DABWAN ABDUL RAQEEB, urodzony 28 XI 1974 r. w Taizz (Jemen), syn Mohameda i Hammamy Said. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Taizz. Po maturze w 1993 r. przybył do Polski. Ukończył Studium Języka Polskiego Uniwersytetu Łódzkiego (1994), a następnie studiował w Akademii Medycznej w Lublinie i w 2002 r. otrzymał dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów grał w reprezentacji AM Lublin w piłce nożnej i był przewodniczącym Stowarzyszenia Studentów Cudzoziemców AM Lublin. Staż lekarski odbył w Szpitalu Klinicznym nr 4 w Lublinie. W 2003 r. został zatrudniony w Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu jako lekarz młodszy asystent. Od 2007d r. pracuje w mieleckiej placówce Polsko-Amerykańskich Klinik Serca oraz od 2008 r. w Oddziale Neurologii i Oddziale Udarowym Szpitala Powiatowego w Mielcu jako lekarz młodszy asystent. Prowadzi indywidualną praktykę lekarską. Uczestniczy w konferencjach i sympozjach. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Jest pierwszym w historii mieleckiej służby zdrowia lekarzem pochodzącym z krajów arabskich.
DACHOWSKI JAN, urodzony 1 II 1933 r. w Bączalu Dolnym, pow. jasielski, syn Stanisława i Karoliny z domu Adamik. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, matura w 1952 r. Studiował na UMCS w Lublinie i w 1982 r. otrzymał tytuł magistra administracji. Pracę zawodową rozpoczął w 1951 r. w WSK Mielec jako laborant i następnie starszy metalurg. Był także społecznym działaczem w organizacjach młodzieżowych (ZHP, ZMP, ZMS). Później awansował na stanowisko kierownika Laboratorium Defektoskopowego. W latach 50. angażował się w działalność Aeroklubu Mieleckiego – był działaczem, pilotem samolotowym i skoczkiem spadochronowym. Kolejnym etapem była praca w związkach zawodowych – pełnił funkcje sekretarza Rady Zakładowej Związku Zawodowego Metalowców i wiceprzewodniczącego Związkowej Rady Przedsiębiorstwa. W tym okresie był również wybierany do Zarządu Okręgu ZZ Metalowców w Rzeszowie i Zarządu Głównego ZZ Metalowców w Warszawie. Współpracował z Zakładowym Domem Kultury (później RCK) w zakresie upowszechniania kultury w Mielcu i na terenach, skąd dojeżdżano do pracy w WSK. Uczestniczył w organizacji opieki zakładów WSK nad szkołami w Mielcu. Był też członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec oraz przewodniczącym Komitetu Rozbudowy Ośrodka Rekreacyjnego WSK Mielec w Rzemieniu. Przez wiele lat pracował społecznie w Miejskich Komisjach Wyborczych w czasie wyborów do Sejmu i rad narodowych. W latach 80. powierzono mu stanowisko kierownika Wydziału Dokumentacji, a od 1989 r. pracował jako technolog. Na emeryturę przeszedł w 1991 r. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców oraz odznakami honorowymi Związku Inwalidów Wojennych, Polskiego Czerwonego Krzyża i Ligi Obrony Kraju. W 1985 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 8 VII 2002 r. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DALECKI JÓZEF PIOTR, urodzony 25 IX 1925 r. w Brasławiu, województwo wileńskie, syn Adolfa i Salomei z domu Kondrat. W czasie okupacji hitlerowskiej żołnierz Armii Krajowej, w Okręgu Wileńskim (Inspektorat BC, 25 Ośrodek Dywersyjno-Partyzancki, Placówka w Brasławiu, od XII 1942 r. do III 1944 r.). Od IV do VII 1944 r. w 23 Brygadzie Partyzanckiej AK „Brasław”, działającej w ramach 2. Zgrupowania Partyzanckiego AK na Wileńszczyźnie. Brał udział we wszystkich działaniach zbrojnych tej Brygady, łącznie z akcją „Burza” i operacją „Ostra Brama”, w tym w walkach o Wilno. Posługiwał się pseudonimami „Bór” i „Fala”. W okresie od IX 1944 r do I 1946 r. internowany (wraz z innymi żołnierzami AK z Wileńszczyzny) przez władze radzieckie w Kałudze (ZSRR), a następnie w obozie pracy za Moskwą. W 1948 r. został zatrudniony w Narodowym Banku Polskim Oddział w Katowicach na stanowisku praktykanta, a następnie samodzielnego referenta. Jak się później okazało, całe swoje życie zawodowe poświęcił temu bankowi i jego oddziałom w różnych miastach Polski, pełniąc liczne odpowiedzialne funkcje. Pracował kolejno w Oddziałach: Katowice (1948-1950), Mikołów – zastępca kierownika (1951), Szopienice – kierownik (1952-1953), Bytom – starszy inspektor ekonomiczny, kontroler (1954-1955), Mielec – dyrektor (1956-1961), Rzeszów – dyrektor (1962-1975), główny specjalista Oddziału Wojewódzkiego (1976-1981) i dyrektor Ośrodka Obliczeniowego (1982-1992). Studia w Wyższej Szkole Administracji Gospodarczej i Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach ukończył w 1968 r. i uzyskał tytuł magistra. Sporo czasu poświęcał pracy społecznej. Był m.in.: radnym i członkiem komisji ekonomicznych Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu (1958-1960), członkiem Komisji Finansów i Budżetu Miejskiej Rady Narodowej w Rzeszowie, członkiem kilku komisji partyjnych w Rzeszowie, członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, prezesem Zarządu Oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej oraz członkiem Zarządu Głównego Krajowego Stowarzyszenia Brasławia. Pełnił m.in. funkcję prezesa Zarządu Oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej w Rzeszowie, a po zakończeniu tej działalności został uhonorowany godnością prezesa honorowego. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką „Akcja Burza AK”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”, Odznaką „Za Zasługi dla Finansów” oraz Odznaką „Zasługi dla NBP”. Zmarł 26 II 2013 r. Pochowany na Cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
DALEKA (ULICA), niewielka (176 m) uliczka na osiedlu Dziubków, jedna z bocznych ulicy Osiedlowej. Powstała w 1975 r. Biegnie wśród okazałych domów jednorodzinnych. W czasie remontu w 2005 r. położono nawierzchnię z asfaltu i kostki betonowej oraz chodniki.
DALESZYŃSKI STANISŁAW, szlachcic, mieszczanin mielecki (tytułował się „obywatelem mieleckim”), ławnik miejski, wzmiankowany w 1588 r. Posiadał spory majątek na terenie Mielca.
DAMSE STANISŁAW PIUS (vel STANISŁAW MIKUCKI), urodzony w 1839 r. w Warszawie, syn Józefa Wiktoryna i Krystyny z Mularskich. Walczył w powstaniu styczniowym 1863 r. w żandarmerii. Po upadku powstania emigrował do Francji, a następnie – wzorem wielu innych powstańców – przyjechał do Galicji i zamieszkał w Mielcu. Zmienił nazwisko na Mikucki. Pracował w kancelarii Rady Powiatowej w Mielcu. Kontynuując rodzinną tradycję, założył amatorski teatr i angażował się w działalność oświatowa. Zmarł 5 III 1889 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DANEL JACEK KRZYSZTOF, urodzony 6 XII 1961 r. w Mielcu, syn Zbigniewa Władysława i Julianny Ireny z domu Bartek. Absolwent Średniego Studium Administracyjno – Prawnego przy Liceum Ekonomicznym w Mielcu. Studiował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w 1998 r. obronił pracę magisterską pod kierunkiem prof. dr hab. Tomasza Strzembosza Kazimierz Sabbat na tle emigracyjnych sporów i polemik wokół legalizmu 1985-1986. Dzieje legalizmu 1939 – 1986. 4 IV 2005 r. obronił na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu dysertację doktorską Kazimierz Sabbat polityk i mąż stanu 1913 – 1989 pod kierunkiem prof. dr hab. Bogusława Polaka i otrzymał tytuł naukowy dr. nauk humanistycznych w zakresie historii. Pracę zawodową rozpoczął w 1982 r. w WSK PZL-Mielec jako pracownik fizyczny w Dziale Inwentaryzacji Ciągłej, a następnie pracował w magazynach blach i tarcicy. W maju 1984 r. został usunięty z WSK Mielec na tzw. własną prośbę i pozostawał bez pracy do stycznia 1985 r. Wtedy to został ponownie zatrudniony w WSK PZL-Mielec jako pracownik fizyczny w malarni. W 1986 roku przeszedł do pracy w rozdzielni agregatów W-56, gdzie pracował jako pracownik fizyczny do lutego 1988 r. Od marca 1988 r. został przeniesiony do pracy umysłowej w komórce upłynnień i tam pracował do jesieni 1991 r. W latach 1991–1993 pracował jako redaktor w „Głosie Mieleckim”. Na początku 1993 r. znalazł się na bezrobociu. W okresie rocznego bezrobocia podjął współpracę z Tygodnikiem Mieleckim „Korso”, gdzie pracował jako korespondent. W 1994 r. został przyjęty na etatowego pracownika w redakcji „Korso”. W wyniku zmian, jakie zaszły w redakcji, pod koniec 1996 r. został redaktorem naczelnym „Korso” i funkcję tę sprawował do 31 VIII 2002 r. Od X 2003 do III 2004 r. pracował w Bibliotece Miejskiej SCK jako młodszy bibliotekarz, a od VIII 2004 r. do VIII 2005 r. był zatrudniony w I Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Gorzowie Wielkopolskim jako nauczyciel historii w liceum dziennym i wieczorowym. Od 1 X 2005 r. pracuje jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Zamościu. Wykłada na kierunkach: politologia i polonistyka. Od 13 XII 2005 r. zameldował się Zamościu. W dniu 12 X 2006 r. otrzymał nagrodę Rektora PWSZ w Zamościu za całokształt osiągnięć dydaktycznych i włożoną pracę w organizację pierwszego roku akademickiego 2005/2006, a 15 X 2008 r. otrzymał nagrodę I stopnia Rektora PWSZ w Zamościu za pracę społeczną i dydaktyczną na uczelni w roku akademickim 2007/2008. Od młodości udzielał się społecznie. W latach 70. należał do Chóru Chłopięcego „Mieleckie Słowiki” prowadzonego przez Stanisława Steczkowskiego i Jerzego Kopcewicza, a następnie śpiewał w Chórze Męskim „Melodia”. Był też członkiem Teatru Młodzieżowego i Dramatycznego Robotniczego Centrum Kultury. Pracował także jako instruktor Związku Harcerstwa Polskiego, z którego został usunięty w 1984 r. za działalność antysocjalistyczną. Był też lektorem w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (1981-1986), członkiem Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” (1983-1984) i członkiem sekcji teatralnej Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii Świętego Mateusza Apostoła i Ewangelisty (1984-1989). W 1994 r. wstąpił do Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i pełnił m. in. funkcję rzecznika prasowego Chorągwi Rzeszowskiej ZHR. Z organizacji wystąpił na początku 1998 r. W latach 1991–1999 był członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Angażował się również w działalność związkową i polityczną. W okresie IX – XII 1981 r. był działaczem NSZZ „Solidarność” przy mieleckim oddziale „Solidarności” PKS. Ponownie z „Solidarnością” związał się w WSK PZL–Mielec w jesieni 1988 r. Zorganizował struktury „S” w dziale dyrektora handlowego i później pełnił funkcję wiceprzewodniczącego. Po 1989 r. był delegatem na Zjazd delegatów oraz członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej NSZZ „Solidarność” WSK PZL–Mielec. Wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” i pracował w zespole propagandy, organizując m. in. Stanisławowi Padykule kampanię wyborczą do Sejmu. Od VII 1989 r. do 1990 r. pełnił w KO funkcję przewodniczącego Komisji Interwencji i Praworządności oraz członka Komisji Kultury, m. in. zajmował się zmianą nazw ulic w Mielcu oraz wykonaniem Ściany Katyńskiej na terenie kościoła Św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty. Po wyborach samorządowych w 1990 r. wystąpił z Komitetu Obywatelskiego. W latach 1989–1990 współorganizował Radio „Solidarność” i „Głos Solidarności” w WSK PZL-Mielec. W 1990 r. współorganizował Komitet Wyborczy Tadeusza Mazowieckiego w Mielcu. W grudniu 1992 r. zajął się reaktywowaniem Polskiej Partii Socjalistycznej w Mielcu i w latach 1993-1994 był przewodniczącym Komitetu Rejonowego PPS w Mielcu. W grudniu 1994 r. wystąpił z PPS. Był sygnatariuszem porozumienia mieleckiego prawicy w dniu 13 XII 1995 r. Współpracował z Porozumieniem Mieleckiej Prawicy do grudnia 1996 r. Wycofał się ostatecznie z działalności politycznej po przyjęciu funkcji redaktora naczelnego „Korso”. W dniu 6 IV 2004 r. został uznany przez rzeszowski oddział IPN za pokrzywdzonego (zaświadczenie nr 197/04) i otrzymał dokumenty, jakie zebrała o nim Służba Bezpieczeństwa w latach 1982–1989. Jest autorem licznych publikacji prasowych i naukowych. Opublikował m. in.: Kazimierz Sabbat. Rys biograficzny (2000), Spory wokół powrotu prochów Generała Sikorskiego do Polski 1943-1981 (2004), Jenerał Sikorski (2008), Jenerał Władysław Sikorski (2008), monografię Orędownik niepodległości Kazimierz Sabbat 1913-1989 (Kraków 2015). Napisał pracę habilitacyjną pt. Ziemie wschodnie Rzeczypospolitej w polityce gen. Władysława Sikorskiego IX 1939 r. – VII 1943 r. (zarys problematyki), która została skierowana do druku. Równocześnie od 2007 r. pracuje nad biografistyką emigracji niepodległościowej. Dotychczas ukazały się dwa tomy: Druga Wielka Emigracja 1945-1990. Słownik biograficzny. A-F, Tom 1, Zamość 2011 oraz Druga Wielka Emigracja 1945-1990. Słownik biograficzny. G-J, Tom 2, Zamość 2016, a przygotowuje do druku tom 3. Członek: Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od 1996 r., w latach 1998-2000 zasiadał we władzach krajowych SDP), Towarzystwa Przyjaciół Archiwum i Pamiątek Przeszłości w Gorzowie Wielkopolskim (od 2005 r.), Zamojskiego Towarzystwa Fotograficznego (2006-2007), członek – przyjaciel Instytutu i Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie (od 2007 r.), członek Instytutu im. gen. Stefana Grot-Roweckiego w Lesznie (2007-2015), członek Towarzystwa Leśmianowskiego w Zamościu (2008-2012), członek partii PiS (2010-2011), członek Rady Programowej BWA Galeria Zamojska (2011-nadal) i członek Bractwa Szkaplerza Świętego (2014-nadal). Był wielokrotnie stypendystą Fundacji Kazimierza Sabbata w Londynie i stypendystą Uniwersytetu Polskiego na Obczyźnie w Londynie. Jest z zamiłowania bibliofilem – w domowej bibliotece ma około 30 tys. woluminów. W 2010 r. został wyróżniony Medalem „Pro Memoria” oraz został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Zamościu na kadencję 2010-2014. Jego biogram znajduje się w Encyklopedii miasta Zamościa (aut. Andrzej Kędziora, Zamość 2008). Z dniem 1 V 2020 r. przeszedł na rentę chorobową. W 2023 r. otrzymał Odznakę Honorową „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych” oraz Medal „Za Zasługi dla Niepodległości 1956-1989”.
DANEL LIDIA (po mężu STACHNIK), urodzona 31 VII 1941 r. w Bydgoszczy, córka Władysława i Janiny z domu Krakowiak. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1960 r. Była czołową lekkoatletką Stali Mielec w latach 60. Specjalizowała się w sprintach i skoku w dal. Jej rekordy życiowe to: 12,4 sek. na 100 m i 25,4 sek. na 200 m. Była wielokrotną mistrzynią okręgu rzeszowskiego i Federacji „Stal”. Posiadała I klasę sportową. W 1964 r. zakończyła zawodniczą karierę. W WSK „PZL-Mielec” pracowała na stanowisku kierowniczym w księgowości do 1992 r., a następnie przeszła na emeryturę. Zmarła 4 VI 2019 r. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DANEL WŁADYSŁAW JAN, urodzony 11 V 1909 r. w Dębsku koło Śmigla na Wielkopolsce, syn Szczepana i Stanisławy. Ukończył szkołę powszechną w Dębsku. W latach 1926-1929 uczył się zawodu w fabryce wyrobów metalowych W. Miller i uzyskał tytuł zawodowy ślusarz maszynowy w Izbie Rzemieślniczej w Bydgoszczy. W latach 1930-1932 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska wraz z bratem Czesławem założył firmę, która współpracowała m.in. z zakładami zbrojeniowymi w Pionkach. W 1934 r. powrócił do firmy W. Millera. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w firmie Parduswerk Schau & Schmiedel K.G. w Bydgoszczy. Po wojnie Ministerstwo Przemysłu powierzyło mu obowiązki dyrektora firmy „Wacław Miller” w Bydgoszczy i funkcję tę pełnił do 12 VII 1946 r. W późniejszych latach doświadczał represji jako tzw. „prywaciarz”, m.in. więziono go przez prawie rok. W 1952 r. przeniesiono go służbowo z rodziną do Mielca, gdzie otrzymał pracę w WSK i m.in. był kierownikiem jednego z wydziałów. W 1957 r. przeniósł się do „Siarkopolu” w Tarnobrzegu i tam pracował do przejścia na emeryturę w 1973 r. Był członkiem PZPR oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 9 II 1978 r. Pochowano go na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza, a później przeniesiono na Cmentarz Komunalny w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DANEL ZBIGNIEW WŁADYSŁAW, urodzony 8 VIII 1935 r. w Bydgoszczy, syn Władysława Jana i Janiny z domu Krakowiak. Uczęszczał do szkół w Bydgoszczy, a naukę kontynuował w Mielcu, dokąd służbowo przeniesiono ojca. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. Pracę zawodową rozpoczął 17 VIII 1955 r. w WSK Mielec jako elektryk płatowcowy, a następnie był laborantem. W latach 1956-1957 odbył służbę wojskową. Po powrocie w 1957 r. pracował w WSK Mielec jako młodszy konstruktor. W lutym1960 r. przeniósł się do Lotniczych Zakładów Remontowych nr 2 w Bydgoszczy, a w październiku 1961 r. powrócił mieleckiej WSK na stanowisko konstruktora. Studiował zaocznie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1973 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika (specjalność: obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn). W latach 1973-1980 pracował na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału 31, a w latach 1980-1981 był kierownikiem zmianowym w Zakładzie Utrzymania Ruchu WSK Mielec. W 1981 r. ponownie przeniósł się do Zakładów Remontowych nr 2 w Bydgoszczy, ale w 1983 r. problemy z mieszkaniem zmusiły go do kolejnego powrotu do Mielca. Został zatrudniony w 21. Przedstawicielstwie Wojskowym. W 1995 r. przeszedł na emeryturę. Był współautorem projektu racjonalizatorskiego: zmiana konstrukcji drzwi kabiny pilotów MP-1241-0. Wiele czasu poświęcał na działalność społeczną i polityczną. Był członkiem: Ligi Przyjaciół Żołnierza i Ligi Morskiej, PCK, PTTK, Polskiego Związku Żeglarskiego, SIMP, PZPR, TPPR, ZZ Metalowców, ZSP i ZHP. W latach 40. należał do 28. Bydgoskiej Drużyny Harcerzy im. S. Żeromskiego w Bydgoszczy, a od 1958 r. do 11. DH im. Bohaterów Westerplatte w Mielcu. W 1948 r. wyróżnił się uratowaniem życia komendanta obozu harcerskiego dha H. Gołębiowskiego. W młodości uprawiał sport, m.in. startował w zawodach pływackich Centralnej Spartakiady ZS „Gwardia” we Wrocławiu (1952). Był także modelarzem lotniczym. Pracował społecznie jako instruktor w Domu Harcerza w Mielcu oraz w sekcji modelarskiej Ligi Przyjaciół Żołnierza. Był kierownikiem Wystawy z okazji XXV-lecia Przemysłu Lotniczego PRL na mieleckim lotnisku (1972). Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju i Brązowym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny. Zmarł 24 XI 1997 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DANIEL EDWARD, urodzony 11 IV 1921 r. w Filadelfii (USA), syn Edwarda i Bronisławy z domu Klamut. Po powrocie do Polski w 1924 r. Danielowie zamieszkali w Sędziszowie. Pod koniec lat 20. zakupili gospodarstwo w Rzędzianowicach. Edward junior ukończył miejscową szkołę podstawową i pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Poza nauką i pracą lubił malować i z biegiem lat rozwijał zdolności plastyczne. Po przejęciu gospodarstwa urządził w domu stałą galerię swoich obrazów. Tematyka ich była różna, a ulubionymi motywami – kwiaty i pejzaże rodzinnej miejscowości Rzędzianowice i okolic. W 1972 r. został członkiem Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu. W 1973 r. wziął udział w zbiorowej wystawie KTAZM w Mielcu, a następnie regularnie uczestniczył w wystawach zbiorowych mieleckich twórców. Po likwidacji powiatów KTAZM praktycznie zakończyło działalność i każdy z jego członków działał na własną rękę. E. Daniel brał udział nie tylko w wystawach lokalnych, ale także wystawiał swoje prace w Mielcu, Rzeszowie i Krakowie, gdzie w 1978 r. na Ogólnopolskim Konkursie Malarzy Amatorów otrzymał II nagrodę. Po wystawie w „Jadernówce” podarował kilka prac Muzeum Regionalnemu w Mielcu. Wiele jego obrazów znalazło się w zbiorach prywatnych w kraju i poza jego granicami. Pisał też wiersze i pamiętniki, był miłośnikiem muzyki. Z powodu amerykańskiego obywatelstwa i posiadania dużego gospodarstwa miał wiele kłopotów w codziennym życiu. Zmarł 6 XII 1986 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Rzędzianowicach.
DANIELECKI STEFAN, urodzony 23 II 1909 r. w Łodzi. W 1935 r. ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej i otrzymał tytuł inżyniera chemika. Od marca 1935 r. do września 1939 r. pracował na stanowisku inżyniera asystenta w Instytucie Metalurgii i Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej, z przerwą w latach 1935-1936 na służbę wojskową. W 1937 r. uczestniczył w wycieczce naukowej do Szwecji. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., został wzięty do niewoli niemieckiej i osadzony w Oflagu II C Waldenberg. Od końca lutego 1945 r. pracował przez kilka miesięcy jako kierownik odlewni w Zakładach Przemysłowych St. Weigt w Łodzi, a od X 1945 r. do X 1950 r. zajmował kierownicze stanowiska w chorzowskiej Hucie „Batory”. W mieleckiej WSK został zatrudniony 16 XI 1950 r. na stanowisku głównego inżyniera (głównego metalurga). Otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia w Dziale Postępu Technicznego za rok 1955. Po pracy zawodowej aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym załogi. Posiadając spore umiejętności muzyczne (był pianistą), zorganizował w Klubie Fabrycznym WSK małą orkiestrę symfoniczną. Z dniem 30 IV 1959 r. zakończył pracę w WSK i 15 V 1959 r. przeszedł do Przedsiębiorstwa Państwowego „AVIA” w Warszawie, a następnie pełnił funkcję głównego metalurga Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego w Warszawie. Odznaczony został wysokimi odznaczeniami państwowymi. Zmarł 7 II 1975 r.
DARŁAK GRZEGORZ ANTONI, urodzony 14 XI 1964 r. w Sędziszowie Małopolskim, syn Tadeusza i Stanisławy z domu Bąk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sędziszowie Małopolskim z maturą w 1983 r. Studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji (kierunek: ekonomika i organizacja handlu zagranicznego) Akademii Ekonomicznej w Krakowie i w 1988 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1988-2011 pracował w firmie Zelmer SA w Rzeszowie, kolejno na stanowiskach: kierownika działu marketingu, kierownika sprzedaży, dyrektora handlowego i członka zarządu – dyrektora sprzedaży. W tym okresie ukończył studia podyplomowe w Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania (kierunek: marketing) Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1997 r.) W latach 2011-2012 pełnił funkcję prezesa Zarządu Weldon Sp. z o.o. w Brzezówce koło Ropczyc, a w latach 2012-2013 był dyrektorem handlowym Mostostal S.A. w Ropczycach. W 2013 r. ukończył Szkołę Trenerów i Konsultantów w Iwoniczu Zdroju (specjalizacja: konsultant ds. zarządzania). Posiada certyfikat trenera – konsultanta rozwoju osobistego i zawodowego. Od 2013 r. do 2014 r. w spółce Cell-Fast Sp. z o.o. w Krośnie sprawował funkcje pełnomocnika zarządu ds. rozwoju i dyrektora eksportu. Od 2015 r. prowadzi własną działalność gospodarczą w obszarze konsultingu i doradztwa. Równocześnie od września 2019 r. do lipca 2023 r. był dyrektorem Agencji Wydawniczo-Reklamowej „Korso” Sp. z o.o. w Mielcu. Angażuje się w sprawy swojego środowiska zamieszkania, m.in. jako radny Rady Miejskiej w Sędziszowie Małopolskim (kadencje: 2014-2018, 2018-2023). Jego pozazawodową pasją jest śpiew chóralny. W latach 1983-1988 śpiewał w Krakowskim Chórze Akademickim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a od 2014 r. jest członkiem Podkarpackiego Chóru Męskiego w Rzeszowie.
DATA LESZEK, urodzony 13 II 1926 r. w Czarnej, województwo krakowskie. Zdobył wykształcenie średnie, a następnie studiował w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu. W latach 1947-1987 odbył czynną służbę wojskową i później zawodową od stopnia sapera do pułkownika w wojskach inżynieryjnych. Był kolejno: dowódcą saperów, dowódcą kompanii, szefem sztabu Jednostek Inżynieryjnych w Kielcach, Głogowie, Koninie, Płocku i Sandomierzu. Brał udział w rozminowywania kraju i likwidacji skutków klęsk żywiołowych. W latach 1961-1968 był dowódcą Jednostki Wojskowej w Dębicy, a w latach 1968-1975 pełnił funkcję Szefa Powiatowych Sztabów Wojskowych w Strzyżowie i Dębicy. Wtedy też wybierany był do Powiatowych Rad Narodowych w tych miastach. Od 1975 r. do 1987 r. pracował w Mielcu na stanowisku Wojskowego Komendanta Uzupełnień, a następnie przeszedł w stan spoczynku. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i medalami „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. W 1981 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”.
DASZEWSKI DARIUSZ, urodzony 11 IV 1976 r. w Olsztynie, syn Jana i Krystyny z domu Wronowska. Absolwent Liceum Lotniczego w Dęblinie z maturą w 1995 r. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych w Dęblinie (kierunek: pilotaż śmigłowców) w 1999 r. oraz Wydział Elektrotechniki i Elektroniki Politechniki Łódzkiej w 2003 r. Służył w Lotniczej Grupie Poszukiwawczo-Ratowniczej w Bydgoszczy i tam uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy, a następnie był instruktorem szkolenia teoretycznego i praktycznego na śmigłowcach. Ma szereg uprawnień i licencji, m.in. licencję śmigłowcowego pilota liniowego ATPL(H) z uprawnieniami pilota doświadczalnego i licencję samolotowego pilota turystycznego PPL(A). Dotychczasowy (do XII 2012 r.) bilans nalotu na śmigłowcach – 2300 godzin na Mi-2, Mi-8, EC-120, R-44, Schweizer 300 i 333 oraz Bell 206, S70i „Black Hawk”. Odbył też specjalistyczne szkolenie w USA. We wrześniu 2012 r. Sergei Sikorsky, ambasador honorowy firmy Sikorsky Aircraft, w czasie Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach, wręczył jemu oraz Wojciechowi Romańczukowi dokumenty uprawniające do testowania produkowanych w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu śmigłowców S-70i Black Hawk (to drugi i trzeci tego typu certyfikat dla polskiego pilota). Otrzymał także pamiątkowy medal potwierdzający przyjęcie w poczet pilotów doświadczalnych firmy Sikorsky Aircraft z nr 191.
DASZYŃSKIEGO IGNACEGO (ULICA), niewielka (88 m) i „ślepa”, ale spokojna i urokliwa uliczka na osiedlu J. Kilińskiego. Jest boczną ul. 6 Sierpnia, która z kolei dobiega do ul. M. Reja, a ta dopiero łączy się z ul. S. Sękowskiego i ul. J. Kilińskiego, więc dojazd do opisywanej uliczki jest skomplikowany. Jej adres posiada ledwie kilka okazałych domów jednorodzinnych. Powstała w połowie lat 70., zaś 20 IV 1977 r. otrzymała status ulicy i patrona Adolfa Warskiego. W lutym 1990 r. Miejska Rada Narodowa nadała jej nowego patrona – Ignacego Daszyńskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach.
Patron ulicy: IGNACY DASZYŃSKI (1866-1936) był działaczem ruchu robotniczego i publicystą, posłem do parlamentu austriackiego w latach 1897-1918. W 1918 r. został premierem i ministrem spraw zagranicznych Tymczasowego Rządu Republiki Polskiej w Lublinie, a później posłem na Sejm II RP (1919-1930) i jego marszałkiem, a także jednym z liderów PPS.
DĄBAL FRANCISZEK, urodzony 25 III 1920 r. w Sobowie, powiat tarnobrzeski, syn Stanisława i Jadwigi z domu Nowak. W 1929 r. Dąbalowie przenieśli się do Pława koło Mielca. Franciszek uczył się w Mielcu, a następnie ukończył szkołę zawodową w Chełmie. Pracował jako robotnik w piekarni. Należał do ZMW RP. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, a następnie jako praktykant w Spółdzielni Spożywców „Borowianka” (był jej współzałożycielem) w Borowej koło Mielca. W 1941 r. ukończył kurs dla księgowych, a w 1943 r. Szkołę Handlową w Łańcucie. W latach 1943-1947 pracował w Spółdzielni Spożywców „Konsum” w Mielcu, m.in. jako kierownik sklepu. Po wojnie zaangażował się w działalność ZMW RP „Wici”, zorganizował szereg kół i został prezesem Zarządu Powiatowego w Mielcu oraz członkiem Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Był również członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego, a następnie Stronnictwa Ludowego. Za działalność w ZMW i SL był represjonowany i po procesie w Sądzie w Mielcu w 1946 r. więziony we Wronkach. (Później był rehabilitowany.) W latach 1947-1949 pracował w Spółdzielni Spożywców „Praca” w Leżajsku, a w latach 1949-1955 był instruktorem i rewidentem w Oddziale Rewizji CRS (później WZGS) w Rzeszowie i PZGS w Nisku. Od 1955 r. do 1959 r. pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu WZGS w Rzeszowie. W 1959 r. został sekretarzem , a w 1963 r. – prezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL. W latach 1958-1965 i 1969-1984 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, a w okresie 1969-1974 pełnił funkcję przewodniczącego tejże WRN. W 1973 r. był organizatorem Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie i przez 2 miesiące pełnił obowiązki wojewody rzeszowskiego. W tym okresie był wiceprezesem WK ZSL, a w 1974 r. ponownie objął prezesurę WK ZSL w Rzeszowie i sprawował ją do 20 XI 1980 r. W latach 1964-1980 wybierany był do Naczelnego Komitetu ZSL, a w latach 1965-1980 był posłem na Sejm. Pełnił też liczne funkcje społeczne, m.in. w WZGS „Samopomoc Chłopska”, Wojewódzkim Związku Kółek Rolniczych, Zarządzie Wojewódzkim Ligi Obrony Kraju, Naczelnej Radzie Towarzystwa Współpracy z Polonią i Społecznym Komitecie Odbudowy Zabytków Krakowa. W 1963 r. został członkiem Rady Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”, a w 1980 r. jej przewodniczącym. 1 V 1981 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Medalem 1000-lecia Państwa Polskiego, Złotą Honorową Odznaką TPPR, Złotą Odznaką im. Janka Krasickiego, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Medalem Pamiątkowym „Za Zasługi dla Ruchu Ludowego”. Zmarł 22 VI 1989 r. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Rzeszowie, przy Alei Zasłużonych.
DĄBAL TOMASZ, urodził się 29 XII 1890 r. w Sobowie, powiat tarnobrzeski, w rodzinie chłopskiej. Absolwent Gimnazjum w Dębicy, maturę zdał w 1909 r. Studiował prawo we Wiedniu i medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.(1911-1914). Był działaczem społeczno-oświatowym i należał do organizacji oszczędnościowo-gospodarczych na terenie wsi. Od 1909 r. należał do PSL, a później do PSL „Piast”. W czasie I wojny światowej służył w austriackim wojsku i w Legionach. Po ukończeniu szkoły oficerskiej otrzymał stopień porucznika. W listopadzie 1918 r. PKL powierzyła mu funkcję komendanta żandarmerii w powiatach: kolbuszowskim, mieleckim, niżańskim i tarnobrzeskim. Z Mielcem związały go dodatkowo sprawy rodzinne, gdyż jego żona Stanisława pochodziła ze znanej mieleckiej rodziny Nowaczyńskich. W 1918 r. był współtwórcą tzw. Republiki Tarnobrzeskiej. Wybrany został posłem na Sejm Ustawodawczy w okręgu wyborczym 44 (m.in. Mielec i powiat mielecki), z listy PSL-Lewicy. Od 1920 r. należał do KPRP i stworzył frakcję komunistyczną w Sejmie. W 1921 r. został pozbawiony imunitetu poselskiego i skazany na 6 lat więzienia. W ramach wymiany więźniów w 1923 r. wyjechał do ZSRR. Należał do Międzynarodówki Komunistycznej i pełnił funkcję sekretarza Komisji Rolnej. Był także jednym z założycieli Międzynarodówki Chłopskiej. W 1934 r. obronił pracę doktorską na Wydziale Agrarnym Instytutu Czerwonej Profesury w Moskwie. Był autorem ponad 200 prac i artykułów. Posiadał pseudonimy: „Tomasz”, „Tomasz Chłopicki” i Włodzimierz Tęgoborski. 21 VIII 1937 r. został aresztowany przez NKWD i oskarżony, wraz z innymi członkami KPP, m.in. o współpracę z polskim wywiadem, a 4 XII 1938 r. stracony. Inna wersja mówi o śmierci w więzieniu.
DĄBALA TOMASZA (ULICA), jedna z mniejszych (170 m) uliczek zachodniej części osiedla J. Kilińskiego. Łączy się z ul. J. Kilińskiego poprzez ulice: J. Matejki, B. Limanowskiego i Konfederacką. Jej nieliczni mieszkańcy w domach jednorodzinnych mają więc spokój i skomplikowany dojazd. Powstała w 1977 r. w czasie intensywnej budowy osiedla domów jednorodzinnych na terenach pomiędzy ul. J. Kilińskiego i doliną rzeki Wisłoki, w okolicach powszechnie znanego obiektu lecznicy dla zwierząt. W 2010 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z płytek betonowych.
W ramach realizacji „Ustawy dekomunizacyjnej” z dnia 1 IV 2016 r. – Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę na ul. Grzybowskiego Tadeusza. (Odrębne hasło: GRZYBOWSKIEGO TADEUSZA ULICA.)
DĄBKOWSKA KRYSTYNA, urodzona w 1936 r., lekkoatletka „Stali” Mielec w latach 50. Specjalizowała się w skokach i rzutach. Była członkinią kadry narodowej.
DĄBROWSKA ŁUCJA (z domu GŁODZIK), urodzona 18 I 1954 r. w Mielcu, córka Jana i Heleny z domu Mądry. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1973 r. Pracę zawodową rozpoczęła jeszcze w tym samym roku jako referent transportu w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych w Mielcu. Po urodzeniu dwóch synów i należnych urlopach w 1985 r. zrezygnowała z pracy w PZDL. Zarejestrowała się w firmie prywatnej założonej przez męża – Andrzeja Dąbrowskiego jako osoba współpracująca i prowadziła w niej księgowość. Dąbrowscy ulokowali firmę w Kliszowie, później przenieśli do Mielca, a następnie osiedli na stałe w Brzyściu, gdzie pod nazwą „Andrex” (od 1993 r.) znacząco rozwinęli działalność. Poza dotychczasową produkcją zaworów i innych detali oraz usługami w branży metalowej, w 1999 r. zbudowali Zajazd „Anna” (od imienia córki). Łucja przejęła nadzór nad całokształtem działalności gastronomicznej. W 2004 r. uzyskała tytuł mistrza w zawodzie kucharz, nadany przez Izbę Rzemieślniczą w Rzeszowie. Dzięki m.in. wprowadzeniu tradycyjnych miejscowych receptur wyrobów, a przy tym dbałości o jakość świadczonych usług, brzyski zajazd szybko zyskał popularność w rejonie. Organizowano w nim zjazdy, konferencje, uroczystości i imprezy ogólnopolskie, wojewódzkie, powiatowe i gminne, a ponadto wesela, chrzciny i inne imprezy rodzinne. Dodatkowymi atutami Zajazdu „Anna” były piękne kompozycje zieleni, tereny do gier sportowych i plac zabaw dla dzieci.. Poza działalnością zawodową Łucja wraz z mężem udzielali się społecznie w środowiskach zamieszkania, a zwłaszcza w życiu religijnym (Mielec, Gawłuszowice, Brzyście). Sponsorowali m.in. wiele przedsięwzięć inwestycyjnych w kościołach, kołach łowieckich oraz Ochotniczej Straży Pożarnej w Brzyściu. Za działalność społeczną Łucja Dąbrowska została wyróżniona m.in. Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa oraz Medalem „Żonom Myśliwych za Tolerancję”. W 2014 r. przeszła na emeryturę, ale nadal wspomaga doświadczeniem swoich następców.
DĄBROWSKI ANDRZEJ, urodzony 2 VII 1954 r. w Woli Zdakowskiej, powiat mielecki, syn Władysława i Janiny z domu Konieczna. Mieszkał w Kliszowie, gdzie rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. (Ojciec był cieślą, a matka krawcową.) Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu z maturą w 1975 r. W latach 1969-1980 (jako uczeń, a następnie pracownik) zatrudniony był w WSK Mielec na stanowisku tokarza – ustawiacza automatów unikalnych, a w latach 1980-1981 pracował zarobkowo w Austrii. Od 1982 r. do 1985 r., mieszkał w Mielcu i był taksówkarzem. W 1985 r. założył własną działalność gospodarczą (produkcja zamknięć do butelek), początkowo w wynajętym garażu. W 1987 r. zakupił z PFZ 1 ha gruntu w Brzyściu (powiat mielecki) i po wybudowaniu budynku uruchomił zakład ślusarski produkujący ogrodzenia metalowe. Zmienił nazwę firmy na „ANDREX”, rozbudował zespół obiektów, systematycznie rozszerzał produkcję (zawory kulowe, produkcja metalowa, armatura przemysłowa, obróbka antykorozyjna) i uruchomił zakład gastronomiczny – Zajazd „Anna”. W 2014 r. ponownie zmienił nazwę firmy na „Andrex Dąbrowski Sp. J.”, która odtąd stała się firmą rodzinną. Od wielu lat angażuje się społecznie. Od 1970 r. jest członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Brzyściu, a od 1985 r. – Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. Pasjonuje się też myślistwem i jest członkiem Kół Łowieckich. Wielokrotnie sponsorował akcje społeczne i działalność stowarzyszeń. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Zasłużony dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Zasługi dla ZK RP i BWP”, Medalem Honorowym im. Bolesława Chomycza, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Złotym Medalem „Za Zasługi Łowieckie”. W październiku 2019 r. przeszedł na emeryturę. Zainicjował powstanie Stowarzyszenia Razem Czynimy Dobro. Kluczowymi projektami Stowarzyszenia są Dzienny Dom Pomocy i Klub Seniora dla gminy Gawłuszowice z siedzibą w obiektach firmy Andrex w Brzyściu.
DĄBROWSKI EUGENIUSZ, urodzony 15 V 1923 r. w Bojanowie koło Niska, syn Tomasza i Marii z Piskorowskich. Naukę w Gimnazjum im. Jana Twardowskiego w Tarnobrzegu przerwała wojna. W latach szkolnych należał do harcerstwa i pełnił szereg funkcji, m.in. kronikarza i drużynowego I DH im. gen. H. Dąbrowskiego w Tarnobrzegu. Jesienią 1939 r., już podczas okupacji hitlerowskiej, włączył się w działalność konspiracyjną i po nawiązaniu kontaktu z Władysławem Jasińskim został członkiem redakcji i kolporterem konspiracyjnej gazetki „Odwet”. Po powstaniu oddziału partyzanckiego „Jędrusie” był jednym z najaktywniejszych jego członków. Przyjął pseudonim „Genek” (później: „Rączy Jeleń”, „Abrachamowicz Jerzy”, „Gumiński Jan”). Zdał konspiracyjną tzw. małą maturę i podchorążówkę. Brał udział w niemal wszystkich ważniejszych akcjach bojowych i dywersyjnych „Jędrusiów”, m.in. w udanej akcji uwolnienia ok. 180 więźniów z więzienia niemieckiego w Mielcu (29 III 1943 r.). W Akcji „Burza” uczestniczył na terenie Kielecczyzny. Tam też otrzymał awans na stopień podporucznika AK. Po rozwiązaniu oddziału powrócił do Tarnobrzega, ale uprzedzony o planowanym aresztowaniu ukrywał się i wydawał konspiracyjne pismo „Placówka”. W 1945 r. ujawnił się i zdał jako ekstern maturę. Został komendantem jawnego Hufca ZHP w Tarnobrzegu, a w 1946 r. na zlecenie antykomunistycznej organizacji WiN podjął pracę w Komendzie Powiatowej Milicji Obywatelskiej w Tarnobrzegu. Równocześnie w konspiracji był dowódcą „Straży” w WiN. W maju 1946 r. został aresztowany i skazany na 5 lat, mimo że nie udowodniono mu przynależności do WiN. Na mocy amnestii w 1947 r. został wypuszczony na wolność, ale ostrzeżony o możliwym ponownym aresztowaniu wyjechał na Ziemie Zachodnie. Pracował w regionalnych oddziałach Narodowego Banku Polskiego. Ponadto w latach 1956-1964 działał aktywnie w ZHP, m.in. zorganizował Hufiec ZHP Wrocław –Południe i był jego hufcowym. Miał stopień harcmistrza. Powrócił też do działalności kronikarskiej. Napisał m.in. „Szlakiem „Jędrusiów” Dzieje legendarnego oddziału partyzanckiego” (trzy wydania: 1966, 1967 i 1992 r.) i około dwieście artykułów o „Odwecie”, Władysławie Jasińskim i „Jędrusiach” do prasy i opracowań historycznych. Utrzymywał kontakt z kolegami z partyzantki, m.in. z Mielca i powiatu mieleckiego, uczestniczył w spotkaniach „Jędrusiów” w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem AK i awansem na stopień kapitana. Zmarł 24 XI 1996 r. Pochowany na cmentarzu parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Tarnobrzegu.
DĄBROWSKI JERZY, urodzony 8 IX 1899 r. w Nieborowie koło Łowicza. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a następnie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Już w czasie studiów został zatrudniony w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie, w zespole Władysława Zalewskiego projektującym samolot WZ-X. Równocześnie w 1925 r. skonstruował jednomiejscowy dwupłat D-1 „Cykacz” – jeden z pierwszych w Polsce samolotów sportowych. W latach 1927-1928 pracował w biurze konstrukcyjnym wytwórni samolotów „Plage i Laśkiewicz” w Lublinie i brał udział w projektowaniu samolotu rozpoznawczo-bombowego „Lublin” R-VIII oraz był jednym z projektantów dwumiejscowego samolotu sportowego DUS-III „Pta-Pta”. Pod koniec 1928 r. przeniósł się do Państwowych Zakładów Lotniczych PZL w Warszawie. Był jednym z projektantów dwumiejscowego samolotu łącznikowego PZL Ł-2, na którym Stanisław Skarżyński wykonał lot dookoła Afryki, a także trzymiejscowego samolotu sportowego PZL-19 i serii samolotów tego typu. W 1934 r. zaprojektował dwusilnikowy bombowiec PZL-37 „Łoś”, który został oceniony jako najnowocześniejszy samolot polskiego lotnictwa wojskowego. (Na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu w 1938 r. otrzymał złoty medal.) Od 1939 r. jego produkcję podjęły nowo wybudowane Polskie Zakłady Lotnicze – Wytwórnia Płatowców Nr 2 w Mielcu. Kolejną konstrukcją był bombowiec PZL-48 „Miś”, ale w chwili wybuchu II wojny światowej powstał zaledwie jego prototyp. Dąbrowski wraz z kadrą techniczną PZL został ewakuowany do Rumunii, a następnie udało mu się przedostać do Anglii. Przez pewien czas pracował w biurze tłumaczeń Polskich Sił Powietrznych, a później został przeniesiony do bazy RAF w Henlow, gdzie m.in. zajmował się modernizacją samolotów RAF. Po wojnie pracował w brytyjskich wytwórniach lotniczych. W 1955 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i tam był głównym konstruktorem samolotu komunikacyjnego Cessna. Następnie został zatrudniony w biurze studiów wytwórni Boeing w Seattle, gdzie powierzono mu prace nad konstruowaniem kabin kosmicznych. Zmarł 17 IX 1967 r. w Renton koło Seattle w stanie Washington. Dla upamiętnienia związków Jerzego Dąbrowskiego z mielecką wytwórnią samolotów – w 1982 r. Miejska Rada Narodowa nadała jego patronat jednej z ulic w Mielcu.
DĄBROWSKI JÓZEF, urodzony 23 I 1948 r. w Sarnowie, syn Józefa i Anny z domu Chodór. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1966 r. w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Tuszowie Narodowym. Po służbie wojskowej (1968-1969) w 1969 r. został zatrudniony w Wydziale Finansowym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a w 1974 r. przeszedł do Banku Rolnego w Mielcu i pracował w nim 2 lata. W latach 1976-1977 był pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu, a w latach 1978-1983 – Banku Spółdzielczego w Baranowie Sandomierskim. Studia wyższe ukończył na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1978 r. i uzyskał tytuł magistra. Do Mielca powrócił w 1984 r. i został zaangażowany w Banku Spółdzielczym na stanowisku zastępcy dyrektora. Od 1989 r. pełni funkcję prezesa Zarządu Banku Spółdzielczego w Mielcu. Wyróżniony m.in Złotą Honorową Odznaką „Za Zasługi dla Spółdzielczości Bankowej”.
DĄBROWSKI MARIAN, urodzony 27 IX 1878 r. w Mielcu, syn Franciszka i Apolonii z domu Popiel. Absolwent Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył w 1907 r. W latach 1903-1906 pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Krakowie. Od 1901 r. rozpoczął pracę dziennikarską w tygodniku „Ilustracja Polska”, a od 1908 r. był współpracownikiem „Głosu Narodu”. W 1910 r. został redaktorem naczelnym i wydawcą dziennika informacyjno-politycznego „Ilustrowany Kurier Codzienny”, a w 1918 r. został właścicielem koncernu prasowego IKC, który wydawał m.in. czasopisma: „Światowid”, „Na szerokim świecie”, „Tempo dnia”, „As” i „Wróble na dachu”. Nazywano go powszechnie „królem prasy polskiej”. Zajmował się też polityką i działalnością społeczną. Był posłem (PSL „Piast” i BBWR) na Sejm RP z w latach 1921-1935 i radnym miasta Krakowa (1933-1939). Pełnił liczne funkcje, m.in. prezesował Towarzystwu Oratoryjnemu i Operowemu, Krakowskiemu Klubowi Automobilowemu, Związkowi Turystycznemu i Towarzystwu Sztuk Pięknych, a także należał m.in. do Towarzystwa Dziennikarzy i Literatów w Warszawie oraz Papieskiej Akademii Tiberina. Inicjował i wspierał finansowo szereg przedsięwzięć kulturalnych i sportowych. Otrzymał liczne odznaczenia polskie i zagraniczne. W 1939 r. wyjechał z kraju. Zmarł 27 IX 1958 r. w Miami na Florydzie (USA). Urnę z jego prochami pochowano na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
DĄBROWSKI ZDZISŁAW, urodzony 18 II 1930 r. w Mielcu, syn Jakuba i Julii z domu Malik. Absolwent Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie z maturą w 1949 r. Od 1947 r. do 1959 r. był zawodnikiem koszykarskiej drużyny Gwardii Kraków, a po zmianie nazwy – Wisły Kraków, grającej w polskiej ekstraklasie (wówczas I lidze). Grał na pozycji środkowego i był jednym z najlepszych zawodników w kraju, m.in. dwa razy zdobył najwięcej punktów w sezonie (1951, 1952). Z Gwardią/Wisłą odniósł wiele sukcesów. Największe z nich to: mistrzostwo Polski w 1954 r., wicemistrzostwo w 1952 r., 1956 r. i 1959 r., III miejsce w 1958 r., Puchar Polski w 1952 r. i mistrzostwo I Ogólnopolskiej Spartakiady Zrzeszeń Sportowych w 1951 r. W latach 1949-1956 był reprezentantem Polski i wystąpił w kilkudziesięciu meczach międzypaństwowych i międzynarodowych. W 1954 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i zdobył uprawnienia trenerskie II klasy. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener z juniorami Wisły Kraków (trzy razy mistrzostwo Polski) i SKS Podgórze oraz seniorami Wisły Kraków, AZS Kraków i Korona Kraków. Równocześnie uzyskał uprawnienia sędziowskie i m.in. sędziował 150 spotkań międzynarodowych, w tym 30 w rozgrywkach o Puchar Europy. W 1971 r. uzyskał tytuł magistra. Ponadto w latach 1974-1983 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Wyróżniony m.in. odznakami: Mistrza Sportu, Zasłużonego Mistrza Sportu i Złotą Odznaką Polskiego Związku Koszykówki oraz Medalem 100-lecia Sportu Polskiego. Zmarł 15 I 1983 r. Pochowany na Cmentarzu Bronowickim w Krakowie.
DĄBROWSKIEGO JERZEGO (ULICA), jedna z dłuższych (543 m) ulic osiedla Lotników. Powstała w 1982 r. w czasie intensywnej budowy bloków mieszkalnych w północnej części tego osiedla MSM. Rozpoczyna się i kończy przy Alei Ducha Świętego, kształtem przypominając literę C. Po jej południowej stronie znajdują się wymienione wyżej bloki, a od północy – mała skarpa i Pracownicze Ogródki Działkowe „Solidarność”.
Patron ulicy: inż. JERZY DĄBROWSKI to prekursor polskiej myśli technicznej w dziedzinie lotnictwa i człowiek związany z mielecką produkcją lotniczą. Urodzony w 1899 r. w Nieborowie k/Łowicza. Od młodości pasjonował się lotnictwem. Po próbach studiowania na różnych kierunkach podjął pracę w warszawskich Centralnych Warsztatach Lotniczych. Tam właśnie skonstruował pierwszy polski samolot sportowy – dwupłatowiec D-1 „Cykacz”. Od 1925 r. latał, jako cywil, w eskadrze treningowej 1 Pułku Lotniczego w Warszawie. Po udanym projekcie samolotu sportowego DUS-II „Pta-Pta” – w 1928 r. powierzono mu kierownictwo jednego z zespołów konstrukcyjnych PZL. Wspólnie z inż. Kottem zaprojektowali samolot łącznikowy PZL-2 (zwany potem PZL Ł-2), na którym kpt pilot Stanisław Skarżyński i por. Andrzej Markiewicz oblecieli dookoła Afrykę. W 1934 r. opracował projekt wstępny całkowicie metalowego dwusilnikowego samolotu bombowego PZL-37 „Łoś”, który na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu w 1938 r. otrzymał złoty medal. Ten właśnie samolot produkowano w Mielcu w 1939 r. Do wybuchu wojny wyprodukowano 6 sztuk. Inż. Dąbrowski, wraz z personelem PZL, został ewakuowany do Rumunii, a następnie przedostał się do Anglii, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i walczył w wojnie niemiecko-francuskiej. Po kapitulacji Francji zajmował się unowocześnianiem samolotów wojskowych dla RAF. Od 1948 r. pracował w angielskim przemyśle lotniczym, a od 1955 r. w USA, w zakładach Cessna, jako główny konstruktor samolotu komunikacyjnego. W latach 1959-1967 został pozyskany do zakładów lotniczych Boeinga, gdzie pracował nad konstrukcjami statków kosmicznych. Zmarł w 1967 r. w miejscowości Reuton k/Seattle (USA). Wdzięczni za „Łosia” mielczanie uczynili go patronem jednej z ulic na osiedlu Lotników.
DĄBROWSKIEJ MARII (ULICA), niewielka (63 m) uliczka na osiedlu J.Kilińskiego. Biegnie od ulicy Wiejskiej, pomiędzy domami jednorodzinnymi, do ul. B.Limanowskiego, niedaleko od obiektów lecznicy dla zwierząt (przy ul. Konfederackiej). Powstała w 1970 r. w czasie budowy osiedla na terenach opadających od ul. J.Kilińskiego w kierunku doliny rzeki Wisłoki. W 2017 r. przeprowadzono jej remont.
Patronka ulicy: MARIA DĄBROWSKA (1889-1965) to jedna z najwybitniejszych polskich pisarek. Posiadała wszechstronne wykształcenie. Jej sztandarowe dzieło to Noce i dnie, jedno z największych w polskiej literaturze, ekranizowane. Była także znakomitą tłumaczką obcych dzieł na język polski.
DĄBRÓWKI (ULICA), ulica średniej długości (500 m) na osiedlu Smoczka . Biegnie łamaną linią od ul. Wolności, przez tereny budownictwa wielorodzinnego, do ul. Zygmuntowskiej. Status ulicy i patronkę otrzymała 28 I 1987 r. W latach 2003-2006 została przebudowana i zmodernizowana, m.in. położono asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek betonowych. W 2008 r. zbudowano przy niej parkingi. W 2020 r. zbudowano przy ulicy bocznej od ul. Dąbrówki zatokę parkingową z betonowych płyt ażurowych oraz przebudowano nawierzchnię istniejącego ciągu pieszo-rowerowego na betonową kostkę brukowa. W 2022 r. wykonano remont zniszczonych parkingów i elementów drogi o długości ok. 0,2 km, od skrzyżowania z ul. Zygmuntowska do skrzyżowania na łuku z ul. Wolności.
Patronka ulicy: DĄBRÓWKA ( ? – 977), księżniczka czeska, żona księcia Mieszka I, matka Bolesława I Chrobrego. Małżeństwo Mieszka I z Dąbrówką i rychły chrzest otworzyły pierwszemu państwu polskiemu możliwość przyłączenia się do chrześcijańskiej Europy.
DC – 3 (DAKOTA, DOUGLAS), amerykański samolot komunikacyjny produkowany od 1936 r. Na licencji amerykańskiej produkowano go w ZSRR, pod nazwą Li-2, w czasie II wojny światowej dla transportowych potrzeb wojska. Kiedy po wojnie reaktywowane Polskie Linie Lotnicze „LOT”, pozyskały kilka takich samolotów, mieleckie Polskie Zakłady Lotnicze wykonały ich kapitalny remont i modernizację do celów pasażerskich. Jeden z takich samolotów wykonano dla celów służbowych prezydenta Bolesława Bieruta i rządu polskiego.
DEC ALEKSANDRA, urodzona 18 VI 1981 r. w Rzeszowie, córka Władysława i Marii z Zabłockich. Absolwentka Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 1 (V LO) w Mielcu, matura w 2000 r. Studentka Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Zawodniczka Mieleckiego Klubu Karate „Kaminari”, prowadzonego przez Andrzeja Pisarczyka. Wielokrotna medalistka (indywidualnie i drużynowo) mistrzostw Polski w karate tradycyjnym w różnych kategoriach wiekowych: młodzików – 3. miejsce kumite indywidualne (Łódź -1996 r.), kadetów i juniorów – 1. m. kumite indywidualne – mistrzyni Polski (Brenna -1999 r.) i 1. m. kumite indywidualne – mistrzyni Polski (Lublin – 2000 r.) oraz seniorów – 2. m. kata drużynowe kobiet (Mielec-2000). Ponadto zajęła szereg czołowych lokat w Mistrzostwach Polski juniorów i seniorów oraz w turniejach krajowych i międzynarodowych.
DEC JAN (ksiądz), urodzony 1 III 1882 r. w Weryni, syn Stanisława i Karoliny z domu Osiniak. Absolwent Gimnazjum w Rzeszowie, egzaminy maturalne zdał w 1902 r. Studia teologiczne odbył w tarnowskim seminarium i 29 VI 1906 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Dąbrowie Tarnowskiej (1906-1909), katecheta w Wojniczu (1909-1910) i katecheta w Mszanie Dolnej (1910-1916). W 1916 r. przybył do Mielca i uczył religii w szkole żeńskiej, a od 1930 r. w szkole męskiej. Ponadto od 1934 r. katechizował młodzież w szkole przemysłowej. W 1942 r. przeszedł na emeryturę na skutek złego stanu zdrowia. Po II wojnie światowej wyjechał na Ziemie Zachodnie i w 1946 r. został mianowany proboszczem w Sępolnie Człuchowskim (diecezja gorzowska). Odznaczony EC i RM. Utrzymywał kontakty z Mielcem i tu zmarł 21 IV 1953 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym w Kolbuszowej.
DEC STANISŁAW, urodzony 7 XII 1965 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Zofii z domu Kukułka. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1984 r. W 1992 r. ukończył Akademię Ekonomiczną w Krakowie (kierunek: handel zagraniczny, specjalność: międzynarodowe stosunki gospodarcze) i uzyskał tytuł magistra. W czasie studiów przebywał na sześciomiesięcznym stypendium w Oxfordzie. Pracę zawodową rozpoczął w 1993 r. w WSK „PZL-Mielec” jako tłumacz ekonomista. W 1995 r. przeszedł do mieleckiego Centrum Wspierania Biznesu, gdzie na stanowisku doradcy ds. finansowych pracował przez 2 lata. W 1996 r. otrzymał misję zorganizowania i prowadzenia w Mielcu placówki Banku Handlowego w Warszawie, początkowo na stanowisku doradcy bankowego w Punkcie Informacyjnym i później w Bankowym Punkcie Obsługi Klienta, a następnie dyrektora Filii. Oprócz pracy zawodowej uczestniczył w życiu społecznym i gospodarczym Mielca, pełniąc funkcję radnego Rady Miejskiej w kadencji 1994-1998 i kadencji 1998-2002.
DEDAL (STATUETKA, TABLICA, DYPLOM) – wyróżnienia honorowe przyznawane w Mielcu wybitnym twórcom nowej techniki lotniczej, konstruktorom i projektantom innowacyjnych rozwiązań. Zostało wprowadzone w 2013 r. Kapituła (przedstawiciele mieleckich stowarzyszeń lotniczych, firm i instytucji związanych z lotnictwem oraz starosty powiatu mieleckiego) przyznaje corocznie wyróżnienie w trzech formach: statuetki, tablicy i dyplomu. Aktu wręczenia dokonuje się na corocznych Spotkaniach Lotniczych Pokoleń w Mielcu.
Laureatami statuetek Dedala są: *2013 r. – Józef Oleksiak i Stanisław Stachura; *2014 r. – Jan Madej i pośmiertnie mjr Bogusław Mrozek; *2015 r. – Edward Margański; *2016 r. – Wojciech Podkański i Janusz Michalcewicz; *2017 r. – Andrzej Frydrychewicz i Marek Darecki; *2018 r. – Janusz Zakręcki, Władysław Ortyl, Jarosław Sęp, Krzysztof Ślęzak, Janusz Chojecki, Grzegorz Szeliga; *2019 r. – Kazimierz Szaniawski; *2020 r. – Czesław Kolisz, Marek Dykas.
Tablicami Dedala zostali uhonorowani: *2014 r. – Zygmunt Osak i zespół z PZL Mielec: Mieczysław Skrzypek, Jakub Skrzypek i Kazimierz Nowakowski; *2015 r. – Grzegorz Goryczka, Teofil Lenartowicz, Bogusław Kuśnierz i Leszek Wójcicki; *2016 r. – Marek Dykas i redakcja EPML Spotters. *2017 r. – Jan Drews, Wojciech Koszelski, ZPiT „Rzeszowiacy”. *2018 r. – Kazimierz Królikowski, Marek Stanisław Graniczkowski; *2019 r. – Młodzieżowa Akademia Umiejętności Technicznych przy CKPiDN;
Wyróżnienia: *2020 r. – Zbigniew Wicherski;
DEDAL I IKAR, rzeźba plenerowa wykonana przez artystę rzeźbiarza Kazimierza Mierczyńskiego w czasie I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969”. Umieszczono ją na trawniku obok Hotelu „Jubilat” (później Hotel „Polski”), w okolicy skrzyżowania ul. E. Biernackiego i ul. K. K. Baczyńskiego.
DEDAL ROCK FESTIWAL, impreza muzyczna organizowana w latach 1997-1999 w Mieleckim Ośrodku Kultury (później Samorządowe Centrum Kultury) z inspiracji Stowarzyszenia Twórców Kultury „Sęk”. Uczestniczyli w niej młodzi muzycy z terenu południowo-wschodniej Polski, wykonując głównie utwory rockowe i bluesowe oraz ballady.
DEKANAT MIELECKI, utworzony został około 1595 r. przez kardynała krakowskiego Jerzego Radziwiłła. (Według pierwotnych założeń polskich władz kościelnych w XIV w. dekanat miał obejmować swym zasięgiem 10 parafii i służyć usprawnieniu funkcjonowania struktur Kościoła na jego najniższych szczeblach. Później ilość parafii w dekanacie zmieniała się, ale jego funkcja przetrwała do naszych czasów.) W skład pierwszego dekanatu mieleckiego weszły parafie: Borowa, Brzeźnica, Chorzelów (filia), Czermin, Dębica, Książnice, Lubzina, Mielec, Przecław, Radomyśl, Rzochów, Straszęcin, Wadowice i Zgórsko. Dekanat wchodził w skład archidiecezji krakowskiej. Taki porządek przetrwał do 1784 r. Po utworzeniu diecezji tarnowskiej jej biskup Jan Duwal zmienił w zasadniczy sposób granice wielu dekanatów, w tym również mieleckiego. Tenże objął od 1784 r. swym zasięgiem parafie: Baranów, Cmolas, Chorzelów (filia), Czarna Sędziszowska, Gawłuszowice, Jaślany, Kolbuszowa, Mielec, Niwiska, Ostrowy, Ocieka, Padew, Rzochów, Trzęsówka i Witkowice. Na jego terenie, według spisu z 1786 r., mieszkało 44 624 katolików, a posługę kapłańską pełniło 19 księży. W latach 1807-1821 podlegał diecezji kieleckiej (tarnowska została zniesiona), a w latach 1821-1826 diecezji tynieckiej. W 1844 r. liczył 23 kapłanów i 49 686 wiernych. Kolejnej znacznej zmiany terytorialnej dokonał, po reaktywowaniu diecezji tarnowskiej, bp Józef Wojtarowicz dekretem z 10 X 1844 r. W granice mieleckiego dekanatu weszły parafie: Baranów, Chorzelów (filia), Cmolas, Gawłuszowice, Jaślany, Kolbuszowa, Mielec, Niwiska, Ostrowy, Padew, Rzochów i Trzęsówka. (Od 1854 r. Chorzelów został odrębną parafią.) W 1891 r. bp Ignacy Łobos utworzył nowe dekanaty, m.in. kolbuszowski, toteż mieleckiemu zmieniono granice. Skupiał on parafie: Baranów, Borowa, Chorzelów, Czermin, Gawłuszowice, Jaślany, Mielec, Padew i Słupiec. Kiedy 8 IX 1928 r. bp Leon Wałęga utworzył nowy dekanat baranowski, znów nastąpiły zmiany granic okolicznych dekanatów, a mieleckiemu przydzielono parafie: Chorzelów, Czermin, Książnice, Mielec, Przecław, Rzochów, Wadowice Górne i Zgórsko, a także od 1930 r. nowe parafie – Górki Mieleckie i Rzędzianowice. Dostrzegając wyraźny wzrost ludności w Mielcu i perspektywy dalszego rozwoju miasta, bp Jan Piotr Stepa w 1949 r. ograniczył teren dekanatu mieleckiego do parafii: Chorzelów, Czermin, Książnice, Mielec – par. Matki Bożej Nieustającej Pomocy i par. św. Mateusza, Przecław, Rzędzianowice i Rzochów. Po utworzeniu nowych parafii w Łączkach Brzeskich (1957) i Trzcianie (1959) granice dekanatu nie uległy zmianie. Dynamiczny rozwój Mielca i okolic w latach 70. i 80. był główną przyczyną powstania kolejnych parafii: w Ziempniowie (1976), Dobryninie (1977), Ducha Świętego w Mielcu i Trześni (1981), Kiełkowie (1984) i Korzeniowie, a następnie podziału dekanatu mieleckiego, dekretem bpa Jerzego Karola Ablewicza z 10 X 1986 r., na dwa: Mielec – Południe i Mielec – Północ. W tym roku dekanat liczył 51 kapłanów i ok. 85 160 katolików. Od 1808 r. funkcję dziekana pełnili: ks. Jan Mikulicz Radecki z Mielca (1808-1830), ks. Jan Konopka z Kolbuszowej (1831-1848), ks. Józef Mozdrzeniowski z Mielca (1848-1851), ks. Edmund Eques de Szreniawa Oraczewski z Mielca (1851-1867), ks. Ludwik Ruczka z Kolbuszowej (1867-1886), ks. Józef Knutelski z Mielca (1886-1891), ks. Franciszek Szurmiak z Czermina (1892-1911), ks. Franciszek Pawlikowski z Mielca (1911-1932), ks. Michał Nawalny z Mielca (1933-1957), ks. Wojciech Madej z Mielca (1957-1979), ks. Jan Białobok z Mielca (1979-1986).
DEKANAT MIELEC – POŁUDNIE, powstał 10 X 1986 r. na podstawie dekretu bpa Jerzego Karola Ablewicza i objął swymi granicami parafie: Dobrynin, Kiełków, Korzeniów, Książnice, Łączki Brzeskie, Mielec – Matki Bożej Nieustającej Pomocy, nową (powstałą 4 VIII 1987 r.) Mielec – Trójcy Przenajświętszej, Mielec – Rzochów, Przecław i Trześń. (W 1988 r. Korzeniów przyłączono do dekanatu Dębica – Wschód.) W 1987 r. na jego terenie mieszkało ok. 43 030 wiernych, zaś posługę kapłańską pełniło 25 kapłanów. Pierwszym dziekanem został ks. Jan Białobok – proboszcz parafii MBNP w Mielcu. Po okresie 2 kadencji, w roku 1996 funkcję dziekana powierzono ks. Stanisławowi Składzieniowi – proboszczowi parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu, a w 2001 r. – ks. Kazimierzowi Czesakowi – proboszczowi parafii MBNP w Mielcu. W 2000 r. dekanat liczył 32 kapłanów i 48 363 wiernych. Po przejściu ks. Kazimierza Czesaka na emeryturę – od 2017 r. do 2021 r. funkcję dziekana sprawował ks. dr Bogusław Połeć – proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a po jego przejściu do Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocyw Krynicy – ks. dr Ryszard Biernat – kolejny proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu.
DEKANAT MIELEC – PÓŁNOC, powstał 10 X 1986 r. na podstawie dekretu bpa Jerzego Karola Ablewicza. W jego granice weszły parafie: Borowa, Chorzelów, Czermin, Górki Mieleckie, Mielec – św. Mateusza, Mielec – Ducha Świętego, Rzędzianowice, Trzciana i Ziempniów. W 1987 r. na tym terenie mieszkało ok. 42 130 wiernych, a posługę kapłańską pełniło 26 kapłanów. Pierwszym dziekanem został ks. Stanisław Jurek – proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu. Po 2 kadencjach, w 1996 r. funkcję dziekana powierzono ks. Józefowi Mrozowi – proboszczowi parafii w Borowej. W 2000 r. dekanat liczył 33 kapłanów i 40 917 wiernych. Na podstawie dekretu biskupa ordynariusza Wiktora Skworca 1 I 2009 r. powstała parafia Bożej Opatrzności w Woli Mieleckiej. Pierwszym proboszczem został ks. Zbigniew Smołkowicz. W 2011 r. funkcję dziekana powierzono ks. Januszowi Kłęczkowi – proboszczowi parafii św. Mateusza w Mielcu (po przejściu ks. Stanisława Jurka na emeryturę).
DEMBOWSKIEGO EDWARDA (ULICA), mała ( 72 m) uliczka na osiedlu J. Kilińskiego w okolicach Parku Oborskich. Łączy ul. Legionów z ul. S. Konarskiego, biegnąc pomiędzy kilkoma domami jednorodzinnymi. Powstała w 1970 r., kiedy w tym rejonie Mielca rozwinęło się budownictwo jednorodzinne. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2012 r. przeprowadzono jej remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki z kostki brukowej.
Patronem ulicy jest EDWARD DEMBOWSKI (1822-1846), działacz polityczny i publicysta. Był zwolennikiem połączenia wyzwolenia narodowego z wyzwoleniem społecznym. Jako jeden z inicjatorów i przywódców powstania krakowskiego 1846 r. bywał w wojsławskim dworze, jednym z głównych miejsc przygotowania tego powstania. Zginął w czasie spotkania procesji, w której szedł na czele, z wojskiem austriackim.
