BABIARZ KRZYSZTOF JÓZEF, urodzony 16 III 1979 r. w Dąbrowie Tarnowskiej, syn Władysława i Krystyny z domu Wilk. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu (z wyróżnieniem). Maturę i egzamin zawodowy zdał w 1999 r., uzyskując tytuł technika budownictwa. Studiował politologię na Uniwersytecie Opolskim i w 2004 r. uzyskał tytuł magistra politologii o specjalności dziennikarskiej oraz ustrojowo-samorządowej. W czasie studiów w latach 1999-2002 był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów UO i Komisji Uczelnianej NZS UO, z ramienia których współorganizował konferencje naukowe i akcje charytatywne. W 2002 r. związał się z czasopismem studentów opolskich uczelni „Galopada Studencka” i stawiał w nim pierwsze kroki dziennikarskie, a w maju 2003 r. został jego redaktorem naczelnym. Za działalność na rzecz środowiska akademickiego i bardzo dobre wyniki w nauce uhonorowany został Nagrodą Rektora Uniwersytetu Opolskiego. W latach 2004-2005 współpracował z mieleckimi „Wieściami Regionalnymi”. Od XI 2004 r. do V 2005 r. pracował jako dziennikarz „Tygodnika Nadwiślańskiego” w Tarnobrzegu. Następnie przez kilka miesięcy pracował w Marine Hotel w walijskim Llandudno. Po powrocie do kraju (X 2005 r.) nawiązał współpracę z Tygodnikiem Regionalnym „Korso”. Na początku 2007 r. został pracownikiem tej gazety. Od II 2011 r. był szefem działu gminnego, a w grudniu 2011 r. powierzono mu funkcję redaktora naczelnego „Korso”. Autor kilku tysięcy artykułów o tematyce politycznej, gospodarczej, społecznej, historycznej i sportowej. Dotyczyły one spraw powiatu mieleckiego, w tym tak istotnych dla mieszkańców, jak budowa drugiego mostu na Wisłoce, budowy wałów przeciwpowodziowych (pomysłodawca protestu przeciwko wykreśleniu przez rząd z dofinansowania unijnego projektów przeciwpowodziowych z powiatu mieleckiego), czy pomocy dla chorych osób. Redaktor prowadzący i współautor przewodnika Ziemia Mielecka (wydania I z 2007 r. i wydania II z 2009 r.), a także informatora piłkarskiego powiatu mieleckiego (wiosna 2007 r.). Współorganizował takie sztandarowe imprezy AWR Korso jak: Miss Mielca, Mielczanin Roku i Sportowiec Roku. W 2004 r. współtworzył nieoficjalną stronę internetową drużyny piłki ręcznej SPR Stal Mielec. Jest autorem artykułów o tematyce historycznej w „Roczniku Mieleckim” wydawanym przez Muzeum Regionalne w Mielcu, jednodniówce „Polonia Restituta” i kwartalniku „Nadwisłocze”. Ukończył szereg szkoleń i kursów z zakresu dziennikarstwa i public relations. Funkcję redaktora naczelnego „Korso” pełnił do kwietnia 2014 r. W styczniu 2015 r. został asystentem starosty mieleckiego Zbigniewa Tymuły do spraw mediów, ale w 2015 r. zrezygnował i przeszedł do Urzędu Miasta i Gminy Radomyśl Wielki na stanowisko doradcy burmistrza. W styczniu 2015 r. został wybrany do Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w kadencji 2015-2019. W 2020 r. wystąpił w finale jednego z odcinków popularnego teleturnieju TVP „Jeden z dziesięciu”.
BABICZ ADAM, urodzony 6 XII 1985 r. w Chrzanowie, syn Ryszarda i Jolanty z domu Janik. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Chrzanowie, maturę zdał w 2005 r. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w klubie MTS Chrzanów i w tym zespole występował do 2005 r. W tym czasie młodzi chrzanowianie wygrywali mistrzostwa Małopolski w pionie szkół średnich, a w 2000 r. został uznany za najlepszego zawodnika w Małopolsce. W sezonie 2005/2006 grał w ekstraklasowym zespole MKS Zagłębie Lubin, który zdobył III miejsce i brązowe medale mistrzostw Polski. W następnym sezonie został wypożyczony do SPR BRW Stal Mielec, grającej wówczas w ekstraklasie. Powrócił do Lubina i w sezonie 2007/2008 przyczynił się do wywalczenia przez drużynę Zagłębia II miejsca i wicemistrzostwa Polski. W sezonie 2009/2010 wniósł duży wkład w awans SPR BRW Stal Mielec do ekstraklasy, a w sezonie 2010/2011 był jednym z najlepszych zawodników mieleckiego zespołu, który wywalczył IV miejsce w ekstraklasie. W 2010 r. został wybrany w plebiscycie „Korso” do grona 10 najlepszych sportowców Mielca, a portal „sportowefakty.pl” umieścił go w pierwszej siódemce rozgrywek ekstraklasy 2010/2011. Wniósł znaczny wkład w zdobycie brązowego medalu MP przez Tauron Stal Mielec w 2012 r. Po sezonie 2012/2013 przeniósł się do zespołu Azoty Puławy, a od 2014 r. do 2021 r. grał w SPR Chrobry Głogów. Występował także w II reprezentacji Polski. W sezonie 2021/2022 grał w zespole Piotrkowianina Piotrków Trybunalski, a od sezonu 2022/2023 występuje ponownie w Handball Stal Mielec.
BABICZ AGATA (z domu WILK, żona Adama), urodzona 16 III 1986 r. w Mielcu, córka Adama i Olgi z domu Soja. Absolwentka Zespołu Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 2005 r. Od lat szkolnych trenowała w Klubie Piłki Siatkowej Kobiet Stal Mielec. W 2002 r. była jedną z liderek drużyny juniorek Stali, która zdobyła 5. miejsce w Mistrzostwach Polski. Od sezonu 2003/2004 grała w ekstraklasowym zespole Telenet Autopart Mielec, zdobywcy brązowego medalu Mistrzostw Polski, a następnie w KPSK Stal Mielec, początkowo w roli rezerwowej, a później jako zawodniczka podstawowa na pozycji przyjmującej. Wielokrotnie wybierano ją MVP meczu (najbardziej wartościowa zawodniczka). Wyróżniano ją także w plebiscycie „Sportowiec Roku w Mielcu”, organizowanym przez Tygodnik Regionalny „Korso”. Angażowała się społecznie, m.in. jako wolontariuszka Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i w akcji „Szlachetna Paczka”. W związku z dużymi zmianami organizacyjnymi w Stali, przed sezonem 2012/2013 przeszła do I-ligowego zespołu Jedynka Aleksandrów Łódzki, a od sezonu 2013/2014 do końca sezonu 2017/2018 grała w zespole PGNIG Nafta Piła. W sezonach 2018/2019 i 2019/2020 występowała w drużynie Grot Budowlani Łódź i przyczyniła się do wywalczenia przezeń wicemistrzostwa Polski oraz Superpucharu Polski (2018 r.).
BABIEC ANDRZEJ BOGDAN, urodzony 19 VII 1972 r. w Mielcu, syn Henryka i Zofii. Absolwent Technikum Budowlanego w Tarnobrzegu, maturę zdał w 1992 r. Ukończył studia: w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie z tytułem inżyniera pożarnictwa (1996), na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie z tytułem magistra inżyniera (1998) i studia podyplomowe BHP w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Stalowej Woli. Pracę zawodową podjął 15 VI 1996 r. w Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w Tarnobrzegu. W 2002 r. został mianowany naczelnikiem Wydziału Operacyjno-Rozpoznawczego, a 1 VI 2008 r. – komendantem miejskim PSP w Tarnobrzegu i funkcję tę pełnił do 5 IV 2016 r. Z dniem 6 IV 2016 r. powierzono mu funkcję podkarpackiego komendanta wojewódzkiego PSP w Rzeszowie. Posiadał stopień starszego brygadiera. Angażował się społecznie. W okresie pracy w Tarnobrzegu był m.in. członkiem OSP Tarnobrzeg – osiedle Sobów, członkiem Zarządu Oddziału Miejskiego ZOSP RP w Tarnobrzegu i wiceprezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Tarnobrzegu, a po przejściu do Rzeszowa działa w Stowarzyszeniu „Na Ratunek” oraz jest członkiem SKP „Strażak” w Rzeszowie i SITP O/Rzeszów. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Ofiarność i Odwagę, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”, Złotym Medalem „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej” i Brązową Odznaką LOK. 30 IV 2019 r. Prezydent RP awansował go do stopnia nadbrygadiera (generała). W lutym 2024 r. został odwołany z funkcji podkarpackiego komendanta wojewódzkiego PSP w Rzeszowie.
BABIEC STANISŁAW, urodzony 20 XI 1954 r. w Zabrniu, powiat mielecki, syn Eugeniusza i Julii z Bystrowskich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu, a w późniejszych latach – kursy zawodowe. Pracował w WSK Mielec (do 1975), Kopalni Węgla Kamiennego „Jaworzno” (1975-1976) i Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym (1976-1992). Przy restrukturyzacji MPB został zwolniony w 1992 r. i przebywał na bezrobociu, a od 1993 r. pracuje w firmie „Reg-Benz” jako mechanik samochodowy. Honorowym Dawcą Krwi został w 1979 r. i pozostaje nim nadal. Oddał dotąd 44.700 ml krwi (X 2003). Należy do Klubu HDK im. Dr. Juliana Aleksandrowicza przy WSK w Mielcu. Wyróżniony został Odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
BABUCHOWSKI MIECZYSŁAW, urodzony 22 III 1909 r. w Nowym Targu, syn Mariana i Antoniny z domu Szwakop. Absolwent Gimnazjum Koedukacyjnego Towarzystwa Gimnazjum Humanistycznego w Grybowie, egzamin dojrzałości złożył w 1928 r. Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (kierunek: historia) ukończył w 1932 r. W tym samym roku rozpoczął służbę wojskową w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 24 p.p. w Łucku, ale wkrótce został zwolniony ze względu na stan zdrowia. W latach 1935-1939 pracował w Urzędach Skarbowych w Mielcu, Białymstoku i Siemiatyczach. Po wejściu wojsk radzieckich na polskie ziemie wschodnie (17 IX 1939 r.) powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej firmie Henig, mającej swą siedzibę w Mielcu. Po wojnie został zatrudniony jako referent w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Mielcu. Od 1946 r. pracował jako nauczyciel historii, geografii oraz nauki o Polsce i świecie współczesnym w mieleckich szkołach: Koedukacyjnym Gimnazjum Handlowym, Państwowym Gimnazjum i Liceum Handlowym (do 1951), Technikum Elektrycznym i Liceum Administracyjno-Handlowym (do 1952) oraz Technikum Mechanicznym MPM (do 1971). W latach 50. był przewodniczącym zespołu historii i nauki o Polsce przy Ośrodku Metodycznym w Rzeszowie. Od 1963 r. pełnił funkcję kierownika Wydziału dla Pracujących TM MPM. W okresie międzywojennym należał do Związku Zawodowego Urzędników Skarbowych, a po wojnie do ZNP. W 1971 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 31 VIII 1978 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BABULA ANDRZEJ PIOTR, urodzony 30 XI 1978 r. w Tarnobrzegu, syn Kazimierza i Alicji z domu Światowiec. Ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczął w firmie B & B w Mielcu w 1997 r., a w 1999 r. założył własną firmę handlową „SIEDEM”. (W latach 1999-2000 odbył zasadniczą służbę wojskową.) Treningi karate tradycyjnego rozpoczął w Mieleckim Klubie Karate „Kaminari” w 1991 r. Od 1998 r. plasował się w krajowej czołówce juniorów, a od 2000 r. – seniorów. W IX Mistrzostwach Polski Juniorów (Biłgoraj, 1998) wywalczył (z Pawłem Parysem) brązowy medal w en-bu mężczyzna/mężczyzna, w X MP Juniorów (Brenna, 1999) zdobył (także z P. Parysem) srebrny medal w en-bu m/m. W XI Mistrzostwach Polski Seniorów (Mielec, 2000) wywalczył (w drużynie) brązowy medal w kumite, a w XII MP Seniorów (Częstochowa, 2001) zdobył (w drużynie) złoty medal w kata. W 2002 r. powołano go do kadry narodowej. Zdał egzamin na czarny pas (1999) i został instruktorem sportu w karate tradycyjnym (2000).
BABULA ANNA MARIA, urodzona 20 VIII 1956 r. w Mielcu, córka Romana i Ireny z domu Kasprzak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi (kierunek – biologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończyła w 1979 r. i otrzymała tytuł magistra biologii. Uzyskała także prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego. W 1980 r. została zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu i do 1999 r. pracowała w laboratorium mikrobiologicznym jako młodszy asystent, asystent, starszy asystent i kierownik laboratorium. Ponadto w latach 1983-1999 pełniła dyżury diagnostyczne w pracowni serologii grup krwi i krwiodawstwa. W 1990 r. otrzymała pierwszy stopień specjalizacji z mikrobiologii klinicznej, a w 1996 r. – drugi stopień z tej specjalizacji. Była organizatorem Pracowni Bakteriologicznej i Diagnostyki Serowirusologicznej (HAV, HBV, HCV, CMV, HIV, różyczka i toksoplazmoza). W latach 2000-2002 była kierownikiem Działu Kontroli Jakości w Zakładach Farmaceutycznych Colfarm SA. w Mielcu. W 2002 r. uzyskała pierwszy stopień specjalizacji z higieny i epidemiologii. Z dniem 1 XII 2002 r. przeszła do pracy w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu i została mianowana zastępcą powiatowego inspektora sanitarnego, a od 2004 r. do 2016 r. pełniła funkcję państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. W tym czasie przyczyniła się do doposażenia w sprzęt laboratoryjny Oddziału Laboratoryjnego PSSE i uzyskania certyfikatu akredytacyjnego Polskiego Centrum Akredytacji dla tego Oddziału. Ukończyła liczne kursy zawodowe i szkolenia oraz staże z zakresu m.in.: bakteriologii, wirusologii, parazytologii, immunologii, zakażeń szpitalnych, bioterroryzmu, higieny i epidemiologii, zdrowia środowiskowego oraz systemu zarządzania jakością w laboratoriach. Posiada szereg uprawnień do wykonywania badań. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych oraz Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów. Uczestniczyła w wielu zjazdach i konferencjach naukowych organizowanych przez oba Towarzystwa. Z dniem 24 XI 2017 r. przeszła na emeryturę.
BABULA FELIKS, urodzony 21 V 1912 r. w Mielcu – Cyrance, syn Józefa i Marii z domu Pieprzny. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1932 r., a następnie Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Służył zawodowo w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie obronnej z Niemcami we wrześniu 1939 r. Po klęsce wrześniowej udało mu się przedostać do Jugosławii, a następnie do Francji. Uczestniczył w kampanii francuskiej 1940 r. w randze kapitana w polskiej 2 Dywizji Strzelców Pieszych, jako dowódca kompanii w 4 Batalionie Ciężkich Karabinów Maszynowych. Po klęsce Francji polska 2 Dywizja została internowana w Szwajcarii i pozostała w niej do końca II wojny światowej. Czy był tam kapitan F. Babula – nie wiadomo. Po zakończeniu wojny mieszkał w Wielkiej Brytanii i tam założył rodzinę. Zmarł 11 X 1978 r. Został pochowany w Londynie na cmentarzu Gunnersbury.
BABULA FRANCISZEK, urodzony 2 X 1911 w Szydłowcu, powiat mielecki, syn Józefa i Agnieszki. Szkołę powszechną i zawodową rzemieślniczą ukończył w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po wojnie uzyskał tytuł mistrza malarskiego i w 1948 r. założył własny zakład malarski. W latach 1961-1967 pełnił funkcję starszego Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu i członkiem władz Izby Rzemieślniczej w Rzeszowie. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Zainicjował założenie Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w 1979 r. Zmarł 5 XII 2001 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BABULA JAN (ksiądz), urodzony w 1795 r., święcenia kapłańskie otrzymał w 1824 r. Był proboszczem parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1833-1841. Zmarł prawdopodobnie w 1841 r.
BABULA MARIAN, urodzony 6 XII 1952 r. w Kębłowie koło Padwi Narodowej, powiat mielecki, syn Stanisława i Agnieszki. Absolwent Technikum Budowlanego w Tarnobrzegu, maturę zdał w 1972 r. Po maturze pracował przez pół roku w MPB, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową i uczył się w szkole podoficerskiej, a po jej ukończeniu otrzymał stopień kaprala. W latach 1975-1976 pracował w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych „HYDROINŻ” jako majster budowy, a w latach 1976-1981 – w Tarnobrzeskim Kombinacie Budowlanym w Stalowej Woli jako majster budowy, starszy inspektor i kierownik robót budowlanych w Tarnobrzegu, Stalowej Woli i Nisku. W 1981 r. został zatrudniony w Miejskim Zespole Ekonomiczno-Administracyjnym Szkół w Mielcu jako specjalista, a w 1991 r. przeszedł na stanowisko dyrektora tego Zespołu. Po reorganizacji tej instytucji samorządowej w 1992 r. powierzono mu funkcję kierownika Zespołu Obsługi Przedszkoli, a od 1995 r. pełnił funkcję dyrektora Miejskiego Zarządu Przedszkoli i Żłobków w Mielcu. Systematycznie podnosił kwalifikacje zawodowe. Ukończył Studium Ekonomiczne w Mielcu oraz uzyskał uprawnienia budowlane (1976) i licencję zawodową zarządcy nieruchomości, nadaną przez Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (2001). Od stycznia 2010 r. do końca lutego 2023 r. był inspektorem w Biurze Gospodarki Lokalami Urzędu Miejskiego w Mielcu. Od 1 III 2023 r. przeszedł na emeryturę.
BABULA ROMAN DAWID, urodzony 28 III 1983 r. w Sandomierzu, syn Kazimierza i Alicji z domu Światowiec. Ukończył Zasadniczą Szkołę w zawodzie operator CNC, a następnie Technikum Samochodowe w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W latach szkolnych trenował karate. W latach 2004-2006 pracował w Polskich Zakładach Lotniczych na stanowisku operatora obrabiarek CNC. Od 2006 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. W 2015 r. został członkiem Zarządu Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec, a 1 XI 2017 r. wybrano go na prezesa Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec i pełnił tę funkcję do 21 XI 2018 r.
BACZYŃSKIEGO KRZYSZTOFA KAMILA (ULICA), ulica na osiedlu Cyranka, boczna ul. E. Biernackiego. Ma 494 m długości. Prowadzi przez lasek obok Hotelu „Polskiego” (dawniej „Jubilat”) do osiedla domów jednorodzinnych „Cyranka-Południe”. W aktualnym kształcie powstała na początku lat 70., a nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Ma asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2010 r. w ramach remontu położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: KRZYSZTOF KAMIL BACZYŃSKI (ps. Jan Bugaj), urodził się 22 I 1921 r. w Warszawie. Gimnazjum ukończył w 1939 r. Od pierwszych dni okupacji hitlerowskiej uczestniczył w podziemnym życiu artystycznym i w walce zbrojnej w Warszawie. Był członkiem znanych batalionów „Zośka” i „Parasol”. Publikował w podziemnych pismach „Płomienie” i „Droga”. Nakładem „Drogi” wydano dwa zbiory utworów poetyckich: Wiersze wybrane i Arkusz poetycki. Ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy. Uczestnik powstania warszawskiego 1944 r. Zginął w walkach w okolicy Placu Teatralnego 4 VIII 1944 r. Pozostawił po sobie około 500 różnych utworów w rękopisach (w tym kilkanaście poematów, tyleż opowiadań i dramat), które udało się zebrać i wielokrotnie wydać po II wojnie światowej w Polsce i wielu innych krajach.
BADACZE HISTORII MIELCA I ZIEMI MIELECKIEJ (nieprzedstawieni w oddzielnych biogramach), naukowcy ze stopniami i tytułami naukowymi lub pasjonaci, których prace badawcze i publikacje w istotny sposób przyczyniły się do opracowania i spopularyzowania dziejów Mielca i ziemi mieleckiej.
*Dobosz Stanisław (ur. 23 VII 1932 r.), historyk, doktor nauk historycznych. Pracownik naukowy i wykładowca w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, m.in. prodziekan Wydziału Społeczno-Pedagogicznego. Autor artykułu: „W czasie wojny obronnej i okupacji hitlerowskiej” w monografii „Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu”, tom 2 (Mielec 1988).
*Filipowicz Jan, od 1954 r. dziennikarz „Nowin Rzeszowskich”, a następnie „Nowin”. Początkowo pracował w działach rolniczym i ekonomicznym, a od lat 60. W dziale sportowym. Przez wiele lat pisał sprawozdania z meczów piłki nożnej Stali Mielec do „Nowin Rzeszowskich” i m.in. katowickiej gazety „Sport”. Od stycznia do września 1990 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego „Nowin”, a następnie był sekretarzem Redakcji. Pod jego redakcją opracowano i wydano książkę 30 lat FKS Stal Mielec (Mielec 1970). Był też współautorem (z Andrzejem Kosiorowskim) książki Przez cztery dziesięciolecia z Fabrycznym Klubem Sportowym „PZL-Stal” Mielec 1939-1979 (Rzeszów 1979).
*Florek Marek (ur. 1956 r.), archeolog, doktor habilitowany. Konserwator zabytków archeologicznych w Wojewódzkimi Urzędzie Ochrony Zabytków w Kielcach Delegatura w Sandomierzu, adiunkt w Zakładzie Archeologii Średniowiecza i Okresu Nowożytnego Instytutu Archeologii UMCS w Lublinie. Uczestnik wielu projektów badawczych i badań wykopaliskowych. Autor m.in. kilkuset artykułów i opracowań na tematy archeologiczne, najczęściej związane z badaniami w okolicach Sandomierza i Opatowa. Interesował się też okolicami Mielca, a owocami tych badań były m.in. książka „Pradzieje i wczesne średniowiecze Mielca i regionu” oraz artykuły w „Roczniku Mieleckim”.
*Frodyma Roman (ur. 1946 r.), historyk, przewodnik beskidzki, badacz historii cmentarzy wojennych, szczególnie z I wojny światowej. Autor przewodnika „Galicyjskie Cmentarze Wojenne” oraz przewodników i artykułów o cmentarzach wojennych, głównie w Galicji Zachodniej z lat I wojny światowej (1914-1918).
*Krukowski Jan (ur. 22 VI 1940 r.), historyk, absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, doktor habilitowany nauk humanistycznych, pracownik naukowy i wykładowca WSP w Krakowie, m.in. prodziekan i dziekan Wydziału Pedagogicznego. Autor artykułu „Szkolnictwo w okresie przedrozbiorowym” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984).
*Glass Andrzej, urodzony w 1930 r., historyk lotnictwa, konstruktor lotniczy, pilot szybowcowy, harcmistrz. Zdobył kategorię C pilota szybowcowego. Ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej z tytułem inżyniera, a następnie Wydział Lotniczy tejże uczelni z tytułem magistra (1959). Pracował w PZL Okęcie jako konstruktor, a następnie w Instytucie Lotnictwa w Warszawie jako adiunkt. Od 1972 r. do przejścia na emeryturę w 1992 r. był kierownikiem Zespołu Historii Polskiej Techniki Lotniczej w Instytucie Historii Nauki i Techniki PAN oraz redaktorem naczelnym miesięcznika „Technika lotnicza i astronautyka” (1972-1989). Ponadto pełnił liczne funkcje społeczne. Był m.in. prezesem Klubu Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej przy Narodowym Muzeum Techniki w Warszawie, współzałożycielem i członkiem Polskiego Towarzystwa Historii Techniki, członkiem Rady Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i członkiem Krajowej Radzie Lotnictwa. Na podstawie rozprawy pt. Rozwój techniczny szybowców na świecie” otrzymał w Instytucie Historii Nauki PAN stopień naukowy doktora. Jest autorem około 50 książek na temat historii polskiego lotnictwa, m.in. albumu pt. Statki powietrzne PZL Mielec (Mielec 2013) i kilku innych publikacji z mieleckimi akcentami.
*Lach Jan (ur. 1938), doktor geografii, profesor nadzwyczajny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, pracownik naukowy i wykładowca WSP (później AP i UP), dyrektor Instytutu Geografii. Autor i współautor licznych prac naukowych. Współautor (z Andrzejem Michalikiem) artykułu: „Środowisko geograficzne” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984).
*Michalik Andrzej (ur. 1917 – zm. 28 VI 1988 r.), doktor geografii, geolog, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, pracownik naukowy i wykładowca WSP, dyrektor Instytutu Geografii, prorektor WSP. Autor wielu prac z dziedziny geologii tatrzańskiej. Współautor (z Janem Lachem) artykułu: Środowisko geograficzne” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984).
*Michalski Czesław (ur. 28 XI 1946 r.), historyk, absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, doktor nauk historycznych, pracownik naukowo-technicznych i wykładowca WSP Kraków (później Akademia Pedagogiczna i Uniwersytet Pedagogiczny). Autor artykułu „Sport” w monografii „Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu”, tom 2 (Mielec 1988).
*Michocki Edward, urodzony w 1952 r. Do Mielca przybył na początku lat. 70 i został zatrudniony w WSK Mielec jako konstruktor. Ponadto udzielał się społecznie, m.in. był członkiem zespołu teatralnego przy Zakładowym Domu Kultury WSK Mielec. Od 1988 r. pracował w „Głosie Załogi”, a od 1990 r. w „Głosie Mieleckim” jako redaktor. W 1991 r. był współzałożycielem, pomysłodawcą nazwy i pierwszym redaktorem naczelnym Tygodnika „Korso” w Mielcu (1991-1994) oraz autorem wielu artykułów. Przygotował pierwszą dokumentację mieleckich „Katyńczyków” i był jednym z twórców „Ściany Katyńskiej” przy kościele pw. św. Mateusza w Mielcu. Od 1999 r. pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu, m.in. w Biurze Promocji i Informacji. Był twórcą i długoletnim redaktorem pierwszej strony internetowej Urzędu Miejskiego w Mielcu: www.mielec.pl. Opracował wiele materiałów promujących miasto Mielec, m.in. plany miasta i artykuły w wydawnictwie „Mielczanin”. Jego główną pasją od wielu lat pozostaje historia. Jest autorem lub współautorem książek: WSK „PZL Mielec” 1938-1988 (współautor, Mielec 1988), Koleją do Mielca (Kraków – Mielec 1999), Suplement do wystawy dokumentalno-historycznej w 55. rocznicę tragedii katyńskiej Katyń 1940 (Mielec 1995), 17. Ogólnopolski Festiwal Muzyki Myśliwskiej (Łańcut – Rzeszów 2012) oraz kilkudziesięciu artykułów i innych publikacji historycznych związanych głównie z Mielcem i powiatem mieleckim. Wyróżniony Medalem „Pro Memoria”.
*Miodunka Piotr Paweł, urodzony w 1976 r. w Mielcu, absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1995 r. W 2000 r. ukończył studia historyczne, a w 2003 r. studia prawnicze z tytułem magistra na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Na podstawie rozprawy o społecznościach małych miast od XVI do XVIII w., otrzymał w 2010 r. w UJ stopień naukowy doktora. Od 2011 r. pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Gospodarczej i Społecznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Dziedzinami, które obejmuje swoimi zainteresowaniami badawczymi są: demografia historyczna, geografia historyczna, historia społeczna i gospodarcza od średniowiecza do XIX w. oraz historia małych miast i społeczności wiejskich. Autor lub współautor publikacji o Mielcu i jego okolicach, zamieszczonych głównie w „Rocznikach Mieleckich”, m.in.: Sieć parafialna nad dolną Wisłoką w średniowieczu do około 1530 r. (Mielec 1999), Powstanie powiatu mieleckiego 1850-1880 (Mielec 2000), Dobra przecławskie Ligęzów w XVI w. 1500-1579 (Mielec 2001), Rezydencje obronne w okolicach Mielca XIV-XVII w. (Mielec 2002), Ludność Mielca w latach 1857-1931 na podstawie spisów ludności (Mielec 2012). Współautor publikacji: Gmina Mielec Pamiątki przeszłości w krajobrazie wsi (z Januszem Haliszem, Mielec 2006), Liber copulatorum parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu 1762-1777 (z Krzysztofem Haptasiem, Mielec 2006), Zarys historii Parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu (z Krzysztofem Haptasiem, Mielec 2011). Kierownik grantu badawczego pt. „Chłopi wobec kryzysów żywnościowych od XVII do połowy XIX wieku (na przykładzie południowej Polski)”.
*Niebelski Zbigniew Eugeniusz, urodzony w 1950 r., historyk, doktor habilitowany, profesor nauk humanistycznych. Pracuje w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie i pełni funkcję kierownika Katedry Historii w Instytucie Historii. Zajmuje się głównie badaniem historii nowożytnej i historii Polski w XIX i XX w. Od 2012 r. jest członkiem Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii. Autor wielu publikacji historycznych. Współpracuje z Muzeum Regionalnym SCK w Mielcu. Wygłasza prelekcje, jest autorem artykułów w wydawnictwach Muzeum, m.in. Mielczanie w jesiennej kampanii 1863 roku pułkownika Dionizego Czachowskiego, w: Dzieje lokalne pośród wydarzeń i procesów historycznych. Materiały z sesji naukowej zorganizowanej pod patronatem honorowym Uniwersytetu Jagiellońskiego wydane z okazji 550. Rocznicy zezwolenia królewskiego na założenie miasta Mielca, red. Krzysztof Haptaś, Mielec 2007; Dobrze zasłużony Ojczyźnie. W 120 rocznicę urodzin generała Władysława Sikorskiego („Rocznik Mielecki” 2001, Tom IV, Mielec 2001), Życie dla Niepodległej. W hołdzie generałowi Władysławowi Sikorskiemu („Rocznik Mielecki” 2006, Tom IX, Mielec 2007). Jest recenzentem kilku publikacji Muzeum Regionalnego.
*Pezda Janusz (ur. 18 VII 1960 r.), historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor UJ. Specjalność: historia Polski i powszechna XIX w., Wielka Emigracja. Jako mielczanin z urodzenia i absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (1979 r.) interesuje się też mieleckimi akcentami w historii Polski. Jest autorem m.in. artykułów w „Roczniku Mieleckim”: „Dokumenty pergaminowe do historii Mielca i regionu oraz rodu Mieleckich w zbiorach Biblioteki XX Czartoryskich i Muzeum Narodowego w Krakowie” (I/1998), z Pawłem Prokopem „Mielec i okolice w połowie XVI wieku. Dokument króla Zygmunta Augusta zatwierdzający podział dóbr dziedzicznych rodu Mieleckich” (II/1999), „Najstarsza pieczęć miasta Mielca” (III/ 2000).
