IDZIOR JAN, urodzony 20 II 1934 r. w Ostrowie, pow. dębicki, syn Piotra i Zofii z domu Fic. Ukończył Gimnazjum Mechaniczne w Ropczycach (1950) i Technikum Mechaniczne w Ropczycach (1952). Od 1952 r. do 1991 r. pracował w WSK Mielec na następujących stanowiskach: technolog, technolog narzędziowy, technolog w specjalności ślusarsko-spawalniczej, nadmistrz, zastępca kierownika wydziału produkcyjnego, sekretarz KZ PZPR (1958-1962), kierownik Wydziału Prototypowni Lotniczej, szef Służby Osobowo-Szkoleniowej, kierownik wydziału produkcyjnego (m.in. urządzenia chłodnicze, wózki golfowe, wozy TV), pracownik serwisu technicznego w Raleigh (USA), kierownik Wydziału Montażu Aparatury Paliwowej oraz od 1975 r. rzecznik patentowy w Zespole Ochrony Własności Przemysłowej przy WSK Mielec. Ukończył Wyższą Szkołę Nauk Społecznych w Warszawie i w 1968 r. uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych. Był autorem wniosków racjonalizatorskich i współautorem 2 wzorów użytkowych. Za duże oszczędności, które przyniosło zastosowaniu tych wniosków, wpisany został na listę „Racjonalizatorów Milionerów”. Jako rzecznik patentowy przyczynił się do uzyskania przez WSK kilkudziesięciu patentów i świadectw autorskich przez wynalazców. Pełnił funkcje członka i w latach 80. przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Stowarzyszenia Rzeczników Patentowych w Rzeszowie oraz członka Zarządu Głównego SRzP w Warszawie. Był członkiem zakładowych stowarzyszeń i kół, m.in. Klubu Technika i Racjonalizatora, Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Polskiego Związku Wędkarskiego i Ligi Obrony Kraju. Posiadał stopień porucznika i okresowo pełnił funkcję przewodniczącego Klubu Oficerów Rezerwy przy WSK. W latach 70. pracował w Zarządzie FKS Stal. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Zmarł 16 IX 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
IKAR, postać z mitologii greckiej, syn Dedala. Według mitu wspólnie z ojcem skonstruowali skrzydła z piór i wosku i uciekli przy ich pomocy z wyspy Krety. Lecąc nad morzem, Ikar nie zważał na przestrogi ojca i wzbijał się coraz wyżej. Słońce stopiło wosk jego skrzydeł i Ikar spadł do morza, które nazwano później Ikaryjskim. Współcześnie jest symbolem odwagi w zdobywaniu przestworzy. Na terenie Mielca, określanego „lotniczym miastem, imieniem Ikara nazwano m.in. Dom Handlowy PSS przy ul. A. Mickiewicza, jeden z hoteli robotniczych WSK „PZL-Mielec (przy ul. S. Wyspiańskiego) i powstałą później w tym samym budynku Spółdzielnię Mieszkaniową, Klub Modelarstwa Lotniczego, Festiwal Piosenki Awiacyjnej w latach 90. i Uczniowski Klub Sportowy przy Szkole Podstawowej nr 6. Prestiżowym wyróżnieniem w Ogólnopolskich Spotkaniach Folklorystycznych „Jarmark Pieśni i Tańca” w Mielcu (w latach 60. i 70.) było „Złote Skrzydło Ikara”, a jedna z rzeźb plenerowych, powstała w ramach Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-69″, przedstawia Dedala i Ikara. Ponadto program kabaretowy, wykonywany przez Teatr Dramatyczny RCK w latach 70., nosił tytuł U Ikarków na Osiedlu.
IKAR (UCZNIOWSKI KLUB SPORTOWY, MIĘDZYSZKOLNY KLUB SPORTOWY), jako wielosekcyjny UKS przy Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury, przyjął sekcję pływacką FKS Stal Mielec w 1997 r. po likwidacji tego klubu. Uruchomiono klasy pływackie w Szkole Podstawowej nr 6 i Gimnazjum nr 2. W 2002 r. i 2003 r. Klub był organizatorem Mistrzostw Polski w Pływaniu w kategorii do 14 lat (12-14 VII 2002). W 2005 r. zmieniono nazwę z UKS na MKS Ikar. Nawiązano kontakty z klubami pływackimi w Europie, a rezultatem tego jest m.in. współpraca z klubem zagranicznymi i starty na zawodach międzynarodowych m.in. w Danii, Słowacji i Niemczech. Jest organizatorem corocznych mityngów pływackich, m.in. z okazji Święta Niepodległości i Otwartych Mistrzostw Mielca.
Największe sukcesy (medale Mistrzostw Polski): *2000 r.: Zimowe MP (Oświęcim), kategoria 16-17 lat: Wojciech Betlej – złote medale na 50 m, 100 m i 200 m stylem grzbietowym; ZMP (Toruń), kat. 13 lat: Arletta Śręba – złoty na 100 m styl. klasycznym, Letnie MP (Dębica), seniorzy: Wojciech Betlej – srebrny na 200 m grzb. i brązowy na 100 m grzb.; LMP (Bielsko-Biała), kat. 16-17 lat: Wojciech Betlej – 2 złote i 2 brązowe w stylu grzb. i zmiennym; LMP (Świdnik), kat. 13 lat: Arletta Śręba – złoty na 100 m klas.; *2001 r.: ZMP (Olsztyn), kat. 17-18 lat: Wojciech Betlej – złote na 50 m, 100 m i 200 m. grzb.; LMP (Warszawa), seniorzy: Wojciech Betlej – złoty na 200 m grzb. (2.05,23), brązowy na 100 m grzb. (0.58,21) i brązowy na 200 m zm. (2.08,35); Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży 17-18 lat (Poznań): Wojciech Betlej – złoty na 200 m zm., srebrne na 100 m grzb. i 200 m grzb., brązowy na 50 m grzb. (0.28,19); LMP (Mielec), kat. 14 lat: Mariusz Michalik – srebrny na 200 m klas.; *2002 r.: ZMP (Racibórz), kat. 15 lat: Mariusz Michalik – srebrny na 200 m klas., Justyna Jusiewicz – brązowy na 100 m grzb.; LMP (Szczecin), kat. 15 lat: Justyna Jusiewicz – brązowy na 100 m grzb., Mariusz Michalik – brązowy na 200 m klas.; LMP (Mielec), kat. 14 lat: Bartłomiej Byzdra – brązowy na 50 m dowolnym; LMP (Dębica), kat. 13 lat: Wojciech Róg – brązowe na 200 m zm. I 100 m grzb.; LMP (Dębica), kat. 12 lat: Kaja Róg – srebrny na 100 m dow.; *2003 r.: ZMP (Oświęcim), kat. 17-18 lat: Olga Omiotek – brązowy na 50 m motylkowym; ZMP (Ciechanów), kat. 15 lat: Bartłomiej Byzdra – złoty na 50 m dow., srebrne na 50 m klas. i 100 m klas.; LMP (Drzonków), kat. 16 lat: Justyna Jusiewicz – brązowy na 100 m grzb.; LMP (Szczecin), kat. 15 lat: Bartłomiej Byzdra – brązowy na 50 m klas.; LMP (Oświęcim), kat. 13 lat: Jagoda Mózgowska – brązowy na 100 m grzb.; *2004 r.: ZMP (Oświęcim), kat. 17-18 lat: Justyna Jusiewicz – brązowy na 200 m zm.; ZMP (Racibórz), kat. 14 lat: Jagoda Mózgowska – brązowy na 200 m grzb.; LMP (Szczecin), kat. 14 lat: Jagoda Mózgowska – srebrny na 200 m grzb. i brązowy na 100 m grzb.; OOM (Zielona Góra), kat. 17-18 lat: Justyna Jusiewicz – brązowy na 400 m zm.; LMP (Ostrowiec Św.), kat. 19-20 lat: Olga Omiotek – złoty na 50 m grzb. (0.32,65), brązowy na 50 m mot. (0.30,60) i brązowy na 100 m dow.; *2005 r.: ZMP (Ciechanów), kat. 15 lat: Jagoda Mózgowska – srebrny na 200 m grzb. i brązowy na 50 m grzb.; ZMP (Oświęcim), kat 19-20 lat: Olga Omiotek – złoty na 50 m grzb. (0.31,52), srebrny na 100 m zm. i 100 m grzb., brązowy na 50 m dow.; OOM (Warszawa), kat. 17-18 lat: Justyna Jusiewicz – brązowy na 200 m zm.; *2006 r.: LMP (Poznań), kat. 15 lat: Bartosz Kowalik – brązowy na 200 m klas.; *2007 r.: LMP (Opole), kat. 16 lat: Bartosz Kowalik – brązowy na 200 m klas.; *2008 r.: LMP (Dębica), kat. 12 lat: Patrycja Rupa – srebrny na 100 m grzb., Kamil Karkut – brązowy na 100 m klas.; *2009 r.: 6 medali w międzynarodowych zawodach pływackich „37-th International Meet Mladost 2009 w Zagrzebiu, *2010 r.: ZMP (Zamość), kat. 14 lat: Kamil Karkut – brązowe medale na 50 m (32,25) i 200 m (2.32,04) klas.; MP (Dębica), kat. 14 lat: Kamil Karkut – srebrny medal na 50 m st. klas. (32,00); *2011 r.: Zimowe MP (Gliwice), kat. 16 lat: Aleksander Gąsior – złoty medal na 100 m zm. (59,18) i brązowy medal na 100 m grzb. (58,43); ZMP (Ciechanów), kat. 15 lat: Kamil Karkut – srebrny medal na 50 m klas. (30,30); LMP (Dębica), kat. 14 lat: Konrad Hendzel – srebrny medal na 100 m grzb. (1.04,38); *2012 r.: Młodzieżowe Mistrzostwa Polski (Gliwice): Kamil Karkut – brązowy medal na 50 m klas. (0.30,50). *2018 r.: ZMP Seniorów: Mikołaj Malec – brązowe medale na 100 m i 200 m st. grzbietowym; Letnie MP Juniorów (do lat 15): Mikołaj Malec – złoty medal na 200 m st. grzbietowym; LMP Masters (Poznań): Bartosz Kowalik – złoty medal na 200 m grzb., srebrny medal na 100 m klas. i srebrny medal na 200 m zm.; Daniel Paduch – złote medale na 200 m mot. i 1500 m dow., brązowy medal na 100 m mot. *2022 r.: ZMP U15 (Gliwice): Mikołaj Wilk – srebrne medale na 50 m, 100 m i 200 m st. klasycznym.
