GA SYSTEM SP. Z O.O., firma z sektora lotniczego, działająca na terenie SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z dn. 01 VIII 2018 r. Jej siedziba znajduje się w Mielcu przy ul. Lotniskowej 30. Wykonuje kompleksowe usługi dla właścicieli i użytkowników samolotów segmentu General Aviation (ruch lotniczy prywatny i komercyjny, z wyłączeniem lotów rozkładowych i wojskowych). Dysponuje samolotami i prowadzi wynajem samolotów. W 2017 r. we współpracy z czeską spółką partnerską GAM General Aviation wprowadziła swe usługi na rynek międzynarodowy. W latach 2021-2022 zrealizowała projekt „Centrum Przemysłu Lotniczego w Mielcu” dla przybywających do Mielca właścicieli i użytkowników samolotów segmentu General Aviation.
GABRYSIAK STEFAN, urodzony w 1934 r. Wychowanek sekcji piłki nożnej Warty Poznań. Do II- ligowej Stali Mielec przybył w 1957 r. Był współautorem pierwszego w historii klubu (i województwa rzeszowskiego) awansu do I ligi piłkarskiej w 1960 r. W I lidze rozegrał 11 meczów. Wkrótce po spadku Stali do II ligi powrócił do Poznania.
GAC ANDRZEJ, urodzony 29 I 1958 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Jadwigi z domu Skowron. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, matura w 1979 r. Trenowanie piłki nożnej rozpoczął w 1968 r. w Stali Mielec i reprezentował jej barwy do 1978 r., m.in. w latach 1975 – 1978 grał w drużynie seniorów i w I lidze wystąpił w 4 meczach. W 1978 r. przeszedł do II-ligowej Wisłoki Dębica i był jej zawodnikiem do 1984 r. Wtedy to po odniesionej kontuzji zakończył wyczynowe uprawianie sportu. W późniejszych latach grywał jednak amatorsko w drużynie oldboyów Stali. Po maturze, w czasie gry w Stali, zatrudniony był w WSK Mielec, a po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął prywatną działalność gospodarczą, przejmując po matce kiosk z kwiatami.
GAC MACIEJ KAROL, urodzony 6 VII 1986 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Alicji z domu Sito. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Maturę zdał w 2005 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: prawo) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2010 r. otrzymał tytuł magistra prawa. Dalsze studia odbył na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Tuluzie (Francja), gdzie w 2011 r. otrzymał tytuł magistra prawa międzynarodowego. W 2016 r., w ramach współpracy obu uczelni, z wyróżnieniem obronił rozprawę doktorską na temat grupowego dochodzenia roszczeń w prawie konkurencji i uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. Pracował w firmach: Foryś Wojciechowski Sp. K. (prawnik, 2009-2010), Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu Sp. z o.o. (specjalista ds. prawnych, 2010), STSW Stoiński Świerczyński Zimnicka Sp. P. (prawnik, 2012), Newrest Group International S.A. – Francja (prawnik 2013-2014), Uniwersytet Tuluza 1 (nauczyciel akademicki, 2014-2015), Uniwersytet Jagielloński w Krakowie (kierownik projektu badawczego, 2014-2016), a od 2016 był prawnikiem w zespole prawa konkurencji w Kancelarii Wierzbowski Eversheds. W 2017 r. zakończył współpracę z Kancelarią Wierzbowski. Specjalizuje się w krajowym i unijnym prawie konkurencji, a także w prawie prywatnym międzynarodowym. Angażuje się do działalności sportowej i społecznej. W latach 2002-2005 reprezentował drużyny juniorskie i seniorskie Klubu Piłki Siatkowej w Mielcu, a w latach 2011-2014 akademicką drużynę siatkówki Uniwersytetu w Tuluzie. W latach 2005-2007 należał do ELSA Poland, a w latach 2005-2010 do TBSP UJ (Towarzystwo Biblioteki Słuchaczów Prawa). Od 2014 jest członkiem Stowarzyszenia Prawa Konkurencji. W związku z wyróżniającą się działalnością naukową otrzymał: stypendium Prezesa Rady Ministrów (2003), stypendium rządu francuskiego (2010-2014) i grant badawczy Narodowego Centrum Nauki (2014-2016).
GACEK HENRYK, urodzony 10 II 1943 r. w Glinach Małych, syn Stanisława i Anny z domu Dębiak. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu, matura w 1962 r. W latach 1964-1974 pracował w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnej w Mielcu na stanowisku starszego podoficera d/s inwestycji. W 1969 r. ukończył Szkołę Podoficerów Pożarnictwa w Nowej Hucie. Uczestniczył w budowie m.in. kompleksu obiektów PKSP przy ul. H. Sienkiewicza i szeregu Domów Strażaka na terenie powiatu mieleckiego. W latach 1975-1976 był pracownikiem Stacji Doświadczalnej w Przecławiu. Od 1976 r. pracował w Wadowicach Górnych na stanowiskach kierownika gminnej służby rolnej (zootechnik) i prezesa Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, a w latach 1985-1990 pełnił funkcję naczelnika Gminy Wadowice Górne. Od 1990 r. do 1996 r. prowadził prywatną firmę budowlaną, a od 1996 r. jest prezesem Zarządu Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Wadowicach Górnych. Poza pracą zawodową od wielu lat pracuje społecznie w Ochotniczych Strażach Pożarnych. W latach 1993-1996 pełnił funkcję prezesa Zarządu Miejskiego Związku OSP w Mielcu, a od 2000 r. był naczelnikiem OSP w Mielcu. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1998-2002. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. W 2009 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 31 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GACEK JÓZEF (ksiądz), urodzony 2 I 1926 r. w Cyrance koło Mielca, syn Walentego i Marii z domu Pogoda. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1947 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie 4 V 1952 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w kilku parafiach, a w 1969 r. otrzymał probostwo w Smęgorzowie. W 1998 r. został mianowany proboszczem parafii na terenie Ukrainy. Zmarł 4 IV 2005 r. na Ukrainie.
GACEK KAZIMIERZ LESZEK, urodzony 28 VIII 1967 r. w Mielcu, syn Władysława i Genowefy z domu Stachura. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1986 r. Studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia Rzeszów ukończył w 1991 r. Po studiach pojął pracę w Urzędzie Pracy w Mielcu. Prowadził m.in. sprawy zwolnień grupowych, bezrobocia strukturalnego, jak również zarejestrował i wydał decyzje na zasiłki przedemerytalne oraz świadczenia przedemerytalne dla pierwszych kilku tysięcy bezrobotnych. Od 1999 r. do 2010 r. pracował w Urzędzie Skarbowym w Mielcu, w tym jako komisarz skarbowy. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany na wójta Gminy Mielec. W czasie pełnienia tej funkcji w latach 2010-2014 zainicjował m.in. prace nad powołaniem gminnej strefy przemysłowej. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W czasie studiów był działaczem podziemnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów (1987-1991), przewodniczącym Międzyuczelnianego Komitetu Koordynacyjnego NZS Uczelni Rzeszowskich, członkiem Rady Wydziału Prawa i Administracji UMCS w Lublinie oraz członkiem senatu tej uczelni. Był wybrany na przewodniczącego samorządu studenckiego i działał w ramach Ogólnopolskich Zjazdów Samorządów Studenckich – poprzednika Parlamentu Studentów RP. Udzielał się też w miejscu zamieszkania. Był współzałożycielem i pierwszym prezesem LKS Podleszany oraz współzałożycielem i wiceprezesem Stowarzyszenia Inicjatyw Lokalnych Przedwisłocze, członkiem Komisji Rewizyjnej Start Wola Mielecka, współorganizatorem rozgrywek ligi powiatowej w piłce nożnej i organizatorem wielu form pracy z dziećmi i młodzieżą, w tym wymian międzynarodowych młodzieży. Jest działaczem powiatowych struktur Ludowych Zespołów Sportowych w Mielcu. Jako działacz społeczny, a także jako wójt podejmował wiele inicjatyw na rzecz demokracji i wolności poprzez wzmacnianie organizacji pozarządowych oraz budowę społeczeństwa obywatelskiego. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2018-2023, a następnie na wiceprzewodniczącego tejże Rady.
GACEK MIECZYSŁAW, urodzony 15 IV 1938 r. w Glinach Małych, pow. mielecki, syn Franciszka i Anny ze Stolarzów. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, matura w 1955 r. Pracę zawodową rozpoczął 1 X 1955 r. w WSK Mielec jako traser, a później pracował jako kreślarz i młodszy konstruktor. W 1965 r. ukończył studia na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra inżyniera. W latach 1965-1970 był nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Hutniczym i Zasadniczej Szkole Zawodowej w Zawadzkiem, a w latach 1970-1974 specjalistą laborantem w tamtejszej Hucie „Andrzej”. W 1974 r. powrócił do pracy w WSK „PZL-Mielec” na stanowisko specjalisty metalurga, a później specjalisty technologa i kierownika sekcji. (W latach 1995-1998, po restrukturyzacji WSK, pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL Mielec”.) W 1998 r. zakończył pracę zawodową i przeszedł na emeryturę. W czasie pracy w WSK należał do wyróżniających się racjonalizatorów i został wpisany na prestiżową listę „Racjonalizatorów Milionerów” (zastosowane wnioski przyniosły duże oszczędności finansowe). Został wyróżniony m.in. Nagrodą Ministra Oświaty za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze w szkołach w Zawadzkiem oraz Nagrodą Państwową za całokształt działalności racjonalizatorskiej w zakresie metalurgii.
GACEK TERESA ALFREDA (z domu RZEŹNIK, żona Henryka), urodzona 14 IV 1952 r. w Kębłowie k. Padwi Narodowej, pow. mielecki, córka Józefa i Stanisławy z domu Bik. Do Mielca przybyła z rodziną w 1957 r. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu z maturą w 1971 r. Studiowała na UMCS w Lublinie i w 1978 r. otrzymała tytuł magistra prawa. Bezpośrednio po studiach podjęła pracę zawodową. W latach 1978-1984 pełniła funkcję kierownika mieleckich rejonowych jednostek przedsiębiorstw handlowych WPHPiS w Rzeszowie, a w latach 1984-1986 zorganizowała w Mielcu rejonową jednostkę POAWM „DOMAR” w Rzeszowie i była jej pierwszym kierownikiem. W 1985 r. ukończyła aplikację radcowską i została wpisana na listę radców prawnych Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Rzeszowie. W latach 1986-1992 pracowała w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu, najpierw jako radca prawny, a od 1990 r. jako prezes Zarządu. Od 1990 r. prowadziła obsługę prawną jednostek administracji państwowej (Urząd Rejonowy w Mielcu) i urzędów samorządowych (Urząd Gminny w Borowej, Starostwo Powiatowe w Mielcu), instytucji (Bank Spółdzielczy) oraz podmiotów gospodarczych. Od 1993 r. prowadzi w Mielcu (w lokalu Cechu Rzemiosł Różnych) własną kancelarię prawną w spółce cywilnej. Równolegle do pracy zawodowej pracowała społecznie, udzielając pomocy prawnej przy organizowaniu i rejestracji stowarzyszeń i spółek związanych z dostosowaniem organizacji produkcji rolniczej do wymogów gospodarki rynkowej. Angażowała się także w działalność Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej Nr 1 w Mielcu. Od 1 VII 2012 r. przeszła na emeryturę.
GACEK (WD II), samolocik-motoszybowiec zbudowany w latach 1985-1988 według dokumentacji i pod kierunkiem mieleckiego konstruktora Jarosława Rumszewicza przez czterech uczniów Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu: Jarosława Goska, Wojciecha Klimka, Zbigniewa Mikruta i Tomasza Niedźwiedzia. Budowa odbywała się w piwnicy J. Rumszewicza, a próby statyczne struktury płatowca w hangarze Aeroklubu Mieleckiego. W VII Ogólnopolskim Zlocie Konstrukcji Amatorskich w Wrocławiu (10-12 VI 1988) „Gacek” został uznany za najlepsza konstrukcję, a jego twórcy otrzymali nagrodę główną.
GACKOWSKA URSZULA (później PELC), urodzona 6 II 1956 r. w Tarnowie, córka Romana i Elżbiety z domu Husar. Absolwentka Technikum Mechanicznego w Tarnowie, matura w 1976 r. Wychowanka sekcji siatkówki III–ligowej Tarnovii i jej zawodniczka do 1977 r. W 1977 r. grała w II-ligowej drużynie Czarnych Jasło, a od 1978 r. do 1983 r. występowała w Stali Mielec. W sezonie 1981/1982 przyczyniła się do pierwszego w historii klubu awansu do I ligi. Przez cały okres gry w Stali była pracownikiem WSK Mielec. Po zakończeniu kariery sportowej w 1983 r. została skierowana do pracy w administracji hali sportowo-widowiskowej. Od 1988 r. pracowała jako księgowa w OBR SK, a następnie do 2000 r. w Zakładzie Lotniczym.
GACKOWSKI JERZY JAN, urodzony 10 IV 1951 r. w Tarnowie, syn Romana i Elżbiety z domu Husar. Absolwent Technikum Mechanicznego w Tarnowie, matura w 1970 r. Od 1964 r. grał w piłkę ręczną w Tarnovii (III liga). Po maturze zatrudniony został w tarnowskich Zakładach Azotowych, ale po kilku miesiącach otrzymał powołanie do wojska i grał w WKS Wawel Kraków, przyczyniając się do awansu tej drużyny z III do II ligi. Od 1972 r. do 1973 r. był zawodnikiem II-ligowego Hutnika Kraków i pracownikiem Hutniczego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Krakowie. W tym czasie wielokrotnie występował w młodzieżowej reprezentacji Polski (25 meczów) i I reprezentacji Polski (7 meczów, m.in. w międzynarodowym turnieju w RFN). W lipcu 1973 r. przeszedł do I-ligowej Stali Mielec oraz otrzymał zatrudnienie w WSK. W mieleckiej drużynie grał w latach 1973-1984 i w znaczącym stopniu przyczynił się do jej sukcesów, którymi były: zdobycie wicemistrzostwa Polski w 1975 r. oraz 4. miejsca w I lidze w latach 1974 i 1976. Po zakończeniu kariery sportowej w 1984 r. został przeniesiony na stanowisko technologa w Pionie Głównego Technologa WSK. Zmarł 25 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu w Tarnowie.
GADOMSKA BARBARA (z domu WÓJCICKA), urodzona 8 VIII 1944 r. w Jędrzejowie, córka Jana i Sabiny z domu Peas. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Jędrzejowie, matura w 1963 r. Po ukończeniu Kursu Nauczycielskiego w Mielcu w 1965 r. rozpoczęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Podborzu, pow. mielecki. W następnym roku szkolnym uczyła w Szkole Podstawowej w Padwi Narodowej, a od 1967 r. w Szkole Podstawowej Nr 7 w Mielcu jako nauczycielka geografii i później nauczania początkowego. W 1968 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Krośnie (specjalność: geografia z wychowaniem fizycznym), a w 1981 r. studia wyższe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: nauczanie początkowe) i uzyskała tytuł magistra. Także w 1981 r. została mianowana wicedyrektorem SP Nr 7 i funkcję tę pełniła do 1992 r. Wtedy to wygrała konkurs na stanowisko dyrektora SP Nr 7 i kierowała szkołą do 1996 r. W tym okresie ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania w WSP w Rzeszowie. W czasie blisko 30-letniej pracy w SP Nr 7 była współtwórcą wielu jej sukcesów dydaktycznych i wychowawczych. W 1996 r. przeszła na emeryturę. Poza pracą zawodową angażowała się w działalność społeczną. W latach 1981-1991 pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Miejskiego Ligi Kobiet Polskich w Mielcu. Była współinicjatorką i współorganizatorką wielu akcji w środowisku kobiet, np. lekarskich badań profilaktycznych oraz pokazów i kursów zdrowego i racjonalnego żywienia. Należała także do chóru nauczycielskiego „Akord” przy ZNP w Mielcu. Jest kuratorem i ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Honorową Odznaką Ligi Kobiet Polskich oraz nagrodami, m.in. Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania III stopnia. W 2006 r. i 2010 r. została wybrana do Rady Miejskiej w Mielcu. Od roku akademickiego 2011/2012 pełniła funkcję wiceprezesa Zarządu Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. W 2019 r. została wybrana do Mieleckiej Rady Seniorów na kadencję 2019-2023.
GADOMSKI DARIUSZ JAN, urodzony 20 IX 1963 r. w Jędrzejowie, syn Jerzego i Barbary z Wójcickich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Maturę zdał w 1982 r. Studia na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologii) Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1989 r. z dyplomem lekarza stomatologa. W tym samym roku został zatrudniony jako lekarz stomatolog w Zespole Opieki Zdrowotnej przy WSK „PZL- Mielec”, a od 1992 r. do 1999 r. pracował w Poradni Chirurgii Stomatologicznej. Od 1999 r. prowadzi wraz z żoną Reginą indywidualną praktykę stomatologiczną w Mielcu i Radomyślu Wielkim. Jego wielkie pasje pozazawodowe to: żeglarstwo śródlądowe i morskie, podróżowanie i narciarstwo. Jest pierwszym mielczaninem, który jako członek załogi przepłynął jachtem żaglowym przylądek Horn (w 2010 r. i 2012 r.) i dotarł do Antarktydy (Antarktyczna Stacja Badawcza PAN im. H. Arctowskiego, angielska stacja badawcza Port Lockroy). Odbył też wiele rejsów morskich po Oceanach: Spokojnym, Atlantyckim i Południowym (Ziemia Ognista, Patagonia) oraz po Morzach: Śródziemnym (Sardynia, Korsyka), Bałtyckim, Północnym i Adriatyckim. Jest uczestnikiem pierwszej w historii Polski wyprawy żeglarskiej na Nową Ziemię i Archipelag wysp Franciszka Józefa I (Rosyjska Arktyka – Morze Barentsa i Morze Karskie), zorganizowanej w sierpniu 2013 r. Podczas rejsu jacht Barlovento 2 osiągnął pozycję 80 stopni 10 minut szerokości północnej, 1 750 km na północ od koła podbiegunowego. (Był to 2. wynik na świecie jachtów turystycznych niewmarzających w lód.) W 2014 r. wziął udział w wyprawie: Islandia – wyspa Jan Mayen – Grenlandia – Spitsbergen – Norwegia. Z kolei w 2015 r. uczestniczył w ramach projektu Lodowe Krainy w wyprawie żeglarskiej wokół Ziemi Północno-Wschodniej (druga co do wielkości wyspa Svalbardu) i tam 6 VIII pobito rekord świata w wysokości żeglowania na wolnej wodzie na północy (82 37,018 N). Za ten wyczyn załoga została wyróżniona drugą Honorową Nagrodą „Rejs Roku 2015”. W 2016 r. był członkiem wyprawy na Alaskę – z Kanady do USA. Kolejna wyprawa, którą zorganizowano w 2017 r. na jachcie Nashachata 2, dotarła na Antarktydę i po raz czwarty przepłynęła Przylądek Horn. Wtedy też przekroczono południowe koło podbiegunowe oraz złożono wizytę w stacjach antarktycznych – amerykańskiej i ukraińskiej. W 2019 r. jako członek załogi brał udział w rejsie: Rosyjska Arktyka – m.in. Archangielsk – wyspy Franciszka Józefa I – wyspa Rudolfa. (Byli pierwszymi Polakami na tej wyspie.) Po przerwie spowodowanej pandemią choroby COVID-19, w 2022 r. uczestniczył w wyprawie do Kanady i Grenlandii. Jest jungą w międzynarodowym stowarzyszeniu żeglarzy Bractwo Wybrzeża Hermandad de la Costa i jego polskiego oddziału Bractwa Wybrzeża Mesa Kaprów Polskich. Należy też do Polskiego Bractwa Kaphornowców i Mieleckiego Klubu Żeglarskiego „Orkan”.
GAERTIG WANDA, urodzona 20 IX 1908 r. w Starołęce, córka Kazimierza i Heleny z Osuszkiewiczów. Absolwentka Gimnazjum ss. Urszulanek i Państwowego Konserwatorium Muzycznego. W latach 30. pracowała jako laborantka w prywatnej firmie ojca „Zakłady Elektryczne” Sp. z o.o. w Poznaniu. W lutym 1940 r. rodzina Gaertigów została wysiedlona przez Niemców z Poznania i przewieziona do Mielca. Tu Kazimierz Gaertig uruchomił sklep elektrotechniczny i zatrudnił w nim córkę. Pracowała też w pralni Dworzańskiego w Mielcu. W lutym 1942 r. została przyjęta do Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) i zaprzysiężona przez jej mieleckiego komendanta kpt. Władysława Fliska. Przyjęła pseudonim „Orlica”. Zorganizowała drużynę sanitarną „Orląt” i została jej komendantką. Była również kurierką, wykonywała zadania z zakresu komunikacji pomiędzy Komendami NOW (a następnie AK): Główną, Wojewódzka i Powiatową. Przeprowadzała osoby zagrożone aresztowaniem do oddziałów partyzanckich. Uczestniczyła w przeniesieniu ranych partyzantów ze szpitala przy ul. Tanobrzeskiej w bezpieczne miejsce. Po otrzymaniu wiadomości o zdekonspirowaniu przeniosła się do Warszawy i powróciła do Mielca dopiero w maju 1944 r. W porozumieniu z mieleckim dowództwem AK uruchomiła w piwnicy budynku przy Rynku konspiracyjny szpitalik, który chroniony był przez oddział Mariana Manowskiego (ps. „Żuk”). W czasie akcji „Burza” była łączniczką oddziału AK „Hejnał”. Za pracę w konspiracji została odznaczona przez Komendę Główną AK Srebrny Krzyżem Zasługi. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pracowała w radzieckim szpitalu polowym urządzonym na Smoczce, a od października 1944 r. w szpitalu miejskim na terenie osiedla fabrycznego. W grudniu tegoż roku została aresztowana przez NKWD i więziona w areszcie UB, ale przy końcu miesiąca zwolniono ją. W lutym 1945 r. razem z rodziną powróciła do Poznania i pracowała jako laborantka w zakładzie ojca. Od sierpnia 1950 r., po upaństwowieniu zakładu ojca, podjęła pracę w Rzemieślniczej Spółdzielni Elektrycznej w Poznaniu, ale ze względu na stan zdrowia musiała z niej zrezygnować. W latach 1965-1968 pracowała w poznańskim Miejskim Handlu Detalicznym na kierowniczym stanowisku. W 1968 r. przeszła na rentę. Zmarła 22 I 1998 r.
GAIK KAZIMIERZ, urodzony 8 XII 1911 r. w Denkówku koło Ostrowca Świętokrzyskiego, syn Wojciecha i Marianny z domu Wielgus. Absolwent Szkoły Handlowej w Ostrowcu i Wydziału Administracyjnego Instytutu Administracyjno-Gospodarczego w Krakowie w 1933 r. Ukończył też Szkołę Podchorążych Rezerwy w Zambrowie ze stopniem plutonowego podchorążego (1934 r.) oraz Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy przy 79 Pułku Piechoty Strzelców Słonimskich im. Lwa Sapiehy w Słonimiu, w województwie nowogródzkim. Po odbyciu kolejnych ćwiczeń wojskowych w charakterze dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (1935 i 1936 r.) został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy ze starszeństwem od 1 I 1937 r. W sierpniu 1936 r. podjął pracę zawodową w Zakładach Żelaznych i Papierni „Bodzechów” w Bodzechowie, początkowo jako praktykant w księgowości (1936), a później w dziale statystyczno-obrachunkowym i korespondencyjnym (2 X 1936 – 16 IV 1937 r. ) Przez niecały rok pracował w Stołpcach, województwo nowogródzkie, a następnie w 1938 r. przeniósł się do Mielca, gdzie objął funkcję szefa kontroli technicznej w Państwowych Zakładach Lotniczych – Wytwórni Płatowców Nr 2. Jeszcze w tym samym roku zmienił pracę, obejmując stanowisko księgowego w Państwowych Zakładach Lotniczych w Rzeszowie. W 1939 r. brał udział w kolejnych ćwiczeniach wojskowych, tym razem w 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do macierzystego pułku w Słonimiu i przydzielony do 2 batalionu pod dowództwem kapitana Adolfa Boratyńskiego. 18 IX 1939 r. do Słonimia wtargnęły niespodziewanie oddziały radzieckie Frontu Białoruskiego i wzięły do niewoli żołnierzy polskich. Podporucznik Kazimierz Gaik został skierowany do obozu specjalnego NKWD w Kozielsku i w kwietniu zamordowany w Katyniu, co potwierdza lista wywozowa nr 040/2 z 16 IV 1940 r., poz. 7 oraz identyfikacja w czasie ekshumacji niemieckiej w 1943 r., kiedy został oznaczony jako numer AM 02358. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 r. i Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej w 1939 r.” oraz awansowany do stopnia porucznika. Jego nazwisko widnieje na tabliczkach memoratywnych w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, w Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie, na grobie rodzinnym na cmentarzu w Rzeszowie – Wilkowyi, na pomniku Katyńskim przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Ostrowcu Świętokrzyskim oraz na mieleckiej Ścianie Katyńskiej przy bazylice św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty. Uczczono go też Katyńskimi „Dębami Pamięci” w Rzeszowie i Ostrowcu Świętokrzyskim.
GAJ FRYDERYK RYSZARD, urodzony 23 XI 1938 r. w Cyrance, syn Wojciecha i Karoliny z domu Antoń. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC (dla pracujących) w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. Pracę zawodową rozpoczął 17 II 1955 r. w mieleckiej WSK jako ślusarz, a w późniejszych latach pracował na różnych stanowiskach, głównie w resorcie narzędziowym. Był m.in. kontrolerem, konstruktorem, st. konstruktorem, technologiem i st. technologiem. Uczestniczył w produkcji m.in. wózka golfowego, agregatów chłodniczych i samochodów-chłodni. W 1970 r. ukończył sudia zawodowe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W roku 1980 został oddelegowany do pracy w strukturach NSZZ „Solidarność” w WSK „PZL- Mielec”. W nocy z 12 na 13 grudnia 1991 r. (rozpoczęcie stanu wojennego) został internowany. Więziono go do 12 II 1982 r. W latach 1982-1989 pracował na różnych stanowiskach w WSK. Był współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej (KIK) i działaczem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu. Od 1 I 1990 r. do 28 II 1995 r. pełnił funkcję komendanta Straży Przemysłowej WSK „PZL-Mielec”, a następnie przeszedł na emeryturę. Był członkiem Komisji Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność” przy WSK „PZL-Mielec”. Od 1993 r. należał do organizacji religijnej „Rycerstwo Niepokalanej”. Jego artykuły o tematyce patriotycznej, religijnej i refleksyjnej zostały opublikowane w „Ikonie” (miesięcznik parafialny), „Informatorze Rycerstwa Niepokalanej”, „Wizjerze Regionalnym” i „Naszym Dzienniku”. Zmarł 7 III 2016 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Oficerskim OOP.
GAJ – HOTEL I RESTAURACJA, firma utworzona przez małżeństwo Jacka i Elżbietę Kiełbów w roku 1991 w domu Gajdów (dziadków Elżbiety) przy ul. H. Sienkiewicza 97. W pierwszej kolejności uruchomiono restaurację, a następnie hotel (10 pokoi). Był popularnym miejscem organizowania wesel i imprez okolicznościowych.
GAJ LESZEK WŁADYSŁAW, urodzony 4 IV 1933 r. w Wojsławiu, syn Józefa i Bronisławy z domu Kania. Od 1944 r. trenował piłkę nożną w LZS Smoczanka, a w 1947 r. został pozyskany przez Stal Mielec. Grał w drużynie juniorów (krótko), II drużynie seniorów i I drużynie, która występowała w klasie A i walczyła o wejście do II ligi. (Zdarzyło mu się w 1950 r. wystąpić w jednym dniu we wszystkich 3 wymienionych zespołach w całych meczach!) W 1951 r. ukończył Gimnazjum Przemysłowe przy WSK w Mielcu, a następnie pracował do 1954 r. w tymże przedsiębiorstwie na stanowiskach ślusarza i magazyniera. W latach 1954-1957 odbył służbę wojskową w kompanii łączności 1 pułku myśliwskiego w Warszawie i grał w A-klasowym zespole CWKS Lotnik Warszawa, znacząco przyczyniając się do jego awansu do III ligi. W 1957 r. powrócił do pracy w WSK Mielec (na stanowisko technologa) i gry w Stali, gdzie występował w I drużynie (II liga) i zespole rezerwowym (III liga). W 1960 r. przyczynił się do wywalczenia przez Stal pierwszego w dziejach klubu (i województwa rzeszowskiego) awansu do I ligi. W I lidze w ciągu 2 sezonów rozegrał 24 mecze. Po spadku Stali z I ligi grał w II-ligowym zespole (i jego rezerwie) do 1964 r. Zakończył karierę na skutek powtarzających się kontuzji i zbiegu niesprzyjających okoliczności. W WSK na stanowisku technologa pracował do emerytury w 1991 r. Zmarł 12 V 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GAJDA HELENA FRANCISZKA (z domu RAJPOLD), urodzona 2 V 1932 r. w Mielcu, córka Wojciecha i Zofii z domu Wojtusiak. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, matura w 1951 r. Po maturze pracowała w Komendzie Powiatowej Powszechnej Organizacji „Służba Polsce“ i Szkole Podstawowej w Smoczce. W latach 1952-1958 pełniła funkcję wizytatora języka polskiego Wydziału Oświaty w Mielcu. W 1962 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: filologia polska), a w 1976 r. studia na Wydziale Filologii Polskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Do 1962 r. uczyła w klasach początkowych w Szkole Podstawowej Nr 3, a do 1975 r. była nauczycielką języka polskiego w Szkole Podstawowej Nr 6. W latach 1975-1978 została urlopowana do sprawowania funkcji sekretarza Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Mielcu. W 1978 r. powołana została na stanowisko dyrektora Podstawowego Studium Zawodowego w Mielcu, a w roku 1981 została mianowana wicedyrektorem Szkoły Podstawowej Nr 8 w Mielcu. Na emeryturę przeszła w 1991 r. Pracowała społecznie w Zarządzie Miejskim Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu i okresowo w kilku innych organizacjach. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem im. Dr Henryka Jordana i Srebrna Odznaką Honorową „Zasłużony Popularyzator Wiedzy – TWP”. Zmarła 21 VI 1996 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GAJDA MARIUSZ FRANCISZEK, urodzony 22 X 1957 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Heleny z domu Rajpold. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M.Kopernika w Mielcu, matura w 1976 r. W 1980 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej z tytułem magistra inżyniera podstawowych problemów techniki. W latach 1981-1985 odbył studia doktoranckie, a w 1986 r., po obronie pracy doktorskiej, otrzymał tytuł doktora nauk fizycznych. Pracę zawodową rozpoczął w 1985 r. w Instytucie Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie na stanowisku starszego asystenta. W 1987 r. przeszedł do Zakładu Fizyki Teoretycznej PAN i jako adiunkt pracował tam do 1990 r., m.in. odbywając w latach 1988-1989 staż na Uniwersytecie Arizony w Tucson (USA) i uczestnicząc, jako pracownik naukowy, w tamtejszych badaniach problemów fuzji jądrowej. Od 1990 r. pracuje w Instytucie Fizyki PAN w Warszawie, najpierw na stanowisku adiunkta, a następnie docenta. 20 XII 2001 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Jest profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prowadzi badania w dziedzinie optyki kwantowej i badania własności gazów kwantowych, a w szczególności kondensatu Bosego-Einsteina. Jest autorem ponad 30 publikacji w renomowanych międzynarodowych pismach naukowych, m.in. „Physical Review Letters”, „Physical Review” i „Journal of Physics”. W celach naukowych wielokrotnie wyjeżdżał do uniwersytetów w Belgii i Niemczech. W roku 2011 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk fizycznych. Obecnie pracuje w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie oraz w Centrum Fizyki Teoretycznej PAN w Warszawie, gdzie jest zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. Członek Rady Naukowej Instytutu Fizyki PAN, Rady Naukowej Centrum Fizyki Teoretycznej PAN, Rady Naukowej Krajowego Laboratorium Fizyki Atomowej i Molekularnej (KL FAMO) w Toruniu. Zajmuje się fizyką teoretyczną. Jego badania dotyczą teoretycznego opisu zjawisk zachodzących w ultra zimnych gazach kwantowych. Sformułował metodę opisu kondensatu Boseg-Einsteina w temperaturze większej od zera, zajmuje się badaniami dynamicznych przejść fazowych, układami niskowymiarowymi oraz układami silnie skorelowanych atomów w sieciach optycznych. Współpracuje z wieloma ośrodkami w kraju i na świecie. Jest autorem blisko 100 artykułów naukowych opublikowanych w prestiżowych czasopismach fizycznych.
GAJDA ZBIGNIEW FRANCISZEK, urodzony 14 II 1930 r. w Budkach Nieznanowskich, powiat Kamionka Strumiłowa, woj. tarnopolskie, syn Franciszka i Heleny z domu Kramm. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej im. Marii Magdaleny we Lwowie. Wcześnie utracił rodziców (matka zmarła, a ojca zamordowali bolszewicy). Za namową babci praktykował w zawodzie fryzjerskim. Po wojnie uczył się w Państwowym Zakładzie Wychowawczo-Naukowym (dla sierot wojennych) w Krzeszowicach. Pracę zawodową rozpoczął 1 IX 1950 r. w Banku Rolnym Oddział w Mielcu. Kolejnymi miejscami pracy były: Wojskowa Centrala Handlowa w Rzeszowie (1953), Rzemieślnicza Spółdzielnia Pracy w Mielcu (1953-1954), Bank Inwestycyjny Oddział w Mielcu (1954-1957) i Narodowy Bank Polski Oddział w Mielcu (1958-1974), gdzie początkowo pełnił funkcję inspektora ds. kontroli i finansowania WSK, a od 1969 r. był naczelnikiem Wydziału Kredytów. W tym okresie przyczynił się do sprawnego kredytowania i realizacji szeregu mieleckich inwestycji, m.in. hali sportowo-widowiskowej i hotelu „Jubilat”. Systematycznie dokształcał się. W 1959 r. ukończył w trybie zaocznym Technikum Ekonomiczne w Rzeszowie, w 1967 r. – Wyższe Zawodowe Studium Administracyjne na UMCS w Lublinie, a w 1970 r. studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1974-1975 pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, a po likwidacji powiatów (1975) i przekształceniach w GS „SCh” został dyrektorem Zakładu Handlu w Mielcu, zaś po przekształceniu ZH w Spółdzielnię „Jedność” wybrano go jej prezesem. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Przejawiał dużą aktywność społeczną. W latach 70. i 80. pięciokrotnie wybierany był do Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i pełnił w niej funkcję przewodniczącego komisji zajmującej się budżetem miasta. Sprawował też inne funkcje, m.in.: ławnika Sądu Powiatowego (lata 70.), wykładowcy Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i przewodniczącego jego Sekcji Ekonomicznej (lata 60. i 70.), prezesa LKS „Tęcza” Mielec (lata 70.), prezesa Zarządu Miejskiego Ligi Obrony Kraju (lata 70.), prezesa i członka Zarządu Koła Łowieckiego „Ponowa” oraz członka Zarządu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (lata 90.). W 1994 r. został zatrudniony na stanowisku księgowego w firmie hiszpańskiej „POLSIENA” w Czajkowej, a w 2000 r. został dyrektorem tej firmy. Mieszka w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia i Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej i Srebrna Odznaką „Zasłużonego Działkowca”. Zmarł 18 I 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GAJDOWSKI ŁUKASZ JERZY, urodzony 2 IV 1981 r. w Mielcu, syn Mariana i Anny z domu Stachowicz. Absolwent Liceum Technicznego (profil: kształtowanie i ochrona środowiska) w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 2000 r. Studia licencjackie na Wydziale Ekonomii i Zarządzania Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu ukończył w 2003 r., a następnie studiował na Wydziale Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych (kierunek: strategie rozwoju społeczno-ekonomicznego) Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 2006 r. uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu na stanowisku specjalisty ds. środków pomocowych z UE (2006-2009). Od 2009 r. do 2017 r. pracował w Stowarzyszeniu Partnerstwo dla Rozwoju Obszarów Wiejskich Ekonomika Nauka Tradycja PROWENT Lokalna Grupa Działania w Mielcu jako specjalista ds. wdrażania LSR i od 1 VI 2016 r. jako kierownik biura. 1 III 2017 r. został wybrany na wiceprezesa Zarządu Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” SA. w Mielcu i pełnił tę funkcję do 26 VI 2018 r. W marcu 2019 r. ponownie powierzono mu funkcję wiceprezesa ARR „MARR” w Mielcu i pełnił ją do IX 2021 r., kiedy to powierzono mu funkcję prezesa. Jest absolwentem Szkoły Liderów Miasta Mielca (2017 r.), zorganizowanej przez Fundację Szkoła Liderów. Uczestnik programu Polskiego Funduszu Rozwoju – Akademia Miast Przyszłości (2020 r.) Członek zespołu opracowującego „Lokalną strategię rozwoju dla gmin wiejskich i wiejsko-miejskich powiatu mieleckiego na lata 2007-2013” i kierownik zespołu tejże strategii na lata 2014-2020. W latach szkolnych trenował piłkę nożną (Szkoła Podstawowa nr 6, drużyny młodzieżowe Stal Mielec), a w latach 2000-2002 grał w I zespole Stali Mielec (wówczas IV liga).
GAJEK BOGUSŁAW JÓZEF, urodzony 19 III 1950 r. w Gliwicach, syn Stanisława i Władysławy z domu Żurek. Uczył się w Technikum Mechanicznym w Mielcu. Ukończył kursy: mechanika obsługi samolotów, mechanika pokładowego i mechanika napraw oraz Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Zamościu w 1969 r. Pracę zawodową rozpoczął 11 IX 1968 r. w Zakładzie Lotniczym WSK Mielec. Służbę wojskową odbył w latach 1969-1971 (TSWL w Zamościu i 13 Pułk Lotnictwa Transportowego w Krakowie). W latach 1971-1999 pracował w Zakładzie Lotniczym WSK „PZL-Mielec” na stanowisku mechanika lotniczego obsługi i mechanika pokładowego. Uczestniczył m.in. w montażu i oblotach samolotów An-2 oraz montażu samolotów „Dromader” w Wenezueli, obsłudze An-2 w Brazylii i Kolumbii, przebazowywaniu An-2 i „Dromaderów” do Turcji oraz szkoleniu tamtejszego personelu naziemnego, a także przebazowywaniu mieleckich samolotów różnych typów do Grecji, Hiszpanii, Włoch i ZSRR. W powietrzu spędził ogółem około 1900 godzin. W 1997 r. (22 VII – 22 X) był członkiem załogi samolotu An-2 SP- DLA, który odbył jedyny w swym rodzaju i w dziejach polskiego lotnictwa lot dookoła świata. (Pełnił rolę mechanika; pilotem był Waldemar Miszkurka, a w części lotu pomagał im Andrzej Szymański.) Trasa lotu składała się z 32 etapów i przebiegała m.in. nad terytoriami 26 państw oraz wieloma akwenami wodnymi. W 1999 r. przeszedł na zasiłek przedemerytalny. Od wielu lat pracuje społecznie w strukturach samorządu osiedla Lotników w Mielcu, od 1999 r. był wiceprzewodniczącym Rady Osiedla Lotników. Pełnił funkcje radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w kadencji 1988- 1990 oraz ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu w latach 90. Od 1997 r. jest członkiem stowarzyszenia PROMLOT w Mielcu, którego głównym celem jest promowanie lotnictwa. W 2001 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Osiedla Lotników, a w 2002 r. na radnego Rady Miejskiej w Mielcu. Funkcję radnego Rady Miejskiej w Mielcu pełnił do 2006 r.
GAJEK ZBIGNIEW, urodzony 10 II 1957 r. w Bochni, syn Antoniego i Zdzisławy z domu Matus. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Niepołomicach, maturę zdał w 1976 r. Ukończył też Pomaturalne Studium Poligraficzne w Krakowie w 1977 r. W latach 1977-1980 pracował w Akademii Ekonomicznej w Krakowie w komórce fotograficzno-poligraficznej, a w 1980 r. przeniósł się do drukarni zakładowej WSK Mielec. W 1984 r. został zatrudniony w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Sadkowej Górze k. Mielca jako brygadzista, a następnie powierzono mu funkcję kierownika Spółdzielni. W 1993 r. odszedł ze Spółdzielni i założył własny zakład poligraficzny w Pławie k. Mielca. Firma rozwijała się dynamicznie, toteż w 2003 r. wybudował drukarnię w Mielcu przy ul. J. Korczaka i wyposażył ją w nowoczesne urządzenia poligraficzne. Odtąd wykonuje pełny zakres usług poligraficznych, w tym albumy, książki, czasopisma, kalendarze, plakaty, zaproszenia itp. Angażował się w prace społeczne. W latach 90. był członkiem Rady Sołeckiej w Pławie i do śmierci w 2014 r. członkiem OSP w Pławie. Wyróżniony Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł w nocy z 27 na 28 X 2014 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej. Po jego śmierci zakładem poligraficznym kieruje żona – Zdzisława Gajek.
GAJEWSKI ANDRZEJ KAROL, urodzony 3 I 1936 r. w Katowicach, syn Stefana i Olgi z domu Wanura. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Katowicach, matura w 1954 r. W latach szkolnych (jako junior) grał w piłkę nożną w katowickim klubie Baildon. W roku 1958 ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek nauczycielski + piłka nożna) i uzyskał tytuły magistra oraz trenera piłki nożnej II klasy. W okresie studiów grał w III-ligowym AWF Warszawa (do 1957 r.) oraz Polonii Warszawa (1957-1960), przyczyniając się do jej awansu z III do II ligi w 1959 r. W latach 1961-1966 występował w GKS Katowice (awans z III do II ligi w sezonie 1962/1963 i do I ligi w sezonie 1964/1965). W 1966 r. zorganizował w Gwardii Katowice szkółkę piłkarską i prowadził ją do 1968 r. (M.in. wyszedł z niej Wojciech Rudy – późniejszy reprezentant Polski i sędzia piłkarski.) W 1968 r. przybył do Mielca i został trenerem III-ligowej wówczas Stali. W sezonie 1968/1969 wywalczył z nią awans do II ligi, a w sezonie 1969/1970 – awans do I ligi (ekstraklasy)! W I lidze Stal pod jego opieką zajęła kolejno: 10. miejsce (1970/1971), 5. miejsce (1971/1972) i 3. miejsce na półmetku rozgrywek sezonu 1972/1973. W czasie pobytu w Stali otrzymał I klasę trenerską. Przed rundą wiosenną wyjechał z Mielca i został trenerem III-ligowego Motoru Lublin, wprowadzając go po rundzie wiosennej do II ligi. (W tym czasie mielecka Stal pod opieką K. Konthy wywalczyła mistrzostwo Polski.) W następnych latach trenował drużyny: Górnika Zabrze, GKS Katowice (awans do I ligi w sezonie 1977/1978), Avii Świdnik i GKS Tychy. Po odniesieniu poważnej kontuzji lekarze zalecili mu całkowity odpoczynek od pracy. Dopiero po kilku latach powrócił do życia sportowego i trenował zespoły śląskiej ligi okręgowej. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką PZPN. Na emeryturę przeszedł w 1995 r. Zmarł 2 VII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Katowicach – Panewnikach.
GAJEWSKI STANISŁAW, urodzony 21 II 1943 r. w Dłużcu, syn Władysława i Bronisławy. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, matura w 1964 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1961 r. w WSK Mielec jako mechanik, a po dwóch latach został brygadzistą. W latach 1964-1966 pracował w TSWL w Zamościu, a od 1966 r. do 1972 r. ponownie w WSK Mielec na stanowisku starszego konstruktora, a następnie kierownika biura technologicznego. W 1972 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika oraz przeniósł się do przedsiębiorstwa „POLGAZ” w Mielcu, gdzie pełnił funkcje: zastępcy kierownika d/s technicznych (1972-1976), zastępcy dyrektora d/s technicznych (1976-1982) i dyrektora (1982-1993). Po restrukturyzacji przedsiębiorstwa został członkiem Zarządu „Linde Gaz Polska” w Krakowie (1993-1996). Od 1996 r. sprawuje funkcję prezesa Zarządu „JOONGPOL” w Mielcu. Oprócz pracy zawodowej angażował się w działalność społeczną. W latach 1980-1984 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, a w latach 1984-1988 – radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1990-1998 pracował w Zarządzie Ligi Obrony Kraju w Mielcu, najpierw jako członek, a później prezes.
GAJEWSKI WALERIAN, inspektor szkolny. W roku szkolnym 1907/1908 został kierownikiem nowo utworzonej Szkoły Męskiej w Chrzanowie. W 1911 r. jako sekretarz Towarzystwa Prywatnego Gimnazjum Realnego w Chrzanowie przyczynił się do powstania tegoż Gimnazjum. Do Mielca przybył z Bochni w 1921 r. Oprócz wykonywania czynności inspektora pełnił funkcję przewodniczącego Rady Szkolnej Powiatowej w Mielcu, powołanej 10 VIII 1921 r. W Mielcu pracował (wzorowo i z wielkim zaangażowaniem, co podkreślano w protokołach powizytacyjnych) do 1929 r., a następnie został przeniesiony służbowo do Nowego Sącza.
GAJEWSKI ZBIGNIEW, urodzony 9 VIII 1950 r. w Raciborzu, syn Ludwika i Janiny z domu Stawiarczyk. Absolwent Technikum Kolejowego Ministerstwa Komunikacji w Lublinie, maturę zdał w 1969 r. Ukończył studia magisterskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (1975) i na Politechnice Rzeszowskiej (1979). W 1975 r. podjął pracę w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów zawodowych elektrycznych, a w 1986 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw organizacji szkolenia zawodowego. Ukończył Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą dla kandydatów na stanowiska kierownicze (Rzeszów, 1982) oraz Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą dla Dyrektorów (Warszawa-Kalisz, 1986). W 1985 r. uzyskał pierwszy, a w 1988 r. drugi stopień specjalizacji zawodowej w zakresie organizacji i zarządzania oświatą. W czasopismach fachowych („Oświata Dorosłych”, „Szkoła Zawodowa”) publikował artykuły dotyczące organizacji kształcenia zawodowego. W 1989 r. zakończył pracę w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 i rozpoczął własną działalność gospodarczą.
GAJOWA (ULICA), niewielka (280 m) ulica na osiedlu Dziubków. Biegnie od ul. Partyzantów (w niedalekiej odległości od skrzyżowania ulic Wolności i Królowej Jadwigi) do ul. Metalowców. Krzyżuje się z ul. Osiedlową i stanowi dlań (czyli niemal całego osiedla Dziubków) połączenie z ul. Partyzantów i ul. Wolności. Powstała w połowie lat 70. XX w. po przeznaczeniu terenów Dziubkowa na cele budownictwa mieszkaniowego.
Nazwę otrzymała 22 I 1975 r. W 2003 r. przeprowadzono remont i modernizację, m.in. położono nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej. W 2008 r. zbudowano jej boczną odnogę. Twórcy nazwy ulicy pragnęli w ten sposób upamiętnić istnienie niegdyś na tym terenie niewielkich gaików przy Lesie Cyranowskim.
GAJOWIEC BOGUMIŁA (z domu Podolska), urodzona 22 I 1934 r. w Mielcu, córka Mariana i Heleny z domu Bauer. Absolwentka Gimnazjum i Liceum Handlowego w Mielcu, maturę zdała w 1952 r. W latach 1946-1949 należała do ZHP i po kursie drużynowych w Ustce prowadziła (krótko, bo rozwiązano ZHP) drużynę w Gimnazjum Handlowym. Studia wyższe odbyła w latach 1952-1956 na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Od 1956 r. do 1986 r. pracowała w Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego) jako nauczycielka języka polskiego. W 1978 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu j. polskiego. Po 1986 r. przez kilka lat pracowała w tymże liceum w niepełnym wymiarze godzin. Uczyła także j. polskiego w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Mielcu oraz okresowo (na tzw. „zastępstwach”) w II LO im. M. Kopernika w Mielcu. Angażowała się w działalność samokształceniową i doskonalenie metodyczne nauczycieli, m.in. w latach 60. prowadziła wykłady na kursach dla polonistów ze szkół podstawowych, a w latach 70. była przewodniczącą zespołu metodycznego nauczycieli j. polskiego szkół średnich z terenu Mielca. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Przedmiotem jej pozazawodowych zainteresowań było życie kulturalne regionu mieleckiego. Uczestniczyła w pracach redakcyjnych tomu 3. Mielec. Studia z dziejów miasta i regionu. W latach 90. włączyła się w działalność Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a w 1998 r. została wybrana do jego zarządu. Publikowała artykuły w mieleckich tygodnikach: „Głos Mielecki” i „Korso”, m.in. wspomnienia o ks. Henryku Arczewskim oraz w wydawnictwie TMZM „Mieleckie Zapiski“, m.in. recenzje i notatki o książkach. Napisała i wydała książkę o historii własnej rodziny (Podolscy, Mielec 2001). Była członkiem rzeszowskiego Oddziału Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza w Rzeszowie. Z okazji 105. rocznicy powstania Gimnazjum w Mielcu (1905-2010) wydano broszurę z dwoma jej opracowaniami: Bursa gimnazjalna pw. św. Stanisława Kostki i W cieniu mieleckiego Gimnazjum 1938-1951. W 2005 r. została wyróżniona Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, a w 2009 r. mielecką nagrodą Albertus za działalność w dziedzinie kultury. Była członkiem Zarządu TMZM im. W. Szafera w Mielcu w kadencji 2006-2010 i została wybrana na kadencję 2010-2014. Zmarła 2 III 2021 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GAJOWIEC WŁADYSŁAW HENRYK, urodzony 30 IX 1930 r. w Porębie Dzierżnej, pow. olkuski, syn Józefa i Stanisławy z domu Korandy. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego o profilu humanistycznym w Wolbromiu, matura w 1950 r. Studia wyższe I stopnia z zakresu matematyki odbył w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach w latach 1950-1953. Po studiach nakazem pracy został skierowany do Liceum Ogólnokształcącego w Ustrzykach Dolnych, ale obiektywne przyczyny sprawiły, że w połowie roku szkolnego przeniósł się do organizowanego w Mielcu-Osiedlu Liceum Ogólnokształcącego (później LO Nr 27 i II LO im. M. Kopernika). W latach 1954-1972 był nauczycielem matematyki, w okresie od 1972 r. do 1988 r. pełnił funkcję dyrektora, a na emeryturze od 1988 r do 1994 r. uczył matematyki w niepełnym wymiarze godzin. W 1962 r. ukończył studia II stopnia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra matematyki. Jego pracę magisterską wyróżniono poprzez opublikowanie w „Roczniku Naukowo-Dydaktycznym WSP w Krakowie” w 1966 r. W tejże uczelni ukończył także studia podyplomowe z matematyki. Zdobył specjalizację II stopnia z zakresu matematyki. Odbył studia organizacji i zarządzania oświatą, organizowane w Warszawie przez Ministerstwo Oświaty. W sposób znaczący przyczynił się do wszechstronnego rozwoju zarządzanej szkoły. Uczestniczył w końcowym etapie budowy jej budynku głównego przy ul. S. Żeromskiego, a następnie kierował jego urządzeniem, budową zespołu boisk sportowych i zagospodarowaniem terenów wokół szkoły. Istotnie wpłynął na uzyskanie przez szkołę wysokiego poziomu nauczania, czego efektami były m.in. coroczne liczne sukcesy w olimpiadach przedmiotowych. (Sam przygotował 6 finalistów Centralnej Olimpiady Matematycznej.) Te osiągnięcia oraz wysoki procent absolwentów pomyślnie zdających egzaminy na wyższe uczelnie zadecydowały o zaliczeniu mieleckiego II LO do Zespołu Szkół Twórczych (12 szkół w kraju), a później do Klubu Przodujących Szkół. Współpracował z Wojewódzkim Ośrodkiem Metodycznym w Rzeszowie i prowadził wykłady dla nauczycieli matematyki ze szkół średnich. W latach 80. okresowo pełnił funkcję przewodniczącego zespołu szkoleniowego dyrektorów liceów ogólnokształcących z terenu woj. rzeszowskiego. Radny Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w latach 1978-1981. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP i Srebrnym Medalem za Obronność Kraju oraz wyróżniony nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania. W 1986 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Jako wolontariusz prowadził zajęcia w KCEM „Kana” w Mielcu. Zmarł 24 X 2016 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GALAS PIOTR, urodzony 26 XI 1887 r. w Lubomierzu koło Bochni. W mieleckim gimnazjum pracował od IX 1917 r. do IV 1920 r. jako nauczyciel języków: łacińskiego, greckiego i niemieckiego oraz historii. Był też zawiadowcą gabinetu archeologicznego. Po wyjeździe z Mielca pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Bochni, a w latach 1938-1939 i 1944-1947 pełnił funkcję dyrektora gimnazjum w Bochni. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził tajne nauczanie. Poza pracą nauczycielską zajmował się kulturą ludową i nazwami geograficznymi, a wyniki badań publikował w czasopismach fachowych, m.in. Przykłady na starą robotę z Bochni i z Tatr („Język Polski“ 1/1956), Berek („Język Polski” 2/1957), Jug („Język Polski” 3/1957), Górale z Podhala w Lubomierzu nad Stradomką („Etnografia Polska“ 2/1959). Był także miłośnikiem i organizatorem turystyki, m.in. organizował obozy krajoznawcze dla młodzieży szkolnej z całej Polski. Po zorganizowaniu obozu w Jurgowie (1935) opublikował sprawozdanie, w którym zawarł kompendium wiadomości o tej podtatrzańskiej wsi (Pierwszy męski obóz krajoznawczy w Jurgowie, „Orli Lot“ 7-8/1935). Angażował się w działalność oddziałów Polskiego Towarzystwa Turystycznego w Bochni i Tarnowie. Zmarł 6 I 1975 r. Pochowany na cmentarzu w Bochni. Jego imieniem nazwano jedną z ulic w Bochni.
GALERIA, salon wystawowy połączony ze sprzedażą dzieł sztuki. Do lat 80. XX w. nie było w Mielcu galerii w pełnym tego słowa znaczeniu. Systematyczną działalność wystawienniczą, niekiedy połączoną ze sprzedażą, rozpoczęto w Galerii Robotniczego Centrum Kultury w końcowych latach 80. Wydarzeniami kulturalnymi były wtedy wystawy: „Malarstwo Jacka Malczewskiego” (marzec 1988 r.) i „Mała Panorama Racławicka” Jana Styki i Wojciecha Kossaka, zorganizowane we współpracy z Muzeum Narodowym w Krakowie. Działalność Galerii RCK (później SCK) była kontynuowana w coraz szerszym zakresie w latach 90. Do końca 2000 r. zorganizowano ponad 100 wystaw malarstwa i rzeźby oraz innych dzieł plastycznych, w tym część ze sprzedażą. Funkcję galerii pełniła też sala wystawowa Filii „Jadernówka” Muzeum Regionalnego, oddanej do użytku 3 V 1987 r. Pierwszą większą ekspozycją była wystawa „Malarstwo i grafika Polski południowo- wschodniej” (marzec 1988 r.). Do końca 2000 r. zorganizowano kilkadziesiąt wystaw malarstwa i rzeźby, połączonych niekiedy ze sprzedażą, w tym coroczne wystawy Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Spośród małych, okresowo funkcjonujących galerii wyróżniały się: galeria w sklepie „FOTO LAB” Stanisława i Anny Brygów w CHU „Pasaż” (od 1995 r.) oraz „Mała galeria – GAGA” Włodzimierza i Krystyny Gąsiewskich przy ul. A. Mickiewicza 15 (czynna od 1997 r.). Już w XXI w. rozwinęła działalność Galeria ESCEK w DK SCK.
GALERIA AURA, obiekt handlowy przy ul. E. Biernackiego, zbudowany przez spółkę IVS z Dębicy. Jego całkowita powierzchnia wynosi 2400 m2. Został otwarty 5 IV 2011 r. Początkowo mieściły się w nim sklepy takich firm jak: Polomarket, Rossman, Pepco, House, Recman, CCC, a także: piekarnia,księgarnia, apteka, salon prasowy, optyk i gastronomia. Później część z nich opuściła „Aurę”, a pojawiły się nowe marki, m.in. sklep spożywczy Mila.
GALERIA NAVIGATOR, pierwsze tego typu centrum handlowe w Mielcu, usytuowane na posesji przy ul. Powstańców Warszawy 4. Ma około 33,2 tys. metrów kwadratowych powierzchni całkowitej i około 25 tys. metrów kwadratowych powierzchni najmu. W kompleksie obiektów znajduje się około 70 sklepów i punktów usługowych różnych marek handlowych, m.in. hipermarket E.Leclerc, centrum fitness, strefa food court i multipleks kinowy. Przy Galerii Navigator znajduje się 1100 miejsc parkingowych. Pierwszym dyrektorem został mianowany Aleksander Moenert. Otwarcie Galerii odbyło się 16 XI 2016 r.
GALERIANNA, placówka wystawowo-usługowa mieleckiej Firmy Foto Lab Stanisława Bryga. Znajduje się w Centrum Handlowo-Usługowym „Pasaż” przy ul. Dworcowej 4. Powstała w 2009 r. z połączenia czynnej od wielu lat galerii obrazów w sklepie Foto Lab i pracowni Foto Lab oprawiającej obrazy. Pełni funkcję galerii obrazów, głównie autorstwa mieleckich twórców. Jest miejscem wernisaży i spotkań artystów. Ponadto wykonywane są oprawy obrazów, grafik, haftów i fotografii. Jako pierwsza na Podkarpaciu wprowadziła innowacyjny styl oprawy obrazów, dający oryginalne i inspirujące możliwości wycinania passe-partout.
GALICA LESZEK (ksiądz), urodzony 22 II 1968 r. w Mielcu, syn Fryderyka i Stanisławy z domu Latawiec. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1987 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie i uzyskał tytuł magistra. W 1994 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafii Miłosierdzia Bożego w Olsztynie (1994-1998), a następnie został mianowany proboszczem w parafii bł. Reginy Protmann w Gronowie i pełnił tę funkcję do 30 VI 2007 r. Od 1 VII 2007 r. jest proboszczem bazyliki mniejszej św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Braniewie. Ponadto pełni szereg innych funkcji, m.in.: kapelana Zakładu Karnego w Braniewie (od 1 X 1998 r.), wicedziekana dekanatu braniewskiego (od 27 X 2007 r.), kapelana Szpitala Rejonowego w Braniewie (od 1 XI 2007 r.) i duszpasterza Policji przy Komendzie Powiatowej w Braniewie (od 1 VII 2012 r.). Obdarzony godnością prałata – kapelana Jego Świątobliwości Benedykta XVI. Wyróżniony Brązową Odznaką „Za Zasługi w Pracy Penitencjarnej”.
GALICJA, popularna nazwa ziem Rzeczypospolitej, zagarniętych przez Austrię w czasie I i III rozbioru, funkcjonująca w okresie zaborów (1772-1918), a następnie, choć rzadko i zwykle z ironią, przez cały XX w. Oficjalnie ziemie te otrzymały od Austrii nazwę „Królestwo Galicji i Lodomerii”. Jej obszar wynosił w 1803 r. 132 tys. km2, a od 1846 r. (po licznych zmianach granic) 78,5 km2. Siedzibą władz prowincji był Lwów. Mielec znajdował się w jej granicach od początku, tj. od 1772 r.
GALICYJSKIE TOWARZYSTWO INFORMATYCZNE (GTI) Sp. z o.o., firma powstała w Mielcu w 1993 r. Podstawowy przedmiot jej działalności to projektowanie i tworzenie kompleksowych systemów informatycznych wspomagających zarządzanie przedsiębiorstwami produkcyjnymi. Stworzyła m.in. system SSPP oparty o System Zarządzania Relacyjną Bazą Danych ORACLE. Zdobyła certyfikaty ORACLE Vale Added Relicensor i COMPAQ Autorized System Reseller. Zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 1 VI 1998 r. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. Zmieniła nazwę na COMPUTERLAND MIELEC Sp. z o.o.
GALICYJSKIE TOWARZYSTWO KREDYTOWE ZIEMSKIE, zostało założone przez „galicyjskie stany, potwierdzone Najwyższym patentem z dn. 3 XI 1841 r.”. Rozpoczęło działalność od 1843 r. Jego celem było „wydawanie pożyczek w listach zastawnych 4 % losowaniu podlegających na hipotekę dóbr ziemskich tabularnych w Królestwie Galicyi i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim oraz Wielkim Księstwem Bukowińskim z amortyzacją pół lub jednoprocentową”. Dyrekcja miała siedzibę we Lwowie. Podlegały jej wydziały okręgowe, m.in. w Mielcu.
Prezesi: Michał Toczyski (1869?–1877), A. Broniewski (1878–1882?), Henryk Breza hr. (1882-1900), M. Artwiński (1900- 1911).
Zastępcy prezesów: Władysław Geppert, J. Tarnowski hr., M. Artwiński.
Członkowie: Władysław Geppert, Fryderyk Konrad, Stefan Sękowski, Mieczysław Rey hr.
Detaksatorzy: M. Artwiński, Henryk Breza hr., Władysław Geppert, A. Romer hr., Mieczysław Rey hr., Stefan Sękowski, W. Trzecieski, Jan Tarnowski hr. Jr.
GALIŃSKI MICHAŁ, urodzony 9 VI 1893 r. w Rżyskach, przysiółku Wojsławia, koło Mielca (od 1985 r. osiedle w Mielcu), syn Józefa i Marianny z Lewandowskich. Uczeń szkoły ludowej w Wojsławiu i gimnazjum w Kołomyi, później student Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Utrzymywał się z pracy w sklepie. W 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego i posługiwał się pseudonimem „Granat”, a w 1914 r. ukończył kurs podoficerski. 8 VIII zgłosił się do Legionów i został sekcyjnym w 3 kompanii strzeleckiej 5 batalionu I Brygady. Brał udział w I wojnie światowej, m.in. w bitwach pod Łowczówkiem (22-25 XII 1914 r.) oraz Konarami i Kozinkiem (maj 1915 r.), gdzie został ranny, a po wyleczeniu uczestniczył w działaniach wojennych nad Styrem, pod Kostiuchówką i w „Reducie Piłsudskiego” oraz w czasie odwrotu – nad Stochodem. Jesienią 1916 r. leczył się w Lublinie, a następnie szkolił w Polskim Korpusie Posiłkowym, m.in. w Przemyślu. Tam został skierowany do 2 pułku piechoty Legionów. Walczył z Niemcami pod Kaniowem (11 V 1918 r.) jako dowódca plutonu. Po rozejmie uniknął uwięzienia, uciekając do Lublina, a następnie do Krakowa. 1 XI 1918 r. zgłosił akces do tworzącego się Wojska Polskiego i został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów, z którym rozbrajał garnizon austriacki. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, m.in. w walkach o Lwów. Od marca 1919 r. służył w 1 pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w walkach o Wilno i w jego okolicach (został ranny), a później w wyprawie kijowskiej (IV 1920 r.), gdzie został ranny i to dwukrotnie. Jako dowódca kompanii (w randze podporucznika) brał udział w sierpniowej kontrofensywie wojsk polskich w rejonie Białegostoku, Grodna i Lidy, a za wyjątkową odwagę w bitwie pod Zwierkami otrzymał Krzyż Srebrny Virtuti Militari. W 1922 r. ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych w Bydgoszczy i został mianowany dowódcą ciężkich karabinów maszynowych w 1 pułku piechoty Legionów. Obawiając się zamachu na J. Piłsudskiego, zgłosił się do osobistej ochrony Marszałka i został mianowany jego adiutantem. Funkcję tę pełnił od IX 1923 r. do IX 1926 r. Po powrocie do macierzystej jednostki powierzono mu uprzednio sprawowane stanowisko. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (4 razy), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, francuskim Medalem Zwycięstwa i łotewskim Orderem Wojskowym Lacplesisa 3 kl. (Orderem Pogromcy Niedźwiedzia). W 1932 r. zachorował i przebywał w szpitalu w Warszawie. Zmarł w 1935 r. w Wilnie. Pośmiertnie awansowany na stopień majora.
GALIŃSKI RAWICZ MICHAŁ, urodzony w 1842 r. w Tartakowie, syn Jana i Teresy z Koniuszewskich. Służył w armii austriackiej jako kadet – wachmistrz stadnin rządowych, podporucznik konnicy i następnie jako kwatermistrz na Węgrzech i w Siedmiogrodzie. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego w 1863 r. opuścił armię austriacką i przyłączył się do polskich szeregów powstańczych. Przydzielono go do oddziału Komorowskiego, a później do konnicy Czyżewicza. W 1864 r. otrzymał polecenie wyjazdu do Rumunii i zorganizowania tam miejsca dla uciekających przed represjami rosyjskimi powstańców po klęsce powstania styczniowego. Misja nie powiodła się, gdyż został aresztowany przez żandarmerię austriacką. Sąd wojenny w Hermanstadzie skazał go na utratę stopnia kadeta – wachmistrza i 7 lat ciężkiego więzienia w dybach. W 1867 r. na mocy amnestii został wypuszczony z więzienia i wkrótce potem zatrudniony na stanowisku sekretarza Rady Powiatowej w Kolbuszowej. Po wyborach samorządowych w 1870 r. otrzymał posadę sekretarza Rady Gminnej Mielca oraz rewizora policji miejskiej. Poza pracą zawodową angażował się w życie kulturalne miasta. Zorganizował amatorską grupę teatralną, z którą wystawił szereg sztuk, m.in. M. Bałuckiego i A. Fredry. Grał przeważnie główne role i zbierał entuzjastyczne recenzje. Zyski z biletowanych przedstawień przeznaczano na budowę i wyposażenie szkoły. (Dziś jest to budynek Szkoły Podstawowej nr 2.) Pracę w Mielcu zakończył w 1874 r. (?) i prawdopodobnie został zatrudniony w Gorlicach na stanowisku sekretarza Rady Powiatowej. Dalsze losy dotychczas nie są znane. Zmarł w 1906 r.
GALLUS JAN BOLESŁAW, urodzony 22 III 1902 r. w Tarnowie, syn Stanisława i Marii. Uczył się w Gimnazjum w Tarnowie i od roku szkolnego 1917/1918 w Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1921 r. Od lat dziecięcych fascynował się skautingiem. 15 IX 1913 r. został przyjęty do II Tarnowskiej Drużyny Harcerskiej im. Szymona Mohorta w Tarnowie. Stopień młodzika uzyskał w 1916 r., a stopień wywiadowcy w 1917 r. Przyrzeczenie harcerskie złożył 23 I 1916 r. Po przybyciu do Mielca został zastępcą drużynowego (drużynowym był dh Józef Gnida) I Mieleckiej Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki. Po odejściu J. Gnidy do wojska w listopadzie 1918 r. przejął, za zgodą Harcerskiej Komendy Dzielnicowej w Tarnowie, prowadzenie tej drużyny, a w okresie I – VI 1919 r. był drużynowym. Przyczynił się do rozwoju jej działalności i doprowadził do wzrostu ilościowego. Był także aktywnym członkiem POW. W związku z rozwojem harcerstwa w Mielcu na początku lat 20. pełnił obowiązki „Komendanta Hufca Miejscowego i Komendanta Miejscowego ZHP”. W 1920 r. otrzymał stopnie ćwika i harcerza oraz odbył służbę wojskową. W latach 1921-1928 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i otrzymał dyplom doktora nauk medycznych. Specjalizował się w psychiatrii, okresowo pracował w Zakładzie Psychiatrycznym w Gnieźnie i Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej UJ. W 1929 r. pełnił funkcję naczelnego lekarza i neuropsychiatry Kasy Chorych w Radomiu, w latach 1930-1931 był naczelnym lekarzem Zakładu Leczniczego „Grodzisk” w Grodzisku Mazowieckim, w od X 1931 r. do III 1945 r. – starszym ordynatorem w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Tworkach. W latach 30. uczestniczył w Światowym Zjeździe Psychiatrów w Paryżu i był pierwszym sekretarzem generalnym Towarzystwa Psychiatrów Krajów Słowiańskich. W okresie okupacji należał do Armii Krajowej i uczestniczył w akcjach specjalnych. W 1945 r. jako pełnomocnik rządowy przejmował obiekty neurologiczno-psychiatryczne na terenach Ziem Odzyskanych i był organizatorem wznowienia lub rozpoczęcia działalności przez szereg szpitali psychiatrycznych. W okresie od XII 1952 r. do IV 1972 r. kierował Państwowym Szpitalem dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Krakowie – Kobierzynie. w Tworkach i ponownie Kobierzynie, a następnie przeszedł na emeryturę. W 1959 r. reprezentował polską psychiatrię na zjeździe w Kopenhadze. Opublikował 61 prac naukowych i był jednym z autorów książki Psychiatria polska na tle dziejowym. Należał do wielu towarzystw naukowych i organizacji. Otrzymał m.in.: Krzyż Niepodległości, Honorowy Krzyż Harcerzy, Krzyż za Udział w Wojnie 1918-1921 i Krzyż Kawalerski OOP. Zmarł 30 IX 1993 r. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
GALWAS WIKTOR, urodzony 2 VII 1946 r. w Zabrzu, syn Jerzego. Członek Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Do końca 2000 r. oddał 33 500 ml krwi. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, „Kryształowym Sercem” i Odznaką „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”. Zmarł 28 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GALWEX CEBULA ELWIRA I WSPÓLNICY SP.J., firma działająca początkowo w Inkubatorze Przedsiębiorczości IN-MARR od 1998 r., a później w północnej części SSE. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 19 XI 2002 r. Zajmuje się głównie wykonywaniem usług, m.in.: cynkowaniem na wyrobach ze stali z pasywacją na różne kolory, niklowaniem z zastosowaniem niklu dekoracyjnego i oksydowaniem stali. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
GAŁCZYŃSKIEGO KONSTANTEGO ILDEFONSA (ULICA), niewielka (264 m) ulica na osiedlu Wolności. Łączy ul. A. Naruszewicza z ul. M. Ćwiklińskiej, krzyżując się z ul. B. Czecha. Powstała na początku lat 70., a patrona otrzymała 28 III 1973 r. W 2009 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodnik z płytek betonowych.
Patron ulicy – K. I. GAŁCZYŃSKI (1905-1953) – to jeden z największych i najpopularniejszych poetów polskich w XX w. Twórca jedynego w swoim rodzaju stylu lirycznego, łączącego w harmonijny sposób składniki tradycyjnych i nowoczesnych nurtów poetyckich. Ważniejsze dzieła to: poematy Koniec świata, Ludowa zabawa, Niobe i Wit Stwosz, powieść satyryczna Porfirion Osiełek, zbiory Utwory poetyckie i Zaczarowana dorożka oraz cykl groteskowych miniatur Teatrzyk Zielona Gęś. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r.
GAŁDA KAZIMIERA MARIA (z domu JAROSZ), urodzona 29 IX 1940 r. w Goleszowie, powiat mielecki, córka Kazimierza i Józefy z domu Pieprzny. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu z maturą w 1958 r. W następnym roku ukończyła kurs pedagogiczny w Liceum Pedagogicznym w Mielcu, zdobywając kwalifikacje do nauczania w szkolnictwie podstawowym. Pracę zawodową rozpoczęła 1 X 1958 r. w Szkole Podstawowej w Dulczy Małej, powiat mielecki. W 1964 r. ukończyła historię w Studium Nauczycielskim w Przemyślu i z dniem 1 IX tego roku została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Kiełkowie, powiat mielecki. W tej placówce pracowała 27 lat, od 1974 r. jako dyrektor, do emerytury w 1991 r. Systematycznie kształciła się, kończąc m.in.: w 1973 r. w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Rzeszowie kurs renowacji wiedzy z wychowania obronnego, Nauczycielski Uniwersytet Radiowo-Telewizyjny, a w 1978 r. – studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie z tytułem magistra pedagogiki szkolnej. W 1985 r. zdała egzamin na II stopień specjalizacji zawodowej. Przewodniczyła metodycznemu zespołowi samokształceniowemu nauczycieli historii. W czasie pełnienia funkcji dyrektorskiej doprowadziła do znacznego podniesienia jakości nauczania, co potwierdzały badania wyników prowadzone przez nadzór pedagogiczny oraz udane starty uczniów w konkursach przedmiotowych i sportowych. Szczególnym osiągnięciem było zrealizowanie w latach 1975-1980 remontu i rozbudowy szkoły oraz boiska sportowego, a także domu nauczyciela. Była jednym z inicjatorów uruchomienia w 1981 r. w budynku szkolnym przedszkola oraz jego organizatorem i pierwszym kierownikiem. Włączała się w inicjatywy środowiska, m.in. budowę dróg lokalnych i komunikacji autobusowej oraz sieci: gazowej, wodnej i telekomunikacyjnej. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużony Działacz Kultury oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
GAŁDA FELIKS, urodzony 29 IX 1918 r. w Tuszymie, powiat mielecki, syn Jakuba i Marii z domu Rusin. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. Był czynnym działaczem ZMW „Wici”. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do Ruchu Oporu Chłopskiego (ROCH). Po II wojnie światowej pracował w Kółkach Rolniczych i instytucjach związanych z rolnictwem w powiecie mieleckim. Studiował w Wyższej Szkole Rolniczej w Lublinie i uzyskał tytuł inżyniera, a w 1963 r. ukończył studia II stopnia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i otrzymał tytuł magistra ekonomiki rolniczej. Od 1962 r. pracował w Technikum Rolniczym w Rzemieniu jako nauczyciel ekonomiki i organizacji gospodarstw rolnych. W 1964 r. został mianowany dyrektorem Technikum i funkcję tę pełnił do 1978 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Znacząco przyczynił się do rozwoju szkoły, kończąc budowę nowych obiektów szkoły i wykonując wiele inwestycji na terenie gospodarstwa pomocniczego. Angażował się do działalności politycznej i społecznej. Po 1956 r. wstąpił do ZSL i z jego ramienia przez szereg lat pełnił różne funkcje w radach narodowych. W latach 1973-1975 pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego ZSL w Mielcu. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 11 III 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Dobryninie.
GAŁDA WOJCIECH (ksiądz), urodzony 7 X 1966 r. w Mielcu, syn Feliksa i Kazimiery z domu Dziurgot. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1985 r. Studiował na Politechnice Rzeszowskiej (1985-1988), ale zrezygnował i podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Ukończył je w 1994 r. z tytułem magistra teologii. Wtedy też przyjął święcenia kapłańskie i jako wikariusz pracował w Parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Pustkowie-Osiedlu (1994-1997). W latach 1997-2003 odbył studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Leopolda i Franciszka w Innsbrucku (Austria). W 2003 r. na podstawie rozprawy: „Vom Geist geführt. Beitrag Hans von Balthasar zur Bestimmung des Propriums christlicher Existenz” otrzymał stopień naukowy doktora teologii. Powrócił do Polski i został skierowany do Parafii pw. Jezusa Dobrego Pasterza w Tarnowie, gdzie jako wikariusz pracował w latach 2003-2004. Od 2004 r. do 2015 r. pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Ponadto w latach 2005-2015 realizował wykłady zlecone na Wydziale Teologicznym Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego św. Jana Pawła II w Krakowie. W okresie 2015-2016 był penitencjarzem w Parafii Katedralnej w Tarnowie oraz wykładowcą na wcześniej wymienionym Wydziale Teologicznym. W dniu 9 I 2016 r. został proboszczem Parafii pw. św. Mikołaja w Bochni i pełnił tę funkcję do rezygnacji 10 VIII 2017 r. Powrócił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie i pełnił ponownie funkcję ojca duchownego. W 2019 r. został rekolekcjonistą w Centrum Pielgrzymowania „Opoka” w Starym Sączu. Prowadzi też wykłady zlecone na Wydziale Teologicznym Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego św. Jana Pawła II w Krakowie. Jego praca doktorska została wydana drukiem w Saarbrücken w 2008 r. Ponadto jest autorem kilku artykułów naukowych w czasopismach i pracach zbiorowych. Angażuje się społecznie, m.in. w Ruchu Światło-Życie (od 1994 r.) oraz jako członek International Colloquim on Dramatic Theology (od 2007 r.), Towarzystwa Teologów Dogmatyków (od 2014 r.) i V Synodu Diecezji Tarnowskiej (od 2018 r.). Wyróżniony godnością Kanonika Gremialnego Kapituły Kolegiackiej pw. Matki Bożej Różańcowej w Bochni. W 2020 r. został mianowany proboszczem parafii w Łękach Górnych.
GAŁĘZOWSKI KAZIMIERZ, urodzony 20 I 1923 r. w Spławach koło Opola Lubelskiego, syn Antoniego i Stanisławy. W latach 1943-1944 walczył w oddziałach partyzanckich Gwardii Ludowej. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (jesień 1944 r.) wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Brał udział w szlaku bojowym 33 pułku piechoty 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty 2 Armii WP (rzeka Nysa Łużycka, miejscowości: Lodenen, Neusorge, Rietschen, Daubitz, Tzschelln i Sproitz), a po wojnie – ochronie granicy zachodniej. Pozostał w zawodowej służbie wojskowej do 1970 r. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty oraz Techniczny Ośrodek Szkolenia Lotniczego. Pełnił funkcje sztabowe i dowódcze. Pracował też (w stopniu majora) w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK-PZL Mielec. W 1981 r. był członkiem założycielem Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu. W 1983 r. został awansowany na stopień podpułkownika. Wyróżniony m.in. Medalem Zasłużony na Polu Chwały, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 7 II 2004 r.
GAŁKA ALEKSANDER, urodzony 20 II 1924 r. w Zadusznikach, pow. mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Kapała. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował społecznie w pożarnictwie, od 1940 r. jako strażak ochotnik, a po kursie komendantów Straży Pożarnych w Dębicy w 1943 r. – jako komendant Ochotniczej Straży Pożarnej w Zadusznikach. W tym okresie należał także do Armii Krajowej (ps. „Ryś”, oddział Jana Stelmacha w Padwi). Po wyzwoleniu Mielca, od 28 VIII 1944 r. pracował w Państwowych Zakładach Lotniczych jako dowódca sekcji Zakładowej Straży Pożarnej. 18 II 1946 r. ukończył Gimnazjum Gospodarstwa Wiejskiego w Dzikowie, a 9 X 1946 r. kurs dla kandydatów na oficerów pożarnictwa w Centralnej Oficerskiej Szkole Pożarniczej Warszawie i otrzymał stopień podporucznika pożarnictwa. W latach 1946-1947 pełnił funkcję Powiatowego Komendanta Straży Pożarnej w Mielcu. Z dniem 1 X 1947 r. na własną prośbę został przeniesiony do Szczecina, gdzie pracował w Komendzie Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej (1947-1948) i w Portowej Straży Pożarnej Szczecińskiego Urzędu Morskiego (1948-1951). W 1951 r. przeniesiony został do Ministerstwa Żeglugi w Warszawie i pełnił w nim funkcje Inspektora Przeciwpożarowego oraz kierownika Samodzielnego Referatu Terenowej Obrony Przeciwlotniczej. W latach 1952-1970 pełnił służbę wojskową w Marynarce Wojennej w Gdyni na stanowisku Szefa Wydziału Przeciwpożarowego i zakończył ją w stopniu komandora porucznika. Równocześnie dokształcał się i zdobywał kolejne kwalifikacje. W 1960 r. ukończył studia na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie i otrzymał tytuł magistra ekonomii, w 1962 r. uzyskał specjalizację w zakresie zapobiegania pożarom, w 1966 r. ukończył Szkołę Oficerów Pożarnictwa w Warszawie, a w 1972 r. studia zawodowe na Wydziale Dowódczym w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (uzyskał tytuł inżyniera nawigatora). Od 1970 r. do 1978 r. pracował w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni jako starszy wykładowca, a od 1978 r. pełnił funkcję starszego specjalisty rzeczoznawcy d/s przeciwpożarowych Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni. Pływał m.in. na legendarnym statku pasażerskim „Stefan Batory” i statku badawczym „Profesor Siedlecki” (wyprawa na Antarktydę do Stacji im Arctowskiego). W 1975 r. został awansowany do stopnia pułkownika pożarnictwa. Był uprawnionym rzeczoznawcą d/s zabezpieczeń przeciwpożarowych przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej. Pracował społecznie w ZHP na stanowisku zastępcy komendanta Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni oraz pełnił funkcję wiceprezesa Okręgu Polskiego Związku Żeglarskiego w Gdańsku. Należał ponadto do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa (SIiTP), Światowego Związku Żołnierzy AK i Klubu Współczesnej Myśli Politycznej. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i wojskowymi oraz odznakami organizacji społecznych. Zmarł 23 VIII 2011 r. Spoczywa na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
GAŁKA ANNA (z domu Fornal), urodzona 26 III 1947 r. w Mielcu, córka Józefa i Janiny z Pobiedzińskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (II LO im. M. Kopernika), maturę zdała w 1964 r. Studia medyczne ukończyła na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie w 1970 r. i otrzymała tytuł lekarza medycyny. Bezpośrednio po studiach rozpoczęła pracę zawodową od dwuletniego stażu w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. Od 1972 r. pracuje na Oddziale Dziecięcym tegoż Szpitala (później Rejonowego), pełniąc kolejno funkcje: młodszego asystenta, asystenta oraz starszego asystenta i zastępcy ordynatora. W 1975 r. uzyskała I stopień specjalizacji z zakresu pediatrii (w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie), a w 1980 r. – II stopień (w Akademii Medycznej w Krakowie). W latach 1977-1985 kierowała Przychodnią Dziecięcą Nr 3 w Mielcu przy ul. ks. P. Skargi. W 1985 r., po wygraniu konkursu, została ordynatorem Oddziału Dziecięcego Szpitala Rejonowego w Mielcu i funkcję tę powierzano jej w kolejnych kadencjach (ostatnio na lata 1996-2002). Funkcję ordynatora Oddziału Dziecięcego pełniła do 2002 r. Prowadzi praktykę prywatną.
GAŁKA ANNA (z domu Tomczyk), urodzona 9 IV 1938 r. w Krakowie, córka Józefa i Anny z domu Kodias. Grę w tenisa stołowego rozpoczęła w AZS Kraków w 1951 r. Do Mielca przybyła w 1954 r. i została zawodniczką Stali Mielec oraz rozpoczęła pracę w WSK Mielec, gdzie jako pracownik umysłowy pracowała do 1960 r. Kolejnymi miejscami zatrudnienia były: PZU – Inspektorat w Mielcu (1964-1965) i mielecka placówka PBP „Orbis” (1975-1983). W międzyczasie ukończyła Technikum Ekonomiczne (matura w 1961 r.) i studium dla pilotów wycieczek zagranicznych w Krakowie (1973 r.) Zdobyła także uprawnienia tłumacza języka węgierskiego. Równolegle do pracy zawodowej grała wyczynowo w tenisa stołowego, odnosząc liczące się w kraju sukcesy. W 1955 r. zdobyła na Mistrzostwach Polski brązowy medal w mikście z T. Ciuprykiem oraz reprezentowała Polskę na II Międzynarodowych Igrzyskach Sportowych w ramach V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie. Na MP w 1957 r. zdobyła brązowy medal w deblu (z K. Łabędzką), a na MP w 1958 r. przyczyniła się do zdobycia brązowego medalu drużynowego kobiet przez zespół Stali Mielec. Wielokrotnie zwyciężała w mistrzostwach woj. rzeszowskiego oraz w zawodach krajowych i międzynarodowych. Grywała także w tenisa ziemnego. W latach 60. okresowo występowała w barwach I-ligowej drużyny Karpaty Krosno. Od 1983 r. pracowała jako pilot wycieczek zagranicznych, współpracując z biurami turystycznymi w Krakowie i Rzeszowie. W latach 90. była zatrudniana, jako tłumacz języka węgierskiego, przez krakowski „EXBUD” i tuszowską firmę „Jan Tarapata” m.in. w Györ i Budapeszcie. Uczestniczy z zajęciach Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.
GAŁKA FELIKS STANISŁAW, urodzony 7 V 1939 r. w Zadusznikach, pow. mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Kopała. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego, matura w 1957 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1963 r. W latach 1963-1965 odbył staż w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, a od 1965 r. pracuje na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym tegoż szpitala, kolejno na stanowiskach: mł. asystenta, asystenta, st. asystenta i od 1996 r. zastępcy ordynatora. W 1968 r. zdobył I stopień specjalizacji z zakresu ginekologii i położnictwa w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie, a w 1980 r. – II stopień tejże specjalizacji w Klinice Ginekologiczno-Położniczej w Lublinie. W latach 1971-1980 pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s lecznictwa nowo utworzonego Zespołu Opieki Zdrowotnej (ZOZ) w Mielcu i był jednym z jego organizatorów. Równocześnie w latach 70. pełnił funkcję kierownika Przychodni Obwodowej w Mielcu, koordynującej działalność placówek lecznictwa pozaszpitalnego na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. W tej roli był jednym z inspiratorów i organizatorów sieci terenowych Ośrodków Zdrowia. Ponadto od 1967 r. pracował w Poradni dla Kobiet („K”), a od lat 70. prowadził prywatny gabinet lekarski. Zmarł 23 VI 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GAŁKA STEFAN, urodzony 11 V 1926 r. w Zadusznikach, pow. mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Kopała. Absolwent Liceum Handlowego w Mielcu, matura w 1947 r. Studiował w Akademii Handlowej w Poznaniu, a później w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, uzyskując w 1966 r. tytuł magistra ekonomii. W pierwszych latach pracy zawodowej (1947-1955) związany był ze Szczecinem. Był m.in. kierownikiem budynków portowych w Zarządzie Portu Szczecin i kierownikiem szczecińskiego Domu Handlowego MHD. W 1955 r. powrócił w rodzinne strony i od 1955 r. pracował w mieleckiej WSK, m.in. na stanowiskach: zastępcy kierownika i kierownika Oddziału Zaopatrzenia Robotniczego (1955-1957), z-cy kierownika Działu Zmechanizowanej Obrachunkowości (1962-1969), z-cy dyrektora d/s handlowych (1969-1971), z-cy dyrektora d/s administracyjno-gospodarczych (1971-1972), z-cy dyrektora d/s ekonomicznych w Ośrodku Badań Rozwojowych (1972-1974) i od 1974 r. – głównego księgowego WSK („Delta” Mielec). Społecznie pracował w Zarządzie FKS “Stal” i w latach 1969-1972 był jego prezesem. Na początku lat 70. udzielał się także w pracach rad narodowych i okresowo był członkiem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Zmarł 31 III 1978 r. w Zadusznikach. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
GAŁKA WŁADYSŁAW, urodzony 14 II 1930 r. w Zadusznikach, pow. mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Kopała. Absolwent Gimnazjum i Liceum i S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1950 r. Studia wyższe w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1953 r. i otrzymał tytuł inżyniera geodety. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku kierownika Wydziału Geodezji. W 1964 r. ukończył studia wyższe II stopnia w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera melioracji wodnych ze specjalnością: melioracje szczegółowe. Po rozwiązaniu powiatów w 1975 r. zorganizował Okręgowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne w Mielcu i był jego pierwszym kierownikiem. Pełnił ponadto funkcję biegłego sądowego z zakresu geodezji na terenie województwa rzeszowskiego. W 1978 r. założył własne gospodarstwo hodowlane (specjalizacja: drób) w Trześni k/Mielca. Zmarł 29 V 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
GAŁKOWSKI ARKADIUSZ ADAM, urodzony 23 IX 1961 r. w Proszowicach k/Krakowa, syn Andrzeja i Eweliny z domu Matias. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Krakowie, egzaminy maturalne zdał w 1980 r. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej ukończył w 1987 r. i otrzymał tytuł magistra historii. W czasie studiów był prezesem studenckiego Koła Naukowego Historyków. Od 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność”. W latach 1987-1995 pracował w Szkole Podstawowej Nr 8 w Mielcu, początkowo jako nauczyciel historii, a od 1992 r. jako wicedyrektor d/s dydaktycznych. Był inicjatorem powstania pierwszego w Mielcu Uczniowskiego Klubu Sportowego „Orlik” przy SP Nr 8 i został jego pierwszym prezesem. W 1989 r. uczestniczył w odtworzeniu NSZZ “S” Pracowników Oświaty w Mielcu, a w latach 1991-1992 był jego przewodniczącym. W roku 1991 kandydował na posła do Sejmu RP. Od 1995 r. do października 2019 r. pełnił funkcję naczelnika Wydziału Edukacji i Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego w Mielcu. Uzupełniał wiedzę na kursach doskonalących w zakresie zarządzania i zarządzania oświatą, m.in. „TERM-IAE” w 1997 r. Jest współinicjatorem szeregu znaczących dla mieleckiej edukacji przedsięwzięć: pierwszej samorządowej szkoły ponadgimnazjalnej – V Liceum Ogólnokształcącego, pierwszej samodzielnej uczelni – Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania oraz pierwszej w powiecie mieleckim szkoły integracyjnej – Szkoły Podstawowej Nr 11. Od 1996 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Miejskiego Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu. Jest oficerem rezerwy WP w stopniu podporucznika. Wyróżniony m.in. Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę. Od XI 2019 r. do I 2020 r. pracował w MOSiR Mielec, a od 20 I 2020 r., po wygraniu konkursu, pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu.
GAŁUSZKA GRZEGORZ ANDRZEJ, urodzony 30 XI 1974 r. w Kielcach, syn Krzysztofa i Heleny z domu Gryglewicz. Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Kielcach. W latach 1995-2001 pracował w Świętokrzyskim Centrum Ratownictwa Medycznego i Transportu Sanitarnego w Kielcach jako ratownik medyczny. W 1996 r. ukończył Medyczne Studium Zawodowe w Kielcach z tytułem ratownika medycznego, a w 2002 r. studia w zakresie pedagogiki terapeutycznej z rehabilitacją na Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach Filia w Piotrkowie Trybunalskim z tytułem magistra. W latach 2001-2006 pełnił funkcję dyrektora Agencji Usług Medycznych i Rehabilitacyjnych „Maxmed” w Kielcach, a w latach 2006-2008 był dyrektorem ds. organizacji i nadzoru ratownictwa medycznego w Zakładzie Opieki Doraźnej „Preks” w Starachowicach. W tym czasie ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania ochroną zdrowia w Wyższej Szkole Ekonomii i Administracji w Kielcach (2003 r.) W 2005 r. na Wydziale Wojskowo-Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Łodzi uzyskał stopnia doktora nauk medycznych po obronie rozprawy nt. „Badania nad skutecznością wybranych metod leczenia zachowawczego w zespołach bólowych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego”. W 2009 r. ukończył Międzywydziałowe Studium Wychowania Fizycznego i Sportu (kierunek: wychowanie fizyczne) Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Od 2005 r. do 2008 r. pracował jako wykładowca akademicki na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym Jana Kochanowskiego w Kielcach oraz w latach 2005-2009 jako adiunkt na Wszechnicy Świętokrzyskiej. Od 2009 r. pełni funkcję dziekana Wydziału Nauk o Zdrowiu Wyższej Szkoły Ekonomii, Prawa i Nauk im. Edwarda Lipińskiego w Kielcach. W 2010 r. minister zdrowia nadał mu tytuł specjalisty zdrowia publicznego. W latach 2011-2016 pełnił funkcję dyrektora Szpitala Powiatowego w Busku-Zdroju, a w latach 2016-2019 – dyrektora Uzdrowiskowego Szpitala Kompleksowej Rehabilitacji „Krystyna” w Busku-Zdroju. W 2019 r. ukończył studia podyplomowe w Szkole Głównej Menadżerskiej (Executive Master of Business Administration) w Warszawie. Także w 2019 r., po wygraniu konkursu, został dyrektorem Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. Prowadzi prace badawcze dotyczące występowania chorób, zapobiegania oraz skuteczności ich leczenia. Rezultaty tych badań przedstawił w około 120 pracach opublikowanych w czasopismach naukowych o zasięgu krajowym i międzynarodowym (w tym jest 9 prac punktowanych na liście filadelfijskiej). Autor książki „Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach”, współautor książek: „Problemy organizacji i funkcjonowania systemu ratownictwa medycznego w województwach świętokrzyskim i mazowieckim” i „Pedofilia jako zagrożenie XXI wieku” oraz redaktor książek: „Kosmetologia w życiu człowieka” i „Kosmetologia w ujęciu holistycznym”. Ponadto współpracuje z uczelniami i stowarzyszeniami w ramach realizacji projektów badawczo-rozwojowych. Uczestniczy w specjalistycznych seminariach, sesjach i szkoleniach. Prowadzi seminaria i szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej oraz zagrożeń zdrowotnych dzieci i młodzieży. Jest też Honorowym Dawcą Krwi, instruktorem narciarstwa alpejskiego, członkiem OSP i wiceprezesem Zarządu Miejsko-Gminnego OSP w Chęcinach. Radny Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego w kadencjach 2010-2014, 2014-2018 i 2018-2023. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Brązowym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Policji, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką za Zasługi dla Ochrony Zdrowia i Odznaką Przyjaciel Dziecka.
GAMMA, Zakład Produkcyjno-Usługowy powstały w Mielcu w 1992 r. Jego założycielem i właścicielem jest Tomasz Kowalik. Działalność rozpoczęto od produkcji żaluzji poziomych, a następnie wykonywano żaluzje pionowe (vertikale) w ponad 150 odmianach. Znalazły one zbyt zarówno w kraju jak i za granicą (Ukraina, Rosja, Mołdawia). W następnej kolejności podjęto produkcję rolokaset (rodzaj rolet aluminiowych z wypełnieniem z pianki poliuretanowej) i okien z PCV (na komponentach niemieckich), które również znalazły nabywców. Pierwszą siedzibą firmy był rodzinny garaż, drugą – wydzierżawiony lokal przy ul. Wiosennej 5, a trzecią – własny obiekt przy ul. Racławickiej 7. W pierwszym dziesięcioleciu XXI w. nawiązano i rozwinięto współpracę ze Słowacją, Niemcami, Ukrainą, Francją i Norwegią. Aktualnie podstawowym produktem firmy jest stolarka okienna i drzwiowa z PSV i aluminium. Wyrabiane są również żaluzje poziome i pionowe, a ponadto sprzedawane parapety zewnętrzne i wewnętrzne, rolety zewnętrzne, roletki materiałowe i mposkitiery.
GAMROT JACEK, urodzony 10 VII 1960 r. w Mysłowicach, syn Mariana i Haliny. Studiował w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach i w 1985 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Po odbyciu stażu podyplomowego od 1 XI 1987 r. pracował w Śląskim Uniwersytecie Medycznym (Katedra Farmakologii) w Katowicach, m.in. jako nauczyciel akademicki, Klinice Neurochirurgii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego na stanowisku asystenta oraz w Samodzielnym Publicznym Centralnym Szpitalu im. Kornela Gibińskiego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego jako starszy asystent. W 1989 r. uzyskał I stopień specjalizacji, a w 1992 r. II stopień specjalizacji z neurochirurgii. W 1995 r., po obronie rozprawy doktorskiej pt. „Analiza wybranych czynników prognostycznych u chorych z pękniętym tętniakiem mózgu operowanych w okresie wczesnym”, otrzymał stopień doktora nauk medycznych. Uczestniczył w szkoleniach, m.in. organizowanych przez Europejską Federację Towarzystw Neurochirurgicznych w Hanowerze i Grazu (1990-1991) oraz kursach organizowanych przez EANS (European Association of Neurosurgical Societies), pomyślnie zakończonych egzaminami: testowym i ustnym. Brał aktywny udział w pracach badawczych. 27 XII 2007 r. został zwolniony na własną prośbę i podjął pracę w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, gdzie współtworzył Oddział Neurochirurgii i pełnił funkcję zastępcy ordynatora tego Oddziału. Był niekwestionowanym autorytetem w swojej dziedzinie i cieszył się opinią znakomitego lekarza. Zmarł 15 II 2021 r. Pochowany na cmentarzu w Mysłowicach.