*Przybyliński Ryszard (ur. 1955 r.), absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu, zawodowy wojskowy, w 2002 r. zakończył służbę w Wojsku Polskim w stopniu majora. W tym samym roku został zatrudniony w Gimnazjum W Pełczycach jako nauczyciel historii, a następnie pracował w Lubianie i Zespole Szkół nr 1 w Choszcznie, także jako nauczyciel historii. Jego debiutancką książką historyczną jest „Hetman wielki koronny Mikołaj Mielecki (ok. 1540-1585), którą wydano w Toruniu w 2002 r. *Konicki Damian, doktor, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, muzykolog, organista. Pedagog na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. J. Kochanowskiego w Kielcach i w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. Ludomira Różyckiego w Kielcach – Sekcja Akordeonu, Śpiewu Solowego, Klawesynu i Organów. Pasjonat jazdy samochodem, instruktor nauki jazdy, w 2019 r. założyciel Ośrodka Szkolenia Kierowców – Nauki Jazdy KONICKI. Autor rozprawy doktorskiej pt. „Organy i organiści na terenie powiatu mieleckiego” (2007 r.) oraz publikacji na tematy muzyczne, m.in. związanych z Mielcem, zamieszczonych w „Roczniku Mieleckim”: „Organy kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu”, „Kantorzy i organiści kościoła pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu(XVI-XXI w.)”
*Puszka Alicja, urodzona 5 IX 1960 r. w Świdniku, historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych. Od 1987 r. pracowała w Katedrze Historii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie, ostatnio jako adiunkt. Zajmowała się badaniem historii szkolnictwa i wychowania na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Była autorką książek i artykułów z tej dziedziny, m.in. rozprawy doktorskiej pt. Nauczyciele historii i geografii w Galicji w okresie autonomii (1868-1914), Lublin 1999. Współpracowała z Muzeum Regionalnym w Mielcu, a efektem tej współpracy były m.in. artykuły: Państwowe szkoły średnie w Galicji środkowej okresu autonomii, w: Księga jubileuszowa 100 rocznicy powstania Gimnazjum i Liceum w Mielcu 1905-2005; Wychowanie religijne i patriotyczne w gimnazjum państwowym w Mielcu w latach 1905-1939, Mielec 2005; („Rocznik Mielecki” 2002, Tom V, Mielec 2002). Zmarła 1 VIII 2019 r.
*Rączy Elżbieta, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i członek Rady Instytutu Historii UR oraz pracownik naukowy Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie. Wiodącym tematem jej badań są stosunki polsko-żydowskie. Jest autorką m.in. książki Pomoc Polaków dla ludności żydowskiej na Rzeszowszczyźnie 1939-1945 i współautorką książki Z dziejów stosunków polsko-żydowskich w XX w. Wniosła znaczący wkład w powstanie Muzeum Polaków Ratujących Żydów. Współpracuje z Muzeum Regionalnym SCK w Mielcu. Do „Rocznika Mieleckiego” napisała m.in. artykuły: Żydowska opieka społeczna w Mielcu w latach 1939-1942 (Tom VII-VIII, Mielec 2006), Straty ludnościowe w powiecie mieleckim podczas okupacji hitlerowskiej (Tom IX, Mielec 2007) i Negatywne postawy Polaków wobec Żydów w powiecie mieleckim w latach okupacji niemieckiej (Tom XII-XIII, Mielec 2010). Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi.
*Romański Mirosław (ur. 24 IV 1975 r.), doktor nauk humanistycznych, absolwent Wydziału w latach 2006-2007. Pracownik naukowy na Wydziale Zamiejscowym KUL w Stalowej w Woli. Wykładowca na Wydziale Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej i od 2016 r. adiunkt. Tematem jego pracy naukowej są zagadnienia społeczno-polityczne w Polsce po 1945 r. Opublikował 6 książek i ponad 30 artykułów naukowych. Współpracował z „Rocznikiem Mieleckim”, do którego napisał m.in. „Milicja Obywatelska w powiecie mieleckim 1944/45-1975”, „Funkcjonowanie nomenklatury partyjnej w latach 1948/49-1975 (na przykładzie powiatu mieleckiego)”, „Duchowieństwo ziemi mieleckiej w walce z władzami komunistycznymi91945-1975)”, „Z przestępczości gospodarczej w powiecie mieleckim (1945-1975)”, „Wroga działalność polityczna w regionie południowo-wschodnim w okresie stanu wojennego”.
*Surdej Mirosław, doktor historii, starszy inspektor w Oddziałowym Biurze Badań Historycznych IPN w Rzeszowie. Przedmiotami jego badań naukowych są: II wojna światowa, podziemie antykomunistyczne i działalność organów bezpieczeństwa publicznego po II wojnie światowej. Znacząca część jego publikacji naukowych dotyczy Mielca i okolic. Są to książki: „Oddział partyzancki Wojciecha Lisa 1941-1948” (2009) i „Trzy konspiracje” Historia Aleksandra Rusina ps. „Rusal” (2020) oraz artykuły w „Roczniku Mieleckim”, m.in. „Aleksander Rusin (1914-2008). Zarys biografii”, „Działalność Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego na terenie powiatu mieleckiego w latach 1945-1947/48”, „Ujawnienie się oddziału partyzanckiego Zrzeszenia WiN Aleksandra Rusina 13 III 1947 r. w Mielcu”.
*Szwedo Bogusław, ur. 1958 r. w Sobowie. Absolwent Politechniki Rzeszowskiej (1983 r.). Ukończył także studia podyplomowe w Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Zdał egzamin na członka Rad Nadzorczych Spółek z udziałem Skarbu Państwa. Pracował m.in. jako nauczyciel w Zespole Szkół Górniczych w Tarnobrzegu i Instytucie Przedsiębiorczości i Zarządzania Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Tarnobrzegu. Przewodniczył lub był członkiem szeregu Spółek. W latach 2007-2009 był członkiem Rady Nadzorczej TVP, a od 16 IX 2009 r. – jej przewodniczącym. Trzy dni potem powierzono mu pełnienie obowiązków prezesa TVP i sprawował tę funkcję do 27 VIII 2010 r. Jego sztandarowym pomysłem było założenie w 1992 r. Radia Leliwa w Tarnobrzegu i objęcie funkcji jego dyrektora. Radio zyskało popularność i jest nadal czynne, obejmuje m.in. teren powiatu mieleckiego i ma swój oddział w Mielcu. B. Szwedo jest także autorem kilkuset artykułów, głównie historycznych, a także wielu biogramów. Współpracuje m.in. z Muzeum Regionalnym SCK w Mielcu. Jest autorem artykułów i biogramów zamieszczonych w „Rocznikach Mieleckich” i innych wydawnictwach regionalnych oraz w Encyklopedii katolickiej, Polskim Słowniku Biograficznym, Harcerskim Słowniku Biograficznym i słowniku Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Członek m.in. Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości.
*Zioło Zbigniew (ur. 1935 r.), geograf, profesor doktor habilitowany, pracownik naukowy i wykładowca Wyższej Szkoły Pedagogicznej (później Akademii Pedagogicznej i Uniwersytetu Pedagogicznego) w Krakowie, m.in. dyrektor Instytutu Geografii, dyr. Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauczycielskich przy WSP. Autor artykułu: „Przemiany społeczno-ekonomiczne” i współautor z Jerzym Grochotem i Witoldem Pająkiem artykułu: „Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Mielec” w monografii „Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu”, tom 2 (Mielec 1988).
*Zych Tadeusz Franciszek, urodzony w 1960 r. Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, historyk, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Rzeszowskiego w Katedrze Nauk Humanistyczno-Społecznych, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Tarnobrzegu. Dyrektor Muzeum Historycznego Miasta Tarnobrzega, założyciel i prezes Tarnobrzeskiego Towarzystwa Historycznego oraz inicjator i redaktor naczelny Tarnobrzeskich Zeszytów Historycznych. Dziedzinami, w których się specjalizuje, są: historia najnowsza i historia gospodarcza oraz historia Tarnobrzega i okolicznych miast, w tym Mielca. Jest regularnie zapraszany do Mielca na prelekcje przez Muzeum Regionalne SCK i stowarzyszenia. Napisał szereg artykułów do „Rocznika Mieleckiego”, m.in.: Śmierć Juliusza Tarnowskiego w bitwie pod Komorowem 1863 r., Organizacja Odwet. W 60. rocznicę śmierci Władysława Jasińskiego „Jędrusia”, Początki konspiracji zbrojnej na terenie powiatu mieleckiego w latach 1939-1940, Dwie akcje na więzienie w Mielcu w relacji Jana Mazura „Stalowego” (19 i 29 III 1943 r.), Rozbicie mieleckiego więzienia w relacji Romana Dydo – Rożnieckiego. Autor książki Pierwsi po „Hubalu” „Odwet – Jędrusie” 1939-1945 (Tarnobrzeg – Połaniec 2021), w której opisuje m.in. rozbicie więzienia w Mielcu w czasie okupacji hitlerowskiej (29 III 1943 r.).
*Żaliński Henryk (ur. 9 XII 1938 r.), historyk, dr habilitowany, profesor nauk humanistycznych. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i od 1962 r. pracownik naukowy tej uczelni. Prowadził badania nad historią Polski i historią powszechną w XIX w. Pełnił liczne funkcje na macierzystej uczelni (WSP, Akademii Pedagogicznej, Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN). Był m.in. dyrektorem Instytutu Historii, prorektorem ds. nauki i współpracy z zagranicą, rektorem Akademii Pedagogicznej (2005-2008) i przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Pedagogicznych. Autor wielu książek i artykułów naukowych. Do monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984) napisał artykuł pt. „Ruch chłopski i dążenia niepodległościowe w latach 1772-1864”.
BADURA RYSZARD, urodzony 16 XI 1961 r. w Mielcu, syn Władysława i Anny z domu Pałeczka. Uczęszczał do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Sędziszowie Małopolskim, a następnie w Rzeszowie. Nauczyciel wychowania plastycznego i wychowania technicznego w Szkole Podstawowej w Glinach Małych do 1999 r., później bezrobotny. Od 1983 r. członek Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Dominującą w jego twórczości była grafika, ale uprawiał też malarstwo, rzeźbę i metaloplastykę. Prace te prezentował na wystawach indywidualnych w Mielcu, Borowej, Busku, Rzeszowie i Tarnowie oraz na wielu wystawach zbiorowych, najczęściej w Mielcu. Zmarł 5 VIII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BADURA WŁADYSŁAW, urodzony 3 IV 1934 r. w Suchorzowie, syn Franciszka i Józefy z domu Wójcik. Absolwent Państwowego Liceum Wodno-Melioracyjnego w Krakowie z tytułem technika wodno-melioracyjnego i maturą w 1952 r. W tym samym roku został zatrudniony w Rejonowym Przedsiębiorstwie Wodno-Melioracyjnym w Mielcu i jako kierownik budowy pracował do 1990 r. Prowadził m.in. podwyższenie wałów Wisły na odcinku Otałęż-Rożniaty, podwyższenie wałów rzek: Wisłoki i Brnia, konserwację dna i brzegów rzeki Babulówki na odcinku Babule-Sarnów oraz podwyższenie wałów tej rzeki – łącznie około 52 km wałów zabezpieczających przed powodzią. Poza powiatem (subregionem) mieleckim kierował m.in.: regulacją dna i brzegów rzeki Bukowa w miejscowości Jastkowice, kompleksowym odwodnieniem terenu Pustynia-Dębica i odwodnieniem bagiennego terenu w miejscowości Chwałowice, pow. stalowowolski. Angażował się społecznie, m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Pracowniczej przy RPM oraz był wiceprezesem Zarządu Pracowniczych Ogródków Działkowych im. XX-lecia w Mielcu. Prowadził szkolenia specjalistyczne rolników. Wyróżniony m.in. Srebrnymi i Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Honorową Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych, Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i Złotą Odznaką „Zasłużony Działkowiec”. Zmarł 14 VIII 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BAJANA JERZEGO (ULICA), ulica na osiedlu Lotników, boczna ul. J. Kilińskiego. Ma 311 m długości. Powstała w latach 1979-1980, nazwę otrzymała 26 IX 1979 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik od strony bloków mieszkalnych. Od strony północnej znajdują się: parking, przystanek MKS i garaże, a od strony południowej pięciokondygnacyjne bloki mieszkalne.
Patron ulicy: BAJAN JERZY, urodzony w 1901 r. W 1918 r. rozpoczął służbę wojskową, a w 1922 r. przeszedł do lotnictwa wojskowego. Pasjonował się akrobatyką samolotową i w tej dziedzinie doszedł do znaczących rezultatów. Był twórcą zespołowej akrobacji samolotowej w Polsce. Zwycięsko startował w Zlocie Gwiaździstym do Londynu w 1933 r. oraz w Międzynarodowym Challenge-1934 r. na samolocie RWD-9, W 1939 r. został komendantem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie i z dęblińskiego lotniska wystartował 1 IX do walki powietrznej z lotnictwem niemieckim. Już 2 IX odniósł ciężkie rany, a w ich następstwie unieruchomioną jedną rękę. Przedostał się do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął służbę w RAF. Aby móc latać, skonstruował na przegubie unieruchomionej ręki hak na bransolecie. W 1942 r. uczestniczył w lotach bojowych 316 Dywizjonu Myśliwskiego. Rok później został mianowany dowódcą polskich myśliwców w Anglii. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w Londynie i działał w polskich stowarzyszeniach lotniczych. Zmarł w 1967 r.
BAJDA GRZEGORZ, urodzony 12 VI 1974 r. w Przemyślu, syn Andrzeja i Marii z Zawadzkich. Absolwent Technikum Budowlanego w Przemyślu z maturą w 1994 r. Studia na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie ukończył w 2001 r. z tytułem magistra inżyniera budownictwa. 20 III 2002 r. wstąpił w szeregi Policji i pracował jako funkcjonariusz Oddziałów Prewencji w Rzeszowie. W 2003 r. ukończył policyjny kurs podstawowy w Katowicach. W styczniu 2009 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie. W 2012 r. został awansowany na stanowisko zastępcy naczelnika Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w Mielcu. Od 2 X 2017 r. do II 2023 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta powiatowego Policji w Mielcu w stopniu nadkomisarza, a następnie przeszedł na emeryturę. Jest współautorem programu kształcenia ogólnopolicyjnego, prowadzonego od 2010 r. w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu w ramach innowacji pedagogicznych i prowadzi zajęcia z tego zakresu w ZSE.
BAJLA, mieszkanka Mielca żyjąca na przeł. XVIII i XIX w. Ufundowała szkołę izraelicką (chader), którą wybudowano w 1799 r. , przeznaczyła 100 florenów na jej utrzymanie oraz przekazała książki i dalsze 100 florenów na zakup nowych książek. Podwyższyła też pensję nauczyciela.
BAJOR ELŻBIETA (po mężu KUKOWSKA), urodzona 19 IX 1969 r. w Mielcu, córka Jana i Marii z Nowaków. Absolwentka Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1990 r. Studia wyższe odbyła na AWF w Krakowie i w 1995 r. otrzymała tytuł magistra wychowania fizycznego. W latach 80. i 90. trenowała lekkoatletykę w FKS „PZL-Stal” Mielec. Specjalizowała się w biegach 60 m i 100 m przez płotki. Była jedną z najlepszych płotkarek w kraju w kategorii juniorek i czołową zawodniczką w okręgu rzeszowskim. Zdobyła szereg medali, m.in. brązowe medale Mistrzostw Polski juniorek w biegu na 100 m przez płotki w latach 1987, 1988 i 1989, złoty medal i tytuł halowej mistrzyni Polski juniorek w biegu na 60 m ppł w 1988 r. i brązowy medal na tym dystansie w hali w 1987 r. Przyczyniła się do awansu „Stali” Mielec do I ligi lekkoatletycznej w 1986 r. i przez szereg lat w niej startowała. Powoływano ją do kadry narodowej juniorek. W czasie studiów reprezentowała barwy AZS Kraków i w Akademickich Mistrzostwach Polski w 1993 r. zdobyła brązowy medal w biegu na 100 m ppł. Karierę sportową zakończyła w 1993 r. Od 1996 r. jest nauczycielką wychowania fizycznego w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu.
BAJOR JAN (ksiądz), urodzony 23 VI 1951 r. w Świdnicy Śląskiej, syn Tadeusza i Władysławy z domu Śpiewak. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1978 r. z tytułem magistra. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Jego prymicje w dniu 5 VI 1978 r. były pierwszymi w nowo wybudowanym kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Jako wikariusz pracował w parafiach: Tęgoborze k/Nowego Sącza (1978-1981) i św. Małgorzaty w Nowym Sączu w latach 1981-1992, gdzie pełnił funkcję seniora kolegium księży, prowadził kancelarię oraz organizował pielgrzymki międzynarodowe. W latach 1992-1998 był proboszczem w Żelazówce k/Dąbrowy Tarnowskiej, a od 1998 r. jest proboszczem parafii św. Andrzeja Apostoła w Siedlcach. Pełni też funkcje notariusza dekanatu Nowy Sącz Centrum i rejonowego duszpasterza rolników diecezji tarnowskiej. Jest współautorem Katechizmu dla bierzmowanych, wydawanego w latach 1995-1998 w Tarnowie.
BAJOR JANINA GENOWEFA (z domu GUTOWSKA), urodzona 11 II 1935 r. w Ostrowi Mazowieckiej, córka Edwarda i Marii z domu Sławek. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Ostrowi Mazowieckiej z maturą w 1954 r. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Olsztynie (kierunek matematyczno-fizyczny) w 1956 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej w Zarębach Kościelnych (powiat Ostrów Mazowiecka). W latach 1958-1962 pracowała w Szkole Podstawowej w Jelonkach koło Ostrowi Mazowieckiej. W 1962 r. przeniosła się do Mielca, gdzie podjęła pracę jako nauczycielka matematyki w Szkole Podstawowej nr 3. W latach 1964-1971 pełniła funkcję zastępcy kierownika szkoły. W 1978 r. otrzymała w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Rzeszowie dyplom kwalifikacji równoważnych wyższym studiom zawodowym. Była inicjatorką i organizatorką szkolnej pracowni matematycznej oraz współorganizatorką matematycznych konferencji metodycznych. Wiele czasu poświęcała pracy społecznej w ZHP. Od 1956 r. do 1962 r. działała w Chorągwi Mazowieckiej, a od 1962 r. w Hufcu Mielec. Przez wiele lat prowadziła Szczep Harcerski przy SP 3. Pod jej kierunkiem Szczep otrzymał sztandar i imię. Zorganizowała szkolną harcówkę ZHP. Uczestniczyła w organizacji wielu zimowisk i letnich obozów harcerskich. Otrzymała najwyższy stopień instruktorski ZHP – harcmistrza Polski Ludowej. W latach 70. była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Na emeryturę przeszła 1 września 1991 r. Odznaczona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Złotą Odznaką ZNP, Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”.
BAJOR PIOTR JÓZEF (ksiądz), urodzony 26 IX 1972 r. w Mielcu, syn Józefa i Michaliny z domu Wrzesień. Dzieciństwo i lata szkoły średniej spędził w Woli Mieleckiej. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1992 r. Jego praca dyplomowa „Próżniowa suszarka do owoców”, zaprojektowana i wykonana w trzyosobowym zespole, zajęła I miejsce w Turnieju Młodych Mistrzów Techniki – Rzeszów 1992. Studiował teologię w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – Instytut Teologiczny w Tarnowie i w 1998 r. otrzymał tytuł magistra teologii (temat pracy: Powojenne dzieje parafii pw. Św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu). W 1998 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w parafii św. Pawła Apostoła w Bochni jako wikariusz i katecheta w Szkole Podstawowej nr 5 w Bochni (1998-2001) oraz w parafii św. Kazimierza Królewicza w Nowym Sączu jako wikariusz i katecheta w II Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Sączu (2001-2002). W latach 2002-2007 studiował na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie i uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na podstawie rozprawy: Pochodzenie Ducha Świętego. Nauka Grzegorza Palamasa w porównaniu z doktryną Augustyna i Tomasza z Akwinu. Od 18 VI 2007 r. jest pracownikiem Stolicy Apostolskiej – Kongregacji Edukacji Katolickiej w Watykanie, odpowiedzialnym za uniwersytety katolickie i wydziały kościelne w krajach Europy środkowo-wschodniej. W 2014 r. papież Franciszek wyróżnił go tytułem honorowego kapelana Jego Świątobliwości (czyli prałata). W 2015 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Od 2018 r. piastuje funkcje kanonika gremialnego i archidiakona kapituły kolegiackiej św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. W 2023 r. został mianowany w Watykanie referentem Dykasterii Kultury i Edukacji w sprawach duszpasterstwa akademickiego. Z okazji 25-lecia kapłaństwa, w czasie uroczystości w bazylice mn. św. Mateusza w Mielcu, został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas” – odznaczeniem Ministra Edukacji i Nauki.
BAJOR STANISŁAW, urodzony 7 VIII 1960 r. w Radomyślu Wielkim, syn Józefa i Janiny z domu Grzech. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Tarnowie z maturą w 1980 r. oraz Podoficerskiej Szkoły Pożarnictwa Rzeszów – Brzesko – Katowice w 1981 r. W latach 1981-1988 pracował w Zakładowej Straży Pożarnej „Stomil” Dębica, jako dowódca sekcji w stopniu plutonowego. Od 1992 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. Według stanu na koniec roku 2017 jest właścicielem trzech księgarni w Mielcu oraz sklepu w Radomyślu Wielkim. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
BAJOREK JERZY, urodzony 1 XII 1957 r. w Mielcu, syn Józefa i Alfredy z domu Ryndak. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. W latach szkolnych trenował judo w MKS „Gryf”. Ukończył studia na Politechnice Rzeszowskiej i otrzymał tytuł inżyniera elektryka. W latach 1977-1992 pracował w Mieleckich Zakładach Gazów Technicznych „Polgaz”, a od 1992 r. pracował w Agencji Rozwoju Regionalnego „MARR” S.A. w Mielcu na stanowisku dyrektora Inkubatora Przedsiębiorczości „IN-MARR”, jednego z pierwszych w Polsce. Od 1997 r. był także dyrektorem Centrum Transferu Technologii ARR „MARR” S.A. W obu przypadkach był organizatorem (od podstaw) całokształtu działalności. Jest członkiem Zarządu Stowarzyszenia Organizatorów Ośrodków Innowacji i Przedsiębiorczości w Polsce, pełni funkcję prezesa Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej „Wspólny Dom” (budynek przy ul. S. Biernackiego 11). W młodzieńczych latach był zawodnikiem sekcji judo MKS „Gryf” Mielec. Funkcję dyrektora IN-MARR, a następnie dyrektora IN-TECHU pełnił do początku 2012 r., po czym przeszedł na inne stanowisko w IN-TECHU.
BAJOREK KRZYSZTOF WOJCIECH (ksiądz), urodzony 2 I 1962 r. w Głogowie, syn Jana i Danieli z domu Wdowiak. Absolwent Ośrodka Kształcenia Ustawicznego Zakładów Azotowych (ZST nr 1) w Tarnowie z maturą w 1981 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym – Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie ukończył w 1987 r. z tytułem magistra i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. Na macierzystej uczelni ukończył także studia podyplomowe z teologii życia wewnętrznego (ascetyka i etyka). Jako wikariusz pracował w parafiach: Słopnice, Sobolów, Straszęcin, Czchów, Tarnów – pw. Dobrego Pasterza, Królowa Górna, Krużlowa i Długołęka – Świerkla. W latach 2006-2012 był proboszczem w parafii Maszkienice, a w 2016 r. w parafii Michalczowa. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia dwukrotnie rezygnował z funkcji. Od 2017 r. do 2019 r. pracował jako wikariusz w parafii Ducha Świętego w Mielcu. Sprawował opiekę nad Kołem Biblijnym i prowadził duszpasterstwo uzależnionych. Jest ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw awansu zawodowego nauczycieli. Jego pozazawodową pasją społeczną jest od wielu lat honorowe krwiodawstwo. Założył Koła Honorowych Dawców Krwi przy parafiach w Tarnowie (pw. Dobrego Pasterza), Królowej Górnej, Krużlowej, Długołęce – Świerkli i Maszkienicach. Sam jest także honorowym dawcą krwi i w tym zakresie współpracuje ze Szpitalem Powiatowym w Bochni. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Honorowego Dawcy Krwi oraz podziękowaniem marszałka województwa małopolskiego za krzewienie idei honorowego krwiodawstwa.
BAJOREK ROMAN, urodzony 10 V 1932 r. w Podhajcach, woj. tarnopolskie (Kresy Wschodnie), syn Bernarda i Walerii z domu Bąk. Do Mielca przybył wraz z rodziną niedługo po zakończeniu II wojny światowej. Ukończył Liceum Administracyjno-Gospodarcze w Mielcu z maturą w 1952 r. Studiował w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, a następnie w SGPiS w Warszawie i otrzymał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1957 r. w PHZ „Metaleksport”, ale jeszcze w tym samym roku przeszedł do pracy w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Indochinach. W latach 1961-1991 pracował w Ministerstwie Handlu Zagranicznego (później Ministerstwo Współpracy Gospodarczej z Zagranicą) i pełnił ważne funkcje związane z handlem zagranicznym, był m.in. głównym specjalistą w Ministerstwie, szefem działu w Biurze Radcy Handlowego przy Ambasadzie PRL w Caracas (1966-1970), Radcą Handlowym przy Ambasadzie PRL w Montevideo (1975-1979), Radcą Handlowym i Chargé d’ affaires a.i. RP w Quito (1987-1991). Pełnił także funkcję przewodniczącego Rady Zakładowej Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego w latach 1972-1974 i 1979-1981. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi.
BAJOREK WŁADYSŁAW STANISŁAW, urodzony 9 XI 1939 r. w Niedomicach. Pracę zawodową rozpoczął w 1958 r. jako ślusarz w Niedomickich Zakładach Produkcji Celulozy w Niedomicach. W 1960 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Po jej zakończeniu (10 IV 1962 r.) przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec”. Pracował na stanowiskach: elektryka płatowcowego (1962–1966), technologa (1966–1970), kierownika sekcji (1970–1977), zastępcy kierownika Wydziału Montażu W-56 (1977–1986), kierownika Wydziału W-56 (1986–1990), kierownika Służby Montażu (1990–1991), p.o. dyrektora ds. produkcji (1991), kierownika Służby Montażu (1991–1993), zastępcy dyrektora ds. produkcji (1993–1994), głównego dyspozytora (1994–1995) i kierownika służby (1995–1997). Ukończył Technikum Mechaniczne MPC (specjalność: elektroenergetyka) z maturą w 1965 r. oraz studia wyższe zawodowe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej (specjalność – lotnictwo) i w 1983 r. uzyskał tytuł inżyniera. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w Aeroklubie Mieleckim, m.in. w latach 1992–1994 pełnił funkcję wiceprezesa. Był współorganizatorem wielu imprez lotniczych, m.in. Święta Lotnictwa Polskiego AIR SHOW Mielec ’97 i w czasie imprezy pełnił funkcję komandora pokazów lotniczych. Od 1 I 1998 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Złotą Odznaką „Zasłużonego Działkowca”.
BAL STANISŁAW, urodzony 13 I 1944 r. w Mielcu, syn Jana i Cecylii z Bajorów. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Szczecińskiej i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera chemii. Jeszcze w tym samym roku został zatrudniony w Szczecińskich Okręgowych Zakładach Gazowniczych na stanowisku inspektora technicznego oraz w Instytucie Chemii Podstawowej w Zakładzie Chemii Organicznej Politechniki Szczecińskiej. Uczelni tej poświęcił całe swoje życie zawodowe. W latach 1967-1977 pracował na stanowiskach asystenta i starszego asystenta. W 1977 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy z dziedziny technologii lekkiej syntezy organicznej. Kolejnymi stanowiskami na uczelni były: adiunkt (1977-1997), starszy wykładowca (1997-1998) i starszy specjalista (od II 1998 r.). Podsumowując jego dokonania naukowo-badawcze w biogramie zamieszczonym w „Encyklopedii Szczecina”, napisano m.in.: „…Wykonał złożoną syntezę aldehydu m-trifluorometylobenzoesowego o wysokim stopniu czystości, brał udział w prowadzeniu prac badawczych dotyczących substancji przeciwpiennej SBO stosowanej w czasie rozkładu fosforytów w technologii ekstrakcyjnego kwasu fosforowego oraz współuczestniczył przy ekspertyzie identyfikacji chemicznych wykopanych z ziemi po byłej bazie radzieckiej w rejonie Mulnika w Świnoujściu.” Zmarł 18 III 1998 r. w Szczecinie.
BALARYN ANTONI TEOFIL, urodzony 19 I 1926 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Edwarda i Karoliny z Marchwickich. Ukończył szkołę powszechną. W czasie okupacji hitlerowskiej od 1941 r. pracował w Flugzeugwerk Mielec (fabryka samolotów), aby uniknąć wywiezienia do prac w Niemczech. Za pomoc znajomym Żydom z Radomyśla Wielkiego, którzy przymusowo pracowali w mieleckiej fabryce i mieszkali w pobliskim obozie, w lipcu 1942 r. został aresztowany. Więziono go w Mielcu i Dębicy. Szczególnie okrutnie przesłuchiwał go „kat ziemi mieleckiej” gestapowiec Rudolf Zimmerman (kolonista z Czermina – Hohenbachu). Został skazany na obóz pracy „Liban” w Krakowie – Płaszowie. 13 III 1943 r. uciekł z obozu i ukrywał się w Delastowicach u krewnych matki. Wstąpił do miejscowego oddziału BCh i pod pseudonimem „Mały” pełnił funkcję łącznika. Pomagał znajomym Żydom ukrywającym się w lasach koło Radomyśla. Po wojnie wyjechał do Żar koło Żagania i pracował w przemyśle lniarskim. Równocześnie uczył się i ukończył wieczorowe liceum ogólnokształcące. Założył rodzinę i w 1954 r. powrócił do Radomyśla Wielkiego. Został zatrudniony w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego Nowa Huta, budujące m.in. osiedle fabryczne w Mielcu. Po kilku latach przeniósł się do Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Radomyślu Wielkim i pracował kolejno na stanowiskach: delegata ds. skupu, pracownika administracyjnego i wiceprezesa ds. handlu. W 1967 r. był świadkiem w procesie wspomnianego gestapowca Rudolfa Zimmermana w Berlinie. („Kat ziemi mieleckiej” został skazany na dożywocie i zmarł w więzieniu.) W 1989 r. spisano jego wspomnienia i w 1998 r. opublikowano w Tygodniku Regionalnym „Korso”. Po przemianach ustrojowych w latach 90. pomagał wraz z rodziną w organizacji pobytu Żydów odwiedzających Radomyśl Wielki i Mielec. Zmarł 6 VIII 1999 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym w Radomyślu Wielkim. W 2007 r. „Wizjer Regionalny” wydał książkę Wspomnienia (Antoniego Balaryna) pod redakcją dr Marii Przybyszewskiej.