DEMKO ANDRZEJ, urodzony 17 II 1952 r. w Przemyślu, syn Stefana i Marii z domu Bęben. Karierę sportową rozpoczął w sekcji piłkarskiej Czuwaju Przemyśl. W wieku 17 lat występował w Stali Stalowa Wola, a następnie w ekstraklasowym Zagłębiu Sosnowiec. W 1975 r. rozegrał 2 mecze w młodzieżowej reprezentacji Polski. Od jesieni 1976 r. występował w barwach Stali Mielec, będącej wówczas mistrzem Polski. W sezonach 1976/77 i 1977/78 rozegrał 21 meczów i strzelił 2 bramki. W 1979 r. przeszedł do Błękitnych Kielce, a w 1984 r. wyjechał do Austrii, gdzie grał w zespole Trieibach – Aglthofen. Tam również przez pewien czas pracował jako szkoleniowiec.
DEMKOW WŁADYSŁAW, urodzony 12 XI 1907 r. w Mielcu. Po ukończeniu szkoły średniej uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego w Mysłowicach i ukończył je w 1930 r. W latach 1931-1939 pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Luboni, powiat rybnicki i Rybnej, powiat Tarnowskie Góry. Ponadto działał w wielu organizacjach kulturalno-oświatowych, prowadził kursy oświatowe i zajęcia kulturalne, w których akcentował polskość Górnego Śląska. Zasadniczą służbę wojskową odbył w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie i otrzymał awans na stopień porucznika. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca kompanii. Po przekroczeniu granicy z Węgrami został internowany i przewieziony do obozu jenieckiego na terenie Niemiec. Po wojnie zamieszkał w Błotnicy Strzeleckiej (województwo opolskie), założył tam Uniwersytet Ludowy i pełnił funkcję jego dyrektora do emerytury w 1978 r. Głównym celem swojej działalności uczynił repolonizację miejscowej ludności. W 1951 r. ukończył studia z zakresu pedagogiki społecznej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie roczne Studium Religioznawstwa i Etyki Socjalistycznej przy KW PZPR w Opolu. Od 1946 r. należał do Stronnictwa Ludowego, a następnie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i był wybierany do jego władz powiatowych. Uczestniczył także w organizacji Związku Samopomocy Chłopskiej i kółek rolniczych. Inspirował młodzież do tworzenia kół ZMW RP „Wici” i ZMW. Był członkiem Komisji Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu i Instytutu Śląskiego w Opolu oraz Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich i kilku dalszych organizacji. Napisał książkę „Gdy wróciliśmy na Ziemie Piastów”. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarł 13 IV 1995 r. w Opolu.
DEPTUŁA LESZEK ROMAN, urodzony 25 II 1953 r. w Żaganiu, syn Rocha i Marii z domu Koral. Od 1956 r. mieszkał w Mielcu. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne złożył w 1973 r. Studia wyższe odbył na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie. W 1978 r. podjął pracę jako lekarz weterynarii w gminie Wadowice Górne. Tam również od 1990 r. pracował jako lekarz wolnej praktyki. Był długoletnim działaczem samorządu zawodowego. Przez 2 kadencje (1991-1999) pełnił funkcję prezesa Okręgowego Sądu Lekarsko-Weterynaryjnego Małopolskiej Izby Lekarsko–Weterynaryjnej z siedzibą w Tarnowie, a następnie został zastępcą przewodniczącego Krajowego Sądu Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Od lat 70. związany był z ruchem ludowym. W latach 1990-1999 (2 kadencje) pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego Polskiego Stronnictwa Ludowego w Tarnowie. Po reformie administracyjnej i utworzeniu powiatów w 1999 r. wybrany został prezesem Zarządu Powiatowego PSL w Mielcu, a następnie wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego PSL województwa podkarpackiego. W latach 1997-1999 wielokrotnie uczestniczył (jako delegat) w Kongresach PSL. W tym samym okresie był przewodniczącym Rady Rodziców w II LO im. M. Kopernika w Mielcu oraz przewodniczącym Rady Nadzorczej ZOZ w Dąbrowie Tarnowskiej. W 2002 r. został wybrany na radnego do Sejmiku Województwa Podkarpackiego, a następnie powierzono mu urząd marszałka województwa podkarpackiego na kadencję 2002-2006. W 2006 r. został wybrany radnym Sejmiku Województwa Podkarpackiego na kadencję 2006-2010, ale równocześnie z zakończeniem kadencji 2002-2006 przestał pełnić funkcję marszałka województwa podkarpackiego. Po wygraniu konkursu od 21 II 2007 r. pracował na stanowisku dyrektora Wydziału Rozwoju, Pozyskiwania Środków oraz Promocji Starostwa Powiatowego w Mielcu. W wyborach do parlamentu w 2007 r. został wybrany na posła na Sejm RP. Zginął w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r. w drodze na uroczystości w Katyniu z okazji 70. rocznicy zbrodni NKWD na polskich oficerach. Jego pogrzeb w Mielcu był wielką manifestacją patriotyczną. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu został patronem ronda przy zbiegu Alej Jana Pawła II i ul. Legionów. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką Meritus za Zasługi dla Samorządu Lekarsko-Weterynaryjnego, Srebrną i Złotą Odznaką AZS, Honorową Odznaką Akademii Rolniczej w Lublinie, Odznaką „Zasłużony dla Rolnictwa” i Odznaką „Za Zasługi dla Ratownictwa Górskiego” oraz pośmiertnie: Krzyżem Komandorskim OOP, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego” i gruzińskim Orderem Honoru. W siedzibie Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego umieszczono tablicę upamiętniającą jego działalność, a Publicznemu Gimnazjum w Wadowicach Górnych nadano jego imię.
DEPTUŁA MICHAŁ, urodzony 29 X 1988 r. w Rzeszowie, syn Leszka i Joanny z Krasowskich. Absolwent II liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2007 r. Studiował na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2013 r. uzyskał tytuł magistra politologii o specjalności: transformacje ustrojowe i polityczne. W 2014 r. ukończył także studia podyplomowe na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie (kierunek: zarządzanie w administracji publicznej). Pracę zawodową rozpoczął w 2013 r. (po studiach) jako doradca wójta Gminy Wadowice Górne. W latach 2015-2018 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. w Mielcu na stanowisku starszego inspektora do spraw rozwoju i projektów (2015-2017), a następnie pełnił funkcję kierownika Zakładu Usług Komunalnych (2017-2018). Równocześnie angażował się politycznie i społecznie. W wyborach samorządowych w 2010 r. i 2014 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencjach 2010-2014 i 2014-2018. Pełnił funkcję przewodniczącego Klubu Radnych Powiatowych Porozumienia Samorządowo-Gospodarczego. Jest członkiem: Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego w Warszawie (od 2014 r.), Rady Społecznej Pogotowia Ratunkowego w Mielcu, Ochotniczej Straży Pożarnej w Wadowicach Dolnych i Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Wincentego Witosa w Wierzchosławicach oraz współzałożycielem i członkiem Ludowego Klubu Sportowego Wierzchowiny. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został wybrany na wójta Gminy Wadowice Górne.
DEPTUŁY LESZKA (RONDO), skrzyżowanie ulicy Legionów i Alej Jana Pawła II z wyspą zieleni pośrodku i okalającą ją jezdnią. Powstało w 2005 r. w ramach budowy Alej Jana Pawła II. Nazwę otrzymało na sesji Rady Miejskiej w Mielcu 24 V 2012 r. na wniosek Rady Powiatu Mieleckiego.
Patron ronda: LESZEK DEPTUŁA (1953-2010) to mielczanin, lekarz weterynarii i działacz polityczny. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Studia wyższe odbył na Akademii Rolniczej w Lublinie i uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Od 1978 r. pracował w gminie Wadowice Górne jako lekarz weterynarii, a od 1990 r. jako lekarz wolnej praktyki. Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego i pełnił szereg funkcji, m.in. prezesa Zarządu Powiatowego w Mielcu i wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego. W 2002 r. został wybrany do Sejmiku Województwa Podkarpackiego, a następnie powierzono mu urząd marszałka województwa podkarpackiego na kadencję 2002-2006. Wniósł znaczący wkład w rozwój województwa i powiatu mieleckiego. 7 VI 2005 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. W 2006 r. wybrano go ponownie na radnego Sejmiku Województwa Podkarpackiego na kadencję 2006-2010. Od 21 II 2007 r. pracował na stanowisku dyrektora Wydziału Rozwoju, Pozyskiwania Środków oraz Promocji Starostwa Powiatowego w Mielcu. W wyborach do parlamentu w 2007 r. został wybrany na posła na Sejm RP. Zginął w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem 10 IV 2010 r. w drodze na uroczystości w Katyniu z okazji 70. rocznicy zbrodni NKWD na polskich oficerach. Jego pogrzeb w Mielcu był wielką manifestacją patriotyczną.
DERENIOWA (ULICA), niewielka (ok. 100 m) ulica prywatna na osiedlu Dziubków. Biegnie równolegle do ulicy Nowej i łączy się z nią przez sięgacz. Po obu jej stronach trwają intensywne prace budowlane. Status ulicy i nazwę, zaproponowaną przez właścicieli, otrzymała na sesji Rady Miejskiej 8 IX 2010 r.
DEREŃ LESZEK ksiądz, urodzony 14 XII 1965 r. w Wadowicach Dolnych, powiat mielecki, syn Antoniego i Bronisławy z domu Niedbała. Uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej przy WSK „PZL-Mielec” i w 1984 r. zdobył zawód ślusarza-spawacza. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Po maturze w 1987 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie (diecezja warmińska). Studia teologiczne ukończył w 1993 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Także w 1993 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pracował jako wikariusz w parafiach św. Brunona w Bartoszycach (1993-1999) i św. Antoniego w Braniewie (1999-2006). W dniu 1 VII 2006 r. został mianowany proboszczem dwóch parafii – Przenajświętszej Trójcy w Chruścielu i Wszystkich Świętych w Wielkim Wierznie (archidiecezja warmińska). W latach 2006-2010, poza pracą duszpasterską, przeprowadził remonty dwóch zabytkowych kościołów w Chruścielu i Wielkim Wierznie. 1 VII 2010 r. otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej w Dobrym Mieście, a 1 VII 2010 r. został mianowany proboszczem parafii św. Jana Chrzciciela w Bartoszycach. Oprócz działalności duszpasterskiej prowadził m.in. prace remontowe dachu zabytkowego kościoła parafialnego z XIV w.
DERLAGA KAZIMIERZ, redaktor naczelny gazety „Głos Załogi” WSK Mielec w latach 1952 – 1953.
DERNOGA AGNIESZKA EWA (z domu KOTLARZ), urodzona 16 XII 1977 r. w Mielcu, córka Władysława i Marii z domu Rusek. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1996 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1998 r. w Zakładzie Utrzymania Ruchu „PZL-Mielec” Sp. z o.o. jako pracownik księgowości, a w 2001 r. przeszła do mieleckiej firmy „PRODREM” na stanowisko księgowej. Od 2003 r. do 2007 r. pracowała w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie jako inspektor w Departamencie Funduszy Strukturalnych i Programów Przedakcesyjnych. W 2007 r. powierzono jej stanowisko dyrektora Wydziału Funduszy, Rozwoju i Promocji Powiatu w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Równocześnie studiowała na Wydziale Ekonomii w Rzeszowie Akademii Rolniczej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera, a następnie na Wydziale Marketingu i Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej, gdzie otrzymała tytuł magistra. Ukończyła też studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów w Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Studium Psychotroniczne w Warszawie (kierunek: prognozowanie i doradztwo psychotroniczne) z tytułem psychotronika. Uczestniczyła w licznych kursach i szkoleniach, m.in. prowadzonym przez Biuro Certyfikacji Stowarzyszenia Project Management Polska (tytuł: Certifield Project Management Associate IPMA Level D) i z zakresu metodyki międzynarodowego programu edukacyjnego „Odyssey of the Mind” (uprawnienia Trenera Odysei Umysłu). Była członkiem Komisji Oceniających projekty w ramach PHARE 2002 i Działań 2.2 ZPORR. Angażuje się społecznie. Jest m.in. sekretarzem Zarządu Stowarzyszenia Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze w Mielcu, członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego oraz członkiem Zarządu Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju i Innowacyjności. Od wielu lat uczestniczy w różnych formach artystycznych, sportowych i turystycznych, m.in. była członkiem Zespołu Piosenki i Ruchu „Smerfy” przy Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu, trenowała wschodnie sztuki walki i uzyskała zielony pas w karate tradycyjnym oraz zdobyła sporo szczytów górskich, w tym najwyższy szczyt Afryki Północnej Dżabal Tubkal (4165 m npm) w Atlasie Wysokim (Maroko, V 2010 r.). Pasjonuje się też medycyną naturalną i psychotroniką. Otrzymała nagrody za I miejsce w konkursie na „Najciekawsze Stoisko Wystawowe” Agrobieszczady w Lesku (2009, 2010) i nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego za III miejsce filmu „Mieleckie Wantarium”. Wyróżniona Brązowym Medalem „Zasłużony dla Pożarnictwa”.
DERNOGA STANISŁAW, urodzony 15 XI 1947 r. w Wierzchowinach, pow. mielecki, syn Józefa i Heleny z domu Midura. Absolwent Technikum Budowlanego w Krakowie, maturę zdał w 1967 r. W 1964 r. przeszedł szkolenie spadochronowe w Aeroklubie Krakowskim, a w latach 1967-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową. Pracę zawodową podjął w 1969 r. w WSK Mielec jako zbrojarz, a następnie pracował jako mechanik sprzętu wysokościowo-ratowniczego i układacz spadochronów, instruktor spadochronowy, pilot, pilot –instruktor i nawigator. Równocześnie szkolił się w pilotażu samolotowym i uzyskiwał licencje: pilota turystycznego (1977), pilota zawodowego klasy II (1982) i pilota zawodowego klasy I (1994). W maju 1999 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu jako pilot. W 2000 r. uzyskał licencję pilota liniowego. Odbył też teoretyczny kurs pilotów doświadczalnych (2003) i szkolenie na symulatorze lotu samolotu Jetstream 31/32 Manchester (2005). W kwietniu 2004 r. przeszedł do EADS Warszawa-Okęcie Zakład Usług Agrolotniczych Mielec na stanowisko pilota. Od XII 2005 r. do VI 2006 r. był pilotem w Jet Air Warszawa, a w kwietniu 2007 r. powrócił na stanowisko pilota w EADS Warszawa-Okęcie ZUA Mielec.W dotychczasowej 32-letniej pracy pilota (w tym instruktora – 21 lat), wg stanu na 31 XII 2008 r. posiada następujący bilans: 4600 godz. ogółem, w tym jako dowódca 3300 godz. i instruktor – 750 godz. Na samolotach M28, An-28 i J32 wylatał ogółem 1571 godz., w tym jako dowódca – 749 godz. i instruktor – 176 godz. Brał udział w różnych akcjach (promocyjnych, przeciwpożarowych) i kontraktach w kilkudziesięciu krajach w Europie, Afryce, Azji i obu Amerykach. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w Aeroklubie Mieleckim. Startując w reprezentacji AM w IX Nowoczesnym Pięcioboju Spadochronowym (12-14 IX 1975 r.) zdobył (wspólnie z Andrzejem Krasoniem i Janem Jachyrą) zespołowo I miejsce. Przebywa na emeryturze.
DETA – POLSKA, firma produkcyjno-handlowa, członek grupy Exide Technologies. Podstawowym profilem działalności jest produkcja i sprzedaż baterii trakcyjnych przeznaczonych do napędu wózków elektrycznych, widłowych i innych. Produkuje także tradycyjne baterie kwasowo-ołowiowe, a także bardziej zaawansowane w technologii żelowej i CSM. Oddział w Mielcu zajmuje się obsługą handlową i doradztwem technicznym dla klientów z terenów południowo-wschodniej Polski. Siedziba Oddziału znajduje się przy ul. Przemysłowej 10.
DĘBICKA (ULICA), jedna z najdłuższych ulic (2000 m) na osiedlu Rzochów, część drogi wojewódzkiej nr 985, łączącej Mielec z Dębicą, mierzonej od skrzyżowania z ul. Rzochowską do granicy południowej miasta. Jej wybudowanie w latach 70. w zasadniczy sposób odciążyło stare centrum Rzochowa od ruchu kołowego i ułatwiło jazdę pojazdom. Nazwę otrzymała w 1985 r. po włączeniu Rzochowa w granice miasta Mielca. Posiada asfaltową nawierzchnię, nie ma natomiast chodników. W czasie przebudowy i modernizacji w latach 2009-2010 położono nową nawierzchnię asfaltową.
DĘBICKI ANTONI, urodzony 15 I 1861 r. w Mielcu, syn Michała i Eleonory z domu Jaworskiej. U boku ojca (Michała) uczestniczył w założeniu firmy handlowej „Michał Dębicki i Syn – handel korzenny i mieszany”, a następnie w jej rozwijaniu poprzez m.in. wprowadzenie w 1892 r. działu przyborów szkolnych i książek. W 1893 r. otworzył restaurację i „Hotel Polski”, a od 1896 r. prowadził handel drewnem. Pracował też społecznie na rzecz miasta. W 1894 r. był jednym z założycieli Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. (Działał w nim do końca życia, w ramach tzw. „starszyzny sokolej”.) Od 9 V 1897 r. do 15 V 1902 r. pełnił funkcję naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. W kolejnych latach rozwijał kontakty swojej firmy z zagranicą, importując z Hiszpanii, Węgier i krajów nad Adriatykiem wina, koniaki, owoce i inne artykuły delikatesowe. Doszedł do znacznego majątku, m.in. został właścicielem tzw. „Prebendy Książnickiej” i goleszowskich lasów. Po wielkim pożarze Mielca w 1900 r. odbudował budynki na rodzinnej posesji przy ul. Pańskiej i przyozdobił je bogatym wystrojem zewnętrznym z akcentami patriotycznymi (orzeł w koronie, popiersie Tadeusza Kościuszki) oraz pamiątkowym żużlem i wtopionymi butelkami po wspomnianym pożarze. (Aktualnie są to budynki nr 5 i 7 przy ul. A. Mickiewicza.) Ponadto wybudował dom przy ul. Sandomierskiej 4 (projektantem i wykonawcą był Tomasz Bujas z Krakowa). Impulsem do dalszego rozszerzenia działu przyborów szkolnych i książek, a właściwie rozpoczęcia działalności księgarni, było utworzenie w Mielcu gimnazjum oraz rozwój szkolnictwa powszechnego. Zmarł 29 I 1919 r. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI CZESŁAW, urodzony 6 VII 1897 r. w Mielcu, syn Antoniego i Emilii z domu Christ. W 1909 r. rozpoczął naukę w mieleckim gimnazjum. Związał się wtedy z niepodległościowym ruchem „zarzewiackim”. Należał do I Mieleckiej Drużyny Skautowej (był zastępowym w zastępie „Lwów”) i organizacji niepodległościowych: Polskiego Związku Wojskowego, tajnej Armii Polskiej i potem Polskich Drużyn Strzeleckich. W lipcu 1914 r przerwał naukę i wraz z grupą młodych mielczan wyruszył do Krakowa, gdzie wstąpił do Legionów J. Piłsudskiego. W I Brygadzie, a następnie w II uczestniczył w I wojnie światowej (1914-1918) oraz w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1920). Za udział w tych walkach otrzymał Krzyż Pamiątkowy I Brygady, Odznakę II Brygady (nr 548) i Krzyż Niepodległości. Po powrocie do Mielca prowadził majątek w Książnicach, odziedziczony po ojcu. W 1924 r. przeniósł się z rodziną do Poznania i tam został przedsiębiorcą. W latach 1932-1939 pełnił funkcję burmistrza miasta Śrem w Poznańskiem. Okupację przeżył w Łańcucie, gdzie pracował w Spółdzielni „Społem”. W latach 1944-1946 pełnił misję pełnomocnika rządowego ds. organizacji ruchu spółdzielczego w Łodzi, a później w Szczecinie. W tym okresie należał do mikołajczykowskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego. W marcu 1946 r., podczas pobytu na wczasach w okolicach Jeleniej Góry, został aresztowany i przewieziony do aresztu Urzędu Bezpieczeństwa w Mielcu. Tu ślad po nim zaginął. Symboliczną tablicę nagrobną umieszczono na rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI EUGENIUSZ LUCJAN, urodzony 17 X 1900 r. w Mielcu, syn Antoniego i Emilii z domu Christ. W latach 1912-1913 uczył się w mieleckim gimnazjum, a w latach 1913-1914 ukończył 2–letnią Szkołę Wydziałową w Rzeszowie. W 1915 r. na skutek wybuchu prochu został silnie poparzony i okaleczony, w związku z czym leczono go w klinice wiedeńskiej przez trzy lata. W latach 1919-1920 uzupełnił wykształcenie handlowe na kursie buchalterii i księgowości handlowej u Albina Hochhausera. Równocześnie od 1919 r., po śmierci ojca, przejął prowadzenie działalności handlowej i usługowej rodziny Dębickich – sklepu z towarami korzennymi i mieszanymi, restauracji, „Hotelu Polskiego” oraz sklepu z materiałami szkolnymi i książkami. W 1924 r. otrzymał koncesję na sprzedaż podręczników szkolnych, w latach 1935-1938 prowadził hurtownię i sklep tytoniowy, a w 1938 r. uruchomił nowocześnie wyposażoną i urządzoną księgarnię. Wierny tradycji rodzinnej aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta. Od 1911 r. był członkiem mieleckiej drużyny skautowej. W 1920 r. powierzono mu funkcję skarbnika Klubu Sportowego „Kruki”. Ponadto udostępnił temu klubowi pomieszczenia na magazyn, biuro i „pokój pamięci”. W 1926 r. został radnym miejskim, w 1934 r. skarbnikiem i gospodarzem Oddziału Kajakowego TG „Sokół”, a w 1936 r. sędzią okręgowym Polskiego Związku Kajakowego. W okresie okupacji hitlerowskiej współpracował z partyzanckim oddziałem „Jędrusie”, dostarczając mu papier i materiały poligraficzne do wydawania gazetki „Odwet”. Udzielał schronienia członkom miejscowego kierownictwa Inspektoratu i Obwodu AK oraz udostępniał mieszkanie na tajne nauczanie. Tam właśnie przeprowadzono pierwsze tajne egzaminy maturalne. W lutym 1941 r. został aresztowany przez Gestapo i posądzony o współpracę z ruchem oporu. Konsekwentnie nie przyznawał się i po usilnych staraniach żony Zofii został zwolniony z więzienia w marcu 1942 r. W pierwszych miesiącach po wyzwoleniu Mielca (sierpień i wrzesień 1944 r.) udostępnił piwnicę pod księgarnią dla potrzeb parafii św. Mateusza. (Ze względu na silny ostrzał miasta przeniesiono tam najcenniejsze naczynia liturgiczne, odprawiano Msze Święte i nabożeństwa. Po zmniejszeniu się ostrzału tymczasową kaplicę przeniesiono na parter.) Po wojnie nadal prowadził księgarnię, ale w 1950 r. została mu zabrana i upaństwowiona. Pozostawiono jedynie niewielką powierzchnię na parterze obok księgarni, gdzie do końca życia prowadził mały sklep z galanterią i materiałami papierniczymi. Nie zaprzestał działalności społecznej. Był m.in. członkiem Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień oraz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1948-1952 działał w Zarządzie Ligi Morskiej w Mielcu, a w latach 1964-1966 uczestniczył w zorganizowaniu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (leg. nr 13). Zmarł 2 VI 1969 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI JERZY TADEUSZ JANUSZ, urodzony 27 XII 1929 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Zofii ze Sockich. Należał do szkolnej drużyny zuchowej ZHP. W czasie okupacji hitlerowskiej uczył się w szkole powszechnej i na tajnych kompletach z zakresu przedmiotów zabronionych, a następnie I i II klasy gimnazjalnej. W 1948 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 1948-1951 studiował na Wydziale Komunikacji (Oddział Pojazdów Mechanicznych i Ciągników) Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. W okresie nauki należał do harcerstwa. Od VIII 1940 r. do I 1945 r. był harcerzem Szarych Szeregów AK – Drużyny im. J. Wiśniowieckiego, a od I 1945 r. do XI 1951 r. – Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego, występującej też pod nazwą WiS (Wolność i Sprawiedliwość). W listopadzie 1951 r. został aresztowany i skazany na 12 lat więzienia za przynależność i działalność w tajnych organizacjach niepodległościowych. Od V 1953 r. do V 1956 r. pracował w więziennym Przedsiębiorstwie Remontu Samochodów w Sztumie, a od VI 1956 r. do XII 1956 r., jako więzień, w Biurze Projektów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Nr 1 w Warszawie. W okresie „odwilży” w grudniu 1956 r. został uwolniony. W 1957 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera. Od IV 1957 r. do XII 1982 r. pracował w WSK i OBR SK Mielec w służbach konstrukcyjno-badawczych, m.in. na stanowiskach: kierownika sekcji konstruktorskiej nadwozia samochodu „Mikrus”, kierownika sekcji konstruktorskiej i konstruktora prowadzącego samochodów chłodni, kierownika sekcji konstruktorskiej i konstruktora prowadzącego telewizyjnych wozów transmisyjnych oraz kierownika sekcji badań i konstrukcji rozwojowych silników wysokoprężnych. Ponadto w latach 1960-1969 był wykładowcą Ośrodka Szkolenia Kierowców LOK w Mielcu oraz w latach 1961-1963 nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Mechanicznym Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego w Mielcu. Od 1 I 1983 r. przebywa na emeryturze. Zaistniała po 1989 r. nowa sytuacja polityczna umożliwiła reaktywowanie księgarskich tradycji rodzinnych. Wraz z żoną Ireną (ekonomistką z wykształcenia, która była siłą motoryczną wielu rodzinnych przedsięwzięć) oraz synem Pawłem podjął trud wznowienia działalności księgarni, zabranej bezprawnie w 1950 r. Eugeniuszowi Dębickiemu. W wyniku dużego nakładu pracy i zaangażowaniu rodzinnych środków finansowych w grudniu 1992 r. doprowadził do restytuowania firmy pod nazwą „Księgarnia Dębickich” SC, pomyślanej jako przedsiębiorstwo rodzinne, przechodzące z pokolenia na pokolenie. Wspomagał radą działalność firmy prowadzonej przez małżeństwo Danutę i Pawła Dębickich. Awansowany na stopień kapitana Wojska Polskiego. Pełnił funkcję prezesa Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości oraz Krzyżem Oficerskim OOP. Zmarł 20 XI 2020 r. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W uznaniu zasług Rada Miejska w Mielcu nadała rondu w ciągu ul. Wolności, przy zbiegu ulic W. Szafera i Powstańców Warszawy, patronat kpt. Jerzego Dębickiego uchwałą nr LII/518/2022 z dnia 29 IX 2022 r. W 2023 r. pośmiertnie został uhonorowany Nagrodą Honorową Świadek Historii.
DĘBICKI MICHAŁ, urodzony 16 IX 1826 r. w Mielcu, syn Wawrzyńca i Marii z domu Rojkowicz. Był właścicielem nieruchomości przy ul. Pańskiej (obecnie ul. A. Mickiewicza). Wspólnie z synem Antonim założył firmę handlową i wystarał się o wpisanie jej do rejestru handlowego 26 X 1882 r. pod nazwą „Michał Dębicki i Syn – handel korzenny i mieszany”. W sklepie tym prowadził m.in. dział przyborów szkolnych i książek, co stanowiło początek księgarstwa mieleckiego. W latach 1875-1876 pełnił funkcję burmistrza miasta, a w latach 1877-1883 był zastępcą burmistrza. Był jednym z inicjatorów budowy budynku Urzędu Gminnego w Mielcu. Potwierdza to jego nazwisko na dokumencie aktu fundacyjnego budynku, datowanego 29 sierpnia 1892 r., gdzie występuje jako „Członek Reprezentacji Gminy Miasta Mielca”. Zmarł 20 IX 1909 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI MIECZYSŁAW, urodzony w 1896 r. w Mielcu, syn Romana i Władysławy z domu Kudrna. Był handlowcem i ekonomistą. Po ojcu odziedziczył posesję przy ul. Pańskiej (obecnie ul. A. Mickiewicza 9) i mieszczącą się w niej firmę handlową, którą prowadził do wyjazdu z Mielca. W 1918 r. był członkiem założycielem klubu sportowego „Kruki” i zawodnikiem drużyny piłkarskiej tego klubu. W 1925 r. był jednym z inicjatorów powstania „Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mieszczan”, w którym aktywnie działał. Był również członkiem zarządu Mieleckiego Koła Kongregacji Kupieckiej. Około 1928 r. sprzedał dom w Mielcu i przeniósł się z rodziną do Katowic, gdzie pracował w Urzędzie Wojewódzkim jako prowadzący biuro Ligi Morskiej. Okupację niemiecką spędził w Krakowie, a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł w 1969 r.
DĘBICKI PAWEŁ, urodzony 17 VII 1960 r. w Mielcu, syn Jerzego i Ireny z domu Strych. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, matura w 1979 r. Studiował na Wydziale Historyczno-Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów (NZS) od początku jego powstania (1980 r.) oraz członkiem Koła Naukowego Studentów Historii UJ. Wraz z przyjaciółmi, po złożeniu deklaracji o odmowie służby wojskowej w LWP (II 1981 r.), utworzył grupę „Młodzież na Rzecz Społeczeństwa Alternatywnego”. Współpracował z działającą autonomicznie grupą niepodległościową „Szeregi Solidarności i Pokoju”, związaną z „Solidarnością Walczącą” oraz grupami zorientowanymi na Ruch „Wolność i Pokój”, a później na Polską Partię Socjalistyczną Jana Józefa Lipskiego. W okresie szkolnym i studenckim podejmował próby poetyckie. Od roku 1980 współpracował z niezależnymi inicjatywami wydawniczymi w Krakowie, m.in. Wydawnictwem Kultury Alternatywnej, Wydawnictwem Pacyfistycznym, „NIVĄ”. Angażował się też w działalność teatralną. Brał udział w pracach występującego poza cenzurą, a funkcjonującego przy legendarnej „Piwnicy pod Baranami” i „Konfraterni Robotniczej” w nowohuckiej „Arce”, Teatru „Czarne i Białe”, który wystąpił w marcu 1987 r. na prestiżowych „XII Krakowskich Reminescencjach Teatralnych”. Sporadycznie współpracował też z wrocławską „Pomarańczową Alternatywą”. W 1986 r. był współzałożycielem Niezależnej Krajowej Rady Kół Naukowych Studentów Socjologii. Studia wyższe ukończył w 1988 r. (kierunek: socjologia) i otrzymał tytuł magistra. Po studiach podjął pracę w Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Mielcu. W tym okresie współpracował z Polską Partią Zielonych. W latach 1989-1990 uczestniczył w działalności Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu, najpierw jako członek, a później – przewodniczący Komisji Kultury. Z ramienia KO „Solidarność” został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1990-1994 oraz na delegata do samorządowego Sejmiku Województwa Rzeszowskiego, a następnie na jego wiceprzewodniczącego (w tej samej kadencji). W 1990 r. powierzono mu stanowisko kierownika Wydziału Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego w Mielcu. Sprawował je do 1992 r. Był inicjatorem odnowienia w Mielcu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Wtedy to skorzystał z możliwości kontynuowania rodzinnych tradycji księgarskich. Wraz z rodzicami Ireną i Jerzym, przy ogromnym wkładzie pracy i zaangażowaniu rodzinnych środków finansowych, doprowadził do wznowienia rodzinnego przedsiębiorstwa księgarskiego, zabranego w 1950 r. przez władze komunistyczne. Od grudnia 1992 r., to jest od chwili restytucji firmy pod szyldem „Księgarnia Dębickich” S.C. (przy ul. A. Mickiewicza 5), był jej kierownikiem. Prowadził firmę wraz z żoną Danutą, również absolwentką Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1993 r. otrzymał tytuł Honorowego Członka Drużyny „Szare Szeregi” im. J. Wiśniowieckiego za pomoc w odnalezieniu cennych dokumentów historycznych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony Medalem „Pro Patria”. Zmarł 26 V 2021 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DĘBICKI ROMAN, urodzony 31 VII 1863 r., syn Michała i Eleonory z domu Jaworskiej. Był właścicielem posesji przy ul. Pańskiej (obecnie ul. A. Mickiewicza 9). Zajmował się kupiectwem i pracą społeczną na rzecz miasta. W 1894 r. był współzałożycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, a następnie jego długoletnim działaczem (wchodził w skład tzw. „starszyzny sokolej”). W 1902 r. pełnił funkcję zastępcy burmistrza, a po rozwiązaniu Rady Miejskiej w 1903 r. był komisarzem rządowym, zaś w latach 1904-1909 pełnił funkcję radnego Rady Miejskiej w Mielcu. Wtedy to zainicjował założenie ogrodu miejskiego i parku spacerowego na terenach leśnych od boiska piłkarskiego „Makkabi” do szczytu Góry Cyranowskiej. Od 1910 r. do 1913 r. był komisarzem przemysłowym z ramienia Rady Powiatu, a w latach 1914-1918 pełnił funkcję męża zaufania i członka Rady Przybocznej Komisarza Powiatu Mieleckiego. Pracował też, w okresie 8 VII 1916 r. – 2 V 1919 r., jako zastępca dyrektora Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wybrany został 29 XII 1919 r. burmistrzem miasta Mielca. Funkcję tę pełnił tylko do 20 I 1920 r., ponieważ po ogłoszeniu wojny polsko-bolszewickiej działalność samorządów została zawieszona. Powierzono mu natomiast funkcję Komisarza Miasta Mielca, którą pełnił w okresie od 20 I 1920 r. do 21 XII 1921 r. W tych samych latach był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu, a od 1921 r. członkiem Rady Szkolnej Miejscowej. Zmarł 18 VI 1922 r. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI STANISŁAW MIECZYSŁAW, urodzony w 1866 r. w Lubaczowie. Absolwent szkoły realnej w Kołomyi. Malarstwa uczył się w akademii wiedeńskiej (odznaczony srebrnym medalem), Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, Monachium i Paryżu. Od 1886 r (?) pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego w Kołomyi. W latach 90. XIX w. zamieszkał we Lwowie. Od 5 XI 1909 r. objął katedrę malarstwa dekoracyjnego w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie jako asystent, a następnie docent (1910), profesor nadzwyczajny (1911) i profesor zwyczajny (1923). Od 2. połowy lat 80. XIX w. tworzył dzieła nawiązujące do najlepszych tradycji malarstwa realistycznego. Początkowo malował sceny rodzajowe z Huculszczyzny, portrety i pejzaże, a później zajął się także tematyką mieszczańską, grafiką użytkową, zdobnictwem i ilustracją książkową. Rzeźbą, projektowaniem mebli i ceramiką zajmował się sporadycznie. Wykonał (wspólnie z innymi artystami) polichromię w kościele w Żołyni i w kaplicy Chrystusa Miłosiernego w katedrze lwowskiej. Wystawiał indywidualnie we Lwowie. Dla Mielca wykonał w 1909 r. tryptyk patriotyczno-religijny, który stanowił część wyposażenia sali obrad Rady Powiatowej (Sala Królewska), a obecnie PSM I i II stopnia przy ul. T. Kościuszki. Jego dzieła znajdują się w muzeach, m.in. w Bydgoszczy, Gdańsku, Lesznie, Opolu, Przemyślu. Szczecinie i Toruniu oraz w Lwowskiej Państwowej Bibliotece Naukowej we Lwowie i Towarzystwie Historyczno-Literackim w Paryżu. Zmarł 12 VIII 1924 r. w Krakowie.
DĘBICKI WAWRZYNIEC JAXA (1784-1874), w tradycji rodzinnej Dębickich uważany jest za protoplastę mieleckiej gałęzi tego herbowego i bardzo rozbudowanego rodu. Według ustnych przekazów pochodził z nadwiślańskiego pogranicza Kongresówki. Do Galicji przybył w obawie przed represjami za udział w powstaniu (prawdopodobnie listopadowym), a jego majątek uległ konfiskacie. Zmarł 31 VII 1874 r.jako obywatel miasta Mielca. Spoczywa w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBICKI ZYGMUNT, urodzony 6 VII 1896 r. w Mielcu, syn Antoniego i Emilii z domu Christ. Absolwent mieleckiego gimnazjum. W 1913 r. rozpoczął studia farmaceutyczne w Krakowie. W czasie I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. służył w wojskowych formacjach sanitarnych. Z powodu nabytych na froncie chorób i znacznego uszczerbku zdrowia został zwolniony z wojska. Po powrocie do domu i rekonwalescencji objął otrzymane w spadku po ojcu lasy goleszowskie. Zbudował nowe budynki leśnictwa i zagospodarował je. W latach okupacji hitlerowskiej czynnie wspomagał polskie podziemie i pomagał wysiedleńcom z Poznańskiego (na terenie Mielca i okolic było ich wielu). W jego leśniczówce zorganizowano punkt kontaktowy i tam znajdowali schronienie członkowie kierownictwa terenowych struktur AK, a w okresie działań wojennych w 1944 r. funkcjonował szpital polowy AK (przez około 2 miesiące). W 1945 r., na podstawie dekretu o upaństwowieniu lasów, odebrano mu cały majątek. Został przesiedlony do wsi Miłakowo w woj. olsztyńskim. Zmarł 17 III 1966 r. w szpitalu w Mrągowie. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu.
DĘBOWA (ULICA), niewielka uliczka (260 m) na budującym się osiedlu domów jednorodzinnych Borek. Łączy się z ul. H. Sienkiewicza przez ul. W. Jagiełły, J. Poniatowskiego i J. Przybosia lub ul. Brzozową. Nazwę otrzymała 28 I 1987 r. W 2006 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej.
DĘBY NIEPODLEGŁOŚCI, ogólnopolska akcja upamiętniania bohaterów walk o odzyskanie niepodległości przez Polskę w latach 1914-1921, będąca równocześnie uczczeniem 100. rocznicy odzyskania niepodległości. W Mielcu, z inicjatywy Komitetu Obchodów 100-lecia Odzyskania Niepodległości, posadzono Dęby Niepodległości dedykowane: 100. rocznicy odzyskania niepodległości (skwer przy II Liceum Ogólnokształcącym, ul. Żeromskiego, współorganizator: II LO, 10 XI 2017 r.), Janowi Hajcowi (przy SP w Książnicach, współorganizator: Gmina Mielec, 10 VI 2018 r.), Augustowi Jadernemu i Janowi Weryńskiemu (park „Sokoła” przy ul. F. Żwirki i S. Wigury, współorganizator: PTG Sokół 1893, 16 VI 2018 r.), Michałowi Osmoli (skwer przy ul. W. Witosa, współorganizator: Rada Osiedla Wojsław, 3 IX 2018 r.), Franciszkowi Dubielowi (park Oborskich przy Muzeum Regionalnym SCK przy ul. Legionów, współorganizator: Muzeum Regionalne w Mielcu, 15 IX 2018 r.), Franciszkowi Sokołowi (plac przy budynku II Szkoły Podstawowej nr 6 przy ul. E. Biernackiego, współorganizator: SP nr 6, 18 IX 2018 r.), Pawłowi Wałkowi (Rynek Rzochowski, współorganizator: Szkoła Podstawowa nr 12, 1 X 2018 r.) i Walentemu Machnikowi (Chorzelów, współorganizator: Zespół Szkół w Chorzelowie, 25 X 2018 r.)
DIABELEC MIECZYSŁAW, urodzony 27 XII 1907 r. w Złoczowie, syn Władysława i Heleny. Absolwent Gimnazjum im. J. Słowackiego w Złoczowie. Ukończył weterynarię we Lwowie i otrzymał tytuł lekarza weterynarii. W okresie międzywojennym pracował w Przemyślanach. Brał udział w II wojnie światowej. Po wojnie zamieszkał w Mielcu i przez wiele lat pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii. Zmarł 10 X 1980 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DIABELEC TADEUSZ, urodzony 13 V 1906 r. w Złoczowie na Ukrainie, syn Władysława i Heleny z domu Demko. Ukończył tamtejsze gimnazjum, a następnie prywatną Szkołę Administracji Publicznej im. Karola Adamieckiego w Krakowie. Powrócił w rodzinne strony i otrzymał posadę sekretarza gminy w okolicy Złoczowa. W czasie okupacji hitlerowskiej ukrywał się. Po II wojnie światowej został zmuszony do przeniesienia się na teren Polski. Mieszkał początkowo u proboszcza w Dąbrowie Tarnowskiej, a następnie przeniósł się do Nowej Dęby i tam uczył w miejscowej szkole przemysłowej. Pod koniec lat 40. zatrudniony został w administracji państwowej w Tarnobrzegu. W 1950 r. został sekretarzem pierwszego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a następnie pełnił funkcje kierownika wydziału, zastępcy przewodniczącego PRN i dyrektora MZBM. Aktywnie działał w organizacjach społecznych. W latach 50. i 60. był m.in. przewodniczącym Powiatowego Zarządu Ochotniczych Straży Pożarnych, członkiem Zarządu Oddziału Powiatowego PCK, członkiem Zarządu Powiatowego TPPR, przewodniczącym Zarządu Powiatowego Społecznego Komitetu Pomocy Społecznej i członkiem Zarządu Miejskiego Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem X-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej” i Honorową Odznaką TPPR. W 1980 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 23 I 1987 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DIECEZJA TARNOWSKA, administracyjna jednostka terytorialna Kościoła Rzymskokatolickiego, w której ramach znajduje się dekanat mielecki. Powstała po pierwszym rozbiorze Polski (1772 r.) w kilku etapach. 21 IX 1777 r. biskup krakowski I. K. Sołtyk utworzył w Zakrzówku pod Krakowem osobny wikariat i oficjałat generalny dla galicyjskiej części diecezji krakowskiej, w tym dekanatu mieleckiego, a 26 II 1781 r. przeniósł siedzibę wikariatu i oficjałatu do Tarnowa, powołując na urząd oficjała i wikariusza generalnego ks. Jana Duwalla. 20 IX 1783 r. cesarz austriacki Józef II utworzył diecezję tarnowską, a na biskupa powołał ks. J. Duwalla. Nową diecezję usankcjonował kanonicznie papież Pius VI 13 III 1786 r., już po śmierci bpa Duwalla. Tragiczne dla Polski dalsze rozbiory spowodowały, że 13 VI 1805 r. ten sam papież zniósł diecezję tarnowską i przeniósł jej „stolicę i kapitułę katedralną” do Kielc, a teren diecezji rozdzielono na biskupstwo krakowskie (z m.in. dekanatem mieleckim) i przemyskie. W 1821 r. ponownie erygowano diecezję z siedzibą w Tyńcu, a prawdopodobnie w następnym roku stolicę diecezji umieszczono ponownie w Tarnowie. Od tego czasu dekanat mielecki jest integralną częścią diecezji tarnowskiej. Biskupami ordynariuszami diecezji byli kolejno: bp Jan Duwall (1783- 1785), bp Florian Amand Janowski (1786-1801), bp Grzegorz Tomasz Ziegler (1822-1827), bp Ferdynand Maria hr. Chotek z Wognin (1831), bp Franciszek de Paula Pisztek (1832-1836), bp Franciszek Ksawery Abgaro Zachariasiewicz (1836-1840), bp Józef Grzegorz Wojtarowicz (1840-1850), bp Józef Alojzy Pukalski (1852-1885), bp Ignacy Józef Łobos (1886-1900), abp Leon Wałęga (1901-1933), bp Franciszek Lisowski (1933-1939), bp Jan Piotr Stepa (1946-1959), abp Jerzy Ablewicz (1962-1990), bp Józef Życiński (1990-1997), bp Wiktor Skworc (1998-2011), bp admin. Wiesław Lechowicz (XI 2011 – V 2012), bp Andrzej Jeż (2012-nadal).
DIETL BRONISŁAW, urodzony 15 VIII 1878 r. w Rzuchowej, syn Leopolda i Jadwigi z Artwińskich. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Studiował na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale prawdopodobnie studiów tych nie ukończył. Krótko zajmował się rolnictwem, a następnie podjął pracę w urzędach administracji państwowej na terenie Galicji. Rozpoczął od pracy w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Kolejnymi miejscami zatrudnienia były starostwa w Rohatynie, Kołomyi i Przeworsku. W niepodległej Polsce był m.in.: starostą powiatu kolbuszowskiego, starostą powiatu śniatyńskiego, prezydentem miasta Torunia (1921-1922) i starostą powiatu inowrocławskiego (1922-1929). Jego społeczną pasją było rolnictwo. Udzielał się m.in. w Towarzystwie Rolniczym Inowrocławsko-Strzelneńskim, Powiatowym Komitecie Charytatywnym w Inowrocławiu, Polskim Komitecie Opieki nad Dzieckiem i lokalnych strukturach Akcji Katolickiej. W 1929 r. przeniósł się do Poznania i przez wiele lat był kierownikiem Biura Informacji Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu. W 1939 r. przeszedł do pracy w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Za wyróżniającą się działalność w okresie międzywojennym został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Brązowym Krzyżem Zasługi. W czasie okupacji hitlerowskiej został wysiedlony z Poznania i mieszkał w Jacentowie koło Opatowa, a następnie w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po wojnie powrócił do Poznania i podjął pracę w Wydziale Rolnictwa Państwowych Nieruchomości Ziemskich. W 1948 r. przeszedł w stan spoczynku. Zmarł 24 I 1952 r. Pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
DISARTE (STUDIO REKLAMY DISARTE), firma wydawniczo-reklamowa w Mielcu. Powstała w 2009 r. Jej założycielem i właścicielem jest Konrad Dudek. Biuro, studio graficzne i drukarnia firmy znajdują się w pawilonie przy ul. M. Pisarka 14. Przedmiotem jej działalności jest projektowanie graficzne, drukowanie i produkcja reklam z wykorzystaniem najnowocześniejszych technologii cyfrowych. W latach 2009-2021 zrealizowano kilka tysięcy różnych projektów i kampanii reklamowych w kraju i za granicą.
DKD – 1, pierwszy (i jeden z pierwszych w Polsce) samolot sportowy (awionetka) konstrukcji mielczanina Stanisława Działowskiego i jego brata – Mieczysława Działowskiego w 1926 r. w Bydgoszczy, przy wsparciu finansowym miejscowego szewca Jana Krugera. Nazwa powstała od początkowych liter nazwisk: Działowski-Kruger-Działowski. Podstawowe dane techniczne: rozpiętość skrzydeł – 8,40 m, długość – 4,50 m, ciężar własny – 220 kg, ciężar całkowity – 380 kg, prędkość – 120 km/godz., moc silnika 30 KM (typ: Haacke), 2. miejsca. Pierwszy lot wykonał sierżant pilot Józef Muślewski 1 II 1926 r. Także na tym samolocie wykonał pierwszy samodzielny lot Stanisław Działowski (20 XI 1926 r.) nad Bydgoszczą. W 1927 r. samolot eksponowany był na wystawie lotniczej w Warszawie. Przelot z Bydgoszczy do Warszawy był pierwszym w Polsce przelotem międzymiastowym polskiego samolotu turystycznego! 30 V 1927 r. w czasie przelotu na trasie Warszawa – Kraków, pilotowany przez S. Działowskiego DKD-1, uległ poważnemu uszkodzeniu i odtąd już nie był używany.
DKD – 2, ulepszona wersja DKD – 1, nie uczestniczył w żadnej z poważniejszych prób.
DKD – 3, samolot sportowy (turystyczny) zaprojektowany przez Stanisława Działowskiego i wykonany przy pomocy brata Mieczysława oraz innych pasjonatów lotnictwa sportowego w 1927 r. w Krakowie (w hali 2. Pułku Lotniczego). Do jego budowy użyto część DKD – 1. Zajął 4 miejsce w I Krajowym Konkursie Awionetek w 1927 r. W 1928 r. został ulepszony za fundusze przekazane braciom Działowskim przez rodzinne miasto Mielec i powiat mielecki. Na stateczniku wymalowano wtedy herb Mielca – „Gryf”. Startując na tym samolocie w II KKA w 1928 r., Stanisław Działowski zajął 5 miejsce. Dane DKD-3: rozpiętość – 8,4 m, długość – 5,2 m, masa własna – 293 kg, masa całkowita – 420 kg, prędkość maksymalna – 125 km/godz., pułap – 3800 m, zasięg – 500 km.
DKD – 4, DKD – 4 bis, samoloty sportowe (turystyczne) zaprojektowane i wykonane przez braci Stanisława i Mieczysława Działowskich w 1928 r. w Krakowie (w hali 2. Pułku Lotniczego), na zlecenie Aeroklubu Akademickiego i Zarządu Wojewódzkiego LOPP w Krakowie. Samoloty te odniosły wielki sukces w II Krajowym Konkursie Awionetek w 1928 r., zdobywając 1 i 3 miejsce. W I Locie Południowo – Zachodniej Polski S. Działowski na DKD-4 zdobył 3 miejsce. Popularność samolotu spowodowała, że w 1929 r. był eksponowany na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. 28 I 1930 r. pilot Jan Sołtykowski trzykrotnie przeleciał pod mostem Dębnickim w Krakowie. Na tych samolotach wyszkolono kilkudziesięciu pilotów, a wielu oficerów 2 Pułku Lotniczego w Krakowie uprawiało akrobatykę samolotową. Powszechnie uznaje się, że DKD-4 był najlepszą konstrukcją braci Działowskich. Dane: rozpiętość – 9,0 m, długość – 5,5 m, masa własna – 264 kg, masa całkowita – 548 kg, prędkość maksymalna – 135 km/godz., pułap 2270 m, silnik (4 bis) – „Simens – Halske” 55 KM.
DKD – 5, samolot sportowy (turystyczny) zaprojektowany i wykonany przez braci Stanisława i Mieczysława Działowskich w Krakowie (w hali 2 Pułku Lotniczego) w 1929 r., na zlecenie Aeroklubu Akademickiego w Krakowie, w celu reprezentowania Polski w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych (Challenge) w 1930 r. (20 VII – 7 VIII). Do udziału w III Krajowym Konkursie Awionetek w 1929 r. nie został dopuszczony z powodu nieregulaminowego ciężaru. 15 VII 1929 r. w czasie lotu w okolicach Końskich uległ katastrofie, a S. Działowski odniósł poważne obrażenia. W tej sytuacji DKD-5 nie został wytypowany przez Aeroklub RP do Challengeu. W II Locie Południowo-Zachodniej Polski (7 IX 1930 r.) startujący na nim S. Działowski (Aeroklub Akademicki w Krakowie) zdobył 3 miejsce. Dane: rozpiętość – 10 m, długość –6,30 m, masa własna – 380 kg, masa całkowita – 600 kg, prędkość maksymalna – 175 km/godz., silnik – Cirrus III 85 KM.
DKD – 6, – 7, – 8, – 9, ulepszane przez braci Działowskich projekty kolejnych wersji samolotów turystycznych DKD. Wykonano ich modele, ale z powodu braku odpowiednich funduszy i rosnącej konkurencji, a zwłaszcza powstałych w Warszawie zakładów państwowych, żaden z nich nie został zbudowany.
DKD – 10, AEROMOBIL, zaprojektowany w 1931 r. przez S. Działowskiego lekki samolot różnego przeznaczenia, który równocześnie posiadałby możliwości samochodu. (Po odpięciu skrzydeł i ogona samolot zamieniał się w samochód.) W latach 30. prowadzono zbiórkę pieniędzy na ten cel. Przyszły aeromobil nazywano żartobliwie „Podoficerem”, gdyż największe wsparcie uzyskali Działowscy od zawodowej kadry podoficerskiej. Wykonano część prac, m.in. podwozie, kratownicę kadłuba i podwójny napęd. W 1938 r., na podstawie niekorzystnej opinii komisji Instytutu Badań Techniki Lotniczej, zbiórka funduszy i prace zostały przerwane. Niedokończony aeromobil, ze względu na duże zainteresowanie entuzjastów lotnictwa i motoryzacji, eksponowany był na wystawie we Lwowie w 1939 r. i tam zastała go II wojna światowa.
DKF „DONALD”, DYSKUSYJNY KLUB FILMOWY, powstał w Zakładowym Domu Kultury WSK w 1968 r. z inicjatywy Jerzego Daniluka i Kazimierza Majcherkiewicza, przy akceptacji i wsparciu kierownictwa ZDK. Posiadał dwie sekcje: dorosłych (około 150 osób), której prezesami byli: J. Daniluk (w latach 1968-1980), Apolinary Rzadkowski i Romuald Sowiński (1980-1988) oraz młodzieży, której inspiratorem działalności był w 1972 r. R. Sowiński. Podstawowym celem „Donalda” było wzbogacanie się intelektualne poprzez ambitne kino i dyskusje nad problemami przezeń przedstawianymi. Służyły temu takie formy jak: czwartkowe spotkania klubowe (prelekcja – projekcja – dyskusja), seminaria filmowe, spotkania towarzyskie w Klubie „Owiewka” oraz coroczne tygodniowe wyjazdy do Krynicy. Gośćmi DKF byli m.in. wybitni polscy reżyserzy Jerzy Hoffman, Krzysztof Zanussi i Krzysztof Kieślowski, aktorzy i krytycy filmowi.
DŁUBACZEWSKI BŁAŻEJ (ksiądz), urodzony w 1755 r., święcenia kapłańskie przyjął ok. 1780 r. W latach 1785-1788 był wikarym i mansjonarzem w Mielcu, a następnie – wikarym w Przecławiu i Szczurowej, administratorem w Ociece i wikarym w Dębicy. Zmarł 7 XII 1802 r.
DŁUGA (ULICA), faktycznie długa (1485 m) ulica rozgraniczająca osiedle Cyranka od osiedli W. Szafera i Dziubków. Stanowi też dla tych osiedli drogę wyjazdową od strony północnej. Biegnie od ul. Przemysłowej do ul. Partyzantów, pomiędzy domami jednorodzinnymi, spośród których ciekawą architekturą wyróżniają się po prawej stronie „szeregówki” wybudowane w dwóch równoległych rzędach. Dojazd do tego drugiego rzędu zapewnia równoległa uliczka – „odnoga” ul. Długiej i mająca też jej nazwę. Jako droga polna istniała wiele lat, a nazwę otrzymała w 1973 r. Posiada asfaltową nawierzchnię. W 2006 r. położono nową asfaltową nawierzchnię i chodnik. W związku z przedłużeniem ul. W. Szafera do al. E. Kwiatkowskiego powstało skrzyżowanie ul. Długiej z ul. W. Szafera i w 2009 r. wykonano przy nim sygnalizację świetlną.
DŁUGOSZA JANA (ULICA), średniej długości (408 m) ulica na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. S. Drzewieckiego, obok cmentarza parafialnego, do alei Niepodległości, łącząc się z nią tuż przy jej skrzyżowaniu z ul. H. Sienkiewicza. Powstała jako droga polna z pewnością w połowie XIX w., a może nawet znacznie wcześniej, ponieważ mogła być drogą dojazdowa do mieszczańskich pól. Długie lata nie cieszyła się dobrą sławą, co potwierdzali wystraszeni lub napadnięci nocą przechodnie ( tędy było najkrócej do stacji PKP i PKS). Po wybudowaniu wiaduktu w latach 80. XX w., kiedy ruch pieszy przeniósł się na ul. 22 Lipca (później aleja Niepodległości), ul. Długosza „przestała straszyć”. W latach 90. otrzymała asfaltowy dywanik i odtąd jest jedynie drogą dojazdową do cmentarza i wygodnym parkingiem dla samochodów. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik z płyt od strony cmentarza.
Patron ulicy JAN DŁUGOSZ (1415-1480) to najwybitniejszy do czasów Oświecenia historyk polski i jeden z najwybitniejszych w dziejach naszego państwa. Jego fundamentalnym dziełem były Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, napisane w latach 1455-1480, obejmujące historię państwa polskiego od jego bajecznych początków do ostatnich dni życia J. Długosza. Był też wychowawcą synów królewskich, skrupulatnym administratorem dóbr biskupstwa krakowskiego, uczestnikiem ważnych misji politycznych i negocjatorem w sprawach międzynarodowych. W 1479 r. otrzymał godność arcybiskupa lwowskiego, ale nie zdążył już rozpocząć działalności na tym stanowisku.
DNI KULTURY, OŚWIATY, KSIĄŻKI I PRASY, coroczny, organizowany od lat 50. (zawsze w maju) w całej Polsce, cykl imprez kulturalnych i oświatowych. Początkowo, kiedy miały nazwę „Dni Oświaty, Książki i Prasy”, organizowane były głównie przez biblioteki, księgarnie i Przedsiębiorstwo Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch”. Dominującymi formami były: plenerowe kiermasze książki i prasy, spotkania z literatami (często przy kiermaszach, gdzie podpisywali swoje utwory), wystawy książki i konkursy czytelnicze. W latach 70., kiedy nazwa „Dni” została rozszerzona, do ich organizacji włączyły się domy kultury i stowarzyszenia kulturalne. W Mielcu organizowano je do 1987 r. Wtedy to w maju wprowadzono bardziej dynamiczne i znacznie szersze programowo „Dni Młodości”, a pod koniec lat 90. zrezygnowano z tej formy promocji oświaty i kultury.
DNI MIELCA, coroczne święto miasta. Składają się nań imprezy kulturalne, oświatowe, sportowe i rekreacyjne, dedykowane miastu i jego mieszkańcom. Ważnym celem „Dni” jest także wywołanie jak najszerszego zainteresowania osiągnięciami i problemami miasta. (Forma „Dni miasta” jest powszechnie stosowana w Polsce i innych krajach europejskich.) Pierwsze „Dni Mielca” zorganizowano na początku lat 60. XX w., ale później z różnych przyczyn zaniechano ich organizacji. W 1987 r. (18 – 20 IX) wznowiono „Dni”, łącząc je ze „Świętem Lotnictwa” i powierzoną w tym roku Mielcowi organizacją „Święta Trybuny Ludu”. Odtąd, z wyjątkiem okresu 1990-1992 (imprezy odbyły się pod zmienioną nazwą), „Dni Mielca” organizowano corocznie we wrześniu, przez 7-14 dni. W ostatnich latach powrócono do dwudniowej formuły „Dni”. Przykładowe programy Dni: *2009 r. (tereny zielone MOSiR), 29 VIII: spektakl dla dzieci, konkursy, koncert w wykonaniu zespołów muzycznych: Funk Street, Freeks, Obserwator, Via Rei, RH+, 30 VIII: spektakl dla dzieci, program Tadeusza Drozdy, koncert zespołów Abba Cover i Budka Suflera; *2010 r. (tereny zielone MOSiR), 28 VIII: mieleckie zespoły rockowe, zespoły muzyczne Habakuka i Happysad, 29 VIII: Zbigniew Foryś Band, Cezary Pazura, Kayah z zespołem; *2011 r. (tereny zielone MOSiR), 27 VIII: zespoły muzyczne Cantica Romanza, Ekspedycja i h.R.A.B.I.A z Mielca, Pectus z Rzeszowa, 28 VIII: zespoły artystyczne SCK Mielec, Wały Jagiellońskie i Rudi Schuberth, Doda (Dorota Rabczewska) z zespołem. Rekord widzów: około 40 tysięcy. *2012 r. (tereny zielone MOSiR), 25 VIII: zespoły muzyczne Próg i Error z Mielca, Ciryam z Krosna, Zero Procent z Żar i VIDEO. 26 VIII: zespoły taneczne SCK, zespoły muzyczne Chrząszcze i Big-Band, występy Andrzeja Grabowskiego, Rupherta i Rico, koncert zespołu T.LOVE. Ponadto wystawa pojazdów zabytkowych i szybowców, zawody spadochronowe i balonowe. *2013 r. (tereny zielone MOSiR): 24 VIII – Koncert zespołów muzycznych: Stomborn, Ligt Tension, Revolution, Cała Góra Barwinków (Kłobuck) i Afromental (Olsztyn). Ponadto: wesołe miasteczko, Samochodowe Mistrzostwa Mielca, pokaz jazdy sprawnościowej i driftu samochodowego. 25 VIII – Występy zespołów dziecięcych i Big Bandu SCK Mielec, występ Artura Barcisia i Cezarego Żaka, koncert zespołu Golec uOrkiestra. Ponadto: Zlot Pojazdów Zabytkowych, pokazy akcji ratunkowych, pokazy modelarskie, skoki spadochronowe, przeloty samolotu PZL-101 Gawron i zawody balonowe „Mały Gordon Bennet”. *2014 r. (tereny zielone MOSiR): 30 VIII – Koncerty zespołów muzycznych, m.in. Agnieszki Chylińskiej z zespołem. Ponadto: Zlot Pojazdów Zabytkowych. 31 VIII – Koncert zespołów SCK Mielec, m.in. Mieleckiej Orkiestry Dętej i Sary Girgis, koncert Zespołu KOMBI. *2015 r. (tereny zielone MOSiR): 29 VIII – Koncerty: The Gate, MR.Pollack, Rafała Brzozowskiego i Patrycji Markowskiej, pokaz akrobacji rowerowych Bartka Ćwika z Mielca, prezentacje drużyny PGE Stal Mielec i Jednostki Strzeleckiej nr 2093 im. gen. broni Władysława Sikorskiego w Mielcu. 30 VIII – Agencja Eventowa „Alternatywa” – rodzinny program animacyjny „Zielono mi”, występy: zespołów tanecznych SCK Mielec, Senior Show, Inity Sounds, Mieleckiej Orkiestry Dętej SCK, Big Bandu SCK oraz koncert Ray’a Wilsona i zespołu Genesis Classic (plac AK). Ponadto: Rajd Samochodowy, rywalizacja o tytuł „Kierowcy Mielca”, V Zlot Pojazdów Zabytkowych, wystawa Klubu Środowisk Twórczych TMZM. *2016 r. (tereny zielone MOSiR): 26 VIII – prezentacje drużyn: futbolu amerykańskiego Aviators Mielec, piłki nożnej FKS Stal Mielec i piłki ręcznej SPR Stal Mielec, koncerty zespołów MAKAR i KULT (Kazik Staszewski). 27 VIII – Koncerty zespołów Popovacula i Red Lips oraz Grzegorza Hyżego; rajd samochodowy. 28 VIII – AE „Alternatywa” – program dla dzieci,turniej rodzinny „Wymiatacze”, koncerty Big Bandu SCK Mielec i Michała Grobelnego z gościnnym udziałem Mieleckiej Orkiestry Dętej, VI Zlot Pojazdów Zabytkowych, prezentacja prac KŚT TMZM. *2017 r. (tereny zielone MOSiR): 26 VIII – Koncerty: The Human Trip, Light Tension,Katarzyna Moś, Ania Dąbrowska. 27 VIII – „Wymiatacze”, koncerty: Big Band Mielec, Orkiestra Dęta SCK Mielec, Inoros, Enej. Ponadto: Europejski Dzień „Mikrusa” i VII Zlot Pojazdów Zabytkowych. *2018 r. (tereny zielone MOSiR): 1 IX – Koncerty: Jelly Beans, Mieleckiej Orkiestry Dętej, MR Pollack,TABU i Tomasza Organka, prezentacja zespołu siatkarek UKS „Szóstka”. 2 IX – Koncerty: „Rzeszowiacy” na rockowo, Big Band SCK, Landberry i Kamila Bednarka. Ponadto: prezentacja zespołu piłki nożnej PGE Stal Mielec, Mielecki Tor Przeszkód, Ruphert&Rico – animacje dla dzieci, VIII Zlot Pojazdów Zabytkowych, stoisko KŚT TMZM. *2019 r. (tereny zielona MOSiR): 24 VIII – Koncerty: Mieleckiej Orkiestry Dętej i zespołów:The Human Trip, Mrzonki, Poparzeni Kawą Trzy oraz recital Margaret. 25 VIII – Koncerty: Big Bandu Mielec, ZPiT „Rzeszowiacy”, Trzy Maszty, Łąki Łan i recital Kasi Kowalskiej. Ponadto m.in.: IX Zlot Pojazdów Zabytkowych, Ekstremalny Plac Zabaw oraz Ruphert&Rico. *2020 r. – Z powodu pandemii choroby COVID-19 „Dni Mielca” odwołano. *2021 r. (tereny zielone MOSiR): 28 VIII – Koncerty: Void Spectrum, Chóru ZPiT „Rzeszowiacy”, Stowarzyszenia ZPiT „Rzeszowiacy”, Sound’n’Grace i Reni Jusis. 29 VIII – Koncerty: Big Mielec Band, Sorry Boys i Mrozu. Ponadto: III Mistrzostwa Mielca w malowaniu kreda na ulicy, „Ruphert i Rico Circus Show”, „Smaki Lata”.
DNI MŁODOŚCI, wielodniowy cykl dziecięcych i młodzieżowych imprez kulturalnych, oświatowych, sportowych i rekreacyjnych, organizowany w Mielcu w maju i czerwcu. Po raz pierwszy zorganizowano je od 23 V do 1 VI 1987 r. Ich podstawowym celem była szeroka prezentacja dorobku kulturalnego i efektów pracy mieleckich dzieci i młodzieży skupionych w zespołach artystycznych, kołach zainteresowań i klubach sportowych. Zapraszano także gości z kraju i zagranicy, którzy prezentowali się młodym mielczanom na scenie lub rywalizowali z nimi w zawodach sportowych. Od 1998 r. „Dni Młodości” otrzymały nazwę „Juwenilia”, a w kolejnych latach zrezygnowano z ich organizowania. Wprowadzono w zamian przeglądy zespołów dziecięcych i młodzieżowych.
DNI MORZA, cykl imprez o tematyce morskiej, organizowany corocznie w ostatniej dekadzie czerwca w Polsce (od okresu międzywojennego), a także w Mielcu w końcowych latach 40. i 50. Organizował je Powiatowy Zarząd Ligi Morskiej, np. w 1947 r. na ich program złożyły się: Msza Święta, pochód nad Wisłokę, „rzucanie wianków i butelek do Wisłoki”, akademia i koncerty. W latach 60. zaniechano ich organizacji.
DOBOSZ-SŁĄBA MAŁGORZATA (z domu DOBOSZ), urodzona 27 IX 1965 r w Mielcu, córka Bartłomieja i Julii z domu Kilian. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. Studiowała prawo na UMCS w Lublinie i w 1989 r. uzyskała tytuł magistra prawa. Ukończyła też studia podyplomowe z zakresu prawa karnego materialnego oraz studia podyplomowe z prawa medycznego dla prokuratorów – oba kierunki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Aplikację odbyła w Prokuraturze Rejonowej w Tarnowie (1989-1992), a następnie pracowała w tej instytucji jako asesor (1992-1993). Od 1 I 1994 r. rozpoczęła pracę w Prokuraturze Rejonowej w Mielcu jako asesor, a 10 XII 1994 r. awansowała na stanowisko prokuratora. Od 10 III 2011 r. do 30 IV 2016 r. pełniła funkcję prokuratora rejonowego w Mielcu, a później – zastępcy prokuratora rejonowego.
DOBRA (ULICA), jedna ze średniej długości (573 m) ulic na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku Wisłoki. Jako droga polna istniała od niepamiętnych czasów. Sympatyczną nazwę otrzymała w 1985 r. po włączeniu Wojsławia w granice Mielca. W 2005 r. otrzymała nawierzchnię asfaltową i chodnik z kostki betonowej.
DOBROWOLSKI ANDRZEJ, urodzony 17 XI 1957 r. w Brzozowie, syn Klemensa i Heleny z Gazdowiczów. Lekkoatleta „Stali” Mielec w latach 70. Mistrz Polski juniorów starszych w biegu na 400 m (48,04 – Poznań, 1976 r.). Rekord życiowy na 400 m – 47,11. Reprezentant Polski juniorów. Startował w wielu zawodach krajowych i zagranicznych. Należał do czołówki krajowej na 400 m.
DOBROWOLSKI JANUSZ, urodzony 19 VIII 1963 r. w Prudniku, syn Zbigniewa i Anny z domu Wrona. Członek reprezentacji Polski juniorów w piłce nożnej w latach 1980-1982. W „Stali” Mielec grał od 1982 r. W sezonie 1984/1985 przyczynił się do awansu drużyny „Stali” do ekstraklasy. W mieleckich barwach rozegrał w ekstraklasie 23 mecze i strzelił 5 bramek. Pod koniec 1994 r. przeniósł się do Sandomierza.
DOBRY TYDZIEŃ, tygodnik podkarpacki, którego pierwszy numer ukazał się 10 XII 2008 r. w nakładzie 10 tysięcy egzemplarzy i był rozprowadzany nieodpłatnie. Jego redakcja znajdowała się w Mielcu, a pierwszym redaktorem naczelnym jest Marek Nikodem. Wydawcą był POLSKA PAWEŁ WOŁOS w Mielcu. Na początku 2009 r. zawieszono wydawanie tego tygodnika.
