FABRYCZNY KLUB SPORTOWY (FKS) „PZL – STAL”, w historii Mielca największy i najbardziej zasłużony klub sportowy, jeden z czołowych klubów południowo-wschodniej Polski. Wniósł znaczący dorobek i trwałe wartości do historii sportu polskiego i kultury fizycznej. Działał od 10 IV 1939 r., z przerwą w czasie okupacji hitlerowskiej, do 12 VI 1997 r. Zakończył działalność w związku z piętrzącymi się problemami finansowymi i organizacyjnymi.
*Rozwój bazy i form działalności 10 IV 1939 r. z inicjatywy grupy pracowników nowo powstałej Wytwórni Płatowców Nr 2 w Mielcu powołano do życia klub sportowy pod nazwą „PZL”. Pierwszą sekcją była drużyna piłki nożnej, a drugą – drużyna siatkówki męskiej. Obie rozegrały po kilka towarzyskich spotkań latem tego roku, ale do oficjalnych rozgrywek nie przystąpiły z powodu wybuchu II wojny światowej. W czasie okupacji hitlerowskiej, mimo zakazu działalności sportowej, piłkarze nielegalnie rozgrywali mecze zarówno w Mielcu jak i w sąsiednich miastach. Wznowienie oficjalnej działalności klubowej nastąpiło 22 VI 1945 r. Przyjęto nową nazwę – „Robotniczy Klub Sportowy PZL Zryw”. Reaktywowano drużynę piłki nożnej, a ponadto powstały sekcje boksu i tenisa stołowego. Dwa lata później (1947) odrodziła się sekcja siatkówki męskiej i utworzyła się sekcja szachowa. W latach 1948-1949 wybudowano, niemal całkowicie w czynie społecznym, stadion w południowo-wschodniej części osiedla fabrycznego (współcześnie jest to teren pomiędzy ulicami: S. Wyspiańskiego, M. Konopnickiej, J. Kochanowskiego i S. Żeromskiego). Obiekt stanowiły: boiska do piłki nożnej, siatkówki i koszykówki oraz bieżnia i inne urządzenia lekkoatletyczne. W sierpniu 1949 r. zmieniono nazwę klubu na „Związkowy Klub Sportowy Stal”, a w 1951 r. utworzono kolejne sekcje: strzelecką, motorową i hokejową. Z powodu rozbudowy osiedla w 1952 r. rozpoczęto budowę nowego stadionu w północno-zachodniej części miasta. Środki finansowe na tę inwestycję otrzymano z Głównego Komitetu Kultury Fizycznej. Również w 1952 r. powstały następne sekcje: lekkoatletyczna, kolarska, siatkówki kobiet, piłki ręcznej mężczyzn i sportów wodnych. (Ta ostatnia została rozwiązana w następnym roku.) W 1953 r. oddano do użytku pierwszą część stadionu – główne boisko do piłki nożnej, a w 1954 r. cały obiekt z widownią na 7 tys. miejsc (2 trybuny ziemne). Oprócz boiska głównego powstały: bieżnia okólna, skocznie i inne urządzenia do lekkoatletyki, 2 boiska piłkarskie treningowe, kilka boisk do siatkówki, boisko do koszykówki i korty tenisowe. Okazały na owe czasy kompleks obiektów był silnym impulsem do dalszego rozwoju klubu. Równocześnie do Mielca ściągano uznaną kadrę trenerska i zaawansowanych sportowców, oferując dobrze płatną pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego. (W tym czasie sport wyczynowy uprawiano po pracy zawodowej.) Taka polityka klubu przyniosła szybkie efekty sportowe. W 1955 r. do II ligi państwowej awansowały zespół piłki nożnej i drużyna bokserska, w 1957 r. tenisiści stołowi, lekkoatleci i siatkarze. Na fali entuzjazmu tworzono kolejne sekcje – szermierczą (1955 r.) i gimnastyczną (1956 r.), ale rozpoczęto też rozwiązywanie sekcji nie rokujących zdecydowanego postępu. Zaprzestała działalności sekcja motorowa, w 1957 r. upadła sekcja szermiercza, a w 1958 r. sekcja hokeja na lodzie. Sekcję szachową przekazano w 1955 r. do Zakładowego Domu Kultury. Kolejnym skokiem jakościowym był awans do I ligi (ówczesnej ekstraklasy) siatkarzy (1959 r.), piłkarzy nożnych (1960 r.) i tenisistów stołowych (1961 r.). Wprawdzie nie utrzymały się w nich długo (1 – 2 sezony), ale przełamanie bariery wstępu do czołówki krajowej było odtąd dla mieleckich sportowców niezwykle skutecznym bodźcem do podnoszenia poziomu. Lata 60. rozpoczęto od budowy hali sportowo-widowiskowej. Środki finansowe uzyskano z Totalizatora Sportowego, Społecznego Funduszu Odbudowy Kraju i Stolicy, macierzystej WSK, Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Główną część hali (boisko do gier zespołowych o wymiarze 50 m x 24 m oraz 2 trybuny dla około 2 tys. osób) oddano do użytku 9 XI 1963 r., a basen kryty – 17 IV 1967 r. Jeden z najbardziej okazałych w tym czasie w kraju obiektów halowych (poza główną salą i basenem funkcjonowały 2 sale gimnastyczne, gabinety odnowy, szatnie dla zawodników i szereg innych pomieszczeń) zapewnił bardzo dobre warunki dla rozwoju tzw. sportów halowych. Korzystały zeń głównie sekcje: koszykówki męskiej (powstała w 1960 r.), siatkówki kobiet i mężczyzn, piłki ręcznej, boksu i tenisa stołowego oraz od 1967 r. sekcja pływacka (utworzona po uruchomieniu basenu krytego). Zakupiono także rozległe tereny pomiędzy zespołem basenów odkrytych a torami kolejowymi (1968 r.). W latach 60. nastąpił też zasadniczy zwrot w polityce szkoleniowej klubu. Główny akcent położono na pracę z miejscową utalentowana młodzieżą, co zaowocowało m.in. zdobyciem medali przez juniorów w piłce nożnej i wychowaniem szeregu reprezentantów Polski w młodzieżowych kategoriach wiekowych w różnych dyscyplinach sportowych. Młodzi mielczanie stanowili też trzon I-ligowej drużyny siatkówki, zespołu piłki nożnej, który awansował ponownie do I ligi oraz drużyny piłki ręcznej, która także wywalczyła awans do I ligi. Formami docenienia przez centralne władze sportowe osiągnięć inwestycyjnych i sportowych było powierzanie „Stali” organizacji zawodów o wysokiej randze, m.in. Jubileuszowych 40 Mistrzostw Polski w Boksie (1969 r.) Także w 1969 r. w Mielcu, prawdopodobnie pierwszym mieście w Polsce, rozpoczęto obowiązkową naukę pływania w klasach pierwszych szkół podstawowych. Natomiast przykrym akcentem tego okresu było zakończenie działalności sekcji: tenisowej i kolarskiej (1968 r.), bokserskiej i koszykówki (1970 r.). Lata 70. były „złotym okresem” w działalności FKS Stal, bowiem w każdym roku odnoszono sukcesy nie tylko na skalę krajową, ale także i międzynarodową. Zasadniczy wpływ na ten sportowy awans miało zdecydowanie większe zaangażowanie finansowe i organizacyjne WSK, a zwłaszcza jej dyrektora naczelnego Tadeusza Ryczaja i szerokiego grona współpracowników. Kolejny raz powiększono bazę i podwyższono jej poziom do standardu europejskiego. W 1971 r. przyjął pierwszych gości hotel „Jubilat”. W latach 1972-1976 przebudowano stadion, uzyskując na nowoczesnych dwupoziomowych trybunach 30 tysięcy miejsc dla publiczności. (Później okazało się, że na meczach „Stali” z „Realem” Madryt i Hamburgerem SV trybuny pomieściły około 40 tysięcy.) Kolejną inwestycją było sztuczne oświetlenie stadionu głównego, wykonane w latach 1979-1980. Wśród sportowców prym wiodła drużyna piłki nożnej, która zdobyła tytuł mistrza Polski w latach 1973 i 1976 oraz wicemistrza w 1975 r., ale pozostałe sekcje także odnosiły liczące się sukcesy, m.in. zespół piłki ręcznej wywalczył Puchar Polski w 1971 r. i tytuł wicemistrza Polski w 1975 r., siatkarze – juniorzy zostali mistrzami Polski w 1976 r., a pływacy i lekkoatleci zdobyli szereg indywidualnych medali na Mistrzostwach Polski. Kilkudziesięciu zawodników „Stali” było reprezentantami Polski w różnych kategoriach wiekowych. Pierwszymi mieleckimi olimpijczykami byli uczestnicy Igrzysk Olimpijskich w Monachium (1972 r.): Grzegorz Lato (złoty medal drużynowo z zespołem piłki nożnej) oraz piłkarze ręczni: Franciszek Gąsior, Jan Wojciech Gmyrek i Robert Zawada. W latach 80. także nie brakowało sukcesów, ale z wolna tracono impet. Osiągnięciem inwestycyjnym było oddanie do użytku bieżni torpolowej (1 IX 1988 r. przeprowadzono pierwsze zawody lekkoatletyczne – Memoriał W. Gąssowskiego) oraz zakończenie budowy zespołu boisk i kortów na terenach pomiędzy basenami odkrytymi i torami kolejowymi. Rozpoczęto też budowę sztucznego lodowiska. Utrzymywano przy tym wysoki standard istniejących obiektów (m.in. wykonano remont dachu hali), toteż rozgrywano na nich liczne prestiżowe zawody sportowe. M.in. 31 X 1984 r. odbył się mecz piłki nożnej z cyklu eliminacji do Mistrzostw Świata – 1986, w którym reprezentacja Polski zremisowała 2 : 2 z Albanią, a w latach: 1985, 1986 i 1989 na basenie odkrytym przeprowadzono mistrzostwa Polski. Transformacja ustrojowa państwa, rozpoczęta w 1989 r. i prowadzona w latach 90. niekorzystnie wpłynęła na funkcjonowanie wielkich państwowych zakładów pracy (w tym WSK Mielec) i finansowanie przez nie klubów sportowych. Stopniowy upadek WSK i innych większych mieleckich zakładów pracy, lawinowo rosnące bezrobocie oraz trudna sytuacja miasta były głównymi przyczynami stopniowego kurczenia się działalności Stali. Wprawdzie czyniono wiele, aby złagodzić i przetrwać ten kryzys, ale było to dalece niewystarczające dla rosnących wymagań sportu wyczynowego. Wstrzymano wszelkie inwestycje, m.in. budowę sztucznego lodowiska. Sprzedawano najlepszych zawodników, pozyskiwano prywatnych sponsorów (jak się okazało, zbyt słabych do zaspokojenia potrzeb), na wschodniej części stadionu uruchomiono bazar w czwartki i soboty (od 22 II 1990 r.), podejmowano się organizacji zawodów międzypaństwowych (m.in. 30 VI 1990 r. – czwórmecz lekkoatletyczny: Bułgaria – Rosyjska SRR – Ukraina – Polska, 9 IX 1992 r. – mecz piłki nożnej Polska – Izrael 1 : 1, 12 X 1994 r. – mecz piłki nożnej z cyklu eliminacji do Mistrzostw Europy – 96 Polska – Azerbejdżan 1 : 0, mecz piłki nożnej Polska – Białoruś 1 : 1), pływackich Mistrzostw Polski w różnych kategoriach wiekowych, zgrupowań i obozów szkoleniowych oraz dochodowych imprez artystycznych. Coraz uboższa kasa klubowa i relatywnie niewielka pomoc z zewnątrz (środki finansowe Urzędu Wojewódzkiego i Gminy Miejskiej w Mielcu) ledwie w części zabezpieczały wydatki klubowe. Wprawdzie siatkarki awansowały do czołówki krajowej, a młodzi lekkoatleci i pływacy zdobywali kolejne medale Mistrzostw Polski, ale wyraźnie pogarszały się wyniki sportowe w wiodących dotąd sekcjach. W 1992 r. drużyna piłki ręcznej mężczyzn spadła z grupy B I ligi i niedługo potem została wycofana z rozgrywek. W 1996 r. wycofano siatkarzy z rozgrywek II ligi, a piłkarze zostali zdegradowani do II ligi. W czasie rundy wiosennej sezonu 1996/1997 r. wycofano (zaskakując tym całą sportową Polskę) drużynę piłkarską z II ligi. 12 VI 1997 r. Walne Zgromadzenie Członków FKS PZL-Stal, po wnikliwej analizie stanu organizacyjno – finansowego klubu, wobec lawinowo rosnących długów i braku perspektyw poprawienia sytuacji podjęło decyzję o jego likwidacji. Równolegle do tych działań działacze poszczególnych sekcji postanowili kontynuować działalność osobno jako nowe i jednosekcyjne kluby. W ten sposób powstały: Klub Piłki Siatkowej (z I-ligową drużyną siatkówki kobiet), Lekkoatletyczny Klub Sportowy, Mielecki Klub Piłkarski „Stal” (z V-ligową drużyną), Stowarzyszenie Piłki Ręcznej „Stal” i UKS „Ikar” (sekcja pływacka). Z wyjątkiem piłkarzy zawodowych – pozostali sportowcy zostali przekazani, wraz ze sprzętem, z likwidowanego klubu do nowych klubów. Administrację i utrzymanie hali sportowej, basenów oraz terenów sportowo – rekreacyjnych przejęła Gmina Miejska Mielec, włączając te obiekty do Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji. Stadion główny i pozostałe tereny od strony południowej pozostały własnością WSK, która wydzierżawiła je Lekkoatletycznemu Klubowi Sportowemu (na jego wniosek).
*Prezesi Klubu: Tadeusz Golnik (1939), Maciej Sarnowski (1945-1947), Marian Suszycki (1948-1950), Stanisław Dudziński (1950-1952), Kazimierz Dyląg (1953), Henryk Żołna (1954-1956), Henryk Latos (1956), Franciszek Jasiński (1957), Marian Zimny (1957-1959), Bolesław Mędrala (1959), Edward Kołacz (1959), Władysław Hubicki (1960-1962), Witold Rycerski (1962-1965), Stanisław Duszkiewicz (1965-1967), Mieczysław Mądracki (1967-1969), Stefan Gałka (1969-1972), Julian Krężel (1972-1975), Stefan Węgrzynek (1975-1977), Mieczysław Mądracki (1977-1979), Józef Starzyk (1979-1982), Stanisław Bek (1982-1984), Mieczysław Mądracki (1984-1986), Józef Staniszewski (1986-1987), Witold Słowiński (1987-1990), Edward Świątek (1990), Teofil Hernik (1990-1991), p.o. Andrzej Bińkowski (1991-1992) długoletni wiceprezes urzędujący, Tadeusz Witek (1992-1993), Stanisław Wójtowicz (1993-1996), Manfred Sieroń (1996-1997). Większość z wymienionych była też długoletnimi członkami Zarządu.
* Inni długoletni i zasłużeni dla Klubu członkowie Zarządu (w kolejności alfabetycznej): Michał Babula, Stanisław Bayer, Marian Bąk, Ludwik Bis, Adam Cibicki, Stanisław Czopek, Jan Dachowski, Józef Dubiel, Ryszard Dutkiewicz, Jerzy Dźwikowski, Emil Gross, Mieczysław Gwóźdź, Jerzy Jakimowicz, Marian Katarzyński, Edward Kazimierski (długoletni wiceprezes urzędujący), Józef Klich, Roman Kobos, Józef Kowieski, Włodzimierz Krupiński, Aleksander Kuś, Wacław Majcher, Franciszek Mikołajczyk, Marian Modelski, Zygmunt Nosal, Ludwik Osmola, Jan Paliwoda, Stanisław Pietryka, Jan Pietrykowski, Narcyz Pietrzak, Tadeusz Prożych, Roman Reyhman, Sergiusz Salnikow, Mieczysław Skrzypczak, Zygmunt Stemplowski (sekretarz urzędujący), Władysław Szadkowski, Tadeusz Światowiec, Zygmunt Trybulec, Edward Wasylczyk, Józef Wcisło, Roman Wcisło, Paweł Węgrzynowski, Jan Wieczorek, Kurt Zombek, Antoni Zydroń.
* Działalność sekcji.
B o k s Pierwsze treningi odbywano konspiracyjnie w okresie okupacji hitlerowskiej, w schronie bloku nr 19 (współcześnie przy ul. J. Kochanowskiego), a pierwszym trenerem był Zbigniew Trzaskoma. Po zakończeniu wojny kilkakrotnie wystartowano na imprezach bokserskich, ale piętrzące się kłopoty organizacyjne nie pozwoliły na dalszą działalność. Jej wznowienie nastąpiło w 1951 r. Pozyskano renomowanego trenera Stanisława Kiliana, a następnie drugiego szkoleniowca – Józefa Białasa. Wielkie sukcesy polskiego boksu mocno działały na wyobraźnię mieleckiej młodzieży, toteż licznie garnęła się do sekcji (trenowało około 50 mężczyzn) i mimo nadal trudnych warunków uzyskiwała coraz lepszy poziom. W 1955 r. wywalczono awans do II ligi, co było ówcześnie dużym sukcesem. Drużynę stanowili (od wagi muszej od ciężkiej): Adam Romaniszyn, Feliks Mikowski, Alojzy Pytel, Tadeusz Padwiński, Ryszard Rachwał, Obiegała, Tadeusz Nowakowski, Franciszek Urban, Franciszek Job, Adam Kustra, Jan Kulczycki i Wiesław Cieniewski. W II lidze zespół „Stali”, wzmocniony kilkoma dobrymi bokserami (Kazimierz i Włodzimierz Bielowie, Ryszard Dudczak, Józef Działowski, Kazimierz Gawlas, Zdzisław Soczewiński i Janusz Sztupecki) regularnie plasował się w czołówce, ale do awansu do ekstraklasy brakowało nieco szczęścia. W 1955 r. odszedł trener S. Kilian i prowadzenie drużyny przejął J. Białas, a od 1957 r. pierwszym trenerem był Zbigniew Cebulak. Indywidualnie osiągano jeszcze większe sukcesy; T. Nowakowski zdobył tytuł mistrza Polski w 1957 r. i w tym samym roku reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy w Pradze (przegrał pierwszą walkę). W 1955 r. A. Romaniszyn wywalczył mistrzostwo Polski juniorów, a w 1958 r. został mistrzem Polski seniorów. Mistrzem Polski juniorów został także K. Gawlas. R. Dudczak i bracia Bielowie awansowali do czołówki polskich bokserów. Mimo tych znaczących osiągnięć sekcja pracowała nadal w trudnych warunkach, a mecze rozgrywała gościnnie w pawilonie nr 15 (współcześnie to siedziba Komendy Hufca ZHP i innych organizacji społecznych), stołówce zakładowej i na scenie Zakładowego Domu Kultury. W 1959 r. najlepsi bokserzy odeszli do I – ligowych zespołów „Stali” Stalowa Wola i „Hutnika” Kraków. Drużyna opuściła II ligę i odtąd do 1969 r. walczyła w III lidze, a następnie w rozgrywkach o wejście do II ligi, od 1963 r. już w dobrych warunkach (oddano do użytku halę sportowo-widowiskową). W tym okresie trenerami byli kolejno: J. Białas, Józef Sołdryk, Z. Cebulak, Józef Zienc i Franciszek Job. Utracony dystans do czołówki polskiego boksu (wówczas liczącej się w świecie) nie pozwolił na powrót do II ligi, mimo posiadania sporej grupy utalentowanych zawodników. W latach 60. byli to (w kolejności alfabetycznej): Stanisław Baran, Ryszard Cichoński, Henryk Górecki, Sławomir Grodzki, Stanisław Haliczka, Jan Heliński, Adam Karnasiewicz, Wiesław Kłaczyński, Edwin Komisarz, Bogdan Kramek, Adam Kustra, Kazimierz Limanowski, Harry Litobarski, Włodzimierz Mietlewski, Jerzy Morytko, Stanisław Orzechowski, Józef Pieróg, Adam Pisarczyk, Franciszek Polak, Alojzy Pytel, Stanisław Różycki, Józef Rżany, Stanisław Soja, Włodzimierz Szadkowski, Władysław Tomalski i Kazimierz Zieliński. Sporym sukcesem tego okresu było zdobycie przez Henryka Góreckiego brązowego medalu na 40. Mistrzostwach Polski, organizowanych w Mielcu w 1969 r. Mimo to, biorąc pod uwagę m.in. dynamiczny rozwój innych sekcji i wzrost ich potrzeb, a także niejasne perspektywy dalszego funkcjonowania sekcji bokserskiej, Zarząd Klubu podjął w 1970 r. decyzję o jej likwidacji. Część zawodników przeszła do innych klubów, głównie do „Resovii”, a pozostali zakończyli karierę sportową.
1) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski seniorów *1956 r. – Kazimierz Biel, brązowy, waga półciężka; *1957 r. – Tadeusz Nowakowski, złoty, waga półśrednia; *1958 r. – Adam Romaniszyn, złoty, waga musza; *1969 r. – Henryk Górecki, brązowy, waga ciężka.
2) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów * 1955 r. – Adam Romaniszyn, złoty, waga musza; * 1958 r. – Kazimierz Gawlas, złoty, waga ciężka.
3) reprezentanci Polski seniorów: Adam Romaniszyn, Tadeusz Nowakowski.
G i m n a s t y k a Nieoficjalnie, bo bez zgłoszenia do Polskiego Związku Gimnastycznego, sekcja gimnastyki działała od 1950 r. Inicjatorem jej powstania i pierwszym trenerem (społecznym) był Czesław Borzęcki, nauczyciel Liceum Ogólnokształcącego (później I LO). Specjalizowano się wówczas w przygotowywaniu pokazów gimnastycznych. Z grupy tej wyszli tej klasy sportowcy co Zbigniew Rusek (reprezentant Polski w siatkówce) i Ryszard Obuchowicz (czołowy lekkoatleta w okręgu), a ponadto wyróżniali się: Teresa Diabelec, Barbara Kasprowicz, Hanna Kotówna i Janina Weryńska oraz Janusz Gardulski (później znany lekarz). W latach 1956-1959 z sekcją pracowali (społecznie) Urszula i Kazimierz Skowrońscy. Także i w tym okresie efekty pracy prezentowano w czasie zbiorowych pokazów, a udział w ich przygotowaniu miała też nauczycielka wychowania fizycznego w Liceum Pedagogicznym Janina Rusek. W roku 1961 TKKF przy WSK Mielec reaktywowało sekcję gimnastyki sportowej z pełnym programem konkurencji, pod kierunkiem trenerów Adama Chmielowskiego i Jerzego Babuli. Pierwszym sukcesem było drużynowe II miejsce w mistrzostwach województwa w 1963 r. Odtąd przez szereg lat mieleccy gimnastycy byli czołową ekipą na Rzeszowszczyźnie. Wyróżniali się wówczas: Anna Bielecka, Ryszard Czółno, Urszula Eska, Marta Konaszewska, Grażyna Kot, Maria Kowal, Urszula Mieszkowska, Jan Mieszkowski, Zdzisław Mryczko i Barbara Potocka. Od 1965 r. sekcję przejęła „Stal”, zapewniając jej dobre warunki treningowe w nowo wybudowanej hali. Funkcję trenera koordynatora powierzono U. Skowrońskiej, która prowadziła także treningi z dziewczętami (ok. 70), a chłopców (ok. 30) trenował nadal A. Chmielowski. Instruktorem (społecznym) była Maria Konaszewska. Osiągnięto wówczas wiele dobrych wyników i utrzymywano czołową pozycję w okręgu. Zdobywano również tytuły mistrzowskie w ogólnopolskich zawodach Federacji „Stal”. Wśród dziewcząt klasę I osiągnęły: Irena Bajor, Benedykta Gola, Krystyna Gwóźdź, Maria Kowal, Karolina Krzysztofik, Urszula Mieszkowska i Irena Półzięć, a II – Bogusława Baran, Urszula Chlastawa, Teresa Grzech i Stanisława Zielińska. Wśród chłopców wysokie umiejętności prezentowali: Janusz Łabno, Jan Mieszkowski, Janusz Pelc, Jerzy Stopiński i Janusz Świętoń. Niezwykle dynamiczny rozwój gimnastyki na świecie, oparty na wiedzy naukowej, dużym postępie w metodyce treningowej oraz sprzęcie wysokiej klasy postawił jednak przed polskimi klubami bardzo wysokie wymagania, zwłaszcza finansowe. W tej sytuacji w latach 70. upadło wiele ośrodków gimnastycznych, a w Mielcu rozwiązano sekcję w 1973 r.
H o k e j n a l o d z i e Potrzeba uprawiania dynamicznej i kontaktowej dyscypliny sportowej w okresie zimy była główną przyczyną powołania w 1951 r. sekcji hokeja na lodzie. Jej pierwszą drużynę stanowili (w kolejności alfabetycznej): Leon Bec, Janusz Korpanty, Ryszard Korpanty, Zbigniew Łojczyk, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Adam Pyrzyński, Jan Sarama i Marian Tymaczkowski. Początkowo trenowano i rozgrywano mecze na przygotowanym społecznymi siłami lodowisku na pierwszym stadionie „Stali” (współcześnie rejon ul. S. Wyspiańskiego), a od 1953 r. na terenach nowego obiektu przy ul. L. Solskiego. (Należy nadmienić, że w tych latach zimy były śnieżne i mroźne.) Drużynę zasilili m.in. Zygmunt Grochala, Jerzy Kamiński, Zenon Karpiński, Jan Król, Paweł Popiel (grający trener), Eustachy Poticha i Leszek Procak, a nieco później Tadeusz Breguła, Marek Brzeźnicki, Zygmunt Fiutek, Andrzej Szychowiak, Maciej Ślimak i Helmut Tobolik. (Tak więc część zespołu stanowili piłkarze, którzy w ten sposób utrzymywali sprawność fizyczną i kondycję przez okres zimowy.) W 1956 r. wystartowano po raz pierwszy w mistrzostwach okręgu rzeszowskiego i początkowo osiągano obiecujące rezultaty (2 : 0 ze Stalą Rzeszów, 7 : 2 z JKS Jarosław, remisy 3 : 3 z Czuwajem Przemyśl i Włókniarzem Krosno). Runda rewanżowa była jednak znacznie gorsza (m.in. porażki z Resovią i Stalą Rzeszów) i drużyna uplasowała się na dalszej pozycji. Brak perspektyw na dalszy rozwój i kłopoty wewnętrzne sekcji spowodowały, że w 1958 r. władze Klubu zdecydowały się ją rozwiązać.
K o l a r s t w o Sekcja kolarska powstała 24 III 1952 r. z inicjatywy Jerzego Dźwikowskiego i Zbigniewa Penczaka, byłego kolarza ŁKS Włókniarz Łódź. Początkowo jej zawodnikami byli mężczyźni: Edward Janaszek, Karol Jancewicz, Stanisław Jezuit, Bolesław Maziarz, Zenon Murawski, Zbigniew Penczak i Ryszard Rachwał. Od 1953 r. trenowały także kobiety (m.in. Janina Dziekan, Barbara Mikołajczyk, Halina Niechoda, Halina Rudzka i Maria Wajs) i przez kilka lat stanowiły licząca się ekipę w okręgu rzeszowskim. Pierwsze sukcesy mężczyzn, m.in. w 1953 r. drużynowe zwycięstwo w wyścigu „Szlakiem Stali”, zwycięstwa B. Maziarza w przełajowych mistrzostwach okręgu i Z. Murawskiego w wyścigu ulicami Rzeszowa, a także wielka popularność „Wyścigu Pokoju” zachęciły młodych mielczan do podjęcia trudnych treningów kolarskich. W 1955 r. sekcja została wzmocniona renomowanymi kolarzami: Kazimierzem Piotrowskim i Jerzym Tłustochowiczem (obaj z I klasą sportową) oraz Markiem Brzezińskim i Zygmuntem Ciskiem, posiadającymi II klasę. Odtąd przez szereg lat mieleccy kolarze (obok wymienionych także Tadeusz Dobek i Romuald Jaworski) stanowili czołówkę okręgu i liczyli się na wyścigach krajowych. Dużą popularnością cieszyły się wyścigi kolarskie ulicami Mielca (m.in. o „Puchar Nowego Mielca”), wyścig „Szlakiem Stali” i wyścig o „Puchar Konferencji Postępu Technicznego” – wszystkie organizowane przez Stal Mielec. W latach 1955-1957 spore sukcesy indywidualne odnosili: J. Tłustochowicz, który został powołany do kadry narodowej i kandydował do reprezentacji na Wyścig Pokoju oraz K. Piotrowski – wicemistrz silnego Zrzeszenia Sportowego „Stal” i członek kadry Centralnej Rady Związków Zawodowych. Przy końcu lat 50. działalność osłabła, na co wpływ miało odejście z sekcji J. Dźwikowskiego oraz zmiana pokoleniowa kolarzy. Instruktorem został wtedy K. Piotrowski (nadal liczył się w kraju) i po kilku latach doprowadził grupę kolarzy do dobrego poziomu, sukcesów na szczeblu okręgu, a następnie w wyścigach krajowych i zagranicznych. Dużym wsparciem dla K. Piotrowskiego byli kolejni kierownicy sekcji: R. Rachwał, E. Janaszek i S. Jezuit. W sekcji trenowało systematycznie około 30 zawodników w różnych kategoriach wiekowych, a do najlepszych należeli: Stanisław Bogdan, Jan Ciągło, Henryk Giża, Antoni Harla, Jerzy Łukasiak, Maciej Maj, Andrzej Niedbała, L. Pawlicki, Leon Ratusiński i Władysław Żak. W 1961 r. J. Łukasiak został mistrzem województwa w wyścigu przełajowym i w wyścigu indywidualnym na czas, a w 1966 r. H. Giża zwyciężył w IV Wojewódzkiej Spartakiadzie (I miejsce zdobyła też drużyna) oraz zajął drugie miejsca w międzynarodowym Wyścigu o Puchar ZW ZMW w Rzeszowie i w kryterium ulicznym w Humennem (CSRS). W tym roku drużynowo zwyciężono w dobrze obsadzonych 4 wyścigach na terenie woj. rzeszowskiego. Rok 1967 był ostatnim pomyślnym sezonem dla sekcji, w której pojawili się kolejni młodzi utalentowani kolarze, m.in. Stanisław Dymek, Mieczysław Krawiec, Stanisław Surowiec, Piotr Zasowski i Antoni Zatwarnicki. Wygrywano wyścigi na terenie województwa (J. Ciągło, H. Giża, A. Harla), zdobywano dobre miejsca w wyścigach krajowych i międzynarodowych (Koszyce, Rzeszów – Lwów), gdzie mieleccy kolarze startowali w reprezentacji okręgu. Za całokształt wyróżniającej się działalności Polski Związek Kolarski odznaczył mielecką „Stal” Srebrną Odznaką PZKol. Ostatnim liczącym się sukcesem było miejsce w czołówce (VIII) H. Giży w mistrzostwach Federacji „Stal”, zorganizowanych przez Stal Mielec w 1968 r. na trasie Mielec-Sanok. Niesprzyjający zbieg okoliczności, m.in. rezygnacja z uprawiania sportu przez starszych kolarzy, odejście na studia i do wojska młodzieży, a także priorytetowe traktowanie innych dyscyplin miały decydujący wpływ na rozwiązanie sekcji w 1968 r.
K o s z y k ó w k a Sekcja koszykówki powstała w 1960 r. Wtedy to rozpoczęto budowę hali sportowo – widowiskowej i rysowały się dobre perspektywy do uprawiania tzw. dyscyplin halowych. Organizatorem i pierwszym trenerem drużyny mężczyzn był nauczyciel w.f. Adam Skręt. Trenowano i rozgrywano mecze w szkolnych salach gimnastycznych. Pierwszy skład stanowili: Stanisław Bidnik, Adam Cibicki, Jerzy Komęza, Aleksander Kozub, Jacek Kowalski, Grzegorz Pietrykowski, Andrzej Rak, Jan Sekuła, Wiktor Stelnik, Stanisław Wrażeń i Jerzy Zydroń. Rozpoczęto od gry w klasie A i w 1963 r. uzyskano awans do klasy okręgowej. Równocześnie prowadzono pracę z młodzieżą, która systematycznie uzupełniała pierwszy skład. Przyszło też kilku zawodników z zewnątrz. W lidze okręgowej zespół występował z różnymi efektami do 1967 r., a w sezonie 1967/1968 awansował do nowo utworzonej ligi międzywojewódzkiej. W tym okresie grali: Adam Bomba, Grzegorz Guzak, Jan Koszelski, Jan Król (późniejszy wicemarszałek Sejmu RP), Wiesław Kudłacz, Wiesław Lemke, Tadeusz Leszkiewicz, Andrzej Majcherek, Stanisław Padykuła (później poseł i wiceminister), Aleksander Palej, Jan Paszkowski, Witold Przychodzeń, Stefan Przywara, Witold Rodzeń, Leszek Rudnicki, Maciej Szapski, Krzysztof Zając, Jerzy Zaucha, Edward Zubrzycki i Jerzy Zydroń. Kierownikiem drużyny był Stefan Szeląg, a wspierali go m.in. Tadeusz Kozub i Jan Sekuła. Po awansie nastąpiło kilka zmian, m.in. nowym trenerem został J. Komęza i pozyskano Kazimierza Chrobaka. Zmienili się też działacze i opiekunowie sekcji. Niestety, w 2 sezonach gry w klasie międzyokręgowej nie osiągnięto rezultatów zadowalających Zarząd Klubu, a rosnące koszty finansowe i wybór innych priorytetów w działalności Stali zadecydowały o rozwiązaniu sekcji koszykówki w 1970 r.
L e k k o a t l e t y k a Sekcja lekkoatletyczna powstała w 1952 r. Jej zawodnicy wystartowali w lipcu tegoż roku na mistrzostwach okręgu rzeszowskiego w Przemyślu i zdobyli kilka czołowych lokat. Antoni Wiącek zwyciężył w biegu na 10 000 m, a Zofia Wójcik była najlepsza w rzucie granatem. Drugie miejsca zajęli Józef Klich i Józef Lenkowski. W 1954 r. drużynowo zwyciężono w mistrzostwach okręgu, a indywidualnie mielczanie z reguły plasowali się na czołowych lokatach. Trenerem był A. Wiącek, a do najlepszych należeli: Danuta Gargas, Krystyna Makoś, Zyta Mojek, Kazimiera Redlińska, Teresa Sokół, Zofia Szenkiel, Zofia Wójcik i Lidia Zajdel wśród kobiet oraz Józef Dąbrowski, Teofil Hernik, Józef Jarecki, J.Klich, Aleksander Kozub, Jerzy Kulczycki, Stanisław Kopacz, Jan Kozik, Stanisław Lasek, J. Lenkowski, Lesław Lichy, Józef Machlowski, Wiesław Makoś, Czesław Młyński, Ryszard Obuchowicz, Janusz Peterkowski, Aleksander Rusek, Kazimierz Stanowiec i Zbigniew Żółkiewicz. W 1955 r. przyjechał do Mielca uznany już trener lekkoatletyczny Włodzimierz Krupiński i przejął prowadzenie sekcji. Zorganizował grupy specjalistyczne i unowocześnił pracę szkoleniową, włączając do tych prac najbardziej doświadczonych i mających odpowiednie predyspozycje zawodników (L. Lichy, J. Machlowski, J. Peterkowski i Z. Żółkiewicz). Planowa praca przynosiła coraz lepsze wyniki. W rozgrywanych w 1956 r., po raz pierwszy na mieleckim stadionie, ogólnopolskich mistrzostwach Zrzeszenia „Stal” – mielczanie zdobyli kilka czołowych miejsc i drużynowo uplasowali się na III miejscu. Niedługo potem w Mielcu odbył się finał drużynowych mistrzostw Polski z udziałem ówczesnej czołówki krajowej. Także w roku 1956 r. Lidia Zajdel zdobyła srebrny medal na 200 m na Mistrzostwach Polski seniorów w Zabrzu, pierwszy w historii klubu, Z. Mojek zajęła IV miejsce w rzucie dyskiem, a pierwszy medal MP juniorów wywalczył Jan Mojek w rzucie oszczepem. Postępy większości zawodników i dobra opieka ze strony klubu (Stanisław Duszkiewicz, J. Machlowski, Teofil Paluch) zaowocowały w 1957 r. bezproblemowym awansem do II ligi. Skład drużyny: Janina Baranowska, Krystyna Dąbkowska, Danuta Gargas, Genowefa Kocoń, Zyta Mojek, Anna Osmyk, Kazimiera Redlińska i Lidia Zajdel oraz Stanisław Baranowski, Kazimierz Betlejewski, Jacek Jakubowski, Roman Kiszka, Marian Kopacz, Jerzy Kulczycki, Stanisław Lasek, Wincenty Lizakowski, Jan Mojek, Ryszard Obuchowicz, Wojciech Ostrowski, Janusz Peterkowski, Władysław Sobuś, Piotr Surowiec i Jan Wąsowski. Do reprezentacji Polski powołano J. Jakubowskiego, pierwszego lekkoatletę z Mielca. W latach 1958-1961 widoczna była dalsza progresja indywidualnych wyników, a II-ligowa drużyna dominowała w województwie rzeszowskim. Pomnażano medalowy dorobek na Mistrzostwach Polski (J. Jakubowski, W. Baran, Z. Mojek). Wydarzeniem roku 1959 było ustanowienie rekordu Polski (3:15,0) w popularnej wtedy sztafecie olimpijskiej (800 m – 400 m – 200 m – 100 m) przez W. Barana, J. Jakubowskiego, J. Peterkowskiego i Z. Żółkiewicza na stadionie Resovii. W 1960 r. rozpoczęto organizowanie corocznego Memoriału im. Wacława Gąssowskiego (tragicznie zmarłego wybitnego lekkoatlety, olimpijczyka i trenera). Ponadto w corocznym kalendarzu imprez klubowych znajdowało się kilkanaście zawodów lekkoatletycznych różnej rangi (ten rytm zachowano do końca działalności klubu). Poważnym osłabieniem zespołu było odejście do innych klubów W. Barana i J. Jakubowskiego w 1960 r. Wymiana pokoleniowa zawodników i remont urządzeń lekkoatletycznych zachwiały sekcją i w 1962 r. drużyna spadła z II ligi. W 1963 r. powróciła do niej, a czołowe zawodniczki (reprezentantki Polski) S. Cybulko i Z. Mojek-Bobola zdobyły srebrne medale na mistrzostwach Polski. Coraz większą rolę odgrywała nowa fala utalentowanej młodzieży, a Mariusz Błędowski (skoki), Adam Dybek (biegi średnie i długie), Stanisław Majewski (400 m ppł) i Zbigniew Rajewski (110 m i 200 m ppł) – medaliści mistrzostw Polski juniorów – powołani zostali do kadry narodowej. Znaczące role odgrywali na zawodach krajowych inni czołowi zawodnicy Stali: Janina Rup (biegi średnie), Jerzy Adamski (biegi długie), Józef Fijałkiewicz (rzut młotem), Ryszard Gruchalski (rzut dyskiem), Waldemar Kaleta (skoki), Józef Król (pchnięcie kulą i rzut dyskiem), Józef Marszałek (sprinty, skoki), Zbigniew Radłowski (biegi dlugie), Stanisław Sędłak (skok wzwyż), Marian Snoch (biegi długie), Piotr Surowiec (skoki i wieloboje), Józef Szura i Andrzej Szurek (biegi średnie i długie) oraz Adam Zięba (biegi średnie) – liderzy tabel najlepszych w województwie rzeszowskim. Szkoleniowcami w tym okresie byli: W. Krupiński – trener koordynator, Z. Żółkiewicz – sprinty, P. Surowiec – skoki, J. Peterkowski – biegi średnie i długie, J. Król – rzuty i L. Zajdel-Peterkowska – szkółka l.a. Przy końcu lat 60. sekcję wzmocniła Zofia Solarska – czołowa oszczepniczka w Polsce. W 1967 r. W. Krupińskiemu powierzono funkcję trenera – koordynatora Stali, a głównym trenerem lekkoatletów został J. Peterkowski. Opiekę z ramienia Zarządu przejął Edward Drozd, a kierownictwo sekcji – Stanisław Rysz. Do końca lat 60. drużyna seniorów walczyła z powodzeniem w II lidze, ale lata 70. rozpoczęto, mimo wielu indywidualnych sukcesów, niepomyślnie – drużyna spadła z II ligi. Mobilizacja wewnątrz sekcji i udane wzmocnienia z zewnątrz sprawiły, że po reformie rozgrywek i eliminacjach w 1972 r. Stal awansowała do I ligi i startowała w niej do 1976 r., a po kolejnej zmianie rozgrywek – w II lidze. O jej sile decydowała już nowa grupa zawodników, m.in.: Dorota Bogdanowska i Zofia Borczewska (skok wzwyż), Jolanta Greczka (skok w dal), Bogusława Kowalska (400 m), Czesława Maj (rzut oszczepem), Czesława Markowska (rzut dyskiem), Grażyna Nowak – Tychota (sprinty), Maria Pieróg (skok w dal), Helena Sabaj ( długie dystanse), Olga Soja (pchnięcie kulą, rzut dyskiem) i Zofia Solarska-Gąska (rzut oszczepem) oraz Czesław Borodziej (rzut oszczepem), Henryk Chmielewski (długie dystanse), Andrzej Dobrowolski (400 m), Jerzy Działowski (400 m, 400 m ppł), Janusz Hyc (skok o tyczce), Mirosław Jakubowski (średnie dystanse), Waldemar Kaleta (skok w dal, trójskok), Cezary Kołodziejczyk (średnie dystanse, Jerzy Królikowski (średnie dystanse), Bogdan Markwardt (110 m ppł), J. Marszałek (sprinty), Mieczysław Pikor (skok wzwyż), Ryszard Reguła (pchnięcie kulą i rzut dyskiem), Henryk Sapko (średnie dystanse), Bogdan Saba i Jerzy Saba (biegi długie), Marian Snoch (biegi długie), Krzysztof Szelest (sprinty), Tadeusz Śliwa (400 m ppł) i Stanisław Zioło (biegi długie). Trenerem koordynatorem był Lesław Lichy, a instruktorami: Jerzy Adamski, Stanisław Baranowski, Czesław Borodziej, Edward Maryniak, Janusz Peterkowski, Zbigniew Radłowski i Piotr Surowiec. Opiekę z ramienia Zarządu sprawował Tadeusz Prożych, a działaczami sekcji byli: S. Rysz (kierownik), Stanisław Bobola, Adam Dybek, Józef Fijałkowski, Józef Skoczek i Józef Staniszewski. Na przełomie lat 70. i 80. nastąpiła kolejna zmiana pokoleniowa. Odeszła z Mielca do innych klubów duża grupa zawodników z klasą I, a kilku dalszych zakończyło karierę sportową. Pozostali, wspierani utalentowanymi wychowankami, walczyli o II ligę i w 1983 r. zdobyli awans. Czołowi zawodnicy tej drużyny: Małgorzata Owcarz (sprinty), Helena Sabaj (biegi długie) i Jerzy Stasz (rzut oszczepem) zostali powołani do kadry narodowej. Kolejnymi sukcesami były medale H. Sabaj i Mirosława Hydla (skok w dal) na MP seniorów oraz M. Owcarz, Kazimierza Górala (przełaje), Artura Treli (400 m ppł), Krzysztofa Ćwikły (biegi średnie), Ewy Graboś (przełaje) i Danuty Doleckiej (biegi średnie) na MP juniorów. W roku 1986 kolejny raz awansowano do I ligi, a zawodnicy osiągnęli szereg bardzo dobrych rezultatów, m.in. M. Hydel skoczył 8,08 m w dal, a Barbara Paczos uzyskała klasę mistrzowską w maratonie. Spośród blisko 200 zawodników sekcji klasy sportowe otrzymało ponad 70, w tym I – 10. W finałach Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży startowała kilkunastoosobowa ekipa Stali, co było dobrym znakiem na przyszłość. W 1987 r. utrzymano I ligę (ekstraklasę) i wywalczono kilka medali MP, a w 1988 r. (50-lecie WSK) otrzymano torpolową nawierzchnię bieżni oraz halę lekkoatletyczną pod trybuną zachodnią, co awansowało mielecki obiekt do grona najnowocześniejszych w Polsce. Także w 1988 r. M. Hydel zdobył pierwszy w historii klubu złoty medal na seniorskich MP, a sekcja zajęła 22 miejsce w Polsce. Czołowymi zawodnikami tych lat byli: Elżbieta Bajor (100 m ppł), Barbara Baran (skok w dal), E. Graboś (biegi średnie), Danuta Ignatowicz (rzut dyskiem), Stanisława Pietrycha (biegi długie), B. Paczos, H. Sabaj, Bożena Szypuła i Józefa Szypuła (biegi średnie), Teresa Turek (rzut dyskiem), Janina Warunek (sprinty) i Anna Żaczek (rzut dyskiem) wśród kobiet oraz Stanisław Baran (biegi średnie), Stanisław Herbut (biegi długie), M. Hydel, Ryszard Jakubowski (rzut młotem), Leszek Kocoń (sprinty), Lech Kowalski (rzut młotem), Andrzej Pach (biegi z przeszkodami), Cezary Pawelec (biegi średnie), Paweł Peciak (sprinty), Zbigniew Puk (skok wzwyż), Krzysztof Spychała (110 m ppł) i J. Stasz (rzut oszczepem). Przewodniczącym Rady Opiekuńczej WSK był Józef Skoczek, przewodniczącym Rady Sekcji – Manfred Sieroń, wiceprzewodniczącym – S. Rysz, a kierownikiem sekcji – Maria Białek (z d. Pieróg), zaś członkami Zarządu Sekcji: Julian Tokarski, W. Krupiński, Waldemar Kaleta, J. Fijałkowski, Zbigniew Radłowski, Jerzy Działowski i Bronisław Hryniszyn. Funkcję trenera koordynatora pełnił P. Surowiec, a kadrę trenerską stanowili: Stanisław Zioło (biegi średnie i długie), Tomasz Murat (sprinty), Ryszard Gąbka (rzuty), Kazimierz Fronk (koordynator szkolenia młodzików i selekcji), Celina Naprawa, Grażyna Bińkowska i Witold Celiński (szkolenie wstępne). Mimo niekorzystnych dla sportu zmian w podejściu zakładu opiekuńczego (WSK) jeszcze do 1991 r. utrzymywano wysoki poziom sekcji (m.in. złote i srebrne medale A. Żaczek, M. Hydla i L. Kowalskiego, srebrny W. Bielewicza i brązowe K. Ćwikły na MP seniorów). W latach 1991-1993 nie brakowało sukcesów indywidualnych, ale odejście H. Sabaj, K. Ćwikły i kilku innych zawodników oraz śmierć K. Fronka znacznie obniżyło wartość (na krótko) drużyny. W 1994 r. powróciła ona do II ligi i jeszcze w tym samym roku awansowała do I ligi (ekstraklasy). O jej sile decydowali w pierwszym rzędzie młociarze: L. Kowalski i R. Jakubowski, W. Bielewicz (skoki), Grzegorz Cisło (biegi średnie) oraz Janina Bielewicz (Warunek), B. Paczos i Anna Żaczek, a także kolejni utalentowani wychowankowie. Grupa, w której liderami byli: Regina Anusz (biegi średnie), Joanna Bryła (biegi przez płotki), Hanna Czyż (biegi średnie), Dorota Dydo (sprinty), Anna Marszałek (biegi średnie), Małgorzata Posłuszna (400 m), Patrycja Rataj (skok wzwyż), Ilona Rolek (sprinty) i Katarzyna Zioło (skok w dal) oraz Rafał Czachor i Grzegorz Gąska (rzut młotem), Wiesław Figurski (biegi długie), Marek Hryniszyn (biegi średnie), Andrzej Paluch (trójskok), Dariusz Pęcak (biegi średnie), Krzysztof Stefanowicz (biegi długie) i Grzegorz Ziobro (biegi długie), w latach 1994-1997 zdobyła 24 medale i szereg finałowych lokat na MP młodzików i juniorów, a w roku 1995 awansowała do I ligi juniorów. W 1996 r. w rundzie jesiennej I ligi, z powodu braku składu (m.in. zakończył karierę L. Kowalski) i bardzo złej sytuacji finansowej klubu, nie wystartowali seniorzy i zostali zdegradowani do II ligi. Kryzys w FKS „Stal” pogłębił się jeszcze bardziej w 1997 r. i 12 czerwca tegoż roku klub zakończył działalność. Nim do tego doszło, młodzi lekkoatleci zdobyli na MP juniorów w Spale (hala) 3 medale – były to ostatnie medale w dziejach FKS. Kadrę trenerską stanowili: S. Zioło (koordynator) oraz P. Surowiec, R. Jakubowski, W. Bielewicz i Marek Dyduła. Przewodniczącym Rady Sekcji był J. Działowski, a członkami: M. Sieroń, W. Krupiński, M. Białek, Z. Radłowski, J. Fijałkowski, J. Spychała, R. Reguła i W. Celiński. Niemal równocześnie z likwidacją FKS zespół ten (niestety, już bez zmarłego W. Krupińskiego, co było olbrzymią stratą dla sekcji) powołał do życia nowy, jednosekcyjny Lekkoatletyczny Klub Sportowy (LKS), który przejął sekcję lekkoatletyczną i jej sprzęt oraz podjął się administracji stadionu. (Działalność LKS opisana jest w odrębnym haśle.)
1) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski seniorów *1956 r. (Zabrze): L. Zajdel, srebrny, 200 m (25,7 sek); *1958 r. (Bydgoszcz): J. Jakubowski, srebrny, 800 m (1:50,6); *1959 r. (Gdańsk): W. Baran, brązowy, 1500 m (3:46,7); *1960 r. (Olsztyn): Z. Mojek, brązowy, rzut dyskiem (47,82 m); *1961 r. (Nowa Huta): Z. Mojek, brązowy, rzut dyskiem (49,22); *1962 r. (Warszawa): Z. Mojek, srebrny, rzut dyskiem (48,10); *1963 r. (Bydgoszcz): S. Cybulko, srebrny, 400 m (57,8), Z. Mojek, srebrny, rzut dyskiem (47,78); *1964 r. (Warszawa): Z. Mojek, srebrny, rzut dyskiem (48,32); *1965 r. (Szczecin): Z. Mojek, srebrny, rzut dyskiem (50,88); *1966 r. (Poznań): Z. Mojek, srebrny, rzut dyskiem (50,10); *1967 r. (Chorzów): Z. Mojek, brązowy, rzut dyskiem (49,18); *1969 r. (Kraków): Z. Solarska, brązowy, rzut oszczepem (48,38); *1970 r. (Warszawa): Z. Solarska-Gąska, brązowy, rzut oszczepem (49,56), M. Snoch, brązowy, maraton (2:30:35,0); *1977 r. (Zabrze – hala): J. Królikowski, brązowy, 800 m (1:50,58); *1984 r. (Zabrze – hala): H. Sabaj, brązowy, 1500 m (4:28,03); *1985 r. (Bydgoszcz): H. Sabaj, brązowy, 3000 m (9:20,40); (Grudziądz): H. Sabaj, brązowy, 5000 m (16:31,45);* 1986 r. (Zabrze – hala): H. Sabaj, brązowy, 3000 m (9:48,28), M. Hydel, srebrny, skok w dal (7,77 m); *1987 r. (Zabrze – hala): M. Hydel, brązowy, skok w dal (7,69); (Poznań): M. Hydel, srebrny, skok w dal (7,78), R. Jakubowski, srebrny, rzut młotem (66,88 m); *1988 r. (Zabrze – hala): M. Hydel, srebrny, skok w dal (7,76), (Grudziądz): M. Hydel, złoty, skok w dal (7,90), L. Kowalski, brązowy, rzut młotem (68,06); *1989 r. (Zabrze – hala): W. Bielewicz, srebrny, trójskok (16,01 m), (Kraków): M. Hydel, złoty, skok w dal (7,62), L. Kowalski, złoty, rzut młotem (69,06), A. Żaczek, srebrny, rzut dyskiem (52,12); *1990 r. (Spała – hala): K. Ćwikła, brązowy, 1500 m (3:48,37); (Piła): A. Żaczek, złoty, rzut dyskiem (54,88), L. Kowalski, srebrny, rzut młotem (68,56), R. Jakubowski, brązowy, rzut młotem (65,70); *1991 r. (Spała – hala): K. Ćwikła, brązowy, 1500 m (3:48,00); (Kielce): L. Kowalski, złoty, rzut młotem (72,20); *1992 r. (Spała – hala): K. Ćwikła, zloty, 1500 m (3:50,95); (Warszawa): L. Kowalski, złoty, rzut młotem (75,56); *1993 r. (Kielce): L. Kowalski, złoty, rzut młotem (72,16); *1994 r. (Piła): L. Kowalski, złoty, rzut młotem (72,74); *1995 r. (Warszawa): L. Kowalski, złoty, rzut młotem (73,34). Ogółem medali: 10 złotych, 15 srebrnych i 17 brązowych.
2) Zdobywcy medali Młodzieżowych Mistrzostw Polski: *1985 r. (Stargard Szczeciński): M. Owcarz, złoty, 100 m (11,72) i złoty, 200 m (23,97); *1986 r. (Poznań): M. Owcarz, srebrny, 100 m (12,01), D. Maciołek, brązowy, rzut dyskiem (42,90); *1988 r. (Zielona Góra): E. Bajor, brązowy, 100 m ppł (14,63); *1989 (Bydgoszcz): E. Bajor, brązowy, 100 m ppł (14,51); *1995 r. (Biała Podlaska): R. Czachor, brązowy, rzut młotem (57,78); *1996 r. (Suwałki): R. Czachor, brązowy, rzut młotem (58,60). Ogółem medali: 2 złote, 1 srebrny i 5 brązowych.
3) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski juniorów (starszych i młodszych): *1956 r. (Szczecin): J. Mojek, brązowy, rzut oszczepem (53,64); *1963 r. (Poznań): Z. Rajewski, srebrny, 200 m ppł (25,2), S. Majewski, srebrny, 400 m ppł (57,0), A. Dybek, srebrny, 1500 m (4:03,6) i brązowy, 2000 m (6:09,2); *1964 r.: W. Kaleta, brązowy, trójskok (14,51); *1967 r. (Olsztyn): J. Marszałek, brązowy, trójskok (14,79); *1970 r. (Chorzów): K. Szelest, złoty, 100 m (10,5) i brązowy, 200 m (22,0); *1974 r. (Katowice – hala): J. Greczka, brązowy, 60 m ppł (9,33); *1975 r. (Warszawa – hala): Z. Borczewska, brązowy, skok wzwyż (1,65); *1982 r. (Piła): K. Góral, brązowy, 6000 m (18:43,4); *1983 r. (Zielona Góra): M. Owcarz, srebrny, 100 m (12,27); *1984 r. (Poznań): M. Owcarz, srebrny, 100 m (12,04) i srebrny, 200 m (24,67), A. Trela, srebrny, 400 m ppł (54,74); *1985 (Rzeszów): K. Ćwikła, złoty, 1500 m (3:51,34); *1986 r. (Radom): E. Graboś, brązowy, 2000 m (bez mierzenia czasu); (Spała): D. Dolecka, brązowy, 800 m (2:15,83); *1987 r. (Zabrze – hala): E. Bajor, brązowy, 60 m ppł (9,07); (Bielsko Biała): E. Bajor, brązowy, 100 m ppł (14,72); *1988 r. (Zabrze – hala): E. Bajor, złoty, 60 m ppł (8,97); (Warszawa – hala): A. Gielas, złoty, skok wzwyż (1,97); (Piła): A. Gielas, srebrny, skok wzwyż (1,94); *1990 r. (Włocławek): K. Kołodziej, srebrny, 2000 m (bez mierzenia czasu), G. Cisło, brązowy, 3000 m (bez mierzenia czasu); (Stargard Szczeciński): G. Cisło, brązowy, 3000 m (8:18,97); *1994 r. (Spała – hala): G. Ziobro, srebrny, 600 m (1:21,07); (Kielce): W. Figurski, srebrny, 5000 m (14:36,55); *1995 r. (Spała – hala): K. Zioło, brązowy, skok w dal (5,50); (Zamość): W. Figurski, brązowy, 6000 m (17:48,0): (Kraków): W. Figurski, złoty, 5000 m (14:30,11); (Poznań): K. Zioło, srebrny (5,92); *1996 r. (Spała – hala): K. Zioło, złoty, skok w dal (5,66), J. Bryła, srebrny, 60 m ppł (9,08); (Bydgoszcz): K. Zioło, złoty, skok w dal (5,82), A. Marszałek, srebrny, 800 m (2:12,34), H. Czyż, brązowy, 1500 m (4:33,51), D. Pęczak, brązowy, 1500 m (4:04,58); *1997 r. (Spała – hala): K. Zioło, złoty, skok w dal (5,61), P. Rataj, brązowy, skok wzwyż (1,68), H. Czyż, brązowy, 1000 m (2:55,2). Ogółem medali: 8 złotych, 15 srebrnych i 19 brązowych.
4) Reprezentanci Polski seniorów: Barbara Baran, Witold Baran, Wojciech Bielewicz, Stefania Cybulko, Krzysztof Ćwikła, Mirosław Hydel, Jacek Jakubowski, Lech Kowalski, Józef Marszałek, Zyta Mojek-Bobola, Mieczysław Pikor, Kazimiera Redlińska-Stachowicz, Marian Snoch, Helena Sabaj i Anna Żaczek. Ponadto Jerzy Kołacz reprezentował Polskę w zawodach głuchoniemych.
5) Reprezentanci Polski juniorów: Jerzy Adamski, Mariusz Błędowski, Dorota Bogdanowska, Rafał Czachor, Andrzej Dobrowolski, Adam Dybek, Wiesław Figurski, Waldemar Kaleta, Józef Marszałek, Małgorzata Owcarz, Zbigniew Rajewski, Krzysztof Szelest, Artur Trela, Jerzy Wożniak i Adam Zięba.
N a r c i a r s t w o Sekcja narciarska powstała w 1953 r. Wyróżniającymi się zawodnikami byli: Alfred Czauderna, Tadeusz Matuszek, Ireneusz Noga, Zenon Polak, Lucjan Szeptycki i Alfred Śpiewak. Grupa ta doprowadziła do wybudowania skoczni narciarskiej na Górze Cyranowskiej (od strony północno-wschodniej). Budowlę tę wykonano z części hangaru i słupów drewnianych. Osiągano na niej skoki o długości 30-35 m, a nieoficjalnym rekordzistą był I. Noga. On też reprezentował mielecki klub na mistrzostwach województwa rzeszowskiego w skokach i w 1954 r. w Iwoniczu Zdroju uplasował się w czołówce. Jeszcze lepsze wyniki w 1954 r. osiągnął A. Śpiewak, zdobywając mistrzostwo województwa w slalomie specjalnym i zjeździe. Niekorzystne warunki śniegowe w następnych latach oraz niewielkie zainteresowanie narciarzami ze strony klubu spowodowały, że sekcja zakończyła działalność, a zaniedbaną skocznię rozebrano.
P i ł k a n o ż n a Drużyna piłki nożnej była jedną z dwóch pierwszych sekcji klubu PZL Mielec (drugą była drużyna siatkówki mężczyzn), powstałego w 1939 r. Jej skład tworzyli zawodnicy grający dotąd w innych mieleckich klubach (TG „Sokół”, AZS) oraz pracownicy Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL. W pierwszym meczu zwyciężono miejscowy zespół Towarzystwa Gimnastycznego Sokół 4 : 1, a następnie wygrano z KS Dzikovia Tarnobrzeg 2 : 1, Metalem Tarnów 3 : 1 i drużyną Fabryki Amunicji w Dębie 6 : 1. Grali wtedy m.in.: Zdzisław Gordziejew, Eugeniusz Grodecki, Władysław Jasiński, Karol Jaszcz, Marian Korpanty, Marian Meissner, (?) Ryś, Leon Solarski, Emil Toczyński, Jan Wilk i (?) Zieliński. Zaplanowanego na wrzesień spotkania z „Okęciem” nie rozegrano, gdyż wybuchła II wojna światowa. W czasie okupacji hitlerowskiej nie wolno było organizować żadnych rozgrywek sportowych. Nielegalne mecze odbywały się jednak, najczęściej na błoniach za lasem komunalnym (współcześnie – osiedle Kazimierza Wielkiego i POD „Metalowiec”. Wyjeżdżano też do innych miejscowości i miast (Dębica, Grębów, Kolbuszowa, Sandomierz, Tarnobrzeg). Jedyny oficjalny mecz rozegrano z niemiecką jednostką wojskową (1 : 2) na stadionie przy ul. Warszawskiej. W tych latach w drużynie grywali m.in. Stanisław Achtyl, Zbigniew Adamczewski, Henryk Boryński, Stanisław Brożonowicz, Zenon Brzeziński, Lucjan Kędzierski, Leszek Kopacz, Janusz Korpanty, Wiesław Lachnit, Edmund Lipczyński, Kazimierz Lipczyński, Zygmunt Lipczyński, Zbigniew Łojczyk, (?) Magdaliński, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Zygmunt Noworyta, Adam Pyrzyński, Ryszard Stopka, Kazimierz Ślęzak, Józef Światowiec, Zygmunt Trzaskoma, Mieczysław Wydro i Józef Zdebko. Wznowienie oficjalnej działalności sportowej nastąpiło w 1945 r., a drużyna pod nową nazwą RKS PZL Zryw wygrała z radziecką jednostką wojskową na stadionie „Makkabi” (współcześnie na tym terenie, przy ul. Wolności, mieści się hala targowa). W 1946 r. przystąpiono do rozgrywek klasy B, a w 1949 r. wywalczono 1. miejsce w klasie B i awansowano do klasy A. Sezon 1949/1950 zakończył się pierwszym większym sukcesem – pod nazwą ZKS Stal zdobyto mistrzostwa klasy A z bilansem: 16 25 47-23 (przed Włókniarzem Krosno i Stalą Rzeszów) i startowano w rozgrywkach o wejście do II ligi. Niestety, drużyna grała nierówno, uplasowała się na 3. miejscu i nie awansowała. Mecze w tych latach rozgrywano początkowo na boisku „Makkabi”, a od 1949 r. na własnym stadionie przy osiedlu fabrycznym (współcześnie – teren pomiędzy ulicami: S. Wyspiańskiego, M. Konopnickiej, J. Kochanowskiego i S. Żeromskiego). W latach 1945-1950 grali (przy zawodnikach, którzy zdobyli mistrzostwo klasy A, znajdują się litery mA): Julian Bątor, Tadeusz Biernat, Wacław Biernat, Aleksander Drożdżowski mA, Kazimierz Drygalski mA, Zbigniew Furtak, Julian Gargas mA, Jan Garlewicz, Józef Giera, Józef Gryczman, Władysław Gwoździowski mA, Władysław Kochmański, Janusz Korpanty mA, Adam Krzysztoforski, Tytus Lachnit mA, Edmund Lipczyński, Kazimierz Lipczyński mA, Zygmuny Lipczyński, Ryszard Michalski mA, Zygmunt Nosal, Henryk Noworyta mA, Mieczysław Noworyta mA, Stanisław Olczak, Tadeusz Orłowski, Tadeusz Rożniał mA, Józef Snopkowski, Mieczysław Sztuka, Zbigniew Śmieszek, Józef Światowiec mA, Stefan Światowiec mA, Zygmunt Trzaskoma, Kazimierz Wanatowicz, Paweł Węgrzynowski, Wojciech Witkowski, Jan Wołk, Włodzimierz Zabrzejewski mA i Zenon Zydroń mA. Trenerami byli Stanisław Maurer (1947-1948) i Rudolf Pyrich (1948-1950), a kierownikami drużyny: Franciszek Zybura, Zygmunt Nosal, Stanisław Bayer i Paweł Węgrzynowski. W latach 50. budowano drużynę zdolną do skutecznej walki o II ligę. Procesowi temu sprzyjał rozwój macierzystego zakładu – Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego- zatrudniającego sportowców na dobrych warunkach finansowych (wówczas sport wyczynowy uprawiano po pracy zawodowej). Progresja wyników była widoczna. W 1951 r. zespół zajął 4. miejsce w I grupie klasy wojewódzkiej, w 1952 r. – 2. miejsce, a w 1953 r., po reformie rozgrywek, 3. miejsce w klasie A. Sukcesem w tym roku było zdobycie tytułu najlepszej drużyny w Pucharze Polski na szczeblu okręgu rzeszowskiego. Także w roku 1953 przeniesiono się z rozgrywaniem meczów na nowy stadion w północnej części miasta. Przełomowym okazał się rok 1954, kiedy drużyna grała w składzie wzmocnionym dobrymi zawodnikami: Antonim Brzeżańczykiem (grający trener), Henrykiem Czylokiem, Tadeuszem Grześką, Henrykiem Pilarskim, Leszkiem Procakiem, Helmutem Tobolikiem i Helmutem Waleską. W grupie I klasy A mielczanie zdobyli 1. miejsce (22 39 116-12) i awansowali do finału rozgrywek o wejście do ligi międzywojewódzkiej, którą utworzono w ramach reformy rozgrywek. Jesienią drużyna wygrała ten finał (10 15 24-14) i awansowała do ligi międzywojewódzkiej (rzeszowsko – lubelskiej). Drugim sukcesem było zdobycie „Zimowego Pucharu Miast” po zwycięstwie 4 : 1 nad reprezentacją Krosna. W 1955 r. wywalczono 1. miejsce w lidze międzywojewódzkiej (22 34 63-16) i awansowano do rozgrywek o wejście do II ligi. Po zdobyciu 2. miejsca (6 7 11-6) Stal rozegrała barażowe spotkanie z Bzurą Chodaków na neutralnym stadionie Lublinianki i zwyciężając 3 : 1, awansowała do II ligi. Radość z awansu dzielono z dwoma tysiącami mieleckich kibiców obecnych na meczu. W zwycięskiej drużynie grali: Mieczysław Sztuka, Tadeusz Grześko, Zenon Książek, Herbert Juraszczyk, Helmut Waleska, Edwin Wieczerzak, Leszek Procak, (Alfred Lenart), Henryk Czylok, Antoni Brzeżańczyk, Helmut Tobolik i Stanisław Latacz. Ponadto w latach 1951-1955 w barwach Stali występowali m.in.: Rafał Anioła, Ginter Bańczyk, Aleksander Drożdżowski, Kazimierz Drygalski, Eugeniusz Eksner, Leszek Gaj, Julian Gargas, Jan Iwanow, Herbert Juraszczyk, Antoni Kanik, Janusz Korpanty, (?) Kosmala, Jan Król, Engelbert Kuczera, Kazimierz Lipczyński, Jerzy Marszal, Marian Michałuszko, Tadeusz Mokrzycki, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Józef Olszewski, Bolesław Piekarski, Henryk Pilarski, Marcin Powała, Adam Pyrzyński, Tadeusz Rożniał, Czesław Stęplewski, Józef Światowiec, Józef Wcisło, Józef Wolski, (?) Wosiński, (?) Woźniczko, Włodzimierz Zabrzejewski i Zenon Zydroń. Trenerami byli: Rudolf Pirych (1951-1952), Eustachy Poticha (1952-1953) i Antoni Brzeżańczyk (1954-1955). Funkcję kierownika drużyny pełnili: Bolesław Klimański, Stanisław Bayer, Roman Wcisło, Edward Kołacz i Stanisław Czopek. Pierwszy sezon w II lidze (1956 r.) był nieustanną walką o ligowy byt i zadanie to wykonano dopiero w ostatnim meczu, wygrywając 3 : 2 z Górnikiem w Wałbrzychu. W gronie 14 zespołów Stal uplasowała się na 11. miejscu (26 22 30-34). Rozegrano też pierwszy mecz z zagraniczną drużyną I-ligową – Tatranem Preszov (CSRS), uzyskując remis 0 : 0. Skład na rok 1957 został wzmocniony m.in. Kazimierzem Bieleckim, Stefanem Gabrysiakiem, Marianem Kaletą, Józefem Kęckim, Rajmundem Kapuścińskim, Ryszardem Mysiakiem i Ottonem Opiełką oraz znanym trenerem Michałem Matyasem. Drugi sezon w II lidze, po dobrej grze, przyniósł 2. miejsce (22 27 42-23). W 1958 r. jeszcze silniejszy skład (pozyskano Kazimierza Budka, Zbigniewa Czudę i Alfreda Gazdę) zajął 3. miejsce (22 24 36-27). Przebudowa drużyny trwała w 1959 r. (powrócił trener A. Brzeżańczyk, wprowadzano do drużyny kolejnych zawodników) i efektem było dopiero 6. miejsce (22 25 29-29). Na marginesie trzeba dodać, że w latach 1958-1959 w reprezentacji Polski juniorów grał pierwszy zawodnik mieleckiej Stali – bramkarz Wiesław Pytlos. Atak na I ligę (ekstraklasę) powiódł się w 1960 r. – piątym sezonie w II lidze. Zespół Stali Mielec wywalczył 1. miejsce w grupie południowej (22 31 40-20) i awansował do ekstraklasy. Drużynę, która wygrała w Mielcu 3 : 0 z Piastem Gliwice, konkurentem do awansu, stanowili: Ryszard Mysiak, Otton Opiełka, Jan Król, Leszek Gaj, Zbigniew Czudo, Kazimierz Budek, Alfred Gazda, Henryk Czylok, Helmut Tobolik, Rajmund Kapuściński i Stefan Gabrysiak. W innych meczach tego roku występowali: Erwin Pyka, Tadeusz Lupa, Herbert Juraszczyk i Adam Lubertowicz, a wcześniej, w latach 1956-1959 grali także: Ryszard Baran (zginął w wypadku w 1956 r.), Kazimierz Bielecki, Antoni Brzeżańczyk (grający trener), Tadeusz Grześko, Herbert Juraszczyk, Józef Kęcki, Zenon Książek, Stanisław Latacz, Alfred Lenart, (?) Mleczko, Leszek Procak, Wiesław Pytlos, Henryk Robotycki, Stanisław Smajda, Mieczysław Sztuka i Helmut Waleska. Trenerami w tym okresie byli Michał Matyas (1957-1958) i Antoni Brzeżańczyk (1959-1960), a kierownikami drużyny: Zygmunt Nosal, Stanisław Czopek, Edward Kołacz, Stanisław Olczak i Józef Wcisło. Do walki o mistrzostwo Polski w 1961 r. przystąpiono w składzie, który wywalczył awans. Inauguracyjny mecz z ŁKS Łódź, rozegrany 19 III na mieleckim stadionie przy obecności około 15 tysięcy widzów, zakończył się remisem 1 : 1. Późniejsze mecze, spośród których wyróżniły się wygrane z Polonią Bytom 4 : 3, Legią Warszawa 2 : 0 i Lechią Gdańsk 6 : 1, potwierdziły możliwości mieleckiego zespołu. Nierówna forma i brak doświadczenia, mimo ambicji i niezłego wyszkolenia, spowodowały jednak, że mielecki zespół z najwyższym trudem uratował się przed spadkiem do II ligi, zajmując 12. miejsce (26 21 34-45). Przed kolejnym sezonem zmieniono trenera, ale nie dokonano potrzebnych wzmocnień (mimo odejścia E. Pyki) i w zreformowanej I lidze (grano tylko na wiosnę w związku z przejściem na system jesień – wiosna) Stal zajęła w grupie II ostatnie – 7. miejsce (12 6 9-21) i została zdegradowana do II ligi wraz z Cracovią (ostatnie miejsce w grupie I). W barażowych meczach o 13. miejsce Stal pokonała Cracovię 3 : 0 i 1 : 0. Sukcesem było natomiast wyróżnienie Stali pucharem PZPN za 1. miejsce w klasyfikacji fair play. Pierwsze, dwuletnie spotkanie z ekstraklasą zakończyła Stal bilansem: 40 meczów – 11 zwycięstw, 9 remisów i 20 porażek, stosunek punktów 31 : 49, ilość bramek zdobytych i straconych 47-66. W meczach międzynarodowych mielczanie wygrali m.in. z czołową drużyną NRD Emporem Rostock 3 : 2 i przegrali z Lewskim Sofia 1 : 2. W zespole grali: Ryszard Mysiak i Wiesław Pytlos (bramkarze), Otton Opiełka, Jan Król, Tadeusz Lupa, Leszek Gaj, Jerzy Syska, Herbert Juraszczyk i Ryszard Rachwał (obrońcy), Zbigniew Czudo i Kazimierz Budek (pomocnicy), Alfred Gazda, Henryk Czylok, Erwin Pyka, Helmut Tobolik, Stefan Gabrysiak, Tadeusz Płaneta, Ryszard Harężlak i Ryszard Kleszcz (napastnicy). Trenerami byli: Henryk Skromny (1961 r.) i Czesław Suszczyk (1962 r.), a kierownikiem drużyny – Edward Kołacz. Po spadku do II ligi liczono, że piłkarze szybko odzyskają I ligę, bowiem z pierwszego składu ubył tylko H. Tobolik (zakończył karierę z powodu choroby serca), a zasilono drużynę kilkoma zdolnymi piłkarzami ze Śląska i Krakowa. Powrócił też renomowany trener Michał Matyas. Zmiany te okazały się jednak niewystarczające nawet na II ligę, w której drużyny traktowały mecze z byłym I-ligowcem z reguły prestiżowo. W sezonie 1962/1963 Stal zajęła 10. miejsce (na 16 zespołów) z bilansem: 30 29 31-33, a w sezonie 1963/1964 – 12. miejsce (30 28 26-38). W dalszych latach sprowadzano do Mielca kolejnych zawodników i zmieniano trenerów, ale nie osiągnięto satysfakcjonujących wyników. Sezon 1964/1965 zakończono na 8. miejscu (30 29 27-32), a sezon 1965/1966 na 7. miejscu (30 30 45-38). Zupełne załamanie się drużyny nastąpiło w sezonie 1966/1967, kiedy nie grali już podstawowi zawodnicy z dawnego I-ligowego składu, a następstwem słabej gry (Stal zajęła 14. miejsce (30 25 35-52) był spadek do III ligi. W latach 1962-1967 występowali w zespole m.in.: Andrzej Barglik, Kazimierz Budek, Zbigniew Czudo, Henryk Czylok, Adam Dąbek, Leszek Gaj, Waldemar Gajek, Alfred Gazda, Włodzimierz Gąsior, Stanisław Gruszka, Jan Haberko, Eryk Hansel, Ryszard Harężlak, Mieczysław Kamuda, Rajmund Kapuściński, Henryk Kasperczak, Ryszard Kleszcz, Józef Klimza, Stanisław Korpalski, Janusz Korpanty jr, Jan Król, Antoni Kruczyński, Jan Leś, Adam Lubertowicz, Tadeusz Lupa, Adam Macheta, Stanisław Machoń, Bogusław Mazur, Józef Mazur, Ryszard Miceusz, Ryszard Mysiak, Otton Opiełka, Stanisław Paluch, Zygmunt Pietraszewski, Maciej Pietrykowski, Tadeusz Płaneta, Marian Płaza, Wiesław Pytlos, Ryszard Rachwał, Jerzy Rejdych, Jan Rymanowski, Marian Stala, Stanisław Stój, Ginter Strańczyk, Paweł Strzelecki, Józef Sudoł, Jerzy Syska, Wolfgang Volstaedt, Diter Weiss i Adam Wincencik. W tym okresie trenerami byli: Michał Matyas (1962-1963), Stanisław Malczyk (1963-1964), Otton Opiełka (1964), Władysław Lemiszko (1964-1965) i Konrad Jędryka (1966-1967), a kierownikami drużyny – Edward Kołacz i Tertulian Świech. Równocześnie liczące się sukcesy odnosili juniorzy Stali. W 1964 r. w finałowym turnieju Mistrzostw Polski w Mielcu wywalczyli wicemistrzostwo, remisując w finale 2 : 2 ze szczecińską Arkonią (mistrza, którym została Arkonia, wyłoniono losowaniem monetą). W drużynie grali: Zygmunt Kukla, Jan Banaś, Zbigniew Stadnik, Tadeusz Rogowski, Jan Rymanowski, Włodzimierz Gąsior, Stanisław Paluch, Zbigniew Pomykała, Janusz Korpanty jr, Waldemar Wieprzęć, Roman Jeleń, Jan Maziarz, Witold Stelnik i Stanisław Czajkowski, a trenerem był Mieczysław Noworyta. W 1968 r. w finałowym turnieju Mistrzostw Polski, zorganizowanym ponownie w Mielcu, juniorzy Stali zdobyli brązowy medal w składzie: Sławomir Waliszewski, Ryszard Wrażeń, Andrzej Korpanty, Czesław Buda, Marek Garlewicz, Grzegorz Lato, Janusz Kapuściński, Stanisław Stępień, Waldemar Wydro, Jan Wiącek, Marian Dymek, Zenon Lipa, Zbigniew Noworyta, Kazimierz Czerw, Stanisław Myjak, Ryszard Chęciński i Andrzej Wieśniak. Trenerem był Konrad Jędryka, a kierownikiem drużyny – Stanisław Kwiecień. Nieco zmieniony skład zdobył również brązowy medal w 1969 r. w Lublinie. W zespole grali: S. Waliszewski, R. Wrażeń, J. Wiącek, Cz. Buda, S. Stępień, W. Wydro, S. Myjak, M. Dymek, R. Chęciński, A. Wieśniak, Z. Noworyta i Z. Lipa oraz Witold Karaś, Wiesław Kusek, Kazimierz Pietras, Leszek Stępień i Zbigniew Stanowski. Trenerami byli Konrad Jędryka i Mieczysław Noworyta, a kierownikiem drużyny – Henryk Robotycki. Drużyna seniorów, po spadku do III ligi, jeszcze w sezonie 1967/1968 nie mogła się odnaleźć i zajęła 4. miejsce (30 34 57-29). Zdecydowana poprawa gry, w której coraz więcej do powiedzenia mieli właśni wychowankowie, nastąpiła w sezonie 1968/1969. Stal zajęła 1. miejsce i awansowała do II ligi (30 45 64-21). Zwycięski marsz w górę trwał także w następnym sezonie 1969/1970. Po zajęciu 2. miejsca w II lidze (30 43 40-15) Stal awansowała do I ligi. Autorami tych awansów byli: Zygmunt Kukla i Marian Stala – bramkarze oraz Stanisław Paluch, Marian Kosiński, Ryszard Rachwał, Eryk Hansel, Henryk Kasperczak, Włodzimierz Gąsior, Paweł Strzelecki, Grzegorz Lato, Edward Maleńki, Paweł Koczot, Stanisław Stój, Witold Karaś, Ryszard Sekulski, Tadeusz Płaneta, Ginter Strańczyk, Janusz Korpanty jr, Władysław Paul, Ginter Langer, Jan Wiącek, Jan Rymanowski, Czesław Buda, Andrzej Wieśniak, Wiktor Wilk i Wiesław Kusek. Trenerem był Andrzej Gajewski, a opiekunami drużyny: Władysław Szadkowski, Ludwik Niegowski, Józef Klich i Edward Kieżel. W pierwszym sezonie (1970/1971) drugiego pobytu w ekstraklasie Stal została wzmocniona, a w jej składzie występowali: Z. Kukla, M. Stala i Stanisław Majcher – bramkarze oraz S. Paluch, Krzysztof Rześny, M. Kosiński, R. Rachwał, Franciszek Smuda, W. Gąsior, E. Hansel, E. Maleńki, G. Lato, H. Kasperczak, Roman Kasprzyk, Adam Popowicz, R. Sekulski, S. Stój i W. Karaś. Drużyna utrzymała się w I lidze, plasując się na 10. miejscu (26 24 27-33), a w pamięci kibiców zapisał się inauguracyjny mecz z Wisłą Kraków (5 : 2). Sukcesem było zwycięstwo w jednej z grup międzynarodowego turnieju o Puchar Lata (6 12 15 – 3). W meczach młodzieżowej reprezentacji Polski wystąpili po raz pierwszy mielczanie: G. Lato, Z. Kukla i W. Gąsior. Ustabilizowany skład (doszli tylko Artur Janus, Tadeusz Krysiński i Stanisław Stępień) grał coraz lepiej i w sezonie 1971/1972 zdobył 5.miejsce (26 30 29-19), ledwie 3 punkty mniej od wicemistrza – Zagłębia Sosnowiec. G. Lato, jako pierwszy mielczanin, wystąpił w pierwszej reprezentacji Polski (3 razy). W lecie pozyskano rzeszowianina Jana Domarskiego, napastnika z reprezentacyjnym doświadczeniem. Sezon 1972/73 był już zupełnie wyjątkowym i nadzwyczaj szczęśliwym – Stal Mielec zdobyła 1. miejsce i tytuł mistrza Polski! (26 36 47-21). O sile zespołu świadczyły nie tylko liczne wygrane mecze w Mielcu (m.in. z Gwardią Warszawa 5 : 0), ale przede wszystkim zwycięstwa na wyjazdach (m.in. z „Pogonią” Szczecin 3 : 1, Wisłą Kraków 3 : 0, Legią Warszawa 3 : 0 i Polonią Bytom 6 : 0). G. Lato został „królem strzelców” (13 bramek). Skład: Z. Kukla – bramkarz oraz K. Rześny, M. Kosiński, E. Hansel, W. Gąsior, A. Popowicz, W. Karaś, G. Lato, H. Kasperczak, A. Janus, R. Sekulski, J. Domarski, S. Stój, J. Wiącek, T. Krysiński, R. Rachwał i S. Stępień. (Rezerwowy bramkarz S. Majcher nie grał w meczach mistrzowskich.) Trenerami byli: Stanisław Gajewski (1968-1972) oraz Węgier Karoly Kontha i II trener Aleksander Brożyniak (runda wiosenna 1973 r.), a kierownikiem drużyny – Józef Dubiel. W jesieni Stal (bez E. Hansela, którego zastąpił Ryszard Per) wystartowała w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych i odpadła w I rundzie, przegrywając z Crveną Zvezdą Belgrad (1 : 2 w Belgradzie – 19 IX i 0 : 1 w Krakowie – 3 X), ponieważ stadion w Mielcu nie spełniał wówczas wymogów rozgrywek tej rangi). Mieleccy piłkarze odgrywali coraz większą rolę w reprezentacji Polski. W eliminacyjnych meczach do Mistrzostw Świata (RFN-1974) wystąpili w 1973 r.: z Walią (0 : 2 – Cardiff ) – H. Kasperczak, z Anglią (2 : 0 – Chorzów) – K. Rześny i J. Domarski, z Walią (3 : 0 – Chorzów) – H. Kasperczak, G. Lato i J. Domarski oraz z Anglią (17 X – Londyn – 1 : 1) – H. Kasperczak, G. Lato i J. Domarski. Bramkę dla Polski, jedną z najsłynniejszych w historii polskiej piłki nożnej i dającą Polsce awans do finałów Mistrzostw Świata -1974, zdobył J. Domarski po akcji H. Kasperczaka i G. Laty. Do sezonu 1973/1974 przystąpiono z trenerem Aleksandrem Brożyniakiem (II trener – Zenon Książek) i ustabilizowanym składem, który uzupełnili m.in.: Edward Oratowski, Ryszard Adamowicz i bramkarz Wiesław Siewierski. Po zaciętych bojach – głównie z koalicją śląskich drużyn (m.in. z Górnikiem Zabrze 0 : 2 i 0 : 1) – Stal zajęła 3. miejsce (30 37 41-24) za Ruchem Chorzów i Górnikiem. W pamięci mieleckiej publiczności pozostał szczególnie zwycięski mecz z ŁKS Łódź 7 : 0 i wygrana ze Śląskiem we Wrocławiu 5 : 0. Po zakończeniu rozgrywek reprezentacja Polski uczestniczyła w Mistrzostwach Świata (15 VI – 6 VII 1974 r. – RFN) i po szeregu świetnych meczów zdobyła 3. miejsce i srebrne medale. G. Lato z 7 strzelonymi bramkami został „królem strzelców” MŚ, H. Kasperczak był jednym z najlepszych w drużynie, a J. Domarski także wystąpił w kilku meczach. W sezonie 1974/1975 drużyna Stali, wzmocniona m.in.: Edwardem Bielewiczem, Andrzejem Padwińskim, Kazimierzem Polakiem i Mirosławem Misiowcem, zdobyła wicemistrzostwo Polski (30 38 40-24), za Ruchem Chorzów. G. Lato z 19 bramkami został ponownie „królem strzelców”. Z 13 zwycięstw na uwagę zasłużyło pierwsze w historii klubu zwycięstwo nad Górnikiem Zabrze 2 : 1. Trenerem był Zenon Książek, II trenerem Orest Lenczyk, a kierownikiem drużyny – J. Dubiel. W roku 1975 rozegrano rekordową ilość meczów międzynarodowych. W Pucharze UEFA Stal (jako wicemistrz Polski) wyeliminowała kolejno: Holbaeck (Dania) 1 : 0 i 2 : 0, Carl Zeiss Jena (NRD) 0 : 1, 1 : 0 i 3 : 2 w rzutach karnych oraz Inter Bratysława 0 : 1 i 2 : 0, co dało jej awans do ćwierćfinału. W towarzyskich spotkaniach m.in. przegrała z reprezentacją Buenos Aires 2 : 3 i wygrała z Estudiantes La Plata 2 : 1 (w czasie tournee po Argentynie) oraz przegrała z Bordeaux 1 : 2 i wygrała z Merignac 4 : 0 (w czasie tournee po Francji). G. Lato i H. Kasperczak pozostawali nadal podstawowymi zawodnikami reprezentacji Polski. Do sezonu 1975/1976 przystąpiono z trenerem Edmundem Zientarą i asystentem Henrykiem Czylokiem oraz niewiele zmienionym składem (przybyli: m.in. Henryk Jałocha, Jerzy Krawczyk, Mirosław Tryba i Wojciech Niemiec, odeszli m.in. J. Wiącek i A. Popowicz). Po niezwykle wyrównanej (do ostatniej kolejki) rywalizacji 4 drużyn – Stal wywalczyła po raz drugi 1. miejsce w ekstraklasie i tytuł mistrza Polski (30 38 45-23). Hitem sezonu było rekordowe 6 : 0 z Legią Warszawa na mieleckim stadionie, a bodaj najważniejszym meczem – wygrana 5 : 2 z ROW w Rybniku w ostatniej kolejce rozgrywek. Skład: Z. Kukla, K. Rześny, M. Kosiński, R. Per, W. Gąsior, Z. Hnatio, Z. Oratowski, G. Lato, H. Kasperczak, J. Domarski, W. Karaś, E. Bielewicz, R. Sekulski, J. Krawczyk, M. Tryba, A. Janus, A. Padwiński i W. Niemiec. Rok 1976 był wyjątkowo bogaty w mecze międzynarodowe. Na wiosnę, w ćwierćfinale Pucharu UEFA, mielczanie zostali wyeliminowani przez niemiecki Hamburger SV (1 : 1 w Hamburgu i 0 : 1 w Mielcu). Mielecki zespół dotarł także do finału rozgrywek o Puchar Polski, w którym przegrał ze Śląskiem Wrocław 0 : 2 (2 V 1976 r. w Warszawie). Jesienią Stal, jako mistrz Polski, rozegrała w ramach PEMK dwumecz z Realem Madryt i odpadła z rozgrywek po wyrównanych meczach (1 : 2 w Mielcu – 15 IX i 0 : 1 w Walencji – 29 IX). Oceniono, że mecze z Hamburgerem i Realem, rozegrane już na zmodernizowanym mieleckim stadionie, oglądało po około 40 tysięcy widzów. W innych ciekawszych towarzyskich meczach międzynarodowych Stal wygrała z Dynamo Berlin 3 : 2 i CF Valencja 2 : 1 oraz przegrała z Dynamo Berlin 1 : 2 i FC Sochaux (Francja) 1 : 3. G. Lato i H. Kasperczak wystąpili w reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Montralu (18 VII – 30 VII 1976 r.) i zdobyli srebrne medale za 2. miejsce, a w meczach eliminacyjnych do MŚ – 1978 wystąpili ponadto: Z. Kukla, K. Rześny i A. Szarmach (już jako zawodnik Stali). W zwycięskim meczu z Portugalią (2 : 0 -16 X 1976 r. w Porto) wystąpiło aż 5 mieleckich piłkarzy (Z. Kukla, K. Rześny, H. Kasperczak, G. Lato i A. Szarmach), a obie bramki zdobył G. Lato. W reprezentacji, w meczu z Grecją, zadebiutował Z. Hnatio. Na sezon 1976/77 przygotowano kilka istotnych zmian. Do Nimes (Francja) odszedł J. Domarski, ale zespół wzmocnili m.in.: wspomniany już A. Szarmach („król strzelców” Igrzysk Olimpijskich-1976), Edward Załężny, Marek Chamielec, Andrzej Demko, Stanisław Karaś, Andrzej Banasik i Andrzej Gac. Przebudowa zespołu, obowiązki reprezentacyjne czołowych zawodników i szereg innych czynników spowodowały, że Stal grała nieco gorzej i zajęła 4. miejsce (30 36 42-30), z minimalną stratą (2 pkt.) do wicemistrzowskiego Widzewa. Mecze międzynarodowe nie przyniosły większych sukcesów, ale wygrano m.in. z Hansą Rostock (NRD) 1 : 0, Dynamem Berlin 2 : 1 i Lokomotivem Koszyce (CSRS) 3 : 0. Przegrano natomiast z AEK Ateny 0 : 1 i Karpatami Lwów 1 : 3. W pierwszej reprezentacji Polski występowali: Z. Kukla, H. Kasperczak, G. Lato i A. Szarmach. W sezonie 1977/78 pojawili się w zespole m.in.: Kazimierz Buda, Krzysztof Frankowski, Janusz Duchnowski i Ryszard Padwiński, a funkcję trenera powierzono Konstantemu Pawlikańcowi. Pojawiły się pierwsze oznaki kryzysu, czego efektem było dopiero 8. miejsce (30 29 31-29). Dobre wyniki osiągnięto natomiast w spotkaniach międzynarodowych. M.in. Stal wygrała XIV edycję Trofeo Colombina w hiszpańskim mieście Huelva (12-13 VIII 1978 r.) po pokonaniu Espagnol Sevilla (Hiszpania) 2 : 1 i Dinamo Bukareszt (Rumunia) 4 : 1. W innych meczach Stal wygrała z Dynamo Berlin1:0 i FC Metz (Francja) 6 : 2. W pierwszej reprezentacji Polski, która kolejny raz wystąpiła w finałach MŚ (1 VI – 21 VI 1978 r., Argentyna, 5 – 6 miejsce) – występowali: Z. Kukla, H. Kasperczak, G. Lato i A. Szarmach, a w meczu z Rumunią (11 X) zadebiutował Włodzimierz Ciołek – nowy nabytek Stali. Do rozgrywek 1978/1979 przystąpiono bez H. Kasperczaka (przeszedł do francuskiego FC Lens), ale z m.in. W. Ciołkiem i Bogusławem Skibą oraz trenerem Z. Książkiem. Drużyna zajęła 3. miejsce (30 36 43-27), tylko 3 punkty za mistrzowskim Ruchem Chorzów. W Pucharze UEFA Stal została niespodziewanie wyeliminowana w I rundzie przez duński AGF Aarhus (1 : 1 w Aarhus i 0 : 1 w Mielcu). W I reprezentacji Polski występowali Z. Kukla i G. Lato. W sezonie 1979/1980 zespół zasilili m.in.: bramkarz Janusz Stawiarz oraz Antoni Mrowiec, Edward Tyburski, Mirosław Abramowicz i Mirosław Wnuk. Po słabej grze (jak na potencjalne możliwości) Stal zajęła dopiero 13. miejsce (30 26 28-34). Po rozgrywkach G. Lato przeszedł do belgijskiego KSC Lokeren, a do drużyny przybyli m.in. Henryk Janikowski i Witold Łukasik. W I reprezentacji Polski występowali: G. Lato, W. Ciołek i A. Szarmach. Przebudowana drużyna, już bez Z. Kukli i A. Szarmacha (przeszedł w czasie sezonu do francuskiego Auxerre) zakończyła sezon 1980/1981 na 9. miejscu (30 28 41-44). Jej trenerami byli Mieczysław Kruk i Marian Kosiński, który zakończył karierę zawodniczą. W I reprezentacji Polski występowali K. Buda i W. Ciołek oraz – wyłącznie w ramach zimowego tournee po Japonii – K. Frankowski, H. Janikowski i J. Stawarz. Sezon 1981/1982 rozpoczęto z nowym trenerem Józefem Walczakiem oraz kolejnymi nabytkami, m.in. Dariuszem Kubickim i Andrzejem Łatką. Gruntownie przebudowany zespół zdobył 3. miejsce (30 35 33-26) i zakwalifikował się do rozgrywek o Puchar UEFA. Skład: J. Stawarz, Witold Pazdan i Zbigniew Klimczak – bramkarze oraz B. Skiba, Stefan Kawalec, J. Bedryj, J. Białek, W. Łukasik, K. Polak, Kazimierz Zuba, D. Kubicki, Z. Hnatio, A. Mrowiec, W. Ciołek, E. Oratowski, K. Buda, M. Abramowicz, H. Janikowski, E. Tyburski, K. Frankowski, A. Łatka, Janusz Stelmach i M. Chamielec. W lecie reprezentacja Polski kolejny raz zagrała w finałach Mistrzostw Świata (14 VI – 10 VII 1982 r., Hiszpania) i zdobyła III miejsce oraz srebrne medale, a jednym z reprezentantów był W. Ciołek. Do sezonu 1982/1983 przystąpiono w niemal niezmienionym podstawowym składzie, uzupełnionym m.in. Romanem Gruszeckim, Mariuszem Barnakiem, Januszem Dobrowolskim i Piotrem Porębnym. W jesiennych eliminacyjnych meczach I rundy rozgrywek o Puchar UEFA Stal została wyeliminowana przez belgijski KSC Lokeren (1 : 1 w Mielcu i 0 : 0 w Lokeren), a o awansie Belgów zadecydowała bramka strzelona w Mielcu. Należy dodać, że i ten mecz miał nadkomplet publiczności – około 40 tysięcy. Ku zaskoczeniu całego piłkarskiego środowiska, a zwłaszcza mieleckich kibiców – w sezonie 1982/1983 teoretycznie silny zespół Stali grał słabo, zajął dopiero 15. miejsce (30 24 27-36) i został zdegradowany do II ligi. W I reprezentacji Polski zadebiutował D. Kubicki. Nie pomogły roszady trenerskie – drużynę prowadzili kolejno: Józef Walczak, Jacek Machciński i Henryk Jałocha oraz Marian Kosiński. Po spadku – kilku piłkarzy, m.in. J. Stawarz, K. Buda, W. Ciołek, D. Kubicki i A. Łatka – przeniosło się do innych klubów. Zadanie odbudowy drużyny powierzono trenerowi Henrykowi Stroniarzowi i asystentowi Włodzimierzowi Gąsiorowi. W pierwszym sezonie drugoligowym (1983/1984) drużyna z wieloma nowymi nabytkami nie spełniła oczekiwań i zajęła 4. miejsce (30 32 34-30). Sporym sukcesem było natomiast dotarcie aż do półfinału rozgrywek o Puchar Polski, w którym mielczanie zostali wyeliminowani przez Wisłę Kraków (0 : 0 i 0 : 2). Po rezygnacji, jeszcze w trakcie rozgrywek, H. Stroniarza drużynę poprowadził samodzielnie W. Gąsior i on też kierował nią w sezonie 1984/1985, kiedy zdobyła 1. miejsce (30 40 35-18) i awansowała do I ligi. Skład: Witold Pazdan i Dariusz Zieliński – bramkarze oraz Jan Bedryj, Witold Łukasik, Kazimierz Zuba, Janusz Duchnowski, Piotr Czachowski, Piotr Porębny, Mariusz Barnak, Roman Gruszecki, Jan Urbanek, Edward Tyburski, Andrzej Kołosowski, Marek Lizończyk, Maciej Śliwowski i Mirosław Wnuk. Ponadto pozyskano m.in. bramkarza Piotra Wojdygę, Marka Filipczaka i Adama Fedoruka. Rozgrywki w sezonie 1985/1986 Stal ukończyła na 11. miejscu (30 25 25-32), a trenerzy znów zmieniali się (W. Gąsior, Ryszard Latawiec, Z. Książek). Sezon 1986/1987 zakończył się kolejnym spadkiem do II ligi po zajęciu 15. miejsca (30 17 24-44). Trenerami byli Z. Książek i Włodzimierz Jakubowski. (Należy nadmienić, że do punktacji wprowadzono 3 punkty za zwycięstwo.) Istotnym wzmocnieniem drużyny w sezonie 1987/1988 było pozyskanie Krzysztofa Tochela i wprowadzenie kilku własnych wychowanków, a także ponowne zatrudnienie trenera W. Gąsiora i asystenta Janusza Białka. (Kierownikiem drużyny był Leszek Lichy.) Stal wywalczyła bezproblemowo 1. miejsce (30 48 44-19) i kolejny raz powróciła do ekstraklasy. Jej skład stanowili: P. Wojdyga i W. Pazdan – bramkarze oraz P. Czachowski, P. Porębny, A. Fedoruk, Mirosław Kuniczuk, J. Bedryj, Edward Tyburski, Bogusław Waliszewski, Mirosław Radłowski, K. Tochel, M. Filipczak, M. Śliwowski, Jan Urbanek, M. Barnak, Zbigniew Makuch, Leszek Jędraszczyk, J. Dobrowolski, Tomasz Tułacz, Roman Gruszecki i Dariusz Peredzyński. W sezonie 1988/1989 młoda drużyna, po kilku korektach (odeszli: J. Bedryj, M. Filipczak i J. Dobrowolski – przybyli m.in.: Dariusz Sajdak, Dariusz Zagórski, Tomasz Kukowski i Wojciech Klich), zagrała w sezonie bardzo dobrze i wywalczyła 5. miejsce (30 33 35-27). Uczestniczyła też w międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Lata, ale mimo zwycięstw 4 : 1 i 1 : 0 z Djurgardens Sztokholm i remisów z Stuttgarter Kickers (RFN) 1 : 1 i 0 : 0, zajęła dopiero 3. miejsce, mając tyle samo punktów, co zwycięzca („Naestved” z Danii) lecz gorszy bilans bramkowy. Sezon 1989/1990 grano w składzie osłabionym odejściem lidera drużyny K. Tochela oraz Z. Makucha i J. Urbanka. (Przybyli m.in. Krzysztof Łętocha, Marcin Hrapkowicz, Jacek Tomczak i Krzysztof Tomanek.) Stal uplasowała się na 11. miejscu (30 26 27-38). W reprezentacji Polski grali P. Czachowski i A. Fedoruk. Do sezonu 1990/1991 przystąpiono bez M. Śliwowskiego (wypożyczony do Bochum) i E. Tyburskiego, ale z m.in. Rafałem Rutą, Krzysztofem Boćkiem, Andrzejem Jaskotem i kilkoma innymi wychowankami. W połowie rozgrywek odszedł P. Czachowski. Trenerami byli: M. Kosiński, a po 12 meczach – W. Gąsior. Nie zdołali jednak skutecznie przebudować drużyny i efektem było dopiero przedostatnie, 15.miejsce (30 16 25-49). Stal nie została jednak zdegradowana, ponieważ powiększono I ligę do 18 zespołów i w barażach zwyciężyła wicemistrza II ligi Miedź Legnica (1 : 3 w Legnicy i 3 : 0 w Mielcu). W I reprezentacji Polski wystąpił A. Fedoruk. Kolejne poważne zmiany w składzie nastąpiły przed sezonem 1991/1992. Odeszli m.in.: P. Wojdyga, D. Sajdak i D. Zagórski, a przybyli m.in. Paweł Curzytek, Modest Boguszewski i Wiesław Bartkowski oraz grupa wychowanków z bramkarzami Witoldem Gajkiem i Bogusławem Wyparłą, a także pierwsi zawodnicy zagraniczni – Aleksiej Tierieszczenko z Dniepru Czerksa i Siergiej Raliuczenko z Metallista Charków. Mocno przebudowany skład utrzymał się w I lidze, plasując się na 13. miejscu (34 32 27-28). Grając we wzmocnionym składzie (przybyli m.in.: Ryszard Federkiewicz, Janusz Czyrek, A. Drożdż, Daniel Konopelski), z I trenerem G. Latą i II trenerem Januszem Białkiem (kierownik drużyny: Edward Kieżel, a następnie Waldemar Gajek) – w sezonie 1992/1993 wywalczono 6. miejsce (34 39 41-28). W I reprezentacji Polski nadal występował A. Fedoruk. Po odejściu trenerów G. Laty i J. Białka do Olimpii Poznań – drużynę przejęli Witold Karaś i Krzysztof Rześny. Odeszli m.in. A. Fedoruk i A. Jaskot, a przybył Paweł Pilawiecki. Niepomyślny przebieg rundy jesiennej sezonu 1993/1994 spowodował zmianę na stanowiskach trenerskich – w miejsce W. Karasia i K. Rześnego zatrudniono Franciszka Smudę i menadżera Edwarda Sochę. Asystentem trenera został Jan Złomańczuk, a kierownikiem drużyny – Edward Oratowski. 1 I 1994 r. sponsorem i prezesem Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej został Thomas Mertel, przedsiębiorca z RFN. W zimowej przerwie drużynę wzmocnili: Bogusław Cygan, Paweł Kloc i kolejny nabytek zagraniczny – Aleksander Spiwak z Doniecka. Po bardzo dobrej grze „Stal” wydostała się ze strefy spadkowej i zajęła 11. miejsce (34 31 32-45). W okresie przygotowawczym do sezonu 1994/1995 odeszli m.in. A. Tierieszczenko, P. Curzytek, R. Drożdż i A. Spiwak, a przybyli m.in.: Janusz Kaczówka, Marek Kupidura, Rafał Domarski (syn Jana – b. reprezentanta Polski) i Sebastian Piechota. Na początku rozgrywek nowego sezonu Stal została zaproszona do Norymbergi, gdzie rozegrała sparingowy mecz z reprezentacją Kuwejtu i wygrała 1 : 0 (bramkę zdobył D. Konopelski). Pierwszy i ostatni mecz z reprezentacją państwową – FKS Stal rozegrała w składzie: Sławomir Bielecki, K. Łętocha, R. Federkiewicz, W. Bartkowski (M. Kupidura), Barnak, J. Kaczówka, P. Kloc (D. Konopelski), R. Ruta (S. Piechota), T. Kukowski, R. Domarski (T. Tułacz), B. Cygan. W trakcie sezonu przybyli Rafał Oprzondek i T. Tułacz. 11 IV 1995 r. trener F. Smuda zrezygnował z prowadzenia zespołu, ale ostatecznie Stali (pod kierunkiem trenera J. Złomańczuka) udało się uratować przed spadkiem i zająć 11. miejsce (34 31 44-50). Sukcesem było zdobycie przez B. Cygana tytułu „króla strzelców” z 16 bramkami. Kryzys drużyny pogłębił się w sezonie 1995/1996. Mimo pewnych wzmocnień (Wojciech Rycak, Rafał Piotrowski i K. Bociek, który powrócił z PAOK Saloniki) – trenerom J. Złomańczukowi i Leszkowi Brzezińskiemu nie udało się stworzyć rozumiejącego się kolektywu. W trakcie rozgrywek odeszli: J. Czyrek, K. Łętocha i R. Ruta, a R. Federkiewicz został wypożyczony do innego klubu. Nie pomogły wzmocnienia obrony Piotrem Jegorem i Wojciechem Jarzynką oraz wprowadzanie kolejnych własnych wychowanków. Zespół zajął przedostatnie 17. miejsce (34 28 33-67) i opuścił ekstraklasę. Przed startem w II lidze w sezonie 1996/1997 opiekę nad drużyną przejęli: G. Lato oraz asystenci W. Karaś i L. Brzeziński. Początkowo Stal wygrywała, ale narastające kłopoty finansowe spowodowały, że zmuszeni byli odejść: K. Bociek (AZ Alkmar – Holandia), B. Cygan, R. Domarski, P. Kloc, W. Bartkowski, R. Federkiewicz i B. Wyparło. Powrócili Porębny i E. Tyburski, a ponadto do zespołu wprowadzano wychowanków: Damiana Polaka, Dawida Polaka, Marcina Murdzę, Macieja Gądka, Arkadiusza Gerę, Jacka Dąbrowskiego, Pawła Występka, Pawła Gajka, Krzysztofa Petrykowskiego, Waldemara Grzankę, Grzegorza Kolisza i Tomasza Abramowicza. Mieleckim środowiskiem wstrząsały zaskakujące wydarzenia. 30 X 1996 r. piłkarze nie wyszli do meczu z Cracovią, chcąc strajkiem wymusić należności finansowe. (Cracovia wygrała walkowerem 3 : 0.) 6 XI 1996 r. rozwiązano umowę z T. Mertelem, który nie wywiązywał się z przyjętych zobowiązań finansowych. Rosły długi wobec drużyny i szeregu wierzycieli. Po I rundzie Stal zajmowała ostatnie 18. miejsce (17 17 17-29). Mecze wiosenne kończyły się najczęściej porażkami. 12 VI 1997 r. na Walnym Zgromadzeniu Członków FKS PZL-Stal podjęto decyzję o zakończeniu działalności klubu i wycofaniu drużyny piłkarskiej z rozgrywek II ligi. W tym momencie Stal zajmowała ostatnie, 18. miejsce (30 21 24-55).
*Bilans występów w I lidze: 25 sezonów, 737 meczów, 721 punktów, różnica bramek 834-844. Mistrz Polski w 1973 i 1976 r., wicemistrz w 1975 r., 3. miejsce w 1974, 1979 i 1982 r.
*Bilans występów w II lidze: 15 sezonów, 414 meczów, 454 punkty, różnica bramek 518-458 (z uwzględnieniem 4 walkowerów na zakończenie sezonu 1996/1997 – różnica bramek 518-470).
*Zawodnicy, którzy rozegrali najwięcej spotkań w I lidze: G. Lato – 272, M. Kosiński – 263, Z. Hnatio – 238, W. Karaś – 235, Z. Kukla – 229, E. Oratowski – 226, H. Kasperczak – 209, K. Rześny – 196, A. Fedoruk – 179 i W. Gąsior – 175.
*Zawodnicy, którzy strzelili najwięcej bramek: G. Lato – 111, A. Szarmach – 60, H. Kasperczak – 37, J. Domarski – 36, B. Cygan – 36, A. Fedoruk – 26, K. Buda – 25, M. Śliwowski – 25, W. Ciołek – 23, W. Karaś – 21, R. Sekulski – 21, J. Czyrek – 20 i K. Bociek – 20.
*Reprezentanci Polski seniorów: Kazimierz Buda, Włodzimierz Ciołek, Piotr Czachowski, Jan Domarski, Adam Fedoruk, Krzysztof Frankowski, Zbigniew Hnatio, Henryk Janikowski, Witold Józef Karaś, Henryk Kasperczak, Dariusz Kubicki, Zygmunt Kukla, Grzegorz Lato, Krzysztof Rześny, Janusz Stawarz i Andrzej Szarmach.
*Reprezentanci Polski w kategorii młodzieżowej: Krzysztof Bociek, Kazimierz Buda, Marek Chamielec, Włodzimierz Ciołek, Krzysztof J. Frankowski, Włodzimierz Gąsior, Zbigniew Hnatio, Henryk Janikowski, Witold Karaś, Henryk Kasperczak, Dariusz Kubicki, Zygmunt Kukla, Grzegorz Lato, Andrzej Łatka, Andrzej Padwiński, Ryszard Per, Rafał Ruta, Krzysztof Rześny, Janusz Stawarz, Maciej Śliwowski, Tomasz Tułacz, Bogusław Wyparło i Edward Załężny.
