdziałanie takim praktykom, poprawiła nieco sytuację. W pierwszych latach XX w. kolejne władze miejskie podejmowały próby budowy kanalizacji, ale każdorazowo brakowało odpowiednich środków finansowych. Dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i usunięciu zniszczeń wojennych miasto rozpoczęło budowę kanalizacji ogólnospławnej. Jej głównym inicjatorem, projektantem i kierownikiem robót był inż. Jan Haładej. W latach 1925 – 1928 wykonano pierwszą sieć kanalizacji ogólnospławnej (z rur betonowych), odbierającą nieczystości z terenu centralnej części starego miasta, od ul. G. Narutowicza (początek budowy) na południu i linii kolejowej od wschodu, do ul. J. Kilińskiego, ul. Warszawskiej i ul. Sienkiewicza (w rejonie skrzyżowania z ul. S. Sękowskiego) od strony północnej. Pierwszy kolektor wybudowano w 1926 r. Odprowadzenie z sieci do rzeki Wisłoki odbywało się poprzez trzy kanały przy ulicach: Rzecznej (wcześniej Radomyskiej), Hetmańskiej i Konfederackiej. W kolejnych latach wykonywano przyłącza domowe. Od 1938 r. rozpoczęto budowę sieci kanalizacyjnej sanitarnej na terenie budującego się osiedla fabrycznego wytwórni samolotów. Zdecydowany rozwój miasta, zwłaszcza osiedla WSK od lat 50. XX w., przyśpieszył m.in. budowę kanalizacji sanitarnej. Odtąd normą stało się oddawanie nowych osiedli wraz z pełną infrastrukturą, w tym siecią kanalizacyjną sanitarną i kolejnymi kolektorami. W 1957 r. oddano do użytku miejską oczyszczalnię ścieków. Długość sieci rozdzielczej (bez przyłączy) wynosiła: 1928 r. – 10,2 km, 1938 r. – 12,8 km, 1945 r. – 12,8 km, 1960 r. – 30,4 km, 1970 r. – 45,4 km … 2001 r. – 140 km. Dynamiczny rozwój sieci spowodował, że oczyszczalnia ścieków w coraz większym stopniu nie była w stanie wypełnić swojej funkcji, toteż pod koniec lat 90. XX w. władze miasta zintensyfikowały starania o budowę nowej oczyszczalni, doprowadziły do opracowania dokumentacji i pozyskania odpowiednich środków finansowych (w tym środków pomocowych Unii Europejskiej) oraz rozpoczęły prace przygotowawcze do budowy. W rezultacie starań Gminy Miejskiej Mielec pod koniec 2002 r. uzyskano dofinansowanie z Unii Europejskiej na realizację projektu „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu”, a w jego ramach – na budowę oczyszczalni ścieków przy ul. J. Kilińskiego 94. W rezultacie przebudowy sieci kanalizacyjnej (XII 2004 – XI 2006) jej długość zwiększyła się do 149,7 km, a ilość połączeń prowadzących do budynków mieszkalnych wzrosła do 4 444 (2006). Od II 2008 r. rozpoczęto realizację kontraktu „Budowa kanalizacji sanitarnej w osiedlach Wojsław i Rzochów oraz renowacja kanalizacji istniejącej” i wykonanie tego zadania powiększyło miejską sieć kanalizacyjną o 18,25 km. 25 IX 2008 r. odbyła się uroczystość poświęcenia i oddania do użytku nowej oczyszczalni ścieków przy ul. J. Kilińskiego 94. W 2013 r. długość sieci kanalizacyjnej wynosiła 203,5 km, a ilość przyłączy do budynków mieszkalnych wzrosła do 5254. *2017 r. – długość sieci rozdzielczej – 216,9 km, ilość przyłączy – 5474 (99,2 % mieszkańców); *2020 r. – długość sieci kanalizacyjnej – 224,7 km, 99,2 % mieszkańców.
KANIA 2, KANIA 3 (PZL S-4), samolot produkowany w WSK „PZL-Mielec” w latach 1956-1958, holownik szybowców. Podstawowe dane: załoga – 2 osoby, moc startowa – 125 KM, masa startowa – 975 kg, masa użyteczna – 315 kg, opracowanie – PZL Mielec, projekt – Eugeniusz Stankiewicz, konstruktor prowadzący – Włodzimierz Kiryluk. Pierwszy lot samolotu Kania 2 odbył się 12 IX 1957 r., a samolotu Kania 3 – 10 IX 1958 r. W obu przypadkach pilotem był Tadeusz Gołębiowski. W Mielcu wyprodukowano 3 sztuki tego samolotu.
KANIA ANTONI, urodził się 4 XII 1900 r. w Wojsławiu, powiat mielecki, syn Jana i Antoniny z domu Flis. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1919 r. Po odbyciu studiów astronomicznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie został zatrudniony w Obserwatorium Astronomicznym UJ jako obserwator meteorolog. W 1932 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy „Usłonecznienie Krakowa na podstawie 49-letnich spostrzeżeń”. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii (?). W 1930 r. został awansowany na stopień podporucznika i otrzymał przydział do 22 pułku artylerii lekkiej w Rzeszowie (później w Przemyślu). W czasie wojny obronnej z Niemcami hitlerowskimi we wrześniu 1939 r., z pewnością po napaści ZSRR na Polskę (17 IX), został wzięty do niewoli sowieckiej i uwięziony w obozie NKWD w Starobielsku. Potwierdza to rosyjski wykaz akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz NKWD w Starobielsku. (W wykazie tym na stronie 324 pod pozycją 1338 znajduje się Antoni Kania.) W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w NKWD w Charkowie. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie-Piatichatkach. Źródła i opracowania podają przy jego nazwisku stopień porucznika lub kapitana rezerwy.
KANIA ANTONI, urodzony 1 II 1945 r. w Rzochowie, pow. mielecki, syn Bolesława i Ludmiły z Matuszkiewiczów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego i Średniej Szkoły Muzycznej w Warszawie, maturę zdał w 1964 r. Studiował leśnictwo w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a następnie finanse i statystykę w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, gdzie uzyskał absolutorium. Przez szereg lat był kierownikiem i instruktorem muzycznym różnych warszawskich i podwarszawskich domów kultury, a także dyrektorem administracyjnym Domu Kultury i kierownikiem Ośrodka Wypoczynkowego Zakładów Mechanicznych URSUS. Pracował głównie z dziećmi i młodzieżą, prowadząc zespoły muzyczne i teatry amatorskie. Równocześnie jako muzyk występował na tzw. kontraktach artystycznych PAGART-u w kraju i za granicą. Pozostaje przy tym wielkim miłośnikiem folkloru różnych narodów, a zwłaszcza polskiej kultury ludowej. Zorganizował Muzeum Instrumentów Folkowych w Grodzisku Mazowieckim, w którym zgromadził prawdopodobnie największą w kraju kolekcję instrumentów ludowych z całego świata. Założył zespół „Antoni Kania & SYRBACY”, określany jako „pierwszy polski zespół grający polski folk”. Koncertował z nim w całej Europie, niejednokrotnie z wielkimi gwiazdami estrady. Zdobył szereg nagród na festiwalach folkowych we Francji, Niemczech i Szwecji. Nagrał kilka płyt (tzw. czarnych, wydanych przez TONPRESS) oraz płytę CD. Niektóre z jego utworów zostały wydane na zbiorczych płytach z festiwali zagranicznych. Publikował książeczki z serii Co w zasięgu ręki mamy na instrument przerabiamy. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki. Zmarł w lipcu 2014 r. Pochowany na cmentarzu w Szczawinie Kościelnym.
KANIA STANISŁAW ANDRZEJ, urodzony 3 VI 1923 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Ludwiki z domu Muciek. 12 X 1940 r. został aresztowany (zamiast nieobecnego brata Kazimierza) przez Niemców i wywieziony (wraz z grupą nauczycieli mieleckiego gimnazjum) do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Oranienburgu – Sachsenhausen. Udało mu się przeżyć i po wojnie powrócił do rodzinnego Mielca. W 1946 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę. Po odbyciu szkolenia i praktyki w zakresie instalatorstwa elektrycznego 20 XII 1949 r. Izba Rzemieślnicza w Rzeszowie nadała mu tytuł mistrza instalacji elektrycznej. (Był jednym z pierwszych, a może nawet pierwszym mistrzem w tej specjalności w powojennym Mielcu.) W latach 50. pracował w Bytomiu, a ok. 1957 r. powrócił do Mielca i prowadził usługi elektryczne w ramach spółdzielczości produkcyjno-usługowej. W 1963 r. uzyskał zezwolenie na prowadzenie zakładu rzemieślniczego (specjalność: instalatorstwo elektryczne) przy ul. T. Kościuszki 17 i odtąd pracował na własny rachunek. Słynął w Mielcu z wytwarzania różnych urządzeń poruszanych energią elektryczną, m.in. skonstruował elektryczne urządzenie do masażu. Wyszkolił i wychowywał wielu uczniów w rzemiośle instalatorstwo elektryczne, za co został wyróżniony Srebrną Odznaką Mistrza. W 1968 r. otrzymał uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi w zakresie instalacji elektrycznych (z pewnymi ograniczeniami), a w 1969 r. uzyskał uprawnienia do konserwacji i napraw urządzeń energetycznych, bez ograniczenia napięcia. Angażował się politycznie i społecznie jako członek Cechu Rzemiosł Różnych, Stronnictwa Demokratycznego oraz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Zmarł 8 II 1970 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KANIA STANISŁAW MAREK, urodzony 25 IV 1940 r. w Zaborczu, pow. mielecki, syn Ludwika i Janiny z domu Kapusta. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1959 r. jako magazynier w Miejskim Handlu Detalicznym Artykułami Spożywczymi w Mielcu, a w następnym roku pracował jako księgowy w GS „Samopomoc Chłopska” w Przecławiu. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej (1960-1962) został zatrudniony przez Zarząd Powiatowy Ligi Obrony Kraju w Mielcu na stanowisku starszego instruktora d/s szkolenia, a w latach 1964-1972 był instruktorem w Komitecie Powiatowym PZPR w Mielcu. W wyniku reformy podziału administracyjnego państwa i utworzenia gmin – z dniem 1 I 1973 r. został powołany na stanowisko Naczelnika Gminy Mielec i obejmował je do 30 IV 1982 r. Przyczynił się do wszechstronnego rozwoju infrastruktury na terenie podległej gminy. W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. Od 1982 r. do 1992 r. pełnił funkcję dyrektora MZBM w Mielcu, w latach 1992-1994 był prezesem Zarządu Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu, a w okresie 1994-1997 – przedstawicielem Towarzystwa Ubezpieczeniowo-Reasekuracyjnego „Polisa” SA Oddział w Kielcach. W 1997 r. przeszedł na emeryturę. Posiadał stopień kapitana rezerwy. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym i Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Srebrną Odznaką za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi, Odznaką Zasłużony Działacz LOK, Odznaką Zasłużony Działacz LZS, Honorową Odznaką Rzemiosła i Srebrnym Medalem „Zasługi Łowieckiej”. Zmarł 29 III 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KANIA WŁADYSŁAW, urodzony 13 I 1886 r. w Wojsławiu k/Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu), syn Jana i Antoniny z Flisów. Ukończył Szkołę Wydziałową w Mielcu, a następnie Gimnazjum w Tarnowie z maturą w 1907 r. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1912 r. Na przełomie 1910 i 1911 r. odbył służbę wojskową jako jednoroczny ochotnik i otrzymał stopień podchorążego. W latach 1912-1914 pracował w Gimnazjum w Stryju, a w roku szkolnym 1913/1914 zdał egzamin nauczycielski. W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do wojska austriackiego i jako podporucznik 40 pp. uczestniczył w I wojnie światowej. Po zakończeniu wojny zatrudniony został w Gimnazjum Państwowym w Mielcu na stanowisku zastępcy nauczyciela (1918-1926), a następnie otrzymał stałą posadę (1927-1939). Uczył historii i geografii oraz pełnił funkcję opiekuna muzeum wojennego i gabinetu geograficznego. Od 18 XII 1921 r. do stycznia 1923 r. był komendantem hufca ZHP w Mielcu, a w latach 1934-1938 sprawował opiekę nad hufcem gimnazjalnym. Angażował się w sprawy społeczne Mielca. Był współorganizatorem Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego, działaczem Towarzystwa Szkoły Ludowej, członkiem Rady Szkolnej Powiatowej, członkiem Rady Gminnej Miasta Mielca w latach 20. i 30. (w tym asesorem w Zwierzchności Gminnej w latach 1927-1929), członkiem Zarządu Komunalnej Kasy Oszczędności oraz prezesem Wykonawczego Komitetu Powiatowego do Walki z Bezrobociem. 6 sierpnia 1940 r. został aresztowany przez gestapo i wywieziony do obozu w Oranienburgu, gdzie zmarł 12 X 1942 r. (Być może więziono go wcześniej w innych obozach.)
KANIA ZOFIA (z domu UNGEHEUER), urodzona 23 VIII 1930 r. w Mielcu, córka Adama i Marii z Nowaczyńskich. W czasie okupacji hitlerowskiej działała w samodzielnym zastępie harcerek „Szarotki” (jako „Szarotka-2”) w drużynie im. J. Wiśniowieckiego w Mielcu (IV 1943 r. – VIII 1944 r.), funkcjonującej w strukturze Szarych Szeregów. Uczęszczała do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w Państwowym Liceum Techniki Dentystycznej w Krakowie w 1950 r. Od IX 1944 r. do końca 1947 r. działała w jawnym harcerstwie jako zastępowa i drużynowa drużyny gimnazjalnej oraz zastępczyni hufcowej ZHP w Mielcu. 1 II 1951 r. rozpoczęła pracę w Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu jako pielęgniarka-dyspozytorka. W związku z aresztowaniem członków Drużyny „Wolność i Sprawiedliwość” Józefa Umińskiego (szerzej w oddzielnym haśle), za działalność w Szarych Szeregach została aresztowana 6 XI 1951 r. Więziono ją w piwnicach UB w Mielcu przy ul. G. Narutowicza, a następnie w areszcie śledczym w Rzeszowie przy ul. Jagiellońskiej i w areszcie w Krakowie przy ul. Montelupich, skąd została zwolniona 30 XII 1951 r. W 1954 r. ukończyła Kurs Pielęgniarstwa w Mielcu i została zatrudniona w Szpitalu Miejskim w Mielcu. Ze względów rodzinnych w lutym 1956 r. zmieniła miejsce zamieszkania i podjęła pracę w III Klinice Chorób Wewnętrznych w Bytomiu. Pracowała tam do końca 1956 r., a następnie powróciła do Mielca i w latach 1957-1965 była pielęgniarką w Przychodni Obwodowej. W międzyczasie ukończyła I Szkołę Medyczną Pielęgniarstwa PCK w Warszawie i uzyskała tytuł pielęgniarki dyplomowanej. Od 1 III 1966 r. do 31 III 1991 r. pracowała w Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego (później Oddział Pomocy Doraźnej) w Mielcu na stanowisku przełożonej pielęgniarek. 1 IV 1991 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Odznaką Honorową Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Kombatanckim Krzyżem Zasługi i Krzyżem Armii Krajowej. 17 I 2001 r. została awansowana na stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego. Zmarła 9 VII 2001 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KANIEWSKI TADEUSZ IGNACY, urodzony 23 X 1931 r. w Warszawie, syn Jana i Stanisławy z Osińskich. W 1939 r. przybył z rodziną do Mielca w związku z podjęciem przez ojca pracy w Wytwórni Płatowców. Pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. w WSK i w Pionie Głównego Mechanika przepracował 40 lat na różnych stanowiskach, m.in. był kierownikiem sekcji technologicznej. W 1953 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie. W latach 1969 – 1987 oddawał honorowo krew. W 1970 r. był jednym z pierwszych członków Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1980-1983 pełnił funkcję wiceprezesa Koła. Był także członkiem Zarządu Zakładowego Koła PCK przy WSK Mielec. Oddał 25 600 ml krwi. Ponadto był członkiem SIMP i LOK. Jest czynnym działkowcem w POD „Lotnik” (był także członkiem jego Zarządu). Za szlachetną działalność w HDK wyróżniony został: odznaczeniem „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” I, II i III stopnia, „Honorową Odznaką PCK” IV, III i II stopnia, Medalem 25-lecia Honorowego Krwiodawstwa w Polsce, tytułem „Zasłużony dla Zdrowia Narodu” oraz najwyższym odznaczeniem HDK „Kryształowe Serce” (1987), a także Złotym Krzyżem Zasługi. Ponadto za długoletnią pracę zawodową otrzymał m.in. Srebrny Krzyż Zasługi.
„KANTATA MIELECKA”, duża metalowa rzeźba plenerowa autorstwa artysty rzeźbiarza Eweliny Michalskiej z Warszawy. Powstała w ramach II Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec 79”. Specjalistyczne prace związane z cięciem blachy, jej spawaniem i montażem wykonała grupa pracowników z Mieleckiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Rzeźbę usytuowano w Parku Oborskich. Nazwa związana jest z podziwem twórczyni dla dynamicznego rozwoju Mielca, związanego z różnorodną obróbką metali i tworzeniem skomplikowanych maszyn i urządzeń. Jej marzeniem było wydobycie z rzeźby dźwięków w czasie podmuchów wiatru. (Środkowa część rzeźby, która ma liczne poziome szczeliny, umożliwia powstanie takich dźwięków.) Stąd „kantata” (jako okolicznościowy utwór muzyczny) i „mielecka” (na cześć mieleckiego przemysłu).
KAPELA TOWARZYSTWA MIŁOŚNIKÓW ZIEMI MIELECKIEJ, powstała w latach 80. XX w. z inicjatywy Andrzeja Wilczyńskiego, nauczyciela muzyki, regionalisty i członka Zarządu TMZM. W kapeli grywali: Andrzej junior, Józef i Władysław Wilczyńscy (synowie Andrzeja seniora) oraz Andrzej, Jan i Józef Baradziejowie, Jan Buda, Janusz Dec, Mariusz Kania, Zbigniew Koba, Franciszek Makuch, Wiesław Michoń, Teofil Myjak i Jerzy Stachowicz, Repertuar zespołu opierał się na melodiach i piosenkach ludowych z zachodniej części regionu mieleckiego i okolic Radomyśla Wielkiego, zebranych i opracowanych przez założyciela kapeli. (W 1993 r. TMZM wydało zbiorek tych utworów pod tytułem Hej danaś moja dana.) Kapela występowała na imprezach organizowanych przez TMZM oraz na wielu imprezach regionalnych w okolicach Mielca. W połowie lat 90., ze względu na pogarszające się zdrowie A. Wilczyńskiego seniora, przerwano działalność.
KAPELA ZESPOŁU PIEŚNI I TAŃCA „RZESZOWIACY”, powstała w 1964 r. z inicjatywy skrzypka ludowego Stanisława Czachora (członka orkiestry ZPiT „Rzeszowiacy”), przy poparciu kierownika artystycznego „Rzeszowiaków” Janusza Mejzy i kierownictwa ZDK WSK. W pierwszym składzie kapeli grali ponadto: Józef Pietras – skrzypce, Ludwik Smulski – skrzypce, Marian Stan – trąbka i Stanisław Godek – kontrabas. Repertuar zespołu oparto na ludowych piosenkach i melodiach z regionu rzeszowskiego i okolicznych regionów, w tym także z okolic Mielca. W 1966 r. kapela powiększyła się o klarnecistę Antoniego Czachora i w 1967 r. odniosła pierwszy duży sukces, zdobywając I miejsce w Ogólnopolskim Festiwalu Kapel Ludowych w Stalowej Woli. W późniejszych latach występowała zarówno w ramach koncertów ZPiT „Rzeszowiacy” jak i we własnych koncertach. Wielokrotnie nagrywano ją i prezentowano w TVP (od 1971 r.) i PR (od 1973 r.). W kwietniu 1991 r. – po koncercie w Polskim Radiu – zwyciężyła w plebiscycie słuchaczy na najlepsza kapelę ludową prezentowaną na antenie radiowej, a w 1998 r. nagrała kasetę. W 38-letniej działalności kapeli występowali najczęściej – poza wymienionymi, z których kilku już zmarło – instrumentaliści: Jan Dec, Jarosław Draguła, Ryszard Kucharski, Stefan Kupiec, Alojzy Majewski, Bogusław Piwiński, Bogusław Romański, Stanisław Rudny, Adam Sikora, Ludwik Smulski, Jerzy Stachowicz, Sławomir Stan, Jakub Wilczek i Tadeusz Wywrocki oraz śpiewacy: Krystyna Czechura, Krystyna Gawryś, Włodzimierz Gołda, Jan Górka, Jadwiga Klaus, Maria Klaus, Janina Marzec i Tadeusz Orzechowski.
KAPELE LUDOWE, kilkuosobowe zespoły wokalno-instrumentalne wykonujące rytmiczne utwory muzyczne własne lub bezimiennych autorów, najczęściej ze słuchu. W typowym dla Mielca i okolic składzie kapeli na początku XX w. znajdowały się: skrzypce I (tzw. prym, prowadziły melodię), skrzypce II (tzw. sekund, tworzące akompaniament), basy (utrzymywały rytm), klarnet i trąbka (wykonywały melodię). W okresie międzywojennym XX w. w składach kapel pojawiły się akordeon, saksofon, instrumenty perkusyjne i niekiedy inne instrumenty. Każda kapela miała śpiewaka solistę i z reguły był to jeden z muzyków. Zdarzało się, że śpiewało w kapeli więcej osób. Zapotrzebowanie na występy kapel stwarzały różnego rodzaju uroczystości i obrzędy, a zwłaszcza wesela i zabawy. Założycielami kapel byli muzycy samoucy lub powracający po służbie wojskowej członkowie orkiestr wojskowych. Umiejętność dobrej gry na instrumentach dawała niemałe profity, toteż najczęściej tworzono zespoły rodzinne. W przypadku konieczności uzupełnienia składu kryteriami doboru były: bardzo dobry słuch muzyczny, wysoki poziom gry na danym instrumencie (instrumentach) i miejsce zamieszkania (najlepiej ta sama miejscowość). Kapele poddawane były różnym testom umiejętności, np. osoby wykonujące obrzędowe przyśpiewki weselne rozpoczynały śpiew z dowolnej tonacji, a zadaniem kapeli było natychmiastowe dołączenie się („chycenie melodii”) do śpiewaka. Nie tolerowano kiepskich kapel i takie bezwzględnie eliminowano, a nawet wyganiano z zabawy. (Na wesela zamawiano kapele o określonej renomie.) Najstarszą, znaną na ziemi mieleckiej, była kapela Stanisława Bały z Rudy, która zyskała popularność w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości (1918). W okresie międzywojennym uznanie zdobyły rodzinne kapele Klausów z Rydzowa, Kabatów z Woli Wadowskiej, Wilków z Rudy, Zbochów z Rudy, Lipiórów z Podola, Makuchów ze Zdziarca, Marków z Jaślan i Ziobroniów z Dulczy Wielkiej oraz Kazimierza Czerwińskiego z Otałęży i Józefa Kucharskiego z Domacyn. Dobry poziom i oryginalny repertuar prezentowali niektórzy ludowi muzycy żydowscy, a uznaniem cieszyła się kapela żydowska Jankiela z Goleszowa. W Mielcu modne było zapraszanie kapel na różne uroczystości i zabawy, a także na imieniny znanych osób: burmistrzów, sędziów, adwokatów czy lekarzy. W czasie II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej niektóre kapele zostały zdekompletowane i po wojnie nie wznowiły działalności. Odrodziły się natomiast kapele Lipiórów, Marków (w grudniu 1945 r. grali na weselu rodziców autora niniejszej Encyklopedii), J. Kucharskiego i K. Czerwińskiego. Powstały też nowe: Drągów z Dulczy Wielkiej, Kijów z Dulczy Małej, Augustynów z Rzemienia-Papierni i Baradziejów z Brnia Osuchowskiego. Od lat 50. XX w. ludowy repertuar coraz bardziej ustępował rozpowszechniającej się (głównie poprzez radio) muzyce rozrywkowej, a w latach 60. został całkowicie wyparty przez big-beat, grany przez nową falę młodzieżowych zespołów gitarowych. Zapotrzebowanie na kapele (choć włączały do repertuaru muzykę rozrywkowa) gwałtownie zmniejszyło się i tylko w czasie corocznych uroczystości dożynkowych ostatni muzycy ludowi mogli zaprezentować swój repertuar. W latach 60. nauczyciel muzyki Andrzej Wilczyński (wyrosły wśród muzyków ludowych) rozpoczął spisywanie ginących ludowych melodii i piosenek z okolic Mielca, aby uratować je od zapomnienia. Założył też w Wadowicach Dolnych zespół wokalno-instrumentalny i przygotowywany z nim repertuar ludowy prezentował na różnych uroczystościach. W tym czasie (1964) w Mielcu inny wybitny muzyk ludowy – Stanisław Czachor utworzył kapelę ludową przy Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Zakładowym Domu Kultury WSK. Zespół ten, choć zmieniali się muzycy i prowadzący (Antoni Czachor, Sławomir Stan) funkcjonuje nadal i prezentuje wysoki poziom artystyczny. W latach 70., po zakończeniu działalności w Wadowicach Dolnych, A. Wilczyński założył kapele ludowe w Radomyślu Wielkim, Czerminie i Mielcu, które grały melodie i przyśpiewki z rejonu Radomyśla Wielkiego i Mielca. Po jego śmierci (2001) kapele rozwiązały się. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku w ośrodkach kultury podmieleckich gmin podejmowane są próby utworzenia kapel ludowych i odtworzenia dawnego repertuaru ludowego. Wyróżniający się muzycy kapel ludowych w latach 1918-1990: Henryk Augustyn (saksofon, Rzemień), Jan Augustyn (saksofon, Rzemień), Piotr Augustyn (skrzypce i kontrabas, Rzemień), Stanisław Augustyn (trąbka i akordeon, Rzemień), Zdzisław Augustyn (klarnet, saksofon i akordeon, Rzemień), Andrzej Baradziej (akordeon, Breń Osuchowski), Jan Baradziej (skrzypce, Breń Osuchowski), Józef Baradziej (saksofon, Breń Osuchowski), Stanisław Bała (skrzypce I, Ruda), Józef Bawół (perkusja, Ruda), Ludwik Bawół (skrzypce i kontrabas, Ruda), Stanisław Bednarz (kontrabas, Wadowice Dolne), Piotr Białoń (skrzypce I, Szydłowiec), Stanisław Bik (trąbka i saksofon, Rożniaty), Edward Boryczko (skrzypce i saksofon, Dąbrówka Osuchowska), Bronisław Buda (akordeon i saksofon, Gliny Małe), Jan Buda (klarnet, Mielec), Stanisław Bukała (saksofon, Dąbie), Antoni Czachor (klarnet i saksofon, Mielec), Stanisław Czachor (skrzypce I i kontrabas, Podleszany), Kazimierz Czerwiński (skrzypce, Otałęż), Jan Dolot (skrzypce II, Ruda), Jan Domagała (klarnet, Zarównie), Bronisław Drąg (klarnet i saksofon, Dulcza Wielka), Fryderyk Drąg (akordeon, Dulcza Wielka), Stanisław Drąg (klarnet, saksofon i trąbka, Dulcza Wielka), Józef Drożdżowski (akordeon, Pławo), Stanisław Dubiel (klarnet, Partynia), Edward Dudek (akordeon, Rydzów), Józef Dudek (skrzypce, Rydzów), Władysław Dudek (perkusja, Rydzów), Stanisław Dul (skrzypce, Rzędzianowice), Antoni Durda (klarnet, Przykop), Walenty Durda (saksofon, Domacyny), Stanisław Dymek (klarnet, saksofon i perkusja, Kądziołki), Wawrzyniec Działo (skrzypce, Łączki Brzeskie), Michał Flis (klarnet i saksofon, Sadkowa Góra), Władysław Flis (akordeon, Sadkowa Góra), Jan Furman (skrzypce I, Wadowice Dolne), Michał Głowacki (trąbka, Gliny Małe), Franciszek Godek (trąbka, Podleszany), Stanisław Godek (skrzypce, Wola Mielecka), Stefan Graniczka (perkusja, Chorzelów), Leszek Grzyb (skrzypce I, Dąbrówka Wisłocka), Józef Hyla (skrzypce, Krzemienica), Eugeniusz Jagusiak (klarnet, Otałęż), Tadeusz Jagusiak (akordeon, Otałęż), Jan Jędrychowski (skrzypce, Goleszów), Stanisław Juszyński, Gliny Małe), Adam Kabara (skrzypce, Łączki Brzeskie), Tadeusz Kabara (perkusja, Łączki Brzeskie), Edward Kapinos (klarnet i saksofon, Górki Mieleckie), Jan Kapinos (skrzypce, Mielec), Stanisław Kielian (skrzypce I, Ruda), Władysław Kielian (skrzypce II, Ruda), Wojciech Kieszek (klarnet, Podleszany), Jan Kij (akordeon, Dulcza Mała), Stanisław Kij (perkusja, Dulcza Mała), Władysław Kij (saksofon, Dulcza Mała), Andrzej Klaus (skrzypce I, Rydzów), Jan Klaus (skrzypce II, Rydzów), Michał Klaus (kontrabas, Rydzów), Zbigniew Koba (klarnet i saksofon, Podleszany), Marcin Kokoszka (klarnet, Dulcza Mała), Szczepan Kokoszka (klarnet i saksofon, Ruda), Jan Kołek (perkusja, Wojków), Józef Kołek (skrzypce, Wojków), Ludwik Kopacz (skrzypce I, Łączki Brzeskie), Józef Kozik (skrzypce I), Stanisław Kramarz (saksofon, Padew Narodowa), Franciszek Krawiec (klarnet i saksofon, Kliszów, Mielec), Stefan Krępa (kontrabas, Brzyście), Szczepan Krępa (altówka II, Chrząstów), Stanisław Kubat (skrzypce II, Wola Wadowska), Władysław Kubat (skrzypce I, Wola Wadowska), Wojciech Kubat (kontrabas, Wola Wadowska), Jerzy Kucharski (skrzypce, Domacyny), Józef Kucharski (skrzypce, Domacyny), Lesław Kucharski (akordeon, Domacyny), Franciszek Kuliński (skrzypce II, Wadowice Dolne), Stefan Kupiec (skrzypce i akordeon, Dąbrówka Osuchowska), Jakub Lipiór (klarnet, Podole), Jan Lipiór (saksofon, Podole), Józef Lipiór (trąbka, Podole), Kazimierz Łapa (skrzypce I, Dąbrówka Wisłocka), Michał Łępa (trąbka, Wola Otałęska), Józef Machnik (akordeon, Ruda), Jan Majka (skrzypce, Łączki Brzeskie), Anna Makuch (perkusja, Zdziarzec), Jan Makuch (skrzypce, Zdziarzec), Józef Makuch (klarnet, Zdziarzec), Paweł Marek (trąbka I, Jaślany), Wojciech Marek (trąbka II, Jaślany), Kazimierz Markowski (trąbka, Chrząstów), Stanisław Maroń (skrzypce, Ruda), Antoni Masajada (klarnet, Wola Otałęska), Stanisław Maziarz (kontrabas, Wola Chorzelowska), Jan Mazur (akordeon, Gliny Wielkie), Mieczysław Mazur (saksofon, Gliny Wielkie), Stanisław Mazur (skrzypce i kontrabas, Wola Mielecka), Stanisław Mączka (akordeon, Przykop), Stanisław Midura (skrzypce, klarnet i trąbka, Podleszany), Wiesław Michoń (klarnet i saksofon, Mielec), Józef Miękoś (skrzypce, Podborze), Jan Mistura (konewka-instrument własnej produkcji, Ruda), Mikołaj Mleczkowski (skrzypce, Mielec), Władysław Moryl (perkusja, Borowa), Józef Moskal (skrzypce, Dulcza Mała), Julian Moskal (akordeon, Dulcza Mała), Karol Muciek (akordeon, Wola Mielecka), Stanisław Muciek (saksofon, Rzędzianowice), Teofil Myjak (trąbka, Pławo), Józef Mysona (skrzypce i altówka, Pławo), Stanisław Mysona (skrzypce, Pławo), Marcin Otwinowski (skrzypce i trąbka, Dulcza Mała), Karol Padykuła (skrzypce i klarnet, Wola Mielecka), Józef Pieróg (skrzypce I, Podborze), Tadeusz Pieróg (skrzypce I i saksofon, Brzyście), Jan Pietras (klarnet i saksofon, Wola Wadowska), Józef Pikul (klarnet i saksofon, Radomyśl Wielki), Franciszek Pogoda (skrzypce i trąbka, Goleszów), Bolesław Przydzielski (klarnet i saksofon, Zasów i Dulcza Wielka), Jan Puła (klarnet i saksofon, Trzciana), Józef Rzeźnik (akordeon i saksofon, Jaślany), Józef Rzeźnik II (perkusja, Jaślany), Józef Rżany (klarnet, Wola Pławska), Ludwik Sabaj (kontrabas, Ruda), Stanisław Sabaj (klarnet, Ruda), Stanisław Sarama (skrzypce, Wylów), Adam Skarbek (klarnet, Dąbrówka Wisłocka), Czesław Skrzyniarz (saksofon, Dulcza Wielka), Ludwik Skrzyniarz (flet i saksofon, Dulcza Wielka), Edward Skwira (skrzypce I, Dąbrówka Wisłocka), Stanisław Smagacz (skrzypce i saksofon, Wólka Plebańska), Władysław Smagacz (skrzypce, Dulcza Mała), Ludwik Smulski (skrzypce II, Mielec), Józef Soja (skrzypce, Otałęż), Julian Sokół (skrzypce, Chrząstów), Wojciech Szrom? (perkusja, Borowa), Jan Stachula (skrzypce I, Wojków), Kazimierz Stala (trąbka, Grochowe), Józef Stec (skrzypce II, Dąbrówka Wisłocka), Władysław Stec (skrzypce, Dąbrówka Wisłocka), Tomasz Strzępka? (klarnet, Łączki Brzeskie), Stanisław Sudek (klarnet, Rzędzianowice), Władysław Sudek (skrzypce, Rzędzianowice), Jan Szczerbiński (klarnet, Łączki Brzeskie), Roman Sztorc (akordeon, Borowa), Józef Szydło (akordeon, Chrząstów), Stanisław Śliwa (klarnet, Pławo), Michał Świerczek (kontrabas i trąbka, Tuszów Narodowy), Stanisław Świstro (trąbka, Ruda), Józef Trela (kontrabas, Wola Zdakowska), Jan Ulanowicz (skrzypce, Przecław), Józef Walas (skrzypce, Podborze), Wacław Warzocha (altówka II, Podleszany), Andrzej Wilczyński (skrzypce I, Mielec), Andrzej Wilczyński jr (akordeon, Mielec), Władysław Wilczyński (akordeon, Mielec), Jan Wilk (skrzypce I, Ruda), Józef Wilk (kontrabas, Ruda), Karol Wilk (skrzypce I, Ruda), Piotr Wilk (skrzypce II, Ruda), Stanisław Wilk (klarnet i saksofon, Złotniki), Czesław Witek (skrzypce, Czajkowa), Józef Wolak (skrzypce I i kontrabas, Dulcza Mała), Józef Wójcik (skrzypce, Łączki Brzeskie), Michał Wójcik (skrzypce i kontrabas, Łączki Brzeskie), Franciszek Wybraniec (klarnet, Wola Wadowska), Franciszek Wyzga (akordeon, Mielec), Stefan Zając (kontrabas, Rzędzianowice), Karol Zboch (skrzypce I, Ruda), Stanisław Zboch (klarnet, Ruda), Tadeusz Zboch (perkusja, Ruda), Jan Ziobroń (skrzypce II, Dulcza Wielka), Józef Ziobroń (skrzypce I, Dulcza Wielka), Kazimierz Ziobroń (kontrabas, Dulcza Wielka), Wojciech Ziobroń (wiolonczela, Dulcza Wielka), Franciszek Zuch (klarnet, Goleszów), Julian Żelazko (perkusja, Wola Pławska), Stanisław Żelazko (akordeon, Wola Pławska).
KAPINOS FRYDERYK, urodzony 31 XII 1961 r. w Mielcu, syn Bronisława i Anny z domu Bury. Absolwent Technikum Gastronomicznego w Tarnowie, maturę zdał w 1980 r. Studia na Wydziale Rolnym Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 1986 r. z tytułem magistra inżyniera technologii żywności. W czasie studiów pełnił funkcje przewodniczącego samorządu studentów i członka Senatu AR w Krakowie. Wtedy też włączył się w działalność opozycyjną i kontynuował ją do końca lat 80. Po studiach odbył roczną służbę wojskową i otrzymał stopień sierżanta podchorążego rezerwy. Pracę zawodową rozpoczął w PSS „Społem” w Mielcu w 1987 r. jako technolog. Od 1989 r. do 2004 r. pełnił funkcję kierownika obiektu PZZ AGRO-PIAST w Chorzelowie koło Mielca, a od 2005 r. do 2007 r. był dyrektorem d.s. marketingu PPM „Taurus” w Pilźnie. Od tego czasu był członkiem Rady Polskiej Izby Produktu Regionalnego i Lokalnego w Warszawie. Przez pewien czas uczył przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Od lat 90. angażował się w działalność charytatywną na rzecz polskich misjonarzy. Był współzałożycielem i wiceprezesem Funduszu Misyjnego w Wadowicach Górnych oraz współpracował z MIVA POLSKA – organizacją pomagającą misjonarzom w zdobywaniu środków transportu. Działał także w Ogólnopolskiej Fundacji „Krzyś – Trzeźwy, Życzliwy Kierowca”. W latach 90. był przewodniczącym Rady Rodziców przy Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu. W 1998 r. został wybrany radnym Rady Powiatowej w Mielcu na kadencję 1998-2002. Mandat radnego zdobył ponownie, startując z listy PiS, w wyborach do Rady Powiatu Mieleckiego w 2006 r. Był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Rozwoju Gospodarczego, Rolnictwa i Ochrony Środowiska. W grudniu 2007 r. powierzono mu funkcję zastępcy prezydenta miasta Mielca i pełnił ją do 2010 r. W związku z tym zrzekł się mandatu radnego. W 2010 r. powrócił do pracy w firmie „Taurus” w Pilźnie. W latach 2010-2014 był radnym Sejmiku Województwa Podkarpackiego. W związku ze zgonem prezydenta miasta Mielca Daniela Witolda Kozdęby (28 II) – 8 III 2018 r. Prezes Rady Ministrów powierzył Fryderykowi Kapinosowi funkcję prezydenta miasta Mielca. Na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Mielcu od III 2018 r. był reprezentantem Gminy Miejskiej Mielec w Zgromadzeniu Ogólnym Związku Miast Polskich. W wyborach samorządowych w 2018 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu, a następnie został wybrany na wiceprzewodniczącego tejże Rady. W wyborach parlamentarnych 13 X 2019 r. został wybrany na posła do Sejmu RP z listy PiS i zrezygnował z mandatu radnego miejskiego. Pracował w sejmowych komisjach: Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii, Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Zdrowia oraz kilku podkomisjach, a także kilkunastu zespołach parlamentarnych oraz grupach bilateralnych. Był przewodniczącym sejmowej podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o wyrobach winiarskich (druk nr 1314), której prace przyczyniły się do przyjęcia ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. o wyrobach winiarskich. Od 28 IV 2022 r. był przewodniczącym Parlamentarnego Zespołu ds. Wsparcia Rolnictwa Ekologicznego i Przetwórstwa Ekologicznego. W „Roku Świętego Jana Pawła II – 2020”, ogłoszonego z okazji 100. rocznicy urodzin Karola Wojtyły, zorganizował multidyscyplinarny Ogólnopolski Konkurs „Co powiedzieć chciałeś, kiedy w oknie stałeś”, na który z całej Polski przysłano 252 prace: plastyczne, literackie i multimedialne oraz uczestniczono w teście wiedzy on-line. W wyborach parlamentarnych 2023 ponownie został wybrany na posła do Sejmu. Wyróżniony Statuetką „Niosący Chrystusa”.