DOBRZAŃSKI KAROL (ksiądz), urodzony 11 XII 1884 r. w Tuchowie, syn Józefa i Marianny z Piotrowskich. Absolwent Gimnazjum w Tarnowie, maturę zdał w 1905 r. Po studiach teologicznych w tarnowskim seminarium w 1909 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po roku pracy w Dębicy studiował muzykę w Ratyzbonie i Bueron. W latach 1911-1916 był wikarym w Nowym Sączu (krótko), profesorem śpiewu w tarnowskim seminarium i wikarym w katedrze. 20 VII 1917 r. został mianowany proboszczem w Rzochowie. Zorganizował remont kościoła i budowę nowej plebanii. Prowadził chór i organizował muzyczne życie parafii. W 1935 r. powierzono mu funkcję wicedziekana dekanatu mieleckiego. (Pełnił ją do 1957 r.) W okresie okupacji hitlerowskiej poszukiwany był przez gestapo, gdyż podejrzewano go o współpracę z ruchem oporu. (W latach 1942-1945 ukrywał się w Jastrzębi pod przybranym nazwiskiem „Józef Krukuski” i prowadził tajne nauczanie.) W styczniu 1945 r. powrócił do parafii i pracy duszpasterskiej w Rzochowie. Odznaczony został EC i RM. Zmarł 6 XII 1960 r. Pochowano go na Cmentarzu Parafialnym w Rzochowie.
DOBRZAŃSKI MAREK, urodzony 11 V 1955 r. w Mielcu, syn Augustyna i Bronisławy Gąsior. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1975 r.. Studiował na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi i w 1981 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny i oraz promocję na pierwszy stopień oficerski. W latach 1981-1982 odbył staż w 114. Szpitalu Wojskowym z Przychodnią w Przemyślu. Od 1982 r. pełnił zawodową służbę wojskową jako oficer – lekarz. W latach 1982-1994 był starszym lekarzem pułku w Jednostce Wojskowej w Giżycku, w latach 1994-1995 przebywał na misji pokojowej w Libanie i pełnił służbę w Szpitalu Polowym ONZ. Od 1995 r. do 2000 r. pracował na oddziale chirurgii ogólnej w 108. Szpitalu Wojskowym w Ełku. W 2000 r. odszedł z zawodowej służby wojskowej w stopniu majora i podjął pracę na Oddziale Urologii Szpitala Powiatowego w Giżycku. W 1987 r. uzyskał pierwszy stopień specjalizacji zawodowej w zakresie chirurgii ogólnej, a w 1996 r. – drugi stopień.
DOKTOROWICZ JERZY JULIAN, urodzony 13 II 1907 r. w Owczarach, pow. opoczyński, syn Mieczysława i Heleny z Kamińskich. Absolwent Gimnazjum w Tomaszowie Mazowieckim, matura w 1925 r. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim i w 1938 r. otrzymał tytuł inżyniera melioracji. Do wybuchu wojny pracował na terenie Wołynia. W sierpniu 1939 r. powołano go do wojska i uczestniczył w kampanii wrześniowej. W walkach pod Janowem Lubelskim został ranny i wzięty do niewoli przez Niemców. Udało mu się opuścić szpital w Warszawie i dotrzeć do Górek Mieleckich, skąd pochodziła jego żona. W 1940 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony do prac melioracyjnych na terenie byłego powiatu mieleckiego. Włączył się także w działalność konspiracyjną (AK). W okresie walk o ziemię mielecką w lecie 1944 r. przebywał w Górkach, a następnie w Surowej i Kliszowie. W 1945 r. zamieszkał w Ujściu (żona otrzymała pracę w miejscowej szkole) i powrócił do pracy w mieleckiej melioracji. Nie ujawnił swej przynależności do AK i pozostał w działalności konspiracyjnej pod dowództwem pułkownika Antoniego Kwiatkowskiego, organizowanej w rejonie Borowej. Zginął 25 V 1945 r. w czasie akcji UB i NKWD na dom A. Kwiatkowskiego, w którym odbywało się konspiracyjne spotkanie. Miejsce pochówku nieznane.
DOLECKA DANUTA, urodzona w 1968 r. Lekkoatletka „Stali” Mielec w latach 80. Specjalizowała się w biegu na 800 m. W 1986 r. zdobyła brązowy medal na Mistrzostwach Polski juniorek w biegu na 800 m (2:15,47). Członkini drużyny lekkoatletycznej „Stali”, która w 1986 r. wywalczyła awans do I ligi. Startowała z powodzeniem na zawodach krajowych i międzynarodowych. Była czołową biegaczką okręgu rzeszowskiego.
DOLINA STANISŁAW, urodzony 24 III 1909 r. w Brzeszczach k/Oświęcimia, syn Jana i Wiktorii z domu Niedziela. W latach 20. uczył się krawiectwa w szkole zawodowej i zakładzie prywatnym w Poznaniu. W latach 1930-1932 odbył służbę wojskową i ukończył szkołę podoficerską w stopniu kaprala. Po służbie wojskowej zajął się krawiectwem i prowadził zakład w Chełmku, Gdyni i Warszawie. Zainteresowany dynamiczną budową Zakładów Lotniczych przybył w 1939 r. do Mielca i otworzył zakład krawiecki. Włączył się tez w miejscowe życie polityczne i społeczne. Już od początku okupacji hitlerowskiej, w październiku 1939 r. utworzył konspiracyjną grupę dywersyjno-sabotażową, podporządkowaną Organizacji Orła Białego. W zimie 1940 r. rozszerzył działalność na tereny okolicznych miast (Dębica, Kolbuszowa, Łańcut, Przemyśl, Rzeszów, Sędziszów i Stalowa Wola). Po scaleniu OOB ze Związkiem Walki Zbrojnej i utworzeniu (20 IV 1940 r.) w ramach ZWZ wyodrębnionego Związku Odwetu został mianowany dowódcą Rejonu Mielec. (Pełnił tę funkcję także po utworzeniu AK.) Posiadał pseudonim „Ignac”. W związku z rozkazem rozszerzenia akcji w Flugzeugwerk Mielec utworzył tam cztery grupy dywersyjno-sabotażowe. Podległe mu grupy wykonały szereg udanych akcji, m.in. w mieleckiej fabryce spalono wytwórnię szybowców, zniszczono kilkanaście samolotów oraz duże ilości sprzętu lotniczego i materiałów do budowy samolotów, na stacjach kolejowych niszczono parowozy, wagony i towary, zniszczono linię wysokiego napięcia Mościce – Mielec oraz szereg obiektów używanych przez okupanta. Za odważną i skuteczną działalność S. Dolina został awansowany do stopnia porucznika czasu wojny. Od 1942 r. ukrywał się, ponieważ Gestapo usiłowało go aresztować. W 1944 r. jako żołnierz batalionu AK „Hejnał” uczestniczył w wyzwalaniu północnej części ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej. 6 VIII 1944 r. wraz z częścią oddziału wkroczył do wyzwolonego Mielca. W listopadzie tegoż roku został aresztowany przez UB i NKWD za działalność w AK, a następnie zesłany do łagrów sowieckich (Jegolsk, Szachtowy i Szepetowo-Borowicze, Kamionka 44 koło Swierdłowska i Swierdłowsk). 14 XI 1947 r. powrócił do Polski. W Mielcu ponownie zajął się krawiectwem. Należał do ZBoWiD. Za działalność partyzancką otrzymał liczne odznaczenia. Zapragnął jednak napisać wspomnienia z pobytu w sowieckich łagrach. (Surowa wówczas cenzura nie dopuszczała do upowszechniania takich wiadomości.) Zawiadomiona o tym Służba Bezpieczeństwa dokonała rewizji mieszkania i skonfiskowała maszynopis, a Stanisławowi Dolinie postawiono zarzut „działania na szkodę PRL”. Związane z tym kłopoty spowodowały, że znalazł się on w mieleckim szpitalu i tam zmarł na zawał serca 10 IV 1972 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Mielcu. W 1998 r. Rada Miejska w Mielcu nadała jego imię jednej z ulic na osiedlu Mościska.
DOLINY STANISŁAWA (ULICA), ulica na osiedlu Mościska. Biegnie od ul. Pogodnej w kierunku ul. Wojska Polskiego, ale nie dochodzi do niej. Nazwę otrzymała 10 VI 1998 r.
DOŁYK JULIAN, urodzony 28 VII 1934 r. w Tarnawcach koło Przemyśla, syn Zachariasza i Anny z Zapotockich. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego w Przemyślu, matura w 1953 r. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (Wydział Matematyczno – Fizyczny) i w 1960 r. otrzymał tytuł magistra matematyki. W latach 1960-1965 uczył matematyki w Liceum Ogólnokształcącym w Przeworsku, a w latach 1965-1999 w Technikum Ekonomicznym (później Liceum Ekonomiczne i Zespół Szkół Ekonomicznych) w Mielcu. W 1973 r. ukończył matematyczne Studium Podyplomowe na WSP w Rzeszowie, a w 1988 r. uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie matematyki. W latach 60. i 70. opiekował się szkolnymi drużynami ZHP w Przeworsku i Mielcu. W latach 70. pełnił społeczną funkcję prezesa Ogniska ZNP, a w okresie 1974-1987 był wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w dziedzinie pedagogizacji rodziców. W latach 1983-1987 był członkiem Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego. Publikował artykuły z zakresu matematyki w rzeszowskich wydawnictwach metodycznych. Za wyróżniającą się działalność pedagogiczną otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę ZNP oraz w 1977 r. Nagrodę II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Od 1999 r. przebywa na emeryturze. Mieszka w Chorzelowie.
DOŁYK MARIA MAGDALENA (z domu Kamińska), ur. 20 VII 1942 r. w Chorzelowie, córka Jana i Krystyny z domu Fryzel. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 (później II LO) w Mielcu, matura w 1959 r. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim (Wydział Filologiczny) i w 1964 r. otrzymała tytuł magistra filologii polskiej. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1964 r. w Liceum Ogólnokształcącym w Przeworsku, a w następnym roku powróciła w rodzinne strony i została zatrudniona w Liceum Ogólnokształcącym Nr 26 (później I LO) w Mielcu. Uczyła języka polskiego i opiekowała się klasopracownią języka polskiego. Przygotowywała z powodzeniem uczniów do konkursów przedmiotowych. W 1975 r. ukończyła studium przedmiotowo-metodyczne z filologii polskiej w Piotrkowie Trybunalskim, a w 1987 r. przyznano jej II stopień specjalizacji zawodowej. Za wyróżniająca się pracę pedagogiczną otrzymała Złoty Krzyż Zasługi oraz w 1985 r. nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania. Pracowała społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 30 XI 1994 r. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Chorzelowie.
DOM DZIENNEGO POBYTU, placówka pomocy społecznej MOPS w Mielcu, funkcjonująca przy ul. Antoniego Kocjana 15. Powstał w listopadzie 1992 r. Jest czynny codziennie. Podopiecznym zapewnia zaspokojenie potrzeb socjalno-kulturalnych, terapię zajęciową, gorący posiłek, pomoc w załatwianiu i rozwiązywaniu problemów życiowych, możliwość korzystania z usług pralni i magla, usługi opiekuńcze oraz dowóz posiłków podopiecznym, których stan zdrowia nie pozwala na korzystanie z dziennego pobytu. Z usług „drugiego domu” korzysta przeciętnie 40 – 50 osób. Najliczniejszą grupę DDzP stanowią osoby starsze, samotne, niepełnosprawne, mające trudną sytuację materialną. Współpracuje z DDzP w Tarnobrzegu i Rzeszowie. Swoje pomieszczenia udostępnia Klubowi Seniora „Pogodna Jesień” i razem z nim organizuje różne formy działalności. Organizatorem i pierwszym kierownikiem DDzP była Teresa Magda, a następnie funkcję tę przejęła Anna Jeleń. W listopadzie 2012 r. uroczyście obchodzono 20-lecie działalności. W latach 2014-2022 z tej formy wsparcia korzystało corocznie około 40 osób (100% miejsc w DPS). Codzienne spotkania urozmaicano uroczystościami i imprezami z okazji świat, rocznic i „dni” (m.in. Dzień Babci i Dziadka, Dzień Kobiet). W 2020 r. w warunkach pandemii choroby COVID-19 placówka została okresowo zamknieta, ale wtedy pracownicy i wolontariusze pomagali pencjonariuszom poprzez dostarczanie obiadów, niezbędne zakupy (także leków) oraz załatwianie spraw w urzędach i instytucjach.
DOM DZIENNEGO POBYTU „DOM ŚW. JANA PAWŁA II”, placówka opiekuńcza prowadzona od początku 2018 r. przez Parafię Rzymskokatolicką pw. Św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty na podstawie umowy zawartej z Gminą Miejską Mielec. Obiekt powstał w 2017 r. w rezultacie przebudowy, nadbudowy i rozbudowy dotychczasowego parafialnego budynku usługowo-gospodarczego przy ul. Bł. Ks. Romana Sitki. Oferuje dodatkowe wsparcie dla 30 seniorów mieszkających na terenie miasta Mielca, od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00-16.00. W tym czasie seniorzy mają zapewnione dwa posiłki – śniadanie i obiad. Ponadto placówka oferuje różne zajęcia i warsztaty (np. plastyczne, muzyczne, taneczne, teatralne, kulinarne, komputerowe) mające na celu aktywizację społeczną, rozwijanie sprawności intelektualnej i poprawę kondycji ruchowej. W ramach rehabilitacji fizycznej i usprawnienia zaburzonych funkcji organizmu seniorzy mogą skorzystać z pomocy fizjoterapeuty i psychologa oraz konsultacji dietetyka. Zapewniono też możliwość skorzystania z porady prawnej.
DOM DZIENNEGO WSPARCIA, placówka Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną Koło w Mielcu, mająca siedzibę przy ul. S. Moniuszki 3. Jej głównym zadaniem jest udzielanie wsparcia i zapewnienie bezpieczeństwa osobom niepełnosprawnym w stopniu głębokim, mającym ukończone 25 lat, pochodzącym z powiatów: mieleckiego, dębickiego, kolbuszowskiego i ropczycko-sędziszowskiego. Otwarcie placówki nastąpiło 11 IV 2019 r.
DOM HANDLOWY „IKAR”, największa (dwukondygnacyjna) placówka handlowa na terenie tzw. Starego Mielca. Wybudowana przez mielecką Powszechną Spółdzielnię Spożywców „Społem” na terenie przy ul. A. Mickiewicza 15, obok budynku szkolnego. Uroczyste oddanie do użytku imponującego obiektu nastąpiło 15 marca 1975 r. Początkowo na parterze urządzono stanowiska spożywcze, a na I piętrze – stoiska z odzieżą, artykułami AGD i artykułami chemicznymi. Później wielokrotnie zmieniano układ wnętrza. W latach 2009-2010 Powszechna Spółdzielnia Spożywców „Społem” w Mielcu przeprowadziła jego kapitalny remont, a następnie wynajęła innymi firmom handlowym i usługowym.
„DOM HARCERZA” (Młodzieżowy Dom Kultury), placówka kulturalno-oświatowa dla dzieci i młodzieży utworzona w latach 1951-1952 i finansowana przez Wydział Oświaty i Wychowania Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Pierwszą jego siedzibą były pomieszczenia na parterze budynku przy ul. J. Stalina 15 (później ul. A. Mickiewicza) Kierownikiem placówki był Eugeniusz Ślęczkowski, zajęcia prowadzili m.in. Tekla Zbroszczyk (świetlica), Mieczysława Jankowska (robótki ręczne, dziewiarstwo), Zygmunt Matys (zajęcia praktyczno-techniczne), Emilia Drabik (kółko rytmiki), Romuald Pezacki (zespoły muzyczne), Stanisław Piwnica (zespoły muzyczne) i Wacław Kurgan (chór). Ponadto organizowano m.in. seanse filmowe, wystawy, zabawy i wycieczki. Na początku lat 60. przeniesiono placówkę do budynku szkolnego przy ul. A. Mickiewicza 17. W związku z wyraźnie zmniejszającą się frekwencją ograniczano stopniowo formy pracy, a w 1965 r. zakończono działalność.
DOM KSIĄŻKI, przedsiębiorstwo państwowe utworzone w Warszawie w 1950 r. Przejęło odebrane prywatnym właścicielom księgarnie oraz organizowało nowe placówki. W Mielcu posiadało 2 księgarnie – przy ul. A. Mickiewicza 5 (odebraną E. Dębickiemu) oraz nową przy ul. 22 Lipca 11. Na początku lat 90., na skutek zmian ustrojowych i po wypowiedzeniu umowy najmu lokalu przez właściciela budynku Jerzego Dębickiego (pragnącego wznowić własną działalność księgarską firmy Dębickich) księgarnię przy ul. A. Mickiewicza przeniesiono do lokalu przy ul. F. Chopina i wkrótce zlikwidowano, a księgarnię przy Alei Niepodległości 11 (dawniej ul. 22 Lipca) sprywatyzowano.
DOM KULTURY (ZAKŁADOWY DOM KULTURY WSK, ROBOTNICZE CENTRUM KULTURY WSK, MIEJSKI OŚRODEK KULTURY, DOM KULTURY SAMORZĄDOWEGO CENTRUM KULTURY), główny świecki ośrodek życia kulturalno-społecznego Mielca i subregionu mieleckiego. Zbudowany w 1953 r. przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego (WSK) w Mielcu, w centralnej części osiedla fabrycznego przy ul. A. Kędziora (później ul. 22 Lipca, aleja Niepodległości) i placu Centralnym (później im. B. Bieruta, Armii Krajowej). Jego architektura i wnętrze jest przykładem budownictwa socrealistycznego. Na trzech kondygnacjach budynku znajdowały się początkowo: sala widowiskowa (kinowa) z dużą sceną i zapleczem oraz dwupoziomową widownią na 750 miejsc, sala teatralna (tzw. „jedynka”) ze sceną i garderobą oraz widownią na 250 miejsc, sala baletowa, sale dla biblioteki i czytelni, kilka sal dla zajęć zespołów artystycznych, pomieszczenia dla administracji i instruktorów, pomieszczenia socjalne oraz przestronne halle. Na początku lat. 70. rozpoczęto modernizację wnętrz. M.in. część widowni, znajdującej się pod balkonem, przeznaczono na kostiumerię. Salę teatralną przebudowano na salę konferencyjną. Od strony północno-zachodniej dobudowano tzw. niski parter, w którym urządzono ekskluzywną restaurację „Melodia” i salę baletową. Kolejnej większej modernizacji dokonano w 1999 r. Wtedy to nad restauracją „Odyseja 2000” (dawniej „Melodia”) i salą baletową wybudowano pawilon wystawowy, który z ponownie zmodernizowaną salą konferencyjną („jedynką”) utworzył Centrum Wystawienniczo-Promocyjne.
Formy organizacyjne Po wybudowaniu budynku w 1953 r. i przeniesieniu doń dotychczasowych form działalności z Klubu Fabrycznego WSK (znajdował się w tzw. „piętnastce”, dziś ul. A. Asnyka 2) – nową instytucję nazwano: „Zakładowy Dom Kultury Związku Zawodowego Metalowców przy WSK w Mielcu”, a potem krócej: „Zakładowy Dom Kultury WSK Mielec”. (W wewnętrznej strukturze WSK posiadał nazwę „Oddział Kulturalno – Oświatowy (AKO)”.) Taki stan organizacyjny przetrwał do 1974 r. W celu skoordynowania i zintensyfikowania działalności kulturalno – oświatowej na terenie Mielca i powiatu mieleckiego, na podstawie porozumienia z Naczelnikiem Powiatu Mieleckiego i Powiatową Radą Związków Zawodowych, przy akceptacji Komitetu Powiatowego PZPR, Dyrektor Przedsiębiorstwa WSK „Delta – Mielec” zarządzeniem z 3 X 1974 r. przemianował Oddział Kulturalno-Oświatowy (AKO) na Robotnicze Centrum Kultury. (Nazwa „Robotnicze” podkreślała, w zamyśle wnioskodawców, decydującą rolę klasy robotniczej w tworzeniu odpowiednich warunków dla rozwoju kultury oraz bezpośrednim jej udziale w tym procesie.) W wyniku restrukturyzacji działalności pozaprodukcyjnej WSK „PZL-Mielec” na początku lat 90. – w październiku 1992 r. WSK przekazała Gminie Miejskiej Mielec Dom Kultury RCK oraz jego kadrę i wyposażenie. Placówka otrzymała nazwę „Miejski Ośrodek Kultury (MOK)”. Kolejna zmiana, już w strukturze organizacyjnej instytucji samorządowych miasta, nastąpiła w 1997 r., kiedy to Rada Miejska powołała wielofunkcyjne Samorządowe Centrum Kultury (SCK) i powierzyła mu kompetencje koordynacyjne w zakresie tworzenia i upowszechniania kultury w Mielcu. W strukturze SCK znalazły się: Dom Kultury, Miejska Biblioteka Publiczna i Muzeum Regionalne. Nowa instytucja samorządowa rozpoczęła działalność od 1 I 1998 r. W latach 2000-2012 przeprowadzono remont i modernizację obiektu, m.in. głównej sali widowiskowej, galerii i sali baletowej. Wykonano nową elewację budynku. Według stanu na koniec 2012 r. w placówce znajdowały się: sala widowiskowa z kinem „Galaktyka”, sala koncertowo-konferencyjna, 2 sale baletowe, Centrum Wystawienniczo-Promocyjne, galeria, 3 sale prób muzycznych, 2 sale klubowe, pracownia plastyczna oraz pracownie techniczne, m.in. kostiumernia ze strojami z 23 regionów etnograficznych.
Zespoły artystyczne: Teatr Dramatyczny (od 1944 r., zawiesił działalność w 1984 r., wznowił działalność w 2012 r. pod nazwą Teatr Rozmaitości), Orkiestra Dęta (od 1948 r.), ZPiT „Rzeszowiacy” (od 1954 r.), „Mali Rzeszowiacy” (od lat 60.), Dziecięce Grupy Baletowe (od lat 60.), Chór Męski „Melodia” (od 1969 r., od 1984 r. utworzył odrębne Towarzystwo Śpiewacze „Melodia”), Chór „Mieleckie Słowiki” (działał w latach 70.), Big – Band i Zespół Dixielandowy (działały w latach 70.), Młodzieżowa Orkiestra Dęta (od 1980 r.), Dziecięcy Zespół Piosenki i Ruchu „Abrakadabra” (od 1983 r., w 2017 r. zmiana nazwy na Dziecięcy Zespół Tańca „Ziemia Mielecka – Abrakadabra”), Młodzieżowy Zespół Muzyki Dawnej „Muzyczna Gromada” (od 1995 r., w 1998 r. zmienił nazwę na „Hortus Musicus”), Chór i Orkiestra Kameralna „Pro Musica” (1998 r., działała z przerwami kilka lat), Big Band (w nowej formie).
Kluby i koła zainteresowań: Koło Filatelistów PZF Nr 38 (od lat 50.), Klub Młodego Plastyka (od lat 60.), Dyskusyjny Klub Filmowy „Donald” (1968 – 1988), kursy języków obcych (od lat 70.), kursy komputerowe (lata 80.). Okresowo w latach 60. i 70.: Trybuna Techników, Klub Szachowy, Klub Brydżowy, Dyskusyjny Klub Teatralny „Melpomena”, Klub „Pro Musica”, Klub Działkowca, Klub Turystów „Obieżyświat”, Kino Oświatowe „Wiedza”, Koło Modelarstwa Lotniczego, Klub Literatura – 2, Klub Kontynenty – M i Klub Tkactwa Artystycznego. W latach 90. XX w. spotkania tematyczne klubów i kół zainteresowań zanikły.
Organizacja imprez i akcji kulturalnych: „Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne – Jarmark Pieśni i Tańca” (1968, 1969, 1970, 1971, 1973, 1975, 1979), Ogólnopolskie Spotkania Rzeźbiarskie (1969, 1979), „Karnawał Młodości” (lata 60.), „Dni Mielca” (od 1987 corocznie), „Dni Młodości” (od 1987 corocznie, od 1998 r. „Juwenilia”), Ogólnopolskie Prezentacje Folkloru i Rzemiosła Ludowego (1998, 1999, 2000), Międzynarodowy Festiwal Organowy (1998, 1999, 2000), a następnie Międzynarodowy Festiwal Muzyczny i od 2017 r. Mielecki Festiwal Muzyczny. Organizacja i współorganizacja: obchodów świąt i rocznic państwowych i lokalnych, koncertów, spektakli teatralnych, przeglądów i konkursów artystycznych, wystaw, konferencji, sesji, sympozjów naukowych, uroczystych spotkań, targów wielobranżowych i giełd.
Ponadto w Domu Kultury mają swoje siedziby: Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” i Stowarzyszenie Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego.
Po przemianowaniu MOK na SCK (1998) prowadzono zespoły artystyczne: ZPiT„Rzeszowiacy”, „Mali Rzeszowiacy” i cały system kształcenia tancerzy do zespołu, Szkoła Tańca „Gala”, Big Band, Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus”, Orkiestra Dęta, Dziecięcy Zespół Piosenki i Ruchu „Abrakadabra”, Zespół Tańca „Feniks”, Grupa Tańca „Beznazwy”, Zespół Tańca Współczesnego „Flamingi”, Teatr Tańca „AleToNic”, Grupa Teatralna „Antrakt”, Chór Nauczycielski „Akord” SCK i ZNP, Warsztaty plastyczne SCK, Mieleckie Zagłębie Piosenki, Teatr Rozmaitości (dorośli), Teatr „Antrakt” (młodzież), grupy teatralne dziecięce. Sprawowano patronat nad Chórami (Męskim i Mieszanym) Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” im. Stanisława Lachmana, Stowarzyszeniem Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego, Stowarzyszeniem Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy”, Chórem I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego i Chórem II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, Mieleckim Uniwersytetem Trzeciego Wieku i Mieleckim Uniwersytetem Dziecięcym.
Ważniejsze cykliczne imprezy po 1998 r.: Międzynarodowy Festiwal Muzyczny, Dni Kultury Narodów, Przegląd Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Tanecznych „Pasikonik”, Przegląd Dziecięcych Grup Teatralnych „Scenażeria”, „Powitanie Lata” (plener), „Dni Mielca” (plener), Ogólnopolski Festiwal Tańca Współczesnego. Ponadto zespoły artystyczne uczestniczą w uroczystościach z okazji świąt i rocznic państwowych. Eksponowane są wystawy różnego rodzaju w Centrum Wystawienniczo-Promocyjnym, galerii i na hallach. Ponadto Dom Kultury jest miejscem systematycznego wyświetlania filmów, organizacji koncertów muzycznych i spektakli teatralnych, konkursów artystycznych, sympozjów naukowych, giełd, uroczystości jubileuszowych oraz m.in. tradycyjnego miejskiego Spotkania Świąteczno-Noworocznego.
W drugim dziesięcioleciu XXI w. kontynuowały działalność niemal wszystkie zespoły artystyczne i koła zainteresowań. Nowością bylo powstanie w 2013 r. Teatru Rozmaitości, który pod kierunkiem reżyser Jadwigi Klaus zaprezentował mieleckiej publiczności szereg udanych spektakli i był zapraszany do innych ośrodków kultury. (Szerzej w odrębnym haśle.)Do oferty kulturalnej wprowadzono szereg nowości, m.in. Letnią Akademię Artystyczną i filmowe retransmisje ważnych wydarzeń muzycznych, w tym koncerty orkiestry Andre Rieu. Odpowiadając na liczne apele mieszkańców osiedla Lotników, w jednej części zespołu obiektów Zespołu Szkół Ogólnokształcących przy ul. Cz. Tańskiego uruchomiono w 2015 r. filię Domu Kultury SCK o wdzięcznej nazwie „Kulturnik”. Przeszkodą w planowej działalności kulturalnej była pandemia groźnej choroby COVID-19, która od wiosny 2020 r. wręcz uniemożliwiła organizowanie jakichkolwiek imprez. (Obostrzenia sanitarne przez długi czas zakazywały organizowania imprez.) Dopiero w 2021 r. stopniowo łagodzono zakazy i uwarunkowania organizacji imprez. Sukcesywnie remontowano pomieszczenia. Dużym zmartwieniem była konieczność wyłączenia z użytkowania części pomieszczeń na tzw. niskim parterze Domu Kultury SCK ze względu na duże zawilgocenie.
Zespoły artystyczne: Big Mielec Band, Chór Nauczycielski „Akord” ZNP i SCK, Dziecięcy Zespół Tańca „Ziemia Mielecka” (wcześniej „Abrakadabra”), Grupa Tańca „BezNazwy”, Grupa Tatralna „Antrakt”, Mielecka Orkiestra Dęta, Zespół Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”, Stowarzyszenie Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy”, ZPiT „Mali Rzeszowiacy”, Teatr „Magia”, Teatr Rozmaitości, Teatr Tańca „AleToNic”, Zespół Muzyki Dawnej „Hortus Musicus”, Zespół Tańca Nowoczesnego „Flamingi”, zespół wokalny „Summer Voice”. dziecięce grupy taneczne, warsztaty plastyczne.
Festiwale, konkursy i przeglądy własne: Festiwal Tańca Współczesnego, Mielecki Festiwal Muzyczny, Przegląd Zespołów Tanecznych „Pasikonik”, Międzyszkolny Konkurs Zespołów Tanecznych „Dance”, Miejski Konkurs Dziecięcej i Młodzieżowej Twórczości Plastycznej „Plastykon”, konkurs wokalny „Na ludowo – zespołowo” im. Janusza Mejzy.
Uroczystości i imprezy cykliczne organizowane z innymi instytucjami: Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, Święto Konstytucji 3 Maja, Dziecinada – Miejski Dzień Dziecka, Grunt to Rodzinka, Mielecki Festiwal Nauki i Techniki, Shalom Mielec, Spotkanie Lotniczych Pokoleń, Dni Mielca, Miejskie Dni Dziecka, Młodzi Nieprzeciętni, Mieleckie Dni Seniora, Mieleckie Dni Kultury Chrześcijańskiej, Narodowy Dzień Niepodległości, Nagroda Funduszu Kulturalno-Charytatywnego im. Brata Alberta „Albertus”, Św. Mikołaj, Miejskie spotkania świąteczno-noworoczne, Miejska Wigilia dla Samotnych, Miejski Sylwester, wizyty miast partnerskich.
Udział w projektach międzynarodowych: Conseil International des Organisations de Festivals de Folklore et d’Art Traditionnels (CIOFF) – Międzynarodowa Rada Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwali i Sztuki Ludowej
Udział w projektach ogólnopolskich: Akademia Chóralna, Scena dla Tańca.
Kino „Galaktyka”: filmy dla dorosłych i dla dzieci, seanse szkolne, Nowe Horyzonty Edukacji Filmowej, Wtorki z Dobrym Kinem, DKF, nazywowkinach.pl
Galeria ESCEK: wystawy malarstwa i rzeźby.
Występy artystów z zewnątrz: koncerty muzyczne, spektakle teatralne.
Edukacja artystyczna: Mielecki Uniwersytet Dziecięcy; zajęcia muzyczne, taneczne, teatralne i plastyczne; MonoDuoDramy; Scena dla Młodego Widza, Przeciągi Literackie.
Eliminacje miejskie (powiatowe) konkursów podkarpackich i ogólnopolskich.
Przykładowa statystyka form działalności: *2017 r.: imprezy kulturalne – 162 (w tym 154 własne) + 86 imprez zleconych – uczestników – ok. 169 tys.; grupy artystyczne – 46 (1108 członków), w tym: taneczne (614 członków), muzyczne (182), teatralne (102), plastyczne (24) i edukacja artystyczna (186); wystawy – 21, zwiedzających – 28 671; kino „Galaktyka” – 251 tytułów filmowych (w tym 50 dla dzieci), 1113 seansów filmowych (w tym 427 dla dzieci); kino „Galaktyka” – „Kino Szkoła” – 124 spotkania, 93 seanse filmowe, 31 zajęć warsztatowych; kino „Galaktyka” – „Kino Letnie” – 12 seansów; DKF „Metalowiec” – 19 seansów filmowych; odwiedzających – 41 169 osób.
Kierownicy (1953-1974) i dyrektorzy (od 1974): Edmund Toczek (1953-1956), Zygmunt Kędzia (1956-1957), Julian Bąk (1957-1958), Edmund Toczek (1958-1961), Franciszek Duszlak (1961-1987), Irena Nowakowska (1987-1990), Helena Pastuła (1991-1992), Marek Skalski (1992-1997), Jacek Tejchma (1998-2016), Joanna Kruszyńska (2017-nadal).
Zastępcy dyrektora SCK ds. Domu Kultury: Marek Skalski (1998-2010), Justyna Pomykała – Berrached (p.o. 2019-2020, Justyna Pomykała – Berrached (2020-nadal);
Długoletni/zasłużeni pracownicy: Irena Nowakowska (przez wiele lat pełniąca obowiązki zastępcy dyrektora), Joanna Kruszyńska, Bartosz Kramarz, Jan „Janusz” Mejza (kierownik artystyczny i dyrygent ZPiT „Rzeszowiacy”), Jerzy Kopcewicz (chórmistrz i II dyrygent „Rzeszowiaków”, chórmistrz Chóru Męskiego „Melodia”), Barbara Polańska-Więckowska (chórmistrz i dyrygent ZPiT „Rzeszowiacy”), Barbara Mialik (chórmistrz), Grzegorz Ossak (dyrygent Orkiestry Dętej), Emilia Drabik (choreograf zespołów dziecięcych), Kazimierz Redzisz (choreograf ZPiT „Rzeszowiacy’), Maria Mysińska (akompaniator), Anna Kempińska (instruktor ds. programowych i organizacyjnych), Anna Frankowska (plastyk), Alicja Korzeniowska (plastyk), Antoni Czachor (muzyk, dyrygent Młodzieżowej Orkiestry Dętej, kierownik artystyczny ZPiT „Rzeszowiacy”), Sławomir Stan (kierownik artystyczny ZPiT „Rzeszowiacy”), Leszek Ossoliński (choreograf ZPiT „Rzeszowiacy”), Małgorzata Leśniak (chórmistrz, instruktor muzyczny zespołów dziecięcych), Władysława Buława (praca z dziećmi), Lucyna Masłowiec, Marzena Gawrońska, Alicja Skopińska, Anna Leszkiewicz, Joanna Lonczak, Izabela Serwan (instruktorki dziecięcych zespołów tanecznych), Jadwiga Klaus (instruktor teatralny), Magdalena Kriger (instruktor teatralny), Tomasz Nowakowski (instruktor zespołu „Hortus Musicus”), Alicja Skopińska-Parys (choreograf zespołu „Abrakadabra” – później „Ziemia Mielecka”), Kazimierz Kozioł (akompaniator), Mariusz Bożek (choreograf ZPiT „Rzeszowiacy”, ZPiT „Mali Rzeszowiacy”); Waldemar Ozga (dyrygent BigMielecBand), Maciej Fijałkowski (dyrygent Mieleckiej Orkiestry Dętej); pracownice pracowni krawieckiej i kostiumerni – Jadwiga Kerz, Regina Dzieciuch, Władysława Majewska, plastycy – Grażyna Aksiuto, Henryk Kubik i Małgorzata Zając-Waga; kierownicy oraz pracownicy administracji i obsługi technicznej: Stanisław Skorek, Zbigniew Sobota, Tadeusz Pawlik, Stanisław Świtkowski, Kazimierz Dąbek, Jan Madej, Zbigniew Strojny i Czesław Tabaka oraz Olga Muchotrzebowa, Alicja Krzysztoforska, Wanda Wolicka, Elżbieta Tarasiuk, Elżbieta Kramarz i Małgorzata Klaus, elektroakustycy – Władysław Kisiel, Henryk Rykowski, Kazimierz Babiec, Andrzej Wojda, Dariusz Madej; kinooperatorzy – Marcin Osiniak, Bolesław Pantoł, Stanisław Krawczyk, stolarz – Bolesław Pabis oraz portierzy – Franciszek Krempa, Władysław Kusy, Jan Wróbel i Sylwester Kamiński.
DOM KULTURY SPÓŁDZIELCZY (SDK MSM, OSIEDLOWY DOM KULTURY MSM), placówka kulturalno-oświatowa Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, wybudowana w 1972 r. przy ul. J. Kusocińskiego 13 A na osiedlu Mikołaja Kopernika. Budynek jednokondygnacyjny, zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu, z atrium w środku. Posiada salę widowiskową z małą sceną i widownią na około 100 miejsc, 10 mniejszych sal, pomieszczenia socjalne i obszerny hall. W atrium rośnie bogata roślinność oraz znajduje się fontanna z rzeźbami delfinów, wykonanymi przez rzeźbiarza – artystę Henryka Burzca z Zakopanego. Obok SDK urządzono plac zabaw i miasteczko ruchu drogowego. W latach 90. zorganizowano dwie filie SDK: Nr 1 przy ul. Jerzego Bajana (osiedle Lotników) i Nr 2 przy ul. Botanicznej (osiedle Władysława Szafera).
Formy działalności. Zespoły artystyczne: Chór Seniorów „Retro”, Teatr Młodzieżowy „Gong”, Teatr Dziecięcy Żywego Planu „Alboco”, Teatr Dziecięcy „Bez tremy”, Teatrzyk Kukiełkowy, Teatr Poezji oraz Kluby Tańca Towarzyskiego „Żaczek” i „Elida”. W latach 70. okresowo działały: Zespół Wokalny „Limbus Fatuorum”, Cygański Zespół Folklorystyczny, koło fotograficzne i muzyczne zespoły rockowe.
Koła i kluby zainteresowań: kółka plastyczne, Kluby Seniora: „Złota Jesień”, „Pogodna Jesień” i „Wrzos”, Klub Modelarstwa Lotniczego, Klub Szachowy „Lotnik”, „Ars Klub” (wcześniej Klub Fonoamatorów), Klub Fantastyki i Klub Muzyki Progresywnej. Okresowo (w latach 70.) działały Klub Turystyczny „Torbaczek” i Młodzieżowy Klub Kibica Stali Mielec.
Organizacja imprez: koncerty, spektakle teatralne, zebrania osiedlowe, coroczny Przegląd Twórczości Przedszkolnej, Przegląd „Teatr jednego wiersza”, festyny zabawowe, turnieje sportowe (piłkarskie, siatkówki, szachowe), kursy tańca towarzyskiego, wystawy plastyczne i półkolonie. Ponadto w latach 1975-1995 funkcjonowała dyskoteka, w zimie urządzano lodowisko, a w latach 1975-1978 organizowano „Wieczory filmów rysunkowych” oraz rozgrywano ligę piłki nożnej drużyn podwórkowych.
Kierownicy (w latach 1972-2002): Edward Zachariasz, Józef Witek, Lech Nowak, Anna Pakuła, Stanisław Leśniak, Stanisław Płodzień, Jadwiga Klaus.
Długoletni i zasłużeni pracownicy: Anna Maciąga (plastyk), Zofia Zaskalska (opiekun seniorów), Urszula Wałek (plastyk), Wiesław Wałek (prezenter muzyki, spiker festynów), Zdzisław Łaz (plastyk) i Krystyna Piechocka (opiekun seniorów). Ponadto działalnością filii SDK kierowali: Nr 1 – Andrzej Guzy i Nr 2 – Maciej Kulpa.
W latach 2009-2012 Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa przeprowadziła remont głównego obiektu, w tym sali widowiskowej, Klubu Seniora, Ars Klubu i 2 sal plastycznych, a nieco wcześniej (2005 r.) jego otoczenia z ogólnodostępnym placem zabaw przy ul. J. Kusocińskiego 13a. Według stanu na koniec 2012 r. w placówce działały: Klub Seniora „Złota Jesień”, zespół teatralny (wcześniej „Gong”), Klub Tańca Towarzyskiego „Żaczek”, Klub Szachowy SDK-Lotnik, Klub Modelarstwa Lotniczego „Ikar” i „Poranny Klub Malucha”. Prowadzono także warsztaty, m.in. malarskie, wikliniarskie, „Biżuteria i flc”, decoupage, projektowania wnętrz, scrapbookingu, cardmakingu, florystyczne „Cztery pory roku” i wizażu. Organizowano zabawy andrzejkowe i karnawałowe dla dzieci, młodzieży i dorosłych niepełnosprawnych z powiatu mieleckiego. Oprócz budynku głównego SDK działały dwie filie osiedlowe. W Filii nr 1 przy ul. J. Bajana 20, utworzonej 1 VII 1991 r., prowadzono m.in. zajęcia plastyczne i rytmiczne, sportowe gry świetlicowe. Przy placówce działa Klub Seniora „Pogodna Jesień” (przewodnicząca – Maria Madej, opiekun – Andrzej Guzy). W 2012 r. przeprowadzono remont filii, tworząc salę zabaw dla dzieci i Mały Klub Malucha „Aniołkowo”. W Filii nr 2 przy ul. Botanicznej, czynnej od 1 X 1996 r., działa m.in. Klub Seniora „Wrzos” przewodnicząca – Władysława Cegielska, opiekun – Urszula Gładyszewska-Wałek), a ponadto prowadzone są zajęcia taneczne, plastyczne, modelarskie i sportowe. Ważniejsze cykliczne imprezy: Dzień Seniora, Dzień Babci i Dziadka, „Ferie zimowe z SDK”, Teatr Jednego Wiersza (15 edycji), Przegląd Twórczości Przedszkolnej (36 edycji), Dzień Mamy, Konkurs plastyczny „… oczami dziecka”, świąteczne warsztaty „Anioły niebiańscy przyjaciele”, festyny na osiedlach MSM, „Powitanie lata z SDK”, festyn „Witaj Szkoło”, zawody modelarskie halowe i plenerowe.
Kierownicy SDK w latach 2002-2022: Jadwiga Klaus (- 31 VIII 2009 r.), Ewelina Sieroń (1 IX 2009 r. -). Odpowiedzialni za Filie: nr 1 – Andrzej Guzy (1991 -), nr 2 – Maciej Kulpa (1996-2007), Ewelina Sieroń (2007-2008), Urszula Gładyszewska-Wałek (2008 -).
DOM LUDOWY W WOJSŁAWIU, inicjatywa zbudowania Domu Gromadzkiego jako ośrodka życia społeczno-kulturalnego wsi zrodziła się w połowie lat 30. XX w. W tym celu Gromada Wojsław zakupiła teren z byłą karczmą dworską przy drodze Mielec – Dębica oraz ogłosiła składkę na budowę nowego obiektu. Organizowano też imprezy dochodowe, m.in. Zjazd Wojsławian 7 – 8 sierpnia 1937 r. 10 VII 1938 r. odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego, której przewodniczył dziekan dekanatu mieleckiego ks. Michał Nawalny. W 1939 r. obiekt oddano do użytku. Dla upamiętnienia sponsorów budowy wyryto ich nazwiska na płytkach umieszczonych na frontonie budynku. Po II wojnie światowej budynek wykorzystywany był na zebrania wiejskie i działalność kulturalno-oświatową (spektakle teatralne, koncerty, kino objazdowe, zabawy). Później udostępniono część pomieszczeń Klubowi „Młodego Rolnika” i filii bibliotecznej. W 1975 r. administrowanie budynkiem przejął nowo utworzony Gminny Ośrodek Kultury i prowadził w nim żywą działalność kulturalno – oświatową. Kiedy w roku 1985 Wojsław włączono w granice Mielca, a GOK przeniósł się do Chorzelowa, budynek powierzono Miejskiemu Ośrodkowi Kultury w Mielcu, który kolejny raz ożywił miejscowe życie kulturalne. Na początku lat 90. siedzibę główną MOK przeniesiono do budynku kina „Bajka”, a w wojsławskim budynku pozostała biblioteka i klub. Wkrótce i te placówki opuściły budynek, który wypożyczano na działalność gospodarczą. Od 2000 r. przez kilka lat zajmowała go Fundacja Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego. W pierwszych latach XXI w. administrujące budynkiem Samorządowe Centrum Kultury wynajmowało go różnym firmom.
DOM OPIEKI FUNDACJI MEDYK DLA ZDROWIA, całodobowe przedłużenie domu rodzinnego z przeznaczeniem dla 30 osób starszych, niepełnosprawnych z powiatów: mieleckiego, kolbuszowskiego, tarnobrzeskiego i miasta Tarnobrzega (na prawach powiatu). Została uruchomiona w sierpniu 2021 r. Świadczy usługi opiekuńcze, psychologiczne i fizjoterapeutyczne. Dzięki zajęciom artystycznym, zabawom i wycieczkom następuje integracja mieszkańców. CDO znajduje się w strukturze CM MEDYK i zlokalizowane jest w budynku CM MEDYK w Mielcu przy ul. Partyzantów 21.
Kierownicy: Elżbieta Mika (VIII – XI 2021 r.), Krzysztof Ślęzak (1 XII 2021 r. – nadal)
DOM PARTII, popularna w 2. połowie XX w. nazwa dwukondygnacyjnego budynku przy ul. Ludwika Waryńskiego (później ul. Sandomierska), wybudowanego w 1951 r. z przeznaczeniem na siedzibę Komitetu Powiatowego PZPR i zarządów powiatowych organizacji młodzieżowych w Mielcu. Architektura budynku z zewnątrz i wewnątrz posiada typowe cechy budownictwa socrealistycznego. Przed budynkiem urządzono park, w którego centrum postawiono w 1953 r. Pomnik Wdzięczności. PZPR użytkowała budynek do 1990 r. W rezultacie przemian ustrojowych w Polsce i rozwiązania PZPR – jej majątek (w tym także mielecki „Dom Partii”) stał się przedmiotem sporów prawnych i wielu dyskusji o prawa do użytkowania. Przez lata 90. budynek zajmowały stowarzyszenia, m.in. Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” oraz organizacje społeczne (m.in. Związek Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych, Polski Czerwony Krzyż i Civitas Christiana). Od 1999 r. był siedzibą główną Starostwa Powiatowego w Mielcu. W czasie urzędowania był sukcesywnie remontowany i modernizowany. W 2015 r. siedzibę główną Starostwa przeniesiono do budynku przy ul. S. Wyspiańskiego 6, a w budynku przy ul. S. Sękowskiego 2B pozostawiono Wydział Komunikacji i przeniesiono doń Powiatową Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną.
DOM POGRZEBOWY „CHARON”, firma wykonująca usługi pogrzebowe. Powstała w 1995 r przy ul. S. Żeromskiego 15a, a jej założycielami byli Józef i Janina Buziakowie. W 2003 r. rozbudowano siedzibę. W 2011 r. uruchomiono filię – kaplicę pogrzebową w Tuszowie Narodowym przy cmentarzu parafialnym, a w 2012 r. filię domu pogrzebowego „Charon” w Gawłuszowicach przy cmentarzu parafialnym. W 2019 r. oddano do użytku nową siedzibę w Mielcu przy ul. Wolności 42.
DOM POGRZEBOWY „EDEN”, obiekt składający się z kaplicy, specjalnego miejsca dla przechowywania ciał i zaplecza oraz parkingu. Został zbudowany przez firmę „Eden” (Danuta i Marian Krużlowie) przy ul. Wolności 42 A. Oddano go do użytku w styczniu 2000 r. Poświęcony został przez ks. Kazimierza Czesaka – proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy i ks. Stanisława Składzienia – proboszcza parafii Trójcy Przenajświętszej, przy obecności przedstawicieli urzędów i instytucji. W 2010 r. oddano do użytku kaplicę pogrzebową „Edenu” w Borowej, powiat mielecki.
DOM POMOCY SPOŁECZNEJ, stacjonarna instytucja pomocy społecznej usytuowana przy ul. kard. S. Wyszyńskiego 16 na osiedlu Smoczka. Projekt tej inwestycji został przygotowany na przełomie 1993/1994 przez Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowe „PROTECH” Sp. z o.o. w Rzeszowie na zlecenie Wojewódzkiego Zespołu Opieki Społecznej w Rzeszowie. Na wykonawcę wybrano Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane. Prace budowlane rozpoczęto 19 IX 1994 r., a odbiór końcowy I etapu nastąpił 31 VIII 2000 r. Oddano do użytku: pawilon mieszkalny na 60 miejsc dla mieszkańców, pawilon administracyjno-leczniczy, pawilon usługowy z kaplicą, pawilon żywieniowy, część łącznika i budynek gospodarczo-garażowy. Uroczyste otwarcie placówki odbyło się 27 XII 2000 r. Zapewnia ona mieszkańcom (osobom starszym) całodobową opiekę oraz zaspokojenie potrzeb bytowych, zdrowotnych, edukacyjnych, społecznych i religijnych. Głównym organizatorem DPS i jego dyrektorem był Jan Bury (2000-2015). Zakończenie budowy Domu nastąpiło w 2002 roku. Wkrótce po oddaniu kompleksu budynków do użytku, 29 III 2003 r. odbyła się uroczystość nadania dla DPS imienia Księdza Stefana Kardynała Wyszyńskiego. W kolejnych latach, poza standardową działalnością opiekuńczą, rozwinięto różne formy działalności kulturalnej i rekreacyjnej. W 2012 r. biskup Wiesław Lechowicz wręczył dyrekcji i mieszkańcom Domu „Apostolskie błogosławieństwo od Ojca Świętego Benedykta XVI dla społeczności DPS”. Od 1 VII 2015 r. funkcję dyrektora pełni Renata Lazur.
DOM POMOCY SPOŁECZNEJ LOKALNY, (nazwa używana: Lokalny Dom Pomocy Społecznej), stacjonarna placówka pomocy społecznej. Powstał w listopadzie 1994 r. Jego siedzibą była willa przy ul. Tadeusza Kościuszki 30. Posiadała 20 miejsc. Zapewniała całodobową opiekę wraz z wyżywieniem, terapią, opieką lekarską i medyczną oraz rehabilitację osobom, które ze względu na wiek, sytuację życiową i rodzinną, a także warunki mieszkaniowe i materialne kwalifikowały się do korzystania z takiej formy pomocy. Pobyt w DPSL był odpłatny. Wszystkie miejsca były wykorzystywane. Obok obsługi mieszkańców stałych placówka zapewniała opiekę osobom dochodzącym na dzienny pobyt. Organizowano zajęcia kulturalno – oświatowe we współpracy z innymi instytucjami i stowarzyszeniami. Współorganizatorem i kierownikiem placówki była Maria Pikor. Zakończył działalność po oddaniu do użytku Domu Pomocy Społecznej przy ul. kard. S. Wyszyńskiego.
DOM POMOCY ŚRODOWISKOWY, (nazwa używana: Środowiskowy Dom Samopomocy), placówka pomocy społecznej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Powstał w grudniu 1995 r. Jego siedzibą jest budynek przy ul. Edmunda Biernackiego 4 A. Czynny jest w dni robocze. Program terapeutyczny obejmuje następujące formy: terapia zajęciowa, terapia kulinarna, farmakoterapia, muzykoterapia, kulturoterapia, terapia ruchowa, treningi (społeczny, higieniczny, finansowy, relaksujący), wspólny wypoczynek, praca socjalna i doraźna pomoc. Usługi te są bezpłatne, z wyłączeniem obiadów. Współorganizatorem i kierownikiem DPŚ była Bożena Mazurek.
DOM ROBOTNICZY, inicjatywę zbudowania własnej placówki kulturalno-oświatowej podjęły na początku lat 30. XX w. Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego (TUR) i Zarząd Związku Zawodowego Pracowników Fizycznych w Mielcu, których prezesem był Jan Chruściel oraz Komitet Polskiej Partii Socjalistycznej, którego prezesem był Janem Goc. Budowę rozpoczęto 28 IV 1932 r. na placu przy ul. Leśnej (później ul. Piaskowa) i ukończono prawdopodobnie w 1936 r. Jego działalność trwała krótko (do 1938 r.). Po II wojnie światowej przekazany został Zakładowi Pierzarsko-Drobiarskiemu. W 1994 r. przy rozbiórce budynku odnaleziono w jednej ze ścian zamurowane dokumenty świadczące o budowie i działalności przedwojennej placówki kulturalno-oświatowej.
DOM RZEMIOSŁA, czteroskrzydłowy obiekt wybudowany w latach 60. i 70. XX w. jako centrum mieleckiego rzemiosła, na terenie pomiędzy ulicami: 3 Maja, Krótką i Sandomierską oraz placem targowym („zielony rynek”, „na płycie”). W grudniu 1967 r. oddano do użytku parterowy pawilon dla warsztatów usługowych i biur Spółdzielni Rzemieślniczej. W 1968 r. Cech Rzemiosł Różnych przejął na własność budynek u zbiegu ulic 15 Grudnia (później 3 Maja) i Krótkiej, a następnie poddał go remontowi. W listopadzie 1970 r. przeniesiono do niego na piętro (z lokalu przy ul. J. Kilińskiego) biuro Cechu, a uroczyste otwarcie odbyło się w maju 1971 r. Ponadto na piętrze umieszczono świetlicę, a na parterze sklep Spółdzielni i zakład zegarmistrzowski. Równocześnie trwała nadbudowa piętra na pawilonem od ul. Krótkiej oraz budowa dwóch pozostałych skrzydeł (od ul. Sandomierskiej i „zielonego rynku”). Całość „Domu Rzemiosła”, z dziedzińcem w środku, oddana została do użytku w 1975 r. Oprócz biur Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu (później „Wielobranżowa”) i Cechu Rzemiosł Różnych, w obiekcie umieszczono kilkanaście rzemieślniczych zakładów usługowych, duży sklep oraz okazałą salę zebrań. W późniejszych latach następowały częste zmiany, m.in. część piwnic wydzierżawiono na lokal gastronomiczny „TIP-TOP”, a w miejsce kilku zakładów rzemieślniczych wprowadziły się sklepy.
DOM WYPOCZYNKOWO – SANATORYJNY „MIELEC” W KRYNICY GÓRSKIEJ, jeden z największych i najbardziej okazałych obiektów (6 kondygnacji) w południowej części Krynicy. Zbudowany został przy ul. K. Pułaskiego przez WSK „PZL-Mielec” w latach 1973-1983, a jego oficjalne otwarcie nastąpiło 5 XII 1983 r. Dyrektorem DW został Zbigniew Stawicki – jeden z liderów mieleckiego Hufca ZHP, doświadczony organizator wypoczynku letniego i zimowego, a jednym z głównych współpracowników – żona Elżbieta, również niegdyś czołowa postać mieleckiego harcerstwa. W krynickim „Mielcu” początkowo gościli głównie pracownicy WSK Mielec, a następnie lista pensjonariuszy powiększała się o mielczan z innych instytucji i firm oraz gości z kraju i zagranicy, m.in. z Anglii, Francji, Niemiec i Włoch. W wyniku restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” w latach 90. utworzono Zakład Usług Leczniczo-Wypoczynkowych „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Jego prezesem został dotychczasowy dyrektor Zbigniew Stawicki. W związku z likwidacją WSK „PZL-Mielec” (1999 r.) obiekt został sprzedany osobie prywatnej. Po modernizacji otrzymał nazwę Sanatorium Uzdrowiskowe Mielec w Krynicy.
DOMAGAŁA JANINA (z domu WĄSIK), urodzona 22 I 1926 r. w Miłkowie, powiat opatowski, córka Stanisława i Kunegundy ze Zwolańskich. Ukończyła szkołę powszechną w Miłkowie. W czasie okupacji hitlerowskiej (X 1940 r.) została wywieziona na roboty przymusowe w głąb Niemiec i pracowała w piekarni w Monachium. W czasie rozwożenia chleba usiłowała pomagać więźniom i jeńcom wojennym. Za przekazywanie im chleba została aresztowana i skazana na 3 miesiące więzienia. Po opuszczeniu więzienia udało się jej uciec (przy pomocy Czechów) z Monachium i powrócić w rodzinne strony. Od IX 1941 r. do X 1943 r. pracowała fizycznie na kolei w Ostrowcu Świętokrzyskim. Należała do organizacji konspiracyjnej. W jesieni 1943 r. została aresztowana przez gestapo i skierowana do obozu karnego w Brunszwik?, a później do Allach – filii hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Dachau, wyzwolonego przez armię amerykańską. Po wojnie leczyła się, a następnie pracowała w Starachowicach. W 1953 r. przybyła do Mielca, a w 1962 r. została zatrudniona w miejscowej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego. Pracowała na stanowiskach fizycznych, m.in. była brygadzistką na wydziałach związanych z lotnictwem. W 1981 r. przeszła na emeryturę. Angażowała się politycznie i społecznie, m.in. jako działaczka partyjna, przewodnicząca Koła Ligi Kobiet przy Dziale HW, przewodnicząca Rady Kobiet w WSK, członek Zarządu Rejonowego Ligi Kobiet w Mielcu, członek Zarządu Wojewódzkiego Rady Kobiet do spraw socjalno-bytowych w Rzeszowie, członek Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej w Mielcu oraz wiceprezes Zarządu Powiatowego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Mielcu (od 1968 r.), wiceprezes Związku Inwalidów Wojennych RP w Mielcu i przewodnicząca Rady Kobiet przy ZIW RP. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców i Złotą Odznaką Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarła 6 III 2001 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DOMAŃSKI EUGENIUSZ, urodzony w 1903 r., inżynier architekt, w czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. Aresztowany w 1942 r. za działalność dywersyjno-sabotażową. Więziony w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu i Oranienburgu. Zmarł w 1955 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DOMAŃSKI MACIEJ, urodzony 5 IX 1990 r. w Rzeszowie. Grę w piłkę nożną rozpoczął w drużynach młodzieżowych Stali Rzeszów. W 2007 r. przeszedł do Stali Mielec i przyczynił się do zdobycia przez juniorów młodszych Stali mistrzostwa Polski U-17. Od 2009 r. do końca rundy jesiennej sezonu 2010/2011 występował w Polonii Warszawa, grającej w młodzieżowej ekstraklasie. Od wiosny 2011 grał ponownie w Mielcu (III liga). W sezonie 2011/2012 występował w Radomiaku Radom (III liga). Przed sezonem 2012/2013 powrócił do Mielca i ze Stalą awansował do II ligi. Po kolejnych dwóch sezonach znów wyjechał z Mielca i grał kolejno w II-ligowej Siarce Tarnobrzeg (jesienią 2015 r.), także II-ligowej Puszczy Niepołomice (wiosna 2015 r., 2016-2018, awans do I ligi) oraz Rakowie Częstochowa (sezon 2018/2019 i awans do ekstraklasy, jesień 2019 r.). Od wiosny 2020 r. grał w PGE Stal Mielec. Wniósł znaczny wkład w awans Stali do ekstraklasy w 2020 r. i utrzymania się przez następne lat w polskiej najwyższej kl;asie rozgrywkowej. W plebiscycie mieleckiego Tygodnika Regionalnego Korso został uznany za Sportowca Mielca w 2020 r.
DOMAŃSKI ZBIGNIEW, urodzony 15 XI 1956 r. w Mielcu, syn Jerzego i Jadwigi z Wrzesińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1977 r. Studia wyższe ukończył na Politechnice Wrocławskiej (Wydział Podstawowych Problemów Techniki, Fizyka Ciała Stałego) w 1982 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera. W latach 1983-1987 pracował jako nauczyciel fizyki w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu oraz odbył studia doktoranckie w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu i uzyskał tytuł doktora nauk fizycznych. Ponadto w roku 1986 przebywał przez kilka miesięcy w Instytucie Fizyki Metali Ukraińskiej Akademii Nauk w Kijowie. W latach 1987-1988 zatrudniony był w Instytucie NTiBS PAN we Wrocławiu na stanowisku adiunkta. Od 1988 r. do 2000 r. pracował w Instytucie Fizyki Teoretycznej na Uniwersytecie w Lozannie (Szwajcaria) na stanowiskach: asystenta, privat docenta i profesora biofizyki. W tym okresie dwukrotnie habilitował się w 1995 r. na Uniwersytecie w Lozannie (otrzymał tytuł „privat docent”) i w 1997 r. w Instytucie NTiBS PAN we Wrocławiu (tytuł doktora habilitowanego nauk fizycznych). W 1998 r. pracował przez kilka miesięcy w Instytucie Badań Biomedycznych i Toksykologicznych Uniwersytetu Stanowego Floryda w Tallahassee (USA). Od 1999 r. pracuje na Politechnice Częstochowskiej jako profesor matematyki stosowanej, a od 2000 r. pracował w Wyższej Szkole Języków Obcych i Ekonomii w Częstochowie jako profesor i prodziekan Wydziału Ekonomii i Zarządzania. Jest autorem kilkudziesięciu prac naukowych z dziedziny fizyki ciała stałego, matematyki stosowanej i biologii, opublikowanych w USA, Wielkiej Brytanii, Holandii, Szwajcarii i Polsce. Współpracuje z naukowcami z Instytutu Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu w Lozannie, Instytutu Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis (USA), Instytutu Badań Biomedycznych i Toksykologicznych Uniwersytetu Stanowego Floryda w Tallahassee i Instytutu NTiBS PAN we Wrocławiu. Uczestniczył w kilkudziesięciu konferencjach naukowych w Europie i USA. Pracuje w Instytucie Matematyki Politechniki Częstochowskiej, ostatnio na stanowisku profesora zwyczajnego. Dziedziną, którą nadal zajmuje się to nauki fizyczne, a szczególnie fizyka ciała stałego. W 2012 r. został profesorem nauk technicznych. Prowadzi wykłady z zakresu matematyki dyskretnej, fizyki matematycznej i automatów komórkowych. Należy do towarzystw naukowych: Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej i International Association of Engineers (IAENG). Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
DOMARSKI JAN, urodzony 28 X 1946 r. w Rzeszowie, syn Tadeusza i Genowefy z domu Miąsik. Ukończył Liceum Zawodowe w Rzeszowie. Wychowanek sekcji piłki nożnej Stali Rzeszów. W ekstraklasowej Stali Rzeszów grał do końca sezonu 1971/72 (wtedy to drużyna Stali spadła do II ligi). Do ekstraklasowej Stali Mielec przybył latem 1972 r. i grając nieprzerwanie do końca sezonu 1975/76, w znaczący sposób przyczynił się do jej największych sukcesów: dwukrotnego zdobycia tytułu mistrza Polski (1973, 1976), wicemistrza Polski (1975) i III miejsca w I lidze (1974) oraz awansu do ćwierćfinału Pucharu UEFA (1975/76). Ogółem rozegrał w mieleckiej Stali 104 mecze i strzelił 36 bramek. Był reprezentantem Polski w kategorii juniorów (w latach 1963-1964) i młodzieżowej (1966-1970). W I reprezentacji Polski zadebiutował w 1967 r. Do 1974 r. rozegrał 17 meczów i strzelił 2 bramki. Jedna z nich, strzelona w eliminacyjnym meczu Mistrzostw Świata z Anglią (1 : 1) na stadionie Wembley (17 X 1973 r.), zapewniła reprezentacji Polski awans do finałów MŚ-1974 w RFN. (W historii polskiej piłki nożnej uznawana jest za jedną z najważniejszych i określa się ją często mianem „złotej bramki”. Akcję przeprowadziło trzech zawodników „Stali” Mielec: Henryk Kasperczak, Grzegorz Lato i Jan Domarski.) Uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej – 1974 w RFN, rozegrał 3 mecze i przyczynił się do zdobycia przez Polskę III miejsca i srebrnego medalu. Z Mielca odszedł w 1976 r. do Olimpique Nimes (Francja) i w tym klubie grał do 1978 r. Powrócił do rodzinnego Rzeszowa i przez krótki okres grał w Resovii, a następnie został jej trenerem. Ukończył Szkołę Trenerów PZPN przy AWF w Warszawie i otrzymał dyplom trenera II klasy. W latach 1984-1985 grał w SAC Wisła Chicago. Później trenował: Stal Rzeszów, Zelmer Rzeszów i Jedność Niechobrz. Od 1 I 2000 r. trenował Polonię Przemyśl. Nie zaprzestał przy tym osobistych treningów i gry w piłkę nożną. Był systematycznym uczestnikiem meczów drużyny „Orły Górskiego”, będącej reprezentacją Polski w kategorii oldboyów. Jako trener piłki nożnej prowadził reprezentację województwa podkarpackiego (rocznik 1992) i w 2005 r. zdobył Puchar K. Górskiego oraz w 2008 r. brązowy medal w Pucharze K. Deyny (w ramach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży), a następnie z reprezentacją województwa podkarpackiego (rocznik 1996) wywalczył w 2010 r. srebrny medal w Pucharze J. Michałowicza. W latach 2010-2011 pracował z reprezentacją Polski (rocznik 1992) jako II trener (I trenerem był Janusz Białek), a w 2012 r. był także II trenerem (I trenerem był także J. Białek) reprezentacji Polski (rocznik 1994). W styczniu 2013 r. został odwołany z tej funkcji. Uczestniczył w spotkaniu z okazji 40. rocznicy zdobycia przez Stal Mielec pierwszego mistrzostwa Polski (1973-2013) w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką PZPN, Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” i tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu.
DOMARSKI RAFAŁ, urodzony 30 VII 1973 r. w Rzeszowie, syn Jana i Elżbiety z Jakubowskich. Ukończył V Liceum Ogólnokształcące w Rzeszowie (matura w 1991 r.), a następnie Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Rzeszowie (kierunek: wychowanie fizyczne). Wychowanek sekcji piłki nożnej Stali Rzeszów. W tym klubie grał do końca sezonu 1993/94. W 1994 r. przeszedł do I-ligowej Stali Mielec i grał w jej barwach do końca 1996 r. W latach 1997-1998 występował w I-ligowym (później II-ligowym) Hutniku Kraków. W 1998 r. odniósł poważną kontuzję i zakończył karierę wyczynową. Podjął pracę w firmie prywatnej. Równocześnie zajął się działalnością trenerską, m.in. prowadził zespoły piłkarskie Kolbuszowianki i Lechii Sędziszów.
DOMARSKI WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 19 IX 1948 r. w Dębicy, syn Henryka i Wandy z domu Mala. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i 28 V 1972 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Tarnów – Mościce, Krynica Zdrój, Chorzelów i od 1982 r. w parafii św. Mateusza w Mielcu. Był katechetą w I LO im. S. Konarskiego oraz duszpasterzem nauczycieli i wychowawców z rejonu Mielca. W 1991 r. został mianowany proboszczem w Barcicach k/Nowego Sącza. Zmarł w nocy z 30 na 31 V 1994 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Dębicy.
DOMASZEWSKI JERZY, urodzony w 1941 r. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu. Wychowanek sekcji siatkówki FKS Stal Mielec. W sezonie 1958/59, grając w I zespole Stali, był współtwórcą jej pierwszego awansu do I ligi (ekstraklasy) oraz przyczynił się do zdobycia Pucharu CRZZ w 1960 r. (Białystok), a także dwukrotnego jeszcze awansu do I ligi (po spadkach do II ligi) w roku 1961 i 1966. Od 1958 r. powoływany był do młodzieżowej reprezentacji Polski. Pod koniec lat 60. wyjechał do Warszawy i grał w Legii Warszawa.
DOMASZEWSKI TADEUSZ, urodzony 1 III 1907 r. w Myślenicach, syn Maksymiliana. Studia weterynaryjne odbył we Lwowie i w 1935 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Pracował w Błażowej jako obwodowy lek. weterynarii (1935-1937), a następnie w Zarządzie Miejskim w Zdzięciole, pow. nowogródzki (1937-1939). W marcu 1939 r. został zmobilizowany i przydzielony do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w stopniu podporucznika. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził prywatną praktykę weterynaryjną w Boguchwale. Po wyzwoleniu wschodnich ziem polskich spod okupacji niemieckiej pracował w rzeźni miejskiej w Lublinie (1944-1945), a następnie był referendarzem Wydziału Weterynarii Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Rzeszowie (1945-1948). W latach 1949-1963 pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu. Od 1964 r. do 1973 r. był ordynatorem w PZLZ w Miechowie. Zmarł 3 XI 1986 r. Spoczywa na cmentarzu w Miechowie.
DOMINIUM MIELEC, jednostka terytorialna (administracyjna), w skład której wchodziło miasto Mielec i okoliczne dobra należące do jednego właściciela, kolejno: Mieleckich, Ossolińskich, Morsztynów i Pieniążków (określano też „do domu hr. Ossolińskich”. „domu Pieniążków” itd.). Właściciele lub wyznaczeni przezeń urzędnicy (np. mandatariusz, justycjariusz) sprawowali na tym terenie „zwierzchność gruntową”. Ograniczało to w pewnym stopniu uprawnienia władz miejskich i rodziło spory, zwłaszcza za czasów Jana Pieniążka, właściciela mieleckich dóbr od 1795 r. Taki stan rzeczy utrzymywał się do 1867 r., kiedy to wprowadzono w życie ustawę gminną zapewniającą władzom powiatowym i miejskim większe uprawnienia.