Ekipy „Ikara uczestniczyły w szeregu zawodów międzynarodowych, m.in. w 2009 r. w Zagrzebiu i 2011 r. w prestiżowych SWIM EU w Miszkolcu (Węgry), gdzie wyróżnili się: Aleksander Gąsior, Nadia Gasin, Konrad Hendzel, a kilku innych zawodników wywalczyło miejsca w finałach. W 2012 r. Aleksander Gąsior i Filip Machowski zwyciężyli na międzynarodowych zawodach w Darmstadt (Niemcy), a ponadto A. Gąsior zdobył złoty medal na 200 m stylem klasycznym (2.20,08) i srebrny medal na 200 m stylem zmiennym (2.07,24) w czasie mityngu EU Swimming Inwitational w Tampere (Finlandia). W 2013 r. utworzono sekcję „Masters”, której członkami są byli pływacy i amatorzy pływania.
Prezesi: Witold Celiński, Marek Kamiński, Bogusław Omiotek, Robert Wieczorek.
Trenerzy: Zdzisław Frankiewicz, Grzegorz Kipa, Krzysztof Łapa, Bogusław Omiotek, Joanna Rusek, Robert Wieczorek.
Reprezentanci Polski juniorów: Maksymilian Cerlich, Dawid Książnicki
Wyróżniający się zawodnicy w latach 2009-2023 (układ alfabetyczny): Laura Adamska, Wiktoria Bełzo, Milena Berezak, Filip Blicharz, Blanka Boicetta, Karolina Bugaj, Kamil Bukowski, Anna Burkot, Bartłomiej Buś, Maksymilian Cerlich, Oliwia Cerlich, Kacper Ciepiela, Karolina Ciepiela, Alicja Divile, Karolina Drzewiecka, Weronika Dubiel, Agnieszka Dziekan, Rafał Dziurgot, Zuzanna Fijałkowska, Krzysztof Flis, Julia Gancarz, Nadia Gasin, Gerard Gawron, Aleksander Gąsior, Karol Głaz, Olgierd Grudziński, Konrad Hendzel, Piotr Jacher, Kacper Jakubiec, Michał Kapel, Kamil Karkut, Jakub Kipa, Patrycja Kokoszka, Małgorzata Konieczny, Bartosz Kowalik, Konstancja Królewicz, Dawid Książnicki, Sylwia Kukowska, Amelia Kuśnierz, Mikołaj Kużdżał, Kacper Lodarski, Dorota Łakomy, Jakub Machnik, Filip Machowski, Rafał Madura, Patryk Magda, Wiktoria Malec, Liberto Marcinek, Tatiana Myśliwiec, Michał Obłudek, Adrian Ochalik, Julia O’Hara, Hubert Ostrowski, Antoni Pazdro, Marcin Pyrz, Patrycja Rupa, Patrick Sadlak, Aleksandra Skrzypczak, Jakub Skrzypczak, Maciej Skrzypczak, Wojciech Skrzypczak, Hubert Stala, Marlena Tomanek, Oliwia Trojnacka, Wiktor Warzecha, Michał Wieczorek, Kamil Wilk, Gabriela Wójtowicz, Adrianna Zacharska, Paweł Żuczek, Piotr Żuczek.
IKONA, Tygodnik Duszpasterski Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, później „Pismo Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Pierwszy numer pisma ukazał się 4 VIII 1996 r. Początkowo jego redaktorem był ks. Zbigniew Wójcik (4 VIII 1996 r. 27 VI 1999 r.). W tym czasie ukazało się 139 numerów. Od listopada 1999 r. redaktorem miesięcznika (zmieniono częstotliwość wydawania) został ks. Wiesław Majka, a grono współpracowników stanowili: Maria Kopecka, Ryszard Zalewski, Zuzanna Pietrzyk, Janusz Pilch, Mieczysław Przebieglec i Jerzy Filipecki. Stałym autorem artykułów o najważniejszych sprawach parafii był jej proboszcz ks. prałat Kazimierz Czesak, a ponadto w każdym numerze przedstawiano aktualne zagadnienia z życia Kościoła i parafii. Systematycznie ukazywał się także dodatek „Ikona Młodych”. Opracowaniem graficznym zajmował się Witold Krużel, a przygotowaniem do druku i drukiem Zakład Poligraficzny „GRAFMARR w Mielcu i Zakład Poligraficzny Zbigniewa Gajka w Pławie. W 2003 r. redaktorem naczelnym został ks. Józef Masłoń, a zastępcą ks. Józef Partyka. Do grona współpracowników dołączyli: Joanna Kamińska, Magdalena Kamińska i Piotr Stolarz. W kolejnych latach skład redakcji wielokrotnie się zmieniał.
IMS AGENCJA „INFO-MARKET-SERVICE założona 2 II 1998 r. przez Marka Patyka właściciela. W początkowym okresie swej działalności zajmowała się reklamą oraz pośrednictwem handlowym. Pod koniec 1998 r. zaczęła wydawać własny miesięcznik „Mieleckie Echa”, który poruszał na swych łamach tematykę społeczną, gospodarczą i kulturalną regionu mieleckiego. Dystrybucję pisma prowadzono na terenie powiatu mieleckiego. Od lutego 1999 r. rozpoczęto stałą współpracę z dziennikiem „Super Nowości, zamieszczając na jego łamach korespondencje z regionu mieleckiego. Od lipca tego roku wydawała informator (dwutygodnik) z branży motoryzacyjnej „Moto Serwis”. W czerwcu 2000 r. poszerzyła ofertę o multimedialne opracowania komputerowe na nośniku CD. Pierwszym wydawnictwem z tej serii był Multimedialny Mielec.
INBOX-SYSTEM, Firma Produkcyjno-Handlowo-Usługowa (FPHU) powstała w 1993 r. Jej założycielami byli Bogusław Kraska i Bogdan Węgrzyn. Po około roku działalności wspólnicy rozdzielili się i jedynym właścicielem firmy został B. Kraska. Pierwszą jej siedzibą był mielecki Inkubator Przedsiębiorczości (IN-MARR). Początkowo produkowała żaluzje przeciwsłoneczne, a następnie rozszerzyła ofertę o żaluzje pionowe (verticale), roletki materiałowe, moskitiery i rolety zewnętrzne. Przez kilka lat produkowano na rynek krajowy i za granicę (Mołdawia, Ukraina), ale ostatnio odbiorcami są wyłącznie handlowcy krajowi. W 1995 r. firma przeniosła się do własnej siedziby przy ul. Dobrej 9.
INDYK ANDRZEJ, urodzony 28 X 1885 r. w Cyrance koło Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu), syn Józefa i Katarzyny z Kurdzielów. Ukończył gimnazjum realne w Tarnowie, a następnie studiował polonistykę. Pracował w szkołach średnich w Krakowie i Tarnowie. Był także działaczem Towarzystwa Szkół Ludowych, m.in. przewodnicząc Sekcji Bibliotecznej Koła TSL w Tarnowie. Organizował biblioteki wiejskie i wygłaszał prelekcje. Przez wiele lat kierował Biblioteką Literacko Naukową im. Juliusza Słowackiego w Tarnowie. Znacząco przyczynił się do wszechstronnego rozwoju tej placówki. Zmarł 27 VI 1949 r. Pochowany na cmentarzu w Tarnowie.
INDYK MARIA, urodzona 24 I 1950 r. w Mielcu, córka Stanisława i Zofii z domu Wilk. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO), maturę zdała w 1968 r. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1973 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1973-2003 pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim na stanowiskach: asystenta, starszego asystenta, adiunkta i starszego wykładowcy. W 1986 r. uzyskała stopień doktora na podstawie rozprawy: Granice spójności narracji. (Pracę tę wydało w postaci książki wydawnictwo Ossolineum w 1987 r.) Stworzyła i prowadziła Pracownię Semantyki Wypowiedzi na Wydziale Filologicznym UJ. W 1989 r. była współzałożycielką wydawnictwa naukowego „Universitas” i jego dyrektorem do 15 II 2005 r. Publikowała m.in. w: „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach” i „Tekstach Drugich”. Od 1989 r. pełniła także funkcję członka Zarządu Towarzystwa Autorów i Wydawców Prac Naukowych w Krakowie. Po przejściu na emeryturę od 16 II 2005 r. sprawowała funkcję społecznego redaktora naczelnego wydawnictwa. Od 1980 r. działała w NSZZ „Solidarność”, także po jej zdelegalizowaniu, zajmując się kolportażem wydawnictw podziemnych. Kilkakrotnie funkcjonariusze organów bezpieczeństwa zatrzymywali ją, raz aresztowali, a w 1989 r. (tuż przed obradami „okrągłego stołu”) ciężko pobili. Zmarła 15 V 2006 r. Pochowana na cmentarzu w Myślenicach.
