JABŁOŃSKA MARIA, urodzona 14 IX 1929 r. w Mielcu, córka Jana i Antoniny z Gorlachów. W 1948 r. ukończyła Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdała egzaminy maturalne. Studia wyższe odbyła na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1952 r. otrzymała tytuł magistra filozofii. Od 1953 r. pracowała w mieleckim szkolnictwie średnim jako nauczycielka biologii, najpierw w Technikum Administracyjno-Handlowym (1953) i Technikum Mechanicznym MPC (1953-1954), a od 1954 r. w Liceum Ogólnokształcącym nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego). Okresowo i w niepełnym wymiarze godzin zatrudniona była w Liceum Medycznym. Na emeryturę przeszła w 1985 r. po 32 latach nieprzerwanej pracy pedagogicznej. W tym okresie zorganizowała szkolną pracownię biologiczną i dbała o jej wyposażenie. Przygotowywała uczniów do olimpiad biologicznych i studiów wyższych, w tym medycznych. Wielu z jej wychowanków zostało cenionymi specjalistami. Prowadziła m.in. koło Ligi Ochrony Przyrody oraz zespół szkoleniowy nauczycieli przyrody i chemii. Wyróżniona została m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1975) oraz Nagrodą Specjalną Ministra Oświaty i Wychowania „za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej” (1983). Zmarła 27 III 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JABŁOŃSKI JAN, urodzony 7 X 1892 r. w Mielcu, syn Antoniego i Jadwigi z Muszyńskich. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. W czasie I wojny światowej walczył w armii austriackiej, m.in. na froncie włoskim. Jesienią 1918 r. otrzymał urlop i już do wojska nie powrócił. W 1922 r. ukończył Akademię Handlową i Wyższy Naukowy Kurs Spółdzielczy przy Studium Rolniczym w Krakowie. Powrócił do Mielca i pracował w Banku Spółdzielczym w Mielcu, m.in. na stanowisku zastępcy dyrektora. W latach 1945-1948 był członkiem Zarządu (kasjerem-skarbnikiem) Spółdzielni „Konsum” w Mielcu, a w latach 1948-1950 członkiem Zarządu (sekretarzem) nowo utworzonej Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Mielcu. Przez kilka lat uczył w Państwowym Gimnazjum i Liceum Handlowym w Mielcu (nazwa tej szkoły zmieniała się). Zmarł 8 XI 1962 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JACEK JERZY ADAM, urodzony 24 XII 1953 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Stanisławy z Ryniewiczów. W 1972 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową w Mielcu. Od 1969 r. pracował w WSK Mielec. Trenował biegi i skok wzwyż w Stali Mielec. Po ukończeniu ZSP odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie powrócił do pracy w WSK. Był ślusarzem i blacharzem w prototypowni Zakładu Doświadczalnego, a później w Ośrodku Badań Rozwojowych (OBR i OBR SK). W latach 1982-1997 pełnił funkcję mistrza, a następnie przeszedł na rentę. Od 1972 r. jest Honorowym Dawcą Krwi; w latach 1972-2000 oddał 29.250 ml krwi. Należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami Honorowymi PCK IV i III stopnia.
JACEK WOJCIECH, urodzony 7 IV 1900 r. w Czajkowej, powiat mielecki, syn Kazimierza i Zofii. Uczył się w Szkole Przemysłowej uzupełniającej w Mielcu. W 1918 r. został członkiem POW w Mielcu, a pod koniec roku ochotniczo zgłosił się do służby wojskowej w 9 pułku ułanów w Dębicy. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej (1918-1920) jako żołnierz w szwadronie karabinów maszynowych. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w macierzystym pułku i w 1922 r. otrzymał mianowanie na podoficera zawodowego. W 1925 r. został tytularnym wachmistrzem i szefem pułkowej szkoły podoficerskiej. W 1926 r. przebywał czasowo w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu, a w 1928 r. został awansowany na stopień wachmistrza rzeczywistego. Po powrocie do dębickiego pułku pełnił m.in. funkcje szefa szwadronu karabinów maszynowych, zastępcy dowódcy plutonu i dowódcy plutonu karabinów maszynowych. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i poległ 19 IX w Sierakowie. Został pochowany na cmentarzu w Laskach. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości oraz Brązowym i Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę.
JACHOREK JAN, urodzony 20 XI 1909 r. w Częstocicach koło Ostrowca Świętokrzyskiego, syn Piotra i Anny z domu Lizak. Od 16 XI 1932 r. służył w Policji Państwowej. Pierwszą placówką był posterunek w Czerminie, powiat mielecki, a 15 II 1933 r. został przeniesiony do Mielca. Za ofiarność w ratowaniu ludzi i ich dobytku w czasie wielkiej powodzi w lipcu 1934 r. został wyróżniony pochwałą komendanta wojewódzkiego Policji Państwowej w Krakowie. W 1935 r. ukończył z wynikiem bardzo dobrym kurs w Normalnej Szkole Fachowej dla Szeregowych Policji Państwowej w Mostach Wielkich. Z dniem 26 VIII 1937 r. przeniesiono go do Wydziału III Komendy Głównej w Warszawie. W 1938 r. otrzymał awans na stopień starszego posterunkowego. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został ewakuowany z grupą policjantów warszawskich w kierunku wschodnim. Po agresji wojsk sowieckich na wschodnie ziemie Polski (17 IX 1939 r.) został wzięty do niewoli i uwięziony w obozie NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze, a potwierdzeniem tego jest zamieszczenie jego nazwiska na liście wywozowej nr 023/3 z dnia 10 IV 1940 r. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Pośmiertnie odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (9 XI 2007 r.) i mianowany na stopień aspiranta. Upamiętniony tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Katyńskim w Cytadeli Warszawskiej i na Ścianie Katyńskiej w Mielcu. Ponadto wymieniony jest na tablicy pomnika Katyńskiego w Ostrowcu Świętokrzyskim. W tymże mieście przy Publicznym Gimnazjum nr 1 w 2010 r. posadzono poświęcony mu Katyński Dąb Pamięci.
JACHYRA STANISŁAW, urodzony 14 VII 1932 r. w Cmolasie, pow. kolbuszowski, syn Franciszka i Anieli z Czachorów. Ukończył Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące w Kolbuszowej i zdał maturę w 1951 r. W latach szkolnych zajmował się modelarstwem szybowcowym, m.in. zdobył tytuł mistrza okręgu i wywalczył 3. miejsce na Ogólnopolskich Zawodach Modeli Szybowców w Poznaniu. Latem 1951 r. pracował w junackiej Służbie Pracy w Kopalni „Barbara” w Bytomiu, a jesienią rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Ukończył je w 1955 r. z tytułem inżyniera lotnictwa, a następnie otrzymał nakaz pracy w WSK Mielec. Pracował jako: inżynier kontroli, starszy inżynier kontroli, starszy konstruktor, konstruktor asortymentowy, zastępca głównego konstruktora, kierownik Odlewni, kierownik Zakładowego Ośrodka Informacji Techniczno-Ekonomicznej, kierownik Działu Wynalazczości, starszy technolog, główny specjalista d/s prognozowania i specjalista konstruktor. W latach 1956-1958 był szefem grupy projektantów i konstruktorem prowadzącym projekt samolotu szkolno-treningowego PZL M-2, opracował (wspólnie z grupą inżynierów lotnictwa) projekt samolotu szkolno-treningowego PZL M-4 „Tarpan”, a następnie projekty wstępne samolotów M-5, M-7 i innych samolotów różnego rodzaju. Ponadto w latach 70. pracował dodatkowo jako wykładowca w Instytucie Techniki Lotniczej i Hydroaerodynamiki Wydziału MEiL Politechniki Warszawskiej, a także okresowo pracował jako rzeczoznawca Ośrodka Rzeczoznawstwa i Postępu Organizacyjno-Technologicznego SIMP OW NOT w Rzeszowie. Intensywnie dokształcał się – w latach 70. i 80. ukończył kilka kursów III stopnia. Był członkiem Aeroklubu Mieleckiego. Zdobył uprawnienia pilota samolotowego i pilota szybowcowego. Brał udział w różnych formach działalności Zakładowego Koła PTTK i otrzymał Srebrną Odznaką PTTK. W 1981 r. został wybrany do Rady Pracowniczej WSK i pełnił w niej funkcję wiceprzewodniczącego. Od 1 VI 1983 r. do 21 III 1992 r. pracował na Kubie w ramach delegacji służbowej PHZ „PEZETEL”, WSK „PZL-Mielec” i OBR SK w Mielcu. Z dniem 1 IX 1992 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W połowie lat 90. powierzono mu funkcję wiceprezesa „PZL-Mielec” d. o. Brasil. Wspólnie z Edwardem Koziołem przygotował organizacyjne i techniczne uruchomienie produkcji samolotu „Dromader” w brazylijskim mieście Anapolis, ale do realizacji tego przedsięwzięcia nie doszło.
JACKOWSKI NORBERT JERZY, urodzony 7 I 1979 r. w Mielcu, syn Jerzego i Heleny z domu Piekarz. Absolwent Technikum Budowlanego (specjalność: budownictwo) w Mielcu. W czasach szkolnych grał w piłkę siatkową i uczestniczył w wielu turniejach, m.in. w półfinale Mistrzostw Polski Juniorów Młodszych w Stalowej Woli (1997). Po maturze, którą zdał w 1999 r., został zatrudniony w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym SA. w Mielcu na stanowisku majstra budowy, a następnie jako technik budowy, asystent kierownika projektu i kosztorysant robót budowlanych (VIII 1999 – VIII 2001 r. i X 2001 – IX 2003 r.). Od XI 2003 r. do II 2014 r. pracował w LSMW Sp. z o.o. Total Life Science Solutions Oddział w Polsce (później M+W Process Industries Sp. z o.o. Oddział w Polsce) na stanowiskach: asystent kierownika budowy, kierownik projektu, kierownik budowy i specjalista ds. BHP. Równocześnie studiował na Wydziale Prawa (kierunek: administracja) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2005 r. uzyskał tytuł magistra, a później podjął studia na Wydziale Budownictwa i Architektury (kierunek: budownictwo, specjalność: technologia i organizacja budownictwa) Politechniki Lubelskiej w Lublinie i ukończył je w 2014 r. z tytułem magistra inżyniera. Uzyskał też uprawnienia budowlane wykonawcze, m.in do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Od XI 2012 do XII 2014 r. pracował w FHU MEGARON Tomasz Kornak w Mielcu na stanowiskach: kierownika budowy, kierownika projektu i kosztorysanta, a następnie powrócił do M+W Proces Industries Sp. z o.o. Oddział w Polsce i był kierownikiem budowy oraz koordynatorem robót budowlanych. Od IV 2015 r. pełnił funkcję naczelnika Wydziału Inwestycji, Transportu i Gospodarki Komunalnej Urzędu Miejskiego w Mielcu, a nastepnie został przeniesiony do MOSiR, gdzie powierzono mu sprawy związane z budową nowej hali sportowo-widowiskowej. Jest członkiem Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa.
JADACH WANDA (z domu MAZIARZ), urodzona 14 VI 1965 r. w Mielcu, córka Stanisława i Krystyny z Czerwińskich. Absolwentka Technikum Rolniczego w Rzemieniu. Po maturze w 1985 r. została zatrudniona w Państwowej Komunikacji Samochodowej Oddział w Mielcu na stanowisku kasjera biletowego. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: Urząd Pracy w Mielcu (asystentka, 1993-1994), Korporacja LOBO w Mielcu (kadrowa, 1995-1997), Lobo-Mielec (kadrowa, 1997-2000) i Onduline w Mielcu (kadrowa, 2000-2005). W tym czasie ukończyła studia wyższe w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek: bankowość i ubezpieczenia) i w 2001 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii, a następnie studia podyplomowe z zakresu ubezpieczeń w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Od 2000 r. podjęła własną działalność, początkowo jako agent ubezpieczeniowy w Commercial Union TU na Życie, od 2005 do 2012 r. jako menadżer zespołu w Commercial Union/Aviva TU na Życie, a od 2013 r. jako agent ubezpieczeniowy w Aviva Sp. z o. o. Ponadto prowadzi szkolenia młodych agentów ubezpieczeniowych na terenie całego kraju, kładąc szczególny nacisk na motywowanie oraz metodologię pracy. Wyrazem uznania dla jej wyróżniającej się pracy są delegacje na międzynarodowe konferencje, które odbywają się w różnych miejscach na całym świecie, m.in. w Chinach, Tajlandii, Stanach Zjednoczonych AP, Hiszpanii, Egipcie, Tunezji i Zanzibarze oraz na Kubie i Wyspach Kanaryjskich. Szczególnym sukcesem jest dwukrotne osiągnięcie w ostatnich latach wyników upoważniających do członkostwa w elitarnym międzynarodowym stowarzyszeniu MDRT (Million Dollar Round Table), zrzeszającym najlepszych sprzedawców inwestycyjnych na świecie oraz udział w najważniejszym przedsięwzięciu stowarzyszenia, jakim jest doroczna konferencja, najczęściej w USA lub ostatnio w Kanadzie, z udziałem znanych na świecie ludzi biznesu, kultury i polityki.
„JADERNÓWKA”, MUZEUM HISTORII FOTOGRAFII, były dom rodziny Jadernych, od 1987 r. Filia Muzeum Regionalnego w Mielcu. Został wybudowany z cegły w latach 1904-1906 przy ul. Kolejowej na zlecenie Augusta Jadernego, według projektu Stanisława Bronisławskiego. Posiadał część mieszkalną, atelier fotograficzne i część gospodarczą. Od strony północno-wschodniej łączył się z wcześniej wybudowanym innym budynkiem murowanym. Zawsze tętnił życiem, bowiem do zakładu fotograficznego przychodziło wiele osób, a do tego August i Bronisława Jaderni mieli 4 synów i prowadzili niezwykle aktywną działalność kulturalną. W ich domu odbywały się m.in. dyskusje nad wyborem sztuk teatralnych i ich przygotowaniem, próby zespołu teatralnego oraz przygotowania scenografii i strojów. W okresie okupacji hitlerowskiej było to miejsce konspiracyjnych spotkań i punkt kolportażowy gazetki podziemnej „Odwet”. Po II wojnie światowej Wiktor Jaderny kontynuował w nim (z wyłączeniem okresu uwięzienia) działalność fotograficzną. U schyłku lat 70., w związku z budową wiaduktu kolejowego, zapadła decyzja o wyburzeniu „Jadernówki” i sąsiedniego domu (była własność rodziny Skrzyniarzów), ale energiczne starania mieleckich regionalistów, Wydziału Kultury Urzędu Miejskiego w Mielcu oraz Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie doprowadziły do zmiany decyzji Naczelnika Miasta Mielca i przekazania obu budynków Muzeum Regionalnemu na cele wystawiennicze. Decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie z dnia 28 II 1983 r. oba budynki przy ul. H. Sawickiej (wcześniej Kolejowa): nr 19 („Jadernówka”) i nr 21 zostały wpisane do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego” jako obiekty posiadające znaczne wartości plastyczne, typowe dla mieszczańskiego budownictwa murowanego z przełomu XIX i XX w. Za cenne uznano elementy plastyczne upiększające wnętrze domu Jadernych: rozetkę stiukową na stropie (z zamku w Przecławiu), malowidło na stropie autorstwa Augusta Jadernego, pejzaż na ścianie w atelier oraz dekoracyjny piec ceramiczny (z zamku w Przecławiu). Po przeprowadzonym generalnym remoncie oba budynki, odrestaurowane i połączone dobudowanym gankiem od strony wiaduktu, uroczyście oddano do użytku 5 V 1987 r. W budynku nr 19 urządzono stałą ekspozycję fotografii Jadernych i sprzętu fotograficznego (unikalny zbiór, wciąż powiększany), a w budynku nr 21 organizowano różne wystawy, m.in. plastyczne i historyczne. Ogółem do końca 2000 r. zorganizowano 68 wystaw. 1 X 1998 r., z okazji 100. rocznicy powstania Zakładu Jadernych, na ścianie frontowej budynku odsłonięto pamiątkową tablicę. Ponadto „Jadernówka” (taką nazwę przyjęto dla placówki muzealnej mieszczącej się w obu budynkach) pełniła w latach 1987-2000 funkcję tymczasowej siedziby Muzeum Regionalnego i jego magazynu zbiorów. Po zorganizowaniu siedziby głównej MR w Pałacyku Oborskich – „Jadernówka” jest filią i działem fotograficznym Muzeum. W ramach rewitalizacji Starego Mielca została gruntownie wyremontowana i zmodernizowana w latach 2010-2011. Projekt współfinansowany był przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego na lata 2007-2013. Oficjalne otwarcie odrestaurowanego obiektu nastąpiło 8 IX 2011 r. (Wykaz wystaw w ramach hasła: MUZEUM REGIONALNE.) Od I 2019 r., w wyniku restrukturyzacji Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu, „Jadernówka” otrzymała nazwę” Muzeum Historii Fotografii „Jadernówka”. Podstawowe dane (wg stanu z 2021 r.): *45 tysięcy eksponatów fotograficznych (jeden z największych zbiorów w kraju), w tym: około 11 tysięcy fotografii (od 2 poł. XIX w. do naszych czasów), ponad 30 tysięcy negatywów (szklanych płyt, błon ciętych i błon zwojowych, kolekcja diapozytywów barwnych z początku XX w.) i sprzęt fotograficzny (aparaty, statywy, obiektywy, światłomierze, celowniki i dalmierze, kasety, wyposażenie ciemniowe, kamery, projektory filmowe i kinowe); *biblioteka tematyczna związana z fotografią; *kadra: Janusz Halisz – kierownik, Beata Ślemp-Kwoka – adiunkt, Michał Bojarski – grafik komputerowy, Ewa Krawiec – pracownik gospodarczy.
JADERNY AUGUST, urodzony 25 II 1869 r. we Lwowie, syn Augusta i Pauliny z Hoszków. Uczył się w Gimnazjum Realnym we Lwowie i na kursach rysunków i malarstwa. W latach 1884-1886 odbył praktykę w zakładzie fotograficznym D. Mazura i K. Roszkiewicza we Lwowie, a następnie pracował w innych zakładach fotograficznych, m.in. Józefa Edera w Stanisławowie. Około 1896 r. przeniósł się, już z żoną Bronisławą, do Jarosławia i tam został zatrudniony w Zakładzie Fotograficzno-Artystycznym B. Hennera. Po złożeniu stosownej prośby 4 VII 1898 r. otrzymał od c. k. Starostwa w Jarosławiu zezwolenie na samodzielną działalność fotografa objazdowego. W czasie tej podróży z aparatem fotograficznym dwukrotnie odwiedził Mielec (w sierpniu i wrześniu). Za namową hr. Reya z Przecławia, a może też i z innych powodów, w 1899 r. przeniósł się do Mielca i mieszkał z rodziną przy ul. Wąskiej. W latach 1904-1906 zbudował dom z pracownią fotograficzną i atelier przy ul. Kolejowej. Poza prowadzeniem zakładu fotograficznego – na własny koszt dokumentował na kliszach życie społeczne i gospodarcze miasta i okolic oraz niecodzienne wydarzenia, wypadki i klęski żywiołowe. Za wyróżniającą się działalność otrzymał m.in. brązowy medal na Wystawie Krajowej w Dębicy w 1904 r. Wykazywał dużą aktywność społeczną, m.in. był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej, Kasyna Mieszczańskiego i Amatorskiego Kółka Teatralnego. Był reżyserem, scenografem i aktorem. (Wystawiono wtedy takie sztuki jak m.in. Emigracja chłopska, Krakowiacy i Górale, Grube Ryby, Warszawianka, Noc listopadowa, Lecą liście z drzewa i Kościuszko pod Racławicami.) W 1914 r. na wieść o tworzeniu się Legionów Polskich zgłosił się z innymi 107 ochotnikami z Mielca i w II Brygadzie Legionów uczestniczył w I wojnie światowej w latach 1914-1915. W tym czasie awansował do stopnia sierżanta. Od 14 VII 1915 r. służył w oddziale sanitarnym Szpitala Rezerwowego Legionów Polskich, ale ze względów zdrowotnych z dniem 1 X 1915 r. został zwolniony z wojska i powrócił do Mielca. Poza pracą zawodową nadal mocno angażował się w działalność różnych organizacji społecznych, głównie kulturalnych. Był m.in. jednym z założycieli Koła Przyjaciół Sceny i członkiem zarządu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Nie ustawał przy tym w dokumentowaniu życia miasta i regionu. Zmarł 5 X 1921 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W ramach obchodów 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę, w parku obok Sokolni zasadzono Dąb Niepodległości upamiętniający udział A. Jadernego w Legionach Polskich.
JADERNY AUGUST FRANCISZEK, urodzony 16 VI 1893 r. we Lwowie, syn Augusta Wiktora i Bronisławy z Bosickich. Absolwent c. k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1914 r. W okresie gimnazjalnym należał do tajnych polskich organizacji patriotycznych: „Teka”, „Świt”, „Zarzewie”, PPS (bojówka) i „Związek Strzelecki”. Po maturze praktykował w aptece Andrzeja Pawlikowskiego w Mielcu. Z powodu choroby nie wstąpił do Legionów Piłsudskiego, ale wkrótce po wyzdrowieniu został wcielony do wojska austriackiego. Służył kolejno w 40 pułku piechoty, 89 pp i 10 pp. Uczestniczył w kampanii rosyjskiej i w czasie bitwy nad Stochodem został ranny. Po wyleczeniu rany ukończył turnus szkoły oficerskiej w Koszycach i został odesłany do macierzystego 40 pp w Samborze. W czasie urlopu w lecie 1916 r. zdał praktyczny egzamin farmaceutyczny w Krakowie. W maju 1918 r. uczestniczył w nieudanym spisku z „Heimkehrerami”, za co został karnie wysłany do Zmerynki, a następnie do Odessy. Posiadał wówczas stopień Kadettaspiranta. W Odessie zastała go rewolucja i później rozpad Austrii. Powrócił do Mielca. Od 1919 r. studiował farmację i filozofię na Uniwersytecie Króla Kazimierza we Lwowie, w 1921 r. uzyskał magisterium z farmacji, a w 1924 r. otrzymał absolutorium z filozofii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. W czasie studiów należał do Miejskiej Straży Obywatelskiej we Lwowie, służył w 3 pułku lotniczym (w randze sierżanta), pracował w dowództwie 6 Armii (Oddział II Sztabu Sekcji Defensywy), pełnił funkcję komendanta 4 Obwodu w I Okręgu Związku Obrońców Ojczyzny oraz był członkiem komendy Lwowskiego Okręgu POW i członkiem Związku Strzeleckiego we Lwowie. Jako przedstawiciel Akademickiej Egzekutywy Plebiscytowej Lwów uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Powrócił do Mielca i pracował w aptece Andrzeja Pawlikowskiego oraz w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim jako nauczyciel przyrody. W 1923 r. wyjechał do Nieszawy, gdzie przez 2 lata pracował jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Męskim, a następnie powrócił do aptekarstwa (Działdowo, Grudziądz). Od 1928 r. zamieszkał w Tychach i prowadził aptekę. Był niezwykle aktywnym działaczem społecznym i politycznym. Pełnił funkcje: prezesa Kasyna Obywatelskiego, prezesa Rady Nadzorczej Kasy Oszczędności, prezesa Związku Polskich Kupców i Przemysłowców, członka zarządu LOPP, Ligi Morskiej i Kolonialnej, członka zarządu Narodowo-Chrześcijańskiego Zespołu Pracy oraz członka Związku Powstańców Śląskich i POW. Otrzymał godność członka honorowego OSP w Tychach. W 1938 r., po śmierci żony (mielczanki Marii z Kłosów), przeniósł się do Bydgoszczy. 30 XII 1939 r. został aresztowany przez Niemców za posiadanie broni i posądzony o działalność konspiracyjną. Po długim więzieniu i torturach został rozstrzelany w Cytadeli Poznańskiej, prawdopodobnie 30 IX 1941 r. Miejsce pochówku nieznane.
JADERNY KAMIL, urodzony 5 XI 1904 r. w Mielcu, syn Augusta Wiktora i Bronisławy z Bosickich. Ukończył Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. W okresie międzywojennym pracował w szkolnictwie podstawowym, m.in. w Górkach Mieleckich, Łękach Górnych i Trześni. Od 1940 r. przebywał w Mielcu, a w 1941 r. został zatrudniony jako pracownik administracji w Porębach Wojsławskich. W 1944 r. wcielony został do II Armii Wojska Polskiego i brał udział w końcowej fazie II wojny światowej. W latach 1945-1951 pracował w Technikum Mechanicznym w Dębicy (m.in. był kierownikiem internatu). Od 1951 r. pełnił funkcję dyrektora szkoły zawodowej w Miejscu Piastowym, a w 1957 r. przeniesiony został do Tarnowa na stanowisko dyrektora szkoły zawodowej Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy. Zmarł 29 VI 1967 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JADERNY WIKTOR, urodził się 28 III 1902 r. w Mielcu, syn Augusta i Bronisławy z Bosickich. Uczęszczał do c. k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, a następnie do Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. W 1920 r., po rozpoczęciu się wojny polsko-bolszewickiej, wstąpił do Armii Ochotniczej Wojska Polskiego. Uczestniczył w bitwie pod Zadwórzem i tam dostał się do niewoli. Udało mu się jednak zbiec z obozu w Kijowie i powrócić do Mielca. W latach 1924-1925 służył w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Pełnił funkcję fotografa i zajmował się obróbką laboratoryjną zdjęć fotograficznych. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do Mielca i przejął od matki prowadzenie zakładu fotograficznego. Kontynuował dzieło ojca, systematycznie dokumentując życie miasta i okolic. Udzielał się także w pracach społecznych. Był aktywnym członkiem TG „Sokół” i członkiem Komitetu Budowy Lotniska Turystycznego w Mielcu. Uczestniczył w specjalnym szkoleniu zawiadowców lotnisk w Krakowie i po oddaniu mieleckiego lotniska do użytku w 1931 r. pełnił funkcję jego zawiadowcy. Był współorganizatorem szeregu imprez lotniczych. W latach 30. brał udział w wojskowym kursie kontrwywiadowczym. Przed wybuchem wojny został zmobilizowany i przydzielony do służby specjalnej w Tarnowie. Przyczynił się m.in. do wykrycia niemieckiej siatki szpiegowskiej w Zakładach Azotowych i sprawców sabotażu kolejowego. W czasie wojny obronnej 1939 r. wycofywał się z grupą oficerów aż do Kut i Kosowa Huculskiego w pobliżu granicy z Rumunią, ale ostatecznie powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził zakład fotograficzny, ale pod baczną obserwacją niemiecką. Mimo to systematycznie współpracował z ZWZ – AK i pod pseudonimem „Wija” wykonywał dlań szereg zadań, m.in. mikrofilmy dokumentów dla kontrwywiadu, fotografie do fałszywych kenkart, zdjęcia z akcji hitlerowskich i ruchów wojsk. W domu Jadernych przez pewien okres znajdował się także punkt rozdzielczy podziemnej gazetki „Odwet”, a także zdarzały się konspiracyjne spotkania. Po II wojnie światowej włączył się w działalność opozycyjną i podjął współpracę z miejscową komórką organizacji Wolność i Sprawiedliwość (WiN). W lipcu 1946 r. został aresztowany i oskarżony o działalność na szkodę państwa, a następnie 11 kwietnia 1947 r. wyrokiem Wojskowego Sadu Rejonowego w Rzeszowie skazany na 15 lat więzienia. Po 10 latach przebywania w zakładzie karnym we Wronkach, w październiku 1956 r. (w okresie tzw. „odwilży”) został wypuszczony na wolność. Powrócił do Mielca i wznowił działalność zawodową i społeczną. Co prawda ze względów zdrowotnych ograniczył dokumentowanie bieżącego życia Mielca, ale włączył się w organizację mieleckiego ruchu regionalnego i zbieranie pamiątek historycznych. W 1964 r. był jednym z członków założycieli Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a później (10 XI 1967 r.) doprowadził (wspólnie z Mirosławem Maciągą) do pierwszej w historii miasta „Wystawy pamiątek ziemi mieleckiej”, która była zalążkiem społecznego Muzeum Regionalnego w Mielcu. W tej placówce pełnił rolę społecznego kustosza. W latach 70. wycofał się z TMZM oraz z funkcji kustosza muzeum – przed jego przekształceniem w placówkę państwową. W 1978 r., z okazji 80-lecia powstania Zakładu Fotograficznego Jadernych, zorganizował w pomieszczeniach Zakładu (własnym domu) okolicznościową wystawę fotograficzną. W latach 80. przekazał Muzeum Regionalnemu w Mielcu wiele eksponatów, w tym zdecydowaną większość dokumentacji fotograficznej i sprzętu. W 1981 r. uczestniczył, jako honorowy gość, w Uroczystości Poświęcenia Lotniska w Mielcu. Zmarł 16 listopada 1984 r. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. 12 XI 1990 r. decyzją Sądu Najwyższego w Warszawie został zrehabilitowany.
JADERNYCH (ULICA), ulica o długości 310 m na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. A. Mickiewicza (przy Pomniku Wolności) do ul. B. Głowackiego, która jest jej przedłużeniem od przejazdu pod wiaduktem do stacji PKP. W rejonie budynku Obwodu Poczty Polskiej i Rejonu Telekomunikacji Polskiej krzyżuje się z ul. I. Krasickiego. Ma długą i bogatą historię. Jako droga widnieje na najstarszych mapach Mielca i okolic, bowiem już w XV w. łączyła Mielec z Cyranką. W XVI w. umieszczono przy niej cmentarz żydowski. Kiedy w latach 80. XIX w. uruchomiono linię kolejową, stała się jeszcze bardziej uczęszczaną trasą i otrzymała nazwę „Kolejowa”. Tak pozostało do wybuchu II wojny światowej. Ze względu na cmentarz niemal wszystkie budynki mieszkalne wybudowano po przeciwnej stronie ulicy. Wśród nich wyróżniały się połączone ze sobą dwa budynki, z których pierwszy był własnością rodziny Jadernych, słynnych mieleckich fotografów. W okresie okupacji hitlerowskiej nosiła nazwę „Eisenbahnstrasse” (Kolejowa). W 1941 r. okupanci zniszczyli cmentarz żydowski. Po wojnie powrócono do nazwy „Kolejowa”, ale na początku lat 50. zmieniono na „H. Sawickiej”. Dominującym obiektem stał się biurowiec PZGS pod numerem 7. Na przełomie lat 50. i 60. z części cmentarza żydowskiego ekshumowano szczątki pochowanych (zostały ostatecznie pochowane w Nowym Sączu) i na tym terenie wybudowano biurowiec Obwodowego Urzędu Pocztowego i Rejonowego Urzędu Telekomunikacyjnego. Przebudowa układu drogowego w tej części miasta, związana z budową wiaduktu, spowodowała wyburzenie w latach 80. kilku domów i przygnębiający widok. (Domy pod numerami 19 i 21 ocalały i zostały odrestaurowane, o czym szerzej w haśle „Jadernówka”.) 28 II 1990 r. MRN dokonała zmiany patronów ulicy, którymi zostali August i Wiktor Jaderni. W latach 90. otoczenie ulicy stopniowo zmieniało się na korzyść. Do odrestaurowanego domu pod numerem 5 wprowadził się Oddział Wschodniego Banku Cukrownictwa, ale po kilku latach zrezygnował z tego lokalu. Budynek nr 7, po PZGS i Zakładzie Handlu, przejął Urząd Gminy Mielec (wiejskiej) i unowocześnił go oraz uporządkował otoczenie. Ogrodzono teren cmentarza żydowskiego. Większość domów poddano remontom i już tylko nieliczne obiekty wymagają renowacji. W 2009 r. została wyremontowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z ciągiem pieszo-rowerowym z kostki betonowej. W 2014 r. Urząd Gminy przeniósł się do zespołu budynków przy ul. B. Głowackiego 5, a budynek nr 7 przeznaczono na sprzedaż. Istotną zmianą na korzyść w wyglądzie ulicy była przebudowa i modernizacja budynku przy skrzyżowaniu z ul. I. Krasickiego.
JAGIELLOŃSKA (ULICA), niedługa (358 m), wąska, jednokierunkowa ulica na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Łączy ulice Kazimierza Wielkiego i Elżbiety Drużbackiej oraz krzyżuje się, w połowie biegu, z ul. Pawła Jasienicy. Jej sąsiadami są wyłącznie domy jednorodzinne, otoczone bujną zielenią ogrodową. Powstała i otrzymała nazwę w 1960 r. Przypomnieć należy, że na tym terenie przez wiele lat istniały wielkie błonia, na których wypasano bydło, a w okresie międzywojennym funkcjonowało lotnisko turystyczne i odbywały się wielkie imprezy plenerowe. W 2004 r. przeprowadzono remont, m.in. położono nową nawierzchnię ulicy i chodników z kostki betonowej.