KAPINOS JAN, urodzony 13 II 1940 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Stanisławy z domu Kozioł. W 1944 r. został deportowany z rodzicami na teren III Rzeszy. Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał na Ziemiach Odzyskanych. W Kłodzku rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym, a dokończył ją i zdał maturę w Liceum Pedagogicznym w Mielcu w 1959 r. (W 1956 r. rodzina Kapinosów powróciła do Wampierzowa.) Po maturze podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Woli Wadowskiej. W 1962 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Krośnie z dyplomem nauczyciela wychowania muzycznego i w roku szkolnym 1962/1963 pracował w Szkole Podstawowej Nr 6 w Mielcu, a następnie został oddelegowany do pracy w aparacie partyjnym. W latach 1964-1969 studiował zaocznie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i ukończył ją z tytułem magistra filologii polskiej. W roku szkolnym 1970/1971 pracował jako nauczyciel języka polskiego w I Liceum Ogólnokształcącym, a następnie został skierowany do pracy w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu, gdzie pełnił funkcję podinspektora szkolnego, a następnie wizytatora. W 1974 r. odbył szkolenie wojskowe i otrzymał stopień kaprala. Po likwidacji powiatów w 1975 r. podjął pracę w szkolnictwie zawodowym. W latach 1975-1990 pełnił funkcję dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu i przyczynił się do jego rozwoju. W tym czasie ukończył studia podyplomowe i uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej z teorii organizacji i zarządzania oświatą. Przez pewien czas pracował społecznie w aparacie partyjnym w Mielcu. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Zarówno w okresie pracy zawodowej jak i na emeryturze aktywnie udzielał się w pracach społecznych. Był m.in. prezesem Zarządu Oddziału TPD (1970-1973), kierownikiem Wydziału Pedagogicznego i wiceprezesem ZNP (1970-1975), wiceprezesem PK FJN, lektorem TWP, działaczem FKS „Stal” i LOK oraz muzykiem (skrzypkiem) orkiestry ZPiT „Rzeszowiacy”. Po 1990 r. angażował się w tworzenie mieleckich struktur lewicy: SdRP i SLD. Z ramienia SLD wybierany był na radnego Rady Miejskiej w kadencjach 1994-1998, 1998-2002 i 2002-2006. W ostatniej kadencji pełni funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty, Kultury i Sportu. Jako polonista sporo publikował. W 1974 r. kierował pracami i był redaktorem wydawnictwa Powiat mielecki w XXX-leciu PRL (Mielec, 1974). Napisał szereg artykułów do prasy partyjnej i oświatowej, a od lat 90. do prasy lokalnej. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami: „Zasłużony Działacz TPD”, „Zasłużony Działacz LOK” i „Zasłużony Działacz Kultury”, Honorową Odznaką Rzemiosła i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 10 IX 2020 r. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KAPINOS JAN, urodzony 1 I 1949 r. w Rzędzianowicach, pow. mielecki, syn Klemensa i Marii z domu Waręda. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach (kierunek: elektrotechnika, specjalność: maszyny elektryczne) i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony w macierzystym Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej jako nauczyciel akademicki (asystent) w Katedrze Maszyn i Urządzeń Elektrycznych. W 1980 r. uzyskał doktorat z zakresu nauk technicznych i stanowisko adiunkta. W latach 1999–2002 pełnił funkcję prodziekana do spraw studiów dla pracujących. Od 2002 r. sprawuje funkcję prodziekana do spraw studenckich na kierunku „Elektrotechnika”. Członek Senatu Politechniki Śląskiej w kadencji 2002-2005 i 2005–2008. Obszarem jego zainteresowań naukowych są głównie maszyny synchroniczne i transformatory energetyczne, a w szczególności zagadnienia związane z modernizacją rozwiązań konstrukcyjnych, badań i oceny stanu technicznego oraz diagnostyki i przyczyn uszkodzeń eksploatacyjnych. Od wielu lat współpracuje z jednostkami badawczymi i zakładami krajowego przemysłu elektromaszynowego. Jest doradcą i konsultantem technicznym w sprawach dotyczących przyczyn awarii i uszkodzeń maszyn elektrycznych dla potrzeb firm ubezpieczeniowych. Publikuje w „Zeszytach Naukowych Politechniki Śląskiej” i innych wydawnictwach krajowych oraz w materiałach pokonferencyjnych w kraju i za granicą. Jest współautorem skryptów uczelnianych i twórcą wielu stanowisk laboratoryjnych dla studentów Wydziału Elektrycznego. Współpracuje z uczelniami zagranicznymi, m.in. z Politechnikami w Brnie, Pradze, Koszycach i Lwowie. Od wielu lat udziela się w działalności społecznej jako m.in.: członek Zarządu Oddziału Elektryków Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Śląskiej i członek Zarządu Koła Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) na Politechnice Śląskiej oraz członek Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W latach 2011-2013 był wykonawcą projektu badawczego pt. Awaryjność maszyn elektrycznych i transformatorów w przemyśle elektroenergetycznym. Jest też współautorem wynalazku pt. Przewód uzwojenia wzbudzenia generatora. Wyróżniony został m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką SEP oraz nagrodami indywidualnymi i zbiorowymi, w tym nagroda Ministra Edukacji Narodowej za działalność dydaktyczną.
KAPINOS KAZIMIERZ, urodzony 30 XI 1937 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Klemensa i Marii z domu Waręda. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1954 r. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w 1960 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W latach 1960–1963 pracował w GZ Chem. „CARBOCHEM” w Gliwicach jako starszy inżynier. W 1963 r. przeszedł do pracy w gliwickiego Oddziału „ENERGOPROJEKTU” i do 1984 r., a następnie od 1988 r. pracował kolejno na stanowiskach: starszy asystent, projektant, starszy projektant, kierownik pracowni i zastępca dyrektora (funkcję tę pełni nadal). W latach 1984–1987 pracował na kontrakcie w SOE – IRAK jako specjalista w Elektrowni i Okręgu Energetycznym w Nassirya. Jest autorem i współautorem m.in. projektów zasilania zakładów przemysłowych w energię elektryczną oraz gospodarki elektroenergetycznej: Z.A. Włocławek, Z.Ch. Bydgoszcz, Z.A. Puławy, Z. Ch. Police, Huty Katowice i Petrochemii Płock oraz projektów wielu stacji elektroenergetycznych o napięciu do 400 kV, m.in.: Włocławek, Police, Częstochowa, Blachownia, Bujaków, Joachimów i Łośnice. Jest też współautorem poradnika „Sieci elektroenergetyczne w zakładach przemysłowych” oraz autorem artykułów i referatów dotyczących zagadnień elektroenergetycznych. Należy do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) – Komitetu Automatyki Zabezpieczeniowej. Wyróżniony został m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Nagrodą II stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (zespołową), Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych i Odznaką Honorową SEP.
KAPINOS ŁUKASZ, urodzony 13 IX 1981 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Janiny z domu Kowal. Absolwent Technikum Samochodowego w Mielcu z maturą w 2001 r. Ukończył Szkołę Aspirantów Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie z tytułem technika pożarnictwa (2003 r.) oraz Szkołę Główną Służby Pożarniczej w Warszawie z tytułem inżyniera pożarnictwa (2007 r.) i tytułem magistra inżyniera pożarnictwa (2009 r.) Pracę zawodową rozpoczął w 2003 r. w Szkole Aspirantów Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie jako instruktor w Szkolnej Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej i na stanowisku operatora sprzętu specjalnego. W 2005 r. został przeniesiony do Komendy Powiatowej PSP w Mielcu na stanowisko starszego ratownika. Z biegiem lat był awansowany na wyższe stanowiska: dowódcy zastępu (2007 r.), dowódcy sekcji (2008 r.), zastępcy dowódcy zmiany (2009 r.), dowódcy zmiany (2013 r.), naczelnika wydziału (2015 r.), dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej nr 1 (2016 r.) i zastępcy komendanta powiatowego (2017 r.) Od 26 VII 2019 r. pełnił obowiązki komendanta powiatowego PSP w Mielcu, a 27 XI 2019 r. został mianowany komendantem powiatowym PSP w Mielcu. W toku służby był reprezentantem Komendy Powiatowej PSP w Mielcu w sporcie pożarniczym, dowódcą kompanii honorowej Komendy Wojewódzkiej PSP w Rzeszowie oraz kompanii honorowej Komendy Powiatowej PSP w Mielcu. Posiada stopień brygadiera. Wyróżniony m.in.: Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązową Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”.
KAPINOS MIROSŁAW MICHAŁ, urodzony 7 IV 1976 r. w Mielcu, syn Bolesława i Danuty z domu Lubera. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1995 r. Ukończył: studia specjalne w zakresie dziennikarstwa w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1999 r.) i studia na Wydziale Humanistycznym (kierunek: filologia polska) Akademii Pedagogicznej w Krakowie z tytułem magistra (2000 r.), studia podyplomowe w zakresie bibliotekoznawstwa i informacji w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (2004 r.) oraz studia podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2007 r.) Pracę zawodową rozpoczął w 2001 r. jako nauczyciel w szkołach podstawowych w gminie Radomyśl Wielki. Od 1 IX 2002 r. został zatrudniony w Szkole Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu, początkowo na stanowiskach nauczyciela języka polskiego i bibliotekarza, a od 1 IX 2017 r. na stanowisku wicedyrektora szkoły. Ponadto w okresie od 1 X 2006 r. do 30 IX 2014 r. pracował w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych w Mielcu jako nauczyciel – bibliotekarz. 2 XII 2019 r. został powołany na stanowisko naczelnika Wydziału Edukacji Urzędu Miejskiego w Mielcu. Jest nauczycielem dyplomowanym oraz egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie. Współautor dwóch monografii o Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu: Pół wieku przy Żeromskiego (Mielec 2007) i Szkoła Podstawowa nr 3 im. Wojska Polskiego – Minęło kolejne 10 lat … (Mielec 2017). Jego uczniowie zostali laureatami oraz finalistami wielu konkursów, m.in.: Ogólnopolskiego Konkursu Ojczyzny Polszczyzny, Wojewódzkiego Konkursu Humanistycznego w Rzeszowie, Wojewódzkiego Konkursu Przedmiotowego z Języka Polskiego i wojewódzkich konkursów recytatorskich. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz nagrodami Kuratora Oświaty w Rzeszowie i Prezydenta Miasta Mielca.
KAPINOS WŁADYSŁAW PIOTR, urodzony 17 V 1927 r. w Wampierzowie, syn Piotra i Anny z Kapinosów. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom i innym rolnikom przy pracach na roli i w lesie. W 1948 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę. W okresie szkolnym należał do organizacji młodzieżowych. Po maturze zatrudniony został jako rachmistrz w Zarządzie Gminy Wadowice Górne, a w latach 1951-1961 pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, kolejno na stanowiskach: starszego księgowego i inspektora Wydziału Finansowego, a następnie kierownika Wydziału Budżetowo-Gospodarczego i kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. W 1961 r. objął stanowisko kierownika nowo powstałej Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu i w ciągu 11-letniego kierowania nią znacząco przyczynił się do jej rozwoju. W 1972 r. przeniósł się do Rzeszowa, gdzie pracował w Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej (1973-1975), Spółdzielni Transportu Wiejskiego (1976-1977 jako kierownik Zakładu) i Cechu Rzemiosł Różnych (1978-1979). W latach 1979-1984 przebywał w USA, a po powrocie zatrudniony został w kontroli wewnętrznej w Rzeszowskich Zakładach Graficznych. W 1989 r. przeszedł na rentę, a w 1991 r. na emeryturę. Wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką CZSBM, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Srebrną Odznaką TKKF i Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego. Zmarł 30 X 1998 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Rzeszowie.
KAPITUŁA KOLEGIACKA PW. ŚW. MATEUSZA APOSTOŁA I EWANGELISTY PRZY BAZYLICE MN. W MIELCU, została erygowana w uroczystość Bożego Narodzenia 25 XII 2017 r. dekretem Biskupa Ordynariusza Andrzeja Jeża. 29 XII w Domu Biskupim w Tarnowie odczytano dekret i wręczono powołania do Kapituły. W skład Kapituły wchodzi 6 Kanoników Gremialnych i 30 Kanoników honorowych. Kanonicy Gremialni: prepozyt – ks. Janusz Kłęczek, scholastyk – ks. Stefan Król, kustosz – ks. Artur Ważny oraz ks. Janusz Paciorek, ks. Wojciech Duplak i ks. Paweł Fałowski. Kanonicy Honorowi: ks. Józef Baczyński, ks. Stanisław Betlej, ks. Antoni Augustyn, ks. Wojciech Chochół, ks. Bogusław Czech, ks. Marian Czech, ks. Andrzej Dolański, ks. Adam Dynak, ks. Czesław Faron, ks. Stanisław Janusz, ks. Bronisław Kaja, ks. Piotr Kluza, ks. Ryszard Kołodziej, ks. Stanisław Kudlik, ks. Stanisław Kumiega, ks. Stanisław Łątka, ks. Zbigniew Maczuga, ks. Wiesław Majka, ks. Marian Marszałek, ks. Jan Panek, ks. Krzysztof Pietras, ks. Ryszard Pietrasik, ks. Stanisław Pilch, ks. Andrzej Piórek, ks. Marek Podgórski, ks. Jan Ptak, ks. Władysław Skoczeń, ks. Kazimierz Skórski, ks. Robert Zając i ks. Józef Zyzak. Uroczysta instalacja Kapituły odbyła się 24 III 2018 r. w bazylice mn. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty. Przewodniczył biskup tarnowski dr Andrzej Jeż. Późniejsze nominacje: ks. Marek Pawełek (Brazylia); XII 2022 r.: ks. Wojciech Werner (kanonik gremialny), ks. Józef Kuchta (kanonik honorowy), ks. Kazimierz Skrzypek (kanonik honorowy), ks. Zbigniew Smołkowicz (kanonik honorowy).
KAPLICA GROBOWA BOGUSZÓW (parafia rzymskokatolicka w Rzochowie), znajduje się na terenie przykościelnym, od strony południowej starego kościoła św. Marka w Rzochowie. Zbudowano ją w 1877 r. z cegły, a następnie otynkowano. Jest budowlą w stylu neogotyckim, co poświadczają wejścia i okna zamknięte ostrołukowo i szczyt ujęty obeliskami. Dwuspadowy dach pokryty jest blachą. Wewnątrz nie posiada aktualnie żadnego wystroju i wyposażenia. W latach 2005-2007 oraz w 2015 r. przeprowadzono remonty.
KAPLICA GROBOWA PIECHOCIŃSKICH I RATUSIŃSKICH (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), wybudowana została w 1889 r. w centralnej części cmentarza parafialnego przy ul. H. Sienkiewicza, na zlecenie Wojciecha i Rozalii (z Pyzikiewiczów) Piechocińskich. Murowana z cegły i otynkowana. Eklektyczna, ozdobę stanowią pilastry na zewnątrz przy narożnikach, przy wejściu i górnej części ściany szczytowej. Na szczycie dachu nad wejściem umieszczono krzyż, a pośrodku dwuspadowego dachu (krytego blachą) wykonano wieżyczkę z sygnaturką. Bezpośrednio nad drzwiami wejściowymi znajdują się trzy tabliczki z napisami: 1) Fundatorowie Wojciech i Rozalia z Pyzikiewiczów Piechocińska, 2) 1889, 3) Odnowiono 1962 Ratusińscy. Po obu stronach drzwi wejściowych wmurowano epitafia zmarłych, pochowanych w podziemiach kaplicy; po lewej stronie: Józefy Ratusińskiej (1905-2000), Rozalii i Wojciecha Piechocińskich, Anieli Ratusińskiej (1879-1949), Tekli z Madejskich Piechocińskiej; po prawej stronie: Antoniego Ratusińskiego (1909-1977), Walentego Działowskiego (1846-1918), Romana Ratusińskiego (1911-1945), Jadwigi Ratusińskiej (1898-1927), Marii Ratusińskiej (1897-1905) i Józefa Ratusińskiego (1868-1914). Przy niektórych epitafiach umieszczono fotografie zmarłych. We wnętrzu kaplicy znajduje się ołtarzyk z dwiema kolumienkami i obrazem Pana Jezusa Ukrzyżowanego pośrodku. Po lewej stronie ołtarza wisi obraz przedstawiający uzdrowienia chorego przez Pana Jezusa, a po prawej dwa obrazy Matki Bożej z Dzieciątkiem, z których jeden jest kopią obrazu z kościoła OO. Bernardynów w Leżajsku. W czasie ostatniego remontu (1998-2000) m.in. odnowiono tynki zewnętrzne i wewnętrzne oraz wykonano nową posadzkę z kamiennych płytek.
KAPLICA GROBOWA SĘKOWSKICH (parafia rzymskokatolicka w Rzochowie), zbudowana została w centralnej części cmentarza parafialnego w Rzochowie w 2. połowie XIX w. przez rodzinę Sękowskich. Wymurowano ją z cegły i otynkowano. Ostre i strzeliste kształty poszczególnych elementów architektonicznych świadcza o stulu neogotyckim. Na górnej części fasady widnieją: herb Jelita i napis „Grób Rodziny Sękowskich”. Wewnątrz znajduje się ołtarz z obrazem Chrystusa Ukrzyżowanego anonimowego twórcy, a nad nim symbol Trójcy Przenajświętszej. Na bocznych ścianach umieszczono epitafia rodziny Sękowskich – właścicieli Wojsławia w 2. połowie XIX w. i pierwszym dwudziestoleciu XX w.: Aleksandra Prawdzica Sękowskiego (1811-1888), Adeli z Rydlów Sękowskiej (1833-1895), Heleny z Sękowskich Żurawskiej (1846-1892), Władysława Leliwy Żurawskiego (1833-1891), Stanisława Prawdzica Sękowskiego (1847-1867) i Stanisława Sękowskiego (1893-1977), a z prawej Stefana Prawdzica Sękowskiego (1859-1910), Karoliny ze Szlachtowskich Sękowskiej (1866-1926) i Stefanii z Sękowskich Milińskiej (1887-1962). Na zewnętrznej ścianie od strony południowej umieszczone są epitafia proboszczów parafii rzymskokatolickiej w Rzochowie: ks. kanonika Karola Dobrzańskiego (1884-1960) i ks kanonika dr. Tomasza Rzepki (1913-1972). Wszyscy wymienieni pochowani są w podziemnej części kaplicy. W 2012 r. została poddana remontowi kapitalnemu.
KAPLICA MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ W ŁUŻU (parafia rzymskokatolicka w Rzochowie), drewniana, dawna tymczasowa kaplica w Wojsławiu (przed wybudowaniem tam kościoła pomocniczego pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa). Do Łuża przeniesiona została w 1991 r. Wzmocniono jej konstrukcję i zmodernizowano wnętrze. Ściany od wewnątrz wyłożone zostały drewnem i pomalowane bezbarwnym lakierem, a posadzkę wykonano z kamiennych płytek. Na głównej ścianie znajduje się krzyż, a pod nim nowy ołtarz i ambona. Prezbiterium ograniczono z obu stron ściankami; na lewej umieszczony jest obraz Jezusa Miłosiernego, a na prawej obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Oświetlenie zapewniają żyrandole (pająki) wykonane przez Mariana Pietruszkę z Wojsławia. Uroczystość poświęcenia kaplicy przez ks. Biskupa Tarnowskiego dr. Józefa Życińskiego odbyła się 10 I 1991 r. Odpust odbywa się 26 sierpnia.
KAPLICA MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ W DOMU POMOCY SPOŁECZNEJ przy ul. Ks. Kard. S. Wyszyńskiego 16 (parafia rzymskokatolicka Trójcy Przenajświętszej), została urządzona we wschodniej części głównego obiektu DPS, w ścisłym współdziałaniu z diecezjalnymi władzami kościelnymi. Inspiratorem, projektodawcą wystroju i wyposażenia był proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej i kapelan DPS ks. mgr Stanisław Składzień. Koszty urządzenia pokryte zostały przez parafię, prywatnych sponsorów i DPS. Ścianę główną stanowi imitacja witraża z wyobrażeniem Oblicza Chrystusa Ukrzyżowanego, wykonana przez miejscowy zespół pod kierunkiem Zofii Kowalskiej – emerytowanej nauczycielki plastyki. W centrum prezbiterium stoi ołtarz (wykonał go Zakład Obróbki Kamienia Budowlanego „Rogala” z Przyłęka), z lewej tabernakulum, a z prawej figurka Matki Bożej Fatimskiej (przywiozła ją z Fatimy Bronisława Blukot). Na obu ścianach bocznych znajdują się stacje Drogi Krzyżowej. Kaplica została erygowana dekretem Biskupa Tarnowskiego ks. dr. Wiktora Skworca z 17 X 2000 r. Jej poświęcenia dokonał 27 XII 2002 r. wikariusz biskupi d/s duchowieństwa ks. dr Adam Kokoszka.
KAPLICA NA CMENTARZU KOMUNALNYM, urządzona w budynku przedpogrzebowym, wybudowanym w centralnej części cmentarza. Przez szereg lat używana bardzo rzadko. Po przejęciu administracji cmentarza przez firmę „Usługi komunalne Zadaj-Rusek-Gardolińska” – w listopadzie 2002 r. została wyremontowana i otrzymała nowy wystrój i urządzenie wnętrza według projektu ks. prałata Tadeusza Bukowskiego z Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie. Dominantę ściany głównej stanowi krzyż z wizerunkiem Chrystusa, wykonany w drewnie przez artystę rzeźbiarza Jan Tutaja z Krakowa. Dekoracyjną oprawą krzyża są sceny „Opłakiwanie Chrystusa” (Pieta) i „Zmartwychwstanie Chrystusa”, wykonane w technice „sgraffito” (dwie barwy) przez art. plastyka Macieja Kauczyńskiego z Krakowa. Kaplicę poświęcił ks. biskup ordynariusz tarnowski dr Wiktor Skworc 29 III 2003 r. W przypadku świeckiego pogrzebu stosowane są zasłony pionowe, zamykające przestrzeń pomiędzy ukośnymi ścianami parawanowymi.
KAPLICA PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO W SZPITALU POWIATOWYM (parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Nieustającej Pomocy), urządzona od maja do lipca 1990 r. na I piętrze głównego budynku szpitalnego przy ul. Żeromskiego 22, w pomieszczeniu po filii szpitalnej Miejskiej Biblioteki Publicznej. Projektantem urządzenia kaplicy i inspektorem nadzoru był mgr inż. Janusz Paterak, a konsultantem ze strony kościelnej kapelan szpitala ks. mgr Stanisław Michalik. Koszty związane z urządzeniem kaplicy poniosło 11 parafii z obu mieleckich dekanatów. Na ścianie głównej, za ołtarzem i ambonką, umieszczono krzyż, tabernakulum i gobelin z wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej. Kaplica erygowana została dekretem Kurii Diecezjalnej w Tarnowie z dnia 21 VII 1990 r., a poświęcił ją 22 VII 1990 r. proboszcz Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy ks. dr Jan Białobok Po wybudowaniu nowej części szpitala kaplica została przeniesiona w 1999 r. do pomieszczenia na parterze tej części, na prawo od nowego głównego wejścia do szpitala. Wystrój kaplicy wykonano według koncepcji projektantów szpitala i proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy ks. mgr. Kazimierza Czesaka. W centrum ściany głównej umieszczono rzeźbę Chrystusa na Krzyżu, będącą kopią łaskami słynącej rzeźby Chrystusa w Starym Sączu, wykonaną przez rzeźbiarza Władysława Sukiennika z Tuchowa. Środek prezbiterium zajmuje ołtarz. Po lewej stronie, w dodatkowej ściance, umieszczono tabernakulum i 2 lampki wieczne, wykonane przez pracownię artystyczno-kowalską Mariana Polańskiego w Tarnowie. Przed tabernakulum ustawiono ambonkę. Po prawej stronie stoi figurka Matki Bożej Fatimskiej na drewnianym postumencie. Na ścianach bocznych znajdują się stacje Drogi Krzyżowej, wykonane przez wspomnianą pracownię tarnowską. Kaplica została poświęcona przez bpa Władysława Bobowskiego w czerwcu 1999 r.
KAPLICA ŚW. MAKSYMILIANA KOLBEGO (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), początek jej funkcjonowania datuje się na 1979 r., kiedy to ówczesny proboszcz ks. Wojciech Madej zlikwidował gospodarstwo i zabudowania gospodarcze przeznaczył na cele parafialne, m.in. kaplicę będącą równocześnie salą spotkań. Pierwszym dużym zgromadzeniem w tej sali było zorganizowane w dniu pogrzebu ks. W. Madeja (6 VII 1980 r.) spotkanie biskupów z kapłanami i rodziną zmarłego. Wykończenie kaplicy – sali i wystrój jej wnętrza .wykonane zostały w latach 80. przez następnego proboszcza ks. Stanisława Jurka. Poświęcił ją – jako kaplicę pomocniczą – ks. bp dr Władysław Bobowski. Na głównej ścianie podwyższenia (sceny) umieszczono kilim z wyobrażeniem Matki Bożej Częstochowskiej, a na podwyższeniu ustawiono ołtarz i ambonkę. Nad nimi na górnej części podwyższenia wisiał krzyż. Na lewej ścianie znajdowały się stacje Drogi Krzyżowej oraz pośrodku duży obraz św. Maksymiliana Kolbego. Sufit i ściany wyłożono drewnem powlekanym bezbarwnym lakierem. Zgodnie z intencją jej twórców kaplica pełniła wyjątkową rolę w życiu religijnym nie tylko parafian. W latach 80. odbywały się w niej kongregacje ogólne kapłańskie z dekanatów północnej części dawnej diecezji tarnowskiej. Była miejscem większych spotkań katechetycznych dzieci, młodzieży i rodziców, zebrań poszczególnych grup parafialnych, „Dni skupienia” młodzieży, grup zawodowych i osób niepełnosprawnych, a także kursów przedmałżeńskich Stanowiła niezbędne zaplecze w czasie rekolekcji szkolnych. Pełniła też funkcję sali widowiskowej w czasie występów artystycznych, spektakli i widowisk teatralnych, w tym tradycyjnie wystawianych Jasełek. Ze względu na pogarszający się stan obiektu została zamknięta, a następnie budynek został niemal całkowicie rozebrany. Na jego miejscu w latach 2016-2017 zbudowano Dom św. Jana Pawła II (Dom Dziennego Pobytu).
KAPLICA ŚW. STANISŁAWA KOSTKI (parafia rzymskokatolicka Ducha Świętego), urządzona w części zachodniej bursy gimnazjalnej przy ul. Warszawskiej, oddanej w całości do użytku w 1912 r. Projekt, według pomysłu gimnazjalnego katechety ks. dr. Romana Sitki (później wyniesionego na ołtarze), wykonał architekt A. Tarkowski z Tarnowa. We wnęce ściany głównej urządzono prezbiterium, oddzielone od reszty kaplicy łukowatym zwężeniem i balaskami, a w nim umieszczono ołtarz z tabernakulum i obrazem przedstawiającym uzdrowienie chorego – Stanisława Kostki (późniejszego świętego) przez Matkę Bożą z Dzieciątkiem (prawdopodobnie obraz ten podarowali Oborscy) oraz kolumienkami po obu stronach obrazu. Nad balaskami zawieszono lampki wieczne. Na ścianie głównej, po obu stronach wnęki – prezbiterium wykonano po 2 pilastry. Pilastry stanowiły również ozdobę obu bocznych ścian (po 6 na każdej ścianie). Na prawej ścianie zamontowano na wysokości około 3 m ambonę ze schodami. Nad amboną umieszczono obraz Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej. W środkowej części prawej ściany, na wysokości I piętra, zamontowano balkon dla sióstr Służebniczek Dębickich, które pracowały w bursie. W lewej ścianie znajdowały się wysokie i wąskie okna z witrażami. Na tylnej ścianie zbudowano chór muzyczny z fisharmonią miechową, a pod nim przedsionek. Kaplicę oświetlano dwoma kryształowymi pająkami. Posadzkę ułożono z kamiennych płytek. Poświęcenia nowo wybudowanych obiektów gimnazjalnych – gmachu szkolnego i bursy gimnazjalnej – dokonał 3 XII 1912 r. Biskup Tarnowski ks. dr Leon Wałęga. Szczególnie uroczyście obchodzono w dniu 13 XI 1926 r. 200. rocznicę kanonizacji św. Stanisława Kostki – patrona kaplicy. Do wybuchu II wojny światowej kaplica pełniła funkcję kaplicy gimnazjalnej. W latach 1912 – 1939 jej opiekunami byli katecheci gimnazjalni: ks. dr Roman Sitko, ks. Walenty Chrobak, ks. Wawrzyniec Dudziak i ks. Wincenty Bialik. W czasie okupacji hitlerowskiej ołtarz zdemontowano i przechowywano prawdopodobnie w stolarni S. Weryńskiego przy ul. T. Kościuszki. Część wyposażenia kaplicy zaginęła, m.in. kryształowe pająki i fisharmonia. Wkrótce po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej wznowiono odprawianie nabożeństw. W czasie ostrzału niemieckiego zza Wisłoki w dniu 13 XI 1944 r. jeden z pocisków trafił w zachodnią część bursy, niszcząc część kaplicy oraz zabijając kilka osób i raniąc kilkanaście spośród wielu zgromadzonych w pomieszczeniu pod kaplicą. (Uczestniczono wtedy w uroczystościach 218 rocznicy kanonizacji św. Stanisława Kostki.) Po naprawie szkód kaplica gimnazjalna, pozostająca pod opieką kolejnego gimnazjalnego katechety ks. Bolesława Gwoździowskiego, znów stała się miejscem nabożeństw i rekolekcji dla młodzieży, a ponadto w niedziele i święta odprawiano Msze Święte dla wszystkich. Systematycznie modernizowano kaplicę, m.in. wymieniono zniszczone okna witrażowe na zwykłe, zakupiono nową fisharmonię miechową, dobudowano zakrystię, usunięto balkon i ambonę. Figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem przeniesiono z terenu obok kaplicy na bardziej eksponowane miejsce przed wejściem do kaplicy od ul. Warszawskiej. Nowy ołtarz i ambonkę wykonali mieleccy stolarze – bracia Sosińscy według projektu Jakuba Krzaka. Zakupiono nagłośnienie i organy elektryczne (1976). W 1978 r. zmarł ks. B. Gwoździowski. W 1979 r. diecezjalne władze kościelne podjęły decyzję o utworzeniu w Mielcu trzeciej parafii, obejmującej północno-zachodnią część Mielca i zadanie jej zorganizowania powierzyły ks. Władysławowi Marcinowskiemu. Po utworzeniu parafii Ducha Świętego (30 I 1981 r.) kaplica św. Stanisława Kostki przyjęła wówczas funkcję tymczasowego kościoła parafialnego. Od Pasterki w 1983 r. kościołem parafialnym stał się kościół Ducha Świętego (w 1983 r. wybudowano jego część dolną, a w 1992 r. górną) przy ul. M. Pisarka, zaś kaplicy św. Stanisława Kostki powierzono funkcję pomocniczą. 28 V 2000 r. odbyły się w niej uroczystości związane z wyniesieniem na ołtarze błogosławionego ks. dr. Romana Sitki, twórcy i pierwszego opiekuna kaplicy. Zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz kaplica zachowała historyczne walory architektoniczne, m.in. pilastry, ale w latach 80. i 90. dokonano pewnych zmian w wystroju i wyposażeniu, a w latach 1999-2000 przeprowadzono generalny remont. Z prawej strony zabytkowego ołtarza umieszczony jest współczesny obraz błogosławionego ks. Romana Sitki (malował Jan Wozowicz z Mielca). Na ścianie czołowej, po lewej stronie wnęki z prezbiterium, znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem oraz wota w gablotach po obu jego stronach. Z prawej strony prezbiterium umieszczono krzyż oraz gipsową figurę Serca Pana Jezusa, przywiezioną od SS. Felicjanek z Trzebini. Na prawej ścianie znajdują się stacje Drogi Krzyżowej, epitafia bł. ks. Romana Sitki, ks. Wincentego Bialika i ks. Bolesława Gwoździowskiego (wszystkie wykonane przez Zenona Gwoździowskiego) oraz pośrodku figura św. Antoniego na postumencie. Po przejściu na emeryturę organizatora parafii ks. proboszcza Władysława Marcinowskiego (2007), drugi proboszcz ks. Waldemar Ciosek przywrócił jej funkcję ośrodka edukacji religijnej. Ważniejsze wydarzenia po 2000 r.: *29 IX 2007 r. Mszą Świętą rozpoczęto uroczystości 60-lecia powstania Liceum Pedagogicznego w Mielcu. *5 X 2007 r. Udziałem we Mszy Świętej rozpoczął działalność Mielecki Uniwersytet Trzeciego Wieku. *W okresie jesiennym 2009 r. przeprowadzono remont kapitalny i modernizację kaplicy. Wymieniono niemal całe wyposażenie. Zakupiono nowe tabernakulum. Nowy ołtarz, nawiązujący do poprzedniego, a także konserwację obrazu św. Stanisława Kostki, wykonał mielecki mistrz zawodów artystycznych i konserwator Stanisław Gomoła. Pozostałe elementy wyposażenia z drewna dębowego (mensa ołtarzowa, sedilia, klęczniki, nowe ławki, konfesjonał) według projektu ks. prof. Tadeusza Furdyny z Łodzi wykonała pracownia stolarska Stawickiego z Płocka. Umieszczone po obu stronach prezbiterium obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i gipsową figurę Serca Pana Jezusa zastąpiono kopią rzymskiego obrazu MBNP i obrazem „Jezu Ufam Tobie” z Łagiewnik. Ponadto obraz bł. ks. Romana Sitki przeniesiono z prezbiterium na środkową część prawej bocznej ściany, nad tablicami pamiątkowymi (dawniej było tam przejście do bursy). Wymieniono na nowe całe wyposażenie zakrystii, posadzkę (na granitową), oświetlenie i instalacje. Wyremontowano też chór muzyczny i zamontowano organy, przeniesione z kościoła parafialnego Ducha Świętego. *12 XI 2009 r. Odprawiono pierwszą po remoncie Mszę Świętą i umieszczono w nowym tabernakulum Najświętszy Sakrament. *5 XII 2009 r. Odbyła się uroczystość poświęcenia kaplicy, a aktu tego dokonał ks. biskup dr Wiesław Lechowicz. *11 VI 2011 r. W czasie uroczystości 30-lecia Parafii Ducha Świętego w Mielcu do kaplicy przybył ks. biskup tarnowski dr Wiktor Skworc. *5 X 2012 r. Po przeniesieniu siedziby do budynku Zespołu Szkół Ekonomicznych – Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie zainaugurował rok akademicki 2012/2013 Mszą Świętą. *12 X 2012 Mszą Świętą rozpoczęto uroczystości 100-lecia gmachu gimnazjalnego i 45-lecia Technikum Elektrycznego w Mielcu. *16 XI 2012 r. W ramach wizytacji kanonicznej ks. biskup tarnowski dr Andrzej Jeż poświęcił nową Drogę Krzyżową (projekt: pracownia artystyczna „Ars Antiqua Jan Sobczyk w Warszawie”, wykonanie we Włoszech).
KAPLICA TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ, wykonana w związku z erygowaniem parafii rzymskokatolickiej Trójcy Przenajświętszej przez ks. Biskupa Tarnowskiego dr. Jerzego Ablewicza 4 VIII 1987 r. Początkowo dla sprawowania kultu religijnego służył budynek gospodarczy pp. Chmielów przy ul. Wolności 198. Pierwszy proboszcz parafii ks. mgr Stanisław Składzień wykupił grunt przy ul. ks. kard. Stefana Wyszyńskiego pod plebanię i kościół, a ks. bp dr Piotr Bednarczyk poświęcił plac pod budowę kościoła w uroczystość Trójcy Przenajświętszej 29 V 1988 r. Postawiono na nim kaplicę (35 m x 11 m) z materiałów, które pochodziły z rozbiórki prowizorycznego domu katechetycznego parafii Ducha Świętego (jeszcze wcześniej były to baraki budowlane MPB w czasie budowy osiedli mieszkaniowych). Kaplica była zbudowana z drewna ocieplonego watą mineralną i pokryta wewnątrz białą płytą pilśniową, a na zewnątrz blachą. Podczas Mszy Św. (pasterki) 25 XII 1988 r. ks. bp dr Władysław Bobowski poświęcił kaplicę i odtąd odprawiano w niej nabożeństwa i uroczystości religijne. W kaplicy zawisł rzeźbiony krzyż ze Szczawnicy oraz obrazy Trójcy Przenajświętszej i Matki Bożej Różańcowej, cudem uratowane w czasie II wojny światowej, od pp. Skrzypków z Podola. W pierwszy piątek Wielkiego Postu 1989 r. Drogę Krzyżową w kaplicy erygował i poświęcił ks. dr Jan Białobok – dziekan dekanatu Mielec – Południe. Na ścianie bocznej zawieszono obraz „Jezu ufam Tobie”, będący darem wdzięczności rodziców za uratowanie życia syna. Ze względu na zwiększającą się liczbę wiernych w parafii (osiedla Smoczka i Dziubków rozbudowywały się) do kaplicy dobudowano wiatę (15 m x 11 m), chroniącą uczestników nabożeństw przed wiatrem i opadami atmosferycznymi. W okresie swego 14 – letniego funkcjonowania – od pasterki 1988 r. do świąt Bożego Narodzenia 2002 r. – kaplica przeżyła m.in. coroczne rekolekcje adwentowe i wielkopostne, coroczną Spowiedź Świętą adwentową i wielkopostną, pierwsze Misje Święte w 1994 r. zakończone pierwszą wizytacją ks. Biskupa Tarnowskiego dr. Józefa Życińskiego, wmurowanie kamienia węgielnego pod kościół Trójcy Przenajświętszej w 1997 r. (po tym wydarzeniu ks. abp Józef Życiński wyjechał do Lublina objąć funkcję Metropolity Lubelskiego) i drugie Misje Święte z okazji Roku Jubileuszowego 2000. Była także świadkiem budowy nowego kościoła, w którym 26 VI 2002 r. po raz pierwszy odbyła się peregrynacja Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z udziałem ks. bpa Józefa Gucwy. W związku z wybudowaniem kościoła parafialnego Trójcy Przenajświętszej została rozebrana w 2008 r. Znajdujące się w niej obrazy Trójcy Przenajświętszej i Matki Bożej Królowej Różańca Świętego, a także stacje Drogi Krzyżowej zostały przeniesione do sali duszpasterskiej (w kościele nad zakrystią). Dla upamiętnienia kaplicy zbudowano w 2010 r. kapliczkę Matki Bożej Limanowskiej-Pietę i umieszczono napis: „W tym miejscu stała kaplica, która była pierwszym naszym kościołem parafialnym w latach 1988-2001”.