GANCARZ ALEKSANDER LUCJAN, urodzony 9 XII 1952 r. w Mielcu, syn Władysława i Leokadii z domu Wałek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodowa w Mielcu (1970) oraz Technikum Chemiczne nr 1 w Lublinie z maturą w 1980 r. W latach 1970-1972 pracował w WSK Mielec na Wydziale 13, od 1972 do 1976 r. w Shrauben Kombinat – Hildburghausen (NRD), a w latach 1976-1981 ponownie w WSK Mielec na Wydziale 41. 14 XII 1981 r. wraz z rodziną wylądował w Melbourne i na ziemi australijskiej zamieszkał na stałe. Pracę rozpoczął od wytwórni ciastek „Nabisco”, później pracował w fabryce David Galt Industry, produkującej materiały ocieplające i wykładziny samochodowe, a następnie został zatrudniony w Państwowych Zakładach Lotniczych. W 1987 r. podjął pracę w krajowych liniach lotniczych Australian Airlines, które po połączeniu się z australijskimi międzynarodowymi liniami lotniczymi Qantas zostały przemianowane na Qantas Airways Ltd. W tej firmie pracuje do dziś w wydziale księgowości. W 1997 r. ukończył studia z zakresu księgowości – Kangan Institute, Broadmeadows – Melbourne, Advanced Diploma of Business (Accounting). Od 1982 r. udziela się społecznie w związkach polonijnych. Jest członkiem Stowarzyszenia Polaków z Glenroy i Okolic i pełni w nim różne funkcje, m.in. prezesa (1986-1991, 1999-2001), wiceprezesa i skarbnika. Związek m.in. prowadzi od 1956 r. polską szkołę sobotnią, gościł i wspierał finansowo polskich szybowników startujących w mistrzostwach świata na terenie Australii. Działał także w komitecie Polany (polski ośrodek kolonijny) oraz Związku Polaków w Melbourne. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
GANCARZ ALEKSANDER MARIAN, urodzony 12 XII 1948 r. w Mielcu, syn Jana i Anny z domu Skiba. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu z maturą w 1966 r. Studiował na Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 1973 r. uzyskał tytuł magistra. Pracował jako informatyk, m.in. na Politechnice Krakowskiej. Ukończył studia doktoranckie na Akademii Ekonomicznej w Katowicach. W 1980 r. ożenił się i wyjechał z żoną na wycieczkę do Australii. Splot okoliczności spowodował, że pozostali tam na stałe. Wpływ na tę decyzję miały m.in. ogłoszenie stanu wojennego w Polsce w 1981 r. i głęboki kryzys społeczno-ekonomiczny kraju. Początkowo Aleksander pracował fizycznie, ale równocześnie uczył się języka angielskiego i po dwóch latach został zatrudniony na stanowisku ekonomisty w departamencie federalnym w Canberze. Ukończył studia informatyczne w Australijskim Uniwersytecie Narodowym (ANU) w Canberze i przez kilkanaście lat pracował w kilku departamentach w Canberze jako informatyk i później konsultant w firmach prywatnych. Bazując na zdobytym doświadczeniu zawodowym, założył własną firmę Gancarz Consulting, która zajmuje się marketingiem i doradztwem w handlu międzynarodowym. W 1991 r. był jednym z twórców Australijsko-Polskiej Rady Biznesu i pełnił w niej funkcje dyrektora i prezesa. Równocześnie angażował się społecznie. Od powstania Australijskiego Instytutu Spraw Polskich w 1991 r. pełnił funkcję prezesa, a następnie wiceprezesa Instytutu. Od 1990 r. jest działaczem Rotary Club Canberra Burley Griffen, a przez kilka kadencji był dyrektorem i prezesem Klubu. Za całokształt owocnej działalności społecznej został odznaczony Orderem Australii.
GANCARZ ARTUR urodzony 24 lutego 1975 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Danuty z domu Bednarczyk. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (1995), specjalność elektromechanika ogólna. W 1995 r. został laureatem XIX Olimpiady Wiedzy Elektrycznej i Elektronicznej Makroregionu Południowo – Wschodniego. Po maturze podjął studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki (obecnie Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na kierunku elektrotechnika, specjalność elektroenergetyka. Studia ukończył w 2000 r. W 2001 rozpoczął pracę w Katedrze Elektroenergetyki AGH w Krakowie na stanowisku asystenta (obecnie Katedra Elektrotechniki i Elektroenergetyki). Zajmuje się szeroko rozumianymi zagadnieniami przesyłu i rozdziału energii elektrycznej w sieciach elektroenergetycznych. Jest autorem lub współautorem opracowań, ekspertyz, grantów i publikacji z dziedziny elektroenergetyki w zakresie optymalizacji pracy sieci elektroenergetycznych. Najważniejsze z nich to: Koncepcja rozwoju sieci średniego napięcia Zakładu Energetycznego Bielsko – Biała, Analiza możliwości przesyłowych systemu elektroenergetycznego i opracowanie koncepcji przebudowy sieci elektroenergetycznej Huty im. Sędzimira w Krakowie oraz współautorstwo w wydanym przez PTPiREE drugim wydaniu książki Straty energii elektrycznej w sieciach dystrybucyjnych. Jako pracownik AGH uczestniczy w krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych oraz jest współorganizatorem seminariów (również wyjazdowych) i konferencji o tematyce elektrycznej z ramienia AGH oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich o/Kraków, którego jest aktywnym członkiem w sekcji energetycznej. Do najważniejszych można zaliczyć cykliczne seminaria „Rynek energii elektrycznej” oraz „Energetyka a ochrona środowiska” przy SEP. Obecnie jest pracownikiem Katedry Elektrotechniki i Elektroenergetyki AGH. Interesuje się muzyką oraz alternatywnymi rozwiązaniami informatycznymi (w tym Linux) do zastosowań obliczeniowych (naukowych) i biurowych.
GANCARZ JAN, urodzony 1 III 1917 r. w Ostrowach Baranowskich, pow. kolbuszowski, syn Andrzeja i Anny z domu Smykla. Od XI 1937 r. odbywał służbę wojskową w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, a następnie w KOP w Zaleszczykach i tam zastał go wybuch wojny. Jego jednostka została skierowana na front zachodni. Po starciu z Niemcami, w którym poniosła straty, wycofywała się w kierunku wschodnim, m.in. przez Mielec, Rozwadów, Janów Lubelski i Tomaszów, a następnie uczestniczyła w obronie Kowla. Po kolejnych przegrupowaniach została otoczona przez wojsko radzieckie, rozbrojona i uwięziona w obozie w Hrubieszowie. Tuż przed wywózką na wschód J. Gancarzowi udało się uciec z transportu i po 7 dniach powrócić do rodzinnego domu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako stolarz przy budowie baraków i stróż przy budowie trasy Dęba-Mielec. W 1942 r. został aresztowany i uwięziony pod zarzutem współpracy z partyzantami. Po staraniach rodziny otrzymał stosunkowo niewielką karę 9 miesięcy więzienia i po jej odbyciu powrócił do Ostrów Baranowskich. W 1945 r. ożenił się i zamieszkał w Mielcu. Tu przy ul. Legionów otworzył sklep z artykułami spożywczymi i gospodarczymi. W 1948 r. ukończył Liceum Handlowe i zdał maturę. Po przymusowym uspołecznieniu sklepu w 1950 r. podjął pracę w pionie socjalnym WSK Mielec. Był kierownikiem stołówki zakładowej i sieci wydziałowych kiosków, a następnie kierował restauracjami i barami na terenie osiedla fabrycznego WSK. W 1957 r. zwolnił się z WSK, zbudował niewielki pawilon przy ul. 22 Lipca i otworzył sklep z galanterią. Nazywano go powszechnie „zielonym kioskiem”. W 1977 r., w związku z budową wiaduktu, przeniósł sklep do lokalu przy ul. 15 Grudnia (później ul. 3 Maja). W 1987 r. przeszedł na emeryturę. Poza działalnością handlową wiele czasu poświęcał na prace społeczne. Odrestaurował kapliczkę Matki Bożej wykonaną przez budowniczych drogi Mielec – Kolbuszowa w 1939 r., urządził jej otoczenie i sprawował nad tym miejscem kultu religijnego systematyczną opiekę. Pracował w Komitecie Budowy Kościoła Ducha Świętego w Mielcu i był członkiem pierwszej Rady Parafialnej parafii Ducha Świętego. Należy do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych i jest członkiem zarządu mieleckiego koła. Posiada stopień porucznika. Wyróżniony został m.in. Medalem „Za Wojnę Obronną 1939” i innymi odznaczeniami kombatanckimi oraz odznaczeniem religijnym „Lumen Mundi” (Światło Świata). Zmarł 21 IX 2011 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GANCARZ JAN, urodzony 22 XII 1939 r. w Woli Rzędzińskiej, pow. tarnowski, syn Adama i Agaty. Absolwent Technikum Mechanicznego w Tarnowie, maturę zdał w 1957 r., uzyskując tytuł technika – technologa obróbki skrawaniem. Po maturze podjął pracę w Zakładach Mechanicznych w Tarnowie jako tokarz. W 1964 r. ukończył studia dzienne w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie z dyplomem magistra inżyniera rolnika o specjalizacji mechanika rolnictwa. Przez dwa lata studiów (1962-1964) pracował w WSK Kraków jako pracownik fizyczny. Staż pracy odbył w Katedrze Mechanizacji Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie i w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Trzyciążu, pow. olkuski. Od 1965 r. do 1978 r. pracował w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu koło Mielca (później mieleckie osiedle) na stanowiskach: instruktora mechanizacji, kierownika warsztatu, kierownika zaopatrzenia i zastępcy dyrektora ds. technicznych. 1 XII 1978 r. został mianowany naczelnikiem gminy Tuszów Narodowy i pełnił tę funkcję do pierwszych dni stanu wojennego w grudniu 1981 r. W kwietniu 1982 r. został zatrudniony w Wojewódzkim Komitecie ZSL jako instruktor i na tym stanowisku pracował do 28 II 1990 r. W latach 1990-1993 był nauczycielem zawodu w Technikum Rolniczym w Rzemieniu, pow. mielecki. 15 III 1993 r. został wybrany wójtem reaktywowanej po prawie 20 latach gminy Gawłuszowice i sprawował tę funkcję do 16 XI 1998 r. Kilka kolejnych lat przepracował we własnym gospodarstwie rolnym. Z dniem 1 V 2003 r. został powołany na stanowisko zastępcy wójta gminy Wadowice Górne. W latach 1965-1998, poza pracą zawodową, prowadził kursy nauki jazdy różnych kategorii, organizowane przez Ligę Obrony Kraju, Polski Związek Motorowy i Kółka Rolnicze. Od 1958 r. angażuje się politycznie, początkowo jako członek ZSL, a później PSL. Jest także członkiem kilku organizacji społecznych, a w przeszłości pełnił w nich różne funkcje. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” i Odznaką Honorową NFOZ. Funkcję zastępcy wójta gminy Wadowice Górne pełnił do 30.04.2007 r., a następnie przeszedł na emeryturę.
GANCARZ PIOTR, urodzony 6 VIII 1913 r. w Ostrowach Baranowskich, pow. kolbuszowski, syn Andrzeja i Anny z domu Smykla. W 1934 r. został powołany do odbycia służby wojskowej i 3 XI tegoż roku wcielony do 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, w którym przydzielono go do grupy rekrutów w szwadronie karabinów maszynowych. 17 IX 1935 r. został przeniesiony do 14 szwadronu Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) w Zaleszczykach. Po odbyciu służby wojskowej wyjechał do Francji w celach zarobkowych, a następnie pracował w niemieckiej miejscowości Durbach, w gospodarstwie bauera Hermanna Geilera. 14 XII 1939 r. został zmobilizowany do 24 Pułku Kawalerii Zmotoryzowanej Armii Polskiej we Francji. Uczestniczył w obronie Paryża, a po wycofaniu się polskiej armii w kierunku południowo-zachodnim dostał się do niewoli niemieckiej w okolicach Bordeaux. Początkowo był więziony w Stalagu VII B w Strasburgu (więzień nr 475). Od 1 IX 1942 r. został skierowany do pracy w znanym już gospodarstwie bauera Hermanna Geilera, głównie w winnicy. Podejrzany o współpracę z wywiadem francuskim został aresztowany i skierowany do obozu karnego Offenburg. Wyzwolenia doczekał 20 IV 1945 r., kiedy wojska francuskie zdobyły Offenburg. Powrócił do Ostrowów Baranowskich i zajmował się handlem obwoźnym. Ożenił się z mielczanką Czesławą Cieślą i zamieszkał w Mielcu. Prowadzili sklep, a po uspołecznieniu handlu został zatrudniony w Miejskim Handlu Detalicznym w Mielcu. Zmarł 25 VII 1974 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GANCARZ ROMAN, urodzony 21 II 1949 r. w Mielcu, syn Piotra i Czesławy z Cieślów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO) w Mielcu, matura w 1966 r. W roku 1971 ukończył studia na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej (specjalizacja: technologia polimerów) i otrzymał tytuł magistra inżyniera. Po studiach pracował w Dębickich Zakładach Opon Samochodowych i Zakładach Metalowych „Polar” we Wrocławiu. W 1974 r. rozpoczął pracę na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej jako asystent i rozpoczął badania nad syntezą nowych związków fosforoorganicznych o właściwościach herbicydowych. W 1978 r. obronił pracę doktorską pt. Analogie fosfonowe morfaktyn i otrzymał tytuł doktora nauk chemicznych. Bezpośrednio po tym, już jako adiunkt w macierzystym Instytucie PW, kontynuował prace naukowe w zakresie chemii związków fosforoorganicznych. W październiku 1979 r. wyjechał do USA, gdzie w zespole prof. J. L. Kice`a w Texas Tech University w Lubbock (Texas) pracował do grudnia 1980 r. nad mechanizmem reakcji organicznych związków siarki i selenu, z wykorzystaniem kinetycznych metod badania przebiegu reakcji chemicznych. We wrześniu 1983 r. ponownie wyjechał do USA na trzyletni staż naukowy w Princeton University w Princeton (New Jersey), gdzie w zespole prof. Mislow`a badał strukturę i dynamikę kompleksów metali przejściowych z układami aromatycznymi, a także zapoznał się z zagadnieniami współczesnej teoretycznej stereochemii. Po powrocie do kraju rozpoczął badania obejmujące zagadnienia wydzielania związków biologicznie czynnych z surowców naturalnych i określaniu ich struktury, a także zastosowania metod matematycznych i komputerowych w rozwiązywaniu problemów chemicznych oraz projektowaniu nowych związków biologicznie aktywnych. W roku 1998 uzyskał habilitację po przedstawieniu pracy habilitacyjnej Reakcja Kabacznika-Fieldsa. Synteza biologicznie aktywnych aminofosfonianów. Obecne zainteresowania naukowe obejmują badania eksperymentalne i teoretyczne służące do przewidywania i wyjaśniania mechanizmów reakcji oraz zagadnienia racjonalnego projektowania związków o zadanych własnościach, w tym leków i środków ochrony roślin. Jest autorem ponad 60 prac naukowych, opublikowanych w większości w czasopismach zagranicznych o międzynarodowym zasięgu oraz wielu raportów i materiałów konferencyjnych, w tym na wielu konferencjach zagranicznych, a także współautorem 8 patentów, m.in. „Sposób wytwarzania kwasów alfa-aminofosfonowych”, „Sposób wytwarzania nowych estrów kwasów alfa-aminofosfonowych”, „Sposób wytwarzania nowych peptydów”, „Sposób wytwarzania nowych 9-N-acyloaminofluorenylofosfinotlenków”, „Sposób wytwarzania nowych 1-aminofosfinotlenków” i „Sposób wytwarzania nowych pochodnych kwasu aminometylenobisfosfonowego”. Posiada tytuł profesora Politechniki Wrocławskiej. W ramach działalności dydaktycznej od kilku lat prowadzi na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej wykłady ze stereochemii, chemii organicznej i chemii ogólnej, zajęcia z metod matematycznych i komputerowych w chemii organicznej oraz metod projektowania związków biologicznie aktywnych, a także zajęcia laboratoryjne z chemii organicznej. Był opiekunem 25 prac dyplomowych, a obecnie jest promotorem 3 otwartych przewodów doktorskich. Pełnił funkcje kierownika Pracowni Chemii Organicznej i członka Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów, a aktualnie jest opiekunem specjalności Chemia Środowiska na kierunku studiów Biotechnologia. Jest także pełnomocnikiem Dyrektora Instytutu d/s Komputeryzacji oraz kierownikiem Laboratorium Metod Obliczeniowych w Chemii. W roku 1989 był współinicjatorem, członkiem założycielem i członkiem Zarządu Wrocławskiego Stowarzyszenia Edukacyjnego (dwie pierwsze kadencje). Jest członkiem Zarządu Oddziału Dolnośląskiego Polskiego Klubu Ekologicznego, członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego (od 1989) i American Chemical Society (od 1980). Za całokształt pracy został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, a ponadto był wielokrotnie wyróżniany nagrodami władz tejże uczelni. Jego żona, Irena, jest doktorem chemii. Jest m.in. współautorem (z Izabelą Pawlaczyk) skryptu Chemia organiczna, chemia leków – laboratorium. Analiza substancji organicznych (Wrocław 2009).
GANCARZ RYSZARD, urodzony 26 IV 1955 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Mieczysławy. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, a następnie do Liceum Plastycznego w Jarosławiu, które ukończył maturą w 1974 r. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Miedziorytu prof. Mieczysława Wejmana otrzymał w 1980 r. Po studiach krótko przebywał w Mielcu, a następnie został zatrudniony w Biurze Wystaw Artystycznych (BWA) w Sandomierzu (pracował tam do 1988 r.). Od początku działalności twórczej zajmuje się malarstwem, rysunkiem i grafiką użytkową. Mieszka w Sandomierzu. Jego prace znajdują się w państwowych zbiorach muzealnych i wielu kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Ważniejsze wystawy i wyróżnienia: *1981 r.: Ogólnopolski Przegląd Grafiki – Zachęta w Warszawie, Wystawa „Czas widzenia” – Gdańsk-Oliwa, II Ogólnopolskie Triennale Portretu Współczesnego – BWA w Radomiu (II nagroda), „Prezentacja Grafiki Polskiej” – Club Della Grafica w Neapolu, „Kritiska Roster fran Polen” – Konstmusee Ystad, *1984 r.: udział w wystawie „Graveurs Polonais” i pobyt we Francji na zaproszenie „Maison de la Culure de Bourges”, 39 Ogólnopolski Salon Zimowy Plastyki – TPST Radom (II nagroda), „Polskie Malarstwo Portretowe 1944-1984” – Zachęta, * 1988 r.: IV Międzynarodowe Triennale Rysunku i indywidualna wystawa towarzysząca Triennale – galeria „Mały Salon” Wrocław, Wystawa „Arsenał 88” – Warszawa, *1989 r.: „Prezentacje Krakowskie” – Norymberga, Wystawa konkursowa „Primum non nocere” – BWA Kraków (Nagroda Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej), *1992 r.: Wielki Jubileuszowy Salon Malarstwa ZPAP – Galeria Pryzmat i BWA Kraków, *1993 r.: organizacja i udział w wystawie „Kunstler as Sandomierz in Emmendingen” – RFN, udział w „Cleveland Internacjonal Drawing Biennale”, *1994 r.: Indywidualna wystawa malarstwa i rysunku – Filia „Jadernówka” Muzeum Regionalnego w Mielcu, *1995 r.: Indywidualna wystawa rysunku – Galeria „Milano” Warszawa, udział w wystawie „Impresje polskie” – Stara Kordegarda Warszawa, Tokio, *1996 r.: Prezentacja rysunku na wystawie „Hier und Dort” – ESSO Haus Hamburg, *1999 r.: „Artyści Polski Południowo-Wschodniej 1950-2000” – BWA Rzeszów, *2000 r.: Wystawa „Artyści Malarze w roku 2000” – aukcja w Konsulacie Generalnym RP w Nowym Yorku, druga prezentacja artystów z Sandomierza w Emmendingen, *2001 r.: Wystawa i aukcja „Artyści Malarze Polscy na rzecz Kultury Polskiej” – Konsulat RP w Nowym Yorku, III nagroda na ogólnopolskiej wystawie „Triennale z Martwą Naturą” – Galeria BWA w Sieradzu, *2002 r.: I nagroda Świętokrzyskiej Agencji Rozwoju Regionu S.A. w wystawie „Przedwiośnie 25” – BWA w Sandomierzu, IV Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego – Lubaczów 2002, *2003 r.: „Przedwiośnie 26” – BWA Kielce, Wystawa rysunku „Czarno-biało” – Galeria „Milano” Warszawa, „Porównania 12” – BWA w Sandomierzu. Ważniejsze wydarzenia w działalności twórczej w latach 2004-2012: *2004 r.: plener malarski „Krzymoszyce 2004”, wystawa poplenerowa w Galerii BWA w Międzyrzecu Podlaskim, wystawy rysunku w Galerii BWA w Międzyrzecu Podlaskim, Krośnie i Sandomierzu, I nagroda w „Porównania 13” (BWA w Sandomierzu), wystawa „W drodze – o sensie wędrówki przez życie” w Płockiej Galerii Sztuki, wystawa w Galerii Sztuki Współczesnej w Lesku; *2005 r.: wystawa „W drodze” w Galerii Krytyków „Pokaz” w Warszawie i Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, wystawa „Przedwiośnie” BWA Kielce, V Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego w Lubaczowie, „Porównania 14” BWA Sandomierz – III nagroda, wystawa „ZEITZEGNISSE/Świadectwa czasu, Idee Solidarności w sztuce polskiej 1980-2005” w Instytucie Polskim w Sztokholmie (Szwecja) i Instytucie Polskim w Berlinie (Niemcy), Międzynarodowy Plener Malarski Snina 2005 (Słowacja), sprzedaż obrazów do stałej kolekcji Świętokrzyskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Kielcach; *2006 r.: „Przedwiośnie” – nagroda BWA w Kielcach, Plener Malarski „Bolestraszyce 2006”, jednorazowe stypendium na program twórczy z Funduszu Promocji Twórczości Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, indywidualna wystawa rysunku „Passanten” i spotkanie autorskie w Galerie im Tor-Emmendingen (Niemcy), wystawa „Przeciw przemocy” w Galerii BWA w Częstochowie, „Porównania 15” BWA Sandomierz – IV nagroda; *2007 r.: indywidualna wystawa rysunku w Galerii „Forteczna” w Sandomierzu; *2008 r.: VI Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów 2008 – wyróżnienie, „Przedwiośnie” BWA Kielce – nagroda BWA w Kielcach, Okręgowa Wystawa ZPAP w BWA Kielce, Wystawa Jubileuszowa Galeria „20 lat Galerii Milano” w Warszawie; *2009 r.: indywidualna wystawa rysunku w Galerii „Pod podłogą” ZPAP w Lublinie, „18 Porównania” BWA Sandomierz – III nagroda; *2010 r.: „Przedwiośnie 33” BWA Kielce, „19 Porównania” BWA Sandomierz – I nagroda; *2011 r.: VII Triennale Rysunku Współczesnego w Lubaczowie, „20 Porównania” Galeria BWA w Sandomierzu; *2012 r.: „Przedwiośnie 34” Galeria BWA Kielce – nagroda. Współpracuje ze Stowarzyszeniem „Tak dla transplantacji” w Zabrzu, wspierając je i kreując wizerunek swoimi pracami graficznymi. Odznaczony Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zmarł 12 V 2017 r. Pochowany na cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu.
GANCARZ TADEUSZ JÓZEF, urodzony 5 XI 1953 r. w Mielcu, syn Piotra i Czesławy z domu Cieśla. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego), matura w 1972 r. Studia wyższe na Wydziale Automatyki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył z tytułem magistra inżyniera w 1977 r. W czasie studiów był organizatorem i pilotem studenckich grup trampingowych oraz redaktorem studenckiego radiowęzła. W latach 1977-1991 pracował w WSK Mielec, m.in. jako kierownik Działu Kompleksowej Automatyzacji oraz kierownik komórek organizacyjnych zajmujących się wdrożeniami mikrokomputerów. Był jednym z prekursorów wprowadzania zastosowań techniki mikrokomputerowej do działalności WSK Mielec, m.in. do wspomagania projektowania i wykonywania części na obrabiarkach sterowanych numerycznie. W 1991 r. był jednym z inicjatorów utworzenia Przedsiębiorstwa Zastosowań Informatycznych (PZI) „TARAN” – pierwszej w Mielcu prywatnej firmy komputerowej (rejestracja: 15 X 1991 r.), został jej współwłaścicielem i prezesem zarządu. W ciągu dziesięciu lat działalności firmy przyczynił się do jej rozwoju, uzyskania certyfikatów oraz zdobycia wielu prestiżowych wyróżnień. Występował na konferencjach organizowanych przez Izbę Gospodarczą Komunikacji Miejskiej w Warszawie, przedstawiając możliwości zastosowań technik mikrokomputerowych w komunikacji miejskiej (wystąpienia te były publikowane w Biuletynach IGKM). Poza pracą zawodową udzielał się w pracy społecznej. W latach 1989-1990 był członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu oraz autorem audycji KO “S” w Radiowęźle WSK. W 1993 r. został wybrany na prezesa nowo powołanej Mieleckiej Izby Gospodarczej (MIG) i funkcję tę pełnił przez jedną kadencję. Zmarł 12 XII 2015 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDIAN ANDRZEJ, urodzony 3 XI 1960 r. w Nieskurzowie Nowym, woj. kieleckie, syn Jana i Aleksandry z domu Szuba. Uczęszczał do V Liceum Ogólnokształcącego im. Ks. P. Ściegiennego w Kielcach, maturę zdał w 1979 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1985 r. Po studiach został zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu, początkowo jako stażysta, a następnie na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Rejonowego, kolejno na stanowiskach młodszego asystenta, asystenta i starszego asystenta. W latach 1985-1991 pracował także w Przychodni Przemysłowej WSK. W 1991 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych, a w 1997 r. – II stopień (egzamin w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie). Uczestniczył w szeregu szkoleń z zakresu USG (m.in. u prof. Popieli w Krakowie). Od 1993 r. nadzorował badania USG w Mielcu, a w 1995 r. zorganizował Pracownię USG przy ZOZ i został jej kierownikiem. W październiku 2000 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora ZOZ d/s lecznictwa. Z funkcji tej zrezygnował maju 2016 r. Pracuje na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Kardiologii oraz w Stacji Dializ. Ponadto prowadzi prywatny Gabinet Nefrologiczny. Poza pracą zawodową uczestniczył w pracach społecznych organizacji lekarskich. W latach 90. był delegatem mieleckiego Koła Samorządu Lekarskiego i przewodniczącym Oddziału Terenowego Związku Zawodowego Lekarzy w Mielcu, a w latach 1996-2000 – członkiem Okręgowej Rady Lekarskiej w Rzeszowie. Należy do Towarzystwa Internistów Polskich i Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego. W maju 2016 r. zrezygnował z funkcji zastępcy dyrektora Szpitala Powiatowego ds. lecznictwa.
GARDNER AEROSPACE – MIELEC SP. z O.O., oddział (zakład produkcyjny) w EURO-PARK MIELEC firmy Gardner Aerospace Group – globalnego lidera w branży lotniczej. Mielecki zakład specjalizuje się w obróbce mechanicznej i procesach galwanicznych produktów dla przemysłu lotniczego. Ponadto wykonuje badania nieniszczącą metodą penetracyjną, testy twardości metali i powłok metalicznych, testy przewodności aluminium i jego stopów oraz montażem podzespołów i zespołów struktur lotniczych. Jest wyposażony w nowoczesny park maszynowy oraz systematycznie inwestuje w rozwój infrastruktury.
Historia
Mielecki zakład rozpoczął działalność pod firmą RD Precision Polska Sp. z o.o. na podstawie zezwolenia ARP z dnia 9 XI 2005 r. Drugie zezwolenie, z częściowo zmienionymi warunkami, już dla zmienionej nazwy – firmy Gardner Aerospace – Mielec Sp. z o.o., otrzymano 16 XII 2016 r. Wybudowano nowy obiekt przy ul. COP-u. W 2019r Gardner Aerospace Mielec Sp. Z o.o. rozszerzył swoją działalność o kolejny, drugi zakład produkcyjny specjalizujący się w obróbce mechanicznej detali wielkogabarytowych zlokalizowany przy ulicy Wojska Polskiego 3. Od 2017 r. głównym udziałowcem Gardner Aerospace Group jest Ligeance Aerospace Technologies – LAT, światowy potentat w branży lotniczej. Gardner posiada oddziały w Chinach, Francji, Indiach, Polsce i Wielkiej Brytanii, które współpracują ze sobą. W Polsce funkcjonują 3 oddziały z 6 zakładami produkcyjnymi. Gardner Aerospace dostarcza swoje wyroby bezpośrednio i pośrednio do liderów branży lotniczej m.in.: Airbus, Embraer, Gulfstream, Pilatus, Spirit, GKN, Stelia Aerospace, Ruag i Safran.
GARDOLIŃSKA ALICJA (z domu ZADAJ), urodzona 30 V 1963 r. w Złotnikach koło Mielca, córka Józefa i Marii z domu Sołtys. Absolwentka Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1983 r. Posiada też uprawnienia licencjonowanego zarządcy nieruchomości. W latach 1983-1993 pracowała w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”. W 1997 r. została włączona do spółki Usługi Komunalne Zadaj Józef, Rusek Jerzy, Gardolińska Alicja S.C. Po śmierci Jerzego Ruska (1998 r.) do spółki weszła jego żona Dorota Rusek i w takim składzie pracowano do 2004 r. W tym roku zmarł Józef Zadaj i odtąd do 2007 r. A. Gardolińska prowadziła firmę w spółce z Dorotą Rusek. W 2008 r. zakończono działalność spółki, a dotychczasowe wspólniczki założyły oddzielne własne firmy. Alicja Gardolińska zorganizowała firmę Zakład Pogrzebowy ARKA Alicja Gardolińska z siedzibą w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. (Szerzej w oddzielnym haśle: Zakład Pogrzebowy ARKA.) Pozazawodową pasją A. Zadaj (w okresie przedmałżeńskim) było strzelectwo sportowe. W latach 80. należała do Klubu Strzeleckiego Ligi Obrony Kraju w Mielcu i z sukcesami uczestniczyła w zawodach lokalnych i regionalnych.
GARDOLIŃSKA BOŻENA (z domu Naporska), urodzona 3 VI 1927 r. w Poznaniu, córka Wincentego i Władysławy. Absolwentka Państwowego Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego Nr 1 w Zielonej Górze, egzaminy maturalne w 1948 r. Ukończyła także Państwową Szkołę Pielęgniarstwa w Poznaniu z dyplomem 2 II 1951 r. Pracowała w Szpitalu Wojewódzkim w Olsztynie (1951-52) i w tamtejszej Szkole Pielęgniarskiej (1952-1953). W latach 1953-1954 była współorganizatorką i pierwszym dyrektorem Ośrodka Szkoleniowego Pielęgniarek PCK w Mielcu. Ze względów rodzinnych musiała wyjechać do Poznania i tam w latach 1954-1955 pracowała w Państwowej Szkole Pielęgniarskiej. Kolejne zmiany miejsca pracy i zamieszkania (Wojewódzka Przychodnia Specjalistyczna w Warszawie, Przychodnia Rejonowa w Piastowie k/Warszawy) związane były ze zmianą miejsca pracy męża – mielczanina Jana Gardolińskiego. Od 1964 r. zamieszkała w Warszawie i pracowała społecznie w organizacjach związanych z oświatą i wychowaniem młodzieży, m.in. była kuratorem sądowym dla nieletnich przy Sądzie dla Nieletnich w Warszawie oraz koordynatorem współpracy Szkoły Podstawowej Nr 125 w Warszawie ze środowiskiem w zakresie wychowania dzieci i młodzieży. Była również współzałożycielką koła NSZZ „Solidarność” w tejże szkole. W 1982 r. przeszła na rentę, a kilka lat później na emeryturę.
GARDOLIŃSKI JAN, urodzony 22 IX 1927 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Mielcu. Należał do ZHP (Zuchy). W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec (1941-1944). Do Szarych Szeregów wstąpił i został zaprzysiężony na przełomie 1942 i 1943 r. W latach 1944-46 pracował społecznie w odbudowywanym ZHP i pełnił funkcję zastępowego. Był także oboźnym pierwszego po wojnie obozu ZHP w Mielcu. Zmuszony sytuacją dalszą naukę odbywał w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Kłodzku i tam zdał maturę w 1947 r. W latach 1947-1948 pracował w Centralnym Studium Samolotów w Warszawie jako kreślarz. W 1953 r. – po ukończeniu studiów na Politechnice Łódzkiej – otrzymał dyplom inżyniera mechanika. Kolejnymi miejscami jego pracy i stanowiskami były: Centralny Zarząd Ogólnego Budownictwa Maszyn – inspektor (1952-1953), Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” – technolog, nadmistrz (1953-1954), Fabryka Maszyn Żniwnych w Poznaniu – technolog, inżynier wynalazczości (1954-1956), Zakłady Mechaniczne „Ursus” – starszy konstruktor (1956-1960) i Technikum Mechaniczne w Ursusie – wykładowca (1958-1959), Zjednoczenie Przemysłu Maszyn Budowlanych „Bumar” w Warszawie – główny specjalista (1960-1972) i Ośrodek Badawczo-Rozwojowy „Bumar” w Warszawie – główny specjalista (1972) oraz Zjednoczenie Mechanizacji Budownictwa „ZREMB” w Warszawie – główny specjalista (1972-1982). Brał czynny udział w sympozjach naukowych i naradach branżowych i wielokrotnie opracowywał przedmiotowe referaty. Publikował w czasopismach fachowych, m.in. w „Przeglądzie Technicznym” i „Przeglądzie Mechanicznym”. Zapraszano lub typowano go do zespołów ekspertów. W toku pracy zawodowej wyróżniany był wielokrotnie za szczególne osiągnięcia, m.in. w 1960 r. – nagrodą specjalną w konkursie „Mistrz Techniki” za zespołowe opracowanie konstrukcji ciągników „Ursus” C325, w 1969 r. – Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1970 r. – Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców, w 1972 r. – nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa i Techniki za udział w opracowaniu i wykonaniu prototypu uniwersalnej krajalnicy do krojenia elementów z bloku wraz z wdrożeniem do produkcji przemysłowej wytwórni betonów komórkowych, w 1976 r. – Świadectwem Autorskim o dokonaniu zespołowego wynalazku „Urządzenie do rozpędzania materiału ziarnistego w młynie strumieniowym”, w 1979 r. – Brązową Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” i w 1981 r. – Złotą Odznaką Honorową S.I.T.P.M.B. Sporo czasu przeznaczał na działalność społeczną. Poza harcerstwem był członkiem ZMP (brał udział w działalności kulturalno-oświatowej), PZPR, SIMP, SIiTPMB (przewodniczący Koła), ZZ Metalowców (m.in. przewodniczący Rady Oddziału), ZZ Pracowników Budownictwa, NSZZ „Solidarność” i Pracowniczych Ogrodów Działkowych przy Zakładach „ZREMB” (przewodniczący Zarządu). Zmarł 7 IX 2010 r. Pochowany na cmentarzu w Chotomowie koło Warszawy.
GARDOLIŃSKI STANISŁAW, urodzony 22 IV 1886 r. w Kełbowie koło Złoczowa, syn Konstantego i Marceliny z Witwickich. W okresie odradzania się niepodległej Polski (1918-1919) służył w stopniu sierżanta w Batalionie Zapasowym 18 pułku piechoty w Koninie. W listopadzie 1918 r. przybył z oddziałem z tej jednostki do Mielca w celu zaprowadzenia porządku (doszło do rozruchów i napaści na żydowskie sklepy, były ofiary ludziach, zginął policjant miejski). Od lutego 1920 r. pracował w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Wyróżnił się “przy rozpropagowaniu Pożyczki Odrodzenia Polski w 1920 r.” i otrzymał odznakę pamiątkową Ministerstwa Skarbu. 21 VI 1928 r. wojewoda krakowski mianował go „adjunktem w Starostwie Powiatowym w Mielcu”. Przy końcu 1928 r. pełnił funkcję komisarza w Mielcu. Zmagał się z wieloma problemami, a zwłaszcza panującym w mieście głodem, m.in. dzięki jego staraniom uzyskano mąkę z młynów hr. Tarnowskiego. Zmarł w 1932 r. w Krakowie. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDOLIŃSKI WINCENTY, urodzony 21 IX 1923 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Fladerer. Ukończył gimnazjum na tajnych kompletach w Mielcu w 1944 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk (Fabryka Samolotów) w Mielcu. Od 1940 r. należał do tajnej organizacji wojskowej, później włączonej w struktury AK. Działał pod pseudonimem „Sęk”. Po zakończeniu wojny pracował w różnych zakładach, a w latach 1946-1949 studiował w Wyższej Szkole Higieny Psychicznej (nie ukończył jej z powodu likwidacji szkoły). W 1963 r. powrócił do pracy w mieleckiej WSK. W 1969 r. uzyskał tytuł mistrza ślusarza maszynowego, a w 1973 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. W 1985 r. przeszedł na emeryturę. W latach 90. aktywnie działał w mieleckim Oddziale Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, uczestniczył m.in. w budowie Pomnika AK w Mielcu. Odznaczony został m.in. Krzyżem Partyzanckim i kilkoma innymi odznakami kombatanckimi. Zmarł 18 XI 1997 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDULSCY, właściciele dworu w Wojsławiu w okresie międzywojennym, w czasie II wojny światowej i po wojnie do 1952 r. Utrzymywali z mieszkańcami Wojsławia dobre stosunki. Wprowadzali nowinki techniczne i rolnicze oraz chętnie dzielili się ze wsią doświadczeniami w tym zakresie. W trudnych dla wojsławian chwilach udzielali pomocy, np. w czasie powodzi w 1934 r.
GARDULSKI JANUSZ STANISŁAW, urodzony 11 VII 1934 r. w Mielcu, syn Ludwika i Heleny z Rymanowskich. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później LO 26, I LO im. S. Konarskiego), matura w 1952 r. Studia w Akademii Medycznej w Poznaniu ukończył w 1957 r. W okresie szkolnym trenował gimnastykę sportową w Stali Mielec, a w czasie studiów był zawodnikiem Sparty Poznań i zdobył I klasę sportową. Po studiach został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. W latach 1962-1964 odbył służbę wojskową w Poliklinice Wojskowej w Opolu. Od roku 1964 pracował ponownie w mieleckim szpitalu na Oddziale Płucnym, a od 1976 r. był jego ordynatorem. W 1966 r. uzyskał specjalizację z zakresu pulmunologii i gruźlicy w Akademii Medycznej w Krakowie. Od 1970 r. pełnił funkcję kierownika Przychodni Przeciwgruźliczej w Mielcu. W 1999 r. przeszedł na emeryturę. Poza obowiązkami służbowymi pracował społecznie w zarządzie mieleckiego Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (lata 80.) i w Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Towarzystwa Tyzjopulmunologicznego w Rzeszowie (lata 80.). W latach 1988-1990 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, a w latach 1998-2002 radnym Rady Miejskiej w Mielcu. Od szeregu lat był także członkiem Koła Łowieckiego „Ponowa” w Chorzelowie oraz członkiem i od 1998 r. wiceprezesem sekcji strzeleckiej LOK. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz odznakami resortowymi i organizacji społecznych. Zmarł 25 II 2004 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDULSKI PIOTR STANISŁAW, urodzony 30 IV 1863 r. w Radomyślu Wielkim, syn Józefa i Antoniny z Kostórkiewiczów. Po ukończeniu gimnazjum, w latach 1884-1886 odbywał praktyki w aptekach w Radomyślu Wielkim, Krakowie („Pod Lwem”) i w Żywcu („Pod Opatrznością”). W roku 1888 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i otrzymał tytuł magistra farmacji, a następnie, w latach 1888-1893, praktykował w aptekach w Bieczu, Przeworsku i Krośnie. Od 1 VII 1893 r. wydzierżawił i prowadził samodzielnie aptekę w Szczucinie. Po wykupieniu kamienicy przy Rynku w Mielcu, w 1910 r. otworzył na jej parterze własną aptekę „Pod Koroną”. Był jednym z założycieli mieleckiego Oddziału Związku Strzeleckiego i od marca 1927 r. jego pierwszym wiceprezesem. Zmarł 6 IV 1928 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDULSKI STANISŁAW, urodzony w 1906 r. w Mielcu, syn Piotra Stanisława i Ludwiki Herminy z domu Christ. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu. Porucznik Wojska Polskiego, służył w 15 pułku ułanów. Poległ w wojnie obronnej 1939 r. pod Kutnem, co upamiętniono na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Miejsce pochówku nieznane.
GARDULSKI TADEUSZ ADAM, urodzony 30 VIII 1899 r. w Szczucinie, syn Piotra Stanisława i Ludwiki Herminy z domu Christ. Uczył się w mieleckim gimnazjum, ale na skutek niepomyślnego zbiegu okoliczności maturę zdawał dopiero w 1921 r. W czerwcu 1918 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Był odpowiedzialny za utrzymywanie łączności z placówkami w Rzeszowie, Tarnowie i Kolbuszowej. Przybrał pseudonim „Lord”. Zakonspirowana „dziewiątka”, do której należał, miała charakter kadrowy i była przygotowywana do zajęcia stanowisk dowódczych w tworzonych sekcjach bojowych. Przygotowywał też akcje dywersyjne i operacje przejmowania broni. 2 XI 1918 r. został zaprzysiężony jako żołnierz Wojska Polskiego i znalazł się w szeregach utworzonej w Mielcu kompanii asystencyjnej. Uczestniczył w rozbrajaniu oddziałów zaborczych w Mielcu, Padwi, Jaślanach, Rzeszowie i Dębicy. Przez dwa miesiące jego oddział zwany „grupą Gardulskiego” zabezpieczał tworzenie się na ziemi mieleckiej zalążków niepodległej państwowości polskiej. W lutym 1919 r. został skierowany na front ukraiński i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył m.in. pod Lwowem, Chodorowem, Kamionką Strumiłową i Zadwórzem, gdzie został wzięty do niewoli. Z obozu jenieckiego w Kijowie udało mu się uciec (przy pomocy tamtejszych Polaków) i ukrywał się w przebraniu ukraińskiej zakonnicy. Do Polski powrócił 6 VI 1921 r. 15 IV 1923 r. przeniesiony został do rezerwy w stopniu plutonowego. Otrzymał „Medal za wojnę 1918-1921” i „Krzyż Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej”. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1930 r., otrzymując tytuł magistra farmacji. Po śmierci ojca w 1928 r. przejął aptekę, ale jej prowadzenie powierzył zatrudnionemu magistrowi farmacji. W 1936 r., po uzyskaniu potrzebnych kwalifikacji i odbyciu praktyki, otrzymał koncesję wojewody krakowskiego na samodzielne prowadzenie apteki. Poza pracą zawodową działał społecznie. 24 VII 1924 r. został mianowany komendantem Oddziału Związku Strzeleckiego w Mielcu i funkcję tę pełnił do 4 VI 1930 r. Po raz drugi był komendantem w okresie II – IV 1932 r. Zainicjował powstanie w Mielcu pododdziału Akademickiego Oddziału Związku Strzeleckiego w Krakowie, a 9 VI 1932 r. został mianowany kierownikiem jego zarządu. Działał także w Towarzystwie Gimnastycznym Sokół, w latach 30. był członkiem jego zarządu oraz scenografem teatru amatorskiego (miał uzdolnienia plastyczne, malował i rzeźbił). W czasie okupacji hitlerowskiej współpracował z ruchem oporu, dostarczając potrzebne lekarstwa i materiały opatrunkowe. 8 I 1951 r. upaństwowiono jego aptekę, ale pozostał w niej jako kierownik do 1965 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. (Na emeryturze nadal pracował w aptece w niepełnym wymiarze godzin.) Przez wiele lat pasjonował się myślistwem. Myśliwym został w 1915 r. Od 1929 r. należał do Towarzystwa Myśliwskiego im. Św. Huberta w Mielcu. W 1945 r. był jednym z założycieli i pierwszym prezesem Koła Łowieckiego im. św. Huberta ((aktualnie KŁ „Knieja”). Pełnił także funkcję łowczego powiatowego w Mielcu. Zmarł 29 VII 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARDULSKI ZYGMUNT, urodzony w 1903 r. w Szczucinie, syn Piotra Stanisława i Ludwiki Herminy z domu Christ. Uczeń mieleckiego gimnazjum. W 1920 zgłosił się ochotniczo do wojska polskiego i w 240 pułku piechoty Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej (w stopniu kaprala) uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zginął w 1920 r. pod Kijowem, co symbolicznie upamiętniono na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Miejsce pochówku nieznane.
GARDULSKIEGO ANDRZEJA (ULICA), ulica o długości 688 m na osiedlu Wojsław, boczna ul. Wojsławskiej. Biegnie obok budynku Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania (dawniej – Szkoła Podstawowa Nr 10) i parku dworskiego, aż do nadwisłoczańskiej kępy. Stąd podziwiać można panoramę zachodniej, najstarszej części Mielca. Status ulicy i patrona otrzymała 27 III 1985 r., po przyłączeniu Wojsławia do Mielca. Posiada nawierzchnię z kostki brukowej.
Patron ulicy: ANDRZEJ GARDULSKI (25 V 1883 r. – 24 XII 1952 r.) był ostatnim właścicielem majątku wojsławskiego (w tym dworu i parku) do śmierci w 1952 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Rzochowie (aktualnie przy ul. Rzochowskiej). Miejscowy Komitet Osiedlowy, który wnioskował patrona ulicy, chciał w ten sposób upamiętnić jego zasługi dla rozwoju oświaty rolniczej w Wojsławiu oraz dobre stosunki z mieszkańcami Wojsławia.
GARGAŁA JAN, urodzony 13 XII 1914. w Smoczce k/Mielca. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1937 r. W latach 30. aktywnie działał w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i był członkiem zarządu powiatowego tej organizacji. W czasie II wojny światowej należał do ROCH i uczestniczył w tajnym nauczaniu młodzieży wiejskiej. Po wojnie uzyskał wykształcenie pedagogiczne i pracował najpierw jako nauczyciel, a następnie kierownik szkół podstawowych w Rzochowie i Podleszanach. Był także jednym z inspiratorów życia kulturalnego w obu miejscowościach, a zwłaszcza w Podleszanach, gdzie prowadził teatr amatorski i wystawiał z nim po kilka premier rocznie. (Uzyskane dochody z biletów przeznaczano na cele społeczne.) Był czynnym działaczem PSL (S. Mikołajczyka), a później ZSL, w którym przez pewien czas był członkiem kierownictwa powiatowego. Pracował społecznie także w Oddziale Powiatowym Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. Zmarł 1 I 1991 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARGAS JÓZEF, urodzony 17 III 1906 r. w Sadkowej Górze, powiat mielecki, syn Franciszka i Pauliny z domu Peret. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1925 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i w 1931 r. uzyskał dyplom doktora medycyny. Po studiach został zatrudniony w Szpitalu Miejskim przy ul. Raciborskiej w Katowicach, na Oddziale Chirurgicznym. W 1939 r. objął stanowisko dyrektora szpitala w Tychach. Ponadto pracował jako lekarz Urzędu Ubogich i lekarz kolejowy. Angażował się społecznie. M.in. pełnił funkcję sekretarza Towarzystwa Lekarzy Polaków na Śląsku, którego celem było zarówno podnoszenie kwalifikacji zawodowych, jak i działalność społeczno-polityczna. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) ewakuował się na wschód i zginął (wraz z żoną Edytą) w czasie bombardowania Przemyśla 9 IX 1939 r.
GARGAS-GĄSIEWSKA KRYSTYNA TERESA, urodzona 5 X 1958 r. w Borowej, córka Antoniego i Anny z domu Stala. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1977 r. Po maturze studiowała biologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ale ze względów rodzinnych studia te przerwała. W 1987 r. podjęła studia matematyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i ukończyła je w 1991 r. z tytułem magistra matematyki. Od 1985 r. jest nauczycielką matematyki i plastyki w Szkole Podstawowej im. A. Mickiewicza w Borowej. Twórczość plastyczną (rysunki, grafiki) rozpoczęła w czasie studiów w Krakowie. Malarstwem olejnym zajęła się pod koniec lat 80. Tematyką jej prac były wówczas najczęściej urokliwe pejzaże wiejskie z okolic Borowej. Malowała także martwą naturę. W 1990 r. uczestniczyła w wystawie twórczości nieprofesjonalnej z terenu Polski południowo-wschodniej, zorganizowanej przez Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie, a 3 obrazy olejne jej autorstwa znalazły się wśród wybranych i wysłanych na wystawę w Budapeszcie. W kolejnych latach jeszcze kilkakrotnie wystawiała prace w rzeszowskim WDK oraz w Gminnym Ośrodku Kultury w Borowej. Równocześnie prowadziła zajęcia plastyczne z utalentowaną młodzieżą w Borowej, a jej wychowankowie wystawiali swoje prace w w/w WDK. Była jednym z autorów T. 1 książki Borowa – moja Mała Ojczyzna. W 1997 r., po przeprowadzce do Mielca, włączyła się w działalność Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej i odtąd wystawiała prace na dorocznych wystawach Klubu w „Jadernówce”. Założyła też (z mężem Włodzimierzem) własną „Małą Galerię GA-GA” przy ul. A. Mickiewicza 15. Do tematyki prac włączyła pejzaże mieleckiej Starówki, malując je najchętniej akwarelą. W latach 2004-2007 pełniła funkcję prezesa Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera. Współautorka i redaktor opracowania zbiorowego Dwie dekady „Dziewiątki” (Mielec 2005), autorka książki – katalogu Pędzlem, piórem, pasją. Katalog twórców i animatorów kultury Ziemi Mieleckiej (Mielec 2007) oraz cyklu mieleckich akwarelek – pocztówek (2005). Współorganizatorka plenerów i wystaw KŚT TMZM. Brała udział w wystawach zbiorowych, m.in. w Budapeszcie. Wyróżniona Honorową Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Złotą Odznaką Jubileuszową z okazji 40-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (2006). W 2015 r. i 2018 r. brała udział w warsztatach ikonopisania. Współautorka książek: Droga do Łopienki i Listów za Ocean (z mężem – Włodzimierzem Gąsiewskim, 2020). Dokonuje korekty i adiustacji tekstów Włodzimierza Gąsiewskiego.
GARLEWICZ MAREK ANDRZEJ, urodzony 22 XI 1950 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z domu Byczek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (później II LO im. M. Kopernika), matura w 1968 r. Od początku lat 60. trenował piłkę nożną w Stali Mielec. W 1968 r. był kapitanem drużyny juniorów Stali, która wywalczyła brązowy medal Mistrzostw Polski. Powoływano go do szerokiej kadry narodowej juniorów. Wyczynowe uprawianie sportu zakończył z chwilą podjęcia studiów dziennych. Studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1974 r. z tytułem magistra inżyniera chemika. W latach 1974-1993 pracował w WSK Mielec, m.in. na stanowiskach: zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Malarni, Głównego Specjalisty d/s Technicznych Zakładu Lotniczego, kierownika Działu Zaopatrzenia i Kooperacji oraz od 1992 r. dyrektora Zakładu Produkcji Wózka Golfowego. Po restrukturyzacji WSK, w latach 1993-1998 pełnił funkcje prezesa zarządu i dyrektora generalnego firmy „Melex” Sp. z o.o. W 1999 r. zatrudniony został w Zakładach Farmaceutycznych „Colfarm” S.A. na stanowisku kierownika Zakładu w Mielcu, a następnie zastępcy dyrektora. W okresie pracy w WSK opracował szereg wniosków racjonalizatorskich. Należał do SIMP. W latach 80. i 90. był członkiem Zarządu FKS „Stal”. Przeszedł na emeryturę. Z powodzeniem uczestniczył w turniejach brydża sportowego. Zmarł 17 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GARLICKI WOJCIECH (ksiądz), urodzony 31 I 1752 r. w rodzinie szlacheckiej w Michalczowej k/Nowego Sącza. Studia teologiczne odbył na Akademii w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1775 r. i został mianowany proboszczem w Rzochowie. Tam też zmarł w 1789 r.
GARNCARSTWO, rzemiosło znane nad dolną Wisłoką już w czasach prahistorycznych, o czym świadczą wykopaliska z okresu osadnictwa grupy tarnobrzeskiej kultury łużyckiej (1200-300 lat p.n.e.). Zapotrzebowanie miejscowej ludności na naczynia oraz dobry miejscowy surowiec do ich wyrobu były zapewne głównymi czynnikami sprawczymi dalszego rozwoju garncarstwa w Mielcu – osadzie, a następnie mieście. Już w XVI w. powstał oddzielny cech garncarski, co świadczyło o jego liczebności i sile. Pierwszymi znanymi z nazwiska mieleckimi garncarzami byli: Jan Sajek (1574 r.), Bartosz Garncarz (1596 r.), Grzegorz Garncarz (1600 r.) i Katarzyna Grzesiowa (1601 r.). W XVII w. rozwinęło się garncarstwo w Rzochowie, zaś mielecki cech z wolna podupadał, nie wytrzymawszy konkurencji z okolicznymi ośrodkami, m.in. w Miechocinie i Radomyślu Wielkim. Istniał jeszcze w 1852 r., ale w późniejszych latach nie spotyka się pisemnych potwierdzeń jego działalności. Istniały natomiast pojedyncze warsztaty garncarskie (np. w Wojsławiu), lecz i te upadły w czasie I wojny światowej.
GARNCARZ EWA (z domu REC), urodzona 13 X 1959 r. w Mielcu, córka Jana i Janiny z domu Chmielowiec. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1978 r. Studiowała na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek – administracja) UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i w 1982 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1982-1986 pracowała w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako referent, st. referent i inspektor. W 1986 r. przeszła do MPGK w Mielcu na stanowisko st. inspektora ds. kontroli wewnętrznej, a następnie była st. inspektorem ds. ekonomiczno-eksploatacyjnych. Od 1 IV 1991 r. do dziś pracuje w Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu (po przekształceniu od 1 XII 1996 r. – Sp. z o.o.). Początkowo była specjalistą ds. pracowniczych, organizacyjnych i administracji, a od 1 IV 2006 r. członkiem zarządu Spółki. 16 VI 2008 r. powierzono jej funkcję prezesa zarządu MKS Sp. z o.o. w Mielcu. Równolegle kształciła się, kończąc m.in. studia podyplomowe w zakresie prawa pracy na Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie (1994) oraz Studium Przygotowania Pedagogicznego w Politechnice Rzeszowskiej (1999). W 2006 r. uzyskała Certyfikat Kompetencji Zawodowych w Krajowym Transporcie Drogowym w Instytucie Transportu Samochodowego w Warszawie. Od 1997 r. była wykładowcą prawa pracy w Mieleckiej Szkole Biznesu. W 2012 r. została wybrana na członka Rady Nadzorczej Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej (z siedzibą w Warszawie) na kadencję 2012-2015.
GAWEŁ, mieszczanin mielecki, prawdopodobnie pierwszy znany powroźnik mielecki (wykonywał powrozy, liny, postronki, pasy itp.), wzmiankowany w 1617 r. jako członek cechu kowalskiego.
GAWENDO LUCJAN, dr medycyny, przybył do Mielca na początku lat 20. Powierzono mu kierownictwo prowizorycznego szpitala epidemiologicznego i prowadził go do likwidacji w 1923 r. Posiadał prywatny gabinet lekarski przy ul. Zacisze. Jako nauczyciel kontraktowy uczył w gimnazjum higieny. W latach 1928-1931 pełnił funkcję prezesa Komitetu Budowy Lotniska Turystycznego w Mielcu. Był członkiem Koła Przyjaciół Harcerstwa. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Mielcu, a następnie w Radomyślu Wielkim. Do Mielca powrócił w 1944 r. i 1 XII tego roku został wybrany do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Po powstaniu Koła Powiatowego Stronnictwa Demokratycznego (22 I 1945 r.) został jego przewodniczącym. W 1946 r. był inspiratorem założenia Spółdzielni Ogrodniczej. Wyjechał do Izraela i tam zmarł. Daty śmierci nie ustalono.
GAWLAK MAREK, urodzony 18 IX 1972 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Marii z Bierzyńskich. Absolwent Technikum Leśnego w Lesku z maturą w 1992 r. oraz Szkoły Aspirantów PSP w Krakowie w 1994 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1994 r. w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Mielcu. Zajmował kolejno stanowiska: dowódcy zastępu, dyżurnego stanowiska kierowania, młodszego inspektora, inspektora, starszego inspektora, kierownika sekcji, dyżurnego operacyjnego, starszego specjalisty zastępcy naczelnika wydziału i naczelnika wydziału. Równocześnie studiował na Wydziale Ochrony Środowiska w Prywatnej Wyższej Szkole Ochrony Środowiska w Radomiu i w 2002 r. uzyskał tytuł inżyniera, a następnie odbył studia na Wydziale Inżynierii Produkcji (kierunek: inżynieria kształtowania środowiska) Akademii Rolniczej w Lublinie i w 2004 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera. Ponadto w 2017 r. ukończył studia na Wydziale Inżynierii Bezpieczeństwa (kierunek: kierowanie działaniami ratowniczymi) Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. Posiada stopień brygadiera. Udziela się społecznie jako członek Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobryninie oraz członek Automobilklubu Mieleckiego. Wyróżniony m.in.: Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę”, Srebrną i Brązową Odznaka „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego. 17 II 2020 r. został powołany na funkcję zastępcy komendanta PSP w Mielcu. Z końcem lutego 2023 r. przeszedł na emeryturę.
GAWLAS KAZIMIERZ, urodzony 23 VII 1940 r. w Mielcu, syn Antoniego i Marii z domu Kuśnierz. Treningi bokserskie rozpoczął w wieku szkolnym w Stali Mielec. Jako 16-latek należał do krajowej czołówki w tej kategorii wiekowej i był reprezentantem Polski juniorów. Od 1957 r. awansował do drużyny seniorów Stali Mielec i uczestniczył w rozgrywkach II ligi bokserskiej. (Stal należała do czołówki II ligi.) W 1958 r. zdobył w Gdańsku tytuł mistrza Polski juniorów w wadze ciężkiej. W 1959 r., kiedy w związku z kłopotami organizacyjnymi w 1959 r. drużynę Stali Mielec wycofano z rozgrywek II ligi, przeniósł się do ZKS Stal Stalowa Wola, gdzie montowano silny zespół. Tam rozwinął swój talent i należał do krajowej czołówki seniorów. Indywidualnie w 1967 r. wywalczył w Mistrzostwach Polski w Łodzi brązowy medal. Był także dwukrotnie drużynowym mistrzem Polski (1961 r., 1972 r.). W reprezentacji Polski walczył 7 razy: wygrał 5 pojedynków i 2 przegrał. W 1977 r., kiedy przekazano sekcję bokserską Stali Stalowa Wola do Wisłoki Dębica, pełnił w nowym klubie funkcję asystenta trenera Włodzimierza Biela (także byłego zawodnika Stali Mielec) i następnie legendarnego Leszka Drogosza. W 1979 r. został trenerem zespołu Metal Tarnów i wywalczył z nim awans do II ligi. Ukończył Szkołę Społeczno-Prawną we Wrocławiu i podjął pracę w Hucie Stalowa Wola, początkowo w Wydziale Hutniczym, a później jako szef kontroli jakości w kuźni matrycowej. W 1995 r. przeszedł na emeryturę. Pełnił funkcję prezesa Koła Emerytów i Rencistów ZZP Hutnik. Został wybrany na radnego Rady Powiatu Stalowowolskiego. Pracował w Komisji Edukacji, Kultury i Sportu oraz Komisji Budownictwa. Zmarł 21 II 2013 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli.
GAWLIK JÓZEFA (z domu ORŁOWSKA), urodzona 21 XI 1918 r. w Stryju, córka Jana i Katarzyny z Zagrodzkich. W 1934 r. ukończyła Prywatne Seminarium Nauczycielskie w Stryju. Pracowała jako nauczycielka w szkołach powszechnych w Kalnikowie (1935-1936), Strutynie Niżnym (1936-1937) i Podsuchem (1937-1939). W 1938 r. złożyła egzaminy kwalifikacyjne przed Komisją Egzaminacyjną Kuratorium Okręgu Lwowskiego. Od 20 IX 1939 r. do 31 IX 1941 r. pełniła obowiązki nauczycielki w Lisowcach koło Stryja. Po zajęciu Stryja przez wojska niemieckie nauczała na tajnych kompletach, przygotowując młodzież do egzaminów gimnazjalnych z języka polskiego i historii. W 1944 r. wraz z rodziną przeniosła się do Smoczki koło Mielca, gdzie mąż jako leśniczy otrzymał pracę i mieszkanie w leśniczówce. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Smoczce, a w latach 1946-1952 i 1957-1971 była kierownikiem tej placówki i przyczyniła się do jej rozwoju. Doprowadziła do wybudowania nowego budynku dla szkoły przy drodze do Kolbuszowej (później ul. Wolności). Wiele czasu poświęcała też pracy społecznej w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 21 IV 1971 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GAWŁOWICZ JÓZEF, urodzony 7 IV 1942 r. w Rudzie k/Mielca. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), matura w 1959 r. Ukończył Państwową Szkołę Morską w Gdyni (licencjat w 1962 r.) i Wyższą Szkołę Morską w Szczecinie w 1974 r. z tytułem inżyniera nawigatora. Pracował kolejno w: Polskich Liniach Oceanicznych (1962- 1964; asystent i III oficer), Państwowej Szkole Morskiej w Szczecinie (1964-1969; III oficer, II oficer i kierownik praktyk), Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie (1969-1974; II oficer, I oficer, wykładowca), Polskiej Żegludze Morskiej w Szczecinie (1974-1988; I oficer, kapitan), Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie (1988-1991; starszy wykładowca), Kapitanacie Portu Szczecin-Świnoujście (1992; kapitan portu), Urzędzie Morskim w Szczecinie (1993-1994; Dyrektor Naczelny) i Polskiej Żegludze Morskiej (od 1995; kapitan). W latach 1963-1989 był kurierem „Kultury” paryskiej na kraj (najdłuższy staż w Polsce). Od 1987 r. wydawał własne książki: Awantury afrykańskie, Opowieści nawigacyjne, Nawigacja wczoraj i dziś, Awantury u Neptuna, Byłem kurierem Giedroycia i Gejsza z Osaki. Prowadził cykliczne programy o sztuce sakralnej w TV Szczecin („Arka”). Pełni funkcje społeczne – jest dyrektorem generalnym Fundacji „Ratowania Życia na Morzu”i przewodniczącym Grupy Północnej „Stowarzyszenia Przyjaźni Polsko-Saudyjskiej”. Wyróżniony wieloma odznaczeniami oraz dwukrotnie prestiżową „Nagrodą im. Conrada”. W 2002 r. wydał książkę „Biała fregata”. Pełnił funkcje dyrektora Urzędu Morskiego w Szczecinie (2006-2007) i dyrektora Urzędu Morskiego w Słupsku (2007-2008). Jest przewodniczącym Koła Związku Literatów Polskich w Szczecinie. Kolekcjonuje dzieła sztuki. W 2016 r. wydał książkę Morski kurier Giedroycia (Szczecin 2016).
GAWRON FRANCISZEK, urodzony 26 X 1911 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Józefa i Teresy z domu Mazur. W 1930 r. jako ochotnik zgłosił się do służby wojskowej i został skierowany do 6 Pułku Strzelców Podhalańskich w Samborze. Ukończył szkołę podoficerską i otrzymał stopień kaprala. Po zakończeniu służby wojskowej powrócił w rodzinne strony. W 1939 r. został zatrudniony w Zawodowej Straży Pożarnej przy Państwowych Zakładach Lotniczych – Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu. Po najeździe Niemiec na Polskę 1 IX 1939 r. i szybkim posuwaniu się Niemców w kierunku Mielca – na podstawie rozkazu udał się z jednostką ZSP w kierunku wschodnim. Po wejściu wojsk radzieckich na polskie tereny wschodnie został wzięty do niewoli przez Rosjan. W 1941 r. na mocy umowy Sikorski – Stalin został uwolniony i został skierowany do V Dywizji tworzącego się wojska polskiego w Tatiszczewie. Po konflikcie Stalin – Anders i interwencji premiera Churchilla V Dywizja została przeniesiona do Azji. Część żołnierzy udała się do Anglii, gdzie formowano brygadę spadochronową, zaś pozostali, a wśród nich F. Gawron, zostali przerzuceni do Persji. W tej formacji kapral Gawron był dowódcą drużyny i przeszedł cały szlak bojowy: Persja – Palestyna – Syria – Libia – Egipt – Włochy. Brał udział w kampanii włoskiej m.in. w rejonie Monte Cassino, gdzie został ranny, oraz na linii Gotów i tam po raz drugi został ranny. Wyróżniony m.in. Krzyżem Walecznych Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Monte Cassino brytyjskim Defense Medal, Gwiazdą Italii, brytyjskim Medalem za Wojnę i Medalem Wojska Polskiego. Po zakończeniu wojny zamieszkał w angielskim mieście Deavsbury i tam pracował. W 1983 r. powrócił do Polski. Zmarł 9 VI 2001 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Borowej.
GAWRON JAN, urodzony 14 II 1946 r. w Grochowem I, powiat mielecki, syn Józefa i Anny z domu Dulik. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studia na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH w Krakowie ukończył w 1971 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika. W tym samym roku został zatrudniony jako projektant w Biurze Projektów Przemysłu Cementowo-Wapienniczego w Krakowie. W 1980 r. wyjechał do Paryża i pracował w tamtejszych biurach projektów na różnych stanowiskach, ostatnio jako główny projektant. Projektował m.in. piece przemysłowe, przesiewacze górnicze i mieszalniki różnych farb i innych komponentów. Na emeryturę przeszedł w 2012 r.
GAWRON LESZEK ARTUR, urodzony 2 IX 1971 r. w Mielcu, syn Józefa i Bogumiły z domu Zimny. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, matura w 1994 r. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: informatyka i wychowanie techniczne) ukończył w 1999 r. z tytułem magistra. W latach 1989-1997 pracował w firmach handlowych i gastronomicznych, a od 1997 r. jest przedstawicielem regionalnym Przedsiębiorstwa Cukierniczego „Jutrzenka” w Bydgoszczy na teren Polski południowo-wschodniej. Karierę sędziego piłki nożnej rozpoczął w 1989 r. od klas najniższych: C, B i A. W 1991 r. awansował do IV ligi, w 1992 r. – do III ligi, a od 1995 r. był sędzią głównym meczów w II lidze. Od 1998 r. pełni funkcję członka Zarządu Kolegium Sędziów Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie, a od 2000 r. jest zastępcą szefa szkolenia sędziów piłki nożnej Okręgu Podkarpackiego. Przed sezonem 2003/2004 awansował na sędziego I ligi (jako pierwszy sędzia z Mielca). Jako sędzia piłki nożnej sędziował w rozgrywkach szczebla centralnego: mecze ekstraklasowe w latach 2003-2007 i I ligi do 2009 r. Od 2009 r. do 2013 r. sędziował mecze II ligi, a następnie ze względu na wiek zakończył sędziowanie i od następnego sezonu został obserwatorem szczebla centralnego.
GAWROŃSKA MARZENA (z domu HYNEK), urodzona 30 VI 1963 r. w Mielcu, córka Mariana i Marii z domu Gąsior. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1982 r. W latach 1976-1989 tańczyła w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu. Ukończyła Studium Taneczne Centrum Animacji Kultury Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł instruktora tańca – choreografa. Od 1988 r. pracuje jako instruktor tańca i choreograf w Robotniczym Centrum Kultury, przekształconym w 1992 r. na Mielecki Ośrodek Kultury, a następnie Samorządowe Centrum Kultury (od 1998 r.). Jest założycielką i kierownikiem artystycznym Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Feniks” i „Tęczowa Gromada”, które odniosły szereg sukcesów na festiwalach i przeglądach zespołów artystycznych. W latach 1995-1996 była instruktorem i choreografem Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, a od 1998 r. sprawuje opiekę organizacyjną i choreograficzną nad Stowarzyszeniem Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy”. Jest współzałożycielką, opiekunem artystycznym i choreografem klas tanecznych utworzonych w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu w 2006 r., jednych z pierwszych tego typu w kraju. Zorganizowała kolonie artystyczne dla zespołów tanecznych w Słowacji (1994, 1995, 1997), krajach Beneluxu (2005, 2006, 2011) i Bułgarii (2011). Od 2001 r. pełni funkcję dyrektora artystycznego Gali Miss Mielca. Była też choreografem wielu programów artystycznych, m.in. Gali Finałowych Konkursów Queen of Poland 2011r. na Wyspach Kanaryjskich, Foto Models Poland 2011 w Maroko oraz Foto Models Poland 2012 w Egipcie. Od 2021 r. współpracuje z Teatrem Rozmaitości SCK w Mielcu. Opracowała dla niego choreografię do spektakli: Królowa przedmieścia, Teatr Variete i Baw się razem z nami. Odznaczona Medalem „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę.
GAWROŃSKI (GAWRON) JAN JÓZEF (ksiądz), urodzony 15 I 1877 r. w Zwierniku. Studiował teologię w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1900 r. Pracował jako wikary w Szczepanowie i Limanowej oraz w latach 1906-1909 w Mielcu. Później był wikarym w Dąbrowie Tarnowskiej, Nowym Sączu i Mikluszowicach, a w latach 1915-1917 proboszczował w Lipnicy Wielkiej. Zrezygnował z tej funkcji z powodu choroby i w 1917 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 2 IV 1920 r.
GAWRYŚ KRZYSZTOF, urodzony 10 III 1961 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Krystyny z domu Kasza. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1980 r. Poza nauką zajmował się modelarstwem lotniczym. Studia na Politechnice Rzeszowskiej (Wydział Mechaniczny – Lotnictwo) ukończył w 1985 r. z tytułem magistra inżyniera. W czasie studiów grał w III-ligowym zespole piłki ręcznej AZS Politechnika Rzeszów. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) w Mielcu, początkowo jako konstruktor instalacji elektrycznych, a od 1987 r. jako główny konstruktor samolotów M-20 „Mewa” i M-26 „Iskierka”. Autor m.in. wniosku racjonalizatorskiego dotyczącego konstrukcji podwozia M-26 „Iskierka”. W latach 1995-1999 pełnił funkcję kierownika Służby Sprzedaży, a od 1999 r. jest kierownikiem Działu Kooperacji Zagranicznej Polskich Zakładów Lotniczych. Uczestniczył m.in. w pomyślnie zakończonych staraniach o uzyskanie certyfikatów dla M-20 „Mewa” w USA, Niemczech i Australii oraz M-26 „Iskierka” w Polsce i USA, sprzedaży samolotów M-18 „Dromader” oraz nawiązaniu współpracy Polskich Zakładów Lotniczych z firmami zagranicznymi, m.in. BAE SYSTEMS, BOEING, CESSNA i WESTLAND. W latach 2002-2007 pracował w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu jako kierownik Działu Kooperacji Zagranicznej oraz szef Programu Raytheon przy wdrożeniu dla angielskiej firmy BAE SYSTEMS produkcji części i zespołów statecznika, klapy skrzydłowej i drzwi samolotu RAYTHEON HAWKER. W 2007 r. przeszedł na stanowisko głównego konstruktora w firmie SPIROFLEX w Mielcu, produkującej systemy spalinowe i wentylacyjne. Praca w tej firmie zaowocowała zaprojektowaniem i wdrożeniem m.in. obrotowych nasad wentylacyjnych typu „turboflex” (produkt eksportowy firmy), obrotowych nasad wentylacyjnych typu „turboflex MAX” (wzór opatentowany), kominów hybrydowych zbudowanych z wewnętrznych kominów ceramicznych produkcji czeskiej lub niemieckiej i zewnętrznego komina metalowego (projekt opatentowany, otrzymał prestiżową nagrodę „Złoty Instalator”) oraz emaliowanego wkładu kominowego (pierwszy w Polsce taki komin, również wyróżniony nagrodą „Złoty Instalator”).
GAWRYŚ STANISŁAW, urodzony 28 IV 1923 r. w Chorzelowie k/Mielca. 23 IX 1944 r. ochotniczo zgłosił się do Samodzielnego Pułku Zapasowego w Rzeszowie i po przeszkoleniu, m.in. w Przyfrontowej Szkole Oficerskiej w Karczewie, walczył z Niemcami w okolicach Karczewa i o Warszawę, a następnie uczestniczył w defiladzie w wyzwolonej stolicy. W czasie walk o Wał Pomorski dowodził plutonem, a następnie kompanią. Przy zdobywaniu Piły został ranny. Po leczeniu szpitalnym powrócił na front (w stopniu kapitana) i walczył w Berlinie w ostatnich dniach wojny. W latach 1945-1947 brał udział w walkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Inowrocławiu (1947 r.) służył w 5 Brygadzie Budowlanej w Krakowie, a następnie pełnił funkcję zastępcy komendanta powiatowego „Służba Polsce” w Iłży. Do rezerwy przeszedł w 1953 r. W latach 1953-1983 pracował w WSK Mielec jako szef sztabu TOPL i szef Obrony Cywilnej i w 1983 r. przeszedł na emeryturę. Odtąd pracował aktywnie w organizacjach społecznych, m.in. w Lidze Obrony Kraju, PCK, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZboWiD), Związku Inwalidów Wojennych (ZIW; w latach 1972-1978 był wiceprezesem Oddziału Rejonowego) i Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (ZBŻZ), w którym w latach 1987-1997 pełnił funkcję prezesa mieleckiego koła. Był jednym z inspiratorów wmurowania Tablicy Pamiątkowej Żołnierzy WP Poległych za Ojczyznę (1995 r.) i powołania Rady d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych (1997 r). Otrzymał awans do stopnia podpułkownika. Był także radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i ławnikiem Sądu Rejonowego. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami bojowymi, państwowymi i kombatanckimi. Zmarł 7 VI 2000 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GAWRYŚ TADEUSZ, urodzony 1 VIII 1934 r. w Chorzelowie, powiat mielecki, syn Michała i Marii z domu Duszkiewicz. Od 1950 r. pracował w WSK Mielec i uczęszczał do przyzakładowej Zasadniczej Szkoły Mechanicznej. W 1952 r. rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze i po jej ukończeniu w 1955 r. otrzymał stopień podporucznika. W latach 1955-1965 służył w 26 Pułku Piechoty 9 DP i obejmował stanowiska dowódcy plutonu moździerzy, dowódcy plutonu piechoty zmotoryzowanej i dowódcy kompanii. W tym okresie ukończył szkołę średnią i zdał maturę. Od 1965 r. pracował jako wykładowca w Studium Wojskowym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, a następnie w SW WSP w Rzeszowie. Równocześnie ukończył studia magisterskie. W 1979 r. powierzono mu stanowisko kierownika cyklu szkolenia wojskowego w SW WSP w Rzeszowie, a w 1982 r. został awansowany na stopień pułkownika i mianowany zastępcą kierownika SW WSP w Rzeszowie. W 1990 r. przeszedł do rezerwy i zaangażował się w działalność Związku Byłych Oficerów Rezerwy w Rzeszowie. Od 2004 r. zamieszkał w Mielcu i należał do Koła Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 29 V 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GAZDA ALFRED, urodzony 6 VI 1938 r. w Dąbrówce Wielkiej k/Bytomia, syn Bronisława i Julii z domu Glanc. Od 1952 r. trenował piłkę nożną w Polonii Bytom. W 1956 r. występował w jej drużynie juniorów, która zdobyła tytuł wicemistrza Polski, a w 1957 r. awansował do pierwszej drużyny grającej w I lidze. W 1958 r. przeszedł do II-ligowej Stali Mielec i został zatrudniony w mieleckiej WSK. Znacząco przyczynił się do wywalczenia pierwszego w historii klubu awansu do I ligi w 1960 r. W ciągu dwóch sezonów gry Stali w I lidze wystąpił w 38 meczach i strzelił 3 bramki. W mieleckiej drużynie grał do 1970 r. rozgrywając ogółem ponad 270 meczów ligowych i pucharowych. W tym czasie ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę w 1962 r. W latach 1970-1971 był zawodnikiem Wisłoki Dębica, a w latach 1972-1975 pełnił funkcję grającego trenera w Kolbuszowiance. W 1975 r. powrócił do Stali Mielec i pełnił obowiązki: trenera koordynatora szkolenia młodzieży, w sezonie 1976/1977 – II trenera pierwszego zespołu Stali (ówczesnego mistrza Polski) i od IV 1977 r. do VI 1977 r. – I trenera. W 1977 r. ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek: piłka nożna) z tytułem magistra i trenera II klasy. W 1977 r. przeniósł się do Bielska Białej, gdzie otrzymał zatrudnienie w Fabryce Samochodów Małolitrażowych oraz funkcję trenera II-ligowej drużyny BKS Bielsko Biała. Od 1979 r. do 2000 r. pracował w Zakładach Szybowcowych w Bielsku Białej oraz trenował drużynę „Walcowni” Czechowice-Dziedzice i później kilka innych drużyn śląskich, występujące w lidze okręgowej. Od 2000 r. przebywa na emeryturze. Zmarł 26 I 2012 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Bielsku-Białej.
GAZDA IRENA (z domu JAROCHOWSKA), urodzona 26 XI 1944 r. w Podolu, pow. mielecki, córka Stanisława i Władysławy z domu Piskor. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Dębicy z maturą w 1963 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji i Obrotu Towarowego (kierunek ogólno-ekonomiczny) Wyższej Szkoły Ekonomicznej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny) w Krakowie ukończyła w 1970 r. z tytułem magistra ekonomii. Jako studentka udzielała się społecznie w Studenckim Kole Naukowym Ekonomiki i Przemysłu, Międzyuczelnianym Klubie Miłośników Teatru ZSP „Pod Jaszczurami”, Akademickim Związku Sportowym, Spółdzielni Spożywców i później Stowarzyszeniu Absolwentów Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczęła w 1969 r. w Przedsiębiorstwie Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego „Pektowin” w Jaśle na stanowisku starszego referenta ekonomii. W 1972 r. przeniosła się do Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu i jako nauczyciel przedmiotów ekonomicznych pracowała do 1998 r. Systematycznie się dokształcała, kończąc m.in.: pedagogiczny kurs kwalifikacyjny, kurs z zarządzania i marketingu, kurs dla edukatorów z zakresu przedsiębiorczości i komunikacji interpersonalnej oraz kursy przedmiotowo-metodyczne. Angażowała się społecznie, m.in. jako kierownik szkolnych wycieczek i obozów wędrownych. Będąc instruktorem ZHP w stopniu podharcmistrza, wraz ze Szczepem Drużyn Starszoharcerskich „Komputery” w ZST, brała udział w „Operacji Bieszczady 40”. Organizowała imprezy szkolne, prowadziła kronikę ZST. Była współtwórczynią wielu sukcesów dydaktycznych i wychowawczych ZST, m.in. dwukrotnego zdobycia II miejsca w Wojewódzkich Eliminacjach Turnieju Wiedzy o Wynalazczości (1987 r., 1988 r.). Wyróżniona m.in.: Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej III stopnia, Odznaką Chorągwi Walterowskiej, odznaką „Zasłużony Bieszczadom” i odznaką Zasłużony dla WSK „PZL-Mielec”. Zmarła 15 X 1998 r. i została pochowana na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
GAZDA STANISŁAW (ksiądz), urodzony 29 XI 1901 r. w Tuszymie, powiat mielecki, syn Antoniego i Rozalii z domu Barnaś. Uczeń c.k. Gimnazjum w Mielcu w latach 1913-1917, a następnie uczeń c.k. Gimnazjum (1917-1918) i Państwowego I Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie (1918-1921) z maturą w 1921 r. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. 17 VII 1920 r. został przydzielony do 16 Tarnowskiego Pułku Piechoty, a 28 VII 1920 r. przeniesiono go do 64 Grudziądzkiego Pułku Piechoty. 23 VIII 1920 r. został ranny i wzięty do niewoli bolszewickiej. Powrócił z niej 19 XI 1920 r. i w 64 Grudziądzkim Pułku Piechoty został przydzielony do kompani ozdrowieńców, a już 22 XI 1920 r. – bezterminowo urlopowany. W latach 1921-1925 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, a następnie 29 VI 1925 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafii w Grybowie (1925-1928). W tym okresie był katechetą w szkołach w Kąclowej, Siołkowej i Białej Wyżnej, a następnie nauczycielem religii oraz okresowo historii i łaciny w Gimnazjum Koedukacyjnym Towarzystwa Gimnazjum Humanistycznego w Grybowie. 1 I 1929 r. został przeniesiony do parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Tam pracował jako katecheta w Państwowym Gimnazjum II im. Króla Bolesława Chrobrego (1 I – 31 VIII 1929 r.) oraz w Szkole Powszechnej im. J. Kochanowskiego (męskiej) i Szkole Powszechnej im. U. Kochanowskiej (żeńskiej). W 1935 r. wziął udział w wycieczce naukowej do Ziemi Świętej, Palestyny, Egiptu, Grecji i Turcji. W 1938 r. został wyróżniony Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę. Od 1 IX 1939 r. do 31 III 1942 r. był nauczycielem stałym szkół powszechnych w Nowym Sączu. Od IV 1942 r. do 20 I 1945 r. ukrywał się przed aresztowaniem i pracował w szkole w Wytrzeszczce pod zmienionym nazwiskiem J. Wałek. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej powrócił do Nowego Sącza i szkoły powszechnej im. J. Kochanowskiego, gdzie pracował jako nauczyciel religii rzymskokatolickiej. Od 1 IX 1955 r. do 31 VIII 1961 r. był nauczycielem religii w Szkole Podstawowej im. Jadwigi w Nowym Sączu. Po usunięciu religii ze szkół w 1961 r. przeszedł na emeryturę i rezydował w Nowym Sączu. Odznaczony EC i RM. Zmarł 8 XI 1970 r. Pochowany na cmentarzu w Przecławiu, powiat mielecki.
GAZETA MIELECKA, dwutygodnik prywatny, założony i wydawany przez Janusza Czajowskiego w Mielcu. Ukazywał się od 1999 r. i był kontynuacją Mieleckiego Magazynu Gospodarczego „MEGA” (ukazującego się od 1995 r.) i Magazynu Kulturalnego „TIK”. Do końca 2000 r. wydano łącznie 66 numerów tych trzech tytułów. Tematyka publikowanych materiałów podporządkowana jest głównemu celowi gazety: wszechstronnemu promowaniu ziemi mieleckiej (wydarzenia bieżące, gospodarka, oświata, kultura, zdrowie, opieka społeczna, sport i historia). Dystrybucją GM objęty jest powiat mielecki oraz wybrane punkty sprzedaży w woj. podkarpackim i sąsiednich województwach. W nieznanych okolicznościach zawieszono jej wydawanie.
„GAZETKA NSZZ SOLIDARNOŚĆ”, pismo Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. Wydawano je od maja 1996 r. do końca 2000 r. jako miesięcznik, ale niekiedy zdarzały się dłuższe przerwy. Ogółem ukazały się 53 numery, w których poruszano najistotniejsze problemy związkowe. Redagował zespół.
GAZOWA SIEĆ, początki jej tworzenia w Mielcu wiążą się z budową Państwowych Zakładów Lotniczych na terenie Cyranki i osiedla fabrycznego w latach 1938-1939. Wtedy to zbudowano gazociąg od Warzyc, przez Dębicę i Pustków do mieleckiej fabryki, gdzie powstała stacja redukcyjna, a następnie wybudowano odnogę gazociągu do osiedla i tam wykonano drugą stację redukcyjną u podnóża Góry Cyranowskiej (współcześnie przy ul. F. Chopina). Wykonawcą tych prac była firma Pol-Min. Sieć przekazano Zakładom Gazu Ziemnego w Tarnowie, a ten utworzył Nadzór Gazociągów w Mielcu i podporządkował go swojemu Oddziałowi w Sandomierzu. Uruchomienie sieci osiedlowej nastąpiło jednak dopiero w 1940 r., w okresie okupacji hitlerowskiej. W pierwszych latach po II wojnie światowej sieć prawie nie rozwijała się. Dopiero od lat 50. powiększano ją systematycznie wraz z dynamicznie rozwijającym się budownictwem mieszkaniowym wielorodzinnym (wyposażenie mieszkań w instalację gazową stało się standardem). W roku 1967 połączono działalność w zakresie obsługi sieci, stacji gazowych i obsługi odbiorców, którą wykonywały dotąd różne służby komunalne i powołano specjalistyczną jednostkę – Rozdzielnię Gazu Mielec, podległą Tarnowskiemu Okręgowemu Zakładowi Gazowniczemu – Zakładowi Gazowniczemu Rzeszów. Od lat 70. rozpoczęto podłączanie na szeroką skalę budownictwa jednorodzinnego oraz starej zabudowy Mielca (tzw. „Starówki”), a w latach 80. i 90. tworzono kolejne odnogi sieci do nowych osiedli oraz osiedli przyłączonych do Mielca w 1985 r. Dla prawidłowej obsługi dynamicznie rozwijającej się sieci w 1975 r. oddano do użytku nową bazę RG Mielec przy ul. Wojsławskiej 15. Kierownikami RG byli inż. Emilian Sypek (1967-1969) i Kazimierz Soboń (1969-1998), a od 1998 r. funkcję tę pełni mgr inż. Emil Pezda. Długość sieci wynosiła w latach: 1939 – 2,6 km, 1950 – 3,0 km, 1960 – 20,0 km, 1970 – 74,5 km, 1993 – 124 km, 2000 – 140,4 km. W powiecie mieleckim: *2013 r.: długość sieci – 1 008, o km, odbiorcy – 28 400; *2018 r.: długość sieci – 1 067,4 km, odbiorcy – ok. 29 900.
GAŹDZIAK WŁADYSŁAW, urodzony 18 VIII 1931 r. w Sadkowej Górze, syn Stanisława i Heleny z domu Peret. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1951 r. Studia wyższe w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie ukończył w 1954 r. W latach 1955-1960 pracował w WSK Mielec, a w 1960 r. przeniósł się do Przedsiębiorstwa Tuczu Przemysłowego Zwierząt Rzeźnych – Tuczarnia w Maliniu. Tam pełnił również funkcję skarbnika Kółka Rolniczego. W latach 1968-1973 pracował w Oddziale Centrali Nasiennej w Mielcu, m.in. jako zastępca dyrektora. W 1973 r. został powołany na stanowisko naczelnika gminy Borowa i obejmował je do 1990 r. W tym okresie znacząco przyczynił się do rozwoju gminy, a zwłaszcza jej infrastruktury, co doceniono kilkakrotnie w ogólnopolskim konkursie „Gmina Mistrzem Gospodarności”. Był członkiem OSP w rodzinnej Sadkowej Górze, gdzie mieszkał, a także przewodniczącym Zarządu Gminnego OSP w Borowej. Aktywnie działał w innych organizacjach, m.in. w LOK, Kole Łowieckim „Bażant” i Towarzystwie Przyjaciół Gminy Borowa. Po przejściu na rentę w 1990 r. pełnił funkcje radnego Rady Gminnej w Borowej i delegata do Sejmiku Wojewódzkiego w Rzeszowie, a w 1998 r. został radnym Rady Powiatu Mieleckiego. Zrezygnował jednak z tego mandatu na skutek choroby. Zmarł 15 XI 2000 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
GĄDEK ROMAN STANISŁAW, urodzony 15 I 1946 r. w Pacanówce k/Staszowa, syn Jana i Stanisławy z domu Górnicz. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1965 r. Po maturze zamieszkał na stałe w Mielcu. Przez cały okres pracy zawodowej (1965-1999) zatrudniony był w WSK „PZL-Mielec” jako technolog na Wydziale Głównego Metalurga, w Dziale Chemicznym. W latach 70. opracował i zgłosił kilka wniosków racjonalizatorskich, spośród których wniosek dotyczący zmiany sposobu malowania odlewów aluminiowych na częściach silnika (SW) przyniósł po wdrożeniu duże oszczędności, a jego twórca został wpisany na elitarną listę „Racjonalizatorów milionerów”. Był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK „PZL-Mielec” i Zakładowego Koła SIMP. W latach 60. i 70. działał społecznie w Komisji Młodzieżowej przy Radzie Zakładowej WSK. Od 1999 r. otrzymywał świadczenia przedemerytalne.
GĄSIEWSKI DAMIAN, urodzony 3 III 1981 r. w Mielcu, syn Włodzimierza i Krystyny z domu Gargas. Ukończył Studium Promocji i Reklamy w Wyższej Szkole Promocji w Warszawie – Filia w Rzeszowie oraz kontynuował studia na tej uczelni. Jest redaktorem naczelnym „Magazynu Prasowego Strefa” w Mielcu. Zajmuje się grafiką komputerową, dziennikarstwem i fotografiką. W Międzynarodowym Konkursie Fotograficznym „Moje Miasto w Obiektywie – Rok 2000” otrzymał III nagrodę. Jest współautorem „Przewodnika Mieleckiego” (Mielec 2002). Część prac fotograficznych prezentował na wystawie „Mielecjana – Mielec i Ziemia Mielecka” w „Galerii Art Studio” w Mielcu (2001). W 2005 r. ukończył studia licencjackie w Wyższej Szkole Promocji w Warszawie. w 2016 r. założył własną firmę: Damian Gąsiewski Studio Wizualne. Pod jej szyldem organizuje lub współorganizuje masowe imprezy sportowo-rekreacyjne. Jedna z tych imprez – „Bieg 80-lecia Stali Mielec”, zorganizowana przy wsparciu prezydenta miasta Mielca Jacka Wiśniewskiego, została wybrana Sportowym Wydarzeniem Roku 2019 w Mielcu w plebiscycie TR „Korso”. Ponadto dużym zainteresowaniem cieszyły się też inne imprezy jak m.in.: Bieg z okazji 80-lecia COP, Ekstremalny Plac Zabaw dla Dzieci, Bieg Hetmana (5 km z przeszkodami terenowymi), Bieg Niepodległości (XI 2019 r.), Rajd Górski na Górce Cyranowskiej, Husquarna Gardner Kryterium Rowerowe (dookoła mieleckiego lotniska). Od 2020 r. odpowiadał w FKS Stal Mielec zasponsoring i działania marketingowe. Od 3 I 2022 r. pełni funkcję dyrektora komunikacji i marketingu klubu piłki nożnej FKS Stal Mielec.
GĄSIEWSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 27 V 1953 r. w Pułtusku, woj. warszawskie, syn Mieczysława i Lidii z domu Ogrodowczyk. Ukończył Technikum Mechaniczne w Pułtusku, maturę zdał w 1973 r. Po maturze pracował przez 2 lata w Powiatowej Spółdzielni Wielobranżowej w Pułtusku, m.in. na stanowisku kierownika administracyjno-gospodarczego, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową. W 1979 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra pedagogiki. W okresie studiów był kierownikiem Studenckiego Klubu Uczelnianego WSP „Bakałarz” oraz prowadził działalność harcerską w Komendzie Chorągwi ZHP w Krakowie. Uczestniczył także w konkursach poetyckich w Studenckim Centrum Kulturalnym „Pod Jaszczurami”, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W latach 1979-1986 pracował w Zbiorczej Szkole Gminnej w Borowej jako nauczyciel, a ponadto w latach 1979-1981 był komendantem Hufca ZHP w Borowej (w stopniu podharcmistrza). W 1986 r. został zatrudniony w I LO im. S. Konarskiego jako nauczyciel przysposobienia obronnego. Od 1980 r. działał w NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty, m.in. jako przewodniczący Komisji Zakładowej w gminie Borowa i wiceprzewodniczący Komisji Rejonowej w Mielcu, a po ponownej rejestracji „Solidarności” w 1989 r. został przewodniczącym Koła w I LO w Mielcu. Udzielał się też w pracy społecznej na rzecz Borowej, gdzie mieszkał. W 1989 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Przyjaciół Gminy Borowa, a w latach 1990-1996 był członkiem i wiceprzewodniczącym Komisji Oświaty i Kultury Rady Gminy. Pracował też w Społecznej Radzie Nadzorczej ZOZ w Mielcu (1992-1996) i Komisji Oświaty Rady Miejskiej w Mielcu (1998-2002). W 1997 r. przeprowadził się z rodziną do Mielca. Równolegle do pracy nauczycielskiej i społecznej przejawiał dużą aktywność twórczą. W 1990 r. rozpoczął wydawanie „Wieści Regionalnych”, pierwszej na ziemi mieleckiej gazety prywatnej. Otrzymała ona w 1992 r. wyróżnienie, a w 1994 r. nagrodę II kategorii IDEE Nowojorskiego Instytutu na rzecz Demokracji w Europie Wschodniej w I i III edycji Ogólnopolskiego Konkursu Prasy Lokalnej. W 1991 r. był współzałożycielem, a do 1993 r. redaktorem Tygodnika Mieleckiego „Korso”. Jako współautor jednego z artykułów uczestniczył w pracach nad 3. tomem Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (1994 r.). Opublikował: przewodnik Powiat mielecki (1999 r., wyróżnienie na VIII Wielobranżowych Targach Mieleckich), zbiory wierszy Jaszczurowe laury (1999 r.), Arytmetyka miłości (2000 r.) i Art. eco (2002) oraz Szopki swojskie (2003) i przewodnik Mieleckie spacery (2000 r.). Jest współautorem Pułtuskiego Almanachu Poezji oraz 1. i 3. tomu wspomnień Borowa – moja Mała Ojczyzna. Pisał artykuły prasowe m.in. do „Głosu Mieleckiego”, „Wizjera Regionalnego”, „Gazety Mieleckiej”, „Nowin” i „Super Nowości”. W 2000 r. eksponował w Mielcu, Grochowem i Chorzelowie własną wystawę fotograficzną „Pamiątki kolonizacji niemieckiej w okolicach Mielca”. Otworzył przy ul. A. Mickiewicza 7 „Galerię Art Studio” (obrazy olejne, grafiki, rzeźby, książki, antyki). W 2003 r. ukończył Studia Podyplomowe (z zakresu dziennikarstwa i komunikacji medialnej) na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. 26 XI 2003 r. wydał (poprzez własną Agencję Wydawniczą „Promocja”) pierwszy numer Ogólnopolskiego Kwartalnika Społeczno-Kulturalnego „Nadwisłocze”. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej (od 2001) i Związku Literatów Polskich (od 2002). Otrzymał m.in. Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i wyróżnienie w konkursie dziennikarskim „Zrozumieć powódź” (2003). Jako właściciel Agencji Wydawniczej „Promocja” w Mielcu był wydawcą i redaktorem naczelnym kwartalnika „Nadwisłocze” (od 2003 r.) i wydawcą rocznika naukowego „Studia Regionalne”. W 2005 r. zainicjował i był współorganizatorem Ogólnopolskiego i Polonijnego Turnieju Poetyckiego „O Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca”. Po studiach doktoranckich na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie w 2008 r. obronił rozprawę Kolonizacja niemiecka na Ziemi Mieleckiej i otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych. Publikacje w latach 2004-2012: Leksykon Ziemi Mieleckiej, Mielec 2006, Kolonizacja niemiecka na Ziemi Mieleckiej. Maszynopis rozprawy doktorskiej, Mielec 2007, Od „Łosia” do „Black Hawka” 70 lat przemysłu lotniczego w Mielcu, Mielec 2008, Gmina Czermin nad Wisłą. Szkic monograficzny, Czermin 2008, Godni pamięci i chwały. Żołnierze Wojska Polskiego polegli w czasie I i II wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej, partyzanci oraz osoby represjonowane w okresie okupacji hitlerowskiej i stalinowskiego terroru. Pochowani na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach lub związani z parafią Gawłuszowice i Ziemią Gawłuszowicką, Gawłuszowice 2009, Kapliczka Drogowców Matki Boskiej Częstochowskiej w parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu przy drodze Mielec-Kolbuszowa, Mielec 2009, Mieleckie Zapiski nr 9-11. Rocznik Ziemi Mieleckiej 2006-2008, Mielec 2009 (redakcja), Z ludu i dla ludu… Ks. Feliks Podgórniak (1901-1985), proboszcz Rzędzianowic – jego parafia i parafianie, Mielec 2010, Inwentarz archiwum Gimnazjum i I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu 1905-2010, Mielec 2010, Lager Mielec, niemieckie obozy wojskowe, pracy przymusowej i zagłady na Ziemi Mieleckiej (mapa z częścią opisową), Mielec 2010, Mielecka gimnazjalna lista katyńska, Mielec 2010, Mieleckie Zapiski nr 12-13. Rocznik Ziemi Mieleckiej 2009-2010, Mielec 2010 (redakcja), W Bogu tylko człowiek tu zwycięża… Działalność religijna, społeczna i patriotyczna ks. dr. Adama Kopycińskiego jako proboszcza parafii Gawłuszowice w latach 1893-1914 – przyczynki biograficzne, Gawłuszowice 2010, Polskie gniazdo. Dwór Przybysz w Izbiskach w dobrach Ossolińskich na Ziemi Mieleckiej, szkic historyczny czasów świetności i upadku, Mielec 2011, Mieleckie Zapiski nr 14. Rocznik Ziemi Mieleckiej 2011, Mielec 2011 (redakcja), Mieleckie Zapiski nr 15-16 Rocznik Ziemi Mieleckiej 2012-2013, Mielec 2013 (redakcja). Poezja i literatura: Trzy dni później, Mielec 2005, Tri dana kasnije (Trzy dni później), tłum. na język serbski, Belgrad 2007. Ponadto autor kilkunastu artykułów w publikacjach naukowych, popularnonaukowych i almanachach poezji oraz kilkuset artykułów w prasie regionalnej. W 2011 r. przeniósł siedzibę Galerii, Antykwariatu i Agencji Wydawniczej „Promocja” do własnego domu przy ul. Sobieskiego 1. Twórczość od 2013 r. – autor książek: Blizna – fakty i sensacje (2013), Leszek Deptuła Marszałek Województwa Podkarpackiego, Poseł na Sejm RP (2014), Ludzie i miejsca pamięci gminy Mielec (2015), Gmina Wadowice Górne historia i współczesność (2016), Szkic historyczny Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu 1893-2018 (2018), Blizna od poligonu rakietowego do Parku Historycznego (2019), Sceny filmowe i życiowe, czyli dzieciństwo na gap w kinie „Narew” (2019), Pamięć i świadomość, mielecka gimnazjalno-licealna lista katyńska (2020), Sprawiedliwi i nie tylko ziemi mieleckiej i okolic (2021), Berek obok synagogi. Wspomnienia i historie dzieci (2022); współautor książek: Droga do Łopienki i Listy za ocean – z żoną Krystyną Gargas Gąsiewską (2020). Ponadto pod jego redakcją i w jego wydawnictwie w 2014 r. przygotowano i wydano Księgę jubileuszową 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu 1964-2014 oraz książkę Eksplorator Regionalny – tom I (2016). Do końca 2021 r. prowadził Agencję Wydawniczą „Promocja” w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, „Złotym Piórem” Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie za tryptyk Trzy dni później oraz nagrodami lokalnymi, tytułem „Nauczyciel Twórca Sukcesu”, tytułem „Honorowy Wiarus” Szefa WSW w Rzeszowie, Złotą Odznaką Jubileuszową 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i Medalem „Sapere Auso” I LO im. St. Konarskiego w Mielcu.