JAGIELLONOWIE to dynastia, za której panowania państwo polsko-litewskie było mocarstwem europejskim, z granicami „od morza do morza”. Także sam Mielec ma im wiele do zawdzięczenia, bowiem król Kazimierz Jagiellończyk wyraził zgodę na lokację miasta Mielca w 1457 r., a po spaleniu Mielca przez Tatarów w 1502 r. król Aleksander zatwierdził i transsumował, na prośbę Stanisława Mieleckiego, wystawione przez Kazimierza Jagiellończyka wspomniane wyżej zezwolenie. Za panowania pozostałych Jagiellonów rodzina Mieleckich z Mielca wyrosła na jedną z najważniejszych w państwie.
JAGIEŁKO WŁADYSŁAW, urodzony 23 VII 1897 r. w Wadowicach Górnych, pow. mielecki, syn Ludwika i Anny z Andersów. Uczył się w c. k. Gimnazjum Państwowym w Mielcu, a następnie – w latach 1913-1914 – w Seminarium Nauczycielskim w Białej. Późną jesienią 1914 r. zgłosił się do Legionów Polskich J. Piłsudskiego. Służył najpierw w 5 kompanii, a następnie w 1 kompanii 2 pułku piechoty. W czasie walk 3 VIII 1916 r. został ranny. Po zaleczeniu rany powrócił do wojska (21 X 1916 r.) i został włączony do 2 kompanii uzupełniającej, a wkrótce potem do macierzystej 1 kompanii 2 pp. Uczestniczył w bitwie II Korpusu Wschodniego, dowodzonego przez gen. Józefa Hallera, z Niemcami pod Kaniowem (11 V 1918 r.). Polacy ponieśli klęskę, ale W. Jagiełce udało się przedostać do I Korpusu gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, który jednak przyjął umowę z Niemcami o rozbrojeniu. W. Jagiełce ponownie udała się ucieczka i powrócił w rodzinne strony. W 1921 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Lublinie i zdał maturę. W latach 1921-1925 pracował jako nauczyciel w Woli Wadowskiej, a od 1925 r. w Szkole Powszechnej Męskiej w Mielcu. Otrzymał szereg odznaczeń za udział w walkach Legionów Polskich – Krzyż Walecznych i Krzyż Kaniowski, a za pracę w Odrodzonej Polsce – Krzyż Niepodległości. W czasie okupacji hitlerowskiej włączył się do działalności konspiracyjnej – pracował w wywiadzie i rozpowszechniał prasę podziemną. Posługiwał się pseudonimem „Michał”. Otrzymał stopień podporucznika AK. Przechowywał potajemnie bibliotekę szkolną. Od 1940 r. prowadził tajne nauczanie. Był członkiem Tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Mielcu. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę w szkolnictwie. Pełnił także funkcję członka Zarządu Miejskiej Rady Narodowej, a także uczestniczył w odbudowywaniu struktur Związku Nauczycielstwa Polskiego. 11 XI 1948 r. otrzymał z Londynu Order Wojenny Virtuti Militari klasy V (nr legitymacji 13189). Nie ominęły go jednak represje ze strony UB za przynależność do AK. Zmieniano mu miejsce pracy – uczył w Mielcu, Złotnikach, Wojsławiu i Otałęży. Zmarł 28 II 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JAGIEŁŁY WŁADYSŁAWA (ULICA), jedna z najdłuższych (1440 m) ulic na osiedlu Borek. Biegnie niemal środkiem osiedla, równolegle do ul. H. Sienkiewicza, od ul. R. Traugutta do ul. Kasztanowej i stanowić ma drugie, oprócz ul. Wspólnej, połączenie dla większości niewielkich uliczek osiedlowych. Status ulicy i nazwę nadano jej 28 I 1987 r. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej (w części północnej).
Patron ulicy: WŁADYSŁAW JAGIEŁŁO (ok.1351-1434), wielki książę litewski, po poślubieniu polskiej królowej Jadwigi król Polski od 1386 r. i założyciel dynastii Jagiellonów. Jest uznawany za jednego z wybitniejszych władców polskich. Doprowadził do ścisłego związku Polski z Litwą, rozpoczął chrystianizację Litwy, a zwycięstwem pod Grunwaldem w 1410 r. złamał potęgę militarną zakonu krzyżackiego. Stworzył mocne podstawy do świetności państwa polsko-litewskiego.
JAGLARZ FRANCISZEK, urodzony 8 III 1866 r. w Starym Sączu. Przed I wojną światową i w okresie międzywojennym pełnił funkcję naczelnika (poczmistrza) poczty w Mielcu. Mieściła się ona w willi przy ul. T. Kościuszki 25, która była własnością Jaglarzów. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną. Od 1911 r. był członkiem Zarządu Towarzystwa Szkoły Ludowej w Mielcu. Założył i prowadził własną wypożyczalnię książek. Był działaczem Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Towarzystwa Mieszczańskiego „Ojczyzna”. Uczestniczył w organizacji wielu imprez patriotycznych i kulturalnych. Od 18 II 1927 r. do 16 VII 1929 r. sprawował funkcję burmistrza miasta Mielca. Ponadto od 1928 r. kierował pracami Miejskiej Komisji Opieki Społecznej. Zmarł 27 XI 1942 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JAGODOWA (ULICA), jedna z najdłuższych (1938 m) ulic osiedla Rzochów. Rozpoczyna swój bieg od ul. Rzochowskiej, obok dwóch kościołów (starego i nowego) pw. św. Marka. Wkrótce krzyżuje się z ul. Dębicką i przebiega przez linię kolejową, a następnie prowadzi wśród pól do lasu stanowiącego wschodnią granicę miasta. Przy zagajnikach przyleśnych krzyżuje się z dwiema niewielkimi ulicami: Podleśną i Grzybową. Jako droga polna funkcjonowała kilkaset lat, gdyż kiedyś prowadziła od dworu (około 1840 r. ten teren, zwany Dworzyskiem, przekazano parafii na kościół z plebanią) do pól i lasu. Popularnie nazywano ją „szkotnią”. Tę podstawową funkcję pełni także w naszych czasach, ale od roku 1985, po połączeniu Mielca z Rzochowem, jako ulica miejska. Przez długi czas posiadała asfaltową nawierzchnię tylko na odcinku od ul. Rzochowskiej do ul. Dębickiej, a na pozostałej części miała nawierzchnię utwardzoną. W 2010 r. wykonano asfaltową nawierzchnię na jej drugiej części (od ul. Dębickiej w kierunku wschodnim).
JAHL ALOJZY JAN, pochodził z Radłowa, w latach 30. XIX w. prowadził praktykę lekarską w Mielcu. Ożenił się z Marianną – córką mieleckiego aptekarza Engelberta Gokerta.
JAJE WIESŁAW, urodzony 24 V 1957 r. w Mielcu, syn Franciszka i Marii z domu Kędzior. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę złożył w 1978 r. Studia wyższe na Akademii Rolniczej w Krakowie – Zamiejscowy Wydział Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego w Rzeszowie – ukończył w 1982 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera. W czasie studiów grał w piłkę ręczną w AZS Rzeszów. Po studiach pracował jako inspektor kredytowy w Banku Spółdzielczym w Przecławiu (1982-1985), a następnie pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s technicznych w Fabryce Mebli w Rzemieniu (1985-1994). Od 1994 r. do 1999 r. był inspektorem kontroli w Oddziale ZUS w Rzeszowie, a od 1 III 1999 r. do II 2018 r. był kierownikiem Inspektoratu ZUS w Mielcu. Pracuje nadal w Inspektoracie ZUS w Mielcu.
JAK-17 (G-1) i JAK-23 (G-3), radzieckie samoloty – myśliwce odrzutowe konstrukcji Aleksandra S. Jakowlewa. Na podstawie umowy gospodarczej pomiędzy Związkiem Radzieckim i Polską produkcję seryjną licencyjnych samolotów tego typu ulokowano na początku lat 50. XX w. w WSK Mielec. Mimo poważnego zaawansowania prace zostały przerwane i mielecka WSK otrzymała produkcję nowocześniejszych radzieckich myśliwców odrzutowych MiG-15 (polska nazwa Lim-1).
JAKIMOWICZ HELENA (z domu Pizło), urodzona 5 XII 1925 r. w Jarczowcach, województwo tarnopolskie (aktualnie Ukraina), córka Ignacego i Marii z domu Bator. W pierwszych miesiącach II wojny światowej mieszkała w Tarnopolu. Po zajęciu miasta przez Sowietów, w 1940 r. została wywieziona za Ural, do pracy przy wyrębie lasu w „Obłasti”. W 1942 r. zgłosiła się do polskiego wojska, tworzonego pod dowództwem gen. W. Andersa. Odbyła przeszkolenie wojskowe w Teheranie i szkolenie specjalistyczne w zakresie prowadzenia pojazdów samochodowych. Służyła w Pomocniczej Służbie Kobiet (PSK) zwanej popularnie „pestkami”, w kolumnie transportowej, jako kierowca samochodów przewożących żywność, leki i amunicję. Przebyła cały szlak bojowy armii Andersa, m.in. brała udział w bitwie o Monte Cassino. Po wojnie służyła w wojsku jeszcze rok, później przebywała w Anglii do 1947 r. i następnie powróciła do Polski. Ukończyła szkołę średnią, a następnie studia na Oddziale Stomatologicznym Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Zabrzu-Rokitnicy i w 1958 r. otrzymała dyplom lekarza dentysty. Początkowo mieszkała w Katowicach, później – po wyjściu za mąż – w Tarnowie, a od 1959 r. w Mielcu. Tu od 1 VIII 1959 r. pracowała jako lekarz stomatolog w Przychodni Rejonowej przy ul. L. Waryńskiego (później Sandomierska). Na emeryturę przeszła 28 II 1991 r., ale jeszcze przez kilka lat pracowała w niepełnym wymiarze godzin. Jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Kombatantów Polskich. Otrzymała liczne odznaczenia, m.in. „Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – Monte Cassino – Bolonia – Ancona”, „Gwiazdę Italii”, Medal Jerzego VI (odznaczenie brytyjskie) i rocznicowy „Medal 50-lecia Bitwy”. Zmarła 2 XII 2007 r. Spoczywa na cmentarzu w Tarnowie.
JAKSAN WŁADYSŁAW, urodzony 29 V 1908 r. w Nosówce, powiat rzeszowski, syn Jana i Apolonii z domu Fularz. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie, egzaminy maturalne zdał w 1928 r. W latach 1928-1929 uczęszczał na kurs handlowy przy Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie, a w latach 1929-1930 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Nisku n/Sanem. Od 1931 r. do 1934 r. studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i otrzymał tytuł magistra. W tym okresie otrzymał awans na stopień podporucznika. W 1935 r. zatrudniono go w Dyrekcji Poczty i Telegrafu w Krakowie, a w 1937 r. mianowano naczelnikiem Urzędu Pocztowego w Mielcu. Funkcję tę pełnił do mobilizacji w sierpniu 1939 r. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, a następnie przekroczył granice Rumunii i po pewnym czasie przedostał się do Francji, gdzie w oddziałach polskich przebywał poza granicami kraju do 1947 r. Do Polski powrócił w grudniu 1947 r. Pracował w firmach rzeszowskich: „Moskwa i Ska” (1948-1949), Centrali Przemysłu Chemicznego (1949-1955), „Centrostalu” (1955-1958), Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (1958-1960), Fabryce Sprzętu Gospodarskiego (1960-1961) oraz Związku Spółdzielni Mieszkaniowych i Budowlanych, jako kierownik Wydziału d/s Inwestycji (1962-1965). W 1950 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i przetrzymywany w więzieniu. Z dniem 1 I 1966 r. został przeniesiony do Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej na stanowisko zastępcy kierownika spółdzielni d/s inwestycji. Przyczynił się do wybudowania i urządzenia pierwszego osiedla MSM (im. M. Kopernika) oraz uczestniczył w przygotowaniach budowy osiedla MSM im. S. Żeromskiego. Na emeryturę przeszedł 30 XI 1973 r. Zmarł 1 III 1987 r. Pochowany na cmentarzu w Nosówce?
JAKUB, bakałarz sztuk wyzwolonych, rektor szkoły w Mielcu, wzmiankowany w 1577 r.
JAKUB Z RZOCHOWA, syn Stanisława, jeden z pierwszych rzochowskich studentów w Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w 1495 r.
JAKUBCZAK- FURDYNA LUCJA, urodzona 24 XI 1947 r. w Zarudziu k/Zamościa, córka Bolesława i Leokadii z domu Tyszko. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. W latach 1968-1999 pracowała w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: sekretarki, planisty oraz redaktora „Głosu Mieleckiego” i Rozgłośni Zakładowej. Poza pracą zawodową od wielu lat działa społecznie. W latach 1967-1980 była kuratorem sądowym dla nieletnich. Od 1990 r. pełni funkcję przewodniczącej „CARITAS” w parafii Ducha Św., a od 2000 r. jest zastępcą redaktora naczelnego gazety parafialnej „Spod Znaku Ducha Świętego”. W latach 90. pracowała także w zarządzie POD „Solidarność” i samorządowej radzie osiedla Lotników. Jest członkiem rady parafialnej parafii Ducha Świętego oraz członkiem szeregu organizacji, m.in. Katolickiego Stowarzyszenia „Caritas”, Koła Mieleckiego Towarzystwa Pomocy im. Św. Brata Alberta i Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, a także ławnikiem Kolegium d/s Wykroczeń przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. W 2007 r. przeszła na emeryturę. Angażuje się społecznie w mieleckich stowarzyszeniach, m.in. jako członek Zarządu Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta, członek Stowarzyszenia Rodzin Katolickich i członek Zarządu Rodzinnych Ogrodów Działkowych „Solidarność”.
JAKUBIEC TADEUSZ, urodzony 23 III 1962 r. w Żywcu, syn Feliksa i Janiny z domu Kwaśna. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 5 im. KEN w Bielsku-Białej, egzaminy maturalne zdał w 1981 r. Studia wyższe ukończył na Politechnice Rzeszowskiej w 1987 r. z tytułem magistra inżyniera pilota. W latach 1986-1989 pracował jako instruktor w Aeroklubie Mieleckim. Od 1989 r. jest pilotem LOT-u i kapitanem B-737. Pozostał członkiem Aeroklubu Mieleckiego. Osiągnął liczne sukcesy w sportach samolotowych, m.in. zdobył: tytuł mistrza Polski juniorów w akrobacji samolotowej (5-17 VIII 1986 r.), tytuł wicemistrza Polski w XXI Samolotowych Mistrzostwach Polski w Akrobacji Samolotowej w Gliwicach (15-21 IX 1986 r.), 9. miejsce w XXIX Samolotowych Mistrzostwach Polski Rajdowo-Nawigacyjnych w Rzeszowie (30 IX – 5 X 1986 r.), 1. miejsce w Międzynarodowych Mistrzostwach NRD w Akrobacji Samolotowej w Schoenhagen (4-7 VI 1987 r.), tytuł wicemistrza Polski w XXII Mistrzostwach Polski w Akrobacji Samolotowej w Mielcu (9-11 IX 1987 r.), tytuł wicemistrza Polski w XXIII Mistrzostwach Polski w Akrobacji Samolotowej w Ostrowie Wielkopolskim (6-11 IX 1988 r.), 3. miejsce zespołowo w Mistrzostwach Państw Socjalistycznych w Akrobacji Samolotowej w Morawskiej Trebomie (23 VI – 1 VII 1989 r.). Wielokrotnie zwyciężał lub plasował się na podium w zawodach okręgowych. Tymi wynikami zdobył sobie miejsce w krajowej czołówce, toteż był członkiem kadry narodowej: w latach 1984-1985 – juniorów w akrobacji samolotowej, w latach 1985-1987 – w lataniu rajdowo-nawigacyjnym, a w latach 1985-1989 – w akrobacji samolotowej.
JAKUBOWSKA MIROSŁAWA GABRIELA (z domu PUCZKARSKA), urodzona 11 II 1961 r. w Stargardzie, córka Sylwestra i Bronisławy z domu Wieliczko. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Stargardzie z maturą w 1980 r. W latach szkolnych była instruktorką zuchową, a następnie trenowała lekkoatletykę (rzuty) w LKS Pomorze Stargard. Po przyjeździe do Mielca w 1987 r. uruchomiła własną działalność gospodarczą (usługowy zakład krawiecki) i nadal ją prowadzi. Od wielu lat angażuje się społecznie. Przez kilkanaście lat działała społecznie w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Stal Mielec, m.in. jako członek zarządu. Przez jedną kadencję pełniła funkcję wiceprezesa Podkarpackiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Rzeszowie. W tych rolach była współorganizatorem imprez lekkoatletycznych i m.in. wspólnie z mężem Ryszardem (niegdyś czołowym polskim młociarzem i obecnie trenerem) pomysłodawcą i współorganizatorem popularnego przez kilka lat Mitingu Pchnięcia Kulą na Ulicy w Mielcu z udziałem najlepszych kulomiotów w Polsce, m.in. mistrza olimpijskiego Tomasza Majewskiego. Udziela się też w działalności charytatywnej na rzecz dzieci niepełnosprawnych, m.in. od 2017 r. organizuje mikołajki dla dzieci z Oddziału Onkologicznego Szpitala w Rzeszowie. Za działalność charytatywną otrzymała (z mężem) Nagrodę Niepokonanych. W wyborach samorządowych w 2018 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2018-2023.
JAKUBOWSKI JACEK, urodzony 28 XII 1937 r. w Poznaniu, syn Stanisława i Heleny z Pawłowskich. Pierwsze treningi lekkoatletyczne odbywał w rodzinnej miejscowości. W 1957 r. przybył do Mielca, otrzymał pracę w WSK i trenował biegi średnie w Stali Mielec. W tym samym roku przyczynił się do pierwszego awansu zespołu lekkoatletycznego Stali do II ligi. Zwyciężał w wielu zawodach lokalnych i szybko awansował do czołówki krajowej oraz do seniorskiej reprezentacji Polski. Ważniejsze osiągnięcia: *1957 r. Memoriał J. Kusocińskiego – 3. miejsce w biegu na 800 m, Międzynarodowe Mistrzostwa Rumunii – 2. miejsce na 800 m, mecz Polska-NRD 2. miejsce na 800 m; *1958 r. Mistrzostwa Polski w Bydgoszczy – 2. miejsce na 800 m (1.50,6 min.), Międzynarodowe Mistrzostwa Rumunii – 1. miejsce na 800 m, 1. miejsce w sztafecie 4×400 m, Memoriał J. Kusocińskiego – 2. miejsce na 800 m, mecz Polska-Wielka Brytania – 3. miejsce na 800 m, Mistrzostwa Europy (Sztokholm) – 6. miejsce w sztafecie 4 x 400 m; *1959 r. Mityng w Kolonii (NRF) – 1. miejsce, Memoriał Rosickiego (Praga) – 1. miejsce w głównym biegu memoriałowym na 800 m, Mityng w Sztokholmie – 1. miejsce na 800 m, Mityng w Helsinkach – 1. miejsce na 800 m, Mityng w Glasgow – 1. miejsce na 880 y, mecz Polska-Jugosławia – 1. miejsce na 800 m, mecz Polska-ZSRR – 2. miejsce na 800 m, mecz Polska-NRD – 1. miejsce w sztafecie 4×400 m; *1960 r. Zawody przedolimpijskie – 1. miejsce na 800 m, trójmecz Polska-Węgry-NRD – 6. miejsce na 800 m. Uczestniczył w ustanowieniu rekordu Polski w sztafecie olimpijskiej przez sztafetę klubową Stali Mielec w 1959 r. w Rzeszowie. W 1960 r. wyjechał do Warszawy, ale tam nie rozwinął talentu sportowego. W 1963 r. ukończył AWF w Warszawie i uzyskał tytuł magistra. Pracował m.in. jako asystent w warszawskiej AWF oraz Filii AWF Kraków w Ostrowcu Świętokrzyskim, a także jako nauczyciel wychowania fizycznego w Technikum Samochodowym w Warszawie. Rekordy życiowe: 400 m – 48,4 (1959, Skarżysko-Kamienna), 800 m – 1.48,9 (1959, Mielec), 1000 m – 2.26,7 (1958, Lublin), 1500 m – 3.48,8 (1958, Łódź).
JAKUBOWSKI MIROSŁAW MARIAN, urodzony 2 II 1952 r. w Komornikach koło Działdowa, syn Stanisława i Pelagii z domu Stasiuk. Trenował biegi średnie, m.in. w Legii Warszawa. Był już wtedy czołowym biegaczem w kraju na dystansie 1500 m (rekord życiowy – 3:42,4). Do Stali Mielec, startującej w I lidze lekkoatletycznej, przybył ze Szczecina w 1975 r. W latach 1975-1978 osiągnął w mieleckim klubie szereg wartościowych rezultatów, m.in.: 1000 m – 2:20,8, 1500 m – 3:42,6, 3000 – 8:09,2 i stanowił mocny punkt drużyny. Wielokrotnie zwyciężał w zawodach krajowych i regionalnych, był czołowym biegaczem okręgu rzeszowskiego. W 1978 r. wyjechał z Mielca do Szczecina.
JAKUBOWSKI RYSZARD, urodzony 24 II 1959 r. w Stargardzie Szczecińskim, syn Adama i Janiny z domu Pałamarz. Absolwent ZSZ ZNTK „Stargard” w Stargardzie Szczecińskim. W okresie szkolnym rozpoczął treningi lekkoatletyczne (rzut młotem) w LKS Pomorze Stargard Szczeciński. Od 1977 r. pracował w Zakładach Naprawy Taboru Kolejowego w Stargardzie Szczecińskim i nadal startował w miejscowym LKS Pomorze. W czasie służby wojskowej (1979-1982) reprezentował barwy CWKS Legia Warszawa, a następnie powrócił do Stargardu Szczecińskiego i kontynuował starty w LKS Pomorze, pobierając za to stypendium sportowe. 27 XI 1986 r. przeprowadził się do Mielca, gdzie podjął treningi w FKS Stal. W latach 1987-1990 osiągnął najlepsze wyniki, zdobywając m.in.: tytuł wicemistrza Polski w rzucie młotem (66,88 m – Poznań, 1987) i brązowy medal Mistrzostw Polski (65,70 m – Piła, 1990). Rekord życiowy – 72,58 m osiągnął 9 VII 1992 r. na zawodach w Mielcu. Ponadto wielokrotnie plasował się w czołówce zawodów krajowych i międzynarodowych. Powoływano go do kadry narodowej. W dalszych latach 90. nie zrezygnował całkowicie z uprawiania sportu i wielokrotnie startował w mistrzostwach Polski oldbojów, zdobywając dwukrotnie złoty medal oraz ustanawiając rekordy Polski 35-latków (59,78 m) i 40-latków. W 1989 r. ukończył kurs instruktorów lekkoatletyki i został zatrudniony w FKS Stal na stanowisku instruktora. Jego wychowankowie odnieśli szereg sukcesów, m.in. Rafał Czachor (rzut młotem), Bartosz Brewka (rzut dyskiem), Jakub Giża (pchnięcie kulą), Ewelina Jacher (rzut młotem), Sebastian Janusz (rzut młotem), Dawid Piłat (rzut młotem) i Maria Duszkiewicz (rzut młotem) zdobyli medale na mistrzostwach Polski w kategoriach młodzieżowych i mistrzostwach seniorów (J. Giża). Ważniejsze osiągnięcia są wymienione w haśle LKS Stal Mielec. W 2021 r. w Plebiscycie TR Korso uznany został Trenerem Wychowawcą Młodzieży roku 2020.
JAKUBOWSKI TADEUSZ, urodzony 23 II 1915 r. w St. Pölten (Austria), syn Tomasza i Teofili z Szelichowskich. Ukończył Gimnazjum Państwowe w Stanisławowie, a następnie odbył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i w 1938 r. otrzymał tytuł magistra prawa. Po włączeniu ziem polskich we wrześniu 1939 r. do ZSRR, pracował jako nauczyciel matematyki w 10-letniej szkole radzieckiej i ukończył zaocznie Instytut Matematyczny we Lwowie. W marcu 1945 r. przybył do Mielca i podjął pracę w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego oraz w Liceum Pedagogicznym jako nauczyciel matematyki. W 1950 r. został zatrudniony w Liceum Administracyjno-Gospodarczym i Technikum Mechanicznym. Uczył matematyki, a ponadto: prawa, ekonomii politycznej, ekonomiki przemysłu oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Od 1955 r. do 1970 r. był kierownikiem Wydziału Zaocznego Technikum Mechanicznego, a następnie Zespołu Szkół Technicznych. W tym okresie wykształcenie średnie zdobyło ponad 5 tysięcy słuchaczy, w tym wielu pracowników WSK, którzy później ukończyli studia i pełnili kierownicze stanowiska. Wielu jego uczniów ukończyło studia matematyczne i zostało naukowcami, wykładowcami na uczelniach lub nauczycielami w szkołach różnych szczebli. Przez szereg lat pełnił społecznie funkcję prezesa ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego w ZST. Był zapalonym łyżwiarzem, organizował wyjazdy młodzieży na lodowisko do Dębicy i uczył elementów jazdy szybkiej i figurowej na lodzie. Na emeryturę przeszedł w 1975 r. Jako emeryt jeszcze przez 15 lat uczył w niepełnym wymiarze godzin i był wychowawcą w internacie ZST. Uczestniczył w międzynarodowej wymianie młodzieży Polski i NRD, towarzysząc wielokrotnie grupom młodzieży jako tłumacz. Za długoletnią i wyróżniającą się pracę pedagogiczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych i związkowych. Zmarł 27 IX 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JAŁOCHA HENRYK, urodzony 22 XII 1946 r. w Łodzi, syn Maksymiliana i Zofii z domu Kacprzak. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Łodzi i zdał maturę w 1965 r. Treningi piłkarskie rozpoczął w szkole podstawowej w Łodzi i w barwach ŁKS zdobył tytuł mistrza Polski juniorów w 1962 r. oraz 3. miejsce w 1963 r. W latach 1964-1965 rozegrał 7 meczów w reprezentacji Polski juniorów. W 1965 podjął studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie (później Akademia Wychowania Fizycznego) i grał w I-ligowej, a następnie II-ligowej Cracovii. Po ukończeniu studiów w 1970 r. otrzymał tytuły magistra i trenera II klasy. W latach 1970-1976 był bramkarzem Stali Rzeszów, grającej kolejno w I, II i ponownie w I lidze. Przyczynił się do wywalczenia Pucharu Polski w 1975 r. W klasyfikacji katowickiego Sportu za sezon 1975/1976 uplasował się na 2. miejscu (za Grzegorzem Lato). Przed sezonem 1976/1977 przeszedł do Stali Mielec – aktualnego mistrza Polski. W latach 1976-1978 rozegrał w mieleckich barwach 16 spotkań. Kolejnymi etapami kariery sportowej były występy w polonijnym klubie Falcons (Sokoły) w Kanadzie (1978-1979) i funkcja asystenta trenera w I-ligowej Stali Mielec, połączona z grą w II drużynie (1979-1980). W następnych latach poświęcił się wyłącznie pracy trenerskiej. Pracował w Finlandii (1980-1981), ponownie jako asystent trenera w Stali Mielec (1983), Tarnovii, Igloopolu Dębica, Unii Tarnów, Gryfa Mielec (1989-1992) i Stali II Mielec. Jako nauczyciel wychowania fizycznego pracował w Szkole Podstawowej w Chorzelowie (1982) i Szkole Podstawowej nr 9 w Mielcu (1988-1997). W następnych latach prowadził działalność prywatną. W latach 90. był wiceprzewodniczącym, a potem przewodniczącym Rady Osiedla im. W. Szafera. Został także wybrany do Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1994-1998.
JAMRUGIEWICZ HENRYKA (z domu RUDISCH), wdowa po Leonie Jamrugiewiczu, w latach 1851-1864 prowadziła aptekę w Mielcu. W 1864 r. wyszła za mąż za Władysława Satkowskiego – aptekarza (burmistrza Mielca w latach 1867-1870) i wspólnie prowadzili aptekę.
JAMRUGIEWICZ LEON WOJCIECH, urodzony ok. 1818 r. Uzyskał wykształcenie farmaceutyczne. Do Mielca przeniósł się z Dzikowa w 1841 r. Prowadził aptekę w Mielcu. Zmarł 12 X 1851 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym nad Wisłoką.
JAN, kramarz, jeden z najbogatszych mieszczan mieleckich pod koniec XVI w. Handlował m.in. z Krakowem. Był posiadaczem ogrodu i zagrody przy Błoniu oraz roli na polach mieszczańskich.
JAN, prawdopodobnie pierwszy łaziebnik miejski w Mielcu, wzmiankowany w 1527 r. Prowadził łaźnię miejską.
JAN, siodlarz czynny w Rzochowie w XVII w. (wzmiankowany w 1633 r.). Był właścicielem domu wybudowanego nad stawem, „podle brony miejskiej”. Był człowiekiem majętnym, opiekował się kościołem w Rzochowie.
JAN OD JEZUSA I MARYI (JAN KAPUŚCIŃSKI, o. trynitarz), urodzony w Mielcu 30 XII 1752 r. Wstąpił do zakonu trynitarzy 5 VIII 1770 r. Probanację odbył pod kierunkiem o. Wojciecha od św. Maurycego. Śluby zakonne złożył 6 VIII 1771 r. w Beresteczku. Studiował filozofię w Łucku, a teologię we Lwowie. Święcenia przyjął prawdopodobnie w 1777 r. Jako concionator i wikariusz pracował w Brahiłowie, a następnie był misjonarzem w Horochowie na Wołyniu. Pełnił też funkcję ministra w Beresteczku i Brahiłowie oraz definitora prowincjonalnego. Zmarł 6 IX 1805 r. w Brahiłowie.
JANAS FRANCISZEK, urodzony 6 XII 1926 r. w Wólce Buchowskiej koło Jarosławia, syn Jana i Anieli z domu Konieczny. Ukończył Gimnazjum i Liceum w Jarosławiu z maturą, a następnie studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim i Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra prawa. Po studiach pracował przez krótki czas w Sądzie Wojskowym w Warszawie, a w 1954 r. został skierowany do pracy w Sądzie Powiatowym w Mielcu. W 1958 r., w związku ze sprawą zbiórki pieniężnej na budowę kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, został zwolniony. Zatrudniono go jako radcę prawnego w kilku mieleckich instytucjach i firmach, w niepełnym wymiarze godzin. Był działaczem Stronnictwa Demokratycznego. Udzielał także pomocy prawnej m.in. działaczom NSZZ „Solidarność”. Na emeryturę przeszedł w 1984 r. Wyróżniono go odznaczeniami resortowymi. Zmarł 28 III 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach, pow. mielecki. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
JANAS STANISŁAW, urodzony 15 XI 1953 r. w Mielcu, syn Władysława i Katarzyny z domu Rokoszak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Trenował piłkę nożną i grał w zespole juniorów „Stali” Mielec. Pasjonował się też szachami. Trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza województwa rzeszowskiego juniorów, przez kilka lat był zawodnikiem II-ligowego zespołu szachowego ZDK Mielec. Zdobył uprawnienia instruktora szachowego i prowadził zajęcia z juniorami młodszymi. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w tym samym roku w WSK Mielec jako technolog, a następnie otrzymał awans na stanowisko mistrza. Równocześnie pracował społecznie w Zakładowym Domu Kultury, pełniąc funkcję przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii w Mielcu. Na początku lat 80. zaangażował się w działalność związków zawodowych i w czerwcu 1983 r. został wybrany przewodniczącym organizacji związkowej w WSK „PZL-Mielec”, jednej z największych w branżowych związkach zawodowych w kraju. W czerwcu 1984 r. wybrano go przewodniczącym Federacji Związków Przemysłu Lotniczego i Silnikowego, Mechanicznego, Elektronicznego i Precyzyjnego w Warszawie, toteż zrezygnował z mieleckiej funkcji związkowej i przeniósł się do Warszawy. Aktywnie uczestniczył w tworzeniu centrali związkowej OPZZ i wszedł w skład Prezydium OPZZ. Otrzymał też nominacje na członka Komisji Trójstronnej ds. Społeczno-Gospodarczych i członka Rady Ochrony Pracy. W 1991 r. został przewodniczącym ogólnokrajowego Związku Zawodowego Przemysłu Elektromaszynowego. W tym samym roku był współzałożycielem partii socjaldemokratycznej – Sojuszu Lewicy Demokratycznej i później jej wiceprzewodniczącym. Trzykrotnie wybierano go posłem SLD na Sejm RP; w II i III kadencji z listy woj. rzeszowskiego i w aktualnej IV kadencji z listy woj. podkarpackiego. W parlamencie zajmował się głównie problematyką przemysłową, w tym restrukturyzacją sektorową lotnictwa i przemysłu. W okresie kształtowania się nowej struktury politycznej i gospodarczej RP w latach 90. pracował w Nadzwyczajnej Komisji ds. Paktu o Przedsiębiorstwie Państwowym i przez pewien czas był jej przewodniczącym. Uczestniczył w pracach nad ustawą o specjalnych strefach ekonomicznych i przyczynił się do powołania pierwszej w Polsce SSE w Mielcu. W obecnej kadencji pełni funkcję przewodniczącego Sejmowej Komisji Obrony Narodowej i współtworzy prawne ramy restrukturyzacji armii polskiej, przygotowania jej do wymogów NATO oraz modernizacji technicznej. W 2004 r. przeszedł do Socjaldemokracji Polskiej. W wyborach do Sejmu RP w 2005 r. nie uzyskał mandatu. Pełni funkcje przewodniczącego Związku Zawodowego Przemysłu Elektromaszynowego oraz szefa Federacji Związków Zawodowych Pracowników Przedsiębiorstw Przemysłu Lotniczego, Silnikowego, Mechanicznego Elektronicznego i Precyzyjnego „Przemysł Specjalny”. W 2009 r. został wyróżniony Krzyżem Kawalerskim OOP. W 2015 r. – jako przedstawiciel OPZZ – został członkiem Rady Dialogu Społecznego, powołanej przez Prezydenta RP, a w 27 IX 2017 r. wybrano go na przewodniczącego Rady Branży OPZZ „Przemysł”.