KAPLICA SIÓSTR SS. FELICJANEK, zorganizowano ją w marcu 1945 r. w siedzibie przedszkola prowadzonego przez SS. Felicjanki na osiedlu fabrycznym. Przedszkole znajdowało się w przystosowanym do tego celu mieszkaniu w bloku nr 111 (aktualnie ul. Czarneckiego 1/13 lub 14 ?). Początkowo z małej i skromnie urządzonej kaplicy korzystały SS. Felicjanki i dzieci, ale po wprowadzeniu do niej Najświętszego Sakramentu w marcu 1945 r. na Msze Św. uczęszczało wielu wiernych z terenu osiedla. Od Mszy Świętej (pasterki) 25 XII 1945 r., po wybudowaniu prowizorycznej kaplicy na zboczu Góry Cyranowskiej, maleńka kaplica w przedszkolu praktycznie służyła wyłącznie SS. Felicjankom i została zlikwidowana przy ich wyjeździe z Mielca 5 (lub 6) XII 1948 r.
KAPLICA ZAMKOWA MIELECKICH, została urządzona w jednej z wież zamku Mieleckich. Nie znaleziono dotąd jej opisu. Przy podziale majątku w 1542 r. otrzymał ją w spadku Sebastian Mielecki. Została zniszczona, podobnie jak cały zamek, w połowie XVII w., prawdopodobnie w czasie „potopu szwedzkiego” lub najazdów wojsk księcia Rakoczego.
KAPLICZKA CHRYSTUSA FRASOBLIWEGO na posesji Danuty i Andrzeja Talarków przy ul. Długiej. Oni też są jej fundatorami. Zbudowanie kapliczki planował mielecki rzeźbiarz Adolf Talarek i z tą myślą wyrzeźbił figurkę Chrystusa Frasobliwego. Ostatecznie jego pomysł zrealizował syn – Andrzej Talarek, wzorując się na zabytkowej kapliczce przy Elektrowni w Stalowej Woli. Kapliczka została wymurowana z cegły rzemieńskiej przez mistrza murarskiego Stanisława Klicha z Jaślan w 2011 r. i przykryta daszkiem ze starej, wypalanej dachówki, pozyskanej z burzonego domu. W jej centralnym miejscu znajduje się wspomniana figurka i umieszczony nad nią napis: „W Chrystusie Nadzieja”. Wysokość kapliczki – 360 cm, wymiary podstawy – 100 cm x 80 cm. Uroczystość poświęcenia kapliczki odbyła się 20 stycznia 2012 r.
KAPLICZKA MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ przy drodze Mielec – Kolbuszowa (parafia rzymskokatolicka Trójcy Przenajświętszej), wybudowana w latach 1938-1939 z inicjatywy i ze składek pracowników budujących drogę na odcinku Mielec – Biesiadka (tu przebiegała granica województw krakowskiego i lwowskiego). Wykonano ją z betonu, w kształcie łuku. W środkowej, najwyższej części, umieszczono gipsową, malowaną płaskorzeźbę Matki Boskiej Częstochowskiej (dzieło to powstało prawdopodobnie w Tarnowie). Wykuto też 3 napisy: nad płaskorzeźbą – „Bogu na chwałę”, pod płaskorzeźbą – „Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze”, a po jej lewej stronie – „Na pamiątkę budowy drogi ufundowali pracownicy 1938-39”. Po obu stronach tej centralnej części zastosowano trzykrotnie obniżenie ścian bocznych i zakończono je słupkami z kulistymi głowicami. W dolnej części frontowej strony kapliczki wykonano półkę, zapewne na kwiaty w wazonach. Dla bezpiecznego zejścia z nasypu drogowego do kapliczki zbudowano schody. Uroczystość poświęcenia kapliczki odbyła się w maju 1939 r. pod przewodnictwem proboszcza mieleckiej parafii św. Mateusza ks. Michała Nawalnego. W czasie okupacji hitlerowskiej kapliczka nie została uszkodzona. Po przejściu frontu przez ziemię mielecką, w czasie przewożenia rannych żołnierzy radzieckich z Mielca do Kolbuszowej, jeden z żołnierzy (mimo protestów innych) bez przyczyny zaczął strzelać do płaskorzeźby Matki Boskiej i poważnie ją uszkodził. (Jak zeznał naoczny świadek – jedna z kul odbiła się rykoszetem i zraniła strzelającemu twarz.) Po wojnie kapliczką zaopiekował się Jan Szelest z Mielca i częściowo naprawił zniszczenia, ale z powodu złego stanu zdrowia w 1969 r. musiał zrezygnować z tych pracochłonnych obowiązków. Od 1970 r. opieki nad bardzo zaniedbaną kapliczką podjął się inny mielczanin – Jan Gancarz i przy pomocy innych mieszkańców Mielca doprowadził do uporządkowania terenu oraz wymiany gipsowej płaskorzeźby na obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, wykonany w blasze przez nauczyciela Liceum Plastycznego w Sędziszowie, a także m.in. zamontował daszek ochronny ( z krzyżykiem) nad obrazem. Jeszcze w 1970 r. ks. Antoni Grabiec (z Siedlanki) ponownie poświęcił całą odnowioną kapliczkę. J. Gancarz nie ustawał w jej upiększaniu i dla upamiętnienia jubileuszu 600-lecia sanktuarium na Jasnej Górze umieścił pod obrazem symboliczne cyfry: „1382-600-1982”, a w 1986 r. wymienił metalowy obraz Matki Boskiej Częstochowskiej (był skorodowany i pomazany smołą) na nowy, wykonany w miedzianej blasze przez mieleckiego artystę Alfreda Bielca. Obraz ten został poświęcony 8 VI 1986 r. przez ks. Władysława Marcinowskiego, proboszcza parafii Ducha Świętego. Jeszcze w samym tym roku wykonano krawężniki, ścieżkę z płyt od drogi do kapliczki, schodki, dwa klomby kwiatowe, dwa metalowe klęczniki i kilka ławek, a także posadzono ozdobne krzewy. W 1987 r. usunięto rosnącą w pobliżu kapliczki chorą, starą sosnę, na której od 1929 r. wisiała drewniana szafkowa kapliczka z rzeźbą Chrystusa Frasobliwego. Tę kapliczkę zamontowano na drzewie w Mościskach. W 1988 r. ks. Leszek Stręk poświęcił nowo wykonaną nadbudówkę na kapliczce z krzyżem i nową figurką Chrystusa Frasobliwego we wnęce, a ks. Józef Bukowiec wygłosił kazanie. Istnieje przypuszczenie, że niektóre ostre sformułowania w kazaniu spowodowały kilka dni później akcję odwetową nieznanych sprawców, którzy zniszczyli lub uszkodzili szereg elementów wystroju kapliczki. W związku z tym wydarzeniem w mieleckich kościołach odprawione zostały nabożeństwa przebłagalne (suplikacje) po każdej Mszy Świętej. Opiekun kapliczki J. Gancarz i pomagające mu osoby naprawili szkody i uporządkowali teren. W następnych latach zamontowano nowe ławki i posadzono ozdobne krzewy. Odtąd miejsce to jest darzone powszechnym szacunkiem mielczan, a często zdarza się, że zatrzymują się przy niej podróżni. Do kapliczki organizowana jest od 1987 r., w pierwszą niedzielę października, piesza pielgrzymka z parafii Trójcy Przenajświętszej. (Kapliczka znajduje się na jej terenie). Organizowane są też pielgrzymki z innych parafii. Dla uczczenia 70. rocznicy wybudowania kapliczki 4 X 2009 r. odprawiono Mszę Świętą oraz podjęto decyzję odnowienia obiektu i modernizacji parkingu. W czasie remontu drogi Mielec-Kolbuszowa w latach 2010-2011 wykonano także remont kapliczki. Uroczystość jej poświęcenia odbyła się 3 V 2012 r. w święto Matki Bożej Królowej Polski. Aktu poświęcenia dokonał ks. Stanisław Jurek – proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu w asyście ks. Stanisława Składzienia – proboszcza parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu i obecności wielu wiernych z Mielca i okolic.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ na posesji Doroty i Władysława Bukowskich przy ul. Szybowcowej 29, parafia rzymskokatolicka Wszystkich Świętych w Chorzelowie. Zbudował ją ojciec Doroty Bukowskiej – Edward Gruszecki około 1970 r. Podstawę kapliczki stanowi postument o kształcie prostopadłościanu z cegły. Górna część składa się z konstrukcji metalowej i ścianek ze szkła, a całość przykrywa półokrągły metalowy daszek z krzyżykiem na szczycie. W środku umieszczono gipsową figurę Matki Bożej, pomalowaną. Kapliczka jest podświetlana. W maju i październiku odbywają się przy niej uroczystości religijne.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ na parceli Marii i Władysława Kotlarzów przy ul. G. Narutowicza 39 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza) na betonowym postumencie, z metalową konstrukcją i daszkiem oraz ściankami ze szkła. Wysokość około 150 cm. W środku znajduje się gipsowa figurka Matki Bożej, pomalowana. Kapliczka została wybudowana w 1980 r. przez dziadków Marii Kotlarz – Marcina i Stanisławę Rusków w podzięce za uratowanie z wypadku drogowego. Poświęcenia dokonał w 1980 r. ks. Stanisław Jurek – proboszcz parafii św. Mateusza.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ na posesji Janiny i Ryszarda Bujaków przy ul. Kasprowicza 21. Figurę z białego marmuru wykonał w 1984 r. Zakład Kamieniarski w Piekarach Śląskich na zlecenie Janiny i Ryszarda Bujaków. Kapliczkę z figurą zbudował Ryszard Bujak w 1986 r. Niewielki, złożony z dwóch stopni, postument wykonano z lastryko, sa elementy osłaniające figurę (półkolisty daszek i cztery słupki) są metalowe. Wysokość figury – 115 cm. Wokół kapliczki urządzono rabatę z oświetleniem. Kapliczkę poświęcono w 1986 r.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ na posesji Marii Zielińskiej przy ul. Łuże, w parafii rzymskokatolickiej św. Marka Ewangelisty w Rzochowie. Ufundowana została przez Marię i Eugeniusza Andrusiewiczów. Jest wykonana z drewna dębowego przez Henryka Gawrysia z Woli Chorzelowskiej. Artysta wykonał także krzyżyk (z jesionu), który umieszczono na szczycie kapliczki. W centralnej, oszklonej części kapliczki, ustawiona jest gipsowa figura Matki Bożej Fatimskiej, podarowana przez ks. Wojciecha Chochoła – proboszcza parafii w Trześni. W dolnej części kapliczki widnieje napis: „Królowo Pokoju módl się za nami”. Całość ustawiona na betonowym fundamencie, obłożonym klinkierem. Dodatkową dekoracją są kwiaty cięte w wazonach. Uroczystość poświęcenia kapliczki odbyła się 20 VIII 2006 r., a przewodniczył jej ks. Wojciech Chochół w asyście ks. Jerzego Ptaka – proboszcza parafii Rzochów. Postanowiono, że odtąd, każdego 13-tego w miesiącach od maja do października włącznie, przy kapliczce będą odbywać się nabożeństwa. Opiekę nad kapliczką sprawuje Maria Zielińska.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ POLSKI na posesji Marii Magdziak przy ul. Kazimierza Wielkiego 8, na terenie parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Powstała z inicjatywy Marii Magdziak (więźnia Sybiru) jako votum dziękczynne za szczęśliwy powrót z częścią rodziny z niewoli syberyjskiej w latach 1941-1956. Zbudował ją syn Marii – Roman Magdziak (z kolegą) w latach 2003-2004. Figurę Matki Bożej Królowej Polski wykonał w drewnie dębowym i pomalował rzeźbiarz Józef Steliga z Chyszówek koło Limanowej. Wysokość figury – około 135 cm. Kapliczka składa się z dwóch części. Górna, w której znajduje się figura, jest prostopadłościanem o podstawie kwadratu, ma ściany boczne ze szkła i narożniki metalowe oraz blaszany daszek z metalowym krzyżem. Częścią dolną jest cokół betonowy, obłożonym górskim kamieniem. Na przedniej ścianie cokołu umieszczono tablicę z napisem: „Pod Twoją obronę … W podziękowaniu za szczęśliwy powrót z dożywotniej katorgi w tajdze i kamieniołomach Maryi Matce Bożej. Maria, Sybir 1941-1956.” Wysokość kapliczki – nieco ponad 2 m. Jej poświęcenia dokonali w 2004 r. księża z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w obecności dużej grupy wiernych. Kapliczka jest podświetlona, a wokół niej rosną kwiaty.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ NIEPOKALANEJ na posesji Alicji i Mariana Bujaków przy ul. Wolności 78. Figurę, z tworzywa sztucznego i pomalowaną, przywiózł z Nowego Sącza ks. Jerzy Borczewski. Ufundowała ją Zofia Bujak (zmarła w 2006 r.). Kapliczkę zbudował Marian Bujak w 2007 r. Postument wykonany jest z cegły klinkierowej, a elementy osłaniające figurę (podstawa, dwuczęściowy daszek i cztery słupki) – z granatowego marmuru. Wysokość figury – ok. 1 m, wysokość kapliczki – ok. 1,4 m. Wokół urządzono kwietnik z oświetleniem. Kapliczkę poświęcono w 2008 r.
KAPLICZKA MATKI BOŻEJ RÓŻAŃCOWEJ przy ul. Cyranowskiej 55 (parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Nieustającej Pomocy), na parceli Niedbałów, zbudowana z cegły, prostokątna, z dachem dwuspadowym krytym dachówką. Powstała pod koniec XVIII w. Ufundowała ją rodzina Niewickich z Cyranki, po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, w podzięce za pomyślnie układające się życie. Wewnątrz umieszczono obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską oraz symbolem dominikańskim z XIX w. Na początku XIX w. dobudowano od frontu wysoką dzwonnicę z arkadą i dzwonem „Józef” oraz krzyżem na szczycie. Około 1900 r. przebudowano dzwonnicę. Pod arkadą, w niszy umieszczono figurkę Matki Bożej Różańcowej. Wykonano także napis „Pod Twoją obronę”. Od początku istnienia kapliczka była ośrodkiem kultu religijnego, m.in. zbierano się przy niej na nabożeństwa majowe. Istniał też zwyczaj, że dzwonem „Józef” ogłaszano śmierć mieszkańca Cyranki i wówczas dzwoniono na Anioł Pański rano, w południe i wieczorem aż do dnia pogrzebu. Dzwonem alarmowano mieszkańców także w czasie pożaru lub innego wielkiego nieszczęścia. W tym celu opłacano specjalnego dzwonnika. (Ostatnim dzwonnikiem był Andrzej Cyran.) Na początku okupacji hitlerowskiej dzwon został zdjęty i zatopiony w studni Jana Krempy – przedwojennego wójta Cyranki. Po wojnie został wydobyty i wypożyczony nowo powstałej parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, która posługiwała się nim aż do wybudowania nowego kościoła. Pod koniec lat 70. dzwon wrócił do cyranowskiej kapliczki. W roku 1990 odnowiono obraz, a jego poświęcenia w dniu 7 X dokonał ks. prałat Stanisław Gudz w asyście ks. Józefa Gacka (obaj wywodzą się z Cyranki). W 1991 r. odnowiono całą kapliczkę, o czym świadczy tablica umieszczona na jej frontonie. Społecznym opiekunem kapliczki był przez wiele lat Józef Merchut – mieszkaniec Cyranki. 8 X 2006 r. odbyła się uroczystość poświęcenia tablic upamiętniających zmarłych księży pochodzących z Cyranki.
KAPLICZKA NAJŚWIĘTSZEJ PANNY MARYI NIEPOKALANIE POCZĘTEJ na posesji Janusza Strzały przy ul. Orlej 18, parafia Wszystkich Świętych w Chorzelowie. Zbudował ją w 1957 r. ojciec Janusza – Tadeusz Strzała w podzięce za szczęśliwy powrót z II wojny światowej i późniejszych walk oraz pomyślne rozwiązanie trudnych spraw zawodowych. Gipsową figurę Matki Bożej o wysokości ok. 1,2 m, malowaną, przywieziono z Częstochowy. Ustawiono ją na postumencie betonowym w kształcie prostopadłościanu, a osłoniono konstrukcją drewnianą z szklanymi ściankami? i daszkiem z blachy. Na przedniej ścianie postumentu umieszczono marmurową płytę z napisem: „O Maryjo bez zmazy pierworodnej poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.” Kapliczkę poświęcił 28 X 1957 r. ks. Władysław Kapłański – proboszcz parafii w Chorzelowie. W 1994 r. Janusz Strzała przeprowadził remont kapliczki, zmieniając konstrukcję górnej części na metalową ze szklanymi ściankami oraz przemalowując figurę na kolor biały. Po remoncie ponownego poświęcenia dokonał ks. Kazimierz Kaczor. Od 1957 r. przy kapliczce odbywają się uroczystości religijne w maju i październiku. W czasie uroczystości figura jest podświetlana.
KAPLICZKA na placu pomiędzy ulicami J. Lelewela i S. Sękowskiego (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), murowana w kształcie słupa, dwukondygnacjowa, na rzucie prostokąta, z daszkiem czterospadowym, na którym umieszczono krzyż. Zbudowana na przełomie XIX i XX w., według tradycji na miejscu krzyża, który upamiętniał istniejący do 1767 r. „na Błoniu” kościółek św. Trójcy. Dolna kondygnacja jest znacznie szersza, w jej dłuższych bokach znajdują się płycizny zamknięte półkoliście, a w nich dwa obrazy: Matki Boskiej Różańcowej (kopia obrazu z XVI w. znajdującego się w Porębie Radlnej) i Ukrzyżowanie. Górna kondygnacja (kwadratowa) ozdobiona jest narożnymi pilastrami i płyciznami zamkniętymi półkoliście. Kapliczka była kilkakrotnie remontowana przez okolicznych mieszkańców, co zapobiegło jej zniszczeniu. Równocześnie jednak straciła wiele ze swego pierwotnego wyglądu. Ogrodzona jest metalowym płotkiem.
KAPLICZKA przy ul. Benedyktyńskiej 1 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na posesji Józefa Madeja. W niewielkiej obudowie ze szkła, sklejki i metalu znajduje się figurka Matki Bożej z gipsu, malowana, wysokości około 60 cm. Posiada oświetlenie włączane w maju i podczas uroczystości Maryjnych. Postumentem jest okrągły słup o wysokości około 1,5 m. W 2000 r. J. Madej otrzymał kapliczkę od Romana Kowalika i umieścił ją w ogródku przed własnym domem. Wcześniejsze losy kapliczki nie są znane.
KAPLICZKA przy ul. Długiej 69, na posesji Marii i Andrzeja Niziołków (parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Nieustającej Pomocy). Początkowo umieszczona była w ogródku przy ul. Torowej 36 i stanowiła własność Apolonii Józefy Zięby. Figurka Matki Bożej Różańcowej ustawiona była na postumencie z cegły (otynkowanym), osłaniał ją od góry półokrągły blaszany daszek z niewielkim krzyżem, a z przodu i boków – ścianki ze szkła. Przy wysiedlaniu mieszkańców z rejonu ul. Torowej (w związku z budową dworca autobusowego) zaopiekował się nią Jerzy Dolina i po pewnym czasie przekazał koledze z pracy Andrzejowi Niziołkowi. Części metalowe kapliczki odrestaurowano i umieszczono na metalowym słupku. Zakupiono też nową figurkę Matki Bożej Różańcowej. Do kapliczki doprowadzono oświetlenie oraz zasadzono wokół kwiaty. Kapliczka została poświęcona przez księdza z parafii MBNP.
KAPLICZKA przy ul. Jadernych (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na posesji rodziny Bratków. Została zbudowana w latach 60. XX w. przez Stanisława (murarza) i jego żonę Marię. Na betonowym postumencie (w kształcie prostopadłościanu) i podstawie stoi figurka Matki Bożej (pomalowana), zabezpieczona z czterech stron ściankami ze szkła i metalu oraz półkolistym ozdobnym daszkiem z blachy. Na szczycie daszku umieszczono niewielki krzyż. Wysokość kapliczki – około 2 m. Teren wokół postumentu kapliczki wyłożono kostką, a przed kapliczką zasadzono zieleń.
KAPLICZKA przy ul. M. Ćwiklińskiej (parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Nieustającej Pomocy), na posesji Mieczysława Przebieglca, betonowa w kształcie słupa (postument i trzy kondygnacje w kształcie prostopadłościanów), przy czym w najwyżej położonej części znajduje się zaszklona nisza, w której umieszczona jest gipsowa figurka Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej. Dach półokrągły pokryty jest blachą, a na jego szczycie znajduje się krzyżyk. Kapliczkę ufundowali w 1944 r. Maria i Jan Frączowie, mieszkańcy tego osiedla. (Wcześniej na tym miejscu stał krzyż, postawiony jeszcze przed I wojną światową.) W 1976 r., w związku z modernizacją ulic i budową urządzeń komunalnych, przeniesiona została na inną parcelę, ale w 1996 r. powróciła na pierwotne miejsce. Mieszkańcy osiedla Wolności wyremontowali ją własnym kosztem, a 13 VII 1996 r. poświęcił ją ks. Stanisław Betlej z Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w czasie uroczystości z udziałem mieszkańców osiedla.
KAPLICZKA przy ul. H. Sienkiewicza 80, obok skrzyżowania z aleją Ducha Świętego (parafia rzymskokatolicka Ducha Świętego), murowana w kształcie sztucznej groty. Jej wykonawcą był artysta rzeźbiarz Franciszek Niedbała na początku lat 30. XX w. Grota wymurowana jest z kamieni pochodzących z resztek klasztoru trynitarzy, a figury Matki Bożej z Lourdes i Bernadetty zostały wyrzeźbione z piaskowca pińczowskiego. Jej fundatorką była Aniela Hyjek, przybyła z Ameryki. Ona też przeznaczyła cząstkę swojej parceli dla zbudowania kapliczki w ten sposób, aby była widoczna od strony ul. Sienkiewicza. W 2005 r., z inicjatywy okolicznych mieszkańców, przeprowadzono prace konserwatorskie przy kapliczce i wykonano nowego ogrodzenie. Podczas remontu ul. H. Sienkiewicza (2009-2010) została odsunięta od ulicy. W 2019 r. członkowie Akcji Katolickiej przy parafii Ducha Świętego wykonali szereg prac remontowych i renowacyjnych.
KAPLICZKA przy ul. H. Sienkiewicza, obok skrzyżowania z ul. M. Pisarka (parafia rzymskokatolicka Ducha Świętego), zbudowana z cegły, otynkowana, czworoboczna, z dachem dwuspadowym krytym blachą. Wykonana została prawdopodobnie w 1. połowie XIX w., być może z fundacji Wydrów, którzy później – jako właściciele posesji – przez wiele lat opiekowali się nią i przekazali (z posesją) swoim spadkobiercom. Wewnątrz znajduje się drewniany ołtarzyk ludowy z dwiema kolumienkami i obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej. Na bocznych ścianach znajdują się oleodruki Serca Jezusa i Serca Najświętszej Panny Maryi oraz gipsowa figurka Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej. Obiekt ogrodzony jest metalowym płotkiem. W ciągu swojej historii była kilkakrotnie naprawiana i odnawiana, ostatnio gruntownie w 1981 r.
KAPLICZKA przy ul. H. Sienkiewicza 43, obok skrzyżowania z ulicą S. Sękowskiego, dawniej F. Dzierżyńskiego (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza, od 1981 r. parafia Ducha Świętego), na parceli Tadeusza i Janiny Witków. Początkowo była to figura Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej na cokole kamiennym, ufundowana w 1945 r. przez Józefa i Stefanię Witków. Po poważnym uszkodzeniu figury przez nieznanych sprawców na początku lat 50., Tadeusz i Janina Witkowie dobudowali na cokole betonową niszę i umieścili w niej gipsową figurkę Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej. Na początku lat 80., w związku z poszerzeniem ulicy H. Sienkiewicza, kapliczka została przewieziona do Borków Nizińskich i umieszczona na posesji rodziny Kukulskich. Aktualnie na tym miejscu funkcjonuje Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „Inter-Med”.
KAPLICZKA przy ul. W. Lisa (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na terenie internatu I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego (w latach 40. XX w. była to siedziba powiatowej jednostki spraw wewnętrznych). Zaprojektował ją i wykonał Henryk Gawryś z Woli Chorzelowskiej, z inspiracji i na podstawie wstępnego projektu wykonanego przez dr. Mirosława Maciągę. Umieszczona została na miejscu odkrycia w 1991 r. szczątków zwłok żołnierzy AK – Wojciecha Lisa i Konstantego Kędziora, zakopanych w latach 40. Konstrukcję główną kapliczki stanowi drewniany słup. W połowie jego wysokości umieszczony jest wizerunek Matki Bożej AK-owskiej, wyryty w metalu, a pod nim fragment wiersza K. K. Baczyńskiego „… zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką, czy to była kula, synku, czy to serce pękło ?” Nad obrazem znajduje się orzeł z koroną i podobizną J. Piłsudskiego. Obraz i orła chroni i przyozdabia bogato rzeźbiona rama w kształcie pięciokąta z trzema krzyżykami. Pod nią umieszczono zdjęcie Wojciecha Lisa, a jeszcze niżej metalowy znak Polski Walczącej. Na dolnej części słupa umocowano tabliczkę z napisem „Kości nasze przeniesiono, tu pozostały serca i ciała – Wojciech i Konstanty”. Całość osłania umieszczony na szczycie słupa czterospadowy daszek z miedzianej blachy. Przy kapliczce posadzono bogatą zieleń.
KAPLICZKA przy ul. Wojsławskiej 174 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na parceli Mariana Guźdy, murowana, otynkowana, z dwuspadowym dachem krytym dachówką. Zbudowano ją w 1. połowie XIX w. Fundatora dotychczas nie udało się ustalić. Na kalenicy umieszczony jest kuty krzyż żelazny. Wewnątrz, we wnęce ściany ołtarzowej, początkowo umieszczona była ludowa rzeźba św. Mikołaja (według tradycji przeniesiona z klasztoru trynitarzy w Mielcu), a obecnie miejsce to zajmuje gipsowa figurka Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej. Na ścianach bocznych umieszczono ludową rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego oraz oleodruki Serca Jezusa i Serca NP Maryi Niepokalanie Poczętej.
KAPLICZKA przy ul. Wojsławskiej 132 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na parceli Jacka Łanochy, wybudowana z cegły i potynkowana, z dwuspadowym dachem krytym dachówką. Zbudowana została w 2. połowie XIX w. z fundacji Piekarskich. We wnętrzu znajduje się ołtarzyk, a nad nim obraz św. Marka malowany na blasze (XIX w.). Na ścianach umieszczono obrazy i reprodukcje: Matki Boskiej Gidelskiej, Matki Boskiej Bolesnej, Matki Boskiej Różańcowej i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Ponadto znajduje się pasyjka z korpusem porcelanowym (przełom XIX i XX w.) i gipsowa figurka Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej. W 2000 r., dla uczczenia Roku Jubileuszowego, została odrestaurowana ze składek mieszkańców Wojsławia i przy pomocy proboszcza parafii św. Mateusza ks. prałata Stanisława Jurka.
KAPLICZKA przy ul. Wojsławskiej 231 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na parceli Stanisława Turkiewicza, wybudowana z cegły i otynkowana, dwuspadowy dach pokryty dachówką. Wzniesiono ją prawdopodobnie w połowie XIX w. z fundacji Wiktorii Turkiewicz. Wewnątrz znajduje się obraz Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską (kopia malowana prawdopodobnie w XIX w.).
KAPLICZKA przy ul. Z. Nałkowskiej 21 (parafia rzymskokatolicka Ducha Świętego), na parceli Szuberlów. Wykonana została wkrótce po zakończeniu II wojny światowej z fundacji Józefa i Zofii Krępów. Na trójstopniowym betonowym postumencie stoi figurka Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej, zabezpieczona z czterech stron ściankami z metalu i szkła oraz przykryta półkolistym ozdobnym daszkiem z blachy. Na jego szczycie umieszczono niewielki krzyż. Ostatni remont wykonali w 1998 r. aktualni właściciele.
KAPLICZKA – z metalową rzeźbą Pana Jezusa na drewnianym krzyżu oraz małym, dwuspadowym daszkiem – na robinii akacjowej przy zbiegu ulic Wolności i Majowej, na posesji Franciszka i Urszuli Haladów (parafia rzymskokatolicka Trójcy Przenajświętszej). Jej wykonanie w 1944 r. wiąże się z ocaleniem przez Marię Turkosz krzyża z kaplicy obozowej jeńców francuskich, wkrótce po wyzwoleniu obozu spod okupacji hitlerowskiej. (Obóz jeniecki znajdował się niedaleko od dzisiejszej ul. Majowej, a M. Turkosz pracowała w kuchni obozowej.) Początkowo kapliczka z krzyżem została zawieszona na innym drzewie na posesji Piotra Kotwicy. Pod koniec lat 90., w związku z usunięciem tego drzewa i mocno zniszczonymi częściami drewnianymi, została wyremontowana i powieszona na obecnym miejscu.
KAPLICZKA przy ul. Benedyktyńskiej 1 (parafia rzymskokatolicka św. Mateusza), na posesji Józefa Madeja. W niewielkiej obudowie ze szkła, sklejki i metalu znajduje się figurka Matki Bożej z gipsu, malowana, wysokości około 60 cm. Posiada oświetlenie włączane w maju i podczas uroczystości Maryjnych. Postumentem jest okrągły słup o wysokości około 1,5 m. W 2000 r. J. Madej otrzymał kapliczkę od Romana Kowalika i umieścił ją w ogródku przed własnym domem. Wcześniejsze losy kapliczki nie są znane.
KAPLICZKI MARYJNE PRZY KOŚCIELE TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ, powstały z inicjatywy proboszcza parafii Trójcy Przenajświętszej ks. Stanisława Składzienia, dla pogłębienia kultu Matki Bożej w środowisku, jako forma „dróżek różańcowych” umożliwiających indywidualną i zbiorową modlitwę. Są postawione na terenie przykościelnym. Mają ten sam kształt zewnętrzny, nawiązujący do krzyża z przedłużonym prawym ramieniem. W środkowej części każdej z nich umieszczona jest figurka Matki Bożej i tablica z opisem. Fundatorami są miejscowi parafianie.
Kapliczka Matki Bożej Fatimskiej, zbudowana w 90-lecie objawień, z fundacji Bożeny i Krzysztofa Boroniów oraz parafian. Treść tablicy: „Fatima … Pokuty … Pokuty … Odmawiajcie różaniec … 1917-2007”. Kapliczkę poświęcił ks. Włodzimierz Osica – pallotyn z Kamiennego Brodu na Ukrainie, w czasie rekolekcji adwentowych w 2009 r.
Kapliczka Matki Bożej z Lourdes, zbudowana w 150-lecie objawień, z fundacji rodziny Nowakowskich i parafian. Treść tablicy: „Lourdes, Niepokalane Poczęcie, Uzdrowienie Chorych 1858-2008”. Kapliczkę poświęcił 2 II 2010 r. ks. prałat Czesław Konwent – dyrektor Biura Pielgrzymkowego Diecezji Tarnowskiej.
Kapliczka Matki Bożej Królowej Różańca Świętego, zbudowana z fundacji Marty i Janusza Zająców oraz Wojciecha Czepiela
– kierownika budowy kościoła i otoczenia.Treść tablicy: „Matko Boża, Królowo Różańca Świętego, módl się za nami 2010”. Kapliczkę poświęcił O. Piotr Polek – definitor generalny Zakonu Paulinów w Częstochowie, w czasie rekolekcji wielkopostnych, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25 III 2010 r.
Kapliczka Matki Bożej z La Salette, zbudowana z fundacji członków 30 róż różańcowych parafii Trójcy Przenajświętszej. Treść tablicy: „La Salette, Od jak dawna cierpię za was, kto mi łzy powróci… 1846-2006”. Kapliczkę poświęcił 30 V 2010 r. w czasie odpustu parafialnego ks. dr Antoni Skałba – prowincjał i rektor Wyższego Seminarium Duchownego Saletynów w Krakowie.
Kapliczka Matki Bożej Dobrej Śmierci, zbudowana z fundacji Apostolstwa Dobrej Śmierci. Treść tablicy: „Pieta – Matko Dobrej Śmierci módl się za nami 2009. W tym miejscu stała kaplica, która była pierwszym naszym kościołem parafialnym w latach 1988-2001”. Kapliczkę poświęcił 19 IX 2010 r. ks. Bogumił Nowosiadło MSF w Górki Klasztornej.
KAPŁAŃSKI STANISŁAW, inspektor szkolny w Mielcu w latach 1877-1880.
KAPŁAŃSKI WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 14 IV 1898 r. w Pilźnie, syn Michała i Felicji z domu Szczeklik. Absolwent Gimnazjum w Tarnowie z maturą w 1917 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1921 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w parafiach: Tuchów (wikariusz, 1921-1924), Lisia Góra (wikariusz i administrator, 1924-1928) i Tuchów (katecheta, 1928-1943). 12 V 1943 r. został mianowany proboszczem parafii Chorzelów koło Mielca. Był wyróżniającym się duszpasterzem i dobrym gospodarzem. Doprowadził do zakończenia budowy kościoła pw. Wszystkich Świętych w Chorzelowie i wykonania jego wystroju wewnętrznego. Pełnił też funkcje w dekanacie mieleckim; był notariuszem (1957-1968), a następnie wicedziekanem (1968-1973). Wyróżniony EC i RM. W 1975 r. zrezygnował z probostwa z powodu pogarszającego się zdrowia. Rezydował w Chorzelowie, a później w Zborowicach. Zmarł 2 III 1983 r. Pochowany na cmentarzu w Pilźnie.
KAPUŚCIŃSKI JAN (OJCIEC JAN OD JEZUSA MARYI), urodzony 30 XII 1752 r. w Mielcu. Trynitarski habit przyjął 5 VIII 1770 r., a śluby zakonne złożył 6 VIII 1771 r. w Beresteczku. Odbył studia filozoficzne w Łucku i studia teologiczne we Lwowie. Prawdopodobnie w 1777 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako concionator i wikariusz w Brahiłowie, a następnie jako misjonarz w Horochowie na Wołyniu. Pełnił funkcję ministra w Beresteczku i Brahiłowie, a następnie definitora prowincjonalnego. Zmarł 6 IX 1805 r.
KAPUŚCIŃSKI JANUSZ, urodzony 3 X 1939 r. w Mielcu, syn Mariana i Czesławy z domu Lubaska. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu, maturę zdał w 1958 r. Ukończył Studium Nauczycielskie (kierunek – geografia) w Gliwicach (1962 r.). Pracę zawodową rozpoczął od roku szkolnego 1962/1963 jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Padwi Narodowej, a od roku 1963/1964 pracował w Szkole Podstawowej nr 2 w Mielcu. W latach 1965-1968 był oddelegowany do pracy w organizacji młodzieżowej, a w latach 1968-1970 pracował w firmie POLGAZ jako referent ekonomiczny transportu. W 1967 r. ukończył Studium Nauczycielskie (kierunek – wychowanie obywatelskie) w Rzeszowie. W latach 1970-1972 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej Wieczorowej dla Dorosłych w Mielcu. Od roku szkolnego 1972/1973 pracował jako nauczyciel historii, geografii i wiedzy o społeczeństwie w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu. Studiował historię na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Poza pracą dydaktyczną przygotowywał uczniów starszych klas do konkursów przedmiotowych oraz organizował wycieczki krajoznawcze. Około 20 razy pracował na letnich koloniach, pełniąc funkcje kierownika ogólnego, kierownika pedagogicznego i wychowawcy. Był też współorganizatorem kilku zimowisk. Przez pewien czas był opiekunem drużyny harcerskiej. Ponadto w latach 70. uczył w Zakładzie Doskonalenia Zawodowego w Mielcu. Był członkiem m.in. PTTK i ZNP. W 1999 r. przeszedł na emeryturę. Od 2008 r. należał do Grupy Literackiej Słowo przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. Wydał tomiki poezji Posłuchaj wiatru! Posłuchaj! (Mielec 2010), Reminescencje (Mielec 2013) i Akwarium (Mielec, 2016). Jego niektóre utwory zostały zamieszczone m.in. w almanachach W rytmie słowa (Mielec 2009) i Zanurzeni w słowie (Mielec 2011), tomiku polsko-niemieckim W dalszej i bliższej perspektywie – So fern wie nah (Mielec 2011), Mieleckim Roczniku Literackim nr 1 „Artefakty” (Mielec 2012) nr 2 (Mielec 2013) i nr 3 (Mielec 2014) oraz w tomiku Akwarium (Mielec 2016), a także w prasie regionalnej i lokalnych portalach internetowych. W Ogólnopolskim Konkursie „Na skrzydłach Ikara” w 2012 r. uzyskał nagrodę specjalną. Odznaczony Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 17 XII 2016 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAPUŚCIŃSKI RAJMUND, urodzony 16 VIII 1935 r. w Drohobyczu (aktualnie Ukraina). Jego rodzicami byli Władysław i Helena z Potockich. W związku z ustaleniem nowych granic państwowych po II wojnie światowej rodzina Kapuścińskich przeniosła się do Rudnika nad Sanem, a Rajmund, poza nauką w miejscowych szkołach, trenował piłkę nożną w klubie Orzeł Rudnik. W latach 1955-1956, już po maturze, grał w A-klasowej Unii Sarzyna. Do II-ligowej Stali Mielec przeszedł po meczu towarzyskim Unia – Stal (3 : 1). W barwach mieleckiej Stali występował w latach 1957-1965. Był napastnikiem i zdobył wiele ważnych bramek, w tym 2 w decydującym o awansie do I ligi meczu z Piastem Gliwice (3 : 0). W czasie dwuletniego pobytu Stali w ekstraklasie (sezony 1961 i 1962) rozegrał 34 mecze i strzelił 10 bramek, w tym 2 w meczach z legendarnym wówczas Górnikiem Zabrze. Ponadto wystąpił w 121 meczach Stali w II lidze i strzelił 29 bramek. W 1965 r. przeszedł do B-klasowego GKS Gryf Mielec i przyczynił się do jego awansów do klasy A i ligi okręgowej. Wyczynową grę w piłkę nożną zakończył w 1973 r., ale jako trener pozostał przy piłce do końca życia. Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie i otrzymał tytuł trenera piłki nożnej II klasy. Trenował m.in. drużyny Gryfa Mielec, juniorów Stali Mielec i GOK Wadowice Górne. Pracował też jako nauczyciel wychowania fizycznego w powiecie kolbuszowskim. Zmarł 3 V 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KARASIŃSKA-KWIATKOWSKA JÓZEFA TERESA, urodzona 28 XII 1930 r. w Pilźnie, córka Leona i Marii ze Sroczyńskich. W czasie okupacji hitlerowskiej należała do konspiracyjnego harcerskiego Zastępu Szarotek jako „Szarotka 6” w strukturze organizacyjnej Szarych Szeregów w Mielcu. W latach 1945-1948 była członkiem ZHP i prowadziła drużynę zuchową w Mielcu. Absolwentka Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu (mała matura, 1948) i Liceum Ogólnokształcącego im. J. Słowackiego w Warszawie (matura, 1950). Studiowała na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego i w 1955 r. uzyskała tytuł magistra chemii. W latach 1955-1959 pracowała (z nakazu) w Warszawskiej Wytwórni Surowic i Szczepionek jako asystent, a była kierownikiem laboratorium chemicznego w Dziale Kontroli Technicznej. W 1959 r. przeszła do pracy w Instytucie Maszyn Matematycznych Polskiej Akademii Nauk na stanowisko starszego asystenta, a po przeniesieniu Instytutu do resortu Ministra Przemysłu Maszynowego (1965) pełniła obowiązki kierownika laboratorium chemicznego i później kierownika zakładu. W 1967 r. na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu uzyskała doktorat w dziedzinie nauk chemicznych na podstawie rozprawy Ferromagnetyki typu gamma-tlenku żelazowego w ośrodkach dyspersyjnych z żywic epoksydowych. Prowadziła badania w zakresie technologii wytwarzania, modyfikacji i projektowania związków polimerycznych dla potrzeb projektowanych urządzeń elektronicznych. Były to pierwsze prace polskie prowadzone w zakresie inżynierii materiałowej w odniesieniu do związków polimerycznych i tworzyw sztucznych. Rezultatem innych badań było opracowanie technologii wytwarzania warstwy magnetycznej dla pamięci bębnowych matematycznych maszyn cyfrowych i warstwy te zostały zastosowane w pierwszych polskich maszynach cyfrowych. Wyniki badań zostały opublikowane w naukowych czasopismach krajowych i zagranicznych, a elementy technologii zostały opatentowane (2 patenty krajowe i 3 zagraniczne). W 1972 r. po ocenie dorobku naukowego nadano jej tytuł docenta. Po restrukturyzacji instytucji prowadzących prace nad maszynami cyfrowymi, w 1974 r. przyjęła stanowisko kierownika Zakładu Tworzyw Sztucznych w Instytucie Inżynierii Materiałowej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie i głównie zajmowała się działalnością dydaktyczną. W 1982 r. przeniosła się do Instytutu Tworzyw Sztucznych w Warszawie, gdzie pracowała w Pracowni Zastosowań Tworzyw Sztucznych w Medycynie. W 1986 r. przeszła na emeryturę. Jej dorobek naukowy stanowią m.in. 24 prace w naukowych czasopismach polskich i 3 prace w czasopismach zagranicznych, 2 patenty polskie i 3 zagraniczne (we wszystkich współautorstwo), liczne prezentacje wyników badań na konferencjach i sympozjach krajowych i zagranicznych. Była promotorem pracy doktorskiej i kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich. Należy do Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) oraz Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów (SPWiR). Ponadto jest członkiem mieleckiej drużyny Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego. W 1997 r. została laureatką Konkursu-Plebiscytu „Kobieta-Wynalazca”, organizowanego przez Towarzystwo Kultury Technicznej oraz SPWiR. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Armii Krajowej i Odznaką Weterana Walk o Niepodległość.