GĄSIOR ADAM WIKTOR, urodzony 19 VI 1948 r. w Lądku Zdroju, syn Stanisława i Stanisławy z domu Klimczak. W 1952 r. przybył z rodzicami do Mielca. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1967 r. Studia na Politechnice Szczecińskiej (Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Transportu Samochodowego) ukończył w 1971 r. i otrzymał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w PTHW w Katowicach, ale po kilku miesiącach przeniósł się do Bytomskiego Przedsiębiorstwa Spedycyjno-Transportowego w Bytomiu i pracował tam do 1980 r. W latach 1980-1981 był pracownikiem Przedsiębiorstwa Transportowego Budownictwa Węglowego w Katowicach, a w latach 1981-1983 prowadził (z bratem Henrykiem) firmę zajmującą się obwoźnym handlem owocami na terenie Śląska. Powrócił do Mielca i z braćmi – Henrykiem i Romanem oraz rodziną Rączków prowadził w latach 1984-1989 działalność rzemieślniczą w ramach Cechu Rzemiosł Różnych (m.in. regenerowano osprzęt dla firm komunikacyjnych i transportowych). Zainicjował powstanie Spółki „R&G”, współtworzył ją i odgrywał znaczącą rolę w jej dynamicznym rozwoju, w latach 1989-1999 był prezesem jej Zarządu, a od 1999 r. prezesem Rady Nadzorczej. Współtworzył szereg firm w Mielcu, dla których „R&G” była „spółką-matką” i głównym udziałowcem, m.in. PT „Centrala”, „East-West Connection”, PZI „Taran”, „R&G Strefa”, „Terminal”, „M&K”, „Joongpol” i „Alcom” – w większości z nich pełnił funkcję prezesa Rady Nadzorczej. Poza pracą udzielał się w społecznie. Był współzałożycielem Mieleckiej Izby Gospodarczej i pierwszym prezesem Zarządu, a następnie prezesem Rady Nadzorczej. Był także pierwszym prezesem Fundacji „Zdrowie i Wiedza” wspierającej przedsięwzięcia pomocowe dla ludzi niepełnosprawnych. Zmarł 8 III 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GĄSIOR FRANCISZEK, urodzony 21 IV 1947 r. w Tarnowie. Absolwent Technikum Mechanicznego w Tarnowie, maturę zdał w 1967 r. Ukończył także Studium Nauczycielskie (kierunek: wychowanie fizyczne) w Tarnowie. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w MDK Tarnów w 1961 r. i grał w tej drużynie do 1970 r. Występował także w młodzieżowej reprezentacji Polski. W 1970 r. został zatrudniony w mieleckiej WSK, zasilił ekstraklasową drużynę Stali Mielec i do 1977 r. był jednym z jej najlepszych zawodników. Wydatnie przyczynił się do zdobycia przez nią Pucharu Polski w 1971 r. i wicemistrzostwa Polski w sezonie 1974/1975. Wielokrotnie powoływany był do pierwszej reprezentacji Polski. Uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich – 1972 w Monachium. Ogółem zagrał w 37 oficjalnych meczach reprezentacji. W 1977 r. powrócił do Tarnowa i grał w II-ligowej Unii do 1982 r. W latach 1983-1984 występował jako grający trener w austriackiej drużynie Raupach Bruck an der Mur. Od 1985 r. trenował seniorów Unii Tarnów, a od 1987 r. grupy młodzieżowe w tym klubie. Zmarł 26 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Tarnowie – Mościcach.
GĄSIOR HENRYK, urodzony 18 I 1954 r. w Mielcu, syn Stanisława i Stanisławy z domu Klimczak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1973 r. W 1978 r. ukończył Akademię Ekonomiczną w Katowicach. Po studiach pracował przez 2 lata w Kopalni Węgla Kamiennego „Szombierki” w Bytomiu. W latach 1981-1983 prowadził (z bratem Adamem) firmę zajmującą się obwoźnym handlem owocami na terenie Ślaska, a od 1984 r., wspólnie z braćmi – Adamem i Romanem oraz rodziną Rączków, prowadził działalność rzemieślniczą (m.in. regenerowano osprzęt dla firm komunikacyjnych i transportowych). W 1989 r. był współtwórcą firmy „R&G” i szefem d/s handlowych. Fachowością i aktywnością zawodową przyczynił się do dynamicznego rozwoju firmy w pierwszych latach jej funkcjonowania. Był też współtwórcą innych mieleckich firm, m.in. „M-K”, „East-West Connection”, PZI „Taran” i „Alcom”. W maju 1992 r. uległ wypadkowi w czasie lotu na lotni. W czasie leczenia powypadkowego, odczuwając bezpośrednio problemy ludzi niepełnosprawnych, założył Fundację „Zdrowie i Wiedza”, która wspierała przedsięwzięcia pomocowe dla ludzi niepełnosprawnych. Zmarł 26 IX 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
GĄSIOR ROMAN, urodzony 18 I 1954 r. w Mielcu, syn Stanisława i Stanisławy Klimczak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Zawodowych MPM w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Transportu Samochodowego Politechniki Szczecińskiej ukończył w 1979 r. z tytułem magistra ekonomii. W latach 1979-1982 pracował w firmie TRANSGÓR w Sosnowcu na stanowisku kierowniczym, a w latach 1983-1986 prowadził działalność prywatną w ramach Wojewódzkiego Zrzeszenia Handlu i Usług w Katowicach. W 1986 r. przeniósł się do Mielca i tu do 1989 r. należał do Cechu Rzemiosł Różnych, prowadząc jako rzemieślnik regenerację części samochodowych. Od 1989 r. jest współwłaścicielem, udziałowcem, członkiem zarządu i rad nadzorczych firm: Rączka & Gąsior Spółka, R&G Sp. z o.o., R&G Plus Sp. z o.o., PZI TARAN, TERMINAL, M&K i Joongpol.
GĄSIOR WŁODZIMIERZ JÓZEF, urodzony 17 VIII 1948 r. w Mielcu, syn Jana i Doroty z domu Zargan. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1967 r. Od 1960 r. trenował piłkę nożną w Stali Mielec. W 1964 r. występował w drużynie juniorów Stali, która wywalczyła wicemistrzostwo Polski. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec, a od 1968 r. stał się podstawowym zawodnikiem III-ligowej Stali. W sposób znaczący przyczynił się do jej kolejnych sukcesów: awansu do II ligi (1969 r.) i I ligi (1970 r.), mistrzostwa Polski (1973 r.), wicemistrzostwa Polski (1975 r.) i drugiego mistrzostwa Polski (1976 r.) oraz udanych startów w Pucharze Lata (1971 – 1. miejsce w grupie) i Pucharze UEFA (1976 r. – wejście do ćwierćfinału). Jako zawodnik mieleckiej Stali rozegrał w I lidze 175 meczów i strzelił 11 bramek. W latach 1970-1971 występował w 7 meczach oficjalnych młodzieżowej reprezentacji Polski. Od 1977 r. grał poza Mielcem w: Stali Stalowa Wola (1978 -1979), Wisłoce Dębica (1979-1980) i amerykańskiej drużynie halowej Horizon Chicago (1980-1981). W 1981 r. ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek: piłka nożna) z tytułami: magistra i trenera II klasy, a następnie podjął pracę trenerską z najmłodszymi grupami piłkarskimi w Stali Mielec. W 1983 r. został asystentem trenera I drużyny Stali (II liga), a w 1984 r. pierwszym trenerem. W 1985 r. awansował z zespołem do I ligi i prowadził go w rundzie jesiennej sezonu 1985/1986. Ponownie wrócił do zespołu w 1987 r. i w 1988 r. wprowadził go po raz drugi do ekstraklasy. Od 1992 r. prowadził zespoły poza Mielcem: Hetman Zamość (1992 r. – awans do II ligi), Stal Stalowa Wola (1993-1994 – awans do I ligi-ekstraklasy), Motor Lublin (1994 r. – II liga), Siarka Tarnobrzeg (1994-1996 – awans do I ligi-ekstraklasy), Korona Kielce (1994-1999 – awans do II ligi), KSZO Ostrowiec (1999-2000), Hetman Zamość (2000-2002), ŁKS Łódź (2002). W 2003 r. został trenerem rodzimej IV-ligowej Stali Mielec, a ponadto przez pół roku pełnił obowiązki prezesa klubu. Kariera trenerska w piłce nożnej od 2003 r.: MPK Stal Mielec (2003-2007) – brązowy medal Mistrzostw Polski juniorów starszych w 2006 r., wicemistrzostwo Polski juniorów starszych w 2007 r., Młoda Korona Kielce (2007-2008) – wicemistrzostwo Młodej Ekstraklasy 2007/2008, ekstraklasowa Korona Kielce (2008-2009, 2011-2012). Przed sezonem 2012/2013 objął funkcję trenera III-ligowej drużyny Stali Mielec i po wywalczeniu I miejsca wprowadził ją do II ligi. W 2014 r. zrezygnował z prowadzenia zespołu. Od 23 IV 2015 r. do 11 III 2019 r. był trenerem Siarki Tarnobrzeg. Za szczególne osiągnięcia szkoleniowe został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Tarnobrzega. W czasie rundy wiosennej sezonu 2020/2021, po zwolnieniu trenera Ojrzyńskiego, powierzono mu prowadzenie będącego w kryzysie ekstraklasowego zespołu PGE Stal Mielec i znacząco przyczynił się do utrzymania się w ekstraklasie.
GĄSIOREK ZDZISŁAW, urodzony 23 X 1923 r. w Potoku k/Krosna, syn Stanisława i Marii z domu Szczygieł. W czasie II wojny światowej wstąpił w szeregi Wojska Polskiego (w stopniu chorążego) i brał czynny udział w walkach o Berlin. Po wojnie zdał maturę w Gimnazjum i Liceum w Nisku, a następnie ukończył dwuletni kurs telekomunikacyjny w Krakowie. Podjął pracę w resorcie telekomunikacji na terenie zarządzanym przez Okręg Poczty i Telekomunikacji w Krakowie, początkowo jako technik (Przemyśl, Kraków i Krosno), a później na stanowisku kierownika w OPiT Kraków. W latach 1949-1952 odbył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach i uzyskał tytuł inżyniera elektryka. W 1958 r. otrzymał awans do stopnia podporucznika w korpusie wojsk radiotechnicznych. 1 X 1959 r. został mianowany naczelnikiem Urzędu Telekomunikacyjnego w Mielcu i tu zamieszkał z rodziną. Był jednym z inspiratorów i budowniczych sieci telekomunikacyjnej na terenie Mielca i powiatu mieleckiego, a także budynku Urzędu Poczty i Komunikacji przy ul. H. Sawickiej (aktualnie ul. Jadernych). W związku z rozszerzeniem zasięgu o powiaty: dębicki, tarnobrzeski i niżański oraz kompetencji Rejonowego Urzędu Telekomunikacji w Mielcu został awansowany na stanowisko dyrektora tej instytucji. Wykonywał czynności kontrolerskie, był wykładowcą na kursach z zakresu telekomunikacji. Aktywnie uczestniczył w działalności organizacji społecznych, m.in. LOK, TKKF i TPPR. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Srebrnym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Honorową Odznaką „Za Zasługi dla ZZPŁ” i Srebrną Odznaką TKKF. Zmarł tragicznie w wypadku samochodowym, w czasie pełnienia obowiązków służbowych, w dniu 24 IX 1973 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GĄSIOREK-PAWŁOWSKA MAŁGORZATA NATALIA, urodzona 29 VI 1982 r. w Mielcu, córka Jacka i Lidii z domu Strycharz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2001 r. Uczęszczała do Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Mielcu w klasie gitary. Była także solistką Zespołu Muzyki Dawnej „Hortus Musicus”, prowadzonego przez Tomasza Nowakowskiego. W zespole tym brała udział w wielu przeglądach, festiwalach i koncertach, m.in. w Kaliszu, Bierzwinku i Świeradowie Zdroju. Reprezentowała woj. podkarpackie w części artystycznej na Targach EXPO 2000 w Hanoverze. Jest absolwentką Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunek – animacja kultury) i Wydziału Wokalnego PSM II st. im. W. Żeleńskiego w Krakowie, w klasie Marii Seremet. Od 2003 r. śpiewa pod opieką Krystyny Tyburowskiej – primadonny Opery i Operetki w Krakowie. Występuje u boku wybitnych polskich śpiewaków. W 2006 r. wzięła udział w amerykańskim programie wokalnym „La Musica Liryca” we włoskim mieście Novafeltria, występując w roli Serafiny (jedna z głównych ról) w operze G. Donizettiego „Il Campanello” oraz w licznych koncertach. Studiowała w Konserwatorium im. G. Pucciniego w Pesaro.
GĄSIOROWSKA WINCENTA (z domu Adamska), urodzona 19 VII 1906 r. w Poznaniu, córka Stanisława i Franciszki z Matuszewskich. Studia z zakresu filologii angielskiej odbyła na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1929 r. uczyła w Miejskich Szkołach Handlowych w Poznaniu i Grudziądzu. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkała w Krakowie, Rozwadowie i od 1942 r. w Mielcu. Uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po wojnie pracowała w Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu. We wrześniu 1946 r. wyjechała z Mielca i prawdopodobnie powróciła do rodzinnego Poznania.
GĄSKA ZOFIA (z Solarskich), urodzona 19 II 1949 r. w Baranowie Sandomierskim, córka Władysława i Marii z Rogowskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, matura w 1967 r. W okresie szkolnym należała do ZHP. Treningi lekkoatletyczne (głównie rzuty) rozpoczęła w 1964 r. we Włókniarzu Skopanie. W jego barwach zdobyła złoty medal w pchnięciu kulą na Mistrzostwach Polski w kategorii juniorek. Po maturze przeszła do Wawelu Kraków, zmieniła specjalizację na rzut oszczepem i wywalczyła srebrny medal w tej konkurencji na kolejnych MP juniorów. W 1968 r. została pozyskana przez Stal Mielec i zatrudniona przez WSK na stanowisku specjalisty d/s współpracy z Akademią Medyczną w Krakowie. Startując w barwach Stali zdobyła dwa brązowe medale w rzucie oszczepem na Mistrzostwach Polski seniorów w 1969 r. i 1970 r. Także w 1970 r. ustanowiła rekord życiowy wynikiem 50,95 m. W latach 1966-1972 była reprezentantką Polski w rzucie oszczepem, najpierw w kategorii juniorek, a następnie seniorek. Wielokrotnie zwyciężała w zawodach ligowych oraz mitingach krajowych i międzynarodowych. Z powodu kontuzji musiała jednak zakończyć karierę sportową. Ukończyła Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek: trenersko-nauczycielski). W 1985 r. została mianowana kierownikiem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Miejskiego w Mielcu, a w 1990 r. przeszła do nowo utworzonego Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej na stanowisko kierownika działu. Uzyskała także specjalistyczne wykształcenie w obu dziedzinach, kończąc studia podyplomowe na Uniwersytecie Warszawskim (zakres: samorząd terytorialny i rozwój lokalny) oraz studia podyplomowe organizowane przy Ministerstwie Pracy (specjalizacja: organizacja pomocy społecznej). Udziela się w pracy społecznej jako członek Zarządu Miejskiego Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej oraz od 1998 r. prezes Zarządu Rejonowego Polskiego Czerwonego Krzyża. Wyróżniona odznaczeniami państwowymi i resortowymi, a także medalem „Za Ofiarność i Odwagę” po uratowaniu życia dziecku tonącemu w Wiśle. W 2007 r. przeszła na emeryturę. Od 21 IX 2009 r. do 30 IX 2012 r. pełniła (w wymiarze ¼ etatu) funkcję kierownika Środowiskowego Domu Samopomocy dla Osób z Upośledzeniem Umysłowym.
GĄSOWSKI JERZY OSWALD, urodzony 9 VI 1932 r. w Grudziądzu, syn Stefana i Szarloty z Białeckich. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę wraz z rodziną przeniósł się do Warszawy, a po powstaniu warszawskim został wywieziony z matką do Generalnej Guberni. (Ojca aresztowano i wywieziono do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, gdzie zmarł 1 I 1945 r.) Po wyzwoleniu powrócił do Grudziądza i tam ukończył Gimnazjum Elektryczne oraz Technikum Budowy Maszyn Rolniczych z maturą w 1952 r. W latach 1952-1953 pracował w Pomorskiej Odlewni i Emalierni w Grudziądzu jako technik technolog. Studia na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1957 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. 15 IX 1957 r. podjął pracę w WSK Mielec jako konstruktor, a następnie pracował na stanowiskach: starszego konstruktora, kierownika sekcji, specjalisty d/s przygotowania produkcji, zastępcy kierownika Działu Obróbki Skrawaniem, kierownika Pracowni Konstrukcji Specjalnych Uchwytów i Urządzeń Chłodniczych oraz kierownika Działu Konstrukcji Przyrządów Obróbki Wiórowej. Złożył szereg wniosków racjonalizatorskich. Był współtwórcą wynalazku pt. „Urządzenie do nacinania uzębienia śrubowego na taśmach” (dwukrotnie). Otrzymał tytuł „Mistrza Techniki” WSK „Delta Mielec” za rok 1970. Posiadał stopień podporucznika. Był dobrej klasy brydżystą, grał w drużynie „Owiewka” (ZDK) Mielec. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 17 IX 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GĄSOWSKI PIOTR, urodzony 16 IV 1964 r. w Mielcu, syn Włodzimierza i Niny z Moszczyńskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Heleny Modrzejewskiej w Poznaniu. Studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie ukończył w 1986 r. W latach 1986-1989 występował w Teatrze „Komedia”, a w latach 1989-1994 w „Nowym”. Ważniejsze sztuki teatralne z jego udziałem to: W naszym domu straszy (1987), Cyd (1991), Seans (1992), Iwaszkiewicz (1993), Za co? (1995). Z kabaretem „Tercet czyli kwartet” uczestniczył w programach telewizyjnych „Gala piosenki biesiadnej” i „W oparach absurdu”. W XIII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu w 1992 r. zdobył w duecie z Robertem Rozmusem I nagrodę. Zagrał w wielu filmach, m.in.: Pierścionek z orłem w koronie (1992), 40-latek 20 lat później (1993), Balanga (1993), Bank nie z tej ziemi (1993-1994), Jakub (1993), Kraj świata (1993), Miasto prywatne (1994), Nic śmiesznego (1995), Baśń o Pączkowej (1996), Dom (1996), Ekstradycja 2 (1996), Wezwanie (1996), Billboard (1998), Dom Pirków (1998), Feuerreiter (1998), Liceum czarnej magii (1998), Siedlisko (1998), Złoto dezerterów (1998), Odlotowe wakacje (1999), Pan Tadeusz (1999), Przedwiośnie (2001), Stacja (2001), Szpital na perypetiach (2001-2003), Święta polskie (2002), Daleko od noszy (2003-2008), Psie serce (2003), Pensjonat pod różą (2004), Tango z aniołem (2005), Niania – odc. 38 (2006), Ale się kręci (2006) i Hela w opałach (2006). W 2006 r. prowadził program rozrywkowy Dubidu. W 2005 r. brał udział, w parze z Anną Głogowską, w II edycji „Tańca z gwiazdami”, a od 9 IX 2007 r. prowadzi ten program w TVN. Dubbinguje wiele postaci w filmach zagranicznych. W latach 2007-2011 prowadził telewizyjny program „Taniec z gwiazdami” (TVN). Od X 2012 r. prowadził (z Martą Grycan) w TLC program „Polski turniej wypieków”. Po 2006 r. zagrał w wielu filmach, m.in.: „Świat według Kiepskich” (różne role, 2007-2012), „Zamiana” (prezydent, 2009 r.), „Duch w dom” (Leszek, 2010), „Daleko od noszy 2” (2 role, 2010), „Belcanto” (generał, 2010), „1920. Wojna i miłość” (Lipman, 2011). W drugim dziesięcioleciu XXI w. stał się jednym najbardziej cenionych i najczęściej angażowanych prezenterów telewizyjnych. Prowadził m.in. talk – show „Zakręceni” (2013), „Sylwestrowy Rejs Przebojów” (2014), „Mistrz zakupów” (2015) i „Twoja twarz brzmi znajomo” (od 2014 r. i nadal prowadzi). Zagrał w filmach: *2013 – „Spadkobiercy” (Marchand sztuki); *2014 – „Pod elektrycznymi chmurami” (Boris), „Blondynka” (weterynarz De – De); *2016 – „Powiedz tak” (Tadeusz), „Ojciec Mateusz” (stylista Stefan Bila); *2017 – „Daleko od noszy. Reanimacja” (salowy Czesław Basen), „Dowłatow” (Siemion); *2018 – „Trzecia połowa” (kibic), „Dom pełen życia” (pan Gienio); *2019 – „Futro z misia” (Pierre), „Zasada przyjemności” (Zygmunt Bednarek), *2021 – „Mecenas Porada” (Andrzej Starzyński). Zrealizował też szereg ról w polskim dubbingu. Wydał książkę autobiograficzną „Co mi w życiu nie wyszło” (2017).
GĄSOWSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 23 III 1933 r. w Żyrardowie, syn Teofila i Kazimiery. W latach 1947-1949 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Żyrardowie jako pracownik fizyczny, a w latach 1949-1950 w Państwowych Zakładach Przemysłu Lniarskiego jako tkacz. Ukończył Uniwersyteckie Studia Przygotowawcze przy Politechnice Warszawskiej, zakończone maturą w 1952 r., a następnie studia w Instytutach w Kazaniu i w Moskwie, gdzie uzyskał tytuł magistra nauk technicznych w specjalności: budowa samolotów (1958 r.). W latach 1958-1966 pracował w WSK Mielec jako starszy konstruktor, a następnie pełnił funkcje: zastępcy kierownika Wydziału Start, zastępcy szefa Kontroli Technicznej, kierownika Wydziału Mechanicznego oraz kierownika Działu Studiów i Opracowań Organizacyjnych. Ponadto był nauczycielem w Technikum Mechanicznym – Wydział dla Pracujących w Mielcu. W 1966 r. wyjechał z rodziną do Poznania i został zatrudniony w Zakładach Przemysłu Metalowego H. Cegielski – Poznań na stanowisku zastępcy głównego inżyniera fabryki. W 1970 r. uzyskał na Politechnice Poznańskiej stopień naukowy doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. Wpływ technologii azotowania na stan strukturalny warstwy wierzchniej i odporność na zużycie azotowanej stali 38HMJ. W latach 1970-1972 był dyrektorem technicznym Zjednoczenia Przemysłu Taboru Kolejowego „Tasko”. Od 1973 r. do 2003 r. pracował na Politechnice Poznańskiej, gdzie pełnił funkcje: kierownika Zakładu Pojazdów Szynowych, zastępcy dyrektora i dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Silników Spalinowych oraz prodziekana Wydziału Maszyn Roboczych i Pojazdów. W tym okresie uzyskał habilitację (1982 r.), tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego (1983 r.) i tytuł naukowy profesora zwyczajnego (1991 r.). Ponadto w latach 1975-1988 był konsultantem ds. taboru kolejowego w Zakładach H. Cegielski, a w latach 1982-1985 – konsultantem w Instytucie Gospodarki Magazynowej. Od 1986 r. pracuje w Instytucie Pojazdów Szynowych w Poznaniu na stanowisku profesora i planuje zakończenie pracy na 2022 r. Jego dorobek naukowy stanowi m.in.: ponad 190 publikacji w kraju i za granicą, w tym 24 książki, studia i rozprawy, a także kilkadziesiąt opracowań dla przemysłu. Był promotorem w 15 ukończonych przewodach doktorskich. Pełnił szereg funkcji, m.in. członka rad naukowych wielu uczelni, przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Pojazdów TABOR w Poznaniu, członka Sekcji „Systemy i Środki Transportu” Komitetu Badań Naukowych, wiceprzewodniczącym i członkiem Komitetu Transportu PAN, przewodniczącym Rady Programowej kwartalnika Komitetu PAN „Archiv of Transport”. Od 1976 r. pełni funkcję redaktora naczelnego kwartalnika naukowo – technicznego „Rail Vehicles – Pojazdy Szynowe”. Poza pracą zawodową działał aktywnie w wielu organizacjach, m.in. w SIMP, z uprawnieniami rzeczoznawcy w kilku dziedzinach. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Odznaką Honorową Miasta Poznania i wieloma nagrodami państwowymi, m.in. Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Ministra Edukacji Narodowej. Obdarzony tytułem naukowych akademika Akademii Transportu Rosji (1993 r.). Jego sylwetka naukowa przedstawiona jest m.in. w encyklopedii brytyjskiej Who is Who in Science in Europe i encyklopedii amerykańskiej Who is Who in the World.
GEBEL MIECZYSŁAW, urodzony 19 II 1903 r. w Nowym Targu, syn Władysława i Anny. Tam też kształcił się w zawodzie stolarza. Do Mielca przyjechał w 1938 r. i uczestniczył w budowie wytwórni samolotów, a następnie pracował w niej do 1950 r. (także w czasie okupacji hitlerowskiej). W 1945 r. został desygnowany przez PPS do Zarządu Miejskiego w Mielcu, a w latach 1950-1951 sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W 1951 r. został zatrudniony na stanowisku mistrza w Mieleckich Zakładach Przemysłu Terenowego – Stolarnia w Rzemieniu. W 1968 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 VII 1969 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GEMBAL PIOTR, urodzony 10 III 1975 r. w Mielcu, syn Jana i Marty z domu Siudym. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1994 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 2000 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. W latach 2000-2001 odbył staż podyplomowy w Szpitalu Powiatowym w Mielcu, a następnie został zatrudniony w Oddziale Chirurgii tego szpitala. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania systemem ochrony zdrowia w Filii UMCS Lublin w Rzeszowie. W styczniu 2008 r. obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Medycznym w Lublinie (tytuł pracy: Porównanie jakości życia oraz wybranych parametrów klinicznych u chorych po cholecystektomiach klasycznych i laparoskopowych leczonych w Oddziale Chirurgii Ogólnej w Mielcu w latach 2005-2007, promotor dr hab. nauk med. Tomasz Zubilewicz) i otrzymał tytuł doktora nauk medycznych, a w listopadzie tego roku uzyskał specjalizację z zakresu chirurgii ogólnej. Od listopada 2011 r. realizuje program specjalizacji z zakresu chirurgii naczyniowej pod kierunkiem prof. dr hab. nauk med. Tomasza Zubilewicza. W 2012 r. przeszedł do pracy w Oddziale Chirurgii Naczyniowej Szpitala Powiatowego w Mielcu. Prowadzi Chirurgiczną Praktykę Lekarską. Uzyskał specjalizację w zakresie chirurgii naczyniowej (Lublin, prof. T. Zubilewicz, XI 2014 r.). Od I 2015 r. pełnił funkcję zastępcy ordynatora, a następnie został ordynatorem Oddziału Chirurgii Naczyniowej w mieleckim Szpitalu Powiatowym.
GENERALNE GUBERNATORSTWO (GG), nazwa niemiecka: Genealgouvernemet, jednostka administracyjna utworzona przez Niemców 12 X 1939 r. na terenie okupowanej Polski południowo-wschodniej (województwa: kieleckie, krakowskie i lubelskie oraz część lwowskiego, łódzkiego i warszawskiego). Stolicą GG został Kraków. Obszar podzielono na 4 okręgi (dystrykty): krakowski, lubelski, radomski i warszawski, a te na 63 powiaty. Mielec znalazł się w powiecie dębickim, wchodzącym w skład dystryktu krakowskiego. Po zagarnięciu w 1941 r. byłych polskich ziem wschodnich (okupowanych przez ZSRR od września 1939 r.) Niemcy utworzyli piąty dystrykt – galicyjski. Niemcy wyznaczyli GG rolę producenta żywności, zagłębia surowcowego i źródła taniej siły roboczej. Realizując tę politykę, przejęto wszystkie polskie fabryki i przestawiono ich produkcję na potrzeby III Rzeszy, niszczono wszelkie formy polskiego życia kulturalnego, więziono lub mordowano inteligencję, wywożono polską młodzież do Niemiec do niewolniczych robót fizycznych, planowo likwidowano ludność żydowską i bezwzględnie rozprawiano się z podejrzanymi o udział w ruchu oporu. Przeciwdziałając temu, Polacy zorganizowali silny ruch oporu (ZWZ-AK, BCH, AL i GL), który przeprowadził szereg udanych akcji zbrojnych, dywersyjnych i sabotażowych. Od 1943 r., po kontrofensywie wojsk radzieckich, wspomaganych m.in. przez polskie wojsko i partyzantkę, obszar GG systematycznie się zmniejszał. (Ziemia mielecka była wyzwalana w okresie od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r.) Ostatnie posiedzenie rządu GG odbyło się na Wawelu 17 I 1945 r., a po jego ewakuacji GG przestało istnieć.
GEOGRAFICZNE I GEOLOGICZNE BADANIA, prowadzone były na terenie Kotliny Sandomierskiej, w obrębie której znajduje się Mielec, od ostatniego dwudziestolecia XIX w. Ich rezultaty opublikowali m.in.: E. Tietze (Beitrage zur Geologie von Galizien, 1883 r.), E. Hołowkowicz (Obrazy fizjograficzne Galicji, 1886), A. Rehman (Dolne dorzecze Sanu badane pod względem postaci, budowy i rozwoju gleby, 1891). W XX w. prowadzili badania i przedstawili ich wyniki A. M. Łomnicki (tekst w Atlasie Geologicznym Galicji, a w nim m.in. mapa geologiczna Mielec i Majdan w zeszycie XV, 1903) i E. Romer (Wstęp do fizjografii powiatu mieleckiego miał rozpoczynać monografię powiatu mieleckiego, ale po rezygnacji z jej wydania ukazał się w numerze 36 „Kosmosu” we Lwowie, 1911), K. Konior (Z badań nad czwartorzędem przedgórza karpackiego między Tarnowem a Dębicą, 1936). W okresie międzywojennym prawdopodobnie nie prowadzono poważniejszych badań w opisywanych dziedzinach. Po II wojnie światowej wiele cennej wiedzy dostarczyły badania i publikacje: K. Koniora (Geologia okolic Tarnowa, 1946), M. Klimaszewskiego (Polskie Karpaty Zachodnie w okresie dyluwialnym, 1948), S. Witka (Wydmy wschodniej części Kotliny Sandomierskiej między Mielcem a Przyłękiem, 1960), A. Tokarskiego (Stratygrafia Niwisk, 1962), K. Mamakowej (Roślinność Kotliny Sandomierskiej w późnym glacjale i holocenie, 1962), W. Parachoniaka (Mioceńskie utwory piroklastyczne przedgórza Karpat środkowych, 1963), Z. Obuchowicza (Budowa geologiczna przedgórza Karpat środkowych, 1963), A. Bożym-Rogalskiej (Rzeźba podczwartorzędowa Kotliny Sandomierskiej, 1964), E. Mycielskiej-Dowgiałło (Rozwój geomorfologiczny południowo-wschodniej części Wyżyny Sandomierskiej w górnym miocenie i pliocenie, 1965), A. Środonia (O florach kopalnych w terasach dolin karpackich, 1965), S. Witka (Obtoczenie i matowość ziaren piasków wydmowych Kotliny Sandomierskiej, 1966), M. Klimaszewskiego (Polskie Karpaty Zachodnie w okresie czwartorzędowym, 1967), J. Buraczyńskiego i J. Wojtanowicza (Rozwój doliny Wisły i Sanu w czwartorzędzie w północnej części Niziny Sandomierskiej, 1968), W. Laskowskiej-Wysoczańskiej (Stratygrafia czwartorzędu i paleogeomorfologia Niziny Sandomierskiej i Przedgórza Karpat rejonu rzeszowskiego, 1971), L. Starkela (Kotlina Sandomierska. Geomorfologia Polski t. 1, 1972) i R. Neya (Zarys paleografii i rozwoju litologiczno-facjalnego utworów miocenu zapadliska przedkarpackiego, 1974).
GEOGRAFICZNE POŁOŻENIE, Mielec leży w Polsce południowo-wschodniej, w środkowej części Kotliny Sandomierskiej, nad rzeką Wisłoką, prawym dopływem Wisły. Zajmuje powierzchnię ok. 47 km2. Rozciąga się od 21023’50’’(zakole Wisłoki) do 21034’23’’ (Łuże) długości geograficznej wschodniej i od 50013’50’’ (Rzochów) do 50019’51’’ (lotnisko) szerokości geograficznej północnej. Najwyższym punktem jest wzniesienie na Porębach Rzochowskich (189 m n.p.m.), a najniższym – północno-zachodnia część lotniska (165 m n.p.m.).
GEOLOGICZNA BUDOWA, teren Mielca znajduje się w obrębie jednostki geologicznej „Zapadlisko Podkarpackie”, wytworzonej od strony północnej przez piętrzące się i nasuwające od południa góry Karpaty. Powstałe zapadlisko zostało zalane przez morze od strony południowo-zachodniej w okresie tortonu. Osady, które powstały w morzu, zepchnęły go w kierunku południowo-wschodnim. Powtórne zalanie nastąpiło w okresie miocenu (ok. 23 mln lat temu) od strony południowo-wschodniej i w tym kierunku zostało powtórnie zepchnięte po wytworzeniu się kolejnych osadów. Najstarszymi skałami, będącymi podłożem zapadliska, powstałymi w prekambrze (najstarszej erze dziejów Ziemi, ok. 4,6 – 1,9 mld lat temu), są frylity (słabo zmetamorfizowane łupki ilaste). Miąższość tych utworów wynosi około 8 500 m. Na nich leżą utwory dewonu (395 – 345 lat temu): zlepieńce, jasne piaskowce (miąższość około 140 m), zielone i czerwone mułowce (miąższość ok. 100 m) przewarstwione jasnymi piaskowcami, drobnokrystaliczne dolomity zielonawoszare, krystaliczne wapienie i brakcje wapienne oraz warstwa pstrych mułowców (miąższość około 20 m). Następną warstwę stanowią utwory dolnego karbonu (345 – 280 mln lat temu): zielone i czerwone mułowce oraz łupki (miąższość ok. 40 m), pstre mułowce, dolomity i wapienie (miąższość ok. 300 m) oraz czarne mułowce przewarstwione piaskowcami (miąższość ok. 80 m). W okresie triasu (230 – 195 mln lat temu), w czasie transgresji morskiej powstały warstwy piaskowców pstrych, czerwonych i zielonych, mułowców, iłów pstrych, żółtawych dolomitów, margli dolomitycznych i wapieni (miąższość ok. 90 – 180 m), wapnia muszlowego (miąższość ok. 70 – 170 m), czerwonych i ciemnoszarych mułowców oraz iłowców (miąższość ok. 93 – 162 m). Kolejne warstwy wykształcone zostały w okresie jury (195 – 140 mln lat temu). Są to głównie wapienie różnego rodzaju (miąższość ok. 500 m). W neogenie, obejmującym miocen i pliocen (23 – 1,8 mln lat temu) wytworzyły się piaski i piaskowce różnoziarniste, margle zielone, czarne iły przewarstwione anhydrytami, ciemnoszare iły margliste (miąższość ok. 60 m), tufity (popioły wulkaniczne), mułowce ciemnoszare (miąższość ok. 750 m) oraz różne osady morskie: iły, łupki i mułowce z warstwami piaskowców. Okres czwartorzędu, dzielącego się na dwie epoki: plejstocen (epoka lodowcowa) i holocen (epoka polodowcowa), trwającego od ok. 1,8 mln lat temu do naszych czasów, wykształcił gliny morenowe z głazami narzutowymi, piaski wydmowe, żwiry, piaski i namuły.
„GEPARD”, samochód dwumiejscowy, kabriolet z karoserią stylizowaną na modę lat 30. XX w. Jego projekt opracowali Jan Borowski i Zbysław Szwaj. Prace nad prototypem rozpoczęto w 1984 r., a ukończono w 1989 r. Samochód prezentowano m.in. na Targach w Poznaniu i wielu imprezach plenerowych na terenie Polski, najczęściej w Mielcu, a także za granicą (Szwecja). Do jego produkcji powołano w 1992 r. Oddział Prototypowo-Produkcyjny w WSK „PZL-Mielec”, przekształcony w 1993 r. w Fabrykę Samochodów „Gepard”, Sp. z o.o. w Mielcu. W rezultacie prac nad prototypem, mających na celu osiągnięcie jak najwyższej jakości i najbardziej korzystnych parametrów – w 1995 r. samochód charakteryzował się m.in. następującymi danymi technicznymi: silnik rovera o pojemności 3,9 l, masa całkowita – 1150 kg, rozstaw osi – 2500 mm, rozstaw kół przednich – 1398 mm, rozstaw kół tylnych – 1410 mm, długość – 3950 mm, szerokość – 1615 mm, wysokość – 1245 mm, prędkość maksymalna – 210 km/h, prędkość 100 km/h – 6 sekund, średnie zużycie paliwa – 12 l/100 km, pojemność zbiornika – 65 l, napęd na tylne koła, zawieszenie przednie i tylne niezależne, układ hamulcowy dwuobwodowy, hamulce tarczowe z przodu i z tyłu.
„GEPARD” (FABRYKA SAMOCHODÓW „GEPARD”) Sp. z o.o., powstała w 1993 r. w ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec”, na bazie istniejącego od sierpnia 1992 r. Oddziału Prototypowo-Produkcyjnego Samochodu „Gepard”. Jej podstawowym produktem miał być ekskluzywny samochód dwumiejscowy – kabriolet z karoserią stylizowaną na modę z lat 30. Mimo wielu pozytywnych opinii i uznania dla zalet wykonanego prototypu, produkcja „Geparda” nie rozwinęła się na szerszą skalę. W latach 1995-1997 produkowano natomiast części do innego samochodu retro „Cobra” (stylizowanego na modę lat 60. XX w.) dla amerykańskiej firmy „Kirkham Enineering and Sales” z Pravo w stanie Utah. W 1998 r. fabryka zakończyła działalność, a produkcję części do „Cobry” przejęła inna firma działająca w ramach SSE „EURO-PARK Mielec”.
GEREŁO LIDIA ANNA (z domu FITKOWSKA), urodzona 1 V 1974 r. w Mielcu, córka Henryka i Marii z domu Szelest. Absolwentka Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1993 r. i tytułem technika ekonomisty. Studiowała na Wydziale Ekonomicznym Akademii Rolniczej im. H. Kołłątaja w Krakowie i w 1999 r. uzyskała tytuł magistra. Od 1 IX 2000 r. rozpoczęła pracę jako nauczyciel w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Mielcu (później Zespół Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego). Ukończyła: kurs kwalifikacyjny pedagogiczny w Małopolskim Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie (2001 r.), studia podyplomowe „Biologia z elementami ochrony środowiska” na Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach (2003 r.), studia podyplomowe „Zarządzanie oświatą i przedsiębiorczość” w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2004 r.) Od 1 IX 2007 r. pełniła funkcję kierownika szkolenia praktycznego. W tej roli m.in. organizowała praktyki zawodowe i staże uczniowskie, przeprowadzała egzaminy potwierdzające kwalifikacje w zawodzie, współpracowała z ośrodkami egzaminacyjnymi i Okręgową Komisja Egzaminacyjną w Krakowie. Jest egzaminatorem biologii OKE Kraków. Ukończyła szkolenie dla osób prowadzących egzaminy w formie elektronicznej oraz kurs „Profesjonalny kierownik szkolenia praktycznego”. Wielokrotnie wyróżniana nagrodami dyrektora szkoły. Od 1 III 2019 r. pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu.
GESING FRANCISZEK, urodzony 18 I 1904 r. w Schonanger (Orłów) k/Mielca, syn Romana (jednego z organizatorów ruchu ludowego w powiecie mieleckim) i Józefy z domu Wertz. Uczeń Państwowego Gimnazjum w Mielcu, a następnie Państwowego Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, matura w 1927 r. Studiował początkowo na Politechnice Lwowskiej (1928-1931), ale przerwał studia z powodu trudnej sytuacji materialnej i dopiero po kilku latach ponownie rozpoczął studia, ale tym razem na Wydziale Prawno- Ekonomicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i ukończył je w 1937 r. z tytułem magistra prawa i ekonomii. W latach 20. i 30. był aktywnym działaczem ZMW RP i członkiem Stronnictwa Ludowego. W latach 1930-1935 pracował w sekretariacie Wojewódzkiego Zarządu ZMW RP we Lwowie, a w latach 1935-1939 był rewidentem w Okręgowym Związku Spółdzielni Rolniczych i Zarobkowo-Gospodarczych we Lwowie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako księgowy w Jarosławiu, a w latach 1943-1944 wszedł do tamtejszego konspiracyjnego Powiatowego Kierownictwa Ruchu Ludowego. W 1946 r. przeprowadził się do Krakowa i został zatrudniony w Centralnej Kasie Spółek Rolniczych na stanowisku prokurenta. Kolejnymi miejscami jego pracy były: Bank Gospodarstwa Spółdzielczego (inspektor w latach 1946-1949), Bank Komunalny (wicedyrektor w latach 1949-1951), Bank Narodowy (kierownik wydziału w 1952 r.) i Wydawnictwo Literackie (kierownik planowania w latach 1953-1956). Prowadził ożywioną działalność polityczną w Polskim Stronnictwie Ludowym (1945-1949), a następnie w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym i z jego ramienia pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji. W latach 1945-1964 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie, a w latach 1947-1952, 1957- 1972 i 1976-1980 – posłem na Sejm PRL, zaś w latach 1965-1969 i 1971-1972 pełnił funkcję członka Rady Państwa. W 1962 r. został wybrany do Prezydium Naczelnego Komitetu ZSL. W latach 1971-1973 był wiceprezesem NK ZSL, a w latach 1962-1971 – prezesem Centralnego Zarządu Kółek Rolniczych. Wyróżniony Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 14 II 1982 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
GESING JAN, urodzony 6 VII 1891 r. w Mielcu, syn Filipa i Agnieszki ze Snopkowskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu i Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie, maturę zdał w 1913 r. W mieleckim gimnazjum należał do samokształceniowego „Koła Meraka” (tak nazywał się jeden z członków koła) oraz do konspiracyjnych organizacji niepodległościowych, posługując się pseudonimem „Błysk”. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Wybuch wojny światowej spowodował, że 1 VIII 1914 r. został wcielony do c.k. armii austriackiej i skierowany do służby sanitarnej. Ukończył roczny kurs medyczny i został mianowany lekarzem w 56 pułku piechoty. Brał udział w walkach na froncie rosyjskim i włoskim. Wiosną 1918 r. powrócił do Mielca i zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. Przez pewien czas pełnił funkcję adiutanta w Dowództwie Powiatu Wojskowego w Mielcu (XI 1918 – III 1919). W kolejnych latach służył w Wojsku Polskim, m.in. w Dowództwie Okręgu Wojskowego w Rzeszowie, Szkole Lotniczej w Dęblinie (naczelny lekarz), Czołówce Sanitarnej (naczelny lekarz) i 2 Pułku Ułanów (naczelny lekarz). W 1921 r. rozpoczął wyższe studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał specjalizację skórno-weneryczną. Do 1928 r. pracował w służbie medycznej Wojska Polskiego, m.in. jako ordynator Szpitala Okręgowego we Lwowie. Posiadał stopień kapitana. W 1928 r. przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Warszawie. Wyróżniony m.in. Medalem Niepodległości, Wojskowym Krzyżem Karola (odznaczenie austriackie) i Srebrnym Krzyżem Waleczności. W latach 30. przeniósł się do Radomyśla nad Sanem i tam zmarł 25 IX 1936 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Radomyślu nad Sanem.
GESING JAN, urodzony 5 XII 1895 r. w Jaślanach, pow. mielecki, syn Walentego i Franciszki z domu Michno. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. Należał do konspiracyjnych gimnazjalnych organizacji niepodległościowych. Był jednym z wyróżniających się piłkarzy powstałej w 1909 r. drużyny Pogoń Mielec. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do służby wojskowej i został skierowany do 3 szwadronu ułanów 2 pułku piechoty. Uczestniczył w kampaniach: karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej i wołyńskiej. Pod koniec 1916 r. leczył się w szpitalu w Mińsku Mazowieckim, a od marca do maja 1917 r. ukończył szkołę oficerską w Opawie i został awansowany na stopień chorążego. Po kryzysie przysięgowym został przeniesiony do c.k. armii austriackiej. W 40 pułku piechoty i następnie w 110 pułku piechoty brał udział w walkach na frontach rosyjskim i włoskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w Wojsku Polskim i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został odznaczony Krzyżem i Medalem Niepodległości. Po demobilizacji w grudniu 1920 r. powrócił w rodzinne strony. Przez pewien czas przebywał w Mielcu, m.in. uczestniczył w organizacji drużyny piłkarskiej Kruki Mielec i był jednym z jej czołowych zawodników. Wkrótce jednak udało mu się otrzymać posadę urzędnika kolejowego w Trzebini i opuścił Mielec. W latach 20. pracował jako urzędnik kolejowy w Krakowie. Dalsze losy nieznane.
GESING JAN, urodzony 27 IV 1923 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z domu Leyko. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu, małą maturę zdał w 1939 r. Dalszą naukę w liceum przerwał wybuch wojny we wrześniu 1939 r, Uczestniczył w tajnych kompletach i w 1946 r. zdał maturę. Studia na Wydziale Elektro-Mechanicznym AGH w Krakowie ukończył w 1952 r. z tytułami inżyniera elektromechanika hutniczego i magistra nauk technicznych. W czasie studiów odbył służbę wojskową. W latach 1951-1959 pracował w Dziale Inwestycji Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Krakowie. Nadzorował m.in. wykonawstwo elektryfikacji linii kolejowej Kraków-Medyka. W 1960 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie objął stanowisko głównego inżyniera inwestycji Dolnośląskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Był m.in. głównym inżynierem elektryfikacji linii kolejowej Wrocław-Jelenia Góra. W tym okresie kilkakrotnie brał udział w ćwiczeniach wojsk kolejowych i w 1985 r. został awansowany na stopień kapitana. W 1988 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 8 VIII 2001 r. Jego prochy pochowano na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
GESING ROMAN, urodzony 23 XII 1903 r. w Schonanger (Orłów) k/Mielca, syn Romana (jednego z organizatorów ruchu ludowego w powiecie mieleckim) i Józefy z domu Wertz. Uczeń Państwowego Gimnazjum w Mielcu, a następnie Państwowego Gimnazjum w Jarosławiu, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1923 r. Po maturze uczył 1 rok w Szkole Powszechnej w Pławie. W latach 1924-1932 studiował (z przerwami) na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej i otrzymał tytuł magistra inżyniera leśnika. W czasie studiów należał do Związku Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej „Posiew” we Lwowie, a w latach 1926-1927 był jego prezesem. Aktywnie uczestniczył także w organizacji kół ZMW „Wici” w powiecie mieleckim oraz brał udział w różnych formach działalności ruchu ludowego, za co był dwukrotnie aresztowany. W 1933 r. został wybrany (na krótko) prezesem Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego w Mielcu. Także w roku 1933 został zatrudniony jako kierownik rewiru tartaków i gospodarstwa rybnego w Zarządzie Lasów Rawskich, a w 1938 r. powierzono mu stanowisko dyrektora technicznego Spółki Akcyjnej “Przemysł Leśny” w Kątach k/Jasła. W czasie okupacji hitlerowskiej, korzystając z możliwości legalnego poruszania się po różnych powiatach (był wówczas nadleśniczym w Żmigrodzie k/Jasła ), aktywnie uczestniczył w organizacji terenowych struktur ruchu oporu (ROCH, BCh). 21 VIII 1942 r. został aresztowany i skierowany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a później więziony był w obozach w Oranienburgu, Sachsenhausen, Buchenwaldzie i Wancleben (oddział obozu w Buchenwaldzie). Przeżył i po powrocie do kraju desygnowany został przez Stronnictwo Ludowe na stanowisko wojewody rzeszowskiego (1945-1947). W kolejnych latach powierzano mu odpowiedzialne funkcje: dyrektora Departamentu Techniki Ministerstwa Leśnictwa (1950-1954), dyrektora Departamentu Lasów w Ministerstwie Leśnictwa (1954-1957), podsekretarza stanu w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (1957-1961) i ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego (1961-1970). Jako szef resortu doprowadził do uporządkowania szeregu problemów gospodarki leśnej i ochrony przyrody. Był też niezwykle aktywny w działalności PSL (później ZSL) i pełnił w nim funkcje: członka Rady Naczelnej (1946-1949), członka Rady Naczelnej i zastępcy członka Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1949-1956), członka Głównej Komisji Rewizyjnej (1956-1959) i członka Naczelnego Komitetu (od 1964 r.). W latach 1947-1952 i 1957-1961 był posłem na Sejm PRL. Nie zapominał nigdy o swojej „Małej Ojczyźnie” – ziemi mieleckiej i wielokrotnie pomagał w załatwianiu jej ważnych problemów. W 1970 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal prowadził aktywny tryb życia. Był wiceprezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju, członkiem Rady Naczelnej i członkiem Prezydium Zarządu Głównego ZBoWiD, prezesem Klubu Oświęcimiaków oraz od maja 1970 r. – sekretarzem generalnym Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. Wyróżniony Orderem Budowniczych Polski Ludowej oraz wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 14 II 1975 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
GETINGER KRYSTIAN, urodzony 29 VIII 1988 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Małgorzaty z domu Bujak. Absolwent Niepublicznego Liceum Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Lato w Mielcu z maturą w 2007 r. Grę w piłkę nożną rozpoczął w FKS Stal Mielec. Występując w drużynie Stali U-19 przyczynił się do zdobycia przez nią brązowego medalu Mistrzostw Polski Juniorów U-19 w 2006 r. i wicemistrzostwa Polski U-19 w 2007 r. W sezonie 2007/2008 przeszedł do Zagłębia Lubin – ówczesnego mistrza Polski, a następnie od wiosny 2009 r. został wypożyczony do Stal Mielec. Przed sezonem 2010/2011 przeszedł do Stali Stalowa Wola (II liga) i w tym zespole grał do końca sezonu 2012/2013. Od sezonu 2013/2014 gra w macierzystej Stali Mielec i jest jednym z jej podstawowych zawodników. Wniósł znaczny wkład w awans Stali do I ligi (2016 r.) i systematyczne poprawianie jej lokat w I lidze (2016/2017 – 10, 2017/2018 – 8, 2018/2019 – 3), a następnie w awans do ekstraklasy (2020 r.) i utrzymanie się w gronie najlepszych polskich zespołów. W 2016 r. ukończył studia I stopnia na Wydziale Wychowania Fizycznego i Turystyki (kierunek: wychowanie fizyczne, specjalność nauczycielska) Wszechnicy Świętokrzyskiej w Kielcach. W plebiscycie Tygodnika Regionalnego Korso został wybrany na „Najlepszego Sportowca Mielca w 2018 r.” Podczas XVIII Gali Piłkarskiej Podkarpacka Nike 2019 został wybrany na Piłkarza Roku 2019 na Podkarpaciu.
GETINGER LEON, urodzony 19 VIII 1955 r. w Mielcu, syn Władysława i Kazimiery z domu Czaja. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1974 r. oraz Technikum Rolniczego Zespołu Szkół Rolniczych w Rzemieniu koło Mielca w 1982 r. Pracę zawodową rozpoczął 1 VIII 1974 r. jako księgowy w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Czerminie w powiecie mieleckim. Z dniem 15 VII 1975 r. został przeniesiony do Urzędu Gminnego w Czerminie na stanowisko inspektora. Od 1 X 1978 r. do 31.03.1979 r. był kierownikiem Spółdzielni Usług Rolniczych w Czerminie, a następnie powołano go na stanowisko sekretarza gminy (1 IV 1979 r. – 30 XI 2006 r.). W wyborach samorządowych w 2006 r. został wybrany na wójta Gminy Czermin 9 (kadencja 2006-2010), a w wyborach w 2010 r. ponownie powierzono mu tę funkcję (kadencja 2010-2014). Jako wójt przyczynia się do dynamicznego rozwoju gminy poprzez realizację szeregu inwestycji i przedsięwzięć oraz pozyskanie nań środków unijnych. Jest to m.in. budowa, modernizacja i remonty dróg i chodników, budowa kanalizacji, rozbudowa kompleksu oświatowego w Czerminie, budowa stadionu i boisk sportowych, tworzenie miejsc rozrywki i wypoczynku dla dzieci i młodzieży oraz przebudowa centrum Czermina z oświetleniem parkowym i sceną na występy artystyczne. Ponadto w latach 2002-2006 był radnym Rady Powiatu Mieleckiego i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W 1974 r. wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej w Czerminie. Wyróżniał się w pracy społecznej, toteż w 1984 r. wybrano go na prezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Czerminie i funkcję tę pełnił do 2009 r. W 1990 r. został wybrany na prezesa Zarządu Oddziału Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Czerminie i nadal sprawuje tę funkcję. Jest także członkiem Zarządu Oddziału Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu. Wniósł znaczący wkład w rozwój bazy i wyposażenia oraz systematyczne szkolenie Ochotniczych Straży Pożarnych na terenie gminy. Brał czynny udział w akcjach powodziowych w 1997 r. i 2010 r., kiedy jako wójt i strażak ochotnik kierował całą akcją powodziową na terenie Gminy Czermin. Organizował ewakuację ludności, zabezpieczenie wyżywienia i noclegów dla ludności ewakuowanej, a następnie przyczynił się do udzielenia pomocy finansowej i rzeczowej dla poszkodowanej ludności. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem „Za Ofiarność” i Medalem Honorowym im. Bolesława Chomicza. W wyborach samorządowych w 2014 r. kolejny raz powierzono mu funkcję wójta gminy Czermin. Po zakończeniu kadencji 2014-2018 zrezygnował z kandydowania na funkcję wójta w kolejnej kadencji.
GEYER & HOSAJA (ZAKŁADY GUMOWE W MIELCU) Sp. z o.o., firma działająca na terenie SSE „EURO-PARK Mielec”, w jej północno-zachodniej części. Zezwolenie na prowadzenie działalności otrzymała 29 IX 1997 r., a produkcję rozpoczęła w maju 1998 r. Specjalizuje się w produkcji wyrobów gumowych, formowych, mieszanek gumowych i bieżników. Produkuje m.in. dywaniki samochodowe, bieżniki na zimno i maty ażurowe, antypoślizgowe nakładki na schody i wycieraczki drzwiowe. Zlokalizowana jest w obiekcie H-19 A w północno-zachodniej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. Firma uzyskała szereg nagród i wyróżnień, m.in. tytuł Laureata Konkursu „Teraz Polska”, wielokrotne wyróżnienie w Konkursie „Gazele Sukcesu” (w tym „SuperGazela” w 2007 r.), wyróżnienie na XV Międzynarodowych Targach Budownictwa Drogowego w Kielcach w 2009 r. (za próg wyspowy „Quartet”), Certyfikat Wiarygodności Biznesowej w 2010 r. i wyróżnienie w Konkursie „Gepardy Sukcesu” w 2011 r.
GĘBICOWA ANTONINA (z domu WOŹNIAK), urodzona 31 V 1899 r. w Mielcu, córka Tomasza i Stefanii z Mazurkiewiczów. Absolwentka Szkoły Wydziałowej w Rzeszowie oraz Seminarium Nauczycielskiego w Krakowie, maturę zdała w 1919 r. W latach 1919-1923 pracowała jako nauczycielka w szkołach w Wojkowie i Wojsławiu. W 1923 r. została zatrudniona w Szkole Powszechnej oraz Prywatnym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Mielcu. Ukończyła w 1924 r. Państwowy Kurs Wychowania Fizycznego w Krakowie i po praktyce uzyskała dyplom nauczyciela szkoły średniej (1927 r.). Od 1924 r. opiekowała się seminaryjną 1 Drużyną Harcerek im. E. Platerówny. Wielokrotnie uczestnicząc w szkoleniach i obozach Komendy Chorągwi Krakowskiej, zdobyła gruntowną wiedzę harcerską. Wyrazem tego było przyznanie jej stopnia harcmistrza (1930 r.). Po rozdzieleniu mieleckiego hufca na męski i żeński (1925 r.) została komendantką Mieleckiego Hufca Harcerek. Była współorganizatorem wielu form działalności harcerskiej, m.in. imprez patriotycznych i obozów letnich. Sama prowadziła od 1927 r. drużynę starszoharcerską „Nasza Gromada”. (W kręgach harcerskich funkcjonowała jako „Druhna Tola”). W 1931 r. wyjechała do Końskich, gdzie została zatrudniona w Komendzie Chorągwi Kielecko-Radomskiej Harcerek. W latach 1932-1939 pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Bł. Kingi w Kielcach. Wyjątkowo aktywnie pracowała ze szkolną drużyną harcerską. W 1938 r. została mianowana komendantką Chorągwi ZHP w Kielcach. W czasie wojny obronnej 1939 r. organizowała harcerską pomoc dla wojska, a w czasie okupacji hitlerowskiej włączyła się w działalność konspiracyjną ZWZ-AK (posiadała pseudonim „Żaba”), m.in. organizowała pomoc dla oddziału majora Hubala, prowadziła tajne nauczanie (wraz z mężem Janem Gębicą – polonistą, którego aresztowano i więziono w obozach), udostępniała mieszkanie na konspiracyjne spotkania. Uczyła też w oficjalnie funkcjonującej Szkole Handlowej w Kielcach. W 1945 r., w obawie przed represjami NKWD przeniosła się do Krakowa. Po powrocie męża z obozu zamieszkała w jego rodzinnym mieście – Bochni, gdzie została zatrudniona w Państwowym Liceum i Gimnazjum Ogólnokształcącym. Od 1 IX 1951 r. przeszła na emeryturę nauczycielską, ale nadal pracowała w szkole jako sekretarka. W 1953 r. podjęła pracę w Bibliotece Pedagogicznej w Bochni i po ukończeniu specjalistycznego kursu w Warszawie została kierownikiem tej placówki. Prowadząc bibliotekę do 1961 r., znacząco przyczyniła się do jej wszechstronnego rozwoju. W tym okresie zafascynowała się esperantem i po ukończeniu specjalistycznego kursu była jego żarliwą popularyzatorką, co nagrodzono godnością Honorowego Członka Zarządu Polskiego Związku Esperantystów. Po śmierci męża (1969 r.) i matki (1970 r., długie lata mieszkały razem) przekazała bogaty księgozbiór bibliotekom, a za sprzedane przedmioty zabytkowe utworzyła fundusz stypendialny im. prof. J. Gębicy w bocheńskim liceum. W 1971 r. zamieszkała w Domu Spokojnej Starości w Krakowie, gdzie również prowadziła żywą działalność (wprowadziła gimnastykę, przyczyniła się do powstania chóru). Nie ustawała w niesieniu pomocy potrzebującym. Zmarła 16 XI 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Bochni przy ul. Orackiej. Uznając jej nieprzeciętne zasługi dla harcerstwa, nieskazitelną postawę obywatelską i codzienny altruizm – Komenda Hufca ZHP w Mielcu przyjęła w 1999 r. imię Antoniny Gębicowej.
GIBAŁA GRZEGORZ, urodzony 17 V 1961 r. w Mielcu, syn Józefa i Kazimiery z domu Bajor. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu i Technikum Mechaniczne w Tarnowie z maturą w 1983 r. Pracę zawodową rozpoczął w Przedsiębiorstwie Państwowym Polmozbyt w Mielcu (1980-1982). W 1983 r. założył własny Zakład Produkcyjno-Usługowy w Mielcu i prowadził go do 1991 r. W 1992 r. założył (wspólnie z braćmi) zakład Familia Gibała S.J. w Podleszanach koło Mielca, produkujący i regenerujący części samochodowe. Od 1984 r. jest członkiem Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowa” w Mielcu. Pełnił w niej funkcje: przewodniczącego Rady Spółdzielni (1995-2000), sekretarza Rady (2000-2004), zastępcy przewodniczącego (2004-2012) oraz członka Rady i członka Komisji Rewizyjnej (1994-1995). Ponadto przez dwie kadencje był członkiem Rady Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie oraz działał w Komitecie Rodzicielskim przy Szkole Podstawowej nr 1 im. prof. Władysława Szafera w Mielcu. Wyróżniony m. in. Honorową Odznaką Rzemiosła i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Oświaty”.
GIELAS ARTUR, urodzony w 1972 r., lekkoatleta FKS Stal Mielec w latach 80., mistrz Polski juniorów w skoku wzwyż w hali (1988 r., Warszawa – 1,97 m), wicemistrz Polski juniorów w skoku wzwyż w (1988 r. – Piła – 1,94 m). Obiektywne czynniki spowodowały, iż przerwał treningi w Stali i powrócił w rodzinne strony (Kieleckie).
GIL DARIUSZ, urodzony 5 X 1962 r. w Chełmnie (woj. kujawsko-pomorskie), syn Romualda i Danuty z domu Babula. Treningi pływackie rozpoczął w Szkole Podstawowej Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu i sekcji pływackiej FKS Stal. Pierwsze medale mistrzostw Polski juniorów zdobył w 1976 r. – brązowy na 200 m stylem dowolnym, a ponadto wywalczył srebrny medal na 400 m st. dow. w czasie Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży. W 1977 r. podjął naukę i treningi w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Raciborzu, ale nadal reprezentował mielecką Stal. Systematycznie poprawiał wyniki i zdobywał kolejne medale indywidualne; 1977 r.: HMP jun. – brązowy na 1500 m st. dow., OSM – srebrny na 400 m dow.; 1978 r.: HMP seniorów – brązowe na 400 m dow. i 1500 m dow., MP sen. – srebrne na 400 m dow. i 1500 m dow. oraz brązowy na 200 m st. dow. W 1978 r. jako pierwszy Polak pokonał dwie granice czasowe: przepłynął 400 m st. dow. poniżej 4 min. (3.58,4) i 1500 m st. dow. poniżej 16 min. (15.43,3). W latach 1978-1984 powoływany był do kadry narodowej seniorów i wielokrotnie reprezentował Polskę, m.in. na Mistrzostwach Świata w Berlinie Zachodnim (1978 r.) i Uniwersjadzie w Bukareszcie. Po kłopotach zdrowotnych (w 1979 r.) w następnych latach znów zdobywał medale; w 1980 r.: HMP sen. – złoty na 1500 m dow. (16.09,25) – był to pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów, MP sen. – złote na 100 m dow. (0.53,73), 200 m dow. (1.56,67) i 400 m dow. (4.03,37); 1981 r.: HMP sen. – złoty na 400 m dow. (3.56,05), srebrny na 200 m dow. (1.53,40) oraz brązowe na 100 m dow. (0.52,91), 200 m mot. (2.05,01) i 1500 m dow. (16.00,41). Ponadto wielokrotnie startował w klubowej sztafecie Stali i zdobył z nią kilkanaście medali. W 1981 r. przeniósł się do Studenckiego Ośrodka Przygotowań Olimpijskich we Wrocławiu, podjął studia w AWF i został zawodnikiem miejscowego WKS Śląsk. Starty w MP w roku 1982 przyniosły mu złoty medal na 400 m st. dow. i srebrny na 200 m st. dow., a w 1983 r. wywalczył w HMP złoty medal na 200 m st. dow. i srebrny na 400 m st. dow. oraz w MP złoty medal na 100 m st. dow. i srebrny na 200 m st. dow. Startował też w Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych. Od 1983 r. kontynuował studia w AWF w Gdańsku i reprezentował barwy tamtejszego AZS. W barwach tego klubu zdobył tytuły akademickiego mistrza Polski na 200 m, 400 m i 1500 m st. dow. W całej karierze wielokrotnie ustanawiał rekordy Polski na dystansach: 200 m, 400 m i 1500 m st. dow., a rekord na 200 m (1.51,8) przetrwał aż 6 lat. Założenie własnej rodziny sprawiło, że w 1985 r. przerwał studia i powrócił do Mielca. Tu pracował jako instruktor pływania, a następnie otworzył własną siłownię, która funkcjonowała w budynku parafialnym parafii Ducha Świętego w Mielcu.
GIMNAZJUM PAŃSTWOWE (GIMNAZJUM I LICEUM IM. STANISŁAWA KONARSKIEGO), pierwsza w historii Mielca szkoła średnia, ośrodek życia kulturalnego i sportowego o wyjątkowym znaczeniu dla Mielca i regionu.
*L a t a 1 9 0 5 – 1 9 1 4 C.k. Gimnazjum Państwowe w Mielcu powstało w 1905 r. na podstawie decyzji Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie, po kilkuletnich intensywnych staraniach mieleckich władz samorządowych, wydatnie wspieranych przez marszałka powiatu Stefana Sękowskiego oraz posłów Franciszka Krempę i hr. Stanisława Reya. Na tymczasową siedzibę szkoły przekazano budynek gminny przy ul. T. Kościuszki. Pierwszym dyrektorem i organizatorem pracy szkoły w roku szkolnym 1905/1906 był Roman Moskwa, grono pedagogiczne liczyło 4 nauczycieli, a do dwóch oddziałów klasy
I uczęszczało 95 uczniów. W związku z rozwojem szkoły (w roku szkolnym 1909/1910 było już 290 uczniów) wynajęto dodatkowe lokale na pomieszczenia lekcyjne w kamienicy Łojczyków i w wikarówce przy ul. T. Kościuszki. Rosła także ilość uczniów z innych miejscowości, toteż w 1907 r. powołano Towarzystwo Bursy Gimnazjalnej im. S. Konarskiego w celu zebrania środków finansowych na budowę bursy. Z inicjatywy katechety gimnazjalnego – ks. Romana Sitki (wyniesionego na ołtarze w 2000 r.) zorganizowano tymczasową bursę w wynajętym domu przy ul. Sandomierskiej. W 1910 r. rozpoczęto budowę własnych obiektów gimnazjalnych na przydzielonym przez gminę terenie przy ul. J. Kilińskiego. Uroczystość oddania do użytku gmachu głównego, sali gimnastycznej i bursy z kaplicą odbyła się 3 XII 1912 r. Wzięli w niej udział m.in.: namiestnik Galicji prof. dr Michał Bobrzyński, wiceprezydent Rady Szkolnej Krajowej dr Ignacy Dembowski i biskup tarnowski ks. dr Leon Wałęga, który dokonał aktu poświęcenia tych obiektów. Kompleks budowli mieleckiego gimnazjum został zgodnie oceniony jako jeden z najpiękniejszych w całej Galicji. Rozwojowi organizacyjnemu szkoły towarzyszyła coraz bogatsza działalność pozalekcyjna. W 1906 r. zorganizowano „Bratnią pomoc” wspomagającą najuboższą młodzież, w 1908 r. utworzono orkiestrę gimnazjalną, w 1910 r. uruchomiono czytelnię dla uczniów, a w 1911 r. powstała drużyna skautowa im. T. Kościuszki. Z inspiracji mieleckiej młodzieży studenckiej uczniowie starszych klas gimnazjalnych tworzyli konspiracyjne organizacje niepodległościowe („Zarzewie”, „Związek Filaretów”, „Organizacja Orła Białego”, „Teka”, „Świt”, „Przebojem” i inne) oraz paramilitarne („Drużyny Strzeleckie”). W roku szkolnym 1912/1913 osiągnięto pełny stan organizacyjny (klasy I-VIII) i odbyły się pierwsze egzaminy maturalne, w których uczestniczyło 30 abiturientów. Do szkoły uczęszczało wówczas 326 uczniów (w tym 14 dziewcząt) w 10. klasach (2 klasy I, 2 klasy II i po 1 klasie III-VIII). Grono pedagogiczne liczyło 22 nauczycieli (zwyczajowo tytułowanych profesorami), a funkcję dyrektora sprawował ks. Roman Sitko.
*L a t a 1 9 1 4 – 1 9 1 8 W okresie od IX 1914 r. do VII 1915 r., kiedy jeden z frontów I wojny światowej przetoczył się kilkakrotnie przez Mielec i okolice, naukę przerwano, a obiekty gimnazjalne zostały zajęte na cele wojskowe. Grupa starszej młodzieży gimnazjalnej (członków szkolnej Drużyny Strzeleckiej) pod dowództwem Stanisława Hyjka udała się do Krakowa na punkt zborny tworzącego się wojska polskiego i walczyła w Legionach Józefa Piłsudskiego. (W czasie I wojny światowej zginęli: 1 nauczyciel – prof. Józef Ziemski i 12 uczniów.) W lipcu 1915 r. wznowiono naukę, wynajmując lokale w prywatnych domach, a w październiku tegoż roku, po odejściu wojska, powrócono do obiektów gimnazjalnych. Odtąd już uczono bez nieplanowanych przerw do zakończenia wojny, ale wojenne problemy i ciężkie położenie ludności sprawiły, że działalność szkoły znacznie osłabła. Rok szkolny 1915/1916 ukończyło zaledwie 223 uczniów, a egzaminy dojrzałości zdawało 15 abiturientów, zaś rok szkolny 1917/1918 ukończyło 225 uczniów, a maturę zdało 8 abiturientów. (Łącznie w czasie wojny szkołę ukończyło 44 absolwentów.) Spośród form pozalekcyjnych pewną aktywność przejawiała tylko drużyna skautowa.
*L a t a 1 9 1 8 – 1 9 3 9 W listopadzie 1918 r., na wieść o odzyskaniu przez Polskę niepodległości, społeczność gimnazjalna przystąpiła do usuwania symboli, napisów i wszelkich innych śladów po austriackim zaborcy, m.in. usunięto z nazwy szkoły litery c.k., zdjęto portrety cesarza Franciszka Józefa i zmodyfikowano godło (orła) na frontonie głównego gmachu. W dniu 11 XI 1918 r. uczestniczono w uroczystym nabożeństwie odprawionym w kościele św. Mateusza z okazji „powstania zjednoczonej Polski”, a 5 XII nauczyciele złożyli przysięgę powstałej Polsce na uroczystości w budynku Rady Powiatowej w Mielcu przy ul. T. Kościuszki. W Odrodzonej Polsce Państwowe Gimnazjum w Mielcu zachowało status organizacyjny, a proponowane przezeń dobre warunki ( bardzo dobra baza, relatywnie niewysokie czesne, kadra nauczycielska z dobrymi kwalifikacjami, dobra opinia o szkole) sprawiły, że liczba uczniów, także z odległych miast i miejscowości, systematycznie rosła. Zanim to jednak nastąpiło – społeczności szkolnej przyszło przeżyć śmierć 9 absolwentów i uczniów, walczących w wojnie polsko- bolszewickiej. (W wojnie tej uczestniczyła grupa nauczycieli, absolwentów i starszych uczniów.) Rok szkolny 1920/1921 ukończyło 280 uczniów, rok szkolny 1924/1925 już 454 uczniów, a rok szkolny 1928/1929 – 504 uczniów. W następnych latach liczba uczniów utrzymywała się na zbliżonym poziomie. Rosła także liczba absolwentów – w rekordowym roku szkolnym 1928/1929 egzaminy maturalne zdało 65 abiturientów. Łącznie w latach 1919-1938 szkoła wykształciła 715 absolwentów. Liczba nauczycieli oscylowała w granicach 20-25 osób. Wywalczona po wielu trudach i ofiarach niepodległość Ojczyzny oraz jej odbudowa ze zniszczeń wojennych wyzwoliły wśród nauczycieli i uczniów aktywność społeczną, która rozwijała się z roku na rok, m.in. w 1918 r. zorganizowano kółko dramatyczne i wystawiono sztukę L. Rydla „Betlejem polskie”, a w roku szkolnym 1920/1921 utworzono „Sodalicję uczniów”. W 1925 r. szkoła przyjęła imię ks. Stanisława Konarskiego. Zawiązał się Komitet Rodzicielski, głównie w celu organizowania pomocy dla ubogiej młodzieży. Spośród form pozalekcyjnych największą aktywność przejawiało harcerstwo, nad którym troskliwą opiekę roztaczali katecheci, nauczyciele i rodzice. Rezultatem wspólnych starań była uroczystość poświęcenia i wręczenia sztandaru Hufcowi Harcerskiemu w dniu 14 VI 1925 r. Znaczący udział w pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły miały: „Sodalicja Mariańska”, „Sodalicja uczennic”, „Krucjata Eucharystyczna”, chór, orkiestra, czytelnia uczniów, Koło Młodzieży LOPP, kółko fizyczno-matematyczne, kółko krajoznawcze, kółko wioślarsko-pływackie, kółko tenisowe i kółko łyżwiarskie. W latach 20. wykształcił się też ramowy kalendarz uroczystości i imprez z okazji świąt i rocznic państwowych. Uroczyście obchodzono rocznice: „wskrzeszenia Polski”, powstania listopadowego, powstania styczniowego i Konstytucji 3 maja. Organizowano też uroczystości ku czci św. Stanisława Kostki – patrona młodzieży i bursy gimnazjalnej oraz z okazji imienin Marszałka Józefa Piłsudskiego. Specjalnymi akademiami uczczono pamięć zmarłego Marszałka Francji Ferdynanda Focha, naczelnego dowódcy sił sprzymierzonych w I wojnie światowej (20 IV 1929 r.), gen. Kazimierza Pułaskiego z okazji 150 rocznicy jego śmierci (11 X 1929 r.) i Stanisława Wyspiańskiego z okazji 25-lecia śmierci (26 XI 1932 r.). Wyjątkową uroczystością było odsłonięcie tablicy pamiątkowej z nazwiskami profesora Józefa Ziemskiego oraz 26 absolwentów i uczniów gimnazjum, poległych w walkach o niepodległość Polski w latach 1914-1920 (3 IV 1930 r.). Rokrocznie organizowano „Święto sportu” i „Święto przysposobienia wojskowego”. Tradycją gimnazjum stało się publiczne wystawianie sztuk teatralnych, z których dochód (czasem niemały) przeznaczano na ważne cele społeczne. Grano m.in.: Jasełka, L. Rydla Betlejem Polskie, A. Fredry Pan Jowialski, J. Korzeniowskiego Karpaccy górale, J. Blizińskiego Pan Damazy, T. Bilińskiego Śluby milczenia, G. Maurena Bóg nie umiera, A. Fredry Piosnka wujaszka i Moliera Chory z urojenia. Reżyserami tych spektakli byli nauczyciele gimnazjalni. Po jednej z imprez czytelniczych „Żywy dziennik” (1929 r.) utworzono Komitet Redakcyjny pisma uczniowskiego „Dziewanna” i wydano później 5 numerów tego pisma. Nie pozostawano obojętnie wobec coraz bardziej agresywnych roszczeń terytorialnych Niemiec i kilkakrotnie organizowano wiece protestacyjne, na których przemawiali nauczyciele. W czasie jednej z takich imprez (17 IV 1932 r.) na trawniku przy budynku głównym zasadzono pamiątkowy dąb Marszałka J. Piłsudskiego. Organizowano też imprezy oświatowe („Święto książki”, wystawy, odczyty, konkursy). Cała społeczność gimnazjalna uczestniczyła w ważnych uroczystościach miejskich i kościelnych. W sierpniu 1932 r., na podstawie postanowień reformy szkolnictwa, na bazie gimnazjum utworzono od roku szkolnego 1932/1933 szkołę dwustopniową: czteroletnie gimnazjum i dwuletnie liceum typu humanistycznego i przyrodniczego, a szkoła otrzymała nazwę: „Państwowe Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego”, która przetrwała do 1948 r. Mimo dużych zmian organizacyjnych i programowych szkoła pozostawała nadal wyróżniającym się ośrodkiem wychowania patriotycznego i religijnego oraz życia kulturalnego i sportowego w Mielcu i regionie. Nadal z dużym zaangażowaniem organizowano tradycyjne uroczystości z okazji świąt państwowych i kościelnych oraz ważnych rocznic, m.in. 250-lecia odsieczy wiedeńskiej (6 X 1933 r.) Kontynuowano coroczne obchody imienin Marszałka J. Piłsudskiego, a po jego śmierci uczestniczono w szeregu uroczystości czczących pamięć o nim. Niepowtarzalną imprezą był zjazd koleżeński absolwentów z okazji 20-lecia pierwszej matury. Tradycyjnie już główną rolę wśród organizacji odgrywał Hufiec ZHP, którego komendantem był z reguły nauczyciel gimnazjalno- licealny. Harcerze nie tylko odbywali systematycznie zbiórki i szkolenia, ale organizowali też akcje charytatywne, uroczystości i imprezy oraz letnie obozy szkoleniowo-wypoczynkowe. To zaangażowanie okazało się szczególnie pomocne w czasie wielkiej powodzi w 1934 r., kiedy harcerze zaopiekowali się osobami starszymi i dziećmi oraz pomagali przy dożywianiu ubogich. Od 1933 r. wizytówką kulturalną szkoły i Mielca stał się chór „Melodia”, założony i prowadzony przez Stanisława Lachmana. W 1937 r. i w 1939 r. chór męski zdobył I miejsce w Konkursie Chórów Gimnazjalnych Polski Południowej, a w gronie laureatów uplasował się chór mieszany. Dużą wagę przywiązywano do wszechstronnego wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Pierwsi abiturienci liceum (19 z klasy humanistycznej i 16 z klasy przyrodniczej) zdali egzaminy maturalne w 1939 r.
O k u p a c j a h i t l e r o w s k a (l a t a 1 9 3 9 – 1 9 4 4) Najazd Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) uniemożliwił rozpoczęcie roku szkolnego. Po zajęciu Mielca przez Niemców (13 IX) okazało się, że program edukacji dzieci i młodzieży polskiej ograniczony zostanie do poziomu szkoły powszechnej. Wkrótce też okupanci rozpoczęli planowe niszczenie mieleckiej inteligencji, w tym nauczycieli gimnazjalnych i licealnych. 12 X 1940 r. zaproszono nauczycieli na spotkanie w sprawie funkcjonowania trzyletniej szkoły handlowej w Mielcu, które okazało się tylko pretekstem do aresztowania ich i wywiezienia do obozów koncentracyjnych. Ofiarami tej perfidnej akcji byli: ks. dr Wincenty Bialik (wywieziony do obozu w Sachsenhausen, a następnie przeniesiony do obozu w Dachau – tam zmarł 19 VIII 1942 r.), Edward Grabarski (przebywał w kilku obozach, po odzyskaniu wolności zmarł w 1945 r.), Władysław Kania (zmarł w 1942 r. w obozie w Oranienburgu), Antoni Rajtar (wg A. Zajączkowskiego – uwięziony w obozie w Dachau, a później zwolniony do pracy w Zakładach Chemicznych w Mościskach), Franciszek Siorek (zmarł w 1942 r. w obozie w Oranienburgu) i Marian Soboń (zmarł w 1941 r. w obozie w Oświęcimiu). W czasie eksterminacji mieleckiej ludności żydowskiej (marzec 1943 r.) zamordowano Joela Czortkowera. W obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu zamordowano w bestialski sposób ks. dr. Romana Sitkę (1942 r.). Kilku dalszych nauczycieli straciło życie w innych okolicznościach: Władysław Kawa i Ludwik Zdzisław Wagner, internowani oficerowie WP, zostali zamordowani przez NKWD w Katyniu w 1942 r., Bronisław Kryczyński zmarł w Kazachstanie (1943 r.), a Zygmunt Walerian Kozak zginął w działaniach wojennych. Tragiczne losy nauczycieli gimnazjalnych z jednej strony stały się ostrzeżeniem dla innych mieleckich nauczycieli przed jakąkolwiek współpracą z okupantem, a z drugiej spowodowały powstanie tajnych kompletów nauczania w zakresie szkoły średniej, które od 1941 r. ujęto w ramy organizacyjne przez konspiracyjną Powiatową Komisję Oświaty i Kultury. Odpowiedzialnym za ten szczebel nauczania został Alfons Zajączkowski, przybyły do Mielca 9 XII 1939 r. po wysiedleniu przez Niemców Polaków z Poznańskiego.
L a t a 1 9 4 4 – 1 9 4 8 Wznowienie działalności Państwowego Gimnazjum i Liceum w Mielcu nastąpiło we wrześniu 1944 r., miesiąc po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.). Pierwszym dyrektorem i organizatorem szkoły był Alfons Zajączkowski, a grono pedagogiczne stanowili miejscowi nauczyciele, wysiedleńcy z Poznańskiego i uciekinierzy z przedwojennych wschodnich ziem polskich. Naukę podjęło aż 1070 uczniów, w tym 235 w klasach pierwszych. Budynek gimnazjalny był zajęty przez szpital wojskowy, toteż lekcje odbywały się w bursie gimnazjalnej i klasach gimnazjum handlowego. Po tragicznym wydarzeniu 13 XI 1944 r., kiedy jeden z niemieckich pocisków trafił w piwnicę bursy (zginęło kilka osób, a dalszych kilkanaście zostało rannych), zajęcia szkolne przeniesiono do tymczasowych sal urządzonych w blokach mieszkalnych na osiedlu fabrycznym. Do własnych budynków powrócono w 1945 r., po odejściu wojennego frontu w kierunku zachodnim. Program nauczania realizowano z wielkimi trudnościami, ponieważ pomieszczenia klasowe były zdewastowane, a pomoce naukowe i książki celowo zniszczone przez okupanta. (Jedynie część z nich udało się ukryć na początku okupacji.) Aby umożliwić starszej młodzieży szybsze ukończenie szkoły zorganizowano oddziały skrócone, w których realizowano program w dwóch okresach (od 1 II – 14 IV i 15 IV – 30 VI 1945 r.). Dla młodzieży wiejskiej otwarto w 1944 r. filie mieleckiego gimnazjum w Tuszowie Narodowym (od września, dla 180 uczniów) i w Przecławiu (od października, dla 122 uczniów). W roku szkolnym 1947/1948 szkoła liczyła aż 31 oddziałów. Zajęcia prowadzili nauczyciele miejscowi i dojeżdżający z Mielca. Ogrom obowiązków, które spadły na stosunkowo niewielkie grono nauczycielskie (35 osób) oraz dwuzmianowa nauka spowodowały, że w pierwszych latach powojennych nie prowadzono wielu zajęć pozalekcyjnych. Wyróżniał się jedynie reaktywowany przez Franciszka Saramę chór męski „Melodia”, w którym śpiewali zarówno uczniowie jak i członkowie seniorzy – przedwojenni uczniowie gimnazjum i liceum. W listopadzie 1946 r. zorganizowano sekcję mieszaną “Melodii” składającą się wyłącznie z uczennic i uczniów. Oba chóry uczestniczyły w imprezach patriotycznych, rocznicowych i okazjonalnych w Mielcu i okolicznych miastach oraz w konkursach i zlotach chórów, każdorazowo odnosząc sukcesy.
R o k 1 9 4 8 Od roku szkolnego 1948/1949, na podstawie instrukcji Ministerstwa Oświaty, nastąpiły zmiany w strukturze i organizacji szkolnictwa ogólnokształcącego. Dzieliło się ono na dwa stopnie: podstawowy z klasami I-VII i licealny z klasami VIII-XI. Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu przekształcono na Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. St. Konarskiego w Mielcu. Bogate tradycje szkoły kontynuowało później Liceum Ogólnokształcące Nr 26 i I Liceum Ogólnokształcące im. St. Konarskiego. Filie Gimnazjum i Liceum w Tuszowie Narodowym i Przecławiu zakończyły działalność.
D y r e k t o r z y: Roman Moskwa (IX 1905 – VIII 1912), ks. Roman Sitko (IX 1912 – X 1913), Wincenty Tyran (X 1913 – VIII 1927), Franciszek Siorek (IX 1927 – III 1928), Bronisław Kryczyński (III 1928 – X 1931), Władysław Kawa (XI 1931 – VIII 1932), Józef Wierzbicki (IX 1932 – IX 1939), Alfons Zajączkowski (IX 1944 – VIII 1946), Włodzimierz Przygodzki (IX 1946 – V 1947), Jan Czyhin (V 1947 – VIII 1948).
G r o n o p e d a g o g i c z n e (w układzie chronologicznym, minimum 1 rok pracy): Roman Moskwa (1905-1913), Józef Pociej (1905-1914), Jan Stec (1905-1909), Franciszek Wydro (1905-1912), Andrzej Hajduk (1906-1913), Fryderyk Hanke (1906-1909), Jan Mydlarz (1906-1910), Kazimierz Nagorecki (1906-1908), Maryan Woycikiewicz (1906-1909), Rudolf Ciulik (1907-1909), Stanisław Niemiec (1907- 1908), ks. Roman Sitko (1907-1920), Stanisław Tilinger (1907-1908), Stanisław Bodurek (1908-1910), Karol Grande (1908-1921), Józef Haydukiewicz (1908-1914), Stanisław Sutkowski (1908-1910), Kazimierz Wyspiański (1908-1910), Antoni Żukrowski (1908-1911), Antoni Dudzik (1909-1920), Franciszek Jun (1909-1911), Józef Piątkowski (1909-1920), Janusz Polcyn (1909-1911), Władysław Wolny (1909-1914), Władysław Błaszkiewicz (1910-1912), Stefan Chciuk (1910-1920), Joel Czortkower (1910-1939), Wawrzyniec Główka (1910-1915), Zygmunt Walerian Kozak (1910-1914, 1915-1917, 1918-1930), Zygmunt Kochański (1910-1911), Gustaw Koneczny (1910-1911), Gabriel Dubiel (1911-1919), Jan Leśniak (1911-1912), Franciszek Siorek (1911-1939), Leopold Wołowicz (1911-1912), Józef Ziemski (1911-1912), Władysław Jaworski (1912-1914), Antoni Kukliński (1912-1920), Józef Niemiec (1912-1921), Józef Orzech (1912-1919), Tadeusz Sokołowski (1912-1921), Józef Szczepański (1912-1919?), Franciszek Hajduk (1913-1914), Michał Paszczak (1913-1918), Wincenty Tyran (1913-1928), Jan Władysław Piotrowski (1915-1919), Karol Wróblewski (1915-1916), Antoni Drwięga (1916-1928), Józef Kassian (1916-1918), Tomasz Lachcik (1916-1917), Bohdan Lewicki (1916-1918), Adolf Bolek (1917-1920), Stanisław Dudek (1917-1919), Piotr Galas (1917-1928), Joachim Metallmann (1917-1921?), Julian Prajer (1917-1920), Józef Szczyrski (1917-1919), August Szowa (1917-1921), Władysław Kania (1918-1939), Stanisław Lach (1918?-1921), Marian Soboń (1918-1939), Leon Wiejowski (1918-1920), Hilary Habiński (1919?-1925), Aleksander Stesłowicz (1920-1929), Józef Gorczyński (1921-1931), Piotr Jasiński (1921- 1933), Karol Majewski (1921-1931), ks. Walenty Chrobak (1922-1924), Władysław Kawa (1922-1934), Jan Mateusz Leyko (1922-1924), Stanisław Zaranek (1922-1928), Iwona Schillerówna później Schildenfeld (1923-1939), Zdzisław Wagner (1923-1939), Henryk Barycz (1924-1925), Adolf Brenner (1924-1926), ks. Wawrzyniec Dudziak (1924-1934), Gabriel Kawa (1924-1925), Stanisław Kramarski (1924-1925), Władysław Rzepecki (1924-1927), Irena Trąmpczyńska (1924-1926), Tadeusz Biliński (1925-1927), Tadeusz Lesiak (1925-1926), Stanisław Pęksa (1925-1927), Franciszek Kędzierzawski (1926-1930), Michał Nowakowski (1926-1930), Lucjan Gawendo (1927-1928), Jehuda Glucksmann (1927-1931), Bronisław Kryczyński (1927-1931), Franciszek Łęcznar (1927-1934), Malwina Spatówna, (1927-1930), Władysław Szczygieł (1927-1929), Marian Franciszek Grodkowski (1928-1929), Stanisław Jershina (1928-1929), Henryk Milgrom (1928-1933), Antoni Bulanda (1929-1931), Franciszek Czekierda (1929-1931), Stanisław Kowicki (1929-1931), Bela Spirówna (1929-1931), Wojciech Wielgosz (1929-1930), Zofia Zawadzka (1929-1932), Tadeusz Zawadzki (1929-1932), Wilhelm Fuhrer (1931-1936), Józef Wilhelm Nitsch (1931-1939), Antoni Rajtar (1931-1939), Kornelia Terlecka (1931 -1939), Andrzej Turowicz (1931-1934), Apolonia Gorgonówna (1932-1937), Józef Wierzbicki (1932-1939), Reisel Blootlerg (1933-1935), Janina Działowska (1933-1934), Michał (?) Rogala (1933-1939), Jadwiga Prochalówna (1934-1939), Roman Indyk (1933-1935), Stanisław Lachman (1933- 1939), ks. Wincenty Bialik (1934-1939), Edward Grabarski (1934-1939), Marian Hebenstreit (1934-1939), Stanisław Kozłowski (1934-1939), Herbert Czaja (1938-1939), Jan Armatys (1944-1946), Czesław Borzęcki (1944-1948 i później), Jan Czyhin (1944-1948), Urszula Dąbrowska (1944-1946), Maria Dubik (1944-1948 i później), Wincentyna Gąsiorowska (1944-1946), ks. Bolesław Gwoździowski (1944-1948 i później), Marian Hebenstreit (1944-1948?), Roman Indyk (1944-1947), Jadwiga Jawor (1944-1947), Kazimierz Kulaś (1944-1945?), Leon Kral (1944-1945?), Edward Krymski (1944?-1948 i później), Jan Leyko (1944-1948), Antoni Łopuszański (1944-1945?), Tadeusz Pachorek (1944-1947), Włodzimierz Przygodzki (1944- 1948 i później), Emilia Ryba (1944-1948 i później), Józef Radomiak (1944-1946), Adolf Stachura (1944-1945?), Adam Tyran (1944-1948), Andrzej Wilkoński (1944-1945), Alfons Zajączkowski (1944-1946), Franciszek Zontek (1944-1946), Irena Żółkiewicz-Krauz (1944-1945), Władysław Żurawski (1944-1948 i później), Zenon Droba (1945-1946), Stanisław Feigel (1945-1946?), Waleria Szalay-Groele (1945-1947), Anna Jaśkiewicz (1945-1947), Tadeusz Jakubowski (1945-1948 i później), Iwona Kossakiewicz (1945-1948 i później), Łucja Maj (1945-1947), Stefania Paluch (1945-1948 i później), Józef Wadowski (1945-1948), Jan Bratek (1946-1948 i później), Aldona Dąmbska (1946-1947), Stefania Gustaw (1946-1948 i później), Jan Krówka (1946-1948 i później), Teofil Kołodziejski (1946-1948 i później), Helena Rink (196-1947), Franciszek Sarama (1946-1948 i później), Marcin Sarama (1946-1948), ks. Tadeusz Wojciechowski (1946-1947), Janina Brońska (1947-1948 i później), Ludwik Belczak (1947-1948), Józef Bednarski (1947- 1948), Władysław Grabowski (1947-1948), Stefan Horming (1947-1948 i później), Maria Jawor (1947-1948 i później), ks. Jan Kos (1947-1948), Tadeusz Podolski (1947-1948 i później), ks. dr Władysław Smoleń (1947), Kazimierz Urlych (1947-1948 i później), Jan Wójtowicz (1947-1948), Bolesław Zahorodny (1947-1948), Eugeniusz Kahl (1948 i później).
