CABAJ MARIA (z domu OLSZEWSKA), urodzona 24 IX 1943 r. w okolicach Halle (Niemcy), gdzie przewieziono rodzinę Olszewskich po deportacji z Krasnobrodu w powiecie zamojskim i skierowano do prac przymusowych; córka Michała i Władysławy z Korzeniowskich. (W 1945 r. Olszewscy powrócili do Krasnobrodu.) Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Chełmie Lubelskim w 1962 r. podjęła pracę w Przedszkolu Państwowym nr 2 w Mielcu przy ul. K. Marksa (aktualnie ul. Lwowska). W 1967 r. przeniesiona została do Przedszkola Państwowego nr 1 przy ul. A. Mickiewicza i w placówce tej pracowała 31 lat, w tym 17 lat na stanowisku dyrektora (1981-1998). Ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: Wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe) w Tarnowie (1972 r.), Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Krakowie z tytułem magistra (1978 r.), Studia Podyplomowe (z zakresu: Organizacja i zarządzanie) w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Krakowie (1988 r.) oraz zdobyła II stopień specjalizacji zawodowej z zakresu pedagogiki przedszkolnej (1988 r.). W okresie kierowania przedszkolem doprowadziła do gruntownej modernizacji i unowocześnienia budynków i ich wyposażenia oraz placu zabaw. Była kierownikiem zespołu samokształceniowego dyrektorów przedszkoli, działaczem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i Ligi Kobiet Polskich oraz wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W 1998 r. przeszła na emeryturę. Jest członkiem Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką TPD „Przyjaciel Dziecka” i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
CARITAS, katolicka organizacja humanitarna, założona została w Europie na przełomie XIX i XX w. Głównymi celami jej działalności były: skoordynowane niesienie pomocy ofiarom konfliktów zbrojnych, przemocy i kataklizmów, organizowanie akcji dobroczynnych oraz praca oświatowa wśród biednych i potrzebujących pomocy. W Polsce rozwinęła działalność po 1918 r. W 1937 r. biskup tarnowski Franciszek Lisowski utworzył diecezjalny związek „Caritas”, który skoordynował działanie organizacji na terenie diecezji tarnowskiej, w tym również w dekanacie mieleckim. Ożywienie działalności nastąpiło po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to wiele osób znajdowało się w trudnej sytuacji materialnej. W 1950 r. polskie władze państwowe zlikwidowały organizację, a jej majątek przekazały nowo powołanemu Zrzeszeniu Katolików „Caritas”, podporządkowanemu administracji państwowej. Reaktywowanie Caritas Polskiej, związanej z Kościołem katolickim, nastąpiło w 1989 r. Caritas Diecezji Tarnowskiej powołał biskup tarnowski dr Jerzy Ablewicz 8 XII 1989 r. W Mielcu organizacja ta powołana została w latach 90. we wszystkich (5) parafiach. Spośród wielu jej prac wymienić trzeba: prowadzenie dwóch jadłodajni i zbiórki darów dla ubogich, a także aktywny udział w międzynarodowych i krajowych akcjach humanitarnych.
„CARPATIA” (MIELECKI KLUB GÓRSKI), klub turystyczno-sportowy. Powstał w 1994 r. z inicjatywy m.in. Marka Dziedzickiego, Jerzego Piotra Krakowskiego i Ireneusza Wołoszyna. Skupia około 100 osób pasjonujących się turystyką górską. Jest organizatorem rajdów turystycznych, w tym ogólnopolskich – „Rajd Karpatia” i „Rajd Przyjaźni Bieszczadzkiej”. Organizuje też wycieczki rowerowe po ziemi mieleckiej oraz zawody rowerowe, m.in. w czasie corocznych „Dni Mielca”. Od 1998 r. jest Oddziałem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Jego prezesem od początku działalności jest Jerzy Piotr Krakowski.
„CAZUSY”, kilkunastoosobowy zespół muzyczny o charakterze małego big-bandu działający w Mielcu w latach 60. i 70. pod auspicjami Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Założycielem i kierownikiem muzycznym był Zbigniew Mielecki, prokurator Prokuratury Powiatowej w Mielcu, a jednym z konferansjerów – Tadeusz Przywara, znany malarz artysta. Zespół wykonywał popularną muzykę rozrywkową, występował na uroczystościach miejskich i powiatowych w Mielcu i na terenie powiatu, a także w innych miastach, głównie na terenie województwa rzeszowskiego. W 1975 r. zakończył działalność w związku z likwidacją powiatów.
CEBULA GRZEGORZ „BULA”, urodzony 27 XI 1971 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Marii z domu Pszeniczny. Uczęszczał do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie, a następnie do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. S. Wyspiańskiego w Jarosławiu. Pracował fizycznie, a następnie kopiował obrazy w Hiszpanii. Pod koniec lat 90. powrócił w rodzinne strony i pracował w różnych firmach. Równocześnie zaczął systematycznie tworzyć własne obrazy (malarstwo olejne), inspirując się surrealizmem, abstrakcjonizmem i kubizmem. Swój styl określa jako „inspiracjonizm”, „spontanizm” i „moizm”. Należy do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu i Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego przy SCK w Mielcu oraz współpracuje ze Stowarzyszeniem Kulturalnym J’ARTE w Mielcu. Wystawy indywidualne: *1999 r. – Spółdzielczy Dom Kultury MSM w Mielcu, *2007 r. –Klub „Stranger Cafe” w Krakowie, *2008 r. – Klub Studio w Mielcu, *2011 r. – Galeria Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu, *2012 r. – Stereo Cafe Mielec, Club Music Departament Mielec. Wystawy zbiorowe: *2000-2013 – Doroczne wystawy Klubu Środowisk Twórczych i Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej, *2003 r. – „Młodzi Młodym”, Dom Kultury SCK Mielec, 2005 r. – „Niepodzielone” – Dom Kultury SCK Mielec, 2011 r. – „Polski Blues” w Galerie Inder Werretalhalle Löhne (Niemcy). Uczestniczył w projekcie „Miasto to ludzie”, m.in. współtworzył muralowe kompozycje na ścianach garaży przy ul. W. Szafera. Od 2013 r. występuje w Teatrze Rozmaitości SCK w Mielcu (Dziewczyny pomysłem, Damy i huzary, Gdzie diabeł nie może, Rozmowy przy wycinaniu lasu, Wesele, Królowa przedmieścia, Teatr Variete, Baw się razem z nami, Pigmalion). Wyróżniony Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
CEBULAK KRZYSZTOF, urodzony 21 X 1963 r. w Tarnobrzegu, syn Jana i Janiny z domu Kojder. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, maturę zdał w 1982 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1990 r. Staż podyplomowy rozpoczął 1 VIII 1990 r. w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym Nr 1 w Rzeszowie, a po ukończeniu stażu został zatrudniony na Oddziale Ginekologiczno- Położniczym (ordynator: dr hab. med. Andrzej Skręt) jako młodszy asystent. W latach 1993-1997 pracował w Szpitalu Wojewódzkim Nr 1 w Rzeszowie jako asystent Oddziału Ginekologii i Położnictwa, a w latach 1997-2000 był starszym asystentem Oddziału Ginekologii i Położnictwa w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Rzeszowie. W 1993 r. uzyskał pierwszy stopień specjalizacji. W 1995 r. Rada Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum UJ w Krakowie nadała mu tytuł doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Przedporodowa skala dopplerowskiego wskaźnika tętnic pępowinowych. W 1997 r. uzyskał drugi stopień specjalizacji z zakresu ginekologii i położnictwa. Od 1 I 2001 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu na stanowisku ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie w zakresie zarządzania systemem ochrony zdrowia. Głównym kierunkiem jego zainteresowań naukowych jest ginekologia operacyjna oraz medycyna perinatalna, a w szczególności diagnostyka stanów zagrożenia płodu w czasie ciąży i porodu. Opublikował kilkanaście prac w czasopismach naukowych krajowych i zagranicznych oraz biuletynach kongresowych. Brał udział w licznych kongresach krajowych i zagranicznych. Jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, Sekcji Ultrasonograficznej PTG i Polskiego Towarzystwa Medycyny Perinatalnej. Za współpracę z klubem AZS Rzeszów otrzymał Złotą Odznakę Akademickiego Związku Sportowego. Jest także członkiem Polskiego Związku Wędkarskiego. W latach 2001-2007 był ordynatorem Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Powiatowego w Mielcu. Pracuje na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Szpitala Specjalistycznego PRO-FAMILIA w Rzeszowie.
CEBULAK ZBIGNIEW, urodzony 17 II 1929 r. w Chełmży, syn Mieczysław i Zuzanny z domu Drożniakiewicz. Po ukończeniu szkoły pracował jako ślusarz w cukrowni w Chełmży. Równocześnie trenował boks w Legii Chełmża. Okazał się wielkim talentem i w latach 1946, 1947 i 1948 wywalczył mistrzostwo Polski juniorów w wadze średniej. Został pozyskany do CWKS Warszawa i już w jego barwach od 1949 r. reprezentował Polskę w zawodach międzynarodowych. W X Akademickich Mistrzostwach Świata (Budapeszt, 1949 r.) zdobył tytuł wicemistrza i srebrny medal, po porażce w finale z Węgrem Laszlo Pappem, później światową sławą boksu. W 1951 r. wywalczył brązowy medal na Mistrzostwach Polski w Boksie Seniorów w Łodzi. Należał do ścisłej czołówki krajowej, a Polska była wówczas jedną z potęg pięściarskich w Europie. W 1952 r. odniósł groźną kontuzję ręki i zakończył zawodniczą karierę. (Bilans: 185 walk, 150 wygranych, 15 remisów i 20 porażek.) Nie odszedł od boksu i zdobył kwalifikacje trenerskie. Pierwszym klubem, w którym został I trenerem, była w 1957 r. Stal Mielec, czołowa drużyna w drugiej klasie rozgrywkowej. Jego podopieczni: Tadeusz Nowakowski i Adam Romaniszyn zdobyli tytuły mistrzów Polski seniorów, a Gawlas wywalczył mistrzostwo Polski juniorów. Wymienieni i kilku dalszych było reprezentantami Polski lub brało udział w zgrupowaniach kadry narodowej. Po 12 latach pracy w Mielcu przeniósł się do Świdnika, gdzie trenował bokserów Avii, a następnie był szkoleniowcem pięściarzy Carbo Gliwice. W obu klubach trenował czołowych polskich bokserów. Ostatnim klubem, w którym pracował, była Pogoń Chełmża, a więc macierzysty klub, w którym rozpoczynał karierę. Zmarł 22 IV 2007 r. Pochowany na cmentarzu w Chełmży.
CECH RZEMIOSŁ RÓŻNYCH W MIELCU, organizacja zawodowa rzemieślników, kontynuator tradycji mieleckich organizacji cechowych. Powstał 30 VI 1951 r. na podstawie Uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie i przejął majątek po Oddziale Okręgowego Związku Cechów w Tarnobrzegu. Pod koniec 1952 r. skupiał 149 właścicieli warsztatów. W dalszych latach liczba ich rosła wraz z rozwojem Mielca. (Rzemieślnicy musieli obligatoryjnie należeć do organizacji cechowej.) W 1960 r. zrzeszano 173 zakłady rzemieślnicze, w 1970 r. – 501, a w 1980 r. – 759. W latach 80. na skutek pogarszającego się stanu polskiej gospodarki także i w rzemiośle dało się zauważyć recesję. W 1989 r., po wejściu w życie ustawy o działalności gospodarczej i wprowadzeniu nowych zasad przynależności do Cechu, ilość zakładów zrzeszonych znacznie się zmniejszyła i w ostatnich latach 90. wynosiła około 200. Aktualnie zrzesza nadal 200 zakładów rzemieślniczych. z których 135 prowadzi naukę zawodu dla około 500 uczniów. Podstawowymi zadaniami Cechu są: prowadzenie szkoleń, np. BHP i pedagogicznych, przeprowadzanie egzaminów czeladniczych oraz współpraca z Powiatowym Urzędem Pracy w zakresie zatrudniania pracowników. Do 1970 r. siedziba biura CRzR znajdowała się przy ul. J. Kilińskiego 16, a od XI 1970 r. przeniesiono się do nowego Domu Rzemiosła, wybudowanego w latach 1968-1970 przy ul. Krótkiej 2. W 2014 r. Cech utworzył w swojej siedzibie przy ul. Krótkiej Ośrodek Szkoleniowy jako niepubliczną placówkę kształcenia ustawicznego. Ośrodek prowadzi m. in. kursy pedagogiczne i inne kursy zawodowe oraz szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz spraw przeciwpożarowych. Według stanu na 31 XII 2021 r. do Cechu należało 232 rzemieślników z różnych branż, w tym około 140 zatrudniających i kształcących pracowników młodocianych.
Starsi Cechu: Stanisław Weryński (1951-1956), Antoni Łaz (1957-1958), Stanisław Bittner (1958-1961), Franciszek Babula (1961-1967), Stefan Grzegorczyk (1968-1978), Henryk Walczak (1978-1980), Tadeusz Strzała (1981-1990) i Zdzisław Krużel (1990-2000). Od 20 IX 2000 r. funkcję tę pełni Władysław Mazur.
Kierownicy biura: Karol Ćwięka (1970-1974), Kazimierz Toczyński (1974-1977), Wiktoria Nowak (1977-1991), Anna Sanecka (1991-2013), Ewelina Rzemińska (2013-nadal).
CECHY RZEMIEŚLNICZE, organizacje zawodowe rzemieślników powstałe w wiekach X-XII na zachodzie Europy, w celu obrony interesów gospodarczych oraz czuwania nad realizacją praw i obowiązków swoich członków. Były równocześnie jednostkami samoobrony miast przed agresorami. Organizowały także życie kulturalne i towarzyskie oraz uczestniczyły w życiu religijnym. Członkami cechów byli mistrzowie (majstrowie) prowadzący warsztaty. Pierwszym w dziejach Mielca był Cech Zbiorowy Kowalski, który powstał w 1522 r. Statut Cechu został zatwierdzony przez burmistrza i rajców, a następnie przez właściciela miasta Stanisława Mieleckiego, kasztelana zawichojskiego. Zapewne drugim w kolejności był Cech Krawiecki, który powstał prawdopodobnie w 1556 r. Później zorganizowały się Cechy: Garncarski (pierwsza wzmianka w 1578 r.) oraz Płócienników, Sukienniczy i Szewski, których istnienie potwierdzają dokumenty z pierwszych lat XVII w. Po utracie przez Polskę niepodległości cechy w zaborze austriackim (a więc także w Mielcu) istniały w tradycyjnej strukturze do 1883 r. Wtedy to, na podstawie znowelizowanej ustawy przemysłowej z 1859 r., utworzono Stowarzyszenia Rękodzielnicze. (Ich działalność jest opisana pod odrębnym hasłem.) Powrót do organizacji cechowej nastąpił dopiero 22 IV 1928 r., kiedy to utworzono w Mielcu Powiatowy Cech Rzemieślniczy. Skupiał ono wtedy około 80 warsztatów. W okresie okupacji hitlerowskiej (1939-1945) siedzibę Cechu przeniesiono do Dębicy, która była wtedy miastem powiatowym. (Powiat mielecki został zlikwidowany przez władze okupacyjne.) Reaktywowanie działalności PCRz w Mielcu nastąpiło 15 X 1945 r. 22 II 1948 r. władze przekształciły go w Powiatowy Związek Cechów Rzemieślniczych w Mielcu, a 1 III 1950 r. w Okręgowy Związek Cechów w Tarnobrzegu Oddział w Mielcu. Od 1951 r. funkcje Związku Cechów przejął Cech Rzemiosł Różnych w Mielcu.
CELAREK RENATA (z domu WIĄCEK), urodzona 1 XII 1962 r. w Mielcu, córka Mariana i Marii z domu Indyk. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1980 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1990 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W tym samym roku została zatrudniona w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. W latach 1994-1996 była wykładowcą medycyny ogólnej w Chicago (USA), a w 1997 r. uzyskała w USA nostryfikację dyplomu lekarskiego. Po powrocie do Polski ukończyła specjalizację z anestezjologii i intensywnej terapii (2006 r.) i medycyny bólu (2009 r.). W 2013 r. założyła z mężem NZOZ „LUX-MED” Renata Celarek Sp. J. w Mielcu. W 2014 r. uzyskała specjalizację z medycyny paliatywnej. Poza pracą w służbie zdrowia angażowała się społecznie, m.in. pełniła funkcję przewodniczącej Rady Osiedla Cyranka w Mielcu. Wyróżniona Brązowym Krzyżem Zasługi.
CELIŃSKI STANISŁAW, urodzony 25 X 1919 r. w Celinach, powiat Łuków Lubelski, syn Jana i Rozalii z Karwowskich. Od 1937 r. pracował w Fabryce Uzbrojenia w Radomiu. W 1941 r. posądzony o kontakty z ruchem oporu i wywieziony do jednego z austriackich zakładów przemysłowych, a w 1943 r. oskarżony i umieszczony najpierw w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, a następnie w obozie koncentracyjnym w Mauthausen (Austria Górna). Był uczestnikiem akcji więźniów, którzy 5 V 1945 r. opanowali obóz. Wkrótce potem obóz został całkowicie wyzwolony przez wojska amerykańskie. Po okresie rekonwalescencji powrócił do Polski i podjął pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego w Białej Podlaskiej. W 1948 r. przeniósł się do Mielca i został zatrudniony na Wydziale Narzędziowym WSK. Wyróżniał się zarówno w pracy zawodowej jak i pedagogicznej z młodzieżą. Był racjonalizatorem produkcji w zakresie oprzyrządowania obrabiarek, inicjatorem i propagatorem zespołowego współzawodnictwa pracy. Wyrazem uznania dla tej działalności było powierzenie mu mandatu posła na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w kadencji 1976-1980. Po przejściu na emeryturę w 1980 r. działał społecznie w mieleckich kołach Związku Inwalidów Wojennych oraz Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem KEN oraz licznymi medalami i odznakami resortowymi. W 1979 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 12 VIII 1995 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
CELIŃSKI WITOLD ANTONI, urodzony 22 VI 1948 r. w Mielcu, syn Stanisława i Kazimiery z Sadowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, z maturą w 1967 r. Od 1967 r. do 1978 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”. Uprawiał lekkoatletykę (sprinty i skoki) oraz studiował zaocznie na AWF w Warszawie (specjalność trenerska LA). W 1978 r. ukończył studia z tytułem magistra i przeszedł do pracy nauczycielskiej w Szkole Podstawowej nr 6 (sportowej) w Mielcu. Rok później otrzymał tytuł trenera lekkoatletyki II klasy i w latach 80. prowadził treningi z grupami wstępnego szkolenia dziewcząt w FKS „Stal” Mielec. W latach 1990-1999 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. sportowych SP nr 6, a od 1999 r. powrócił na stanowisko nauczyciela. W roku 1997 był jednym z założycieli Uczniowskiego Klubu Sportowego „Ikar” i pełnił funkcję jego prezesa. W 1999 r. uczestniczył w powołaniu Stowarzyszenia Przyjaciół Francji w Mielcu i jest członkiem jego zarządu. Wielokrotnie organizował i prowadził obozy sportowe oraz kolonie dla dzieci i młodzieży. Z dniem 31 VIII 2003 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony Medalem „Za Zasługi dla Szkolnej Kultury Fizycznej” i Odznaką 50-lecia Szkolnego Związku Sportowego.
CENA JAKUB, urodzony 21 X 1986 r. w Mielcu, syn Grzegorza i Marzenny z domu Surdej. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 2005 r. Studia w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 2011 r. z tytułem magistra. Po studiach rozpoczął pracę zawodową w Biurze Posła PiS do Parlamentu Europejskiego, a następnie został dyrektorem i kierownikiem biur dwóch parlamentarzystów. W latach 2012-2014 był redaktorem naczelnym portalu informacyjnego Czyliwiesz.pl. Od 2015 r. do 2017 r. pracował w Urzędzie Gminy Mielec, a w latach 2016-2017 pełnił funkcję wiceprezesa GF Angels Sp. z o.o. W tym czasie był członkiem Komisji Oceny Projektów Europejskiego Funduszu Społecznego w Wojewódzkim Urzędzie Pracy. Od 2019 r. pracuje w mieleckiej firmie Euro-Eko Sp. z o.o. jako dyrektor handlowy. W wyborach samorządowych w 2014 r., startując z listy PiS, uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu, a następnie został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady. Był najmłodszym wiceprzewodniczącym Rady Miejskiej w Mielcu po 1990 r. Ponadto pracował w Komisji Sportu i Rekreacji. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został ponownie wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023 i pracuje w Komisjach: Gospodarki i Finansów oraz Sportu i Rekreacji. Aktywnie wspierał inicjatywy: budowy nowej hali sportowej, Przedszkola Miejskiego nr 20, pierwszej siłowni Street Workout, boisk ze sztuczną murawą oraz powstania programu stypendialnego dla mieleckich sportowców. Od szeregu lat angażuje się społecznie. Jest organizatorem lub współorganizatorem wielu imprez sportowych i kulturalnych patriotycznych, m.in. Zlotu Militarnego i Biegu Hetmana. Należy do Klubu Historycznego Prawda i Pamięć. Zorganizował w powiecie mieleckim Akademię Nowoczesnego Patriotyzmu Klubu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Trenował piłkę ręczną w SPR Stal Mielec. Promuje koszykówkę. Jest czynnym pilotem szybowcowym i prezesem Polskiej Fundacji Lotniczej.
CENA WIESŁAW ALEKSANDER, urodzony 26 II 1955 r. w Mielcu, syn Władysława i Adeli ze Stachlewskich. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. S. Konarskiego w Mielcu i studiował na Politechnice Rzeszowskiej. Od 1972 r. uczestniczył w szkoleniach lotniczych w Aeroklubie Mieleckim i na Politechnice Rzeszowskiej, zdobywając licencje pilota szybowcowego i turystycznego. Od 1978 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, a od 1984 r. jako pilot. Po przeszkoleniu wojskowym na samolotach odrzutowych (TS-11 „Iskra”, Lim-2, Lim-5) został pilotem doświadczalnym. Zdobył także licencję pilota samolotowego liniowego. Oblatywał wszystkie rodzaje samolotów produkowanych przez mielecką WSK i ostatnio przez Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu. Prezentował w locie mieleckie samoloty na licznych międzynarodowych pokazach lotniczych. Wielokrotnie przebazowywał samoloty („Skytrucki”) tzw. szlakiem atlantyckim do Wenezueli. Do końca 2000 r. odbył około 8 000 lotów o łącznym czasie ok. 5 000 godzin. Drugą jego życiową pasją jest działalność w Aeroklubie Mieleckim. Rozpoczynał w 1972 r. od skoków spadochronowych i lotów na szybowcach. Później uprawiał akrobację samolotową i m.in. startował w Mistrzostwach Polski. W latach 90. został członkiem zarządu Aeroklubu, a w 1999 r. jego dyrektorem i prezesem oraz otrzymał od UKFiT prestiżowy tytuł „Menedżera Sportu”, uprawniający do organizacji imprez sportowych. .Wielokrotnie uczestniczył w organizacji wielkich imprez sportowo-rekreacyjnych na mieleckim lotnisku, m.in. Mistrzostw Polski w różnych dyscyplinach związanych z lotnictwem, „AIR-SHOW 97” i tradycyjnych dorocznych pokazów lotniczych z okazji Święta Lotnictwa, a w latach 1999-2002 kierował ich organizacją. W 2003 r. był współorganizatorem mieleckich uroczystości z okazji 100-lecia lotnictwa światowego i 85-lecia lotnictwa polskiego. Jako prezes Aeroklubu Mieleckiego (do 2005 r.) był współorganizatorem I Unijnego Pikniku Lotniczego z okazji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej (2004 r.). Pełnił funkcję szefa samolotowego personelu lotniczego Polskich Zakładów Lotniczych i w tej roli współorganizował m.in. Mielecki Piknik Lotniczy-2007 i Air Show Mielec-2008. Oblatywał różne typy samolotów zbudowanych w Mielcu, a ponadto konstrukcje Edwarda Margańskiego – kompozytowy samolot odrzutowy EM-10 Bielik i samolot EM-11 Orka. W 2012 r. został uhonorowany najwyższym polskim wyróżnieniem lotniczym – „Błękitnymi Skrzydłami”.
„CENTRALA”, PRZEDSIĘBIORSTWO TELEKOMUNIKACYJNE Sp. z o.o., powstało 2 XI 1994 r., a działalność rozpoczęło w marcu 1995 r. jako niezależny operator telekomunikacyjny na terenie miasta Mielca. Początkowo obsługiwało tereny WSK „PZL-Mielec”. W 1995 r. rozpoczęło budowę sieci telekomunikacyjnej na osiedlach Dziubków i Smoczka i sukcesywnie przyłączało nowych abonentów. W 1996 r. wykonało węzeł internetowy umożliwiający dostęp do sieci internetowej, a w 1997 r. udostępniło usługę Callbach (sposób dostępu do internetu) na terenie strefy numeracyjnej 0-17. Funkcjonowała na terenach SSE EURO-PARK MIELEC, osiedlach Dziubków i Smoczka oraz w Centrum Handlowo-Usługowym „Pasaż”, obsługując około 5 700 abonentów. 3 X 2002 r. zmieniono nazwę na TELENET Mielec. Po połączeniu spółek Grupy TeleNet Polska i Multimedia Polska – Mielec Sp. z o.o. od 19 IV 2005 r. przyjęto nazwę Multimedia Polska – Mielec Sp. z o.o.
CENTRALNY OKRĘG PRZEMYSŁOWY (COP), polski okręg przemysłowy powstały w latach 1936-1939 z inicjatywy Eugeniusza Kwiatkowskiego, ówczesnego wicepremiera i ministra skarbu, a także szeregu innych osób, m.in. gen. Mieczysława Maciejowskiego i doc. Władysława Kosieradzkiego. O jego lokalizacji zadecydowały względy gospodarcze, społeczne (zmniejszenie bezrobocia) i obronne (centralne położenie w kraju). Obejmował część terenów województw: kieleckiego, krakowskiego, lubelskiego i lwowskiego, położonych nad Wisłą (w jej środkowym biegu) oraz jej dopływami, m.in. Dunajcem, Wisłoką, Sanem, Wieprzem, Nidą i Pilicą. Jedną z głównych fabryk COP była Wytwórnia Płatowców Nr 2 w Mielcu. Do momentu napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę i wybuchu II wojny światowej nie udało się zakończyć budowy wszystkich zaplanowanych obiektów. W czasie okupacji Niemcy w różnym stopniu wykorzystywali ten potencjał przemysłowy. Po wojnie niemal wszystkie fabryki COP zostały odbudowane lub nawet znacznie rozbudowane. Do nazwy COP jednak nie powrócono. W czasie transformacji ustrojowej Polski w latach 90. niemal wszystkie zakłady zostały zrestrukturyzowane lub postawione w stan likwidacji. W tej drugiej grupie znalazła się WSK „PZL-Mielec”.
CENTRUM BADAWCZO-ROZWOJOWE „CLEAR AIR” SP. Z O.O., firma prowadząca badania naukowe i prace rozwojowe z zakresu ochrony środowiska naturalnego oraz bezpieczeństwa żywności. Zezwolenie na działalność SSE EURO-PARK MIELEC uzyskała 27 VII 2011 r. Jej siedzibą jest budynek IN-TECH przy ul. Wojska Polskiego. Badania laboratoryjne i inne prace wykonywane są przy użyciu najnowszych technik i metod. Przedmiotami prac badawczych, pomiarowych i obliczeniowych są m.in. hałas, oświetlenie, pyły, gazy, ścieki, woda, odpady i zanieczyszczenia, głównie w kontekście ich negatywnego wpływu na środowisko naturalne i człowieka. Prace rozwojowe ukierunkowane są na m.in. nowe technologie ograniczające negatywny wpływ działalności ludzkiej na środowisko naturalne, nowe technologie w bioenergetyce, projekty technologiczne biogazowni. Oferta firmy obejmuje także m.in. przeglądy zakładów pracy pod względem spełniania wymagań ochrony środowiska, raporty o oddziaływaniu przedsięwzięć inwestycyjnych na środowisko, operaty ochrony środowiska, przeglądy ekologiczne i programy gospodarki odpadami niebezpiecznymi. W zakres bezpieczeństwa żywności wchodzą takie zagadnienia jak m.in. szeroko rozumiana analiza żywności oraz opracowywanie dobrych receptur stałych i płynnych produktów żywnościowych. Mieleckie Centrum współpracuje z szeregiem instytucji i firm, m.in. Wydziałem Biologiczno- Rolniczym Uniwersytetu Rzeszowskiego, Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Boguchwale, Agencją Rozwoju Przemysłu Oddział w Mielcu, Agencją Rozwoju Regionalnego MARR SA, B&M Partners Sp. z o.o., NOVA Partners Sp. z o.o. oraz pracowniami projektowymi Andrzej Małka i Piotra Tabora. Spośród dotychczasowych zleceniodawców wymienić należy: Elektrownię Stalowa Wola S.A. Grupa TAURON Polska Energia, Stare Miasto-Park Sp.z.o.o. w Wierzawicach, RETECH Sp. z o.o., Spiroflex Sp. z o.o., REMOG Polska Sp. z o.o., Yasa Motors Poland Sp. z o.o., PLASTWAG Sp. z o.o., GREINPLAST Sp. z o.o. i TB Fruit Polska Sp. z o.o.
CENTRUM HANDLOWE SMOCZKA, obiekt handlowy przy ul. Władysława Szafera wybudowany przez firmę Futura 6000 z Mielca. Otwarto go 22 X 2010 r. Jego powierzchnia wynosi około 4000 m2. Początkowo znajdowały się w nim salony: Black Red White (meble), Chemifarb (dywany, wykładziny, tkaniny dekoracyjne), MIX Elektronics (sprzęt AGD, elektryczny i elektroniczny) i Oknoland (stolarka, żaluzje), a także: delikatesy FRAC, apteka, kantor, punkt szybkiego dorabiania kluczy, salonik prasowy, kwiaciarnia i sklepik z materiałami biurowymi i inne. W kolejnych latach następowały liczne zmiany.
CENTRUM HANDLOWO-USŁUGOWE „PASAŻ”, centralnie położony obiekt handlowo-usługowy w Mielcu i jeden z większych w woj. podkarpackim. Jego całkowita powierzchnia wynosi 8 500 m2, a kubatura – 35 000 m3. Działalność handlowo-usługowa prowadzona jest w 120 pawilonach na trzech poziomach. Inicjatorem budowy była Spółka „PASAŻ”, Sp. z o.o. Jego projektantami byli mielczanie: mgr inż. arch. Wojciech Jurasz, mgr inż. arch. Stefan Majewski, mgr Jan Rakuś, mgr inż. Jacek Majewski, inż. Marek Żółkiewicz i budowniczy Edward Jurasz. Budowę rozpoczęto w 1991 r., a zakończono w 1996 r. Wykonawcami byli m.in.: Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane, RESBUD Rzeszów, MOSTOSTAL Stalowa Wola, Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Instalacji Sanitarnych, Mieleckie Przedsiębiorstwo Instalacji Sanitarnych i Zakład Utrzymania Ruchu „PZL-Mielec”. Właścicielem Centrum pozostaje Spółka „Pasaż”. Adres obiektu: ul. Dworcowa 4.
CENTRUM KSZTAŁCENIA PRAKTYCZNEGO I DOSKONALENIA NAUCZYCIELI (CKPiDN), publiczna placówka oświatowo-wychowawcza utworzona decyzją Wojewody Rzeszowskiego z 30 czerwca 1997 r. pod nazwą Centrum Kształcenia Praktycznego (CKP). W 2003 r. na mocy uchwały Rady Powiatu z dnia 26 czerwca znacznie zwiększono zakres działania i uprawnień placówki. Utworzony został Powiatowy Ośrodek Metodyczny, który połączono z funkcjonującą dotychczas instytucją i nadano jej nową nazwę – Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. Jej organizatorem i dyrektorem jest mgr inż. Zdzisław Nowakowski. Siedziba główna CKPiDN mieściła się w budynku przy ul. S. Wyspiańskiego 6 (wcześniej – internat Zespołu Szkół Technicznych). Po remontach i modernizacjach CKPiDN posiadał nowocześnie urządzoną i wyposażoną bazę, na którą składały się pracownie specjalistyczne, pomieszczenia biurowe i socjalne oraz bursę nauczycielską. Centrum współpracowało z wieloma fachowcami z różnych dziedzin wiedzy, co pozwalało na organizowanie szkoleń i kursów na niemal każdy temat zlecony przez instytucje czy firmy. Specjalnością placówki były kursy komputerowe, m.in.: „Podstawy obsługi komputera”, „Wprowadzenie do korzystania z sieci Internet”, „Europejskie Komputerowe Prawo Jazdy – ECDL”, „Internet dla nauczycieli”, „Tworzenie stron WWW”, „AutoCAD – podstawy tworzenia dokumentacji technicznej” i „MS Office”. Organizowane są także kursy: na uprawnienia, BHP i specjalistyczne. Dużym wyróżnieniem dla Centrum, a także współpracujących z nim instytucji, było powierzenie organizacji XVI Ogólnopolskiej Konferencji Nauczycieli „Informatyka w Szkole” w 2000 i 2001 r. Organizowane są także kursy: na uprawnienia, BHP i specjalistyczne. Cele i zadania Ośrodka Metodycznego realizowane są w szczególności przez doradców metodycznych oraz zapraszanych do współpracy specjalistów. Doradztwem metodycznym i doskonaleniem zawodowym został objęty powiat mielecki. Kontynuowano i rozwijano różne formy szkoleń, m.in. konferencje, kursy, warsztaty, i e-kształcenie, a także formy doradztwa metodycznego. Realizowano szereg projektów edukacyjnych, pozyskując dlań fundusze zewnętrzne. Centrum współpracowało z miejscowymi placówkami oświaty i różnymi instytucjami, a także Akademią Górniczo-Hutniczą i Uniwersytetem Ekonomicznym w Krakowie, Centralnym Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Polskim Towarzystwem Informatycznym, Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości i Wojewódzkim Urzędem Pracy w Rzeszowie. Współpracowano także z samorządem miasta Mielca, m.in. w tworzeniu mieleckiego ZOD AGH w Krakowie. Od 2011 r. rozpoczęto organizowanie Festiwali Nauki i Techniki. Konsekwencją powodzenia Festiwali było utworzenie przez CKPiDN Młodzieżowej Akademii Umiejętności Technicznych „Leonardo”, której głównym celem jest rozwijanie wśród uczniów zainteresowań naukowych, wyobraźni, kreatywności i umiejętności technicznych związanych z przemysłowym charakterem Mielca (szerzej w odrębnym haśle). W 2012 r. CKPiDN zostało laureatem ogólnopolskiego konkursu „Otwarta firma” w Warszawie i otrzymało statuetkę „Najaktywniejsza Szkoła” – jedyną w województwie podkarpackim. W 2013 r. przeniesiono siedzibę do nowo wybudowanego obiektu Regionalnego Centrum Transferu Nowoczesnych Technologii Wytwarzania przy ul. Wojska Polskiego 28. Nowa instytucja weszła w strukturę organizacyjną Centrum. Do użytku oddano m.in. 10 nowoczesnych laboratoriów. W 2013 r. RCTNTW otrzymało „Unijną Perłę Podkarpacia” w kategorii infrastruktury technicznej i publicznej zrealizowanej ze środków unijnych, w konkursie ogłoszonym przez Marszałka Województwa Podkarpackiego.
CENTRUM KSZTAŁCENIA USTAWICZNEGO IM. PROF. J. GROSZKOWSKIEGO (CKU), placówka oświatowa powstała 25 lutego 2000 r. na podstawie Uchwały Nr XIII/ 91/ 00 Rady Powiatu Mieleckiego na bazie funkcjonującego dotąd Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu.
Patron Szkoły: profesor JANUSZ GROSZKOWSKI (ur. 21 III 1898, Warszawa – zm. 3 VIII 1984, Warszawa), światowej sławy naukowiec w dziedzinie elektroniki, autor m.in. nieliniowej teorii drgań (równanie Groszkowskiego) i rozprawy naukowej „Zmiana częstotliwości” (wyjaśnienie przyczyn zakłócania fal radiowych), współtwórca pierwszego polskiego tranzystora ostrzowego i w konsekwencji – polskiego radioodbiornika tranzystorowego oraz badacz pomiaru bardzo wysokiej próżni. Był współtwórcą podstaw elektroniki, radiofonii i telewizji w Polsce.
Historia szkoły 10 VIII 1967 r. Zarządzeniem Kuratora Okręgu Szkolnego w Rzeszowie powołano do życia Technikum Elektryczne w Mielcu. Pierwsza klasa TE rozpoczęła naukę 1 IX 1967 r. w budynku Liceum Pedagogicznego (wcześniej Gimnazjum im. S. Konarskiego) przy ul. J. Kilińskiego 24. Po zakończeniu działalności przez Liceum Pedagogiczne (1970) cały kompleks obiektów szkolnych przeszedł w administrację TE. Duże potrzeby rynku pracy spowodowały, że w dalszych latach tworzono kolejne szkoły, w następstwie czego w 1974 r. powstał Zespół Szkół Zawodowych Nr 1, w skład którego weszły: Technikum Elektryczne, Zasadnicza Szkoła Elektryczna i Zasadnicza Szkoła Zawodowa Dokształcająca. W tym samym roku oddano do użytku warsztaty szkolne. W dalszych latach powołano kolejne szkoły – Technikum Elektryczne dla Pracujących i IV Liceum Ogólnokształcące (profil matematyczno-fizyczny). 10 V 1986 r. nadano szkole imię prof. Janusza Groszkowskiego. Od 1997 r. rozpoczęto remonty kapitalne poszczególnych urządzeń i samego budynku. W 1998 r. wyremontowano przyjęty na stan szkoły budynek przy ul. A. Mickiewicza 17 i umieszczono tam filię. Oba budynki dydaktyczne wyposażono w nowoczesny sprzęt komputerowy. 3 XII 2002 r. uroczyście obchodzono 90 rocznicę poświęcenia i oddania do użytku gmachu głównego. Obok dotychczasowej działalności (kształcenie młodzieży), wprowadzono różne formy szkolnego i pozaszkolnego kształcenia dorosłych. W latach 1999-2012 wykonano remont gmachu głównego i pozostałych budynków szkolnych przy ul. J. Kilińskiego 24, zdecydowanie podwyższając ich standard. W 2004 r. zmieniono nazwę na ZESPÓŁ SZKÓŁ IM. PROF. JANUSZA GROSZKOWSKIEGO. Poza programową działalnością edukacyjną i wychowawczą realizowano projekty współfinansowane przez UE, m.in. współpraca ze szkołami partnerskimi z krajów UE, Troska o mój świat (projekt z kilkoma szkołami z UE), Romowie w Europie, Modernizacja oferty edukacyjnej, Daj sobie szansę, my Ci pomożemy, Żeby im się chciało chcieć. Po roku szkolnym 2010/2011 wyprowadzono filię z budynku przy ul. A. Mickiewicza 17 („Hirschówka”) i przekazano go Starostwu Powiatowemu w Mielcu. W ramach Zespołu prowadzono corocznie kilka szkół, starając się dostosowywać kierunki kształcenia do zmieniających się potrzeb rynku pracy. W roku szkolnym 2012/2013 w skład Zespołu wchodziły: Technikum Nr 4 – zawody: technik elektronik – profil wojskowy, technik elektryk, technik mechatronik, technik hotelarstwa, technik żywienia i usług gastronomicznych, technik usług fryzjerskich, technik teleinformatyk, Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 4 – zawody: fryzjer, elektryk, monter mechatronik, elektromechanik pojazdów samochodowych, elektromechanik, monter elektronik, Technikum dla Dorosłych nr 4 oraz Szkoła Policealna dla Dorosłych – technik BHP i technik informatyk.
Największe sukcesy szkoły: 1) Olimpiada Wiedzy Elektrycznej i Elektronicznej: 1977 (Nowy Sącz) – 1 miejsce – Ryszard Walat, 2. Wacław Grzelak, 1. zespół, 1980 (Krosno) – 2. Daniel Pogoda, 1981 (Nisko) – 3. Andrzej Zawierucha, 2. zespół (grupa elektroniczna), 1988 (Mielec) – 2. Marek Jaroch, 1. zespół (gr. elektryczna), 1990 (Lublin) – 2. Waldemar Słąba, 2. zespół (gr. elektryczna), 1991 (Kraków – Nowa Huta) – 3. Kazimierz Kamuda, 1. zespół (gr. elektryczna), 1992 (Tarnów) – 2. Marek Wójtowicz, 3. zespół (gr. elektryczna), 1993 (Kraków) – 2. Tomasz Krzemiński, 1994 (Rzeszów) – 2. Tomasz Krzemiński, 2. zespół (gr. elektryczna), 1995 (Nowy Sącz) – 2. Artur Gancarz, 3. zespół (gr. elektryczna), 1999 (Wałbrzych) – 2. zespół (gr. elektryczna), 2000 (Gliwice) – 1. Marcin Sasor, 1. zespół (gr. elektroniczna, 2. zespół (gr. elektryczna), 2002 (Katowice) – 1. Piotr Borowiec, 1. zespół (gr. elektryczna); 2) Sport: Krzysztof Stefanowicz – wielokrotny mistrz Polski juniorów w biegach długich, medalista Mistrzostw Polski juniorów w biegach długich.
Inne ważniejsze wydarzenia w latach 2001-2012: *2001 r. – Zespół uczniów otrzymał wyróżnienie II stopnia w ogólnopolskim konkursie z okazji XX-lecia NSZZ „Solidarność”, rozpoczęto współpracę z Liceo Scientifico w Cassino (Włochy) i zorganizowano wymianę grup młodzieży. *2005 r. – zorganizowano z Liceo Scientifico w Cassino wymianę grup młodzieży. *2007 r. – uczennice Teresa Popiołek i Angelina Paluch zostały laureatkami VII Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Prawnej Ochronie Pracy i Zasadach BHP. *2008 r. – uczennica Angelina Paluch zajęła 1. miejsce w VIII Ogólnopolskim Konkursie Wiedzy o Zasadach BHP (dla uczniów zakładów rzemieślniczych) w Warszawie. *2008/2009 – w XXXII Olimpiadzie Wiedzy Elektrycznej i Elektronicznej (Dębica) – uczeń Krzysztof Guła został laureatem, a zespół zajął 3. miejsce. *2011 r. – Szkoła zajęła 3. miejsce w ogólnopolskim konkursie Ekologiczny Pierwszy Dzień Wiosny, III Ogólnopolski Konkurs Energetyczny – uczeń Daniel Lazur otrzymał tytuł laureata. *2012 r. IV Ogólnopolski Konkurs Energetyczny – uczeń Kamil Litwin otrzymał tytuł laureata. (Opiekunem obu laureatów była nauczycielka Marzanna Mazur-Witek.) Szkoła otrzymała prestiżowe wyróżnienie „Certyfikat Zielonej Flagi” za działalność ekologiczną. Zorganizowano uroczystości 100-lecia gmachu szkoły (dawniej gimnazjum) i 45-lecia Technikum Elektrycznego, m.in. odsłonięto i poświęcono figurę Chrystusa Frasobliwego przed szkołą. Z okazji jubileuszu wydano dwutomową książkę 1912-2012 100-lecie Gmachu Szkoły 45-lecie Technikum Elektrycznego (opracowanie zbiorowe).
Dyrektorzy TE, ZSZ nr 1 i CKU: Jan Woźniak (1967-1974), Tadeusz Łakomy (1974-1975), Jan Kapinos (1975-1990), Zbigniew Witek 1990 – nadal); wicedyrektorzy (w latach 1974-2003) – Alicja Rzadkowska, Michał Krok, Tadeusz Rachwał, Andrzej Pawelec, Władysław Rudolf, Zdzisław Nowakowski, Zbigniew Gajewski, Jan Gancarz, Jan Wójcik i Marek Sypek.
Grono pedagogiczne (1967-2003): ks. Piotr Abram, ks. Janusz Adamczyk, Lech Adamczyk, Stanisław Adamczak, Stanisław Adamski, Renata Alberska, Stefan Aleksiński, Maria Bachórska-Jóźwiak, Anna Bajor, Bolesław Bajorek, Joanna Barnaś, Małgorzata Barnaś, Adam Barszcz, Teresa Barszcz, Anna Batko, Dorota Bąk, Elżbieta Bąk, Józef Bąk, Alicja Bednarczyk, Mirosław Bednarczyk, Halina Bednarz, Elżbieta Bezkłubej, ks. Zbigniew Biernat, Tadeusz Blicharz, ks. Paweł Bobrowski, Alicja Bogusiak, Marta Borek, Kazimierz Borowski, Alina Boryczko, Zdzisław Boryczko, Ewa Bożek, Stanisław Brudniak, Marianna Brzychcy, Bogusław Burda, Bożena Burda, Michał Burda, ks. Władysław Burek, Zbigniew Burek, Krystyna Burkiewicz, Józef Cabaj, Beata Cetnar, Tomasz Charyga, Zdzisław Chmaj, Lucyna Chmielowiec, Zofia Chmielowska, Jerzy Chodur, Ryszard Chybicki, Janusz Cichoń, Ewa Cieśla, ks. Waldemar Ciosek, Ryszard Cisło, Teresa Ciszek, Wojciech Ciszek, Małgorzata Ciszewska, Wanda Cupiał, Jacek Cybowski, Zdzisława Czarnota, Maria Czekaj, Barbara Ćwięka, Krystyna Ćwięka, Adam Dawidów, Bożena Dawidów, Julian Dołyk, Jerzy Duda, ks. Stanisław Duda, Dariusz Dudek, M. Dumanowska, ks. Andrzej Dydo, Elżbieta Dziekan, ks. Marek Dzień, Jadwiga Fałat, Zofia Fijałkowska, Lidia Fitkowska, Tadeusz Fleszar, Zdzisław Flis, Aleksander Flisek, Mieczysław Gacek, Halina Gajda, Adrianna Gajewska-Kogut, Irena Gajewska Zbigniew Gajewski, Robert Gancarczyk, Jan Gancarz, Mariusz Gancarz, Mieczysława Gancarz, ks. Paweł Gawełda, ks. Jerzy Gawle, Wojciech Gawroński, Bronisław Gąska, Stanisław Głodzik, Urszula Głodzik, Lidia Głuszak, Teresa Górda, ks. Marian Górowski, Henryk Gradowski, Sylwia Graniczka, Jerzy Gregorczyk, Małgorzata Gregorczyk, Bogdan Grochocki, Zofia Groele, Stanisław Gruchała, Beata Gruszecka, Eugenia Gruszecka, Kazimierz Gruszecki, Roman Gruszecki, Stanisław Gruszecki, Barbara Grzelak, Jan Guźda, Teresa Hamerska, Marek Haptaś, Tadeusz Harla, Halina Hańka, Elżbieta Herchel, Józef Herchel, Leon Homentowski, Paweł Jajko, ks. Jerzy Janeczek, Maria Januszewska, Ewelina Jaroń-Miotła, Danuta Jarząb, Andrzej Jaworski, Jan Jemioło, Marta Jemioło, Mieczysław Jędraszak, Tadeusz Jóźwiak, Maria Jung, Danuta Kaczor, Eugeniusz Kahl, Krystyna Kalicka, Irena Kamuda, Małgorzata Kamuda, Dorota Kania-Pomykała, Agnieszka Kapinos, Hubert Kardyś, Stanisława Kardyś, Zofia Kardyś, Marta Karpińska, Anna Karwowska, Zdzisław Kasprzak, Janina Kiczura, Anna Kilian, Grzegorz Kipa, Jolanta Klaus, Krystyna Kliś, ks. Stanisław Kłyś, Dorota Kokoszka, Barbara Kolb, Piotr Kolb, Paweł Kolb, Natalia Kolin, Stanisław Kołc, Zbigniew Kołodziej, Marek Konopacki, Halina Kopacz, Jadwiga Kopacz, Marek Kordek, Teresa Kornas, Anna Korpanty, Sebastian Koryl, Irena Korzeniowska, Władysław Korzeń, Lidia Kostrzyńska, Janusz Koszewski, Janusz Kotarba, Włodzimierz Kozakiewicz, Ewa Kozdęba, Tadeusz Kozdęba, Eugeniusz Kranicki, Danuta Krasoń, Katarzyna Krasoń, Konstanty Krempa, Jan Krępa, Mariola Krępa, Zofia Krok, Renata Król, ks. Piotr Kruczyński, Gabriela Krupa, Edward Krupiński, Józef Krużel, Eugeniusz Krzaniecki, ks. Jerzy Krzanowski, Joanna Krzempek, Zbigniew Krzyński, Dorota Krzyżak, Kazimierz Krzyżak, Artur Kubica, Marian Kubicki, Jan Kula, Grażyna Kulczyk, Andrzej Kunert, Krystyna Kunert, Ewa Kupczyńska, Jan Kurdziel, Michał Kurdziel, Piotr Kurdziel, Wanda Kurnal, Agnieszka Kusak, Agnieszka Kusek-Pietryka, Krzysztof Kutrybała, Witold Kwiatkowski, Maria Lech, Marta Leś, Anna Lewandowska, Małgorzata Leyko, ks. Leszek Lipiński, Janina Lis, Małgorzata Lubieniecka, Danuta Ludian, Alicja Ludwa, Władysław Łabaj, Tadeusz Łakomy, Leszek Łanucha, Magdalena Łanucha, Genowefa Łącz, Lucyna Łącz, Zbigniew Łączak, Beata Łowczyk, Wacław Machnik, Mirosław Maciąga, Magdalena Maczuga, Marianna Magda, Maria Maj, Tadeusz Maksoń, Dorota Makuch, Anna Malikowska, Czesław Małek, Andrzej Marcińczak, Zofia Markowicz, Ewa Marmura, Lucyna Maryniak, Elżbieta Mastyk, Ewa Maziarz, Marzanna Mazur-Witek, Maria Michalska, Grażyna Mierzwa, Maria Mikos, Aleksandra Mikus, Alina Miś, Jadwiga Moczarska, Jerzy Mojek, Krystyna Mroczek, Agnieszka Mrozik, Paweł Mrozik, Stanisław Mrozik, ks. Piotr Mucha, ks. Antoni Mulka, Robert Myjak, Dariusz Mysona, ks. Piotr Nalepa, ks. Jacek Należny, ks. Dariusz Nawalaniec, Zbigniew Niziołek, ks. Mariusz Nosal, Andrzej Nosek, Lucyna Nosek, Bronisław Nowak, Krzysztof Nowak, Lech Nowak, Tomasz Nowakowski, Zdzisław Nowakowski, Tadeusz Ochab, Jan Ochalik, ks. Stanisław Olszak, Paweł Opiełka, Maria Ortyl, Marian Ortyl, Anna Ożóg, Renata Osiczko, Leszek Osipiak, Marian Otfinowski, Janusz Pacholec, Krystyna Paluch, Genowefa Pałucka, ks. Mirosław Papier, Antoni Papierski, Maria Partyka, Andrzej Pawelec, Kazimierz Pawłowski, Anna Piasecka, Anna Piątek, Władysław Piechota, Józef Piecuch, Teofila Piekarczyk, Bożena Pieszczeniewicz, Stefan Pietras, Lucjan Pietruszka, Janusz Pilch, Maria Pilchowiec, Zbigniew Piórecki, Maria Pisarczyk, Andrzej Piskor, Marianna Plaskota, Zbigniew Plaskota, Radosław Pleban, Maria Plezia, Marta Pluta, Renata Pogoda, Zenon Polak, Krystyna Polańska-Szkutnicka, Wioleta Polek, ks. Piotr Pośliński, Bożena Potoczek, Ireneusz Pracoń, Janina Progorowicz, Mieczysław Przebieglec, Stanisława Ptak, Elżbieta Pogoda, Jan Pogoda, Renata Przetacznik, Adam Puterla, Zdzisław Pyź, Tadeusz Rachwał, Zbigniew Radłowski, Alicja Rajchel, Olga Ratusińska, Adam Rembisz, Władysław Robak, Marzena Roczniak, Ryszard Rojowski, Jan Roman, Marek Rucki, Adela Rudolf, Władysław Rudolf, ks. Marek Rudziński, Aleksandra Rusek, Beata Rybak, Lucyna Rybak, Zbigniew Rybak, Alicja Rzadkowska, Apolinary Rzadkowski, Józef Rządzki, Lech Rzeźnik, Monika Rzeźnik, Paweł Rzeźnik, Stanisława Rzeźnik, Zbigniew Rzeźnik, Aneta Sajda, Marcin Sarama, Kazimierz Sasor, Roman Sawicki, Michał Skaradziński, Leszek Skirecki, Tadeusz Skowron, Barbara Słocka, Jadwiga Słonina, Wanda Słowińska, Konrad Słupski, Marta Smolak, Aniela Sobień, Eugeniusz Sobol, Wacław Soja, Zbigniew Soja, Jolanta Sokół-Sikora, Tomasz Sondej, Monika Sosińska, ks. Antoni Sowa, Edward Spilarewicz, Jadwiga Spilarewicz, Teofila Sroczyńska, Marta Stachura, Kazimiera Stalec, Grzegorz Stec, Grażyna Steciuch, Wanda Stelnik, Grażyna Stępniak, Katarzyna Stopa, Lesław Strasiński, Justyna Stręk, Wiesław Strycharz, Grzegorz Stryjski, Zygmunt Sumiec, Janina Surdej, Magdalena Surdej, Maria Syper, Teresa Szczepańska, Adam Szczur, Ewa Szper, Andrzej Szyszka, Marek Szwaja, Tadeusz Śpiewak, Dorota Świat, Edward Świderski, Romualda Świerczek, Wacław Świerczyński, Dorota Świst, Józef Tambor, Dorota Targosz, Witold Targosz, Marcin Tarnowski, Stanisław Tomza, Ewa Tkaczyk, Anna Tomczyk, Andrzej Topór, Lubomira Trela, Eugeniusz Trojanowicz, Janina Trojanowska, Stanisław Trojanowski, Krystyna Tulej, Barbara Tutro, Grzegorz Tychanowicz, Stanisław Wachta, Elżbieta Walat-Sankowska, Wojciech Walat, Zofia Wanatowicz, Małgorzata Węgrzyniak, Dorota Wicherska, Stanisława Wiechowska, Wiesław Wielgus, Wojciech Wielgus, Mirosław Wiktor, Stanisław Wiktorowski, Irena Wilk, Zbigniew Wilk, Magdalena Winiarz, Eugeniusz Witek, Marta Witek, Zofia Witek, Mariusz Wojciechowski, ks. Tadeusz Wojciechowski, Stanisław Wolak, Barbara Wołcyrz, Anna Wołowiec, ks. Krzysztof Woźniak, Leokadia Wójcik, Mieczysław Wroński, Jan Wróblewski, ks. Piotr Wrzos, Anna Wydrzyńska, Małgorzata Wydrzyńska, Andrzej Wyzga, ks. Marek Zaborowski, Józef Zadora, Krzysztof Zaręba, Stanisław Zaucha, Urszula Zaucha, Maria Zawadzka, Roman Zboch, Bożena Zborowska, Danuta Zdonek, Wiesław Zieliński, Bożena Zięba, Stanisław Zimny, ks. Mariusz Żaba, Anna Żaczek, Lucyna Żak, Ryszarda Żarkowska, Henryk Żelazko, Ryszard Żeńczuk, Iwona Żola.
CENTRUM MEDYCZNE MEDYK, powstało w 1989 r. z inicjatywy dr. Stanisława Mazura – specjalisty chorób wewnętrznych i kardiologa oraz jego żony Jolanty Mazur – specjalisty chorób wewnętrznych i kardiologa dziecięcego. Początkowo był to gabinet prywatny z siedzibą przy ul. Jagiellońskiej w Rzeszowie. Z biegiem lat powiększano zakres i zasięg działania. Aktualnie CM posiada ponad 30 placówek na terenie Podkarpacia oraz ponad 80 punktów pobrań. W swoim zakresie obejmuje m.in.: podstawową opiekę zdrowotną, specjalistykę, medycynę pracy, abonamenty medyczne dla firm, fizjoterapię, stomatologię z implantologią i protetyką, laboratoria analityczne (w tym laboratorium genetyczne), badania kliniczne, całodobowe domy opieki, diagnostykę, profilaktykę i medycynę estetyczną. Organizuje konferencje medyczne. Współpracuje z samorządami, ośrodkami medycznymi, uczelniami i firmami. Dynamiczny rozwój i wzrost liczby pacjentów sprawiają, że systematycznie powiększa swój personel. Wg stanu na koniec roku 2021 zatrudnia ponad 1000 pracowników, w tym ponad 400 lekarzy. Siedziba główna CM znajduje się w Rzeszowie przy ul. F. Chopina 1. Budzące uznanie funkcjonowanie Medyka zostało uhonorowane wieloma wyróżnieniami międzynarodowymi i krajowymi. Placówka CM Medyk w Mielcu powstała w styczniu 2011 r. i świadczyła usługi z zakresu medycyny pracy. Początkowo pracowała w wynajmowanym budynku przy ul. Partyzantów 23. Od XII 2018 r. działa we własnym dwupoziomowym budynku przy ul. Partyzantów 21. Poza nadal funkcjonującymi usługami z medycyny pracy uruchomiła poradnie lekarzy specjalistów, rehabilitację i Całodobowy Dom Opieki. Ponadto świadczy usługi medyczne w ramach abonamentów medycznych dla firm.
CENTRUM TRANSFERU TECHNOLOGII (CTT), terenowy przedstawiciel programu INCOME. (Jest to program realizowany przez Fundację na Rzecz Nauki Polskiej w Warszawie. Jego głównym celem jest „wyłanianie i współfinansowanie wartościowych technicznie i opłacalnych ekonomicznie projektów innowacyjnych” przedstawionych przez średnie lub małe przedsiębiorstwa, a także przez osoby fizyczne.) Powstało w 1997 r. z inicjatywy Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” S.A. w Mielcu, po zdobyciu przez jej agendę – Inkubator Przedsiębiorczości „IN-MARR” – I miejsca w ogólnopolskim konkursie instytucji posiadających trwałe związki z procesami transferu technologii, zorganizowanym w 1996 r. Dyrektorem CTT był inż. Jerzy Bajorek – dyrektor Inkubatora Przedsiębiorczości. Adres: ul. Wojska Polskiego 9.
CENTRUM USŁUG SOCJALNO-BYTOWYCH I TURYSTYCZNYCH „PZL-MIELEC” Sp. z o.o., firma powstała 1 IX 1995 r. w ramach programu restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec”. Otrzymała w aporcie hotele „Iskra” i „Wisłoka”, a później hotel „Stażysta”, budynek przy ul. Wojska Polskiego 3 (z Przychodnią Medycyny Pracy), stołówkę zakładową oraz ośrodek kolonijny dla młodzieży w Łebie. Głównym zadaniem jej działalności było organizowanie różnych form wypoczynku dla dorosłych, młodzieży i dzieci. Czyniła to nie tylko we własnej bazie wypoczynkowej, ale także w innych ośrodkach, m.in. w Polańczyku, Wisełce, Ustce i węgierskim Szolnoku. W związku z procesem likwidacyjnym WSK „PZL-Mielec” udziały tegoż przedsiębiorstwa w CUS nabył w 2000 r. Andrzej Podraza. Siedzibą CUS był wspomniany budynek przy ul. Wojska Polskiego 3.