*Reprezentaci Polski w kategorii juniorów: Tomasz Abramowicz, Krzysztof Bociek, Kazimierz Buda, Janusz Dobrowolski, Roman Gruszecki, Grzegorz Kolisz, Daniel Konopelski, Andrzej Łatka, Zbigniew Makuch, Marcin Murdza, Wojciech Niemiec, Krzysztof Petrykowski, Wiesław Pytlos, Bogusław Skiba, Janusz Stawarz, Janusz Stelmach, Tomasz Tułacz, Sławomir Waliszewski i Andrzej Wieśniak.
Dalsza historia odrodzonego klubu piłki nożnej Stal Mielec – patrz: MIELECKI KLUB PIŁKARSKI STAL …
P i ł k a r ę c z n a Na początku lat pięćdziesiątych uprawiano w Mielcu piłkę ręczną 11-osobową (na boisku do piłki nożnej) jako sport uzupełniający. W pierwszym zespole Stali, zgłoszonym w 1952 r. do rozgrywek wojewódzkich, występowali głównie piłkarze nożni i siatkarze, m.in. Jerzy Korpanty, Józef Lenkowski, Mieczysław Noworyta, Jan Ogłobin i Stanisław Zalewski. Po dwóch latach, w których dwukrotnie wywalczono drugie miejsce, drużyna została rozwiązana. Po wybudowaniu hali sportowej w 1963 r. ponownie zorganizowano sekcję piłki ręcznej (już 7-osobowej). Inicjatorem założenia był Jan Paliwoda, opiekunem z ramienia Zarządu – Marian Buda, kierownikiem drużyny – Mieczysław Skrzypczak, a trenerem – Karol Mróz. Pierwszy skład stanowili: Jan Chrzanowski i Bogdan Harmaciński – bramkarze oraz Tomasz Cebula, Władysław Gładysek, Edward Jeleń, Janusz Kapinos, Stanisław Kopacz, Jerzy Korpanty, Jerzy Kowal, Roman Lonca, Jerzy Malaczyński, Jerzy Niziołek, Wojciech Ostrowski, Stanisław Pieróg, Andrzej Sikora, Andrzej Sulicki, Tomasz Szlęk, Franciszek Warchałowski, Waldemar Wieprzęć i Bolesław Zacharski. W 1964 r. drużyna zdobyła 1 m. w klasie B i awansowała do klasy A. Jeszcze w tym samym roku, po reorganizacji rozgrywek, wystartowała w rozgrywkach ligi okręgowej (powstała w miejsce kl. A), w sezonie 1964/1965 i zajęła 4. miejsce. Grającym trenerem był Józef Herchel, a jednym z bramkarzy – Zygmunt Kukla. Przed rozgrywkami sezonu 1965/1966 została zasilona m.in. bramkarzem Władysławem Oleksiewiczem oraz Ryszardem Gruchalskim, Andrzejem Traczem, Henrykiem Drożdżowskim, Tadeuszem Maziarskim, Ryszardem Dutkiewiczem, Zbigniewem Zwoźnym i Henrykiem Trojanowskim, a także Andrzejem Binkowskim i Zbigniewem Kozą i trenerem Stanisławem Majorkiem z Tarnowa. W niemal całkowicie zmienionym składzie Stal zdobyła 1 m. w rozgrywkach ligi okręgowej i zakwalifikowała się do rozgrywek o wejście do I ligi. W turnieju eliminacyjnym, rozegranym w Mielcu, zajęła 3. miejsce i nie awansowała do półfinałów. Sukcesem było natomiast zdobycie pucharu na turnieju w Dębicy z okazji Tysiąclecia Państwa Polskiego. W sezonie 1966/1967 zespół ponownie wywalczył 1 m. w lidze okręgowej i uczestniczył w rozgrywkach o wejście do I ligi. Tym razem zwyciężył w turnieju eliminacyjnym, a następnie pomyślnie przebrnął przez półfinał, ale w finale, rozegranym w Mielcu, przegrał 3 mecze (16 : 26 z Ruchem Radzionków, 18 : 20 z Wiarusem Szczecin i 18 : 20 z Warszawianką) i nie awansował do I ligi. Przed sezonem 1967/1968 do drużyny doszli m.in. Władysław Górnicki, Stanisław Kołodziejczyk, Józef Konieczny, Edward Strząbała, Kazimierz Tylko i Antoni Weryński. W nowo utworzonej lidze międzywojewódzkiej Stal zdobyła 1. miejsce i zakwalifikowała się do rozgrywek o wejście do I ligi, ale została wyeliminowana w pierwszym turnieju (16: 20 z AZS Katowice i 14 : 20 z Rafametem Kuźnia Raciborska). Sezon 1968/1969 rozpoczęto z nowym trenerem Edwardem Strząbałą i kilkoma nowymi nabytkami. W lidze międzyokręgowej „Stal” była bezkonkurencyjna i zdobywając 1. miejsce (14 26 330-203) po raz czwarty zakwalifikowała się do rozgrywek o wejście do I ligi. Po pomyślnym półfinale w Mielcu (zwycięstwa z Concordią Piotrków Trybunalski i Małąpanwią Ozimek) – w finale, rozegranym w Piotrkowie Tryb., zdobyła 2. miejsce (12 : 17 z Concordią Piotrków Tryb., 8 : 9 z Energetykiem Poznań i 22 : 18 z „Flotą” Gdynia) i awansowała do I ligi – ekstraklasy (22 VI 1969 r.). W jej skład wchodzili: Jan Kamiński i Tadeusz Bożyk – bramkarze oraz Andrzej Binkowski, Henryk Drożdżowski, Piotr Gardulski, Stanisław Kołodziej, Stanisław Kołodziejczyk, Zbigniew Koza, Jerzy Michalski, Henryk Trojanowski, Włodzimierz Tylko, Adam Wdowiarz, Antoni Weryński, Janusz Wierzbicki i Zbigniew Zwoźny. Kierownictwo sekcji sprawowali: Tadeusz Ostrowski, Roman Kędziora i Mieczysław Skrzypczak. W sezonie 1969/1970 dokonano znaczących wzmocnień – drużynę zasilili reprezentanci Polski – Robert Zawada i Stanisław Baran. Pierwszy sezon w I lidze, składającej się z 12 drużyn, zakończono na 7. miejscu (22 19 389-413). W meczach z najlepszymi zespołami osiągnięto kilka wartościowych wyników (13 : 13 z mistrzem – Spójnią Gdańsk w Mielcu, 11 : 10 z „brązowym medalistą” – Wybrzeżem Gdańsk, 21 : 19 z Anilaną w Łodzi). Najskuteczniejszy strzelec mielczan – Kazimierz Tylko zdobył 120 bramek i został wicekrólem strzelców. Ze względu na reorganizację rozgrywek (m.in. redukcja ilości drużyn w I lidze do 8) odbyły się baraże, które mielecka Stal zakończyła na premiowanym 2. miejscu (w półfinale 18 : 11 ze Spartą Katowice i 16 : 16 z AZS Warszawa, a w finale 14 : 7 ponownie ze Spartą, 23 : 9 z MDK Tarnów i 10 : 14 z Gwardią Opole). Spośród coraz liczniejszych kontaktów zagranicznych sukcesami były: zwycięstwa z Szondi Gyorgy (Węgry) 27 : 23, Banyasz Pecs (Węgry) 28 : 19 oraz Lokomotivą Michalowce (CSRS) 25 : 16 i 20 : 14, a także remis 17 : 17 z Emporem Rostock (NRD). Na sezon 1970/1971 przygotowano jeszcze silniejszy skład. Przybyli m.in. Franciszek Gąsior, Zenon Łakomy i Jerzy Sobczak. Rozgrywki I-ligowe zakończono na 4. miejscu (28 28 467-471). Wyjątkowo udanymi meczami były zwycięskie spotkania 22 : 12 z mistrzem – Grunwaldem Poznań w Mielcu i z brązowym medalistą – Anilaną Łódź: 16 : 12 i 22 : 15 w Mielcu oraz 13 : 7 i 16 : 15 w Łodzi. Spektakularnym sukcesem było zdobycie Pucharu Polski, po zwycięstwach z Gwardią Opole 22 : 19, Pogonią Zabrze 25 : 14 i Śląskiem Wrocław 18 : 12. Stal rozegrała także szereg spotkań międzynarodowych, a spośród zwycięstw upamiętnić należy: 14 : 11 z Dynamo Halle (NRD), 16 : 13 z Wismutem Aue (NRD) i 13 : 10 z Lokomotivą Mivchalovce (CSRS). Sezon przedolimpijski 1971/1972, ze względu na udział reprezentacji Polski w Olimpiadzie, był krótszy. Stal uplasowała się znów na 4. miejscu, ale po raz pierwszy uzyskała korzystną różnicę bramek (14 14 251-227). Sukcesami było m.in. pokonanie wicemistrza – Grunwald Poznań 16 : 11 oraz trzeciej w tabeli Anilany Łódź 28 : 19 w Mielcu. Znaczącą rolę w drużynie odgrywał kolejny nabytek – Jan Wojciech Gmyrek. On też oraz Franciszek Gąsior i Robert Zawada występowali w reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich – 1972 w Monachium. W okresie przygotowawczym przed sezonem 1972/1973 rozegrano kilkanaście meczów międzynarodowych, w których odniesiono kilka prestiżowych zwycięstw: 17 : 11 z Tatranem Preszov (CSRS), 16 : 11 i 15 : 10 z RK Split (Jugosławia), 32 : 25 Honvedem Budapeszt (Węgry) i 20 : 17 z „Eto” Gyoer (Węgry). Rozgrywki I-ligowe w gronie 10 drużyn ukończono na 5. miejscu (36 40 692-611). Po raz pierwszy mielczanie pokonali w meczu ligowym Śląsk Wrocław (mistrza Polski) 17 : 14 w Mielcu i zremisowali z nim 15 : 15 we Wrocławiu, a także pokonali 22 : 12 Spójnię Gdańsk (wicemistrza) w Mielcu. W trakcie tego sezonu Stal odbyła sportowe tournee po RFN (20 : 14 z Tus Essen, 27 : 17 z Angemend Tureverain, 11 : 5 z MTV Muelheim i 16 : 9 z TV Aldekerk) oraz gościła na Węgrzech (20 : 15 z Banyasz Tatabanya, 38 : 39 z Raba Eto Hgyoer i 18 : 10 z Magasebtok). W sezonie 1973/1974 drużynę zasiliła grupa młodych piłkarzy, m.in. Jerzy Gackowski, Janusz Hoszowski i Zbigniew Pałka, a rezultatem było m.in. 4. miejsce w I lidze (36 44 712-671). Sukcesami były: wygrana z wicemistrzem Polski Spójnią Gdańsk 20 : 17 w Mielcu i remis 18 : 18 z tą drużyną na wyjeździe, a także 3 zwycięstwa z Grunwaldem Poznań ( 23 : 20 i 26 : 22 w Mielcu oraz 26 : 25 i 22 : 25 w Poznaniu). W reprezentacji Polski, która zdobyła 4. miejsce na Mistrzostwach Świata – 1974 w Berlinie, wystąpili m.in. J. W. Gmyrek i H. Trojanowski. Największym sukcesem w historii mieleckiej piłki ręcznej – zdobyciem 2. miejsca i tytułu wicemistrza Polski – zakończył się sezon 1974/1975 (36 44 701-653). Zwyciężono w nim m.in. mistrza Polski – Śląsk Wrocław 18 : 16 i 13 : 11 w Mielcu, a także trzykrotnie zdobywcę 3. miejsca – Anilanę Łódź: 15 : 14 i 17 : 16 w Łodzi oraz 23 : 14 w Mielcu. Wicemistrzowską drużynę tworzyli: Tadeusz Bożyk, Jan Kamiński i Andrzej Kącki – bramkarze oraz Jerzy Gackowski, Franciszek Gąsior, Jan Wojciech Gmyrek, Janusz Hoszowski, Zenon Łakomy, Zbigniew Pałka, Grzegorz Proszowski, Henryk Trojanowski, Adam Wdowiarz, Antoni Weryński, Kazimierz Tylko i Robert Zawada. Trenerem był Zenon Nosila, a kierownikiem sekcji – Mieczysław Skrzypczak. Następny sezon 1975/1976 nie był już tak owocny, ale zajmując 4. miejsce, potwierdzono przynależność do czołówki krajowej (18 20 378-363). Obok znaczących zwycięstw (w Mielcu 28 : 22 ze Śląskiem Wrocław – mistrzem Polski oraz 22 : 16 z Pogonią Zabrze – wicemistrzem, a także 18 : 16 w Mielcu i 18 : 15 w Łodzi z Anilaną) poniesiono niespodziewane porażki (16 : 17 z ostatnią w tabeli Koroną w Kielcach i 19 : 25 ze Spójnią Gdańsk w Mielcu), co pozbawiło Stal miejsca na podium. Niewątpliwym sukcesem był natomiast udział J. W. Gmyrka w reprezentacji Polski, która na Igrzyskach Olimpijskich – 1976 w Montrealu zdobyła brązowy medal. Po Olimpiadzie J. W. Gmyrek przeniósł się do Hutnika Kraków. Mimo wprowadzenia do składu kolejnych młodych zawodników, w sezonie 1976/1977 nastąpiła pewna obniżka formy zespołu. Po słabej I rundzie – w II nastąpiła wyraźna poprawa i zajmując 6. miejsce, uratowano się przed spadkiem (36 34 759-763). Tradycyjnie dobre mecze rozegrano z łódzką Anilaną, która zdobyła tytuł wicemistrzowski (m.in. 22 : 18 w Mielcu i 20 : 15 w Łodzi), a ponadto dwukrotnie pokonano w Mielcu Grunwald Poznań – zdobywcę 3. miejsca (25 : 24 i 19 : 17).W skład przebudowywanego zespołu wchodzili: Andrzej Kącki i J. Kamiński – bramkarze oraz Jan Basiak, Alfred Ciećkiewicz, Henryk Czul, Bogumił Drewniak, J. Gackowski, F. Gąsior, J. Hoszowski, Z. Łakomy, Wojciech Nieściór, Marian Olszówka, Henryk Orłowski, Ryszard Orłowski, G. Proszowski, K. Tylko, A. Wdowiarz, A. Weryński i R. Zawada. Nieco lepiej wypadła drużyna Stali w sezonie 1977/1978, plasując się na 4. miejscu (36 35 785-785). Tym razem pokonano w Mielcu Śląsk Wrocław – mistrza Polski – 24 : 19, wicemistrzowskiego Hutnika Kraków 24 : 23 i dwukrotnie trzecią w tabeli Anilanę Łódź (22 : 20 w Mielcu i 23 : 20 w Łodzi), ale poniesiono też szereg przykrych porażek. Odejście kolejnych starszych zawodników i gorsza postawa zastępującej ich młodzieży, a także brak sportowego szczęścia sprawiły, że w sezonie 1978/1979 zespół zajął dopiero 9. lokatę i został zdegradowany do II ligi (36 33 860-894). Należy dodać, że poziom większości zespołów był wyrównany, a zdobywca 4. miejsca miał zaledwie 2 punkty więcej od Stali. O możliwościach mielczan świadczyły 2 zwycięstwa z mistrzowskim Hutnikiem Kraków (28 : 23 w Mielcu i sensacyjne 28 : 27 w Krakowie). Sezon 1979/1980 w II lidze mielczanie zakończyli na 1. miejscu (36 59 1004-777) i powrócili do ekstraklasy. W drużynie występowali: A. Kącki, J. Kamiński i Jan Kulig – bramkarze oraz J. Basiak, A. Ciećkiewicz, J. Gackowski, J. Hoszowski, Marek Mazurek, W. Nieściór, M. Olszówka, H. Orłowski, R. Orłowski, Z. Pałka, K. Tylko, A. Wdowiarz, A. Weryński i Marek Wilczek. Trenerem był Ryszard Skutnik, kierownikiem sekcji – Zbigniew Stachowicz, zastępcą – Mieczysław Skrzypczak, a kierownikiem drużyny – Jerzy Michalski. Na Igrzyskach Olimpijskich – 1980 r. w Moskwie, w bramce reprezentacji Polski wystąpił mielczanin Andrzej Kącki. Wygranie turniejów w Tarnowie i Mielcu (w obsadzie międzynarodowej) stwarzało dobre perspektywy. Niestety, w sezonie 1980/1981 osłabiona odejściem m.in. K. Tylki i A. Wdowiarza Stal nie potrafiła przystosować się do wymagań I-ligowych i w gronie 10 zespołów zajęła 9. miejsce ( 36 25 920-980) i w następstwie spadła do II ligi. Widoczna różnica poziomów I i II ligi znalazła potwierdzenie w kolejnym sezonie 1981/1982. W niewiele zmienionym składzie – doszedł m.in. Henryk Dobosz i pod opieką trenera R. Zawady – mielczanie pokonali rywali i zdobywając 1. miejsce (36 55 1038-905), awansowali do I ligi. Sezon 1982/1983 ukończono na bezpiecznym 8. miejscu (36 29 927-1017). Sukcesami były zwycięstwa z Hutnikiem Kraków 33 : 27 i Śląskiem Wrocław 34 : 31. W okresie przygotowawczym, już z trenerem R. Skutnikiem, ale bez wzmocnień, Stal zajęła 2. miejsce w międzynarodowym turnieju w Gyoer (Węgry), m.in. pokonując Wat Margarette (Austria) 32 : 30 i Raba Eto (Węgry) 24 : 22 oraz remisując z Desau (NRD) 22 : 22. Znacznie gorzej grano w lidze i sezon 1983/1984 zakończono na 9. miejscu (36 18 850-981), co oznaczało kolejny spadek do II ligi. Odeszli m.in.: A. Kącki, W. Nieściór, J. Gackowski i H. Orłowski. Przybyli natomiast m.in.: Rafał Maćkowski, Roman Kossowski i Dariusz Jaworski oraz wychowankowie: Andrzej Bielec, Jacek Domagała (bramkarz) i Jacek Michalik. Mimo wielu w sezonie 1984/1985 jeszcze raz wywalczono 1 m. w II lidze (36 55 945-814), uzyskując wstęp do I ligi. Przed sezonem 1985/1986 odeszli m.in. Z. Pałka i J. Domagała, a przybyli m.in. Dariusz Tyter i Marek Dębkowski (bramkarz). Rozegrano kilka spotkań międzynarodowych, w których m.in. pokonano węgierski zespół Borszadi Miszkolc 36 : 33 oraz Lokomotivę Michalowce (CSRS) 27 : 26 i 31 : 25. W rywalizacji ligowej zaprocentowało doświadczenie zdobyte w poprzednich latach. Sukcesami były zwycięstwa 25 : 22 ze Stalą w Gorzowie oraz w Mielcu z Pogonią Zabrze 24 : 20, Anilaną Łódź 26 : 23 i 28 : 27, a także Hutnikiem Kraków 29 : 23. W efekcie zdobyto 7. miejsce (18 16 483-525). Skład: Marek Dębkowski, Józef Korzeń i Jan Kulig – bramkarze oraz Jan Basiak, Jerzy Bialic, Wiesław Bednarczyk, Alfred Ciećkiewicz, Dariusz Jaworski, Henryk Luberecki, Jacek Michalik, Ryszard Orłowski, Dariusz Tyter i Mariusz Więckowiak. R. Orłowski został „wicekrólem strzelców” (140 bramek). I trenerem był Ryszard Skutnik, II trenerem – Janusz Hoszowski (I runda) i Wojciech Ostrowski (II runda), kierownikiem drużyny – Eugeniusz Poticha, a kierownikiem sekcji – Ryszard Dutkiewicz. Udany sezon spowodował, że Zarząd FKS zaakceptował wniosek sekcji o znaczne wzmocnienie zespołu i podjęcie walki o najwyższe miejsca w ekstraklasie. Do Mielca sprowadzono m.in. reprezentantów Polski – Jerzego Górskiego i Marka Kordowieckiego oraz Jacka Nowaka, Grzegorza Olszewskiego i Andrzeja Moszkę, a ponadto włączono do składu Bogdana Mózgowskiego, Waldemara Kłosińskiego i Janusza Śliwińskiego. Funkcję trenera powierzono Leonowi Nosili, a II trenerem pozostał W. Ostrowski. Kierownictwo drużyny objął R. Kędziora. Zasadnicze zmiany w zespole nie przyniosły oczekiwanego rezultatu w rozgrywkach sezonu 1986/1987 i zajął on dopiero 6. miejsce (36 36 942-983). W sezonie 1987/1988 nastąpiły duże zmiany (odeszli: J. Basiak, A. Ciećkiewicz, M. Dębkowski i J. Śliwiński, a przybyli m.in. Janusz Strzępka – bramkarz i Krzysztof Włodarczyk). Nowym szkoleniowcem został Piotr Siekierski, trenerem odnowy – Jacek Cybowski, kierownikiem drużyny – Janusz Chrzanowski, a kierownikiem sekcji pozostawał R. Dutkiewicz. Wewnętrzne nieporozumienia w zespole i brak zaangażowania niektórych zawodników spowodowały, że mimo silnego składu Stal zajęła dopiero 10. miejsce (28 24 702-728) i po kompromitujących barażach z wicemistrzem II ligi Górnikiem Sosnowiec (19 : 20 w Sosnowcu i 21 : 26 w Mielcu) spadła kolejny raz do II ligi. Po analizie gry drużyny pięciu jej czołowych zawodników zostało zdyskwalifikowanych, a do składu na sezon 1988/1989 wprowadzono kilku młodych zawodników. Funkcję trenera objął Stanisław Kubala. Konstruowany na nowo zespół nie był w stanie wygrać rozgrywek II-ligowych i zajął 3. miejsce (36 45 884-819). W sezonie 1989/1990 nastąpiła wyraźna konsolidacja drużyny, która z trenerem S. Kubalą zdobyła 1. miejsce (28 43 882-761) i awansowała do ekstraklasy. Skład: Janusz Strzępka – bramkarz oraz W. Bednarczyk, Andrzej Bielec, J. Bialic, Jacek Kołacz, Andrzej Krupa, Rafał Maćkowski, B. Mózgowski, J. Nowak, G. Olszewski, Piotr Pietrzak i D. Tyter. W sezonie 1990/1991 Stal z trenerami Siemionem Połońskim i W. Ostrowskim oraz wzmocniona m.in. bramkarzami Nikołajem Żukowem i Grzegorzem Kucharskim oraz Władymirem Miroszniczenką, Dariuszem Jaworskim i Krzysztofem Muchą zajęła 5. miejsce w grupie B I ligi (28 26 782-788), a więc 13. miejsce w Polsce (w wyższej grupie A grało 8 drużyn). Przed sezonem 1991/1992 nastąpiło szereg zmian – trenerem został R. Zawada, odeszli m.in. J. Bialic, G. Olszewski i P. Pietrzak, a do drużyny włączono kolejnych wychowanków. Po wyraźnie gorszej grze mielczanie uplasowali się na 7. miejscu (28 19 681-765) w grupie B I ligi (15. miejsce) i zostali zdegradowani do II ligi. Skład: J. Strzępka i G. Kucharski – bramkarze oraz J. Basiak, A. Bielec, D. Jaworski, Tomasz Kardyś, Witold Kozioł, A. Krupa, R. Maćkowski, Tomasz Malikowski, W. Miroszniczenko, B. Mózgowski i K. Mucha. Kierownikiem drużyny był J. Cybowski, a kierownikiem sekcji – R. Kędziora. W związku z gwałtownie pogarszającą się sytuacją finansową FKS Stal władze klubu podjęły decyzję o wycofaniu drużyny piłki ręcznej z rozgrywek ligowych. Wznowienie działalności nastąpiło w 1996 r. Z inicjatywy R. Zawady, J. Basiaka i Józefa Mączki oraz przy wsparciu organizacyjnym ze strony Ryszarda Sieronia i J. Hoszowskiego, utworzono sekcję piłki nożnej i zgłoszono drużynę do rozgrywek III-ligowych sezonu 1996/1997. Trenerem został R. Zawada, a kierownikiem drużyny – R. Sieroń. W składzie znaleźli się niektórzy byli I-ligowcy i kilku młodych zawodników: Marek Kania i J. Mączka – bramkarze oraz J. Basiak, H. Dobosz, J. Krupa, J. Michalik, J. Nowak, H. Orłowski, Paweł Pazdan, Paweł Ryś, Witold Skuciński, Adam Sowa, D. Tyter i Ryszard Zychowicz. Drużyna z meczu na mecz grała coraz lepiej i zajęła 2. miejsce, które nie dawało awansu do II ligi. Zakończenie działalności przez FKS „Stal” nie przerwało funkcjonowania zespołu. Już 19 V 1997 r. odbyło się zebranie założycielskie nowego klubu – Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal, który po zarejestrowaniu się 20 VI przejął od FKS Stal wszystkich piłkarzy ręcznych i zgłosił drużynę do rozgrywek III ligi w sezonie 1997/1998.
*Bilans występów w I lidze: 18 sezonów, 544 mecze, stosunek punktów – 504 : 584, różnica bramek: 12 281 – 12 618.
*Największe sukcesy: wicemistrz Polski – 1975 r., zdobywca Pucharu Polski – 1971 r.
*Bilans występów w II lidze: 5 sezonów, 172 mecze, stosunek punktów – 257 : 87, różnica bramek: 4 753 – 4 076.
*Reprezentanci Polski: Stanisław Baran, Jerzy Gackowski, Franciszek Gąsior, Jan Wojciech Gmyrek, Jerzy Górski, Jan Kamiński, Andrzej Kącki, Marek Kordowiecki, Zenon Łakomy, Marek Pazdur, Jerzy Sobczak, Ryszard Skutnik, Henryk Trojanowski, Adam Wdowiarz i Robert Zawada.
*Reprezentanci Polski w kategorii młodzieżowej: Marek Dębkowski, Jerzy Gackowski, Wiesław Gurdziołek, Andrzej Kącki, Henryk Luberecki, Z. Łakomy, Bogdan Mózgowski, Ryszard Skutnik, Jerzy Sobczak, Janusz Strzępka, Dariusz Tyter, Adam Wdowiarz, Antoni Weryński.
*Reprezentanci Polski w kategorii juniorów: Jerzy Bialic, Janusz Hoszowski, Mariusz Więckowiak, Janusz Wierzbicki.
P ł y w a n i e Początki zorganizowanego treningu pływackiego sięgają lat pięćdziesiątych. Wtedy to powstała sekcja wioślarsko-pływacka, ale sporadycznie odbywane zajęcia pływackie na basenie przeciwpożarowym przy ul. F. Chopina (współcześnie parking przy ul. ks. H. Arczewskiego) miały charakter rekreacyjny. W krótkim czasie sekcja została rozwiązana. Oddanie do użytku krytej pływalni 25-metrowej w 1967 r. otworzyło przed pływaniem szansę rozwoju, toteż niedługo potem, 10 V 1968 r. ponownie utworzono sekcję pływacką. Jej organizatorami byli: Julian Krężel i Stanisław Jezuit, a opiekunem z ramienia Zarządu Klubu – Władysław Pitrof. Pierwszym trenerem został Edward Strząbała, a po jego przejściu do sekcji piłki ręcznej treningi prowadził Ryszard Obuchowicz. Pod koniec 1968 r. zatrudniono Zdzisława Frankiewicza i obaj trenerzy prowadzili zajęcia pływackie z grupami młodzieżowymi. Aby zapewnić sekcji dalszy rozwój, Zarząd FKS Stal postanowił zatrudnić Kurta Zombka – trenera z dużym doświadczeniem i osiągnięciami w pływaniu wyczynowym. K. Zombek opracował program powszechnej nauki pływania dla dzieci i na tej bazie – plan rozwoju sekcji pływania. Podstawowe założenia tego przedsięwzięcia sformułował w następujący sposób: 1) objęcie obowiązkową nauką pływania dzieci klas I i II szkół podstawowych , 2) stworzenie kryteriów selekcyjnych dla klas III, w których miały się zaleźć najbardziej utalentowane dzieci, a następnie utworzenie takich klas w szkołach podstawowych nr 6 i 7, 3) zorganizowanie w przyszłości klas o poszerzonym programie nauczania wychowania fizycznego ze specjalnością pływania w szkołach podstawowych nr 6 i 7. Program został przyjęty i zatwierdzony przez władze oświatowe wszystkich szczebli, a następnie wprowadzony od roku szkolnego 1969/1970. W ten sposób Mielec stał się pierwszym miastem w Polsce, gdzie dzieci klas I i II otrzymywały na świadectwie szkolnym oceny z pływania. Kadrę trenerską stanowili: Kurt Zombek – koordynator oraz Ryszard Chlebowski, Zdzisław Frankiewicz, Jan Miłoś i Ryszard Obuchowicz. (Także w 1969 r. oddano do użytku odkrytą pływalnię 50-metrową, co stworzyło jeszcze większe możliwości dla wyczynowego i rekreacyjnego pływania.) W celu organizacyjnego zabezpieczenia tego ogromnego przedsięwzięcia rozszerzono zarząd sekcji pływackiej, w którym główne role pełnili: Jan Ogłobin oraz Piotr Biegocki, Tadeusz Jeż, Jan Kusz i Marian Modelski. W kolejnych latach powiększano kadrę trenersko-instruktorską. W 1971 r. zatrudniono Jerzego Komęzę, w 1972 r – Romanę Borzęcką, Jerzego Borzęckiego, Krzysztofa Kowalika i Wiesława Stawickiego, a w 1973 r. – Jerzego Dymka i Dariusza Krupińskiego. W tym czasie odeszli R. Chlebowski i R. Obuchowicz. Prowadzona na szeroką skalę praca szkoleniowa z dziećmi i młodzieżą szybko przyniosła efekty. Już w 1974 r. na Mistrzostwach Polski Młodzików w Łodzi zdobyto dwa srebrne medale: Gabriela Zombek w wyścigu na 200 m stylem dowolnym i Zbigniew Giża na 200 m st. grzbietowym, a w 1975 r. w Halowych MP Juniorów w Tarnowie wywalczono pierwsze złote medale: Anna Korycka na 100 m i 200 m st. motylkowym oraz Z. Giża na 100 m st. grzbiet. Ponadto Z. Giża zdobył srebrny medal na 200 m st. grzbiet., a brązowe medale – Marzena Kalita na 200 m st. mot. i Gabriela Zombek na 200 m, 400 m i 800 m st. dow. Odtąd mieleccy pływacy regularnie startowali w mistrzostwach Polski w różnych kategoriach wiekowych oraz na Ogólnopolskich Spartakiadach Młodzieży i zdobywali szereg medali oraz czołowych lokat. W celu dalszego usprawnienia organizacyjnego i osiągania coraz wyższego poziomu sportowego przy równoczesnej prawidłowej pracy dydaktyczno-wychowawczej – w 1975 r. powołana została sportowa Szkoła Podstawowa Nr 6 w Mielcu, sąsiadująca z obiektami sportowymi FKS Stal, skupiająca m.in. utalentowaną pływacko młodzież. Pierwszym dyrektorem szkoły została Urszula Skowrońska. Konsekwencją dalszego rozwoju sekcji było powołanie, przy dużym wsparciu dyrektora Władysława Gajowca, klas sportowych w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika. Mając tak rozwinięty i zabezpieczony system szkolenia, Mielec stał się znaczącym ośrodkiem sportu pływackiego w Polsce, czego wyrazem było przyznawanie mu przez Polski Związek Pływacki organizacji wielu ważnych imprez o znaczeniu krajowym (Mistrzostwa Polski w różnych kategoriach wiekowych) i międzynarodowym (m.in. mecze międzypaństwowe) oraz organizowanie zgrupowań kadry narodowej w różnych kategoriach wiekowych. W 1977 r. pierwsza grupa szkolonych zawodników (rocznik 1961) przeszła do kategorii seniorów i tym samym zamknięto etap tworzenia struktury sekcji. Od tego momentu stan ilościowy grup pływania sportowego wynosił około 100 zawodniczek i zawodników. Wśród wielu utalentowanych udało się wychować grupę startującą z powodzeniem na wielu prestiżowych zawodach krajowych i międzynarodowych, w różnych kategoriach wiekowych. Należeli do niej: Anna Bajda, Marek Baranowski, Witold Borowik, Jarosław Butryn, Tomasz Chudzik, Renata Dereń, Bożena Dudek, Bożena Dul, Urszula Gągol, Dariusz Gil, Zbigniew Giża, Ewa Gronek, Lidia Jemioło, Jerzy Janusz, Małgorzata Kalita, Stanisław Kiełb, Anna Korycka, Iwona Kożuchowska, Beata Kos, Joanna Oleksiak, Bogusław Omiotek, Małgorzata Ozimek, Barbara Pacuła, Marzena Radoń, Anna Robotycka, Dorota Sieradzka, Wojciech Sierosławski, Renata Stradomska, Józef Strycharz, Andrzej Świtkowski, Joanna Wlezień, Robert Zieliński, Gabriela Zombek, Sławomir Zybert i Bogusław Zychowicz. Pierwsze medale (2 srebrne) w Mistrzostwach Polski Seniorów (Puławy – 1977 r.) zdobyli: S. Zybert na 1500 m st. dow. i sztafeta dziewcząt 4 x 100 m st. dow. Pierwszym złotym medalistą MP Seniorów (Szczecin – 1978) został B. Zychowicz na 200 m st. mot. Te i kolejne medale na MP zwróciły uwagę Polskiego Związku Pływackiego na mieleckich pływaków i w konsekwencji spowodowały powołania do reprezentacji Polski. Najlepsi mielczanie otrzymali również propozycje dalszego szkolenia w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Raciborzu, z zachowaniem dotychczasowej przynależności klubowej. Najpierw D. Gil, a następnie B. Zychowicz i S. Zybert przenieśli się do Raciborza. D. Gil startował w Mistrzostwach Świata – 1978 r. w Berlinie i na Uniwersjadzie w Bukareszcie. Ustanowiony przez niego rekord Polski na dystansie 200 m st. dow. – 1.51,80 przetrwał aż 6 lat. Pierwszym mieleckim pływakiem – olimpijczykiem, startującym na Igrzyskach Olimpijskich Moskwa-1980 był B. Zychowicz Uczestnikami Mistrzostw Europy Juniorów – 1983 w Miluzie (Francja) byli: B. Dudek (7. miejsce na 200 m st. zmiennym) i T. Chudzik (14. miejsce na 400 m st. zm.). B. Dudek była także pierwszą Polką, która przepłynęła dystans 100 m dow. w czasie poniżej 58 sek. (57,99). Ona również była reprezentantką Polski na Zawodach Przyjaźni „Moskwa-84” i na Mistrzostwach Europy Seniorów – 1985 r. w Sofii (Bułgaria), gdzie zdobyła 5. miejsce w finale „B” na 200 m st. zmiennym. W międzyczasie wszyscy starsi mieleccy zawodnicy zakończyli kariery zawodnicze. W 1984 r. wyjechał Kurt Zombek, a w latach 1986-1987 nastąpiły dalsze zmiany w składzie kadry szkoleniowej. Odeszła grupa starszych trenerów, a trenerem koordynatorem został Dariusz Krupiński. W nowej ekipie trenerskiej, która szkoliła około 100 młodych zawodników, znaleźli się: Anna Korycka, Bogusława Krupińska i Bogusław Omiotek, a ponadto siedmiu dalszych instruktorów prowadziło powszechną naukę pływania w 10 szkołach z udziałem ok. 1100 dzieci. Działania te wspierali działacze z M. Modelskim na czele. Szeroko zakrojona praca z dziećmi i młodzieżą dała wkrótce imponujące rezultaty. Na początku lat 90. zawodniczką nr 1 stała się Magdalena Modelska, specjalizująca się w stylu grzbietowym, wielokrotna Mistrzyni Polski w kategorii juniorek oraz seniorek. M.in. w 1991 r. w czasie Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Oświęcimiu zdobyła złoty medal na 100 m grzb. i czasem 1.06,17 ustanowiła nowy rekord Polski juniorek, a na Mistrzostwach Polski Seniorek w Poznaniu wywalczyła 3 medale, w tym złoty na 50 m st. grzb. (31,45). Za te osiągnięcia uznana została „Najlepszym Sportowcem Mielca w 1991 r.” w plebiscycie „Korso”. M. Modelska była też uczestniczką Mistrzostw Europy w Sprincie (Gelsenkirchen – 1992 r.), gdzie zajęła 12. miejsce na 50 m. grzb. (30,59). W krajowej czołówce znajdowała się także Katarzyna Ortyl. Ponadto rokrocznie młodzi mieleccy pływacy zdobywali po około 20 -30 medali w różnych kategoriach wiekowych (od 11 do 15 lat). Do grupy szkoleniowców dołączyła Bożena Dudek. W 1995 r. do ścisłej czołówki krajowej juniorów awansował Paweł Marzec, zdobywając na MP Juniorów 6 medali w stylu zmiennym. W tym samym roku reprezentował Polskę na międzynarodowych zawodach juniorów w Heidenheim (RFN) i Antwerpii (Belgia), zdobywając 3 razy 2 miejsce oraz na Mistrzostwach Europy Juniorów w Genewie (Szwajcaria). Sukcesy odnosił także w następnych latach, od 1996 r. również w gronie seniorów. Sporo osiągnięć w gronie juniorów, a szczególnie na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży – 1989 r., miał Robert Korycki W ostatnich latach funkcjonowania FKS Stal duże nadzieje na sukcesy stwarzała grupa młodzieży, w tym wielokrotni medaliści i finaliści MP w młodszych kategoriach wiekowych: Eliza Wojdon, Szczepan Solecki, Tomasz Rado, Tomasz Kluj, Józef Stopiński, Grzegorz Cisek, Paweł Świerczyński, Daniel Torba, Mariusz Rejowski, Bartosz Warchałowski, Marek Wal, Rafał Szady, Szymon Michałek, Karol Gorczyca, Dawid Surman, Ewa Bojczuk, Dominika Krakowiak, Elżbieta Rokoszak, Katarzyna Warchałowska, Ewa Skrzypek, Katarzyna Łuczak, Michał Mazurkiewicz, Paweł Pieróg, Jan Ćwiok, Piotr Bienias, Magdalena Madej, Marta Domagała, Wojciech Betlej, Karolina Gil i Jarosław Magda. Po likwidacji FKS Stal w czerwcu 1997 r. sekcja pływacka, dzięki staraniom D. Krupińskiego, M. Modelskiego i Dyrekcji Szkoły Podstawowej Nr 6 (sportowej) przeszła w całości do Uczniowskiego Klubu Sportowego „Ikar”.
1) Zdobywcy medali Mistrzostw Polski Seniorów *1977 r. (Puławy – Letnie MP): Sławomir Zybert – srebrny, 1500 m dow. (17.02,2), sztafeta żeńska – srebrny, 4 x 100 m dow.; *1978 r. (Olsztyn – Halowe MP): Dorota Sieradzka – srebrny, 100 m dow. (1.01,1), Dariusz Gil – brązowy, 400 m dow. (4.10,9) i brązowy, 1500 m dow. (16.39,9); (Szczecin – L): Bogusław Zychowicz – złoty, 200 m mot. (2.11,9), D. Gil – srebrny, 400 m dow. (4.07,8) i srebrny, 1500 m dow. (16.19,8), sztafeta żeńska – srebrny, 4 x 100 m dow. (4.17,8), D. Gil – brązowy, 200 m dow. (1.59,6), S. Zybert – brązowy, 1500 m dow. (16.28,8), B. Zychowicz – brązowy, 100 m mot. (1.00,2), sztafeta męska – brązowy, 4 x 100 m dow. (3.48,5) i brązowy, 4 x 200 m dow. (8.17,4) * 1979 r. (Puławy – H): B. Zychowicz – złoty, 100 m mot. (56,43), S. Zybert – złoty, 1500 m dow. (15.58,22); (Oświęcim – L): Marek Baranowski – złoty, 100 m dow., B. Zychowicz – srebrny, 100 m mot. (58,11), S. Zybert – brązowy, 200 m dow. (1.58,89), brązowy, 400 m dow. (4.09,03) i brązowy, 1500 m dow. (16.37,48); *1980 r. (Warszawa – H): B. Zychowicz – złoty, 100 m mot. (57,48) i złoty, 200 m mot. (2.05,06), D. Gil – złoty, 1500 m dow. (16.09,25), sztafeta męska – złoty, 4 x 100 m dow. (3.41,39) i złoty, 4 x 200 m dow. (8.06,84), M. Baranowski – brązowy, 100 m dow. (54,95); (Tarnów – L): D. Gil – złoty, 100 m dow. (53,73), złoty, 200 m dow. (1.56,67) i złoty, 400 m dow. (4.03,37), B. Zychowicz – złoty, 100 m mot. (57,62) i złoty, 200 m mot. (2.06,30), sztafeta męska – złoty, 4 x 100 m dow. (3.42,87), sztafeta męska – srebrny, 4 x 200 m dow. (8.11,05), S. Zybert – brązowy, 100 m dow. (54,91) i sztafeta żeńska – brązowy, 4 x 100 m dow. (4.21,17); *1981 r. (Lublin – H): D. Gil – złoty, 400 m dow. (3.56,05), srebrny, 200 m dow. (1.53,40), brązowy, 100 m dow. (52,91), brązowy, 1500 m dow. (16.00,41) i brązowy, 200 m mot. (2.05,01); (Oświęcim – L): M. Baranowski – złoty, 50 m dow. (25,21) i srebrny, 100 m dow. (54,42), Bożena Dul – brązowy, 50 m dow. (28,11); *1982 r. (Warszawa – H): Bożena Dudek – srebrny, 100 m dow. i brązowy, 50 m dow.; *1983 r. (Szczecin – H): B. Dudek – złoty, 100 m dow. (58,02), złoty, 200 m dow., złoty, 200 m zm., srebrny, 50 m dow., (Oświęcim – L): B. Dudek – srebrny, 50 m dow. (27,78), srebrny, 100 m dow. (59,70), srebrny, 200 m dow. (2.09,24) i brązowy, 200 m zm. (2.27,59); *1984 r. (Oświęcim – H): B. Dudek – srebrny, 100 m dow. (1.00,10), srebrny, 100 m mot. (1.05,55), brązowy, 50 m dow. i brązowy, 200 m zm.; (Wrocław – L): B. Dudek – złoty, 50 m dow. (28,18), złoty, 200 m zm. (2.24,71) i srebrny, 200 m dow. (2.09,06); *1985 r. (Gdańsk – H): B. Dudek – złoty, 200 m dow. (2.04,12 – rekord Polski), srebrny, 50 m dow., srebrny, 100 m dow., srebrny, 100 m mot. i srebrny, 200 m zm.; (Oświęcim – L): B. Dudek – złoty, 200 m zm., złoty, 200 m mot., srebrny, 50 m dow. i srebrny, 400 m zm.; *1986 r. (Kraków – H): B. Dudek – złoty, 200 m dow., srebrny, 100 m mot., srebrny, 200 m zm.; (Mielec – L): B. Dudek – złoty, 50 m mot. (29,48 – rekord Polski), brązowy, 50 m dow. i brązowy, 100 m mot.; *1987 r. (Szczecin – H): B. Dudek – złoty, 50 m mot. (29,48 – rekord Polski), srebrny, 100 m mot.; *1988 r. (Lublin – H): B. Dudek – złoty, 50 m mot., sztafeta żeńska – złoty, 4 x 100 m zm., srebrny, 4 x 100 m dow. i srebrny, 4 x 200 m dow.; *1991 r. (Poznań – L): Magdalena Modelska – złoty, 50 m grzb. (31,45), srebrny, 100 m grzb. (1.06,59), brązowy, 200 m grzb. (2.23,36) * 1992 r. (Rzeszów – L): M. Modelska – złoty, 50 m grzb. (31,64); *1994 r. (Rzeszów – Z): M. Modelska – srebrny, 50 m grzb. (30,46); (Wrocław – L): M. Modelska – srebrny, 50 m grzb. (31,01), srebrny, 100 m grzb. (1.05,80) i srebrny, 200 m grzb. * 1995 r. (Oświęcim – L): M. Modelska – brązowy, 50 m grzb. (30,98). Razem: 32 złote, 34 srebrne i 25 brązowych.
2) Indywidualni zdobywcy medali Mistrzostw Polski Juniorów (w kategoriach od 12 do 19 lat): M. Baranowski, Maciej Berger, Wojciech Betlej, Ewa Bojczuk, Jarosław Butryn, Tomasz Chudzik, Grzegorz Cisek, Jan Ćwiok, Urszula Gągol, D. Gil, Karolina Gil, Zbigniew Giża, Lidia Jemioło, Marzena Kalita, Tomasz Kluj, Anna Korycka, Robert Korycki, Dominika Krakowiak, P. Marzec, Michał Mazurkiewicz, Szymon Michałek, M. Modelska, Joanna Oleksiak, Bogusław Omiotek, Norbert Ozimek, Barbara Pacuła, Paweł Pieróg, Tomasz Rado, Marzena Radoń, Anna Robotycka, Elżbieta Rokoszak, D. Sieradzka, Wojciech Sierosławski, Szczepan Solecki, Józef Stopiński, Józef Strycharz, Kazimierz Styczeń, Rafał Szady, Paweł Świerczyński, Daniel Torba, Marek Wal, Bartosz Warchałowski, Krzysztof Weryński, Eliza Wojdon, Gabriela Zombek i S. Zybert.
3) Reprezentanci Polski seniorów: Marek Baranowski, Bożena Dudek, Dariusz Gil, Magdalena Modelska, Sławomir Zybert i Bogusław Zychowicz.
4) Reprezentanci Polski juniorów: Marek Baranowski, Ewa Bojczuk, Tomasz Chudzik, Grzegorz Cisek, Bożena Dudek, Dariusz Gil, Lidia Jemioło, Tomasz Kluj, Robert Korycki, Joanna Oleksiak, Bogusław Omiotek, Paweł Marzec, Ewa Mazurkiewicz, Szymon Michałek, Magdalena Modelska, Tomasz Rado, Elżbieta Rokoszak, Szymon Solecki, Józef Stopiński, Kazimierz Styczeń, Rafał Szady, Wojciech Sierosławski, Sławomir Zybert i Bogusław Zychowicz.