W y b i t n i u c z n i o w i e i a b s o l w e n c i: Tadeusz Bigo (profesor prawa na Uniwersytetach we Lwowie i Wrocławiu), Roman Głowacki (profesor marketingu na Uniwersytecie Warszawskim), Władysław Jasiński (założyciel i dowódca oddziału partyzanckiego „Jędrusie”), Benedykt Konowalski (dyrygent, kompozytor, profesor PWSM w Warszawie), Feliks Milgrom (doktor medycyny, immunolog, profesor na europejskich i amerykańskich uczelniach wyższych), Stefan Pilicz (profesor, prorektor AWF w Warszawie), Kazimierz Sabbat (Prezydent i Premier RP na Uchodźstwie), Jan Sehn (profesor prawa, pełnomocnik ministra sprawiedliwości d/s procesów przeciwko zbrodniarzom hitlerowskim w RFN), Wojciech Skuza (poeta i publicysta, żołnierz Armii Polskiej w ZSRR i na Bliskim Wschodzie), Janina Węgier (profesor, filolog, prorektor Uniwersytetu Szczecińskiego), Tadeusz Władysław Ważewski (profesor, matematyk, twórca krakowskiej szkoły równań różniczkowych).
W y d a w n i c t w a w ł a s n e: Sprawozdania Dyrekcji Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu za lata szkolne 1912 -1932, czasopismo szkolne „Dziewanna” (5 numerów w 1929 r.).
GIMNAZJUM KRAWIECKIE (MIEJSKIE GIMNAZJUM KRAWIECKIE), ponadpodstawowa szkoła zawodowa uruchomiona od roku szkolnego 1937/1938. Mieściła się w budynku byłego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego przy ul. J. Kilińskiego (współcześnie zajmuje go Szkoła Podstawowa Nr 1) Grono pedagogiczne składało się z nauczycieli Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego, którzy uczyli przedmiotów ogólnokształcących oraz mistrzów krawieckich prowadzących zajęcia zawodowe. Na pierwszy rok przyjęto 34 uczennice, a w roku 1938/1939 uruchomiono dwa oddziały klasy I i dwa II. Wybuch II wojny światowej nie pozwolił na rozpoczęcie roku szkolnego 1939/1940.
GIMNAZJUM PRYWATNE ŻEŃSKIE (KONCESJONOWANE PRYWATNE GIMNAZJUM ŻEŃSKIE IM. E. PLATER), ponadpodstawowa szkoła ogólnokształcąca dla dziewcząt czynna od roku szkolnego 1930/1931 do 1934/1935. Jej siedzibą był budynek Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego przy ul. J. Kilińskiego, a organizatorem i dyrektorem – Henryka Lenartowiczówna. Kadrę nauczycielską pozyskiwano z Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego oraz Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego.
GIMNAZJUM KUPIECKIE (PRYWATNE GIMNAZJUM KUPIECKIE, MIEJSKA SZKOŁA HANDLOWA, PAŃSTWOWE KOEDUKACYJNE GIMNAZJUM I LICEUM KUPIECKIE), ponadpodstawowa szkoła zawodowa funkcjonująca od roku szkolnego 1937/1938. Jej siedzibą był budynek byłego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego przy ul. J. Kilińskiego. Pierwszym dyrektorem i organizatorem szkoły była J. Stawnicka. Kadrę pedagogiczną stanowili nauczyciele byłego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego oraz Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego (przedmioty ogólnokształcące), a także absolwenci Wyższej Szkoły Handlowej w Krakowie (przedmioty zawodowe). Zarówno w pierwszym jak i drugim roku nauki prowadzono po dwa oddziały. Do nauki w roku szkolnym 1939/1940 nie przystąpiono z powodu wybuchu II wojny światowej. Na wiosnę 1940 r., działając w porozumieniu z okupacyjnymi władzami miejskimi, zorganizowano Miejską Szkołę Handlową, w której nauka miała trwać trzy lata, co w pewnym sensie można uznać za kontynuację działalności Gimnazjum Kupieckiego. Po aresztowaniach pierwszej grupy nauczycieli, w tym organizatora szkoły – prof. Franciszka Siorka, nauka została przerwana. Wznowiono ją jeszcze w 1940 r. jako szkołę dwuletnią (Zweijahrige Stadtische Handelsschule im Mielec), powołując na stanowisko kierownika Alfonsa Zajączkowskiego. Oprócz niego uczyli m.in.: Helena Jasińska, Irena Filaczyńska, Emilia Chodorowska, Jan Stankiewicz, Michał Peter i ks. Bolesław Gwoździowski. Naukę zakończono w maju 1944 r. ze względu na zbliżający się front wojenny. Wznowienie działalności, już pod nazwą Państwowe Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum Kupieckie (awans organizacyjny do rangi szkoły maturalnej) nastąpiło we wrześniu 1944 r. Organizatorem i pierwszym powojennym dyrektorem szkoły był J. Radwański, a od 1 X 1945 r. funkcję dyrektora i organizatora szkoły przejął Franciszek Duszkiewicz (przedwojenny dyrektor Gimnazjum Kupieckiego w Łowiczu) i kierował nią do rozwiązania po zakończeniu roku szkolnego 1949/1950. Trudne warunki powojenne i zawodowy charakter szkoły nie sprzyjały prowadzeniu wielu zajęć pozalekcyjnych, ale mimo to zorganizowano chór mieszany pod kierunkiem R. Ungerta i czterosekcyjny szkolny klub sportowy. Ożywioną działalność prowadziły drużyny ZHP żeńska i męska (drużynowy – Eugeniusz Skura).
D y r e k t o r z y: J. Stawnicka (1937-1939), Alfons Zajączkowski (1940-1944), J. Radwański (1944-1945), Franciszek Duszkiewicz (1945-1950).
G r o n o p e d a g o g i c z n e (w układzie alfabetycznym, okresów pracy nie udało się dotąd ustalić)): Janina Anders (Kahl), Mieczysław Babuchowski, ? Bargiel, Emilia Chodorowska, Anna Cyran, ? Czerepak, Irena Fiałkowska, Irena Filaczyńska, Zbigniew Gesing, ks. Bolesław Gwoździowski, Bronisława Hildebrand, Roman Indyk, Jan Jabłoński, Tadeusz Jakubowski, Mieczysława Jankowska, Helena Jasińska, Zbigniew Kaysiewicz, Julia Kołodziej, ? Kordyś, ks. Jan Kos, Edward Kossowski, Maria Krymska, Adam Kula, ks. Adolf Lachman, Władysław Łyczak, Franciszek Orleski, Barbara Ossowska, Stanisław Paluchowski, Stefania Paluchówna, Romuald Pezacki, dr Stanisław Piskozub, Emilia Rybowa, ks. dr Tomasz Rzepka, Czesław Slany, ? Sokołowski, Jan Stankiewicz, Edmund Toczek, ? Toczyński, Rafał Ungert, Edmund Wałek, Jerzy Weryński, Władysław Wróbel, ? Zajączkowska, Paulina Filowa – kierownik pedagogiczny w bursie żeńskiej, Konstanty Martynowski, Józef Weryński.
GIMNAZJUM PRZEMYSŁOWE PAŃSTWOWYCH ZAKŁADÓW LOTNICZYCH (PAŃSTWOWE GIMNAZJUM MECHANICZNE), 3-letnia szkoła ponadpodstawowa utworzona w czerwcu 1947 r. przez Ministerstwo Przemysłu. (Okólnik Ministerstwa Przemysłu Departament Kadr o przemianowaniu Szkoły Przemysłowej PZL na Gimnazjum Przemysłowe PZL odczytano na konferencji Rady Pedagogicznej Szkoły Przemysłowej 14 VI 1947 r.) Funkcjonowała od roku szkolnego 1947/1948 do 1951/1952 (włącznie), a od roku szkolnego 1952/1953 została przekształcona na Technikum Mechaniczne MPM (Ministerstwa Przemysłu Maszynowego). Organizatorami Gimnazjum byli: Eugeniusz Życzkowski – pierwszy dyrektor oraz jego zastępca w Szkole Przemysłowej Stanisław Borkowski. Zajęcia teoretyczne i praktyczne odbywały się początkowo w baraku przystosowanym do potrzeb szkoły, a od 1949 r. przeniesiono się do nowo wybudowanych warsztatów szkolnych. Mimo trudnych warunków starano się o odpowiedni poziom nauczania i wychowania. Zorganizowano internat dla dojeżdżającej młodzieży, świetlicę i bibliotekę. Wyjeżdżano na wycieczki krajoznawcze. Utworzono samorząd szkolny oraz kilka szkolnych kół organizacji społecznych, m.in. Związku Młodzieży Polskiej, Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a w 1951 r. kółko racjonalizatorskie. W roku szkolnym 1951/1952 otrzymało nazwę Państwowe Gimnazjum Mechaniczne, a w następnym roku szkolnym jego funkcję przejęło Technikum Mechaniczne. W okresie funkcjonowania gimnazjum (1948-1952) szkołę ukończyło 211 uczniów.
Dyrektorzy: Eugeniusz Życzkowski (1947-1948), Bolesław Kubiś (1948-1951), Józef Wadowski (1951-1952).
Grono pedagogiczne (w układzie chronologicznym, minimum 1 rok pracy): ks. Henryk Arczewski (1947- 1950), Konrad Biały (1947-1949), Józef Binkowski (1947-1951), Stanisław Borkowski (1947-1948), Edward Culek (1947-1948), Dorota Gąsior (1947 -1951), Piotr Głodzik (1947-1949), Fryderyk Grunberg (1947-1951), Tadeusz Gumienny (1947-1952), Edward Hexel (1947-1951), Emil Janczar (1947-1951), Kazimierz Kondratowicz (1947-1948), Aleksander Kościuk (1947-1951), Romuald Pezacki (1947-1948), Jan Pietrykowski (1947-1951), Oskar Rehman (1947-1948), Maciej Sarnowski (1947-1948), Longin Śnieszek (1947-1948), Edmund Toczek (1947-1952), Bolesław Zahorodny (1947-1950), Michał Żórawski (1947-1948), Jan Abczyński (1948-1951), Rozalia Biernat (1948-1949), Władysław Głuchowski (1948-1949), Stanisław Kaznowski (1948-1951), Kazimierz Lipczyński (1948-1951), Bolesław Nakoneczny (1948-1952), Stanisław Kamuda (1949-1952), Józef Kisiel (1949- 1951), Stanisław Paluchowski (1949-1951), Władysław Przybyło (1949-1951), Marian Wiejacki (1949-1951), Piotr Zwoźny (1949-1950), Mieczysław Babula (1950-1951), Irena Gadzińska (1950-1951), Adela Gnidówna (1950-1951), Antoni Grząś (1950-1951), Władysław Karwowski (1950-1951), Julia Kołodziej (1950-1951), Andrzej Maziarzewski (1950-1951), Tadeusz Missola (1950-1951), Zygmunt Nosal (1950-1951), Grzegorz Sieniutycz (1950-1951), Edmund Wałek (1950-1951), Teofil Bachryń (1951-1952), Klaudiusz Gozdowski (1951-1952), Józef Jachyra (1951-1952), Edmund Morc (1951-1952), Maria Siemek (1951-1952), Alojzy Sikora (1951-1952), Zdzisław Tkaczyk (1951-1952), Julian Totoń (1951-1952), Jerzy Weryński (1951-1952), Wiktor Wieliczko (1951-1952), Andrzej Zadora (1951-1952).
GIMNAZJUM NR 1, publiczna szkoła ponadpodstawowa utworzona Uchwałą Nr V/33/99 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 25 lutego 1999 r., założona z dniem 1 IX 1999 r. w Mielcu przy ul. E. Biernackiego 6 (wcześniej mieściła się tam Szkoła Podstawowa Nr 5). Obwód szkoły objął tereny osiedli: Cyranka, Kazimierza Wielkiego, J. Kusocińskiego, Mościska i Niepodległości (część północno-wschodnia). W latach 2003-2012 wykonano szereg prac remontowych. Oprócz realizacji standardowego programu gimnazjum uczestniczyło w projektach: „Uczniowie z klasą” i Młodzieżowa Akcja Obywatelska „20 lat Wspólnie”. W 2003 r. otrzymało tytuł „Szkoła z klasą”, a w I Podkarpackim Konkursie „Witryna internetowa mojej szkoły” pod patronatem Kuratorium Oświaty w Rzeszowie uzyskało wyróżnienie za stronę internetową szkoły. Ponadto młodzież wielokrotnie wygrywała lub zajmowała drużynowo i indywidualnie czołowe miejsca w wojewódzkich zawodach w różnych dyscyplinach sportowych, głównie w piłce nożnej, pływaniu i lekkoatletyce. Szczególnym sukcesem było zdobycie I miejsca w Międzynarodowym Turnieju Piłki Nożnej w Delbruk (Niemcy). Osiągnięciem indywidualnym ucznia Przemysława Żurawskiego było wywalczenie złotego medalu i tytułu mistrza Polski juniorów w klasie S5B i srebrnego medalu w klasie S1A podczas Mistrzostw Polski Modeli Kosmicznych w Lisich Katach koło Grudziądza (12-14 VI 2015 r.). Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Gimnazjum nr 1, jako odrębna placówka oświatowa, przestało istnieć od 1 IX 2017 r., a dwie funkcjonujące klasy gimnazjalne (dwa roczniki) zostały włączone w strukturę organizacyjną Szkoły Podstawowej nr 6 z Oddziałami Integracyjnymi i Sportowymi w Mielcu. Ostatnie klasy gimnazjalne opuściły szkołę po roku szkolnym 2018/2019.
Dyrektor: Wiesława Korzeń (1999-2016), Elżbieta Wołoszyn (2016-2017).
Wicedyrektorzy: Jadwiga Rajpold (2000-2007), Bogusława Kaszczyszyn (2001-2002), Anna Ungeheuer (2002-2015). W związku ze zmniejszającą się liczbą oddziałów od 1 IX 2015 r. zlikwidowano funkcję wicedyrektora.
Grono pedagogiczne w latach 1999-2018: Ewa Aleksiej, ks. Andrzej Bajorek, Joanna Barnaś, Bernadetta Betlej, Ewa Bialic, Anna Bogusiak, Marzena Bukała, Katarzyna Chełmikowska, Ewa Czeczot, Monika Ćwiok, Justyna Dyka-Szymańska, Marek Dziedzicki, Monika Filip, ks. Przemysław Gabik, Krzysztof Gil, Małgorzata Gołębiowska, Anna Gonet, Agata Graniczka, Zbigniew Hariasz, ks. Henryk Homoncik, Izydor Ingram, Iwona Jagodzińska, Alicja Jasińska, Małgorzata Jaśkiewicz, Bogusława Kaszczyszyn, Małgorzata Kisiel, Izabela Klaus, Ewa Kłoda, ks. Mareak Kluz, ks. Maciej Knapik, ks. Henryk Kołodziej, Urszula Kozik, Marta Kozioł, Tadeusz Krępa, Ewa Król, Dagmara Książek, ks. Stanisław Kurczab, Monika Kuroń, Janina Kusak, Jolanta Kusek, Piotr Kusek, Ilona Kuśnierz-Krawiec, Katarzyna Kuzara, ks. Paweł Laska, ks. Sławomir Lech, Ewa Lubera, Alicja Łazorko, Piotr Łazorko, Monika Malak, Anna Małodzińska-Witwicka, Edyta Martela, Mariusz Mazur, Halina Moll, Agnieszka Mrozik, ks. Bartłomiej Musiał, Danuta Muszyńska, Lidia Ochalik, Krystyna Oskroba, Janusz Pacholec, Alina Pietras, Rafał Podłaszczyk, Elżbieta Pogoda, Maria Pogoda, Janina Poznańska-Kusak, Lidia Pyź, Jadwiga Rajpold, Marta Rumszewicz, Katarzyna Sasor, ks. Grzegorz Skalniak, Ewa Skalska, Anna Słowik, Konrad Słupski, Wojciech Snopkowski, Monika Sołek, ks. Zbigniew Stabrawa, Urszula Styga, Bożena Switek, Jarosław Szczerba, Bernadetta Szatkowska, Jarosław Szczerba, Anna Szkolak, Oliwia Sztaba, Agnieszka Szumilas, Małgorzata Taran, Lilianna Trębska, Małgorzata Trzpis, Małgorzata Tyniec, Anna Ungeheuer, Agnieszka Uzar, Małgorzata Wesołowska, Małgorzata Wiech, ks. Bogdan Wiącek, Jolanta Wieczerzak, Anna Wilk, Jolanta Wilk, Monika Wojtuszewska, Małgorzata Wolińska, Barbara Wójcik, Agnieszka Wrońska, Ewelina Zięba, Karolina Ziobroń, Małgorzata Ziobroń, Elżbieta Żuchowska-Pezda.
GIMNAZJUM NR 2, publiczna szkoła ponadpodstawowa utworzona Uchwałą Nr V/35/99 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 25 lutego 1999 r., założona z dniem 1 IX 1999 r. w Mielcu przy ul. Grunwaldzkiej 7 (wcześniej mieściła się tam Szkoła Podstawowa Nr 7). Obwód szkoły objął tereny osiedli: M. Kopernika, Niepodległości (część południowo-zachodnia), Wolności i S. Żeromskiego.
Sukcesy: * 2001/2002 – nagroda główna w ogólnopolskim konkursie „Na wspólnej ziemi” (organizator: Fundacja Shalom i Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej), * 2002/2003 – zdobycie Znaku Jakości Interkl@sa, 3 miejsce w ogólnopolskim konkursie „Super Szkoła” (pod patronatem marszałka Sejmu RP Marka Borowskiego), zdobycie certyfikatu „Szkoła z Klasą” (akcja pod patronatem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego). W latach 2001-2009 wykonano liczne prace remontowe obiektów szkoły, w tym ocieplenie i nową elewację oraz remont dachu. W lecie 2010 r. oddano do użytku nową szkolną halę sportową o wymiarach 46,5 m x 25 m x 9 m. Poza programową działalnością dydaktyczno-wychowawczą realizowano programy współfinansowane przez Unię Europejską: „E-Akademia Przyszłości” – program rozwijania kompetencji kluczowych ze szczególnym uwzględnieniem nauk matematyczno-przyrodniczych, technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), języków obcych i przedsiębiorczości, „Szkoła Odkrywców Talentów” – projekt ogólnopolski, „Równaj do najlepszych” – program optymalizacji pracy z uczniem szczególne uzdolnionym w kierunkach matematyczno-przyrodniczych, a także programy szkolne, dofinansowane ze środków państwowych: „Wiedza i umiejętności drogą do lepszej przyszłości” i „Kłusem do zdrowia” – oba w ramach krajowego „Programu wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży”. Ważniejsze sukcesy drużynowe po 2003 r.: *Konkursy międzynarodowe: IV miejsce w Europie w konkursie Green Week na film ekologiczny organizowanym przez European Schoolnet w Brukseli, Laureat konkursu Become a Member of the European Parlament „Zostań europosłem“, Laureat XII edycji Europejskiego Konkursu Szkolnego – 2003 „Europa w szkole”, 2 x III miejsce w konkursie „Flagi planety Ziemi” w kategorii plastycznej i grafiki komputerowej (org. Europen Schoolnet Bruksela, 2004), I miejsce w Polsce w Międzynarodowym Konkursie Astronomicznym – 2005, V miejsce w międzynarodowym internetowym konkursie „Join Multimedia – 2004” (org. Firma Siemens w Monachium), laureat w międzynarodowym konkursie „Kangur matematyczny”, wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Plastycznym „Frida Kahlo”, wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Plastycznym „Wielcy znani i nieznani, Gustaw Klimt – secesyjny wizjoner”. *Konkursy ogólnopolskie: „Srebrny Znak Jakości Interklasa 2003 i 2005”, miejsce w Ogólnopolskim Konkursie dla młodzieży gimnazjum i szkół średnich Britih Council, I miejsce w OK „Na najlepszą szkolną witrynę portalu Edussek” w lutym 2005 r. i kwietniu 2006 r., I miejsce w OK „Britih Council www. PupilpowerCompetition, II miejsce w OK „Drogi do niepodległości Polski w XX w”, II miejsce w OK „Folklor mojego regionu – 2004”, laureat i III miejsce strony www biblioteki szkolnej w OK Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i OK „Pokaż swoją dobrą stronę”, I miejsce w OK Recenzenckim „Jesień z magią” w kategorii plastycznej i grafiki komputerowej, III miejsce w Festiwalu Filmów Szkolnych „Spotkania Filmowe Młodych Europejczyków”, Główna nagroda w VIII Turnieju Satyry im. Ignacego Krasickiego „O złotą szpilę – 2005”, laureat OK historycznego „Losy żołnierza i dzieje oręża polskiego w latach 1922-1945”, laureat OK plastycznego „Na wspólnej ziemi – 2004” (zespołowo i indywidualnie), finał OK „Modernizacja Roku 2003”, II i IV miejsca dla I i II drużyny w Ogólnopolskim Konkursie Odyseja Umysłu w Gdańsku (2011). Ponadto w konkursach przedmiotowych na szczeblu wojewódzkim uczniowie uzyskali kilkadziesiąt tytułów laureatów i finalistów. Liczne osiągnięcia i utrzymujący się wysoki poziom pracy dydaktyczno-wychowawczej Gimnazjum sprawiły, że władze oświatowe i samorządowe przyznały mu Certyfikat e-Szkoły Kompetencji Kluczowych i szereg tytułów, m.in. SuperSzkoła, Szkoła Odkrywców Talentów, Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom (2010, 2011, 2012, 2014, 2016), Nowatorska Szkoła (2010) i Nieprzeciętna Szkoła (2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2014, 2015), Szkoła z Klasą, Interklasa, „Europa w Szkole”, „W drodze do Londynu”. W 2015 r. Gimnazjum nr 2 zajęło 2. miejsce w wojewódzkim rankingu gimnazjów w realizacji „Programu stypendialnego dla uczniów szczególnie uzdolnionych z terenu województwa podkarpackiego w latach 2007- 2015”. Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Gimnazjum nr 2, jako odrębna placówka oświatowa, przestało istnieć od 1 IX 2017 r., a funkcjonujące klasy gimnazjalne (dwa roczniki) zostały włączone w strukturę organizacyjną Szkoły Podstawowej nr 7 z Oddziałami Gimnazjalnymi w Mielcu.
Dyrektor: Małgorzata Wacławska (1999-2017); wicedyrektorzy: Teresa Zielińska (2000-2014), Halina Kubica (2001-2017).
Grono pedagogiczne w latach 1999-2018: ks. Tomasz Abram, Małgorzata Ambroży, Aneta Antonik-Łazarz, Maciej Banecki, ks. Andrzej Basiaga, Alicja Bednarczyk, Barbara Bednarz-Konrat (pedagog), Ewelina Betleja, Ewa Bialic, Iwona Białek, Danuta Błach, Ewa Bożek, Anna Boicetta, Ewa Bryła, Marzena Bukała, ks. Marian Chełmecki, Stanisława Chmielowiec, Grzegorz Cibicki, Sławomir Cisiński, Elżbieta Czaja, Ewa Czeczot, Marzena Czubecka, Olga Ćwik, Barbara Dobrowolska, Piotr Dobrowolski, Jadwiga Drożdżowska, Ewa Dworkiewicz, Dorota Dzija, Anna Foltman, Zdzisław Frankiewicz, Aleksandra Frysztak, Krzysztof Gil, Elżbieta Gmyrek, Barbara Góral-Kozioł, Renata Górka, Rafał Gromny, Piotr Grzesik, Anna Haptaś, Katarzyna Hudela, Halina Jakubowska, Anna Janik, ks. Edward Janikowski, Krystyna Januszewska -Podpłomyk, Małgorzata Jaśkiewicz, Jakub Jurek, Robert Kagan, Joanna Kamuda, Urszula Kapuścińska-Kopacz, Maciej Karasiński, Edyta Karnasiewicz, Elżbieta Kasza, Bogusława Kaszczyszyn, ks. Marcin Kawa, Bernadeta Kilian, Grzegorz Kipa, Małgorzata Kisiel, ks. Piotr Kluza, Katarzyna Kmieć, ks. Maciej Knapik, Urszula Kośla, Barbara Kozik, Marek Kozłowski, Łukasz Koźlik, Piotr Krempa, Bogusława Krupińska, ks. Robert Krzyszkowski, Halina Kubica, Anna Kudła, Joanna Lejko, Elżbieta Lewandowska, Elżbieta Lodarska, Teresa Lorek, Ewa Lubera, Krzysztof Łapa, Ilona Łepska, Bartosz Machnik, Alicja Malczyńska, Maria Małysz, Edyta Martela, Alina Martyka, ks. Józef Masłoń, Anna Mądry, Sylwia Miękoś, Zbigniew Modras, Dariusz Momot, ks. Mariusz Mucha, ks. Bartłomiej Musiał, Anna Naróg, Robert Nieć, Maria Nowakowska, Tomasz Nowakowski, Małgorzata Oleksiak, Bogusław Omiotek, Katarzyna Pacholec, Bożena Pająk, Urszula Pezda, Alina Pieróg, Alina Pietras, Anna Piękoś, Zenon Polak, Lucyna Przybyło, ks. Tomasz Rąpała, Grzegorz Rokosz, Joanna Rusek, Izabela Rutkowska, ks. Piotr Siemek, Grażyna Skowron, Joanna Skowron, Anna Skucińska, Barbara Smolińska, Wojciech Snopkowski, Mariusz Sosiński, Kazimiera Sowa, Alicja Stachura-Malczyńska, Marta Stalec, Marta Strycharz, ks. Sławomir Szyszka, ks. Kazimierz Świętek, Barbara Trybulec, Barbara Tylec, Wiesław Wałek, Marek Wesołowski, Beata Wiącek, Jolanta Wieczerzak, Dorota Wieczorek, Robert Wieczorek, ks. Bogdan Więcek, Anna Wilk, Danuta Wilk, Irena Wilk, Paweł Wład, Bogusława Wojdon-Krupińska, Monika Wojtuszewska, Irena Wołoszyn, Kazimierz Wołoszyn, Barbara Wójcik, Alicja Wójtowicz, Agnieszka Wrońska, Agata Wróblewska, Monika Występek, Monika Zarzyczna-Saja (pedagog), Wiesław Zieliński, ks. Wiesław Znamierowski, Maciej Zubrzycki, i Krystyna Żuczek.
GIMNAZJUM NR 3, publiczna szkoła ponadpodstawowa utworzona Uchwałą Nr V/38/99 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 25 lutego 1999 r., założona z dniem 1 IX 1999 r. w Mielcu przy ul. Tańskiego 3 (wcześniej mieściła się tam Szkoła Podstawowa Nr 8). Równocześnie Uchwałą Nr V/39/99 Rady Miejskiej z dnia 25 lutego 1999 r. połączono V Liceum Ogólnokształcące im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego i Gimnazjum Nr 3 w Zespół Szkół Ogólnokształcących Nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego. Obwód Gimnazjum Nr 3 objął tereny osiedli: Borek, J. Kilińskiego, T. Kościuszki, Lotników, Rzochów i Wojsław (część pomiędzy torami kolejowymi i Wisłoką).
Dyrektor ZSO Nr 1: Leszek Szelc (do 31 VIII 2001 r.), Zbigniew Zieliński (wicedyrektor do 31 VIII 2001, dyrektor 2001 – 2016), Jacek Wiśniewski (2016 – 2018), Joanna Gładyszewska (2018 – nadal).
Wicedyrektorzy: Maria Kolasa, Małgorzata Elżbieta Herchel, Mariusz Łukaszek, Aurelia Skarbek-Kokoszka, Jacek Wiśniewski.
Grono pedagogiczne (do 2018 r.): Magdalena Bara, Wacław Barszcz, Helena Bauer, Dorota Bąk, Grażyna Bezak, Halina Białek, Marta Błachowicz, Anna Bryk, Barbara Bukowy, Maciej Chlebowski, Wiesława Cyran, Agnieszka Czepiżak, Paweł Ćwięka, Piotr Dobrowolski, Ewa Domagała, ks. Krzysztof Duda, ks. Stanisław Duda, Jolanta Dudzik, Piotr Durak, Ewa Dygdoń, Renata Dziewit, Wiesław Dziewit, Aneta Dziubińska, Aneta Filas, Agnieszka Gardulska, Zbigniew Giza, Joanna Gładyszewska, Małgorzata Górska, Agata Graniczka, Bogdan Grochocki, Elżbieta Grzegorczyk, Ewa Hajdaś, Małgorzata Maria Herchel, Marta Horeczy, Agnieszka Iskra, Barbara Iwanicz, Krystyna Jakubowicz, Krystyna Januszewska-Podpłomyk, Anna Jasińska, Małgorzata Kaczor, Zbigniew Kańczugowski, Halina Karaś, Anna Kłodowska, Edward Kociański, Urszula Kolano, Anna Kopcińska, Anna Korycka-Lutak, Maciej Kosztyła, Anita Krazińska, Jolanta Krępa, Anita Kuczewska, Sylwia Leśniowska-Szczerba, Iwona Litwińska-Robak, Mariusz Łukaszek, Adriana Maziarska, Antoni Maziarski, Agnieszka Michna, Przemysław Michna, Zbigniew Modras, Joanna Morytko, Elżbieta Mysińska, ks. Dariusz Nawalaniec, ks. Andrzej Nowak, Katarzyna Nowińska-Furdyna, Sylwia Obłudek, ks. Krzysztof Olszak, Mirosława Orłowska, Joanna Pęcak (pedagog), Henryk Pietrzak, Anna Piękoś, Ewa Podgórska, Robert Podgórski, Lucyna Przybyło, Elżbieta Roman, Izabela Rutkowska, Łukasz Rybak, Jadwiga Rysiak, Sebastian Saja, Elżbieta Siwecka, Aurelia Skarbek-Kokoszka, Jolanta Skotnicka, Tadeusz Skowron, Grażyna Skorbecka, Lidia Słowik, Tomasz Sondej, Wiesław Stawicki, Teresa Stopa, Agnieszka Straż, Jolanta Strycharz, Elżbieta Styczeń, Krystyna Sumiec, Zygmunt Sumiec, Edyta Szczur, Dorota Szymańska-Bar, Zbigniew Szymański, Dorota Świst, Grzegorz Tychanowicz, Sławomir Wałek, Bartosz Warzecha, Małgorzata Weryńska, Barbara Wilczyńska, Jolanta Wit-Dutkiewicz, Jacek Wiśniewski, Jolanta Witek, Irena Wołoszyn, Izabela Woszczyńska, Agnieszka Zajączkowska, Karol Zarzyczny, Zbigniew Zieliński, Karolina Ziobroń, Beata Zubiel, Adam Żala, Anna Żarów.
Sukcesy: *2001/2002 – Laureat Ogólnopolskiego Konkursu „Do Wolnej Polski”, *10 X 2003 r. – Certyfikat „Szkoła z Klasą” (akcja pod patronatem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego).
Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Gimnazjum nr 3 przestało istnieć od 1 IX 2017 r., a funkcjonujące klasy gimnazjalne (dwa roczniki) pozostały włączone w strukturze organizacyjnej Zespołu Szkół nr 1 im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu.
GIMNAZJUM NR 4, publiczna szkoła ponadpodstawowa utworzona Uchwałą Nr V/40/99 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 25 lutego 1999 r., założona z dniem 1 IX 1999 r. w Mielcu przy ul. Łąkowej 6 (w części obiektów Szkoły Podstawowej Nr 13). Obwód szkoły objął tereny osiedli: Dziubków, Smoczka i W. Szafera (część pomiędzy torami kolejowymi i ul. Wolności). W roku 2005 weszła w skład Zespołu Szkół nr 2 w Mielcu. W latach 2001-2019 otrzymała ogólnopolskie, kuratoryjne i miejskie tytuły: „Szkoła odkrywców talentów”, „Szkoła z Klasą”, „Szkoła bez Korepetycji”, „Szkoła bez Przemocy” i „Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom” (2010, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018), „Nieprzeciętna Szkoła Miasta Mielca” (2010, 2013, 2016, 2017, 2018, 2019). W latach 2004-2014 zrealizowano w szkole trzy projekty edukacyjne w ramach programu „Uczenie się przez całe życie – Comenius” pod patronatem Unii Europejskiej, polegające na współpracy szkół z różnych krajów europejskich. Nauczyciele i uczniowie uczestniczyli w wizytach roboczych u partnerów z Estonii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Łotwy, Rumunii, Turcji, Walii i Włoch. W roku szkolnym 2006/2007 zrealizowano szkolny projekt językowy Socrates Comenius pod tytułem: „Parki narodowe jako nasze bogactwo naturalne i kulturowe” we współpracy ze szkołą partnerską z Turcji. Ponadto prowadzono zajęcia w ramach projektu „Edukacja przez Szachy w Szkole”. Po wprowadzeniu zmian wynikających z Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Gimnazjum nr 4, przestało istnieć od 1 IX 2017 r., a funkcjonujące klasy gimnazjalne (dwa roczniki) zostały włączone w strukturę organizacyjną Szkoły Podstawowej nr 13 w Mielcu. Ostatnie klasy gimnazjalne opuściły szkołę w roku szkolnym 2018/2019.
Dyrektor: Andrzej Bryła (1999-2010), Teresa Lechocińska-Ciupa (2010-2018).
Wicedyrektorzy: Kazimierz Wołoszyn (1999-2009),Teresa Lechocińska-Ciupa (2000-2010), Beata Machnik-Babula (2010-2018).
Grono pedagogiczne (1999-2019): Urszula Bar, Małgorzata Brach, Dorota Buczek-Kolanko, Sylwester Czekaj, Teresa Czekaj, Katarzyna Dąbek, Bogumił Drewniak, Krystyna Dziekan, Grzegorz Fijałkowski, Zdzisław Frankiewicz, Maria Greczka, Joanna Grzebyk, Zofia Hołojuch, Irena Jastrząb, Wiktor Jeż, Robert Kagan, Lucyna Kalkowska, Elżbieta Kapała, Robert Karnasiewicz, Grzegorz Kipa, Marek Kozłowski, Piotr Kusek, Beata Machnik-Babula, Alina Martyka, ks. Piotr Mączka, Bogusława Michalcewicz, Katarzyna Misiak, Zofia Moskal, Ewelina Niedbała, Henryk Pokrzywiński, Małgorzata Pazdro, Małgorzata Przybyło, Barbara Pyrz, Ewelina Radłowska, Małgorzata Robak, Barbara Rokosz, Ewa Rzeszutek, Małgorzata Siry, Jadwiga Słonina, Krystyna Sumiec, Jarosław Surowiec, Mirosława Szypuła, Agata Tarczoń, Witold Targosz, Ewa Tkaczyk, Barbara Tutro, Zofia Tychanowicz, Maria Tyczyńska, Grzegorz Wawrzyński, Joanna Wiatrak, Elżbieta Wiącek, Barbara Wojciechowska, Waldemar Wojciechowski, Helena Wolska, Mirosława Wydro,Aldona Zbrzezny, Bogusława Zielińska, Wiesław Zieliński, Ewa Ziemba-Ząbek, Agata Żak i Iwona Żola.
Wykaz nauczycieli nie wymienionych i ze zmianami w nazwiskach) znajduje się w opisie hasła ZESPÓŁ SZKÓŁ NR 2.
Sukcesy zespołowe:*2001/2002 – Wyróżnienie w finale Ogólnopolskiego Konkursu Interdyscyplinarnego „Liga XXI wieku”, 2. miejsce w VII Ogólnopolskich Zawodach Młodzieży Szkolnej w Obsłudze Komputerów;* 2002/2003 – Udział w finale Ogólnopolskiego Konkursu „EuroQuiz” w Warszawie. *2002 r. i 2004 r. – mistrzostwo Polski w Gimnazjadzie w unihokeju dziewcząt; *2006/2007 – 1. miejsce w Międzynarodowym Karpackim Konkursie Informatycznym; *2010 r.: 1. miejsce w Mielcu pod względem największej liczby laureatów i finalistów konkursów przedmiotowych organizowanych przez Podkarpackiego Kuratora Oświaty w Rzeszowie; *2013 r.: 2. miejsce w woj. podkarpackim wśród szkół z największą liczbą laureatów konkursów przedmiotowych i tytuł „Szkoła Przyjazna Utalentowanym Uczniom” przyznany przez Podkarpackiego Kuratora Oświaty.
Sukcesy indywidualne (kuratoryjne konkursy przedmiotowe): *2003/2004 – 12 tytułów laureata (L) i finalisty (F), w tym Emil Żola – 3xL i tytuł Najlepszy Gimnazjalista Mielca; *2004/2005 – 3 L + 4 F; *2005/2006 – 2 L + 3 F; *2006/2007 – 6 L + 13 F; *2007/2008 – 3 L + 7 F; *2008/2009 – 5 L + 12 F; *2009/2010 – 6 L + 7 F, w tym Szymon Szantula 2xL i tytuł Najlepszy Gimnazjalista Mielca; *2010/2011 – 3 L + 8 F; *2011/2012 – 6 L + 6 F, w tym Konrad Snopkowski – 4xL i tytuł Najlepszy Uczeń z Powiatu Mieleckiego z nagrodą Podkarpackiego Stowarzyszenia Samorządów Terytorialnych dla najzdolniejszej młodzieży Podkarpacia ; *2012/2013 – 11 L + 10 F, w tym Agnieszka Truniarz – 4xL i tytuł Najlepszy Gimnazjalista Mielca; *2013/2014 – 8 L + 16 F; *2014/2015 – 9 L + 16 F, w tym Aleksandra Snopkowska – 5xL i tytuł Najlepszy Gimnazjalista Mielca, Ireneusz Tomczyk – 3xL; *2015/2016 – 7 L + 8 F, w tym Kacper Kozdęba – 3xL; *2016/2017 – 13 L + 14 F, w tym Natalia Hałata – 3xL; *2017/2018 – 7 L + 10 F, w tym Michał Sułek – 3xL; *2018/2019 – 15 L + 13 F, w tym Michał Sułek – 4xL i tytuł Najlepszy Uczeń Województwa Podkarpackiego w roku szkolnym 2018/2019.
GIZA JÓZEFA STANISŁAWA (z domu CZWÓRNÓG), urodzona 20 IV 1933 r. w Tarnowie, córka Józefa i Anny z domu Schab. W 1951 r. ukończyła Państwową Średnią Szkołę Zawodową Nr 2 w Tarnowie i zdobyła kwalifikacje zawodowe I stopnia w zakresie modniarskim. W 1952 r. przybyła do Mielca i zorganizowała własną pracownię kapeluszy. Początkowo ulokowała ją przy Rynku, a w połowie lat 80. przeniosła do lokalu przy ul. 1 Maja (później ul. Legionów) i tam prowadziła działalność. Od początku istnienia firmy wytwarzała kapelusze damskie własnoręcznie i według własnych projektów. Oryginalność i niepowtarzalność wyrobów zapewniła jej popularność i liczne klientki. Wyrazem uznania dla umiejętności producentki i jakości jej kapeluszy było przyznanie dyplomu mistrzowskiego przez Izbę Rzemieślniczą w Rzeszowie (3 II 1964 r.). Od 1952 r. jest członkiem Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Wyróżniona została licznymi odznakami resortowymi, m.in. Medalem „Za zasługi dla polskiego rzemiosła”. Zmarła 5 XII 2021 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GIZA ZBIGNIEW, urodzony 25 V 1954 r. w Mielcu, syn Józefa i Józefy z domu Czwórnóg. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, matura w 1974 r. Od 1965 r. trenował koszykówkę w Stali Mielec, ale po roku przeszedł do młodzieżowej grupy siatkarskiej MKS Stal i wywalczył w tym zespole szereg liczących się sukcesów: tytuł mistrza Polski młodzików (1970 r.), mistrzostwo Polski w pionie Szkolnego Związku Sportowego (1971 r.), wicemistrzostwo Polski juniorów (1972 r.) i brązowy medal Mistrzostw Polski juniorów (1973 r.). Od 1971 r. grał w I drużynie Stali Mielec, która w sezonie 1971/1972 awansowała do I ligi, a w sezonie 1972/1973 zdobyła 4. miejsce w I lidze. W 1969 r. został powołany do kadry narodowej juniorów, a od 1971 r. występował w pierwszym składzie reprezentacji Polski juniorów i zdobył z nią m.in.: wicemistrzostwo Europy (Barcelona, 1971 r.), brązowy medal na Turnieju Przyjaźni (Halle, 1972 r.) i 2. miejsce w turnieju siatkówki w ramach X Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie (1973 r.). W 1973 r. powołany został do szerokiej kadry narodowej seniorów, ale nie zagrał w oficjalnych meczach I reprezentacji Polski. Po maturze podjął studia na Politechnice w Częstochowie i przez sezon 1974/1975 grał w zespole AZS Częstochowa (II liga). W następnym roku akademickim przeniósł się do AWF w Gdańsku i występował w barwach Stoczniowca Gdańsk (I liga). Przed sezonem 1976/1977 powrócił do Stali Mielec, podjął pracę w mieleckiej WSK i kontynuował studia na AWF w Warszawie. W 1977 r. przyczynił się do kolejnego awansu Stali, ale w sezonie 1978/1979 przyszło mu przeżyć gorycz spadku do II ligi. Osobistym sukcesem było natomiast ukończenie w 1979 r. AWF w Warszawie i uzyskanie tytułu magistra wychowania fizycznego oraz II klasy trenerskiej w siatkówce. W latach 1979-1983 był grającym trenerem GKS Jastrzębie (II liga) i pracownikiem KWK „Borynia” w Jastrzębiu. Po spadku z II ligi (1981 r.) udało mu się w następnym roku wprowadzić zespół do II-ligowego grona. Pogarszający się klimat w śląskim sporcie zmusił go do rezygnacji z pracy Jastrzębiu i zakończenia wyczynowej kariery sportowej. W 1983 r. ponownie powrócił do rodzinnego Mielca i podjął pracę nauczyciela wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej w Wojsławiu (po włączeniu Wojsławia w granice Mielca w 1985 r. – Szkoła Podstawowa Nr 10). Od 1999 r. jest nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół Ogólnokształcących Nr 1 w Mielcu.
GIZIUS KRZYSZTOF, mieszkaniec Mielca, jeden z wyróżniających się studentów Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w 1619 r., promowany na bakałarza „artium et philosophiae” (nauk wyzwolonych).
GIŻA JAKUB, urodzony 26 IV 1985 r. w Bielawie, syn Stanisława i Bogusławy z domu Moskwa. Treningi lekkoatletyczne rozpoczął w LKS Mielec pod kierunkiem Ryszarda Jakubowskiego. Specjalizował się w konkurencji pchnięcia kulą i przez kilku lat był najlepszym kulomiotem – juniorem w Polsce. Osiągnięcia: w 2001 r. – złoty medal w Halowych Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych w Spale (17,82 m – kula 5 kg), w 2002 r. – złoty medal w pchnięciu kulą w HMP Juniorów Młodszych w Spale i złoty medal w OOM we Wrocławiu. Zwyciężył także, z wynikiem 19,02 m, w konkursie pchnięcia kulą w Światowej Gimnazjadzie w Cean (Francja). Był członkiem kadry narodowej i reprezentantem Polski. W latach 2004-2012 kontynuował karierę sportową, osiągając szereg sukcesów w pchnięciu kulą. *2004 r.: MPJ (Białystok) – złoty medal (19,82 m), MŚJ (Grossetto, Włochy) – srebrny medal/wicemistrz świata juniorów (20,05 m), 2005 r.: Młodzieżowe MP (Kraków) – złoty medal (18,13 m), *2005: IV m. na HMP seniorów (Spała), Młodzieżowe Mistrzostwa Europy w Erfurcie – 7. miejsce (18,68 m), Akademickie MP w Poznaniu – złoty (18,43 m); *2006: HMP seniorów (Spała) – wicemistrz Polski (18,78 m), Akademickie MP (Warszawa) – złoty medal (18,81 m), MP seniorów (Bydgoszcz) – brązowy medal (17,97 m), Młodzieżowe MP (Toruń) – złoty medal (18,78 m); *2007: HMP seniorów (Spała) – złoty medal i mistrz Polski (19,82 m), AMP (Warszawa) – złoty medal (18,60 m), MP seniorów (Poznań) – brązowy medal (19,00 m), Młodzieżowe Mistrzostwa Europy (Debreczyn) – złoty medal (19,87 m). Jako reprezentant Polski startował w Halowych Mistrzostwach Europy w Lekkoatletyce w Birmingham, ale z wynikiem 19,15 m nie zakwalifikował się do finału. *2008: HMP seniorów (Spała) – srebrny medal (18,77), AMP – złoty medal (18,83 m), MP seniorów (4-6 VII, Szczecin) – srebrny medal (19,32 m), nie zakwalifikował się na Igrzyska Olimpijskie w Pekinie, *2009 r.: HMP (Spała) – brązowy medal (19,22), Akademickie Mistrzostwa Polski (Warszawa) – złoty medal (19,05 m); *2010 r.: Międzynarodowe Zawody w Halle (Niemcy): Jakub Giża – 3. miejsce w pchnięciu kulą (20,06 m – rekord życiowy), MP (Bielsko-Biała) – srebrny medal (19,39 m), Mistrzostwa Europy (Barcelona) – 10. m (19,73 m); *2011 r.: MP (Bydgoszcz) – srebrny medal (19,56 m); *2012 r.: HMP (Spała) – srebrny medal (19,55 m), MP (Bielsko-Biała) – brązowy medal (19,26 m); *2013 r.: HMP (Spała) – brązowy medal (18,52 m). W 2014 r. zakończył wyczynowe uprawianie sportu z powodu powtarzających się kontuzji.
GLEBY, stanowią wierzchnią (zewnętrzną) warstwę skorupy ziemskiej, powstały z różnych skał macierzystych pod wpływem różnych czynników zewnętrznych, m.in. klimatu, wody, rzeźby terenu, drobnoustrojów, roślin i zwierząt oraz gospodarki człowieka. Na terenach zajmowanych przez Mielec wykazują spore zróżnicowanie pod względem gatunku, rodzaju i typologii. Część zachodnią miasta (tereny wzdłuż rzeki Wisłoki) zajmują gleby aluwialne współczesnych i starych terasów akumulacyjnych (mady piaszczyste i piaski aluwialne, mady lekkie i ciężkie). Zaliczane są do II, III lub IV klasy bonitacyjnej. Służą jako grunty orne (Rzochów, Wojsław, Borek), a ponadto znaczna ich część zagospodarowana jest przez Pracownicze Ogródki Działkowe „Relax” i “Solidarność”. Część północno-wschodnią i wschodnią zajmują gleby bielicowe, które rozwinęły się na piaskach gliniastych. Posiadają miejscami klasę III lub IV, ale nie brakuje też gleb najmniej żyznych (V i VI klasa). W obniżeniach terenu we wschodniej części miasta występują gleby błotne (torfowe). Znaczny teren w środkowej części Mielca zajmują piaski suche (pozostałość po okazałej Wydmie Mieleckiej). Wybudowano na nich osiedle fabryczne lub zasadzono las (tereny przy Szpitalu Powiatowym, II Liceum Ogólnokształcącym i Szkole Podstawowej Nr 3, Góra Cyranowska, tereny za Hotelem „Polskim”).
GLIŃSKI RAFAŁ, urodzony 29 XII 1982 r. we Wrocławiu, syn Janusza i Zofii z Nowackich. Absolwent Technikum Samochodowego nr 2 we Wrocławiu. Treningi w piłkę ręczną rozpoczął w latach szkolnych w Śląsku Wrocław. Zawodowym piłkarzem ręcznym został w 2001 r. Jako rozgrywający Śląska wniósł znaczny wkład w trzykrotne zdobycie przez tę drużynę brązowego medalu Mistrzostw Polski (2002, 2003 i 2004 r.). Od sezonu 2006/2007 do końca 2008 r. grał w niemieckiej drużynie TV Willstätt Ortenau. W styczniu 2009 r. został pozyskany przez Vive Targi Kielce i występując na pozycji lewego skrzydłowego, przyczynił się do zdobycia przez kielczan dwóch mistrzostw Polski (2009 i 2010 r.), wicemistrzostwa Polski (2011 r.) oraz trzykrotnego wywalczenia Pucharu Polski (2009, 2010 i 2011 r.). Przed sezonem 2011/2012 przeszedł do zespołu Tauron Stal Mielec na pozycję rozgrywającego i był jednym z głównych autorów sukcesu w postaci brązowego medalu Mistrzostw Polski w 2012 r. Także w kolejnych trzech sezonach grał w mieleckiej drużynie i był wyróżniającym się zawodnikiem. Jego talent dostrzeżono już w 2002 r. i powołano do młodzieżowej reprezentacji Polski do lat 20, która zdobyła tytuł mistrza Europy. Od 2008 r. występował w I reprezentacji Polski i był członkiem ekipy, która na Mistrzostwach Świata w Chorwacji w 2009 r. zdobyła brązowy medal. W dorobku ma także role komentatora telewizyjnego, m.in. w stacji nSport w czasie transmisji z turnieju przedolimpijskiego piłki ręcznej mężczyzn w Alicante. W plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany „Sportowcem Roku 2012 w Mielcu”. Po sezonie 2014/2015 przeszedł do Górnika Zabrze i występował w tym zespole do końca sezonu 2020/2021. Przed sezonem 2021/2022 został trenerem ekstraklasowej drużyny Handball Stal Mielec.
GLUCKMAN JAHUDA, nauczyciel kontraktowy religii mojżeszowej w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu w latach 1927-1931. W 1931 r. nie przedłużono z nim kontraktu i wyjechał z Mielca.
GŁADYSZ ALEKSANDER SZCZEPAN, urodzony 11 VI 1967 r. w Mielcu, syn Czesława i Zofii z domu Florek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: budowa płatowców), maturę zdał w 1987 r. Do 1993 r. pracował w różnych firmach. Od 1993 r. prowadzi działalność gospodarczą; najpierw warsztat ślusarski, a od 1997 r. – auto serwis. W 2000 r. zdał egzamin mistrzowski w zakresie mechaniki pojazdowej oraz zdobył uprawnienia pedagogiczne. Prowadził praktyczną naukę zawodu mechanik samochodowy. Angażuje się w działalność społeczną. Jego pozazawodowymi pasjami są: fotografia, podróże i turystyka off-roadowa. W latach 2006-2008 był członkiem Mieleckiego Klubu 4×4 oraz uczestnikiem rajdów w kategorii adventure i extreme. Od 2007 r. związał się ze Stowarzyszeniem Kulturalnym Jarte w Mielcu i w latach 2008-2012 pełnił funkcję wiceprezesa. Od samego początku skupił się na propagowaniu fotografii jako kierunku sztuki współczesnej. Był współorganizatorem i prowadzącym wielu warsztatów fotograficznych oraz m.in. pomysłodawcą „Fotoelementarza” – cyklicznego kursu fotograficznego organizowanego przez Jarte. Od 2011 r. jest członkiem krakowskiego oddziału Związku Polskich Artystów Fotografików. Własną twórczość fotograficzną skupia na fotografii dokumentalnej i reportażowej. Był uczestnikiem wielu projektów fotograficznych wspólnie z fotografami kolektywu fotograficznego Jarte i krakowskiej agencji fotograficznej Vis a Vis. Były to m.in.: „Ludzie dla ludzi”, „Okoliczności”, „Zmiana ról”, „Mielecka pamięć. Suplement.” Tworzy też własne projekty i wystawy m.in „On Demand” – wystawa i publikacja fotografii ulicznej z Nowego Jorku czy „Pamiątka z wojska” – autorski projekt dokumentujący ludzi i ich pamiątki po zasadniczej służbie wojskowej. Wraz z żoną Jadwigą odbyli wiele podróży po Europie, Azji i Ameryce Północnej. Fotograficzny zapis ich wypraw był prezentowany w formie cykli fotograficznych na festiwalach podróżniczych i internetowych portalach dla podróżników. Od 2011 r. fotografuje Stany Zjednoczone AP, począwszy od Nowego Jorku po prowincje zachodniego wybrzeża.
GŁADYSZEWSKA JOANNA MARTA (z domu KORB), urodzona 28 V 1976 r. w Kolbuszowej, córka Zdzisława i Wiktorii z domu Kwiecień. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1995 r. Studia licencjackie z języka angielskiego w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych w Przemyślu ukończyła w 1999 r., a następnie studiowała na UMCS w Lublinie i w 2003 r. uzyskała tytuł magistra filologii angielskiej. W 1999 r. została zatrudniona w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu jako nauczycielka języka angielskiego i pracuje tam nadal. W latach 1999-2004 uczyła języka angielskiego w Mieleckiej Szkole Biznesu. W 2004 r. powierzono jej funkcję dyrektora nowo powołanego Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w Mielcu i zorganizowała od podstaw jego działalność. Ponadto od 2004 r. współpracuje z Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. W 2009 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. W związku z likwidacją Kolegium (po roku akademickim 2013/2014) przestała pełnić funkcję jego dyrektora. W 2016 r. została zastępcą dyrektora ds. dydaktycznych Zespołu Szkół nr 1. 16 XI 2018 r. powierzono jej pełnienie obowiązków dyrektora tej placówki. Od 1 IX 2019 r. pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół nr 1 w Mielcu.
GŁAZ ANDRZEJ, urodzony 29 III 1965 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Stanisława i Wandy z domu Pieróg. (Jest prawnukiem Franciszka Krempy, długoletniego posła do Sejmu Krajowego we Lwowie, Rady Państwa w Wiedniu i Sejmu II RP.) Od najmłodszych lat po śmierci ojca prowadził indywidualne gospodarstwo rolne i do dziś praca na roli jest jego pasją. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1984 r. W latach 1993-2010 pracował w Urzędzie Skarbowym w Mielcu, głównie w kontroli podatkowej. Równocześnie studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i w 1999 r. uzyskał tytuł magistra. W wyborach samorządowych 21 XI 2010 r. w wyborach bezpośrednich został wybrany w I turze na wójta Gminy Tuszów Narodowy w kadencji 2010-2014. Także w wyborach samorządowych 16 XI 2014 r. został wybrany w I turze na wójta Gminy Tuszów Narodowy w kadencji 2014-2018. Równocześnie w 2010 r. i 2014 r. wybrano go do Rady Powiatu Mieleckiego, ale zrezygnował na rzecz pełnienia funkcji wójta gminy. Również w wyborach samorządowych 21 X 2018 r. w I turze powierzono mu urząd wójta Gminy Tuszów Narodowy w kadencji 2018-2023. W dotychczasowej pracy w samorządzie znacząco przyczynił się do rozwoju gminy Tuszów Narodowy, poprzez sprawne przeprowadzenie szeregu nowych inwestycji i modernizacji, m.in. obiektów użyteczności publicznej, dróg, sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, a także stacji uzdatniania wody i punktu selektywnej zbiórki odpadów komunalnych. Wiele uwagi poświęca młodemu pokoleniu i seniorom. Dzięki jego zabiegom przy każdej szkole powstały boiska sportowe, a w Dębiakach Dzienny Dom Opieki dla seniorów. Jest inicjatorem zawieszenia na budynkach szkół na terenie gminy tablic Dekalogu (dziesięciu przykazań). Poza pracą na rzecz gminy, angażuje się w inne przedsięwzięcia. Założył Koło PiS w gminie Tuszów Narodowy i jest jego przewodniczącym. Jest także członkiem zarządu powiatowego PiS w Mielcu. Pełni też inne funkcje społeczne, m.in. członka Wojewódzkiej Rady Pogotowia Ratunkowego (od 2013 r.) i członka Rady Szpitala Powiatowego w Mielcu (od 2015 r.) W wyborach do Sejmu RP w 2015 r. był kandydatem z ramienia PiS, zdobywając blisko 8 tys. głosów. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi wręczonym przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę w Pałacu Prezydenckim, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” i Złotą Odznaką Honorową LZS oraz tytułem „Najpopularniejszy Wójt Społeczności Podkarpackiej” w 2015 r., Podkarpacką Nagrodą Samorządową w 2018 r. dla najlepszego wójta województwa podkarpackiego (za dokonania w kadencji 2014-2018), Podkarpacką Nagrodą Samorządową – 2024 i Medalem 100-lecia PCK.
GŁAZ ANNA PAULINA (z domu KUROŃ), urodzona 18 VI 1972 r. w Mielcu córka Stanisława i Rozalii z Czerwińskich. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1991 r. Ukończyła studia na Wydziale Ekonomii (kierunek: finanse i rachunkowość) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (licencjat, 1999 r.) oraz studia na Wydziale Zarządzania i Marketingu (kierunek: zarządzanie) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie, uzyskując w 2001 r. tytuł magistra. Od 1993 r. pracuje nieprzerwanie w Urzędzie Skarbowym w Mielcu. Rozpoczęła od Działu Podatku Dochodowego od Osób Fizycznych, a następnie pracowała w Dziale Czynności Analitycznych i Sprawdzających oraz Dziale Obsługi Bezpośredniej jako kierownik Działu. Od 7 XI 2018 r. pełni funkcję naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu.
GŁAZ KAZIMIERZ, urodzony 26 III 1931 r. w Borkach Nizińskich, pow. mielecki. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później LO Nr 26 i I LO), matura w 1950 r. W tym samym roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu i ukończył je w 1956 r. Praktykę dyplomową odbył w latach 1956-1958 w Wałbrzychu. Tworzył głównie w technikach graficznych i malarskich. W 1958 r. otrzymał Nagrodę Artystyczną Miasta Wałbrzycha. Inspiracją do dalszej pracy twórczej była wycieczka do Moskwy i Leningradu w 1962 r., a jej efektem – seria obrazów „Impresje Moskiewskie”. Prezentował ją m.in. we Wrocławiu (1962 r.) i na Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa Młodych w Sopocie (1965 r.), gdzie otrzymał jedną z głównych nagród, roczne stypendium twórcze Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz delegację na IV Międzynarodowe Biennale Malarstwa w Paryżu. Zwiedzający w lutym 1966 r. tę wystawę słynny Marc Chagall docenił wartość prac młodego polskiego artysty i w dowód uznania przekazał mu otrzymaną holenderską „Nagrodę Erazma”. Pozwoliło to K. Głazowi przedłużyć pobyt w Paryżu i tam twórczo pracować. W latach 1966-1968 przebywał także w Vence k/Nicei na zaproszenie tamtejszej Fundacji Karolyi. Tam spotykał się z M. Chagallem, Maxem Ernstem i Wiktorem Gombrowiczem, któremu poświęcił książkę wspomnieniową. Przy końcu 1968 r. przeniósł się do Kanady i zamieszkał w Toronto. Efektem spotkania z nowym otoczeniem była seria prac graficznych „Ujęcie III, Ezoteryczne”. W 1969 r. utworzył własny ośrodek sztuki współczesnej „Toronto Center for Contemporary Art” i przez kolejne lata uczynił go znaczącą instytucją kulturalną. We współpracy z innymi twórcami kanadyjskimi tworzył w szkołach stałe wystawy sztuki współczesnej. Wydawał książki bibliofilskie. Tę wszechstronną działalność doceniły władze federalne i prowincjonalne w Ontario, przyznając mu dotacje finansowe. Eksponował swoje prace indywidualnie (m.in. wielokrotnie w Toronto, Ontario i Montrealu oraz we Wrocławiu i Muzeum Regionalnym w Mielcu) oraz na wystawach zbiorowych (m.in. we Wrocławiu, Warszawie, Krakowie – otrzymał Medal Honorowy, Toronto – otrzymał nagrodę i wyróżnienie, Grenchen, Paryżu, Lahti i Sao Paulo). Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów i galerii w Tokio, Nowym Yorku, Sao Paulo, Barcelonie, Dreźnie, Rzymie, Toronto, Ontario, Waszyngtonie, Paryżu, Brukseli, Ottawie i Amsterdamie oraz Muzeów Narodowych we Wrocławiu, Krakowie, Warszawie i Szczecinie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie, a także Muzeów Regionalnych w Wałbrzychu i Mielcu. Oprócz twórczości malarskiej i graficznej sporo czasu poświęcał pisaniu książek. Bibliografia wydawnictw (głównie katalogi wystawowe) o K. Głazie obejmuje kilkadziesiąt pozycji. Wystawy po 2003 r.: *2004 r.: Warszawa – Galeria Prezydencka w Pałacu Branickich; *2005 r.: Toronto – Metro Hall; *2008 r.: Chełm – Galeria 72, Mielec – Muzeum Regionalne (Jadernówka); 2009 r.: Elbląg – Centrum Sztuki Galera. […] Zmarł 22 IX 2023 r. w Kanadzie. Urna z prochami została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Borkach Nizińskich.
GŁĘBOCKA KRYSTYNA JÓZEFA (z domu HRABAL), urodzona 16 III 1924 r. w Przemyślu, córka Wiktora i Stanisławy z domu Woźniaczek. Uczestniczka tajnych kompletów w czasie okupacji hitlerowskiej, absolwentka Państwowego Gimnazjum i Liceum w Przemyślu, egzaminy maturalne złożyła w 1945 r. W 1951 r. ukończyła Akademię Medyczną we Wrocławiu i otrzymała dyplom lekarza. Odbyła roczny staż we wrocławskiej Klinice Radiologicznej, a we wrześniu 1952 r. otrzymała nakaz pracy w Szpitalu Powiatowym w Mielcu (wspólnie z mężem Stanisławem). Po ukończeniu specjalizacji w zakresie okulistyki w 1955 r. została mianowana kierownikiem Poradni Okulistycznej przy ul. I. Łukasiewicza i organizowała ją od podstaw. W 1961 r. uzyskała II stopień specjalizacji okulistycznej w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. Do przejścia na emeryturę w 1991 r. kierowała i rozwijała działalność Poradni, przeniesionej w do budynku przy ul. M. Skłodowskiej-Curie. Wykazywała dużą aktywność zawodową i społeczną. Uczestniczyła w sympozjach i kursach specjalistycznych. Była współorganizatorem i przez pewien czas sekretarzem mieleckiego Oddziału PTL-u, członkiem Polskiego Towarzystwa Okulistycznego oraz wykładowcą w mieleckim Ośrodku Szkolenia Pielęgniarek PCK i Liceum Medycznym. Pełniła także funkcję biegłego sądowego w zakresie okulistyki. Po przejściu na emeryturę pracowała przez pewien czas w Poradni Okulistycznej w niepełnym wymiarze godzin. W 2008 r. na ogólnopolskiej konferencji Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Przecławiu została uhonorowana tytułem i sygnetem „Medicus Nobilis”. Zmarła 16 IV 2012 r.
GŁĘBOCKI STANISŁAW RYSZARD, urodzony 4 II 1922 r. w Chełmie Lubelskim, syn Jana i Zofii z domu Mazurek. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach 1 Armii Wojska Polskiego, przeszedł z nią końcową część szlaku bojowego i uczestniczył w walkach o Berlin. Po wojnie uzupełnił wykształcenie średnie, a w 1950 r. ukończył Akademię Medyczną we Wrocławiu i otrzymał dyplom lekarza. Po praktyce lekarskiej we Wrocławiu otrzymał w 1952 r. nakaz pracy w Szpitalu Powiatowym w Mielcu (wspólnie z żoną Krystyną). Był ordynatorem Oddziału Dziecięcego oraz kierownikiem i organizatorem Poradni Dziecięcej przy ul. M. Skłodowskiej-Curie. Uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu pediatrii. Udzielał się w pracy społecznej – był członkiem PTL-u oraz ZBoWiD-u, wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, a także działaczem związkowym. Wyróżniony odznaczeniami bojowymi, państwowymi i resortowymi. Zmarł 13 III 1981 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GŁĘBOCKI JÓZEF (ksiądz), pochodził z Głębokiego, syn Marcina i Barbary z Poradowskich. Doszedł do godności kanonika lwowskiego. W latach 1695-1707 był proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu.
GŁĘBOCKI SEBASTIAN (ksiądz), pochodził z Głębokiego, syn Jakuba i Teofili z Izbińskich. W latach 1707-1733 pełnił funkcję proboszcza parafii św. Mateusza w Mielcu. Aktywnie współpracował z rzemiosłem mieleckim, co potwierdzają pisemne wzmianki. W 1715 r. pożyczył 300 zł polskich mieleckim Żydom na budowę bóżnicy.
GŁODZIK EDWARD, urodzony 12 III 1931 r. w Mielcu, syn Jana i Karoliny. W roku 1949 ukończył Gimnazjum Przemysłowe Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu, a następnie Technikum Mechaniczne MPM w Mielcu, matura w 1952 r. Od 1946 r. (jako uczeń) pracował w PZL Mielec przy remontach samolotów, a od 1953 r. związał się na stałe z kontrolą jakości produkowanych samolotów. Przeszedł przez wszystkie szczeble w hierarchii kontroli, od stanowisk kontrolera i starszego kontrolera. Później pracował kolejno jako: kierownik kontroli półmontaży zespołów samolotów, szef kontroli montaży samolotów i pod koniec lat 80. – kierownik Służby Kontroli Jakości montaży samolotów, silników wysokoprężnych, aparatury paliwowej i wózków golfowych „Melex”. W międzyczasie studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1977 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Posiadał także uprawnienia rzeczoznawcy kontroli jakości nadane przez Ministra Przemysłu Maszynowego. Od 1949 r. do 1991 r. brał czynny udział w uruchomieniu produkcji i kontroli jakości wszystkich typów samolotów produkowanych w WSK „PZL-Mielec”. Z jego udziałem wyprodukowano w tym okresie kilkanaście tysięcy samolotów różnych typów. Z racji zajmowanego stanowiska współpracował z wieloma zakładami kooperującymi na terenie kraju i za granicą w zakresie jakości wyrobów. Wyróżniony został odznaczeniami państwowymi i resortowymi, m.in. Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego. W 1991 r., po 45 latach pracy w mieleckiej WSK, przeszedł na emeryturę. W swoim środowisku udzielał się społecznie, głównie przy budowie infrastruktury technicznej.
GŁODZIK HELENA, urodzona 3 XII 1910 r. w Złotnikach k/Mielca, córka Józefa i Józefy. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. E. Platerówny w Mielcu, matura w 1931 r. W latach 1931-1939 pracowała jako nauczycielka w Wilnie. Przy końcu 1939 r., w obawie przed represjami NKWD, powróciła w rodzinne strony. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkała w Złotnikach i potajemnie uczyła młodzież przedmiotów zakazanych przez okupanta. Po wojnie, w latach 1945-1951, pracowała w Szkole Powszechnej w Czerminie, a od 1951 r. do 1970 r. była nauczycielką geografii w Szkole Podstawowej Nr 1 w Mielcu. W 1970 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze kilka lat pracowała w SP Nr 1 w niepełnym wymiarze godzin. W latach 50. i 60. pełniła funkcję instruktora metodycznego nauczania geografii w powiecie mieleckim. Angażowała się także w działalność spółdzielni uczniowskich (sklepiki szkolne prowadzone przez młodzież i dzieci), samorządu szkolnego i szeregu innych organizacji społecznych. Za tę wszechstronną pracę dydaktyczną i wychowawczą wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i odznakami resortowymi. Zmarła 31 V 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GŁODZIK JÓZEF (ksiądz), urodzony 4 X 1904 r. w Złotnikach k/Mielca, syn Marka i Bronisławy z domu Sowa. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Mielcu (typu humanistycznego), egzaminy maturalne w 1924 r. Studia teologiczne odbył w Tarnowie, a po ich ukończeniu 25 VI 1928 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Dębnie, Podegrodziu i Łącku. Od 10 II 1938 r. do 24 VII 1951 r. pełnił funkcję proboszcza w Jamach. Przeżycie niezwykle trudnego okresu okupacji hitlerowskiej, kiedy oprócz terroru okupanta i konspiracyjnej współpracy z partyzantami, spotykał się nierzadko z napaściami pospolitych band, odbiło się na jego zdrowiu. Po 1951 r. przeniesiony został do Tymbarku i tam zmarł 8 XII 1953 r. Spoczywa na miejscowym cmentarzu parafialnym.
GŁODZIK LIDIA, urodzona 23 XII 1971 r. w Mielcu, córka Stanisława i Barbary z Samborskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1990 r. Studiowała medycynę na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1996 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W latach 1996-1997 odbyła staż w Państwowym Szpitalu Klinicznym w Krakowie, a od 1997 r. do 2004 r. pracowała w Klinice Neurologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie jako lekarz asystent. W tym okresie uzyskała specjalizację I stopnia z neurologii (2000), ukończyła studia doktoranckie w Collegium Medicum UJ w Krakowie (2001). W 2003 r. na podstawie obrony pracy Zaburzenia nastroju i napędu po udarze mózgu – związek ze zmianami w płatach czołowych ocenianymi metodą protonowej spektroskopii rezonansu magnetycznego nadano jej stopień doktora nauk medycznych. Od 2004 r. pracuje w New York University (Department of Psychiatry) jako Assistant Research Professor of Psychiatry and Radiology. W 2006 r. uzyskała specjalizację II stopnia z neurologii. Głównymi problemami jej zainteresowań naukowo-badawczych są: Alzheimera, procesy starzenia się mózgu, wczesne markery diagnostyczne otęi choroby Alzheimera, neuroobrazowanie, rezonans magnetyczny, pozytronowa tomografia emisyjna. Jest współautorem wielu międzynarodowych publikacji naukowych, autorem artykułów przeglądowych i rozdziałów w monografiach medycznych oraz tłumaczeń medycznych. Jako recenzent współpracuje ze specjalistycznymi czasopismami medycznymi: American Journal of Neuroradiology, Dementia and Geriatric Cognitive Disorders, Psychiatry Research: Neuroimaging, Journal of Affective Disorders, Neurobiology of Aging, Neurological Research, Journal of Alzheimer’s Disease, Journal of Neurology oraz Neurosurgery and Psychiatry. w projektach naukowych: Zaburzenia nastroju i napędu po udarze mózgu – związek ze zmianami w płatach czołowych ocenianymi metodą protonowej spektroskopii rezonansu magnetycznego (Komitet Badań Naukowych, Polska, 2000-2001), Effects of memantine on the magnetic resonance spectroscopy (MRS) measures of neuronal integrity in subjects at risk for Alzheimer’s disease (Forest Labs, Inc. USA, 2008-2012), Perfusion abnormalities in healthy subjects at risk for Alzheimer’s disease (Alzheimer’s Association, 2009-2011) oraz Blood pressure, cerebral perfusion and cognitive performance in hypertension (National Institute of Health, USA, 2012-2016).
GŁODZIK SŁAWOMIR MAREK (ksiądz), urodzony 17 VII 1969 r. w Mielcu, syn Wiesława i Marii z domu Łachut. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1988 r. W tym samym roku podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i ukończył je w 1994 r. Święcenia kapłańskie przyjął 28 V 1994 r., a Mszę Świętą Prymicyjną odprawił 5 VI 1994 r. w kościele Ducha Św. w Mielcu. Jako wikariusz pracował w Wierzchosławicach i Tarnowie. Planował jednak pełnić posługę kapłańską na misjach w Afryce i od września 2000 r. przygotowywał się do tej służby w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Skierowany został do Republiki Środkowo- Afrykańskiej. Od 2002 r. pracował jako misjonarz w Republice Środkowo-Afrykańskiej. W 2011 r. został przeniesiony do Paryża, gdzie pełnił funkcję ekonoma Polskiej Misji Katolickiej we Francji (PMK). 1 IX 2012 r. powierzono mu misję utworzenia nowej parafii rzymskokatolickiej Notre Dame w Alfortville (Francja).
GŁODZIK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 1 XI 1927 r. w Złotnikach k/Mielca. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1948 r. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a następnie w Seminarium Duchownym w Gorzowie Wielkopolskim. Tam 29 VI 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Zielonej Górze, a po czterech latach został mianowany proboszczem w Brzeźnie Lęborskim. Tam, mimo wielu utrudnień ze strony miejscowych organów bezpieczeństwa, doprowadził do wybudowania plebanii i sal katechetycznych oraz odbudowania kościoła parafialnego i kościołów filialnych. W 1973 r. przeniesiony został na probostwo w Karlinie. Poza kościołem parafialnym p.w. Michała Archanioła sprawował opiekę duszpasterską nad czterema kościołami filialnymi. Wyremontował wszystkie te świątyni oraz wybudował budynek katechetyczny. Pełnił także funkcję referenta w Duszpasterstwie Mężczyzn i dekanalnego wizytatora nauki religii w dekanacie białogardzkim. Za całokształt działalności duszpasterskiej otrzymał tytuł kanonika Kapituły Kołobrzeskiej. Nawał zajęć i liczne kłopoty, zwłaszcza przy budowach i remontach, odbiły się na jego zdrowiu. W 1982 r. przeszedł w RFN operację serca, a w 1989 r. ze względu na stan zdrowia zrezygnował z funkcji proboszcza i skierowany został na rentę. Pełnił posługę kapłańską w parafii Ducha Świętego w Koszalinie, gdzie proboszczował były wikariusz z Karlina ks. dr Kazimierz Bednarski. Był opiekunem m.in. grupy trzeźwościowej i wspólnoty modlitewnej Odnowy w Duchu Świętym. Zmarł 5 VII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu w Koszalinie, a na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu została umieszczona jego tablica pamiątkowa.
GŁODZIK STANISŁAW, urodzony 25 III 1946 r. w Woli Zdakowskiej, powiat mielecki, syn Piotra i Stefanii z domu Krempa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu z maturą w 1963 r. Studiował na Akademii Górniczo- Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie i po uzyskaniu dyplomu magistra inżyniera górnika w 1970 r. podjął pracę zawodową w charakterze osoby dozoru ruchu w Zakładach Górniczych Lubin, a następnie pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „Staszic” w Katowicach. W 1974 r. został przeniesiony służbowo do AGH Kraków na stanowisko specjalisty, a potem głównego specjalisty w pionie prorektora ds. badań naukowych. W roku 1980 przeszedł do pracy na stanowisku inżynieryjno-technicznym w Instytucie Projektowania i Budowy Kopalń AGH, przekształconym później w Katedrę Ekonomiki i Zarządzania w Przemyśle. W 1994 r. podjął tam pracę dydaktyczną – najpierw jako wykładowca, a po obronie pracy doktorskiej Metoda modelowania natężenia robót udostępniających i przygotowawczych dla pól eksploatacyjnych w aspekcie narastającej koncentracji wydobycia w kopalniach węgla kamiennego w 2002 r. jako adiunkt. W ramach zajęć dydaktycznych prowadził między innymi wykłady i zajęcia z zakresu projektowania, budowy i rekonstrukcji kopalń podziemnych oraz przetwórstwa surowców mineralnych. Pod koniec 2011 r. przeszedł na emeryturę. Podczas pracy w AGH brał udział w realizacji ponad 120 projektów badawczych, opracowań i opinii naukowych dla górnictwa rud miedzi, żelaza oraz węgla kamiennego. Jest autorem i współautorem ponad 50 publikacji naukowych, w tym 8 w języku angielskim oraz 3 monografii. Był promotorem kilkunastu prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich. W roku 1980 r. uczestniczył w założeniu Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w AGH Kraków i był jej członkiem.
GŁODZIK STANISŁAW EDMUND, urodzony 1 X 1946 r. w Trzcianie k/Mielca, syn Franciszka i Janiny z domu Leś. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu (1963) i Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1967 r. Od 1963 r. pracował w WSK Mielec, początkowo jako ślusarz, a później – technolog, mechanik i konstruktor. Równocześnie studiował na Politechnice Krakowskiej; w 1973 r. ukończył studia zawodowe, a w 1979 r. studia magisterskie. Od 1976 r. pełnił stanowisko kierownika sekcji w branży pojazdów, a następnie równorzędne w branży aparatury paliwowej. W 1980 r. został członkiem NSZZ „Solidarność”, a w latach 1989-1990 sprawował z wyboru funkcję przewodniczącego NSZZ „Solidarność” w Dziale Głównego Technologa Aparatury Paliwowej. W 1990 r. powierzono mu kierowanie Wydziałem Tłoczni, a w roku 1991 stanowisko dyrektora Zakładu Produkcji Pojazdów, zaś w latach 1992-1998 pełnił funkcję kierownika Oddziału w Wytwórni Pojazdów „Melex” Sp. z o.o. Uzyskał wzór użytkowy na siłownik elektromagnetyczny do sterowania pracą agregatu chłodniczego. Przyczynił się do uruchomienia seryjnej produkcji wózków „Melex” z napędem spalinowym oraz wykonania prototypu trzykołowego pojazdu „Melex”, który uzyskał tytuł „Najlepszego Produktu Regionu” na Mieleckich Targach Wielobranżowych w 1995 r. W latach 1998-1999 pełnił funkcję kierownika Urzędu Rejonowego Mielcu. W 1998 r. wybrany został na radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 1998-2002, a w ramach Rady – na wiceprzewodniczącego Komisji Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego. Od 1999 r. pracuje w Rejonie Dróg Wojewódzkich w Mielcu jako starszy specjalista. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2010-2014 i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Infrastruktury.
GŁOGOWSKI JANUSZ, urodzony 26 XI 1951 r. w Mielcu, syn Zygmunta i Genowefy z domu Uss. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Świdniku. Po maturze w 1969 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku jako pracownik fizyczny. Studiował filologię germańską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i 1978 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1978-1982 pracował w firmie Energoexport Warszawa, a w latach 1983-1984 był pracownikiem Krajowego Zrzeszenia Producentów Stolarki Budowlanej i Obiektów Kubaturowych „Stolbud” Warszawa. W 1984 r. został zatrudniony w Komitecie ds. Radia i Telewizji Warszawa jako starszy redaktor techniczno-programowy w Dziale Międzynarodowych Usług Przekazów i Transmisji Biura Współpracy z Zagranicą. Zajmował się obsługą dziennikarzy zagranicznych przybyłych do Polski, m.in. w czasie oficjalnych wizyt papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI oraz królowej Elżbiety II, a także wielu prezydentów i premierów obcych państw. Ponadto uczestniczył w organizacji międzynarodowych konferencji przedstawicieli europejskich stacji telewizyjnych zrzeszonych w EBU (Europejska Unia Nadawców). W 1993 r. przeszedł do Telewizji Polskiej SA Warszawa, gdzie objął stanowisko głównego specjalisty w Dziale Zagranicznego Obrotu Prawami i Licencjami Biura Handlu (wcześniej Biuro Współpracy z Zagranicą) i pracuje tam nadal. Zajmuje się sprzedażą licencji polskich filmów produkcji TVP, m.in. do zagranicznych telewizji na całym świecie, kin, ośrodków kultury polskiej, na pokazy w naszych ambasadach i festiwalach filmowych oraz dla zagranicznych dystrybutorów, którzy te produkcje sprzedają na DVD w obcych wersjach językowych. Utrzymuje systematyczny kontakt z rodzinnym Mielcem. Uczestniczył w sesji XX Światowego Forum Mediów Polonijnych w Mielcu (13 IX 2012 r.).
„GŁOS MIELECKI” („NOWY GŁOS MIELECKI”), tygodnik wydawany przez WSK „PZL-Mielec”, a następnie Spółkę „Multi-Media” w okresie od 24 III 1990 r. do 18 XII 1997 r. Był kontynuatorem gazety zakładowej „Głos Załogi” i przez cały okres działalności zachowywał jej numerację. Początkowo nie zmieniano siedziby redakcji – zajmowała ona pomieszczenia w budynku administracyjnym WSK. Pierwsze wydanie „Nowego Głosu Mieleckiego” z 24 III 1990 r. (pierwsza nazwa GM) posiadało numer 1388. Gazeta pod zmienioną nazwą zwiększyła ilość informacji i artykułów o mieście i regionie kosztem zmniejszenia dotychczas obszernych materiałów o WSK. Po wydaniu 11 numerów zmieniono nazwę na „Głos Mielecki” oraz postarano się o lepszy papier, co znacznie podwyższyło poziom edytorski, a zwłaszcza szaty graficznej (m.in. dobre zdjęcia, wyraźny druk). Odejście kilku redaktorów (emerytura, założenie własnego tygodnika „Korso”) w 1991 r. spowodowało stopniowy powrót do zakładowego charakteru gazety. W 1997 r. w ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” utworzono Spółkę „Multi-Media” i powierzono jej m.in. wydawanie „GM”. Siedzibą Spółki był lokal przy al. Niepodległości 14. Aby sprostać rosnącym wymogom rynku wydawniczego, postanowiono zdecydowanie podwyższyć poziom edytorski tygodnika. Wprowadzono kolorową okładkę, bardzo dobry papier i ciekawe rozwiązania graficzne. Powrócono też do regionalnej i miejskiej tematyki treści. Szereg czynników sprawił jednak, że rosnących z każdym miesiącem wydatków Spółki nie były w stanie zrównoważyć jej dochody. W tej sytuacji postanowiono wstrzymać wydawanie „Głosu Mieleckiego”, a następnie zlikwidować Spółkę. Ostatni, podwójny numer „GM” (1775-1776) ukazał się 18 XII 1997 r. (Pod nazwą „Nowy Głos Mielecki” i „Głos Mielecki” gazeta została wydana w 389 numerach.)
R e d a k t o r z y n a c z e l n i : Alojzy Czelusta (1990), p.o. Ryszard Niczyporuk (1990-1991), Witold Pająk (VI – IX 1991), Danuta Bogdan (1991-1996), Bogusław Miga (1997).
R e d a k t o r z y e t a t o w i : Janusz Czajowski (1990-1991), Edward Michocki (1990-1991), Zofia Nowakowska (1990), Witold Pająk (1990-1993), Maria Szłapowa, Barbara Łuczak, Janusz Małaszewicz, Lucja Furdyna, Bogusław Miga (1993-1997), Iwona Kępa (1997), Waldemar Kruczko (1997).
R e d a k t o r z y t e c h n i c z n i : Joanna Pisarczyk, Barbara Pulak.
„GŁOS SOLIDARNOŚCI”, biuletyn informacyjny Komisji Zakładowej (później Międzyzakładowej) NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” (i w latach 1989-1992 OBR SK Mielec). Redagowano go w siedzibie Komisji na terenie WSK. Od początku do końca wydawania pisma dbano o jak najniższe koszty przygotowania i druku. Materiały informacyjne pisano na maszynie i kserowano na zwykłym papierze, a szata graficzna także była skromna. Pierwszy numer ukazał się 28 X 1980 r. i nie był cenzurowany (wszystkie ówczesne wydawnictwa oficjalne podlegały cenzurze państwowej). Pierwsze kolegium redakcyjne stanowili: Andrzej Stachowicz (przewodniczący), Adam Cibicki, Barbara Łuczak i Józef Malczyński. Oni też wypracowali funkcje i zadania pisma. W pierwszym rzędzie upowszechniać miało cele i program NSZZ „Solidarność” oraz na bieżąco informować o ważnych wydarzeniach w kraju, regionie i środowisku, w tym o działalności KZ. (Od 10 XI 1980 r. rozpoczęto wydawanie drugiej (cenzurowanej) wersji „GS” jako wkładki do pisma WSK „Głos Załogi”, ale pierwsza pozostawała nadal poza cenzurą.) Nakład pisma dochodził do 3000 egzemplarzy. Z chwilą ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce (13 XII 1981) przerwano jego wydawanie. Do tego czasu ukazało się 71 numerów (ostatni 10 XII 1981). Wznowienie wydawania „Głosu Solidarności” nastąpiło w lipcu 1989 r. Początkowo redagował zespół, a następnie redaktorem został Mieczysław Przebieglec (X 1989 – VII 1990). Jesienią 1990 r. powrócono do redagowania zespołowego, ale wprowadzono funkcję „odpowiedzialnego”. W latach 1990-1996 rolę tę pełnili: Henryk Sowa (VII 1990 – V 1991), Tadeusz Tomaszewski (VI 1991 – XII 1991), Danuta Tomala (X 1991 – XII 1991), Wiesław Midura (III 1992), Zdzisław Bajor (IV 1992 – IV 1993) przy współudziale: Wiesława Midury – dział społeczny, Bogusława Płoszajczaka – dział gospodarczy i Marka Podolskiego – dział związkowy, Józef Ozimek (VI 1993 – I 1994), Wiesław Witek (II 1994 – V 1994) i Józef Ozimek (VI 1994). W okresie od VII 1994 do II 1995 odpowiedzialność ponosił zespół redakcyjny. Jeszcze w styczniu 1996 r. wydano jeden numer „GS” i od maja tegoż roku zaczęła ukazywać się „Gazetka” – nowe pismo Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. Ogółem wydano 222 numery „Głosu Solidarności”. Ożywienie tytułu „GS” nastąpiło w 2000 r. Pod taką nazwą wydano pierwszy numer biuletynu informacyjnego Komisji Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność” w Mielcu. Kierownikiem zespołu redakcyjnego był Telesfor Beym.
„GŁOS ZAŁOGI”, pismo zakładowe WSK „PZL- Mielec”, ukazywało się w latach 1951-1990. Decyzja o jego wydawaniu była związana ze specjalną uchwałą rządową przywracającą mieleckiej fabryce lotniczy charakter oraz powierzającą jej ważne dla gospodarki narodowej zadania, m.in. produkcję lodówek domowych. Siedziba redakcji znajdowała się na terenie WSK. Pierwszy komitet redakcyjny w składzie: Michał Bohorski, Józef Krępa, Irena Nowakowska, Zofia Pawlicka, Wojciech Piekarz i Antoni Zydroń nadał gazecie kształt programowy i określił priorytetowe tematy: zagadnienia produkcyjno-ekonomiczne zakładu, postęp techniczny, współzawodnictwo pracy, kultura, oświata i sport oraz wydarzenia i ważne problemy środowiska. Tę linię programową zachowano, przy pewnych modyfikacjach i uzupełnieniach, przez cały okres wydawania gazety. Od lat 60. rozpoczęto wydawanie stałych kolumn, spośród których wyróżniały się: „Pod fabrycznym dachem” (o inicjatywach załogi), „Postęp – technika” i później „Pryzmat” (o racjonalizacji i wynalazczości), „Kronika ZMS”, „Szpalta Młodych” i „Życie Młodych” (o sprawach młodzieży), „Na turystycznym szlaku” i później „Tramp” (o turystyce i innych aktywnych formach wypoczynku) oraz „Magazyn kulturalny”. Początkowo (pierwszy numer wydano 7 XI 1951 r.) ukazywała się jako dwutygodnik, od lutego 1966 r. jako „dekadówka” (co 10 dni), a od lipca 1982 r. jako tygodnik. (W pierwszym okresie stanu wojennego, tj. od jego wprowadzenia 13 XII 1981 r. do lipca 1982 r. nie była wydawana.) Nakład pierwszego numeru wynosił 300 egz., wkrótce potem wydawano 500 egz. i w kolejnych latach systematycznie liczba ta rosła. W latach 60. nakład wynosił już 3800 egz., a od lutego 1966 r. – 5500 egz. Ogółem ukazało się 1387 numerów, ostatni 7 III 1990 r. Za całokształt działalności „GZ” wielokrotnie był wyróżniany odznaczeniami resortowymi i regionalnymi. Jego sukcesorem był od 24 III 1990 r. „Nowy Głos Mielecki” (przejął siedzibę, kadrę i numerację), a następnie „Głos Mielecki”.
R e d a k t o r z y n a c z e l n i : Ferdynand Mędrek (1951-1952), Kazimierz Derlęga (1952-1953), Dionizy Ampuła (1953-1954), Tadeusz Zawada (1955-1958), Józef Ściora (1958-1972), Witold Pająk (1972-1982) i Tadeusz Więcek (1982-1990).
R e d a k t o r z y e t a t o w i : Czesława Makoś, później Nowakowska (1954-1957 i 1960-1990), Weronika Paluch (Firla), Ryszard Niczyporuk (1955-1990), Alicja Kalinowska, Zofia Goryl, później Szaniawska (1957-1985), Maria Szłapa (1968-1990),Maria Maziarz (1971-1986), Jan Stępień (1972-1977), Krystyna Turzeniecka (Janos), Małgorzata Hoszowska (1976-1987), Witold Pająk (1982-1990), Barbara Łuczak, Janusz Czajowski (1987-1990) i Edward Michocki (1988-1990).
R e d a k t o r z y t e c h n i c z n i : Danuta Tomala, Tadeusz Tomaszewski.
F o t o r e p o r t e r : Władysław Parkosz.
GŁOUSZEK WACŁAW, urodzony 29 IX 1909 r. w Kowlu na Wołyniu, syn Wilhelma i Katarzyny. Absolwent Gimnazjum w Kowlu, matura w 1928 r. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty i pełnił funkcję dowódcy plutonu. 1 I 1934 r. został awansowany do stopnia podporucznika. W latach 30. odbył studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. W pierwszych latach okupacji hitlerowskiej pracował fizycznie w majątku Żurawina k/Przemyśla. Równocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu, a także został zaprzysiężony i wcielony do ZWZ w Przemyślu (otrzymał pseudonim „Giewont”), gdzie pełnił funkcje dowódcy komórki wywiadu, a następnie dowódcy baonu. W czerwcu 1942 r. został aresztowany przez gestapo. Więziono go w Jarosławiu, a następnie w Przemyślu i na Montelupich w Krakowie, skąd 16 XII 1942 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimu (KL Auschwitz-Birkenau). Tam otrzymał numer 83763 i znak więźnia politycznego – Polaka. Grał w orkiestrze obozowej i był jej bibliotekarzem oraz pełnił funkcję gospodarza magazynu odzieżowego. Kolejnymi etapami w życiu więźnia były obozy: Buna, Dora i Bergen-Belsen, gdzie 15 IV 1945 r. został uwolniony przez wojska alianckie. Tam też był współorganizatorem i nauczycielem polskiej szkoły średniej. Do Polski wrócił latem 1946 r. i zamieszkał w Wałbrzychu. Podjął pracę w tamtejszej Szkole Podstawowej Nr 7, a następnie w Państwowym Gimnazjum i Liceum. W 1947 r. obronił pracę magisterską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. 1 I 1950 r. powierzono mu obowiązki zastępcy dyrektora Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Wałbrzychu, a 1 IX 1950 r. został dyrektorem tejże szkoły. W kolejnych latach kierował innymi wałbrzyskimi szkołami: Państwową Szkołą Felczerską, Technikum Pielęgniarstwa, Szkołą Ogólnokształcącą im. ge. K. Świerczewskiego i Państwową Szkołą Pielęgniarstwa. Udzielał się też w pracy społecznej – był członkiem Zarządu Powiatowego ZBoWiD oraz członkiem ZIW, ZNP i Wałbrzyskiego Towarzystwa Kultury. Na emeryturę przeszedł w 1969 r. i przeniósł się do Mielca, rodzinnego miasta żony Jadwigi (z domu Kielawa). Tu pracował wyłącznie społecznie. Śpiewał w chórze męskim “Melodia”, był członkiem Rady Nadzorczej PSS “Społem”, przewodniczącym Komisji Handlu Miejskiej Rady Narodowej (w latach 70.) oraz członkiem ZIW. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1987 r. Zmarł 29 IV 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GŁOWACKI FELIKS (ksiądz), urodzony 15 V 1812 r. w Zbyszycach. Studiował teologię we Lwowie i Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1837 r. Pracował jako wikariusz w Jadownikach Podgórnych, Zawoi, Lubczy i Dąbrowie Tarnowskiej. W latach 1844-1849 pełnił funkcję wikariusza w parafii św. Mateusza w Mielcu i tu przeżył tragiczną rabację chłopską. Później kierowany był do pracy duszpasterskiej w Ropczycach, Borzęcinie i Siedlcach. Zmarł 26 IV 1860 r.
GŁOWACKI ROMAN, urodzony 1 I 1929 r. w Podwołoczyskach, woj. tarnopolskie, syn Stanisława i Marii. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1948 r. W 1952 r. ukończył studia I stopnia w Akademii Handlowej w Krakowie i uzyskał tytuł dyplomowanego ekonomisty, a następnie pracował przez krótki okres czasu jako asystent. W tym samym roku powołany został na ćwiczenia wojskowe w Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego i pełnił funkcję oficera finansowego. Równolegle kontynuował studia II stopnia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie i w 1953 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1954-1972 pracował w Instytucie Handlu i Szkole Głównej Handlowej. W Instytucie zajmował kolejno stanowiska: starszego asystenta, adiunkta, samodzielnego pracownika, kierownika zakładu i dyrektora naczelnego. W SGH pracował w charakterze wykładowcy, docenta i profesora. Awanse zawodowe miały ścisły związek z działalnością naukową. W 1961 r. uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych, w 1965 r. – doktora habilitowanego, a w 1972 r. – profesora nadzwyczajnego. Kształcił się także w Harvard Business School w zakresie marketingu (1963-1964). W związku z powstaniem w 1972 r. na Uniwersytecie Warszawskim Wydziału Zarządzania (pierwszego w Polsce, wzorowanego na doświadczeniach zachodnich) powierzono mu organizację i kierownictwo Zakładu Marketingu. (Była to prawdopodobnie pierwsza w Polsce jednostka naukowo-dydaktyczna zajmująca się problematyką marketingu.) Po kilku latach Zakład został przekształcony w Katedrę Marketingu, a jej kierowanie oddano w ręce prof. dr. hab. R. Głowackiego, który funkcję tę sprawuje do dziś. (W 1979 r. przyznano mu tytuł profesora zwyczajnego.) Od lat 70. współpracuje z wieloma uczelniami zagranicznymi, najczęściej jako wizytujący profesor (visiting professor). Wykłada w uczelniach amerykańskich (m.in. Duquesne University, University of Pittsburg) i europejskich (m.in. Helsinki School of Economics and Business Administration, Finnish Institute of Management, Vessalius College, Free University of Brussel, University of Verona, Ecole Superieur du Commerce w Tours, University of Atens i University of Istanbul). Dostrzegając pilną potrzebę prowadzenia edukacji menadżerskiej ukierunkowanej na gospodarkę rynkową, założył w 1990 r. fundację „Centrum Kształcenia Menedżerów” (Centre for Management Training), ktora rozpoczęła działalność edukacyjną w 1991 r. poprzez programy (o zróżnicowanm profilu tematycznym i czasie trwania od 2 tygodni do 2 lat) w języku polskim i angielskim, głównie dla menadżerów firm krajowych. Od 1993 r. Centrum, wspólnie z uniwersytetami zagranicznymi (University of Antwerp, Staffordshire University, Bergische Universitat Wuppertal, Free University of Brussel), profesorami z kilku dalszych renomowanych uczelni zachodnich oraz Uniwersytetem Warszawskim, prowadzi dwuletni program studiów Master of Business Administration MBA w języku angielskim. (Dyplom MBA ma charakter międzynarodowy.) Program ten uznany został za najlepszy wśród tego typu studiów prowadzonych w Polsce. Prof. Głowacki napisał i opublikował około 300 pozycji naukowych, głównie w językach polskim i angielskim, w postaci książek, artykułów i referatów na konferencje. Ważniejsze publikacje książkowe to: System bodźców ekonomicznych (książka nagrodzona I nagrodą przez Polskie Towarzystwo Ekonomiczne), Przedsiębiorstwo na rynku (trzy wydania, nagroda II stopnia im. Oscara Langego), Marketing – podręcznik akademicki (nagroda I stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego), Market Structure in Poland and Its Implications oraz Distribution Channels. Udziela się także w różnych formach działalności pozauczelnianej, m.in. w latach 1973-1979 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej d/s Kadr Naukowych, w latach 1995-1997 pełnił funkcję przewodniczącego pierwszej Rady Nadzorczej Stoczni Szczecińskiej, a także jest członkiem rad programowych amerykańskich czasopism naukowych: „Euromarketing”, „International Consumer Marketing”, „Distribution Channels” i „East-West Business”. W 1994 r. współpracował z dziekanem Harvard Business School prof. Thomasem Piperem w zakresie doboru kandydatów polskich (profesorów wyższych uczelni zajmujących się dyscyplinami zarządzania i ekonomią) na studia dokształcające w renomowanych uczelniach amerykańskich, w ramach programu „Central and Eastern European Teachers Program”, którego przesłaniem była pomoc krajom Europy Wschodniej w procesie transformacji systemowej. Zmarł 16 I 2020 r. Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.