BAŁATA ANDRZEJ MAREK, urodzony 31 VIII 1955 r. w Rzeszowie, syn Jana i Antoniny z domu Kiszka. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w 1980 r. – pracownia prof. M. Wejmana). Twórca prac malarskich (malarstwo sztalugowe) i graficznych, uczestnik wielu wystaw zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Radomiu, Strasburgu (Francja), Krakowie (wielokrotnie), Warszawie, Sandomierzu, Bistricy, Rzeszowie, Nurnbergu (Niemcy) i Częstochowie. Wystawiał także w Muzeum Regionalnym w Mielcu, które posiada w zbiorach kilka prac artysty. Zdobył szereg nagród, m.in. I nagrodę w I Zimowej Wystawie Rysunku w Krakowie (1981) i nagrodę w Konkursie „Najlepsza Grafika Miesiąca Kraków ’81”. Karierę muzyczną rozpoczął w Studenckim Klubie „Jaszczury” w Krakowie w latach 80. Uczestniczył m.in. w „Jazz Juniors” (1982, 1983), „Spotkaniach Wokalistów Jazzowych – Zamość-88”, „Warszawskiej Jesieni ‘90”, „Opolu ’92” (Nagroda im. K. Musioła) i JAZZ TOP (1990, 1992, 1993). Od 1990 r. jeden z najlepszych polskich wokalistów jazzowych (według czytelników pisma „Jazz Forum” – najlepszy). Specjalizuje się w improwizacjach scatem i tworzy nowe brzmienia wokalne. Jest inspiratorem i wykonawcą form artystycznych łączących muzykę ze sztuką i nowymi technikami tworzenia obrazu. Koncertuje z własnym zespołem „Quintet”, najlepszymi polskimi muzykami jazzowymi i wieloma wybitnymi jazzmanami amerykańskimi, m.in. w czasie trasy koncertowej po USA w 1999 r. Komponuje, nawiązując m.in. do muzyki romantycznej i współczesnej, a także szeroko pojętego amerykańskiego jazzu. Nagrał (do końca 1999 r.) 7 płyt (w tym 3 autorskie): „Trilogy”, „Voice paintings”, „Kolędy”, „Wiersze”, „Samarpan songs”, „Far away from home” i „Kolędy na cały rok”. Wystąpił m.in. w musicalowej adaptacji „Sztukmistrza z Lublina” (I. B. Singer) w Teatrze Muzycznym w Warszawie i adaptacji „Krwawych godów” (F. G. Lorca) w Teatrze Polskim we Wrocławiu oraz koncertach i widowiskach plenerowych. Prowadził warsztaty wokalne w Polsce i innych krajach europejskich. Wielokrotnie koncertował w Mielcu, m.in. jako solista w „Mszy kreolskiej” A. Ramireza w czasie Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy (2002). Ważniejsze występy w latach 2003-2012: *2003 r.: Oratorium „Woła nas Pan” (Ernest Bryll, Włodzimierz Korcz) z okazji 25-lecia pontyfikatu Jana Pawła II w Chicago (USA) i Toronto (Kanada), *2005 r.: Oratorium „Miłosierdzie Boże” w Toronto, *2007 r.: Oratorium „Miłosierdzie Boże” w Chicago; 2009-2012: występy w czterech edycjach Koncertu Niepodległości w Muzeum Powstania Warszawskiego. Koncertował z takimi sławami jak m.in. Margaret Maye, John Alcorn, Billy Hart, Steve Davis, Ernie Adams, Peter Madsen, Jeanfrancois Prins, Jack Van Poll, Marco Piludu, Andy Manndorff, Ronnie Burraqe, Frank Lacy, kwartetem „Songlines” (Austria), zespołami „Klezmokum” i „Klez Edge” oraz niemal wszystkimi polskimi wybitnymi jazzmanami. Kontynuował twórczość graficzną oraz występował w multimedialnych pokazach „Śpiewobrazy” (połączenie obrazu video ze śpiewem, tańcem i rysowaniem). Wielokrotnie występował z koncertem „Niemen Wspomnienie”. Przez kilkanaście lat plasował się na I miejscu w kategorii „wokalista jazzowy” w plebiscycie „Jazz Top” prowadzonym przez pismo Jazz Forum. *2009-2012 – występował m.in. w czterech edycjach „Koncertu Niepodległości” w Muzeum Powstania Warszawskiego, a w kolejnych latach w koncertach z różnych okazji, m.in. na Festiwalu Gospel w Gniewie, w Filharmonii w Rzeszowie, Piwnicy pod Baranami, Warszawie, Katowicach i Operze w Białymstoku. Prowadził warsztaty wokalne. Nie zaniedbywał też twórczości plastycznej. Utrzymuje kontakty z Mielcem, m.in. wystąpił w ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego w DK SCK i kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz w kościele Ducha Świętego (4 IX 2022 r.).
BANASIK ANDRZEJ, urodzony 17 V 1958 r. w Chroberzu k/Pińczowa, syn Władysława i Izabeli z domu Sater. Absolwent Liceum Zawodowego przy WSK w Mielcu. Piłkarz (wychowanek) „Stali” Mielec w latach 70. (I liga). Potem grał w niemieckiej drużynie „Victoria” Aschaffenburg (II liga). Prowadzi własną działalność gospodarczą.
BANASIK EDWARD, urodzony 3 IX 1951 r. w Mielcu, syn Władysława i Stanisławy z Przyłuckich. Absolwent Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. Drużynowy ZHP, szczepowy harcerskich drużyn wodnych. Pracownik OBR WSK w Mielcu (kierownik działu), a od połowy lat 90. założyciel i właściciel prywatnego klubu kultury „Bajka” w budynku kina „Bajka” przy ul. S. Sękowskiego 1. Animator wielu form życia kulturalnego w Mielcu, jedyny w swym rodzaju wodzirej dziecięcych zabaw choinkowych i zabaw tanecznych dla dorosłych. Organizator wyborów „Miss Mielca” w latach 90. Radny Rady Miejskiej w Mielcu w latach 1994-1998. W 1998 r. przeniósł działalność klubu do Stalowej Woli.
BANAŚ JAN JANUSZ, urodzony 13 I 1947 r. w Kowarach, syn Jana i Wandy z domu Guła. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1967 r. W latach szkolnych trenował piłkę nożną w FKS „Stal” Mielec. W 1964 r. występował w drużynie juniorów „Stali”, która zdobyła tytuł wicemistrza Polski, a następnie w latach 1965-1967 grał w rezerwowym zespole seniorów „Stali”. Po odbyciu służby wojskowej (1967-1969) powrócił do Mielca i podjął pracę konstruktora w WSK. W 1976 r. ukończył studia I stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera mechanika, a w 1979 r. – po odbyciu studiów II stopnia w tejże uczelni – uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 80. pracował w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Radomyślu Wielkim na stanowisku kierownika działu regeneracji pomp wtryskowych. Od 1987 r. prowadził w Mielcu własny zakład mechaniki pojazdowej i w latach 90. przekształcił go w firmę „REG-BAN” SC (wspólnie z synem Jackiem), którą umieścił na własnej posesji przy ul. Legionów. Przez szereg lat wspierał finansowo działalność religijną, kulturalną i sportową. 2 IV 1996 r. został wybrany prezesem Spółki „Hala Targowa” Sp. z o.o., a w 1998 r. powierzono mu funkcję prezesa MKP „Stal” Mielec. Z drugiej prezesury zrezygnował ze względu na pogarszający się stan zdrowie. W 1999 r. przeszedł na rentę chorobową. 3 IV 2002 r. odbył się jubileusz 30-lecia jego pożycia małżeńskiego z żoną Renatą. Zmarł 24 IV 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BANIAK MICHAŁ (ksiądz), urodzony 5 IX 1937 r. w Dąbrówce k/Okulic, syn Andrzeja i Anny z domu Cierniak. Ukończył Małe Seminarium w Tarnowie (matura w 1955 r.), a następnie studiował teologię w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1961 r. W tym samym roku został wikarym w Cmolasie, a od 1963 r. do 1968 r. pracował w parafii św. Mateusza w Mielcu. W latach 1968-1975 był wikarym w parafiach: Grybów i św. Józefa w Tarnowie. Do Mielca powrócił w 1975 r. i tu pracował do 1979 r. w Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy, m.in. prowadził kancelarię parafialną. W 1979 r. został mianowany proboszczem w Świniarsku k/Nowego Sącza. Zmarł 16 II 1985 r. Pochowany na cmentarzu w Świniarsku.
BANK DEPOZYTOWO-KREDYTOWY W LUBLINIE – ODDZIAŁ W MIELCU, bank lubelski powstał 31 I 1989 r. w rezultacie wyłonienia z Narodowego Banku Polskiego w Warszawie 9 banków kredytowych. Z tą samą datą należy wiązać przekształcenie mieleckiego Oddziału NBP w Oddział BDK. Nowy bank pozostał instytucją państwową, samodzielną i samofinansującą się. Wykonywał pełny zakres usług bankowych dla osób prawnych i fizycznych. 1 I 1999 r. połączył się z kilkoma innymi polskimi bankami, tworząc Bank Polska Kasa Opieki S.A. Grupa PEKAO S.A. Jego dyrektorami byli: Bronisław Okoń (1989-1997) i Krzysztof Kosiba (1997-1999). Siedzibą główną był budynek bankowy przy ul. Obrońców Pokoju 7.
BANK HANDLOWY W WARSZAWIE – FILIA W MIELCU, warszawski BH istnieje nieprzerwanie od 1870 r. Mielecka placówka powstała w sierpniu 1996 r. jako punkt informacyjny, a następnie przekształcono ją na Bankowy Punkt Obsługi Klienta z pełnym zakresem obsługi operacyjnej. Od 1 sierpnia 2000 r. awansował do rangi filii. Specjalizuje się w obsłudze podmiotów gospodarczych i instytucji, przyjmuje też depozyty od klientów indywidualnych. Siedziba: ul. Przemysłowa 2. Zmienił nazwę na Citybank Handlowy Oddział w Mielcu, a następnie City Handlowy Oddział w Mielcu.
BANKI; pierwsze banki (we współczesnym rozumieniu tych instytucji) na ziemiach polskich powstały w 1 poł. XIX w. W Galicji w 1816 r. utworzono Austriacki Uprzywilejowany Bank Narodowy. W Mielcu najstarszy rodowód ma zapewne Bank Spółdzielczy, który powstał w 1874 r. jako Towarzystwo Zaliczkowe. Przy końcu XIX w. działał też żydowski Bank dla Handlu, Gospodarstwa i Przemysłu. W latach międzywojennych funkcjonowały ponadto Kasa Rękodzielnicza i Komunalna Kasa Oszczędności. Po II wojnie światowej rozpoczęła działalność placówka Narodowego Banku Polskiego, a od lat 50. Powszechna Kasa Oszczędności. Wyraźny rozwój placówek bankowych nastąpił w latach 90., a zwłaszcza po uruchomieniu Specjalnej Strefy Ekonomicznej EUROPARK-MIELEC. W 2000 r. funkcjonowało w Mielcu 10 różnych banków. W pierwszych latach XXI w., wraz z rozwojem polskiej gospodarki, rozwijała się sieć banków. Także do Mielca, który wyraźnie rozwijał się jako ośrodek przemysłowy, weszły kolejne banki ze swoimi oddziałami i filiami. Pod koniec 2008 r. funkcjonowały w Mielcu: *AIG Bank Polska SA – I Oddział przy al. Niepodległości 6; *Bank Millennium – Placówka Obsługi Operacyjnej dla Przedsiębiorstw przy ul. Wojska Polskiego 2; *Bank Ochrony Środowiska Oddział Operacyjny, Rynek 34; *Bank Pekao SA – I Oddział przy ul. Obrońców Pokoju 7, II Oddział przy ul. Kard. S. Wyszyńskiego 8; *Bank PKO BP SA – I Oddział przy ul. Kazimierza Jagiellończyka 11, II Oddział przy ul. M. Pisarka 10, *Oddział 3 przy ul. Szewskiej 4; Filia przy ul. A. Fredry 2, Agencja 16 przy ul. M. Pisarka 14/4; *Bank Przemysłowo-Handlowy BPH SA Oddział przy ul. K. Pułaskiego 1 (i Partyzantów 25); *Bank Spółdzielczy przy ul. Lwowskiej 2 i Filia przy ul. ks. P. Skargi; *Bank Spółdzielczy w Przecławiu – I Oddział przy ul. Zygmuntowskiej 1/3; *Bank Zachodni WBK 1. Oddział przy al. Niepodległości 14; *Citibank Handlowy – Oddział Korporacyjny przy ul. Przemysłowej 2; *CitiFinancial Bank Handlowy w Warszawie SA – Oddział przy ul. A. Mickiewicza 8; *Dominet Bank SA – Placówka nr 756 przy al. Niepodległości 7; *EFG Eurobank Ergasias S.A. (Polbank EFG) Oddział Operacyjny przy al. Niepodległości 12; *Euro Bank – Oddział przy ul. H. Sienkiewicza 1; *Getin Bank – Oddział przy ul. Jadernych 5; *ING Bank Śląski S.A. Placówka Partnerska przy al. Niepodległości 12; *Kredyt Bank SA – Oddział I Rzeszów Filia nr 5 przy ul. A. Mickiewicza 34; *LUKAS Bank SA – Placówka przy ul. A. Mickiewicza 8; *MultiBank – Oddział przy ul. H. Sienkiewicza 1; *Opolska Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa Region Rzeszów – Oddział przy ul. 3 Maja 3; *PBS Bank Podkarpacki Bank Spółdzielczy w Sanoku – Oddział przy ul. K. Pułaskiego 2A, Filia przy ul. T. Kościuszki 2, Punkt Obsługi Klienta w Urzędzie Skarbowym przy ul. S. Żeromskiego 13. W rezultacie zmian organizacyjnych i restrukturyzacji w bankach centralnych, w 2012 r. w Mielcu czynne były: *ING Bank Śląski Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 12; *Polbank EFG Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 12; *Bank BPH Oddział w Mielcu, ul. K. Pułaskiego 1; *Bank BGŻ Oddział Operacyjny w Mielcu, ul. Obrońców Pokoju 3; *MultiBank Centrum Usług Finansowych, ul. H. Sienkiewicza 1; *Bank Zachodni WBK 1 Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 14; *BOŚ Mielec Oddział w Mielcu, ul. Rynek 34; *Alior Bank Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 12; *Citi Handlowy Oddział w Mielcu ul. A. Mickiewicza 8; *Eurobank Oddział w Mielcu, ul. H. Sienkiewicza 1; *Pekao I Oddział w Mielcu, ul. Obrońców Pokoju 7; *Pekao II Oddział w Mielcu, ul. M. Pisarka 10; *Pekao Oddział w Mielcu, ul. Partyzantów 25; *Pekao I Oddział w Mielcu, Filia 1 w Mielcu, ul. A. Fredry 2, *Pekao I Oddział w Mielcu, POB w Mielcu, ul. S. Żeromskiego 26; *Millennium Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 2A; *Kredyt Bank I Oddział w Rzeszowie, Filia nr 5 w Mielcu, ul. A. Mickiewicza 34; *BNP Paribas Oddział Mielec, al. Niepodległości 8; *Crédit Agricole Placówka Bankowa, ul. A. Mickiewicza 8; *Crédit Agricole Biuro Kredytowe ul. Pułaskiego 28/2; *PKO BP Oddział 2 w Mielcu, ul. E. Godlewskiego 10B; *PKO BP Oddział 1 w Mielcu, ul. Kazimierza Jagiellończyka 11; *PKO BP Oddział 3 w Mielcu, ul. Szewska 4; *Centrala SKOK Stefczyka Oddział w Mielcu, ul. Rynek 1; *Centrala SKOK Stefczyka Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 5; *Getin Bank BPO Mielec, ul. Jadernych 5; *Getin Bank POK Mielec, al. Niepodległości 14; *Santander Consumer Bank Oddział w Mielcu, al. Niepodległości 6. W 2018 r. zmieniono nazwę Banku Zachodniego WBK SA na Santander Bank Polska SA.
BANK POLSKA KASA OPIEKI S.A. – ODDZIAŁ MIELEC, bank centralny powstał w 1929 r. w celu obsługi bankowej polskiej emigracji zarobkowej. Placówka w Mielcu powstała w 1972 r. (w bloku przy ul. 22 Lipca – obecnie Aleja Niepodległości) i funkcjonowała do 1987 r. (uległa likwidacji). Działalność wznowiono w 1991 r. Siedzibą był najpierw budynek przy ul. Jadernych 5, a po dwóch latach – pawilon przy ul. Pisarka 10. Organizatorem i dyrektorem od 1972 r. do 31 XII 1998 r. była Stanisława Strycharz. 1 I 1999 r. nastąpiło połączenie banku centralnego z BDK Lublin, w rezultacie czego powstał Bank Polska Kasa Opieki S.A. Grupa PEKAO S.A., a w Mielcu I i II Oddział tego banku.
BANK POLSKA KASA OPIEKI S.A. GRUPA PEKAO S.A. – I ODDZIAŁ W MIELCU, największa polska instytucja finansowa powstała 1 I 1999 r. w rezultacie połączenia się kilku dużych polskich banków, m.in. Banku Depozytowo-Kredytowego w Lublinie i Banku Polska Opieki S.A. w Warszawie, które miały wcześniej swoje oddziały w Mielcu. Również I Oddział PEKAO w Mielcu powstał 1 I 1999 r. Prowadzi kompleksową obsługę podmiotów gospodarczych i osób fizycznych, rozliczenia w obrocie krajowym i zagranicznym, różne formy produktów kredytowych, transakcje na rynku papierów wartościowych, a także zapewnia obsługę kart płatniczych i kredytowych. Posiada szereg placówek na terenie Mielca. Od 2000 r. dyrektorem oddziału była Dorota Momola. Siedziba główna w Mielcu: ul. Obrońców Pokoju 7.
BANK PRZEMYSŁOWO-HANDLOWY PBK S.A. – ODDZIAŁ MIELEC, mielecka placówka jednego z największych polskich banków komercyjnych powstała 3 VII 1997 r. jako filia Oddziału w Dębicy. Od 1 VI 1999 r. stała się samodzielnym oddziałem. Prowadzi obsługę bieżącą firm, zarządza środkami pieniężnymi poprzez instrumenty lokacyjne, finansuje rozwój firm przy udziale kapitałów obcych. Pierwsza siedziba znajdowała się w budynku przy ul. Partyzantów 25, a następnie przeniesiono siedzibę Oddziału do budynku przy ul. K. Pułaskiego 1.
BANK SPÓŁDZIELCZY W MIELCU, powstał 20 IV 1874 r. jako TOWARZYSTWO ZALICZKOWE w Mielcu. Nazwę BANK SPÓŁDZIELCZY przyjęto 23 IX 1922 r. Czynny w czasie okupacji hitlerowskiej. 5 II 1942 r. grupa operacyjna oddziału partyzanckiego „Jędrusie” zabrała siłą z kasy banku ok. 147 tys. zł, co stanowiło połowę jego kapitału. Odtąd Bank przeżywał duże kłopoty. W 1950 r. otrzymał nazwę GMINNA KASA SPÓŁDZIELCZA, a w 1958 r. – KASA SPÓŁDZIELCZA. Do tradycyjnej nazwy BANK SPÓŁDZIELCZY powrócono w 1975 r. W związku ze wzrostem zainteresowania wsi usługami bankowymi – także mielecki BS znacznie rozwinął się. Od 1996 r. został akcjonariuszem Rzeszowskiego Banku Regionalnego, a w 1999 r. połączył się z BS w Padwi Narodowej. Obecnie liczy ponad 2300 członków. Oferuje bogatą i wciąż rozszerzającą się ofertę usług handlowych, m.in. preferencyjne kredyty rolnicze, długoterminowe kredyty na budownictwo mieszkaniowe i kredyty na działalność gospodarczą. Pracami banku w jego 125-letniej historii kierowali: ks. Józef Knutelski, Franciszek Gerard Rink, Adam Brożonowicz , Jerzy Surdej, Andrzej Leś i Józef Dąbrowski. Adres: ul. Lwowska 2. Na początku XXI w. rozbudowano i zmodernizowano centralę Banku przy ul. Lwowskiej 2. Uruchomiono Oddziały w Borowej, Czerminie, Padwi Narodowej i Tuszowie Narodowym, Filie w Mielcu przy ul. ks. P. Skargi 7 i w Gawłuszowicach oraz 3 punkty kasowe w Mielcu przy ul. E. Biernackiego 1, ul. Jadernych 7 i al. Ducha Świętego 6a.
BAR, rodzaj placówki gastronomicznej. Założycielem pierwszych barów w Mielcu była Powszechna Spółdzielnia Spożywców „Społem”. 1 VII 1956 r. rozpoczął działalność bar „Powszechny” przy ul. A. Mickiewicza, a następnie „Lotniczy” przy ul. 22 Lipca (obecnie – Aleja Niepodległości), „Turystyczny” przy Placu B. Bieruta (obecnie – Plac Armii Krajowej), w 1966 r. „Turysta” przy ul. B. Głowackiego, a w 1973 r. „Iskra” przy ul. Ks. P. Skargi. W okresie od 1976 r. do 1989 r. otwarto kolejne bary: „Smakosz” przy ul. A. Mickiewicza, „Delicja” przy ul. T. Kościuszki, „Wiarus” przy ul. Hetmańskiej, „Zgoda” przy ul. Ks. P. Skargi, „Promyk” przy ul. K. Pułaskiego, „Bartek” i „Krokiecik” przy ul. 22 Lipca (Aleja Niepodległości), „Popularny” na Miasteczku Młodego Robotnika i „Filutek” przy ul. Botanicznej. Zlikwidowano natomiast bary „Turystyczny” i „Powszechny”. W latach 90. PSS zrezygnowała z prowadzenia większości tych placówek, a w zwolnionych lokalach rozwinęły działalność prywatne placówki gastronomiczne: bary, restauracje i kawiarnie o znacznie wyższym standardzie.
BAR JERZY, urodzony 4 I 1933 r. w Hrubieszowie, syn Feliksa i Amelii. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Krośnie Odrzańskim, maturę zdał w 1952 r. Od 1957 r. do 1976 r. pracował w biurze konstrukcyjnym WSK Mielec jako konstruktor, starszy konstruktor, kierownik sekcji, konstruktor prowadzący, zastępca kierownika i kierownik Działu Konstrukcyjnego. Równocześnie kształcił się, kończąc studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej z tytułem inżyniera lotnictwa (1958), a następnie studia magisterskie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (1962, bez dyplomu). Od 1976 r. pracował w biurze konstrukcyjnym OBR SK Mielec jako kierownik działu, konstruktor prowadzący i główny specjalista ds. rozwoju konstrukcji. Zajmował się głównie pracami konstruktorskimi związanymi z przygotowaniem i obsługą produkcji oraz eksploatacji samolotu TS-11 Iskra, a także z opracowaniem i obsługą wytwarzania urządzeń wyposażenia specjalnego (podwieszanego pod skrzydłami) samolotów odrzutowych, będących na stanie lotnictwa wojskowego. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie w Związku Zawodowym Metalowców, LOK przy WSK Mielec, Klubie Oficerów Rezerwy przy WSK, SIMP, Polskim Związku Motorowym i od 1990 r. NSZZ „Solidarność”. W styczniu 1991 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Odznaką Honorowego Dawcy Krwi. Zmarł 5 VIII 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BAR KRYSTYNA MARIA (z domu SOBUCKA), urodzona 12 III 1936 r. w Środzie Wielkopolskiej, córka Jana i Wandy z Kłosowskich. W 1953 r. ukończyła Technikum Administracyjno-Handlowe w Mielcu i zdała maturę. Od 1953 r. do 1991 r. pracowała w WSK Mielec w dziale księgowości, awansując do stopnia specjalisty księgowego. W 1980 r. została oddelegowana do pracy w Radio Studio WSK Mielec na stanowisko redaktora programowego, a do księgowości powróciła w 1983 r. W 1991 r. przeszła na emeryturę. Jej życiowym powołaniem stała się społeczna praca w PCK. Rozpoczęła ją w szkole średniej jako członek Szkolnego Koła, a od 1953 r. kontynuowała w Zarządzie Zakładowym PCK przy WSK Mielec. W 1954 r. ukończyła kurs obrony przeciwlotniczej i przeciwchemicznej. W latach 1955-1960 pełniła funkcję komendantki drużyny medyczno-sanitarnej i zastępcy szefa plutonu. Równocześnie od 1956 r. działała w ZZ PCK przy WSK pełniąc kolejno funkcje: skarbnika, wiceprezesa i sekretarza. Od 1996 r. pracowała jako wolontariuszka w Zarządzie Powiatowym PCK w Mielcu jako kierownik biura i reprezentant do kontaktów z mediami. Wniosła znaczący wkład w rozwój działalności humanitarnej PCK, a zwłaszcza honorowego dawstwa krwi. Przyczyniła się do wzrostu świadomości sanitarno-medycznej wielu środowisk poprzez organizację szkoleń, kursów, konkursów, zawodów i pokazów. Była współorganizatorką pomocy dla ofiar klęsk żywiołowych, m.in. trzęsienia ziemi we Włoszech (1980) i powodzi w Polsce (1997, 2000) oraz tragedii losowych wielu rodzin. Indywidualnie odwiedza chorych, samotnych i ubogich, udzielając im pomocy w różnych formach. Ponadto w latach 1956-1963 była członkiem Teatru Dramatycznego „Maska” w ZDK WSK Mielec. Grała m.in. w takich sztukach jak: „Pan Jowialski” A. Fredry, „Fantazy” J. Słowackiego, „Wesele” i „Noc listopadowa” S. Wyspiańskiego. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznakami Honorowymi PCK wszystkich stopni, Medalem 40-lecia Honorowego Krwiodawstwa i 50-lecia PCK i Srebrną Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa.
BARABASZ MACIEJ, urodzony 19 VIII 1988 r. w Rzeszowie, syn Jerzego i Grażyny z domu Saj. Absolwent Liceum Profilowanego nr 3 ZST w Mielcu, maturę zdał w 2007 r. Od 2003 r. znajduje się w ścisłej krajowej czołówce modelarzy samochodowych (modele sterowane radiem). Ważniejsze sukcesy: *2003: Halowe Mistrzostwa Polski w Radzyminie (29-30 III) – wicemistrz Polski w klasie E-10 Formuła, Mistrzostwa Polski na torach terenowych w Murowanej Goślinie (7 IX) – mistrz Polski w klasie 3WD standard, wicemistrz w klasie 4WD, MP na torach asfaltowych w Rudzie Śląskiej (20-21 IX) – wicemistrz Polski w klasie E-10 Formuła, Puchar Polski na torach asfaltowych w klasie E-10 Formuła w Nowym Sączu (5 X); *2004: HMP w Radzyminie (24-25 III) – mistrz Polski w klasie E-10 Top-Stock, II wicemistrz w klasie E-10 Formuła, Puchar Polski na torach asfaltowych w klasie E-10 Top-Stock w Rudzie Śląskiej (11 VII), MP na torach terenowych w Warszawie (4-5 IX) – mistrz Polski w klasie 2WD standard, wicemistrz w klasie 4WD, MP na torach asfaltowych w Nowym Sączu (11-12 IX) – mistrz Polski w klasie E-10 Top-Stock, wicemistrz w klasie E-10 Formuła; *2005: HMP w Łodzi – II wicemistrz Polski w klasie E-10 Formuła, MP na torach asfaltowych w Rudzie Śląskiej (3-4 IX) – II wicemistrz Polski w klasie E-10 Formuła, MP na torach terenowych w Tarnowie (10-11 IX) – VI m. w klasie 2WD standard; *2006: HMP w Łomiankach k/Warszawy (25-26 III) – II wicemistrz Polski w klasie ET-10TC Spec, MP na torach asfaltowych w Nowym Sączu (9-10 IX) – mistrz Polski w klasie E-10TC Spec; *2007: HMP w Lublinie (31 III – 1 IV) – mistrz Polski w klasie E-10TC Spec., MP w klasie modeli RC On Road Finał w Tarnowie – wicemistrz Polski w klasie E-10 TC Spec. Prowadzi działalność gospodarczą.
BARADZIEJ FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 10 XII 1892 r. w Łysakowie, powiat mielecki, syn Jana i Franciszki. Ukończył Gimnazjum w Mielcu, a później studiował teologię w Tarnowie. W 1917 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Muszynie i Łososinie Dolnej. W 1920 r. został przeniesiony do Niedźwiedzia, w 1923 r. powierzono mu administrowanie tą parafia, a w następnym roku mianowano jej proboszczem. Od 1942 r. był dziekanem dekanatu mszańskiego. W 1967 r. obchodził jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Po przejściu na emeryturę rezydował w Niedźwiedziu. Zmarł 16 III 1972 r. Pochowany na cmentarzu w Niedźwiedziu.
BARAN ADELA (z domu BARAŃSKA), urodzona 29 I 1947 r. w Kiełpinach koło Działdowa, córka Mieczysława i Anny. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Elblągu, maturę zdała w 1965 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Państwowym Przedszkolu Nr 7 w Elblągu. Przeniosła się do Mielca i od 1 IX 1970 r. pracowała w Przedszkolu Nr 1 WSK jako nauczycielka. W 1975 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie. W okresie 1980-1981 kierowała Przedszkolem TPD, a następnie przez rok była nauczycielką w Przedszkolu Państwowym Nr 9. 15 VIII 1982 r. mianowano ją dyrektorem Przedszkola Nr 10 i funkcję tę pełniła do 14 X 1992 r. W tym okresie zorganizowała placówkę i doprowadziła do jej sprawnego funkcjonowania. W 1984 r. ukończyła studia w zakresie wychowania przedszkolnego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Udzielała się w różnych formach pracy społecznej, głównie na rzecz małych dzieci. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
BARAN BARBARA BRONISŁAWA (z domu WOJNAR), urodzona 1 IX 1959 r. w Łańcucie. Uzyskała wykształcenie w specjalności: technik analizy spożywczej. Od lat szkolnych trenowała lekkoatletykę. Specjalizowała się w skoku w dal. W miarę potrzeb startowała też w innych konkurencjach, np. w biegu przez płotki i sztafecie 4×100 m. Była wielokrotną reprezentantką Polski juniorów, a następnie seniorów. W latach 1974-1987 była zawodniczką Resovii Rzeszów, a od 1988 r. – Stali Mielec. Ważniejsze sukcesy w skoku w dal: *1977 r: Mistrzostwa Europy juniorów (Donieck, ZSRR) – 5. miejsce; *1978 r.: Halowe Mistrzostwa Polski (Zabrze) – srebrny medal (6,17 m); *1979 r.: Halowe Mistrzostwa Polski (Zabrze) – srebrny medal (6,01 m); Letnia Uniwersjada – 5. miejsce w sztafecie 4×100 m; 13. miejsce w skoku w dal; *1980 r.: Halowe Mistrzostwa Polski (Zabrze) – srebrny medal (6,23 m); Letnie Mistrzostwa Polski (Łódź) – złoty medal (6,55 m); Igrzyska Olimpijskie (Moskwa, ZSRR) – 11. miejsce; Grudziądz – rekord życiowy (6,61 m); 1981 r.: Letnie Mistrzostwa Polski (Zabrze) – brązowy medal (6,42 m); *1985 r.: Letnie Mistrzostwa Polski (Bydgoszcz) – srebrny medal (6,24 m); *1986 r.: Halowe Mistrzostwa Polski (Zabrze) – srebrny medal w biegu na 60 m ppł (8,67 sek.). W Stali Mielec uczestniczyła w zawodach I ligi – wówczas najwyższej klasy krajowej i zajmowała czołowe lokaty. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracowała w instytucjach i placówkach kultury fizycznej i sportu w Rzeszowie.