INDYK ROMAN JÓZEF, urodzony 28 II 1903 r. w Woli Mieleckiej, syn Mateusza i Marii z domu Mazur. Absolwent Państwowego Gimnazjum typu humanistycznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1924 r. W roku szkolnym 1928/1929 uczył w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Mielcu. Równocześnie dokształcał się i w 1930 r. ukończył Studium Pedagogiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 1930-1932 był nauczycielem w Publicznej Szkole Dokształcającej Nr 12 w Krakowie, a w latach 1933-1936 uczył języka polskiego i historii w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W 1936 r. ukończył studia wyższe na UJ i otrzymał tytuł magistra. Od 1938 r. do 1944 r. był nauczycielem Miejskiego Gimnazjum Kupieckiego w Dębicy. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej powrócił do pracy w Państwowym Gimnazjum i Liceum jako nauczyciel łaciny. 19 V 1947 r. zmarł w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
INDYK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 22 VII 1902 r. w Cyrance, syn Walentego i Józefy z Mazurów. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1921 r. W 1925 r. ukończył studia teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Chełmie i Nawojowej, a następnie jako katecheta w Tarnowie. W roku 1933 został prefektem i wkrótce ojcem duchownym w tarnowskim seminarium. 15 X 1938 r. powierzono mu probostwo w Mościcach. Mimo niezwykle ciężkich warunków przetrwał okres okupacji hitlerowskiej, a później trudny okres powojenny. Doprowadził do wybudowania nowego kościoła (w latach 50.), plebanii i domu parafialnego. Przez pewien czas pełnił także funkcję wicedziekana dekanatu tarnowskiego. Otrzymał tytuł szambelana papieskiego. W 1969 r. choroba zmusiła go do rezygnacji z funkcji proboszcza. Zmarł 23 III 1982 r. w Mościcach. Pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
INDYK STANISŁAW, urodzony 22 VII 1919 r. w Woli Mieleckiej k/Mielca, syn Mateusza i Marii z domu Mazur. Od września 1939 r. prowadził stragan i handel obwoźny, również w czasie okupacji hitlerowskiej. W 1945 r. otworzył sklep z artykułami papierniczymi przy ul. T. Kościuszki. Ukończył także kurs handlowy w Mielcu. W 1952 r. został zmuszony do przeniesienia się do lokalu przy ul. J. Kilińskiego, ale w 1956 r. udało mu się uzyskać lepiej położony lokal przy ul. A. Mickiewicza 25. Urządził w nim sklep galanteryjny, który zdobył sobie dużą popularność. Od 1979 r. współwłaścicielem sklepu został syn Jerzy. W 1990 r., po wybudowaniu budynku sklepowego przy ul. Wąskiej, kolejny raz zmieniono siedzibę i rozszerzono ofertę o konfekcję. Równolegle do pracy zawodowej udzielał się w pracy społecznej. Od 1945 r. zgłosił akces do Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług, a w latach 1952-1988 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Wojewódzkiego Zrzeszenia PHiU w Rzeszowie. W latach 70. i 80. czterokrotnie wybierano go radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Był także członkiem Kongregacji Kupieckiej w Mielcu (w latach 50.) i członkiem Komitetu Osiedlowego Samorządu Mieszkańców nr 5 w Mielcu (w latach 70.). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZPHiU i Medalem 60-lecia ZPHiU. Zmarł 1 VI 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
INDYK TADEUSZ KAZIMIERZ, urodzony 14 VII 1929 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Józefy z domu Idec. Naukę w szkole powszechnej przerwała wojna w 1939 r. Od 9 VIII 1943 r. do 28 VII 1944 r. (okupacja hitlerowska) pracował przymusowo w Flugzeugwerk Mielec. Po wojnie powrócił do nauki i w 1950 r. zdał maturę po ukończeniu Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej w Mielcu Państwowego Gimnazjum Mechanicznego w Dębicy. Ponadto w 1951 r. po złożeniu egzaminu uzyskał tytuł czeladnika w zawodzie ślusarz budowlany. W latach 1950-1959 pracował w PZGS „Samopomoc Chłopska w Mielcu, a w latach 1959-1966 w Zakładach Jajczarsko-Drobiarskich w Mielcu. W 1966 r. przeszedł do pracy w WSK Mielec i na stanowisku ślusarza w Zakładzie Utrzymania Ruchu pracował do przejścia na emeryturę 31 III 1982 r. Równolegle dokształcał się zawodowo, uzyskując tytuł mistrza w zawodzie ślusarz maszynowy. Wiele czasu poświęca pracy społecznej. Od 6 V 1949 r. jest członkiem OSP Mielec. W 1951 r. odbył kurs dowódców sekcji. Uczestniczył w akcjach gaśniczych na terenie powiatu mieleckiego. Pełnił szereg funkcji, m.in. przewodniczącego komisji rewizyjnej, wiceprezesa i naczelnika (1991-2001), a od 2001 r. jest Honorowym Członkiem. W latach 90. był także skarbnikiem ZM ZOSP w Mielcu. Działając w mieleckiej OSP przyczynił się do utrzymania jej funkcjonowania w trudnych latach transformacji ustrojowej. Przez wiele lat udzielał się też w pracy Komitetu Osiedlowego Borek i pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego w latach powstawania osiedla (1974-1980). Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Związku Żołnierzy-Górników Represjonowanych, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką „Wzorowego Strażaka.
INDYK WALENTY, urodzony 13 I 1895 r. w Cyrance, syn Józefa i Katarzyny z domu Kurdziel. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. W latach 1912-1914 należał do mieleckiego oddziału Związku Strzeleckiego. Latem 1914 r., w związku z wybuchem I wojny światowej i apelem Józefa Piłsudskiego o wstępowanie do polskiego wojska, przerwał naukę i wraz z innymi mieleckimi ochotnikami zasilił VI batalion 1 pułku Legionów Polskich. Walczył pod Anielinem, Laskami, Kielcami, Brzechowem, Krzywopłotami, Załężem, Domaniewicami, Marcinkowicami, Pisarzową, Limanową, Łowczówkiem, Pińczowem, Konarami, Wszachowem, Żernikami, Ożarowem, Józefowem, Tarłowem, Urzędowem, Jastkowem i Wysokimi Litewskimi. W 1916 r. wraz z VI batalionem znalazł się w składzie 7 pułku piechoty, który operował w rejonie rzeki Garbach, dopływu Styru. W czasie tzw. kryzysu przysięgowego (lipiec 1917 r.) odmówił złożenia przysięgi na „wierne braterstwo broni z Niemcami i Austrią, za co został włączony do austriackiego wojska i prawdopodobnie wysłany na front włoski. Po zakończeniu wojny podjął zawodową służbę w polskim wojsku. W latach 1919-1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 20., prawdopodobnie ze względów prestiżowych, zaczął używać drugiego nazwiska – Czaykowski (być może był to pseudonim z czasów działalności w organizacji niepodległościowej). Nie jest dotąd znany dokładny przebieg jego kariery wojskowej, ale wiadomo, że okresie międzywojennym służył w intendenturze 29 Dywizji Piechoty w Grodnie i tam został awansowany na stopień podpułkownika. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w obronie Grodna, najpierw przed wojskami hitlerowskimi, a w dniach 20-22 IX przed oddziałami Armii Czerwonej. Został aresztowany przez Rosjan i przewieziony do moskiewskiego więzienia NKWD na Łubiance, a następnie skierowany do łagru. Po zawarciu układu Sikorski-Majski o utworzeniu na terenie ZSRR polskiego wojska (VII 1941 r.) został zwolniony z łagru i zgłosił się do ośrodka formowania tegoż wojska w rejonie Buzułuku nad rzeką Samarą. W czasie pobytu w Ośrodku Zapasowym Armii w Tocku 7 X 1941 r. został mianowany przez gen. W. Andersa delegatem Szefa Intendentury Dowództwa Polskich Sił Zbrojnych na terenie ZSRR. W czasie pełnienia tej funkcji wykazywał się przedsiębiorczością i umiejętnością załatwiania u Rosjan wielu trudnych spraw. Z Armią Polską na Wschodzie (później II Korpus Polski), dowodzoną przez gen W. Andersa, przeszedł przez Iran, Irak, Palestynę i Egipt oraz szlak bojowy we Włoszech. Otrzymał szereg odznaczeń wojskowych. Po wojnie pozostał w wojsku i służył w jednostkach brytyjskich na terenie Egiptu i Libanu (do 1948 r.). W tym czasie został awansowany na stopnień pułkownika. Do końca życia pozostał na emigracji. Zmarł w Londynie w 1969 r.
INDYK WŁADYSŁAW ANTONI, urodził się 28 VIII 1924 r. w Złotnikach k/Mielca, syn Andrzeja i Marii z domu Sudek. Szkołę podstawową ukończył w Mielcu w 1938 r. W tym samym roku wraz z rodziną zamieszkał w Borowiczach na Wołyniu, gdzie ojciec jako były legionista otrzymał gospodarstwo rolne. W lutym 1940 r. rodzina Indyków (bez ojca, który uciekł przed NKWD) została zesłana do Obwodu Archangielskiego, a Władysława i matkę skierowano do ciężkiej pracy fizycznej przy wyrębie lasu. (Wkrótce matka zmarła, zmarł także najmłodszy brat, a pozostałych pięcioro dzieci przekazano do placówek opiekuńczych. Powróciły do Polski w 1946 r. i spotkały się z ojcem.) Na wieść o tworzeniu się polskiego wojska w ZSRR zgłosił się ochotniczo do punktu naboru w Solwyczegodzku i został przydzielony do 4 Pułku Zapasowego Piechoty. Przeszedł szkolenie wojskowe w Podoficerskiej Szkole Artylerii przy 2 Dywizji Polskiej, 3 Pułku Artylerii Lekkiej (jako plutonowy), Szkole Wojsk Pancernych (plutonowy podchorąży) i Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych, po której w randze podporucznika został dowódcą plutonu. Pod koniec 1944 r. został skierowany na front. Brał udział w wyzwoleniu Warszawy, walkach o Wał Pomorski i późniejszym szlaku bojowym 1 Armii Wojska Polskiego aż do zdobycia Berlina. Po II wojnie światowej pozostał w wojsku i pracował m.in. w Komendzie Głównej Ochrony Kolei (1946-1951), 8 Pułku Czołgów 11 Dywizji Zmechanizowanej (w stopniu porucznika), Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych (w stopniu kapitana) i ponownie w 8 Pułku Czołgów (1952-1955, dowódca batalionu w stopniu kapitana, a następnie majora). Po szkoleniu w Akademii Sztabu Generalnego (1955-1956) pełnił funkcję szefa sztabu 37 Batalionu Czołgów i Artylerii Pancernej, a następnie awansował na stanowisko szefa sztabu 71 Pułku Czołgów 10 Dywizji Pancernej (1956-1958). W latach 1958-1963 pracował jako wykładowca w Studium Wojskowym Politechniki Częstochowskiej, a później, już w randze podpułkownika, pozostawał w dyspozycji MON. Z dniem 8 II 1975 r. przeszedł na emeryturę. Otrzymał szereg odznaczeń wojskowych, m.in. Krzyż Walecznych, Medal za Warszawę, Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medal Zwycięstwa i Wolności oraz Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł 30 VI 1986 r. w Olsztynie. Spoczywa na tamtejszym cmentarzu.
INKUBATOR NOWYCH TECHNOLOGII IN-TECH, wyspecjalizowana instytucja wsparcia przedsiębiorców w działaniach innowacyjnych oraz inkubacji firm innowacyjnych. Powstał w ramach projektu Budowa Inkubatora Nowych Technologii IN-Tech wraz z rozbudową Mieleckiego Parku Przemysłowego 2009-2012. Jego instytucją zarządzającą jest Agencja Rozwoju Regionalnego MARR SA, a instytucją pośredniczącą Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości. W ramach projektu zrealizowano: In-Tech 1 (m.in. rozbudowa dotychczasowych obiektów Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR przy ul. Wojska Polskiego 9 na cele biurowo-usługowe i centrum logistyczne In-Tech) i In-Tech 2 (m.in. adaptacja budynku po byłej szkole zawodowej przy ul. Wojska Polskiego 3 na pomieszczenia usługowo-biurowe), rozbudowę istniejącej hali przemysłowej i budynku administracyjno-socjalnego przy ul. Wojska Polskiego 3, rozbudowę infrastruktury Mieleckiego Parku Przemysłowego Obszaru C, w tym budowę hali wielofunkcyjnej oraz zbiornika retencyjnego do odprowadzania wód opadowych, a także poszerzenie uzbrojenia MPP Obszaru D i budowę drogi dojazdowej do tego terenu. Całość projektu zrealizowano ze środków Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej 2007-2013, z udziałem środków własnych Gminy Miejskiej Mielec.