S i a t k ó w k a k o b i e t Pierwszą drużynę siatkówki kobiet, a co za tym – sekcję, utworzono w 1952 r. Jej trzon stanowiły zawodniczki wyszkolone w szkolnym zespole mieleckiego Liceum Pedagogicznego, prowadzonym przez nauczyciela wychowania fizycznego Mariana Mazura i wspieranym przez gorącego orędownika sportu – dyrektora Marcina Saramę. W skład zespołu wchodziły m.in.: Janina Chrebor, Maria Purlińska, Roma Rząsa, Barbara Wanatowicz, Urszula Wiśniewska i Zofia Wójcik. Pierwszym trenerem został Józef Lenkowski, a kierownikiem sekcji – Kazimierz Tyrlik. Do rozgrywek na szczeblu okręgu rzeszowskiego przystąpiono w sezonie 1952/1953, a efektem końcowym było 3. miejsce. Ponadto uczestniczono w turnieju Zrzeszenia Sportowego Stal oraz rozgrywano sporo spotkań towarzyskich (łącznie 34 mecze – 30 wygranych). Coraz lepsze zgranie zespołu uwidoczniło się już w następnym sezonie – 1953/1954, kiedy to zdobył 1. miejsce w lidze okręgowej i uczestniczył w rozgrywkach o awans do I ligi (II ligi jeszcze wówczas nie było). Na turnieju w Toruniu mielczanki zajęły jednak dopiero 3. miejsce i odpadły z dalszych gier. Sukces na szczeblu okręgowym ponowiono w sezonie 1954/1955. W półfinałowym turnieju o wejście do I ligi, rozegranym w Mielcu, Stal zwyciężyła i zakwalifikowała się do finału w Kielcach, gdzie po dramatycznych meczach zajęła 3. miejsce i nie awansowała do ekstraklasy. Sporym sukcesem było natomiast zdobycie 1. miejsca w mistrzostwach Zrzeszenia Sportowego Stal. W zespole grały: J. Baranowska (Chrebor), Maria Wyka (Kołek), Halina Niechoda, Zofia Domagalska (Pławiak), M. Rachwał (Purlińska), R. Ogłobin (Rząsa), B. Lichy (Wanatowicz) i Z. Dziewit (Wójcik). Do sezonu 1955/1956 przystąpiono w osłabieniu, bez R. Ogłobin i M. Wyki. Drużyna zajęła 2. miejsce w lidze okręgowej. Powrót R.Ogłobin podziałał mobilizująco i w kolejnych turniejach nastąpiła wyraźna poprawa (2. miejsca w Pucharze CRZZ i Pucharze Podkarpacia). Sezon 1956/1957 w nowo utworzonej lidze międzywojewódzkiej rozpoczęto z nową grupą młodych siatkarek, m.in. Anną Dec, Krystyną Dąbkowską, Stanisławą Hasek i Zofią Pikul. Trenerem został Adam Cibicki, a kierownikiem drużyny – Julian Skawiński. W drużynie, oprócz wymienionych, występowały: J. Baranowska, Jadwiga Dec, M. Mokrzycka, Z. Pławiak, M. Purlińska, R. Ogłobin i Z. Wójcik. Przebudowany zespół zdobył 1. miejsce, ale w rozgrywkach o awans do I ligi nie odniósł sukcesu. Także w kolejnych sezonach (1957/1958 i 1958/1959) mielczanki odgrywały czołową rolę w lidze międzywojewódzkiej i kwalifikowały się do dalszych eliminacji. Próg ligi państwowej okazywał się jednak za wysoki. W 1959 r. prowadzenie drużyny powierzono Stanisławowi Bidnikowi. Systematycznie odmładzany skład nadal zajmował czołowe lokaty w lidze międzywojewódzkiej, lecz w dalszych rozgrywkach zespoły z innych rejonów kraju okazywały się lepsze. Pewnego rodzaju sukcesem było powołanie do kadry juniorek pierwszych mielczanek – Aleksandry Kazibut i Barbary Skazy. W 1962 r., w rezultacie reformy rozgrywek, liga międzywojewódzka została zlikwidowana. Zbiegło się to z zasadniczymi zmianami w mieleckiej drużynie. Trenerem została Janina Baranowska, a opiekunami z ramienia klubu – Eugeniusz Pelc i Stanisław Kaniepień. Wydarzeniem sprzyjającym przebudowie drużyny było zdobycie przez młode mieleckie siatkarki z SP Nr 6 wicemistrzostwa Polski w pionie Szkolnego Związku Sportowego. Najlepsze dziewczęta z tego zespołu (Bożena Major, Anna Panz, Maria Rachwał i Waleria Żarów) zasiliły drużynę Stali i w kolejnych latach stanowiły jego główną siłę. Oprócz wymienionych, drużynę stanowiły: Maria Bątor, Barbara Kołacz, Barbara Lichy, Danuta Szelest, Irena Sztaba, Wanda Tracz i Anna Wydro. Rokrocznie mielczanki zajmowały czołowe miejsca w lidze okręgowej i kwalifikowały się do walk eliminacyjnych o I, a później – II ligę. Mimo tych wielu prób wejścia do rozgrywek ogólnopolskich, nadal żadna z nich nie zakończyła się pozytywnie. To zniechęciło część zawodniczek, które zakończyły karierę sportową. Napływ młodych, utalentowanych siatkarek był jednak systematyczny i to pozwalało na utrzymywanie się w czołówce utworzonej (ponownie) ligi międzywojewódzkiej. W sezonie 1968/1969 funkcję trenera objął J. Lenkowski, a kierownictwo drużyny stanowili Julian Bątor i Leszek Starosielec. Wyraźnie lepszą dyspozycję prezentowała drużyna w sezonie 1969/1970. W klasie międzyokręgowej zajęła zdecydowanie 1. miejsce z kompletem 24 zwycięstw. W półfinale rozgrywek o wejście do II ligi zdobyła także 1. miejsce, a w finale rozegranym w Kielcach zajęła 4. miejsce, premiowane awansem do II ligi (m.in. wygrała z Zawiszą Sulechów i Ogniskiem Białystok po 3 : 0). Innymi ważnymi osiągnięciami były zdobycie Pucharu Gór Świętokrzyskich oraz start w finale Pucharu CRZZ. Sukcesy te były dziełem zespołu w składzie: Danuta Aborowicz, M. Bątor, Danuta Chomenko, Lucyna Kostka, Izabela Kwiecień, Teresa Mryczko, Czesława Ochman, Halina Pamuła, Maria Szpakowska,W. Tracz, Janina Trzewik i Maria Zaucha oraz trenera J. Lenkowskiego i kierownika drużyny J. Bątora. W pierwszym starcie II – ligowym (sezon 1970/1971) Stal nie potrafiła utrzymać dobrej formy i zajmując ostatnie – 8. miejsce (28 7 40-9), spadła do ligi okręgowej. Doceniono jednak talent M. Zauchy i powołano ją do kadry narodowej. W rozgrywkach ligi okręgowej sezonu 1971/1972 mielczanki, już z nowym trenerem – Ryszardem Hasiakiem, kolejny raz zdobyły 1. miejsce (28 27 81-) i zakwalifikowały się do gier o II ligę. Wygrały półfinał w Częstochowie (m.in. 3 : 0 z Rakowem), a następnie uplasowały się na premiowanym 4. miejscu w finale rozegranym w Radomiu (m.in. wygrały z Czarnymi Słupsk 3 : 0 i Spójnią Gdańsk 3 : 2). W stabilnym składzie, oprócz wcześniej wymienionych, pojawiły się juniorki: Regina Czudowska, Urszula Kępa i Olga Kwiecień. Także w drugim starcie w II lidze (sezon 1972/1973) nie wiodło się i zajęcie przedostatniego – 7. miejsca (28 6 32-0) oznaczało spadek do ligi okręgowej. W sezonie 1973/1974, mimo zdecydowanej dominacji w lidze okręgowej (28 28 84-), do II ligi nie udało się awansować. Kolejny sezon w lidze okręgowej (1974/1975), przy sporych zmianach w składzie, udało się zakończyć na 1. miejscu (28 22 68-8). W półfinale i finale rozgrywek o II ligę Stal zajęła pierwsze miejsce i po raz trzeci awansowała do II ligi. Autorami sukcesu byli – trener R. Hasiak oraz zawodniczki: Bogusława Bonach, Krystyna Krajewska, Danuta Machnik, Bożena Mroczek, Barbara Nowak, H. Pamuła, B. Posobkiewicz, Lucyna Prus, M. Szpakowska i J. Trzewik. Opiekę nad zespołem sprawowali J. Bątor i Mieczysław Fleszar. Trzeci start w II lidze (sezon 1975/1976) był nieudany. Mielczanki zajęły ostatnią – 8. lokatę (28 4 26-5), ale w związku z powiększeniem ligi do 10 zespołów nie zostały zdegradowane. Otrzymaną przez los szansę potrafiły wykorzystać. Sezon 1976/1977, z kolejnymi nowymi siatkarkami, zakończyły na bezpiecznym 7. miejscu (36 14 60-5). W drużynie grały: Alicja Butryn, Anna Gryglewska, Halina Kapinos, D. Machnik, Bogumiła Michalska, B. Mroczek, Katarzyna Oberc, B. Posobkiewicz, L. Prus, Ewa Stec, J. Trzewik i Barbara Wojnarowska. W kolejnych latach Stal wyraźnie poprawiła grę i regularnie plasowała się w czołówce II ligi, zajmując: w sezonie 1977/1978 – 3. miejsce (36 24 85-53), 1978/1979 – 4. miejsce (36 19 72-6), 1979/1980 – 3. miejsce (32 22 76-7) i 1980/1981 – 3. miejsce (36 26 91-3). Głównym czynnikiem tego skoku jakościowego było wykształcenie się dobrego, stabilnego składu: Iwona Bidnik, U. Gackowska, K. Kołodziej, Bożena Kuśnierz, O. Kwiecień, B. Mroczek, Anna Piesch, B. Posobkiewicz, L. Prus, Ewa Starzec, J. Trzewik i Krystyna Trzmiel. Trenerem pozostawał P. Nowak, kierownikiem drużyny był Mirosław Wojtyszkiewicz, a kierownikiem sekcji – Stefan Sobol. Do sezonu 1981/1982 drużyna przystąpiła wprawdzie bez I. Bidnik i B. Posobkiewicz (zakończyła karierę), ale z Lidią Gągałą, Anną Gotfryd (z d.Gryglewska) i Elżbietą Werner. Mielczanki grały popisowo i zdobyły 1. miejsce (36 34 104-21), awansując po raz pierwszy do I ligi. Przed historycznym sezonem nie było wielu zmian. M.in. zakończyła karierę J. Trzewik, a przybyły Helena Malinowska i Ewa Strugała. Sezon 1982/1983 nie był pomyślny. Stal zakończyła rozgrywki finału „B” I ligi na ostatnim – 10. miejscu (28 7 37-70) i spadła do II ligi. Pewnego rodzaju sukcesem było zdobycie 3. miejsca w rozgrywkach Pucharu Polski. Przed sezonem 1983/1984 z drużyny odeszły: U. Gackowska, K. Kołodziej, K. Trzmiel i E. Werner. Nastąpiła też zmiana trenerów – Piotra Nowaka zastąpił Ryszard Hasiak. Osłabiona Stal zajęła 3. miejsce (28 21 70-26) i nie zdołała powrócić do I ligi. Odeszły m.in. E. Bialic i H. Malinowska. Do sezonu 1984/1985 przystąpiono z mocno zmienionym składem i pod kierunkiem nowego trenera – Romana Murdzy. Zespół w składzie: Anna Gęza, Anna Gotfryd, Olga Kwiecień, Danuta Maciejak, Bożena Mroczek, Beata Romańczuk, Elżbieta Sobieniak-Sajek, Ewa Strugała i Dorota Uram był najlepszy w II lidze (28 25 49-26) i po raz drugi awansował do ekstraklasy. Indywidualnym sukcesem D. Uram było powołanie do reprezentacji Polski. Niestety, w sezonie 1985/1986 Stal wygrała tylko jeden mecz i zajęła ostatnie – 10. miejsce w ekstraklasie (18 19 13-53), co oznaczało kolejną degradację do II ligi. W tej klasie rozgrywek mielczanki grały przez dwa sezony – w sezonie 1986/1987 zajęły 2. miejsce (28 48 64-37), a w sezonie 1987/1988 – 1. miejsce (28 53 78-12) i awansowały po raz trzeci do I ligi. W tych latach wzmocniono skład – przybyły m.in. Elżbieta Bielińska, Anna Jędrejek, Bożena Kochman, Małgorzata Majka, Lidia Osipiak, Lidia Śliwińska i Małgorzata Trojanowska. Zakończyły grę m.in. A. Gotfryd i O. Kwiecień (została kierownikiem sekcji), odeszła E. Strugała, a D. Uram po odniesieniu ciężkiej kontuzji w 1985 r. nie powróciła, mimo wielu starań, do uprawiania siatkówki. Trzecie spotkanie z ekstraklasą zakończyło się sukcesem – w sezonie 1988/1989 drużyna w składzie: E. Bielińska, A. Dybek, A. Gęza, A. Jędrejek, M. Jawor–Moszko, B. Kochman, M. Majka, D. Murdza (z d. Maciejak), L. Osipiak, E. Sobieniak-Sajek, L. Śliwińska i M. Trojanowska-Wnuk zajęła 6. miejsce w rundzie zasadniczej (18 27 30-37) oraz pokonała w barażach Kolejarz Katowice 3 : 0 i 3 : 2, co dało jej 5. miejsce w końcowej klasyfikacji. Trenerem był nadal R. Murdza, kierownikiem drużyny – W. Kołodziejczyk, kierownikiem sekcji – O. Kwiecień, a trenerem odnowy biologicznej – Grzegorz Grdeń. Przed sezonem 1989/1990 odeszły: E. Bielińska (studia) oraz M. Jawor–Moszko i M. Majka (urlopy macierzyńskie), a przybyła Elżbieta Kościelna. W gronie 12 drużyn mielczanki uplasowały się na 9. miejscu (22 31 39-47) i zostały zakwalifikowane do „Serii B” I ligi. Do sezonu 1990/1991 przystąpiono bez A. Jędrejek–Kicior i M. Trojanowskiej–Wnuk (urlopy macierzyńskie), ale z E. Bielińską, M. Majką i M. Moszko. Nastąpiła zmiana trenera – R. Murdzę zastąpiła O. Kwiecień. Mielecki zespół był bezkonkurencyjny w rundzie zasadniczej i zajął 1. miejsce (14 27 40-11). W fazie play off wygrał z Gwardią Wrocław i AZS AWF Warszawa oraz w finale z Polonezem Warszawa (2 : 3 i 0 : 3 w Warszawie oraz 3 : 0, 3: 1 i 3 : 0 w Mielcu) i awansował do „Serii A” I ligi (ekstraklasy). W sezonie 1991/1992 Stal grała w znacznie silniejszym składzie. Odeszła M. Moszko, ale powróciły A. Jędrejek–Kicior i M. Trojanowska–Wnuk oraz przybyły Natasza Harezowa i Olga Mamontowa z Omska. Wymienione oraz E. Kościelna, E. Kulpa (z d. Bielińska), M. Majka, D. Murdza, Renata Syper, L. Śliwińska i A. Wojtas (z d. Gęza) grały bardzo dobrze i po rundzie zasadniczej zajmowały 3. miejsce ( 24 39 55-38). W play off o miejsca 1 – 4 przegrały najpierw z „Czarnymi” Słupsk, a następnie wygrały z Wisłą Kraków (3 : 0 i 3 : 0 w Krakowie oraz 3 : 1 w Mielcu) i po raz pierwszy zdobyły brązowy medal Mistrzostw Polski. Współautorami sukcesu byli: trener R. Murdza, który powrócił do klubu po rocznym urlopie, a także kierownik drużyny W. Kołodziejczyk. Sezon 1992/1993, już bez L. Śliwińskiej i N. Haręzowej, ale z Eleną Kołodiną, potwierdził przynależność mieleckich siatkarek do czołówki krajowej. Zdobyły one w rundzie zasadniczej 3. lokatę (28 44 58-54), a później w play off o miejsca 1 – 4 uległy „Wiśle” Kraków i „Stali” Bielsko-Biała, zajmując w końcowej klasyfikacji 4. miejsce. Awansowały też do finału Pucharu Polski, zajmując w nim 3. miejsce. Rozgrywki w sezonie 1993/1994 zakończyły drugim w historii klubu brązowym medalem mistrzostw Polski. W I fazie rozgrywek uplasowały się na 4. miejscu (28 42 53-54), a w II fazie (w grupie 4 najlepszych zespołów) awansowały na 3. miejsce (38 56 72-75). W walce o brązowy medal pokonały mistrza Polski-1993 Gryf Bydgoszcz 3 : 1 i 3 : 0 w Mielcu oraz 3 : 1 w Bydgoszczy. W drużynie występowały: Renata Bodzińska, Anna Dybek, Bożena Fijałkiewicz, A. Kicior, E. Kołodina, E. Kościelna, E. Kulpa, O. Mamontowa, D. Murdza, Agata Osman, M. Wnuk i Anna Wojtas. Trenerami byli: R. Murdza i w końcówce sezonu Edward Świątek, kierownikiem drużyny – W. Kołodziejczyk, a opiekunem z ramienia sekcji – Marek Woszczyński i współpracującym działaczem sekcji – Bogusław Kamuda. Także w sezonie 1994/1995, mimo coraz gorszej sytuacji finansowej klubu i wielu zmian w składzie, siatkarki kolejny raz wywalczyły miejsce w czołówce krajowej. Powrócił trener R. Murdza. Odeszły m.in.: E. Kulpa, O. Mamontowa, A. Osman i A. Wojtas. D. Murdza przebywała na urlopie macierzyńskim, a M. Wnuk zakończyła karierę. Przybyły: Olga Warfołomiejewa z Moskwy oraz Marzena Bednarek i Elżbieta Kabat. W I etapie rywalizacji Stal zajęła 4. miejsce (28 42 53-47) i nie poprawiła go w II etapie (40 54 56-83). Także start w międzynarodowym Pucharze Konfederacji nie przyniósł większych sukcesów. Pogłębiający się kryzys finansowy klubu wpływał coraz wyraźniej na funkcjonowanie drużyny. Odeszły m.in. E. Kościelna, E. Kołodina i O. Warfołomiejewa, a przybyły m.in.: Swietłana Abramowa, Zofia Byzdra i Ewa Nadgrodkiewicz. Wyjechał z Mielca trener R. Murdza, a zastąpił go Bogdan Czerniakowski. Mielczanki nie podjęły walki o miejsce w czołówce i w I fazie rozgrywek zajęły ostatnie – 8. miejsce w Serii A I ligi (28 31 23-79). W II fazie były także na 8. pozycji (12 16 14-25) i w play off przegrały z Wisłą Kraków, a to oznaczało spadek do Serii B I ligi. Zaistniała sytuacja zmobilizowała działaczy do bardziej energicznych działań przed sezonem 1996/1997. Uzyskano pewną autonomię sekcji piłki siatkowej, prezesem zarządu sekcji został Janusz Małaszewicz, kierownikiem sekcji i drużyny – Bogusław Kamuda, trenerem – Grzegorz Cibicki, a specjalistą odnowy biologicznej – Igor Ostrowski. Wprawdzie odeszły m.in.: S. Abramowa i A. Kicior, a Danuta Murdza i E. Nadgrodkiewicz zakończyły kariery zawodnicze, ale powróciły E. Kościelna i A. Wojtas. Włączono też do składu wychowanki: Alicję Kojder, Małgorzatę Strugałę i Agatę Wróbel. Ponadto w zespole występowały: M. Bednarek, R. Bodzińska-Pociask, Z. Byzdra, A. Dybek, E. Kabat i A. Skorupska. Zabiegi organizacyjne i zmiany w składzie zahamowały niekorzystne zjawiska w mieleckiej siatkówce żeńskiej. Stal zajęła 2. miejsce w rundzie zasadniczej Serii B I ligi (28 47 66-38). W play off przegrała z Naftą Piła (1 : 3 i 3 : 2 w Mielcu oraz 1 : 3 i 1 : 3 w Pile), ale w barażowym turnieju o awans do Serii A I ligi, rozegranym w czerwcu w Bełchatowie, zajęła 2. miejsce (1 : 3 z Wisłą Kraków, 3 : 1 z Kolejarzem Katowice i 3 : 0 z Gedanią Gdańsk) i uzyskała awans. Był to ostatni sukces w dziejach Fabrycznego Klubu Sportowego Stal, bowiem w tym samym miesiącu podjęto decyzję o jego likwidacji. Z taką możliwością liczyli się mieleccy działacze siatkówki i utworzyli Klub Piłki Siatkowej (KPS) Stal, który przejął sekcję siatkówki żeńskiej z jej całym stanem posiadania.
*Bilans spotkań w I lidze: 11 sezonów, 323 mecze, stosunek zwycięstw do porażek – 146 : 177, różnica setów wygranych i przegranych: 561 – 632.
*Bilans spotkań w II lidze: 13 sezonów, 408 meczów, stosunek zwycięstw do porażek – 247 : 161, różnica setów wygranych i przegranych: 877 – 610.
*Największe sukcesy: brązowe medale Mistrzostw Polski w sezonie 1991/1992 i w sezonie 1993/1994.
*Reprezentantki Polski: Maria Zaucha, Dorota Uram.
*Reprezentantki Polski w kategorii juniorek: Aleksandra Kazibut, Barbara Skaza, Olga Kwiecień, Lucyna Prus-Zielińska.
S i a t k ó w k a m ę ż c z y z n Drużyna siatkówki mężczyzn powstała latem 1939 r. jako jedna z dwóch pierwszych sekcji Klubu Sportowego PZL Mielec. Kierownikiem sekcji i organizatorem drużyny był Tadeusz Jezierski. Rozegrano pierwsze mecze, m.in. 13 VIII z TG Sokół Tarnobrzeg, ale dalszy rozwój przerwała II wojna światowa. Wznowienie działalności nastąpiło w 1947 r. w ramach sekcji gier zespołowych, której kierownikiem został Tadeusz Sadowski, a pierwszy mecz rozegrano w 1948 r. ze „Stalą” Stalowa Wola. Do rozgrywek o mistrzostwo klasy A (wojewódzkiej) przystąpiono w 1950 r. i do 1953 r. trzykrotnie wywalczono drugie miejsca (za Budowlanymi Rzeszów). W tym pierwszym okresie działalności drużynę tworzyli m.in. Stanisław Celiński, Aleksander Chęciński, Jan Dyl, Józef Giza, Zdzisław Jóźwiak, Mieczysław Kochmański, Ryszard Korpanty, Józef Lenkowski, Edward Mazur, Jan Ogłobin, Franciszek Płoszajczak, Tadeusz Prożych, Ryszard Rehman, Tadeusz Sadowski, Kazimierz Tyrlik, Witold Wojnicz, Leszek Wojnowski i Franciszek Zalewski. Treningi w okresie jesienno – zimowym odbywały się w salach gimnastycznych Liceum Pedagogicznego (aktualnie Centrum Kształcenia Ustawicznego przy ul. J. Kilińskiego) i Zakładowego Domu Kultury WSK (aktualnie sala konferencyjna SCK). Mecze rozgrywano na kompleksie 4. boisk do siatkówki, który wybudowano w ramach nowego obiektu sportowego Stali. W 1954 r. mieleccy siatkarze po raz pierwszy zwyciężyli w rozgrywkach klasy A i uczestniczyli w rozgrywkach o wejście do I ligi (nie było wówczas II ligi), ale bez powodzenia. W zespole grali: Tadeusz Ćwiękała, J. Giza, Kazimierz Hryniów, R. Korpanty, J. Ogłobin, Zbigniew Rusek, Andrzej Rzegocki, T. Sadowski, L. Wojnowski, Stanisław Waleń i F. Zalewski. Rok 1955 nie był tak pomyślny, choć Stal znów znalazła się w czołówce kl. A. Wydarzeniem roku było natomiast przybycie z Wrocławia do Mielca Adama Cibickiego – rutynowanego siatkarza i szkoleniowca. Jego praca trenerska już w 1956 r. przyniosła efekty – Stal zdobyła 1. miejsce w klasie A, co kwalifikowało ją do rozgrywek o wejście do I ligi, ale i tym razem nie udało się awansować. W 1957 r. po raz trzeci mielczanie wygrali rywalizację wojewódzką i przystąpili do rywalizacji o wejście do ligi państwowej (utworzono II ligę). Wygrywając 3 : 0 z Budowlanymi Opole, 3 : 0 ze Stalą Radom i 3 : 2 ze Spartą Łódź oraz przegrywając dwa mecze, w końcowej klasyfikacji uplasowali się na premiowanym awansem 4. miejscu. W drużynie grali: A. Cibicki (trener i zawodnik), K. Hryniów, K. Lubertowicz, Z. Rusek, Z. Rzegocki, T. Sadowski, T. Świątek, S. Waleń i F. Zalewski. Opiekę z ramienia zarządu klubu i sekcji sprawowali J. Ogłobin i Jan Paliwoda. W pierwszej fazie rozgrywek II-ligowych – Stal zdobyła 1. miejsce w swojej grupie, ale w drugiej fazie (o wejście do I ligi) zajęła 4. miejsce i pozostała w II lidze. Jeszcze w 1957 r. sprowadzono do Mielca kilku dobrych siatkarzy: Mieczysława Klimka, Stanisława Litwina, Józefa Magrysia, Jerzego Suchanka i Karola Sułkowskiego, a ponadto do drużyny wprowadzono wychowanka, Jerzego Domaszewskiego. W 1958 r., w mocno przebudowanym składzie, mielecki zespół uplasował się na 2. miejscu w grupie południowej II ligi (14 9 36-21). Poza ligą mielczanie odnieśli kilka innych sukcesów – wygrali międzynarodowy turniej w Rzeszowie (m.in. 3 : 2 z czechosłowacką drużyną z Morawskiej Ostrawy), turniej o Puchar Podkarpacia w Krośnie i turniej o Puchar „Dni Lotnictwa” w Mielcu. Do I reprezentacji Polski powołany został J. Suchanek, a do reprezentacji młodzieżowej – J. Domaszewski. (Do I reprezentacji powołania otrzymywał także wychowanek Stali – Zbigniew Rusek, który występował w warszawskich klubach AZS AWF i Legii.) Rok 1959 zapisał się w historii sportu województwa rzeszowskiego pierwszym awansem w grach zespołowych do I ligi (ekstraklasy). Stało się to za sprawą mieleckich siatkarzy, którzy zdecydowanie zdobyli 1. miejsce w II lidze (14 12 39-16) i wywalczyli miejsce w ekstraklasie. Zespół występował w składzie: Stanisław Bidnik, A. Cibicki (grający trener), T. Ćwiąkała, J. Domaszewski, K. Hryniów, M. Klimek, J. Magryś, J. Suchanek, K. Sułkowski i Stanisław Wlizło. Kierownikiem drużyny był Julian Skawiński. Niestety, regulamin rozgrywek nakazywał rozgrywanie meczów w hali, a tej w Mielcu nie było. Dojeżdżano więc do Stalowej Woli i w tamtejszej hali trenowano i rozgrywano mecze ligowe. Te utrudnienia organizacyjne oraz wysokie wymagania ekstraklasy były głównymi przyczynami zajęcia przedostatniego – 11. miejsca i spadku do II ligi w 1960 r. Sezon 1960/1961 był bardzo pomyślny. W listopadzie, na turnieju w Stalowej Woli, Stal zdobyła Puchar CRZZ, wygrywając z Górnikiem Katowice 3 : 2, Spartą W-wa 3 : 2 i Unią Gorzów 3 : 1. W fazie eliminacyjnej II ligi mielczanie zdobyli 1. miejsce (10 8 26-14), a w finałowym turnieju o wejście do I ligi byli bezkonkurencyjni (11 11 33-8) i po raz drugi awansowali do I ligi. Najlepszy mielecki zawodnik – Jerzy Suchanek wystąpił w reprezentacji Polski na Mistrzostwach Świata – 1961 w Brazylii. W październiku 1961 mielczanie ponownie zdobyli Puchar CRZZ (m.in. 3 : 0 z Chełmcem i 3 : 2 ze Spartą W-wa) i w nagrodę wyjechali na tournee do Francji, gdzie rozegrali 5 meczów i wszystkie wygrali (m.in. 3 : 1 z FSGT – francuską reprezentacją związków zawodowych i 3 : 0 z USMA Paryż). W drużynie zadebiutował wychowanek klubu Jerzy Świerk. W młodzieżowej reprezentacji Polski występował J. Domaszewski, a do reprezentacji Polski juniorów powołano aż czterech zawodników Stali: Andrzeja Jarmoluka, Jana Jaworskiego, Tadeusza Skowrona i Andrzeja Witka. W sezonie 1961/1962, mimo braku własnej hali, Stal wygrała 10 z 22 pojedynków i zajmując 7. lokatę, utrzymała się w I lidze. Trenerem był A. Cibicki, a kierownikiem sekcji – Stefan Szeląg. Przed sezonem 1962/1963 nastąpiła zmiana trenera, którym został J. Suchanek. Perspektywę dalszej poprawy poziomu nakreślały liczne powołania mielczan do reprezentacji Polski: I – J. Suchanka, młodzieżowej – J. Domaszewskiego i J. Świerka oraz juniorów – Janusza Boruty, J. Jaworskiego, Zygmunta Kaysiewicza i A. Witka. Niestety, mielecki zespół zajął ostatnie miejsce i został zdegradowany do klasy okręgowej (II liga została zlikwidowana). To było przyczyną niemal całkowitego rozsypania się pierwszego zespołu. Do innych klubów odeszli J. Domaszewski i J. Suchanek, studia podjęli J. Boruta i Z. Kaysiewicz, a zakończyli karierę zawodniczą S. Bidnik i S. Wlizło. Zadania odbudowy drużyny podjął się jeszcze raz A. Cibicki i do jej składu wprowadził wielu własnych wychowanków. Czynnikiem sprzyjającym było w 1963 r. oddanie do użytku hali sportowo-widowiskowej, w zasadniczy sposób załatwiającej problem treningów i meczów. Młoda mielecka drużyna w sezonach 1963/1964 i 1964/1965 zwyciężała w rozgrywkach rzeszowskiej ligi okręgowej, ale nie zdołała awansować do I ligi. Przed sezonem 1965/1966 uzyskała możliwość rozegrania towarzyskich spotkań z przeciwnikami najwyższej klasy światowej – reprezentacjami Japonii, Rumunii i Bułgarii, które uczestniczyły w eliminacyjnym turnieju o Puchar Świata w Mielcu (12 – 14 IX 1965 r.). Nie wystąpiła bowiem drużyna Zjednoczonej Republiki Arabskiej i za zgodą wymienionych reprezentacji Stal była ich sparingpartnerem. Przegrała co prawda wszystkie mecze, ale wiele udanych zagrań wzmocniło wiarę w swoje możliwości. Kolejny raz wygrano bez problemów w lidze okręgowej (10 10 30-4), a następnie w rundzie eliminacyjnej rozgrywek o wejście do I ligi (komplet 7 zwycięstw) i ich finale (5 5 15-5), co dało awans. W drużynie występowali: Jan Adamus, T. Ćwiękała, J. Domaszewski, J. Jaworski, Andrzej Krzyżaniak, Franciszek Kwaśniewski, Andrzej Niemczyk, Eugeniusz Szymczyk, J. Świerk i A. Witek. Trenerem był nadal A. Cibicki, kierownikiem drużyny – J. Lenkowski, a opiekunem z ramienia zarządu – Paweł Węgrzynowski. Drugim sukcesem sekcji było zdobycie brązowego medalu mistrzostw Polski – 1966 przez juniorów MKS Stal w składzie: Edward Czachor, Zbigniew Kolano, Jerzy Kopacz, Jerzy Łoziński, Adam Malczyński, Zbigniew Ogorzałek, Waldemar Utracki, Aleksander Węgrzynek i Henryk Zięba. Ich trenerem był A. Cibicki. W ramach przygotowań do startu w I lidze w sezonie 1966/1967 mielczanie rozegrali szereg spotkań towarzyskich, w tym dwa prestiżowe W Mielcu z reprezentacją Zjednoczonej Republiki Arabskiej (2 : 3 i 3 : 0). W rozgrywkach ligowych zajęli 9. miejsce (22 8 37-48) i pozostali w I lidze. Kolejny wielki sukces odnieśli młodzi siatkarze, którzy reprezentując swoją szkołę – Technikum Mechaniczne – zdobyli w Lublinie Mistrzostwo Polski w pionie Szkolnego Związku Sportowego (SZS) na rok 1967. Trenerem tych zespołów był A. Cibicki. Sukcesem mniejszego kalibru było zajęcie 3. miejsca w Pucharze CRZZ – 1966. Przed sezonem 1967/1968 Stal odbyła dwa zagraniczne tournee. W Jugosławii rozegrała 3 mecze z tamtejszymi czołowymi zespołami i wszystkie przegrała, a we Francji zwyciężyła we wszystkich 9 meczach. Odszedł m.in. A. Niemczyk, a do składu włączono Z. Kolano, J. Kopacza i Wojciecha Spałę. Startując w gronie 12 drużyn, mielczanie uplasowali się w I lidze na 6. miejscu (22 12 41-40). W sezonie 1968/1969 drużyna występowała w nieco zmienionym składzie: Ryszard Antosiak, T. Ćwiękała, Z. Kolano, J. Kopacz, A. Krzyżaniak, Michał Kudiuk, Zbigniew Nowak, T. Skowron, W. Spała, J. Świerk, R. Trzeciński i A. Witek. Trenerem był A. Cibicki, kierownikiem drużyny – Zbigniew Stachowicz, kierownikiem sekcji – Stanisław Kowal, a opiekunem z ramienia zarządu klubu – K. Hryniów. W rozgrywkach ligowych ponownie zdobyto 6. miejsce (22 10 40-45). W związku z redukcją I ligi do 8 zespołów (w sezonie 1969/1970) przeprowadzono turniej kwalifikacyjny, w którym Stal zdobyła 4. miejsce (10 5 18-19) i utrzymała się w ekstraklasie. Sezon 1969/1970 zakończyła kolejny raz na 6. miejscu (28 8 43-64), a poza wieloma porażkami zdarzały się także niespodziewane zwycięstwa (3 : 1 z Resovią i 3 : 1 z wicemistrzem AZS AWF Warszawa). Podstawowy skład drużyny i działaczy pozostały bez zmian. Dużym sukcesem było zdobycie (po raz trzeci) cenionego Pucharu CRZZ – 1969, a liczącym się osiągnięciem – 2. miejsce w turnieju o Puchar „Sportowca”. Kolejny sezon – 1970/1971 nie był udany. Kontuzje i relatywnie niewielkie wzmocnienia (doszedł m.in. Henryk Tomczak, ale w innych drużynach zgrupowano najlepszych polskich siatkarzy, stanowiących ówczesną czołówkę światową) były głównymi przyczynami nierównej formy mielczan i spadku do II ligi (ostatnie – 8. miejsce z bilansem: 28 9 45-64). Pewną pociechą były zwycięstwa: 3 : 2 z Legią Warszawa, w której składzie grało kilku reprezentantów Polski oraz 3 : 1 i 3 : 2 z niemal równie silnym AZS Olsztyn. Pobyt w II lidze trwał tylko przez sezon 1971/1972. Stal niemal bezproblemowo zdobyła 1. miejsce (28 26 78-11) i kolejny raz powróciła do I ligi. Mielczanie odnieśli także spektakularny sukces, zdobywając po raz czwarty Puchar CRZZ, tym razem we własnej hali (październik 1971 r.). Po 3 zwycięstwach w grupie eliminacyjnej – w finale pokonali 3 : 1 Skrę Warszawa, w której grali m.in. „legendarni” Zdzisław Ambroziak i Hubert Wagner oraz inni reprezentanci kraju. Innymi sukcesami tego sezonu były: zwycięstwa w dwóch turniejach we Włoszech, udział dwóch juniorów (Jerzego Barana i Zbigniewa Gizy) w zdobyciu wicemistrzostwa Europy przez reprezentację Polski w Hiszpanii ( wrzesień 1971 r. – Barcelona) oraz zdobycie wicemistrzostwa Polski przez juniorów w Lublinie (marzec 1972 r.). Srebrni medaliści MP występowali w składzie: J. Baran, Roman Drabiński, Z. Giza, Stanisław Kamiński, Mirosław Kluz, Andrzej Koziara, Zbigniew Malinowski, Zbigniew Modras, Jerzy Mroczek i Wiesław Piasecki. Trenerami byli: Edward Świątek i T. Skowron. Dobra passa trwała w sezonie 1972/1973. Po serii bardzo dobrych meczów (m.in. z Legią 3 : 2 w Warszawie oraz 3 : 1 i 3 : 2 w Mielcu, 3 : 1 z Resovią w Mielcu – to zwycięstwo nad mistrzem Polski i finalistą Pucharu Europy uznano za najlepsze w historii występów Stali w I lidze) – mielczanie zdobyli 4. miejsce (28 15 52-59), minimalnie przegrywając brązowy medal z Legią, która miała tyle samo punktów, ale lepszą różnicę setów. W drużynie występowali: R. Antosiak, Z. Giza, S. Kamiński, M. Kluz, Z. Kolano, A. Krzyżaniak, Z. Malinowski, Z. Nowak, J. Świerk, H. Tomczak, R. Trzeciński, A. Witek i Henryk Zięba, trenerem był nadal A. Cibicki, a kierownikiem drużyny – Z. Stachowicz. Z. Giza otrzymał powołanie do I reprezentacji Polski. Juniorzy pod kierunkiem E. Świątka ponownie zagrali w finale mistrzostw Polski i zdobyli brązowe medale. Przed sezonem 1973/1974 w składzie zespołu nastąpiły zmiany – odeszli: R. Antosiak, S. Baran, Z. Kolano, H. Tomczak i H. Zięba, a przybyli: R. Drabiński, Edward Sielicki i Marek Szewczyk. Wyniki były znacznie gorsze – Stal w gronie 10 drużyn zajęła dopiero 7. miejsce (36 13 57-83), co jednak pozwoliło na utrzymanie się w I lidze. Nadzieje na lepszą lokatę w sezonie 1974/1975 dawały rezultaty spotkań międzynarodowych, m.in. 3 : 1 z bułgarskim I-ligowcem Dunay Ruse i 1 : 3 z czołową drużyną w Europie – Radiotechnikiem Ryga (ZSRR). Nie udało się jednak awansować w hierarchii I –ligowej i znów „stalowcy” uplasowali się na 7. miejscu (36 13 54-81). Dodać można, że w składzie pojawili się m.in.: Jerzy Baran, Jan Czul, Ryszard Knopek, Witold Lewicki, Tadeusz Markiewicz, Ryszard Męczyński, Jerzy Mroczek i Leszek Nowiński. W dniach 17 – 20 IV 1975 r. na finałowym turnieju mistrzostw Polski Juniorów, rozegranym w mieleckiej hali, juniorzy Stali okazali się najlepsi i zdobyli złote medale! Ten liczący się sukces osiągnęli: Krzysztof Adamczyk, Marek Adamczyk, Grzegorz Cibicki, Mirosław Janicki, Witold Lewicki, Jerzy Lubera, Jacek Łoch, Ryszard Mehal, Ryszard Męczyński, Józef Mryczko, Leszek Nowiński i Stanisław Słąba, a ich trenerem był Edward Świątek. W związku z przygotowaniami reprezentacji Polski do startu w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (zdobyła w fantastycznym stylu złoty medal !) sezon 1975/1976 znacznie skrócono. Tego tempa nie wytrzymała mielecka drużyna i 9. miejsce (18 5 20-47) oznaczało degradację do II ligi. Po sezonie zrezygnowali z gry: J. Świerk, R. Trzeciński i A. Witek oraz Z. Malinowski. Zrezygnował też z prowadzenia zespołu trener A. Cibicki. Do sezonu 1976/1977 przystąpiono w mocno odmłodzonym składzie i z trenerem E. Świątkiem. Pierwszym i to dużym sukcesem było zdobycie Pucharu Polski (zwanego też Pucharem „Sportowca”) na turnieju w Tomaszowie Mazowieckim (1 – 3 X), po zwycięstwach nad Anilaną Łódź i Beskidem Andrychów po 3 : 0 i porażce 2 : 3 z Lechią Tomaszów. Mielczanie okazali się także zdecydowanie najlepsi w II lidze (36 30 94-37) i awansowali do I ligi. Autorami sukcesu byli: M. Adamczyk, Ryszard Adamiak, J. Baran, J. Czul, R. Drabiński, Z. Giza, M. Kluz, A. Krzyżaniak, W. Lewicki, T. Markiewicz, R. Męczyński, Z. Nowak, L. Nowiński, M. Szewczyk i Andrzej Tarasiński. Asystentem trenera był Tadeusz Skowron, kierownikami drużyny – T. Hernik i Z. Stachowicz, masażystą – Jerzy Kowal, kierownikiem sekcji – Karol Majkowski, a wiceprezesem ds. piłki siatkowej – Wacław Majcher. Przed sezonem 1977/1978 Stal wystąpiła w kilku turniejach, m.in. w Tarnowie z okazji 50-lecia Zakładów Azotowych ( 2. miejsce), w mieleckim „Pucharze Lotnictwa” (1. miejsce), w międzynarodowym turnieju na Węgrzech (1. miejsce), w Rzeszowie (bez sukcesów) i w NRD (4. miejsce, m.in. wygrane z TSC Berlin 3 : 2 i Ujpestem Budapeszt 3 : 1). Do składu z ubiegłego sezonu dołączyli: K. Adamczyk, G. Cibicki i S. Słąba, a asystentem trenera E. Świątka został A. Witek. W rundzie eliminacyjnej mielecki zespół zajął 8. miejsce (18 5 26-42) i został zakwalifikowany do rozgrywek Finału B, gdzie poprawił miejsce ( 7) i bilans (38 21 78-68). Do sezonu 1978/1979 przystąpiono z trenerem R. Trzecińskim i niemal takim samym składem (ubyli R. Adamiak i A. Tarasiński, a powrócił Z. Malinowski i włączono do drużyny G. Cibickiego). W rundzie eliminacyjnej znów wygrano tylko 5 z 18 spotkań, a po rozgrywkach w Finale B zajęła przedostatnie – 9. miejsce (28 10 48-58) i opuściła I ligę. Kolejny spadek źle wpłynął na zespół, który w sezonie 1979/1980 zajął w II lidze 7. miejsce (36 17 61-71) i ledwo obronił się przed spadkiem. W rozgrywkach sezonu 1980/1981 prezentowano się znacznie lepiej, czego potwierdzeniem było 3. miejsce (36 22 75-62). W drużynie grali: K. Adamczyk, Stanisław Alberski, J. Baran, Bogdan Czerniakowski, J. Czul, R. Drabiński, Maciej Dytman, Janusz Iwanek, Waldemar Kmera, M. Kluz, Stanisław Madejski i Ryszard Męczyński. I trenerem był nadal R. Trzeciński, a II – A. Cibicki. W 1. połowie lat 80. Stal występowała niezmiennie w II lidze i zwykle plasowała się w górnej części tabeli, zajmując w 1981/1982 – 5. miejsce (32 17 64-66), 1982/1983 – 2. miejsce (36 28 96-38), 1983/1984 – 2. miejsce (28 19 63-52). 1984/1985 – 4. miejsce (36 20 76-59) i 1985/1986 – 5. miejsce (36 20 74-65). Drużynę stanowili: K. Adamczyk, M. Adamczyk, S. Alberski, G. Cibicki, B. Czerniakowski, J. Czul, Tomasz Giza, Ryszard Knopek, Leszek Kościelny, Tomasz Kulesza, Piotr Liguz, Jacek Łach, S. Madejski, Marek Majka, R. Męczyński, Roman Róg, Dariusz Rzemiński i Maciej Włoch. Po tym sezonie skład zespołu zmienił się diametralnie. Zakończyli karierę zawodniczą B. Czerniakowski i R. Męczyński, a odeszli: S. Alberski, G. Cibicki, S. Madejski i R. Róg. Przybyli natomiast: Gabriel Konieczny, Piotr Tomanek i Jerzy Wietecha. Rozgrywki sezonu 1986/1987 nie były udane dla mielczan, którzy w liczącej 10 zespołów II lidze zajęli 7. lokatę (36 13 56-79). W okresie przygotowawczym do sezonu 1987/1988 Stal odbyła udane tournee po Węgrzech, w czasie którego wygrała m.in. ze Spartakusem Nyiregyhaza 3 : 0 i Crveną Zvezdą Belgrad także 3 : 0. W rozgrywkach II ligi, mimo wzmocnienia składu Bogdanem Kijem, Mariuszem Komarem, Janem Kwoką i Bogdanem Luberą, uplasowała się ponownie dopiero na 7. miejscu (36 15 62-78). Do rywalizacji w sezonie 1988/1989 przystąpiono z nowym trenerem – Leszkiem Osipiakiem i kolejnymi wzmocnieniami – Tomaszem Marszałkiem i Wojciechem Myśliwcem. Nie przyniosło to większego efektu, bowiem „Stal” zajęła 6. miejsce (36 16 64-75). Dodać trzeba, że kierownikiem drużyny pozostawał T. Hernik, a trenerem odnowy biologicznej – Wojciech Dulik. W sezonie 1989/1990 prowadzenie zespołu przejął B. Czerniakowski, a trenerem odnowy biologicznej został Edward Szczygieł. Odszedł M. Komar, a zakończyli kariery zawodnicze M. Adamczyk i R. Knopek. Mielecki zespół grał nieco lepiej i zakończył rozgrywki na 5. pozycji (22 13 46-43), ale w następnym sezonie 1990/1991 znów było gorzej – 6. miejsce (36 18 71-63). Finansowy kryzys klubu nie ominął, niestety, drużyny siatkówki męskiej, choć ta w sezonie 1991/1992 spisywała się bardzo dobrze i zajęła 2. miejsce (30 25 76-41), omal nie awansując do I ligi. Jej skład stanowili: Mirosław Borówka, Józef Florek, G. Konieczny, L. Kościelny, T. Kulesza, D. Rzemiński, Krzysztof Szady, J. Wietecha i Marcin Zubrzycki. W sezonie 1992/1993 władze FKS Stal podjęły dramatyczną decyzję o wycofaniu siatkarzy z rozgrywek II-ligowych. Pozostawiono natomiast grupy młodzieżowe obejmujące szkoleniem łącznie 85 młodych zawodników. Po roku przerwy siatkarze podjęli rywalizację w klasie M – grupie wschodniej makroregionu małopolskiego, a następnie po reorganizacji – w III lidze, ale do momentu rozwiązania FKS Stal w 1997 r. nie osiągnęli liczącego się sukcesu.
*Największe sukcesy: Puchar CRZZ w latach: 1960, 1961, 1969 i 1971, Puchar Polski w 1976 r., Mistrz Polski juniorów w 1975 r.
1) Reprezentanci Polski: Jerzy Domaszewski, Zbigniew Giza, Witold Lewicki, Zbigniew Rusek, Jerzy Suchanek, Jerzy Świerk.
2) Reprezentanci Polski w kategorii młodzieżowej: Jerzy Domaszewski, Zbigniew Rusek, Jerzy Suchanek.
3) Reprezentanci Polski w kategorii juniorów: Jerzy Baran, Janusz Boruta, Zbigniew Giza, Jan Jaworski, Zygmunt Kaysiewicz, Mirosław Kluz, Jerzy Świerk i Andrzej Witek.
S p o r t y m o t o r o w e Sekcja sportów motorowych powstała w czerwcu 1951 r. na fali fascynacji młodzieży motocyklami. Jej założycielami i organizatorami różnych form działalności byli: Henryk Głotka, Fryderyk Grüngberg, Franciszek Sokół, Franciszek Wąsik, Franciszek Wiórek, Mieczysław Wroński, Antoni Zydroń, Henryk Żołna i Witold Żółkowski, który został pierwszym kierownikiem sekcji. Organizowano rajdy, pokazy jazdy sprawnościowej, imprezy propagujące motoryzację i kursy na prawo jazdy. Członkowie sekcji (około 40 osób) dysponowali głównie swoim sprzętem. Równolegle do działalności sekcji funkcjonowała w latach 50. Liga Przyjaciół Żołnierza (LPŻ), która w swych statutowych powinnościach miała rozwijanie sportów motorowych i nieporównywanie większe możliwości organizacyjne. Stąd po kilku latach działalności w strukturze Stali nastąpiło przeniesienie się części zawodników do LPŻ i wobec braku możliwości rozwojowych (przede wszystkim – coraz droższy sprzęt) sekcja zakończyła funkcjonowanie.
S p o r t y w o d n e Sekcja sportów wodnych – pływania i wioślarstwa – powstała w kwietniu 1952 r. Jej kierownikiem został Zbigniew Kałuski. Działalność pływaków przedstawiono w oddzielnym haśle. Wioślarze i kajakarze trenowali na rzece Wisłoce i już w 1952 r. zorganizowali mistrzostwa wewnątrzklubowe. Do najaktywniejszych członków sekcji należeli: Zbigniew Adamczyk, Andrzej Baranowski, Edward Drozd, Czesław Krzyżanowski, Władysław Łania, Adam Szymczak i Marian Tymaczkowski. Mimo dużych kłopotów ze zdobyciem odpowiedniego sprzętu i jego magazynowaniem organizowano zawody i różne formy rekreacyjne, m.in. odbyły się dwa spływy Wisłoką i Wisłą do Baranowa Sandomierskiego i Tarnobrzega. W 1954 r. władze klubu rozwiązały sekcję, nie widząc możliwości jej dalszego rozwoju.
S z a c h y Sekcja szachowa zorganizowała się z inspiracji Michała Żurawskiego w latach 1945-1946. Miejscem treningów i rozgrywek była świetlica zakładowa w pawilonie przy bloku nr 15 (współcześnie jest to siedziba KH ZHP przy ul. Asnyka 2). Czołówkę licznej grupy szachistów stanowili początkowo: Gwidon Dobrowolski, Stanisław Gilowski, Julian Guziakiewicz, Czesław Kalita, Stanisław Kowalik, Zbigniew Kuśnierz, Zbigniew Urban i M. Żurawski. Pierwszym powojennym mistrzem Mielca w szachach został Stanisław Gilowski. W 1947 r. klub oficjalnie przyjął szachistów do swych struktur i w następnym roku zgłosił drużynę do Polskiego Związku Szachowego. Początkowo mielczanie nie odnosili większych sukcesów, ale w kolejnych latach awansowali do czołówki wojewódzkiej. Obok wyżej wymienionych występowali: Leon Bec, Jerzy Czerwiński, Henryk Drozdowski, Andrzej Gontarz, Arkadiusz Hauser, Anna Kalita (córka Czesława i Krystyny), Krystyna Kalita, Stanisław Krężel, Franciszek Mielecki, Edward Nowicki, Henryk Papudziński, Leonarda Pietruszecka (Sierżęga), Jan Sierżęga i Jan Wieczerzak. Od 1949 r. kierownikiem sekcji był L. Bec. Poza udziałem w rozgrywkach wojewódzkich i innych turniejach mieleccy szachiści wyjeżdżali do okolicznych miejscowości i na specjalnych pokazach propagowali grę w szachy wśród młodzieży wiejskiej. W 1955 r. sekcja została przekazana do Zakładowego Domu Kultury, który posiadał znacznie lepsze warunki lokalowe.
S z e r m i e r k a Sekcja szermiercza powstała w 1955 r. jako jedna z ostatnich w fabrycznym klubie. Jej animatorem, kierownikiem i trenerem był czynny zawodnik Jerzy Ferenc. Wykorzystując zainteresowanie młodzieży modnym wówczas sportem walki, zgromadził w sekcji sporą grupę adeptów. Treningi odbywały się w świetlicy zakładowej przy bloku nr 15. Pierwsze liczące się sukcesy odnosił Grzegorz Kuleta, który m.in. w 1957 r. w wojewódzkim turnieju w Brzozowie zajął 2. miejsce we florecie i 5. miejsce w szabli. Wyróżniali się też: J. Adamczyk, R. Piękoś, A. Rogowski, S. Słoma, D. Stopiński i E. Setera. Niestety, niewielkie możliwości finansowe, trudności ze zdobyciem dobrego sprzętu i brak odpowiednich warunków do treningu spowodowały, że władze klubu postanowiły w 1957 r. rozwiązać sekcję.
T e n i s s t o ł o w y Sekcja tenisa stołowego utworzyła się w okresie reaktywowania działalności klubu, wkrótce po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej. Treningi i zawody rozgrywano w świetlicy zakładowej przy bloku nr 15. Z grupy pierwszych zawodników wyróżniali się: Mieczysław Noworyta, Stanisław Olczak, Włodzimierz Zabrzejewski, B. Zakrzewski i Józef Zawadzki. Po powstaniu Rzeszowskiego Okręgowego Związku Tenisa Stołowego w 1947 r. zgłoszono drużynę do rozgrywek wojewódzkich. Pierwszym sporym sukcesem było zdobycie tytułu mistrza okręgu rzeszowskiego w 1947 r. przez S. Olczaka. Zawodnik ten powtórzył sukces w 1950 r., a drużyna w składzie: Kazimierz Lipczyński, Mieczysław Noworyta i S. Olczak awansowała do czołówki wojewódzkiej. W 1951 r. przybyli do Mielca i zasilili drużynę renomowani zawodnicy Stanisław Fajfer i Piotr Stańczyk. Efektem tego było systematyczne zdobywanie mistrzostwa województwa. Starania o wejście do I ligi (II ligi wówczas nie było), mimo kolejnych wzmocnień (Teofil Hernik, Zygmunt Zawadzki) kończyły się niepowodzeniami. Rosła jednak popularność dyscypliny (zwanej też ping-pongiem) wśród mieleckiej młodzieży, która po okresie intensywnych treningów i lokalnych turniejów rozpoczęła starty w turniejach ogólnopolskich. W 1957 r., po wywalczeniu kolejnego mistrzostwa okręgu, drużyna Stali w składzie: Teofil Hernik, Mieczysław Osmyk i Marian Pietryka na turnieju eliminacyjnym w Cieszynie wywalczyła awans do II ligi. W II lidze występowała przez cztery sezony, plasując się na środkowych miejscach w tabeli. W 1961 r. mielczanie zdobyli w grupie III 2. miejsce (10 13 53-39) i zakwalifikowali się do półfinałów rozgrywek o wejście do I ligi. Półfinałowy turniej, po remisach 5 : 5 z Legią Krosno i Cracovią oraz zwycięstwie 6 : 2 ze Stalą Bielsko, przyniósł awans do finału, który został rozegrany w Mielcu. Po 6 : 1 z Legią Krosno, 5 : 5 z Budowlanymi Poznań i 5 : 5 ze Startem Gdynia – Stal zdobyła 2. miejsce i awansowała do I ligi. Autorami tego sukcesu byli: Teofil Hernik, Mieczysław Osmyk, Jerzy Posłuszny i Lesław Stańczyk. Równolegle do osiągnięć seniorów inni członkowie sekcji odnosili równie spektakularne sukcesy. W 1957 r. na Mistrzostwach Polski w kategorii młodzików w Toruniu Antonina Gwoździówna wywalczyła wśród dziewcząt złoty medal, a wśród chłopców Marian Pietryka zdobył srebrny medal i Jerzy Posłuszny – brązowy. Wymieniona trójka młodych mielczan reprezentowała Polskę jeszcze w tym samym roku na turniejach w Jugosławii i na Węgrzech. Duży sukces odniosły także mieleckie ping-pongistki, które w 1958 r. na Mistrzostwach Polski Seniorów zdobyły brązowe medale w turnieju drużynowym w składzie: Antonina Gwóźdź, Krystyna Łabędzka, Jolanta Ryzwanow i Anna Tomczyk. Liczne osiągnięcia indywidualne posiadały A. Gwoździówna i A. Tomczyk (później Gałka), a niewiele ustępowała im Anna Osmyk. Pierwsza z nich szybko awansowała do czołówki krajowej, a następnie do reprezentacji Polski (występowała m.in. w meczach z Jugosławią, NRD, Szwecją i Węgrami). Jeszcze w 1968 r. zdobyła 2 brązowe medale na Mistrzostwach Polski w Lublinie: w grze podwójnej i grze mieszanej. Druga była wielokrotną mistrzynią województwa rzeszowskiego i triumfatorką zawodów różnego szczebla. Szczególnymi jej sukcesami były: zdobycie brązowego medalu w mikście (z Tadeuszem Ciuprykiem) na Mistrzostwach Polski w Łodzi (1955 r.), udział w reprezentacji Polski na II Międzynarodowych Igrzyskach Sportowych w ramach V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955 r.), brązowy medal w grze podwójnej kobiet (z Krystyną Łabędzką) na MP w Warszawie (1957 r.) oraz czołowe miejsca w grze pojedynczej na Mistrzostwach Polski. Pobyt męskiej drużyny seniorów w I lidze trwał 1 sezon. Mielczanie nie byli w stanie skutecznie walczyć z czołówką krajową i w 1962 r. spadli do ligi międzywojewódzkiej (II liga została zlikwidowana). Odgrywali w niej nadal czołowe role i odnosili sukcesy indywidualne, ale środków finansowych i sił (nie pojawili się nowi dobrzy zawodnicy) nie wystarczyło do ponownego awansu do I ligi. Należy dodać, że niemal przez cały czas funkcjonowania sekcji jej kierownikiem pozostawał S. Olczak, a pomagali mu m.in. Mieczysław Gwóźdź, Jan Paliwoda, Józef Tomczyk, Lesław Wojnarowski i Adam Wydro. 1 VII 1968 r. władze klubu podjęły decyzję o rozwiązaniu sekcji, motywując ją brakiem perspektyw rozwojowych. Najlepsi zawodnicy zasilili inne kluby w regionie.
T e n i s z i e m n y Sekcja działała aktywnie w latach 1953-1957. Jej założycielami i zawodnikami byli tenisiści stołowi: Teofil Hernik (od 1954 r. instruktor) i Piotr Stańczyk. Treningi i mecze w Mielcu odbywały się na kortach usytuowanych na nowym obiekcie „Stali” od strony południowej (współcześnie na tym miejscu usypana jest trybuna przy treningowym boisku piłkarskim od strony ul. J. Kusocińskiego). W drużynie, która rozgrywała mecze na terenie województwa i uczestniczyła w turniejach, grywali także m.in. Anna Tomczyk (później Gałka) oraz Józef Gąsowski, Mieczysław Nickowski, Bolesław Stocerz i Jacek Szkaradziński. Po wejściu drużyny tenisa stołowego do II ligi i zdecydowanie zwiększonym zaangażowaniu się czołowych zawodników w rozgrywki ligowe – sekcja tenisa ziemnego formalnie przestała istnieć. Oprócz wymienionych sekcji, których działalność trwała co najmniej kilka lat, założono kilka dalszych, m.in. narciarską (biegi, skoki), ale sami zawodnicy traktowali te dyscypliny jako formy rekreacyjne i nie uczestniczyli w zdobywaniu klas sportowych oraz oficjalnych zawodach sygnowanych przez dany związek sportowy.
FKS STAL MIELEC, klub sportowy prowadzący działalność w jednej dyscyplinie sportowej – piłce nożnej; szerzej w haśle: MIELECKI KLUB PIŁKARSKI …
FABRYKA NADWOZI SAMOCHODOWYCH J.KUCZYŃSKI & SYN S.C., firma powstała w 1995 r. Podjęła produkcję i montaż nadwozi samochodowych, przeznaczonych do przewozu różnych towarów. Konstrukcje nadwozi kontenerowych wykonywano według aktualnych standardów światowych, z uwzględnieniem sugestii i życzeń zamawiających. Adres: ul. Żegoty 7.
FABRYKA PRODUKCJI BUTLI „CYLTEC – MIELEC” Sp. z o.o., firma powstała 4 II 1994 r. z udziałem kapitału zagranicznego. Większościowe udziały posiadała Carlos Alberto Etchegoyen, który był także prezesem spółki. Zezwolenie na działalność w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 29 IX 1997 r. Linię produkcyjną wykonał Zakład Narzędziowy „PZL-Mielec” według dokumentacji wykonanej przez prezesa spółki. Linię tę oceniono jako jedną z najnowocześniejszych na świecie w tym profilu produkcji. Firma produkowała butle gazowe na gaz propan – butan do zasilania domowych instalacji gazowych. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. 25 VII 2007 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców KRS.
FAKRO-WDF Sp z o.o., firma utworzona przez przedsiębiorców 2 firm z polskim kapitałem: „FAKRO S.C.” i „PPHU FAKRO Sp. z o.o.”. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 3 II 1998 r., a działalność produkcyjną rozpoczęła w marcu 1999 r. Najważniejsze rodzaje działalności to produkcja wyrobów włókienniczych, wyrobów stolarskich, wyrobów z tworzyw sztucznych, elementów metalowych stolarki budowlanej i wyrobów metalowych oraz sprzętu elektrycznego, a główne produkty to: okna dachowe, żaluzje do okien dachowych, rolety do okien dachowych oraz włazy dachowe. Spółka zajmuje obiekt H-32 w centralnej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
FALC WIKTOR LONGIN, urodzony w 1896 r. w Kętach koło Bielska-Bialej, syn Romana i ? z domu Major. Prawdopodobnie uczęszczał do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Kętach. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów Józefa Piłsudskiego i przeszedł ich cały szlak bojowy. Po kryzysie przysięgowym wraz z 56 pułkiem piechoty został skierowany na front włoski, gdzie został ciężko ranny. Po wojnie zamieszkał w Równem na Wołyniu i pracował w tamtejszym Kuratorium Oświaty. W 1938 r. został oddelegowany do Mielca w celu zorganizowania oddziału ubezpieczeń społecznych. Prace te przerwała II wojna światowa. Przez całą okupację hitlerowską wraz z rodziną mieszkał w Mielcu. Jesienią 1944 r. wraz z synem zgłosili się do tworzącej się w Rzeszowie 2 Armii Wojska Polskiego i przeszli jej szlak bojowy. Po zakończeniu służby wojskowej mieszkał z rodziną na Ziemiach Odzyskanych. Uczestniczył w organizowaniu instytucji i zakładów pracy, gównie na terenie województwa opolskiego. Był wykładowcą w szkołach technicznych. Zmarł w 1966 r.