CENTRUM WSPIERANIA BIZNESU (CWB), organizacja doradcza dla małych i średnich przedsiębiorstw, współpracująca z nimi i promująca je, powstała 15 II 1993 r. na podstawie umowy pomiędzy Funduszem Współpracy Stowarzyszenia Promocji Przedsiębiorczości w Rzeszowie i Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” S.A. w Mielcu. Jako instytucja non-profit funkcjonowała dzięki środkom pomocowym, udzielonym Polsce przez Komisję Wspólnoty Europejskiej w ramach Programu PHARE 90. Jej celem było promowanie i przyśpieszanie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw poprzez m.in.: udzielanie porad prawnych, finansowych i marketingowych oraz pomoc w sporządzaniu biznes-planów i wniosków kredytowych. Kierował nią Bogdan Pietrzak. Zakończyła działalność w 1997 r.
CENTRUM WYSTAWIENNICZO – PROMOCYJNE (CWP), powstało w latach 1998-1999 przez nadbudowę części restauracyjnej i modernizację mniejszej sali widowiskowej SCK. Projekt budowlany opracowało Przedsiębiorstwo Wielobranżowe HMW „EUROBOX” S.C. (15 VII 1997 r.), a roboty budowlane wykonało Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane (1 X 1998 – 25 VIII 1999 r.). CWP składa się z dwóch części: sali konferencyjno-koncertowej o powierzchni 337 m kw. (administrowanej przez SCK) i sali wystawienniczo-promocyjnej o powierzchni 500 m kw. (administrowanej przez MARR S.A.). Uroczyste otwarcie nastąpiło 22 IX 1999 r., a pierwszą imprezą były IX Mieleckie Targi Wielobranżowe. Odtąd w salach CWP organizowane są wystawy, targi, konferencje, sesje, spotkania, koncerty, imprezy rocznicowe i rozrywkowe.
CETNAR BEATA MAŁGORZATA (z domu KORDEK), urodzona 4 IV 1971 r. w Brzostku, córka Marka i Ireny z domu Patyk. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1990 r. W latach 1985-1990 trenowała lekkoatletykę w FKS Stal Mielec i specjalizowała się w sprintach. Jako nauczycielka wychowania fizycznego pracowała w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu (1990-1991) i Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu (1992-1993), a od roku szkolnego 1993/1994 jest nauczycielką wychowania fizycznego i od 2006 r. języka angielskiego w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. Ukończyła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego (1997 r.), Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych w Sanoku (język angielski, 2006 r.), NODN „Pro Futuro2” w Rzeszowie (instruktor piłki siatkowej, 2009 r.) i Szkołę Wyższą im. P. Włodkowica w Płocku (trener klasy II piłki siatkowej, 2011 r.). Ma stopień zawodowy nauczyciela dyplomowanego. Obecnie odbywa studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Zamiejscowy Wydział Ekonomii w Mielcu. Współorganizatorka wielu imprez sportowych dla dzieci i młodzieży. Jest autorem projektu „Akademia Siatkówki” dla dziewcząt szkół powiatu mieleckiego (2010 r.) oraz założycielką i prezesem UKS Szóstka Mielec. Trenowane przez nią zespoły piłki siatkowej dziewcząt zdobyły m.in. awans do Mistrzostw Polski w minisiatkówce oraz mistrzostwo i wicemistrzostwo województwa podkarpackiego w 2013 r. Wyróżniana wielokrotnie na szczeblu lokalnym. W 2019 r. zrezygnowała z funkcji prezesa UKS Szóstka Mielec.
CHAŁUBIŃSKIEGO TYTUSA (ULICA), ulica na osiedlu W. Szafera. Ma długość 209 m. Powstała w 1985 r., ale jej budowa nie została zakończona. W planach ma połączyć ulicę Metalowców (także jeszcze niedostosowaną do standardu ulicy miejskiej) z ulicą Raciborskiego. Spośród ważniejszych obiektów posiadających jej adres wymienić należy: aptekę „Remedium”, Przedszkole nr 16 i Przychodnię Rejonową nr 7. W 2005 r. wzdłuż ulicy zbudowano chodnik i parking, w 2009 r. położono nową nawierzchnię, a w 2016 r. ulicę przebudowano.
Patron ulicy: TYTUS CHAŁUBIŃSKI (1820-1889) otrzymał staranne i wszechstronne wykształcenie, co miało duży wpływ na jego późniejsze życie. Studia medyczne odbywał na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie, a później w Dorpacie, gdzie dodatkowo studiował nauki przyrodnicze. Po uzyskaniu stopnia doktora medycyny w 1844 r. rozpoczął pracę jako lekarz w Warszawie, a w latach 1855-1857 pełnił funkcję lekarza naczelnego Szpitala Ewangelickiego. Założył też prywatną pracownię chemiczną. W latach 50. odbył podróże zagraniczne (Berlin, Bruksela, Paryż), a także po raz pierwszy zobaczył Tatry. W 1859 r. otrzymał profesurę na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie, a następnie na Wydziale Lekarskim Szkoły Głównej i wreszcie na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Po powstaniu styczniowym został zdymisjonowany i zmuszony do wyjazdu za granicę. Znalazł się w Dreźnie i dopiero w 1869 r. powrócił do Warszawy, ale już, niestety, nie na poprzednie stanowisko. W tej sytuacji rozpoczął prywatną praktykę lekarską. Od 1873 r. przeniósł się do Zakopanego i tam zajął się taternictwem, badaniem Tatr i kultury góralskiej. Zafascynowany odkryciem nieznanego dotychczas szerzej środowiska z dużą pasją rozpoczął propagowanie walorów turystycznych i leczniczych Zakopanego i Tatr. Aby rozszerzyć ruch miłośniczy tej ziemi, doprowadził (wspólnie z przyjaciółmi) do powstania Towarzystwa Tatrzańskiego, a później do wydawania pod jego egidą publikacji promocyjnych. Zbierał okazy przyrody tatrzańskiej, które potem stanowiły zalążek Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Mimo tych fascynacji nie zapominał o innych ulubionych dziedzinach nauki i wiedzy. Napisał szereg prac o tematyce medycznej, m.in. „Metody wynajdywania wskazań lekarskich”. W 1881 r. aktywnie uczestniczył w założeniu Kasy im. Mianowskiego i został jej przewodniczącym. (Kasa była polską instytucją naukową wspierającą działalność badawczą i wydawniczą.) Po śmierci mieszkańcy Zakopanego w dowód wdzięczności postawili mu pomnik i umieścili obok rzeźbę przedstawiającą słynnego góralskiego muzyka Sabałę.
CHAMIELEC GRAŻYNA (z domu RODZAJEWSKA), urodzona 12 XII 1960 r. w Mielcu, córka Ryszarda i Marii z domu Kiełb. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Ukończyła też Szkołę Pracowników Służb Społecznych (specjalność: pracownik socjalny) w Rzeszowie (1994 r.). W 1995 r. została wybrana na prezesa Oddziału Miejskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu i funkcję tę sprawuje nadal. Studiowała na Wydziale Pedagogicznym i Nauk o Zdrowiu Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach i w 2004 r. otrzymała tytuł magistra pedagogiki opiekuńczej i pracy socjalnej. Ponadto ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji pomocy społecznej w Rzeszowie (2005 r.) oraz Studium Psychoterapii Dziecka i Rodziny w Polskim Instytucie Psychoterapii Krótkoterminowej w Krakowie (2007 r.). Od 2007 r. jest kierownikiem placówek wsparcia dziennego prowadzonych przez Oddział Miejski TPD w Mielcu. Jest inicjatorką różnorodnych działań na rzecz dzieci, a jej misją życiową jest pomaganie dzieciom w rozwijaniu pasji, uzdolnień i umiejętności. W codziennej działalności zachęca do przełamywania stereotypów dotyczących mniejszości narodowych, a szczególnie do społeczności romskiej mieszkającej w Mielcu. Czyni to poprzez organizację zajęć integrujących dzieci polskie i romskie, m.in. wspólne warsztaty taneczne i teatralne, występy i wyjazdy. W 2009 r. założyła taneczny zespół polsko-romski Terne Blumy, który prezentował tańca romskie na festiwalach, przeglądach i imprezach. Z dziecięcymi zespołami teatralnymi wystawiała sztuki o ważnych problemach społecznych, m.in. Skrzatka Listeczka (ekologia, 1995), Szeleszczaki (problemy dziecięce, 2012) i Niech mnie ktoś obudzi (o przemocy w rodzinie, 2013). Realizowała programy z dziećmi i rodzicami, m.in. Widzę Czuję Reaguję (o przemocy w rodzinie). Bierze udział w różnych formach szkolenia dla instruktorów amatorskich grup teatralnych, prowadzonych przez m.in. Małopolski Instytut Kultury w Krakowie i Fundację Edukacji Kultury Drama Way w Warszawie. Jest autorką zbiorów wierszy o tematyce romskiej: Sercem malowane (2013) i Przytulanek rymowanki (2014). Od 2013 r. występuje w amatorskim Teatrze Rozmaitości SCK w Mielcu (Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Wesele, Ożenek, Królowa przedmieścia, Teatr Variete, Pigmalion). Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i Odznaką „Przyjaciela Dziecka”.
CHAMIELEC IWONA DOROTA, urodzona 6 II 1981 r. w Mielcu, córka Marka i Grażyny z Rodzajewskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2000 r. Studiowała w Szkole Aktorsko-Telewizyjnej SPOT w Krakowie (2000-2002) i na Wydziale Politologii (kierunek – komunikacja społeczna) Akademii Krakowskiej im. Frycza Modrzewskiego w Krakowie (2004-2009). Od VII 2008 r. prowadzi własną działalność Le Theatre w Krakowie. Występowała w spektaklach teatralnych: *2002 r.: Equus (role: koń, pielęgniarka), spektakl dyplomowy, reż.: S. Banaś; *2004 r. (i nadal): Entertain the Dragon, spektakl kabaretowy w języku angielskim (role: Trzpiotkowata Dziewczyna i Dziewica), reż.: K. Stawowy i A. Jankowska; *2009 r. (i nadal): Brat naszego Boga, według Karola Wojtyły, spektakl teatralno-filmowy (rola: Helena), reż.: A. Dziurman, Teatr Scena Moliere w Krakowie. Uczestniczyła jako statystka w filmie Katyń (reż. A. Wajda) oraz zagrała szereg ról w serialach fabularno-dokumentalnych: *2007 r.: Detektywi – Ekolodzy (rola: ekolożka), *2008 r.: Detektywi – Listy do szefa (rola: pracownica biurowa), Detektywi – Lęk o życie (rola: Ania), W-11 – Porywacz (rola: Marzena Kopeć); *2009 r.: Detektywi – Z troski o syna (rola: Monika Rudecka), Detektywi – Pofruniemy (rola: wychowawczyni Adasia), reż. R. Zawadzka; *2010 r.: Detektywi – Precyzyjny plan zbrodni (rola: wychowawczyni), Detektywi – Jak mogłeś (rola: Iwona Makowska), reż. S. Sochacki, W-11 – Sekret (rola: Daria Kaczmarek), reż. T. Paprocki, Detektywi/W-11 – Przeklęty (dziennikarka); *2011 r.: Detektywi – Trudna przyszłość (rola: Julita Michalska), reż. T. Paprocki, W-11 – Zły człowiek (rola: reporterka TV), reż. D. Twaróg, W11 – Aniołek (rola: dziewczyna upośledzona umysłowo), reż. A. Kręciszewski, Detektywi – Mam wybór (rola: Ewa Rojecka), reż. S. Sochacki; *2012 r.: Detektywi – Olek (rola: opiekunka dziecięca I) – reż. D. Twaróg, Detektywi – Tylko nie odchodź (rola: matka zaginionej dziewczynki I), reż. Regina Zawadzka. Zagrała też w filmie historycznym Losy Goetzów (rola: żona Antoniego Jana), reż. Andrzej Celiński (2011 r.) i spektaklu teatralno-filmowym Ślepcy wg Maurice’a Maeterlinck’a (rola: Zjawa), reż. Artur Dziurman (2011 r.). W 2012 r. była redaktorem w programie TVN Rozmowy w Toku. Od 2011 r. prowadzi warsztaty teatralne w ramach projektów realizowanych przez Stowarzyszenie „Scena Molière”. W 2013 r. uczestniczyła jako narrator w nagraniu płyty Legenda o Czarnej Damie. Ponadto organizuje i prowadzi imprezy firmowe i dla dzieci. Utrzymuje kontakt z Mielcem, m.in. prowadziła wybory Miss Radia Puls FM w Mielcu (2003 r.) i galę jubileuszową Miss Mielca-2008. W 2014 r. zagrała w Mielcu w spektaklu Promieniowanie ojcostwa z osobami niewidomymi z Integracyjnego Teatru Aktora Niewidomego w Krakowie. Udziela się w działalności samorządowej. Została wybrana na radną w krakowskiej dzielnicy Dębniki, a w 2019 r. po powstaniu wakatu weszła w skład Rady Miasta Krakowa.
CHAMIELEC MAREK, urodzony 8 IV 1958 r. w Nowej Dębie, syn Mariana i Haliny z domu Partyka. Tam też miał pierwsze kontakty z piłką nożną. W roku 1975 występował w reprezentacji Polski juniorów. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Mielcu (matura w 1977 r.). W 1978 r. rozpoczął grę w I-ligowym zespole piłki nożnej „Stali” Mielec. Rozegrał w jej barwach 68 meczów i strzelił 6 bramek. W tym okresie „Stal” zdobyła m.in. III miejsce w sezonie 1978/79. W latach 1978-1979 powoływany był wielokrotnie do młodzieżowej reprezentacji Polski i wystąpił w 6 meczach międzypaństwowych. Równocześnie podjął studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i ukończył je w 1983 r. z tytułem magistra, a następnie odbył studia podyplomowe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Po zakończeniu kariery sportowej został zatrudniony w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego oraz w MKP „Stal” Mielec jako trener. W 2003 r., wspólnie ze Zbigniewem Hariaszem, opracował i wydał skrypt Konspekty zajęć treningowych w nauczaniu wstępnym. Piłka nożna dzieci w wieku 8-10 lat, Mielec 2003. W 2004 r., także ze Zbigniewem Hariaszem, założył Niepubliczną Szkołę Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Lato w Mielcu i jest jej właścicielem.
CHAMIOŁO PAWEŁ, urodzony 8 X 1959 r. w Krakowie, syn Mariana i Balbiny z domu Flaga. Absolwent XII Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Hucie (matura w 1978 r.). W latach 1978-1983 odbył studia na Politechnice Krakowskiej (Wydział Transportu, kierunek: Organizacja i technika transportu) i otrzymał tytuł magistra inżyniera. W tym okresie był członkiem PTTK i uprawiał turystykę. Po studiach podjął pracę w mieleckim Rejonie Dróg Publicznych, a rok później (1984 r.) awansował na stanowisko kierownika Bazy Sprzętowo-Transportowej RDP i sprawował je do 1994 r., z przerwą na służbę wojskową. W 1994 r. został zastępcą dyrektora Przedsiębiorstwa Robót Drogowych (powstałego z podziału RDP w 1992 r.) a w 1996 r. – dyrektorem PRD. (Firma ta przejęła od RDP zadania związane z budową i modernizacją ulic i dróg.) Po prywatyzacji RDP w 2000 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu RDP Sp. z o.o. Jest członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji.
CHCIUK STEFAN, urodzony 13 VIII 1880 r. w Dzierdziówce, powiat tarnobrzeski, syn Jana i Marii z Zielińskich. W latach 1892-1895 uczęszczał do c.k. Wyższego Gimnazjum w Rzeszowie, a w latach 1895-1900 do c.k. Gimnazjum w Tarnowie i tam zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w 1900 r. Studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1905 r. W czasie studiów pisał artykuły do „Głosu Ziemi Sandomierskiej” i „Ojczyzny” oraz uczył (jako zastępca nauczyciela) w c.k. III Gimnazjum w Krakowie języka łacińskiego (1904). W latach 1905-1906 uczył greki i łaciny w c.k. IV Gimnazjum w Krakowie. 29 X1906 r. zrezygnował z posady i przeniósł się do Przemyśla, gdzie podjął pracę w c.k. I Gimnazjum. 23 V 1909 r. został przeniesiony do c.k. Wyższego Gimnazjum I w Tarnopolu. Egzamin nauczycielski zdał 25 V 1909 r. Po otrzymaniu mianowania na rzeczywistego nauczyciela, na własną prośbę został przeniesiony do c.k. Gimnazjum w Mielcu. (Prośba wiązała się z małżeństwem z pochodzącą z Mielca Marią Demkow.) W latach 1910-1917 był nauczycielem, a w latach 1917-1920 profesorem mieleckiego gimnazjum. Tytuł c.k. profesora otrzymał 14 V 1917 r. Uczył języków: polskiego, greckiego i łacińskiego oraz historii i propedeutyki filozofii. Pełnił funkcję kuratora czytelni uczniowskiej. Był instruktorem powstałej w 1911 r. pierwszej w Mielcu Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” oraz opiekował się młodzieżą uprawiającą sport, m.in. piłkę nożną na boisku obok bursy gimnazjalnej. Przez pewien czas przewodniczył Towarzystwu Nauczycieli Szkół Wyższych – Koło w Mielcu. Należał do Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego i Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. Kandydował do Rady Państwa (1911) i Sejmu Krajowego (1913) – organów autonomii galicyjskiej w monarchii austro-węgierskiej. Po zorganizowaniu w 1917 r. Składnicy Kółek Rolniczych w Mielcu wszedł w skład jej zarządu. W 1920 r. został przeniesiony do Pleszewa, a następnie uczył w Państwowym Studium Nauczycielskim w Mysłowicach i od 1934 r. w Państwowym Gimnazjum w tym mieście. W latach 20. podróżował po krajach śródziemnomorskich śladami bohaterów antycznych. Zmarł 2 VI 1972 r. Spoczywa na cmentarzu w Mysłowicach.
CHEŁMOŃSKIEGO JÓZEFA (ULICA), ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Łączy ulice Wiejską i L. Teligi. Jej długość wynosi 262 m. Powstała na początku lat 70. XIX w., kiedy na tym terenie rozpoczęto budowę domów jednorodzinnych. Ma asfaltową nawierzchnię i chodnik z płytek. Spacerujący po tym miniosiedlu spotka z się z ładem urządzonych już posesji i błogim spokojem. W 2007 r. wykonano remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i chodnik z płytek betonowych.
Patron ulicy: JÓZEF CHEŁMOŃSKI (1849-1914) to jeden z wybitnych malarzy polskiego pejzażu. Najważniejsze dzieła to: Żurawie, Czwórka, Sprawa u wójta, Babie lato, Dymy – jesień, Kuropatwy na śniegu, Przed burzą, Bociany. Oryginalność tematów zapewniła mu dużą popularność, m.in. w Paryżu, gdzie przebywał w latach 1875-1887.
„CHIMERA”, MIELECKI KLUB PŁETWONURKÓW „CHIMERA”, powstał w kwietniu 1977 r. po kursie płetwonurków, który ukończyli: Wojciech Bażyk, Janusz Brożek, Władysław Budziwojski, Ryszard Chlebowski, Marek Cyran, Adam Malinka, Jerzy Mazurkiewicz, Zbigniew Siwiński, Roman Sobczak, Tadeusz Wachowiecki i Zbigniew Wnuk. Włączono go w struktury Ligi Obrony Kraju w Mielcu. Był to drugi tego typu klub w województwie rzeszowskim, ale pierwszy i przez wiele lat jedyny, który podejmował się wykonania zadań specjalnych w wodzie, m.in. poszukiwania zwłok i poszukiwania dowodów zbrodni. Podstawową formą działalności było szkolenie płetwonurków na obozach kondycyjno-szkoleniowych połączonych z kursami. Prowadził je Jerzy Mazurkiewicz, który w 1982 r. zdobył kwalifikacje instruktora. W latach 80. obozy organizowano corocznie, m.in. na Jeziorze Solińskim, Jeziorze Rożnowskim, Jeziorze Piaseczno i Jeziorze Białym. W latach 90. i później, ze względu na brak odpowiednich środków finansowych, obozy i kursy organizowano rzadziej. Ogółem w latach 1982-2002 wyszkolono koło 200 płetwonurków różnej klasy – zapoznawczej, III i II. Najlepsi uczestniczyli z powodzeniem w ogólnopolskich zawodach płetwonurków w technice podwodnej oraz mistrzostwach Polski w łowiectwie podwodnym. W 1997 r. ekipa płetwonurków „Chimery” uczestniczyła w akcji przeciwpowodziowej na północnych terenach ziemi mieleckiej, a jej członkowie zostali odznaczeni Srebrnymi Odznakami „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”. W związku z sukcesywnym przejmowaniem obowiązków z zakresu ratownictwa przez straż pożarną – Jerzy Mazurkiewicz kilkakrotnie w latach 80. i 90. szkolił zawodowych strażaków z Nowego Sącza, którzy po zdobyciu kwalifikacji płetwonurków przejęli od „Chimery” zadania specjalne w wodzie. „Chimera” skupia około 50 członków i sympatyków. Jej siedzibą jest lokal w budynku MZBM przy ul. E. Biernackiego 1.
Prezesi w latach 1977-2003: Zbigniew Wnuk, Jerzy Mazurkiewicz, Sławomir Andraszek, Aleksander Fox, Ireneusz Frankowski i Piotr Małek.
CHLEBOWSKA EDYTA DANUTA (z domu TRZPIS), urodzona 20 VI 1976 r. w Borowej, pow. mielecki, córka Józefa i Danuty z domu Czaja. Absolwentka Państwowego Liceum Muzycznego (Wydział Instrumentalny) w Tarnowie z maturą w 1995 r. Studia dzienne na Wydziale Instrumentalnym (kierunek – instrumentalistyka) Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu ukończyła w 2001 r. z tytułem magistra sztuki z przygotowaniem pedagogicznym. Od 1 IX 2000 r. pracuje w Państwowej Szkole Muzycznej I i II st. im. Mieczysława Karłowicza w Mielcu na stanowisku nauczyciela gry na skrzypcach. W latach 2006-2009 sprawowała funkcję kierownika sekcji instrumentów strunowych. Ponadto w latach 2000-2017 pełniła funkcję koncertmistrza Mieleckiej Orkiestry Kameralnej pod batutą Franciszka Wyzgi. Od października 2017 r. jest koncertmistrzem Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej pod dyrekcją Franciszka Wyzgi. Wielu jej uczniów osiąga bardzo dobre wyniki, zdając do PSM II st. i na studia wyższe. Kilku absolwentów jest muzykami Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej. Sama także prowadzi zespoły instrumentalne, które występują w Mielcu i okolicy. Współpracuje z instytucjami świeckimi i kościelnymi w zakresie tworzenia i upowszechniania muzyki, m.in. z Miejską Biblioteką Publiczną SCK w Mielcu, Gminnym Ośrodkiem Kultury w Borowej, Wiejskim Domem Kultury i Rekreacji w Grochowem oraz parafiami pw. Ducha Świętego i św. Mateusza w Mielcu, parafią w Gawłuszowicach i parafią w Jaślanach. Jest członkiem komisji konkursów muzycznych. Wyróżniona m.in. Dyplomem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z okazji 45-lecia działalności PSM I i II st. im. M. Karłowicza w Mielcu.
CHLEBOWSKA KAZIMIERA, urodzona 24 III 1953 r. w Woli Zdakowskiej, pow. mielecki, córka Stanisława i Janiny z domu Krawczyk. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (aktualnie I LO) im. S. Konarskiego w Mielcu (matura w 1972 r.). Systematyczne uprawianie lekkoatletyki rozpoczęła pod kierunkiem trenera Józefa Wójtowicza w LKS „Tęcza” Mielec w 1968 r. Specjalizowała się w biegach na 400 m i 800 m. Na początku lat 70. awansowała do czołówki biegaczek woj. rzeszowskiego i krajowej w pionie LZS. Po maturze przez 2 lata przebywała w Krakowie, gdzie ukończyła Studium Ministerstwa Komunikacji i startowała w barwach „Wawelu” Kraków. W 1975 r. została zatrudniona w WSK „PZL-Mielec” i zaangażowana do I-ligowej sekcji lekkoatletycznej „Stali” Mielec. Startowała do 1977 r., wielokrotnie zwyciężając lub zajmując czołowe lokaty w zawodach krajowych i międzynarodowych. Równocześnie studiowała na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie – Punkt Konsultacyjny w Mielcu i po jej ukończeniu otrzymała tytuł magistra. W latach 1985-1993 pracowała w Szkole Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki w Mielcu jako nauczycielka wychowania fizycznego. Od 1993 r. przebywa na rencie.
CHLEBOWSKI JAN, urodzony 4 XII 1908 r. w Pławie, powiat mielecki, syn Józefa i Anny z domu Miłoś. W młodości uczęszczał do szkoły powszechnej w Pławie, pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa i uczył się zawodu kołodziejskiego w warsztacie ojca. W latach 1929-1931 odbył zasadniczą służbę wojskową w 2. batalionie telegraficznym WP. Po powrocie z wojska nadal pracował w rodzinnym gospodarstwie i warsztacie. W związku z rosnącym zagrożeniem wojennym pod koniec sierpnia 1939 r. otrzymał kartę mobilizacyjną i otrzymał przydział do szwadronu zapasowego 5. Pułku Ułanów w Bochni. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w walkach z Niemcami na terenach Kielecczyzny i został ranny. Dostał się do niewoli niemieckiej, ale udało mu się uciec i powrócić do domu. Zajmował się gospodarstwem i wykonywał usługi kołodziejskie. Od 1940 r. należał do ZWZ, a następnie AK i brał udział w wielu akcjach. Przyjął pseudonim „Kapusta”. W 1942 r. zdał egzamin przed Komisją Egzaminacyjną Rzemieślniczą Izby Rzemieślniczej w Krakowie i uzyskał tytuł mistrza w zawodzie kołodziejstwo. Po wojnie zajmował się prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Za wykonanie niezwykle precyzyjnej usługi (wykonanie koła młyńskiego) otrzymał dwie rodziny pszczele i założył pasiekę. Należał do organizacji kombatanckich, rzemieślniczej i pszczelarskiej w Mielcu. Udzielał się społecznie w środowisku, m.in. był współorganizatorem kółka rolniczego oraz członkiem komitetów budowy domu strażaka, domu ludowego i szkoły w Pławie. Wyróżniony m.in. Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Srebrną Odznaką Związku Pszczelarstwa Polskiego. Zmarł 21 IX 1996 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
CHLOST JAN, urodzony 2 XI 1931 r. w Ziempniowie, pow. mielecki, syn Stanisława i Józefy z domu Strycharz. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Ziempniowie wyjechał na Ziemie Odzyskane i podjął pracę w Dolnośląskich Zakładach Metalurgicznych w Małomicach koło Szprotawy. Równocześnie uczył się w tamtejszej szkole zawodowej i po jej ukończeniu został powołany do zasadniczej służby wojskowej w Szkole Podoficerskiej w Bydgoszczy (specjalność – łączność). Po odbyciu służby wojskowej powrócił w rodzinne strony i w 1953 r. został zatrudniony w WSK Mielec na Wydziale Elektrycznym. Ukończył też Technikum Mechaniczne (specjalność – elektroenergetyka) w Mielcu, po czym przeniesiono go do działu kontroli technicznej. Po przeszkoleniu w 1968 r. otrzymał tytuł mistrza w zawodzie monter instalacji centralnego ogrzewania i tytuł mistrza w zawodzie monter instalacji wodno-kanalizacyjnej i gazowej. W 1969 r. otrzymał uprawnienia dozoru nad urządzeniami energetycznymi w zakresie: kotły wodne o temperaturze wody do 115 0 C, w 1970 r. ukończył w ZDZ w Rzeszowie kurs pedagogizacji mistrzów, a w 1980 r. otrzymał uprawnienia spawacza. W 1969 r. na wniosek dyrekcji MPGK został przeniesiony z WSK do MPGK Mielec. Od 1970 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą i prowadzi ją nadal. Od lat 80. zaangażował się w działalność społeczną, głównie na terenie Woli Mieleckiej. Był przewodniczącym Komitetu Gazyfikacji, Komitetu Kanalizacji oraz Komitetu Budowy Sali Gimnastycznej przy Szkole Podstawowej. Angażował się w organizowanie protestu przeciw budowie wysypiska śmieci. Uczestniczył w pozyskaniu placu pod budowę obiektów sakralnych. Od 1986 r. przez 4 kolejne kadencje pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Gminy Mielec. W latach 2000-2012 był przewodniczącym Rady Wielobranżowej Spółdzielni Rzemieślniczej w Mielcu. Był także członkiem Zarządu Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Wyróżniony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem im. Jana Kilińskiego „Za Zasługi dla Rzemiosła Polskiego”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Honorową Odznaką Rzemiosła, Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” i Złotą Honorową Odznaką LZS.
CHMAJ RYSZARD, urodzony 5 I 1959 r. w Mielcu, syn Stanisława i Janiny z domu Czech. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. W 1980 r. został zatrudniony w WSK Mielec. Od 1983 r. pracuje w Urzędzie Miejskim w Mielcu, kolejno na stanowiskach: referenta, inspektora, szefa Inspektoratu Obrony Cywilnej (1991-1999), inspektora w Wydziale Finansowym (1999-2015) i od III 2015 r. zastępcy kierownika w Urzędzie Stanu Cywilnego. W 2000 r. ukończył studia licencjackie na Wydziale Administracyjno – Prawnym (kierunek: administracja publiczna) Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu, a w 2002 r. po studiach na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: administracja) UMCS w Lublinie uzyskał tytuł magistra. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
CHMARA DARIUSZ, urodzony 18 V 1968 r. w Mielcu. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu (matura w 1987 r.). Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1993 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera zarządzania i marketingu. Pracę zawodową rozpoczął w 1993 r. w tarnowskim Oddziale BPH. W 1995 r. został zatrudniony w Agencji Rozwoju Przemysłu Oddział w Mielcu na stanowisku głównego specjalisty ds. marketingu, a w 1997 r. przeszedł do tworzącej się filii BPH w Mielcu na stanowisko jej kierownika, a następnie doprowadził do powstania Oddziału BPH w Mielcu i został jego dyrektorem. W 1994 r. był jednym z założycieli Funduszu Misyjnego ks. Mariana Midury przy parafii rzymskokatolickiej w Wadowicach Górnych i pozostaje jego aktywnym członkiem.
CHMIEL KAROL, urodzony 17 IV 1911 r. w Zagorzycach koło Sędziszowa Małopolskiego, pow. dębicki, syn Antoniego i Katarzyny z domu Charkut. Absolwent Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Dębicy z maturą w 1930 r.? Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra praw. W tym samym czasie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 6 Krakowskiej Dywizji Piechoty. Po zakończeniu służby wojskowej, z powodów rodzinnych zamieszkał w Wojsławiu koło Mielca (żona była nauczycielką i pracowała w tamtejszej szkole ) i został zatrudniony w magistracie w Mielcu. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako plutonowy podchorąży rezerwy w Ośrodku Zapasowym 6 Dywizji Piechoty. Po ustaniu walk pod Lwowem udało mu się uniknąć niewoli i powrócić do rodzinnych Zagorzyc. Od 1940 r. należał do ZWZ, a następnie AK i czasowo w BCh i posługiwał się pseudonimem „Grom”. W 1942 r. został awansowany do stopnia podporucznika AK, a w 1945 r. – porucznika AK. Od 1 I 1944 r. był komendantem powiatowym BCh (za zgodą przełożonych w AK), a po scaleniu AK z BCh – od 29 III 1944 r. II zastępcą komendanta obwodu AK w Dębicy. W czasie akcji „Burza” został ciężko ranny. Po zaleczeniu ran zamieszkał w Swoszowicach i podjął pracę w spółdzielczości. Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Równocześnie od jesieni 1945 r. włączył się w działalność konspiracyjną w organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN). Używał pseudonimów: „Zygmunt”, „Katonowicz” i „Leon”. W 1946 r. był współautorem „Memoriału do ONZ”, zawierającego ocenę sytuacji politycznej w Polsce oraz wykaz zbrodni nowej władzy na byłych żołnierzach AK i działaczach niepodległościowej opozycji politycznej. W styczniu 1947 r. został członkiem kierownictwa IV ZG WiN i pełnił funkcję kierownika wydziału. 12 XII 1947 r. został aresztowany w Krakowie i przewieziony do więzienia mokotowskiego w Warszawie. Tam przebywał wraz z sześcioma innymi członkami IV ZG WiN przez trzy lata i był wielokrotnie przesłuchiwany i torturowany. 14 X 1950 r. został skazany na karę śmierci. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok został wykonany 1 III 1951 r. Miejsce pochówku dotychczas nie jest znane. 17 IX 1992 r. został zrehabilitowany. Jego symboliczny grób umieszczono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W 2010 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, a w 2013 r. awansowany do stopnia kapitana. Jego imię przyjęło Gimnazjum w Zagorzycach Dolnych. Ponadto upamiętniony jest na pomniku Żołnierzy Wyklętych w Rzeszowie.
CHMIELEWSKI JÓZEF, urodzony 12 I 1842 r. Bochni. Absolwent jednego z krakowskich gimnazjów i kursu nauczycielskiego w Krakowie. Był nauczycielem szkół ludowych, m.in. w Nowym Sączu oraz szkoły ćwiczeń przy c.k. Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Tarnowie. Wyróżniająca się praca nauczycielska i aktywność twórcza sprawiły, że został mianowany c.k. okręgowym inspektorem szkolnym w Sanoku. W 1880 r. wybrano go na prezesa Zarządu Oddziału Towarzystwa Pedagogicznego w Sanoku, ale już w 1881 r. został przeniesiony do Mielca na stanowisko c.k. okręgowego inspektora szkolnego. Jako przedstawiciel Rady Okręgowej Szkolnej w Mielcu w latach 1881-1883 kontrolował wszystkie szkoły na terenie powiatu mieleckiego. O rzetelności kontroli przekonał się m.in. nauczyciel szkoły w Gawłuszowicach Tomasz Sikorski (ojciec Władysława, późniejszego generała), któremu Chmielewski zalecił natychmiastowe uzupełnienie i systematyczne prowadzenie kroniki szkolnej. Od 1884 r. pełnił funkcję c.k. okręgowego inspektora szkolnego w Wadowicach, a następnie pracował jako nauczyciel w szkole ćwiczeń przy c.k. Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Krakowie. Poza pracą dydaktyczno-wychowawczą i administracyjną dużo pisał. Był autorem artykułów i broszur o tematyce pedagogicznej i oświatowej, wierszy i piosenek oraz opowiadań dla dzieci, które wydawano głównie w lokalnych pismach ludowych, m.in. „Dzwonek”, „Chata”, „Włościanin” i „Zagroda”. (Był redaktorem dwóch ostatnich.) Zmarł 19 XII 1900 r. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.
CHMIELEWSKI TOMASZ, urodzony 18 IX 1907 r., syn Wacława. W 1936 r. ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł doktora medycyny. Po II wojnie światowej pracował w jednej z warszawskich klinik. Specjalizował się w pediatrii. W latach 50. został skierowany do Szpitala Powiatowego w Mielcu i przez dwa lata pracował na stanowisku ordynatora oddziału dziecięcego. Pod koniec lat 50. pracował w Tomaszowie Mazowieckim. Dalsze losy nieznane.
CHMIELIK HENRYK SZCZEPAN, urodzony 2 I 1953 r. w Popkowicach, pow. Kraśnik, syn Józefa i Małgorzaty z Majewskich. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego w Lublinie, maturę zdał w 1972 r. Studia na Wydziale Farmaceutycznym (kierunek apteczny) Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1977 r. z tytułem magistra farmacji. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową w PZF Cefarm Rzeszów – Apteka w Mielcu jako młodszy asystent. W latach 1979-1992 pracował w Terenowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu na stanowiskach kierownika oddziału i zastępcy dyrektora. Ponadto w latach 1981-1982 był nauczycielem (w niepełnym wymiarze godzin) w Zespole Szkół Medycznych w Mielcu, w latach 1983-1995 pełnił dyżury diagnostyczne w Punkcie Krwiodawstwa i Pracowni Serologicznej ZOZ w Mielcu, a w latach 1991-1994 kierował hurtownią farmaceutyczną w Mielcu firmy DIMCO-I-PHARM Ciechanów. W 1985 r. uzyskał dyplom pierwszego stopnia specjalizacji w zakresie higieny i epidemiologii. Od 1994 r. do 2014 r. był współwłaścicielem apteki ogólnodostępnej w Mielcu. W 2003 r. otrzymał dyplom pierwszego stopnia specjalizacji w zakresie farmacji aptecznej. 1 VIII 2016 r. powierzono mu funkcję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Mielcu i pełnił ją do 30 VI 2018 r. Angażuje się społecznie. Należy do Powiatowego Koła Pszczelarzy w Mielcu i od 2015 r. pełni funkcję skarbnika. Jest wieloletnim członkiem Polskiego Związku Działkowców.
CHMIELOWIEC DANIEL GRZEGORZ, urodzony 24 VIII 1975 r. w Nisku, syn Stanisława i Elżbiety z domu Maziarz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu (matura w 1994 r.) i Państwowej Szkoły Muzycznej im. M. Karłowicza w Mielcu w klasie fortepianu. W 1998 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską im. T. Kościuszki we Wrocławiu w specjalności wojskowej saper, uzyskując tytuł inżyniera budownictwa dróg i mostów. Służbę zawodową rozpoczął w 3 pułku saperów w Dębicy jako dowódca plutonu i później kompanii saperów (w stopniu podporucznika), a następnie – po rozwiązaniu dębickiej jednostki w 1 Brygadzie Saperów w Brzegu, na stanowisku dowódcy plutonu oraz inżynieryjnej wchodzącej w skład międzynarodowych Sił Natychmiastowego Reagowania (w stopniu porucznika). Podczas pełnienia służby w ramach SNR uczestniczył w licznych kursach specjalistycznych, m.in. minowania oraz niszczenia zatorów lodowych ze śmigłowców. W 2001 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra. W 2003 r. otrzymał przydział służbowy do Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu, w której od XII 2007 r. pełni funkcję zastępcy komendanta (w stopniu majora). W 2008 r. ukończył studia podyplomowe na kierunku „Zarządzanie zasobami osobowymi” w Wyższej Szkole Ekonomii i Administracji w Kielcach. W czasie studiów w WSO we Wrocławiu utworzył zespół muzyczny „Klasycy Purpury”, który był laureatem ogólnopolskich przeglądów artystycznych oraz wielokrotnie gościł na antenie Radia Wrocław. Obecnie jest reprezentantem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Rzeszowie w zawodach sportowych, m.in. siatkówce, pływaniu i strzelaniu, w których na szczeblu Śląskiego Okręgu Wojskowego uzyskuje czołowe miejsca. W trakcie służby wojskowej wyróżniony m.in. Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju i Brązowym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny.
CHMIELOWIEC STANISŁAW, urodzony 10 VIII 1952 r., syn Kazimierza i Matyldy z domu Schiffer. W 1975 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności w Zegrzu k/Warszawy. W latach 1975-1980 pełnił funkcje dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii w JW. 1109 Grudziądz (8 Pułk Zakłóceń Radiowych). Od 1980 r. pracuje w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu, od 1984 r. na stanowisku kierownika Sekcji Poboru i Uzupełnień, a od 1987 r. jest ponadto członkiem Rejonowej (Powiatowej) Komisji Poborowej w Mielcu. W 1986 r. ukończył studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a w 1988 r. studia w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie. Posiada tytuły magistra i inżyniera. Poza pracą zawodową udzielał się w pracy społecznej na terenie Mielca. Był wykładowcą w Ośrodku Szkolenia Kierowców Ligi Obrony Kraju (1980-1988), członkiem Zarządu FKS „Stal” (1984-1988), członkiem Zarządu Aeroklubu Mieleckiego (1985-1991) i aktualnie członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. W 2003 r. został wybrany przewodniczącym Rady i Zarządu Osiedla Niepodległości. W 1991 r. otrzymał awans na stopień podpułkownika. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złota Odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Ochrony Granic RP” i Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”.
CHMIELOWSKI JAN, urodzony w 1843 r. Pracował w Mielcu jako wyrobnik. Był uczestnikiem powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego, m.in. walczył pod Rybnicą i tam został ranny (20 X 1863 r.). W 1864 r. austriacki Sąd Wojenny w Tarnowie skazał go na 6 tygodni więzienia. Dalsze losy nieznane.
CHMIELOWSKI JÓZEF, inspektor szkolny w Mielcu w latach 1881-1883.
CHOBOCKI FERENS, szlachcic, faktor mielecki z ramienia Jana Mieleckiego, wzmiankowany w 1575 r. Po śmierci Jana Mieleckiego przeszedł na służbę do Hieronima Mieleckiego (także współwłaściciela Mielca) i za dobrą pracę otrzymał od niego ogród na Błoniu, w pobliżu zamku oraz zagrodę wśród pól mieszczańskich.
CHOCHÓŁ WOJCIECH (ksiądz), urodzony 23 IV 1951 r. w Dobrej koło Limanowej, syn Stanisława i Marii z domu Kubowicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Limanowej, maturę zdał w 1969 r. Po studiach teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1975 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach w Szczurowej (1975-1978), Gorlicach – Gliniku (1978–1981) i Dąbrowie Tarnowskiej (1981-1982). W 1982 r. został mianowany proboszczem parafii św. Wojciecha Biskupa Męczennika w Trześni koło Mielca, obejmującej swymi granicami mieleckie osiedle Mościska. Zorganizował parafię od podstaw. Doprowadził do wybudowania kościoła parafialnego i jego wyposażenia, domu parafialnego, obiektów gospodarczych i cmentarza. Uhonorowany RM. W związku z powołaniem przez biskupa tarnowskiego dr. Andrzeja Jeża Kapituły Kolegiackiej św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu (25 XII 2017 r.) otrzymał godność Kanonika Honorowego tejże Kapituły. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia zrezygnował z funkcji proboszcza (10 VIII 2019 r.) i zamieszkał w Domu Księży Diecezji Tarnowskiej im. św. Józefa w Tarnowie. Zmarł 17 X 2020 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Trześni koło Mielca.
CHODARA MICHAŁ, urodzony 17 III 1986 r. w Biłgoraju, syn Stanisława i Marianny z domu Dzirba. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. ONZ w Biłgoraju, maturę zdał w 2005 r. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w latach szkolnych w Biłgoraju. W latach 2005-2006 grał w drużynie Vive II Kielce (I liga), a w latach 2006-2009 w pierwszym zespole Vive Kielce, który m.in. zdobył brązowe medale mistrzostw Polski w piłce ręcznej w 2007 i 2008 r oraz złoty medal i tytuł mistrza Polski oraz Puchar Polski w 2009 r. Dwa kolejne sezony grał w NMC Powen Zabrze, a przed sezonem 20010/2011 przeszedł do SPR Stal Mielec i w tym klubie gra nadal. Jest jednym z jego czołowych zawodników. Znacząco przyczynił się do zdobycia brązowego medalu Mistrzostw Polski w Piłce Ręcznej w sezonie 2011/2012. Jako jeden z najlepszych lewoskrzydłowych w kraju powoływany był do I reprezentacji Polski. Debiutował 4 I 2013 r. w meczu z Węgrami (27:27), a 5 I 2013 r. zdobył pierwszą bramkę w meczu ze Słowacją (30:25). Dalszą grę w reprezentacji przerwała kontuzja na treningu w czasie mistrzostw świata w Hiszpanii w 2013 r. Po sezonie 2017/2018 zrezygnował z gry w Mielcu i przeszedł do SPR Tarnów (I liga), ale przed sezonem 2019/2020 powrócił do SPR Stal Mielec.
CHODKIEWICZA JANA KAROLA (ULICA), krótka (99 m) uliczka na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ulicy S. Żółkiewskiego pomiędzy domami jednorodzinnymi do ulicy Ogrodowej. Powstała w latach 50. XX w. W 2004 r. ulica otrzymała nową nawierzchnię i chodnik z kostki brukowej.
Patron ulicy: JAN KAROL CHODKIEWICZ, urodzony w 1560 r., syn Jana (kasztelana wileńskiego) i Krystyny ze Zborowskich. Wykształcenie zdobywał w wileńskim kolegium jezuickim, a następnie w czasie podróży do Niemiec i Włoch. Po udanej wyprawie na Mołdawię w 1600 r. został mianowany hetmanem polnym litewskim, a pięć lat później, po zwycięstwach nad Szwedami w walkach o Inflanty, hetmanem wielkim litewskim. Wielką sławę przyniosła mu wygrana bitwa ze Szwedami pod Kircholmem w 1605 r. Wtedy to, mając ledwie 3 tysiące żołnierzy, rozbił 14-tysięczną doborową armię szwedzką dowodzoną przez samego króla Karola IX. Potem jeszcze kilkakrotnie zwyciężał Szwedów, m.in. w bitwie morskiej pod Salis. Uczestniczył też w stłumieniu buntu Zebrzydowskiego przeciwko królowi Zygmuntowi III oraz wziął udział w wyprawie na Moskwę. Ostatnim wielkim czynem wojennym było skuteczne zatrzymanie pod Chocimiem olbrzymiej armii tureckiej prącej na podbój ziem polskich. Nie dożył jednak wielki hetman („Belzebub”, jak nazywali go przeciwnicy) zakończenia tej wojny. Zmarł 24 IX 1621 r., a 9 X zawarto traktat pokojowy. Pochowany został w Ostrogu. Ten wybitny dowódca wojskowy miał wiele wspólnego z Mielcem, bowiem po ożenku z Zofią Mielecką był współwłaścicielem Mielca w latach 1593-1610 (?). Później sprzedał swoją część Ossolińskim.
CHODKIEWICZOWA ZOFIA (z MIELECKICH), urodzona w 1567 r., córka Mikołaja (wojewody podolskiego i hetmana wielkiego koronnego) i Elżbiety z Radziwiłłów. W 1586 r. wyszła za mąż za księcia Symeona (Siemiona) Olelkowicza Słuckiego, a po jego śmierci (1592) została żoną Jana Karola Chodkiewicza (hetmana wielkiego litewskiego) w 1593 r. W posagu wniosła duży majątek po księciu oraz własne wiano, w tym część dóbr mieleckich ojca (m.in. trzecią część Mielca). Urodziła dwoje dzieci: Hieronima Chryzostoma (1598-1613) i Annę, która później wyszła za mąż za Jana Stanisława Sapiehę, marszałka wielkiego litewskiego. Małżeństwo Zofii z Janem Karolem było bardzo udanym związkiem, a Zofia była nie tylko bardzo dobrą żoną, matką i panią domu, ale także doradcą w sprawach społecznych i politycznych. Wspólnie z mężem lub sama partycypowała w fundacjach na rzecz kolegiów (Lwów, Krosno), kościołów, klasztorów i szpitali dla ubogich. Zmarła w 1618 r. (1619 ?). Pochowana w Kretyndze, w dobrach Chodkiewiczów.
CHODOROWSKI JANUSZ, urodzony 3 I 1944 r. w Krośnie, syn Stanisława i Janiny z domu Kolanko. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (matura w 1963 r.). Pracę zawodową rozpoczął w 1963 r. na Wydziale Głównego Energetyka WSK w Mielcu. W 1970 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie i otrzymał tytuł inżyniera elektryka. Drugi etap pracy w WSK rozpoczął od przejścia do Zakładu Lotniczego na stanowisko kierownika Działu Technologicznego. Później pełnił funkcje Głównego Technologa i kierownika Służby Przygotowania Produkcji w Zakładzie Lotniczym. W latach 70., oprócz pracy w WSK, uczył (w niepełnym wymiarze godzin) przedmiotów zawodowych w Technikum Mechanicznym. Był także jednym z założycieli mieleckiego Koła Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich i wzorów użytkowych. Publikował artykuły na temat techniki numerycznej w „Zeszytach Politechniki Warszawskiej”. W latach 80. przebywał okresowo we Francji jako stypendysta rządu francuskiego (w ramach programu ACTIM) i zapoznawał się z tamtejszą organizacją i automatyzacją produkcji. W 1992 r. powierzono mu kierowanie Zespołem Przygotowania Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu. Pracował na tym stanowisku do 1994 r. Wtedy to wybrany został na radnego Rady Miejskiej, a następnie prezydenta miasta Mielca w kadencji 1994-1998. Funkcję radnego i prezydenta powierzono mu także na drugą kadencję (1998-2002). By jednym z głównych twórców ożywienia społeczno-gospodarczego miasta po zapaści spowodowanej głębokimi przemianami ustrojowymi w Polsce na początku lat 90. Doprowadził do restrukturyzacji przedsiębiorstw komunalnych i innych jednostek podporządkowanych samorządowi miejskiemu, dostosowującej je do nowych reguł życia gospodarczego. Jest współtwórcą „Strategii rozwoju gminy miejskiej Mielec na lata 2000-2006” oraz inspiratorem wielu przedsięwzięć unowocześniających funkcjonowanie miasta i tworzących jego estetyczny wizerunek. W wyborach do Rady Miejskiej na kadencję 2002-2006 został radnym, a następnie – w wyborach powszechnych – prezydentem miasta Mielca. (Po tym wyborze, zgodnie z prawem, złożył mandat radnego. Zainicjował utworzenie Mieleckiego Parku Przemysłowego. W zarządzaniu miastem niezmiennie starał się o jego zrównoważony rozwój, celowość wydatków i niezadłużanie budżetu. W wyborach samorządowych 2006 r. został wybrany na prezydenta miasta Mielca na kadencję 2006-2010 (czwartą z kolei), a w wyborach samorządowych w 2010 r. na piątą kadencję (2010-2014). W 2014 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w kadencji 2014-2018. Wyróżniony przez Tarnowską Fundację Kultury Nagrodą „Uskrzydlony 2006” w Kategorii Samorząd Terytorialny za „kompetencje, kreatywność i pracowitość” oraz „mądre i odważne decyzje”, które przyczyniły się do wyprowadzenia miasta Mielca z głębokiego kryzysu społeczno-gospodarczego i wzrostu atrakcyjności inwestycyjnej. Ten wielki awans został potwierdzony przez nadanie Mielcowi Godła Promocyjnego „Teraz Polska” (2009 r.) oraz przyznanie I miejsca i złotej statuetki w ogólnopolskim konkursie „Samorząd Przyjazny dla Przedsiębiorczości” (2011 r.). W rankingu „N15-Najlepsi Prezydenci Miast”, sporządzonym przez dziennikarzy i ekspertów tygodnika „Newsweek”, został sklasyfikowany na 3. miejscu w 2011 r. (po prezydentach Wrocławia i Poznania) i na 8. miejscu w 2012 r. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Uznając długoletnią i bardzo owocną prezydenturę miasta Mielca (1994-2014) Kapituła Plebiscytu „Mielczanin Roku” w 2016 r. przyznała mu godność Mielczanina XX-lecia.
CHOJECKI JANUSZ, urodzony 17 VII 1947 r. w Jaśle, syn Stanisława i Eleonory z Kwiatkowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Króla St. Leszczyńskiego w Jaśle z maturą w 1965 r. Studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (obecnie SGH) ukończył w 1970 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. W latach 1970-1995 pracował w WSK „PZL-Mielec” kolejno na stanowiskach: kierownika Sekcji Eksportu Pojazdów, kierownika Działu Eksportu, głównego specjalisty do spraw eksportu i wiceprezesa zarządu – dyrektora handlowego. W 1991 r. uzyskał specjalizację zawodową II stopnia z zakresu „Międzynarodowe stosunki gospodarcze”. W 1996 r. przeszedł do pracy w Zakładach Wyrobów Gumowych „Geyer i Hosaja” Sp. z o.o. na stanowisko dyrektora handlowego i sprawował je do 2000 r. W latach 2001-2002 pełnił funkcję zastępcy dyrektora handlowego do spraw marketingu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu. Pracując w dziedzinie eksportu, znacząco przyczynił się do wejścia na rynki światowe mieleckich wyrobów: pojazdów elektrycznych „Melex”, samolotu rolniczo-leśniczego „Dromader”, samolotu M-28 „Skytruck” (Wenezuela, Nepal). Jest też współautorem proamerykańskiej strategii offsetowej Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu, stwarzającej szanse na ekspansję eksportową „Skytrucków” i innych wyrobów lotniczych na rynek USA oraz tradycyjne rynki Lockheeda Martina. Angażował się w działalność społeczną jako członek Zarządu Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego Oddział w Rzeszowie oraz członek Komisji Rewizyjnej Klubu Piłki Siatkowej „TELENET” Mielec. Od 2003 r. jest dyrektorem projektów offsetowych na Polskę w amerykańskim offsetodawcy dla programów offsetowych Mielca – partnerem biznesowym firmy Lockheed Martin Corporation, LLC, Floryda, USA. Po wyborze przez Agencję Rozwoju Przemysłu w Warszawie innej ścieżki prywatyzacyjnej dla PZL Mielec niż produkcyjno – rynkowy offset, wynegocjowany przy zakupie przez Polskę 48 samolotów myśliwskich F-16 w roku 2004, pracował do 2008 r. na rzecz amerykańskiej spółki handlowej Skytruck Company, LC jako jej dyrektor na Polskę i Europę. Firma zajmowała się m.in. zaopatrzeniem w części zamienne do samolotów M28 Skytruck, zakupionych przez poprzedników tej firmy w latach 80. dla klientów w Wenezueli i Kolumbii, a także do offsetowego samolotu demonstracyjnego dla odbiorców amerykańskich w USA. Współpracował z Polskimi Zakładami Lotniczymi w Mielcu, które produkowały większość zamawianych części. Po zakupie PZL Mielec przez amerykańską firmę Sikorsky Aircraft Company zakończył współpracę ze Skytruck International, LC i przeszedł na emeryturę. Angażuje się społecznie w miejscu zamieszkania, m.in. w Zarządzie i Radzie Osiedlowej Osiedla Wolności. Współautor (z Józefem Oleksiakiem) książki Mieleckie samoloty na niebie świata (Warszawa 2013). W latach 2015-2023 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera. Dużą aktywnością i sprawnością organizatorską zdynamizował działalność Towarzystwa. Wyróżniony tytułem „Najaktywniejszego Seniora Mielca 2018” i statuetką „Dedal 2018”. Wdrożył w zarządzanie Towarzystwem zasady i narzędzia tzw. ekonomii społecznej. Był inicjatorem i współorganizatorem wielu uroczystości TMZM, m.in. 55-lecia Towarzystwa, 15-lecia Klubu Miłośników Lotnictwa, 15-lecia Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo” i 40-lecia Klubu Środowisk Twórczych oraz corocznych gali wręczenia Pieczęci Zasług Obywatelskich – Sigillum Meriti Civilis. Miał też znaczący udział w sporządzaniu skutecznych wniosków o odznaczenia państwowe i resortowe dla kilkudziesięciu wyróżniających się członków TMZM i jego klubów zainteresowań.
CHOJNACKI BARTŁOMIEJ, faktor dworu mieleckiego w II poł. XVI w. Spławiał Wisłą zboże (w pewnej części z mieleckich pól) w kierunku Gdańska. Potwierdzają to dokumenty („Regestra thelonei aquatici Wladislaviensis”).
CHOJNICKI ZENON, urodzony 16 VII 1955 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Marii z Chojnickich. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu (matura w 1975 r.). Ukończył Politechnikę Rzeszowską (Wydział Budowy Maszyn) i w 1996 r. otrzymał tytuł inżyniera lotnictwa. W okresie nauki w szkole średniej osiągnął liczące się sukcesy w zawodach szachowych. Dwukrotnie zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Polski juniorów do 20 lat (1973 i 1975 r.) oraz 3. miejsce w Międzynarodowych Mistrzostwach Mongolii w kategorii juniorów w 1973 r. W latach 1975-1990 r. pracował w WSK ”PZL- Mielec”. Równolegle do pracy zawodowej uczestniczył w wielu krajowych i międzynarodowych zawodach szachowych, odnosząc szereg liczących się sukcesów. Grał także w rozgrywkach ligowych, m.in. w drużynie „Zelmer” Rzeszów. W 1990 r. zrezygnował z pracy w WSK i został instruktorem w Klubie Szachowym „Lotnik” (był też jednym z jego założycieli). Prowadzona przez niego drużyna juniorów „Lotnika” w latach 1993-1998 występowała w II lidze juniorów, a wychowankowie odnieśli wiele wartościowych sukcesów. Pełni szereg funkcji w strukturach Polskiego Związku Szachowego. Od 1990 r. był wiceprezesem KS „Lotnik” Mielec. Był organizatorem wielu turniejów, m.in. tradycyjnego z okazji „Dni Mielca”. Napisał i wydał podręcznik gry w szachy. W latach 1991-1997 był wiceprezesem Rzeszowskiego Okręgowego Związku Szachowego, a od 1997 r. do 2019 r. prezesem (w 1999 r. zmieniono nazwę na Podkarpacki Związek Szachowy). W 1993 r. zdobył kwalifikacje sędziego klasy państwowej. Sędziował m.in. Mistrzostwa Polski do lat 20 (1998, 1999). W 1999 r. otrzymał wyróżnienie „Złoty Hetman” dla najlepszego sędziego szachowego w Polsce. W maju 2000 r. został wybrany do Zarządu Polskiego Związku Szachowego, a w czerwcu tego roku powierzono mu funkcję przewodniczącego Komisji Klasyfikacji i Rankingu Polskiego Związku Szachowego. W 2002 r. otrzymał tytuł mistrza FIDE. Ukończył Studia Podyplomowe na AWF w Warszawie, uzyskując w 2003 r. tytuł trenera szachowego klasy II. W 2004 r. został sędzią szachowym klasy międzynarodowej. Jako szkoleniowiec odniósł szereg sukcesów, m.in. awansując z juniorami SDK-Lotnik do II ligi szachowej (2011) i z seniorami do IV ligi (2011), a także doprowadzając młodych szachistów do liczących się osiągnięć, m.in. XXVI m. Joanny Święch w Szachowych Mistrzostwach Świata (kategoria do 8 lat) w Porto Carras (Grecja, 2010) i IV miejsca Joanny Święch w Szachowych Mistrzostwach Polski (kategoria do 10 lat) w Mielnie (2011). W 2013 r. przestał pełnić funkcję przewodniczącego Komisji Ewidencji, Klasyfikacji i Rankingu w Polskim Związku Szachowym, a w 2019 r. zrezygnował z funkcji prezesa Podkarpackiego Związku Szachowego. Zmarł 30 I 2024 r.
CHOJNOWSKI MATEUSZ, faktor dworu mieleckiego w II poł. XVI w. Wymieniany jest w spisie osób spławiających Wisłą zboże (w pewnej części z mieleckich pól) w kierunku Gdańska („Regestra thelonei aquatici Wladislaviensis”).