INKUBATOR PRZEDSIĘBIORCZOŚCI „IN-MARR”, dział Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A. w Mielcu, instytucja dysponująca powierzchnią produkcyjną z pełną infrastrukturą wewnętrzną i zewnętrzną, powołana do wspierania nowo powstających małych i średnich firm poprzez m.in. udostępnianie im tej powierzchni, doradztwo, szkolenie, pomaganie w rozwinięciu działalności i nawiązaniu kontaktów gospodarczych oraz promowanie. Powstał w 1992 r. z inicjatywy Agencji Rozwoju Regionalnego MARR S.A., przy dużym udziale funduszów (Counterpart Funds) przeznaczonych przez rząd Japonii na bezzwrotną pomoc dla regionu mieleckiego. Pierwszą siedzibą inkubatora był zmodernizowany były budynek magazynowo-produkcyjny Wydziału Budownictwa WSK „PZL-Mielec” przy ul. Wojska Polskiego 3. Uroczystego otwarcia obiektu w dniu 19 XII 1992 r. dokonali: minister d/s współpracy z zagranicą Jan Krzysztof Bielecki (przyczynił się do skierowania pomocy japońskiej do Mielca) i ambasador Japonii w Polsce Nagao Hiodo. Mielecki inkubator był jedną z pierwszych tego typu instytucji w Polsce. Jego powierzchnia była z reguły zapełniona. W latach 90. przy inkubatorze powstały: „Stowarzyszenie Inkubator Przedsiębiorczości IN-MARR „(1996), „Centrum Transferu Technologii” – pierwsze w Polsce południowo-wschodniej (1997), Klub „Czysty Biznes” – pierwszy w województwie podkarpackim (1999) i Podkarpacka „Loża Jakości” (2000). Od początku działalności mielecki inkubator należy do Stowarzyszenia Organizatorów Ośrodków Innowacji i Przedsiębiorczości w Polsce z siedzibą w Poznaniu. W 1999 r., w związku z budową obiektów firm „Melnox i Kronowood, siedziba inkubatora została przeniesiona do nowego obiektu przy ulicy Wojska Polskiego 9. Szereg firm rozpoczynających działalność w inkubatorze usamodzielniło się i przeniosło do własnych siedzib (m.in. Ryt S.C., Fajans-Pol, Spiroflex Sp. z o.o., Henryk Bury Mielec Sp. z o.o.). Od grudnia 1992 r. do końca 2000 r. w obiektach „IN-MARR” funkcjonowało ogółem 76 firm. Dyrektorem inkubatora i głównym animatorem jego działalności był mgr inż. Jerzy Bajorek. W 2009 r. „IN-MARR” przekształcono na INKUBATOR NOWYCH TECHNOLOGII (IN-TECH). W latach 2009-2012 zbudowano IN-TECH 1 i IN-TECH 2, z pomocą finansową z budżetu miasta Mielca i Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej. W 2012 r. z okazji 20-lecia IN-TECH sporządzono bilans jego działalności. Najważniejsze efekty to przyjęcie do Inkubatora 153 firm (spośród 205 zgłoszonych) i około 1000 nowo utworzonych miejsc pracy. Z przyjętych firm 120 wyszło z Inkubatora, a 33 nadal działa w Inkubatorze. Spośród firm, które opuściły Inkubator 12 jest inwestorami w SSE EURO-PARK Mielec, 69 działa nadal, 28 zakończyło działalność, a 7 ogłosiło upadłość.
Dyrektorzy: Jerzy Bajorek (1992-2012), Wacław Graniczka (2012-).
INSPEKTORAT KONTROLI CYWILNYCH STATKÓW POWIETRZNYCH OKRĘG VI MIELEC, instytucja utworzona w 1962 r. na podstawie „Prawa lotniczego. Znajduje się w gronie szesnastu okręgów podległych Głównemu Inspektoratowi Lotnictwa Cywilnego w Warszawie. Jej podstawowym zadaniem jest państwowy nadzór lotniczy nad eksploatacją statków powietrznych i produkcją lotniczą. Ponadto przy Inspektoracie działa Okręgowa Komisja Badania Wypadków Lotniczych (OKBWL). Do 1998 r. siedziba IKCSP znajdowała się na terenie WSK, a następnie została przeniesiona do lokalu w biurowcu PSS „Społem” przy ul. W. Sikorskiego 2A. Inspektorami specjalistami byli: Henryk Ostromęcki (kierujący okręgiem w latach 1962-1964), Edward Nowicki (kierujący okręgiem w latach 1964-1976), Henryk Kopecki (1966-1968), Tadeusz Śledziona (kierujący okręgiem w latach 1968-2000), Janusz Biesiadecki (1976-1991), Jerzy Cybulko (1977-1988), Tadeusz Jaworowski (od 1989 r., kierujący okręgiem od 2000 r.) i Mieczysław Marciniec (od 1991 r.).
INSTYTUT LOTNICTWA, instytucja państwowa z siedzibą w Warszawie, projektująca samoloty i prowadząca badania nad samolotami, przez wiele lat ściśle współpracująca z fabryką samolotów w Mielcu (PZL WP-2, WSK „PZL-Mielec”).
Historia Instytut Badań Technicznych Lotnictwa oficjalnie rozpoczął działalność 1 VIII 1926 r. Badał i certyfikował wszystkie polskie samoloty wojskowe, w tym PZL-37B „Łoś”, który montowano w podmieleckim PZL WP-2 w 1939 r. W czasie II wojny światowej większość pracowników Instytutu pracowała w podobnych placówkach zachodnich, zwłaszcza w Anglii. Po wojnie placówka, pod zmienioną nazwą – Instytut Technicznego Lotnictwa, została odtworzona i umieszczona na Okęciu. Od tego czasu, z roku na rok, rozszerzała się współpraca Instytutu Lotnictwa (taką nazwę nadano mu w 1952 r.) z WSK Mielec. Rezultatem tego współdziałania były samoloty: Szpak 2, PO-2 (CSS-13), MIG-15 (LIM-1, LIM-2, LIM-5), TS-Bies, TS-Iskra i I-22 Iryda. (Odrębne hasła w „Encyklopedii miasta Mielca”.) Szczególnie dramatycznym epizodem w tej współpracy, mającym wpływ na ogłoszenie upadłości WSK „PZL-Mielec” w 1999 r., była produkcja samolotu szkolno-bojowego dla wojska I-22 Iryda. Mimo iż samolot ten uzyskał potrzebne certyfikaty i spełnił wszystkie wymagania zamawiającego, nie wszedł do użytku.
Konstruktorzy i piloci W czasie systematycznej kilkudziesięcioletniej współpracy warszawskiego Instytutu Lotnictwa z WSK Mielec szczególne związki z produkcją samolotów w Mielcu miało wielu pracowników Instytutu. W „Encyklopedii miasta Mielca” dotychczas przedstawiono biogramy osób, które pracowały w WSK Mielec i następnie w Instytucie Lotnictwa w Warszawie: Alfreda Barona, Tadeusza Kostii, Krzysztofa Kunachowicza, Mariana Piłata, Krzysztofa Hipolita Piwka, Wojciecha Podkańskiego, Tadeusza Sołtyka i Romana Sznee, a także innych osób z Instytutu ściśle współpracujących z mielecką WSK: pilotów Andrzeja Abłamowicza i Ludwika Natkańca oraz konstruktora Włodzimierza Gnarowskiego. W niniejszym haśle przedstawiam biogramy kolejnych osób (w układzie alfabetycznym), głównie w kontekście ich związków z produkcją samolotów w Mielcu.
Białek Kazimierz (1945-), mgr inż., po ukończeniu studiów na Politechnice Warszawskiej (1971 r.) został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym SK Mielec. M.in. prowadził obliczenia wytrzymałości i obciążeń kadłuba samolotu M-18 Dromader. Był też konstruktorem prowadzącym wdrażanie do produkcji usterzenia poziomego i pionowego oraz mechanizacji skrzydeł aerobusu Ił-86 (prod. ZSRR), a także zastępcą głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda ds. konstrukcji w WSK Mielec. W 1982 r. przeszedł do pracy w Instytucie i objął stanowisko zastępcy głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda ds. wytrzymałości. Za liczne inne udane projekty w 2000 r. został wyróżniony przez redakcję czasopisma „Skrzydlata Polska” prestiżową odznaką i dyplomem „Błękitne Skrzydła”.
Haraźny Jerzy (1920-1986), doc. mgr inż.; uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. i powstania warszawskiego 1944 r. W 1947 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Powrócił do Warszawy i podjął pracę w Instytucie, początkowo w Dziale Wytrzymałościowo-Konstrukcyjnym, a następnie w Zakładzie Wytrzymałości. Od 1955 r. kierował pracownią statyki. Brał udział w badaniach statycznych samolotów myśliwskich Lim produkowanych w WSK Mielec. W kolejnych latach był kierownikiem Zakładu Konstrukcji Specjalnych, a później zajmował się aparaturą rolniczą i pod koniec lat 70. systemem ratunkowym samolotu I-22 Iryda, produkowanego w WSK PZL-Mielec.
Kania Wojciech (1942-), dr inż.; studia inżynierskie ukończył w 1966 r., a doktorat uzyskał w 1981 r. Pracę w Instytucie rozpoczął w 1966 r., początkowo w Zakładzie Aerodynamiki. Od 1976 r. do 1986 r. pełnił funkcję kierownika Pracowni Dużych Prędkości, a od 1988 r. pracował na stanowisku kierownika Zakładu Aerodynamiki. M.in. w latach 80. Kierował pracami badawczymi nad aerodynamiką samolotu szkolno-bojowego I-22 Iryda, produkowanego w WSK PZL-Mielec. Pod jego nadzorem opracowano w Instytucie nowoczesną technologię aerodynamiczną skrzydła nadkrytycznego, którą zastosowano m.in. w projektach wersji rozwojowej I-22 Iryda. W latach 1995-1997 kierował pracami nad modernizacją aerodynamiczną I-22 Iryda do wersji M-96, z podwyższonymi zdolnościami manewrowymi i poprawionymi parametrami startu i lądowania. Z jego inicjatywy nawiązano współpracę z lotniczymi ośrodkami badawczymi w Europie, a kierowany przezeń Zakład Aerodynamiki został włączony do Europejskich Programów Ramowych.