„FARA MIELECKA”, pismo Parafii św. Mateusza. Powstało w 1994 r. Do końca 2000 r. ukazały się 34 numery. Pierwszym redaktorem naczelnym był ks. Franciszek Cieśla, a po jego odejściu – ks. Piotr Lisowski. Ponadto w skład redakcji wchodzą księża pracujący w parafii oraz osoby świeckie działający w organizacjach parafialnych. Większość artykułów i materiałów informacyjnych dotyczy najważniejszych wydarzeń z życia parafii, ale są też artykuły dotyczące problemów wiary i funkcjonowania Kościoła katolickiego. Adres Redakcji: ul. Bł. Ks. Romana Sitki.
FECKO TADEUSZ JAN, urodzony 27 XII 1922 r. w Tarnobrzegu, syn Jana i Józefy z Kolasińskich. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował przymusowo w niemieckich firmach przy budowie baraków, dróg i kolei w Dębie – Rozalinie i okolicy. W latach 1944-1945 odbył służbę wojskową. Ukończył Liceum przy Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi z maturą w 1947 r. Od 1945 r. do 1952 r. pracował jako młodszy księgowy w Gospodarstwie Doświadczalnym przy WSGW w Łodzi. Studia na Wydziale Ekonomiki Przemysłu Lekkiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Łodzi ukończył w 1952 r. z tytułem ekonomisty-planisty. W marcu 1952 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i pracował kolejno na stanowiskach: planisty, starszego planisty i kierownika sekcji w Dziale Planowania Operatywnego, zastępcy kierownika Działu ds. Lotniczych, specjalisty ds. realizacji produkcji i kierownika Działu Planowania Operatywnego w Pionie Szefa Produkcji. Ukończył szereg specjalistycznych kursów. Był współautorem (ze Stanisławem Milczarkiem) opracowania: „Techniczne przygotowanie produkcji a planowanie produkcji”. Na emeryturę przeszedł 30 IV 1988 r. Działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym Pracowników WSK „PZL-Mielec” i OBR SK. Od 1961 r. był członkiem Zarządu Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu i wniósł znaczny wkład w rozwój Spółdzielni. Był także zasłużonym działaczem kilku organizacji, m.in. Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (zdobył Złotą GOT), działających przy WSK „PZL-Mielec”. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego, Srebrną Odznaką Honorową PTE oraz Srebrną Odznaką „Zasłużony w Spółdzielczości”. Zmarł 2 XI 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
FEDERACJA SOCJALISTYCZNYCH ZWIĄZKÓW MŁODZIEŻY POLSKIEJ (FSZMP), powstała w 1973 r. W jej skład wchodziły: Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej (ZSMP), Socjalistyczny Związek Studentów Polskich (SZSP) i Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP). Działała pod ideowopolitycznym kierownictwem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W marcu 1981 r., po wystąpieniu ZHP i SZSP, zakończyła działalność. W Mielcu Federację tworzyły ZSMP i ZHP, a jej przewodniczącym był przewodniczący Zarządu Miejskiego ZSMP.
FEDERKIEWICZ RYSZARD, urodzony 18 IX 1964 r. w Nowej Sarzynie. Grę w piłkę nożną rozpoczął w Unii Nowa Sarzyna, a następnie występował w III-ligowym Zelmerze Rzeszów i II-ligowej Stali Rzeszów. W międzyczasie ukończył Technikum Samochodowe w Rzeszowie. W 1992 r. zasilił I-ligową Stal Mielec. W jej barwach występował do końca rundy jesiennej sezonu 1996/1997, z wyjątkiem rundy wiosennej sezonu 1995/1996, kiedy został wypożyczony do Stali Rzeszów. Jako zawodnik mieleckiej Stali rozegrał w I lidze ponad 100 meczów i był jednym z najlepszych jej obrońców w latach 90. Na rundę wiosenną sezonu 1996/1997 przeszedł do II-ligowej Ceramiki Opoczno. W 1998 r. ukończył Szkołę Trenerów w Warszawie. Jako trener prowadził Dynovię Dynów i Stal Herb Sanok. Mieszka w Rzeszowie. Jako piłkarz karierę zawodniczą zakończył w II-ligowej Ceramice Opoczno po sezonie 1998/1999. Od kolejnego sezonu pracował jako trener w zespołach: Stal Sanok (1999-2001), Pogoń Leżajsk (2001-2002), Rzemieślnik Pilzno (2002-2003), Stal Sanok (2003-2006), Polonia Przemyśl (2006-2007), Galicja Cisna (2007-2008), Polonia Przemyśl (2008-2010), Rzemieślnik Pilzno (2010-2011), Stal Sanok (2011-2013), Sokół Sieniawa (2014-2015, z przerwą), Stal Rzeszów – juniorzy (2017). Równocześnie był pracownikiem Stadionu Miejskiego w Rzeszowie.
FEDORUK ADAM, urodzony 11 XII 1966 r. w Elblągu. Wychowanek Olimpii Elbląg. Do Stali Mielec przybył z Olimpii Elbląg przed sezonem 1985/1986, a odszedł po sezonie 1992/1993. Rozegrał w tym czasie w I lidze 179 meczów i strzelił 26 bramek. Był jednym z najlepszych zawodników mieleckiej drużyny w latach 90. i jednym z najlepszych obrońców w Polsce. Jako zawodnik Stali występował 13 razy w I reprezentacji Polski. Przed sezonem 1993/1994 przeszedł do Legii Warszawa. Grając w jej barwach, przyczynił się do dwukrotnego zdobycia tytułu mistrza Polski (1993/1994, 1994/1995). Przyczynił się także do zdobycia przez Legię Warszawa Pucharu Polski w 1994 r. i 1995 r. Będąc zawodnikiem Legii, zagrał w I reprezentacji Polski jeszcze 4 mecze i strzelił 1 bramkę. Kolejnymi klubami w jego piłkarskiej karierze zawodniczej były: Amica Wronki (1996 r.), Raków Częstochowa (1997 r.), AO Kavala (Grecja, 1997 r.), Zatoka Braniewo (1998 r.), Lechia/Polonia Gdańsk (1998-1999), Pittsburgh Riverhounds (USA, 1999 r.), Lechia/Polonia Gdańsk (2000 r.), Pittsburgh Riverhounds (2000 r.), Lechia/Polonia Gdańsk (2001 r.), Polonia Elbląg (2001-2002), Polonia Olimpia Elbląg (2002-2003). W tym ostatnim klubie był grającym trenerem i doprowadził do awansu z IV do III ligi. W następnych latach trenował MGKS Tolkmicko oraz był II trenerem w Zagłębiu Lubin, PGE GKS Bełchatów i Cracovii. W latach 2010-2011 pełnił funkcje trenerskie w Olimpii Elbląg, a w 2012 r. był trenerem drużyny Barkas Tolkmicko. W 2013 r. został asystentem, a następnie I trenerem I-ligowej Miedzi Legnica, a od września 2014 r. prowadził IV-ligowy zespół Mławianki Mława. Kolejnymi klubami były: Lechia II Gdańsk (2015-2016) i Karpaty Krosno (2016-2017). Wpierwszej części sezonu 2019/2020 trenował I-ligowy zespół Wigry Suwałki.
FELICJANKI (CSSF), ZGROMADZENIE SIÓSTR ŚW. FELIKSA Z KANTALICJO III ZAKONU ŚW. FRANCISZKA, powstało w Warszawie w 1855 r. Posiada około 400 domów na całym świecie, z czego w Polsce 105. W maju 1944 r. grupa Felicjanek zatrzymała się w Mielcu i urządziła szwalnię. Przy końcu sierpnia 1944 r. przeniosły się na osiedle fabryczne, gdzie w bloku 111 (dziś ul. Czarneckiego 1, mieszkania 13 i 14) otrzymały jedno mieszkanie na siedzibę i drugie na przedszkole, które otwarły 13 IX 1944 r. Do przedszkola uczęszczało około 120 dzieci. Z inicjatywy sióstr Felicjanek powstała w jednym z pomieszczeń przedszkolnych maleńka kaplica, w której odprawiano w 1945 r. Msze Św. m.in. dla mieszkańców osiedla. Po wybudowaniu prowizorycznego kościoła (kaplicy) Matki Bożej Nieustającej Pomocy na zboczu Góry Cyranowskiej – siostry sprawowały opiekę nad kościołem. Ponadto opiekowały się chorymi i niedołężnymi oraz organizowały różne formy wypoczynku letniego dla dzieci. 4 XII 1948 r. miejscowy Urząd Bezpieczeństwa nakazał Felicjankom opuszczenie Mielca, a przedszkole upaństwowiono. Felicjanki powróciły do Mielca w 1962 r. z inicjatywy ks. Adama Duszkiewicza, który wspólnie z siostrą (Felicjanką – s. Rozalią) przeznaczył rodzinną parcelę na cele tego Zgromadzenia. Później jeszcze raz (na krótko) opuściły Mielec i powróciły doń w 1970 r. po wybudowaniu nowego domu przy ul. J. Kilińskiego 28. Początkowo pracowały w parafii św. Mateusza, a następnie w parafii Ducha Świętego po jej powstaniu w 1981 r. W 2003 r. mieszkało w Mielcu 5 sióstr. W 2007 r. wyjechały z Mielca.
FELIKS, mieszczanin mielecki, kramarz, ławnik i podwójci w latach 1578-1582.
FELIKS Z ŁĄK, proboszcz kaplicy szpitalnej w Rzochowie, wzmiankowany w 1595 r.
FENICHEL ABRAHAM (ABBA), urodzony 13 XI 1906 r. w Mielcu, syn Izaaka (malarza) i Heny. Absolwent mieleckiego gimnazjum, egzaminy maturalne zdał w 1929 r. Przejawiał nieprzeciętne zdolności plastyczne. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Specjalizował się w malarstwie i grafice. Tematami jego twórczości były m.in. sceny rodzajowe z życia Żydów i pejzaże miejskie (w tym Mielca). Nie stronił od kopiowania znanych dzieł malarskich i znajdował na nie zbyt. Grywał także w piłkę nożną w mieleckim klubie żydowskim „Maccabi”. Po studiach powrócił do Mielca, ale nie mógł znaleźć pracy odpowiadającej wykształceniu. Wkrótce jednak zatrudniony został w żydowskim gimnazjum w Tarnowie. W czasie II wojny światowej przebywał na terenie ZSRR. Niestety, pozostawiony dorobek artystyczny z okresu pobytu w Mielcu uległ rozproszeniu i częściowemu zniszczeniu. (Zaledwie jedna praca znajduje się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu.) Po wojnie zamieszkał w Krakowie i był ilustratorem wydawnictw Żydowskiej Komisji Historycznej. W 1947 r. wyjechał do Palestyny, ale po perypetiach we Włoszech i na Cyprze, dopiero w lipcu 1948 r. dotarł do nowo utworzonego państwa Izrael. Mieszkał w Tel Awiwie i był wykładowcą malarstwa w tamtejszym Kolegium Nauczycielskim Rysunku, a następnie współzałożycielem Instytutu Malarstwa i Rzeźby Marine oraz wykładowcą w Instytucie Sztuki w Bat Yam. Współpracował z teatrami w zakresie scenografii, ilustrował książki. Autor albumów ze szkicami, m.in. „Notatki z podróży”. Zmarł 3 VI 1986 r. w Tel Awiwie i tam został pochowany. W muzeach krakowskich udało się zgromadzić część jego obrazów i grafik. Bogaty zbiór prac z okresu powojennego posiada Getto Fighter’s Muzeum w Jerozolimie, a ponadto jego prace są w zbiorach Akademii Malarstwa Besaleel w Jerozolimie Ein Harod Museum Muzeum Sztuki w Omaha (USA) oraz w kolekcjach prywatnych. Na sesji Rady Miejskiej w Mielcu w dniu 9 II 2017 r. jego imieniem nazwano skwer przy ul. Nowy Rynek.
FERENC JERZY ADAM, urodzony 25 XI 1933 r. w Katowicach, syn Franciszka i Marii. W latach 30. i w okresie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Warszawie. Po II wojnie światowej zamieszkał w Mielcu, gdyż jego ojciec podjął pracę w mieleckiej fabryce. W 1953 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Po maturze został zatrudniony w WSK Mielec, na Wydziale Konstrukcji Oprzyrządowania i w tej jednostce organizacyjnej (później zrestrukturyzowanej) przepracował 41 lat aż do emerytury, na którą poszedł 16 I 1994 r. Pełnił różne stanowiska, m.in. konstruktora, kierownika sekcji, szefa kontroli technicznej i szefa Służby Technicznej w Zakładzie Narzędziowym. Uczestniczył w konstrukcjach przyrządów montażowych do wszystkich niemal ważniejszych produktów WSK, m.in.: samolotów różnego typu, silników, wozów transmisyjnych TV, wózków golfowych i wagoników dla kolei wysokogórskich. Współpracował z innymi zakładami lotniczymi, najczęściej z WSK Świdnik (przy śmigłowcu W-3) oraz zakładami na terenie Czechosłowacji, ZSRR (w Woroneżu przy samolocie IŁ-96) i USA (z Boeingiem w zakresie konstrukcji oprzyrządowania do drzwi B-757). W 1978 r. uzyskał tytuł „Rzeczoznawcy zespołu” w specjalności „narzędzia” nadany przez ZG SIMP, a w 1989 r. uzyskał specjalizację zawodową pierwszego stopnia w zakresie konstrukcji przyrządów montażowych i urządzeń specjalnych. Autor 4 patentów w zakresie oprzyrządowania montażowego do dużych samolotów i 1 wzoru użytkowego, a ponadto kilkudziesięciu wniosków racjonalizatorskich, których wprowadzenie dało oszczędności upoważniające do prestiżowego tytułu „racjonalisty – milionera”. Był także współautorem projektu i dokumentacji skutera. (Wykonano dwie sztuki, ale nie podjęto seryjnej produkcji.) Członek Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz SIMP w WSK „PZL-Mielec”. Udzielał się w pracy społecznej, m.in. był współzałożycielem, zawodnikiem i trenerem sekcji szermierczej FKS Stal w latach 1955-1957, prowadził modelarnię (w latach 50.) i latał na szybowcach. W latach 70. pełnił funkcje przewodniczącego Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej Nr 7 i przewodniczącego Komitetu Osiedla MSM im. M. Kopernika. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Złotą Odznaka i Tytułem „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji”, a także wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r.
FIAŁKOWSKA – PYZOWSKA MARZANNA, urodzona 8 II 1938 r. we Lwowie, córka Zbigniewa i Ireny z domu Skolarczyk. Początkowo rodzina Fiałkowskich mieszkała w Rawie Ruskiej, gdzie ojciec pracował w starostwie, a matka działała społecznie w tamtejszym ZHP. W okresie II wojny światowej przebywała z matką w rodzinnym domu Fiałkowskich w Mielcu i tu po wojnie uczęszczała do szkoły podstawowej. W 1954 r. ukończyła Technikum Chemiczne w Kielcach (specjalność: technik analityk). W roku kulturalno-oświatowym 1954/1955 prowadziła zespół recytatorski w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu. Studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie ukończyła w 1959 r. Występowała głównie na scenach krakowskich teatrów: „Rapsodycznego”, „Ziemi Krakowskiej”, „Rozmaitości”, „Bagateli” i Teatru Satyrycznego „Maszkaron”, a ponadto grała w filmach i spektaklach telewizyjnych. Najlepsze jej role teatralne to: Anna Frank w „Pamiętniku Anny Frank” (180 razy w różnych teatrach), Alina w „Balladynie”, Ania w „Ani z Zielonego Wzgórza”, Regina w „Krewniakach”, Sylwia w „Grze miłości i przypadku”, Ebigeil w „Szklance wody” i Colin w „Tajemniczym ogrodzie”, a w filmie – żona dyrektora teatru w „Aktorach prowincjonalnych” A. Holland. Drugą sferą jej zainteresowań twórczych jest poezja. W 1996 r. wydała debiutancki tomik poezji Karetą nocy, będący m.in. refleksjami z podróży po Europie i Bliskim Wschodzie, a rok później – drugi tomik poezji Wszystko przysypał dast. Opublikowała też tomik prozy poetyckiej Twarze uczuć (1999 r.). Jej utwory prezentowano w prasie, radiu i telewizji oraz w 15 literackich pracach zbiorowych. Należy do Stowarzyszenia Polskich Aktorów Teatru i Filmu (SPATiF), Związku Aktorów Scen Polskich (ZASP), Związku Literatów Polskich (ZLP) oraz Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno – Literackiego (STAL), w którym jest członkiem Zarządu Głównego. Mieszka w Krakowie, odwiedza także Mielec i interesuje się jego życiem. Wydała dwa kolejne tomiki poezji: Byłam gołębicą (Kraków 2001 r.) i Pora anemonów (Kraków 2003 r.). Jako członek Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno-Literackiego w Krakowie uczestniczy w corocznym „Pożegnaniu Lata Pisarzy i Artystów”, z okazji którego jest wydawany almanach, zawierający wiersze członków STAL-u. Należy także do Związku Literatów Polskich i pisze wiersze do Krakowskiej Nocy Poetów – cyklicznej imprezy ZLP w Krakowie. Ponadto jej wiersze publikowane są w wielu edycjach książkowych i czasopismach, m.in. „Angora”, „Forum myśli wolnej”, „Dworzanin” i „Nadwisłocze”. Pełniła funkcję przewodniczącej Sądu Koleżeńskiego Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno-Literackiego w Krakowie. Zmarła 15 VII 2022 r.
FIAŁKOWSKI JAN, urodzony 21 XI 1891 r. w Rzeszowie, syn Michała i Stanisławy z domu Malec. Od 1912 r. należał do Związku Strzeleckiego w Rzeszowie, a w 1913 r. ukończył szkołę podoficerską. W latach 1914-1918 brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz 40 pułku piechoty i 110 pułku piechoty armii austriackiej. W listopadzie 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i w 5 pułku piechoty Legionów, a następnie w 6 pułku piechoty Legionów (w stopniu porucznika) uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-bolszewickiej. Za czyny wojenne został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 20. zajmował się gospodarowaniem na tzw. działce wojskowej w Kraśnem nad Uszą, po czym powrócił do zajęć wojskowych i jako oficer kontraktowy był instruktorem przysposobienia wojskowego w Baranowiczach, Nowogródku i Wilnie. W drugiej połowie lat 30. sprawował funkcję wójta gminy Szarkowszczyzna w powiecie Dzisna. Udzielał się też w miejscowym Związku Osadników Wojskowych i Związku Strzeleckim. Po najeździe wojsk radzieckich (17 IX) uciekł na Łotwę i tam został internowany. W 1940 r. udało mu się powrócić do Rzeszowa, a następnie przeniósł się do Mielca i podjął pracę w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Kłos”. Nawiązał kontakt z miejscowymi organizacjami konspiracyjnymi i pełnił funkcję oficera ds. wyszkolenia w Komendzie Powiatowej Batalionów Chłopskich w Mielcu. Utrzymywał też kontakty z mielecką strukturą NSZ (Narodowe Siły Zbrojne). W marcu 1945 r. został mianowany komendantem powiatowym NSZ w powiecie mieleckim, ale już we wrześniu tego roku wyjechał do Szprotawy, po ostrzeżeniu o planowanym aresztowaniu przez PUBP w Mielcu. W Szprotawie ujawnił swą konspiracyjną działalność w czasie okupacji (z wyłączeniem NSZ). Został zatrudniony w miejscowym starostwie powiatowym, a następnie w biurze Powiatowej Rady Narodowej. PUBP w Mielcu odnalazł go jednak i 4 II 1947 r. aresztował. Po „zastosowaniu odpowiednich środków represyjnych i odmrożeniu mu nóg” zmuszono go do podpisania zeznań obciążających innych członków NSZ, m.in. z Mielca. Po kolejnych przesłuchaniach, już w Rzeszowie, Wydział Śledczy WUBP nie potwierdził zarzutów przeciwko niemu i polecił zwolnić go z aresztu. W czasie procesu przeciwko działaczom NSZ w Rzeszowie (IV 1947 r.) odwołał zeznania z Mielca jako „wymuszone torturami”. Dalsze losy dotychczas nieznane.
FIAŁKOWSKI JÓZEF MARIAN (ksiądz), urodzony 1 II 1916 r. w Mielcu, syn Maksymiliana i Emilii ze Żmijowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1934 r. Studia teologiczne w Wyższym Instytucie Teologicznym w Tarnowie ukończył w 1939 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Po wojnie kontynuował studia w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i w 1949 r. obronił pracę doktorską na temat historii Kościoła w Polsce. Pracował m.in. jako wikariusz w Wojniczu i Nowym Sączu, a następnie jako adiunkt w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1989 r. wyjechał do Austrii i prowadzi pracę duszpasterską w parafii św. Kolomana w Altenhof am Hausruck, w diecezji Linz. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Domu Starców w Vöcklabruuck (Austria) i był jego kapelanem, a ponadto pomagał w pracach duszpasterskich w tamtejszej parafii rzymskokatolickiej. Zmarł 13 II 2005 r. Spoczywa na cmentarzu przy kościele w Vöcklabruuck.
FIAŁKOWSKI MAKSYMILIAN, urodzony 29 V 1878 r. we Lwowie, syn Stanisława i Karoliny z Dubaniewiczów. Praktykę drukarską odbył we Lwowie. Przybył do Mielca i w 1910 r. uruchomił zakład drukarski przy ul. Pańskiej (dziś ul. A. Mickiewicza 30). Stosował ręczny skład typograficzny, a pierwszą maszyną drukarską była tzw. „pedałówka” poruszana siłą ludzką. Wykonywał głównie druki akcydensowe, m.in. obwieszczenia, afisze informacyjne, nekrologi, blankiety i prospekty. W czasie I wojny światowej służył w marynarce wojennej. Po powrocie z wojny nadal prowadził drukarnię, z czasem włączając do pracy synów: Stanisława i Józefa (stąd późniejsza nazwa „Drukarnia M. Fiałkowski & Synowie”). Oprócz akcydensów realizował także trudniejsze zlecenia, m.in. drukował gazetę urzędową starostwa mieleckiego „Orędownik”, a także broszury: „Sprawozdania dyrekcji Gimnazjum w Mielcu”, „Historia ruchu niepodległościowego na terenie miasta”. Na początku lat 30., w związku z elektryfikacja Mielca, zakupił urządzenia drukarskie poruszane energią elektryczną. W czasie okupacji hitlerowskiej nadal prowadził zakład, ale w bardzo ograniczonym zakresie. Wraz z synami współpracował z ruchem oporu, a zwłaszcza AK. M.in. na zlecenie Delegata Rządu na powiat mielecki wydrukował „Odezwę do mieszkańców powiatu”. Mimo rygorystycznego zakazu okupanta posiadał radio (jedyne wówczas wiarygodne źródło informacji o świecie), broń i amunicję. Posługiwał się jednak dobrze językiem niemieckim i to pomagało mu wychodzić z opresji. Po zakończeniu wojny wielokrotnie doświadczał represji ze strony organów bezpieczeństwa publicznego, m.in. zniszczono mu całe archiwum drukarskie. Na początku lat 50. drukarnia została upaństwowiona i przekazana pod zarząd Drukarni Spółdzielczej w Jarosławiu. Zmarł 10 IX 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FIAŁKOWSKI ZBIGNIEW STEFAN, urodzony 28 XI 1910 r. w Mielcu, syn Maksymiliana i Emilii ze Żmijowskich. Absolwent Gimnazjum w Mielcu, matura w 1929 r. Jeszcze w tym samym roku podjął pracę w starostwie w Jarosławiu. W latach 1931-1932 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim i 24 pułku artylerii. W latach 30. pracował w starostwie w Rawie Ruskiej oraz działał społecznie w tamtejszej LOPP, za co 1 I 1934 r. otrzymał awans na stopień podporucznika artylerii. Jesienią 1938 r. został zatrudniony w mieleckiej Wytwórni Płatowców (Dział Wzmożonej Produkcji), a po ukończeniu kursu dowódców baterii przeciwlotniczych w Szkole Podchorążych w Toruniu został wyznaczony na dowódcę baterii przeciwlotniczej mieleckiego lotniska i fabryki. Po wybuchu wojny 1 IX 1939 r. został zmobilizowany i do 6 IX (włącznie) dowodził baterią artylerii plot. przy obronie wymienionych obiektów oraz Wytwórni „Lignoza” w Pustkowie. W dniach 7 – 8 IX wraz z baterią przebył trasę Mielec – Nisko – Kraśnik – Lublin, a w dniach 8 – 9 IX (po wcieleniu do 11 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej) bronił w Lublinie obiektów wojskowych i znajdujący się w tym mieście rząd RP. W dniach 10 – 18 IX uczestniczył „w obronie w marszu” polskich kolumn na trasie: Lublin – Hrubieszów – Włodzimierz – Łuck (obrona miasta) – Dubno – Krzemieniec – Zbaraż – Tarnopol (obrona miasta) – Stanisławów – Mikuliczyn – Przełęcz Tatarska (obrona przejścia granicznego). 19 IX przekroczył granicę węgierską w Körözmös i został internowany w obozie żołnierzy polskich w Ipolytarnoc (do 5 III 1940 r.). 6 III 1940 r. z grupą blisko 100 żołnierzy uciekł z obozu. Przedarł się przez Węgry i Jugosławię do Splitu, skąd 17 IV 1940 r. na statku „Warszawa” wypłynął do Marsylii. We Francji początkowo przebywał w Stacji Zbornej w Carpiagne, a następnie w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Artylerii Przeciwlotniczej w Pontchateau. Po klęsce Francji udało mu się 18 VI 1940 r. ewakuować przez Dunkierkę do Anglii. Tam w okresie od 20 VI 1940 r. do 16 VI 1942 r. przebywał kolejno w Crawford („Rezerwa Oficerów”), na szkoleniu w 4 Brygadzie Kadrowej w Elie, na kursie spadochronowym w 1 Brygadzie Spadochronowej Polskich Sił Zbrojnych, a po wypadku i leczeniu szpitalnym – w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej. W międzyczasie otrzymał awans na stopień porucznika. 16 VI 1942 r. został skierowany do Polskich Sił Zbrojnych na Bliskim Wschodzie i przez Palestynę dotarł do 3 Karpackiego Pułku Artylerii Przeciwlotniczej. Od 13 XI 1942 r. pełnił w Iraku funkcję dowódcy baterii 7 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej, a od 9 I do 29 IX 1943 r. – stanowisko zastępcy dowódcy 1 Dywizjonu tegoż pułku. Od 22 XII 1943 r. przebywał w Egipcie, a 4 II 1944 r. wraz z pułkiem został przetransportowany do Włoch. Przebył cały szlak bojowy pułku: Isernia – Monte Cassino – Apolnnare – San Vito – Fileto – Monte Marciano – Numana – Sunliano – Rocca – San Casciano – Pieve – Salutare – Revere – Santa Lucia – Marceno. 2 VIII 1944 r. został awansowany do stopnia kapitana. W 1945 r. nadal walczył na terenie Włoch, m.in. o Rimini, Ravennę, Cesenatico, Costa Monte, Calette, Bruciatę, Castel Guelfo di Bolonia i Granarole. 21 VI 1945 r. został dowódcą 1 Dywizjonu. Od 21 VIII 1946 r. do 6 VI 1947 r. przebywał (wraz z dowodzonym dywizjonem) w Wielkiej Brytanii, a od 7 VI do 7 X 1947 r. w obozie demobilizacyjnym Wojska Polskiego w La Courtine (Francja). 7 X 1947 r. został zdemobilizowany i do 20 V 1948 r. pracował u francuskiego rolnika. 24 V 1948 r. powrócił do Polski, gdzie został posądzony o szpiegostwo i okresowo więziony. Po zwolnieniu pracował od 1 VII 1948 r. kolejno w Centrali Mięsnej – Tuczarnia Drobiu Skroniów (jako kierownik tuczu), Centrali Jajczarsko – Drobiarskiej w Kielcach (kierownik działu produkcji drobiarskiej) i Kieleckim Przedsiębiorstwie Geologicznym (starszy technik inwestycyjny) oraz od 1 X 1954 r. w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Mielcu (kierownik Działu Zaopatrzenia i Transportu). Za wybitne zasługi bojowe i wzorową pracę zawodową otrzymał szereg odznaczeń, m.in.: Krzyż Walecznych, srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Monte Cassino, Gwiazdę Imperium Brytyjskiego, Gwiazdę Italii, Krzyż Francuski Combattans Voluntaires i liczne odznaczenia polskie. W 1989 r. przekazał część swych pamiątek wojennych Muzeum Regionalnemu w Mielcu. Zmarł 14 II 1997 r. Spoczywa na mieleckim cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza.
FIBICH ANNA (z domu SROCZYŃSKA), urodzona w 1853 r., córka Mariana Antoniego (działacza konspiracyjnego, członka Rady Narodowej we Lwowie w 1848 r.) i Franciszki Singer Wysogórskiej. Po powstaniu styczniowym wyszła za mąż za Antoniego Fibicha. W okresie zamieszkania w Mielcu pomagała mu w licznych obowiązkach społecznych oraz sama uczestniczyła w różnych przedsięwzięciach, m.in. była współzałożycielką Spółki Handlowo-Przemysłowej w Mielcu, funkcjonującej w latach 1884-1899).
FIBICH ANTONI, urodzony w 1835 r. w Siennicy k/Krasnegostawu, w rodzinie ziemiańskiej, syn Alojzego i Faustyny Tekli ze Skrzetuskich. Studia prawnicze i filozoficzne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie studiował w Warszawie. Pracował też okresowo jako nauczyciel gimnazjalny w Pińczowie. Uczestniczył w pracach konspiracyjnych, należał do Dyrekcji Białych. Wziął jednak udział w powstaniu styczniowym i 6 V 1863 r. został ciężko ranny w bitwie pod Kobylanką, a po zaleczeniu ran sprawował funkcję prokuratora Trybunału Rewolucyjnego. Po upadku powstania został aresztowany przez służby carskie i osadzony w kieleckim więzieniu. W czasie przesłuchań bito go po głowie pieczątką Trybunału, pozostawiając trwałe ślady na twarzy. Więzienie opuścił po interwencjach i przy pomocy finansowej ojca. W celu uniknięcia dalszych represji przeniósł się do Galicji. Pracował kolejno jako: auskulant przy Sądzie Krajowym Wyższym w Krakowie, adiunkt Sądu Powiatowego w Radłowie i notariusz we Frysztaku k/Jasła. W 1876 r. przybył do Mielca i tu prowadził kancelarię notarialną. Włączył się także w działalność społeczną, wykazując niezwykłą aktywność w dziedzinie oświaty. Był znanym w kraju bibliofilem, gromadził wydawnictwa albumowe oraz książki prawnicze, polityczne w językach polskim i francuskim, a także beletrystykę. (Jego biogram znajduje się w Słowniku pracowników książki polskiej, wydanym w 1972 r. przez PWN.) Przy kancelarii uruchomił nieodpłatną wypożyczalnię polskich książek popularnych. Prezesował mieleckiemu Kołu Towarzystwa Szkół Ludowych, był członkiem Rady Powiatowej, Rady Miejskiej i Rady Szkolnej Okręgowej. Sporo pisał, zabierając głos na tematy związane z żywotnymi problemami polskiego społeczeństwa. Własnym nakładem wydał m.in. Odpowiedź na ankietę Wydziału Krajowego z dnia 1 sierpnia 1888 r. (1889 r.), Głos Trzeci (Tarnów, 1892 r.), Rozruchy antyżydowskie (1898) Nasze zadania w kraju i monarchii (1899 r.) oraz Oświata i Szkoła (1899 r.). Zysk ze sprzedaży drugiej z wymienionych pozycji przeznaczył na cele TSL. Zmarł 10 I 1907 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.
FIBICHA ANTONIEGO (ULICA), niewielka ulica miejska na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Na tym terenie planowana jest zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 29 VI 2006 r. Otrzymała nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: ANTONI FIBICH (1835-1907) – notariusz, uczestnik powstania styczniowego 1863, wybitny bibliofil, działacz społeczny.
FIDZIŃSKI STANISŁAW, urodzony w 1921 r. w Mielcu (?) W czasie okupacji hitlerowskiej uczestnik mieleckiego ruchu oporu – żołnierz Armii Krajowej, ps. „Żbik”. Aresztowany w czasie akcji zdobycia mundurów niemieckich u krawca Holki przy ul. J. Kilińskiego. W czasie śledztwa nie wydał nikogo i 19 X 1943 r. został rozstrzelany na terenie Borku (wcześniej na tym miejscu rozstrzeliwano Żydów) i tam pochowany. W 1947 r., staraniem brata – Juliana Fidzińskiego, zwłoki ekshumowano i pochowano w zbiorowej mogile żołnierzy AK na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza w Mielcu.
FIGAS JAN, urodzony 24 VI 1912 r. w Niemczech. Był ordynatorem Oddziału Położniczego i Ginekologicznego Szpitala Powiatowego w Mielcu w latach 1952-1954. Urodzony 24 VI 1912 r. w Hamborn (Niemcy). W 1931 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, a następnie studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego w Poznaniu. Po pracy w szpitalu w Mielcu (1952-1954) powrócił do Poznania. Zmarł w 1979 r. Pochowany na cmentarzu w Poznaniu.
FIGURSKI WIESŁAW, urodzony 7 II 1976 r. w Wielopolu Skrzyńskim, syn Józefa i Heleny z domu Książek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Budowlaną w Mielcu i kontynuował (eksternistycznie) naukę w mieleckim Technikum Budowlanym. Treningi biegowe rozpoczął w 1993 r. w FKS Stal Mielec. Pierwszy medal (srebrny) zdobył w 1994 r. na Mistrzostwach Polski Juniorów w Kielcach, na dystansie 5000 m (14:36,55). Kolejne większe sukcesy to: 1995 r. – brązowy medal na dystansie 6000 m (17:48,0) w centralnych Biegach Przełajowych Juniorów w Zamościu, złoty medal na dystansie 5000 m (14:30,11) w czasie Mistrzostw Polski Juniorów w Krakowie oraz start w reprezentacji Polski juniorów na Mistrzostwach Europy Juniorów w biegach przełajowych w Anwick (Anglia); 1997 r. – w barwach WKS „Wawel” Kraków (w czasie służby wojskowej): srebrny medal w biegu na 5000 m w czasie Młodzieżowych Mistrzostw Polski w Krakowie i 12 miejsce na dystansie 10000 m na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Turku (Finlandia) oraz udział w Mistrzostwach Świata w półmaratonie (Koszyce); 1998 r. – ponownie w Mielcu, w barwach Lekkoatletycznego Klubu Sportowego, sukcesora FKS „Stal”: brązowy medal w biegu przełajowym na dystansie 6000 m w czasie Młodzieżowych Mistrzostw Polski w Żaganiu, srebrny medal w biegu na 5000 m w czasie Młodzieżowych Mistrzostw Polski w Lublinie, złoty medal w biegu na 10000 m (29:23,57) na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Siedlcach oraz start w Mistrzostwach Świata w półmaratonie w Zurichu (Szwajcaria); 1999 r.- przejście do kategorii seniorów: 5 miejsce na dystansie 5000 m i 4 miejsce na 10000 m w czasie Mistrzostw Polski w Krakowie; 2000 r.: 6 miejsce w biegu na dystansie 5000 m, a w latach 2001-2003 liczne sukcesy w biegach ulicznych (w kraju i poza jego granicami). W zawodach lekkoatletycznych na stadionie i w biegach ulicznych startował do 2003 r. Rekordy życiowe: 1500 m – 3.48,58 (Mielec, 2001 r.), 3000 m – 8.06,04 (Kraków, 2001 r.), 5000 m – 13.53,35 (Sopot, 1998 r.), 10000 m – 29.18,04 (Kraków, 1999 r.). Podjął pracę w firmie Kirchhoff Polska Sp. z o.o. w Mielcu jako lider wysyłki i magazynu międzywydziałowego.
FIGURA CHRYSTUSA FRASOBLIWEGO, ustawiona na trawniku po lewej stronie wejścia do budynku Zespołu Szkół im. J. Groszkowskiego od ul. J. Kilińskiego. Tematem i kształtem nawiązuje do pierwszej figury Chrystusa Frasobliwego, która do 1952 r.? stała na trawniku szkolnym, w pobliżu skrzyżowania ulic S. Sękowskiego i J. Kilińskiego, a następnie została przeniesiona na cmentarz parafialny przy ul. H. Sienkiewicza. Z inicjatywą wykonania nowej figury Chrystusa Frasobliwego wyszła dyrekcja Zespołu Szkół, a pomysł ten wsparli finansowo byli wychowankowie Technikum Elektrycznego w Mielcu z ks. Marianem Midurą na czele. Figurę zaprojektował, wykonał z żywicy epoksydowej i pomalował (w kolorze starego piaskowca) artysta rzeźbiarz Ryszard Kaczor z Grudziądza. Figura stoi na postumencie z cegły klinkierowej na podbudowie betonowej obłożonej płytkami gresowymi. Na postumencie zamontowano mosiężną tabliczkę z napisem: W 100. rocznicę powstania Gmachu Szkoły i powrotu figury Chrystusa Frasobliwego na historyczne miejsce. Wdzięczna Społeczność Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego. Mielec, 12.10.2012 r. Nad figurą zamontowano daszek metalowy. Postument i daszek wykonali pracownicy i uczniowie warsztatów szkolnych miejscowego Zespołu Szkół. Cały obiekt ma wysokość około 2,60 m. Oficjalne odsłonięcie i poświęcenie figury przez ks. Mariana Midurę odbyło się 12 X 2012 r. w ramach uroczystości 100-lecia Gmachu Szkoły i 45-lecia Technikum Elektrycznego w Mielcu.
FIGURA JEZUSA MIELECKIEGO, została przywieziona przez trynitarzy do Mielca i umieszczona w kościele przyklasztornym, który został ufundowany 7 I 1760 r. i uposażony przez Helenę z Potockich Morsztynową – właścicielkę trzeciej części Mielca. Po likwidacji zakonu przez Austriaków (1783) trynitarze przewieźli ją do Wilna, a następnie do klasztoru w miejscowości Krywicze (dziś Białoruś), gdzie w miejscowym kościele znajduje się do dziś. Proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu ks. Stanisław Składzień, po otrzymaniu wiadomości o tej figurze, kilkakrotnie odwiedził Krywicze i doprowadził do wykonania repliki figury i umieszczenia jej w kościele Trójcy Przenajświętszej w Mielcu.
FIGURA MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY Z DZIECIĄTKIEM JEZUS, stojąca na dziedzińcu zespołu obiektów parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy przy ul. ks. Henryka Arczewskiego, wykonana w 2004 r. przez Rafała Jedynaka z Krakowa na zlecenie proboszcza ks. Kazimierza Czesaka w intencji podziękowania Matce Bożej za Jej obecność i wszelkie łaski dla parafii. Jest to odlew z gryzu marmurowego z białym cementem, niemalowany. Ma wysokość około 2 m i wagę około 430 kg. Stoi na postumencie o podstawie kwadratu (bok 0,61 m i wysokość 1,46 m), wykonanym ze zbrojonego betonu obłożonego płytą granitową. Figurę osłania daszek na dwóch rurach, do których przymocowane są figury aniołków z tego samego materiału co figura. Jest podświetlona, a wokół niej urządzono klomb.
FIGURA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II, ustawiona na placu przed kościołem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, po lewej stronie wejścia głównego, w pobliżu plebanii. Została zaprojektowana i wykonana w brązie w 2012 r. przez artystę rzeźbiarza Rafała Jedynaka w Pracowni Rzeźby Sakralnej w Krakowie, na zlecenie proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu ks. prał. Kazimierza Czesaka. Figura ma wysokość 230 cm i waży ok. 400 kg. Ustawiona jest na płycie granitowej o wymiarach 106 cm x 106 cm, która leży na postumencie w kształcie ostrosłupa ściętego o podstawie kwadratu. Wymiary postumentu u dołu – 100 cm x 100 cm, u góry – 90 cm x 90 cm, wysokość postumentu – 140 cm. Postument posadowiono na płycie granitowej o wymiarach 140 cm x 140 cm x 15 cm. Jest obłożony płytą granitową o dominującym kolorze szarym. Figura bł. Jana Pawła II ustawiona jest bokiem do świątyni, a przodem do wchodzących i wychodzących wiernych. Na postumencie pod figurą umieszczono napis: Św. Jan Paweł II – TOTUS TUUS. Na prawej bocznej ścianie postumentu (od strony plebanii) znajduje się płyta granitowa koloru brązowego z napisem: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi… Nie lękajcie się …” (Jan Paweł II). W roku Wiary i w pierwszą rocznicę obwołania Matki Bożej Nieustającej Pomocy Patronką Miasta Mielca – Wdzięczni mieszkańcy Mielca. Pani Mielecka prowadź nas do Jezusa. Mielec, 15 listopada 2012 r.” Poświęcenia figury dokonał biskup pomocniczy dr Wiesław Lechowicz z Tarnowa w czasie uroczystości 15 XI 2012 r.
FIGURY KULTOWE (PRZYDROŻNE), rzeźby na postumentach ustawione najczęściej w przydomowych ogródkach od strony ulicy lub w parkach. W Mielcu zdecydowanie przeważają figury Matki Bożej, najczęściej postawione w określonej intencji lub podzięce za ocalenie życia w nadzwyczajnych okolicznościach. Opiekę religijną nad nimi sprawują poszczególne parafie rzymskokatolickie, a utrzymaniem ich stanu oraz estetycznego otoczenia zajmują się właściciele posesji, na których są postawione.
1) Figura św. Jana Nepomucena przy ul. Legionów 81, na posesji rodziny Jaskotów (parafia św. Mateusza), kamienna, barokowa z 1736 r. (najstarsza na terenie Mielca). Wykonana według figury ks. Jana Nepomucena w Pradze z 1683 r. Na czołowej ścianie podstawy znajduje się ozdobny kartusz herbowy z bocznicami w formie orłów. W kartuszu umieszczono herb Ossolińskich – Topór. Na czołowej ścianie postumentu wyryto napis: „Anno Dni / Dic. 9 Mai /DAM / MA”. Wcześniej figura ta stała na południowym stoku wzgórza zamkowego, ale w latach 70. z powodu przebudowy ulicy (ówcześnie 1 Maja) w kierunku nowego mostu na Wisłoce została przeniesiona na opisywane wyżej miejsce.
2) Figura św. Józefa z Dzieciątkiem przy ul. A. Mickiewicza, na posesji rodziny Micków (parafia św. Mateusza), kamienna, późnobarokowa z 1798 r. Na frontowej ścianie postumentu, w owalnym wieńcu liści palmowych wyryte litery: „J.A…S/D.P./M” oraz data „AN Dni 1798”. Do połowy lat 70. figura stała obok domu rodziny Baryckich przy ul. A. Mickiewicza, ale w związku z budową ul. Wojsławskiej w latach 1975-1977 została przeniesiona na opisane miejsce.
3) Figura Chrystusa Frasobliwego na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza (parafia św. Mateusza), kamienna, w stylu ludowego baroku, malowana. Nie ma zgodności co do określenia daty jej powstania – według Woj. Konserwatora Zabytków w Rzeszowie rzeźba ma rodowód z XVII w., ale według ks. Wojciecha Wernera została wykonana w 2. poł. XIX w. na zlecenie Marianny z Kolasińskich Korpantowej i Jana Korpantego. Cokół i daszek zostały wykonane w 1939 r. Do 1942 r. stała w ogrodzie przy gmachu gimnazjum, w okolicach skrzyżowania ulic J. Kilińskiego i S. Sękowskiego, a po zaleceniu niemieckich władz okupacyjnych w sprawie jej usunięcia lub zniszczenia została przeniesiona na teren cmentarza.
4) Figura Matki Bożej Różańcowej z Louders w Parku Oborskich przy ul. Legionów (parafia św. Mateusza). Ufundowana przez hrabinę Konstancję z Wołowskich Oborską pod koniec XIX w. Początkowo stała przed pałacykiem. W latach 70. XX w., kiedy administratorem terenu było Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, figurę umieszczono przy ogrodzeniu od strony ówczesnej ul. 1 Maja. Z czasem stan figury (mimo prób odnawiania) pogorszył się do tego stopnia, iż kolejny remont był niemal niemożliwy. Z inicjatywy mieszkańców okolicznych domów, w porozumieniu z proboszczem Parafii św. Mateusza ks. Stanisławem Jurkiem, powstał Komitet Odbudowy Figury, który doprowadził w 2000 r. do wykonania nowej figury wraz z postumentem, będącej kopią starej figury i postumentu. Wykonał je w marmurze (włoska karrara) artysta rzeźbiarz Marek Blajerski z Jarosławia. Uroczyste poświęcenie nowej figury odbyło się 15 X 2000 r. jako jedna z uroczystości Roku Millenijnego.
5) Figura św. Jana Nepomucena przy ul. Wojsławskiej (parafia św. Marka w Rzochowie), w narożnej części posesji dworu wojsławskiego, barokowa, kamienna, z daszkiem. Powstała prawdopodobnie w XVIII w. W parku wojsławskim została umieszczona po powodzi w 1934 r. Po wykupieniu dworku i parku przez WSK i przystąpieniu do prac konserwatorskich figura została umieszczona w dworku. W latach 90., na skutek energicznych starań mieszkańców Wojsławia, figurę poddano gruntownej restauracji (prace te wykonał artysta plastyk Tomasz Dziurawiec z Rzeszowa), umieszczono na widocznym od ulicy miejscu i 6 VI 1997 r. poświęcono. Uroczystość ta została połączona z 10. rocznicą wmurowania kamienia węgielnego i 5. rocznicą poświęcenia kościoła pomocniczego Najświętszego Serca Jezusowego w Wojsławiu.
6) Figura Najświętszej Marii Panny w parku w Wojsławiu (parafia św. Marka w Rzochowie), kamienna, na postumencie, z daszkiem. Na cokole z przodu tablica z napisem „Pod Twoją obronę uciekamy się”. Z tyłu figury umieszczono napis: „Staraniem Stanisława Janusza i Jerzego Sękowskich RP 1908”.
7) Figura Matki Bożej na posesji Tadeusza i Łucji Duszkiewiczów przy ul. Wojsławskiej 242 (parafia św. Mateusza), metalowa (odlew), malowana, na postumencie (około 1,8 m), z miedzianym daszkiem dwuspadowym umocowanym na 4 prętach. Na postumencie zamontowano tablicę z napisem „Pod Twoją Obronę”. Figurę przywiózł ks. Władysław Piekarski (wojsławianin, wikariusz w Oświęcimiu), a całość wykonał inicjator budowy Stanisław Duszkiewicz w 1987 r., „w podzięce za szczęśliwe przetrwanie hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Dachau i szczęśliwy powrót do domu.”
8) Figura Matki Bożej z Dzieciątkiem przed kaplicą gimnazjalną św. Stanisława Kostki przy ul. Warszawskiej (parafia Ducha Świętego), kamienna, na wysokim postumencie, malowana. Jej fundatorami byli Jan i Maryanna Czajowie w 1905 r. Na czołowej ścianie postumentu wyryto wiersz: „Błogosław ziemie ojczyste łany, cele godziwe i kraj kochany /Błogosław naród wdzięczna lilia/ Boś nam Królowa Zdrowaś Marya”. Początkowo stała na terenie ogrodu gimnazjalnego, po lewej stronie kaplicy. Po przejęciu budynku bursy przez Liceum Pedagogiczne w latach 40. i zmianie zagospodarowania terenu wokół budynku figura została umieszczona przed wejściem do kaplicy. W późniejszych latach kilkakrotnie odnawiana.
9) Figura Najświętszej Marii Panny przy skrzyżowaniu ulic Wojsławskiej i W.Witosa, na posesji Jana Wszoła (parafia św. Mateusza), kamienna (piaskowiec pińczowski), na niewielkim postumencie, malowana, z daszkiem. Powstała na początku 1934 r., a ustawiono ją na postumencie 1 V 1934 r. Jej fundatorem był Michał Skowron „za ocalenie z wojen”, a wykonawcą Franciszek Niedbała, artysta rzeźbiarz z Mielca.
10) Figura Matki Bożej na posesji rodzinnej Jeżów przy ul. H. Sienkiewicza 11 (parafia św. Mateusza), kamienna, na niewielkim postumencie, malowana, z daszkiem. Na czołowej ścianie postumentu umieszczono napis – prośbę: „Matko nie opuszczaj nas”, a na ścianie tylnej – napis łaciński: „EX VOTO X.M.J. 1898. Powstała w 1898 r. Ufundowali ją Jan Jeż i Maria z Kolasińskich Jeżowa – rodzice księdza Mateusza Jeża, w podzięce za powołanie syna do stanu kapłańskiego. Początkowo stała na posesji rodzinnej Jeżów. W latach 20.(?) po sprzedaży parceli, na żądanie jej nowych właścicieli została zabrana i przeniesiona na cmentarz parafialny. Pod koniec lat 20., po odkupieniu posesji przez Jeżów, powróciła na dawne miejsce. Po II wojnie światowej, w dziwnych okolicznościach i niewytłumaczalnych intencjach, została celowo zrzucona z postumentu, ale spadła na trawnik i nie uległa zniszczeniu. Rodzina Jeżów, nie bacząc na konsekwencje, ustawiła ją ponownie na postumencie i odtąd nikt jej już nie atakował. Wielokrotnie odnawiana przez mieleckiego malarza Józefa Olszewskiego i jego uczniów.
11) Figura Matki Bożej na posesji rodziny Grzegorczyków przy ul. T. Kościuszki 34 (parafia św. Mateusza), kamienna, malowana. Powstała w 1903 r. Ufundował ją znany mielecki architekt Marcin Sadowski w podzięce za urodzenie córki. Twórcą figury był mielecki rzeźbiarz i kamieniarz M. Swół. Początkowo stała w głębi parceli, ale w 1989 r. została ustawiona przez Stefana Grzegorczyka przed domem od strony ulicy.
12) Figura Najświętszej Panny Maryi Nieustającej Pomocy na posesji przy ul. Legionów 46 A (parafia św. Mateusza), kamienna, malowana, na postumencie. Wykonana w 1946 r. w Tarnowie, ustawiona w 1948 r. Fundatorem jej był Roman Ortyl, w podzięce za przeżycie II wojny światowej i okresu okupacji hitlerowskiej.
13) Figura Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej przed Domem Zakonnym Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego przy ul. M. Pisarka 16 A (parafia Ducha Świętego), gipsowa. Ustawiona 19 X 2000 r. i poświęcona przez ks. Rafała Sojkę, werbistę.
14) Figura św. Józefa z Dzieciątkiem na posesji Eugenii z Niedbałów Stęplewskiej i Czesława Stęplewskiego przy ul. S. Sękowskiego 37 (parafia Ducha Świętego), kamienna (piaskowiec pińczowski), na postumencie, z daszkiem. Powstała na początku lat 30. XX w. Jej twórcą i współfundatorem (razem z rodziną Niedbałów) był artysta rzeźbiarz Franciszek Niedbała.
15) Figura Serca Pana Jezusa na posesji Domu Zakonnego Sióstr Felicjanek przy ul. J. Kilińskiego 98 (parafia Ducha Świętego). Została zakupiona przez Siostry Felicjanki i postawiona na miejscu zniszczonej figury Miłosierdzia Pana Jezusa, ufundowanej w 1995 r. przez rodziców S. Ingi Owczarek.
16) Figura Matki Boskej Fatimskiej na posesji Aleksandra i Heleny Kopeć przy ul. Miłej 9 (parafia Trójcy Przenajświętszej), z tworzywa sztucznego. Stoi na postumencie z cegły i drewna. Osłania ją stylizowany krzyż, a w tle umieszczono lilie z drewna. Jej fundatorką była Stefania Rajca (matka Heleny) w 1999 r. „za otrzymane łaski i 20-lecie pontyfikatu Ojca Św. Jana Pawła II”. Figurę poświęcił ks. Leszek Durlak z parafii Trójcy Przenajświętszej 13 V 1999 r.
17) Figura Matki Boskiej Fatimskiej na posesji Anny Pacanowskiej przy ul. Klonowej 1 (parafia Trójcy Przenajświętszej). Wykonana z białego tworzywa sztucznego, na cokole z betonu pokrytego lastrikiem. Ufundowała ją w 1982 r. Anna Pacanowska „w intencji szczęśliwego urodzenia dzieci”.
18) Figura Matki Bożej na osiedlu Mościska (parafia św. Wojciecha w Trześni), przy skrzyżowaniu dróg do Szydłowca i Trześni, gipsowa, na postumencie z piaskowca. Na czołowej ścianie postumentu wykonano napis: „Chrystus wczoraj, dziś i na wieki”. Ustawiona na tle muru z cegły w kształcie granic Polski, jako „Pamiątka XX-lecia Pontyfikatu Jana Pawła II” (łącznie z krzyżem, o którym szerzej w oddzielnym haśle). Postawiona w 1998 r. i poświęcona 13 IX tegoż roku przez ks. Bpa Piotra Bednarczyka.
19) Figura Matki Bożej na posesji rodzinnej Piskorów przy ul. Cyranowskiej 41 (parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy), na postumencie. Na czołowej ścianie postumentu umieszczono napis: „Na cześć Bogurodzicy w rocznicę Odrodzenia Polski – 1919”. Ufundowana w 1919 r. przez Jana i Bronisławę Piskorów w podzięce za szczęśliwy powrót Jana z frontu włoskiego I wojny światowej.