DOMY ZABYTKOWE, w latach 60., 70. i 80. XX w. WKZ w Rzeszowie sporządził „Ewidencję obiektów zabytkowych w Mielcu”. Zaliczono doń początkowo (stan w 1985 r.) około 100 zabytków, w tym obiekty sakralne, pomniki, dworki, budynki, domy (kamienice) i wille. W następnych latach dopisano ponad 150 obiektów. Część najbardziej wartościowych, po przeprowadzeniu pełnej procedury, została w latach 80. wpisana do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego”. Pozostałe, choć posiadały odpowiednie walory architektoniczne, historyczne i naukowe, nie doczekały się dotąd odpowiedniego wniosku i dokumentacji. Równocześnie trudna sytuacja społeczno-gospodarcza w latach 80. nie sprzyjała prowadzeniu prac konserwatorsko-remontowych i stan większości budynków zabytkowych systematycznie się pogarszał. W ewidencji zabytków (według danych z 1985 r. i późniejszych uzupełnień) znalazły się następujące obiekty mieszkalne (inne zabytki omówione są pod innymi hasłami):
1) przy Rynku – cała zabudowa, a ponadto indywidualnie domy pod numerami: 1, 3, 4, 7, 15, 21, 22, 23, 24, 25, 27, 33 i 34 (wszystkie z przełomu wieków XIX i XX),
2) przy ul. Legionów – domy nr: 23a, 30, 36, 40, 43 i 57 (kon. XIX w.), 1, 7, 8, 13, 19 i 21 (pocz. XX),
3) przy ul. J. Sobieskiego – domy nr: 1, 2, 3, 18, 21, 23, 25, 27, 33-35, 41 (4 ćwierć XIX), 17, 29 (lata 20. XX),
4) przy ul. W. Szalay-Groele – domy nr 7 i 15 (kon. XIX),
5) przy ul. Hetmańskiej – domy nr: 4, 6 (przeł. XIX i XX), 26 (ok. 1920 r.),
6) przy ul. Kościelnej – dom nr 2 (1895),
7) przy ul. Krakowskiej – domy nr 1 i 2 (pocz. XX),
8) przy ul. A. Mickiewicza – domy nr: 30 (1 poł. XIX), 7, 22, 41, 43, 44 i 50 (2 poł. XIX) 1, 2, 3, 5, 8, 9, 11, 12, 13, 14, 17, 18, 26, 34, 36, 38, 40, 42 – 42a, 46, 47, 48 i 52 (pocz. XX),
9) przy ul. 3 Maja – domy nr: 3, 5 (pocz. XX), 16 (ok. 1920),
10) przy ul. Krótkiej – domy nr: 2, 6 (kon. XIX), 4, 8, 10 i 12 (pocz. XX),
11) przy ul. Sandomierskiej – domy nr: 17 (kon. XIX), 9, 15, 21 i 25 (pocz. XX),
12) przy ul. Wąskiej – domy nr: 26 (1. poł. XIX), 3-5, 7, 11, 13, 15, 24, 11, 13, 24, 26 (kon. XIX), 2 (pocz. XX),
13) przy ul. Nowy Rynek – domy nr 5 (ok. 1850) i 6 (przeł. XIX i XX),
14) przy ul. J. Lelewela – dom nr 14 (pocz. XX),
15) przy ul. B. Joselewicza – domy nr 1 i 3 (pocz. XX w.),
16) przy ul. W. Potockiego – domy nr 6 i 8 (kon. XIX),
17) przy ul. H. Sienkiewicza – dom nr: 10, 11, 12, 17 (2 poł. XIX), 31 (1937), 46 (ok. 1920),
18) przy ul. Obrońców Pokoju – domy nr: 3, 12, 29, 31 (1925-1930),
19) przy ul. Jadernych – domy nr: 5,11, 21 (kon. XIX), 19 (pocz. XX),
20) przy ul. I. Krasickiego – dom nr 1 (1925),
21) przy ul. Torowej – domy nr 10, 12, 44 (lata 30. XX),
22) przy ul. T. Kościuszki – domy nr: 5 (1 poł. XIX), 2, 3, 14, 18, 20 i 35 (kon. XIX), 7, 9, 10, 11, 13, 19, 25, 28, 30, 31, 37, 38, 39 i 41 (pocz. XX),
23) przy ul. Jędrusiów – domy nr: 4 (ok. 1870), 6, 8, 10 (2 poł. XIX w.),
24) przy ul. Rzecznej – domy nr: 11, 13-15 (pocz. XX),
25) przy ul. Lwowskiej – domy nr: 14 (kon. XIX), 8 i 10 (pocz. XX),
26) przy ul. Zacisze – domy nr 1, 16 (lata 30. XX),
27) przy ul. G. Narutowicza – domy nr: 9, 11, 17, 21 (1907-1930),
28) przy ul. S. Moniuszki – domy nr: 13, 20, 27, 28, 29, 30 i 33 (1910-1930),
29) przy ul. Pasiecznej – dom nr 12 (pocz. XX),
30) przy ul. Połanieckiej – domy nr: 2, 6, 8 (pocz. XX),
31) przy ul. J. Kilińskiego – domy nr: 33 (około 1860), 1, 2, 3, 4, 8, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 17, 18, 19, 39, 41 i 51 (pocz. XX),
32) przy ul. Szerokiej – dom nr 2 (pocz. XX),
33) przy ul. S. Batorego – domy nr: 7, 12 i 14 (pocz. XX),
34) przy ul. S. Staszica – dom nr 16 (3 ćwierć XIX), 8 (około 1930),
35) przy ul. S. Sękowskiego – domy nr: 5 i 7 (1935), 10, 37 (przeł. XIX i XX),
36) przy ul. F. Żwirki i J. Wigury – dom nr 8 (1935),
37) przy ul. Konfederackiej – dom nr 1 (1912),
38) przy ul. J. Zamoyskiego – domy nr: 1, 3, 5, 9 i 23 (1900-1920),
39) przy ul. Ogrodowej – dom nr 22 (1912),
40) przy ul. M. Reya – domy nr 8 i 11 (pocz. XX),
41) przy ul. S. Żeromskiego – domy nr: 2 (ok. 1915), 3, 6, 9 i 12 (lata 30. XX).
Pozytywne zmiany uregulowań prawnych po 1989 r. sprawiły, że w latach 90. rozpoczęto na dużą skalę remonty prywatnych obiektów mieszkalnych, jednak nie we wszystkich przypadkach wiernie restaurując dotychczas istniejące walory. Widok współczesny odbiega więc niekiedy od wyglądu pierwotnego. Zdarzyło się też kilkanaście przypadków rozebrania obiektów znajdujących się w bardzo złym stanie lub z powodu modernizacji układu komunikacyjnego miasta. W pierwszej dekadzie XXI w. wiele domów mieszczańskich zostało zrewaloryzowanych (głównie w Śródmieściu), przebudowanych i zmodernizowanych. Zdarzały się też przypadki rozebrania drewnianych domów z XIX w., m.in. przy ul. H. Sienkiewicza, ul. Legionów, ul. J. Sobieskiego i ul. Kwiatowej.
DOMY ZABYTKOWE WPISANE DO REJESTRU ZABYTKÓW, obiekty zabytkowe o szczególnych wartościach architektonicznych, historycznych i naukowych, charakterystyczne dla danej epoki lub związane z ważnymi wydarzeniami, podlegające ochronie konserwatorskiej. Wpisywane są do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego” (podkarpackiego) decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, na wniosek właściciela (właścicieli) lub z urzędu, po przeprowadzeniu odpowiednich badań i procedur.
1) Dom nr 3 przy Rynku (południowa pierzeja), własność prywatna. Wzniesiony przy końcu XIX w. w zabudowie zwartej, murowany, tynkowany, dwukondygnacyjny, podpiwniczony. Elewacja przekształcona w 1976 r. Dach dwuspadowy kryty blachą. Decyzję konserwatorską o wpisie do rejestru zabytków z dnia 28 II 1983 r. uzasadniono następująco: ,,… stanowi materialny dokument urbanistyczny w zespole zabudowy przyrynkowej miasta”.
2) Dom nr 22 przy Rynku (północna pierzeja), własność prywatna. Zbudowany na początku XX w. w zabudowie zwartej, na planie prostokąta, murowany, dwukondygnacyjny, podpiwniczony. Posiada mansardowy dach (od frontu), bardzo bogaty wystrój frontonu i sieni. W uzasadnieniu decyzji o wpisie do rejestru z dnia 24 VI 1981 r. podano: „… wzniesiony z charakterystyczną dbałością o szczegóły, stanowi materialny dokument budownictwa mieszczańskiego i istotny element urbanistyczny w zespole zabudowy przyrynkowej miasta”.
3) Dom nr 23 przy Rynku (północna pierzeja), własność prywatna. Wzniesiony przy końcu XIX w. w zabudowie zwartej, murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony. Dach dwuspadowy – z kalenicą równoległą do Rynku – kryty blachą. Elewacja frontowa dwuosiowa, jej dominantę stanowi balkon z dekoracyjną żeliwną balustradą (na piętrze). Ściankę kolankową oddziela gzyms, w niej znajdują się okienka strychu i sztukateryjna plecionka. Decyzja o wpisie do rejestru w dniu 24 VI 1981 r. w uzasadnieniu podaje, że obiekt „… posiada wartości urbanistyczne jako element w zespole zabudowy przyrynkowej miasta”.
4) Dom nr 25 przy Rynku (wschodnia pierzeja), własność prywatna. Wybudowany na przełomie XIX i XX w. na planie prostokąta, murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, niepodpiwniczony, kryty dachem jednospadowym. Elewacja frontowa z niewielkimi ozdobami na frontonie. W decyzji o wpisie do rejestru z dnia 21 XI 1988 r. napisano: „…Budynek w zabudowie zwartej, reprezentuje typ kamienicy mieszczańskiej i stanowi istotny składnik zabudowy Rynku.”
5) Dom przy ul. A. Mickiewicza 5, u zbiegu ulic Mickiewicza i Sandomierskiej, własność prywatna. Zbudowany po pożarze w 1900 r. na planie litery L, murowany z cegły, tynkowany, dwukondygnacyjny, podpiwniczony, z dwoma dachami dwuspadowymi pokrytymi blachą. Jeden z najbardziej reprezentacyjnych domów mieszczańskich w Mielcu, często umieszczany w różnych wydawnictwach. Na frontonie dolna kondygnacja boniowana (bonie w tynku młotkowane), zaś górna (z nietynkowanej cegły) jest rozdzielona profilowanym gzymsem. Płyciny pomiędzy okienkami (doświetlającymi strych) wypełniono dekoracją w stiuku z motywami kwiatowymi. Narożnik domu od strony zbiegu ulic ścięty, jednoosiowy, z wejściem na parterze, nad którym widnieje napis: E. Dębicki. Nad wejściem znajduje się balkon z żeliwną, ozdobną balustradą. Nad drzwiami balkonowymi z bogatym obramieniem umieszczono kawałek stopu z różnych materiałów i napis „z pożaru r. 1900”. Szczyt narożnika wykonano w formie ediculi zamkniętej trójkątym profilowanym przyczółkiem. Flankowana z obu stron pilastrami i wolutowymi spływami oraz ostrosłupowymi sterczynkami. W niszy zamkniętej łukiem umieszczono rzeźbione popiersie Tadeusza Kościuszki na cokole z orłem. Decyzję o wpisie do rejestru zabytków 4 VIII 1981 r. uzasadniono w następujący sposób: „… stanowi materialny dokument budownictwa mieszczańskiego z pocz. XX w. Posiada znaczne wartości plastyczne i kompozycyjne, znajduje się w strefie ścisłej ochrony konserwatorskiej miasta.”
6) Dom przy ul. A. Mickiewicza 7, wybudowany w latach 1900-1902 dla Antoniego Dębickiego, według projektu krakowskiego budowniczego Tomasza Bujasa, na kształcie litery L. Murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, z dwuspadowym dachem krytym blachą. Elewacja frontowa w części górnej bogata, na parterze oszczędna, otrzymała elementy zdobnicze identyczne jak na budynku nr 5 (tego samego właściciela), co stworzyło wrażenie ciągłości zabudowy ulicy. Parter zajmowany jest od początku funkcjonowania obiektu przez firmy handlowe, a na I piętrze znajdują się mieszkania. Od strony ulicy wykonano bramę wjazdową na podwórze zamknięte z pozostałych stron przez budynki gospodarcze. Decyzję o wpisaniu budynku do rejestru zabytków wydano 25 X 1988 r.
7) Dom przy ul. H. Sienkiewicza 17, własność prywatna. Wzniesiony w 1898 r., wolnostojący, drewniany, parterowy, częściowo podpiwniczony. Dach dwuspadowy konstrukcji płatwiowo-krokwiowej dwustolcowy, kryty blachą. Listwy szczytów ozdobnie wycinane, nad gankami ozdobne daszki dwuspadowe. Ganek wejściowy (od ul. H. Sienkiewicza) w części dolnej posiada arkadkowe płyciny, w środkowej – przeszklony, a w górnej części ma prostokątne płyciny ze stylizowanym, snycerskim ornamentem roślinnym, zaś w szczycie nakładany motyw słoneczka o promieniach zakończonych kwiatami. Także pozostałe najważniejsze elementy budynku posiadają oryginalne zdobienia. Wpisując obiekt do rejestru zabytków decyzją z dnia 12 II 1981 r. podano: „…posiada znaczne walory architektoniczne i stanowi materialny dokument drewnianego budownictwa mieszczańskiego w Mielcu z końca XIX w.”
8) Dom przy ul. Jadernych 5, murowany, otynkowany, parterowy, niepodpiwniczony. Zbudowany w drugiej dekadzie XX w. na planie prostokąta z przybudówką od strony ogrodowej. Posiada bogato zdobiony fronton. Wpisany do rejestru zabytków 19 IX 1990 r. z uzasadnieniem: „Budynek o formie nawiązującej do klasycystycznego dworku, jest jednym z cenniejszych przykładów architektury początku XX w. w Mielcu.” Przez pewien czas zajmowany był przez Wschodni Bank Cukrownictwa S.A. w Lublinie Oddział w Mielcu.
9) Dom przy ul. I. Krasickiego 1, zbudowany w 1926 r. na rzucie prostokąta, murowany, otynkowany, parterowy z niskim poddaszem, częściowo podpiwniczony. Kryty dachami dwuspadowymi z naczółkami. Elewacja frontowa trzyosiowa, niesymetryczna, z oszczędną dekoracją architektoniczną. Obiekt wpisano do rejestru zabytków 4 VIII 1991 r. z uzasadnieniem: „Budynek o prostej bryle, z użyciem dekoracyjnego detalu i zróżnicowanej formy dachów, stanowi interesujący przykład architektury mieleckiej okresu przedwojennego”.
DONNER OSKAR, lekarz medycyny, prowadził prywatny gabinet lekarski w Mielcu w latach 30. XX w.
„DO – RO”, Ogólnopolski Konkurs Dobrej Roboty, organizowany od 1969 r. W I Konkursie, obejmującym lata 1968-1969, WSK Mielec zdobyła pierwszą nagrodę, w II Konkursie (1970-1971) drugą nagrodę, a w V Konkursie (1978-1979) – ponownie pierwszą.
DOUCHY – LES – MINES, miasto w północnej części Francji, obok Valenciennes (departament Nord). Od 11 XI 1990 r. partnerskie miasto Mielca. Historia Początki istnienia osady wiążą się z utworzeniem opactwa Saint – Pierre de Grand około 650 r. Potwierdzenie istnienia podklasztornej osady i dworu Douchy znajduje się w dokumencie z 946 r. Około 1140 r. powstała parafia katolicka i gmina Douchy. Do połowy XIX w. jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i rzemiosłem. W 1718 r. odkryto w jego pobliżu złoża węgla kamiennego, ale dopiero w 1834 r. założono kompanię kopalnianą pod nazwą „Douchy”. Planową eksploatację złóż węgla prowadzono od lat 80. XIX w. Wtedy to do Douchy przybyło w poszukiwaniu pracy wiele polskich rodzin, zwłaszcza ze Śląska. W okresie I wojny światowej w pobliskich Ardenach toczyły się zacięte walki, co upamiętniono pomnikiem w centrum miasta. Ponieważ działalność kopalni węgla przyczyniła się do rozwoju Douchy, w 1938 r. zmieniono jego nazwę na Douchy – les – Mines („mine” – kopalnia). Unowocześnienie francuskiej gospodarki spowodowało, że wiele kopalni węgla kamiennego zostało zamkniętych, w Douchy w 1955 r. W latach 1976-1977 wybudowano międzygminną spalarnię odpadów komunalnych, której usługi dla okolicznych 32 gmin przynoszą rokrocznie miastu spore dochody. W latach 80. i 90. w znaczący sposób zmieniono oblicze miasta, budując jego nowoczesne centrum. Po tej rozbudowie liczy około 11 tysięcy mieszkańców. Posiada m.in. 6 szkół podstawowych i 1 college, zespół obiektów zawodowej straży pożarnej, 2 kościoły katolickie, zespół obiektów kulturalno-oświatowych (dom kultury, biblioteka multimedialna, Regionalne Centrum Fotografii), park rekreacyjny z pawilonem wielofunkcyjnym. Ponadto dysponuje zabytkowym zamkiem w Ardenach i wykorzystuje go na letni wypoczynek mieszkańców. Nadal poważnym źródłem dochodów jest spalarnia, która zatrudnia 20 osób i obsługuje 32 gminy. (W trosce o ochronę środowiska naturalnego aktywnie działa Komitet Nadzoru Spalarni, który systematycznie kontroluje jej funkcjonowanie.) Wśród mieszkańców sporą grupę stanowią potomkowie Polaków, spośród których wielu mówi po polsku i zachowuje część polskich obyczajów. Przedmiotem dumy miasta jest Reprezentacyjna Miejska Orkiestra Dęta. W latach 1977-2000 merem miasta był Polak z pochodzenia Stanisław Soloch, a od 2000 r. funkcję tę piastuje Michel Lefebrve (zięć S. Solocha). Żona S. Solocha (Janina) jest jednym z głównych organizatorów życia społecznego miasta i rzecznikiem szerokiej współpracy z Mielcem. Współpraca Douchy-les-Mines z Mielcem Rozpoczęła się w roku 1983 od kontaktów Robotniczego Centrum Kultury w Mielcu z ośrodkami kulturalnymi na terenie Europy Zachodniej. Wtedy to, w ramach kolejnego artystycznego tournee po RFN, Belgii, Luxemburgu i Francji, Zespół Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” koncertował w Douchy-les-Mines. W następnych latach kontakt ten przerodził się w systematyczną współpracę. W Mielcu goszczono grupę młodzieży z Douchy, a w Douchy występowały zespoły artystyczne RCK: Zespół Piosenki i Ruchu „Abrakadabra” i inne zespoły dziecięce oraz orkiestra dęta. Do rangi symbolu przyjaźni obu miast urosło małżeństwo mielczanki Lucyny Masłowiec – założycielki „Abrakadabry” z Jeanem L. Bera – wicemerem do spraw kultury i sportu w Douchy-les-Mines. Oficjalne podpisanie umowy o partnerstwie obu miast nastąpiło 11 XI 1990 r. w czasie wizyty delegacji samorządowych władz Mielca w Douchy. Umowę podpisali mer Douchy Stanisław Soloch i prezydent Mielca Władysław Bieniek. W latach 90. współpraca rozszerzyła się o kontakty sportowe, w których Mielec reprezentowała młodzież ze Szkoły Podstawowej Nr 6 (Sportowej), a także o wizyty grup wycieczkowych mieszkańców obu miast. Wizyta Francuzów w Mielcu łączyła się zwykle z ich pobytem w Domu Sanatoryjnym „Mielec” w Krynicy. W Douchy występowały kolejne mieleckie zespoły: „Rzeszowiacy” i dwukrotnie chór mieszany I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego pod dyrekcją Pawła Lisa. W okresie od 15 do 18 IV 1998 r. zorganizowano „Dni Douchy-les-Mines w Mielcu”. Atrakcją imprezy były występy Reprezentacyjnej Miejskiej Orkiestry Dętej Douchy, a zwłaszcza wspólny koncert z mieleckimi zespołami artystycznymi w wypełnionej po brzegi mieleckiej hali sportowo-widowiskowej. W Galerii I Miejskiego Ośrodka Kultury eksponowano wystawę fotografii artystycznej z Regionalnego Centrum Fotografii w Douchy, a w Galerii II – wystawę z Ośrodka Kultury Francuskiej w Krakowie. W dniach 11 – 12 XI 2000 r., z okazji 10-lecia współpracy miast, odbyły się w Douchy specjalne uroczystości, a ich zwieńczeniem było parafowanie „Umowy o dalszej współpracy miast” przez mera Stanisława Solocha i zastępcę prezydenta Mielca Mieczysława Wdowiarza. Do kalendarza cyklicznych imprez wprowadzono: Wiosnę Kulturalną, Święto Wyobraźni, Festiwal Sztuk Ulicznych i Uliczny Karnawał. W 2013 r. oddano do użytku nowoczesne Centrum Sztuki i Kultury. W dniach 1-6 VI 2001 r. delegacja francuska uczestniczyła w Młodzieżowym Tygodniu Integracji Europejskiej w Mielcu oraz w dniach 2-3 V 2004 r. w mieleckich uroczystościach z okazji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej. Z kolei w jesieni 2004 r. delegacja Urzędu Miejskiego w Mielcu i różnych instytucji mieleckich wzięła udział w konferencji w Douchy-les-Mines i zapoznała się z funkcjonowaniem tego miasta. W 2005 r. wizytowała Mielec grupa mieszkańców Douchy-les-Mines z Janiną Soloch na czele. Zmiany we władzach miejskich tego miasta, a później śmierć Stanisława Solocha (5 VI 2012 r.), byłego mera i gorącego rzecznika partnerstwa, osłabiła czasowo kontakty Mielca z tym francuskim miastem. Ożywienie współpracy nastąpiło w 2013 r., kiedy w dniach 10-11 V, z okazji Dnia Europy, delegacja władz i mieszkańców Douchy gościła w Mielcu na Spotkaniu Miast Partnerskich „Europejska Akademia Obywatelska”, a ponadto orkiestra dęta Harmonie Municipale wystąpiła w plenerowym koncercie na placu Armii Krajowej. W kolejnych latach odwiedzano się sporadycznie. Kolejna wizyta większej delegacji Douchy-les-Mines nastąpiła w 2022 r. z okazji kolejnych Spotkań Miast Partnerskich Mielca w Mielcu (26-29 VIII) połączonych z Dniami Mielca. W składzie delegacji znalazła się miejska orkiestra, która koncertowała w Parku im. Stanisława Lachmana przy Domu Kul;tury SCK.
Merowie od 1977 r.: Stanisław Soloch (1977-2000), Michel Levebrve, Michel Veniat.
DOWGIRD ZYGMUNT, urodzony 8 IX 1898 r. w Hornostajach koło Moniek, pow. białostocki, syn Pawła – sekretarza Zarządu Miejskiego w Grodnie. W 1916 r. ukończył gimnazjum humanistyczne w Mozyrzu (Białoruś). W 1917 r. został zatrudniony w elektrowni w Kałudze jako inkasent, a następnie pracował w placówce Polskiego Czerwonego Krzyża w Moskwie. W 1922 r. powrócił do Polski. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1932 r. z tytułem inżyniera dróg i mostów. Po studiach został zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie, a w latach 1933-1937 pracował w Zaopatrzeniu Lotnictwa w Warszawie. W 1937 r. został skierowany do budowy Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu, gdzie pracował jako projektant i kierownik nadzoru. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Mielcu i najpierw projektował stację pomp (1940-1941), a następnie pracował w niemieckiej firmie budowlanej „J. Hennig”. Okresowo przebywał też w Ostrowcu i Lublinie w związku z projektowaniem zakładów przemysłowych. Po II wojnie światowej pełnił funkcję kierownika Miejskich Zakładów Komunikacyjnych w Wałbrzychu (1945-1946), a następnie był inspektorem i statykiem w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Warszawie (1947-1948). Od 1948 r. pracował jako główny konstruktor w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego w Warszawie, a po przekształceniu tej instytucji w Biuro Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego – kierował grupą pracowni obliczeń statycznych. W międzyczasie (1950) doktoryzował się z zakresu nauk technicznych na Politechnice Warszawskiej. Z bratem Romanem napisał: „Wzory obliczeń mostów drewnianych” (Warszawa 1928) oraz „Krakowiany i ich zastosowanie w mechanice budowli” (Warszawa 1956). Był też autorem szeregu metod przyspieszających prace obliczeniowe w dziedzinie statyki. Zmarł 4 V 1963 r. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
DOWNAROWICZ BOLESŁAW, ur. 1 VI 1928 r. w Krakowie. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Krakowie (matura w 1950 r.), a następnie krakowską Wyższą Szkołę Nauk Społecznych (Wydział Dziennikarski) oraz Szkołę Baletową Janiny Łukaszewicz w Krakowie. Także w Krakowie występował w zespołach baletowych i zdobywał pierwsze doświadczenia w ich prowadzeniu. W latach 1952-1955 pracował w Operze Wrocławskiej na stanowisku inspektora baletu. W 1955 r. przyjął ofertę pracy w Zakładowym Domu Kultury WSK Mielec na stanowisku choreografa Zespołu Pieśni i Tańca Ziemi Rzeszowskiej „Rzeszowiacy”. W celu zdobycia dlań autentycznego repertuaru ludowego odbywał z Januszem Mejzą, kierownikiem artystycznym zespołu, wizyty w podrzeszowskich wsiach. Obaj zebrali i opisali wówczas wiele piosenek oraz figur i kroków tańców ludowych. Bazując na tym repertuarze (muzyka w opracowaniu J. Mejzy), opracował z „Rzeszowiakami” wiązankę polek rzeszowskich, oberka i inne tańce z regionów Polski południowo – wschodniej. Ponadto przygotował z zespołem: „Mazura” z opery „Straszny dwór” oraz „Poloneza” i „Tańce góralskie” z opery „Halka”. Był też współtwórcą przedstawienia baletowego „Królewna Śnieżka” oraz solowych tańców klasycznych. W 1957 r. przeniósł się do Nowej Dęby, ale wkrótce wyjechał do Wrocławia. Założył Wrocławski Teatrzyk Tańca „Arabeska” oraz Ośrodek Choreograficzny i prowadzi je dotąd z dużym powodzeniem. Otrzymał Nagrodę Miasta Wrocławia za wybitne osiągnięcia w dziedzinie choreografii oraz szereg odznaczeń i wyróżnień.
DOŻYNKI POWIATU MIELECKIEGO, staropolska uroczystość kończąca okres żniw. W powiecie mieleckim została zainicjowana przez Starostwo Powiatowe w Mielcu w 2007 r. i organizowana w Mielcu, zwykle w ostatnią niedzielę sierpnia lub na początku września. Główne cele imprezy to pielęgnowanie polskich tradycji, pokaz dorobku rolnictwa powiatu oraz integracja gmin. Program nawiązuje do staropolskiego przebiegu uroczystości. Składają się nań: Msza Święta dziękczynna w bazylice mniejszej pw. św. Mateusza, korowód dożynkowy ulicami miasta, wręczenie gospodarzowi dożynek – staroście mieleckiemu symboli rocznego plonu, przyśpiewki ludowe i prezentacje artystyczne gmin, przemówienia gości, konkursy, wystawy, koncerty i na zakończenie wspólna zabawa. Początkowo imprezę nazywano Mieleckimi Rozmaitościami Folkowymi, ale później zmieniono nazwę na Dożynki Powiatu Mieleckiego. Perfekcyjna organizacja uroczystości dożynkowych skłoniła samorządowe władze województwa podkarpackiego do dwukrotnego powierzenia mieleckiemu Starostwu Powiatowemu organizacji Dożynek Wojewódzkich. W latach 2007-2014 uroczystości dożynkowe odbywały się na boisku MOSiR – Gryf przy ul. J. Kilińskiego, a od 2015 r. miejscem dożynek są tereny zielone przy Bulwarach Gryfitów Mieleckich i ul. Rzecznej.
DRABCZYŃSKA MARIA, nauczycielka w mieleckich szkołach w latach 30. XX w. Była dyrektorem Prywatnego Seminarium Żeńskiego w Mielcu od roku szkolnego 1934/1935. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnym nauczaniu na terenie Mielca i Przecławia.
DRABIK AUGUSTYN, urodzony 9 XI 1929 r. w Pełnatyczach, powiat przeworski, syn Pawła i Stefanii z domu Drabik. Ukończył Państwową Szkołę Budownictwa w Jarosławiu (Wydział Drogowo-Wodny). Egzaminy maturalne złożył w 1952 r. Od 1 VII 1952 r. pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, najpierw na stanowisku kierownika Wydziału Komunikacji (do 30 IV 1961 r.), a następnie na stanowisku starszego inspektora Państwowego Nadzoru Budowlanego w Wydziale Budownictwa i Architektury (do 31 X 1969 r.). W międzyczasie ukończył Technikum Budowlane dla Pracujących w Bytomiu i zdobył uprawnienia budowlane. W latach 1969-1971 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Usług Remontowo-Budowlanych Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, a w latach 1972-1973 kierował Brygadą Remontowo-Budowlaną Szpitala Powiatowego w Mielcu. W roku 1974 pracował jako projektant w Biurze Projektów BIPROKOP – Pracownia Terenowa w Machowie, a w 1975 r. został zatrudniony w Wojewódzkiej Dyrekcji Rozbudowy Miast i Osiedli w Tarnobrzegu. W związku z pogorszeniem się stanu zdrowia od VII 1976 r. przeszedł na rentę. W latach 80. pełnił (z wyboru) funkcję przewodniczącego Rady Sołeckiej w Wojsławiu, a po włączeniu Wojsławia w granice Mielca (w 1985 r.) – funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Wojsław (do 1990 r.). W tym okresie przyczynił się do rozpoczęcia kilku ważnych dla Wojsławia inwestycji, m.in. budowy wodociągu i sklepu. Zmarł 16 IX 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DRABIK EMILIA (z domu ROGOYSKA), urodzona 12 III 1913 r. we Lwowie, córka Tytusa Rogoyskiego i Katarzyny z domu Jandza. Była to rodzina o żywych tradycjach patriotycznych i niepodległościowych (dziadek był oficerem w powstaniu listopadowym 1830-1831). Uczęszczała do Szkoły Powszechnej Sióstr Benedyktynek Ormiańskich we Lwowie i do Szkoły Baletowej Stanisława Faliszewskiego, a następnie do Szkoły Handlowej prof. Tomanka. Uprawiała szermierkę pod kierunkiem Jana Pieczyńskiego, była mistrzynią okręgu lwowskiego we florecie. Ukończyła także kurs księgowości u prof. Christoffa we Lwowie (1931). Pracę zawodową zaczęła w 1931 r. w Banku Związku Kółek Zarobkowych we Lwowie. Równocześnie zaczęła prowadzić naukę tańca w szkołach lwowskich. W 1933 r. przeszła do pracy w lwowskich Miejskich Zakładach Elektrycznych i tam pracowała do 1946 r. na różnych stanowiskach w księgowości, m. in. starszej księgowej i kierownika sekcji. Była członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i „Ligi Morskiej”. Wykazywała nieprawdopodobną aktywność sportową – uprawiała jeździectwo, strzelanie, pływanie, szermierkę i gimnastykę. Najwięcej czasu wolnego poświęcała jednak na taniec i balet klasyczny. W czasie II wojny światowej była żołnierzem Lwowskiego Obwodu AK. W 1946 roku wyjechała z matką do Jeleniej Góry i tam podjęła pracę w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Dolnośląskiego na stanowisku księgowej. Później pracowała w tamtejszym Zjednoczeniu Przemysłu Drzewnego, Zjednoczeniu Przemysłu Surowców Mineralnych (jako szef działu finansowo- księgowego) oraz w Fabryce Maszyn Papierniczych w Cieplicach Śląskich (do 31 VIII 1952). Z dniem 1 IX 1952 r. przeniesiona została do pracy w WSK Mielec na stanowisko starszej księgowej. Równolegle do pracy w księgowości prowadziła zajęcia taneczne z dziećmi w mieleckich placówkach kultury. W 1955 r. otrzymała etat choreografa w ZDK WSK Mielec. Wykształcenie baletowe uzupełniała uczestnictwem w kursach choreograficznych organizowanych przez Centralną Poradnię Ruchu Amatorskiego. W późniejszych latach prowadziła z dużym powodzeniem zespoły taneczne dorosłych i dzieci poza Mielcem, m. in. w Stalowej Woli, Rzeszowie i Dębicy. W 1967 r. ukończyła kurs dla instruktorów szermierki i założyła w klubie „Gryf” Mielec sekcję szermierczą. Szkoliła młodzież we florecie, szpadzie i szabli. Odnosiła w tej działalności znaczące sukcesy. Jej wychowankami byli m. in.: reprezentant Polski Feliks Drożdżowski i należący do szerokiej czołówki krajowej: Lesław Lechociński, Janusz Młynek i Zbigniew Żola. Jeszcze po przejściu na emeryturę w 1973 roku pracowała w Szkole Podstawowej Nr 6 (sportowej) w Mielcu, prowadząc zajęcia z gimnastyki artystycznej. Zmarła 8 I 1991 roku w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
DRABIK EUGENIA (z domu KOWALIK), żona Augustyna, urodzona 28 III 1932 r. w Wojsławiu, córka Jana i Julii z domu Mendrygał. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1952 r. Od 1 IV 1952 r. do 30 VI 1975 r. pracowała w Wydziale Kultury Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu (później Urzędu Powiatowego) na stanowisku inspektora, a następnie starszego inspektora. Na początku lat 70. przez krótki czas pełniła obowiązki kierownika tegoż Wydziału Kultury. W tym okresie angażowała się w działalność społeczną. W latach 60. była m.in. członkiem Zarządu Wojewódzkiego i Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych, członkiem Zarządu Powiatowego PCK oraz członkiem – założycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i jego sekretarzem w latach 70. Od 1 VII 1975 r., w związku z likwidacją powiatów i urzędów powiatowych, przeszła do pracy w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu i przez szereg lat kierowała Filią w Szpitalu Miejskim. Ukończyła Studium Bibliotekarskie w Rzeszowie. Doświadczenia w pracy z chorymi opisała w artykułach zamieszczonych w czasopismach fachowych: „Bibliotekarz” i „Poradnik Bibliotekarza”. Z dniem 31 VIII 1987 r. przeszła na emeryturę. W latach 90. zaangażowała się w pracę Rady Parafialnej Parafii św. Mateusza w Mielcu oraz innych organizacji kościelnych. Zainicjowała odnowienie zabytkowej figury św. Jana Nepomucena i kapliczki św. Marka w Wojsławiu. Była korespondentem czasopism „Fara” (Parafii św. Mateusza w Mielcu) oraz „Wiadomości Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa.”. Za wyróżniającą się pracę zawodową i działalność społeczną została odznaczona m.in. Honorową Odznaką Związkową Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych (1969), Odznaką „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej” (1969), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1972), Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984) i Krzyżem Kawalerskim OOP (1989) oraz nagrodzona Nagrodą Ministerstwa Kultury i Sztuki (1962). Zmarła 19 I 2023 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Sienkiewicza.
DRABIŃSKI ROMAN, urodzony 8 VIII 1955 r. w Mielcu, syn Henryka i Krystyny z domu Marczak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1975 roku. Od 14 roku życia rozpoczął uprawianie siatkówki w Stali Mielec. W 1971 roku był członkiem drużyny, która wywalczyła mistrzostwo Polski Szkolnego Związku Sportowego, a w 1972 r. wicemistrzostwo Polski juniorów i brązowy medal w mistrzostwach SZS. Od 1973 roku grał w I-ligowym zespole Stali. Był też reprezentantem Polski juniorów. Pracę zawodową rozpoczął w 1975 r. stażem w WSK Mielec, a następnie został oddelegowany do FKS Stal Mielec. W 1976 roku występował w zespole, który zdobył Puchar Polski. W barwach Stali (ekstraklasa i II liga) grał do 1985 roku, a następnie, po ukończeniu kursu instruktorskiego, prowadził szkolenie siatkarskich grup młodzieżowych dziewcząt i chłopców. W 1987 roku ukończył Politechnikę Krakowską (Wydział: Samochody i Ciągniki), uzyskując tytuł inżyniera. Po odbyciu specjalistycznych szkoleń został także sędzią piłki siatkowej klasy I. W 1997 r., po rozwiązaniu FKS Stal Mielec, zakończył pracę jak szkoleniowiec i w 1998 r. został zatrudniony w mieleckiej firmie „Dukator”. Dalsze losy są nieznane.
DRAGAN KONSTANTYNA (z domu INDYK), urodzona 9 IV 1948 r. w Goleszowie, powiat mielecki, córka Walentego i Heleny z domu Cieśla. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1967 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Jastrząbce Podlesiu, a następnie pracowała w Szkole Podstawowej w Wylowie, powiat mielecki (1968-1977). W tym czasie ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie z zakresu nauczania początkowego (1975 r.). W 1977 r. przeniosła się do Rudy, powiat mielecki, gdzie zorganizowała (z dyrektorem miejscowej szkoły Aleksandrem Wilkiem) przedszkole i była jego pierwszym dyrektorem. Doprowadziła do zbudowania placu zabaw dla dzieci oraz uruchomienia kuchni przygotowującej trzy posiłki dziennie. W 1985 r. została dyrektorem Szkoły Podstawowej w Rudzie i pełniła tę funkcję do 1998 r. W tym okresie m.in. była inicjatorką unowocześnienia wyposażenia placówki oraz upiększenia otoczenia szkoły. Uczestniczyła w życiu środowiska. Była inspiratorem i współorganizatorem wielu miejscowych uroczystości, m.in. w 1992 r. odsłonięcia tablicy pamiątkowej Józefa Gorlacha – kierownika szkoły w Rudzie w latach międzywojennych, zamordowanego w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. W 2000 r. przeszła na emeryturę.
DRAŁUS MARIA (z domu MAGDZIARZ), urodzona 11 VIII 1936 r. w Jaźwinach, powiat dębicki, córka Stanisława i Antoniny z Pyrkowskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1954 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Niedźwiadzie Dolnej, powiat dębicki. W 1959 r. została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Straszęcinie. Równocześnie dokształcała się. Ukończyła Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: geografia, 1964 r.) oraz szereg kursów specjalistycznych z zakresu wychowania fizycznego, prowadzenia zespołów teatralnych, renowacji wiedzy, matematyki i harcerstwa. W latach 1970-1976 uczyła w Szkole Podstawowej w Sobowie (Tarnobrzeg), a od 1976 r. do 1984 r. była nauczycielką Szkoły Podstawowej nr 5 w Tarnobrzegu. W tym czasie, zgodnie z potrzebami szkoły, zdała egzamin kwalifikacyjny w zakresie nauczania początkowego (1978 r.). Była przewodniczącą międzyszkolnego zespołu samokształceniowego nauczycieli klas I-III. W 1984 r. przeszła na emeryturę. Była wszechstronnie utalentowana, m.in. przygotowywała uczniów do konkursów przedmiotowych, prowadziła szkolne zespoły artystyczne i organizowała imprezy. Angażowała się w życie środowiska, m.in. była radną w gminie Straszęcin, zbierała fundusze na budowę szkół. Po stanie wojennym w 1983 r. uczestniczyła w reaktywowaniu lokalnych struktur Związku Nauczycielstwa Polskiego. Po przejściu na emeryturę była przewodniczącą Oddziałowej Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP, a następnie w latach 1990-1999 przewodniczącą Okręgowej SEiR w Tarnobrzegu. Opiekowała się też Kołem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Ponadto zasiadała w Radzie Nadzorczej ZUS w Tarnobrzegu. Była członkiem chóru ZNP, a następnie chóru parafialnego przy kościele OO. Dominikanów. Dla jego wzmocnienia założyła stowarzyszenie chóralne i została jego prezesem. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką za 50-letnią przynależność do ZNP.
DRELICHARZ ANTONI ADAM, urodzony 13 XII 1943 r. w Mielcu, syn Stefana i Stanisławy z Rojkowiczów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1967 r. W dalszych latach uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych i II stopień specjalizacji w zakresie medycyny ogólnej. Pracę zawodową rozpoczął w 1967 r. od stażu w mieleckim Szpitalu Powiatowym, a następnie pracował na Oddziale Wewnętrznym tegoż szpitala. Kolejnymi miejscami pracy były: Spółdzielnia Zdrowia w Czerminie (był jej kierownikiem), Przemysłowy Zespół Opieki Zdrowotnej WSK Mielec oraz Przychodnia Rejonowa Nr 4 ZOZ w Mielcu przy ul. S. Żeromskiego 17, gdzie pełnił funkcję kierownika. W związku z restrukturyzacją i prywatyzacją placówek służby zdrowia w Mielcu przy końcu 2000 r. został prezesem Spółki „Salus” i kierownikiem Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej „Salus” przy ul. S. Żeromskiego 17. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Stowarzyszenia Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Ogólnej i Środowiskowej.
DRELICHARZ KRYSTYNA HENRYKA ( z domu WIŚNIEWSKA), urodzona 26 XI 1950 r. w Bytomiu, córka Władysława i Henryki z domu Szejna. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1969 r. Pracę zawodową podjęła w 1969 r. w ZOZ SPZ Mielec jako pielęgniarka w Ośrodku Zdrowia w Radomyślu Wielkim, a w następnym roku przeszła do Przychodni WSK Mielec. W 1983 r. ukończyła studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek – rehabilitacja ruchowa) i uzyskała tytuł magistra. Odtąd jako fizjoterapeuta pracowała w Dziale Rehabilitacji Przychodni WSK, a następnie w Dziale Rehabilitacji Przychodni nr 5 przy ul. Cz. Tańskiego. Równocześnie pracowała w Zespole Szkół Medycznych w Mielcu jako nauczyciel zawodu i prowadziła zajęcia z kinezyterapii. Po reorganizacji Służby Zdrowia i utworzeniu Niepublicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej – w 2001 r. zorganizowała NZOZ „Atlas” – Przychodnię Kompleksowej Rehabilitacji w budynku Przychodnio nr 5 przy ul. Tańskiego 2 i została jego dyrektorem. Pod jej kierownictwem „Atlas” rozpoczął działalność w 2002 r. i wciąż się rozwija, m.in. ostatnio uruchomiono Poradnię dla Osób z Autyzmem Dziecięcym. Angażuje się społecznie, m.in. jest współzałożycielem i Honorowym Członkiem Koła Amazonek w Mielcu.
DREWDUD F.H.U. STANISŁAW DUDA I WSPÓLNICY S.J., mielecka firma rodzinna zajmująca się produkcją i usługami w dziedzinie przemysłu drzewnego, a szczególnie produkcją mebli. Wpis do rejestru przedsiębiorstw uzyskała 29 XI 2010 r. i w tym roku rozpoczęła działalność. Jej siedziba znajduje się przy ul. R. Traugutta 22 H.
DREWS ANDRZEJ, urodzony 4 II 1955 r. w Mielcu, syn Jana i Teresy z Woźniaków. Absolwent Liceum Zawodowego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, matura w 1974 r. Pracę zawodową podjął 16 IX 1974 r. w WSK Mielec jako stażysta – ślusarz. Niedługo potem przyjęty został do biura konstrukcyjnego silnika wysokoprężnego SW-680, gdzie pracował na kilku stanowiskach, w tym jako konstruktor. W 1981 r. został pracownikiem Wydziału F – 01 (stolarnia) i tam był m.in. modelarzem odlewów w drewnie, kontrolerem – mistrzem i stolarzem przyrządowym. Po restrukturyzacji Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec” zatrudniony został w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu jako stolarz przyrządowy. Jego pasją pozazawodową jest muzyka. Gry na gitarze uczył się w latach licealnych. W 1978 r. założył zespół muzyczny „Gratis”, który przez wiele lat był jednym z najlepszych i najaktywniejszych mieleckich zespołów muzycznych. Grupa ta działała najpierw przy Gminnym Ośrodku Kultury w Wojsławiu (A. D. pracował tam jako instruktor muzyki i pisał teksty do piosenek), a następnie przy Miejskim Ośrodku Kultury, który przejął placówkę w Wojsławiu. („Gratis” wielokrotnie koncertował charytatywnie na rzecz ludzi starszych i dzieci specjalnej troski oraz występował na uroczystościach i imprezach rozrywkowych. Startował też w przeglądach wojewódzkich i międzywojewódzkich, zdobywając szereg wyróżnień i nagród.) W 1982 r. A.D. został członkiem Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” w Mielcu, a w 1986 r. – jego wiceprzewodniczącym. Jako opiekun „sękowskich” grup artystycznych uczestniczył w warsztatach artystycznych „KRAM” w Myślcu i obozie w Wysowej. Drugą pasją było strzelectwo sportowe. Będąc członkiem Klubu Strzeleckiego przy LOK w Mielcu, specjalizował się w KBKS-5 i KBKS-6. Startował w zawodach krajowych i międzynarodowych. Po 2002 r. pracował nadal w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu, ostatnio na stanowisku operatora OSN (obsługa maszyn sterowanych numerycznie). Studiował zaocznie w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu. Poza pracą zawodową prowadził zespół muzyczny Gratis. Ponadto od kilkunastu lat angażował się w badania nad wyjaśnieniem tajemnic hitlerowskiego poligonu rakietowego Heidelager – Blizna i współpracował w tym zakresie z samorządem Gminy Ostrów i Nadleśnictwem Tuszyma. Przyczynił się do powstania Parku Historycznego w Bliźnie poprzez udział w pracach nad koncepcją jego budowy, budowę dioram modelarskich przedstawiających instalacje V-1 i V-2 na terenie Blizny oraz budowę repliki w skali 1:1 pocisku – samolotu o napędzie odrzutowym Fi-103/V-1. Dioramy i replika zostały umieszczone w Parku. Był członkiem Teatru Rozmaitości DK SCK, zagrał w Weselu wg S. Wyspiańskiego. Zmarł 26 V 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DREWS JAN, urodzony 22 V 1926 r. w Wągrowcu, syn Wincentego i Teofili z Piotrowskich. W czasie okupacji hitlerowskiej (od 1941 r.) pracował w Fabryce Maszyn Rolniczych w Wągrowcu. Po roku ciężkiej pracy został wywieziony wraz z grupą robotników do obozu przejściowego w Poznaniu, a następnie do Niemiec, gdzie pracował w fabryce „Dornierwerke München”. Po wyzwoleniu Bawarii przez armię amerykańską (29 IV 1945 r.) kilka miesięcy służył w kompanii wartowniczej. W 1946 r. powrócił do Polski i podjął pracę we wrocławskiej Fabryce Maszyn i Silników Nr 3 na Psim Polu. Od 1947 r. do 1951 r. służył w wojsku, najpierw ucząc się w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Warszawie (ukończył ją z pierwszą lokatą, w stopniu plutonowego), a następnie w pułku lotniczym jako starszy mechanik na samolocie premiera Józefa Cyrankiewicza. W 1951 r. został przeniesiony do jednostki zapasowej, a w 1952 r. do rezerwy. Od 20 I 1953 r. pracował w WSK Mielec kolejno na stanowiskach: kontrolera na półmontażu i montażu samolotu MIG-15 i konstruktora przyrządów montażowych na Wydziale ATK. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. W latach 1965-1967 uczestniczył w organizacji stoisk na Targach w Poznaniu, w latach 1967-1969 pracował w dziale handlowym (HE), a następnie, jako specjalista – konstruktor, w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W latach 1973-1975 kierował grupą polskich pracowników w Erfurcie (NRD), a po zakończeniu umowy międzyzakładowej powrócił do pracy w OBR SK. W okresie pracy zawodowej złożył szereg wniosków racjonalizatorskich i otrzymał kilka świadectw patentowych. Od 1982 r. przebywa na emeryturze. Równolegle do pracy zawodowej aktywnie uczestniczył w społecznej działalności kulturalnej. Jego pasją pozazawodową stało się malarstwo, ale nie stronił też od innych dziedzin plastyki. W 1962 r. wystawił swoje prace w Galerii ZDK WSK Mielec, a później także w wielu innych ZDK na terenie woj. rzeszowskiego i poza nim. W 1. połowie lat 70. był członkiem Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu i brał udział w szeregu wystaw zbiorowych Koła. W 1981 r. uczestniczył w założeniu Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej, a od 1998 r. jest także członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego przy SCK w Mielcu. W ramach działalności tych grup twórczych uczestniczył w wystawach indywidualnych i zbiorowych (m.in. w Szczecinie i Warszawie) oraz w plenerach malarskich. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu oraz za granicami kraju (Niemcy, Rosja, USA). Wykonał także szereg prac plastycznych na rzecz WSK i miasta, m.in. projekty znaków firmowych WSK, rysunki konstrukcyjne i techniczne dużego pomnika „Iglica” (wg artysty rzeźbiarza Ryszarda Stryjeckiego) na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich w Mielcu, scenariusz wystawy osiągnięć woj. rzeszowskiego z okazji 25-lecia PRL w Rzeszowie (1969 r.), projekt i rysunki konstrukcyjne ołtarza przed kościołem MBNP w Mielcu z okazji uroczystości „Nawiedzenia przez Matkę Bożą w Jej Jasnogórskim Obrazie” w 1983 r. (w koncepcji plastycznej nawiązał do rocznicy 300-lecia zwycięstwa pod Wiedniem), projekt sztandaru NSZZ „Solidarność” w Mielcu, projekt sztandaru ZZ „Metalowców WSK” oraz projekt monumentalnego elementu dekoracyjnego z samolotem TS-11 „Iskra” na terenach rekreacyjnych MOSiR w Mielcu. Napisał książkę Wspomnienia z przeszłości. Lata 1939-1946. W 2003 r. z okazji „100-lecia Światowego Lotnictwa” eksponował prace o tematyce lotniczej na wystawie indywidualnej w SCK w Mielcu. Należał do Stowarzyszenia Promocji Lotnictwa „PROMLOT”. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Narodowej” i Tablicą Dedala. Zmarł 8 III 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DREŻEŃSKI WALENTY, wójt rzochowski wzmiankowany w 1725 r.
DROBA ANTONI, urodzony 21 V 1899 r. w Jarosławiu, syn Józefa i Leokadii z domu Kołodziej. W czasie I wojny światowej uczył się w gimnazjum w Wiedniu, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Mielcu i w nim zdawał maturę w 1918 r. Studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach aplikował u znanego mieleckiego adwokata dr. Oskara Isenberga, następnie prowadził własną praktykę adwokacką, a od 1936 r. – wspólną kancelarię z dr. Jakubem Salpeterem w domu nr 22 przy Rynku. Prawdopodobnie w latach 30. związał się z PPS. W czasie okupacji hitlerowskiej współpracował z ruchem oporu oraz intensywnie angażował się w ratowanie mieleckich Żydów i innych osób (m.in. pomagał w wyrabianiu bezpiecznych dokumentów). Po wyzwoleniu Mielca (6 VIII 1944 r.) został desygnowany przez PPS do władz miasta Mielca. W latach 1944-1945 pełnił funkcję przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 1944-1948 był burmistrzem miasta Mielca. Ponadto od 1945 r. uczestniczył w pracach Rady Nadzorczej PSS „Społem” jako członek, a w latach 1946-1948 jako przewodniczący. Po połączeniu PPR z PPS w PZPR (1948 r.) zrezygnował z działalności politycznej i został odwołany z funkcji burmistrza oraz przewodniczącego Rady Nadzorczej PSS (pozostał jednak jej członkiem do 1955 r.). Powrócił do praktyki adwokackiej i pracował w Zespole Adwokackim Nr 1 przy ul. T. Kościuszki. Wspomagając od strony prawnej działalność Banku Spółdzielczego w Mielcu, został uznany za zasłużonego dla tegoż Banku. Zmarł 12 XI 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DROBA JÓZEF, urodzony 5 III 1857 r. w Tarnowcu k/Jasła. Po zdobyciu kwalifikacji nauczycielskich pracował w galicyjskich szkołach ludowych, a od lat. 80. w Publicznej 5-klasowej Szkole Mieszanej w Mielcu. Na początku 1890 r. pełnił okresowo obowiązki inspektora szkolnego w Mielcu. 25 VII 1893 r., w związku z rozdziałem szkoły mieszanej w Mielcu, powierzono mu kierownictwo i organizację Szkoły Męskiej w budynku przy ul. T. Kościuszki. Wypełnił to zadanie i kierował szkołą do końca roku szkolnego 1894/1895. W tym czasie aktywnie włączał się w organizację życia społeczno-kulturalnego Mielca, m.in. był współzałożycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w 1893 r. Latem 1895 r. przeniesiony został służbowo do Jarosławia i mianowany dyrektorem miejscowej Szkoły Wydziałowej. Zmarł 28 VII 1911 r. w czasie pobytu w kurorcie Franzensbad (aktualnie Franciszkowe Łaźnie) w Czechach i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
DROBA JÓZEF STANISŁAW, urodzony 1 X 1892 r. w Mielcu, syn Józefa i Leokadii z domu Kołodziej. Po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu matury w Krakowie studiował na Politechnice Lwowskiej. Po ukończeniu drugiego roku studiów został powołany do armii austriackiej i służył w niej, w randze porucznika, do końca I wojny światowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do DOKP w Łodzi. W 1925 r., w randze majora, został przeniesiony do 2 legionowego artylerii lekkiej w Kielcach, gdzie pełnił funkcję dowódcy dywizjonu. W 1936 r., już jako podpułkownik, skierowany został do Inowrocławia na stanowisko zastępcy dowódcy 4 pułku artylerii lekkiej, a w czerwcu 1939 r. powierzono mu stanowisko dowódcy 3 Dywizjonu Artylerii Konnej (DAK), stacjonującego w Podbrodziu na Wileńszczyźnie. Jednostka ta wchodziła w skład Wileńskiej Brygady Kawalerii i z nią, a następnie oddziałami gen. Franciszka Kleeberga odbyła kampanię wrześniową aż do ostatnich dni jej trwania. Do niewoli niemieckiej trafił w pierwszych dniach października po nieudanej próbie przedostania się do Rumunii. Z przejściowego obozu jenieckiego w Limanowej (lub w Makowie Podhalańskim) został zwolniony po przebytej w krakowskim szpitalu ciężkiej chorobie. W okresie okupacji hitlerowskiej przebywał w rodzinnym Mielcu, nie przejawiając większej aktywności z powodu złego stanu zdrowia. W październiku 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego w Lublinie; w kwietniu 1945 r. został zdemobilizowany w stopniu pułkownika. Z Lublina wyjechał na Śląsk w poszukiwaniu pracy i zatrudniono go w administracji Kopalni Węgla Kamiennego „Bobrek” w Bytomiu. Po przejściu na emeryturę w 1957 r. powrócił do Mielca. Zmarł 4 X 1965 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DROBA JAN KRZYSZTOF, urodzony 23 VII 1946 r. w Mielcu, syn Antoniego i Zofii z domu Weryńskiej. Początkowo uczył się w Szkole Podstawowej Nr 1 w Mielcu, a następnie w Katowicach i od 1959 r. w Krakowie. Tam również w 1971 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną (obecnie Akademia Muzyczna), a później został jej wykładowcą. Jest twórcą i organizatorem festiwali muzycznych połączonych z seminariami naukowymi: „Młodzi Muzycy Młodemu Miastu” (Stalowa Wola 1975-1979), „Wrzesień Muzyczny na Zamku” (Baranów Sandomierski 1982-1986), „Collectanea” (Sandomierz 1988-1989). Na festiwalach tych formowała się nowa świadomość estetyczna młodego pokolenia kompozytorów polskich („nowy humanizm”, „nowy romantyzm”) i propagowano niezależną muzykę z krajów byłego ZSRR, a zwłaszcza muzykę litewską. Festiwale te uznane są w najnowszej historii jako jedne z pierwszych przejawów niezależnego życia muzycznego w PRL. Od 1989 r. kieruje (ze strony polskiej) Polsko – Litewskimi Konferencjami Muzykologicznymi (Wilno-1989, Kraków–1990, Wilno-1991, Kraków-1993, Wilno-1994, Łódź-1995, Wilno-1997, Kraków-2000, Wilno-2003). Główną dziedziną jego zainteresowań jest muzyka współczesna i jej poświęca swoje liczne publikacje (referaty, eseje) w specjalistycznych wydawnictwach krajowych i zagranicznych (w językach: angielskim, duńskim, flamandzkim, francuskim, hiszpańskim, litewskim, niemieckim i słowackim). Wydał m.in. Muzyka polska 1945-1995 (Kraków 1996) i W kręgu muzyki litewskiej (Kraków 1997). Jest członkiem kilku stowarzyszeń artystycznych i kuratoriów w kraju i za granicą, m.in. Członkiem Honorowym Związku Kompozytorów Litwy, członkiem Komisji Programowej Międzynarodowego Festiwalu „Warszawska Jesień”, członkiem Komisji Stypendialnej Ministerstwa Kultury (od 1998 r.). Uhonorowany najwyższym państwowym odznaczeniem Litwy – Orderem Wielkiego Księcia Giedymina (1995), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich („za twórczość muzykologiczną i inspirowanie istotnych zjawisk w europejskiej kulturze muzycznej” – 1997) oraz Honorowym Medalem „Humanizm Integralny” (2000). Jest stałym współpracownikiem II Programu Polskiego Radia; od 2003 r. pełni funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich. W latach 2003-2007 pełnił funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich, a następnie został członkiem Prezydium ZKP. Był także członkiem jury konkursów kompozytorskich w Polsce i na Litwie oraz członkiem jury Ogólnopolskiego Konkursu Prac Magisterskich Uczelni Muzycznych organizowanych przez AM w Gdańsku w latach 1980-2006. Opublikował m.in.: „Warszawska Jesień“ w zwierciadle polskiej krytyki muzycznej. Antologia (Warszawa 2007), „Chopinspira“. Współcześni kompozytorzy polscy o Chopinie (Warszawa 2009), Odczytywanie na nowo. Rozmowy z Mieczysławem Tomaszewskim (Kraków 2011), Spotkania z Eugeniuszem Knapikiem (Katowice 2011). Uhonorowany m.in. Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Polskiej – Gloria Artis” (2005), Złotym Krzyżem Zasługi (2007), Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2007) oraz Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008). Zmarł 10 XI 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DROBA RYSZARD, urodzony 23 I 1948 r. w Bytomiu, syn Józefa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (aktualnie I LO), matura w 1965 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie ukończył w 1969 r. i otrzymał tytuł magistra. Bezpośrednio po studiach zatrudniony został na tejże uczelni jako asystent, a w 1974 r. uzyskał doktorat z dziedziny nauk prawnych na macierzystym Wydziale. W 1979 r. powołano go na stanowisko wicedyrektora departamentu w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, w 1983 r. został dyrektorem Departamentu Studiów Rolniczych w tymże Ministerstwie, a w latach 1986-1990 pracował na stanowisku dyrektora Departamentu Szkolnictwa Wyższego w Ministerstwie Edukacji Narodowej. W latach 1991-1993 był i od 1998 r jest doradcą prawnym w różnych instytucjach i spółkach oraz wykładowcą prawa handlowego i cywilnego w Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej i Zarządzania pod auspicjami Polskiej Akademii Nauk oraz w Wyższej Szkole Ekonomiczno-Informatycznej w Warszawie. Od 1994 do 1997 r. pełnił funkcję doradcy wiceprezesa Rady Ministrów ds. gospodarczych, a od 1996 r. był członkiem Zespołu ds. Reformy Centrum Administracyjno-Gospodarczego Rządu. Ponadto od 1996 r. jest członkiem Zarządu Fundacji Rozwoju Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. Jest autorem wydawnictw książkowych i artykułów z zakresu prawa ubezpieczeń. Pełnił funkcję prorektora ds. dydaktyki i wychowania Akademii Podlaskiej w Siedlcach (2005-2010) i (po przekształceniu) Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach (2010-2012), a następnie pracował jako adiunkt w Instytucie Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa tej uczelni. Po I semestrze roku akademickiego 2012/2013 przeszedł na emeryturę. Jest współredaktorem (z Jackiem Zielińskim) publikacji Społeczeństwo i ekonomia. Dwudziestolecie przemian w państwach bałtyckich 1991-2010 (Siedlce 2010). Członek Rady Programowej kwartalnika „Ubezpieczenia w Rolnictwie”. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi.
DROBA ZENON ALOJZY, urodzony 21 VI 1881 r. w Mielcu, syn Józefa. Po ukończeniu gimnazjum odbył studia wyższe na Uniwersytecie Lwowskim. 1 IX 1911 r. podjął pracę nauczycielska i do końca 1918 r. uczył na terenie Trembowelskiego. Od 1 I 1919 r. przeniesiony został na stanowisko nauczyciela gimnazjum w Gródku Jagiellońskim, a następnie uczył w gimnazjach w Brodach i Rawie Ruskiej. Z dniem 1 IX 1931 r. przeszedł na emeryturę. W latach 30. i pierwszych latach okupacji mieszkał we Lwowie. Wtedy to ukończył Instytut prof. Weigla. W czasie okupacji przeniósł się do rodziny w Mielcu. Po wyzwoleniu miasta i wznowieniu pracy szkół został zatrudniony od 7 XI 1944 r. w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Mielcu. 1 X 1946 r. na własną prośbę przeniesiony został na stanowisko nauczyciela w Państwowym Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Świdnicy. Zmarł około 1955 r. w Świdnicy.
DROBA ZOFIA (z domu WERYŃSKA), urodzona 12 X 1916 r. w Mielcu, córka Mateusza i Marii Anieli z Rymanowskich. Uczyła się w Gimnazjum ss. Urszulanek w Krakowie, a następnie w Seminarium Gospodarstwa Wiejskiego i Domowego Sacré Coeur w Zbylitowskiej Górze. Po otrzymaniu dyplomu (1937) odbywała praktykę w Okręgowym Towarzystwie Rolniczym w Mielcu, a potem w Dębicy. W 1938 r. objęła posadę nauczycielki w Szkole Gospodarczej w Sosnowcu. Podczas okupacji hitlerowskiej mieszkała w Mielcu i pracowała w cukierni swego ojca. Wraz z rodzeństwem (Janem i Wandą Weryńskimi) była zaprzysiężonym członkiem Armii Krajowej. Po wyjściu za mąż za Antoniego Drobę (pierwszego powojennego burmistrza Mielca) poświęciła się pracy domowej. Do pracy zawodowej powróciła w latach 60. i od 1965 r. uczyła technologii i zasad żywienia w Zasadniczej Szkole Dokształcającej. Zmarła 30 IX 1974 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DROGI, wydzielone pasy terenu ( korytarze powietrzne, szlaki wodne), przeznaczone do celów komunikacji osobowej i towarowej. Na terenie Mielca i w jego okolicy czynne są drogi do ruchu kołowego, droga kolejowa i droga wodna, a nad nimi – drogi powietrzne.
Drogi dla ruchu kołowego Brak dokumentów nie pozwala dokładnie określić, od kiedy funkcjonowały pierwsze szlaki handlowe na ziemi mieleckiej, ale liczne monety rzymskie, wykopane na tych terenach oraz ślady rozwiniętego osadnictwa potwierdzają tezę, że takie szlaki istniały po obu stronach rzeki Wisłoki nawet w okresie kultury przeworskiej (II wiek n.e.). Pewne, bo poświadczone dokumentem z 1332 r., jest istnienie drogi (traktu sandomierskiego), biegnącej z Sandomierza (przez Mielec, Dębicę i Duklę) do Bardejowa i Koszyc. (Trasa ta na terenie Mielca odpowiada prawdopodobnie dzisiejszym ulicom: H. Sienkiewicza, S. Sękowskiego, Sandomierskiej, T. Kościuszki, Rzecznej i dziś nie istniejącej drodze nad brzegiem Wisłoki w kierunku Wojsławia, Wojsławskiej, Rzochowskiej i Dębickiej.) Inny dokument (z 1448 r.) informuje, że od miasta Rzochowa wychodziła droga w kierunku wschodnim (tzw. trakt ruski). Basztę obronną w Rzemieniu, który był częścią dóbr rzochowskich, wybudowano m.in. w celu ochrony obu dróg tj. traktu sandomierskiego i traktu ruskiego. Zapewne w 2. poł. XV w., a może nawet wcześniej, funkcjonowało połączenie drogowe Mielca z Cmolasem, ponieważ obie te miejscowości i ich okolice były własnością rodziny Mieleckich. Dokument z 1470 r. wspomina o połączeniu drogowym Mielca z Dąbrową Tarnowską, a tym samym z Tarnowem i Krakowem. (To ul. Legionów.) Połączenie drogowe z Tarnowem miał także Rzochów, co poświadcza dokument z 1536 r. W tymże dokumencie wspomina się o przeprawie przez Wisłokę w rejonie Kiełkowa. W 1589 r. pisze się o gościńcu z Mielca (przez Złotniki, Chrząstów, Brzyście i Kliszów) do Gawłuszowic. (To dzisiejsza ul. J. Kilińskiego.) Sieć drogowa łącząca Mielec z okolicznymi miejscowościami i ówcześnie największymi miastami Małopolski (Kraków, Tarnów, Sandomierz) wykształciła się ostatecznie w XVI w. Stan tych dróg, zważywszy na ówczesny poziom techniki, był raczej kiepski. O tym, że powinny być utrzymywane w dobrym stanie, świadczy dokument z 1519 r., w którym król Zygmunt Stary nakazał Stanisławowi Mieleckiemu (właścicielowi dóbr mieleckich) przeznaczać dochód z cła mostowego na naprawę dróg i mostów. Mimo to i wtedy, i przez dalsze wieki niewiele się działo, a podróżni uskarżali się na dołki i błoto. Nieco większą dbałość o drogi wykazywano w granicach Mielca. Zdecydowaną poprawę w tym zakresie zaobserwowano dopiero w XX wieku, kiedy to zaczęła rozwijać się motoryzacja. Na głównych ulicach miasta (J. Piłsudskiego, H. Sienkiewicza, T. Kościuszki, Rynek) położono granitową kostkę, a kilkanaście dalszych ulic utwardzono tłuczonym kamieniem. Od lat 50. XX w. rozpoczęła się „era asfaltu”, a normą standardową drogi stała się powierzchnia asfaltowa i chodniki po obu stronach. Od 1 I 1999 r. wprowadzono nowy podział dróg publicznych, wynikający z ich funkcji w sieci drogowej. Są to drogi: krajowe, wojewódzkie, powiatowe, gminne i wewnętrzne – osiedlowe. Według tego nowego podziału w granicach Mielca nie ma dróg krajowych. Drogami wojewódzkimi są: droga nr 875 (Mielec – Kolbuszowa), nr 984 (Mielec – Lisia Góra), nr 985 (Nagnajów – Mielec – Dębica). Trasy te na terenie Mielca biegną ulicami: 875 – Wolności, 984 – Legionów, 985 – H. Sienkiewicza, Wojsławską i Dębicką. Zarządcą tych dróg jest Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich. Status dróg powiatowych mają aleje: Ducha Świętego, Niepodległości i E. Kwiatkowskiego oraz ulice: E. Biernackiego, F. Chopina, S. Drzewieckiego, B. Głowackiego, Jadernych, J. Kilińskiego, J. Kochanowskiego, J. Kusocińskiego, G. Narutowicza, Partyzantów, Przemysłowa, S. Sękowskiego, L. Solskiego, W. Szafera, W. Witosa, Wojska Polskiego i S. Żeromskiego. Administruje nimi i dba o ich stan Powiatowy Zarząd Dróg w Mielcu. Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa zarządza ulicami osiedlowymi: J. Bajana, Botaniczną, T. Chałubińskiego, Dąbrówki, E. Godlewskiego, A. Kędziora, W. Kossaka, K. Pułaskiego, M. Raciborskiego, Spółdzielczą, Cz. Tańskiego i Władysława Warneńczyka. Pod prywatnym zarządem znajdują się ulice: S. Doliny, Gołębia, Z. Rymanowskiego, Ślusarska i Zawiszy Czarnego. Pozostałymi 241 ulicami zarządza Urząd Miejski w Mielcu. W 2022 r. długość wszystkich mieleckich dróg publicznych wynosiła 177,128 km, w tym: wojewódzkich – 18,582 km, powiatowych – 23,347 km i gminnych – 135,199 km. Ponadto w Mielcu jest 14,186 km dróg wewnętrznych.
Drogi kolejowe Starania o wybudowanie linii kolejowej (drogi żelaznej) od Dębicy (przez Mielec i Tarnobrzeg) do Rozwadowa, uwieńczone zostały wydaniem przez władze austriackie 29 XII 1886 r. koncesji Towarzystwu Kolei Galicyjskiej Karola Ludwika. Prace przygotowawcze i budowlane wykonano w imponującym tempie. Pierwszy pociąg przejechał tą trasą już 30 X 1887 r. Uruchomienie połączenia kolejowego z linią Kraków – Lwów było mocnym impulsem do rozwoju gospodarczego Mielca i jego okolic. Połączenie to wykorzystano później dla potrzeb transportowych budowanej na terenach Cyranki w latach 1938-1939 Wytwórni Płatowców Nr 2 Polskich Zakładów Lotniczych. W tym samym okresie wybudowano bocznicę kolejową Mielec – teren fabryki. Popularność i pełne wykorzystanie kolejowej drogi komunikacyjnej trwało do końca lat 80. XX w. Korzystali zeń ludzie dojeżdżający do zakładów pracy i uczniowie do szkół. Drogą kolejową przewożono zdecydowaną większość towarów. Planowano nawet budowę linii elektrycznej oraz rozbudowę stacji pasażerskiej i towarowej. W latach 90. coraz większą rolę zaczął odgrywać bardziej mobilny transport samochodowy. W tej sytuacji z roku na rok Polskie Koleje Państwowe ograniczały swoją działalność, likwidując lub zawieszając kolejne kursy pociągów osobowych. W latach 1998 – 2000 władzom PKP i samorządowym władzom miasta Mielca z najwyższym trudem udało się utrzymać funkcjonowanie niektórych tylko kursów osobowych oraz bocznicy do Cyranki, głównie za sprawą rozwijającej się SSE EURO-PARK MIELEC.