GŁOWACKI ZBIGNIEW, urodzony 1 VIII 1958 r. w Rzeszowie, syn Edwarda i Janiny z domu Długosz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, matura w 1978 r. W latach szkolnych grał w piłkę nożną w LZS Przybyszówka i „Resovii”. Uprawiał także strzelectwo myśliwskie i w 1976 r. zajął V miejsce w konkurencji skeet na Mistrzostwach Polski juniorów w Poznaniu. Służbę wojskową odbył w Górnośląskiej Brygadzie WOP. Po wojsku pracował w krakowskim Rejonowym Urzędzie Spraw Wewnętrznych, a w latach 1980- 1988 – w RUSW w Rzeszowie na podstawowych stanowiskach, m.in. dzielnicowego i w Wydziale Kryminalnym. Ukończył studia zawodowe w Wyższej Szkole Policji – Ośrodek Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Łodzi oraz studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie – Filia w Rzeszowie, otrzymując tytuł magistra. W latach 1989-1990 pracował w Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym WUSW w Rzeszowie, w latach 1990- 1997 pełnił funkcję zastępcy Komendanta Rejonowego Policji w Kolbuszowej (w stopniu nadkomisarza), a w latach 1997-1999 był zastępcą Komendanta Rejonowego Policji w Ropczycach. W lipcu 1999 r. w wyniku konkursu został mianowany Komendantem Powiatowym Policji w Mielcu (w stopniu podinspektora) i pełnił tę funkcję do 15 IV 2002 r. Poza pracą zawodową aktywnie uczestniczył w życiu środowiska. Pełnił funkcję prezesa LOK w Mielcu (od 2000 r.). Był współinicjatorem budowy strzelnicy sportowej w Mielcu przy ul. Partyzantów. Pracuje w firmie prywatnej na kierowniczym stanowisku.
GŁOWACKI ZBIGNIEW, urodzony 1 V 1959 r. w Mielcu. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych (kierunek: obróbka skrawaniem) przy WSK Mielec. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec jako tokarz obrabiarek numerycznych. Służbę wojskową odbył w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu i ukończył ją jako starszy mechanik lotniczy w specjalności: eksploatacja płatowca i silnika. Po powrocie z wojska pracował w Elektromontażu Katowice, Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu i Ganz – Mavag Budapeszt na Węgrzech. Równocześnie ukończył szereg kursów zawodowych. W 2000 r. podjął pracę w Zakładach Mechaniki Precyzyjnej i Elektroniki R&G w Mielcu i nadal tam pracuje. Od wielu lat angażuje się społecznie. W 1997 r. został wybrany do Rady Osiedla W. Szafera, a następnie na jej przewodniczącego. Funkcję tę pełni do dziś. Przez pewien czas był także członkiem Rady Nadzorczej Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu i przewodniczył Komisji Społeczno-Kulturalnej. W wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023. Przewodniczy Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej.
GŁOWACKIEGO BARTOSZA (ULICA), niedługa (280 m), ale szeroka ulica powiatowa na osiedlu J. Kilińskiego, ważna w układzie komunikacyjnym centrum Mielca. Jest ulicą dojazdową do stacji PKP i kolejowej rampy towarowej. Jest częścią dawnej ulicy Kolejowej powstałej w latach 80. XIX w. łącznie z oddaną do użytku linią kolejową i dworcem. W 1910 r. wybudowano przy niej hotel żydowski, a nieco później kamienicę o nieregularnym kształcie (była długoletnią siedzibą przychodni kolejowej) oraz kilka dalszych domów. W czasie okupacji hitlerowskiej pomiędzy nimi i hotelem żydowskim urządzono obóz jeniecki przejściowy, w którym umieszczono żołnierzy radzieckich pracujących przy budowach kolejowych. Po wojnie obóz zlikwidowano, a w późniejszych latach teren ten przejęło Przedsiębiorstwo Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch”. (Obóz został upamiętniony obeliskiem.) Na przełomie lat 1962 i 1963 przeniesiono na nią dworzec PKS, a kasy i biuro umieszczono na parterze budynku byłego hotelu. (Na piętrze mieścił się Zakład Energetyczny.) W 1966 r. powstał przy niej okazały bar PSS “Turysta”, a w 1967 r. zmodernizowano dworzec PKS, znacznie rozszerzając przy tym ulicę. W latach 70. i 80., w związku z budową wiaduktu, kilka budynków zostało rozebranych. Powstał natomiast okazały kompleks budynków RSW „Ruch”. W nocy 2 III 1987 r. spłonął budynek byłego hotelu i później został rozebrany. Po przeniesieniu dworca PKS na drugą stronę torów kolejowych (1992) i systematycznie pogarszającej się kondycji PKP w latach 90. znaczenie ulicy wyraźnie zmalało. Bar „Turysta” i inne placówki usługowe zakończyły działalność. Próbowano ożywić ulicę przez organizację giełd samochodowych, ale i to przedsięwzięcie gasło z biegiem czasu. W latach 2010-2011 została zmodernizowana i przebudowana. Otrzymała nową nawierzchnię asfaltową, a chodniki – kostkę betonową. Na części dawnej ulicy urządzono miejsca parkingowe. Przy chodniku od strony zachodniej zbudowano ścieżkę rowerową. Spore ożywienie wprowadziło wybudowanie budynku wielofunkcyjnego (m.in. kawiarnia „Kredens”) oraz przeprowadzka Urzędu Gminy Mielec do rozbudowanego i zmodernizowanego zespołu budynków po byłej RSW „Ruch”. Usunięto część przystanków prywatnych linii autobusowych. W latach 2020-2021 nastąpiły kolejne zmiany w jej sąsiedztwie związane z przebudową linii kolejowej, m.in. rozebrano jeden z magazynów i zbudowano podziemne przejście pod torami.
Patron ulicy: BARTOSZ GŁOWACKI (1758-1794), pochodził z rodziny chłopskiej. Był grenadierem regimentu milicji krakowskiej w wojskach Tadeusza Kościuszki w czasie insurekcji 1794 r. Wyróżnił się niezwykłym męstwem w bitwie pod Racławicami i został za to awansowany do stopnia oficerskiego oraz uwolniony wraz z rodziną od powinności chłopskich wobec pana. W bitwie pod Szczekocinami został ciężko ranny i zmarł po przewiezieniu do Kielc. Uważany jest za symbol odwagi i patriotyzmu polskiego chłopa.
GŁOWANIA ARKADIUSZ KAMIL, urodzony 13 VI 1974 r. w Mielcu, syn Wacława i Danuty z domu Bielec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1993 r. Studia na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach ukończył w 1999 r. z dyplomem lekarza medycyny. Po odbyciu stażu podyplomowego w Samodzielnym Publicznym Centralnym Szpitalu Klinicznym w Warszawie, rozpoczął pracę i studia doktoranckie w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Diabetologii II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie, w Wojewódzkim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie. W 2006 r. obronił z wyróżnieniem pracę doktorską Ocena czynności śródbłonka naczyniowego u osób z cukrzycą typu 1 za pomocą dożylnych testów farmakologicznych – testu metacholinowego i z nitrogliceryną i uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Wyniki pracy były prezentowane na zjazdach Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego (ADA), Europejskiego Towarzystwa Badań nad Cukrzycą (EASD) oraz Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD). Przez 12 lat pracy w Klinice, pod kierunkiem prof. dr hab. med. Jana Tatonia i prof. dr hab. med. Anny Czech, zajmował się badaniem cukrzycowych powikłań naczyniowych metodą laserowo-dopplerowską, a drugim przedmiotem zainteresowań zawodowych była neuropatia cukrzycowa. Ukończył w Klinice szkolenia specjalizacyjne w dziedzinie chorób wewnętrznych oraz w diabetologii. Jest autorem kilkunastu publikacji w czasopismach medycznych oraz współautorem rozdziału w książce Cukrzycowe choroby serca. Nowa wiedza – nowe leczenie. W zakresie praktyki zawodowej współpracował z wiodącymi centrami medycznymi, m.in. Medicover, Lux Med, Swiss Med i Polmed. Obecnie prowadzi Indywidualną Specjalistyczną Praktykę Lekarską na terenie Warszawy.
GŁÓD PIOTR (ksiądz), urodzony 3 VI 1965 r. w Mielcu, syn Aleksandra i Izabeli z Dachowskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1984 r. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i 2 VI 1990 r. przyjął święcenia kapłańskie. Posiadał tytuły magistra i licencjata. Pracował jako wikariusz w parafiach: Grybów (1990-1994), Bochnia – św. Mikołaja (1994-1995), Poręba Radlna (1995-1996), Radomyśl Wielki (1996-1997), Chorzelów (1997-2004), Dobra (2004-2007), Korzenna (2007-2010), Piątkowa (2011-2012), Tarnów – Najświętszego Serca Pana Jezusa (2012-2013) i jako pomoc duszpasterska w parafii Nawojowa (2013-2021). Zmarł 16 VIII 2021 r. Pochowany w grobowcu kapłańskim na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GŁÓWKA WAWRZYNIEC, urodzony 5 VIII 1879 w Gorzycach. Absolwent gimnazjum w Rzeszowie. Studia filozoficzne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Był nauczycielem w gimnazjum w Tarnopolu i w latach 1910-1915 w c.k. Państwowego Gimnazjum w Mielcu. Uczył języka polskiego, języka łacińskiego i języka greckiego. Zmarł 14 V 1915 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GŁÓWKA WŁADYSŁAW KAZIMIERZ, urodzony 11 VII 1910 r. w Mielcu, syn Wawrzyńca i Wandy z Ryniewiczów. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1928 r. Studia medyczne odbył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w latach 1928-1934 i otrzymał tytuł lekarza medycyny. Po studiach uczęszczał do Szkoły Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie i wkrótce po jej ukończeniu otrzymał awans na stopień podporucznika rezerwy. Praktykę lekarską odbył w 5 Szpitalu Okręgowym w Krakowie i Państwowym Szpitalu św. Łazarza w Krakowie w 1937 r. W latach 1938-1939 pracował w Ubezpieczalni Społecznej w Kaliszu i pełnił funkcję kontraktowego lekarza wojskowego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i obronie Warszawy jako lekarz naczelny 29 p.p. Po kapitulacji Warszawy przez 8 miesięcy był więziony przez Niemców w Oflagu II A w Prenzeau i pracował w tamtejszym szpitalu obozowym. Zwolniony z obozu w 1941 r. podjął pracę w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. W 1942 r. powrócił w rodzinne strony i zamieszkał w Wadowicach Górnych, gdzie leczył miejscową ludność i współdziałał z ruchem oporu. W 1943 r. został aresztowany i uwięziony w Tarnowie, a następnie na Montelupich w Krakowie. Na skutek intensywnych starań rodziny i braku poważniejszych dowodów obciążających został zwolniony z więzienia w 1944 r. Po wojnie pracował w Przychodni Kolejowej w Mielcu oraz dojeżdżał do Ośrodków Zdrowia w Tuszowie Narodowym, Padwi Narodowej i Radomyślu Wielkim. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia musiał zrezygnować z pracy terenowej i zatrudniony został w Przychodni Rejonowej w Mielcu, a także w Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego). Przez pewien czas uczył w mieleckim Ośrodku Szkolenia Pielęgniarek. Sprawował też funkcję biegłego sądowego w zakresie medycyny sądowej na okręg Sądu Powiatowego w Mielcu. Aktywnie pracował w organizacjach kombatanckich. Od 1946 r. należał do Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. Był także członkiem ZBoWiD-u i w 1950 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego tej organizacji. Za udział w walce z hitlerowskim najeźdźcą odznaczony został Krzyżem Walecznych oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 r. Zmarł 25 II 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GŁUCH MICHAŁ, urodzony 18 IX 1885 r. w Mielcu, syn Jana. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu i po kilkuletniej praktyce zdobył zawód murarza. Uczestniczył w budowie gmachu gimnazjum i kilku dalszych budynków w Mielcu oraz rozbudowie kościoła w Zgórsku k/Radomyśla Wielkiego. W czasie I wojny światowej walczył w wojsku austriackim na froncie wschodnim. Po wojnie powrócił do Mielca i pracował nadal jako murarz. W okresie międzywojennym budował m.in. „Kazanówkę” (aktualnie mieści się tam Klub „Papillon”), kamienicę przy ul. T. Kościuszki 12 (aktualnie internat żeński) i kamienicę przy ul. B. Głowackiego (obok stacji PKP). W okresie zimowym wykonywał przedmioty z wikliny. Należał do czołowych mieleckich działaczy PPS. W czasie II wojny światowej zatrudniony był w jednej z niemieckich firm budowlanych. W sierpniu 1944 r. powierzono mu obowiązki burmistrza Mielca, a od 1945 r. do 1948 r. pełnił funkcję zastępcy burmistrza. Po zjednoczeniu PPR z PPS odszedł od polityki i funkcji w administracji miasta. Ostatnie lata przed emeryturą pracował w dozorze Miasteczka Młodego Robotnika. W 1950 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 23 X 1958 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GMACH GIMNAZJUM, największy budynek na terenie Starego Mielca, usytuowany przy ul. J. Kilińskiego 24, na osiedlu tegoż patrona. Starania o jego wybudowanie, choć w dużym stopniu uzależnione od uzyskania zgody na uruchomienie gimnazjum, czyniono już w latach 90. XIX w. W 1898 r. Rada Miejska podjęła uchwałę o bezpłatnym przekazaniu placu pod budowę nowej szkoły. Kłopoty finansowe miasta nie pozwoliły jednak na rozpoczęcie budowy po otwarciu gimnazjum w Mielcu (1905). Dopiero w 1908 r. zlecono wykonanie dokumentacji znanemu architektowi Tadeuszowi Tekielskiemu z Rzeszowa. Zaprojektował on monumentalny gmach z cegły, trzykondygnacyjny na wysokim podpiwniczeniu i z wysokim dachem ceramicznym. Koszt budowy określono w wysokości 300 000 koron. Po uzyskaniu dotacji rządowych w wysokości 100 000 koron w 1910 r. rozpoczęto prace budowlane. Wykonywała je krakowska firma Jakuba Bettera i Maurycego Flachny, a czyniła to tak fachowo i sprawnie, że już przy końcu roku 1912 r. obiekt (oraz budynek bursy i budynek z salą gimnastyczną) był gotowy do użytku. Władze miejskie nie były w stanie zgromadzić odpowiednich funduszy. Należności za wykonane prace udało się uregulować dopiero poprzez kolejne subwencje państwowe i pożyczki, które spłacano jeszcze w okresie międzywojennym. Uroczystość poświęcenia gmachu odbyła się 3 grudnia 1912 r. Uczestniczyli w niej m.in. biskup ordynariusz Leon Wałęga, namiestnik Galicji prof. Michał Bobrzyński i wiceprezydent Rady Szkolnej Krajowej dr Ignacy Dembowski. Gmach gimnazjalny zdecydowanie wyróżniał się w panoramie miasta od strony zachodniej. Wspomniany I. Dembowski w „Ilustrowanym Przewodniku po Galicji” napisał: „…W Mielcu jest gimnazjum, jedno z największych i najpiękniejszych w kraju.” Także proporcjami bryły, elegancją elewacji i funkcjonalnym rozwiązaniem wnętrz budynek budził powszechny podziw. Oprawę głównego wejścia stanowił kamienny portal nawiązujący do stylu romańskiego i renesansowego. Nad portalem wykonano płaskorzeźbę dwugłowego orła austriackiego i napis: „c.k.Gimnazyum”. Ponadto szereg detali architektonicznych wykonano w modnym wówczas stylu neogotyckim. Centralną część wnętrza zajmowały obszerne schody, na I piętrze pokój nauczycielski, a na II – aula. Część północną zajmowały pomieszczenia klasowe, a część południową – gabinety przedmiotowe, biblioteka z czytelnią i mieszkania służbowe. W czasie I wojny światowej, od VIII 1914 r. do X 1915 r., budynek zajęty był przez wojsko najpierw na koszary, a później na szpital wojskowy i prowizoryczne więzienie dla jeńców wojennych. Po odejściu wojska na wschód budynek zwrócono szkole, która eksploatowała go bez większych zmian do odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. Wtedy to usunięto wszystkie austriackie symbole państwowe, w tym godła i portrety cesarza, a dwugłowego orła na frontonie upodobniono do orła polskiego. Istotnymi wzbogaceniami wystroju wnętrza były dwie tablice (pierwsza upamiętniała uroczystość oddania obiektu do użytku 3 XII 1912 r., a druga – poległych w walkach o niepodległość Polski w latach 1914-1920) oraz medalion z podobizną Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego (odsłonięty 20 III 1932). W czasie okupacji hitlerowskiej obiekty zostały zajęte przez szkołę dla młodzieży z rodzin volksdeutschów i reichsdeutschów oraz magazyn zbożowy i skład części lotniczych. Od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r. w budynku urządzono radziecki szpital wojskowy. W styczniu 1945 r. front przesunął się na zachód i po wyprowadzeniu szpitala obiekt oddano dyrekcji Gimnazjum i Liceum. Jeszcze w zimie tegoż roku, po wykonaniu prac porządkowych i przy trwających pracach modernizacyjnych, w gmachu rozpoczęto zajęcia szkolne. W marcu 1946 r., dla upamiętnienia pobytu w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej dużej grupy osób z Poznańskiego, w hallu I piętra umieszczono okolicznościową tablicę. W 1951 r. nastąpiła zmiana użytkownika gmachu. Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego (sukcesor Gimnazjum i Liceum) została przeniesiona do budynku szkolnego „pod zegarem” przy ul. T. Kościuszki, a nowym gospodarzem zostało Liceum Pedagogiczne. Niestety, prawdopodobnie w czasie tej zmiany zniszczono tablicę upamiętniającą poległych w czasie I wojny światowej i medalion J. Piłsudskiego. W latach 50. i 60. kilkakrotnie poddawano obiekt remontom bieżącym. W 1967 r., z okazji 28 rocznicy wybuchu II wojny światowej, odsłonięto tablicę upamiętniającą zamordowanych i poległych w czasie tej wojny nauczycieli i uczniów Gimnazjum i Liceum. Od 1970 r., po zakończeniu działalności LP, obiekt użytkowany był przez Technikum Elektryczne, przekształcone od roku szkolnego 1974/1975 na Zespół Szkół Zawodowych Nr 1. (Ponadto część pomieszczeń udostępniano Liceum Ekonomicznemu.) W latach 80. i 90. odbył się szereg ważnych dla gmachu uroczystości. 10 V 1986 r., w związku z nadaniem ZSZ imienia prof. Janusza Groszkowskiego, odsłonięto wizerunek patrona i okolicznościowy napis. 12 IX 1992 r. uroczyście odsłonięto tablicę upamiętniającą powstanie mieleckiego harcerstwa oraz jego wybitnych opiekunów i wychowanków. 11 XI 1992 r. odbyła się uroczystość odsłonięcia odtworzonej tablicy upamiętniającej poległych w czasie I wojny światowej, a 10 XI 1994 r. podobna uroczystość z odtworzonym medalionem Józefa Piłsudskiego. W jubileuszowym roku 80-lecia gmachu (1992) przystąpiono do kompleksowego remontu gmachu i modernizacji jego wewnętrznych urządzeń. M.in. przeprowadzono remont klasopracowni i korytarzy oraz wymieniono posadzkę (1992-1994), zmodernizowano centralne ogrzewanie (1996), wymieniono pokrycie dachowe (1998) i odnowiono elewację zewnętrzną (1999-2000). Wtedy też dodano koronę orłowi na frontonie. W latach 1999-2012 jego użytkownik (Centrum Kształcenia Ustawicznego i od 2004 r. Zespół Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego) wykonał remont generalny i modernizację wnętrz, co znacząco podwyższyło funkcjonalność i standard obiektu. 12 X 2012 r. odbyły się uroczystości 100-lecia Gmachu Szkoły i 45-lecia Technikum Elektrycznego w Mielcu. W 2017 r. wykonano nowe ogrodzenie terenu szkolnego (ze zmianami od strony ul. J. Kilińskiego) oraz oddano do użytku rozbudowaną i zmodernizowaną szkolną halę sportową.
GMINA MIEJSKA (MIASTO) MIELEC, instytucja polityczno-prawna, wspólnota samorządowa funkcjonująca na terytorium miasta Mielca (ok. 47 km2). Powstała na mocy „Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym”. Jej członkami (obowiązkowymi) są wszyscy mieszkańcy zameldowani na pobyt stały w Mielcu. Według stanu z 31 XII 2002 r. było ich 61 464, w tym 31 598 kobiet i 29 866 mężczyzn. Symbolikę Gminy (Miasta) stanowią: herb, pieczęć urzędowa i flaga. Posiada osobowość prawną. Jej samodzielność podlega ochronie sądowej. O jej ustroju stanowi statut. Wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Podstawowymi zadaniami są: organizowanie życia publicznego miasta, reprezentowanie wspólnoty samorządowej na zewnątrz, wykonywanie administracji publicznej z wyjątkiem zadań zastrzeżonych ustawami dla innych podmiotów (np. instytucji powiatowych, wojewódzkich czy państwowych), udostępnianie mieszkańcom obiektów i urządzeń (kulturalnych, rekreacyjnych, oświatowych, gospodarczych i innych), dbanie o gospodarczy i społeczny rozwój miasta. Zadania te Miasto wykonuje za pośrednictwem swych organów – Rady Miejskiej (organ stanowiący i kontrolny) i Prezydenta Miasta (organ wykonawczy), przy pomocy Urzędu Miejskiego oraz innych miejskich jednostek organizacyjnych. Siedzibą Rady i Prezydenta Miasta jest budynek Urzędu Miejskiego przy ul. S. Żeromskiego 26. Rada Miejska składa się z 23 radnych wybieranych na czteroletnie kadencje przez mieszkańców Miasta. Pracą Rady kieruje przewodniczący wybierany z grona radnych. (Przewodniczącym Rady w kadencjach 1990-1994 i 1994-1998 był Andrzej Osnowski, w kadencjach 1998-2002, 2002-2006 i 2006-2010 – Zdzisław Nowakowski, 2010-2014 – Jan Myśliwiec, 2014-2018 – Marian Kokoszka, 2018-2023 Bogdan Bieniek.) Podstawową formą pracy Rady jest sesja zwoływana przez przewodniczącego nie rzadziej niż raz na kwartał. Do pomocy w wykonywaniu zadań Rada tworzy stałe lub doraźne komisje. Prezydent kieruje pracą Urzędu Miejskiego. Gmina może tworzyć jednostki pomocnicze w drodze uchwały Rady Miejskiej, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami. W Mielcu usankcjonowano funkcjonowanie 18 osiedli: Borek, Cyranka, Dziubków, Kazimierza Wielkiego, Jana Kilińskiego, Mikołaja Kopernika, Tadeusza Kościuszki, Janusza Kusocińskiego, Lotników, Mościska, Niepodległości, Rzochów, Smoczka, Smoczka I, Władysława Szafera, Wojsław, Wolności i Stefana Żeromskiego. W celu wykonywania zadań kierunkowych z zakresu zaspokajania potrzeb wspólnoty Gmina (Miasto) powołała specjalistyczne jednostki organizacyjne: Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych Sp. z o.o., Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o., Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Sp. z o.o., Miejską Komunikację Samochodową Sp. z o.o., Zakład Utylizacji Odpadów Komunalnych Sp. z o.o., Samorządowe Centrum Kultury (Dom Kultury, Miejska Biblioteka Publiczna, Muzeum Regionalne), Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji i Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (w tym: Warsztaty Terapii Zajęciowej, Środowiskowy Dom Samopomocy, Dom Dziennego Pobytu), Miejski Zarząd Przedszkoli i Żłobków, 12 przedszkoli miejskich, 8 szkół podstawowych, 4 gimnazja i 1 liceum ogólnokształcące (Nr V). Gmina posiada własne mienie i inne prawa majątkowe wchodzące w zakres mienia komunalnego. Samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu uchwalanego na każdy rok kalendarzowy. Dochodami są: podatki, opłaty i inne wpływy określone w odrębnych ustawach jako dochody gminy, dochody z majątku gminy i subwencja ogólna z budżetu państwa, a także m.in. nadwyżki budżetowe z lat ubiegłych, dotacje celowe na realizację zadań zleconych, wpływy z samoopodatkowania mieszkańców, spadki, zapisy i darowizny. Gospodarka finansowa jest jawna. Kontrolę gospodarki finansowej Gminy sprawuje Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie. Nadzór nad działalnością komunalną sprawowany jest na podstawie kryterium zgodności z prawem Organami nadzoru są: Prezes Rady Ministrów i Wojewoda Podkarpacki, a w zakresie spraw budżetowych – Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie.
GMINA MIELEC (WIEJSKA), wspólnota samorządowa funkcjonująca na obszarze ok. 123 km2 i w 13 sołectwach położonych w bezpośrednim sąsiedztwie Gminy Miejskiej Mielec. Są to: Boża Wola, Chorzelów, Chrząstów, Goleszów, Książnice, Podleszany, Rydzów, Rzędzianowice, Szydłowiec, Trześń, Wola Chorzelowska, Wola Mielecka i Złotniki. Łącznie zamieszkuje ją ok. 11 868 osób (31 XII 2002 r.). Istotną rolę w historii i współczesnym życiu gminy pełni rzeka Wisłoka. Tereny rolne zajmują ok. 62 km2, a lasy ok. 50 km2. Siedziba władz gminnych początkowo znajdowała się w Mielcu przy ul. Jadernych 7, a od 2014 r przy ul. B. Głowackiego. Z racji położenia przy dużym ośrodku przemysłowym oraz dobrych klas gruntów rolnych (w większości żyzne gleby aluwialne) – gmina wypracowała profil rolniczo-przemysłowy. Produkcja rolna w 2 745 gospodarstwach (2002 r.) zdominowana jest uprawą zbóż, roślin pastewnych i warzyw oraz hodowlą bydła, trzody chlewnej i drobiu. Funkcjonuje też około 650 niewielkich podmiotów gospodarczych (handlowych, produkcyjnych i usługowych). Ponadto znacząca liczba mieszkańców pracuje w Mielcu. Poważnym problemem, powstałym w latach 90. XX w., jest bezrobocie. Bazę oświatową stanowi 9 szkół podstawowych, z których 2 stanowią z gimnazjami zespoły szkół (Chorzelów, Wola Mielecka). Organizatorem i koordynatorem działalności kulturalnej i sportowo-rekreacyjnej jest Samorządowy Ośrodek Kultury i Sportu w Chorzelowie. Ośrodki Zdrowia funkcjonują w Chorzelowie, Podleszanach i Rzędzianowicach. We wszystkich miejscowościach zbudowano boiska sportowe. W każdej miejscowości funkcjonują Ochotnicze Straże Pożarne, posiadające Domy Strażaka. Infrastrukturę techniczną stanowią m.in.: linia kolejowa ze stacją towarową w Chorzelowie, drogi asfaltowe do wszystkich miejscowości, sieć energetyczna, sieć gazowa, sieć wodociągowa i sieć telekomunikacyjna. Pod koniec lat 90. rozpoczęto budowę sieci kanalizacyjnej. Najcenniejsze zabytki znajdują się w Chorzelowie. Są to: zbudowany w 1907 r. neogotycki kościół z barokowymi ołtarzami i cennym wyposażeniem (w tym obraz Matki Bożej Chorzelowskiej) oraz plebania z licznymi muzealiami, zespół dworski i park z XVIII-XIX w. oraz cmentarz z neogotycką kaplicą cmentarną z XIX w. Inne ciekawsze zabytki to: neogotycki kościół z cennym wyposażeniem w Książnicach, domy osadników austriackich w Bożej Woli, kościół z 1928 r. z zabytkowym wyposażeniem w Rzędzianowicach oraz liczne krzyże, kapliczki i figury przydrożne.
Wójtowie: Władysław Ochalik (1990-2010), Kazimierz Leszek Gacek (2010-2014), Józef Piątek (2014-nadal).
Przewodniczący Rady Gminnej: Marian Błach (1990-2002), Jan Duszkiewicz (2002-2006), Jan Kołodziej (2006-2010), Zenon Skiba (2010-2014), Jan Kołodziej (2014-2018), Bogdan Cygan (2018-nadal)
GMINNA SPÓŁDZIELNIA „SAMOPOMOC CHŁOPSKA”, powstała 2 IV 1946 r. z inicjatywy m.in. proboszcza parafii rzymsko-katolickiej w Rzędzianowicach ks. Feliksa Podgórniaka, który został jej pierwszym prezesem. Do Zarządu Spółdzielni weszli także: Jan Skrzypek, Stanisław Indyk, Julian Osmola i Stanisław Niedbała. Obejmowała teren Gminy Mielec-Wieś i podlegała Powiatowemu Związkowi Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Jej podstawowym celem było „zaspokajanie wspólnymi siłami materialnych i kulturalnych potrzeb swoich członków”. Głównymi zadaniami były: skup płodów rolnych i hodowlanych oraz zaopatrzenie producentów w artykuły przemysłowe i spożywcze, nawozy sztuczne i materiały budowlane. Działalność handlową prowadzono poprzez sklepy i kioski czynne w każdej miejscowości gminy. Siedzibą władz Spółdzielni początkowo była kamienica nr 15 przy Placu Gen. Karola Świerczewskiego (Rynek) w Mielcu. Rozpoczęto od prowadzenia gorzelni na terenie przysiółka Rżyska k/Rzochowa. W 1947 r. otwarto 7 sklepów, w tym 3 w Mielcu, a także uruchomiono sprzedaż drewna opałowego i budulcowego, skup i sprzedaż żywca oraz zakład malarski. 25 IV 1949 r. połączyła się z Powszechną Spółdzielnią Rolniczo-Handlową „Samopomoc” w Rzochowie. Przewodniczącym Zarządu został Wojciech Bienias. W 1950 r. przejęto bazę magazynową Związku Plantatorów Tytoniu przy ul. B. Głowackiego i tam również przeniesiono siedzibę Zarządu. Powiększono ilość sklepów do 12, a w kolejnych latach do 20. Kolejnymi przewodniczącymi byli: Tomasz Buś, Władysław Rządzki, Feliks Bobryk i Władysław Kaczor. W latach 1960- 1975 funkcję prezesa Spółdzielni pełnił Wiktor Ochalik. W tym okresie wykonano szereg ważnych inwestycji, m.in. w 1967 r. nową, okazałą bazę przy ul. Piaskowej. (Baza przy ul. B. Głowackiego została zlikwidowana.) Oddawano też do użytku kolejne pawilony i sklepy w podmieleckich miejscowościach. Rosła ilość członków – w roku 1965 było ich 2262, a w 1973 r. – 2834. W latach 70. mielecka GS prowadziła szeroki zakres usług, a w niektórych rodzajach działalności (skup żywca, sprzedaż węgla, nawozów i pasz) była monopolistą na terenach wiejskich wokół Mielca. W 1975 r. prezesem Zarządu został Kazimierz Leyko, a w następnym roku Edmund Sobczak, który kierował Spółdzielnią do 1982 r., zaś w latach 1982-1990 funkcję prezesa sprawował Tadeusz Tomczyk. W latach 80., mimo pogarszającego się stanu polskiej gospodarki, Spółdzielnia nadal się rozwijała. Zakończono budowę wytwórni wód gazowanych oraz zmodernizowano bazę przy ul. Piaskowej, a także powiększono do 45 ilość placówek handlowych. Zatrudniano 256 osób, a ilość członków przekroczyła liczbę 3900. Głębokie przemiany ustrojowe i społeczno-gospodarcze w Polsce, rozpoczęte na przełomie lat 80. i 90., zdecydowanie niekorzystnie wpłynęły na dalsze losy polskiej spółdzielczości, a więc i mieleckiej GS. W 1990 r. zrezygnował z prezesury Tadeusz Tomczyk, a na funkcję prezesa wybrany został Stanisław Ciejka. Aby dostosować się do warunków gospodarki rynkowej, zmniejszono ilość placówek i kadry pracowniczej, zrezygnowano z niektórych form działalności (m.in. skup żywca i zboża) i zmniejszono nakłady inwestycyjne. Zmniejszyła się wyraźnie ilość członków. Udało się natomiast zachować niemal cały majątek i doprowadzić do uregulowania prawnego znacznej jego części. Dostosowano też wyposażenie placówek do wymogów współczesnego klienta. Przy końcu 2000 r. nastąpiło odczuwalne ożywienie w działalności Spółdzielni.
GMINY (W GRANICACH POWIATU MIELECKIEGO), jako jednostki samorządu terytorialnego funkcjonowały na ziemiach polskich od XII w. W czasie niewoli w zaborze austriackim istniały jako gminy jednowioskowe lub gminy miejskie. W tym okresie w powiecie mieleckim, kiedy jego granice kilkakrotnie zmieniano, liczba gmin także zmieniała się, np. w 1869 r. – 95, 1880 r. – 100, 1882 – 91 i tak już pozostawało bez większych zmian, także po odzyskaniu niepodległości. W latach 1932-1935, w ramach modyfikacji systemu podziału administracyjnego państwa, w powiecie mieleckim utworzono gminy zbiorowe, a ich nazwę przyjęto od siedziby władz gminnych: Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Mielec (2), Padew Narodowa, Przecław, Radomyśl Wielki, Tuszów Narodowy i Wadowice Górne. Zniesiono je w 1954 r., wprowadzając gromady i osiedla. Po raz drugi gminy zbiorowe wprowadzono w 1973 r. w ramach reformy administracyjnej państwa. Były to takie same gminy jak przed 1954 r. Zadania z zakresu administracji państwowej wykonywał naczelnik gminy (wiejskiej lub miasta). Ta sama reforma zniosła w 1975 r. powiaty. W 1990 r. nowa ustawa o samorządzie terytorialnym uczyniła gminy wspólnotami samorządowymi o charakterze korporacyjnym i w znaczącym zakresie wyposażyła je w stosowne kompetencje. Po ponownym utworzeniu powiatów (1999) w granicach powiatu mieleckiego znalazły się te same gminy: Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Mielec – gm. wiejska, Mielec – miasto, Padew Narodowa, Przecław, Radomyśl Wielki, Tuszów Narodowy i Wadowice Górne. Siedzibami samorządowych władz gminy pozostały te same miejscowości i one stały się lokalnymi centrami życia społeczno-gospodarczego. Od 1 I 1999 r., jako podstawowe jednostki samorządu terytorialnego, wykonują wszystkie zadania samorządu terytorialnego, z wyjątkiem zadań właściwych dla samorządów powiatowych i wojewódzkich. Wykonują też zadania zlecone z zakresu administracji rządowej oraz innych samorządów na podstawie porozumień. Wszystkie gminy posiadają gimnazja, szkoły podstawowe i przedszkola, a ponadto Radomyśl Wielki i Przecław – zespoły szkół ponadgimnazjalnych. W każdej z siedzib gmin funkcjonują też: urząd pocztowy, posterunek policji, jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, apteka, filia banku, gminna placówka kultury i klub sportowy oraz pawilony handlowe i usługowe. W każdej z nich są także kościół parafialny rzymsko-katolicki i cmentarz.
*GMINA BOROWA, leży w północno-zachodniej części powiatu. Zajmuje powierzchnię 46,84 km2, z czego 0,63 km2 to grunty leśne. Przeważają gleby aluwialne (mady) i bielicowe. Bogactwami naturalnymi są żwir i glina. W 2005 r. gmina liczyła około 5600 osób, mieszkających w 10 sołectwach: Borowej, Glinach Małych, Glinach Wielkich, Górkach, Łysakówku, Orłowie, Pławie, Sadkowej Górze, Surowej i Woli Pławskiej. Według spisu rolnego w 2002 r. funkcjonowało 1210 gospodarstw rolnych indywidualnych na powierzchni 4487 ha. W 2005 r. czynne były 243 podmioty gospodarcze – 14 w sektorze publicznym i 229 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 5 605 osób i funkcjonowało ok. 320 podmiotów gospodarczych. Ważniejszymi zabytkami są: kościół parafialny św. Mikołaja z 1893 r. w Borowej, kapliczka kolonistów austriackich z 1879 r. w Orłowie i dwór z I poł. XIX w. w Sadkowej Górze. Ponadto wyróżniającym się obiektem jest pomnik upamiętniający śmierć 5 lotników angielskich, stanowiących załogę samolotu Halifax, zestrzelonego 5 V 1944 r. przez Niemców nad Sadkową Górą. Miłośników przyrody zachwyca dolina Wisły.
*GMINA CZERMIN, sąsiaduje z Borową i zajmuje tereny północno-zachodniej części powiatu. Ma 80,32 km2 powierzchni, w tym 10 km2 gruntów leśnych. Przeważają mady i gleby bielicowe. Bogactwami naturalnymi są piaski i gliny. W 2005 r. gminę zamieszkiwało około 6 740 osób w 9 sołectwach: Breń Osuchowski, Czermin, Dąbrówka Osuchowska, Łysaków, Otałęż, Szafranów, Trzciana, Wola Otałęska i Ziempniów. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 1608, powierzchnia – 6297 ha (2002). Ponadto w 2005 r. czynnych było 286 podmiotów gospodarczych, w tym 15 w sektorze publicznym i 271 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 7 091 osób i funkcjonowało ok. 380 podmiotów gospodarczych. Cennym zabytkiem jest kościół z 1630 r. w Czerminie, a innymi ważnymi obiektami – pomnik upamiętniający ofiary hitleryzmu w Czerminie, „kopce szwedzkie” w Łysakowie i wiatrak w Trzcianie. Uczęszczanym miejscem rekreacji i wypoczynku jest zbiornik wodny w Otałęży, a walorami widokowymi przyciąga dolina Wisły.
*GMINA GAWŁUSZOWICE, zajmuje północną część powiatu. Ma 34 km2 powierzchni, w tym 0,97 km2 gruntów leśnych. Przeważają mady i gleby bielicowe. Bogactwa naturalne to piaski i żwir. Na tym terenie w 2005 r. mieszkało ok. 2860 osób w 7 sołectwach: Brzyście, Gawłuszowice, Kliszów, Krzemienica, Młodochów, Ostrówek i Wola Zdakowska. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 656, powierzchnia – 2441 ha (2002). W 2005 r. funkcjonowały 124 podmioty gospodarcze – 7 w sektorze publicznym i 117 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwały 2 804 osoby i funkcjonowało ok. 140 podmiotów gospodarczych. Najcenniejszym zabytkiem jest unikatowy drewniany kościół parafialny św. Wojciecha z 1685 r. w Gawłuszowicach. Ponadto w Krzemienicy znajduje się obelisk upamiętniający ofiary pacyfikacji tej wsi przez hitlerowców 26 VI 1943 r. Niezaprzeczalne walory widokowe ma ujście Wisłoki do Wisły. Popularnymi miejscami rekreacji i wypoczynku są: przystań wodna w Woli Zdakowskiej i ośrodek firmy Andrex w Brzyściu.
*GMINA MIELEC, stanowi wraz z miastem Mielcem centrum powiatu. Składa się z dwóch części: zachodniej i wschodniej, pomiędzy którymi znajduje się Mielec. Ma 122 km2 powierzchni, z czego 48,46 km2 zajmują grunty leśne. Gleby wykazują duże zróżnicowanie; są tu różnego rodzaju bielice, mady i gleby błotne. Bogactwa naturalne to: podziemny zbiornik wodny, żwir, piaski, torfy i glina oraz w mniejszym zakresie ropa naftowa, gaz ziemny i ruda darniowa. W 2005 r. zamieszkiwało ją 12 084 osób w 13 sołectwach: Boża Wola, Chorzelów, Chrząstów, Goleszów, Książnice, Podleszany, Rydzów, Rzędzianowice, Szydłowiec, Wola Chorzelowska, Wola Mielecka, Trześń i Złotniki. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 2744, powierzchnia – 6039 ha (2002). Ponadto w 2005 r. czynnych było 668 podmiotów gospodarczych, w tym 18 w sektorze publicznym i 650 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 13 196 osób i funkcjonowało ok. 870 podmiotów gospodarczych. Ważniejsze zabytki znajdują się w Chorzelowie i są to: kościół parafialny rzymsko- katolicki (zbudowany w latach 1902-1907) i plebania (1875) oraz pozostałości dworu i obiektów gospodarczych Tarnowskich (początki XX w.).Cenne zabytkowe nagrobki znajdują się na cmentarzach w Chorzelowie i Książnicach. Spośród nowych obiektów sakralnych szczególną uwagę zwraca kościół parafialny w Trześni. Tereny leśne wchodzą w skład Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, a szczególną wartość ma Rezerwat „Buczyna” im. W. Szafera.
*GMINA PADEW NARODOWA, zajmuje północną część powiatu. Jej powierzchnia liczy 70,55 km2, w tym 7,98 km2 to grunty leśne. Przeważają mady i bielice. Bogactwem naturalnym jest siarka, występująca w północno-wschodniej części gminy. W 12 sołectwach: Babule, Domacyny, Kębłów, Padew N., Piechrzne, Piechoty, Przykop, Rożniaty, Wojków, Zachwiejów, Zaduszniki i Zarównie mieszkało w 2005 r. ok. 5370 osób. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 1169, powierzchnia – 4910 ha (2002). W 2005 r. było także czynnych 209 podmiotów gospodarczych, w tym 8 w sektorze publicznym i 201 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 5 447 osób i funkcjonowało ok. 250 podmiotów gospodarczych. Cennym zabytkiem jest kościół św. Bartłomieja Apostoła z 1887 r. z wyposażeniem z XVI-XVIII w. w Padwi N. Walory krajobrazowe posiadają Stawy Osieczyska i Stawy Krasiczyńskie w okolicach Babul, tereny nad Wisłą w okolicy Przykopu, Rożniat i Zadusznik oraz ośrodek wypoczynkowo-rekreacyjny nad zalewem w Wojkowie.
*GMINA PRZECŁAW, jest położona w południowej części powiatu. Ma 134,3 km2 powierzchni, w tym 53,57 km2 gruntów leśnych. Cechą tego terenu jest duże zróżnicowanie gleb; są tu gleby bielicowe, mady i gleby błotne. Naturalne bogactwa to: glina, torf, żwir i piasek. Gminę tworzy Przecław i 11 sołectw: Biały Bór, Błonie, Dobrynin, Kiełków, Łączki Brzeskie, Podole, Rzemień, Tuszyma, Wylów i Zaborcze, o łącznej liczbie 10 919 mieszkańców (2005 r.). Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 2409, powierzchnia – 6021 ha (2002). W 2005 r. funkcjonowało podmiotów gospodarczych – 439, w tym w sektorze publicznym – 29 i sektorze prywatnym – 410. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 11 779 osób i funkcjonowało ok. 540 podmiotów gospodarczych. Zabytkami o szczególnej wartości historycznej są: zamek z XVI w. oraz kościół parafialny z XIX w. w Przecławiu, a także XV-wieczna wieża mieszkalno-obronna z fortyfikacjami oraz pałac z XIX w. w Rzemieniu. W Rzemieniu znajduje się obelisk upamiętniający hitlerowski obóz przejściowy w czasie II wojny światowej. Teren gminy obfituje w atrakcje przyrodnicze, a są nimi: Rezerwat Bagna Przecławskie, dolina Wisłoki i lasy wchodzące w skład Mielecko-Kolbuszowsko- Głogowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Popularnym miejscem wypoczynku i rekreacji jest ośrodek nad stawami w Rzemieniu.
*GMINA TUSZÓW NARODOWY, zajmuje środkową i wschodnią część powiatu o powierzchni 89,5 km2, w tym 31,92 km2 gruntów leśnych. Przeważają gleby bielicowe i mady. Bogactwem naturalnym jest piasek. W 13 sołectwach: Babisze, Borkach Nizińskich, Czajkowej, Dębiakach, Grochowem, Jaślanach, Józefowie, Ławnicy, Maliniu, Plutach, Sarnowie, Tuszowie Małym i Tuszowie Narodowym mieszkało 7514 osób (2005). Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 1729, powierzchnia – 4574 ha (2002). Ponadto prowadziło działalność 306 podmiotów gospodarczych – 15 w sektorze publicznym i 291 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwały 8 074 osoby i funkcjonowało ok. 460 podmiotów gospodarczych. Ważniejsze obiekty zabytkowe to: kościół parafialny z 1833 r. (początkowo zbór ewangelicki) w Sarnowie, kościół parafialny z 1902 r. w Tuszowie Narodowym, kościół parafialny z 1904 r. w Jaślanach i dom z Izbą Pamięci Generała W. Sikorskiego w Tuszowie N. Atrakcją turystyczną są lasy wchodzące w skład Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu.
*GMINA WADOWICE GÓRNE, jest jedną z zachodnich gmin powiatu. Ma powierzchnię 87,16 km2, w tym 7,68 km2 gruntów leśnych. Gleby są zróżnicowane, ale przeważają mady i bielice. Bogactwa naturalne na tym terenie to: złoże gazu ziemnego i ropy naftowej (niewielkie), piasek, żwir. Ludność w liczbie 7281 mieszka w 13 sołectwach: Grzybowie, Izbiskach, Jamach, Kawęczynie, Kosówce, Piątkowcu, Przebendowie, Wadowicach Dolnych, Wadowicach Górnych, Wampierzowie, Wierzchowinach, Woli Wadowskiej i Zabrniu. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 1504, powierzchnia – 7250 ha (2002). Działa 266 podmiotów gospodarczych, w tym 16 w sektorze publicznym i 250 w sektorze prywatnym (2005). Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 7 619 osób i funkcjonowało ok. 380 podmiotów gospodarczych. Zabytkowymi obiektami są: drewniany kościół parafialny z 1652 r. w Jamach, kościół parafialny św. Anny z 1916 r. w Wadowicach Górnych i kościół parafialny św. Franciszka z Asyżu z 1911 r. w Wadowicach Dolnych. Znaczącym obiektem jest pomnik w Wierzchowinach, upamiętniający poległych za Ojczyznę oraz indywidualnie gen. Bolesława Stachonia i ks. Stanisława Sypra.
*MIASTO I GMINA RADOMYŚL WIELKI, to południowo-zachodnia część powiatu. Zajmuje obszar 159,8 km2, największy spośród gmin powiatu mieleckiego, w tym grunty leśne – 31,57 km2. Miasto Radomyśl zamieszkuje ok. 2900 osób. Ponadto na terenie gminy funkcjonuje 12 sołectw: Dąbie, Dąbrówka Wisłocka, Dulcza Mała, Dulcza Wielka, Janowiec, Partynia, Pień, Podborze, Ruda, Zdziarzec, Zgórsko i Żarówka, w których w 2005 r. mieszkało łącznie ok. 10 740 osób. Gleby są zróżnicowane, z przewagą bielic różnego rodzaju. Bogactwa naturalne to: ropa naftowa i gaz ziemny, wody mineralne, glina, ił i piasek. Ilość gospodarstw rolnych indywidualnych – 2777, powierzchnia – 12437 ha (2002). Działalność gospodarczą prowadziło 571 podmiotów, w tym 26 w sektorze publicznym i 545 w sektorze prywatnym. Wg stanu na 31 XII 2016 r. gminę zamieszkiwało 14 167 osób i funkcjonowało ok. 820 podmiotów gospodarczych. Cennymi zabytkami są: kościół parafialny z 1779 r. w Radomyślu Wielkim, kościół parafialny z 1781 r. w Zgórsku i kościół parafialny z 1872 r. w Zdziarcu. Ważnym obiektem jest samolot-pomnik na rynku w Radomyślu Wielkim. Terenami o szczególnych walorach widokowych są okolice Zgórska.
GMYREK JAN WOJCIECH, urodzony 2 III 1951 r. w Krakowie. Wyczynowe uprawianie piłki ręcznej rozpoczął w AZS Kraków. Przed sezonem 1970/1971 r. został pozyskany do I-ligowej Stali Mielec i przez 6 sezonów gry w jej barwach był jednym z najlepszych zawodników w Polsce i „królem strzelców” I ligi. Przyczynił się do zdobycia przez Stal Pucharu Polski w sezonie 1970/1971 i wicemistrzostwa Polski w sezonie1974/1975. Jako zawodnik Stali wielokrotnie występował w reprezentacji Polski, m.in. na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972, X miejsce) i Montrealu (1976, brązowy medal) oraz w Mistrzostwach Świata w Berlinie (1974, IV miejsce) i w Danii (1978) oraz w Pucharze Świata w Göteborgu (1975, brązowy medal). Ogółem w reprezentacji Polski zagrał 176 meczów i zdobył 332 bramki. Po IO-76 powrócił do rodzinnego Krakowa i grał w miejscowym Hutniku, zdobywając w latach 1978-80 trzykrotnie mistrzostwo Polski. Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i otrzymał tytuł magistra oraz uprawnienia trenera II klasy. Był szkoleniowcem Hutnika Kraków oraz klubów austriackich. Uhonorowany m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, tytułem Zasłużony Mistrz Sportu i Brązowym Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. Od 1979 r. grał jeszcze w austriackim SC Eggenburg. Po zakończeniu kariery wyczynowej pracował z grupami młodzieżowymi w tym klubie. Grał w drużynie oldbojów (pow. 35 lat) i i przyczynił się do zdobycia mistrzostwa Dolnej Austrii. Równocześnie pracował w austriackich produkcyjnych. W 2017 r. przeszedł na emeryturę. Aktualnie jest koordynatorem szkolenia młodzieży i asystentem I trenera zespołu kobiecego.
GNAROWSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 07 IX 1950 r. w Poznaniu, syn Włodzimierza i Nadziei z domu Kańkowskiej. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 19 w Gorzowie Wielkopolskim. Studiował na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej i w 1975 r. uzyskał dyplom mgr inż. mechanika w specjalności samoloty i śmigłowce. Pracę zawodową rozpoczął w dziale obliczeniowym ZPD WSK PZL Okęcie w W-wie, a następnie został przeniesiony służbowo do Instytutu Lotnictwa do pracy przy projekcie samolotu Iskra 2 (I-22 Iryda). Od tego czasu współpracował przez wiele lat z Wytwórnią Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec”. W latach 1979-1987 był zastępcą głównego konstruktora ds. struktury i kompozycji samolotu I-22 Iryda, a w 1987 r. został głównym konstruktorem samolotu. Kierował pracami nad wersją podstawową samolotu I-22 i uzyskaniem certyfikatu w 1992 r. Następnie kierował programami modernizacji samolotu I-22 Iryda, realizując kolejno programy: wersja I-22 M93 z polskimi silnikami K-15 o ciągu 1500daN, o udźwigu 1800kg środków bojowych, podwieszanych; wersja z systemem bezwładnościowej nawigacji i ataku – francuskiej firmy Sagem; wersja eksportowa z silnikami Viper Mk545P – angielskiej firmy Rolls Royce. Wersje samolotów uzyskały certyfikaty Państwowej Komisji Badań Kwalifikacyjnych w 1995 r. W latach 1995-1997 zrealizował autorski program modernizacji samolotu do wersji I-22M96 STOL, wykorzystując, po raz pierwszy w polskich konstrukcjach, wirową siłę nośną generowaną na skrzydle samolotu. W 1994-1995 opracował projekt koncepcyjny wysokomanewrowego samolotu szturmowego Kobra 2000. W latach późniejszych opracował niezrealizowaną koncepcję modernizacji samolotu TS-11 oraz współpracował przy opracowaniu wersji pływakowej samolotu Wilga 2000. Opracował też projekt koncepcyjny wysokomanewrowego samolotu szkolnego SWM. Pracował nad redukcją oporów aerodynamicznych części nawodnej statków do przewozu kontenerów oraz prowadził prace związane z redukcją oporów hydrodynamicznych jednostek pływających. W latach 2000-2005 uczestniczył w realizacji grantu europejskiego HELIX dotyczącego systemów dużej nośności samolotów pasażerskich w ramach V Programu UE, zdobywając dla Instytutu Lotnictwa pozycję lidera spośród 13 europejskich ośrodków badawczych, uczestniczących w programie. Wyniki, uzyskane w ramach grantu, potwierdzono w tunelach aerodynamicznych w Anglii, w Filton i QinetiQ. W latach 2005-2010 prowadził prace związane z modernizacją i doposażeniem śmigłowców DW Ląd., MWRP i KG Policji. Modernizacji podlegały śmigłowce: Mi-8, Mi-17, Mi-24, Mi-14PS, Mi-14PŁ do wersji Mi-14PŁ/R. Projekty były realizowane we współpracy z WZL-1 w Łodzi. W latach 2010-2015 prowadził prace w zakresie małej energetyki opartej na odnawialnych źródłach energii wiatru i wody. W 2014 roku w Instytucie Lotnictwa uzyskał stopień doktora nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn. (Tytuł rozprawy: Metoda podwyższenia właściwości manewrowych samolotu w układzie górnopłata). W latach 1990-2003 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta oraz Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju.
GNIDA JÓZEF (po zmianie nazwiska – BŁONIECKI), urodzony 25 XII 1900 r. w Sadkowej Górze, pow. mielecki, syn Jana i Karoliny z domu Miłoś. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1921 r. Od 1913 r. należał do I Mieleckiej Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki w Mielcu i pełnił w niej funkcje zastępowego zastępu „Orły”, a następnie drużynowego. W 1920 r. służył w Wojsku Polskim. W okresie międzywojennym ukończył studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie i w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Pracował w Izbie Rolniczej w Katowicach. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i został wzięty do niewoli przez żołnierzy Armii Czerwonej, ale udało mu się uciec. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do Armii Krajowej i został zmuszony do ukrywania się przed aresztowaniem. Po wojnie pełnił funkcję prezesa Urzędu Ziemskiego w Krakowie (1945-1947), a następnie pracował na kierowniczym stanowisku w Olsztynie. Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego i po ucieczce premiera Stanisława Mikołajczyka do Anglii (1947) zmuszono go do rezygnacji ze stanowiska i przejścia na wcześniejsza emeryturę. Zmarł 23 VII 1964 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Olsztynie.
GOCYŁA KAZIMIERZ ANTONI, urodzony 4 III 1932 r. w Piaskach-Będzinie, syn Maksymiliana i Anny z domu Frączek. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Gliwicach, egzaminy maturalne zdał w 1950 r. W latach 1950-1954 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i otrzymał tytuł inżyniera lotnictwa. Od 1954 r. pracował w WSK Mielec na następujących stanowiskach: starszy mistrz na Wydziale 43, I zastępca d/s produkcji kierownika Wydziału 50 (przednia część kadłuba), od 1955 r. I zastępca kierownika Wydziału 56 (montaż ostateczny), od 1957 r. kierownik Sekcji Płatowcowej Biura Konstrukcyjnego, od 1959 r. konstruktor prowadzący w Biurze Konstrukcyjnym (uruchamiał produkcję samolotu AN-2 w Mielcu, przyjmował dokumentację i kierował jej rozpracowaniem), od 1961 r. kierownik Seryjnego Biura Konstrukcyjnego (AN-2, MIG, TS-8), od 1964 Główny Konstruktor WSK. W 1967 r. ukończył studia wyższe II stopnia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł magistra w zakresie budowy samolotów i rakiet. Od 1971 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s technicznych opracowań lotniczych w Zakładzie Doświadczalnym i równocześnie od 1972 r. sprawował stanowisko głównego konstruktora samolotu M-15. W 1974 r. wpisany został na listę Rzeczoznawców Zespołu „ZORPOT” w Warszawie, a w 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową I stopnia w zakresie konstrukcji sprzętu lotniczego (płatowce). W 1977 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora d/s technicznych Zakładu Lotniczego. Od roku 1979 do 1987 r. był zastępcą głównego konstruktora „Wyrobu 300”, odpowiedzialnym za całokształt opracowania i uruchomienia samolotu I-22 „Iryda” w Mielcu. W czasie pełnienia wymienionych funkcji wielokrotnie kierował pracami (lub uczestniczył w pracach) nad dokumentacjami samolotów lub ich części produkowanych w Mielcu. Był współtwórcą wynalazku pt. urządzenie opylające do rozsiewu z powietrza środków chemicznych i materiałów sypkich (nr 118406). Angażował się do pracy społecznej, m.in. w kadencji 1960-1964 pełnił funkcję radnego WRN w Rzeszowie, w latach 70. działał w Zarządzie FKS „Stal”, a w latach 80. przewodniczył Zakładowemu Kołu TPPR przy WSK. Posiadał licencję pilota samolotowego turystycznego. W 1987 r. został oddelegowany do Biura Konstrukcyjnego im. Antonowa w Kijowie jako przedstawiciel WSK Mielec d/s udziału w opracowaniu nowego samolotu rolniczego. Do pracy w Mielcu powrócił w roku 1992 i do 31 X 1992 r. pełnił funkcję szefa produkcji w OBR. W czasie długoletniej (38 lat) pracy w mieleckiej WSK wyróżniony został wieloma odznaczeniami państwowymi (m.in. Krzyżem Oficerskim OOP), resortowymi (m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”) i regionalnymi oraz nagrodami, m.in. Komitetu Nauki i Techniki (1969), Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Naczelnej Organizacji Technicznej w Rzeszowie (1975), Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1976) i Ministra Obrony Narodowej (1985). Z dniem 1 XI 1992 r. przeszedł na emeryturę, ale natychmiast ją zawiesił i został zatrudniony w firmie „East-West Connection” na stanowisku dyrektora handlowego. W 1994 r. przeszedł na stanowiska dyrektora d/s współpracy z zagranicą w Zakładach Mechaniki Pojazdowej „R&G” i wiceprezesa d/s współpracy z zagranicą w Zakładach Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej „R&G”. W 1997 r. powierzono mu funkcję pełnomocnika prezesa zarządu d/s techniczno-handlowych w ZEiMP „R&G” i pełnomocnika dyrektora generalnego d/s techniczno- handlowych w ZMP „R&G”. Od 2000 r. pełnił funkcję prezesa zarządu Zakładów Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej „R&G”. Zmarł 3 IV 2015 r. Pochowany na cmentarzu w Katowicach-Bogucicach.
GODEK JANUSZ, urodzony 23 III 1959 r. w Mielcu, syn Edwarda i Anieli z domu Borowiec. Absolwent II LO im. M. Kopernika, maturę zdał w 1978 r. Studia wyższe odbył na Wydziale Ekonomiki Obrotu Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 1985 r. otrzymał tytuł magistra ekonomii. Po studiach podjął pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie Oczyszczania w Krakowie jako inspektor d/s eksploatacji (1985-1988). W latach 1989-1995 pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu (Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami, Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej), a w latach 1995-1996 był likwidatorem Państwowego Ośrodka Maszynowego w Wojsławiu. Od 1996 r. pełni funkcję dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu. W lutym 2008 r. zrezygnował z funkcji dyrektora MOSiR w Mielcu, ale pozostał w tej instytucji na stanowisku zastępcy dyrektora.
GODLEWSKIEGO EMILA ULICA, niewielka (200 m) ulica na osiedlu Władysława Szafera. Jest administrowana przez Mielecką Spółdzielnię Mieszkaniową. Posiada asfaltową nawierzchnię. Powstawała w latach 1983-1984, a patrona otrzymała 26 IX 1984 r. Łączy ulice W. Szafera i Metalowców, krzyżując się z ul. Botaniczną. Biegnie niemal równolegle do ul. Wolności. Pomiędzy tymi dwoma ulicami znajdują się prywatne parcele i domy jednorodzinne. Po drugiej stronie ul. Godlewskiego wznosi się osiedle budynków wielorodzinnych (bloków) MSM. W 2003 r. została wyremontowana i zmodernizowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodnik z płytek od strony bloków mieszkalnych.
Patron ulicy: EMIL GODLEWSKI (1847-1930) to jeden z najwybitniejszych polskich fizjologów roślin. Był wykładowcą na wielu uczelniach, członkiem Akademii Umiejętności i francuskiej Akademii Nauk. Prowadził badania nad fotosyntezą, oddychaniem i ruchem wody w roślinach. Napisał m.in. Studia nad oddychaniem roślin (1881) i Myśli przewodnie fizjologii roślin (t. 1 – 1923, t. 2 – 1933).
GODZISOVIUS JOANNES (JAKUB), mansjonarz, wikariusz parafii św. Mateusza w Mielcu, wzmiankowany w 1608 r. Był fundatorem prebendy mieleckiego Bractwa św. Anny w 1626 r. i jego seniorem. Przekazał na cele prebendy 1000 florenów, dom i ogród.
GOETZ OKOCIMSKI JAN ALBIN, baron, herbu własnego, urodzony 18 VII 1864 r. w Okocimiu, syn Jana Ewangelisty von Götza i Albiny z Żiżków. Uczył się w szkołach w Okocimiu i Bochni, a następnie w gimnazjum realnym w Krakowie i tam zdał maturę. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Wiedniu ukończył w 1885 r. i podjął pracę w browarze w Okocimiu. Po śmierci ojca (założyciela i właściciela tegoż browaru) przejął w całości majątek. (Dwie siostry zostały wcześniej spłacone.) Rozbudował browar okocimski tak, że stał się największym browarem w Galicji i jednym z największych w państwie austro-węgierskim. Ponadto po ojcu odziedziczył browar w Krakowie i kilka majątków. Kupił też browary w Krakowie (drugi), Krasiczynie i Słotwinie koło Brzeska oraz kilka dalszych majątków, m.in. w 1916 r. od Altera i Chawy Blattbergów z Mielca klucz Wojsław koło Mielca (2 090 ha). Dla obsługi długów, które zaciągnął w Wiedniu na działalność browarów, w latach 20. rozparcelował m.in. folwarki wojsławskiego klucza, a lasy tego klucza sprzedał. W okresie międzywojennym wielokrotnie zakupywał lub sprzedawał majątki, głównie w województwie krakowskim. Poza gospodarowaniem zajmował się polityką oraz pracował w samorządzie lokalnym. Działał w galicyjskim stronnictwie konserwatywnym – Stronnictwie Prawicy Narodowej. Pełnił szereg funkcji w Brzesku, m.in. był członkiem Rady Powiatowej, wiceprezesem i prezesem Wydziału Powiatowego. W latach 1901-1914 posłował do sejmu krajowego galicyjskiego z okręgu Bochnia-Brzesko i do Rady Państwa w Wiedniu (1897-1907, 1911-1918). W latach 1917-1918 był wiceprzewodniczącym klubu posłów polskich w parlamencie wiedeńskim, a następnie w 1918 r. – przewodniczącym. Pełniąc tę funkcję, doprowadził do przesilenia rządowego i dymisji premiera Ernsta von Seidlera, co było jawnym wypowiedzeniem lojalności polskich konserwatystów wobec państwa. Ponadto w latach 1915-1918 był członkiem stowarzyszenia La Pologne et la Guerre w Lozannie Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wybrano go na posła do pierwszego Sejmu Ustawodawczego (1919-1921), a w kadencji 1928-1930 był senatorem. Poza polityką udzielał się w organizacjach i instytucjach gospodarczych. Pełnił funkcje: wiceprezesa Izby Przemysłowo-Handlowej w Krakowie (1904-1907), wiceprezesa Centralnego Związku Galicyjskiego Przemysłu Fabrycznego we Lwowie (od 1903 r.), prezesa Banku Małopolskiego w Krakowie (1907-1927), prezesa Związku Przemysłowców w Krakowie (1922-1928) i później dożywotnio jego prezesa honorowego. Był też współzałożycielem w 1921 r. Towarzystwa Ekonomicznego w Krakowie i prezesem do 1930 r. Słynął z działalności filantropijnej, m.in. pomagał ubogim, szkołom ludowym i macierzystej parafii rzymskokatolickiej, przyczynił się do założenia gimnazjum w Brzesku, sponsorował Wyższą Szkołę Handlową w Krakowie i przekazał 500 tys. koron na cele społeczne w 1918 r., a w 1920 r. wyposażył oddział piechoty w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim Papieskiego Orderu św. Sylwestra, austriackim Orderem Żelaznej Korony III klasy, austriackim Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa I, polskim Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, tytułem austriackiego barona i tytułem szambelana Papieża Piusa XI oraz honorowym obywatelstwem Brzeska i kilku innych miast. Zmarł 24 IV 1931 r. Pochowany w rodzinnym grobowcu pod kościołem parafialnym w Okocimiu Górnym.
GOKERT (GOCKERTH) ENGELBERT, długoletni aptekarz w Mielcu, prowadził aptekę w I połowie XIX w. Wymieniano go w księgach metrykalnych w latach 1820-1841.
GOLBA JAN, urodzony 8 III 1955 r. w Górkach, pow. mielecki, syn Józefa i Kazimiery. Absolwent I LO im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1974 r. Studia wyższe na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie – Filia w Rzeszowie ukończył w 1979 r. z tytułem magistra prawa i administracji. W późniejszych latach odbył studia podyplomowe z zakresu prawa pracy oraz uczestniczył w szeregu kursów z zakresu marketingu i zarządzania, m.in. we Francji, Niemczech i Austrii. W latach 1979 – 1988 pracował w Zarządzie Okręgu Funduszu Wczasów Pracowniczych w Krynicy jako kierownik Działu Ogólno-Prawnego i Kadr oraz radca prawny. W lutym 1988 r. mianowano go zastępcą naczelnika miasta Krynicy Zdroju, a w listopadzie tego roku – naczelnikiem. W czerwcu 1990 r. został wybrany burmistrzem Krynicy Zdroju na kadencję 1990-1994, a następnie na kadencje 1994-1998 i 1998-2002. W okresie pełnienia tych funkcji przyczynił się w znaczącym stopniu do dynamicznego rozwoju Krynicy, a zwłaszcza jej infrastruktury. Był inicjatorem budowy m.in. kolejki gondolowej na Jaworzynę, hali sportowej z lodowiskiem oraz pełnej infrastruktury ekologicznej Krynicy (oczyszczalnia ścieków, wysypisko, kolektory sanitarne, ogrzewanie gazowe). Doprowadził do reaktywowania Klubu Hokejowego KTH Krynica. Angażował się w działalność społeczną. Był współzałożycielem i wiceprezesem Stowarzyszenia Gmin Uzdrowiskowych w latach 1990-2000, a od września 2000 r. jest prezesem Stowarzyszenia Gmin Uzdrowiskowych RP. Pełni też funkcję wiceprzewodniczącego Rady Federacji Gmin i Powiatów. Założył Unię Gmin Turystyczno-Uzdrowiskowych i był jej pierwszym prezesem. Jego wszechstronna działalność została wyróżniona m.in. „Nagrodą im. Grzegorza Palki dla najlepszego samorządowca roku 1999” (tzw. „Samorządowy Oscar”) i tytułem „Człowiek Roku – 1997” w konkursie “Gazety Krakowskiej”. Ukończył Studium Zarządzania Strategicznego dla Dyrektorów Generalnych. Pełnił funkcje: dyrektora generalnego Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie (2003-2006) i zastępcy burmistrza Szczawnicy (2006-2009). W wyborach w 2010 r., 2014 r. i 2018 r. został wybrany na burmistrza Muszyny. Doktor nauk prawnych – tytuł otrzymał w 2013 r. na podstawie dysertacji doktorskiej: Administracyjnoprawny status uzdrowiska na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Autor kilkudziesięciu opracowań i prac na tematy prawne i ekonomiczne oraz turystyki i uzdrowisk, m.in. monografii prawniczej Historyczne i prawne aspekty funkcjonowania uzdrowisk w Polsce (2020). Współautor (z D. Dryglasem) monografii Determinanty funkcjonowania i rozwoju uzdrowisk w Europie (2017). Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Herbem Miasta Krynicy Zdroju, Medalem „Za Zasługi dla Miasta i Gminy Szczawnicy im. J. Szalaya, Tytułem „Samorządowca 25-lecia”, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego”, „Złotym Krzyżem Małopolski”, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa i Tytułem „Człowiek Branży Turystycznej Roku 2018” Fundacji Sądeckiej.
GOLBA KATARZYNA, urodzona 21 XII 1989 r. w Mielcu, córka Adama i Wandy z domu Sito. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2008 r. Od roku akademickiego 2008/2009 studiuje w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Treningi w chodzie sportowym rozpoczęła w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Mielec, a następnie przeszła do AZS AWF Katowice. Najważniejsze sukcesy – medale: *2005 – Halowe Mistrzostwa Polski Juniorów Młodszych (Spała) – złoty w chodzie na 3 km; *2006 – HMP JM (Spała) – brązowy w chodzie na 3 km, MP JM (Łódź) – brązowy w chodzie na 5 km, Drużynowy Puchar Świata w chodzie sportowym (La Corunia – Hiszpania) – 9. miejsce indywidualnie i 4. miejsce drużynowo w reprezentacji Polski w kategorii juniorek.; *2007 – MP Juniorów (Biała Podlaska) – złoty w chodzie na 10 km (49.31,69), MP Juniorów (Bieruń) – złoty w chodzie na 20 km (1:44.13,0); *2008 – HMP Juniorów (Spała) – srebrny w chodzie na 3 km, MP Juniorów (Nowa Dęba) – złoty w chodzie na 20 km (1:42.01,0). Jako reprezentantka Polski startowała 20 V 2007 r. w Pucharze Europy w Lemington (Anglia) w chodzie na 10 km i zajęła 16. miejsce (49.21,0) oraz 10 V 2008 r. w Pucharze Świata w Czeboksarach (Rosja). *2009 r.: HMP (Spała) – brązowy medal w chodzie na 3 km, MMP (Bielsko-Biała) – srebrny medal w chodzie na 10 km. *2014 r.: HMP (Sopot) – brązowy medal w chodzie na 3 km. *2015 r.: MP (Kraków) – brązowy medal w chodzie na 20 km. *2016 r.: HMP (Toruń) – brązowy medal w chodzie na 3 km. *2017 r.: HMP (Toruń) – złoty medal w chodzie na 5 km, MP (Białystok) – srebrny medal w chodzie na 5 km (22:33,55), MP (Nowa Dęba) – srebrny medal w chodzie na 20 km. Biegała też na różnych dystansach, m.in. zwyciężyła w biegu City Trail w Katowicach i Tyskim Półmaratonie (jako reprezentantka Mielca). Odnosiła sukcesy w mistrzostwach Polski w biegach górskich. W Sobótce (2018 r.) zdobyła złoty medal w biegu alpejskim, a w Ustrzykach Dolnych (2019 r.) – srebrny medal w biegu anglosaskim.
GOLIK APOLONIUSZ, urodzony 8 VII 1928 r. w Rzeczycy Okrągłej, syn Franciszka i Marii. Ukończył Państwowe Liceum Handlowe w Mielcu i zdał egzaminy maturalne w 1949 r. Będąc uczniem ostatnich klas PLH pracował w Banku Gospodarstwa Spółdzielczego w Mielcu na stanowisku referenta kredytowego. Zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczał na naukę. We wrześniu 1949 r. został powołany do służby wojskowej i skierowany do SKOR (Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy) 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki w Legionowie, w 2 „Berlińskim” Pułku Piechoty. Szkołę Oficerów Rezerwy ukończył w 1950 r. i został mianowany dowódcą plutonu piechoty (1950-1951). W 1952 r. uczył się na Wydziale Taktyczno-Ogniowym Wyższej Szkoły Piechoty w Rembertowie i otrzymał stopień porucznika, a następnie został komendantem Podoficerskiej Szkoły Piechoty w Sanoku (1952-1954). W latach 1954-1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie. Po jej ukończeniu pełnił kolejno funkcje: dowódcy batalionu piechoty zmotoryzowanej (1957-1961), dowódcy pułku zmechanizowanego (1961-1962), szefa sztabu dywizji zmechanizowanej (1963-1967), dowódcy dywizji zmechanizowanej (1968- 1972) – już w stopniu generała brygady (od 1971 r.) i szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego (1973-1976). W 1977 r. został mianowany szefem Misji Polskiej w Komisji Kontroli i Nadzoru Państw Neutralnych Dowództwa ONZ w Korei, w randze Ministra Nadzwyczajnego i Pełnomocnego. W 1979 r. powrócił do kraju na stanowisko zastępcy komendanta Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, w 1980 r.został komendantem Akademii Polowej WP w Warszawie-Rembertowie. W latach 1985-1992 pełnił funkcję Szefa Inspekcji Sił Zbrojnych RP, a w 1986 r. otrzymał stopień generała dywizji. Był autorem wielu artykułów i podręcznika Taktyka dowodzenia wojskami (1991). Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1969), Krzyżem Komandorskim OOP (1976) i Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1987). W stan spoczynku przeszedł w 1992 r. Zajmuje się społecznie działalnością myśliwską i filatelistyczną. Był członkiem Klubu Generałów Wojska Polskiego. Zmarł 28 VII 2012 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym Powązki w Warszawie.
„GOŁĄB”, rzeźba plenerowa z betonu, powstała w czasie I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-69”. Wykonał ją wrocławski artysta rzeźbiarz Bernard Lewiński. Umieszczona jest w Parku Oborskich.
GOŁĄB ZDZISŁAW, urodzony 8 V 1926 r. w Goleszowie, syn Kazimierza i Zofii z Dybskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Ukończył szkołę oficerską i Akademię Sztabu Generalnego oraz studia wyższe z zakresu historii na Uniwersytecie Warszawskim z tytułem magistra. Pełnił służbę wojskową m.in. w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Sztabie Generalnym WP i Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego oraz od lat 70. w gabinecie Ministra Obrony Narodowej, gdzie awansował do stopnia pułkownika. Współpracował z redakcją „Żołnierza Polskiego”. Był działaczem WKS Legia Warszawa. Napisał szereg książek (nagrodzonych i tłumaczonych, m.in. Wojna a system obronny państwa) oraz ponad 150 artykułów na tematy obronności państwa, sztuki wojennej i doktryny obronnej. Mieszkał w Warszawie. Zmarł 24 I 1998 r. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
GOŁĘBIA (ULICA), niewielka (346 m) ulica na osiedlu Wojsław, w administracji prywatnej. Biegnie od ul. Wojsławskiej do wału przeciwpowodziowego przy rzece Wisłoce, pomiędzy prywatnymi posesjami i domami jednorodzinnymi. Do 1985 r. była drogą polną. Status ulicy i nazwę otrzymała 27 III 1985 r., po włączeniu Wojsławia w granice miasta Mielca. Ma słabo utwardzoną nawierzchnię, bez chodników.
GOŁĘBIEWSKI TADEUSZ, urodzony 1 X 1928 r. w Warszawie, syn Stefana. Szkołę średnią rozpoczął na tajnych kompletach w roku szkolnym 1943/1944. Był absolwentem Państwowego Liceum Mechaniczno-Lotniczego w Warszawie, egzaminy maturalne złożył w 1950 r. Ukończył także kursy II stopnia – spadochronowy i szybowcowy. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec w Oddziale Remontu Samolotów. Ukończył kurs instruktorów spadochronowych. W 1952 r. włączył się w proces odbudowy Aeroklubu Mieleckiego i założył sekcję modelarską, a następnie wszedł do Komitetu Organizacyjnego Reaktywowania Działalności AM i wkrótce został jego przewodniczącym. Starania Komitetu powiodły się i 11 IV 1953 r. powstał „Aeroklub Robotniczy II Ligi Lotniczej przy WSK Mielec”, a oddelegowany z WSK T. Gołębiewski został jego komendantem (ranga późniejszego kierownika Aeroklubu). Funkcję tę pełnił do 1956 r. Był równocześnie instruktorem samolotowym i spadochronowym, kierownikiem modelarni i szefem wyszkolenia. 13 maja 1953 r. wykonał pierwszy (po reaktywowaniu AM) skok spadochronowy w Mielcu. W 1954 r. został zatrudniony dodatkowo jako pilot transportowy, w 1955 r. uzyskał II klasę pilota samolotowego, a w roku 1956 – I klasę. Także w 1956 r. startował w II Samolotowych Mistrzostwach Polski w Gliwicach i zdobył VIII miejsce. W 1957 r. otrzymał uprawnienia instruktora samolotowego I klasy, a w 1958 r. licencję pilota doświadczalnego II klasy. Zaangażował się też w popularyzację sportu balonowego i został kierownikiem sekcji balonowej. Jako pierwszy pilot mieleckiej WSK wykształcony w lotnictwie cywilnym wielokrotnie otrzymywał najtrudniejsze zadania, m.in. pierwsze obloty prototypów samolotów wytwarzanych w Mielcu. 12 IX 1957 r. wykonał pierwszy lot samolotem holowniczym S-4 Kania-2, w 1958 r. oblatywał dwa szkolno-treningowe M-2 i holowniczy S-4 Kania-3 oraz pierwszy z seryjnych szkolno-treningowych TS Bies. W 1960 r. otrzymał, jako pierwszy pilot WSK Mielec, licencję pilota doświadczalnego I klasy i przez ponad rok pełnił funkcję szefa pilotów zakładowych. 23 X 1960 r. wykonał pierwszy oblot samolotu wielozadaniowego AN-2 zmontowanego w Mielcu, w 1961 r. – oblot prototypu szkolno- treningowego M-4 Tarpan, a w 1964 r. – oblot jego zmodyfikowanej wersji (M-4P Tarpan). Po odbyciu specjalnych szkoleń oblatywał także seryjne samoloty odrzutowe TS-11 Iskra. W 1967 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej – Punkt Konsultacyjny w Mielcu i otrzymał tytuł inżyniera. 9 I 1974 r. wykonał oblot pierwszego prototypu odrzutowego samolotu rolniczego PZL M-15, a 25 IV 1975 r. – pierwszego egzemplarza seryjnego. Oprócz funkcji pilota-oblatywacza wiele czasu poświęcał na rozszerzanie i doskonalenie swych kwalifikacji oraz kształcenie innych pilotów doświadczalnych. 2 X 1976 r. odbył pierwszy lot na drugim prototypie samolotu rolniczego PZL M-18 Dromader. W czasie jednego z późniejszych oblotów tego samolotu, po poważnym defekcie maszyny musiał ratować się skokiem na spadochronie, ale doznał obrażeń i leczył się przez blisko rok. W 1978 r. powrócił do latania i 14 IV wykonał oblot pierwszego egzemplarza seryjnej partii próbnej PZL M-18 Dromader, a 7 IX – pierwszego egzemplarza M-18 Dromader w wersji pożarniczej. Odnowienie się kontuzji spowodowało ponowne leczenie i przejście na rentę 20 XII 1980 r. Indeks dokonań lotniczych inż. T. Gołębiowskiego zawiera m.in. następujące dane: 34 lata latania, 12 600 lotów (7 920 godz.) na 44 typach statków powietrznych, 1691 egzemplarzy samolotów wyprodukowanych w WSK „PZL-Mielec”, 101 skoków spadochronowych. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. W latach 80. powrócił do rodzinnej Warszawy. Odznaczony i wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 50-lecia Polskiego Lotnictwa Sportowego, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, dwukrotnie Honorowym Wyróżnieniem „Błękitne Skrzydła”, Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej oraz Zespołową Nagrodą Państwową II stopnia w dziedzinie techniki za udział w opracowaniu samolotu PZL M-18. Należał do Klubu Pilotów Doświadczalnych i był twórcą jego kroniki. Zmarł 23 I 2016 r. Pochowany na cmentarzu na Bródnie w Warszawie.
GOŁĘBIOWSKA MONIKA ZOFIA (z domu GRZELAK), urodzona 27 III 1968 r. w Ząbkowicach Śląskich, córka Jerzego i Barbary z domu Kardyś. Uczęszczała do II Liceum Ogólnokształcącego w Wałbrzychu, a następnie do I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu i w 1986 r. zdała maturę. Ukończyła też Szkołę Muzyczną I stopnia w Wałbrzychu. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Bydgoszczy i w 1997 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. Pracę zawodową rozpoczęła w 1997 r. jako młodszy asystent w Izbie Przyjęć Szpitala Rejonowego (od 1999 r. Powiatowego) w Mielcu. W 2001 r. przeniosła się do Wojewódzkiego Szpitala w Tarnobrzegu i do 2013 r. pracowała na stanowiskach: młodszego asystenta, starszego asystenta i zastępcy ordynatora Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. W 2008 r. uzyskała tytuł specjalisty medycyny ratunkowej. Ponadto w maju 2012 r. powierzono jej funkcję lekarza koordynatora ratownictwa medycznego w Podkarpackim Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie i funkcję tę pełni nadal. W latach 2013-2017 pracowała na stanowisku lekarza kierującego Działem Pomocy Doraźnej i Izbą Przyjęć Szpitala Powiatowego w Kolbuszowej. W 2016 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania w ochronie zdrowia w Centrum Studiów Podyplomowych Wyższej Szkoły Informatyki i Zarzadzania w Rzeszowie. W lipcu 2017 r. przeszła do pracy w Szpitalu Specjalistycznym im. E. Biernackiego w Mielcu na stanowisko lekarza kierującego Szpitalnym Oddziałem Ratunkowym. Poza etatową pracą zawodową angażowała się do różnych akcji i przedsięwzięć związanych z ratownictwem medycznym. Prowadziła kursy z zakresu pierwszej pomocy, edukowała dzieci w szkołach i przedszkolach, organizowała „Dni Otwarte Ratownictwa Medycznego” w Tarnobrzegu oraz akcję „Przytulanka na odwagę” w Tarnobrzegu. Przygotowała merytorycznie i praktycznie Zespół Ratownictwa Medycznego w Kolbuszowej, który w 2015 r. wywalczył tytuł II wicemistrza w XIV Mistrzostwach Polski w Ratownictwie Medycznym w Łodzi. Od października 2017 r. była też nauczycielem akademickim w Instytucie Medycznym Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Jana Grodka w Sanoku. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej. Odznaczona Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę oraz wyróżniona „plusem” w konkursie „Komu plus, komu minus” gazety „Echo Dnia” w 2009 i 2011 r.
GOŁUCHOWSKI MAREK, urodzony 29 XI 1948 r. w Wejherowie, syn Leszka (z rodziny mieleckich Gołuchowskich) i Janiny z Cichockich. Ukończył Szkołę Zawodową w Gdańsku, a następnie uczęszczał do szkoły średniej. Pracę zawodową rozpoczął w 1965 r. w Stoczni Remontowej Nauta w Gdyni jako ślusarz maszynowy. W latach 1968-1970 odbył zasadniczą służbę wojskową. Kilka tygodni przed wydarzeniami grudniowymi w 1970 r. został zatrudniony w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Brał udział w grudniowych manifestacjach. Po tych wydarzeniach nie mógł pracować, gdyż traktowano go jako „wywrotowca”. Po weryfikacji kadr przywrócono mu prawa pracownicze i podjął pracę na Wydziale Głównego Mechanika Stoczni im. Komuny Paryskiej przy remontach i konserwacji maszyn i urządzeń. Po szkoleniach i egzaminach uzyskał dyplom mistrza. Był kierowany do załóg nowo zbudowanych statków na tzw. próby morskie. W latach 1980-2011 pracował na statkach jako marynarz w maszynowniach okrętowych, a następnie przeszedł na emeryturę. Od lipca 2015 r. pracuje w firmie ochroniarskiej. Jego dodatkowym zajęciem jest zbieranie danych o rodzinie Gołuchowskich, w tym również o linii mieleckiej. Utrzymuje stały kontakt z Mielcem. Ponadto systematycznie pomaga w zbieraniu materiałów do „Encyklopedii miasta Mielca”, wyszukując wiadomości o Mielcu w książkach, czasopismach i gazetach z XIX i XX w.
GOŁUCHOWSKI ROMAN, urodzony 12 VIII 1900 r. w Mielcu, syn Tomasza i Walerii z Twardzickich. Absolwent mieleckiej szkoły powszechnej, a następnie uczeń seminarium nauczycielskiego w Tarnowie. W styczniu 1918 r. zgłosił się do Komisji Werbunkowej w Mielcu i został skierowany do Bolechowa, gdzie otrzymał przydział do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po 16 II 1918 r., kiedy ok. 1,5 tys. żołnierzy PKP pod dowództwem Józefa Hallera wypowiedziało posłuszeństwo Austrii i przeszło na stronę rosyjską, znalazł się w oddziale, który został internowany przez Austriaków. Zdołał jednak uciec i powrócić do Mielca, gdzie służył w POW pod dowództwem chor. Jana Ciołkosza. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w wojsku w Pucku, a następnie pracował w starostwie puckim i uczestniczył w organizacji administracji na tym terenie. W późniejszym czasie pracował w starostwie w Wejherowie. Jesienią 1939 r., po zajęciu Polski, Niemcy nakazali Polakom przenieść się z Wybrzeża na tereny Generalnego Gubernatorstwa. Gołuchowscy przybyli do Mielca, a po pewnym czasie przenieśli się do Zagnańska koło Kielc. Dla utrzymania rodziny Roman Gołuchowski podjął się prowadzenia podhurtowni tytoniowej. Po II wojnie światowej powrócił z rodziną do Wejherowa, gdzie został zatrudniony w administracji powiatowej i jako urzędnik powiatowy pracował do emerytury. Zmarł 10 IX 1986 r. Spoczywa na cmentarzu w Wejherowie Śmiechowie.
GOŁUCHOWSKI STANISŁAW, urodzony 29 XI 1909 r. w Mielcu, syn Tomasza i Walerii z Twardzickich. W młodości uczęszczał do mieleckiej szkoły męskiej oraz prawdopodobnie do gimnazjum, ale go nie skończył. W latach 30. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie nr 6 w Wejherowie. Odbył służbę wojskową i posiadał stopień podporucznika. Był nauczycielem w szkole powszechnej w Wejherowie, a następnie w szkole powszechnej w Gdyni. Przed II wojną światową, wraz z grupą znajomych Polaków, rozpędzał spotkania zwolenników niemieckiego faszyzmu w Gdyni i okolicy. Po wybuchu wojny walczył w obronie Wybrzeża i Kępy Oksywskiej. Został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli. Do końca wojny przebywał w oflagu. Utrzymywał kontakt z rodziną. Po wojnie oddał się do dyspozycji aliantów i prawdopodobnie służył w jednostce wartowniczej. Po demobilizacji wyjechał do Anglii. Pracował jako bibliotekarz, a później był szefem kuchni hotelowej w mieście Scarborough. Tam też mieszkał po przejściu na emeryturę. Zmarł w 1997 r. i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
GOŁUCHOWSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 17 VII 1896 r. w Mielcu, syn Tomasza i Walerii z Twardzickich. Uczył się w mieleckich szkołach. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Komisji Werbunkowej w Mielcu i został skierowany na plac zborny do Tarnowa. Walczył w I wojnie światowej. W 1918 r. jako żołnierz polskiego wojska brał udział w przejmowaniu ziemi kieleckiej z rąk zaborców rosyjskich, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był jednym z organizatorów życia gospodarczego na tym terenie. Pełnił kierownicze funkcje w Polskim Monopolu Tytoniowym w Kielcach. Po napaści Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. podjął próbę ewakuacji PMT, ale dotarł zaledwie do Chełma i tam z powodu szybkiej ofensywy wojsk niemieckich zrezygnował z dalszej wędrówki. W październiku powrócił do Opatowa, a następnie do Kielc, gdzie objął kierownictwo tamtejszego monopolu tytoniowego. W 1941 r. został pozbawiony stanowiska i przyjął podhurtownię tytoniu dla miasta i gminy Kielce. Po wypędzeniu Niemców i odejściu frontu na zachód w styczniu 1945 r. został kierownikiem Zakładu Sprzedaży Tytoniu Polskiego Monopolu Tytoniowego w Kielcach i pełnił tę funkcję do końca 1950 r. W następnych latach mieszkał w Zakopanem. Zmarł 1 VIII 1957 r. Spoczywa na cmentarzu w Zakopanem.
GOŁUSKI SEBASTIAN (ksiądz), długoletni prebendariusz kaplicy św. Anny przy parafii św. Mateusza w Mielcu. Często zastępował proboszczów: ks. Tomasza Spychajewskiego i ks. Jana Mikulicza de Radeckiego w wykonywaniu posług duszpasterskich, co potwierdzają wpisy w metrykach chrztów w latach 1785-1810. Zmarł 25 VI 1810 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym nad Wisłoką.
GOMBROWICZA WITOLDA (ULICA), niewielka (262 m) ulica na osiedlu Wolności. Powstała na początku lat 70. w czasie budowy osiedla, a patrona Juliana Marchlewskiego otrzymała 28 III 1973 r. W lutym 1990 r., na wniosek mieszkańców, MRN nadała jej nowego patrona – Witolda Gombrowicza. Biegnie od ul. A. Naruszewicza do ul. W. Broniewskiego, krzyżując się z ul. S. Okrzei. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Wyróżnia się „towarzystwem” ciekawie rozwiązanych architektonicznie „szeregówek” i kilku okazałych prywatnych budynków mieszkalnych. W latach 2016-2017 przeprowadzono jej remont.
Patron ulicy: WITOLD GOMBROWICZ (1904-1969) to jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich XX w. Swoje spojrzenie na stosunki międzyludzkie przedstawiał w formie groteski, satyry i parodii. Ważniejsze utwory to: Ferdydurke (1937), Iwona, księżniczka Burgunda (1938), Trans Atlantyk (1953), Ślub (1953), Dziennik (1957-1966), Pornografia (1960), Kosmos (1965) i Operetka (1966).
GOMOŁA MARIA DANUTA (z domu RUNO), urodzona 15 I 1947 r. w Jezioranach, woj. olsztyńskie, córka Tomasza i Romualdy z Podbielskich. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Olsztynie, egzaminy maturalne zdała w 1966 r. Studia wyższe odbyła w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (później SGH) w Warszawie i w 1970 r. otrzymała tytuł magistra ekonomii. Pracę zawodową związała z Mielcem. W latach 1970-1978 pracowała w WSK „PZL Mielec” jako projektant SEPD (Systemy Elektronicznego Przetwarzania Danych). Od 1978 r. do 1996 r. była nauczycielem przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Ekonomicznych. W 1996 r. została zatrudniona w Wydziale Zamiejscowym BIG BANK S.A. w Mielcu na stanowisku starszego inspektora d/s obsługi klienta, w 1997 r. została mianowana kierownikiem tegoż Wydziału Zamiejscowego, a w 1999 r. dyrektorem Oddziału Operacyjnego (przemianowanego z Wydziału). 31 XII 2002 r. przeszła na emeryturę. Prowadziła społecznie świetlicę profilaktyczno-wychowawczą dla dzieci przy parafii Ducha Świętego w Mielcu i była członkiem Rady Parafialnej tejże parafii.
GOMOŁA STANISŁAW, urodzony 1 III 1948 r. w Woli Osowińskiej, powiat łukowski, syn Zdzisława i Marty z domu Kożuch. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Adamowie koło Łukowa. Ukończył Studium Ekonomiczne w Lublinie, studiował na SGPiS w Warszawie. Uzyskał dyplomy mistrzowskie w kilku zawodach technicznych i artystycznych oraz uprawnienia konserwatora obiektów zabytkowych i artystycznych. W latach 1971-1975 pracował w Zjednoczeniu Hutnictwa Żelaza i Stali. W 1974 r. założył własny Zakład Mechaniczny w Mielcu, w którym wykonywał prekursorskie w Mielcu usługi w zakresie regeneracji części zamiennych do samochodów ciężarowych i autobusów, a także produkował opatentowane podnośniki do bocznego przechylania samochodów. Wykonał wiele prac konserwatorskich i renowacyjnych oraz odtwarzał elementy budowlane i wyposażenia zabytkowych wnętrz do Zamku Królewskiego, ratusza, kamienic i kościołów w Sandomierzu oraz zabytkowych rzeźb, dworów i obiektów sakralnych na terenie kraju. W Mielcu przeprowadził renowację 35 rzeźb plenerowych i kapliczek oraz wykonał ołtarz do kaplicy św. Stanisława Kostki na wzór starego, który nie nadawał się do renowacji.
GONIEC MIELECKI (BEZPŁATNY TYGODNIK MIEJSKI), dodatek specjalny do tygodnika „Wizjer Regionalny” wydawany przez Agencję Marketingową Market Serwice od 2005 r. Redaktorem naczelnym był Mieczysław Przebieglec.
GORAJ TOBIASZ, syn Ambrożego – wójta ropczyckiego, urzędnik starosty sandomierskiego i współwłaściciela Mielca – Hieronima Mieleckiego. W 1581 r. otrzymał za tę służbę folwark „wśród pól mieszczańskich” w Mielcu i 100 grzywien. Posiadał wykształcenie, które upoważniało go do zasiadania w sądzie ławniczym jako opiekuna prawnego stron. Doszedł do sporego majątku w Mielcu. Po jego śmierci posiadłości te zostały sprzedane przez żonę – Zofię z Gorzkowskich.
GORAZD MIROSŁAWA MAGDALENA (z domu WDOWIARZ), urodzona 31 X 1976 r. w Mielcu, córka Ryszarda i Zofii z Zielińskich. Absolwentka II Liceum im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1995 r. W lutym 1997 r. została zatrudniona w firmie BRW Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku kierownika Działu Sprzedaży, a od marca 2011 r. także jako kierownik Działu Sprzedaży w firmie Blek Meble Sp. z o.o. w Mielcu. Na obu stanowiskach pracowała do końca stycznia 2018 r. W tym okresie ukończyła: studia licencjackie w Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Przemyślu (2003 r.), studia w zakresie administracji na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie z tytułem magistra (2005 r.), studia podyplomowe w zakresie BHP w WSPiA w Przemyślu (2006 r.), studia podyplomowe w zakresie handlu zagranicznego w Krakowskiej Akademii A. Frycza-Modrzewskiego (2007 r.), studia podyplomowe w zakresie pedagogiki w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (2009 r.) oraz kilkanaście kursów specjalistycznych. Od lutego 2018 r. pełniła funkcję menedżera ds. audytu procesów wewnętrznych w firmach: Blek Meble Sp. z o.o. (do kwietnia 2018 r.) i BRW Sp. z o.o. w Mielcu (do października 2018 r.). W listopadzie 2018 r. powierzono jej funkcję kierownika operacyjnego Centrum Usług Wspólnych w firmie Black Red White SA w Biłgoraju i sprawowała ją do marca 2020 r. Od 1 IV 2020 r. pełni funkcję dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu.
GORCZYCA ADAM, urodzony 10 IV 1943 r. w Łączkach Kucharskich, pow. ropczycki, syn Stanisława i Anny z domu Woźny. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Ropczycach, matura w 1961 r. Studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie ukończył w 1966 r. z tytułem inżyniera mechanika. Pracę zawodową rozpoczął w 1961 r. od tzw. rocznej praktyki produkcyjnej w WSK Rzeszów. W 1966 r. został zatrudniony w PKS Mielec, najpierw w charakterze stażysty, a następnie kierownika działu. W latach 1969-1974 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Oddziału PKS Mielec, a w latach 1974-1990 był dyrektorem tegoż Oddziału i tym okresie przyczynił się do jego dynamicznego rozwoju. W 1990 r. przeszedł na rentę chorobową. Przez wiele lat działał społecznie w PTTK. W latach 1974-1975 był prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego PTTK w Mielcu, w latach 1975-1976 – prezesem Zarządu Oddziału Miejskiego, w latach 1976-1991 – wiceprezesem, a od roku 1991 – członkiem Zarządu. Od 2005 r. pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału Miejskiego PTTK w Mielcu. Był inicjatorem i współorganizatorem imprez turystycznych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Transportu PRL” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Honorową Odznaką PTTK i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Turystyki”. Zmarł 14 IX 2023 r.