Królikiewicz Tadeusz (1926-), mgr inż., w 1951 r. ukończył studia na Oddziale Lotniczym Wydziału Komunikacji AGH w Krakowie. Długoletni przedstawiciel wojskowy i kierownik przedstawicielstwa wojskowego w Instytucie (1952-1981), pułkownik. Prowadził odbiór projektowanych w Instytucie konstrukcji samolotów dla wojska, m.in. TS-8 Bies i TS-11 Iskra, produkowanych później w WSK Mielec. Autor wielu książek o tematyce lotniczej. Przez wiele lat przewodniczył Radzie Programowej miesięcznika „Technika Lotnicza”.
Lamparski Jerzy (1928-1990), dr inż., studia na Wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej ukończył w 1951 r. Od 1952 r. pracował w Instytucie jako członek zespołu w biurze konstrukcyjnym Tadeusza Sołtyka i po wykazaniu odpowiednich kompetencji został jego zastępcą do spraw obliczeń wytrzymałościowych konstrukcji samolotów TS-8 Bies i TS-11 Iskra, produkowanych później w WSK Mielec. W 1971 r. uzyskał stopień doktora.
Lewandowski Ryszard (1917-2006), uczestnik powstania warszawskiego 1944 r., mgr inż., studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1949 r. Od 1948 r. pracował w Instytucie jako kierownik pracowni, kierownik grupy problemowej i kierownik Zakładu Badań w Locie. Kierował badaniami w locie wielu samolotów, w tym produkowanych w WSK Mielec – Junak i Bies. Jako członek zespołu projektującego samolot I-22 Iryda pracował nad mechaniką lotu. Ponadto pracował na Politechnice Warszawskiej i był współredaktorem czasopisma „Technika Lotnicza”.
Orłowski Ryszard (1923-1988), doc. dr inż., studia odbył na wydziałach politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1949 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera. W tym samym roku podjął pracę w Instytucie i pracował nad konstrukcjami samolotów, ale po trzech latach przeniósł się do innego zakładu. W 1968 r. uzyskał stopień doktora na Politechnice Warszawskiej. Do Instytutu powrócił w 1969 r. na stanowisko adiunkta w Zakładzie Wytrzymałości. W 1970 r. został kierownikiem grupy problemowej opracowującej założenia konstrukcyjne samolotu szkolno-bojowego. W latach 1977-1979 pełnił funkcję głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda, produkowanego później w WSK PZL-Mielec.
Pogoda Józef (1934-), mgr inż., ukończył studia na Wydziale Sprzętu Mechanicznego Politechniki Warszawskiej (1960 r.), ale już od 1959 r. pracował w Instytucie Lotnictwa. Był specjalistą w dziedzinie techniki rakietowej i uzbrojenia. Od 1979 r. pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda i był odpowiedzialnym za uzbrojenie i wyposażenie specjalne, w tym systemu ratunkowego.
Romicki Romuald (1901-1979), studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1931 r. z tytułem inżyniera mechanika. W latach 30. pracował (z przerwami) w Instytucie i m.in. wykonywał obliczenia wytrzymałościowe samolotu Łoś, budowanego od 1939 r. w Państwowych Zakładach Lotniczych Wytwórnia Płatowców nr 2 w Cyrance koło Mielca. W czasie II wojny światowej należał do AK i za to był represjonowany po wojnie. Do Instytutu powrócił w 1958 r. i w latach 1960-1965 kierował pracownią w Zakładzie Wytrzymałości. Prowadził m.in. obliczenia i badania flatterowe samolotu TS-11 Iskra produkowanego w WSK Mielec.
Rucz Andrzej (1927-2008), mgr inż., po studiach na Politechnice Warszawskiej (1952 r.) podjął pracę w Zakładzie Osprzętu Instytutu Lotnictwa. Współpracował z WSK Mielec. Badał m.in. osprzęt licencyjny samolotów Lim. Był autorem projektu instalacji paliwowej do samolotu doświadczalnego Lala-1 oraz projektował elementy wyposażenia samolotu M-15. Prowadził też prace nad osprzętem przeznaczonym do samolotów polskiej konstrukcji, głównie nad paliwomierzami i przepływomierzami.
Sandauer Justyn (1924-2018), doc. dr. inż., studia na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1949 r. Po studiach został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym Instytutu Szybownictwa w Bielsku. Od 1953 r. do przejścia na emeryturę w 1986 r. pracował w Instytucie Lotnictwa i pełnił m.in. funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowych (1963-1968). W 1970 r. uzyskał stopień doktora na Politechnice Warszawskiej. Był specjalistą mechaniki lotu i badań w locie. Przez wiele lat współpracował z WSK Mielec. Prowadził m.in. powtórne próby flatterowe samolotu TS-11 Iskra (po wylataniu 500 godzin), próby korkociągowe samolotu lotniczego M-18 Dromader i M-15 oraz był zastępcą głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda do prób w locie.
Szeląg Grzegorz (1921-2001), studia na Wydziale Mechanicznym Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie ukończył w 1947 r. z tytułem inżyniera mechanika. Przez 25 lat pracował w wytwórniach sprzętu komunikacyjnego (Okęcie, Wrocław, Rzeszów, Warszawa). Pracę w Instytucie Lotnictwa podjął w 1972 r. M.in. był kierownikiem pracowni podwozi, a następnie Zakładu Podwozi. Kierował opracowaniem podwozi kilku statków powietrznych, w tym podwozia do samolotu TS-11 Iskra produkowanego w WSK Mielec. Od 1979 r. pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora samolotu I-22 Iryda ds. podwozia i w tym zakresie współpracował z WSK PZL-Mielec.
Świdziński Jerzy (1923-2002), mgr inż., w 1952 r. ukończył studia na Politechnice Łódzkiej i w tym samym roku rozpoczął pracę w biurze konstrukcyjnym Instytutu Lotnictwa w zespole Tadeusza Sołtyka. Pełniąc funkcję jego zastępcy, brał udział w projektowaniu m.in. samolotu TS-11 Iskra, przez wiele lat jednego ze sztandarowych produktów WSK Mielec. Piękny i smukły kształt Iskry był zasługą nieprzeciętnych zdolności plastycznych J. Świdzińskiego. Był też głównym konstruktorem w czasie projektowania samolotu rolniczego M-14 i latającego laboratorium Lala-1.
Winiarski Jerzy (1924-2012), mgr inż., studiował na Politechnice Warszawskiej. Pracował jako asystent na Politechnice (1950-1951), a następnie w PLL „LOT” (1951-1954). W 1954 r. został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym Instytutu Lotnictwa, w zespole Tadeusza Sołtyka. Wraz z tym zespołem został przeniesiony do WSK-Okęcie. Pełnił funkcję kierownika grupy obliczeniowej i zajmował się m.in. obliczeniami aerodynamicznymi samolotu TS-11 „Iskra”, produkowanego później w WSK Mielec. W 1967 r. powrócił do Instytutu Lotnictwa, gdzie został kierownikiem grupy problemowej. Prowadził m.in. obliczenia aerodynamiczne samolotu rolniczego M-14, a następnie jako zastępca głównego konstruktora ds. obliczeń aerodynamicznych i mechaniki lotu kierował analizami i obliczeniami aerodynamicznymi samolotu I-22 Iryda, produkowanego w WSK Mielec. Także po przejściu na emeryturę zajmował się obliczeniami zmodernizowanej wersji Irydy.
Wiśniowski Witold (1947-), dr hab. inż., prof. nadzw., studia na Wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej (specjalność: samoloty i śmigłowce) – mgr inż. (1971 r.), studia z zakresu matematyki na Uniwersytecie Warszawskim – mgr matematyki (1977 r.) W 1988 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. „Identyfikacja własności dynamicznych układów mechanicznych metodą badań rezonansowych”. Od 1971 r. pracuje w Instytucie Lotnictwa. Był współzałożycielem i kierownikiem Pracowni Prób Rezonansowych, od 1981 r. – kierownikiem Zakładu Wytrzymałości i od 1990 r. zastępcą dyrektora ds. naukowych, a od 1993 r. do 2018 r. pełnił funkcję dyrektora Instytutu.
Wołejsza Zbigniew (1957-), dr inż., studiował na Wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej i w 1981 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Jeszcze w tym samym roku podjął pracę w Instytucie Lotnictwa jako konstruktor w Zakładzie Konstrukcji Płatowców. W 1994 r. został kierownikiem pracowni podwozi i głównym specjalistą. M.in. od 2001 r. kierował programem modernizacji podwozia do samolotu Bryza, produkowanego w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. W 2002 r. uzyskał doktorat nt. symulacji działania hamulca ciernego z kompozytowymi elementami węglowymi. Od 2006 r. pełni funkcję dyrektora Centrum Nowych Technologii. Jest autorem nowatorskiej koncepcji amortyzatora adaptacyjnego oraz uczestnikiem międzynarodowej realizacji grantu ALAND dotyczącego amortyzatorów nowej generacji. Takie właśnie amortyzatory zastosowano po raz pierwszy na świecie w samolocie M-28 Skytruck produkowanym w PZL Mielec.
Zięborak Jerzy (1928-), dr inż.; uczestnik powstania warszawskiego 1944 r. żołnierz AK. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1953 r. i w tym roku został zatrudniony w Instytucie Lotnictwa. Uprawnienia pilota uzyskał w Aeroklubie Warszawskim. Pełnił funkcję kierownika pracowni badań samolotów. Brał udział w badaniach samolotów rolniczych, m.in. Lala-1 i M-15, produkowanych w WSK Mielec. W 1974 r. obronił rozprawę doktorską na Politechnice Wrocławskiej.
Żółtak Jerzy (1956-), dr nauk techn., po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Warszawskim w 1980 r. został zatrudniony w Instytucie Lotniczym. W 1993 r. powierzono mu funkcję kierownika pracowni aerodynamiki numerycznej w Zakładzie Aerodynamiki. W 1998 r. uzyskał stopień doktora. Autor lub współautor nowoczesnej technologii projektowania nadkrytycznego skrzydła, zastosowanej przy opracowaniu m.in. samolotu I-22 Iryda oraz profili aerodynamicznych o ulepszonych własnościach aerodynamicznych, co wykorzystano w projektach modernizacji samolotów produkowanych w WSK Mielec – TS-11 Iskra i I-22 Iryda.