KARASIŃSKI LEON BRONISŁAW, urodzony 6 VI 1899 r. w Leżajsku, syn Władysława i Franciszki z domu Kuryłowicz. Absolwent Gimnazjum Realnego w Rzeszowie, maturę zdał w 1922 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej (1922-1924) i w Akademii Handlowej w Warszawie (1926-1929). Ponadto w latach 1918-1927 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Pracę zawodową rozpoczął w 1927 r. w Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie, a następnie w 1929 r. przeniósł się do rodzinnego Pilzna na stanowisko inspektora powiatowego i kierownika Oddziału Powiatowego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych. W 1931 r. objął podobne stanowisko w Oddziale Powiatowym PZUW w Mielcu. Prowadził ubezpieczenia obowiązkowe: pożarowe, szkód rolnych i leśnych oraz ubezpieczenia umowne – szczególnie przemysłowe. Działał społecznie w mieleckiej OSP. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) ewakuował biuro na wschód, ale na początku 1940 r. powrócił do Mielca i ponownie zorganizował placówkę PZUW, która przez całą okupację hitlerowską prowadziła ubezpieczenia obowiązkowe od szkód pożarowych i rolnych. W 1948 r., w związku z reformą PZUW, został przeniesiony służbowo do Niska na stanowisko inspektora powiatowego. Po przekształceniu PZUW w Państwowy Zakład Ubezpieczeń (1952) został zwolniony z pracy. Do 1958 r. pracował okresowo w Elektrowni w Ozecie jako pracownik administracyjny, a ponadto zatrudniano go w PZU w Nisku do różnych prac biurowych. W 1958 r. został zrehabilitowany i przeniesiony do Wojewódzkiego Oddziału PZU w Rzeszowie na stanowisko inspektora ds. ubezpieczeń rolnych, a wkrótce potem mianowano go dyrektorem Działu Ubezpieczeń Rolnych w tymże Wojewódzkim Oddziale PZU. Wyróżniony wieloma odznaczeniami resortowymi. Zmarł 28 II 1966 r. Spoczywa na cmentarzu na Pobitnie w Rzeszowie.
KARASIOWIE, mielecka rodzina, która w latach 1983-1986 jako jedyna z Mielca uczestniczyła w VIII, IX, X i XI Ogólnopolskich Spotkaniach Muzykujących Rodzin we Wrocławiu, organizowanych przez tamtejszy Wojewódzki Dom Kultury. Do udziału w tej imprezie Karasiowie zostali zachęceni przez zaprzyjaźnioną rodzinę Steczkowskich ze Stalowej Woli. Występowali w komplecie – rodzice: Józef (mistrz piekarski, instruktor zawodu piekarniczego) i Maria (z domu Witek, księgowa) oraz czworo dzieci: Adam, Bernadetta, Piotr i Małgorzata – jako sekstet wokalny a’capella. Prezentowali najczęściej utwory z tzw. muzyki poważnej. Oprócz udziału w prezentacjach występowali w koncertach towarzyszących w szkołach, klubach seniora i szpitalach we Wrocławiu i okolicznych miastach. W 1984 r. wystąpili w Koncercie Międzynarodowym w Filharmonii Wrocławskiej, prezentując utwory renesansowe. W późniejszych edycjach OSMR nie występowali ze względu na obowiązki zawodowe i rodzinne oraz studia, ale cała czwórka dzieci indywidualnie rozwijała talenty muzyczne. Adam, były pracownik WSK w Mielcu, był lektorem w kościele MBNP i pozostaje członkiem chóru parafialnego. Bernadetta (po mężu Duszkiewicz) ukończyła studia w klasie organów w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz Akademię Muzyczną w Krakowie z tytułem magistra sztuki i pełniła funkcję zastępcy dyrektora Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Mielcu. Piotr grał w Reprezentacyjnej Orkiestrze Wojska Polskiego w Warszawie, ukończył studia magisterskie na Akademii Muzycznej w Łodzi i pracował w PSM I i II st. w Mielcu. Małgorzata (po mężu Kusek), jako skrzypaczka występowała z wieloma zespołami oraz m.in. z mieleckim piosenkarzem Andrzejem Szęszołem na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, ukończyła studia muzyczne magisterskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, a ponadto przez wielu lat grała w orkiestrze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Mielcu.
KARAŚ PIOTR JÓZEF, urodzony 19 III 1964 r. w Mielcu. Jego rodzicami byli Józef i Maria z domu Witek. Ukończył Szkołę Podstawową nr 3 w Mielcu i tym czasie był solistą Chóru Chłopięcego „Mieleckie Słowiki”, prowadzonego przez Stanisława Steczkowskiego. Wielkie zamiłowanie do muzyki spowodowało, że dalszą naukę podjął w Państwowym Liceum Muzycznym im. F. Chopina w Krakowie i w 1984 r. uzyskał kwalifikacje muzyka instrumentalisty (waltornia). W latach licealnych należał do szkolnego chóru „Con Amore”, który kilkakrotnie występował na festiwalu „Jugend und Wien” i zwyciężył w 1981 r. Był też członkiem szkolnego zespołu muzyki dawnej. Przez niepełny rok szkolny 1984/1985 był nauczycielem w Państwowej Szkole Muzycznej w Mielcu, a następnie otrzymał powołanie do służby wojskowej. W latach 1985-1987 grał na waltorni w Reprezentacyjnej Orkiestrze Wojska Polskiego w Warszawie. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął studia na Wydziale Wykonawstwa Instrumentalnego i Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Łodzi i w 1991 r. uzyskał tytuł magistra. W tejże uczelni ukończył też studium pedagogiczne. W czasie studiów był członkiem orkiestry akademickiej, która koncertowała w kraju i poza jego granicami, m.in. w Danii. Od 9 września 1991 r. do niespodziewanej śmierci 3 listopada 2016 r. pracował jako nauczyciel w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Mielcu. Posiadał stopień nauczyciela dyplomowanego. Przez wiele lat był kierownikiem sekcji instrumentów dętych i dyrygentem orkiestry szkolnej. Poza codzienną pracą w PSM podejmował inne zadania związane z muzyką. Przez wiele lat prowadził zajęcia umuzykalniające w mieleckich przedszkolach. Założył chór męski Ochotniczej Straży Pożarnej „Fajerton” w Dulczy Małej i był jego dyrygentem przez 10 lat. Prowadził też mieleckie chóry seniorów: „Retro” i „Roma” oraz muzykoterapię w Środowiskowym Domu Samopomocy. Dla potrzeb prowadzonych zespołów aranżował utwory. Przez pewien czas był organistą w kościele w Tuszowie Narodowym i nauczycielem w tamtejszym gimnazjum. Nade wszystko lubił śpiewać. Śpiewał w chórach i jako solista, bo niemal nigdy nie odmawiał, gdy go poproszono o zaśpiewanie jakiejś pieśni. Od lat młodzieńczych był człowiekiem głęboko wierzącym i przez wiele lat należał do służby liturgicznej w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a jako dorosły śpiewał m.in. w Scholi Męskiej „Modus” parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz Pasje w kościele Trójcy Przenajświętszej. Wielokrotnie uczestniczył w pielgrzymkach, najpierw sam, a później z synami. Zmarł 3 XI 2016 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KARAŚ WITOLD JÓZEF, urodzony 20 X 1951 r. w Nisku, syn Antoniego i Ewy z domu Maślach. Grę w piłkę nożną rozpoczął w 1962 r. w Zenicie Nisko. Przez 4 lata uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Stalowej Woli przez 4 lata, a piątą klasę ukończył i zdał maturę w 1970 r. w Technikum Mechanicznym w Mielcu. W 1969 r. przeszedł z Zenitu Nisko do II-ligowej Stali Mielec i odtąd grał nieprzerwanie (jako napastnik) w jej pierwszej drużynie do czerwca 1980 r. Ogółem rozegrał w mieleckich barwach ponad 300 spotkań, w tym 235 w I lidze (wówczas ekstraklasie) i strzelił 21 bramek. Znacząco przyczynił się do wszystkich sukcesów Stali w latach 70., m.in. awansu do ekstraklasy, zdobycia tytułów mistrza Polski w 1973 r. i 1976 r., wicemistrza Polski w 1975 r., 3. miejsca w 1974 r. i 1979 r. oraz awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1976 r. Był też uczestnikiem meczów I rundy Pucharu Klubowych Mistrzów Europy z Crveną Zvezdą Belgrad (1973) i Realem Madryt (1976). Wielokrotnie powoływany był do kadry narodowej w różnych kategoriach wiekowych. W reprezentacji młodzieżowej grał w latach 1973-1975 w 30 spotkaniach, w tym w 19 meczach oficjalnych i strzelił 4 bramki, a ponadto przez pewien okres pełnił funkcję jej kapitana. Wniósł duży wkład w wywalczenie przez tę drużynę 3 – 4 miejsca w II Młodzieżowych Mistrzostwach Europy (1972-1974). W I reprezentacji Polski wystąpił 2 razy (w meczach z Haiti w 1974 r.). W 1977 r. ukończył studia na AWF w Warszawie (pierwsze dwa lata studiował w Punkcie Konsultacyjnym AWF w Mielcu, a kolejne dwa w Warszawie) i otrzymał tytuły magistra sportu oraz trenera II klasy. Po sezonie 1979/1980 wyjechał do Austrii i do 1982 r. grał w II-ligowym zespole SAK Salzburg. Po powrocie do Mielca krótko prowadził I-ligową Stal, a następnie do 1986 r. szkolił grupy młodzieżowe. W latach 1986-1988 przebywał w Kanadzie, gdzie pracował i grał w amatorskich zespołach Falcons Toronto i Polonia Hamilton. Powrócił do Mielca i w latach 1988-1990 pracował z młodzieżą. W 1990 r. został zatrudniony w Zespole Szkół Medycznych jako etatowy nauczyciel wychowania fizycznego, a ponadto w latach 1990-1993 trenował Radomyślankę Radomyśl Wielki i awansował z nią do IV ligi. W 1992 r. otrzymał tytuł trenera piłki nożnej I klasy. Przed sezonem 1993/1994 przyjął obowiązki I trenera I-ligowej Stali Mielec i pełnił tę funkcję przez pierwszą rundę, a w latach 1994-1997 znów zajął się szkoleniem młodzieży i pomagał Grzegorzowi Lacie w prowadzeniu II-ligowej już Stali. Po wycofaniu tego zespołu z rozgrywek w 1997 r. przez sezon 1997/1998 szkolił Radomyślankę. Od roku szkolnego 1998/1999 przeszedł z ZSM do I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego na etat nauczyciela wychowania fizycznego, a ponadto miał zajęcia w ZSM w niepełnym wymiarze godzin. W międzyczasie kolejny raz prowadził mielecką „Stal” (IV liga). Za długoletnią wyróżniającą się działalność sportową otrzymał Złotą Odznakę FKS „Stal” Mielec. Od 1998 r. był nauczycielem wychowania fizycznego w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 2003-2005, przebywając na urlopie bezpłatnym, pracował jako trener w klubie piłkarskim Wisła Chicago w USA. Od I 2006 r., poza pracą w LO, był zatrudniony w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu. Z juniorami młodszymi Stali Mielec zdobył mistrzostwo Polski w 2007 r. Z dniem 31 VIII 2017 r. przeszedł na emeryturę w I LO, ale prowadzi nadal zajęcia w SMS.
KARBOWSKI KAZIMIERZ STANISŁAW, urodzony 4 III 1953 r. w Mielcu, syn Albina i Marii z domu Kutrzeba. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1973 r. W latach 1973-1974 pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, a od 1974 r. do 1988 r. w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” jako elektronik. Od 1988 r. prowadził własną działalność gospodarczą, a w 2017 r. przeszedł na emeryturę. Jego życiową pasją jest muzyka, a specjalnościami gra na gitarze i śpiew. W latach szkolnych grał w zespole „Uran 235”. W czasie pracy w MPB był kierownikiem, instruktorem i członkiem zespołów muzycznych działających w świetlicy zakładowej. M.in. z zespołem „Atrium” zdobył V miejsce w Ogólnopolskim Festiwalu Zespołów Muzycznych Branży Budowlanej w Łodzi (1974 r.) Ponadto w latach 70. i na początku lat 80. grał w zespole muzycznym przy Klubie „Stodoła” Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość” w Mielcu. Zespół ten systematycznie występował na imprezach spółdzielczych i przeglądach amatorskich zespołów artystycznych (m.in. w Przeworsku, Rymanowie i Limanowej), gdzie zajmował czołowe miejsca. Szczególnym sukcesem było I miejsce w rzeszowskim Przeglądzie Zespołów Artystycznych „ARTAMA 1980”. W 1993 r. wspólnie z Kazimierzem Koziołem założyli zespół muzyczny „KAZKI BAND”, który udanymi występami na różnych imprezach (głównie tanecznych) uzyskał w Mielcu i okolicy uznanie i popularność. Poza działalnością muzyczną angażuje się do innych prac społecznych, m.in. jako członek Rady Osiedla Jana Kilińskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Odznaką Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego.
KARCZMA POLSKA, restauracja przy ul. Partyzantów, nawiązująca w swojej bryle do staropolskiej karczmy. Wybudowała ją firma Hotel Polski Sp. z o.o. w latach 2009-2010. Uroczyste otwarcie odbyło się we wrześniu 2010 r. Posiada 4 sale: pod aniołami, sarmacką, kresową i sielsko – anielsko, w których znajduje się 520 miejsc. Menu stanowią dania z tradycyjnej kuchni polskiej i kresowej. Specjalności to: pieczona kaczka po polsku z jabłkami, karczmiana trylogia, żur staropolski w czarce chlebowej oraz uczta gospodarza dla czterech głodnych. Jest miejscem wielu uroczystości i imprez, m.in. Gali Mieleckiego Sportu z podsumowaniem plebiscytu „Korso” na „Najlepszego sportowca Mielca” i plebiscytu na „Mielczanina Roku”.
KARCZMARZEWSKA AGATA (po mężu PURA), urodzona 27 VI 1978 r. w Rzeszowie, córka Andrzeja i Anny z domu Ładoś. Treningi siatkarskie rozpoczęła w Zelmerze Rzeszów, a po ukończeniu szkoły podstawowej podjęła naukę w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu. W toku nauki występowała w zespole SMS PZPS Sosnowiec i w reprezentacji Polski juniorek (brązowy medal Mistrzostw Europy w 1996 r.) Po ukończeniu SMS w Sosnowcu (1997) została zaangażowana do I-ligowego zespołu Dick Black Andrychów (1997/1998) i zdobyła z nim wicemistrzostwo Polski, a następnie grała w I-ligowej drużynie Stali Bielsko-Biała (1998/1999). Do Mielca przybyła w 1999 r. i przyczyniła się do zdobycia przez Melnox Autopart Stal Mielec tytułu wicemistrza Polski (1999/2000). W tym okresie występowała w I reprezentacji Polski. W mieleckiej drużynie grała także w sezonach 2000/2001 i 2001/2002. W Mielcu ukończyła też Medyczne Studium Zawodowe (kierunek: technik-fizjoterapeuta). Przed sezonem 2002/2003 przeszła do zespołu mistrza Polski Nafta-Gaz Piła. Po wyjeździe z Mielca grała w zespołach piłki siatkowej: PTPS Farmutil Piła (2002-2004, Puchar Polski), Airone Terra Sarda Tortoli (Włochy, 2004/2005), Tulica Tułamasz Tuła (Rosja, 2005-2007), MKS Muszynianka Muszyna (2007/2008, mistrz Polski), AZS Pronar Zeto Astwa Białystok (2008/2009), Tauron MKS Dąbrowa Górnicza (2009-2011, brązowy medal), Silesia Volley I Mysłowice/Chorzów (2012/2013), KS Pałac Bydgoszcz (2013-2014), Wisła Warszawa (od 2014).
KARDYŚ BEATA (z domu PERET), urodzona 28 III 1971 r. w Mielcu, córka Alojzego i Józefy z domu Dziadzio. W latach szkolnych należała do Związku Harcerstwa Polskiego. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1990 r. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończyła w 1995 r. z tytułem magistra historii. Równocześnie w 1995 r. ukończyła studia fakultatywne w zakresie opieki społecznej, także w WSP Kraków. W latach 1995-1999 pracowała w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu, a w 1999 r. została zatrudniona w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Mielcu. Poza pracą zawodową intensywnie się dokształcała. Ukończyła m.in.: Podyplomowe Studium Organizacji Pomocy Społecznej w Wyższej Szkole Pedagogicznej W Rzeszowie (2000), Studium Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie – I etap (2006) i studia podyplomowe w zakresie pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej na Uniwersytecie Rzeszowskim (2013). Ponadto pracuje jako nauczyciel w Policealnej Szkole Medycznej w Mielcu, w niepełnym wymiarze godzin. Współpracuje z Sądem Rejonowym w Mielcu jako kurator społeczny w Wydziale Rodzinnym i Nieletnich oraz ze Stowarzyszeniem Trzeźwościowym „Nowe Życie” w Mielcu. Z dniem 29 IV 2016 r. objęła stanowisko dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Mielcu.
KARDYŚ HALINA (z domu STARZEC), urodzona 20 III 1958 r. w Mielcu, córka Stanisława i Zofii z domu Jachyra. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. Należała do licealnego zespołu estradowego. Ukończyła kurs spadochronowy w Aeroklubie Mieleckim i od 1977 r. uczestniczyła (jako jedna z nielicznych kobiet w Polsce) w zawodach spadochronowych, m.in. w IX Międzynarodowych Spadochronowych Mistrzostwach Lublina oraz I i II Wschodniowęgierskich Międzynarodowych Zawodach Spadochronowych w Nyiregyhaza (1979, 1980). W 1978 r. podjęła pracę w Szpitalu w Kolbuszowej jako pielęgniarka. W 1980 r., jako pierwsza kobieta w Polsce, wystartowała z mężczyznami w II Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym (15-20 VII 1980 r. w Mielcu), m.in. uzyskując 7. miejsce w strzelaniu (na 61 zawodników). W następstwie tego startu w 1980 r. została pozyskana do sekcji spadochronowej WSK „Wawel” Kraków (pierwsza kobieta w dziejach sekcji) i zatrudniona w Szpitalu Wojskowym w Krakowie. W 1982 r. powróciła do Mielca i pracowała w Ośrodku Rehabilitacji (1982-2001). W 2004 r. ukończyła Unijny Kurs Pszczelarstwa i zajęła się pszczelarstwem. Należy do Koła w Mielcu. Jest ponadto członkiem zespołu „Pro Musica” i chórów Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu. Udziela się też w działalności Stowarzyszenia Przyjaciół Francji w Mielcu.
KARDYŚ HENRYK JÓZEF, urodzony 16 III 1938 r. w Trześni koło Mielca, syn Józefa i Marii z Gruszeckich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy WSK Mielec. Od 1953 r. do 1991 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: ślusarza, mechanika lotniczego i układacza spadochronów dla pilotów oblatywaczy samolotów. W latach 1957-1959 odbył służbę wojskową w tworzącej się jednostce wojsk powietrzno-desantowych w Krakowie. Uzyskał też uprawnienia skoczka skoczka spadochronowego. W 1972 r. otrzymał dyplom mistrzowski w zawodzie ślusarz maszynowy. W 1991 r. przeszedł na rentę, a w 1998 r. na emeryturę. W latach 1967-1979 posiadał licencję skoczka spadochronowego I klasy i był członkiem sekcji spadochronowej Aeroklubu Mieleckiego. Za wykonanie 100 skoków otrzymał Złotą Odznakę Spadochronową. Jego główną pozazawodową pasją była jednak turystyka, której poświęcał od początku lat 60. niemal cały swój wolny czas. Był organizatorem i przewodnikiem niezliczonej ilości rajdów, wypraw i wycieczek pieszych i narciarskich, w zdecydowanej większości na terenach polskich gór. W 1963 r. otrzymał pierwszą w województwie rzeszowskim legitymację organizatora turystyki, a w następnych latach uzyskiwał kolejne uprawnienia turystyczne: przodownika GON (1965) – uprawnienia do prowadzenia wycieczek narciarskich zimą, przodownika GOT (1966) – prowadzenie wycieczek górskich i weryfikowanie odznak turystycznych, przodownika OTP (1969) – uprawnienia na tereny nizinne całej Polski, przewodnika górskiego na tereny Beskidów Wschodnich i Zachodnich II klasy, strażnika ochrony przyrody (1966), społecznego opiekuna zabytków (1972) i znakarza szlaków górskich (1974). Znakował także inne szlaki, m.in. część szlaku turystycznego im. gen. Władysława Sikorskiego, prowadzącego od Tuszowa Narodowego – przez wschodnią część ziemi mieleckiej – do Rzeszowa i Hyżnego. Od pierwszych wypraw, głównie po dzikich Bieszczadach, nie rozstawał się z toporkiem, którym torował sobie drogę, wycinając gęste zarośla. Stąd otrzymał pseudonim turystyczny „Toporek”, który wkrótce zdobył rozgłos w polskiej braci turystycznej. (Poprzez turystykę poznał żonę Marię, która okazała się także wielką pasjonatką turystyki. Również ich dzieci były uczestnikami wielu rajdów i wycieczek, a obecnie kontynuują tradycje rodzinne podróżując po świecie.) Dużą renomą cieszył się Rajd Toporków po Bieszczadach, organizowany w latach 60. i 70. W latach 60. był członkiem Klubu Wysokogórskiego w Krakowie i uczestniczył w wyprawie na Kaukaz (1966). Pełnił także funkcję prezesa Koła nr 2 PTTK w Mielcu (przodującego w skali kraju) oraz przewodniczył Komisji Turystyki Pieszej i Narciarskiej Zarządu Oddziału PTTK przy WSK. Po ciężkiej kontuzji, odniesionej przy skoku spadochronowym w 1979 r., a następnie długiej rekonwalescencji, w latach 80. powrócił do turystyki. Tym razem organizował pielgrzymki do słynnych miejsc kultu religijnego w Polsce, takich jak m.in. Częstochowa, Kalwaria Zebrzydowska, Tuchów, Kalwaria Pacławska, Licheń, Kalisz, Gidle i Gietrzwałd, a następnie na terenie Europy, m.in. Medjugorie, Rzym – dwa spotkania z Ojcem Świętym, Asyż, Lourdes, La Salette, Mariazell, Fatima, Ejzedel, Beauraing, Banneux, Efez (kilkakrotnie), Ziemi Świętej i Egiptu. W ciągu 40 lat wyróżniającej się w kraju działalności turystycznej otrzymał szereg odznaczeń, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę PTTK, Złotą Odznakę Zasłużonego Działacza Turystyki, Jubileuszowy Medal 50-lecia Koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Honorową Jubileuszową Górską Odznakę Turystyczną i Odznakę 100-lecia Zorganizowanej Turystyki w Polsce. Przemierzając wielokrotnie polskie góry zdobył odznaki górskie: GOT – Dużą Złotą i „Za Wytrwałość” – 1972, GON – Dużą Złotą i „Za Wytrwałość” – 1977 oraz OTP – Dużą Złotą i „Za Wytrwałość”.
KARDYŚ JÓZEF, urodzony 12 II 1900 r. w Trześni koło Mielca, syn Walentego i Agnieszki z Wadowskich. W 1917 r. zgłosił się jako ochotnik do Legionów Piłsudskiego i walczył w I wojnie światowej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie pracował w Policji Państwowej w Wołosiance, Ławocznem, Tuchli i Skole. Ukończył szkołę średnią i kurs komendantów posterunków Policji Państwowej w Warszawie (1935). Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. udał się na Węgry, gdzie został internowany w obozie Kiskunlachaza w pobliżu Budapesztu (1939-1945). Po wojnie powrócił w rodzinne strony i został zatrudniony w straży przemysłowej, a następnie w magazynach Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu. Z powodu przedwojennej profesji i przekonań był represjonowany, aresztowany i więziony przez PUBP w Mielcu. Zmarł 2 V 1948 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KARDYŚ JÓZEF, urodzony 21 IV 1956 r. w Trześni, powiat mielecki, syn Adama i Czesławy z domu Sikora. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. W latach 1971-1990 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako grawer. Od 5 VI 1990 r. prowadzi własną firmę „Wyrób Pieczątek, Grawerstwo” przy ul. Hetmańskiej. W 2000 r. otrzymał tytuł „Stemplarza Roku 2000”, przyznawany przez ogólnopolski informator rynku stemplarskiego „Stemplarz Polski” za najlepszą dynamikę obrotów w 1999 r., jakość, ilość i solidność wykonywanych usług. Jest ponadto autorem znaczków okolicznościowych, m.in. dla Fabryki Firanek „Visan” w Skopaniu, z okazji 45-lecia Koła Łowieckiego „Bażant” i 10-lecia Tygodnika Regionalnego „Korso” oraz medali i wielu prac grawerskich.
KARKOSZA MACIEJ, urodzony 17 XI 1914 r. w Jaślanach, powiat mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1936 r. Służbę wojskową rozpoczął w 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, gdzie odbył kurs podchorążych, a następnie w 16 pułku piechoty w Tarnowie, dochodząc do stopnia sierżanta podchorążego. 1 VII 1939 r. rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu, ale wkrótce został zmobilizowany i uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w 155 pułku piechoty, jako adiutant dowódcy 1 batalionu. W beznadziejnej sytuacji pod Sądową Wisznią podjęto decyzję o rozwiązaniu się i powrocie w rodzinne strony. Od grudnia 1939 r. działał w strukturach Służby Zwycięstwa Polsce (SZP), przemianowanej wkrótce na Związek Walki Zbrojnej ZWZ, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy plutonu Komendy Obwodu do zadań specjalnych. Posiadał pseudonimy: „Ziarnko”, „Grom” i Jaśmin”. Wiosną 1940 r. został mianowany komendantem placówki Tuszów Narodowy („Tadeusz”). Pełniąc tę funkcję zorganizował strukturę ZWZ (później AK) na terenie gminy. 3 maja 1941 r. otrzymał awans na stopień podporucznika WP ze starszeństwem od chwili wybuchu wojny. Rozprowadzał konspiracyjną gazetkę „Odwet”, prowadził szkolenia kadry podoficerskiej, uczestniczył w akcjach bojowych i spotkaniach z przedstawicielami innych organizacji konspiracyjnych. W zimie 1944 r. zdał komendę placówki i przeszedł do dyspozycji Komendy Obwodu AK Mielec. W listopadzie 1944 r. zgłosił się do wojska, ale otrzymał odroczenie. Po wojnie ujawnił swoją działalność konspiracyjną, ale jako członek BCh. W 1953 r. przeniósł się do Krakowa i na przełomie lat 50. i 60. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował w: Przedsiębiorstwie Budowy Nowej Huty, Komitecie Wojewódzkim ZSL, Spółdzielni „Pszczelarz” i Chłodni Składowej. Na emeryturę przeszedł w 1982 r. Angażował się także w działalność społeczną, m.in. w ZSL, PSS „Społem” oraz jako radny Dzielnicowej i Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie. Napisał wspomnienia ze swojej działalności konspiracyjnej, które opublikowano w wydawnictwie Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T. 3 pod redakcją Feliksa Kiryka. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Medalem Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r., Krzyżem Partyzanckim, Złotą Odznaką Za Zasługi dla Ziemi Krakowskiej, Złotą Odznaką za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa oraz Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego. Zmarł 6 IX 1998 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
KARKOSZA STANISŁAW (ksiądz), urodzony 27 VII 1959 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bronisławy z domu Lis. W 1977 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu w zawodzie elektromechanika. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Sercanów w Stadnikach i 17 VI 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1987-1999 pracował w Zgromadzeniu Księży Sercanów. W 1999 r. został inkardynowany do diecezji sandomierskiej. Jako wikariusz pracował w parafiach rzymskokatolickich w Staszowie (parafia św. Bartłomieja), Zaleszanach, Jeżowem i Osieku. W 2005 r. został mianowany proboszczem w parafii w Piłatce, a w 2016 r. został przeniesiony na probostwo w Wólce Ratajskiej. Od 2017 r., z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, przebywał w domu rodzinnym w Jaślanach w powiecie mieleckim, a później w Domu Księży Emerytów w Sandomierzu. Zmarł 23 IV 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Jaślanach.
KARKUT RYSZARD, urodzony 25 III 1941 r. w Jarocinie koło Niska, syn Stanisława i Janiny z Węglińskich. Absolwent Technikum Budowlanego w Jarosławiu, maturę zdał w 1961 r. Po trzymiesięcznym zatrudnieniu w Wydziale Architektury i Budownictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nisku otrzymał powołanie do służby wojskowej, którą odbył w latach 1961-1963. Od 1964 r. rozpoczął pracę w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, początkowo na stanowisku mistrza, a następnie zastępcy kierownika budowy i kierownika budowy. W 1970 r. otrzymał uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej i konstrukcyjno-inżynieryjnej do kierowania robotami budowlanymi obiektów budowlanych (z wyłączeniem obiektów o skomplikowanej konstrukcji) i kilkakrotnie odnawiał te uprawnienia. Uczestniczył w dynamicznej rozbudowie Mielca w latach 60., 70. i 80., m.in. prowadził szereg budów na osiedlach: M. Kopernika, S. Żeromskiego, J. Krasickiego (później Lotników) i W. Szafera. Kierował także budowami w Skopaniu i Tarnobrzegu, a w latach 1984-1985 pracował na budowach w ZSRR. Od 1985 r. kierował Działem Wykonawstwa MPB, a następnie (w latach 90.) pełnił funkcję kierownika Działu Marketingu MPB. W 1999 r. przeszedł na rentę, a w 2001 r. na emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 24 VIII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KARŁOWICZ KAZIMIERZ, działacz Polskiej Partii Robotniczej w Mielcu, w czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Żniwo”. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej był jednym z organizatorów Komitetu Powiatowego PPR w Mielcu. W latach 1944-1946 sprawował funkcję starosty mieleckiego. Jesienią 1944 r. przyczynił się do sprawnej i rekordowo dużej rekrutacji mężczyzn z powiatu mieleckiego do 2. Armii Wojska Polskiego oraz wykonania przez powiat mielecki planu świadczeń rzeczowych dla potrzeb państwa. Uczestniczył w akcji ujawniania się żołnierzy polskiego podziemia, m.in. namawiał do ujawnienia się słynnego dowódcę oddziału partyzanckiego Wojciecha Lisa. W 1946 r. został odwołany ze stanowiska starosty, wyjechał do Warszawy i zerwał kontakty z Mielcem.
KARŁOWICZA MIECZYSŁAWA (ULICA), krótka (70 m), „ślepa” uliczka w osiedlu Wolności, boczna ul. X.Dunikowskiego. Powstała w 1977 r. i wtedy także otrzymała patrona. Zarówno jezdnia jak i chodniki po obu jej stronach mają nawierzchnię z kostki brukowej. Sąsiadami ulicy z obu stron są domy jednorodzinne z ogródkami.
Patron ulicy: MIECZYSŁAW KARŁOWICZ (1876-1909) to jeden z wybitnych polskich kompozytorów neoromantyków, tworzących na przełomie XIX i XX w. Studiował u prof. Z. Noskowskiego i w Berlinie. Jego talent kompozytorski, głównie w zakresie muzyki symfonicznej, rozwinął się w czasie pobytu w Zakopanem (od 1907 r.) Wielką jego pasją były wspinaczki wysokogórskie, stąd w komponowanych przezeń utworach można wyraźnie odczuć przemożny wpływ piękna i potęgi gór. Zginął pod lawiną na zboczu Małego Kościelca.
KARMELITANKI DZIECIĄTKA JEZUS (ZGROMADZENIE SIÓSTR KARMELITANEK DZIECIĄTKA JEZUS, CSCII), instytut na prawie papieskim, założony przez Sługi Boże: Ojca Anzelma od św. Andrzeja Corsini (Macieja Józefa Gądka) i Marię Teresę od św. Józefa (Janinę Kierocińską). Zgromadzenie jest agregowane do Zakonu Karmelitów Bosych – Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Celem specjalnym Zgromadzenia jest służba bliźnim, zwłaszcza „najmniejszym”. Siostry realizują swoje apostolstwo przede wszystkim w dziedzinie wychowania i kształcenia dzieci i młodzieży. Do parafii św. Marka Ewangelisty w Rzochowie przybyły 11 IV 1961 r. na zaproszenie proboszcza ks. Tomasza Rzepki. Zamieszkały w niewielkim i mocno zniszczonym domu przy Rynku Rzochowskim 108. Głównym zajęciem sióstr była katechizacja miejscowych dzieci przedszkolnych i szkolnych oraz prace zakrystianki i pielęgniarki w rzochowskim kościele. Podjęły się także nauczania religii dzieci i młodzieży Szkoły Podstawowej w Rzemieniu. Ze względu na pogarszający się stan dotychczasowej siedziby, w lipcu 1991 r. siostry przeniosły się do nowo wybudowanego (w surowym stanie) domu parafialnego przy ul. Dębickiej 2. Za zgodą ówczesnego proboszcza ks. Józefa Jaworskiego i parafialnej Rady Duszpasterskiej w Rzochowie przejęły dom parafialny na własność, w zamian podejmując pracę organistowską oraz opiekę nad osobami chorymi i samotnymi w parafii, w ramach parafialnej „Caritas”. Zagospodarowały dom i jego otoczenie, a od 1 IX 2002 r. otwarły w nim przedszkole, do którego rokrocznie uczęszcza około 25 dzieci. W związku z podjęciem nowych obowiązków przestały pracować jako katechetki w szkołach. W ostatnich latach w rzochowskim domu zakonnym przebywało 9-10 sióstr.
KARPIŃSKI TOMASZ (OJCIEC FORTUNAT OD ŚWIĘTEGO TOMASZA), urodzony 19 XII 1743 r. w Ottyni (Pokucie). 15 X 1765 r. przyjął habit trynitarski, 19 X 1766 r. złożył śluby zakonne, a święcenia kapłańskie przyjął w 1770 r. Był trzecim (i prawdopodobnie ostatnim) przełożonym klasztoru trynitarzy w Mielcu. Jemu to zapewne przypadł smutny obowiązek kierowania przeprowadzką mieleckich trynitarzy z Mielca do Wilna, po kasacie zakonu w zaborze austriackim w 1783 r. Przyczynił się do utrzymania jednej z prowincji zakonnych („Redemptor Provinciae”). Zmarł 1 X 1821 r.