Drogi lotnicze Ten rodzaj dróg powietrznych upowszechnił się wraz z rozwojem lotnictwa w XX w. Są to wydzielone z przestrzeni powietrznej pasy – drogi łączące dwa rejony lub strefy kontrolowane lotnisk. Szerokość pasa międzynarodowego wynosi 20 km, a krajowego – 10 km. Podstawa dolna rozpoczyna się od minimum 0,9 km, a górna sięga do 14 km. Nad Mielcem funkcjonują 4 drogi lotnicze: 2 stałe i 2 weekendowe (sobotnio-niedzielne). Drogi stałe o symbolach UA – 481 i UB – 41 mają kierunki zachodni i wschodni, a kolejnymi orientacyjnymi punktami na ich trasie są Jędrzejów i Stariawa (przy granicy polsko-ukraińskiej). Drogi weekendowe mają kierunki północny i południowy, a punktami orientacyjnymi są Krynica i wschodnia część Warszawy. Ponadto mielecki ośrodek lotniczy posiada dla własnych potrzeb rejon wykonywania lotów sięgający na północy do Ostrowca Świętokrzyskiego, na południu do Dębicy, na zachodzie do Ujścia Jezuickiego i na wschodzie do Biłgoraja.
Drogi wodne Transport towarów drogami wodnymi był najbardziej ekonomicznym i często jedynym środkiem transportu dużych ilości towarów aż do XIX w., kiedy to upowszechnił się transport kolejowy. Z drogi wodnej korzystali od XVI w. faktorzy zarządzający włościami mieleckimi w imieniu ich właścicieli – rodziny Mieleckich. Wisłoką i Wisłą w kierunku Gdańska płynęły barki i tratwy z dużymi ilościami surowców i towarów, m.in. drewnem, wyrobami z drewna, zbożem, sianem, warzywami, płótnem i popiołem. Część z tych towarów, głównie zboże, była później eksportowana drogą morską do krajów Europy Zachodniej. Zmieniające się na niekorzyść Polski uwarunkowania polityczne i gospodarcze w następnych wiekach spowodowały, że eksport towarów stał się nieopłacalny. W tej sytuacji także i transport towarów drogą wodną w kierunku Gdańska systematycznie zmniejszał się i po I rozbiorze Polski (1772 r.) ustał zupełnie. W późniejszej historii Mielca Wisłoka, jako droga wodna, wykorzystywana była niemal wyłącznie do transportu żwiru rzecznego i celów rekreacyjnych (kajakarstwo). Dodać należy, że właśnie z wodnej drogi skorzystali partyzanci z Oddziału „Jędrusie” i inni żołnierze AK oraz więźniowie po udanej akcji rozbicia więzienia w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej 29 III 1943 r., uciekając na galarach Wisłoką w kierunku Wisły. Pod koniec XX w. Wisłoka była już niemal zupełnie niewykorzystywana jako droga wodna, głównie ze względu na niski stan wody i nieuregulowane koryto.
Dynamiczny rozwój motoryzacji oraz systematycznie rosnąca dominacja transportu samochodowego (osobowego i towarowego) wpłynęły na zintesyfikowanie prac remontowych i modernizacyjnych dróg dla ruchu kołowego. W Mielcu, głównie z inicjatywy samorządu miasta, przeprowadzono takie prace na wszystkich ulicach wojewódzkich i powiatowych oraz zdecydowanej większości miejskich i osiedlowych. Zbudowanie kilku nowych ulic (Jana Pawła II, S. Padykuły, przedłużeń W. Szafera i Powstańców Warszawy) odciążyło w znaczącym stopniu ulice w centrum miasta i poprawiło poziom ochrony środowiska. Kolejną ważną inwestycją w tym zakresie było oddanie do użytku obwodnicy Mielca. Rozwój transportu samochodowego spowodował zdecydowane zmniejszenie się zainteresowania transportem kolejowym, dlatego linia kolejowa przechodząca przez Mielec stopniowo podupadała. Utrzymano linię dla przewozów towarowych związanych głównie z SSE EURO-PARK Mielec, ale transport osobowy czasowo zlikwidowano. (Ostatni pociąg osobowy „Hetman” przejechał przez Mielec 31 VIII 2009 r.). Utrzymano także mieleckie lotnisko i transport lotniczy wyznaczonymi drogami powietrznymi (pasami). Według danych z 31 XII 2018 r. na terenie Mielca było około 172,4 km dróg publicznych, w tym: wojewódzkich – ok. 18,6 km, powiatowych – ok. 23,7 km, gminnych – ok.130,1 km i wewnętrznych – 16 km. W 2020 r. oddano do użytku drugi most nad Wisłoką w rejonie Złotnik i Rzędzianowic, co w sporym stopniu zmniejszyło natężenie ruchu na moście w Woli Mieleckiej.
DROMADER (PZL M 18, M 18A, M 18B), samolot rolniczo-gaśniczy produkowany w WSK Mielec od 1974 r. i Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu od 1998 r. Ogółem do końca 2000 r. wyprodukowano ponad 700 sztuk (wszystkich odmian). Charakteryzują go następujące podstawowe dane: moc startowa – 1000 KM, masa startowa – 4200 kg (5300 kg), masa użyteczna – 1400 kg (2500 kg), załoga – 2 osoby. Opracowanie – PZL Mielec we współpracy z Rockwell International, konstruktor – Józef Oleksiak, konstruktorzy prowadzący w serii – Zbigniew Chmiel i Józef Bystrowski. Pierwszy lot odbył się 27 VIII 1976 r., a pilotem był Andrzej Pamuła. O udanej konstrukcji i walorach samolotu świadczy ilość krajów, które go zakupiły: Bułgaria, Chiny, CSRS, Grecja, Hiszpania, Jugosławia, Kanada, Kuba, Maroko, Meksyk, Nikaragua, NRD, Turcja, USA, Wenezuela i Węgry. Ponadto „Dromadery” wykonują usługi na terenach kilkunastu krajów na różnych kontynentach, w tym również w Afryce, Ameryce Południowej i Australii. Za skonstruowanie i wykonanie tego samolotu – w 1980 r. z okazji Święta 22 Lipca przyznano Nagrodę Państwową II stopnia zespołowi w składzie: Józef Oleksiak, Adam Borowski, Tadeusz Gołębiewski, Wacław Kiepiel, Kazimierz Kita, Wojciech Potkański, Jarosław Rumszewicz, Jerzy Stachnik, Włodzimierz Stępień, Wiesław Szczepański, Tadeusz Światowiec i Walenty Wróblewski. Na 54. Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1982 r. „Dromader” otrzymał wyróżnienie „Mister Exportu”. Po sprywatyzowaniu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. był nadal produkowany, m.in. w 2008 r. zakończono dostawę 15 egzemplarzy samolotu do Chin.
DROMADER – MINI (PZL M 21), samolot rolniczy produkowany w WSK Mielec w latach 1980 – 1985. Wykonano 2 egzemplarze. Dane podstawowe: moc startowa – 600 KM, masa startowa – 3300 kg (3600 kg), masa użyteczna – 1240 kg (1540 kg), załoga – 1 osoba. Opracowanie – PZL Mielec, konstruktor – Jarosław Rumszewicz. Pierwszy lot odbył pilot Tadeusz Pakuła 18 VII 1982 r.
DROMADER (M 18 AS), samolot szkolny produkowany w WSK Mielec w latach 1985-1989. Ogółem wykonano 5 egzemplarzy. Podstawowe dane: moc startowa – 1000 KM, masa startowa – 4200 kg, masa użyteczna – 1250 kg, załoga – 2 osoby. Opracowanie – PZL Mielec, konstruktorzy prowadzący – Krystian Pogoda i Kazimierz Kotula. Pierwszy lot odbył pilot Henryk Bronowicki 31 III 1988 r.
DROMADER (M 18 BS), samolot szkolny produkowany przez WSK Mielec od 1996 r. Podstawowe dane: moc startowa – 1000 KM, masa startowa – 4200 kg, masa użyteczna – 1200 kg, załoga – 2 osoby. Opracowanie – PZL Mielec, konstruktor prowadzący – Józef Bystrowski. Pierwszy lot odbyli piloci Zbigniew Nowakowski i Czesław Żywocki 13 XI 1997 r.
DROMADER SUPER (PZL M 24, M 24 W), samolot rolniczy produkowany w WSK Mielec w latach 1981 – 1989. Wykonano 5 sztuk. Podstawowe dane: moc startowa – 1000 – 1170 KM, masa startowa – 5000 kg (5700 kg), masa użyteczna – 1940 kg (2640 kg). Opracowanie – PZL Mielec, konstruktorzy – Józef Oleksiak i Tadeusz Widełka. Pierwszy lot odbył Andrzej Pamuła 14 VII 1987 r.
DROZD EWA (z domu CISOWSKA), urodzona 19 XII 1953 r. w Tomaszowie Mazowieckim, córka Karola i Pelagii z domu Miziak. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Tomaszowie Mazowieckim. Studia wyższe odbyła na Akademii Medycznej w Łodzi (Wydział Lekarski) w latach 1972-1978 i otrzymała tytuł lekarza medycyny. W 1982 r. uzyskała I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych, a II stopień z tego zakresu chorób w 1998 r. Pracę zawodową rozpoczęła 1 X 1978 r. stażem podyplomowym w Szpitalu Rejonowym w Mielcu, a od 1 X 1979 r. do 31 V 1981 r. pracowała jako młodszy asystent na Oddziale Wewnętrznym w mieleckim szpitalu oraz w Poradni Rejonowej Nr 3 w Mielcu. Od 1 VI 1981 r. do października 2000 r. kierowała pracą Pogotowia Ratunkowego w Mielcu, a do końca 2000 r. pracowała na Oddziale Wewnętrznym i w Poradni Rejonowej Nr 5 w Mielcu. Od 2001 r. – w ramach restrukturyzacji podstawowej opieki zdrowotnej – przeszła na stanowisko zastępcy dyrektora Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej „Piątka” przy ul. Cz. Tańskiego. Niemal od początku pracy zawodowej aktywnie pracuje społecznie w Polskim Towarzystwie Lekarskim. Od czterech kadencji jest skarbnikiem Koła PTL w Mielcu, od dwóch kadencji – członkiem Zarządu Wojewódzkiego PTL w Rzeszowie, a od trzech – delegatem Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Jest współorganizatorem zebrań, sympozjów i konferencji naukowych oraz różnych form życia towarzyskiego lekarzy.
DROZD JOANNA, urodzona 30 IV 1979 r. w Mielcu, córka Antoniego i Ewy z domu Cisowskiej. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu, matura w 1998 r. Laureatka Ogólnopolskiej Olimpiady Chemicznej w 1997 i 1998 r. Jako reprezentantka Polski zdobyła srebrny medal na Międzynarodowej Olimpiadzie Chemicznej w Melbourne (Australia), zorganizowanej w dniach 5 – 14 VII 1998 r. W latach 1997-1998 była stypendystką Prezesa Rady Ministrów. W 1998 r. uczestniczyła w Zjeździe Młodych Naukowców w Londynie (40 th Londyn International Youth Science Forum). Studentka Akademii Medycznej w Warszawie, a od października 2000 r. – studentka F.U. Berlin. Pracuje w Klinice Hematologii w Warszawie, pisze prace naukowe z zakresu hematologii. Jest stypendystką Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej. W 2004 r. ukończyła z wyróżnieniem Akademię Medyczną w Warszawie i uzyskała dyplom lekarza medycyny. W 2005 r. zdała lekarski egzamin państwowy i od 1 XII została zatrudniona na stanowisku młodszego asystenta w Katedrze i Klinice Hematologii Onkologii i Chorób Wewnętrznych Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. M.in. prowadziła seminaria i ćwiczenia ze studentami kierunku lekarskiego wydziału English Division z zakresu onkologii i hematologii. Równocześnie od 2004 r. brała czynny udział w konferencjach i szkoleniach krajowych i zagranicznych, a w latach 2005-2010 była słuchaczem Studium Medycyny Molekularnej – projekt Analiza podścieliska szpiku w wybranych jednostkach chorobowych. Ocena możliwości wykorzystania leczniczego. Od 2006 r. publikuje w medycznych czasopismach krajowych i zagranicznych. W latach 2009-2012 brała udział w grupach roboczych PLRG (Polish Lymphoma Research Group) i PALG (Polish Adult Leukemia Group). W 2011 r. zdała państwowy egzamin specjalistyczny z zakresu chorób wewnętrznych. 1 XII 2011 r. awansowano ją na stanowisko starszego asystenta. W 2012 r. uzyskała tytuł doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy Analiza wzrostu in vitro i zmienności immunofenotypu komórek podścieliska szpiku w wybranych jednostkach chorobowych. Ocena możliwości ich wykorzystania w leczeniu niektórych chorób krwi. Wyróżniona m.in.: Commission’s Marie Curie Actions Scholarship for The Tenth ESH-EBMT Training Course On And Marrow Transplantation (2005), I nagrodą za pracę Wpływ zaburzeń krzepnięcia osoczowego na wystąpienie krwotoku (3 i 4 stopnia wg WHO) u chorych z małopłytkowością, przedstawianą na Pierwszym Międzynarodowym Kongresie Transfuzjologii Klinicznej (2010) i wyróżnieniem „Specjalista 2011” nadawane przez MZiOS (2012 r.). Od 2014 r. pracuje jako adiunkt w Klinice Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych (obecnie: Klinika Hematologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych) Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w Warszawie. Zdała egzaminy specjalizacyjne z hematologii (2015 r., z wyróżnieniem „Specjalista 2015” nadanym przez MZiOS) i transplantologii klinicznej (2017 r.). Jest autorem lub współautorem ponad 70 publikacji oraz rozdziałów w monografiach i podręcznikach z zakresu hematologii i transplantacji komórek krwiotwórczych. Prowadzi działalność naukową w ramach Polskiej Grupy Badawczej Chłoniaków (PLRG), Polskiej Grupy ds. Leczenia Białaczek u Dorosłych (PALG) i Polskiej Grupy Szpiczakowej (PGSz). Od 2017 r. przewodniczy Grupie Roboczej Chłoniaków Indolentnych. Wykłada na konferencjach hematologicznych i kursach specjalizacyjnych. Pełni funkcję zastępcy przewodniczącego Mazowieckiego Oddziału PTHiT (od 2017 r.) i jest członkiem Komisji Bioetycznej przy Warszawskim Uniwersytecie Medycznym (od 2020 r.). Bierze udział we współpracy międzynarodowej w ramach grupy EBMT (Chronic Malignancies Working Party, Infectious Diseases Working Party).
DROZDOWSKI ANDRZEJ, urodzony 18 VIII 1964 r. w Mielcu, syn Edwarda i Heleny z domu Pezda. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1983 r. Ukończył Studium Pedagogiczne w Instytucie Kształcenia Nauczycieli im. W. Spasowskiego – Oddział Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie i uzyskał kwalifikacje pedagogiczne. Studiował też na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W roku szkolnym 1983/1984 pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Jamach, gmina Wadowice Górne, a w następnym roku uczył w Punkcie Filialnym w Izbiskach. Od II półrocza 1985/1986 powrócił do Szkoły Podstawowej w Jamach. Uczył historii i biologii oraz prowadził zajęcia z wychowania fizycznego. Od roku szkolnego 1986/1987 do końca roku szkolnego 1989/1990 pracował w Szkole Podstawowej w Wadowicach Górnych jako nauczyciel historii, wychowania obywatelskiego i przysposobienia obronnego. Prowadził zajęcia pozalekcyjne, m.in. opiekował się harcerzami, był członkiem Komendy Hufca ZHP i instruktorem Chorągwi ZHP w Tarnowie. Organizował uroczystości, imprezy i wycieczki. Na jego wniosek z dniem 31 VIII 1990 r. rozwiązano umowę o pracę z powodu perspektywy wyjazdu za granicę. Później pracował w mieleckich firmach. W 2000 r. był współtwórcą dekoracji miasta z okazji Światowego Zjazdu Mielczan w Mielcu. Przez pewien czas był redaktorem Radia Hit-FM w Mielcu. Pełnił też funkcję wiceprezesa zarządu firmy STARCO w Mielcu. W ostatnich latach był właścicielem Klubu Alternatywa i restauracji VIS a VIS w Mielcu. W plebiscycie portalu internetowego hej.mielec w 2016 r. otrzymał tytuł „Pozytywny Mielczanin” w kategorii biznes. Zmarł 13 III 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DROZDOWSKI FRANCISZEK, urodzony 30 XI 1931 r. we Lwowie, syn Karola i Stefanii z domu Lech. Do 1944 r. mieszkał z rodzicami we Lwowie, a od sierpnia 1944 r. w Mielcu. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1950 r. Po maturze został zatrudniony na Wydziale Montażu WSK w Mielcu. Jesienią 1951 r. odbył szkolenie podstawowe pilotów w Centrum Wyszkolenia Lotniczego Ligi Lotniczej we Wrocławiu. Powrócił do pracy w mieleckiej WSK na stanowisko mistrza osprzętu samolotów MIG-15, a po pracy szkolił się w Aeroklubie Rzeszowskim i następnie w Aeroklubie Mieleckim. W 1958 r. otrzymał licencję pilota sportowego, a po kursie instruktorskim w CWL Krosno – uprawnienia instruktora samolotowego. Angażował się w działalność AM, startując w zawodach samolotowych i pracując społecznie jako instruktor samolotowy. W X Locie Południowo – Zachodniej Polski (1958 r.), wspólnie z Józefem Janiakiem zdobyli II miejsce. Uczestniczył też, z Adamem Grubą i Eugeniuszem Gołąbem w XI (1959 r.) oraz z Zbigniewem Słonowskim, w XIII Locie Południowo-Zachodniej Polski (1961 r.), a także, ze Stanisławem Ratusińskim, w Samolotowych Mistrzostwach Polski Juniorów (Łódź -1959 r.). W 1963 r. uzyskał licencję pilota samolotowego zawodowego II klasy i został zatrudniony w mieleckiej WSK na etacie pilota transportowego. W 1973 r. zdał egzamin państwowy i otrzymał uprawnienia pilota doświadczalnego II klasy. Od 1973 r. do 31 VII 1982 r. pracował w WSK Mielec jako pilot doświadczalny. Z dniem 1 VIII 1982 r., z powodów zdrowotnych, przeszedł na emeryturę. Odbył ogółem 11 767 lotów w łącznym czasie 6388 godzin, z czego m.in. 1097 godz. lotów doświadczalnych, 416 godz. lotów instruktorskich i 1108 godz. lotów agrolotniczych. Oblatywał nowo wyprodukowane samoloty: 191 egzemplarzy AN-2, 9 egz. M-15 i 8 egz. M-18. W latach 1969-1970 wykonywał usługi agrolotnicze w Egipcie i Sudanie. Wielokrotnie przebazowywał AN-2 i M-15 do Lwowa i wykonywał szereg trudnych zleceń, m.in. leciał na AN-2 do Iraku. Latał na następujących samolotach: Piper Cup, CSS-13, Junak-2, Junak-3, Żak-3, Jak-12, Jak-18, Kania-2, TS-8 Bies, Zlin-26, L-200 Morawa, PZL-104 Wilga, LALA-1, LMM-15, M-15, M-15D, AN-2, M-18 Dromader oraz na szybowcach. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
DROZDOWSKI PIOTR KAROL, urodzony 1 II 1952 r. w Mielcu, syn Henryka i Janiny z Majewskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. Studiował na Wydziale Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, a następnie na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1977 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka. W tym samym roku został zatrudniony na stanowisku asystenta w Instytucie Elektrotechniki i Elektroniki na Wydziale Transportu Politechniki Krakowskiej. W 1985 r. uzyskał na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy: Analiza pracy silnika indukcyjnego klatkowego jako autotransformatora (Wydano ją drukiem w Krakowie w 1985 r.) Został też awansowany na stanowisko adiunkta w Politechnice Krakowskiej. W pracy naukowo-dydaktycznej skupił się na następujących tematach: automatyka napędów przekształtnikowych, sterowanie układów energoelektronicznych, diagnostyka maszyn elektrycznych i transformatorów, modelowanie komputerowe i projektowanie układów elektrycznych i elektronicznych. W 1992 r. przeniósł się na Wydział Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej Politechniki Krakowskiej i pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Elektromechanicznych Przemian Energii. W 2002 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w Instytucie Elektrotechniki w Warszawie na podstawie monografii: Kształtowanie charakterystyk i własności ruchowych wielofazowych silników indukcyjnych klatkowych. (Pracę opublikowała Politechnika Krakowską jako Monografię 278, w serii Inżynieria Elektryczna i Komputerowa, Kraków 2000.) W 2005 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Krakowskiej. W latach 2002-2005 był prodziekanem Wydziału Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej, a od 2005 r. pełni funkcję dziekana tego Wydziału. Jest autorem ponad 90 publikacji i opracowań naukowych o zasięgu krajowym i międzynarodowym, 3 podręczników akademickich i 2 monografii. Jest promotorem 1 doktoratu i 55 prac dyplomowych oraz recenzentem 5 doktoratów i około 150 prac dyplomowych. Uzyskał 4 patenty krajowe i 1 zagraniczny. Zrealizował 11 prac dla przemysłu. Ponadto jest autorem recenzji ok. 70 artykułów naukowych i 3 projektów naukowo-badawczych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem Prof. Janusza Groszkowskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
DROŻDŻOWSKI FELIKS, urodzony 15 X 1949 r. w Połańcu, syn Józefa i Emilii z domu Kosowicz. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu z maturą w 1968 r. Od 1966 r. trenował szermierkę w GKS „Gryf” Mielec pod kierunkiem Emilii Drabik. Już w 1967 r. zdobył II klasę sportową i ukończył kurs instruktorski w zakresie szermierki. W 1968 i 1969 r. zdobył mistrzostwo okręgu rzeszowskiego juniorów w szpadzie. Także w 1969 r. wywalczył 2. miejsce w Ogólnopolskim Turnieju Klasyfikacyjnym Juniorów w Łodzi i został powołany do kadry narodowej juniorów w szpadzie. Jako instruktor prowadził zajęcia szermiercze w „Gryfie” Mielec. W 1971 r. przeniósł się do Katowic , gdzie trenował szpadę w tamtejszym GKS – jednym z najsilniejszych wówczas klubów szermierczych w kraju i studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Najważniejsze sukcesy sportowe (w szpadzie): *1971 r. – wicemistrz Polski (drużynowo); *1972 r. – brązowy medal MP (drużynowo); *1973 r. – brązowy medal MP drużynowo; *1974 r. – wicemistrz Polski (indywidualnie) i mistrz Polski (drużynowo), udział w Mistrzostwach Świata w Grenoble; *1976 r. – mistrz Polski (drużynowo), brązowy medal MP (indywidualnie); *1978 r. – wicemistrz Polski (drużynowo); *1980 r. – wicemistrz Polski (drużynowo); *1983 r. – wicemistrz Polski (indywidualnie) i brązowy medal MP (drużynowo); *1984 r. – wicemistrz Polski (drużynowo); *1986 r. – brązowy medal MP (drużynowo). W latach 1983-1990 był trenerem sekcji szermierczej GKS Katowice. Pracował także w Zespole Szkół Technicznych i Leśnych w Żywcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. Zmarł 1 1 V 2020 r. Pochowany na cmentarzu miejskim na Wzgórzu Bułgarskim w Żywcu.
DROŻDŻOWSKI HENRYK, urodzony 1 II 1945 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Heleny z domu Wilk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Karierę sportową rozpoczął od lekkoatletyki w „Stali” Mielec, a w wieku 14 lat podjął treningi w sekcji piłki ręcznej MKS Mielec prowadzonej przez S. Solińskiego (nauczyciela chemii w Liceum Pedagogicznym w Mielcu). Grał później w „Tęczy” Mielec, a w 1965 r. przeszedł do „Stali” Mielec, grającej wówczas w lidze okręgowej. Występując w tym zespole, przyczynił się do awansu do II ligi i kilkakrotnego zdobycia w niej I miejsca oraz awansu do I ligi 22 VI 1969 r. W I lidze grał w sezonie 1969/1970 (VII miejsce) i zakończył karierę sportową. Pracę zawodową rozpoczął w 1964 r. w WSK jako pracownik fizyczny – stażysta, a później – jako technolog różnych stopni i kierownik sekcji technologicznej w Zakładzie Aparatury Paliwowej. W tym okresie zgłosił ponad 100 wniosków racjonalizatorskich i brał udział w opracowaniu 3 wniosków patentowych, później wdrożonych. Był członkiem Zakładowego Koła SIMP. W 1980 r zdobył I miejsce i tytuł Mistrza Racjonalizacji – 1979 w grupie pracowników inżynieryjno-technicznych WSK Mielec oraz V miejsce w woj. rzeszowskim. W 1981 r. ukończył studia wyższe na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie – Punkt Konsultacyjny w Mielcu i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. W latach 80. pełnił funkcję kierownika obiektów sportowych WSK Mielec przy ul. L. Solskiego. Współuczestniczył w gruntownej modernizacji hali sportowo-widowiskowej, położeniu bieżni tartanowej, budowie boisk asfaltowych, budowie pomieszczeń i sali lekkoatletycznej pod trybuną zachodnią oraz zagospodarowaniu terenów sportowo-rekreacyjnych pomiędzy basenami odkrytymi i torami kolejowymi. Od 1990 r. do 1996 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. 1 I 1997 r. przeszedł na rentę. Zmarł 1 VI 2012 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DROŻDŻOWSKI JÓZEF, urodzony 15 I 1933 r. w Połańcu, syn Feliksa i Michaliny. W latach 1945-1951 uczył się w Mielcu, początkowo w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. St.Konarskiego (z „małą maturą”), a następnie w Liceum Handlowym, przemianowanym na Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze, w 1951 r. zdał maturę. W 1955 r. ukończył studia I stopnia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i otrzymał tytuł ekonomisty-planisty handlu zagranicznego. Od 1 II 1955 r. – na podstawie nakazu pracy – zatrudniony został w Centrali Handlu Zagranicznego „CEKOP” (obiekty przemysłowe) jako handlowiec, a później jako starszy handlowiec i rzeczoznawca, m.in. przy eksporcie hut szkła (Albania, Indie, Jugosławia, Korea Północna, Kuba). W latach 1964-1968 pracował jako stały delegat CHZ „CEKOP” w Kalkucie (Indie) przy Konsulacie Handlowym PRL, na stanowisku kierownika działu, a ponadto prowadził sprawy handlowe innych polskich central handlu zagranicznego. Po powrocie z Indii pracował w Biurze Eksportu Cukrowni „CEKOP” na stanowisku pełnomocnika dyrektora, a następnie jako zastępca dyrektora. Od 1 I 1971 r. – po połączeniu „CEKOPU” i „POLIMEXU” – pełnił obowiązki dyrektora Biura Cukrowniczego i zajmował się eksportem cukrowni (Grecja, Irak, Indonezja, ZSRR). Po ukończeniu podyplomowych studiów służby zagranicznej przy Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie w 1973 r. został oddelegowany do pracy w Biurze Radcy Handlowego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie na stanowisko attache handlowego. W 1978 r. przyjął ofertę pracy w CHZB „Budimex” i pełnił funkcje: doradcy dyrektora generalnego, dyrektora handlowego (I zastępca dyrektora generalnego), w tym od VIII do XII 1979 r. pełniącego obowiązki dyrektora generalnego. W 1981 r. zrezygnował z funkcji i jako główny specjalista zajmował się eksportem usług do Iraku. W listopadzie 1983 r. został służbowo przeniesiony do pracy w Ministerstwie Handlu Zagranicznego (od 1987 r. Ministerstwo Współpracy Gospodarczej z Zagranicą), na stanowisko głównego specjalisty do koordynacji współpracy gospodarczej polsko-węgierskiej w Departamencie Polityki Handlowej. W 1989 r. ponownie został oddelegowany do pracy w Biurze Radcy Handlowego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie na stanowisko attache handlowego do spraw inwestycyjnych. Z Budapesztu powrócił we wrześniu 1993 r. i od 1 X tegoż roku przeszedł na emeryturę. W latach 1993-1994 pełnił funkcję (na warunkach umowy-zlecenia) doradcy Zarządu Firmy „Światowe Centrum Handlu ze Wschodem” w zakresie współpracy Polski z Węgrami. Od 1994 r. zajął się gospodarowaniem na rodzinnej posesji w Połańcu. W latach pracy zawodowej pracował społecznie w organizacjach młodzieżowych, a następnie w związkach zawodowych i pełnił szereg funkcji z wyboru. W czasie studiów odbył Studium Wojskowe i po przeszkoleniu na obozach wojskowych otrzymał stopień podporucznika artylerii. W latach 1981-1993 znajdował się na liście Kolegium Arbitrów przy Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego i dorywczo zajmował się rozstrzyganiem sporów pomiędzy uczestnikami obrotów międzynarodowych. Za długoletnią pracę zawodową i społeczną odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju i Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu Zagranicznego”.
DROŻDŻOWSKI STANISŁAW, urodzony 1 XI 1923 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Franciszka i Eleonory z domu But. Ukończył Szkołę Powszechną w Wojsławiu. W czasie okupacji hitlerowskiej służył w mieleckiej jednostce Baudienstu. W listopadzie 1944 r. otrzymał powołanie do odbycia służby wojskowej w Wojsku Polskim. Od 24 XI 1944 r. jako kanonier w 23 Kołobrzeskim Pułku Artylerii przeszedł szlak bojowy od Warszawy do Berlina. Po wojnie nadal służył w macierzystym pułku do 15 III 1947 r., a następnie został przeniesiony do rezerwy i powrócił w rodzinne strony. Pracował m.in. w WSK Mielec jako strażnik, a następnie w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu i zakładach przemysłu drzewnego na terenie Mielca. Od 1970 r. należał do ZBoWiD-u. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem za Warszawę 1939-1945, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk” i Brązowym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” oraz radzieckimi medalami: „Za Oswobodzenie Warszawy” i „Za Zdobycie Berlina”. Zmarł 13 VII 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DROŻDŻOWSKI WIESŁAW, urodzony 20 II 1946 r. w Słomnikach, syn Władysława i Anieli z domu Lubera. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. W latach szkolnych był jednym z założycieli i członków znanego mieleckiego zespołu muzycznego „Błękitni”. W 1969 r. ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie i równocześnie zdobył kwalifikacje instruktora pilota. W latach 1970-1973 szkolił podchorążych WOSL w Dęblinie na samolotach UTMIG-15 i LIM-2. Służąc później w jednostce w Bydgoszczy jako instruktor wykonywał loty szkolne na samolocie UTMIG-15 i loty na samolocie naddźwiękowym SU-7. Równolegle jako członek Aeroklubu Toruńskiego uzyskał cywilną licencję pilota samolotowego i instruktora II klasy. Od 1976 r. do 1991 r. pracował w PZL Warszawa Okęcie – ZUA Mielec jako instruktor I klasy i pilot doświadczalny II klasy oraz szef personelu lotniczego. Wykonywał loty agro i cargo w kraju i poza jego granicami (Sudan, Egipt, Iran, Etiopia, Mali). Szkolił pilotów na samolotach An-2, PZL-104, M-18 „Dromader” i PZL-106 „Kruk”. W latach 1991-1992 uczestniczył w założeniu pierwszej w Polsce prywatnej linii lotniczej ELGAZ Gdynia oraz był w niej instruktorem pilotem i szefem personelu lotniczego. W 1993 r. w ramach kontraktu WSK PZL-Mielec wykonywał loty na samolocie An-28 w Gwinei Równikowej, a w latach 1994-1995 pracował w Towarzystwie Lotniczym Polonia Airlines jako instruktor pilot i latał na linii lotniczej w Afryce (Dżibuti, Etiopia, Somali, Erytrea). W 1995 r. został instruktorem pilotem w firmie White Eagle Aviation Warszawa i wykonywał loty na terenie Europy na samolocie King Air 350. W tym czasie wyszkolił wielu pilotów na samolotach L-410 „Turbolet” i BEECH-KING AIR-350. Wyróżniony Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Pracuje w Szkole Lotniczej EXIN w Świdniku i pełni funkcję kierownika szkolenia HT.
DRUKARNIA MAKSYMILIANA FIJAŁKOWSKIEGO, rozpoczęła działalność w 1910 r. Jej założyciel i właściciel odbył praktykę drukarską we Lwowie i po przyjeździe do Mielca uruchomił zakład drukarski w budynku przy ul. Pańskiej (obecnie A. Mickiewicza). Początkowo dysponował ręczną maszyną drukarską (tzw. pedałówką) i wykonywał druki akcydensowe, ale już w 1919 r. wydrukował podręcznik szkolny Geografia Polski (jeden z pierwszych podręczników geografii w Polsce po odzyskaniu niepodległości), napisany przez mieleckiego nauczyciela i kierownika szkoły Jana Ślósarka. Pod koniec lat 20., po uruchomieniu w Mielcu elektrowni, wprowadził do produkcji elektryczne urządzenia drukarskie. Odtąd wykonywał większość mieleckich wydawnictw książkowych, m.in. coroczne sprawozdania gimnazjalne, Historię ruchu niepodległościowego Władysława Szczygła (nauczyciela mieleckiego gimnazjum), a także pismo „Orędownik” Starostwa Powiatowego w Mielcu i gimnazjalną gazetę uczniowską „Dziewanna”. Zakład działał także, choć w ograniczonym zakresie, w czasie okupacji hitlerowskiej. W pierwszych latach po II wojnie światowej spełniał ważną rolę informacyjną, drukując m.in. afisze i ogłoszenia. Posiadał wtedy nazwę „Drukarnia Maksymilian Fijałkowski i Synowie”. W 1950 r., w czasie akcji uspołeczniania prywatnego handlu i usług, działalność drukarni została utrzymana, ale odtąd mogła wykonywać tylko niektóre druki, np. klepsydry i ogłoszenia miejscowe. W latach 60., prawdopodobnie po śmierci M. Fijałkowskiego (1963 r.) przeniesiona została do jednego z baraków na terenie Miasteczka Młodego Robotnika, a jej właścicielem został Powiatowy Związek Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W 1975 r., po likwidacji powiatów, drukarnia została włączona w strukturę Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” w Rzeszowie. Na początku lat 90. jej wyposażenie wykupił Tadeusz Tomczyk, długoletni pracownik PZGS ( później WZGS) i uruchomił własny zakład poligraficzny „MEGATOM”. Po pewnym czasie drukarnia zakończyła działalność.
DRUKARNIA WSK, powstała w ramach budowy mieleckiej Wytwórni Płatowców Nr 2 w latach 1937-1938. Pracowała bez dłuższych przerw do 1996 r. (Wtedy to zakupiła ją Oficyna Wydawnicza PRESS – MEDIA Roman Oraczewski, tworząc nowy zakład poligraficzny na terenie SSE EURO–PARK MIELEC.) Wykonywała w pierwszej kolejności usługi drukarskie dla Wytwórni (m.in. druki do bieżącej działalności, instrukcje obsługi, dokumentacje techniczne – np. dokumentacja jednego samolotu liczyła 15 – 18 tomów). Drukowała też różne dokumenty na zlecenia innych firm, urzędów i instytucji. W 60-letniej historii zdarzało się też wykonywanie nielegalnych druków, np. w czasie okupacji hitlerowskiej drukowano znacznie więcej (od wyznaczonego limitu) kart żywnościowych. Jej długoletnimi kierownikami byli Adam Podolski i Stanisław Koszelski. W następstwie upadku WSK uległa likwidacji.
DRUKARNIE MIELECKIE, historia mieleckiego drukarstwa rozpoczęła się prawdopodobnie od 1899 r., kiedy to Kurz Abrach Juda uruchomił pierwszą maszynę drukarską. Jej funkcjonowanie nie trwało długo i nie pozostawiło po sobie trwałych wytworów. W 1910 r. rozpoczęła działalność drukarnia Maksymiliana Fijałkowskiego, o czym szerzej w oddzielnym haśle. Dwie następne tego typu firmy założyli Dawid Chaim w 1929 r. i Rachela Grau w 1930 r. Pierwsza z nich nazywała się „Progres” i miała swą siedzibę przy ul. Legionów. Jej działalność nie trwała długo i pozostawiła po sobie jedynie formularze rachunków. Druga, prowadzona przez długoletnią właścicielkę księgarni, mieściła się w kamienicy przy Rynku i pracowała do okupacji hitlerowskiej. Kolejna drukarnia powstała w ramach budowy Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Cyrance (lata 1938-1939) i wytwarzała druki na potrzeby rozwijającej się fabryki. (Szerzej o tej drukarni w oddzielnym haśle.) Po II wojnie światowej niemal wszystkie zakłady poligraficzne zostały upaństwowione, a ponadto uruchomiono wiele nowych, dużych zakładów graficznych. Sytuacja zmieniła się po wprowadzeniu w życie ustawy o działalności gospodarczej (1988 r.) i zniesieniu cenzury (1990). W 1988 r. rozpoczęła działalność drukarnia Zbigniewa Klupsia przy ul. Gajowej (szerzej o niej przy haśle „Autograf”), a w 1991 r. Tadeusz Tomczyk uruchomił zakład poligraficzny „Megatom” przy ul. W. Szalay-Groele. W latach 90. powstało kilka dalszych zakładów poligraficznych, m.in. AIR „PRESS” (oddzielne hasło) i „In-Com” przy ul. Krótkiej oraz „Grafmarr” Mieleckiej Agencji Rozwoju Regionalnego. Firmy te pracowały już na nowoczesnym sprzęcie poligraficznym, ale pozwalającym na wykonanie tylko niektórych typów druków (np. broszur, ale nie książek i albumów). 18 VI 1996 r. zezwolenie na działalność w ramach SSE EURO-PARK MIELEC otrzymał duży zakład poligraficzny – Oficyna Wydawnicza „Press Media” Roman Oraczewski. (Szerzej w oddzielnym haśle.) W 1999 r. drukarnia Wydawnictwa „Grafmarr” wzbogaciła się o urządzenia drukarskie pozwalające na wykonanie druków na wysokim poziomie edytorskim, w tym również książek i albumów. W 2003 r. rozpoczął w Mielcu (przy ul. Korczaka) działalność Zakład Poligraficzny Zbigniewa Gajka, wcześniej funkcjonujący przez wiele lat w Pławie. Po śmierci Zbigniewa Gajka zakład prowadzi Zdzisława Gajek.
DRUŻBACKIEJ ELŻBIETY (ULICA), jedna z dłuższych ulic (411 m) na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Łączy wewnątrzosiedlowe ulice z ulicami Parkową i Wolności. Jej adres posiada szereg okazałych budynków prywatnych i kilka ogródków działkowych. Powstała w latach 60., a patronkę otrzymała 19 VI 1970 r. Przypomnieć warto, że tereny, przez które biegnie, były dawniej błoniami miejskimi, a w latach 30. XX w. – częścią mieleckiego lotniska turystycznego. W 2006 r. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodniki.
Patronka ulicy ELŻBIETA z Kowalskich DRUŻBACKA jest uznawana za pierwsza znaczącą polską poetkę. Urodziła się ok. 1698 r. W młodości przebywała na dworach wielkich rodzin magnackich. Układy rodzinne i towarzyskie, niepospolity talent twórczy i pracowitość zapewniły jej pierwszeństwo wśród licznej wówczas grupy piszących pań. Szczególnie wartościowymi i w pewnym sensie nowatorskimi były poematy „Opisanie czterech części roku” oraz „Opisanie czterech elementów szkodliwych i pożytecznych: ziemi, wody, ognia i powietrza”, a także cykl „Wiersze światowe”. Pisała też utwory o tematyce religijnej, moralnej, miłosnej i satyrycznej. Cieszyła się dużym uznaniem i tytułem „Muza sarmacka”. W swym bogatym w przygody życiu miała również epizod związany z ziemią mielecką. W latach ok. 1748-1753 mieszkała i tworzyła w zamku w Rzemieniu. Zmarła w 1765 r. w Tarnowie.
DRUŻYNA HARCEREK IM. EMILII PLATER (Pierwsza Drużyna Harcerek im. E. Plater), pierwsza żeńska drużyna harcerska w Mielcu. Utworzona w 1919 r. w Prywatnym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim (od 1926 r. im. E. Platerówny). Jej organizacji podjęła się Zofia Brożonowicz, pracownik Urzędu Gminy Miejskiej w Mielcu, a opiekę pedagogiczną powierzono nauczycielce Stefanii Wójcik. W 1924 r. opiekę nad drużyna przejęła nauczycielka Seminarium Antonina Woźniak. Zainteresowana ideami organizacji uczestniczyła w wielu formach szkoleniowych prowadzonych przez Komendę Chorągwi Krakowskiej ZHP i otrzymała stopień harcmistrza. Prowadzona przezeń drużyna wyszkoliła wiele harcerek, które przejęły później ciężar prowadzenia kolejnych drużyn harcerskich i zuchowych. Zaowocowało to powstaniem w 1925 r. Hufca Harcerskiego Żeńskiego, w którym Drużyna im. E. Plater spełniała podstawową rolę. Jedną z wychowanek A. Woźniakówny była Leokadia Borzęcka – drużynowa przedstawianej drużyny na przełomie lat 20. i 30. Opiekunką drużyny była wówczas nauczycielka Zofia Wagnerowa. Głównie dzięki nim drużyna prowadziła urozmaiconą działalność. Obok typowych zajęć harcerskich angażowano się w obchody świąt oraz rocznic państwowych i lokalnych (m.in. zorganizowano uroczystość z okazji 100 rocznicy powstania listopadowego) oraz uczestniczono w wielu akcjach społecznych, a w okresie wakacji wyjeżdżano na obozy harcerskie, np. w 1931 r. do Białego Dunajca k/Poronina, w 1932 r. do Majdanu k/Lwowa, a w 1936 r. do Łużnej k/Gorlic. W czasie wielkiej powodzi w 1934 r. harcerki brały udział w akcji pomocy powodzianom, a w latach 1937-1938 przeszły specjalne szkolenie sanitarne, zorganizowane przez mielecką służbę zdrowia. Działalność drużyny znacznie osłabła po 1935 r., kiedy to zakończyło działalność Gimnazjum Żeńskie im. E. Plater, stanowiące dla niej naturalną bazę. Ostatecznie drużyna przestała funkcjonować przy końcu lat 30.
DRUŻYNA SKAUTOWA (HARCERZY) IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI, do 1914 r. – I MIELECKA DRUŻYNA SKAUTOWA IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI, zorganizował ją w październiku 1911 r. Franciszek Siorek, nauczyciel mieleckiego gimnazjum. Do drużyny należało początkowo 94 skautów – uczniów gimnazjum. Dzieliła się na patrole, po około 8 skautów w każdym patrolu. 29 III 1912 r. Naczelnictwo Skautowe Związku we Lwowie zatwierdziło powstanie drużyny i mianowało F. Siorka jej drużynowym. Podstawową formą pracy były zbiórki, w czasie których m.in. uczono sztuki obozowania, topografii, posługiwania się kompasem, porozumiewania się alfabetem Morse’a i utrzymywania higieny w warunkach polowych, a także ćwiczono obchodzenie się z bronią. Te ostatnie zajęcia prowadził Piotr Jasiński. Organizowano wycieczki i biwaki z noclegiem. 1 V 1913 r. odbyło się pierwsze ślubowanie skautowe. Nowa organizacja była dobrze oceniana zarówno w gimnazjum jak i na terenie miasta. Mielczanie wspierali ją datkami pieniężnymi, a nauczyciele otaczali opieką. Kapelanem drużyny został ks. Roman Sitko (późniejszy męczennik i Błogosławiony). Wszechstronną (specjalistyczną, moralną, materialną) pomocą służyli członkowie Oddziałów Ćwiczebnych „Zarzewia” (tajny skauting), a zwłaszcza Stefan Chciuk – nauczyciel gimnazjalny, plutonowy gniazda „Sokół” w Mielcu, Michał Pajor – prezes gniazda „Sokół”, Ludwik Weryński – zastępca naczelnika „Sokoła” i zastępca drużynowego oraz Józef Ziemski – nauczyciel gimnazjalny, plutonowy gniazda „Sokół”. Wielu skautów I MDS należało do młodzieżowych organizacji niepodległościowych na terenie mieleckiego gimnazjum, m.in. „Zarzewia”, „Orła Białego”, „Koła Filaretów” i „Drużyn Strzeleckich”. Po wybuchu I wojny światowej prof. F. Siorek i starsi skautowie (kilkunastu) zostali wcieleni do wojska austriackiego, a druga grupa skautów wstąpiła do Legionów utworzonych przez Józefa Piłsudskiego. Trzech członków drużyny (Stanisław Hyjek, Jan Krężel, Józef Krupa) zginęło w walce, a Bolesław Ślósarek zmarł na czerwonkę w czasie działań wojennych 1914-1920. Ogółem w I wojnie światowej wzięło udział 36 skautów (Legiony, armia austriacka), a wielu z nich także w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie wojny aktywność drużyny wyraźnie osłabła, ale kolejni drużynowi i opiekunowie: Włodzimierz Kondratiuk, Stanisław Piechociński, Jan Gallus, Józef Gnida i Jan Wronka utrzymali jej istnienie. Jan Gallus, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, ponownie ożywił i rozwinął działalność drużyny, która po utworzeniu Związku Harcerstwa Polskiego (1918 r.) przyjęła nazwę „I Mielecka Drużyna Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki”. Liczyła wtedy przeciętnie (w roku szkolnym) około 30 harcerzy. Ona też stanowiła główną siłę w powołanym 18 XII 1921 r. Hufcu Związku Harcerstwa Polskiego w Mielcu. W latach 20. i na początku lat 30. jej aktywność była imponująca. Duży wpływ na to mieli zarówno jego komendanci: Władysław Kania, Władysława Kawa, ks. dr Wawrzyniec Dudziak i p.o. Zdzisław Wagner, jak i inni pedagodzy, m.in. Wincenty Tyran, dr Władysław Szczygieł, Piotr Jasiński, dr Lucjan Gawendo (lekarz) oraz drużynowi: Leon Rachwał, Kazimierz Sabbat i Michał Lewicki. Dużego wsparcia udzielali też znani mielczanie, m.in. dr Apolinary Frank, Matylda Ziemska i Jadwiga Kosińska. Poza bieżącym, wszechstronnym szkoleniem harcerskim, drużyna uczestniczyła w obchodach świąt i rocznic państwowych i lokalnych, a jej przedstawiciele brali udział w uroczystościach centralnych, m.in. z okazji 10 rocznicy III Powstania Śląskiego w Katowicach (1931 r.) i w II Zlocie Narodowym ZHP w Poznaniu (1929 r.). Wystawiała sztuki teatralne, np. „Obrona Lwowa”, „Betlejem Polskie” i przez kilka lat „Jasełka”, z których dochód przeznaczano najczęściej na obozy letnie mieleckiego Hufca ZHP. W latach 1927-1932 odbyły się one w Łącku k/Nowego Sącza, Zawadzie k/Dębicy, Mszanie Górnej, Dobrej k/Limanowej i Sidzinie k/Jordanowa. Po kolejnych zmianach kadrowych w 1933 r. drużyna w tej formule zakończyła działalność, a na jej miejsce powstała Drużyna Żeglarska im. Zawiszy Czarnego.
DRUŻYNA SZARYCH SZEREGÓW IM. JEREMIEGO WIŚNIOWIECKIEGO, początki jej powstania należy wiązać z utworzeniem przez uczniów: Zbigniewa Maziarzewskiego, Józefa Umińskiego i Stanisława Wnęka 7 IV 1940 r. organizacji Związku Przyszłych Polskich Żołnierzy. Po dołączeniu się Tytusa Wyczałka, Jerzego Dębickiego i Jerzego Zawadzkiego utworzono zastęp harcerski „Rysie”. (Poszczególni harcerze mieli oznakowania: R-1, R-2 itd.) Zastępowym wybrano J. Umińskiego. Podstawową formą pracy były zbiórki, w czasie których szkolono się według podręczników harcerskich. Odbywały się one w zaroślach (tzw. „kępie”) nad Wisłoką, a w zimie w mieszkaniu Umińskich. W pierwszym okresie działalności członkowie grupy wykonywali małe akcje sabotażowe i wykradali stacjonującym w Mielcu Niemcom części ekwipunku wojskowego, który gromadzili w dwóch magazynach A1 i A2. W 1941 r. dołączył do zastępu Sławomir Fila, a w 1942 r. Zbigniew Łosicki i Ryszard Rink. Pod koniec 1942 r. Z. Maziarzewski zorganizował drugi zastęp – „Orły”. (Oznakowania harcerzy: O-1, O-2 itd.). Na przełomie 1942 r. i 1943 r. obaj zastępowi zostali skontaktowani z członkiem AK i doświadczonym harcerzem Włodzimierzem Szymanowskim, który za ich zgodą włączył oba zastępy w strukturę Szarych Szeregów AK Obwodu „Mleko” (Mielec). Po odbyciu szkolenia wywiadowczego harcerze wykonywali szereg zadań wywiadowczych oraz kontynuowali akcje propagandowe i małego sabotażu. Wiosną 1944 r. powstał trzeci zastęp – „Bobry” (oznakowania: B-1, B-2 itd.), którego instruktorem początkowo był Sławomir Fila, a zastępowym – Stanisław Wanatowicz. Wkrótce utworzono czwarty zastęp – „Wilki” (oznakowania: W-1, W-2 itd.) z zastępowym Stanisławem Górskim. W lipcu 1944 r. podjęto decyzję o utworzeniu Drużyny Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego, a 25 VII 1944 r. ukazał się pierwszy rozkaz dzienny komendanta drużyny Józefa Umińskiego. W akcji „Burza” drużyna nie uczestniczyła, ponieważ nie otrzymała rozkazu. Jesienią 1944 r., już po wyzwoleniu Mielca, na apel władz o ujawnienie się organizacji podziemnych, ujawnił się zastępca komendanta drużyny Z. Maziarzewski wraz z zastępem „Orłów” i zorganizował jawnie działającą Drużynę Harcerską im. Władysława Sikorskiego. W konspiracji, wierne rządowi w Londynie, pozostały zastępy: „Rysie”, „Bobry” i „Wilki”, a ponadto w 1946 r. powstał czwarty zastęp – „Jelenie”. Od stycznia 1946 r. zastęp „Rysiów” przyjął kryptonim „SP” („Stalowi Polacy”), aby podejmować akcje antykomunistyczne, a pozostałe zastępy prowadziły działalność harcerską. W 1946 r. wydano 4 numery gazetki „Wola” m.in. z ostrzeżeniami do funkcjonariuszy MO i UB oraz zorganizowano akcję na lokal Komitetu Powiatowego Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w celu zabrania dokumentacji. W latach 1948-1949 większość starszych członków drużyny zdała egzaminy maturalne i wyjechała na studia, głównie do Krakowa. Działalność drużyny w Mielcu została zawieszona. Zaktywizowano natomiast działalność konspiracyjną na terenie Krakowa i okolic. W 1949 r. zmieniono kryptonim „SP” na „WiS” (”Wolność i Sprawiedliwość”), pragnąc w takiej nazwie ukazać cele działalności. W latach 1948-1951 przeprowadzono szereg akcji rekwizycyjnych, zdobywając broń, dokumenty i pieniądze na działalność. Wspomnieć należy, że szczęśliwie dla wszystkich obyło się bez ofiar w ludziach. 3 XI 1951 r. w Warszawie, w czasie przypadkowej rewizji i szamotaniny, zginął Roman Stachiewicz (R-8), a na podstawie znalezionego przy nim dokumentu doprowadzono do aresztowania kolejnych 13 członków organizacji. Pokazowy proces pierwszej grupy (6 osób) członków WiS odbył się w Krakowie w marcu 1952 r., a oskarżeni zostali skazani na długoletnie więzienie. W drugim procesie sądzono 7-osobową grupę i także wszystkich skazano na więzienie, ale w mniejszym wymiarze. Ostatecznie, w rezultacie przemian w 1956 r., wszyscy skazani otrzymali tzw. „warunkowe zwolnienie”. Odtąd przez szereg lat grupa nie spotykała się, aby nie wzbudzać podejrzeń o wznowienie działalności. Niemal wszyscy jej członkowie ukończyli studia wyższe i w późniejszych latach zajmowali wiele znaczących stanowisk. W 1971 r. 9 członków drużyny, w tym wszyscy żyjący „Rysie”, otrzymali Krzyże AK, nadane przez Kapitułę w Londynie. Od listopada 1982 r. rozpoczęto organizowanie spotkań, a następnie zjazdów, najczęściej w Mielcu. W kwietniu 1989 r. odkopano archiwum drużyny, zakopane przy końcu lat 40. w Mielcu. Ułatwiło to J. Umińskiemu odtworzenie historii drużyny i opisanie jej w książce Stawialiśmy opór (Mielec 1997 r.).
DRUŻYNA WĘDROWNIKÓW „WIKING” ZWIĄZKU HARCERSTWA RZECZPOSPOLITEJ (I Mielecka Drużyna Wędrowników „Wiking” ZHR), powstała w 1991 r. z inicjatywy Jarosława Okulskiego. Skupiła około 20 harcerzy – wędrowników w wieku powyżej 18 lat. Poza celami harcerskimi drużyna postanowiła uprawiać turystykę kwalifikowaną (wspinaczka skałkowa, wspinaczka wysokogórska, techniki jaskiniowe, narciarstwo) oraz survival (sztuka przetrwania). Zorganizowała szereg wypraw: pontonowe spływy Wisłoką na odcinku Dębica – Mielec (od 1991 r.), rowerowy rajd dookoła Polski – około 3000 km (1992 r.), przepłynięcie tratwą (wykonaną własnoręcznie z 2000 butelek plastikowych) trasy: Wisłoka – Wisła (do Morza Bałtyckiego) w 1994 r., zimowe przejście najtrudniejszym polskim szlakiem tatrzańskim – „Orlą Percią” w 1995 r., rajd rowerowy po Europie trasą: Polska – Słowacja – Austria – Włochy – Francja – Szwajcaria – Niemcy – Polska (2 miesiące – ok. 4000 km) w 1995 r., dwie równoległe wyprawy dwóch grup: pierwszej – rowerowym rajdem z Polski do Bośni i Chorwacji, drugiej – wejście na Mont Blanc, prawdopodobnie pierwsze w historii wysokogórskich wypraw mieleckich. Szczyt zdobyto 29 VII 1996 r. w składzie: Magdalena Łączak, Paweł Dybek, Mirosław Jachym, Dominik Kuczewski (kierownik wyprawy), Mirosław Łabuz i Marcin Wiśniewski. W 1997 r. zamierzano dotrzeć własnoręcznie przygotowanym volkswagenem – transporterem (tzw. „ogórkiem”) do Tanzanii i wejść na Kilimandżaro, ale na przeszkodzie stanęły kłopoty paszportowe. Pojechano więc trasą: Bułgaria – Rumunia – Ukraina – Rosja. Na terenie Rosji przejechano trasę Moskwa – Uchta i tam zostawiono samochód pod opieką milicji, dojechano koleją do Workuty, a następnie pieszo i własnoręcznie wykonaną tratwą przebyto góry Ural i zakończono wyprawę w miejscowości Łabytnangi nad rzeką Ob. Powrócono tą samą trasą do samochodu w Uchcie i samochodem przez Moskwę, Mińsk i Lublin do Mielca. W maju i czerwcu 1999 r. wystartowano w I Ekstremalnym Rajdzie „Salomon Trophy” po Jurze Krakowsko – Częstochowskiej. W 2000 r. drużyna w sensie harcerskim zakończyła działalność. Nie udało się w kwietniu 2000 r. zdobyć najwyższego szczytu Uralu – Narodnaja, ponieważ wyprawę po 10 dniach musiano przerwać ze względu na wyjątkowo niekorzystne warunki pogodowe i terenowe. W czerwcu tegoż roku wystartowano w II Ekstremalnym Rajdzie „Salomon Trophy” w Kotlinie Kłodzkiej. Mielczanie zdobyli V miejsce w klasyfikacji generalnej i I miejsce w kategorii zespołów mieszanych. Jako jedyna ekipa z Polski startowali w europejskim finale tego typu zawodów „X – ADVENTURE” na Sycylii. Nie osiągnęli znaczącego sukcesu, ale ukończyli zawody składające się z etapów kajakowych, etapów na rowerach górskich, biegu na orientację, kanioningu (pokonywanie kanionu techniką alpinistyczną) oraz wejścia na jedyny aktualnie czynny wulkan Etna.
DRWIĘGA ANTONI, urodzony 31 V 1889 r. w Posadzie Sanockiej, pow. sanocki. Ukończył gimnazjum w Sanoku (1909 r.), a następnie studia wyższe na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego (1913 r.). Po studiach został zatrudniony jako zastępca nauczyciela w Prywatnym Gimnazjum w Czortkowie i Gimnazjum Rządowym w Dębicy. Od 1916 r. pracował w mieleckim gimnazjum jako zastępca nauczyciela (do 1918 r.), nauczyciel (do 1926 r.) i stały nauczyciel (do 1928 r.) Uczył języka polskiego, historii i łaciny. Pełnił też funkcje zawiadowcy biblioteki uczniowskiej i kuratora czytelni dla uczniów. Sprawował opiekę nad gimnazjalnym kółkiem dramatycznym, z którym w 1927 r. wystawił sztukę A. Fredry „Pan Jowialski”. (Dochód z przedstawienia przeznaczono na kaplicę w bursie gimnazjalnej.) Uczył także w mieleckim Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. E. Platerówny. Był też członkiem – założycielem powstałego w 1924 r. Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. W 1925 r. otrzymał dyplom Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W 1928 r. przeniesiony został do gimnazjum w Gorlicach. Dalsze losy nieznane.
DRZEWIECKI IRENEUSZ, urodzony 28 XII 1962 r. w Zgorzelcu, syn Henryka i Janiny z domu Mazurek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. W. Broniewskiego w Bolesławcu Śląskim, matura w 1981 r. Laureat Ogólnopolskiej Olimpiady Artystycznej w 1981 r. Studia wyższe na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1987 r. i otrzymał tytuł magistra. Uczestniczył w wielu modułach szkoleniowych z zakresu zarządzania i marketingu w kraju i za granicą, m.in. w kursach: „Zarządzanie i marketing w przedsiębiorstwie” (Polska Fundacja Promocji Kadr), „Usługi dla inwestorów” (SPP Rzeszów), „Strategiczne zarządzanie i marketing” (Babson College – USA) oraz przebywał na szkoleniach stażowych we Francji, Anglii i Portugalii. Pracę zawodową rozpoczął w 1987 r. jako instruktor w Robotniczym Centrum Kultury WSK „PZL-Mielec”. Był współorganizatorem wielu imprez estradowych, m.in. z okazji 10-lecia NSZZ „Solidarność”, teatralnych, np. „Dziecięcej Wiosny Teatralnej” i filmowych („Konfrontacje Filmowe”) oraz propagatorem kina video (projekcje filmów z telewizji sanitarnej z tłumaczeniem symultanicznym). Bezrobotny w okresie od 1 VII 1993 r. do 13 V 1994 r. Od 14 V 1994 r. do IV 2015 r. pracował w Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu. 27 V 1997 r. powołano go na stanowisko wiceprezesa Zarządu tejże Agencji. Był współrealizatorem takich przedsięwzięć jak: VI Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Mielcu (1994 r.), dziesięć edycji Mieleckich Targów Wielobranżowych, mieleckich ekspozycji promocyjnych na targach zagranicznych (Niemcy, Francja, Portugalia i Szwajcaria) oraz projektów: szkoleniowo-doradczego „Firma 2000”, współfinansowanego przez USAID i projektu szkoleniowego dla osób zagrożonych bezrobociem „Mielec 2000”, współfinansowanego przez Fundusz Pracy. Powołany został przez Marszałka Województwa Podkarpackiego do zespołu opracowującego „Strategię Rozwoju Województwa Podkarpackiego na lata 2000-2006”. Był także członkiem zespołu opracowującego Strategie Rozwoju: Gminy Miejskiej Mielec, Powiatu Mieleckiego oraz Miasta i Gminy Radomyśl Wielki. W wyborach samorządowych w 1998 r. był szefem Sztabu Wyborczego AWS w powiecie mieleckim. Został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu, ale w 1999 r. złożył mandat w związku z ustawą o zakazie łączenia stanowisk. W 1999 r. Sejmik Województwa Podkarpackiego powołał go na członka Rady Podkarpackiej Regionalnej Kasy Chorych w Rzeszowie, a Rada powierzyła mu funkcję wiceprzewodniczącego. Jest autorem opracowania 10 lat Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu 1991-2001 (Mielec 2001). W 2015 r. został odwołany z funkcji wiceprezesa MARR SA. Od 2015 r. pracuje w Ogólnopolskim Stowarzyszeniu Przetwórców i Producentów Ekologicznych „Polska Ekologia” w Warszawie.
DRZEWIECKIEGO STEFANA (ULICA), jedna z dłuższych ulic (946 m) osiedla Lotników. Ma kształt litery V. Oba jej ramiona łączą ulicę H. Sienkiewicza, jedno od skrzyżowania z ul. M. Pisarka i drugie od skrzyżowania z al. Ducha Świętego, ze stacją kolejową PKP. Pomiędzy jej ramionami i ul. H. Sienkiewicza znajdują się: niewielkie osiedle bloków mieszkalnych, imponujący kompleks obiektów i terenów Szkoły Podstawowej Nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” oraz pawilony handlowo-usługowe. Na tym terenie jeszcze na początku lat 70. XX w. rosło zboże, a przy rampie wyładowczej znajdował się duży skład drewna. Wybudowanie ulicy i nadanie jej nazwy nastąpiło w 1977 r. W latach 2010-2011 została zmodernizowana i przebudowana. Położono nową nawierzchnię asfaltową. Po obu stronach na części dawnej jezdni urządzono miejsca parkingowe. Obok chodnika zbudowano ścieżkę rowerową.
Patron ulicy: STEFAN DRZEWIECKI (1844-1938) to jeden z najwybitniejszych polskich wynalazców. Skonstruował m.in. pierwszy licznik kilometrowy dla dorożek konnych, paraboliczny regulator silników parowych, „dromograf” (przyrząd automatycznie kreślący drogę statku na mapie) oraz opracował łodzie podwodne (dla 1 osoby, a potem dla 4 i 12) o napędzie elektrycznym. Rozwinął naukę o podstawach latania, doprowadził do powstania Instytutu Aerodynamicznego w Saint Cyr pod Wersalem, opatentował oryginalny samolot samostateczny. W okresie międzywojennym opracował wiele innowacji w wyposażeniu samolotów, które zastosowano we Francji i Polsce. W latach 1926-1929 skonstruował śmigło o łopatach nastawnych. Od 1930 r. zajął się tematyką energii atomowej. W testamencie zapisał Polsce wszystkie swoje prace naukowe i bibliotekę. W latach 2010-2011 została zmodernizowana i przebudowana. Położono nową nawierzchnię asfaltową. Po obu stronach na części dawnej jezdni urządzono miejsca parkingowe. Obok chodnika zbudowano ścieżkę rowerową.
DUBIEL GABRIEL, urodzony 24 III 1880 r. w Pałuszycach, powiat dąbrowski. Ukończył gimnazjum w Tarnowie i studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1906 r. pracował jako nauczyciel w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, a następnie w Gimnazjum Filologicznym w Lublinie. Do gimnazjum w Mielcu został przeniesiony w 1911 r. Uczył języka polskiego i łaciny oraz pełnił funkcję zawiadowcy biblioteki dla uczniów. Angażował się w działalność różnych polskich organizacji niepodległościowych, m.in. był prezesem Związku Strzeleckiego, a także członkiem stowarzyszenia młodzieży gimnazjalnej „Promień” i tajnej organizacji niepodległościowej „A”. Od 1912 r. został urlopowany. Po wybuchu I wojny światowej, jako oficer rezerwy powołany został do wojska austriackiego i walczył na froncie wschodnim. W listopadzie 1918 r. został (na krótko) ministrem oświaty w polskim rządzie (tzw. lubelskim) kierowanym przez I. Daszyńskiego. Na początku 1919 r. powrócił do Mielca i jeszcze w tym samym roku został przeniesiony do I Gimnazjum w Tarnowie na stanowisko profesora. Uczestniczył bardzo aktywnie w miejscowym życiu politycznym i społecznym. W 1922 r. został wybrany na posła na Sejm z ramienia PSL „Piast” w okręgu tarnowskim. Był współorganizatorem Uniwersytetu Ludowego w Tarnowie, I Zjazdu Inteligencji Ludowej w Krakowie, Towarzystwa Obrony Kresów Zachodnich w Bytomiu oraz Spółdzielni Rolniczej „Plon”. Dużo publikował. Był redaktorem „Sztandaru Polskiego” (1919 r.), „Przewodnika Wiejskiego” (1920 r.) i „Woli Ludu” (1921 r.). Współpracował z redakcjami: „Kuriera Lwowskiego”, „Nowej Reformy”, „Piasta”, „Przyjaciela Ludu” i „Ludu Polskiego”. Zmarł w 1943 r.
DUBIEL FRANCISZEK, urodzony 1 IV 1883 r. w Dębinie k/Łańcuta. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie oraz studia inżynierskie melioracyjne na Politechnice Lwowskiej (1907 r.). W czasie studiów należał do polskich organizacji niepodległościowych Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Po studiach odbył praktykę inżynierską w Mielcu i tu w wolnym czasie prowadził ćwiczenia wojskowe z młodzieżą. W 1912 r. został przeniesiony do Jasła i pracował w Wydziale Krajowym, wykonując prace z zakresu regulacji rzek i melioracji. Także w Jaśle szkolił młodzież zrzeszoną w Związku Strzeleckim. Po wybuchu I wojny światowej i otrzymaniu wiadomości o tworzeniu się Legionów pod dowództwem J. Piłsudskiego – zorganizował kompanię strzelców i dołączył do Legionów w sierpniu 1914 r. Kompania weszła w skład VI batalionu 1 pułku piechoty, a J. Piłsudski mianował F. Dubiela podporucznikiem. W okresie od 22 X do 26 XI 1914 r. walczył w wielu bitwach na terenach Kieleckiego, Lubelskiego, Polesia i Wołynia. Wykazywał się męstwem i talentem dowódczym. 5 VI 1915 r. został awansowany do stopnia porucznika. W lipcu 1917 r., za przykładem J. Piłsudskiego, nie złożył przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier, za co został internowany przez Austriaków w Przemyślu i zdegradowany, a następnie wysłany z wojskiem austriackim na front włoski. Tam za wyróżniającą się służbę otrzymał awans na stopień sierżanta. Zmarł 11 II 1918 r. w szpitalu w San Stino di Livenza. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu wojennym. W czasie służby wojskowej otrzymał szereg odznaczeń polskich i austriackich. Dekretem z 17 V 1922 r. odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari 5 klasy.
DUBIEL JANINA, mielecka działaczka społeczna w okresie I wojny światowej. W 1918 r. doprowadziła do powstania w Mielcu Koła Politycznego Kobiet, które skupiło kobiety z różnych sfer. W latach 20. KPK prowadziło żywą działalność patriotyczną, oświatową i opiekuńczą, o czym szerzej w oddzielnym haśle.
DUBIEL JÓZEF, urodzony 14 VIII 1939 r. w Maliniu k/Mielca, syn Adama i Genowefy z domu Korc. W młodości grał w piłkę nożną w LZS Malinie i LZS Chorzelów. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec w 1958 r. W okresie od 1959 r. do 1961 r. odbył zasadniczą służbę wojskową w Lubuskiej Brygadzie WOP i ukończył ją w stopniu plutonowego. W latach 1962-1971 pracował w Krośnie Odrzańskim na kierowniczych stanowiskach w Powiatowym Ośrodku Sportu, Turystyki i Wypoczynku, a następnie pełnił funkcję przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki. Równocześnie dokształcał się i w 1965 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Krośnie Odrzańskim. Do 1965 r. czynnie uprawiał lekkoatletykę w barwach Lechii Zielona Góra. Także w 1965 r. zdobył uprawnienia sędziego piłki nożnej. W latach 1971-1979 pracował w WSK Mielec, z oddelegowaniem do FKS Stal, który odnosił wówczas największe sukcesy. Był sekretarzem urzędującym, kierownikiem I drużyny piłki nożnej (świętował w 1973 r. zdobycie po raz pierwszy tytułu mistrza Polski) i sekretarzem urzędującym ds. piłki nożnej. W 1979 r. przeniósł się do KRP Igloopol w Dębicy, gdzie pełnił m.in. funkcję wiceprezesa urzędującego Klubu Sportowego Igloopol. Do Mielca powrócił w 1981 r. i do roku 1985 pełnił funkcje: kierownika sekcji piłki nożnej, kierownika Hotelu „Jubilat”, kierownika Oddziału Gospodarczo-Usługowego i p.o. sekretarza generalnego. Na lata 1985-1988 został ponownie zaangażowany do KS „Igloopol” Dębica, gdzie pracował jako dyrektor Domu Sportu i Rehabilitacji oraz wiceprezes klubu. W 1988 r. powrócił do WSK Mielec na stanowisko kierownika zmianowego. Od 1989 r. pracował w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako kierownik administracyjno-gospodarczy. Równolegle do pracy zawodowej kontynuował działalność sędziowską. W latach 1976-1986 był sędzią piłkarskim szczebla centralnego (II liga), a od 1986 r. był obserwatorem Polskiego Związku Piłki Nożnej (I i II liga). Otrzymał tytuł Sędziego Honorowego PZPN oraz szereg odznaczeń państwowych i resortowych. Od 1975 r. angażował się w szkolenie sędziów piłkarskich zarówno na terenie Mielca jak i całego województwa. Od 1985 r. był szefem szkolenia sędziów piłki nożnej, a od 1999 r. – wiceprzewodniczącym ds. szkolenia sędziów w Podkarpackim Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie. Po niewyjaśnionych do końca aferach w polskiej piłce nożnej przestał pełnić funkcje społeczne.