CHOMICZ STANISŁAW, w czasie okupacji hitlerowskiej zastępca inspektora Inspektoratu AK Mielec. Posługiwał się pseudonimami „Wisznia” i „Malina”. Uczestniczył w akcjach sabotażowych na terenie „Flugzeugwerk Mielec” (fabryka samolotów) i okolic Mielca. Odwołany z funkcji wiosną 1944 r. Powołany na funkcję inspektora Inspektoratu AK Mielec w styczniu 1945 r., po czym 31 I 1945 r. wydał rozkaz zakazujący żołnierzom AK ujawniania się przed organami bezpieczeństwa nowej władzy państwowej i nakazujący dotrzymywanie wierności rządowi londyńskiemu.
CHOPINA FRYDERYKA (ULICA), jedna z większych ulic (860 m) osiedla Niepodległości (wcześniej osiedle 22 Lipca). Powstała w latach 1938-1939, w granicach budowanego osiedla fabrycznego („kolonii”). Nazwę otrzymała 26 VI 1957 r. Biegnie od ul. S. Wyspiańskiego do alei Niepodległości, najpierw prosto pomiędzy blokami mieszkalnymi, a od skrzyżowania z ul. Ks. H. Arczewskiego łukiem u podnóża Góry Cyranowskiej. Obiektem dominującym w tej okolicy jest kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy (ale z adresem ul. Ks. H. Arczewskiego). Potem uwagę zwracają dwie okazałe wille, zbudowane w latach 30. dla dyrektorów mieleckiej fabryki samolotów, a od lat 90. XX w. użytkowane przez Starostwo Powiatowe i Mielecką Agencję Rozwoju Regionalnego S.A., a także nowo budowane na zachodnim zboczu Góry Cyranowskiej osiedle budynków wielorodzinnych firmy „SPECTOR DOM”. Miała nawierzchnię z trylinki i asfaltu oraz chodniki po obu stronach. W latach 2004-2006 przeprowadzono remont i modernizację ulicy, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową oraz zbudowano chodniki z kostki brukowej i nowe miejsca parkingowe.
Patron ulicy: FRYDERYK FRANCISZEK CHOPIN (1810-1849), genialny kompozytor i pianista. Urodził się w Żelazowej Woli, niedaleko Warszawy. Był talentem samorodnym i jednym z „cudownych dzieci” tej doby. Mając ledwie kilka lat, występował publicznie w wielu warszawskich salonach i każdorazowo wywoływał zachwyt wymagającej publiczności. Był też bystrym obserwatorem życia, a szczególnie fascynował się muzyką wiejską. Pewien wpływ na wykształcenie młodego Fryderyka wywarł znany polski kompozytor i pedagog Józef Elsner. Chopin wcześnie rozpoczął działalność kompozytorską, a pierwszym poważniejszym utworem było „Rondo c-moll”. W kolejnych latach powstały dwa koncerty fortepianowe, polonezy, mazurki oraz etiudy, którym nadał formę utworu muzycznego. Dużo podróżował i koncertował, m.in. w Berlinie, Pradze i Wiedniu. W 1830 r., tuż przed powstaniem listopadowym, wyjechał z kraju do Paryża. Tam nadal intensywnie tworzył i koncertował. Uczył też gry na fortepianie, choć czynił to wielokroć z oporami ze względu na marne, jego zdaniem, zdolności podopiecznych. Postępująca choroba nie pozwalała na dłuższe wojaże, toteż w latach 40. odbył tylko jedną podróż zagraniczną, do Anglii w 1848 r. Zmarł w Paryżu 17 X 1849 r. Pochowany na cmentarzu Pere Lachaise. (Jego serce znajduje się w warszawskim kościele Św. Krzyża.) W dorobku twórczym pozostawił przede wszystkim liczne dzieła fortepianowe: polonezy, mazurki, walce, preludia, etiudy, nokturny, impromptus, sonaty, scherza, ballady oraz koncerty na fortepian i orkiestrę, a także pieśni. Jest jednym z nielicznych kompozytorów w historii, których dzieła rozumie i gra cały świat.
CHORĄZKI KAZIMIERZ, urodzony 6 I 1943 r. w Klimontowie, syn Edwarda i Zofii z domu Kocierz. Absolwent Technikum Hutniczego w Nowej Hucie (matura w 1962 r.). W 1961 r. zdobył II klasę pilota szybowcowego w Aeroklubie Krakowskim. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i 29 III 1969 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera metalurga. Pracę zawodową rozpoczął 22 X 1968 r. jako technolog w Pionie Głównego Energetyka WSK w Mielcu, a następnie pełnił szereg funkcji, m.in. kierownika sekcji. W tym okresie działał społecznie w Dyskusyjnym Klubie Filmowym „Donald” w ZDK WSK. W 1975 r. został kierownikiem nowo utworzonego Działu Inwestycji Powierniczych i zorganizował tę służbę od podstaw, a w latach 1978-1990 pełnił funkcję Głównego Specjalisty ds. Inwestycji Nieprzemysłowych WSK. Podstawową działalnością kierowanych przezeń służb była realizacja w latach 1976-1990 wielorodzinnego spółdzielczego budownictwa mieszkaniowego i towarzyszącego oraz inwestycji komunalnych na terenie Mielca. (Wtedy to przygotowano od podstaw i zrealizowano kompleksowo nowe osiedla: „J. Krasickiego” – później „Lotników”, „Reja III”, „Moniuszki”, „Dziubków” i „Smoczka”.) Przygotowywano i przekazywano do użytku inwestycje własne WSK, m.in. zespół obiektów Zespołu Szkół Technicznych, Dom Sanatoryjno-Wypoczynkowy „Mielec” w Krynicy i Zamek w Przecławiu.) Po zmianach organizacyjnych w WSK na początku lat 90. pełnił nadal funkcje kierownicze w pionie inwestycji. Był głównym specjalistą ds. inwestycji powierniczych, kierownikiem Służby, kierownikiem Działu, kierownikiem Pracowni i kierownikiem Biura Inwestycji Powierniczych, które w imieniu różnych instytucji i podmiotów gospodarczych pełniło funkcję inwestora zastępczego przy budowach wielu obiektów użytku publicznego, m.in. na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. W czasie pracy zawodowej złożył szereg wniosków racjonalizatorskich. Należał do Koła SIMP WSK. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Pod koniec 2000 r. przeszedł na emeryturę.
CHORZELÓW, miejscowość – sołectwo w gminie Mielec, położona w centralnej części powiatu mieleckiego i znaczący ośrodek gospodarczo-społeczny. Przebiegają przezeń drogi: wojewódzka nr 985 (Nagnajów – Baranów Sandomierski – Mielec – Dębica), powiatowe: 1 985R (Mielec-Tuszów Narodowy), 1 185R (Chorzelów-Złotniki), 1 142R (Chrząstów-Trześń) oraz linia kolejowa L25 relacji Dębica – Rozwadów. Chorzelów sąsiaduje z Mielcem od jego północnej strony. Zajmuje powierzchnię 8,76 km2. Jego centralna część ma budowę zwartą, a ponadto funkcjonuje kilka przysiółków: Stara Wieś, Budy, Górki, Zagumnie, Szkotnia, Kondówka, Smyków Stary, Smyków Nowy Boża Wola, Osiedle, Kolonia Chorzelowska i Dwór. Na terenie Chorzelowa znajdują się dwie spółdzielnie mieszkaniowe; „Pod Lipami” (5 budynków wielorodzinnych) i „Wspólnota” (3 budynki wielorodzinne). Miejscowość ma pełną infrastrukturę techniczną. Zwracają uwagę rozwiązania drogowe: wiadukt im. gen. Władysława Andersa oraz ronda: im. gen. Stanisława Maczka, im. gen. Stanisława Sosabowskiego i jedno jeszcze bez nazwy. Według stanu na 31 XII 2023 r. w Chorzelowie mieszka 2 709 osób. Wielu mieszkańców pracuje w Mielcu. Ponadto chorzelowianie zajmują się produkcją przemysłową, usługami i rolnictwem. Czynnych jest 745 gospodarstw oraz blisko dwieście podmiotów gospodarczych, najwięcej w gminie. Chorzelów słynie w kraju jako ośrodek religijny związany z kultem obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej – Królowej Rodzin. Miejscem gminnych uroczystości patriotycznych jest plac Pamięci Poległych. Zespół Szkół w Chorzelowie należy do grona wyróżniających się w powiecie mieleckim. Znaczący wpływ na życie kulturalne i sportowe gminy ma Samorządowy Ośrodek Kultury i Sportu Gminy Mielec z siedzibą w Chorzelowie i filią w Woli Mieleckiej. Chętni do uprawiania sportu skupieni są w Klubie Sportowym Sparta Chorzelów i Uczniowskim Klubie Sportowym Orzeł. Spośród organizacji społecznych wyróżnia się Ochotnicza Straż Pożarna, czego potwierdzeniem jest jej duża aktywność w działaniach ratowniczych i prewencyjnych, wynikająca ze sprawności organizacyjnej i przynależności do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.
Historia Pierwsze ślady pobytu człowieka na opisywanym terenie pochodzą z okresu mezolitu. Przypuszcza się, że osada Chorzelów powstała w XIII w. pomiędzy Wisłoką i szlakiem handlowym od Pilzna do Sandomierza. Rozwijała się pomyślnie, czego potwierdzeniem była budowa kościoła i utworzenie parafii rzymskokatolickiej w 1326 r. W 2 poł. XV w. Chorzelów był własnością Mieleckich. Po ustanowieniu prepozytury w Mielcu (1526 r.) chorzelowska parafia weszła w skład parafii mieleckiej jako wikaria wieczysta, a kościół miał status filii. W wyniku podziału dóbr Mieleckich w 1548 r. wieś przypadła w udziale Janowi – wojewodzie podolskiemu i marszałkowi wielkiemu koronnemu, a później jego synowi Mikołajowi – wojewodzie podolskiemu i hetmanowi wielkiemu koronnemu. Dziedzicząca po nim Chorzelów córka Zofia wyszła za mąż za Karola Chodkiewicza (hetmana wielkiego litewskiego) i około 1611 r. Chodkiewiczowie sprzedali wieś Janowi Zbigniewowi Ossolińskiemu. Kolejnymi właścicielami byli Morsztynowie. Spośród nich Tobiasz (burgrabia krakowski, arianin i później kalwin) przejawiał dużą aktywność religijną i w 1658 r. zorganizował w Chorzelowie zjazd kalwinów. Z kolei Stanisław (wojewoda sandomierski) był katolikiem, a jego wcześnie zmarła córka Teresa słynęła z wielkiej pobożności. Tenże Stanisław był fundatorem Domu Ubogich (1704 r.), który został rozebrany dopiero w 1976 r. W 1814 r. właścicielem wsi został hr. Michał Tarnowski i od tego czasu do 1944 r. majątek chorzelowski pozostawał w rękach Tarnowskich. Dwór był znaczącym ośrodkiem gospodarczym, oświatowym i kulturalnym. Wprowadzał nowości w rolnictwie i hodowli, propagował postęp techniczny, edukował miejscową ludność, pielęgnował tradycje. Wydarzeniami, które wstrząsnęły Chorzelowem, były krwawa rabacja chłopska w 1846 r. i uwłaszczenie chłopów w 1848 r. W latach 1853-1855 wieś została włączona do nowo utworzonego powiatu mieleckiego. Staraniem Tarnowskich w 1854 r. nastąpiła restytucja parafii rzymskokatolickiej w Chorzelowie. W chorzelowskim kościele 7 VII 1881 r. ochrzczono Władysława Sikorskiego – późniejszego generała i premiera. Z kolei chorzelowski dwór był w latach 1863-1864 jednym z ośrodków wsparcia powstania styczniowego, m.in. zorganizował i wyposażył oddział, a ponadto Jan Józef Tarnowski był naczelnikiem Wydziału Broni, Amunicji i Efektów Wydziału Rządu Narodowego w Galicji. Niestety, w bitwie pod Komorowem zginęli hr. Julian Tarnowski i niektórzy towarzyszący mu mieszkańcy Chorzelowa i okolic. Nowością była linia kolejowa oddana do użytku w 1887 r. ze stacją zbudowaną w 1893 r. i bocznicą towarową. W 1890 r. powstała Ochotnicza Straż Pożarna i w 1900 r. brała udział w gaszeniu pożaru Mielca. Wielkim wydarzeniem w latach 1900-1907 była budowa nowego murowanego kościoła pw. Wszystkich Świętych. W 1909 r. utworzono spółdzielnię oszczędnościowo-pożyczkową, zwaną popularnie Kasą Stefczyka. W 1913 r., przy pomocy hr. Jana Tarnowskiego, zakończono budowę nowej szkoły. (Stara drewniana z XIX w. została przeznaczona na cele społeczne.) Podczas I wojny światowej ucierpiało wiele gospodarstw, zwłaszcza podczas czterokrotnych walk frontowych i dwukrotnej okupacji rosyjskiej (21 IX – 6 X 1914 i 7 XI 1914 – 11 V 1915). W hołdzie poległym w wojnach 1914-1921 na cmentarzu wybudowano kapliczkę i umieszczono nań tablice pamiątkowe. (Obecnie teren ten został gruntownie przebudowany i nadano mu nazwę „Plac Pamięci Poległych”.) W okresie międzywojennym wieś systematycznie się odradzała. Wielu mieszkańców było zatrudnionych w majątku Tarnowskich, m.in. w tartaku, młynie i gorzelni. Hodowla koni rasowych w gospodarstwie Tarnowskich zyskała europejską sławę dzięki znakomitym startom konia „Przedświt” na torach wyścigowych. Od 1934 r. Chorzelów został włączony w granice gminy zbiorowej Tuszów Narodowy. Wielkim nieszczęściem była powódź w 1934 r., która spowodowała olbrzymie szkody materialne. Zapłata rządowa w postaci ziarna żyta za udział w naprawach szkód powodziowych tylko w części poprawiła tragiczną sytuację w rolnictwie. Po decyzji rządowej o utworzeniu Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP) i lokalizacji fabryki samolotów w sąsiedztwie Chorzelowa, sytuacja materialna ludności zaczęła się poprawiać. Wiele osób zatrudniono przy budowie fabryki i jej otoczenia, a później w samej fabryce. W 1936 r. zbudowano murowaną remizę strażacką. Dalszy rozwój Chorzelowa zahamowała II wojna światowa. W czasie okupacji hitlerowskiej, mimo groźby surowych represji, wielu chorzelowian z Tarnowskimi na czele należało do organizacji konspiracyjnych, głównie ZWZ-AK. Niestety, udział w działaniach wojennych okupiono wieloma ofiarami i szkodami materialnymi. Należy dodać, że szczególną odwagą wykazała się jest rodzina Józefa Mądrego (1902-1993), która w czasie wojny ukrywała osoby narodowości żydowskiej. (Józef Mądry został uhonorowany dyplomem Instytutu Pamięci Yad Vashem w Jerozolimie oraz medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.) Nowy ustrój państwa po II wojnie światowej wygonił z Chorzelowa zasłużoną rodzinę Tarnowskich. W jej upaństwowionym majątku utworzono Zakład Rolny, a w 1951 r. Zakład Doświadczalny – jednostkę Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Jedną z pierwszych powojennych inwestycji była budowa Domu Ludowego na miejscu starej drewnianej szkoły. (Cegłę do budowy przywieziono koleją z Wrocławia, gdzie rozbierano resztki zniszczonych kamienic.) Lata PRL i później III RP to systematyczny rozwój miejscowości. Wpływ na to miało przede wszystkim zatrudnienie wielu mieszkańców Chorzelowa w dynamicznie rozwijającej się pobliskiej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego. Ponadto wielu wysoko wykwalifikowanych fachowców założyło własne firmy. Innym ważnym czynnikiem rozwoju było funkcjonowanie w latach 1954-1972 Gromadzkiej Rady Narodowej w Chorzelowie. Jej siedzibą był Dom Ludowy. Efektami tego okresu były m.in.: budowa sieci gazowej (1968 r.), nowy budynek Szkoły Podstawowej im. Mikołaja Kopernika, przyjęcie Zasadniczej Szkoły Budowlanej do starego budynku szkolnego i budowa boiska piłkarskiego. Po reformie podziału administracyjnego w 1973 r. Chorzelów został włączony w granice gminy Mielec, która po likwidacji powiatów i utworzeniu nowych województw pozostała w województwie rzeszowskim. W roku 1975 probostwo parafii Chorzelów objął ks. Jerzy Grabiec. Zapoznając się z parafią, zafascynował się urokiem i historią obrazu Świętej Rodziny w przydrożnej kapliczce na posesji rodziny Ochalików. Po zapoznaniu się z historią obrazu i jego nadprzyrodzoną siłą oddziaływania, za zgodą tej rodziny, ks. J. Grabiec doprowadził do renowacji obrazu i umieszczenia go w ołtarzu głównym kościoła parafialnego. 8 IX 1978 r. biskup ordynariusz tarnowski dr Jerzy Ablewicz dokonał uroczystej intronizacji tego starodawnego obrazu. Odtąd systematycznie rozwija się przy nim kult Maryjny. W ostatnich trzech dekadach XX w. i pierwszych dwóch dekadach XXI w. diametralnie zmienił się wizerunek Chorzelowa. Na miejscu wielu dawnych drewnianych domów powstały nowoczesne okazałe domy murowane z gustownym otoczeniem, a baraki gospodarcze zostały zastąpione przez hale i pawilony z wyposażeniem według standardów europejskich. Pozycję Chorzelowa wzmocniło umieszczenie w 1990 r. Gminnego Ośrodka Kultury w rozbudowanym i zmodernizowanym Domu Ludowym. Po przemianach ustrojowych zintensyfikowano prace nad unowocześnieniem infrastruktury. W 1991 r. oddano do użytku Dom Strażaka, a dwa lata później uroczyście obchodzono 100-lecie powstania OSP. Sukcesywnie poprawiano stan dróg. W 1993 r. rozpoczęła funkcjonowanie stacja ujęcia i uzdatniania wody. Wyróżnieniem dla całej gminy było włączenie OSP Chorzelów do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego w pierwszej grupie OSP z województwa rzeszowskiego. Po restytucji powiatów i dużych województw w 1999 r. gmina Mielec została włączona w granice powiatu mieleckiego i województwa podkarpackiego. Od roku szkolnego 1999/2000 rozpoczęło funkcjonowanie gimnazjum, a zakończyło działalność w 2017 r. W pierwszym dwudziestoleciu XXI w. wykonano szereg inwestycji unowocześniających wizerunek i funkcjonowanie miejscowości. Systematycznie poprawiano stan dróg, budowano chodniki i wiaty przystankowe, montowano oświetlenie uliczne; budowano sieć kanalizacji deszczowej, rozbudowywano sieci wodociągową i kanalizacyjną sanitarną; prowadzono konserwację i przebudowę infrastruktury kanałów Chorzelowskiego i Jaślańsko-Chorzelowskiego. W latach 2010-2017 wybudowano nowy stadion piłkarski z obiektami towarzyszącymi, m.in. placem rekreacyjno-rehabilitacyjnym oraz przebudowano Stację Uzdatniania Wody Chrząstów/Chorzelów. W latach 2017-2020 zmodernizowano skrzyżowanie przy kościele parafialnym, wprowadzając sygnalizację świetlną, wykonano trakt pieszo-jezdny wraz z budową sieci kanalizacji deszczowej (od kościoła do granic miasta Mielca), oddano do użytku nowe parkingi. W 2023 r. , po rewitalizacji linii kolejowej L-25 powstał nowy (drugi) przystanek kolejowy „Chorzelów Południe” usytuowany w pobliżu kościoła. Jesienią tego roku wybudowano rondo na skrzyżowaniu dróg 1 985R i 1 142R, a na przełomie 2023/2024 wykonano odcinki nowej ścieżki rowerowej od kościoła do północnej granicy administracyjnej Chorzelowa. W XXI w. o Chorzelowie mówiono w Polsce coraz częściej jako miejscu mocno rozwijającego się kultu Matki Bożej Chorzelowskiej. Wydarzeniem roku 2008 było ogłoszenie dekretu bpa tarnowskiego Wiktora Skworca o nadaniu kościołowi pw. Wszystkich Świętych godności „Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin”, a 9 IX 2017 r. abp Wiktor Skworc, już jako metropolita katowicki, w asyście bpa tarnowskiego Andrzeja Jeża i proboszcza chorzelowskiego ks. Andrzeja Ramsa, dokonał koronacji obrazu Matki Bożej Chorzelowskiej Królowej Rodzin.
CHÓR MĘSKI „MELODIA”, powstał we wrześniu 1933 r. jako chór gimnazjalny z inicjatywy Stanisława Lachmana, nauczyciela języka polskiego w mieleckim gimnazjum. Skupiał około 40 uczniów najstarszych klas. Śpiewał głównie utwory kompozytorów polskich, ale z czasem włączył do repertuaru utwory kompozytorów innych narodów. Początkowo występował w Mielcu i sąsiednich miastach. Pierwszy spektakularny sukces odniósł w 1937 r., zajmując I miejsce w I Konkursie Chórów Szkolnych Polski Południowej w Krakowie. W 1938 r. wystąpił w krakowskiej Rozgłośni Polskiego Radia, w audycji na antenie ogólnopolskiej. W II Konkursie Chórów Szkolnych w Krakowie (27 V 1939 r.) zdobył II miejsce. II wojna światowa przerwała działalność chóru, a kilku jego członków zginęło w walce z okupantem hitlerowskim lub zostało zamordowanych w niemieckich obozach koncentracyjnych. Wznowienie działalności nastąpiło w roku 1944 r., już pod dyrekcją Franciszka Saramy, przedwojennego absolwenta gimnazjum i członka chóru. Od lata 1948 r. wygasała jego aktywność, bowiem większość członków wyjechała na studia, a w 1950 r. chór przestał istnieć. Wznowienie pracy nastąpiło w 1967 r. pod auspicjami nowo powstałego Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Dyrygentem został ponownie F. Sarama, któremu od 1968 r. pomagał Jerzy Kopcewicz, później I dyrygent (od 1969 r.). Okres 1970-1984 zaowocował wieloma sukcesami, m.in. zdobyciem (wspólnie z big-bandem ZDK WSK Mielec) I miejsca na Festiwalu Kulturalnym Związków Zawodowych (Lublin, 12-13 XI 1971 r.), nagraniami dla PR i TVP oraz występami w Hali Ludowej we Wrocławiu i Teatrze Wielkim w Warszawie w 1972 r., III nagrodą w VI Turnieju Chórów „Legnica Cantat”, dwukrotnym III miejscem w VIII i XII Festiwalu „Pieśni Walki i Pracy” (Kraśnik, 1976 i 1980 r.), I miejscem w II Międzywojewódzkim Przeglądzie Amatorskich Zespołów Artystycznych „ARTAMA –79” (Leżajsk, 1979 r.) oraz udanymi koncertami zagranicznymi w Paryżu, Lwowie i jego sąsiednich miastach. W 1984 r. chór usamodzielnił się, tworząc Towarzystwo Śpiewacze „Melodia” im. prof. Stanisława Lachmana. Poczynając od lat 80., w coraz szerszym zakresie sięgał po repertuar religijny i coraz częściej występował w kościołach. W 1988 r. został laureatem VII Festiwalu Pieśni Cerkiewnej w Hajnówce. Kilkakrotnie śpiewał w czasie Mszy Św. w warszawskim kościele Św. Krzyża, transmitowanej w I programie PR. W latach 90. znów wyjeżdżał za granicę, m.in. do Mukaczewa (Ukraina Zakarpacka) i Bańskiej Bystrzycy (Słowacja). Niezliczoną ilość razy występował w samym Mielcu, w czasie uroczystości państwowych i lokalnych, jubileuszy (w tym własnych: 50-, 55-, 60- i 65-lecie) oraz pogrzebów. Nagrał 2 płyty długogrające. Sukcesem było wyróżnienie na IV Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie (20-21 X 2000 r.). W 2000 r. występował w Mukaczewie na Festiwalu Pieśni Chóralnej, w 2001 r. – w katedrze we Lwowie, w 2002 r. – w katedrze w Bańskiej Bystrzycy oraz w 2003 r. – koncert z okazji 70. rocznicy powstania. Chór posiada olbrzymią bibliotekę repertuarową. Historię zespołu opisano w trzech wydaniach monograficznych, folderach oraz licznych publikacjach prasowych. Po J. Kopcewiczu kolejnymi dyrygentami byli: Małgorzata Leśniak, Barbara Polańska-Więckowska i Artur Olchawa. Za długoletnią i owocną działalność artystyczną chór otrzymał liczne nagrody, dyplomy, wyróżnienia, m.in. Złotą Odznakę Honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, którego „Melodia” jest długoletnim członkiem. Wiele odznaczeń, także państwowych, otrzymali dyrygenci i członkowie chóru. W ramach współpracy z Towarzystwem Muzyczno-Śpiewaczym w Dębicy brał udział w przygotowaniu i wystawieniu kilku oper (głównie S. Moniuszki) i wodewilów. W 2004 r. zajął III miejsce w Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie, a w 2005 r. koncertował w Bańskiej Bystrzycy (Słowacja) oraz nagrał – wspólnie z chórem mieszanym „Melodia” – 32 kolędy i pastorałki na płyty CD. Występował też na uroczystościach świeckich i religijnych w Mielcu i innych miastach. Ważniejsze występy od 2014 r.: *2014 r. – udział w oprawie muzycznej Mszy Świętej w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach; występy na uroczystościach religijnych i patriotycznych (m.in. Święcie Niepodległości); *2016 r. – koncerty na Węgrzech w zaprzyjaźnionym mieście Tiszafoldvar, udział w XX Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Religijnej Cantate Deo w Rzeszowie – wyróżnienie; *2018 r. – udział w I Bielnickim Festiwalu Kolęd – III miejsce, 85-lecie powstanie Chóru Męskiego „Melodia”; *Koncert Patriotyczny „O tej, co nie zginęła” w kościele św. Bartłomieja w Padwi Narodowej (wspólnie z Chórem Mieszanym „Melodia”); *2022 r. – koncerty kolęd i pastorałek w kościołach w Mielcu i Wadowicach Górnych, koncert w kościele w Padwi Narodowej z okazji Inauguracji Roku Ignacego Łukasiewicza.
Dyrygenci (od wznowienia działalności w 1967 r.): Franciszek Sarama (1967-1969), Jerzy Kopcewicz (1969-1990), Małgorzata Leśniak (1990-1995), Małgorzata Kusek (1995-1996), Artur Olchawa (1996-2008), Jarosław Kmieć (2008-2011), Tomasz Pawęzka (2011-2012), Antoni Stańczyk (2012-2014), Maciej Fijałkowski (2014-nadal).
CHÓR MIESZANY „MELODIA”, powstał 25 IX 1936 r. jako sekcja chóru gimnazjalnego pod kierunkiem Stanisława Lachmana. Do wybuchu II wojny światowej nie zdążył rozwinąć szerszej działalności, ale odnosił liczące się sukcesy. W I Konkursie Chórów Szkolnych Polski Południowej (Kraków, 29-30 V 1937 r.) zdobył III miejsce, a w II Konkursie (Kraków, 3 IV 1939 r.) – IV miejsce. Wznowienie pracy artystycznej nastąpiło dopiero w 1986 r., pod auspicjami Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Dyrygentami chóru byli kolejno: Jerzy Kopcewicz, Jerzy Grzelak, Antoni Stańczyk i Barbara Polańska-Więckowska i Zofia Niećko. Zespół wystąpił około 100 razy, najczęściej na uroczystościach świeckich i religijnych w Mielcu i regionie rzeszowskim. Spośród tych koncertów szczególnie udanymi były: występ z orkiestrą Filharmonii Opolskiej na koncercie galowym XXIX Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie Zdroju (31 V – 30 VI 1990 r.), zdobycie „Srebrnego Promienia” (za II miejsce) na Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym w Bańskiej Bystrzycy (15 IV 2000 r.), zdobycie III nagrody na IV Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie w 2000 r., występ na Festiwalu Pieśni Chóralnej w Mukaczewie (2000), koncerty w katedrze we Lwowie (2001) i koncert w katedrze w Bańskiej Bystrzycy (2002). W ramach współpracy z Towarzystwem Muzyczno-Śpiewaczym w Dębicy uczestniczył w przygotowaniu i wystawieniu kilku oper (głównie S. Moniuszki) i wodewilów. W 2005 r. koncertował w Bańskiej Bystrzycy (Słowacja) oraz nagrał – wspólnie z chórem męskim „Melodia” – 32 kolędy i pastorałki na płyty CD. Występował też na uroczystościach świeckich i religijnych w Mielcu i innych miastach. 23 IX 2006 r. obchodził uroczyście 70-lecie powstania. W koncercie jubileuszowym wystąpiły mieleckie chóry i współpracujący z nimi chór „Cansona Neosolium” z Bańskiej Bystrzycy. Ważniejsze występy po 2014 r.: *2015 r. – IX Podkarpacki Przegląd Chórów w Radymnie – I miejsce; *2016 r. – X Podkarpacki Przegląd Chórów w Radymnie, XX Międzynarodowy Festiwal Pieśni Religijnej Cantate Deo w Rzeszowie – III miejsce; *2018 r. – udział w koncercie z okazji 85-lecia powstania Chóru Męskiego „Melodia” w Mielcu, *Koncert Patriotyczny „O tej, co nie zginęła” w kościele św. Bartłomieja w Padwi Narodowej (wspólnie z Chórem Mieszanym „Melodia”).
Dyrygenci (od wznowienia działalności w 1984 r.): Jerzy Kopcewicz, Jerzy Grzelak, Antoni Stańczyk (1984-1986), Barbara Polańska-Więckowska (1986-2000), Zofia Niećko (2001-2005), Aleksandra Niezgoda (2005-2010), Anna Kaszub (2010-2011), Antoni Stańczyk (2011-2017), Maciej Fijałkowski (2017-nadal).
CHÓR MIESZANY I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. STANISŁAWA KONARSKIEGO, powstał w 1978 r. z inicjatywy nauczyciela muzyki Pawła Lisa, który od chwili założenia chóru jest jego jedynym prowadzącym i dyrygentem. Zespół liczy przeciętnie 60 uczennic i uczniów. Posiada urozmaicony repertuar, poczynając od pieśni renesansowych, a kończąc na trudnych utworach współczesnych. W dotychczasowej 22-letniej historii występował blisko 200 razy. Najczęściej koncertował w Mielcu w czasie uroczystości świeckich i religijnych, ale wiele razy prezentował się także na scenach innych miast w Polsce i za granicą – we Francji i Niemczech. Odniósł wiele liczących się sukcesów. W Ogólnopolskich Konkursach Chórów Dzieci i Młodzieży (Bydgoszcz, Kalisz, Częstochowa) zdobył 2 razy „Złoty Kamerton” (1996 r. i 1997 r.), 7 razy „Srebrny Kamerton” (w latach:1988, 1989, 1991, 1993, 1995, 1998, 2003), 4 razy „Brązowy Kamerton” ( w latach: 1986, 1987, 1990 i 2002) oraz wyróżnienie w roku 2000, co plasuje go od 18 lat w gronie najlepszych chórów szkolnych w Polsce. Otrzymał także m.in. Brązowy Medal IX Festiwalu Polskiej Pieśni Chóralnej w Katowicach (1984 r.), Brązową Harfę Eola XIX Ogólnopolskiego Przeglądu Zespołów Muzyki Dawnej „Schola Cantorum” w Kaliszu (1997 r.), a także nagrody w trzech edycjach Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie: Nagrodę Główną w 1997 r., II miejsce w 1998 r. (I nie przyznano) i Nagrodę I Stopnia (Główną) w 1999 r., wyróżnienie w 2000 r., II miejsce w 2001 r. i I miejsce w 2002 r. W I Międzynarodowym Festiwalu Organowym w Mielcu (1998 r.) wystąpił w kościele MBNP z koncertem poprzedzającym występ tenora światowej sławy Wiesława Ochmana. Nagrywał dla Polskiego Radia w Rzeszowie (1992, 1998, 1999) i TVP Rzeszów (1999). Wydał płytę kompaktową. Jest członkiem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Ważniejsze osiągnięcia: *2005 r.: VIII Ogólnopolski Festiwal Pieśni Religijnej w Rzeszowie – III miejsce, XI Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Będzinie – II miejsce; *2006 r.: IX Ogólnopolski Festiwal Pieśni Religijnej Cantate Deo w Rzeszowie – III miejsce, XXVI Ogólnopolski Konkurs Chórów a’Cappella Dzieci i Młodzieży w Bydgoszczy – wyróżnienie; *2008: XIV Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Będzinie – II miejsce; XII Międzynarodowy Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – II miejsce; *2009 r.: XV Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Będzinie – II miejsce, XI Małopolski Konkurs Chórów (Niepołomice) – główna nagroda „Złota Struna”, XIII Międzynarodowy Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – III miejsce; *2010 r.: XVI Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Będzinie – III miejsce, *2011 r.: XIV Małopolski Konkurs Chórów w Niepołomicach – I miejsce i „Złota Struna”; XV Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – II miejsce; *2012 r. XV Małopolski Konkurs Chórów w Niepołomicach – I miejsce i „Złota Struna”, XV Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – III miejsce. *2014 r.: Ogólnopolski Konkurs Cantio Lodziensis w Łodzi – 3. miejsce. *2018 r.: III Ogólnopolski Festiwal Muzyki Chóralnej CANTATES LUBLINENSIS – Złoty Dyplom; XX Ogólnopolski Łódzki Festiwal Chóralny Cantio Lodziensis w Łodzi- 2. miejsce, koncerty w Niemczech (Loehne, Mennighuffen i Herford), 40-lecie działalności chóru.
Dyrygenci: Paweł Lis (1978-2019), Maciej Fijałkowski (2019-nadal).
CHÓR MIESZANY II LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. M. KOPERNIKA, powstał w 2002 r. z inicjatywy chórmistrza i nauczyciela wiedzy o kulturze Antoniego Stańczyka, który nieprzerwanie prowadzi zespół i przygotowuje dlań repertuar, najczęściej w układzie na 4 głosy. Znajdują się w nim utwory zarówno z minionych okresów w historii muzyki, jak i współczesne, w tym kompozycje własne prowadzącego, m.in. Ecce Agnus Dei i Sanctus. W skład chóru wchodzą uczennice i uczniowie szkoły, łącznie około 40 osób. Dzięki różnorodności repertuaru zespół występuje na uroczystościach świeckich i religijnych w Mielcu i innych miastach. Ważniejsze osiągnięcia: wyróżnienie (2005), II miejsce (2007), III miejsce (2009, 2010) i I miejsce (2011) w Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Religijnej Cantate Deo Rzeszowie, III miejsce w IV Międzynarodowym Festiwalu Chórów Gaude Cantem Bielsku Białej (2008) pod patronatem Wojciecha Kilara, II miejsce w Ogólnopolskim Festiwalu Chórów Sacra Ecclesiae Cantio w Tarnowie (2008), III miejsce w VIII Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym VARSOVIA CANTAT (2012) i I miejsce w Międzynarodowym Konkursie Chóralnym w Sankt Petersburgu (17 III 2013), koncert w katedrze łacińskiej we Lwowie (2018). Wystąpił w ramach koncertu „Z głębokości serca śpiewam” w kościele św. Piotra i św. Pawła w Krakowie. 29 VIII 2018 r. specjalnym koncertem pożegnano założyciela i dotychczasowego dyrygenta dr. Antoniego Stańczyka, który objął funkcję rektora wyższej uczelni w Tarnowie.
CHÓR NAUCZYCIELSKI „AKORD”, powstał w 1969 r. przy Zarządzie Powiatowym Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mielcu. Jego członkami od początku działalności są głównie nauczyciele z Mielca i okolic, wspierani przez innych miłośników zespołowego śpiewania. Założycielem chóru i pierwszym jego dyrygentem był Franciszek Sarama (lata 1969-1977), a kolejnymi Jerzy Kopcewicz (1977-1984) i od 1984 r. mgr Paweł Lis, który w latach 90. zintensyfikował szkolenie zespołu i osiągnął z nim wysoki poziom artystyczny. Po rezygnacji P. Lisa z powodów zdrowotnych – od IX 2018 r. chór prowadzi Grzegorz Oliwa. W j repertuarze chóru znajdują się zarówno utwory dawnych mistrzów jak i kompozytorów współczesnych. Dotychczas koncertował blisko 200 razy, najczęściej w Mielcu i innych miastach województwa podkarpackiego. Od 1973 r. jest niemal stałym uczestnikiem przeglądów nauczycielskich zespołów artystycznych i odnosi w nich sukcesy, m.in. w 1996 r. i 1998 r. zdobył puchar Zarządu Głównego ZNP w Ogólnopolskich Przeglądach Chórów Nauczycielskich w Ostrowie Wielkopolskim. Bierze także udział w innych festiwalach i konkursach, m.in. w 1999 r. na III Festiwalu Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie otrzymał III Nagrodę, w 2000 r. w IV edycji – II Nagrodę, a w 2001 r. podczas V Festiwalu – I miejsce. Od 1 X 2002 r. w wyniku porozumienia patronat nad chórem obok ZNP objęło Samorządowe Centrum Kultury. W Ogólnopolskim Przeglądzie Chórów Nauczycielskich w Ostrowie Wielkopolskim (2002) chór „Akord” uznano za najlepszy, a w roku 2003 przyznano mu „Brązowe Pasmo” na Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym w Bańskiej Bystrzycy w Słowacji. W latach 2004-2012 prowadzony nadal przez Pawła Lisa „Akord” był czołowym chórem w Polsce południowo-wschodniej oraz jednym z najlepszych chórów nauczycielskich w Polsce. Występował w Ogólnopolskich Przeglądach Chórów Nauczycielskich w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie nie przyznawano miejsc, ale każdorazowo wyróżniano go za wysoki poziom artystyczny. Nagrano płytę CD. Za całokształt działalności i osiągnięć zespół otrzymał z okazji 100-lecia ZNP Złoty Krzyż Zasługi (2005 r.) oraz z okazji 40-lecia działalności Honorową Złotą Odznaką z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr (2009 r.). Ważniejsze wydarzenia i osiągnięcia: *2004 r.: Ogólnopolski Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” (Rzeszów) – 3. miejsce, VII Międzynarodowy Festiwal Pieśni Sakralnej (Łapy koło Białegostoku) – wyróżnienie: *2005 r.: Mielec (Sala Królewska): koncert z niemieckimi chórami „Rubinchor” i Chorproject Palette Mensch” oraz orkiestrą PSM z Dębicy, m.in . wykonano po raz pierwszy utwór niemieckiego kompozytora Volkmara Studtruckera „Symfonia Europejska”; *2006 r.: XII Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Będzinie – 3. miejsce, tournee po Niemczech, m.in . wykonano „Symfonię Europejską” z „Filharmonikami Norymberskimi”, OFPR „Cantate Deo” (Rzeszów) – 2. miejsce; *2007 r.: Myślenicki Festiwal Pieśni Chóralnej „Kolędy i Pastorałki” (Myślenice) – wyróżnienie, OFPR „Cantate Deo” (Rzeszów) – 1. miejsce; *2008 r.: VII Ogólnopolski Przegląd Chórów Nauczycielskich (Ostrów Wielkopolski), MFPCh „Kolędy i Pastorałki” (Myślenice) – 2. miejsce i nagroda specjalna; *2009 r.: „mistrzowski występ” (według jury) na VIII OPChN (Ostrów Wielkopolski), XIII Międzynarodowy Festiwal Pieśni Religijnej „Cantate Deo” w Rzeszowie – 2. miejsce (1. nie przyznano): *2010 r.: IX OPChN (Ostrów Wielkopolski) – nominacja do Międzynarodowego Konkursu Chórów Nauczycielskich; *2011 r.: XVII Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek (Będzin) – 2. miejsce, koncert z okazji Święta Niepodległości 11 Listopada we Lwowie; *2012 r.: XVI MFPR „Cantate Deo” (Rzeszów) – 1. miejsce, XI OPChN (Ostrów Wielkopolski) – „jeden z trzech najlepszych” (według jury); *2013 r.: XVII MFPR „Cantate Deo“ – 3. miejsce, opera „Napój Miłosny” G. Donizettiego wraz z orkiestrą, baletem i solistami Dębickiego Towarzystwa Muzyczno-Śpiewaczego pod kierownictwem Pawła Adamka. *2014 r.: Festiwal Kolęd i Pastorałek (Myślenice) – 3. miejsce, Ogólnopolski Festiwal Muzyki Chóralnej Sacra Ecclesiae Cantio (Tarnów) – 2. miejsce. Z okazji 45-lecia działalności śpiewał w czasie i po Mszy Świętej w kościele św. Józefa na słynnym wiedeńskim wzgórzu Kahlenberg (VII 2014 r.). *2017 r.: II Ogólnopolski Festiwal Muzyki Chóralnej Cantates Lublinensis w Lublinie – Srebrny Dyplom w kategorii chórów mieszanych. *2018 r.: V Rzeszowski 3. miejsce w MFPR „Cantate Deo” (Rzeszów). *2019 r.: 50-lecie działalności; wyróżnienie mielecką Honorową Nagrodą Albertus. *2020 r.: 14-19 I – koncerty w Paryżu. *2021 r.: Koncert The Latin Jazz Mass w ramach 24. Mieleckiego Festiwalu Muzycznego (kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu); XVII Ogólnopolski Festiwal Kolęd i Pastorałek w Chełmnie – „Złote Pasmo” (II miejsce) w kategorii chórów mieszanych Ponadto „Akord” był wielokrotnie współwykonawcą wielkich form muzycznych o tematyce religijnej, m.in. oratorium Włodzimierza Korcza „Kazimierz Pułaski” w Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie (8 V 2022 r.).
Koncerty zagraniczne: Słowacja, Ukraina, Austria, Niemcy, Węgry, Francja.
Nagrania: 2 płyty (muzyka religijna i rozrywkowa) oraz kolędy.
Dyrygenci: Franciszek Sarama (1969-1977), Jerzy Kopcewicz (1977-1984), Paweł Lis (1984-2018), Grzegorz Oliwa (2018-nadal).
CHÓR PARAFIALNY „MODUS” PRZY PARAFII MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY, powstał w 1984 r. Prowadzi go organista lic. Stanisław Tulik. Pierwszym utworem, z którym wystąpił, była „Pasja” śpiewana w Niedzielę Palmową 1984 r. Odtąd zespół występuje w czasie różnych uroczystości w rodzimej parafii, a także w sąsiednich parafiach. Współpracuje z innymi mieleckimi chórami i zespołami muzycznymi oraz wspólnie z nimi występuje.
CHÓRY MIELECKIE, pierwsze próby zbiorowego śpiewania podejmowano zapewne w kościele parafialnym św. Mateusza, w ramach działalności mieszczańskich bractw religijnych. Do tych tradycji nawiązano po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. W latach 20. powstały: chór Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna” (kościelny i okolicznościowy) oraz chór gimnazjalny pod kierunkiem Franciszka Kędzierzawskiego, a następnie Stanisława Kowickiego. Oba zaprzestały działalności na początku lat 30. We wrześniu 1933 r. nauczyciel gimnazjum Stanisław Lachman zorganizował nowy chór gimnazjalny męski – „Melodię”. Jego powodzenie spowodowało utworzenie dwóch kolejnych sekcji „Melodii” – chóru mieszanego i żeńskiego. Wszystkie prezentowały wysoki poziom artystyczny i odnosiły sukcesy. Próby działalności w czasie okupacji hitlerowskiej omal nie zakończyły się zbiorowym aresztowaniem i zostały zawieszone. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) znów śpiewano, ale już pod kierunkiem Franciszka Saramy. W 1950 r. z różnych przyczyn zawieszono działalność. Pod koniec lat 40. powstał natomiast w Klubie Fabrycznym na tzw. „Osiedlu” chór pod batutą Gwidona Dobrowolskiego, a potem Rafała Ungerta, ale i ten zespół nie rozwinął się. W 1952 r. podjęto kolejną próbę zorganizowania chóru przy Klubie Fabrycznym. Tym razem chór mieszany pod dyrekcją F. Saramy okazał się przedsięwzięciem udanym i trwałym. Zdobył kilka czołowych lokat w przeglądach regionalnych i wraz z zespołem tanecznym w 1954 r. utworzył Zespół Pieśni i Tańca, nazwany potem „Rzeszowiakami”. Jego prowadzenie przejęli instruktorzy powstałego Zakładowego Domu Kultury WSK Janusz Meyza i Jerzy Kopcewicz. F. Sarama utworzył natomiast chór żeński w Liceum Pedagogicznym, gdzie uczył muzyki. Chór ten, wspierany orkiestrą szkolną, był regularnie laureatem regionalnych przeglądów szkolnych zespołów artystycznych. Chóry istniały też w szkołach podstawowych, np. w SP nr 1 (dyrygent – Wacław Kurgan) i w Państwowym Ognisku Muzycznym (Andrzej Wilczyński). W 1967 r. po raz trzeci ożył chór męski „Melodia” (F. Sarama, J. Kopcewicz), a w 1969 r. powstał chór nauczycielski przy ZNP (także F. Sarama, J. Kopcewicz). Nowym zjawiskiem artystycznym był zorganizowany w 1974 r. w Robotniczym Centrum Kultury WSK chór chłopięcy „Mieleckie Słowiki” pod batutą Stanisława Steczkowskiego. Zespół działał owocnie do momentu wyjazdu S. Steczkowskiego do Stalowej Woli, a potem z wolna tracił impet, by wreszcie pod koniec lat 70. zaprzestać działalności. Tymczasem w 1978 r. Paweł Lis, nauczyciel muzyki w I LO, założył chór mieszany, który kilka lat potem awansował do czołówki krajowej chórów szkolnych. Także w 1978 r. J. Witek (autor niniejszej „Encyklopedii”) założył chór seniorów „Retro” przy SDK MSM i prowadził go przez 10 lat. Następnie zespół przejął Wojciech Smajdor, a później Piotr Karaś. Lata 80. zaowocowały, za sprawą zachęt i pozytywnych oddziaływań mieleckiego inspektora oświaty i wychowania Mariana Dudka, powstaniem i aktywnością wielu chórów szkolnych. Działały one w różnym zakresie do połowy lat 90. Do tej grupy zaliczały się chóry: SP nr 2 (dyrygent –Mariola Kowalska), SP nr 3 (Barbara Surdej), SP nr 5 (Aleksandra Pezda), SP nr 7 (Ryszard Krupa, Tomasz Nowakowski), SP nr 8 (Maria Wałęga, Jacek Tejchma) i SP nr 9 (Zofia Niećko). 2 V 1987 r. wystąpił pierwszy raz, po reaktywowaniu, chór mieszany „Melodia” i zespół ten także okazał się trafionym przedsięwzięciem artystycznym. Nadmienić należy, że dla urozmaicenia repertuaru i brzmienia doraźnie tworzono z jego członkiń chór żeński. Chóry te prowadzili kolejno: J. Kopcewicz, Jerzy Grzelak, Antoni Stańczyk i Barbara Polańska-Więckowska. W latach 80. powstały też chóry kościelne, spośród których funkcjonują: chór parafialny parafii MBNP (dyrygent – Stanisław Tulik) i chór parafialny przy parafii Ducha Świętego (Barbara i Władysław Wilczyńscy, a w latach 90. J. Grzelak). Najmłodszym zespołem śpiewaczym jest chór Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia prowadzony przez Renatę Wrażeń. W latach 2002-2012 czołowe mieleckie chóry utrzymywały wysoki poziom artystyczny i zdobywały nagrody na międzynarodowych i ogólnopolskich festiwalach chóralnych. Do grona wyróżniających się zespołów dołączył chór szkolny II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika, założony w 2002 r. i prowadzony przez Antoniego Stańczyka. Szczególne sukcesy odnosił Chór Nauczycielski „Akord” (dyrygent – Paweł Lis), a czołowe miejsca zdobywały też chóry Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” (mieszany i męski), chór I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego i wspomniany chór II Liceum. O poziomie mieleckich chórów świadczyły także zaproszenia na koncerty zagraniczne i propozycje wspólnego wykonania utworów z zespołami z innych ośrodków kulturalnych. (Szerzej w hasłach o poszczególnych chórach.) Tradycją stały się wspólne styczniowe koncerty „Mieleckie kolędowanie” w poszczególnych kościołach w Mielcu. W 2008 r. Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu wydało płytę Mieleckie Kolędowanie. Mniej stabilne były chóry przy mieleckich parafiach, ale także i one skupiały duże grupy osób chętnych do zbiorowego śpiewu i ubogacały uroczystości religijne.
CHRABĄSZCZ ADAM, urodzony 16 III 1951 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Genowefy z domu Piątek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Studiował na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i w 1975 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1974-1975 pracował w Banku Handlowym SA w Warszawie, a następnie w latach 1975-1982 w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego BUMAR w Warszawie jako planista, rzeczoznawca i kierownik sekcji. W latach 1980-1981 był założycielem pierwszych wolnych związków zawodowych i pierwszego samorządu pracowniczego w handlu zagranicznym w Warszawie. W stanie wojennym został internowany i w więzieniu w Białołęce przebywał od 13 XII 1981 r. do 30 IV 1982 r. Po zwolnieniu współpracował z podziemnymi strukturami „Solidarności” (Radio „Solidarność”, wydawnictwo „Baza”). Prowadził też działalność gospodarczą w zakresie zabawkarstwa (1982-1984). Równocześnie od 1983 r. pracował jako nauczyciel języka angielskiego w warszawskich szkołach: Zespole Szkół Technicznych (1983-1986), Państwowym Studium Języków Obcych (1984-1985) i XX Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego (1985-1988). Od VIII 1988 r. do VIII 1992 r. przebywał w RFN (Niemcy) na emigracji politycznej. Pracował w muzeum w Hildesheim jako ochroniarz oraz społecznie w organizacji Amnesty Internacional i we Frakcji Partii Zielonych w Dolnej Saksonii. Od 1 IX 1992 r. uczy języka angielskiego w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Zainicjował utworzenie autorskiej klasy przedsiębiorczości i był jej wychowawcą. Jego uczniowie odnosili liczące się sukcesy, m.in. kilkakrotnie byli zespołowymi laureatami ogólnopolskich konkursów organizowanych przez Fundację Edukacyjną Przedsiębiorczości w Łodzi i uzyskiwali dla szkoły znaczne nagrody pieniężne. Włączał się w działalność polityczną i społeczną. W 2006 r. został wybrany na radnego Rady Powiatowej w Mielcu w kadencji 2006-2010 i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady oraz przewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów. W latach 2006-2010 był prezesem Porozumienia Społeczno-Gospodarczego (PSG) w Mielcu. Od 2010 r. był właścicielem siłowni „Extreme Fitness” w Mielcu. Posiada status pokrzywdzonego i jest umieszczony przez IPN na liście osób prześladowanych, niewspółpracujących ze służbami specjalnymi. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości.
CHRABĄSZCZ ANDRZEJ, urodzony 20 XI 1963 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Stanisława i Antoniny z Ulanowskich. Absolwent Technikum Leśnego w Lesku, maturę zdał w 1983 r. W latach 1983-2002 pracował w Nadleśnictwie Mielec jako stażysta, podleśniczy i leśniczy. W tym czasie przyczynił się do skutecznego prowadzenia gospodarki leśnej na terenach proekologicznych. Równocześnie studiował na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie i w 2001 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Angażuje się w działalność polityczną i społeczną. W latach 1998-2002 był radnym Rady Gminnej w Tuszowie Narodowym. Z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego i wicestarostę na kadencję 2002-2006. W wyborach w 2006 r., startując z listy KWW Porozumienie Samorządowo-Gospodarcze, został ponownie wybrany na radnego powiatowego, a następnie na starostę w kadencji 2006-2010. Jest członkiem Zarządu Podkarpackiego Stowarzyszenia Samorządów Terytorialnych oraz prezesem Zarządu Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu. Włącza się także w działalność Ochotniczych Straży Pożarnych i Ludowych Zespołów Sportowych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Leśnego. We wrześniu 2010 r. otrzymał nominację w IV Ogólnopolskim Konkursie „Innowator” organizowanym przez Centrum im. Adama Smitha. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie ponownie na starostę powiatu mieleckiego w kadencji 2010-2014. Od 2009 r. był delegatem do Zgromadzenia Ogólnego Związku Powiatów Polskich. W 2010 r. powierzono mu funkcję prezesa Zarządu Powiatowego Polskiego Stronnictwa Ludowego w Mielcu i pełni ją nadal. W 2014 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2014-2018, a w wyborach samorządowych 21 X 2018 r. kolejny raz uzyskał mandat radnego powiatowego, a następnie został członkiem Zarządu Powiatu Mieleckiego. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami”, Kordelasem Leśnika Polskiego, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa i Złotą Odznaką Honorową LZS.
CHRABĄSZCZ PIOTR GRZEGORZ, urodzony 5 XI 1966 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Ireny z domu Durał. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 1985 r. Studia na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie (później Uniwersytet Rolniczy) ukończył w 1992 r. z tytułem lekarza weterynarii. 1 X 1992 r. został zatrudniony w Wojewódzkim Zakładzie Weterynarii Oddział Rejonowy w Mielcu na stanowisku inspektora weterynaryjnego. W wyniku reformy administracyjnej państwa (Ustawa z dnia 13 października 1998 r.) 1 I 1999 r. został zatrudniony w utworzonym Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Mielcu na stanowisku starszego inspektora weterynaryjnego ds. higieny żywności. 1 III 2001 r. został powołany na stanowisko zastępcy powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu. W 2004 r. ukończył studia podyplomowe w Weterynaryjnym Centrum Kształcenia Podyplomowego Państwowego Instytutu Weterynaryjnego PIB w Puławach, uzyskując tytuł specjalisty w dziedzinie higieny zwierząt rzeźnych i żywności zwierzęcego pochodzenia. 2 I 2020 r. powierzono mu funkcję powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu.
CHRABĄSZCZ TADEUSZ, urodzony 25 III 1930 r. w Lubaszu, powiat Dąbrowa Tarnowska, syn Tomasza i Weroniki z domu Gruchała. Absolwent Państwowego Technikum Rolniczego w Kluczborku, egzamin dojrzałości złożył w 1951 r. Bezpośrednio po maturze otrzymał nakaz pracy w Szkole Specjalistów Praktyków Hodowli Owiec w Bystrej koło Gorlic i pracował tam do 30 IX 1952 r. W okresie 1 X 1952 – 30 VI 1953 studiował w Instytucie Kształcenia Nauczycieli Szkół Rolniczych w Pszczelinie koło Warszawy, a następnie podjął pracę nauczyciela w Państwowym Technikum Rolniczym w Rzemieniu (1953-1964). Równocześnie podjął studia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i w 1959 r. uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa. W latach 1964-1968 pracował na stanowisku kierownika Zespołu Rolnego Powiatowego Związku Kółek Rolniczych (PZKR) w Mielcu, a w latach 1968-1971 pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Rolnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Niemal w tym samym czasie (1966-1970) był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. W 1971 r. został wybrany prezesem PZKR w Mielcu, a w 1972 r. sekretarzem do spraw rolnych KP PZPR w Mielcu. Po likwidacji powiatów w 1975 r. został mianowany naczelnikiem Gminy Przecław i funkcję tę sprawował do 1981 r. W tym okresie przyczynił się do rozwoju Przecławia, doprowadzając m.in. do budowy bloków mieszkalnych i nowej siedziby władz gminnych oraz kilku dróg na terenie gminy. Zasłużył się także w walce z powodzią i przy likwidacji szkód powodziowych. W latach 1981-1987 pracował w Wojewódzkim Związku Plantatorów Roślin Okopowych w Rzeszowie Oddział w Mielcu, a w latach 1987-1991 w Spółdzielni Produkcyjnej Sadkowa Góra Gospodarstwo Pomocnicze Wola Mielecka. W czasie długoletniej pracy związanej z rolnictwem organizował i prowadził liczne szkolenia rolnicze. Był także wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, ławnikiem Sądu Powiatowego w Mielcu oraz działaczem Ligi Obrony Kraju. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Srebrną Odznaką „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”. 1 II 1991 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 18 XII 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CHRISTOFF JÓZEF (1871-1928), inspektor kontroli skarbowej w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
CHRISTOFF OTTON (?-1939), ukończył studia wyższe z tytułem magistra. W randze porucznika walczył i zginął w kampanii wrześniowej 1939 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu (?).
CHROBAK JÓZEF, urodzony 17 II 1930 r. w Orzechówce koło Krosna, syn Piotra i Józefy. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Krośnie z maturą w 1949 r. Studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1952 r. Od 15 VIII 1952 r. został zatrudniony w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Mielcu (później LO nr 26, I LO im. S. Konarskiego) jako nauczyciel matematyki i później – wychowania technicznego. Podjął studia na Wydziale Matematyki Fizyki i Wychowania Technicznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1972 r. uzyskał tytuł magistra techniki, a w 1978 r. ukończył Studium Przedmiotowo-Metodyczne w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Legnicy. Ponadto zdał egzamin na II stopień specjalizacji w zakresie wychowania technicznego. Wielu jego uczniów startowało z powodzeniem w konkursach przedmiotowych, kończyło wyższe studia i m.in. pracowało na wyższych uczelniach. Był organizatorem szkolnej pracowni wychowania technicznego. W czasie wakacji prowadził szkolne obozy wędrowne. Współpracował z ZHP. W latach 70. był wizytatorem przedmiotowym przy Wydziale Oświaty i Wychowania PPRN w Mielcu. Udzielał się jako lektor Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i członek TMZM. Pełnił liczne funkcje społeczne, m.in. jako społeczny inspektor pracy i przewodniczący zespołu samokształceniowego. Na emeryturę przeszedł w 1989 r., ale jeszcze przez pewien czas uczył w niepełnym wymiarze godzin. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II st. i tytułem profesora szkoły średniej. Zmarł 5 XII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CHROBAK WALENTY (ksiądz), urodzony 14 I 1889 r. w Bochni. Absolwent Gimnazjum w Bochni. Studiował teologię w seminarium tarnowskim. 29 VI 1912 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Szczucinie, Nockowej i katedrze w Tarnowie. W latach 1918-1921 był katechetą w szkołach tarnowskich, a ponadto pracował w seminarium duchownym. 25 VII 1921 r. przybył do Mielca i tu do 1924 r. katechizował młodzież gimnazjalną oraz pełnił funkcję dyrektora bursy gimnazjalnej. W 1924 r. powrócił do Tarnowa i w tamtejszych gimnazjach pracował jako katecheta. Zorganizował budowę szkoły i zakładu dla terminatorów oraz budowę kaplicy św. Józefa. W 1944 r. otrzymał godność kanonika gremialnego kapituły katedralnej, a w 1946 r. został referentem Kurii ds. dydaktycznych oraz diecezjalnym wizytatorem nauki religii. Inspirował szereg ważnych przedsięwzięć dotyczących kształcenia katechetów, przewodniczył zespołowi, który opracował katechizm wg ks. Gradowskiego. Pełnił wiele innych funkcji w Kurii, także gospodarczych. Zmarł w Tarnowie 26 IV 1962 r. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Bochni.