INTERAKTYWNY PLAN MIASTA MIELCA, www.plan.mielec.pl, portal prezentujący lokalizację obiektów ważnych, interesujących i istotnych z punktu widzenia jakości życia mieszkańców. Dane te są prezentowane na tle kolorowej ortofotomapy i warstwy adresowej, co umożliwia użytkownikom lokalizację w terenie. Poza rozbudowaną interaktywną mapą ma mechanizmy przeglądania różnorodnych baz danych opisowych, m.in. dostęp do wybranych rejestrów i ewidencji publicznych, np. spisu ulic i numerów adresowych czy rejestru obowiązujących miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Został wykonany w latach 2011-2012 w ramach projektu „Wsparcie rozwoju społeczno- gospodarczego poprzez utworzenie elektronicznej platformy informacyjno-usługowej na terenie miasta Mielca“ i został dofinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach RPO Województwa Podkarpackiego na lata 2007-2013. W portalu znajdują się: plan miasta (graficzne informacje o mieście), ortofotomapa (zdjęcie lotnicze miasta), wirtualny urząd (panel ułatwiający interesantowi załatwienia sprawy w urzędzie), portal inwestora (narzędzie do wyszukiwania działek dla inwestycji), Geoportal Specjalnej Strefy Ekonomicznej (informacja graficzna na temat podmiotów na terenie SSE), Geoportal Bezpieczeństwa Publicznego (portal dla potrzeb wszystkich służb działającym na obszarze Mielca) oraz portal 3D (aplikacja umożliwiająca poruszanie się po trójwymiarowej wizualizacji miasta Mielca, uwzględniającej budynki o powierzchni zabudowy ponad 15 m2 ). Portal zaprezentowano 21 V 2012 r. w Krakowie podczas IV Forum Regionów Polska-Rosja w sekcji „Inteligentne miasta“. Pierwsza prezentacja w Mielcu odbyła się 25 V 2012 r. w czasie sesji Rady Miejskiej i od tego dnia portal udostępniony użytkownikom.
INTELIGENTNY MIELEC –eMIASTO PRZYSZŁOŚCI, zadanie realizowane przez Asseco Data System SA. w Gdyni dla Gminy Miejskiej Mielec w latach 2017-2019. Ma na celu „[…] rozwój społeczeństwa informacyjnego w Gminie Miejskiej Mielec poprzez budowę nowoczesnej, otwartej i cyfrowej platformy e-usług administracji lokalnej.”
INTERNATY, placówki wychowawcze sprawujące całodobową opiekę nad młodzieżą lub dziećmi uczącymi się w szkołach poza stałymi miejscami zamieszkania. Ich standardowym wyposażeniem były: pokoje wieloosobowe, kuchnia z jadalnią, świetlica i urządzenia sanitarne. Najstarszym mieleckim internatem była bursa dla uczniów c.k. Gimnazjum Państwowego, wybudowana z inicjatywy ks. Romana Sitki (później Błogosławionego) w 1912 r. na błoniach przy ul. J. Kilińskiego (później ul. Warszawska 3). Mieszkali w niej wyłącznie chłopcy. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) jej użytkownikami były m.in. dzieci volksdeutschów z okolic Mielca, które uczyły się w szkole niemieckiej w Mielcu. Po II wojnie światowej powrócili do niej uczniowie Gimnazjum i Liceum, ale na krótko, bo od 1947 r. placówka przeszła pod administrację nowo powstałego Liceum Pedagogicznego i została przekształcona na internat żeński. W połowie lat 60. do uczennic z LP dołączano uczennice z innych mieleckich szkół średnich. Po zakończeniu działalności przez LP (1970) placówkę zdominowały uczennice Liceum Ekonomicznego. W związku z rozwojem Zespołu Szkół Ekonomicznych internat zlikwidowano w 1996 r. Od powstania bursy do wybuchu II wojny światowej kierownikami byli: ks. R. Sitko, ks. Wawrzyniec Dudziak i ks. Wincenty Bialik. Po II wojnie światowej funkcję kierownika pełnili: Edmund Wałek, Tadeusz Podolski, Albina Sudoł, Wiesława Hałgas i Anna Zawrzykraj. W okresie międzywojennym czynny był internat żeński dla uczennic z Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. Mieścił się on w części budynku przy ul. M. Reja 1. Pod koniec lat 40. w dwóch parterowych pawilonach przy ul. H. Sienkiewicza (w czasie wojny mieścił się tam szpital, a po wojnie milicja) urządzony został internat żeński Gimnazjum i Liceum (później LO 26 i I LO). W latach 70., w związku z rozbudową ul. H. Sienkiewicza, zakład został przeniesiony do budynku przy ul. T. Kościuszki 12, a wspomniane pawilony rozburzono. W nowej siedzibie zakwaterowano około 50 uczennic z I LO, szkół medycznych i ZSZ. W 1996 r. internat ten został zlikwidowany. Kierownikami zakładu byli: Władysław Wróbel, Helena Kopacz, Anna Szymańska, Irena Furmańska, Jolanta Łakomy i Maria Maj. W 1953 r. w budynkach przy ul. L. Waryńskiego 1 i 19 (później ul. Sandomierska) zorganizowano internat dla uczennic Zasadniczej Szkoły Medycznej Asystentek Pielęgniarskich utworzonej przez Zarząd Powiatowy PCK w Mielcu. W 1962 r. internat w obu budynkach przejęło Liceum Medyczne. Z dniem 31 III 1991 r. placówka została zlikwidowana, a budynki przekazane właścicielom. Mieszkanki przeniesiono do internatów Zespołu Szkół Ekonomicznych (przy ul. Warszawskiej 3), I LO (przy ul. T. Kościuszki 12) i Zespołu Szkół Technicznych (przy ul. S. Wyspiańskiego). Kierownikami placówki były Zofia Żmuda i Alina Bagniuk. W 1952 r. zorganizowany został internat Technikum Mechanicznego w budynku przy ul. St. Wyspiańskiego 6. Posiadał on, poza standardem, wyjątkowo bogate wyposażenie, m.in.: salę gier, bibliotekę, modelarnię, ciemnię fotograficzną, klub i 2 harcówki. Początkowo był to zakład męski, ale w latach 70., w związku z rozwojem Zespołu Szkół Technicznych, wydzielono jego część dla dziewcząt. Kierownikami byli kolejno: Józef Zydek, Zdzisław Pyź, Jan Jemioło, Mieczysław Występek, Franciszek Batory, Henryk Mleczko, Stanisław Buczek, ponownie Henryk Mleczko i Adam Lubacz. Likwidacja placówki nastąpiła w lecie 1996 r.
INTERNET, ogólnoświatowa największa sieć komputerowa powstała w oparciu o protokół komunikacyjny Transfer Control Protocol/Internet Protocol. Składa się z wielu tysięcy mniejszych sieci. Internet powstał na przełomie lat. 60. i 70. XX w. Za jego pomocą można wyszukiwać i pozyskiwać informacje, a także przesyłać wiadomości. W Mielcu upowszechnił się na przełomie XX i XXI w.
INTERPHONE SERVICE SP. z O.O., firma działająca w przemyśle elektronicznym. Produkuje sprzęt telekomunikacyjny do transmisji danych (modemy do odbioru internetu bezprzewodowego) oraz sprzęt elektroniczny powszechnego użytku. Została utworzona 30 IV 2009 r. i ma siedzibę w Warszawie przy ul. T. Chałubińskiego 8. Zezwolenie na działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC otrzymała 7 IX 2010 r. Jej fabryka została wybudowana na terenie Mieleckiego Parku Przemysłowego (Obszar B Wojsław) przy ul. Inwestorów 8.
INWEST S.C., Przedsiębiorstwo Wielobranżowe L. Kaczmarczyk Spółka jawna, firma funkcjonująca od 1991 r., specjalizująca się w projektowaniu i realizacji robót instalacyjno-budowlanych. Jej właścicielami są: Bożena Kaczmarczyk, Leszek Kaczmarczyk i Andrzej Piotrowski. Dyrektorem od początku jest L. Kaczmarczyk. Siedziba Zarządu znajduje się w biurowcu MPB przy ul. S. Żeromskiego 19, a pracownia projektowa, zaplecze i punkt handlowy przy ul. Targowej 7. Ważniejsze projekty wykonane przez firmę to: Szkoła Podstawowa w Klimontowie, modernizacja systemów grzewczych dla obiektów Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu, Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec i Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Tarnowie, kotłownie olejowo-gazowe dla c.o. i c.w.u. w Hotelu „Gromada w Przemyślu i Hotelu Polskiego w Mielcu, kotłownia osiedlowa w Tuchowie oraz kotłownie w ODR Boguchwała i DPS Dębica. Ponadto pracownia projektowa wykonała projekty m.in. ponad 100 km sieci gazowej (głównie w gminach Klimontów i Wadowice Górne) oraz około 50 km sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, adaptacji budynku kina „Bajka” na siedzibę WSGiZ w Mielcu, modernizacji budynków MZBM w Mielcu i corocznie kilkunastu kotłowni.
INWESTORÓW (ULICA), pierwsza ulica miejska na terenie Obszaru B Wojsław Mieleckiego Parku Przemysłowego. Ma długość ok. 1737 m. Posiada nawierzchnię asfaltową, bez chodników. Łączy MPP Obszar B z tranzytową ulicą Dębicką. Nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej 5 XI 2008 r. Nadana nazwa jest formą uznania, wdzięczności i zachęty dla inwestujących w mielecki ośrodek przemysłowy.