BARAN JERZY, urodzony 1 IV 1954 r. w Mielcu, syn Franciszka i Marii z domu Piękoś. Absolwent Technikum Mechanicznego, maturę zdał w 1974 r. W 1978 r. ukończył studia magisterskie na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Siatkarz (wychowanek) „Stali” Mielec w latach 70. (I liga, II i I). Był drużynowym wicemistrzem Polski juniorów w 1972 r., członkiem kadry narodowej juniorów i drużynowym wicemistrzem Europy juniorów w 1971 r. (Barcelona). Przyczynił się do zdobycia przez drużynę „Stali” Mielec Pucharu Polski (Pucharu „Sportowca”) w 1976 r. Przez pewien czas przebywał w USA. Do 1981 r. grał w II-ligowej „Stali” Mielec, a do 1984 r. trenował juniorów „Stali”. W 1984 r. wyjechał do USA, a po powrocie pracował w Szkole Podstawowej nr 9 jako nauczyciel wychowania fizycznego. W 1989 r. ponownie wyjechał do USA, gdzie grał w drużynach siatkarskich. W latach 1993-1994 pracował w mieleckich szkołach podstawowych nr 3 i 6. W 1994 r. wyjechał na stałe do Chicago i tam aktywnie uczestniczył w życiu sportowym Polonii. Zmarł 1 III 2008 r.
BARAN STANISŁAW, urodzony 19 VII 1945 r. w Jasieńcu na Kielecczyźnie, syn Franciszka i Kazimiery z domu Gabała. Karierę sportową rozpoczął w Elblągu. Do Mielca przybył w 1969 r., zasilając I-ligowy zespół piłki ręcznej „Stali” i grał w nim do 1976 r. Był członkiem kadry narodowej seniorów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, ukończył AWF w Warszawie, uzyskując tytuł magistra rehabilitacji. Po zakończeniu kariery sportowej był trenerem odnowy biologicznej w „Stali”, a następnie pracował w Ośrodku Rehabilitacji przy Przychodni Rejonowej Nr 5. Od 1995 r. przebywa w USA.
BARAN WITOLD, urodzony 29 VII 1939 r. w Chmielowie k/Tarnobrzega. Lekkoatleta „Stali” Mielec w latach 50. Specjalizował się w biegach średnich i długich (800 m, 1500 m, 3000 m, 5000 m). Członek sztafety klubowej „Stali” Mielec, która w 1959 r. w Rzeszowie ustanowiła rekord Polski w sztafecie olimpijskiej (800 m + 400 m + 200 m + 100 m), utrzymujący się potem przez wiele lat. W 1959 r. przeszedł do „Legii” Warszawa, a następnie do „Zawiszy” Bydgoszcz (służba wojskowa). W klubach wojskowych rozwinął talent i awansował do czołówki średniodystansowców Europy i świata. Był wicemistrzem Europy w biegu na 1500 m (1962) i zajął VI miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio na tym samym dystansie. Zwyciężył lub plasował się w czołówce w wielu biegach na stadionach całego świata. Wielokrotnie ustanawiał rekordy Polski na 1500 m (najlepszy wynik – 3:38,9 osiągnął na Olimpiadzie w Tokio 19 X 1964 r.) i 2000 m. W 1972 r. zakończył wyczynową karierę zawodniczą i został trenerem w Zawiszy Bydgoszcz. W 1978 r. ukończył AWF w Poznaniu. Przez wiele lat był działaczem PZLA, m.in. był członkiem Zarządu PZLA i przewodniczącym komisji biegów przełajowych i ulicznych (1994-2000).
BARANOWSKA JANINA (z domu CHREBOR), urodzona 25 V 1932 r. w Dębicy, córka Teodora i Stefanii z domu Kozioł. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Od 1952 r. pracowała w Szkole Ćwiczeń przy tymże Liceum Pedagogicznym, a w latach 1954 – 1958 była nauczycielką wychowania fizycznego w Liceum Pedagogicznym. Równocześnie grała w drużynie siatkówki „Stali” Mielec i startowała w zawodach lekkoatletycznych, także w barwach „Stali”. W 1956 r. trenowany przez nią zespół siatkówki SKS Mielec (uczennice Liceum Pedagogicznego) zdobył w Sopocie tytuł mistrza Polski juniorek, a w następnym roku był wicemistrzem. Od 1958 r. była nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu, a od 1962 r. do emerytury w 1985 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 6 (sportowej) w Mielcu. W latach 1971-1975 studiowała na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i uzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego. W 1972 r. otrzymała Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia, a w 1975 r. – tytuł trenera I klasy w piłce siatkowej. Zdobyła także specjalizację zawodową III stopnia. W latach 80. była II trenerem drużyny siatkówki kobiet „Stali” Mielec, która awansowała do I ligi. Współpracowała z Wydziałem Szkolenia ROZPS w Rzeszowie, była sędzią siatkówki. Odznaczona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
BARANOWSKI BOLESŁAW, urodzony w 1912 r. w Drohobyczu , woj. lwowskie (obecnie Ukraina). Absolwent Gimnazjum w Drohobyczu (jednym z jego nauczycieli był Bruno Szulc). Studia wyższe odbył na Politechnice Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera mechanika lotniczego. Pilot szybowcowy, reprezentował Polskę na Mistrzostwach Świata w 1937 r., plasując się na VII miejscu. Ustanowił 5 rekordów Polski w różnych konkurencjach szybowcowych. Jako drugi pilot szybowcowy w Polsce otrzymał srebrną odznakę FAI. W 1939 r. podjął pracę w PZL – Wytwórnia Płatowców Nr 2 w Mielcu na stanowisku zastępcy szefa produkcji i kierownika Wydziału Startu. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę (1 IX 1939 r.) znalazł się w grupie pracowników ewakuowanych do Uchania k/Hrubieszowa, a kiedy 17 IX wojska sowieckie uderzyły na Polskę od strony wschodniej – przedostał się do Rumunii, a następnie do Francji. Tam pracował w firmie lotniczej „Socata” w Tuluzie. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, a następnie wyjechał do Kanady, gdzie pracował w biurze konstrukcyjnym samolotów bojowych. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w USA. Pracował jako technolog w elektrowniach, zdobywając duże doświadczenie i wiedzę z zakresu energetyki, czego dowody dawał w cennych publikacjach fachowych. Był także pilotem szybowcowym. Po przejściu na emeryturę w 1977 r. założył własną firmę „BARON” związaną z przemysłem energetycznym. W kolejnych latach rozwinął działalność, tworząc przedstawicielstwa w Ameryce Płn., Afryce i Azji (Chiny). W latach 80. i 90. wielokrotnie przyjeżdżał do Mielca. Zmarł 2 VIII 1992 r. w USA.
BARANOWSKI MAREK, urodzony 15 V 1962 r. w Mielcu, syn Stanisława i Janiny z domu Chrebor. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1981 r. W latach 70. był zawodnikiem sekcji pływackiej „Stali” Mielec. Zdobył m.in.: tytuł mistrza Polski w pływaniu na 100 m stylem dowolnym (Letnie MP, Oświęcim 1979 r.) i na 50 m st. dow. (Letnie MP, Oświęcim 1981 r.) oraz srebrny medal na 100 m st. dow. (Letnie MP, Oświęcim 1981 r.), a także kilka dalszych medali na mistrzostwach Polski w klubowej sztafecie „Stali” Mielec. Był członkiem kadry narodowej w latach 70. i reprezentantem Polski. W latach 80. studiował na AWF w Warszawie i w tym okresie był zawodnikiem klubu sportowego AWF Warszawa. Po ukończeniu studiów pracował w „Stali” Mielec jako trener pływania. Wyjechał do USA.
BARANOWSKI STANISŁAW, mielecki szlachcic wzmiankowany w 2. połowie XVI w. Był administratorem części Mielca z ramienia jego współwłaścicielki Jadwigi z Kormanic Mieleckiej, wdowy po Hieronimie Mieleckim. Był także dziedzicem Malinia i Trześni oraz dobroczyńcą szpitala (przytułku) dla ubogich z kaplicą św. Ducha w Mielcu.
BARANOWSKI STANISŁAW, urodzony 28 VIII 1933 r. w Mogielnicy (pow. Krasnystaw), syn Franciszka i Karoliny z domu Kondras. Absolwent Technikum Mechanicznego w Krasnymstawie. Uprawiał z powodzeniem boks i sporty obronne, w rzucie granatem był mistrzem Polski Zrzeszenia Gwardyjskiego (1953 r.) i mistrzem Wojska Polskiego (1955 r.) Do Mielca przybył w 1956 r. Został zatrudniony w WSK i przyjęty do sekcji lekkoatletycznej „Stali”. W WSK pracował na różnych stanowiskach kierowniczych do 1990 r. W sporcie specjalizował się w rzucie oszczepem i w wielobojach. Członek kadry narodowej i w latach 50., 60. i 70. czołowy zawodnik okręgu rzeszowskiego. Przez szereg lat był instruktorem lekkoatletyki i uczestniczył w kursach trenerskich, uzyskując tytuł trenera II klasy. Od 1990 r. na emeryturze. Pełnił społeczną funkcję inspektora Wojewódzkiego Związku Ogródków Działkowych w Rzeszowie. Zmarł 1 VI 2015 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BARBARA, prawdopodobnie pierwsza w historii Mielca Żydówka – mieszkanka miasta, wzmiankowana w 1573 r.
BARDAN JAN, urodzony 14 VI 1933 r. w Jamach, powiat Mielec, syn Jana i Małgorzaty z domu Szeliga. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1951 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym (Filozofii Chrześcijańskiej) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W czasie studiów współredagował uczelniane pismo „Przegląd Etyczny”. W 1956 r. obronił pracę magisterską z etyki: Człowiek jako istota moralna w filozofii J.-P. Sartre’a. 18 XII 1959 r. doktoryzował się u biskupa Karola Wojtyły (późniejszego papieża Jana Pawła II, świętego), na podstawie rozprawy: Ocena Sartre’owskiej etyki niezależnej. Prowadził niektóre zajęcia ze studentami, ale ostatecznie nie podjął pracy na KUL. Realizował natomiast różne zlecenia, m.in. tłumaczył etyczne fragmenty Sumy św. Tomasza dla „Veritasu” w Londynie, prowadził badania na temat alkoholizmu młodzieży szkolnej w Bochni oraz na zlecenie IER w Warszawie badania socjologiczne na temat stanu gospodarstw rolnych na wsi. W latach 60. jako wychowanek KUL-u miał duże trudności ze zdobyciem stałego zatrudnienia. Ostatecznie zakupił gospodarstwo w Bieszczadach i zajął się hodowlą owiec, a później pracował jako drwal. W 1967 r. powrócił do rodzinnych Jam, ożenił się i zbudował dom. W latach 1972-1975 pracował zarobkowo w USA i za zarobione pieniądze zakupił mieszkanie w Krakowie na osiedlu Widok. W latach 1975-1980 pracował w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Krakowie, ale po poważnej chorobie przeszedł na rentę. Ze względu na zły stan zdrowia nie mógł spotkać się z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w czasie pielgrzymek do Polski, ale papież wielokrotnie pytał o jednego z pierwszych swoich doktorantów. Jan Bardan zmarł 18 XI 2015 r. Spoczywa na cmentarzu Batowickim w Krakowie.
BARDOWSKA MARIA JÓZEFA (z domu CHLEBOWSKA), urodzona 19 III 1949 r. w Pławie, powiat mielecki, córka Jana i Heleny z domu Ciejka. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego), maturę zdała w 1967 r. Studia na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologii) Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła w 1972 r. z dyplomem lekarza dentysty. W czasie studiów działała w Studenckim Kole Naukowym, m.in. przygotowała 2 publikacje. Od 2 XI 1972 r. rozpoczęła pracę w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu jako lekarz stomatolog. Prowadziła gabinet stomatologiczny w I Liceum Ogólnokształcącym im. S. Kopernika, a następnie pracowała w Ośrodku Zdrowia w Wadowicach Dolnych. W 1974 r. podjęła się organizacji pierwszego w rejonie Gabinetu (później Poradni) Profilaktyki Ortodontycznej w Mielcu przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 8. W 1980 r. uzyskała I stopień specjalizacji w zakresie stomatologii, a w 1993 r. II stopień z ortodoncji i tytuł specjalisty w tej dziedzinie. Także w 1993 r. Poradnię Profilaktyki Ortodontycznej przekształcono w Poradnię Ortodontyczną z siedzibą w Przychodni Rejonowej nr 3 przy ul. ks. P. Skargi. Od kwietnia 1994 r., w związku z przygotowaniem nowoczesnego obiektu i wyposażenia dla planowanego NZOZ, ograniczyła działalność do pracy w prywatnym gabinecie. Po otwarciu NZOZ ORTHO-DENT przy ul. E. Biernackiego pełni funkcję kierownika Poradni Ortodontycznej. W 2008 r. poradnia ta otrzymała akredytację Ministerstwa Zdrowia, upoważniającą do kształcenia podyplomowego lekarzy na specjalistów ortodoncji. Bierze udział w szkoleniach krajowych i zagranicznych, m.in. w Genewie (Szwajcaria), Sydney (Australia), Kopenhadze (Dania) i Kraichtal (Niemcy). Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, Polskiego Towarzystwa Ortodontycznego i Europejskiego Towarzystwa Ortodontycznego (EOS).
BARDOWSKA-SZURA ANNA MARIA (z domu BARDOWSKA), urodzona 4 XI 1978 r. w Mielcu, córka Andrzeja i Marii z Chlebowskich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1997 r. Studiowała na Wydziale Stomatologii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i w 2002 r. uzyskała dyplom lekarza stomatologa. Staż podyplomowy odbyła w Krakowie, a następnie w NZOZ „INA” w Mielcu. W 2003 r. uzyskała prawo wykonywania zawodu i od 2004 r. rozpoczęła indywidualną praktykę stomatologiczną. Po ukończeniu studiów podyplomowych z zakresu zarządzania w służbie zdrowia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2005 r.) objęła w 2006 r. funkcję kierownika Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej ORTHO-DENT przy ul. E. Biernackiego. Jest także współwłaścicielem tej placówki. W 2007 r. rozpoczęła szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie ortodoncji w Katedrze i Zakładzie Ortopedii Szczękowej Akademii Medycznej w Lublinie. W 2008 r. otrzymała akredytację do prowadzenia szkoleń specjalizacyjnych w NZOZ ORTHO-DENT, a w 2012 r. uzyskała tytuł specjalisty ortodonty. W latach 2011-2012 uczestniczyła w szkoleniu z dziedziny implantologii, prowadzonym przez Polskie Stowarzyszenie Implantologiczne i zdała końcowy egzamin umiejętności. Uczestniczy w wielu szkoleniach specjalistycznych w kraju i poza jego granicami, m.in. w Genewie (Szwajcaria), Kopenhadze (Dania) oraz Kraichtal i Ispringen (Niemcy). Zamieszczała publikacje w fachowych publikacjach. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ortodontycznego, Polskiego Towarzystwa Implantologicznego i Europejskiego Towarzystwa Ortodontycznego (EOS).
BARDOWSKI ANDRZEJ JÓZEF, urodzony 5 III 1945 r. w Siennowie, powiat przeworski, syn Kazimierza i Stefanii z domu Stepaniak. Absolwent Technikum Mleczarskiego w Rzeszowie, maturę zdał w 1964 r. W latach 1964-1965 odbył staż podyplomowy w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Ustrzykach Dolnych. Studiował na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1970 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W czasie studiów odbył praktyki zawodowe w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Brzesko-Okocim, Stadninie Koni „Moszna” i Gospodarstwie Rolnym Ruzindol koło Bratysławy (CSRS, praktyka zagraniczna) oraz praktykę dyplomową w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Paczkowie. Staż podyplomowy odbył w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Hodowli i Wylęgu Drobiu w Rzeszowie (1970-1971). W latach 1971-1974 kierował Zakładem Wylęgu Drobiu w Ropczycach, a następnie w latach 1974-1997 był kierownikiem Zakładu Wylęgu Drobiu w Rzędzianowicach Rzeszowskich Zakładów Drobiarskich. W tym czasie ukończył studia podyplomowe w Akademii Rolniczej w Poznaniu (1979), studia doktoranckie w Akademii Rolniczej w Krakowie (1982) i studia menedżerskie w Politechnice Rzeszowskiej (1991). Ponadto od 1985 r. prowadził gospodarstwo rolne w Rzędzianowicach i w latach 1991-2006 prywatną działalność gospodarczą. W 2007 r. był inspektorem nadzoru radiologicznego w firmie „Orthodent” w Mielcu, a w 2008 r. przeszedł na emeryturę. Jest współwłaścicielem firmy medycznej „Orthodent” w Mielcu. Poza pracą zawodową angażował się politycznie i społecznie. Był członkiem Rad Nadzorczych Firmy „DAUNEX” SA. w Rzeszowie (1993-1997) i Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (1996-2005) oraz radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (1988-1990). Od wielu lat działa w ruchu ludowym, m.in. jako delegat na dwa kongresy ZSL-PSL, prezes Zarządu Gminnego PSL w Mielcu, wiceprezes Zarządu Miejsko-Gminnego PSL oraz członek Zarządu Powiatowego i Zarządu Wojewódzkiego PSL. Za zasługi dla ruchu ludowego został wyróżniony m.in. „Medalem Witosa”. W czasie studiów był członkiem Akademickiego Chóru UJ w Krakowie i Akademickiego Związku Sportowego Akademii Rolniczej w Krakowie (grał w siatkówkę i koszykówkę) oraz pełnił funkcję prezesa AZS AR (1969-1970). Od 1975 r. jest członkiem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu.
BARGIEL WANDA IRENA (z domu WIATR), urodzona 24 XII 1956 r. w Klimontowie, woj. kieleckie, córka Władysława i Józefy z domu Jop. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Klimontowie, maturę zdała w 1975 r. W 1977 r. ukończyła Medyczne Studium Zawodowe – Wydział Pracowników Socjalnych w Kielcach i otrzymała dyplom pracownika socjalnego. Do Mielca przybyła we wrześniu 1977 r., a 15 X tego roku podjęła pracę w Dziale Służb Społecznych Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu. Od 1980 r. przejęła Sekcję Opiekuńczo-Wychowawczą w tymże Dziale. Organizowała opiekę instytucjonalną dla najmłodszych dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej (domy małego dziecka), osób niepełnosprawnych psychosomatycznie oraz osób starszych (państwowe domy pomocy społecznej, dzienne domy pobytu, ośrodki szkolno-wychowawcze i in.). Równocześnie koordynowała pracę mieleckich żłobków. W rezultacie reform ustrojowych w latach 1990-1991 jako koordynator ds. żłobków – wraz ze żłobkami – została podporządkowana strukturom Gminy Miejskiej Mielec. Jako inspektor w Urzędzie Miejskim w Mielcu pracowała do 31 XII 1994 r., zajmując się nadal działalnością żłobków. Pod koniec 1994 r. współtworzyła Zespół Żłobków Miejskich w Mielcu i od 1 IX 1995 r. do przejścia na emeryturę w 2020 r. pełniła funkcję jego kierownika i później dyrektora. W 2003 r. ukończyła studia licencjackie z pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej (specjalność: socjologia rodziny) na Uniwersytecie Rzeszowskim, a w 2005 r. na tejże uczelni – studia uzupełniające z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej z rewalidacją upośledzonych umysłowo i uzyskała tytuł magistra. Realizując zadania z zakresu organizacji instytucjonalnej opieki nad małymi dziećmi, współpracowała z wieloma instytucjami i stowarzyszeniami, m.in. Polskim Czerwonym Krzyżem, Polskim Komitetem Pomocy Społecznej, Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie, Towarzystwem Przyjaciół Dzieci i Sądem Rejonowym. Uczestniczyła w wielu formach doskonalenia zawodowego i uzyskała szereg certyfikatów. Brała udział w licznych konferencjach krajowych i międzynarodowych. Starała się o powiększenie bazy żłobkowej. Przy wsparciu samorządu Gminy Miejskiej Mielec udało się utworzyć 250 nowych miejsc dla dzieci. Powstały dwa nowe obiekty: Filia Żłobka nr 3 (osiedle Lotników) i Filia Żłobka nr 7 (osiedle Smoczka). Było to możliwe dzięki opracowaniu szeregu projektów i pozyskaniu środków finansowych z różnych źródeł i funduszy, m.in. z Unii Europejskiej, programów rządowych i programów „Maluch”. Od 2016 r. pełni funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Mielcu.
BARGLIK ANDRZEJ, urodzony 7 VII 1940 r. w Brandwicy k/Stalowej Woli, syn Antoniego i Stanisławy z domu Gajda. W Mielcu mieszka od 1951 r. Zawodnik (wychowanek) „Stali” Mielec od 1955 r . Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. W latach 1961-1968 grał w II i III lidze, strzelając wiele bramek. Pracował w WSK „PZL-Mielec” do 1999 r. Przebywał na emeryturze. Zmarł 29 IX 2022 r.
BARŁOWSKA ZOFIA MARIA, urodzona 9 VIII 1951 r. w Rzeszowie, córka Franciszka i Honoraty z domu Stańko. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, maturę zdała w 1969 r. Studia w Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła (z wyróżnieniem) w 1977 r. i otrzymała tytuł lekarza medycyny. Podjęła pracę w ZOZ Nr 1 w Rzeszowie, a w 1980 r. przeszła do pracy w Szpitalu Miejskim w Rzeszowie. W 1982 r. uzyskała specjalizację pierwszego stopnia w zakresie ginekologii i położnictwa w Szpitalu Wojewódzkim Nr 1 pod kierunkiem prof. Tadeusza Żaczka, a następnie otrzymała prawo do czytania cytologii onkologicznej i hormonalnej. Drugi stopień specjalizacji z ginekologii i położnictwa uzyskała w Centrum Szkolenia Podyplomowego w Warszawie w 1986 r. W tym samym roku podjęła się prowadzenia Pracowni Cytologicznej i Patologii Ciąży w Szpitalu Miejskim w Rzeszowie. W grudniu 1994 r. wygrała konkurs na stanowisko ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Rejonowego w Mielcu i funkcję tę pełniła do 2000 r. Przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju oddziału i uzyskania przezeń dobrych wyników. W omawianym okresie na jej oddziale sześciu asystentów uzyskało pierwszy stopień specjalizacji, a trzech – drugi. Przygotowała z zespołem cztery zebrania naukowe Oddziału Rzeszowskiego Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Systematycznie poszerza swoją wiedzę i doskonali umiejętności poprzez udział we wszystkich szkoleniach organizowanych przez ośrodki akademickie w Polsce, a w szczególności – Krakowski i Rzeszowski. Efekty pracy naukowo-badawczej publikowała w miesięczniku specjalistycznym „Ginekologia Polska”. W latach 2000-2001 pracowała w Poradni K przy ul. T. Chałubińskiego w Mielcu, a od 2002 r. jest właścicielem i kierownikiem NZOZ „FEM-MEDICAL” w tym samym obiekcie. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego.
BARNAK MARIUSZ, urodzony 28 I 1964 r. w Jarosławiu, syn Jana i Teresy z domu Kanikuła. Treningi piłkarskie rozpoczął w JKS Jarosław. Od 1981 r. do 1995 r. występował w barwach „Stali” Mielec (I, II i I liga). Od 1995 r. grał kolejno w „Kamaxie” Kańczuga, niemieckim Bonner S.C., „Unii” Tarnów i „Siarce” Tarnobrzeg (II liga). Od sierpnia 2000 r. ponownie zasilił MKP „Stal” Mielec (IV liga). W przerwie zimowej sezonu 2001/2002 odszedł z mieleckiego klubu. Po odejściu ze Stali Mielec grał w piłkę nożną w klubach: Pogoń Leżajsk (2002-2003), Polonia Mielec Chicago SC (2003), Ikarus Tuszów Narodowy (2004) i Polonia Nowy Jork (2004-). W tym ostatnim klubie został grającym trenerem zespołu oldbojów powyżej 40 lat, który w 2012 r. wywalczył puchar i mistrzostwo stanu Nowy Jork (po raz drugi).
BARNAŚ EDYTA (z domu PALIGA), urodzona 29 IX 1974 r. w Mielcu, córka Jana i Teresy z domu Kaśnik. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1993 r. Studiowała na Wydziale Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu (kierunek: pielęgniarstwo w zakresie położnictwa) Akademii Medycznej w Lublinie i w 2001 r. uzyskała tytuł magistra (temat pracy: Częstotliwość występowania zespołu napięcia przedmiesiączkowego u dziewcząt w okresie dojrzewania) oraz w 2005 r. doktorat z nauk medycznych w zakresie biologii medycznej na podstawie rozprawy pt. Hormonalna terapia zastępcza w subiektywnej ocenie pacjentek, nadany uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Angielskojęzycznym i Oddziałem Stomatologicznym Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego w Lublinie. Od 2006 r. pracuje w Uniwersytecie Rzeszowskim w Rzeszowie. Aktualnie (2023 r.) pracuje jako profesor w Instytucie Nauk o Zdrowiu, pełni funkcje dziekana Kolegium Nauk Medycznych i kierownik Zakładu Opieki Położniczo-Ginekologicznej. W 2010 r. odbyła studia podyplomowe z biologii molekularnej na Wydziale Biochemii, Biofizyki i Biotechnologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 2012 r. ukończyła I edycję międzynarodowych studiów (polsko-francuskich) z etyki praktyki lekarskiej i opieki medycznej, zorganizowanych przy współpracy Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, Instytutu Matki i Dziecka oraz Uniwersytetu Paris- Est- Marne- la –Valée (Francja), broniąc pracę pt. Zasady etycznej komunikacji w zespole terapeutycznym. W grudniu 2014 r. uzyskała habilitację w naukach o zdrowiu na Wydziale Nauki o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, na podstawie pracy pt. Wpływ edukacji zdrowotnej na przebieg okresu okołooperacyjnego u chorych ze schorzeniami ginekologicznymi poddawanych leczeniu operacyjnemu. Działalność naukową ukierunkowała na dwa główne nurty: 1 – związany ze zdrowiem kobiet w różnych etapach życia, poprzez identyfikację czynników medycznych i biopsychospołecznych uwarunkowań zdrowia, 2 – związany z dydaktyką medyczną. Jej dotychczasowy dorobek naukowy i badawczy to m.in.: 130 publikacji (wiele w recenzowanych, wysoko impaktowanych czasopismach, w większości zagranicznych), kierownictwo 7 projektów badawczych, współudział w 3 projektach, w tym 1 badanie międzynarodowe wieloośrodkowe, recenzje w 36 czasopismach polskich i zagranicznych z zakresu nauk medycznych i nauk o zdrowiu. Pełni funkcję członka Rady Naukowej czasopisma „Położna Nauka i Praktyka”. Jest promotorem prac doktorskich (dotychczas 4) i recenzentem (dotychczas 1 pracy habilitacyjnej i 10 doktorskich). Ponadto objęła opieką promotorską studentów piszących pracę magisterską (122) oraz licencjacką (279). Poza pracą w UR prowadziła zajęcia dla studentów pielęgniarstwa i położnictwa na uczelniach włoskich, tureckich, ukraińskich i francuskich – w ramach programu Erasmus +. Jest także wykładowcą na specjalizacjach dla położnych i szkoleniach specjalizacyjnych w różnych dziedzinach pielęgniarstwa. Jest członkiem ministerialnego podzespołu do spraw opracowania zmian w kształceniu podyplomowym pielęgniarek i położnych. Prowadzi szkolenia dla różnych grup odbiorców, uczestniczy w akcjach informacyjnych, skierowanych głównie do kobiet po porodzie. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. 23 V 2023 r. z rąk Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymała tytuł profesora w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauki o zdrowie.
BARNAŚ MARIUSZ ANDRZEJ, urodzony 11 VIII 1975 r. w Mielcu, syn Michała i Janiny z domu Hałdaś. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1996 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1990 r. jako pracownik młodociany – ślusarz w WSK „PZL-Mielec”. W latach 1995-1997 był zaopatrzeniowcem w Zakładzie Produkcyjno-Usługowym „PZL-Mielec” Sp. z o.o., a następnie pracował w firmach: Atlantis SA. O/Lublin (pracownik produkcji, 1997 r.), Atlantis Mielec Sp. z o.o. (magazynier, 1998-1999), Colfarm SA. Mielec (kierownik Działu Gospodarki Magazynowej, 1999-2001) i Sanglass SA. Mielec (kierownik Działu Magazynów i Stolarni, 2001-2007). W tym czasie studiował w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu Oddział Zamiejscowy w Rzeszowie (kierunek – administracja publiczna) i w 2005 r. uzyskał licencjat. W 2006 r. ukończył studia na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (kierunek – administracja) i otrzymał tytuł magistra, a w 2008 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania funduszami strukturalnymi na Uniwersytecie Rzeszowskim. W latach 2008-2010 był inspektorem ds. programów pomocowych i pozyskiwania środków pomocowych w Urzędzie Gminy Niwiska. Od 2010 r. pełnił funkcję dyrektora Wydziału Promocji i Rozwoju Gminy w Urzędzie Miejskim w Przecławiu, a od VI 2019 r. pracuje w Podkarpackim Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie na stanowisku starszego specjalisty w Oddziale Inwestycji i Zamówień Publicznych.
Od wielu lat angażuje się społecznie i pełni szereg funkcji. Był m.in. przewodniczącym KZ NSZZ „Solidarność” Zakładu Produkcyjno-Usługowego PZL Mielec (1996-1997), dyrektorem Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego (2010-2016), radnym Rady Powiatu Mieleckiego i przewodniczącym Komisji Budżetu i Finansów (kadencja 2014-2018), członkiem Powiatowej Rady Działalności Pożytku Publicznego (kadencje 2015-2017 i 2017-2020), prezesem Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju Gminy Przecław oraz członkiem zarządów kilku stowarzyszeń. Szczególnie wiele czasu poświęca Ochotniczym Strażom Pożarnym jako członek Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Mielcu i Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP w Przecławiu. Ponadto należy do kilku stowarzyszeń, m.in. Stowarzyszenia Asesorów i Ekspertów Unii Europejskiej w Warszawie i Stowarzyszenia „Nasz Mielec”. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa oraz Brązową Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego w Polsce.