DUBIK (DUBIKÓWNA) MARIA, urodzona 13 X 1904 r. w Dobromilu, woj. lwowskie. Egzamin dojrzałości złożyła w 1925 r., a studia wyższe z zakresu historii Polski ukończyła na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w 1933 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1929 r. w Ziemiańskim Gimnazjum Żeńskim im. św. Scholastyki SS Benedyktynek w Staniątkach, a następnie pracowała w prywatnych gimnazjach w Łucku, Dobromilu, Rabce, Radzyniu Podlaskim i Wysokich Mazowieckich. W latach 1938-1944 była nauczycielką w szkołach podstawowych w Czernawczycach, Brześciu Litewskim i Sadkowej Górze k/Mielca. Od 1 IX 1944 r. została zatrudniona w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. Uczyła historii i pełniła funkcję higienistki szkolnej. Zmarła 31 VII 1967 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DUCHA ŚWIĘTEGO (ALEJA), główna i najdłuższa (1100 m) ulica na osiedlu Lotników. Biegnie łukiem od ulicy H. Sienkiewicza do ul. J. Kilińskiego. Po jej obu stronach znajdują się pawilony handlowo-usługowe i bloki mieszkalne, a przy środkowym odcinku – kompleks boisk sportowych i rekreacyjnych Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 1 (wcześniej Szkoła Podstawowa nr 8). Do niej dochodzą inne duże ulice tego osiedla: A. Kocjana, M. Pisarka i J. Dąbrowskiego. Zbudowana została i otrzymała nazwę Jurija Gagarina (pierwszego kosmonauty w dziejach ludzkości) w 1977 r. 25 V 1994 r., na wniosek grupy radnych, Rada Miejska zmieniła nazwę ulicy na „aleja Ducha Świętego”, nawiązując do nazwy miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Później jeszcze raz powrócono do starej nazwy, ale ostatecznie zadecydowano o patronacie Ducha Świętego. W 2009 r. przeprowadzono remont i modernizację, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową, zbudowano ciąg pieszo-rowerowy oraz nowe miejsca parkingowe i zatoki autobusowe.
DUCHIEWICZ ROMAN (ksiądz), urodzony 6 II 1890 r. w Pilźnie. Ukończył gimnazjum w Dębicy, maturę zdał w 1909 r. W latach 1909-1913 studiował teologię w Tarnowie i w 1913 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą placówką duszpasterską była parafia św. Mateusza w Mielcu. Od 1916 r. pracował w katedrze tarnowskiej, Rzędzinie i Gumniskach, a od 1929 r. proboszczował w Krynicy Zdroju, z krótką przerwą w latach 30., kiedy był proboszczem w katedrze tarnowskiej. W 1949 r. został wybrany dziekanem dekanatu krynickiego. Odznaczony EC, RM i szambelanią papieską. Zmarł 14 VIII 1953 r. w Krynicy i tam spoczywa na cmentarzu parafialnym.
DUCHNOWSKI JANUSZ, urodzony 11 IV 1958 r. w Ełku. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubie Mazur Ełk, a następnie grał w drużynie Jagiellonia Białystok na pozycji obrońcy. W 1977 r. pozostał pozyskany przez FKS Stal Mielec i w jej barwach grał do 1987 r. Przyczynił się m.in. do zdobycia dwóch trzecich miejsc w ekstraklasie (brązowych medali Mistrzostw Polski) w sezonach 1978/1979 i 1981/1982 oraz awansu do ekstraklasy w sezonie 1984/1985 (po spadku w 1983 r.). Wyjechał do Szwecji i tam grał w Polonii Falcons FF, a następnie został II trenerem tego zespołu. Dalsze losy nieznane.
DUDA STANISŁAW, urodzony 16 II 1955 r. w Niemirowie (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Anny z Balickich. Wykształcenie zawodowe zdobył w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Mielcu. W latach 1975-1992 pracował jako ślusarz na Wydziale 30 WSK Mielec, a następnie przeszedł na rentę. Od roku 1973 jest Honorowym Dawcą Krwi. Do końca 2000 r. oddał 40 560 ml krwi. Należy do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Jest członkiem PCK. Za tę szlachetną działalność wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Honorową PCK IV stopnia.
DUDCZAK RYSZARD, wyróżniający się bokser II-ligowej drużyny „Stali” Mielec w latach 50. Walczył w wadze lekkiej. W 1959 r. przeszedł do „Hutnika” Kraków i był jednym z najlepszych w Polsce bokserów w swojej kategorii wagowej w latach 60. W Mistrzostwach Polski zdobył 2 medale: srebrny w 1962 r. w Rzeszowie brązowy w 1965 r. w Krakowie.
DUDEK BOŻENA (po mężu GANCARZ), urodzona 23 V 1968 r. w Mielcu, córka Stanisława i Heleny z domu Skrzypek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1987 r. Od dziecięcych lat trenowała pływanie w „Stali” Mielec. Pierwsze medale w pływackich Mistrzostwach Polski seniorów zdobyła w 1982 r. W latach 1982 – 1990 wywalczyła w Mistrzostwach Polski seniorów, indywidualnie i w sztafetach, łącznie 17 złotych, 21 srebrnych i 10 brązowych medali w kategorii seniorów. (Statystyka ta nie uwzględnia wielu medali w kategorii juniorek.) * 1982 r. Zimowe MP (Warszawa): II – 100 m stylem dowolnym, III – 50 m dow. * 1983 r. Zimowe MP (Szczecin): I – 100 i 200 m st. dow., 200 m zmiennym, II – 50 m dow. W czasie MP juniorów w Puławach ustanowiła rekord Polski na 100 m dow. – 57,99, uzyskując jako pierwsza Polka czas poniżej 58 sek. * 1984 r. Zimowe MP (Oświęcim): II – 100 m dow. i 100 m st. motylkowym, III – 50 m dow. i 200 m zm., Letnie MP (Wrocław): I – 50 m dow. i 200 m zm., II – 200 m dow. * 1985 r. Zimowe MP (Gdańsk): I – 200 m dow. (2:04,12 – rekord Polski), II – 50 m i 100 m dow., 100 m mot. i 200 m zm., Letnie MP (Oświęcim): I – 200 m zm. i 200 m mot., II – 50 m dow. i 400 m zm. * 1986 r. Zimowe MP (Kraków): I – 200 m dow., II – 100 m mot. i 200 m zm., III – 400 m dow., Letnie MP (Mielec, 6 – 9 VIII): I – 50 m mot. (29,74 sek – rekord Polski), III – 50 m i 100 m mot. * 1987 r. Zimowe MP (Szczecin): I – 50 m mot. (29,48 sek. – rekord Polski), II – 100 m mot. W latach 1987 – 1992 studiowała na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuł magistra i trenera II klasy pływania. Od lata 1987 r. reprezentowała AZS AWF Warszawa. * Letnie MP (Gdynia): II – 50 m delfinem, sztafeta 4 x 200 m dow. * 1988 r. Zimowe MP (Lublin): I – 50 m mot., 4 x 100 m zm., II – 4 x 100 m dow., 4 x 200 m dow., Letnie MP (Gdynia): I – 4 x 100 m dow. i 4 x 100 m zm., II – 50 m mot., 100 m mot. i 4 x 200 m dow. * 1989 r. Zimowe MP (Racibórz): III – 4 x 100 m dow., Letnie MP (Mielec): II – 4 x 100 m dow., III – 4 x 200 m dow. * 1990 r. Zimowe MP (Warszawa): I – 50 m mot., 4 x 100 m zm., II – 4 x 200 m dow., III – 4 x 100 m dow., Letnie MP (Wrocław): III – 4 x 100 m zm. Jako reprezentantka Polski juniorów wystąpiła w 1983 r. w Mistrzostwach Europy (Miluza – Francja) zdobywając VIII miejsce na dystansie 200 m dow., a jako seniorka reprezentowała Polskę w Zawodach Przyjaźni „Moskwa – 1984 r.”, zorganizowanych po rezygnacji państw socjalistycznych z Olimpiady w Los Angeles, zajmując VIII lokatę na 400 m dow. oraz na Mistrzostwach Europy w Sofii w 1985 r., gdzie zajęła V miejsce w finale B na 200 m zm., a także na międzynarodowych mitingach, m.in. w Salzgitter, Belgradzie, Brnie, Trento, Paryżu i Genewie. Decyzją Komitetu ds. Młodzieży i Kultury Fizycznej z 12 III 1990 r. otrzymała tytuł „Mistrza Sportu”. W latach 1992-1997 pracowała jako trener pływania w „Stali” Mielec, a później podjęła pracę w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Mielcu jako instruktor nauki pływania.
DUDEK KAZIMIERZ (1898-1975), żołnierz – oficer POW i AK, ps. „Wyrwa”. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DUDEK KAZIMIERZ, urodzony 3 III 1948 r. w Podborzu, pow. mielecki, syn Ludwika i Honoraty. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (później II LO) z maturą w 1966 r. Studiował na Wydziale Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera w specjalności: stopy żelaza i metali nieżelaznych. W tym samym roku, jako stypendysta WSK Mielec, podjął pracę w mieleckiej fabryce, w Pionie Głównego Metalurga, początkowo na stanowisku technologa, a następnie został awansowany na specjalistę technologa. Był autorem ponad 30 wniosków racjonalizatorskich, z których większość przyniosła znaczne oszczędności w produkcji. Podczas restrukturyzacji WSK Mielec w 1994 r. zwolnił się i został współzałożycielem firmy w Rzędzianowicach. Równocześnie angażował się w działalność gospodarczo-społeczną rodzimej miejscowości i ziemi radomyskiej. W latach 2002-2010 był radnym Rady Miejskiej w Radomyślu Wielkim, w latach 2011-2019 – sołtysem Podborza i od 2011 r. – prezesem OSP w Podborzu. Był inicjatorem i współorganizatorem wielu przedsięwzięć inwestycyjnych oraz uroczystości patriotycznych. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Zasłużony Racjonalizator Produkcji oraz Srebrnym i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Zmarł 24 II 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Zgórsku.
DUDEK MARIAN, urodzony 13 IX 1930 r. w Partyni, powiat mielecki, syn Władysława i Katarzyny z domu Mądziel. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1949 r. rozpoczął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Ostrowach Baranowskich, a rok później został mianowany kierownikiem tej szkoły. W latach 1954-1972 kierował, z kilkuletnią przerwą na pracę w Kolbuszowej, Szkołą Podstawową w Przyłęku. W Kolbuszowej pełnił okresowo funkcję podinspektora, a następnie zastępcy Inspektora Oświaty i Wychowania w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. (W czasie pełnienia tych funkcji kierownikiem szkoły w Przyłęku była żona M. Dudka – Maria.) W 1962 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek – biologia), a w 1967 r. – studia wyższe na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra nauk pedagogicznych. Przez kilka kadencji sprawował funkcję radnego PRN w Kolbuszowej, a przez dwie kadencje – przewodniczącego Komisji Oświaty i Kultury PRN. Od 1972 r. zamieszkał w Mielcu i w latach 1972-1975 był dyrektorem Państwowego Zakładu Wychowawczego w Smoczce. Przeprowadził modernizację obiektów, przy dużym wsparciu finansowym Zarządu Głównego ZNP, który w zamian za to organizował tam w okresie wakacji wczasy rodzinne dla nauczycieli z całego kraju. W 1975 r. powołany został na stanowisko zastępcy Inspektora Oświaty i Wychowania Urzędu Powiatowego w Mielcu, a po likwidacji powiatów (30 VI 1975 r.) – zastępcy IOiW Urzędu Miejskiego w Mielcu. W 1981 r. ukończył Studium Podyplomowe z zakresu „Organizacja i zarządzanie oświatą” w Centrum Kształcenia Nauczycieli w Kaliszu. Po przejściu inspektora Edwarda Żurka na emeryturę został awansowany na stanowisko Inspektora OiW UM w Mielcu. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. W czasie pracy zawodowej w Mielcu pełnił okresowo szereg funkcji społecznych, był m.in. przewodniczącym Miejskiego Zespołu Profilaktyki i Resocjalizacji, przew. Zarządu Miejskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, przew. Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, przew. Zarządu Miejskiego Szkolnego Związku Sportowego, sekretarzem Zarządu Rejonowego i członkiem Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, członkiem Zarządu Miejskiego i Zarządu Okręgowego ZNP. Był jednym z inspiratorów i członków-założycieli (wspólnie z żoną Marią) mieleckiego chóru nauczycielskiego „Akord” w 1969 r. Publikował artykuły na tematy dydaktyczne i wychowawcze w czasopismach ogólnopolskich „Wychowanie” i „Nowa Szkoła”, a także w lokalnym biuletynie Muzeum w Kolbuszowej w Kolbuszowej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN, Medalem im. dr. H. Jordana, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką SZS, Złotą Odznaką, LZS, Złotą Odznaką LPŻ, Złotą Odznaką LOK, Złotą Odznaką LOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Srebrnym Medalem „Zasługi dla Łowiectwa” i wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r. Po przejściu na emeryturę pracował jako inspektor pracy w Zakładzie Produkcji Obuwia w Mielcu i napisał monografię tego zakładu. Do 2003 r. pełnił funkcję łowczego w Kole Łowieckim „Borek”. Prowadził działalność wychowawczą z młodzieżą w ramach współpracy mieleckich Kół Łowieckich ze szkołami. Napisał i wydał książkę Z pamiętnika nauczyciela w PRL-u (Mielec 2005). Zmarł 16 X 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DUDEK WILHELM JERZY, urodzony 6 IV 1929 r. w Baranowie n/Wieprzem, pow. Puławski, syn Kazimierza i Rozalii z domu Jeławka. W czasie okupacji hitlerowskiej, od 1943 r. należał do konspiracyjnej organizacji harcerskiej Szare Szeregi w Końskowoli, pow. puławski. (Oboje rodzice należeli do AK.) Latem 1944 r. zamieszkał w Mielcu i wkrótce potem wstąpił do konspiracyjnej Drużyny Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego. Włączony został do zastępu „Wilków” i otrzymał pseudonim „Wilk-3”. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę w 1948 r. Od 1946 r. był członkiem chóru „Melodia”. W latach 1948-1951 studiował weterynarię na UMCS w Lublinie i należał do chóru akademickiego lubelskiej Wyższej Szkoły Rolniczej. W 1951 r. został aresztowany przez UB za przynależność do Drużyny im. J. Wiśniowieckiego i konspiracyjną działalność harcerską w okresie kształtowania się władzy ludowej, sądzony i więziony na Montelupich w Krakowie. W 1952 r. został zwolniony na podstawie amnestii z 1947 r. Powrócił do Mielca i w latach 1952-1954 trenował lekkoatletykę (biegi długie) w „Stali” Mielec. W 1954 r. podjął pracę w Technikum Weterynaryjnym w Kluczborku jako nauczyciel anatomii zwierząt, w latach 1955-1959 był kierownikiem internatu Technikum Rachunkowości Rolnej w Oleśnie Śląskim, a w latach 1959-1979 pełnił funkcję kierownika Wydziału Zaocznego Technikum Rolniczego (później Zespołu Szkół Rolniczych) w Głubczycach. W 1959 r. ukończył I stopień w Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, uzyskując tytuł inżyniera zootechniki, a w 1966 r. – II stopień i tytuł magistra inżyniera zootechniki. Ponadto w 1975 r. ukończył Studium Pedagogiczne na WSP w Krakowie. Równolegle do pracy zawodowej uczestniczył aktywnie w ruchu śpiewaczym, występując w chórze nauczycielskim w Oleśnie Śląskim i w chórze „Pochodnia” w Głubczycach. W 1979 r. powrócił do Mielca i podjął pracę w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. Od 1985 r. przebywał na emeryturze. Był też (od 1979 r.) członkiem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Z upoważnienia Komendanta Kręgu Drużyny Szarych Szeregów im. J. Wiśniowieckiego Józefa Umińskiego był organizatorem zjazdów koleżeńskich członków drużyny. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Więźnia Politycznego, Krzyżem Walki o Niepodległość, Krzyżem Niezłomnych (odznaczenie Szarych Szeregów AK), Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość oraz Odznaką Honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr (Złotą i Złotą z Laurem). Zmarł 29 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DUDEK ZOFIA (z domu SIUDARA), żona Wilhelma Jerzego, urodzona 2 I 1937 r. w Oględowie k/Staszowa, córka Franciszka i Marii z Błasińskich. Absolwentka Państwowego Technikum Rolniczego w Dzikowie, matura w 1955 r. W 1959 r. ukończyła studia wyższe I stopnia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i uzyskała tytuł inżyniera rolnictwa. Pracę zawodowa rozpoczęła w 1959 r. w Technikum Rolniczym w Głubczycach jako nauczyciel przedmiotów zawodowych, a następnie wizytator oświaty rolniczej i zastępca dyrektora szkoły. W 1970 r. ukończyła studia II stopnia na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej we Wrocławiu i otrzymała tytuł magistra inżyniera zootechniki, a w 1975 r. zdobyła zawodowe kwalifikacje pedagogiczne, kończąc Studium Pedagogiczne na WSP w Krakowie. Była też radną Powiatowej Rady Narodowej w Głubczycach. W 1978 r. przeniosła się do Mielca i od tegoż roku do 1991 r. pełniła funkcję dyrektora Technikum Rolniczego (później Zespołu Szkół Rolniczych) w Rzemieniu. Od 1991 r. przebywa na emeryturze. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Srebrnym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego i Odznaką „Zasłużony Działacz LZS”.
DUDZIAK ANTONI, nauczyciel w mieleckim gimnazjum w latach 1909-1920. Uczył języka polskiego i łaciny oraz był zawiadowcą biblioteki nauczycielskiej. Jako oficer rezerwy (nadporucznik) powołany został w 1914 r. do służby w armii austriackiej i walczył na froncie wschodnim I wojny światowej do 1918 r. Po wojnie powrócił do pracy w Mielcu i otrzymał tytuł profesora. Uczył także w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim.W 1920 r. wyjechał z Mielca. Dalsze losy nieznane.
DUDZIAK WAWRZYNIEC (ksiądz), urodzony 5 VIII 1892 r. w Pasierbcu, syn Jana i Marianny z Pławeckich. Absolwent tarnowskiego gimnazjum (matura w 1913 r.). Także w Tarnowie studiował teologię i 24 VI 1917 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Ciężkowicach i Nowym Sączu. W 1921 r. ukończył studia doktoranckie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i został katechetą gimnazjalnym w Dębicy. Od 1 VIII 1924 r. do 15 I 1934 r. był katechetą w mieleckim gimnazjum i dyrektorem bursy. Prowadził Sodalicję Mariańską i od 1924 r. pełnił funkcję hufcowego ZHP. Zainicjował wykonanie tablicy upamiętniającej poległych w latach 1914-1920 profesora Ziemskiego i wychowanków gimnazjum, w tym czterech harcerzy. Uczył także w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim i był członkiem – założycielem Towarzystwa Seminarium. 16 I 1934 r. podjął pracę jako katecheta w Szkole Podstawowej im. św. Elżbiety w Nowym Sączu i pomagał w pracy duszpasterskiej w Pasierbcu. Wyróżniony EC i RM oraz przyznaniem prawa do Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Zmarł 16 V 1959 r. w Nowym Sączu. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Pasierbcu.
DUDZIK JOLANTA LUCYNA (z domu SROKA), urodzona 30 VII 1971 r. w Mielcu, córka Leszka i Zofii z domu Tomza. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. w Mielcu. Maturę zdała w 1990 r. Ponadto ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu w klasie skrzypiec. Po ukończeniu w 1992 r. Studium Nauczycielskiego w Nisku (kierunek: wychowanie muzyczne) została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 9 w Mielcu i Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu, w której od roku szkolnego 1993/1994 do dziś pracuje na pełnym etacie. Systematycznie dokształcała się i ukończyła kolejno: Wyższą Szkołę Pedagogiczną (kierunek: wychowanie muzyczne) w Kielcach z tytułem magistra wychowania muzycznego (1997), studia z zakresu zarządzania oświatą i przedsiębiorczości w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2002), studia w zakresie edukacji artystycznej (plastyka i muzyka) w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (2003) oraz studia z zakresu oligofrenopedagogiki na Wydziale Nauk Stosowanych w Małopolskiej Szkole Wyższej w Brzesku (2012). Od 2008 r. uczestniczyła regularnie w ogólnopolskich konferencjach nauczycieli muzyki. Poza etatową pracą w SP nr 1 podejmowała okresowo dodatkowe zajęcia w mieleckich szkołach, m.in. w Zespole Szkół Specjalnych, Gimnazjum nr 1, Niepublicznym Gimnazjum, Szkole Podstawowej nr 2, Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1, Szkole Mistrzostwa Sportowego i Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym oraz w przedszkolach. Ponadto od 1 IX 2000 r. pracuje jako instruktor muzyczny w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury. Autorka m.in. Śpiewnika dla uczniów Szkoły Podstawowej nr 1 (2007), Śpiewnika dla nastolatka Szkoły Podstawowej nr 1 (2008) oraz współautorka (z Elżbietą Witek i Józefem Witkiem) musicalu Wesoła szkoła. Pomysłodawca klas tanecznych w SP nr 1 od 2006 r. Współorganizatorka m.in. mieleckich konkursów „Śpiewać każdy możę” i „Szczęśliwym być” oraz wielu koncertów na cele charytatywne, w tym koncertów w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jurorka w wielu konkursach artystycznych. Współpracuje z wieloma organizacjami pozarządowymi, pomagając im w organizacji imprez. Wiele czasu poświęca na pracę z dziećmi niepełnosprawnymi. Jej wychowankowie (indywidualni i zespołowi) zdobyli kilkadziesiąt nagród w ogólnopolskich i wojewódzkich konkursach piosenki, a Sara Girgis wyróżniła się w konkursie TVP2 The Voice of Poland 2015. Z zespołami, które prowadziła, występowała w kraju i poza jego granicami, m.in. w krajach Beneluksu. Wspólnie z własną rodziną dotarła do półfinału muzycznego teleturnieju TVP1 „Rodzina jak z nut” w 2007 r. Jest członkiem Stowarzyszenia Nauczycieli Muzyki. Wyróżniona m.in. nagrodą kuratora i nagrodami prezydenta miasta Mielca oraz tytułem Pozytywny Mielczanin (dział: kultura) w plebiscycie portalu hej.mielec w 2015 r.
DUGIEŁŁO HENRYK WIESŁAW, urodzony 13 IV 1966 r. w Przemyślu, syn Zdzisława i Heleny z domu Mosoń. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. J. Słowackiego w Przemyślu z maturą w 1985 r. Studiował na Wydziale Historyczno-Socjologicznym (kierunek: historia) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1991 r. uzyskał tytuł magistra historii. Pracę nauczycielską rozpoczął od roku szkolnego 1991/1992 w Szkole Podstawowej w Ławnicy koło Mielca. W 1997 r. przeszedł do II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Przez kilka lat prowadził także zajęcia w Zamiejscowym Ośrodku Dydaktycznym AGH w Mielcu. W 2009 r. ukończył The International School for Holocaust Studies w Yad Vashem Institute Jerozolima. Wiele czasu poświęcał uczniom zdolnym, a dotychczasowym efektem tej pracy jest m.in. zdobycie przez 8 uczniów tytułu laureata lub finalisty olimpiad przedmiotowych na szczeblu krajowym z historii, wiedzy o społeczeństwie i filozofii. Od 2003 r. corocznie organizował zagraniczne wakacyjne obozy naukowo-wypoczynkowe (Grecja, Hiszpania, Włochy i Francja) dla młodzieży z II LO. Organizował też wycieczki na kresy dawnej Rzeczpospolitej, połączone z odwiedzaniem miejsc walk legionistów oraz porządkowaniem miejsc pamięci i żołnierskich grobów. Jako członek mieleckiego Obywatelskiego Komitetu Obchodów 100-lecia Niepodległości zorganizował wyprawę mielczan „Szlakiem Żelaznej Brygady” (II Brygady Legionów Polskich) w Karpatach Wschodnich (obecnie Ukraina). Był też inspiratorem akcji charytatywnych na rzecz Polaków mieszkających na Ukrainie (Złoczów, Lwów). W latach 2011-2015 organizował spotkania uczniów II LO w Mielcu z młodzieżą z Izraela, połączone ze zwiedzaniem Mielca i okolic. Działa w Fundacji Forum Dialogu i Fundacji Być Bliżej Siebie, zajmujących się wielokulturowością. Wyróżniony Medalem Pro Patria oraz nagrodami lokalnymi.
„DUKATOR” Sp. z o.o., Spółka założona w 1992 r. przez Marka Kawiorskiego, Wacława Mirasia, Bogdana Rojkowicza i Wiesława Skotarka. Zajmowała się handlem detalicznym i hurtowym sprzętu RTV i AGD. Posiadała sieć sklepów „EuroMarket”, która obejmowała Mielec, Stalową Wolę, Tarnów, Leżajsk i Tarnobrzeg. Siedziba zarządu firmy znajdowała się przy ul. J. Korczaka. W 2004 r. została sprzedana i otrzymała inną nazwę.
DUL GRZEGORZ, urodzony 11 IV 1978 r. w Mielcu, syn Jana i Wandy z domu Kierys. Absolwent Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu. Od 2001 r. prowadzi działalność gospodarczą. Jest kierowcą rajdowym, reprezentuje AUTOPART Racing & Rally Team Mielec, a sponsorują go firmy AUTOPART SA i ELROB. Jeździ samochodem Mitshubishi Lancer Evo VIII. Największe sukcesy to zdobycie tytułów: wicemistrza okręgu rzeszowskiego KJS (2007), mistrza Polski w Górskich Samochodowych Mistrzostwach Polski grupa N (2010) i wicemistrza Polski GSMP grupa N (2011). Ponadto brał udział w takich rajdach jak m.in.: Halls Winter Rally na Litwie, Baltic Lotos Cup w Sopocie, 14. Rajdzie Warmińskim w Olsztynie, 68. Rajdzie Polski w Mikołajkach i 49. Rajdzie „Barbórka” w Warszawie. W 2012 r. w 69 Rajdzie Polski zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej i 2. miejsce w klasie N.69. Ponadto uplasował się na 11. miejscu w Rajdzie „Barbórka” w Warszawie i uczestniczył w Kryterium Asów, ale nie ukończył go z powodu defektu. W 2014 r. w Rajdzie Zimowym „Arłamów”, przeprowadzonym w ramach Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski, jadąc z pilotem Łukaszem Gwiazdą zajął 1. miejsce w klasie N3 i 8. miejsce w klasyfikacji generalnej. Udziela się w organizacji imprez samochodowych na terenie Mielca. Jest jednym z inspiratorów i współorganizatorów Mieleckiego Moto Show. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką Honorową PZM.
DULĘBA LESZEK MIECZYSŁAW ANTONI, urodzony 19 V 1907 r. we Lwowie, syn Aleksandra i Stanisławy z Więckowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, maturę zdał w 1925 r. W latach szkolnych należał do harcerstwa i był drużynowym 36. Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej i w 1931 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W okresie studiów współpracował z Sekcją Lotniczą Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej i brał udział w konstruowaniu i budowaniu samolotów sportowych, m.in. JD-2, WR-1, PS-1 i serii RWD. 1 V 1930 r. został zatrudniony w wojskowym Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie na stanowisku technika w Sekcji Płatowcowej. 1 IX 1931 r. otrzymał powołanie do odbycia służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Grupie Technicznej w Dęblinie i ukończył ją z 1. lokatą. Od 1 X 1932 r. do wybuchu wojny w 1939 r. pracował w warsztatach Sekcji Lotniczej (później Doświadczalne Warsztaty Lotnicze) w Warszawie, m.in. brał udział w projektowaniu kolejnych samolotów RWD oraz wykonywał obliczenia aerodynamiczne, osiągi, obciążenia i wytrzymałości samolotów, a także opracowywał końcowe dokumenty z obliczeń prowadzonych przez wielu specjalistów. Równocześnie pracował na Politechnice Warszawskiej jako starszy asystent w Katedrze Budowy Samolotów i Mechaniki Lotu. Udzielał się też w Związku Polskich Inżynierów Lotniczych i uczestniczył w szkoleniu szybowcowym. W pierwszych dniach września 1939 r. został ewakuowany z załogą DWL do Rumunii, a następnie pracował w fabryce samolotów w Tuluzie (do 1940 r.), Anglii (1941) i fabryce Tureckiej Ligi Lotniczej w Ankarze (1941-1946), gdzie kierował pracami nad samolotami i szybowcami oraz współpracował z Politechniką w Stambule. Do Polski powrócił w styczniu 1947 r., a w kwietniu został mianowany kierownikiem zespołu płatowcowego w Centralnym Studium Samolotów w Warszawie. Kierował pracami konstrukcyjnymi samolotów CSS-11 i CSS-12 oraz pracami dokumentacyjnymi samolotów CSS-13 i LWD „Junak 2”. CSS-13 produkowano w WSK Mielec, a LWD „Junak 2”, po wyprodukowaniu w Mielcu 3 sztuk przekazano do WSK Okęcie. W 1955 r. został zatrudniony w Biurze Konstrukcyjnym Instytutu Lotnictwa i pracował nad konstrukcją samolotu pasażerskiego MD-12. Prace te kontynuował w OKL WSK Okęcie, do którego został przeniesiony w 1958 r. Różne problemy spowodowały, że w 1961 r. zrezygnował w pracy etatowej, ale jeszcze do 1963 r. był doradcą naukowo-technicznym w OKL WSK Okęcie. Oprócz działalności konstruktorskiej zajmował się kształceniem nowych kadr dla lotnictwa. Od 1947 r. do 1957 r. prowadził wykłady z dziedziny budowy samolotów w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, a po jej fuzji z Politechniką Warszawską – w Politechnice Warszawskiej. W 1955 r. otrzymał tytuł docenta, a trzy lata później tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1960 r. pełnił funkcję dziekana Wydziału Lotniczego, a następnie był prodziekanem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa (1962-1969) oraz kierownikiem Zakładu Technologii (do 1970 r.) W latach 70. współpracował z WSK Mielec jako konsultant projektu samolotu rolniczego PZL M-14 oraz członek Rady Naukowo-Technicznej OBR SK w Mielcu (1972-1975). Od 1972 r. był dyrektorem Instytutu Techniki Lotniczej i Hydroaerodynamiki, a po przejściu prof. F. Misztala na emeryturę – kierownikiem Zakładu Samolotów i Śmigłowców PW. Ponadto był kierownikiem zespołu naukowo-badawczego ds. konstrukcji kompozytowych oraz promotorem około 150 prac dyplomowych. Udzielał się też społecznie. W 1976 r. został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu PRL. Był także przewodniczącym Rady Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie oraz członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej „Politechnika”. Posiadał uprawnienia pilota szybowcowego i nawigatora. Na emeryturę przeszedł w 1977 r., ale nadal interesował się lotnictwem i współpracował z Zakładem Samolotów i Śmigłowców Politechniki Warszawskiej. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 50-lecia Polskiego Lotnictwa Sportowego, Medalem Sekcji Lotniczej SIMP „Skrzydła Puławskiego”, Złotą Odznaką CZSBM i trzykrotnie Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Zmarł 17 II 1987 r. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
DULIBAN KAZIMIERZ, urodzony 2 IV 1949 r. w Wolicy k/Przeworska, syn Stanisława i Cecylii z domu Dyrkacz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kańczudze, matura w 1968 r. Studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej ukończył w 1973 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera w zakresie specjalizacji: maszyny elektryczne. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Fabryce Silników Elektrycznych „TAMEL” w Tarnowie na stanowisku konstruktora. W kwietniu 1974 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej jako główny mechanik. Uczestniczył w budowie i rozruchu nowego zakładu mleczarskiego przy ul. Racławickiej w 1975 r. W 1997 r. został wybrany wiceprezesem, a w 1998 r. prezesem Zarządu OSM, któremu, mimo wielu trudności w przemyśle spożywczym w ostatnich latach, udało się zachować samodzielność spółdzielni. W toku pracy zawodowej aktywnie działał w społecznym ruchu wynalazczym. Przez szereg lat pełnił funkcję prezesa Zakładowego Koła NOT i prezesa Zakładowego Klubu Techniki i Racjonalizacji. Zgłosił 11 własnych wniosków racjonalizatorskich i był współautorem kilkunastu następnych. Inspirował także innych racjonalizatorów do działalności wynalazczej i pomagał przy wdrażaniu ich pomysłów. Za tę działalność otrzymał szereg wyróżnień resortowych, m.in. Złotą i Srebrną Odznakę NOT. Po włączeniu OSM w Mielcu do Spółdzielni Mleczarskiej w Radomiu i później w Grajewie, pełnił funkcję mieleckiego Oddziału Spółdzielni do jego likwidacji w 2008 r. W 2009 r. przeszedł na emeryturę.
DUL MAR Sp. J., firma funkcjonująca w Mielcu od 1983 r., początkowo jako jednoosobowa działalność gospodarcza. W pierwszych latach wykonywała usługi w zakresie regeneracji części do samochodów ciężarowych, m.in. wałów napędowych, rozruszników, alternatorów i pomp wtryskowych. Pomyślny rozwój firmy pozwalał na poszerzanie oferty, głównie o różne usługi kooperacyjne. W 2005 r. przeniesiono się na teren SSE EUROPARK MIELEC. Zezwolenie na działalność gospodarczą w SSE uzyskano 12 IX 2007 r. Siedzibą firmy jest hala produkcyjno-biurowa (ok. 1600 m2) w zachodniej części strefy. Podstawową działalnością jest produkcja kół zębatych i kół łańcuchowych. Wykonuje się też różne usługi, m.in. tokarskie, frezarskie, szlifierskie, ślusarskie, spawalnicze, malarskie i piaskowanie.
DUNIKOWSKIEGO XAWEREGO (ULICA), średniej wielkości (229 m) ulica na osiedlu Wolności. Łączy szereg uliczek wewnątrzosiedlowych z ul. Wolności. Powstała w 1977 r., kiedy to na dawnych błoniach intensywnie budowano okazałe domy jednorodzinne. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: XAWERY DUNIKOWSKI (1875-1963) to jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich XX w. Jego dzieła to m.in. „Grobowiec Bolesława Śmiałego”, „Rapsod bohaterski”, „Pomnik Józefa Dietla” w Krakowie, „Pomnik Czynu Powstańczego” na Górze Św. Anny oraz „Pomnik Wyzwolenia Ziemi Warmińskiej i Mazurskiej” w Olsztynie. Wykonał też szereg brakujących „głów wawelskich” do Sali Poselskiej na Wawelu. U schyłku życia wszystkie swoje dzieła przekazał na własność państwa. Posiada nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
DUŃSKA (ULICA), niewielka ulica miejska na osiedlu Wojsław, w Mieleckim Parku Przemysłowym Obszar B. Biegnie od zjazdu z ulicy Inwestorów do istniejącego nawrotu na ulicy Inwestorów. Ma asfaltową nawierzchnię na odcinku 112 m. Status ulicy i nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej w Mielcu 7 III 2013 r. W 2015 r. została przedłużona.
Nazwa ulicy jest związana z sąsiedztwem duńskiej firmy STARCO.
DURAK GRZEGORZ, urodzony 22 XII 1970 r. w Mielcu, syn Mariana i Marii z domu Piłat. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych WSK „PZL-Mielec” w Mielcu z maturą w 1990 r. i tytułem technika mechanika budowy płatowców. Ukończył: studia licencjackie (kierunek: administracja, zakres: administracja publiczna) w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu (licencjat, 1999 r.), studia magisterskie (kierunek: administracja, zakres: samorząd terytorialny) w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu – Zamiejscowy Wydział Administracyjno-Prawny w Rzeszowie (magister, 2006 r.), studia podyplomowe na Wydziale Ekonomicznym (zakres: integracja europejska – fundusze przedsiębiorczość) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2004 r.) i studia podyplomowe z zakresu doradztwa zawodowego w Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie (2007 r.). Pracę zawodową rozpoczął 9 III 1992 r. w Urzędzie Rejonowym w Mielcu na stanowisku referenta. Z dniem 1 I 1993 r. przeszedł do pracy w Rejonowym (od 1999 r. Powiatowym) Urzędzie Pracy w Mielcu i całe dotychczasowe życie zawodowe związał z tym urzędem. Pracował na stanowiskach: referenta i starszego referenta (do 30 XI 1993 r.), inspektora (1 XII 1993 r. – 29 II 1996 r.), starszego pośrednika pracy (1 II 1996 r. – 17 VIII 1997 r.), koordynatora i kierownika w Referacie ds. Pośrednictwa Pracy (18 VIII 1997 r. – 2 IV 2000 r.), kierownika i naczelnika Wydziału Pośrednictwa Pracy, Poradnictwa Zawodowego i Szkoleń Bezrobotnych (3 IV 2000 r. – 4 IV 2005 r.) oraz kierownika Działu Pośrednictwa Pracy, Poradnictwa Zawodowego i Szkoleń (5 IV 2005 r. – 31 XII 2009 r.). Kolejne stanowiska to: kierownik Działu Poradnictwa Zawodowego i Szkoleń (1 I 2010 r. – 31 XII 2014 r.), kierownik Działu Usług Rynku Pracy (1 I 2015 r. – 4 X 2017 r.) i główny specjalista (5 X 2017 r. – 7 IV 2019 r.). Ponadto w okresie od 1 XII 2009 r. do 2 IV 2019 r. prowadził własną działalność gospodarczą GD Consulting Grzegorz Durak. Po wygraniu konkursu z dniem 8 IV 2019 r. objął stanowisko dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w Mielcu.
DURAK PIOTR, urodzony 22 VIII 1985 r. w Mielcu, syn Józefa i Bronisławy z domu Czyż. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 2004 r. Studia polonistyczne na Uniwersytecie Rzeszowskim ukończył w 2009 r. z tytułem magistra. W czasie studiów pracował m.in. jako murarz, pomocnik operatora pługu śnieżnego, mechanik rowerowy, rozwoziciel pizzy, korepetytor, dziennikarz i korektor. W roku szkolnym 2010/2011 uczył języka polskiego w Gimnazjum im. Jana Pawła II Sióstr Prezentek w Rzeszowie. Stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jest doktorantem literaturoznawstwa w Uniwersytecie Rzeszowskim. Pierwsze próby literackie podjął w latach szkolnych. Jako literat debiutował w rzeszowskim BWA w 2005 r. Opublikował dwa zbiory wierszy: „Odnaleźć siebie” (wyd. SCK, Mielec 2006) i „Wiatrołomy” (wyd. Biblioteka „Frazy”, Rzeszow 2008) oraz dwie powieści: „Ostatni rok” (wyd. Rzeszów 2007, SCK Mielec 2009) i „Dzienniki rowerowe” (wyd. Nowa Dobra Literatura, Kraków 2011). Jest autorem blogu literackiego „Raport zza mgły”. W 2007 r. otrzymał Honorową Nagrodę im. Andrzeja i Brutusa Strumskich za Najlepszy Debiut Literacki Roku 2006, przyznawaną przez rzeszowski oddział Związku Literatów Polskich. W latach 2005-2009 należał do Sekcji Twórczości Literackiej UR i był jednym z założycieli studenckiej grupy poetyckiej „Polifonia”, a w latach 2005-2010 był członkiem Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Rzeszowie. Od 2006 r. pełnił funkcję wiceprezesa Grupy Literackiej „Słowo” w Mielcu. Ponadto pisze recenzje do ogólnopolskich i regionalnych czasopism literackich, a w 2007 r. był współpracownikiem i korektorem Tygodnika Regionalnego „Korso” w Mielcu. Od 2014 r. był jego redaktorem. Poza literaturą ma wiele zainteresowań. W czasach studenckich był spadochroniarzem w Sekcji Spadochronowej Aeroklubu Rzeszowskiego. Jest pasjonatem podróży rowerowych, spływów pontonowych i wspinaczki górskiej. Zdobył większość szczytów Korony Gór Polskich. W kwietniu 2009 r. wraz z ekipą Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego przebywał na Ukrainie w opuszczonej strefie po katastrofie reaktora w Czarnobylu. Rezultatem tej wizyty było opublikowanie serii reportaży w regionalnych mediach oraz wystawa fotografii, eksponowana m.in. na Uniwersytecie Rzeszowskim i w SCK w Mielcu. W 2009 r. przepłynął samotnie pontonem z Rzeszowa do Gdańska (rzekami Wisłokiem i Wisłą), a w 2010 r. także samotnie pokonał pontonem trasę od Nowego Targu do Sandomierza (Dunajcem i Wisłą). Celem tego drugiego spływu było rejestrowanie strat powodziowych i stworzenie reportażu z zalanych terenów. W czasie ogólnopolskiej gali Stowarzyszenia Gazet Lokalnych (19 III 2015 r.) otrzymał dwie nominacje w konkursie na najlepsze artykuły i zdjęcia. Bogate materiały pisane i zdjęciowe z kolejnych wypraw zamieszczał w albumach i eksponował na wystawach, m.in. w mieleckiej „Jadernówce”. W 2018 r. wydał zbiorek „Raport zza mgły” (wiersze i opowiadania). Wyróżniony Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
DURDA JAN (ksiądz), urodzony 1 I 1948 r. w Knapach, powiat tarnobrzeski. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, matura w 1967 r. W latach 1967-1972 pracował jako nauczyciel w Szkołach Podstawowych w Durdach, Woli Baranowskiej i Knapach oraz odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1972 r. do 1978 r. studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i otrzymał tytuł magistra. Święcenia kapłańskie przyjął w 1978 r. i pracował jako wikary w Łęgu Tarnowskim. W latach 1980-1988 pełnił posługę kapłańską w mieleckiej parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, początkowo jako wikary, a następnie – ksiądz senior. W 1988 r. został mianowany proboszczem w Rzuchowej k/Tarnowa. Przez wiele lat angażował się w duszpasterstwo nauczycieli i wychowawców, a także był organizatorem licznych pielgrzymek. Współpracował z „Caritasem” w zakresie ziołolecznictwa. Od 1988 r. prowadził budowę kościoła Ducha Świętego w Rzuchowej (rozpoczętą w 1981 r.) i wyposażył jego wnętrze. Odznaczony RM. Zmarł 19 VI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzuchowej.
DURDA JÓZEF, urodzony 21 I 1949 r. w Durdach, powiat tarnobrzeski, syn Stefana i Julii z domu Kijak. W latach 1963-1966 uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu. W latach szkolnych należał do ZMW (był przewodniczącym Koła w Durdach i członkiem Zarządu Powiatowego w Tarnobrzegu) oraz ZHP. Od 1966 r. pracuje w WSK Mielec na różnych stanowiskach, m.in. jako elektromechanik na Wydziale HTS, dyspozytor i mistrz. W pierwszym okresie pracy zawodowej angażował się w działalność ZSMP (m.in. był przewodniczącym w Zakładzie Utrzymania Ruchu i członkiem Zarządu Fabrycznego WSK). Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących. W 1983 r. oddelegowany został do pracy związkowej. Pełnił m.in. funkcje: wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Związkowej Rady Zakładowej Zakładu Utrzymania Ruchu, wiceprzewodniczącego Rady Wojewódzkiej OPZZ w Rzeszowie (2 kadencje), członka Rady Nadzorczej WSK „PZL-Mielec” (2 kadencje) i radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie w kadencji 1988-1990. Od 1999 r. był z wyboru przewodniczącym Rady Związku Zawodowego Przemysłu Elektromaszynowego „PZL-Mielec”, członkiem Rady Powiatowej OPZZ w Mielcu oraz członkiem władz Federacji Przemysłu Zbrojeniowego i Związku Zawodowego Przemysłu Elektromaszynowego w Warszawie. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką im. Janka Krasickiego.
DURDA TADEUSZ, urodził się w 1925 r. w Chyżnem, w rodzinie funkcjonariusza KOP. (Jego rodzina pochodziła z okolic Mielca.) Dzieciństwo i młodość spędził w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. W pierwszych latach po II wojnie światowej występował w Teatrze Domu Wojska Polskiego w Łodzi, a następnie przeniósł się do Warszawy i przez wiele lat pracował w przedsiębiorstwie handlu zagranicznego w Warszawie. Poza pracą zawodową konstruował modele samolotów i różnych urządzeń, m.in. model pilota automatycznego, który przekazał do Muzeum Techniki. W wybudowanym w Aninie domu urządził małe obserwatorium astronomiczne, a kilka lat później zorganizował tam małe muzeum modeli pojazdów kosmicznych UFO, których kształty wymyślał sam, inspirowany bardzo bogatą literaturą na ten temat. Modele wykonywał z metali, m.in. aluminium, mosiądzu i miedzi. W ten sposób powstała unikatowa w skali światowej kolekcja kilkuset modeli statków kosmicznych wymyślonych i skonstruowanych przez autora. Zmarł 28 XI 1996 r. Pochowany na cmentarzu w Marysinie Wawerskim.
DURDA WALDEMAR JAN (ksiądz), urodzony 3 IX 1959 r. w Baranowie Sandomierskim, syn Jana i Genowefy z domu Mystek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, matura w 1978 r. W latach 1978-1984 studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i uzyskał tytuł magistra. Święcenia kapłańskie przyjął 27 V 1984 r. Pracował jako wikary w Wierzchosławicach (2 lata) i Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (7 lat). W latach 1993-1996 odbył studia doktoranckie z zakresu teologii duchowości katolickiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i otrzymał tytuł doktora. W 1997 r. pełnił funkcję dyrektora Katolickiego Ośrodka Studiów Społecznych w Lipnicy Murowanej, a w latach 1998-2000 pracował w Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. Tu pełnił szereg funkcji, m.in. był pełnomocnikiem Biskupa Tarnowskiego ds. kapłanów chorych, emerytów i rencistów w Wydziale Duszpasterstwa Ogólnego, diecezjalnym duszpasterzem pracowników służby zdrowia, dyrektorem Wydziału Gospodarczego, członkiem zarządu „Caritas Sacerdatalis” oraz pracownikiem naukowo-dydaktycznym Instytutu Teologicznego. W 2000 r. został mianowany proboszczem Parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu, a 25 XI 2000 r. – wybrany dziekanem Dekanatu Nowy Sącz Centrum. Był również prepozytem Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu. Odznaczony EC. Zmarł 15 VI 2007 r. Spoczywa na cmentarzu w Nowym Sączu.
DURLAK KAROL (ksiądz), urodzony w 1913 r. w Stróżach. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1936 r. przyjął święcenia kapłańskie, a następnie pracował jako wikary w kilku parafiach na terenie diecezji tarnowskiej. W kwietniu 1945 r. przybył do Mielca z misją utworzenia parafii na osiedlu fabrycznym PZL. Początkowo odprawiał Msze Święte i inne nabożeństwa w pomieszczeniach na parterze jednego z bloków mieszkalnych (aktualnie – przy ul. Czarneckiego), zajmowanego przez Siostry Felicjanki. Uczył także religii w szkołach i sprawował opiekę nad chorymi. W maju 1945 r. podjął, wspólnie z grupą wiernych (głównie z Cyranki), trud budowy tymczasowej kaplicy na południowym zboczu Góry Cyranowskiej. Pierwszą Mszą Świętą w nowej, choć jeszcze w surowym stanie, kaplicy była „Pasterka” 24 XII 1945 r. W 1946 r. ciężko chorował, leczył się w szpitalach w Mielcu i Krakowie. Wtedy to Biskup Tarnowski J. Stepa skierował do Mielca ks. Henryka Arczewskiego, a następnie mianował go proboszczem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, erygowanej 8 V 1947 r. Po chorobie, w 1947 r. ks. Durlak powrócił do Mielca i pracował jako katecheta do lipca 1954 r. W sierpniu tego roku mianowany został proboszczem w Szalowej k/Gorlic. W 1962 r. zrezygnował z probostwa ze względu na zły stan zdrowia i rezydował najpierw w Szalowej, a od 1977 r. w rodzinnych Stróżach. Utrzymywał kontakty z niektórymi rodzinami mieleckimi i interesował się bieżącym życiem parafii MBNP i miasta. Zmarł 27 V 1990 r. Pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Stróżach.
DUSBERGER TADEUSZ PIOTR, urodzony 7 VII 1908 r. w Mielcu, syn Michała i Marii z domu Leyko. Absolwent gimnazjum w Mielcu, matura w 1929 r. W okresie nauki szkolnej praktykował w zakładzie krawieckim u ojca i po maturze otrzymał tytuł mistrza w zawodzie krawieckim. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i równocześnie zarabiał krawiectwem na swoje utrzymanie. Po ukończeniu studiów i otrzymaniu tytułu magistra prawa (19 X 1935 r.) zatrudniony został jako aplikant w Sądzie w Zakliczynie. Po roku przeniesiono go do Sądu Apelacyjnego w Krakowie, gdzie kontynuował aplikaturę. Jesienią 1939 r., na początku okupacji hitlerowskiej, powrócił do Mielca i zajął się krawiectwem. Przy końcu 1939 r. włączył się (z żoną Marią) w działalność konspiracyjną ZWZ. Współpracował z Władysławem Jasińskim „Jędrusiem” przy wydawaniu i rozprowadzaniu podziemnej gazety „Odwet” oraz udostępniał mieszkanie (przy ul. J. Sobieskiego) na zebrania konspiracyjne. W rezultacie „wsypy” 5 XII 1942 r. kilkadziesiąt osób z konspiracji, w tym Maria i Tadeusz Dusbergerowie, zostało aresztowanych i uwięzionych w budynku gestapo przy ul. G. Narutowicza. W czasie jednego z przesłuchań Tadeuszowi Dusbergerowi udało się wyskoczyć z I piętra na zewnątrz i uciec. Ukrywał się w Mielcu, a później w Borkach Nizińskich i Chrząstowie. (Żonę, wobec braku dowodów winy, zwolniono po dwóch tygodniach.) Uzyskał fałszywą kenkartę na nazwisko „Stanisław Dola”, posługiwał się też pseudonimem „Topór”. W 1943 r. pełnił odpowiedzialne funkcje (m.in. referenta do spraw cywilnych) przy Komendzie Obwodu AK „Mleko” (Mielec). Na podstawie rozkazu Komendanta Sił Zbrojnych w Kraju z 3 X 1943 r. został odznaczony Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) powrócił do domu i wkrótce włączył się w działalność opozycyjnej organizacji „Wolność i Niepodległość” (WiN). Jesienią 1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy UB, a następnie więziony w Mielcu i na zamku w Rzeszowie (3 miesiące). Po zwolnieniu nie mógł przez szereg lat otrzymać pracy w instytucjach państwowych, toteż prowadził zakład krawiecki. Dopiero w 1960 r. został zatrudniony na stanowisku radcy prawnego w Powiatowym Zarządzie Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu i pracował tam do 1966 r. Zmarł 19 III 1968 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DUSZKIEWICZ ADAM STANISŁAW (ksiądz), urodzony 28 II 1903 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Adama i Katarzyny z domu Pazdro. Uczestnik wojny polsko – sowieckiej w latach 1919-1920. Absolwent gimnazjum w Mielcu, matura w 1921 r. Studiował teologię w tarnowskim seminarium i 29 VI 1925 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Radłowie (1925-1928), Wojniczu (1928-1932), Zalastowej (1932-1933), jako administrator tejże parafii (1933-1934) i parafii w Żurowej (1934-1935) i ponownie jako wikary w Otfinowie (1935-1937). 20 VI 1937 r. został mianowany proboszczem w Gnojniku. Przeprowadził remont kościoła i innych obiektów, zakupił nowe dzwony. Wspólnie z siostrą (S. Felicjanką) przekazał majątek rodzinny w Złotnikach na rzecz Zgromadzenia Sióstr Felicjanek. Odznaczony EC i RM. Zmarł 21 XII 1964 r. w Krakowie. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Gnojniku.
DUSZKIEWICZ ANTONI, urodzony 26 IV 1915 r. w Złotnikach, syn Tomasza i Marii z domu Pydych. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1938 r. Był jednym z najbardziej aktywnych organizatorów Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w powiecie mieleckim w latach 30., przewodniczącym Koła „Wici” w Złotnikach i członkiem kierownictwa powiatowego „Wici” w Mielcu. Organizował różne formy samokształcenia młodzieży. Aresztowany w 1941 r. przez gestapo za działalność konspiracyjną, wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i tam zamordowany 17 VI 1942 r.
DUSZKIEWICZ BERNADETTA (z domu KARAŚ), urodzona 15 X 1962 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Witek. Po ukończeniu Państwowej Szkoły Muzycznej I st. w Mielcu uczęszczała do Państwowego Liceum Muzycznego w Krakowie i tam w 1982 r. zdała maturę. Należała do chóru „Con Amore”, który kilkakrotnie występował na Festiwalu „Jugend und Wien” w Wiedniu i w 1981 r. zdobył 1. miejsce. Ponadto w latach 80. z rodzicami i rodzeństwem kilkakrotnie występowała na międzynarodowych spotkaniach muzykujących rodzin we Wrocławiu. Pracę zawodową rozpoczęła w 1982 r. jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych i fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej I st. w Mielcu (od 1989 r. PSM I i II st.). W 1987 r. ukończyła studia w zakresie muzyki liturgicznej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, a następnie studiowała na Akademii Muzycznej w Krakowie i w 1992 r. uzyskała tytuł magistra sztuki. Pełniła funkcje kierownika sekcji przedmiotów ogólnomuzycznych oraz wicedyrektora szkoły (2001-2003). Otrzymała stopień nauczyciela dyplomowanego. Z dniem 31 X 2017 r. przeszła na emeryturę. Prowadziła także zajęcia umuzykalniające w mieleckich przedszkolach nr 7 i 12. Z racji swojego wykształcenia od 1982 r. pełni obowiązki organisty. W latach 1982-1992 była organistą w parafii św. Marka Ewangelisty w mieleckim osiedlu Rzochów. Od 1992 r. do 1997 r. pomagała w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, m.in. w prowadzeniu chóru parafialnego i scholi parafialnej oraz grze na organach. Kilkakrotnie grała podczas mszy transmitowanych przez radio RDM Małopolska, TV Rzeszów i Telewizję Trwam. Od 2004 r. jest organistą w Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin w Chorzelowie koło Mielca. Skomponowała m.in. muzykę fanfarową na odsłonięcie Cudownego Obrazu i muzykę do pieśni do Królowej Rodzin śpiewanej podczas nabożeństw parafialnych. Jest członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu oraz Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Współpracuje ze szkołami z gminy Mielec i gminy Tuszów Narodowy, Samorządowym Ośrodkiem Kultury i Sportu w Chorzelowie oraz Zakładem Pielęgnacyjno-Opiekuńczym w Pustkowie, głównie w zakresie imprez o charakterze patriotycznym i religijnym. Jest członkiem zarządu Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Wyróżniona m.in. Medalem Srebrnym za Długoletnią Służbę.
DUSZKIEWICZ FRANCISZEK, urodzony 7 IV 1901 r. w Złotnikach, syn Władysława i Marii z domu Surowiec. Uczył się w mieleckim gimnazjum, a następnie w Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie, matura w 1923 r. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej w latach 1919-1920. W latach 1923-1924 studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie, a egzamin dyplomowy zdał w 1927 r. Pracę nauczycielską rozpoczął 1 IX 1927 r. w Koedukacyjnej Szkole Handlowej w Łowiczu i w 1930 r. został dyrektorem tejże szkoły. W 1932 r. ukończył kurs dla kadry kierowniczej szkół handlowych. W latach 1936-1939 pełnił funkcje dyrektora Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum Kupieckiego oraz kierownika Publicznej Szkoły Dokształcającej Zawodowej w Łowiczu. Okupację hitlerowską przeżył w Podleszanach, pracując w rodzinnym gospodarstwie. Po wyzwoleniu Mielca (6 VIII 1944 r.) podjął pracę w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum Kupieckim w Mielcu, a następnie został jego dyrektorem. Szkołę rozwiązano w 1950 r., a F. Duszkiewicz zorganizował Technikum Elektryczne, które w 1952 r. przemianowano na Technikum Mechaniczne. Był też inspiratorem, pierwszym dyrektorem i organizatorem w 1961 r. Technikum Ekonomicznego, Zasadniczej Szkoły Handlowej i Zasadniczej Szkoły Zawodowej. W związku z dynamicznym rozwojem tych szkół w 1963 r. zrezygnował z funkcji dyrektora Technikum Mechanicznego i zajął się rozwojem szkolnictwa ekonomicznego. W 1971 r. przeszedł na emeryturę, ale uczył (w niepełnym wymiarze godzin) w Liceum Ekonomicznym i Zasadniczej Szkole Handlowej. Był jednym z inspiratorów budowy obiektu dla potrzeb szkół ekonomicznych. Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta, m.in. był członkiem Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wyróżniony został wysokimi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 15 VI 1975 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DUSZKIEWICZ HENRYK, urodzony 19 I 1959 r. w Mielcu, syn Sylwestra i Heleny z domu Misiaszek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1979 r. W latach szkolnych trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec. Po maturze podjął pracę w Elektrowni Rybnik, a następnie w Elektrowni Połaniec (w czasie jej rozruchu). Od 1982 r. pracował w Zakładzie Lotniczym WSK „PZl-Mielec” na stanowiskach: mechanika lotniczego, inspektora kontroli, mechanika pokładowego i obserwatora w lotach próbnych samolotów wszystkich typów produkowanych w Mielcu. W maju 1999 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. Pełnił funkcje zastępcy kierownika i kierownika Serwisu. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną. Od 1987 r. pracował w Komitecie Budowy Uzbrojenia Osiedla Borek, który do 2000 r. doprowadził do kompletnego uzbrojenia osiedla i zaawansowania budowy sieci ulic wewnątrzosiedlowych. W 1998 r. bezinteresownie zainicjował, zorganizował i uruchomił mielecki Oddział Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. Stefczyka w Gdyni, a następnie został pierwszym jego członkiem. Również w 1998 r., wspólnie z Danutą Styczeń – zastępcą dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 6, zorganizował Stowarzyszenie Przyjaciół Francji w Mielcu. Był radnym Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1998-2002 i wiceprzewodniczącym Komisji Rewizyjnej Rady. W 2002 r. ukończył Wyższą Szkołę Gospodarki i Zarządzania w Mielcu.
DUSZKIEWICZ JAN, urodzony 20 V 1892 r. w Złotnikach, pow. mielecki, syn Mateusza i Ludwiki z domu Głodzik. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Od lipca 1910 r. do sierpnia 1913 r. był członkiem konspiracyjnej organizacji niepodległościowej młodzieży szkół średnich „Przebojem” w Mielcu. Jesienią 1913 r. został wcielony do armii austriackiej i służył w niej przez cały okres I wojny światowej. Studiował na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie i uzyskał dyplom lekarza weterynarii. W listopadzie 1918 r., po powrocie z frontu serbskiego? w stopniu podporucznika rezerwy, wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego w Krakowie i został przydzielony do 2 pułku artylerii przeciwlotniczej w Krakowie, a następnie do 13 pułku artylerii przeciwlotniczej. Jako podporucznik i lekarz weterynarii tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie stacjonował w Łucku. W następnych latach służył m.in. w 2 pułku artylerii przeciwlotniczej w Chełmie i 22 pułku ułanów w Brodach. Kilkakrotnie przebywał na urlopie dla poratowania zdrowia i w 1929 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Posiadał wówczas stopień kapitana. W latach 30. pracował jako miejski lekarz weterynarii w Chodorowie, pow. Bóbrka. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę”. Prawdopodobnie uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W 1941 r. zgłosił się do tworzącej się w ZSRR armii gen. Władysława Andersa i z 2 Korpusem Polskim dotarł do Afryki. Posiadał wówczas stopień kapitana. Z niewiadomych przyczyn nie został zabrany na dalszy szlak bojowy 2 Korpusu we Włoszech w 1944 r. Pozostał w Afryce i pracował tam jako nauczyciel. Po pewnym czasie został sprowadzony przez siostrę do Ameryki Północnej. Zmarł w lutym 1965 r.
DUSZKIEWICZ JOANNA (z domu ORTYL), urodzona 3 VI 1985 r. w Mielcu, córka Sylwestra i Grażyny z domu Ozimek. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego (klasa językowa z poszerzoną historią i językiem angielskim) w Zespole Szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2004 r. Studia na Wydziale Politologii (Kierunek: politologia, specjalność: dziennikarstwo) UMCS w Lublinie ukończyła w 2009 r. z tytułem magistra. W latach 2009-2010 pracowała jako stażystka w biurze Stowarzyszenia „Godne życie dla dzieci” w Mielcu. W 2011 r. ukończyła studia w zakresie historii na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego. Od 2013 r. do 2018 r. prowadziła własną działalność gospodarczą – firmę dekoracyjną „Biała Perła”. Od 2019 r. jest nauczycielką historii i geografii w Szkole Podstawowej w Brniu Osuchowskim, powiat mielecki. W 2020 r. ukończyła studia podyplomowe z geografii w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Brzegu. Angażuje się społecznie. W 2017 r. założyła Stowarzyszenie „Nasza Idea” w Chrząstowie (powiat mielecki) i do 2019 r. była jego przedstawicielem. Opracowała i wydała dwa numery biuletynu informacyjnego „Nasz Chrząstów” (2018, 2019). Od 2017 r. jest członkinią Stowarzyszenia „Mielecka Grupa Niezrzeszonych Prozaików”. Autorka powieści: „Paryż w piątek 13-tego” (Warszawa 2016) i „Upadek” (Mielec 2017). Od 2014 r. prowadzi blog „Okiem Joanny”. Jej biogram i fragmenty książek ukazały się w Mieleckim Roczniku Literacko-Kulturalnym „Dygresje” (1/2017, 2/2018).
DUSZKIEWICZ JÓZEF, urodzony 5 II 1925 r. w Chorzelowie k/Mielca. W czasie okupacji uczył się na tajnych kompletach. Absolwent Gimnazjum i Liceum Handlowego w Mielcu, maturę zdawał w 1947 r. Po maturze pracował przez 2 lata w Urzędzie Skarbowym w Mielcu. W latach 1949-1950 uczył się w Szkole Oficerów Rezerwy w Szczecinie, a w 1954 r. ukończył studia wyższe I stopnia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Po studiach, z nakazu podjął pracę w Zakładach Mięsnych w Dębicy na stanowisku kierownika planowania. W 1957 r. przeniósł się do rodzinnego Chorzelowa, gdzie został zastępcą dyrektora ds. handlowych w Zakładach Młynarskich. W 1961 r. zatrudniony został w PZGS w Mielcu w celu zorganizowania nowego zakładu – mieszalni pasz i uruchomienia jego produkcji. Na stanowisku kierownika tego zakładu pracował do emerytury w 1989 r. Oprócz pracy zawodowej angażował się w działalność społeczną, był m.in. jednym z inicjatorów i organizatorów budowy sieci gazowniczej i wodociągowej na terenie Chorzelowa. Jest długoletnim członkiem Klubu Oficerów Rezerwy Ligi Obrony Kraju w Mielcu, posiada stopień podporucznika rezerwy. Wyróżniony odznaczeniami resortowymi.
DUSZKIEWICZ JÓZEF KAROL, urodzony 6 I 1939 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Wincentego i Walerii z domu Jamza. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu i Technikum Mechanicznego w Mielcu z tytułem technika mechanika, specjalność – obróbka skrawaniem. W latach 1954-1959 pracował w WSK Mielec jako monter płatowcowy na Wydziałach 50 i 51. W tym okresie zdobył uprawnienia pilota szybowcowego w Szkole Szybowcowej w Ligocie Dolnej, a następne ukończył kurs spadochronowy i kurs instruktorów spadochronowych. W latach 1959-1961 odbył służbę wojskową w 6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej, początkowo jako radzista (obsługujący radiostację), a później jako instruktor spadochronowy. Po powrocie z wojska pracował na W-50 (1961-1963), a następnie został oddelegowany do Spadochroniarni WSK i Aeroklubu Mieleckiego, gdzie pracował m.in. jako mechanik i magazynier. W 1967 r. był jednym z inspiratorów reaktywacji sekcji spadochronowej. Sam też startował w zawodach spadochronowych. 26 X 1968 r., wspólnie z Władysławem Rysiem, Andrzejem Słombą, Czesławem Hylińskim i Bronisławem Rolkiem, ustanowił rekord Polski w skoku z maksymalnej wysokości 5900 m z opóźnionym otwarciem, wynikiem 5100 m swobodnego spadania. W czasie zawodów spadochronowych w Radzyniu Podlaskim w 1973 r. uległ wypadkowi i zakończył karierę skoczka spadochronowego. Prowadził nadal szkolenia spadochronowe, m.in. w Krośnie pracował z grupami przygotowującymi się do służby wojskowej w jednostkach powietrzno-desantowych. W 1974 r. podjął pracę mechanika samolotowego w hangarze 24. W następnym roku ukończył kursy mechanika pokładowego i mechanika ratownictwa morskiego w Gdańsku. Od 1975 r., po podpisaniu kontraktu z PZL Warszawa, wielokrotnie wyjeżdżał jako mechanik pokładowy do krajów afrykańskich (Egipt, Etiopia, Sudan) oraz Iranu. W międzyczasie (1978 r.) podjął pracę w mieleckiej placówce Zakładu Usług Agrolotniczych. Był autorem wielu ulepszeń i kilku wniosków racjonalizatorskich, a także współtwórcą opatentowanego urządzenia do zapinania spadochronu. Wielokrotnie (na indywidualne zlecenia) wykonywał naprawy samolotów w warunkach ekstremalnych. Na emeryturę przeszedł w 1994 r., ale później przez 2 lata pracował w prywatnym Muzeum Lotnictwa Jerzego Lewandowskiego w Łodzi. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego i Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Spadochroniarzy. Zmarł 26 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DUSZKIEWICZ LESZEK MAKSYMILIAN ZBIGNIEW, urodzony 28 VI 1942 r. w Mielcu, syn Franciszka i Anieli z Fiałkowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. Ukończył Szkołę Oficerów Pożarnictwa w Warszawie (1966 r., podporucznik pożarnictwa) oraz studia w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie (1981r., inżynier i major pożarnictwa). Od 1966 r. pracował w jednostkach Zawodowej i później Państwowej Straży Pożarnej w Olsztynie: Zawodowej Straży Pożarnej (1966-1968, dowódca zmiany), Komendzie Miasta i Powiatu (1968-1970, kierownik sekcji zapobiegania pożarom), Komendzie Powiatowej (1970-1975, komendant), Komendzie Miejskiej (1975-1977, zastępca komendanta), Wojewódzkim Ośrodku Szkolenia Pożarniczego w Olsztynie (1977-1981, komendant), Komendzie Wojewódzkiej (1981-1982, oficer dyżurny), Komendzie Miejskiej (1982-1988, zastępca komendanta, 1990-1991, komendant), Komendzie Wojewódzkiej (1991-1992, komendant) i Komendzie Głównej PSP w Warszawie (1992-1994, doradca komendanta głównego). Angażował się w życie społeczne. W latach 1980-1981 współtworzył NSZZ „Solidarność” w strażach pożarnych w woj. olsztyńskim oraz był członkiem Prezydium Krajowej Sekcji Pożarnictwa NSZZ „Solidarność”. Był wybrany na radnego Rady Miasta Olsztyna, wiceprzewodniczącego Sejmiku Województwa Olsztyńskiego, przewodniczącego Komisji Bezpieczeństwa Rady Miasta Olsztyna i członka Zarządu Miasta Olsztyna. W latach 1998-2000 pełnił funkcję doradcy I wicewojewody olsztyńskiego, a w latach 2000-2002 pracował na stanowisku naczelnika Wydziału Zarządzania Kryzysowego i Ochrony Ludności Urzędu Miasta Olsztyna. W latach 2005-2008 był członkiem Krajowego Sądu Koleżeńskiego Platformy Obywatelskiej, ale zrezygnował z tej funkcji. Najważniejszymi osiągnięciami zawodowymi były: opracowanie koncepcji i doprowadzenie do wybudowania nowych obiektów Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Pożarniczego w Olsztynie, wpółorganizacja i budowa nowej siedziby Zawodowej Straży Pożarnej w Olsztynie, znie pierwszego w Polsce Zintegrowanego Systemu Ratowniczego oraz stworzenie pierwszego w Polsce Centrum Organizacji Działań Ratowniczych. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
DUSZKIEWICZ MICHAŁ, urodzony 25 IX 1925 r. w Brzesku. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej i w 1953 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po studiach pracował przez dwa lata jako nauczyciel w Technikum Mechanicznym, a następnie przeniósł się do WSK Mielec i do 1962 r. pełnił funkcję kierownika Działu Technologicznego. W 1962 r. zatrudniony został w Kombinacie „Siarkopol” w Tarnobrzegu na stanowisku głównego mechanika Kopalni Odkrywkowej w Piasecznie. Później kilkakrotnie awansował, m.in. był zastępcą dyrektora Kombinatu „Siarkopol” do spraw technicznych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i Krzyżem Kawalerskim OOP oraz licznymi odznaczeniami górniczymi. Zmarł 1 II 1979 r. Pochowany na cmentarzu w Chorzelowie.