„IRYDA”, MIĘDZYSZKOLNY UCZNIOWSKI KLUB SPORTOWY „IRYDA”, mielecki klub sportowy z wiodącą sekcją boksu olimpijskiego. Powstał 20 XI 2009 r. z inicjatywy Roberta Niecia (w latach 60. i 70. boksera KS Polonia Przemyśl, Arkonii Szczecin i Stali Mielec), Jarosława Niecia (trenującego boks w Gwardii Szczytno) oraz byłych pięściarzy Stali Mielec: Sławomira Grodzkiego i Antoniego Szczerby. Bazę do treningów udostępnił klubowi Marek Paprocki – dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w Mielcu. Pierwszym prezesem klubu był Robert Nieć (2009-2014), a od 2014 r. funkcję tę pełni Jarosław Nieć. Głównym celem działalności klubu jest: „[…] nauczanie, upowszechnianie, promocja i rozwój sportu pięściarskiego wśród społeczeństwa, a szczególnie wśród młodzieży.” W ciągu kilkunastu lat szkoleniem bokserskim objęto kilkuset zawodników w wieku od 12 do 43 lat. Już w 2012 r. pojawiły się pierwsze sukcesy. Kamil Czech (66 kg) i Marcin Kiełbasa (75 kg) zostali mistrzami, a Daniel Rżany (91 kg) wicemistrzem woj. podkarpackiego w kategorii kadetów, zaś Paweł Rżany (81 kg) wywalczył wicemistrzostwo w kat. juniorów. W kolejnych latach także nie brakowało sukcesów w rywalizacji okręgowej, m.in. w 2017 r. Paweł Róg (91 kg) został mistrzem, a Daniel Czuchro (91 kg) wicemistrzem woj. podkarpackiego seniorów. Ponadto pięściarze „Irydy” brali udział w turniejach międzynarodowych. Systematyczna praca z szeroką kadrą zawodników dała konkretny efekt w postaci drużynowego mistrzostwa Podkarpacia w 2020 r. i 2021 r. Sukcesy młodych mieleckich bokserów zostały docenione przez centralę. Patryk Dudek został zaproszony na zgrupowania reprezentacji Polski kadetów.
Większe sukcesy o charakterze ogólnopolskim i międzynarodowym: *2019 r.: Krystian Kopeć (81 kg) – brązowy medal w Pucharze Polski Juniorów; *2020 r.: Krystian Kopeć – brązowy medal Mistrzostw Polski Juniorów, Aleksandra Wiciejowska (57 kg) – brązowy medal w Pucharze Polski Juniorów. *2022 r.: Puchar Polski U-13 (Ciechocinek): Igor Potoniec – srebrny medal w wadze 40 kg, Julia Wasserman – brązowy medal; Puchar Polski U-15 (Ciechocinek): Patryk Dudek – złoty medal w wadze 57 kg, Lulita Kanach – srebrny medal; Mistrzostwa Europy Młodzików: Patryk Dudek – brązowy medal w wadze 57 kg, Jerzy Armatys – brązowy medal w wadze 90 kg;
Prezes: Robert Nieć (2009-2014), Jarosław Nieć (2014-).
Trenerzy: Jarosław Nieć (trener II klasy), Paweł Rżany (trener II klasy), Daniel Jabłoński (trener), Daniel Czuchro (instruktor), Robert Jer (instruktor).
IRYDA, PZL I-22 IRYDA, polski samolot szkolno-bojowy produkowany przez WSK „PZL-Mielec od 1980 r. Opracowały go Instytut Lotnictwa w Warszawie, WSK i OBR SK Mielec. Konstruktorami samolotu byli: Jerzy Orłowski, Alfred Baron, Włodzimierz Gnarowski i Marek Potapowicz, a konstruktorami prowadzącymi w serii: Kazimierz Gocyła, Kazimierz Kita i Marek Potapowicz. Podstawowe dane: dwa silniki, załoga 2 osoby, moc startowa/ ciąg 2 x 1100 kG (1500 kG), masa startowa 7500 kg, masa użyteczna 3500 kg. Pierwszy lot odbył się 5 III 1985 r., wykonał go pilot Ludwik Natkaniec. Pierwsze 2 egz. przekazano lotnictwu wojskowemu 24 X 1992 r. Do grudnia 1997 r., kiedy podjęto decyzję o zawieszeniu prac nad samolotem, wyprodukowano 19 egzemplarzy samolotu. Mimo wprowadzenia wielu modyfikacji i wypełniania warunków stawianych przez przedstawicieli Sił Powietrznych, produkcja tego samolotu nie została wznowiona, a w styczniu 2002 r. Ministerstwo Obrony Narodowej zakończyło definitywnie finansowanie programu jego budowy. Z 19 egzemplarzy (w tym kilku niekompletnych) 1 został rozebrany na części, a pozostałe przekazywane są sukcesywnie do celów ekspozycyjnych na terenie kraju, głównie w muzeach. M.in. w 2008 r. pozyskano dwa egzemplarze do ekspozycji w Polskich Zakładach Lotniczych i na terenie Mielca. Kompozycja przestrzenna z „Irydą stanęła w 2010 r. na placu przy rondzie zbiegu ulic Wolności, Powstańców Warszawy i W. Szafera. W 2021 r. Fundacja Biało-Czerwone Skrzydła pozyskała z byłego Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych w Warszawie niemal kompletny egzemplarz samolotu (PZL I-22 Iryda nr ANA 003-01 rejestracja SP-PWI nb 301) i przewiozła go do Mielca, gdzie aktualnie ma swoją siedzibę. Zamierzeniem zarządu Fundacji jest przeprowadzenie remontu samolotu i włączenie go do floty powietrznej Latającego Muzeum. Prezentacja sprowadzonego samolotu Iryda oraz dotychczasowej działalności i planów na przyszłość Fundacji Biało-Czerwone Skrzydła odbyła się 4 VII 2021 r. na mieleckim lotnisku.
ISENBERG OSKAR, adwokat, doktor prawa, jeden z czołowych przedstawicieli żydowskiej inteligencji w Mielcu w okresie międzywojennym. 29 XII 1919 r. został wybrany asesorem (członkiem) Zwierzchności Gminnej Miasta Mielca. W latach 30. był członkiem Powiatowej Komisji Opieki Społecznej w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się (wraz z żoną), przy pomocy kilku Polaków (m.in. mielczanina Antoniego Droby), do Krakowa. Niestety, jego żona została zidentyfikowana jako Żydówka i aresztowana. Wkrótce potem aresztowano i Oskara. Oboje więzieni byli na Montelupich, a następnie ślad po nich zaginął. Ocalał natomiast ich syn, który zmienił nazwisko na Władysław Ichnowski.
ISKIERKA, PZL M 26 ISKIERKA, polski samolot szkolno-treningowy produkowany przez WSK „PZL-Mielec od 1982 r. Opracowany został przez konstruktorów: Krzysztofa Piwka (kierownik zespołu), Stanisława Markowskiego, Krzysztofa Gawrysia, Mieczysława Wojtkowskiego i Wiesława Tomeckiego. Podstawowe dane: jeden silnik, załoga 2 osoby, moc startowa/ciąg 300 KM, masa startowa 1400 kg, masa użyteczna 460 kg. Pierwszy lot wykonał pilot Zygmunt Osak 18 VII 1986 r. Prototyp wersji akrobacyjnej tego samolotu 16 VI 2010 r. uległ wypadkowi i poważnym uszkodzeniom na lotnisku w Mielcu. (Pilot nie odniósł obrażeń.) Nie podjęto dalszych prac nad samolotem, a taśma produkcyjna została sprzedana firmie EADS PZL Okęcie. W 2021 r. firma Plane4You w Mielcu zakupiła w USA 1 egzemplarz samolotu i sprowadziła go do Mielca. Z USA do Mielca pilotował go Dominik Punda. Radosne powitanie „Iskierki” na mieleckim lotnisku odbyło się 23 VI 2021 r.
ISKRA, TS-11 ISKRA, polski odrzutowy samolot szkolno-treningowy, produkowany przez WSK „PZL-Mielec w latach 1960-1987. Opracowany został przez Instytut Lotnictwa w Warszawie. Konstruktorem był Tadeusz Sołtyk, a konstruktorami w serii Ryszard Łęczycki, Jerzy Bar i Jan Nowicki. Podstawowe dane: jeden silnik, załoga 2 osoby, moc startowa/ciąg 800-1100 kG, masa startowa 3734 kg, masa użyteczna 1174 kg. Pierwszy lot samolotu odbył się 7 XI 1963 r. Pilotowali go Zbigniew Słonowski i Tadeusz Prożych. Polscy piloci doświadczalni z Instytutu Lotnictwa w Warszawie ustanowili na nim kilka rekordów świata, zarejestrowanych przez FAI: 1) rekord prędkości w obwodzie zamkniętym długości 100 km, w kasie c-1d w grupie III Andrzej Abłamowicz – 715,691 km/h (2 IX 1964), 2) rekord odległości w obwodzie zamkniętym, w klasie C-1d w grupie III Ludwik Natkaniec 510,194 km (24 IX 1964), 3) rekord prędkości w obwodzie zamkniętym długości 500 km, w klasie C-1d w grupie III Ludwik Natkaniec 730,701 km/h (24 IX 1964), 4) rekord prędkości na bazie 15/25 km, w klasie C-1d w grupie III Ludwik Natkaniec 839 km/h (26 IX 1964). Ogółem wyprodukowano 423 egzemplarze, z czego 50 sprzedano w 1976 r. do Indii. W ciągu 25 lat produkcji wielokrotnie wprowadzano modyfikacje (około 20 wersji i ponad 30 tysięcy poprawek). Mimo kilku wypadków uważano go za bezpieczny i niezawodny w pilotażu. „Iskra użytkowana jest do dziś w szkoleniu polskich pilotów wojskowych. W latach 2000-2012 niektóre mieleckie samoloty „Iskra nadal były używane przez Polskie Lotnictwo Wojskowe. Wycofały je ze służby wojskowej Indie w 2004 r. Ponadto znane są przypadki używania „Iskier w lotnictwie cywilnym, po odpowiednich modyfikacjach. Dla upamiętnienia produkcji tego samolotu w Mielcu są eksponowane (jako kompozycje przestrzenne) dwa jego egzemplarze: na terenie PZL Mielec i terenach zielonych MOSiR w Mielcu. W 2021 r. do Mielca przeniosła swoją siedzibę Fundacja „Biało-Czerwone Skrzydła”, dysponująca 2 samolotami TS-11 Iskra, nadal latającymi na pokazach i innych imprezach lotniczych.