JANECZEK JÓZEF (ksiądz), urodzony 5 II 1917 r. w Łysakowie, powiat mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1946 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1952 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz m.in. w Jazowsku. W 1960 r. został proboszczem w Bystrzycy, a w 1970 r. zrezygnował z funkcji. Od 1975 r. był rezydentem w Łysakowie i pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii św. Klemensa w Czerminie. Odznaczony EC. Zmarł 16 III 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Czerminie.
JANICA WŁADYSŁAW, urodzony 6 IV 1912 r. w Wilkowicach, powiat bielsko-bialski, syn Jana i Marianny z domu Beker. Ukończył 3-letnią szkołę zawodową w Białej. W latach 1932-1935 zatrudniony był w Wojskowych Warsztatach Lotniczych w Dęblinie, a w okresie 1935-1939 w słynnej Wojskowej Szkole Szybowcowej w Ustianowej jako kierownik warsztatów i zastępca komendanta. W czasie okupacji hitlerowskiej, od 10 IV 1941 r. do 1 VIII 1944 r., pracował w Flugzeugwerk Mielec (niemiecka nazwa przedwojennej Wytwórni Płatowców nr 2) jako brygadzista w oddziale startowym. 3 V 1943 r. został aresztowany z grupą pracowników pod zarzutem sabotażu i osadzony w areszcie śledczym w Tarnowie, a potem w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz z karą śmierci w bloku XI (nr więźnia 153142). Cudem ocalony wrócił do fabryki w Mielcu 21 XII 1943 r. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) pozostał w mieleckich zakładach lotniczych. Początkowo brał udział w usuwaniu szkód wojennych, a następnie pracował jako mechanik lotniczy w oddziale montażu ostatecznego. Równocześnie ukończył kurs pilotażu i uzyskał licencję pilota samolotowego. Z dniem 1 II 1945 r. podjął obowiązki pilota-kuriera na linii kurierskiej Mielec-Rzeszów-Lublin. W czerwcu 1945 r. zakończył pracę w Mielcu i powrócił w rodzinne strony. Od 7 VI 1945 r. do VIII 1948 r. pełnił funkcję kierownika technicznego nowo utworzonych Warsztatach Szybowcowych Ministerstwa Komunikacji z siedzibą w Białej, przekształconych później w Warsztaty Instytutu Szybownictwa w Bielsku-Białej. W I Krajowych Zawodach Lotniczych, przeprowadzonych w dniach 25-27 VIII 1946 r. na lotnisku Aeroklubu Bielsko-Bialskiego w Aleksandrowicach, zajął w zespole z Franciszkiem Kępką 3. miejsce. Był także członkiem ekipy Polski w I Międzynarodowym Tygodniu Szybowcowym w Szwajcarii (VII 1947 r.). W 1948 r. został przeniesiony do Warszawy, gdzie do 1958 r. pełnił szereg funkcji, m.in. inspektora krajowych warsztatów lotniczych i komisarzem technicznym w Aeroklubie Rzeczypospolitej Polskiej (później APRL). W latach 1958-1971 był dyrektorem Lotniczych Zakładów Naprawczych APRL w Krośnie. Od 1971 r. do 1973 r. pracował w Zakładzie Usług Agrolotniczych WSK w Warszawie jako kierownik WKT. Ponadto przez wiele lat był członkiem Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma medalami branżowymi. Za całokształt działalności w polskim lotnictwie sportowym został wyróżniony przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) w 1962 r. prestiżowym Dyplomem im. Paula Tissandiera. Zmarł 31 III 1973 r. Pochowany w Warszawie na cmentarzu w Wilanowie, pod śmigłem ofiarowanym przez lotniczych przyjaciół.
(Biogram poprawiony i uzupełniony po konsultacji z rodziną śp. W. Janicy.)
JANICKI EUGENIUSZ, urodzony 1 II 1930 r. w Małej Kłodzie, pow. puławski, syn Jana i Anny z domu Więzik. Ukończył Gimnazjum Czartoryskich w Puławach (1948 r.), a następnie Liceum im. J. Zamoyskiego w Lublinie (1950 r.). Studia odbył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1955 r. otrzymał dyplom lekarza medycyny. Pracę zawodową rozpoczął 1 I 1956 r. na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Powiatowego w Mielcu oraz w Poradni Rejonowej. W latach 1958-1966 kierował Wiejskim Ośrodkiem Zdrowia w Przecławiu, a od 1966 r. był kierownikiem Poradni Rejonowej nr 2. W 1960 r. zdobył I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych. Od 1 V 1962 r. pełnił funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych, a od IX 1969 r. obowiązki ordynatora, zaś od 1 I 1970 r. do odejścia na emeryturę 31 XII 1995 r. sprawował funkcję ordynatora tegoż oddziału. W tym czasie doprowadził do powstania sali intensywnego nadzoru medycznego – jednej z pierwszych w woj. rzeszowskim. Przez wiele lat prowadził Poradnię Kardiologiczną w Mielcu, pracował w niej jeszcze na emeryturze. Ponadto okresowo pracował w Pogotowiu Ratunkowym, Ambulatorium WSK „PZL-Mielec” oraz prowadził Poradnię Reumatologiczną. Był wychowawcą wielu mieleckich internistów. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Internistów. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 22 II 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kurowie Lubelskim, pow. puławski.
JANICKI MIROSŁAW ADAM, urodzony 18 IV 1959 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Marianny z Żurkowskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. W latach szkolnych grał w siatkówkę w zespole juniorów Stali Mielec i przyczynił się do zdobycia przezeń mistrzostwa Polski juniorów w 1975 r. Występował także w reprezentacji Polski juniorów. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie odbył w latach 1977-1983 r. Grając w drużynie siatkówki AM Lublin, wywalczył tytuł mistrza Polski Akademii Medycznych w 1978 r. (wybrany został najlepszym zawodnikiem turnieju) i III miejsce w 1982 r. 1 XII 1983 r. podjął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Rejonowego w Mielcu i pracuje w nim nadal. Po uzyskaniu I stopnia specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych w 1987 r. został młodszym asystentem, a po otrzymaniu tytułu specjalisty II stopnia z zakresu chorób wewnętrznych (w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie) awansował na stanowisko starszego asystenta. Pracował ponadto okresowo w Ambulatorium WSK „PZL-Mielec” i jako lekarz zakładowy Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego oraz w latach 1985-1999 w Przychodni Rejonowej nr 2 w Mielcu. W 1997 r. został mianowany zastępcą ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Rejonowego w Mielcu. Od 10 lat prowadzi Specjalistyczną Poradnię Kardiologiczną. Posiada certyfikat na wykonywanie badań USG (w tym ECHO), wydany przez Polskie Towarzystwo Ultrasonograficzne. W 2002 r. uzyskał tytuł specjalisty II stopnia z zakresu kardiologii w CMKP w Warszawie. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Internistów, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i jego Sekcji Echokardiografii, Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego i Polskiego Towarzystwa Naczynia Tętniczego. Angażuje się w działalność na rzecz środowiska – został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002.
JANIK JOLANTA BARBARA (z domu GRZECH), urodzona 13 VII 1963 r. w Mielcu, córka Bronisława i Weroniki z domu Bajor. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1982 r. W latach szkolnych występowała w zespole „Mali Rzeszowiacy” i grała w drużynach młodzieżowych sekcji piłki siatkowej FKS Stal Mielec. Należała też do Związku Harcerstwa Polskiego. Pracę zawodową rozpoczęła jako nauczyciel w Przedszkolu Państwowym nr 3 w Mielcu (1982-1983), a kolejnymi miejscami pracy nauczycielskiej były: Przedszkole Państwowe nr 15 w Mielcu (1989-1990) i Przedszkole Miejskie nr 12 w Mielcu (1994-2018). W tym czasie ukończyła Studium Nauczycielskie (wychowanie przedszkolne) w Tarnobrzegu (1992 r.), a następnie studiowała na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1999 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki w zakresie nauczania początkowego. Ukończyła też studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2001 r.) oraz szereg kursów specjalistycznych. Od 2004 r. pełniła funkcję lidera WDN. Jest inicjatorem i współorganizatorem wielu form artystycznych i rekreacyjnych dla dzieci przedszkolnych. W wyniku konkursu od 1 IX 2018 r. pełni funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 12 im. Marii Konopnickiej w Mielcu.
JANIKOWSKI HENRYK, urodzony 22 XI 1954 r. w Wałbrzychu, syn Jana i Cecylii z domu Dulat . Treningi piłkarskie rozpoczął w Górniku Wałbrzych. W 1980 r. przeszedł z II-ligowego Górnika do I-ligowej Stali Mielec. W jej barwach rozegrał 79 meczów i strzelił 19 bramek. W młodzieżowej reprezentacji Polski wystąpił 2 razy, a w I reprezentacji Polski rozegrał 4 mecze (z Japonią) i strzelił 2 bramki. W sezonie 1983/1984 grał w Cracovii, a w sezonie 1984/1985 i rundzie jesiennej sezonu 1985/1986 w Górniku Wałbrzych.
JANISZEWSKI EDWARD JAN, urodzony 7 XI 1928 r. w Nowym Miadziole k/Nowogródka (aktualnie Białoruś), syn Ignacego i Marianny z domu Kapinos. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, maturę zdał w 1947 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i w 1956 r. otrzymał tytuł lekarza medycyny. W tym samym roku podjął pracę w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. W 1964 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu dermatologii i wenerologii. Od 1 XI 1971 r. do 31 I 1975 r. pełnił obowiązki ordynatora Oddziału Dermatologicznego mieleckiego szpitala, a od 1 II 1975 r. do 31 XII 1993 r. był ordynatorem tego oddziału. Obok pracy w szpitalu wykonywał szereg innych obowiązków. Okresowo pracował w Przychodni Obwodowej (1956-1958), kierował Powiatową Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną w Mielcu (1958-1960), Ośrodkiem Zdrowia w Padwi Narodowej, a następnie Ośrodkiem Zdrowia w Rzemieniu. Prowadził także Poradnię Dermatologiczną przy Szpitalu Powiatowym (Rejonowym) w Mielcu i podobną poradnię przy WSK „PZL-Mielec”. Był także lekarzem zakładowym w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 XII 1993 r., ale jeszcze przez szereg lat pracował w niepełnym wymiarze godzin. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Otrzymał szereg odznaczeń resortowych. Zmarł 27 X 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zawadzie k/Dębicy.
JANKOWSKA JADWIGA (z domu Augustyn), urodzona 8 VIII 1936 r. w Mielcu, córka Romana i Marii z domu Żola. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1955 r. W latach 1955-1962 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Wojsławiu, od 1962 r. do 1966 r. w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu, a w latach 1966-1986 w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu. Systematycznie się dokształcała. Ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (1964 r.), Studium Metodyczne w Rzeszowie (1976 r.) i Wyższe Studium Zawodowe (1981 r.). Upowszechniała wśród uczniów idee oszczędzania. Wielokrotnie pracowała jako wychowawczyni na koloniach letnich dla dzieci WSK Mielec. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej otrzymała m.in. nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania w 1980 r. Działała społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego, pełniąc funkcję sekretarza Ogniska przy Szkołach nr 6 i 7. W latach 1986-1990 pracowała jako sekretarz Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu i równocześnie kierownik Klubu Nauczycielskiego „Belfer”. Od 1990 r. do 2019 r. była przewodniczącą Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu. Wyróżniona odznaczeniami państwowymi i resortowymi, m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2019 r. otrzymała Honorową Nagrodę Albertus.
JANKOWSKA MIECZYSŁAWA (z domu KAWA), urodzona 24 VIII 1916 r. w USA, córka Aleksandra i Salomei z domu Oszajca. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego im. E. Plater w Mielcu. Od 2 XI 1930 r. należała do I Drużyny Harcerek im. Emilii Plater, działającej przy wymienionym Seminarium. Ukończyła kurs drużynowych i otrzymała stopień przewodnika. W latach 1944-1946 była drużynową drużyny żeńskiej w ramach organizacji harcerskiej „Watra” w Mielcu. Od 1946 r. do 1948 r. pełniła funkcję komendantki Hufca Żeńskiego ZHP Mielec, a następnie do 1949 r. była namiestnikiem zuchowym w Chorągwi Rzeszowskiej ZHP. W latach 50. pracowała w Domu Harcerza w Mielcu jako instruktor robótek ręcznych i dziewiarstwa, a następnie została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu i tam pracowała do emerytury, m.in. jako nauczyciel bibliotekarz. Powróciła do ZHP, po odrodzeniu się tej organizacji w Mielcu w 1957 r. Pełniła funkcję namiestnika zuchowego w Komendzie Hufca ZHP, a od 1958 r. była zastępcą komendanta Hufca ZHP w Mielcu. Inicjowała liczne imprezy dla dzieci, m.in. „Święto Jesieni”, „Bal Królowej Zimy” i „Topienie Marzanny”. Prowadziła szkolenia instruktorów zuchowych. Posiadała stopień harcmistrza. Działała także w Związku Nauczycielstwa Polskiego, m.in. przez kilka lat była księgową w Zarządzie Oddziału ZNP w Mielcu. Zmarła 11 V 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JANKOWSKA – KURAL MAGDALENA (z domu JANKOWSKA), urodzona 9 VI 1968 r. w Łodzi, córka Ryszarda i Zofii z domu Buczek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1987 r. Studia na Wydziale Ogrodniczym (kierunek – rośliny ozdobne) Akademii Rolniczej w Krakowie ukończyła w 1992 r. z tytułem magistra. W czasie studiów pełniła funkcję przewodniczącej Koła Naukowego Ogrodników AR i organizowała wystawy ogrodnicze w Krakowie. W 1990 r. otrzymała Dyplom Oasis Floral Design Basic Course. W 1991 r. wykonała m.in. aranżację kwiatową w Centrum Zdrowia Dziecka w Prokocimiu na wizytę papieża Jana Pawła II oraz dekorację kwiatową kolegiaty św. Anny w Krakowie. Po zakończeniu studiów w 1992 r. została współwłaścicielką Kwiaciarni „Sonia” w Mielcu przy ul. 3 Maja. (Pierwszym właścicielem był jej dziadek – Kazimierz Buczek.) Odtąd jako wykwalifikowana florystka inspirowała i włączyła się w różne formy ekspozycji kwiatów i edukacji florystycznej, głównie w rodzinnym Mielcu. Była współorganizatorką Kwiatowych Targów Ślubnych w Mielcu, wykonywała aranżacje kwiatowe na uroczystości religijne w kościołach w Mielcu i okolicy oraz na imprezy artystyczne i rozrywkowe, m.in. Miss Mielca. Prowadziła wykłady na szkoleniu „Bukieciarstwo” w Mielcu. Była też nauczycielem na kierunku – florysta w Centrum Kształcenia Torus w Kielcach – Oddział w Mielcu. Równocześnie pogłębiała swoją wiedzę i umiejętności, uczestnicząc w warsztatach florystycznych Biura Kwiatowego Holandia (2001-2008) i na Sycylii (2019 r.). Jako pierwsza w Mielcu uruchomiła kwiaciarnię internetową (2015 r.).
JANKOWSKA-MOKRZYCKA ILONA DARIA (z domu JANKOWSKA), urodzona 22 IV 1989 r. w Radomyślu Wielkim, córka Stanisława i Kazimiery z domu Nowak. Absolwentka V Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. St. Sierż. Pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu z maturą w 2008 r. Studiowała na Wydziale Informacji Naukowej (kierunek – prasoznawstwo z elementami dziennikarstwa) Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Pracę zawodową rozpoczęła jako manager polskiej edycji konkursu dla modelek The Look Of The Year (2010-2012). Ponadto w 2010 r. rozpoczęła działalność w zakresie organizacji i produkcji pokazów mody i prowadzi ją nadal. M.in. od 2010 r. prowadzi projekt Mielec Fashion Week, promujący debiutujących projektantów z całego kraju. Partnerem projektu jest Międzynarodowa Szkoła Kostiumografii i Projektowania Ubioru w Warszawie i od 2015 r. Targi Mody Poznań. Dotychczas w 6 edycjach zaprezentowało się około 150 projektantów mody. Jest także pomysłodawcą projektu Models Akademy w ramach działalności Egurrola Dance Studio (2013). Wspólnie z Agnieszką Chmielowiec uruchomiła projekt społeczny „Nazywam się kobieta”, mający na celu rozwój kobiet. Jest laureatką (z projektem MFW) Podkarpackich Nagród Mody w kategorii „Wydarzenie Roku 2013” oraz wyróżnioną w ogólnopolskim konkursie poetyckim „O Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca” za wiersz „Kobieta”.
JANKOWSKI ANDRZEJ TADEUSZ, urodzony 28 XI 1947 r. w Wojsławiu, syn Józefa i Władysławy z domu Róg. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (potem I LO), maturę zdał w 1966 r. Studia odbył na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra fizyki. W tym samym roku podjął pracę nauczyciela fizyki w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Wielu jego wychowanków osiągnęło znaczne sukcesy naukowe i zawodowe. Od 1997 r. pełni funkcję zastępcy dyrektora II LO. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w WSGiZ w Mielcu. Jest członkiem Koła Łowieckiego „Knieja” i od 20 lat pełni w nim funkcję sekretarza. W 2008 r. przeszedł na emeryturę, ale później uczył w niepełnym wymiarze godzin.
JANKOWSKI JÓZEF, urodzony 14 I 1912 r. w Kosowie, pow. gostyński, syn Franciszka i Marii z Jankowskich. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Wągrowcu. Od 1934 r. pracował jako nauczyciel w powiecie pińskim na Polesiu. W czasie okupacji hitlerowskiej zatrudniony został w szkole w Rzochowie, a następnie w Wojsławiu, gdzie prowadził także tajne nauczanie i w latach 1942-1944 był dowódcą plutonu AK. Po wojnie pełnił funkcję kierownika szkoły w Wojsławiu. Prowadził amatorski zespół teatralny w Wojsławiu. Wystawiał z nim sztuki dramatyczne i wodewile. Zespół ten wyjeżdżał na występy do innych miejscowości oraz uczestniczył w przeglądach i konkursach, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W 1950 r. Józef Jankowski został mianowany podinspektorem szkolnym w Mielcu, a od 1958 r. do przejścia na emeryturę w 1972 r. pełnił funkcję inspektora szkolnego w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Był współorganizatorem wielu inicjatyw społecznych na terenie Mielca i powiatu mieleckiego, a zwłaszcza budowy kilkudziesięciu szkół. Nagrodzony odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz odznakami resortowymi. Zmarł 15 VI 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JANKOWSKI LECH, urodzony 6 II 1944 r. w Łucku (ZSRR, aktualnie Ukraina), syn Wincentego i Genowefy ze Skulimowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Lubaczowie, egzaminy maturalne zdał w 1962 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1969 r. Pierwszym miejscem pracy był Szpital Miejski w Przemyślu. Później pracował w Przychodni Obwodowej w Bydgoszczy i Wojewódzkim Szpitalu w Tarnobrzegu. W 1975 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu anestezjologii i reanimacji. Poza pracą w szpitalu zorganizował i prowadził unikalną w skali kraju Specjalistyczną Poradnię do Walki z Bólem w Tarnobrzegu-Machowie. W 1982 r. został zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu na stanowisku starszego asystenta, jako jedyny wówczas anestezjolog w Szpitalu Rejonowym. W latach 80. uzyskał II stopień specjalizacji z zakresu anestezjologii i reanimacji oraz wyszkolił grupę lekarzy i pielęgniarek w celu sformowania samodzielnego pionu anestezjologicznego w mieleckim szpitalu. W kwietniu 1994 r. został mianowany ordynatorem nowo utworzonego Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Opieki Medycznej. Zmarł 22 VI 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JANOCHA ROBERT PIOTR, urodzony 9 III 1966 r. w Przemyślu, syn Józefa i Ireny. Absolwent szkoły średniej w Jarosławiu z maturą w 1985 r. Studiował na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Lublinie i w 1991 r. uzyskał tytuł magistra farmacji. Po studiach został zatrudniony w Akademii Medycznej w Lublinie – Katedrze i Zakładzie Syntezy i Technologii Chemicznej Środków Leczniczych, a następnie w aptece przy Szpitalu Onkologicznym w Lublinie. Od 1996 r. był pracownikiem apteki Farmapol, a w 1998 r. otwarł własną aptekę w Mielcu przy ul. M. Pisarka. W kolejnych latach uruchomił kolejne apteki na terenie Mielca. Był członkiem Podkarpackiej Okręgowej Izby Aptekarskiej w Rzeszowie i pełnił w niej różne funkcje, m.in. był skarbnikiem. Zmarł 15 I 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
JANOWSKI KACPER (ksiądz), proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Rzochowie w latach 1611-1618.
JANUS ARTUR, urodzony 18 III 1948 r. w Stolarzowicach k/Bytomia, syn Józefa i Walerii z domu Wieszałka. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zabrzu, maturę zdał w 1967 r. Gry w piłkę nożną uczył się w klubie Tempo Stolarzowice. Do I-ligowej Stali Mielec przeszedł pod koniec 1971 r. W latach 1972-1976 rozegrał w pierwszym zespole 54 mecze. Przyczynił się do zdobycia przez Stal tytułu mistrza Polski w 1973 i 1976 r. oraz wicemistrza Polski w 1975 r. Przed sezonem 1976/1977 przeszedł do II-ligowej Wisłoki Dębica i tam początkowo był zawodnikiem, a później II trenerem i kierownikiem drużyny. W latach 80. powrócił do Stali Mielec i został zatrudniony w WSK z oddelegowaniem do pracy w sekcji piłki nożnej. Pełnił m.in. funkcję kierownika drużyny. Zmarł 10 II 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JANUSZ JAN, urodzony 16 XII 1943 r. w Żołyni, syn Franciszka i Zofii z domu Kordas. Pracę zawodową rozpoczął w 1960 r. jako tłoczarz w Łańcuckiej Fabryce Śrub w Łańcucie. W 1961 r. przeniósł się do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, gdzie został zatrudniony na stanowisku ślusarza. W latach 1962-1965 odbył zasadniczą służbę wojskową (starszy kapral). Po powrocie ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (1968) i pracował na stanowiskach: normologa, kalkulatora, inspektora, specjalisty do spraw osobowych, specjalisty technologa i kierownika sekcji w Wydziale Narzędziowo-Przyrządowym. W 1981 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 1982 r. pełnił funkcję kierownika Oddziału Gospodarki Magazynowej, a od 1990 r. – kierownika Zespołu Magazynów. Po restrukturyzacji WSK (1993) w Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o. został kierownikiem Działu Handlowego, a w 1995 r. kierownikiem Oddziału Sprzedaży. W 1997 r. powierzono mu funkcję zastępcy kierownika Wydziału Remontów Silników, a w 1999 r. został kierownikiem tego wydziału. W czasie pracy zawodowej zaangażował się w ruch racjonalizatorski, m.in. był współtwórcą wniosków racjonalizatorskich. Należał do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich oraz Polskiego Związku Motorowego. Na emeryturę przeszedł 30 IX 1999 r. Wyróżniony m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
JANUSZ SEBASTIAN KAMIL, urodzony 21 XII 1995 r. w Mielcu, syn Jerzego i Ewy z domu Wilk. Absolwent Technikum nr 3 w Mielcu, maturę zdał w 2015 r. Od lat szkolnych trenuje lekkoatletykę w LKS Stal Mielec. Specjalizuje się w rzucie młotem i należy do grupy najlepszych polskich młociarzy. Jego klubowym trenerem jest Ryszard Jakubowski. Najważniejsze osiągnięcia: *2013 r.: Mistrzostwa Polski Juniorów (Kraków) – 3. miejsce; *2014 r.: Mistrzostwa Polski Juniorów (Toruń) – 2. miejsc; *2015 r.: Młodzieżowe Mistrzostwa Polski U23 (Białystok) – 3. miejsce (63,25 m); *2016 r.: Młodzieżowe Mistrzostwa Polski U23 (Jelenia Góra) – 1. miejsce – młodzieżowy mistrz Polski (65,57 m).
JANUSZ ZOFIA (z domu GOŁĄBEK), urodzona 22 V 1947 r. w Jadachach, powiat tarnobrzeski, córka Wojciecha i Marii z domu Rębisz. Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Medycznej Asystentek Pielęgniarstwa w Mielcu (1966) została zatrudniona w Przychodni Obwodowej w Mielcu, a w 1968 r. przeszła do pracy w Żłobku Miejskim przy ul. I. Łukasiewicza. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu (1972) i Medyczne Studium Zawodowe w Przemyślu (1973). W 1974 r. została mianowana kierownikiem nowo utworzonego Żłobka nr 3 w Mielcu przy ul. Spółdzielczej. W związku z rozbudową osiedla J. Krasickiego (od 1990 r. osiedle Lotników) żłobek ten został przeniesiony w 1986 r. do nowego obiektu przy ul. M. Pisarka. W obu przypadkach była organizatorem „od podstaw” placówki i jej działalności opiekuńczo-wychowawczej. Prowadziła praktyki zawodowe uczennic mieleckiego Liceum Medycznego w żłobku. Była członkiem ZZ Pracowników Służby Zdrowia i Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Zmarła 17 XI 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JANYST ŁUKASZ, urodzony 6 X 1983 r. w Kielcach, syn Józefa i Stanisławy z domu Samiczak. Absolwent Technikum Elektronicznego w Kielcach, maturę zdał w 2002 r. Ukończył studia licencjackie z zakresu ekonomii i zarządzania w Wyższej Szkole Handlowej w Kielcach (kierunek – informatyka w zarządzaniu) z tytułem licencjata, a następnie studia magisterskie, także z zakresu ekonomii i zarządzania w tej uczelni (kierunek – ekonomiczne zastosowanie informatyki) z tytułem magistra. Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną w Młodzieżowym Centrum Sportowym „Słoneczne Wzgórze” w Kielcach, a następnie w Klubie Sportowym Iskra Kielce, przekształconym (po kilku zmianach nazw) na VIVE Kielce. W czasie gry w tym klubie (2000-2007) jako prawoskrzydłowy przyczynił się do zdobycia: złotego, srebrnego i brązowego medalu Mistrzostw Polski oraz dwukrotnie Pucharu Polski. Ponadto w czasach szkolnych grał drużynie, która w kategorii młodzików zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski. Przed sezonem 2007/2008 przeszedł do SPR Stal Mielec (później Tauron Stal Mielec) i wniósł duży wkład w zdobycie brązowego medalu Mistrzostw Polski w sezonie 2011/2012. Wyróżniająca się gra zaowocowała powołaniami do młodzieżowej reprezentacji Polski, a od 2011 r. do I reprezentacji Polski seniorów. W SPR Stal Mielec grał do końca sezonu 2020/2021, a następnie zakończył wyczynową karierę sportową. Uzyskał licencję trenerską B Związku Piłki Ręcznej w Polsce. Został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku podinspektora w Biurze Promocji i Sportu. Jest też trenerem w Stowarzyszeniu Akademia Ręczniaków JBS w Mielcu.
JAN Z KOPRZYWNICY, pastor rzochowski w 2. poł. XVI w. Wtedy to właściciel Rzochowa Jan Tarnowski (Rzemieński), po przejściu na kalwinizm, wypędził katolickich duchownych z rzochowskiego kościoła i zamienił go na zbór kalwiński. Jan z K. uczestniczył w 1561 r. w kalwińskim synodzie generalnym w Wodzisławiu. Na początku lat 80. XVI w. Stanisław Tarnowski, syn Wojciecha, doprowadził do rekatolizacji kościoła w Rzochowie.
JAN Z MIELCA, urodzony około 1580 r., syn Kacpra, mieszczanina mieleckiego. Studiował w Akademii Krakowskiej w ostatnich latach XVI w. i otrzymał tytuł bakałarza. Pracował jako nauczyciel w szkole w Chorzelowie.
JAN (I) TRESTKA (ŻUK, ZOK, ZUG) Z PIOTRKOWIC, ZDZIESŁAWIC, GIERCZYC, MIELCA, herbu Gryf, urodzony ok. 1372 r., syn Paszka (I) Trestki i Pachny, córki Niemierzy i Cudki. W latach 1386-1390 stał się właścicielem kilku wsi, w tym Piotrkowic i Rudy. 10 XI 1405 r. dokonał wraz z bratem – Paszką (II) Trestką – działu dóbr po zmarłym ojcu. W rezultacie przypadły mu niemal wszystkie posiadłości Trestków w Sandomierszczyźnie, w tym cały klucz mielecki: Mielec, Wola Mielecka, Dutów, Trzciana, Borzyszowice i Rzędzianowice. Zajął się zagospodarowaniem tych terenów, a w 1410 r. pisał się już „z Mielca”. Prawdopodobnie wybudował w Mielcu dwór i przeniósł swoją siedzibę z Lasocic do Mielca. Zainicjował budowę kościoła pod wezwaniem św. Mateusza i Najświętszej Maryi Panny w Mielcu. Razem z matką Pachną ufundowali kościół parafialny w Zdziesławicach. Zmarł na przełomie 1416 i 1417 r.
JAN (II) Z GIERCZYC, KALISZAN, MIELCA, herbu Gryf, urodzony przed 1416 r., syn Jana (I) Trestki. Otrzymał po ojcu m.in. klucz mielecki z dworem w Mielcu („villa de Mielecz”). Był dworzaninem króla Kazimierza Jagiellończyka, a w latach 1445-1455 burgrabią lubelskim. Czynił starania o lokację miasta na terenie wsi Mielec i uzyskał ten przywilej od króla Kazimierza Jagiellończyka 17 III 1457 r. w czasie sejmu w Piotrkowie. Z nieznanych przyczyn nie zrealizował tego przedsięwzięcia. Zmarł na przełomie 1459 i 1460 r.
JAN (III) Z MIELCA (MIELECKI), urodzony przed 1459 r., jeden z dwóch synów Jana (II) z Gierczyc, Kaliszan i Mielca oraz Zofii. Po śmierci ojca, wspólnie z bratem Bernardynem otrzymał w spadku m.in. klucz mielecki. (Jako bracia niedzielni, bo tak postanowili, nie rozdzielili tego majątku do końca życia.) Był jednym z założycieli Mielca 18 XI 1470 r. (drugim był Bernardyn), na podstawie zezwolenia króla Kazimierza Jagiellończyka z 17 III 1457 r. Także wspólnie z bratem Bernardynem byli fundatorami kościoła parafialnego w Cmolasie, wybudowanego prawdopodobnie w latach 1462-1489. Zmarł około 1487 r.
JAN Z PRZECŁAWIA, proboszcz mielecki w XV w. Zrezygnował z probostwa około 1491 r.