BARNAŚ-BARAN EWA (z domu BARNAŚ), urodzona 17 V 1971 r. w Mielcu, córka Romana i Kazimiery z domu Rusin. Absolwentka Zbiorczej Szkoły Gminnej w Przecławiu oraz II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1990 r. Studiowała pedagogikę opiekuńczo-wychowawczą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1995 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Pracę zawodową rozpoczęła w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu (wychowawca w internacie, 1995-1996), a następnie pracowała w Ognisku Wychowawczym w Budziwoju (nauczyciel, 1996-1997) i 21 Brygadzie Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie (koordynator ds. psychoprofilaktyki, 1997-2002). Równocześnie od 1 X 1996 r. została zatrudniona na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Wychowania Instytutu Pedagogiki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, a od 2001 r. Uniwersytetu Rzeszowskiego. W 2006 r. uzyskała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych na Wydziale Humanistycznym Akademii Pedagogicznej w Krakowie na podstawie rozprawy nt. „Działalność opiekuńczo-wychowawcza Krakowskiego Towarzystwa Dobroczynności w latach 1816-1918”. Wtedy też została awansowana na stanowisko adiunkta w macierzystym wydziale na Uniwersytecie Rzeszowskim. Głównym przedmiotem jej badań historyczno-pedagogicznych jest udzielanie pomocy, opieki i wsparcia ludziom ubogim, wykluczonym i marginalizowanym, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci i młodzieży. W tym temacie współpracuje z wieloma naukowcami z polskich uczelni, m.in. UMCS w Lublinie, KUL oraz Uniwersytetów w Białymstoku, Bydgoszczy, Łodzi, Poznaniu i Wrocławiu. Brała udział w ogólnopolskich projektach badawczych, których efektem było opracowanie m.in. „Bibliografii dziejów oświaty i wychowania w Galicji 1772-1918” (Rzeszów 2005) i „Słownika polskich historyków wychowania XIX i XX w.” (Toruń 2008). Uczestniczyła w pracach międzynarodowego zespołu badawczego nt. „Historia Galicji 1772-1918”. Z zespołem przygotowała „Słownik biograficzny twórców oświaty i kultury XIX i XX wieku Polski Południowo-Wschodniej” (Rzeszów 2011). Ponadto opublikowała szereg prac naukowych, w tym kilkadziesiąt artykułów naukowych. Brała udział w kilkudziesięciu międzynarodowych i krajowych konferencjach naukowych, gdzie wygłaszała referaty i prezentowała wnioski z prowadzonych badań. Była także członkiem komitetów organizacyjnych kilku konferencji międzynarodowych. Reprezentowała Wydział Pedagogiczny Uniwersytetu Rzeszowskiego w wizytach studyjnych, m.in. w Preszowie (Słowacja) oraz Jassach i Suczawie (Rumunia). Angażuje się w lokalne inicjatywy i przedsięwzięcia dobroczynne na rzecz potrzebujących oraz promuje i upowszechnia działalność osób podejmujących pracę dobroczynną na rzecz dzieci. Pod jej opieką studenci przygotowali i zrealizowali szereg imprez i spotkań z dziećmi, m.in. „Zwyczaje, obrzędy i tradycje naszych przodków”, „Pochód Mikołajów różnych epok historycznych” i „Cała Polska czyta dzieciom”. Utrzymuje kontakt z Mielcem, m.in. w 2017 r. wygłosiła trzy wykłady dla studentów Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Mielcu. Po rozwiązaniu Katedry Historii i Teorii Wychowania, z dniem 1 X 2017 r. została przeniesiona do Zakładu Pedagogiki Szkolnej Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Rzeszowskiego.
BARNAŚ RAFAŁ, urodzony 3 III 1984 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Genowefy. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2003 r. W latach szkolnych trenował lekkoatletykę (60 m, 100 m, 4×100 m ), zdobywając wiele medali na poziomie wojewódzkim i wieńcząc sportową przygodę udziałem w zgrupowaniu kadry Polski na Węgrzech. W 2009 r. ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w Krakowie. W latach 2007-2009 pracował w londyńskim biurze architektonicznym SLLB i krakowskim Ovotz Design Lab. W 2010 r. założył pracownię Unique Vision Studio z siedzibą w Krakowie, której głównymi polami działania pozostają nadal: szeroko pojęte sztuki audiowizualne, przestrzeń identyfikacji wizualnej architektury, animacji, filmu i muzyki. Regularnie zapraszany jest w roli prelegenta na wydarzenia związane ze sztukami wizualnymi, m.in. w 2013 r. wystąpił na krakowskim wydarzeniu Artbuzz, w 2015 r. na AVD2016 w szwedzkim Geteborgu i dwukrotnie, w 2018 i 2019 r., na Wrocławskim BW3. W latach 1999-2006 w ramach trzyosobowej niezależnej wytwórni filmowej Ignition Studios zrealizował ponad 30 form krótkometrażowych. W 2008 r. wraz z zespołem IZM7 zdobył 3. Nagrodę na Międzynarodowym Triennale Architektury „50 wieżowców dla historycznego miasta Krakowa”. Trzykrotnie nominowany w ramach prestiżowego Festiwalu 3d Awards (2012 r., 2016 r., 2019 r.). W 2016 r. na gali w Wiedniu odebrał statuetkę za I nagrodę CG Architect 3d Awards w kategorii Best Film. Wielokrotnie nagradzany na międzynarodowych festiwalach związanych ze sztukami audiowizualnymi, filmem i architekturą. W 2019 r. za swoją animację „ArchiPaper” został nagrodzony m.in. za najlepszy krótkometrażowy film eksperymentalny na festiwalu Promofest w Madrycie oraz otrzymał dwie nagrody: Best Animation Film i Best Animation Cinematography na nowojorskim festiwalu New York Cinematography AWARDS.
BARNAŚ WALDEMAR ROMAN, urodzony 29 V 1964 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Michaliny z domu Koba. Absolwent Państwowego Technikum Zawodowego w Weryni (obecnie – Zespół Szkół Agrotechniczno-Ekonomicznych) z maturą w 1984 r. Po maturze podjął pracę w Zakładzie Produkcji Silnikowej WSK PZL-Mielec jako mechanik monter silników spalinowych wysokoprężnych. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej pracował w zakładach prywatnych specjalizujących się w pneumatyce hamulcowej. W latach 90. prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie mechaniki pojazdowej, pełnił funkcję zastępcy kierownika w zakładach o podobnej specjalności, a następnie był kierownikiem zakładu w jednej ze spółek na terenie SSE EURO-PARK MIELEC. W 1999 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania (kierunek – ekonomia, specjalność – rachunkowość i finanse) w Rzeszowie i otrzymał tytuł licencjata, a następnie studiował na tejże uczelni zarządzanie finansami. W 2010 r. został zatrudniony w MZBM Sp. z o.o. jako specjalista w dziale administracyjno-pracowniczym, a następnie jako mistrz w dziale administracyjno-technicznym. Równocześnie studiował w Wyższej Szkole Prawa i Administracji (kierunek – administracja, specjalność – zarządzanie firmą) w Rzeszowie i w 2017 r. uzyskał tytuł magistra. Od czerwca 2018 r. do 2019 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu MZBM Sp. z o.o. w Mielcu. W styczniu 2020 r. został mianowany wicedyrektorem Oddziału ARP w Mielcu, a 16 III 2020 r. – dyrektorem tegoż Oddziału. Od wielu lat jest aktywnym działaczem społecznym, politycznym i samorządowym. Od 2006 r. czterokrotnie był wybierany na radnego Rady Powiatu Mieleckiego z listy KW Prawo i Sprawiedliwość (kadencje: 2006-2010, 2010-2014, 2014-2018 i 2018-2023. W Radzie pełnił m.in. funkcje przewodniczącego Komisji Regulaminowej i Porządku Publicznego oraz wiceprzewodniczącego Komisji Budżetu i Finansów. W kadencji 2010-2014 był przewodniczącym Klubu Radnych PiS, a w kadencji 2014-2018 – nieetatowym członkiem Zarządu Powiatu Mieleckiego. Jest także m.in.: przewodniczącym Powiatowej Rady Rynku Pracy, członkiem społecznej Rady Specjalistycznego Szpitala Powiatowego w Mielcu (od 2007 r.), długoletnim członkiem Duszpasterskiej Rady Parafialnej przy parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu oraz członkiem Zarządu PTG Sokół 1893. Odznaczony Medalem Złotym za Długoletnią Służbę.
BARNAT STANISŁAW PIOTR, urodzony 29 IV 1951 r. w Chorzelowie, pow. mielecki, syn Władysława i Stefanii z domu Maziarz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Technologii Drewna Akademii Rolniczej w Poznaniu ukończył w 1974 r. z tytułem magistra inżyniera technologii drewna. Od 1 VIII 1974 r. pracował w Przemyskim Przedsiębiorstwie Przemysłu Drzewnego w Przemyślu – Zakłady Przemysłu Drzewnego w Chorzelowie na stanowisku kierownika oddziału. W 1975 r. odbył szkolenie w Szkole Oficerów Rezerwy w Elblągu, a następnie był dowódcą plutonu szkolnego w Szkole Podoficerskiej w Gdańsku. Po powrocie ze służby wojskowej kontynuował pracę w ZPD Chorzelów, a następnie został przeniesiony na stanowisko zastępcy dyrektora w ZPD w Lipie koło Stalowej Woli. Z dniem 1 II 1978 r. przeszedł do pracy w Rzeszowskich Fabrykach Mebli, początkowo pełnił funkcję zastępcy kierownika Fabryki w Strzyżowie, a później głównego technologa i konstruktora w Fabryce w Sędziszowie Małopolskim. W 1987 r. przeniósł się do Przemyskich Fabryk Mebli, gdzie powierzono mu stanowisko zastępcy d/s technicznych, a następnie został dyrektorem generalnym firmy Furnel S.A. w Przemyślu. Równocześnie był członkiem Zarządu Furnel S.A. w Hajnówce. Po wejściu firmy Furnel w skład Fabryk Mebli Forte S.A. (28 IX 2006 r.) pełni funkcję dyrektora Fabryki Mebli Forte S.A. w Przemyślu. Poza pracą zawodową pełnił liczne funkcje społeczne, m.in.: przewodniczącego sekcji meblarskiej Zarządu Okręgu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Przemyślu, przewodniczącego Rady Nadzorczej Regionalnej Izby Gospodarczej w Przemyślu, przewodniczącego RN Wojewódzkiego Szpitala w Przemyślu, członka Zarządu Stowarzyszenia Przedsiębiorców „Przyszłość Przemyśla” w Przemyślu. Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem Ordynariatu Biskupa Polowego Wojska Polskiego „Milito Pro Christo”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Meblarskiego”, Odznaką „Za Zasługi dla Oświaty”, Srebrnym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” i Złotą Honorową Odznaką LZS.
BAROK (barocco – dziwny), okres w historii kultury europejskiej obejmujący dokonania artystyczne, związane głównie z kontrreformacją, od końca XVI w. do 1 poł. XVIII w. Przesłaniem ideowym było ukazanie Boga jako jedynej wartości – człowieka określano jako kruszynę, pył, chwiejną trzcinę. Był odejściem od renesansowej harmonii w kierunku nieregularności. Miał zaskakiwać, wręcz szokować. Charakteryzował się m.in. monumentalizmem, dynamiką, bogactwem dekoracji i ornamentyki (często przepychem), malowniczością oraz rozwojem nowych form i środków wyrazu artystycznego. Zabytkami barokowymi w Mielcu są: kościół św. Mateusza przy ul. T. Kościuszki i jego wyposażenie wewnętrzne, wnętrze kościoła św. Marka nad Wisłoką, niektóre elementy wyposażenia kościoła św. Marka Ewangelisty w Rzochowie oraz figury kamienne: św. Józefa (przy ul. A. Mickiewicza), św. Jana Nepomucena (przy ul. Legionów) i Chrystusa Frasobliwego na cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza.
BARON ALFRED, urodzony 5 IV 1932 r. w Saint-Aybert (Francja), syn Piotra (powstańca śląskiego) i Marii z domu Raczyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Rudzie, maturę zdał w 1951 r. Studiował w Kazaniu, a następnie w Instytucie Lotniczym w Moskwie i uzyskał tytuł magistra inżyniera budowy samolotów. W latach 1957-1972 pracował w WSK- PZL Mielec na stanowiskach: mistrza, konstruktora, kierownika Sekcji Aerodynamicznej, kierownika Działu Konstrukcyjnego, zastępcy kierownika Wydziału Montażowego, kierownika Działu Badań Silników Wysokoprężnych (zorganizował tę placówkę) i zastępcy głównego konstruktora do spraw silników wysokoprężnych. Był jednym z twórców: samolotu szkolno-sportowego M-4 (konstruktor-obliczeniowiec), samolotu bojowego Lim-6 (modyfikacja MiG-17, konstruktor-aerodynamik), dwusilnikowego samolotu rolniczego M-10 (projekt, główny konstruktor), samolotu bojowego M-7 (projekt, konstruktor-aerodynamik), śmigłowca Mi-2 (opracowanie produkcji seryjnej, konstruktor prowadzący), samolotu szkolno-bojowego I-22 „Iryda” (główny konstruktor) i samolotu dyspozycyjnego I-23 „Manager” (1993-1999, główny konstruktor). W 1968 r. odbył szkolenie w zakresie badań silników wysokoprężnych zorganizowane przez firmę Leyland Lmd-Preston, a w 1971 r. jako stypendysta ONZ przebywał we Francuskim Instytucie Nafty w Paryżu (badanie procesów wtrysku w silnikach wysokoprężnych). W latach 1972-1979 pełnił funkcje dyrektora Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Pojazdów Szynowych w Poznaniu i redaktora naczelnego kwartalnika naukowo-technicznego „Pojazdy Szynowe”. W 1975 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Politechnice Poznańskiej. Od 1979 r. pracował w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, najpierw jako zastępca dyrektora do spraw rozwojowych (do 1986 r.), a później – główny konstruktor. Napisał około 70 prac naukowo-badawczych i rozwojowych (w tym projekt badawczy: Opracowanie metod optymalizacji podstawowych parametrów samolotu bojowego przy zadanym zbiorze zadań operacyjnych – grant KBN), z których około 20 opublikowano. Był członkiem rad naukowych wielu instytutów i ośrodków badawczych oraz ekspertem w dziedzinie techniki lotniczej PAN. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz wieloma nagrodami i odznaczeniami MON oraz „Błękitnymi Skrzydłami” za opracowanie I-23 „Manager” i jego pomyślny oblot. Autor książek: Samolot szkolno-bojowy I-22 „Iryda”: wymagania, realizacja, ocena (2010), Międzyregionalny transport lotniczy; wprowadzenie do problematyki (2015) i Problemy optymalizacji struktury floty samolotów międzyregionalnych (2016). Inicjator europejskiego projektu badawczego „European Personal Air Transportation System” i krajowego projektu „System transportu małymi samolotami”. Zmarł 10 XII 2017 r. Pochowany na cmentarzu Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana przy ul. Nowina w Poznaniu.
BARSZCZ JÓZEF, urodzony 21 III 1914 r. w Babulach, powiat mielecki, syn Tomasza i Franciszki z domu Hyjek. W latach młodzieńczych pracował zarobkowo na roli. Służbę wojskową odbył w 8 kompanii 40 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich, stacjonującym we Lwowie. Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) pułk został skierowany do obrony Warszawy. 8 kompania pod dowództwem por. Zdzisława Pacaka – Kuźmirskiego broniła skutecznie tzw. Reduty 56 (Wolskiej) przez cały okres obrony Warszawy (8-27 IX 1939 r.). W czasie walk został postrzelony w nogę. Po poddaniu Warszawy został wzięty do niewoli i osadzony w obozie jenieckim w Łowiczu, a po trzech tygodniach zwolniony ze względu na stan zdrowia. W czasie okupacji hitlerowskiejpracował na roli, przy naprawie drogi Mielec – Tarnobrzeg i przy kanalizacji. Należał do AK i posługiwał się pseudonimem „Zagłoba”. Po wojnie ukończył Gimnazjum i Liceum w Poznaniu – profil matematyczno-przyrodniczy (1950 r.) i 2 lata studiów prawniczych na Wydziale Prawno-Administracyjnym Uniwersytetu Wrocławskiego.Pracował w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu, a następnie powrócił w rodzinne strony i został zatrudniony w WSK Mielec na stanowisku kierownika Sekcji Eksploatacji w Dziale Administracji Zewnętrznej. Po przekazaniu Osiedla Fabrycznego WSK Mielec pod administracji nowo utworzonego Miejskiego Zarzadu Budynków Mieszkalnych, powierzono mu funkcję starszego inspektora planowania i eksploatacji, a następnie kierownika Rejonu III Administracji Domów Mieszkalnych. Ukończył m.in. studium dla kierowników osiedli mieszkaniowych w Towarzystwie Wolnej Wszechnicy Polskiej w Rzeszowie (1967 r.) oraz szereg kursów specjalistycznych. Wyróżniony Odznaką Pamiątkową 40 Pułku Piechoty (z miniaturą Orderu Virtuti Militari). Zmarł 14 IX 1968 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BARSZCZEWSKI ZDZISŁAW, urodzony 17 II 1931 r. w Surowej, pow. mielecki, syn Józefa i Teresy Masajada. Uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu w latach 1945–1949. Rok przed maturą wstąpił ochotniczo do Oficerskiej Szkoły Inżynierii we Wrocławiu i ukończył ją w 1952 r. jako prymus w stopniu podporucznika, z dyplomem technika budowy dróg i mostów. Jako zawodowy oficer pełnił stanowiska dowódcze, od dowódcy plutonu saperów w 1. Praskim Pułku Piechoty 1. DP w Warszawie (1952), poprzez funkcje dowódcy kompanii, szefa saperów pułku i dowódcy 21. Batalionu Saperów 10. Dywizji Pancernej w Świdnicy (1963–1966), do dowódcy 6. Pułku Pontonowego w Głogowie (1966–1971). W międzyczasie ukończył studia na Fakultecie Wojsk Inżynieryjnych Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie i uzyskał tytuł magistra inżyniera (1960) oraz Podyplomowe Studia Operacyjno – Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP (1971). Brał też udział w rozminowywaniu kraju (1952–1953) i ochronie mostów przed krą lodową (1961–1971). W latach 1971–1973 był szefem wydziału i zastępcą szefa Wojsk Inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1973 r. powierzono mu funkcję zastępcy komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu, a po 4 miesiącach został komendantem tej uczelni (1974–1982). Pełniąc tę funkcję, znacząco przyczynił się do modernizacji i rozbudowy uczelni oraz unowocześnienia jej wyposażenia, a także do budowy na terenach uczelni Muzeum Wojsk Inżynieryjnych i jego wyposażenia. W 1979 r. mianowano go na stopień generała brygady. W latach 1983–1987 pełnił funkcję komendanta głównego Ochotniczych Hufców Pracy, a od 1987 r. do 1992 r. był szefem Wojsk Inżynieryjnych Wojska Polskiego. W 1993 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Od tego czasu zajął się działalnością społeczną i pisarską. Został wybrany na wiceprezesa, a następnie prezesa Zarządu Wojewódzkiego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP (pozostaje nim drugą kadencję) oraz członka Zarządu Głównego Stowarzyszenia Saperów Polskich (także druga kadencja). Tematem napisanych i wydanych książek (o charakterze wspomnieniowym) jest działalność Wojsk Inżynieryjnych WP i Śląskiego Okręgu Wojskowego: Przywrócone życiu – Rozminowywanie Ziem Polski (Warszawa, 1998) i Sylwetki Saperów (Warszawa, 2001). Jest także głównym redaktorem opracowań zbiorowych: Generał – hetmanem polnym zwany (Wrocław, 2004), Barwy Służby (Wrocław, 2005) i Wierni Ojczyźnie (Wrocław, 2006). Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalami: „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Komisji Edukacji Narodowej, „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, „Za Rozminowywanie Kraju” i „Pro Memoria”, a także tytułem „Honorowy Obywatel Miasta Głogowa”. Funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (później Związek Żołnierzy Wojska Polskiego) pełnił do 2009 r. Jest redaktorem książki Szósty Głogowski Pułk Inżynieryjny (Wrocław 2012) oraz współautorem kilku opracowań na tematy historyczno-wojskowe, m.in. Polscy saperzy polegli w latach 1914-2010 (Wrocław 2010). Aktualnie sprawuje funkcję kanclerza kapituły medalu „Za Rozminowanie Kraju”.
BARTEK BAZYLI, urodzony 16 IV 1897 r. w miejscowości Gruszka koło Kamieńca Podolskiego. Ukończył rosyjską szkołę powszechną. W 1914 r. został wcielony do kawalerii rosyjskiej. Po wybuchu rewolucji lutowej w 1917 r. zdezerterował z wojska. Podczas ucieczki, w obawie przed zatrzymaniem, zmienił nazwisko na Bazyli Bartek, zostawiając swoje dokumenty przy zabitym koledze i już do końca życia używał tego nazwiska. Po 1918 r. został zatrzymany przez bolszewików i wywieziony do Moskwy. Cudem przeżył egzekucję, którą kierował Feliks Dzierżyński. Udało mu się uciec i z początkiem 1919 r. dotarł do Warszawy. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko–bolszewickiej w 1920 r. Po 1921 r. został zatrudniony w lotnictwie cywilnym. Ok. 1925 r. jako pracownik LOT otrzymał skierowanie do pracy na polskim lotnisku w Czerniowcach i tam pracował jako mechanik. Otrzymał wówczas Brązowy Krzyż Zasługi. W 1939 r. objął funkcję szefa mechaników, a po wrześniu 1939 r. został zatrudniony jako kierowca w konsulacie brytyjskim w Czerniowcach i pracował tam do chwili likwidacji konsulatu w 1940 r. Wówczas z rodziną przeniósł się do Bukaresztu, gdzie od 1940 do 1947 r. pracował jako kierowca w Banku Centralnym. W 1947 r. przybył do Warszawy, chcąc pracować w LOT, ale nie było szans na mieszkanie w zrujnowanej stolicy. Znajomy z okresu międzywojennego zaproponował mu wyjazd do Mielca. W 1947 r. przyjechał do Mielca i zamieszkał z rodziną na Osiedlu Fabrycznym PZL. W latach 1947–1950 pracował w Wytwórni Płatowców nr PZL (później WSK) na Wydziale 57, a następnie na Wydziale 56 i w Laboratorium Centralnym. Jego pasją było śpiewanie w chórze. Przed wojną śpiewał w polskim chórze w Czerniowcach. Po zamieszkaniu w Mielcu śpiewał w chórze „Melodia”, a następnie w chórze kościelnym przy parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Zmarł 28 XI 1965 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BARTKOWICZ ZDZISŁAW, urodzony 28 V 1947 r. w Dąbrówce Wisłockiej, pow. mielecki, syn Piotra i Walerii z domu Cnota. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Studia pedagogiczne na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie ukończył w 1972 r. z tytułem magistra. Po studiach zatrudniono go na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie jako asystenta. W 1978 r. uzyskał doktorat, a w 1996 r. habilitację z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej (jako jeden z nielicznych w kraju). Od 1978 r. był adiunktem, a od 1999 r. jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS. W latach 1998-2001 pełnił funkcję prodziekana, a od 2001 r. jest dziekanem tegoż Wydziału. Przedmiotem jego zainteresowań i badań naukowych jest pedagogika resocjalizacyjna. Specjalizuje się w zakresie wykorzystywania psychoterapii w edukacji, głównie w resocjalizacji, psychoterapii resocjalizacyjnej w walce z agresją oraz profilaktyki i terapii agresji. Interesuje się także problemami wykolejenia i resocjalizacji upośledzonych umysłowo. Dorobkiem twórczym są 4 książki: Niezwykła sztuka uczenia się (wspólnie z Ewą Hoffman) z płytą muzyczną własnej kompozycji (wydania w Polsce, Anglii, Szwecji i Hiszpanii), Efektywność resocjalizowania nieletnich w zakładach poprawczych i wychowawczych, Pomoc terapeutyczna nieletnim agresorom i ofiarom agresji w zakładach resocjalizacyjnych i Podręcznik do testu Barwnych Piramid, a także ponad 40 artykułów i dwie płyty CD z programami relaksacyjnymi (muzyka i teksty – własne): Czarkoterapia – program dla nauczycieli i Relaksacja. Jest promotorem kilku prac doktorskich. Uczestniczył w wielu konferencjach krajowych i międzynarodowych. Ponadto w latach 1989-1991 przebywał w USA, a w latach 1991-1995 prowadził prywatny gabinet psychoterapii. Wyróżniony m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia naukowe. Od 2001 r. do 2008 r. był dziekanem Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS w Lublinie. Od 2007 r. kieruje Zakładem Pedagogiki Resocjalizacyjnej. Przedmiotem jego zainteresowań i badań naukowych jest nadal pedagogika resocjalizacyjna. Efekty tej pracy opisał w kolejnej wydanej książce Nieletni z obniżoną sprawnością umysłową w zakładzie poprawczym. Jest też współredaktorem 8 prac zbiorowych oraz ponad 50 artykułów, a także promotorem kilkunastu prac doktorskich. 16 IX 2015 r. otrzymał w Belwederze nominację na profesora nauk społecznych. Opublikował kolejne wyniki badań na temat przestępczości nieletnich i resocjalizacji, m.in. w książce Agresywność, kompetencja społeczna i samoocena resocjalizowanych nieletnich a ich przestępczość w okresie dorosłości (Lublin 2013), jako współautor (z A. Chudnickim) w książce Cyberagresja w szkole – wyzwania dla nauczycieli (Rzeszów 2019) oraz w artykułach w czasopismach naukowych.
BARTKOWSKI WIESŁAW, urodzony 7 III 1968 r. w Kielcach, syn Jana i Danuty z domu Syska. Absolwent Zawodowej Szkoły Gastronomicznej w Kielcach. Piłkarz (wychowanek) „Korony” Kielce. Do Mielca przybył w 1991 r. i grał w I-ligowej drużynie „Stali” Mielec do 1996 roku. Po spadku „Stali” do II ligi został zatrudniony w KSZO Ostrowiec, a potem grał jeszcze w „Błękitnych” Kielce. W 1999 r. zakończył karierę sportową i rozpoczął własną działalność gospodarczą.
BARTŁOMIEJ Z TUROBINA, proboszcz parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1515-1541.
BARTŁOMOWICZ STANISŁAWA, urodzona 11 XI 1947 r. w Nienadówce koło Sokołowa Małopolskiego, córka Jana i Anny z domu Motyl. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Sokołowie Małopolskim. W 1972 r. ukończyła studia wyższe na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i otrzymała tytuł lekarza medycyny, a w dalszych latach uzyskała specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych. Zajmowała się też endokrynologią. Od 1972 r. pracowała w Szpitalu Powiatowym (Obwodowym) i w kilku przychodniach lekarskich, m.in. kierowała Przychodnią Zakładową Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego, Ośrodkiem Zdrowia w Gawłuszowicach i Poradnią Rejonową Nr 5 na Osiedlu Lotników w Mielcu, prowadząc też Poradnię Chorób Tarczycy przy tej przychodni. Uczestniczyła w pracach przygotowawczych do tworzenia Izb Lekarskich. Zmarła 5 II 1998 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BARTŁOMOWICZ WALDEMAR, urodzony 28 I 1946 r. w Nisku, syn Franciszka i Heleny z Sawickich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1964 r. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, uzyskując tytuł magistra fizyki w 1969 r. W latach 1986-1987 odbył studia podyplomowe z fizyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od roku 1969 do 1990 r. uczył fizyki w Liceum Ekonomicznym (później Zespół Szkół Ekonomicznych) w Mielcu, a od roku 1990 pracuje w mieleckim II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika (otrzymał tytuł profesora szkoły średniej). Opiekun kilku finalistów Centralnych Olimpiad Fizycznych (uczniów II LO). Współautor (z Januszem Kopeckim) programu nauczania fizyki w klasach matematyczno-fizycznych. Pisał artykuły do czasopism fachowych, m.in. „Fizyka w Szkole”. Przez wiele lat był członkiem ZHP, dochodząc do stopnia harcmistrza. Pełnił funkcję szczepowego Szczepu Harcerskiego „Starówka”, opiekował się organizacją harcerską w Liceum Ekonomicznym i współorganizował letnie obozy harcerskie. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 2007 r. przeszedł na emeryturę.
BARTNIK MARIAN, urodzony 9 VII 1946 r. w Przerytym Borze k/Dębicy, syn Stanisława i Anieli z domu Żmuda. Absolwent Technikum Chemicznego w Tarnowie. Ukończył studia na Politechnice Wrocławskiej (kierunek – elektronika) i otrzymał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową podjął w Zakładzie Lotniczym WSK Mielcu. Pełnił m.in. funkcję kierownika Działu Prób w Locie. Należał do grona aktywnych racjonalizatorów „milionerów”. W latach 80. pracował w mieleckim „Polmozbycie”, a następnie wyjechał z kraju.
BARTOSIEWICZ JEREMI, urodzony 21 X 1957 r. w Oświęcimiu, syn Adama i Janiny z domu Latos. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu z maturą w 1976 r. Pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnobrzegu, a następnie w firmie Elektromontaż Kraków KGR Tarnobrzeg. W 1997 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, a następnie studiował na Wydziale Politologii i Nauk Społecznych Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach i w 1999 r. uzyskał tytuł magistra. W 1991 r. rozpoczął pracę w Kompanii Patrolowej Komendy Rejonowej Policji w Tarnobrzegu, a następnie pracował w Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym KRP w Tarnobrzegu (1993-1995), Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym Komendy Wojewódzkiej Policji w Tarnobrzegu (1995-1998), Wydziale do Walki z Przestępstwami Gospodarczymi Komendy Wojewódzkiej w Rzeszowie (1998-2000), Wydziale Dochodzeniowo-Śledczym Komendy Wojewódzkiej w Rzeszowie (2000-2002), Biurze Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji Wydział w Rzeszowie (2002-2010). Od 2010 r. pełnił funkcję I zastępcy Komendanta Komendy Powiatowej Policji w Mielcu. Posiada stopień młodszego inspektora. Wyróżniony Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Srebrną i Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”. Od 17 II 2014 r. przebywa na emeryturze.
BARTOSIŃSKI ANTONI, urodzony ok. 1830 r. Zdobył wykształcenie prawnicze i stopień doktora praw. W 1860 r. został mianowany notariuszem publicznym. W latach 1867-1871 był radnym Rady Powiatowej w Mielcu i członkiem wydziału powiatowego oraz radnym Rady Gminnej w Mielcu w latach 1867-1873.
BARUCH CHAIM JAKUB, mieszkaniec Mielca narodowości żydowskiej. W 1911 r. uruchomił pierwszą mielecka firmę przewozową osób i towarów automobilem na trasie Mielec-Tarnów.
BARYCKI ADAM, urodzony w 1893 r. w Mielcu, syn Feliksa i Justyny. Absolwent mieleckiego gimnazjum, egzaminy maturalne zdał w 1913 r. Zgłosił się ochotniczo do służby w Legionach. Zginął pod Mikulińcami w 1914 r. w czasie I wojny światowej, walcząc o wolność Ojczyzny. Upamiętnia to tablica w gmachu Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu (dawniej – gimnazjum).