DUSZKIEWICZ STANISŁAW JERZY (ksiądz), urodzony 29 III 1942 r. w Chrząstowie koło Mielca, syn Ludwika i Marii. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (obecnie I LO im. S. Konarskiego), maturę zdał w 1959 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1968 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach: Cmolas (1968-1971), Korzenna (1971-1974), Tylmanowa (1974-1977), Grybów (1977-1983) i Łęg Tarnowski (1983-1984). 11 VIII 1984 r. został mianowany proboszczem parafii Korzenna. 19 VI 1991 r. został przeniesiony na probostwo w Gruszowie Wielkim, a od 8 VIII 1999 r. sprawował funkcję proboszcza w parafii Trzciana koło Mielca. Wyróżniony RM i Medalem bł. ks. Jerzego Popiełuszki za służbę wojskową w latach 1975-1977 (jako alumn V roku seminarium). W 2012 r. przeszedł na emeryturę i był rezydentem w parafii pw. Wszystkich Świętych w Chorzelowie. Zmarł 26 XI 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
DUSZKIEWICZ STANISŁAW MARIAN, urodzony 10 IX 1928 r. w Czatkowach koło Tczewa, syn Jana i Agnieszki Duszkiewicz. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1948 r. Studia wyższe I stopnia odbył na Politechnice Krakowskiej (Wydział Pojazdów Mechanicznych i Ciągników) i w 1951 r. otrzymał tytuł inżyniera, a studia II stopnia ukończył w 1964 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika. W latach 1959-1962 uzupełnił wykształcenie o Studium Kierownictwa i Organizacji, a w 1973 r. ukończył Studium Podyplomowe Ekonomiczne Przemysłu (dla inżynierów) w SGPiS w Warszawie. Od 1952 r. do 1989 r. pracował w WSK Mielec, m.in. na stanowiskach: kierownika Wydziału Kontroli Jakości, kierownika Biura Technicznego Kontroli i kierownika Izby Pomiarów, Głównego Konstruktora Wyrobów Nielotniczych i Głównego Specjalisty Badań Wyrobów Nielotniczych. W czasie tej pracy był m.in. projektantem układu hamulcowego i kierowniczego mieleckiego samochodu małolitrażowego „Mikrus” (I – VI 1957 r.) i następnie jego głównym konstruktorem (1 VI 1957 – 1 III 1960 r.). Kierował zespołem, który zaprojektował lodówkę absorbcyjną oraz trzy wersje przyczep motocyklowych. Prowadził programy badawcze nad silnikiem wysokoprężnym typu Leyland z zastosowaniem paliwa spirytusowego (metanolu). Należał do Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (TNOiK). Przez kilkanaście lat uczył (w niepełnym wymiarze godzin) przedmiotów zawodowych w Technikum Mechanicznym. Angażował się w społeczną działalność sportową w FKS Stal Mielec. Był długoletnim kierownikiem sekcji lekkoatletycznej oraz prezesem Zarządu Klubu w kadencji 1965-1967. Aktywnie działał w zakładowej organizacji Związku Zawodowego Metalowców. W 1983 r. przeszedł na emeryturę, ale w wymiarze pół etatu (do 1989 r.) pełnił funkcję szefa Delegatury WSK Krosno na terenie WSK Mielec (w zakresie usług technologicznych do produkcji podwozi wszystkich typów samolotów produkowanych przez WSK Mielec). W roku 1989 „zawiesił” emeryturę i w latach 1989-1991 pracował w mieleckim Zespole Opieki Zdrowotnej na stanowisku zastępcy dyrektora. W 1991 r. ponownie przeszedł na emeryturę. Zorganizował Koło Miejskie Unii Pracy w Mielcu i był jego przewodniczącym w latach 1991-1993. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i odznaczeniami resortowymi. Napisał i wydał książkę Saga rodu Duszkiewiczów (Mielec 2003). Zmarł 23 I 2015 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DUSZLAK FRANCISZEK, urodzony 4 V 1932 r. w Straszęcinie, powiat dębicki, syn Jana i Marii z Regułów. Ukończył Gimnazjum Mechaniczne w Dębicy, a później Technikum Mechaniczne w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. W latach 70. studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 1977 r. otrzymał tytuł magistra prawa i administracji. Ponadto w latach 1953-1954 odbył szkolenia na pilota samolotowego i skoczka spadochronowego. W 1950 r. został zatrudniony w WSK Mielec i w tym przedsiębiorstwie pracował przez 40 lat. Przez pierwsze trzy lata był zaangażowany w produkcji, a od 1953 r. kolejno jako instruktor kulturalno-oświatowy, sekretarz i wiceprzewodniczący Rady Zakładowej Związku Zawodowego Metalowców. W 1961 r. został mianowany kierownikiem ZDK WSK, a po utworzeniu w 1974 r. RCK – jego dyrektorem. W ciągu 26 lat kierowania tą główną instytucją kultury w Mielcu skompletował kadrę merytoryczną o wysokich kwalifikacjach i wspólnie z nią wypracował bogatą ofertę kulturalną i oświatową dla mieleckiego środowiska. Efektem tej działalności było skupienie w zespołach artystycznych i klubach zainteresowań blisko 2 500 dorosłych, młodzieży i dzieci. Wysiłek kadry i działaczy społecznych został doceniony Nagrodą Zespołową II stopnia Ministra Kultury i Sztuki w 1971 r. Doprowadził do współpracy artystycznej z wybitnymi polskimi artystami i twórcami, m.in. Mirą Zimińską–Sygietyńską, Stanisławem Hadyną, Elwirą Kamińską, Miłą i Eugeniuszem Paplińskimi, Bogusławem Klimczukiem, Leopoldem Kozłowskim, Mikołajem Kopińskim, Henrykiem Żuławą i Kazimierzem Redziszem, co zaowocowało wysokim poziomem artystycznym ZPiT „Rzeszowiacy” i Big-Bandu. Był inspiratorem wielu przedsięwzięć inwestycyjnych, m.in. rozbudowy i modernizacji bazy kulturalnej WSK; powstały m.in. Ośrodek Bibliotek i Informacji RCK, kawiarnia „Melodia” (obecnie „Odyseja 2000”), laboratorium języków obcych, Izba Tradycji i Perspektyw WSK „PZL-Mielec” oraz kostiumernia. Kierował organizacją wielkich imprez o zasięgu krajowym, m.in.: Ogólnopolskimi „Jarmarkami Pieśni i Tańca”, Ogólnopolskimi Spotkaniami Rzeźbiarskimi oraz konferencjami i sesjami naukowymi na temat polskiego folkloru. Był inicjatorem i organizatorem współpracy kulturalnej z zagranicą, m.in. Erlangen (RFN), Douchy-les-Mines (Francja), Genk (Belgia) i Lwowem. Pełnił też liczne funkcje społeczne, był m.in. przewodniczącym Zarządu Miejskiego FJN, wiceprezesem Zarządu FKS „Stal”, wiceprzewodniczącym Komisji Kultury przy KC PZPR oraz członkiem: Komisji Kultury ZG ZZM i CRZZ, Kolegium przy Ministrze Kultury i Sztuki, Komisji Kultury Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, Zarządów Zakładowych PTTK i LOK. Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz CRZZ, doceniając aktywność kierownictwa RCK, utworzyło w Mielcu Centrum Szkolenia i Dokształcania Kary Związkowych Placówek Upowszechniania Kultury pod patronatem Centralnego Ośrodka Metodyki i Upowszechniania Kultury. W 1987 r. został awansowany na stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego WSK ds. społeczno-zawodowych. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Złotą Odznaką ZZM, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i innymi odznakami resortowymi. W 1979 r. został wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Od października 1990 r. przebywa na emeryturze.
DUTKIEWICZ STANISŁAW, urodzony 4 IV 1932 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Michała i Karoliny z domu Wałek. Absolwent Technikum Ekonomicznego WSK Mielec, matura w 1971 r. Od 1951 r. do 1989 r. pracował nieprzerwanie w magazynach WSK Mielec (HZ-6) na różnych stanowiskach, m.in. kierownika Sekcji Magazynów Blach Kolorowych. W czasie tej długoletniej pracy zgłosił około 40 indywidualnych wniosków racjonalizatorskich i uczestniczył w kilku wnioskach zespołowych dotyczących oszczędności materiałów kolorowych. Zastosowanie tych wniosków przyniosło znaczne oszczędności, a autor został zaliczony do elitarnego grona „racjonalizatorów – milionerów”. Był aktywnym członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK Mielec. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”, odznaczeniami państwowymi. W 1989 r. przeszedł na emeryturę.
DUTKIEWICZ WAWRZYNIEC WŁADYSŁAW, urodzony 24 XII 1908 r. w Wylowie, syn Piotra i Apolonii z domu Dymek. Po ukończeniu szkoły przemysłowej i odbyciu wymaganych praktyk czeladniczych w okresie międzywojennym uruchomił własną piekarnię przy ul. Legionów. Należał do Kongregacji Kupieckiej w Krakowie. Po zakończeniu II wojny światowej włączył się do działalności konspiracyjnej ugrupowań związanych z rządem w Londynie, m.in. dostarczał pieczywo oddziałowi Wojciecha Lisa. Używał pseudonimów „Wawrzek” i „Władek”. Za tę działalność był kilkakrotnie aresztowany przez UB i więziony w Mielcu i Rzeszowie, a w czasie przesłuchań wielokrotnie maltretowany. 31 X 1947 r. został skrytobójczo zastrzelony na ul. Legionów. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DUTKIEWICZ RYSZARD, urodzony 3 IV 1944 r. w Mielcu, syn Wawrzyńca i Cecylii z domu Bryk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1963 r. W latach szkolnych rozpoczął grę w piłkę ręczną pod kierunkiem Solińskiego, nauczyciela chemii w Liceum Pedagogicznym, w klubach MKS i LKS Tęcza Mielec. Od 1963 r. pracował w WSK Mielec. W 1965 r. przeszedł do Stali Mielec i kilkakrotnie uczestniczył w turniejach o wejście do I ligi. Ze względu na kontuzję w 1968 r. zakończył karierę wyczynową i zaangażował się w działalność sekcji piłki ręcznej (m.in. był kierownikiem drużyny). Był także sędzią w kilku dyscyplinach sportowych. W latach 70. ukończył studia wyższe z zakresu rekreacji na warszawskiej AWF. W 1980 r. wyjechał do USA. Nie zerwał jednak z wyuczonym zawodem i został współwłaścicielem ośrodka rekreacyjno-rehabilitacyjnego.
DUY WOJCIECH, podwójci rzochowski wzmiankowany w 1780 r.
DWORCOWA (ULICA), niewielka (246 m) ulica na osiedlu M. Kopernika. W dzisiejszym kształcie oddano ją do użytku i nadano nazwę 26 IX 1984 r. Biegnie od ul. ks. P. Skargi do ul. Kazimierza Jagiellończyka. Ponieważ po jej obu stronach wybudowano wyłącznie 11-piętrowe bloki mieszkalne (najwyższe w Mielcu), nazywa się ten fragment Mielca „Manhattanem”. Jej ozdobą jest restauracja „Rock and Roll”. W 2003 r. wybudowano przy niej parkingi, a w 2005 r. przeprowadzono remont chodników.
DWOREK PRZY UL. T. KOŚCIUSZKI 5, jeden z cenniejszych mieleckich świeckich obiektów zabytkowych. Zbudowany około 1830 r. z cegły ceramicznej i kamienia, parterowy, w formie nawiązującej do modnej wówczas architektury dworów empirowych (empire – późny klasycyzm). Główną ozdobę budynku od frontu stanowi centralnie umieszczony portyk czterokolumnowy, zwieńczony belkowaniem z tryglifami (tryglif -ornament na fryzie doryckim) i trójkątnym szczytem. Rozmieszczone asymetrycznie okna mają kształt prostokątny i profilowane nadokienniki. Nad nimi znajduje się gzyms kordonowy, profilowany, a jeszcze wyżej okienka strychowe z profilowanymi podokiennikami. Dach dwuspadowy kryty był początkowo gontem, później dachówką ceramiczną i blachą. Wewnątrz dwa środkowe pomieszczenia (w tym główne pomieszczenie apteki) posiadają sklepienia kolebkowe z lunetami, po bokach dwie sklepione sienie i inne pomieszczenia (pokoje) nakryte sklepieniami kolebkowymi. Piwnice również mają sklepienia kolebkowe. Od strony północno-wschodniej posiada ogród. W latach 90. XX w. wykonano metalowe ozdobne ogrodzenie.
Historia obiektu Jego pierwszymi właścicielami byli Suchorzewscy. W 1863 r. naczelnik powiatu mieleckiego na czas powstania Ignacy Suchorzewski udostępniał pomieszczenia na spotkania organizacyjne w sprawach organizacji pomocy dla powstania styczniowego. Bywał w nim często m.in. płk Dionizy Czachowski – jeden z dowódców oddziału powstańczego, a Józef Ożegalski–Kościesza, inny częsty gość dworku, szeroko opisał we wspomnieniach funkcjonowanie tego ośrodka powstańczego. W 1864 r. Austriacy przeprowadzili rewizję w dworku i znaleźli magazyn broni oraz inne dowody demaskujące rodzinę Suchorzewskich. Naczelnik został aresztowany, uwięziony i pozbawiony stanowiska, a jego żonę Paulinę skazano na karę pieniężną. Pod koniec XIX w. właścicielami obiektu zostali Pawlikowscy, a Roman Pawlikowski urządził w nim aptekę „Pod Opatrznością”. (Przetrwała do naszych czasów, choć właściciele budynku zmieniali się.) W latach międzywojennych posiadał metalowe kute ogrodzenie. W czasie okupacji hitlerowskiej zostało ono wycięte i przeznaczone na złom do niemieckich celów zbrojeniowych. Podobny los spotkał wszystkie inne metalowe ogrodzenia w mieście. W 1944 r. obiekt uległ częściowemu zniszczeniu po niemieckim ostrzale artyleryjskim zza Wisłoki, ale już rok później został odbudowany. W 1968 r. zakupili go (od Pawlikowskich) Kułagowie. Kolejne remonty, przywracające dworkowi wyjątkowe walory estetyczne, przeprowadzono w latach 1971-1975 (zmiana więźby dachowej), 80. i 90. XX w. W 1998 r. jedyną właścicielką została Adela Torba (wcześniej Kułaga, z domu Anuszewska). W latach międzywojennych posiadał metalowe kute ogrodzenie. W 2009 r. apteka („Pod Opatrznością”) zakończyła działalność i wyprowadziła się z dworku.
DWORY (DWORKI ), siedziby właścicieli ziemskich wraz z zabudowaniami. W Polsce budowane od czasów średniowiecza, początkowo parterowe i drewniane, od 2 poł. XVIII w. murowane, w stylu klasycystycznym z portykiem kolumnowym pośrodku i alkierzami po bokach, nierzadko jednopiętrowe. W historii Mielca, Wojsławia i Rzochowa, tworzących obecnie jeden organizm miejski, znajdują się dowody na istnienie dworów właścicieli tych miejscowości. *Dokument z 1441 r. informuje o „…mieście Rzochowie z przedmieściem jego i dworem tamże…” W protokole powizytacyjnym kościoła w Rzochowie pisze się o „…ogrodzie zwanym Dworzysko, gdzie niegdyś stał dwór.” Jeśli dodać do tego, że nazwa „przedmieście” funkcjonuje w Rzochowie do dziś i jest to północna część Rzochowa (od strony Wojsławia), to można przypuszczać, że dwór rzochowski stał kiedyś na terenach będących dziś własnością parafii rzymskokatolickiej św. Marka. (Do XVIII w. kościół św. Marka znajdował się bliżej Wisłoki i w czasie wielkiej powodzi w 1839 r. został zniszczony. W 1840 r. zbudowano nowy kościół, który przetrwał do naszych czasów.) *Dwór w Mielcu wzmiankowany jest w dokumencie z 1460 r. Zapewne istniał do czasu wybudowania zamku przez Mieleckich. Można domniemywać, że po zburzeniu w XVII w. zamku kolejni właściciele lub zarządcy dóbr mieleckich wybudowali nowy dwór, ale nie ma na to jednoznacznych dowodów. Istnienie dworu właściciela Mielca Jana Pieniążka i oficyny dworskiej potwierdza dopiero „Metryka Franciszkańska” 27 VI 1820 r. Wcześniejszy spis („Metryka Józefińska” z 14 V 1788 r.) nie wymieniał tego dworu, ale z kolei wyszczególnił dwa dworki – „Pułkownikowski” i „Kapitański”. (O ich dalszych losach nic nie wiadomo.) Po Pieniążkach dwór i dobra mieleckie przeszły w ręce Suchorzewskich – Ignacego i Pauliny z Pieniążków. Później ten majątek kupił Ludwik Starzeński i w 1884 r. sprzedał go Grossom (rodzina żydowska), a ci z kolei – hr. Wacławowi Oborskiemu i jego żonie Konstancji. W 1906 r. hr. Wacław Oborski zakończył budowę pałacyku, połączonego ze starym dworkiem i zamierzał zmodernizować także dworek, ale z niewiadomych powodów nie zrobił tego i tak już pozostało do naszych czasów. *Literatura wspomina też o dworze obronnym w Wojsławiu. Na jego miejscu w 2. poł. XVIII w. Wiesiołowscy zbudowali nowy, klasycystyczny dwór, o którym szerzej w oddzielnym haśle.
DWORZEC PKP, wybudowany i oddany do użytku razem z linią kolejową 30 X 1887 r. Był to budynek jednopiętrowy, murowany, z dwuspadowym dachem, o proporcjonalnej budowie i estetycznej elewacji. W okresie międzywojennym XX w. powiększono dworzec o parterowe dobudówki po obu stronach budynku głównego, nawiązując doń kształtem i elewacją. W latach 60., w związku z systematycznie powiększającą się ilością pasażerów, podjęto decyzję o przebudowie dworca. 2 IX 1967 r. oddano do użytku zmodernizowany budynek dworca ze znacznie większą poczekalnią dla pasażerów i świetlicą dla dojeżdżającej młodzieży. Zburzono przy tym część piętra i wprowadzono duże ściany ze szkła, co w zasadniczy sposób zmieniło kształt bryły dworca i pozbawiło go zabytkowego charakteru. W ostatnich latach 90., na skutek systematycznego spadku ilości pasażerów i malejącego zainteresowania władz PKP stacją w Mielcu – stan dworca pogorszył się. W pierwszych latach XXI w. wydzierżawiono większość obiektu różnym firmom prywatnym. Na skutek pogarszającego się stanu linii kolejowej Tarnobrzeg-Dębica oraz malejącej liczby pasażerów w miejsce pociągów na liniach lokalnych wprowadzono szynobus, który wkrótce wycofano. Od 2 IX 2009 r. zmieniono trasę „Hetmana”, ostatniego pociągu pośpiesznego przejeżdżającego przez Mielec, zawieszając na czas nieokreślony ruch pociągów pasażerskich przez nasze miasto. W tej sytuacji całą powierzchnię użytkową dworca wydzierżawiono firmom prywatnym.
DWORZEC PKS (DWORZEC AUTOBUSOWY), pierwszy dworzec Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej – Placówka w Mielcu urządzono na ul. Szerokiej. Pasażerów obsługiwano w niewielkim domku z wysokim podpiwniczeniem. Górną część zajmowała kasa, a dolną toalety. Na przełomie 1962/1963 r. oddano do użytku dworzec przy ul. B. Głowackiego, w bezpośrednim sąsiedztwie stacji PKP. Ilość stanowisk dla autobusów i szybko powstająca sieć placówek handlowych i gastronomicznych (w tym Bar „Turysta”) zadowalała ówczesnych pasażerów. Zdecydowanym minusem była niewielka poczekalnia z kasami, mieszcząca się na parterze starej kamienicy. W nocy z 1 na 2 III 1987 r. budynek ten spłonął. W tej sytuacji dyrekcja mieleckiego Oddziału PKS zakupiła prowizoryczne pawilony kontenerowe na poczekalnię i kasy oraz dyspozytornię. W październiku 1992 r. przeniesiono dworzec na drugą stronę linii kolejowej, przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. Zarówno powierzchnia ogólna dworca jak i ilość stanowisk z zadaszeniami spełnia wszelkie potrzeby kierowców i podróżnych. Problemem pozostaje nadal brak odpowiedniego budynku dla podróżnych oraz obsługujących ich pracowników PKS, zakładów handlowych, gastronomicznych i usługowych. Rolę tę pełnią dotąd pawilony z 1987 r. Dla podwyższenia standardu autobusowego dworca pasażerskiego samorząd miejski zbudował nowy obiekt obok dotychczas użytkowanego dworca tymczasowego przy ul. Kazimierza Jagiellończyka. Uroczyste otwarcie nowego dworca nastąpiło 27 VIII 2011 r. Administrowanie budynkiem przejęła firma transportowa Veolia Transport Sp. z o.o., a następnie grupa transportowa Arriva. W 2017 r. Arriwa wycofała się z działalności w Mielcu. W 2018 r. administrowanie dworcem przejęła MKS Sp. z o.o. w Mielcu i jeszcze w tym samym roku przebudowała i rozbudowała dworzec do pełnienia roli węzła przesiadkowego.
DWÓR W WOJSŁAWIU, zbudowany został na miejscu starego dworu obronnego z fosą w 2. poł. XVIII w. przez Wiesiołowskich, którzy zakupili dobra wojsławskie w 1753 r. Nowy obiekt był zaprojektowany i wykonany w modnym wówczas stylu klasycystycznym. Po wybudowaniu przez kilkadziesiąt lat zamieszkiwany był przez Wiesiołowskich (kolejno: Andrzeja, Ksawerego i Franciszka z rodzinami). W latach 40. XIX w. jego właściciel włączył się w przygotowania do powstania ogólnonarodowego, a dwór był miejscem spotkań organizatorów powstania na terenie zaboru austriackiego. Po klęsce powstania, zwanego krakowskim (1846 r.), majątek wojsławski z dworem został zlicytowany za długi zaciągnięte przez F. Wiesiołowskiego na cele powstania. Nowym właścicielem w 1855 r. został Aleksander Sękowski. W latach 1910-1912 Sękowscy przebudowali i rozbudowali dwór według projektu krakowskiego architekta Józefa Pokutyńskiego. Wtedy to m.in. dobudowano skrzydło zachodnie i krużganek, portyk kolumnowy i dwa alkierze przy fasadzie. Przy końcu XIX w. obok dworu założono park o charakterze krajobrazowym. Niedługo po śmierci marszałka powiatu Stefana Sękowskiego (1910 r.) posiadłość wojsławska została sprzedana Götzom, a ci z kolei w okresie międzywojennym odsprzedali ją Gardulskim. Ostatnim właścicielem dworu z tej rodziny był Andrzej Gardulski, który zmarł w 1952 r. Do lat 70. zamieszkiwało budynek kilka rodzin na prawach lokatorskich. W 1979 r. spadkobiercy A. Gardulskiego sprzedali dwór z parkiem WSK „PZL-Mielec”, która zamierzała uczynić zeń ośrodek szkolenia kadr artystycznych zatrudnionych w placówkach upowszechniania kultury i siedzibę ZPiT „Rzeszowiacy”. W latach 80. trwały prace remontowo-konserwatorskie, ale w 1990 r., na skutek pogarszającej się kondycji finansowej WSK i transformacji ustrojowej, zostały wstrzymane. Przy końcu lat 90. XX w. WSK sprzedała wojsławski zespół parkowo-dworski osobie prywatnej. Po przejęciu przez osobę prywatną został poddany remontowi kapitalnemu.
DWUDZIESTY BATALION SAPERÓW 9 DYWIZJI PIECHOTY (20 bsap 9 DP), pododdział wojskowy sformowany 3 IX 1944 r. w Białymstoku, w ramach 9 Dywizji Piechoty. Po zakończeniu działań wojennych i powrocie z terenu Czechosłowacji do Polski, od 8 VII 1945 r. został skierowany do rozminowywania polskich terenów. W latach 1945-1956 rozminowywał oraz oczyszczał z przedmiotów i materiałów wybuchowych i niebezpiecznych m. in. Mielec i powiat mielecki.
DYBEK ADAM, urodzony 1 VII 1944 r. w Jaźwinach koło Dębicy, syn Jana i Marii z domu Bartnik. Uprawianie biegów rozpoczął w szkole podstawowej, uczestnicząc w Narodowych Biegach Przełajowych. W latach 1961-1962 pracował w Zakładach Przemysłu Gumowego w Dębicy i trenował lekkoatletykę w klubie Wisłoka Dębica. W 1963 r. przybył do Mielca, podjął pracę w WSK i zasilił sekcję Stali Mielec. W WSK pracował nieprzerwanie do 1999 r., m.in. na stanowiskach: kontrolera jakości, mistrza produkcji na W-31 i administratora H-1. W 1971 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (obróbka skrawaniem). Startując w barwach Stali, osiągnął liczące się sukcesy. W 1963 r. w Poznaniu został wicemistrzem Polski juniorów w biegu na 1500 m, a w Wałbrzychu – mistrzem Polski w pionie CRZZ na dystansach 800 m i 1500 m. Rok 1964 podsumował zdobyciem III miejsca w przełajowych Młodzieżowych Mistrzostwach Polski oraz udziałem w reprezentacji Polski juniorów w dwóch trójmeczach Polska – NRD – NRF, (Plau i Norymberga), w których zajął III miejsce na 1500 m i IV na 3000 m. W latach 1964-1966 był najlepszym średniodystansowcem w okręgu rzeszowskim i liczącym się w kraju, co potwierdzał dobrymi startami w I lidze lekkoatletycznej. M. in. zdobył Puchar „Nowin Rzeszowskich” w 1965 r. (1000 m) i w 1966 r. (3000 m) oraz zwyciężył w Memoriale W. Gąssowskiego w Mielcu (1965 r.) na dystansach 800 m i 1500 m. Osiągnął następujące rekordy życiowe: 800 m –1:52,6, 1500 m – 3:54,2 i 3000 m – 8:35,4. W 1967 r. zakończył wyczynowe uprawiania sportu. W latach 60. i 70. był sędzią lekkoatletycznym. Angażował się w różne formy działalności sportowo-rekreacyjnej i turystycznej, prowadzone przez WSK Mielec. W latach 60., 70. i 80. był instruktorem Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej (TKKF) przy WSK Mielec, pełnił funkcję pilota wycieczek krajoznawczych, posiadał uprawnienia Strażnika Ochrony Przyrody i Strażnika Ochrony Zabytków. W 1999 r. zakończył pracę zawodową.
DYBEK PAWEŁ JAN, urodzony 25 VIII 1975 r. w Mielcu, syn Adama i Marii z domu Stencel. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 1998 r. (technik mechanik pojazdów samochodowych). Ukończył także kurs na taternika jaskiniowego (1996) i kurs prac wysokościowych (1997). Od 1987 r. należał do ZHP, a od 1990 r. do ZHR. Pełnił funkcję zastępowego i przybocznego w 1. MDH „Hadem”, a następnie był członkiem I Mieleckiej Drużyny Wędrowników „Wiking”, która zasłynęła z kilku spektakularnych osiągnięć, m.in. przepłynięcia trasy Mielec-Bałtyk (Wisłoką i Wisłą) tratwą z butelek plastikowych; rajdu rowerowego po Europie i wejścia na Mont Blanc. Jako harcerz indywidualnie wykonywał niekonwencjonalne zadania kształtujące charakter i sprawność fizyczną, np. przebywał przez 100 godzin na jednym drzewie. W latach 1997-2000 prowadził firmę „Spit” wykonującą prace wysokościowe na linach. W 1999 r. rozpoczął starty w sportach ekstremalnych i w latach 2000-2005 zawiesił działalność zawodową. W 2005 r. założył firmę „Alpina – Tech Paweł Dybek”. Specjalizuje się w malowaniu dachów, m.in. pracował na dachu bazyliki mniejszej Św. Mateusza w Mielcu. Uprawia wyczynowo adventure racing – AR (rajdy przygodowe o charakterze sportowym). Jest członkiem zespołu Helmann Salomon Adventure Team (Polska), który startuje w składzie czteroosobowym: Magdalena Łączak i Paweł Dybek z Mielca oraz wyczynowców z innych miast. Ponadto dwójka mielczan startuje w mikście i jest jedną z najlepszych par w Polsce. Ważniejsze sukcesy w AR: *2001 r.: Terra Incognita (Chorwacja) – I miejsce; *2002 r.: Adventure Trophy (Polska) – I, Adrenalin Rush (Irlandia) – V, Ukatak Raid International (Kanada) – II; *2003 r.: Terra Incognita (Chorwacja) – I, Adventure Trophy (Polska) – I; *2004 r.: Mistrzostwa Polski – I, Bergson Winter Chellenge – II, Adventure Race Slovenia – I; *2005 r.: Mistrzostwa Polski – I, Terra Incognita (Chorwacja) – I; *2006 r.: Adventure Trophy – I, Mini BVC – I, Mountain Marathon AR – I; *2007 r.: Mini BVC – I; *2009 r.: Ferrino Extreme Marathon (Ukraina) – III, Tovtry Rajd (Ukraina) – I, Mistrzostwa Polski – I, Bergson Winter Chellenge – II, Mini BWC – I. Startował też w innych biegach i wyścigach długodystansowych, wielokrotnie wygrywając, m.in. Odyseja Ciężkowicka (2004), biegi 100 km na orientację „Kierat” w Limanowej (2006, 2008), II ZMP Dookoła wyspy Wolin (2005), Mazovia 24h Marathon – 528 km rowerem (2006), mix Odyseja Niepołomicka (2007), mix Transcarpatia (2008), Brugi Winter Trophy (2008, 2009) i mix Odyseja (2009) i mix Bieg Rzeźnika – 75 km Czerwonym Szlakiem Bieszczadów (2010) i mix Zimowy Rajd 3600 po Zamojszczyźnie (2012). Jako uzupełnienie startów sportowych i przygodę traktował inne dyscypliny: żeglarstwo, nurkowanie, pływanie na raftach, hydrospeed, boks, kanioning, latanie na paralotni, turystykę jaskiniową, rzut młotem i siatkówkę. W 2014 r. odniósł szereg sukcesów, m.in. wygrał ultramaraton (106 km) Ultra Mallorca na Majorce (Hiszpania, 19 IV) i zwyciężył w „Biegu 7 szczytów na Ziemi Kłodzkiej” (240 km). Uhonorowany tytułem „Pozytywny Mielczanin 2014” w kategorii: sport. *2015 r.: Mistrzostwa Europy w biegu górskim 68 km (Val d’Isere) – 11. miejsce (najlepszy wynik Polaka). *2016 r.: Maraton Górski Leśnik 42 km (Beskid Mały) – 1. miejsce; Triada – etapowy bieg górski 61 km (Gorce) – 1. miejsce; Goretex Transalpine Run – Alpy – Niemcy, Austria, Włochy 250 km – 4. miejsce (najlepszy polski wynik w historii). *2017 r.: Mistrzostwa Polski w Ultradystansowym Biegu Górskim – Niepokorny Mnich 64 km – 1. miejsce; Bieg Rzeźnika Ultra 100 km – Puchar Polski SkyRunning – 1. miejsce; Dolnośląski Festiwal Biegów Górskich – Złoty Maraton 45 km – 3. miejsce Open; Mistrzostwa Polski Skyrunning – Bieg Ulra Granią Tatr 75 km – 2. miejsce w kat. M2. *2019 r.: Ultra-Trail du Mony Blanc (ultramaraton – bieg dookoła Mont Blanc) – 37. miejsce (26 godz. 8 min. 43 sek., najlepszy z Polaków); Ultramaraton Bieszczadzki 90 km – 2. miejsce (9.56.27). *2020 r. Gorce Ultra – Trail Winter 43 km – 2. miejsce (4.49.09). *2021 r.: Mistrzostwa Polski ULTRA (Chudy Wawrzyniec, 82,5 km) – 19. miejsce; Ultra Perła 50 km – 1. miejsce (4.37.00).
DYBOROWICZ MARCIN, wójt rzochowski wzmiankowany w 1708 r.
DYBSKA BARBARA (z domu DROŻDŻAK), urodzona 11 V 1956 r. w Mielcu, córka Stefana i Michaliny z domu Jemioło. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1976 r. W latach 1974-1983 pracowała w Gminnym Ośrodku Kultury w Przecławiu i była jednym z animatorów kultury na terenie gminy. Udzielała się też w ruchu młodzieżowym. Od 1983 r. do 1992 r. uczyła w Szkole Podstawowej w Tuszymie. W tym czasie studiowała w Instytucie Geografii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1991 r. uzyskała tytuł magistra geografii z przygotowaniem pedagogicznym. (Tytuł pracy: Kształtowanie się i zasięg oddziaływania mieleckiego ośrodka szkolnictwa ponadpodstawowego.) W 1992 r. powierzono jej funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Łączkach Brzeskich i pełniła ją do 1999 r., a następnie została mianowana dyrektorem Gimnazjum w Przecławiu. Zainicjowała powstanie dwóch nowych szkół: Liceum Ogólnokształcącego (2003) i Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych (2010) oraz utworzenie Zespołu Szkół w Przecławiu (2003), którego została dyrektorem. W 2003 r. uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego, a w 2010 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania funduszami Unii Europejskiej w Instytucie Socjologii Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. Wygłoszony przez nią na Zjeździe Polskiego Towarzystwa Geograficznego w Polańczyku referat „Problematyka transformacji mieleckiego ośrodka szkolnictwa ponadpodstawowego w okresie zmian gospodarowania” został opublikowany w książce „Czynniki i bariery regionalnej współpracy transgranicznej – bilans dokonań” (Rzeszów 2001). Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodą Podkarpackiego Kuratora Oświaty. W 2016 r. przeszła na emeryturę.
DYBSKA BRONISŁAWA (z domu ZARĘBA), urodzona 11 IV 1952 r., córka Stanisława i Marii z domu Walas. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu (matura w 1970 r.) oraz Studium Położnych w Krakowie (1972 r.). 1 IX 1972 r. rozpoczęła pracę w Liceum Medycznym w Mielcu jako nauczycielka przedmiotów medycznych. W 1981 r. ukończyła studia na Akademii Medycznej w Lublinie i uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa, a w 1985 r. – Studium Podyplomowe (kierunek: pedagogika resocjalizacyjna) na UJ w Krakowie. Także w 1985 r. mianowano ją wicedyrektorem mieleckiego Liceum Medycznego, a w 1989 r. powołana została na stanowisko dyrektora tej szkoły. Angażowała się w życie społeczne szkoły i środowiska. Przez szereg lat była opiekunem szkolnej drużyny harcerskiej. W latach 80. pracowała społecznie w Radzie Osiedla S. Żeromskiego oraz była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Oświaty, Kultury i Zdrowia. W 1989 r. zdobyła II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania anatomii i fizjologii. Doprowadziła do uruchomienia w 1994 r. Policealnego Medycznego Studium Zawodowego oraz utworzenia Zespołu Szkół Medycznych. W 1996 r. ukończyła „Studium liderów samokształcenia kierowanego w zakresie organizacji zarządzania” (WOM Katowice), uczestniczyła w „Konwersatorium twórczym kadry kierowniczej” (CEM – Warszawa, 1995 – 1998) oraz otrzymała „Certyfikat Krajowego Biura Koordynacyjnego ds. Zapobiegania AIDS”. Publikowała artykuły w zbiorowych wydawnictwach Centrum Edukacji Metodycznej. Otrzymała szereg wyróżnień, m.in. Srebrny Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę za Zasługi dla OHP, Brązowe Odznaczenie Janka Krasickiego i Odznakę Chorągwi Walterowskiej oraz nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (1979 r.). 30 VI 2015 r. przeszła na emeryturę.
DYBSKI WŁADYSŁAW STANISŁAW, urodzony 15 XI 1947 r. , syn Edwarda i Heleny z domu Cisło. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1970 r. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Zaocznym (kierunek – technologia budowy silników wysokoprężnych) Politechniki Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika. Od 1970 r. pracował w WSK PZL-Mielec na stanowiskach: tokarza, kontrolera, kierownika sekcji kontroli, kierownika kontroli, głównego specjalisty ds. zaopatrzenia materiałowego i dyrektora ds. produkcji w Zakładzie Zaopatrzeniowo-Magazynowym. Uzyskał kwalifikacje rzeczoznawcy w zakresie kontroli jakości części lotniczych oraz rzeczoznawcy w zakresie kontroli jakości wyrobów gumowych i tekstylnych. Po przejściu na emeryturę podjął społeczną działalność na rzecz środowiska. Był członkiem Rady Sołeckiej Podleszan (12 lat). Przewodniczył Radzie Duszpasterskiej parafii Książnice (11 lat). Brał udział w renowacji i remontach zabytkowych elementów książnickiego kościoła i kaplic cmentarnych. Powadził „Kronikę parafii Książnice”. Hobbystycznie zajmuje się kowalstwem artystycznym i zbieraniem pamiątek historycznych. Współpracuje z autorami publikacji lokalnych. Wyróżniony m.in.: Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz odznakami „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Zasłużony Pracownik PZL Mielec”.
DYBUSZ MARCIN, burmistrz Rzochowa w 1. połowie XVII w.
DYDO DOROTA (po mężu JĘDRUSIŃSKA), urodzona 4 II 1982 r. w Mielcu, córka Jana i Marii z domu Filas. Treningi lekkoatletyczne rozpoczęła w wieku 12 lat w FKS Stal Mielec, a po likwidacji FKS w 1997 r. przeszła do Lekkoatletycznego Klubu Sportowego (LKS) Mielec. W tym samym roku zdobyła pierwszy medal (brązowy) za III miejsce na 100 m na Mistrzostwach Polski młodzików w Poznaniu. W 1998 r. wywalczyła II miejsce na 60 m w czasie Halowych MP juniorów młodszych w Spale oraz dwa razy III miejsce na 100 m i 200 m na Mistrzostwach Polski jun. mł. (Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży) we Wrocławiu. Powołana została do reprezentacji Polski juniorów i w sierpniu 1998 r. wystąpiła w trójmeczu Polska – Finlandia – Kraje Nadbałtyckie (w Tartu – Estonia), zajmując II miejsce na 200 m i I – w sztafecie 4 x 100 m. W 1999 r. w Halowych MP jun. mł. w Spale wywalczyła złoty medal na 60 m, a na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Zielonej Górze zwyciężyła w biegach na 100 m i 200 m. Jako reprezentantka Polski startowała w Lekkoatletycznych Mistrzostwach Świata juniorów w Bydgoszczy i zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 x 100 m oraz zajęła VIII m w finale biegu na 200 m, a na Mistrzostwach Europy juniorów w Rydze biegła w sztafecie 4 x 100 m, która zajęła IV miejsce. Wzięła także udział w czwórmeczu Polska – Niemcy – Francja – Wielka Brytania (Neubrandenburg – Niemcy), zajmując IV miejsce na 200 m i II miejsce w sztafecie 4 x 100 m. Rok 2000 przyniósł jej kolejne sukcesy: w HMP juniorów starszych w Spale zdobyła II miejsce na 60 m i III miejsce na 200 m, a w MP juniorów starszych we Wrocławiu zdobyła srebrny medal na 100 m i IV miejsce na 200 m. W październiku uczestniczyła w Mistrzostwach Świata Juniorów w Santiago (Chile) i zdobyła IV miejsce w sztafecie 4 x 400 m. W 2000 r. posiadała następujące rekordy życiowe: 60 m – 7,56 sek., 100 m – 11,94 sek., 200 m – 24,23 sek., 100 m ppł – 14,52 sek. W plebiscycie dziennika „Nowiny” uznana została „Talentem Roku 1999”, a w plebiscycie dziennika „Echo Dnia” – „Talentem Roku 2000”. Z powodu kontuzji nie startowała w 2001 r. Rok 2002 r. – jako zawodniczka „Olimpii” Poznań – zaliczyła do udanych, bowiem zdobyła na Mistrzostwach Polski (seniorek) brązowy medal na 100 m (11,56 – rekord życiowy) i została powołana do reprezentacyjnej sztafety 4×100 m. W czasie Mistrzostw Europy Seniorów w Lekkoatletyce w Monachium wywalczyła (w sztafecie) 7. miejsce w finale 4 x 100 m. Po wyjeździe z Mielca startowała w barwach „Olimpii” Poznań (2002-2004), AZS Poznań (2004-2011) i AZS AWF Kraków (2012). Należała do ścisłej krajowej czołówki sprinterek i wielokrotnie startowała w reprezentacji Polski. Ważniejsze osiągnięcia: *2003 r.: HMP (Spała) – brązowy medal na 60 m (7,50), Młodzieżowe MP (Biała Podlaska) – złoty medal na 100 m (11,82), Młodzieżowe ME (Bydgoszcz) – brązowy medal na 200 m (23,34), MP (Bielsko-Biała) – brązowy medal na 100 m (11,60) i brązowy medal na 200 m (23,89), Akademickie MP (Poznań) – złoty medal na 200 m (24,00); *2004 r.: Młodzieżowe MP (Gdańsk) – srebrny medal na 100 m (11,88);*2005 r.: HMP (Spała) – brązowy medal na 60 m (7,47), MŚ – 8. miejsce w sztafecie 4×100 m (43,39); *2006 r.: MP (Bydgoszcz) – srebrny medal na 100 m (11,52) i brązowy medal na 200 m (23,92); *2007 r.: HMP (Spała) – srebrny medal na 60 m (7,36), HME (Birmingham, Wielka Brytania) – nie zakwalifikowała się do finału 60 m (7,35); *2008 r.: HMP (Spała) – brązowy medal na 60 m (7,41), Puchar Europy (Annecy, Francja) – 100 m (11,73), Igrzyska Olimpijskie (Pekin) – 6. miejsce w finale sztafety 4×100 m (43,74), ale później zdyskwalifikowano sztafetę za przekroczenie strefy zmian; *2009 r.: Akademickie MŚ (Belgrad) – srebrny medal w sztafecie 4×100 m (43,96). Rekordy życiowe: 50 m (hala) – 6,54, 60 m (hala) – 7,32, 200 m (hala) – 24,22, 100 m – 11,46, 200 m – 23,34.
DYDO-ROŻNIECKI PIOTR (ksiądz), urodzony 16 VI 1987 r. w Kolbuszowej, syn Krzysztofa i Lucyny z Baranowskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 2006 r. Studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 2012 r. i 26 maja tego roku przyjął święcenia kapłańskie. Równocześnie studiował teologię kapłańską na Wydziale Teologicznym Sekcji w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie i w 2012 r. uzyskał tytuł magistra teologii. W latach 2012-2014 pracował jako wikariusz w Parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Borzęcinie. Był nauczycielem religii w Zespole Szkół w Borzęcinie oraz w przedszkolach w Borzęcinie, Borzęcinie Dolnym i Bielczy. W 2014 r. został przeniesiony do Parafii pw. św. Wojciecha w Szczawnicy i tam jako wikariusz pracował do 2018 r. Był też nauczycielem religii w Publicznej Szkole Podstawowej nr 2 i Pienińskiej Szkole Branżowej I stopnia w Szczawnicy. W 2018 r. został skierowany do pracy misyjnej w Kazachstanie. Jako wikariusz pracował w Parafii pw. Świętej Rodziny w Chromtau (2018-2019) i Parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Atyrau (2019-2021). W 2021 r. został mianowany proboszczem Parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Kulsarach. Przebywając w sprawach służbowych w Polsce, za zgodą władz kościelnych, podjął się okresowej pracy jako wolontariusz w Domu Pomocy Społecznej w Bochni. (Z powodu zarażenia się koronawirusem pracownicy DPS zostali skierowani na kwarantannę. Do opieki nad mieszkańcami DPS, którzy byli także zakażeni, ochotniczo zgłosiły się siostry dominikanki i dołączył do nich ks. Piotr Dydo-Rożniecki. Ich opieka nad chorymi trwała miesiąc.) O tej odważnej decyzji pisały niemal wszystkie ważniejsze polskie media. 10 X 2020 r. otrzymał nagrodę Totus Tuus w kategorii „Promocja godności człowieka”.
DYDO-ROŻNIECKI ROMAN, urodzony 10 II 1901 r. w Rożniatach, powiat mielecki, syn Wojciecha i Marii z domu Krysow. Uczęszczał do szkoły ludowej w Rożniatach. W latach 1918-1923 odbył zasadniczą służbę wojskową, a następnie służył w Policji Państwowej. Ukończył 6 klas gimnazjum we Lwowie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. przebywał w Tarnopolu. Przedostał się do Generalnej Guberni, ale w Tomaszowie Lubelskim został aresztowany przez gestapo i przez okres od 17 XI 1939 r. do 10 VII 1940 r. przetrzymywano go w więzieniu. Nie udowodniono mu żadnego z zarzutów i został wypuszczony. Powrócił w rodzinne strony i działał pod pseudonimami „Szczęsny” i „Topór” na terenie Obwodu ZWZ-AK Mielec, m.in. jako kolporter prasy konspiracyjnej i oficer łącznikowy AK Mielec i Tarnobrzeg. W listopadzie 1944 r. został powołany do I Armii Wojska Polskiego i w stopniu podporucznika dowodził plutonem zwiadowców konnych w 16 Kołobrzeskim Pułku Piechoty na szlaku bojowym od Grochowa do Łaby. Po wojnie stacjonował z tą jednostką w Nowym Targu i tam zapoznał się z W. Sobotą – funkcjonariuszką PUBP w Mielcu, skierowaną do pracy w WUBP Kraków i PUBP Nowy Targ. Po zdemobilizowaniu (12 II 1946 r.) zamieszkał z W. Sobotą w Środzie Śląskiej i tam został zatrudniony w Starostwie Powiatowym na stanowisku referenta w Wydziale Aprowizacji i kontrolera młynów. Równocześnie jako przeciwnik nowego ustroju nawiązał kontakt z konspiracyjną organizacją WiN we Wrocławiu i został mianowany kierownikiem Rejonu Środa Śląska WiN. M.in. sporządzał miesięczne raporty informacyjne oraz kolportował prasę podziemną „Orzeł Biały” i ulotki, dostarczane przez NN ps. „Maleńka”, „Mila” – byłą łączniczkę i maszynistkę AK z Mielca. Po rozwiązaniu okręgowych struktur WiN w lipcu 1946 r. został zwolniony z działalności konspiracyjnej. W związku z dochodzeniem w sprawie jeleniogórskiej grupy konspiracyjnej W. Sobota została zatrzymana i prawdopodobnie ona ujawniła konspiracyjną przeszłość R. Dydy. Został aresztowany 8 XI 1946 r. i skazany na 5 lat więzienia, ale na mocy amnestii uwolniono go 13 III 1947 r. Powrócił do pracy w Starostwie Powiatowym w Środzie Śląskiej na stanowisko podreferenta osadnictwa nierolniczego. Zmienił nazwisko na Rożniecki. W listopadzie 1947 r. funkcjonariusze PUBP ponownie aresztowali go, ale śledztwo nie dało żadnych rezultatów i został uwolniony. Nękany przez PUBP i inne kłopoty życiowe zrezygnował z pracy z dniem 31 V 1948 r. Dalsze losy nie są znane. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie).
DYKAS MAREK, urodzony 28 IV 1971 r. w Dąbrowie Tarnowskiej, syn Józefa i Marii z domu Łachut. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1991 r. W latach 90. pracował w WSK Mielec jako monter płatowców, a następnie w kilku mieleckich zakładach fotograficznych. Od IX 2001 r. prowadzi własny Zakład Fotograficzny „Foto-Stokrotka”. Specjalizuje się w fotografiach lotniczych. Jego zdjęcia publikowały m.in. czasopisma ogólnopolskie („Skrzydlata Polska”, „Przegląd Lotniczy”) i regionalne („Welcome to Małopolska”, Tygodnik Mielecki „Korso” i „Gazeta Mielecka”). Zamieszczano je także w wydawnictwach promocyjnych Mielca. Jest zawodnikiem (wychowankiem) i działaczem Aeroklubu Mieleckiego. W tym klubie zdobył uprawnienia: skoczka spadochronowego (1987), pilota szybowcowego (1991) i pilota akrobacyjnego (2000), a ponadto uzyskał licencje pilota paralotniowego i motoparalotniowego w Szkole Latania Aeroklubu Krakowskiego. W latach 1987-2003 oddał ponad tysiąc skoków spadochronowych indywidualnych i zespołowych (nr 1000 w czerwcu 2002 r.). Odniósł szereg sukcesów sportowych, m.in. w Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu w 1987 r. był II wicemistrzem w strzelaniu, a w 1988 r. – mistrzem w strzelaniu i wicemistrzem w celności lądowania. Jest także płetwonurkiem w Klubie „Chimera” oraz członkiem Klubu Jeździeckiego „Przedświt” w Chorzelowie koło Mielca. W 2001 r. założył Stowarzyszenie Sportów Ekstremalnych w Mielcu i został jego prezesem. Jest czynnym Honorowym Dawcą Krwi, oddał około 22 000 ml krwi. Wyróżniony m.in. Honorową Odznaką PCK II stopnia i mieleckim wyróżnieniem lotniczym Tablica Dedala.
DYKA-URBAŃSKA ANETA (z domu DYKA), urodzona 5 V 1977 r. w Puławach, córka Ryszarda i Bożeny z Rabińskich. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego im. C.K. Norwida w Ostrowcu Świętokrzyskim, maturę zdała w 1996 r. Od 1998 r. pracowała w Radio TAK Kielce jako reporter. Ukończyła Studium Pedagogiczne w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (1999), a dwa lata później uzyskała tytuł magistra na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie (kierunek: filologia polska). Także w 2001 r. podjęła pracę w Radio PULS FM Mielec (serwisant, dziennikarz, reporter, wydawca, 2001 i 2004-2006) i Gazecie Codziennej „Nowiny” Rzeszów (dziennikarz, reporter, publicysta, 2001-2008). Ponadto w latach 2007-2008 pracowała jako reporter w Radio RDN Małopolska Tarnów. Po ukończeniu studiów doktoranckich w UMCS w Lublinie w 2008 r. uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Motywy oniryczne i quasi-oniryczne w twórczości Mirona Białoszewskiego. Od 2008 r. do 2021 r. pracowała w Szpitalu Powiatowym w Mielcu na stanowisku pełnomocnika dyrektora do spraw pacjentów i rzecznik prasowy. Od 2009 r. pełni funkcję rzecznika prasowego – specjalisty ds. PR w Powiatowej (później Podkarpackiej) Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu. (Ponadto od 2009 r. współpracowała ze Szpitalem Specjalistycznym Pro-Familia Rzeszów oraz Pracownią Densytometryczną w Mielcu w zakresie działań promocyjnych.) Jest też specjalistą ds. PR w Centrum Medycznym „Multi-Dent” lek. stomatolog Magdalena Tokarska-Giszter. Ponadto od 2019 r. prowadzi własny kanał You Tube (stan na IV 2022 r.: 6,6 mln odtworzeń, 35 tys. subskrypcji). W latach 2016-2017 prowadziła warsztaty dziennikarskie w ramach Akademii Umiejętności LEONARDO przy Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. Od 2017 r. do 2019 r. pracowała w Podkarpackim Centrum Leczenia Chorób Cywilizacyjnych w Rzeszowie MEDICARPATHIA jako specjalista ds. PR oraz realizowała internetową serię edukacyjną pt. „Nasi Eksperci Podpowiadają”. Jest autorem prac historycznoliterackich na temat twórczości Mirona Białoszewskiego i Krystyny Miłobędzkiej, a także wielu artykułów, wywiadów i reportaży dotyczących m.in. spraw społecznych, kryminalnych, gospodarczych i politycznych dotyczących regionu. Część z nich przedrukowywano w prasie ogólnopolskiej i polonijnej, a niektóre były kanwą reportaży telewizyjnych. W 2003 r. otrzymała nagrodę główną w konkursie dziennikarskim Spółki Wydawniczej ORKLA-PRESS. Inspirowała akcje społeczne mające na celu pomoc poszkodowanym w zdarzeniach losowych. Pracowała w jury wielu konkursów artystycznych. Wyróżniona Srebrną Odznaką Przyjaciół Harcerstwa.
DYL ZBIGNIEW JAN, urodzony 9 IV 1960 r. w Mielcu, syn Jana i Janiny z domu Wyzina. Absolwent Państwowego Technikum Rolniczego w Rzemieniu, egzaminy maturalne zdał w 1981 r. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec jako pracownik obsługujący frezarki numeryczne na Wydziale 30 (1981-1983), a następnie pracował jako zaopatrzeniowiec w HZ-3 (do 1985 r.). W latach 1985-1991 (z wyłączeniem 1988 r., kiedy służył w wojsku) pracował dorywczo i okresowo przebywał za granicą. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1988 r. i otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1991-1997 przebywał w Hiszpanii. Od 1997 r. zatrudniony jest w Firmie „JOONGPOL” w Mielcu jako przedstawiciel handlowy. Od lat szkolnych aktywnie uczestniczył w zawodach sportowych oraz działalności harcerskiej i kulturalnej. W latach 70. startował w skoku wzwyż, m.in. w mistrzostwach Polski w kategorii juniorów (1976, 1979), a w mistrzostwach województwa rzeszowskiego szkół rolniczych w 1979 r. wywalczył I miejsce wynikiem 1,84 m. Był organizatorem Przeglądu Piosenek Harcerskich „Samsonalia” i członkiem harcerskiego Szczepu „Komputery”. Uczestniczył w założeniu Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” i był jego aktywnym działaczem. Był też współzałożycielem i członkiem Kabaretu „Kapua”. Występował z „Kapuą” m.in. w „Klubie Pod Jaszczurami” w Krakowie, Klubie „Plus” w Rzeszowie i kilku innych klubach studenckich oraz w koncercie charytatywnym na rzecz dzieci z wadami serca (w mieleckim RCK). W 1985 r. był odtwórcą jednej z głównych ról w wodewilu „Królowa Przedmieścia” (według Stefana Krumłowskiego), wystawianego przez Teatr Dramatyczny RCK w Mielcu oraz wziął udział – jako pasażer – w ostatnim rejsie „Stefana Batorego”. W 1987 r. był członkiem ochrony osobistej Ojca Świętego Jana Pawła II w czasie wizyty w Tarnowie. W 2000 r. został honorowym członkiem „National Geographic” za wsparcie promowania badań i odkryć oraz upowszechnianie wiedzy geograficznej.
DYŁO DARIUSZ JAN, urodzony 29 I 1966 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Adama i Urszuli z domu Stala. W 1983 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu, a następnie podjął pracę w WSK Mielec jako ślusarz mechanik na Wydziale Silnikowym. W wyniku restrukturyzacji WSK okresowo przebywał na bezrobociu (1992-1994). W 1994 r. został zatrudniony w Tygodniku Regionalnym „Korso” w Mielcu jako pracownik obsługi i na tym stanowisku pracuje do dziś. Przez szereg lat zajmował się kolportażem. Systematycznie uczestniczy w organizacji imprez organizowanych przez „Korso” oraz pisze relacje z zawodów sportowych. W latach szkolnych trenował pływanie, a następnie lekkoatletykę – głównie biegi długie. Regularnie startuje w dorocznych Biegach Ulicznych o Puchar Prezydenta Miasta Mielca. Po ukończeniu kursu sędziowskiego od wielu lat jest sędzią lekkoatletycznym, najpierw skoków, a ostatnio pomiaru wiatru. Jest także członkiem Koła Miejskiego Polskiego Związku Wędkarskiego i Mieleckiego Klubu Akwarystów.
DYŁO TADEUSZ (ksiądz), urodzony 28 XI 1934 r. w Sędziszowie Małopolskim. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sędziszowie Młp. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 r. Pracował jako wikariusz w Starym Sączu i Starym Wiśniczu oraz od 1965 r. do 1975 r. w mieleckiej Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1975 r. został mianowany proboszczem Parafii św. Klemensa w Czerminie k/Mielca. Przeprowadził generalny remont i restaurację zabytkowego kościoła parafialnego i kaplicy cmentarnej oraz wybudował nową plebanię w Czerminie, a także doprowadził do wybudowania kaplicy w Kawęczynie. Odznaczony RM. W 2003 r. przeszedł na emeryturę i pozostał w parafii w Czerminie jako rezydent. Zmarł 24 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sędziszowie Małopolskim.
DYMEK DARIUSZ, urodzony 7 XI 1965 r. w Mielcu, syn Grzegorza i Władysławy z domu Gacek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studiował na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał tytuł magistra matematyki w 1989 r. oraz informatyki w 1991 r. Studia doktoranckie odbył na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i w 2000 r. otrzymał stopień doktora nauk ekonomicznych na podstawie rozprawy Zarządzanie jakością oprogramowania komputerowego. W 1991 r. został zatrudniony na Uniwersytecie Ekonomicznym (wcześniej Akademia Ekonomiczna) w Krakowie na stanowisku asystenta, a od 2000 r. pracuje na tej uczelni jako adiunkt. Wiodącymi tematami w pracy naukowo-dydaktycznej są: zarządzanie projektami informatycznymi, zarządzanie jakością oprogramowania, inżynieria oprogramowania i systemy informacyjne. Ponadto w 1991 r. był współzałożycielem firmy Sawan grupa Softbank S.A. (wcześniej Sawan-Softnet Sp. z o.o., obecnie część Asseco Poland) i do 2004 r. pełnił funkcję wiceprezesa zarządu). W dotychczasowym dorobku naukowym ma około 40 publikacji naukowych. Uczestniczył też w ponad 30 konferencjach naukowych krajowych i zagranicznych.
DYSTRYKT KRAKOWSKI, jeden z czterech okręgów administracyjnych Generalnego Gubernatorstwa (GG) ze stolicą w Krakowie, funkcjonujący od 26 X 1939 r. do końca okupacji hitlerowskiej. W jego granicach znalazł się m.in. powiat dębicki (Kreishauptmanschaft Dębica, zwany też Gross Kreiss Dębica), a w ramach tego powiatu – Mielec i tereny byłego powiatu mieleckiego, zniesionego w czasie okupacji hitlerowskiej.
DZIADKOWIEC WŁADYSŁAW, urodzony 18 XII 1935 r. w Pcimiu, powiat myślenicki. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących MPM w Mielcu, matura w 1956 r. W latach 1953-1967 pracował (z przerwami) w WSK Mielec. Rozpoczynał jako monter, a następnie był technologiem i starszym inspektorem. Należał do organizacji młodzieżowych, najpierw do ZMP, w czasie służby wojskowej – do KMW, a następnie do ZMS i pełnił społecznie funkcję przewodniczącego koła wydziałowego. W 1961 r. został wybrany na przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMS w Mielcu. Przez 4-letni okres przewodniczenia był jednym z animatorów różnych form aktywności młodzieży w Mielcu, m.in. młodzieżowego współzawodnictwa pracy, racjonalizacji i wynalazczości, budownictwa mieszkaniowego, życia kulturalnego (powstanie klubu ZMS „Echo”, „Żakinady”) i masowej kultury fizycznej. Uczestniczył w procesie uruchamiania punktów konsultacyjnych wyższych uczelni w Mielcu. Od 1967 r. do 1975 r. pełnił funkcje wybieralne w PZPR – sekretarza organizacyjnego KP w Mielcu i I sekretarza KP w Dębicy. W tym okresie był także radnym MRN w Mielcu, a następnie radnym i przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej w Dębicy. Równocześnie studiował (w trybie zaocznym); studia socjologiczne I stopnia ukończył w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie, a studia magisterskie z zakresu nauk politycznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego w 1972 r. W latach 1975-1979 sprawował funkcję wicewojewody tarnobrzeskiego, nadzorując oświatę, kulturę, kulturę fizyczną, opiekę zdrowotną i komunikację, a ponadto społecznie przewodniczył Wojewódzkiemu Komitetowi Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia i Wojewódzkiemu Obywatelskiemu Komitetowi Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa oraz był członkiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Tarnobrzegu. W latach 80. powrócił do pracy w PZPR; przez półtora roku był sekretarzem KM w Stalowej Woli, a następne 8 lat – kierownikiem Wydziału KW w Tarnobrzegu. Wyróżniony wysokimi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Od 1990 r. przebywa na emeryturze.
DZIADUŁA JOLANTA MARIA (z domu NOWAK), urodzona 15 VI 1954 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Władysławy z domu Hebda. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. Ukończyła Studium Wychowania Przedszkolnego w Krakowie (1978 r.) oraz studia magisterskie w zakresie wychowania przedszkolnego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, uzyskując tytuł magistra pedagogiki. W latach 1977-1991 była nauczycielką w Państwowym Przedszkolu nr 5 w Mielcu. Od 1982 r. pracowała w Przedszkolu Miejskim nr 12 im. M. Konopnickiej w Mielcu, pełniąc funkcję wicedyrektora (1982-1991) i od 1995 r. do 2018 r. – dyrektora placówki. Wyróżniana m.in. nagrodami władz lokalnych.
DZIADYK ANDRZEJ, urodzony 4 XII 1884 r. w Przemyślanach, syn Metodego i Albiny z domu Fiala. Do gimnazjum uczęszczał początkowo w Bochni, a następnie w Krakowie (im. św. Jacka) i tam zdał maturę w 1905 r. Studia wyższe odbył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał tytuł doktora prawa. W czasie studiów był członkiem chóru akademickiego „Echo” i zapoznał się z Bolesławem Wallek-Walewskim, kompozytorem i dyrygentem, co zaowocowało późniejszymi wizytami tego wybitnego artysty w Mielcu. Po odbyciu aplikantury w Krakowie (?) założył kancelarię adwokacką w Mielcu przy ul. T. Kościuszki. Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta. W 1918 r. był współzałożycielem Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna”. W latach 1921-1929 sprawował z wyboru funkcję naczelnika Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Okres ten zaliczany jest do najpomyślniejszych w historii mieleckiej OSP, bowiem przeprowadzono remonty obiektów, zorganizowano systematyczne szkolenie strażaków i ożywiono działalność kulturalną i sportową, m.in. założono chór i zespół muzyczny. W 1929 r. zrezygnował z funkcji prezesa. Włączył się natomiast w działalność Komitetu Budowy Lotniska w Mielcu, który doprowadził do wybudowania i oddania lotniska do użytku w 1931 r. Kilka lat później został pełnomocnikiem rządu do przeprowadzenia skupu gruntów pod budowę fabryki samolotów na terenie Cyranki. W 1935 r. wybrano go na prezesa Towarzystwa OSP i pełnił tę funkcję także w czasie okupacji hitlerowskiej. Od 16 IX 1939 r. był członkiem Rady Przybocznej burmistrza Mielca. 11 XI 1939 r. został wyznaczony przez niemieckie władze okupacyjne jako zakładnik nr 1 na liście osób przeznaczonych do rozstrzelania w przypadku zakłócania porządku okupacyjnego w Mielcu i jego okolicach. Mimo tego nieustającego niebezpieczeństwa uczestniczył w działalności konspiracyjnej. 10 III 1940 r. został aresztowany (wraz z innymi przedstawicielami mieleckiej inteligencji) przez gestapo i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu. Zamordowany w tymże obozie 28 VIII 1942 r.
DZIADYKA ANDRZEJA (ULICA), krótka ulica miejska (ok. 94 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Ma nawierzchnię gruntową. W przyszłości planowana jest przy niej zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r.
Patron ulicy: ANDRZEJ DZIADYK (1884-1942) był adwokatem, działaczem społecznym w okresie międzywojennym, naczelnikiem OSP Mielec. Jako zakładnik nr 1 na liście okupacyjnych władz niemieckich w 1940 r. został wywieziony do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Oranienburgu i tam zamordowany 28 VIII 1942 r.
DZIAŁO JAROMIR JAN, urodzony 15 I 1976 r. w Mielcu, syn Jana i Marii Krystyny z domu Dutkiewicz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1995 r. Od 1994 r. związał się z Internetem. Studia na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie ukończył w 1999 r. z tytułem magistra inżyniera. W czasie studiów podjął pracę w jednej z krakowskich firm informatycznych, a po studiach pracował w firmach informatycznych w kraju i poza jego granicami, m.in. w USA, Szwajcarii i Kanadzie. Założył własną firmę informatyczną, która współpracuje z firmami w USA i Unii Europejskiej. Jego dotychczasowy dorobek twórczy stanowią m.in.: 2 startupy, ponad 100 serwisów webowych, oprogramowania dla banków szwajcarskich, sieci dystrybucji Kontentu dla niemal wszystkich kin w Szwajcarii. Jest współautorem patentu z dziedziny Semantic Web, a także autorem kilku projektów Opensource i współorganizatorem akcji społecznej, która wpłynęła na zmianę jednej z polskich ustaw informatycznych. W codziennej działalności stara się o czytelność komunikacji i minimalizm (oszczędność w treści). Ze szczególnym zaangażowaniem rozwiązuje problemy ergonomii i użyteczności. Efektem aktualnej twórczości jest startup „Topicmarks.com”, zarządzający „dokumentami w Chmurze”. (Istotą tego projektu jest maksymalnie krótkie przedstawienie istoty problemu, który został ujęty w rozbudowanej treści artykułu, dokumentu czy innej formie tekstowej. Daje to użytkownikom oszczędności czasowe.) Produkt ten został laureatem m.in. Seedcamp Founder Showcase w Kopenhadze (Dania), został opisany w TechCrunch, Mashable i po staraniach znalazł inwestorów w Dolinie Krzemowej (USA).
DZIAŁO MARIA KRYSTYNA (z domu DUTKIEWICZ), ur. 2 II 1947 r. w Mielcu, córka Wawrzyńca i Cecylii z domu Bryk. Ukończyła Technikum Mechaniczne w Mielcu (matura w 1966 r.), a następnie Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: wychowanie plastyczne i wychowanie techniczne). W 1969 r. rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej Nr 3 w Mielcu jako nauczycielka wychowania plastycznego i zajęć praktyczno-technicznych. Jej uczniowie uczestniczyli w szeregu konkursów plastycznych krajowych i międzynarodowych, m.in. w Czechosłowacji (Karlowe Wary) i Indiach, zdobywając wyróżnienia i nagrody. W 1983 r. ukończyła studia pedagogiczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w latach 80. pełniła funkcję pedagoga szkolnego, a ponadto uczyła nadal plastyki. Drugą jej życiową pasją od młodości była twórczość malarska. W latach 70. była członkiem Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej, a od 1981 r. – Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych obu wymienionych grup twórczych. Zamiłowanie do sztuki przekazała dzieciom – córka Alicja również maluje, a syn Jaromir tworzy techniką komputerową. W latach 90. ukierunkowała się na doskonalenie swojego warsztatu pedagoga szkolnego. Ukończyła m.in. „Studium przeciwdziałania przemocy w rodzinie” (Warszawa – 1995 r.), kurs „Użycie mowy w transie hipnotycznym Miltona Ericksona” (Wrocław – 1996 r.), cykl szkoleń z zakresu promocji zdrowia i wychowania seksualnego (Warszawa – 1997 r.) oraz kurs „Wychowanie do życia w rodzinie” (Tarnów – 2000 r.). Uzyskała m.in. uprawnienia instruktora profilaktyki zdrowia i lidera zespołu wychowawczego oraz licencję na praktykę psychoterapeutyczną. Zdobytą wiedzę i umiejętności wykorzystuje nie tylko w codziennej pracy szkolnej, ale także przekazuje innym. Jest inspiratorką i wykładowcą szkoleń pedagogicznych (według własnego programu autorskiego) dla nauczycieli, rodziców, wychowawców i młodzieży.
DZIAŁO TADEUSZ, urodzony 9 V 1960 r. w Mielcu, syn Józefa i Janiny z domu Ból. Absolwent Liceum Zawodowego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Uzyskał tytuł mistrza w zawodzie mechanik i elektromechanik. Pracę zawodową rozpoczął w Oddziale PKS w Mielcu (1979-1980). Po odbyciu służby wojskowej został zatrudniony w WSK Mielec jako frezer (1982-1983), a następnie pracował w prywatnym Zakładzie Mechanicznym Zdzisława Krużla (1983-1985). W 1985 r. założył ze wspólnikami firmę ślusarską, przekształconą po roku na zakład mechaniki pojazdowej. W 1990 r., wspólnie z Marianem Żelazko i Krzysztofem Lesiem, utworzył nową firmę – „Reg-Benz” (stacja paliw, motel, salon sprzedaży samochodów i autoryzowany punkt obsługi) i został jej dyrektorem. Od 1993 r. jest współwłaścicielem i dyrektorem firmy „Reg-Form”, a od 2000 r. – prezesem firmy „Reg-Benz – MKS” Sp. z o.o. Kierowane przezeń firmy są sponsorami działalności m.in. szkół specjalnych, „Caritasu” i Schroniska dla Bezdomnych im. Brata Alberta oraz Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego i „Dni Mielca”.
DZIAŁOWSKA MARIA ZOFIA (z domu KAMUDA), urodzona 7 III 1954 r. w Mielcu, córka Jana i Władysławy z domu Babula. Absolwentka Technikum Mechanicznego Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego w ramach Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1974 r. W latach szkolnych uprawiała szermierkę w MKS Gryf Mielec pod kierunkiem Janusza Młynka i siatkówkę w SKS SP nr 3 pod opieką Janiny Baranowskiej. W latach 1974-2011 pracowała w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” jako konstruktor, a następnie technolog. Studia na Wydziale Mechanicznym (specjalność: samochody i ciągniki) Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończyła w 1980 r. i uzyskała tytuł inżyniera mechanika. Po przejściu na emeryturę zaangażowała się społecznie w Mieleckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku; pełni funkcje członka zarządu i sekretarza, opiekuna sekcji: lektoratu języka angielskiego i aerobiku. Jest też organizatorem wycieczek turystycznych dla słuchaczy MUTW. Została wybrana do Mieleckiej Rady Seniorów i pełni funkcje członka Rady oraz sekretarza. Ponadto śpiewa w chórze mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. W 2018 r. nominowana do wyróżnienia „Najaktywniejszy Senior – 2018 w Mielcu” w kategorii: sport – turystyka – rekreacja. Była reprezentantką seniorów podkarpackich na dwóch sesjach Obywatelskiego Parlamentu Seniorów w siedzibie Sejmu RP w Warszawie.