JAN Z TARNOWA, urodzony przed 1349 r., syn Rafała z Tarnowa i Dzierżki z Wielowsi, harbu Leliwa. Pełnił wiele znaczących w państwie polskim funkcji, m.in. podkomorzego sandomierskiego, marszałka wielkiego koronnego, marszałka królewskiego, starosty radomskiego, kasztelana sandomierskiego, wojewody sandomierskiego, starosty sandomierskiego, starosty generalnego Rusi, wojewody krakowskiego i starosty krakowskiego. Był właścicielem Tarnowa, Jarosławia i Wielowsi. Dzięki jego staraniom król Ludwik Węgierski zezwolił na lokację miasta Rzochowa, prawdopodobnie w latach 1380-1382. Zmarł w 1409 r.
JAN Z WIELOPOLA, proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Rzochowie w latach 1603-1608.
JAŃCZAK TOMASZ MACIEJ, urodzony 11 XI 1971 r. w Szczecinku, syn Romana i Haliny. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Księżnej Elżbiety w Szczecinku, maturę zdał w 1990 r. Ukończył Akademię Ekonomiczną w Poznaniu w 1995 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. Od 1 X 1996 r. pracował w firmie POLSPAN jako pełnomocnik do spraw organizacji produkcji firmy MELNOX w Mielcu. Od 1 VI 1997 r. pełni funkcje wiceprezesa Zarządu MELNOX i wiceprezesa Zarządu KRONO-WOOD w Mielcu. Przyczynił się do ich rozwoju oraz uzyskania prestiżowych wyróżnień, m.in. MELNOX otrzymał tytuł „Lider Polskiej Ekologii” w 2000 r., a KRONO-WOOD tytuł „Przedsiębiorstwo Fair Play” w 2002 r. Firmy te wspomagają wiele przedsięwzięć społecznych, m.in.: były strategicznym sponsorem żeńskiej drużyny KPS „Stal” Mielec (wicemistrzostwo Polski w 2000 r.), finansowały akcję „Wyprawka dla żaka”, organizowały konkursy dla najlepszych uczniów, udzielały pomocy finansowej i rzeczowej dla domów dziecka, żłobków, przedszkoli i szkół, instytucji i organizacji charytatywnych oraz osób chorych i potrzebujących. Za pomoc szkołom otrzymał w 2003 r. honorową statuetkę „Belferka”.
JARACZA STEFANA (ULICA), niedługa (159 m), „ślepa” uliczka na osiedlu Wolności, boczna ulicy M. Ćwiklińskiej. Rangę ulicy miejskiej uzyskała w 1977 r. Przy jej skrzyżowaniu z ul. M. Ćwiklińskiej stoi obelisk z kostki granitowej z tablicą upamiętniającą osoby, które oddały życie w walce z najeźdźcą hitlerowskim w latach 1939-1945. Po obu jej stronach stoją domy jednorodzinne. Poczatkowo miała ledwie utwardzoną nawierzchnię. W 2004 r. otrzymała nawierzchnię z masy mineralno-asfaltowej i chodniki z kostki brukowej.
Patron ulicy: STEFAN JARACZ (1883-1945) to jeden z najwybitniejszych aktorów polskich. Grał w teatrach Krakowa, Poznania, Łodzi i Warszawy, w zdecydowanej większości w głównych rolach. W latach 30. XX w. kierował Teatrem „Ateneum” w Warszawie. Grał w blisko 30 filmach, występował także w radiowych adaptacjach sztuk teatralnych. Stworzył szereg znakomitych kreacji. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji, za co został uwięziony w obozie oświęcimskim. Grywał w obozowym teatrze, co z pewnością pomogło mu przeżyć obóz. Po wojnie został radnym miasta stołecznego Warszawy, ale powrót do życia teatralnego przerwała śmierć.
JARMARK GRYFITÓW, impreza handlowa zorganizowana w dniach 16-19 VI 1989 r. na Placu Centralnym w Mielcu przez Radę Jarmarków Regionalnych w Polsce i Urząd Miejski w Mielcu. Uczestniczyło w nim kilkudziesięciu kupców i kolekcjonerów z całego kraju, zajmujących się handlem obwoźnym. (Większość z nich uczestniczyła rokrocznie w słynnym Jarmarku Dominikańskim w Gdańsku.) Impreza dostarczyła duże ilości towarów, głównie tekstyliów i odzieży, na ubogi ówczesny mielecki rynek.
JARMARK PIEŚNI I TAŃCA, wielka impreza folklorystyczna, organizowana w Mielcu w latach 1968-1979 przez Zakładowy Dom Kultury WSK (później RCK WSK) przy współudziale Związku Zawodowego Metalowców i pod patronatem Centralnej Rady Związków Zawodowych w Warszawie.
I Rzeszowski Jarmark Pieśni i Tańca „Mielec-68” odbył się na scenie ZDK w dniach 16-20 XI 1968 r. Wzięło w nim udział 10 zespołów pieśni i tańca i 4 kapele ludowe. Prezentacjom artystycznym towarzyszyła sesja popularnonaukowa na temat folkloru i amatorskiego ruchu artystycznego.
– II Rzeszowski Jarmark Pieśni i Tańca „Mielec-69” zorganizowano ponownie na scenie ZDK w dniach 7-10 XI 1969 r. Uczestniczyło w nim 14 zespołów pieśni i tańca
oraz 5 kapel ludowych. Wprowadzono nagrodę honorową „Złote Skrzydło Ikara”, którą otrzymały ZPiT: „Lasowiacy” ze Stalowej Woli i „Warmia” z Olsztyna. Odbyła się konferencja „Rola folkloru we współczesnej kulturze”. Eksponowano wystawy: „Sztuka ludowa Serbów Łużyckich”, „Opieka państwa nad sztuką w Rzeszowskiem”, „Polski kostium i tkaniny ludowe” i „Hafty z Bobowej”.
– III Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne „Jarmark Pieśni i Tańca Mielec-70” były równocześnie ogólnopolską Inauguracją Festiwalu Kulturalnego Związków Zawodowych. Odbyły się w dniach 17-19 X 1970 r. na scenach ZDK i hali sportowo-widowiskowej FKS „Stal”. Wzięło w nich udział 15 zespołów pieśni i tańca oraz 5 kapel, a ponadto wystąpiły gościnnie zespoły z NRD, Węgier
i ZSRR. Odbyła się konferencja popularnonaukowa „Stan badań nad folklorem polskim”. Eksponowano wystawy: „50 lat radzieckiej rzeczywistości w fotografii”, „Węgierska sztuka ludowa”, „Polska tkanina ludowa” i „Folkloriana polskie”. „Złote Skrzydło Ikara” przyznano: ZPiT im. S. Harnama z Łodzi, ZPiT „Rzeszowiacy” i ZPiT „Lasowiacy” ze Stalowej Woli, zespołom ludowym z Łużnej, Gaci Przeworskiej i Krzemienicy oraz kapeli ludowej z Nowego Miasta n/Pilicą.
– IV Jarmark Pieśni i Tańca Mielec-71 odbył się w dniach 1-4 X 1971 r. na scenach ZDK i hali sportowo-widowiskowej FKS „Stal”. Był to równocześnie ogólnopolski pokaz laureatów Festiwalu Związków Zawodowych. Wystąpiło 17 zespołów pieśni i tańca oraz kilka mniejszych zespołów tanecznych. Czynne były wystawy: „Malarstwo i wycinanka w twórczości artystycznej ludzi wsi i miasta”, „Rumuńska sztuka ludowa” oraz „kiermasz sztuki ludowej” zorganizowany przez Stowarzyszenie Twórców Ludowych.
– V Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne „Jarmark Pieśni i Tańca – Mielec 73” zorganizowano w dniach 17-21 X 1973 r. na scenach ZDK i hali sportowo-widowiskowej FKS „Stal”. Uczestniczyło 15 zespołów pieśni i tańca oraz liczne kapele, śpiewacy i instrumentaliści ludowi oraz twórcy ludowi. „Złote Skrzydło Ikara” otrzymali: ZPiT „Rzeszowiacy”, ZPiT „Sądeczanie” z Nowego Sącza,, ZPiT im. J. Strzelczyka z Łodzi, ZPiT „Lasowiacy” ze Stalowej Woli i ZPiT „Harnama” z Łodzi, kapela braci Bździuchów z Aleksandrowa i kapela „Dudziarze Wielkopolscy” z Poznania. Eksponowano wystawy: „Folklor współczesny wsi polskiej” oraz „Kultura i sztuka w znaczku polskim”. Czynny był kiermasz sztuki ludowej oraz kiermasz starej i ludowej kuchni polskiej. Finałem imprezy było wielkie „Telewizyjne Widowisko Folklorystyczne”, w którym wzięli udział niemal wszyscy uczestnicy „Jarmarku”.
– VI Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne „Jarmark Pieśni i Tańca – Mielec 76” odbył się w dniach 6-9 V 1976 r. w ramach Przeglądu Aktywności Kulturalnej Ludzi Pracy „Człowiek-Praca-Twórczość”. Na scenach RCK (w 1974 r. ZDK przemianowano na RCK) i hali sportowo-widowiskowej FKS „Stal” wystąpiło 25 zespołów pieśni i tańca, 12 kapel ludowych i 1 kapela podwórkowa – łącznie około 2 tysiące wykonawców. Odbyło się seminarium „Elementy artystyczne widowiska folklorystycznego”. Czynne były wystawy: „Rzemiosło ludowe” i „Współczesna twórczość ludowa z okolic Mielca” oraz kiermasz sztuki ludowej. Finałem „Jarmarku” był „Wielki Festyn Folklorystyczny” na Placu Centralnym. „Złote Skrzydło Ikara” zdobyły: ZPiT Ziemi Cieszyńskiej z Cieszyna, ZPiT „Poltex” z Łodzi, ZPiT „Rzeszowiacy” i ZPiT „Juhas” z Ujsołów.
– VII Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne „Jarmark Pieśni i Tańca” odbyły się w dniach 18-21 X 1979 r. na scenach Mielca, Dębicy, Stalowej Woli, Rzeszowa i Tarnowa. Wzięło w nich udział 12 zespołów pieśni i tańca oraz 5 kapel ludowych. Wszystkim uczestnikom wręczono symboliczne statuetki rzeźby H. Burzca „Lot”. Zorganizowano wystawy: „Muzyczne instrumenty ludowe”, „Fajans i makatka” oraz „Tkanina unikatowa”, a także kiermasz sztuki ludowej.
JARMOLUK MARIA BRONISŁAWA (z domu WALLICH), urodzona 3 VII 1921 r. w Drohobyczu, córka Zenona i Zofii z domu Humenna. W latach 1936–1938 uczęszczała do Prywatnej Żeńskiej Szkoły Gospodarczej w Warszawie, ale dalsze kształcenie uniemożliwiła wojna. Zamieszkała we Lwowie i tam wyszła za mąż (1940). Wywożeni na Sybir Jarmolukowie uciekli z transportu i zamieszkali w Bytomiu. W 1946 r. Maria Jarmoluk zdała maturę, a w 1951 r. ukończyła Państwowe Seminarium dla Wychowawczyń Przedszkoli w Bytomiu. W 1952 r. przeniosła się z rodziną do Mielca. Podjęła pracę jako wychowawczyni przedszkola, a następnie pełniła funkcję kierownika Przedszkola nr 1 w Mielcu. Była jedną z pionierek wychowania przedszkolnego w Mielcu. W latach 1961-1967 pełniła funkcję kierownika Powiatowego Ogniska Metodycznego w Mielcu, a w latach 1967-1970 była instruktorem Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Rzeszowie. Znacząco przyczyniła się do wprowadzania przez przedszkola nowych form i metod pracy z dziećmi. Angażowała się w działalność związkową, m.in. przez 10 lat pełniła obowiązki prezesa i skarbnika Ogniska ZNP. W 1976 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i dwukrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (I i II stopnia). Zmarła 2 III 1989 r. Spoczywa na cmentarzu w Bytomiu.
JAROCHOWSKA MARIA (z domu Zych), urodzona 17 X 1922 r. w Ostrówku, pow. mielecki, córka Jana i Marii z Załuckich. W okresie okupacji hitlerowskiej była łączniczką i sanitariuszką w oddziale AK Stanisława Sikory (ps. „Krzemień”) w Krzemienicy. Posiadała pseudonim „Marta”. W 1946 r. ukończyła Gimnazjum Handlowe w Mielcu i zdała egzaminy maturalne. W latach 1946-1949 pracowała w Spółdzielni „Społem” jako księgowa, a następnie przeszła do PZGS, także na stanowisko księgowej. W latach 1949-1957 nie pracowała zawodowo, gdyż urodziła i wychowywała dzieci. Do zawodu powróciła w 1958 r. jako księgowa w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. W latach 1962-1965 pełniła funkcję głównej księgowej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu, a po utworzeniu Miejskiej Służby Drogowej przy PMRN w 1965 r. została przeniesiona na stanowisko głównej księgowej w tej jednostce. W 1969 r., w związku z włączeniem MSD w struktury MPGK, otrzymała etat w księgowości tego przedsiębiorstwa. Na emeryturę przeszła w 1981 r. Wyróżniona została Odznaką Weterana Walk o Niepodległość oraz Patentem nr 43248 Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. JARMOLUK MARIA BRONISŁAWA (z domu WALLICH), urodzona 3 VII 1921 r. w Drohobyczu, córka Zenona i Zofii z domu Humenna. W latach 1936–1938 uczęszczała do Prywatnej Żeńskiej Szkoły Gospodarczej w Warszawie, ale dalsze kształcenie uniemożliwiła wojna. Zamieszkała we Lwowie i tam wyszła za mąż (1940). Wywożeni na Sybir Jarmolukowie uciekli z transportu i zamieszkali w Bytomiu. W 1946 r. Maria J. zdała maturę, a w 1951 r. ukończyła Państwowe Seminarium dla Wychowawczyń Przedszkoli w Bytomiu. W 1952 r. przeniosła się z rodziną do Mielca. Podjęła pracę jako wychowawczyni przedszkola, a następnie pełniła funkcję kierownika Przedszkola nr 1 w Mielcu. Była jedną z pionierek wychowania przedszkolnego w Mielcu. W latach 1961–1967 pełniła funkcję kierownika Powiatowego Ogniska Metodycznego w Mielcu, a w latach 1967–1970 była instruktorem Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Rzeszowie. Znacząco przyczyniła się do wprowadzania przez przedszkola nowych form i metod pracy z dziećmi. Angażowała się w działalność związkową, m.in. przez 10 lat pełniła obowiązki prezesa i skarbnika Ogniska ZNP. W 1976 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i dwukrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (I i II stopnia). Zmarła 5 IV 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JAROCHOWSKI JÓZEF, urodzony 2 I 1915 r. w Podolu, pow. mielecki, syn Konstantego i Józefy z domu Marmola. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 30. służył w wojsku w jednostce w Jarosławiu, początkowo jako ochotnik w służbie zasadniczej, a następnie jako podoficer zawodowy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Urzędzie Gminnym w Wadowicach Górnych. Od 1 I 1943 r. do 31 VIII 1944 r. należał do ruchu oporu. Po wojnie pracował w księgowości Spółdzielni Spożywców „Konsum” w Mielcu, następnie pełnił funkcję zastępcy prezesa w PZGS, a od 1962 r. był dyrektorem PUPiK „Ruch” w Mielcu. Na emeryturę przeszedł 31 XII 1981 r. Przez 20 lat kierowania przedsiębiorstwem przyczynił się do wybudowania zespołu obiektów przy ul. B. Głowackiego oraz dynamicznego rozwoju sieci placówek w Mielcu i regionie, a zwłaszcza do zorganizowania wielu Klubów Prasy i Książki „Ruch” w podmieleckich wsiach. Wyróżniony m.in. „Krzyżem Partyzanckim”, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Odznaką „Za Zasługi dla RSW „Prasa-Książka-Ruch” i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 14 VIII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JAROMSKI IGNACY, urodził się 22 XI 1906 r. w Ostrowach Baranowskich, powiat kolbuszowski. Od 1914 r. mieszkał w Mielcu. W 1922 r. ukończył szkołę powszechną. Naukę kontynuował w Seminarium Nauczycielskim w Tarnowie i tam zdał maturę w 1928 r. W tym samym roku podjął pracę nauczycielską w powiecie jasielskim, a następnie pracował w Gimnazjum Państwowym w Jaśle. W 1934 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w Instytucie Wychowania Technicznego w Mysłowicach, a w 1936 r. w Krakowie zdał egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich. W okresie okupacji hitlerowskiej nie miał stałego zajęcia, przez pewien czas uczył na kursach przygotowawczych do szkół zawodowych w Jaśle. Na początku 1945 r. przeniósł się do Krakowa i tam uczył kolejno w I Gimnazjum im. Nowodworskiego, II Gimnazjum im. św. Jacka i VIII Gimnazjum im. A. Witkowskiego. W tym samym czasie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i ukończył ją w 1948 r. z tytułem magistra sztuk plastycznych. W latach 1948-1955 pracował w Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego w Krakowie, a w latach 1955-1970 uczył w SPZ w Technikum Budowlanym w Krakowie – Nowej Hucie. 1 II 1970 r. przeszedł na emeryturę. Przez szereg lat pracował (w niepełnym wymiarze godzin) w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i Instytucie Pedagogicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Przez cały okres powojennej pracy zawodowej był czynnym artystą malarzem i należał do Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie. Utrzymywał systematyczne kontakty z Ostrowami Baranowskimi, Kolbuszową, Mielcem i Jasłem. Część jego twórczości malarskiej to pejzaże tych miejscowości i ich okolic. Uczestniczył w indywidualnych i zbiorowych wystawach, m.in. w Nowym Jorku, Warszawie, Krakowie, Rzeszowie, Jaśle i Kolbuszowej. Jego prace znajdują się w galeriach i muzeach, m.in. w Muzeum Regionalnym w Mielcu. Napisał książkę – podręcznik dla potrzeb przemysłu i szkolnictwa zawodowego z zakresu rysunku i malarstwa ściennego (3 wydania w latach 1961-1968). Był współautorem programów nauczania w zakresie szkolnictwa zawodowego. Do tomu 2. Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (pod red. F. Kiryka) opracował – wspólnie z M. Maciągą – artykuł Sylwetki mielczan. Opublikował szereg artykułów o treści pedagogicznej w czasopismach, m.in.: „Rysunek i Praca Ręczna w Szkole”, „Wychowanie Techniczne w Szkole”, „Młody Technik”, „Małopolskie Studia Historyczne”, „Biuletyn Towarzystwa im. Goslara w Kolbuszowej”, „Głos Nauczycielski” i „Przegląd Artystyczny” oraz w dziennikach, m.in. „Gazeta Krakowska”, „Dziennik Polski” i „Trybuna Ludu”. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Dalsze losy sa nieznane.
JAROSIŃSKA ELŻBIETA (z domu KRASKA), urodzona 8 VII 1969 r. w Mielcu, córka Wacława i Teresy z domu Bartula. Absolwentka Technikum Ochrony Środowiska w Pustkowie Osiedlu koło Dębicy, maturę zdała w 1989 r. Studiowała na Wydziale Inżynierii Środowiska (kierunek: ochrona zasobów wodnych) Politechniki Krakowskiej i w 1994 r. uzyskała tytuł magistra inżyniera. Na ostatnim roku studiów została zatrudniona w Politechnice Krakowskiej na stanowisku technicznym, a po obronie pracy magisterskiej, od września tego samego roku, została mianowana na stanowisko asystenta naukowo-dydaktycznego. W 2002 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a w 2006 r. otrzymała tytuł doktora inżyniera po obronie pracy Wielomodalność przepływów maksymalnych rocznych rzek Polski. Brała udział w szkoleniu trenerów na temat pracy z dorosłymi i uzyskała certyfikat trenera (2007). W 2009 r. została mianowana na stanowisko adiunkta naukowo-dydaktycznego oraz powierzono jej funkcję wicedyrektora do spraw kształcenia Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej. Od września 2012 r. pełni funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii Środowiska. Jest autorem szeregu publikacji naukowych, m.in.: Zmienność na obszarze Polski postaci funkcji rozkładu prawdopodobieństwa przepływu minimalnego w roku („Czasopismo Techniczne”, z. 1-Ś/2003), Estymacja parametryczna i nieparametryczna z asymetryczną funkcją jądra gamma dla porównawczej oceny górnych kwantyli Qmax,p% w wybranych przekrojach wodowskazowych dorzecza Wisły i Odry („Czasopismo Techniczne”, z. 10-Ś/2006) i Znaczenie e-kursów w zdalnym uczeniu się (kwartalnik „Edukacja. Studia, Badania, Innowacje”, Nr 2 /110, 2010) oraz współautorem artykułów, m.in.: Zmienność na obszarze Polski postaci funkcji rozkładu prawdopodobieństwa przepływu maksymalnego w roku („Czasopismo Techniczne”, z. 1-Ś/2003), Estymacja parametryczna i nieparametryczna rozkładów prawdopodobieństwa przepływów maksymalnych rocznych wybranych rzek Polski. Jądro symetryczne („Czasopismo Techniczne”, z. 15-Ś/2004), Obecny stan monitoringu zjawiska suszy w Polsce i na świecie („Czasopismo Techniczne”, 3-Ś/2009, Technology Enhanced Learning w edukacji inżynierów, Koncepcje i praktyka e-edukacji, monografia, rozdz. 5, 2011 i Wpływ uszczelnienia powierzchni zlewni na odpływ wód deszczowych („Czasopismo Techniczne”, 2012). Obok zajęć dydaktycznych uczestniczy w projektach unijnych: Dostosowanie kierunku Inżynieria Środowiska do potrzeb rynku pracy związanego z rozwojem regionu opartym na wiedzy – 2008-2012 (jako koordynator ds. e-learningu na Wydziale Inżynierii Środowiska) i Politechnika XXI wieku – Program rozwojowy Politechniki Krakowskiej – najwyższej jakości dydaktycznej dla przyszłych polskich inżynierów – 2010-2015 (jako trener w szkoleniach dla nauczycieli dydaktycznych PK z zakresu obsługi platformy Moodle i tworzenia e-kursów). W 2010 r. została wyróżniona Nagrodą Rektora Politechniki Krakowskiej za przygotowanie e-kursu na platformie zdalnego nauczania Politechniki Krakowskiej. Poza pracą na uczelni od 2007 r. współpracowała z firmami i instytucjami oświatowymi, . Tenet Management Sp. z o.o. (2007, 2008), IB Centrum Sp. z.o.o. (2008), Consent (2008), Edu-It Szkolenia (2008-2009) i Krakowską Wyższą Szkołą Promocji Zdrowia (2011), głównie jako trener w szkoleniach na temat nauczania na odległość, obsługi platformy Moodle i tworzenia e-kursów.
JAROSZ DARIUSZ STEFAN, urodzony 10 X 1959 r. w Mielcu, syn Stefana i Krystyny z domu Rybak. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1978 r. Studiował na Wydziale Historycznym (kierunek: historia) Uniwersytetu Warszawskiego i w 1983 r. uzyskał tytuł magistra. W 1990 r. w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, na podstawie rozprawy: Obraz chłopa w polskiej publicystyce czasopiśmienniczej 1944-1959 (promotor: prof. dr hab. Tomasz Szarota) otrzymał stopień doktora historii. Pracę zawodową rozpoczął w 1990 r. w Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego jako kustosz. W 1992 r. przeniósł się do Instytutu Historii PAN i do dziś tam pracuje, kolejno na stanowiskach: adiunkt (do 1999 r.), docent (do 2003 r.) i profesor zwyczajny (od 2003 r.) Habilitował się w 1998 r. w Instytucie Historii PAN na podstawie rozprawy: Polityka władz komunistycznych w Polsce w latach 1948-1956 a chłopi. (Wydana drukiem w 1998 r. w Warszawie.) Ponadto pracował na innych uczelniach: Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach (1999-2004, adiunkt i następnie profesor nadzwyczajny), Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (2004-2005, profesor zwyczajny) i Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (2004-2014, profesor zwyczajny). Jest autorem lub współautorem blisko 300 publikacji naukowych, w tym 20 książek. Poza wspomnianą już rozprawą habilitacyjną najważniejsze to: Polacy a stalinizm 1948-1956, Warszawa 2000; z Marią Paszor – Stosunki polsko-francuskie 1944-1980, Warszawa 2008; z M. Paszor – Afera mięsna: fakty i konteksty, Toruń 2004; Masy pracujące przede wszystkim. Organizacja wypoczynku w Polsce 1945-1956, Warszawa-Kielce 2003; Mieszkanie się należy… Studium z peerelowskich praktyk społecznych, Warszawa 2010; z Grzegorzem Miernikiem – Zhańbiona wieś Okół: opowieści o buncie, Warszawa-Kielce 2016; Rzeczy, ludzie, zjawiska. Studia z historii społecznej stalinizmu w Polsce, Warszawa 2017; z M. Paszor – Polish-French Relations, 1944-1989, Frankfurt am Main 2015; z M. Paszor – Conflits brûlants de la guerre froide. Les relations franco-polonaises de 1945 à 1954, Paris 2005. Wyróżniony m.in.: Nagrodą tygodnika „Polityka” za współautorstwo monografii Zhańbiona wieś Okół: opowieści o buncie, Warszawa-Kielce 2016 oraz Nagrodą I stopnia CLIO Rektora UW i Dziekana Wydziału Historycznego za publikację: Dzieje książki w Polsce 1944-1989. Wybór źródeł, Warszawa 2010.
JAROSZ JANINA (z domu SEYRLHUBER), urodzona 24 X 1909 r. w Krakowie, córka Józefa i Stanisławy. Była nauczycielką i kierownikiem w Szkołach Podstawowych w Przecławiu i Książnicach. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadziła tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Angażowała się politycznie, będąc najpierw członkiem PSL S. Mikołajczyka, a następnie ZSL, w którym pełniła funkcje prezesa koła oraz członka Powiatowego Komitetu w Mielcu i Wojewódzkiego Komitetu w Rzeszowie. Była radną Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Równie aktywnie działała w ZNP, pełniąc od 1976 r. funkcję przewodniczącej Sekcji Emerytów i Rencistów Oddziału w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN i Złotą Odznaką ZNP. Zmarła 8 VI 1992 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
JAROSZ JERZY, urodzony 25 VIII 1936 r. w Podolu, pow. mielecki, syn Jana i Kazimiery z domu Król. Absolwent Technikum Leśnego w Margoninie, pow. chocieski, maturę zdał w 1954 r. Po maturze został zatrudniony w Leśnictwie Sośnie (Nadleśnictwo Orla), w województwie koszalińskim. Od 1956 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, a następnie pracował, jako zawodowy podoficer, w kancelarii Wyższej Szkoły Artylerii w Toruniu. W latach 1965-1967 pracował w administracji państwowej, a w latach 1967-1969 w WSK Mielec. Od 1969 r. do chwili obecnej prowadzi prywatną działalność gospodarczą z zakresu usług fotograficznych. (Fotografią zajmował się od 1960 r., ale jako amator.) Wykonuje dokumentację życia gospodarczego i społecznego Mielca i regionu, a także rejestruje obiektywem piękno przyrody na ziemi mieleckiej. W latach 1970-1990 był fotoreporterem FKS Stal Mielec i wykonywał dokumentację zdjęciową z meczów I-ligowej drużyny piłki nożnej oraz z różnych innych zawodów sportowych. Zdjęcia te publikowane były w prasie krajowej i zagranicznej. Pisał także artykuły do gazet i czasopism ogólnopolskich i regionalnych oraz ilustrował je własnymi zdjęciami. Wykonywał liczne zdjęcia do książek, albumów, folderów, kalendarzy, informatorów, wydawnictw naukowych i popularnonaukowych, w większości związanych z Mielcem i ziemią mielecką. Część jego prac pozyskało Muzeum Regionalne w Mielcu, a liczne zdjęcia o tematyce przyrodniczej znajdują się w prywatnych zbiorach (głównie mielczan) na różnych kontynentach. Za całokształt działalności fotograficznej otrzymał w 1996 r. nagrodę Prezydenta Miasta Mielca. Ponadto w latach 60. był członkiem ZPiT „Rzeszowiacy”. Udzielał się także w działalności LOK, TMZM, PCK i ostatnio w TG „Sokół”. Był sponsorem Domów Dziecka w Skopaniu i Zagórzanach k/Gorlic. Jego archiwum prac fotograficznych i wyposażenia pracowni nabyło w 2007 r. Muzeum Regionalne w Mielcu. W 2009 r. Muzeum zorganizowało dwie wystawy z tego zbioru: „Zawód – reporter” z okazji 50-lecia pracy twórczej Jerzego Jarosza (Centrum Wystawienniczo-Promocyjne SCK, 8-30 V) i „70 lat Stali Mielec” (Pałacyk Oborskich – Muzeum Regionalne, V – IX). Zmarł 2 VII 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JAROSZYŃSKA MONIKA (z domu KOPACZ), urodzona 9 VIII 1978 r. w Radomyślu Wielkim, córka Stanisława i Krystyny z domu Trela. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w ramach Zespołu Szkół Zawodowych w Dąbrowie Tarnowskiej, maturę zdała w 1997 r. Studia na Politechnice Częstochowskiej (kierunek: zarządzanie i marketing, specjalność: zarządzanie jednostkami publicznymi i samorządowymi) ukończyła w 2002 r. z tytułem magistra. Równocześnie w 2002 r. ukończyła Podyplomowe Studium Informatyczne Kształcenia dla Nauczycieli w Częstochowie i studia pedagogiczne na Międzywydziałowym Studium Kształcenia i Doskonalenia Nauczycieli Politechniki Częstochowskiej. W latach 2002-2005 pracowała jako nauczyciel przedmiotów ekonomicznych w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Od 2006 r. była nauczycielką w Przedszkolu Niepublicznym „Kolorowa Kraina” w Jazgarzewie, a od 2009 r. jest nauczycielką w Przedszkolu Publicznym nr 1 w Piasecznie oraz nauczycielką przedmiotów ekonomicznych, przedsiębiorczości i informatyki w Zespole Szkół nr 2 im. E. Plater w Zalesiu Dolnym. Równocześnie studiowała i ukończyła studia podyplomowe na Akademii Ekonomicznej w Katowicach (kierunek: zarządzanie w oświacie i dydaktyka przedsiębiorczości, 2005) oraz w Instytucie Badań Edukacyjnych MEN w Warszawie (kierunki: kształcenie zintegrowane, wychowanie przedszkolne, 2008). W 2010 r., po odbyciu studiów doktoranckich na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego, uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na podstawie rozprawy Społeczno-polityczne konsekwencje przeobrażenia przemysłu lotniczego na przykładzie WSK „PZL-Mielec. Ponadto jest autorką szeregu publikacji z zakresu pedagogiki i psychologii, samorządu terytorialnego oraz sytuacji społeczno-politycznej regionu mazowieckiego i podkarpackiego, w tym Mielca i okolic. Jest członkiem Klubu Gazety Polskiej w Piasecznie.
JAROSZYŃSKI ZBIGNIEW, urodzony 5 XI 1900 r. we Lwowie, syn Stanisława i Marii z Ziębickich. Absolwent Wyższego i Realnego Gimnazjum Prywatnego im. A. Mickiewicza we Lwowie, maturę zdał w 1918 r. W wieku szkolnym należał do drużyny skautowej. Walczył w obronie Lwowa, a następnie z 8 pułkiem ułanów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 r. został awansowany na stopień podporucznika, a w następnym roku przeniesiony do rezerwy. Po ukończeniu studiów rolniczych na Politechnice Lwowskiej (1928, inżynier rolnik) prowadził gospodarstwo rolne w pobliżu Gródka Jagiellońskiego. Brał udział w ćwiczeniach i manewrach wojskowych 14 pułku ułanów jazłowieckich, za co awansowano go na stopień porucznika (1932) i rotmistrza (1937). Nie brał udziału w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji niemiecko-sowieckiej początkowo mieszkał we Lwowie, ale wkrótce (prawdopodobnie w obawie przed aresztowaniem) udało mu się uciec do Generalnej Guberni i przybył do Malinia koło Mielca, gdzie powierzono mu administrowanie majątkiem hrabiny Ireny Tarnowskiej. Tu po nawiązaniu kontaktu z ruchem oporu został włączony do działalności ZWZ-AK. Posługiwał się pseudonimami „Salis” i „Roman”. Po objęciu funkcji komendanta obwodu AK Mielec przez Konstantego Łubieńskiego (4 VI 1944 r.) został mianowany zastępcą komendanta obwodu. Przed akcją „Burza” (VII 1944 r.) zorganizował oddział, z którym przeprowadził kilka akcji, m.in. na oddział niemiecki w Kliszowie. Jesienią 1944 r. został aresztowany przez NKWD i skazany na łagier w Rosji. Więziono go najpierw w obozie Borowica, a następnie w okolicach Świerdłowska. Pracował m.in. w kopalni i tajdze. W 1947 r. został zwolniony i powrócił do Polski, ale trzy lata później aresztował go Urząd Bezpieczeństwa i za „działalność na szkodę interesu publicznego” został skazany na 14 miesięcy więzienia. Po wyjściu na wolność pracował w Drozdowie, Opolu, Łodzi i Kielcach. Na emeryturze mieszkał w Podkowie Leśnej i tam zmarł 24 XI 1991 r. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (z jednym okuciem) i Krzyżem Obrony Lwowa.