BASARA JAN ROMAN, urodzony V 1933 r. w Czarnej Sędziszowskiej koło Sędziszowa Małopolskiego, syn Antoniego i Marii z domu Opiela. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy. W latach 1953-1964 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, początkowo w biurze konstrukcyjnym, a następnie w Dziale Startu i Prototypowni. Ponadto w tym okresie odbył służbę wojskową. Od 1964 r. do 2006 r. prowadził własny Zakład Mechaniczny w Mielcu-Cyrance w ramach Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu (późnej w Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej”). Posiadał uprawnienia mistrzowskie. Uzyskał kwalifikacje pedagogiczne i kształcił uczniów. Produkował m. in. lampy samochodowe, podstawy do tych lamp oraz klucze francuskie. Angażował się społecznie, pełniąc funkcje w organach Spółdzielni. Był przewodniczącym Rady Spółdzielni w okresie od V 1966 r. do V 1970 r. oraz członkiem Rady w kadencji V 1985 r. – V 1989 r. Należał do Koła Łowieckiego „Diana” w Mielcu, był jego prezesem i łowczym. Wyróżniony m. in. Honorową Odznaką Rzemiosła i Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej. Zmarł 26 V 2006 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BASARA MARTYNA MARIA, urodzona 31 XII 1991 r. w Mielcu, córka Mirosława i Anny z domu Pyź. Absolwentka Gimnazjum nr 3 w Mielcu i V Liceum Ogólnokształcącego (kierunek humanistyczny) w Mielcu z maturą w 2010 r. W latach szkolnych była zawodniczką sekcji szermierczej MKS Gryf Mielec, m.in. zwyciężyła w V Turnieju Szermierczym „O Puchar Ursynowa” w Warszawie w 2002 r. Studiowała na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek – turystyka i rekreacja) Uniwersytetu Rzeszowskiego i w 2013 r. uzyskała licencjat z zakresu rekreacji ruchowej oraz w 2015 r. tytuł magistra z zakresu turystyki biznesowej. Ponadto w czasie studiów uzyskała Certyfikat Pilota Wycieczek (2013 r.) oraz jako laureatka IV Edycji Stypendium z Wyboru – programu Fundacji Absolvent.pl – stypendium językowe z języka japońskiego w Tokio (Japonia) w 2014 r. Pracę zawodową rozpoczęła w Wydawnictwie Dango w Rzeszowie jako menedżer ds. PR (2014-2016). Kolejnymi firmami i funkcjami były: Air Partner, Mielec, asystent menedżera (2015-2016); Uber, CSR, Zespół Polski, Kraków, przedstawiciel Biura Obsługi Klienta (2017); Uber, ASR, Kraków, przedstawiciel Biura Obsługi Klienta, Europejski Zespół ds. kont i ryzyka bezpieczeństwa (2017); Uber, Kraków, zarządca Zespołu ASR, Europejski Zespół ds. kont i ryzyka bezpieczeństwa (2017-2018); Membersheep Company, Szanghaj (Chiny), menedżer ds. rozwoju rynkowego (2018-2019); Dimension Foundation, Szanghaj (Chiny), menedżer ds. partnerstwa strategicznego (2019-2021); Phemex, Szanghaj (Chiny), menedżer kampanii marketingowej (2021-2023). Poza wymienioną pracą zawodową angażowała się w akcje społeczne i projekty, m.in. w wolontariat szkolny w V LO pod kierunkiem nauczycielki Jolanty Witek (2005-2010); wolontariat międzynarodowy ze Stowarzyszeniem Semper Avanti (Holbaek – Dania i Bordeaux – Francja); wolontariat międzynarodowy – jako opiekun, Stowarzyszenie Promocji Wolontariatu (Youth in Action) – Warszawa, Kraków; wolontariuszka dla Festiwalu Hip Hop Kemp w Czechach; wolontariusz międzynarodowy programu Au Pair China w Pekinie; dziennikarka Magazynu Asia on Wave oraz redaktor Magazyny Aegyo (2013-2014); ambasadorka Women in Data Science (WiDS) na Stanford University (2018), członkini SBC (Shanghai Bloggers Club) Blogerów Szanghajskich (2018-2023), influencerka (kanał YouTube, Instagram, TikTok, Facebook) – tematyka: Azja.
BASARA MIROSŁAW, urodzony 4 I 1967 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bernadety z domu Burczy. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność – obróbka skrawaniem) z maturą w 1987 r., a następnie Studium Nauczycielskie (kierunek – wychowanie fizyczne) i studia magisterskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek – wychowanie fizyczne). W latach 1989-1991 pracował w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu koło Mielca jako nauczyciel wychowania fizycznego i przedmiotów zawodowych. W 1991 r. przeszedł do pracy w Szkole Podstawowej w Tuszymie koło Mielca. Od 1999 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a od 2007 r. do końca roku szkolnego 2022/2023 był dyrektorem tej szkoły. Nie przystąpił do konkursu i pracuje w tej szkole jako nauczyciel. W 2006 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Treningi piłkarskie rozpoczął w 1974 r. i do 1987 r. grał w FKS Stal Mielec (drużyny młodzieżowe, II drużyna). Był członkiem drużyn szkolnych, które zdobyły tytuły mistrza województwa w piłce nożnej w pionach szkół podstawowych i ponadpodstawowych. W 1987 r. przeniósł się do Gryfa Mielec i w tym klubie grał do końca kariery zawodniczej. Od 1989 r. pracował w Gryfie także jako trener juniorów, a następnie seniorów. W 1995 r. został wybrany do komisji rewizyjnej Gryfa, a w 1996 r. – do zarządu tego klubu. W latach 1999-2002 sprawował funkcję prezesa MKS Gryf, a od 2002 do 2020 r. był wiceprezesem do spraw sportowych. W 2020 r. został ponownie wybrany na prezesa MKS Gryf Mielec. Jako nauczyciel, a później dyrektor szkoły w Tuszymie pełnił funkcje: gminnego organizatora sportu szkolnego w Przecławiu, prezesa UKS Orlęta-Tuszymka przy SP w Tuszymie, członka zarządu UKS Victoria Przecław, wiceprezesa Gminnego Stowarzyszenia Sportu Szkolnego w Przecławiu i członka Zarządu Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką ZNP, Brązową Odznaką Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej i Brązowym Medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa.
BASARA – LIPIEC EUGENIA, urodzona 25 VII 1947 r. w Czarnej, powiat ropczycki, córka Antoniego i Marii z domu Opiela. (Są też źródła, które podają, że urodziła się w kolbuszowskim szpitalu.) Wychowywała się w domu brata w Mielcu. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdała w 1965 r. W latach szkolnych należała do ZHP i od 1962 r. do 1965 r. pełniła funkcję drużynowej. Wtedy też najbliższe otoczenie nadało jej imię „Giga”, które funkcjonowało niezmiennie w dalszych latach życia. Przez szereg lat tańczyła w zespołach ZDK WSK Mielec, w tym w latach 1963-1965 w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. W 1969 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, równocześnie na filologii polskiej i historii sztuki, uzyskując tytuł magistra filologii polskiej. W czasie studiów tańczyła w ZPiT „Słowianki” UJ i występowała w Teatrze STU. W 1969 r. została wybrana „Najmilszą Studentką Krakowa”, a podczas uroczystości w „Klubie pod Jaszczurami” zatańczyła koronacyjnego poloneza z premierem Józefem Cyrankiewiczem. W latach 1969-1972 pracowała w krakowskiej TV jako spikerka, a ponadto wystąpiła w kilku filmach i spektaklach telewizyjnych. Od 1972 r. prowadziła działalność pedagogiczną, naukową i publicystyczną, specjalizując się w dziedzinie estetyki i filozofii kultury. Pracowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (asystent, adiunkt) w latach 1972-1998 i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie w latach 1983-1986 oraz współpracowała z Uniwersytetem Jagiellońskim w latach 1993-1995. W 1982 r. uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych (Niepodległa myśl. Rzecz o Andrzeju Niemojewskim, wydanie książkowe w 1988 r.), a w 1998 r. – habilitację (Arcydzieło. Teoria i rzeczywistość, wydanie książkowe w 1997 r.). Ponadto była autorką kilkudziesięciu publikacji naukowych, opracowań krytycznych, recenzji i artykułów. Uczestniczyła i występowała w wielu konferencjach naukowych w kraju i za granicą. W 1984 r. zadebiutowała jako poetka w krakowskim „Piśmie Literacko-Artystycznym”. W późniejszych latach wydała osiem tomów wierszy: Między snem (1990), Hipoteza (1991), Miska pełna migdałów (1991), Kołysanie wyobraźni (1993), Wyrosnąć tatarakiem (1995), Ornamenty (1995), Sztuka i miłość (1997) i Pod balkonem (1998). Część utworów wybrana została do tomów zbiorowych, almanachów i czasopism literackich, a wiele z nich tłumaczono na języki obce, m.in. angielski, japoński, niemiecki, rosyjski i węgierski. W 1992 r. została przyjęta do Związku Literatów Polskich i pełniła w nim szereg funkcji, m.in. członka Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego. Była też członkiem-założycielem Konfraterni Poetów, występowała na imprezach poetyckich w kraju i za granicą. Skupiała wokół siebie liczną grupę utalentowanej literacko młodzieży i promowała jej twórczość. Odznaczona została m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1998). Zmarła 19 XI 1998 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pamięć o wyjątkowej osobowości „Gigi” i jej nieprzeciętnych dokonaniach wielu poetów uczciło wierszami o niej i dla niej. 21 XI 2003 r. – w 5 rocznicę śmierci – w mieleckiej Bibliotece Pedagogicznej odbyło się uroczyste spotkanie „Eugenia Basara-Lipiec jaką pamiętamy” – wieczór wspomnień i poezji, z udziałem najbliższej rodziny (Basarowie, Lipcowie), przyjaciół, znajomych i grona mieleckich działaczy kultury.
BASCO 2, firma funkcjonująca w branży instalacyjno-sanitarnej w Mielcu od 1994 r. Początkowo była spółką cywilną i miała siedzibę przy ul. J. Korczaka. W 2006 r. przystąpiła do Grupy Handlowej Sangroup, skupiającej firmy w branży instalacyjno-sanitarnej. W 2007 r. utworzyła oddział w Sandomierzu, a w kolejnych latach weszła na rynki innych miast w województwach: podkarpackim, małopolskim, świętokrzyskim i lubelskim. W międzyczasie została przekształcona na spółkę jawną (Andrzej Nawrot i wspólnicy sp. j.). 10 VI 2010 r. otrzymała zezwolenie na działalność gospodarczą w Specjalnej Strefie Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Pomyślny rozwój firmy spowodował rozbudowę bazy. W 2012 r. oddano do użytku budynek handlowo-magazynowy przy ul. Piaskowej 7. Dynamikę tego rozwoju potwierdziły prestiżowe wyróżnienia, m.in. Diament miesięcznika Forbes (2010) oraz tytuły „Gazela Sukcesu” w 2007, 2008 i 2009 r. Z dniem 1 I 2013 r. przeniosła siedzibę główną na Obszar Przemysłowy przy ul. Inwestorów 4. W 2016 r. po raz pierwszy zorganizowała Giełdę Branżową w Hotelu Arłamów.
BASEN KRYTY MIEJSKIEGO OŚRODKA SPORTU I REKREACJI, część północna hali sportowo-widowiskowej przy ul. L. Solskiego. Oficjalnie został oddany do użytku 17 IV 1967 r. Ma wymiary 25 m x 12,5 m. Do 1997 r. jego właścicielem była WSK „PZL-Mielec”, a następnie przejęła go Gmina Miejska Mielec i przekazała w administrację Miejskiemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji. Od roku szkolnego 1969/1970 na tym basenie rozpoczęto obowiązkową naukę pływania dla wszystkich dzieci z klas pierwszych szkół podstawowych w Mielcu (było to prawdopodobnie pierwsze takie przedsięwzięcie w Polsce). Tu również stworzono silną sekcję pływacką „Stali” Mielec. Poza zajęciami sportowymi i nauką pływania basen służy amatorom pływania rekreacyjnego. W 2003 r. przeprowadzono generalny remont i modernizację tego obiektu. W związku z decyzją o rozbiórce hali sportowo-rekreacyjnej został zlikwidowany.
BASENY ODKRYTE MOSiR, zespół basenów oddany do użytku w 1969 r. w ramach budowy kompleksu obiektów sportowo-rekreacyjnych WSK „PZL-Mielec” przy ul. L. Solskiego i ul. J. Kusocińskiego. Basen główny ma wymiary 50 m x 20 m (8 torów do zawodów pływackich), basen szkoleniowy 20 m x 8 m, a brodzik 12 m x 8 m. Także i one zostały przekazane Gminie Miejskiej Mielec (MOSiR) przez WSK „PZL-Mielec. Od początku funkcjonowania obiekty te nie tylko użytkowano do celów szkoleniowych i rekreacyjnych, ale także organizowano wiele ważnych imprez pływackich, w tym Mistrzostwa Polski i zawody międzynarodowe. W 2003 r. przeprowadzono generalny remont i modernizację tych obiektów. W 2010 r. zostały przebudowane i zmodernizowane. Znacznie zwiększono ilość urządzeń sportowych i rekreacyjnych. Uroczyste otwarcie odbyło się 3 VII 2010 r. W 2011 r. zespół basenów został zgłoszony do ogólnopolskiego Konkursu „Modernizacja Roku 2010” i uzyskał nominację do nagrody. W 2017 i 2018 r. zbudowano wodny plac zabaw dla dzieci i zmodernizowano część urządzeń.
BASIAGA JÓZEF, urodzony 2 VII 1908 r. w Lansford (Pensylwania, USA). Ukończył Państwowe Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu i po zdaniu matury w 1928 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w randze porucznika. Dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny był więziony w oflagu w Murnau (Bawaria, Niemcy). Po wojnie wyjechał do USA i zamieszkał w polskiej dzielnicy Greenpoint w Nowym Jorku. Należał do Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej i był długoletnim komendantem, a następnie honorowym komendantem Placówki 201 SWAP oraz 1. wicekomendantem Zarządu Głównego SWAP i komendantem Okręgu 2. W 1982 r. został awansowany na stopień kapitana żandarmerii Wojska Polskiego. Udzielał się też w innych organizacjach polonijnych i pełnił w nich różne funkcje, m.in. przez wiele lat był wiceprezesem Skarbu Narodowego w Nowym Jorku oraz członkiem Gniazda 7 Sokolstwa Polskiego i Rady Oświatowej. Wyróżniony został m.in. Medalem Wojska Polskiego, Złotym Krzyżem Zasługi, Mieczami Hallerowskimi, Krzyżem 50-lecia Czynu Zbrojnego, Krzyżem Armii Krajowej, Złotym Medalem 50-lecia SWAP i Złotym Medalem Skarbu Narodowego. Zmarł 4 IV 1982 r. Pochowany na cmentarzu weterańskim w amerykańskiej Częstochowie – Doylestown (Pensylwania, USA).
BASIAGA WALENTY (1922 – 1944), z zawodu stolarz. W konspiracji działał od 1940 r.; był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej, potem Armii Krajowej. Uczestniczył w walce zbrojnej z hitlerowskim okupantem najpierw w mieleckiej grupie sabotażowej Stanisława Doliny (ps. „Ignac”), a następnie w oddziale Jana Mazura (ps. „Stalowy”). Zginął w czasie akcji w Gawłuszowicach i tam został pochowany.
BASIAK JAN, urodzony 29 V 1957 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Kamili z domu Piskor. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Gry w piłkę ręczną uczył się w „Stali” Mielec od 1974 r., a już w sezonie 1975/1976 grał w I-ligowym zespole. W latach 1975-1989 rozegrał w barwach „Stali” ponad 300 meczy. Przez pewien czas pełnił funkcję kapitana drużyny. Po likwidacji FKS „PZL-Stal” był jednym z założycieli mieleckiego Stowarzyszenia Piłki Ręcznej w 1997 r. Po awansie drużyny „Stali” do II ligi na nowo podjął treningi i grał w tym zespole w sezonie 1998/1999. Od 1989 r. prowadzi działalność gospodarczą w Mielcu.
BASIAK MAŁGORZATA (z domu KREMPA), urodzona 29 XI 1984 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Lucyny z domu Krempa. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2003 r. Studia na Wydziale Stosunków Międzynarodowych i Politycznych (kierunek: politologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 2008 r. z tytułem magistra. Ponadto w latach 2005-2010 studiowała na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek: prawo) UJ i uzyskała tytuł magistra prawa. W 2010 r. została zatrudniona w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku podinspektora w Biurze Inwestycyjno-Technicznym, a w 2015 r. powierzono jej funkcję naczelnika Wydziału Zamówień Publicznych. W latach 2013-2016 odbyła aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie i uzyskała tytuł radcy prawnego. Od 2014 r. pełni funkcję biegłego sądowego z zakresu prawa zamówień publicznych przy Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu. Ponadto w latach 2016-2017 była wykładowcą na studiach podyplomowych z zakresu zamówień publicznych, prowadzonych przez Społeczną Akademię Nauk w Tarnobrzegu. W 2018 r. została naczelnikiem Wydziału Inwestycji i Zamówień Publicznych Urzędu Miejskiego w Mielcu.
BASIAK MARCIN, urodzony 21 IV 1981 r. w Mielcu, syn Jana i Ewy z domu Krużel. Absolwent Technikum Gastronomicznego w Mielcu z maturą w 2000 r. W wieku szkolnym rozpoczął trenowanie piłki ręcznej w SPR Stal Mielec. Występy w I drużynie seniorów Stali rozpoczął w 1998 r., a kolejnymi klubami były: WAT Fünfhaus Wiedeń (Austria, 2000-2002), SPR Stal Mielec (2002-2006), VFL Eintracht Hagen (Niemcy, 2006-2007), HSV Merzig Hilbringen (Niemcy, 2007-2008) i SPR Stal Mielec (2008-2012). W sezonie 2011/2012 przyczynił się do zdobycia przez SPR Stal Mielec brązowego medalu mistrzostw Polski. W 2012 r. ukończył Wyższą Szkołę Trenerów Sportu w Warszawie – Wydział Sportu, kierunek – sport, z tytułem licencjata. W latach 2012-2013 grał w Czuwaju Przemyśl, a w latach 2013-2014 w SPR Tarnów, po czym wrócił do SPR Stal Mielec i grał w mieleckiej drużynie ekstraklasowej od 2014 r. do 2018 r., kiedy zakończył wyczynową karierę zawodniczą. Równocześnie studiował na Wydziale Nauk o Sporcie (kierunek – sport – menadżer organizacji sportowej) Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i w 2016 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 2015-2018 pracował w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego, a od 2018 r. jest nauczycielem wf w Szkole Podstawowej nr 2 w Mielcu. W 2019 r. otrzymał ze Związku Piłki Ręcznej w Polsce uprawnienia trenera piłki ręcznej klasy A. W latach 2019-2021 i 2022-2023 pełnił funkcję asystenta I trenera drużyny Handball Stal Mielec. Ponadto jest współzałożycielem powstałego w 2022 r. Stowarzyszenia Akademia Ręczniaków J.B.S., którego celem jest upowszechnianie sportu i kultury fizycznej wśród dzieci i młodzieży oraz promocja piłki ręcznej.
BASTYR (BASTIR) STEFAN, urodzony 17 VIII 1890 r. w Ulanowie, powiat niżański, syn Tomasza i Julii domu Niemłus. Tomasz Bastyr był austriackim żandarmem i w związku z przeniesieniem służbowym na stanowisko komendanta posterunku żandarmerii w Mielcu, Stefan w roku szkolnym 1896/1897 i w dwóch kolejnych latach uczył się w Ludowej Szkole Męskiej w Mielcu. Dalszą edukację odbył w Tarnobrzegu i w c.k. Szkole Realnej w Tarnowie. Maturę zdał (z odznaczeniem) w 1908 r. W 1909 r. podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Był jednym z założycieli Związku Awiatycznego Studentów Politechniki Lwowskiej i m.in. jednym z projektantów budowy samolotu podjętej przez ten Związek. W czasie I wojny światowej, po odbyciu kursu w szkole wojskowej, służył w austriackim 27 Pułku Artylerii Polowej. W 2015 r. zgłosił akces do służby w lotnictwie. Ukończył Szkołę Obserwatorów Lotniczych w Neustadt (I 1916 r.) i do X 1917 r. latał jako obserwator lotniczy w eskadrach Flik 10 i Flik 12 D (10. kompania lotnicza). Po ukończeniu kursu pilotów myśliwskich w Campo Formido przeszedł do eskadry Flik 37 (37. kompania lotnica). Wykonał około 100 lotów bojowych i w walkach powietrznych odniósł jedno pewne zwycięstwo. W maju 1918 r. został awansowany na stopień porucznika. W październiku tego roku, korzystając z urlopu, wstąpił do POW we Lwowie, a na początku listopada 1918 r. zgłosił się do tworzącego się polskiego wojska. Z dwoma innymi pilotami przejął od Austriaków lwowskie lotnisko Lewandówka i obronił je przed grabieżą. Został mianowany komendantem lotniska, a następnie dowódcą Lwowskiej Grupy Lotniczej. 5 XI 1918 r., z obserwatorem Januszem de Beaurainem, wykonał pierwszy lot bojowy w historii polskiego lotnictwa wojskowego na samolocie Hansa-Brandenburg C. I lub Oeffag C II. Po zbombardowaniu przez załogę samolotu stacji kolejowej Persenkówka, oddziały Ukraińskich Strzelców Siczowych, które miały atakować opanowany przez Polaków Dworzec Główny, wycofały się. 22 XI 1918 r. otrzymał awans na stopień kapitana i mianowanie na dowódcę Eskadry Obrony Lwowa. Wyróżniał się nieprzeciętnymi walorami przywódczymi i organizatorskimi. W 1919 r. został dowódcą III Grupy Lotniczej (dywizjonu) i z tą formacją walczył z wojskami ukraińskimi, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ponadto powierzono mu dowodzenie lwowskimi warsztatami lotniczymi. Rozwinął ich działalność, a w celu wzmocnienia polskich sił powietrznych m.in. spowodował podjęcie produkcji samolotów według konstrukcji austro-węgierskich i z własnymi ulepszeniami. Zginął śmiercią lotnika 6 VIII 1920 r. w czasie lotu próbnego na myśliwcu Fokker D.VII. Prawdopodobną przyczyną było zasłabnięcie za sterami samolotu, na co wpływ miały pewnością przemęczenie i nasilająca się choroba serca. Został pochowany na cmentarzu Obrońców Lwowa w kwaterze dowódców. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Srebrnym Wojskowego Virtuti Militari (nr 2930), Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Obrony Lwowa, Krzyżem Kawalerskim OOP, Polową Odznaką Pilota, a także niemieckim Krzyżem Żelaznym II stopnia w czasie I wojny światowej. Powszechne uznanie dla jego zasług dla odrodzonej Polski, a zwłaszcza obrony Lwowa, wyrażono m.in. poprzez ustanowienie Konkursu Modeli Latających i Redukcyjnych o Puchar im. kpt. pil. Stefana Bastyra we Lwowie (od 1929 r.) oraz przyjęcie imienia Stefana Bastyra do nawy Koła Nr 1 Związku Rezerwistów we Lwowie (1937 r.) Niestety, z nakazu władz USRR w 1971 r., zniszczono cmentarz przy użyciu czołgów i innego ciężkiego sprzętu. Co prawda grupa Polaków ze Straży Mogił Polskich Bohaterów przeniosła szczątki wielu pochowanych (w tym śp. Stefana Bastyra) na inne miejsce na terenie cmentarza, ale nie przekazała swoim następcom tej tajemnicy. Obecnie na odnowionym Cmentarzu Obrońców Lwowa śp. kpt. Stefan Bastyr jest upamiętniony napisem na symbolicznym grobie polskich lotników. W Mielcu rondu w ciągu ul. Wojska Polskiego, na skrzyżowaniu z al. E. Kwiatkowskiego i ul. Partyzantów nadano imię Stefana Bastyra.
BASTYRA STEFANA (RONDO), rondo w ciągu ulicy Wojska Polskiego, na skrzyżowaniu z al. E. Kwiatkowskiego i ul. Partyzantów. Powstało w celu usprawnienia wzmożonego ruchu kołowego związanego z funkcjonowaniem Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Przez szereg lat nazywano je „rondem przy Strefie”. W bezpośrednim sąsiedztwie ronda znajduje się siedziba Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu zarządzającego Strefą. Z inicjatywy grupy radnych miejskich rondo otrzymało patronat Stefana Bastyra. Nadanie nazwy nastąpiło na sesji Rady Miejskiej w Mielcu w dn. 30 IX 2020 r. uchwałą nr XXV/248/2020.
Patron ronda: kpt. Stefan Bastyr (1890-1920), uczeń Ludowej Szkoły Męskiej w Mielcu, uczestnik I wojny światowej w lotnictwie austriackim, obserwator i pilot myśliwski. Od 1918 r. w Wojsku Polskim, komendant lotniska we Lwowie, dowódca Lwowskiej Grupy Lotniczej, uczestnik wojny polsko-ukraińskiej, a następnie wojny polsko-bolszewickiej. Zginął śmiercią lotnika 6 VIII 1920 r. w czasie lotu próbnego na myśliwcu Fokker D.VII. (Obszerniejszy biogram znajduje się powyżej.)
BASZTURA CZESŁAW, urodzony 31 V 1946 r. w Glinach Wielkich, powiat mielecki, syn Andrzeja i Joanny z Majewskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studia na Wydziale Elektronicznym Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1970 r. z tytułem magistra i podjął pracę na tej uczelni jako asystent w Instytucie Telekomunikacji i Akustyki. Pracował głównie nad zagadnieniami telekomunikacyjnymi, akustycznymi i informatycznymi. W 1978 r. obronił pracę doktorską, a stopień doktora habilitowanego otrzymał w 1990 r. po prezentacji pracy Modele analizy i procedury w komputerowym rozpoznawaniu głosów. W latach 1978-1981 kierował pracami badawczymi nad obiektywną oceną jakości transmisji mowy. Uczestniczył w pracach wdrożeniowych szeregu urządzeń produkowanych w polskich firmach elektronicznych. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1994 r., a w 1997 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. W międzyczasie objął kierownictwo Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Stworzył i prowadził jedyny w kraju uczelniany ośrodek badań fonoskopijnych. Od 1994 r. wykonywał ekspertyzy fonoskopijne dla potrzeb kryminalistyki (identyfikacja i weryfikacja głosów przestępców). Przy końcu lat 90. kierował projektem badawczym KBN Automatyczne rozpoznawanie zdań mowy spontanicznej z wykorzystaniem jednostek polifonicznych. Na uczelni prowadził zajęcia z kilkunastu przedmiotów, takich jak m.in. akustyka cybernetyczna, akustyka telekomunikacyjna, analiza i przetwarzanie sygnałów akustycznych, diagnostyka akustyczna i automatyczne rozpoznawanie mowy. Był promotorem prac doktorskich i magisterskich, których wyniki zostały wykorzystane do badań naukowych. Napisał trzy książki, trzy monografie, skrypty oraz kilkadziesiąt publikacji i referatów, które przedstawiał na krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych, m.in. „International Congress of Acoustics”, „International Congress of Phonetocs Science” i „Otwarte Seminaria z Akustyki”. Był inicjatorem i kierował organizacją I Krajowej Konferencji „Głosowa Komunikacja Człowiek-Komputer” we Wrocławiu. Publikował artykuły popularnonaukowe w „Problemach”, „Młodym Techniku” i czasopiśmie komputerowym „Enter”. Współpracował z uczelniami (Francja, Holandia, Szwajcaria) i stowarzyszeniami zagranicznymi. Był członkiem wielu stowarzyszeń i organizacji naukowych, m.in. Sekcji Akustyki Mowy Komitetu Akustyki Polskiej Akademii Nauk, Komitetu Akustyki PAN, Komisji Naukowej d/s Międzynarodowego Komitetu Telegraficznego i Telefonicznego, Polskiego Towarzystwa Akustycznego, Polskiego Towarzystwa Fonetycznego, Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Fonetycznych i IEEE (The Institute of Electrical and Electronics Engeneering) w USA. Za wybitną działalność naukową, dydaktyczną, organizatorską i publicystyczną otrzymał m.in.: dwukrotnie nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1973, 1981), Ministra Edukacji Narodowej (1989) i Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej (1993) oraz wielokrotnie nagrody Rektora Politechniki Wrocławskiej, a ponadto wyróżnienie Amerykańskiego Instytutu Biograficznego (1992). Zmarł 14 X 2000 r. Spoczywa na cmentarzu we Wrocławiu przy ul. Grabiszyńskiej.
BASZTURA JÓZEF, urodzony 28 III 1930 r. w Glinach Wielkich, powiat mielecki , syn Michała i Stefanii z domu Leśniak. Pracę zawodową rozpoczął w WSK Mielec jako robotnik. Ukończył wieczorowe Technikum Mechaniczne w Mielcu. Wyróżniał się w działalności politycznej i społecznej. W 1963 r. został sekretarzem organizacyjnym Komitetu Zakładowego PZPR WSK Mielec, a w 1967 r. wybrano go na I sekretarza KZ. Ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie z tytułem magistra w 1971 r., a następnie Międzywojewódzką Szkołę Partyjną i Wyższą Szkołę Nauk Społecznych w Warszawie. Pełnił też inne funkcje społeczne, m.in. był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Metalowców. W 1970 r. zakończył pracę w KZ. Powierzono mu funkcję kierownika nowo utworzonego działu NW i był jego organizatorem. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Odznaczeniem im. J. Krasickiego, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką ZG ZZM, Odznaką „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” i Honorową Odznaką Politechniki Krakowskiej. Zmarł 28 V 1972 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza, a później ekshumowany i przeniesiony na Cmentarz Komunalny w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BASZTURA ROZALIA, urodzona 25 V 1957 r. w Mielcu, córka Józefa i Jadwigi z domu Skop. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1976 r. Ukończyła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie w zakresie filologii rosyjskiej (1991 r.) oraz filologii polskiej (1995 r.) i otrzymała tytuł magistra. Pracę pedagogiczną rozpoczęła w 1981 r. w Szkole Podstawowej nr 3, w latach 1982-1984 uczyła w Szkole Podstawowej nr 5, a w latach 1985-1986 w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu. Na kadencję 1986-1988 została wybrana na Komendantkę Hufca ZHP w Mielcu. Była współorganizatorem działalności mieleckiego harcerstwa, m.in. uroczystości, szkoleń, różnych form wypoczynku zimowego i letniego. W latach 1988-1995 uczyła w Szkole Podstawowej nr 7, w latach 1995-1997 w Zespole Szkół Ekonomicznych. Zmarła 19 VII 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BATKO MARIAN, urodzony 25 III 1901 r. w Podgórzu, później mieszkał w Kolbuszowej. Absolwent mieleckiego gimnazjum (matura w 1920 r.), w którym należał do harcerstwa i organizacji niepodległościowych. Studia wyższe na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (fizyka i matematyka). Uczył w szkołach średnich na Śląsku, m.in. w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. św. Stanisława Kostki w Królewskiej Hucie (Chorzów) i Państwowym Gimnazjum im. Odrowążów w Chorzowie. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził tajne nauczanie. W 1941 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr 11795). Istnieją dwie hipotezy dotyczące okoliczności śmierci M. Batki. Według pierwszej – w czasie selekcji więźniów do celi śmierci 23 IV 1941 r. dobrowolnie zgłosił się za nieznanego młodego więźnia; relacjonuje to kilku więźniów, a według naukowców –Tadeusza Iwaszki i prof. Andrzeja Szafera – owym młodym więźniem mógł być Mieczysław Pronobis i potwierdza to rodzina M. Pronobisa. Według drugiej, której autorem jest Adam Jurkiewicz (więzień KL Auschwitz nr 476), który opiera się na zeznaniach innych więźniów, historia uratowania M. Pronobisa została wymyślona w 1972 r. po to, aby osłabić wyjątkowość czynu bł. O. Maksymiliana Kolbego. Nie znajduje jednak też dowodów na to, że M. Batko nie wystąpił za któregoś z więźniów. Bez wątpienia M. Batko znalazł się bowiem ostatecznie wśród 10 więźniów, którzy zostali wybrani na śmierć głodową w czasie selekcji po apelu wieczornym 23 IV 1941 r. Zmarł 27 IV 1941 r. w bunkrze głodowym bloku nr 11.