KARWACKA ANNA (z domu KORPANTY), urodzona 22 VII 1970 r. w Mielcu, córka Zdzisława i Marii z Trojanowskich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1988 r. Ukończyła Szkołę Muzyczną I st. im. M. Karłowicza w Mielcu w klasie fortepianu. W latach 1984-1988 należała do Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Mielcu. Studiowała filologię romańską na Akademii Pedagogicznej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w Polskiej Telefonice Wiejskiej (dziś Multimedia), w której jako pierwszemu pracownikowi, kierownikowi biura i kierownikowi pionu administracji placówki w Mielcu powierzono misję zorganizowania jej działalności (1995-1999). Pracowała też w Mieleckiej Szkole Biznesu jako lektor języka francuskiego i języka włoskiego (1995-1998). Od 1999 r. do 2005 r. pełniła funkcje: dyrektora Biura Relacji Międzynarodowych, pełnomocnika rektora i kierownika Studium Języków Obcych w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu oraz prowadziła lektorat z języka francuskiego i języka włoskiego na tej uczelni. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w WSGiZ w Mielcu. W czerwcu 2005 r. przeszła do firmy Melex A&D Tyszkiewicz Sp. J. w Mielcu, na stanowisko zarządzającego centrum konferencyjnym w Zespole Zamkowo-Parkowym w Przecławiu. Od 2007 r. do 2009 r. była dyrektorem handlowym i prokurentem w Zakładzie Narzędziowym Sp. z o.o. w Mielcu, a w latach 2009-2011 pełniła funkcje rzecznika prasowego i PR & Marketing Managera w Polskich Zakładach Lotniczych/Sikorsky Aircraft Corporation, Grupa UTC w Mielcu. Wykonywała także tłumaczenia pisemne, ustne, konsekutywne i techniczne w językach: angielskim, francuskim i włoskim oraz obsługiwała delegacje zagraniczne, m.in. Urzędu Miejskiego w Mielcu i Agencji Rozwoju Przemysłu. Ukończyła szereg kursów specjalistycznych. Przebywała na stypendiach i stażach językowych, m.in. Alliance Française (Paryż, Francja, 1989), Oxford House College (Oksford, Wielka Brytania, 2006), International House (Mediolan, Włochy, 2007), Kent School of English (Broadstairs, Wielka Brytania, 2010) i Institute of World Politics (Waszyngton D.C., USA, 2011). W 2012 r. ukończyła studia licencjackie z filologii angielskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, studia podyplomowe w Collegium Civitas (Dyplomacja Kulturalna), a od 2013 r. uczęszcza na studia podyplomowe w Polish Open University – Wyższej Szkole Zarządzania (Marketing Międzynarodowy). Aktualnie realizuje tłumaczenia tekstów specjalistycznych w dziedzinach: Unia Europejska, ekonomia, turystyka, geografia, ekologia, budownictwo, mechanika, architektura, historia sztuki, gastronomia oraz tłumaczenia literatury w czterech językach: polskim, angielskim, francuskim i włoskim. M.in. tłumaczyła książkę Juliana Kulskiego Legacy of the White Eagle (Dziedzictwo Orła Białego) z języka angielskiego na język polski, którą wydało Wydawnictwo Bertelsmann Media – Świat Książki, Warszawa, 2005 (Wstęp napisał Jan Nowak-Jeziorański.) Jest autorką opracowania Analiza marketingowa sektora motoryzacji na przykładzie firmy Melex A&D Tyszkiewicz Sp.J. (Zeszyty Naukowe Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 2005). W 2011 r. była współzałożycielem firmy House of Diplomacy Akademia Spraw Zagranicznych Sp. z o.o. w Warszawie i pełniła funkcję jej dyrektora. Firma ta zajmuje się głównie organizowaniem warsztatów i programów dyplomatycznych, międzynarodową współpracą gospodarczą, współpracą z placówkami dyplomatycznymi. Od 2015 r. pracowała w Urzędzie Miejskim w Mielcu. 17 II 2020 r. została zatrudniona w Politechnice Rzeszowskiej na stanowisku rzecznika prasowego oraz Działu Promocji, Karier i Rozwoju.
KARWACKI JÓZEF, urodzony 25 II 1898 r. w Mielcu, syn Jana i Anny ze Stankiewiczów. W 1916 r. otrzymał powołanie do austriackiego wojska (17 pułk piechoty w Rzeszowie) i po trzymiesięcznym przeszkoleniu został wysłany na front wschodni. Walczył m.in. nad Styrem i Stochodem. W ostatnich dniach wojny znajdował się z 17 pułkiem na Bałkanach. Do Mielca powrócił 18 XI 1918 r. Pod koniec roku 1918 r. zgłosił się do polskiego wojska, otrzymał ponownie przydział do 17 pp i walczył z wojskiem ukraińskim pod Haliczem, Monasterzyskami, Buczaczem oraz Brodami, gdzie napotkał bolszewików. W 1920 r. – jako celowniczy przy stanowisku karabinu maszynowego – uczestniczył w ofensywie wojsk polskich do rzeki Berezyny (tam w walce z bolszewikami cudem uniknął śmierci), a następnie w odwrocie przez Nieśwież, Baranowicze, Wołkowysk, aż do Góry Kalwarii. Wziął udział w zwycięskiej polskiej kontrofensywie w okolicach Warszawy (tzw. „cud nad Wisłą”) w sierpniu 1920 r. oraz w ofensywie w kierunku wschodnim (Mińsk Mazowiecki, Ostrołęka). 7 IX 1920 r. miał przestrzeloną głowę, ale na szczęście mózg nie został uszkodzony. Tego roku tuż przed Bożym Narodzeniem powrócił w rodzinne strony. W 1921 r. uznany został za inwalidę wojennego i otrzymał rentę. Zamieszkał w Rzędzianowicach i prowadził niewielkie gospodarstwo rolne, także w czasie okupacji hitlerowskiej i w pierwszych latach po II wojnie światowej. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia przeniósł się do Mielca. Był członkiem mieleckiej organizacji Związku Inwalidów Wojennych. Posiadał stopień kaprala rezerwy. Wyróżniony m.in. Medalem 70-lecia ZIW i Odznaką Honorową ZIW. Zmarł 3 II 1991 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzędzianowicach.
KARWACKI KASPER, cechmistrz cechu krawieckiego w Mielcu, wzmiankowany w 1772 r.
KARWACKI STANISŁAW, urodzony 28 IV 1953 r. w Koprzywnicy, syn Józefa i Marianny z Trześniewskich. W 1971 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową, a w 1974 r. Technikum Mechaniczne. Pracę zawodową rozpoczął wkrótce po maturze, w biurze technologiczno-konstrukcyjnym warsztatów szkolnych Zespołu Szkół Zawodowych MPM w Mielcu. W 1981 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej – Punkt Konsultacyjny w Mielcu i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Od 1982 r. do 1990 r. pracował jako nauczyciel zawodu i przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Technicznych. W 1985 r. ukończył studia magisterskie o specjalności nauczycielskiej na Politechnice Rzeszowskiej. W związku z wyborem na funkcję prezesa Zarządu Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu – od 1990 r. był oddelegowany do jej pełnienia. Jest był członkiem Prezydium Zarządu Okręgu ZNP w Rzeszowie. W latach: 1990, 1994, 1998, 2002 był delegatem na Krajowy Zjazd ZNP w Warszawie. W 1999 r. został wybrany radnym Rady Powiatowej w Mielcu i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty. Funkcję prezesa Oddziału ZNP w Mielcu pełnił do 2005 r. Przebywa na emeryturze.
KARWAT BOLESŁAW GRZEGORZ, urodzony 24 IV 1951 r. w Świdnicy, syn Stefana i Natalii z Kopeckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Studiował na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1975 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika-automatyka. Po studiach podjął pracę w macierzystej AGH i do dziś jest jej pracownikiem naukowo-dydaktycznym. Pracował na stanowiskach asystenta (1975-1976) i starszego asystenta (1976-1984), a od 1984 r. jest adiunktem. W 1983 r. uzyskał doktorat z zakresu dynamiki maszyn na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH. Od 1999 r. pełni funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki oraz kieruje pracami Rady Społecznej tego Wydziału. W latach 2002-2005 był członkiem Senatu AGH. Jest członkiem senackiej Komisji Kształcenia. Opublikował monografię i 76 prac naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Jest współautorem 6 patentów. Wykonał wiele ekspertyz i opracowań dla przemysłu. Był głównym wykonawcą i kierownikiem szeregu grantów finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wielokrotnie brał udział w kongresach i konferencjach krajowych i międzynarodowych. Prowadzi wykłady z następujących przedmiotów: techniki wytwarzania, inżynieria maszyn i urządzeń, inżynieria systemów produkcyjnych, teoria podejmowania decyzji, metody optymalizacji w konstrukcji maszyn i recykling w ochronie środowiska. Wypromował kilkudziesięciu magistrów inżynierów na kierunkach studiów: Mechanika i Budowa Maszyn oraz Automatyka i Robotyka. Ponadto pełni funkcje m.in. członka Rady Programowej Technicznego Uniwersytetu Otwartego AGH (od 2005 r.), pełnomocnika rektora AGH ds. stypendium Fundacji ABB dla studentów za wybitne osiągnięcia w nauce, członka Rady Funduszu Stypendialnego im. S. Staszica (od 2008 r.), zastępcy ds. kształcenia kierownika oraz członka Rady Programowej Szkoły Ochrony i Inżynierii Środowiska im. W. Goetla (od 2004 r.), a także sekretarza Ogólnopolskiej Konferencji Dziekanów Wydziałów Mechanicznych Polskich Uczelni Technicznych. Udziela się w radach nadzorczych i komitetach organizacyjnych oraz pełni funkcje doradcze. Był m.in. konsultantem naukowym Huty Katowice SA (1995-2002) oraz sekretarzem (1993-1995), wiceprzewodniczącym (1995-1997) i przewodniczącym Rady Nadzorczej Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. G. Narutowicza w Krakowie (1997-1999), a od 2007 r. jest wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej CONTROPROCESS SA. w Tarnowie (od 2007 r.). Pracował w Komitetach Organizacyjnych: Konferencji „Elektrofiltry” (przewodniczący – 2000, 2002, 2004, 2006, 2008), Międzynarodowej Konferencji „Metody aktywne redukcji drgań i hałasu” (wiceprzewodniczący – 2003, 2005, 2007), Międzynarodowej Konferencji ICCC-2004 (wiceprzewodniczący), Festiwalu Nauki w Krakowie (członek Rady Programowej – od 2003, przewodniczący – 2005, 2006, 2007), Konferencji „Ochrona i inżynieria środowiska – zrównoważony rozwój” (przewodniczący – 2006, 2007, 2008). Jest członkiem Komitetu Naukowo-Technicznego zajmującego się problemem złagodzenia skutków kryzysu energetyczno-paliwowego przez produkcję syntetycznych paliw silnikowych, członkiem IEEE i członkiem Polskiego Towarzystwa Diagnostycznego. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi RP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 85-lecia AGH i Nagrodą im. prof. W. Taklińskiego za wybitne osiągnięcia dydaktyczne. Od 2009 r. do 2017 r. pełnił funkcję kierownika Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego w Mielcu AGH w Krakowie. Jest także przewodniczącym Rady Programowej Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.
KARWOWSKI KAZIMIERZ (OJCIEC KAZIMIERZ OD APOSTOŁÓW), urodzony około 1726 r. w rodzinie szlacheckiej. Trynitarski habit przyjął 15 VI 1742 r. Śluby zakonne złożył 28 IX 1743 r. Święcenia kapłańskie przyjął 28 IX 1749 r. Był sekretarzem prowincjonalnym, a następnie powierzono mu funkcję pierwszego przełożonego nowo wybudowanego (1760) klasztoru trynitarzy w Mielcu. Wprowadził nowe formy pobożności, związanej zwłaszcza z kultem Jezusa Nazareńskiego, którego figurę, umieszczoną w kościele klasztornym, otaczali szczególną czcią mieleccy wierni. Zmarł 20 IV 1765 r.
KARWOWSKI STANISŁAW, urodzony 13 IX 1907 r. w powiecie pińczowskim. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, egzaminy maturalne zdał w 1929 r. Studia wyższe na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1933 r. i otrzymał tytuł magistra filozofii. W latach 1934-1939 pracował jako nauczyciel geografii i biologii w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Dalsze losy nie są znane.
KARWOWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 15 III 1904 r. w Warszawie. W marcu 1939 r. został przeniesiony służbowo do pracy w Państwowych Zakładach Lotniczych Nr 2 w Mielcu jako frezer i traser. Na tych stanowiskach pracował także w czasie okupacji hitlerowskiej. Po wojnie pełnił funkcję kierownika wydziału, a od 1 IX 1950 r. do 1 X 1974 r. pracował w Gimnazjum Przemysłowym (później ZST) na stanowisku nauczyciela zawodu i kierownika warsztatów szkolnych. Przyczynił się do rozwoju bazy dydaktycznej warsztatów szkolnych i uzyskania wysokiego poziomu kształcenia technicznego młodzieży. Angażował się do prac społecznych, m.in. jako radny Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, ławnik w Sądzie Powiatowym i członek Rady Nadzorczej PSS „Społem” w Mielcu. W 1974 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. W 1980 r. wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 17 VIII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KASA RĘKODZIELNICZA, bank rzemieślniczy w Mielcu powstały w 1917 r. Działała w oparciu o statut zatwierdzony 5 V 1917 r. w Sądzie Okręgowym w Tarnowie. Jej podstawowym celem było wspieranie – głównie poprzez udzielanie kredytu – małych firm przemysłowych i rękodzielniczych. W Zarządzie Kasy pracowali: L. Działowski, F. Krymski, J. Mazurkiewicz i A. Winiarski. Inflacja i dewaluacja w latach 20. niekorzystnie wpłynęły na jej kondycję finansową. Po ustąpieniu jej założycieli z Zarządu wybrano doń Z. Rymanowskiego, W. Piotrowskiego i F. Rokitę, ale sytuacja Kasy stawała się coraz trudniejsza i w 1927 r. doszło do jej likwidacji.
KASA ROLNICZEGO UBEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO (KRUS) – ODDZIAŁ REGIONALNY W RZESZOWIE, PLACÓWKA TERENOWA W MIELCU, powstała w kwietniu 1993 r. Jej podstawowymi zadaniami są ubezpieczenia rolnicze i wypłata świadczeń krótkoterminowych. Zasięgiem swych usług obejmuje gminy: Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Mielec (gmina wiejska), Przecław i Tuszów Narodowy oraz miasto Mielec. W latach 1993-1997 zajmowała lokal w budynku przy ul. M. Reja 1, a od września 1997 r. funkcjonowała w CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej 4/70. Od początku działalności kierownikiem placówki jest mgr inż. Helena Bierzyńska. W 2021 r. KRUS przeniesiono do własnej siedziby przy ul. S. Sękowskiego 12.
Kierownicy: Helena Bierzyńska (IV 1993 r. – 31 IX 2014 r.), Sławomir Majka (1 X 2014 r. – 16 VIII 2016 r.), Wacław Graniczka (16 VIII 2016 r. – 30 VI 2018 r.), Małgorzata Zasowska (1 IX 2019 r. – nadal).
KASA STEFCZYKA, spółdzielnia oszczędnościowo-pożyczkowa, która charakteryzowała się m.in.: niewielkim obszarem działalności, rolniczym charakterem, niewielkimi udziałami i niskim oprocentowaniem kredytów oraz społeczną pracą zarządu. W Mielcu powstała w 1909 r. Jej założycielami byli: ks. Franciszek Pawlikowski (proboszcz parafii św. Mateusza) i inżynier Jan Haładej. Jednym z głównych celów utworzenia kasy było zapewnienie mieleckiemu mieszczaństwu chrześcijańskiemu możliwości bieżącego korzystania z własnej kasy spółdzielczej. Znacznie ożywiła się po reformie walutowej w 1923 r. Funkcjonowała do 1940 r. Wtedy to niemieckie władze okupacyjne poleciły jej zlikwidowanie i przekazanie udziałów do Banku Spółdzielczego w Mielcu. Pod koniec lat 90. XX w. rozwinęła się w kraju sieć oddziałów Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. Stefczyka w Gdyni, sukcesorki Kas Stefczyka. Oddział SKOK w Mielcu powstał 22 VII 1999 r. Jego pierwsza siedziba znajdowała się na parterze bloku mieszkalnego przy ul. Drzewieckiego, a następnie przeniesiono ją do lokalu na parterze bloku przy Al. Niepodległości 3. Aktualnie siedziba mieleckiego Oddziału SKOK znajduje się w bloku nr 5 przy al. Niepodległości.
KASPAREK JAN RUDOLF, urodził się w 1824 r. w Samborze. Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Lwowskim podjął pracę w administracji państwowej na terenie Galicji. W latach 1860-1863 pracował jako komisarz w Starostwach Powiatowych w Nowym Sączu i Krakowie, a w latach 1864-1866 był naczelnikiem Urzędu Powiatowego i starostą w Skawinie. Od 1867 r. do 1872 r. pełnił funkcję starosty w Mielcu. Był pierwszym po uchwaleniu nowej ustawy o samorządzie gminnym (1866) i pierwszym Polakiem na stanowisku starosty w Mielcu. W latach 1873-1876 był starostą w Chrzanowie (otrzymał tam Honorowe Obywatelstwo Miasta), a w 1877 r. w Rudkach. W latach 1878-1880 pracował w namiestnictwie we Lwowie, a następnie przeszedł na emeryturę. Otworzył własne biuro prawnicze, pełniące funkcję tzw. „ajenta publicznego” i prowadził je do końca życia. Doświadczenia zdobywane w czasie pracy w administracji spożytkował w liczącym 3 tomy Zbiorze ustaw administracyjnych w Królestwie Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim obowiązujących, do użytku organów władz rządowych i władz autonomicznych (Kraków, 1868-1873). Dzieło szybko zyskało dużą popularność i już w 1876 r. ukazało się jego drugie wydanie, a w latach 1884-1889 trzecie, ale już znacznie rozszerzone (6-tomowe), uzupełnione orzecznictwem austriackiego Trybunału Administracyjnego. Opublikował też artykuł z zakresu prawa skarbowego O błędnej podstawie wyśledzenia czystego dochodu z propinacyjnego wyszynku („Przegląd Sądowy i Administracyjny”, Lwów, R.6, 1881). Udzielał się też w pracy społecznej jako członek Komisji Fizjograficznej Towarzystwa Naukowego w Krakowie. Zmarł 5 I 1890 r. we Lwowie.
KASPERCZAK HENRYK WOJCIECH, urodzony 10 VII 1946 r. w Zabrzu, syn Jana i Jadwigi z domu Brysiak. Absolwent Technikum Samochodowego w Gliwicach, egzaminy maturalne zdał w 1965 r. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1959 r. w Stali Zabrze i w tym klubie grał do 1965 r., a następnie przeszedł do Stali Mielec. W latach 1966-1968 odbył służbę wojskową w Legii Warszawa. Powrócił do Mielca i w barwach Stali występował nieprzerwanie do 1978 r. Był jednym z głównych autorów największych sukcesów mieleckiego klubu: awansu do I ligi (1970), dwukrotnego zdobycia tytułu mistrza Polski (1973, 1976), tytułu wicemistrza Polski (1975) i 3. miejsca (1974) oraz dwukrotnego udziału w Pucharze Klubowych Mistrzów Europy (w 1973 r. mecze z Crveną Zvezdą Belgrad, w 1976 r. – z Realem Madryt) i awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1976 r. Ogółem w pierwszoligowych meczach Stali wystąpił 209 razy i strzelił 37 bramek. Od 1973 r. do 1978 r. występował w I reprezentacji Polski, najczęściej w linii pomocy. Rozegrał 63 mecze i strzelił 5 bramek. Był jednym z najlepszych pomocników w historii polskiej piłki nożnej i współautorem jej wielkich sukcesów w latach 70., m.in.: zdobycia 3. miejsca w Mistrzostwach Świata w 1974 r. (RFN), wywalczenia srebrnego medalu na Olimpiadzie w 1976 r. (Montreal) i zajęcia 5-8 miejsca w Mistrzostwach Świata w 1978 r. (Argentyna). Ponadto 1 raz zagrał w młodzieżowej reprezentacji Polski. W 1976 r. uznany został „Piłkarzem Roku” w klasyfikacjach katowickiego dziennika „Sport” i warszawskiego tygodnika „Piłka Nożna”. W czasie gry w mieleckiej Stali ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie (w tym dwa lata w Punkcie Konsultacyjnym w Mielcu) i w 1977 r. otrzymał tytuł magistra sportu oraz tytuł trenera II klasy. Po argentyńskich Mistrzostwach Świata w 1978 r. przeszedł do francuskiego FC Metz i grał tam do 1979 r., po czym w tym klubie rozpoczął karierę trenerską i prowadził go do 1984 r., zdobywając m.in. Puchar Francji. W czasie pobytu we Francji otrzymał najwyższą francuską licencję trenerską. Kolejnymi zespołami, które trenował, były: AS St. Etienne (1984-1987, awans do ekstraklasy), Racing Strasbourg (1987-1989, finał Pucharu Francji), Racing Club de Paris (1989-1990), Montpellier HSC (1990-1992, ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharu), Lille OSC (1992-1993), reprezentacja Wybrzeża Kości Słoniowej (1993-1994, 3. miejsce w Pucharze Narodów Afryki w 1994 r.), reprezentacja Tunezji (1994-1998, wicemistrzostwo Afryki, udział w Olimpiadzie w Atlancie – 1996, awans do finałów Mistrzostw Świata-98), SC Bastia (1998), klub Al-Wasl Dubaj w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (1999), reprezentacja Maroka (2000), klub Shenyang Sealion w Chinach (2001), reprezentacja Mali (2001-2002, 4. miejsce w Pucharze Narodów Afryki) i Wisła Kraków (od 2002, wicemistrzostwo Polski, 1/8 Pucharu UEFA). Mimo wielu obowiązków utrzymuje kontakty z Mielcem, m.in. uczestniczył w historycznym meczu Stal Mielec – „Orły Górskiego”, rozegranym w 1999 r. na mieleckim stadionie. (Dochód z meczu przeznaczono na leczenie Zygmunta Kukli – byłego bramkarza Stali i reprezentacji Polski.) W latach 2002-2004 był trenerem drużyny piłki nożnej Wisły Kraków i zdobył z nią dwa mistrzostwa i wicemistrzostwo Polski oraz dwa Puchary Polski. Od 2006 r. do 2008 r. trenował reprezentację Senegalu. W 2008 r. powrócił do Polski i podjął się prowadzenia będącego w kryzysie Górnika Zabrze, ale nie udało mu się utrzymać drużyny w ekstraklasie. W marcu 2010 r. został zaangażowany w Wiśle Kraków i zdobył z nią wicemistrzostwo Polski, ale po słabych wynikach zespołu w rywalizacji międzynarodowej 6 VIII 2010 r. podał się do dymisji. Od 17 XI 2010 r. do 18 III 2011 r. był trenerem ekstraklasowego zespołu greckiego Athlitikos Omilos Kavala. 30 XII 2013 r. został selekcjonerem reprezentacji Mali i pełnił tę funkcję do maja 2015 r. Od lipca 2015 r. do kwietnia 2017 r. był trenerem reprezentacji Tunezji. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu oraz członkostwem Klubu Wybitnego Reprezentanta. Pełni funkcję przewodniczącego Stowarzyszenia Rady Trenerów. Utrzymuje systematyczny kontakt z Mielcem i uczestniczy w uroczystościach jubileuszowych FKS Stal Mielec. W 2004 r. uhonorowany przez prezydenta miasta Mielca Janusza Chodorowskiego Medalem „Przyjaciel Miasta Mielca”. W 2019 r. z okazji uroczystości 100-lecia PZPN został wybrany do najlepszej 11. polskiej piłki nożnej 100-lecia, a z okazji 80-lecia FKS Stal Mielec do 10. najlepszych sportowców Stali w 80-leciu, na 2.miejscu.
KASPERKIEWICZ STANISŁAW, urodzony 2 VIII 1908 r. w Starczynowie, powiat olkuski, syn Stanisława i Julianny z Dombków. Służył w Policji Państwowej od 1932 r. W latach 1933-1935 służył na posterunku Policji Państwowej w Rzochowie koło Mielca, a w latach 1935-1939 na posterunku w Gawłuszowicach, powiat mielecki. Miał stopień posterunkowego. Po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.), w sytuacji zbliżania się wojsk niemieckich do Mielca, ewakuował się wraz z grupą mieleckich policjantów w kierunku wschodnim. Po agresji wojsk sowieckich na Polskę (17 IX 1939 r.), w nieznanych dotąd okolicznościach został uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze. Potwierdza to lista wywozowa nr 4 z 1 IV 1940 r., na której jego nazwisko znajduje się na poz. 62. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Pośmiertnie awansowany na stopień aspiranta. Upamiętnieniem jego śmierci są tabliczki memoratywne w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie i Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli, a także na Ścianie Katyńskiej w Mielcu przy bazylice mn. św. Mateusza.
KASPERSKI SZYMON, cechmistrz cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1790-1795 i 1800-1805.
KASPROWICZ TADEUSZ, urodzony 27 I 1898 r. w Jarosławiu, syn Stanisława i Konstancji z domu Kacz. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Przemyślu. W 1917 r. powołany został do służby w wojsku austriackim i walczył na włoskim froncie do końca października 1918 r. Po powrocie do kraju służył w Wojsku Polskim do 19 III 1921 r. i uczestniczył m.in. w wojnie polsko-bolszewickiej. Studia wyższe na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1926 r. i otrzymał tytuł doktora medycyny. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Lecznicy Brackiej w Katowicach, a następnie pracował w Klinice Kobiet w Chorzowie i ponownie w Katowicach. Od 15 VII 1929 r. do 31 VIII 1939 r. pełnił funkcję lekarza okręgowego w Imielinie, a ponadto był lekarzem kolejowym, lekarzem Spółki Brackiej i innych Kas Chorych. 31 VIII 1939 r. został zmobilizowany i w stopniu kapitana lekarza uczestniczył w kampanii wrześniowej. Pod Zamościem dostał się do niewoli niemieckiej, ale 15 X 1939 r. został zwolniony i powrócił na Górny Śląsk. Okazało się jednak, że Niemcy zajęli mu cały majątek i w tej sytuacji przyjechał do siostry w Mielcu. Tu od 21 III 1940 r. prowadził praktykę prywatną, a 1 I 1942 r. objął stanowiska kierownika szpitala zakaźnego i ordynatora oddziału wewnętrznego. Działał w konspiracji, pełniąc w mieleckim obwodzie AK funkcję oficera do spraw leczniczych. Z narażeniem własnego życia ratował także prześladowanych Żydów. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, od IX 1944 r. pełnił funkcję lekarza miejskiego, a od 1 V 1948 r. pracował także jako lekarz domowy Ubezpieczenia Społecznego. W latach 50. pracował w Pogotowiu Ratunkowym, Szpitalu Powiatowym i Przychodni Rejonowej nr 2. Od 1955 r. przeszedł do pracy w Poradni Rejonowej nr 1 na stanowisko lekarza ogólnego i funkcję przewodniczącego Komisji Lekarskiej, a w 1959 r. został kierownikiem tej przychodni. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia zrezygnował z funkcji, pozostając na stanowisku lekarza. 1 VII 1964 r. przeszedł na zasiłek chorobowy. Zmarł 20 VII 1965 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. 13 VIII 1991 r. odznaczony został pośmiertnie Medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” i umieszczeniem nazwiska na honorowej tablicy w Parku Sprawiedliwych wśród Narodów Świata na Wzgórzu Pamięci w Jerozolimie. Medal wręczył Aleksandrze Barbarze Król (córce T. Kasprowicza) ambasador Izraela w Polsce.
KASPROWICZA JANA (ULICA), niezbyt długa ulica (218 m) na osiedlu Wolności. Biegnie od ul. C. K. Norwida, pomiędzy domami rodzinnymi z ogródkami, do ul. W. Broniewskiego. Powstała i otrzymała patrona w 1977 r. Posiada asfaltową nawierzchnię oraz chodniki z kostki brukowej po obu stronach.
Patron ulicy: JAN KASPROWICZ (1860-1926) to poeta, dramaturg, krytyk i tłumacz. Był jednym z prekursorów i wybitnych przedstawicieli okresu Młodej Polski. Pozostawił bogaty i różnorodny dorobek twórczy. Pełnił liczne ważne funkcje, był m.in. prezesem Związku Naukowo-Literackiego i rektorem Uniwersytetu Lwowskiego oraz członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1923 r. mieszkał w willi „Harenda” w Zakopanem.
KASPRZAK JÓZEF (ksiądz), urodzony 2 IV 1932 r. w Złotnikach-Borku koło Mielca, syn Wojciecha i Bronisławy z domu Rzeźnik. Szkołę podstawową i dwie klasy licealne (Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego) ukończył w Mielcu. Dalszą edukację z zakresu szkoły średniej odbył w Seminarium Duchownym w Tarnowie i tam także zdał egzaminy maturalne w 1951 r. Naukę kontynuował w Studium Humanistycznym przy Instytucie Teologicznym w Tarnowie i po jego ukończeniu w 1956 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Limanowej, Piwnicznej Zdroju, Ryglicach, Kolbuszowej i Padwi Narodowej. W 1977 r. został mianowany proboszczem parafii w Chechłach. Doprowadził do wybudowania w 1983 r. nowego kościoła oraz jego wyposażenia, m.in. do istniejącego jednego dzwonu dokupił dwa następne. Zmarł 16 VIII 1994 r. w czasie pełnienia posługi kapłańskiej w kościele. Pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KASPRZAKA MARCINA (ULICA), jedna z dłuższych ulic (527 m) na osiedlu Wolności, położona jest w jego środkowej części. Łączy ul. M. Ćwiklińskiej z ul. W. Broniewskiego. Status ulicy i patrona nadano jej w 1973 r. Jej sąsiadami są domy jednorodzinne z ogródkami, przy czym zwraca uwagę grupa domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, wybudowana od północnej strony ulicy. W 2008 r. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z płytek betonowych.
Patron ulicy: MARCIN KASPRZAK (1860-1905) był działaczem ruchu robotniczego, współzałożycielem II Proletariatu, współorganizatorem pierwszych uroczystości 1 maja w Warszawie (1890), działaczem PPS, a póżniej SDKPiL. Został uwięziony za obronę drukarni i stracony na stokach Cytadeli w Warszawie.
KASPRZYK ROMAN, urodzony 4 IX 1942 r. w Oświęcimiu. Treningi piłkarskie rozpoczął w niewielkim klubie Czarni Chropaczów. Strzelał wiele goli, toteż ustawiono go na pozycji napastnika. Pierwszym ligowym zespołem, który zainteresował się bramkostrzelnym młodzieżowcem był Naprzód Lipiny. Od 1961 r. do 1965 r. grał w Ruchu Chorzów – czołowej drużynie ekstraklasy i w niej rozwinął swój talent, a w sezonie 1962/1963 przyczynił się do zdobycia wicemistrzostwa Polski. W 1963 r. dwukrotnie wystąpił w I reprezentacji Polski w meczach z Grecją (4:0) i Rumunią (1:1). Ponadto w reprezentacji Polski B zagrał także w dwóch meczach, a w reprezentacji Polski juniorów 12 razy. Był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Polski juniorów, która wywalczyła w 1961 r. w Portugalii srebrny medal turnieju UEFA, wówczas nieoficjalne wicemistrzostwo Europy. Od 1965 r. do 1970 r. grał w drużynie Thorez/Zagłębie Wałbrzych i przyczynił się do jej awansu do ekstraklasy w 1968 r. W sezonie 1970/1971 występował w ekstraklasowej Stali Mielec i strzelił 3 gole. Swoim doświadczeniem pomógł młodej drużynie w utrzymaniu się w ekstraklasie. Latem 1971 r. przeszedł do Staru Starachowice, a później grał jeszcze w Górniku Knurów (1972-1977) i zakończył wyczynowe uprawianie sportu.
KASYNO INTELIGENCJI, lokal o charakterze kulturalno-rozrywkowym dla mieleckiego mieszczaństwa. Mieścił się w budynku położonym w parku przy ulicy Kolejowej (aktualnie jest to teren Przedszkola nr 1 przy ul. A. Mickiewicza 51). Zbudowany został przed I wojną światową. Oprócz spotkań towarzyskich wystawiano tam sztuki teatralne, m.in. Na zawsze i Betlejem Polskie (w reżyserii ks. Wieczorka). W 1917 r. kasyno spaliło się.
KASZTANOWA (ULICA), niedługa (136 m) ulica na osiedlu Borek. Powstała i otrzymała nazwę w 1987 r. Jest drogą dojazdową dla mieszkańców domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej (po jednej stronie) i jednorodzinnych (po drugiej stronie) do ul. Władysława Jagiełły (lub Jesionowej), a dalej ul. Brzozowej, która dochodzi do ul. H. Sienkiewicza. Posiada nową, asfaltową nawierzchnię oraz szeroki chodnik (z szarej kostki) od strony „szeregówek” i wąski chodnik z drugiej strony.
KASZUBA FRANCISZEK ADAM, urodzony 15 XII 1938 r. w Zagórzu, pow. przeworski, syn Józefa i Władysławy z domu Kuryło. W okresie szkolnym należał do harcerstwa. Ukończył Szkołę Zawodową przy WSK Rzeszów (klasa: mechanik silników lotniczych), a następnie Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie z maturą w 1957 r. W tym samym roku został zatrudniony w Parowozowni Głównej w Łazach koło Zawiercia. W latach 1958-1960 odbył zasadniczą służbę wojskową, początkowo w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu, a następnie w 5 pułku lotnictwa szturmowego jako mechanik radiourządzeń. Od 18 XI 1960 r. do 31 XII 1994 r. (z przerwami na oddelegowanie do innych zakładów pracy) pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec, głównie na stanowiskach: mechanika urządzeń radiotechnicznych, mechanika obsługi naziemnej i mechanika pokładowego na W-57 (lotnisko). Systematycznie się dokształcał: ukończył m.in. Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1965 r. i liczne kursy specjalistyczne w zakresie obsługi poszczególnych samolotów produkowanych w WSK Mielec (m.in. Iskra, Iryda, Dromader i Piper Seneca oraz wszystkie inne M). Uzyskał szereg licencji mechanika obsługi naziemnej i mechanika pokładowego. Przez 15 lat pełnił społeczną funkcję szefa mechaników lotniczych WSK. Brał udział w lotach próbnych i doświadczalnych, a także w locie promocyjnym samolotu Dromader na trasie Włochy – Jugosławia – Irak. Z WSK Mielec delegowano go do obsługi samolotów w Mongolii, Jugosławii, Nikaragui, Kenii, Portugalii, Hiszpanii, NRD i na Węgrzech. W ramach delegacji do WSK Okęcie Warszawa uczestniczył w akcjach agrolotniczych w Sudanie i Egipcie, a w ramach delegacji do ZUA Gdańsk pracował przy akcji nawożenia lasów w woj. koszalińskim. Ogółem wziął udział w 5 872 lotach (3 749 godz. 13 min.). Wyróżniony m.in. Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz Odznaką Zasłużony Pracownik WSK.
KATARZYNA, urodzona przed 1459 r., córka Jana (II) z Mielca i Zofii, żona Stanisława h. Gierałta z Koźmic.
KATARZYNA, urodzona około 1570 r., córka Mikołaja Mieleckiego (wojewody podolskiego, później hetmana wielkiego koronnego) i Elżbiety z Radziwiłłów, od 1592 r. żona Jana Ostroroga, podczaszego koronnego, a później wojewody poznańskiego.
KATASTROFA „SKYTRUCKA” W WENEZUELI, największa w historii katastrofa lotnicza samolotu wyprodukowanego w Mielcu. Wydarzyła się 12 VII 2001 r. o godz. 18,27 (czasu polskiego) na terenie lotniska w wojskowej bazie Puerto Cabello w Wenezueli. Samolot M-28 „Skytruck”, będący własnością wenezuelskiej firmy Overtec, współpracującej z Polskimi Zakładami Lotniczymi w Mielcu, po wystartowaniu stracił sterowność i runął z wysokości ponad stu metrów, eksplodując po upadku na teren lotniska. W wypadku zginęli wszyscy pasażerowie i członkowie wenezuelskiej załogi – łącznie 13 osób. Wśród nich było 5 Polaków: Stanisław Padykuła (mielczanin) – wiceprezes Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie, Daniel Romański – prezes Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu, Andrzej Koper – przedstawiciel pionu handlowego PZL Sp. z o.o. w Mielcu, Jan Sęk – przedstawiciel pionu technicznego PZL Sp. z o.o. w Mielcu i Piotr Bień (mielczanin) – przedstawiciel grupy serwisowej PZL Sp. z o.o. w Wenezueli. Delegacja polska przebywała w Wenezueli z ofertą sprzedaży kolejnych „Skytrucków” i prezentacją innego mieleckiego samolotu – „Iskierki”. Po przeprowadzeniu dochodzenia komisja lotnicza stwierdziła, że przyczyną katastrofy był poważny błąd pilota.
KATOLICKA PORADNIA RODZINNA, powstała w listopadzie 1981 r. przy Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, na podstawie porozumienia Diecezjalnego Duszpasterstwa Rodzin w Tarnowie z proboszczem ks. dr. Janem Białobokiem. Jej siedzibą jest budynek parafialny przy ul. ks. H. Arczewskiego 1. Podstawowym zadaniem Poradni jest przygotowywanie narzeczonych do życia rodzinnego i doradzanie zgłaszającym się małżeństwom w sprawach rodzinnych. Doradcy życia rodzinnego posiadają specjalistyczne studia (w tym Studium Rodziny w Tarnowie) oraz upoważnienie (misję kanoniczną) do pracy w KPR i wykonują ją bezinteresownie. Z tych porad korzysta przeciętnie w roku około 400 osób w stanie narzeczeńskim oraz kilkanaście małżeństw.
KATOLICKI OŚRODEK KULTURY PRZY PARAFII DUCHA ŚWIĘTEGO, utworzony został wiosną 1994 r. z inspiracji proboszcza parafii Ducha Świętego ks. kan. Władysława Marcinowskiego, w porozumieniu z Zarządem Miasta Mielca, przy akceptacji Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. Najważniejszą przesłanką do powołania takiej placówki była wspólna troska o zapewnienie odpowiednich warunków dla szeroko pojętej działalności kulturalno-wychowawczej z mieszkańcami Parafii Ducha Świętego i północno-zachodniej części Mielca. Na działalność przeznaczono część budynku parafialnego przy ul. M. Pisarka 16 a, w której wcześniej odbywała się katecheza dzieci i młodzieży. W latach 1994-1995 KOK stanowił filię Mieleckiego Ośrodka Kultury (funkcję kierownika pełniła Anna Perłowska), a od 1995 r. jest wyłącznie placówką Parafii Ducha Świętego, pod opieką parafialnych oddziałów Stowarzyszenia Rodzin Katolickich (przewodnicząca: Małgorzata Lubieniecka) i Akcji Katolickiej oraz pod nadzorem organizacyjnym i merytorycznym proboszcza ks. kanonika W. Marcinowskiego. Spośród wielu form parafialnej pracy religijnej i kulturalno-wychowawczej wyróżniają się: biblioteka parafialna, pracownia komputerowa (zorganizowana i prowadzona przez Jerzego Studzińskiego – nauczyciela ZST), pracownia plastyczna i wystawy, Klub Akcji Katolickiej „Tchnienie”, świetlica TPD dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, Poradnia Rodzinna (prowadzona w ramach Duszpasterstwa Rodzin), Szkoła Rodzenia (prowadzona przez Stowarzyszenie Rodzin Katolickich), Porady Laktacyjne, Szkoła dla Rodziców, Scena Kameralna, gry świetlicowe i działalność muzyczna (m.in. koncerty), której inspiratorem jest piosenkarz Bartek Jaskot. Z jego inicjatywy od 1999 r. organizowany jest corocznie Festiwal Muzyki Duszy i Serca. Cyklicznie organizowana imprezą jest Festyn Rodzinny. KOK jest również organizatorem zajęć kulturalno-rozrywkowych dla dzieci i młodzieży w czasie ferii zimowych i wakacji letnich. Z pomieszczeń tej części budynku parafialnego korzystają także m.in. „Caritas”, chór parafialny, Grupy Modlitewne, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Ruch Światło-Życie, lektorzy i ministranci, Dziewczęca Służba Maryjna i inne grupy parafialne. Ponadto przez pewien czas czynna była siłownia prowadzona przez Dariusza Gila, niegdyś wielokrotnego mistrza i reprezentanta Polski w pływaniu.