20) Figura Matki Bożej na rynku w osiedlu Rzochów (parafia św. Marka w Rzochowie), kamienna (piaskowiec), malowana, na postumencie, z daszkiem. Ufundowali ją mieszkańcy „Gminy i Miasta Rzochowa” z burmistrzem Pawłem Nowickim na czele. Wykonał ją w Bochni rzeźbiarz W. Samek w 1912 r. Drogą kolejową została przewieziona do Dębicy, a następnie rzochowianie uroczyście przewieźli ją do Rzochowa i ustawili na rogu rynku przy ulicy głównej, od strony północnej. Około 1930 r., kiedy burmistrzem był Rudolf Pyzikiewicz, figurę przesunięto na środek rynku, a następnie ogrodzono i obsadzono drzewami.
21) Figura Matki Bożej z Dzieciątkiem w centrum ogrodu parafialnego, pomiędzy kościołem św. Mateusza i plebanią (parafia św. Mateusza), wykonana w 2000 r. na pamiątkę Roku Jubileuszowego przez artystę rzeźbiarza Marka Blajerskiego z Jarosławia w marmurze, na postumencie z piaskowca. Na postumencie umieszczono napis: „Matko Odkupiciela – módl się za nami”.
22) Figura św. Józefa z Dzieciątkiem przy Domu Zakonnym Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w osiedlu Rzochów (parafia św. Marka w Rzochowie), betonowa, malowana na biało, na postumencie. Wykonana w Piekarach Śląskich. Na ścianie bocznej postumentu umieszczono napis: „Opieką swą nas chroń”. Postawiona w październiku 1994 r., a poświęcona przez proboszcza rzochowskiego ks. Józefa Jaworskiego w grudniu tegoż roku.
23) Figura Floriana, tradycyjnego patrona strażaków, na posesji Jana Kajdra przy ul. Wojsławskiej 184 (parafia św. Mateusza), malowana, na postumencie, z daszkiem. Na ścianie czołowej postumentu umieszczono napis: „Z okazji 80-lecia Ochotniczej Straży Pożarnej”. Wykonana w latach 20. XX w. na zlecenie miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej z komendantem Janem Skibą na czele. Początkowo umieszczono ją na ścianie czołowej remizy, nad jej drzwiami. Po rozebraniu remizy w latach 80. figura została ustawiona przez Bogusława Kwarcianego na posesji rodziny Kajdrów.
24) Figura Matki Bożej na posesji Bernadetty Rżany przy ul. Teligi 4 (parafia Ducha Świętego), gipsowa, na postumencie betonowym obłożonym kamieniami górskimi. Ufundowała ją Zofia Rżany, a przywieziona została z Rzymu. Intencją fundatorki było uczczenie Jubileuszowego Roku Świętego 2000. Poświęcenie figury przez ks. Waldemara Cioska z parafii Ducha Świętego odbyło się 3 V 2000 r.
25) Figura Matki Bożej na posesji Władysława i Janiny Skibów przy ul. Nowej 35 (parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy), z tworzywa, pomalowana, na postumencie o podstawie kwadratu. Wokół figury biegnie chodniczek i rosną kwiaty. Całość wykonał Bronisław Skiba w 1999 r. w podzięce za 50 lat małżeństwa Marii i Bronisława Skibów. Figurę poświęcił ks. misjonarz Andrzej Sudoł.
26) Figura Matki Bożej Niepokalanie Poczętej na posesji Błachowiczów – Krzysztofa i Marty (z Cichowskich) przy ul. Smoczka (parafia Trójcy Przenajświętszej), gipsowa, biała, na cokole. Ufundował ją (zakupiona została w Tarnowie) i zbudował dla niej cokół w 1994 r. Jan Cichowski. (Marzył o tym od młodości, kiedy był lektorem w Pilźnie.) Poświęcenia figury dokonał ks. Stanisław Składzień – proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej 26 VIII 1994 r.
27) Figura Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, na posesji Stanisławy Zaremby przy ul. Sandomierskiej 29 (parafia św. Mateusza). Wykonana została z białego marmuru przez Ewę i Marka Blajerskich – artystów rzeźbiarzy z Jarosławia. Ma 1,10 m wysokości i stoi na postumencie z piaskowca. Z przodu na postumencie umieszczono napis: „Maryjo nie opuszczaj nas”, a z tyłu napis: „Wdzięczni za opiekę Stanisława i Władysław Zarembowie 2003”. Jest podświetlana. Postawiono ją we wrześniu 2003 r., a 5 X 2003 r. poświęcił ją ks. Edward Mucha z parafii św. Mateusza. 28) Figura Matki Bożej z Lauders, zdemontowaną starą figurę z parku Oborskich przejęli pod opiekę Stanisław i Maria Grzechowie z pobliskiej posesji przy ul. T. Lenartowicza 9. Po konserwacji ustawili ją przed budynkiem na małym podwyższeniu z kamieni. Po figurą umieścili napis: „Matko Różańcowa módl się za nami”. Wykonali też podświetlenie.
29. Figura św. Józefa, na posesji Ewy i Józefa Pyzikiewiczów przy ul. Lwowskiej 32. Wykonana z białego włoskiego marmuru (karrara) przez Ewę i Marka Blejerskich z Jarosławia, wysokość – 110 cm. Umieszczona na kolumnie z brązowego granitu, wysokość – 205 cm. Na podstawie (25 cm) umieszczono tabliczkę z napisem: „Św. Józefowi w dowód wdzięczności za nieustanną opiekę nad nami. 17 XI 2004 r. Rodzina E. J. Pyzikiewicz.” Figurę poświęcił ks. Józef Kiełbasa w czasie uroczystości 17 XI 2004 r.
FIGWER JAN, urodzony 27 III 1932 w Krakowie, syn Józefa i Zofii z domu Haładej. Dzieciństwo spędził u rodziców w Mielcu, gdzie w rok 1939 rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Lata wojny spędził również przy rodzicach, jednak dalszą naukę kontynuował na tzw. tajnych kompletach. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (1944) i po egzaminach potwierdzających ukończenie edukacji w zakresie szkoły powszechnej, wstąpił do Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, gdzie kontynuował naukę do ukończenia 4-tej klasy, czyli uzyskania tzw. małej matury (1948). Następnie, kierowany młodzieńczym romantyzmem morza, wstąpił na Wydział Elektryczny Liceum Budownictwa Okrętowego „CONRADINUM” w Gdańsku. Po zdaniu matury w 1951 r. otrzymał nakaz pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w Gdyni. Na skutek odmowy udzielenia prawa pływania i wydania książeczki żeglarskiej jako marynarskiego paszportu zagranicznego, od października 1951 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. W końcowej fazie studiów został zatrudniony na stanowisku p.o. asystenta, zaś po uzyskaniu dyplomu magistra inżyniera w czerwcu 1956 r. został asystentem w Katedrze Elektrotechniki Okrętowej. Równolegle aktywnie uczestniczył w pracach badawczych prowadzonych w istniejącym przy Katedrze Zakładzie Elektrotechniki Morskiej. Główny nurt tych prac był ukierunkowany na potrzeby Marynarki Wojennej i koncentrował się początkowo na zagadnieniach pola magnetycznego okrętów. Później objął znacznie szerszą problematykę pól fizycznych okrętów, a zwłaszcza pola akustycznego i pola cieplnego. Po uzyskaniu w 1965 r. stopnia doktora nauk technicznych awansował na stanowisko adiunkta w macierzystej Katedrze, zaś po reformie organizacyjnej Politechniki Gdańskiej (od roku 1968) – w Instytucie Elektrotechniki Morskiej i Przemysłowej na Wydziale Elektrycznym. W roku 1970 uzyskał tytuł i stanowisko docenta, zaś w 1972 r. został powołany na stanowisko dyrektora tegoż Instytutu. Powierzoną funkcję pełnił przez szereg kadencji aż do odejścia z uczelni w roku 1992. W okresie dwudziestolecia kierowania Instytutem i działającym przy Instytucie Ośrodkiem Doświadczalnym, uczestniczył w realizacji wielu projektów badawczych, których efektem była budowa szeregu stacji pomiarowych i demagnetyzacyjnych dla potrzeb Polskiej Marynarki Wojennej, a także budowa dwóch stacji kontrolno-pomiarowych w rejonie Warny na Morzu Czarnym dla Bułgarskiej Marynarki Wojennej oraz useryjniona produkcja urządzeń pomiarowych pola magnetycznego okrętów, stosowanych szeroko na okrętach państw ówczesnego Układu Warszawskiego. Od początku pełnienia funkcji kierowniczej w Instytucie przywiązywał ogromną wagę do rozwoju bazy lokalowej. Zaowocowało to zbudowaniem i oddaniem do użytku w kilku etapach zespołu budynków o łącznej powierzchni około 6.500 m². W budynkach tych znalazły swe pomieszczenia zarówno funkcje dydaktyczne oraz badawcze Instytutu, jak i produkcyjne związanego z Instytutem Ośrodka Doświadczalnego. Równolegle, z racji pełnionej funkcji, był członkiem Senatu Politechniki Gdańskiej. Uczestniczył w pracach szeregu komisji senackich, w tym jako przewodniczący Komisji do spraw Organizacyjno-Ekonomicznych oraz w roku 1980 przewodniczący Komisji Statutowej. Z inicjatywy Rektora Politechniki uczestniczył również w pracach sejmowej Komisji do sprawy Ustawy o Szkolnictwie Wyższym, zwanej popularnie Komisją Resicha.W roku 1987 wyjechał jako „visiting professor” do Iraku, na roczny cykl wykładów na Wydziale Elektrycznym Uniwersytetu w Basrah. W roku 1990, po zwiedzeniu z inicjatywy Rektora Politechniki, w ramach stypendium British Council szeregu ośrodków działających jako tak zwane „science and technology parks” na obszarze Anglii i Szkocji, zorganizował przy kapitałowym udziale Politechniki i Banku Gdańskiego „Gdańskie Centrum Innowacyjne Sp. z o.o.” Była to, niestety przedwczesna i nieudana próba przyswojenia znakomicie funkcjonującej w krajach zachodnich a zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych koncepcji przyuczelnianych „parków” naukowo-technologicznych jako ośrodków sprzyjających rozwojowi i komercjalizacji zaawansowanych technologii. We wrześniu 1992 r. przeszedł na emeryturę i odszedł z uczelni, jednakże wykorzystując wiedzę w dziedzinie organizacji i zarządzania pogłębioną we Francuskim Instytucie Zarządzania, od stycznia 1993 r. objął funkcję prezesa Zarządu Centrum Targowego Sp. z o.o. w Gdańsku. Było to realizacją wcześniej opracowanej wespół z Zarządem Międzynarodowych Targów Gdańskich S.A. koncepcji przekształcenia znajdujących się w Gdańsku-Oliwie obiektów likwidowanych Zakładów Mera-Błonie i dostosowania ich dla potrzeb targowych i wystawienniczych. Dzięki zrozumieniu i poparciu ówczesnych Wojewody Gdańskiego i Prezydenta Miasta Gdańska, projekt ten został zrealizowany z powodzeniem. W roku 1997, równolegle do obowiązków prezesa Zarządu Centrum Targowego Sp. z o.o. objął funkcje wiceprezesa Zarządu Międzynarodowych Targów Gdańskich S.A. W tym samym roku podjął się organizacji i uruchomienia działalności Gdańskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego Sp. z o.o. Pod koniec 1998 r. zrezygnował ze wszystkich pełnionych funkcji i przeszedł na emeryturę, co jednak nie oznaczało zakończenia działalności zawodowej. Zarejestrował działalność gospodarczą i przystąpił do utworzonego wcześniej przez przyjaciół biura consultingowego, zajmującego się organizacją procesów produkcyjnych w wybranych działach budownictwa. Zmarł 29 XI 2013 r. Pochowany na cmentarzu w Sopocie przy ul. Jacka Malczewskiego 31.
FIGWER JÓZEF, urodzony 24 IX 1896 r. w Wilamowicach, pow. Biała, syn Józefa i Katarzyny z domu Nikiel. W latach gimnazjalnych należał do Drużyny Bartoszowej i organizacji „Zarzewie”. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał stopień doktora prawa. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i konflikcie zbrojnym z Czechami. Do Mielca został skierowany służbowo do pełnienia funkcji kierownika Sądu Grodzkiego. Swoją postawą zdobył sobie niekwestionowany autorytet w mieleckim środowisku. Został wybrany na prezesa mieleckiego Oddziału PCK i członka Zarządu Związku Strzeleckiego. Wyróżniony m.in. Medalem 10-lecia Odzyskanej Niepodległości. Zmarł 25 IX 1982 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FIGWER JÓZEF JACEK, urodzony 16 III 1928 r. w Mielcu, syn Józefa i Zofii z domu Haładej. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1945 r. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej (w zakresie prądów słabych) ukończył w 1951 r. z tytułem magistra inżyniera. W czasie studiów był aktywnym członkiem Sekcji Samolotowej i Szybowcowej Aeroklubu Śląskiego, współzałożycielem Koła Lotniczego przy Politechnice Śląskiej i członkiem szybowcowej kadry narodowej. Od 1951 r. pracował w Filmowym Biurze Technicznym (F.B.T.) w Warszawie. W latach 1955–1958 odbył studia aspiranckie w Naukowo – Badawczym Instytucie Kinematografii (N.I.K.F.I.) w Moskwie, uzyskując stopień kandydata nauk technicznych (równoznaczny z doktoratem) na podstawie rozprawy „Badanie wpływu akustycznych warunków pomieszczeń na stereofoniczne odtwarzanie dźwięku”. Po powrocie zajmował się zagadnieniami akustyki sal kinowych w Filmowym Ośrodku Doświadczalno – Usługowym w Warszawie oraz pełnił funkcję asystenta w Zakładzie Akustyki Politechniki Warszawskiej (1958–1960). W 1960 r. przebywał w Anglii, a następnie został zatrudniony w wydziale rozwojowym Deutsche Grammophon G.m.b.H. w Hanowerze i prowadził badania właściwości taśm magnetycznych dla celów zastosowań w magnetofonie kasetowym. W 1962 r. wyemigrował do USA i otrzymał pracę w głównym biurze akustycznego przedsiębiorstwa konsultacyjnego Bolt Beranek and Newman, Inc. (BBN) w Cambridge, Massachusetts, jako konsultant specjalizujący się w projektowaniu instalacji nagłaśniających i akustyki architektonicznej. Pełniąc tę funkcję do 1978 r. pracował nad wieloma projektami w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Południowej Ameryce, Afryce, Australii, na Bliskim Wschodzie i w południowo – wschodniej Azji oraz krajach basenu Pacyfiku. Zaprojektował i nadzorował instalacje i uruchomienie systemów dźwiękowych sal Senatu i Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych na Kapitolu w Waszyngtonie. Wykonał także projekty i był odpowiedzialnym za działanie instalacji dźwiękowych w czasie uroczystości inauguracji prezydentur siedmiu kolejnych prezydentów Stanów Zjednoczonych (od R. Nixona do B. Clintona). W międzyczasie (1978) założył własne akustyczne biuro konsultacyjne Jacek Figwer Associates, Inc. (JFA), z rozszerzonym doradztwem technicznym o dziedziny kontroli hałasu urządzeń mechanicznych i ochrony środowiska przed hałasem. W czasie całej dotychczasowej kariery zawodowej był konsultantem przeszło 300 projektów.
FIGWER ZOFIA (z domu HAŁADEJ), urodzona 28 XI 1903 r. w Mielcu, córka Jana i Zofii z Krzyszkowskich. Absolwentka Studium Nauczycielskiego w Krakowie (1922 r.). Pierwszym miejscem jej pracy była Szkoła Powszechna w Okocimiu Górnym, ale jeszcze w tym samym roku została przeniesiona do Szkoły Męskiej w Mielcu przy ul. T. Kościuszki. Odbyła dwuletnią praktykę, po 1 roku w szkołach męskiej i żeńskiej w Mielcu, a następnie zdała egzamin kwalifikacyjny w Krakowie. Już jako stała nauczycielka pracowała w Publicznej Szkole Żeńskiej im. M. Konopnickiej przy ul. Pańskiej (dziś A. Mickiewicza), a od 1936 r. w Publicznej Szkole Powszechnej im. Błogosławionej Kingi przy ul. T. Kościuszki. W czasie okupacji hitlerowskiej nie pracowała etatowo. Pracę nauczycielską podjęła w 1946 r. w Szkole Podstawowej Żeńskiej (nr 2) przy ul. T. Kościuszki. Na emeryturę przeszła w 1955 r. Poza pracą zawodową udzielała się społecznie, m.in. w latach 1969-1976 była przewodniczącą Sekcji Emerytów i Rencistów Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przez pewien przebywała w USA u syna Józefa Jacka i kuzynki Zofii Haładej. Po powrocie sprzedała dom w Mielcu i wyjechała do drugiego syna (Jana) do Sopotu. Zmarła 24 VI 1999 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FIJAŁKIEWICZ JÓZEF LONGIN, urodzony v15 IV 1945 r. w Nienaszowie k/Jasła, syn Walentego i Stefanii z domu Rączka. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność: budowa silników wysokoprężnych), matura w 1969 r. W 1963 r. podjął pracę w krośnieńskim oddziale Przedsiębiorstwa Poszukiwań Naftowych w Krakowie, ale jeszcze pod koniec tego roku został sprowadzony (jako wyróżniający się sportowiec) do Mielca i zatrudniony w FKS Stal, a następnie jako mechanik samochodowy na Wydziale 62 WSK. W 1969 r. przeniósł się do Zakładu Silnikowego, gdzie pracował kolejno na stanowiskach: mistrza, starszego mistrza, kierownika oddziału, zastępcy kierownika Wydziału i kierownika Wydziału 68 (Hamownia i montaż silników wysokoprężnych). Udzielał się w pracy społecznej m.in. jako działacz związków zawodowych, przewodniczący Klubu Mistrza w Zakładzie Silnikowym oraz członek Rady Pracowniczej WSK i przewodniczący Komisji ds. Ochrony Środowiska w 1986 r. W 2000 r. pobiera świadczenia przedemerytalne. Drugą jego pasją życiową był sport. Już w wieku szkolnym wykazywał się dużą siłą. Treningi rzutowe rozpoczął w 1960 r., a już w 1962 r. w Warszawie zdobył mistrzostwo Polski szkół średnich w rzucie młotem. Rok później w II Wojewódzkiej Spartakiadzie w Rzeszowie zwyciężył w rzucie młotem oraz zajął 2. miejsce w pchnięciu kulą i 3. miejsce w rzucie oszczepem. W kolejnych latach 60. wielokrotnie zwyciężał lub zajmował czołowe lokaty w rzucie młotem w zawodach krajowych (II liga, mistrzostwa okręgu, mistrzostwa Federacji Stal) i międzynarodowych (memoriały, mecze). Z rekordem życiowym 55,85 m (1969 r.) uplasował się w krajowej czołówce, a wynik ten był rekordem okręgu rzeszowskiego aż do 1988 r. W latach 70., po odniesieniu kontuzji, startował coraz rzadziej, ale nie zerwał ze sportem i pracował społecznie w zarządzie sekcji lekkoatletycznej Stali. Zmarł 14 III 2024 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
FIJAŁKIEWICZ – PETRYKA BOŻENA, urodzona 9 X 1970 r. w Mielcu, córka Józefa i Wandy. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1989 r. Uprawianie siatkówki rozpoczęła w Szkole Podstawowej Nr 7, a następnie trenowała w FKS Stal Mielec. Po ukończeniu liceum rozpoczęła studia na AWF w Warszawie i grała w barwach AZS Warszawa, który zdobył w sezonie 1989/1990 akademickie mistrzostwo Polski. W latach 1991-1993 występowała w Zelmerze Rzeszów i ukończyła Studium Rehabilitacji w Rzeszowie, a w sezonie 1993/1994 grała w Stali Mielec, która zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski. W latach 1994-1996 była zawodniczką Wandy Kraków. W 1995 r. ukończyła AWF w Katowicach i uzyskała tytuł magistra rehabilitacji. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracowała jako trener młodzieży w Wandzie oraz uczyła w studium medycznym, a następnie została zatrudniona w Klinice Piotra i Pawła w Krakowie na stanowisku specjalisty ds. rehabilitacji. W 2000 r. uzyskała I stopień specjalizacji.
FIJAŁKOWSKI MACIEJ, urodzony 24 IX 1990 r. w Mielcu, syn Marka i Zofii z domu Marchut. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu, maturę zdał w 2008 r. Grał w orkiestrach Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu – dętej i big-bandzie. Ukończył studia na Wydziale Dyrygentury Chóralnej (kierunek: dyrygentura orkiestr dętych) Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w 2016 r. oraz studia w Instytucie Muzyki (kierunek: muzyka estradowa) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie, uzyskując w 2016 r. tytuł magistra. Był współzałożycielem orkiestry Arioso w Mielcu, która przekształciła się w Mielecką Orkiestrę Dętą. Od 2013 r. pełni funkcję dyrygenta Mieleckiej Orkiestry Dętej Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu. W 2016 r. został zatrudniony w Domu Kultury SCK w Mielcu na stanowisku instruktora muzycznego.
FILA SŁAWOMIR, urodzony 28 VII 1929 r. w Nisku, syn pułkownika WP, poległego w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał z matką (nauczycielką) u rodziny w Mielcu. Wiosną 1942 r. wstąpił do konspiracyjnego zastępu harcerskiego „Rysie” i otrzymał symbol R-7. Wyróżniał się zdolnościami plastycznymi i w zastępie pełnił rolę „nadwornego malarza”, m.in. wykonał rysunki do podręcznika musztry dla harcerzy i malował napisy na murach. Uczęszczał na tajne nauczanie do Marii i Władysława Micków. W 1944 r., po utworzeniu Drużyny im. J. Wiśniowieckiego, został zastępowym zastępu „Wilków”. W latach 1944-1948 r. uczył się w mieleckim gimnazjum i liceum. Po zakończeniu wojny pozostał wraz z Drużyną w konspiracji. W nocy z 30 IV na 1 V 1946 r. został aresztowany (na krótko) za rozklejanie w Mielcu „ulotek o treści antypaństwowej”. Po maturze w 1948 r. studiował na Politechnice Warszawskiej, pozostając nad w konspiracyjnej Drużynie, która przyjęła kryptonim WiS (Wolność i Sprawiedliwość). W 1951 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną i skazany na procesie w Krakowie. Po wyjściu z więzienia, na mocy amnestii, pracował w rzemiośle artystycznym. W latach 80. odznaczony został Krzyżem AK. Zmarł w 1989 r. w Warszawie. Spoczywa na warszawskim cmentarzu na Wólce Węglowej.
FILIPCZAK MAREK, urodzony 15 IV 1960 r. w Warszawie. Trenowanie piłki nożnej rozpoczął w grupie juniorów klubu Reduta Warszawa. Od 1979 r. grał w następujących klubach: Farmacja Tarchomin (1979-1980), Polonia Warszawa (runda wiosenna 1981 r.), Widzew Łódź (1981-1984). W drużynie Widzewa Łódź zdobył w sezonie 1981/1982 mistrzostwo Polski. W sezonie 1984/1985 występował w Bałtyku Gdynia i stamtąd przeszedł w 1985 r. do Stali Mielec. W barwach Stali grał w latach 1985-1988, uczestnicząc w spadku do II ligi i przyczyniając się do awansu do I ligi (ekstraklasy) w 1988 r. W ekstraklasie (jako zawodnik Stali) rozegrał 54 mecze i strzelił 15 bramek. Przed sezonem 1988/1989 przeszedł do Olimpii Poznań, a później grał w SK Brann Bergen (Norwegia, 1990-1992) i Lov-Ham Fotball (Norwegia, 1993 r.) Po zakończeniu kariery zawodniczej pozostał w Norwegii.
FILIPECKI CZESŁAW PIOTR, urodzony 28 XII 1927 r. w Bogorii, syn Mieczysława i Tekli z domu Jaszcz. W okresie okupacji hitlerowskiej, od 1943 r. angażował się – pod opieką ojca – w działalność ruchu oporu w okolicach Kielc. Był łącznikiem – gońcem, posiadał pseudonim „Młodzian”. W 1944 r., wraz z rodziną przeniósł się do Radomyśla Wielkiego. Pracował w miejscowej aptece Wolińskiego. Przed nadejściem frontu przechowywał biało-czerwone opaski i dostarczał je wskazanym osobom. Uczestniczył w tajnych kompletach. W 1948 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał egzaminy maturalne. Dwukrotnie, mimo pozytywnie zdanych egzaminów, nie został przyjęty na Uniwersytet Jagielloński ze względu na pochodzenie. W latach 1949-1950 odbył zasadniczą służbę wojskową w 17 Szkolnym Batalionie Oficerów Rezerwy Artylerii i otrzymał stopień chorążego rezerwy. Po zakończeniu służby pracował w Lidze Przyjaciół Żołnierza, ale wkrótce trudna sytuacja rodzinna zmusiła go do rozpoczęcia zawodowej służby wojskowej. Od 1951 r. pracował w Jednostce Artylerii w Choszcznie jako dowódca plutonu ogniowego, a następnie oficer zwiadu dywizjonu i dowódca baterii szkolnej. Po ukończeniu w latach 1959-1960 kursu szefów służb finansowych w Poznaniu został skierowany do Garnizonu Wałcz. W tym okresie oprócz służby zawodowej uaktywnił się w pracy społecznej jako członek zarządów Ligi Obrony Kraju, Polskiego Związku Filatelistów i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Był także przez pewien czas przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego. W 1975 r. ukończył kurs oficerów operacyjnych OC w Starej Miłosnej i otrzymał przydział służbowy do Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Piotrkowie Trybunalskim na stanowisko szefa służby finansowej. W 1982 r. został przyjęty do ZBoWiD. W maju 1983 r. został zwolniony ze służby wojskowej ze względu na zły stan zdrowia. Posiadał wówczas stopień podpułkownika. Po przejściu w stan spoczynku pełnił różne funkcje społeczne, m.in. był przewodniczącym Koła ZBoWiD nr 5 Łódź – Bałuty, prelegentem i organizatorem spotkań kombatantów. Otrzymał szereg odznaczeń, m.in.: Krzyż Armii Krajowej, Odznakę Pamiątkową „Akcji Burza”, Odznakę Weterana Walk o Niepodległość, Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złote Odznaczenie „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznakę Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Zmarł 25 I 1997 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym w Łodzi.
FILIPECKI MIECZYSŁAW EUGENIUSZ, urodzony 1 VI 1901 r. w Radomyślu Wielkim, syn Mieczysława i Honoraty z Nowakowskich. W wieku 18 lat jako ochotnik zgłosił się do wojska i został skierowany do jednostki ułanów. Jako ułan uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920, walcząc m.in. pod Przemyślem (otrzymał „Gwiazdę Przemyśla”) oraz w kilku dalszych bitwach i potyczkach na bojowym szlaku do Kijowa. W rezultacie kontrofensywy wojsk bolszewickich dostał się do niewoli, ale udało mu się z niej zbiec. Powrócił do polskiego wojska i walczył w zwycięskiej bitwie warszawskiej, nazwanej „cudem nad Wisłą”. Po wojnie został zatrudniony w policji państwowej i był komendantem posterunków w Bogorii, Jurkowicach, Zawichoście i Małogoszczy, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej na terenach nadbużańskich, a następnie został wzięty do niewoli przez wojsko radzieckie. Dzięki pomocy nieznanej polskiej rodziny udało mu się (wraz z dwoma innymi żołnierzami) uciec z więzienia i w przebraniu powrócić w rodzinne strony, gdzie spotkał się z rodziną żoną Teklą i trójką dzieci. Nie zgłosił się jednak do służby w policji i przez cały czas okupacji hitlerowskiej ukrywał się na Kielecczyźnie, współpracując z tamtejszym ruchem oporu. Także rodzina przeniosła się do Niewachlowa koło Kielc i tam mieszkała do 1944 r. W 1944 r. powrócił z rodziną do Radomyśla Wielkiego, ale nadal się ukrywał. Po zniszczeniu domu w czasie działań wojennych przeniósł się do wyzwolonego Mielca i podjął pracę w milicji. Po ujawnieniu przez służby bezpieczeństwa jego wojskowej i policyjnej przeszłości został aresztowany i uwięziony w budynku PUBP przy ul. G. Narutowicza. Nie udowodniono mu jednak żadnej winy i wypuszczono na wolność. Przez pewien czas chorował, a następnie pracował w miejscowym przedsiębiorstwie drogowym i w Starostwie Powiatowym w Mielcu, skąd przeszedł na rentę chorobową. Otrzymał szereg odznaczeń bojowych i kombatanckich. Zmarł 14 III 1966 r. Spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FILIPOWSKI TADEUSZ JÓZEF, urodzony 10 V 1922 r. w Bochni, syn Stanisława i Emilii ze Zdziarskich. Ukończył wieczorową szkołę zawodową w Niepołomicach koło Krakowa. Należał do ZHP i uczestniczył w szkoleniach PW „Strzelec”. Pozostał w tych organizacjach w czasie okupacji hitlerowskiej i wraz z nimi przeszedł do ruchu oporu, m.in. był kolporterem prasy podziemnej. Posiadał pseudonim „Pajączek”. W sierpniu 1940 r. został aresztowany w Krakowie i wywieziony do więzienia w Rachinbergu (Niemcy). Tam był wielokrotnie przesłuchiwany i torturowany. 23 X 1941 r. przewieziono go do aresztu policyjnego w Norymberdze. 18 XI 1941 r. stał się więźniem nr 1245 obozu w Mauthausen, najpierw w Komando Graz, od 9 IX 1944 r. w Komando Peggau, a od 8 IV 1945 r. w obozie głównym. 5 V 1945 r. został uwolniony przez armię amerykańską. Po wojnie wrócił do kraju i zamieszkał w Strzegomiu (woj. wrocławskie). Do Mielca przybył w 1947 r. i podjął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych (później WSK) jako kontroler. Na tym stanowisku pracował przez 35 lat aż do emerytury w 1982 r. Równolegle do pracy zawodowej działał w strukturach Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu. Od 1976 r. należał do mieleckiego Oddziału Związku Inwalidów Wojennych. Na emeryturę przeszedł w 1982 r. Zmarł 28 XII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FILM „PRACA MASZYN”, film dokumentalny zrealizowany w 2010 r. Zderza przeszłość i teraźniejszość Mielca, głównie poprzez układ choreograficzny „Praca maszyn” przedstawiający relacje człowiek – maszyna. Dla potrzeb filmu jego autorzy: mielczanie bracia Michał i Maciej Mądraccy (wnuczkowie Mieczysława Mądrackiego – zastępcy dyrektora naczelnego WSK Mielec do spraw inwestycji w latach 1969-1982) oraz Gilles Lepore (Szwajcar mieszkający w Polsce) odtworzyli przy pomocy byłych i obecnych członków ZPiT „Rzeszowiacy” dawny układ choreograficzny „Praca maszyn” (wykonywany przez ten mielecki zespół w latach 60. i 70. XX w.) i zrealizowali go we współczesnym Mielcu, m.in. na legendarnym stadionie FKS Stal Mielec, tuż przed jego rozbiórką. Ponadto w produkcji filmu uczestniczyli m.in. Igor Kłaczyński (dźwięk) i Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu (producent filmu). Film został wysłany na międzynarodowy festiwal w Marsylii w lipcu 2010 r., gdzie zdobył Grand Prix. Uzyskał także nagrodę specjalną w kategorii „short” w czasie East Silver Festiwal 2010 r. (Czechy), co ogłoszono 26 X 2010 r. w czasie inauguracji 14. Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Jihlavie (Słowacja). Prezentacja filmu w Mielcu odbyła się 4 XI 2010 r. w kinie „Galaktyka” SCK.
FINK JÓZEF, doktor praw, mielecki adwokat narodowości żydowskiej w latach 30. XX w. Wyróżniał się w działalności społecznej, był członkiem (ławnikiem) Zarządu Miejskiego w latach 30. oraz członkiem kilku komisji, z ramienia samorządowych władz miasta, do spraw społecznych, m.in. komisji przejmującej na rzecz miasta majątek Stowarzyszenia Popierania Szkół Zawodowych w 1937 r. W czasie okupacji hitlerowskiej, od listopada 1939 r. pełnił funkcję przewodniczącego 12-osobowego Judenratu (przedstawicielstwa ludności żydowskiej) w Mielcu. 7 III 1942 r. przeniósł się do Radomyśla Wielkiego. Został zamordowany w Bochni 3 IX 1943 r.
FIOŁEK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 7 V 1933 r. w Wyżycach, syn Władysława i Barbary. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, matura w 1951 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1956 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 VI 1956 r. Pierwszym miejscem pracy duszpasterskiej była Parafia św. Mateusza w Mielcu, gdzie jako wikariusz i katecheta pracował do 1962 r. Nauczał religii w mieleckim Liceum Pedagogicznym i Szkole Ćwiczeń oraz w Szkole Podstawowej na Smoczce. Wyróżniał się nieprzeciętnymi umiejętnościami kaznodziejskimi. W latach 1962-1967 był wikariuszem w Parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Krynicy, w latach 1967-1973 wikariuszem w Parafii św. Jadwigi w Dębicy, a następnie przez rok proboszczem Parafii Wszystkich Świętych w Bobowej. W 1974 r. został mianowany proboszczem Parafii św. Jadwigi w Dębicy. W 1976 r. wybrany został dziekanem Dekanatu Dębica (później Dębica – Wschód). Pełnił szereg funkcji diecezjalnych, m.in. członka Familii Papieskiej, kanonika honorowego, a od 1995 r. kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej w Tarnowie, członka Komisji Kaznodziejskiej (od lat 80.) oraz członka Zarządu Fundacji „Securitas”. Jako kaznodzieja wygłaszał w wielu parafiach nauki rekolekcyjne oraz m.in. wykładał na ogólnopolskich rekolekcjach kapłańskich w Zakopanem. Z dniem 30 XI 2003 r. przeszedł na emeryturę. Był rezydentem w parafii św. Jadwigi w Dębicy. Utrzymywał kontakt z Mielcem, m.in. uczestniczył w Zjeździe Profesorów i Absolwentów Liceum Pedagogicznego (30 IX 2007 r.) w Mielcu i głosił okolicznościową homilię. Zmarł 18 II 2016 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Dębicy.
FIRMA TARAPATA Sp. z o.o., firma produkująca metalowe wyroby (tłoczone w technologii tłoczenia na zimno) dla przemysłu motoryzacyjnego i artykułów gospodarstwa domowego. Jest jedną z największych firm tego rodzaju produkcji w Polsce południowo-wschodniej. Powstała w 2000 r. z inicjatywy Jana Tarapaty, a w 2002 r. rozpoczęła działalność produkcyjną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Początkowo pracowano w wynajmowanej hali, ale równocześnie budowano własne obiekty. Po wybudowaniu hali lakierni (2003-2004) uruchomiono lakiernię proszkową, a następnie proces tłoczenia na gorąco (2005). W 2008 r. powstało centrum logistyczne przy ul. COP-u. W 2009 r. wybudowano dodatkową halę produkcyjną. Umożliwiło to rozpoczęcie procesu spawania oraz gięcia rur. Od 2012 r. uruchomiono cięcie laserem. Potwierdzeniem rosnącej pozycji firmy są prestiżowe wyróżnienia, m.in. tytuł „Gazela Biznesu” w 2006 r. i „Certyfikat Wiarygodności Biznesowej” za rok 2010.
FIRMA 3A COMPOSITES MOBILITY, firma z sektora przetwórstwa tworzyw sztucznych działająca w SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z dn. 12 VIII 2008 r. Jest częścią koncernu Schweiter Technologies, produkującego od ponad 60 lat kompozytowe elementy do pojazdów, m.in. autobusów i pociągów. Główna siedziba firmy znajduje się w Altenrhein (Szwajcaria). Jej mielecka część jest zakładem produkcyjnym i znajduje się w Mielcu przy ul. Inwestorów 6.
FIRST COMPANY, Sp. z o.o., jeden z większych zakładów krawieckich w Mielcu. Powstała w kwietniu 1993 r. Produkuje odzież różnego typu. Początkowo miała siedzibę przy ul. Przemysłowej 10. W 2008 r. jako pierwsza firma wybudowała obiekt przy ul. Inwestorów 10 na terenie Obszaru B Wojsław Mieleckiego Parku Przemysłowego. Oficjalne rozpoczęcie działalności produkcyjnej w nowym miejscu nastąpiło 28 VIII 2008 r. Produkuje damskie koszule i pidżamy z dzianiny. Całość produkcji eksportowana jest do Niemiec.
FIUTOWSKA ZOFIA, urodzona w 1889 r. w Mielcu, w rodzinie Aureliusza Fiutowskiego, oficera wojsk powstańczych z 1863 r. Była nauczycielką, uczyła m.in. w Szkole Ludowej w Wojsławiu i w latach 20. w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny w Mielcu. Zmarła 13 V 1926 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FIUTOWSKI AURELIUSZ, przybył do Mielca po powstaniu styczniowym 1863 r. otoczony sławą oficera wojsk powstańczych. Prowadził działalność kupiecką, a założona przezeń rodzina prowadziła restaurację przy ul. T. Kościuszki. Działał społecznie na rzecz miasta. Uczestniczył w zorganizowaniu mieleckiej Ochotniczej Straży Pożarnej (wówczas Straży Ogniowej), a w latach 1881-1885 pełnił funkcję jej naczelnika. Był jednym z inicjatorów i budowniczych domu strażackiego przy ul. J. Kilińskiego, który obecnie jest siedzibą OSP i izby pamiątek strażackich. Za te i inne zasługi Walne Zgromadzenie OSP w 1877 r. otrzymał tytuł członka honorowego. Był również członkiem założycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu w 1894 r. Był członkiem Rady Miejskiej Miasta Mielca, a w latach 1901-1903 był członkiem Rady Doradczej (Rady Przybocznej) Burmistrza Mielca. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości z okazji świąt państwowych ubierał mundur powstańczy z odznaczeniami i w czasie tradycyjnego pochodu z kościoła św. Mateusza do pomnika Wolności wychodził przed dom i salutował przechodzącym, co tworzyło (według naocznych świadków) podniosłą atmosferę wśród uczestników uroczystości.
FLAGA MIASTA, jeden z trzech podstawowych elementów symboliki miejskiej (herb, flaga, pieczęć). Jej projekt został przyjęty uchwałą XVII/103/91 Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 11 IX 1991 r. Autorem projektu był dr Mirosław Maciąga. Opis flagi według autora: „…Płat płótna o formie prostokąta leżącego, podzielony poziomo na 3 równe części o barwach (kolejno od góry): żółtej, niebieskiej, czerwonej. Na polu środkowym żółta litera M o kształcie uncjalnym.” Barwy flagi są związane z barwami elementów herbu miasta Mielca.
FLAGOROWSKA LUDMIŁA, urodzona 17 V 1942 r. w Złotnikach koło Mielca, córka Czesława i Emilii z Duszkiewiczów. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, egzaminy maturalne złożyła w 1959 r. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej ukończyła w 1966 r. i otrzymała tytuł magistra inżyniera. W tym samym roku została zatrudniona w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku asystenta. W 1968 przeniosła się do Krakowa i do 1976 r. pracowała jako inżynier techniczny w Zakładzie Doświadczalnym Politechniki Krakowskiej. Odbyła studia podyplomowe na Politechnice Warszawskiej, zakończone w 1970 r. współautorstwem opracowania „Studium zagospodarowania przestrzennego miasta Mielca i strefy jego bezpośrednich wpływów”. W 1976 r. uzyskała dyplom doktora nauk technicznych. W latach 1976-1984 pracowała na etacie naukowo-badawczym adiunkta na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, a w latach 1984-1998 na etacie naukowo-dydaktycznym i dydaktycznym tejże Politechniki. Ponadto w latach 1977-1978 odbyła staże w Studio Filmów Animowanych w Krakowie i Miejskim Biurze Projektów „Miastoprojekt” w Krakowie. Wykonywała także prace dydaktyczne zlecone przez Instytut Badań Polonijnych (1983) i Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego (1988) oraz współpracowała ze Stowarzyszeniem Architektów Polskich (od 1970), Ministerstwem Kultury i Sztuki w Warszawie (od 1977), Polską Akademią Nauk w Krakowie (od 1979), the International Union of Women Architects w Paryżu (od 1998). Posiada znaczący dorobek naukowy, m.in. około 50 opracowań zawodowych i naukowych, około 140 opracowań ewidencyjnych do katalogu zabytkowych parków , około 190 recenzji do opracowań zabytkowych założeń parkowych i krajobrazowych, blisko 40 publikacji (w tym 2 zeszyty naukowe), referaty na forum: PAN, SARP i Międzynarodowego Stowarzyszenia Kobiet Architektów w Tokyo (1998). Uczestniczyła w organizacji wielu form spotkań naukowców oraz imprez i akcji charytatywnych. W celach naukowych wyjeżdżała do Belgii, Danii, Francji i Japonii. Była oblatką tyniecką. W 2010 r. wydała Szkic do hologramu istnienia. Próba wizualizacji Dobrej Nowiny (Kraków 2010). Zmarła 1 II 2012 r. Spoczywa na cmentarzu w Prądniku Czerwonym (zwany Batowickim) w Krakowie.
FLESZAR BOGUSŁAWA (z domu GACEK), urodzona 21 XI 1957 r. w Mielcu, córka Stefana i Rozalii z domu Żelasko. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1976 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej ukończyła w 1980 r., uzyskując tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w 1981 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie (Wydział Rodzinny i Nieletnich), a następnie pracowała w Sądzie Rejonowym w Kolbuszowej (1983 r.), jako nauczyciel w Szkole Podstawowej Nr 2 w Mielcu, Urzędzie Gminy w Borowej i w Rejonowym Urzędzie Pracy w Mielcu na stanowisku jego kierownika. Od 1993 r. pracowała jako inspektor w Biurze Rady Miejskiej w mieleckim Urzędzie Miejskim. Udzielała się w pracy społecznej. Od 1996 r. do 2002 r. była prezesem Klubu Inteligencji Katolickiej (KIK) w Mielcu. Współorganizatorka corocznego Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej, cyklu wykładów z zakresu nauki Kościoła Katolickiego w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz akcji charytatywnych. Jedna z inicjatorów i organizatorów kolonii w Mielcu dla dzieci powodzian w 1997 r. Od 1 I 2004 r. do 28 II 2018 r. była kierownikiem Biura Rady Miejskiej w Mielcu, a następnie przeszła na emeryturę.
FLISAKÓW (ULICA), jedna z najmniejszych (94 m długości) uliczek na terenie osiedla T. Kościuszki. Jest boczną ulicy Bł. Ks. Romana Sitki, rozpoczyna się za murami obiektów parafialnych od strony rzeki Wisłoki i biegnie w jej kierunku. Część uliczki znajdowała się na terenie zalewowym, toteż niszczyły ją większe wylewy Wisłoki. Status ulicy i nazwę otrzymała 19 VI 1970 r. W 2008 r. otrzymała nawierzchnię z kostki betonowej. Po wybudowaniu wału (2013) niebezpieczeństwo wylewu Wisłoki znacząco zmniejszyło się. Nazwa ulicy upamiętnia pracę mieleckich flisaków, czynnych głównie w XVI i XVII w. Wtedy to właściciele Mielca i okolic spławiali Wisłoką i Wisłą w kierunku Gdańska liczne towary, m.in. zboże i drewno.
FLISEK WŁADYSŁAW, urodzony 12 VII 1904 r. w Niwiskach, syn Stanisława (starszego przodownika policji państwowej) i Marii z Rojków. Początkowo uczył się w gimnazjum w Mielcu, ale egzaminy maturalne zdawał w Dębicy. (W międzyczasie na własną prośbę odbył służbę wojskową.) Po maturze ukończył Szkołę Podchorążych we Lwowie. W latach 30. pełnił funkcję naczelnika stacji PKP w Persenkówce k/Lwowa. W 1939 r., po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie, został zmuszony do ucieczki i zamieszkał w Mielcu. (Niestety, żonę i troje dzieci wywieziono na Syberię, skąd tylko dwoje dzieci wróciło po wojnie do Polski.) Mieszkając w Mielcu, włączył się w działalność Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), a następnie Armii Krajowej (po scaleniu NOW z AK 7 III 1944 r.). Przyjął pseudonim „Ruszczyc”. W NOW powierzono mu funkcję komendanta powiatowego w Mielcu. Uczestniczył w akcjach zbrojnych i szkolił podchorążych. W 1943 r., po ostrzeżeniu, przeniósł się do Czajkowej, a na wiosnę 1944 r. do Jam, gdzie został zatrudniony przy pracach melioracyjnych. Po scaleniu NOW z AK został mianowany zastępcą komendanta Obwodu AK i awansowany do stopnia majora. Uczestniczył w akcji „Burza”, biorąc udział w organizacji oddziału AK „Hejnał” w Hykach Dębiakach i jego potyczkach z Niemcami, a następnie – wyzwoleniu Mielca (razem z wojskiem radzieckim) 6 VIII 1944 r. W następnych miesiącach organizował nową placówkę AK (kryptonim „60”), obejmującą Mielec i Zakłady Lotnicze. Z dniem 20 X 1944 r. został przeniesiony do Obwodu „150” na stanowisko zastępcy komendanta placówki. Na początku roku 1945, już po rozwiązaniu AK, wstąpił w szeregi II Armii Wojska Polskiego w Lublinie i tam otrzymał skierowanie do Warszawy. Po wojnie, od 1945 r. pracował w dziale szkolenia PKP w Krakowie. Tam odkryto jego AK-owską przeszłość i w 1946 r. aresztowano. Został uwięziony na Zamku w Rzeszowie, ale na rozprawie nie udowodniono mu żadnego przestępstwa i wypuszczono na wolność, nakazując równocześnie wyjazd na Ziemie Odzyskane. Przeniósł się do Olsztyna i tam pracował w PKP. Zmarł 31 XII 1988 r. Spoczywa na nowym cmentarzu w Olsztynie.
FLOREK KRYSTYNA AGNIESZKA (z domu WILK), urodzona 13 XI 1969 r. w Mielcu, córka Józefa i Kazimiery z domu Grzelak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1988 r. Należała do chóru szkolnego prowadzonego przez Pawła Lisa. Studiowała historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1993 r. uzyskała tytuł magistra. Od 1 XI 1993 r. do 31 VIII 1994 r. pracowała w Ośrodku Rehabilitacyjno-Wychowawczym dla Dzieci Upośledzonych Umysłowo w Mielcu na stanowisku wychowawcy-terapeuty. 1 IX 1994 r. podjęła pracę nauczyciela w Zespole Szkół Specjalnych im. J. Korczaka w Mielcu. W październiku 2003 r. została wicedyrektorem tej placówki. 1 IX 2006 r. powierzono jej pełnienie obowiązków dyrektora, a 17 V 2007 r. mianowano dyrektorem. Równocześnie pogłębiała wiedzę, kończąc kolejno: studia z pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej w zakresie resocjalizacji (WSP Rzeszów, magister, 1995), studia podyplomowe z oligofrenopedagogiki (WSP Kraków, 1996), studia podyplomowe w zakresie zarządzania instytucją oświatową w zreformowanym systemie edukacji (Uniwersytet Rzeszowski, 2003), studia podyplomowe z filologii polskiej i bloku humanistyczno-społecznego (Wyższa Szkoła Społeczno-Gospodarcza w Tyczynie, 2003) i studia podyplomowe w zakresie wczesnej interwencji i wspomagania dziecka oraz pedagogiki leczniczej M. Montessori (Akademia Pedagogiczna im. KEN w Krakowie, 2008). Posiada tytuł nauczyciela dyplomowanego. W latach 90. należała do chóru mieszanego „Melodia”. W związku z połączeniem Zespołu Szkół im. J. Korczaka w Mielcu ze Specjalnym Ośrodkiem Szkolno-Wychowawczym w Mielcu (osiedle Smoczka) w 2011 r., została odwołana z funkcji dyrektora Zespołu Szkół, a następnie powołana na stanowisko funkcję wicedyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Mielcu. W 2017 r., po połączeniu SOSW z bursą międzyszkolną dla dzieci i młodzieży szkół ogólnodostępnych w Powiatowy Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych, powierzono jej funkcję p.o. dyrektora. Od II 2018 r. pełniła funkcję wicedyrektora tegoż PZPSW. Ponadto angażuje się społecznie. M.in. w grudniu 2016 r. była założycielem Stowarzyszenia „Ludzie z pasją” w Złotnikach koło Mielca i pełni funkcję jego wiceprezesa. Od 1 I 2022 r. pełni funkcję dyrektora Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Mielcu.
FLORIANKA, Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, najstarszy polski zakład ubezpieczeń powstały w 1860 r. Na zgodę władz austriackich w sprawie jego rejestracji bezpośredni wpływ miał pożar Mielca w 1856 r. Zakład wprowadził m.in. ubezpieczenia nieruchomości i ruchomości od ognia, upraw od gradobicia, ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia samochodów (od 1910 r.).
FLUGZEUGWERK MIELEC (FWM), nazwa Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w okresie okupacji hitlerowskiej (13 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.). Po zajęciu fabryki przez jednostkę Wehrmachtu i zmuszeniu dotychczasowej załogi do powrotu na opuszczone stanowiska wprowadzono nową organizację i zasady funkcjonowania zakładu, opierające się na żelaznej dyscyplinie i bezwzględnym wykonywaniu poleceń niemieckich przełożonych. Od października nadzór przejął niemiecki koncern fabryk lotniczych ERNST HEINKEL FLUGZEUGWERKE (GMBH) – Seedstadt Rostock i podległość ta trwała przez całą okupację. Niewielkie zniszczenia obiektów fabrycznych, powstałe w czasie bombardowania przez niemieckie samoloty 2 IX 1939 r., naprawiono do końca października i od listopada 1939 r. rozpoczęto działalność produkcyjno – remontową.
O b i e k t y i u r z ą d z e n i a Zarówno teren (w kształcie prostokąta o wymiarach 1000 m x 500 m) jak i zdecydowaną większość obiektów oraz urządzeń wybudowanych przed wojną pozostawiono bez zmian. Teren fabryki ogrodzony był od strony południowej (aktualnie ul. Wojska Polskiego) płotem metalowym segmentowym, a od pozostałych trzech stron – płotem żelbetowym (w betonie znajdowała się siatka metalowa). Dodatkowym zabezpieczeniem od strony wschodniej był rów (pozostał do naszych czasów). Czynne były 3 bramy: 2 od południa i 1 od północy (na drodze do lotniska, jak dziś). Wszystkie posiadały wartownie, a ponadto przy bramie głównej, jak współcześnie, znajdowało się biuro przepustek. Głównymi obiektami były: budynek dyrekcji, hala nr 2, hala nr 3 i hala nr 8. W budynku dyrekcji (aktualnie PT „Centrala”) znajdowały się m.in. archiwum, centrala telefoniczna i kasa. W hali nr 2 odbywał się półmontaż, a ponadto funkcjonowały: odlewnia, spawalnia, blacharnia, galwanizernia i malarnia. W hali nr 8 wykonywano prace montażowe i remontowe, a po jej pożarze (III 1941 r.) funkcje te przejęła hala nr 3, której budowę dokończono w latach 1940-1941 (do wybuchu wojny wybudowano ją w stanie surowym). Za biurem przepustek znajdowały się garaże, a w ich części straż pożarna. W pobliżu garaży usytuowane były: magazyn główny i dwa mniejsze magazyny, a także stołówki dla Niemców i Polaków. W części narożnej od strony południowo-zachodniej funkcjonowała stolarnia, a w jej części czynny był gabinet lekarski. W pobliżu stolarni wchodziła na teren fabryki linia kolejowa, którą w pierwszych latach okupacji przedłużono o odcinek biegnący obok zachodniego ogrodzenia aż poza ogrodzenie od strony północnej, przy drodze do lotniska. Tam też znajdowała się wiata ze zbiornikami paliw. Niemal przy wejściu linii kolejowej na teren fabryczny wybiegała odeń niewielka linia boczna dwutorowa, prowadząca do wymienionych wcześniej magazynów. Przy nowo wybudowanej linii kolejowej znajdowało się kilka obiektów: kotłownia z drukarnią, odwszalnia oraz wydział elektryczny z kompresorownią. Na rozległym terenie pomiędzy tymi obiektami a halami półmontażu i montażu sadzono pomidory, a w inspektach m.in. arbuzy i melony. Za inspektami od strony północnej znajdowała się tapicernia, a nieco dalej rów przeciwlotniczy i gospodarstwo hodowlane (przy ogrodzeniu północnym). Po stronie wschodniej, pomiędzy ulicą i ogrodzeniem, znajdowały się (od południowo-wschodniej części zaczynając): baraki (wybudowane początkowo dla jednostki Wehrmachtu, a od 1942 r. stanowiące obóz dla Żydów), barak karny dla Polaków, barak dla nauki zawodu, teren uprawy ziemniaków, magazyn, budynek „trzy daszki” (popularna nazwa) i wspomniana wcześniej hala nr 8, po pożarze w 1941 r. wyłączona z działalności. Już poza ogrodzeniem północnym, od strony lotniska, usytuowana była oczyszczalnia ścieków.