CHRUŚCIEL JAN, urodzony 6 VI 1894 r. w Mielcu, syn Wincentego i Apolonii z domu Kania. Ukończył mielecką szkołę ludową, a następnie terminował u ojca murarza. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich (2 IX 1914 r.). Służył w piechocie. W czasie bitwy pod Markowem (1915 r.) dostał się do niewoli rosyjskiej. Do Mielca powrócił w 1921 r. W 1923 r. założył Koło Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) i do 1939 r. pełnił funkcję jego prezesa. Był współorganizatorem Związku Zawodowego Pracowników Fizycznych, a później Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (RTPD) i Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (TUR). W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Mielcu. W latach 1945-1948 pełnił funkcję przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i wiceburmistrza miasta Mielca. W latach 1948-1949 był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej, a w 1948 r. jednym z założycieli Budowlanej Spółdzielni Pracy „Pion” i pierwszym jej prezesem. W latach 50. odsunął się od życia politycznego i działalności społecznej. Zmarł 1 X 1970 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CHRZĄSZCZEWSKI SEWERYN, data i miejsce urodzenia nieznane. W latach 80. XIX w. pełnił funkcje komisarza Starostwa w Horodence i zastępcy przewodniczącego Powiatowej Komisji Szacunkowej w Horodence. W latach 90. był radcą Namiestnictwa we Lwowie. Kierownik starostwa w Mielcu w 1897 r., starosta mielecki w latach 1898-1902. W tym okresie mocno angażował się w sprawy Mielca i powiatu mieleckiego. Dowodził akcją gaszenia wielkiego pożaru Mielca w nocy z 6 na 7 IX 1900 r. Doprowadził do uchwalenia zakazu budowy drewnianych domów w centrum miasta. Otrzymał Honorowe Obywatelstwo Miasta Mielca. W 1902 r. został przeniesiony służbowo przez Namiestnictwo we Lwowie na inne stanowisko poza Mielcem. Dalsz losy są nieznane.
CHRZEŚCIJAŃSKA DEMOKRACJA (CHADECJA), stronnictwo polityczne powstałe na polskich ziemiach na początku XX w., głównie w środowiskach katolickich i drobnomieszczańskich, rozwinęło się w Mielcu w latach 20. XX w. Należało doń niemal całe katolickie mieszczaństwo. Liderami byli: Tomasz Kawa, Zygmunt Rymanowski i Franciszek Kazana (późniejszy burmistrz Mielca). Pod koniec lat 20. działalność ChD znacznie osłabła i później zanikła.
CHRZEŚCIJAŃSKIE ZJEDNOCZENIE MIESZCZAN, powstało w 1925 r. Jego inicjatorami byli: ks. Jan Dec, Mieczysław Dębicki, Jan Kaczor, Aleksander Kawa, Tomasz Kawa, Franciszek Krymski, Franciszek Olszewski, Władysław Piotrowski, Bolesław Princ, Andrzej Ryniewicz, Zygmunt Rymanowski, Edmund Wanatowicz, Tadeusz Wanatowicz i Józef Weryński. Celem stowarzyszenia było „utworzenie humanitarno-kulturalnego ogniska życia mieszczańskiego”. Przestało działać w latach 30.
CHUDY STANISŁAW (ksiądz), urodzony 21 VIII 1938 r. w Jodłowej, syn Jana i Zofii z domu Łaguz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Jodłowej, maturę zdał w 1956 r. Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Tarnowie w 1963 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1968 r. uzyskał tytuł magistra na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, po obronie pracy Egzegeza Psalmu 29. Jako wikariusz pracował w parafiach: Przyszowa koło Limanowej (1963-1965), św. Małgorzaty w Nowym Sączu (1965-1967), Rektorat św. Kazimierza (1967), Matki Bożej Niepokalanej (1967-1971), św. Mateusza w Mielcu (1971-1977), Dobra k/Limanowej (1977), Matki Bożej Nieustającej Pomocy (12 X 1977 r. – nadal). W parafii św. Mateusza uczył religii w Liceum Ekonomicznym, Zasadniczej Szkole Handlowej i Szkole Podstawowej nr 1. W parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy katechizował młodzież w Technikum Mechanicznym i Szkole Podstawowej nr 7, a po powrocie religii do szkoły (1990) uczył w Zespole Szkół Budowlanych i Szkole Podstawowej nr 3. Uzyskał stopień nauczyciela mianowanego. W 2003 r. przeszedł na emeryturę. Od 1983 r. jest odpowiedzialny za duszpasterstwo sportowców. Przez 10 lat organizował mecze księży z lekarzami i innymi drużynami (1990-2000). Był spowiednikiem Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej w Rzędzianowicach i Sióstr Felicjanek w parafii Ducha Świętego. Od 1986 r. jest spowiednikiem Sióstr Józefitek w parafii św. Mateusza. W latach 1978-1991 był prelegentem na międzyzakonnych dniach skupienia sióstr zakonnych w Mielcu. Po przejściu na emeryturę pomagał w duszpasterstwie i prowadził kronikę Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Odznaczony EC i RM. W 2016 r. został przeniesiony do Domu Księży Emerytów im. św. Józefa w Tarnowie.
CHUDZIK TOMASZ JERZY, urodzony 22 II 1967 r. w Mielcu, syn Jerzego i Marii z domu Płoszaj. Od lat dziecięcych trenował pływanie w FKS „Stal” Mielec. W latach 1981-1983 zdobył w Mistrzostwach Polski Juniorów indywidualnie w stylu zmiennym (400 m, 200 m i 100 m): 4 złote medale, 2 srebrne i 1 brązowy oraz kilka w sztafetach. Ponadto w 1981 r. został mistrzem Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Lublinie na dystansie 400 m stylem zmiennym. Jako reprezentant Polski startował w Mistrzostwach Europy Juniorów – 1983 w Miluzie (Francja) i zajął 14. m (6 m. w finale B) na 400 m st. zm. Uczestniczył także w wielu zawodach międzynarodowych, m.in. w RFN, Jugosławii i Francji. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1986 r. Studia na Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1992 r. i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów pełnił funkcję członka Zarządu AZS przy AM, a także reprezentował uczelnię w zawodach pływackich, m.in. zdobył 1. miejsca w Mistrzostwach Polski Akademii Medycznych w stylach klasycznym i zmiennym. Po studiach powrócił do Mielca i został zatrudniony w Szpitalu Rejonowym. W latach 1992-1993 odbył staż podyplomowy, a następnie pracował w Pogotowiu Ratunkowym (1993-1994). Od 1994 r. pracował na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii. W 1997 r. uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu anestezjologii, a w 2000 r. II stopień i tytuł specjalisty w zakresie anestezjologii i intensywnej terapii.
CHWIEJ JÓZEF, urodzony 17 III 1935 r. w Złotnikach koło Mielca. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej (zawód: elektromonter) w Białogardzie. W 1952 r. powrócił w rodzinne strony i pracował w mieleckich zakładach pracy: Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem”, Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość”, MPGK i PTH „Eldom” Rzeszów Zakład nr 10 w Mielcu oraz w Zootechnicznym Zakładzie Doświadczalnym w Chorzelowie koło Mielca. W 1970 r. otrzymał zezwolenie na wykonywanie konserwacji i napraw urządzeń energetycznych w ograniczonym zakresie, m.in. o napięciu do 1 kV. W 1973 r. uzyskał dyplom mistrzowski w zawodzie elektromonter aparatów elektrycznych niskiego napięcia, a w 1985 r. otrzymał uprawnienia do wykonywania prac konserwacyjno-remontowych elektrycznych urządzeń napędowych, stacji i sieci elektroenergetycznych oraz wykonywania pomiarów ochrony przeciwporażeniowych oporu izolacji. Uznawany był powszechnie za wysokiej klasy specjalistę. Angażował się społecznie, m.in. jako członek Rady Rodziców przy Szkole Podstawowej w Chorzelowie i członek Społecznego Komitetu Budowy Szkoły, a także jako działacz LKS „Sokół” Malinie. Od 1 XI 1998 r. do 31 VII 2002 r. na zlecenie Biura Usług HYDROMET w Krakowie prowadził posterunek obserwacyjno-pomiarowy Chorzelów oraz wykonywał i przekazywał wyniki obserwacji meteorologicznych i hydrologicznych z północnej części Mielca i okolic. Zmarł 27 VIII 2002 r. Pochowany na cmentarzu w Chorzelowie.
CHYLIŃSKI TADEUSZ EDWARD, urodzony 13 X 1911 r. w Warszawie, syn Stanisława i Zofii z Tuszowskich. Absolwent Gimnazjum Humanistycznego Ludwika Lorenza w Warszawie z maturą w 1930 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym (kierunek lotniczy) Politechniki Warszawskiej w Warszawie. (Tytuł magistra inżyniera uzyskał dopiero w 1961 r.). W czasie studiów zdobył kat. C pilota szybowcowego po kursie w szkole szybowcowej LOPP w Sokolej Górze koło Krzemieńca, był członkiem Sekcji Lotniczej Koła Mechaników oraz odbył praktykę studencką w Jugosławii. Ponadto w latach 1936-1937 odbył służbę wojskową w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i otrzymał stopień kaprala podchorążego. Pracę zawodową rozpoczął w 1937 r. w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych RWD na Okęciu w Warszawie na stanowisku konstruktora. Uczestniczył w pracach nad dokumentacją samolotów RWD: 14, 16-bis, 18, 19, 21, 23 i 25. W czasie wojny obronnej 1939 r., w stopniu podporucznika w 8 pułku artylerii lekkiej (płockim), brał udział w walkach nad Bzurą i obronie Twierdzy Modlin. Po kapitulacji został uwięziony w obozie niemieckim w Działdowie, a następnie zwolniony, zgodnie z warunkami umowy kapitulacyjnej. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Elektrycznych Kolejach Dojazdowych na różnych stanowiskach (motorniczy, konduktor) oraz wspólnie z innymi nielegalnie wytwarzał mydło toaletowe. Należał do AK (ps.„Aga”, Dzięcioł”) i uczestniczył w produkcji min kolejowych oraz współpracował z Konspiracyjnym Instytutem Technicznym Lotnictwa Komendy Głównej AK. Po upadku powstania warszawskiego 1944 r. udało mu się uniknąć niewoli i przeniósł się do Milanówka. Po wojnie pracował w Ministerstwie Komunikacji, Referacie Lotniczym GK ZHP i od 1948 r. jako instruktor w Instytucie Technicznym Lotnictwa (później Główny Instytut Lotnictwa, Instytut Lotnictwa). W tym okresie m.in. zaprojektował motoszybowiec „Pegaz” (I miejsce w konkursie Departamentu Lotnictwa Cywilnego), był jednym z projektantów pierwszego polskiego śmigłowca BŻ-1 Gil, przeprojektował samolot Piper Cub na samolot sanitarny oraz wspólnie z innymi konstruktorami projektował cele latające. Od 1 VI 1951 r. kierował Działem Wytrzymałościowo-Konstrukcyjnym w GIL, w latach 1954-1956 Zakładem Płatowcowym IL, a od 1956 r. do 1964 r. Zakładem Wytrzymałości IL. W tym czasie głównym celem swojej misji uczynił stworzenie systemu badań wytrzymałościowych sprzętu lotniczego, przydatnego także w innych dziedzinach gospodarki. Jako przewodniczący Kolegium Zakładu Wytrzymałości odgrywał główną rolę w sprawdzaniu i badaniu samolotów budowanych w latach 50. i 60., w tym m.in. samolotów wytwarzanych w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu: CSS-13, Junak-2, Lim-1 (MiG-15), Lim-2 (MiG-15bis), Lim-5 (MiG-17), Lim-5P (MiG-17PF), TS-8 Bies, TS-11 Iskra i PZL M-2. W 1960 r. został mianowany zastępcą przewodniczącego Komisji Przepisów Cywilnego Sprzętu Lotniczego przy Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji, a w 1964 r. powierzono mu stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, przy zachowaniu funkcji kierownika Zakładu Konstrukcji Specjalnych i kierownika Grupy Problemowej. Opracowywał też własne projekty, m.in. szybowca szkolnego (1956 r.), samolotu wielozadaniowego TC-Borsuk, samolotu akrobacyjnego TC-A68 i rolniczego TC-R. Współpracował z WSK Mielec, m.in. w modyfikowaniu samolotu An-2. W październiku 1972 r. przeszedł do Ośrodka Płatowców i Wytrzymałości IL na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, a w następnym roku docenta. Był autorem artykułów nt. techniki lotniczej, m.in. w czasopismach „Skrzydlata Polska” i „Technika Lotnicza i Astronautyczna” oraz Biuletynie Informacyjnym Instytutu Lotnictwa. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia Polski Ludowej. Zmarł 15 II 1978 r. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
CIACH ANDRZEJ, urodzony 26 III 1951 r. w Jarosławiu, syn Stanisława i Heleny z domu Oziembło. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Od młodzieńczych lat fascynował się poezją, pisał utwory poetyckie, działał w amatorskim ruchu artystycznym i aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym Mielca. Pracował w placówkach kultury, m.in. w Robotniczym Centrum Kultury WSK Mielec i jako instruktor teatralny w Bieszczadzkim Domu Kultury w Lesku. W późniejszych latach zajął się działalnością gospodarczą. Nie rezygnował jednak z działalności twórczej. Pisał zarówno utwory liryczne jak i teksty do śpiewania. Te właśnie przyniosły mu autentyczne sukcesy. Otrzymał m.in. nagrodę główną im. J. Kofty na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie i nagrodę „Kryształowy Kamerton” na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 90. był inspiratorem odrodzenia się KTiSK „Sęk”, ale pod nową nazwą „Stowarzyszenia Twórców Kultury SĘK”, które skupiło i promowało uzdolnioną artystycznie mielecką młodzież, a następnie został jego prezesem. Był animatorem i współorganizatorem szeregu przedsięwzięć kulturalnych i imprez artystycznych, m.in. z okazji „Dni Młodości” i „Dni Mielca”. W styczniu 1996 r. został przyjęty do Związku Polskich Autorów i Kompozytorów. W 1999 r. wydał tomik poezji Ujeżdżalnia z grafiką Krzysztofa Krawca. W pierwszych latach XXI w. poza twórczością poetycką zajmował się rzeźbą w drewnie. W wydanej antologii poezji Natchnieni Bieszczadem (Rzeszów 2008) umieszczono kilka jego wierszy. W 2009 r. wydał książkę Szurnięte Anioły. Napisał szereg tekstów piosenek, które znalazły się na płytach piosenkarzy związanych z Mielcem: Krzysztofa Krzaka Gdzie jest Krzysiek Krzak śpiewający bezpańskie ballady o niczym, Andrzeja Szęszoła Andrzej Szęszoł z Mieleckiego Zagłębia Piosenki na żywo, Jerzego Mamcarza … jeszcze tańczą ogrody i Lustrum oraz Zespołu „Trzecia Zmiana” Piosenki przez okno. 15 IV 2011 r. w sali widowiskowej DK SCK odbył się benefis 40-lecia jego twórczości artystycznej. W 2017 r. wydał śpiewnik Szurnięte anioły, a w 2021 r. ukazała się płyta Bieszczadka z piosenkami do jego tekstów.
CIACH STANISŁAW, urodzony 7 II 1930 r. w Krakowie, syn Michała i Bronisławy z domu Soja. Ukończył studia prawnicze z tytułem magistra prawa. Na początku lat 50. przybył do Mielca. Przez wiele lat pracował w administracji miasta.Dwukrotnie pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu (1953-1955 i 1971-1972), a w latach 60. był sekretarzem PMRN. Przez szereg lat działał w związkach zawodowych, pracował też w Powiatowej Radzie Związków Zawodowych. Pełnił liczne funkcje społeczne, m.in. w latach 1964-1975 był prezesem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Mielcu. Wyróżniony licznymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 9 XII 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CIASTOŃ MIECZYSŁAW, urodzony 21 I 1921 r. w Pułtusku. Absolwent szkoły średniej w Dolinie, świadectwo dojrzałości otrzymał w 1939 r. W 1940 r. ukończył kurs nauczycielski w Stanisławowie i do wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r. pracował jako nauczyciel w Swaryczowie. Od lipca 1941 r. został zatrudniony w kancelarii Przedsiębiorstwa Torfowego w Dolinie. W 1943 r. rozpoczął studia na Wydziale Leśnym Politechniki Lwowskiej, ale w 1944 r. przerwał je i przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w Biurze Ekspedycyjnym „Krakowska Cracovia”. Od maja 1945 r. studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i 26 VI 1950 r. otrzymał dyplom lekarza. W latach 1950-1952 pracował jako asystent w Szpitalu Powiatowym w Krośnie oraz prowadził Punkt Przetaczania Krwi i Ośrodek Zdrowia w Dukli. W celu specjalizowania się w zakresie ginekologii i położnictwa w 1952 r. podjął pracę w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie, a ponadto pracował w ambulatorium przyfabrycznym WSK. W tym czasie uzyskał tytuł specjalisty I stopnia. Od 1 IV 1954 r. rozpoczął pracę w Szpitalu Miejskim w Mielcu na stanowisku pełniącego obowiązki ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego. W 1956 r. zdobył II stopień specjalizacji i został mianowany ordynatorem oddziału. Równocześnie pracował w Poradni „K” i pełnił funkcję Powiatowego Inspektora ds. Położnictwa (w 1964 r. ds. Ginekologii). W listopadzie zakończył pracę w Mielcu i został zatrudniony w Szpitalu Specjalistycznym im. dr. Józefa Babińskiego 29 w Krakowie. Dalsze losy nie są znane.
CIĄGŁO JAN, urodzony 22 II 1943 r. w Rzemieniu koło Mielca, syn Franciszka i Heleny z domu Podkasany. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1963 r. został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku konstruktora, a później starszego konstruktora. Równocześnie studiował na Wydziale Mechanicznym (specjalność: silniki) Politechniki Krakowskiej i w 1974 r. uzyskał tytuł inżyniera. W tym samym roku przeszedł do pracy w WSK Gorzyce na stanowisko głównego kontrolera jakości, a następnie został mianowany zastępcą dyrektora ds. handlowych i administracyjnych. Na emeryturę przeszedł w 2001 r. Jego pasją pozazawodową było kolarstwo. Od czasów szkoły średniej był zawodnikiem Stali Mielec. Ważniejsze sukcesy indywidualne: *1962 r.: Mistrzostwa Rzeszowa – lic. III – 3. miejsce, II Wyścig Kolarski Lublin-Rzeszów – 3. miejsce; *1963 r.: II Wojewódzka Spartakiada Tysiąclecia (Rzeszów) – 1. miejsce; *1966 r.: Mistrzostwa ROZK – 1. miejsce, Puchar Nowego Mielca – 2. miejsce; *1967 r.: Wyścig o „Złoty Naramiennik Miasta Gorlic” (mistrzostwa okręgu rzeszowskiego) – 1. miejsce, Wyścig Rzeszów-Łańcut (mistrzostwa okręgu rzeszowskiego) – 1. miejsce. Ponadto, jako członek drużyny Stali, wielokrotnie przyczyniał się do drużynowego zwycięstwa w wyścigach regionalnych. Po rozwiązaniu sekcji kolarskiej Stali Mielec w 1968 r. przestał startować w wyścigach i zakończył karierę zawodniczą. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz odznakami resortowymi.
CIBICKI ADAM, urodzony 6 XII 1931 r. w Kolbuszowej, syn Józefa i Franciszki z Grodeckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Kolbuszowej (matura w 1951 r.). W tymże liceum rozpoczął systematyczny trening siatkarski za namową i pod opieką nauczycieli Tadeusza Żeglina i Stanisława Kądzieli, a następnie grał w zespole „Ogniwo” Kolbuszowa. Studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu ukończył z tytułem magistra w 1954 r., ale już w 1953 r. rozpoczął pracę na tej uczelni w charakterze młodszego asystenta. W latach 1954-1955 pracował już jako starszy asystent. Równocześnie grał w I-ligowej drużynie siatkówki AZS Wrocław. Od 1 I 1956 r. podjął pracę w WSK Mielec i FKS „Stal” Mielec (jako tzw. grający trener). Wprowadził drużynę do II ligi (1957 r.), a następnie do I ligi (1959 r.). Był to pierwszy zespół w I lidze państwowej w historii województwa rzeszowskiego. W latach 1959-1970 pracował w Technikum Mechanicznym i Zasadniczej Szkole Metalowej w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego. W 1961 r. zakończył karierę zawodniczą. Od 1970 r. został zatrudniony w „Stali” na pełnym etacie. Pracował tam na różnych stanowiskach trenerskich i kierowniczych (m.in. kierownika wyszkolenia) aż do rozwiązania klubu w 1997 r., a następnie przeszedł na emeryturę. W czasie długoletniej pracy trenerskiej odniósł szereg sukcesów. Dwukrotnie prowadzona przez niego „Stal” zdobyła puchar Centralnej Rady Związków Zawodowych (w 1960 r. i 1971 r.), a ponadto kilkakrotnie uplasowała się w czołówce I ligi, najwyżej na IV miejscu w sezonie 1972/1973. W 1967 r. z zespołem Technikum Mechanicznego wywalczył I miejsce i tytuł Mistrza Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Lublinie oraz z drużyną „Stali” III miejsce na Mistrzostwach Polski juniorów w Łodzi. Był współorganizatorem wielu imprez siatkarskich i obozów szkoleniowych. Wielu jego podopiecznych i wychowanków występowało w reprezentacji Polski (w różnych kategoriach wiekowych) m.in. J. Suchanek, J. Domaszewski, A. Witek, T. Skowron, J. Jaworski, A. Jarmoluk, Z. Kaysiewicz i J. Boruta. Z jego „szkoły” wyszło też kilku trenerów siatkówki z Edwardem Świątkiem na czele. Te i inne osiągnięcia sprawiły, że A. Cibickiego uznano „Najlepszym Trenerem – Wychowawcą w województwie rzeszowskim” w jednej z edycji plebiscytu „Nowin Rzeszowskich”. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Honorową Odznaką ZZ Metalowców, Odznaką Tysiąclecia, Medalem 50-lecia Piłki Siatkowej w Polsce, Honorową Odznaką „Za Zasługi w Rozwoju Kultury Fizycznej”, Złotą Honorową Odznaka PZPS, Odznaką „100-lecia Sportu Polskiego” i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.
CIBICKI GRZEGORZ, urodzony 9 IX 1959 r. w Mielcu, syn Adama i Henryki z domu Korniat. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę w 1978 r. W latach 70. rozpoczął grę w siatkówkę pod kierunkiem trenera Edwarda Świątka w „Stali” Mielec. W 1975 r. był członkiem zespołu „Stali”, który wywalczył tytuł mistrza Polski juniorów. Od 1979 r. studiował na AWF w Warszawie i grał w tamtejszym I-ligowym zespole AZS AWF. W roku 1980 został powołany do kadry narodowej „B”, a w 1981 r. grał w akademickiej reprezentacji Polski na „Uniwersjadzie” w Bukareszcie. Do Mielca i „Stali” (II liga) powrócił w 1981 r. Kontynuował też studia, ale już na AWF w Krakowie i ukończył je z tytułem magistra wychowania fizycznego i trenera II klasy. W 1986 r. zrezygnował z gry w „Stali”. Rozpoczął pracę nauczyciela wf w Szkole Podstawowej nr 7 w Mielcu, a ponadto trenował grupy młodzieżowe w „Stali”. W latach 1987-1991 grał w II-ligowym zespole „Karpaty” Krosno, dojeżdżając tam dorywczo na treningi i mecze. Był współorganizatorem różnych szkolnych imprez sportowych oraz uczestniczył w wielu akcjach sportowych m.in. organizował zawody siatkówki w ramach „Harcerskich Olimpiad Sprawnościowych”. Po wprowadzeniu reformy oświatowej w 1999 r. był nauczycielem w.f. w Gimnazjum nr 2 w Mielcu i prowadził klasy o profilu siatkarskim.
CICHA (ULICA), niewielka ulica (156 m) na osiedlu J. Kilińskiego. Jest boczną ulicy Jana III Sobieskiego, która z kolei łączy się z ul. J. Kilińskiego. Nazwę otrzymała w 1962 r. Ma nawierzchnię asfaltową i chodnik z jednej strony. Jej adres posiada grupa domów jednorodzinnych.
CICHOCKI ZDZISŁAW, urodzony 12 XII 1927 r. w Stasiówce, pow. Dębicki, syn Jana i Tekli z domu Guliś. W 1948 r. ukończył Liceum Mechaniczne (specjalność – technik mechanik) w Ropczycach. Po kilkumiesięcznej pracy w Zakładach Metalowych w Skołyszynie k/Jasła powołany został do wojska. W latach 1948-1949 ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy w Szczecinie i otrzymał stopień chorążego. W okresie od XI 1949 r. do V 1950 r. był szefem produkcji w Fabryce Wyrobów Metalowych w Sporyszu koło Żywca, a następnie został skierowany do pracy w WSK Mielec. Początkowo zatrudniono go na stanowisku technologa, ale wkrótce awansowano na kierownika nowo utworzonego Wydziału Podwozia Samolotów i powierzono mu zadanie zorganizowania tej placówki. W latach 1954-1956 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Zakładowego Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), a w latach 1956-1959 był sekretarzem Komitetu Zakładowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W sierpniu 1959 r. wybrany został I sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR i funkcję tę pełnił do 1967 r. Ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie i otrzymał tytuł magistra nauk ekonomicznych. Od 1967 r. do 1970 r. pracował ponownie w WSK Mielec, tym razem na stanowisku zastępcy dyrektora naczelnego. W latach 1971-1973 sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Przez kilkunastoletni okres sprawowania najważniejszych funkcji i stanowisk w Mielcu był jednym z głównych inspiratorów dynamicznego rozwoju urbanistycznego miasta i jego życia społeczno-gospodarczego. W 1973 r. przeniesiony został do Przemyśla i tam przez szereg lat pełnił ważne funkcje: I sekretarza KPiM PZPR (1973-1975), wojewody przemyskiego (1976-1981) i dyrektora NBP (1982-1993). W 1994 r. przeszedł na emeryturę i mieszkał w Przemyślu. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim OOP oraz wieloma odznakami resortowymi, związkowymi i organizacyjnymi. Zmarł 18 VIII 2003 r. Urnę z jego prochami złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CICHOŃ JAN, urodzony 16 IX 1920 r. w Żarówce, powiat mielecki, syn Józefa i Weroniki z domu Popera. Ukończył szkołę powszechną w Żarówce. Od najmłodszych lat pasjonował się malarstwem i jako samouk wykonywał pierwsze prace malarskie. W wieku 18 lat zgłosił się do majstra malarskiego Jakuba Beresia, z którym m.in. w latach 1938-1939 wymalował wnętrze kościoła w Zassowie koło Dębicy. W okresie okupacji hitlerowskiej wykonywał prace plastyczne przy kamiennych figurach świętych i nadal malował obrazy. W maju 1945 r. przeniósł się wraz z rodziną pod Namysłów na Ziemiach Zachodnich. Początkowo pracował jako dróżnik, ale niedługo potem został przeniesiony do biura Zakładu Komunikacyjnego w Namysłowie, a następnie pełnił funkcje sekretarza w Gminnej Radzie Narodowej w Smarchowicach Wielkich i sekretarza Powiatowej Rady Narodowej w Namysłowie. W międzyczasie ukończył dwa specjalistyczne kursy w Opolu i Warszawie. W 1955 r. powrócił w rodzinne strony i zamieszkał w Mielcu. Tu był kolejno: kierownikiem Wydziału Rolnictwa PPRN, instruktorem organizacyjnym PPRN, administratorem w MZBM, kierownikiem sklepu sportowego przy Rynku i pracownikiem WSK, w tym gospodarzem obiektów sportowych FKS „Stal” przez ponad 8 lat. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową kontynuował działalność twórczą, choć z różnym natężeniem. Malował techniką olejną na płótnie, a później na płycie pilśniowej. Tematem prac był najczęściej pejzaż, ale malował także portrety i martwą naturę. Zdarzały się niecodzienne zamówienia, np. portrety Władysława Gomułki do urzędów i instytucji, a także sztandary strażackie. W latach 80. został zwerbowany do Klubu Środowisk Twórczych TMZM i uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych i plenerach. Jego prace znajdują się na czterech kontynentach, głównie w zbiorach prywatnych. Zmarł 24 VII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CICHOŃ KAZIMIERZ, urodzony 18 XII 1946 r. w Smarchowicach Śląskich, województwo opolskie, syn Jana i Felicji z Kudelskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Wojsk Rakietowych i Artylerii im. J. Bema w Toruniu (1968) pozostał w zawodowej służbie w Wojsku Polskim. W latach 1968-1983 pracował na różnych stanowiskach sztabowych i dowódczych. Równocześnie odbył studia na Wydziale Pedagogicznym Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie (magister pedagogiki, 1978) oraz studia podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania oświatą w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Sulejówku (1983). W latach 1983-1988 pracował na stanowisku wicekuratora w Kuratorium Oświaty i Wychowania Urzędu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu. W 1988 r. powierzono mu funkcję kierownika Studium Wojskowego Politechniki Rzeszowskiej i pełnił ją do 1991 r. Od lat szkolnych angażował się w działalność społeczną. W latach 1960-1965 trenował wielobój w sekcji lekkoatletycznej Stali Mielec. Zdobył tytuł wicemistrza Polski szkół i uczelni wojskowych w trójboju wojskowym (Wrocław, 1968). W latach 1968-1989 był członkiem klubów Honorowych Dawców Krwi w miejscach służby wojskowej i oddał ponad 25 000 ml krwi. W latach 1983-1988 wybierano go do władz Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Tarnobrzegu i Aeroklubu Stalowolskiego. Organizował m.in. obozy szkoleniowe w sportach lotniczych i spadochronowych. Od 1978 r. należy do Ligi Obrony Kraju, a od 1996 r. jest wybierany do władz naczelnych tej organizacji. Ponadto jest członkiem władz wojewódzkich i powiatowych LOK (wiceprezes zarządu) oraz prezesem Klubu Motorowodnego „Wodnik”. Wniósł znaczący wkład w odbudowę i modernizację strzelnicy w Mielcu przy ul. Partyzantów, jedynej stumetrowej w województwie podkarpackim. Uprawia strzelectwo i zdobywa czołowe miejsca w zawodach regionalnych. Od 1993 r. należy do mieleckiego Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (aktualnie Związek Żołnierzy Wojska Polskiego), pełni funkcję wiceprezesa Koła (od 2008 r.) i członka Zarządu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Posiada stopień pułkownika. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Medalem „Za Wybitne Zasługi dla LOK”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”, Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego, Srebrną Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Honorową Odznaką PCK i Odznaką Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi.
CICHOŃ MARIAN, urodzony 18 XI 1940 r. w Żarówce, woj. krakowskie, syn Józefa i Janiny z domu Kokoszka. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (matura w 1959 r.). Studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1976 r. otrzymał tytuł inżyniera technologii silników spalinowych. Po krótkim epizodzie w Gminnej Spółdzielni w Radomyślu Wielkim, przyjęty został 19 X 1962 r. do pracy w WSK Mielec, gdzie pracował na różnych stanowiskach, m.in. był monterem płatowcowym na Wydziale 56, kierownikiem Wydziału Transportu Wewnętrznego i Głównego Specjalisty ds. Zaopatrzenia i Kooperacji. Od lat 60. zgłaszał szereg wniosków racjonalizatorskich, był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK „PZL-Mielec”, a w latach 70. został członkiem Koła Zakładowego SIMP. Oprócz pracy zawodowej pracował społecznie, m.in. jako wiceprezes Rady Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W 1982 r. został wybrany na prezesa MSM i pełnił tę funkcję do 1985 r. W tym okresie był także członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec. W latach 1985-1990 kierował produkcją elektrycznych wózków golfowych „Melex”. Społecznie pracował w Komitecie Osiedla J. Krasickiego (później Lotników). Po urlopie bezpłatnym, w 1995 r. powrócił jeszcze raz do WSK. Powierzono mu kierownictwo i organizację Wydziału Praktycznej Nauki Zawodu, a w 1996 r. wybrano go na funkcję prezesa wyodrębnionego z tego Wydziału Zakładu Produkcyjno-Usługowego Sp. z o.o. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców i Złotą Odznaką Działkowca. W 2000 r. przeszedł na rentę. Zmarł 5 II 2008 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CICHOŃ SYLWIA KATARZYNA (z domu RÓG), urodzona 4 VI 1982 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Kazimiery z domu Gargas. Absolwentka Liceum Technicznego (profil ekonomiczno-administracyjny) Zespołu Szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2001 r. Studia na Wydziale Marketingu (kierunek: zarządzanie i marketing) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie ukończyła w 2004 r. z tytułem licencjata. Studia podyplomowe odbyła na Wydziale Zarządzania i Marketingu (kierunek: zarządzanie marketingowe) Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i w 2008r. uzyskała tytuł magistra. W latach 2008-2015 pracowała w firmie WEKTOR CONSULTING S.C. w Mielcu, początkowo jako asystent przy projektach unijnych, a od 2012 r. jako kierownik projektów unijnych. Od 2015 r. pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Zdrowie i Fitness w Mielcu. (O Stowarzyszeniu w odrębnym haśle.)
CICHOŃ WIKTOR KAZIMIERZ, urodzony 15 II 1978 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Anny z domu Magda. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1997 r. Ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie z tytułem magistra (2001 r.) oraz studia podyplomowe we Wszechnicy Polskiej (2007 r.) i Politechnice Wrocławskiej (2008 r.) Pracę zawodową rozpoczął w 2002 r. w firmie REG BNZ Mielec jako sprzedawca, a następnie był kierownikiem sklepu. W latach 2004-2018 prowadził firmę WEKTOR CONSULTING S.C. w Mielcu jako współwłaściciel, a jej przekształceniu w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (2018 r.) pełni funkcję prezesa. W 2015 r. był jednym z założycieli Stowarzyszenia Zdrowie i Fitness w Mielcu i odtąd pełni funkcje w jego zarządzie (skarbnik – członek zarządu). W 2018 r. uzyskał pierwsze w Mielcu kwalifikacje instruktora StrongFirst SFG1. Ponadto od 2017 r. jest prezesem Stowarzyszenia Kolekcjonerów Broni Palnej Sobchak Military.
CIECHOŃ EDWARD, urodzony 23 IV 1924 r. w Złotnikach, powiat mielecki, syn Franciszka i Marii z Maziarzów. Szkołę podstawową ukończył w Mielcu. Przez kilka lat był też ministrantem w kościele św. Mateusza w Mielcu. Przez okres okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa i okresami ukrywał się przed wywiezieniem do pracy w Niemczech, a następnie został zatrudniony w Flegzeugwerk Mielec jako uczeń i później ślusarz przy montażu stateczników samolotów. Po wyzwoleniu Mielca i okolic został zmobilizowany do wojska. 24 XI 1944 r. wcielony został do 2. Pułku Zapasowego Piechoty w Rzeszowie, a 15 XII przydzielono go do 14. Pułku Piechoty 6. PDP. Był fizylierem, brał udział w wyzwoleniu Warszawy, zdobywaniu Wału Pomorskiego i Kołobrzegu oraz forsowaniu Odry i zdobywaniu Berlina. Posiadał wówczas stopień sierżanta. 15 VII 1945 r. powrócił z jednostką do kraju i brał udział w walkach z UPA. W 1949 r. skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 3, a 9 I 1951 r. otrzymał przydział do dowództwa 6. Dywizji Piechoty. W latach 1957-1959 był wykładowcą w Wojskowym Ośrodku Szkolenia Nr 3, w latach 1959-1970 pracował w Wojskowej Komendzie Rejonowej i Powiatowym Sztabie Wojskowym w Nowym Targu. W czasie 31 lat służby wojskowej wielokrotnie awansowano go, a w 1969 r. otrzymał stopień majora. 13 V 1970 r. przeszedł w stan spoczynku. Odznaczony m.in.: Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotym Medalem Sił Zbrojnych w Służbie Ojczyzny, Medalem za udział w walkach o Berlin, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za Zdobycie Berlina” (radziecki) i Medalem „Za Zwycięstwo nad Niemcami” (radziecki). Zmarł w 1976 r. w Tarnowie i został pochowany na cmentarzu w zachodniej części Tarnowa.
CIEJKA FELIKS, urodzony 6 XII 1896 r. w Ostrówku, powiat mielecki, syn Jana i Bronisławy z domu Krawczyk. W latach 1906-1914 uczył się w c.k. Gimnazjum w Mielcu. 6 VI 1915 r. otrzymał powołanie do służby w wojsku austriackim i skierowanie do szkoły podoficerskiej. Po jej ukończeniu w październiku 1915 r. jako podoficer został wysłany na front wschodni nad rzeką Styr. W czasie walk nad rzeką Stochod 27 VIII 1916 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej. Po wyjściu z niewoli (15 XI 1918 r.) przybył do Lublina i uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy austriackich i niemieckich. Zgłosił się do Wojska Polskiego i został skierowany do 1 Pułku Ułanów (Szwoleżerów), organizowanego wówczas na Ziemi Chełmskiej. W grudniu 1918 r. i w 1919 r. brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wyprawie wileńskiej. W okresie od 14 VI do 20 IX 1920 r. jako kapral dowodził drużyną w 3 kompanii 17 pułku piechoty w wojnie polsko-rosyjskiej, m.in. nad rzeką Berezyną, a następnie w czasie odwrotu wojsk polskich – pod Słonimem, Zelwą, Wołkowyskiem, Małą Narewką i Morgami. Już po zwycięskiej bitwie warszawskiej („cudzie nad Wisłą”) uczestniczył w walkach na froncie ukraińskim w rejonach Lwowa, Brodów i Złoczowa. Po zakończeniu działań wojennych został skierowany do Szkoły Podchorążych w Bydgoszczy. 1 VIII 1921 r. otrzymał awans na stopień podporucznika, a 15 II 1922 r. – porucznika kawalerii. Pozostał w wojsku i pełnił funkcję dowódcy szwadronu. W 1935 r. został awansowany na stopień rotmistrza (kapitana) i przeniesiony do 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku na stanowisko oficera administracyjno-materiałowego. W marcu 1939 r. przeniesiono go do 1 Pułku Kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza w Ruścu koło Wielunia. Z tą formacją walczył z Niemcami w wojnie obronnej 1939 r., m.in. w rejonach Kępna, Wieruszowa, Bielenia, Strońska, Mińska Mazowieckiego i Suchowoli. Po kapitulacji (26 IX 1939 r.) udało mu się uniknąć niewoli niemieckiej. Dalsze losy w czasie okupacji niemieckiej są nieznane, podobnie jak okoliczności wyemigrowania do USA i pobyt na ziemi amerykańskiej. Zmarł w lipcu 1986 r. Pochowany na cmentarzu przy Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Doylestown.
CIEJKA JÓZEF JAN (ksiądz), urodzony 27 I 1956 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Aleksandry z domu Mrozik. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i po ukończeniu w 1981 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał też tytuł magistra na podstawie pracy Dzieje parafii Gawłuszowice w Polsce przedrozbiorowej. Jako wikariusz pracował w parafiach: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krynicy Zdroju (1981-1984), Miłosierdzia Bożego w Tarnowie (1984-1990), Św. Wojciecha w Szczawnicy (1990-1998), Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Łąkcie Górnej (1998-1999) i Trójcy Przenajświętszej w Mielcu (1999-2000). W marcu 2000 r. został mianowany proboszczem w parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Siedliszowicach i funkcję tę sprawuje nadal.
CIEJKA MAŁGORZATA, urodzona 6 IV 1966 r. w Mielcu, córka Jana i Anny z Letniowskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1985 r. Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1991 r., uzyskując tytuł magistra historii. Po studiach została zatrudniona w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu jako nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie i uczy nadal. W 1994 r. ukończyła Pedagogiczne Studium Bibliotekarstwa i Informacji Naukowej w Rzeszowie w zakresie specjalizacji nauczyciel-bibliotekarz. W latach 1991-1998 pracowała dodatkowo jako nauczyciel-bibliotekarz w macierzystym II LO. W 1997 r. ukończyła Studium Edukacji Konstytucyjnej i Obywatelskiej w Warszawie w zakresie treści i metod edukacji prawnej i obywatelskiej. Pełni funkcję egzaminatora z historii w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej. Ponadto od 1996 r. pracuje w Wydawnictwie Szkolnym OMEGA w Krakowie jako konsultant merytoryczny. Jest autorką książek z serii Tematy i zagadnienia maturalne z historii (Matura 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002 i 2003), wydanej w Krakowie w latach 1996-2003, serii Notatki z lekcji. Historia: Historia klasa I, Kraków 1998, Starożytność – Średniowiecze, Kraków 1999 (wznowienia Kraków 2000, 2001), Dzieje nowożytne 1492-1815, Kraków 1999 (wznowienia Kraków 2000, 2001), Historia 1815-1939, Kraków 1999 (wznowienia Kraków 2000, 2001), Historia współczesna 1939-1989, Kraków 2000 (wznowienie Kraków 2001), serii Notatki z lekcji. Historia. Teksty źródłowe: Starożytność i Średniowiecze, Kraków 2002, Dzieje nowożytne 1492-1815, Kraków 2003, 1815-1939, Kraków 2004 i Historia współczesna 1939-1989, Kraków 2006. Jest też współautorką opracowań: Tematy maturalne, zadania i arkusze egzaminacyjne. Historia (Matura 2002), oprac. Z. Bajor, Z. Bednarek, M. Ciejka, H. Palkij, Kraków 2001, Ćwiczenia i tematy maturalne. Historia, oprac.: Z. Bajor, Z. Bednarek, M. Ciejka, K. Palkij, Kraków 2002 oraz wspólnie z J. Macyk: II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu 1953-2003, Kraków 2003. Jest także autorką kolejnych nowych i uzupełnionych książek z serii Notatki z lekcji, przedstawiającej historię powszechną i historię Polski, dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych: Starożytność, Średniowiecze, Wiek XVI, Wiek XVII i XVIII, Wiek XIX, 1905-1939, 1939-1945, Historia najnowsza od 1945 r. (wszystkie pozycje – Kraków 2009) oraz dla uczniów klas pierwszych szkół ponadgimnazjalnych 1918-2004 (Kraków 2012). Opracowała też dwie książki Historia. Zbiór zadań maturalnych (Kraków 2011, 2012). Ponadto jest współautorką (z Magdaleną Zalotyńską) wydawnictwa okolicznościowego kopernik.mielec.pl. II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu 2003-2013 (Kraków 2013).
CIEJKA MIECZYSŁAW, urodzony 19 V 1920 r. w Czechowicach Dziedzicach, syn Stanisława i Marii z domu Lehrich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Bielsku z maturą w 1938 r. Uprawiał lekkoatletykę i należał do wyróżniających się polskich sprinterów. Po wybuchu II wojny światowej, zagrożony przymusowym wcieleniem do niemieckiego wojska, uciekł do rodziny ojca w powiecie mieleckim. Ukrywał się w Ostrówku, a następnie zamieszkał w Złotnikach koło Mielca, gdzie pomagał Jakubowi Maziarzowi w prowadzeniu dużego gospodarstwa rolnego. Bardzo dobrze posługiwał się językiem niemieckim, toteż wielokrotnie służył jako tłumacz i pomagał mieszkańcom Złotnik w załatwianiu spraw. W 1944 r. ożenił się z córką gospodarza i objął gospodarstwo. Po wojnie pracował w Powiatowym Zarządzie Związku Samopomocy Chłopskiej w Mielcu, a następnie w Polskim Związku Hodowców Koni w Rzeszowie. Ukończył technikum rolnicze (kierunek – hodowla zwierząt domowych) i uzyskał uprawnienia klasyfikatora koni zarodowych. Z czasem stał się jednym z najlepszych specjalistów w kraju w dziedzinie znajomości koni. Jako ekspert brał udział w krajowych i międzynarodowych aukcjach koni. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i odznakami resortowymi. Zmarł 25 XII 2003 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CIEJKA STANISŁAW, urodzony 16 XII 1945 r. w Tuszowie Narodowym, syn Józefa i Marii z Malickich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu (aktualnie II LO), maturę zdał w 1963 r. Studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1969 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. Pracę zawodową rozpoczął 1 X 1969 r. w WSK Mielec na stanowisku starszego planisty. W związku z reformą podziału administracyjnego państwa w 1972 r. otrzymał zadanie zorganizowania Gminy Tuszów Narodowy i w latach 1973-1978 był jej naczelnikiem. Pracował później kolejno w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Radomyślu Wielkim (1978-1979), Miejsko-Gminnym Komitecie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Mielcu jako sekretarz i kierownik ROD (1979-1989), Urzędzie Miejskim w Mielcu (1990) i od 1990 r. jako prezes w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Równolegle do pracy zawodowej pełnił szereg funkcji społecznych. Był m.in. radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, członkiem prezydium WRN i przewodniczącym Komisji Budownictwa Drogowego, Transportu i Łączności WRN w kadencji 1984-1988, członkiem Rady Społecznej Politechniki Rzeszowskiej (1986-1988), przewodniczącym Okręgowej Komisji Wyborczej Nr 84 w Mielcu (1989), członkiem Komisji Gospodarki i Finansów Rady Miejskiej w Mielcu (1990-1998), członkiem Zarządów – Powiatowego i Wojewódzkiego Ludowych Zespołów Sportowych i Ligi Obrony Kraju w latach 70. oraz działaczem Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. Gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”. Do 30 IX 2012 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Mielcu, a od 1 X 2012 r. przeszedł na emeryturę. Od 2004 r. do 2012 r. pełnił funkcje prezesa Zarządu Miejskiego PSL i członka Zarządu Powiatowego PSL w Mielcu. Za długoletnią i owocną działalność w PSL odznaczony w 2012 r. „Złotą Koniczynką”. Długoletni działacz Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. gen. W. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Od 2000 r. jest wiceprezesem Zarządu Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. gen. W. Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Za długoletnią działalność w tym Towarzystwie został odznaczony Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.
CIELENKIEWICZ LEON MARIAN (ksiądz), urodzony 10 XII 1907 r. w Goleszowie, powiat mielecki, syn Piotra i Zuzanny z Ciosińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1926 r. Był sekretarzem hufca harcerskiego w Mielcu (jako uczeń gimnazjum) i współorganizatorem uroczystości harcerskich, m.in. poświęcenia sztandaru (14 VI 1925 r.). Po maturze studiował teologię w Tarnowie i w 1930 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Ropie, Cerkwi i Wojniczu. Zmarł 5 V 1934 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Wojniczu.
CIELENKIEWICZ STANISŁAW, urodzony 7 I 1914 r. w Goleszowie, powiat mielecki. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. Był jednym z wyróżniających się gimnazjalnych działaczy harcerskich. Pełnił funkcje izbiennego, bibliotekarza i drużynowego III Drużyny Gimnazjalnego Hufca Harcerskiego. Powierzano mu odpowiedzialne zadania – kilkakrotnie był komendantem obozów harcerskich, m.in. w 1933 r. obozu wędrownego Komendy Hufca ZHP przez Huculszczyznę, obozu szkoleniowego Hufców ZHP z Mielca, Dębicy i Tarnobrzega oraz obozu wędrownego KH ZHP na trasie Kołomyja – Kuty, ze zdobyciem szczytu Czarnohory-Howerki (2058 m) w 1934 r. Po maturze ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i otrzymał stopień podporucznika. Pracował jako nauczyciel w różnych szkołach. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., dowodząc 3 kompanią 34 pułku piechoty Armii „Pomorze”. Dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony w oflagach: Arnswalde, Gross-Born i Lubeck. W obozach tych należał do organizacji konspiracyjnych, m.in. do kręgu instruktorskiego ZHP. Wtedy też ukończył tajną Wyższą Szkołę Handlu Zagranicznego. Po wojnie powrócił do kraju i pracował w przemyśle. Udzielał się społecznie w ZHP i doszedł do stopnia harcmistrza. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1979 r. przeszedł na emeryturę. Dalsze losy nieznane.
CIENCIAŁA – MAJEWSKA DANUTA, urodzona 20 V 1934 r. w Warszawie, córka Teodora Cienciały. Lata szkolne spędziła w Mielcu. Ukończyła Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (matura w 1951 r.). W latach 1951-1954 studiowała chemię na Politechnice Wrocławskiej, a w latach 1954-1958 była studentką Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 1958 r. otrzymała dyplom z tytułem artysty muzyka, a w 1959 r. tytuł magistra sztuki. W czasie studiów była sekretarzem Koła Naukowego Akademii Muzycznej. Od 1958 r. do 1971 r. pracowała jako nauczycielka i dyrygent 120-osobowego chóru w Zespole Szkół Ogólnokształcących we Wrocławiu, a następnie jako wykładowca II Studium Nauczycielskiego we Wrocławiu. W 1971 r. została zatrudniona na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, na stanowisku starszego wykładowcy i kierownika kształcenia muzycznego. Podjęła też współpracę z Uniwersytetami w Brnie i Lipsku. Reprezentowała Polskę na międzynarodowych kongresach w Czechosłowacji i Niemczech, gdzie przedstawiała swoje prace z zakresu metodyki i pedagogiki muzycznej, psychologii i terapii muzycznej. Publikowała liczne artykuły i prace w kraju i za granicą w językach: angielskim, czeskim, niemieckim i rosyjskim. Od 1967 r. jest członkiem rzeczywistym Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, a także członkiem „International Society for Music Education”. W latach 80. pracowała w zarządzie Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego we Wrocławiu. Po przejściu na emeryturę w 1993 r. została konsultantem muzycznym „Polish Heritagr Dance Ensemble” (USA), a następnie głównym konsultantem muzycznym „The Foundation for Central European Culture” (USA). Wśród odznaczeń posiada prestiżowy czeski medal im. Pankraca Krkoski, a ponadto kilkadziesiąt wyróżnień i nagród różnego stopnia.
CIENCIAŁA MARIA HALINA (z domu STECKER), urodzona 15 VI 1921 r. w Warszawie. Absolwentka Gimnazjum Anny Wazówny w Warszawie (egzamin dojrzałości w 1939 r.). Pod koniec 1939 r. przybyła z mężem (Teodorem Cienciałą) do Mielca i w latach 1940-1944 pełniła funkcję pielęgniarki w ambulatorium Ubezpieczalni Społecznej w Mielcu oraz prowadziła jego dokumentację. Od 1947 r. uczyła na kursach sanitarnych PCK. W roku 1949 ukończyła kurs masażu leczniczego i kosmetyki racjonalnej u dr J. Świtalskiej w Warszawie. W okresie od XI 1949 r. do II 1951 r. pracowała na stanowisku starszej pielęgniarki w mieleckim Pogotowiu Ratunkowym. Po dwuletniej przerwie prowadziła zajęcia z zakresu ratownictwa w nowo otwartym Ośrodku Szkolenia Pielęgniarek PCK w Mielcu, a w latach 1954-1958 i 1962-1966 była dyrektorem tej placówki oświatowej, przemianowanej w międzyczasie na Zasadniczą Szkołę Medyczną Asystentek Pielęgniarskich PCK. Życie tej szkoły dokumentowała w kronice. W 1957 r. złożyła egzamin pielęgniarski. Równolegle do obowiązków zawodowych i rodzinnych prowadziła aktywną działalność społeczną. Popularyzowała oświatę sanitarną, pracowała w Zarządzie Powiatowym PCK, m.in. pełniła funkcję wiceprezesa. Była autorką szeregu wniosków racjonalizatorskich w służbie zdrowia. Publikowała artykuły w czasopiśmie „Pielęgniarka Polska”. Opracowywała audycje dla mieleckiego radiowęzła. Za wielokierunkową i szlachetną działalność otrzymała szereg wyróżnień i odznak, m.in. Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej oraz PCK. W 1966 r. przeprowadziła się z mężem do Wisły i tam w latach 1966-1978 prowadziła Instruktażowy Gabinet Higieny Szkolnej. W 1978 r. przeszła na emeryturę.
CIENCIAŁA TEODOR, urodzony 26 X 1908 r. w Wiśle. Absolwent Gimnazjum Państwowego im. Antoniego Osuchowskiego w Cieszynie (matura w 1927 r.). Studia lekarskie odbył na Uniwersytecie Warszawskim i 24 III 1934 r. otrzymał dyplom lekarski. W okresie studiów pracował zarobkowo, m.in. stenografował posiedzenia Naczelnej Izby Lekarskiej i zebrania Warszawskiego Towarzystwa Chirurgicznego. Uczestniczył też w organizowaniu Teatru Medycznego, z którego dochody przeznaczano na budowę Domu Medyków. W latach 1934-1936 odbył bezpłatny staż w warszawskim Szpitalu Ewangelickim, służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, pracował w Miejskim Zakładzie Położniczym i Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1936 r. przeniósł się na Śląsk i tam został zatrudniony w Szpitalu Hutniczym w Hajdukach (później Chorzów), a następnie w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach na stanowisku referendarza ds. przygotowania szpitali na wypadek wojny. Po ogłoszeniu mobilizacji przy końcu sierpnia 1939 r. zgłosił się do Krakowa i otrzymał przydział do Armii Kraków. Jako zastępca szefa sanitarnego uczestniczył w kampanii wrześniowej, organizując m.in. szpitale wojskowe nr 501, 502, 503 i 531. W dniu 20 IX pod Narolem dostał się do niewoli niemieckiej i został przewieziony do obozu jenieckiego w Bochni. Na podstawie Konwencji Genewskiej 5 X 1939 r. został zwolniony i skierowany do Mielca, w celu zwalczenia epidemii tyfusu plamistego. W latach 1940-1944 pracował jako lekarz rejonowy w Ubezpieczalni Społecznej w Mielcu. Współpracował z ruchem oporu, wielokrotnie udzielał pomocy medycznej rannym partyzantom (w gabinecie i w lesie). Gestapo przesłuchiwało go, podejrzewając o kontakty z podziemiem, ale niczego mu nie udowodniono. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) okresowo pracował w szpitalu wojskowym na Smoczce, a następnie w ambulatorium PCK w Mielcu. 15 IX 1948 r. został zatrudniony w Powiatowym Ośrodku Zdrowia na stanowisku lekarza Poradni Ogólnej i Międzyszkolnej, a następnie prowadził Poradnię dla Kobiet i Poradnię Reumatologiczną. Od 1 I 1955 r. do 30 IX 1966 r. pełnił funkcję kierownika Przychodni Rejonowej. W 1965 r. obronił pracę doktorską Dzieje lekarskie Tarnowa. Publikował w czasopismach „Wiadomości Lekarskie”, „Służba Zdrowia” i „Zdrowie Publiczne”, opracował skrypt dla pielęgniarek „Farmakologia i receptura”, wydany w Warszawie w 1957 r. Od 1939 r. współpracował z PCK, prowadził zajęcia w mieleckich szkołach pielęgniarskich. W 1966 r. wrócił do rodzinnej Wisły, gdzie otrzymał pracę w Poradni Ogólnej i Szkolnej Przychodni Rejonowej. 18 V 1987 r. przeszedł na emeryturę, ale nie zaprzestał aktywnej działalności w Polskim Towarzystwie Lekarskim, społeczności Kościoła ewangelickiego i kilku dalszych organizacjach, w tym regionalnych. Za wieloletnią i wielokierunkowa działalność otrzymał szereg odznaczeń państwowych, resortowych i organizacyjnych. 20 VI 1995 r. w czasie Światowego Kongresu Polonii Medycznej otrzymał prestiżowy Medal Kapituły „Gloria Medicinae”, przyznawany lekarzom z różnych krajów za wybitne zasługi dla medycyny. Zmarł 13 I 2006 r. Spoczywa na cmentarzu ewangelickim „Na Groniczku” w Wiśle.
CIENCIAŁA TEODOR JR, urodzony 13 I 1944 r. w Mielcu, syn Teodora i Marii z domu Stecker. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu z maturą w 1961 r. Studiował w Akademii Medycznej w Warszawie i Instytucie Medycznym w Warnie (Bułgaria). W obu uczelniach był wyróżniającym się studentem. W 1967 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Pracę zawodową rozpoczął w 1967 r. na Oddziale Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Miejskim w Rydułtowach i w Powiatowych Stacjach Pogotowia Ratunkowego w Wodzisławiu Śląskim i Rydułtowach oraz Okręgowej Stacji Ratownictwa Górniczego w Wodzisławiu Śląskim. W 1972 r. przeszedł do Poradni Ogólnej Przychodni Rejonowej w Wiśle. W tym roku uzyskał specjalizację I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych w Katowicach. Po trzech latach został mianowany ordynatorem Kardiologicznego Ośrodka Badawczo-Konsultacyjnego Śląskiej Akademii Medycznej w Ustroniu i ponadto pracował w Dziale Pomocy Doraźnej ZOZ w Cieszynie. W 1977 r. zdobył II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych, a w 1978 r. – II stopień w zakresie fizjoterapii i balneoklimatologii (obie w Warszawie). W 1984 r. otrzymał stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pt. „Niektóre parametry przemiany lipidowej i konfrontacji z czynnikami zagrożenia chorobą wieńcową u chorych po zawale mięśnia sercowego przebywających na leczeniu uzdrowiskowym w Ustroniu.” Także w 1984 r. został mianowany ordynatorem II Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Śląskiego w Cieszynie. Wprowadził wiele innowacji, głównie w leczeniu kardiologicznym, m.in. rzadkim wówczas wszczepianiem rozruszników o stymulacji zewnętrznej. Wyszkolił wielu lekarzy z I i II stopniem specjalizacji. Od 2000 r. był biegłym sądowym. W 2002 r. uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie kardiologii w Warszawie. Ponadto od 2006 r. kierował Pracownią Badań Nieinwazyjnych Układu Krążenia. Został wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami: „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i „Za Zasługi dla Ochrony Zdrowia”. W sierpniu 2011 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał czynnym lekarzem. Zmarł 16 V 2014 r. Pochowany na cmentarzu ewangelickim „Na Groniczku” w Wiśle.
CIEPIELA GRAŻYNA (z domu KLIMCZAK), urodzona 9 III 1961 r. w Mielcu, córka Stefana i Jadwigi z domu Mazur. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1980 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w roku szkolnym 1980/1981 w Państwowym Przedszkolu nr 1 i jeszcze w tym samym roku pracowała w PP nr 12 i nr 8. Kolejnymi miejscami pracy były: Przedszkole nr 4 (1983-1991), w którym pełniła funkcję wicedyrektora (1989-1991), Szkoła Podstawowa nr 11 (1991), Przedszkole nr 19 (1992-1993) i Przedszkole nr 20, gdzie była wicedyrektorem (1993-1998).W 1998 r. została mianowana dyrektorem Przedszkola nr 16 i funkcję tę pełni nadal. Równocześnie dokształcała się, kończąc studia w zakresie pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej na WSP w Kielcach z tytułem magistra oraz studia na Wydziale Pedagogicznym (kierunek: oligofrenopedagogika) Uniwersytetu Rzeszowskiego. W 2003 r. uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Zorganizowała oddziały integracyjne w zarządzanej placówce. Doprowadziła do organizacji konkursów międzyprzedszkolnych oraz szeregu imprez środowiskowych. Wyróżniana kilkakrotnie nagrodami władz lokalnych. W 2023 r. przeszła na emeryturę.
CIEPŁO MARCIN, burmistrz miasta Rzochowa w latach 1627-1629.