KATOLICKIE STOWARZYSZENIE MŁODZIEŻY w diecezji tarnowskiej erygował ks. biskup ordynariusz Józef Życiński w 1993 r. Jego podstawowym zadaniem jest formacja religijno-patriotyczna młodzieży. W działalności KSM ważną rolę odgrywają ponadto kultura, kultura fizyczna i turystyka. W Mielcu aktywnie działają oddziały przy Parafii Ducha Świętego i Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
KATYŃSKIE DĘBY PAMIĘCI, sadzenie dębów jako „żywych pomników” w ramach wprowadzonego w 2008 r. ogólnopolskiego programu społeczno-edukacyjnego „Katyń … ocalić od zapomnienia”. Jego celem jest upamiętnienie oficerów Wojska Polskiego, oficerów i podoficerów Korpusu Ochrony Pogranicza, funkcjonariuszy Policji Państwowej, Straży Granicznej i Więziennej oraz urzędników, wziętych do niewoli jesienią 1939 r. i osadzonych w obozach sowieckich, a następnie zamordowanych na rozkaz J. Stalina wiosną 1940 r. przez funkcjonariuszy NKWD (organ władz bezpieczeństwa ZSRR) w Katyniu, Charkowie, Bykowni i Twerze. Każdy z zamordowanych powinien mieć tylko jedną tabliczkę, toteż prowadzona jest centralna ewidencja Dębów Pamięci. Na terenie Mielca posadzono dotychczas 6 Dębów Pamięci, w tym 3 zgodnie z procedurą ogólnopolską: 1 – Dąb Pamięci Władysława Kawy, zasadzony przez młodzież Gimnazjum nr 2 przy Gimnazjum nr 2, ul. Grunwaldzka (30 IV 2009 r.); 2 – Dąb Pamięci Zdzisława Wagnera, zasadzony przez młodzież II LO im. M. Kopernika obok Pałacyku Oborskich-Muzeum Regionalnym, ul. Legionów 73 (17 IX 2009 r.); 3 – Dąb Pamięci Tomasza Wołka, zasadzony przez dzieci Szkoły Podstawowej nr 12 przy Szkole Podstawowej nr 12, ul. Wandy na osiedlu Rzochów (6 V 2010 r.). Ponadto przy bazylice mniejszej św. Mateusza zasadzono 3 Dęby Pamięci. Należy ze smutkiem dodać, że główny inicjator akcji „Katyńskie Dęby Pamięci” ks. dr Józef Joniec zginął w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r.
KATYŃSKIE TABLICE wykonane w 1990 r. dla upamiętnienia pochodzących z ziemi mieleckiej ofiar bezprzykładnego mordu, dokonanego przez NKWD w kwietniu i maju 1940 r. w Katyniu i innych nieznanych miejscach na terenie ZSRR. Inspiratorem tego przedsięwzięcia był Komitet Obywatelski „Solidarność”. Udokumentowany wykaz zamordowanych osób sporządził Edward Michocki i on też ułożył treść napisów na poszczególnych tablicach. W porozumieniu z proboszczem Parafii św. Mateusza – ks. prałatem Stanisławem Jurkiem i za zgodą Kurii Diecezjalnej w Tarnowie tablice umieszczono na wewnętrznej części muru kościelnego przy kościele św. Mateusza od strony zachodniej, obok bramy głównej. Tablice wykonał Zakład Kamieniarski Zenona Gwoździowskiego, a fundusze uzyskano ze składek prywatnych oraz dofinansowania z Urzędu Miejskiego. Uroczystość odsłonięcia pierwszych tablic odbyła się 6 V 1990 r. Nabożeństwo koncelebrowali: ks. S. Jurek, proboszcz Parafii św. Marka w Rzochowie ks. Kazimierz Mularz i ks. kapelan ppłk Edward Zakrzewski z Rzeszowa. Odsłonięcia tablicy głównej i 23 tablic poszczególnych zamordowanych dokonała doc. dr hab. Halina Ciołkosz-Łupinowa, bratanica zamordowanego majora Jana Ciołkosza. Na tablicy głównej widnieje napis: „Mieszkańcom Ziemi Mieleckiej uwięzionym w obozach sowieckich w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku w 50 rocznicę Ich ofiary życia za wiarę i Ojczyznę – Mielczanie 1990 r.” Nad tą tablicą umieszczono krzyż, a pod i po obu stronach (w kształcie litery V) tablice indywidualne. W kolejnych latach, po wynajdywaniu kolejnych mieleckich ofiar, wykonywano następne tablice. W 1999 r. umieszczono drugą dużą tablicę o treści: „Synom Ziemi Mieleckiej pomordowanym przez Sowietów – Mieszkańcy Ziemi Mieleckiej. Wmurowano w 60. rocznicę agresji Związku Sowieckiego na Polskę. Związek Harcerstwa Rzeczpospolitej, Ruch Społeczny Akcja Wyborcza Solidarność, Porozumienie Prawicy, Mielec, 17 IX 1999 r. Fundator ZOKB Przyłęk”. Tablice indywidualne (stan z końca 2002 r., od lewej): * Mieczysław Władysław Welfe Kozielsk–Katyń, * st. post. PP Ryszard Nikiel Ostaszków–Miednoje, * komisarz PP Jan Walewicz Ostaszków-Miednoje, * funkcj. PP Stefan Baran Ostaszków, * kapral PP Józef Bąk Ostaszków * ppor Józef Mieczysław Fusek Kozielsk Katyń, * por. Władysław Kawa Kozielsk-Katyń, * por. Józef Hammer Kozielsk-Katyń, * funkcj. PP Jan Kaczmarek Ostaszków, * post. PP Stanisław Kasperkiewicz Ostaszków-Miednoje, * por. Franciszek Kozioł Kozielsk-Katyń, * kpt Marian Lubaska Starobielsk, * kpt Walerian Łozina-Łoziński Starobielsk, * funkcj. PP Stanisław Kotczuba Ostaszków-Miednoje, * kpr. PP Bronisław Zygmunt Ostaszków-Miednoje, * przodownik PP Antoni Papież Ostaszków-Miednoje, * st. post. PP Michał Pawlak Ostaszków-Miednoje, * post. PP Jan Wołkowicz Ostaszków-Miednoje, * ppłk Wincenty But Starobielsk, * ppor. Kazimierz Schab Kozielsk-Katyń, * ppor. Michał Sokół Kozielsk-Katyń, * mjr Marian Romuald Nowak Kozielsk-Katyń, * aspirant Bronisław Krempa Ostaszków,* por. Bolesław Wanatowicz Kozielsk-Katyń, * kpt. Antoni Wiącek Kozielsk-Katyń, * post. PP Ignacy Michno Ostaszków, * ppor Feliks Rusek Kozielsk-Katyń, * st. post. PP Michał Telega Ostaszków, * funkcj. PP Leopold Zawis Ostaszków, * mjr Jan Ciołkosz Kozielsk-Katyń, * mjr Kazimierz Dobrostański Kozielsk-Katyń, * post. Wincenty Rydzik Ostaszków-Miednoje, * komendant PP Emil Boguta Ostaszków-Miednoje,. * funkcj. PP Maciej Sowa Ostaszków, * funkcj. PP Józef Kowalczyk Ostaszków, * przod. PP Jan Krawczyk Ostaszków, * przod. PP Jan Kowalski Ostaszków, * Tadeusz Barański Starobielsk-Charków, * kpt. Stanisław Mazur Kozielsk-Katyń, * ppor. Stanisław Midura Kozielsk-Katyń, * kpt. Jan Sejler Starobielsk, * ppor. Włodzimierz Adam Kasprzyk Starobielsk-Charków, * przod. PP Stanisław Rzęsikowski Ostaszków, * mjr Michał Tobiasz Kozielsk-Katyń, * płk Kazimierz Burczak Starobielsk-Charków, * ppor. Zdzisław Wagner Kozielsk-Katyń, * komisarz PP Ludwik Lonczak Ostaszków, * funkcj. PP Władysław Zgórski Ostaszków-Miednoje, * por. Władysław Jung Starobielsk, * funkcj. PP Władysław Skulimowski Ostaszków-Miednoje, * Wyk. Zenon Gwoździowski, * 28 VII 2001 r. 13 IV 2007 r., z inicjatywy Komitetu 100-lecia Skautingu i Harcerstwa w Mielcu, odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia 8 kolejnych tabliczek upamiętniających zamordowanych, związanych z ziemia mielecką: ppłk. Kazimierza Bartoszyńskiego, ppor. Andrzeja Stachowicza, funkcj. PP Jana Jachorka, st. post. PP Jana Kukulskiego, st. post. PP Wojciecha Mikulskiego, st. post. PP Andrzeja Piątka, mjr. Józefa Cygana i mjr. Pawła Hajduka. Nazwiska te wydobył z dokumentacji zbrodni katyńskiej Edward Michocki. Fundatorem tabliczek był Urząd Miejski w Mielcu, a wykonawcą – Sebastian Gwoździowski. Mszy Świętej przewodniczył i tabliczki poświęcił ks. prałat Stanisław Jurek – proboszcz parafii św. Mateusza. 16 VI 2008 r. zorganizowano uroczystość patriotyczną w ramach ogólnopolskiej akcji „Katyń – ocalić od zapomnienia”. 15 IV 2010 r. odbyła się uroczystość 70. rocznicy zbrodni katyńskiej i wówczas odsłonięto 2 kolejne tabliczki zamordowanych oraz nową tablicę upamiętniającą samolotową katastrofę smoleńską 10 kwietnia 2010 r., w której zginęła cała polska delegacja na uroczystości w Katyniu, w tym prezydent RP Lech Kaczyński i jego żona Maria Kaczyńska oraz poseł z Mielca Leszek Deptuła. W latach 2012-2013 Katyńskie Tablice zostały zdemontowane w związku z rewitalizacją otoczenia bazyliki mniejszej św. Mateusza, a następnie nieco inaczej ułożone. W 2015 r. kolejny raz, w ramach rewitalizacji muru wokół bazyliki mn. św. Mateusza, zmieniono układ tablic, dodając przy tym kolejne nazwiska, które znaleźli w czasie badań historycznych dr Włodzimierz Gąsiewski i dr Jerzy Skrzypczak. Duży wkład pracy wniósł także radny Rady Miejskiej w Mielcu Marek Zalotyński. 10 IV 2015 r. odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia Katyńskich Tablic (Ściany Katyńskiej). Od tego czasu Tablice Katyńskie (Ściana Katyńska) są ponownie ułożone rzędami w kształcie litery V, z tablicą główną w jego środkowej części, w następującej kolejności (poziomo, od lewej) – I rząd: *ppor. WP Władysław Armata Kozielsk-Katyń, *ppłk WP Kazimierz Bartoszyński Kozielsk-Katyń, *pchor. WP Jan Błasiak Kozielsk-Katyń, *mjr WP Jan Ciołkosz, *ppor. WP Jerzy Dąbrowski Kozielsk-Katyń, *post. PP Stefan Baran Ostaszków-Miednoje, *post. PP Józef Bąk Ostaszków-Miednoje, *st. przod. PP Emil Boguta Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Stanisław Cebula Ostaszków-Miednoje, *kpt. WP Józef Brągiel Kijów-Bykownia, *st. post. PP Maciej Sowa Kijów-Bykownia; II rząd: *kpt Piotr Borkowski-Dunin Kozielsk-Katyń, *mjr WP Kazimierz Dobrostański Kozielsk-Katyń, *por. WP Józef Fusek Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Kazimierz Gaik Kozielsk-Katyń, *por. WP Józef Hammer Kozielsk-Katyń, *ppor. Władysław Kawa Kozielsk-Katyń, *por. WP Stanisław Mazur Kozielsk-Katyń, *post. PP Jan Cieśla Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Jan Jachorek Ostaszków-Miednoje, *post. PP Jan Kaczmarek Ostaszków-Miednoje, *post. Stanisław Kasperkiewicz Ostaszków-Miednoje, *sierż. żand. Andrzej Koceniak Ostaszków-Miednoje, *chor. WP Jan Weryński Kijów-Bykownia, *przod. PP Hipolit Wanatowicz Kijów-Bykownia; III rząd: *kpt Jan Kanty Nowak Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Stanisław Midura Kozielsk-Katyń, *mjr WP Marian Nowak Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Marian Pękalski Kozielsk-Katyń, *por. WP Marian Pociej Kozielsk-Katyń, *por. WP Feliks Rusek Kozielsk-Katyń, *por. WP Kazimierz Schab Kozielsk-Katyń, *st. post. PP Jan Kowalski Ostaszków-Miednoje, *przod. PP Jan Krawczyk Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Bronisław Krempa Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Józef Krępa Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Jan Kukulski Ostaszków-Miednoje, *kpt. WP Tomasz Wołek Kijów-Bykownia; IV rząd: *mjr Walerian Hildegard Orłowski Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Mieczysław Seweryn Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Michał Sokół Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Andrzej Stachowicz Kozielsk-Katyń, *mjr WP Michał Tobiasz Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Zdzisław Wagner Kozielsk-Katyń, *przod. PP Stanisław Kutrzuba Ostaszków-Miednoje, *pkom. PP Ludwik Lonczak Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Ignacy Michno Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Wojciech Mikulski Ostaszków-Miednoje, *post. PP Bronisław Zygmunt Kijów-Bykownia; V rząd: ppłk Juliusz Skorupka-Padlewski Kozielsk-Katyń; *ppor. WP Bolesław Wanatowicz Kozielsk-Katyń, *por. WP Mieczysław Welfe Kozielsk-Katyń, *kpt. WP Antoni Wiącek Kozielsk-Katyń, *ppor. WP Tadeusz Barański Starobielsk-Charków, *płk dypl. WP Kazimierz Burczak Starobielsk-Charków, *st. post. PP Jan Karcz Twer-Miednoje, *przod. PP Antoni Papież Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Michał Pawlak, *st. post. PP Andrzej Piątek Ostaszków-Miednoje, *przod. Jan Ryczaj Ostaszków-Miednoje; VI rząd: plut. Tadeusz Białobrzeski Starobielsk-Charków, *ppłk WP Wincenty But Starobielsk-Charków, *kpt. WP Ludwik Cisowski Starobielsk-Charków, *mjr WP Józef Cygan Starobielsk-Charków, *mjr WP Paweł Hajduk Starobielsk-Charków, *ppor. WP Władysław Jung Starobielsk-Charków, *ppor. WP Józef Kalita Starobielsk-Charków, *post. PP Wincenty Rydzik Ostaszków-Miednoje, *przod. PP Stanisław Rzęsikowski Ostaszków-Miednoje, *post. PP Władysław Skulimowski Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Piotr Starsiak Ostaszków-Miednoje, st. post. PP Michał Telega Ostaszków-Miednoje; VII rząd: *ppor. Roman Griesswald Starobielsk-Charków, *ppor. WP Antoni Kania Starobielsk-Charków, *ppor. WP Włodzimierz Kasprzyk Starobielsk-Charków, *por. WP Józef Kądzioła Starobielsk-Charków, *ppor. WP Władysław Krempa Starobielsk-Charków, *kpt. WP Marian Lubaska Starobielsk-Charków, *st. post. PP Antoni Tomecki Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Jan Walewicz Ostaszków-Miednoje, *st. straż. służby więziennictwa Julian Wesołowski Ostaszków-Miednoje; VIII rząd: *kpt. WP Walerian Łozina-Łoziński Starobielsk-Charków, *kpt. WP Jan Maciąg Starobielsk-Charków, *kpt. WP Edmund Malinowski Starobielsk-Charków, *mjr WP Franciszek Mrowec Starobielsk-Charków, *st. post. PP Jan Wołkowicz Ostaszków-Miednoje, *st. post. PP Piotr Wronowski Ostaszków-Miednoje, *st. wachm. żand. WP Jan Trzpis; IX rząd: kpt. WP Jan Seiler Starobielsk-Charków, *por. WP Stanisław Szelest Starobielsk-Charków, *ppor. WP Witold Tietze Starobielsk-Charków, *st. post. Władysław Zgórski Ostaszków-Miednoje. Po lewej stronie tablic umieszczona jest na murze kopia Krzyża Katyńskiego, a pod nim, w kostce brukowej wbudowano tablicę z napisem: „Ziemia na której stoisz jest uświęcona krwią ofiar Golgoty Wschodu”. Pod tablicą znajduje się ziemia przywieziona w 2007 r. przez motocyklistów z „Rajdu Katyńskiego”. Po prawej stronie Tablic Katyńskich, na pierwotnie ustalonym miejscu, znajduje się Tablica Smoleńska, a pod nią druga tablica pamiątkowa. Od 2011 r. corocznie w dniu 10 kwietnia w bazylice mn. św. Mateusza i przy Tablicach Katyńskich odbywały się powiatowo-miejskie uroczystości patriotyczne. 17 IV 2020 r. odsłonięto 9 kolejnych tabliczek memoratywnych z nazwiskami zamordowanych oficerów WP i policjantów PP, wydobytych przez dr. Jerzego Skrzypczaka w czasie badań dokumentów zbrodni. W międzyczasie usunięto 4 tabliczki (Józef Kowalczyk, Franciszek Kozioł, Ryszard Nickel, Paweł Zawisch) z powodu braku dowodów na powiązanie tych osób z ziemią mielecką. Wg stanu z 17 IV 2020 r. na mieleckiej Ścianie Katyńskiej znajdują się 93 tabliczki memoratywne.
KATZEN JAMES, urodzony w Australii. Absolwent szkoły średniej w Virginii, USA (1992 r.). Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Biznesu Instytutu Technologicznego „M.I.T” w Cambridge, USA z tytułem licencjata (1996 r.), a następnie magisterskie studia menedżerskie i magisterskie studia z zakresu budowy maszyn (2003 r.). W latach 1996-2001 pracował w firmie amerykańskiej Ford Motor Company jako inżynier konstruktor (design engineer), a następnie w latach 2004-2006 w firmie Pratt&Whitney z oddelegowaniem do WSK Rzeszów, jako kierownik produkcji (manufacturing manager). Od 2007 r. pracował na stanowisku dyrektora ds. sprzedaży w Polskich Zakładach Lotniczych a Sikorsky Company w Mielcu.
KAWA TOMASZ, urodzony w 1869 r. w Mielcu. Wykształcił się w zawodzie krawieckim i założył własny zakład krawiecki przy ul. Sandomierskiej. Jako wyróżniający się rzemieślnik został wydelegowany na wystawę przemysłową do Wiednia w 1906 r. W czasie reformy rzemiosła w 1908 r. pracował w komisji d/s statutu Rady Działu II (rękodzielnicy, m.in. krawcy, szewcy, kuśnierze, garbarze i czapnicy). W latach 20. kierował Działem II w zastępstwie chorego Franciszka Rokity, a od wiosny 1928 r. został przewodniczącym tegoż Działu. Aktywnie uczestniczył w życiu miasta. Był długoletnim członkiem Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej i członkiem jego Zarządu. Za tę społeczną pracę wyróżniony został w latach 20. odznaką 25-lecia TOSP. W 1925 r. był jednym z inicjatorów powstania Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mielczan, a w 1932 r. uczestniczył w połączeniu się ChZM z Towarzystwem „Ojczyzna” i powołaniu Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna”. W tej organizacji od 5 V 1932 r. pełnił funkcję wiceprezesa. Zmarł 11 VIII 1941 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAWA WŁADYSŁAW, urodzony 15 VIII 1891 r. w Przemyślu, syn Władysława i Magdaleny z Krasickich. W 1909 r. ukończył gimnazjum klasyczne w Przemyślu i zdał egzamin dojrzałości. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i od 31 I 1914 r. podjął pracę jako zastępca nauczyciela w filii Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W związku z wybuchem I wojny światowej powołany został 1 VIII 1914 r. do wojska austriackiego i w randze podchorążego uczestniczył w działaniach wojennych. W niewiadomych okolicznościach dostał się do niewoli rosyjskiej i został wywieziony do jednego z obozów jenieckich na Syberii. Latem 1918 r. udało mu się przedostać do tworzącej się w Omsku polskiej 5 Dywizji Syberyjskiej i w stopniu podporucznika uczestniczył w walkach z Armią Czerwoną w rejonach linii transsyberyjskiej. 1 XI 1918 r. został wzięty do niewoli i zesłany do Irkucka, gdzie zorganizował Polskie Gimnazjum Realne. Z dniem 30 IX 1922 r. został uwolniony i powrócił do niepodległej już Polski. Zatrudniony został od 1 X 1922 r. w Gimnazjum Państwowym (później im. S. Konarskiego) w Mielcu na stanowisku nauczyciela łaciny, języka polskiego i propedeutyki filozofii. Dokończył też studia na UJ i 14 XI 1923 r. zdał egzamin nauczycielski, a od 1925 otrzymał stałą posadę w Mielcu. Znał języki obce: rosyjski, niemiecki, włoski, francuski i angielski. Od stycznia 1923 r. do września 1924 r. sprawował funkcję komendanta hufca ZHP. Pod koniec lat 20. pracował jako sekretarz dyrekcji, a od 1 XI 1931 r. do 31 VIII 1932 r. pełnił obowiązki dyrektora szkoły. W latach 20. był także nauczycielem Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. Publikował artykuły w sprawozdaniach obu mieleckich gimnazjów (państwowego i prywatnego). 5 XII 1929 r. został wyróżniony prawem do Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Aktywnie uczestniczył w działalności stowarzyszeń związanych z mielecką oświatą, m.in. był prezesem Towarzystwa Szkoły Ludowej, delegatem do Rady Szkolnej Powiatowej, członkiem założycielem Towarzystwa Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, członkiem Zarządu Towarzystwa Bursy Gimnazjalnej i członkiem Zarządu Koła Opieki Rodzicielskiej, a także innych stowarzyszeń i organizacji, m.in. był członkiem zarządów: Koła Opieki nad Harcerzami, Związku Oficerów Rezerwy, LOPP i Spółdzielni Spożywców „Konsum”. W 1937 r. został przeniesiony do gimnazjum w Końskich i pracował tam do wybuchu II wojny światowej. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako oficer 73 pułku piechoty w oddziale zapasowym 23 Dywizji Piechoty Armii „Kraków” i w nieznanych dotąd okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Został uwięziony w obozie w Kozielsku i 30 IV 1940 r. zamordowany przez NKWD w Katyniu.
KAWALEC WALDEMAR JÓZEF, urodzony 22 VIII 1968 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Marii z Wasielewskich. Absolwent ZSZ Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. J. Groszkowskiego. Uczęszczał także do Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Mielcu i ukończył klasę akordeonu Władysława Wilczyńskiego, a następnie klasę puzonu Tadeusza Wywrockiego. W latach 1983-1985 grał w Młodzieżowej Orkiestrze Dętej RCK pod batutą Antoniego Czachora. Od 1986 r. pracował w WSK Mielec (W-50) jako monter płatowców. W 1991 r. przeniósł się z WSK do firmy „POLBITA” Sp. z o.o. na stanowisko przedstawiciela handlowego. W latach 1993-1998 był jednym ze współzałożycieli i współwłaścicieli firmy „RAWIX” SC, a od 1998 jest współwłaścicielem firm: LDC „RAWIX” SA, „DTL” SA i „PAPILLON” SA. Od 2000 r. do początku 2003 r. pełnił funkcję prezesa MKP „Stal” Mielec i był głównym sponsorem Klubu.
KAWIARNIE, lokale gastronomiczne posiadające atrybuty kawiarni funkcjonowały w centrum Mielca już od 2. połowie XIX w., ale w oficjalnej nazwie nie używano słowa „kawiarnia”. Za pierwszą należy więc uznać „Kawiarnię Artystyczno-Literacką” przy ul. H. Sienkiewicza, którą założył mielecki artysta malarz Stanisław Solarski 31 XII 1944 r. Pod koniec lat 40. grupa literatów i artystów, związana z kawiarnią, wyjechała z Mielca do innych miast i lokal został zamknięty. W latach 60., po przejęciu lokali gastronomicznych przez PSS „Społem”, otwarto kawiarnie: „Jutrzenka” przy Placu B. Bieruta (później Plac Centralny, aktualnie Plac Armii Krajowej) i „Zacisze” przy ul. T. Kościuszki, a na początku lat 70. „Violetta” przy ul. L. Staffa i „Krystynka” przy placu K. Świerczewskiego (aktualnie Rynek). W 1979 r. pojawiła się kolejna kawiarnia WSS „Społem” – „Słoneczna” w pawilonie handlowo-usługowym przy ul. K. Pułaskiego, a ponadto zadaszono taras przy kawiarni „Violetta”, uzyskując dodatkowo 48 miejsc. W latach 80., po oddaniu przez WSS „Społem” szeregu placówek gastronomicznych w ajencję prywatnym przedsiębiorcom pojawiły się nowe nazwy, m.in. „Mielczanka” (była „Violetta”), „Perełka” przy ul. 22 Lipca (później Aleja Niepodległości) i „Jocker Club”, następnie „Delicja” (dawniej „Zacisze”). Lata 90., charakteryzujące się dużymi zmianami w każdej niemal dziedzinie życia, wielokrotnie nanosiły poprawki w ilości i nazwach kawiarni. W 2000 r. charakter kawiarni utrzymały: „Błękitna Laguna” w CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej 4, „Cafe Troll” przy ul. A.Kocjana, „Jastrzębia” przy ul. Jastrzębiej, „Kafe Bar” przy ul. Drzewieckiego 9/11, „La Mirage Plus” przy al. Ducha Świętego 4 i „Paradise” przy ul. J. Lelewela. Po 2004 r. otwarto kilka nowych lokali gastronomicznych tego typu, m.in. „Wild Bean Cafe Mielec” przy ul. H. Sienkiewicza 14, „Lomar” FHG M. Loc przy ul. L. Solskiego 1, „Caffe” w CH „Smoczka” przy ul. W. Szafera 33 i „Cafe Kredens” przy ul. B. Głowackiego 10. Ponadto zmieniono nazwę „Cafe Troll” na „Factoria – Godek D.” przy ul. A. Kocjana 2 a. Kolejnymi kawiarniami były: „Pokusa” przy al. Niepodległości, „BellaVita Vero Stile Italiano” przy Rynku 13, „Stereo Cafe” przy ul. Legionów oraz lodziarnio-kawiarnia „Grycan-Lody” w Galerii Navigator przy ul. Powstańców Warszawy. Rok 2020, ze względu na pandemię COVID 19 i obostrzenia wprowadzone przez władze państwowe, mocno osłabił funkcjonowanie wszystkich lokali gastronomicznych. Do normalnej działalności, choć nadal z pewnymi obostrzeniami, powrócono w 2021 r.
KAYSIEWICZ HIERONIM, urodzony 16 XII 1897 r. w Mechlinie koło Śremu, syn Zygmunta i Marii z Włoszkiewiczów. W 1910 r. przybył wraz z rodzicami i rodzeństwem do Mielca. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ale wkrótce potem (w 1916 r.) został wcielony do armii pruskiej i w 1917 r. walczył na froncie francuskim. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do niepodległej już Polski i 15 XII 1918 r. otrzymał powołanie do polskiego wojska. Przez dwa lata służył w IV Dywizji Piechoty i za zasługi bojowe otrzymał Żelazny Krzyż II klasy. W 1920 r. został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Piechoty w Bydgoszczy i po jej ukończeniu w stopniu sierżanta brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1921 r. kontynuował studia wyższe w Akademii Handlowej w Krakowie. Po powrocie do Mielca wspólnie z ojcem Zygmuntem prowadził sklep „Rolnik” przy ul. J. Piłsudskiego i przejął go po śmierci ojca w 1943 r. Ze względu na zły stan zdrowia nie został zmobilizowany w 1939 r. i nie uczestniczył w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji zatrudniał w sklepie wiele osób i ratował je w ten sposób przed wywózką do Niemiec na przymusowe roboty. Po II wojnie światowej pełnił m.in. funkcję prezesa koła Kongregacji Kupieckiej oraz przewodniczącego mieleckiej organizacji Stronnictwa Demokratycznego. Zmarł 10 III 1953 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAYSIEWICZ MARIA, urodzona 5 II 1900 r. w Mechlinie koło Śremu, córka Zygmunta i Marii z Włoszkiewiczów. Ukończyła pensję dla panien w Krakowie, prowadzoną przez Siostry Urszulanki, a następnie uczyła się ogrodnictwa w majątku hr. Tarnowskiego w Chorzelowie. Jako pierwsza w Mielcu przez wiele lat prowadziła nowoczesne gospodarstwo ogrodnicze. Jego rozkwit nastąpił w latach 50. i w pierwszej połowie lat 60. Zmarła 25 XII 1975 r. Pochowana w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAYSIEWICZ ZBIGNIEW, urodzony 13 V 1909 r. w Udorzu (Wielkopolska), syn Zygmunta i Marii z Włoszkiewiczów. Wraz z rodzicami i rodzeństwem przybył do Mielca w 1910 r. Był absolwentem Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1928 r. Studia wyższe odbył na Wydziale Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a następnie pracował jako nauczyciel historii w szkole średniej w Brześciu nad Bugiem. Po wybuchu II wojny światowej powrócił do Mielca i został zatrudniony w firmie rodzinnej „Rolnik”. Uczestniczył także w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę jako nauczyciel historii w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum Kupieckim w Mielcu. Od 1947 r. do 1951 r. uczył na Ziemiach Odzyskanych. Powrócił do Mielca i otrzymał pracę na stanowisku starszego technologa w WSK Mielec. Zmarł 13 IV 1974 r. Pochowany jest w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAYSIEWICZ ZYGMUNT (I), urodził się 28 III 1870 r. w Kaszewie koło Chodzieży, syn Kazimierza i Izabeli z Gońskich. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim. Pracował w Wielkopolskim Banku Rolnym i wyróżniającą się pracą doszedł do stanowiska jego dyrektora. W 1910 r. na zaproszenie hr. Tarnowskiego przybył z rodziną do Mielca. W 1911 r. razem ze Szczepanem Tarnowskim, Janem Haładejem i Janem Skrzypkiem założył Spółdzielnię Rolniczą „Kłos” i Składnicę Kółek Rolniczych. Równocześnie prowadził własny sklep „Rolnik” przy ul. J. Piłsudskiego. Zmarł 1 I 1943 r. w Mielcu. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAYSIEWICZ ZYGMUNT (II), urodzony 15 II 1945 r. w Mielcu, syn Władysława i Kazimiery z Orzechowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1962 r. W okresie szkolnym trenował siatkówkę w MKS Mielec, a w latach 1962-1963 występował w „Stali” Mielec. W tym okresie powoływany był do kadry narodowej juniorów w siatkówce. W 1963 r. podjął studia w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej i równocześnie występował w I-ligowym AZS Gdańsk (do 1970 r.). Był m.in. członkiem polskiej kadry akademickiej przed Uniwersjadą w Turynie i członkiem rozszerzonej kadry narodowej seniorów przed Mistrzostwami Europy w Pradze. Studia ukończył w 1970 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika budowy okrętów. W latach 1970-1996 pracował w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni Gdańskiej na stanowiskach: starszego projektanta, kierownika zespołu projektowego i generalnego projektanta. W tych rolach uczestniczył w zaprojektowaniu i zbudowaniu kilkudziesięciu statków: pasażerskich, rybackich, ro-ro, kontenerowców, drobnicowców, masowców i zbiornikowców oraz kilku żaglowców: „Dar Młodzieży”, „Iskra”, „Oceania” i „Pogoria”. W 1991 r. wyjechał do Bahrainu i tam pracował w „Arabian Shipbuilding and Repair Yard” (ASRY). Równocześnie grał w drużynie siatkarskiej ASRY Bahrain w ogólnokrajowej lidze zakładowej. Do Polski powrócił na Boże Narodzenie w 1991 r. Został zatrudniony w PRS (Polski Rejestr Statków) na stanowisku głównego inspektora i redaktora naczelnego „Przepisów”. Okresowo pełnił także funkcje ławnika Izby Morskiej w Gdyni i ławnika Odwoławczej Izby Morskiej w Gdyni. W PRS pełnił też funkcję kierownika Inspektoratu Rozwoju Przepisów. Na emeryturę przeszedł w kwietniu 2010 r., ale nadal pracował w PRS jako główny specjalista ds. przepisów. Wyróżniony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Morza”, Nagrodą państwową II stopnia za opracowanie projektu i zbudowanie semikontenerowca, B438, Nagrodą państwową I stopnia za opracowanie projektu i zbudowanie kontenerowca B463, Nagrodą NOT II stopnia za opracowanie projektu i zbudowanie szkolnego statku żaglowego typu B95/1 „DAR MŁODZIEŻY”, wyróżnieniem honorowym NOT za statek żaglowy typ barkentyna przeznaczony do morskiego szkolenia młodzieży (B79 „Pogoria“). Posiadał świadectwa autorskie o dokonaniu wzoru użytkowego (Nr 88938 i 88940) wydane przez Urząd Patentowy. Zmarł 21 IV 2014 r. Pochowany na cmentarzu w Gdańsku – Oliwie.
KAZANA ADAM, urodzony 15 XII 1919 r. w Mielcu, syn Franciszka i Stanisławy z Krawczyków. W 1937 r. ukończył średnią szkołę rolniczą w Chyrowie, woj. lwowskie. W latach 1938-1950 prowadził gospodarstwo rolne w Izbiskach, pow. mielecki. W okresie okupacji hitlerowskiej angażował się w działalność konspiracyjną (ZWZ, AK). Posiadał pseudonim „Błyskawica”. Jego gospodarstwo było jedną z głównych baz partyzanckich w Obwodzie AK „Mleko” (Mielec), dlatego jeden z większych udanych zrzutów broni alianckiego lotnictwa został dokonany w jego pobliżu, a sam A. Kazana uczestniczył w nim jako członek obstawy. W związku z udziałem w AK doznawał po wojnie wielu upokorzeń ze strony organów bezpieczeństwa. W 1950 r. wyjechał do Torunia i do 1956 r. pracował w tamtejszych Zakładach Mięsnych. W 1956 r. powrócił do Mielca i prowadził gospodarstwo rolne w rejonie ulicy Konfederackiej. Zmarł 28 VIII 1993 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAZANA ANNA MARIA (z domu KUCHARSKA), urodzona 2 VII 1939 r. w Nisku, córka Tadeusza i Stanisławy z domu Kościółek. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu z maturą w 1957 r. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie ukończyła w 1970 r. z dyplomem inżyniera zootechniki. Pracę zawodową rozpoczęła w Pogotowiu Ratunkowym w Mielcu (1958-1959), a następnie w latach 1964-1978 pracowała w Instytucie Zootechniki w Krakowie – Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie koło Mielca jako asystent w laboratorium immunogenetyki i grup krwi u zwierząt. Pod kierunkiem prof. Jana Rapacza jako pierwsza w Polsce laborantka pobierała przyżyciowo krew z serca zwierząt hodowlanych (norek, królików i kun). Na ten temat został zrealizowany film dokumentalny. W 1978 r. przeniosła się do Spółdzielni Kółek Rolniczych w Tuszowie Narodowym i na stanowisku specjalisty ds. produkcji rolnej pracowała do 1981 r. Od 1981 r. do przejścia na emeryturę w 1994 r. była ekonomistą w Gospodarstwie Rolno-Hodowlanym WSK „PZL-Mielec”. Po przejściu na emeryturę poświęciła się tworzeniu obrazów haftem krzyżykowym. Wykonała dotąd około 50 obrazów, głównie portretów i rzadziej pejzaży, inspirowanych obrazami słynnych malarzy. W 2005 r. zgłosiła akces do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera. Uczestniczy w wystawach zbiorowych i innych formach pracy KŚT.
KAZANA FRANCISZEK, urodzony 4 X 1887 r. w Mielcu, syn Piotra i Julii z Gołuchowskich. Uczęszczał do szkoły realnej w Mielcu. Od 1903 r. zajmował się handlem zwierzętami rzeźnymi oraz prowadził ze swym ojcem (Piotrem) sklep wędliniarski. W 1905 r. został członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i ćwiczył w sekcji gimnastycznej. Angażował się też w działalność kulturalną, m.in. występował w zespole teatralnym. W lipcu 1914 r. został zmobilizowany do austriackiego wojska i do 1916 r. uczestniczył w działaniach wojennych. W 1915 r. został ranny i przebywał w szpitalu. Posiadał stopień sierżanta. Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia został zwolniony z wojska i powrócił do Mielca. Ponownie zajął się działalnością handlową. W 1920 r. otrzymał „Kartę Przemysłową”, uprawniającą do „handlu trzodą chlewną na targach i jarmarkach”. W latach 20. rozwinął tę działalność i w 1928 r. doprowadził (wspólnie z bratem Tadeuszem) do powstania spółki akcyjnej „Bekon Eksport”. Firma rozwijała się dynamicznie. Tworząc oddziały w Tarnowie, Bochni i Krakowie, znacznie rozszerzała swoje wpływy. W latach 30. eksportowała nie tylko na rynki europejskie, m.in. do Belgii, Danii, Holandii, Niemiec i Wielkiej Brytanii, ale także do Meksyku i USA. Sam F. Kazana stał się cenionym przedsiębiorcą i m.in. pełnił funkcję radcy Izby Przemysłowo-Handlowej Eksportu Nierogacizny oraz członka Rady Nadzorczej Syndykatów Eksportu Nierogacizny w Warszawie. Równolegle pracował społecznie, pełniąc m.in. funkcję prezesa drużyny piłkarskiej „Kruki”. Jego wszechstronna działalność została doceniona przez mielczan w 1927 r., bowiem został wybrany do Rady Gminnej, a następnie powierzono mu funkcję wiceburmistrza. W 1930 r. wybrano go prezesem TG „Sokół’. Przyczynił się do oddania w 1931 r. okazałego budynku „Sokoła” (później kino „Bajka”, aktualnie WSGiZ) i lotniska turystycznego na błoniach przy drodze do Kolbuszowej (dziś osiedle Kazimierza Wielkiego), a w 1932 r. stadionu sportowego im. F. Żwirki i S. Wigury przy ul. Warszawskiej. Był też organizatorem i jednym z przywódców BBWR w Mielcu. Po kolejnych wyborach (18 VI 1934 r.), na posiedzeniu Rady 23 VI 1934 r. wybrany został burmistrzem Mielca i funkcję tę pełnił do 7 IX 1939 r. (Wynagrodzenie za jej wykonywanie przeznaczał w całości na cele społeczne.) W tym okresie przyczynił się do zdecydowanej poprawy wizerunku miasta. Mimo oporu dużej grupy radnych doprowadził do przeniesienia placu targowego – powodującego nieustanny bałagan i zanieczyszczenia centrum miasta – z rynku na błonia przy ul. Sandomierskiej, a następnie jego uporządkowania, wprowadzenia chodników, zieleni i stacji benzynowej oraz podziemnych szaletów. Pozyskiwał korzystne kredyty na inwestycje miejskie, m.in. rozbudowę sieci kanalizacyjnej oraz przebudowę ulic. Wiązało się to z rozwojem Mielca po włączeniu go do COP i rozpoczęciu budowy fabryki samolotów. Będąc człowiekiem majętnym, sporo inwestował, także w Mielcu. W 1930 r. zakupił ziemię po parcelacji majątku Oborskich., a w 1934 r. zakupił posiadłość w Izbiskach po parcelacji majątku Ossolińskich i zbudował na niej dom oraz obiekty gospodarcze. Ponadto kupił na terenie Mielca kilka innych nieruchomości, a w latach 1936-1938 zbudował największą w Mielcu kamienicę u zbiegu ulic J. Piłsudskiego i Tarnobrzeskiej. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę i zbliżaniu się wojsk niemieckich do Mielca – 7 IX 1939 r. przekazał obowiązki burmistrza radnemu Józefowi Boryńskiemu i ewakuował się na wschód. Niespodziewana inwazja wojsk radzieckich 17 IX na wschodnie ziemie polskie spowodowała, że nie zdążył przedostać się do Rumunii i powrócił do Mielca. 10 III 1940 r. wraz z kilkoma innymi mieleckimi urzędnikami i nauczycielami gimnazjalnymi został aresztowany przez gestapo i uwięziony, a 7 VII 1940 r. skierowany do obozu koncentracyjnego w Oranienburgu. Na skutek starań rodziny i innych wpływowych osób został wypuszczony 10 VII 1941 r. W dalszych latach okupacji mieszkał w Mielcu i prawdopodobnie nie angażował się do działalności konspiracyjnej. Po wojnie podjął trud odbudowy firmy, uruchamiając skup żywca i w 1948 r. (wspólnie z bratem Tadeuszem) zakład jajczarski przy ul. Torowej. W czasie sławetnej „bitwy o handel” w 1950 r. nałożono na firmę tak wysoki domiar, że już po dwóch latach została zajęta przez komornika. W 1952 r. wyjechał z rodziną do Krakowa, ale już w następnym roku powrócił do Mielca. Mieszkał w domu z ogrodem przy ul. Hetmańskiej. Zmarł 8 XII 1957 r. Pochowany został w rodzinnym grobowcu w centrum cmentarza parafialnego w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 1997 r., w 40. rocznicę Jego śmierci zorganizowano w Mielcu uroczystości, w ramach których odsłonięto pamiątkową tablicę na rodzinnym grobowcu.