K i e r o w n i c t w o, n a d z ó r i p r a c o w n i c y Dyrektorem FWM z ramienia koncernu ERNST HEINKEL FLUGZEUGWERKE (GMBH) SEEDSTADT ROSTOCK był dr Thiel, a zastępcą dyrektora ds. technicznych – Kleinemayer. Kadrę kierowniczą i nadzór techniczny stanowiła początkowo kilkudziesięcioosobowa grupa Niemców (55 osób w 1939 r.), a utrzymywaniem dyscypliny i ochroną zakładu zajmowała się w 1939 r. jednostka Wehrmachtu, zaś przez następne lata około 100-osobowa grupa niemieckich „werkschutzów”(strażników). W latach 1940-1944 rosła ilość kadry kierowniczej i pracowników administracji, co było rezultatem nie tylko wzrostu produkcji, ale również koniecznością wzmocnienia nadzoru w związku z licznymi aktami sabotażu i niską wydajnością pracy. W sprawozdaniu z 1 V 1943 r. komisarz AK „Jerzy” podał następujące dane o kadrze: 19 inżynierów (16 Niemców, 2 folksdojczów i 1 Polak), 31 majstrów (23 Niemców, 1 folksdojczów i 7 Polaków), 315 urzędników (60 Niemców, 6 folksdojczów i 249 Polaków) oraz 94 vorarbaiterów (9 Niemców, 4 folksdojczów i 81 Polaków). Ponadto administracja zatrudniała (poza produkcją) 905 osób (85 Niemców, 12 folksdojczów i 808 Polaków). Niemal do końca okupacji liczba niemieckiej kadry rosła i w 1944 r. wynosiła około 200 osób. Ogółem w 1939 r. załogę FWM stanowiło około 550 osób, w tym ok. 80 Niemców i folksdojczów oraz ok. 470 Polaków, a w roku 1944 r. ok. 5500 osób, w tym ok. 300 Niemców i folksdojczów, ok. 4200 Polaków i ok. 1000 Żydów. Wśród Polaków sporą grupę stanowili wysiedleńcy z Wielkopolski. Pracownicy dochodzący do pracy otrzymywali niewielkie wynagrodzenie w złotówkach. Więźniowie obozów, pracujący niewolniczo w FWM, nie otrzymywali wynagrodzenia finansowego, lecz jedynie żywienie o niskiej jakości.
D z i a ł a l n o ś ć r e m o n t o w a i p r o d u k c y j n a W pierwszych miesiącach remontowano samoloty uszkodzone w czasie napaści na Polskę we wrześniu 1939 r.: niemieckie He–111 i Ju-52 oraz polskie RWD-8, Potez-25, PWS-26 i PZL P-43B, a także szybowce: „Wrona”, „Żaba” i „Salamandra”. Znaczną część wyremontowanych polskich samolotów sprzedawano Bułgarii i Rumunii. Wraz z rozwojem wydarzeń na frontach II wojny światowej, a zwłaszcza systematycznie wzrastającymi potrzebami Luftwaffe na froncie wschodnim, zwiększały się zadania FWM. Oprócz rosnącej ilości remontów uszkodzonych i wyeksploatowanych samolotów niemieckich produkowano części i zespoły do samolotów He-111 i He-177, a w latach 1943-1944 kadłuby samolotów He-219.
R u c h o p o r u Niemal od pierwszych dni funkcjonowania FWM zniewoleni i upokarzani Polacy podejmowali różne formy oporu i sabotażu. We wrześniu 1939 r. pracownikom magazynu udało się złomować dużą partię nowych części do „Łosi” przeznaczonych na sprzedaż do Rumunii. Powszechnymi hasłami, przekazywanymi „szeptaną propagandą”, były np.: „pracuj wolniej”, „opóźniaj dostawy dla wroga” i „psuj, co tylko możliwe”. W rezultacie niezliczonej ilości indywidualnych działań sabotażowo-dywersyjnych zniszczono lub wykonano z wadami duże ilości drobnych części oraz wykradano materiały i narzędzia (niekiedy za przyzwoleniem przekupionych strażników). Inną formą oporu była relatywnie duża absencja chorobowa (np. 20 % w maju 1942 r.), w sankcjonowaniu której główną rolę odgrywał polski lekarz zakładowy dr Jan Pietrykowski. Powstało także kilka zorganizowanych grup ruchu oporu, działających najczęściej niezależnie od siebie. Te wykonywały większe akcje sabotażowo-dywersyjne powodujące duże straty i okresową dezorganizację pracy fabryki. Pierwszą i największą z nich była Organizacja Orła Białego (OOB), funkcjonująca z inspiracji mjr. Pawła Zagórowskiego (ps. „Strzemię”, „Maciej”, „Góralik”) – członka kierownictwa mieleckich PZL w latach 1938-1939, a od XI 1939 r. komendanta Okręgu Krakowskiego OOB. 23 XI 1939 r. grupa sabotażowa tejże organizacji, kierowana przez głównego inżyniera Michała Skarbińskiego ps.“Michał” i Tadeusza Wondołowskiego, uszkodziła część maszyn oraz wykradła dokumentację polskich samolotów przygotowywanych do remontu. Jesienią 1939 r. na terenie FWM powstała druga grupa dywersyjno-wywiadowcza składająca się z 12 osób, którą założył Stanisław Dolina („Ignac”). Na początku 1940 r. grupa ta włączona została w struktury OOB, której kierowanie na terenie FWM powierzono S. Dolinie. Działały także cztery grupy sabotażowe Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), którymi dowodzili: Gustaw Gotowicki ps. „Waldemar”, Marian Manowski ps. „Żuk”, Bolesław Kałuża ps.”Chmura” i (?) Pirowski. Na przełomie marca i kwietnia 1940 r. nastąpiło scalenie OOB i ZWZ, a dowódcą pozostał S. Dolina. Do organizacji włączyła się też grupa „Start” dowodzona przez Stanisława Zmłockiego. Należy dodać, że mielecka organizacja sabotażowo-dywersyjna podlegała kierownictwu dywersji ZWZ w Krakowie, na czele którego stał mjr Jan Panczakiewicz ps. „Emil”, „Sylwester”. W listopadzie 1940 r. członkowie Związku Odwetu, podległego ZWZ (później ZWZ-AK), podłożyli fałszywą dokumentację do produkcji niektórych części samolotowych i spowodowali wybrakowanie dużej ich ilości, a także zniszczenie części maszyn do produkowania tych części. W tym samym miesiącu, po akcji sabotażowej powodującej zatarcie się silnika, rozbił się w Łękach Górnych niemiecki samolot, a w rezultacie innej akcji zniszczeniu uległy kompresory w kotłowni fabrycznej. W marcu 1941 r. członkowie ZO Gustaw Gotowicki (ps. „Waldemar”) i Bolesław Kałuża (ps. „Chmura”) spowodowali, przy użyciu materiałów zapalających o opóźnionym działaniu, pożar hali nr 3 i zniszczenie umieszczonych tam szybowców. 27 XII 1941 r. członek ZO T. Bieniewski uszkodził na terenie Piątkowca linię wysokiego napięcia Mościce – Mielec, co spowodowało przerwę w dopływie energii elektrycznej do FWM. W maju 1942 r. grupa sabotażowa AK założyła materiały zapalające w oblatywanych samolotach i doprowadziła do ich zapalenia się w czasie lotu. (Dwa samoloty uległy całkowitemu zniszczeniu.) Szczególną skutecznością w niszczeniu części samolotowych, a tym samym w opóźnianiu remontów i produkcji, wykazywała się grupa „Start” (m.in. Stanisław Chomicz, Józef Gawron ps. „Stal”, kpt. „Kos”, Edward Podziemski ps. „Wicher” i Wacław Wartanowski).W grudniu tego samego roku grupa sabotażowa AK przecięła linię wysokiego napięcia Mościce – Mielec, powodując nie tylko przerwę w dopływie energii elektrycznej, ale również dezorganizację pracy w FWM. Była to ostatnia większa akcja, ponieważ w listopadzie i grudniu gestapo aresztowało kilkudziesięciu pracowników – członków AK. Mały sabotaż i dywersję stosowano nadal, choć rzadziej i ostrożnie. W rezultacie tych działań planowana miesięczna produkcja samolotów z reguły nie była wykonywana, a niektóre z planowanych wyrobów (m.in. montaż samolotu HE-111”) nie doczekały się realizacji. Nie ustawała aktywność wywiadowcza, m.in. zebrane przez komórkę wywiadowczą informacje o wywożeniu z Mielca podzespołów samolotowych do Austrii przyczyniły się do zlokalizowania zakładów lotniczych w St. Pölten i zniszczenia ich przez alianckie lotnictwo. Zdarzały się też przypadki współpracy z Niemcami – antyfaszystami, a nawet dezercje Niemców we współpracy z Polakami. W porozumieniu z pilotem oblatywaczem von Oerzenem Kazimierz Tyrlik (jako zakładnik) i zakładowy fotograf Mirosław Pawłowski wykonywali w czasie oblatywania maszyn szkice i zdjęcia mieleckiego lotniska i znajdujących się na nim samolotów. Z mieleckiego lotniska uciekło na samolotach kilku niemieckich pilotów, np. w 1943 r. zdezerterowali bracia Hermanowie i Ślązak Kowol, zabierając od komendy Obwodu AK zaszyfrowane meldunki dla polskiego rządu emigracyjnego.
R e p r e s j e o k u p a n t a Bezwzględne i bestialskie wdrażanie planu panowania nad zwyciężonymi „podludźmi” i systematycznego ich unicestwiania niemieccy okupanci rozpoczęli od pierwszych dni funkcjonowania FWM. Zauważone przewinienia pracowników karane były, w zależności od subiektywnej oceny ich szkodliwości, np. zawieszeniem tablicy (z określeniem winy) na szyi i noszeniem jej przez pewien okres czasu, pobytem w baraku karnym, wysyłką do obozu koncentracyjnego lub rozstrzelaniem na miejscu, najczęściej w pobliskim Lesie Berdechowskim. Okrucieństwo okupantów nasilało się z roku na rok, a po każdej większej akcji sabotażowej nie miało granic. Naoczni świadkowie wydarzeń z przerażeniem obserwowali wyprowadzanie lub wywożenie kolejnych grup w kierunku Lasu Berdechowskiego lub w inne nieznane miejsca, skąd już nikt z aresztowanych pracowników nie wracał. W ten sposób rozprawiano się głównie z Żydami, ale też nierzadko z Polakami. Apogeum niemieckich represji nastąpiło w listopadzie i grudniu 1942 r. Wtedy to gestapo aresztowało kilkudziesięciu członków AK pracujących w FWM i zdecydowaną większość wywieziono do obozów koncentracyjnych. W jednej z grup byli: Władysław Błoński, Henryk Chmielewski, Eugeniusz Domański, Paweł Dyląg, Karol Gładyszewski, Tadeusz Gołębiowski, Gustaw Gotowicki, Kazimierz Ignaziński, Józef Jarza, Tadeusz Jezierski, Bolesław Klepando, Roman Kobek, Władysław Kozłowski, Sylwester Krzykos, Kazimierz Krzysztofik, Adam Kubieniec, Tadeusz Lączak, Teodor Łazowski, Witold Mateja, Bolesław Michalski, Tadeusz Murdza, Teodor Noworyta, Władysław Polański, Józef Rogala, Wincenty Styszko, Franciszek Walczysko, Tadeusz Wąsik, Antoni Wippel, Stefan Woliński i Józef Witkowski. W 1943 i 1944 r. nadal rozstrzeliwano Żydów w Lesie Berdechowskim, a w kwietniu 1944 r. aresztowano 12 Polaków – mieszkańców Cyranki, w tym 6 pracowników FWM, podejrzanych o działalność konspiracyjną i niedługo potem rozstrzelano. W wymienionych aktach represji jedną z głównych ról odgrywał mielecki gestapowiec Rudolf Zimmermann.
L i k w i d a c j a F W M Nasilająca się ofensywa wojsk radzieckich zmusiła niemieckich okupantów do podjęcia decyzji o przeniesieniu urządzeń FWM do kopalni soli w Wieliczce. Rozpoczęto od wywiezienia ok. 290 maszyn w ostatnich dniach marca 1944 r., a w następnych miesiącach przewożono kolejne urządzenia, ewakuowano niemiecka kadrę z rodzinami i część polskiej załogi oraz wszystkich pracujących Żydów. Przy końcu lipca przerwano działalność FWM, ale pozostawiono niemiecką obronę. Czynne było lotnisko, na którym niemieckie samoloty uzupełniały paliwo i amunicję. Na początku sierpnia lotnisko zostało ostrzelane przez amerykańskie samoloty Lockheedy P-38 Lightning. Niemcy planowali zniszczenie fabryki i podłożyli ładunki wybuchowe pod obiekty fabryczne, ale ostatecznie nie doszło do zrealizowania tego zbrodniczego planu. W nocy z 5 na 6 VIII 1944 r. oddział żołnierzy radzieckich zaatakował niemiecką obronę fabryki i lotniska od strony Lasu Cyranowskiego i po zaciętej walce zlikwidował ją. Rankiem 6 VIII wojsko radzieckie i oddział AK wkroczyły do opuszczonego przez Niemców Mielca.
FLY POLSKA, przedsiębiorstwo branży lotniczej zajmujące się szkoleniem lotniczym i obsługą techniczną statków powietrznych. Powstało w 2007 r. jako Ośrodek Szkolenia Lotniczego FLY Polska w Jasionce koło Rzeszowa, gdzie od lat funkcjonuje międzynarodowe lotnisko pasażerskie. Zwiększające się zapotrzebowanie na usługi firmy spowodowały jej rozwój i w konsekwencji utworzenie w 2009 r. drugiego oddziału na lotnisku w Mielcu. W 2012 r. firma posiadała 7 samolotów, które korzystały z lotnisk w Rzeszowie i Mielcu. Dysponuje dobrze wyposażoną bazą techniczną na lotnisku w Mielcu. Wykonuje usługi w zakresie: szkoleń lotniczych teoretycznych i praktycznych, zarządzania ciągłą zdatnością do lotu oraz obsługi technicznej statków powietrznych lotnictwa ogólnego. Na wszystkie wymienione usługi uzyskano certyfikaty spełniające wymagania krajowe i europejskie. W 2008 r. FLY Polska została członkiem Stowarzyszenia Grupy Przedsiębiorców Przemysłu Lotniczego Dolina Lotnicza.
FOLCZYK WŁADYSŁAW, urodzony 14 IX 1925 r. w Bażanówce, pow. krośnieński, syn Michała. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Krośnie z maturą w 1965 r. W 1969 r. ukończył Szkołę Oficerów Pożarnictwa. Był komendantem powiatowym Straży Pożarnych w Sanoku (1 V 1951 r. – 31 V 1958 r.) i Mielcu (1 VI 1958 r. – 30 IV 1959 r.) w stopniu starszego aspiranta pożarnictwa oraz długoletnim komendantem powiatowym i rejonowym Straży Pożarnej w Jaśle (1 VI 1959 r. – 31 I 1978 r., 1 I 1979 r. – 31 XII 1989 r.) oraz komendantem rejonowym w Krośnie (1 II 1978 r. – 31 XII 1978 r.). W końcowym okresie pracy posiadał stopień pułkownika pożarnictwa. Zmarł 27 X 1992 r. Został pochowany na nowym cmentarzu w Jaśle.
FORCZEK KAZIMIERZ, urodzony 25 I 1922 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Jana i Karoliny z domu Głodzik. Ukończył szkołę powszechną w Złotnikach i pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. W czasie okupacji hitlerowskiej został wcielony do Baudienstu i jako junak pracował m.in. przy budowach i remontach dróg i torów kolejowych. Po wyzwoleniu Mielca i okolic spod okupacji hitlerowskiej otrzymał powołanie do 2 Pułku Zapasowego WP w Rzeszowie, a następnie do 27 Pułku Piechoty w Rzeszowie. W tym pułku przeszedł cały szlak bojowy – od Warszawy, poprzez Pomorze, walki nad Nysa Łużycką i operację berlińska – pod Pragę. Przy obsłudze CKM-u został dwukrotnie ranny. Pierwszy raz w rękę i nadal walczył, a drugi raz przy forsowaniu Nysy Łużyckiej i wówczas leczono go przez tydzień w szpitalu. Powrócił na front i uczestniczył w walkach do końca wojny, a później służył w jednostkach strzegących granic polsko-czechosłowackich i polsko-niemieckich. Do rodzinnych Złotnik powrócił 15 IX 1945 r. Otrzymał rentę inwalidzką II grupy. Wyróżniony m.in.: Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem za udział w walkach o Berlin, Srebrnym Medalem Zasłużonym na Polu Chwały, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Srebrnym Medalem za zasługi dla obronności kraju i awansem na stopień podporucznika WP. Zmarł 8 II 2002 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FORMAPLAN MIELEC Sp. z o.o., firma powstała w 1997 r. Jej akt założycielski został podpisany przez wspólników FORMAPLAN POLSKA Sp. z o.o. w Wolborzu k/Piotrkowa Trybunalskiego. Jest spółką o kapitale mieszanym polsko-niemieckim. W 1997 r. uzyskała pozwolenie na działalność w SSE „EURO-PARK MIELEC”, a w 1998 r. wybudowała obiekt produkcyjny. Od kwietnia 1999 r. uruchomiła produkcję mebli z drewna litego. Odbiorcą tych wyrobów jest szwedzki koncern IKEA. Uruchomiono także produkcję półfabrykatów dla przemysłu meblarskiego (listew, drzwi meblowych), których odbiorcami są fabryki mebli w kraju. W lutym 2002 r. „Formaplan Mielec” otrzymał certyfikat 9001. Za wzorową działalność w biznesie Krajowa Izba Gospodarcza przyznała mieleckiej firmie prestiżowy tytuł „Przedsiębiorstwo Fair Play” w 2001, 2002 i 2003 r. Posiada nowo wybudowaną halę produkcyjną w południowo-wschodniej części SSE. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
FOROWICZ JAN, urodzony 23 III 1939 r. we Lwowie, syn Bogdana. W związku ze skierowaniem ojca (geodety) do pracy w Mielcu w latach 1947 – 1955 mieszkał w naszym mieście. Ukończył Szkołę Podstawową Męską nr 1 w Mielcu i rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym (później I LO im. S. Konarskiego w Mielcu) w Mielcu. W 1955 r. ojca przeniesiono do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, toteż Jan kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Rzeszowie (później I LO im. S. Konarskiego w Rzeszowie) i tam zdał maturę. Studiował na Politechnice Krakowskiej (specjalność: maszyny robocze ciężkie) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Otrzymał też odznakę Złotego Wychowanka PK. W czasie studiów był jednym z założycieli studenckiego radia Nowinki oraz publikował w gazecie „Politechnik”. Pasjonował się też sportem żużlowym i pisał relacje z zawodów organizowanych na torze Stali Rzeszów do czasopisma „Motor”. Całe swoje życie zawodowe związał z dziennikarstwem. Początkowo pracował w Wydawnictwie Czasopism Technicznych NOT, gdzie był redaktorem naczelnym pisma „Temat – Wynalazczość i Racjonalizacja” oraz Zeszytów Problemowych tego pisma. Był jednym z założycieli Stowarzyszenia Polskich Racjonalizatorów i Wynalazców. Popularyzował w mediach naukę, technikę i wynalazczość, m.in. w „Trójce” Polskiego Radia. Zainicjował akcję stworzenia niedrogiego, a dobrego radia Amator Stereo. Po politycznej weryfikacji dziennikarzy w 1982 r. był przez pewien czas bezrobotny, a następnie udało mu się podjąć pracę w redakcji dziennika „Rzeczpospolita” i pracował w niej kilkanaście lat jako sprawozdawca parlamentarny. Kolejnym etapem było dziennikarstwo w prasie codziennej i w agencjach, m.in. w gazecie codziennej „Polska Zbrojna” i jako dyrektor w Polskiej Agencji Informacji. Etatową pracę dziennikarską zakończył jako inicjator i redaktor naczelny miesięcznika promocyjnego „Polska”. Ponadto pisywał teksty m.in. do: „Przekroju”, „Polityki”, „Kierunków”, „Naszego Dziennika” i „Kuriera Chicago”. Zredagował też kilka publikacji książkowych. Poza pracą zawodową w 1997 r. wchodził w skład Rady Integracji Europejskiej przy premierze RP i Rady ds. Strategii Informacyjnej. Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i jego Komisji Interwencyjnej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz Krzyżem Zasługi dla ZHP. Przebywając na emeryturze, pracował nad książką wspomnieniową „Kresowiak na Mazowszu, czyli życie dziennikarza uczciwego”, która ma ukazać się jeszcze w 2021 r. Jej fragmenty opisujące lata spędzone w Mielcu zostały opublikowane w 2021 r. w Tygodniku Regionalnym „Korso”. Zmarł 19 XI 2019 r. Pochowany na cmentarzu w Komorowie koło Warszawy.
FORUM ORGANIZACJI POZARZĄDOWYCH POWIATU MIELECKIEGO, dobrowolny związek stowarzyszeń skupiający niezależne organizacje pozarządowe i inne podmioty działające na terenie powiatu mieleckiego. Powstało 27 VII 2004 r., a 19 VII 2005 r. zostało zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym w Rzeszowie. Siedzibą Forum jest Mielec. Inicjatorem i współorganizatorem tego Związku była Barbara Bień, która została wybrana na pierwszego prezesa zarządu. Jako główny celem działania przyjęto „wspieranie oraz dbałość o wszechstronny rozwój organizacji pozarządowych powiatu mieleckiego w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego”. Dla realizacji tego celu przyjęto szereg zadań, m.in.: koordynowanie działań organizacji pozarządowych na rzecz pomocy rodzinom i osobom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej; inicjowanie i wspieranie działalności charytatywnej organizacji pozarządowych; udzielanie pomocy organizacjom pozarządowym w realizacji zadań w zakresie kultury, sztuki i ochrony dóbr kultury i tradycji; wydawanie publikacji służących realizacji celów statutowych forum oraz wspieranie techniczne i szkoleniowo-informacyjne organizacji pozarządowych. W 2012 r. nastąpiły zmiany w zarządzie, który ukonstytuował się następująco: prezes – Józef Smaczny, wiceprezesi – Barbara Bień i Kazimierz Szaniawski, sekretarz – Krystyna Philipp i skarbnik – Zbigniew Świerczyński. Według stanu na 31 XII 2016 r. Forum skupiało 41 organizacji. W czasie walnego zgromadzenia w dniu 17 V 2018 r. wybrano niemal ten sam skład, z wyjątkiem sekretarza, którym został Łukasz Gajdowski. W 2021 r. do Forum należało 42 stowarzyszenia.
FORYT LEON JAN, urodzony 26 I 1926 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Antoniego i Wiktorii z domu Cieśla. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO) z maturą w 1947 r. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął od roku szkolnego 1950/1951 r. w Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Oświęcimiu jako nauczyciel języka polskiego. W tej szkole pracował 34 lata, aż do emerytury w 1985 r. Pełnił m.in. funkcję wicedyrektora. Bogatą wiedzą, umiejętnym zaszczepianiem miłości do języka ojczystego oraz zaangażowaniem społecznym zdobył sobie niekwestionowany autorytet u kilku pokoleń uczniów. Zmarł 13 IX 2002 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
FOTOGRAFOWIE I ZAKŁADY FOTOGRAFICZNE, listę zawodowych fotografów mieleckich otwiera Emil Karol Oswald Weirich, przybyły z Lublina na początku lat 70. XIX w., a może nawet wcześniej. Nie ustalono dotąd, jak długo prowadził działalność fotograficzną. Pierwszy zawodowy zakład fotograficzny założył August Jaderny, przybyły do Mielca w 1898 r. (Nie można wykluczyć gościnnych pobytów w Mielcu fotografów z innych miast, bowiem znane są zdjęcia mielczan wykonane w Mielcu przez Bronisława Ludwika Wyspiańskiego z Bochni w latach 1888-1890.) Aktywność zawodowa fotografa A. Jadernego (1869-1921), poparta patriotyczną postawą i działalnością społeczną (kultura, sport), zapewniła mu nie tylko wysoki prestiż w mieleckim środowisku, ale także w okolicznych miejscowościach. Wybudowany przezeń dom z zakładem fotograficznym przy ul. Kolejowej stał się nie tylko ośrodkiem dokumentacji bieżącego życia miasta i regionu, ale także miejscem konspiracyjnej działalności patriotycznej i życia kulturalno-oświatowego. (Współcześnie jest to „Jadernówka” – Filia Muzeum Regionalnego przy ul. Jadernych.) Formy i metody pracy Augusta Jadernego przejął i twórczo rozwinął jego syn Wiktor (1902-1984), wielki patriota i społecznik. Dokumentacja fotograficzna zakładu Jadernych, chociaż częściowo zniszczona w czasie okupacji hitlerowskiej, jest dziś jedną z najbogatszych i najbardziej wartościowych w Polsce południowo-wschodniej oraz stanowi jeden z głównych walorów mieleckiego Muzeum Regionalnego, a pozostawione przez Jadernych urządzenia fotograficzne i zabytkowe atelier stały się zaczątkiem stworzonego w latach 90. unikatowego zbioru aparatów i sprzętu fotograficznego. W okresie międzywojennym XX w. znane były też zakłady fotograficzne „Nowoczesna Fotografia St. Gurdowej” przy ul. Pańskiej, Jakóba Szubertowskiego (w 1927 r.) i Władysławy Podolskiej (w 1938 r.). Ważnym ośrodkiem dokumentacji fotograficznej stało się fotolaboratorium Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL, czynne od początku funkcjonowania fabryki (1939). Znanym fotografem zakładowym, także w okresie okupacji hitlerowskiej, był Mirosław Pawłowski. W okresie okupacji do grona mieleckich fotografów dołączył wysiedlony z Poznania Jan Piątek, który przy rynku uruchomił zakład „Foto Rubens”. (Po wojnie powrócił do Poznania.) Po II wojnie światowej, wraz z rozwojem fabryki, z roku na rok wzrastało zapotrzebowanie na dokumentację fotograficzną. Powstał Wydział Dokumentacji, a w jego ramach powołano kilkuosobową komórkę fotograficzną. W latach 1945-1999 pracowali w niej m.in. fotografowie: Tadeusz Marcićkiewicz, Mieczysław Marcinek, Lucjan Proszałek, Zenon Kędra, Kazimierz Krempa, Adam Karaś, Zbigniew Osmola, Zdzisław Zassowski, Dariusz Jankowski, Dorota Jodkowska, Krzysztof Szczurek i Tomasz Marosz oraz specjaliści od zdjęć lotniczych Piotr Aksiuto i Marek Dykas, a także laborantki Zofia Łukasik i Alina Kędzior. Niemal wszyscy wymienieni współpracowali także z zakładową gazetą „Głos Załogi” (przemianowaną w latach 90. na „Głos Mielecki”). Etatowym fotoreporterem „Głosu” był od lat 50. Władysław Parkosz, a współpracownikami m.in. Mieczysław Gwóźdź (zdjęcia sportowe) i Zdzisław Korpanty. Wymienieni fotografowie WSK dokumentowali również, choć w bardzo różnym zakresie, życie miasta i regionu. Wraz z rozwojem urbanistycznym Mielca rosła ilość zakładów fotograficznych na terenie miasta. W styczniu 1947 r. rozpoczął działalność fotograficzną Bogusław Maksymowicz, otwierając przy ul. J. Kilińskiego zakład fotograficzny „FOTO KINO”. W 1976 r. przeniósł go do pawilonu przy ul. Krótkiej 5 i zmienił nazwę na „FOTO MAX”. Jego sukcesorami byli kolejno: Andrzej Maksymowicz (od 1980 r.), Grażyna Maksymowicz i Zenon Kędra (od 1984 r.) oraz Janusz Strzała (od 1989 r.). Ok. 1954 r. Edward Niedbała i Bogusław Wysocki otworzyli w ramach OZR (Oddział Zaopatrzenia Robotniczego) zakład fotograficzny przy głównej ulicy osiedla fabrycznego (później ul. 22 Lipca, al. Niepodległości). Poza typowymi usługami fotograficznymi wykonywano zdjęcia z życia kulturalnego i sportowego Mielca oraz m.in. pierwsze pocztówki z życzeniami świątecznymi. W latach 70. zakład został przeniesiony do budynku przy Placu Centralnym (później Plac AK). Prowadzony przez E. Niedbałę i Krystynę Niedbałę, przetrwał pod nazwą „ARS” do 1991 r. W latach 60. rozwinął niezwykle bogatą i owocną działalność Jerzy Jarosz, wykonując obok podstawowych usług fotograficznych reportaże z imprez kulturalnych, sportowych i turystycznych, uroczystości państwowych i lokalnych. W 1981 r. Jan Kiełb założył Zakład Fotograficzny przy ul. T. Kościuszki, a następnie przeniósł go do lokalu przy Alei Niepodległości 9 i prowadził go do 1996 r. Rozwój przestrzenny miasta i dynamiczny wzrost liczby mieszkańców Mielca stworzył możliwości powstania większej ilości zakładów fotograficznych, np. w roku 1983 prowadzili je: Kazimierz Chlebicki, Tadeusz Foltman, Jan Gondek, Jerzy Jarosz, Władysław Jarosławski, Kazimierz Krempa, Zenon Kędra, Andrzej Maksymowicz, Edward Niedbała, Jadwiga Piechota, Lucjan Proszałek, Robert Rosenbajger i Mariusz Stolarski. W latach 90. nastąpił duży postęp w technice fotograficznej (mechaniczne wywoływanie zdjęć, automatyczne aparaty fotograficzne) oraz dalszy rozwój sieci zakładów, niemal z reguły spełniających także funkcję sklepów z artykułami fotograficznymi. Ich właścicielami byli: Jerzy Jarosz (Agencja Usług Fotograficznych, prawdopodobnie jedyny w Mielcu stosujący tradycyjną, nie mechaniczną technikę obróbki zdjęć), Marek S. Graniczkowski („GRANMARK”), K. Krempa („FOTO-KADR”), J. Piechota, K. Szczurek, J. Strzała, Adam Borowiec, Stanisław Bryg („FOTO-LAB”), Roman Matuła, Wiesław Madej („MAWI”), Karol Kiełb i Krzysztof Kiełb („ANOUK”), Grzegorz Koza („TOTAL”), Krzysztof Kusek („FOTO-EKSPRES”), Franciszek Buczek, Stanisław Żelasko, Krystyna Proszałek, Dariusz Parys („PROFOGRAFF”), Włodzimierz Gąsiewski, Jakub Hoszowski („VA BANK”), Robert Modetko („RO-MA”) i Renata Winiarz. W pierwszych lat XXI w. nastąpiło upowszechnienie się aparatów fotograficznych i zapanowała powszechna moda na fotografowanie (nawet aparatami wmontowanymi w telefony komórkowe). To zjawisko spowodowało spadek zamówień na profesjonalne usługi fotograficzne. W pierwszych kilkunastu latach XXI w. czynne były zakłady: „BK” Bogumiła Kosińska, ul. J. Bajana 2/4, *Digiartfoto Ryszard Sarama, ul. Sandomierska 17, *Digital Foto-Video HDV Domagała K., ul. Kredytowa 38, *Foto Expres Krzysztof Kusek, ul. 3 Maja 1, *Foto-Jaga-Studio – Zakład Fotograficzny, ul. Hetmańska 30, *Foto Kadr – Zakład Fotograficzny Kazimierz Krempa, ul. A. Mickiewicza 20, *“Foto Max” Krzysztof Pazdro, ul. kard. S. Wyszyńskiego 3, *Foto Max – Zakład Fotograficzny Strzała B., ul. Krótka 5, *Foto Stokrotka, al. Niepodległości 12, *Fotografica Aga Binko, ul. W. Szafera 8, *Fotografie lotnicze, ul. H. Sienkiewicza 42, *FotoLab, Laboratorium i Sklepy, ul. Dworcowa 4, In-tech Wojska Polskiego 3, *“Granmark Pracownia Fotografii” Marek Graniczkowski, ul. A. Fredry 1, *Jarosz J. Agencja Usług Fotograficznych, ul. Warneńczyka 5, *Łukasz Gurdak – Mobilne Studio Fotografii, ul. M. Raciborskiego 2, *Łukasz Kilian Foto&Video, ul. J. Kilińskiego 11, *Marek Kokoszka Fotografia, ul. S. Sękowskiego 4a/57, *Mawi Studio, ul. L. Solskiego 14, *Mib Media Mojek M., ul. Wojsławska 41, *“Navigran” Wacław Graniczka, ul. W. Lisa 4.
FOTO LAB, LABORATORIUM I SKLEPY FOTO LAB STANISŁAW BRYG, firma powstała 8 XII 1992 r. Jej założycielami byli i pozostają nadal Anna i Stanisław Brygowie. Pierwszą siedzibą firmy był lokal przy ul. Warneńczyka. Początkowo wykonywała ona wyłącznie usługi fotograficzne. W 1994 r. otwarto sklep fotograficzny przy ul. Wolności, a w 1995 r. uruchomiono sklep fotograficzny z akcesoriami plastycznymi i galerię w CHU „Pasaż” przy ul. Dworcowej. Współpraca z mieleckimi plastykami zaowocowała wieloma wystawami indywidualnymi, m.in. Marka Bałaty, Ewy Czeczot, Edwarda Kociańskiego, Krzysztofa Krawca, Danuty Łaz, Stanisława Mityka i Bolesława Szczurki. Ponadto firma wspiera szereg innych przedsięwzięć kulturalnych i oświatowych. W związku z rozwojem firmy siedzibę główną i pracownię przeniesiono w 2010 r. do lokalu przy ul. Przemysłowej 2, a w 2012 r. do obiektu In-Techu przy ul. Wojska Polskiego 3. W 2009 r. galerię „Galeriana”, mieszcząca się dotąd w sklepie w CHU „Pasaż”, urządzono w oddzielnym lokalu, także w CHU „Pasaż”. Od 2007 r. firma rozwija swoją markę poprzez wykonywanie ekskluzywnych fotoalbumów. (Zajmują się tym nieliczne firmy w Polsce i na świecie.) Uczestniczy z własnym stoiskiem w corocznych Targach Foto Video w Łodzi (od 2007 r.) i największych na świecie Międzynarodowych Targach Fotograficznych Photokina w Kolonii (Niemcy, 2010, 2012).
FPHU JÓZEF TUREK (FIRMA „KOSTKA BRUKOWA – JÓZEF TUREK“), firma funkcjonująca w Mielcu od 1998 r. Specjalizuje się w budowie dróg, placów postojowych i chodników, infrastruktury drogowej i parkingowej oraz budowie domów jednorodzinnych. Siedziba firmy mieści się przy ul. M. Kasprzaka 12 E. Ważniejsze realizacje na terenie Mielca to budowa lub przebudowa i modernizacja ulic: Bocznej, Dębowej, E. Drużbackiej, P. Jasienicy, M. Kasprzaka, J. Lelewela, A. Mickiewicza (od skrzyżowania z ul. H. Sienkiewicza do pomnika Wolności), Nowy Rynek, Ślusarskiej, Wiejskiej i S. Żeromskiego, parking przy Urzędzie Miejskim i alejki spacerowe w parku przy ul. Kazimierza Wielkiego. Ponadto na terenie powiatu mieleckiego firma wykonała m.in. chodniki przy drodze powiatowej Złotniki-Chorzelów oraz w Radomyślu Wielkim i Dobryninie.
FRANASZCZUK TADEUSZ ADAM, urodzony 25 I 1949 r. w Gdańsku, syn Zygmunta i Michaliny z Kicińskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Gdańsku, maturę zdał w 1967 r. Od lat dziecięcych interesował się lotnictwem, a pomagał mu w tym ojciec, który był pilotem i działaczem lotnictwa sportowego. W ogólnopolskim teleturnieju „Nasze Skrzydła” wspólnie z kolegą wygrali dla Aeroklubu Gdańskiego samobieżną wyciągarkę „TUR”. W 1965 r. rozpoczął szkolenie spadochronowe i 26 IV wykonał pierwszy skok. Jeszcze w tym samym roku uzyskał III i II klasę oraz licencję skoczka spadochronowego, zaś w 1966 r. zdobył I klasę i startował w zawodach spadochronowych. W latach 1968-1973 pracował w Biurze Sprzedaży „Cepelia” w Sopocie i w tym okresie odbył zasadniczą służbę wojskową jako specjalista łączności. W 1972 r. ukończył kurs na instruktora spadochronowego, zorganizowany przez Aeroklub Gdański. W kwietniu 1973 r. został zatrudniony w WSK Mielec, z oddelegowaniem do pracy w Aeroklubie Mieleckim, gdzie był instruktorem spadochronowym i do 1980 r. prowadził sekcję spadochronową. Sam też intensywnie się szkolił, zdobywając kolejno: uprawnienia sędziego spadochronowego II klasy (1974) i instruktora spadochronowego I klasy (1975), III klasę pilota szybowcowego (1976), licencję pilota samolotowego zawodowego II klasy (1978), uprawnienia do wykonywania lotów wg przepisów IFR (1979), uprawnienia do wykonywania lotów agrotechnicznych (1981), uprawnienia instruktora samolotowego II klasy (1982), uprawnienia samolotowego pilota doświadczalnego II klasy oraz licencję pilota samolotowego liniowego, uprawnienia na An-28 i instruktora samolotowego I klasy (1989). Uzyskiwane kwalifikacje miały bezpośredni wpływ na dalszą pracę zawodową. W lutym 1981 r. został etatowym pilotem transportowym w WSK Mielec, a w 1989 r. – pilotem doświadczalnym Wytwórni. Wszechstronność umiejętności lotniczych pozwoliła mu na osiągnięcie już znaczących wyników i rokuje ich dalsze poprawianie. Wykonał 11800 lotów na 30 typach samolotów i ich odmianach w czasie 7150 godzin, w tym 1995 godzin w lotach doświadczalnych. Oblatał 179 nowo wyprodukowanych samolotów (90 An-2, 62 M-18, 8 An-28, 4 TB-9, 11 M28 i 4 Bryzy), a jako II pilot brał udział w oblotach 43 takich samolotów, w tym w oblocie prototypu samolotu M28 w dniach 26 i 29 VII 1993 r. Brał udział w próbach państwowych i certyfikacyjnych samolotów An-2, M-18, M-24, An-28 i Bryza. Przebazowywał samoloty An-2 i An-28 do ZSRR, Rumunii i na Węgry, M-18 do Turcji, NRD, Portugalii i Hiszpanii oraz na Węgry, a także M28 do Kolumbii, Wenezueli, Nepalu, Indonezji i Wietnamu. Prowadził szkolenie pilotów klientów w ramach zawieranych kontraktów na An-2, M-18A, M-18B, M28 i An-28. W ramach pracy instruktorskiej wylatał ok. 900 godzin. Brał udział w wielu wystawach i pokazach lotniczych, m.in. w Aero Fair Saloniki (M-18, 1985), Salon La Bourget (z Z. Nowakowskim, An-28, 1991), Aviation Africa Johannesburg RPA (An-28, 1992), Aeroexpo Wenezuela (M28, 1995 – z Cz. Żywockim, 1997 i 2000), Aeroindia Bangalorę Indie (z Cz. Żywockim, M28, 2001) oraz wyprawie Skytruck Demo Tour do obu Ameryk (z H. Bronowickim). Uczestniczył w akcjach agrolotniczych, m.in.: w NRD (M-18, 1984), gaszeniu pożarów i opryskach lasów w Gozdnicy, woj. lubuskie (1984-1987), lotach akwizycyjnych i usługowych w Zachodniej Afryce (z Z. Nowakowskim, An-28, 1993-1994) oraz lotach turystycznych w Kenii (An-28, 1995-1996). Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką Honorowego Pilota Gwardii Narodowej Wenezueli.
FRANK APOLINARY, urodzony 21 VII 1870 w Austrii. W 1894 r. ukończył studia medyczne, uzyskując tytuł doktora medycyny. Do Mielca przybył przed I wojną światową. Prowadził własny gabinet lekarski przy ul. T. Kościuszki 2. Angażował się w działalność organizacji społecznych. W pierwszych latach istnienia w Mielcu drużyny skautowej był jednym z jej opiekunów i prowadził zajęcia z higieny. W latach 20. uczył w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny. Z biegiem lat zyskał sobie opinię najlepszego lekarza w Mielcu. Leczyli się u niego nawet Żydzi, mimo iż był katolikiem. W 1939 r. został członkiem Rady Przybocznej Burmistrza Mielca. 16 IX 1939 r., a więc po kilku dniach okupacji hitlerowskiej w Mielcu, powierzono mu, za względu na bardzo dobrą znajomość języka niemieckiego, obowiązki burmistrza Mielca i wybór ten został zatwierdzony przez niemieckiego komendanta wojennego. Funkcję burmistrza miasta Mielca pełnił w okresie od 16 IX 1939 r. do III 1941 r. (W marcu 1941 r. obowiązki burmistrza przejął Hans Zimmermann – kolonista niemiecki z Hohenbachu-Czermina). Pełnił również funkcję członka Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Mielcu. W pierwszych latach po II wojnie światowej był jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i członkiem Zarządu Miejskiego tej organizacji. Zmarł 11 II 1949 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FRANK FRYDERYKA, urodzona w 1879 r., żona Apolinarego Franka, z pochodzenia Żydówka. Aktywnie uczestniczyła w życiu miasta. W 1918 r. została wybrana przewodniczącą Rady Nadzorczej Szwalni Związkowej Sp. z o.o. w Mielcu. Wyróżniała się w akcjach charytatywnych i opiekuńczych. W 1944 r. została mianowana jednym z pierwszych pełnomocników PCK (wspólnie z doktorem Teodorem Cienciałą) w powiecie mieleckim. Była współorganizatorem placówek opiekuńczych, sanitarnych i leczniczych. Zmarła 25 I 1963 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FRANKIEWICZ KRYSTIAN, urodzony 28 IV 1977 r. w Krakowie, syn Zdzisława i Alicji z Karaszewskich. W latach szkolnych trenował pływanie w FKS Stal Mielec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1996 r. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 2001 r. uzyskał tytuł magistra historii. Równocześnie, po odbyciu szkoleń specjalistycznych, otrzymał uprawnienia sędziego pływackiego II klasy (1994) i I klasy (2001) oraz instruktora pływania. Od 2004 r. pracował jako instruktor sekcji pływackiej klubu Bobry Dębica i MOSiR Dębica, a następnie w MOSiR Mielec (nauka pływania) i UKS Ikar Mielec (prowadzenie grup selekcyjnych do klas pływackich). W 2009 r. ukończył studia podyplomowe na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach, a w 2010 r. uzyskał tytuł trenera pływania II klasy. Od 2008 r. jest trenerem w sekcji pływackiej Klubu Sportowego Kmita Zabierzów. Specjalizuje się w szkoleniu młodzików 11-14 lat, którzy stanowią wyróżniającą się grupę w okręgu małopolskim.
FRANKIEWICZ WANDA (z domu GWADERA), urodzona 26 XI 1934 r. w Tomaszowie Mazowieckim, córka Feliksa i Anny z Węglińskich. Absolwentka Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Tomaszowie Mazowieckim, maturę zdała w 1952 r. W tym samym roku podjęła pracę w miejscowym Zarządzie Miejskim ZMP na stanowisku instruktora w Wydziale Szkolno-Harcerskim. W 1953 r. przeniosła się do Miejskiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Terenowego w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie pracowała w księgowości. Do Mielca przyjechała w 1954 r. i została zatrudniona w WSK w dziale planowania. W 1960 r. przeszła na stały etat nauczycielski w Przedszkolu Nr 2 WSK. W latach 1960-1965 pełniła funkcję przewodniczącej Koła TPD przy Wydziale Socjalnym WSK, a w latach 1965-1978 przewodniczyła zespołowi samokształceniowemu nauczycieli wychowania przedszkolnego. W 1972 r. ukończyła Studium Nauczycielskie z zakresu pedagogiki przedszkolnej w Tarnowie i uzyskała dyplom wyższych studiów zawodowych. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej otrzymała w 1976 r. Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania III stopnia. Z dniem 1 I 1979 r. została mianowana dyrektorem Przedszkola Państwowego Nr 8 przy ul. Cz. Tańskiego. Organizowała tę placówkę i jej otoczenie od podstaw i w znaczący sposób przyczyniła się do jej dynamicznego rozwoju. Udzielała się w pracy społecznej, m.in. wielokrotnie pracowała w komisjach wyborczych. Była też współorganizatorem akcji charytatywnych i zbiórek pieniędzy na ważne cele społeczne (dla powodzian, na budowę Centrum Zdrowia Dziecka itp.). Należała do Ligi Kobiet Polskich i była założycielką jednego z kół tej organizacji. Wielokrotnie prowadziła praktyki zawodowe nauczycieli i personelu administracyjnego. Publikowała artykuły w czasopiśmie „Wychowanie w Przedszkolu”. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”. Z dniem 31 VIII 1990 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 11 V 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
FRANKIEWICZ ZDZISŁAW, urodzony 10 X 1943 r. w Wiszence, województwo lwowskie, syn Jana i Katarzyny z Dumniaków. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Przemyślu. W latach 1955-1967 był zawodnikiem sekcji pływackiej KKS Czuwaj Przemyśl. W 1968 r. przybył do Mielca i został zaangażowany w FKS Stal Mielec na stanowisko instruktora pływania. Od 1969 r. uczestniczył we wdrażaniu pierwszego w Polsce programu obowiązkowej nauki pływania dzieci ze szkół podstawowych. Był też jednym z organizatorów klas sportowych o profilu pływackim w SP Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury oraz II LO im. M. Kopernika. Studia wyższe odbył na Akademiach Wychowania Fizycznego w Warszawie i Krakowie, uzyskując tytuł magistra i trenera pływania klasy II. W mieleckiej Stali wychował kilku wybitnych zawodników – mistrzów, rekordzistów i reprezentantów Polski: Marka Baranowskiego, Tomasza Chudzika, Bożenę Dudek i Dariusza Gila. Za wybitne wyniki trenerskie uhonorowany został m.in. tytułem „Trener Roku 1984” w plebiscycie „Nowin” i IV miejscem w kraju w „Honorowej Trybunie Trenera Wychowawcy 1984 r.” w Warszawie. W latach 80. pełnił funkcję wiceprezesa do spraw szkoleniowych Zarządu Okręgu Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rzeszowie. W latach 1988 – 2000 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w SP Nr 11 w Mielcu, a od 2000 r. pracuje w mieleckim Gimnazjum Nr 4 Jest trenerem pływania Uczniowskiego Klubu Sportowego Ikar Mielec. Ważniejsze sukcesy: *2006 – Mistrzostwa Polski juniorów 15 lat (Poznań): Bartosz Kowalik – brązowy medal na 200 m st. klas. (2.31,60), *2007 – Mistrzostwa Polski juniorów 16 lat (Opole): Bartosz Kowalik – brązowy medal na 200 m st. klas. (2.29,30). Prowadził treningi pływackie w klasach pływacko-siatkarskich w mieleckich szkołach: Szkole Podstawowej nr 6 (2001-2003), Gimnazjum nr 2 (2004-2007), LO nr 5 (2007-2010) i Szkole Mistrzostwa Sportowego (2010-2012). Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Medalem 60-lecia Polskiego Związku Pływackiego.
FRANKOWSKA ANNA WANDA (z domu GAWIN), urodzona 15 VI 1942 r. w Tarnowie, córka Józefa i Zofii z domu Sysło. Absolwentka Technikum Sztuk Plastycznych w Tarnowie z maturą w 1960 r. Z dniem 1 XII 1960 r. została zatrudniona jako plastyk w Zakładowym Domu Kultury Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i z tą placówką, dwukrotnie przekształcaną (Robotnicze Centrum Kultury, Miejski Ośrodek Kultury) związała całe swoje życie zawodowe, aż do przejścia na emeryturę w 1994 r. W toku pracy została awansowana na stanowisko specjalisty plastyka, a następnie kierownika pracowni plastycznej. Wykonywała prace plastyczne związane z działalnością Domu Kultury, a więc projekty dekoracji i dekoracje do akademii, koncertów, spektakli, konferencji i spotkań; ogłoszenia, plakaty i banery informujące o uroczystościach, imprezach i filmach. Urządzała wystawy malarstwa i rzeźby oraz eksponatów historycznych. Szczególnie skomplikowane i pracochłonne były oprawy plastyczne kolejnych edycji Ogólnopolskiego Festiwalu Folklorystycznego „Jarmark Pieśni i Tańca” (m.in. dekoracje frontonu Domu Kultury oraz scen w Domu Kultury i w hali sportowo-widowiskowej, wystawy o tematyce folklorystycznej), scenografie sztuk teatralnych granych przez zespoły teatralne Domu Kultury oraz dekoracje z okazji świąt i rocznic państwowych i lokalnych. Zaprojektowała i wykonała ornamenty w sali widowiskowej (sufit i filarki). Brała udział w pracach jury konkursów plastycznych. Angażowała się społecznie. Przez kilka lat śpiewała w chórze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Działała w Związku Zawodowym Metalowców jako przewodnicząca komórki związkowej w Domu Kultury (24 lata). Prowadziła zabawy i inne imprezy towarzyskie dla pracowników WSK. Przez wiele lat pracowała społecznie na rzecz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, głównie przy wystroju wnętrza nowego kościoła. M.in. wykonała pierwszy (malowany) wystrój ściany za ołtarzem głównym, z centralnie umieszczonym obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz obrazy przedstawiające Tajemnice Różańcowe, dekoracje na uroczystość Pierwszej Komunii Świętej, szopki z okazji świąt Bożego Narodzenia, Grób Pański na Triduum Paschalne oraz okolicznościowe dekoracje przed kościołem. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i Odznaką „Zasłużony Pracownik WSK PZL Mielec”.
FRANKOWSKI JAN ROMAN, urodzony 17 VI 1939 r. w Krakowie, syn Józefa i Marii z Maciejowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO) z maturą w 1957 r. oraz Państwowej Szkoły Instruktorów Higieny w Krakowie w 1959 r. Od 1959 r. do 1994 r. pracował w Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu na stanowisku inspektora. Przez pewien czas był także nauczycielem higieny żywienia w Liceum Medycznym w Mielcu. Jego życiową pasją była muzyka. Ukończył Społeczne Ognisko Muzyczne w Mielcu. W czasie pobytu w Krakowie (1957-1959) prowadził zespół muzyczny i grał w teatrze amatorskim, m.in. ze słynnym później aktorem Kazimierzem Kaczorem. Po powrocie do Mielca przez wiele lat grał na akordeonie w orkiestrze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. W latach 70. i 80. był nauczycielem w klasie akordeonu i klasie fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Mielcu. W 1971 r. uzyskał uprawnienia instruktorskie do pracy w amatorskim ruchu artystycznym i prowadził zespoły muzyczne w Mielcu. W 1978 r. ukończył Społeczne Studium w zakresie Szkoły Muzycznej II stopnia w Krakowie. Udzielał się społecznie jako akordeonista na licznych spotkaniach okolicznościowych. Zmarł 28 XI 2005 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza,
FRANKOWSKI JÓZEF, urodzony 20 III 1915 r. w Gnojniku, pow. brzeski, syn Jana i Jadwigi. Ukończył Szkołę Handlową w Krakowie (1932) i przez rok studiował w krakowskim Instytucie Administracji i Gospodarki (przerwał studia ze względu na zbyt wysokie czesne). W latach 1934-1936 odbył zasadniczą służbę wojskową w 20 pp w Krakowie, a w jej ramach ukończył Szkołę Podoficerską i otrzymał stopień kaprala. Od 1937 r. do 1939 r. pracował w Urzędzie Skarbowym w Żywcu. Po najeździe hitlerowskim na Polskę został zmobilizowany do Baonu O.N. w stopniu plutonowego, ale w kampanii wrześniowej nie zdążył wziąć udziału. Losy rzuciły go do Mielca i tu jesienią 1939 r. podjął pracę w Urzędzie Skarbowym (pracował w nim do 1944 r.) W czasie okupacji hitlerowskiej należał do AK. Po wyzwoleniu Mielca w sierpniu 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i został skierowany do Rejonowej Komendy Uzupełnień (RKU) w Dębicy, gdzie jako szef kancelarii pracował do października 1945 r. W tym czasie otrzymał awans na stopień sierżanta. Powrócił do Mielca i ponownie został zatrudniony w Urzędzie Skarbowym. Po likwidacji urzędów skarbowych w 1951 r. przeniesiony został do Narodowego Banku Polskiego w Mielcu, gdzie do 1980 r. pełnił kierownicze funkcje, m.in. był zastępcą głównego księgowego i kierownikiem Wydziału Administracyjno-Gospodarczego. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową sprawował liczne funkcje społeczne, m.in. był przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Spożywców w Mielcu w latach 1971-1975 oraz 1976-1981, a także długoletnim członkiem tejże Rady, przewodniczącym Komitetu Osiedlowego im. J. Kusocińskiego, przewodniczącym Koła ZboWiD i członkiem Zarządu P.O.D „Relax”. Udzielał się też w działalności sportowej, np. w latach 50. i 60. był znanym sędzią piłkarskim. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1984). Zmarł 10 II 1987 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FRANKOWSKI KRZYSZTOF, urodził się 24 VIII 1959 r. Podstawowe wyszkolenie piłkarskie uzyskał w Chemiku Kędzierzyn. W latach 1976-1977 był reprezentantem Polski w kategorii juniorów. Do I-ligowej Stali Mielec został pozyskany w 1979 r. i w jej barwach grał do 1982 r. Rozegrał w I lidze 81 meczów i strzelił 5 bramek. W tym okresie wielokrotnie występował w młodzieżowej reprezentacji Polski. Po sezonie 1981/1982 wyjechał do Francji i tam pozostał. Grał w zespołach piłki nożnej FC Nantes i Le Havre AC. Po korektach w oficjalnych statystykach I reprezentacji Polski w piłce nożnej zaliczono mu 4 mecze z Japonią, rozegrane w czasie tournee po Japonii w okresie od 25 I do 1 II 1981 r.
FRANTSCHACH IPP MIELEC Sp. z o.o., funkcjonuje w ramach międzynarodowej grupy FRANTSCHACH PACKAGING. Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 26 I 1999 r., a działalność rozpoczęła w kwietniu 1999 r. W lutym 2002 r. zakończyła budowę nowej hal produkcyjnej we wschodniej części SSE i tam ma swoją siedzibę. Produkuje opakowania papierowe. Adres: ul. Wojska Polskiego 12. W rezultacie zmian własnościowych przeprowadzonych w 2005 i 2008 r. zmieniono nazwę na MONDI BAGS MIELEC SP. Z O.O.