CIERPIK DOROTA (z domu NOSAL), urodzona 9 I 1962 r. w Mielcu, córka Mariana i Heleny z domu Giża. Absolwentka Liceum Zawodowego Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1981 r. Od 1974 r. należała do Związku Harcerstwa Polskiego, a po ukończeniu 18 lat została instruktorem ZHP. Pracę zawodową rozpoczęła 2 VII 1981 r. w Państwowej Komunikacji Samochodowej O/Mielec na stanowisku referenta. 28 XII 1981 r. przeszła do pracy w Komendzie Chorągwi ZHP na stanowisko instruktora Hufca ZHP w Mielcu, a kolejnymi funkcjami były: starszy instruktor Hufca (1983-1989), zastępca komendanta Hufca (1989-1990) i komendant Hufca ZHP Mielec (1990-1994). Czynnym społecznym instruktorem ZHP pozostała do 1997 r. Ponadto w latach 1985-1987 była wychowawcą świetlicy w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. W 1987 r. ukończyła Studium Pedagogiczne (kierunek: pedagogika opiekuńczo-wychowawcza) w Rzeszowie. W latach 1996-2012 pełniła funkcję kierownika Oddziału Masterlink i następnie DPD (firma kurierska) w Rzeszowie. Od 2012 r. do 2014 r. była menedżerem Oddziału InPost w Rzeszowie, a później do 2016 r. kierowała Oddziałem InPost w Jarosławiu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem za Zasługi dla ZHP, Tytułem Najlepszego Pracownika „Najlepszy z Najlepszych” w 2000 r. oraz tytułem Najlepszy Oddział InPost-2015.
CIESIELSKI MIROSŁAW JAN, urodzony 13 III 1962 r. w Bydgoszczy, syn Zygmunta i Alfredy z Rogalskich. Absolwent Technikum Budowlanego w Bydgoszczy, maturę zdał w 1982 r. Studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu ukończył w 1986 r. Ukończył też studia magisterskie na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie – kierunek: wychowanie obronne. W Wojsku Polskim służył w jednostkach w Opolu i Tarnowskich Górach (dowódca baterii), Brygadzie Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie (szef sztabu dywizjonu) i 23 Brygadzie Zmechanizowanej w Lublinie (dowódca dywizjonu w Chełmie). Brał udział w misjach zagranicznych Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Kosowie (2 misje, IX 2003 – IX 2004, szef sekcji) i w Iraku (VII 2005 – II 2006, starszy oficer operacyjny). Posiada stopień podpułkownika. Od listopada 2007 r. do września 2019 r. pełnił funkcję komendanta Wojskowej Komendy Uzupełnień w Mielcu. Jest członkiem Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego im. Gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Srebrnym „Za Długoletnią Służbę”, Gwiazdą Iraku (za udział w zmianie 5), Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” oraz Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
CIESIELSKI RYSZARD, urodzony 16 IX 1954 r. w Bartoszycach, syn Alojzego i Julii z domu Kuroń. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Sędziszowie Małopolskim, maturę zdał w 1973 r. Pracował jako plastyk w Mieleckich Zakładach Ceramiki Budowlanej, pracowni plastycznej Spółdzielni „Przyszłość” i Pracowni Złotniczej E. Magdy. W 1989 r. założył własną „Firmę Jubilerską Ciesielskich” i pozostaje nadal jej właścicielem. Jako plastyk zgłosił akces do Klubu Środowisk Twórczych Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i jako jego członek uczestniczył w wystawach zbiorowych. Zrealizował m.in. płaskorzeźby dla WSK Rzeszów i Urzędu Miejskiego w Mielcu oraz popiersie T. Kościuszki dla Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu. Wykonał także liczne prace złotnicze.
CIESIELSKI WIESŁAW, urodzony 14 VII 1953 r. w Sycowie. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Miliczu. Ukończył Moskiewski Instytut Zarządzania. Po studiach w 1977 r. przybył do Mielca i podjął pracę w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK), a po roku przeniósł się do mieleckiego Oddziału Przedsiębiorstwa Upowszechniania Prasy i Książki (PUPiK) „Ruch”, gdzie pracował do 1979 r. W latach 1979-1989 zatrudniony był w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Rzeszowie i m.in. pełnił funkcję sekretarza KM PZPR w Mielcu. W tym okresie studiował na Akademii Nauk Społecznych i uzyskał tytuł doktora ekonomii. W czasie pracy w Mielcu angażował się w działalność społeczną, był członkiem Kół Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (PTE) oraz Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (TNOiK) WSK Mielec, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Stowarzyszenia Promocji Lotnictwa i Fabrycznego Klubu Sportowego „Stal”. Uczył też, w niepełnym wymiarze godzin, w I Liceum Ogólnokształcącym. W latach 1985-1989 wykładał w rzeszowskiej Filii UMCS i Wydziale Zamiejscowym SGPiS w Rzeszowie. Od 1990 r. do 1993 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Wojewódzkiej Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej (RW SdRP) w Rzeszowie. Był posłem na Sejm RP II, III i IV kadencji z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W latach 2001-2004 pełnił funkcje sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów i Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej. Utrzymywał kontakty z Mielcem, głównie poprzez Biuro Poselskie Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD). Jest autorem kilkunastu publikacji naukowych i wielu artykułów w prasie centralnej. Pisał felietony do tygodnika Fakty i Mity. W 2005 r. nie startował w wyborach, a w 2007 r. zrezygnował z członkostwa w SLD i odsunął się od polityki.
CIESZYŃSKA GRAŻYNA JULIA (z domu KRUPA), urodzona 17 II 1960 r. w Lipinach Górnych, powiat biłgorajski, córka Jana i Marii z Sarzyńskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Rudniku nad Sanem (profil matematyczno-fizyczny), maturę zdała w 1979 r. Pracę zawodową rozpoczęła w Zamościu jako pracownik socjalny (1 IX 1981 r. – 31 XII 1983 r.). Od 1 IV 1984 r. do 31 III 1990 r. pracowała w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu także jako pracownik socjalny. Z dniem 1 IV 1990 r. przeszła do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu na stanowisko kierownika Działu Pomocy Środowiskowej. W 1998 r. ukończyła studia na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra. Także w 1998 r. została dyrektorem pomocy środowiskowej w MOPS Mielec. W 2000 r. ukończyła Podyplomowe Studium Organizacji Pomocy Społecznej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, a w 2003 r. – Studium Pedagogiczne w Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie. Od 1 VII 2017 r. pełniła funkcję dyrektora MOPS w Mielcu. Wyróżniona przez Wojewodę Podkarpackiego za rzetelną i sumienną pracę na rzecz osób potrzebujących. W październiku 2020 r. przeszła na emeryturę.
CIEŚLA ANDRZEJ, urodzony 12 X 1953 r. w Kłodzku, syn Wacława i Heleny z domu Sawczuk. Ukończył Technikum Elektryczne w Mielcu. Od 1974 r. pracował przy produkcji silników w WSK Mielec, a od 1976 r. w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK). W latach 70., poza pracą zawodową, intensywnie uprawiał różne dyscypliny sportowe. W „Stali” Mielec trenował lekkoatletykę, specjalizując się w skoku w dal. Był także członkiem Aeroklubu Mieleckiego, gdzie zdobył uprawnienia pilota szybowcowego i Brązową Odznakę Szybowcową. W latach 80. był gitarzystą i wokalistą zespołu muzycznego „TAKT”. Od 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność”, a po jego ponownej rejestracji – pełnił różne funkcje związkowe. Po włączeniu OBR SK w struktury WSK „PZL-Mielec” w 1993 r. pracował w ZL 15 WSK, a następnie oddelegowano go z ZL 15 do pracy etatowej w NSZZ „Solidarność” Zakładu Lotniczego (Pionu Technicznego). Z dniem 17 VIII 1994 r. powołany został na etatowa funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. W dniu 25 III 1998 r. Walne Międzyzakładowe Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” wybrało go na przewodniczącego Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” na V kadencję (1998-2002). W 2018 r. przeszedł na emeryturę.
CIEŚLA BRONISŁAW JÓZEF, urodzony 27 II 1914 r. w Wojsławiu. Absolwent mieleckiego gimnazjum, maturę zdał w 1937 r. Poległ w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. w okolicach Płocka.
CIEŚLA FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 14 II 1953 r. w Dąbrowie Tarnowskiej. Absolwent tamtejszego Liceum Ogólnokształcącego. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 29 V 1978 r. Pracował jako wikariusz w Pilźnie, Ptaszkowej, Bieczu i parafii św. Mateusza w Mielcu (w latach 1991-1995). Był inicjatorem i głównym organizatorem trzech edycji (1992, 1993 i 1994 r.) Przeglądu Piosenki Religijnej w Mielcu z udziałem zespołów muzycznych z terenu Polski Południowej. W 1995 r. został mianowany proboszczem parafii św. Stanisława Biskupa Męczennika w Jodłowej. Pełnił też funkcję wicenotariusza dekanatu pilzneńskiego. W 2009 r. został mianowany proboszczem parafii w Mikołajowicach koło Tarnowa. Odznaczony EC.
CIEŚLA JAN, urodzony 19 IV 1897 r. w Nagoszynie, powiat ropczycki, syn Kacpra i Franciszki z domu Róg. W 1915 r., a więc po osiągnięciu wieku 18 lat, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Uczestniczył w I wojnie światowej jako żołnierz 4 Batalionu Strzelców. W 1918 r. został zdemobilizowany. W 1919 r. został przyjęty do polskiej Żandarmerii Krajowej w Krakowie i skierowany do służby w posterunku w Mielcu, a następnie do Reichsheimu (później Sarnów) w powiecie mieleckim. Po utworzeniu Policji Państwowej (24 VII 1919 r.) i jej scaleniu z innymi podobnymi formacjami, został funkcjonariuszem Policji Państwowej. W 1920 r. ukończył szkołę dla posterunkowych przy Komendzie Powiatowej PP w Mielcu. W związku z konfliktami narodowościowymi na polskich ziemiach wschodnich w lecie 1921 r. został czasowo przeniesiony do okręgu tarnopolskiego. W następnym roku przeniesiono go do Jaślan w powiecie mieleckim. Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę we wrześniu 1939 r., wraz z innymi policjantami wycofywał się w kierunku wschodnim. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na polskie tereny wschodnie (17 IX 1939 r.) w nieznanych okolicznościach został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze, co potwierdza nazwisko na liście wywozowej nr 020/4 z 9 IV 1940 r., poz. 2. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Upamiętniony został tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, w Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu.
CIEŚLA LEON, urodzony 31 I 1912 r. w Komornie, powiat sandomierski, syn Marcina i Anny. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. J. Piłsudskiego w Sandomierzu, maturę zdał w 1933 r. W okresie 18 IX 1933 r. – 29 VI 1934 r. uczestniczył w szkoleniu wojskowym w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii im. Marcina Kątskiego we Włodzimierzu Wołyńskim, a później w ćwiczeniach wojskowych w Kielcach (1935, 1936) i Zamościu (1938). W 1937 r. otrzymał awans na stopień podporucznika rezerwy. Do sierpnia 1939 r. pomagał w rodzinnym gospodarstwie. Należał do Związku Młodzieży Wiejskiej RP. W związku z napaścią Niemiec hitlerowskich na Polskę został zmobilizowany i skierowany do Mielca, gdzie dowodził fabrycznym 216. Plutonem Artylerii Przeciwlotniczej przy PZL WP Nr 2 w czasie nalotów samolotów niemieckich, a następnie uczestniczył w obronie przeciwlotniczej Wytwórni „Lignoza” w Pustkowie. Nie ma wiadomości, co robił po 6 IX, ale można przypuszczać, że – podobnie jak Zbigniew S. Fiałkowski z baterią – wycofywał się ze swoją baterią trasą Mielec (Pustków) – Nisko – Kraśnik – Lublin i być może uczestniczył w obronie przeciwlotniczej Lublina. Przy końcu września powrócił do Komorna i wkrótce przystąpił do organizowania ruchu oporu. Przyjął pseudonim „Poświst”, a później także „Mściwój”. Był komendantem rejonu ZWZ, a potem komendantem Obwodów Batalionów Chłopskich w Opatowie, Iłży i innych terenach Kielecczyzny. Zorganizował oddział partyzancki „Lotna”. Prowadził konspiracyjne szkolenie podchorążych. Gestapo wpadło jednak na jego trop. 7 III 1944 r. został aresztowany, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, gdzie ciężko chorował. 15 II 1945 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen. Zmarł 22 II 1945 r. Przypuszcza się, że zwłoki zostały spalone w obozowym krematorium.
CIEŚLA MARCIN, urodzony 28 XII 1979 r. we Wrocławiu, syn Zenona i Doroty z domu Cieśla. Absolwent Technikum Mechanicznego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1999 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra administracji, a następnie ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania projektami Unii Europejskiej w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Rzeszowie. W latach 1999-2004 pracował w firmie Formaplan w Mielcu, a następnie przez dwa lata w Grecji. Po powrocie w 2005 r. został zatrudniony w firmie BRW w Mielcu. W 2011 r. powierzono mu funkcję dyrektora Wydziału Organizacyjnego i Spraw Społecznych w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Aktywnie udzielał się w życiu politycznym i społecznym. W latach 2002-2005 był asystentem społecznym poseł na Sejm RP Krystyny Skowrońskiej. W 2003 r. został przewodniczącym mieleckiego koła Stowarzyszenia Młodzi Demokraci. Pełnił też funkcje przewodniczącego Koła Młodych PO RP (2006-2008) i przewodniczącego Platformy Obywatelskiej w powiecie mieleckim (2006-2007). Był współzałożycielem Ruchu Młodego Pokolenia w Mielcu. W 2006 r. został wybrany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2006-2010 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów. W 2011 r. powierzono mu funkcję prezesa Stowarzyszenia Porozumienie Samorządowo-Gospodarczego w Mielcu. W latach 2014-2018 był radnym Rady Miejskiej w Przecławiu. Pełnił funkcję wiceprzewodniczacego Komisji Oświaty, Kultury, Sportu, Zdrowia, Spraw Socjalnych i Ochrony Środowiska oraz był członkiem Komisji Rolnictwa, Produkcji, Handlu i Usług. Zmarł 1 II 2024 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
CIEŚLA STANISŁAW (ksiądz), urodzony 17 X 1911 r. w Mielcu, syn Franciszka i Anieli z domu Magda. Absolwent mieleckiego gimnazjum, maturę zdał w 1931 r. Studiował teologię w Tarnowie i w 1936 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Grybowie, Muszynie i Krynicy Dolnej, gdzie po 5 latach duszpasterstwa w 1951 r. został mianowany pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii. Zmarł 17 III 1953 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Krynicy.
CIEŚLA STEFAN, urodzony 31 X 1904 r. w Będzinie, syn Wincentego i Marianny z domu Niżnik. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. W. Łukasińskiego w Dąbrowie Górniczej, egzamin dojrzałości zdał w 1923 r. Kilkakrotnie odbywał ćwiczenia wojskowe: w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie (1929-1930), w 52 pułku piechoty w Złoczowie (1932) i 44 pułku piechoty w Równem (1935, 1937, 1938). W 1933 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy. W 1935 r. ukończył Politechnikę Warszawską i prawdopodobnie otrzymał tytuł inżyniera elektryka. Pracował w Grodnie jako referent techniczny Szefostwa Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III (1938-1939). Do mieleckiej Wytwórni Płatowców Nr 2 przybył 5 VI 1939 r. i tu zajmował się sprawami elektrotechnicznymi. W związku z realną groźbą wybuchu wojny i koniecznością obrony przeciwlotniczej fabryki otrzymał funkcję zastępcy dowódcy baterii OPL. 2 IX 1939 r. w czasie ataku niemieckich samolotów na fabrykę został ciężko ranny i zmarł w szpitalu wojennym w mieleckim gimnazjum. Pochowany w zbiorowej mogile obrońców PZL WP – 2 na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
CIEŚLIKOWSKA-GARDIAN ANNA DOROTA, urodzona 1 II 1960 r. w Mielcu, córka Eugeniusza i Stanisławy z Solarskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1979 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1985 r., uzyskując dyplom lekarza medycyny. W latach 1985-2000 pracowała jako starszy asystent w Zespole Opieki Zdrowotnej Samodzielnym Publicznym Zakładzie w Mielcu. W tym czasie uzyskała I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych (1992 r.) oraz II stopień specjalizacji z medycyny ogólnej (1996 r.) W 2001 r. założyła Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „NOVO-MED” przy ul. T. Chałubińskiego w Mielcu i została jego dyrektorem. W 2004 r. uzyskała tytuł specjalisty medycyny rodzinnej. Ponadto posiada uprawnienia do badań profilaktycznych pracowników oraz do badań kierowców. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i pełni funkcje członka Zarządu Powiatowego Koła PTL w Mielcu i członka Zarządu Wojewódzkiego Oddziału PTL w Rzeszowie. Jest także członkiem Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego.
CIEŚLIKOWSKI EDWARD STANISŁAW, urodzony 5 VIII 1921 r. w Skopaniu. Uczeń Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, harcerz. Po II wojnie światowej uzupełnił wykształcenie średnie, a następnie ukończył studia I stopnia na krakowskiej Akademii Handlowej w 1950 r. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec we wrześniu 1951 r. Pełnił m.in. funkcje kierownika: zaopatrzenia, Działu Organizacji Pracy, Działu Planowania i Działu Gospodarki Materiałowej. W 1960 r. został wybrany do prezydium pierwszej Rady Pracowniczej (samorząd załogi WSK). W 1966 r. ukończył studia magisterskie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie (specjalność: ekonomika przedsiębiorstwa przemysłowego). W 1978 r. uzyskał specjalizację zawodową inżyniera w zakresie organizacji gospodarki materiałowej, przyznaną przez Ministerstwo Przemysłu Maszynowego. Był także wykładowcą w zaocznym Technikum Ekonomicznym przy WSK Mielec, napisał kilka skryptów dla uczniów. Przez kilka lat przewodniczył Zakładowemu Kołu Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego WSK. Otrzymał szereg wyróżnień PTE za wybitne osiągnięcia w zakresie ekonomiki przedsiębiorstwa przemysłowego. Publikował artykuły o tematyce ekonomicznej w czasopiśmie „Życie Gospodarcze”, był aktywnym współpracownikiem gazety zakładowej WSK „Głos Załogi” w latach 60. i 70. Pełnił funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu. W 1982 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Zmarł 10 IX 1988 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Nowym Targu.
CIĘGLEWICZ WALERIAN MIKOŁAJ, urodził się 6 XII 1909 r. we Lwowie, syn Tytusa i Pauliny z Gołuchowskich. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Stryju z maturą w 1928 r. Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1933 r. z tytułem magistra zoologii z anatomią porównawczą. W czasie studiów interesował się morzem i jako członek Koła Przyrodników UJK uczestniczył w Morskim Laboratorium Rybackim dla studentów. Po studiach przeniósł się do Gdyni, gdzie początkowo pracował fizycznie. Równocześnie rozpoczął badania z dziedziny ichtiologii. W 1935 r. podjął pracę w Oddziale Rybackim Stacji Morskiej w Gdyni jako młodszy asystent ichtiologa. W latach 1935-1939 wielokrotnie wypływał z rybakami w celach naukowych. Odbył też praktyki w laboratoriach w Danii, Anglii, Norwegii, Szkocji i Holandii. Przygotował rozprawę doktorską, ale wybuchła wojna i do obrony nie doszło. Na początku okupacji hitlerowskiej został aresztowany, a po wypuszczeniu wysiedlony z Gdyni. Przeniósł się do Mielcu, gdzie mieszkała rodzina jego matki. Pracował fizycznie jako robotnik rolny i budowlany, a następnie jako księgowy w rozlewni piwa i wytwórni wody sodowej. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.), przeniósł się do Lublina, a następnie Warszawy, Bydgoszczy i Gdyni, gdzie został zastępcą dyrektora Głównego Morskiego Urzędu Rybackiego. Wniósł duży wkład w inwentaryzację i uruchamianie obiektów rybackich oraz zorganizowanie administracji państwowej rybołówstwa morskiego. W 1946 r. powrócił do pracy w Morskim Laboratorium Rybackim, gdzie powierzono mu misję utworzenia Działu Technologicznego i stanowisko kierownika. Także w roku 1946 r. na podstawie rozprawy: „Wędrówki i wzrost znakowanych storni (Pleu ronectus flesus L.) z Zatoki Gdańskiej i Basenu Bornholmskiego” otrzymał stopień doktora filozofii z zakresu zoologii i anatomii porównawczej. Odtąd wielokrotnie reprezentował Polskę na międzynarodowych konferencjach i w komisjach w sprawach rybołówstwa morskiego, m.in. w Londynie, Sztokholmie, Szczecinie i Kopenhadze. W 1949 r. został mianowany wicedyrektorem Morskiego Instytutu Rybackiego ds. naukowych. Prowadził wykłady z technologii przetwórstwa rybnego na uczelniach i w szkołach zawodowych, opracowywał programy nauczania. W 1954 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W związku z wydarzeniami październikowymi 1956 r. zrezygnował z funkcji wicedyrektora MIR i podjął pracę w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, a od 1 II 1957 r. został kierownikiem Zakładu Biologii Ryb na Wydziale Rybackim. W 1964 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Po przeniesieniu części Wydziału Rybackiego do Szczecina w 1968 r., przyjął kierownictwo Katedry Biologii Ryb na Wydziale Rybactwa Morskiego WSR w Szczecinie. W 1971 r. przeniósł się na Uniwersytet Gdański i został pracownikiem naukowo-dydaktycznym Instytutu Oceanografii Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi. Prowadził wykłady i zajęcia z przedmiotu: Zasoby biologiczne mórz, ich eksploatacja i ochrona. Jako delegat Polski pełnił funkcje w międzynarodowych organizacjach, m.in. był wiceprezydentem Międzynarodowej Komisji Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (1959-1963), wiceprzewodniczącym (1966-1969) i prezydentem Międzynarodowej Rady Badań Morza (1969-1972) oraz członkiem Komitetu Doradczego Badań Zasobów Mórz z siedzibą w Rzymie. Pełnił także funkcje w organizacjach krajowych, m.in. był wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Morskiej i członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy Ministerstwie Rolnictwa. 1 VI 1978 r. przeszedł na emeryturę. Jego dorobek naukowy stanowiło m.in.: 150 prac (w tym podręczniki i artykuły naukowe), kilkadziesiąt recenzji prac doktorskich i habilitacyjnych. Był redaktorem naukowym periodyku „Oceanografia”. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik Morza oraz tytułem doktora honoris causa Akademii Rolniczej w Szczecinie. Zmarł 17 VI 1996 r. Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
CIOŁEK WŁODZIMIERZ, urodzony 24 III 1956 r. Wychowanek sekcji piłki nożnej „Górnika” Wałbrzych. Do I-ligowej „Stali” Mielec przybył jesienią 1978 r. i grał w jej barwach do 1983 r. Rozegrał 143 mecze i strzelił 23 bramki. W sezonie 1981/1982 wydatnie przyczynił się do zdobycia przez „Stal” 3. miejsca w I lidze i udziału w rozgrywkach Pucharu UEFA. W młodzieżowej reprezentacji Polski wystąpił w latach 1978-1979 w 7 meczach i strzelił 2 bramki, a w I reprezentacji Polski grał w latach 1978-1985 w 29 meczach i strzelił 4 bramki (w tym jako piłkarz „Stali” w 20 meczach – 3 bramki). Był członkiem drużyny, która na Mistrzostwach Świata w 1982 r. w Hiszpanii zdobyła 3. miejsce i srebrny medal. W 1983 r., po spadku „Stali” do II ligi, powrócił do Wałbrzycha i tam grał przez kilka lat w I-ligowym „Górniku”. W sezonie 1983/1984 strzelił 14 bramek i zdobył tytuł króla strzelców I ligi. Odznaczony Złotym Medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe”. Wpisany w 1982 r. do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Od sezonu 1987/1988 do końca sezonu 1990/1991 grał w szwajcarskim zespole FC Grenchen. Powrócił do rodzinnego Wałbrzycha i podjął pracę trenera drużyn młodzieżowych. Gra amatorsko w halowej lidze oldboyów.
CIOŁKOSZ JAN, urodzony 31 VII 1893 r. w Mielcu, syn Jana i Antoniny z Lucińskich. Uczeń c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu w latach 1909-1913. W tym czasie był aktywnym członkiem kilku konspiracyjnych polskich organizacji niepodległościowych: „Orzeł Biały”, Związek Walki Czynnej, „Jastrząb”, „Zarzewie”, „Drużyny Strzeleckie”. Posługiwał się pseudonimem „Bolesław Żelisławski”. W 1913 r. został usunięty z gimnazjum (wówczas Cesarsko-Królewskiego) za tę działalność, a następnie aresztowany i uwięziony na Montelupich w Krakowie. Po zwolnieniu z więzienia pozostał w Krakowie i tam uczył się w III Gimnazjum Rządowym. Powrócił też do działalności konspiracyjnej i jeszcze w 1913 r. ukończył tajny kurs podoficerski w Nowym Sączu. W sierpniu 1914 r. został żołnierzem Legionów Polskich i w III batalionie pod dowództwem Edwarda Rydza Śmigłego uczestniczył w początkowych bitwach I wojny światowej. W walkach pod Rafajłową (1915 r.) został ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej. Przez 3 lata przebywał w obozie jenieckim pod Smoleńskiem. W 1918 r. powrócił do Mielca i tu zorganizował Komendę Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako instruktor Związku Strzeleckiego zorganizował i przeszkolił kompanię ochotników. Z tym oddziałem rozbroił Austriaków w Mielcu (31 X – 1 XI 1918 r.) i w Dębicy, a następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921. W latach 1922-1934 był komendantem Szkół Podchorążych w Gródku Jagiellońskim, Skierniewicach i Siedlcach oraz przez pewien czas służył w 57 pp w Poznaniu. Od roku 1934 do najazdu hitlerowskiego na Polskę pełnił służbę w 75 pp w Chorzowie, najpierw jako zastępca dowódcy, później kwatermistrz i wreszcie, w stopniu majora, dowódca batalionu zapasowego „oświęcimskiego”. Służbowe opinie określały go jako „oficera wybitnego, przewidującego i zapobiegliwego”. Za zasługi w walce o niepodległość Polski i pracy w czasie pokoju otrzymał: Krzyż Niepodległości V klasy, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Brązowy Medal „Za Długoletnią Służbę”. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w Armii „Kraków” jako dowódca batalionu zapasowego 75 pp 23 Dywizji Piechoty Grupy Operacyjnej „Jagmin”. W okolicach Rawy Ruskiej został wzięty do niewoli sowieckiej i skierowany do obozu jenieckiego w Kozielsku. W 1940 r. (prawdopodobnie w kwietniu) został przewieziony wraz z innymi oficerami polskimi do Katynia i tam zamordowany przez NKWD. Spoczywa na cmentarzu w Katyniu. Za odwagę i męstwo wykazane w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. umieszczony został na liście oficerów i żołnierzy 75 pułku piechoty, którym nadano Krzyż Virtuti Militari V klasy. Na cmentarzu parafialnym w Mielcu znajduje się symboliczna tablica nagrobna. Jest także upamiętniony na mieleckiej Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza.
CIOŁKOSZ – ŁUPINOWA HALINA, urodziła się 6 XI 1931 r. w Bohorodczanach, woj. stanisławowskie, córka Władysława i Jadwigi z domu Pindus. Do 1945 r. przebywała w Kołomyi na Kresach. Po repatriacji zamieszkała w domu rodzinnym rodziny Ciołkoszów w Mielcu. Tu w roku 1950 ukończyła Państwowe Liceum im. S. Konarskiego. Po zdaniu matury wyjechała do Warszawy i podjęła naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej na Wydziale Wokalnym. Dyplom uzyskała w roku 1955. Następnie rozpoczęła studia w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie na Wydziale Reżyserii Dźwięku. Studia ukończyła z tytułem magistra sztuki w zakresie reżyserii muzycznej w roku 1961. Pracę zawodową rozpoczęła jeszcze w czasie studiów, najpierw w Polskim Radio (1954-1956), potem w Filharmonii Narodowej (1956-1963), a następnie na Wydziale Reżyserii Dźwięku w Akademii Muzycznej im. F. Chopina (od 1959 r.) i w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk (1974-1980). Przeszła przez wszystkie stopnie kariery akademickiej. Uzyskała doktorat nauk humanistycznych (1982 r.) i tytuł profesora zwyczajnego (1994 r.). Była kierownikiem Katedry Reżyserii Dźwięku i prodziekanem Wydziału Reżyserii Dźwięku. Współpracowała z Polskim Radiem, Telewizją Polską, wytwórniami filmowymi i teatrami na terenie całego kraju, wykonując nagrania muzyczne dla tych instytucji. Dla Instytutu Sztuki PAN realizowała nagrania dokumentalne polskiego folkloru muzycznego i rejestrowała znaczące wydarzenia teatralne w Polsce, w celu zachowania dla historii zdarzeń naszej epoki. Wykonywała również nagrania szeregu specjalistycznych testów muzycznych naukowych, badawczych, a także dydaktycznych. Specjalizowała się w nagraniach muzyki wokalnej solowej i chóralnej oraz testów słuchowych. Działalność w zakresie reżyserii nagrań muzycznych uzupełniała pracami naukowo-badawczymi. Głównym nurtem jej dociekań była akustyka głosu ludzkiego i jego barwa, aspekty akustyczne i psychologiczne budowy testów słuchowych, problemy realizatorskie przy nagraniach muzycznych oraz badania predyspozycji do zawodu reżysera dźwięku. Wygłaszała, na sympozjach i seminariach ogólnopolskich, referaty związane z tematyką jej prac badawczych, które również ukazywały się w wydawanych skryptach, czasopismach i zeszytach naukowych. Otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, a także została odznaczona Krzyżem Kawalerskim OOP. Była członkiem międzynarodowej organizacji Audio Engineering Society i Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Na stanowisku profesora zwyczajnego pracowała na Wydziale Reżyserii Dźwięku w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie do 1 X 2001 r. Działała również na rzecz środowisk polonijnych Kresów Południowo-Wschodnich w ramach „Wspólnoty Polskiej”. Zmarła 4 XII 2003 r. Spoczywa na Cmentarzu Północnym (Wólka Węglowa) w Warszawie.
CIOŁKOSZ WŁADYSŁAW, urodzony w 1900 r. w Mielcu, syn Jana i Antoniny z Lucińskich. Uczeń mieleckiego gimnazjum i Krajowej Szkoły Kupieckiej w Tarnowie. Zgłosił się ochotniczo do wojska i jako żołnierz Polskiego Korpusu Posiłkowego walczył z bolszewikami w latach 1917-1919 aż do bitwy pod Świstelnikami k/Chodorowa, gdzie został ranny. W latach międzywojennych pracował jako urzędnik bankowy w Tarnowie, Mielcu, Bohorodczanach i Kołomyi. Uczestniczył, jako żołnierz 49. pp, w kampanii wrześniowej 1939 r. Po jej zakończeniu powrócił do Kołomyi, zajętej już przez wojska sowieckie. Prowadził działalność konspiracyjną i pomagał miejscowym Polakom w trudnych warunkach okupacyjnych. Wkrótce został zmuszony do ukrywania się, ponieważ NKWD poszukiwało go listami gończymi. Kiedy w wyniku działań wojennych Kołomyję i okolice zajęli Niemcy (i okupowali je w latach 1942-1944), organizował polskie oddziały samoobrony przed agresywnymi oddziałami ukraińskimi. Po kontrofensywie radzieckiej i zajęciu Kołomyi przez Armię Czerwoną otrzymał kartę powołania do wojska, ale 9 V 1944 r. został wywieziony do obozu pracy w Czelabińsku. Tam wkrótce skorzystał z możliwości zgłoszenia się do I Dywizji Wojska Polskiego im. T. Kościuszki i ze względu na wiek otrzymał przydział do służb administracyjnych i zaopatrzeniowych. Przeszedł szlak bojowy aż do Warszawy, a po 17 stycznia 1945 r. został oddelegowany do RKU w Dębicy. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany i powrócił do rodzinnego Mielca, gdzie podjął pracę w instytucji finansowej, a następnie pracował w Rzemieniu i Skopaniu. W 1958 r. przeszedł na rentę. Powrócił do Mielca i włączył się do działalności społecznej. Był m.in. sekretarzem Miejskiego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego oraz współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. W 1968 r. przeniósł się do Warszawy i tam również działał w organizacjach społecznych, m.in. w Stronnictwie Demokratycznym, Radzie Osiedla, Polskim Komitecie Opieki Społecznej, Związku Inwalidów Wojennych oraz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Zorganizował też Warszawskie Koło TMZM. Jego pasją życiową były teatry i chóry. Był instruktorem (z uprawnieniami) amatorskich zespołów teatralnych. Sam także występował w wielu amatorskich teatrach i chórach. Zmarł w 1989 r. Spoczywa na warszawskim Cmentarzu Północnym.
CIOŁKOSZA JANA (ULICA), niewielka ulica miejska (132 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Na tym terenie planowana jest zabudowa jednorodzinna. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 29 VI 2006 r. W 2009 r. ulica otrzymała nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostek betonowych.
Patron ulicy: JAN CIOŁKOSZ (1893-1940) – mielczanin, żołnierz Legionów Polskich, major Wojska Polskiego, uczestnik wojny obronnej 1939 r., zamordowany przez NKWD w Katyniu. W 2009 r. ulica otrzymała nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostek betonowych.
CIOSEK WALDEMAR STANISŁAW (ksiądz), urodzony 10 IX 1959 r. w Ostrowie, pow. ropczycki, syn Tadeusza i Leonii z domu Stręk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Ropczycach, maturę zdał w 1978 r.. Ukończył studia na Wydziale Teologicznym Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie i uzyskał tytuł magistra teologii w zakresie biblistyki, a 27 V 1984 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w następujących parafiach: Matki Bożej Bolesnej w Limanowej (1984-1988), Sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnowie (1988-1991), zdrojowej w Krynicy Zdroju (1991-1998) i Ducha Świętego w Mielcu (1998-2000). W 2000 r. został mianowany proboszczem parafii Bł. M. Teresy Ledóchowskiej w Muszynie i pełnił tę funkcję do 18 VIII 2007 r. Pełnił różne funkcje, m.in. był dekanalnym duszpasterzem młodzieży, wielokrotnie przewodnikiem Pieszej Pielgrzymki Tarnowskiej na Jasną Górę oraz współpracownikiem Radia Dobra Nowina Małopolska. Bazując na swych doświadczeniach i kontaktach w czasie 27 lat uczestnictwa w pielgrzymkach oraz wielu źródłach – w 2006 r. wydał książkę Królowo Polski, przyrzekamy!, w której opracował tematy poszczególnych dni, konferencje, rozważania i modlitwy dla pielgrzymów.W tym czasie m.in. doprowadził do wykonania wystroju wnętrza kościoła. Od 19 VIII 2007 r. jest proboszczem parafii Ducha Świętego w Mielcu. Z jego inspiracji lub przy jego wsparciu powstały nowe grupy modlitewne: Grupa Biblijna „Dabar”, Legion Maryi, Grupa modlitewna św. Ojca Pio. Jest również propagatorerm Nowej Formy Ewangelizacji – Neokatechumenatu. Rozwinął pracę z dziećmi i młodzieżą. Od 2016 r. włączył parafię w nową formę uczczenia świeta Trzech Króli – „Orszak Trzech Króli”. Współpracuje z Samorzadowym Centrum Kultury i Państwowa Szkołą Muzyczną, a efektem tej współpracy są koncerty o charakterze religijnym. Równocześnie kontynuował, rozpoczęte przez pierwszego proboszcza parafii ks. Władysława Marcinowskiego, prace przy wystroju wnętrza kościoła parafialnego, zagospodarowaniu placu kościelnego i remonty obiektów parafialnych przy ul. M. Pisarka. W kościele górnym m.in. urządzono kaplicę pokutną św. Ojca Pio i kaplicę Miłosierdzia Bożego z figurą św. Jana Pawła II i zamontowano witraże, a w okresie poprzedzajacym uroczystości 40-lecia parafii w 2021 r. w kościele górnym odnowiono prezbiterium, wykonano ołtarze i mozaiki w kaplicy Dobrej Drogi (po lewej stronie prezbiterium) i kaplicy Nowego Narodzenia (chrzcielnej). Kościół dolny został dostosowany do współczesnych wymagań pastoralnych. Doprowadził do remontu generalnego i modernizacji wnętrza kaplicy św. Stanisława Kostki. W 2021 r. był głównym organizatorem uroczystości z okazji 40-lecia parafii Ducha Świętego. M.in. opracował i wydał modlitewnik Duchu Święty przyjdź prosimy oraz zorganizował spotkania byłych wikariuszy, lektorów i ministrantów posługujących w parafii. Główna uroczystość odbyła się 22 V w kościele parafialnym z udziałem ks. bpa tarnowskiego Andrzeja Jeża. Biskup przewodniczył Mszy Świętej, poświęcił nową kaplicę chrzcielną w górnym kościele oraz wyremontowany i zmodernizowany kościół dolny pod patronatem św. Michała Archanioła. Jubileuszowy program zakończono 20 VI premierowym wykonaniem Kantaty Pastoralnej Przez Ciebie wszystko … (słowa – ks. Waldemar Ciosek, muzyka i aranżacje – Ryszard Kusek). Utwór wykonali: soliści, chór i orkiestra PSM I i II st. im. M. Karłowicza w Mielcu pod batutą Ryszarda Kuska. Jako wielopolanin z pochodzenia napisał tekst do sentymentalnego widowiska muzycznego „Przechadzka po Wielopolu” z muzyką Ryszarda Kuska, w wykonaniu solistów, Kameralnego Chóru Projektowego i Orkiestry Symfonicznej PSM I i II st. w Mielcu pod batutą kompozytora. (Premiera odbyła się 20 V 2023 r. na rynku w Wielopolu Skrzyńskim.) Ks. Waldemar Ciosek angażuje się też w różne formy działalności duszpasterskiej. Organizuje obozy zimowe dla młodzieży. Wspiera pielgrzymki i wycieczki parafialnych grup modlitewnych do polskich i zagranicznych sanktuariów. Od 10 XI 2015 r. pełni funkcję kapelana powiatowego Państwowej i Ochotniczej Straży Pożarnej dla powiatu mieleckiego. Należy dodać, że od 1974 r. jest członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Posiada uprawnienia przewodnika beskidzkiego terenowego i pilota wycieczek zagranicznych. W latach młodości grał w piłkę nożną w LZS i później LKS ASCO Wielopole Skrzyńskie (A klasa). Wyróżniony Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrną Odznaką LZS. św. Stanisława Kostki. Jest egzorcystą. W 2014 r. został mianowany kanonikiem honorowym kapituły wojnickiej. W 2022 r. w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2021”.
CISŁO ANTONINA, urodzona 22 II 1890 r. W latach 20. XX w. uczyła w Prywatnym Seminarium Żeńskim i Publicznej Szkole Powszechnej Męskiej w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnym nauczaniu na terenie Mielca jako nauczycielka i członek komisji egzaminacyjnej. Zmarła 28 III 1962 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CISOWSKI JERZY MACIEJ, urodzony 2 VI 1942 r. w Tarnowie, syn Władysława i Janiny z Tokarskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. K. Brodzińskiego w Tarnowie z maturą w 1964 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej ukończył w 1972 r. z tytułem magistra inżyniera. W okresie studiów należał do Koła Naukowego Lotników i m.in. uczestniczył w projektowaniu samolotu EM-5A. W 1972 r. został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego Mielec. Pracował nadal nad samolotem EM-5A oraz był członkiem zespołu projektującego samolot PZL M18 Dromader. W 1976 r. przeniósł się do Instytutu Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej, a kolejnymi miejscami pracy były: Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL Kraków, Biuro Projektów Przemysłu Wyrobów Metalowych (1981-1986, starszy projektant), Zakład Remontów i Produkcji Sprzętu Lotniczego w Bielsku-Białej, gdzie z jego założycielem Edwardem Margańskim opracował szybowiec S-1 Swift. W latach 1992-1996 pracował w Przedsiębiorstwie Doświadczalno-Produkcyjnym Szybownictwa PZL Bielsko na stanowisku kierownika Laboratorium Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji, a ponadto był zatrudniony w Serwisie Samolotów Historycznych J. Karasiewicz w Jasienicy. Brał także udział w pracach Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego EAA 991. W latach 1994-1995 opracował projekt szybowca Twist Master, bazując na projekcie szybowca S-1 Swift. Kolejnym miejscem zatrudnienia była od 1996 r. firma Remos Sp. z o.o. Wytwórnia Konstrukcji Lekkich w Bielsku-Białej, gdzie m.in. był głównym konstruktorem samolotu Remos G.3 „Mirage”. Od 2007 r. pracuje jako specjalista naukowo-techniczny w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej (Zakład Samolotów i Śmigłowców) Politechniki Warszawskiej. M.in. w zespole Aerodes brał udział w projektowaniu samolotu ultralekkiego Opal-1 i lekkiego samolotu bezzałogowego PW-141 Samonit. Ponadto wydatnie pomógł przy konstrukcji ultralekkiego szybowca Axel i prowadził jego próby statyczne. Jest autorem publikacji w czasopiśmie „Przegląd Lotniczy”.
CISOWSKI LUDWIK, urodzony 21 II 1899 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Stanisława i Antoniny z Kalicińskich. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Na początku listopada 1918 r. zgłosił się ochotniczo do tworzonego Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej (1918-1919), a następnie polsko-bolszewickiej (1919-1921). W lipcu 1920 r. ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. 1 XI 1920 r. został awansowany na stopień podporucznika i skierowany do 6 Pułku Artylerii Lekkiej w Krakowie i służył w nim do 1935 r., awansując do stopnia porucznika (1923 r.) i następnie kapitana (1934 r.). Startował w zawodach jeździeckich i konkursach hippicznych, posiadał uprawnienia instruktora jazdy konnej. W 1935 r. został przeniesiony do 9 Pułku Artylerii Ciężkiej, stacjonującego we Włodawie, a w 1939 r. został dowódcą 5 baterii w II dywizjonie i z nią uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po napadzie wojsk radzieckich na wschodnie ziemie Polski (17 IX 1939 r.), w nieznanych dotąd okolicznościach został wzięty do niewoli i uwięziony w Starobielsku (poz. 3596). W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie i pochowany w Charkowie na Polskim Cmentarzu Wojennym. Wyróżniony: Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym i Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką Strzelecką III Klasy i Państwową Odznaką Sportową. Jest upamiętniony tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego i Muzeum Katyńskim w Cytadeli w Warszawie, na Ścianie Pamięci w kościele garnizonowym pw. św. Agnieszki w Krakowie i na Ścianie Katyńskiej w Mielcu. Ponadto w 2007 r. został pośmiertnie awansowany na stopień majora.
CISZEK TERESA (z domu GALEMBA), urodzona 27 XI 1949 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Marianny z Sochackich. Absolwentka Technikum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1968 r. Studiowała na Wydziale Ekonomiki Obrotu (kierunek: ekonomika handlu wewnętrznego) Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i w 1972 r. uzyskała tytuł magistra ekonomii. W latach 1973-1993 pracowała w PSS „Społem” w Mielcu na stanowiskach: inspektora handlowego, inspektora kontroli wewnętrznej, kierownika Działu Organizacji i Techniki Sprzedaży, specjalisty ds. szkolenia, zastępcy kierownika Działu Spraw Pracowniczych, kierownika administracyjnego SDH „Ikar” i kierownika Działu Administracji. W 1981 r. była członkiem Komitetu Założycielskiego PSS „Społem”, a od 1983 r. – wiceprzewodniczącą Rady Nadzorczej Oddziału Wojewódzkiego „Społem” PSS w Rzeszowie. Od 1 IX 1993 r. podjęła pracę nauczyciela w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. 1 IX 1998 r. powierzono jej funkcję wicedyrektora ZSE, a 1 IX 2004 r. została mianowana dyrektorem ZSE i pełniła tę funkcję do 2014 r. W 2004 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania instytucją oświatową w zreformowanym systemie edukacji. Jest nauczycielem dyplomowanym. W latach 2005-2008 przeprowadziła remont generalny budynków szkoły i ich otoczenia. Doprowadziła też do przyjęcia przez ZSE imienia Błogosławionego Ks. Romana Sitki i sztandaru. Uczestniczyła w założeniu UKS „Start” przy ZSE w Mielcu i była jego prezesem. Z dniem 31 VIII 2014 r. przeszła na emeryturę. Od 2009 r. do 2010 r. była radną Rady Miejskiej w Mielcu. W latach 2009-2011 pełniła funkcję przewodniczącej Powiatowego Ruchu Obywatelskiego „Razem dla Ziemi Mieleckiej”. Pełniła także funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia PRO (Powiatowy Ruch Obywatelski). Ponadto była nauczycielem w Mieleckiej Szkole Biznesu i Niepublicznej Szkole Biznesu. Wyróżniona m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”.
C. K., cesarsko – królewski, skrót używany przy nazwach instytucji państwowych na terenach krajów Austro-Węgier, m.in. w Galicji, pozostającej pod zaborem austriackim od 1772 r. do 1918 r. Przykłady w Mielcu: c.k. Gimnazjum Państwowe, c.k. Sąd Powiatowy.
CMENTARZ KOMUNALNY, zbudowany w 1975 r. we wschodniej części Mielca, bezpośrednio przy lesie. Prowadzi doń ulica Królowej Jadwigi. Jest otoczony trwałym i estetycznym ogrodzeniem. Głównymi obiektami są: kaplica cmentarna (rzadko używana), krzyż i tuż przy nim zbudowany w 1984 r. grobowiec mieleckich księży, głównie z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Tu spoczywają m.in. zasłużeni kapłani: ks. Henryk Arczewski – proboszcz parafii MBNP (1914-1983), ks. prof. dr hab. KUL Stanisław Witek (1924-1987), ks. mgr Michał Wojtasik (1920-1986) i ks. dr Jan Białobok (1927-2007). Cmentarz podzielony jest na sektory. Niemal wszystkie (kilka tysięcy grobów) to wielomiejscowe grobowce, którymi, co widać, systematycznie opiekują się rodziny. Niektóre z grobowców mają bogaty wystrój zewnętrzny, np. marmurowe płyty, rzeźby lub inne ozdoby. Na tablicach nagrobnych coraz częściej umieszcza się zdjęcia pochowanych osób. Wśród zmarłych zdecydowanie przeważają ludzie urodzeni w 1 poł. XX w., m.in. budowniczy fabryki samolotów w okresie międzywojennym, uczestnicy II wojny światowej, świadkowie okupacji hitlerowskiej oraz twórcy dynamicznego rozwoju Mielca. W związku z gwałtownie pomniejszającą się rezerwą terenową władze miasta podjęły decyzję o powiększeniu terenu cmentarza. Wazniejsze prace inwestycyjne: *2003 r. w pobliżu kaplicy ustawiono – z inicjatywy Związku Sybiraków – pomnik czczący pamięć Sybiraków związanych z rodzinami w Mielcu; *2012 r. rozpoczęto budowę kolumbarium w centralnej części cmentarza; *2017 r. – przeprowadzono remont kaplicy cmentarnej; *2018 r. zbudowano „mogiłę dziecka utraconego”, głównie dla martwych noworodków; *2019 r. – rozbudowano kolumbarium i zagospodarowano jego otoczenie; *2022 r. – wykonano IV etap rozbudowy kolumbarium.
CMENTARZ PARAFIALNY, miejsce pochówku zmarłych administrowane przez parafię katolicką w porozumieniu z władzami miasta. W dziejach Mielca znane są cmentarze parafialne zarządzane przez parafię św. Marka Ewangelisty, parafię Świętej Trójcy i parafię św. Mateusza Ewangelisty. Były cmentarzami katolickimi, ale nie służyły wyłącznie katolikom i prawo do pochówku na nich mieli prawdopodobnie (nie ma w dokumentach dowodów, że tak nie było) wszyscy mieszkańcy, niezależnie od przekonań religijnych. Do 1784 r. cmentarze te były lokowane obok kościołów. Tradycją chrześcijańską było bowiem chowanie zmarłych na terenie poświęconym przy świątyni. W 1784 r. na podstawie dekretu cesarza austriackiego Józefa II nakazującego, ze względów sanitarnych, lokowanie cmentarzy poza zwartą zabudową miejską, cmentarze przy kościołach parafialnych zostały zamknięte, a nowe lokalizowano już w dalszej odległości od centralnych części miasta.
1. CMENTARZ PARAFIALNY PRZY KOŚCIELE ŚW. MARKA EWANGELISTY W RZOCHOWIE, powstał z pewnością przy okazji utworzenia parafii w latach 1379-1382. Dokładnie nie wiadomo, w której części Rzochowa zbudowano pierwszy kościół i cmentarz. Jeśli jednak kolejne kościoły parafialne w Rzochowie aż do 1840 r. budowano w tym samym miejscu, co jest wielce prawdopodobne, to wymienione obiekty parafialne zajmowały północną część miasta, w pobliżu rynku, pomiędzy drogą do Wojsławia i Mielca a Wisłoką. Wielka powódź w 1839 r. zniszczyła zarówno drewniany kościół jak i cmentarz znajdujące się na tym terenie. Potwierdza tę lokalizację żywa do dziś (i wiarygodna) miejscowa tradycja, a dla upamiętnienia miejsca świątyni i cmentarza postawiono krzyż.
2. CMENTARZ PARAFIALNY PRZY KOŚCIELE ŚW. MATEUSZA EWANGELISTY W MIELCU, urządzony zapewne po przeniesieniu siedziby parafii z kościoła św. Trójcy do nowego kościoła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i św. Mateusza Ewangelisty, wybudowanego przed 1470 r., a może nawet już w 1429 r. (wspomina o tym dokument biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego). Nowe miejsce pochówku ulokowano obok kościoła, prawdopodobnie od strony południowej. Cmentarz otoczony był murem z siedmioma bramami, spośród których cztery posiadały kraty. Pomiędzy kościołem a cmentarzem znajdowała się dzwonnica, z którą połączona była kostnica, co poświadcza dokument z 1721 r. Po wydaniu dekretu przez cesarza Józefa II w 1784 r. i urządzeniu nowego cmentarza nad Wisłoką – cmentarz przy kościele św. Mateusza został zamknięty. Do naszych czasów nie zachowały się po nim żadne widoczne ślady.
3. CMENTARZ PARAFIALNY PRZY KOŚCIELE ŚW. TRÓJCY, najstarsze, z wymienianych w literaturze, miejsce pochówku zmarłych w Mielcu. Znajdował się na tzw. Błoniu. (Dziś wznoszą się tam bloki przy ulicach: .Sandomierskiej, Sękowskiego i Lelewela.) Kościół Świętej Trójcy pełnił bowiem funkcję świątyni parafialnej po utworzeniu parafii w Mielcu w latach 1358-1373. Cmentarz zaś urządzany był z reguły przy siedzibie parafii. Około 1767 r. bardzo zniszczony kościół został rozebrany, a po cmentarzu nie zachowały się żadne ślady. Zapewne na pamiątkę postawiono murowaną kapliczkę w stylu barokowym, która w dobrym stanie doczekała naszych czasów. (Stoi pomiędzy blokami mieszkalnymi przy wspomnianych ulicach.) Potwierdzeniem istnienia cmentarza może być także pozostawienie przez setki lat pustego placu. (Budowę bloków mieszkalnych rozpoczęto dopiero w latach 50. XX w.)
4. CMENTARZ PARAFIALNY NAD RZEKĄ WISŁOKĄ, powstał po wydaniu dekretu cesarza austriackiego Józefa II w 1784 r. o urządzaniu cmentarzy poza zwartą zabudową miejską. Ulokowano go przy drodze do Wojsławia, biegnącej wówczas przy Wisłoce. Ogrodzono go, a pośrodku wybudowano kaplicę cmentarną w stylu barokowym. Jej patronem uczyniono św. Michała. (Dziś jest to kościół św. Marka.) Lokalizacja nad rzeką okazała się bardzo złą, gdyż w czasie częstych powodzi cmentarz był podmywany, a trumny zabierane z wodą. Między 1860 i 1870 r. wybudowano więc kolejny cmentarz, tym razem na pagórku przy drodze do Tarnobrzega, a cmentarz nad Wisłoką z wolna popadał w ruinę. Do współczesnych nam czasów dotrwało ledwie kilka kamiennych nagrobnych płyt. W latach 2012-2013 przeprowadzono modernizację kościoła św. Marka i jego otoczenia, m.in. cmentarza, ale bez tablic nagrobnych.
5. CMENTARZ PARAFIALNY PRZY ULICY H. SIENKIEWICZA, powstał w latach 1860-1870. Pomni przykrych doświadczeń z cmentarzem nad Wisłoką mielczanie ulokowali kolejne miejsce pochówku na niewielkim piaszczystym wzniesieniu, w bezpiecznej (wtedy) odległości od śródmieścia i cieków wodnych. Otoczono je trwałym murem z bramą główną od strony drogi. Pierwsze groby pojawiły się już w latach 60. w środkowej części cmentarza. W tej części w 1889 r. dwie rodziny mieleckie (Piechocińscy i Ratusińscy) wybudowały kaplicę cmentarną. W dalszych latach budowano grobowce i groby coraz dalej od kaplicy w stronę linii kolejowej i drogi tarnobrzeskiej. Oprócz mielczan pochowano w wydzielonej części cmentarza nieznanych żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej oraz w kilku zbiorowych mogiłach poległych w czasie II wojny światowej, w tym również, w odrębnych kwaterach, żołnierzy niemieckich. Ta nekropolia funkcjonowała aż do 1976 r. (Wtedy to otwarto cmentarz komunalny przy ul. Królowej Jadwigi na osiedlu Smoczka.) W późniejszych latach chowano na niej zmarłych wyłącznie do wolnych miejsc w grobowcach. Pojawiły się także nowe okazałe grobowce, które wybudowano najczęściej w ramach remontu starych. W ostatnim roku XX wieku ten najbardziej znany mielecki cmentarz jest pełen kontrastów. Piękny zabytkowy pomnik z piaskowca sąsiaduje z nowoczesną marmurową płytą, grobowiec wieloosobowy z zaniedbaną, bezimienną już mogiłą. Do najstarszych, posiadających czytelne daty, należą groby Franciszka Graczyńskiego (1871), Adolfa Grzymały Remera (1873) i Jędrzeja Kolasińskiego z 1874 r. Centralnymi budowlami są wspomniana już kaplica oraz oddalony od niej o kilkadziesiąt metrów kompleks grobowców przy skrzyżowaniu dwóch głównych alej. Uwagę zwraca grobowiec mieleckich proboszczów, w którym pochowani są: ks. Franciszek Pawlikowski (1862 -1932), ks. Adolf Lachman (1870 -1942), ks. Michał Nawalny (1882 -1957) i ks. mgr Wojciech Madej (1909-1980). Sąsiadują z nim grobowce wielce zasłużonych: dr. inż. Andrzeja Kędziora, inż. Jana Haładeja i Franciszka Kazany oraz ich rodzin. W środkowej części cmentarza znajdują się grobowce innych starych rodzin mieleckich, tworzących przez długie lata historię miasta: Achtylów, Baryckich, Borzęckich, Brożonowiczów, Dębickich, Drobów, Działowskich, Dziekanów, Gardulskich, Gwoździowskich, Graczyńskich, Indyków, Jasińskich, Jeżów, Kolasińskich, Korpantych, Krempów, Kowalskich, Kłosów, Kradynów, Kaniów, Leyków, Lachnitów, Łojczyków, Marcinków, Olszewskich, Ortylów, Pawlikowskich, Pancerzów, Podolskich, Polaków, Pyrzyńskich, Ryniewiczów, Rymanowskich, Sokołów, Sadowskich, Ślósarków, Solarskich, Surowców, Toczyńskich, Weryńskich, Wanatowiczów, Witków, Woźniaków, Wydrów, Wyczałków i Żelasków. Powszechnym szacunkiem otoczone są też Miejsca Pamięci Narodowej: mogiły powstańców styczniowych, zbiorowe mogiły żołnierzy z I wojny światowej (odrębne hasło – cmentarz wojskowy), zbiorowa mogiła zakładników rozstrzelanych w Złotnikach 3 XI 1943 r., zbiorowa mogiła zakładników rozstrzelanych w Charzewicach 20 X 1943 r. i innych żołnierzy AK, zbiorowa mogiła żołnierzy z kampanii wrześniowej 1939 r. oraz zbiorowa mogiła pracowników PZL Mielec poległych w czasie nalotu samolotów niemieckich 2 IX 1939 r. Wyznaniowy charakter cmentarza podkreślają 2 drewniane krzyże i figura Chrystusa Frasobliwego w stylu ludowego baroku z 2 poł. XIX w. Nastrój spokoju i powagi podkreślają liczne stare drzewa pochylające się nad grobami. Cmentarz ogrodzony jest murem ceglanym z prześwitami w kształcie krzyża (od strony ul. Sienkiewicza i ul. Długosza) oraz siatką (od strony zachodniej). Główne dwa wejścia (od ul.Sienkiewicza i ul. Długosza) posiadają bramy, otwierane oficjalnie tylko w czasie pogrzebów i na Wszystkich Świętych. W pierwszych latach XXI w. wykonano szereg prac remontowych i porządkowych, m.in. zbudowano ogrodzenie od stron zachodniej i północnej, naprawiono ogrodzenie od stron południowej i wschodniej, położono nawierzchnię asfaltową na alejkach głównych oraz usunięto szereg drzew. W okresie pomiędzy dwoma spisami zmarłych, Henryka Momota na początku lat 90. XX w. i Józefa Witka w 2012 r., na cmentarzu nastąpiło wiele zmian. Upowszechniła się praktyka budowania nowych dużych grobowców na miejscu pojedynczego lub dwumiejscowego grobu. Wybudowanie wielomiejscowych grobowców umożliwiło umieszczenie w nich zmarłych, pochowanych pierwotnie na innych cmentarzach (ekshumacje). W latach 2011-2012 i 2014 r. przeprowadzono remont ogrodzenia (wyk.Eugeniusz Pisarczyk, Gliny Wielkie) oraz uporządkowano drzewostan.
6. CMENTARZ PARAFIALNY W OSIEDLU RZOCHÓW, urządzony około 1880 r., na terenie oddalonym od kościoła o kilkaset metrów, przy drodze do Wojsławia i Mielca. Na przełomie XIX i XX w. rodzina Sękowskich wybudowała w środkowej części cmentarza kaplicę grobową w stylu neogotyckim. Na jej fasadzie umieszczono rodowy herb Jelita. W kaplicy Sękowskich pochowani są także dwaj proboszczowie rzochowscy ks. Karol Dobrzański (1884-1960) i ks. dr Tomasz Rzepka (1913-1972). Do dzisiejszych czasów dotrwało kilkanaście XIX-wiecznych grobów z okazałymi pomnikami. Najstarszymi (z czytelnymi napisami) są groby: Ludwiki z Gręboszów Sadowskiej (1888), Jana Szynkiela (1890) i Jana Ziomka (1891). Spośród kilkuset innych grobowców i grobów wyróżniają się miejsca pochówku: c.k. wachmistrza żandarmerii Henryka Wałka (1870-1906), ks. Adama Grębosza – proboszcza rzochowskiego (1871-1917), ks. prof. Michała Nowickiego (1859- 1919), ks. Jana Pyzikiewicza – proboszcza w Lipnicy Wielkiej (1901-1943) i oficera Wojska Polskiego Kazimierza Połocha (1904-1975). W 2013 r. wykonano nowe ogrodzenie z bramą od ul. Rzochowskiej.