JASEŁKA (SZOPKA), widowisko sceniczne lub kukiełkowe przedstawiające narodzenie Jezusa Chrystusa i związane z tym wydarzenia. Wystawiane jest po Świętach Bożego Narodzenia, w styczniu i lutym. W regionie mieleckim znane było z pewnością w XIX w., a być może i wcześniej, ale w postaci szopki. Odwiedzano z nią kolejno wszystkie domy w danej miejscowości. (W Mielcu z szopką chodzono jeszcze w latach 50. XX w.). Jasełka na scenie spopularyzowane zostały przez Lucjana Rydla, którego sztuka Betlejem polskie. Jasełka w 3 aktach uzyskała już w pierwszym roku wystawiania (1905) dużą popularność. W Mielcu sztuka ta grana była w 1917 r. w sali Kasyna Inteligencji. Najczęściej wystawiała Jasełka – według różnych autorów – młodzież gimnazjalna pod kierunkiem profesorów, m.in. Piotra Jasińskiego i ks. Wawrzyńca Dudziaka (od 1924 r.). W latach 1930-1931 wystawiano Jasełka wg Emila Zegadłowicza, a w 1932 r. grano Betlejem polskie L.Rydla. W czasie okupacji hitlerowskiej jakiekolwiek zgromadzenia były zabronione i nieznane są przypadki publicznego wystawiania Jasełek. Jednak już w zimie 1944/1945 młodzież gimnazjalna pod kierunkiem prof. Jadwigi Jaworówny wystawiła Jasełka jej autorstwa w „ochronce’ przy ul. Lwowskiej (aktualnie Przedszkole nr 2). Mimo wielkiego niebezpieczeństwa (niemiecki ostrzał artyleryjski zza Wisłoki) na wielu spektaklach gromadziły się tłumy mielczan. Tradycję wystawiania Jasełek w „ochronce” podtrzymywały jeszcze przez szereg lat prowadzące ją Siostry Józefitki, ale po upaństwowieniu placówki w latach 50. zaprzestano ich wystawiania. W 1958 r., z inicjatywy ks. Henryka Arczewskiego – proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu – aktorzy b. Teatru „Maska” wystawili Jasełka na scenie ZDK WSK. Reżyserem widowiska była Irena Nowakowska. W kolejnych latach, zarówno w Mielcu jak i w regionie, Jasełka wystawiano bardzo rzadko, dlatego wielkim wydarzeniem kulturalnym było wystawienie Jasełek polskich przez ZPiT „Rzeszowiacy” i Teatr Dramatyczny na scenie RCK WSK w dniach 22 I – 7 II 1982 r., a więc w drugim i trzecim miesiącu stanu wojennego. Reżyserem sztuki był Tadeusz Malak – znany aktor scen krakowskich. Stroje wypożyczono z Teatru Starego w Krakowie. Spektakle gromadziły komplety na widowni i wywoływały głębokie wzruszenia. Odtąd, w latach 80. i 90. liczne zespoły parafialne i szkolne wystawiały corocznie Jasełka, z reguły we własnym opracowaniu.
JASIENICY PAWŁA (ULICA), niedługa (167 m), wąska ulica na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Biegnie od ul. Parkowej do Piastowskiej i w połowie biegu krzyżuje się z ul. Jagiellońską. 27 V 1960 r. otrzymała nazwę Marcelego Nowotki. W lutym 1990 r. MRN nadała jej nowego patrona – Pawła Jasienicę. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Wzdłuż niej wybudowano domy jednorodzinne. W 2006 r. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z kostki.
Patron ulicy: PAWEŁ JASIENICA (1909-1970), nauczyciel historii, pisarz historyczny i publicysta. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i w ruchu oporu (ZWZ, AK) na terenie Wilna. Redagował czasopismo konspiracyjne „Pobudka”. W latach 60. napisał najważniejsze dzieła: Polska Piastów, Polska Jagiellonów i Rzeczpospolita Obojga Narodów, będące eseistyczną syntezą dziejów Polski przedrozbiorowej. Zapewniły mu one dużą popularność i poczytność. Pisał też inne książki reportażowe i eseistyczne o tematyce historycznej, artykuły publicystyczne i reportażowe.
JASIŃSKI ADAM, urodzony 3 V 1921 r. w Mielcu – Cyrance, syn Władysława i Anny z Kolasińskich. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu. W okresie okupacji pracował przez pewien czas w firmie niemieckiej Hennig. Zbieżność nazwisk z założycielem „Jędrusiów” W. Jasińskim spowodowała, że razem z ojcem i bratem zostali aresztowani przez Niemców i więzieni. Po wyjaśnieniach i staraniach rodziny zostali wypuszczeni, najpóźniej Adam, dopiero po roku więzienia na Zamku w Rzeszowie. Wkrótce po powrocie do domu zmuszony został do ucieczki i wtedy wstąpił do oddziału AK Jana Mazura „Stalowego”. Przyjął pseudonim „Strzałkowski”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych, był także łącznikiem pomiędzy oddziałami partyzanckimi i głównym oddziałem „Jędrusiów”. Uczestniczył w uroczystości wojskowej z okazji wyzwolenia Mielca spod okupacji hitlerowskiej. Dwa tygodnie później został aresztowany przez NKWD i wywieziony na odległe tereny ZSRR. Więziony był w obozie w Borowiczach i tam pracował w kopalni węgla kamiennego, a następnie w obozie w Perłowiczach. W obu obozach warunki życia były bardzo ciężkie. Uczestniczył w zbiorowej ucieczce, ale po przejściu około 2 tysięcy km został złapany, podobnie jak i pozostali uciekinierzy. Zbieg okoliczności spowodował, że pracował jako masarz (posiadał takie umiejętności), ale wkrótce został ponownie skierowany do pracy w kopalni. Ciężko chorował, ale dzięki innemu mielczaninowi Stanisławowi Dolinie i lekarzowi z Rzeszowa przeżył. Pod koniec 1946 r. wraz z innymi więźniami obozu został zwolniony i przewieziony do Białej Podlaskiej, gdzie otrzymał pomoc od stacjonującego tam polskiego wojska. Po powrocie do Mielca pomagał ojcu (Władysławowi) w prowadzeniu handlu żywcem. Po uspołecznieniu tego zakładu czasowo pozostawał bez pracy, a następnie został zatrudniony w zakładzie tapicerskim Zölnera. Pracował tam również po włączeniu zakładu w struktury Spółdzielni Pracy „Pokój”, a później SP „Przyszłość”. W 1968 r. otrzymał tytuł mistrza w zawodzie tapicer usługowy. W latach 70. założył własny zakład tapicerski przy ul. K. Marksa (później Lwowska) i prowadził go do emerytury w 1986 r. Wyszkolił wielu uczniów. Należał do OSP w Mielcu. Po powstaniu mieleckiego Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej został jego członkiem i aktywnie włączył się w prowadzoną przezeń działalność, m.in. uczestniczył w organizacji uroczystości patriotycznych, a także w zbiórkach pieniędzy na pomnik AK (przy ul. H. Sienkiewicza) i tablicę (epitafium) Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w kościele św. Mateusza. Był także członkiem Związku Sybiraków. Odznaczony został m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa, odznaką „Represjonowanym w latach 1939-1989 za Walkę o Polskę Wolną i Sprawiedliwą” oraz Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa. Otrzymał tytuł „Honorowego Członka OSP w Mielcu”. Zmarł 6 I 1995 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JASIŃSKI ANDRZEJ, urodzony 15 VII 1937 r. w Wilnie, syn Władysława i mielczanki Stefanii Karoliny Władysławy z domu Antosz. W czasie okupacji hitlerowskiej, z powodu konspiracyjnej działalności ojca (legendarnego „Jędrusia” – założyciela organizacji i gazety „Odwet”, a później oddziału partyzanckiego „Jędrusie”), rodzina Jasińskich często zmieniała miejsce pobytu. Tu wspomnieć można, że pseudonim „Jędruś” i nazwa „Jędrusie” pochodziły właśnie od zdrobnienia jego imienia, czyli Andrzeja. 9 I 1943 r. w potyczce z żandarmami zginął Władysław, ale o tym mały Andrzej długo nie wiedział i tęsknił za ojcem. Jesienią 1943 r. Niemcy zatrzymali wdowę po Władysławie – Stefanię i Andrzeja, ale szczęśliwy zbieg okoliczności spowodował ich uwolnienie. Dzięki życzliwym ludziom, ale osobno, przeżyli wojnę i spotkali się w Mielcu. Tu Andrzej ukończył szkołę podstawową i technikum mechaniczne z maturą w 1956 r., a następnie podjął pracę zawodową. W 1974 r. ukończył studia chemiczne na Politechnice Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. Założył rodzinę i od 1976 r. zamieszkał w Rzeszowie. Opiekował się sparaliżowaną matką. (Zmarła w 1983 r.) Udzielał się społecznie, zwłaszcza po przejściu na emeryturę w 2002 r. Uczestniczył w zjazdach „Jędrusiów”, pomagał w organizacji imprez patriotycznych. Odbył wiele spotkań z młodzieżą, najczęściej w szkołach i szczepach harcerskich, które przyjęły imię legendarnego Ojca lub Jego Oddziału. Utrzymywał kontakty z Mielcem, głównie ze Szkołą Podstawową nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia”. Zmarł 2 XII 2004 r. Pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
JASIŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 16 VI 1907 r. w Sadkowej Górze, powiat mielecki, syn Piotra i Marii z domu Szklener. Po przeniesieniu się rodziny do Mielca uczęszczał do Szkoły Męskiej w Mielcu, a następnie do Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. St. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 1926 r. W latach gimnazjalnych należał do Mieleckiej Drużyny Harcerzy im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Studiował na Wydziale Filozoficznym, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał dyplom prawnika. Przez wiele lat pracował jako notariusz w Krakowie. Zmarł 23 VI 1983 r. Pochowany na tynieckim cmentarzu parafialnym w Krakowie przy ul. Benedyktyńskiej.
JASIŃSKI PIOTR, urodzony 19 maja 1883 r. w Dzikowie, powiat tarnobrzeski, syn Wawrzyńca i Katarzyny z domu Mortko. Ukończył Szkołę Wydziałową w Tarnobrzegu, a następnie Seminarium Nauczycielskie w Krakowie z maturą w 1902 r. W tym samym roku zatrudniony został jako nauczyciel tymczasowy w szkole ludowej w Tarnobrzegu oraz zdał egzamin zręczności na kursie zręczności we Lwowie. 22 IX 1905 r. złożył egzamin na nauczyciela szkół powszechnych. W latach 1906-1909 pracował w szkole ludowej w Sadkowej Górze, pow. mielecki, najpierw jako nauczyciel tymczasowy, a następnie nauczyciel stały. 31 XII 1909 r. przeniósł się z rodziną do Mielca i został zatrudniony jako nauczyciel stały w 5-klasowej szkole męskiej („pod zegarem”). Uczył gimnastyki i sam doskonalił swoje umiejętności: w 1910 r. zdał egzamin dla nauczycieli gimnastyki we Lwowie, a w 1913 r. uczestniczył w kursie gier i zabaw we Lwowie. W 1911 r. został naczelnikiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Był współorganizatorem imprez patriotycznych i sportowych. W latach I wojny światowej (1914-1918) służył w armii austriackiej jako sierżant kancelaryjny. Po wojnie powrócił do pracy nauczycielskiej w szkole „pod zegarem”. W 1920 r. wszedł w skład Komitetu Werbunkowego Armii Ochotniczej w Mielcu i przyczynił się do zorganizowania oddziału ochotników, złożonego z mieleckiej młodzieży, który wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od roku szkolnego 1921/1922 pracował jako nauczyciel gimnastyki, gier i zabaw w Państwowym Gimnazjum w Mielcu. Był także opiekunem szkolnego Hufca Przysposobienia Wojskowego, który m.in. wygrywał większość konkurencji corocznego Powiatowego Święta Sportowego w Mielcu. Fascynowało go także lotnictwo. Latem 1927 r. uczestniczył w kursie lotniczym w Krakowie i otrzymał uprawnienia zawiadowcy lotniska turystycznego. W 1928 r. został członkiem Komitetu Budowy Lotniska Turystycznego w Mielcu i uczestniczył aktywnie w jego budowie. Był także działaczem LOPP, członkiem Zarządu Towarzystwa Żeglugi Rzecznej i Morskiej oraz sędzią okręgowym straży pożarnej. Z dniem 31 X 1933 r. przeszedł na emeryturę i niedługo potem przeniósł się z rodziną do Tarnobrzega. Pomagał miejscowym Ojcom Dominikanom w organizowaniu imprez kulturalnych i sportowych, a także Katolickiemu Stowarzyszeniu Młodzieży (KSM) w prowadzeniu świetlicy. Był także prezesem Klubu Sportowego „Dzicovia”, działającego przy KSM. W Tarnobrzegu mieszkał jeszcze na początku okupacji hitlerowskiej, ale już w 1941 r. został zmuszony do ukrywania się. Otrzymał dokumenty na nazwisko „Michał Siwak”, ale mimo to wielokrotnie zmieniał miejsce pobytu (Kosierówka, Świebodzin, Rytwiany, Tęcza, Ujazd). Po wojnie mieszkał z żoną w Grodźcu k/Będzina, Jacentowie k/Opatowa (uczył tam młodzież) i Tarnobrzegu Ostatni okres życia, ze względu na stan zdrowia, przeżył w Domu Opieki „Caritas” w Grybowie. Tam zmarł 17 II 1954 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
JASIŃSKI WŁADYSŁAW, urodzony 18 VIII 1909 r. w Sadkowej Górze, powiat mielecki, syn Piotra i Marii z Halardzińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1929 r. Od 1925 r., a może nawet nieco wcześniej, należał do I Mieleckiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. W harcerstwie pełnił różne funkcje, m.in. był bibliotekarzem Hufca, przewodnikiem, kucharzem i hejnalistą na obozach letnich oraz aktorem w Jasełkach. Już po maturze wziął udział w II Zlocie Narodowym Harcerzy w Poznaniu (lipiec 1929 r.), sprawując funkcję zastępowego mieleckiego zastępu „Jeleni”. Grywał także w piłkę nożną, m.in. w mieleckim Klubie Sportowym „Czerwoni” (poprzednik „Gryfa”) oraz uprawiał sporty wodne. Od 1930 r. studiował (z przerwami) na Uniwersytecie Warszawskim i w 1939 r. uzyskał tytuł magistra prawa. W czasie przerw w studiach podejmował się różnych zajęć. W 1933 r. został wybrany I wiceprezesem Akademickiego Klubu Sportowego w Mielcu, ale wkrótce potem przeniósł się z rodzicami do Tarnobrzega. Także od 1933 r. pracował jako nauczyciel w Albinówce. W 1936 r. ożenił się ze Stefanią Antosz, która pracowała jako nauczycielka na Wileńszczyźnie i wraz z nią i synkiem Andrzejem przeniósł się w 1938 r. do Tarnobrzegu. Pod koniec studiów został członkiem Polskiego Związku Zachodniego i Koła Prawników Uniwersytetu Warszawskiego (od 16 II 1938 r.). Po zakończeniu studiów zatrudniony został w kancelarii adwokackiej dr. Leonarda Madeja w Tarnobrzegu. Zgłosił akces do nowo powstałego w Tarnobrzegu Związku Młodej Polski (ZMP) i w 1939 r. został jego komendantem powiatowym. W pierwszych dniach wojny obronnej 1939 r. uczestniczył w cywilnej obronie przeciwlotniczej Tarnobrzega. W październiku 1939 r., a więc na początku okupacji hitlerowskiej, założył Polską Organizację Powstańczą (POP), która w marcu przyjęła nową nazwę „Odwet”. Jej członkowie wywodzili się z ZMP, KSM i ZHP w Tarnobrzegu, a z czasem także z innych miejscowości. Współpracował z powstałymi jesienią 1939 r. organizacjami konspiracyjnymi: Służbą Zwycięstwu Polski (SZP) i Związkiem Walki Zbrojnej (ZWZ) w rejonie Mielca. Okresowo pełnił funkcję referenta do spraw informacji i propagandy ZWZ. Pod koniec marca 1940 r. rozpoczął wydawanie własnej tajnej gazetki „Odwet”, która miała na celu mobilizować społeczeństwo do walki z okupantem. Przy pracach redakcyjnych używał pseudonimu „Kmitas”. Równocześnie zorganizował partyzancki oddział zbrojny. W maju 1941 r. przeprowadził pierwszą akcję zbrojną na leśnictwo w Szczece, a pokwitowanie za zabrane pieniądze i mienie podpisał po raz pierwszy pseudonimem „Jędruś” (od zdrobniałego imienia syna Andrzeja); odtąd oddział dowodzony przez W. Jasińskiego przyjął nazwę „Jędrusie”. Do końca 1942 r. zorganizował szereg udanych akcji („angryfów”), które najczęściej miały na celu zdobycie środków finansowych na coraz to większy nakład „Odwetu” i rosnące koszty jego rozprowadzania. Zdarzały się też egzekucje na zdrajcach i konfidentach niemieckich, „lekcje wychowania obywatelskiego” oraz zdobywanie lub odbieranie broni i amunicji okupantom i polskim policjantom. Konfiskował towary żywnościowe, które przekazywał biednym, więźniom i jeńcom polskim w niemieckich więzieniach i obozach (za pośrednictwem ich rodzin). Nie wszystkie akcje były udane. (Szerzej o działalności oddziału przy haśle „Jędrusie”.) Zginął 9 I 1943 r. w walce z niemiecką żandarmerią w Trzciance koło Połańca. Pochowany został w zbiorowej mogile partyzanckiej na cmentarzu w Sulisławicach. Pośmiertnie, rozkazem Komendy Okręgu AK Kraków z dnia 1 III 1944 r., awansowany został do stopnia podporucznika czasu wojny. Także pośmiertnie (2 X 1944 r.) odznaczono go Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Ponadto nadano mu pośmiertnie tytuł Harcerza Rzeczypospolitej, Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami oraz Krzyż Armii Krajowej. Jego imię nosi m.in. Szkoła Podstawowa Nr 9 w Mielcu.
JASIŃSKIEGO JAKUBA (ULICA), niedługa (111 m) i „ślepa” ulica na osiedlu Wolności. Jest ostatnią (licząc od ul. Wolności) z bocznych ulicy X. Dunikowskiego. Powstała w połowie lat 70., a nazwę nadano jej 20 IV 1977 r. Z jednej strony (od północy) wybudowano okazałe budynki jednorodzinne. Z drugiej strony rozciągają się pola, a w oddali widać budynki wielorodzinne na osiedlu Smoczka. Posiada nową nawierzchnię z kostki brukowej szarej i chodnik z kostki bordowej od strony budynków.
Patron ulicy: JAKUB JASIŃSKI (1761-1794), generał, poeta, jakobin, rewolucjonista, patriota – symbol idei niepodległościowej. Był wychowankiem Szkoły Rycerskiej. Zorganizował Korpus Inżynierów Wielkiego Księstwa Litewskiego i został jego komendantem. Walczył o wolność Polski w latach 1792-1794. Zginął w obronie Warszawy. Był autorem kilkudziesięciu wierszy satyrycznych, politycznych i rewolucyjnych, piosenek, bajek i poematów.
JASKOT ANDRZEJ GRZEGORZ, urodzony 26 I 1971 r. w Mielcu, syn Jerzego i Barbary z domu Bator. Absolwent Technikum Elektrycznego ZSZ Nr 1 w Mielcu, maturę zdał w 1991 r. Treningi piłkarskie rozpoczął od 9. roku życia w Stali Mielec. W I-ligowym meczu Stali zadebiutował w 1990 r. Do 1992 r. rozegrał w jej barwach 40 meczów i strzelił 8 bramek. Przed sezonem 1992/1993 zasilił Olimpię Poznań (II liga), awansował z nią do I ligi. W połowie sezonu 1993/1994 przeszedł do ekstraklasowego Widzewa Łódź i w następnym sezonie przyczynił się do zdobycia przezeń tytułu wicemistrza Polski. W sezonie 1995/1996 występował (na zasadzie wypożyczenia) w Hutniku Kraków i zdobył z nim III miejsce w ekstraklasie. Po sezonie powrócił do Widzewa i grał w jego barwach w zwycięskim meczu o Superpuchar Polski. W rozgrywkach 1996/1997 występował w I–ligowym (ekstraklasowym) Zagłębiu Lubin, a w sezonie 1997/1998 w II-ligowym Aluminium Konin, z którym wystąpił w finale Pucharu Polski (przegrana 3 : 5 z Amicą Wronki). Także w 1998 r. powołany został do I reprezentacji Polski i wystąpił w zwycięskim meczu z Ukrainą w Kijowie (2 : 1). W sezonie 1999/2000 grał w drużynach II-ligowych Ceramika Opoczno i Odra Opole, a później epizodycznie w Groclinie Grodzisk Wielkopolski, Odrze Opole, Stali Mielec, Aluminium Konin, Stasiak Bak-Pol Gomunice i w 2002 r. znów w Stali Mielec. W kolejnych latach grał w drużynach piłki nożnej: Perth Amboy ZPA (USA), Stal Mielec (IV liga) Narew Ostrołęka (IV liga), Kania Gostyń (III liga) i Wisła Gerfield (USA). W 2007 r. został zatrudniony w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu, a późną jesienią 2007 r. powierzono mu prowadzenie drużyny Stali Mielec (IV liga) od 1 I 2008 r. i pełnił tę funkcję do końca sezonu 2007/2008. Trenował także zespoły Orła Przeworsk, Wisłoka Wiśniowa i Kolbuszowianki. Posiada tytuł trenera piłki nożnej II klasy. W sezonie 2012/2013 pełnił funkcję II trenera Stali Mielec i przyczynił się do awansu mielczan do II ligi. Ponadto w latach 2012-2017 i w 2020 r. grał w zespole Kolorado Wola Chorzelowska.
JASKOT BARTŁOMIEJ, urodzony 5 XI 1976 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z Wiatrowskich. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu z maturą w 1996 r. Śpiewanie na estradzie rozpoczął w 1993 r. Od początku jego repertuar stanowią utwory religijne. Koncertuje w kościołach, ośrodkach kultury i na scenach plenerowych. W 1999 r. był jednym z inicjatorów i współtwórców Festiwalu „Muzyka Duszy i Serca” w Mielcu i współorganizatorem kolejnych edycji. Od 2010 r., wraz z zespołem „Przecinek” i chórem wykonuje „Koncert Uwielbienia”, ostatnio w dniu święta Bożego Ciała w Opolu (7 VI 2012 r.). Wydał płyty: Posłuchaj (2001), ZmartwychPOWSTANIE (2004), żyweDOBREspotkanie (2004), MY W NiM (2008) i CHWALMY DZIĘKUJMY (2011). W 2000 r. zaangażował się w działalność Klubu FKS Stal Mielec. Był kierownikiem I zespołu piłki nożnej i jednym z twórców serwisu www.stalmielec.com., a od do XII 2020 r. prezesem Klubu i znacząco przyczynił się do powrotu Stali do ekstraklasy (od IV ligi poczynając). Wyróżniony Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca – 2020 za wieloletnią działalność w Stali Mielec, która przyniosła efekt w postaci awansu drużyny piłki nożnej do ekstraklasy. Ponadto od 2011 r. pełnił funkcję prezesa spółki HEJGRUPA – wydawcy portali i www.hej.rzeszow.pl oraz Gazety HEJ MIELEC.
JASKÓŁKA HALINA STEFANIA ( z domu Kozioł), urodzona 8 X 1943 r. w Rzemieniu, powiat mielecki, córka Jana i Marii z domu Betlej. Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Mielcu i zdała maturę w 1962 r. Jako nauczycielka pracowała kolejno w Szkołach Podstawowych w Zabrniu i Tuszymie, a od 1968 r. w Szkole Podstawowej Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury (sportowej) w Mielcu. W 1977 r. ukończyła studia filologiczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. W latach 1981-1986 pełniła funkcję zastępcy dyrektora SP Nr 6, a w latach 1986-1989 była dyrektorem tejże szkoły. W 1985 r. ukończyła Studium Podyplomowe (Organizacja i Zarządzanie Szkolnictwem) na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Za całokształt osiągnięć w pracy dydaktycznej i wychowawczej otrzymała Nagrodę III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1983 r.) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1988 r.). Po urlopie na poratowanie zdrowia powróciła do pracy w SP 6 i uczyła języka polskiego. Na emeryturę przeszła w 1998 r.
JASKÓŁKA JANUSZ, urodzony 27 XII 1940 r. w Mielcu, syn Juliana i Janiny. Absolwent 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. Studiował weterynarię w Lublinie i w 1967 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Po stażu pełnił kolejno funkcje: ordynatora PZLZ w Mielcu (1968-1970), kierownika PZLZ w Gawłuszowicach (1970-1971), ordynatora PZLZ w Mielcu (1971-1974), kierownika PZLZ w Przecławiu (1974-1975), epizootiologa w służbie wojskowej (1975-1977) i ordynatora PZLZ w Mielcu (1977-1988). W latach 1988-1992 prowadził prywatny punkt weterynaryjny w Mielcu.
JASNA (ULICA), niedługa (187 m), „ślepa” ulica na osiedlu Dziubków, boczna ulicy Okrężnej. Nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej po obu stronach. Sąsiadują z nią domy jednorodzinne z przydomowymi ogródkami.
JASTRZĄB ADAM KRZYSZTOF, urodzony 27 V 1956 w Krośnie, syn Edwarda i Wandy z Krakowieckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Krośnie, egzaminy maturalne zdał w 1976 r. Studia odbył w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1981 r. otrzymał tytuł magistra wychowania technicznego. Pracę zawodową, jako nauczyciel wychowania technicznego w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu, rozpoczął od roku szkolnego 1981/1982. W 1985 r. został mianowany dyrektorem tejże szkoły i pełni nadal tę funkcję. Przyczynił się do unowocześnienia szkoły i modernizacji jej obiektów oraz niezmiennie wysokiego poziomu nauczania. (Szkoła wielokrotnie plasowała się w czołówce wojewódzkiej.) Intensywnie się doskonalił. W 2003 r. ukończył na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego studia podyplomowe w zakresie zarządzania instytucją oświatową w zreformowanym systemie edukacji. Ponadto uczestniczył w wielu kursach i warsztatach w zakresie nauczanego przedmiotu oraz funkcji dyrektora szkoły. W wyborach samorządowych w 2014 r. i 2018 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego. Dzięki jego usilnym staraniom i wsparciu samorządu miejskiego w latach 2017-2020 zbudowano dla szkoły imponującą bazę dla sportu i wychowania fizycznego (hala sportowa, boisko wielofunkcyjne z infrastrukturą). Wyróżniony został m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju” i Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa.
JASTRZĘBIA (ULICA), krótka (121 m), „ślepa” ulica na osiedlu Dziubków, boczna ulicy Okrężnej. Powstała w latach 70., a nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Początkowo miała utwardzoną nawierzchnię i chodnik po jednej stronie. W 2004 r. wykonano nową nawierzchnię z kostki brukowej oraz chodniki. Jej adres posiadają domy jednorodzinne z przydomowymi ogródkami.
JASZCZ PATRYK, urodzony 13 X 1994 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Barbary z domu Ślebioda. Uczeń Szkoły Przysposabiającej do Pracy przy Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu. Od 2011 r trenuje bowling (odmiana gry w kręgle) w Klubie Sportowym Gepard przy SOSW pod kierunkiem nauczycieli Anny Gotfryd i Zbigniewa Łączaka. Jest reprezentantem Polski i jednym z najlepszych zawodników na świecie w kategorii specjalnej. Ważniejsze sukcesy: *2012 r.: Ogólnopolski Turniej Bowlingowy (Poznań) – srebrny medal; *2013 r.: Podkarpacki Turniej Bowlingowy (Dębica) – złoty medal; *2014 r.: Ogólnopolskie Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych (Bydgoszcz) – złoty i srebrny medal; *2015 r.: XIV Światowe Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych (Los Angeles, USA) – trzy złote medale (singiel, debel i drużynowo). Ponadto pasjonuje się muzyką. W 2020 r. zdobył 1. miejsce w XX Ogólnopolskim Festiwalu „Albertiana 2020” Fundacji Teatroterapii Lubelskiej i Fundacji Anny Dymnej w Lublinie.