KAZANA JERZY FELIKS, urodzony 12 IX 1932 r. w Mielcu, syn Franciszka i Stanisławy z Krawczyków. W związku z tzw. „sanacyjnym pochodzeniem” został usunięty z mieleckiej Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego i w 1951 r. zdał maturę w liceum dla pracujących w Szczecinie. W latach 1952-1954 pełnił zastępczą służbę wojskową w Batalionie Pracy w Kopalni Węgla Kamiennego (J.W. 3175) „Makoszowy” koło Zabrza. W latach 1955-1957 studiował na Politechnice Krakowskiej, ale po śmierci ojca powrócił do Mielca i prowadził gospodarstwo ogrodnicze przy ul. Hetmańskiej. W latach 1961-1978 pracował w Instytucie Zootechniki w Krakowie – Zootechniczny Zakład Doświadczalny w Chorzelowie na stanowisku starszego specjalisty. Równocześnie studiował w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie i w 1968 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera nauk zootechnicznych. W 1979 r. został zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Tuszowie Narodowym na stanowisku kierownika owczarni, a w latach 1980-1982 pełnił funkcje prezesa Zarządu i dyrektora Oddziału Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej. Od 1983 r. do 1992 r. pracował w WSK Mielec, m.in. jako szef produkcji Zakładowego Gospodarstwa Rolnego. Na emeryturę przeszedł 30 IX 1992 r. Odtąd bardzo aktywnie pracuje społecznie. W 1992 r. był jednym z organizatorów mieleckiej organizacji Związku Żołnierzy Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 i pierwszym prezesem Zarządu Regionu tejże organizacji. Od 1993 r. jest wiceprezesem TG „Sokół” w Mielcu, a od 2003 r. do 2015 r. był przewodniczącym Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Był jedenym z inicjatorów rozpoczęcia procesu obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy patronką miasta Mielca. Prowadził kroniki ZŻGR i TG „Sokół”. Był współorganizatorem imprez patriotycznych i sportowo-rekreacyjnych. Z okazji 10-lecia działalności mieleckiego Regionu Związku Żołnierzy-Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 opracował (wspólnie z Jackiem Krzysztofikiem) książkę pamiątkową W pocie czoła – Represjonowani z przyczyn politycznych (Mielec, 2002). Za pracę zawodową i wielokierunkową działalność społeczną wyróżniony został Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Więźnia Politycznego, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Krzyżem Związku Represjonowanych Żołnierzy-Górników i Krzyżem Żołnierza-Górnika, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Zaszczytną Odznaką Sokoła i mielecką nagrodą „Albertus” za upowszechnianie kultury.
KAZANA PIOTR, urodzony w 1863 r. Zajmował się handlem zwierzętami. W tym celu wybudował w Mielcu stajnie targowe. Do pracy angażował swoich synów Franciszka i Tadeusza, przygotowując ich praktycznie do przejęcia i kontynuowania działalności handlowej. Angażował się w działalność społeczną na rzecz miasta. W latach 1916-1919 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i wspierał go finansowo. W 1919 r. wybrany został do Rady Gminnej i powierzono mu funkcję asesora w Zwierzchności Gminnej. Zmarł 9 II 1932 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KAZANA TADEUSZ, urodzony 13 XI 1900 r. w Mielcu, syn Piotra i Julii z Gołuchowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do mieleckiego gimnazjum, ale z niewiadomych przyczyn nie ukończył go. W wieku młodzieńczym pomagał ojcu (Piotrowi) w prowadzeniu działalności handlowej. Należał do TG „Sokół”, był czynnym zawodnikiem drużyny piłkarskiej „Kruki”. Wspierał finansowo działalność sportową i kulturalną na terenie Mielca. Był członkiem zarządu Kasyna Urzędniczego. W roku 1928 był współtwórcą spółki akcyjnej „Bekon Eksport” (z bratem Franciszkiem), a następnie kierował jej oddziałem w Tarnowie i od 1932 r. w Krakowie. W latach 1933-1934 wybudował okazałą willę przy ulicy Kolejowej. W okresie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu i prowadził gospodarstwo rolnicze na terenie Górki Wojsławskiej i Smoczki. Gestapo podejrzewało go o działalność konspiracyjną i uwięziło na zamku w Rzeszowie. Wobec braku dowodów i prawdopodobnie za wstawiennictwem niemieckiego burmistrza Mielca Johana Zimmermanna został jednak uwolniony. Po wojnie prowadził, wspólnie z bratem Franciszkiem, zakład jajczarski przy ul. Torowej. Urząd Bezpieczeństwa w Mielcu, podejrzewając rodzinę Kazanów o działalność przeciwko nowemu ustrojowi społecznemu, aresztował go i skierował do więzienia w Rzeszowie, a następnie w Warszawie. Wobec braku dowodów winy został jednak wypuszczony. Musiał jednak w 1952 r. zrezygnować z prowadzenia zakładu ze względu na wysokie podatki i inne obciążenia finansowe. Zmarł 7 IV 1973 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
„KAZANÓWKA”, kamienica u zbiegu ulic A. Mickiewicza i H. Sienkiewicza zbudowana w latach 1936-1938 przez Franciszka Kazanę, ówczesnego burmistrza miasta Mielca. (W tamtych latach były to ulice J. Piłsudskiego i Tarnobrzeska.) Kierownikiem budowy był inż. Marcin Sadowski z Mielca. Powstał wówczas największy i najnowocześniejszy budynek w Mielcu. Posiadał pięć kondygnacji: wysokie piwnice, parter (sklepy), pierwsze piętro (restauracja z salą dancingową), drugie piętro (hotel) i trzecie piętro (początkowo bez specjalnego przeznaczenia). Drogami komunikacyjnymi były dwie klatki schodowe i winda towarowo-osobowa. Charakterystycznym szczegółem architektonicznym był zaokrąglony narożnik kamienicy od strony skrzyżowania ulic. W okresie okupacji umieszczono w niej magazyny niemieckiej firmy „Berman Bauuenternehmen”. Po II wojnie światowej „Kazanówka” została odebrana właścicielom i przeznaczona na siedzibę główną Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Ponadto na parterze znajdowały się sklepy i pierwszy w Mielcu samoobsługowy bar mleczny (od 1 VII 1956 r.). Na początku lat. 70. przeprowadzono modernizację części piwnic i urządzono w nich lokal gastronomiczno-rozrywkowy „Rad-Club”. Po likwidacji powiatów i urzędów powiatowych (wcześniej PPRN) w 1975 r. budynek został przejęty przez Spółdzielnię Pracy „Odzież”, a sklepy i bar zostały usunięte. Przeprowadzono modernizację wnętrz pod potrzeby zakładu krawieckiego, a „Rad-Club” przemianowano na „Labirynt”. W 1992 r. Spółdzielnia „Odzież” opuściła budynek, który został zwrócony jego prawowitym właścicielom – rodzinie Kazanów. W latach 90. wydzierżawiono część budynku na sklepy i małe zakłady usługowe, a w piwnicach funkcjonował lokal rozrywkowy. 6 V 1999 r. kamienica została kupiona przez SA „Hotel MUSCARI DAW” z siedzibą w Mielcu. (Wkrótce firma zmieniła nazwę na „PAPILLON” SA.). W tym samym roku rozpoczęto gruntowną modernizację kamienicy, a w następnych latach zagospodarowywano ją. W piwnicach uruchomiono Klub „Papillon”, w którym organizowane są m.in. koncerty czołowych polskich artystów estradowych oraz liczne imprezy rozrywkowe. Parter zajmują m.in. placówki bankowe, I piętro – Agencja Modernizacji i Restrukturyzacji Rolnictwa, a pozostałe pietra – firmy usługowe. Zmieniono elewację i część elementów architektonicznych zewnętrznych.
KAZANY FRANCISZKA (ULICA), ulica miejska długości 156 m na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Sąsiaduje z ul. Mieczysława Koryckiego i ul. Franciszka Siorka. Początkowo miała nawierzchnię gruntową. Jej rejon przeznaczony jest do zabudowy jednorodzinnej. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r. W 2015 r. została przebudowana.
Patron ulicy: FRANCISZEK KAZANA (1887-1957) był mielczaninem, kupcem, uczestnikiem I wojny światowej, działaczem społecznym. Jako burmistrz Mielca w latach 30. przyczynił się do pozytywnej zmiany jego wizerunku i realizacji wielu znaczących inwestycji miejskich.
KAZIMIERCZAK KAZIMIERZ, urodzony 31 I 1880 r. w Łodzi. Będąc synem maszynisty kotłów parowych w siłowni zakładów Karola Scheiblera w Łodzi uczył się w szkole przyfabrycznej i pracował w fabryce oraz jednocześnie uczęszczał na zajęcia w szkole niedzielnej i wieczorowej. Podczas rewolucji 1905 r. został aresztowany i więziony na Pawiaku, a po zwolnieniu wyjechał za granicę. Zamieszkał w Paryżu i pracował jako mechanik. Uczestniczył ochotniczo w I wojnie światowej jako żołnierz francuskiego 1 pułku Legii Cudzoziemskiej i w czasie walk pod Reims został ciężko ranny. Otrzymał Legię Honorową. W 1920 r. powrócił do niepodległej już Polski i został zatrudniony w fabryce samolotów Zakłady Mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicz w Lublinie na stanowisku kierownika organizacji produkcji. Po dwóch latach ponownie wyjechał do Francji. Podjął pracę w fabryce Renault i równocześnie studiował na politechnice w Grenoble, uzyskując tytuł inżyniera. W latach 1925-1934 pełnił funkcję dyrektora technicznego w fabryce samochodów Citroen. Po ponownym powrocie do kraju objął kierownictwo nowej Wytwórni Płatowców Nr 1 na Okęciu-Paluchu w Warszawie. Fabryka ta w szybkim czasie zdobyła międzynarodową renomę poprzez nowoczesne metody produkcji samolotów. Dla skoordynowania produkcji lotniczej podporządkowano Państwowym Zakładom Lotniczym wytwórnie płatowców w Lublinie, Białej Podlaskiej i Mielcu, a funkcję dyrektora naczelnego powierzono K. Kazimierczakowi. Po wybuchu II wojny światowej kierował ewakuacją kadry technicznej PZL do Rumunii, a sam przebywał do 1942 r. na terenie ZSRR. Był obecny przy ewakuacji armii gen. Władysław Andersa i polskiej ludności cywilnej na Bliski Wschód. W latach 1942-1944 z ramienia Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej organizował w Afryce Wschodniej opiekę nad uchodźcami polskimi. Pod koniec 1944 r. wyjechał do Anglii, a po zakończeniu wojny do Brazylii i Rio de Janeiro, gdzie uruchomił fabrykę rowerów i elementów metalowych. Zmarł 2 VII 1946 r. w Rio de Janeiro.
KAZIMIERSKI EDWARD, urodzony 4 X 1931 r. w Zawadzie koło Połańca, powiat sandomierski, syn Stanisława i Marianny z domu Sojda. Ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum Mechaniczne w Ropczycach z maturą w 1952 r. W sierpniu tegoż roku został zatrudniony w WSK Mielec, w kontroli technicznej (W-06). Na fali przemian w 1956 r. przez kilka miesięcy pełnił funkcję przewodniczącego ZZ ZMP, a w 1960 r. został oddelegowany do kierowania Klubem „Owiewka” przy ul. F. Chopina. Okresowo pełnił funkcję członka Prezydium Rady Zakładowej WSK. W latach 50. i 60. był także (przez trzy kadencje) radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1961-1966 kierował Oddziałem Ekspedycji WSK, a przy tym w latach 1962-1965 był społecznym kierownikiem sekcji bokserskiej „Stali” Mielec. Równocześnie dokształcał się – w 1963 r. ukończył Studium Ekonomiki i Organizacji Zbytu w Przemyśle, prowadzone przez Polskie Towarzystwo Ekonomiczne w Warszawie. W 1967 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa urzędującego do spraw organizacyjnych FKS Stal Mielec i pełnił ją z dużym powodzeniem do 1984 r. W tym okresie przyczynił się do osiągnięcia przez klub wielkich sukcesów w sporcie wyczynowym, m.in. dwukrotnego mistrzostwa Polski (1973,1976) i wicemistrzostwa (1975) w piłce nożnej, wicemistrzostwa Polski (1975) i zdobycia Pucharu Polski (1971) w piłce ręcznej mężczyzn oraz pucharu Polski w siatkówce mężczyzn (1976), a także licznych medali drużynowych i indywidualnych w lekkoatletyce, pływaniu i boksie. Kierował organizacją wielu zawodów: międzypaństwowych, międzynarodowych i krajowych, w tym m.in. 40. Jubileuszowymi Mistrzostwami Polski w Boksie w 1969 r. Uczestniczył w planowaniu i realizacji takich przedsięwzięć inwestycyjnych jak m.in. budowa hotelu „Jubilat”, budowa dwupoziomowych trybun i sztucznego oświetlenia na stadionie głównym. Miał także duży udział w uruchomieniu w Mielcu Punktu Konsultacyjnego AWF w Warszawie i wprowadzeniu pierwszej w kraju powszechnej obowiązkowej nauki pływania w klasach drugich we wszystkich mieleckich szkołach podstawowych z oceną na świadectwie. W roku 1979 został wybrany prezesem Oddziału Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. W 1984 r. ukończył AWF w Warszawie i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego oraz przeszedł na stanowisko głównego specjalisty d/s socjalnych w WSK. Kierował wówczas m.in. organizacją wypoczynku letniego i zimowego oraz działalnością rekreacyjną. 1 X 1991 r. przeszedł na emeryturę. Za wybitne zasługi na rzecz polskiego sportu i mieleckiego środowiska wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1974) oraz Odznaką 100-lecia Sportu Polskiego (1968), Złotą Odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej” (1973), Pamiątkowym Medalem Polskiego Komitetu Olimpijskiego (1974), Honorową Odznaką „Za Zasługi w Rozwoju Kultury Fizycznej” (1974), Złotą Odznaką Honorową PZPN (1976, 1982), Złotą Odznaką ZPPR (1978), Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki” (1982), Odznaką „Przyjaciel Dziecka” (1987) i Medalem 80-lecia PZPN (1999) oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1979). Uczestniczył w organizacji 70-lecia powstania Klubu Sportowego Stal Mielec i opracowaniu wydawnictwa okolicznościowego (2009 r.), a także w organizowaniu innych imprez rocznicowych tego klubu. Autor pamiątkowego albumu o FKS Stal Mielec z okazji 80-lecia powstania klubu i zestawu plansz upamiętniajacych historię Klubu. W 2019 r. wyróżniony Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości i Honorową Odznaką „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego” i tytułem „Honorowego Obywatela Mielca”. Jego imieniem Rada Miejska nazwała w 2023 r. nową halę sportowo-widowiskową. Uroczyste odsłonięcie muralu z podobizną i przedstawieniem Patrona odbyła się w ramach Gali Mieleckiego Sportu w dniu 6 I 2024 r.
KAZIMIERZA JAGIELLOŃCZYKA (ULICA), jedna z głównych, najbardziej okazałych (cztery pasy ruchu) i najdłuższych (1090 m) ulic w centralnej części miasta. Powstaje etapami od 1983 r. Biegnie łukiem od ul. Wolności w kierunku ul. H. Sienkiewicza, ale jeszcze doń nie dochodzi. Krzyżuje się z ul. S. Żeromskiego, przebiega pod wiaduktem i łączy się z nim efektownymi „ślimakami”, a w dalszym biegu krzyżuje się z ulicami: Dworcową, ks. P. Skargi i J. Kusocińskiego. Po jej lewej stronie (jadąc od ul. Wolności) rośnie resztka lasu, przez który została przeprowadzona, dalej dominuje duży kompleks obiektów Zespołu Szkół Technicznych. Po przejściu pod wiaduktem widać dworzec autobusowy i za nim teren przeznaczony na nowe inwestycje, a jeszcze dalej obiekty PKO BP, firmy budowlanej i supermarketu LIDL oraz towarzyszące im parkingi, zespoły garaży, baza Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej z kilkoma lokatorami – firmami usługowymi oraz kolejne zespoły garaży. Po prawej stronie wznoszą się okazałe i obiekty Szpitala Powiatowego, a dalej widać urozmaicone architektonicznie osiedle tegoż patrona. Po przejeździe pod wiaduktem i skrzyżowaniu z ul. Dworcową uwagę przyciąga pawilon handlowo-usługowy, a następnie panorama osiedla M. Kopernika. W związku z budową hipermarketu TESCO i przyległego doń dużego parkingu, dla wjazdu na ten parking i do dworca autobusowego oraz zjazdu z wiaduktu wybudowano na niej w 2004 r. rondo. W 2005 r. została przedłużona do nowej ul. S. Padykuły (w rejonie terenów zielonych i kortów MOSiR) i przez nią uzyskano połączenie z rondem na Borku i ul. H. Sienkiewicza. Wzdłuż całej ulicy zbudowano ciąg pieszo-rowerowy. W 2016 r. zakończono jej przebudowę i na skrzyżowaniu z ul. S. Padykuły zbudowano niewielkie rondo.
Patron ulicy: KAZIMIERZ JAGIELLOŃCZYK to jeden z najwybitniejszych władców w historii Polski. Mielec ma szczególne powody, aby oddawać mu hołd, bowiem to on wydał zgodę na lokację naszego miasta w 1456 r. (Ostatecznie zrealizowano ją w 1470 r.) Urodził się w 1427 r. jako trzeci syn Władysława Jagiełły i Zofii (Sońki), księżniczki Holszańskiej. W wieku 11 lat powołany został na tron czeski, ale do koronacji ostatecznie nie doszło. Dwa lata później został wielkim księciem litewskim, a w 1447 r. królem Polski. W 1454 r. ożenił się z Elżbietą z Habsburgów „Rakuszanką”, nazywaną potem „matką królów” (Władysław – król czeski, Jan I Olbracht, Aleksander i Zygmunt I Stary – królowie Polski, kardynał Fryderyk, Kazimierz uznany przez Kościół katolicki świętym oraz pięć córek wydanych za przedstawicieli wielkich europejskich rodów). Ta mnogość królewskich dzieci spowodowała, że według niektórych historyków do dzisiejszych czasów we wszystkich niemal rodach monarszych w Europie płynie jagiellońska krew. Pierwsze lata panowania poświęcił sprawie pogodzenia Korony i Litwy, co udało się na zjeździe panów polskich i litewskich w Brześciu. W 1454 r. wypowiedział wojnę Zakonowi Krzyżackiemu i po trzynastu latach złamał jego potęgę, zawierając korzystny pokój w Toruniu (1466). W 1478 r. stłumił wystąpienie krzyżackie, a następnie przez 5 lat przebywał na Litwie, bowiem tej coraz bardziej zagrażała Moskwa. W 100-lecie unii (1486) doprowadził do ponownego zbliżenia się Polski i Litwy. To ledwie kilka z wielu dokonań w rekordowo długim okresie panowania (45 lat). W czasie kolejnego pobytu na Litwie rozchorował się i mimo wysiłków lekarzy zmarł w 1492 r.
KAZIMIERZA WIELKIEGO (OSIEDLE), osiedle domów jednorodzinnych, niegdyś peryferyjne, aktualnie znalazło się w centralnej części Mielca. Jego budowę ujęto w opracowanym w 1951 r. „Ogólnym planie zagospodarowania miasta”. Był to teren dawnych błoni miejskich i w latach 30. XX w. lotniska turystycznego, popularnie zwany „za laskiem komunalnym”. W roku 1956 zatwierdzono „Plan zagospodarowania osiedla domków jednorodzinnych w rejonie ulicy Kazimierza Wielkiego”, a MRN na sesji 27 V 1960 r. nadała nazwy wszystkim ulicom tej części miasta. Odtąd rozpoczęła się intensywna budowa w tym rejonie. Oficjalny status osiedla i patrona nadała MRN na sesji 14 IV 1978 r. Określono też jego granice; od zachodu – ul. Kazimierza Wielkiego, od północy – ul. Parkowa, od wschodu – ul. E. Drużbackiej i od południa – ul. Wolności. W jej granicach znajdują się ulice: E. Drużbackiej, Jagiellońska, P. Jasienicy. Kapitana F. Hynka, Kazimierza Wielkiego, Kredytowa, Lotnicza, mjr. W. Tumanowicza, Parkowa, Piastowska, Sosnowa, Władysława Łokietka, Wolności (numery nieparzyste od 29 do 95 włącznie). Osiedle to zachowało charakter „sypialni”, bowiem nie posiada sieci placówek handlowych, usługowych i kulturalnych, placów rekreacyjnych i zabawowych. Liczba mieszkańców oscyluje wokół 1 tysiąca.
KAZIMIERZA WIELKIEGO (ULICA), główna i najdłuższa (593 m) ulica na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie łukiem od ul. Parkowej, wzdłuż lasu miejskiego oraz zachodniej strony osiedla, do ul. Wolności. Poprzez ulice boczne, które od niej wychodzą, łączy się z całym osiedlem. Oficjalnie powstała i otrzymała patrona w 1960 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z płyt po obu stronach. W 2012 r. zbudowano przy ulicy ścieżkę rowerową.
Patron ulicy: KAZIMIERZ III WIELKI (1310-1370), syn Władysława Łokietka i Jadwigi, córki księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego. Był jednym z najwybitniejszych władców Polski. Umocnił wewnętrznie państwo i czyniąc pewne ustępstwa, równocześnie zabezpieczył go przed zewnętrznymi wrogami. Przeprowadził wiele reform, m.in. systemu skarbowego i monetarnego, sądownictwa i sił zbrojnych. Rosnące dochody państwa przeznaczył na rozbudowę sieci miast i ich umocnień obronnych oraz budowę przygranicznych zamków warownych. Patronował nauce i sztuce. W 1364 r. założył Uniwersytet w Krakowie. Po umocnieniu wewnętrznym państwa i jego sił zbrojnych zdobył lub odzyskał szereg ziem, prawie trzykrotnie powiększając obszar Polski otrzymany od ojca – Władysława Łokietka.
KĄCKI ANDRZEJ MARIAN, urodzony 29 XI 1953 r. w Tarnowie, syn Michała i Zofii z domu Stanuch. Absolwent Technikum Budowlanego w Tarnowie, maturę zdał w 1972 r. Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną jako bramkarz w II-ligowym MDK Tarnów. W sezonie 1979/1980 przeszedł do II-ligowej Stali Mielec i przyczynił się do jej awansu do I ligi. W 1980 r. występował w I reprezentacji Polski i uczestniczył z nią w Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie. Splot niekorzystnych wydarzeń sprawił, że drużyna Stali spadła do II ligi w sezonie 1980/1981, ale już w następnym roku powróciła do ekstraklasy. Gdy jednak po raz kolejny nastąpił spadek (1983/1984), A. Kącki zakończył grę w Stali i wyjechał do Hiszpanii, gdzie grał m.in. w Las Palmas (Wyspy Kanaryjskie).
KĄDZIOŁKA FRANCISZEK, urodzony 17 IX 1926 r. w Mielcu, syn Pawła i Marii z domu Sokół. W 1954 r. ukończył Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, dyplom uzyskał w 1974 r. Od 1952 r. pracował w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi, początkowo jako fotosista, a następnie na stanowisku operatora. Uczestniczył w realizacji filmów, najczęściej jako operator kamery (inne funkcje w nawiasie): 1953 – Sprawa do załatwienia (fotosy), Trudna miłość (fotosy); 1954 – Autobus odjeżdża 6.20 (fotosy); 1955 – Godziny nadziei (współpraca operatorska, fotosy); 1956 – Nikodem Dyzma (operator II), Trzy kobiety, Warszawska syrena (współpraca operatorska, fotosy); 1958 – Historia jednego myśliwca, Wolne miasto; 1960 – Krzyżacy; 1961 – Dotknięcie nocy, Dziś w nocy umrze miasto; 1962 – Dom bez okien, Głos z tamtego świata; 1963 – Ich dzień powszedni, Żona dla Australijczyka; 1964 – Echo, Życie raz jeszcze (operator II); 1965 – Jutro Meksyk (zdjęcia), Kapitan Sowa na tropie (zdjęcia), Popioły; 1966 – Z przygodą na ty (zdjęcia), Małżeństwo z rozsądku (zdjęcia), Odwiedziny o zmierzchu (współpraca operatorska), Potwór z Czarnego Jeziora (3) w: Z przygodą na ty (zdjęcia); 1967 – Katarynka, Mąż pod łóżkiem w: Komedie pomyłek (zdjęcia), Paryż – Warszawa bez wizy, Pavoncello, Pieczona gęś (zdjęcia), Pieśń triumfującej miłości, Twarzą w twarz (zdjęcia); 1968 – Przygoda z piosenką (zdjęcia); 1970 – Klin (17), Pierścienie (18), Tiergarten (19), Brama (20) i Dom (21) w Czterej pancerni i pies (współpraca operatorska); 1971 – Jak daleko stąd, jak blisko, Nie lubię poniedziałku; 1974 – Potop, Pójdziesz ponad sadem; 1975 – Mniejszy szuka dużego; 1976 – Zofia; 1979 – Zielone lata; 1981 – Kłamczucha (współpraca operatorska). Zmarł 30 XII 1983 r.
KĄSEK FRANCISZEK, urodzony 30 V 1932 r. w Wadowicach Górnych, powiat mielecki, syn Stanisława i Bronisławy z domu Budzik. Absolwent 3-letniego Gimnazjum Mechanicznego, a następnie Technikum Mechanicznego w Ropczycach z maturą w 1952 r. Od 1 VII 1952 r. do 30 VI 1992 r. pracował w WSK Mielec, na stanowiskach: technologa-metalurga, mistrza, starszego mistrza, zastępcy kierownika wydziału, kierownika Oddziału Odlewów Dokładnych oraz kierownika Sekcji Technologicznej Wyrobów z Gum i Tworzyw Sztucznych. Od 1 VII 1992 r. przebywał na emeryturze. W okresie zatrudnienia opracował szereg wniosków racjonalizatorskich, których zastosowanie przyniosło WSK znaczne oszczędności finansowe. Od 1965 r. zajmował się społecznie popularyzacją tenisa stołowego w Mielcu, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży. W latach 70. i 80. był działaczem Klubu Sportowego „Start”, a następnie prezesem MKS TS Mielec (do 2005 r.), którego drużyna grała w III lidze. Za długoletnią pracę zawodową i działalność społeczną został wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi (2002), Złotą Odznaką i Tytułem „Zasłużony Racjonalizator” (1988), Srebrną Odznaką ZS „Start” (1975), Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Złotą Odznaką za Zasługi dla PZTS (2002). Zmarł 28 I 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KEMPIŃSKI JAN, urodzony 13 I 1907 r. w Kowalówce koło Monasterzysk, woj. tarnopolskie, syn Stanisława i Anny. Ukończył kolejno: Gimnazjum w Buczaczu, Szkołę Podchorążych w Gródku Jagiellońskim i Wydział Leśny Politechniki we Lwowie, uzyskując tytuł magistra inżyniera (1939). W okresie studiów śpiewał w „Lwowskim Chórze Technickim” (zwiedził z nim niemal całą Europę) i należał do Lwowskiego Koła Buczaczan. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w randze porucznika. Nie udało mu się przekroczyć granicy w Zaleszczykach i po licznych perturbacjach powrócił do Lwowa. Do 1941 r. pracował w Dyrekcji Lasów we Lwowie i związał się z ruchem oporu, a następnie zmieniał miejsca zamieszkania i podejmował prace związane z leśnictwem. Taka taktyka pozwoliła mu przetrwać i uniknąć tragicznego losu wielu polskich oficerów na tych ziemiach. Po zakończeniu wojny nie ujawniał udziału w wojnie i działalności podziemnej. W związku z ustanowieniem nowych granic Polski udał się (wraz z rodziną) na poszukiwanie nowego miejsca zamieszkania. Nie zdecydował się na pracę na „Ziemiach Odzyskanych” i przyjął propozycję zorganizowania Nadleśnictwa Wojsław, administrującego kompleksem leśnym koło Mielca. Jako nadleśniczy pracował od lipca 1946 r. do emerytury w 1972 r., przyczyniając się do wprowadzenia planowej gospodarki leśnej i odnowienia drzewostanu, zdewastowanego w czasie II wojny światowej. Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. Był współzałożycielem Koła Łowieckiego „Knieja” (1947), członkiem zespołu regionalnego i teatru amatorskiego w Wojsławiu (grał w Grzechu S. Żeromskiego i Wodewilu warszawskim J. Jurandota), który występował m.in. w Rzeszowie i Warszawie. W latach 1958-1973 pełnił funkcję radnego Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Otrzymał szereg odznaczeń resortowych. Zmarł 8 IX 1984 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KĘDZIA ZYGMUNT, urodzony 3 III 1919 r. w Antoninie koło Sieradza, syn Stanisława i Marii z domu Urbańczyk. Absolwent Technikum Ekonomicznego. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Spółdzielni „Kłos” lub „Konsum” w Mielcu. Po wojnie przebywał w Piechowicach koło Szklarskiej Poręby i w Kielcach, a następnie od lat 50. w Mielcu. Pracował w WSK Mielec, m.in. w latach 1956-1957 jako kierownik Zakładowego Domu Kultury WSK. W latach 60. sprawował kierownicze funkcje w placówkach MHD, a następnie PSS „Społem”, a w latach 70. pełnił funkcję prezesa Zarządu Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej. W połowie lat 70. wyjechał do Nowej Dęby, a potem przebywał w Nowogardzie Szczecińskim i Maszewie (wszędzie sprawował kierownicze funkcje). Na emeryturę przeszedł w 1984 r. Zmarł 28 VII 2001 r. Spoczywa na cmentarzu w Maszewie.
KĘDZIOR ANDRZEJ, urodzony 7 XI 1851 r. w Toporowie, powiat kolbuszowski, syn Filipa i Katarzyny z Wójcików. W 1871 r. ukończył gimnazjum w Tarnowie, a w 1876 r. Politechnikę w Wiedniu. W latach 1877-1879 studiował w Akademii Rolniczej we Lwowie oraz na wydziałach prawa i filozoficznym Uniwersytetu w Wiedniu. W 1879 r. został zatrudniony w Krajowym Biurze Melioracyjnym we Lwowie i w 1882 r. mianowany jego kierownikiem, a w 1892 r. dyrektorem. Przygotował nową austriacką ustawę wodną, która została uchwalona w 1884 r. Był inicjatorem i organizatorem szeregu ważnych przedsięwzięć z zakresu regulacji rzek karpackich (m.in. Wisłoki) i melioracji ziem galicyjskich, m.in. szeregu prac wodno-melioracyjnych na ziemi mieleckiej. Wykonanie tych prac w zasadniczy sposób poprawiło system zabezpieczenia pól przed powodziami i uregulowało stosunki wodne. Doceniając zasługi inż. A. Kędziora dla ziemi mieleckiej i samego Mielca, Rada Gminna nadała mu 27 XI 1913 r. tytuł „Honorowego obywatela miasta Mielca”. Ponadto A. Kędzior pełnił szereg innych ważnych funkcji, m.in. był zastępcą członka Państwowej Rady Rolniczej i Rady Przybocznej do spraw budowy dróg wodnych oraz członkiem cesarskiej komisji do spraw reformy administracji we Wiedniu. Od 1908 r. zaangażował się w działalność polityczną, zgłaszając akces do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Jeszcze w tym samym roku został członkiem jego Rady Naczelnej oraz posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie z kurii wiejskiej powiatu mieleckiego. W latach 1911-1918 posłował do Rady Państwa w Wiedniu, a w latach 1913-1918 był ponownie posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie. W 1915 r. zakończył pracę w Krajowym Biurze Melioracyjnym i przeszedł na emeryturę. Jesienią 1918 r. uczestniczył w spotkaniach działaczy ruchu ludowego z Królestwa Polskiego i Galicji. Po powstaniu Polskiej Komisji Likwidacyjnej 28 X 1918 r. został naczelnikiem Wydziału Robót Publicznych. W niecały miesiąc później powierzono mu tekę ministra robót publicznych w rządzie J. Moraczewskiego, ale wkrótce wycofał się zeń za przykładem W. Witosa. Był posłem do Sejmu 1919-1922 oraz senatorem w latach 1922-1927 (z listy PSL „Piast”). Od 1922 r. przewodniczył Tymczasowemu Wydziałowi Samorządowemu we Lwowie. W uznaniu nieprzeciętnych zasług Politechnika Warszawska nadała mu w 1925 r. tytuł honorowego doktora hydrotechniki, a Politechnika Lwowska w 1930 r. tytuł honorowego doktora nauk technicznych. W latach 30. zaprzestał działalności politycznej – pozostawał jednak czynnym członkiem towarzystw naukowych. Napisał m.in. Roboty wodne i melioracyjne w południowej Małopolsce (Lwów, 1928-1932), Melioracje w Republice Czeskosłowackiej (Lwów, 1931) i W sprawie trwałego zabezpieczenia doliny Wisły i jej dopływów przed powodzią. (Referat przedłożony sekcji technicznej Wojewódzkiego Komitetu dla Spraw Powodziowych w Krakowie), Kraków,1934. Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Franciszka Józefa, Orderem św. Anny z Mieczami i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Był członkiem honorowym szeregu stowarzyszeń, m.in. Towarzystwa Technicznego we Lwowie i Krakowie. Zmarł 17 I 1938 r. w Krakowie. Spoczywa w centralnej części cmentarza parafialnego w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2021 r. przypomniano Jego olbrzymie zasługi dla Ziemi Mieleckiej wyróżniając Go pośmiertnie Pieczęcią Zasług Obywatelskich Sigillum Meriti Civilis TMZM.
KĘDZIORA ANDRZEJA (ULICA), jedna z głównych ulic (264 m) na osiedlu S. Żeromskiego. Jest boczną ulicy S. Wyspiańskiego i biegnie pomiędzy blokami mieszkalnymi w kierunku ul. Kazimierz Jagiellończyka, ale doń nie dochodzi, gdyż oddzielona jest pasem zieleni i chodnikiem. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Powstała i otrzymała patrona w 1960 r. Biegła wówczas pomiędzy polami i domami prywatnymi. W latach 70. wybudowano tu osiedle mieszkaniowe dla Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i wówczas uzyskała prawdziwie miejski charakter. W 2011 r. przeprowadzono jej remont i modernizację, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano szereg nowych miejsc parkingowych.
KICIOR ANNA MARIOLA (z domu JĘDREJEK), urodzona 26 VI 1965 r. w Lipsku koło Radomia, córka Stanisława i Teodozji z domu Gałek. Absolwentka Zespołu Szkół Odzieżowych w Radomiu, maturę zdała w 1985 r. Gry w siatkówkę uczyła się w klubie sportowym Radomka Radom. Do I-ligowej Stali Mielec przybyła w 1985 r. i przyczyniła się do osiągnięcia przez nią szeregu sukcesów, m.in. brązowych medali w sezonach 1991/1992 i 1993/1994. W sezonie 1996/1997 występowała w zespole BKS Stal Bielsko-Biała i wywalczyła brązowy medal. Przed sezonem 1997/1998 powróciła do Mielca i w zespole Autopart (później Melnox-Autopart-Lobo) zdobyła brązowy medal w 1999 r. oraz wicemistrzostwo Polski w 2000 r. Występowała w reprezentacji Polski juniorek i seniorek. Indywidualnie uznawana była za jedną z najlepiej blokujących zawodniczek w polskiej ekstraklasie. W sezonie 2001 r. została kapitanem zespołu Melnox, a następnie TeleNet Mielec (po zmianie sponsora strategicznego w 2002 r. zespół zmienił nazwę). Jako podstawowa zawodniczka drużyny siatkówki KPS Stal Mielec w sezonie 2003/2004 przyczyniła się do zdobycia brązowego medalu Mistrzostw Polski. W 2005 r. oficjalnie zakończyła karierę wyczynową. Po namowach zagrała w sezonie 2005/2006. Po jego zakończeniu rozstała się ze sportem wyczynowym i podjęła prywatną działalność gospodarczą. Po pewnym czasie uzyskała uprawnienia sędziego piłki siatkowej i wykonuje ten zawód. Jest kapitanem drużyny sędziów Podkarpackiego Związku Piłki Siatkowej, która z powodzeniem uczestniczy w corocznych mistrzostwach krajowych.