GORCZYŃSKI JÓZEF, urodzony 7 I 1876 r. w Nowym Jaryczowie, pow. lwowski, syn Jana i Marii z Lewickich. Absolwent Gimnazjum (z językiem wykładowym niemieckim) we Lwowie, maturę zdał w 1901 r. Studiował na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie na Wydziale Teologicznym (4 semestry) i Wydziale Filozoficznym (8 semestrów). Po studiach podjął pracę nauczycielską. Jako zastępca nauczyciela uczył języka niemieckiego i języka łacińskiego w gimnazjach w: Brzeżanach (1910-1911), Kołomyi (1911-1912), Buczaczu (1912-1913) i Stanisławowie (1913-1914). W okresie od 1 VIII 1914 r. do 31 X 1918 r. służył w armii austriackiej (w stopniu sierżanta) i uczestniczył w I wojnie światowej. Po wojnie pracował nadal jako zastępca nauczyciela w gimnazjach w: Tarnopolu (1919-1920), Czortkowie (1920-1921) i Mielcu (1921-1925). 1 IX 1925 r. otrzymał stałą posadę nauczycielską w Mielcu. Stało się to po uzyskaniu kwalifikacji zawodowych z zakresu nauczania j. niemieckiego i j. łacińskiego, potwierdzonych dyplomem Ministerstwa WRiOP. Uczył także w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim. Uczestniczył w pracach Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. Z dniem 30 XI 1931 r. przeszedł na emeryturę. Prawdopodobnie niedługo potem wyjechał z Mielca. Dalsze losy nieznane.
GORGONÓWNA APOLONIA, urodzona 7 II 1910 r. w Zawierciu. Absolwentka Prywatnego Gimnazjum w Sosnowcu, matura w 1928 r. Studia wyższe z zakresu filologii germańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończyła w 1932 r. z tytułem magistra filologii. Od 1 IX 1932 r. rozpoczęła pracę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu jako nauczycielka języka niemieckiego. W 1934 r. złożyła egzamin kwalifikacyjny nauczycielski przed Państwowa Komisją Egzaminacyjną w Krakowie. Z dniem 1 X 1937 r. została przeniesiona do Państwowego Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Drohobyczu. Dalsze losy nieznane.
GORLACH JÓZEF, urodzony 18 I 1891 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Jana i Karoliny z domu Palacz. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Rzeszowie z egzaminem dojrzałości w 1911 r. Pracę nauczycielską rozpoczął w Szkole Powszechnej w Rożniatach, powiat mielecki. Po wybuchu I wojny światowej (VIII 1914 r.) został zmobilizowany i skierowany do 40 pułku piechoty armii austriackiej. Brał udział w działaniach wojennych na froncie wschodnim i późną jesienią 1914 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej. Do marca 1918 r. przebywał w Omsku na Syberii, a następnie powrócił w rodzinne strony. Został zatrudniony w Szkole Powszechnej w Mielcu. W okresie od marca 1919 r. do 1920 r. jako żołnierz Legionów uczestniczył w wojnach: polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, m.in. w walkach na ziemi zamojskiej i w obronie Warszawy. W listopadzie 1920 r. w stopniu sierżanta został zwolniony z wojska i przeniesiony do rezerwy. Powrócił do zawodu nauczycielskiego i uczył w szkole powszechnej w Wojkowie lub Wojkowej (1921-1922), a 1 IX 1922 r. został kierownikiem szkoły powszechnej w Rudzie, powiat mielecki. Dbał o jej utrzymanie i wyposażenie, często wykonując pomoce naukowe. Ukończył kilka kursów specjalistycznych, m.in. ogrodniczy i sadowniczy w Ursynowie (1927 r.). oraz instruktorski kurs jedwabniczy w Milanówku (1930 r.). Założył i urządził ogród szkolny, w którym wprowadzał nowości w pielęgnowaniu roślin. Zachęcał miejscową ludność do sadzenia drzew morwy i hodowli jedwabników. Rozwinął w środowisku działalność kulturalno-oświatową, m.in. organizował uroczystości patriotyczne i przygotowywał z miejscową młodzieżą sztuki teatralne. Był inicjatorem powstania Ochotniczej Straży Pożarnej w Rudzie. Jako podoficer rezerwy w 1927 r. brał udział w ćwiczeniach wojskowych. Już w pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej (jesień 1939 r.) włączył się w struktury tworzącej się na ziemi mieleckiej konspiracyjnej organizacji ZWZ i po zaprzysiężeniu przyjął pseudonim „Orzeł”. W porozumieniu z Władysławem Jasińskim „Jędrusiem” zorganizował w Rudzie punkt przebitkowy tajnej gazetki „Odwet” i prowadził go do lutego 1941 r. Wtedy to gestapo dokonało aresztowań członków ZWZ na terenie Mielca, Radomyśla Wielkiego i okolic, a wśród aresztowanych znalazł się Józef Gorlach. Więziono go w Rzeszowie i Tarnowie, a następnie 16 IV 1942 r. przewieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tam zmarł lub został zamordowany 19 VI 1942 r. Pamięć o wyjątkowej działalności Józefa Gorlacha w Rudzie nie zginęła. 27 IX 1992 r. na budynku szkolnym odsłonięto tablicę pamiątkową, a 1 czerwca 2003 r. został patronem miejscowej Szkoły Podstawowej. Wtedy też wydano okolicznościową broszurę Józef Gorlach patron Szkoły Podstawowej w Rudzie, autorstwa Alicji Krużel, Andrzeja Przybyszewskiego i Aleksandra Wilka (Ruda 2003).
GOROŃ BAZYLI, rewizor, a następnie inspektor miejskiej policji w Mielcu w końcowych latach XIX w. Pełnił także funkcję kontrolera mieleckiej kasy gminnej.
GORTADT ZBIGNIEW STANISŁAW, urodzony 19 X 1955 r. w Mielcu, syn Seweryna i Zofii z Malińskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1974 r. W latach szkolnych należał do Drużyny Wodnej ZHP. Studia wyższe na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej ukończył w 1983 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. W czasie studiów działał społecznie w samorządzie akademickim w DS „Akademik”, m.in. był przewodniczącym Rady Mieszkańców tego prawdopodobnie największego wówczas w Polsce domu studenckiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1983 r. w Zakładzie Utrzymania Ruchu WSK „PZL Mielec” jako konstruktor w Pracowni Projektowo-Kosztorysowej, a w dalszych latach pracował m.in. na stanowisku kierownika Sekcji Technologicznej. W latach 1989-1993 pełnił funkcję kierownika ZUiR „WESTA” (był założycielem agencji). W 1991 r. zorganizował własne Biuro Pośrednictwa i Usług „A&Z GORTADT” – pierwszą w Mielcu multiagencję ubezpieczeniową oraz pierwsze w Mielcu Biuro Obrotu Nieruchomościami „PRAECURSOR”. Równolegle działał społecznie, m.in. w drugiej połowie lat 80. był wiceprzewodniczącym Rady Osiedla M. Kopernika i członkiem władz wojewódzkich NOT w Rzeszowie. Od połowy lat. 80. był aktywnym członkiem Klubu Żeglarskiego „Orkan”, a w 2000 r. został wybrany na jego prezesa. Przeniósł własne Biuro Pośrednictwa i Usług A&Z Gortadt w Mielcu do biurowca przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 13.
GORTYCH JANINA, urodzona 21 IV 1939 r. w Wydrzy, powiat tarnobrzeski. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1958 r. Po maturze została zatrudniona w Szkole Podstawowej w Skwierzynie. W 1964 r. przeniosła się do Stalowej Woli i uczyła kolejno w Szkołach Podstawowych nr 9, nr 4 i nr 7. W tym czasie ukończyła studia matematyczne w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie i w Wyższej Szkole Zawodowej w Rzeszowie. Na emeryturę przeszła w 1990 r. Od początku pracy zawodowej należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego. Była wyróżniającą się nauczycielką, toteż powierzano jej ważne funkcje związkowe. Była m.in. członkiem Zarządu Okręgu w Tarnobrzegu, sekretarzem i prezesem Zarządu Okręgu w Tarnobrzegu (1990-2000), wiceprezesem podkarpackiego Okręgu (2000-2002) i prezesem Oddziału w Stalowej Woli (1990-2002) i wiceprezesem Oddziałowej Sekcji Emerytów i Rencistów. Inicjowała różne formy pomocy dla członków ZNP, znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej i poszkodowanych m.in. przez powódź w 1997 r. Była współorganizatorem uroczystości okolicznościowych, związkowych i rekreacyjno-sportowych. Była negocjatorem w zawieraniu układów zbiorowych oraz inspiratorem protestów przeciwko ograniczaniu środków finansowych na edukację i w obronie praw pracowniczych. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Medalem „Za Szczególne Zasługi dla Związku”. Zmarła 25 III 2006 r.
GORYCZKA GRZEGORZ PIOTR, urodzony 29 VI 1971 r. w Bochni, syn Kazimierza i Wandy z domu Krawczyk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (kierunek: technik-mechanik budowy płatowców). Maturę zdał w 1991 r. Prowadzi firmę metalurgiczną w Podleszanach. Jego życiową pasją jest budowa modeli kosmicznych. Rozpoczął w wieku 10 lat w Modelarni im. Dywizjonu 316 przy Bocheńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Po przerwie w latach 1991-2010 powrócił do modelarstwa kosmicznego. Od września 2013 r. prowadzi modelarnię lotniczą i kosmiczną przy Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. W 2014 r. został wybrany na prezesa Mieleckiego Towarzystwa Rakietowego. Ważniejsze sukcesy jako zawodnika: *1990 r. – brązowy medal w Mistrzostwach Polski Juniorów w klasie S6A (rakiet czasowych z taśmą) w Nowym Sączu, 3. miejsce w Mistrzostwach Polski Seniorów w kat. S5C (wysokościowych replik rakiet) w Lisich Kątach; *2010 r. – 3. miejsce w MP Seniorów w kat. S5C w Lisich Kątach; *2011 r. – złoty medal w MP Seniorów w kat. S1B (klasycznych rakiet wysokościowych) w Lisich Kątach, 3. miejsce w Pucharze Świata Modeli Kosmicznych w Krakowie; *2013 r. – dwa srebrne medale w MP Seniorów w kat. S7 i S5C w Lisich Kątach; brązowy medal w Mistrzostwach Europy Modeli Kosmicznych w kat. S7 w Bułgarii i 2. miejsce zespołowo w reprezentacji Polski w Kaspichan, 2. miejsce w Pucharze Świata Modeli Kosmicznych w kat. S7 w Częstochowie; *2014 r. – dwa tytuły mistrza Polski w MP Seniorów w kl. S7 i kat. S5C w Lisich Kątach; *2015 r. – dwa srebrne medale w MP Seniorów w kl. S7 i kat. S5C w Lisich Kątach, 3. miejsce w Pucharze Świata w kl. S7 w Nowym Targu; *2016 r. – 2. miejsce w Pucharze Polski w kl. S7 we Włocławku, 2. miejsce w Pucharze Świata w kl. S7 w Krakowie, dwa srebrne medale w MP Seniorów w Nowym Targu, drużynowo srebrny medal w kat. S5C i brązowy medal w kat. S7 w Mistrzostwach Świata MK we Lwowie; *2018 r.: Mistrzostwa Świata Modeli Kosmicznych FAI (Włocławek) – 2 miejsce indywidualnie i 2 miejsce drużynowo w kategorii S7 seniorów, 3 miejsce indywidualnie i rekord Polski w kategorii S1 B seniorów. Ważniejsze sukcesy jako trenera: *2015 r. – 8 medali w MPMK w Lisich Kątach, 9 medali w Mistrzostwach Europy MK we Lwowie; *2016 r. – 4 medale w MP w Aeromusicalu w Pruszkowie, 11 medali w MP w Nowym Targu, 8 medali w MŚ we Lwowie; *2018 r. – 4 medale. Najlepsi wychowankowie: Grzegorz Chodorowski, Eryk Halaburda, Bartosz Kaźmierski, Wojciech Koszelski, Bartosz Polak, Andrzej Rusinowski, Przemysław Żurawski, Kacper Krempa, Mateusz Czerkies – wszyscy medaliści zawodów rangi mistrzowskiej. Wyróżniony m.in. nagrodą i stypendium sportowym Ministerstwa Sportu i Turystyki, tytułem Trener Roku 2015 w Plebiscycie Tygodnika Regionalnego Korso oraz powołaniem do sztabu szkoleniowego reprezentacji Polski w modelarstwie kosmicznym.
GORZELANY HELENA, urodzona 3 V 1923 r. w Kolbuszowej, córka Józefa i Marii z domu Jachyra. Wykształcenie średnie ogólnokształcące uzyskała zaocznie w Gimnazjum i Liceum w Rzeszowie oraz Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Krośnie, maturę zdała w 1951 r. W latach 1946-1966 pracowała jako kierownik Szkoły Podstawowej w Żyrakowie, a następnie w Korzeniowie. W obu miejscowościach, a zwłaszcza w Korzeniowie, w znaczący sposób wpłynęła na rozwój życia społecznego. Była m.in. radną Gminy Żyraków, instruktorem zespołu teatralnego i chóru, inicjatorem i naczelnikiem OSP w Korzeniowie, przewodniczącą tamtejszego Kółka Rolniczego oraz założycielem LZS Korzeniów. W 1959 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: biologia) w Rzeszowie, a w 1962 r. 3-letni Kurs Kierowników i Dyrektorów Szkół. Od 1966 r. pracowała w Mielcu. W latach 1966-1976 pełniła funkcję wicedyrektora Szkoły Podstawowej Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury, w latach 1976-1979 była nauczycielką biologii w tejże szkole, a po przejściu na emeryturę w 1979 r. uczyła nadal w niepełnym wymiarze godzin. W 1968 r. ukończyła SN (kierunek: wychowanie muzyczne). Równolegle do pracy zawodowej działała społecznie w ZNP, do którego należała od 1946 r. Pełniła funkcje: sekretarza Oddziału w Kolbuszowej, prezesa Ogniska w Pustkowie, prezesa Ogniska Nr 5 w Mielcu i członka Prezydium Oddziału w Mielcu, a po okresie zawieszenia działalności związkowej w czasie stanu wojennego – w 1983 r. została wybrana przewodniczącą Komitetu Inicjatywnego Oddziału ZNP w Mielcu. W 1986 r. zawiesiła emeryturę w związku z podjęciem etatowej pracy w Zarządzie Oddziału ZNP. Pełniła kolejno funkcje: sekretarza, skarbnika, wiceprezesa urzędującego i w latach 1988-1990 prezesa. W 1990 r. przeszła ponownie na emeryturę, a ponadto pracowała społecznie w ZO ZNP jako sekretarz (1990-1992) i koordynator chóru nauczycielskiego „Akord”. Ponadto w latach 1966-1981 pełniła funkcję ławnika Sądu Powiatowego, a następnie Rejonowego w Mielcu. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Związkową. Zmarła 28 VIII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GORZKOWICZ JANUSZ, wychowanek modelarni lotniczej w Pałacu Młodzieży w Tarnowie, wchodzącej w strukturę organizacyjną Aeroklubu Mieleckiego. Jako zawodnik AM w latach 80. odnosił sukcesy w modelarstwie kosmicznym. W 1981 r. zdobył tytuł II wicemistrza Polski (3. miejsce) w kategorii rakiet ze spadochronem S3A na Mistrzostwach Polski Modeli Kosmicznych (Toruń, 11-13 IX), w 1982 r. wywalczył także brązowy medal (II wicemistrz Polski) na MP Modeli Kosmicznych w kategorii rakiet wysokościowych S1A (Lisie Kąty, 2-3 X). Za te osiągnięcia powołany został do reprezentacji Polski. Startował m.in. w Mistrzostwach Państw Socjalistycznych Modeli Kosmicznych (30 VI-7 VII 1983 r.) w Mińsku, gdzie zajął 10. lokatę w kat. rakiet ze spadochronem S3A, 11. – w kat. rakiet z taśmą S6A i 14. w kat. rakietoplanów S4C; w Mistrzostwach Świata Modeli Kosmicznych (6-11 IX 1983 r.) w Nowym Sączu zajął 23. miejsce w kat. rakiet ze spadochronem S3A i 25. w kat. rakiet z taśmą S6A; w Mistrzostwach Państw Socjalistycznych Modeli Kosmicznych (30 VII-5 VIII 1984 r.) w Velke Uherce (Czechosłowacja) uplasował się na 15. miejscu w kat. rakiet z taśmą i na 17. w kat. rakietoplanów. W kolejnych latach wycifał się ze współpracy z Aeroklubem Mieleckim.
GOSPODARSTWO OGRODNICZE GARDEN DANUTA IGNATOWICZ, firma prywatna w Mielcu specjalizująca się w uprawie pomidorów i ogórków szklarniowych. W 1993 r. Tadeusz Bogdan i Stanisław Socha wydzierżawili od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa obiekty i szklarnie po Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym (PGO) przy ul. R. Traugutta. Spółka przyjęła nazwę Gospodarstwo Ogrodnicze SOBO i kontynuowała produkcję szklarniową pomidorów i ogórków. W 1999 r. nastąpił rozdział na dwie firmy: Gospodarstwo Ogrodnicze Tadeusz Bogdan i Gospodarstwo Ogrodnicze GARDEN Stanisław Socha. Wtedy też firmy wykupiły od Agencji dzierżawione dotąd obiekty i szklarnie, niemal po połowie (nieco więcej firma GARDEN). W Gospodarstwie Ogrodniczym GARDEN utrzymano dotychczasowy profil produkcji szklarniowej. Podwojono powierzchnię szklarni, wybudowano kotłownię gazową oraz chłodnie. Dla podnoszenia jakości i bezpieczeństwa produktów konsekwentnie wprowadzano nowoczesne technologie i unowocześniano procesy produkcyjne oraz wdrożono systemy EUREPGAP-GLOBALGAP (2005 r.) i TESCO NURTURE (2010 r.) Od 2012 r. firmę prowadzi Danuta Ignatowicz – córka Stanisława Sochy. Gospodarstwo obejmuje kompleks szklarni o powierzchni 10 ha (3,6 ha typu rosyjskiego i 6,3 ha typu „Venglo”). Produkowane są pomidory szklarniowe (gronowe, malinowe, cherry i koktajlowe) oraz ogórki szklarniowe. Firma posiada dwa certyfikaty: GLOBAL G.A.P. i Tesco NURTURE. Produkty mają odbiorców krajowych i zagranicznych, m.in. w Federacji Rosyjskiej, Czechach, Słowacji, Anglii i Francji.
GOSPODARSTWO OGRODNICZE „SOBO” S.C., firma powstała w 1993 r. na bazie wybudowanego w latach 80. Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego (PGO) przy ul. R. Traugutta. Posiadała szklarnie o łącznej powierzchni ok. 80.000 m2. Produkowała i sprzedawała, także na eksport, warzywa szklarniowe: pomidory, ogórki, paprykę i nowalijki. W 1999 r. nastąpił rozdział na dwie firmy: Gospodarstwo Ogrodnicze Tadeusz Bogdan i Gospodarstwo Ogrodnicze GARDEN Stanisław Socha.
GOŚCINIEC RUSKI, prastary trakt handlowy prowadzący z Rusi, obok Rzochowa, do zachodniej Małopolski, wzmiankowany w XIV w. Jego skrzyżowanie z gościńcem sandomierskim w okolicy wsi Rzochów było jednym z głównych powodów lokalizacji miasta Rzochowa na początku lat 80. XIV w. oraz budowy baszty obronnej (zamku) w Rzemieniu. Jego pozostałością jest prawdopodobnie droga przez wieś Rzemień.
GOŚCINIEC SANDOMIERSKI, prastary trakt handlowy wiodący od Sandomierza, przez Mielec i Pilzno, na południe Europy, wzmiankowany m.in. w mieleckiej księdze wójtowskiej z lat 1572-1633. Jego pozostałością (przybliżoną) są aktualnie ulice: H. Sienkiewicza, S. Sękowskiego, Sandomierska, Rzeczna i droga polna wzdłuż brzegu Wisłoki, ul. Wojsławska i ul. Rzochowska.
GOTOWICKI GUSTAW, urodzony 6 IX 1912 r. w Warszawie, syn Zofii Gotowickiej. Jako wykwalifikowany mechanik samolotowy został zatrudniony prawdopodobnie w 1938 r. w powstającej obok Mielca Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL. Od początku okupacji hitlerowskiej był jednym z organizatorów ruchu oporu na terenie Flugzeugwerk Mielec (Zakładów Lotniczych). Posiadał pseudonim „Waldemar”. Z inspiracji S. Doliny („Ignaca”) zorganizował w 1940 r. grupę sabotażową ZWZ i przeprowadził z nią szereg udanych akcji sabotażowych na terenie FWM, m.in. był jednym z organizatorów i wykonawców podpalenia hali nr 3 ze znajdującymi się w niej szybowcami. Późną jesienią (XI lub XII) 1942 r. został aresztowany przez gestapo i wywieziony do obozu w Auschwitz II – Birkenau. Zmarł w obozie, w nieznanych dotąd okolicznościach, 26 II 1943 r.
GOTWICKI KAROL, pierwszy prezes straży obywatelskiej, powołanej w Mielcu w listopadzie 1918 r. dla utrzymania porządku w mieście po rozbrojeniu wojska austriackiego i odzyskaniu niepodległości przez Polskę.
GOWORKO, wójt rzochowski w latach 1408-1424, prawdopodobnie szlachcic.
GÓRAK WIESŁAWA WERONIKA (z domu CICHOŃ), urodzona 1 IX 1956 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Giera. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1976 r. Jako pielęgniarka dyplomowana pracowała w Przychodni Przyzakładowej w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, a następnie w mieleckich poradniach szkolnych w Liceum Ekonomicznym, Liceum Medycznym i I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego. Obecnie przebywa na emeryturze. Plastyką interesowała się od lat dziecięcych. Pierwszymi próbami własnej twórczości były obrazy malowane olejem na płótnie, a tematyką – głównie pejzaże. Z biegiem lat coraz bardziej fascynowała się sztuką sakralną i rzeźbą w drewnie. Pierwsze udane prace rzeźbiarskie (2002, 2004) i akceptacja środowiska zachęciły ją do kontynuowania tego rodzaju twórczości. W 2007 r. została członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej, a w 2009 r. – członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej przy Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Ważniejsze prace to „Madonna z Dzieciątkiem” oraz cykle: „Święta Rodzina”, „Madonna”, „Anioł Stróż”, „Sceny z życia Chrystusa”, „Chrystus Ukrzyżowany” i „Święci”. Niektóre prace zostały umieszczone w obiektach sakralnych: krzyż z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego na placu cmentarnym w Turobinie (2007), płaskorzeźba Święta Barbara w bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu (2008) oraz krzyż z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego w kaplicy cmentarnej przy kościele parafialnym w Książnicach. Ponadto prezentowała swoje prace na wystawach zbiorowych i indywidualnych m.in. w Mielcu, Rzeszowie, Zakopanem, Kolbuszowej i Łańcucie oraz miejscowościach powiatu mieleckiego: Chorzelowie, Tuszowie Narodowym i Tuszymie. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, USA i Anglii. W IX Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie (2008) uzyskała I nagrodę za prace „Pozwólcie dzieciom przyjść do mnie” i „Matka Boża z Chrystusem”. W 2009 r. TVP Rzeszów zrealizowała film dokumentalny o jej działalności twórczej pt. Pielęgnowanie Świętych w ramach programu kulturalnego „Niezwykli”. Wyróżniona Złotą Odznaką Związku Żołnierzy Górników Represjonowanych w latach 1949-1959, tytułem „Wyjątkowa Kobieta Gminy Mielec 2012 roku” oraz Oznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
GÓRECKI RYSZARD, bokser Stali w kategorii ciężkiej w latach 60. W 1969 r. zdobył brązowy medal na 40 Mistrzostwach Polski Seniorów w Mielcu. Po rozwiązaniu sekcji bokserskiej Stali (jeszcze w tym samym roku) wyjechał z Mielca.
GÓRKA JAN, urodzony 21 VI 1928 r. w Słotowej koło Pilzna, syn Antoniego i Wiktorii z Grzesiakowskich. W 1951 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Dębicy. Wkrótce po maturze 2 VII 1951 r. rozpoczął pracę w WSK Mielec jako konstruktor. W dalszych latach był kolejno: kontrolerem, starszym kontrolerem i kierownikiem Sekcji Kontroli oraz rzeczoznawcą. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, w tym kurs dla rzeczoznawców w zakresie kompleksowych metod sterowania jakością (1971). Na emeryturę przeszedł w 1983 r. Jego wielką pasją życiową był śpiew. Od 14. roku życia śpiewał w chórach w Dębicy. Po przejściu do Mielca śpiewał od listopada 1951 r. w chórze męskim, a od 1952 r. w chórze mieszanym – oba działały w Klubie Fabrycznym WSK (tzw. „15”). W 1953 r. został solistą, a po utworzeniu Zespołu Artystycznego ZDK WSK-Mielec (powstałego z połączenia chóru z grupą baletową) – jego prezesem. Także po przekształceniu wymienionego zespołu w Zespół Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” został wybrany prezesem i pełnił tę funkcję do 1981 r. Jako reprezentant i solista zespołu znacząco przyczynił się do uzyskania przez niego wysokiego poziomu organizacyjnego i artystycznego. Brał udział w kilkuset występach zespołu w kraju i poza jego granicami. Miarą uznania dla tych dokonań było otrzymanie Nagrody Zespołowej Ministra Kultury i Sztuki w 1971 r. Występy w zespole „Rzeszowiacy” zakończył w 1981 r., ale w 1985 r. powrócił do śpiewania, tym razem w chórze męskim, a wkrótce potem także w mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. W międzyczasie został wybrany prezesem chóru mieszanego, a w 2003 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa TŚ „Melodia”. Za pracę zawodową i artystyczną wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką Honorową Złotą z Laurem oraz Statuetką SCK z okazji 50-lecia ZPiT „Rzeszowiacy”.
GÓRKA JANUSZ, urodzony 24 IV 1958 r. w Krakowie, syn Władysława i Marii z domu Fijałek. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST WSK Mielec. Po maturze w 1979 r. rozpoczął pracę zawodową w OBR SK Mielec, w latach 1981-1983 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie pracował jako technolog w Dziale Uruchomienia Produkcji Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” i od 1998 r. – Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu. Od 1967 r. należy do harcerstwa. W latach 1976-1981 pełnił funkcję drużynowego 11 MDH przy Szkole Podstawowej nr 7. W czasie służby wojskowej (1981-1983) założył i był komendantem Wojskowego Kręgu Instruktorskiego ZHP oraz zastępcą komendanta Szczepu 30 Radomskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych w Radomiu. W latach 1983-1984 przewodniczył Kręgowi Instruktorskiemu przy Szczepie „Słoneczni”, a w latach 1985-1986 kierował Referatem Harcerskim Komendy Hufca ZHP Mielec. Był też jednym z pierwszych organizatorów i komendantów Harcerskiego Rajdu po Ziemi Mieleckiej. Ponadto inicjował szereg ciekawych form pracy z dziećmi i młodzieżą. Otrzymał kolejno wszystkie stopnie harcerskie do harcmistrza włącznie. Odznaczony został m.in. medalem „Zasłużony dla Bieszczadów” i Krzyżem Zasługi dla ZHP. Od 1977 r. jest członkiem PTTK. Należał do Koła przy ZST, później Koła PTTK i Klubu „Torbaczek” przy ODK MSM oraz do Koła nr 1 przy WSK Mielec, w którym był skarbnikiem, a potem przewodniczącym. W latach 1993-1996 pełnił funkcję prezesa Oddziału Zakładowego PTTK im. I. Łukasiewicza przy WSK Mielec. Był współorganizatorem wielu imprez turystycznych dla pracowników WSK, m.in. Ogólnopolskich Rajdów Przemysłu Lotniczego i Silnikowego oraz Rajdów Przyjaźni. Za wyróżniającą się pracę otrzymał Srebrną Odznakę „Zasłużony Działacz Turystyki” i Srebrną Odznakę PTTK. Od 1978 r. był Honorowym Dawcą Krwi i należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza. Oddał około 15 000 ml krwi. Za tę szlachetną działalność otrzymał Odznakę Honorową PCK III i IV stopnia. Zmarł 5 III 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GÓRKIEWICZ WOJCIECH, urodzony w 1893 r.? w Górkach, pow. mielecki, syn Wojciecha Pezdy i Marii z domu Licha. Ukończył gimnazjum (prawdopodobnie w Tarnowie), a następnie Seminarium Nauczycielskie Męskie (w Tarnowie?). W 1919 r. zmienił nazwisko Pezda na Górkiewicz. W latach 20. uczył w szkole w Toporowie, a następnie w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim im. E. Platerówny i w Szkole Męskiej w Mielcu. W roku szkolnym 1931/1932 pełnił obowiązki tymczasowego kierownika Szkoły Męskiej. Wkrótce potem przeniesiony został do Sandomierza na stanowisko kierownika tamtejszej Szkoły Męskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej współpracował z ruchem oporu. W 1943 r. został aresztowany i uwięziony początkowo w Sandomierzu, a następnie w Kielcach i Radomiu. Wobec braku dowodów na działalność konspiracyjną został wypuszczony z więzienia, ale ciężko chorował i jeszcze tego samego roku zmarł. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sandomierzu – Krukowie.
GÓRNISIEWICZ ROMAN MARIAN, z zawodu mistrz fryzjerski. W okresie okupacji hitlerowskiej działał, pod ps. „Wiktor”, w ruchu oporu. W 1942 r. wszedł w skład pierwszej w Mielcu „Trójki PPR”. Wkrótce potem został mianowany szefem wywiadu Komitetu Podokręgu Tarnobrzesko-Mieleckiego GL. W sierpniu 1944 r., po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, był jednym z organizatorów Komitetu Powiatowego PPR w Mielcu i był jego I sekretarzem w latach 1947-1948. W tych samych latach pełnił funkcję przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Dalsze losy nieznane.
GÓRSKI ADOLF, lekarz w Mielcu w latach 70. XIX w., zasłużył się w czasie epidemii cholery w 1873 r. Później został oddelegowany do gminy Maniowy na ziemi sądeckiej.
GÓRSKI ANTONI, urodzony 21 VII 1862 r. w Uleńcu, syn Stanisława (herbu Bożawola) i Heleny z Mężeńskich. Absolwent Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie w 1885 r. otrzymał stopień doktora, a także prawo rzymskie w Berlinie. Powrócił do Krakowa i odbył praktykę sądową. W 1888 r. uzyskał habilitację z zakresu prawa handlowego i wekslowego na Uniwersytecie Jagiellońskim i został w nim zatrudniony jako wykładowca ekonomii rolniczej. Od 1891 r. do emerytury w 1919 r. jako profesor UJ wykładał prawo handlowe i prawo cywilne. W 1903 r. został profesorem zwyczajnym, a w 1921 r. obdarzono go godnością profesora honorowego UJ. Od 1922 r. zamieszkał w Warszawie i wykładał na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Na tej uczelni pełnił funkcje dziekana Wydziału Nauk Politycznych Społecznych, a następnie rektora i prorektora. Na zaproszenie wykładał na uczelniach zagranicznych. Autor i współautor wielu publikacji naukowych książkowych, m.in. z zakresu prawa handlowego, cywilnego i hipotecznego. Współpracował z czasopismami krakowskimi i warszawskimi. Członek m.in. Akademii Umiejętności, belgijskiej Akademii Nauk i Academie Stanislas w Nancy. Uczestnik wielu międzynarodowych kongresów ekonomicznych i prawniczych. Angażował się politycznie. Należał do liderów konserwatystów krakowskich, a następnie neokonserwatystów. Poglądy polityczne prezentował na łamach m.in. krakowskiego „Czasu” i „Ruchu Społecznego” (był jego wydawcą). Był członkiem wielu organizacji społecznych i pełnił w nich ważne funkcje, m.in. był wiceprezesem Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego. Był posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego i austriackiej Rady Państwa. Na XI kadencję (1908-1911) posłował do Wiednia z galicyjskiego okręgu wyborczego nr 23 (Mielec – Kolbuszowa – Leżajsk – Sokołów – Rozwadów – Tarnobrzeg – Nisko – Rudnik). Utrzymywał kontakty z mieleckim środowiskiem konserwatystów. W 1919 r. uczestniczył w pracach delegacji polskiej na paryskiej konferencji pokojowej w 1919 r. Był też delegatem Polski w wielu konferencjach i zjazdach międzynarodowych dotyczących prawa oraz członkiem Komisji Kodyfikacyjnej II RP. Zmarł 24 II 1928 r. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
GÓRSKI ANTONI, urodzony 6 VI 1960 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Józefa i Marii z domu Badawika. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, specjalność: technik mechanik obsługi i eksploatacji samolotów, z maturą w 1981 r. Studiował prawo administracyjne w rzeszowskiej Filii UMCS Lublin i uzyskał tytuł magistra administracji. Pracował m.in. w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie jako starszy specjalista w Departamencie Programów Rozwoju Obszarów Wiejskich – Oddział Autoryzacji Wniosków o Płatność (2008-2011), a następnie specjalista do spraw projektów unijnych w RARR – prowadzenie projektu „Innowacyjna technologia produkcji wyrobów polimerobetonowych” w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka (2011). W latach 2012-2014 pracował w Tarnobrzeskiej Agencji Rozwoju Regionalnego SA. na stanowisku kierownika projektu „Czas przedsiębiorczości” (prowadzenie projektu, monitoring i ewaluacja). Od 2014 r. do 2018 r. pełnił funkcję głównego specjalisty w Punkcie Informacyjnym Funduszy Europejskich w Mielcu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego (usługi informacyjne w zakresie funduszy europejskich, konsultacje w sprawie realizacji projektów, szkolenia i spotkania informacyjne). W 2018 r. został wybrany na prezesa Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA. w Mielcu. W 2021 r. powierzono mu funkcję wiceprezesa tejże Agencji.
GÓRSKI STANISŁAW (brak danych o urodzeniu i rodzicach). W 1948 r. uczestniczył w kursie instruktorów modelarstwa lotniczego w Warszawie, zadziwiając uczestników oryginalnością modelu własnej konstrukcji. Był jednym z prekursorów polskiego modelarstwa na uwięzi, m.in. dzięki zastosowaniu jego silniczka (2,5 cm3) w bezogonowym modelu na uwięzi, pobito rekord prędkości – 109,09 km/godz. Na przełomie lat 40. i 50. tworzył życie modelarskie w Gliwicach i Lęborku, a następnie uruchamiał produkcję silniczków modelarskich w Centralnym Ośrodku Modelarstwa Lotniczego w Jeżowie Sudeckim. Wśród produkowanych silników były także silniczki typu SG-5/54 jego konstrukcji, przeznaczone dla kadry narodowej. W 1951 r. został powołany do reprezentacji Polski w kategorii modeli na uwięzi. W 1953 r. wykonał model wyposażony w silnik o pojemności 20 cm3 własnej konstrukcji i startował z nim w zawodach. Uzyskał także licencję sędziego modelarskiego. W 1958 r. przeniósł się do WSK Mielec i do 1962 r. rozwinął seryjną produkcję silników modelarskich różnych typów, m.in.: o pojemności 2,5 cm3 („Jaskółka”) i 5 cm3 („Sokół”) jego konstrukcji. W 1959 r. skonstruował unikalny w skali światowej silnik modelarski o pojemności komory spalania 12 cm3. Ogółem skonstruował około 100 różnych typów i rodzajów silniczków modelarskich. W latach 60. studiował na Politechnice Krakowskiej, uzyskując tytuł inżyniera. W celu zebrania doświadczeń wyjechał do USA, ale skorzystał tylko z dziedziny organizacji, bowiem w sprawach konstrukcyjnych Amerykanie niczym go nie zaskoczyli. Kolejnym zakładem, który powierzył mu organizację produkcji sprzętu modelarskiego, był rzeszowski „Predom-Zelmer”. Realizację tego programu przerwała śmierć 2 X 1978 r. Spoczywa na cmentarzu w Rzeszowie.
GRABARSKI EDWARD, urodzony 1 IX 1906 r. w Bielanach k/Krakowa. Ukończył Gimnazjum Klasyczne w Krakowie, a następnie studia wyższe na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (filologia klasyczna). W 1930 r. uczył języka polskiego i języka łacińskiego w Państwowym Gimnazjum w Myślenicach, a w roku szkolnym 1930/1931 j. łacińskiego w Państwowym Gimnazjum w Żywcu. W latach 1931-1934 był nauczycielem j. łacińskiego i j. greckiego w Prywatnym Gimnazjum w Dąbrowie k/Tarnowa. W 1933 r. złożył egzamin kwalifikacyjny z filologii klasycznej przed komisją egzaminacyjną UJ w Krakowie. Od roku szkolnego 1934/1935 pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Uczył j. łacińskiego i historii. W październiku 1940 r. został zaproszony przez Niemców (z grupą innych nauczycieli) na rozmowy w sprawie uczenia w szkole zawodowej, a następnie aresztowany i więziony w obozach koncentracyjnych. Zmarł w 1945 r. po odzyskaniu wolności.
GRABIE, wieś położona przy Rzochowie od strony wschodniej, wzmiankowana m.in. w dokumencie z lat 1379-1382 („…Szochow et Grabie..”), w „Liber beneficjorum”(1470-1480) Jana Długosza, w rejestrze poborowym (1510) i w dokumencie z 1527 r. W późniejszych dokumentach, poczynając od 1529 r., nie jest wymieniana. Prawdopodobnie została wtedy wchłonięta przez rozbudowujące się miasto Rzochów. W tradycji nazwa „Grabie” przetrwała do naszych czasów.
GRABIEC JERZY (ksiądz), urodzony 18 IV 1935 r. w Tarnowie-Mościcach. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy i tam zdał maturę w 1952 r. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i w 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Rytrze (1958-1959), Dębnie (1959-1962), Krościenku (1962-1965), Przecławiu (1965-1968) i Bochni (1968-1975). 12 VIII 1975 r. został mianowany proboszczem parafii Chorzelów, obejmującej m.in. północną część Mielca. Poza pracą duszpasterską interesował się pamiątkami historycznymi i zorganizował parafialną izbę muzealną. Jego zasługą było odnalezienie zabytkowego obrazu Świętej Rodziny, zwanego też „Matką Bożą Dzikowską”, odrestaurowanie go i doprowadzenie do intronizacji obrazu, której dokonał biskup tarnowski Jerzy Ablewicz 8 IX 1978 r. W latach 80. przeprowadził remont plebanii. W 1984 r. zrezygnował z probostwa w Chorzelowie (15 X) i po zgodzie władz kościelnych podjął pracę duszpasterską w Szwajcarii. Do kraju powrócił w sierpniu 2001 r. i zamieszkał w Dębicy. Zmarł 19 IV 2009 r. Pochowany na Starym Cmentarzu w Dębicy.
GRABIOWA (ULICA), jedna z dłuższych ulic (790 m) na osiedlu Rzochów. Biegnie od ul. Kolejowej wzdłuż południowo-wschodniej granicy miasta. Jako droga polna funkcjonowała od niepamiętnych czasów. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1985 r. Jest słabo utwardzona, nie posiada chodników. Nazwa upamiętnia samodzielną wieś Grabie istniejącą na tym terenie w XIV, XV i na początku XVI w. W 2008 r. zbudowano nawierzchnię asfaltową. W 2022 r. przebudowano ok. 500 m (nowa nawierzchnia asfaltowa, poprawa odwodnienia, wykonanie poboczy).
GRABOŚ ELŻBIETA, urodzona 3 VII 1966 r. w Krakowie, córka Wiesława i Władysławy z Pirowskich. Absolwentka VIII Liceum Ogólnokształcącego im. St. Wyspiańskiego w Krakowie (klasa matematyczno-fizyczna) z maturą w 1985 r. Studiowała na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i w 1992 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1985-1993 pracowała w zespołach prowadzonych przez wykładowców ASP w Krakowie. Od 1993 r. pracuje samodzielnie, wykonując różne zlecenia, m.in. konserwację malowideł ściennych, malowideł sztalugowych, drewnianego wyposażenia wnętrz, złoceń i kamieniarki. Ważniejsze prace z tego zakresu wykonała m.in. w kościele dominikańskim w Klimontowie, pocysterskim zespole klasztornym w Koprzywnicy, Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu, klasztorze pokamedulskim w Rytwianach, klasztorze pobenedyktyńskim na Świętym Krzyżu, klasztorze dominikańskim w Tarnobrzegu, pustelni św. Marii Magdaleny w Kalwarii Zebrzydowskiej, Pałacu Lasotów w Zielonkach k/Warszawy, kościele pw. Dziesięciu Tysięcy Męczenników w Niepołomicach oraz w kilkunastu innych kościołach, m.in. w Czerminie, pow. mielecki i bazylice mn. pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. Jej badania i prace w mieleckiej świątyni, przeprowadzone w latach 2015-2016, przyniosły sensacyjne rezultaty. Po usunięciu kilku warstw tynku odkryła bowiem pozostałości malowidła z pierwszej dekoracji kościoła w 1762 r., a następnie doprowadziła do jego wiernego odtworzenia! (Planowane są kolejne prace w mieleckiej bazylice mające na celu doprowadzenie do spójności estetycznej jej wnętrza.) Poza pracami konserwatorskimi sporo czasu przeznacza na własną działalność artystyczną, m.in. maluje i eksponuje swoje prace na indywidualnych wystawach malarskich, wykonuje własne kompozycje malarskie wnętrz (kaplica Branickich w Niepołomicach, kościół dominikański w Tarnobrzegu, kościół w Woli Raniżowskiej, kaplica cmentarna w Kurzynie Średniej), projektuje witraże i pasjonuje się fotografowaniem (reportaże fotograficzne). Jest autorką projektu „Zagroda Apolonii” (mini-skansen zabytkowych domów drewnianych z XIX i pocz. XX w.) Jest też autorką publikacji popularnonaukowych i filmów. Wygłasza prelekcje. Wyróżniona m.in. Nagrodą Ministra Kultury i Nagrodą Województwa Małopolskiego im. Mariana Korneckiego.
GRABOWSKI ADAM, urodzony 1 IV 1970 r. w Drawsku Pomorskim, syn Mieczysława i Teresy. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu – Filia w Gorzowie Wielkopolskim oraz podyplomowych studiów trenerskich w AWF Gdańsk. W młodości trenował piłkę siatkową w Polonii Piła, a następnie grał w Stali Stocznia Szczecin, gdzie przyczynił się do zdobycia złotego medalu MP w kategorii kadetów i brązowego medalu w kategorii juniorów. Po uzyskaniu kwalifikacji trenerskich od 1997 r. pracował w czołowej drużynie ekstraklasowej kobiet PTPS Nafta Piła (później Nafta Gaz Piła, Nafta Famutil Piła, PTPS Piła) jako asystent lub I trener. Wniósł znaczący wkład w sukcesy osiągnięte przez zespół z Piły w latach 1999-2009: mistrzostwa Polski w 1999 r., 2000 r., 2001 r. i 2002 r.; wicemistrzostwa Polski w 2006 r., 2007 r. i 2008 r., brązowego medalu MP w 2005 r. i 2009 r.; Pucharu Polski w 2000 r., 2002, 2003 i 2008 r., Superpucharu Polski w 2008 r. oraz brązowego medalu kadetek w 2004 r. Ponadto w latach 2009-2011 był asystentem trenera Jerzego Matlaka w żeńskiej pierwszej reprezentacji Polski i w 2009 r. przyczynił się do zdobycia przez Polki brązowego medalu Mistrzostw Europy w Polsce. W latach 2010 – 2011 był I trenerem żeńskiego ekstraklasowego zespołu Stal Mielec, a następnie prowadził II-ligową żeńską drużynę Szóstka Biłgoraj (runda wiosenna 2011/2012). Przed sezonem 2012/2013 został zatrudniony w klubie Atom Trefl Sopot, początkowo jako asystent trenera Jerzego Matlaka, a od XII 2012 r. jako I trener drużyny kobiecej. Także z sopockim zespołem odniósł liczące się sukcesy, m.in. zdobył mistrzostwo Polski w 2013 r. Kolejnymi klubami, w których był I trenerem zespołów kobiecych były: Budowlani Łódź (2013/2014), Pałac Bydgoszcz (2014/2015 – 2016/2017), KSZO Ostrowiec (2017/2018), MKS Dąbrowa Górnicza (2018/2019), od połowy sezonu 2019/2020 E.Leclerc Radomka Radom i ENEA PTPS Piła (runda jesienna 2020/2021). W rundzie wiosennej 2020/2021 r. pracował w Stali Mielec jako I trener pierwszoligowej drużyny kobiecej Stali Mielec i znacząco przyczynił się do zdobycia wicemistrzostwa I ligi.
GRABOWSKI BOGUMIŁ JAN, urodzony 8 VI 1956 r. w Pionkach, syn Wacława i Ireny z domu Molenda. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Dąbrowskiej w Pionkach, matura w 1975 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1981 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W okresie studiów pracował społecznie w Radzie Osiedla Akademickiego i sprawował funkcję przewodniczącego Rady Mieszkańców Akademika AM. Był też współorganizatorem studenckich obozów naukowych. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. Przez rok odbywał staż, a od 1982 r. pracował na Oddziale Chirurgicznym kolejno jako mł. asystent, asystent i st. asystent. Od 2002 r. pełnił funkcję zastępcy ordynatora, a od 1 I 2018 r. jest ordynatorem tego oddziału. W 1986 r. zdobył I stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie, a w 1992 r. – II stopień specjalizacji w Warszawie. Równocześnie pracował w innych placówkach; od 1982 r. kierował Ośrodkiem Zdrowia w Rzemieniu (tam też mieszkał do 1998 r.) i przyjmował pacjentów w poradni chirurgicznej w szpitalu, od 1985 r. kierował Przychodnią Sportowo-Lekarską w mieleckim ośrodku sportowym WSK oraz pełnił przez rok funkcję lekarza drużyny piłki nożnej „Stali” Mielec. Wielokrotnie wyjeżdżał z młodzieżą na obozy sportowe i harcerskie. Angażował się w działalność samorządową i związkową. W II kadencji Izb Lekarskich (1993-1997) pełnił funkcję przewodniczącego Koła Samorządu Lekarskiego w Mielcu, a w III kadencji (1997 -2001) był członkiem Okręgowej Rady Lekarskiej w Rzeszowie. Od powstania w Mielcu Oddziału Terenowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy (1996) był jego wiceprzewodniczącym, a w październiku 2000 r. został przewodniczącym. Wybrano go również delegatem na Krajowy Zjazd OZZL oraz członkiem Zarządu Wojewódzkiego OZZL w Rzeszowie.
GRABOWSKI KAZIMIERZ, przewodniczący Rady Szkolnej Okręgowej w Mielcu w VII kadencji oraz członek Towarzystwa Bursy Gimnazjalnej w Mielcu, powołanego w 1907 r.
GRABOWSKI ZDZISŁAW, urodzony w 1915 r. Był urzędnikiem kolejowym. Z ramienia PPS, której był członkiem, kandydował do władz miejskich w Mielcu i w 1948 r. został wybrany przewodniczącym MRN w Mielcu. Po zjednoczeniu PPS z PPR w grudniu 1948 r. przekazał tę funkcję Janowi Tadeuszowi Sobusiakowi. W latach 1948-1950 sprawował funkcję prezesa Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Mielcu. Na przełomie marca i kwietnia 1950 r. został aresztowany i umieszczony w więzieniu w rzeszowskim zamku. W czasie przesłuchań zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie 8 IV 1950 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRACA ANDRZEJ MIKOŁAJ, urodzony 28 XII 1961 r., syn Zygmunta i Zofii z Michniewskich. Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie, maturę zdał w 1980 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1986 r. z dyplomem lekarza medycyny. W latach 1989-1999 pracował w Szpitalu im. E. Szczeklina w Tarnowie. W tym czasie ukończył m.in. studia podyplomowe z zakresu zarządzania sferą usług medycznych w Akademii Ekonomicznej w Krakowie oraz specjalizację I stopnia z dziedziny ortopedii i traumatologii (1990). W 1999 r. przeniósł się do Zespołu Opieki Zdrowotnej w Tuchowie, a w 2006 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. Ukończył kurs medycyny sportowej i kurs w Centrum Rehabilitacji Ghyum (Niemcy) oraz odbył szkolenie w Medizinische Hochschule w Hannowerze (Niemcy). Od 1 V 2009 r. pełnił funkcję ordynatora Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Mielcu. Jest działaczem Polskiego Związku Judo i Polskiego Związku Łowieckiego. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką Polskiego Związku Judo i Brązową Odznaką Polskiego Związku Łowieckiego.
„GRACJA”, Zakład Produkcji Odzieży Skórzanej przy ul. J. Kilińskiego 41. Firma powstała w 1994 r. Założył ją i prowadzi Janusz Kowalski. Produkuje skórzane kurtki męskie, damskie i młodzieżowe, spódnice, spodnie oraz plecaki. W pierwszych latach funkcjonowania firmy część produkcji eksportowano (Czechy, Ukraina), ale później ograniczono się do produkcji na polski rynek.
GRACZ CZESŁAW (ksiądz), urodzony 9 XII 1941 r. w Trześni k/Mielca. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (później II LO) w Mielcu, matura w 1958 r. Studiował teologię w Tarnowie i w 1965 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Ropie, katedrze tarnowskiej i Rożnowie, gdzie w 1975 r. został proboszczem. Doprowadził do odnowienia wnętrza kościoła, remontu plebanii i placu wokół kościoła. Wykazywał dużo inwencji w różnych akcjach diecezjalnego duszpasterstwa, m.in. udostępniał parafialny budynek na letni wypoczynek rodzin pod hasłem „wakacje z Bogiem”. Zginął tragicznie w Dunajcu 9 VIII 1982 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Rożnowie.
GRACZ-CHMURA EDYTA AGNIESZKA (z domu GRACZ), urodzona 16 I 1979 r. w Mielcu, córka Eugeniusza i Krystyny z domu Lubacz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1998 r. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 2004 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Pracę zawodową rozpoczęła w 2006 r. jako nauczyciel języka polskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Równocześnie odbywała studia doktoranckie na Uniwersytecie Jagiellońskim i w 2010 r. otrzymała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy pt. „Literatura romantyczna w Krakowie (1827-1863). Zarys monograficzny”. Także od 2010 r. łączy pracę w mieleckim II LO z prowadzeniem wykładów i ćwiczeń z zakresu historii literatury i kultury na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z młodzieżą licealną osiągnęła wiele sukcesów, m.in. w konkursach recytatorskich oraz Olimpiadach Literatury i Języka Polskiego (laureaci i finaliści). Współorganizuje uroczystości szkolne, wieczory poetyckie i sesje popularnonaukowe. Opiekuje się kołem teatralnym i kołem historii literatury. W działalności naukowej specjalizuje się w edycji oraz opracowywaniu XIX-wiecznych rękopisów i pierwodruków. Jest autorką książek: „Literatura romantyczna w Krakowie (1827-1863). Zarys monograficzny”, Kraków 2013, „Krakowiak ludowy i literacki. Antologia”, Kraków 2015 oraz kilkunastu artykułów naukowych z zakresu historii literatury XIX w. (głównie romantyzmu) oraz folkloru i kultury Galicji. Uczestniczyła (z referatem) w kilkudziesięciu sesjach naukowych z dziedziny literatury i kultury. Poza pracą zawodową udziela się społecznie w działalności Fundacji im. Maurycego Mochnackiego, upowszechniającej literaturę i kulturę polską, a także jest członkiem-założycielem Towarzystwa Naukowego Instytut Studiów Polskich, propagującego polską naukę i edukację. Wyróżniona m.in. Nagrodą Miasta Krakowa w 2011 r. w kategorii: najlepsza praca doktorska o Krakowie.
GRACZYŃSKA CZESŁAWA (po mężu KAWECKA), urodzona w 1907 r. Uczyła się w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. Emilii Plater w Mielcu, a następnie uczęszczała do Seminarium Nauczycielskiego i tam zdała maturę w 1925 r. W czasie nauki w Mielcu należała do harcerstwa i była drużynową I Drużyny Harcerek im. E. Plater przy Seminarium Nauczycielskim. Po maturze podjęła pracę nauczycielską na Kresach Wschodnich. W czasie II wojny światowej mieszkała w Mielcu i uczyła dorywczo w szkołach powszechnych. Wkrótce po wojnie wyjechała do Częstochowy i pracowała tam w zawodzie nauczycielskim. Równocześnie ukończyła Studium Pedagogiczne w Krakowie (kierunek – filologia polska). Kolejnym etapem jej życia była Warszawa, gdzie przyjęła funkcję kierownika szkoły dla dziewcząt specjalnej troski. W latach 60. przeszła na emeryturę, a później mieszkała w Domu Spokojnej Starości dla Nauczycielek w Krakowie. Zmarła w 1994 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
GRACZYŃSKI JAKÓB (JAN ?), urodzony ok. 1815 r. w Mielcu, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale majora Jana Popiela. W bitwie pod Komorowem (20 VI 1863) został wzięty przez Rosjan do niewoli i więziony najpierw w Stopnicy, a następnie wywieziony na Sybir. Dalsze losy nieznane.
GRACZYŃSKI JÓZEF STEFAN, urodzony w 1873 r. w Mielcu. W młodości zdobył zawód masarza. W 1904 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i odgrywał znaczącą rolę wśród tamtejszej Polonii. Dwukrotnie uczestniczył w delegacji Polaków do prezydenta Wilsona z petycją o wsparcie dążeń Polski do niepodległości. Zbierał fundusze na Skarb Narodowy i zachęcał rodaków do wsparcia wszelkimi sposobami odradzającej się Ojczyzny. W 1919 r. przekazał do Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej 4000 dolarów na Skarb Państwa. Do Polski powrócił w 1920 r. W późniejszych latach zajmował się gospodarstwem. Zmarł w 1953 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRACZYŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 31 X 1923 r. w Luszowicach, gmina Trzebinia, syn Stanisława i Julii z domu Grzyb. Naukę w mieleckim gimnazjum przerwała wojna. Udało mu się uniknąć wywózki na przymusowe roboty do Niemiec. W wieku16 lat został zatrudniony w Fabryce Obuwia „Chełmek”, m.in. jako pomocnik frezera. Po wojnie podjął pracę w Fabryce Parowozów „Fablok” w Chrzanowie. Za wyróżniającą się pracę został skierowany na kurs dla konstruktorów kolejowych w Poznaniu i po jego ukończeniu oddelegowano go do pracy na Okęciu w Warszawie. Niezwykle ciężkie warunki życia spowodowały, że skorzystał z propozycji przeprowadzki do WSK w Mielcu i od maja 1950 r. pracował w biurze konstrukcyjnym. Po roku przeniósł się do traserni lotniczej, a następnie podjął się organizacji wydziału narzędziowego. Przez 2 lata pełnił funkcję zastępcy kierownika, organizując produkcję i przyuczając do zawodu, a następnie kierował tym wydziałem (wówczas 03). W tym czasie liczba pracowników wydziału z 60 wzrosła do 500. Następnie powierzono mu kierownictwo wydziału 31, produkującego m.in. części znormalizowane i znacząco poprawił jego funkcjonowanie. W związku z pilną potrzebą uruchomienia produkcji pomp wtryskowych, otrzymał zadanie zorganizowania nowego wydziału (W-63) i kierując nim osiągnął bardzo dobre wyniki, co zostało potwierdzone przyznaniem znaku jakości 1 mieleckim pompom wtryskowym. Także w kolejnym miejscu pracy – na stanowisku kierownika zmianowego wydziału 61 – wzorowo wypełniał liczne obowiązki. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 XII 1982 r. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
GRACZYŃSKI PIOTR (ksiądz), urodzony 6 VI 1854 r. w Mielcu. Ukończył Gimnazjum w Tarnowie, a następnie tamtejsze Seminarium Duchowne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1880 r. Pracował jako wikary w Łososinie Dolnej, Zabierzowie i Wadowicach, a następnie jako administrator w Pobiedrze i proboszcz w Międzybrodziu (1889-1900). W tym okresie był także dziekanem. Od 1900 r. pełnił funkcję proboszcza w Niepołomicach. Zmarł w czasie leczenia w Ujanowicach 23 VII 1914 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Niepołomicach, a w miejscowym kościele umieszczono jego epitafium.
GRACZYŃSKI TOMASZ, urodzony 2 XII 1901 r. w Mielcu, syn Józefa i Karoliny z Leyków. W młodości terminował u mistrza stolarskiego. W 1918 r. zgłosił się ochotniczo do Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu i został skierowany do pułku artylerii w Jarosławiu. Po powrocie do Mielca w 1919 r. pracował jako stolarz w różnych firmach. Brał także udział w przygotowaniu i wystawieniu sztuki teatralnej Zmartwychwstanie w Mielcu, a następnie w okolicznych miejscowościach. Pod koniec lat 20. pracował jako instruktor w szkole stolarskiej prowadzonej przez Ojców Salezjanów w Oświęcimiu. W 10. rocznicę Odzyskania Niepodległości przygotował z ks. Decem i młodzieżą ze Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Męskiej w Mielcu wspomnianą sztukę Zmartwychwstanie. W latach 30. był członkiem Mieszczańskiego Kółka Amatorskiego (teatralnego) w Mielcu i grał m.in. w sztuce Chata za wsią wg J. I. Kraszewskiego. Prowadził też amatorski zespół teatralny w Cyrance i wystawił z nim kilka sztuk. Przy końcu lat 30. uczestniczył w budowie zakładów lotniczych w Mielcu i później był ich pracownikiem, także w czasie okupacji hitlerowskiej. W czasie II wojny światowej, działając wspólnie z J. Czopkiem i T. Woźniakiem, ocalił i przechował sztandar mieleckiego Związku Ochotników Armii Polskiej. W latach 60. wspierał starania mieleckich regionalistów o utworzenie Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i był jego członkiem, a na początku lat 80. pomagał przy zbieraniu materiałów do I tomu Mielec. Dzieje miasta i regionu. Zmarł w 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRADOWSKA MARIA (z domu Czekalska), urodzona 16 III 1924 r. w Radzynie, pow. Leszno, córka Grzegorza i Stefanii z Niedzielskich. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała fizycznie w niemieckich zakładach wojskowych. Po wojnie uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Międzychodzie i zdała maturę w 1946 r. Studiowała na Uniwersytecie im. B. Bieruta we Wrocławiu (później Uniwersytet Wrocławski) i w 1950 r. otrzymała tytuł magistra. Uczyła kolejno w Szkole Podstawowej w Międzychodzie (1945-1946), Liceum Ogólnokształcącym w Oławie (1948-1950), Liceum i Technikum Handlowym w Legnicy (1951), Liceum Ogólnokształcącym w Lubaczowie (1951- 1952), Zasadniczej Szkole Metalowej i Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Koninie (1952-1953) oraz Liceum Ogólnokształcącym w Kolbuszowej (1953-1956). W latach 1956-1979 pracowała w Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu jako nauczycielka języka francuskiego. Była inicjatorką wprowadzenia programu z poszerzonym nauczaniem języków obcych. Zorganizowała szkolną pracownię j. angielskiego. Przez szereg lat przygotowywała uczniów do olimpiad i konkursów językowych. Była długoletnią przewodniczącą zespołu samokształceniowego nauczycieli języków zachodnioeuropejskich w Mielcu.
GRADOWSKI HENRYK, urodzony 17 I 1924 r. w Przemyślu, syn Władysława i Zofii z domu Symonowicz. W latach 1930-1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Przemyślu i Zdołbunowie oraz do gimnazjum w Śniatynie i Tarnopolu. W czasach gimnazjalnych był związany z ZHP. W sierpniu 1939 r. uczestniczył w Pogotowiu Harcerskim, które w czasie wojny pomagało wojsku i policji w służbach łączności i sanitarnej oraz w akcjach przeciw działaniom dywersantów. W czasie okupacji sowieckiej (1939-1941) kontynuował naukę w 10-letniej Szkole nr 3 w Tarnopolu z polskim językiem nauczania. Podczas okupacji niemieckiej (1941-1944) był zatrudniony w charakterze pracownika kolejowego w Zbarażu i Tarnopolu. Brał udział w ruchu oporu w szeregach AK obwodu Zbaraż – okręg Tarnopol. Uczestniczył też w tajnym nauczaniu, ucząc języka polskiego, łaciny i matematyki. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Tarnopola w marcu 1944 r. został zmobilizowany i przerzucony do Ośrodka Formowania i Uzupełnienia I Armii Polskiej w ZSRR. Stąd po przeszkoleniu został skierowany do Frontowej Oficerskiej Szkoły Piechoty w Lublinie, gdzie 16 grudnia 1944 r. otrzymał promocję na stopień podporucznika i został skierowany do 18 pułku piechoty 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty na stanowisko dowódcy plutonu CKM, a następnie zwiadu pułkowego. W składzie tej dywizji przeszedł cały szlak bojowy od Warszawy, poprzez przełamanie Wału Pomorskiego, zdobycie Kołobrzegu i forsowanie Odry, do rzeki Haweli (dopływ Łaby). W 1947 r. jako „element obcy klasowo” został zwolniony z WP i w stopniu porucznika przeniesiony do rezerwy. W latach 1947-1951 pracował jako nauczyciel kontraktowy w szkole podstawowej w Wiązowie i później w Oławie. W 1949 r. złożył (jako ekstern) egzamin dojrzałości w Liceum Pedagogicznym we Wrocławiu. W latach 1951-1961 był nauczycielem chemii, matematyki i przysposobienia wojskowego w liceach w Lubaczowie, Koninie, Kolbuszowej i Mielcu. Ponadto w latach 1954-1957 pełnił obowiązki dyrektora Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Kolbuszowej. W 1954 r. w WSP w Łodzi ukończył studia I stopnia w zakresie chemii, a w 1959 r. na UMCS w Lublinie uzyskał tytuł magistra chemii. W 1961 r. za odmowę wstąpienia do Towarzystwa Szkoły Świeckiej oraz odmowę podpisania uchwały Rady Pedagogicznej w sprawie pełnej laicyzacji życia szkoły i wyeliminowania nauczania religii w szkole, decyzją KOS w Rzeszowie został dyscyplinarnie przeniesiony do SP nr 3 w Mielcu. Po odwołaniu się od tej decyzji do Ministerstwa Oświaty został przeniesiony do Zasadniczej Szkoły Chemicznej w Pustkowie-Osiedlu na stanowisko nauczyciela chemii. Od tej pory przez dziewięć lat dojeżdżał codziennie pociągiem do pracy w Pustkowie. W 1969 r., po odbyciu wyższych studiów zawodowych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, uzyskał tytuł inżyniera mechanika w specjalności aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. W 1970 r. został na własną prośbę przeniesiony do Technikum Elektrycznego w Mielcu na stanowisko nauczyciela przedmiotów zawodowych i chemii. W 1972 r. otrzymał tytuł profesora szkoły średniej. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Przez cały okres pracy pedagogicznej nie należał do żadnej organizacji politycznej. W latach 70. miał odwagę mówić uczniom o sowieckiej agresji na Polskę w 1939 r. oraz o Katyniu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939 r.”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaką ZNP za Tajne Nauczanie. Posiada stopień kapitana rezerwy WP.
GRAFMARR, Zakład Poligraficzny w strukturze organizacyjnej Mieleckiej Agencji Rozwoju Regionalnego (MARR) S.A., zorganizowany w 1993 r. Był jednym z prekursorów komputerowego przygotowania publikacji do druku. Do 2000 r. pełnił funkcję studia graficznego. Od 2000 r., po zainstalowaniu własnej maszyny drukarskiej, realizuje cały proces produkcyjny. W okresie 1993- 1999 uczestniczył w wydaniu m.in. materiałów na VI Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Mielcu (1994), informatorów i innych materiałów związanych z wszystkimi edycjami Mieleckich Targów Wielobranżowych, folderów (m.in. o firmach w SSE) i czasopism (m.in. „Ikona” wydawana przez parafię MBNP w Mielcu) oraz albumu Mielec w starej fotografii, a w 2000 r. wydrukował m. in. książkę Restrukturyzacja ośrodków monokulturowych na przykładzie Mielca. W latach 1993-1998 Zakładem kierował Bogusław Cudo, a od 1998 r. dyrektorem jest Jerzy Czerkies. Skład osobowy uzupełnia grafik Witold Krużel. Siedzibą studia graficznego jest budynek MARR S.A. przy ul. Chopina 18, a drukarni – budynek IN-MARR przy ul. Wojska Polskiego. W wyniku zmian organizacyjnych w Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu Zakład został zlikwidowany.
GRANDE KAROL, pracował w mieleckim gimnazjum w latach 1908-1921, do 1914 r. jako zastępca nauczyciela, a następnie jako nauczyciel. Uczył języka polskiego, języka niemieckiego, języka łacińskiego, historii i śpiewu. Ponadto pełnił funkcję zawiadowcy bibliotek dla profesorów i uczniów. Założył orkiestrę gimnazjalną i był jej dyrygentem.
GRANICE MIELCA; w 530-letniej historii miasta zmieniały się kilkakrotnie, obejmując coraz więcej terenów. Pierwsze granice określono w dokumencie lokacyjnym w 1470 r. Od zachodu stanowiła je rzeka Wisłoka, od północy – wieś Złotniki i piaszczyste wzgórza na terenie Borku, wieś Nowa Góra (później Cyranka) i Góra Krzemienicza (później Góra Cyranowska), od wschodu – łąki i mokradła oraz Wielki Bór (później Las Cyranowski), od południa – wieś Wojsław. Był to obszar o powierzchni około 7 km2. Granice te bez większych zmian przetrwały do 1972 r., kiedy to w związku z dynamicznym rozwojem miasta powiększono jego obszar do 21,02 km2. Od zachodu (Wisłoka) pozostały bez zmian, od północy w granice miasta włączono część terenów rolnych Złotnik i Chorzelowa (aktualnie budujące się osiedle Borek), Cyrankę i lotnisko, od wschodu przyłączono tereny Dziubkowa, a od południa – tzw. Górkę Wojsławską (później osiedle Wolności). Druga zasadnicza zmiana granic Mielca, także wynikająca z planów rozbudowy miasta, dokonana została uchwałą WRN w Rzeszowie z dnia 20 XII 1984 r. Przyłączono wtedy do Mielca: od północy – część wsi Złotniki (0,79 km2) i część wsi Chorzelów (0,14 km2), od wschodu – wieś Mościska (1,85 km2) i wieś Smoczkę (7,93 km2) oraz od południa wsie Wojsław (10,29 km2) i Rzochów (5,34 km2). Od zachodu granica na Wisłoce pozostała bez zmian. W rezultacie tego znacznego rozszerzenia granic powierzchnia Mielca wzrosła do 47,36 km2. W późniejszych latach nastąpiły niewielkie zmiany i aktualnie granice miasta obejmują około 47 km2.
GRANICZKA EDWARD ZBIGNIEW, urodzony 28 IX 1953 r. w Mielcu, syn Stefana i Janiny z domu Kiełb. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. Po maturze w 1973 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” jako monter mechanik przyrządów i aparatury lotniczej. W 1975 r. przeniósł się do Kombinatu PGR Przewodów w woj. zamojskim na stanowisko specjalisty ds. mechanizacji, a w 1977 r. powrócił do mieleckiej WSK. Pracował na stanowiskach montera mechanika przyrządów i aparatury lotniczej (1977-1980) oraz technologa (1980-1985). W 1984 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji w UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra prawa. W kolejnych latach pracował jako specjalista technolog (1985-1988), specjalista technolog w OBR SK (1988-1990), kierownik kadr oraz kierownik służby kadr i szkolenia w WSK „PZL-Mielec” SA.(1990-1993), dyrektor administracyjny (1993-1995) oraz kierownik Biura ds. Pracowniczych i kierownik zespołu (1995-1996). W 1997 r. objął funkcję członka zarządu Zakładu Produkcyjno-Usługowego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Od 1999 r. pracował w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych O/Rzeszów Inspektorat Mielec na stanowisku zastępcy kierownika Inspektoratu (1999- 2003), a następnie kierownika referatu i zastępcy kierownika wydziału (2003-2007). W 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu ubezpieczeń społecznych na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie. Angażował się społecznie, pełniąc szereg funkcji, m.in. członka NSZZ „Solidarność”, aplikanta sądowego przy Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie, radnego Gminy Mielec i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Rady (1990-1998), członka Rady Nadzorczej MARR SA., członka Rady Nadzorczej ZUS O/Rzeszów, radnego Rady Powiatu Mieleckiego i przewodniczącego Komisji Mandatowo-Regulaminowej Rady (1998-2002), członka Rady Społecznej Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Rzeszowie – przedstawiciela Sejmiku Województwa Podkarpackiego (2002-2004) oraz ponownie radnego Rady Powiatu Mieleckiego i przewodniczącego Komisji Regulaminowej i Porządku Publicznego. Zmarł 29 XII 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
GRANICZKA TADEUSZ WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 29 V 1937 r. w Chorzelowie, pow. mielecki, syn Kazimierza i Honoraty z domu Kiełb. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1955 r. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie w 1961 r. przyjął święcenia kapłańskie. Ukończył także studia z zakresu teologii pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując tytuł magistra. Pracował jako wikariusz w Parafii Archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Fromborku, a w 1981 r. został mianowany proboszczem tej parafii. Jego staraniem wykonano generalny remont zabytkowej bazyliki we Fromborku. 14 V 2006 r. w tej świątyni odbyły się uroczystości 45 rocznicy święceń kapłańskich. Poza miejscową pracą duszpasterską pełnił szereg innych funkcji, m.in.: dziekana dekanatu Frombork, wizytatora nauczania religii w Archidiecezji Warmińskiej, członka Komisji d/s Ekonomicznych Archidiecezji Warmińskiej, członka Wydziału Sztuki Kościelnej, kapelana szpitalnego i służby zdrowia, kapelana Powiatowej Państwowej i Ochotniczej Straży Pożarnej, kapelana przy Komendzie Powiatowej Policji i kapelana więziennictwa. W uznaniu jego długoletniej i gorliwej pracy duszpasterskiej nadano mu tytuły i godności: kanonika Warmińskiej Kapituły Katedralnej, kapelana honorowego Jego Świątobliwości i prałata honorowego Jego Świątobliwości. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Złotym Medalem Związku, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem „Za Zasługi dla Kombatantów” oraz miejscową „Statuetką Wiktorii”. W lipcu 2012 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 24 XI 2014 r. Pochowany na cmentarzu kanonickim we Fromborku.
GRANICZKA WACŁAW WŁADYSŁAW, urodzony 3 I 1960 r. w Mielcu, syn Czesława i Jadwigi z domu Jagiełko. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1979 r. Studiował na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH w Krakowie i w 1984 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera elektronika. W latach 1984-1991 pracował w WSK „PZL-Mielec” jako specjalista elektronik utrzymania ruchu CNC i mistrz utrzymania ruchu. W 1988 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej (kierunek: systemy mikrokomputerowe w przemyśle maszynowym). Od 1991 r. do 2002 r. był zatrudniony w Zakładzie Mechaniki Pojazdowej Rączka-Gąsior w Mielcu na stanowiskach: główny specjalista, główny informatyk i dyrektor biura konstrukcyjnego. Równocześnie od IV 1999 r. do VI 2011 r. pracował w Zakładach Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej R&G Sp. z o.o. w Mielcu, kolejno jako: główny informatyk, dyrektor biura konstrukcyjnego, wiceprezes ds. produkcji, wiceprezes ds. technicznych – członek zarządu, dyrektor operacyjny i prezes zarządu. Ponadto pełnił funkcje prezesa zarządu R&G PLUS Sp. z o.o. w Mielcu (XI 2003 r. – VI 2011 r.) i prezesa zarządu Przedsiębiorstwa Zastosowań Informatyki TARAN Sp. z o.o. w Mielcu (V 2007 r. – VI 2011 r.). W tym czasie ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania i marketingu (2009, certyfikat PMS) i podyplomowe MBA (2010, certyfikat MBA) organizowane przez Uniwersytet Illinois (USA) i Politechnikę Lubelską, a także szereg szkoleń specjalistycznych z zakresu zarządzania i finansów. W kwietniu 2011 r. objął funkcję dyrektora handlowego firmy Mera-Błonie Systemy Sp. z o.o. w Grodzisku Mazowieckim i sprawował ją do stycznia 2012 r. Był także konsultantem Mennicy Polskiej SA w Warszawie (IV 2011 r. – VI 2012 r.). W marcu 2012 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Inkubatora Nowych Technologii IN-Tech w Mielcu. Jest autorem lub współautorem 5 patentów, 8 wzorów użytkowych, 21 zgłoszeń ochronnych i 3 wniosków racjonalizatorskich. Od VIII 2016 r. do VII 2018 r. kierował placówką Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS) w Mielcu, a od VIII 2018 r. pracuje na stanowisku kierownika Inspektoratu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) w Mielcu. Angażuje się do pracy społecznej, m.in. w Oddziale Akcji Katolickiej przy parafii pw. św. Mateusza Ap. Ewang. w Mielcu.
GRANICZKOWSKA JOANNA MARTYNA, urodzona 3 III 1992 r. w Rzeszowie, córka Marka i Barbary z domu Mojek. Absolwentka Liceum Plastycznego w Tarnowie z maturą w 2012 r. W 2014 r. ukończyła studia na Wydziale Malarstwa National College of Art. & Design w Dublinie (Irlandia) oraz w 2017 r. studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku z tytułem magistra sztuki. Od 2019 r. pracuje w Zespole Szkół Plastycznych w Tarnowie jako nauczyciel. Swój dorobek twórczy prezentowała w licznych projektach i na wystawach w kraju i za granicą, m.in.: Creative Campus/Rua Red i NCAD w Dublinie (2014 r.), Summer Academy Venice/Palazzo Zenobio (2016 r.), Wystawie 100 flag/kolektyw 100 flag (2018 r.), Wystawie w Instytucie Otwartym, Strefie Wolnosłowej i Krytyce Politycznej (Warszawa, 2022 r.) oraz w Galerii DK SCK w Mielcu (2022 r.). W 2019 r. rozpoczęła projekt poświęcony modrodrukowi – zapomnianej w Polsce technice druku na tkaninach. Opis dotychczasowych prac został zamieszczony w międzynarodowej publikacji Fashion in Blue, Blueprint in Design (HEAD Geneve 2021).
GRANICZKOWSKA KINGA BARBARA, urodzona 18 VI 1990 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, córka Marka i Barbary z domu Mojek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 2009 r. Studiowała na Uniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja (Studia Międzywydziałowe, kierunek: biotechnologia, specjalność: biotechnologia stosowana) w Krakowie i w 2013 r. otrzymała dyplom inżyniera, a następnie ukończyła studia magisterskie na tejże uczelni, tym samym kierunku i tej samej specjalności, z tytułem magistra w 2014 r. Odbyła staże: w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN w Warszawie (2012 r.) oraz w Laboratory of Food Analusis, Ghent University (Belgia, 2014 r.). W latach 2014-2016 pracowała jako asystentka na University of Gent w Gandawie (Belgia) i prowadziła tam badania naukowe, a w latach 2017 i 2020 była asystentką na University of Kentucky w Lexington (USA) i prowadziła ćwiczenia z mikrobiologii. W 2019 r. ukończyła prestiżowy kurs Advanced Bacterial Genetics w Cold Spring Harbor Laboratory na Long Island (Nowy York). Po odbyciu studiów doktoranckich na Wydziale Biologii University of Kentucky w Lexington (Kentucky, USA) w 2021 r. uzyskała stopień doktora biologii. Od XI 2021 r. pracuje jako postdoc na University of California Davis w Davis (USA). Jest autorem m.in. rozdziału „Circadian Organization of the Gut Commensal Bacterium Klebsiella aerogenes” w książce: „Circadian Rhythms in Bacteria and Microbiomes” oraz kilku artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach międzynarodowych. W latach 2017-2019 otrzymała stypendia i nagrody: Ribble Graduate Award (University of Kentucky), The Trainee and Young Faculty Diversity Enhancement Fellowships Award (SRBR), 2018 SRBR Merit Award (Society for Research on Biological Rhythms), Scherr Special Opportunity Award (University of Kentucky) i Biology Morgan Fellowships (University of Kentucky).
GRANICZKOWSKI MAREK STANISŁAW, urodzony 9 IV 1968 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Marii z domu Milas. Uczył się w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 im. prof. J. Groszkowskiego i Zespole Szkół Technicznych, maturę zdał w 1989 r. Od 1975 r. członek i instruktor ZHP w stopniu podharcmistrza oraz członek filmoteki ZHP „Harcfilm” w Krakowie. W latach 80. odbył praktykę w redakcji gazety WSK Mielec „Głos Załogi” u renomowanego fotoreportera Władysława Parkosza, a następnie współpracował, jako fotokorespondent, z Krajową Agencją Wydawniczą w Rzeszowie. W latach 90. pracował w Spółdzielczym Domu Kultury MSM jako instruktor d/s fotografii. W 1987 r. założył własną firmę fotograficzną „GRANMARK – Pracownia Fotografii Profesjonalnej” z siedzibą przy ul. L. Staffa 2a, a następnie przy ul. A. Fredry 1 (obok placu AK), która nadal działa. Wykonał m.in. fotografie do kilku tysięcy wzorów widokówek, wydanych przez wydawnictwo żony – Barbary M. Graniczkowskiej. W 2000 r. wydał debiutancki kolorowy album fotograficzny Mielec i okolice (tekst: Józef Witek), pierwszy tego typu w historii Mielca, w 2003 r. drugi – Mieleckie skrzydła, a rok później trzeci – Mielec. Uczestniczył w konkursach fotograficznych, m.in. w konkursie „Moje miasto w obiektywie – 2000” otrzymał I nagrodę w Mielcu. Swój dorobek fotograficzny prezentował na wystawach indywidualnych w Mielcu, Rzeszowie i Lwowie oraz innych wystawach zbiorowych. Wydawał kolejne autorskie albumy: Polska Fatima (tekst: ks. Mirosław Drozdek, Mielec 2007) i EURO-PARK MIELEC Specjalna Strefa Ekonomiczna 1995-2010 (tekst: Małgorzata Rojkowicz, Mielec 2010), Ziemia Mielecka (tekst: Małgorzata Rojkowicz, Mielec 2014), Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy Patronki Miasta Mielca (tekst: Maryla Kotwica, Mielec 2014), Parafia Ducha Świętego Mielecki Wieczernik (tekst: Józef Witek, Mielec 2014) i Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin Pani Ziemi Mieleckiej (tekst: Krzysztof Haptaś, Mielec 2017). Jest także jednym z autorów fotografii do albumów: BRW Mielec 1996-2006 (Mielec 2006), Mielec wczoraj i dziś Wędrówki po mieście (Mielec 2006), Od Łosia do Black Hawka (Mielec 2008), Statki powietrzne PZL Mielec (tekst: Andrzej Glass, Mielec 2013), autorem reprodukcji obrazów z mieleckiej Sali Królewskiej do albumu Poczet władców Polski (Warszawa 2012) oraz jednym z autorów zdjęć do książki 30 lat odrodzonego Samorządu Terytorialnego w Mielcu 1990-2020 (tekst: Józef Eugeniusz Witek, Mielec 2020). Jest też autorem zdjęć do wielu innych książek, kilku tysięcy wzorów polskich widokówek, magnesów pamiątkowych oraz publikacji prasowych i internetowych. Specjalizuje się w fotoreportażu, fotografii krajoznawczej oraz dokumentacji architektury sakralnej. Jako akredytowany fotoreporter fotografował m.in. trzech papieży: św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka w czasie Ich pielgrzymek do Polski i uroczystości w Watykanie. Udostępnia swoją dokumentację fotograficzną do materiału ilustracyjnego niniejszej Encyklopedii miasta Mielca.
„GRATIS”, zespół wokalno-instrumentalny o najdłuższym w Mielcu stażu artystycznym. Powstał w październiku 1978 r. z inicjatywy gitarzysty Andrzeja Drewsa, który został jego kierownikiem i liderem. W pierwszym okresie działalności trzon zespołu stanowili: A. Drews (gitara prowadząca, śpiew), Robert Świątek (instrumenty klawiszowe) i Wiesław Ochęduszko (perkusja). Ponadto okresowo występowali: Jerzy Płaza, Marek Gancarz, Henryk Pyzikiewicz, Jerzy Pyzikiewicz, Jacek Polak i Tomasz Dzień. Repertuar zespołu opierał się na muzyce popularnej, ale sięgano również po utwory z innych gatunków muzyki oraz komponowano własne utwory (A. Drews i R. Świątek do słów A. Ciacha i A. Drewsa). Zespół występował zarówno na festiwalach i przeglądach, jak i na weselach, zabawach, studiówkach, festynach i innych imprezach okolicznościowych. Większymi sukcesami artystycznymi były: 1. miejsce w Międzywojewódzkim Przeglądzie Zespołów Artystycznych Przedsiębiorstw Technicznej Obsługi Rolnictwa (Łańcut, 1979), 3. miejsce w Wojewódzkim Przeglądzie Zespołów Artystycznych „ARTAMA” (Rzeszów, 1979), 2. miejsce w Przeglądzie „Złoty Sęk” (Mielec, 1982), 1. miejsce w „Giełdzie Piosenki” (Rzeszów, 1983), 3. miejsce w Przeglądzie „Złoty Sęk” (Mielec, 1985). W późniejszych latach „Gratis” nie uczestniczył w rywalizacji artystycznej i skupił się na imprezach tanecznych. Wielokrotnie czynił to nieodpłatnie, zwłaszcza na imprezach dla dzieci i osób starszych. Skład zespołu: A. Drews, R. Świątek i J. Płaza.
GRAU RACHELA, mieszkanka Mielca narodowości żydowskiej. Założyła w 1910 r. pierwszą w Mielcu księgarnię żydowską, a w 1930 r. pierwszą drukarnię żydowską. Siedzibą tych firm była kamienica w północnej pierzei Rynku.
GRAWERSTWO (RYTOWNICTWO), jedno z najstarszych rzemiosł artystycznych. Polega na wykonywaniu rysunków wklęsłych lub wypukłych w różnych materiałach (np. metalach, drewnie, szkle, kamieniach i tworzywach) za pomocą rylców, frezów, obróbki elektroiskrowej i ultradźwiękowej, środków chemicznych oraz z użyciem technologii komputerowych. W prostej postaci znane było już w okresie paleolitu i starożytności. W XVIII w., ze względu na coraz częstsze zamówienia i coraz bardziej precyzyjne wyroby oraz specjalistyczny i skomplikowany proces ich wykonywania, wyodrębniło się jako oddzielna gałąź rzemiosła. Powstanie profesjonalnego grawerstwa w Mielcu należy wiązać z działalnością grupy grawerów zatrudnionych we Wzorcarni na Wydziale Narzędziowym (W-03) WSK, m.in. Franciszkiem Śmigielskim, Siwcem, Tadeuszem Rachwałem, Józefem Roznerem, Alfredem Bielcem, Janem Madejczykem, Andrzejem Witkiem, Wojciechem Nowińskim, Józefem Kardysiem, Markiem Kanią i Jerzym Chwiejem. Już w latach 70. szczególnie wysoki poziom artystyczny osiągnęli Alfred Bielec i Jan Madejczyk – współautorzy i wykonawcy medali, odznak i innych prac grawerskich zamawianych na uroczystości, imprezy i zawody sportowe oraz z okazji wielkich wydarzeń. Renomę w środowisku uzyskali także Józef Kardyś, Marek Kania, Jerzy Chwiej, Wojciech Nowiński i Bartosz Madejczyk. Wszyscy wymienieni założyli w Mielcu własne zakłady grawerskie.
GRAWERSTWO – JAN MADEJCZYK, firma założona w 1990 r. przez Jana Madejczyka – długoletniego pracownika WSK Mielec i doświadczonego grawera. Pierwsza jej siedziba znajdowała się w willi Rymanowskich przy ul. S. Sękowskiego 7, a w 2005 r. przeniesiono ją do nowo wybudowanego własnego budynku przy ul. J. Korczaka 49B. Od początku działalności firma specjalizuje się w grawerowaniu ręcznym, na maszynach konwencjonalnych oraz z zastosowaniem komputerowego systemu projektowania i wspomagania produkcji (CAD/CAM). Zakres działalności obejmuje produkcję medali pamiątkowych, znaczków okolicznościowych, statuetek i trofeów sportowych, szyldów i tabliczek opisowych. Wykonywane są także inne usługi, m.in. grawerowanie form wtryskowych, rozdmuchowych i oponiarskich, grawerowanie stempli i tłoczników dla przemysłu motoryzacyjnego, wykonywanie czcionek kodujących dla przemysłu farmaceutycznego oraz grawerowanie matryc i pieczęci okolicznościowych. W ponad dwudziestoletniej działalności współpracowano z takimi firmami jak m.in. Goodyear Company, Kirchhoff, Lear Corporation i Wentworth Tech. Ważniejsze prace grawerskie: *tablice upamiętniające: katastrofę lotniczą pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r., bohaterów Ziemi Brzosteckiej w czasie II wojny światowej; * tablice: st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w ZSO nr 1 w Mielcu, por. Zbigniewa Matuli w Radomyślu Wielkim, Janusza Meissnera w Bibliotece RCK w Mielcu; *metaloplastyka w Domu Kultury w Genk (Belgia) i na elewacji budynku szkolnego w Chorzelowie; *medale: „40-lecie WSK Mielec”, „100-lecie lotnictwa światowego”, „Lot M. Hermaszewskiego w kosmos”, „70-lecie Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Grudziądzu i Dęblinie”, „70-lecie PZL Okęcie”, „75-lecie III LO im. C.K. Norwida w Rzeszowie”, „Zasłużonej Matce”, „Wojsko Polskie w Służbie Pokoju – Syria 89”, „Przyjaciel Miasta Mielca”, „Złoty Jubileusz WSK PZL-Mielec”, „Sercem Mielczanin”, „Zasłużony dla Miasta i Gminy Radomyśl Wielki”, „900 lat Zgórska” i medale dla Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku. W 2007 r. syn Jana – Bartosz Madejczyk wraz ze szwagrem Sławomirem Kopkiem założyli siostrzaną firmę Grawerstwo S.C., zajmującą się grawerowaniem w technologii laserowej. Obie firmy wykonują prace dla zleceniodawców z kraju i zagranicy.
GRAZDA TOMASZ, urodzony 11 I 1981 r. w Nowej Dębie, syn Ryszarda i Zofii z domu Brożyna. Absolwent Zespołu Szkół Budowlanych im. gen. Władysława Sikorskiego w Tarnobrzegu z maturą w 2001 r. Do Policji wstąpił w 2002 r. Po przeszkoleniu służył w Oddziałach Prewencji Komendy Stołecznej Policji w Warszawie (do 2005 r.), Oddziale Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Białymstoku (do 2006 r.) i Komendzie Miejskiej Policji w Tarnobrzegu (pion prewencji – do 2007 r., Wydział Kryminalny – do 2016 r., zwalczanie przestępczości narkotykowej i pseudokibiców). Równocześnie studiował i ukończył: Państwową Wyższą Szkołę Zawodową im. prof. Stanisława Tarnowskiego w Tarnobrzegu – specjalność: resocjalizacja (2009 r., licencjat), Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie – Wydział Bezpieczeństwa Wewnętrznego (2011 r., magister). W 2012 r. otrzymał I stopień oficerski. W 2016 r. został zastępcą naczelnika Wydziału Prewencji KM Policji w Tarnobrzegu i nadzorował pion prewencji. W lipcu 2019 r. powołano go na stanowisko zastępcy komendanta miejskiego Policji w Tarnobrzegu, a w maju 2020 r. na stanowisko I zastępcy komendanta miejskiego Policji w Tarnobrzegu. W tym okresie ukończył kilka kierunków na studiach podyplomowych w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie, m.in. na Wydziale Bezpieczeństwa Wewnętrznego z zakresu problematyki przestępczości zorganizowanej i terroryzmu (2013 r.), na Wydziale Policyjnych Nauk Stosowanych w zakresie zarządzania jednostką organizacyjną w administracji publicznej (2018 r.) oraz na Wydziale Bezpieczeństwa i Nauk Prawnych w zakresie zarządzania kryzysowego (2021 r.). Ponadto uczestniczył w wielu kursach specjalistycznych i szkoleniach zawodowych. W styczniu 2022 r. został powołany na stanowisko komendanta powiatowego Policji w Mielcu, w stopniu podinspektora. Poza pracą zawodową angażuje się w różnego rodzaju inicjatywy społeczne. Jest Honorowym Dawcą Krwi, członkiem i zarejestrowanym dawcą szpiku Fundacji DKMS zajmującej się walką z nowotworami krwi oraz członkiem Regionu IPA (International Police Association) Sekcja Polska, współzałożycielem Gminnej Akademii Sportu w Baranowie Sandomierskim, członkiem Koła Łowieckiego „Nadwiślańskie” w Tarnobrzegu oraz lektorem i członkiem komisji szkoleniowej Zarządu Okręgowego PZŁ w Tarnobrzegu. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej.
GRĄDZIEL JÓZEF (ksiądz), urodzony 24 X 1892 r. w Kliszowie. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu (1914 r.). Maturę zdał jednak w Nowym Sączu w czasie pełnienia służby wojskowej. Prawdopodobnie uczestniczył w działaniach wojennych 1914- 1918. Po zakończeniu wojny studiował teologię w Tarnowie i w 1922 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Łącku, Jazowsku, Pilźnie, Chomranicach (administrator), Radomyślu Wielkim i Przecławiu (administrator). W 1931 r. został mianowany proboszczem w Rudzie i później w Sękowej, a następnie pełnił funkcję administratora w Podolu. Zmarł 14 IV 1949 r. Pochowany został na cmentarzu w Gawłuszowicach.
GRDEŃ GRZEGORZ, urodzony 5 VII 1963 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Krystyny z domu Banaś. W Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu był wyróżniającym się siatkarzem. W 1982 r. ukończył II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, a po maturze uzyskał wykształcenie i kwalifikacje fizykoterapeuty-specjalisty odnowy biologicznej. W latach 80. pracował z zespołem siatkówki kobiet „Stali” Mielec. Uzyskał także licencję prezentera dyskotekowego wydaną przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Prowadził dyskoteki w Mielcu. W 1990 r. wyjechał do USA i zamieszkał w Chicago. Od września tego roku pracował jako disk-jockey w klubach: „Polonez”, „Capitol”, „Cardinal”, Made in Poland” i „Jedynka”, wykorzystując własną, bogatą i wciąż uzupełnianą, fonotekę. Przyjął propozycję prowadzenia w radiu WPNA w Chicago audycji o europejskiej muzyce rozrywkowej i wprowadził swój stały program „Nocne muzykowanie”, który spotkał się z dużym zainteresowaniem słuchaczy (głównie Polaków). Założył sklep fonograficzny „Euro CD Conention” w Chicago, a następnie rozpoczął wydawanie płyt kompaktowych, preferując wyróżniających się artystów polonijnych i z Polski (m.in. „Biało-Czerwoni”, „Piszę pamiętnik artysty” w wykonaniu Stana Borysa i innych wokalistów, „Witajcie w USA”). Wśród wydanych płyt kompaktowych znalazły się też „Kolędy Polskie” w wykonaniu Chóru Męskiego „Melodia” z Mielca. Nagrania dokonane w studiach niemal z reguły sam przygotowuje do wydania na płytach. Nieprzeciętne osiągnięcia sprawiły, że powierzono mu funkcję dyrektora muzycznego stacji telewizyjnej TELERADIO POLSKA TV CHICAGO. 12-13 VIII 2006 r. w 15. edycji Spotkań Mikrosamochodów z USA i Kanady w Crystal Lake k. Chicago przygotowany przez niego egzemplarz Mikrusa zajął I miejsce w najbardziej prestiżowej kategorii mikrosamochodów i II miejsce w kategorii najbardziej unikalnych samochodów.
GREGORCZYK JERZY MARIAN, urodzony 24 VII 1953 r. w Mielcu, syn Stefana i Zofii z domu Nosal. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, matura w 1973 r. W okresie szkolnym należał do ZHP, posiadał stopień przewodnika. Po maturze przez rok pracował w WSK Mielec. Studiował na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo-Hutniczej (specjalność: kuźnictwo) i w 1979 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera. W latach 1979-1982 pracował w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. W 1982 r. zrezygnował z pracy nauczycielskiej i otworzył własny zakład ślusarski przy ul. T. Kościuszki. Wyspecjalizował się w produkcji urządzeń do wodociągów i kanalizacji. Jest autorem dwóch patentów w zakresie urządzeń do czyszczenia kanalizacji, dwóch wzorów zastrzeżonych i własnego znaku towarowego. Wielokrotnie wystawiał wyroby na Targach Poznańskich i Międzynarodowych Targach „WOD-KAN” w Bydgoszczy. Na V Międzynarodowych Targach Mieleckich w 1997 r. otrzymał tytuł „Najlepszego Produktu Regionalnego” za „Urządzenia i dysze wysokociśnieniowe”. Produkuje na rynek krajowy i na eksport (Niemcy, Belgia, Francja, Czechy). W latach 1990-1998 pełnił funkcję członka Zarządu Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu. W 2013 r. jego Zakład Metalowy został Laureatem Konkursu „Innowator Podkarpacia” w kategorii „Mikro Przedsiębiorstwo” za dyszę frezującą DF 500-800do dużych średnic kanału.
GREGORCZYK STEFAN, urodzony 20 XII 1925 r. w Dobrucie, pow. radomski, syn Karola i Gertrudy z Kacprzaków. W czasie okupacji hitlerowskiej ukończył Szkołę Zawodową Obowiązkową w Radomiu oraz pracował w miejscowej fabryce broni. Po wojnie pracował w Cukrowni Głogów-Noskowice, Wytwórni Pudełek Tekturowych w Radomiu, Spółdzielni Remontowo-Budowlanej „Piast” w Szczecinie i Hucie im. Lenina w Nowej Hucie. W 1949 r. otrzymał świadectwo czeladnicze (w specjalności ślusarstwa maszynowego) w szczecińskiej Izbie Rzemieślniczej. W 1952 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w WSK. W 1957 r. otrzymał dyplom mistrzowski (w specjalności ślusarstwa i naprawy maszyn) w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. W 1958 r. otworzył własny zakład ślusarski, ale po dwóch latach zlikwidował go i powrócił do pracy w WSK. W 1964 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, a w 1965 r. ponownie otworzył własny zakład ślusarsko- mechaniczny i odtąd pomyślnie rozwijał jego działalność. Działał społecznie w środowisku rzemieślniczym. W latach 1968-1979 pełnił funkcje starszego Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu i członka Rady Spółdzielni Rzemieślniczej w Mielcu. W tym okresie przyczynił się do wybudowania Domu Rzemiosła. W 1981 r. wybrano go do Rady Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. Był również aktywnym działaczem Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu. Wielokrotnie reprezentował środowisko rzemieślnicze jako radny Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami państwowymi, regionalnymi i resortowymi, m.in. Złotym i Srebrnym Medalem Jana Kilińskiego i Honorową Odznaką Rzemiosła Związku Izb Rzemieślniczych. Obdarzono go godnością Honorowego Starszego Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Zmarł 23 XI 1993 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GREGSON POLSKA SP Z O.O., firma wykonująca repliki dawnych samochodów sportowych. Założył ją w 2006 r. John Andrew Gregson. Od 1 XI 2007 r. prowadzi działalność w Mielcu. Zajmuje lewe skrzydło budynku Inkubatora Przedsiębiorczości IN-MARR przy ul. Wojska Polskiego 9. Odbiorcami pojazdów są miłośnicy dawnej motoryzacji w kraju i za granicą. Firmą kieruje Robert John Gregson – syn założyciela.