JASZCZAK MIECZYSŁAW, urodzony 22 IV 1915 r. w Łodzi, syn Józefa i Jadwigi z Dziurdzińskich. Ukończył Miejskie Gimnazjum Męskie w Łodzi (profil matematyczno-przyrodniczy), a następnie odbył przeszkolenie szybowcowe w Bezmiechowej i kurs pilotażu samolotowego w Łodzi. Pracę zawodową podjął w 1935 r. w Spółdzielni Spożywców „Społem” Oddział Włókienniczy w Łodzi. W latach 1936-1938 służył w 4 pułku lotniczym w Toruniu i tam ukończył kurs wojskowy pilotażu podstawowego i wyższego. W 1938 r. powrócił do pracy w „Społem”. Po napadzie Niemiec hitlerowskich na Polskę walczył jako pilot myśliwski (w stopniu starszego sierżanta) w 1 pułku lotniczym w dniach 4 IX – 19 IX 1939 r., a następnie przekroczył granicę rumuńską i został internowany w Rutoranie. Po ucieczce z obozu przedostał się przez Syrię do Francji (20 I 1940 r.) i jako pilot myśliwski walczył w I Eskadrze 145 Dywizjonu aż do upadku Francji. Ewakuowany do Anglii i zweryfikowany w stopniu starszego sierżanta pilota, skierowany został do służby w RAF. Po odbyciu kursów w Polskich Szkołach Pilotażu w Hucknal (28 IV – 12 V 1941 r., 9 VIII – 20 IX 1941 r.) i Newton (21 IX 1941 r. – 20 IV 1942 r.) pełnił służbę w jednostce współpracy z artylerią przeciwlotniczą 6 AACU (21 IV – 17 VI 1942 r.). W okresie od 9 IX do 6 XII szkolił się w Polskim Dywizjonie Szkolenia Myśliwskiego przy angielskim 58 Ośrodku Szkolenia Operacyjnego w Grangemouth (Szkocja). 7 XII 1942 r. rozpoczął służbę w polskim 302 Dywizjonie Myśliwskim Poznańskim, wchodzącym w skład 1 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego i stacjonującym na podlondyńskim lotnisku w Heston. Latał na samolocie myśliwskim „Spitfire”. Uczestniczył w lotach zaczepnych i osłanianiu bombowców atakujących cele we Francji, Belgii i Holandii, a od połowy czerwca 1943 r., po przeniesieniu dywizjonu 302 na lotnisko w Perranporth (Kornwalia), latał w myśliwskiej osłonie konwojów morskich i bombowców atakujących cele w północnej Francji. (Od września 1943 r. dywizjon 302 przeniesiony został na lotnisko w Northolt i otrzymał nowe samoloty „Spitfire” Mk-IX, posiadające zdecydowanie większe możliwości, w tym również bombardowania. W związku z nowymi zadaniami bojowymi piloci przeszli intensywne szkolenia. Pod koniec roku Dywizjon 302 wszedł w skład nowo utworzonego 131 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego.) Latał w Eskadrze B pod dowództwem kapitana Władysława Kamińskiego, najczęściej przy osłonie amerykańskich „latających fortec” i bombardowaniu niemieckich stanowisk we Francji. Od 1 IV 1944 r. – w związku z rozwojem sytuacji na froncie zachodnim – 131 Skrzydło Myśliwskie wielokrotnie przenoszono (Deanland, Chailey, Appledrom). Od 6 VI 1944 r. do 27 IX 1944 r. st. sierż. M. Jaszczak uczestniczył w lotach bojowych w czasie inwazji wojsk alianckich na Normandię oraz ich ofensywy na terenie Francji. Od 28 IX 1944 r. do 23 III 1945 r. przebywał w różnych ośrodkach szkoleniowych na terenie Anglii, m.in. uczestniczył w szkoleniu pilotów. 24 III 1945 r. powrócił do służby na froncie; otrzymał przydział do 317 Dywizjonu Myśliwskiego Wileńskiego, stacjonującego na niemieckim lotnisku w Nordhorn, a później w Varrelbusch koło Bremy. Wziął udział w akcjach bojowych, m.in. w atakowaniu celów naziemnych i wspieraniu natarć wojsk alianckich na niemieckie punkty oporu. Po zakończeniu wojny, służąc nadal w Dywizjonie 317, przebywał na terytorium Niemiec. Za wyróżniające się czyny bojowe odznaczony został m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari kl. V nr 11474 (29 V 1946 r.), trzykrotnie Krzyżem Walecznych (20 X 1943 r.) i Medalem Lotniczym (30 VIII 1946 r.) oraz 4 odznaczeniami angielskimi: 1939/45 Star. (Gwiazda za Wojnę), Air Crew Europa Star and Clasp. (Gwiazda za udział w walkach powietrznych w Europie), Defense Medal (Medal za udział w obronie Anglii) i War Medal (Medal za Wojnę). Po rozwiązaniu Dywizjonu 317 (3 I 1947 r.) i okresie wahania – 18 V 1947 r. zdecydował się na powrót do Łodzi, gdzie 1 VII 1947 r. w macierzystym zakładzie „Społem” powierzono mu funkcję kierownika magazynów. Mimo usilnych starań nie został natomiast przyjęty do Aeroklubu Łódzkiego. W latach 1950-1953 pracował w Związku Spółdzielni Spożywców Oddział Łódź jako kierownik referatu, w latach 1953-1954 w Łódzkiej Fabryce Maszyn, a w latach 1955-1957 w Elektrociepłowni Łódź II. Do Mielca przybył w 1957 r. i został zatrudniony w Aeroklubie Mieleckim jako instruktor samolotowy. Pracował także w WSK Mielec w charakterze pilota transportowego. W ciągu 14 lat pracy w Mielcu uczestniczył w wyszkoleniu kilkudziesięciu pilotów. Na emeryturę przeszedł w 1970 r. W tym roku otrzymał także Krzyż Kawalerski OOP. Zmarł 16 IV 1982 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JAWOR JADWIGA, urodzona 15 VII 1917 r. w Ropczycach, córka Jana i Marii z Nawrockich. Absolwentka Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1935 r. W 1939 r. ukończyła studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymała tytuł magistra filozofii. Latem tego roku uczestniczyła w kursie Przysposobienia Wojskowego Kobiet w okolicach Wisły na Śląsku. 28 VIII powróciła do Mielca i została mianowana komendantką Przysposobienia Wojskowego Kobiet. W czasie wojny obronnej 1939 r. kierowała działalnością humanitarną na terenie Mielca. Razem z matką (Marią) przyjęły na przechowanie sztandar pułkowy 3 Pułku Strzelców Podhalańskich. We wrześniu 1939 r. została zaprzysiężona do pracy konspiracyjnej w SZP (później ZWZ i AK) w Krakowie; przyjęła pseudonim „Kalina”. Powierzono jej funkcje wywiadowcy i łącznika pomiędzy Mielcem i Krakowem, a później także Tarnobrzegiem. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała początkowo w firmie handlowej „Rolnik”, a następnie w „Flugzeugwerk Mielec”. Znając dobrze język niemiecki pozyskiwała bezcenne informacje o niemieckim lotnictwie, m.in. przyczyniła się do wykrycia niemieckiej fabryki części samolotowych w Sankt Polten koło Wiednia, którą niedługo potem zbombardowano. W mieszkaniu, które zajmowała z matką, urządzony został konspiracyjny punkt kontaktowy. Po wojnie nie zaprzestała działalności konspiracyjnej. Należała do organizacji „Nie”, a następnie do WiN. W jej mieszkaniu odbywały się spotkania członków tych organizacji oraz kolportowano podziemną prasę. Od roku szkolnego 1944/1945 uczyła języka polskiego w mieleckim Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego. Była jedną z animatorek powojennego życia kulturalnego Mielca. Napisała Jasełka i wspólnie z młodzieżą gimnazjalną wystawiła je wielokrotnie w „Ochronce” w zimie 1944/1945. Później przygotowywała z młodzieżą inne sztuki teatralne. W 1946 r. ukończyła Studium Teatralne w Krakowie. Latem 1946 r. funkcjonariusze UB wykryli jej powiązania z WiN. Została aresztowana i po procesie skazana na karę 3 lat pozbawienia wolności, ale po ogłoszeniu amnestii została uwolniona na wiosnę 1947 r. Nie przedłużono jej jednak umowy o pracę w mieleckim gimnazjum. Przeniosła się do Krakowa i tam pracowała najpierw jako sprzątaczka na dworcu kolejowym, a potem w żydowskim gimnazjum. Powróciła do Mielca i pracowała w świetlicy Spółdzielni „Pokój” jako instruktorka kulturalno-oświatowa. Wkrótce jednak ponownie wyjechała z Mielca. Pracowała w Domu Kultury w Głubczycach, a później w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Myślenicach. Zmarła 18 I 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Myślenicach. 6 III 2021 r. na Polanie Niezłomnych w Szydłowcu k/Mielca posadzono poświęcony Jej Dąb Pamięci.
JAWOR MARIA ŁUCJA (z Nawrockich), urodzona 25 X 1889 r. w Bachowicach, powiat wadowicki, córka Franciszka i Elżbiety. Egzamin dojrzałości zdała w 1908 r., a w 1914 r. ukończyła Instytut Nauczycielski. Do Mielca przeprowadziła się w latach 20. i została zatrudniona w Szkole Żeńskiej im. Św. Kingi. Okresowo uczyła także w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim. Pełniła również funkcje sekretarza Koła Przyjaciół Harcerstwa i bibliotekarza Towarzystwa Szkoły Ludowej. W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie uczyła nadal w Szkole Żeńskiej, ale równolegle prowadziła tajne nauczanie w zakresie szkoły powszechnej. W jej mieszkaniu znajdował się konspiracyjny punkt kontaktowy ZWZ i później AK, a po wojnie – WiN. W latach 1947-1949 uczyła języka polskiego i historii w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego. Zmarła 29 IX 1959 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JAWOROWA (ULICA), jedna z najkrótszych (98 m) i „ślepych” ulic na osiedlu Borek, boczna ulicy Wspólnej. Nazwę nadano jej 28 I 1987 r. W 2004 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową oraz chodnik z płytek betonowych. Jej otoczenie stanowią okazałe domy jednorodzinne z jednej strony i „szeregówki” z drugiej.
JAWORSKI JAN (ksiądz), urodzony 21 III 1845 r. w Mielcu, syn Macieja i Zofii ze Szczyrbów. Ukończył szkołę trywialną w Mielcu, a następnie gimnazjum w Tarnowie w 1866 r. Tam również odbył studia teologiczne i 12 VIII 1870 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Łapanowie i od 1871 r. w tarnowskiej katedrze. 3 XI 1873 r. został mianowany prefektem Seminarium Duchownego w Tarnowie, cztery lata później jego ojcem duchownym, a 10 VI 1886 r. wicedyrektorem. Od 1890 r. do 1897 r. pracował jako profesor teologii pastoralnej i homiletyki. 16 X 1887 r. powierzono mu funkcję kanonika gremialnego kapituły tarnowskiej, zaś 7 V 1896 r. jej scholastyka. Pełnił ponadto szereg funkcji, m.in. był członkiem diecezjalnego trybunału dla spraw karnych i dyscyplinarnych duchowieństwa, sekretarzem stowarzyszenia św. Józefa oraz komisarzem biskupim do nauki religii w gimnazjach i seminarium nauczycielskim. Wyróżniał się umiejętnościami kaznodziejskimi. Część kazań opublikował w pismach tarnowskich: „Pogoń” (w 1883 r.) oraz „Dwutygodnik Katechetyczny i Duszpasterski”. Otrzymał odznaczenia: EC, RM i tytuł szambelana papieskiego. Zmarł 2 VII 1908 r. Pochowany został w grobowcu kapitulnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie. Jego epitafium znajduje się w katedrze tarnowskiej.
JAWORSKI JÓZEF (ksiądz), urodzony 18 III 1953 r. w Dąbrowie Tarnowskiej, syn Stefana i Emilii z domu Kogut. Absolwent Technikum Mechanicznego w Szczucinie, maturę zdał w 1973 r. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 24 V 1979 r. Jako wikariusz pracował Siedliskach k/Bobowej, Radgoszczy, Rzochowie, Łękawicy i Mościskach. Organizował wielokrotnie „Wakacje z Bogiem”. W 1990 r. został mianowany proboszczem parafii w mieleckim osiedlu Rzochów. Tu przeprowadził remont plebanii oraz rozpoczął budowę nowego kościoła i doprowadził ją do stanu zerowego. Poprzez energiczne starania odzyskał dla parafii 27 ha lasu. W 1995 r. został przeniesiony (na własną prośbę) na probostwo w Jodłówce Tuchowskiej. Ponadto powierzono mu funkcję wicedziekana dekanatu Ołpiny.
JECK OSKAR JAN, urodzony 30 I 1915 r. w Dollopas (Czechosłowacja). Syn kolonistów niemieckich, którzy zamieszkali w Goleszowie, powiat mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1935 r. Był członkiem Ortsgruppe JDP tuż przed najazdem Niemiec hitlerowskich na Polskę. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckich służbach bezpieczeństwa w Mielcu. Wyróżniał się szczególnym okrucieństwem, zwłaszcza w stosunku do Żydów oraz profesorów i byłych kolegów z gimnazjum. Uczestniczył m.in. w aresztowaniu profesorów gimnazjalnych w marcu 1940 r. oraz eksterminacji mieleckiej i radomyskiej ludności żydowskiej. ) O dalszych jego losach krążą różne informacje.
JEDNOSTKA STRZELECKA NR 2093 IM. GEN. BRONI WŁADYSŁAWA SIKORSKIEGO, powstała w Mielcu późną jesienią 2014 r. Jej inicjatorami byli: Marek Zalotyński, Andrzej Zemmel, Łukasz Przybyło, Bogusław Kołacz i Leszek Bąk, a głównym celem – nawiązanie do chlubnych tradycji mieleckiego „Strzelca”. 19 II 2015 r. w sali gimnastycznej Zespołu Szkół im. prof. J. Groszkowskiego odbyła się uroczystość wręczenia aktu powołującego do działania Powiatową Jednostkę Strzelecką nr 2093 im. gen. Władysława Sikorskiego w Mielcu. Akt powołania z 9 II 2015 r. odebrał pierwszy dowódca mieleckiej JS Łukasz Przybyło z rąk komendanta ZS Strzelec im. Józefa Piłsudskiego w Rzeszowie Marka Matuły. W 2015 r. Jednostka brała udział w systematycznych szkoleniach oraz uczestniczyła w uroczystościach patriotycznych. Ważniejsze wydarzenia z udziałem JS 2095: uroczystość nadania dębom w rejonie Szydłowca imion Żołnierzy Wyklętych (28 II), obchody Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych (1 III 2015), złożenie Strzeleckiego Przyrzeczenia przez pierwszych 50 mieleckich Strzelców na placu Farnym w Rzeszowie (6 III), 25. rocznica powstania Ściany Katyńskiej (6 V), poświęcenie cmentarza wojennego w Tuszymie (17 V), 71. rocznica wybuchu powstania warszawskiego (1 VIII), poświęcenie i nadanie sztandaru JS 2095 w czasie uroczystości dożynkowych w Zgórsku (15 VIII), 95. rocznica bitwy pod Zadwórzem (22 VIII), pierwsze samodzielne manewry polowe JS 2093 w Bliźnie (5/6 IX), I Zlot Organizacji Proobronnych „Tobie Ojczyzno” w Warszawie (17 IX), uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości w Mielcu (11 XI), odsłonięcie pomnika Ofiar Katastrofy Smoleńskiej w Rzeszowie (13 XII), wigilia JS 2093 na Polanie Niezłomnych w rejonie Szydłowca (19 XII). Ponadto przedstawiciele Jednostki uczestniczyli w Kongresie Organizacji Proobronnych i Klas Mundurowych w Warszawie (20-21 III 2015) oraz w I Kongresie Samorządów Terytorialnych RP „Obrona Terytorialna Kraju” w Krakowie (2 IX 2015). Ważniejsze wydarzenia z udziałem JS 2095 w roku 2016: ćwiczenia w lesie przy ul. Partyzantów (2 I), ćwiczenia na poligonie w Nowej Dębie (15-17 I), udział w miejskich uroczystościach Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych (28 II), udział w uroczystościach z okazji 360. Rocznicy Ślubów Jana Kazimierza we Lwowie (9-10 IV), udział w ćwiczeniach poligonowych z żołnierzami w Hrubieszowie (VII), udział delegacji w obchodach 96. rocznicy bitwy pod Zadwórzem na Ukrainie (20/21 VIII), udział i 1. miejsce w zawodach strzeleckich o Puchar Marszałka Województwa Podkarpackiego w Łańcucie (5 XI), udział w miejskich uroczystościach z okazji Narodowego Święta Niepodległości (11 XI), udział przedstawicieli JS w spotkaniu z ministrem Antonim Macierewiczem w Rzeszowie (24 XI). Także w 2016 r. za działalność na rzecz kształtowania postaw patriotycznych prezydent RP Andrzej Duda odznaczył członków „Strzelca”: Srebrnymi Krzyżami Zasługi Bogusława Kołacza i Marka Zalotyńskiego oraz Andrzeja Zemmela Brązowym Krzyżem Zasługi. Nastąpiła też zmiana na funkcji dowódcy JS 2093. Po rezygnacji st. sierż. ZS Łukasza Przybyły nowym dowódcą został sierż. ZS Andrzej Zemmel.
„JEDNOŚĆ”, Spółdzielnia Pracy Handlowo-Produkcyjna „Jedność”, powstała w 1990 r. w Mielcu, w rezultacie nowelizacji ustawy o spółdzielczości, z przekształcenia Małopolskiej Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej „Samopomoc Chłopska” w Rzeszowie Zakład Handlu w Mielcu. Zebranie założycielskie odbyło się 21 V 1990 r. Prezesem Zarządu został wybrany Zbigniew Gajda. Siedzibą główną pozostał budynek przy ul. H. Sawickiej 7 (później Jadernych 7). Ważniejszymi obiektami, które przejęto po MSHP, były: magazyny hurtowe przy ul. Wolności, magazyny z materiałami budowlanymi i mieszalnia pasz przy ul. Piaskowej, składnica maszyn rolniczych przy ul. G. Narutowicza, magazyny przy ul. H. Sawickiej, wytwórnia wód i rozlewnia piwa przy ul. Wolności, ubojnia przy ul. Rzecznej oraz sieć sklepów na terenie miasta. Jako główne kierunki działalności przyjęto: produkcję artykułów spożywczych, handel hurtowy i detaliczny artykułami spożywczymi i przemysłowymi oraz usługi z zakresu napraw sprzętu rolniczego, uboju zwierząt rzeźnych, transportu i produkcji mieszanek paszowych. 1 IX 1990 r. „Jedność” przejęła od Spółki „Sezam”, wyodrębnionej z Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu Wewnętrznego w Rzeszowie, 7 sklepów detalicznych w Mielcu. W 1992 r. Z. Gajda przeszedł na emeryturę, a funkcję prezesa powierzono Kazimierzowi Szczucińskiemu. Po jego rezygnacji w 1994 r. prezesem została Janina Dudzik, która w 1996 r. przeszła na emeryturę. Od 13 V 1996 r. funkcję prezesa sprawuje Anna Gazda. Głębokie przemiany w sferze produkcji i handlu sprawiły, że w latach 90. sprzedano lub wydzierżawiono większość obiektów. Aktualnie siedziba zarządu „Jedności” znajduje się na terenie składnicy maszyn rolniczych przy ul. G. Narutowicza 38. W 2002 r. Spółdzielnia posiadała na terenie Mielca 6 placówek handlowych różnych branż, m.in. z artykułami spożywczymi, odzieżą, bielizną, artykułami szkolnymi, artykułami pasmanteryjnymi, materiałami budowlanymi i artykułami do produkcji rolnej
„JEDYNKA”, „POLSKI SKLEP JEDYNKA”, wielki obiekt handlowy (3 500 m2) rzeszowskiej spółki „GAJM”, powstały po gruntownej modernizacji hal byłych warsztatów szkolnych Zespołu Szkół Technicznych, położonych pomiędzy ulicami Kazimierza Jagiellończyka i Leśną. Uroczystego otwarcia obiektu dokonano 21 VIII 1999 r. Miał charakter wielobranżowy i był jednym z 12 sklepów o tej nazwie w województwie podkarpackim (2002). Od początku funkcjonowania prowadził aktywną działalność marketingową, m.in. organizował imprezy plenerowe i sponsorował różne formy działalności społecznej w Mielcu. Sieć sklepów „Jedynka” wydaje też systematycznie własne kolorowe pismo reklamowe przedstawiające oferty promocyjne. W latach 2001-2002 znacznie powiększono powierzchnię handlową i magazynową. W 2003 r. supermarket JEDYNKA zakończył działalność, a w 2004 r. na jego miejscu powstał znacznie większy hipermarket TESCO.
JEGOR PIOTR, urodzony 13 VI 1968 r. w Zbrosławicach, powiat tarnogórski. W latach szkolnych rozpoczął treningi piłkarskie w Górniku Knurów (1985-1987). Był wyróżniającym się obrońcą i dysponował potężnym strzałem, toteż w 1988 r. został zatrudniony w Górniku Zabrze, który zdobył w sezonie 1987/1988 mistrzostwo Polski. W rozgrywkach o Klubowy Puchar Europy m.in. zagrał w meczu z Realem w Madrycie i strzelił bramkę. W Górniku grał do 1994 r. i był jego podstawowym zawodnikiem. W 1995 r. występował w izraelskim klubie ekstraklasowym Happel Hajfa, a w 1996 r. w Stali Mielec. Po spadku Stali do II ligi przeniósł się do Odry Wodzisław Śląski i w tej drużynie grał przez kolejne 5 lat. W 2001 r. przeszedł do BKS Stal Bielsko-Biała, a następnie grał m.in. w Górniku Jastrzębie i LKS Bełk. Karierę zawodniczą zakończył w 2003 r. W latach 1990-1997 występował w reprezentacji Polski. Rozegrał 20 meczów i strzelił 1 bramkę. Zmarł 17 III 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Knurowie.
JELEŃ ANNA KAZIMIERA (z domu BOŻEK), urodzona 20 IV 1957 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Marianny z domu Adamczyk. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. W latach szkolnych działała w ruchu oazowym. Pracę zawodową rozpoczęła jako planistka w WSK „PZL-Mielec” (1977-1979), a następnie pracowała w Żłobku nr 6 w Mielcu przy ul. A. Kocjana 15. W 1992 r. ukończyła Szkołę Pracowników Służb Społecznych w Ośrodku Szkoleniowym Instytutu Rozwoju Służb Społecznych w Białobrzegach koło Warszawy oraz została zatrudniona w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu jako intendentka w tworzonym Domu Dziennego Pobytu w Mielcu przy ul. A. Kocjana 15. Brała udział w organizacji tej placówki od podstaw. W 1993 r. powierzono jej funkcję pełniącego obowiązki kierownika, a następnie mianowano ją kierownikiem i funkcję tę pełniła do 2020 r. Wprowadziła wiele form pracy z ludźmi starszymi, m.in. działalność artystyczną, terapię ruchową, prace manualne, muzykoterapię i wycieczki turystyczne oraz obyczajowość religijną i świecką. W 1999 r. ukończyła w Lublinie studium z zakresu zarządzania i gospodarowania placówkami opieki społecznej. Przyczyniła się do współpracy DDP z mieleckimi Klubami Seniora, Zespołem Szkół Medycznych w Mielcu (praktyki w DPS), Przedszkolem Miejskim nr 8 i Spółdzielczym Domem Kultury MSM oraz Domami Dziennego Pobytu w Tarnobrzegu, Dębicy i Ropczycach.
JEMIOŁO EMILIA (z domu KRAMARZ), urodzona 16 IV 1929 r. w Róży, pow. dębicki, córka Jana i Marii z domu Bielawa. Szkołę powszechną, rozpoczętą w Róży i kontynuowaną w Wojsławiu, ukończyła na tajnych kompletach w czasie okupacji hitlerowskiej. Po wyzwoleniu Mielca uczęszczała do Gimnazjum w Mielcu i w 1946 r. zdała małą maturę, a następnie ukończyła Liceum Pedagogiczne w Mielcu z maturą. Podjęła pracę nauczycielki w Szkole Podstawowej w Podborzu, a później uczyła w Trzcianie i Czerminie. W 1958 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu jako nauczycielka języka polskiego, a od 1964 r. pracowała także w szkole dla pracujących. W 1973 r. przeniosła się do Szkoły Podstawowej w Wojsławiu i pracowała jako nauczycielka, a następnie mianowano ją dyrektorem tej placówki. Równocześnie ukończyła Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek – język polski). Współpracowała z Gminnym Ośrodkiem Kultury w Wojsławiu i m.in. zorganizowała zespół teatralny. W związku z pogarszającym się zdrowiem w 1979 r. zrezygnowała z pełnionej funkcji i ponownie pracowała jako nauczycielka języka polskiego. Zmarła 15 IV 1982 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JEMIOŁO JAN LEON, urodził się 27 VII 1922 r. w Kiełkowie, powiat mielecki, syn Franciszka (legionisty) i Ludwiki z domu Harla. Od 1935 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, ale wybuch wojny 1 IX 1939 r. przerwał tę naukę. W czasie okupacji hitlerowskiej został zmuszony do pracy w szeregach Baudienstu w Mielcu w okresie od maja do grudnia 1942 r. Wkrótce po aresztowaniu ojca został także uwięziony (14 II 1943 r.), a następnie skierowany do więzienia Sondergericht przy ul. Montelupich w Krakowie. 27 II 1943 r. został wywieziony do III Rzeszy, gdzie w Manstedten pracował niewolniczo aż do zakończenia II wojny światowej. Po wyzwoleniu przez żołnierzy amerykańskich (marzec 1945 r.) wcielony został w szeregi Polskiego Batalionu Wartowniczego przy US Army Hg CO de Havre. Służbę tę pełnił do 16 X 1946 r., a następnie powrócił do Polski. Po ukończeniu kursu przygotowującego do pracy w zawodzie nauczycielskim, zorganizowanego przez Inspektorat Oświaty w Mielcu, z dniem 1 IX 1947 r. został zatrudniony w Publicznej Szkole Powszechnej w Podborzu. Od 1 IX 1950 r. objął stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej w Trzcianie, a 1 IX 1953 r. przejął obowiązki kierownika Szkoły Podstawowej w Czerminie. Studiował na Wydziale Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim i w 1959 r. uzyskał tytuł magistra historii. Z dniem 1 IV 1958 r. przeniesiony został do Mielca na stanowisko podinspektora Referatu Szkolnictwa Podstawowego i Średniego. Od 1 IX 1963 r. był kierownikiem internatu MPC w Mielcu, a w latach 1966-1967 sprawował funkcję dyrektora Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu. Po reorganizacji i utworzeniu Zespołu Szkół Technicznych (1967) pracował jako nauczyciel przedmiotów ogólnokształcących. W związku z reformą systemu szkolnictwa podstawowego z dniem 1 I 1973 r. powołany został na stanowisko gminnego dyrektora szkół w Mielcu. Pełniąc tę funkcję, przyczynił się do poprawy bazy lokalowej oraz wyposażenia szkół w pracownie i pomoce naukowe oraz podniesienia kwalifikacji zawodowych kadry nauczycielskiej. O doświadczeniach organizatorskich i pedagogicznych pisał do specjalistycznego pisma nauczycielskiego „Oświata i Wychowanie”. W 1982 r. przeszedł na emeryturę. Przez niemal cały okres pracy zawodowej angażował się do różnych prac społecznych. W latach 50. pełnił funkcję prezesa Ogniska ZNP w Czerminie, a w latach 1955-1957 sprawował z wyboru funkcję prezesa Zarządu Powiatowego ZNP w Mielcu. W tym czasie był także organizatorem Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych w Mielcu. Za wyróżniającą się pracę organizatorską i pedagogiczną otrzymał liczne odznaczenia państwowe i resortowe, m.in. Krzyż Kawalerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznakę ZNP. Jako delegat mieleckich osób poszkodowanych przez III Rzeszę uczestniczył w I Zjeździe Wojewódzkim Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę, który odbył się 10 X 1988 r. w Rzeszowie. Był również delegatem na I Zjazd Krajowy SPP w Warszawie. Zainicjował zebranie organizacyjne mieleckiej organizacji SPP w dniu 9 II 1991 r. i został wybrany przewodniczącym Zarządu Rejonu. Napisał pamiętnik „Przetrwałem i wróciłem”, który został opublikowany w „Korso”. Aktualnie pełni funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej przy Zarządzie Wojewódzkim SPP w Rzeszowie. Odznaczony został „Złotą Odznaką – Zasłużony dla SPP”. Zmarł 26 XI 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JEMIOŁO JERZY JAN, urodzony 19 IV 1950 r. w Mielcu, syn Józefa i Ireny z Jasińskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. Studiował geografię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1973 r. uzyskał tytuł magistra. Po studiach pracował jako asystent w Zakładzie Geografii Turyzmu Instytutu Geografii UJ (1973-1982). W 1982 r. uzyskał stopień doktora filozofii w zakresie geografii ekonomicznej i został mianowany adiunktem w Zakładzie Geografii Turyzmu UJ. Angażował się politycznie i społecznie, należał do: ZHP, ZMS, ZSP, SZSP, ZNP, PZPR i NSZZ „Solidarność”. W 1984 r. wyjechał do USA i pracował w tamtejszych uczelniach wyższych i instytucjach: Indiana University, Department of Geography, Bloomington, Indiana –Visiting Scholar (1984-1987), Diamond Travel, Bloomington, Indiana – Assistant to Marketing Director (1987-1988), Ball State University, Department of Geography, Muncie, Indiana – Assistant Professor (1988-1998), a od 1998 r. pracuje na stanowisku Associate Professor na tejże uczelni. Jest odpowiedzialny za departamentowy program z turystyki: uaktualnienia i promocję programu, rekrutację studentów, organizację i nadzór praktyk zawodowych. Prowadzi zajęcia z zakresu: organizacji wycieczek i kongresów, polityki turystycznej, konsultingu turystycznego, geografii świata i Europy oraz Rosji i państw sąsiednich. Organizuje doroczne wyprawy terenowe do Europy Środkowej (Polska, Czechy, Austria, Słowenia, Chorwacja. Włochy). Na dotychczasowy dorobek naukowy składają się m.in.: autorstwo lub współautorstwo monografii turystycznych 24 krajów, w tym: Bałkany, Bliski i Daleki Wschód, w dwutomowej książce Geografia Turystyczna Świata, pod redakcją prof. Jadwigi Warszyńskiej, PWN Warszawa (cztery wydania: 1994, 1995, 1997 i 2001), autorstwo lub współautorstwo 15 publikacji w czasopismach akademickich, w tym: „Czasopismo Geograficzne”, „Zeszyty Naukowe UJ”, „Zeszyty Naukowe AWF Kraków”, „Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich”, „Folia Geographica Socio-Oeconomica” (Kraków), „Transportation Quarterly” (USA), „Social and Economic Studies” (Jamaica), „Journal of Teaching in Travel and Tourism” (USA). Ponadto jest autorem szeregu map na temat transportu w Atlasie miasta Krakowa, Atlasie województwa tarnowskiego i Atlasie województwa bielsko-bialskiego (wszystkie w latach 80.). Wyróżniony m.in. nagrodą ministra szkolnictwa wyższego za pracę doktorską (1983).
JEMIOŁO LIDIA (po mężu DUBIEL), urodzona 11 I 1966 r. w Mielcu, córka Czesława i Marii z domu Mikrut. Ukończyła II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 1985 r. W szkole podstawowej podjęła systematyczne treningi pływackie w „Stali” Mielec. W latach 1978-1980 była wielokrotną medalistką mistrzostw Polski młodzików i juniorów w pływaniu oraz członkinią kadry narodowej juniorów w pływaniu. M.in. w 1979 r. w Tarnowie została mistrzynią Polski młodzików na dystansie 100 m stylem dowolnym, a w 1980 r. wywalczyła tytuł wicemistrzyni Polski juniorów także na 100 m st. dowolnym. Otrzymała prestiżowe wyróżnienie państwowe „Nauka i Sport Ojczyźnie” (dla uczniów i sportowców o szczególnych uzdolnieniach w obu dziedzinach). Pracę zawodową rozpoczęła w 1985 r. w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym (PGO) w Mielcu, a w 1986 r. pracowała w Urzędzie Miejskim. W 1987 r. ukończyła Policealne Studium Ekonomiczne w Mielcu. Kolejnymi miejscami pracy były: Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Prefabrykacji Elementów Budowlanych (1987-1990) i Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe „Nepres” (1990). Od 2 I 1991 r. pracuje w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora podatkowego. Wyróżniona Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę.
JEMIOŁO MARIA (z domu Mikrut), urodzona 1 III 1941 r. w Żurowej, córka Ludwika i Katarzyny z Jodłowskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Jaśle, z maturą w 1960 r. W tym samym roku podjęła obowiązki kierownika Przedszkola Państwowego w Ocieka Woli, a w 1961 r. była kierownikiem Przedszkola Państwowego w Witkowicach. W latach 1962-1965 kierowała Przedszkolem Państwowym w Chorzelowie. Od 1965 r. do 1977 r. pracowała jako nauczycielka w Przedszkolu WSK Nr 1 w Mielcu. W tym okresie (1974) ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie. W 1977 r. została mianowana dyrektorem nowo wybudowanego Przedszkola Państwowego nr 7 przy ul. K. Pułaskiego na osiedlu S. Żeromskiego w Mielcu. Zorganizowała placówkę i doprowadziła do jej kompletnego wyposażenia oraz urządziła ogródek przedszkolny. Systematycznie się dokształcała. W 1982 r. ukończyła studia magisterskie w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie, w 1986 r. – Studia Podyplomowe w Krakowie, a w 1988 r. – II stopień specjalizacji w Rzeszowie. Pełniła wiele funkcji społecznych. Była m.in. działaczem i członkiem Zarządu Miejskiego TPD, członkiem Zarządu Miejskiego ZNP, członkiem Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli w Rzeszowie, wykładowcą Międzyprzedszkolnego Studium Wiedzy Pedagogicznej dla Nauczycieli i Rodziców, członkiem samorządu mieszkańców osiedla S. Żeromskiego i członkiem Komitetów Rodzicielskich II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika i Technikum Elektrycznego w Mielcu. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1981), Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania III stopnia (1978), Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia (1989) i Odznaką „Przyjaciel Dziecka” (1986). Od 2007 r. zaangażowała się w działalność Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, pełniąc funkcje członka zarządu w latach 2007-2009 oraz przewodniczącej Komisji Rewizyjnej od 2011 r.
JEMIOŁOWA (ULICA), niewielka (121 m), „ślepa” ulica na osiedlu Dziubków, boczna ul. Okrężnej. Początkowo miała słabo utwardzoną nawierzchnię i nie posiadała chodników. Nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Jej sąsiadami są domy jednorodzinne z przydomowymi działkami. W 2004 r. wykonano nawierzchnię z kostki betonowej oraz chodniki.
JERSCHINA MARIAN STANISŁAW, urodzony 13 III 1905 r. w Milówce, powiat żywiecki, w rodzinie urzędniczej. Ukończył Państwowe Gimnazjum w Rzeszowie i zdał maturę w 1923 r. Należał do harcerstwa (od 1917 r.), uczestniczył w założeniu wolnego harcerstwa i w 1923 r. został członkiem Komitetu Wykonawczego Wolnego Harcerstwa. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył z tytułem magistra filozofii w 1927 r. W 1923 r. wstąpił w szeregi Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie” i pełnił w nim funkcje centralne. Po 1927 r. działał w PPS Lewicy. Pracę zawodową rozpoczął w 1928 r. w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego, a następnie uczył w Państwowym Gimnazjum w Nowym Targu, Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym w Dolinie koło Stryja oraz II Gimnazjum Państwowym w Przemyślu (1934-1939). W 1931 r. uzyskał doktorat z filozofii oraz zdał egzamin pedagogiczny. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w polskiej Szkole Handlowej w Przemyślu. Po wojnie uczył w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Kielcach (do 1947), a następnie pełnił funkcje kierownika ośrodka metodycznego i sekcji dydaktyczno-naukowej języka polskiego Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych w Kielcach (1947-1954) i dyrektora Studium Nauczycielskiego w Kielcach (1954-1959). Angażował się w działalność wielu instytucji i stowarzyszeń, m.in. był redaktorem miesięcznika „Latawiec” (1920-1923) i współpracownikiem pisma „Płomienie” (1921-1923). Publikował wiersze na łamach „Pioniera”, „Dźwigni”, „Robociąża”, Biuletynu ZMNS „Życie”, „Tygodnika Przemyskiego” i „Wzlotów”. Wydał także m.in. tom wierszy „Kilofy i głazy” (1928) oraz pozycje naukowe: „Teoria literatury i rozbiór literacki w nowej szkole” (1946), „Zarys poetyki” (1957) i „Historia literatury polskiej okresu romantyzmu” (1956). Ponadto pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru „Fredreum” w Przemyślu, był recenzentem sztuk wystawianych przez Teatr im. S. Żeromskiego w Kielcach, członkiem dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich w Przemyślu, współpracownikiem Komisji Literatury Polskiej PAU (1948-1952), prezesem klubu literackiego w Kielcach i współredaktorem miesięcznika „Ziemia Kielecka” (1956-1957). Zmarł w 1959 r.