CMENTARZ WOJENNY ŻOŁNIERZY I WOJNY ŚWIATOWEJ, wydzielona część cmentarza parafialnego przy ul. H. Sienkiewicza. Umieszczony jest po lewej stronie głównej alei, tuż za bramą wejściową od strony ul. H. Sienkiewicza. Składa się z 7 podłużnych mogił zbiorowych, zabezpieczonych jednakowymi betonowymi opaskami i ustawionych pionowo do alei. Pomiędzy mogiłami znajdują się przejścia. W centrum cmentarza, pomiędzy 3. i 4. mogiłą, stoi drewniany krzyż z wizerunkiem i napisem „1914-1915”, a przed nim – na niskim cokole – niewielki krzyż betonowy z napisem „Mogiły zbiorowe z I wojny światowej”. Cmentarz został założony w maju 1915 r., po przejściu frontu przez ziemię mielecką w dniach od 8 V do 12 V. W mogiłach pochowano poległych i zmarłych w wyniku odniesionych ran z obu walczących stron. (W tym czasie w Mielcu funkcjonowało kilka prowizorycznych szpitali wojskowych.) Raport Komendanta Inspekcji Grobów Wojennych w Przemyślu z września 1918 r. informuje, że pochowano ogółem 151 żołnierzy, w tym 36 z armii austro-węgierskiej, 5 z armii niemieckiej i 110 z armii rosyjskiej. Początkowo zmarłych żołnierzy umieszczono w 49 grobach w 8 rzędach. Później zapewne pośpiesznie wykonane i nie pielęgnowane mogiły ulegały coraz większemu zniszczeniu, toteż kolejne raporty wykazywały coraz mniejszą ilość grobów. Uporządkowanie cmentarza nastąpiło w latach 50., a w dalszych latach sukcesywnie wykonywano remonty opasek i krzyży. Uwagę zwraca grób siostry miłosierdzia (sanitariuszki) Kalisty Bazikiny (1894-1915), położony przy 4. mogile, od strony alei. Po jej pogrzebie zbudowano mały pomnik z rzecznych kamieni i umieszczono na nim rzeźbę anioła oraz marmurową tabliczkę z napisem wykonanym cyrylicą. Później nieznany sprawca zniszczył rzeźbę i tak pozostało do dziś.
CMENTARZ ŻOŁNIERZY RADZIECKICH, powstał w 1947 r. przy ul. Wolności, biegnącej w kierunku Kolbuszowej i Rzeszowa, obok lasku komunalnego. Pochowano na nim 2291 oficerów i żołnierzy radzieckich w 120 mogiłach (84 zbiorowych i 36 indywidualnych). Polegli oni w czasie walk z wojskami hitlerowskimi o ziemię mielecką w okresie od 4 VIII 1944 r. do stycznia 1945 r. oraz (w pojedynczych przypadkach) w latach 1939-1945. Początkowo mogiły żołnierzy radzieckich znajdowały się na terenie całego powiatu mieleckiego, a w Mielcu na Rynku Starego Miasta. Uroczystość przeniesienia trumien ze zwłokami żołnierzy z mieleckiego Rynku na cmentarz przy ul. Wolności odbyła się 13 III 1948 r. Ekshumacji i przeniesienia zwłok z innych miejsc dokonano w latach 1948-1949. W latach 50. i 60. centralną budowlą cmentarza był niewielki obelisk z tablicą informacyjną. W latach 70. wykonano pomnik – tzw. „Iglicę” metalową według projektu artysty rzeźbiarza Ryszarda Stryjeckiego. Drugim ważnym elementem wystroju cmentarza są centralnie ustawione tablice z nazwiskami poległych. Są wśród nich liczne, typowo polskie nazwiska, np. Baran, Bielik, Bieńkowski, Bogusz, Grabowski, Kozik, Lewicki, Łysakowski, Mazur, Skiba, Stach, Tracz i Żmijkowski.
CMENTARZ ŻYDOWSKI PRZY DRODZE DO CYRANKI (UL. JADERNYCH), miejsce pochówku mieleckich Żydów od XVI w. do 1941 r. Pierwsi Żydzi pojawili się w Mielcu pod koniec XVI w. i dla celów grzebalnych wyznaczono im teren odległy od centrum miasta, na niewielkim piaszczystym pagórku przy drodze do Cyranki. W czasie okupacji hitlerowskiej, latem 1941 r., władze niemieckie nakazały zdemontowanie kilku tysięcy macew (płyt nagrobkowych), które następnie użyto do różnych celów budowlanych, m.in. budowy dróg i chodników oraz zapory spiętrzającej wodę przy urządzeniach wodociągowych na rzece Wisłoce. Na początku lat 60. XX w. część terenu zdewastowanego cmentarza przeznaczona została pod budowę głównej siedziby Poczty Polskiej i Urzędu Telekomunikacyjnego w Mielcu. Zwłoki z tego terenu ekshumowano i umieszczono najpierw na cmentarzu parafialnym w Mielcu, a następnie, w porozumieniu z Gminą Żydowską w Krakowie, przewieziono na cmentarz żydowski w Nowym Sączu. Na początku lat 90. część terenu cmentarza, administrowana przez Gminę Miejską, została zabezpieczona trwałym ogrodzeniem, a w centralnej części umieszczono obelisk. Prace te wykonano na zlecenie Związku Wyznania Mojżeszowego RP w Warszawie. W 1994 r., korzystając z niskiego poziomu wody, wydobyto kilkadziesiąt kawałków macew z Wisłoki w rejonie kładki i umieszczono je na opisywanym cmentarzu. Później jeszcze kilkanaście kawałków przywieziono z różnych miejsc w mieście, m.in. z terenu obok szpitala przy ul. Biernackiego. W 2003 r. zebrane kawałki macew ustawiono we wschodniej części cmentarza.
CMENTARZ ŻYDOWSKI PRZY UL. WSPÓLNEJ, miejsce pochówku około 250 osób narodowości żydowskiej, zamordowanych przez Niemców w czasie deportacji Żydów z Mielca 9 III 1942 r., a być może także wielu kolejnych ofiar w następnych dniach, kiedy przetrzymywano Żydów w hangarze na lotnisku. Po II wojnie światowej ogrodzono to miejsce betonowym murkiem oraz upamiętniono kamienną tablicą na postumencie. Na tablicy umieszczono napisy w języku polskim i hebrajskim o treści: „Pamięci tysiąca Żydów ofiar barbarzyństwa hitleryzmu w latach 1939-1945”. W latach 9. XX w. Józef Rubin z Montrealu, uczeń mieleckiego gimnazjum w latach 30. XX w. sfinansował wykonanie nowego ogrodzenia i nowej formy upamiętnienia w postaci dużej tablicy w kształcie macewy z napisami o treści: „Pamięci obywateli miasta Mielec pochodzenia żydowskiego pomordowanych przez nazistów 9 marca 1942 r. spoczywających w tym miejscu”, w językach: hebrajskim, polskim i angielskim.
CMENTARZ ŻYDOWSKI W REJONIE UL. R. TRAUGUTTA, założony w latach 30. XX w. Jego dominantą jest obelisk na niewielkim pagórku. Poniżej zachowało się kilka płyt nagrobnych. Także i ten cmentarz został ogrodzony na zlecenie Związku Wyznania Mojżeszowego RP w Warszawie.
„COLFARM” S.A., ZAKŁADY FARMACEUTYCZNE „COLFARM” S.A., firma powstała 2 VI 1997 r. w Warszawie. Głównymi jej akcjonariuszami byli Tadeusz Zbigniew Tuora z Warszawy i firma „CORMAY” S.A. z siedzibą w Warszawie. 21 IV 1998 r. otrzymała zezwolenie Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. Nowoczesny obiekt Zakładów, umieszczony we wschodniej części SSE, wybudowano w okresie od 15 II do 15 XII 1999 r. Na podstawie koncesji Głównego Inspektora Farmaceutycznego firma produkowała od grudnia 2000 r. niesterylne formy stałe: tabletki i granulaty. Firma specjalizowała się w produkcji, handlu i usługach obejmujących wytwarzanie oraz konfekcjonowanie produktów leczniczych i suplementów diety. Jako firma farmaceutyczna stała się rozpoznawalna na rynku dzięki suplementowi 2KC (preparat łagodzący skutki nadużycia alkoholu), który znalazł się w sprzedaży w 2004 r. Już w pierwszym roku został uznany za „Złoty Specjał” i „Produkt Roku” w czasopiśmie Świat Farmacji Wydawnictwa „Apteka”, a następnie otrzymywał tytuł „Produkt Roku” w latach 2006, 2007, 2008, 2009, 2010 i 2011. Sprzedawany jest nie tylko w kraju, ale także poza jego granicami, m.in. w Rumunii i krajach bałkańskich. W 2011 r. tytuł „Produkt Roku” otrzymał także inny wyrób mieleckiej fabryki – preparat przeciwtrądzikowy „Bratek”. Firma otrzymała także szereg innych wyróżnień, m.in.: Diament miesięcznika „Forbes”, Nagrodę Profesorów Farmacji, Nagrodę Zaufania „Złoty Otis” i Podkarpacką Nagrodę Gospodarczą. W Międzynarodowym Programie Badań Biegłości Mikrobiologicznej uzyskała certyfikat biegłości mikrobiologicznej. Adres firmy: ul. Wojska Polskiego 3.
C + N POLSKA Sp. z o.o., firma działająca w SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z dnia 20 VIII 2002 r. Powstała jako córka amerykańskiej firmy C+N Packaging Inc. Ma siedzibę we wschodniej części SSE. Produkuje elementy opakowaniowe z tworzyw sztucznych, m.in. nasadki i zakrętki do perfum i kosmetyków, a także dekoruje wyroby i montuje wyroby wielokomponentowe. Wykonuje też projekty indywidualne. Całość produkcji objęta jest szczególnymi uwarunkowaniami jakościowymi. Firma uzyskała m.in. certyfikat EN ISO 9001:2008. Wymaga tego produkcja dla światowych potentatów w branży kosmetycznej, m.in. Avon, Chanel, Coty, Dior i Oriflame.
COMP SOFT SP. Z O.O., firma informatyczna funkcjonująca na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Powstała w roku 2000. W skład pierwszego zarządu wchodzili: Janusz Wturski – prezes i Stanisław Wanatowicz – wiceprezes. W 2006 r. wprowadzono zarząd jednoosobowy, a funkcję prezesa przejął Stanisław Wanatowicz. Od powstania spółka posiada status Oracle Gold Partner, przyznawany przez Oracle Corporation (światowego lidera w dziedzinie systemów zarządzania relacyjnymi bazami danych) dla najważniejszych partnerów. W 2011 r. system informatyczny MAAT autorstwa COMP Softu otrzymał rekomendację w konkursie technologicznym „Gazety Bankowej” na Hit Roku 2011 dla Instytucji Finansowych. W tym samym roku firma otrzymała wyróżnienie w VI edycji Konkursu Gepardy Biznesu 2011. W 2013 r. COMP Soft otrzymał certyfikaty Firmy Przyjaznej Biznesowi i Lidera Nowych Technologii. Do najważniejszych klientów firmy należą: grupa kapitałowa Black Red White, UPS Polska, Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, Straż Miejska Miasta Stołecznego Warszawy i grupa kapitałowa LEIER Polska. Firma zatrudnia około 40 pracowników. Jest współsponsorem m.in. piłkarzy ręcznych Stali Mielec oraz corocznych edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego w Mielcu. Firma została wyróżniona w XII edycji Konkursu Gepardy Biznesu 2017 i X edycji Konkursu Efektywna Firma 2017 oraz otrzymała tytuł laureata V edycji Programu Promocyjnego Mocna Firma Godna Zaufania 2017. Jest członkiem Klubu Nowoczesnego Biznesu.
COMPUTERLAND MIELEC Sp. z o.o. (wcześniej GALICYJSKIE TOWARZYSTWO INFORMATYCZNE Sp. z o.o.) funkcjonuje od 1 VII 1993 r., a 1 VI 1998 r. uzyskał (jeszcze jako GTI) od Ministra Przemysłu zezwolenie na działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Wchodzi w skład Grupy COMPUTERLAND S.A. ComputerLand Mielec jest autorem systemu PROMIS S/4 i posiada pełną swobodę kształtowania jego kodów źródłowych. System ten posiada Certyfikat poświadczający dokonanie wpisu do Polskiego Rejestru Oprogramowania (kod rejestracji R01n) wydanego przez Stowarzyszenie Polski Rynek Oprogramowania PRO. (Zintegrowany System Zarządzania PROMIS S/4 to nowoczesne rozwiązanie klasy MRP II dla dużych i średnich przedsiębiorstw, które swoją przyszłość widzą w rozwoju opartym o rozwiązania firmy ORACLE – lidera w dziedzinie relacyjnych baz danych i Internetu. Tworzą go następujące elementy: Produkcja, Logistyka, Finanse, Zasoby Ludzkie i Administracja Systemem.) Mielecka firma, przez powiązania kapitałowe i umowy partnerskie, wspomagana jest przez Oddziały Regionalne ComputerLand w Warszawie, Szczecinie, Katowicach, Gdańsku, Białymstoku, Wrocławiu, Krakowie i Poznaniu oraz filie w Lublinie, Łodzi i Częstochowie. Oddziały te prowadzą na rzecz ComputerLand Mielec działalność marketingowo-handlową oraz zajmują się wdrażaniem i wsparciem systemu PROMIS S/4. Adres firmy: ul. Wojska Polskiego 3. 18 VI 2013 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców.
CONSTRUCTION, Sp. z o.o., firma handlowa powstała w Krakowie w 1988 r. Działalność rozpoczęła w 1990 r. Jej założycielem, właścicielem i prezesem jest Wojciech Ogonowski. Posiada placówki w szeregu miast w Polsce, w tym również od 1997 r. w Mielcu. Oferta handlowa firmy to materiały budowlane, akcesoria i narzędzia potrzebne do wykonywania robót wykończeniowych w technologii „suchego tynku”. Mielecka placówka jest też oficjalnym przedstawicielem i dystrybutorem producenta płyt gipsowo-kartonowych „Nida-Gips” w Mielcu oraz dystrybutorem materiałów termoizolacyjnych Firmy „GULLFIBER” ze Szwecji. Sprzedawała też płyty poliwęglanowe kanalikowe i lite Firmy „General Elektric”. Siedziba i magazyny: ul. Przemysłowa 25.
CONTENUR POLSKA SP. Z O.O., firma założona w 2011 r. przez firmę-matkę CONTENUR funkcjonującą w Hiszpanii od 1984 r. Przedmiotem jej działalności jest projektowanie, produkcja i sprzedaż systemów kontenerowych oraz koszy na śmieci, a ponadto różnych przedmiotów do wyposażenia placów zabaw, obiektów sportowych i terenów rekreacyjnych. Drugą dziedziną jej oferty są usługi związane z wymienionymi wyrobami, m.in. ich lokalizacją i konserwacją. Dynamiczny rozwój firmy i dbałość o jakość wyprowadził ją na pozycję lidera w Hiszpanii i jednej z czołowych firm w Europie w branży zbiórki stałych odpadów komunalnych. Jest obecna na rynkach ponad 30 krajów. Zezwolenie na działalność gospodarczą w SSE EURO-PARK MIELEC uzyskała 19 X 2011 r. Wydzierżawiła od O/ARP nową halę i wyposażyła w najwyższej klasy sprzęt i technologię. Uzyskała też certyfikaty takie same jak pierwsza fabryka w Getafe koło Madrytu. W marcu 2012 r. w mieleckim zakładzie rozpoczęto produkcję. Oficjalne otwarcie firmy w Mielcu nastąpiło 17 X 2012 r. Z działalnością w mieleckiej SSE wiąże się nadzieje na szerokie wejście na rynki w Europie środkowej i wschodniej. Prowadzona jest więc aktywna działalność promocyjna, m.in. dwukrotnie Contenur Polska uczestniczyła w Międzynarodowych Targach Ochrony Środowiska POLEKO w Poznaniu (2011 i 2012 r.).
COP-U (ULICA), ulica miejska przebiegająca od bramy zachodniej lotniska (tzw. berdechowskiej), po terenie lotniska przy jego granicy południowej. Łączy się z ul. Strefową. Po obu jej stronach znajdują się tereny Mieleckiego Parku Przemysłowego (Obszar A). Posiada nawierzchnię asfaltową, nie ma chodników. Nazwę COP-u otrzymała na sesji Rady Miejskiej 29 IV 2008 r. Tą formą upamiętniono wielkie przedsięwzięcie gospodarcze II Rzeczypospolitej i jego znaczenie dla rozwoju Mielca.
COSMOS, amatorski zespół piłki nożnej. Powstał w 1977 r. z inicjatywy Andrzeja Chomenki. Po wspólnych treningach i grach, w 1978 r. jego pierwszy skład stanowili: Andrzej Chomenko, Wiesław Dudek, Witold Klich, Tadeusz Kosowicz, Janusz Małaszewicz, Mieczysław Piwanowski, Marek Skowroński i Wojciech Kula. Po kilku lokalnych sukcesach wystartował w III Ogólnopolskim Turnieju Piłki Nożnej o Puchar ZG ZSMP w 1978 r. Zwyciężył w turnieju wojewódzkim i strefowym, a w półfinale w Ostrołęce przegrał z Radomiem 0 : 1 i odpadł z turnieju. Po słabym starcie w 1979 r. drużyna zdecydowanie lepiej przygotowała się do V Ogólnopolskiego Turnieju Piłki Nożnej w 1980 r., organizowanego przez ZSMP, PZPN i „Sport”. Wygrała turniej wojewódzki, następnie turniej strefowy w Nowym Sączu w dniach 16-17 IX 1980 r. (4 : 0 z Krakowem, 4 : 2 z Krosnem), turniej półfinałowy w Sycowie (1 : 0 z Ostrowcem Świętokrzyskim, 0 : 0 i w karnych 5 : 4 z Nową Rudą) oraz mecz finałowy w Słubicach 19 X 1980 r. (3 : 1 z Radomiem), zdobywając pierwsze miejsce i nieoficjalny tytuł mistrza Polski drużyn niezrzeszonych. W drużynie występowali: bramkarze – Witold Klich i Leszek Kowalski, obrońcy – Janusz Stypa, Andrzej Korpanty, Zbigniew Kiwak, Tadeusz Kosowicz, Grzegorz Modras i Andrzej Chomenko, pomocnicy – Mieczysław Piwanowski, Jan Jadczak, Janusz Korpanty, Marian Piekarz, Zbigniew Krupa i Marek Kołodziej, napastnicy – Janusz Małaszewicz, Wiesław Dudek, Jan Tkaczyk, Stanisław Szwakop, Marek Kędzior i Zbigniew Kępa. Kierownikiem drużyny z ramienia ZSMP był Andrzej Kamiński. Drugim sukcesem w roku 1980 było 1. miejsce w międzynarodowym Turnieju Przyjaźni „Mielec 80” – jako drużyny WSK Mielec – po zwycięstwach z reprezentacjami przedsiębiorstw „Zwezdara” Belgrad i „Csepel” Badapeszt. W latach 1982-1983 „Cosmos” zwyciężał w turniejach lokalnych, ale w OTPN nie kwalifikował się do finałów centralnych. Sukcesem zakończył się udział w IX OTPN w 1984 r., kiedy to po zwycięstwach z Jarosławiem 2 : 0, Hrubieszowem 5 : 0, Ostrowcem Świętokrzyskim 3 : 1, Katowicami 2 : 0 i Ciechanowem 5 : 1 oraz porażce z TKKF „Górczyn” Gorzów Wielkopolski 2 : 2 (1 : 3 w rzutach karnych) zdobył amatorskie wicemistrzostwo Polski. Sukces ten powtórzył w X OTPN, którego finał rozegrano w Mielcu (20-22 IX 1985 r.), zwyciężając Szczecin 2 : 0 i przegrywając z Katowicami 0 : 1. Skład mielczan: W. Klich, Zbigniew Kula, W. Dudek, Zdzisław Godziejewicz, Janusz Stypa, J. Małaszewicz, J. Jadczak, Ryszard Woźniak, Bolesław Postolski, Krzysztof Szklarz, Jerzy Radoń, Antoni Weryński, J. Tkaczyk, Konstanty Czapiga, Grzegorz Modras, Edward Krzempek i Tadeusz Kosowicz. Kierownikiem drużyny z ramienia ZF ZSMP był Krzysztof Tylutki, a opiekunami A. Chomenko i T. Kosowicz. W następnych latach drużyna, coraz bardziej zawansowana wiekowo, traktowała grę rekreacyjnie i nie odnosiła już większych sukcesów. W latach 1992-1995 spotykano się już rzadko i zakończono działalność.
„CRANE PLASTIC POLAND” Sp. z o.o., polsko-amerykańska firma powstała w maju 1997 r. Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 22 IX 1997 r., a działalność produkcyjną rozpoczęła w czerwcu 1998 r. Produkuje siding winylowy najwyższej światowej jakości, pierwszy całkowicie wykonywany w Polsce. (Partnerska firma amerykańska posiada ponad 40-letnie doświadczenia w zakresie produkcji sidingu.) Na płyty winylowe (panele), produkowane z zastrzeżonego związku chemicznego, firma posiadała „Aprobatę Techniczną” wydaną w 1998 r. przez Instytut Techniki Budowlanej oraz „Certyfikat Zgodności” wydany w 1999 r. przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji. Szeroka gama profili i kolorów paneli stwarzała możliwość układania ich w dowolnych kompozycjach. Sprawny montaż i estetykę zapewniały niezbędne akcesoria uzupełniające, m.in. listwy i narożniki. Nowym produktem (w naszym kraju) były ściany palowe C-LOC służące m.in. zabezpieczeniu linii brzegowych rzek i zbiorników wodnych, wałów przeciwpowodziowych, wykopów, usuwisk itp. Posiadały gwarancję na 50 lat użytkowania. Inną nowością była podłoga „Timbertech” (połączenie plastiku z trocinami), produkt wysokiej jakości i dużej trwałości, zastępujący dotychczasowe drewniane podłogi. Dyrektorem firmy był Krzysztof Warchałowski. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
CSS – 10 A, samolot szkolny (1 egzemplarz) wyprodukowany przez PZL Mielec w latach 1947-1948. Posiadał moc startową 65 KM, masę startową 691 kg i masę użyteczną 149 kg. Załogę stanowiły 2 osoby. Dokumentację opracowało Centralne Studium Samolotów (CSS). Konstrukcję prowadził Franciszek Misztal. Pierwszy lot odbył się 3 IX 1948 r., a pilotem był Ludwik Lech.
CSS – 10 C, samolot szkolny (1 egzemplarz) wyprodukowany przez PZL Mielec w latach 1947-1949. Posiadał moc startową 105 KM, masę startową 756 kg i masę użyteczną 251 kg. Załogę stanowiły 2 osoby. Dokumentację opracowało Centralne Studium Samolotów (CSS). Konstrukcję prowadził Franciszek Misztal. Pierwszy lot odbył się 24 IV 1949 r., a pilotem był Ludwik Lech.
CSS – 13 (PO – 2), samolot wielozadaniowy, produkowany przez PZL Mielec w latach 1949-1951. Posiadał strukturę drewnianą, moc startową 125 KM, masę startową 1030 – 1120 kg i masę użyteczną 149 kg. Załogę stanowiły 2 osoby. Dokumentację polską, na podstawie licencji z ZSRR (PO-2, Biuro Polikarpowa), opracowało Centralne Studium Samolotów (CSS). Pierwszy lot odbył się 2 IX 1949 r., a pilotami byli Ludwik Lech i Roman Lewandowski.
CUDKA (CZUDKA), urodzona ok. 1320 r. w Rzochowie, córka Pełki (kasztelana sieciechowskiego i sądeckiego) i Małgorzaty. Wyszła za mąż za Niemierzę z Gołczy, a w posagu od ojca otrzymała w 1339 r. wieś Rzochów.
CUKIERNIA GRZEGORZA SIERONIA, powstała w 1996 r. Jej założycielem i właścicielem jest Grzegorz Sieroń, mistrz cukiernictwa. Od początku działalności mieści się w pawilonie usługowo-handlowym przy ul. Pułaskiego 2 A. Produkuje około 100 rodzajów ciast i ciastek. Przy wielu z nich G. Sieroń wykorzystuje stare domowe przepisy, przekazane przez babcię (Annę Sieroń). Wytwarza też nowe, własne receptury i formy, spośród których na wyróżnienie zasługują torty „bajkowe” (w kształcie postaci z bajek) dla dzieci, zwykle na indywidualne życzenie. Specjalnością zakładu jest kompleksowe przygotowanie ciast na wesela i inne uroczystości. We współpracy z Zespołem Szkół Technicznych cukiernia szkoli uczniów w zawodzie ciastkarza i osiąga w tym zakresie bardzo dobre rezultaty, m.in. w Ogólnopolskim Konkursie „Na najlepszego ucznia w zawodzie ciastkarz” w 1998 r. i 2000 r. przygotowywani uczniowie uplasowali się w czołówce. Przez pewien czas przy cukierni czynna była herbaciarnia.
CUKIERNIA G.W. KŁACZYŃSKICH, powstała w 1991 r. łącznie z piekarnią w ramach Firmy PHU G.W.KŁACZYŃSCY. Jej założycielami i właścicielami są Grażyna i Witold Kłaczyńscy. Pierwszą siedzibą firmy był obiekt przy ul. Drzewieckiego 9, a drugą lokal w Centrum Handlowo-Usługowym „PASAŻ” przy ul. Dworcowej 4. Aktualnie produkuje 163 rodzaje ciast. Stosuje się receptury tradycyjne, w tym część przekazaną w ramach rodziny – właścicielka pochodzi z rodziny Weryńskich. Specjalnością Zakładu są serniki. Wykonywane są zamówienia na wesela i inne uroczystości. W lokalu firmy, oprócz sklepu znajdują się stoliki do konsumpcji, a w okresie letnim obok lokalu w hallu „PASAŻU” urządzany jest ogródek konsumpcyjny. Zakład prowadzi, we współpracy z ZST, szkolenie uczniów w zawodzie piekarz – ciastkarz i ciastkarz.
CUKIERNIA POKUSA , została założona 10 XII 2001 r. pod nazwą: Cukiernia Pokusa s.c. Bożena Borowska & Marta Rączka. W październiku 2014 r. obie współwłaścicielki założyły własne firmy. Od tego czasu firma zmieniła nazwę na: Cukiernia Pokusa Marta Rączka-Żurawska. W 2020 r. Marta Rączka-Żurawska założyła dodatkowe dwie spółki: Cukiernia Pokusa Sp. z o.o. komandytowa i Cukiernia Pokusa Sp. z o.o. Konsekwentna dbałość o jakość wyrobów cukierniczych i niepowtarzalne receptury zostały potwierdzone nagrodami, m.in.: certyfikatami jakości w Plebiscycie „Smaczne bo Podkarpackie” corocznie od 2015 r. do 2021 r., pierwszym miejscem w Plebiscycie Gala Branży Weselnej 2017 woj. podkarpackiego w kategorii: cukiernia oraz wyróżnieniem statuetką za 3. miejsce w finale ogólnopolskim Gali Branży Weselnej 2018 r. w kategorii: cukiernia. Także Marta Rączka-Żurawska została uhonorowana wieloma prestiżowymi wyróżnieniami. (Szerzej w odrębnym haśle.) Poza codzienną działalnością handlową trzy firmy z nazwą Pokusa sponsorują wiele przedsięwzięć społecznych realizowanych przez stowarzyszenia, placówki szkolno-wychowawcze i przedszkolne. Wyróżniająca się działalność i liczne nagrody za produkty Pokusy sprawiły, że firma została włączona do Szlaku Kulinarnego Podkarpackie Smaki, który znalazł się na liście 7 Nowych Cudów Polski sporządzonej przez miesięcznik „National Geographic”.
CUKIERNIA „WERYŃSKI”, powstała w czasie II wojny światowej przy ul. Piłsudskiego. Jej założycielem i pierwszym właścicielem był Kazimierz Weryński, który praktykował wcześniej u krewnego – znanego mieleckiego cukiernika Mateusza Weryńskiego, a następnie kształcił się w Krakowie i Bydgoszczy. Na początku lat 50. cukiernia została przejęta przez Powszechną Spółdzielnię Spożywców „Społem”, ale około 1960 r. została zwrócona właścicielowi. Nową jej siedzibą był blok 25 na Osiedlu WSK (ul. Asnyka 4). Wkrótce jednak ponownie uspołeczniono ją, a K. Weryński został jej kierownikiem. Około 1967 r. po raz trzeci stała się prywatną, a lokal zdobyła przy ul. 22 Lipca (dziś Aleja Niepodległości), w grupie domów pomiędzy ul. Wyspiańskiego a linią kolejową. Przy końcu lat 70., w związku z wyburzeniami tych budynków pod budowę wiaduktu, kolejny raz przenoszono się, tym razem do niewielkiego budynku przy ul. Rzemieślniczej. Renoma firmy w mieleckim środowisku powodowała jednak, że mimo ciągłych zmian lokali klientów wciąż przybywało. W 1982 r. cukiernię przejęli Antoni Weryński (syn Kazimierza) i Ryszard Midura. W 1990 r. jedynym właścicielem zakładu został A. Weryński i wydzierżawił go (nadal pod nazwą „Weryński”) Jerzemu Bogdanowi do końca 2000 r. (Od 1 I 2001 r. na powrót firmę przejął A. Weryński.) Należy podkreślić, że przez cały okres działalności firma stosowała konsekwentnie i wyłącznie receptury tradycyjne pochodzące z tzw. szkoły krakowskiej. Specjalnością zakładu pozostają niezmiennie kremówki i pączki. Przygotowywane są ciasta na wesela i inne uroczystości. Prowadzone jest, wspólnie z ZST, szkolenie uczniów w zawodzie ciastkarza. W 2001 r. oddano do użytku nowy obiekt cukierni przy ul. W. Potockiego.
CUKIERNICTWO, rodzaj rzemiosła, sztuka wytwarzania słodkich produktów, np. cukierków, czekolad, ciastek i ciast, tortów i słodkiego pieczywa. Na polskich ziemiach upowszechniło się w XIX w. po rozwinięciu produkcji cukru z buraków cukrowych. W Mielcu cukiernictwo stało się popularne w okresie międzywojennym. Z reguły cukiernie funkcjonowały przy restauracjach, a wyroby wytwarzano we własnym zakresie. Do najbardziej znanych należały wtedy restauracje i cukiernie: Michała Augustynowicza przy ul. Kilińskiego, Józefa Kradyny przy ul. Piłsudskiego, Jana Łojczyka przy Rynku, Klemensa Marcinka przy ul. Targowej, L. Krymskiej przy ul. Targowej, Firmy „Kuczyński” przy ul. Sandomierskiej, Ludwika Otto przy ul. Kościuszki i Mateusza Weryńskiego przy ul. Piłsudskiego. Przed II wojną światową cukiernie prowadzili też Jan Rzędzianowski przy Rynku i Marta Wysakowska przy ul. Piłsudskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej większość z tych zakładów zamknięto. Także w pierwszych powojennych latach cukiernictwo mieleckie nie rozwijało się i istniało niemal wyłącznie jako produkcja dodatkowa w piekarniach. Z typowych cukierni dużą renomę zdobył sobie zakład Kazimierza Weryńskiego, a w późniejszych latach zakład Toczyńskich. Od lat 50. na mielecki rynek wchodziło coraz więcej wyrobów cukierniczych Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem”. Jej reprezentacyjną cukiernią był „Ptyś” przy ul. Mickiewicza. Ustawa o działalności gospodarczej z 1988 r. wyzwoliła u mieleckich piekarzy i cukierników dużą aktywność w latach 90. Wyroby cukiernicze produkowali m.in.: Tadeusz Banet, Mieczysław Bugno, Janusz Benedyk, Stanisław Gołębiowski, Bogusław Dul, Stanisław Jemioło, Helena Kagan, Emilia Kozub, Krzysztof Łaz, Maria Marcinek, Ryszard Midura, Anna Rymanowska, Grzegorz Sieroń, Joanna Smaczna, Stanisław Toczyński, Maria Toczyńska, Grażyna i Witold Kłaczyńscy, Fryderyk Trybulec, Ewa i Stanisław Konieczny, Emilia Taran, Sabina Skowron, Kazimierz Piątkowski i Mariusz Marek. W okresie międzywojennym XX w. czynne były ponadto: cukiernia Karpowicza przy ul. J. Piłsudskiego oraz kilka cukierni żydowskich, m.in. Neumana, Puderbeitla i Lasta przy ul. J. Piłsudskiego. W pierwszych latach XXI w. najbardziej znanymi cukierniami w Mielcu były: Cukiernia i Piekarnia Weryński przy ul. Rzemieślniczej 4, Cukiernia „Pokusa” s.c. Borowska&Rączka-Żurawska przy al. Ducha Świętego 6, „Delicje” s.c Zofia Krępa Andrzej Kosydar przy ul. J. Kilińskiego 2, „G.W. Kłaczyńscy” FPHU przy ul. Dworcowej 4/8, „Jemioło Stanisław – Ciastkarnia” przy ul. Wolności 23c, „Olvike Firma Handlowa Cukiernia Krzysztof Kopera” przy ul. Wojska Polskiego 9, „Sieroń Grzegorz – Cukiernia” przy ul. K. Pułaskiego 2a oraz Zakład Przetwórstwa Cukierniczego AS Z. Sierkowski przy ul. M. Kasprzaka 1 i L. Solskiego 24/17.
CURYŁŁO JAN (ksiądz), urodzony 17 VII 1896 r. w Woli Radłowskiej koło Tarnowa, syn Jana i Anny z domu Nasiadka. Absolwent II Gimnazjum w Tarnowie. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1921 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Słopnicach, Wojniczu, Zawadzie koło Dębicy i Olszynach, gdzie w 1926 r. był także administratorem, Jodłowej i Radomyślu Wielkim. W 1930 r. został mianowany proboszczem w Krzyżu koło Tarnowa, a od 21 X 1931 r. objął probostwo w Radomyślu Wielkim. W okresie kryzysu gospodarczego kraju w latach 30. wiele i w różnych formach pomagał ludziom biednym i potrzebującym, a także wpierał różne formy działalności społecznej. W czasie okupacji hitlerowskiej, od lutego 1940 r. włączył się w działalność konspiracyjną ZWZ, a następnie AK. Przyjął pseudonim „Bolesław”. Pomieszczenia plebanii udostępniał dla potrzeb kontaktowych oraz przechowywania osób poszukiwanych przez władze okupacyjne. Został mianowany kapelanem Obwodu ZWZ – AK Mielec. W 1943 r., ostrzeżony przed aresztowaniem, uciekł i ukrywał się do końca okupacji niemieckiej. Po odejściu frontu na zachód w styczniu 1945 r. powrócił do Radomyśla Wielkiego i zajął się odbudową zniszczonego kościoła i plebanii. 13 II 1945 r. powierzono mu funkcję wicedziekana dekanatu radomyskiego, a w 1946 r. – dziekana. Odznaczony EC i RM. Zmarł 13 II 1969 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim.
CWANEK ADAM TOMASZ, urodzony 22 XII 1967 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Ziomek. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Piotra Michałowskiego w Rzeszowie z maturą w 1987 r. Studiował na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie i 1994 r. uzyskał tytuł magistra sztuki. Od 1995 r. prowadził własne biuro projektowe, najpierw w Rzeszowie, a od 1999 r. w Mielcu. Zajmował się projektowaniem wnętrz i mebli oraz ogrodów. Zrealizował szereg projektów w Polsce (m.in. w Warszawie, Sandomierzu, Przemyślu) oraz w Niemczech. Jego autorstwa jest projekt wnętrza Hotelu Rado w Woli Chorzelowskiej koło Mielca. W wolnym czasie malował obrazy, głównie olejne. Ulubionymi tematami były: portrety, pejzaże i martwa natura. Uczestniczył w wystawach, m.in. w Myślenicach i Rzeszowie. Jego obrazy znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i poza jego granicami, m.in. w USA. Zmarł 5 XI 2017 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CWEN ANTONI, urodzony 17 V 1901 r. w Busku, woj. tarnopolskie, syn Józefa i Franciszki z domu Młot. Od maja 1919 r. służył w Wojsku Polskim, początkowo jako ochotnik w Dywizjonie Lwowskich Ułanów, a później w 3 Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej (1919 r.) i polsko-bolszewickiej (1920 r.) W 1921 r. został przeniesiony do 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie i służył w nim do 1939 r., awansując do stopnia wachmistrza. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił funkcję szefa szwadronu ciężkich karabinów maszynowych. Po zakończeniu kampanii i kapitulacji udało mu się uniknąć niewoli i zamieszkać w Dębicy. Tam po pewnym czasie wstąpił do konspiracyjnej SZP, a następnie Związku Walki Zbrojnej i posługiwał się pseudonimem „Maszynowski”. W maju 1940 r., po aresztowaniu przez gestapo dębickiej komendy ZWZ, został mianowany komendantem Obwodu ZWZ Dębica. Pod koniec roku przekazał tę funkcję Adamowi Lazarowiczowi, a sam został zastępcą komendanta Obwodu ZWZ i przyjął pseudonimy: „Szybki” i „Ryś”. W październiku 1943 r. otrzymał awans do stopnia podporucznika czasu wojny. W związku z przygotowaniami do Akcji „Burza” w maju 1944 r. mianowano go komendantem Obwodu AK Nisko, a w czerwcu został przeniesiony do Mielca, gdzie objął funkcję drugiego zastępcy inspektora Inspektoratu AK Mielec. Po zakończeniu akcji „Burza” powrócił do Dębicy, bowiem został mianowany komendantem tamtejszego Obwodu AK. W 1948 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i skazany na więzienie. Wypuszczono go w 1953 r., ale nadal pilnie obserwowano. Po zmianie strategii władz w stosunku do żołnierzy AK zaangażował się społecznie w różne formy upamiętniania historii ZWZ-AK. M.in. organizował spotkania byłych żołnierzy 5 Pułku Strzelców Konnych i żołnierzy AK oraz coroczne Święto Pułku. Doprowadził do budowy pomnika poległych Żołnierzy II Zgrupowania 5 Pułku Strzelców Konnych AK na polanie Kałużówka koło Braciejowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Krzyżem Walecznych. Zmarł 16 VI 1985 r. Pochowany na starym cmentarzu w Dębicy.
CYBORAN BEATA AGNIESZKA (z domu BURY), urodzona 3 VII 1971 r. w Mielcu, córka Romana i Zofii z domu Miga. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1990 r. Należała do chóru licealnego prowadzonego przez Pawła Lisa. Ukończyła też Państwową Szkołę Muzyczną I st. im. M. Karłowicza w Mielcu (klasa fortepianu, 1986 r.). Studiowała pedagogikę kulturalno-oświatową na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1995 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Ponadto w latach 1993-1996 odbyła (także na UJ) studia magisterskie z zakresu resocjalizacji. Od 1995 r. do 1997 r. pracowała jako asystent w Zakładzie Pedagogiki Dorosłych Instytutu Pedagogiki UJ, a od 1998 r. współpracowała z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej w Kielcach jako wykładowca, egzaminator i pełnomocnik dyrektora. Po studiach doktoranckich na Wydziale Filozoficznym UJ uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Nauczyciele akademiccy jako popularyzatorzy wiedzy w świetle badań pozauczelnianej aktywności pracowników szkół wyższych (2003 r.). W 2004 r. została asystentem w Zakładzie Pedagogiki Społecznej i Andragogiki Instytutu Pedagogiki UJ, a od 2007 r. pracuje na stanowisku adiunkta w tym Instytucie. Ponadto od 2006 r. jest docentem w Katedrze Nauk o Wychowaniu Małopolskiej Wyższej Szkoły im. J. Dietla w Krakowie. Angażowała się społecznie, m.in. była współorganizatorem Festiwalu Nauki w Krakowie w latach 2004-2009, członkiem Senatu UJ (2005-2008), członkiem Komitetu Organizacyjnego I Ogólnopolskiego Zjazdu Andragogicznego w Krakowie (2009), opiekunem, ekspertem i uczestnikiem projektów badawczych, a także współorganizatorem festynów charytatywnych z ramienia MIVA Polska i Funduszu Misyjnego na terenie Mielca i Wadowic Górnych. Pełni funkcje pełnomocnika rektora ds. jakości kształcenia w Instytucie Pedagogiki UJ (od 2004 r.), członka Komisji Stypendialnej w ramach projektu Doctus – Małopolski Fundusz Stypendialny dla doktorantów (od 2009 r.) i członka Komisji Rewizyjnej Andragogicznego Towarzystwa Akademickiego (od 2010 r.). Jest autorem książki Nauczyciele akademiccy a popularyzacja wiedzy (Kraków 2008) i współredaktorem (z A. Fabisiem) książki Dorosły w procesie kształcenia (Bielsko-Biała – Zakopane 2009), a także autorem wielu artykułów w pracach zbiorowych i czasopismach naukowych, m.in. Pedagogika Społeczna i Edukacja Dorosłych. Brała czynny udział w konferencjach naukowych, wygłaszając referaty lub komunikaty, m.in. w Poznaniu, Zielonej Górze, Wrocławiu, Krakowie, Gnieźnie, Bielsku-Białej i Zakopanem oraz Frankfurcie nad Odrą (Niemcy). Wyróżniona m.in. nagrodą Rektora UJ za wysoką jakość pracy dydaktycznej.
CYBULKO STEFANIA (z domu JANKOWSKA), urodzona 19 IX 1937 r. w Genk (Belgia), córka Feliksa i Heleny z Paluszkiewiczów. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Zawodową w Bytomiu. Uprawianie lekkoatletyki rozpoczęła w „Stali” Bobrek Bytom pod kierunkiem Włodzimierza Krupińskiego, późniejszego trenera „Stali” Mielec. W latach 50. była wielokrotną mistrzynią województwa katowickiego w biegach przełajowych na 800 m i 1000 m oraz na dystansach 400 m i 500 m na bieżni. Od 1958 r. powoływano ją do reprezentacji Polski juniorek i seniorek. Wtedy też zdobyła pierwszy tytuł wicemistrzyni Polski w biegu na 200 m. W latach 196o-1962 trzykrotnie uczestniczyła w biegach przełajowych francuskiej gazety „L’Humanite”, plasując się dwukrotnie w czołówce. Była już wtedy (od 1961 r.) zawodniczką „Stali” Mielec i pracownikiem WSK „PZL-Mielec” (kontrola jakości). W Mielcu, znów pod opieką trenerską Włodzimierza Krupińskiego, osiągnęła wiele sukcesów. Zdobyła m.in. wicemistrzostwo Polski w biegu na 400 m (1963 r.) i kilkakrotne mistrzostwo Federacji „Stal”. Zwyciężyła w wielu biegach na 200 m i 400 m, plasowała się w ścisłej czołówce krajowej. Osiągnęła następujące rekordy życiowe: 100 m – 12,0 sek., 200 m – 25,0 sek., 400 m – 55,8 sek. W 1966 r. zakończyła karierę sportową. Mimo ukończenia kursu instruktorskiego z zakresu lekkoatletyki nie podjęła pracy szkoleniowej w klubie. W WSK pracowała do przejścia na emeryturę w 1991 r.
CYCULEŃKO ZOFIA (z domu ARABASZ), urodzona 31 VIII 1948 r. w Woli Otałęskiej, pow. mielecki, córka Wojciecha i Genowefy z domu Brzdęk. W 1967 r. ukończyła Liceum Pedagogiczne w Tarnowie i podjęła pracę jako wychowawczyni w Przedszkolu Państwowym Nr 1 w Mielcu. W następnym roku przeniesiona została do PP nr 2 i tam pracowała do 1974 r. Od 1974 r. do 1980 r. była wychowawczynią w PP nr 3 (później Przedszkole Miejskie nr 3). a od 1980 r. pełniła funkcję dyrektora tej placówki W latach 70. eksperymentalnie wprowadziła naukę czytania dla dzieci 6-letnich, jeszcze przed wprowadzeniem tzw. „zerówek”. W 1980 r. otrzymała Nagrodę II stopnia Ministra Oświaty. Przez szereg lat była działaczką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i Komitetu Osiedla Kazimierza Wielkiego. W 1982 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: pedagogika przedszkolna z nauczaniem początkowym) i otrzymała tytuł magistra pedagogiki. Studia podyplomowe w krakowskiej WSP (kierunek: logopedia) ukończyła w 1986 r. W latach 80. pracowała jako logopeda na koloniach rehabilitacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych, organizowanych przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci w Mielcu. Od tego czasu prowadzi badania wymowy dzieci, udziela specjalistycznych porad z zakresu likwidacji wad i zaburzeń wymowy. Prowadziła też zajęcia specjalistyczne z tej dziedziny w ramach szkoleń kadry pedagogicznej. Udzielała także pomocy osobom dorosłym po operacjach mózgu, prowadząc z nimi ćwiczenia poprawiające sprawność wymowy. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”.
CYGAN BOGDAN ADAM, urodzony 7 XII 1959 r. w Książnicach, powiat mielecki, syn Augustyna i Michaliny z domu Cisło. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1980 r. W 1982 r. uzyskał dyplom mistrzowski wydany przez Izbę Rzemieślniczą w Warszawie. Pracę zawodową rozpoczął w 1980 r. w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Mielcu na stanowisku referenta ds. zaopatrzenia, a następnie pracował w WSK Mielec jako frezer obrabiarek sterowanych numerycznie. Od 1989 r. prowadzi działalność gospodarczą jako współwłaściciel firmy stolarskiej w Podleszanach i właściciel sklepu spożywczego w Mielcu. Ponadto zajmuje się handlem samochodami zagranicznymi. Angażuje się w działalność społeczną na rzecz środowiska. Od 2015 r. pełni funkcję sołtysa w Książnicach. W 2018 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Gminy Mielec na kadencję 2018-2023. Jego pasjami pozazawodowymi są ponadto twórczość malarska i historia lokalna. Swoje prace malarskie wystawiał m.in. w SOKiS Chorzelów. Jest współautorem publikacji historycznej Książnice Moja Mała Ojczyzna, Książnice 2021.
CYGAN BOGUSŁAW, urodzony 3 XI 1964 r. w Rudzie Śląskiej. Treningi piłkarskie rozpoczął w Uranii Ruda Śl. Jako senior grał w Uranii oraz ekstraklasowych Szombierkach Bytom, Górniku Zabrze i Polonii Bytom. W rundzie jesiennej 1993 r. występował w Lousanne Sports (Szwajcaria), a przed rundą wiosenną 1994 r. przeszedł do ekstraklasowej „Stali” Mielec, zdobywając 7 goli. W sezonie 1994/1995 strzelił dla „Stali” 16 bramek i zdobył tytuł króla strzelców ekstraklasy. Ukończył Szkołę Trenerów PZPN. Po sezonie 1995/1996, w którym „Stal” opuściła ekstraklasę, wyjechał z Mielca. Grał w drużynach: Śląsk Wrocław, Polonia/Szombierki Bytom, Polonia Łaziska Górne i Odra Miasteczko Śląskie. Karierę zawodniczą zakończył w 2002 r. Jako trener piłki nożnej pracował ostatnio w LKS Żyglin Miasteczko Śląskie. Zmarł 15 I 2018 r. Pochowany na cmentarzu w Rudzie Śląskiej – Kochłowicach.
CYGAN KAZIMIERZ, urodzony 30 VII 1937 r. w Borkach Nizińskich, pow. mielecki, syn Marcina i Zofii z domu Burczy. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. W latach 1956-1958 pracował jako nauczyciel w Jamach, pow. mielecki, a następnie w latach 1958-1960 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska podjął pracę w Szkole Podstawowej w Izbiskach, pow. mielecki, a w latach 1962-1973 pełnił funkcję dyrektora tej placówki. W 1964 r. ukończył Studium Nauczycielskie (kierunek – matematyka) w Rzeszowie. W 1973 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu, a w 1975 r. przeniesiono go na stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Woli Mieleckiej. Kierując tą placówką przyczynił się znacznie do jej wszechstronnego rozwoju. Angażował się też społecznie, m.in. jako radny Gminnej Rady Narodowej w Mielcu (1978-1982) i radny Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (1984-1988), a także jako działacz ZNP, FJN, ZMW, LOK i OSP. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Srebrnym i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaką „Zasłużony Działacz FJN”, Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Srebrną Odznaką ZMW oraz trzykrotnie Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
CYGAN MICHAŁ, urodzony 27 IX 1928 r. w Krowicy Samej, powiat lubaczowski, syn Jakuba i Anastazji z Ilnickich. Pracę zawodową rozpoczął w 1949 r. jako strażnik Straży Przemysłowej w Państwowej Roszarni Lnu i Konopi w Lubaczowie. W 1950 r. został wybrany sekretarzem Komitetu Gminnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Oleszycach, a następnie sekretarzem KG w Cieszanowie, w pow. lubaczowskim. Kolejnym awansem była praca w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Rzeszowie i skierowanie do Centralnej Szkoły Partyjnej w Warszawie. Po jej ukończeniu w 1954 r. został wybrany na I sekretarza Komitetu Powiatowego PZPR w Mielcu. i sprawował tę funkcję do 1960 r. W tym okresie był także radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i członkiem Prezydium tej Rady. W 1960 r. ukończył zaocznie Technikum Elektryczne przy WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1960-1963 studiował na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. Po ukończeniu studiów, od 1963 r. do 1972 r. pracował na stanowisku sekretarza KW PZPR w Rzeszowie i jednocześnie pełnił szereg funkcji społecznych, m.in. był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. W 1965 r. uzyskał stopień magistra ekonomii politycznej. W 1972 r. został wybrany posłem na Sejm PRL w kadencji 1972-1976, a w jego strukturach był wiceprzewodniczącym Sejmowej Komisji Drobnej Wytwórczości, Spółdzielczości Pracy i Rzemiosła oraz członkiem Sejmowej Komisji Przemysłu Ciężkiego i Maszynowego. Pełnił przy tym funkcję przewodniczącego Wojewódzkiego Zespołu Poselskiego w Rzeszowie. Od 1976 r. do 1985 r. pracował zawodowo w organizacjach społecznych oraz pełnił funkcję kierownika Biura i Sekretarza Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, a następnie Rady Wojewódzkiej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W 1985 r. przeszedł na emeryturę, ale nie zaprzestał pracy społecznej. Od 1973 r. nieprzerwanie sprawuje funkcję przewodniczącego Komitetu Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia w Rzeszowie. Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz NFOZ”, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Srebrną Odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”, Złotą Odznaką Odbudowy Warszawy, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Medalem Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa. Zmarł 27 II 2015 r. Pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
CYGAN STANISŁAW, urodzony 7 IV 1934 r. w Laresse (Francja), syn Antoniego i Jadwigi z domu Dykas. W 1952 r. ukończył Państwową Zasadniczą Szkołę Metalową MPM (specjalność: frezer) w Mielcu i został zatrudniony jako frezer w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W 1957 r. przeszedł do Spółdzielni Pracy „Pokój” w Mielcu i na stanowisku brygadzisty pracował do 1964 r. Równocześnie dokształcał się i w 1963 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu z tytułem technika mechanika. Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane w Mielcu (mistrz remontu samochodów, 1964-1966), Państwowa Komunikacja Samochodowa O/Mielec (kierownik stacji obsługi, 1966-1967), Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Budownictwa O/Mielec (z-ca kierownika zajezdni ds. technicznych, 1967-1968), WSK „PZL-Mielec” (kierownik pracowni wtryskiwaczy do silników wysokoprężnych, 1968-1987) i Spółdzielnia Usług Rolniczych w Radomyślu Wielkim (kierownik Zakładu Regeneracji Aparatury Wtryskowej, 1987-1990). Nadal się dokształcał. W 1969 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym (specjalność: samochody i ciągniki) Politechniki Krakowskiej w Krakowie i otrzymał tytuł inżyniera mechanika, a w 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową inżyniera stopnia pierwszego. Napisał książkę „Podstawowe problemy doboru aparatury wtryskowej silników wysokoprężnych” (Warszawa 1979) oraz szereg artykułów z zakresu aparatury wtryskowej i silników wysokoprężnych, które zostały opublikowane w czasopismach technicznych. 27 VIII 1990 r. powierzono mu funkcję kierownika Oddziału Komunikacji w Urzędzie Rejonowym w Mielcu i pełnił ją do przejścia na emeryturę 31 XII 1999 r. W tym czasie, poza obowiązkami służbowymi, prowadził wykłady z zakresu przepisów ruchu drogowego w LOK Mielec, egzaminował dzieci na kartę rowerową i opracowywał decyzje rzeczoznawcy w zakresie eksploatacji i naprawy pojazdów samochodowych, ciągników, naczep i przyczep oraz pełnił funkcję biegłego sądowego Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie w zakresie techniki samochodowej i wypadków samochodowych w ruchu drogowym. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Srebrną Odznaką Honorową Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji RP, Honorową Odznaką Automobilklubu Rzeszowskiego i Odznaką „Zasłużony Pracownik WSK „PZL-Mielec”. Przebywając na emeryturze, zajmuje się m.in. wykonywaniem modeli pojazdów i pisaniem utworów poetyckich.
CYGAN ZDZISŁAW, urodzony 26 IX 1928 r. w Młodochowie, pow. mielecki, syn Wojciecha i Zofii z Załuckich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1949 r. został powołany do służby wojskowej. Ukończył roczną Szkołę Oficerów Rezerwy Piechoty w Lidzbarku Warmińskim i został skierowany do pułku w Hrubieszowie na stanowisko dowódcy plutonu, a wkrótce potem przeniesiono go do batalionu wartowniczego przy Warszawskim Okręgu Wojskowym. Mimo początkowych oporów, związanych z planami życiowymi, pozostał w służbie wojskowej. Służył m.in. w Pierwszym Praskim Pułku Piechoty Pierwszej Dywizji im. T. Kościuszki w Warszawie (dowódca batalionu, porucznik), Pułku Samochodowym w Warszawie (pomocnik dowódcy pułku, major), Szefostwie Służby Inżynieryjno-Budowlanej w Warszawie (inspektor ds. remontu samochodów i maszyn inżynieryjno-budowlanych). Pracował też w redakcji „Przeglądu Kwatermistrzowskiego” (redaktor naczelny). Doświadczenia zawodowe zainspirowały go do zajęcia się problemami eksploatacji transportu wojskowego. Równocześnie ukończył studia na Wydziale Technicznym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, uzyskując tytuł magistra inżyniera, a w 1970 r. – Studium Maszynowego Przetwarzania Danych w Warszawie. W 1971 r. obronił rozprawę doktorską na Wydziale Ekonomiczno-Obronnym Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie, a w 1975 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy – monografii Ekonomika transportu samochodowego wojska na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Pracował w Instytucie Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku (kierownik zakładu, pułkownik), SGPiS (zajęcia z transportu budownictwa), Instytut Eksploatacji Majątku Trwałego w Radomiu (zajęcia), Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie (kierownik Katedry Metod Rachunku Ekonomicznego) i po likwidacji WAP – Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie (kierownik zakładu w Instytucie Ekonomiki Obrony). W 1987 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych. Współpracował z wieloma uczelniami, m.in.: Akademią Techniczno-Rolniczą w Bydgoszczy, Wyższymi Szkołami Morskimi w Szczecinie i Gdyni, Politechniką Poznańską i Politechniką Radomską. Pełnił liczne funkcje społeczne. W 1991 r. przeszedł na emeryturę (w stopniu pułkownika), ale kontynuował działalność naukową i dydaktyczną. Jego opublikowany dorobek naukowy to ponad 410 prac, w tym 38 pozycji (autor, współautor). Jest autorem książek: Ekonomika i organizacja przewozów transportem samochodowym, Ekonomika transportu samochodowego wojska, Metodyka identyfikacji eksploatacji w przedsiębiorstwie przemysłowym. Był także redaktorem serii wydawniczej (6 tomów) poświęconej problematyce eksploatacyjnej, wydanej przez PWN. Zmarł 25 IV 2018 r. Pochowany na cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej w Warszawie.
CYGANIE (ROMOWIE), lud koczowniczy przybyły z Indii do Europy w 1 poł. XIV w. Mimo wielu represji, a nawet prób całkowitego jego wyniszczenia w czasie II wojny światowej, przetrwał do naszych czasów. Zachował odrębność fizyczną (ciemna karnacja skóry, czarne włosy i oczy), kulturową (własny język, zwyczaje, muzyka, poezja itp.) i zawodową (kotlarstwo, wróżbiarstwo). W Polsce do 1964 r. prowadził w zdecydowanej większości wędrowny tryb życia, przemieszczając się z miejsca na miejsce taborami składającymi się z kilkunastu kolorowych wozów zaprzężonych w konie. Najczęstszym miejscem postoju w Mielcu były tereny nad rzeką Wisłoką, w pobliżu promu do Podleszan. (Dziś są to okolice kładki.) Część Cyganów osiedlała się na stałe i niekiedy podejmowała pracę w miejscowych firmach. Zdarzały się, choć niezmiernie rzadko, małżeństwa z nie-Cyganami („gadziami”). W 1964 r. władze państwowe, poprzez ustawy sejmowe i uchwały rządowe, doprowadziły do zakończenia wędrówek taborami i osiedlenia się wszystkich Cyganów w wybranych miejscowościach. W Mielcu ludność cygańska (około 20 rodzin) mieszkała początkowo w namiotach, a nieco później została umieszczona w barakach przy ul. Żeromskiego. (Aktualnie jest to rejon parkingu przy MPB.) Pierwszym mieleckim wójtem cygańskim był Rudolf Siwak, a w 1967 r. funkcję tę powierzono Aleksandrowi Siwakowi. W roku 1974, w związku z planowaną budową osiedla S. Żeromskiego, przeniesiono rodziny cygańskie do baraków na terenie tzw. Osiedla Młodego Robotnika za Górą Cyranowską. Z biegiem lat społeczność romska powiększała się. Niektórzy mężczyźni pracowali w mieleckich zakładach pracy. Dzieci uczęszczały, choć nieregularnie, do Szkoły Podstawowej nr 5. W 1972 r. założono zespół muzyczny „Terne Blumy”, a w 1977 r. grupę folklorystyczną, która przez 2 lata ćwiczyła w ODK MSM i występowała publicznie z dużym powodzeniem. W późniejszych latach reaktywowano młodzieżowy zespół muzyczny, tym razem przy Szkole Podstawowej nr 5. Restrukturyzacja mieleckich zakładów pracy w latach 90. spowodowała zwolnienia z pracy niemal wszystkich Romów. Równocześnie prawie wszystkim rodzinom przydzielono zasiłki z funduszy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej na najbardziej niezbędne wydatki. Przy końcu XX w. mielecka społeczność cygańska liczyła około 600 osób w ponad 70 rodzinach. Nadal zdecydowana większość nigdzie nie pracowała i korzystała z pomocy społecznej. Dzieci uczyły się, nadal niesystematycznie, w Szkole Podstawowej nr 6. Co pewien czas występują konflikty pomiędzy ludnością romska i pozostałymi mieszkańcami miasta, ale każdorazowo udaje się je załagodzić, z reguły przez interwencję Policji. Dodać należy, że mieleccy Romowie są katolikami i należą do parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Od wielu lat uczestniczą w ogólnopolskiej pielgrzymce do Limanowej, gdzie oprócz uroczystości religijnych odbywają się imprezy artystyczne. Po 2004 r. wielu mieleckich Romów wyjechało do zachodnich państw europejskich, głównie na Wyspy Brytyjskie. W celu poprawienia stanu realizacji obowiązku szkolnego przez dzieci zatrudniono w Szkole Podstawowej nr 3 opiekuna romskiego Mieczysława Weisa. W związku z planową rewitalizacją terenu Miasteczka Młodego Robotnika (zamieszkałego w dużej części przez Romów) stopniowo rozbierane są stare baraki mieszkalne, a rodziny romskie przenosi się do innych mieszkań, m.in. w zespole budynków socjalnych na pograniczu osiedli Wojsław i Rzochów.