GREISS BRONISŁAW, urodził się w 1884 r. w Przemyślanach. Absolwent c.k. Gimnazjum w Złoczowie, egzaminy maturalne zdawał w 1906 r. w Tarnopolu i tam rozpoczął pracę nauczycielską. Później uczył w Stryju, a w 1911 r., po zatargu z grupą miejscowych nacjonalistów, został przeniesiony na stanowisko kierownika szkoły w Rzędzianowiach koło Mielca. Tam m.in. zainicjował budowę domu ludowego. W marcu 1916 r. objął kierownictwo szkoły w Rzochowie i pracował w niej (razem z żoną) do 1946 r. Przejawiał dużą aktywność społeczną i w znaczący sposób przyczynił się do ożywienia życia społecznego i gospodarczego Rzochowa w okresie międzywojennym. Był inicjatorem utworzenia w szkole kółka oświatowego, zespołu teatralnego, biblioteki i czytelni. Doprowadził do wybudowania nowego wielofunkcyjnego domu ludowego i remizy strażackiej oraz powstania orkiestry strażackiej. Był też współzałożycielem kółka rolniczego i spółdzielni jajczarskiej. Wpłynął na podjęcie przez miejscowy samorząd budowy drogi i mostu oraz zakładanie przez mieszkańców kwietników. Propagował wikliniarstwo i spowodował obsadzenie wikliną terenów nad Wisłoką. Należał do Stronnictwa Katolicko-Ludowego i z jego listy został wybrany do Sejmu w 1922 r. (mandat poselski sprawował do 1927 r.). Sprawował szereg innych funkcji społecznych, także w Mielcu, m.in. okresowo był członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni „Konsum” i prezesem Towarzystwa Kółek Rolniczych. Napisał Wspomnienia, które zostały opublikowane w t. 2 Wiejscy działacze społeczni, wydanym w Warszawie w 1938 r. Od pierwszych miesięcy okupacji hitlerowskiej był bacznie obserwowany przez służby bezpieczeństwa – 10 XI 1939 r. został umieszczony przez Niemców na liście zakładników (jako nr 8), zagrożonych śmiercią w wypadku powtarzania się polskich akcji sabotażowych lub zbrojnych. Mimo tego nieustającego zagrożenia prowadził (z żoną) tajne nauczanie. Po wojnie został aresztowany przez UB, ale zwolniono go wobec braku dowodów jakiejkolwiek winy. W 1946 r. wyjechał do Prokocimia. Zmarł 19 IV 1958 r. w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W uznaniu jego zasług dla Rzochowa Rada Miejska w Mielcu uchwałą z dnia 22 VI 2018 r. nazwała jego imieniem rondo znajdujące się na terenie osiedla Rzochów w Mielcu.
GRELOWSKI JACEK KAZIMIERZ EDMUND, urodzony 1 VIII 1942 r. w Żabnie, syn Zdzisława i Ireny z Rymanowskich (z Mielca). Absolwent Studium Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie (1971 r.). Ukończył także Zaoczne Wyższe Studium Zawodowe Realizacji Telewizyjnych Programów Dziennikarskich Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1975 r.). Był dziennikarzem Telewizji Polskiej, uznanym reżyserem i scenarzystą filmów dokumentalnych oraz programów o tematyce ekologicznej, biograficznej i reklamowej. Najważniejsze dokonania: *1983 r. – „FSO” (film dokumentalny, scenariusz, reżyseria), „Różdżkarz” – (film dok., scenariusz, reżyseria), „VIS” (film dok., scenariusz, reżyseria); *1984 r. – „Opera” (film dok., scenariusz, reżyseria); *1988 r. – „Parki narodowe zagrożone” (film dok., scenariusz, reżyseria);*1993 r. – „Ostoja pana Jana” (film dok., reżyseria). Film „Parki narodowe zagrożone” otrzymał w 1989 r. Nagrodę ZOO w Łodzi na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Przyrodniczych im. Włodzimierza Puchalskiego w Łodzi, a filmowi „Ostoja pana Jana” przyznano w 1994 r. Grand Prix na Ogólnopolskim i Międzynarodowym Festiwalu Filmów Ekologicznych im. Macieja Łukowskiego „Ekofilm” w Nowogardzie. J. Grelowski udzielał się w Oddziale Warszawskim Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Zmarł 14 IX 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRĘBOSZ ADAM (ksiądz), urodził się 20 X 1825 r. w Przecławiu, syn Ludwika i Kunegundy z Marcićkiewiczów. Absolwent c.k. Gimnazjum w Tarnowie. Tam też studiował teologię i w 1851 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował kolejno w Zawadzie k/Dębicy, Lisiej Górze, Skrzyszowie, Podgórskiej Woli i Żabnie. Od 2 VI 1871 r. pełnił funkcję proboszcza w Rzochowie. Doprowadził do odrestaurowania kościoła św. Marka i pomnożenia jego wyposażenia. Oceniany był jako „wzorowy kapłan i gorliwy duszpasterz”. Rozwinął działalność organizacji parafialnych: Arcybractwa Najświętszego Serca Pana Jezusa, Bractwa Różańca, III Zakonu św. Franciszka i Apostolstwa Modlitwy. Zmarł 6 II 1917 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu-Rzochowie przy ul. Rzochowskiej.
GRĘBOSZ JÓZEF, urodzony 6 XI 1933 r. w Przecławiu, pow. mielecki, syn Władysława i Karoliny z Magleckich. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Wałbrzychu. Pracę zawodową rozpoczął w 1952 r. w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Świdnicy. W latach 1954-1955 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1956 r. do 1975 r. pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowej Rudzie, w tym od 1971 r. jako kierownik Wydziału Handlu. Po reorganizacji podziału administracyjnego państwa i likwidacji powiatów w 1975 r. został przeniesiony służbowo do Urzędu Miejskiego w Nowej Rudzie na stanowisko kierownika Wydziału Handlu i Usług. W 1979 r. powrócił w rodzinne strony, zamieszkał w Mielcu i został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Mielcu, początkowo na stanowisku kierownika Wydziału Komunikacji, a po kilku miesiącach – kierownika Wydziału Handlu i Usług. Pracą Wydziału kierował w niezwykle trudnym dla handlu i usług okresie (zapaść gospodarcza, inflacja, reglamentacja wielu towarów) do 1990 r. W następstwie zmian organizacyjnych Urzędu Miejskiego w Mielcu i likwidacji Wydziału Handlu i Usług w listopadzie 1990 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową sporo czasu przeznaczał na pracę społeczną, m.in. był członkiem Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego w Mielcu, przewodniczącym Komitetów Rodzicielskich w Szkole Podstawowej Nr 1 w Nowej Rudzie i w Szkole Podstawowej Nr 1 w Mielcu oraz zastępcą przewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Udzielał pomocy organizacyjnej FKS „Stal” Mielec i innym organizacjom społecznym. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarł 25 IX 2023 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
GRO-BUD, prywatna firma budowlano-instalacyjna działająca w Mielcu od maja 1994 r. Założył ją Zygmunt Groele i jest nadal jej właścicielem. Pierwsza siedziba firmy znajdowała się w budynku przy ul. Drzewieckiego. Później funkcjonowała przy ul. Racławickiej i ul. Sandomierskiej. Od 2000 r. posiada własny lokal przy ul. Wolności, obok Hali Targowej. Podstawowym profilem usług jest wykonawstwo instalacji centralnego ogrzewania i kotłowni, instalacji gazowych i wodnych. W ciągu blisko 20 lat pracy wykonano instalacje w wielu placówkach oświatowych i opiekuńczych (w tym w ponad 50 szkołach), urzędach i instytucjach (np. KP PSP w Mielcu, Dębicy i Ropczycach), licznych obiektach sakralnych oraz firmach przemysłowych, handlowych i usługowych, takich jak m.in. Polskie Zakłady Lotnicze, EADS – ZUA, Multi Media, Spiroflex i Dom Handlowy „Ikar” w Mielcu, Huta Stalowa Wola i Galeria „Millenium” w Rzeszowie. Realizowano też zamówienia w Warszawie, Krakowie, Tarnowie, Lublinie, Janowie Lubelskim, Tarnobrzegu i Sandomierzu. Ponadto wykonano usługi dla ponad tysiąca klientów indywidualnych. Równocześnie od początku firmy prowadzono działalność handlową urządzeniami do instalacji (m.in. firm: Vaillant, Buderus, Junkers, Viessmann, De Dietrich) oraz artykułami instalacyjnymi. Od 1995 r. posiada autoryzowany serwis, a od 1998 r. prowadzi naukę zawodu. Spośród ponad 40 uczniów wielu założyło własne firmy lub objęło funkcje w handlu. W ostatnich latach Gro-Bud realizuje inwestycje z zastosowaniem nowych technologii, np. w 2013 r. w ramach modernizacji instalacji centralnego ogrzewania w Gimnazjum Publicznym w Radomyślu Wielkim zamontował kolektory słoneczne, kotły kondensacyjne i agregat koogeneracyjny.
GROCHOWSKI RYSZARD, urodzony 12 XI 1948 r. w Olsztynie. Studia wyższe odbył na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po studiach pracował w zakładach zbrojeniowych. W latach 1992-1995, po wygraniu konkursu, pełnił funkcję prezesa zarządu Huty Stalowa Wola. Po złożeniu rezygnacji z tej funkcji w 1995 r. został powołany przez ministra przemysłu i handlu na stanowisko przewodniczącego Rady Nadzorczej WSK „PZL-Mielec” S.A. i obejmował je do października 1997 r. W latach 1996-1997 przewodniczył też Radzie Nadzorczej ZTS ERG Bieruń. Był także doradcą w centrali Banku PEKAO S.A. 12 III 1998 r. wybrany został prezesem zarządu WSK „PZL-Mielec” S.A. i pełnił tę funkcję do 31 V 1999 r. Wtedy to, na wniosek Zarządu WSK „PZL-Mielec” S.A., Sąd Gospodarczy w Rzeszowie ogłosił upadłość spółki matki WSK „PZL-Mielec” S.A.
GRODZKI JAN, urodzony w 1906 r. w Starosielcach koło Białegostoku, syn Andrzeja. Po ukończeniu szkoły średniej w Białymstoku? odbył studia z zakresu budowy dróg i mostów, i uzyskał tytuł inżyniera. Kierował m.in. budową mostu na rzece Supraśl w okolicy Białegostoku – podczas uroczystości oddania tego mostu do użytku skoczył z niego do rzeki. Na początku lat 30., w związku z kryzysem gospodarczym, zgłosił akces do służby w Korpusie Ochrony Pogranicza i jako podoficer został skierowany do batalionu „Orany” w pułku KOP „Wilno”. W czasie najazdu Niemiec hitlerowskich i ZSRR na Polskę brał udział z batalionem „Orany” w przygotowywanej obronie Wilna (w pobliżu cmentarza na Rossie) przed atakiem wojsk radzieckich w dniach 17-18 IX 1939 r. Pod naporem przeważających sił wroga 18 IX batalion „Orany” wycofał się z Wilna, a następnie 21 IX pod Oranami (wraz z innymi polskimi oddziałami pod dowództwem płk. K. Rybickiego) walczył z piechotą i czołgami radzieckimi. 22 IX, po przebiciu się przez radzieckie okrążenie, zgrupowanie płk. Rybickiego przekroczyło granicę litewską. Nieznane są okoliczności, w jakich Jan Grodzki dostał się do niewoli radzieckiej i następnie do obozu w Ostaszkowie. W maju 1940 r. znalazł się w transporcie do Tweru (numer listy 58/4) i tam został rozstrzelany. Pogrzebany w Miednoje. Jego nazwisko jest umieszczone pod numerem 8432 na Tablicy z Listą Polskich Oficerów i Policjantów Zamordowanych w Katyniu, Miednoje i Charkowie oraz Obywateli RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie. Mieszkająca w Mielcu rodzina Jana Grodzkiego urządziła mu symboliczny grób na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GROELE EDWARD, urodzony 2 XI 1885 r. w Pławie, pow. mielecki, syn Jana i Katarzyny z domu Spring. Ukończył c.k. Gimnazjum w Tarnowie, a później Seminarium Nauczycielskie. Pracę zawodową rozpoczął w szkole ludowej w Przecławiu. W 1912 r. zawarł związek małżeński z Walerią Szalay, nauczycielką tejże szkoły, znaną już wówczas pisarką. W latach 1914-1918 uczestniczył w I wojnie światowej jako pisarz w 40 pułku piechoty austriackiej. Po wojnie powrócił do pracy w Przecławiu. W 1919 r. wyjechał z żoną do Poznania i tam został zatrudniony w inspektoracie szkolnym jako inspektor na powiaty: Poznań, Śrem i Środa. W 1932 r. uczestniczył w centralnym kursie inspektorów w Warszawie, zapoznającym administrację oświatową z reformą szkolnictwa. W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 r. spłonął dom Groelów, toteż w listopadzie tego roku powrócili w rodzinne strony i zamieszkali w Mielcu. Prawdopodobnie niemieckie nazwisko i dobra znajomość języka niemieckiego zadecydowały, że niemieckie władze okupacyjne zaproponowały mu stanowisko schulinspektora (inspektora szkolnego) przy landkomisarzu w Mielcu. Propozycję tę przyjął po dłuższej rozterce i namowach innych mieleckich nauczycieli. Wypełniał obowiązki kompetentnie i na pozór lojalnie wobec Niemców, ale w rzeczywistości współpracował z ruchem oporu i nauczycielami prowadzącymi tajne nauczanie, np. ostrzegał ich przed aresztowaniami. Niestety, w 1943 r. gestapo znalazło ślady tej działalności i po rewizji aresztowało go w Dębicy. Wywieziony do obozu w Buchenwaldzie i tam zamordowany 5 I 1944 r.
GROELE KAROL KAZIMIERZ, urodzony 29 VIII 1925 r. w Brodach (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Katarzyny z Szumańskich. W okresie od sierpnia 1941 do grudnia 1942 r. pracował (w ramach przymusowego obozu pracy) na linii kolejowej Równe-Dubno-Zdołbunów. W styczniu 1943 r przedostał się do Pława, rodzinnej miejscowości ojca, gdzie przyłączył się do działalności partyzanckiej BCh pod ps. „Żywy”. Brał udział w akcjach bojowych na terenie ziemi mieleckiej i uczestniczył w Akcji „Burza” w 1944 r. W 1948 r. ukończył Gimnazjum i Liceum w Mielcu, a w latach 1948-1950 Oficerską Szkołę Artylerii w Szczecinie i otrzymał stopień podporucznika. Pracę zawodową podjął w PZU w Mielcu od kwietnia 1950 r., najpierw jako referent, a następnie kierownik wydziału. W latach 1955-1958 ukończył Szkołę Ekonomiczną Ubezpieczeniową w Radomiu, a później uzupełniał specjalistyczną wiedzę na kursach zawodowych z dziedziny ubezpieczeń. W 1960 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora PZU w Mielcu, a w 1969 r. został dyrektorem tej instytucji. Na emeryturę przeszedł z dniem 1 I 1987 r., ale jeszcze do 1991 r. pracował w wymiarze połowy etatu. W okresie kierowania mielecką instytucją ubezpieczeniową znacząco przyczynił się do polepszenia stanu bezpieczeństwa przeciwpożarowego na terenie powiatu mieleckiego poprzez finansowe wspieranie akcji wymiany słomianych pokryć dachów na dachówkę lub blachę, a także do skuteczniejszej walki z gruźlicą poprzez wspieranie różnych inicjatyw służby zdrowia. Uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych oraz awansował na kolejne stopnie oficerskie: porucznika (1961), kapitana (1972) i majora (1978). Pełnił liczne funkcje społeczne, m.in. członka władz powiatowych i miejsko-gminnych ZSL, członka komisji Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w latach 60., komendanta kursów kandydatów do szkół podoficerskich w latach 60., sekretarza ZP ZOSP w Mielcu w latach 60. i 70., komendanta obrony TOOC w Mielcu (od 1981 r.) i członka Sztabu Wojewódzkiego Klubu Oficerów Rezerwy w Rzeszowie. Przez szereg lat działał także w OHP w Mielcu. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza LOK. W 1981 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 18 II 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GROELE ROBERT JAN, urodzony 8 IX 1967 r. w Mielcu, syn Krzysztofa i Heleny z domu Piątek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1987 r. W latach 1987-1995 pracował jako elektromonter i elektronik w Zakładzie Utrzymania Ruchu WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1995-2000 jako operator przetwarzania systemów, administrator baz danych i kierownik Działu Obsługi Informatycznej WSK PZL Mielec. W 1999 r. ukończył studia na Wydziale Administracyjno-Informatycznym (kierunek: informatyka i ekonometria) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie oraz podjął pracę w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku starszego informatyka. Także w 1999 r. otrzymał certyfikat językowy (London Chamber of Commerce and Industry – Practical Business English – First Level). Ponadto w latach 2000-2001 pracował w Wytwórni Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” i od 2000 r. w Urzędzie Gminy w Mielcu, także jako starszy informatyk. W 2002 r. ukończył (z wyróżnieniem) studia na Wydziale Elektrotechniki i Informatyki (kierunek: informatyka, specjalność – systemy informacyjne) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W 2007 r. otrzymał certyfikat językowy (University of Cambridge – Preliminary English Test – Council of Europe Level B1). Ukończył też studia podyplomowe na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym (kierunek: administrowanie sieciami komputerowymi) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie (2013 r.) oraz szereg kursów specjalistycznych. Poza pracą zawodową był trenerem na kursach i szkoleniach dla dorosłych z zakresu korzystania z technologii informatycznych oraz certyfikowanym „Latarnikiem Polski Cyfrowej” w Programie Polska Cyfrowa Równych Szans. Pełnił funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu w 2 kadencjach (2004-2007, 2008-2011) i został wybrany na kadencję 2020-2023 oraz ławnika Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu w kadencji 2012-2015. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Długoletnią Służbę” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
GROELE STANISŁAW, urodzony 14 IV 1913 r. w Pławie, syn Franciszka i Katarzyny z domu Hill. Ukończył szkołę zawodową (specjalność: murarz) w Krzemieńcu na Wołyniu. Po zdobyciu zawodu powrócił w rodzinne strony. Wykonywał prace murarskie w okolicznych miejscowościach i pomagał bratu w prowadzeniu gospodarstwa. W latach 1934-1935 służył w wojsku, w pułku ułanów. Pod koniec 1936 r. został zatrudniony do prac budowlanych przy powstającej na terenie Cyranki k/Mielca fabryce samolotów, a następnie otrzymał w niej pracę strażnika. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę uczestniczył w eskortowaniu na wschód grupy pracowników fabryki i dotarł z nimi do Zaleszczyk. Stamtąd po zakończeniu działań wojennych powrócił do rodzinnego Schoenangeru. W czasie okupacji nie podpisał volkslisty. Wsławił się natomiast (wspólnie z dwoma kolegami – A. Huberem i J. Malczyńskim) złożeniem w 1940 r. wieńca, polskich chorągiewek i kompozycji w kształcie krzyża Virtuti Militari na grobie polskiego żołnierza A. Słabosza. Na skutek doniesienia miejscowych volksdeuchów został aresztowany i po przesłuchaniach w Krakowie wywieziony do obozu w Oświęcimiu-Brzezince, gdzie otrzymał numer 10847. Zamordowano go 7 XI 1941 r.
GROELE-KARWACKA WALERIA (z domu GROELE), urodzona 5 II 1914 r. w Pławie, pow. mielecki, córka Antoniego i Julii z domu Madeja. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. E. Plater w Mielcu z maturą w 1935 r. Od 1936 r. pracowała jako nauczycielka w szkole powszechnej w Schönangerze (Orłów), pow. mielecki. W czasie okupacji hitlerowskiej z dniem 15 V 1940 r. została zwolniona z pracy. Rozpoczęła wówczas tajne nauczanie. W 1941 r. została przyjęta do szkoły w Borowej i uczyła w niej do 1944 r. Ostrzeżona o możliwym aresztowaniu uciekła z Borowej i ukrywała się do końca okupacji hitlerowskiej. W 1947 r. przeniosła się do Rawicza i podjęła pracę w tamtejszej szkole powszechnej. Wyróżniała się wiedzą i umiejętnościami pedagogicznymi, toteż powierzono jej funkcję metodyka historii na powiat rawicki. W 1974 r. przeszła na emeryturę. Od 1981 r. zamieszkała w Poznaniu. Zmarła 20 VII 1987 r. Pochowana w Poznaniu na cmentarzu Miłostowo.
GROCHOT JERZY, urodzony 19 III 1929 r. w Tarnowie, syn Jakuba i Marii z domu Kras. Pod koniec okupacji hitlerowskiej (1 VII – 1 XII 1944 r.) został zmuszony, wraz z innymi tarnowianami, do pracy przy budowie przyfrontowych umocnień obronnych w okolicach Tarnowa. Absolwent Gimnazjum i Liceum Handlowego w Tarnowie, maturę zdał w 1948 r. W tym samym roku podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim i ukończył je w 1952 r. z tytułem magistra nauk ekonomicznych. Równocześnie pracował; w latach 1949-1950 był wychowawcą w Zakładzie Wychowawczym im. ks. Siemaszki w Krakowie, a później – referentem w krakowskim Banku Inwestycyjnym, ekonomistą w Spółdzielni Strażackiej „Krakus” i kierownikiem sekcji w Zakładach Mechanicznych „Tarnów” w Tarnowie (1952-1958). 1 VIII 1958 r. podjął pracę w 21 Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK Mielec, a po 3 latach przeniósł się do WSK i w tym przedsiębiorstwie pracował do 1990 r., z przerwą w latach 1982-1987. Pełnił różne funkcje, od kierownika sekcji do zastępcy dyrektora Zakładu Doświadczalnego i Zakładu Silnikowego. Równolegle do pracy zawodowej działał społecznie. W okresie okupacji, wraz z rodziną, pomagał najbardziej potrzebującym: wysiedlonym, więzionym w getcie tarnowskim, osobom starszym i chorym. W latach 40. i 50. pełnił funkcje organizacyjne w ZHP, a czasie pracy w Tarnowie i Mielcu działał w związkach zawodowych. Przez kilka kadencji był członkiem prezydium Rady Zakładowej mieleckiej WSK. W latach 1960-1980 sprawował szereg funkcji w mieleckich strukturach Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i Polskiego Związku Szachowego. Był m.in. wiceprezesem OZSz w Rzeszowie. Szczególne zasłużył się w organizacji i rozwijaniu ruchu szachowego w Mielcu. Był jednym z inicjatorów powstania Klubu Szachowego ZDK Mielec i jednym z czołowych zawodników w zespole. Wspierana przezeń drużyna awansowała do II ligi państwowej, a niektórzy z zawodników osiągnęli wysoki poziom sportowy, zdobywali medale Mistrzostw Polski (Zenon Chojnicki) i reprezentowali Polskę w rywalizacji międzynarodowej. Sporo publikował. Był m.in. współautorem książkowych opracowań monograficznych: 30 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Historia – Dorobek – Perspektywy 1938-1968 i Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec. Historia – Dorobek – Perspektywy 1938–1978. Uczestniczył w pracach redakcyjnych przy 2 tomie Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu, przygotowując (z Witoldem Pająkiem i Zbigniewem Zioło) artykuł Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec (1988). Był także jednym z inicjatorów i autorów książkowego opracowania monograficznego 40 lat Aeroklubu Mieleckiego (Mielec 1986). Wyróżniony został odznaczeniami państwowi i resortowymi. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. W latach 90. wyjechał z Mielca. Zmarł 24 XI 2021 r. Pochowany na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
GROELE JADWIGA AGNIESZKA (z domu WRAŻEŃ), urodzona 25 II 1972 r. w Mielcu, córka Mariana i Zofii z domu Kopacz. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1991 r. Studia na Wydziale Administracyjno-Informatycznym (kierunek: informatyka i ekonometria) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie ukończyła w 1999 r. z tytułem licencjata. W tym samym roku ukończyła także kurs pedagogiczny kwalifikacyjny w Centrum Doskonalenia Pedagogicznego w Rzeszowie oraz uzyskała certyfikat językowy London Chamber of Commerce and Industry – Practical Business English (First Level). W 2000 r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora. W 2002 r. ukończyła z wyróżnieniem studia na Wydziale Elektrotechniki i Informatyki (kierunek: informatyka, specjalność: systemy informacyjne) Politechniki Rzeszowskiej i otrzymała tytuł magistra inżyniera. Kolejnymi etapami kształcenia zawodowego były: studia podyplomowe na w zakresie administrowania sieciami komputerowymi na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2013 r.), szkolenie z uzyskaniem certyfikatu „Działanie SRP, obsługa aplikacji Źródło w zakresie Rejestru PESEL i Rejestru Dowodów Osobistych, kompetencje lidera wdrożenia aplikacji Źródło w urzędzie” w Centralnym Ośrodku Informatyki (2014 r.), studia podyplomowe na Wydziale Administracji i Nauk Społecznych (kierunek: administracja publiczna z elementami e-administracji) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2018 r.) oraz w ramach tychże studiów szkolenia zakończone uzyskaniem certyfikatów: „Bezpieczeństwo informacji w organizacji” (Centrum Studiów Podyplomowych, 2018 r.) i „System Zarzadzania Dokumentami i Zadaniami Pracowników e-DOK” (Centralny Ośrodek Informatyki, 2018 r.). Od 2017 r. pracuje na stanowisku kierownika Referatu Spraw Obywatelskich w Wydziale Organizacyjno-Administracyjnym Urzędu Miejskiego w Mielcu.
GRONEK MIECZYSŁAW, urodzony 10 X 1921 r. w Janówku, woj. warszawskie. Absolwent Gimnazjum i Liceum w Modlinie, matura w 1939 r. Pracę rozpoczął w marcu 1944 r. w firmie Espera Werke w Płocku, a w październiku tego roku został wywieziony do pracy w Westfalii. Po zakończeniu wojny przebywał w obozie w Bochum-Gerthe i Luedenscheid k/Bielefeldu. W styczniu 1946 r. pierwszym transportem powrócił do Polski i pracował najpierw w Państwowych Zakładach Samochodowych w Płocku, a od lutego 1948 r. w tamtejszej Fabryce Maszyn Żniwnych. W grudniu 1949 r. został służbowo przeniesiony do Zakładów Metalowych w Radomiu na stanowisko dyrektora naczelnego. Pełnił je do 24 VIII 1953 r., a od następnego dnia rozpoczął pracę w WSK Mielec jako dyrektor przedsiębiorstwa. Funkcję tę pełnił do końca września 1962 r. W tym okresie znacząco przyczynił się do unowocześnienia zakładu oraz jego wszechstronnego i dynamicznego rozwoju, a w sposób pośredni – do rozwoju miasta Mielca i jego regionu. Rozwijał planowo wiodącą produkcję samolotów, doprowadził do uruchomienia szeregu innych wyrobów, m.in.: chłodziarek (lodówek), samochodów osobowych „Mikrus” i samochodów chłodni. Inspirował powstanie szeregu organizacji społecznych i sprzyjał ich działalności. Wspierał inicjatywy kulturalne nowo powstałego Zakładowego Domu Kultury i dążenia klubu sportowego „Stal” do osiągania sukcesów na skalę krajową. Był pomysłodawcą budowy hali sportowo-widowiskowej w Mielcu. Za owocną działalność na rzecz rozwijania sportu wyróżniono go tytułem Honorowego Prezesa „Stali” Mielec. Z dniem 1 X 1962 r. został przeniesiony do Warszawy i powołany na stanowisko dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Silnikowego. W ZPLiS pracował do 8 V 1969 r. Od 9 V 1969 r. do 31 XII 1973 r. pełnił funkcję dyrektora naczelnego Zakładów Wytwórczych Aparatury Wysokiego Napięcia ZWAR w Warszawie, a w okresie od 1 I 1974 r. do 31 XII 1981 r. pracował w przedsiębiorstwie „PONAR-BIPRON” w Warszawie na stanowisku kierownika ośrodka organizacji i generalnego projektanta. Dokształcał się i doskonalił swoją wiedzę. W 1972 r. ukończył Wyższą Szkołę Inżynierską w Radomiu, a wkrótce potem Podyplomowe Studium Pedagogiczne na Politechnice Warszawskiej. Za wdrażanie w zarządzanych przedsiębiorstwach postępu technicznego wyróżniony został dwukrotnie Nagrodą Państwową II stopnia (1952, 1955). Otrzymał też wysokie odznaczenia państwowe, m.in. Order Sztandaru Pracy II klasy oraz liczne odznaczenia resortowe. Od 1982 r. przebywał na emeryturze. Utrzymywał kontakty z WSK Mielec i żywo interesował się sprawami miasta. Zmarł 16 V 1993 r. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
GROSS EMIL, urodzony 28 III 1919 r. w Sokalu, woj. lwowskie, syn Wiktora i Marii ze Sroków. W 1940 r. ukończył Państwową Szkołę Budownictwa w Jarosławiu. W latach 30. należał do harcerstwa. Od 1 VII 1938 r. do 29 VI 1940 r. pracował w Przedsiębiorstwie Budowlanym inż. Jana Webera z Warszawy przy budowie osiedla fabrycznego w Mielcu jako technik budowlany. W czasie okupacji hitlerowskiej przez 8 miesięcy znajdował się w mieleckiej jednostce „Baudienstu” (1941), a następnie został zatrudniony na stanowisku kierownika robót w niemieckiej firmie budowlanej J. Henniga, funkcjonującej m.in. na terenie Mielca i okolic. Od 20 IV 1943 r. do końca okupacji pracował w Flugzeugwerk Mielec. Natychmiast po wyzwoleniu Mielca, na wezwanie mieleckiej MRN, od 6 VIII do 2 XI 1944 r. wykonywał prace budowlane związane z umacnianiem linii frontu, m.in. budował okopy i wały ochronne nad Wisłoką, most na Wisłoce oraz naprawiał nawierzchnię lotniska dla potrzeb samolotów bojowych bazy wypadowej w Mielcu. Po odejściu frontu na zachód powrócił do pracy w fabryce i pełnił funkcje kierownika: Oddziału Wykonawstwa Robót Budowlanych, Działu Administracyjno-Gospodarczego, Sekcji Planowania i Dokumentacji Inwestycyjnych, Działu Inwestycji (1955-1963) i Sekcji Kontroli Technicznej d/s Budowlanych. Wypełniając kompetentnie powierzane zadania, przyczynił się do planowej rozbudowy WSK i rozwoju osiedla fabrycznego z pełną infrastrukturą. Angażował się w działalność społeczną. Od 1946 r. do 1967 r. był członkiem Zarządu „Stali” Mielec, a od 1954 r. do lat 70. (z niewielkimi przerwami) wybierany był do Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i sprawował funkcję członka jej Prezydium. Udzielał się także w ZZ Metalowców, PCK, PTTK, PKKF oraz zarządzie Funduszu Budowy Szkół i Internatów. Wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 9 I 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GROSS-KORCZYŃSKI FELIKS, urodzony 3 II 1896 r. w Pawlikowicach koło Wieliczki. Jego rodzicami byli Feliks Gross de Rosenburg i Maria z Miętuszewskich. Absolwent V Gimnazjum w Krakowie, maturę zdał w 1916 r. W 1915 r. został wcielony do 13 pułku piechoty armii austriackiej i brał udział w działaniach wojennych na froncie rosyjskim (IX 1916 r.). Ukończył kurs oficerów rezerwy i w stopniu chorążego powrócił na front rosyjski, a w 1918 r. brał udział w walkach 113 pułku piechoty na froncie włoskim. Tam został awansowany na stopień podporucznika. Po zakończeniu wojny i powrocie w rodzinne strony zgłosił się do służby w Wojsku Polskim (10 I 1919 r.). Początkowo był adiutantem dowódcy grupy 13. pułku piechoty stacjonującego na Śląsku Cieszyńskim, a później służył w różnych jednostkach, m.in. był instruktorem w Szkole Podchorążych w Krakowie. 15 XII 1919 r. awansowano go na stopień porucznika. W 1921 r. został przeniesiony do sztabu 8 Dywizji Piechoty, a 15 VIII 1923 r. otrzymał awans na stopień kapitana. Kolejnymi miejscami służby były: Centralna Szkoła Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1924-1926), 5 Pułk Strzelców Podhalańskich w Przemyślu, 32 Pułk Piechoty w Modlinie (dowódca kompanii), Warszawa (funkcje sztabowe), ponownie 5 Pułk Strzelców Podhalańskich w Przemyślu i 22 Dywizja Piechoty Górskiej (komendant Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy). W 1936 r. został awansowany na stopień majora. Poza służbą wojskową uprawiał sport i angażował się w działalność teatralną. Jako bramkarz grał w drużynach piłki nożnej KS Krakus, KS Podgórze Kraków, WKS Modlin i KS Polonia Warszawa. Pełnił funkcje wiceprezesa i kierownika sekcji piłki nożnej WCSS Polonia Przemyśl. Był też wiceprezesem, reżyserem i aktorem przemyskiego Teatru „Fredreum”. Z 22 Dywizją Piechoty Górskiej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po jej zakończeniu został wzięty do niewoli niemieckiej, ale uciekł i odtąd zaangażował się w działalność konspiracyjną (Służba Zwycięstwu Polski, Związek Walki Zbrojnej). W 1940 r. związał się z Tajną Organizacją Wojskową i pełnił funkcję komendanta dywersji na miasto Kraków i rejon krakowski. Organizował akcje dywersyjne i sabotażowe oraz brał w nich udział. Zagrożony aresztowaniem w grudniu 1942 r. ukrywał się w okolicach Dębicy i pełnił funkcje dowódcy TOW w okolicach Tarnobrzega oraz oficera dywersji w Inspektoracie Armii Krajowej w Mielcu. Był jednym z prowadzących dochodzenie w sprawie nieprawidłowości w działaniu Komendy Obwodu AK w Mielcu. Od marca do końca maja 1944 r. pełnił funkcję inspektora Inspektoratu AK w Mielcu. Od czerwca 1944 r. pozostawał w dyspozycji komendanta Krakowskiego Okręgu AK, a od jesieni tegoż roku był dowódcą zgrupowania 4 Pułku Strzelców Podhalańskich AK w rejonie Cieszyna. Wtedy też otrzymał awans na stopień podpułkownika. W działalności konspiracyjnej posługiwał się różnymi pseudonimami, m.in.: „Grabiec”, „Kastor”, „Korczyński”, „Lotka”, „Rett” i „Stef”. Po wojnie zamieszkał w Krakowie i został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym „Orbis”, a następnie był kierownikiem domów wczasowych w kilku znanych polskich uzdrowiskach (Krynica, Karpacz, Międzyzdroje, Ciechocinek) i pracował w spółdzielczości. W 1949 r. zmienił nazwisko na Gross-Korczyński. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz m.in. Brązowym Medalem za Odwagę, Krzyżem Wojskowym Karola, Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Partyzanckim. Od 1973 r. mieszkał w Częstochowie. Zmarł 3 XI 1978 r. Pochowany na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.
GRUBA ADAM, urodzony 22 XII 1930 r. w Rzeszowie, syn Michała i Michaliny z Patrońskich. Absolwent Liceum Mechanicznego w Rzeszowie, matura w 1951 r. W 1949 r. uzyskał kwalifikacje pilota szybowcowego na kursie w Fordonie k/Bydgoszczy. 14 VIII 1951 r. podjął pracę w Biurze Technicznym WSK Mielec. W 1952 r. zdobył licencję pilota samolotowego i uprawnienia instruktora pilotażu silnikowego w Centrum Wyszkolenia Lotniczego Ligi Lotniczej we Wrocławiu. W latach 1953-1956 pracował w Aeroklubie Robotniczym w Mielcu jako instruktor-pilot, a ponadto w 1955 r. uzyskał licencję pilota samolotowego II klasy. W 1956 r. powrócił do WSK na stanowisko starszego konstruktora, ale nadal brał udział w działalności Aeroklubu. 22 IX 1956 r. był pilotem samolotu CSS-13, z którego Stefan Furmaniak wykonał nocny skok z opóźnionym otwarciem spadochronu i ustanowił nowy rekord Polski (2760 m wolnego opadania). W XI Locie Południowo-Zachodniej Polski (25-30 V 1959 r.) zajął wraz z Franciszkiem Drozdowskim 6. miejsce. Ponadto w latach 50. i 60. pracował społecznie we władzach Aeroklubu. W 1958 r. zdobył uprawnienia pilota zawodowego I klasy i podjął pracę pilota transportowego WSK Mielec, a w 1960 r. uzyskał licencję pilota doświadczalnego II klasy. Jako pilot-oblatywacz pracował blisko 25 lat. Pełnił także funkcje kierownicze – w latach 1961-1962 był kierownikiem sekcji, a w latach 1968-1969 kierował Oddziałem Serwisu Lotniczego. W 1967 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej – Punkt Konsultacyjny w Mielcu. Wykonywał nie tylko obloty i próby w locie, ale także przebazowywał samoloty dla odbiorców krajowych i zagranicznych. W historii polskiego lotnictwa zapisał się (razem z Andrzejem Pamułą i Józefem Misiaszkiem) jako pilot, który w 1966 r. wykonał pierwszy przelot samolotem AN-2 w celu jego akwizycji na terenie Afryki. W 1971 r. przebywał na kontrakcie w Egipcie. W latach 1974-1975 prowadził lotnicze badania geofizyczne w Nigerii (zapoczątkował je inny mielecki pilot – Michał Skowroński), wykorzystując specjalnie przygotowany do tej misji samolot An-2G. 19 VII 1976 r. wykonał oblot pierwszego egzemplarza seryjnego samolotu PZL M-15-40. Ogółem latał 35 lat, od 1949 r. do 1984 r. Wykonał 14 036 lotów (8 377 godzin) na 20 typach samolotów: CSS-13, Żak-3, Zlin-26, Junak-2, Junak-3, Jak-12, Aero Ae 15, TS-8 Bies, AN-2 (różne wersje), S-4 Kania-2, S-4 Kania-3, M-4 Tarpan, PZL-102 Kos, Latające Laboratorium Lala-1, PZL-M-15, PZL-M-15-40 dwuster, PZL M-18 Dromader, PZL M-20 Rockwell Trush Commander S-2R, Piper Seneca PA-34-200T. Będąc pilotem doświadczalnym WSK „PZL-Mielec”, oblatał około 1 600 sztuk samolotów różnych typów wyprodukowanych w Mielcu. W 1985 r. przeszedł na emeryturę, ale pod koniec 1987 r. zawiesił ją i powrócił do pracy w WSK na stanowisko specjalisty w pionie DH (Dyrektora Handlowego). W 1988 r., po odbytym kursie, uzyskał uprawnienia mechanika obsługi naziemnej. W 1992 r. ponownie przeszedł na emeryturę, a w 1999 r. przeniósł się z Mielca do rodzinnego Rzeszowa. Zmarł 11 VI 2023 r. i został pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
GRUBER KAZIMIERZ, urodzony 20 X 1918 r. w Krakowie, syn Franciszka i Gustawy. Po ukończeniu nauki w gimnazjum służył w wojsku jako plutonowy podchorąży służby stałej kawalerii. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ-AK. Posługiwał się pseudonimem „Ludo”. W październiku 1942 r. został mianowany zastępcą dowódcy placówki AK „Marian” w Obwodzie Mielec, a następnie pełnił funkcję oficera do zadań specjalnych tegoż Obwodu AK. Był uczestnikiem akcji zbrojnych i sabotażowych. Na podstawie doniesienia karnego o działaniu „na szkodę Siły Zbrojnej Państwa Polskiego” z dnia 14 II 1944 r. podpisanego przez: „Karp” (kpt. Stefan Łuczyński) komendant Okręgu AK Kraków wydał nakaz wykonania kary śmierci i 20 II 1944 r. wyrok na „Ludzie” został wykonany. Miejsce pochówku nieznane. Mimo upływu lat najwyższy wymiar kary dla „Ludo” i czterech innych osób z dowództwa Obwodu AK w Mielcu oceniany jest przez historyków jako bardzo kontrowersyjny.
GRUCHACZ JULIAN, urodzony 21 VII 1928 r. w Myślenicach, syn Stanisława i Kunegundy z domu Łatas. Absolwent Państwowego Liceum Handlowego w Myślenicach, matura w 1950 r. W latach szkolnych należał do harcerstwa i przed maturą pełnił funkcję zastępcy komendanta Hufca ZHP w Myślenicach. Pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. w PSS „Społem” w Myślenicach. Pracował też społecznie w myślenickiej OSP, m.in. jako zastępca komendanta. W 1954 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w Miejskim Handlu Detalicznym (MHD) na stanowisku zastępcy dyrektora d/s handlu, a w latach 1976-1979 pełnił podobną funkcję w mieleckim Oddziale WSS „Społem”. W ciągu 25 lat pracy na kierowniczych stanowiskach znacząco przyczynił się do rozwoju sieci placówek handlowych w Mielcu. Działał społecznie; m.in. w latach 50 był członkiem Rady Nadzorczej PSS „Społem” w Mielcu, a w latach 70. – członkiem Rady Spółdzielni MSM. Ponadto, zarówno w Myślenicach jak i w Mielcu był aktywnym działaczem ZZ Pracowników „Społem” (później ZZ Pracowników Handlu i Spółdzielczości). W 1979 r. przeszedł na rentę. W latach 1988-1993 pracował w niepełnym wymiarze godzin jako księgowy Komitetu Rodzicielskiego przy Szkole Podstawowej Nr 6 w Mielcu. Od 1993 r. przebywa na emeryturze. Za wyróżniającą się pracę otrzymał m.in. Srebrny Krzyż Zasługi i Medal 30-lecia Polski Ludowej oraz Odznakę „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług”. Zmarł 15 VII 2007 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GRUCHACZ WANDA, urodzona 3 VII 1923 r. w Kniaźdworze, woj. stanisławowskie (później ZSRR i Ukraina), córka Tadeusza i Cecylii z Prosowiczów. Absolwentka Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Kołomyi, egzaminy końcowe zdała w 1941 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała jako księgowa w niemieckiej firmie w Kołomyi. Po wypędzeniu Niemców przez wojska radzieckie w kwietniu 1944 r. została zatrudniona w Rejonowym Kombinacie Przemysłowym w Śniatynie, a następnie w radzieckim Banku Państwowym „GOSBANK” w Kołomyi. W kwietniu 1945 r. w ramach akcji repatriacyjnej przeniosła się z całą rodziną z Kołomyi do Mielca, gdzie podjęła pracę w Urzędzie Skarbowym. Kolejnymi miejscami pracy były: Wydział Finansowy PMRN w Krakowie, PSS w Myślenicach, MHD w Mielcu i Zakłady Mięsne w Dębicy. Od 1 X 1961 r. do 30 VI 1973 r. pracowała jako główna księgowa, a następnie rewident w Wydziale Oświaty PPRN w Mielcu, od 1 VII 1973 r. do 31 VIII 1974 r. była inspektorem Wydziału Finansowego PPRN w Mielcu, a od 1 IX 1974 r. do 31 I 1986 r. pełniła funkcję księgowej Miejskiego Zespołu Ekonomiczno-Administracyjny Szkół w Mielcu. Z dniem 1 II 1986 r. przeszła na emeryturę. W czasie 25 lat pracy w obsłudze finansowej mieleckich placówek oświatowych przyczyniła się do ich rozwoju i sprawnego funkcjonowania. Wyróżniona została szeregiem odznaczeń państwowych i resortowych. Zmarła 4 IX 2015. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GRUCHAŁA IRENA KRYSTYNA (z domu RZĄSA), urodzona 2 VIII 1955 r. w Mielcu, córka Jerzego i Adeli z domu Szypuła. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1974 r. Studiowała filologię polską na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1978 r. uzyskała tytuł magistra. Od 1978 r. do 2001 r. pracowała w Bibliotece Jagiellońskiej na stanowisku kustosza. W tym okresie ukończyła studia podyplomowe z zakresu informacji naukowej i bibliotekoznawstwa na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2001 r. pracuje na stanowisku wykładowcy w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swym dorobku ma 25 publikacji naukowych i popularnonaukowych na temat przedstawiania i wyszukiwania danych w katalogach zautomatyzowanych i bibliotekach cyfrowych oraz biblioteki lwowskiej kolekcjonerki Heleny Dąbczańskiej. Wyróżniona Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
GRUCHAŁA JANUSZ STANISŁAW, urodzony 20 IX 1954 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bronisławy z domu Leksander. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Studiował filologię polską na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1977 r. otrzymał tytuł magistra. W tym samym roku został zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1983 r. uzyskał magisterium z filologii klasycznej, a w 1986 r. – stopień doktora nauk humanistycznych (praca pt. „Aratus“ Jana Kochanowskiego – warsztat filologiczny poety wyd. drukiem w 1989 r. w Krakowie). W latach 1989-1994 był kierownikiem studiów zaocznych w Zakładzie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UJ, a w latach 1996-1999 pracował jako kierownik administracyjny Podyplomowych Studiów dla Tłumaczy przy Wydziale Filologicznym UJ. W 1999 r. powierzono mu stanowisko kierownika Katedry Edytorstwa i Nauk Pomocniczych na Wydziale Polonistyki UJ i piastuje je nadal. W 2002 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa (rozprawa Iucunda familia librorum. Humaniści renesansowi w świecie książki), a w 2007 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego UJ. Równocześnie od 1999 r. pracuje w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Krośnie. W latach 1999-2000 był dyrektorem Instytutu Humanistycznego, a w latach 2000-2004 pełnił funkcję prorektora ds. studiów. W 2004 r. wybrano go na rektora tej uczelni i funkcję tę pełni nadal. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
GRUDZIŃSKI KAROL, urodzony 28 I 1911 r. w Krakowie, syn Feliksa i Anieli. Uzyskał wykształcenie średnie zawodowe. W latach 1938-1954 (w tym także w czasie okupacji hitlerowskiej) kierował placówką Urzędu Pocztowego w Rzemieniu. Od 1 VII 1954 r. pełnił obowiązki naczelnika Powiatowego Zarządu Łączności w Mielcu. 1 IX 1957 r. został powołany na stanowisko naczelnika Obwodowego Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego I klasy w Mielcu, a 1 I 1965 r., po resortowych zmianach organizacyjnych, został dyrektorem Obwodowego Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego w Mielcu. W tym okresie przyczynił się do poprawy warunków funkcjonowania Urzędu i podniesieniu jakości świadczonych usług po przeniesieniu jego siedziby z budynku przy ul. Obrońców Pokoju do nowego budynku przy ul. H. Sawickiej (później ul. Jadernych). Otrzymał szereg odznaczeń resortowych, w tym „Medal 400-lecia Poczty Polskiej”. Zmarł 23 XI 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
„GRUNWALD”, jednosekcyjny klub sportowy założony w 1910 r. Posiadał drużynę piłki nożnej, a jej czołowymi zawodnikami byli: Bolesław Kruczek (bramkarz), Stanisław Kruczek, J. Czachor, Józef Piotrowski, Stanisław Hyjek, Marian Martini i Stanisław Hado. Nie rozwinął szerszej działalności i rozwiązał się jeszcze przed I wojną światową.
GRUNWALDZKA (ULICA), średniej wielkości ulica na osiedlach J. Kusocińskiego i M. Kopernika. Biegnie od ul. E. Biernackiego do ul. ks. P. Skargi, krzyżując się kolejno z ulicami: I. Łukasiewicza, L. Solskiego i J. Kusocińskiego. Powstawała etapami w latach 50. i 60. Nazwę otrzymała 26 VI 1957 r. Ważnymi obiektami z jej adresem są Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej i Gimnazjum Publiczne Nr 2 (wcześniej Szkoła Podstawowa Nr 7 im. I. Łukasiewicza). W środkowej części przebiega obok obiektów sportowych MOSiR (wcześniej FKS „Stal”) i parku przy Miejskiej Bibliotece Publicznej. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2000 r. przeprowadzono remont i modernizację, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek oraz zbudowano wiele miejsc parkingowych.
Nazwą ulicy upamiętniono zwycięstwo połączonych wojsk polskich i litewskich, wspartych oddziałami ruskimi, czeskimi i tatarskimi, nad wojskami krzyżackimi pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r.
GRUPA AA (ANONIMOWI ALKOHOLICY), wspólnoty mężczyzn i kobiet, utworzone w celu wzajemnego wspierania się doświadczeniem, siłą i nadzieją w wyzwoleniu się z alkoholizmu. Warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia alkoholu. Początkiem działalności AA w Mielcu były spotkania dwuosobowej, a następnie czteroosobowej grupy w 1992 r. W następnym roku przyjęto nazwę Grupa AA „Nadzieja”. Z roku na rok przybywały kolejne osoby i choć część nie potrafiła utrzymać się w zespole, to efekty wspólnej terapii u znacznie większej ilości członków grupy były ewidentnie pozytywne. W 1994 r. powstała Grupa Al-Anon „Odnowa”, która skupiła krewnych i przyjaciół alkoholików. Jej podstawowym celem jest niesienie pomocy rodzinom alkoholików. Obie grupy funkcjonują w ramach Ośrodka Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Uzależnień w budynku przy ul. F. Chopina 8.
GRUPA LITERACKA „COKOLWIECZEK”, grupa literacka utworzona w 1972 r. z inicjatywy Kazimierza Biculewicza przy współudziale Jana Stępnia i Andrzeja Ciacha. Do grupy należał ponadto Ryszard Wanatowicz, a później dołączyli do niej Marek Bałata i Ryszard Gancarz. Przewodnictwo od początku istnienia grupy sprawował K. Biculewicz. On też wymyślił jej nazwę. Spotykano się w galerii przy Bibliotece ZDK, za wiedzą i przy życzliwym stosunku kierownictwa ZDK, a szczególnie mgr Ireny Nowakowskiej. Celem istnienia grupy była szeroko pojęta działalność literacka, a szczególnie prezentacje własnej twórczości poetyckiej i dyskusje o prezentowanych utworach. Z czasem wokół grupy skupiło się grono sympatyków, głównie uczniów II LO. Niektóre z takich spotkań organizowane były w sali nr 1 ZDK i niekiedy przekształcały się nawet w improwizowane spektakle teatralne. W końcowej fazie dwuletniej działalności spotykano się w mieszkaniu K. Biculewicza.
GRUPA LITERACKA „SŁOWO”, powstała z inicjatywy członków Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu, zajmujących się twórczością literacką. Zebranie założycielskie odbyło się 2 IX 2006 r. w Miejskiej Bibliotece Publicznej SCK w Mielcu przy ul. J. Kusocińskiego 2. Za zgodą zarządu TMZM uzyskała status samodzielnej sekcji Towarzystwa. Jej celem jest skupianie osób, które „ … poprzez swoje publikacje i zaangażowanie społeczne chcą się przyczynić do nieustannego odkrywania bogactwa języka polskiego”. Prezesem „Słowa” został wybrany Zbigniew Michalski. W 2008 r. zatwierdzono własne logo, którego autorami są Marcin Niziurski i Zbigniew Wicherski. Formami działalności są: comiesięczne spotkania, wieczory autorskie, imprezy poetycko-muzyczne oraz wydawnictwa zbiorowe i indywidualne członków. Ponadto członkowie Grupy brali udział, często z powodzeniem, w konkursach literackich. Grupa współpracuje z innymi sekcjami TMZM, Samorządowym Centrum Kultury, instytucjami kultury i podobnymi grupami literackimi w innych miastach. Wydawnictwa zbiorowe: Z podróży na wyspy słowa, podtytuł: Pierwszy Almanach Twórców Grupy Literackiej „Słowo” (red. Maria Błażków, Zbigniew Michalski, Krystyna Philipp, Janusz Zborowski, Mielec 2007), W rytmie słowa (Mielec 2009), Zanurzeni w słowie (Mielec 2011), tom twórców z miast partnerskich Mielec i Löhne W dalszej i bliższej perspektywie (2011) oraz Artefakty Mielecki Rocznik Literacki Nr 1 (Mielec 2012), Nr 2 (Mielec 2013) i Nr 3 (Mielec 2014) w redakcji Zbigniewa Michalskiego. 11 III 2017 r. nastąpił rozłam w Grupie, bowiem część jej członków utworzyła odrębne stowarzyszenie – Mieleckie Towarzystwo Literackie (oddzielne hasło). Wybrano nowy zarząd. Prezesem została Aleksandra Piguła.
Członkowie (do 2017 r.): Barbara Augustyn, Kornelia Batko, Barbara Bernat, Renata Bik, Monika Cichoń, Paweł Jerzy Jaxa Dębicki, Piotr Durak, Mieczyslaw Działowski, Włodzimierz Gąsiewski, Józefa Kardyś, Janusz Kapuściński, Magdalena Korzeń, Danuta Kośla, Maria Kusek, Katarzyna Łysoń, Jerzy Mamcarz, Natalia Matkowska, Zbigniew Michalski, Marcin Miela, Karolina Pazdan, Aleksandra Piguła, Beata Pleban, Tomasz Pycior, Teresa Elżbieta Pyzik, Jan Robak, Jan Stępień, Joanna Maria Surdej, Maria Swół, Andrzej Talarek, Kazimierz Trela, Stefan Michał Żarów.
GRUPA TAŃCA „BEZNAZWY”, zespół artystyczny Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu, założony w 2000 r. przez Joannę Lonczak, która jest nadal jego instruktorem i choreografem. W skład zespołu wchodzą dwie grupy dziewcząt – starsza i młodsza. Repertuar stanowią własne kompozycje taneczne oparte na różnych technikach (showdance, jazz i taniec współczesny), m.in.: „Nastroje”, „Rajski ptak”, „UFO”, „Historia pewnej pozytywki”, „W cieniu nocy”, „Tajemnica”, „Galeria żelaznych ciał”, „Klątwa”, „ONO” i „Kołysanka”. Grupa współpracuje z uznanymi choreografami spoza Mielca oraz partnerskim zespołem „Voyage Ballet” w Tiszaföldvar (Węgry), a także uczestniczy w warsztatach tanecznych. Jest współorganizatorem Ogólnopolskiego Festiwalu Tańca Współczesnego w Mielcu. Ważniejsze sukcesy: I, II, III i II miejsce w Mikołajkowych Spotkaniach Tanecznych w Krośnie (2005, 2006, 2007, 2008), I miejsce w Międzywojewódzkim Przeglądzie Zespołów Tanecznych w Leżajsku (2008), 2 x III miejsce w Andrzejkowych Spotkaniach Tanecznych w Jaśle (2009, 2010), II miejsce w III Wojewódzkim Przeglądzie „Pierwsze Kroki” w Głogowie Małopolskim (2009), I miejsce w IX Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Pasikonik” w Mielcu (2010) i specjalne wyróżnienie w XXXIV Konfrontacjach Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Tańcowały Dwa Michały” w Przemyślu (2011). Ponadto zespół brał udział w IV Ogólnopolskich Konfrontacjach Tańca Współczesnego w Koninie (2003) oraz występował na Węgrzech (Mezötùr, Tiszaföldvar – 2008, 2010) i w Niemczech (Löhne – 2011). Na jubileuszu 10-cia działalności (9 IV 2011 r.) GT „BEZNAZWY” wystąpiła ze spektaklem tanecznym „Artystyczne rusztowanie”. Kolejne ważniejsze sukcesy: *2012 r. – I miejsce w kategorii formacji tanecznych powyżej 15 lat podczas 32. Międzynarodowego Festiwalu Tańca w Białymstoku; *2014 r. – 2. miejsce w 11. Ogólnopolskich Spotkaniach Tanecznych „Spontan” w Warszawie oraz Grand Prix i kilka czołowych lokat w różnych kategoriach wiekowych Festiwalu Tańca Nowoczesnego w Białymstoku; *2017 r. – 1. miejsce w XI Nałęczowskim Festiwalu Tańca Euro Dance.
GRUSZCZYŃSKI JAN, urodzony w 1897 r. prawdopodobnie w Poznaniu, syn Bronisława i Stanisławy z Jankowskich. W Poznaniu zdobył wykształcenie muzyczne i śpiewał w Operetce Poznańskiej. Pod koniec 1939 r. został wysiedlony z Poznania i z grupą innych poznaniaków przybył do Mielca, gdzie mieszkał przez niemal całą okupację. Początkowo pracował jako robotnik leśny na terenie Smoczki. W 1941 r. został zatrudniony w obozie SS w Pustkowie jako tłumacz. Nawiązał kontakt z mieleckim ruchem oporu i został zaprzysiężony przez Stanisława Dolinę („Ignaca”), a następnie włączony do grupy sabotażowej ZWZ-AK. Przyjął pseudonim „Sęp”. Wykonywał zadania zlecone przez S. Dolinę, m.in. przewoził materiały toksyczne i sabotażowe na teren obozu SS, gdzie wykorzystywano je do akcji dywersyjnych. Sam również uczestniczył w niektórych akcjach, m.in. spowodował pożary garaży z samochodami wojskowymi i magazynu z mundurami. Brał także udział w akcjach wywiadowczych. Przy końcu 1944 r. rozchorował się i zmarł 31 XII 1944 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRUSZECKI JAN, urodzony 24 VIII 1941 r. w Maliniu k/Mielca, syn Stanisława i Janiny z Mazurów. Absolwent Technikum Mechanicznego przy WSK w Mielcu. Po maturze w 1959 r. rozpoczął studia wyższe na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i ukończył je w 1965 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika. Po studiach rozpoczął pracę na stanowisku konstruktora w Dziale Obrabiarek Zespołowych WSK „PZL-Mielec”, a następnie pracował jako mechanik wdrażający rosyjski system maszyn księgujących w tym przedsiębiorstwie. W 1967 r. został przeniesiony do Wyższej Szkoły Inżynierskiej (później Politechnika Rzeszowska) w Rzeszowie na etat starszego asystenta Wydziału Elektrycznego. Po uzyskaniu tytułu doktora nauk technicznych na Wydziale Automatyki Politechniki Śląskiej w 1971 r. podjął misję utworzenia Zakładu Osprzętu Lotniczego na Wydziale Mechanicznym, w strukturach powołanego do życia Oddziału Lotniczego, dla kształcenia specjalistów konstruktorów lotniczych. Na Wydziale tym (później przemianowanym na Wydział Budowy Maszyn i Lotnictwa) zajmował kolejno stanowiska: adiunkta, docenta, profesora nadzwyczajnego. Aktualnie pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego. Równolegle, poza pełnieniem funkcji kierownika Zakładu (obecnie kierownika Katedry Awioniki i Sterowania), sprawował szereg funkcji w strukturach Politechniki Rzeszowskiej, m.in.: był prodziekanem Wydziału Mechanicznego (1973-1975), prorektorem ds. Dydaktyki i Wychowania (1975-1981), dziekanem Wydziału Mechanicznego (1982-1984), dyrektorem Instytutu Lotnictwa Wydziału Mechanicznego (1985-1986), prorektorem ds. Nauczania (1986- 1987), prorektorem ds. Nauki i Współpracy z Gospodarką Narodową (1987-1990). Działalność naukową rozpoczął już w WSK „PZL-Mielec” podejmując próbę budowy operatywnego systemu zarządzania produkcją i zapasami magazynowymi. Dalsze działania zostały ukierunkowane przez ponad dwudziestoletnią współpracę z prof. dr. inż. Stefanem Węgrzynem i kierowanym przez niego Zakładem Systemów Automatyki Kompleksowej PAN w Gliwicach. Do najbardziej znaczących efektów działalności naukowo-badawczej prof. Gruszeckiego i kierowanego przez niego zespołu należy zaliczyć: udane wdrożenie metody optymalizującej proces produkcji kwasu azotowego w Zakładach Chemicznych w Tarnowie (za tę pracę otrzymał tytuł doktora nauk technicznych), opracowanie systemu sterowania piecem szklarskim i systemu optymalizacji rozkroju szkła w Hucie Szła Okiennego w Sandomierzu, rozwiązanie problemów optymalizacji wydobycia siarki metodą otworową w KiZPS Machów oraz optymalizacji wydobycia ropy naftowej w kopalniach nafty i gazu okręgu południowo-wschodniego, opracowanie dotyczące modernizacji nowo wybudowanej tłoczni gazu w Swarzowie k/Dąbrowy Tarnowskiej (dzięki temu uniknięto niedoboru gazu dla regionu małopolskiego, co podkreślił raport Ministra Energetyki w 1983 r.). Wyniki prac nad sterowaniem obiektami o parametrach rozłożonych zostały zaprezentowane w rozprawie habilitacyjnej nt. Ocena zbieżności komputerowych algorytmów sterowania, obronionej przed Radą Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej w 1994 r. Od 1990 r. ciężar zainteresowań przeniósł na sterowanie obiektami latającymi oraz rejestrację parametrów lotu. Próby komputeryzacji stoisk do prób zmęczeniowych w WSK „PZL-Mielec”, budowa rejestratora parametrów silnika lotniczego PZL-10W dla WSK „PZL-Rzeszów” oraz budowa systemu sterowania i nawigacji bezzałogowego aparatu latającego to wynik prac ostatniego dziesięciolecia. Wynikiem dotychczasowej działalności naukowo-badawczej jest opublikowanie ponad 100 artykułów i referatów konferencyjnych, 3 monografii oraz materiałów dydaktycznych. Na szczególną uwagę zasługuje monografia Układy Sterowania Automatycznego Samolotem (1999), wyróżniona nagrodą I stopnia Ministra Edukacji Narodowej. Uzupełnia ten dorobek wypromowanie 11 doktorów nauk technicznych, z których jeden zajmuje stanowisko profesora. Równie bogata jest działalność dydaktyczna i organizacyjna prof. J. Gruszeckiego. Poza stałą troską o rozwój kierowanej przez siebie Katedry Awioniki i Sterowania, która zajmuje poczesne miejsce w strukturach polskiego systemu edukacji lotniczej, od 1972 r. uczestniczył w organizacji od 1972 r. studiów lotniczych na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa, a od 1975 r. tworzył unikalny kierunek kształcenia pilotów na Specjalizacji Pilotażowej Ośrodka Kształcenia Lotniczego. (Absolwenci tej specjalności stanowią podstawową kadrę pilotów PLL „LOT”.) Od 1995 r. jest organizatorem cyklicznej Konferencji AWIONIKA. Poza współpracą z krajowymi ośrodkami przemysłowymi (członek Rad Naukowych OBR WSK Mielec i OBR „Siarkopol”), Instytutami Naukowymi i członkostwem w Komitecie Automatyki PAN, jest współtwórcą polskiego oddziału Stowarzyszenia Twórców Aeronautyki i Jej Rozwoju z siedzibą w Warszawie i aktualnie jego prezesem. Poprzez działalność Stowarzyszenia prof. J. Gruszecki silnie związał się z wieloma uniwersytetami europejskimi, m.in. w Bordeaux, Ostendzie, Kingston, Madrycie, Rzymie i Neapol, Sankt Petersburgu i Bratysławie. Uniwersytety te, jako członków STAR/EU, jednoczy wspólna idea budowy multimedialnych systemów nauczania specjalistów dla potrzeb lotnictwa wg jednolitych przepisów JAR. Budowę tego systemu w programach TEMPUS, LEONARDO oraz programach europejskich, wykorzystującego sieć Internetu, koordynuje właśnie prof. J. Gruszecki. W 2010 r. wszedł w skład Komitetu Redakcyjnego ds. Strategicznego Programu Badawczego dla Aeronautyki (SPBA) w Polsce.
GRUSZECKI JAN WACŁAW, urodzony 24 VI 1930 r. w Trześni koło Mielca, syn Jana i Marii z Graczów. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1951 r. Pracę zawodową rozpoczął 27 XI 1951 r. w WSK Mielec jako pracownik fizyczny. W latach 1953-1956 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie powrócił do WSK i pracował w niej do 30 XI 1990 r. na różnych stanowiskach związanych głównie z Działem Kadr. Był m.in. kierownikiem sekcji, zastępcą kierownika Działu Kadr, zastępcą kierownika Działu BHP i kierownikiem Działu Kadr w Zakładzie Aparatury Paliwowej. W latach 1979-1989 r. pełnił funkcję głównego specjalisty d/s osobowych WSK PZL-Mielec”. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. W ramach zmian kadrowych w 1989 r. przeniesiony został na stanowisko ekonomisty w sekcji paszportowej Działu Kadr. Z dniem 1 XII 1990 r. przeszedł na emeryturę. Pełnił też różne funkcje społeczne. W latach 60. i 70. wybierano go na ławnika Sądu Powiatowego i Rejonowego, a w latach 70. i 80. był zastępcą przewodniczącego Pracowniczych Ogrodów Działkowych. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i odznakami resortowymi oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r. Zmarł 16 III 2014 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRUSZECKI KAZIMIERZ, urodzony 18 I 1939 r. w Maliniu, powiat mielecki, syn Józefa i Stefanii z domu Kolb. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej i Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu (specjalność: budowa płatowców). Pracę zawodową w WSK Mielec rozpoczął w 1956 r. jako ślusarz płatowcowy na wydziale montażu skrzydeł. W 1958 r. został przeniesiony na wydział produkujący części i zespoły do samochodu Mikrus MR. Po zaprzestaniu produkcji samochodu przeszedł do Biura Konstrukcyjnego Lotniczego i pracował na stanowiskach: młodszego konstruktora, konstruktora i starszego konstruktora. W 1968 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika oraz został kierownikiem sekcji w Dziale Obliczeń Wytrzymałościowych Konstrukcji Lotniczych z jednoczesnym nadzorem Placówki Prób Wytrzymałościowych. Po przeniesieniu do Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Komunikacyjnego pracował na stanowisku kierownika Sekcji Opisów i Eksploatacji Samolotów Rolniczo- Pasażerskich, a od 1972 r. był kierownikiem Działu Opisów i Eksploatacji. W tym czasie odbył wiele podróży służbowych do baz eksploatujących mieleckie samoloty, m.in. w Związku Radzieckim (Rosja, Tadżykistan, Kazachstan, Ukraina) oraz Wenezueli i USA. Ukończył kurs pedagogiczny w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1968) i w latach 1968-1978 był nauczycielem przedmiotów zawodowych w ZSZD w Mielcu. Prowadził także szkolenia i kursy dla mechaników lotniczych krajowych i zagranicznych. Angażował się społecznie, najpierw w organizacjach młodzieżowych i Związku Zawodowym Metalowców, a następnie w SIMP. W 1995 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką SIMP i Medalem 60-lecia PEZETEL.
GRUSZECKI ROMAN, urodzony 27 VII 1964 r. w Mielcu, syn Czesława i Anny z domu Haptaś. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Wychowanek sekcji piłkarskiej Stal Mielec. W latach 1981-1992 był zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” i oddelegowany do prac sportowych. W tym okresie występował w I drużynie Stali (I i II liga). Od 1981 r. powoływano go do reprezentacji Polski w różnych kategoriach wiekowych, najpierw juniorów U-17 i U-18 (1982), a następnie U-20 (1983) i reprezentacji młodzieżowej (1983-1984). W sezonie 1992/1993 grał w II-ligowej drużynie Karpaty Krosno, a w latach 1993-1995 w III-ligowej Pogoni Leżajsk (jako grający trener). Równocześnie studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie – Punkt Konsultacyjny w Mielcu; w 1992 r. otrzymał uprawnienia trenera piłki nożnej II klasy, a w 1995 r. – tytuł magistra. Jako trener pracował z zespołami seniorów w klubach: Pogoń Leżajsk (1993-1995, III liga, m.in. 2 miejsce w sezonie 1994/1995), Tłoki Gorzyce (sezon 1995/1996, III liga, 2 miejsce), Wisłoka Dębica (1997, III liga, 2 miejsce w sezonie 1996/1997), Pogoń Leżajsk (1998/1999, III liga), Wisłoka Dębica (sezon 1999/2000, III liga) i Stal Mielec (sezon 2000/2001, IV liga). Równocześnie od 1998 r. pracuje w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 (Centrum Kształcenia Ustawicznego) im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. Od 2004 r. pełni funkcję prezesa Ogniska ZNP przy tej szkole. Jest także czynnym trenerem piłki nożnej. W 2004 r. ukończył kurs trenerski w Szkole Trenerów PZPN i uzyskał tytuł trenera I klasy piłki nożnej UEFA. W latach 2001-2012 był trenerem zespołów: Pogoń Leżajsk (2001-2003, awans), Pogoń Staszów (2003), Błękitni Ropczyce (2004), Igloopol Dębica (2004-2005, mistrzostwo Podkarpacia juniorów), Rzemieślnik Pilzno (2006-2007), Lechia Sędziszów (2008-2010, awans), Wisłoka Dębica (2011), Stal Mielec (2012), Rzemieślnik Pilzno (2012), AP Piłkarskie Nadzieje rocznik 2003 (2015). W sezonie 2018/2019 prowadził rezerwowy zespół Stali Mielec i awansował z nim do IV ligi. Po awansie zrezygnował i zajął się szkoleniem grup młodzieżowych. Ponadto w 2009 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania bezpieczeństwem z wychowaniem obronnym i strzelectwem sportowym na Uniwersytecie Rzeszowskim. Posiada tytuły instruktora strzelectwa sportowego i instruktora Obrony Cywilnej klasy I o specjalności ogólnoobronnej. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. We wrześniu 2019 r. został wybrany na prezesa Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu.
GRUSZKA CZESŁAW, urodzony 12 I 1922 r. w Odrowążu, powiat Końskie, syn Henryka i Marceli z Kuczkowskich. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie (do 1939 r.) i po wojnie w Liceum Handlowym w Chorzowie, gdzie w 1945 r. zdał maturę. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Mszanie Dolnej jako księgowy. Po maturze zatrudniony został w Kopalni Węgla Kamiennego „Szombierki” w Bytomiu na stanowisku księgowego, a następnie w Narodowym Banku Polskim – Oddział w Bytomiu (lustrator) i Oddział w Pszczynie (naczelnik wydziału). Równocześnie odbył studia w Akademii Handlowej w Krakowie (I stopień, 1949) i w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (II stopień, 1959, magister ekonomii). W 1961 r. został mianowany dyrektorem Narodowego Banku Polskiego Oddział Mielec i funkcję tę sprawował do 1977 r., a w latach 1978-1987 pracował na analogicznym stanowisku w Oddziale Przeworsk. W 1987 r. przeszedł na emeryturę. Od 1954 r. pracował społecznie w radach narodowych, najpierw jako radny MRN w Pszczynie (1954-1961), a następnie jako radny Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, przewodniczący Komisji Budżetu i Planowania Gospodarczego oraz przewodniczący Konwentu Seniorów tejże Rady (1961-1977). W tym okresie przyczynił się do planowej realizacji budżetu w okresie dynamicznie rozwijającego się Mielca i jego powiatu. Po przejściu na emeryturę aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym oraz rozwijał zainteresowania numizmatyczne i filatelistyczne. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP i odznaczeniami resortowymi. Zmarł 7 VII 1999 r. Pochowany na cmentarzu „na Zasaniu” w Przemyślu.
GRYF (ŚWIEBODA), polski herb szlachecki. Przedstawia znanego z mitologii greckiej stwora – uskrzydlonego, srebrnego lwa z głową i szponami orła (strażnika podziemnych skarbów Apollina) na czerwonym polu. Pieczętowało się nim około 120 rodzin szlacheckich, m.in. Mieleccy – założyciele i właściciele Mielca. Najstarsze wizerunki tego znaku przetrwały na pieczęciach z 2. połowy XIV w. Około 30 miast polskich, posiadających związki z Gryfitami, wprowadziło Gryfa do swoich herbów. Gryf znajdował się również w herbie miasta Mielca w latach 1867-1944. Po przeprowadzonym konkursie 23 XII 2014 r. rzeźba Gryfa stanęła na mieleckim rynku. Jej autorami byli artyści rzeźbiarze Agnieszka i Marek Maślańcowie z Krakowa.
GRYF (MIELECKI KLUB SPORTOWY GRYF), najstarszy klub sportowy w Mielcu i jeden z najstarszych klubów sportowych w Polsce południowo-wschodniej. Powstał w latach 1908-1909 i funkcjonuje nadal. Wniósł do historii sportu na ziemi mieleckiej znaczący dorobek sportowy i wychowawczy.
*Organizacja klubu, rozwój bazy i działalności Tradycja i dotychczasowe opracowania zgodnie głoszą, że początkiem działalności klubu było utworzenie w latach 1908-1909 przez uczniów i nauczycieli mieleckiego gimnazjum drużyny piłki nożnej Pogoń. Mecze rozgrywano na błoniach w północnej części miasta (później obok bursy gimnazjalnej). Oficjalną działalność przerwano na czas I wojny światowej. Wkrótce po wojnie i odzyskaniu przez Polskę niepodległości reaktywowano działalność pod nazwą „Kruki – Gryfy Mieleckie”. Klub wspierany był wówczas przez mieleckich kupców i rzemieślników. Czynna była nadal tylko sekcja piłki nożnej. Boisko piłkarskie znajdowało się na błoniach za laskiem komunalnym, w pobliżu drogi do Kolbuszowej. W okresie okupacji hitlerowskiej nie prowadzono zorganizowanej działalności, ale zdarzały się nieoficjalne mecze w sąsiednich miastach, a nawet z żołnierzami niemieckimi stacjonującymi w Mielcu. Grano wówczas na boisku Żydowskiego Klubu Sportowego Makkabi przy drodze do Kolbuszowej. Wznowienie funkcjonowania klubu nastąpiło w 1945 r. pod nazwą Gryf. Ponownie wsparcia udzielili rzemieślnicy i kupcy. Mecze rozgrywano nadal na boisku nie istniejącego już Makkabi przy ul. Wolności. W 1948 r. klub został wcielony do Zrzeszenia Gwardia i nadano mu też taką nazwę. Na początku lat 50. nastąpiły kolejne zmiany patronatów i nazw; w 1951 r. działano pod nazwą Spójnia i patronatem PSS „Społem” w Mielcu, a od 1952 r. przyjęto nazwę KS Sparta. W klimacie „odwilży”, po wydarzeniach w październiku 1956 r., udało się działaczom klubu przywrócić w 1957 r. wcześniejszą nazwę MKS Gryf i zapewnić patronat Federacji Sportowej Ogniwo. Wyraźny rozwój organizacyjny i sportowy nastąpił w 1961 r. po patronatu nad klubem przez Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego w Mielcu. Zmieniono też nazwę na Górniczy Klub Sportowy Gryf. Powstały nowe sekcje: tenisa stołowego (1957), piłki ręcznej mężczyzn (1961) oraz siatkówki kobiet i mężczyzn (1962-1963). W 1966 r. oddano do użytku przebudowane boisko piłkarskie, pełnowymiarową bieżnię, skocznię, rzutnię, boiska do piłki ręcznej i siatkówki oraz trybunę na 2000 miejsc, a w 1967 r. – pawilon sportowy. Inwestycje te powstały w rezultacie wspólnego wysiłku organizacyjnego i finansowego władz wojewódzkich, powiatowych i miejskich, zakładów pracy, szkół i organizacji społecznych z terenu całego Mielca oraz składek osób związanych z klubem, głównie z terenu Starego Mielca. Także w 1967 r. włączono do działalności klubu grupę utalentowanych szermierzy. W latach 1973-1974 powstała sekcja judo Przyjęto też drużynę koszykówki kobiet, grającą wcześniej pod szyldem MKS. Równocześnie jednak rozwiązywano sekcje nie rokujące większych nadziei: piłki ręcznej mężczyzn, tenisa stołowego oraz siatkówki kobiet i mężczyzn. Znaczny wpływ na taki stan rzeczy miały coraz silniejsze analogiczne sekcje w Stali Mielec, które skupiały najzdolniejszych zawodników. W 1977 r. w 4 sekcjach Gryfa trenowało 201 zawodniczek i zawodników, w tym 33 szermierzy, 42 koszykarki, 53 piłkarzy nożnych i 73 judoków. W marcu 1979 r., w związku z zakończeniem działalności w Mielcu przez Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego, udało się pozyskać patronat Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Zmieniono przy tym nazwę na „Budowlani-Gryf”. Wkrótce potem sekcja koszykówki kobiet została rozwiązana. W latach 1981-1982 MPB wycofało się niemal całkowicie z patronatu, a dalsze funkcjonowanie uratowano przez pozyskanie kilku mniejszych sponsorów (PKS, STW, MPGK i Rzemieślnicza Spółdzielnia „Wielobranżowa”) oraz nieodpłatne przekazanie obiektu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji (jednostce organizacyjnej Urzędu Miejskiego w Mielcu) w zamian za nieodpłatne korzystanie z obiektu przez dalsze lata. Rezultatem tej decyzji było znaczne zmniejszenie kosztów utrzymania Klubu. Powrócono też do nazwy MKS Gryf. 18 XI 1984 r. w Sali Królewskiej PSM odbyły się uroczystości z okazji 75-lecia Klubu, w czasie których otrzymał on sztandar ufundowany przez zakłady patronackie. W takim stanie organizacyjnym przetrwał do końca lat 80. Wtedy to na skutek dalszych ograniczeń finansowych ze strony zakładów patronackich i Urzędu Miejskiego rozwiązano sekcję judo. W latach 90. działały dwie sekcje – piłki nożnej i szermierki. Próbę rozszerzenia działalności podjęto w 1999 r., reaktywując sekcję tenisa stołowego. Tej jednak udało się po roku pozyskać sponsora. Odłączyła się od Gryfa i stworzyła odrębny klub. Pierwsze lata XXI w. nie poprawiły sytuacji, ale też nie doszło do likwidacji klubu. Realizował on zadania zlecone przez Gminę Miejską w zakresie szkolenia młodzieży w piłce nożnej i szermierce, na co otrzymywał środki finansowe z budżetu miasta. Lepsze perspektywy rozwoju działalności stworzyło oddanie do użytku euroboiska, a następnie bieżni okólnej i pawilonu.
*Prezesi: okres do I wojny światowej – ?; okres międzywojenny: Franciszek Kazana; po 1944 r.: Stanisław Sokół (1944- 1948), Aleksander Bartuzi ? (1948-1950), Karol Woliński (1950-1952), Tadeusz Kasprów (1952-1954), Adam Brożonowicz (1954-1955), Marian Perzyński (1955-1961), Jerzy Korzępa (1961-1982), Jan Krępa (1982-1995), Jerzy Maciejak (1995-1999), Mirosław Basara (1999-2002), Wacław Soja (2002-2020), Mirosław Basara (2020-nadal).
Honorowi Prezesi: Jerzy Korzępa i Jan Krępa (od 1995 r.), Wacław Soja (od 2020). Niektórzy z wymienionych prezesów (M. Perzyński, J. Korzępa, J. Maciejak) byli również długoletnimi członkami zarządu i pełnili w nim różne funkcje.
*Inni długoletni i zasłużeni działacze; 1) lata 1908-1939: Antoni Brożonowicz, Eugeniusz Dębicki (długoletni skarbnik), Zygmunt Dębicki, Tadeusz Gardulski, Leon Górecki, Stanisław Jeż, Zygmunt Karkowski, Jan Kowalski, Leon Lachnit, ? Muniak, Antoni Wanatowicz, Mateusz Zacharski i Stanisław Zacharski; 2) lata 1944-1989: Władysław Chmara, Tadeusz Diabelec, Emilia Drabik, Jerzy Działowski, Józef Frankowski, Leon Górecki, Stefania Haracz, Bronisław Jeziorski, Stanisław Jeż, Tadeusz Kazana, Czesław Koperski, Aleksander Kozub, Leon Lachnit, Zbigniew Łojczyk, Stanisław Marcinek (długoletni gospodarz), Janusz Młynek, Hieronim Mykietiuk, Adam Perzyński, Marian Obuchowicz, Jerzy Oleksiński, Lucjan Pietruszka, Bolesław Przybuś, Stanisław Ryncarz, Czesław Stęplewski, Emil Toczyński, Zygmunt Trzaskoma, Antoni Wanatowicz, Andrzej Wieczerzak, Henryk Wołos, Stanisław Zacharski, Antoni Zydroń i Zbigniew Żola ; 3) od 1989 r.: Tomasz Krępa, Lesław Lechociński, Stanisław Leśniak, Lesław Lichy, Tadeusz Lupa, Zbigniew Oziembło, Agnieszka Sikora, Wiesław Szkutnicki, Zygmunt Trybulec, Wiktor Wieczerzak, Włodzimierz Wieczerzak, Adam Żelichowski i Antoni Żuraw.
J u d o, sekcja utworzona w latach 1973-1974 z inspiracji nauczyciela Technikum Elektrycznego mgr. inż. Lucjana Pietruszki, byłego akademickiego mistrza Polski w judo. On też był pierwszym trenerem wszystkich grup dynamicznie rozwijającej się sekcji (trenowało blisko 60 zawodników). Wyróżniającymi się zawodnikami pierwszego okresu działalności byli: Zbigniew Wiatrowski, Krzysztof Grzybowski i Zbigniew Leś, którzy zdobywali czołowe lokaty w zawodach okręgowych. Trzech wybijających się zawodników: Władysław Krempa, Kazimierz Kumorek i Henryk Wołos zdobyło uprawnienia instruktorskie i pomagało w pracy szkoleniowej. Po rezygnacji L. Pietruszki prowadzenie sekcji przejął Henryk Wołos, a drugim szkoleniowcem był Krzysztof Szelc. W tym okresie wyróżniali się młodzi zawodnicy: Krzysztof Napieracz, Wiesław Leyko, Lesław Bar, Marek Drzyzga, Jerzy Moskal i Wiesław Parys. Przeszkodami dla osiągania większych sukcesów był brak wysokiej klasy sprzętu (maty) i niewielkie możliwości finansowe klubu. Wyróżniających się juniorów przekazywano więc do „Waltera” Rzeszów, który posiadał zdecydowanie lepsze warunki finansowe, sprzętowe i szkoleniowe. Rosnąca popularność judo wśród dziewcząt spowodowała powołanie sekcji żeńskiej, a liczba trenujących dochodziła do 25. Trenowano w salach gimnastycznych Szkół Podstawowych Nr 1, 7 i 8. Pod koniec lat 80., w związku z przemianami społeczno-gospodarczymi w kraju i wycofywaniem się zakładów pracy z patronatu nad klubem, sytuacja finansowa klubu pogorszyła się na tyle, że musiał zrezygnować z prowadzenia sekcji judo.
K o s z y k ó w k a (kobiety), sekcja powstała na bazie byłego MKS Mielec w połowie lat 70., a w 1976 r. jej pierwsza drużyna została zakwalifikowana do rozgrywek wojewódzkiej kl. A. Jej trenerem był nauczyciel wychowania fizycznego Jerzy Komęza. Zespół grał do sezonu 1979/1980 i został rozwiązany.
P i ł k a n o ż n a – była pierwszą i przez długi czas jedyną sekcją w klubie. Drużyna pod nazwą „Pogoń” powstała w latach 1908-1909. Jej założycielami byli uczniowie mieleckiego gimnazjum: Maksymilian Węgrzynek, Marian Weryński i Jan Gesing, a innymi wybijającymi się zawodnikami tego okresu byli: Adam Barycki, Tadeusz Bigo, Czesław Dębicki, Izydor Haładej, Józef Rawski, Franciszek Sokół, Tadeusz Szafer, Jan Usarowski i Leon Wanatowicz. Pierwsze stroje składały się z białych koszulek gimnastycznych z napisem Pogoń i krótkich spodenek powstałych z obciętych długich spodni. Z czasem opiekę nad drużyną przejęli nauczyciele – entuzjaści tej nowej dyscypliny sportowej, m.in. Józef Ziemski, Józef Orzech i Piotr Jasiński. Treningi i mecze odbywały się na błoniach przy drodze do Złotnik, a później obok bursy gimnazjalnej. Grano z innymi drużynami mieleckimi i z zespołami z sąsiednich miast. Zdarzały się też wyjazdy, m.in. do Dębicy i Radomyśla Wielkiego. Wybuch I wojny światowej i powołania do wojska uniemożliwiły dalszą działalność drużyny. Wznowiono ją dopiero wiosną 1919 r. pod nową nazwą Kruki. Do drużyny zgłosili akces m.in. Mieczysław Dębicki, Jan Gesing, Stanisław Hado, Stanisław Krempa, Hieronim Kaysiewicz, Tadeusz Kazana, Stanisław Krempa, Czesław Leyko, ? Mroczek, Jan Rączka, Wincenty Sikorowicz, Leon Solarski, Bronisław Szwakop, Julian Toczyński, Leon Wanatowicz i Aleksander Żurawski. Kapitanem został Leon Wanatowicz. W późniejszym okresie dołączyli m.in. Emil Klebankiewicz, Kazimierz Lubaska, Michał Podolski, Czesław Prząka i Stanisław Zacharski, Mecze rozgrywano za laskiem komunalnym, przy drodze do Kolbuszowej. Z biegiem czasu poziom drużyny podniósł się na tyle, że toczyła ona zacięte boje z Wisłoką Dębica, Dzikovią Tarnobrzeg, Tarnovią Tarnów, Resovią Rzeszów, Polonią Przemyśl i Sokołem Jarosław oraz silnymi drużynami krakowskim i lwowskimi (Czarni i Pogoń), chociaż zapewne te ostatnie występowały w rezerwowych składach. ( Pierwsze zespoły grały w I lidze i walczyły o mistrzostwo Polski.) W czasie okupacji hitlerowskiej wprowadzono zakaz rozgrywania spotkań piłkarskich, ale mimo to grywano nieoficjalnie zarówno w Mielcu jak i na wyjeździe, m.in. w Dębicy, Grybowie, Kolbuszowej, Przecławiu, Radomyślu Wielkim, Rozwadowie, Sandomierzu i Tarnobrzegu. W momentach zagrożenia ratowano się ucieczką, np. w czasie meczu w Sandomierzu (1943), kiedy na widowni zastrzelono konfidenta niemieckiego oraz w Mielcu, w czasie meczu z niemieckimi żołnierzami, gdy bramkarzowi przeciwnika rozbito piłką okulary i poraniono twarz. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944) reaktywowano działalność klubu Gryf. Skład drużyny piłkarskiej stanowili: ? Adamczewski, Witold Brożonowicz, Zenon Brzeziński, Adam Gwoździowski, Józef Kaczor, ? Kędzierski, Leszek Kopacz, Stanisław Kozak, ? Lipczyński, Zbigniew Łojczyk, Adam Maj, Tadeusz Montikolo, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Jan Pasieka, Adam Perzyński, Ryszard Stopka, Tadeusz Szafer, Józef Światowiec, Kazimierz Wanatowicz, Mieczysław Wydro i Józef Zdebko. Pierwsze powojenne mecze rozegrano m.in. z drużyną żołnierzy radzieckich, KS „Sokół” Rzeszów, TUR PZL Rzeszów i RKU Dębica. W 1945 r. zarejestrowano klub w OZPN w Rzeszowie i przystąpiono w gronie 6 zespołów do rozgrywek klasy A. Mecze odbywały się na boisku byłego klubu żydowskiego Makkabi przy ul. Wolności, a w 5 meczach zwyciężano lub remisowano. Niestety, na wyjazdach, mimo ambitnej postawy było znacznie gorzej. W następnych latach, po reorganizacji rozgrywek, grano w klasie B. Zmieniał się skład, ponieważ zawodnicy wyjeżdżali z Mielca (studia, służba wojskowa, praca) lub przenosili się do innej mieleckiej drużyny – PZL. Do drużyny doszli natomiast: Henryk Boryński, Teodor Brożonowicz, Karol Jaszcz, Jan Michoński, Czesław Stęplewski, Eugeniusz Szacki i Zygmunt Trzaskoma. Utworzono też drugą drużynę, z której najlepsi zasilali pierwszą. Występowali w niej m.in. Kazimierz Borzęcki, Stanisław Chochołowski, Józef Drop, Jan Gilowski, Kazimierz Jeż, Franciszek Michoński, Kazimierz Przybuś, Jan Szwakop, Stefan Witek, Julian Woźniak, Jan Ząbkowski i Wiktor Ząbkowski. W latach 50. skład drużyny zmienił się niemal całkowicie. Grali w niej m.in.: Władysław Bańka, Wiesław Bąk, Józef Drop, Edward Drzyzga, Jerzy Działowski, Stanisław Kamuda, Roman Kordasiewicz, Karol Korpanty, Zdzisław Krużel, Mieczysław Kuśnierz, Kazimierz Lewicki, Jerzy Lisak, Zbigniew Lisak, Ryszard Łuczkoś, Stanisław Myjak, Henryk Noworyta (grający trener), ? Piątek, Franciszek Pietras, Zbigniew Pogoda, Tadeusz Rola i Zdzisław Rola W 1956 r. drużyna grała w kl. B, a w 1958 r. awansowała do kl. A i w kolejnych sezonach zajmowała w niej środkowe lokaty. W sezonie 1961/1962 nastąpił jednak spadek do kl. B. Przed sezonem 1965/1966 akces do drużyny zgłosili byli zawodnicy Stali Mielec: Henryk Czylok, Rajmund Kapuściński, Tadeusz Lewandowski, Bogusław Mazur i Józef Sudoł, ale formalności z przejściem zakończone zostały w połowie rundy jesiennej. Po przebudowie zespołu i zmianie koncepcji gry w 1966 r. awansowano do klasy A, a w 1967 r. do ligi okręgowej, w której wywalczono 3. miejsce w sezonie 1967/1968. Dobra passa trwała i na półmetku sezonu 1968/1969 drużyna zajmowała 1. lokatę, ale po rundzie wiosennej spadła na dalsze miejsce i nie awansowała do ligi międzywojewódzkiej. W tym najlepszym w historii klubu okresie gry I zespół tworzyli: Tadeusz Rożniał, Bogdan Misiewicz i Kazimierz Krzesaj – bramkarze, Józef Sudoł, Tadeusz Lewandowski, Zbigniew Zwoźny, Józef Dziekan i Jan Czernecki – obrońcy, Wiktor Wilk, Bogusław Mazur i Marek Tara – pomocnicy oraz Karol Korpanty, Henryk Czylok, Rajmund Kapuściński, Stanisław Koba i Wiktor Bujak – napastnicy. Ponadto rezerwowymi byli m.in.: bracia Lisakowie, Zbigniew Rola, Edward Komaniecki, Andrzej Stryczek, Stanisław Sudoł i Michał Wrześniak. Dobrą tradycją stało się prowadzenie drużyny przez byłych I-ligowych zawodników Stali Mielec. Byli to: Henryk Czylok, Rajmund Kapuściński, Marian Kosiński, Tadeusz Lupa, Janusz Białek i Henryk Jałocha. Lata 70. i 80., spędzone w lidze okręgowej, a później w klasie A, to gra w cieniu wielkiej Stali i nawet jej rezerwy, która występowała w III lidze. Udało się natomiast wychować grupę uzdolnionej piłkarsko młodzieży i stopniowo przebudować skład zespołu seniorów. W sezonie1988/1989 drużyna zdobyła mistrzostwo kl. A i awansowała do ligi okręgowej. Występowała w niej przez kilka lat, a skład stanowili: Mirosław Basara, Dariusz Dymek, Mariusz Furdyna, Artur Gruszecki, Radosław Hołubiuk, Marek Komoński, Tomasz Krępa, Dariusz Kucharski, Paweł Maciejak, Grzegorz Mazur, Robert Mazur, Ryszard Mosio, Krzysztof Mróz, Marek Niziołek, Bogusław Saran, Józef Strycharz (bramkarz), Bogusław Węgrzyn, Jerzy Węgrzyn, Robert Zemżycki i Antoni Żuraw. W latach 90. nastąpiły duże zmiany w jej składzie. Podstawowi zawodnicy przeszli do innych klubów lub zakończyli kariery. Niekorzystnym zjawiskiem była też duża rotacja w tworzącym się nowym zespole. Występowali w nim: Rafał Bańka, Mirosław Basara, Piotr Bogdan, Waldemar Bogdan, Marek Chrabąszcz (bramkarz), Ireneusz Dudek, Mariusz Górnisiewicz, Tomasz Klaus, Piotr Klich, Tomasz Krępa, Mariusz Łukawski, Krzysztof Mróz, Tomasz Nawracaj, Paweł Petrykowski, Rafał Pieróg, Paweł Pisarczyk (bramkarz), Mariusz Pindel, Witold Pondo, Marek Tomczyk, Paweł Tuszyński, Rafał Sasor, Seweryn Sobieraj, Zbigniew Sukiennik, Tomasz Szady, Paweł Wąsowski, Zbigniew Wątor, Grzegorz Występek. W sezonie 1994/1995 drużyna grała zdecydowanie gorzej i spadła do kl. A. W tej klasie rozgrywek utrzymała się do sezonu 1998/1999 i od jesieni 1999 rozpoczęła grę w kl. B. Bazując na młodzieży, drużyna piłki nożnej w 2003 r. awansowała do klasy A i grała w niej do 2008 r. Wtedy to, po wielu zmianach w składzie, drużyna grała słabo i spadła do klasy B. Odrodzenie zespołu nastąpiło w sezonie 2010/2011 i kolejny raz awansował do klasy A. W czerwcu 2011 r. oddano do użytku Euroboisko – pełnowymiarowe boisko do piłki nożnej ze sztuczną trawą, stwarzając bardzo dobre warunki dla piłkarzy. W kolejnych sezonach zespół piłki nożnej utrzymywał się w czołówce A klasy i m.in. w sezonie 2014/2015 zajął 3. miejsce z bilansem: 28 52 57-43.
P i ł k a r ę c z n a; zespół piłki ręcznej powstał na początku lat 60. Pierwszym trenerem był Ryszard Obuchowicz. W jego składzie grali m.in.: Janusz Gesing, Ryszard Gruchalski, Andrzej Tracz, Jan Niemczycki, Aleksander Korpanty, Antoni Szczerba, Stefan Chudzik, Wiesław Gembicz i Józef Krakowski. W połowie lat 60. grał w lidze okręgowej, ale w roku 1968, po odejściu najlepszych zawodników do Stali Mielec, został rozwiązany.