JERSEY, największa z Wysp Normandzkich w cieśninie La Manche. Jej powierzchnia wynosi około 116 km2, a zamieszkuje ją na stałe około 81 tys. osób. Głównymi zajęciami mieszkańców są: uprawa warzyw, hodowla bydła rasy jersey i prowadzenie bazy turystycznej. Na wyspie znajdują się liczne obiekty zabytkowe, w tym m.in. neolityczny grobowiec La Hougue Bie, średniowieczne kościoły, twierdza Mont Orgueil i zamek Elżbiety z XVI w., a także inne unikatowe atrakcje, np. Jersey Museum, muzeum morskie (Maritime Museum), galeria Occupation Tapestry Gallery, wystawa „Żywa Legenda” (dzieje wyspy), siedziba Fundacji Storczyków Erika Younga oraz ogród zoologiczny. Wyspa jest terytorium niezależnym, posiada własny system prawny, parlament i walutę. Związek Farmerów w Jersey zwrócił się do władz polskich z ofertą pracy dla Polaków w specjalistycznych gospodarstwach rolnych. Zadanie rekrutowania kadry powierzono Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A. w Mielcu. Porozumienie z przedstawicielstwem farmerów z Jersey podpisano 23 XII 1999 r. w Mielcu. Od 2000 r. rozpoczęto wysyłanie osób spełniających wymagania farmerów. W rezultacie przeprowadzanych przez MARR naborów na Jersey pracowało w każdym sezonie kilkaset osób, w tym najwięcej z powiatu mieleckiego, głównie przy uprawie ziemniaków, a następnie także w hotelarstwie. Po wejściu Polski do UE rola MARR zmalała, bowiem z roku na rok coraz więcej osób indywidualnie załatwiało sobie kontrakty. MARR pośredniczył w załatwianiu kilkudziesięciu pracowników w roku. Szacuje się, że na Jersey pracowało w sezonie około tysiąc osób z Polski, w tym najwięcej z powiatu mieleckiego.
JESIONOWA (ULICA), niewielka (146 m) ulica na budującym się osiedlu Borek. Łączy ul. Kasztanową i ul. Usługową z ul. Brzozową. Nazwę otrzymała 22 I 1975 r. Po obu jej stronach budują się domy jednorodzinne. Poczatkowo była drogą polną. W 2004 r. wykonano nawierzchnię asfaltową ulicy i chodnik z kostki brukowej.
JEŻ ANDRZEJ (biskup tarnowski), urodzony 3 V 1963 r. w Limanowej, syn Jana i Genowefy z domu Wojtas. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Limanowej. Po ukończeniu studiów w Seminarium Duchownym w Tarnowie z tytułem magistra – 12 VI 1988 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Jerzego Ablewicza. Jako wikariusz pracował w parafii Krościenko nad Dunajcem (1988-1991), a następnie w parafii Wierzchosławice (1991-1993). W 1993 r. został skierowany na studia w zakresie homiletyki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1996 r. uzyskał tytuł licencjata, a następnie został odwołany ze studiów w związku z mianowaniem na ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie oraz zleceniem wykładów z homiletyki. Równocześnie rozpoczął studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i w 2001 r. otrzymał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy z teologii dogmatycznej pod tytułem Christus communicator. Próba zbudowania modelu chrystologicznego o teorię komunikacji interpersonalnej. W 2004 r. został mianowany proboszczem parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Tarnowie-Mościcach, a ponadto pełnił funkcje dziekana dekanatu Tarnów-Zachód oraz członka Rady ds. Formacji Duchowieństwa Diecezji Tarnowskiej. W 2007 r. biskup tarnowski przeniósł go na urząd proboszcza parafii pw. św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Tam również pełnił funkcję dziekana dekanatu Nowy Sącz. Został także mianowany kanonikiem gremialnym i prepozytem Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu, a w 2008 r. powołano go do Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. 29 X 2009 r. Ojciec Święty Benedykt XVI mianował ks. dr. Andrzeja Jeża biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej (w granicach której znajduje się Mielec) i przydzielił mu stolicę tytularną w Tigillava w Północnej Afryce. Sakrę biskupią przyjął z rąk biskupa tarnowskiego Wiktora Skworca 28 XI 2009 r. w bazylice pw. św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Jako hasło pasterskiej posługi wybrał: „Ad laudem Trinitatis et Deiparae” („Na chwałę Trójcy Świętej i Bogurodzicy”). Będąc biskupem pomocniczym, sprawował funkcje wikariusza generalnego i moderatora Kurii Diecezjalnej, a w ramach Konferencji Episkopatu Polski został członkiem Komisji Charytatywnej i członkiem Komisji ds. Misji. 12 V 2012 r. Ojciec Święty Benedykt XVI mianował dotychczasowego biskupa pomocniczego Andrzeja Jeża biskupem tarnowskim. Pełniąc tę funkcję, biskup Andrzej Jeż żywo interesuje się sprawami Mielca i jego subregionu. Wielokrotnie przewodniczył uroczystościom w mieleckich kościołach, m.in. 23 III 2012 r. poświęcił kaplicę Pana Jezusa Nazareńskiego w kościele pw. Trójcy Przenajświętszej, 3 VI 2012 r. konsekrował kościół pw. Trójcy Przenajświętszej, 16 XI 2012 r. poświęcił nową Drogę Krzyżową w kaplicy św. Stanisława Kostki, 9 IX 2017 r. dokonał wraz z abp. Wiktorem Skworcem koronacji obrazu Matki Bożej Królowej Rodzin w sanktuarium w Chorzelowie, a 17 XII 2017 r. poświęcił pomnik Kard. Stefana Wyszyńskiego i oddaną do użytku po remoncie ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego na osiedlu Smoczka. W czasie uroczystości Bożego Narodzenia (25 XII 2017 r.) podpisał dekret o erygowaniu Kapituły Kolegiackiej pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu, a 24 III 2018 r. przewodniczył uroczystości instalacji tejże Kapituły w bazylice mniejszej pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty.
JEŻ JÓZEF, urodzony 15 XII 1931 r. w Jamach, powiat mielecki, syn Piotra i Bronisławy z domu Dereń. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1951 r. Pracę zawodową rozpoczął w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Wadowicach Górnych, powiat mielecki (1951-1952), po czym odbył zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska został zatrudniony w Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” w Rzeszowie na stanowisku inspektora piekarń, a następnie pracował w pionie lustracji Centralnego Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” jako młodszy lustrator, lustrator i dyrektor Rejonowego Zespołu Lustracji na rejon województw tarnobrzeskiego i zamojskiego. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 1980 r. otrzymał tytuł magistra administracji. Ukończył także szereg kursów specjalistycznych. W 1990 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Był jednym z założycieli Zespołu Biegłych Rewidentów FK Ekspert Sp. z o.o. z siedzibą w Tarnobrzegu – firmy zajmującej się wykonywaniem zadań dla przedsiębiorstw (m.in. mieleckich) z zakresu finansów, rachunkowości, doradztwa ekonomicznego i rozliczeń podatkowych. Pełnił w niej funkcje prezesa i dyrektora (1990-1996), a następnie przewodniczącego Rady Nadzorczej (1996-2007). Od 2007 r. objął ponownie funkcje prezesa i dyrektora firmy. Od 45 lat jest biegłym (z zakresu rozliczeń finansowych i analiz gospodarczych podmiotów gospodarczych) Sądów Okręgowych w Rzeszowie i Tarnobrzegu. Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Stowarzyszenia Księgowych oraz wieloma odznakami spółdzielczymi.
JEŻ LUDWIK, urodzony 21 VII 1886 r. w Mielcu, syn Piotra i Antoniny z Mazurkiewiczów. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu praktykował w piekarniach: Szumana w Mielcu i Roztoczyńskiego w Dębicy. Służbę wojskową odbył w Przemyślu. Prowadził magazyn mundurów i otrzymał stopień kaprala. Przed I wojną światową wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej w celach zarobkowych. Powrócił po wojnie i w 1925 r. wybudował piekarnię przy ul. H. Sienkiewicza. Pieczywo wytwarzane „u Jeża” zdobyło sobie bardzo szybko uznanie mieszkańców Mielca i okolic. Piekarnia czynna była także w czasie okupacji hitlerowskiej. Po wyzwoleniu Mielca i zatrzymaniu się frontu na rzece Wisłoce stacjonujące w Mielcu wojsko radzieckie przejęło z dniem 19 VIII 1944 r. piekarnię na własne cele i zwróciło w 1946 r. W 1948 r. L. Jeż oddał piekarnię w dzierżawę Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu. Odzyskał ją po 10 latach, kiedy to Spółdzielnia wybudowała własne zakłady piekarnicze. Prowadzona przezeń piekarnia stała się znów jedną z najlepszych w Mielcu i okolicy. W latach 60., ze względu na wiek i stan zdrowia, prowadzenie zakładu przekazał rodzinie. Zmarł 31 VIII 1970 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
JEŻ MATEUSZ (ksiądz), urodzony w 1862 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Kolasińskich. Szkołę trywialną ukończył w Mielcu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1885 r. Pracował jako: wikariusz w Parafii św. Piotra w Krakowie, katecheta Szkoły Rolniczej w Czernichowie, kapelan księżnej Marceliny z Radziwiłłów Czartoryskiej (uczennicy F. Chopina w Woli Justowskiej), katecheta w Gimnazjum św. Anny (później I LO im. B. Nowodworskiego) w Krakowie, zastępca biskupa w Białej Podlaskiej, wychowawca misjonarzy i rektor Domu Opieki dla Księży Emerytów w Krakowie. Uczestniczył w przygotowaniach do założenia w Polsce Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego (Sercan). W pierwszych latach XX w. odwiedzał Mielec i jego okolice, angażując się w propagowanie ideologii Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego. W okresie międzywojennym był znanym poetą. Wydał m.in. zbiory: Bogu utajonemu (1923), W religii katolickiej prawda i siła – apologet (1923), (1928), Ku czci Chrystusa Króla (1929), Nie zostawiajmy go samego – dla księży i kleryków (1929), Odwiedzajmy boskiego więźnia miłości (1930), Bądźmy misjonarzami – dla księży i kleryków (1930), Chwała Ci Maryjo (1930), Przed Najświętszym Sakramentem – adoracje (1931), Męka i śmierć Pana Jezusa w pieśni (1932), Egzorty do młodzieży szkolnej (1932), Boże Narodzenie w pieśni (1933) i Do nowej Polski (1933). Część dochodów z wydanych książek przeznaczył na kościół św. Mateusza w Mielcu. Zmarł w 1949 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
JĘDO JÓZEF, urodzony 20 VIII 1948 r. w Kępie Lubawskiej, powiat Busko Zdrój, syn Feliksa i Stanisławy z domu Szarpała. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Szczucinie, a później Technikum dla Przodujących Robotników w Rzeszowie z maturą w 1977 r. Pracę zawodową rozpoczął w wieku 17 lat w WSK Mielec (1965) jako ślusarz w Wydziale 62. Solidną pracą i aktywną działalnością społeczno-polityczną zdobył sobie uznanie przełożonych i kolegów. Powierzono mu funkcję brygadzisty w Zakładzie Aparatury Wtryskowej, a w 1981 r. awansowano na stanowisko mistrza. Wcześniej, bo w marcu 1980 r., wybrany został posłem na Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W pracy poselskiej przejawiał dużą aktywność. Wiele czasu przeznaczał na wizyty w zakładach pracy i bezpośrednie kontakty z robotnikami. Zmarł 6 VI 1984 r. w następstwie tragicznego wypadku drogowego, w czasie wyjazdu służbowego. Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JĘDRASZCZYK LESZEK, urodzony 30 VI 1966 r. w Prudniku, syn Jana i Danieli z Roskowińskich. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubie Chemik Kędzierzyn, a następnie grał w KKS Kluczbork i ponownie w Chemiku. Do Stali Mielec przybył w czerwcu 1986 r. Przyczynił się do awansu Stali do I ligi w sezonie 1987/1988 i zdobycia V miejsca w sezonie 1988/1989. Po sezonie 1991/1992 wyjechał z Mielca do rodzinnego Kędzierzyna i przez sezon 1992/1993 grał w drużynie Chemika Kędzierzyn. W kolejnych sezonach grał w Wisłoce Dębica (1993 j.), Avii Świdnik (1994-1995 w.), Siarce Tarnobrzeg (1995 j.), Hetmanie Zamość (1996 w.), Pawłowiczkach, Unii Kędzierzyn-Koźle (1996-1998 w.) i KTS Kłodnica Kędzierzyn-Koźle, gdzie odniósł groźną kontuzję i zakończył karierę zawodniczą. Jako trener prowadził kilka zespołów, m.in. w Kuźni Raciborskiej, Cisku, Poborszowie i Odrę Kędzierzyn-Koźle. Członek Wydziału Szkolenia Opolskiego Związku Piłki Nożnej.
„JĘDRUSIE” to legendarny, bliski sercu mielczan oddział partyzancki z okresu II wojny światowej, jeden z pierwszych w okupowanej Polsce, założony jesienią 1939 r. przez Władysława Jasińskiego, wychowanka mieleckiego gimnazjum i magistra prawa po studiach na Uniwersytecie Warszawskim. Jego trzon stanowili harcerze, członkowie Związku Młodej Polski i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży z Tarnobrzega i okolic. Początkowo miał nazwę „Odwet”, wydawał (od końca marca 1940 r.) konspiracyjne pismo o takiej nazwie i poprzez rozbudowaną sieć kolporterów rozpowszechniał je na terenach Polski południowej i środkowej. Jednym z głównych ośrodków wspierających oddział był Mielec. Zbierano, konserwowano i magazynowano broń i amunicję pozostałą po wojnie obronnej 1939 r. W maju 1941 zorganizowano pierwszą akcję zbrojną na leśnictwo w Szczece w celu zarekwirowania gotówki na potrzeby oddziału. Wtedy to po raz pierwszy dowódca oddziału W. Jasiński użył pseudonimu „Jędruś” (od zdrobniałego imienia syna Andrzeja), a oddział przyjął nazwę „Jędrusie”. Odtąd organizowano akcje zbrojne o różnym charakterze. Najczęściej rekwirowano pieniądze i towary, które przeznaczano na pomoc rodzinom więzionym przez okupanta, niszczono listy kontygentowe, wykonywano wyroki na konfidentach, gestapowcach, policjantach i bandytach, a także udzielano lekcji „wychowania obywatelskiego” osobom gorliwie wypełniającym zarządzenia okupanta. Nie wszystkie akcje udawały się, a wielu członków „Odwetu” i później „Jędrusiów” zostało aresztowanych i wywiezionych do obozów. Oddział zachowywał samodzielność, ale współpracował z AK, BCh i innymi formacjami partyzanckimi. 9 I 1943 r. w Trzciance (pow. staszowski), w walce z niemieckimi żandarmami zginął „Jędruś” i dwaj inni członkowie oddziału. Nowym dowódcą został Józef Wiącek (ps. „Sowa”) – dotychczasowy zastępca. Odtąd zwiększono ilość akcji zbrojnych. Jedną z najważniejszych było rozbicie więzienia w Mielcu i uwolnienie około 180 więźniów (29 III 1943 r.). W odwecie za tę akcję Niemcy aresztowali wielu członków rodzin „Jędrusiów”. Jesienią 1943 r. oddział wszedł w skład AK, ale nadal zachowywał dużą samodzielność. Powiększały się szeregi „Jędrusiów” (byli wśród nich także mielczanie i mieszkańcy ziemi mieleckiej), rosła popularność oddziału. Ludność polska w zdecydowanej większości uważała „Jędrusiów” za swych obrońców i udzielała im pomocy. Oddział do końca wojny utrzymywał aktywność i wziął udział w akcji „Burza”, współpracując z oddziałami radzieckimi w czasie wyzwalania ziem nadwiślańskich. Jesienią 1944 r. rozwiązał się. Ogółem w latach 1941-1944 „Jędrusie” przeprowadzili około 180 akcji, a w końcowym etapie swej działalności grupowali około 240 członków. W swym gronie mieli także ludzi uzdolnionych artystycznie, toteż powstały oddziałowe piosenki (w tym popularna Jędrusiowa dola) i wiersze, a po wojnie dziejopis oddziału Eugeniusz Dąbrowski opisał jego historię w książce Szlakiem Jędrusiów. Imię „Jędrusiów” przyjęło wiele szkół i szczepów harcerskich, m.in. w Szkole Podstawowej nr 9 w Mielcu.
JĘDRUSIÓW (ULICA), niezbyt długa (170 m) ulica na osiedlu T. Kościuszki. Łączy ul. T. Kościuszki z ul. W. Potockiego. Funkcjonowała – prawdopodobnie jako droga polna – w ramach najstarszej zabudowy miasta. Nazwę „Polna”, zgodnie z tradycją, otrzymała w latach międzywojennych. W czasie okupacji hitlerowskiej utrzymano nazwę, ale w języku niemieckim („Feldstrasse”). Po wojnie początkowo powrócono do nazwy „Polna”, ale w latach 60. nadano jej nazwę „Jędrusiów”. Posiada asfaltową nawierzchnię i po obu stronach chodniki z malowniczymi „rajskimi jabłoniami”. Po jednej stronie ulicy wznoszą się obiekty I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego (dobudowane skrzydło budynku szkolnego i boisko wielofunkcyjne), a po drugiej znajduje się pusty plac z pomnikiem przyrody – potężnym, liczącym 170 lat, dębem szypułkowym. (W jego cieniu stała do połowy lat 90. XX w. świetlica spółdzielcza, zwana przez młodzież „stodołą”.) Dalszymi sąsiadami ulicy są domy jednorodzinne – w różnym wieku i stanie – z przydomowymi ogródkami i plac zabawowy Przedszkola Miejskiego nr 2 (dawniej „ochronka”). W 2011 r. została wyremontowana. Położono nową nawierzchnię asfaltową.
JĘDRYCHOWSKI ANDRZEJ KAROL, urodzony 4 XI 1962 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bronisławy z Kukulskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej (specjalność: konstrukcje stalowe) Politechniki Krakowskiej i w 1988 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego. W latach szkolnych i akademickich uprawiał lekkoatletykę (biegi średnie) i był zawodnikiem AZS Kraków. W latach 1988-1991 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” jako mistrz budowy na Wydziale Budownictwa Mieszkaniowego. W 1991 r. zdobył uprawnienia budowlane w zakresie nadzoru i projektowania konstrukcji budowlanych. Od 1992 r. do 1995 r. był kierownikiem kontraktu robót zbrojarskich w firmach BUDIMEX Sp. z o.o. oraz INSTAL-REM GmbH Niemcy, a od 1996 r. do końca 1997 r. pracował jako przedstawiciel regionalny – doradca techniczny producenta. We wrześniu 1997 r. podjął własną działalność gospodarczą. W okresie IX 2007 – II 2012 pełnił funkcję członka zarządu firmy budowlanej usługowo-handlowej Termico Sp. z o.o. w Mielcu, a od V 2012 r. do IV 2016 r. Był członkiem zarządu – wiceprezesem firmy budowlanej Kaldo Sp. z o.o. w Sandomierzu. W kwietniu 2016 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu. Z dniem 1 X 2019 r. został przeniesiony na stanowisko naczelnika Wydziału Inwestycji Urzędu Miejskiego w Mielcu.
JĘDRYCHOWSKI MICHAŁ (ksiądz), urodzony 24 VI 1893 r. w Dąbiu k/Przecławia, powiat mielecki, syn Jana i Karoliny z domu Kozak. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie uczył się u franciszkanów w Krakowie. Tam właśnie w 1919 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował w archidiecezji lwowskiej; był wikariuszem w Husiatynie i Chodorowie. W 1929 r. mianowany został proboszczem w Lubieniu Wielkim k/Lwowa. Zorganizował parafię i doprowadził do wybudowania kościoła i plebanii. W tym okresie odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi. W 1944 r. powrócił do rodzinnego Dąbia, a w 1945 r. skierowany został do pracy duszpasterskiej w Borkach Nizińskich, powiat mielecki. Po kilku latach udało mu się rozbudować drewniany kościół i wyposażyć go, a w 1951 r. doprowadzić do erygowania parafii. W 1971 r., po 20 latach pracy duszpasterskiej, zrezygnował z probostwa z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Pozostał jednak w Borkach jako rezydent. Zmarł 11 IX 1975 r. Spoczywa na miejscowym cmentarzu parafialnym.
JĘDRZEJEWSKI JERZY, urodzony 11 IV 1931 r. w Kruszwicy, syn Lucjana i Joanny z Główczyńskich. W latach szkolnych zajmował się modelarstwem lotniczym i był członkiem Aeroklubu Kujawskiego. W wieku 16 lat odbył pierwsze szkolenie szybowcowe, a następnie zdobył uprawnienia pilota szybowcowego, pilota samolotowego (Wrocław, 1950 r.) i instruktora szybowcowego (1951 r.). Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. J. Kasprowicza w Inowrocławiu i zdaniu matury w 1951 r. studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i w 1957 r. uzyskał tytuł mgra inż. lotnictwa. W tym czasie zdobył Złotą Odznakę Szybowcową, a ponadto uprawiał sporty samolotowe i spadochroniarstwo. Po studiach podjął pracę w zespole konstrukcyjnym doc. inż. Tadeusza Sołtyka, pracującym m.in. nad konstrukcją pierwszego polskiego samolotu odrzutowego TS-11 Iskra, produkowanego później w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Po ukończeniu specjalistycznego kursu otrzymał uprawnienia pilota doświadczalnego II klasy (1960 r.) i odtąd łączył zadania konstruktora i pilota doświadczalnego. W 1962 r. przeniósł się do PZL Warszawa-Okęcie na stanowisko kierownika Oddziału Prób w Locie, a w 1969 r. powierzono mu funkcję szefa zespołu pilotów doświadczalnych. W tym czasie uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy. Wykonywał badania wielu prototypów, opracowywał wyniki prób, sporządzał raporty i sprawozdania z przeprowadzonych badań. Brał udział w wielu pokazach lotniczych na całym świecie. Nie rezygnował przy tym z uprawiania sportu samolotowego, m.in. startował w Mistrzostwach Polski, a nawet w 1964 r. ustanowił rekord Polski w wysokości lotu na samolocie o masie 500-1000 kg (PZL-104 Wilga C, 6836 m). Ogółem latał na 58 typach samolotów, głównie prototypach, ale także seryjnych, w tym również produkowanych w WSK Mielec. W 1991 r. zakończył pracę pełnoetatową, ale jeszcze do 1996 r. w niepełnym wymiarze godzin wykonywał badania w locie. Od 1964 r. do 1991 r. był członkiem Okręgowej, a od 1991 r. do 2002 r. członkiem Głównej Komisji Badania Wypadków Lotniczych. Przez wiele lat należał do Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Napisał m.in. pierwszy w Polsce podręcznik prób w locie oraz książkę biograficzną „Polscy piloci doświadczalni” (Warszawa 2014). Zmarł 12 V 2018 r. Pochowany na Cmentarzu Południowym w Antoninowie.
JĘZYK MIESZKAŃCÓW MIELCA nie odbiega zasadniczo od mowy ogólnopolskiej. Współcześni mielczanie są społecznością wywodzącą się nie tylko z rodzimej Małopolski, ale także z innych stron kraju. Wnieśli co prawda do Mielca elementy kultur regionalnych, ale od początku pobytu w Mielcu zmuszani byli do porozumiewania się poprawnym językiem polskim. Przybywali bowiem do pracy w fabryce samolotów, gdzie na co dzień używano trudnego języka technicznego, a w rozmowie z kadrą techniczną nie do zaakceptowania było słownictwo gwarowe. Pierwsze pokolenie przybyłych nie wyzbyło się jednak do końca swoich regionalizmów, ale już jego dzieci i wnuki, wykształcone w Mielcu, mówiły w miarę poprawnym językiem ogólnopolskim i wręcz wyśmiewały naleciałości gwarowe. Są jednak do dziś, choć rzadko występujące i to niemal wyłącznie u najstarszych mieszkańców, niewielkie odstępstwa językowe. Dotyczy to zwłaszcza Małopolan, a więc rdzennych mieszkańców ziemi mieleckiej. Bywa, że nawet młodsi użyją dawnego słownictwa w sposób kontrolowany (jako żart) lub niekontrolowany (np. w zdenerwowaniu). Oto indeks niektórych spotykanych jeszcze dziś – choć rzadko – elementów gwarowych.
– Regionalizmy małopolskie, np. wyjść „na pole” (w centralnej Polsce – „na dwór”), weź „se” (poprawnie – weź sobie), „litra mleka” (litr mleka), „krawatka” (krawat), „gady” (ptactwo domowe), „jezdem” (jestem), „śloź” (zejdź).
– Wymowa udźwięczniająca (wymawianie dźwięcznie ostatniej głoski wyrazu pierwszego), np. „chłob” jak smok (chłop jak smok), „głoz” prezesa (głos prezesa), „skończyliźmy” (skończyliśmy).
– Mazurzenie (zastępowanie spółgłosek sz, cz, ż, dż przez s, c, z, dz), np. „pise” (pisze), „cyto” (czyta), „zurek” (żurek), „idzze, idzze” (idźże, idźże).
– Pochylenie samogłosek, najczęściej a i e, np. „pon” (pan), „dziod” (dziad), „mlyko” (mleko), „syr” (ser), „kobita” (kobieta), „bida” (bieda).
– Zanik nosowości samogłosek ą i ę we wszystkich pozycjach wyrazu, np. pieta (pięta), ido (idą), robio (robią) – ta cecha gwary okolic Mielca prawie całkiem została wyeliminowana.
– Zamiana spółgłoski nosowej, miękkiej ń na j, np. „pajski” (pański), „kojski” (koński), „broj” (broń).
– Zjawisko labializacji (poprzedzanie samogłoski o lub u spółgłoską ł), np. „łokno” (okno), „łodydź łod Łolejki” (odejdź od Oleńki), „łun” (on).
– Tworzenie nazwisk żony, córki i syna od nazwiska ojca, np. Pietraska (żona Pietrasa), Kowolka (żona Kowala), Raśka (żona Rasia), Piechocina (żona Piechoty), Kowalsconka (córka Kowalskiego), Kowalscok (syn Kowalskiego), Pietrasów (syn Pietrasa).
– Częstsze (niż w innych rejonach kraju) występowanie w odmianie czasowników ruchomości końcówki –em, -eśmy, -eście, która może być dodawana do różnych części mowy, np. „jagżem sie zalicoł” (gdy się zalecałem), „jageśmy u wos byli” (gdy u was byliśmy). Prawdopodobnie ta ruchomość końcówek czasownika sprawiła tak często obserwowane u niektórych mielczan błędy językowe typu: byli my (byliśmy), zrobili my (zrobiliśmy), to wy żeście powiedzieli ( to wy powiedzieliście).
– Gwarowe słowa, np. „haw” (tu), tamok (tam), „kaj” (gdzie), „he” (co), „kiej” (kiedy).
Ponadto do języka wielu mielczan przedostały się (choć w różnym stopniu):
– śpiewny akcent wschodni – przejęty od Polaków przybyłych do Mielca po II wojnie światowej z przedwojennych polskich terenów wschodnich – raczej niewyczuwalny w Mielcu, ale rozpoznawalny w centralnej i północnej Polsce,
– słowa pochodzenia niemieckiego w budownictwie i rzemiośle, np. majster (mistrz), majzel (przecinak), hebel (strug), waserwaga (poziomica).
JODŁOWA (ULICA), ulica (261 m) na osiedlu Dziubków. Krzyżuje się z ul. Osiedlową niemal w centrum osiedla. Tuż przy lesie, który osłania osiedle od wschodu, łączy się z ul. Wrzosową. Powstała w połowie lat 70., a nazwę otrzymała 22 I 1975 r. W części zachodniej posiada nawierzchnię jezdni i chodniki z kostki brukowej szarej, a w części wschodniej nawierzchnię asfaltową, bez chodników. Po przeprowadzonych w latach 2000-2001 i 2009 r. ma nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej.
JONIEC JAN, urodzony 19 V 1944 r. w Tomaszowie Lubelskim, syn Jana i Antoniny z Kwiatkowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Tomaszowie Lubelskim, maturę zdał w 1962 r. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1967 r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1967-1970 pracował w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku inspektora ekonomicznego. W 1970 r. przeniósł się do Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, a w 1972 r. został wybrany wiceprezesem MSM do spraw inwestycyjnych. Od 1982 r. pełni funkcję dyrektora finansowego MPB w Mielcu. Uczestniczył w planowaniu, budowie i oddawaniu do użytku wielorodzinnych budynków mieszkalnych oraz towarzyszącej im infrastruktury na osiedlach MSM: M. Kopernika, S. Żeromskiego, J. Krasickiego (później Lotników), W. Szafera i Smoczka. Przyczynił się do rozwoju MSM oraz pomyślnej restrukturyzacji MPB w nowych uwarunkowaniach ustrojowych po 1989 r. Udzielał się w działalności społecznej, m.in. jako członek Zarządu Rejonowego PCK w Mielcu. Ponadto pełni funkcję członka Powiatowej Rady Zatrudnienia. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”, Srebrną Odznaką PCK i Srebrną Honorową Odznaką Centralnego Związku Spółdzielczości Budownictwa Mieszkaniowego. W 2004 r. przeszedł na emeryturę. Przez pewien czas pracował (w niepełnym wymiarze godzin) w Urzędzie Miejskim w Mielcu.
„JOONGPOL”, Polsko-Koreańskie Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe „Joongpol” Sp. z o.o. zawiązało się w marcu 1995 r. Pierwszą siedzibą przedsiębiorstwa były budynki przy ul. R. Traugutta 7. Przyjęto dwa główne rodzaje działalności – produkcję tworzyw sztucznych i produkcję wyrobów chemicznych. Linię technologiczną pozyskano od koreańskiego udziałowca – firmy JOONGBO Corporation Korea. W październiku 1996 r. rozpoczęto działalność inwestycyjną. Od września 1997 r. produkowana jest pianka polietylenowa w postaci taśm, arkuszy, płyt, profili, siatek i worków. W listopadzie 2000 r. wydzierżawiono halę produkcyjną na terenie SSE EURO-PARK MIELEC oraz uzyskano zezwolenie na działalność w SSE (28 XI 2000 r.). Produkcję w nowej siedzibie rozpoczęto w grudniu 2001 r. Głównymi produktami są maty pod panele podłogowe. Wyroby są dostarczane zarówno na rynek krajowy jak i na eksport (Białoruś, Litwa, Ukraina, kraje skandynawskie). Z roku na rok zwiększa się wielkość sprzedaży. Przedsiębiorstwo posiada status Zakładu Pracy Chronionej, ponieważ zatrudnia m.in. osoby niepełnosprawne. W 2011 r. uroczystość 15-lecia firmy połączono z oddaniem do użytku nowej hali i nowoczesnej linii produkcyjnej. Siedziba firmy znajduje się w nowo wybudowanym obiekcie w północnej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
JOSELEWICZA BERKA (ULICA), maleńka (34 m) uliczka na osiedlu J. Kilińskiego, najkrótsza w Mielcu spośród uliczek posiadających nazwy. Jest boczną ul. J. Lelewela. Ma długą historię, sięgającą może nawet końca XVI w., kiedy to w Mielcu osiedlili się pierwsi Żydzi. Przez wiele lat na tym terenie znajdowało się centrum żydowskiej części miasta. Stała tu bożnica, rzeźnia rytualna i mykwa (łaźnia). Obiekty te i inne zabudowania zostały spalone lub zniszczone w okresie okupacji hitlerowskiej. W latach 50. otrzymała nazwę, a w 2000 r. nawierzchnię z kostki brukowej szarej i bordowej. Aktualnie po jednej stronie uliczki znajduje się obelisk upamiętniający męczeńską śmierć Żydów spalonych w bożnicy i zamordowanych w okolicznych budynkach przez hitlerowców w dniu 13 IX 1939 r., a po drugiej stoją dwie kamieniczki ocalałe z tamtego okresu.