BATOG DARIUSZ, urodzony 13 I 1960 r. w Mielcu, syn Romana i Genowefy z domu Sołtys. Absolwent Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu. Jest pracownikiem firmy „ELEKTROMONTAŻ – RZESZÓW”. Pełnił też funkcje społeczne: prezesa Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Jubilat” i prezesa Mieleckiego Koła Akwarystów. Został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1998-2002.
BATOG KAROL ANDRZEJ, urodzony 28 V 1923 r. w Przyłęku, powiat kolbuszowski, syn Andrzeja i Marii z domu Ortyl. 11 VIII 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i został przydzielony do 6 kompanii 14 pułku piechoty 6 dywizji I Armii. Brał udział w walkach o Warszawę, Wał Pomorski i Berlin. Podczas walk na szlaku bojowym został ranny i omyłkowo zawiadomiono rodzinę o jego śmierci. Po powrocie z wojny do domu powitano go z przerażeniem, bo sądzono, że to duch, ale po opowieści o ranie i jej zaleczeniu strach zamienił się w radość. Przez wiele lat pracował w mieleckiej zawodowej Straży Pożarnej jako kierowca – mechanik i wielokrotnie wykazywał dużą odwagę w ratowaniu ludzi i mienia. Na emeryturę przeszedł w 1981 r. Był działaczem Związku Inwalidów Wojennych – Oddział w Mielcu i członkiem pocztu sztandarowego tej organizacji. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem za Warszawę, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem „Za udział w walkach o Berlin”, Odznaką Grunwaldu, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za zasługi dla pożarnictwa” i Odznaką „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego”. Zmarł 8 III 1998 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BATOR ARTUR, urodzony 28 IV 1958 r. w Mielcu, syn Franciszka i Janiny z Gągałów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Pracował początkowo w WSK, a następnie w Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. Od 1976 r. był członkiem Klubu Honorowych Dawców Krwi przy WSK „PZL-Mielec”. Aktualnie należy do Klubu HDK przy Oddziale Polskiego Czerwonego Krzyża w Mielcu. Do 17 marca 2000 r. oddał 28 650 ml krwi. Pełni funkcję grupowego HDK, jest także działaczem PCK. Wyróżniony Odznaką Honorową PCK IV stopnia.
BATOR JAN, urodzony 17 X 1901 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Franciszka i Marii z Wiącków. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Borowej wyuczył się zawodu szewskiego i założył własny zakład szewski oraz otworzył sklep z artykułami szewskimi i skórami. W 1920 został powołany do wojska i wcielony do 101 pułku piechoty. Uczestniczył w działaniach wojennych w rejonie Grodna, a w czasie walk w Grodnie został ranny. W okresie międzywojennym był działaczem ruchu ludowego (PSL „Piast”, Stronnictwo Ludowe – był wiceprezesem powiatowej organizacji), współorganizatorem chłopskich akcji protestacyjnych w powiecie mieleckim i organizatorem (z ramienia naczelnych władz SL) ruchu ludowego na terenie Małopolski. W pierwszych dniach wojny obronnej 1939 otrzymał przydział mobilizacyjny do policji w Czerminie i ewakuował się na wschód, dochodząc do Łucka. Do Czermina powrócił 4 XI, ale na skutek szykan ze strony okupanta i miejscowych volksdeutschów musiał się ukrywać. Został członkiem ZWZ, a potem ROCH-a i Batalionów Chłopskich (pod pseudonimem „Boruta”). Po II wojnie światowej należał do PSL i został wybrany na pierwszego wójta gminy Borowa. Funkcje tę pełnił do 1948 r. i w tym czasie przyczynił się do zorganizowania w gminie sieci szkół, odrodzenia się ochotniczych straży pożarnych oraz zorganizowania placówki lekarskiej i weterynaryjnej. W latach 50. aktywnie działał we władzach powiatowych Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Mielcu, a w latach 1958-1960 pełnił funkcję prezesa Powiatowego Komitetu. Należał także do ZBoWiD i przez ponad 20 lat był prezesem koła w Borowej. Odznaczony został m.in.: Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 24 IV 1981 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym w Borowej.
BATOR ZDZISŁAW, urodzony 31 VII 1952 r. w Słupcu, syn Emila i Marii z domu Michalak. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Szczucinie. Od 1970 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, a następnie został pracownikiem Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec” Sp. z o.o. i kolejnych firm powstałych z jego przekształcenia. Od 1975 r. należał do Klubu HDK przy WSK. Aktualnie jest członkiem Klubu HDK przy Oddziale PCK w Mielcu. Do 5 V 2000 r. oddał 37 250 ml krwi, a do końca 2020 r. – 121 000 krwi. Sprawował funkcję grupowego HDK, był też działaczem PCK. Wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką PCK IV stopnia i Odznaką HDK „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”. Na emeryturę przeszedł w 2017 r.
BATOREGO STEFANA (ULICA), wąska, niewielka (255 m) ulica na terenie osiedla J. Kilińskiego (stary Mielec). Powstała w XIX w. po rozbudowaniu się miasta w kierunku północnym (na tzw. Błoniach). Łączy ul. J. Kilińskiego z ulicami: 3 Maja, Sandomierską i Lelewela. Nazwę otrzymała na początku lat 20. XX w. W czasie okupacji hitlerowskiej zmieniono ją na „Backerstrasse” (Piekarska), ale po wojnie przywrócono jej dawnego patrona. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Mieszczą się przy niej prywatne posesje z domami, wśród których wyróżnia się okazały budynek z lokalem gastronomicznym „Paradise”.
Patron ulicy: STEFAN BATORY, urodzony w 1533 r. W 1571 r. został księciem siedmiogrodzkim, a w 1576 r. królem Polski, jako mąż królowej Anny Jagiellonki. Głównym celem swojego życia i panowania uczynił walkę z Wielką Portą (Turcja) i pokonanie jej. Przyniosłoby to wyzwolenie Siedmiogrodu spod panowania tureckiego. Realizację tego przedsięwzięcia widział poprzez podbicie Rosji i stworzenie olbrzymiego frontu antytureckiego. Organizował wyprawy na Rosję, zdobywając wielkie twierdze: Połock, Psków i Wielkie Łuki. Wprowadził do sztuki wojennej sporo innowacji, m.in. piechotę wybraniecką i drukarnię obozową informującą kraj o przebiegu wydarzeń wojennych. Nie udało mu się całkowicie pokonać Rosji, ale odzyskał Inflanty. Utworzył Trybunał Koronny i Litewski, aby uzyskać poparcie szlachty, ale potrafił też być stanowczy (mawiał, że nie jest królem „malowanym”). Był zwolennikiem tolerancji religijnej, ale sprzyjał jezuitom. Zmarł niespodziewanie w 1586 r., co spora część magnaterii i szlachty przyjęła z ulgą. Korzystniejszy osąd 10 lat panowania Batorego wydały dopiero późniejsze pokolenia.
BATORY FRANCISZEK, urodzony 23 V 1929 r. w Weryni, powiat kolbuszowski, syn Jana i Petroneli z domu Wilk. Ukończył Liceum Ogólnokształcące i Państwowy Kurs Nauczycielski w Kolbuszowej (1951). Od 1951 r. do 1986 r. pracował jako nauczyciel-wychowawca i kierownik internatów szkół średnich zawodowych: Technikum Mechanicznego w Dębicy (1951-1952), Technikum Mechanicznego w Mielcu (1952-1956), Technikum Ekonomicznego w Jeleniej Górze (1956-1960), Technikum Rolniczego w Weryni (1960-1977, 1980-1986) i Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu (1977-1980). W czasie pierwszego pobytu w Mielcu był inwigilowany przez PUBP, a następnie wcielony do wojska i skierowany do niewolniczej pracy w kopalni węgla kamiennego w Dąbrowie Górniczej (1953-1955). Ukończył Studium Nauczycielskie dla kierowników i wychowawców internatów w Brwinowie-Pszczelinie koło Warszawy (1969) i studia z zakresu pedagogiki szkolnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu z tytułem magistra (1977). Był autorem programów wychowawczych i organizatorem samorządów uczniowskich. Kierowane przez niego internaty kilkakrotnie plasowały się w czołówce ogólnopolskiego współzawodnictwa internatów. Pełnił funkcję nauczyciela metodyka (1972-1986). Był inspiratorem, współorganizatorem i przewodniczącym wielu krajowych konferencji metodycznych dla kierowników i wychowawców internatów. Udzielał się społecznie, głównie w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pełnił różne funkcje, m.in.: dwukrotnie – prezesa Okręgu w Rzeszowie (1981, 1983-1986) oraz członka ZG i członka Prezydium ZG ZNP w Warszawie. Po stanie wojennym (1981-1983) odtwarzał struktury ZNP na terenie województwa rzeszowskiego. Doprowadził do zorganizowania w Rzeszowie konferencji „80 lat w służbie narodowi i szkole” (1985) i wydania materiałów z konferencji pt. Z dziejów ZNP na Rzeszowszczyźnie w latach 1905-1985”. Po przejściu na emeryturę (1986) działa w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Kolbuszowej i Rzeszowie. Za całokształt działalności związkowej otrzymał tytuł honorowego prezesa ZO ZNP w Rzeszowie. Utrzymuje systematyczne kontakty z Oddziałem ZNP w Mielcu i współpracuje z nim w różnych formach. Jest także instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego w stopniu harcmistrza oraz członkiem Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych przy Urzędzie Marszałkowskim w Rzeszowie. (Wcześniej był członkiem Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa w Rzeszowie.) Odbywa spotkania z młodzieżą na tematy związane z historią Polski. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN, Złotą Odznaką ZNP, Krzyżem Zasługi dla ZHP, licznymi odznaczeniami kombatanckimi oraz kilkakrotnie nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania.
BATTY KAROL, urodzony w 1751 r., długoletni lekarz miejski w Mielcu, występujący w metrykach od 1796 r. Zmarł 1 IV 1831 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym nad Wisłoką.
BAUDIENST (GENERALGOUVERNEMENT DISTRIKT KRAKAU DER KREISHAUPTMAN DĘBICA DER BAUDIENSTFUHRER POLNISCHE BAUDIENST ABTEILUNG 3/104 MIELEC), Polska Służba Budowlana funkcjonująca w czasie okupacji hitlerowskiej (od 1941 r.) na terenie Mielca. Stanowiła ją młodzież od 19 lat, wcielana przymusowo poszczególnymi rocznikami. Koszary znajdowały się w byłej kaflarni przy Kilingstrasse (ul. T. Kościuszki). Początkowo wykonywano prace przy budowie dróg i rowów melioracyjnych oraz przy załadunku i wyładunku materiałów budowlanych. Młodzież wcielona w 1943 i 1944 r. pracowała w zakładach lotniczych (Flugzeugwerk Mielec). Rozwiązanie służby nastąpiło w lipcu 1944 r.
BAZAR NA OBIEKTACH SPORTOWYCH przy ul. L. Solskiego uruchomiono 22 II 1990 r. z inicjatywy działaczy sekcji lekkoatletycznej FKS „Stal”. Na stoiska przeznaczono zaplecze górnej części trybuny wschodniej, asfaltowe boiska do piłki ręcznej i tenisa ziemnego oraz korty. Na handel wyznaczono czwartki i soboty, w godzinach od 6 do 13. Powodzenie bazaru rosło z tygodnia na tydzień i szybko stał się on największym targowiskiem w Mielcu w obu dniach. Mimo coraz większego nasycenia rynku towarami z biegiem lat 90. i w pierwszych latach XXI w. jego popularność nie zmalała, nawet przy niesprzyjającej pogodzie. W związku z przebudową i modernizacją stadionu głównego MOSiR – bazar został przeniesiony na boiska asfaltowe przy ul. L. Solskiego, a następnie na specjalnie przygotowany plac przy ul. Sportowej. Inauguracja działalności nowego bazaru odbyła się 14 II 2013 r. Pod koniec 2019 r. oddano do użytku duży parking przy ul. Sportowej, co usprawniło działalność bazaru.
BĄBAŁA MAREK, urodzony 15 II 1954 r. w Jędrzejowie, syn Stanisława i Zofii z domu Dańda. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Chęcinach, maturę zdał w 1973 r. W 1977 r. ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra inżyniera. Pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „Jastrzębie” i Zakładach Robót Wiertniczych w Kielcach. Od 1981 r. zatrudniony został w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu na stanowisku kierownika Zakładu Dróg Miejskich. W 1990 r. objął stanowisko dyrektora Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. W 1996 r., w związku z restrukturyzacją mieleckich przedsiębiorstw komunalnych pełnił funkcję likwidatora, a w 1997 r. został wybrany na prezesa Zarządu MPGK Sp. z o.o. Pracował społecznie w Klubie Piłki Siatkowej „Stal” Mielec. Był radnym Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002. Pełniąc funkcję prezesa Zarządu MPGK Sp. z o.o. nacząco przyczynił się do jego wszechstronnego rozwoju i unowoczesśnienia. M.in. przeprowadzono szereg remontów i modernizacji bazy, skomputeryzowano wszystkie komórki organizacyjne spółki, uruchomiono Biuro Obsługi Klienta, oddano do użytku nowy budynek socjalny dla pracowników, przeprowadzono modernizację ozonowania wody oraz rozpoczęto budowę stacji odwadniania i seperacji zanieczyszczeń z płukania kanalizacji. Poza pełnieniem funkcji prezesa miejskiej spółki jest przedstawicielem regionalnym Krajowej Izby Gospodarki Odpadami na województwo podkarpackie. Od wielu lat angazuje się w działalność samorzadową, kulturalną i sportową oraz inne przedsięwzięcia społeczne mieleckiego środowiska. Był radnym Rady Powiatu Mieleckiego i członkiem zarządu klubu sportowego. Wspomaga organizacyjnie i finansowo imprezy i akcje społeczne. Wyróżniony m.in.: Medalem Złotym za Długoletnią Służbę, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Srebrną Odznaka Honorową Polskiego Związku Motorowego, Srebrną Odznaką Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej, Honorowym Dyplomem Heraklesa i Diamentowym Listem Gratulacyjnym (za tworzenie i rozwój systemu gospodarki odpadami) oraz Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego.
BĄCZYŃSKI FRANCISZEK WŁADYSŁAW, urodzony 4 II 1917 r. w Krakowie, syn Franciszka i Adeli z Soplów. Mieszkał z rodziną w Ropczycach. Absolwent Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1938 r. W 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie i służył w batalionie podchorążych rezerwy. Prawdopodobnie uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., ale dotychczas nie ustalono, gdzie i w jakiej jednostce. Nieznane są również miejsce i okoliczności, w jakich dostał się do niewoli po napaści ZSRR na Polskę 17 IX 1939 r. Został umieszczony w obozie specjalnym NKWD w Kozielsku i w maju 1940 r. zamordowany przez NKWD w Katyniu. Potwierdzeniem tego jest jego nazwisko na liście wywozowej nr 059/1 z 5 V 1940 r. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Odznaczony londyńskim Krzyżem Kampanii Wrześniowej. Awansowany pośmiertnie do stopnia porucznika decyzją Ministra Obrony Narodowej nr 439/MON z dnia 5 X 2007 r. Dotychczas upamiętniono go tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu oraz na tablicach w kościele Przemienienia Pańskiego i na grobie rodzinnym w Ropczycach, kościele garnizonowym św. Agnieszki w Krakowie oraz w Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli. Ponadto przy Gimnazjum im. Jana Pawła II w Czarnej Sędziszowskiej 15 IV 2010 r. posadzono „Dąb Pamięci” poświęcony śp. Franciszkowi Bączyńskiemu.
BĄCZYŃSKI (BĄK) JAN (ksiądz), urodzony 6 I 1882 r. w Woli Mieleckiej, syn Szymona Bąka i Agaty z domu Żola. Uczył się w Mielcu, a następnie w gimnazjum w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1909 r. przyjął święcenia kapłańskie. W międzyczasie zmienił nazwisko. Pracował jako wikariusz w Trzcianie koło Bochni i Pilźnie oraz katecheta w tejże parafii. W 1920 r. został mianowany proboszczem w Krościenku nad Dunajcem. Od 1932 r. pełnił funkcję wicedziekana, a od 1938 r. był dziekanem dekanatu łąckiego i dekanalnym wizytatorem nauki religii w szkołach. Po wejściu Niemców 3 IX 1939 r. do Krościenka został aresztowany za przetrzymywanie w kościele broni i amunicji. Więziono go w Pradze, Wiedniu, Berlinie i Stargardzie. Po staraniach ks. M. Matrasa (proboszcza w Szczawnicy) został wypuszczony z więzienia (28 XI 1940 r.) i powrócił do pracy duszpasterskiej w Krościenku. Zmarł 4 II 1947 r. Spoczywa na nowym cmentarzu w Krościenku.
BĄK JACEK, urodzony 9 IX 1950 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Leyków. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Ukończył studia na Wydziale Technologii Budowy Maszyn Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w WSK „PZL-Mielec”. W 1982 r. zwolnił się z WSK i założył własny Zakład Mechaniki i Elektromechaniki Pojazdowej w Mielcu. W 1990 r. zorganizował Firmę „AUTOPART” (produkcja akumulatorów) i został jej właścicielem. Ważniejsze osiągnięcia: opracowanie i wdrożenie (we współpracy z Instytutem Naukowo-Badawczym CLAiO Poznań) nowoczesnej i jedynej w kraju technologii produkcji akumulatorów przy zastosowaniu proszku ołowiu wytwarzanego metodą Bartona, udział w realizacji programów badawczo-rozwojowych z branży akumulatorowej pod patronatem Komitetu Badań Naukowych w Warszawie, uzyskanie dla wyrobów „Autopartu” kilku prestiżowych nagród i wyróżnień centralnych, doprowadzenie „Autopartu” do elitarnej grupy 500 najlepiej rozwijających się firm sektora prywatnego w Polsce (wg czasopisma „Home & Market”) oraz uzyskanie szeregu prestiżowych nagród dla wyrobów „Autopartu”. Przez szereg lat sponsorował ekstraklasowy zespół siatkówki kobiet („Melnox-Autopart” Mielec, później „TeleNet”) oraz wiele akcji społecznych, m.in. pomógł przy wydaniu książki Henryka Momota i Dariusza Momota „Cmentarz parafialny przy ulicy Sienkiewicza w Mielcu” (2001). Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej i Sportu”. W 2001 r. w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2000” za rozwój i sukcesy firmy „Autopart” oraz sponsorowanie sportu i akcji społecznych. W dalszych latach rozwinął działalność firmy i doprowadził do powstania drugiej pod nazwą AUTOPART JACEK BĄK SP. Z O.O. (PPUH) w Mielcu. Obie dobrze prosperujące firmy uzyskały wiele ogólnopolskich wyróżnień. (Szerzej w haśle AUTOPART.) Wyróżniony m.in. Złotym Medalem za Długoletnią Służbę I Medalem 100-lecia PCK. Zmarł 12 VIII 2022 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BĄK JÓZEF, urodzony 24 IV 1938 r. w Woli Mieleckiej, powiat mielecki, syn Piotra i Józefy z domu Kawalec. Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Mielcu. Od 1955 r. do emerytury w 1994 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” (Wydział 41), w tym od 1970 r. jako brygadzista tokarz. Był delegatem na X Zjazd PZPR, działaczem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i radnym Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 1994-1998. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Osiedla J. Kusocińskiego. Wyróżniony m.in. wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1989 r. Był wykonawcą dekoracyjnych hełmów mosiężnych. Zmarł 24 I 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BĄK JÓZEF, urodzony 17 IV 1914 r. w Rzędzianowicach koło Mielca, syn Jakuba i Zofii z domu Mądry. Uczył się w Liceum Krzemienieckim, ale nie ukończył go i powrócił w rodzinne strony. W latach 30. pracował krótko w firmie budującej fabrykę samolotów w Cyrance koło Mielca. Odbył służbę wojskową i 20 IV 1938 r. został przyjęty do Policji Państwowej. Ukończył Normalną Szkołę Fachową dla Szeregowych Policji Państwowej w Mostach Wielkich koło Żółkwi. Pierwszym miejscem służby policyjnej była miejscowość Poświętne w powiecie opoczyńskim. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. wycofywał się w grupie policjantów w kierunku wschodnich ziem polskich. Po wejściu wojsk sowieckich na te tereny (17 IX 1939 r.), w nieznanych okolicznościach został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze. Potwierdza to umieszczenie jego nazwiska na liście wywozowej nr 058/1 5 V 1940 r., poz. 81. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Decyzją Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 X 2007 r. został pośmiertnie awansowany na stopień aspiranta. Upamiętniony został tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, w Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu.
BĄK JULIAN, urodzony 3 IX 1969 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Józefy z Gruszeckich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK Mielec ze specjalnością ślusarz-spawacz. W latach 1987-1999 pracował w WSK PZL-Mielec przy produkcji Melexów, a od 1999 r. jest pracownikiem firmy Kirchhoff Polska w Mielcu. Do Klubu HDK przy Oddziale PCK w Mielcu należy od 29 IX 1997 r. Do 30 VI 2011 r. oddał honorowo 30 950 ml krwi. Wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
BĄK MARIAN, urodzony 1 I 1936 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Michała i Bronisławy z Saneckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. Studia wyższe I stopnia odbył na Politechnice Krakowskiej i uzyskał tytuł inżyniera, a następnie studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymał stopień magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1955 r. w WSK „PZL-Mielec” jako konstruktor, a następnie został kierownikiem warsztatów szkolnych. W latach 1968-1978 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Zespołu Szkół Technicznych, a w latach 1978-1990 był dyrektorem tegoż zespołu szkół. Od 1990 r. przebywa na emeryturze. Oprócz pracy zawodowej pełnił liczne funkcje społeczne. Był przewodniczącym kół Związku Młodzieży Wiejskiej i Ludowego Zespołu Sportowego w Rzędzianowicach oraz członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec (1972-1990) i mieleckiej delegatury Automobilklubu Rzeszowskiego, radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (1988-1990), radnym Rady Miejskiej w Mielcu i delegatem do Sejmiku Samorządowego Województwa Rzeszowskiego (1994-1998) oraz radnym Sejmiku Samorządowego Województwa Podkarpackiego w kadencji 1998-2002. Był jednym z inicjatorów i organizatorów wielu inwestycji i przedsięwzięć społecznych, m.in. budowy zespołu boisk w Rzędzianowicach, utworzenia Warsztatów Szkoły Przyzakładowej WSK w Mielcu, powstania Punktu Konsultacyjnego Politechniki Krakowskiej w Mielcu, budowy kompleksu obiektów Zespołu Szkół Technicznych przy ul. Kazimierza Jagiellończyka i powstania filii Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej w Pławie. Przyczynił się do zdobycia tytułów młodzieżowego Mistrza Techniki w Polsce przez kilkudziesięciu uczniów Zespołu Szkół Technicznych. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 40-lecia PRL, Złotą Odznaką OHP i Srebrnym Krzyżem za Zasługi dla Obronności Kraju. W 1985 r. został wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. W latach 2004-2007 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Osiedla Jana Kilińskiego w Mielcu, a od 2007 r. był członkiem tej Rady. Udzielał się także w Oddziale ZNP w Mielcu jako członek zarządu Sekcji Emerytów i Rencistów. Zmarł 22 V 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BĄTOR AGNIESZKA, urodzona 6 II 1981 r. w Mielcu, córka Wiesława i Teresy z Siewierskich. Absolwentka Liceum Technicznego w Mielcu, maturę zdała w 2000 r. Systematyczne uprawianie chodu sportowego rozpoczęła w 1996 r. i od tego czasu do jesieni 2000 r. trenowała w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” Mielec pod kierunkiem trenerki Kazimiery Alicji Mosio, byłej mistrzyni i rekordzistki Polski w chodach sportowych. Już w 1997 r. zdobyła brązowy medal w chodzie na 5 km w kategorii juniorek młodszych na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży (OOM) w Krakowie. W 1998 r. zdobyła złoty medal na 3 km jun. mł. (Halowe Mistrzostwa Polski w Spale) oraz srebrny medal na 5 km jun. mł. (OOM w Bydgoszczy). Kilkakrotnie startowała w reprezentacji Polski juniorek W 1999 r. wywalczyła srebrne medale na Mistrzostwach Polski juniorek na 5 km (bieżnia) w Białymstoku i na 10 km (szosa) w Białej Podlaskiej oraz brązowy medal na Mistrzostwach Polski seniorek na 10 km w Krakowie. Trzykrotnie reprezentowała Polskę na zawodach międzypaństwowych w chodzie sportowym juniorek. Rok 2000 zamknęła najlepszymi dotąd osiągnięciami. Zdobyła 3 złote medale: na 3 km (HMP jun. w Spale), na 5 km (MP jun. we Wrocławiu, na bieżni) i na 10 km (MP jun. w Zamościu, na szosie). Jako reprezentantka Polski uczestniczyła w Pucharze Europy juniorek w Eisenhuttenstadt (Niemcy). Od roku akademickiego 2000/2001 studiowała na AWF w Poznaniu i była zawodniczką tamtejszego AZS. Po studiach wyjechała za granicę.
BĄTOR JULIAN, urodzony 21 I 1925 r. w Wojsławiu k/Mielca (aktualnie osiedle w Mielcu), syn Jana i Wiktorii. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Był długoletnim pracownikiem WSK Mielec, m.in. technologiem i kalkulatorem w Wydz. 01, a następnie w Ośrodku Badań Rozwojowych (OBR). Przez wiele lat działał społecznie w FKS „Stal” Mielec jako kierownik drużyny siatkówki kobiet w latach 60., 70. i 80 (II i I liga). Zmarł 4 III 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
BĄTOR MARIA (po mężu BABULA), urodzona 1 I 1953 r. w Mielcu, córka Juliana i Heleny z domu Wnuk. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1972 r. Pracę zawodową rozpoczęła w WSK Mielec (1971-1990), a następnie została zatrudniona w Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w Mielcu (od 1990). Była zawodniczką (wychowanką) drużyny siatkówki „Stali” Mielec w latach 60. i 70 (II liga).
BBWR (BEZPARTYJNY BLOK WSPÓŁPRACY Z RZĄDEM), polityczne ugrupowanie sanacyjne, popierające rządy silnej ręki J. Piłsudskiego, powstało – podobnie jak w całym kraju – w Mielcu i powiecie mieleckim w 1928 r. i prowadziło żywą działalność do śmierci J. Piłsudskiego w 1935 r. W powiecie istniały dwa koła (Mielec, Radomyśl Wielki). Jego mieleckimi liderami byli: Walerian Gajewski (inspektor szkolny), Józef Matusiński i Jan Kaczor, a radomyskimi – Stanisław Kamuda (kierownik szkoły) i Ignacy Wysocki. BBWR zdobył sobie w Mieleckiem relatywnie dużą ilość zwolenników (około 20 % wyborców). Po rozwiązaniu w 1935 r. utworzono Obóz Zjednoczenia Narodowego (OZN), który nie miał już większego poparcia w społeczeństwie.
BCH (BATALIONY CHŁOPSKIE), polska konspiracyjna organizacja wojskowa w okresie okupacji hitlerowskiej. Działała głównie na terenach wiejskich. Powstała jesienią 1940 r. pod nazwą CHŁOPSKA STRAŻ (CHŁOSTRA), a. wiosną 1941 r została przemianowana na BCh. Mielec był Obwodem BCh i podlegał Okręgowi VI (Kraków, Rzeszów, Śląsk). Komendantem Obwodu był Jan Błachowicz (ps. „Kropidło”), a zastępcą Franciszek Lotz (ps. „Wutrzyca”). Na terenie powiatu mieleckiego powołano 9 komend gminnych, które organizowały szkolenie wojskowe swoich członków, kolportowały prasę podziemną i w szczególnie uzasadnionych przypadkach przeprowadzały akcje zbrojne (czyniły to zwykle Oddziały Specjalne). Oddziały BCh uczestniczyły w Akcji „Burza”, współpracując z Armią Radziecką i Armią Krajową w wyzwalaniu ziemi mieleckiej spod okupacji hitlerowskiej. Organizacja została rozwiązana w marcu 1945 r.