S z e r m i e r k a, sekcja ta została utworzona w styczniu 1967 r. na bazie niezrzeszonej grupy szermierzy, trenowanej od 1966 r. przez Emilię Drabik w Sali Królewskiej (ówcześnie był to budynek Prezydium Powiatowej Rady Narodowej). Odtąd treningi przeniesiono do sali gimnastycznej Szkoły Podstawowej Nr 3 i zintensyfikowano ich natężenie. Niezwykle cenną inicjatywą E. Drabik było zapraszanie do Mielca renomowanych trenerów szermierki (m.in. dr Adam Papee, Leszek Stawicki, Andrzej Przeździecki) na konsultacje z mielecką młodzieżą. W rezultacie tych działań szermierze Gryfa zdobywali czołowe lokaty w okręgu rzeszowskim, a na Mistrzostwach Polski Juniorów w 1968 r. (Opole), 1969 r. (Tarnów) i 1970 r. (Toruń), drużyna szpadzistów zdobyła trzykrotnie wysokie siódme miejsca. Jej skład stanowili: Feliks Drożdżowski (dwukrotnie), Lesław Lechociński, Janusz Młynek, Wiesław Siwecki (jeden raz) i Zbigniew Żola (dwa razy). Wszyscy wymienieni byli czołowymi szermierzami w okręgu rzeszowskim i wielokrotnie z powodzeniem reprezentowali województwo w zawodach różnych szczebli. Sukcesy te zostały zauważone przez Polski Związek Szermierczy. W 1969 r. F. Drożdżowski został powołany do kadry narodowej juniorów (jako pierwszy w historii zawodnik „Gryfa”), a w 1970 r. przeniósł się do GKS Katowice i zdobywał medale MP seniorów oraz reprezentował Polskę na MŚ – 1974 w Grenoble. Rozwinęli także talent L. Lechociński (floret) i J. Młynek (szabla), którzy po powołaniu do służby wojskowej startowali w Legii Warszawa i zdobywali medale na Drużynowych MP juniorów. Z kolei Z. Żola, po odejściu z klubu E. Drabik, przejął w 1971 r. prowadzenie sekcji. Istotnym wzmocnieniem w pracy szkoleniowej było zatrudnienie w 1974 r. drugiego instruktora – Janusza Młynka. Spośród nowego zaciągu młodzieży sukcesy osiągały juniorki – florecistki: Anna Bańka, Maria Rajca i Emilia Smist oraz juniorzy – szpadziści Leszek Fornal i Janusz Sarama. Na III Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Krakowie wspomniane juniorki zdobyły 4. miejsce. W MP Juniorów w Poznaniu (1974) szpadziści w składzie: J. Cija, Z. Drabik, L. Fornal i J. Sarama zdobyli 6. miejsce, florecistki – 10, a floreciści – 13. Największe indywidualne sukcesy odnosiła E. Żola (z d. Smist), która m.in. w 1974 r. w MP Juniorów w Opolu zajęła 8. miejsce, a w MP Seniorów w Przemyślu uplasowała się na 12. pozycji. Oprócz niej w latach 70. wyróżniały się: Jadwiga Wójcik, Jadwiga Tomoń, Maria Rajca, Anna Bańka, Bożena Sidor, Elżbieta Kuś, Helena Wójcik, Urszula Lewandowska, Katarzyna Mirska, Barbara Kowalczyk, Ewelina Machnik. W tym okresie wśród szermierzy indywidualne sukcesy na szczeblu okręgu odnosili: Janusz Sarama, Jacek Cija, Zbigniew Żola, Janusz Młynek, Lesław Fornal, Lesław Lechociński, Józef Śmist i Zbigniew Ziemiński. Bezkonkurencyjną w okręgu była drużyna szpadzistów. Należy nadmienić, że od roku 1974 przeniesiono się z treningami do SP Nr 7, zaś w 1977 r. do sali klubowej w pawilonie przy ul. Warszawskiej. W latach 80. nastąpiła zmiana pokoleniowa – zakończyli kariery zawodnicze dotychczasowi liderzy, ale pojawiła się nowa grupa utalentowanej młodzieży – wychowanków trenerów: Zbigniewa Żoli (floret i szpada), Janusza Młynka (szabla) i Lesława Lechocińskiego (floret i szpada). Wymienić tu trzeba m.in. florecistkę Lucynę Sierpinę, florecistów: Andrzeja Kuncewicza, Dariusza Pietrasa i Janusza Ruska, szpadzistów: Dariusza Galembę, Andrzeja Gałasia i Janusza Kozioła oraz szablistów: Janusza Filę, Piotra Maciejaka, Romana Sobonia, Janusza Strucka i Sławomira Wałka (późniejszy reprezentant Polski w kategorii juniorów). Zajmowali oni czołowe miejsca w zawodach okręgowych i startowali z powodzeniem w zawodach ogólnopolskich. W połowie lat 80. odeszli z klubu trenerzy Z. Żola i J. Młynek. Pozostał natomiast L. Lechociński, który przygotował drużynę floretową chłopców (Artur Bodziony, Artur Miłoś, Jacek Rodzeń i Wojciech Wałek) do XIII Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Opolu (maj 1986) i ta zdobyła brązowy medal. Był to największy sukces sekcji szermierki i jeden z największych w historii klubu. W 1987 r. na XIV OSM w Cetniewie drużyna florecistów (A. Bodziony, A. Gałaś, A. Kuncewicz, J. Rodzeń i W. Wałek) zajęła 4. miejsce. Również 4. lokatę wywalczył W. Wałek w indywidualnym turnieju florecistów. Także w 1987 r. florecista A. Bodziony zdobył 3. miejsce w Międzynarodowym Turnieju Szermierczym Juniorów w Katowicach. Osiągnięcie innych celów życiowych oraz pogarszająca się kondycja finansowa klubu spowodowały, że wymienieni szermierze zakończyli wyczynowe uprawianie sportu. W tej sytuacji jedyny szkoleniowiec L. Lechociński skupił się na pracy z florecistami. Wśród nich na początku lat 90. wyróżniające się wyniki osiągnęli: Andrzej Błaszczak i Jacek Kosowski (m.in. zakwalifikowali się do półfinałów OSM) oraz Marcin Watracz. Z biegiem lat 90. liczące się sukcesy odnosiły florecistki: Izabela Betlej, Marta Huber, Agnieszka Lechocińska i Barbara Siuda (m.in. 2. miejsce drużynowo w Międzynarodowym Turnieju Szermierczym Juniorów Tarnów-1996). W połowie lat 90. nawiązano ścisłą współpracę z UKS Orlik przy Szkole Podstawowej Nr 8 im. S. Działowskiego w Mielcu i przeniesiono treningi do sali gimnastycznej tej szkoły. W ostatnich latach 90. w turniejach ogólnopolskich sekcję reprezentowali: Paweł Bajor, Grzegorz Różycki i Piotr Siebierański. Organizowane przez szermiercze ośrodki w Warszawie, Łodzi, Krakowie, Wrocławiu, Katowicach, Częstochowie, Gliwicach, Tarnowie i Rybniku międzynarodowe i ogólnopolskie turnieje tworzyły liczne i atrakcyjne szanse dla młodych talentów. W wielu z nich uczestniczyli mieleccy adepci i zdobywali czołowe miejsca. W pierwszych latach XXI w. wytrwała praca trenera Lesława Lechocińskiego i stały kontakt z czołówką krajową na zawodach mistrzowskich i ogólnopolskich dała wymierne efekty. Po śmierci L. Lechocińskiego opiekę nad szermierzami przejęła Renata Knapik – Miazga – reprezentantka Polski, olimpijka z Tokio 2020 (w 2021 r.), a po niej (od jesieni 2021 r.) Sławomir Wałek.
Wyróżniający się młodzi szermierze: Patrycja Boryczko, Wojciech Ćwięka, Krystian Dziekan, Anna Grabowska, Bartłomiej Gwizdak, Paulina Gwizdak, Maciej Kaźmierski, Bartłomiej Kopera, Filip Kopera, Gabriela Mosior, Julia Pilniakowska, Aleksander Pilniakowski, Mateusz Piłat, Karol Urban, Paweł Urban, Piotr Urban, Szymon Tarachowicz, Adrian Wolak.
Ważniejsze sukcesy: *2011 r. Turniej „Coneco Cup” (Częstochowa): Karol Urban – 2. miejsce w kategorii dzieci; *2012 r. Międzynarodowy Turniej Szermierczy Challange Wratislavia (Wroclaw): Julia Pilniakowska – 3. miejsce w kategorii dzieci; *2013 r. Mistrzostwa Polski Młodzików (Wrocław) – brązowy medal drużynowo w szpadzie (Wojciech Ćwięka, Bartłomiej Gwizdak, Mateusz Piłat). *2015 r. – Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży (Oborniki Śląskie) – brązowy medal drużynowo w szpadzie (Karol Urban, Bartłomiej Gwizdak, Mateusz Piłat i Wojciech Ćwięka). *2017 r.: Mistrzostwa Polski Młodzików – drużynowo złoty medal w szpadzie, Piotr Urban – złoty medal w szpadzie. *2018 r.: Mistrzostwa Polski Juniorów (Piekary Śląskie) – brązowy medal drużynowo w szpadzie (Karol Urban, Piotr Urban, Paweł Urban).*2019 r.: Mistrzostwa Polski Jun. Mł. – XXV OOM (Kraków) – Piotr Urban – złoty medal w szpadzie, srebrny medal drużynowo w szpadzie (Piotr Urban, Paweł Urban, Maciej Kaźmierski, Szymon Tarachowicz). *2020 r.: Mistrzostwa Polski Jun. Mł. – XXVI OOM () – Piotr Urban – srebrny medal w szpadzie, Paweł Urban – brązowy medal w szpadzie; srebrny medal drużynowo w szpadzie (Piotr Urban, Paweł Urban, Maciej Kaźmierski, Szymon Tarachowicz). *2021 r.: Mistrzostwa Polski Jun. (Wrocław) – brązowy medal drużynowo w szpadzie (Piotr Urban, Paweł Urban, Maciej Kaźmierski, Szymon Tarachowicz). *2022 r. Mistrzostwa Polski Jun. () – Piotr Urban – zloty medal w szpadzie, IV miejsce drużyna: Piotr Urban Paweł Urban, Szymon Tarachanowicz i Maciej Kazmierski.
T e n i s s t o ł o w y, sekcja powstała prawdopodobnie w latach 1956-1957, a jej męska drużyna występowała w lidze okręgowej. W jej składzie grali m.in.: Piotr Stańczyk, Tomczyk i Jerzy Rzącki. Jeszcze w 1967 r. utrzymywano się w lidze okręgowej, ale pod koniec lat 60. klub wycofał się z jej prowadzenia. Wznowienie działalności sekcji nastąpiło w 1999 r., ale po roku odłączono się i stworzono nowy klub.
I n n e d y s c y p l i n y, w latach 60. powstały sekcje siatkówki żeńskiej i męskiej. Przez kilka lat grały w kl. A, lecz nie osiągnęły większych sukcesów i zostały rozwiązane.
GRYFICI, polski ród rycerski znaczący się herbem Gryf. Ważną pozycję (godności, majątki) na terenie Małopolski i Śląska zdobył już w XII w., a ugruntował ją w dalszych wiekach na terenie całej Rzeczypospolitej. Wielu jego przedstawicieli piastowało wysokie godności świeckie i duchowne. Systematycznie rozrastał się – herbem Gryf pieczętowało się około 120 rodzin, a wśród nich Bąkowscy, Braniccy, Grodziccy, Konarscy, Ujejscy i Mieleccy – założyciele i właściciele miasta Mielca.
GRYGIEL ROBERT KRZYSZTOF, urodzony 12 XII 1961 r. w Krakowie, syn Bolesława i Danuty z Tochowiczów. Absolwent XIII Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie, matura w 1980 r. W latach szkolnych należał do ZHP i PTTK. Studia wyższe odbył na UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i otrzymał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1983 r. w Fabryce Urządzeń Górniczych „Georyt” w Krakowie. W 1984 r. przeniósł się do Mielca i podjął pracę w PKS O/Mielec, a następnie w latach 1986-1990 pracował w WSK „PZL- Mielec”. Na lata 1989 i 1990 otrzymał urlop bezpłatny w związku z prowadzeniem Biura Poselskiego posła Stanisława Padykuły w Mielcu. W 1990 r. został mianowany kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Mielcu i funkcję tę pełni nadal.
GRZANKA WALDEMAR GRZEGORZ, urodzony 8 II 1974 r. w Mielcu, syn Mariana i Władysławy z domu Owcarz. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1994 r. Od 1985 r. trenował piłkę nożną w FKS Stal Mielec na pozycji bramkarza i występował w jej barwach do lipca 1995 r., m.in. w 9 meczach I-ligowych. W sezonie 1995/96 grał w drużynie Kamax Kańczuga (na warunkach wypożyczenia), na sezon 1996/97 powrócił do Stali Mielec, a 1 VII 1997 r. przeszedł do I-ligowego Ruchu Chorzów (na warunkach transferu definitywnego). Grał jako bramkarz w piłkarskich drużynach: Ruch Chorzów (1997-1999), Śląsk Wrocław (1999-2000), KS Myszków (2000), Ruch Chorzów (2001-2002), Ceramika Opoczno (2002-2003), Pogoń Staszów (2004), Pogoń Szczecin (2004), Radomiak Radom (2005), Polonia Mielec Chicago SC (2006), WKP Odra Wrocław (2008-2011), Falko Rzeplin (2011). Uzyskał kwalifikacje trenera II kl., UEFA Goalkeeper B i UEFA A. Jako I trener prowadził drużyny Odry Wrocław i Falko Rzeplin, a następnie został zatrudniony w Śląsku Wrocław jako trener bramkarzy grup młodzieżowych, a następnie bramkarzy I drużyny Śląska. Odbył staże trenerskie w Dynamo Zagrzeb (Chorwacja) i Zagłębiu Lubin. Uczestniczył w wielu konferencjach szkoleniowych.
GRZEBIENIARSTWO, rzemiosło to pojawiło się w Mielcu w 1 poł. XVIII w. Potwierdzeniem tego jest zapis w księdze cechu zbiorowego w 1724 r. Rozwinęło się prawdopodobnie po przybyciu do Mielca mistrza grzebieniarstwa Wawrzyńca Pandeckiego. Był on zapewne wyróżniającym się rzemieślnikiem, skoro w 1732 r. został młodszym cechmistrzem cechu zbiorowego. Inny znany warsztat grzebieniarski prowadziła w tym okresie rodzina Plebankiewiczów. Grzebienie wyrabiane były wówczas z rogów bydlęcych. Kunszt w ich wytwarzaniu przejawiał się nie tylko w precyzji obróbki, ale także w inkrustowaniu miedzią lub srebrem. Od 2 poł. XVIII w. nie ma zapisków o funkcjonowaniu warsztatów grzebieniarskich w Mielcu, stąd wniosek, że prawdopodobnie rzemiosło to zanikło.
GRZECH BARBARA KRYSTYNA (z domu CZAPLA), urodzona 16 XI 1954 r. w Mielcu, córka Mariana i Zofii z domu Wójtowicz. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu z maturą w 1973 r. Studia na Wydziale Filozoficzno- Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (pedagogika opiekuńczo-wychowawcza) ukończyła w 1980 r. i otrzymała absolutorium. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Państwowym Przedszkolu nr 9 w Mielcu w 1980 r., a w 1999 r. została mianowana dyrektorem tej placówki i funkcję tę pełni nadal. W 2000 r. ukończyła studia w zakresie pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej w WSP w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra. Angażuje się społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. W latach 1994-2002 była członkiem zarządu Oddziału, a od 1998 r. jest członkiem zarządu Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką ZNP. Od 2010 r. pracuje w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku głównego specjalisty – koordynatora ds. przedszkoli.
GRZECH KRYSTYNA (z domu STRĄCZEK), urodzona 28 VI 1955 r. w Rudzie, powiat mielecki, córka Szczepana i Marii z domu Machnik. Absolwentka Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdała w 1976 r. Pracę zawodową podjęła w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku planisty. Równocześnie studiowała na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (w zakresie mechaniki, specjalność: technologia maszyn) i w 1981 r. uzyskała tytuł inżyniera mechanika, a następnie kontynuowała studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej i w 1985 r. otrzymała tytuł magistra mechanika o specjalności nauczycielskiej. W 1984 r. przeniosła się do biura konstrukcyjnego w Zakładzie Lotniczym WSK w Mielcu i do 2005 r. pracowała w dziale dokumentacji opisowej, także po restrukturyzacji WSK i powstaniu Polskich Zakładów Lotniczych. Od 2005 r. pobierała świadczenia przedemerytalne. Jej pasją była praca społeczna. Od 1984 r. działała w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), najpierw w kołach przy WSK i OBR SK w Mielcu, a później także w Zarządzie Wojewódzkim SIMP w Rzeszowie. Była delegatem na XXIX Walny Zjazd Delegatów SIMP w Rydzynie (1998). Od 1980 r. pracowała społecznie w Radzie Osiedla Lotników w Mielcu, zarówno w Radzie Samorządowej (m.in. jako wiceprzewodnicząca) jak i Radzie Spółdzielczej (jako przewodnicząca). W 2006, 2010 i 2014 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu. Wyróżniona m.in. Srebrną i Złotą Honorową Odznaką SIMP oraz Srebrną i Złotą Honorową Odznaką NOT. Zmarła 7 VI 2017 r. Pochowana na cmentarzu w Kartuzach.
GRZECH MARIA WERONIKA (z domu Bajor), urodzona 20 V 1940 r. w Janowcu k/Radomyśla Wielkiego, córka Stanisława i Katarzyny z domu Cichoń. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Tarnowie. Po maturze w 1959 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej w Nagoszynie-Woli (pow. dębicki), a w 1962 r. przeniosła się do Szkoły Podstawowej w Dąbiu, pow. mielecki. W 1966 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek – filologia polska) i rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej Nr 7 w Mielcu jako nauczycielka języka polskiego. W 1977 r. ukończyła studia magisterskie z filologii polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 1986-1992 pełniła funkcję zastępcy dyrektora w Szkole Podstawowej Nr 7, a w latach 1992-1999 była jej dyrektorem. Systematycznie kształciła się: w 1989 r. ukończyła Studium Przedmiotowo-Metodyczne w Rzeszowie (kierunek: filologia polska), a w 1990 r. uzyskała specjalizację II stopnia z zakresu filologii polskiej. Jako nauczycielka języka polskiego znacząco przyczyniła się do zdobycia przez wielu uczniów tytułów laureatów konkursów j. polskiego i konkursów recytatorskich na szczeblu wojewódzkim (najwyższym w kategorii szkół podstawowych), a kierując szkołą, przyczyniała się do utrzymania przez nią wysokiego poziomu dydaktycznego i wychowawczego. Poza pracą zawodową angażowała się do prac społecznych. W Nagoszynie współpracowała z miejscowym kołem ZMW, a w Mielcu działała w Ognisku ZNP, pracowała w Komitecie Osiedlowym M. Kopernika i uczestniczyła w pracach Komisji Wyborczych do Sejmu i samorządu miejskiego. W czasie wakacji w latach 70. i 80. wielokrotnie pełniła funkcję kierownika kolonii dla dzieci pracowników WSK Mielec. Wyróżniona została odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz nagrodami, m.in. Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania w 1979 r. W 1999 r. przeszła na emeryturę.
GRZEGORCZYK WIESŁAW KAZIMIERZ, urodzony 22 IV 1950 r. w Żywcu, syn Kazimierza i Marii z domu Juraszek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika, egzaminy maturalne zdał w 1968 r. Studia wyższe odbył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i w 1974 r. otrzymał tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich i był przewodniczącym Komisji Domów Studenckich przy Radzie Uczelnianej. Pracę zawodową rozpoczął w 1974 r. od rocznego stażu w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. Od 1975 r. pracuje na Oddziale Chirurgii Ogólnej tegoż szpitala. Specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii ogólnej ukończył w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie w 1978 r., a specjalizację II stopnia w Klinice Chirurgii w Krakowie. Od 1989 r. pełnił funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgicznego Szpitala Rejonowego w Mielcu, a od 2002 r. do końca 2017 r. był ordynatorem tego Oddziału. Ponadto w latach 1975-1982 pracował (razem z żoną Marią, stomatologiem) w Ośrodku Zdrowia w Gawłuszowicach. Był także kierownikiem Poradni Chirurgicznej w WSK „PZL-Mielec”. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1974 r.) i Towarzystwa Chirurgów Polskich (od 1978 r.) oraz członkiem Zarządu Koła Terenowego ZZ Lekarzy w Mielcu. Od 1 I 2018 r. przebywa na emeryturze. Prowadzi prywatny gabinet lekarski w Mielcu przy ul. Cyranowskiej 61a.
GRZEGORZ, sukiennik mielecki wzmiankowany w 1580 r., jednym z pierwszych mistrzów tego rzemiosła w Mielcu.
GRZELAK AGNIESZKA ANNA, urodzona 24 IX 1976 r. w Wałbrzychu, córka Jerzego i Barbary z domu Kardyś. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1995 r. Była laureatką ogólnopolskich konkursów historycznych. Ukończyła też Państwową Szkołę Muzyczną II st. im. M. Karłowicza w Mielcu (klasa fortepianu). W 2000 r. ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W czasie studiów działała w sekcji prawa karnego Uniwersyteckiej Poradni Prawnej. Jej praca magisterska nt. Europeizacja prawa karnego w świetle prawa Unii Europejskiej została nagrodzona w konkursie prof. Rittermana na najlepszą z prac magisterskich z zakresu prawa, obronionych w roku akademickim 1999/2000 oraz w Ogólnopolskim Konkursie „Luminarz” na najlepszą pracę magisterską z zakresu „Prawo Wspólnotowe a Prawo Polskie”. Praca ta została skierowana do druku. Także w 2000 r. otrzymała stypendium Uniwersytetu w Antwerpii (Belgia), zakończone certyfikatem międzynarodowych studiów prawniczych (z wyróżnieniem). W latach 1999-2000 współpracowała z Wydawnictwem Prawniczym LEX oraz Wydawnictwem „Zakamycze”. Pracę zawodową rozpoczęła 16 sierpnia 2000 r. w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej – Departament Harmonizacji Prawa w Warszawie, na stanowisku specjalisty. Równocześnie podjęła studia doktoranckie w Katedrze Prawa Europejskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Uczestniczyła w kursach i konferencjach międzynarodowych organizowanych przez uczelnie europejskie i Columbus School of Law – Washington (USA). Była autorką szeregu referatów opublikowanych w materiałach pokonferencyjnych. W 2002 r. wydała książkę Unia Europejska a prawo karne (Warszawa 2002). 19 VI 2006 r. uzyskała stopień doktora na podstawie rozprawy Instrumenty prawne w obszarze współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych w Unii Europejskiej, obronionej na Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie. W 2016 r. na podstawie rozprawy pt. Ochrona danych osobowych w obszarze współpracy państw członkowskich UE w dziedzinie zwalczania przestępczości oraz dotychczasowego dorobku naukowego otrzymała w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk stopień doktora nauk prawnych w zakresie prawa (specjalność: prawo europejskie). Pracowała jako adiunkt w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, a następnie została zatrudniona w Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie jako profesor nadzwyczajny w Katedrze Prawa Międzynarodowego i Prawa Unii Europejskiej. W ramach wprowadzania innowacji dydaktycznych organizuje seminaria studenckie (z prof. Janem Barczem) z zakresu prawa UE, a w roku akademickim 2020/2021 opracowała i wdrożyła program konwersatoriów lub warsztatów, prowadzonych w formie pisania pism procesowych i analizowania orzecznictwa. Jest autorką, współautorką lub redaktorem ponad 80 publikacji naukowych (książek, rozdziałów w monografiach, artykułów) z zakresu nauk prawnych, w tym części wydanych w języku angielskim. Przykładowe publikacje to: autor, Unia Europejska a prawo karne (Warszawa 2002); autor, Trzeci filar Unii Europejskiej. Instrumenty prawne (Warszawa 2008); współautor, Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i współpraca policyjna (Warszawa 2011); redaktor, Europejskie prawo karne, Warszawa 2012; autor, Ochrona danych osobowych we współpracy państw członkowskich UE w zwalczaniu przestępczości. W stronę standardu europejskiego (Warszawa 2015); współautor, Ochrona danych osobowych w sądach i prokuraturze, (Warszawa 2019); współautor, Problem praworządności w Polsce w świetle dokumentów Komisji Europejskiej. Okres dialogu politycznego 2016-2017, Warszawa 2020. Ponadto w 2016 r. została członkiem Biura Studiów i Analiz Sejmowych i rady programowej „Zeszytów Prawniczych Biura Analiz Sejmowych”, z której zrezygnowała w 2017 r. ze względów formalnych. Ponadto jest członkiem: Komitetu Ekspertów przy Rzeczniku Praw Obywatelskich (sprawy przestrzegania praw obywatelskich w działaniach służb specjalnych), Rady Naukowej Stowarzyszenia Inspektorów Ochrony Danych SABI i korpusu ekspertów Narodowego Centrum Nauki (NCN). Kieruje realizacją (i jest też wykonawcą) projektów finansowanych przez NCN oraz m.in. FIDE i Przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Polsce. Uhonorowana została m.in.: wyróżnieniem w kategorii najlepszej książki z zakresu integracji europejskiej (Polskie Stowarzyszenie Studiów Europejskich, 2016) i nagrodą Rektora Akademii Leona Koźmińskiego. Od 2 II 2024 r. pełni funkcję zastępcy prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych,
GRZELAK BARBARA JADWIGA (z domu KARDYŚ), urodzona 23 X 1944 r. w Porębach Kupieńskich, pow. kolbuszowski, córka Jana i Walerii z domu Hrychorów. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. M. Konopnickiej w Świebodzicach, matura w 1963 r. Ponadto w 1962 r. ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I i II st. w Świdnicy (klasy wiolonczeli i fortepianu), a w roku 1966 – II Studium Nauczycielskie we Wrocławiu (kierunek: wychowanie muzyczne). Pracę zawodową rozpoczęła 1 IX 1966 r. w Technikum Mechanicznym i Szkole Podstawowej Nr 4 w Ząbkowicach Śląskich jako nauczyciel i kierownik zajęć pozalekcyjnych. Od 1 IX 1972 r. pracowała w Wałbrzyskim Towarzystwie Muzycznym im. H. Wieniawskiego w Szczawnie Zdroju na stanowisku kierownika działu społecznego szkolnictwa muzycznego. W 1983 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich w Opolu i otrzymała tytuł magistra pedagogiki kulturalno-oświatowej. W roku szkolnym 1984/1985 pełniła funkcję zastępcy dyrektora Zespołu Szkół Podstawowych Nr 4 w Wałbrzychu. Latem 1985 r. przeprowadziła się z rodziną do Mielca – rodzinnego miasta męża (Jerzego). W latach 1985-1999 pracowała jako pedagog w Zespole Szkół Zawodowych im prof. J. Groszkowskiego w Mielcu. W 1987 r. ukończyła Studium Wiedzy o Prawie w IKN-ODN w Rzeszowie, a ponadto uczestniczyła w kursach i konferencjach doskonalących wiedzę pedagogiczną. Od 1 VI 1999 r. pełni funkcję dyrektora Wydziału Edukacji, Kultury i Sportu w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Poza pracą zawodową angażowała się w działalność społeczną. Od 1966 r. związała się z ruchem ludowym. W latach 1976-1985 działała w Wałbrzyskim Towarzystwie Muzycznym, a w latach 1982-1983 była członkiem Rady Opiniodawczej d/s Społecznego Szkolnictwa Muzycznego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Jest autorką pracy Józef Wiłkomirski – życie i twórczość, wydanej drukiem przez Wałbrzyskie Towarzystwo Muzyczne w 1983 r. Wyróżniona odznaczeniami państwowymi i resortowymi. W 2007 r. przeszła na emeryturę.
GRZELAK JERZY, urodzony 17 III 1940 r. w Mielcu, syn Stefana i Zofii z Kozików. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), matura w 1957 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1965 r. w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ząbkowicach Śląskich jako zastępca inspektora d/s kultury. Ponadto uczył w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym i Wychowawczyń Przedszkola, a w latach 1966-1972 prowadził tamtejszy chór nauczycielski. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu ukończył w 1969 r. i uzyskał tytuł magistra sztuki. W latach 70. pełnił funkcję dyrektora Dzierżoniowskiego Ośrodka Kultury. W 1975 r. został mianowany zastępcą dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu. Był współtwórcą Sudeckiej Filharmonii w Wałbrzychu. W latach 80. sprawował funkcję wizytatora d/s muzyki w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Wałbrzychu. W 1985 r. powrócił z rodziną do Mielca i podjął pracę nauczyciela-metodyka d/s muzyki w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. W 1989 r. uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie muzyki. Był uczestnikiem i organizatorem wielu konferencji metodycznych w zakresie wychowania muzycznego i konferencji chórmistrzowskich. Poza pracą etatową przez wiele lat uczył gry na instrumentach w ogniskach muzycznych (Ząbkowice Śląskie, Świebodzice, Wałbrzych, Mielec). W latach 1986-1989 prowadził chór mieszany „Melodia” w Towarzystwie Śpiewaczym im. Stanisława Lachmana w Mielcu, a od roku 1986 (z dwuletnią przerwą) prowadził chór mieszany przy parafii Ducha Świętego w Mielcu. Autor artykułów w czasopiśmie „Ruch Muzyczny” (m.in. analiza pieśni dziecięcych Feliksa Rybickiego) oraz publikacji w wydawnictwach metodycznych i materiałach pokonferencyjnych. Skomponował i zaaranżował szereg utworów na zespoły muzyczne, m.in. napisał muzykę do hymnu Zespołu Szkół Zawodowych im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 11 X 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GRZELAK STANISŁAW JÓZEF, urodzony 14 XI 1912 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Józefa i Marianny z domu Maziarz. Ukończył szkołę powszechną w Złotnikach i Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową w Mielcu. Praktykę zawodową odbył u budowniczego Franciszka Gwoździowskiego w Mielcu. Po ukończeniu szkoły pracował jako murarz przy budowie pierwszych bloków mieszkalnych na osiedlu fabrycznym Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu. Brał także udział w budowie hali nr 3 i innych obiektów WP nr 2 PZL. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, głównie w Ochotniczej Straży Pożarnej w Złotnikach. Był jednym z jej organizatorów i naczelnikiem w latach 1945-1964. Starał się o jej wyposażenie oraz brał udział w gaszeniu wielu pożarów, akcjach prewencyjnych i akcjach ratowniczych. Otrzymał szereg odznaczeń strażackich. Zmarł 9 III 1985 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GRZELAK WACŁAW STANISŁAW, urodzony 9 V 1957 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z domu Krużel. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, matura w 1977 r. Studia na Politechnice Wrocławskiej ukończył w 1984 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera elektronika. W okresie szkolnym i studenckim uczestniczył w olimpiadach i konkursach przedmiotowych. W Olimpiadzie Wiedzy Technicznej w Warszawie (1975) został laureatem, a w Olimpiadzie Elektronicznej Politechnik w Gdańsku (1981) zdobył III miejsce. Z tego okresu posiada dwa wzory użytkowe i jeden patent. Po studiach prowadził własną działalność gospodarczą, a następnie pracował w firmach: TURBO, DUKATOR i TURBO-PRO, m.in. na stanowiskach kierownika sklepu, kierownika sieci handlowej, kierownika działu marketingu i księgowego. Od 1995 r. pracuje w Agencji Wydawniczo-Reklamowej KORSO Sp. z o.o. (wcześniej Agencja Informacyjno-Reklamowa A.I.R.-PRESS Sp. z o.o.) na stanowiskach: kierownika działu reklamy, dyrektora i ostatnio dyrektora-prokurenta. W tym okresie był współtwórcą i współorganizatorem wielu przedsięwzięć społeczno-kulturalnych KORSO, m.in. „Wyborów Miss KORSO” i później „Wyborów Miss Mielca”, przyznawania tytułu „Chwała Dobro Czyniącym”, plebiscytu na „Mielczanina Roku” i „Biesiady z KORSO” oraz happeningu, w czasie którego most na Wisłoce otrzymał jego imię („Most Wacława”). To ostatnie wydarzenie miało związek z serią interwencyjnych artykułów w KORSO, które napisał w celu przyśpieszenia remontu mostu. Od szeregu lat udziela się w pracy społecznej, m.in. jest kuratorem sądowym, członkiem Stowarzyszenia Gazet Lokalnych (poprzednio Stowarzyszenie Wydawców Polskiej Niezależnej Prasy Lokalnej) i członkiem-założycielem Automobilklubu Mieleckiego. Odszedł z Agencji Wydawniczo-Reklamowej „Korso” i pracuje w firmie prywatnej. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego.
GRZELAK WŁADYSŁAW, urodzony 24 VI 1943 r. w Jastrząbce Starej, syn Stanisława i Julii z Kasprzaków. W latach 1962-1988 pracował w WSK Mielec (Wydział 03), a w latach 1988-1992 w terenowym zakładzie „IGLOOPOL” w Trzcianie i Czerminie. Ukończył (zaocznie) Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od 1966 r. jest Honorowym Dawcą Krwi – członkiem Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Do 2000 r. oddał ponad 45.000 ml krwi. Za tę niezwykle szlachetną działalność otrzymał odznaczenia państwowe i organizacyjne, m.in. Honorową Odznakę PCK II st. W 1992 r. przeszedł na rentę. W 2006 r. otrzymał Medal HDK „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”. Według stanu na koniec 2006 r. oddał 60 250 ml krwi. Dalsze losy nieznane.
GRZESIK JÓZEF, urodzony 20 IV 1961 r. w Bratkowicach, woj. rzeszowskie, syn Henryka i Heleny z domu Zając. Do Mielca przybył w 1979 r. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1981 r. W latach szkolnych należał do ZHP i uczestniczył w obozach harcerskich. W latach 1976-1982 trenował biegi średnie kolejno w klubach: Resovia, Stal Mielec i LKS Tęcza Mielec. Zdobył m.in. mistrzostwo województwa rzeszowskiego w biegach przełajowych juniorów. Po maturze został zatrudniony w OBR SK „PZL-Mielec” jako spawacz, a w 1996 r. awansował na stanowisko mistrza w Zakładzie Lotniczym. Do NSZZ „Solidarność” zapisał się w 1981 r. W latach 90. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Wydziałowej „Solidarności”, a następnie był członkiem Komisji Międzyzakładowej „Solidarności” WSK „PZL- Mielec”. W 1998 r. wybrany został przewodniczącym Komisji Zakładowej „Solidarności” Zakładu Lotniczego, a po upadłości tegoż Zakładu i powstaniu Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu – przewodniczącym Komisji Międzyzakładowej „Solidarności” Polskich Zakładów Lotniczych. Pełnił także funkcje: członka Zarządu Regionu „Solidarności” w Rzeszowie (od 1995 r.), delegata na WZD Regionu Rzeszowskiego, członka Sekcji Krajowej Przemysłu Lotniczego i delegata na Krajowy Zjazd Delegatów. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1998-2002. Odznaczony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości.Zmarł 1 III 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Borkach Nizińskich, pow. mielecki.
GRZYBOWA (ULICA), niewielka (468 m) ulica na osiedlu Rzochów, dawna droga polna. Biegnie od ul. Jagodowej w kierunku lasu. Stanowi drogę dojazdową dla znajdującej się przy lesie grupy domów. Status ulicy i nazwę otrzymała w 1985 r. po włączeniu Rzochowa w granice Mielca. Nie ma jednak dotąd utwardzonej nawierzchni. Nazwa ulicy wiąże się z przekazami ustnymi o obfitości grzybów w pobliskim lesie.
GRZYBOWSKI JÓZEF ZYGMUNT, urodzony 25 VIII 1953 r. we Wrocławiu, syn Tadeusza i Anny z Białeckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność: automatyka, metrologia) i w 1982 r. uzyskał tytuł magistra. W 1980 r. został zatrudniony na Politechnice Rzeszowskiej jako konstruktor specjalista, a następnie asystent. W 2002 r. otrzymał stopień doktora w dyscyplinie automatyka i robotyka (specjalność: automatyka, metrologia) na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, na podstawie rozprawy Wielowymiarowy regulator rozmyty do sterowania obiektem autonomicznym. Odtąd pracuje jako adiunkt w Katedrze Awioniki i Sterowania na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. Ponadto jest członkiem seniorem Stowarzyszenia Awiatycznego w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Jest współtwórcą pierwszego cyfrowego autopilota do samolotów lekkich APC01 i mikroprocesorowego systemu rejestracji do prób w locie PSR 03, posiada wdrożenia autorskich systemów pomiarowych i sterujących w LEAR Corporation, PZL Mielec, Stomil Sanok i Arcelor Mittal. Ważniejsze wyróżnienia: Srebrny Krzyż Zasługi i Medal Komisji Edukacji Narodowej, „SILVER MEDAL in the category of Aeronautics/ Aerospace” presented to Josef Grzybowski in recognition of the display of Smart Data Recorders” (za prezentację na targach wynalazków i nowych technologii INPEX XV Pittsburgh, Pennsylvania, USA, 19 – 23.05.99 r.), „BEST INVENTION of EUROPE” presented to Josef Grzybowski in recognition of the display of Smart Data Recorders” (za prezentację na targach wynalazków i nowych technologii INPEX, Pittsburgh, USA, 19 – 23.05.99 r.), List Gratulacyjny od Prezesa Rady Ministrów Rzeczpospolitej Polskiej Jerzego Buzkadla Józefa Grzybowskiego i Polish Intelligent Logic Controllers za opracowanie rejestratora do zastosowań lotniczych nagrodzone srebrnym medalem na Światowej Wystawie Wynalazków INPEX w Pittsburgu, „Nagroda Organizatorów Targów Intertechnology ‘98” za prezentowane na targach Lotnicze układy sterowania i rejestracji parametrów lotu” – na I Międzynarodowych Targach INTERTECHNOLOGY’98, Łódź, 6.06.98 r.
GRZYBOWSKI MIKOŁAJ, faktor (urzędnik) kasztelana krakowskiego Sebastiana Mieleckiego, współwłaściciela Mielca. Zarządzał w jego imieniu częścią Mielca i okolicznych dóbr w 2. poł. XVI w. Nazywano go „starostą mieleckim”(1572).
GRZYBOWSKI TADEUSZ, urodzony 4 IX 1911 r. w miejscowości Brodeckie na Wołyniu, syn Karola i Jadwigi z Lipeckich. Absolwent Liceum Matematyczno-Przyrodniczego w Krzemieńcu na Wołyniu. W latach 30. studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, ale końcowe egzaminy zdawał w 1946 r. w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i otrzymał tytuł inż. mechanika lotniczego. W 1938 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Zdobył też kwalifikacje pilota szybowcowego kat. B. Latem 1939 r. odbywał praktykę studencką w Państwowych Zakładach Lotniczych na Okęciu w Warszawie, ale po wybuchu wojny został skierowany do Wytwórni Płatowców Nr 2 w Mielcu i następnie ewakuował się z innymi pracownikami na polskie ziemie wschodnie. Po zajęciu tych ziem przez wojska radzieckie udało mu się uniknąć niewoli i po krótkim pobycie na Politechnice Lwowskiej podjął pracę w cegielni w Zdołbunowie. W lutym 1944 r. został zmobilizowany do wojska i z Pomorską Dywizją Piechoty 1. Armii Wojska Polskiego przeszedł szlak bojowy od Wołgi do Berlina. Otrzymał liczne odznaczenia bojowe. Po ukończeniu studiów w Krakowie, w latach 1947-1951 pracował w WSK Psie Pole we Wrocławiu, a następnie do 1954 r. był starszym asystentem na Politechnice Wrocławskiej. W latach 1954-1956 pracował jako główny konstruktor w Świętokrzyskiej Fabryce Narzędzi Rolniczych w Kunowie, a w latach 1956-1957 w Instytucie Maszyn Rolniczych w Poznaniu (opracował tam projekt wstępny kombajnu do zbioru słoneczników). W 1957 r. po raz drugi przybył do Mielca i został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym WSK, a od 1967 r. do 1982 r. w OBR SK, najpierw jako konstruktor, a później kierownik grupy konstruktorów. W 1976 r. przeszedł na emeryturę, ale jeszcze do 1982 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin. W okresie pracy w WSK wykazał się nieprzeciętnymi zdolnościami twórczymi. Był autorem 10 wynalazków, m.in. samolotu pionowego startu, wielopłatowego śmigła tunelowego nadmuchiwanego, dźwigara wzmocnionego, cyrkla traserskiego (z inż. Stanisławem Krupińskim), śmigłopłatu (z inż. Stefanem Kmonem), składanej nadmuchiwanej drabinki z pomostem (z Henrykiem Jeżem), hamulca aerodynamicznego (z H. Jeżem i Kazimierzem Gerą), urządzenia iniektrowego do opylaczy agrolotniczych (z inż. Andrzejem Gałasiem) i sposobu sklejania konstrukcji nadmuchiwanych, także 34 projektów racjonalizatorskich, których zastosowanie przyniosło duże oszczędności (ok. 2 mln zł). Prowadził także prace nad konstrukcją samolotu S-4 „Kania-3” i współpracował przy konstrukcjach szeregu innych wyrobów. Przez wiele lat, także na emeryturze, współpracował z Politechniką Rzeszowską i okresowo był jej wykładowcą. Poza pracą zawodową wykazywał się dużą aktywnością społeczną. Uczestniczył w budowie kościoła MBNP i zaprojektował konstrukcję krzyży na jego szczycie. W 1981 r. był współorganizatorem Klubu Inteligencji Katolickiej (KIK), a w 1989 r. pomagał (z żoną) przy tworzeniu Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Na początku lat 90. uczestniczył (z żoną) w pracach nad dokumentacją cmentarza parafialnego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 3 VII 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GRZYBOWSKIEGO TADEUSZA (ULICA), jedna z mniejszych (170 m) uliczek zachodniej części osiedla J. Kilińskiego. Łączy się z ul. J. Kilińskiego poprzez ulice: J. Matejki, B. Limanowskiego i Konfederacką. Jej nieliczni mieszkańcy w domach jednorodzinnych mają więc spokój, ale skomplikowany dojazd. Powstała w 1977 r. w czasie intensywnej budowy osiedla domów jednorodzinnych na terenach pomiędzy ul. J. Kilińskiego i doliną rzeki Wisłoki, w okolicach powszechnie znanego obiektu lecznicy dla zwierząt. W 2010 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki. Pierwszy patron ulicy Tomasz Dąbal był m.in. żołnierzem w armii austriackiej i legionistą, a następnie m.in. członkiem Międzynarodówki Komunistycznej. (Szerszy biogram w niniejszej „Encyklopedii”.) W ramach realizacji Ustawy dekomunizacyjnej z dnia 1 IV 2016 r. Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę z ul. Tomasza Dąbala na ul. Grzybowskiego Tadeusza.
Patron: GRZYBOWSKI TADEUSZ (4 IX 1911 r. – 3 VII 1995 r.), inżynier mechanik lotniczy, długoletni i zasłużony pracownik WSK Mielec, działacz społeczny. (Życiorys w oddzielnym haśle: GRZYBOWSKI TADEUSZ w niniejszej „Encyklopedii”.)
GRZYCH JÓZEF KASPER, urodzony 22 II 1947 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Antoniego i Józefy. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1971 r. otrzymał tytuł magistra. W latach 1971-1986 pracował w Zespole Szkół Technicznych jako nauczyciel, a następnie wicedyrektor. W 1987 r. przeszedł do Kuratorium Oświaty i Wychowania w Tarnobrzegu na stanowisko wizytatora. W latach 1991-1995 pełnił funkcję dyrektora Zespołu Szkół Budowlanych w Tarnobrzegu, w okresie 1996-2001 był wicedyrektorem Ośrodka Doskonalenia Pedagogicznego w Tarnobrzegu, a następnie przeszedł na emeryturę. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, a zwłaszcza harcerstwu i turystyce. W latach 1973-1986 był szczepowym Szczepu „Komputery” przy ZST w Mielcu oraz członkiem Rady Hufca ZHP w Mielcu i Rady Chorągwi Rzeszowskiej. W latach 1995-2000 sprawował funkcję Prezesa Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych w Tarnobrzegu. W latach 1994-1998 był radnym i wiceprzewodniczącym Rady Gminy Padew Narodowa oraz przewodniczącym jej Komisji Oświaty, a ponadto redagował gminne wydawnictwo samorządowe „Nowinki”. W latach 1999-2002 pełnił funkcję radnego Rady Powiatu Mieleckiego. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN i Krzyżem Zasługi dla ZHP oraz wieloma nagrodami, w tym trzykrotnie nagrodą Ministra Edukacji Narodowej. Po przejściu na emeryturę (2001) doskonalił się zawodowo, m.in. ukończył studia podyplomowe z zakresu funduszy unijnych na Uniwersytecie Łódzkim. Był współzałożycielem Instytutu Wspierania Rozwoju Oświaty w Tarnobrzegu i Stowarzyszenia Rozwoju Gminy Padew Narodowa, a także założycielem firmy szkoleniowej Akademia Rozwoju Zawodowego. Wykładał z zakresu zarządzania oświatą i metodyki kształcenia m.in. w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu oraz w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu. Wielokrotnie pomagał proboszczom parafii Padew Narodowa w realizacji inwestycji parafialnych. W 2014 r. został wybrany na radnego Rady Gminy Padew Narodowa. Z jego inicjatywy nawiązano współpracę z Gminą Poronin k/Zakopanego. Zmarł 6 II 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
GUBERNAT STEFANIA, urodzona 25 VI 1905 r. w Żmigrodzie Nowym, córka Franciszka i Rozalii. Ukończyła Szkołę Wydziałową we Lwowie, a następnie Seminarium Nauczycielskie w Krakowie (1926). Pracę nauczycielską rozpoczęła 1 III 1927 r. w Woli Kalinowskiej, a następnie w latach 1928-1962 uczyła w Przecławiu. Od 1927 r. należała do ZNP i przez szereg lat pełniła funkcję sekretarza Ogniska. W okresie okupacji hitlerowskiej działała w ruchu oporu, była współautorką gazetki konspiracyjnej „Stokrotka” i uczestniczyła w tajnym nauczaniu. W latach 1962-1972 (w niepełnym wymiarze godzin) pracowała w Szkole Podstawowej Nr 4 (później Zespół Szkół Specjalnych) w Mielcu, a następnie przeszła na emeryturę. Podjęła aktywną działalność społeczną, m.in. od 1972 r. była członkiem Rady Spółdzielni MSM, przewodniczącą Komisji Pracy Kobiet przy MSM oraz reprezentantem MSM w Komisji Rozjemczej przy Miejskiej Radzie Narodowej w Mielcu. Była też aktywnym członkiem Klubu Seniora przy Osiedlowym Domu Kultury później SDK) w Mielcu. Otrzymała szereg odznaczeń państwowych, związkowych i spółdzielczych, m.in. Złotą Odznakę Spółdzielczości Mieszkaniowej oraz prestiżowy tytuł „Honorowego Członka Stowarzyszenia LIVER” w Krakowie. Zmarła 4 I 2004 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GUDZ STANISŁAW (ksiądz), urodzony 28 IV 1912 r. w Cyrance koło Mielca, syn Szczepana i Bronisławy z domu Mazur. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1930 r. Po studiach teologicznych w 1935 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1935-1939 pracował w Królówce jako wikariusz, a następnie został przeniesiony do Szczepanowic, gdzie w latach 1939-1958 był administratorem, a w latach 1958-1987 proboszczem. Doprowadził do odbudowania miejscowego kościoła ze zniszczeń wojennych i renowacji jego wnętrza. W 1967 r. otrzymał tytuł szambelana Jego Świątobliwości. W 1987 r. zrezygnował z funkcji proboszcza i przez pewien czas był rezydentem, a następnie mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Zmarł 7 III 1992 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Szczepanowicach.
GUŁA BEATA KATARZYNA, urodzona 26 IV 1990 r. w Dąbrowie Tarnowskiej, córka Tadeusza i Marii z domu Waszut. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2009 r. Studiowała na Wydziale Biologiczno-Rolniczym (kierunek – biologia) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i uzyskała tytuł licencjata, a następnie na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym (kierunek – biologia medyczna) Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach i otrzymała tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w firmie Dobrowolscy Sp. z o.o. w Wadowicach Górnych na stanowisku zastępcy kierownika logistyki i transportu, a następnie została zatrudniona w Extreme Fitness Mielec jako trener personalny. Uprawia kulturystykę. Od 2020 r. odnosi liczące się sukcesy krajowe i międzynarodowe. Najważniejsze to: *2020 r. – Mistrzostwa Polski w Kulturystyce i Fitness IFBB&WPF w Siedlcach – srebrny medal w kategorii Bikini Models, Mistrzostwa Świata IFBB w Słowenii – srebrny medal w kat. Wellness, brązowy medal w kat. Miss Fitness Model; *2021 r. – Międzynarodowy Puchar Polski WPF&IBFF w Siedlcach – złoty medal w kat. Bikini Models, PCA Grand Prix w Łodzi – srebrny medal w kat. First Timers, brązowy medal w kat. Bikini Toned. W Plebiscycie „Korso” na Najlepszego Sportowca Mielca w 2020 r. zajęła 7. miejsce.
GUŁA WIESŁAW JÓZEF (ksiądz), urodzony 14 VII 1967 r. w Mielcu, syn Jana i Teresy z domu Furgał. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1986 r. Ukończył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego Księży Pallotynów w Ożarowie Mazowieckim – Ołtarzewie oraz Studium Zaoczne na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie z magisterium w 1993 r. (Struktura i treść teologiczna formuł rozgrzeszenia w odnowionej liturgii Sakramentu Pojednania). 8 V 1993 r. przyjął święcenia kapłańskie, a następnie podjął pracę duszpasterską jako wikariusz w parafii św. Wojciecha w Ostrołęce-Wojciechowicach (1993-1995). W latach 1995-1999 odbył studia magisterskie z psychologii na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i uzyskał tytuł magistra po obronie pracy Poziom i struktura niepokoju a postawa wobec autorytetu. Badania empiryczne młodzieży. W czasie tych studiów pomagał w pracy duszpasterskiej Wspólnoty Pallotyńskiej w Lublinie. Od 1999 r. do 2009 r. pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni) w Ożarowie Mazowieckim-Ołtarzewie. Był także spowiednikiem i kierownikiem duchowym sióstr zakonnych. W 2009 r. został mianowany dyrektorem okresu wstępnego (mistrzem nowicjatu) Prowincji Chrystusa Króla Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni) w Wadowicach – Kopcu, a w 2011 r. ukończył Szkołę Wychowawców Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych w Centrum Formacji Duchowej Salwatorianów w Krakowie.
GUMIENNY TADEUSZ, urodzony 25 VIII 1910 r. w Broszniowie, woj. stanisławowskie (później ZSRR i aktualnie Ukraina), syn Franciszka i Antoniny. Ukończył gimnazjum i zdobył wykształcenie średnie techniczne. W latach 30. prowadził zakład ślusarsko-kowalski w Broszniowie. Jesienią 1941 r. uciekł z rodziną z Breszniowa i zamieszkał w okolicach Tarnowa. Pracował w zakładach mechanicznych i kuźniach w Grybowie, Ptaszkowej i Jaźwinach. Pod koniec okupacji uwięziony został w obozie przejściowym w Tarnowie i tam doczekał wyzwolenia. W 1945 r. przeniósł się do Mielca i otrzymał pracę w PZL, w Pionie Głównego Mechanika. Od 1947 r. uczył przedmiotów zawodowych w Gimnazjum Przemysłowym, później w 2-letniej Szkole Zawodowej, a od 1953 r. w Technikum Mechanicznym, gdzie został mianowany kierownikiem warsztatów szkolnych. Na początku lat 70. przeszedł na emeryturę. Oprócz pracy zawodowej udzielał się społecznie. Przez szereg lat był członkiem Rady Zakładowej PZL, a później WSK. Był organizatorem i kierownikiem pierwszej kolonii dla dzieci pracowników mieleckich PZL w Nowej Dębie w 1947 r. Uczestniczył w założeniu i rozwinięciu działalności Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Metalowiec”. W latach 60. i 70. wybierano go wielokrotnie do Rady Nadzorczej PSS „Społem”. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi, związkowymi i spółdzielczymi. Zmarł 30 X 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
GUMIŃSKI TEOFIL, sekretarz Rady Powiatowej w Mielcu w latach 20. i 30., członek Powiatowej Komisji Opieki Społecznej w Mielcu w latach 20. i 30.
GUMIŃSKI WOJCIECH, urodzony 4 I 1912 r. w Sławnie koło Opoczna, syn Zdzisława i Stanisławy z Kopaczyńskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1932 r. W latach 1932-1933 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu i 5 Pułku Ułanów Zasławskich. Po przeniesieniu do rezerwy powrócił do Grudziądza i w latach 1933-1935 uczył się w Szkole Podchorążych Kawalerii, kształcących dowódców drużyn. Po ukończeniu Szkoły otrzymał stopień podporucznika i przydział do 19 Pułku Ułanów Wołyńskich w Ostrogu nad Horyniem. W marcu 1939 r. został awansowany na stopień porucznika. W wojnie obronnej 1939 r. pełnił funkcję dowódcy 4 szwadronu 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. Zginął 13 IX 1939 r. w walce z Niemcami w okolicy miejscowości Dębe Wielkie pow. miński. Pochowany w zbiorowej mogile na tamtejszym cmentarzu parafialnym.
GUMOWSKI TADEUSZ, urodzony 4 IX 1898 r. w Tarnowie, syn Józefa i Janiny z Przygodzkich. Ukończył jedno z gimnazjów we Lwowie, maturę zdał w 1916 r. W czasie nauki szkolnej należał do skautingu i był drużynowym. Po maturze służył w wojsku austriackim (57 pp), a w 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa jako ochotnik w stopniu plutonowego w 30. pp. W 1924 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Został także zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy. W 1924-1926 przebywał w Paryżu, pracując w zakładach Somma, a następnie w Polskiej Misji Zakupów, gdzie zajmował się odbiorem francuskiego sprzętu lotniczego zakupionego przez polski rząd. W latach 1926-1937 pracował w Zakładach Mechanicznych E. Plage i T. Laśkiewicz w Lublinie (później Lubelska Wytwórnia Samolotów) na kierowniczych stanowiskach, m.in. jako kierownik montażu i szef produkcji. Produkowano wówczas samoloty licencyjne (Potez 25, Fokker F-VII/3m) i samoloty polskiej konstrukcji (Lublin R-VIII, R-X, R-XIII i R-XVI). Udzielał się też społecznie jako współzałożyciel Koła Miłośników Lotnictwa (1927) i prezes Lubelskiego Klubu Lotniczego (1929-1931). Od 1938 r. pracował w PZL – Wytwórnia Płatowców Nr 1 Warszawa-Paluch, a w 1939 r. został przeniesiony do Mielca, gdzie pełnił funkcję kierownika montażu w PZL – Wytwórnia Płatowców Nr 2. Po wybuchu wojny został ewakuowany z grupą pracowników WP 2 do Lwowa. W okupowanym przez wojska radzieckie Lwowie pracował w Spółdzielni Pracy Remontu Samochodów „Elektromechanik” (1939-1941), a po zajęciu Lwowa przez wojska hitlerowskie został zatrudniony jako kierownik techniczny w Remontowych Warsztatach Samochodowych. Uczestniczył w ruchu oporu (kontrwywiad AK), za co aresztowano go i wywieziono do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Gross-Rosen, a następnie do obozu w Buchenwaldzie. Po wojnie powrócił do Polski i pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego – Grupa Zachód w Jeleniej Górze jako kierownik działu silnikowego, a następnie pełnił obowiązki dyrektora technicznego Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego w Warszawie – Włochach (1945-1946). W latach 1946-1948 pełnił funkcję dyrektora technicznego w Fabryce Silników Nr 3 PZL we Wrocławiu – Psim Polu, a następnie został zwolniony ze względów politycznych i po kilku tygodniach skierowany do Wydzielonej Grupy Konstrukcyjnej CSS PZL Wrocław – Psie Pole na stanowisko zastępcy kierownika. Od marca 1949 r. był głównym projektantem w Przedsiębiorstwie Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego „Prozamet” i projektował m.in. Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku. W latach 1951-1957 pełnił funkcję głównego projektanta w Przedsiębiorstwie Projektowania i Dostaw Inwestycyjnych „Bepes” w Warszawie i w tym okresie kierował m.in. rozbudową WSK Warszawa-Okęcie i WSK Mielec. W 1957 r. objął funkcję dyrektora ds. konstrukcji lotniczych WSK Warszawa-Okęcie. W podległym mu OKL powstały projekty i prototypy samolotów: PZL-101 Gawron, PZL-102 Kos, PZL-104 Wilga, MD-12 i TS-11 Iskra. (Ten ostatni produkowano później w Mielcu.) Od stycznia 1961 r. pełnił funkcję generalnego projektanta w Przedsiębiorstwie Projektowania i Dostaw Inwestycyjnych „Prozamet-Bepes” w Warszawie. Udzielał się społecznie jako członek ZBoWiD. Zmarł 25 VII 1966 r. Spoczywa na cmentarzu na Woli w Warszawie.
GURAK (GURAKÓWNA) ANNA, nauczycielka, kierownik Żeńskiej Szkoły Powszechnej im. M. Konopnickiej w Mielcu (7-klasowej) w latach 30. XX w.
GURDAK ŁUKASZ JAN, urodzony 24 V 1984 r. w Dębicy, syn Andrzeja i Teresy z domu Łagosz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 2003 r. Studiował w Wyższej Szkole Informatyki i Zarzadzania w Rzeszowie i w 2006 r. uzyskał licencjat z zakresu zarządzania w turystyce. Od 1999 r. jego życiową pasją stała się fotografia. Jest założycielem i członkiem Mieleckiej Grupy Fotograficznej (2009/2010). W dziedzinie fotografii osiągnął zadziwiające sukcesy. Według stanu na koniec stycznia 2018 r. prezentował swoje prace fotograficzne podczas 71 międzynarodowych salonów fotograficznych w 37 krajach świata na wszystkich kontynentach, m.in. w Toronto, Singapurze, Nowym Jorku, Buenos Aires, Kalkucie, Wiedniu, Londynie, Jau, Szanghaju, New Jersey, Belgradzie, Budapeszcie, Pradze, Maitland, Rodos, Moskwie i Sankt Petersburgu. Swoje prace prezentował także na indywidualnych i zbiorowych wystawach w Polsce, m.in. w Mielcu (wystawa „Natura Aktu”, Jadernówka, 2013), Rzeszowie i Jarosławiu. Nagrodzony medalami i wyróżnieniami na wielu międzynarodowych salonach fotograficznych, m.in. w Varnie, Belgradzie, San Domingo, Davos, Montevarchi, Bishnupur i Nowym Jorku oraz wyróżnieniami w najbardziej prestiżowych konkursach fotograficznych: Fine Art. Photography Awards – Londyn 2017 i ND Photography Awards – Londyn 2017. Specjalnymi wyrazami uznania za wybitną twórczość były: nadanie tytułu Excellence FIAP przez Międzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej (EFIAP, Paryż 30 X 2017 r.) oraz nadanie Medalu „Za Zasługi dla Fotografii Polskiej” przez Fotoklub Rzeczypospolitej Polskiej Stowarzyszenie Twórców w 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę (Warszawa, II 2018 r.).
GURDAK WŁADYSŁAW JÓZEF, urodzony 19 III 1949 r. w Chmielowie, syn Walentego i Kazimiery z domu Zbyrad. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1968 r. W latach szkolnych występował w zespołach artystycznych. Studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie (kierunek – geografia) ukończył w 1973 r. uzyskując tytuł magistra. W latach 1973-1976 pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Nowej Dębie jako nauczyciel geografii i astronomii. Od 1976 r. pracuje w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Tarnobrzegu (kilkakrotnie zmieniało nazwę) na stanowiskach kierownika Zespołu Projektowego i zastępcy dyrektora. W 1979 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu planowania regionalnego w SGPiS w Warszawie, w 1990 r. uzyskał uprawnienia z zakresu planowania przestrzennego (urbanistyczne) w MGPiB w Warszawie, a w 1994 r. ukończył studium z zakresu szacowania nieruchomości w RCKU w Rzeszowie. Od 1998 r. jest kierownikiem Oddziału Zamiejscowego w Tarnobrzegu Podkarpackiego Biura Planowania Przestrzennego w Rzeszowie. Poza pracą zawodową angażował się w działalność samorządową. W latach 1994-1998 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej w Nowej Dębie, a w latach 1998-2002 był przewodniczącym Rady Powiatu Tarnobrzeskiego. Jego pasją społeczną pozostaje turystyka. Posiada uprawnienia: pilota wycieczek krajowych – studenckich, przodownika turystyki pieszej i górskiej oraz przewodnika beskidzkiego (Beskid Niski i Bieszczady). Wyróżniony m. in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
GURDOWA STEFANIA (z domu CZERNY), urodzona 23 XII 1888 r. w Bochni, córka Józefa i Marii z domu Skoczek. Od młodości interesowała się fotografią. Praktykę odbyła w Zakładzie Fotografii Artystycznej Władysława Gargula w Bochni, a następnie we Lwowie. W 1921 r. uruchomiła zakład fotograficzny w Dębicy, a w 1926 r. założyła w Mielcu drugi zakład o nazwie „Nowoczesna Fotografia St. Gurdowa w Mielcu”. Wykonywała szeroki zakres usług fotograficznych. Specjalizowała się w portretach i osiągnęła w tym zakresie bardzo wysoki poziom, o czym świadczą zdjęcia znajdujące się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu. W latach 30. zakończyła działalność w Mielcu, a w 1937 r. także w Dębicy i przeprowadziła się na Śląsk, gdzie otworzyła dwa studia fotograficzne. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w tych zakładach pod niemieckim kierownictwem. Po wojnie odebrano jej oba zakłady. Zamieszkała w Łodygowicach koło Żywca i tam została zatrudniona w spółdzielni fotograficznej. Szacunek środowiska dla wysokiego poziomu jej pracy spowodował, że była wybierana do zarządu miejscowego cechu rzemieślniczego. Zmarła 3 XI 1968 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Łodygowicach.
GUSTAW BOGUMIŁ STEFAN, urodzony 9 V 1931 r. w Chełmie Lubelskim, syn Tadeusza i Stefanii z domu Piszczek. Absolwent Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), matura w 1950 r. W latach szkolnych należał do sekcji modelarskiej Aeroklubu Mieleckiego, a następnie uzyskał kwalifikacje pilota szybowcowego. W latach 1951-1953 odbył służbę wojskową. Bezpośrednio po niej – w latach 1953-1959 – studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i w 1961 r. otrzymał dyplom lekarza. W 1962 r. podjął pracę w Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu, a od 1965 r. pracował w Spółdzielni Zdrowia w Czerminie i pełnił funkcję jej kierownika. Po uzyskaniu I stopnia specjalizacji z zakresu ginekologii – w 1978 r. został zatrudniony przez mielecki ZOZ i pracował w Szpitalu Rejonowym na Oddziale Ginekologicznym oraz w Przychodni Zdrowia przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska), a następnie w Przychodni przy ul. Cz. Tańskiego. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Związku Wędkarskiego. Zmarł 6 VI 1991 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GUSTAW STEFANIA ( z domu Piszczek), urodzona 20 VI 1897 r. w Sąsiadowicach, pow. samborski (aktualnie Ukraina), córka Tomasza i Marii z Kapalskich. Od roku 1915 uczyła się w c.k. Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Przemyślu, egzaminy maturalne zdała w 1918 r. W latach 1923-1924 uczęszczała na Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Warszawie, a w latach 1925- 1928 studiowała w Instytucie Geograficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Uprawnienia do nauczania geografii z geologią w szkołach średnich uzyskała w 1930 r., zdając egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną we Lwowie. W latach 30. uczyła w Chełmie, m.in. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim oraz w II Państwowym Liceum i Gimnazjum. Nie ujawniła działalności z czasu okupacji hitlerowskiej. W roku szkolnym 1945/1946 pracowała w Państwowym Liceum i Gimnazjum w Mikołowie, a od 1 V 1946 r. do 31 VIII 1962 r. była nauczycielką geografii w Gimnazjum i Liceum w Mielcu (później LO Nr 26 i I LO im. S. Konarskiego). Odznaczona Medalem z okazji XX-lecia Odrodzonego Państwa Polskiego (1938). Zmarła 23 VI 1976 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GUSTAW TADEUSZ, urodzony 27 IX 1899 r. w Winnikach, pow. Żółkiew (obecnie Ukraina), syn Wincentego i Katarzyny z domu Bazar. Do szkoły średniej uczęszczał we Lwowie i w Sokalu. Od marca 1917 r. do października 1918 r. służył w armii austriackiej i brał udział w walkach na froncie rumuńskim i włoskim. W listopadzie 1918 r., już w polskim 5 lwowskim pułku artylerii polowej, walczył w obronie Lwowa. Po zawarciu pokoju w 1920 r. służył w tymże pułku do 1922 r. W roku 1924 ukończył 2-letnią szkołę oficerską dla podoficerów w Bydgoszczy. Otrzymał stopień podporucznika, a następnie przydział do 10. pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu. Dwa lata później otrzymał awans na stopień porucznika, a od 1928 r. pełnił obowiązki dowódcy 5 baterii wspomnianego pułku artylerii. W 1929 r. został przeniesiony do Służby Uzbrojenia na stanowisko dowódcy 2 kompanii, a w 1931 r. w stan spoczynku. Od 1932 r. pracował jako instruktor I kategorii w Obronie Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Chełmie Lubelskim. W 1939 r. powołany został do służby czynnej i w stopniu kapitana pracował w Referacie Mobilizacyjnym DOK 2 w Lublinie. Po wybuchu wojny uczestniczył w ewakuacji sztabu DOK 2, z którym 18 IX został wzięty do niewoli we Włodzimierzu Wołyńskim. 20 IX uciekł z transportu jeńców, ale po powrocie do Chełma został aresztowany przez gestapo i osadzony w lubelskim Zamku, a następnie w obozie jenieckim w Radomiu. Stamtąd ponownie zbiegł w grudniu 1939 r. (przed likwidacją obozu) i znów powrócił do Chełma. Po ogłoszeniu obowiązku ujawniania się byłych wojskowych, pod karą śmierci – zgłosił się do niemieckich władz okupacyjnych i otrzymał zakaz opuszczania miasta. Przez całą okupację pracował w Chełmie jako handlowiec w sklepie przemysłowym. W 1945 r. osiedlił się w Mielcu i prowadził własny sklep. Kilkakrotnie funkcjonariusze UB aresztowali go i więzili, ale wobec braku winy za każdym razem był wypuszczany na wolność. Od 1953 r. pracował w Spółdzielni Pracy „Pokój” w Mielcu jako kierownik sklepu, a od 1963 r. był kierownikiem sklepu branży żelaznej w PSS „Społem” w Mielcu. W 1964 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 23 VI 1975 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GUT–WRÓBEL HALINA JÓZEFA, urodzona 16 I 1934 r. w Chodenicach-Bochni, córka Józefa i Józefy z domu Jonak. Absolwentka Państwowego Liceum i Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni, matura w 1952 r. W latach 1952- 1955 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (kierunek: filologia rosyjska). Po ukończeniu studiów w 1955 r. otrzymała nakaz pracy w województwie rzeszowskim i została zatrudniona w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczycielka języka rosyjskiego i później języka polskiego. Odbyła studia polonistyczne w WSP w Krakowie i w 1963 r. otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Po likwidacji Liceum Pedagogicznego w 1970 r. została mianowana dyrektorem Liceum Medycznego Pielęgniarstwa w Mielcu i pełniła tę funkcję w roku szkolnym 1970/1971. Od 1971 r., w związku z przeniesieniem służbowym męża (Antoniego Wróbla) do Rzeszowa, pełniła obowiązki dyrektora Medycznego Studium Zawodowego w Rzeszowie i uczyła j. rosyjskiego w tejże szkole. W latach 1973-1988 pracowała jako nauczycielka języka polskiego w Państwowych Szkołach Budownictwa w Rzeszowie (później: Zespół Szkół Budowlanych, Zespół Szkół Nr 1). W 1988 r. przeszła na emeryturę. Za wyróżniającą się pracę dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą otrzymała szereg odznaczeń państwowych i resortowych m.in. nagrody III stopnia (1972) i I stopnia (1979) Ministra Oświaty i Wychowania. Przyjeżdżała do Mielca i interesowała się jego bieżącym życiem. Uczestniczyła w zjazdach szkolnych i klasowych absolwentów Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Zmarła 8 X 2022 r. i została pochowana na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
GUTOWSKI WINCENTY, nauczyciel mieleckiej szkoły, występuje w metrykach w latach 1807- 1812.
GUZE EDGAR STANISŁAW, urodzony 28 IV 1923 r. w Poznaniu. W pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej, w związku z przymusowym wysiedleniem Polaków z Wielkopolski, znalazł się na terenie powiatu dębickiego (w jego ramach był Mielec). Był żołnierzem ZWZ-AK, przyjął pseudonim „Noga”. Brał udział w akcjach dywersyjnych i w Akcji „Burza”. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu. Mieszkał w mieleckiej bursie gimnazjalnej, prowadzonej przez księży. Maturę zdał w lutym 1946 r. Okresowo pracował jako kancelista w upaństwowionym majątku (Tarnowskich) w Chorzelowie koło Mielca. W tym czasie (przełom 1945/1946) został mianowany adiutantem kierownika Rejonu Północnego w Okręgu Rzeszów WiN mjr. L. Marszałka i m.in. był kolporterem konspiracyjnej prasy na terenie Mielca, Dębicy i Jasła. Pod koniec 1946 r. wyjechał do Wrocławia i rozpoczął studia na Politechnice Wrocławskiej. Równocześnie uczestniczył w odtwarzaniu siatki Okręgu Wrocław WiN. W związku z groźbą aresztowania w 1948 r. wyjechał z Wrocławia i zmieniał miejsce zamieszkania, m.in. krótko przebywał w majątku w Charzewicach koło Tarnobrzega. Mimo intensywnych poszukiwań organy bezpieczeństwa nie zdołały go aresztować, ponieważ prawdopodobnie w 1949 r. uciekł z Polski. Według niepotwierdzonych informacji zamieszkał w Australii. Dalsze losy nie są znane.
GUZIAKIEWICZ EDWARD, urodzony 5 II 1952 r. w Mielcu, syn Juliana i Zofii z domu Mroczek. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST MPM w Mielcu, matura w 1971 r. Studia magisterskie i licencjackie ukończył na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (kurs „B” – dla świeckich), uzyskując w 1976 r. tytuł licencjata teologii pastoralnej ogólnej (tzw. licencjat watykański) i w 1977 r. tytuł magistra teologii. W ramach studiów doktoranckich został wysłany przez macierzystą uczelnię na stypendium naukowe do Belgii (Katholieke Universiteit w Leuven) i przebywał tam od jesieni 1979 r. do wiosny 1980 r.. W latach szkolnych i na studiach angażował się w rozmaite przedsięwzięcia duszpasterskie. Jako animator brał udział w ponad dwudziestu wakacyjnych oazach rekolekcyjnych w Beskidzie Sądeckim, Pieninach, Gorcach, na Spiszu i w Tatrach, a także w kilku zimowych kursach animatora. Ponadto zajmował się animacją wzorcowej posoborowej liturgii w Centrum Światło-Życie w Krościenku n/Dunajcem. W latach 1972-1979 prowadził kursy przedmałżeńskie w parafiach Lublina i diecezji lubelskiej. Od 1977 r. związał się z ruchem „Droga Neokatechumenatu („Cammino”) oraz współpracował z tygodnikiem „Gość Niedzielny” (pisał teksty o tematyce religijno-społecznej), a w latach 1981-1982 pełnił funkcję etatowego sekretarza redakcji „Gościa Niedzielnego” w Katowicach. W latach 1982-1985 przebywał w Lublinie, w związku z samodzielnymi badaniami naukowymi, a w 1985 r. powrócił do rodzinnego Mielca. Podjął współpracę z referatem młodzieżowym kurii diecezjalnej w Tarnowie, opracowując pomoce pastoralne dla młodzieży, a następnie w latach 1986-1993 był współpracownikiem i redaktorem miesięcznika „Wzrastanie”. W późniejszych latach współpracował z wieloma czasopismami i gazetami, m.in. z tygodnikiem „Katolik” (1987-1993) i dziennikiem „Nowiny” (1994-1999), mieleckimi tygodnikami: „Głos Mielecki”, „Korso” i „Wizjer Regionalny”, dwutygodnikiem „Gazeta Mielecka” oraz miesięcznikami: „Ikona”, „Wieści Regionalne” i „Mielecki Magazyn Gospodarczy MEGA”. Jego publicystykę i eseistykę zamieszczały także inne pisma, m.in.: „Ateneum Kapłańskie”, „Być Sobą”, „Chrześcijanin w Świecie”, „Dziennik Polski”, „Gazeta w Rzeszowie”, „Gospodyni”, „Kierunki”, „Królowa Apostołów”, „Magazyn TIK”, „Mały Apostoł”, „Mały Gość Niedzielny”, „Mielecki Magazyn Promocyjny MEGA-TIK”, „Niedziela”, „Nieznany Świat”, „Nôtre Famille” (Paryż), „Nowe Życie”, „Oaza”, „Paedagogia Christiana”, „Posłaniec Serca Jezusowego”, „Przewodnik Katolicki – Polish Catholic Review” (Sydney), „Przewodnik Katolicki”, „Ruch Biblijny i Liturgiczny”, „Rycerz Niepokalanej”, „Słowo. Dziennik Katolicki”, „SuperNowości”, „Wychowawca”, „Zorza”, „Za i Przeciw”. Od lat 80. zajmuje się twórczością literacką, mieszczącą się w trzech nurtach: dziecięcym, młodzieżowym i fantastyczno-naukowym. Działalność wydawniczą rozpoczął w 1998 r. dwoma pozycjami książkowymi: Szukanie Boga (dramat) i Fruwające zwierciadło (opowiadania dla dzieci, zilustrowane przez dzieci specjalnej troski z mieleckich placówek rehabilitacyjno- wychowawczych). W 1999 r. wydał książkę Mieleccy malarze i rzeźbiarze. Rozmowy z artystami. Cz. I, a w 2000 r. Ekscytoza. Z tamtej strony Trójkąta Bermudzkiego (nowela sf) i tomik wierszy Okruszki. W połowie 2000 r. został zainicjowany proces promocji całości jego twórczości w Internecie za pośrednictwem serwisów i stron www krajowych i zagranicznych. Jego cztery kolejne pozycje książkowe (w tym powieść dla młodzieży Wakacje w Izraelu) zostały zamieszczone zostały w sieci w formie e-books. W latach 2003-2008 współpracował z kwartalnikiem „Nadwisłocze”. W 2006 r. został członkiem Związku Literatów Polskich, a od 24 IX 2011 r. jest członkiem zarządu ZLP O/Rzeszów. Na dotychczasowy dorobek twórczy składa się: 5 powieści, 10 mikropowieści, 26 opowiadań, dramat, 2 poradniki dla młodzieży (know-how), jeden dla dzieci, 2 tomy wywiadów i tom eseistyki oraz kilkaset publikacji prasowych i drobnych utworów poetyckich. Ważniejsze utwory (od 2000 r.): Ekscytoza. Z tamtej strony Trójkąta Bermudzkiego (Mielec 2000), Przyloty na Ziemię (Chicago 2006), Randka i inne opowiadania (Sandomierz 2006), Zaczarowana laseczka (Sandomierz 2007), Z oazą na ty. Vademecum animatora Ruchu Światło-Życie (Mielec 2008), Przygoda z Rudaskiem (Sandomierz 2008), Zdrada strażnika planety (Sandomierz 2009), Radosny świat Mireczki (Sandomierz 2009), Szukanie Boga. Dramat • scena młodych • slang (Sandomierz 2009), Szukaj mnie, tomik poezji wspólnie z Joanną Betlej (Sandomierz 2009), Wakacje w Izraelu (Sandomierz 2009), Winda czasu (Sandomierz 2010), O młodości, pracy i zmartwychwstaniu. Szkice i medytacje (Sandomierz 2011), Zmartwychwstanie umarłych. Klucz antropologiczny (Sandomierz 2011), Hurysy z katalogu (Rzeszów 2011), Obcy z Alfy Centauri (Rzeszów 2011), Radosny świat Mireczki (Rzeszów 2011) i Kaprysy Erosa (Sandomierz 2015), A jeśli jutra nie będzie (2015). Swoje utwory upowszechnia także w postaci E-booków (książki elektroniczne) i Audiobooków (książki czytane). Powieść Zdrada strażnika planety została uhonorowana „Złotym Piórem” – nagrodą Związku Literatów Polskich Oddział w Rzeszowie. W grudniu 2013 r. został członkiem Stowarzyszenia Polskich Mediów. Od marca 2014 r. do XII 2016 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego portalu zlp.rzeszow.pl
GUZIORSKI PIOTR, urodzony 13 X 1894 r. w Zapolu, pow. kolbuszowski. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, matura w 1914 r. W tym samym roku, po wybuchu wojny, wstąpił do Legionów Polskich i walczył w ich różnych formacjach (Legion Wschodni, 3 pułku piechoty Legionów, żandarmeria polowa II Brygady) do 15 II 1918 r. Wtedy to, po konflikcie gen. Józefa Hallera z Austriakami, został pod Rarańczą wzięty przez Austriaków do niewoli, czasowo internowany (z wieloma legionistami) w Huszt na Węgrzech, a następnie wywieziony do pułku austriackiego we Włoszech. Udało mu się stamtąd uciec i przedostać do Warszawy, gdzie po zdobyciu nowych dokumentów zapisał się na Uniwersytet i został zatrudniony w Departamencie Spraw Wewnętrznych byłej Rady Regencyjnej. W listopadzie 1918 r. rozbrajał Niemców w Warszawie, a następnie wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do żandarmerii. Pełnił służbę w Łodzi, Łowiczu, Aleksandrowie, Noworadomsku i w latach 1919-1928 ponownie w Warszawie, gdzie otrzymał stopień kapitana żandarmerii. Od września 1928 r. do lipca 1929 r. studiował w Międzynarodowym Instytucie Kryminalistycznym we Wiedniu. Po powrocie służył w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu jako wykładowca, a następnie dowódca batalionu szkolnego. 1 I 1931 r. otrzymał awans na stopień majora, a w marcu 1932 r. został mianowany zastępcą dowódcy Dywizjonu Żandarmerii KOP w Warszawie. W październiku 1934 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu. Odznaczony został m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Medalem za Wojnę 1918-1921 i Medalem 10-lecia Niepodległości. W czerwcu 1934 r. uczestniczył w historycznym I Zjeździe Koleżeńskim z okazji 20-lecia pierwszej matury gimnazjalnej w Mielcu. Dalsze losy nieznane. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po wejściu wojsk radzieckich na polskie tereny wschodnie (17 IX) otrzymał rozkaz opuszczenia kraju i wraz ze swoją jednostką znalazł się w Rumunii, gdzie został internowany. Później przedostał się do Jugosławii, a następnie na Bliski Wschód i do formującej się polskiej armii. Stacjonował, m.in. w Tel Awiwie, a następnie w Kairze. Zachorował na malarię i prawdopodobnie nie brał udziału w walkach we Włoszech. Po wojnie mieszkał w Londynie. Zmarł 15 VI 1959 r. Zgodnie z wyrażoną wcześniej wolą jego prochy zostały sprowadzone do Polski i umieszczone w grobie matki na cmentarzu w Kamienicy koło Ostrowa Wielkopolskiego.
GUZY EDWARD, urodzony 2 X 1934 r. w Brzózie Stadnickiej, powiat łańcucki, syn Teofila i Marii z domu Stopyra. Absolwent Państwowego Gimnazjum Włókienniczego w Rakszawie (1951). W latach 1951-1954 pracował w Pomorskich Zakładach Przemysłu Wełnianego w Okonku jako kierownik działu, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową w jednostce Wojsk Lotniczych (1954-1956, kapral). Od 1956 r. do 1978 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, a następnie był inspektorem Okręgowego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w Rzeszowie (1978-1990). Od 1 I 1991 r. przebywał na emeryturze. Przez wiele lat angażował się do działalności społecznej. Był m.in. radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (2 kadencje), radnym Sejmiku Wojewódzkiego w Rzeszowie (1 kadencja) i radnym Rady Gminy Tuszów Narodowy (4 kadencje), sekretarzem Rady Nadzorczej Rzeszowskiego Banku Regionalnego w Rzeszowie (1997-2002), członkiem Rady Nadzorczej Banku Polskiej Spółdzielczości w Warszawie (2002- 2004). Od 1994 r. był zastępcą przewodniczącego Zarządu Parafialnego Oddziału Caritas w Chorzelowie koło Mielca, a od 1994 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Mielcu. Udzielał się też w Ochotniczej Straży Pożarnej w Maliniu i przez szereg lat był jej skarbnikiem. Ponadto w młodości grał w piłkę nożną w niższych klasach i sędziował mecze piłki siatkowej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Honorową Złotą Odznaką Zrzeszenia Krajowego Banków Spółdzielczych, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Spółdzielczości Bankowej im. Franciszka Stefczyka”, Złotym Krzyżem Zasługi w Rozwoju Spółdzielczości Bankowej im. Ks. Piotra Wawrzyniaka, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką Honorową Zrzeszenia LZS „Za Zasługi dla Rozwoju Kultury Fizycznej na Wsi”. Zmarł 18 IX 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
GWARDIA LUDOWA, konspiracyjna polska organizacja wojskowa z okresu okupacji hitlerowskiej, powołana na początku 1942 r. przez Polską Partię Robotniczą. Jej głównymi celami były: walka zbrojna z okupantem hitlerowskim, ścisłe współdziałanie z Armią Czerwoną oraz walka o „chłopsko-robotniczą Polskę”. Na terenie Mielca nie stanowiła większej siły, ale przeprowadziła kilka akcji, m.in. 30 V 1942 r. grupa wypadowa GL dokonała w mieleckim Banku „Społem” konfiskaty 60 000 zł., 8 III 1943 r. zabrała z magazynów „Baudienstu” w Mielcu 150 koców, 12 III 1943 r. rozkręciła szyny na linii Tarnobrzeg-Mielec, a 12 IV zastrzeliła w Mielcu policjanta granatowego i raniła gestapowca. Przeprowadziła także kilka akcji w okolicach Mielca. Funkcję komendanta mieleckiej grupy pełnił początkowo Paweł Narol (ps. „Paweł”), a następnie Piotr Tudor. Istotne role w działalności GL na terenie Komitetu Podokręgu Tarnobrzesko-Mieleckiego odgrywali sekretarz PPR w Mielcu Jan Burdzy i Maria Chrzanowska. Po utworzeniu Armii Ludowej (1 I 1944 r.) Gwardia Ludowa weszła w jej strukturę.
GWIZDAK WŁADYSŁAW, urodzony 11 VIII 1893 r. w Dąbrówkach, pow. łańcucki. W czasie I wojny światowej walczył w wojsku austriackim. Po wojnie okresowo mieszkał w Olesinie, pow. brzeżański, gdzie był wójtem i gospodarował na 27 morgach ziemi. Tam też zorganizował koło PSL „Piast”. W 1927 r. powrócił w rodzinne strony, a w 1929 r. przeniósł się do Złotnik k/Mielca. W 1930 r. wybrano go prezesem powiatowym Stronnictwa Ludowego. Był jednym z organizatorów struktur SL i kół ZMW „Wici” w powiecie mieleckim. Za udział w organizacji strajku chłopskiego w 1932 r. został aresztowany i uwięziony w Tarnowie. W połowie lat 30. zamieszkał w Słupcy, a w 1937 r. ponownie został uwięziony za organizację strajku chłopskiego w Dąbrowie Tarnowskiej. Po wyjściu z więzienia przeniósł się do Podleszan koło Mielca i do 1956 r. prowadził 7-hektarowe gospodarstwo. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. transportował podwodą rodziny wojskowych do Brodów, zaś w drodze powrotnej zabrano mu konie i wóz. W czasie okupacji był jednym z organizatorów konspiracyjnego powiatowego kierownictwa SL w Mielcu i jego struktur gminnych. Używał pseudonimów „Kłos” i „Winiarski”. 1 IX 1941 r. został przewodniczącym „Powiatowej Trójki” ROCh-a, a później organizował i szkolił trójki gminne. Za nielegalny ubój został uwięziony w Tarnowie, a następnie w Rzeszowie, ale ostatecznie wypuszczono go po wpłaceniu kaucji. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej uczestniczył w reaktywowaniu SL na ziemi mieleckiej i tworzeniu pierwszych administracyjnych władz powiatowych. Na podstawie porozumień partii i stronnictw politycznych został mianowany zastępcą starosty powiatowego. W czasie walki politycznej o władzę był represjonowany i następnie pozbawiony funkcji, a nawet w 1950 r. aresztowany i przetrzymywany przez UB. Nie zaprzestał jednak działalności politycznej i pełnił szereg funkcji w ruchu ludowym, m.in. w latach 1946-1948 był prezesem powiatowym PSL (S. Mikołajczyka) w Mielcu, a w latach 50. członkiem Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej ZSL w Rzeszowie. Wielokrotnie wybierano go radnym Gminnej Rady Narodowej i Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu (był przewodniczącym Komisji Rolnictwa i Leśnictwa) oraz Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Przez wiele lat przewodniczył Radzie Nadzorczej Banku Spółdzielczego i zasiadał w zarządach kilku innych organizacji spółdzielczych. W międzyczasie przekazał synowi gospodarstwo w Podleszanach i zamieszkał w Mielcu. Zmarł 7 XII 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GWOŹDZIOWSKA MARIA CECYLIA, urodzona 1 I 1896 r. w Janowie (aktualnie Ukraina), córka Walentego i Alojzy. Absolwentka Gimnazjum w Rudniku?, matura w 1916 r. Uzyskała też kwalifikacje do nauczania w szkołach powszechnych. Uczyła w Kawęczynie, Dąbrówce i od 1928 r. w Mielcu, najpierw w Szkole Męskiej, a następnie w Szkole Żeńskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły podstawowej. Poza pracą w szkole angażowała się do pracy związkowej. W latach 1921-1956 (z wyłączeniem okresu okupacji) prowadziła biuro Zarządu Powiatowego (Oddziału) Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. Na emeryturę przeszła w 1956 r., ale jeszcze przez ponad 10 lat uczyła w niepełnym wymiarze godzin m.in. w Szkołach Podstawowych nr 6 i 7 w Mielcu. Wyróżniona została odznaczeniami państwowymi i związkowymi. Zmarła 1 II 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GWOŹDZIOWSKI BOLESŁAW ROMAN (ksiądz), urodzony 28 VIII 1910 r. w Mielcu, syn Romana i Antoniny z domu Surowiec. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1929 r. W latach 1929-1934 studiował teologię w Tarnowie i 29 IV 1934 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Grybowie i w tarnowskiej katedrze, a następnie jako katecheta w Kolbuszowej i od 1940 r. w Mielcu. Tu, oprócz pracy kapłańskiej, uczył na tajnych kompletach. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej powrócił do pracy w gimnazjum. 18 XI 1944 r. w czasie ostrzału Mielca przez Niemców jeden z pocisków wybuchł w piwnicy bursy gimnazjalnej, gdzie schronili się nauczyciele i uczniowie. Zginęło kilka osób, a ks. Gwoździowski stracił nogę. Po pobycie w mieleckim szpitalu powrócił do pracy katechetycznej w mieleckich szkołach średnich. Uczył religii w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego, Liceum Pedagogicznym (1947-1952) i Liceum Medycznym. Uzyskał też tytuł magistra na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie za pracę na temat św. Jana Kantego. Przez wiele lat był także rektorem kaplicy gimnazjalnej św. Stanisława Kostki. Zmarł 5 III 1978 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 20. rocznicę śmierci wychowankowie ufundowali tablicę (epitafium), którą umieszczono w kaplicy gimnazjalnej pw. św. Stanisława Kostki. W 2007 r. Rada Miejska w Mielcu nadała jednej z ulic na osiedlu Smoczka patronat ks. Bolesława Gwoździowskiego.
GWOŹDZIOWSKI CZESŁAW KAROL, urodzony 20 VI 1913 r. w Mielcu, syn Ludwika i Anieli z Olszewskich. Na początku lat 30. XX w. zdobył zawód murarza i zarobkował na budowach w Mielcu i okolicy. W czasie okupacji hitlerowskiej zapoznał się w Krakowie (na Cmentarzu Rakowickim) z nowym (włoskim) sposobem tynkowania grobowców – lastriko. W Mielcu założył i prowadził prywatny zakład kamieniarski przy ul. H. Sienkiewicza w ramach Cechu Rzemiosł Różnych. Był prawdopodobnie pierwszym w regionie mieleckim kamieniarzem, który zastosował lastriko przy budowie i tynkowaniu grobowców. Pracował do późnej jesieni 1978 r. Zmarł 4 I 1979 r. Spoczywa na mieleckim cmentarzu parafialnym, który przez wiele lat był jego miejscem pracy.
GWOŹDZIOWSKI FRANCISZEK JÓZEF, urodzony 5 VII 1907 r. w Mielcu, syn Ludwika i Anieli z Olszewskich. Ukończył szkołę budowlaną we Lwowie, a następnie uzyskał uprawnienia budowniczego. W latach 30., w czasie II wojny światowej i w pierwszych latach powojennych prowadził firmę „Biuro Budowlane Franciszek Gwoździowski”. Projektował i nadzorował budowy wielu domów prywatnych oraz szeregu obiektów użyteczności publicznej na terenie Mielca i okolic. W 1948 r. był jednym z inicjatorów i organizatorów Budowlanej Spółdzielni Pracy „PION” w Mielcu, a następnie jej kierownikiem technicznym. W 1953 r. został aresztowany przez UB i uwięziony. Po wyjściu z więzienia powrócił do działalności prywatnej, a ponadto w latach 60. i 70. pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w Rzeszowie. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W latach 1956-1964 pełnił funkcję prezesa Związku Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Był także długoletnim członkiem Koła Nr 38 Polskiego Związku Filatelistycznego. Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa i Złotą Odznaką PZF. Zmarł 22 I 1991 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
GWOŹDZIOWSKI ZENON GUSTAW, urodzony 14 IX 1941 r. w Mielcu, syn Czesława i Stefanii z Cyconiów. Zdobył wykształcenie zasadnicze zawodowe i w latach 1957-1960 odbył praktykę w zakładzie kamieniarskim Józefa Wesołowskiego w Krakowie. Powrócił do Mielca i otworzył zakład kamieniarski przy ul. H. Sienkiewicza w ramach Spółdzielni Pracy „Przyszłość”. Po śmierci ojca przeniósł zakład na własną posesję przy ul. B. Limanowskiego i przeszedł do Cechu Rzemiosł Różnych. Poza podstawową działalnością (budowanie i remontowanie nagrobków, wykuwanie napisów nagrobnych) wykonał szereg tablic pamiątkowych na terenie miasta, m.in. tablicę upamiętniającą udaną akcję „Jędrusiów” na mieleckie więzienie w 1943 r. (na gmachu Sądu Powiatowego), tablicę upamiętniającą śmierć zakładników w Złotnikach w 1943 r. (na cmentarzu parafialnym), tablicę upamiętniającą patriotyzm mieleckich harcerzy (w gmachu gimnazjalnym – aktualnie CKU), tablicę poświęconą pomordowanym na Ziemiach Wschodnich (na murze przy kościele św. Mateusza) oraz „Ścianę Katyńską”, składającą się z krzyża, tablicy głównej i kilkudziesięciu tabliczek indywidualnych poszczególnych pomordowanych, umieszczoną na murze przy kościele św. Mateusza oraz tablicę upamiętniającą Kazimierza Sabbata (absolwenta mieleckiego gimnazjum, prezydenta RP na Uchodźstwie) w budynku I LO. Zmarł 28 VIII 2000 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
GWOŹDZIOWSKIEGO BOLESŁAWA KSIĘDZA (ULICA), ulica miejska na terenie osiedla Smoczka. Rozpoczyna swój bieg od ul. Św. Kingi i po otoczeniu kilkunastu działek budowlanych oraz niewielkiego lasku, powraca do ul. Św. Kingi. Patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 25 X 2007 r.
Patron ulicy: ks. BOLESŁAW GWOŹDZIOWSKI (1910-1978) – mielczanin, zasłużony dla środowiska mieleckiego kapłan, nauczyciel i wychowawca młodzieży. Jako rektor kaplicy gimnazjalnej św. Stanisława Kostki uchronił ją od likwidacji i zamiany na placówkę oświatową. W 1979 r. stała się ona pierwszą świątynią nowo tworzonej parafii Ducha Świętego.
GWÓŹDŹ LESZEK, urodzony 14 XI 1958 r. w Woli Wadowskiej, pow. mielecki, syn Franciszka i Stefanii z domu Kagan. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie ukończył w 1982 r. i uzyskał tytuł magistra prawa. Z dniem 10 I 1983 r. został zatrudniony w MZBM w Mielcu na stanowisko stażysty. W okresie V 1983 r. – IV 1984 r. odbył służbę wojskową. Po powrocie z wojska do MZBM pracował na stanowisku kierownika Działu Ekonomiczno-Pracowniczego, a następnie był kierownikiem Administracji Domów Mieszkalnych. W 1991 r. został mianowany dyrektorem MZBM – komunalnego zakładu budżetowego. W związku z uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu o przekształceniu mieleckich zakładów komunalnych w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w 1996 r. został ustanowiony likwidatorem MZBM jako zakładu budżetowego, a następnie z dniem 1 I 1997 r. objął funkcję prezesa Zarządu Spółki z o.o. i pełnił ją do 1999 r. Od 1999 r. jest prokurentem MZBM Sp. z o.o. W latach 80. był ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Posiada uprawnienia licencjonowanego zarządcy nieruchomości. Jest porucznikiem rezerwy Wojska Polskiego. Wyróżniony Medalem Złotym Za Długoletnią Służbę.
GWÓŹDŹ WIESŁAW, urodzony 5 III 1960 r. w Radomyślu Wielkim, syn Bolesława i Marii z domu Midura. W latach szkolnych należał do sekcji modelarskiej Aeroklubu Mieleckiego oraz trenował biegi długie w LKS Tęcza Mielec. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1982 r. W 1979 r. zdobył licencję pilota szybowcowego w Aeroklubie Mieleckim. Uzyskał także kwalifikacje skoczka spadochronowego. Od 1982 r. do 1987 r. pracował w Aeroklubie Mieleckim jako mechanik lotniczy. Odbył szkolenie do licencji pilota samolotowego turystycznego i szkolenie na samolot An-2. W 1988 r. został zatrudniony w Zakładzie Usług Agrolotniczych w Mielcu jako pilot przeciwpożarowy i do 1994 r. jako pilot agro. M. in. brał udział w pracach zleconych w Sudanie w ramach tzw. „Akcji Afrykańskiej”. Następnymi etapami edukacji lotniczej były: szkolenie na licencję zawodową IFR w Ośrodku Kształcenia Lotniczego w Rzeszowie, szkolenie do licencji pilota samolotowego liniowego w Prywatnych Liniach Lotniczych Elgaz oraz szkolenie na samoloty pasażerskie w Polskich Liniach Lotniczych LOT. Po okresie zatrudnienia w Mielcu podjął pracę w Prywatnych Liniach Lotniczych Elgaz (pilot samolotu SN-601 Corvette) oraz Skypol (pilot samolotu SA-226 Metro 3). Kolejnym miejscem pracy były Polskie Linie Lotnicze LOT (1995-2005), gdzie pełnił funkcje: pierwszego oficera samolotu ATR72, kapitana ATR72/42, instruktora/egzaminatora ATR72/42 i kapitana/instruktora/egzaminatora EMB145. W latach 1999-2000 został urlopowany z PLL LOT do Jet Airways, gdzie pracował jako instruktor/egzaminator ATR72-500, a w latach 2002-2003 otrzymał urlopowanie do Bangkok Airways i jako kapitan latał na ATR72. Kolejnymi liniami lotniczymi, w których pracował, były: Wizzair (kapitan Airbus 320, 2005-2006), Vueling Hiszpania (kapitan Airbus 320, 2006-2007), Silkair Singapore (kapitan Airbus 320, 2007-2014), Singapore Airlines (kapitan Boeing 777, 2014 r.), Scoot Airlines Singapore (kapitan Boeing 777, kapitan Boeing 787 Dreamliner, 2014-2017). Od 2017 r. jest zatrudniony w Qatar Airways (kapitan Boeing 777-300ER, 200LR, 200F). Ogólny dotychczasowy nalot: 22 000 godzin. Otrzymał dyplom za uratowanie samolotu i pasażerów na Airbusie 320 w czasie awarii samolotu po starcie w bardzo trudnych warunkach pogodowych. Utrzymuje kontakt z Mielcem.