Patron ulicy: BEREK JOSELEWICZ (1764-1809) zasłynął jako organizator i dowódca (w randze pułkownika) lekkokonnego pułku żydowskiego uczestniczącego w insurekcji kościuszkowskiej 1794 r. i w obronie Warszawy, w czasie której zginęli niemal wszyscy żołnierze tego pułku. Sam Joselewicz uciekł do Włoch i wstąpił w szeregi Legionów H. Dąbrowskiego. Walczył w wielu bitwach, m.in. pod Austerlitz. W 1807 r. – już w armii Księstwa Warszawskiego – został dowódcą szwadronu. Zginął w 1809 r. w starciu z Austriakami pod Kockiem.
JOY FITNESS CLUB, ogólnodostępny i nowocześnie urządzony klub z przyrządami do rekreacyjnych ćwiczeń gimnastycznych pod kierunkiem instruktora. Powstał w lutym 2013 r. Od początku siedzibą klubu jest lokal w Centrum Handlowym Smoczka przy ul. W. Szafera. Zarządza nim spółka. W jej imieniu funkcję menadżera pełni Marcin Kozdraś. Poza organizacją standardowych ćwiczeń i zajęć JFC zaprosił do prowadzenia treningów znanych mieleckich sportowców, m.in. reprezentantów Polski w lekkoatletyce Paulinę Buziak-Śmiatacz i Jacka Żądłę. Współpracuje z innymi stowarzyszeniami sportowymi i rekreacyjnymi, m.in. Stowarzyszeniem „Zabiegani Mielec”. Organizuje corocznie biegi uliczne „Mielecka Dycha z Joy Fitness”. Wyróżniająca się działalność została doceniona w 2017 r. przez ogólnopolski dwumiesięcznik „BODY LIFE”, który przyznał JFC w Mielcu tytuł „Profesjonalny Klub Fitness”. Drugim prestiżowym wyróżnieniem był certyfikat „Orły Aktywności Fizycznej” nadany w 2018 r. przez Stowarzyszenie „Orły – Wybór Konsumentów”.
JÓZEFITKI, Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa (Congregatio Sororum a Sancto Joseph – CFSJ) zostało założone w 1884 r. we Lwowie przez ks. Zygmunt Gorazdowskiego. Pierwsze trzy SS. Józefitki przybyły do Mielca ze Lwowa w 1927 r. na zaproszenie hrabiny Konstancji Oborskiej, aby prowadzić ochronkę dla dzieci służby dworskiej. Rok później na prośbę Towarzystwa św. Wincentego à Paulo objęły opieką dzieci w Domu Sierot. W 1933 r. ochronka dworska zakończyła działalność z powodu braku funduszów. Wtedy utworzono ochronkę dla miejscowych dzieci i w latach 30. wybudowano na ten cel murowany budynek przy ul. Piusa XI. Ochronka była ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego. Oprócz pracy dydaktyczno-wychowawczej siostry haftowały szaty liturgiczne, wyrabiały sztuczne kwiaty, prowadziły kursy kroju i szycia oraz „tanią kuchnię ludową”, a także opiekowały się chorymi i biednymi. Wszystkie uzyskane lub zarobione pieniądze przeznaczały na rozwój działalności. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagały więźniom, partyzantom, wysiedlonym, repatriantom, chorym i rannym. W szczególny sposób zasłużyły się ich miejscowe przełożone: siostra Weronika Michalik (do 1938 r.) i siostra Joachima Konicka (od 1938 r.), które w niezwykle ciężkich warunkach potrafiły zorganizować pracę skromnej, bo ledwie kilkuosobowej grupy sióstr. Po II wojnie światowej Józefitki prowadziły nadal „ochronkę” Towarzystwa św. Wincentego à Paulo przy ul. Piusa XI (później ul. K. Marksa) do upaństwowienia placówki w 1961 r., a następnie zostały odsunięte od pracy z dziećmi. Zamieszkały wówczas na plebanii parafii św. Mateusza i zajęły się pracami na rzecz tej parafii. Po zmianach ustrojowych na poczatku lat 90. XX w. prowadziły katechezę w szkołach podstawowych i ogniskach przedszkolnych, a ponadto nadal dekorowały ołtarze, prowadziły kancelarię i kuchnię na plebanii, organizowały udział dzieci w uroczystościach kościelnych, uczestniczyły w oazach i pielgrzymkach. Ostatnią ich siedzibą był Dom Zakonny przy ul. Bł. Ks. Romana Sitki. W 2009 r. wyjechały z Mielca.
JUMP PLANET, nowoczesny park trampolinowy w dużym pawilonie w Mielcu przy ul. Żegoty 7b. Jest to jedna z pierwszych tego typu placówek w Polsce. Oferuje klientom szeroką gamę możliwości aktywnego spędzenia wolnego czasu. W zestawie urządzeń do ćwiczeń i zabawy znajdują się m.in.: trampoliny konwencjonalne i skośne, trampolina sportowa Eurotramp, 02 Airbag, Ninja Warrior, wielopoziomowe skrzynie do zeskoków, kosze do wsadów (na wzór asów w meczach koszykówki), strefa akrobatyki i strefa Kids z dużym dmuchańcem. Jej uroczyste otwarcie nastąpiło 25 IX 2021 r. Pierwszym managerem kierującym działalnością Jump Planet w Mielcu jest Natalia Nowosielska.
JUN FRANCISZEK, urodzony 16 IX 1880 r. w Ustrzykach Dolnych. Absolwent c.k. Gimnazjum w Sanoku. Egzamin dojrzałości (z odznaczeniem) zdał w 1901 r. Wyróżniał się zdolnościami w nauce języków obcych. Po ukończeniu studiów uzyskał kwalifikacje nauczyciela filologii klasycznej. W 1905 r. został zatrudniony w c.k. Gimnazjum w Wadowicach. Od 15 II 1909 r. do VI 1911 r. pracował w c.k. Gimnazjum w Mielcu jako nauczyciel języków: polskiego, łacińskiego, greckiego i niemieckiego. Od 1 IX 1911 r. uczył w c.k. Gimnazjum w Stanisławowie języków: łacińskiego, greckiego i polskiego. W czasie I wojny światowej został przeniesiony do sanockiego gimnazjum i wtedy też (19 VI 1917 r.) otrzymał tytuł profesora. Ponadto został wyróżniony austriackim Krzyżem Jubileuszowym dla Cywilnych Funkcjonariuszy Państwowych. W 2018 r. powrócił do Stanisławowa i pracował w polskim już I Państwowym Gimnazjum im. Mieczysława Romanowskiego. Równocześnie pełnił funkcję kierownika Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego im. E. Orzeszkowej w Stanisławowie. (W roku szkolnym 1927/1928 pracował wyłącznie w tej szkole.) Od roku szkolnego 1928/1929 powrócił do Gimnazjum im. M. Romanowskiego. 15 VII 1929 r. powierzono mu funkcję tymczasowego kierownika Gimnazjum, a 27 XI 1930 r. został mianowany dyrektorem. Funkcję tę pełnił do września 1939 r. W ramach planowej akcji likwidacji polskiej inteligencji, został zamordowany wraz z innymi nauczycielami przez Niemców w nocy z 14 na 15 VIII 1941 r. w Czarnym Lesie koło Pawełcza.
„JUNAK-2”, LWD „JUNAK-2”, dwuosobowy samolot szkolno-treningowy produkowany w WSK Mielec w latach 1949-1951 według opracowania LWD i konstrukcji Tadeusza Sołtyka. Wykonano 3 egzemplarze. Jego podstawowe dane to: moc startowa/ciąg – 160 KM, masa startowa – 1088 kg, masa użyteczna – 342 kg. Pierwszy lot samolotu wykonanego w Mielcu odbył się 12 VII 1949 r., a pilotami byli wówczas Mieczysław Miłosz i Mieczysław Zieliński.
JUNG LESZEK, urodzony 28 I 1946 r. we Wrocławiu, syn Juliana i Stanisławy ze Szmigielskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W 1970 r. ukończył (z wyróżnieniem) Wydział Cybernetyki w Wojskowej Akademii Technicznej (WAT) im. Jarosława Dąbrowskiego z wyróżnieniem, tytułem magistra inżyniera (w dziedzinie informatyki) i stopniem podporucznika. Po ukończeniu studiów został pracownikiem naukowo-dydaktycznym na Wydziale Cybernetyki w WAT. Zajmował kolejno stanowiska (funkcje): starszego asystenta, adiunkta, zastępcy Szefa Katedry Programowania Komputerów i docenta. Uzyskał doktorat w dziedzinie informatyki – grafiki komputerowej (1975) oraz habilitację w dziedzinie informatyki – inżynierii oprogramowania systemów informatycznych (1987). Otrzymał szereg awansów wojskowych do stopnia pułkownika włącznie. W 1989 r. przeszedł do pracy poza wojskiem, w innych uczelniach wyższych na terenie Warszawy. W 1995 r. powierzono mu funkcję kierownika Katedry Informatyki w Prywatnej Wyższej Szkole Businessu i Administracji (PWSBiA), a w 1999 r. założył Wydział Nauk Komputerowych w tejże uczelni i został mianowany dziekanem tego wydziału. W 2001 r. przeszedł do Wyższej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych (WSHiFM), założył Wydział Informatyki Gospodarczej i otrzymał mianowanie na stanowisko dziekana tego wydziału. Owocami jego długoletnich prac naukowo-badawczych było m.in. 5 zrealizowanych i wdrożonych w wojsku projektów badawczych, prace badawcze finansowane przez Instytut Podstaw Informatyki PAN i liczne prace badawcze w uczelniach, których był lub jest pracownikiem. Napisał i opublikował m.in. 15 podręczników dla studentów, 47 artykułów i publikacji instytutowych, a ostatnio przygotowuje 3 kolejne podręczniki dla studentów. Ponadto pełnił i pełni następujące funkcje: członek senatu (ostatnio w WSHiFM), członek Rad Naukowych wydziałów (w kilku uczelniach warszawskich) oraz kierownik zespołów opracowujących projekty studiów dla uczelni warszawskich: WAT, PWSBiA, WSHiFM, WSE I, WSE i WSHiP. Był dziekanem Wydziału Ekonomicznego ALMAMER Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Warszawie, a następnie wykładowcą i dziekanem Wydziału Informatyki Akademii Finansów i Biznesu VISTULA w Warszawie. Ostatnia ważniejsza publikacja to podręcznik akademicki pt. Podstawy projektowania aplikacji internetowych w technologii ASP.NET (Warszawa 2007).
JUNIKIEWICZ RUDOLF KAROL, urodzony 2 IX 1909 r. w Księżym Moście (obecnie Ukraina), syn Władysława i Julii z domu Kuszyk. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie. Jako nauczyciel pracował od 1930 r. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w stopniu podporucznika, a następnie został internowany na Węgrzech. Po wojnie powrócił do kraju i podjął pracę nauczycielską w powiecie tarnobrzeskim. W latach 1952-1957 pełnił funkcję kierownika Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1957 r. został powołany na stanowisko przewodniczącego PPRN w Mielcu i obejmował je do 1971 r. Inicjował wiele przedsięwzięć inwestycyjnych na terenie powiatu mieleckiego. Patronował czynom społecznym (ówcześnie najczęstsze i najbardziej efektywne formy organizowania inwestycji na terenach wiejskich), w rezultacie których m.in. zelektryfikowano powiat mielecki, wykonano wiele dróg o twardej nawierzchni oraz wybudowano kilkadziesiąt budynków szkolnych. W 1971 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 10-lecia i Medalem 30-lecia Polski Ludowej. W 1979 r. wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 9 I 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JUNKERS -52 (Ju-52) – samolot niemiecki, 3-silnikowy dolnopłat bombowo-transportowy z 4-osobową załogą, według konstrukcji Hugo Junkersa, produkowany w założonych przez niego zakładach. Napęd samolotu stanowiły silniki gwiazdowe o mocy 660 lub 725 KM. Uzbrojony był w 2 ruchome karabiny maszynowe (7,9 mm) oraz bomby o łącznej wadze 1500 kg. Posiadał: rozpiętość skrzydeł – 29,25 m, długość – 18,9 m, wysokość – 5,5 m, masę własną – 5720-6500 kg i masę całkowitą – 9500-10500 kg. Prędkość maksymalna wynosiła 277 km/h, pułap – 5900 m, a zasięg – 1000-1280 km. Oprócz wersji bombowej wykonywano wersje: desantową, pasażerską i sanitarną. Stanowił wyposażenie Luftwaffe w czasie II wojny światowej. W latach 1940-1944 w Flugzeugwerk Mielec przeprowadzono remonty około 40 samolotów tego typu.
JURAS ALEKSANDER, urodzony 25 II 1939 r. w Dulczy Małej, syn Stanisława i Anny z domu Kulig. Naukę szkolną rozpoczął w Niemczech w wieku 5 lat. Absolwent Liceum Ogólnokształcące nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1961 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechaniki. W latach 1961-1991 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowiskach: kontroler, konstruktor, kierownik sekcji konstrukcyjnej oraz kierownik sekcji technologicznej, montażu i hamowni silnika. Po przyjęciu przez WSK produkcji silników wysokoprężnych na licencji firmy Leyland aktywnie uczestniczył w pracach przygotowania technicznego produkcji. Dwukrotnie wyjeżdżał do Anglii w celach szkoleniowych. Zainteresowania badawcze skupił na zagadnieniach kontrolnych prób produkcyjnych hamowania. Był autorem lub współautorem wielu wniosków racjonalizatorskich oraz dokumentacji urządzeń, których zastosowanie przyniosło znaczne oszczędności dla WSK. M.in. opracował dokumentację konstrukcyjną żurawia wolnostojącego Q=500 kG, doprowadził do technologicznego przygotowania stanowiska prób spalinowego zespołu napędowego oraz opracował zmianę konstrukcyjną zawieszenia prądnicy. Posiadał specjalizację zawodową I stopnia. Wpisany został na listę „Racjonalizatorów Milionerów”. Należał do Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz Oddziału Rejonowego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich przy WSK Mielec. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Srebrną Odznaką „Racjonalizatora Produkcji”. Zmarł 26 V 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi.
JURAS-STRZELECKA ZOFIA MARIA (z domu JURAS), urodzona 25 III 1941 r. w Dulczy Małej, powiat dębicki (po wojnie mielecki), córka Stanisława i Anny z domu Kulig. W latach szkolnych należała do harcerstwa. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdała w 1958 r. Studiowała stomatologię na Akademii Medycznej w Krakowie i w 1965 r. uzyskała dyplom lekarza stomatologa. Korzystała ze stypendium fundowanego przez Wydział Zdrowia PPRN w Kolbuszowej i przez ten urząd w 1965 r. została skierowana do pracy w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w Niwiskach. Po trzech latach przeniosła się do Przychodni Kolejowej w Mielcu i w niej przyjmowała pacjentów do 1975 r. W latach 1975-1999 pracowała w Przychodni Zdrowia ZLEP (krótko) i Szpitalu Rejonowym w Mielcu, m.in. przy Oddziale Chirurgicznym, w Pogotowiu Ratunkowym i w Poradni Chirurgii Stomatologicznej (w Przychodni Zdrowia nr 4 przy ul. Żeromskiego). Jako jedna z dwóch pierwszych mieleckich stomatologów (drugim był Stanisław Kostecki) uzyskała specjalizację I stopnia (1975 r.) i II stopnia (1978 r.) z zakresu chirurgii stomatologicznej. Była organizatorką wspomnianej Poradni Chirurgii Stomatologicznej – pierwszej na terenie miasta. W 1999 r. przeszła na emeryturę. Od 1990 r. prowadzi prywatny gabinet stomatologiczny. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego.
JURASZ EDWARD, urodzony 17 III 1919 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Wojciecha i Anny z domu Midura. Ukończył Państwową Szkołę Majstrów Budowlanych we Lwowie (1939) oraz Państwowe Liceum Budowlane we Wrocławiu (technik budowlany, 1948). Ponadto w 1951 r. uzyskał uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi i sporządzania projektów, wydane przez Ministerstwo Budownictwa Miast i Osiedli, a także przyznano mu tytuł budowniczego. W latach 1942-1947 prowadził budowę cegielni w Rzemieniu i młyna w Brzeźnicy. Od 1947 r. pracował w Państwowym Zakładzie Zdrojowym w Busku Zdroju na stanowisku kierownika sekcji budowlanej, a ponadto (na pół etatu) w biurze projektów w Kielcach. W tym czasie był m.in. współautorem projektu nadbudowy skrzydeł głównego budynku uzdrowiskowego w Busku Zdroju. W latach 1955-1980 pracował w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Rzeszowie i pełnił funkcję kierownika Grupy Budów Mielcu, a w 1977 r. został mianowany dyrektorem Zarządu Budów RPBP w Mielcu. Pod jego kierownictwem wzniesiono w Mielcu i okolicznych miejscowościach wiele obiektów przemysłowych, sportowych i budownictwa ogólnego, m.in.: ciepłownię WSK Mielec i jej rozbudowę, 11 hal przemysłowych z usługowcami i obiektami pomocniczymi, hangar na lotnisku, trybuny na stadionie głównym Stali Mielec (lata 70. XX w.), halę sportową z basenami, silosy zbożowe w Chorzelowie, osiedle mieszkaniowe przy „STOMILU” w Dębicy, a także rozbudowę Zakładu Farb i Lakierów w Dębicy oraz Zakładu Chemicznego w Pustkowie. Równocześnie w godzinach pozasłużbowych wykonywał inne prace, m.in. projektował indywidualne budynki mieszkalne oraz kierował budową kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, a ponadto we współpracy z projektantem tego kościoła wykonał szereg opracowań w zakresie rozwiązań szczegółów architektonicznych i konstrukcyjnych. Był autorem około 50 wniosków racjonalizatorskich, których realizacja przyniosła duże korzyści w budowanych obiektach. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”. Zmarł 14 X 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JURASZ WOJCIECH, urodzony 10 VII 1952 r. w Busku Zdroju, syn Edwarda i Włodzimiery z domu Niepoń. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i w 1978 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera architekta. Pracę zawodową rozpoczął w 1978 r. w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Rzeszowie – Zespół Projektowy w Mielcu. W 1980 r. został mianowany kierownikiem Wydziału Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w Mielcu. Do Zespołu Projektowego WBPP powrócił w 1987 r. W 1991 r. założył z bratem Jerzym własną firmę „Biuro Projektowe i Obsługi Inwestycji Budownictwa W.J.JURASZ SC” w Mielcu. Należał (od 1986 r.) do Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP) Oddział w Rzeszowie. Był współprojektantem m.in. Planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Mielca, Planu ogólnego zagospodarowania miasta Mielca, Planu ogólnego zagospodarowania gminy Kolbuszowa, Planu ogólnego zagospodarowania gminy Borowa i Planu ogólnego zagospodarowania gminy Niwiska. Jako samodzielny architekt i współprowadzący BPOIB „W.J.Jurasz” zrealizował szereg projektów obiektów ważnych dla Mielca i jego okolic. *Obiekty sakralne: kościół pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Rydzowie (1982-1985), kościół pw. św. Marka Ewangelisty w Mielcu – Rzochowie (1994-1996), kościół pw. Opatrzności Bożej w Woli Mieleckiej (2009-2011). *Obiekty w ramach budowy i rozbudowy SSE EURO-PARK MIELEC: budynek administracyjny Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie Oddział w Mielcu (1995), Zakłady Produkcyjne I i II Kirchhoff Polska Sp. z o.o. (1998-2017), Placówka prób startowych dla helikopterów Black Hawk i hangar lotniczy H21A Polskich Zakładów Lotniczych/Sikorsky Company (2009-2010). *Inne obiekty użyteczności publicznej: budynek Nadleśnictwa Tuszyma w Tuszymie (1994-1995), budynek Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu – Smoczce (1996), modernizacja placu Armii Krajowej w Mielcu (1997), budynek Regionalnego Centrum Transferu Nowoczesnych Technologii Wytwarzania w Mielcu (w strukturze Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli) – (2009-2010), budynek Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Zespołu Poradni Lekarskich w Mielcu (2012-2013). Specjalizował się też w projektowaniu budynków jednorodzinnych. Zmarł 9 IX 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
JURCZAK ZYGMUNT, urodzony 17 VIII 1922 r. w Łężanach koło Krosna. Do wybuchu II wojny światowej uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum w Krośnie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej firmie Beskiden Erdol Gewinnungs Ges jako pomocnik wiertacza. Po zakończeniu wojny powołany został do służby wojskowej i dosłużył się w niej stopnia podporucznika. Po zakończeniu służby wojskowej zgłosił się do pracy w firmie prowadzącej poszukiwanie ropy naftowej. W 1948 r. uzyskał maturę, a w roku 1952 – dyplom technika naftowca w Technikum Naftowym w Krośnie. W latach 1952-1959 pracował w Zakładzie Kopalnictwa Naftowego w Ustrzykach Dolnych na następujących stanowiskach: szef produkcji, naczelny inżynier i dyrektor Zakładu. W 1960 r. przeniesiony został służbowo na stanowisko dyrektora nowo utworzonego Zakładu Górnictwa Nafty i Gazu w Mielcu. Doprowadził do wybudowania i zagospodarowania nowych kopalń naftowych w Partyni koło Radomyśla Wielkiego, Rybakach (województwo zielonogórskie), Grobli (woj. krakowskie) i Pławowicach (woj. kieleckie). Dzięki jego zabiegom wybudowany został biurowiec z zapleczem przy ul. S. Żeromskiego (aktualnie siedziba Urzędu Miejskiego) i blok mieszkalny dla pracowników przy ul. F. Dzierżyńskiego (aktualnie ul. S. Sękowskiego). Pod jego kierownictwem PKN w Mielcu kilkakrotnie zdobywało I miejsce we współzawodnictwie przedsiębiorstw górnictwa naftowego i otrzymywało Sztandar Przechodni Ministra Górnictwa i Energetyki oraz Zarządu Głównego Związku Zawodowego Górników. W 1967 r. mianowany został dyrektorem Przedsiębiorstwa Budownictwa Naftowego „Naftomontaż” w Krośnie, a w 1981 r. przeszedł na rentę inwalidzką z powodu złego stanu zdrowia. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i Krzyżem Kawalerskim OOP oraz odznaką „Zasłużony dla Górnictwa Naftowego i Gazownictwa”. Zmarł 25 X 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Miejscu Piastowym.
JUREK JAKUB JANUSZ, urodzony 24 IV 1984 r. w Mielcu, syn Janusza i Anny z domu Szot. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2003 r. Od lat szkolnych jego pasją był taniec, a zwłaszcza ludowy. W latach 1995-2003 tańczył w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” przy Mieleckim Ośrodku Kultury, a następnie Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. W latach 2003-2012 intensywnie studiował. Ukończył kolejno: kurs instruktora rekreacji (specjalność – fitness) w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie w 2005 r., studia licencjackie w Wyższej Szkole informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek – turystyka i rekreacja, specjalność – hotelarstwo i gastronomia) w 2006 r., studia na kierunku turystyka i rekreacja (specjalność – zarządzanie w turystyce) w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie z tytułem magistra w 2008 r., podyplomowe studia choreograficzne „Prowadzenie Zespołów Tanecznych” (specjalizacja – taniec polski) na Uniwersytecie Rzeszowskim w 2008 r., kwalifikacyjny kurs pedagogiczny w Samorządowym Centrum Edukacji w Tarnowie w 2011 r. oraz studia podyplomowe w zakresie edukacji wczesnoszkolnej z wychowaniem przedszkolnym na Wydziale Zamiejscowym Nauk o Społeczeństwie w Stalowej Woli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. W czasie tych studiów (2003-2012) tańczył w Zespole Pieśni i Tańca „Karpaty” w Rzeszowie. Równocześnie od 2009 r. pracował jako: choreograf Zespołu Pieśni i Tańca „Lubenka” w Lubeni (2009-2012), instruktor tańca w Miejskim Centrum Kultury w Przecławiu (2010-2012), prowadzący zajęcia artystyczne – taniec polski w Gimnazjum nr 2 w Mielcu (2010-2016), asystent choreografa Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” SCK w Mielcu (2011-2016), instruktor tańca w Samorządowym Domu Kultury w Tuszymie (2011-2019), choreograf Stowarzyszenia Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy” (2014-2020), instruktor tańca w Gminnym Ośrodku Kultury w Borowej (2013-2020), prowadzący zajęcia taneczne oraz aerobiku z członkami Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku (2016-2020), prowadzący zajęcia taneczne w Szkole Podstawowej w Borowej (2014-2019) oraz instruktor tańca w Centrum Kultury i Promocji w Żyrakowie (2017-2019). Od IX 2020 choreograf Zespołu Pieśni i Tańca „Pomorze” w Chełmińskim Domu Kultury; od X 2020 nauczyciel tańca w Katolickich Pallotyńskich Szkołach w Chełmnie (Szkoła Podstawowa i Liceum); od II 2021 Prezes Stowarzyszenia Zespołu Pieśni i Tańca „Pomorze”. Jako tancerz i choreograf wniósł znaczący wkład w liczne sukcesy krajowe i międzynarodowe wymienionych zespołów pieśni i tańca. Wyróżniony m.in. odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
JUREK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 12 III 1938 r. w Łękach Dolnych, syn Leona i Marii z domu Sok. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Pilźnie, egzaminy maturalne zdał w 1956 r. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i 24 VI 1962 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Porąbce Uszewskiej (1962-1966), Parafii św. Mikołaja w Bochni (1966-1971) i Parafii św. Jakuba w Brzesku (1971-1980). W 1980 r. został mianowany proboszczem Parafii św. Mateusza w Mielcu. Przyczynił się do wprowadzenia Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu (1985), powstania i rozwoju parafialnych oddziałów lub kół katolickich organizacji społecznych, m.in. Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Akcji Katolickiej, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa i Rycerstwa Niepokalanej. Doprowadził do gruntownego odnowienia zabytkowego kościoła św. Mateusza i pozostałych budynków parafialnych oraz ich otoczenia, a także wybudowania kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojsławiu oraz odnowienia kościoła pomocniczego św. Marka nad Wisłoką. W latach 1986-1996 (2 kadencje) pełnił funkcję dziekana dekanatu Mielec Północ. W 2002 r. nadano mu godność prałata honorowego Ojca Św. Prowadzi katechezę w Szkole Podstawowej Nr 2 im. T. Kościuszki i przygotowuje dzieci z klas drugich do przyjęcia sakramentu Pierwszej Komunii Świętej. Jest kapelanem TG „Sokół” w Mielcu. W pierwszej edycji Plebiscytu „Człowiek Roku 1996 w Mielcu”, organizowanego w 1997 r. przez Tygodnik Regionalny „Korso”, otrzymał zdecydowanie najwięcej głosów od mieszkańców Mielca i okolic. Z dniem 15 VIII 2008 r. przeszedł na emeryturę. Pozostał w parafii św. Mateusza w Mielcu jako penitencjarz. W 2009 r. otrzymał tytuł „Zasłużonego dla NSZZ Solidarność”. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami”, Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza TPD, Honorową Odznaką Sybiraka, Medalem 100-lecia Odzyskania przez Polskę Niepodległości, Miniaturą Krzyża Katyńskiego, Odznaką „Za Działalność Społecznie Odpowiedzialną w Środowisku Niepełnosprawnych” i Odznaką „Za Zasługi dla Sokolstwa Regionu Mieleckiego”.
JUSZCZYK JAKUB, urodzony 24 VII 1897 r. w Żegocinie koło Bochni, syn Jana i Katarzyny z Bobowskich. Od najmłodszych lat zajmował się rzeźbieniem w drewnie i wykazywał w tej dziedzinie spory talent. Zawodu rzeźbiarskiego uczył się w Bochni w pracowni Wojciecha Samka, a następnie w pracowni M. Swóła w Mielcu. Równocześnie uczył się w wieczorowej Szkole Przemysłowej Uzupełniającej w Mielcu. Był też członkiem Związku Strzeleckiego w Mielcu. Pierwsze prace sygnował pseudonimem „Fidiasz”. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich i w 10 kompanii „bocheńskiej” 2 pułku piechoty walczył w Karpatach Wschodnich. W walkach nad rzeką Prut został ranny. Po zaleczeniu ran został skierowany do I Korpusu Uzupełniającego Legionów i pracował jako rysownik. Po kolejnych zmianach przeniesiono go do archiwum legionowego przy Naczelnym Komitecie Narodowym w Krakowie. Dzięki pomocy prof. Jerzego Mycielskiego, który dostrzegł w młodzieńcu nieprzeciętny talent, podjął studia rzeźbiarskie na Akademii Sztuk Plastycznych w Krakowie. W listopadzie 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i po weryfikacji do stopnia chorążego otrzymał przydział do 10 Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Równocześnie w wolnych chwilach rzeźbił i wystawiał swoje prace na pierwszych wystawach w niepodległej Polsce, m.in. w „Zachęcie”. W 1922 r. zakończył służbę wojskową i został zatrudniony w szkole artystyczno-rzeźbiarskiej w Klewaniu na Wołyniu, ale tamtejszy klimat źle wpłynął na jego zdrowie, więc przeniósł się do Witaszyc na Wielkopolsce, gdzie Bnińscy urządzili mu pracownię. W 1925 r. otrzymał I nagrodę za pracę „Krzyk bojowy” na wystawie Polskiej Akademii Nauk. W okresie międzywojennym stworzył szereg monumentalnych kompozycji rzeźbiarskich o treściach patriotycznych, m.in. Żninie, Białymstoku i Zamościu, gdzie mieszkał w latach 1933-1938. (Wszystkie te dzieła zostały zniszczone w czasie II wojny światowej.) Brał udział w wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. Został wzięty przez Niemców do niewoli, ale w szczęśliwych okolicznościach udało mu się uciec. Powrócił do rodzinnej Żegociny i przeżył okupację hitlerowską, wykonując prace dla tamtejszej parafii i sporadycznie dla indywidualnych zleceniodawców. Zmarł 14 IV 1945 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Żegocinie.
JUWA JACEK, urodzony 20 IV 1972 r. w Mielcu, syn Mariana i Józefy z domu Zawisza. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1992 r. W 2009 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, a w 2011 r. – studia w Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Przemyślu (kierunek: bezpieczeństwo wewnętrzne), uzyskując tytuł magistra. Od II 1998 r. pracuje w Policji, początkowo w Oddziałach Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie (1998-1999), a następnie jako: policjant Referatu Patrolowo-Interwencyjnego (1999-2000), dzielnicowy Rewiru Dzielnicowych KPP Mielec (2000-2006), kierownik Rewiru Dzielnicowych KPP Mielec (2006-2011), zastępca naczelnika Wydziału Prewencji KPP Mielec (2011-2012), naczelnik Wydziału do Walki z Przestępczością Przeciwko Mieniu KPP Mielec (2012-2013), naczelnik Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego KPP Mielec (2013-2016). W czerwcu 2016 r. został mianowany Komendantem Powiatowym Policji w Mielcu w stopiu nadkomisarza. W czasie pracy zawodowej ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in. z zakresu taktyki i techniki interwencji oraz dla rzeczników dyscyplinarnych. Wielokrotnie wyróżniany nagrodami Komendanta Wojewódzkiego Policji i Komendanta Głównego Policji. Uzyskał uprawnienia trenera piłki nożnej UEFA B i prowadził zajęcia w Akademii Piłkarskiej „Piłkarskie Nadzieje” w Mielcu. W styczniu 2022 r. powierzono mu funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. Posiada stopień inspektora.
JUWENILIA, coroczny cykl imprez dla dzieci i młodzieży organizowanych (lub koordynowanych) przez Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu w maju i czerwcu. Nazwę „Juwenilia” nadano w 1998 r. (Wcześniej majowo-czerwcowe imprezy nazywano „Dniami Młodości”.) Są to najczęściej koncerty, spektakle teatralne, przeglądy zespołów, wystawy i konkursy.
J. W. INDUSTRIES Sp. z o.o., firma utworzona przez J. W. Construction – spółkę z siedzibą w Teresinie koło Warszawy. Zezwolenie na działalność w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 29 X 1996 r., a produkcję rozpoczęła w czerwcu 1997 r. Produkuje wyroby dla potrzeb budownictwa. Główne produkty to: moduły kompletnie wykończone w konstrukcji drewnianej z przeznaczeniem na budownictwo mieszkaniowe, hotele, zaplecza budów i inne obiekty, elementy wyposażenia mieszkań, elementy dekoracyjne i elementy stolarki budowlanej. Jej siedziba znajduje się w hali produkcyjnej H-10 w centralnej części SSE. Adres: Mielec, ul. Wojska Polskiego 3.