CYGANOWSKI JACEK, urodzony 5 V 1979 r. w Mielcu, syn Stanisława i Janiny z domu Mucha. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu z maturą w 1999 r. W latach szkolnych grał w piłkę nożną w młodzieżowych drużynach Stali Mielec i m.in. przyczynił się do zdobycia mistrzostwa Podkarpacia w kategorii juniorów młodszych, a jako senior występował w drużynie, która wywalczyła awans do IV ligi. Później grał w zespołach: Wisan Skopanie (IV liga) oraz Team Przecław, Ikarus Tuszów Narodowy i Start Wola Mielecka (wszystkie w V lidze). Studiował na Uniwersytecie Rzeszowskim i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Gimnazjum im. Jana Pawła II w Tuszowie Narodowym (2002-2018), Zespole Szkół w Woli Mieleckiej (2008-2010), Szkole Podstawowej w Książnicach (2010-2011), a ponadto jako trener w MOSiR Mielec (2012-2013). W 2013 r. uzyskał dyplom trenera piłki nożnej II klasy, a w 2018 r. – dyplom trenera UEFA A. Wspólnie z Pawłem Mrozikiem i MOSiR założył w Mielcu Akademię Piłkarską Piłkarskie Nadzieje (1 I 2013 r.), a następnie Mielecką Szkołę Mistrzostwa Sportowego Piłkarskie Nadzieje (2016 r.) i pracuje w niej jako nauczyciel – trener. Prowadzone przezeń zespoły Akademii odniosły szereg sukcesów, m.in. rocznik 2005 zdobył 3. miejsce na nieoficjalnych mistrzostwach świata w Danii, a inne wygrały m.in. turnieje w Szwecji, Finlandii, Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz na Węgrzech, Słowacji i Ukrainie. Był współorganizatorem turniejów piłkarskich dla dzieci z kraju i zagranicy oraz angażował się w organizację Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jest członkiem Wydziału Młodzieżowego Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie. Poza działalnością nauczycielską i trenerską w Mielcu pracował jako trener z drużynami seniorskimi Startu Wola Mielecka, Teamu Przecław i Wisłoka Wiśniowa oraz młodzieżowymi Ikarusa Tuszów Narodowy, Startu Wola Mielecka i Wisłoka Wiśniowa. Wyróżniony m.in.: Srebrną i Brązową Odznaką Podkarpackiego ZPN oraz tytułem „Trener – Propagator Sportu” Gazety Regionalnej Nowiny.
CYNKIER PRZEMYSŁAW KONRAD, urodzony 22 V 1982 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Jolanty z domu Starzyk. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego (profil ekologiczny) w Mielcu, maturę zdał w 2001 r. W 2002 r. rozpoczął współpracę z dziennikiem „Echo Dnia” jako dziennikarz i fotoreporter. W 2004 r. przeszedł do Wydawnictwa Market Serwis w Mielcu i jako dziennikarz pracował dla gazet: „Wizjer Regionalny”, „Goniec Ropczycki” i „Gazeta Dębicka” oraz współpracował z „Gońcem Tarnowskim”, „Gazetą Kolbuszowską” i Serwisem mediapodkarpackie.pl. W 2005 r. podjął współpracę z Tygodnikiem „Extra Mielec/ Podkarpacie Mielec”. W 2006 r. został dziennikarzem sportowym Radia Puls FM Mielec oraz rozpoczął współpracę jako fotoreporter z lokalnymi internetowymi serwisami sportowymi. W 2007 r. założył portal internetowy HEJ.MIELEC.PL i jest jego redaktorem naczelnym. Od 2008 r. współpracował jako fotoreporter z rzeszowską Gazetą Codzienną „Nowiny” i „Gazetą Wyborczą”. Dużo czasu poświęca pracy społecznej w Związku Harcerstwa Polskiego. Od 2000 r. jest instruktorem-wychowawcą, instruktorem Public Relations i koordynatorem lokalnych Finałów Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy (od 2006 r. – szef sztabu WOŚP w Mielcu). Od 2004 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta Hufca ZHP w Mielcu. Był współorganizatorem harcerskich form wypoczynku dzieci i młodzieży, akcji i imprez charytatywnych, turystycznych, kulturalnych i sportowych. W latach 2007-2011 wchodził w skład Komitetu 100-lecia Skautingu i Harcerstwa w Mielcu. Ukończył m.in. kurs systemów łączności (ZHP Warszawa, 1997), kurs liderów – wychowawców (ZHP Rzeszów, 1999), kurs instruktorów PR (ZHP Warszawa, 2000), kurs kierowników placówek wypoczynku dzieci i młodzieży (ZNP Mielec, 2004) oraz studium ochrony środowiska (2005) i studium obsługi turystyki (2008) w Mieleckiej Szkole Biznesu.
CYRAN MAŁGORZATA AGATA (z domu KRÓWKA), urodzona 25 V 1965 r. w Nysie, córka Antoniego i Marii z Drożdżowskich. W latach szkolnych należała do harcerstwa. Absolwentka Technikum Ogrodniczego w Ropczycach z maturą w 1983 r. Pracę zawodową rozpoczęła w Państwowym Gospodarstwie Ogrodniczym w Mielcu jako stażystka w księgowości. Po epizodycznym zatrudnieniu w Kombinacie PGO w Wieliszewie (VIII-XII 1984 r.) powróciła do mieleckiego PGO i w okresie I 1985 – I 1989 pracowała na stanowisku brygadzisty produkcji ogrodniczej. 1 II 1989 r. została zatrudniona w Urzędzie Gminy w Mielcu na stanowisku ds. gospodarki nieruchomościami, a od 15 V 1991 r. na stanowisku ds. podatków. Równocześnie studiowała na Wydziale Ekonomii w Rzeszowie (kierunek: ekonomika produkcji rolniczej) Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1994 r. uzyskała tytuł magistra inżyniera. Kolejnymi stanowiskami były: inspektor ds. księgowości i samodzielne stanowisko ds. oświaty i kadr. Z dniem 1 I 2000 r. została mianowana kierownikiem i głównym księgowym w Referacie Oświaty UG i na tym stanowisku pracowała do 2 IX 2007 r. W tym czasie ukończyła m.in. kurs dla głównych księgowych w jednostkach zakładach budżetowych oraz Szkołę Policealną Zaoczną (kierunek: rachunkowość) ZSE w Mielcu. 3 IX 2007 r. powierzono jej funkcję zastępcy skarbnika i zastępcy głównego księgowego, a 1 XII 2007 r. – skarbnika i głównego księgowego Urzędu Gminy Mielec oraz kierownika Referatu Budżetu i Finansów tegoż urzędu. Funkcje te pełni nadal. Systematycznie dokształcała się, m.in. ukończyła: studia podyplomowe w zakresie rachunkowości i zarządzania finansami w jednostkach sektora finansów publicznych (Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie, 2009 r.), studia podyplomowe w zakresie „Doradca podatkowy” (WSIiZ w Rzeszowie, 2016 r.), kursy specjalistyczne: „Kontroler finansowy” i „Skarbnik jednostki samorządu terytorialnego” (Studium Prawa Europejskiego w Warszawie, 2016 r. i 2017 r.). Ponadto w 2010 r. otrzymała certyfikat księgowego wydany przez Ministra Finansów RP.
CYRANKA (NOWA GÓRA, CZYRANOWA, CZIRANOWA WOLYA, CZYRANOWSKA WOLA), od XV w. do 1972 r. wieś sąsiadująca z Mielcem, od 1973 r. w granicach miasta, a od 1978 r. mieleckie osiedle stanowiące północno-wschodnią część miasta. Nazwa pochodzi od cyranki, gatunku kaczki, występującej kiedyś powszechnie na opisywanym terenie. Według znakomitego geografa Eugeniusza Romera („Wstęp do fizjografii powiatu mieleckiego”), w okresie polodowcowym rzeka Wisłoka płynęła m.in. przez tereny Białego Boru, Rzemienia, Wojsławia i Cyranki aż do Babul i dalej do Wisły. Pozostałością tego starorzecza były torfowiska, pokłady czarnego dębu, stawy i podmokłe łąki z licznym ptactwem wodnym, m.in. cyrankami. Pierwsza wzmianka o wsi Nowa Góra (Cyranka) pojawiła się w dokumencie lokacyjnym miasta Mielca w 1470 r. Właściciele Mielca przeznaczyli część cyranowskich terenów leśnych na folwarki miejskie. Zapis o Nowej Górze sugeruje też, że miała ona znacznie starszy rodowód i mogła być lokowana na prawie niemieckim. Od czasu lokacji miasta Mielec i Cyranka miały z pewnością połączenie drogowe. W 1508 r. wymienia się w dokumencie wieś „Czyranowa”, w 1515 r. „Cziranowa Wolya”, a w 1519 r. „Czyranowska Wola”, za każdym razem jako odrębne sołectwo. Po śmierci Stanisława Mieleckiego, właściciela klucza mieleckiego (1532 r.) i podziale dóbr mieleckich pomiędzy jego trzech synów (1542 r.) Cyranka i stawy rybne obok Cyranki przypadły Janowi Mieleckiemu, wojewodzie podolskiemu, a następnie jego synowi Mikołajowi, także wojewodzie podolskiemu i hetmanowi wielkiemu koronnemu. Po śmierci tegoż w 1585 r. odziedziczyła te dobra córka Zofia, żona księcia Jana Szymona Olelkowicza Słuckiego, a po jego śmierci żona Jana Karola Chodkiewicza, słynnego hetmana. W latach 1608-1611 J. K. Chodkiewicz sprzedał swoją część dóbr mieleckich (w tym Cyrankę i stawy rybne) Janowi Zbigniewowi Ossolińskiemu. Ossolińscy scalali na powrót dobra mieleckie, a ich dzieło dokończyli Morsztynowie. Pod koniec XVIII w. właścicielami dóbr zostali Pieniążkowie i utrzymywali je aż do utworzenia samorządu gminnego 12 VIII 1866 r. W tym czasie w samej Cyrance mieszkało około 530 katolików. (Nie ma danych o ludności żydowskiej.) 3 VIII 1896 r. społeczność cyranowska powołała Towarzystwo Straży Ogniowej. Przy końcu XIX w. rozpoczęto prace melioracyjne obejmujące m.in. regulację rzek Babulówki i Trześni oraz osuszenie podmokłych terenów Cyranki. (Tam często, jak opisywano, w czasie orki „za pługiem płynęła woda”.) W rezultacie wykonania tych prac poprawiono nie tylko stan terenów uprawowych, ale także łąk do wypasu bydła. Wieś rozwijała się i w 1921 r. liczyła około 1 090 osób. Zakładów pracy, poza Chemiczną Fabryką Przetworów Drzewnych, nie było, toteż wyjeżdżano „za chlebem” do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i krajów Europy zachodniej. Dorośli mieszkańcy Cyranki wykazywali też aktywność polityczną, należąc w sporej grupie do ruchu ludowego, a młodzież założyła koło ZMW. W latach 1930-1931 r. na części cyranowskich łąk zbudowano lotnisko turystyczne i od tego czasu organizowano imprezy lotnicze. Po decyzji władz państwowych o ulokowania na terenach Cyranki budowy fabryki samolotów i lotniska od 1937 r. – nazwa tej wsi stała się znana w całym kraju. Od tego roku niemal zupełnie zanikło zjawisko emigracji zarobkowej. Wielu mieszkańców Cyranki korzystnie sprzedało ziemię pod fabrykę i lotnisko, a zdecydowana większość została zatrudniona do prac budowlanych, a potem w wybudowanej fabryce. W czasie okupacji hitlerowskiej na terenie Cyranki ulokowany został jeden z obozów pracy przymusowej, do którego kierowano Żydów. Także wobec mieszkańców wsi okupanci stosowali terror, podejrzewając ich o uczestnictwo w ruchu oporu. (Istotnie, spora grupa osób należała do Armii Krajowej.) 20 VII 1943 r. aresztowano 12 osób, a Andrzeja Belcarza rozstrzelano. Po II wojnie światowej Cyranka pozostała odrębnym sołectwem i nadal rozwijała się. Obok Góry Cyranowskiej wybudowano tymczasowe Osiedle Młodego Robotnika i kino „Tęcza”, a wzdłuż dróg budowano murowane domy. Powstał Ludowy Zespół Sportowy (LZS). W ramach reformy podziału administracyjnego państwa 25 IX 1954 r. Cyranka została siedzibą gromady i Gromadzkiej Rady Narodowej (GRN). Należały do niej wsie: Łuże, Mościska, Szydłowiec, Trześń i Wola Chorzelowska. W 1962 r. oddano do użytku Dom Ludowy i umieszczono w nim m.in. Klub Prasy i Książki „Ruch”. W związku z rozwojem urbanistycznym Mielca i kolejną reformą administracyjną w 1972 r. gromadę Cyrankę zniesiono, a wieś włączono w granice miasta. Wtedy też nadano nazwy ulicom na jej terenie. Od 14 IV 1978 r., na podstawie uchwały MRN, została jednym z osiedli mieleckich, reprezentowanym przez Komitet Osiedlowy, a później Radę Osiedla. Przemiany społeczno – gospodarcze w ostatnim ćwierćwieczu XX w. sprawiły, że obraz i życie Cyranki znacznie się zmieniły, a z wielu organizacji społecznych pozostała jedynie wielce zasłużona jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej. Cyranka przy końcu XX w. to osiedle pełne kontrastów. Jego wschodnią część stanowią lasy i stawy, środkową – tereny przemysłowe, w tym Specjalna Strefa Ekonomiczna EURO-PARK MIELEC i lotnisko, a zachodnią – dwa osiedla mieszkaniowe otoczone polami uprawnymi. Przy południowej granicy osiedla (Al. Kwiatkowskiego, ul. Długa) zbudowano szereg okazałych domów prywatnych, w większości których prowadzona jest działalność gospodarcza. Ostało się też, choć w szczątkowej postaci, Osiedle Młodego Robotnika, zamieszkałe głównie przez rodziny cygańskie (romskie). W pierwszych latach XXI w. rozwijało się budownictwo przemysłowe i towarzysząca mu infrastruktura. Do sieci ulic miejskich włączono ulice: Strefową, COP-u i Lotniskową. W 2004 r. przeprowadzono remont miejscowego Domu Ludowego. W 2005 r. wybudowano ulicę wyprowadzającą ruch kołowy z terenu SSE EURO-PARK MIELEC do ul. H. Sienkiewicza. Patronem ulicy został Stanisław Padykuła. W związku z wybudowaniem hotelu z restauracją „Atena” ulica doń prowadząca (boczna ul. Przemysłowej) otrzymała nazwę Mazurska. W 2010 r. oddano do użytku oryginalny obiekt gastronomiczny „Karczma” przy ul. Partyzantów.W 1. ćwierćwieczu XXI w. przy ul. S. Padykuły zbudowano obiekty usługowe dla samochodów. W 2022 r., w zwiazku z intensywnym budownictwem jednorodzinnym pomiędzy ulicami: Cyranowską, S. Padykuły i H. Boguszewskiej, rozpoczęto budowę ulicy od skrzyżowania ul. Cyranowskiej z al. E. Kwiatkowskiego do ul. S. Padykuły. Obecnie w granicach Cyranki znajdują się rejony ulic: K. K. Baczyńskiego, M. Beniowskiego, H. Boguszewskiej, F. Borodzika, COP-u, Cyranowskiej, Orlej, S. Działowskiego, Obrońców Westerplatte, E. Kwiatkowskiego, G. Piramowicza, J. Haładeja, Przemysłowej, Kosmonautów, Rolnej, Krzywej, L. Lachnita, Lotniskowa, Mazurska, S. Padykuły, Radosna, S. Skarżyńskiego, T. Sołtyka, Strefowa, Sucharskiego, Szybowcowej, Ślusarskiej, J. Wiktora, Wojska Polskiego, W. Wróblewskiego i Zawiszy Czarnego. Mieszka na tym terenie około 1900 osób.
CYRANOWSKA GÓRA (KRZEMIENICZA GÓRA), wzgórze porośnięte lasem, aktualnie znajduje się w środkowej części miasta. Jest częścią Wydmy Mieleckiej powstałej w okresie zlodowacenia bałtyckiego. W historii Mielca przez kilka wieków stanowiła granicę posiadłości miejskich i punkt odniesienia przy określaniu położenia północno – wschodnich terenów miasta. Po raz pierwszy wymieniono ją w dokumencie lokacyjnym miasta Mielca w 1470 r. jako granicę pomiędzy polami mieszczańskimi a wsią Cyranka (wówczas Nowa Góra). Około 1880 r. zasadzono na niej las sosnowy, aby przeciwdziałać przemieszczaniu się piasków oraz osłonić rozbudowujące się miasto od północy i wschodu. Przy końcu XIX w. miała wysokość 193 m nad poziomem morza. W latach 30. XX w. istniał plan jej likwidacji w celu zwiększenia terenów lotniska turystycznego, ale po rozpoczęciu budowy zakładów lotniczych i lotniska w innej części Cyranki, nie zrealizowano tego zamierzenia. W dalszych latach umocniono osuwającą się północną część góry na drogę cyranowską. W czasie II wojny światowej las pokrywający górę został wycięty niemal w całości przez żołnierzy Armii Czerwonej. W dniu 5 X 1947 r. była jednym z miejsc wielkich pokazów lotniczych z udziałem aeroklubów z całego kraju, a z jej szczytu startowały szybowce przy użyciu gumowych lin. Na przełomie lat 40. i 50. czynem społecznym zasadzono nowy las i ogrodzono drutem kolczastym. W latach 50. na wschodnim zboczu (od strony Miasteczka Młodego Robotnika) zbudowano skocznię narciarską i rozgrywano konkursy skoków. Ponadto na najwyższej części góry zbudowano (dwukrotnie) wieżę widokową („patryję”, jak mówili miejscowi), z której można było oglądać panoramę Mielca i okolicy. Po pewnym czasie – jeszcze w latach 50. – zawaliła się, na szczęście obyło się bez ofiar w ludziach. W 2. poł. XX w. na jej zachodnim zboczu wybudowano szereg obiektów, m.in. kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy i zespół budynków parafialnych, bloki mieszkalne oraz budynki dla instytucji i organizacji społecznych. W latach 80. rozpoczęto urządzanie na jej terenie Parku Kultury i Wypoczynku. Zabezpieczono osuwające się zbocza i nawieziono je żyzną ziemią. Zbudowano taras widokowy i aleję główną ze schodami od ul. 22 Lipca (aktualnie Aleja Niepodległości). Rozpoczęto budowę toru saneczkowego od strony północnej i placów zabawowych dla dzieci z rzeźbami użytkowymi. Po 1990 r. prace wstrzymano w związku z pogarszającą się sytuacją gospodarczą miasta. Według pomiarów w ostatnich latach XX w. wysokość góry wynosi 185 m nad poziomem morza. W latach 2013-2014 przeprowadzono rewitalizację Góry Cyranowskiej w ramach projektu „Rewitalizacja terenu byłego prowizorycznego osiedla baraków mieszkalnych w Mielcu, wybudowanego w latach 50. XX w. dla jednostek paramilitarnych i młodych robotników”. W ramach projektu „Park Leśny” nasadzono drzewka i krzewy i kwiaty. Przebudowano alejkę główną i alejki boczne. Zbudowano placyki z piaskownicami i tor saneczkowy, przebudowano plac zabaw przy zbiegu ulic Kazimierz Wielkiego i Wolności (nazywany popularnie „plac UFO”). Na zboczu od strony al. Niepodległości zbudowano efektowne wejście główne, a po jego prawej stronie umieszczono rzędy ławek (w czasie występów plenerowych służą widowni) i zbudowano zjeżdżalnie dla dzieci. W latach 2020-2021 po lewej stronie wejścia głównego umieszczono monumentalny pomnik Żołnierzy Wyklętych, a stojącą wcześniej na tym miejscu rzeźbę „Kompozycja III” przeniesiono na nowe miejsce na tym samym zboczu.
CYRANOWSKA (ULICA), droga łącząca Mielec i Cyrankę, istniała jeszcze przed lokacją miasta (1470 r.). Początkowo nazywano ją „drogą do Cyranki”. Po wybudowaniu linii kolejowej (1887 r.) ograniczono jej długość do torów. W dokumencie z 1920 r. nazwano ją ulicą Cyranowską. Po obu jej stronach budowano domy, przeważnie drewniane. W końcowych latach 30. rozpoczęto budowę osiedla fabrycznego („kolonii”), a pierwszy blok mieszkalny stanął właśnie przy ul. Cyranowskiej. Tę nazwę zachowano w czasie okupacji hitlerowskiej (Cyrankastrasse). Po II wojnie światowej ponownie skrócono jej długość, nadając patrona Andrzeja Kędziora dla odcinka od Góry Cyranowskiej do torów kolejowych, (później: 22 Lipca, aleja Niepodległości). Pozostała więc tylko część biegnąca od Góry Cyranowskiej przez całą starą część wsi aż do lotniska. Po włączeniu Cyranki w granice Mielca w 1973 r. otrzymała oficjalnie nazwę Cyranowska i jest jedną z większych ulic tego osiedla (1704 m). Ma asfaltową nawierzchnię i chodnik po stronie wschodniej. W 2006 r. wykonano nową nawierzchnię asfaltową i wybudowano chodnik po stronie wschodniej.
CYRANOWSKIE STAWY, dwa naturalne zbiorniki wodne w Lesie Cyranowskim powstałe w okresie polodowcowym. Nie wiadomo, od kiedy hodowano w nich ryby, ale w dokumencie o podziale mieleckiego klucza pomiędzy synów Stanisława Mieleckiego w 1548 r. wymieniane są jako stawy rybne, które otrzymał Jan Mielecki, wojewoda podolski. Do 1944 r. pozostawały w rękach kolejnych właścicieli północno-wschodniej części Mielca i majątku cyranowskiego. W latach 1945-1962 gospodarowało nimi Nadleśnictwo Państwowe (Mielec – Smoczka, Wojsław), a 28 XII 1962 r. przekazano je Zarządowi Państwowych Gospodarstw Rybnych w Rzeszowie. Ich łączny obszar, wraz z otoczeniem, wynosił wtedy 44,17 ha. W 1985 r. włączone zostały, wraz z częścią Lasu Cyranowskiego, w granice miasta Mielca. W latach 90. zostały wykupione przez prywatnego przedsiębiorcę.
CYRANOWSKI LAS, jeden z lasów w południowo-zachodniej części Puszczy Sandomierskiej. Od XIII w. do 1944 r. stanowił własność kolejnych właścicieli północno-wschodniej części Mielca i majątku na Cyrance. W swej długiej historii był dostarczycielem drewna i innych produktów związanych z funkcjonowaniem lasu. Dokumenty z XVI w. informują, że faktorzy, zarządzający w imieniu Mieleckich m.in. majątkiem cyranowskim, ekspediowali drogą wodną w kierunku Gdańska duże ilości płodów rolnych i leśnych, w tym drewniane klepki. Las ten był też wielokrotnie schronieniem dla miejscowej ludności przed najeźdźcami. W nim wyznaczono miejsce koncentracji i ćwiczeń wojskowych oddziałów idących na pomoc powstaniu styczniowemu w 1863 r., a w latach 1912-1914 odbywały się szkolenia wojskowe formacji Związku Strzeleckiego i „Strzelca” pod nadzorem Józefa Piłsudskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej został bardzo zniszczony. Jego duża część była rejonem niemieckiego poligonu artyleryjskiego i niemieckich obozów wojskowych. Na skutek wyrębu drzewostanu na cele budowlane i pod drogi, obiekty wojskowe oraz dla powiększenia pola obserwacji ćwiczeń artyleryjskich – tereny te zostały niemal całkowicie wylesione. Po zakończeniu działań wojennych na wschodnich terenach powiatu mieleckiego, na podstawie postanowień reformy rolnej PKWN, w latach 1944-1945 przejęto teren lasu od ostatniego właściciela – Andrzeja Oborskiego na Skarb Państwa. 7 II 1945 r. wójt Gminy Mielec – Wieś Julian Osmola przekazał go Nadleśnictwu Państwowemu Mielec – Smoczka, a ono z kolei w późniejszych latach Nadleśnictwu Wojsław. Od pierwszych powojennych lat prowadzono systematyczne odnawianie zdewastowanych powierzchni, poza częścią poligonową używaną do 1976 r. przez wojsko. Wspomnieć trzeba, że w 1973 r. administratorem lasu zostało nowo powstałe Nadleśnictwo Mielec i taki stan utrzymuje się nadal. W 1985 r. jego część (132 ha) została włączona w granice miasta Mielca. Współcześnie Cyranowski Las (cały) zajmuje powierzchnię około 1 132 ha. Są to tereny ograniczone drogą Mielec – Kolbuszowa na południu, a od wschodu i północy terenami dawnych wsi Biesiadka i Podlesie oraz dzisiejszym mieleckim osiedlem Mościska. Skład gatunkowy drzewostanu, według stanu z 1993 r., przedstawia się następująco: sosna – 92,2 %, olsza – 3,8 %, dąb – 2,1 %, brzoza – 1,8 % oraz świerk i jodła – 0,1 %. Podszyt stanowią m.in. kruszyna, jarzębina, jałowiec, leszczyna i berberys, a runo m.in. borówka czarna, borówka bagienna, borówka brusznica, konwalia, paprocie i mchy. Spośród zwierząt wymienić należy: jelenia, sarnę, dzika, lisa, zająca oraz chronione: bobra, bociana czarnego, jastrzębia, myszołowa, błotniaka stawowego i czaplę, a także okresowo łosia i wilka. Cały Las Cyranowski w granicach miasta Mielca (132 ha) zaliczony został do lasów ochronnych, a jego część do lasów wodochronnych. W 1992 r. włączono go w całości w granice Mielecko-Kolbuszowsko-Głogowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, utworzonego rozporządzeniem Wojewody Rzeszowskiego z 14 VII tegoż roku. W związku z zagrożeniami przemysłowymi (II strefa w skali I – IV) Nadleśnictwo Mielec prowadzi od wielu lat przebudowę drzewostanów, zwiększając ilość drzew odpornych na zanieczyszczenia przemysłowe, m.in. dębów, buków, olch i modrzewi.
CYRKUŁ TARNOWSKI, jedna z jednostek administracyjnych utworzonych w 1782 r. przez władze austriackie na terenach zabranych Polsce w 1772 r. i nazwanych Galicją. Obejmował obszar ok. 442 km2. Od zachodu graniczył z cyrkułem bocheńskim, od wschodu z cyrkułem rzeszowskim, od południa z cyrkułami jasielskim i sądeckim, a od północy dochodził do rzeki Wisły, która od 1815 r. była granicą państwową pomiędzy austriacką Galicją i Królestwem Polskim. Główne zajęcia ludności to rolnictwo i przemysł rolny. Stosunkowo gęsta sieć rzek (Dunajec, Biała, Breń, Wisłoka) i potoków z jednej strony sprzyjała rolnictwu, a z drugiej powodowała częste powodzie, które niszczyły pola i dobytek. Na terenie cyrkułu znajdowały się (według dekretu z 28 X 1784 r.) 3 miasta: Tarnów, Pilzno i Ropczyce. Istniało też 11 miasteczek prywatnych, w tym Mielec, Przecław, Radomyśl Wielki i Rzochów. Największym miasteczkiem prywatnym był Mielec liczący w 1777 r. 2 176 mieszkańców, a w 1853 r., czyli tuż przed autonomią miast, około 3 500. Mielec zawdzięczał rozwój przede wszystkim ożywionemu handlowi (5 jarmarków w roku i cotygodniowe targi). Czynnikiem hamującym rozwój Mielca i wielu innych miasteczek w cyrkule tarnowskim była słabo rozwinięta sieć drogowa i zły stan nawierzchni istniejących dróg. Przez dłuższy czas jedyną dobrą drogą był gościniec cesarski Bielsko – Lwów, zbudowany w 1775 r. Dopiero około 1850 r. zbudowano drogę Tarnów – Szczucin, a w późniejszych latach m.in. drogę Mielec – Dębica. Komunikację w południowej części cyrkułu znacznie poprawiło oddanie w 1856 r. linii kolejowej Kraków – Dębica. Część północno-wschodnia, w tym Mielec, została uzbrojona w linię kolejową dopiero w 1887 r., a więc po likwidacji cyrkułów (23 IX 1865 r.)
CYZ JAN, urodzony 13 VI 1913 r. w Mielcu. Uczeń mieleckiego gimnazjum. Po odbyciu służby wojskowej w latach 30. mieszkał w Mielcu i dojeżdżał do pracy na stacji kolejowej w Woli Rzędzińskiej k/Tarnowa, gdzie zatrudniony był na stanowisku starszego telegrafisty. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę otrzymał zadanie ewakuowania na wschód dokumentacji i kasy rzędzińskiej stacji. Po zakończeniu tej misji w Janowie Lubelskim powrócił do Mielca pod koniec września 1939 r. Od 1940 r. pracował w niemieckiej firmie „J. Hennig”, która budowała różne obiekty wojskowe i użyteczności publicznej m.in. w Dębie, Sarzynie, Rymanowie i Zagórzu. Od początku powstania ruchu oporu w Mielcu (ZWZ, AK) był jego aktywnym uczestnikiem. W nocy z 30 VI na 1 VII 1943 r. został aresztowany w domu przez mieleckich gestapowców, a następnie oskarżony o przynależność do organizacji podziemnej i osadzony w krakowskim więzieniu na Montelupich. Tam też został zamordowany, prawdopodobnie pod koniec 1943 r. Dokładna data śmierci i miejsce pochówku nie są znane. Symboliczna tabliczka informacyjna znajduje się na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
CYZ JÓZEF, urodzony 11 I 1911 w Mielcu. Uczeń mieleckiego gimnazjum. W okresie międzywojennym przebywał w Krakowie i pracował jako kierowca służbowego samochodu osobowego. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Mielcu i pracował jako kierowca. Był żołnierzem AK, uczestniczył w akcjach bojowych i dywersyjno-sabotażowych. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (5 – 6 VIII 1944 r.) powołany został do Wojska Polskiego i uczestniczył w ostatniej fazie II wojny światowej. Po wojnie wrócił do Krakowa i tam pracował. Zmarł 29 X 1986 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CZACHOR ANTONI, urodzony 11 IV 1945 r. w Kolbuszowej, syn Stanisława i Emilii z domu Lubos. Muzykowanie na instrumentach dętych drewnianych rozpoczął pod opieką ojca – Stanisława Czachora, wybitnego skrzypka ludowego i późniejszego założyciela kapeli ludowej ZPiT „Rzeszowiacy”. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Rzeszowie, a następnie przez 3 lata grał w Wojskowej Orkiestrze Garnizonowej w Rzeszowie. Pod koniec lat 60. został zatrudniony w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu i odtąd grał w wielu jego zespołach artystycznych. Były to: kapela ludowa (prowadzenie – Stanisław Czachor) i orkiestra ZPiT „Rzeszowiacy” (kierownik artystyczny i dyrygent – Janusz Mejza), Orkiestra Dęta WSK (dyrygent – Grzegorz Ossak), Big – Band (dyrygent – Leopold Kozłowski), zespół dixielandowy i orkiestra taneczna w kawiarni „Melodia”. W 1980 r. założył Młodzieżową Orkiestrę Dętą, z którą kilkanaście razy zdobył tytuł laureata Wojewódzkiego Przeglądu Szkolnych Zespołów Artystycznych. (Konkursu na szczeblu centralnym nie organizowano.) Wykształcił w tym czasie kilkudziesięciu muzyków na instrumentach dętych i perkusyjnych. W 1992 r. został kierownikiem artystycznym i dyrygentem ZPiT „Rzeszowiacy”. (Założyciel i kierownik artystyczny „Rzeszowiaków” Janusz Mejza przeszedł na emeryturę.) W swej blisko 40 – letniej karierze artystycznej był wielokrotnie laureatem konkursów muzycznych – indywidualnym (za wirtuozowską grę na klarnecie) i zespołowym. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 20 X 1996 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZACHOR MIECZYSŁAW, urodzony 10 XII 1921 r. w Szydłowcu k/Mielca, syn Michała i Zofii z domu Rec. W okresie międzywojennym był aktywnym działaczem ZMW RP „Wici”. Po wojnie ukończył Technikum Mechaniczne – Wydział Zaoczny w Mielcu (specjalność – ekonomika przemysłu). Pracował kolejno w: Powiatowym Zarządzie Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Mielcu, jako sekretarz (1946-1947), Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym Oddział w Mielcu (1946-1949), Gminnym Związku „Samopomoc Chłopska” w Tuszowie Narodowym (1949-1950), Rejonowym Zakładzie Młynów Gospodarczych w Mielcu (1951-1953), Tuczarni Trzody Chlewnej w Maliniu (1953-1955), Powiatowym Związku GS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu (1955-1956), Powiatowym Komitecie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Mielcu – jako sekretarz (1956-1965) i WSK „PZL-Mielec” (1965-1981). W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Równolegle do pracy zawodowej działał społecznie. W latach młodzieńczych pisał sztuki teatralne, które grywała młodzież z ZMW „Wici”. Należał do szeregu organizacji społecznych, m.in. do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej. Był radnym różnych szczebli rad narodowych, członkiem Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego, ławnikiem Sądu Powiatowego i przewodniczącym Komitetu Osiedlowego J. Kilińskiego w latach 70. W 1979 r. powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Miejskiego Komitetu ZSL w Mielcu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP i licznymi odznaczeniami resortowymi. Zmarł 19 X 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZACHOR PIOTR ANTONI, urodzony 25 IX 1974 r. w Mielcu, syn Antoniego i Zofii z domu Dudzik. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1994 r. Równocześnie grał w Młodzieżowej Orkiestrze Dętej, a następnie w Zakładowej (później Miejskiej) Orkiestrze Dętej w Mielcu. Studiował na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Technicznym (kierunek – wychowanie techniczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej oraz na Wydziale Pedagogicznym (kierunek – edukacja artystyczna) Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Ukończył Szkołę Artystycznego Projektowania Ubioru w Krakowie (z wynikiem bardzo dobrym) i uzyskał dyplom projektanta odzieży. W 2000 r. założył firmę projektowania ubioru i prowadził ją do 2003 r. W latach 2003-2006 pracował w firmie „Royal Collection” jako stylista, brand menager i projektant kolekcji własnych. Od 2006 r. ponownie prowadzi własną firmę. Odniósł szereg sukcesów, m.in. zakwalifikował się do finału Międzynarodowego Konkursu dla Projektantów Ubioru „Złota Nitka” w czasie Międzynarodowych Targów Łódzkich oraz do finału Konkursu „Srebrna Pętelka” na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Ponadto uczestniczył z kolekcjami własnymi w licznych pokazach w kraju i na Międzynarodowym Festiwalu Mody we Lwowie.
CZACHOR RAFAŁ, urodzony w 1975 r. w Mielcu. Absolwent Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu. Wychowanek lekkoatletycznej sekcji „Stali” Mielec. Zdobył brązowe medale na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w rzucie młotem w 1995 r. i 1996 r. (58,60 m). Był reprezentantem Polski w kategorii juniorów. Później zrezygnował z uprawiania sportu wyczynowego.
CZACHOR STANISŁAW, urodzony 23 III 1911 r. w Trzęsówce, powiat kolbuszowski, syn Jana i Marii z Komanieckich. Od dziecięcych lat sam uczył się grać na wykonanych własnoręcznie skrzypcach, a po ich zniszczeniu (przez ojca) kupił sobie prawdziwe skrzypce za pieniądze „wypożyczone” z domowego schowka. Uciekł z domu i uczył się grać na skrzypcach u Cygana Białonia w Szydłowcu, wykazując nieprzeciętny talent muzyczny. Uczył się też grać na innych instrumentach, m.in. na akordeonie i basach. Ojciec, po długich poszukiwaniach, odnalazł syna i w końcu zaakceptował jego pasję. Stanisław przez kilka lat grywał w cygańskiej kapeli, a następnie założył własną. Po ożenku przeniósł się do Huty Komorowskiej koło Majdanu. Po koniec lat 30. podjął pracę na stacji kolejowej w Krakowie i pobierał lekcje gry z nut u profesora muzyki. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej podjął pracę w milicji w Kolbuszowej. Wkrótce jednak został aresztowany (za uprzedzenie jednego z księży o rewizji) i wywieziony przez NKWD do łagru Borowicze. Dzięki umiejętności gry był jednak nieco lepiej traktowany i nawet pomagał innym. Do Polski powrócił w 1946 r. i znów – obok pracy na gospodarstwie – grywał w zespołach muzycznych. W 1948 r. przeniósł się do Mielca, a wkrótce potem do Podleszan koło Mielca. Zatrudniony został w WSK Mielec i był jednym z założycieli orkiestry. W latach 50. okresowo pracował w Dębie i tam założył orkiestrę i kapelę. Po powrocie do pracy w WSK Mielec grał na kontrabasie w orkiestrze ZPiT „Rzeszowiacy”. W 1964 r. założył przy „Rzeszowiakach” kapelę ludową i grał w niej na skrzypcach I (prowadzących). W czasie koncertów popisywał się nie tylko wirtuozowskim wykonaniem ludowych melodii, ale także niespotykaną (i nieprawdopodobnie trudną) grą „spod mankieta” (za plecami). Na początku lat 80. przeszedł na emeryturę. Występował publicznie niemal do ostatnich dni życia. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 6 XII 1990 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
CZACHOWSKI PIOTR, urodzony 7 XI 1966 r. w Warszawie. Karierę sportową rozpoczął w klubie piłkarskim „Okęcie” Warszawa. Od 1982 r. powoływany był do reprezentacji Polski juniorów. Do ekstraklasowej drużyny Stali Mielec przyszedł w 1985r. i grał w niej do końca 1990 r., zaliczając ogółem ponad 115 meczów i strzelając 2 bramki. W I reprezentacji Polski zadebiutował w 1989 r. (Polska – ZSRR 1 : 1, Lubin) i grał później jeszcze w 44 meczach. W 2. połowie sezonu 1990/1991 występował w ekstraklasowej Legii Warszawa, a w następnych dwóch latach grał we włoskim Udinese. Na sezon 1993/1994 powrócił do Legii i przyczynił się do zdobycia przez nią tytuł mistrza Polski. Później ponownie wyjechał za granicę i grał w szkockiej drużynie Dundee (do 1995). Kolejnymi zespołami, w których występował, były: ekstraklasowy ŁKS Łódź, Aluminium Konin, Okęcie Warszawa i KS Piaseczno. Karierą zawodniczą zakończył w 2005 r. w KP Piaseczno (III liga) i UKS Łady. Był trenerem tych drużyn. Uzyskał uprawnienia trenerskie i pracował z zespołami młodzieżowymi. Ponadto jest cenionym komentatorem transmisji meczów włoskiej Serie A w Elven Sports.
CZAJA HERBERT HELMUT, urodzony 5 XI 1914 r. w Skoczowie, w rodzinie niemieckiej. Absolwent Gimnazjum w Bielsku (z niemieckim językiem wykładowym). Egzaminy maturalne zdał w 1933 r. W latach 1933-1937 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał tytuł magistra. Dwa kolejne lata spędził na studiach we Wiedniu i pisaniu pracy doktorskiej. W roku szkolnym 1938/1939 pracował w Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu jako nauczyciel języka niemieckiego. W jesieni 1938 r. obronił pracę doktorską na UJ w Krakowie. W pierwszych latach okupacji hitlerowskiej był nauczycielem w niemieckich szkołach w Krakowie, Zakopanem i Przemyślu. Od 1943 r. do końca wojny służył w Wehrmachcie, mimo iż w walkach na Ukrainie stracił oko. Po wojnie przetrzymywany był w obozach amerykańskich. Zwolniony powrócił do rodzinnego Skoczowa, a następnie na krótko został zatrudniony na UJ. W 1946 r. wyjechał do Niemiec. Tam od 1 IX 1946 r. pracował jako nauczyciel w Stuttgarcie. W latach 1947-1953 wybierano go na radnego miasta Stuttgart, a w latach 1953-1990 był posłem CDU w Bundestagu, zaś w latach 1970-1990 przewodniczył Związkowi Wysiedleńców. Zmarł 18 IV 1997 r. w Stuttgarcie.
CZAJA JAN, urodzony 8 II 1922 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Jana i Anny z domu Stelmach. Uczeń Liceum i Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. W okresie międzywojennym członek Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Strzeleckiego. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej żołnierz Armii Krajowej (ps. „Powsinoga”), kolporter gazetki konspiracyjnej „Odwet”, uczestnik akcji dywersyjno-sabotażowych na terenie ziemi mieleckiej. Wspólnie z siostrą Józefą (ps. „Ziuta”) zorganizował udaną ucieczkę dwóch Francuzów z oddziału Wehrmachtu, stacjonującego w Padwi, do oddziału partyzanckiego Jana Mazura (ps. „Stalowy”). Po ujawnieniu, przez nieznanego prowokatora, przebiegu wydarzeń – aresztowany przez Niemców 1 IV 1944 r. w Padwi. Po pierwszych przesłuchaniach i torturach zmarł w niewyjaśnionych do końca okolicznościach. Pochowany najpierw na cmentarzu parafialnym w Mielcu, a w 1947 r. ekshumowany i przeniesiony na cmentarz parafialny w Padwi Narodowej. Wraz z siostrą Józefą zostali upamiętnieni obeliskiem przed kościołem parafialnym pw. św. Bartłomieja Apostoła w Padwi Narodowej. Odsłonięcie obelisku nastąpiło 1 V 2016 r.
CZAJA JÓZEFA JANINA, urodzona 17 III 1920 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, córka Jana i Anny z domu Stelmach. Uczennica Liceum i Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. W tym czasie należała do Związku Harcerstwa Polskiego i gimnazjalnego Koła Młodzieży Polskiego Czerwonego Krzyża. W czasie II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej pracowała w Urzędzie Gminnym w Padwi. Jako urzędniczka posiadała upoważnienie do odbioru kennkart ze Starostwa Powiatowego w Dębicy i część tych kennkart przekazywała członkom ruchu oporu: Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Była członkiem Armii Krajowej (ps. „Ziuta”), gminną komendantką Wojskowej Służby Kobiet (WSK) w ramach struktury Obwodu AK Mielec oraz kolporterką pism konspiracyjnych. Rozprowadzała tajną prasę wśród żołnierzy Wehrmachtu, kupowała od nich broń i amunicję, a także namawiała do dezercji. (Wielu z nich nie było Niemcami.) Z bratem Janem (ps. „Powsinoga”) zorganizowała udaną ucieczkę dwóch Francuzów z niemieckiej jednostki stacjonującej w Padwi do polskiego oddziału partyzanckiego. W wyniku prowokacji ujawniono jej działalność konspiracyjną. 1 IV 1944 r. została aresztowana z matką i bratem Janem, a następnie przewieziona do mieleckiego aresztu. Tam była wielokrotnie przesłuchiwana i torturowana. 7 IV przewieziono ją do więzienia w Rzeszowie, gdzie także była wielokrotnie maltretowana. W maju znęcali się nad nią hitlerowscy oprawcy w więzieniu tarnowskim, a od 19 VI w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Mimo tych bestialskich metod przesłuchiwania nie załamała się, a nawet przesyłała grypsy ostrzegające zagrożone osoby. W krakowskim więzieniu została osądzona i skazana na śmierć. Rozstrzelano ją 23 VI 1944 r. Niestety, mimo wielu podejmowanych starań, miejsca jej pochówku nie udało się dotąd ustalić.Wraz z bratem Janem zostali upamiętnieni obeliskiem przed kościołem parafialnym pw. św. Bartłomieja Apostoła w Padwi Narodowej. Odsłonięcie obelisku nastąpiło 1 V 2016 r.
CZAJA STANISŁAW, urodzony 12 IV 1925 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Jana i Anny z domu Stelmach. Uczeń Gimnazjum Handlowego w Mielcu, członek Związku Harcerstwa Polskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. Od listopada 1941 r. działał w padewskiej placówce AK pod pseudonimami „Leoś” i „Dzięcioł”. Był kolporterem prasy podziemnej, łącznikiem i członkiem komórki wywiadu. Brał udział w Akcji „Burza”. Dzięki korzystnemu zbiegowi okoliczności w dniu 1 IV 1944 r. uniknął aresztowania z matką i rodzeństwem. Po wojnie uzupełnił wykształcenie średnie i prowadził gospodarstwo rolne, a później pracował jako dyspozytor w Kółku Rolniczym i Spółdzielni Kółek Rolniczych w Padwi. Od 1958 r. był członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL), a następnie Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL). Wielokrotnie wybierano go do rad narodowych różnych szczebli: Gminnej Rady Narodowej w Padwi Narodowej, Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Tarnobrzegu (1976-1988). Przewodniczył Radzie Banku Spółdzielczego w Padwi Narodowej (1979-1998). Po utworzeniu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej przyczynił się do powstania Koła tej organizacji w Padwi Narodowej i został jego prezesem. Był ponadto członkiem kilku zarządów i rad nadzorczych, m.in. Wojewódzkiego Związku Spółdzielni Kółek Rolniczych w Tarnobrzegu i Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Padwi Narodowej. Zmarł 31 I 1998 r. w Tarnobrzegu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
„CZAJEN”, Firma Produkcyjno-Handlowo-Usługowa, powstała w 1990 r. i zajmowała lokal przy ul. Krótkiej. Jej założycielem i właścicielem jest Krzysztof Czaja. Firma wykonuje instalacje sieciowe z dostępem do INTERNETU (na podstawie koncesji Ministra Łączności), prowadzi sprzedaż sprzętu komputerowego, organizuje kursy komputerowe i kursy BHP. W 1994 r. firma otrzymała zezwolenie Kuratora Oświaty w Rzeszowie na prowadzenie szkoleń. Największymi odbiorcami tej usługi były Urzędy Pracy z Mielca i Dębicy oraz firmy ze Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Od roku 1996 rozpoczęto przygotowania do działalności telekomunikacyjnej. Od 1997 r. posiada własną siedzibę przy ul. 3 Maja 12. W grudniu 1998 r. uruchomiono dostęp do sieci Internet w Mielcu, a w kolejnych latach w Połańcu i Staszowie. (W tych dwóch miastach firma posiada własne szkielety światłowodowe położone w nowo wybudowanej kanalizacji teletechnicznej). Przygotowywane jest uruchomienie usługi Cyfrowej Telefonii Stacjonarnej w Mielcu, Połańcu i Staszowie, a następnie uruchomienie usługi Kablowej Telewizji Cyfrowej. Czajen świadczy także usługi integratora systemów teleinformatycznych, a odbiorcami tych usług są sądy, urzędy miast i gmin, szkoły oraz firmy prywatne. 25-lecie działalności firmy uczczono festynem na terenach MOSiR (27 VI 2015 r.).
CZAJKA ANTONI, urodzony 27 V 1952 r. w Grochowem, pow. mielecki, syn Juliana i Anieli z domu Ciemięga. Ukończył Zasadnicza Szkołę Metalową, a następnie Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od 1966 r. do 1989 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: uczeń, frezer, mistrz, starszy mistrz, kierownik oddziału i zastępca kierownika Wydziału 30. Podnosząc swoje kwalifikacje zawodowe, ukończył Wydział Mechaniczny (kierunek: technologia maszyn) Politechniki Krakowskiej w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od 1993 r. prowadzi własny Zakład Metalowy w Maliniu.
CZAJKA ZDZISŁAW, urodzony 27 X 1955 r. w Ulanowie, syn Zdzisława i Czesławy z Wójcików. Absolwent Technikum Mechanicznego w Stalowej Woli (matura w 1974 r.). W tym czasie grał w siatkówkę w drużynie „Stal” Stalowa Wola. Studia wyższe odbył na Politechnice Białoruskiej w Mińsku i na tej podstawie otrzymał z Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego tytuł magistra inżyniera. W 1981 r. został zatrudniony w WSK „PZL – Mielec” i do 1990 r. pracował na stanowisku kierowniczym w Dziale Obsługi Ogólnej. W roku szkolnym 1990/1991 był nauczycielem w Zespole Szkół Specjalnych im. J. Korczaka w Mielcu. Od 1994 r. do 30 VII 2000 r. pełnił funkcję kierownika Warsztatu Terapii Zajęciowej w Mielcu. W tym czasie zorganizował je i rozwinął ich działalność, a także był jednym z założycieli Stowarzyszenia Rodziców Osób Niepełnosprawnych i Osób Wspierających przy WTZ. Publikował artykuły na temat osób niepełnosprawnych w wydawnictwach Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w Rzeszowie. Problemami dzieci niepełnosprawnych zajmował się także jako działacz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W 2000 r. zdobył specjalizację w zakresie organizacji i zarządzania opieką społeczną. Od 1 VIII 2000 r. do kwietnia 2017 r. pełnił funkcję dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu, a od maja 2017 r. był pracownikiem tegoż MOPS. Zmarł 17 VIII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZAJKIEWICZ JAN, jeden z pierwszych znanych cyrulików w Rzochowie, wzmiankowany w 1667 r.
CZAJKOWSKI LEON, urodzony 28 III 1839 r. w Rzochowie, syn młynarza Bartłomieja Czajkowskiego. W latach młodzieńczych pomagał ojcu w młynie i na gospodarce. Wiosną 1863 r., na wieść o wybuchu powstania narodowego na ziemiach Królestwa Kongresowego, zgłosił się ochotniczo do oddziału tworzonego na terenie powiatu mieleckiego. Pod dowództwem gen. Mariana Langiewicza uczestniczył m.in. w potyczkach pod Łysą Górą, Pieskową Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Po rozbiciu oddziału Langiewicza powrócił na krótko do Rzochowa i brał udział w organizowaniu pomocy dla oddziałów powstańczych. W październiku zgłosił się do oddziału płk. Dionizego Czachowskiego, organizowanego w północnej części powiatu mieleckiego. Walczył w bitwie pod Rybnicą i tam został ranny. Powrócił do Mielca i tu leczył go doktor Kijas. W związku z podejrzeniami żandarmerii autriackiej o udział w powstaniu wyjechał z Rzochowa i przez 2 lata przebywał w Koszycach, a następnie powrócił potajemnie i ukrywał się aż do ogłoszenia w 1867 r. amnestii dla powstańców. Po śmierci ojca prowadził młyn i gospodarstwo rolne w Rzochowie. W 1918 r. otrzymał, jako uczestnik powstania styczniowego, awans na stopień podporucznika. Zmarł 19 III 1927 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Rzochowie.
CZAJOWSKI JANUSZ, urodzony 26 V 1956 r. w Krakowie, syn Stefana i Krystyny z domu Siwek. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Mechanicznych Nr 1 w Krakowie. Do Mielca przybył w 1982 r. i został zatrudniony w Robotniczym Centrum Kultury WSK „PZL-Mielec” na stanowisku instruktora. W tym samym roku, wspólnie z grupą uzdolnionych artystycznie młodych mielczan, założył Klub Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” i został wybrany na jego prezesa. Funkcję tę pełnił do 1990 r. W tym samym czasie był członkiem Rady do Spraw Upowszechniania Kultury w Mielcu. Przez dwie kadencje (1984-1988 i 1988-1990) sprawował funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W latach 1982-1985 działał społecznie w Zarządzie Wojewódzkiego Towarzystwa Kultury Teatralnej w Rzeszowie. Występował na scenie z własnymi recitalami poetyckimi oraz grał w Teatrze Dramatycznym RCK. Od 1985 r. pracował w organizacji młodzieżowej i redakcji „Głosu Załogi”. W 1987 r. został członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej, a w 1989 r. członkiem Międzynarodowej Organizacji Dziennikarskiej. W 1991 r. był współzałożycielem Tygodnika Mieleckiego „Korso”, pierwszej prywatnej gazety w Mielcu, a następnie pełnił funkcję dyrektora Agencji Informacyjno-Reklamowej „AIR – PRESS” (do 1994 r.). W roku 1995 założył własny Mielecki Magazyn Promocyjny „MEGATIK” i był jego redaktorem naczelnym do 1998 r. W 1998 r. został pierwszym redaktorem naczelnym nowo powstałej Telewizji Kablowej „GOSAT MEDIA” w Mielcu, a następnie kierownikiem Oddziału Dziennika „ECHO DNIA” w Mielcu. Od 1999 r. był redaktorem naczelnym „Gazety Mieleckiej”. Po 2000 r. wycofał się z publicznej działalności. Dalsze losy nieznane.
CZAPLA MARIA (z domu KOZIARA), urodzona 15 IV 1952 r. w Mielcu, córka Ludwika i Jadwigi z domu Krupa. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące nr 27 (później II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, a następnie studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, uzyskując w 1976 r. tytuł magistra nauk pedagogicznych. W okresie nauki grała w siatkówkę w MKS i „Stali” Mielec oraz AZS WSP Kraków. Po studiach powróciła do Mielca i 23 VIII 1976 r. podjęła pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 2, a w następnym roku szkolnym przeszła do Szkoły Podstawowej nr 6 (sportowej). Od 1977 r. prowadziła także drużyny – harcerską i zuchową. W okresie do 1 II 1983 r. do 31 I 1985 r. pełniła, z wyboru, funkcję komendanta Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Mielcu, a ponadto opiekowała się drużyną zuchową. Bezpośrednio po upływie kadencji w ZHP powróciła do pracy w SP nr 6. 16 VI 1987 r. została mianowana zastępcą komendanta Chorągwi Rzeszowskiej ZHP w Rzeszowie i pełniła tę funkcję do 31 I 1989 r. Od 1 II 1989 r. pracowała w Kuratorium Oświaty w Rzeszowie, nadzorując pracę szkół podstawowych m.in. na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Pełniła kolejno funkcje: zastępcy dyrektora Wydziału ds. Delegatury Zamiejscowej (1990-1992), Naczelnika Delegatury Zamiejscowej w Mielcu (1992-1997) i starszego wizytatora (od 1997 r.). Poza pracą zawodową i działalnością harcerską angażowała się w działalność innych organizacji społecznych, m.in. Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i Ligi Obrony Kraju. Wyróżniona m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką TPD „Przyjaciel Dziecka” i Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. W 2007 r. przeszła na emeryturę.
CZAPLICKI FERDYNAND WŁADYSŁAW, urodzony w 1828 r. w Przeworsku, syn Józefa. Uczęszczał do niemieckiego gimnazjum w Tarnopolu. Nie ukończył go, bowiem w 1842 r., ukrywając swój młodociany wiek, wstąpił do wojska austriackiego, aby przygotować się do walki o niepodległość Polski. W 1845 r., po interwencji ojca, został zwolniony z wojska jako niepełnoletni. W zimie 1845/1846 uczestniczył w przygotowaniach do powstania – jego przywódcy, Edward Dembowski i Teofil Wiśniowski, powierzyli mu zadanie odcięcia wojska austriackiego, stacjonującego w Samborze, od garnizonów we Lwowie i Przemyślu. Nie otrzymał wiadomości o odwołaniu powstania (21 II 1846 r.), a podburzeni przez Austriaków ruscy chłopi pobili powstańców. Sam F. Czaplicki został ranny i schwytany, a następnie skazany na 18 lat więzienia w Spielbergu na Morawach. Wypuszczono go w 1848 r., po wielu staraniach rodziny i interwencji u cesarza. Jeszcze tego samego roku wziął udział w Wiośnie Ludów we Lwowie, jako oficer polskiej Gwardii Narodowej. W czasie walk 1 XI 1848 r. został ranny. Po rozwiązaniu Gwardii Narodowej został zatrudniony w dobrach w Zarzeczu koło Jarosławia. Otrzymał powołanie do armii austriackiej i uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego w 1849 r. (Nie udało mu się przejść na stronę powstańców, choć czynił takie próby.) W 1851 r. został aresztowany za uczestnictwo w spisku J. Goslara, ale wobec braku dowodów został zwolniony z więzienia 13 IX 1852 r. Po zakończeniu służby wojskowej został dziennikarzem i pracował w „Gazecie Lwowskiej” oraz „Dzienniku Literackim”, w którym opublikował Pamiętniki z więzienia (1862). Wydał też Pamiętnik więźnia stanu (1862) i Powieść o Horożanie (1863). W 1863 r. na wieść o wybuchu powstania (nazwanego później styczniowym) zgłosił się do oddziału Marcina Borelowskiego i walczył jako kapitan w 3. kompanii. W bitwie na Sowiej Górze pod Batorzem został ranny (6 IX 1863 r.). Dostał się do niewoli rosyjskiej i został skazany na zsyłkę na Sybir. Powrócił w rodzinne strony prawdopodobnie w 1867 r. Był współzałożycielem i członkiem zarządu Komitetu Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Sybiraków. W 1871 r. został sekretarzem Rady Powiatowej w Mielcu, o czym informował krakowski „Czas”. Później wyjechał do Krakowa, a następnie do Lwowa. Wydał kilka książek o położeniu polskich zesłańców na Syberii: Czarna Księga 1863-64 (1869, 1878), W sybirskich tajgach (1870), Na Irtyszu (1870), Obraz Syberii (1871) oraz o prześladowaniach Polaków na Litwie pt. Moskiewskie na Litwie rządy (1869). W dorobku literackim miał też utwory beletrystyczne oparte na prawdziwych wydarzeniach, m.in. Moja Helunia (1881). Zmarł 14 IV 1886 r. we Lwowie. Pochowano go na cmentarzu Łyczakowskim.
CZAPNIK JAN, wójt w Mielcu, wzmiankowany w 1607 r.
CZARNECKIEGO JÓZEFA (ULICA), krótka i wąska uliczka na osiedlu Niepodległości. Łączy ul. M. Konopnickiej z ul. F. Chopina. Jej adres posiadają tylko dwa bloki mieszkalne. Powstała w latach 1938-1939 w ramach budowy osiedla fabrycznego (kolonii) Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL. Nazwę otrzymała w 1957 r. Dodać można, że w okresie międzywojennym i w czasie okupacji hitlerowskiej istniała ulica (droga polna) J. Czarneckiego (Czarneckistrasse). Biegła ona od ul. Tarnobrzeskiej (później ul. H. Sienkiewicza) – w rejonie szpitala (później internat dziewczęcy LO nr 26, a dziś skrzyżowanie ul. H. Sienkiewicza z ul. M. Pisarka i ul. S. Drzewieckiego) – do ul. Długiej (aktualnie Obrońców Pokoju). Po II wojnie światowej została zlikwidowana.