ITA TOOLS Sp. z o.o., polska firma specjalizująca się w serwisie, produkowaniu i dystrybucji narzędzi do obróbki drewna, materiałów drewnopochodnych i tworzyw sztucznych. Powstała w 2009 r. jako firma rodzinna. Jej główną siedzibą jest Kraków, a jednym z zakładów – Ostrzarnia w Mielcu. Od początku działalności firma dbała o wysoką jakość i terminowość wykonania produktów i usług, toteż z biegiem lata systematycznie rozwijała się, pozyskiwała renomowanych dostawców sprzętu i kolejne rynki zbytu. Poza Polską, gdzie jest jednym z głównych dystrybutorów tego rodzaju narzędzi, sprzedaje produkty w Czechach, Estonii, Francji i Niemczech oraz na Litwie, Łotwie i Ukrainie. Ostrzarnia w Mielcu została uruchomiona w 2016 r. w hali nr 13 na terenie SSE EURO-PARK Mielec przy ul. Wojska Polskiego 3. Dzięki wyposażeniu w nowoczesny park maszynowy oraz posiadaniu całodobowego serwisu – wykonuje usługi ostrzenia i regeneracji narzędzi DIA, VHM i HM w krótkich terminach. Ponadto od 2018 r. produkuje narzędzia własnej marki. Firma systematycznie bierze udział w targach krajowych i zagranicznych, m.in. w Międzynarodowych Targach Maszyn i Narzędzi dla Przemysłu Drzewnego i Meblarskiego DREMA w Poznaniu, gdzie od kilku lat otrzymuje nagrodę Acanthus Aureus za wygląd i treść stoiska. W 2021 r. po raz trzeci została laureatem prestiżowych „Diamentów Forbesa” dla najlepszych polskich firm. Od sezonu 2021/2022 jest sponsorem pierwszoligowego zespołu piłki siatkowej kobiet ITA TOOLS SPS Stal Mielec. W 2022 r. wyróżniona Statuetką Prezydenta Miasta Mielca za sukcesy biznesowe i wspieranie mieleckiej żeńskiej siatkówki.
ITL KAMIŃSKI ZBIGNIEW, firma powstała w 1992 r. pod nazwą „ITL Szymański Marcin i Spółka Spółka jawna. Jej założycielami byli: Marcin Szymański, Zbigniew Kamiński, Stanisław Frask i Henryk Janiak. 31 III 1995 r. spółka rozwiązała się, a 1 IV 1995 r. Z. Kamiński zarejestrował firmę pod obecną nazwą. Początkowo zajmowano się produkcją drobnych artykułów stolarskich, m.in. ram do luster, krzeseł i biurek. W 1993 r. zakupiono maszynę do cięcia płyt meblowych tzw. „formatówkę (prawdopodobnie pierwszą w Mielcu) i od tego czasu podjęto produkcję mebli na rynek krajowy. Ponadto wykonywano usługi meblarskie, w tym meble na zamówienie. Od 1993 r. rozpoczęto produkcję opakowań drewnianych na bańki choinkowe, produkowane przez firmę „Komozja z Częstochowy, głównie na eksport. W 1997 r. wstrzymano produkcję mebli, a utrzymano usługi meblarskie (m.in. meble na wymiar). Spośród innych wyrobów można wymienić tzw. boksy na herbatę dla firmy „AKSO-Herbaty Świata w Krakowie i opakowania na miód pitny. ITL posiada sklep przy ul. Miasteczko Młodego Robotnika 14. Siedziba firmy znajduje się od początku działalności przy ul. Wojsławskiej 30 A.
IWANICZ ANTONI ZENON, urodzony 11 VI 1937 r. w Juliopolu, województwo lubelskie, syn Romana i Józefy z domu Pyź. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1954 r. Studia wyższe odbył w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu i w 1958 r. otrzymał tytuł magistra ekonomii. Po studiach powrócił do Mielca i podjął pracę w WSK. W latach 1958-1970 pracował na stanowiskach: kalkulatora, normisty, ekonomisty, kierownika Działu Ekonomicznego i kierownika Działu Planowania. Od 1 XI 1970 r. do 31 I 1973 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s ekonomicznych WSK Dębica. W 1971 r. ukończył Studium Organizacji i Zarządzania w Centralnym Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Warszawie. 1 II 1973 r. powierzono mu obowiązki zastępcy dyrektora d/s ekonomicznych WSK Mielec i pełnił je do 4 IX 1975 r., a następnie został przeniesiony służbowo do Warszawy. Poza pracą zawodową aktywnie włączał się do różnych dziedzin i form działalności społecznej. Był działaczem młodzieżowym, współorganizatorem i sekretarzem Koła Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego przy WSK, współorganizatorem i sekretarzem mieleckiej Delegatury Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa oraz działaczem Ligi Obrony Kraju i FKS „Stal”. Kierował pracami nad monografią 30 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Historia-Dorobek-Perspektywy 1938-1968 i opracował ją redakcyjnie. Uczestniczył w zespołowym opracowaniu pt. Zasady budowy systemu kompleksowego sterowania jakością, które w 1968 r. otrzymało nagrodę I stopnia w I Ogólnopolskim Konkursie DO-RO oraz opracowaniu metody skutecznego zapewnienia jakości produkcji, za co otrzymał II nagrodę WZ NOT w Rzeszowie (1969 r.). Był także członkiem zespołu ekonomistów, który za organizowanie powszechnej edukacji ekonomicznej załogi WSK Mielec otrzymał w 1975 r. I nagrodę „Trybuny Ludu”. Od 5 IX 1975 r. do 30 VI 1982 r. pełnił funkcję dyrektora ekonomicznego Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Silnikowego PZL w Warszawie, a następnie był szefem Zespołu Ekonomicznego Biura Pełnomocnika Ministra Przemysłu Maszynowego d/s Przemysłu Lotniczego w Warszawie (1 VII 30 IX 1982 r.), zastępcą dyrektora d/s ekonomicznych Zrzeszenia Przedsiębiorstw Przemysłu Lotniczego i Silnikowego PZL w Warszawie (1 X 1982 r. 28 V 1989 r.) oraz zastępcą dyrektora d/s ekonomicznych i głównym księgowym PHZ „Pezetel” w Warszawie (1 VI 1989 r. 31 XII 1990 r.). W latach 1991-1998 sprawował stanowisko dyrektora Przedsiębiorstwa Zagranicznego „NATALEX OLGA FALEK LED.” Oddział w Warszawie, a od 1998 r. był dyrektorem „NATALEX S.A. w Warszawie. Za wyróżniającą się pracę, głównie w Mielcu, otrzymał odznaczenia państwowe, m.in. Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski OOP, a także liczne medale i odznaki, m.in. Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotą Odznakę PTE, Złotą Odznakę TNOiK, Złotą Odznakę „Zasłużony Działacz LOK, Złotą Odznakę FKS Stal Mielec i Złotą Odznakę „Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego”. W 2003 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 XI 2023 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Zakroczymiu.
IWASZKIEWICZA JAROSŁAWA (ULICA), jedna z najdłuższych (1096 m) ulic na terenie osiedla Wojsław. Biegnie od ul. F. Wiesiołowskiego pomiędzy polami i lasem do ul. Majowej. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1985 r. po przyłączeniu do Mielca m.in. Wojsławia. W 1992 r. była obiektem dużego zainteresowania, bowiem prowadzone w jej rejonie badania archeologiczne ujawniły istnienie osady ludzkiej w okresie neolitu. Prawdziwie miejską ulicą stała się w 2010 r., kiedy to położono nawierzchnię z kostki brukowej i asfaltu oraz zbudowano chodnik.
Patron ulicy JAROSŁAW .IWASZKIEWICZ (1894-1980) to jeden z najwybitniejszych polskich literatów XX wieku. Jego ważniejsze dzieła to dramaty: Lato w Nohant, Maskarada, Wesele pana Balzaka i Odbudowa Błędomierza, powieść Sława i chwała oraz opowiadania Panny z Wilka i Matka Joanna od Aniołów, według których nakręcono filmy fabularne. Pracował w służbie dyplomatycznej, był współzałożycielem grupy poetyckiej „Skamander”, redaktorem w kilku czasopismach, prezesem Związku Literatów Polskich i posłem na Sejm PRL.
IWELSKI PIOTR, urodził się w 1847 r. w Dymarce k/Kolbuszowej. Uczęszczał do Gimnazjum w Rzeszowie. W 1863 r., na wieść o wybuchu powstania w Królestwie Polskim przerwał naukę i przedostał się do powstańców. Po upadku powstania styczniowego powrócił w rodzinne strony, ale w obawie przed represjami zamieszkał w Łużu k/Mielca, gdzie udzielał lekcji dzieciom. Później zamieszkał w Rzochowie. Zmarł w 1925 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu (osiedle Rzochów) przy ul. Rzochowskiej.
IZBA TRADYCJI I PAMIĘCI SB I MO, zorganizowana z rozkazu nr 3/84 szefa Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych mjr. Jana Mazura w latach 1984-1986 w budynku Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych przy ul. S. Wyspiańskiego. Otwarcie Izby nastąpiło 9 X 1986 r. Zebrane eksponaty obrazowały historię SB i MO oraz zjawiska patologiczne występujące w rejonie mieleckim. Na początku lat 90. Izba została zdemontowana.
IZBA TRADYCJI I PERSPEKTYW WSK, inicjatywa utworzenia muzeum WSK zrodziła się w 1973 r. Pismem okólnym DN-24/73, podpisanym przez dyrektora naczelnego WSK Tadeusza Ryczaja, utworzono Izbę Pamiątek i Eksponatów. Kierownikiem placówki mianowano Edmunda Toczka. Przez ponad dwa lata zbierano eksponaty i 19 VII 1975 r. otwarto Muzeum Zakładowe WSK w budynku administracyjnym WSK. Ekspozycja składała się z 4 części: pamiątki historyczne, wyroby, działalność społeczna i odznaczenia. Organizatorem muzeum i jego pierwszym kustoszem był Edmund Toczek. W 1979 r. zbiory przeniesiono do sal na parterze Robotniczego Centrum Kultury i odtąd muzeum nosiło nazwę: Izba Tradycji i Perspektyw WSK. Funkcję kustosza powierzono Władysławowi Witkowi. Utrzymano dotychczasowy układ zbiorów i uzupełniono je, m.in. eksponowano modele samolotów produkowanych przez WSK Mielec w ciągu jej czterdziestoletniej historii. W 1987 r. zbiory przeniesiono do pomieszczenia na tzw. niskim parterze RCK. Pierwsza wystawa, w lokalu przypominającym wnętrze samolotu pasażerskiego, nosiła tytuł: „Centralny Okręg Przemysłowy. Tak się zaczęło 1937-1939. W połowie lat 90., wkrótce po przekazaniu przez WSK placówek kultury (Biblioteki i Domu Kultury RCK) Gminie Miejskiej Mielec, zbiory Izby zostały zabrane do WSK i w następnych latach uległy rozproszeniu.
IZRAEL, prawdopodobnie pierwszy znany z imienia Żyd, który z żoną Barbarą osiedlił się w Mielcu w 2. połowie XVI w. Wzmianka o nich znajduje się w dokumencie z 1573 r.