DZIAŁOWSKA ZOFIA (z domu WIKTOR), urodzona 27 IX 1956 r. w Kamionce, powiat ropczycki, córka Stanisława i Marii z domu Słąba. Absolwentka Państwowego Technikum Rolniczego w Rzemieniu, powiat mielecki. Po zdaniu matury w 1976 r. pracowała w Wojewódzkiej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Rzeszowie Oddział w Mielcu jako referent, a później księgowa. W 1988 r. przeniosła się do Miejskiego Zespołu Ekonomiczno-Administracyjnego Szkół w Mielcu, a następnie została oddelegowana do Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu, gdzie zajmowała się sprawami organizacyjnymi, administracyjno-biurowymi i księgowymi. Ukończyła studium kulturalno-oświatowe, kurs tzw. pełnej księgowości oraz Szkołę Policealną dla Dorosłych ZSE w Mielcu W 2006 r. objęła stanowisko starszego księgowego Międzyzakładowej Kasy Pożyczkowo-Zapomogowej Pracowników Oświaty przy Oddziale ZNP w Mielcu. Od 1994 r. jest członkiem Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu. Brała udział w restauracji i przebudowie wewnętrznej budynku Oddziału ZNP przy ul. T. Kościuszki 24, a następnie współtworzyła różne formy działalności związkowej. Uczestniczyła we wszystkich akcjach protestacyjnych ZNP w obronie nauczycieli. Współorganizowała kursy i szkolenia, m.in. dla kierowników i wychowawców różnych form wypoczynku i rekreacji, SIP i BHP. Zainicjowała powstanie Sekcji Pracowników Administracji i Obsługi przy Oddziale ZNP w Mielcu i była członkiem Zarządu Okręgowej Sekcji PAiO przy ZNP w Rzeszowie. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką ZNP.
DZIAŁOWSKI BOGUSŁAW, urodzony 12 VII 1929 r. w Krakowie, syn Stanisława i Małgorzaty z domu Pitroch. Absolwent Szkoły Przyzakładowej PZL Mielec. W 1946 r. ukończył kurs pilota szybowcowego w Bodzowie koło Krakowa. W latach 1946-1952 pracował w PZL (WSK) Mielec jako mechanik samolotowy, najpierw przy remontach samolotów powojennych, a następnie przy produkcji myśliwskiego samolotu odrzutowego MiG-15 (Lim-1). W 1952 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej i skierowany do pracy w szczególnie niebezpiecznych warunkach, w kopalni „Mikulczyce”, a następnie w kopalniach „Jan” i „Bolesław”. Po powrocie z wojska ze względów politycznych nie przyjęto go do pracy w WSK. (Ojciec – Stanisław był słynnym konstruktorem samolotów w latach międzywojennych, a później pilotem RAF w Anglii w czasie II wojny światowej.) Został zatrudniony najpierw w Hucie Stalowa Wola – filia w Mielcu jako mechanik samochodowy (1954-1955), a następnie w piekarni PSS „Społem” w Mielcu jako mechanik konserwator (1955-1968). W 1968 r. powrócił do WSK Mielec na stanowisko mechanika. W 1981 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę z powodu złego stanu zdrowia. Należał do Związku Żołnierzy – Górników Represjonowanych w Latach 1949-1959. Uczestniczył w mieleckich uroczystościach związanych z historią lotnictwa, a zwłaszcza związanych z wkładem rodziny Działowskich w rozwój lotnictwa polskiego. Prowadził dokumentację fotograficzną rodziny Działowskich. Wyróżniony Krzyżem Więźnia Politycznego 1939-1989 i Krzyżem Związku Represjonowanych Politycznie Żołnierzy Górników. Zmarł 19 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DZIAŁOWSKI EDWARD, urodzony 25 II 1922 r. w Bydgoszczy, syn Stanisława i Małgorzaty z domu Pitroch. W latach 1937-1938 r. odbył szkolenie pilotażu na szybowcach w Wygodzie k/Doliny i otrzymał kategorię A i B, a następnie kat. C pilota szybowcowego w Bezmiechowej. Od 1939 r. przebywał w Mielcu, ucząc się i praktykując w dziale montażu płatowców. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. Na początku 1942 r. włączył się w działalność konspiracyjną (ZWZ, a następnie AK). Zagrożony aresztowaniem w grudniu 1942 r. uciekł do oddziału partyzanckiego Jana Mazura „Stalowego”, przyjął pseudonim „Podkowa” i uczestniczył w wielu akcjach oddziału. W 1944 r. przeszedł do oddziału „Jędrusie”, a następnie do oddziału „Hejnał” i wziął udział w akcji „Burza”. Po kilku potyczkach z oddziałami niemieckimi – razem z „Hejnałem” i wojskiem radzieckim wkroczył 6 VIII 1944 r. do Mielca. We wrześniu został uwięziony przez UB i NKWD, ale po interwencji znajomego oficera radzieckiego (z oddziału „Hejnał”) wypuszczono go. W październiku 1945 r. ujawnił przynależność AK-owską przed Komisją Weryfikacyjną w Krakowie, otrzymał stopień starszego sierżanta i Krzyż Walecznych. Miał jednak duże trudności z otrzymaniem stałej pracy. Pracował m.in. w Szkole Szybowcowej w Jeżowie k/Jeleniej Góry, Aeroklubie w Jeleniej Górze, Ośrodku Szkolnym Szybownictwa w Bodzewie k/Krakowa, Szkole Szybowcowej w Tęgoborzu k/Nowego Sącza i Balicach k/Krakowa, skąd w 1951 r. został zwolniony i odsunięty od lotnictwa. W latach 1951-1956 pracował w krakowskiej Centrali Maszyn Biurowych, a następnie uruchomił własny zakład naprawy maszyn biurowych. Po 1956 r. powrócił do lotnictwa jako instruktor i działacz Aeroklubu Krakowskiego. W 1971 r. uległ wypadkowi lotniczemu i odniósł ciężką kontuzję, w związku z czym przeszedł na rentę. Od 1980 r. pełnił funkcję prezesa Klubu Seniorów Lotnictwa w Krakowie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Zmarł 14 I 1985 r. Spoczywa na cmentarzu na Salwatorze w Krakowie.
DZIAŁOWSKI FRANCISZEK, urodzony 29 XI 1915 r. w Ostrówku, powiat mielecki. W latach 30. był uczniem Gimnazjum i Liceum w Mielcu. Udzielał się jako sekretarz w kole Związku Młodzieży Wiejskiej w Ostrówku oraz w ruchu ludowym. W 1934 r. uczestniczył w strajku chłopskim i pochodzie ludowym w Mielcu. Za aktywność w tych wystąpieniach został ukarany aresztem, co nie odstraszyło go od dalszej działalności społecznej. W latach 1938-1939 odbywał zasadniczą służbę wojskową w 16 pułku piechoty w Tarnowie i ukończył szkołę podoficerską, a następnie jako kapral – obserwator służył w zwiadzie przy granicy polsko-niemieckiej w okolicach Ełku. Po wybuchu wojny uczestniczył w walkach z Niemcami nad Narwią (obrona Wizny), a później z oddziałami Armii Czerwonej w okolicy Kołkowa i Włodawy oraz ponownie z Niemcami w rejonie Annopola. W czasie walki został postrzelony i wzięty do niewoli. W czasie transportu więźniów udało mu się uciec. Pod koniec października 1939 r. wrócił do rodzinnego Ostrówka i pracował na gospodarstwie. W marcu 1940 r. został zaprzysiężony do ZWZ i przyjął pseudonim „Ostrowski”. Organizował młodych ludzi i szkolił ich, prowadził szkołę podoficerską i rozprowadzał konspiracyjne czasopismo „Odwet”. Po utworzeniu AK został przydzielony do oddziału dywersyjnego i zmienił pseudonim na „Jastrząb”. Brał udział w wielu akcjach, m.in. na bank „Społem” w Mielcu, palenia dokumentacji w gminach na terenie Kielecczyzny, likwidacji konfidentów (wspólnie z oddziałem „Jędrusiów”), przewożenia broni zrzutowej oraz ostrzegania młodzieży przed wywózką do Niemiec. 30 VII 1944 r. wziął udział w starciu z oddziałem niemieckim w Gawłuszowicach i wzięciu do niewoli 23 Niemców. W sierpniu 1944 r. przewoził broń, a po walkach o Mielec transportował rannych żołnierzy do szpitala w Woli Baranowskiej. Po wojnie dokończył naukę gimnazjalną w Mielcu i w 1946 r. uzyskał małą maturę. Nie godził się z nowym ustrojem w Polsce i należał do WiN. 28 V 1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP i wielokrotnie torturowany w czasie przesłuchań w siedzibie PUBP w Mielcu oraz w więzieniach w Rzeszowie, Sandomierzu i Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1948 r. został zwolniony z więzienia w ramach amnestii, ale pozostawał przez kilka lat pod kontrolą UB. Prowadził gospodarstwo rolne. Pracował w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Gawłuszowicach, a następnie w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Gawłuszowicach. Należał do OSP. Po reformie administracyjnej i likwidacji PGRN w Gawłuszowicach przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Zmarł 15 II 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach, powiat mielecki.
DZIAŁOWSKI HENRYK, urodzony 22 I 1928 r. w Krakowie, syn Stanisława i Małgorzaty z domu Pitroch. W czasie okupacji hitlerowskiej, jako uczeń Przyzakładowej Szkoły Metalowej, pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej wstąpił do ZHP w Mielcu i został gospodarzem III Drużyny im. Zawiszy Czarnego. Pracował początkowo w warsztacie mechaniki precyzyjnej w Mielcu, a od 1946 r. w Okręgowych Warsztatach Szybowcowych w Jeżowie k/Jeleniej Góry i tam ukończył kurs pilota szybowcowego. W 1949 r. po odbyciu kursu w Ligotce Dolnej (w ramach organizacji „Służba Polsce”) uzyskał uprawnienia pilota samolotowego. 1 III 1950 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku kontrolera jakości w laboratorium osprzętu na montażu, latał w Aeroklubie Mieleckim i wykonywał zadania zlecone przez WSK. W 1951 r. został skreślony z listy pilotów bez podania powodów. Zajął się wtedy sportami motocyklowymi i startował w nich jako zawodnik „Stali” Mielec i Ligi Przyjaciół Żołnierza. W 1954 r. został zwolniony z pracy bez jakiegokolwiek uzasadnienia. Do WSK powrócił 2 lata później i pracował jako kontroler w pionie Głównego Mechanika. Złożył kilkadziesiąt wniosków racjonalizatorskich w zakresie remontów i utrzymania maszyn produkcyjnych, 2 patenty i wzór użytkowy. Był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK. W 1978 r. został członkiem Klubu Seniorów Lotnictwa w Krakowie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Złotą Odznaką i Tytułem „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”. Zmarł 18 VI 1992 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
DZIAŁOWSKI JERZY, urodzony 22 VIII 1951 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Anny z domu Baran. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. W tym roku podjął pracę w WSK Mielec na W–03 jako ślusarz narzędziowy, a następnie technolog materiałowy. Wyczynowe uprawianie sportu rozpoczął w 1968 r. w Stali Mielec, w grupie sprint – płotki. W roku 1974 uzyskał I klasę sportową w biegu na 400 m przez płotki. Startował z powodzeniem w I lidze lekkoatletycznej w latach 1974-1977, głównie na 400 m i 400 m ppł oraz w sztafetach. Był czołowym zawodnikiem w okręgu rzeszowskim na tych dystansach. Uczestniczył w mitingach międzynarodowych, m.in. w Warnie, Koszycach, Bukareszcie i Lwowie. Osiągnął następujące rekordy życiowe: 400 m – 48,9 sek, 400 m ppł – 52,7 sek, 4 x 400 m (sztafeta Stali) – 3:11,69 (aktualny rekord województwa). Uzyskał też uprawnienia sędziego lekkoatletyki. W 1977 r. zakończył wyczynową karierę sportową, ale nie zaprzestał amatorskiego uprawiania różnych dyscyplin sportowych. W latach 1979-1981 był trenerem koordynatorem sekcji lekkoatletycznej Stali. W 1981 r. ukończył studia na AWF Warszawa – Punkt Konsultacyjny w Mielcu i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. Po ukończeniu studiów przeszedł z W-03 do działalności sportowo-rekreacyjnej w KT, a w 1982 r. został mianowany dyrektorem Ośrodka Sportu i Rekreacji (OSiR) „Lotnik”. Był jednym z inicjatorów i organizatorów wielu masowych form kultury fizycznej, takich jak m.in. miejskie spartakiady w różnych dyscyplinach, liga zakładów pracy w piłce nożnej, halowe turnieje sprawnościowe, biegi uliczne młodzieży i festyny sportowo-rekreacyjne oraz różnych form wypoczynku zimowego i letniego. W latach 1986-1989 pełnił z wyboru funkcję wiceprezesa MKS „Gryf” Mielec. W 1989 r. przeszedł do pracy w Szkole Podstawowej Nr 9 w Mielcu na etat nauczyciela wychowania fizycznego. Podjął się również roli organizatora sportu w pionie szkół podstawowych i aktywnie działał w Szkolnym Związku Sportowym. W latach 1994-1997 pełnił społeczną funkcję kierownika sekcji lekkoatletycznej „Stali” Mielec. 30 VI 1997 r., po likwidacji FKS „Stal”, był współzałożycielem Lekkoatletycznego Klubu Sportowego (LKS) „Mielec” i jego prezesem. Także w 1997 r. założył Uczniowski Klub Sportowy (UKS) „Sprinter” w Szkole Podstawowej Nr 9. Był też członkiem Zarządu Podkarpackiego Okręgowego Związku LA w Rzeszowie. Uprawiał sport amatorski grając w drużynie oldboyów „Stali” Mielec. W październiku 1999 r. został radnym Rady Miejskiej w Mielcu i pełnił tę funkcję do 2002 r. Funkcję społecznego prezesa LKS Mielec pełnił do 2006 r. W 2007 r. przeszedł na nauczycielską emeryturę. Od 2008 r. jest animatorem boiska Orlik 2012 przy Szkole Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu.
DZIAŁOWSKI KAZIMIERZ, urodzony 18 V 1958 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Eugeniusza i Stefanii z Boreńskich. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność – elektromechanika ogólna). Po maturze w 1978 r. podjął pracę w Przedsiębiorstwie Elektryfikacji i Technicznej Obsługi Rolnictwa ELTOR w Rzeszowie, początkowo jako monter, a od 1979 r. jako kierownik budowy linii napowietrznych i kablowych SN i NN, stacji trafo i instalacji elektrycznych. Studia zaoczne na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej ukończył w 1987 r., uzyskując tytuł inżyniera elektryka w specjalności przetwarzanie i użytkowanie energii elektrycznej. Ponadto w 1984 r. zdobył uprawnienia budowlane w zakresie projektowania i nadzorowania budów w specjalności sieci i instalacji elektrycznych. W 1996 r. założył rodzinną firmę „BTE Firma Elektryczna Działowscy”, którą początkowo umieścił we własnym domu w Mielcu przy ul. Jaworowej. Dzięki dynamicznemu rozwojowi firmy wybudował w Chrząstowie koło Mielca nowoczesną bazę biurowo-magazynową i sprzętową, co w zasadniczy sposób poprawiło warunki działalności firmy. Wprowadził w niej m.in. nowoczesny system szkolenia pracowników oraz system zarządzania jakością ISO-9001. „BTE Firma Elektryczna Działowscy” została przyjęta do Stowarzyszenia Producentów Konstrukcji i Urządzeń Elektrycznych STELEN w Poznaniu. Wykonuje prace projektowe i budowlane linii SN i NN, stacji trafo i instalacji elektrycznych, głównie na terenach Polski południowo-wschodniej. Poza pracą zawodową Kazimierz Działowski pasjonuje się sportem i turystyką. Przez szereg lat grał w amatorskiej lidze siatkówki w Mielcu, a obecnie sponsoruje młodzieżowe grupy sportowe.
DZIAŁOWSKI LESZEK, urodzony 25 V 1954 r. w Mielcu, syn Henryka i Janiny z domu Wójcik. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową w Mielcu (1973 r.) Równocześnie odbywał praktykę w WSK Mielec i po ukończeniu szkoły tam właśnie otrzymał pracę. Zdobył kwalifikacje zawodowego kierowcy i w latach 1978-1981 pracował w mieleckim Oddziale PKS. W 1981 r. przeniósł się do Krakowa i do 1991 r. był kierowcą Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego. Powrócił do Mielca i pracował do 1997 r. w R&G i „Autoparcie”, a od 1998 r. był zatrudniony w Zakładzie Produkcyjnym „Kamax”. Od 1973 r. był Honorowym Dawcą Krwi. W Krakowie pełnił różne funkcje w tamtejszej Radzie Dzielnicowej HDK i Klubie HDK przy MPK. Od 1991 r. był członkiem Klubu HDK im. J.Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Oddał 36 830 ml krwi. Za długoletnią działalność w Ruchu Honorowego Krwiodawstwa wyróżniony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami HDK wszystkich stopni i odznakami PCK. Zmarł 24 III 2013 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DZIAŁOWSKI MIECZYSŁAW, urodzony 16 VIII 1904 r. w Mielcu, syn Walentego i Teofili z Sobieskich. W 1919 r. z inicjatywy starszego brata Stanisława wyjechał do Krakowa i tam rozpoczął naukę w warsztacie cywilnej obsługi lotnictwa. W 1921 r. przeniósł się z bratem Stanisławem do Bydgoszczy, gdzie został zatrudniony w montowni samolotów, najpierw na stanowisku brygadzisty, a później mistrza przy remontach samolotów francuskich używanych przez polskie lotnictwo. Wspólnie z bratem Stanisławem skonstruował jeden z pierwszych polskich szybowców – „Bygdoszczankę”, a później (w latach 1925-1935) serię samolotów turystycznych „DKD” (pierwszy w Bydgoszczy, pozostałe w Krakowie) i aeromobil, który został zrealizowany tylko częściowo. W 1927 r. powrócił z bratem do Krakowa i pracował tam jako mechanik. Uprawnienia pilota zdobył w 1929 r., ale latał rzadko i raczej nie uczestniczył w rywalizacji sportowej. Również wspólnie z bratem wielokrotnie przylatywał do Mielca na pokazowe imprezy lotnicze i był jednym z inspiratorów powstania lotniska turystycznego w Mielcu. 23 V 1935 r. złożył egzamin czeladniczy w zawodzie ślusarskim przed Komisją Izby Rzemieślniczej w Krakowie. Powrócił do Mielca i założył zakład mechaniczny, który czynny był także w czasie okupacji i w latach powojennych. Był jednym z założycieli Aeroklubu Mieleckiego w 1947 r. i członkiem jego zarządu. Ostatni lot odbył na zawodach w Łodzi 15 VIII 1948 r. W późniejszych latach został zawieszony w czynnościach pilota. Mielecka brać lotnicza nie zapomniała jednak o jego zasługach i zapraszała go, jako gościa honorowego, na imprezy lotnicze, m.in. na uroczystość poświęcenia lotniska w Mielcu 30 VIII 1981 r. Był także członkiem Klubu Seniorów Lotnictwa przy Aeroklubie Krakowskim. Wyróżniony m.in. Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Srebrną Odznaką Honorową LOPP II stopnia, Medalem Srebrnym Ministerstwa Komunikacji na wystawie KOMTUR 1930 w Poznaniu oraz tytułem Honorowego Członka Aeroklubu Krakowskiego i Aeroklubu Mieleckiego. Zmarł 1 VIII 1983 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu. W 2019 r. pośmiertnie wyróżniony przez TMZM w Mielcu prestiżową „Pieczęcią Zasług Obywatelsich – Sigillum Meriti Civillis”.
DZIAŁOWSKI MIECZYSŁAW junior, urodzony 9 I 1930 r. w Krakowie, syn Mieczysława i Heleny z domu Gorczyca. W latach 1944-1947 należał do drużyny harcerskiej im. Gen. Władysława Sikorskiego w Mielcu. Od 1946 r. zajmował się modelarstwem lotniczym i równocześnie uczęszczał na teoretyczny kurs szybowcowy w Mielcu. W 1947 r., po kursie praktycznym w Bodzowie k/Krakowa, uzyskał kategorię „B” pilota szybowcowego (szkolił go kuzyn – Edward Działowski). Umiejętności latania doskonalił w aeroklubach w Lęborku, Jasionce k/Rzeszowa i Mielcu. Absolwent Liceum Mechanicznego w Dębicy, matura w 1951 r. W tym samym roku został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, ale z niewiadomych przyczyn został z niej usunięty w 1953 r., tuż przed promocją na stopień oficerski. Powrócił do Mielca i w 1953 r. został zatrudniony w WSK. Nie zrezygnował z latania, które umożliwiono mu po 1956 r. Rok później uzyskał świadectwo samolotowego pilota sportowego. W 1969 r. ukończył studia na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera odlewnictwa – metalurga. Od tego czasu sprawował szereg funkcji, m.in. zastępcy kierownika Wydziału Metalurgicznego, kierownika wydziału produkcyjnego i Głównego Metalurga Przedsiębiorstwa (1975-1980). W 1977 r. otrzymał „Dyplom Specjalizacji Zawodowej Inżyniera”, a w 1978 r. został jednym z laureatów Nagrody Zespołowej I stopnia RW NOT w Rzeszowie za uruchomienie produkcji statecznika pionowego i poziomego do samolotu IŁ-86. Prowadził też działalność pedagogiczną – uczył przedmiotów technicznych w Zespole Szkół Zawodowych (dla pracujących) i uczestniczył w opracowaniu i wydaniu skryptu Materiałoznawstwo (1975 r.). W latach 1980-1982 kierował organizacją i uruchomieniem działalności Zakładu Produkcji Pojazdów. W 1981 r. został członkiem Państwowej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów. Od kwietnia 1982 r. kierował uruchomieniem Odlewni Stopów Lekkich i jej produkcją do 1987 r. W 1987 r. przeszedł na emeryturę. Publikował artykuły w czasopismach: „Gazeta Wojsk Lotniczych”, „Głos Załogi”, „Ikona”, „Nadwisłocze”, „Przegląd Lotniczy” i „Tygodnik Sanocki”. Od 2006 r. należy do Grupy Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Jest autorem autobiograficznej książki Na skrzydłach Jastrzębia (Kraków 2004) i publikacji historycznej Czas przerwać milczenie (Mielec 2010) oraz tomików wierszy: Wiersze życiem pisane (Katowice 2008), Nie dla sławy sięgam po pióro (Tuszów Narodowy 2010), Siła słowa magia flesza (Mielec 2011), „Miszmasz” (Mielec 2014), „Fraszki” (Mielec 2014) i „Z płomieni pamięci” (2015). Wybrane wiersze zostały umieszczone w publikacjach zbiorowych, m.in. almanachach Grupy Literackiej „Słowo” Z podróży na wyspy słowa (Mielec 2007), W rytmie słowa (Mielec 2009) i Zanurzeni w słowie (Mielec 2011), tomie twórców z miast partnerskich Mielec i Löhne W dalszej i bliższej perspektywie (2011) oraz Mieleckim Roczniku Literackim nr 1 Artefakty (Mielec 2012,2013, 2014). Uczestniczył w konkursach poetyckich, uzyskując nagrody i wyróżnienia. W latach 2008-2010 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Programowej Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” i Honorową Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Honorowym Stopniem Harcerz Rzeczypospolitej. Zmarł 21 VI 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DZIAŁOWSKI STANISŁAW, urodzony 11 IV 1900 r. w Mielcu, syn Walentego i Teofili z domu Sobieskiej. W latach 1911-1913 uczył się w Gimnazjum im. Stanisława .Konarskiego w Mielcu. 8 III 1916 r. wstąpił ochotniczo do armii austriacko-węgierskiej i podjął naukę w szkole budowy samolotów (Luftfahrbauschule K.U.K. Meuer i Szeget) w Wiedniu. 11 XI 1918 r. powrócił na krótko do Mielca i podobno zdążył powiadomić umierającego ojca o niepodległości Polski. Po pogrzebie ojca wyjechał do Krakowa, zgłosił się do wojska polskiego i otrzymał pracę w Parku Szkoły Pilotów jako kapral mechanik w montowni samolotów. Sprowadził do Krakowa młodszego brata, Mieczysława i pomógł mu w otrzymaniu pracy. We wrześniu 1921 r. wspólnie z bratem przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie został szefem montażu samolotów w tamtejszej Szkole Pilotów. Czas wolny poświęcał konstruowaniu własnych maszyn latających. W 1925 r. zbudował (z bratem) jeden z pierwszych polskich szybowców – „Bydgoszczankę”, a w latach 1926-1935 (również z bratem) serię samolotów sportowych DKD (szerzej o nich w odrębnych hasłach), które służyły do szkolenia pilotów i startowały z powodzeniem w zawodach lotniczych, a także rozpoczął budowę aeromobilu, której nie ukończył z powodu braku środków finansowych. Większość tych konstrukcji powstała w Krakowie, do którego powrócił z bratem na początku 1927 r. Nim do tego doszło, w 1926 r. zdobył licencję pilota w Szkole Pilotów w Bydgoszczy. W okresie od 19 II 1927 r. do 1 II 1934 r. pracował w 2 Pułku Lotniczym w Krakowie w randze starszego sierżanta, jako pilot oblatywacz I kategorii, kontroler parku i instruktor. Startował w zawodach lotniczych, zdobywając m.in. trzykrotnie III miejsce w I (1929 r.), II (1930 r.) i VI (1934 r.) Locie Południowo-Zachodniej Polski. Był jednym z głównych inspiratorów powstania lotniska turystycznego w Mielcu, na którym później wielokrotnie gościł w czasie festynów lotniczych. 30 XI 1935 r., ze względu na stan zdrowia i akcję odmładzania kadry wojskowej, przeniesiony został w stan spoczynku. Przez 2 lata prowadził własną firmę „Przedlot” wytwarzającą części do szybowców, a następnie pracował w Stanisławowie, PZL – Wytwórni Płatowców Nr 1 w Warszawie (1938-1939), Wytwórni Płatowców Nr 2 w Mielcu (1939) oraz Hucie Ludwików i Fabryce Motocykli SHL w Kielcach (1939). Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę uczestniczył (z najstarszym synem Stanisławem) w obronie przeciwlotniczej Kielc, a następnie zgłosił się ochotniczo (także z synem) do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie. Po wejściu wojsk radzieckich na polskie ziemie wschodnie (17 IX) opuścili kraj i przedostali się do Francji. Tam zgłosili się do powstającej Armii Polskiej. Został skierowany do Montpellier i szkolił pilotów na francuskich samolotach myśliwskich. Po klęsce Francji ewakuował się do Anglii i tam otrzymał przydział do jednostki RAF w Gosport jako pilot samolotów bojowych, m.in. „Swordfisch” i „Fairey Battle”. W czasie lotu 15 X 1940 r. został poważnie ranny i skierowany do szpitala i sanatorium. Według skrupulatnie prowadzonych notatek obliczył, że w swojej karierze pilota i instruktora „wylatał” ponad 4 500 godzin na 107 typach samolotów. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Srebrną Odznaką Honorową LOPP II stopnia, Srebrną Odznaką Honorową PCK II stopnia, Medalem Srebrnym Ministerstwa Komunikacji na wystawie KOMTUR 1930 w Poznaniu i odznakami lotniczymi (polską, francuską i angielską) oraz awansem na stopień chorążego. Zmarł 19 III 1942 r. w szpitalu wojskowym w Szkocji. Pochowany został na cmentarzu żołnierzy polskich w Perth (środkowa Szkocja). Jego imię przyjęła m.in. mielecka Szkoła Podstawowa Nr 8, a później – Zespół Szkół Ogólnokształcących Nr 1 w Mielcu. W 2019 r. pośmiertnie wyróżniony przez TMZM w Mielcu prestiżową „Pieczęcią Zasług Obywatelsich – Sigillum Meriti Civillis”.
DZIAŁOWSKI STANISŁAW junior, urodzony 15 III 1923 r. w Bydgoszczy, syn Stanisława i Małgorzaty z domu Pitroch. Wraz z ojcem i rodziną mieszkał kolejno w Bydgoszczy, Krakowie, Stanisławowie i Mielcu. Tam również uczęszczał do szkół. Ukończył Szkołę Szybowcową w Polichnie k/Kielc i zdobył uprawnienia pilota szybowcowego kat. A, B i C. W pierwszych dniach wojny obronnej 1939 r. uczestniczył, u boku ojca, w obronie przeciwlotniczej Kielc, a następnie (także z ojcem) wyjechał do Lwowa, gdzie zgłosił się do 6 Pułku Lotniczego. Potem obaj przez Rumunię, Jugosławię, Grecję i Morze Śródziemne przedostali się do Francji. Tam zgłosili się do tworzącej się armii polskiej. Po klęsce Francji, znów z ojcem, ewakuował się do Anglii. Tam przeszedł półtoraroczne szkolenie mechaników lotniczych i został skierowany do polskiego dywizjonu 306, a następnie 302 i 315 jako mechanik w stopniu sierżanta. W 1945 r. brał udział w szkoleniu mechaników pokładowych na bombowcu „Lancaster”, ale z powodu kapitulacji Niemiec nie uczestniczył w lotach bojowych. W 1948 r. zakończył służbę wojskową, zamieszkał w Grimsby i pracował jako kierownik w firmie „British Leyland”, a później w jednym z zakładów „Fiata”. Odtąd aktywnie działał w miejscowym aeroklubie, organizując imprezy lotnicze w celach charytatywnych, np. dla wsparcia kombatantów polskich. Był wiceprezesem RAF ASSOCIATION i członkiem kilku stowarzyszeń angielskich. Popularyzował na łamach angielskiej prasy lotnictwo polskie i działalność rodziny Działowskich. Był członkiem Związku Lotników Polskich w Lincoln i Honorowym Członkiem Klubu Seniorów Lotnictwa w Krakowie. Otrzymał szereg odznaczeń polskich, francuskich i angielskich. 20 XI 2000 r. postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej mianowany został na stopień podporucznika Wojska Polskiego. Zmarł 21 XI 2005 r. Spoczywa w Grimsby (Anglia).
DZIAŁOWSKI TADEUSZ, urodzony 1 V 1954 r. w Sadkowej Górze, syn Eugeniusza i Stefanii z Boreńskich. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność – elektromechanika ogólna). Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i w 1979 r. otrzymał dyplom magistra inżyniera elektryka (specjalność – automatyka i metrologia). Uzyskał też uprawnienia rzeczoznawcy SEP. W latach 1979-1989 pracował w Zakładzie Energetycznym w Rzeszowie – Rejonie Energetycznym Najwyższych Napięć w Połańcu na stanowiskach: starszego referenta technicznego, dyżurnego inżyniera ruchu stacji 400/220/110/15 kV, kierownika Wydziału Ruchu, zastępcy kierownika Rejonu do spraw technicznych i kierownika Wydziału Utrzymania. Ponadto w latach 1981-1982 był zatrudniony w Zakładach Pomiarowo-Badawczych Energetyki ENERGOPOMIAR Gliwice. Po restrukturyzacji przedsiębiorstw energetycznych, w 1993 r. został przeniesiony do Rzeszowskiego Zakładu Energetycznego SA – Centrala i pracował jako specjalista do spraw urządzeń w Wydziale Stacji, a następnie jako kierownik Wydziału Stacji. W związku z kolejnymi przekształceniami w energetyce w 2007 r. został zatrudniony w Rzeszowskim Zakładzie Energetycznym Dystrybucja Sp. z o.o. – Centrala na stanowisku kierownika Wydziału Majątku Sieciowego. W latach 1992-1997 brał udział w opracowaniu serii komputerowych programów edukacyjno-demonstracyjnych z zakresu elektroenergetyki dla Polskiego Towarzystwa Przesyłu i Rozdziału Energii Elektrycznej w Poznaniu, a także programu komputerowego „Elektroenergetyka” w formie podręcznego informatora o współczesnych urządzeniach elektroenergetycznych. W latach 2008-2009 uczestniczył (w ramach Grupy Kapitałowej PGE) w pracach nad Programem OPTIMA „Unifikacja Infrastruktury Technicznej (UIT) oraz ujednolicenie zasad eksploatacji majątku sieciowego (ZEMS). Opracował m.in. instrukcje eksploatacji przemysłowych stacji elektroenergetycznych 110 kV/SN dla Siarkopolu Osiek i Rafinerii Jedlicze oraz instrukcje prowadzenia ruchu i eksploatacji stacji transformatorowych SN/SN i SN/nN dla BTE s.c. w Mielcu, a także liczne ekspertyzy techniczne obiektów elektroenergetycznych. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązową Odznaką Zasłużony dla Energetyki oraz Srebrną Odznaką Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
DZIAŁOWSKI WALENTY, urodzony w 1846 r. w Masłowie na Kielecczyźnie. W 1859 r. przybył do Mielca i terminował w zakładzie rymarskim. Na czeladnika rymarskiego został wyzwolony w styczniu 1863 r. Kiedy do Galicji dotarły wieści o wybuchu powstania narodowego na terenie zaboru rosyjskiego, dołączył się do produkcji ekwipunku wojskowego (uprzęży, pasów, ładownic, tornistrów) dla powstańców i dostarczał go do punktu przerzutowego w Lisiej Górze. W październiku 1863 r. zgłosił się ochotniczo, wraz z grupą młodych mielczan, do oddziału płk. Dionizego Czachowskiego. Walczył w bitwie z rosyjskim oddziałem mjr. Czutiego pod Rybnicą (Kieleckie) i został ranny w nogę, która po zakażeniu musiała być amputowana. Leczono go w wojskowym lazarecie polowym w Klimontowie. Po zaleczeniu ran powrócił do Mielca i założył własny zakład rymarski przy ul. Dworskiej (aktualnie – ul. Legionów). Odtąd darzony był szczególnym szacunkiem i zapraszany na uroczystości patriotyczne jako gość honorowy. Zmarł 11 XI 1918 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu, a tablica nagrobna znajduje się na frontowej ścianie kaplicy cmentarnej.
DZIAŁOWSKI ZBIGNIEW, urodzony 13 VI 1952 r. w Mielcu, syn Henryka i Janiny z domu Wójcik. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1971 r. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (Techniczna Fizyka Jądrowa) i Politechnice Krakowskiej (Budowa Samolotów), a następnie w Kijowskim Instytucie Inżynierów Lotnictwa Cywilnego (Techniczna Eksploatacja Samolotów i Silników Lotniczych). W 1978 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera oraz uprawnienia inżyniera pokładowego samolotu TU – 154 A. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. w OBR SK w Mielcu. Zajmował stanowiska m.in. zastępcy konstruktora prowadzącego, głównego specjalisty prób w locie, głównego specjalisty konstruktora, głównego specjalisty ds. handlowych. Był inspiratorem i założycielem Biura Handlu Zagranicznego Zakładu Państwowego – WSK Mielec (pierwszego w Polsce) oraz szefem tego biura do 1989 r. W 1982 r. uzyskał doktorat w Kijowskim Instytucie Inżynierów Lotnictwa Cywilnego. Okresowo był też wykładowcą w tymże Instytucie i na Politechnice Rzeszowskiej. W latach 1985-1986 pełnił funkcję wiceprezesa Aeroklubu Mieleckiego. W latach 90. był współzałożycielem kilku firm mieleckich i pozostaje ich udziałowcem, a także został wiceprezesem firmy „PROSCAN INVEST” Sp. z o.o. w Warszawie, specjalizującej się w inwestycjach i handlu z Ukrainą, Litwą, Rosją i Białorusią. W 2001 r. został członkiem Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu. W latach 2002-2003 pełnił funkcję członka Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu ds. handlowych i technicznych, później ds. technicznych, a od 2003 r. do 2005 r. był prezesem Zarządu PZL. W 2005 r. został dyrektorem handlowym Zakładu Narzędziowego PZL-Mielec „Prodrem”, wytwarzającego przyrządy do produkcji lotniczej, a w 2007 r. przeszedł na stanowisko dyrektora generalnego firmy „Wietpol” Piotr Wietecha – Krosno, produkującej części lotnicze. Od 2009 r. do 2012 r. pracował w firmie JOONGPOL Sp. z o.o. w Mielcu jako członek Zarządu, dyrektor generalny i prezes Zarządu. Od 2012 r. pełni funkcję prezesa Zarządu FLY Polska – ośrodka szkolenia lotniczego i serwisu lotniczego Mielec, Rzeszów. Angażuje się społecznie w organizacjach i stowarzyszeniach związanych z lotnictwem, m.in. od 2007 r. jest prezesem Stowarzyszenia Sieć Porozumienia Lotniczego „AVIASPLOT” – klastra firm pracujących na rzecz lotnictwa. Od 2008 r. sprawował nadzór nad firmami, w których jest współudziałowcem: FLY Polska Sp. z o.o., Nauka i Technika Sp. z o.o. i A&J Sp. z o.o. Pełni funkcję przewodniczącego Komitetu Polsko-Ukraińskiej Izby Gospodarczej ds. Współpracy Przemysłów Obronnych. 10 VI 2023 r. został wybrany na prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. prof. Władysława Szafera w Mielcu.
DZIAŁOWSKI ZBIGNIEW JÓZEF, urodzony 10 II 1958 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Stanisława i Romany z domu Rusek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Ukończył Studium Weterynaryjne w Trzcianie koło Rzeszowa z tytułem technika weterynarii (1979), a następnie studiował na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Lublinie i uzyskał tytuł magistra inżyniera (1985). W 1986 r. został zatrudniony w Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie koło Mielca jako stażysta, a następnie pracował jako specjalista, kierownik fermy krów i główny specjalista. W 1997 r. przeszedł do firmy prywatnej. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie na urzędującego członka Zarządu Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002. Zajmował się sprawami rolnictwa, m.in. w zakresie zabezpieczenia przeciwpowodziowego i melioracji. W latach 2001-2002 pracował jako agent PZU, a ponadto społecznie pełnił funkcję członka Zarządu Powiatu. Od 2004 r. do 2008 r. był specjalistą, a następnie głównym specjalistą w Biurze Kontroli Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział Regionalny w Rzeszowie. W 2008 r. powierzono mu funkcję kierownika Biura ARiMR w Mielcu i pełnił ją do II 2016 r. W ramach tej działalności m.in. organizował szkolenia dla rolników w zakresie pozyskiwania środków z funduszy UE, składania wniosków o płatności obszarowe i rolnośrodowiskowe oraz rejestracji i identyfikacji zwierząt. W wyborach samorzadowych w 2018 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego. Powierzono mu także funkcję członka Zarządu Powiatu. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony dla Rolnictwa” i Odznaką „Za Zasługi dla Łowiectwa”.
DZIAŁOWSKIEGO WALENTEGO (ULICA), jedna z niewielkich ulic (286 m) na osiedlu Cyranka, w grupie domów prywatnych za „Hotelem Polskim”, przy torze kolejowym do SSE „EURO-PARK Mielec”. Biegnie od ul. Stanisława Skarżyńskiego do ul. Leona Lachnita, krzyżując się z ul. Walerego Wróblewskiego. Powstała na początku lat 70. w czasie intensywnej budowy tego mini-osiedla, a patrona otrzymała 28 III 1973 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2011 r. przeprowadzono remont, położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
DZIAMARSKI TADEUSZ, urodzony 11 II 1930 r. w miejscowości Szadek, woj. łódzkie, syn Jana i Elżbiety z Chojnackich. Absolwent Gimnazjum Mechanicznego w Zduńskiej Woli. Do Mielca został skierowany w 1951 r. i zatrudniony w WSK jako tokarz. W 1956 r. ukończył Technikum Mechaniczne (specjalność – budowa płatowców) i zdał egzaminy maturalne. Przeniesiony został na stanowisko kalkulatora, a w latach 1978-1982 pełnił funkcję kierownika sekcji planowania w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego. Opracował kilkadziesiąt wniosków dotyczących usprawnienia technologii niektórych wyrobów, m.in. zmiany metody produkcji ręcznej na mechaniczną przy wytwarzaniu części do samolotu AN-2. Oszczędności uzyskane przez wprowadzenie tych wniosków do produkcji były podstawą do zaliczenia go do elitarnego grona zakładowych „racjonalizatorów-milionerów”. Był członkiem zakładowego Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz koła SIMP. Wyróżniony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrną i Złotą Odznaką „Racjonalizatora Produkcji”. Był też aktywnym działaczem związkowym. Na emeryturę przeszedł 1 I 1983 r. W latach 80. pracował społecznie w Komitecie Osiedla Cyranka oraz pełnił funkcję ławnika w Sądzie Rejonowym w Mielcu.
DZIDA PAWEŁ, urodzony 6 III 1932 r. w Rybniku, syn Józefa i Matyldy z domu Knesz. Absolwent Technikum Chemicznego w Raciborzu. W 1952 r. ukończył cywilną Zawodową Szkołę Lotniczą w Jeżowie Sudeckim i otrzymał uprawnienia instruktora szybowcowego III klasy. Od 1953 r. pracował jako instruktor w Lesznie, a następnie w Aeroklubie w Ostrowie Wielkopolskim. Tam poza pracą instruktorską zdobył srebrną i złotą odznakę pilota szybowcowego oraz licencję pilota samolotowego. W 1955 r. został przeniesiony do Aeroklubu Mieleckiego na samodzielne stanowisko instruktora szybowcowego. Jeszcze w tym samym roku wyszkolił 14 pilotów szybowcowych III klasy, a w kolejnych latach wielu z jego wychowanków osiągało coraz lepsze wyniki (zwłaszcza wysokości w chmurach i nocne loty – rzadkie w skali kraju). Sam również się doskonalił, dochodząc do tytułu instruktora szybowcowego I klasy i instruktora samolotowego II klasy. W 1960 r. jako pierwszy pilot szybowcowy w Mielcu zdobył „Złotą odznakę z trzema diamentami” za przelot ponad 300 km i przelot 555 km oraz osiągnięcie wysokości 5 250 m. (To osiągnięcie było mocnym bodźcem dla innych mieleckich pilotów, którzy w następnych latach zdobyli także tę najwyższą odznakę.) Za niekwestionowane osiągnięcia awansowany został na szefa wyszkolenia AM, a po zdaniu kolejnych egzaminów otrzymał uprawnienia instruktora samolotowego I klasy. W międzyczasie uzupełnił wiedzę techniczną, kończąc zaocznie Technikum Elektryczne w Mielcu. W 1966 r. z różnych przyczyn zrezygnował z pracy w AM i został zatrudniony najpierw jako kontroler techniczny „na starcie”, a później jako pilot transportowy. Wykonywał loty transportowe w kraju i za granicą (Egipt, Sudan, Nigeria). W latach 70. przeniesiony został do Zakładu Usług Agrolotniczych w Mielcu na stanowisko szefa personelu lotniczego. Ogółem wylatał ok. 1 200 godzin na szybowcach i ok. 9 500 godzin na samolotach różnego typu. 1 I 1981 r. przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Krośnie. Zmarł 4 VIII 2008 r. Spoczywa na nowym cmentarzu w Krośnie.
DZIECIĘCA WIOSNA TEATRALNA, coroczny cykl spektakli teatralnych dla dzieci, organizowany w latach 80. (od 1983 r.) przez Robotnicze Centrum Kultury, tradycyjnie w maju i czerwcu. Na scenie RCK prezentowały się teatry zawodowe z całego kraju, m.in. Będzina, Kielc, Krakowa, Lublina, Łodzi i Warszawy. Impreza cieszyła się dużym powodzeniem i każdorazowo gromadziła komplet dziecięcej publiczności.
DZIECIUCH REGINA, urodzona 22 XII 1938 r. w Suchowoli koło Staszowa, córka Stefana i Stefanii z domu Sośniak. Ukończyła prywatną szkołę krawiecką w rodzinnej miejscowości. W 1971 r. została zatrudniona w Robotniczym Centrum Kultury WSK Mielec, najpierw jako pracownik, a następnie kierownik kostiumerni i pracowni krawieckiej oraz mistrz krawiecki do 1992 r. Funkcję tę zachowała w latach 1992-1993, po zakończeniu działalności RCK i przejęciu jego kadry i majątku przez Mielecki Ośrodek Kultury. W 1993 r. przeszła na emeryturę. Za długoletnią, niezwykle fachową pracę otrzymała wyróżnienia państwowe i regionalne. Od 1997 r. jest przewodniczącą Klubu Seniora „Wrzos” na osiedlu Władysława Szafera w Mielcu i jedną z organizatorek życia kulturalno-oświatowego ludzi starszych w tej części miasta. Zmarła 29 XII 2016 r. Pochowana ma cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DZIEDZIC ZDZISŁAW, urodzony 7 III 1937 r. w Ropczycach, syn Władysława i Stanisławy z domu Świętoń. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową, a później Technikum Rachunkowości Rolnej w Ropczycach, matura w 1965 r. W 1955 r. zatrudniony został w WSK Mielec jako pracownik fizyczny. Do Ropczyc powrócił w 1959 r. i pracował tam w Zarządzie Powiatowym ZMS, a następnie jako instruktor w KP PZPR. W latach 1965-1973 był instruktorem KP PZPR w Mielcu. 22 XII 1973 r. powierzono mu funkcję naczelnika miasta Mielca i pełnił ją do 30 VI 1975 r. (likwidacja powiatu mieleckiego). Od 1 VII 1975 r. do 31 X 1990 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu jako kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Aktywnie uczestniczył w procesie dynamicznej rozbudowy miasta i dostosowywania doń miejskich służb komunalnych. Był także długoletnim przewodniczącym Rady Pracowniczej w Urzędzie Miejskim. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia i Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy”. W 1984 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Na rentę przeszedł w listopadzie 1990 r. Zmarł 26 II 1994 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DZIEDZICKI WIESŁAW ANDRZEJ, urodził się 16 X 1935 r. w miejscowości Ryś, woj. łódzkie, syn Antoniego i Janiny z Pawłowskich. Absolwent Technikum Handlowego w Sieradzu, maturę zdał w 1952 r. W tym czasie odbył szkolenie spadochronowe, szybowcowe i samolotowe w aeroklubach krakowskim i łódzkim. Od 1955 r. kontynuował naukę pilotażu w Oficerskiej Szkole Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu i ukończył ją w 1959 r. jako pilot podporucznik. Pozostał w Radomiu i jako dowódca klucza szkolił kadry pilotów wojskowych. 16 XII 1959 r. otrzymał 3 klasę kwalifikacji pilota wojskowego w lotnictwie myśliwskim, 28 II 1961 r – 2 klasę i 11 V 1966 r. – 1 klasę. W 1971 r. ukończył uzupełniające studia na WOSL im. J. Krasickiego w Dęblinie i otrzymał tytuł pilota inżyniera, a następnie stopień majora. W 1974 r. został przeniesiony do 21 PW przy WSK Mielec i pełnił funkcję pilota oblatywacza w stopniu podpułkownika. W 1975 r. otrzymał świadectwo normalne radiotelefonisty w służbie lotniczej. W dniach 5 i 12 IX 1976 r. brał udział w pokazach lotniczych w ramach Międzynarodowego Salonu Lotniczego w Farnborough pod Londynem, wykonując loty na samolocie TS-11 Iskra. 23 VIII 1977 r. uzyskał mistrzowską klasę kwalifikacyjną pilota wojskowego w lotnictwie doświadczalnym. Przeprowadzał wiele prób i badań w locie, m.in. wykonywał próby prototypu silnika odrzutowego oraz wyprowadzenie z korkociągu samolotu TS-11 Iskra. Lot pożegnalny wykonał na TS-11 Iskra w październiku 1984 r. Ogółem wykonał 7801 lotów w czasie 4062 godzin na ponad 1500 samolotach 14 typów: CSS-13, Junak-3, Jak-11, Jak-23, UMiG-15, Lim-1, Lim-2, TS-8, TS-11, An-2, M15, PZL-104, M20 i PA-34. Był członkiem Aeroklubu Mieleckiego. Posiadał uprawnienie sędziego okręgowego w pływaniu. Przez wiele lat należał do Koła Łowieckiego „Łoś”, a w latach 80. był jego prezesem. W 1989 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40 – lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej. Zmarł 24 X 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
DZIEKAN BARBARA „BURZA”, urodzona 29 XI 1900 r. w Ruszczy Małej. W Mielcu zamieszkała w latach międzywojennych. Uczestniczyła w działalności społecznej i charytatywnej organizowanej przez „Caritas” i Radę Główną Opiekuńczą. W zimie 1939/1940 r. pomagała w różny sposób osobom przesiedlonym przez okupantów hitlerowskich z Poznańskiego do Mielca. Od 1940 r. należała do Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), a następnie do AK. Przyjęła pseudonim „Burza”. Była kolporterką prasy podziemnej. Udostępniała swój dom przy ul. J. Kilińskiego na działalność konspiracyjną. Po sygnale o „wsypie” zdążyła uciec przed aresztowaniem i ukrywała się poza Mielcem. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej powróciła do domu i udzielała pomocy osobom poszukiwanym przez NKWD i UB, za co została aresztowana (na krótko). Zmarła w 1975 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
DZIEKAN JAKÓB, mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. W jesieni tego roku walczył w jednym z oddziałów partyzanckich.
DZIEKAN STANISŁAW, urodzony 3 VI 1903 r., syn Wincentego i Rozalii z domu Zbieg. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako ułan 10 Pułku Strzelców Konnych. Zmarł 19 VIII 1972 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
DZIEKAN STANISŁAW ksiądz, urodzony 3 XI 1948 r. w Rudzie, powiat mielecki, syn Franciszka i Anieli z domu Kmiecik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1972 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Pilźnie (1972-1974), parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (1974-1979) i Grybowie (1979-1985). W 1985 r. został mianowany proboszczem w Szerzynach. Doprowadził do wybudowania domu parafialnego w Szerzynach i kościoła pomocniczego św. Judy Tadeusza Ap. w Szerzynach-Podlesiu. W 1994 r. powierzono mu probostwo w Barcicach i pełnił tę funkcję do 2013 r. Od 2013 r. jest rezydentem w parafii w Barcicach. Pełnił też funkcje diecezjalne, był m.in. członkiem Rady Kapłańskiej. Od 1992 r. do 1994 r. sprawował funkcję dziekana dekanatu ołpińskiego, a jako proboszcz w Barcicach był wicenotariuszem dekanatu starosądeckiego. Uhonorowany EC i RM oraz godnością Kanonika Honorowego Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu.
DZIEKAN ZBIGNIEW TADEUSZ, urodzony 14 I 1947 r. w Mielcu, syn Franciszka i Ewy Watrak. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu (obecnie I LO im. St. Konarskiego), matura w 1964 r. Odbył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w roku 1968 otrzymał tytuł magistra matematyki. W latach 1968-1970 uczył jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej w Wojsławiu i Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Mielcu, a w latach 1970-1988 w mieleckim Liceum Medycznym. W tym okresie (1979-1980) ukończył studia podyplomowe z matematyki w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Nowym Sączu. Od 1 IX 1988 r. do 31 VIII 1997 r. pełnił funkcję dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Po rocznym pobycie na urlopie dla poratowania zdrowia – od 1 IX 1998 r. przeszedł na emeryturę (po 30 latach pracy nauczycielskiej). Za wybitne osiągnięcia w pracy pedagogicznej i organizatorskiej wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi i odznakami resortowymi oraz nagrodami, m.in. nagrodą Ministra Edukacji Narodowej w 1992 r.
DZIESZKO IRENEUSZ, urodzony 3 VIII 1967 r. w Szczawnicy, syn Józefa i Marii z domu Faron. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu (technik mechanik budowy płatowców), matura w 1987 r. W latach 1987-1991 pracował w WSK „PZL – Mielec” jako monter i konstruktor. Od 1991 r. do 1993 r. działał w mieleckich firmach „COMPIREX” i „INCOM” (poligrafia). W 1994 r. był informatykiem w firmie „MOTRONIK” w Mielcu, a w latach 1995-1999 wykonywał składy komputerowe w wydawnictwie „GRAFFMARR” w Mielcu. Od 1999 r. jest zatrudniony jako informatyk w Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Studiował w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek – dziennikarstwo). Od 1988 r. działa społecznie w harcerstwie. W latach 1988-989 był instruktorem ZHP. W okresie od 1989 r. do 1992 r. był jednym z inicjatorów powstania „ZHP rok założenia 1918 r.” i członkiem Rady Naczelnej tej organizacji, a także inspiratorem reaktywowania I Mieleckiej Drużyny Harcerzy im. T. Kościuszki (działała w latach 1911-1933) i jej drużynowym. W latach 1990-1992 uczestniczył (z żoną Renatą) w pracach zespołu przygotowującego połączenie „ZHP r.z. 1918” i Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Od 1992 r. do 1999 r. pełnił funkcje w ZHR – hufcowego Mieleckiego Hufca Harcerzy i członka Rady Naczelnej, a w latach 1997-1999 – komendanta Południowo-Wschodniej Chorągwi Harcerzy. W okresie od X 2009 r. do XI 2010 r. był radnym Rady Miejskiej w Mielcu. Wyjechał z Mielca.
DZIESZKO RENATA ( z domu BURY), urodzony 1 IX 1965 r. w Mielcu, córka Czesława i Genowefy z domu Bednarczyk. Absolwentka Technikum Ogrodniczego w Ropczycach, matura w 1984 r. Pracę zawodową rozpoczęła w tym samym roku w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym (PGO) w Mielcu. Równolegle (od 1983 r.) działała społecznie w ZHP jako instruktorka. W 1987 r. przeszła do etatowej pracy w mieleckiej Komendzie Hufca ZHP na stanowisko instruktora programowego. Od 1988 r. do 1990 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Chorzelowie jako wychowawca świetlicy, a w latach 1991 – 1993 – w firmach „COMPIREX” i „INCOM” (poligrafia). Od 1995 r. prowadzi zajęcia i udziela porad laktacyjnych w Szkole Rodzenia w Mielcu, a od 2000 r. jest doradcą życia rodzinnego w Poradni Przedmałżeńskiej i Poradni Rodzinnej. W 2000 r. ukończyła Studium Rodziny w Tarnowie i uzyskała dyplom doradcy życia rodzinnego. Kontynuowała przy tym działalność społeczną w harcerstwie. W 1989 r. była jedną z inicjatorek reaktywowania I Mieleckiej Drużyny Harcerek im. E. Plater (działała w okresie międzywojennym) i „ZHP rok założenia 1918”. Pełniła funkcje hufcowej Hufca Harcerek w Mielcu i komendantki Chorągwi Harcerek oraz członka Naczelnictwa Głównej Kwatery Harcerek. W latach 1990-1992 uczestniczyła (wspólnie z mężem Ireneuszem) w pracach zespołu przygotowującego połączenie „ZHP r.z.1918” i ZHR, a w dniach 1 – 2 października 1992 r. była członkiem Prezydium Zjazdu Połączeniowego w Warszawie. Od 1992 r. do 1999 r. pełniła funkcję komendantki Południowo-Wschodniej Chorągwi Harcerek ZHR, a od 1999 r. jest instruktorką tejże Chorągwi. W latach 2008-2012 pełniła funkcję komendantki Podkarpackiej Chorągwi Harcerek ZHR. Ma stopień harcmistrza. W czasie Zlotu XX-lecia ZHR w Koronowie (2009) była członkiem Komendy Zlotu i jedną z komendantek Gniazd Harcerskich. Wyjechała z Mielca.
„DZIEWANNA”, czasopismo – miesięcznik mieleckiej młodzieży gimnazjalnej wydawany w 1929 r. Uczniowskim komitetem redakcyjnym kierowali inicjatorzy tego przedsięwzięcia – Stanisław Kryczyński i Wojciech Skuza, a opiekunami – profesorowie gimnazjalni dr Władysław Szczygieł i Tadeusz Zawadzki. Artykuły o różnej tematyce pisali wyłącznie uczniowie. Wydano 4 numery czasopisma, 3 wydrukowano prawdopodobnie w mieleckiej drukarni M. Fijałkowskiego, a ostatni (podwójny) w tarnowskiej drukarni J. Pisza. Po zdaniu matury przez S. Kryczyńskiego i W. Skuzę żaden z uczniów nie podjął wysiłku kierowania redakcją, a ponadto wystąpiły kłopoty finansowe i techniczne.
„DZIEWIĄTKA”, Zespół Piosenki i Ruchu działający w latach 1990-1999 w Szkole Podstawowej Nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu. Jego założycielem, kierownikiem artystycznym i autorem większości repertuaru (muzyka, teksty, układy taneczne) był autor niniejszej Encyklopedii miasta Mielca. Zespół wystąpił ponad 120 razy w Mielcu i na terenie kraju z repertuarem rozrywkowym (m.in. na „Jarmarku Dominikańskim – 1993” w Gdańsku) i religijnym (m.in. w kościołach w Warszawie, Krynicy i wielokrotnie w Mielcu). Uczestniczył w przeglądach i konkursach, zdobywając szereg nagród i wyróżnień, m.in. w roku 1993 zwyciężył w kategorii zespołów piosenki i ruchu w ramach Wojewódzkiego Przeglądu Zespołów Artystycznych w Rzeszowie, a w latach 1994, 1995 i 1996 był laureatem VI, VII i VIII Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży w Warszawie.
DZIEWIT JAN STEFAN, urodzony 4 II 1945 r. w Józefowie, powiat mielecki, syn Michała i Walerii z domu Wołosz. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Krakowie – Nowej Hucie (z maturą w 1969 r.) i Studium Chemiczne w Lublinie (specjalność: technologia procesów chemicznych, 1977). Pracował w firmie BUDOSTAL-3 Kraków jako pracownik fizyczny (1964-1973), a później w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, m.in. na stanowiskach operatora procesów chemicznych i biochemika (1973-1996). Od 1 XII 1996 r. do 4 II 2005 r. otrzymywał świadczenia przedemerytalne, a następnie przeszedł na emeryturę. Jego pasją jest działalność społeczna. Od wielu lat należy do PTTK i pełni funkcje przewodnika regionalnego, organizatora turystyki oraz Społecznego Opiekuna Zabytków. Przyczynił się do wpisania wielu obiektów do rejestru i ewidencji zabytków, m.in. domu urodzin Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym, wiatraka w Trzcianie i kościoła w Sarnowie. Jako członek Polskiego Związku Katolicko-Społecznego został wybrany na radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w kadencjach 1984-1988 i 1988-1992 (skróconej w 1990 r.). W latach 2008-2011 pełnił funkcję ławnika Sądu Powiatowego w Mielcu. Uczestniczy w zajęciach Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i jest członkiem chóru tegoż Uniwersytetu.
DZIEWIT JÓZEF, urodzony 27 XI 1892 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki, syn Jana i Marianny z domu Światkowska. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1914 r. Należał do gimnazjalnych organizacji niepodległościowych. W lecie tegoż roku prowadził zbiórkę pieniędzy i darów dla tworzących się Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego. W czasie I inwazji rosyjskiej miał z tego tytułu poważne kłopoty. W 1915 r. został wcielony do 40 pułku piechoty („rzeszowskiego”) c.k. armii austriackiej i przydzielony do batalionu zapasowego w Mossou-Magyar (płn.-zach. Węgry). W 1917 r. ukończył szkołę oficerską w Opawie i został skierowany na front rosyjski. Stacjonował w Kisielinie i Lwowie, a następnie służył w jednostce pilnującej granicy przy ujściu rzeki Zbrucz do Dniestru. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917)został z wieloma innymi Polakami odesłany na front włoski. Tam zachorował na malarię. Po klęsce wojsk austriackich w listopadzie 1918 r. opuścił szpital i powrócił do Mielca, a następnie do rodzinnego Tuszowa. Po powrocie do zdrowia w 1919 r. został zatrudniony przez dyrekcję Polskich Kolei Państwowych w Krakowie i w tej instytucji pracował przez okres międzywojenny. Mieszkał w Szczakowej koło Jaworzna. Dalsze losy nieznane.
DZIEWIT KAZIMIERZ, urodzony 26 XI 1956 r. w Grochowem, powiat mielecki, syn Stanisława i Krystyny z Pszenicznych. Od lat szkolnych członek Aeroklubu Mieleckiego, skoczek spadochronowy specjalizujący się w nowoczesnym pięcioboju spadochronowym. Startując w drużynie Aeroklubu Mieleckiego, zdobył m.in. drużynowo I miejsce w X Ogólnopolskich Zawodach w Nowoczesnym Pięcioboju Spadochronowym (2 – 5 IX 1976 r.) i I miejsce w XI OZ NPS (22 – 25 IX 1977 r.) w Mielcu oraz II miejsce i tytuł wicemistrza Polski w I Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu (17 – 22 VI 1979 r.). Był też czołowym polskim skoczkiem spadochronowym w kategorii juniorów, m.in. zdobył V miejsce w Mistrzostwach Polski w Elblągu (1977 r.). Zdobył także licencję pilota samolotowego oraz uprawnienia instruktora spadochronowego i szkolił skoczków spadochronowych. Osiągnięcia sportowe i szkoleniowe sprawiły, że powierzono mu okresowo funkcję trenera kadry narodowej w wieloboju spadochronowym. W latach 90. wyjechał za granicę.
DZIOBAK STANISŁAW, urodzony 22 X 1950 r. w Kamiennej Górze, syn Edwarda i Anny z domu Szczygieł. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Studiował na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie i w 1988 r. otrzymał tytuł magistra politologii. Pracę zawodową podjął w WSK Mielec w 1968 r. jako ślusarz, a w następnych latach był brakarzem – kontrolerem, specjalistą ds. zaopatrzenia i mistrzem ds. adaptacji. W 1979 r. został wybrany przewodniczącym ZM ZSMP w Mielcu oraz wiceprzewodniczącym ZW ZSMP w Rzeszowie. W latach 1982-1986 pracował początkowo w KM PZPR w Mielcu jako kierownik MOPIW, a następnie pełnił funkcję sekretarza KG PZPR w Mielcu. W 1986 r. przeszedł do pracy w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym i jest kierownikiem Działu Zatrudnienia. Równolegle do pracy zawodowej udzielał się w pracy społecznej, najpierw w Związku Harcerstwa Polskiego, a następnie w Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (m.in. przewodniczący osiedla przy ul. S. Drzewieckiego) i związkach zawodowych, m.in. jako członek ZW ZZ Budowlanych i ZW OPZZ w Rzeszowie oraz członek Zarządu Krajowego ZZ Budowlanych. W 2003 r. został wybrany przewodniczącym Rady Osiedla Lotników i w wyniku kolejnych wyborów funkcję tę pełni nadal. Wyróżniono go m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego, Odznaką „Za Zasługi dla ZSMP”, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony dla OPZZ” i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”.
DZIUBA FELICJA (z domu CHMARA), urodzony 14 I 1941 r. w Wólce Tanewskiej koło Niska, córka Maksymiliana i Weroniki z domu Maziarz. Absolwentka Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli, a następnie Studium Nauczycielskiego (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe) w Tarnowie (1972 r.). Jako kwalifikowana nauczycielka rozpoczęła pracę w 1969 r. w Państwowym Przedszkolu Nr 3 w Mielcu, a następnie pracowała w PP Nr 4. W 1975 r. została mianowana dyrektorką PP Nr 5 przy ul. Chopina i organizowała tę placówkę od podstaw. Od 1982 r. do 1986 r. pełniła funkcję nauczyciela – metodyka w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie. W 1986 r. otrzymała mianowanie na dyrektora nowego PP Nr 16 na osiedlu W.Szafera i zorganizowała działalność tej placówki. Systematycznie dokształcała się. Studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (kierunek: pedagogika ze specjalnością – wychowanie przedszkolne) i w 1980 r. otrzymała tytuł magistra. Ukończyła też studia podyplomowe w krakowskim Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli (specjalność: organizacja i zarządzanie oświatą) oraz uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w ODN w Rzeszowie. Równolegle do pracy zawodowej angażowała się w działalność organizacji społecznych: TPD, PCK i ZNP. Za wyróżniającą się pracę pedagogiczną była wielokrotnie wyróżniana, m.in. otrzymała Złoty Krzyż Zasługi oraz Nagrodę III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania w 1975 r. Na emeryturę przeszła w 1998 r.
DZIUBKÓW, jedno z osiedli położonych we wschodniej części Mielca. Leży na terenach dawnej pradoliny Wisłoki. Po zmianie koryta rzeki z biegiem czasu woda opadała i tworzyły się bagna, a potem łąki, jeszcze w XX w. podmokłe. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat XX w. wody gruntowe opadły, tereny Dziubkowa wyschły i przeznaczono je do zabudowy. Budowę osiedla domów jednorodzinnych rozpoczęto w połowie lat 70., a MRN w Mielcu na sesji 22 I 1975 r. nadała nazwy jego ulicom. Po podziale miasta na osiedla (14 II 1978 r.) opisywany teren budowy został włączony w granice osiedla Metalowców. W latach 80. Mielecka Spółdzielnia Mieszkaniowa rozpoczęła na jego terenie budowę bloków mieszkalnych. 25 X 1985 r. zmieniono nazwę osiedla Metalowców na tradycyjny Dziubków (na prośbę mieszkańców), a następnie oddzielono część zajmowaną przez MSM i nazwano ją osiedlem Władysława Szafera (oddzielne hasło). Obecnie osiedle Dziubków obejmuje swym zasięgiem rejony ulic: Budowlanej, Dalekiej, Długiej, Gajowej, Jasnej, Jastrzębiej, Jemiołowej, Jodłowej, Klonowej, Laskowej, Lipowej, Łąkowej, Łowieckiej, Metalowców, Miłej, Niedużej, Nowej, Okrężnej, Osiedlowej, Partyzantów, Wierzbowej, Wolności (część) i Wrzosowej. Mieszka na jego terenie około 2810 osób.
Nazwa Dziubków funkcjonuje w mieleckiej tradycji od niepamiętnych czasów i związana jest prawdopodobnie z wielką ilością ptactwa żerującego na bagnach i podmokłych łąkach. Dlaczego Dziubków a nie Dzióbków? W Słowniku etymologicznym języka polskiego (wydanie z 1927 r.) A. Brückner podaje jako poprawne „dziób albo dziub” oraz „dziubać”. Według innej wersji nazwa pochodzi od przezwiska „Dziubas” jednego z Oborskich – współwłaścicieli tego terenu. W tradycji przyjęło się „Dziubków” i tak dotrwało do naszych czasów. Jest więc jedną z mieleckich ciekawostek językowych.
DZIURDZIANI FERDYNAND (Giovanni Giorgio Tutendino), szlachcic, z pochodzenia Włoch, starosta w Nowym Korczynie. Za zasługi dla rodziny Ossolińskich otrzymał 4 VIII 1617 r. dworek i „rolę aptekarzowską” w Mielcu od współwłaściciela Mielca Krzysztofa Ossolińskiego.
DZWONKOWSKI EDWARD, urodzony 4 III 1824 r. w Kutkorzu?, syn Szczęsnego Feliksa i Rozalii z Siedliskich. W wieku kilkunastu lat rozpoczął edukację w instytucie w Wiedniu, a następnie ukończył tamtejszą Wojskową Akademię Techniczną. Powrócił w rodzinne strony, aby pomagać ojcu w prowadzeniu dóbr. W nieznanych okolicznościach w 1848 r. przyłączył się do wojska węgierskiego – honwedów (obrońców ojczyzny) i brał udział w powstaniu węgierskim. Wielokrotnie wykazał się męstwem, toteż doszedł do rangi majora sztabu generalnego i otrzymał Order Zasługi Wojskowej. Po klęsce powstania z grupą około 800 Polaków uciekł do Turcji i tam przebywał do 1850 r. W kolejnych latach 50. przebywał m.in. Anglii, Francji i Belgii. Prawdopodobnie w 1855 r. powrócił do Galicji i zajął się majątkiem w Gromniku. Kontynuował rodzinne tradycje hodowli koni. Zaangażował się też w rozwijanie przemysłu naftowego w Galicji. Według znawcy tematu A. Ecksteina był „udziałowcem i kierownikiem wielu zakładów naftowych”. Uczestniczył w powołaniu Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie w 1860 r. i wkrótce potem został wybrany do Rady Nadzorczej. W czasie powstania styczniowego (1863-1864) działał w konspiracyjnej organizacji wspomagającej powstanie. Od 1869 r. należał do Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, m.in. pełnił funkcje wiceprezesa i detaksera. Wyróżniająca się działalność spowodowała, że został wybrany na posła ziemi tarnowskiej do Sejmu Krajowego Galicyjskiego II i III kadencji (1867-1872). Nie należał do żadnej partii, był zwolennikiem autonomii krajów wchodzących w skład monarchii habsburskiej, zabierał głos wyłącznie w sprawach gospodarczych i ekonomicznych. W wyborach do austriackiej Rady Państwa (30 X 1873 r.) został wybrany jako przedstawiciel ziemiaństwa z powiatów: Tarnów, Dębica, Mielec i Pilzno. Jego działalność była dobrze oceniana, toteż w 1879 r. i 1885 r. wybierano go do Rady Państwa w Wiedniu. Ponadto od 1879 r. był członkiem Towarzystwa Krajowego dla opieki i rozwoju przemysłu i górnictwa naftowego w Galicji”, a w 1880 r. został wybrany do Wydziału Towarzystwa. Zmarł 3 IX 1887 r. Pochowany na cmentarzu przykościelnym w Gromniku. W jego pogrzebie uczestniczył, jako przedstawiciel powiatu mieleckiego, wiceprezes Rady Powiatowej w Mielcu Stefan Sękowski.