Patron ulicy JÓZEF CZARNECKI jest postacią zupełnie nieznaną w mieleckim środowisku. Nawet w dokumentacji dotyczącej ulicy nie ma uzasadnienia, kim był. Z pewnością nie chodzi tu o słynnego hetmana. Trudno bowiem sobie wyobrazić, aby rajcy miejscy pomylili jego nazwisko i imię.
CZARNECKI STANISŁAW, urodzony 8 IV 1944 r. w Wampierzowie, powiat mielecki, syn Józefa i Anny z domu Kubik. Ukończył Zasadniczą Szkołę Mechanizacji Rolnictwa w Tuchowie (1963 r.). Od lat dziecięcych rzeźbił w drewnie wierzbowym i lipowym. W 1969 r. został laureatem konkursu twórczości ludowej, w kategorii rzeźby, zorganizowanym przez Muzeum w Tarnowie. W latach 1972-1975 należał do Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu. Uczestniczył w organizowanych przez tę placówkę wystawach i imprezach, a także w konkursach ogólnopolskich (Toruń, Białystok). Tematy jego prac to postacie znane i anonimowe, sceny rodzajowe, kapliczki i ptaki. Jako rzeźbiarz prymitywista wielokrotnie otrzymywał wysokie oceny znawców sztuki, m.in. prof. dr Włodzimierz Hodys z Krakowa zwracał uwagę na oryginalność, bogactwo motywów i prostotę jego twórczości. Od 1974 r. był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych w Lublinie. W okresie od 1975 r. do 1991 r. pracował w Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Mielcu, a następnie przeszedł na rentę. Od 1980 r. mieszkał w Mielcu. Był członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej (od 1981 r.) i członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego w Mielcu (od 1998 r.). W ciągu ponad 40-letniej pracy twórczej brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych na terenie całego kraju. Otrzymał szereg nagród, w tym dwukrotnie nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Jego prace znajdują się w wielu muzeach, m.in. w Warszawie, Krakowie, Białymstoku, Lublinie, Toruniu, Tarnowie, Rzeszowie, Kolbuszowej i Mielcu. Uczestniczył w plenerach i wystawach organizowanych przez Klub Środowisk Twórczych TMZM, m.in. w Mielcu z okazji 30-lecia Klubu oraz w innych wystawach, m.in. w Łańcucie i ośrodkach kultury na terenie powiatu mieleckiego. Brał udział w Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie. Zmarł 25 III 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZARNY BOGUSŁAWA ELŻBIETA (z domu SKWARA), urodzona 22 I 1962 r. w Świnoujściu, córka Józefa i Marii z domu Chmara. Absolwentka Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie, maturę zdała w 1981 r. W tejże szkole była przewodniczącą samorządu szkolnego oraz prowadziła drużynę harcerską „Stopy”. Za działalność artystyczną, społeczną i bardzo dobre wyniki w nauce przez cały okres nauki w szkole średniej była stypendystką Ministerstwa Oświaty i Wychowania. W 1986 r. ukończyła studia na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra nauczania początkowego. Pracę zawodową rozpoczęła od roku szkolnego 1986/1987 w Szkole Podstawowej w Trześni koło Mielca. Poza pracą dydaktyczną prowadziła szkolne Koło TPD. Od roku szkolnego 1991/1992 pracuje w Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu. W latach 1991-1999 była nauczycielką nauczania początkowego. Opracowała i wdrożyła w szkole program promujący zdrowie w klasach I-III „Wychowanie Zdrowotne”. Była też opiekunem drużyny zuchowej „Skrzaty”. W 1998 r. zdobyła I stopień specjalizacji zawodowej. 1 IX 1999 r. objęła – w wyniku konkursu – funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu. Po wybudowaniu nowych obiektów dla szkoły (przy ul. Ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego) kierowała jej zagospodarowaniem i urządzaniem oraz organizacją pracy w nowych warunkach. Skutecznie wdrożyła „Program integracji”, stwarzając w placówce warunki dla wspólnej edukacji dzieci zdrowych i niepełnosprawnych. W trakcie kierowania szkołą ukończyła kurs kwalifikacyjny dla kadry kierowniczej (2000 r.) oraz studia podyplomowe z oligofrenopedagogiki (2001 r.). Jest współorganizatorem szeregu form skutecznej pracy edukacyjnej i rewalidacyjnej uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Tematy te popularyzuje poprzez artykuły w kwartalniku „W kręgu mieleckich humanistów”. Zainicjowała wydanie szkolnego biuletynu promującego pracę szkoły „Echo z mieleckiej jedenastki”. W 2014 r. ukończyła studia podyplomowe liderów oświaty w Centrum Edukacji Obywatelskiej w Warszawie. Systematycznie unowocześnia funkcjonowanie szkoły poprzez m.in.: doposażenie w nowoczesny sprzęt (zestaw multimedialny, dostęp do Internetu), wdrażanie innowacji metodycznych i programowych z wykorzystaniem technologii ITC, wprowadzenie oceniania kształtującego, dbałość o nabywanie przez nauczycieli nowych kwalifikacji oraz wzbogacenie oferty edukacyjnej o klasę sportową, zajęcia taneczne, pływanie, „językowe zielone szkoły” i kółka zainteresowań. Doświadczeniami z tych dobrych praktyk dzieliła się podczas konferencji kadr kierowniczych m.in. w Łodzi, Rzeszowie, Przemyślu i Krakowie oraz jako gospodarz wojewódzkiej konferencji dyrektorów szkół z oddziałami integracyjnymi w Mielcu (2017 r.).
CZARNY PAWEŁ MARIUSZ, urodzony 5 III 1990 r. w Mielcu, syn Bogusława i Bogusławy z domu Skwara. Uczęszczał do Szkoły Podstawowych nr 3, a następnie nr 11 w Mielcu oraz równocześnie do Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Mielcu. Absolwent Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia im. F. Chopina w Krakowie. W 2007 r. odniósł pierwsze liczące się sukcesy, zdobywając w Ogólnopolskim Konkursie Młodych Altowiolistów we Wrocławiu III miejsce w grupie starszej i nagrodę specjalną za najlepsze wykonanie utworu obowiązkowego oraz w Międzynarodowym Konkursie Muzyki Kameralnej „Talents for Europe” w Dolnym Kubinie (Słowacja) I miejsce w kategorii: kwartet smyczkowy. Także w 2007 r. został stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007 r.) oraz stypendystą Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci (2007 r.). Jako pierwszy i jedyny Polak zakwalifikował się do You Tube Symphony Orchestra I edycji i wystąpił w niej na koncercie w Carnegie Hall w Nowym Yorku 15 IV 2009 r.Maturę zdał w 2009 r. Ukończył studia na Wydziale Instrumentalnym (kierunek: altówka) Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2011 r. powierzono mu funkcję inspektora orkiestry Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Lider grupy altówek w orkiestrze kameralnej (prowadzący – Andrzej Bauer) i orkiestrze kameralnej Warsaw String Players (założyciel – Janusz Wawrowski). Członek Accademia Gustav Mahler w Bolzano (Włochy). Bierze udział w wielu festiwalach i koncertach w Polsce i poza jej granicami. Współpracował m.in. z muzykami Berliner Phiharmoniker i wieloma polskimi muzykami. Z Antoniną Styczeń i Zuzanną Fedorowicz nagrał Trio na flet, altówkę i harfę Weinberga dla wytwórni TACET. Wydana płyta uzyskała nominację do International Classical Music Awards 2018.
CZECHA BRONISŁAWA (ULICA), ulica na osiedlu Wolności. Ma długość 250 m. Biegnie od ul. Wolności do ul. K. I. Gałczyńskiego, pomiędzy terenami kilku przedsiębiorstw. Nazwę otrzymała w 1973 r. W 2011 r. ulica została przebudowana. Ma nową asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek.
Patron ulicy: BRONISŁAW CZECH (1908-1944) to jeden z najwybitniejszych polskich narciarzy w okresie międzywojennym. Trzykrotnie reprezentował Polskę na Olimpiadach (1928, 1932 i 1936 r.). Na Mistrzostwach Świata w Zakopanem w 1929 r. zdobył tytuł nieoficjalnego mistrza świata w biegu zjazdowym. Był też pilotem szybowcowym, taternikiem i trenerem, a także utalentowanym artystą malarzem i rzeźbiarzem. W czasie okupacji hitlerowskiej współpracował z ruchem oporu. W 1940 r. został aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Zmarł w 1944 r. w obozie, na skutek ciężkiej choroby serca.
CZECH HENRYK ANDRZEJ, urodzony 28 IV 1951 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Stanisławy z Rzeszutków. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Mielcu (matura w 1971 r.). W latach 60. reprezentował Mielec w jeździe szybkiej na lodzie, m.in. na zimowej Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży. Był też zawodnikiem III-ligowej drużyny piłkarskiej MKS „Gryf” Mielec (lata 60. i 70.). W latach 1971-1979 pracował w WSK „PZL – Mielec”, a następnie (do 1983 r.) był administratorem osiedla J. Krasickiego w Mielcu (później osiedle Lotników). Od 1983 r. do 1990 r. wykonywał usługi przewozowe (taxi), a od 1990 r. prowadzi działalność gospodarczą. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną m.in. Koła Zakładowego i Miejskiego Polskiego Związku Wędkarskiego, był długoletnim Strażnikiem Ochrony Przyrody. Jest także członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Dużą popularność zdobył sobie jako twórca i wykonawca oryginalnej postaci „Cześka Płachty”, występującej w dialogach z innymi redaktorami na antenie mieleckiego Radia „HIT-FM” w latach 90. Był też autorem i wykonawcą wielu reklamówek w tymże radiu. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Pełnił funkcję ławnika Sądu Powiatowego w Mielcu w kadencji 2010-2014.
CZECHURA MACIEJ, urodzony w 1828 r. w Padwi Narodowej. Ukończył miejscową szkołę. Dużą aktywnością społeczną zdobył sobie autorytet w środowisku i został wybrany na wójta w Padwi Narodowej. W 1861 r. powierzono mu mandat poselski na I kadencję (1861-1865) Sejmu Krajowego Galicyjskiego z okręgu wyborczego Mielec-Zassów. W czasie powstania styczniowego 1893 r. był intendentem w oddziale Dionizego Czachowskiego. Był jednym z organizatorów ruchu ludowego w powiecie mieleckim. Zmarł w 1897 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Padwi Narodowej.
CZECZOT EWA (z domu FRANKOWSKA), urodzona 4 X 1964 r. w Mielcu, córka Jana i Anny z domu Gamin. Ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie i studia pedagogiczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierunek: wychowanie plastyczne), uzyskując tytuł magistra. W latach studenckich występowała w Zespole Tańca Towarzyskiego „GAMZA” przy Politechnice Lubelskiej. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1986 r. w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu. W 1997 r. zdobyła I stopień specjalizacji zawodowej. Po wprowadzeniu reformy oświatowej, od 1999 r. jest nauczycielem plastyki w Gimnazjum nr 1 w Mielcu. Jej wychowankowie wielokrotnie prezentowali prace plastyczne, m.in. na corocznych wystawach w Galerii Samorządowego Centrum Kultury i w Kuratorium Oświaty w Rzeszowie, uczestniczyli w konkursach ogólnopolskich i rejonowych, zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Równolegle do pracy pedagogicznej prowadzi własną działalność twórczą. Specjalizuje się w malarstwie olejnym i akrylowym, nie stroniąc od innych technik plastycznych. Podejmuje różnorodną tematykę, m.in. maluje martwą naturę, postacie i pejzaże. Jest długoletnim członkiem Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu, od 1998 r. członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. Jana Stanisławskiego w mieleckim SCK i aktualnie członkiem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików w Rzeszowie. Ponadto w latach 90. była prezesem nauczycielskiej grupy plastycznej przy ZNP w Mielcu. Swoje prace eksponowała na wystawach indywidualnych w Mielcu, Krasiczynie (galeria w pałacu) i Dąbrowie Tarnowskiej oraz na wystawach zbiorowych, m.in. we Francji i na Ukrainie oraz wielokrotnie w Mielcu. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek: zarządzanie oświatą i przedsiębiorczość), a następnie uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Jest członkiem Chóru Nauczycielskiego „Akord”. Od 2014 r. występuje także w Teatrze Rozmaitości im. Stefana Ostrowskiego SCK w Mielcu (Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Gdzie diabeł nie może, Wesele, Królowa Przedmieścia – główna rola, Teatr Variete, Baw się razem z nami). Wyróżniona m.in. Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
CZELUSTA ALOJZY, urodzony 24 V 1937 r. w Łącku, syn Franciszka i Józefy z domu Kurzeja. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Nowym Sączu, maturę zdał w 1955 r. Studiował na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i w 1961 r. uzyskał tytuł magistra filozofii chrześcijańskiej w zakresie specjalizacji filozoficzno – psychologicznej. Pracę zawodową rozpoczął 3 VIII 1960 r. jako psycholog w Dziecięcym Ośrodku Sanatoryjno-Prewentoryjnym w Rabce. Od 3 X 1963 r. do 15 VIII 1964 r. pracował jako psycholog w WSK Rzeszów. 17 VIII 1964 r. został zatrudniony na stanowisku psychologa w WSK Mielec, a następnie powierzono mu kierownictwo Pracowni Psychologicznej WSK i funkcję tę pełnił do 28 II 1990 r. W 1973 r. uzyskał uprawnienia do badań psychologicznych kierowców, a w 1979 r. ukończył studia podyplomowe dla psychologów w Warszawie. Prowadził badania przydatności do wykonywania określonych zawodów. Udzielał pomocy nowym pracownikom w adaptacji zawodowej. Był nauczycielem w Ochotniczym Hufcu Pracy oraz wykładowcą na kursach mistrzowskich w WSK i w Punkcie Konsultacyjnym AWF w Mielcu (lata 80.). Opracował skrypt do przedmiotu psychologia dla studentów AWF w Mielcu. Od 1 III do 31 VIII 1990 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego „Głosu Załogi” – gazety zakładowej WSK Mielec. Z dniem 1 X 1990 r. podjął pracę w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Mielcu, w tym jako jej kierownik do 1998 r. W 2000 r. otrzymał tytuł nauczyciela mianowanego. Należał do Polskiego Związku Psychologicznego. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 VIII 2002 r. Jego pasją pozazawodową była twórczość plastyczna, a zwłaszcza malowanie olejem i akwarelą. Dominującą tematyką były pejzaże i osoby, ale nie brakowało też obrazów o tematyce religijnej oraz kopii uznanych mistrzów. Zmarł 14 II 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZELUSTA TERESA IRENA (z domu WŁOSEK), urodzona 14 V 1938 r. w Adampolu koło Lublina, córka Stanisława i Stanisławy z domu Pyda. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego TPD w Świdniku koło Lublina, maturę zdała w 1956 r. W latach 1956-1957 pracowała w Urzędzie Pocztowym w Świdniku jako telefonistka, a od 1962 r. do 1963 r. była wychowawcą w Dziecięcym Ośrodku Sanatoryjno-Prewentoryjnym w Rabce. W 1964 r. ukończyła studia psychologiczne na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL w Lublinie i uzyskała tytuł magistra filozofii chrześcijańskiej w zakresie specjalizacji filozoficzno-psychologicznej. W czasie studiów grała w zespole siatkówki AZS Lublin. Od 17 VIII 1964 r. do 20 VI 1992 r. pracowała w WSK Mielec jako psycholog, a następnie specjalista psycholog. Prowadziła badania przydatności na stanowiska pracy, pomagała nowym pracownikom w adaptacji do pracy oraz udzielała porad pracownikom i ich rodzinom w trudnych przypadkach życiowych. W 1973 r. uzyskała uprawnienia z Instytutu Transportu Samochodowego do badania kierowców i prowadziła okresowe obowiązkowe badania kierowców pojazdów różnego typu. W 1979 r. ukończyła studium podyplomowe dla psychologów. Jako przedstawicielka Przychodni Psychologicznej WSK Mielec, uznawanej za wzorcową przychodnię zakładową, prowadziła szkolenia psychologów z innych zakładów pracy. Ponadto w latach 70. pełniła funkcję komendanta OHP dla dziewcząt i nauczyciela języka polskiego. 20 VI 1992 r. przeszła na emeryturę, ale od 1 IX 1992 r. do 31 XII 1996 r. pracowała jako psycholog w WSK w niepełnym wymiarze godzin.
CZENCZEK MARIA (z domu HENDZEL), urodzona 7 X 1951 r. w Sieklówce, powiat jasielski, córka Józefa i Janiny z domu Hendzel. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kołaczycach, maturę zdała w 1969 r. Ukończyła Medyczne Studium Zawodowe – Pielęgniarstwo w Jaśle i w 1972 r. uzyskała tytuł pielęgniarki dyplomowanej. W 1972 r. została zatrudniona jako pielęgniarka w Ośrodku Zdrowia w Wesołej koło Brzozowa. Od 2 XI 1973 r. pracowała w Mielcu, początkowo w szpitalnym Oddziale Noworodków Zespołu Opieki Zdrowotnej, a od 1 I 1974 r. w Żłobku nr 3, przeniesionego później do nowego obiektu przy ul. M. Pisarka. W tej placówce pełniła różne funkcje: pielęgniarki w gabinecie lekarskim, przełożonej pielęgniarek (1985-1990) i równocześnie nauczyciela praktycznej nauki zawodu w żłobku dla uczennic Liceum Medycznego w Mielcu. 1 XII 1990 r. została mianowana kierownikiem Żłobka Miejskiego nr 3.
CZEPIEL SEBASTIAN, urodzony około 1820 r. w Kawęczynie, w rodzinie chłopskiej. W 1848 r. został wybrany posłem z Mieleckiego do austriackiej konstytuanty.
CZERNECKI ZDZISŁAW urodzony 10 VIII 1943 r. w Mielcu, syn Jana i Ireny z domu Pazdro. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu (specjalność: obróbka skrawaniem) z maturą w 1963 r. W latach szkolnych był członkiem Aeroklubu Mieleckiego i pilotem szybowcowym. Po maturze odbył zasadniczą służbę wojskową (1963-1964). W latach 1964-1975 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku konstruktora przyrządów pomiarowych, a następnie konstruktora silnika Leyland. W 1974 r. przeszedł do Rejonu Dróg Publicznych, pełnił tam funkcje kierownika warsztatu i później kierownika bazy transportowej. Ponadto w latach 1974-1982 był instruktorem nauki jazdy w Polskim Związku Motorowym w Mielcu. Od 1983 r. prowadził własny warsztat ślusarski, a następnie firmę ALU-STAL w Mielcu w ramach Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej”. W 1984 r. uzyskał dwa dyplomy mistrza w zawodach: ślusarz i mechanik samochodowy. Zdobył też uprawnienia spawacza elektrycznego i gazowego. Produkował zawiasy do budynków gospodarczych, stojaki na rowery (np. do Holandii) i kontenery metalowe. Był wielokrotnie wybierany na członka Rady Spółdzielni (1994-1995, 2004-2008, 2008-2012), a w 1995 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady. Wyróżniony odznakami spółdzielczymi i związkowymi.
CZERNIAKOWSKI BOGDAN, urodzony 4 V 1957 r. w Żyrardowie, syn Stefana i Jadwigi z domu Mirgos. Absolwent Liceum Zawodowego w Żyrardowie (specjalność: elektromechanik urządzeń przemysłowych). Wychowanek siatkarskiej sekcji MKS Len Żyrardów, powoływany do kadry narodowej w siatkówce w kategorii juniorów. W 1978 r. zatrudniony został w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie Kłodzkiej i grał w tamtejszej II–ligowej drużynie siatkówki Stal. Do Mielca przeniósł się w 1979 r. Zatrudniono go w WSK „PZL-Mielec” (kontrola jakości) i występował w barwach Stali Mielec (ekstraklasa i II liga) do 1986 r. Od 1986 r. był trenerem grup młodzieżowych Stali, a w latach 1991-1996 trenował II–ligową drużynę męską Stali Mielec. W tym czasie ukończył 3-letnie studia trenerskie w mieleckim Punkcie Konsultacyjnym AWF Warszawa i otrzymał tytuł trenera II klasy. W sezonie 1996/1997 był trenerem ekstraklasowego zespołu żeńskiego Stali. Od 1997 r. pracuje w pionie marketingu Polsko-Koreańskiego Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego „JOONGPOL” Sp. z o.o. w Mielcu. W 2019 r. został prezesem UKS Szóstka Mielec, którego I zespół seniorek gra w I lidze piłki siatkowej. (Od 2021 r. nastąpiła zmiana nazwy zaspołu na ITA TOOLS Stal Mielec, w związku z nazwą sponsora – firmą ITA TOOLS.)
CZERSKI JÓZEF ROCH AMBROŻY (OJCIEC CYPRIAN OD ŚWIĘTEGO JÓZEFA), urodzony około 1735 r. w rodzinie szlacheckiej. Habit trynitarski przyjął 28 X 1751 r., śluby zakonne złożył 11 XI 1752 r., a w październiku 1758 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był drugim z kolei przełożonym klasztoru trynitarzy w Mielcu. Zmarł 17 I 1809 r.
CZERW EDWARD, urodzony 17 V 1924 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Jana i Karoliny z Osmolów. „Małą maturę” zdobył w nauczaniu tajnym w czasie okupacji hitlerowskiej, a w pierwszych latach powojennych ukończył Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu. Ukończył Akademię Handlową w Krakowie i w 1952 r. otrzymał tytuł magistra nauk ekonomiczno-handlowych. Bezpośrednio po studiach dostał nakaz pracy w Państwowej Centrali Handlowej w Mielcu, najpierw na stanowisku głównego księgowego, a potem jej likwidatora. W latach 1956-1963 pełnił funkcję głównego księgowego w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, a w latach 1963-1970 był jego prezesem. W tym okresie był współtwórcą szeregu przedsięwzięć inwestycyjnych na terenie Mielca i powiatu mieleckiego. Wspierał działalność Ludowych Zespołów Sportowych, prezesował powstałemu w 1959 r. LKS „Tęcza” Mielec. W nagrodę znalazł się w gronie działaczy LZS – obserwatorów Olimpiady w Rzymie (1960 r.). W 1970 r. został zmuszony do rezygnacji z funkcji prezesa PZGS. Przeniósł się do Dębicy, gdzie przez niecały rok był dyrektorem tamtejszego Miejskiego Handlu Detalicznego. W 1971 r. wyjechał na Śląsk i został zatrudniony w kombinacie BUMAR Łabędy, najpierw na stanowisku kierownika Działu Kooperacji (1971-1973), a następnie głównego księgowego, aż do przejścia na emeryturę w 1985 r. Systematycznie się dokształcał. Ukończył studia podyplomowe z zakresu ekonomiki przemysłu w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Uzyskał też kwalifikacje i uprawnienia biegłego rewidenta Krajowej Izby Biegłych Rewidentów w Warszawie. Zmarł 9 XI 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CZERW LEON, urodzony 18 VIII 1927 r. w Wojsławiu, syn Jana i Karoliny z Osmolów. Ukończył Liceum Rolnicze w Dzikowie (matura w 1947 r.). W roku szkolnym 1948/1949 uczył w Szkole Rolniczej w Szprotawie, a następnie studiował na Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie (kierunek: ekonomika handlu) i w 1955 r. otrzymał tytuł magistra ekonomii. Po studiach pracował w WSK Mielec na stanowisku inspektora Oddziału Zaopatrzenia Robotniczego (OZR). W 1957 r. przeniósł się do Spółdzielni Usług Różnych w Mielcu, gdzie był kierownikiem technicznym. Od 1963 r. do 1970 r. sprawował funkcję prezesa Spółdzielni Ogrodniczej w Mielcu. W 1970 r. powrócił do WSK i tam pracował kolejno na stanowiskach kierowniczych w Sekcji Analiz Eksportu, Sekcji Cen i Sekcji Planowania na Wydziale Montażu Samolotów. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 2 I 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
CZERW STEFAN (ksiądz), urodzony 28 VII 1892 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Marcina i Anny z domu Kurdziel. Uczęszczał do gimnazjum w Mielcu, a następnie w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1917 r. przyjął świecenia kapłańskie. Jako wikary pracował w Grybowie i przy katedrze w Tarnowie. W latach 1920-1922 był katechetą w Starym Sączu i dyrektorem szkoły przy klasztorze klarysek, a następnie katechetą gimnazjalnym w Brzesku oraz seminarium nauczycielskim i Szkole im. M. Konopnickiej w Tarnowie. Od 1923 r. do 1950 r. (z przerwą w czasie okupacji hitlerowskiej) katechizował młodzież w II Gimnazjum im. B. Chrobrego w Nowym Sączu. W 1950 r. władze oświatowe skierowały go do III Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Tarnowie, a w połowie roku szkolnego 1950/1951 przeniosły w stan spoczynku. W latach 1951-1954 pełnił funkcję referenta do spraw liturgicznych kurii diecezjalnej, a w latach 1951-1974 był sędzią sądu biskupiego w Tarnowie. Ponadto w latach 1957-1978 był cenzorem książek religijnych. Wyróżniony EC i RM. Zmarł 8 V 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
CZERWIŃSKA HELENA (z domu FRANKIEWICZ), urodzona 1 IV 1941 r. w Dębie (później Nowa Dęba), córka Władysława i Olgi z domu Kawa. Ukończyła Liceum Pedagogiczne dla Wychowawczyń Przedszkoli w Jaśle (matura w 1961 r.). Od 1 IX 1961 r. do 30 VI 1976 r. była nauczycielką Przedszkola WSK Nr 2 w Mielcu. W 1971 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: wychowanie przedszkolne i wychowanie początkowe). 1 VII 1976 r. została mianowana dyrektorem nowo powstałego Przedszkola Państwowego nr 6 przy ul. ks. P. Skargi. Jako współorganizator nowej placówki zadbała nie tylko o jej nowoczesne wyposażenie, ale wprowadziła (wspólnie z zespołem nauczycielskim) szereg nowości, m.in. naukę języka angielskiego i otwarty dla środowiska ogród przedszkolny. Uczestniczyła w różnych formach szkolenia w zakresie realizacji nowego programu nauczania i wychowania dzieci przedszkolnych. Przedszkole nr 6 było też wielokrotnie miejscem konferencji metodycznych o różnym zasięgu. Za tę działalność trzykrotnie otrzymała nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania, a za zorganizowanie placu gier i zabaw – Medal im. dr. H. Jordana (1989 r.). Od 1 II 1985 r. do 31 VIII 1990 r. pracowała w Wydziale Oświaty i Wychowania Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisku starszego wizytatora ds. przedszkoli i opieki nad dzieckiem. Prowadziła szkolenia przygotowujące rodziców do prowadzenia rodzin zastępczych. 1 IX 1990 r. powróciła do pracy z dziećmi, najpierw z 6-latkami w Szkole Podstawowej nr 5, a następnie w Przedszkolu nr 13 (do 31 VIII 1998 r.) 1 IX 1998 r. przeszła na emeryturę. Obok pracy zawodowej aktywnie działała w organizacjach społecznych, m.in. ZHP, ZNP i Komitecie Osiedla Kazimierza Wielkiego. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”.
CZERWIŃSKA WERONIKA, urodzona 2 II 1989 r. w Mielcu, córka Zofii Czerwińskiej-Baran. Absolwentka Zespołu Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu (liceum transportowo-spedycyjne), maturę zdała w 2008 r. Studiowała na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa (kierunek: transport) Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza i w 2014 r. otrzymała tytuł inżyniera. Aktualnie kontynuuje studia magisterskie na tej samej uczelni. Jest pasjonatką motoryzacji, sportów motorowych, techniki, sztuki i turystyki górskiej. Od 2007 r. jest członkiem Automobilklubu Mieleckiego. Uzyskała uprawnienia ratownika drogowego Polskiego Związku Motorowego i sędziego sportów motorowych. W 2010 r. została wybrana na sekretarza, a w 2014 r. na wiceprezesa Automobilklubu Mieleckiego. Ponadto od 2010 r. pełni funkcję prezesa Koła Naukowego Transportowców Politechniki Rzeszowskiej, a od 2013 r. jest członkiem Okręgowej Komisji Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego w Rzeszowie. W latach 2010, 2011 i 2012 była finalistką Ogólnopolskiej Olimpiady „Transport – Spedycja – Logistyka – Cło” w Białej Podlaskiej i Terespolu. W 2013 r. w Sopocie zdobyła (wraz z Piotrem Ogorzałkiem) tytuł mistrza Polski w ratownictwie drogowym PZM, a w 2016 r. w Toruniu (wraz z Mateuszem Machnikiem) tytuł wicemistrza Polski w ratownictwie drogowym PZM oraz tytuł najlepszej zawodniczki mistrzostw….W 2019 r. podczas XVIII MP Ratowników Drogowych w Poznaniu przyczyniła się do zdobycia klubowego mistrzostwa Polski przez Automobilklub Mielecki i 1. miejsca w klasyfikacji okręgów dla Okręgu Rzeszowskiego PZM.Popularyzuje wiedzę z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej, bezpieczeństwa ruchu drogowego i bezpiecznego uprawiania sportów motorowych.
CZERWIŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 8 IX 1909 r. w Chorzelowie koło Mielca. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Tarnowie (1928), ale bezskutecznie poszukiwał pracy w okolicach Mielca. Otrzymał ją dopiero w Marysinie koło Rejowca, a następnie w Majdanie Ostrowskim koło Chełma Lubelskiego i po złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego w roku szkolnym 1932/1933 został mianowany kierownikiem tej szkoły. Poza praca zawodową angażował się społecznie, prowadząc chór i zespół teatralny. W 1937 r. przeniósł się do Zaborcza w pow. mieleckim, gdzie został kierownikiem tamtejszej szkoły. W czasie okupacji hitlerowskiej poza prowadzeniem legalnej szkoły powszechnej prowadził tajne nauczanie w zakresie szkoły podstawowej, a następnie szkoły średniej (1943-1944). Współpracował z miejscowymi członkami BCh. Po odejściu frontu na zachód przeprowadził się do Otałęży, pow. mielecki, rodzinnej miejscowości żony. Doprowadził do odbudowy szkoły i został jej kierownikiem. Organizował też różne formy kształcenia dorosłych. Prowadził zespoły artystyczne (kapele, taneczne, śpiewacze, teatralne), które występowały m.in. w Mielcu i innych miejscowościach pow. mieleckiego, a nawet na Centralnych Dożynkach w Warszawie. Był aktywnym działaczem politycznym, społecznym i związkowym. Należał do PSL S. Mikołajczyka, a następnie do ZSL i był członkiem Zarządu Powiatowego w Mielcu. Pełnił też funkcję radnego i członka Komisji Kultury i Oświaty w Czerminie. Angażował się w działalność ZNP w miejscu zamieszkania oraz w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN, Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką ZNP i Odznaką ZNP „Za Tajne Nauczanie”.
CZERWIŃSKI TADEUSZ, urodzony 29 VII 1947 r. w Chorzelowie, syn Jana i Marii z Bauerów. Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Od 1969 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, a po restrukturyzacji WSK od 1994 r. jest pracownikiem Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec”. Pierwszy raz oddał krew w 1969 r., a od 1970 r. jest członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec” oraz PCK. Oddał 27 850 ml krwi Stan w 2002 r. Otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi i Odznakę Honorową IV stopnia PCK.
CZERWIŃSKI WŁADYSŁAW, urodzony 11 VII 1953 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Bauerów. Ukończył Technikum dla Przodujących Robotników w Rzeszowie (matura w 1979 r.). Pracował w WSK „PZL-Mielec”, a następnie w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Od 1979 r. jest członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec” oraz PCK. Oddał 28 100 ml krwi (stan w 2002 r.)
CZESAK KAZIMIERZ (ksiądz), urodzony 24 II 1947 r. w Łazach, powiat bocheński, syn Józefa i Rozalii z Dziedziców. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Bochni, maturę zdał w 1965 r. Studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie i 30 V 1971 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1971-1974 pracował jako wikariusz w parafii w Wierzchosławicach, a ponadto w 1973 r. obronił pracę magisterską z zakresu teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1974 r. do 1978 r. był wikariuszem Bazyliki Katedralnej w Tarnowie. W latach 1978-1985 pracował jako wikariusz parafii św. Józefa w Tarnowie i kapelan Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie oraz od 1981 r. pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza pracowników służby zdrowia. Był także dekanalnym wizytatorem nauki religii oraz publikował artykuły w wydawnictwach diecezjalnych. W 1985 r. został mianowany proboszczem parafii w Ryglicach, a nieco później powierzono mu funkcję wicedziekana dekanatu tuchowskiego. W tym czasie zorganizował budowę kaplicy Podwyższenia Krzyża Świętego w Joninach i doprowadził do jej konsekracji przez bpa Jana Styrnę. W 1997 r. powierzono mu funkcję proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. 24 XII 2001 r. otrzymał godność kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej w Tarnowie. Także w grudniu 2001 r. został dziekanem Dekanatu Mielec-Południe. W XII edycji plebiscytu Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2007” i otrzymał Skałkę „Korso”. Doprowadził do docelowego zagospodarowania obiektów parafialnych i wyposażenia ich wnętrz, a także do urządzenia placu przykościelnego. W ramach przygotowań do konsekracji kościoła kierował pracami nad docelowym wystrojem świątyni. (Uroczystość konsekracji odbyła się 4 VI 2011 r. pod przewodnictwem biskupa ordynariusza dr. Wiktora Skworca.) Był jednym z inicjatorów nadania patronatu Matki Bożej Nieustającej Pomocy nad miastem Mielcem i współorganizatorem uroczystości przyjęcia patronatu w dniu 15 XI 2011 r. W 2016 r. otrzymał od papieża Franciszka godność Kapelana Jego Świątobliwości (prałata). W 2017 r. przeszedł na emeryturę i pozostał w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy jako rezydent. Zmarł 25 VI 2023 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZOP FELIKS, urodzony 10 II 1939 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Jana i Bronisławy z domu Ćwięka. Absolwent Technikum Finansowego w Tarnowie. Po maturze (1957) rozpoczął pracę w Wydziale Finansowym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisku inspektora. Po roku podjął studia zaoczne w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, a następnie przeniósł się na studia dzienne i w 1964 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. W tym czasie ukończył też Zawodowe Studium Pedagogiczne. W latach 1964-1966 pracował w Kopalniach i Zakładach Przetwórczych Siarki w Tarnobrzegu (KiZPS), m.in. jako kierownik sekcji ekonomicznej. Założył koło Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (PTE) i był jego pierwszym prezesem. W 1967 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu i do 1991 r. pracował na stanowiskach: starszego ekonomisty, kierownika sekcji planowania perspektywicznego, kierownika planowania, kierownika zespołu projektowania systemów informatycznych w Ośrodku Elektronicznych Maszyn Cyfrowych (1973-1979), głównego specjalisty ds. ekonomicznych w Zakładzie Utrzymania Ruchu (1980-1982) i kierownika działu planowania i gospodarki materiałowej (1983-1991). W czasie pracy w WSK Mielec ukończył m.in. kurs projektowania i programowania systemów elektronicznej techniki obliczeniowej oraz Studium Podyplomowe Ekonomiki Przemysłu w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1973), a ponadto w 1990 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w dziedzinie ekonomiki i organizacji przemysłu. Zaprojektował system informacji kadrowej w WSK i Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK) i znacząco przyczynił się do jego wdrożenia. Wdrożył także system finansowo-kosztowy i ewidencji środków trwałych w OBR SK oraz opracował i wdrożył zasady wewnętrznego rozrachunku gospodarczego w Zakładzie Utrzymania Ruchu. Aktywnie działał w PTE. Po powstaniu samorządu pracowniczego przez dwie kadencje był członkiem prezydium i sekretarzem Rady Pracowniczej WSK. W 1989 r. uczestniczył w utworzeniu i działalności Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu oraz w kampanii wyborczej do parlamentu i samorządów terytorialnych. W latach 1991-2001 pracował w Banku PEKAO SA na stanowisku zastępcy kierownika agencji, a następnie jako główny księgowy II Oddziału w Mielcu, gdzie wdrożył system informatyczny. Od 1989 r. jest członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu i pełni różne funkcje w zarządzie. Po powstaniu Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku pełnił funkcję członka rady programowej i następnie członka zarządu, a od 2012 r. do 2 III 2018 r. był prezesem zarządu tego Uniwersytetu. Został wybrany do Mieleckiej Rady Seniorów w kadencji 2015-2019. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką Honorową PTE, statuetką „Najaktywniejszego Seniora Mielca – 2018” w kategorii „Kultura, nauka i sztuka” oraz Honorową Nagrodą „Albertusa” – 2018.
CZOP KRYSTYNA MARIA (z domu MŁOCEK), urodzona 25 I 1940 r. w Jedliczu, powiat krośnieński, córka Michała i Anny z domu Ponikło. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. M. Konopnickiej w Jedliczu. W 1964 r. ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i otrzymała tytuł lekarza medycyny. W latach 1964-1966 pracowała w Szpitalu Powiatowym w Tarnobrzegu. 15 XII 1966 r. podjęła pracę w Przychodni Zakładowej przy WSK Mielec, początkowo jako lekarz ogólny, a następnie kierownik Przychodni i zastępca dyrektora Przemysłowego ZOZ-u do spraw lecznictwa. W 1971 r. uzyskała I stopień z okulistyki, a w 1982 r. – II (Szpital Wojewódzki w Rzeszowie, Klinika Okulistyczna Akademii Medycznej w Krakowie). Zorganizowała i prowadziła Poradnię Okulistyczną w ramach Przemysłowego ZOZ-u. Była także dyżurnym lekarzem-konsultantem Pogotowia Ratunkowego w Mielcu w zakresie interwencji związanych ze wzrokiem. Od 1992 r. prowadziła prywatny gabinet okulistyczny w budynku przy Placu AK. Uczestniczyła w specjalistycznych sympozjach i konferencjach. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Wyróżniona m.in. Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”. 1 V 2000 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 1 XII 2000 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
CZORTKOWER EMIL, urodzony 24 XII 1911 r. w Mielcu, syn Joela. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1929 r. Po studiach medycznych, prawdopodobnie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, powrócił do Mielca i w latach 30. prowadził prywatny gabinet lekarski. Przy pomocy życzliwych ludzi udało mu się przeżyć okupację hitlerowską. Po II wojnie światowej mieszkał we Wrocławiu. Dalsze losy nieznane.
CZORTKOWER JOEL, urodzony 26 II 1879 r. w rodzinie żydowskiej w Buczaczu, woj. tarnopolskie (aktualnie Ukraina), syn Samuela i Fajgi z domu Sternberg. Ukończył Gimnazjum Klasyczne w Buczaczu z maturą w 1903 r., a następnie studiował na Wydziale Prawa i Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Egzamin nauczycielski z matematyki i fizyki złożył 2 VI 1910 r. Od roku szkolnego 1910/1911 do przejścia w stan spoczynku (30 IX 1939 r.) pracował w Gimnazjum (Gimnazjum i Liceum) w Mielcu jako egzaminowany zastępca nauczyciela (1910-1918), nauczyciel rzeczywisty (1918-1926) i stały profesor (1927-1939). Uczył matematyki, fizyki i języka niemieckiego, a ponadto opiekował się gabinetem fizycznym. Powszechnie uważany był za jednego z wybitniejszych mieleckich nauczycieli. Angażował się w życie społeczne miasta. Był członkiem – założycielem Koła Towarzystwa Nauczycielskiego Szkół Wyższych i Towarzystwa Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, uczył w Prywatnym Seminarium Żeńskim oraz pełnił funkcję skarbnika mieleckiego Koła Ligi Obrony Powietrznej Państwa (później Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej). W 1929 r. otrzymał prawo do Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. W okresie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu. Został ujęty przez hitlerowców 9 III 1942 r. w czasie akcji eksterminacyjnej w Mielcu, wywieziony pociągiem do Rozwadowa, a następnie przez Lublin i Parczew do Włodawy. Tam ślad po nim zaginął i można przypuszczać, że został zamordowany w pobliskim obozie zagłady Żydów w Sobiborze lub w drodze do niego.
CZUBECKA MARZENA TERESA (z domu KIEŁBASA), urodzona 4 VI 1961 r. w Mielcu, córka Franciszka i Natalii z domu Róg. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu z maturą w 1980 r. Wielokrotnie zdobywała tytuły laureatki konkursów recytatorskich, m.in.: Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Złoty Mak” w Poznaniu (1979/80), Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Rewolucyjnej (1980) – na szczeblu centralnym i Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego na szczeblu wojewódzkim. Ponadto grała w Teatrze Amatorskim RCK i śpiewała w chórze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Studiowała na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego i w 1985 r. uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Jako nauczycielka języka polskiego pracowała w Szkole Podstawowej w Woli Mieleckiej koło Mielca (1985-1986) i Szkole Podstawowej nr 1 im. W. Szafera w Mielcu (1986-2000), a w 2001 r. przeniosła się do Gimnazjum nr 2 w Mielcu. Prowadzi różne formy zajęć pozalekcyjnych z uczniami uzdolnionymi humanistycznie, m.in. przygotowuje ich do olimpiady przedmiotowej z języka polskiego oraz konkursów literackich, ortograficznych, recytatorskich i artystycznych. Podejmuje liczne inicjatywy na rzecz szkoły. Organizuje szkolne konkursy recytatorskie, spektakle poetycko-muzyczne i kabaretowe, prezentacje twórczości literackiej i artystycznej oraz imprezy okolicznościowe. Współpracuje z Samorządowym Centrum Kultury i Spółdzielczym Domem Kultury oraz stowarzyszeniami kulturalnymi, m.in. z Mielecką Grupą Literacką „Słowo”. Wyreżyserowała sztukę Stanisława Witkacego „Wariat i zakonnica” (premiera odbyła się 30 IX 2012 r. w SCK Mielec). Od wielu lat jest jurorem w konkursach recytatorskich. Uczestniczy w działaniach charytatywnych na rzecz lokalnej społeczności. Wymiernym efektem aktywności zawodowej są liczne nagrody i wyróżnienia w konkursach literackich i recytatorskich zdobywane przez jej uczniów. Ważniejsze sukcesy: * Zgłoszenie do Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Poezja łączy ludzi” pięciu esejów na temat jednego wiersza i zdobycie pięciu wyróżnień oraz zdobycie nagrody głównej w postaci realizacji przez Ewę Zadrzyńską i TVP2 filmu dokumentalnego na podstawie jednej z prac. *Zdobycie przez Annę Ćwiękę nagrody głównej – indeksu do szkoły filmowej M. Ślesickiego i B. Lindy w ogólnopolskim konkursie „Zagraj w filmie”. *Kilkakrotne zdobycie głównego trofeum „Złotej Szpili”, I, II III miejsca i wyróżnień w Ogólnopolskim Turnieju Satyry im. I. Krasickiego w kategorii recytacji, w konkursie literackim i plastycznym. *Trzykrotne zdobycie „Srebrnego Pióra” w finale Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego im. K.I. Gałczyńskiego” O Złote Pióro Watermana ”. *Zdobycie II nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Płynąć pod prąd” za pracę pt. „Biało-czarne światło” pod patronatem profesora J. Miodka. *Zdobycie I i III miejsca oraz nagrody specjalnej w konkursie krasomówczym, dwóch równorzędnych II miejsc w konkursie literackim, wyróżnienia w konkursie plastycznym w ramach Wojewódzkiego Konkursu Literackiego „Pan Cogito a człowiek XXI wieku”. *Kilkakrotne doprowadzenie do finału i zdobycie tytułu laureata w kuratoryjnym konkursie z j. polskiego. Wyróżniona m.in. nagrodami kuratora oświaty oraz tytułem „Belfer Roku 2012” przyznanym przez kapitułę konkursu organizowanego przez Podkarpacki Urząd Marszałkowski i gazetę codzienną Nowiny.
CZUBSKA KATARZYNA, urodzona 15 III 1982 r. w Dukli, córka Stefana i Kazimiery z domu Lorens. Absolwentka Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. J. Szczepanika w Krośnie, maturę zdała w 2001 r. Studiowała w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 12 roku życia trenowała biegi pod opieką Wacława Katana w MOSiR Krosno. Startując w barwach tego klubu, zdobyła tytuł mistrzyni Polski juniorek w biegu przełajowym na dystansie 4 km (Kwidzyń, 2001) i srebrny medal w Mistrzostwach Polski juniorów w biegu na 1 500 m (Zielona Góra, 2001). Jesienią 2001 r. przeszła do Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Mielec. Jako jego zawodniczka zdobyła szereg medali: srebrny – 1 500 m w Akademickich Mistrzostwach Polski (Kraków, 2002), brązowy – 1 500 m w Halowych MP seniorów (Spała, 2003), srebrny w biegu przełajowym na 3 000 m w Młodzieżowych MP (Żagań, 2003), złoty – 1 500 m w Akademickich MP (Poznań, 2003) i brązowy – 800 m w Młodzieżowych MP (Biała Podlaska, 2003). W 2003 r. została powołana do reprezentacji Polski młodzieżowej i seniorek. Startowała w Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Bydgoszczy, trójmeczu Polska-Czechy-Francja w Libercu (zajęła 2. miejsce na 1 500 m, drużynowo wygrała Polska), sztafecie maratońskiej seniorek w Korei Południowej (Polska zajęła 5. miejsce) oraz biegach ulicznych, m.in. zwyciężyła we Francji. Według stanu na koniec 2003 r. jej rekordy życiowe wynosiły: 800 m – 2.05, 55, 1 500 m – 4.18,13. Od 2004 r. kontynuowała karierę sportową w KKB MOSiR Krosno. Startowała m.in. w biegach ulicznych, także w mieleckim Biegu Ulicznym o Puchar Prezydenta Mielca i w 2008 r. zwyciężyła w konkurencji kobiet.
CZUCHRO ZBIGNIEW, urodzony 20 III 1953 r. w Podborzu, syn Edwarda i Elżbiety z domu Kozioł. Od 1974 r. należy do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. J. Aleksandrowicza przy WSK „PZL-Mielec”. Do 2000 r. oddał 30 100 ml krwi.
CZUDO ZBIGNIEW, urodzony w 1938 r., wychowanek sekcji piłkarskiej „Polonii” Bytom. W 1958 r. został zatrudniony w WSK Mielec i zaangażowany do gry w II-ligowej drużynie „Stali” Mielec. Grał w linii pomocy. Był jednym z autorów awansu (pierwszego w dziejach zespołu) do I ligi (ekstraklasy) piłki nożnej w 1960 r. Barwy mieleckiego klubu reprezentował do 1963 r., rozgrywając w I lidze 26 meczów. W 1963 r. powrócił do Bytomia, gdzie grał w „Polonii”, a następnie wyjechał do Niemiec.
CZUDOWSKI RYSZARD, długoletni pracownik WSK „PZL-Mielec”. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do Armii Krajowej (ps. „Hel”). Zmarł 4 XII 1987 r. w Opolu.
CZUL JAN, urodzony 21 V 1954 r. w Węgierskiej Górce, syn Emila i Michaliny z domu Słowik. Treningi siatkarskie rozpoczął w RKS Metal Węgierska Górka. Do Mielca przyjechał w 1973 r., został przyjęty do pracy w WSK i włączony do składu ekstraklasowej drużyny siatkówki Stali Mielec. Grał w niej do 1985 r. (ekstraklasa i II liga), przez szereg lat pełnił funkcję jej kapitana. W 1985 r. zakończył wyczynowe uprawianie sportu. Pracował w OBR SK, a następnie w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec”. Amatorsko uprawiał siatkówkę i uczestniczył w rozgrywkach Mieleckiej Amatorskiej Ligi Siatkówki.
CZYHIN JAN, urodzony 21 I 1895 r. w Udnowie koło Żółkwi, syn Pawła i Tekli z Maciechów. W czasie I wojny światowej 1914-1918 służył w armii austriackiej. Po uzyskaniu kwalifikacji nauczycielskich w październiku 1921 r. przybył na ziemię mielecką i pracował jako nauczyciel w szkołach powszechnych w Woli Pławskiej, Chorzelowie i Szkole Męskiej w Mielcu, a następnie w Borku Fałęckim w Krakowie. W latach 30. był kierownikiem szkół powszechnych w Gajach i Prusach koło Lwowa. Studiował filologię polską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i w 1934 r. uzyskał tytuł magistra filozofii. W czasie II wojny światowej mieszkał w Trzcieńcu koło Mościsk i pracował jako nauczyciel. Uczestniczył też w tajnym nauczaniu. Od roku szkolnego 1944/1945 uczył języka polskiego w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Mielcu, a od 16 V 1947 r. do 25 VIII 1948 r. pełnił obowiązku dyrektora tej szkoły. Równocześnie był jednym z organizatorów życia oświatowego, kulturalnego i związkowego w Mielcu i powiecie mieleckim. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pełnił m.in. funkcje sekretarza Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Mielcu i przewodniczącego Powiatowego Komitetu Bibliotecznego. Wniósł znaczny wkład z zorganizowanie i otwarcie 20 III 1948 r. pierwszej biblioteki publicznej w Mielcu, zalążka późniejszej Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej. W 1948 r. został przeniesiony służbowo do Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie na stanowisko kierownika Wydziału Szkolnictwa Średniego Ogólnokształcącego, a w latach 1950-1954 był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego im. króla Władysława Jagiełły w Dębicy. Kolejnym miejscem zamieszkania i pracy był warszawski Ursus, gdzie uczył w tamtejszym technikum. Ok. 1962 r. przeniósł się do Wrocławia i tam zmarł w 1968 r.
CZYLIWIESZ.PL, Mielecki Portal Informacyjno-rozrywkowy. Rozpoczął funkcjonowanie 1 IV 2012 r. Działy: Strona główna, Ogłoszenia, Aktualności, Czylizakupy, Czyliweekend, Informator, Multimedia, Dział prawnik. Każdy z działów ma po kilka poddziałów tematycznych. Adres redakcji: ul. Krakowska 7.
CZYLOK HENRYK, urodzony 10 VIII 1933 r. w Bytomiu, syn Augustyna i Marianny z domu Gorams. W latach 1949-1953 pracował w kopalni im. J. Marchlewskiego w Bytomiu i grał w drużynie piłki nożnej Fortuna Bytom (był jej wychowankiem). Do Mielca przybył w 1953 r., został zatrudniony w WSK i przyjęty do A-klasowej drużyny piłkarskiej Stali Mielec. Grając w jej pierwszym składzie, był współautorem awansów do ligi międzywojewódzkiej (1954 r.), II ligi (1955 r.) i I ligi – ekstraklasy (1960 r.) W I lidze rozegrał 35 meczów i strzelił 2 bramki. Po spadku do II ligi pozostał w drużynie i grał w niej do 1964 r. W tym czasie ukończył kurs trenerski i przeniósł się (wraz z Rajmundem Kapuścińskim) do III-ligowego Gryfa Mielec, gdzie był grającym trenerem. Przy końcu lat 60. zakończył karierę jako zawodnik i trenował grupy młodzieżowe w Stali. W sezonie 1975/76, jako II trener I-ligowej drużyny piłkarskiej Stali (I trenerem był Edmund Zientara), przyczynił się do zdobycia przez nią tytułu Mistrza Polski. W 1983 r. zakończył karierę trenerską. Przez cały okres działalności sportowej pracował zawodowo. Od 1953 r. był kolejno ślusarzem, laborantem i technologiem specjalistą na Wydziale 31. Podjął też naukę w Technikum Mechanicznym (specjalność: budowa płatowców) i zdał maturę 1955 r. Zgłosił około 100 wniosków racjonalizatorskich, których realizacja przyniosła znaczne oszczędności finansowe. Uzyskał specjalizację państwową II klasy w zakresie oprzyrządowania. Po ukończeniu kursu tłumaczy języka niemieckiego z zakresu problematyki technicznej – tłumaczył teksty instrukcji obsługi maszyn. W 1991 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji”, Odznaką „Zasłużony dla Rozwoju Kultury Fizycznej” i Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związki Piłki Nożnej.
CZYNY SPOŁECZNE, prace świadczone nieodpłatnie przez grupę osób (lub indywidualnie) w celu szybszego rozwiązania ważnych potrzeb społecznych lub problemów gospodarczych. Wykonywano je (w sposób zorganizowany, ale niemal z reguły przymusowo) w całym kraju od niepamiętnych czasów. Dobrowolne podejmowanie czynów społecznych zrodziło się w Galicji po uzyskaniu autonomii i powstaniu stowarzyszeń. W samym Mielcu, poczynając od 2. poł. XIX w. budowano (lub pomagano przy budowie) społecznie różne obiekty i urządzenia, m.in. boisko sportowe TG „Sokół” przy ul. Długiej (dziś ul. Obrońców Pokoju), obiekty Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej przy ul. J. Kilińskiego, bursa gimnazjalna (1912), lotnisko turystyczne (1931), stadion sportowy im. por. Żwirki i inż. Wigury (1932). Czyny społeczne rozwinięto na wielką skalę w całej Polsce w pierwszych latach po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej, aby jak najszybciej odbudować kraj po gigantycznych zniszczeniach wojennych. W Mielcu budowano w ten sposób m.in.: drogi i ulice, obiekty sportowe (m.in. stadion „Stali” przy ul. S. Wyspiańskiego, stadion „Gryfa” przy ul. Warszawskiej, boiska sportowe przy kilku szkołach, w zimie lodowiska naturalne), chodniki (np. przy ul. 22 Lipca, ul. Kazimierza Jagiellończyka, ul. Wolności), urządzano place zabaw, sadzono drzewka (w tym las na Górze Cyranowskiej), zakładano zieleńce, wykonywano prace przy rozbudowie sieci: elektrycznej, gazowej, kanalizacyjnej i wodociągowej. Z biegiem lat czyny społeczne stawały się coraz rzadsze, a liczba chętnych do bezpłatnie świadczonej pracy systematycznie malała. Po 1999 r., kiedy zmieniono przepisy prawne dotyczące inwestycji, czyny społeczne (w klasycznym znaczeniu tego słowa) niemal zupełnie zanikły. Utrzymała się natomiast do ostatnich lat szczególna forma prac społecznych – prace przy budowie i urządzaniu obiektów sakralnych.
CZYREK JANUSZ, urodzony 5 III 1966 r. w Rzeszowie. Absolwent Technikum Elektrycznego w Rzeszowie Wychowanek Piasta Nowa Wieś a później sekcji piłki nożnej Stali Rzeszów. Grał w Stali Rzeszów, Zelmerze Rzeszów i ekstraklasowej Zawiszy Bydgoszcz, z której przybył do ekstraklasowej Stali Mielec w 1992 r. W mieleckiej drużynie grał do połowy sezonu 1995/1996 (około 120 meczów, kilkanaście bramek), a następnie wrócił do Stali Rzeszów. W kolejnych latach reprezentował barwy Zelmeru Rzeszów, Hetmana Zamość, Aluminium Konin, Siarki Tarnobrzeg. W sezonie 2001/2002 grał w zespole Stali Rzeszów, a następnie był zawodnikiem Strugu Tyczyn, Elektrociepłowni Rzeszów (2003-2008), TG Sokół Sokołów Małopolski i Stali Łańcut. Wyczynową grę w piłkę nożną zakończył w 2010 r.
CZYRNY CZESŁAW, urodzony 1 XII 1950 r. w Czerce koło Sieniowy, syn Józefa i Marii z domu Król. Absolwent Studium Zawodowego (Średniego) w Mielcu. Od 1968 r. do 1981 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” (Wydziały 30 i 53). W 1981 r. założył i prowadzi dotąd własny zakład produkcyjno-usługowy o profilu metalowym. W 1999 r. wybrany został przewodniczącym Rady Osiedla T. Kościuszki w Mielcu i pozostał nim nadal po kolejnych wyborach. Pełnił też funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu. W 2002 r. powierzono mu mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2002-2006 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Porządku Publicznego i Samorządności.
CZYŻ HANNA, urodzona 2 V 1979 r. w Mielcu, córka Jana i Elżbiety z Grodeckich. W szkole podstawowej występowała w Zespole Piosenki i Ruchu „Dziewiątka” przy SP nr 9. Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (w ramach Zespołu Szkół Technicznych). Wychowanka sekcji lekkoatletycznej „Stali” Mielec, a następnie zawodniczka Lekkoatletycznego Klubu Sportowego (LKS) Mielec. Specjalizuje się w biegach średnich. Zdobyła m.in. brązowy medal w biegu na 1 500 m (4:33,41) na Mistrzostwach Polski juniorów w 1996 r. w Bydgoszczy i brązowy medal w biegu na 1 000 m (2:55,28) w czasie Halowych Mistrzostw Polski juniorów starszych w 1997 r. w Spale. Była reprezentantką Polski w kategorii juniorów. W 2003 r. ukończyła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, a w 2005 r. uzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego. Równocześnie kontynuowała karierę sportową w sekcji lekkoatletycznej AZS AWF Kraków, m.in. w 2000 r. zdobyła drużynowe wicemistrzostwo Akademickich Mistrzostw Polski w biegach przełajowych i 6 VI 2001 r. ustanowiła rekord życiowy na 1500 m wynikiem 4.31,67. W 2003 r. wyjechała do Londynu i w latach 2005-2009 pracowała w Amerykańskiej Ambasadzie w Londynie. Ukończyła kurs na osobistego trenera (2009 r.) i prowadziła zajęcia w jednym z renomowanych klubów Fitness First – Black Label w Maida Vale Londyn. Od 2010 r. pracowała w okolicach Cambridge oraz w Londynie. W 2011 r. ukończyła kurs żywienia z tytułem nutritional advisor oraz GP referral exercises instructor (ćwiczenia z osobami po zawale i z osobami otyłymi). Na początku 2013 r. wraz z mężem (przyjęła nazwisko męża – ANDERSON) wyjechała do USA.
CZYŻEWSKI PIOTR LEON, urodzony 20 II 1895 r. w Zawierciu. W 1924 r. ukończył Wydział Architektoniczny Politechniki Lwowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Po rządowej decyzji o budowie Centralnego Okręgu Przemysłowego został mianowany szefem Kierownictwa Budowy Państwowych Zakładów Lotniczych Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu – Cyrance i Państwowych Zakładów Lotniczych Wytwórnia Silników nr 2 w Rzeszowie. Posiadał stopień wojskowy majora. Po napaści Niemiec hitlerowskich (1 IX 1939 r.) i Związku Radzieckiego (17 IX 1939 r.) na Polskę brał udział w kampanii wrześniowej. Udało mu się uniknąć aresztowania i przedostać się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych – 307 Dywizjonie Myśliwskim Nocnym „Lwowskim” w randze podpułkownika. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 4 VIII 1957 r. (lub w 1958 r.) w Argentynie.
CZYŻEWSKI W., lekarz, przybył do Mielca w 1939 r. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939. Wojenne losy sprawiły, że z innym mieleckim lekarzem – doktorem Julianem Majem – pracował w Polskim Szpitalu Wojennym Nr 1 w Taymouth Casle.