KIDACKI GRZEGORZ urodzony 23 listopada 1955 r. w Mielcu, syn Mariana i Władysławy z domu Śledziona. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (1975), specjalność elektromechanika ogólna. W 1980 r. ukończył Wydział Mechaniczny Wyższej Szkoły Morskiej (specjalność: eksploatacja siłowni okrętowych) w Szczecinie. W 1981 r. został asystentem, a następnie adiunktem na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Morskiej (obecnie Akademia Morska) w Szczecinie. W 1994 r. na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni uzyskał doktorat w dziedzinie budowy i eksploatacji maszyn na podstawie rozprawy Analiza bezpieczeństwa pożarowego siłowni okrętowych. Od 1994 r. jest kierownikiem Zakładu Maszyn i Urządzeń Okrętowych Akademii Morskiej w Szczecinie, a ponadto od 1995 r. jest starszym mechanikiem okrętowym. W latach 1996- 2002 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie. Członek Regionalnego Zespołu Sekcji Podstaw Eksploatacji Komitetu Budowy Maszyn PAN (2002-2007), Polskiego Naukowo-Technicznego Towarzystwa Eksploatacyjnego oraz Stowarzyszenia Starszych Mechaników Morskich. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Interesuje się żeglarstwem morskim, narciarstwem klasycznym, turystyką rowerową, uprawą ogrodu, fotografią cyfrową, rysunkiem, muzyką klasyczną i historią.
KIELUR STEFAN, urodzony 27 VIII 1965 r. w Mielcu, syn Stanisława i Stanisławy z domu Napora. Absolwent Zasadniczej Szkoły Budowlanej w Chorzelowie koło Mielca. Jako murarz pracował w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu (1982-1991) i Zakładzie Remontowo-Budowlanym Witolda Kuliga (1991-2003), a od 2003 r. jest zatrudniony w Zakładzie Remontowo-Budowlanym Edwarda Krupy. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1984 r. Do mieleckiej organizacji PCK i HDK wstąpił w 1997 r. Według danych na dzień 31 V 2011 r. oddał 48 900 ml krwi. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
KIEŁB JAN IGNACY, urodzony 16 II 1945 r. w Mielcu, syn Józefa i Wandy z Milewskich. W latach 60. pracował w kinie „Tęcza” w Mielcu. 25 III 1981 r. zdał egzamin czeladniczy w zawodzie fotograf w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie i jeszcze w tym samym roku otrzymał dyplom mistrzowski. W latach 1981-1982 pracował jako fotograf w WSK Mielec, od 1982 r. do 1994 r. jako kierownik zakładu fotograficznego Rzeszowskiej Usługowej Spółdzielni Pracy w Mielcu przy ul. T. Kościuszki, a od 1989 r. przy ul. 22 Lipca (później al. Niepodległości). Poza standardowymi usługami fotograficznymi współpracował z Muzeum Regionalnym w Mielcu, m.in. wykonując zlecone tematy fotograficzne dokumentujące historię i współczesny obraz miasta. Zmarł 21 XI 2008 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Część sprzętu i wyposażenia, którym się posługiwał, została pozyskana przez Muzeum Regionalne w Mielcu i znajduje się w zbiorach Muzeum Historii Fotografii „Jadernówka” – Oddziale Muzeum Regionalnego w Mielcu.
KIEŁB KAZIMIERZ JÓZEF, urodzony 2 I 1945 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Jana i Zofii z domu Ortyl. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu (1961 r.) i Technikum Mechaniczno-Hutnicze w Gliwicach. W latach 1961-1962 odbył roczny staż w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Od 1962 r. do 1972 r. pracował w Hucie 1 Maja w Gliwicach jako ślusarz konstrukcyjny i spawacz. W 1972 r. powrócił do Chrząstowa i został zatrudniony w Zakładzie Zbożowo-Młynarskim w sąsiednim Chorzelowie, a później w Doświadczalnym Zakładzie Zootechnicznym, także w Chorzelowie. Był społecznym działaczem związkowym i założycielem koła NSZZ „Solidarność” w Zakładzie Zootechnicznym. Na emeryturę przeszedł w 2008 r. i pomaga w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Od lat szkolnych pasjonował się turystyką. Pod opieką nauczyciela przysposobienia obronnego Zbigniewa Kowalika uczestniczył w wycieczkach i turnusach rowerowych w polskich górach. W czasie pracy w Gliwicach należał do zakładowego koła PTTK i był członkiem jego zarządu. Wtedy też uzyskał uprawnienia przewodnika turystycznego i społecznie organizował wycieczki pracownicze. Po powrocie w rodzinne strony założył dwa zakładowe koła PTTK w Chorzelowie i zorganizował z nimi szereg imprez turystycznych. W 1972 r. zgłosił akces do Oddziału Miejskiego PTTK w Mielcu. Po wielu latach wyróżniającej się działalności turystycznej, w 2009 r. został wybrany na prezesa zarządu Oddziału i pełnił tę funkcję do 2013 r. Od 2013 r. do 2017 r. był wiceprezesem, a w 2017 r. ponownie wybrano go na prezesa zarządu Oddziału. Imponował żywotnością i zdolnościami organizatorskimi, co znacząco wpływało na funkcjonowanie mieleckiej organizacji. Należał do Ligi Obrony Kraju i brał udział w szkoleniu społecznych instruktorów strzelectwa sportowego. W 2018 r. został nominowany do grona najaktywniejszych seniorów w Mielcu w plebiscycie „Aktywny senior”. Wyróżniony m.in.: Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Turystyki”, Złotą i Srebrną Honorową Odznaką PTTK, Odznaką „50 lat w PTTK”, Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” oraz wszystkimi stopniami Górskiej Odznaki Turystycznej (GOT).
KIEPIEL WACŁAW, urodzony 21 XII 1932 r. w Małęczynie, syn Józefa i Anieli z Węgrzynowskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum Mechanicznego w Radomiu, egzaminy maturalne zdał w 1952 r. i uzyskał tytuł technika mechanika. Po maturze podjął pracę w Zakładach Metalowych w Radomiu. Studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1956 r. z tytułem inżyniera lotnictwa i nakazem pracy skierowany został do WSK Mielec. Pracę w Mielcu rozpoczął 3 IX 1956 r. i pełnił kolejno funkcje: mistrza placówki montażowej, kierownika zmianowego, zastępcy kierownika Wydziału Montażu Ostatecznego, kierownika Wydziału Mechanicznego (1965), kierownika Wydziału Aparatury Paliwowej (1966-1969) i kierownika Działu Technologicznego Obróbki Mechanicznej. W 1974 r. przeszedł do nowo powstałego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego SK Mielec na stanowisko głównego specjalisty d/s prób i badań, a w 1978 r. mianowany został zastępcą dyrektora OBR d/s rozwoju konstrukcji i badań. Równocześnie dokształcał się. Przeszedł szkolenie lotnicze w Aeroklubie Mieleckim i uzyskał świadectwo samolotowego pilota sportowego III klasy. W 1964 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera mechanika. Uczestniczył w pracach organizacji technicznych (Koło Zakładowe SIMP, Klub Techniki i Racjonalizacji) oraz w samorządzie pracowniczym. Za aktywną i owocną pracę zawodową i działalność społeczną wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Honorową Odznaką SIMP, Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego, a także Zespołową Nagrodą Państwową II stopnia w dziedzinie techniki za samolot M-18 Dromader. W 1991 r. przeszedł na emeryturę.
KIERAŚ – JĘDRYCHOWSKA DOROTA ( z domu KIERAŚ), urodzona 6 XII 1965 r. w Tarnobrzegu, córka Kazimierza i Agnieszki z domu Drąg. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. W 1986 r. ukończyła Państwowe Studium Kulturalno-Oświatowe i Bibliotekarskie w Krośnie, uzyskując tytuł instruktora kulturalno-oświatowego i jeszcze w tym samym roku podjęła pracę w Ośrodku Kultury gminy Mielec w Wojsławiu na stanowisku instruktora k-o. Z placówką tą przeniosła się do Chorzelowa, gdzie w 1991 r. Ośrodek Kultury przekształcono w Samorządowy Ośrodek Kultury i Sportu Gminy Mielec. W 1994 r. została mianowana dyrektorem tej placówki i pełniła tę funkcję do 16 X 2017 r. Była animatorem życia kulturalnego w Gminie Mielec oraz organizatorem wielu imprez, konkursów i przeglądów. Wniosła znaczący wkład w zdobycie przez Gminę Mielec tytułu „Mecenasa Kultury” i II miejsca w Konfrontacjach Aktywności Kulturalnej Gmin Województwa Rzeszowskiego w 1998 r. Intensywnie kształciła się, kończąc: studia I stopnia na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS w Lublinie z tytułem licencjata – animatora i menedżera kultury (1999), studia magisterskie na tej uczelni z tytułem magistra pedagogiki (2001) i studia podyplomowe na Akademii Pedagogicznej w Krakowie, uzyskując tytuły bibliotekarza i informatyka naukowego (2002). Poza pracą zawodową angażowała się społecznie, m.in. była członkiem Zarządu LZS SOKIS Chorzelów i wiceprezesem Rady Gminnej Zrzeszenia LZS w Mielcu. Od 17 X 2017 r. pracuje w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. Od 1 II 2018 r. pełniła funkcję kierownika Działu Organizacji Imprez DK SCK., a następnie została przeniesiona do Biblioteki SCK na stanowisko instruktora do m.in. spraw organizacji wystaw. Jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką Honorową LZS.
KIEROŃSKI JERZY MICHAŁ, urodzony 16 IV 1934 r. w Żmigrodzie Nowym, syn Wojciecha i Marii ze Szkockich. Absolwent szkoły ogólnokształcącej w Gorlicach z maturą w 1952 r. W 1957 r. ukończył Wydział Lotniczy Politechniki Warszawskiej i został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym WSK w Mielcu (później OBR SK). Pracował kolejno na stanowiskach: starszego konstruktora, kierownika sekcji konstrukcyjnej, zastępcy głównego konstruktora i głównego specjalisty d/s konstrukcji. Od kwietnia 1986 r. do maja 1987 r. pracował w serwisie „Dromadera” w Iranie. Po powrocie objął funkcję kierownika Wspólnego Zespołu Konstrukcyjnego (WZK), a 1 III 1988 r. został kierownikiem Biura Programowania Rozwoju Konstrukcji OLK – Głównego Specjalisty w OBR SK. Był jednym z wyróżniających się specjalistów w zakresie wdrażania nowych rozwiązań (własnych i obcych) do produkcji seryjnej samolotów. Za twórcze osiągnięcia zawodowe w konstrukcji płatowców ZG SIMP w Warszawie przyznał mu w 1987 r. specjalizację w zakresie sprzętu transportowego powietrznego. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Posiadał stopień podporucznika rezerwy. Był czołowym zawodnikiem sekcji brydża sportowego klubu „Owiewka” Mielec. Zmarł 11 VII 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KIEŻEL EDWARD, urodzony 1 IV 1928 r. w Łubiance, pow. Sokółka, syn Wiktora i Marianny z Marcinkiewiczów. W czerwcu 1941 r. wraz z rodziną został wywieziony w głąb Związku Radzieckiego. Przebywał w Krasnojarskim Kraju, początkowo w Nikolsku (rejon Szarypowo), a później w Urzurze? Powrót do kraju nastąpił w kwietniu 1946 r. Absolwent Państwowego Liceum Administracyjno-Finansowego we Wrocławiu, maturę zdał w 1951 r. W latach 1951-1990 pracował w WSK na stanowiskach: księgowego, starszego księgowego i kierownika sekcji zatrudnienia. Bardzo wiele czasu poświęcał na pracę społeczną. W latach 50. i 60. występował w ZPiT „Rzeszowiacy”. Przez wiele lat był działaczem Stali Mielec (1959-1965, 1967-1979, 1990-1993). Jako kierownik I drużyny piłki nożnej przyczynił się do największych jej sukcesów, m.in. awansu do I ligi (1970), zwycięstwa grupowego w Pucharze Lata (1971), dwukrotnego zdobycia mistrzostwa Polski (1973, 1976) i udziału w Klubowym Pucharze Europy (m.in. mecze z Realem Madryt), wicemistrzostwa (1975), awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA (1976), dwukrotnego brązowego medalu MP (1974, 1979) i finału Pucharu Polski (1976) oraz wielu zwycięstw w turniejach i meczach międzynarodowych. Ponadto w latach 1965-1967 był działaczem Gryfa Mielec i przyczynił się do awansu I zespołu do klasy A, a następnie do ligi okręgowej. Był członkiem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” i śpiewał w jego chórach – męskim i mieszanym. Był także członkiem Koła Związku Sybiraków w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową Sybiraka, Krzyżem Zesłańców Sybiru, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Piłki Nożnej, Odznaką „Za Zasługi w Rozwoju Kultury Fizycznej” oraz Złotymi Odznakami FKS Stal Mielec i MKS Gryf Mielec. Zmarł 3 VII 2022 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KIJANKA TADEUSZ, urodzony 18 VIII 1933 r. w Stopnicy, woj. kieleckie, syn Wiktora i Sabiny z domu Pieniążek. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Opatowie. Po maturze w 1952 r. rozpoczął studia zagraniczne (Instytuty Lotnicze w Kazaniu i Moskwie). W 1958 r. uzyskał dyplom inżyniera lotnictwa (z wyróżnieniem) w Moskiewskim Instytucie Lotniczym, równoznaczny z tytułem magistra inżyniera w Polsce (potwierdza to dokument Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego) i 5 VIII 1958 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku technologa prowadzącego montaż. W 1961 r. powierzono mu funkcję kierownika sekcji energetycznej samolotu szkolno-treningowego TS-11 „Iskra”, a następnie zastępcy głównego kontrolera WSK. W latach 1968-1970 był kierownikiem grupy zdawczo-serwisowej we Lwowie, która z upoważnienia Ministerstwa Handlu Zagranicznego przekazywała samoloty An-2 stronie radzieckiej. 1 X 1970 r. otrzymał mianowanie na zastępcę głównego konstruktora, a następnie został przeniesiony do Zakładu Doświadczalnego na stanowisko kierownika Działu Obsługi Serii (samoloty Lim, An-2, TS-11). Uczestniczył też w pracach nad zwiększeniem resursu An-2. 1 II 1982 r. został konstruktorem prowadzącym zespoły samolotu IŁ-86 (w ramach kooperacji z zakładami lotniczymi w Woroneżu). W latach 1984-1989 przebywał na delegacji PEZETEL w Budapeszcie, gdzie pracował jako doradca techniczny przy serwisie w węgierskiej firmie lotniczej MEM RS – Budapeszt (remonty An-2, eksploatacja i remonty M-18). Po powrocie do Mielca powierzono mu funkcję zastępcy głównego konstruktora I-22 „Iryda”, a w 1991 r. został oddelegowany przez Wojskowe Zakłady Remontowe w Bydgoszczy do Indii w celu przedłużenia resursu wyeksportowanym tam samolotom TS-11 „Iskra”. W czasie 34-letniej pracy w mieleckiej WSK opracował wiele wniosków racjonalizatorskich oraz wynalazków, których zastosowanie przyniosło unowocześnienie produktów, a zwłaszcza wzrost bezpieczeństwa lotów szkoleniowych (TS-11, Lim-6 Bis, Mig-21)) i wymierne oszczędności finansowe. Był autorem biuletynu resursowego 04687/91 dotyczącego samolotów TS-11 „Iskra” w Indiach. W 1992 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony został m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 6 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
KIJAS BŁAŻEJ, urodzony 14 I 1827 r. w Ciężkowicach koło Tarnowa, syn Wojciecha i Agaty ze Słowińskich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie, egzamin dojrzałości zdał w 1846 r. W latach 1847-1848 uczęszczał na studia filozoficzne w Tarnowie, a dwa lata później rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1855 r. uzyskał dyplom lekarza. Jeszcze w tym samym roku pracował w Szpitalu Garnizonowym w Krakowie, a w 1856 r. zamieszkał na stałe w Mielcu. Tu początkowo prowadził praktykę prywatną. W 1867 r. powierzono mu stanowisko lekarza okręgowego w Mielcu, a w 1869 r. został mianowany lekarzem powiatowym. W 1892 r. przeszedł na emeryturę, ale w 1894 r. przyjął obowiązki lekarza miejskiego i tę funkcję pełnił do śmierci w 1909 r. W ciągu 53 lat pracy w Mielcu zyskał wielkie uznanie społeczeństwa nie tylko za wiedzę i umiejętności zawodowe, ale także za niezwykle patriotyczną i humanitarną postawę. W czasie powstania styczniowego 1863-1864 potajemnie leczył ukrywających się powstańców, a w czasie epidemii cholery w 1870 r. udzielał chorym pomocy lekarskiej poprzez bezpośredni kontakt. (Niektórzy lekarze leczyli takich chorych tylko „przez okno”, bez wchodzenia do mieszkania.) Zmarł 19 VI 1909 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KIJAS BRONISŁAW BONAWENTURA, urodzony 14 VII 1863 r. w Mielcu, syn Błażeja i Jadwigi z domu Novak. Ukończył Szkołę Główną (mieszaną) w Mielcu. Absolwent I Gimnazjum w Rzeszowie w 1882 r. Studia prawnicze odbył na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał tytuł doktora prawa. Pracę zawodową rozpoczął jako radca prawny, a następnie pełnił odpowiedzialne funkcje w rzeszowskim sądownictwie. Był kierownikiem Sądu Powiatowego (do 1920 r.), wiceprezesem i prezesem (prezydentem) Sądu Okręgowego w Rzeszowie (lata 20.). Przez wiele lat (1911-1931) wybierano go na prezesa Towarzystwa Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Rzeszowie. Był też członkiem (radnym) Rady Miejskiej w Rzeszowie (1910-1914, 1918-1926) i Zarządu Komisarycznego Miasta Rzeszowa (1926-1927). Zmarł 1 V 1958 r. Pochowany na cmentarzu w Rzeszowie.
KIJAS TADEUSZ IGNACY, urodzony w 1861 r. w Mielcu, syn Błażeja i Jadwigi z domu Novák. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a następnie gimnazjum w Rzeszowie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1880 r. rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1887 r. otrzymał dyplom doktora wszechnauk lekarskich. Od 1898 r. mieszkał w Nowym Sączu. Prowadził prywatny gabinet lekarski i był lekarzem Sądu Obwodowego. Zmarł prawdopodobnie ok. 1909 r.
KIJASOWA JADWIGA, żona lekarza Błażeja Kijasa. Urodzona w 1834 r. W 1890 r. założyła w Mielcu Towarzystwo św. Wincentego a Paulo, którego celem była działalność charytatywna, m.in. opieka nad ubogimi i sierotami. Zmarła 7 IX 1921 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
KILIAN BERNADETTA FRANCISZKA (z domu JADAŚ), urodzona 2 IV 1935 r. w La Machine (Francja), córka Józefa i Heleny z domu Mysona. Uczęszczała do Gimnazjum i Liceum w Nowej Rudzie, a następnie uczyła się i zdała maturę w Technikum Mechanicznym MPC w Mielcu w 1964 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1950 r. (mając 15 lat) jako księgowa w Gminnej Spółdzielni w Borowej. W 1957 r. przeniosła się do PSS „Społem” w Mielcu. Od 1964 r. podjęła pracę w WSK Mielec jako ekonomista, a następnie została kierownikiem działu i zastępcą dyrektora Ośrodka Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego do spraw ekonomicznych. Równocześnie dokształcała się; w 1970 r. ukończyła Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Krakowie i otrzymała tytuł magistra ekonomii. W 1978 r. została wybrana sekretarzem do spraw ekonomicznych Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie i funkcję tę pełniła do 1987 r. Wtedy to mianowana została dyrektorem naczelnym Przedsiębiorstwa „Dźwig” w Rzeszowie. Na stanowisku tym pracowała do 1990 r. i następnie przeszła na emeryturę. Od 1993 r. zatrudniona jest na stanowisku głównego księgowego firmy „Matbud” w Mielcu w niepełnym wymiarze godzin. W 2000 r. ukończyła studia podyplomowe z egzaminem państwowym na prowadzenie ksiąg rachunkowych i prowadzi biuro rachunkowe. Za wyróżniającą się pracę otrzymała m.in. Krzyż Oficerski OOP, Medale 30- i 40-lecia Polski Ludowej oraz Brązowy Medal Zasługi dla Obronności Kraju, a także została wpisana do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. W latach 2007-2011 pełniła funkcję członka zarządu – skarbnika Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Zmarła 4 VI 2017 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Borowej, powiat mielecki.
KILIAN JÓZEF (ksiądz), urodzony 13 II 1893 r. w Cyrance koło Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu), syn Piotra i Apolonii z domu Pogoda. Absolwent c. k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1913 r. (Był to pierwszy rocznik zdający maturę w Mielcu.) Studia teologiczne odbył w Tarnowie i 24 VI 1917 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Zassowie, Ciężkowicach i Starym Sączu (tam od 4 III 1931 był administratorem). Od 24 VIII 1931 r. objął probostwo w Żeleźnikowej, w latach 1932-1947 administrował parafią w Biegonicach, a 21 X 1947 r. mianowany został proboszczem w Porąbce Uszewskiej. Zmarł 1 IV 1956 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Porąbce Uszewskiej.
KILIAN SYLWESTER, urodzony 28 IV 1958 r. w Mielcu, syn Stanisława i Zofii z domu Balawejder. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. W latach szkolnych należał do ZHP. W TE był przewodniczącym samorządu szkolnego. Do 1981 r. należał do Klubu Krótkofalowców. Studia na Wydziale Elektroniki, Automatyki i Elektrotechniki Akademii Górniczo-Hutniczej (specjalność: telekomunikacja) ukończył w 1983 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera telekomunikacji. Uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych i otrzymał stopień plutonowego rezerwy. 1 IX 1983 r. zatrudniony został w Urzędzie Telekomunikacyjnym w Mielcu na stanowisku konserwatora. W lutym 1986 r. awansowano go na stanowisko kierownika do spraw central automatycznych. W sierpniu 1993 r. powierzono mu funkcję dyrektora Rejonu Telekomunikacji TP S.A., a w 2000 r. został dyrektorem Rejonu Obsługi Klienta TP S.A. w Mielcu. Od lutego 2003 – w związku z przekształceniami w TP – przeszedł na stanowisko kierownika Sekcji (później Działu) Wsparcia w Pionie Klientów Indywidualnych w TP S.A. w Rzeszowie. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu: „Ekonomika i zarządzanie w telekomunikacji” w Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Krakowie. W czasie kierowania mieleckim RT TP S.A. przyczynił się do przeprowadzenia zasadniczych zmian w jego standardzie i funkcjonowaniu na terenie Mielca i powiatu mieleckiego poprzez m.in.: zmianę technologii świadczenia usług telekomunikacyjnych (przejście z techniki central ręcznych do technologii światłowodów i central cyfrowych), przyłączenie około 18 tysięcy nowych abonentów telefonicznych oraz zmianę strategii zarządzanej firmy (z preferowania techniki na ukierunkowanie na klienta). Wyróżniony został Odznaką Honorową „Zasłużony dla Łączności”.
KILIAN TOMASZ RAFAŁ, urodzony 26 XI 1978 r. w Dębicy, syn Stanisława i Grażyny z domu Kuroś. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu z maturą w 1998 r. Studiował na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska (kierunek – inżynieria środowiska) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i w 2003 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W latach 2003-2004 pracował w macierzystej uczelni jako asystent oraz w prywatnej firmie projektowo-wykonawczej jako projektant. W 2004 r. został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu, a 2 IX 2019 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Wydziału Architektury i Budownictwa. Angażuje się w sprawy miejsca zamieszkania. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Radomyślu Wielkim w kadencji 2018-2023.
KILIŃSKIEGO JANA (OSIEDLE), jedno z dwóch osiedli stanowiących Stary Mielec, najstarszą część miasta. Utworzone zostało uchwałą Miejskiej Rady Narodowej 14 IV 1978 r. Jego granicami są: od południa – ul. Legionów, A. Mickiewica i Wolności, od wschodu – linia kolejowa, od północy tereny osiedla Lotników MSM (bloki i „szeregówki”) i wsi Złotniki, a od zachodu – rzeka Wisłoka. Zamieszkuje go około 5 050 osób. Historia tej części miasta jest tak długa i bogata jak historia Mielca. Ważniejszymi obiektami na terenie osiedla są: zespół obiektów szkolnych byłego gimnazjum przy ul. J. Kilińskiego i ul. Warszawskiej (aktualnie Centrum Kształcenia Ustawicznego i Zespół Szkół Ekonomicznych), Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania (wcześniej TG „Sokół” i kino „Bajka”), stadion MOSiR (wcześniej TG „Sokół”, „Gryf” i OSiR), budynek Starostwa Powiatowego (wcześniej Dom Partii), cmentarz parafialny przy ul. H. Sienkiewicza, budynek Poczty Polskiej i Urzędu Telekomunikacyjnego oraz cmentarz żydowski. Na jego terenie w 2005 r. oddano do użytku Aleje Jana Pawła II, biegnące od ronda na ul. J. Kilińskiego w kierunku zachodnim do ronda na ul. Legionów, przed mostem na Wisłoce. To rozwiązanie komunikacyjne w dużym stopniu odciążyło zabytkowe śródmieście od ruchu kołowego. Uwagę zwracają remonty wielu starych domów prywatnych i budowa nowych okazałych budynków, zwłaszcza w rejonie ulic: Kwiatowej i Jana III Sobieskiego.
KILIŃSKIEGO JANA (ULICA), główna i jedna z najdłuższych ulic (1802 m) osiedla J. Kilińskiego. Rozpoczyna się od Rynku i biegnie w kierunku północnym aż do granicy ze Złotnikami. (Dalej jest to droga przez Złotniki, Chrząstów, Brzyście i Kliszów do Gawłuszowic.) Jest niewątpliwie jedną z najstarszych ulic w mieście. Świadczą o tym dokumenty z XVII w. Najpierw nazywano ją ulicą Złotnicką, ale pod koniec XIX w. otrzymała imię dzielnego szewca warszawskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i w trzech czwartych długości chodniki z płyt po obu stronach. Jej sąsiadami są budynki w różnym wieku i różnym stylu architektonicznym, Początek stanowi zwarta zabudowa jednopiętrowych domów ze sklepami i zakładami usługowymi na parterze. Dalej zabudowa różnicuje się. Z lewej uwagę zwraca stary, drewniany budynek Ochotniczej Straży Pożarnej z resztką okazałego kiedyś parku (tu jeszcze w latach 60. XX w. odbywały się huczne strażackie zabawy taneczne i festyny) i rząd kasztanowców, a z prawej park i najbardziej reprezentacyjny gmach szkolny w Mielcu (dawniej gimnazjum, aktualnie Centrum Kształcenia Ustawicznego). W pobliżu, po lewej stronie, usytuowany jest kolejny budynek szkolny (niegdyś Żeńskie Seminarium Nauczycielskie, aktualnie Szkoła Podstawowa nr 1), a po prawej boisko sportowe i plac zabaw – część kompleksu sportowego MOSiR. Za szkołą i boiskiem po obu stronach znajdują się prywatne domy jednorodzinne w bardzo zróżnicowanym wieku i różnej krasie, a po skrzyżowaniu z aleją Ducha Świętego – z prawej strony – bloki mieszkalne osiedla Lotników MSM. Ostatnie kilkaset metrów to z lewej mało reprezentacyjny plac tzw. targowicy, a bezpośrednio przed granicą ze Złotnikami – dwa zespoły Pracowniczych Ogródków Działkowych „Relaks” i „Solidarność”. W 2005 r. powiększono rondo w związku z wybudowaniem Alej Jana Pawła II (tzw. „przebicie na most”). W 2006 r. wykonano remont ulicy, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i wykonano nowe chodniki. W 2020 r. przeprowadzono remont odcinka od Rynku do Ronda Żołnierzy Wyklętych.
Patron osiedla i ulicy: JAN KILIŃSKI (1760-1819), mistrz szewski, jeden z uznanych powszechnie polskich patriotów. W 1788 r. został majstrem cechowym, trzy lata później deputowanym Starej Warszawy, a w latach 1792-1794 radnym. W czasie insurekcji kościuszkowskiej (1794 ) stanął na czele ludu warszawskiego. Utworzył następnie dwudziesty regiment koronny, objął jego dowództwo i otrzymał nominację na stopień pułkownika milicji Księstwa Mazowieckiego. W czasie oblężenia Warszawy był dwukrotnie ranny. Po upadku powstania został aresztowany przez Prusaków i wydany Rosjanom, którzy więzili go w Petersburgu przez 9 lat. Po powstaniu w 1807 r. Księstwa Warszawskie wybrany został do Rady Miejskiej. Swoje burzliwe życie opisał w Pamiętnikach. Wdzięczni rodacy wystawili mu wiele pomników i niemal we wszystkich miastach polskich uczynili go patronem ulicy. W 2005 r. powiększono rondo w związku z wybudowaniem Alej Jana Pawła II (tzw. „przebicie na most”). W 2006 r. wykonano remont ulicy, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i wykonano nowe chodniki.
KILJAŃSKI TADEUSZ RYSZARD, urodzony 10 IV 1959 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim, syn Józefa i Danuty z domu Pucułek. W 1976 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Budowlaną w Szczecinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. w Hucie im. M. Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim jako ślusarz remontowy. Poza pracą zawodową trenował tenis stołowy w KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W 1982 r. przeniósł się do Mielca i pracował w WSK jako malarz, a następnie operator wózka spalinowego (transportowego). W 1986 r. zatrudniony został w MPGK jako kierowca. Od 1989 r. kilkakrotnie wyjeżdżał za granicę (m.in. Kanada). W całym okresie dotychczasowej pracy zawodowej (od 1976 r.) był Honorowym Dawcą Krwi. W Mielcu od 1982 r. jest członkiem Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza, a w latach 1986-1989 pełnił funkcję przewodniczącego Klubu HDK w MPGK. Brał czynny udział w organizowaniu akcji grupowego oddawania krwi. Do 2002 r. oddał 38 880 ml krwi. Za dotychczasową działalność odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką I stopnia Honorowego Dawcy Krwi i Odznaką Honorową PCK IV stopnia.
KINA, placówki kulturalne, których główną formą działalności jest wyświetlanie filmów. Prawdopodobnie pierwszymi, którzy wprowadzili kino do Mielca, byli Wincenty Leginowicz i Władysław Kwaśniewski. Oni to na wydzierżawionym od władz miejskich terenie (w pobliżu cmentarza żydowskiego) organizowali pierwsze plenerowe projekcje filmów. 9 VI 1914 r., tuż przed I wojną światową władze miasta wyraziły zgodę na działalność kinematograficzną prowadzoną przez Józefa Weryńskiego. W okresie międzywojennym początkowo najpopularniejsze było kino „Wenus” przy ul. Połanieckiej, ale od 1934 r. coraz większą rolę odgrywało kino „Sokół”, mieszczące się w dużym budynku Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. (Wyświetlano tam filmy dwa razy w tygodniu.) W czasie okupacji hitlerowskiej w obiekcie tym mieściło się niemieckie kino „Skala” i klub żołnierski. Niecały rok po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, z dniem 15 III 1945 r. Zdzisław Dąbrowski uruchomił kino „Sokół”. Filmy wyświetlano jego prywatnym aparatem projekcyjnym, a pierwszym filmem był „Pieśniarz z Zachodu”. Jesienią 1945 r. kino upaństwowiono i zmieniono mu nazwę na „Odra”. Na początku lat 50. budynek został poddany remontowi i kino otrzymało kolejną nazwę – „Bajka”. W 1953 r. w nowo oddanym do użytku Zakładowym Domu Kultury WSK uruchomiono kino związkowe „Metalowiec”. Niemal w tym samym czasie otwarto przy Miasteczku Młodego Robotnika kino „Tęcza”. W latach 50. i w 1. połowie lat 60. wszystkie kina w Mielcu (także w całym kraju) cieszyły się dużą popularnością. Wyjątkowe powodzenie miały tzw. niedzielne poranki dla dzieci, seanse szkolne dla młodzieży i przeglądy filmów. Szczególną rolę odgrywały w popularyzacji ówczesnej kinematografii odgrywały Halina Idzior (kierownik kin „Bajka” i „Tęcza”) i Helena Kulasa – kierownik kina „Bajka”. Pod koniec lat 60. frekwencja zaczęła spadać, do czego z pewnością przyczynił się wzrost popularności telewizji. W latach 1971-1973 kino „Bajka” zostało zmodernizowane i wyposażone w nowoczesny ekran zerowy, co zdecydowanie podniosło jego standard. W latach 70. zmodernizowano także salę widowiskową ZDK (od 1974 r. RCK), w której funkcjonowało kino „Metalowiec” i unowocześniono urządzenia kinowe. Rozwinął działalność Dyskusyjny Klub Filmowy „Donald”, organizowano spotkania z wybitnymi polskimi reżyserami filmowymi. Równocześnie kino światowe i polskie produkowało coraz więcej i w każdym niemal roku pojawiał się szereg atrakcyjnych filmów. Działania te powstrzymały na pewien czas spadek frekwencji, m.in. w mieleckich kinach. W 1986 r., ze względu na konieczność rozbudowy trasy dojazdowej do WSK, rozebrano kino „Tęcza”. W latach 90. niekorzystne warunki finansowe, dyktowane przez dystrybutorów, spowodowały dalszą degradację sieci kin w Polsce. Także mielecka „Bajka”, mimo wysiłków jej kierownictwa, przynosiła coraz większe straty. W 1998 r. zamknięto kino, a w następnym roku budynek przekazano nowo powstałej Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania. W celu podwyższenia standardu ostatniego z mieleckich kin – „Metalowca” – 8 II 1999 r. rozpoczęto wyświetlanie filmów z nowoczesną cyfrową aparaturą nagłaśniającą Dolby Stereo Digital. W dziewięćdziesięcioletniej historii mieleckich kin ważną rolę, obok już wymienionych, odegrali: Stanisław Grzesiak, Krystyna Kędziorek, Małgorzata Klaus, Stanisław Krawczyk, Stanisław Leś, Grzegorz Marcićkiewicz, Marian Osiniak, Zofia Osiniak, Zbigniew Ozimek, Bolesław Pantoł, Janusz Witoszyński, Wanda Wolicka, Bronisława Wójcik, Alfred Wojczekowski i Maria Wróbel. Po generalnym remoncie i modernizacji sali widowiskowo-kinowej Domu Kultury SCK w 2006 r. zmieniono nazwę kina „Metalowiec” na „Galaktyka”. W styczniu 2012 r. w kinie „Galaktyka” rozpoczęto wyświetlanie filmów w trójwymiarze (3D). W czerwcu 2017 r. otwarto kino CINEMA3D w nowej galerii Navigator przy ul. Powstańców Warszawy.
KIŃSKI JAN, pisarz cechowy, dzwonnik i kantor przy kościele św. Mateusza w Mielcu w latach 1701-1710.
KIPA JAKUB JAN, urodzony 11 V 1998 r. w Mielcu, syn Grzegorza i Elżbiety z domu Barszcz. Uczęszcza do II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Lektor w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Speedcubingiem (układanie kostki Rubika i innych łamigłówek na czas) zainteresował się w 2009 r. Po dwóch latach treningów zdobył złoty medal w ogólnopolskich zawodach Rubik’s Magic w Świerklanach (2011). Z czasem wyspecjalizował się w kategorii 3x3x3 stopami i w niej odniósł największe sukcesy z mistrzostwem świata włącznie. Najważniejsze osiągnięcia: *2012 r.: Mistrzostwa Polski (Białystok) – 1. miejsce i tytuł mistrza Polski, Mistrzostwa Europy (Wrocław) – brązowy medal; *2013 r.: Mistrzostwa Polski (Zawiercie) – 1. miejsce i tytuł mistrza Polski, Mistrzostwa Świata (Las Vegas, USA) – 1. miejsce i tytuł mistrza świata; *2014 r.: Mistrzostwa Polski (Zawiercie) – 1. miejsce i tytuł mistrza Polski, Mistrzostwa Europy (Kopenhaga, Dania) – 1. miejsce i tytuł mistrza Europy; *2015 r.: Mistrzostwa Świata (Sao Paulo, Brazylia) – 2. miejsce i tytuł wicemistrza świata. Na tych mistrzostwach zdobył także 3. miejsce w kategorii 3x3x3. *2016 r.: Mistrzostwa Polski (Warszawa) – 1. miejsce i tytuł mistrza; Polski; Mistrzostwa Europy (Praga, Czechy) – 1. miejsce i tytuł mistrza Europy. *2017 r.: Mistrzostwa Świata (Paryż, Francja) – 1. miejsce i tytuł mistrza świata; Polish Open (Opole) – 1. miejsce w WithFeeet i 1. miejsce w Rubik’s Cube. Ponadto w kategorii 3x3x3 stopami ustanowił 9 rekordów Polski, 10 rekordów Europy i 2 rekordy świata (pojedyncze ułożenie – 20,57 sek. i średnia z 3 ułożeń – 29,96 sek.), a w kategorii Rubik’s Magic – 4 rekordy Polski. *2018 r. – tytuł mistrza Polski (Bydgoszcz) i rekord Europy w konkurencji 3x3x3 (4,59 sek.); *2019 r.: Międzynarodowy Turniej w Budapeszcie – 1. miejsce w konkurencji Rubik’s Cube (3x3x3), dekorował sam Erno Rubik;
Uczestniczy też w zawodach krajowych, warsztatach, zawodach ligowych, zawodach w ramach Pucharu Polski i pokazach publicznych. Należy do Polskiego Stowarzyszenia Speedcubingu.
KIPA JANUSZ, urodzony 27 VII 1953 r. w Rzeszowie, syn Mariana i Franciszki z domu Brynkus. Ukończył Szkołę Podstawową nr 7 w Mielcu, kurs spawacza (dyplom mistrza w zawodzie: spawacz gazowo-elektryczny) oraz kilka kursów specjalistycznych z uprawnieniami, m.in. kurs fotografowania i filmowania podczas uroczystości religijnych. Pracę zawodową rozpoczął w 1970 r. w WSK Mielec – Wydział 61. W latach 1971-1972 pracował w zakładach prywatnych. W 1973 r. powrócił do WSK Mielec i do 1984 r. był pracownikiem: SOWI – Wydz. 62, Wydz. 23, Wydz. 43 i ponownie Wydz. 23. W 1984 r. przeszedł do Zakładu Remontowego Energetyki Lublin – Oddział Mielec przy Elektrociepłowni Mielec i m.in. pracował w NRD (1989-1990). W 1988 r. otrzymał stopień energetyka III stopnia. Z dniem 28 II 1991 r. został zwolniony i przebywał na bezrobociu. Od 21 X 1994 r. (z przerwami) prowadzi własną działalność gospodarczą. Zajmuje się wideofilmowaniem, rejestrując m.in. ważniejsze wydarzenia z życia Mielca i okolic. Współpracuje z TVP Rzeszów. Od 1973 r. do 1993 r. był członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza oraz Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu i oddał 20 200 ml krwi. Od 1974 r. należy do Polskiego Związku Wędkarskiego (Koło PZW WSK Mielec i Koło PZW Mielec). Wyróżniony m.in. Odznakami HDK III, II i I st. oraz Zasłużonego HDK, Medalem „Za Zasługi w Rozwoju Wędkarstwa” i Srebrnym Medalem „Rekordowa Ryba” w kat. karaś (1,1 kg).