FRASK STANISŁAW ANTONI, urodzony 21 I 1930 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki, syn Jana i Marii z domu Ochalik. W 1947 r. ukończył naukę gimnazjalną z tzw. małą maturą w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu Filia w Tuszowie Narodowym, a w 1949 r. II Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Morawskiego w Przemyślu z maturą. Od 1 XI 1949 r. do końca roku szkolnego 1949/1950 uczył w Szkole Podstawowej w Gawłuszowicach. W 1953 r. ukończył studia I stopnia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a następnie pracował jako inspektor ds. odszkodowań funkcjonariuszy KWMO w Krakowie. Z dniem 15 IV 1955 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako inspektor kadr, a następnie kierownik dyscypliny pracy. Po „odwilży październikowej” w 1956 r. został wybrany do związkowych władz przedsiębiorstwa. Powierzono mu funkcję sekretarza Rady Zakładowej i pełnił ją do września 1959 r. Od 1 X 1959 r. do 31 XII 1982 r. pracował jako radca prawny, kierownik działu radców i koordynator zespołu radców prawnych. W 1964 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa UJ i zdał egzamin państwowy na stanowisko radcy prawnego. Od 1 I 1983 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. Był m.in.: działaczem Związku Zawodowego Metalowców, współorganizatorem Samorządu Robotniczego w WSK Mielec (po 1956 r.), członkiem stałych strukturalnych Komisji ZZM w WSK Mielec, Zarządzie Okręgu w Rzeszowie i Zarządzie Głównym w Warszawie, wykładowcą szkolenia zawodowego i związkowego, radnym Gminnej Rady Narodowej w Tuszowie Narodowym, radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (lata 60. i 70.) i przewodniczącym Klubu Radnych przy WSK Mielec, radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, prezesem Koła Zrzeszenia Prawników Polskich w Mielcu i członkiem Zarządu Okręgu ZPP w Rzeszowie (1969-1982) oraz członkiem Zespołu Konsultacyjnego przy Prezesie Państwowego Arbitrażu Gospodarczego w Rzeszowie oraz przewodniczącym Koła Oficerów Rezerwy przy WSK „PZL – Mielec”. Był współorganizatorem m.in.: Towarzystwa Kulturalno – Oświatowego im. Gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym (1980, członek zarządu), obchodów 100. rocznicy urodzin W. Sikorskiego i budowy pomnika gen. W. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym oraz budowy nowej szkoły w Tuszowie Narodowym. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZZM i Złotą Odznaką Zrzeszenia Prawników Polskich oraz szeregiem innych odznaczeń resortowych.
FRASK JAN, urodzony 30 VII 1924 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Wojciecha i Bronisławy z domu Rokoszak. Walczył w II wojnie światowej jako żołnierz 16 pułku piechoty 6 Dywizji Piechoty I Armii Wojska Polskiego w okresie od 1 X 1944 r. do 9 V 1945 r. Przeszedł szlak bojowy od Żytomierza, poprzez Przemyśl, Rawę Ruską, Kowel, Warszawę, Toruń, Bydgoszcz, Wał Pomorski, Kołobrzeg i Gazdowice nad Odrą, aż do niemieckiego Sandau nad Łabą, gdzie Polacy spotkali się z aliantami. Ukończył kurs oficerów piechoty I Armii Wojska Polskiego. Po wojnie zdecydował się na zawodową służbę wojskową. Ukończył m.in. oficerską szkołę inżynieryjną. W wojsku służył do 1975 r., obejmując pełniąc stanowiska dowódcze i sztabowe (ostatnie w stopniu podpułkownika). Później przez kilkanaście lat pracował w Szpitalu Rejonowym w Mielcu na stanowisku do spraw Obrony Cywilnej. Udzielał się społecznie, m.in. w LOK i ZBoWiD, a w 1981 r. był współzałożycielem Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych przy Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu. W 1982 r. został awansowany na stopień pułkownika. W latach 1981-1989 był członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZBŻZ w Rzeszowie, a w latach 1985-1987 pełnił funkcję prezesa Koła ZBŻZ w Mielcu. Od lat 90. należał także do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużonym na Polu Chwały, Medalem za Warszawę i Berlin, medalem 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką za Zasługi dla ZBŻZ. Zmarł 25 IV 2002 r. Spoczywa na cmentarzu w Chorzelowie koło Mielca.
FRĄC LEON, urodzony 7 VII 1949 r. w Woli Mieleckiej, syn Jana i Magdaleny z Bąków. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu, a następnie Technikum Mechaniczne (w trybie zaocznym), matura w 1971 r. W latach 1966-1974 pracował w mieleckiej WSK, a od 1974 r. jest pracownikiem Spółdzielni Usług Różnych (SUR) w Borowej. W latach młodzieńczych był działaczem ZMW – przewodniczącym Koła w Woli Mieleckiej i Zarządu Gromadzkiego w Podleszanach. W latach 60. i 70. przewodniczył także LZS Wola Mielecka i grał w piłkarskiej drużynie tego klubu, a także był jednym z inicjatorów i wykonawców budowy boiska sportowego w Woli Mieleckiej. Należał również do OSP w Woli Mieleckiej i w latach 70. był jej sekretarzem. Od 1966 r. jest Honorowym Dawcą Krwi i członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Do końca 2000 r. oddał 33 350 ml krwi. Założył Koło PCK przy SUR w Borowej i doprowadził do powstania Koła HDK w gminie Borowa. Wyróżniony został odznaczeniami państwowymi i organizacyjnymi PCK.
FRĄCZ WIESŁAW JAN, urodzony 13 V 1968 r. w Mielcu, syn Stanisława i Anny z domu Kmieć. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1986 r. Studia wyższe na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej ukończył w 1993 r. z tytułem magistra inżyniera. Od tego roku podjął pracę jako asystent w Katedrze Przeróbki Plastycznej Politechniki Rzeszowskiej. W 1999 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych z zakresu dyscypliny: budowa i eksploatacja maszyn, na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej za pracę pt. Odkształcalność graniczna blach stalowych ocynkowanych, stosowanych w budowie pojazdów. Promotorem pracy był prof. dr hab. inż. Feliks Stachowicz. Pracę habilitacyjną nt. Numeryczno-eksperymentalna analiza wtryskiwania kompozytów WPC obronił 20 XI 2015 r. Od 2016 r. pracuje na stanowisku profesora Politechniki Rzeszowskiej w grupie pracowników naukowo-badawczych. Jest autorem lub współautorem: podręcznika akademickiego, skryptu uczelnianego, kilkunastu rozdziałów w monografiach naukowych oraz ponad 70 artykułów naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Brał udział w projektach badawczych Komitetu Badań Naukowych (KBN), grantach naukowo-badawczych NCBR i 7PREU oraz wielu zleconych pracach badawczych z dziedziny przemysłu. Jest także autorem licznych wystąpień na konferencjach naukowych, zarówno krajowych jak i zagranicznych. Był promotorem ok. 40 prac magisterskich oraz inżynierskich, a także obronionego z wyróżnieniem doktoratu. Jego zainteresowania zawodowe obejmują zagadnienia z przeróbki plastycznej, przetwórstwa tworzyw polimerowych oraz projektowania wyrobów i procesów technologicznych wspomaganego systemami komputerowymi CAx. (Biogram poprawiony i uzupełniony.)
FREDRY ALEKSANDRA (ULICA), niewielka (143 m) ulica, której pierwszą część, od ul. M. Skłodowskiej-Curie do skrzyżowania z ul. M. Konopnickiej stanowi szeroki deptak, a do skrzyżowania z ul. F. Chopina jednokierunkową ulicę z chodnikami po obu stronach. Najbardziej uczęszczana w niedziele i święta kościelne, bowiem jest tradycyjną drogą wiernych z zachodniej części parafii MBNP do kościoła parafialnego na Msze Święte i nabożeństwa. Powstała w latach 30. XX w. w ramach budowy osiedla fabrycznego. Nazwę otrzymała w 1957 r. W 2003 r. przeprowadzono remont i modernizację, m.in. ułożono nową nawierzchnię z płytek brukowych, a w 2006 r. zbudowano chodniki i parkingi.
Patron ulicy: ALEKSANDER FREDRO (1793-1876), największy polski komediopisarz. W młodzieńczych latach uczestniczył w kampanii napoleońskiej jako kapitan w polskim wojsku ks. Józefa Poniatowskiego. Później prowadził gospodarstwo, udzielał się w polityce (był posłem do Sejmu Krajowego) i w życiu społecznym (był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Akademii Umiejętności). Napisał jedyne w swym rodzaju komedie obyczajowe oraz liczne utwory poetyckie. Znakomite ponadczasowe komedie, stanowiące nawet w naszych czasach klasyczny repertuar teatrów, to m.in.: „Pan Geldhab”, „Mąż i żona”, „Pan Jowialski”, „Śluby panieńskie”, „Zemsta”, „Dożywocie” i „Wielki człowiek do małych interesów”.
FRENKIEL LUDWIK, delegat rządowy w Mielcu po drugiej inwazji rosyjskiej w czasie I wojny światowej. Wraz z radą przyboczną, złożoną z najbardziej poważanych mielczan, zastępował w okresie od maja 1915 r. do kwietnia 1917 r. samorządowe władze Mielca i powiatu mieleckiego.
FRONCZ WŁADYSŁAW, po uzyskaniu wykształcenia nauczycielskiego w 1877 r. rozpoczął pracę jako zastępca nauczyciela c.k. Wyższego Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a w następnym roku został nauczycielem nadetatowym w tej szkole. W 1879 r. został przeniesiony do Wyższego Gimnazjum we Lwowie na stanowisko nauczyciela, a w 1885 r. otrzymał tytuł profesora. W 1889 r. został mianowany inspektorem szkolnym dla okręgu mieleckiego i tarnobrzeskiego oraz członkiem Rad Szkolnych Okręgowych w Mielcu i Tarnobrzegu. Funkcje te pełnił do 1893 r. Po roku przerwy, od 1895 r. powrócił do pracy w c.k. Wyższym Gimnazjum we Lwowie. Dalsze losy nieznane.
FRONK KAZIMIERZ, urodzony 17 X 1937 r. w Skarżysku Kamiennej. Absolwent Technikum Chemicznego w Pionkach, matura w 1956 r. Do Mielca przybył w 1957 r. i został zawodnikiem sekcji lekkoatletycznej Stali. Był czołowym sprinterem i skoczkiem w okręgu rzeszowskim. W latach 60. wyjechał z Mielca. W 1978 r. ukończył AWF w Krakowie z tytułem magistra. Jako trener pracował w Granacie Skarżysko, Lotniku Warszawa, Unii Tarnów i Tarnovii. Do mieleckiej Stali powrócił w 1987 r. jako trener klasy mistrzowskiej. Wychował wielu liczących się lekkoatletów. Pracował też w Szkole Podstawowej Nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. Zmarł 23 VII 1997 r. Pochowany na cmentarzu w Tarnowie.
FRONT JEDNOŚCI NARODU (FJN), instytucja społeczno-polityczna utworzona w 1952 r. jako Front Narodowy, a w 1956 r. przemianowana na Front Jedności Narodu. Tworzył płaszczyznę porozumienia polskich partii i stronnictw politycznych, jednakże dominującą rolę odgrywała w nim Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. W czasie wyborów do sejmu i rad narodowych FJN opracowywał i przedstawiał program wyborczy, tworzył i zgłaszał do wyborów jedyne wspólne listy kandydatów oraz organizował spotkania kandydatów z wyborcami. W Mielcu początkowo funkcjonował Powiatowy Komitet FN (1952-1957), później Powiatowy Komitet FJN (1957-1975), a po likwidacji powiatów w 1975 r. – Miejski Komitet FJN. W jego skład wchodzili przedstawiciele PZPR, ZSL, SD i osób bezpartyjnych. Działalność Miejskiego Komitetu FJN w Mielcu, podobnie jak w całym kraju, zakończono posiedzeniem 29 VIII 1983 r. w sali nr 1 RCK.
FRUNI ANTONI, mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale majora Jana Popiela, m.in. w bitwie pod Komorowem i tam został wzięty do niewoli przez Rosjan.
FRYC STANISŁAW, urodzony 11 VII 1917 r. w Krzemienicy. Uczeń mieleckiego gimnazjum, absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty. W latach 30. był przewodniczącym Koła Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej w Krzemienicy. W 1939 r. uczestniczył w obronie Warszawy. Od 1940 r. należał do ZWZ (przyjął pseudonim „Majek”) i był kolporterem konspiracyjnego pisma „Odwet”, a następnie został dowódcą patrolu dywersyjnego Komendy Obwodu AK w Mielcu. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych i bojowych. Zginął 19 VIII 1943 r. na terenie pomiędzy Cyranką i Borkiem, w czasie ucieczki po wykonaniu wyroku na mieleckim konfidencie gestapo. Rozkazem Komendy Okręgu AK Kraków z 1 III 1944 r. został pośmiertnie awansowany do stopnia podporucznika czasu wojny. Spoczywa w zbiorowej mogile żołnierzy AK na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FUDKOP S.C., firma powstała 29 I 1991 r. z połączenia się dwóch firm, które dotąd prowadzili Andrzej Fudali i Krzysztof Fudali (przerób tworzyw sztucznych) oraz Stanisław Kopeć (branża metalowa). Zgodnie z rodzinną tradycją, zapoczątkowaną w 1981 r. przez nieżyjącego już Lesława Fudalego, firma podjęła produkcję okładek szkolnych z folii PCV (kilkadziesiąt wzorów), artykułów biurowych i opakowań z polskiej folii. Te wyroby wielokrotnie prezentowała w latach 90. na Targach Branży Szkolno-Biurowej „TARGOPAP” we Wrocławiu. W ramach drugiej branży (obróbka skrawaniem) produkowała liczne akcesoria metalowe, m.in. śruby rzymskie dla polskich kopalni węgla kamiennego, ale jej głównym profilem produkcji jest osprzęt do telekomunikacji oraz części zamienne do różnego typu urządzeń, m.in. dla firmy Thomson Lamina w Piasecznie. Siedzibą główną firmy był początkowo budynek przy ul. W. Orkana 19, a od 2000 r. jest nią budynek przy ul. E. Orzeszkowej 38. Ponadto F. posiada obiekty produkcyjne w Chorzelowie i Maliniu. W latach 2002-2012 firma utrzymywała dwukierunkowy profil produkcji: precyzyjną obróbkę skrawaniem oraz produkcja materiałów biurowych i szkolnych. Nastąpiło przekształcenie ze spółki cywilnej w spółkę jawną. W 2012 r. wdrożono System Zarządzania Jakością zgodny z wymaganiami normy PN-ISO 9001:2008. Odbiorcami wyrobów Fudkopu są firmy w kraju, m.in. Dezamet w Nowej Dębie, PMP w Radomiu i Komandor SA oraz firmy w innych krajach, m.in. JPR CAP we Francji, Traub i Th. Speckbötel GmbH w Niemczech oraz Tornos Service w Szwajcarii.
FUHLECKI (FULEKY) JAKUB (ksiądz), urodzony w 1756 r. Ukończył teologię w Józefińskim Seminarium Duchownym we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1790 r. Bezpośrednio po święceniach został wikarym w parafii św. Mateusza w Mielcu, a w latach 1792-1799 sprawował funkcję kapelana lokalnego w Chorzelowie. W latach 1799-1804 pracował w Trzcinicy, a w 1804 r. został mianowany proboszczem w Borowej. Tam też zmarł 15 VII 1827 r.
FUEHRER WILHELM, urodzony 8 XI 1901 r. w Grybowie, syn Leona i Rozalii z Gotlohów. Absolwent II Gimnazjum Państwowego w Nowym Sączu. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko – bolszewickiej w 1920 r. Ukończył Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Posiadał wysokie kwalifikacje zawodowe poparte egzaminem naukowym i pedagogicznym, za co otrzymał tytuł profesora. Pracował w V Gimnazjum w Krakowie (1927-1931), a następnie w mieleckim gimnazjum w latach 1931-1936. Był nauczycielem geografii, gier i zabaw oraz języka niemieckiego, a ponadto pełnił funkcję kuratora gabinetu geograficznego. W 1936 r. został przeniesiony do Państwowego Gimnazjum im. A. Asnyka w Białej. Dalsze losy nieznane.
FUKSA DARIUSZ, urodzony 5 maja 1970 r. w Mielcu, syn Ryszarda i Joanny z domu Pazdro. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa), maturę zdał w 1990 r. Studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (specjalność ekonomika i organizacja górnictwa) ukończył w 1995 r. z wyróżnieniem. Ponadto otrzymał Medal Stanisława Staszica dla Wzorowego Absolwenta Uczelni. W październiku 1995 r. został zatrudniony jako asystent w Pracowni Ekonomiki i Organizacji Procesów Produkcyjnych w Górnictwie w Katedrze Ekonomiki i Zarządzania w Przemyśle na Wydziale Górniczym AGH w Krakowie. W 2003 r. na Wydziale Górnictwa i Geoinżynierii AGH uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Analiza postoptymalna jako metoda racjonalizacji decyzji produkcyjnych w spółce węglowej. Od 2003 r. jest adiunktem w Pracowni Ekonomiki i Organizacji Procesów Produkcyjnych w Górnictwie w Katedrze Ekonomiki i Zarządzania w Przemyśle na Wydziale Górnictwa i Geoinżynierii AGH. Posiada dorobek naukowy liczący ponad 30 opublikowanych pozycji w Polsce i za granicą w recenzowanych czasopismach naukowych, w tym m.in. 5 prac w czasopismach naukowych z Listy Filadelfijskiej oraz współautorstwo 5 monografii. Dwukrotnie wyróżniony indywidualną nagrodą rektora III stopnia za osiągnięcia naukowe oraz tytułem Dyrektora Górniczego III stopnia nadanym przez Ministra Gospodarki i Pracy. Uzyskał wpis biografii do 2009 Edition of Who’s Who in the World – Marquis Who’s Who – USA.
FUNDACJA KUBEK BIZNESU, została utworzona 18 XII 2014 r. w Mielcu z inicjatywy Leszka i Tomasza Maksoniów. Początkowo zakładano, że podstawową formą działalności będzie portal internetowy jako płaszczyzna do wymiany doświadczeń mieleckich przedsiębiorców. Powstała próbna strona internetowa. Z czasem uznano, że pożyteczniejsze będą comiesięczne spotkania, w czasie których przedsiębiorcy mogliby bezpośrednio nawiązywać kontakty i dzielić się swoimi doświadczeniami, a także szkolić się w zakresie działalności gospodarczej. Przyjęto, że formą spotkań będą „Śniadania biznesowe”. Na pierwsze spotkania przybyło 7 osób, ale na kolejnych frekwencja była coraz większa. Pierwszym prezesem Fundacji został Leszek Maksoń, a przewodniczącą Rady – Anita Szymczuch. Przyjęto trzy główne cele: pomoc w nawiązywaniu kontaktów pomiędzy przedsiębiorcami, poszerzenie wiedzy biznesowej osób prowadzących własną działalność gospodarczą i wymiana doświadczeń biznesowych. Do końca października 2017 r. Fundacja zorganizowała blisko 30 spotkań, głównie w Mielcu. Kubek Biznesu gościł także na Śniadaniach Biznesowych w Nowej Dębie i Tarnobrzegu. W tych spotkaniach wzięło udział około 400 osób z terenu całej Polski. Goszczono też biznesmenów z Belgii. Fundacja włącza się w różne mieleckie przedsięwzięcia biznesowe, m.in. Leszek Maksoń prowadził panel dyskusyjny podczas Mieleckiego Forum Biznesu, dotyczący powstania w mieście Mieleckiej Izby Gospodarczej, a uczestnikiem forum była również przewodnicząca Rady Kubka Biznesu Anita Szymczuch. Do najbardziej aktywnych w Fundacji należą: Leszek Maksoń, Małgorzata Wais, Tomasz Maksoń, Anna Bratek, Mariusz Chmielowiec, Ryszard Kętrzyński, Anita Szymczuch, Tomasz Białek i Agnieszka Fabińska-Preneta.
FUNDACJA MIĘDZYNARODOWE CENTRUM KSZTAŁCENIA I ROZWOJU GOSPODARCZEGO, powstała w kwietniu 1994 r. z inicjatywy Kazimierza Królikowskiego. Założyły ją: gminy rejonu mieleckiego (miejska Mielec, wiejska Mielec, Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Przecław i Tuszów Narodowy), Agencja Rozwoju Regionalnego MARR S.A., SIMP O/Rzeszów i VHS Bildungswerk GMBH Hannover. Główny cel statutowy to: „…Popieranie i wspieranie działalności społecznej, kulturalnej, naukowej oraz oświatowej na rzecz rozwoju regionalnego oraz przenoszenie doświadczeń w dziedzinie rozwoju regionalnego pomiędzy krajowymi i zagranicznymi organizacjami i instytucjami tak rządowymi jak i pozarządowymi….” Pierwszym ważnym wydarzeniem w działalności F. było uzyskanie dużego grantu z Unii Europejskiej na realizację projektu: „Prawa i obowiązki obywatelskie w budowaniu demokracji lokalnej” w 1994 r. W dalszych latach realizowano projekty związane z ważnymi problemami społecznymi i gospodarczymi, m.in.: „Patologie społeczne. Formy zwalczania bezrobocia” (realizowany z partnerem białoruskim), „Współpraca organizacji pozarządowych z administracją lokalną w demokratycznym państwie”, „Przeciwdziałanie degradacji kobiet w obszarze zawodowo-społecznym – Ośrodek Pomocy Kobietom Bezrobotnym”, „Młodzi niezależni”, „Zarządzanie projektami socjalnymi” i „Zarządzanie informacją” (współfinansowany przez Charity Know How w Londynie), „Biuro Porad Obywatelskich”, „Firma to ja”, „Trąba Jerychońska” (przełamywanie barier pomiędzy pokoleniami, w ramach programu „Młodzież dla Europy”) oraz „Dom dla wielu” (pomoc osobom bezdomnym i najuboższym). Fundacja rozwinęła różne formy współpracy z urzędami, instytucjami i stowarzyszeniami w kraju i za granicą (Centrum Innowacji Socjalnych w Mińsku na Białorusi, VHS Bildungswerk GMBH Hannover w RFN, Irlandzka Narodowa Organizacja Pracy w Dublinie – Irlandia). Wartość jej projektów została doceniona poprzez dofinansowanie przez m.in.: Komisję Europejską w Brukseli, Fundację im. Stefana Batorego w Warszawie, Europejską Fundację Praw Człowieka i Krajowy Urząd Pracy. Prestiżowym wyróżnieniem było nadanie tytułu „Społecznika Roku 2000” Piotrowi Pastule (zastępca dyrektora Fundacji) przez Fundację Pomoc Społeczna – S.O.S. w Warszawie. W latach 2001-2003 realizowano projekty: „Młodzieżowe Vademecum Poszukiwania Pracy – Gawrosz”, „Ja lider na wsi – nowe podejście do rzeczywistości gospodarczej”, „Gminne Centrum Informacji”, „Centra Wspierania Przedsiębiorczości”, „Właściwa Wiedza Wyeliminuje Wadliwe Wyobrażenia”, „Właściwa Wiedza Wyeliminuje Włościańskie Wątpliwości” – „Droga do sukcesu poprzez akcesję” i „Europejskie Centra Współpracy Gospodarczej”. W marcu 2001 r. rozpoczęto program „Wspólnota Zaborcze” dla bezdomnych ludzi, a 4 IV 2001 r. uruchomiono Biuro Porad Obywatelskich. Siedziba Fundacji początkowo mieściła się przy ul. F. Chopina 16 a, od 2000 r. przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 2, a od 2003 r. przy ul. Partyzantów 23. Dyrektorami Fundacji byli Kazimierz Królikowski (1994-1999) i Paweł Łukasik (1999-2003), a od 2003 r. funkcję tę pełnili: Kazimierz Królikowski (ponownie), Anna Wiącek, Patrycja Wilk i Mariusz Barnaś. W 2004 r. uzyskała status organizacji pożytku publicznego. M.in. z jej inicjatywy w 2006 r. powstała w Mielcu Lokalna Grupa Działania Stowarzyszenie PROWENT (Partnerstwo dla Rozwoju Obszarów Wiejskich Ekonomika-Nauka-Tradycja). Należała do Mieleckiego Forum Organizacji Pozarządowych. Jej siedziba znajdowała się w budynku przy ul. H. Sienkiewicza 1. W związku z wyczerpaniem się formuły działalności i rozwojem komórek organizacyjnych zajmujących się pozyskiwaniem funduszy UE w poszczególnych gminach – w marcu 2014 r. zakończyła działalność.
FUNDACJA MŁODYCH LIDERÓW, organizacja pozarządowa powstała w Mielcu w 2014 r. Została założona z potrzeby urozmaicenia i wzbogacenia życia kulturalnego mieleckiej młodzieży nowymi formami. Jej misją jest kształcenie i wspieranie młodych liderów w dążeniu do pozytywnych zmian w środowisku mieleckim i regionie. Fundatorem i prezesem fundacji jest Sebastian Peret. W skład pierwszego zarządu fundacji weszli: Izabela Peret, Monika Saj, Wiktoria Noga i Nataniel Brożnowicz. W latach 2014 – 2021 zrealizowano ponad 150 projektów społecznych. Najważniejsze z nich to: *Maturalni.com – innowacyjny projekt edukacyjny; *Festiwal Youthest – połączenie czterech festiwali w ciągu jednego dnia: Festiwalu Baniek Mydlanych, Festiwalu Kolorów, Festiwalu Ognia i Festiwalu Fajerwerków; *Kina Samochodowe i Plenerowe (uwzględniające obostrzenia pandemiczne); Szkoła Liderów – dla uczniów szkół ponadpodstawowych; Super Animator – animacje dla dzieci; Mielec CUP – największy na Podkarpaciu turniej amatorskiej piłki nożnej; Odlotowy WF – projekt uatrakcyjniający wychowanie fizyczne w szkołach, Pool Party – wydarzenie na basenie w klimacie hawajskim; Fluo Zumba – propagowanie aktywności fizycznej w wyciemnionej sali, z użyciem farby fluorescencyjnej; Turnieje e-sportowe dla pasjonatów gier komputerowych. Za dotychczasową działalność FML została wyróżniona m.in.: Nagrodą Marszałka Województwa Podkarpackiego „NGO Wysokich Lotów” w kategorii: społeczeństwo obywatelskie oraz zrównoważony rozwój; Nagrodą Starosty Powiatu Mieleckiego, Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca; „Złotym Wilkiem” za Maturalni.com jako najlepszy projekt społeczny w kategorii edukacja, pierwszym miejscem na EdCAMP i nagrodą 1 mln zł na rozwój innowacyjnej platformy do edukacji zdalnej; tytułem Kuźnia NGO dla jednej z 16 najlepiej działających organizacji w Polsce, zarządzanych przez osoby poniżej 30. roku życia.
FUNDACJA S.O.S. „ŻYCIE” powstała w październiku 1990 r. w Mielcu z inicjatywy Łucji Bielec (odrębne hasło). Ma zasięg ogólnopolski. Jej głównym celem było początkowo ratowanie życia dzieci i młodzieży chorych na białaczkę poprzez transplantację szpiku kostnego. W pierwszych latach działalności Fundacja, poprzez osobiste kontakty założycielki, korzystała z fachowej i materialnej pomocy (aparatura medyczna) francuskich specjalistów. W 1991 r. nawiązano kontakt z Kliniką Hematologii we Wrocławiu, w rezultacie czego w 1993 r. powstał we Wrocławiu „Bank Szpiku Kostnego”. Rozwinięto też współpracę z Klinikami Hematologicznymi w Krakowie i Poznaniu. W kolejnych latach F. wytyczała sobie kolejne cele o coraz szerszym zasięgu, wprowadzając w 1995 r. do statutu zapis o udzielaniu „…potrzebującym pomocy w leczeniu innych schorzeń”. Pomagano przy sfinansowaniu operacji i leczeniu ciężkich schorzeń oczu polskich dzieci w moskiewskiej Klinice prof. Fiedotowa. Od 1995 r., po zakupie mammografu i aparatury do zdjęć mammograficznych, rozpoczęto szeroko zakrojoną akcję badań mammograficznych w celu wczesnego wykrywania raka piersi u kobiet. Program ten wdrożono później w całym kraju. W 1996 r. przy F. założono Klub Amazonek, a w 1999 r. – Stowarzyszenie Amazonek Powiatu Mieleckiego. F. była też jednym z inspiratorów i organizatorów Stowarzyszenia Chorych na Stwardnienie Rozsiane w 1997 r. oraz organizatorem Niepublicznego ZOZ – Ośrodka Diagnostycznego Chorób Nowotworowych w Mielcu w 2000 r. Przez cały okres funkcjonowania konsekwentnie pozyskiwano środki finansowe z wielu źródeł, m.in. ze specjalnych koncertów i imprez oraz darowizn, a także pomocy zagranicznej, np. w 1999 r. wdrażano program wykrywania raka piersi u kobiet we współpracy z Bankiem Światowym. W 2003 r. Fundacja otrzymała I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie PRO PUBLICO BONO w Krakowie. 19 X 2004 r. w Pałacyku Oborskich otrzymała prestiżową nagrodę „Pro publico bono” za prowadzenie Ośrodka Diagnostyki Chorób Nowotworowych. Nagrodę wręczył rzecznik praw obywatelskich prof. Andrzej Zoll. W tym samym dniu mammobus mieleckiego Ośrodka prowadził badania cytologiczne, mammograficzne i ultrasonograficzne piersi dla kobiet w wieku 55-70 lat. W 2006 r. Fundacja rozpoczęła projekt „Poprawa efektywności funkcjonowania lokalnej infrastruktury ochrony zdrowia (mammobus) w rejonie mieleckim”, finansowany przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego w ramach Zintegrowanego Programu Rozwoju Regionalnego. W 2010 r. otrzymała Statuetkę Złotego Lidera w kategorii Promocja Zdrowia. 10 II 2014 r. została wyróżniona Nagrodą Świętego Kamila (patrona chorych i pracowników służby zdrowia). Po audycie klinicznym (6 XII 2019 r.) NFZ nie podpisał kolejnej umowy z Fundacją, toteż w 2020 r. nie prowadziła programów profilaktycznych. Przeprowadziła natomiast remont pomieszczeń i zakupiła sprzęt diagnostyczny, m.in. nowoczesny cyfrowy tomomammograf. W 2021 r. podpisała z NFZ nowy kontrakt i powróciła do realizowania programów profilaktycznych. Po zbrojnej interwencji Rosji na Ukrainie i przekształceniu sie w wojnę rosyjsko-ukraińską, Fundacja SOS „Życie” zgłosiła swój akces do Podkarpackiej Grupy PARASOL, zapewniajacej obywatelom Ukrainy wszechstronną pomoc. W listopadzie 2022 r. prezydent RP Andrzej Duda wręczył statuetki laureatom Nagrody „Dla Dobra Wspólnego”, a wśród nich Grupie PARASOL. Także w listopadzie 2023 r. Fundacja została zaproszona na galę z wręczeniem Nagród „Dla Dobra Wspólnego”, bowiem otrzymała nagrodę za III miejsce w kategorii: Dzieło – przedsięwzięcie, projekt.
FUNDUSZ KULTURALNO – CHARYTATYWNY IM. ADAMA CHMIELOWSKIEGO – BRATA ALBERTA W MIELCU, powstał w 1989 r. – roku kanonizacji Adama Chmielowskiego – Brata Alberta, z inicjatywy Ireny Nowakowskiej – byłej dyrektor RCK i wiceprzewodniczącej MRN. Główne założenia programowe i cele działalności to m.in. *promowanie działań kulturalnych o wysokich walorach artystycznych oraz nienagannej ich organizacji, *inspirowanie, prezentowanie i promowanie indywidualnych i zespołowych osiągnięć twórczych, *nagradzanie twórców i animatorów kultury za wybitne, znaczące, a także nowatorskie dokonania artystyczne, *udzielanie pomocy ludziom zasłużonym dla kultury Ziemi Mieleckiej, znajdującym się w trudnych warunkach materialnych, *przyznawanie stypendiów lub pomocy finansowej dzieciom i młodzieży o szczególnych predyspozycjach i uzdolnieniach artystycznych, *niesienie pomocy materialnej dzieciom, młodzieży i ludziom dorosłym, niepełnosprawnym, odznaczającym się uzdolnieniami artystycznymi. Ustanowiono też Honorową Nagrodę – „Albertus”. Otrzymali je: zbiorowo Zespół Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” (2002) oraz indywidualnie: Stefan Ostrowski (2002), Wiesław Kulikowski (2003) i Helena Mucha (2003), *2004 r.: Janusz Krężel; *2005 r.: Paweł Lis; *2006 r.: Grzegorz Ossak, Włodzimierz Kłaczyński (Honorowa Nagroda Albertus); *2007 r.: Stanisław Szęszoł, ks. prałat Kazimierz Czesak (Honorowa Nagroda Albertus), ks. prałat Stanisław Jurek (Honorowa Nagroda Albertus), Jadwiga Pękala (Albertusowe Pozdrowienie); *2008 r.: Jan Stępień, Katarzyna Bojarska (Honorowa Nagroda Albertus), Józef Witek (Honorowa Nagroda Albertus); *2009 r.: Tadeusz Wywrocki, Bogumiła Gajowiec (Honorowa Nagroda Albertus), Jerzy Kazana (Honorowa Nagroda Albertus); *2010 r.: Jadwiga Klaus, Marian Pietruszka (Honorowa Nagroda Albertus), Zofia Szaniawska (Honorowa Nagroda Albertus); *2011 r.: Marek Skalski, Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus”, Edward Żyrkowski (Honorowa Nagroda Albertus), Tadeusz Płeszka (Honorowa Nagroda Albertus); *2012 r.: Zygmunt Osak, Emilia Żola (Honorowa Nagroda Albertus)…*2017 r.: Stypendium Albertusowe – Kalina Rokosz, Jacek Tejchma (Honorowa Nagroda Albertus). *2018 r.: Stypendium Albertusowe – Yessica Motyl i Bernadetta Gałda (stypendia), Feliks Czop (Honorowa Nagroda Albertus). *2019 r.: Honorowa Nagroda Albertus – Jadwiga Jankowska, Janusz Pacholec, Chór Nauczycielski „Akord” ZNP i SCK; Stypendia Albertusowe – Patrycja Kolis, Kinga Kucharska, Anita Róg.
FUNK GUMISTER (ksiądz), nazywany „proboszczem mieleckim“. W latach 1785-1801 mieszkał w Josefsdorfie (Józefowie), pow. mielecki i był duszpasterzem kolonistów niemieckich. W 1801 r. przeszedł na emeryturę. Rezydował w Leżajsku i tam zmarł w 1804 r.
FURDYNA ALEKSANDER, urodzony 8 II 1930 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki, syn Józefa i Honoraty z Dudzików. W 1938 r. wraz z rodziną zamieszkał w Radostowie, pow. tczewski, gdzie rodzice zakupili 11-hektarowe gospodarstwo. 29 IX 1940 r. Furdynowie (i inne polskie rodziny w tym powiecie) zostali zmuszeni do opuszczenia domu i przewiezieni do wsi Karsznice (Kieleckie), skąd później powrócili do rodzinnego Tuszowa. W latach 1940-1945 pracował u innych gospodarzy, wielokrotnie wykonując pracę ponad dziecięce siły. Po wojnie Furdynowie powrócili do Radostowa. W 1949 r. ukończył Państwowe Gimnazjum Mechaniczne w Tczewie, a w 1952 r. zdał maturę w Państwowym Liceum Komunikacyjnym II stopnia w Olsztynie. Po maturze pracował krótko w kopalni „Łagiewniki” w Rozbarku, a następnie w Szkole Zawodowej w Bartoszycach jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. W latach 1953-1956 odbył służbę wojskową. W 1957 r. przybył do Mielca i podjął pracę w nowo powstałym Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych, który przejął administrowanie osiedla WSK oraz inne budynki Skarbu Państwa na terenie miasta. Obejmował kierownicze stanowiska, m.in. był zastępcą kierownika Zakładu Remontowego i Gospodarki Cieplnej, kierownikiem Zakładu Remontowego i od 1964 r. do 1991 r. zastępcą dyrektora ds. technicznych. W tym ostatnim okresie trzykrotnie (po kilka miesięcy) pełnił obowiązki dyrektora. W znaczącym stopniu przyczynił się do zagospodarowania i estetyzacji administrowanych budynków i ich otoczenia (m.in. wykonanie elewacji, organizacja zieleni, budowa małej architektury) oraz wybudowania i urządzenia obiektów własnych MZBM. W 1972 r. był jednym z założycieli i organizatorów Ogrodu Działkowego „Relax” przy ul. J. Kilińskiego, następnie członkiem jego zarządu, a w latach 1974-1984 i od 1995 r. – prezesem zarządu. Pełnił także funkcję członka Zarządu Okręgu Polskiego Związku Działkowców w Rzeszowie. Był także członkiem Rady Nadzorczej PSS „Społem” i członkiem zarządów kilku innych organizacji. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką TKKF, Odznaką „Zasłużony Pracownik GTiOS”, Złotą Odznaką Związkową, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Brązową Odznaką w Służbie Narodu, Medalem za Zasługi dla Porządku, Srebrną Odznaką J. Krasickiego i Brązowym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 16 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
FURDYNA JÓZEF, urodzony 20 II 1930 r. w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki, syn Antoniego i Julii z domu Rzeszut. Od 1944 r. uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu – Filia w Tuszowie Narodowym i od 1947 r. do Gimnazjum w Aleksandrowie Kujawskim, a maturę zdał w Liceum Pedagogicznym w Ostrowcu Świętokrzyskim w 1950 r. Studiował równocześnie na Wydziale Konserwacji Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w 1956 r. uzyskał tytuły magisterskie na obu uczelniach. Od 1956 r. pracował w Pracowniach Konserwacji Zabytków w Krakowie, a później m.in. w Zakładach Artystycznych ZPAP w Krakowie, Zespole Dokumentacji Zabytków Wojewódzkiego Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie i Wydziale Ochrony Zabytków Urzędu Miasta w Krakowie. Równocześnie odbywał studia doktoranckie z zakresu etnografii na Uniwersytecie Marii Curie–Skłodowskiej w Lublinie i w 1967 r. otrzymał stopień doktora na podstawie rozprawy: „Budynek mieszkalny i urządzenie wnętrza u Lasowiaków w widłach Wisły i Sanu od połowy XIX w.” W działalności artystycznej i naukowej ukierunkował się na prowadzenie prac konserwatorskich, własną pracę twórczą (witraże, głównie dla świątyń) oraz publikacje w zakresie prac konserwatorskich, architektury i sztuki ludowej. Szczególne uznanie i rozgłos przyniosły mu zwłaszcza witraże, realizowane w kraju i poza jego granicami. Od 1992 r. realizuje je w rodzinnej pracowni „Furdyna” w Krakowie. Maluje też obrazy. Prace konserwatorskie (ważniejsze): *polichromie ścienne w świątyniach katolickich w: Bejsce, Lipnicy Wielkiej, Płazie, Starym Sączu, Imbramowicach, Staniątkach, Giebułtowie, Tropiach i Krakowie (wielokrotnie), bożnicach w Krakowie i dworze w Parku Etnograficznym w Nowym Sączu; *dekoracje sgraffitowe w świątyniach katolickich w Starym Sączu i Krakowie; *obrazy sztalugowe świątyniach katolickich w: Kazimierzy Wielkiej i Małej, Miechocinie, Bejsce, Miechowie, Opatowcu, Olkuszu, Lipnicy Wielkiej, Bielinach, Starym i Nowym Sączu, Męcinie, Ulinie Wielkiej, Imbranowicach, Staniątkach, Alwernii, Wietrzychowicach i Krakowie (wielokrotnie); *rzeźby drewniane w świątyniach katolickich w: Zakliczynie, Jabłonce, Frydmanie, Nowej Białej, Starym Sączu i Nowym Targu oraz muzeach w Lanckoronie i Lipnicy Murowanej; *ołtarze, stalle i chrzcielnice w świątyniach katolickich w: Tuczępach, Bielinach, Olkuszu, Iwanowicach, Bolesławiu nad Wisłą, Racławicach, Naramie Imbramowicach, Zakliczynie, Miedniewicach, Krakowie i Starym Sączu oraz w muzeach w Krakowie i Chrzanowie. Polichromie i inne realizacje własne (ważniejsze, z wyjątkiem witraży) w świątyniach katolickich w: Bystrzycy, Dębrznie, Rogowie, Dłużcu, Płazie, Łodzi (wielokrotnie), Krakowie, Auburn (USA), Nieczajnej, Czarnym Potoku, Chabówce, Naramie, Starym Sączu, Tarnowie, Złotej, Krakowie (wielokrotnie), Trześni k/ Mielca, Woli Filipowskiej, Zakliczynie, Oświęcimiu, Sosnowcu, Ostrowcu Świętokrzyskim, Starej Wsi, Wielkiej Wsi, Borkach, Nałęczowie, Skrzydlnej, Borku, Kamienicy, Częstochowie, Cichawce i Skaryszewie. Projekty i realizacje witraży w świątyniach katolickich w: Krakowie (wielokrotnie), Starym Sączu, Złotej, Tarnowie, Trześni k/Mielca, Wietrzychowicach, Pasierbcu, Rozwadowie, Chwałowicach, Brzesku, Niewachlowie, Młyńczyskach, Zalasowej, Biechowie, Bochni, Górce, Rajsku, Baryczu, Skawie, Biłgoraju, Borowej k/Pilzna, Sokołowie Małopolskim, Korszech, Radomiu, Niskowej, Stromcu, Marianówce, Sosnowcu, Starachowicach, Ostrowcu Świętokrzyskim, Naramie, Iwkowej, Pisarzowicach, Wielkiej Wsi, Krzeczowie, Wieliczce, Kętach, Pleśnej, Oświęcimiu, Starej Wsi, Bogumiłowicach, Borkach, Nałęczowie, Dębicy, Zaklikowie, Nowym Sączu, Skrzydlnej, Tarnowie (wielokrotnie), Lubinie, Stalowej Woli, Ożarowie, Stężycy, Sandomierzu, Częstochowie, Cichawce, Toniach, Przytkowicach, Nawsiach, Karniowicach, Górce Kościelickiej, Wielogłowach, Borówkach, Jaroszowcu, Luszowicach i Stadnikach oraz we Włoszech, Niemczech, Australii, Samoa Zach. (wielokrotnie) i na Jawie, a także w domach prywatnych w kraju i za granicą. Publikacje: około 30, głównie z zakresu konserwacji i etnografii. Witraże zrealizowane w ostatnich latach w miastach i innych miejscowościach: Brzesko Słotwiny, Dębica, Drwinia, Havant (Anglia), Jodłowa, Lindów, Lublin, Nawsie koło Wielopola, Ostrowiec Świętokrzyski, Ostrów Wielkopolski, Przecław koło Szczecina, Pustków, Radom, Sandomierz, Stalowa Wola, Tarnów – parafia Matki Bożej Szkaplerznej, Trębaczew, Ujazdy, Wielka Wieś koło Wojnicza, Witkowice. Ważniejsze realizacje wnętrz: kościół św. Stanisława Kostki w Krakowie, kaplica Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, Czarna koło Tarnowa, Świniarsko.
FURDYNA MIROSŁAW, urodzony 7 IV 1961 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Krystyny z domu Gibała. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Przemyślu, maturę zdał w 1982 r. W latach 1975-1982 uprawiał szermierkę (szpada, szabla) w MKS Gryf Mielec. W 1978 r. był mistrzem Mielca w szabli. Startował m.in. w Igrzyskach Młodzieży Szkolnej W Poznaniu, Mistrzostwach Polski Juniorów (w szpadzie i szabli) i Międzynarodowym Turnieju o Szablę Zamku Łańcuckiego. W 1986 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską w Szczytnie, a w 1991 r. ASW w Warszawie (kierunek – prawo) i otrzymał tytuł magistra prawa. Pracę zawodową rozpoczął w 1986 r. w Rejonowym Urzędzie Spraw Wewnętrznych w Mielcu jako inspektor Sekcji Kryminalnej. W latach 1987-1991 pracował w WUSW, a następnie w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Przemyślu na stanowisku starszego inspektora Wydziału Kryminalnego. W 1991 r. powrócił do Mielca i w Komendzie Rejonowej Policji był kolejno: specjalistą Sekcji Dochodzeniowo-Śledczej (do 1995), specjalistą ds. kadr i szkolenia (do 1999) i naczelnikiem Sekcji Prewencji (do 2007). W 2007 r. został mianowany zastępcą i wkrótce potem – I zastępcą komendanta powiatowego Policji w Mielcu. Od 1 IX 2008 r. pełni funkcję komendanta powiatowego Policji w Mielcu. Posiada stopień młodszego inspektora. Odznaczony został m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”. Awansował na stopień inspektora. W kwietniu 2012 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta Komendy Miejskiej Policji w Tarnobrzegu. Od 23 II 2015 r. pełnił funkcję komendanta powiatowego Policji w Dębicy. W 2016 r. przeszedł na emeryturę. Wykłada nauki prawne w Państwowej Uczelni Zawodowej w Tarnobrzegu.
FURDYNA ROBERT OSKAR, urodzony 15 I 1966 r. w Mielcu, syn Stanisława i Lucji z domu Jakubczak. Absolwent Technikum Leśnego w Lesku. Po maturze w 1986 r. został zatrudniony w Nadleśnictwie Mielec jako stażysta-robotnik leśny w Leśnictwie Cyranka. W tym samym roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej i zakończył ją w 1988 r. w stopniu plutonowego. W 1988 r. ukończył wstępny kurs pedagogiczny w Instytucie Kształcenia Nauczycieli im. W. Spasowskiego Oddział Doskonalenia Nauczycieli w Zielonej Górze Ośrodek Szkoleniowy w Gorzowie Wielkopolskim. Powrócił do Mielca i w latach 1988-1994 pracował jako podleśniczy w Nadleśnictwie Mielec Leśnictwo Pateraki. Ponadto w 1991 r. był właścicielem Zakładu Usług Leśnych „LAS-EX-POL”. Równocześnie studiował na Wydziale Leśnym (kierunek – Leśnictwo) Akademii Rolniczej im. H. Kołłątaja w Krakowie i w 1993 r. uzyskał tytuł inżyniera, a następnie w 1995 r. tytuł magistra inżyniera. Od 1994 r. do 2010 r. był leśniczym szkółkarzem w Nadleśnictwie Mielec Leśnictwo Pateraki. W 1999 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie genetyki i selekcji drzew leśnych w Zakładzie Nasiennictwa, Szkółkarstwa i Selekcji Drzew Leśnych na Wydziale Leśnym macierzystej uczelni. Był także dostawcą ziół i płodów runa leśnego firm: Herbapol SA. Oddział w Lublinie i KRAUTEX (1999 r.) i Materne Polska Sp. z o.o. (1997-2005). Po odbyciu studiów doktoranckich na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu w 2009 r. otrzymał stopień naukowy doktora nauk leśnych na podstawie rozprawy Ocena żywotności sadzonek leśnych w szkółce i na uprawie leśnej. W 2010 r. przeszedł na stanowisko specjalisty ds. ochrony lasu i edukacji leśnej w Nadleśnictwie Mielec. W latach 2011-2016 pełnił funkcję zastępcy nadleśniczego w Nadleśnictwie Tuszyma. W tym okresie brał udział w zrealizowaniu m.in.: innowacyjnego i unikalnego na terenie Podkarpacia systemu do monitoringu wizyjnego lasów Nadleśnictwa Tuszyma w celu ochrony przeciwpożarowej obszarów leśnych oraz pierwszej na Podkarpaciu w pełni zautomatyzowanej deszczowni szkółki leśnej w Leśnictwie Szkółkarskim Przecław, a także przebudowaniu ponad 100 km dróg leśnych w celu dostosowania ich do parametrów dróg przeciwpożarowych oraz wybudowaniu ponad 20 km dróg gminnych. Od 2016 r. jest inżynierem nadzoru w Nadleśnictwie Kolbuszowa. Udzielał się w działalności społecznej, m.in. jako członek Polskiego Towarzystwa Leśnego i przewodniczący Koła Zakładowego PTL przy Nadleśnictwie Tuszyma, przewodniczący Organizacji Zakładowej Związku Zawodowego Leśników Polskich w RP przy Nadleśnictwie Mielec, członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa praz członek Zarządu Stowarzyszenia „Ostrowy” w Ostrowach Tuszowskich.
FURDYNA STANISŁAW, urodzony w 1916 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki. Uczył się w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po jej zakończeniu powrócił w rodzinne strony. Był jednym z założycieli struktur Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) na ziemi mieleckiej. Posiadał pseudonim „Śmiech”. W 1940 r. został aresztowany i przewieziony do obozu w Oświęcimiu, skąd udało mu się zbiec. Zorganizował grupę bojową operującą w rejonie Oświęcimia. Zginął 3 XII 1944 r. w Brzeszczach.
FURDYNA STANISŁAW STEFAN, urodzony 18 VIII 1940 r. w Mielcu, syn Ludwika i Anny z Dudzików. W 1958 r. rozpoczął pracę zawodową w WSK Mielec jako ślusarz, a później pracował na stanowiskach: tokarza, probierza, montera płatowców, kontrolera, starszego technologa, specjalisty – organizatora pracy oraz specjalisty organizacji i zarządzania. Pracę w WSK zakończył w 1992 r. W trybie zaocznym ukończył kolejno: Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu (1965), Technikum Mechaniczne w Mielcu (1969) oraz studia z zakresu ekonomiki i organizacji przemysłu na UMCS w Lublinie (1981) i otrzymał tytuł ekonomisty. Jego pasją pozazawodową była i pozostaje do dziś praca społeczna, w której przejawia niezwykłą aktywność. Od 1968 r. działał w Stowarzyszeniu PAX, w latach 1983-1993 był przewodniczącym Oddziału Miejskiego, zaś od 1993 r. do 2000 r. przewodniczył Oddziałowi Miejskiemu Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”. Był także członkiem władz wojewódzkich obu stowarzyszeń oraz w latach 1984-1990 radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Od wielu lat jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, a w kadencji 1996-1999 był jego wiceprezesem. Członek m.in.: Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, Ligi Ochrony Przyrody, Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (w latach 80. był członkiem zarządu miejskiego i wojewódzkiego obu organizacji, organizował różne imprezy turystyczne, był przewodnikiem terenowym i członkiem Straży Ochrony Przyrody), Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami (był jego prezesem), Klubu Federacji Konsumentów (pełnił funkcję prezesa), Akcji Katolickiej i Caritas, FKS Stal Mielec (był członkiem zarządu) i Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Solidarność”. Był także długoletnim kuratorem dla nieletnich i dorosłych Sądu Rejonowego i ławnikiem. Należał do Stowarzyszenia Rodzin Katolickich i został wybrany do jego zarządu. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Honorową PTTK i Złotą Odznaką Honorową LOP. Na emeryturę przeszedł w 2000 r. Udzielał się społecznie w mieleckich stowarzyszeniach, m.in. jako członek Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera, członek Klubu Seniora „Pogodna Jesień”, uczestnik Ruchu Patriotycznego i słuchacz Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Zmarł 7 XI 2014 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
FURMANIAK STEFAN, urodzony 13 IX 1931 r. w Łodzi, syn Sylwestra i Józefy z domu Nalewaj. Ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (1960). Zdobył uprawnienia: skoczka spadochronowego, pilota szybowcowego (Miłosna, 1949), instruktora spadochronowego (Nowy Targ, 1951) i pilota samolotowego ( Ostrów Wielkopolski, 1952). Pracował jako instruktor w Szkole Szybowcowej Ligi Lotniczej w Żarze (1951), Aeroklubie Rzeszowskim (1952) i Aeroklubie Ostrowskim (1952-1953). Po służbie wojskowej i krótkim pobycie w Aeroklubie Podkarpackim w Krośnie – od grudnia 1954 r. rozpoczął pracę instruktora spadochronowego w Aeroklubie Mieleckim. Sam także uczestniczył w zawodach spadochronowych o najwyższej krajowej randze, m.in. w Mistrzostwach Polski i zawodach „O Błękitną Wstęgę Bałtyku” w Gdańsku. W 1956 r. ustanowił rekord Polski w nocnym skoku z opóźnionym otwarciem spadochronu – 2760 m wolnego spadania. W tym samym roku (7 XI) jako pierwszy w historii AM otrzymał tytuł Mistrza Sportu. 11 X 1957 r. pobił rekord świata w nocnym skoku z natychmiastowym otwarciem spadochronu, osiągając wysokość 4100 m. Uczestniczył także w skokach grupowych, m.in. ustanowił 18 X 1959 r. (wspólnie z Henrykiem Hylą, Władysławem Rysiem i Franciszkiem Bujaczem) rekord Polski w skoku grupowym z natychmiastowym otwarciem spadochronu – 5350 m oraz 2 VI 1960 r. (wspólnie z Franciszkiem Bujaczem i Władysławem Rysiem) rekord Polski w grupowym skoku na celność lądowania, z natychmiastowym otwarciem spadochronów z wysokości 1500 m – 80,06 m. 13 X 1961 r. w czasie lotu na samolocie „Junak-2” uległ ciężkiemu wypadkowi, co definitywnie uniemożliwiło mu dalsze uprawianie sportu. Przeszedł na rentę, ale nadal pracował społecznie. Przez szereg lat pasjonował się fotografiką i dokumentował na kliszach życie Mielca. Prowadził kronikę Aeroklubu Mieleckiego. Był współautorem książki „40 lat Aeroklubu Mieleckiego” (Mielec 1986). Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego” i tytułem Mistrza Sportu (1956), a ponadto (wraz z żoną Alfredą Lucyną) Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”. Zmarł 1 IV 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Kutnie. Rodzina przekazała jego zbiory fotograficzne o tematyce miejskiej do Muzeum Regionalnego w Mielcu.