BECKER STANISŁAW, urodzony 30 XII 1913 r. w Kosowie, województwo stanisławowskie (obecnie Ukraina), syn Władysława i Adeli z Kocińskich. Ukończył 4 klasy Państwowej Szkoły Przemysłowej i Szkołę Lotniczą LOPP we Lwowie. W 1932 r. zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Służył w 2. Pułku Lotniczym w Krakowie jako mechanik pokładowy i drugi pilot, posiadał stopień sierżanta. Uczestnik wojny obronnej 1939 r., zestrzelony na kursie Biała Podlaska. – Równe. Powrócił do macierzystej jednostki stacjonującej w Łucku, a następnie (19 IX) przekroczył granicę polsko-rumuńską i został internowany. 15 XII 1939 r. uciekł z obozu i drogą morską przedostał się do Syrii, a następnie do Francji, gdzie został wcielony do polskich formacji lotniczych. Po kapitulacji Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii i po specjalnym szkoleniu w Blackpool został przydzielony do 304 Dywizjonu Bombowego na stanowisko w nadzorze technicznym obsługi samolotów bojowych. Wkrótce jednak zgłosił chęć uczestniczenia w lotach bojowych i po przeszkoleniu został skierowany do 300 Dywizjonu Bombowego. Uczestniczył w lotach bojowych na terytoria Niemiec i krajów okupowanej Europy. Po wybuchu powstania warszawskiego ochotniczo (wraz z załogą) przeniósł się do Włoch i tam został przydzielony do 1586 Eskadry Specjalnego Przeznaczenia w Brindisi, która na 4-silnikowych samolotach „Halifax” latała nad okupowaną Polskę i dokonywała zrzutów dla walczącej Warszawy i ugrupowań partyzanckich. Pod koniec 1944 r. powrócił do Anglii i służył w 301 Dywizjonie przemianowanym na jednostkę transportową. Tam też awansowany do stopnia chorążego. W 1948 r. powrócił do Krakowa, a następnie został skierowany do Zakładów Lotniczych w Mielcu. Tu pracował jako starszy mistrz, a następnie w dziale reklamacji. Na emeryturę przeszedł w 1978 r. Działacz organizacji kombatanckich, od 1996 r. prezes Zarządu Oddziału Związku Inwalidów Wojennych w Mielcu oraz wiceprezes Zarządu Oddziału Stowarzyszenia Kombatantów Polskich. Był członkiem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Warszawie i Stowarzyszenia „44 Warsaw – Club” oraz Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa przy Aeroklubie Krakowskim. W 1996 r. został awansowany do stopnia podporucznika, a w 1999 r. – porucznika. Za udział w II wojnie światowej otrzymał m.in. Krzyż Walecznych (trzykrotnie), Krzyż „Za Bitwę o Anglię”, Krzyż Powstania Warszawskiego i medal „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, a za późniejszą pracę zawodową i działalność społeczną – m.in. Krzyż Kawalerski OOP i Złotą Odznaką ZIW RP. Zmarł 29 XI 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BEDNARCZYK MARIAN MACIEJ, urodzony 9 IX1930 r. w Warszawie, syn Wojciecha i Weroniki z domu Grabarczyk. Pracę zawodową rozpoczął w 1949 r. Brał udział budowie m.in. Cementowni „Stolczyn” koło Szczecina i Cementowni „Odra” w Opolu. W latach 1950-1952 odbył służbę wojskową i w roku 1952 r. został skierowany do pracy w WSK Mielec. Początkowo pracował jako spawacz i wyróżniał się zaangażowaniem oraz fachowością. W kolejnych latach kilkakrotnie awansował, m.in. był kierownikiem zmianowym w W-43. Angażował się politycznie jako działacz Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), a w 1957 r. jako współorganizator organizacji fabrycznej Związku Młodzieży Socjalistycznej. Został wybrany na sekretarza Komitetu Zakładowego ZMS WSK. Był także członkiem zakładowej organizacji PZPR WSK, jednym z inicjatorów i uczestników socjalistycznego współzawodnictwa pracy oraz współinicjatorem utworzenia Punktu Konsultacyjnego Politechniki Krakowskiej w Mielcu. W latach 60. został wybrany na radnego do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie oraz do Kolegium Karno-Administracyjnego przy Powiatowej Radzie Narodowej w Mielcu. Uczestniczył w V (1968 r.) i VI (1971 r.) Zjeździe PZPR i w imieniu załogi WSK Mielec występował w dyskusji plenarnej. Był członkiem Komitetu Centralnego wybranym na obu zjazdach. Uhonorowany m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem XXX-lecia PRL, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” i młodzieżowymi odznaczeniami im. Janka Krasickiego oraz tytułem Zasłużonego Przodownika Pracy Socjalistycznej. Zmarł 22 VIII 2006 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BEDNARZ AGNIESZKA (z domu GRUSZECKA), urodzona 3 V 1971 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Ewy z Janickich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika (klasa o profilu biologiczno-chemicznym) w Mielcu z maturą w 1990 r. Studia w zakresie farmacji aptecznej na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1995 r. z wynikiem bardzo dobrym i tytułem magistra farmacji. Pracę zawodową rozpoczęła od rocznego stażu w jednej z lubelskich aptek. Powróciła do Mielca i pracowała w aptekach „PHARMAPOL” i „CEFARM”, najpierw jako pracownik, a następnie kierownik apteki. 29 sierpnia 2003 r. otwarła własną aptekę przy ul. Stefana Batorego. Powodzenie pierwszej placówki było impulsem do rozwijania działalności, toteż w 2006 r. uruchomiła drugą aptekę – przy ul. Wolności, a w 2008 r. – trzecią, przy ul. S. Żeromskiego. Równocześnie uczestniczyła w różnych formach szkolenia zawodowego i specjalistycznego. Zmarła 20 IV 2019 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BEDNARZ ANDRZEJ ANTONI, urodzony 17 I 1964 r. w Mielcu, syn Jana i Zofii z domu Róg. Absolwent Liceum Zawodowego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1983 r. Pracę zawodową rozpoczął w WSK PZL-Mielec jako mechanik obróbki skrawaniem (1983-1984). W 1984 r. przeniósł się do Igloopolu Dębica, ale już w 1985 r. powrócił do WSK Mielec i poprzednio wykonywanej pracy. W 1991 r., w następstwie masowych zwolnień z WSK, zakończył pracę w mieleckiej Wytwórni. W 1994 r. został zatrudniony w Elektrociepłowni Mielec na stanowisku maszynisty kotła parowego i nadal tam pracuje. Od najmłodszych lat trenował piłkę nożną. Grał w zespołach FKS Stal Mielec i Igloopol Dębica. Pod koniec lat 90. XX w. rozpoczął malowanie obrazów olejem na płótnie. Inspirowało go malarstwo rosyjskie z końca XIX w. Ulubionymi tematami są: kwiaty, architektura, pejzaże wiejskie i nadmorskie. Szczególnie często maluje pejzaże z okolic Mielca. Pierwsze obrazy, które zaczął pokazywać na wystawach, powstały w 2004 r. Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. Brał udział w wystawach zbiorowych Klubu, m.in. w Chorzelowie, Łańcucie, Rzeszowie i wielokrotnie w Mielcu. Miał również wystawę indywidualną „Artystyczne przepływy” w galerii Samorządowego Ośrodka Kultury i Sportu Gminy Mielec w Chorzelowie. Uczestniczył w Przeglądach Kultury Mieleckiej w kategorii malarstwo, zdobywając: III miejsce w I Przeglądzie „Z nurtem Wisłoki”, I miejsce w II Przeglądzie „Szaferowi wczoraj i dziś” oraz wyróżnienie w III Przeglądzie „Z nurtem Wisłoki”. Jest także członkiem Teatru Rozmaitości Domu Kultury SCK w Mielcu i członkiem mieleckiego Koła Polskiego Związku Wędkarskiego.
BEDNARZ DARIUSZ, urodzony 5 XII 1971 r. w Mielcu, syn Władysława i Izabeli z domu Widzisz. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK. Pracuje jako konserwator dróg w firmie POLDIM Mielec, powstałej z przekształcenia Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął 3 IV 1998 r. Należy do Klubu HDK im. prof. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Oddał 35 500 ml krwi (stan na 15 V 2011 r.). Wyróżniony odznaką Honorowego Dawcy Krwi III, II i I stopnia.
BEDNARZ FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 10 XII 1911 r. w Podborzu, powiat mielecki, syn Andrzeja i Weroniki z domu Schab. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1934 r. Studia teologiczne w Tarnowie ukończył w 1939 r. i przyjął świecenia kapłańskie. Posługę kapłańską rozpoczął 17 VII 1939 r. w parafii rzymskokatolickiej w Lipnicy Murowanej, a kolejnymi placówkami były parafie: Stary Wiśnicz (1943-1945), Mikluszowice (1945-1947) i Borzęcin (1947-1951). 15 II 1951 r. został mianowany administratorem w Małastowie i od 29 XII 1951 r. – proboszczem tej parafii. 18 V 1961 r. został przeniesiony do parafii w Jaślanach w powiecie mieleckim i tam pracował przez 20 lat. Został uhonorowany odznaczeniem EC i przywilejem RM. Zmarł 26 VII 1981 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Jaślanach.
BEDNARZ JAN, urodzony 21 XII 1935 r. w Żarówce, powiat mielecki, syn Wawrzyńca i Stefanii z domu Pryga. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Od 21 XII 1958 r. do 2 IV 1995 r. pracował w WSK Mielec (W-40) na różnych stanowiskach związanych bezpośrednio z produkcją, m.in. samochodów chłodni, telewizyjnych wozów transmisyjnych, samolotu „Iskra” i pojazdów elektrycznych „Melex”. Autor ponad stu wniosków racjonalizatorskich, zaliczony do grona „racjonalizatorów-milionerów”. Członek Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK „PZL-Mielec”. Od 1995 r. przebywa na emeryturze.
BEDNARZ WOJCIECH, starszy cechmistrz cechu kowalskiego (najstarszego i największego w Mielcu) w latach 1620-1621.
BEDNARZ WOJCIECH, urodzony 20 III 1979 r. w Kolbuszowej, syn Edwarda i Danuty z domu Kapinos. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, maturę zdał w 1998 r. Studiował na Wydziale Pedagogiki Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie (specjalność: wychowanie obronne i fizyczne) i uzyskał tytuł magistra, a następnie ukończył studia podyplomowe z zakresu pedagogiki specjalnej – oligofrenopedagogiki na Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN w Krakowie. Od II 2006 r. pracował w Gimnazjum nr 1 w Mielcu (nauczyciel wychowania fizycznego, 2006) i Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych im. prof. Cz. Majorka w Ryglicach (wychowawca internatu, 2006-2007), a od IX 2006 r. pracuje w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Zbylitowskiej Górze (nauczyciel-wychowawca) i od X 2009 r. w Placówce Wsparcia Dziennego przy Parafii Świętego Brata Alberta w Zgłobicach. Jego pasją pozazawodową jest sport. W latach 1991-1997 był zawodnikiem sekcji piłki siatkowej FKS Stal Mielec. Od 1998 r. jest sędzią Podkarpackiego Związku Piłki Siatkowej. Pełni też funkcję prezesa Sekcji Sportowej Olimpiad Specjalnych przy SOSW w Zbylitowskiej Górze. Ponadto należy do Stowarzyszenia na Rzecz Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym i Ich Rodzinom „Prometeusz” przy SOSW w Zbylitowskiej Górze. Swoje związki z Mielcem utrzymuje poprzez przynależność od 1998 r. do Klubu Honorowych Dawców Krwi im. prof. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Oddał 40 100 ml krwi (stan na 15 V 2011 r.). Wyróżniony Odznakami HDK II, II i I stopnia.
BEDRYJ JAN, urodzony 27 XII 1958 r. w Raciborzu, syn Jana i Ewy z domu Chruściel. Absolwent Technikum Budowlanego w Raciborzu. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Stali” Racibórz. W 1978 r. przeniósł się do „Wisłoki” Dębica, a rok później zasilił mielecką „Stal”, w której barwach grał do 1990 r. (I, II i I liga), z przerwą na służbę wojskową („Legia” Warszawa – 1982/83). Później grał jeszcze w „Karpatach” Krosno i „Wiśle” Chicago. Obecnie prowadzi działalność gospodarczo-handlową.
BEK STANISŁAW, urodzony 10 IV 1941 r. w Majdanie, województwo stanisławowskie (obecnie Ukraina), syn Franciszka i Anny z domu Osadczuk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Iwoniczu Zdroju, egzaminy maturalne zdał w 1959 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, uzyskując tytuł inż. mechanika (1969 r.) W 1962 r. przybył do Mielca i podjął pracę w WSK na stanowisku elektromechanika lotniczego. Od 1973 r. pełnił funkcje kierownicze, m.in. był głównym specjalistą d/s zaopatrzenia i kooperacji, zastępcą dyrektora d/s produkcji lotniczej, kierownikiem grupy serwisowej w Indii (1976-78), zastępcą dyrektora Zakładu Silnikowego, dyrektorem Zakładu Usług – 23 (1980-83), kierownikiem usług eksploatacyjnych w USA, głównym specjalistą d/s technicznych Zakładu Lotniczego, kierownikiem Służby Eksploatacji i Obsługi Posprzedażowej Zakładu Lotniczego Sp. z o.o., a od 1997 r. jest dyrektorem d/s handlu i marketingu Zakładu Utrzymania Ruchu Sp. z o.o. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich w dziedzinie lotniczej, był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK „PZL-Mielec”. W latach 70. i 80. pracował społecznie w FKS „Stal” Mielec, a w latach 1981-1983 był prezesem tego klubu. Zmarł 13 V 2012 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BELCARZ STANISŁAW, urodzony 1 X 1928 r. w Cyrance koło Mielca (obecnie osiedle w Mielcu), syn Andrzeja i Teresy z Piekarskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. Ukończył studia z zakresu pedagogiki i historii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i uzyskał tytuły magistra pedagogiki i magistra historii. Pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej, a następnie pełnił funkcję wicedyrektora Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Pod koniec lat 50. przeniósł się do Tarnobrzega w związku z mianowaniem na stanowisko inspektora szkolnego. Po zakończeniu pełnienia tej funkcji pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Tarnobrzegu oraz w miejscowym Studium Nauczycielskim. W latach 80. przeszedł na emeryturę.
BELCZAK JERZY LEON, urodzony 2 XII 1941 r. w Jaślanach, powiat mielecki. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. Studiował na Politechnice Krakowskiej, uzyskując w 1967 r. tytuł inżyniera mechanika i SGPiS w Warszawie (ekonomika i organizacja przemysłu) oraz ponownie na Politechnice Krakowskiej, gdzie w 1978 r. otrzymał tytuł magistra. Pracę w WSK Mielec rozpoczął w 1960 r. jako monter płatowców. Od 1965 r. pracował na stanowiskach kierowniczych. Był kierownikiem sekcji i kierownikiem działu, od 1974 r. głównym specjalistą d/s rozwoju przedsiębiorstwa i zastępcą głównego inżyniera d/s postępu technicznego, w latach 1979-82 dyrektorem Zakładu Produkcji Lotniczej, od 1982 r. zastępcą dyrektora ds. produkcji lotniczej WSK – Mielec, a w latach 1986-88 dyrektorem Zakładu Lotniczego. W roku 1988 został oddelegowany do pracy w Jugosławii, a po powrocie w 1991 r. przebywał na urlopie bezpłatnym do 1998 r. W tym roku otrzymał wypowiedzenie. W latach 70. i 80. należał m.in. do zakładowych kół SIMP i TNOiK. Był prezesem Aeroklubu Mieleckiego i Mieleckiej Delegatury Automobilklubu Rzeszowskiego. Przebywał w USA. Zmarł 21 IX 2023 r.
BELEJEC ELŻBIETA, urodzona 23 IV 1943 r. we Lwowie (obecnie Ukraina), córka Bronisława i Joanny z domu Semków. Ukończyła II Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie, a następnie Akademię Medyczną we Wrocławiu, uzyskując tytuł lekarza medycyny (1968 r.). Po 2 latach stażu w Tarnowie podjęła pracę na Oddziale Dziecięcym Szpitala Powiatowego w Mielcu, a także w Przychodniach Nr 1 i 3. W 1977 r. przeniosła się na Oddział Noworodków i w 1979 r. została jego ordynatorem. Prowadziła też Poradnię Patologii Noworodka w ramach Poradni Zaburzeń Rozwoju Somatycznego w Szpitalu Powiatowym. Posiadała specjalizację I stopnia z pediatrii i II stopnia z neonatologii. W 2003 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 26 I 2023 r. i została pochowana na cmentarzu komunalnym Tarnów – Krzyż.
„BELFEGOR”, popularna nazwa samolotu M-15 zaprojektowanego i produkowanego przez WSK „PZL-Mielec” w latach 70. i na początku lat 80. Pierwszy raz użyto tej nazwy na pokazach lotniczych w Paryżu w 1977 r. Podstawowe dane: moc startowa – 1500 KM, masa startowa – 5650 kg, masa użyteczna – 2560 kg, prędkość przelotowa – 200 km/h, załoga – 1 + 2. Opracowanie – radzieccy i polscy konstruktorzy w WSK Mielec. Konstruktorzy główni – Riamir Adamowicz Izmaiłow, Kazimierz Gocyła, Jerzy Kieroński. Pierwszy oblot – Tadeusz Gołębiewski (9 I 1974 r.). Produkcja seryjna w latach 1976-1979. Wykonano 155 sztuk. Muzealny egzemplarz samolotu jest eksponowany w kilku miejscach w Polsce, m.in. na terenie Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu.
BELHAOUANE FILIP, urodzony 21 X 1976 r. w Rzeszowie, syn Ahmeda i Józefy z domu Maziarz. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie, maturę zdał w 1997 r. Studiował na Akademii Pedagogicznej w Krakowie i w 2003 r. uzyskał tytuł magistra wychowania plastycznego. Wykonał pracę dyplomową z dziedziny fotografii w zakresie portretu fotograficznego. W latach 2005-2009 pracował jako nauczyciel plastyki w szkołach podstawowych, m.in. w Podleszanach, Woli Mieleckiej i Książnicach. W 2009 r. ukończył studia na Wydziale Budownictwa Ogólnego i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera środowiska. Od 2009 r. jest pracownikiem biura projektowego i projektuje instalacje sanitarne. Poza pracą zawodową od wielu lat maluje (głównie malarstwo olejne) i fotografuje. Tematami jego prac są przeważnie portrety i martwa natura. Jest członkiem mieleckich stowarzyszeń: Klubu Środowisk Twórczych TMZM, Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego przy SCK oraz Stowarzyszenia J’ARTe. Uczestniczy w wystawach zbiorowych organizowanych przez wymienione stowarzyszenia, zarówno w Mielcu jak i w innych miejscowościach. Wraz z żoną (Małgorzatą Hill-Belhaouane) wykonał serię dekoracji malarskich dla Hotelu „Iskierka” w Mielcu. Są to reprodukcje olejne dzieł Tamary Łempickiej.
BELINA RUDOLF, urodzony 1 I 1895 r. w Tyrawie Solnej koło Sanoka, syn Franciszka i Walerii z domu Penar. Ukończył szkołę powszechną, a następnie kurs podoficerski. W latach 1912-1914 należał do Drużyny Bartoszowej w miejscowości Prusiek koło Sanoka. W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do Legionu Wschodniego (II Legionu Polskiego) we Lwowie. Po rozwiązaniu Legionu służył w armii austriackiej, a po zakończeniu wojny zgłosił się do 2 pułku Strzelców Podhalańskich i walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. Otrzymał awans do stopnia porucznika. W 1935 r. ukończył kurs dla oficerów WP przechodzących do Policji Państwowej. 1 IX 1936 r. został przyjęty do PP i mianowany na stanowisko komendanta powiatowego PP w Mielcu. W pierwszych dniach września 1939 r. ewakuował się w kierunku wschodnim. W czasie okupacji hitlerowskiej służył w policji granatowej w Sanoku. Po II wojnie światowej zamieszkał we Wrocławiu i pracował m.in. w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym we Wrocławiu. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Odzyskanej Niepodległości i Medalem za Długoletnią Służbę. Zmarł 23 VI 1961 r. Pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu przy ul. Odona Bujwida.
BEMA JÓZEFA (ULICA), jedna z ważniejszych ulic dla wewnętrznego układu komunikacyjnego osiedla Borek. Łączy go bowiem z ul. H. Sienkiewicza i tym samym z całym miastem. Nazwę otrzymała w 1973 r. Ma 347 m długości. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Jej adres posiadają posesje prywatne z okazałymi domami i przydomowymi ogródkami.
Patron ulicy: JÓZEF ZACHARIASZ BEM (1794 – 1850), generał wojsk polskich, węgierskich i tureckich. Walczył m.in. w kampanii napoleońskiej (1812 r.) i powstaniu listopadowym (1831 r.). W czasie „Wiosny Ludów” (1848 r.) kierował obroną Wiednia, a następnie został dowódcą wojsk węgierskich. Po klęsce rewolucji węgierskiej uciekł do Turcji. Tam zmienił wyznanie, przechodząc na islam i przyjął nazwisko Murat Pasza. Zmarł na malarię w Syrii.
BENEDYKT Z RZOCHOWA, pierwszy znany z imienia student rzochowski na Akademii Krakowskiej, wzmiankowany w dokumencie z 1412 r.
BENEDYKTYNI, pierwszy zakon katolicki, założony przez Benedykta z Nursji w VI w. Pierwsze opactwo mieściło się w klasztorze na Monte Cassino. Do Polski przybył w X w. i przyczynił się do rozwoju budownictwa sakralnego i piśmiennictwa. Opactwa na Łysej Górze i w Tyńcu miały wiele związków z ziemią mielecką (m.in. poprzez daniny), a z kolei Mikołaj Mielecki (ok.1567-1604) był opatem tynieckim.
BENEDYKTYŃSKA (ULICA), niewielka (333 m) i wąska uliczka na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku toru kolejowego. Początkowo posiadała nawierzchnię z betonowych płyt, ale tylko do kilku zabudowanych posesji i kościoła pomocniczego Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dalej była drogą polną. Nazwę otrzymała 27 III 1985 r. po przyłączeniu Wojsławia do Mielca. W 2004 r. położono nową nawierzchnię z kostki brukowej oraz zbudowano chodnik.
Nazwa została nadana na wniosek mieszkańców Wojsławia. którzy w ten sposób pragnęli upamiętnić związki Wojsławia z zakonem Benedyktynów. W 1269 r. rycerz Żegota odstąpił Wojsław Benedyktynom z klasztoru na Łysej Górze i potem długie lata zakon był właścicielem Wojsławia.
BENESZEK EUGENIUSZ, urodzony 2 XII 1832 r. Ukończył studia prawnicze w Wiedniu. Początkowo pracował w służbie skarbowej, a następnie przeszedł do służby politycznej. starosta mielecki w latach 1873 – 1976. W 1873 r. otrzymał tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Mielca” za zasługi przy budowie budynku szkolnego obok kościoła św. Mateusza. (Później nazywano go „szkołą pod zegarem”.) Od 1881 r. pełnił funkcję starosty w Jarosławiu. Był m.in.: przewodniczącym c.k. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Jarosławiu i przewodniczącym Rady Szkolnej Okręgowej w Jarosławiu, członkiem honorowym Stowarzyszenia Nauczycieli w Krakowie i Krajowego Towarzystwa Pedagogicznego. W 1892 r. został wymieniony w dokumentach jako starosta w Myślenicach. Wniósł duży wkład w rozwój szkolnictwa na terenie Galicji, m.in. doprowadził do powstania ok. 100 szkół. Był członkiem Towarzystwa Kółek Rolniczych i Stowarzyszenia Pszczelarsko-ogrodniczego. Zachęcał do zakładania kółek rolniczych i sadzenia drzew owocowych Zmarł 29 VI 1908 r. w Lisku. Zmarł 19 VII 1903 r. Pochowany na cmentarzu w Łowcach koło Jarosławia.
BENIOWSKIEGO MAURYCEGO AUGUSTA (ULICA), niewielka (112 m) uliczka na osiedlu Cyranka. Łączy ulicę Obrońców Westerplatte z ulicami E. Biernackiego i H. Sucharskiego. Powstała w latach 60., kiedy to intensywnie budowało się osiedle domów jednorodzinnych na miejscu wyciętego lasku i zniwelowanej piaszczystej wydmy (za Gimnazjum nr 1 i Szpitalem Przeciwgruźliczym). Nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Od 2006 r. ma nawierzchnię z kostki brukowej.
Patron ulicy: MAURYCY AUGUST BENIOWSKI, urodzony około 1746 r. w rodzinie szlacheckiej. W 1768 r. brał udział w konfederacji barskiej, a 2 lata później został uwięziony przez Rosjan i zesłany na Kamczatkę. Tam zorganizował bunt i na porwanym statku dotarł do Makau (na terytorium Chin). W 1773 r., dowodząc wojskami francuskimi, podbił wyspę Madagaskar i mianował się jej władcą. Panował 3 lata, po czym został zdetronizowany przez Francuzów. Opuścił wyspę, ale w 1785 r. powrócił na nią i tam zginął w walce z Francuzami. Od 2006 r. ulica ma nawierzchnię z kostki brukowej.
BERA LUCYNA (z domu MASŁOWIEC), urodzona 17 V 1958 r. w Mielcu, córka Franciszka i Kazimiery z domu Malik. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Tarnobrzegu. Ukończyła Studium Kulturalno-Oświatowe w Krośnie (specjalność: choreografia). W 1979 r. podjęła pracę w Robotniczym Centrum Kultury WSK „PZL-Mielec” na stanowisku instruktora tanecznego grup dziecięcych. Założyła (wspólnie z Małgorzatą Leśniak) Zespół Piosenki i Ruchu „Abrakadabra”. Była także jedną z instruktorek Ogniska Baletowego. W 1986 r., w ramach kontaktów RCK z francuskim miastem Douchy-les-Mines, wyjechała z dziecięcymi zespołami artystycznymi RCK na występy do Douchy. Tam mielecką grupą opiekował się Jean-Luc Bera, długoletni wicemer ds. sportu, młodzieży i współpracy międzynarodowej. W 1989 r. wyjechała do Douchy i wyszła za mąż za J. L. Bera, co w dużym stopniu wpłynęło na zacieśnienie się współpracy Douchy z Mielcem, a następnie doprowadziło do podpisania umowy o partnerstwie obu miast. Od 1994 r. pracowała w Centrum Socjalnym w Saint Amand les Eaux, a od 1996 r. w Valenciennes. W 1995 r. uzyskała dyplom technika-animatora ze specjalnością „praca z młodszymi dziećmi” w Lille. W 1999 r. została zatrudniona w Mediateque (Biblioteka Multimedialna) w Douchy-les-Mines. Utrzymuje systematyczny kontakt z Mielcem. W czasie uroczystości 10-lecia współpracy Douchy z Mielcem i portugalskim miastem Vila Nova de Poiares (11-12 XI 2000) była opiekunem i tłumaczem mieleckiej delegacji.
BERDECHÓW, południowy przysiółek wsi Chorzelów położony przy drodze Mielec – Tarnobrzeg. Wzmiankowany jako własność rodziny Tarnowskich i innych osób. Duża część jego terenów została zabrana pod budowę Zakładów Lotniczych i lotniska w 1937 r., a ponadto po II wojnie światowej dla ogródków działkowych „Lotnik”.
BEREŚ BOGUMIŁ, urodzony 9 XII 1944 r. w Pabianicach. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Królowej Jadwigi w Pabianicach z maturą w 1963 r.? Grał z zespole muzycznym „Chochoły”, który m.in. w 1964 r. wystąpił na II Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Po podjęciu studiów w 1967 r. założył zespół wokalno-instrumentalny „Kwadraty”. Występował z nim głównie w klubach studenckich oraz nagrywał dla Rozgłośni Harcerskiej. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej ukończył w 1972 r. z tytułem magistra inżyniera. W latach 1972-1979 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu jako konstruktor specjalista lotniczy. W tym czasie, po szkoleniu w Aeroklubie Mieleckim, zdobył licencje pilota szybowcowego i samolotowego. W 1979 r. przeniósł się do Przedsiębiorstwa Doświadczalno-Produkcyjnego Szybownictwa PZL Bielsko (PDPSz PZL Bielsko) w Bielsku-Białej na stanowisko głównego konstruktora. Kierował m.in. przygotowaniem produkcji szybowca SZD-50-3 Puchacz, pracami projektowymi i przygotowaniem produkcji seryjnej SZD-51 Junior, projektowaniem i budową prototypów szybowców Jantar-15 i SZD-52 Krokus. Zaprojektował wyczynowy szybowiec SZD-56 Diana. W 1995 r. założył własne Biuro Projektowe „B” Bogumił Bereś i projektował części kompozytowe do m.in. elektrowni wiatrowych, rowerów górskich i wózków BPB-06 do transportu szybowców. Po likwidacji bielskich zakładów szybowcowych wykupił prawo do szybowca SZD-56 Diana. Uruchomił produkcję SZD-56 Diana 1, a następnie SZD-56-2 Diana-2 i dla obu uzyskał certyfikat EASA. Szybowce te okazały się jednymi z najlepszych w świecie szybowców wysokowyczynowych, uzyskiwano na nich rekordy krajowe, a nawet światowe. Wyróżniono go m.in. Medalem Tańskiego. Zmarł 2 II 2016 r. Pochowany na cmentarzu Kamienica w Bielsku Białej.
BERGER EUGENIUSZ, urodzony 25 II 1904 r. w Dębicy, syn Franciszka i Eugenii z domu Kobosowicz. Absolwent Gimnazjum w Dębicy. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1928 r.). Pracował jako lekarz w Żninie na Polesiu, a następnie we Lwowie jako adiunkt w Państwowym Instytucie Higieny (do 1939 r.) W latach 1940-1944 był lekarzem w Czarnej k/Dębicy, a w 1945 r. przebywał w Krakowie. Do Mielca przybył w 1946 r. i tu podjął pracę w Szpitalu Powiatowym i Przychodni Rejonowej Nr 1. Kilka lat później jako lekarz powiatowy zakładał gminne ośrodki zdrowia, m.in. w Padwi Narodowej. Współpracował z PCK w zakresie krzewienia wiedzy o zdrowiu i higienie. W 1977 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 VII 1981 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BERGER HELENA (z domu GIERAD), urodzona 28 IV 1908 r. w Mielnicy, województwo tarnopolskie (obecnie Ukraina), córka Tadeusza i Olgi z Halkiewiczów. Absolwentka Państwowego Gimnazjum im. Marcina Kromera w Gorlicach (1926 r.). Studiowała filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Do 1939 r. pracowała w Liceum Prywatnym Strzałkowskiej we Lwowie. Tam wyszła za mąż za Eugeniusza Bergera. W czasie II wojny światowej zajmowała się wyłącznie domem w Czarnej k/Dębicy. Do Mielca przybyła z mężem w 1946 r. i została zatrudniona w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego jako nauczycielka łaciny. Później uczyła też w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika. W 1963 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 22 II 1986 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BERGER JACEK, urodzony 28 IX 1940 r. w Czarnej k/Dębicy, syn Eugeniusza i Heleny z domu Gierad. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (później I LO) w Mielcu. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.(dyplom w 1963 r.). Pracował w Katowicach i Rzeszowie, a od 1967 r. w Mielcu, w Przychodni Nr 1, Szpitalu Powiatowym (jako rentgenolog) i Szpitalu Przeciwgruźliczym, gdzie pełnił funkcję zastępcy ordynatora. Zmarł 20 III 1999 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BERNACKI EDWARD, urodzony 28 V 1920 r. w Jaśle, syn Szymona. Absolwent X Gimnazjum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza we Lwowie w 1939 r. Losy w czasach okupacji hitlerowskiej nie są dokładnie znane. Prawdopodobnie przez pewien czas mieszkał w Mielcu. Po wojnie uczęszczał do Technikum Ekonomicznego w Mielcu i tu zdał maturę. W 1966 r. ukończył Szkołę Oficerską Pożarnictwa w Warszawie. Pracował w Zawodowej Straży Pożarnej w Lęborku, Bytowie i Koszalinie, a następnie w Zarządzie Oddziału Wojewódzkiego OSP w Koszalinie. Posiadał stopień ppłk. pożarnictwa. Powrócił w rodzinne strony i został zatrudniony w KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu. Zorganizował od podstaw ochronę przeciwpożarową w Zagłębiu Siarkowym. W 1987 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Ochrony Przeciwpożarowej” i Odznaką „Zasłużony dla Siarkopolu”. Zmarł 6 VII 1999 r.
BERNADZIKIEWICZ JAN, kierownik i nauczyciel mieleckiej szkoły, wzmiankowany w latach 60. XIX w.
BERNAT JAN, urodzony 26 XI 1901 r. w Wojsławiu (dziś osiedle w Mielcu), syn Józefa i Joanny z domu Filas. Uczył się w zawodzie szewskim, uzyskał uprawnienia majstra i wykonywał usługi szewskie. Po 1930 r. mieszkał w Książnicach koło Mielca. W 1939 r. powołany został do wojska i w czasie wojny obronnej 1939 walczył prawdopodobnie w 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich im. Płk Jana Kozietulskiego. 19 IX 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej i w obozie dla internowanych przebywał do września 1941 r. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski i zwolnieniu z obozu zgłosił się do Armii Polskiej, organizowanej pod dowództwem gen. W. Andersa. Skierowany został do 5. Dywizji Piechoty, gdzie otrzymał przydział do plutonu parku uzbrojenia w 13. pułku piechoty. W okresie VIII – IX 1942 r. 5 DP została przerzucona do Iraku i tam stała się trzonem Armii Polskiej na Wschodzie pod dowództwem brytyjskim, a Jan Bernat został żołnierzem 5. Kresowej DP. (Po szkoleniach i wielokrotnych zmianach pobytu 5. KDP została przetransportowana do Włoch i skierowana do walk nad rzeką Sangro.) W dniach 11-19 V 1944 r. uczestniczył w zdobyciu Monte Cassino. Później walczył o Ankonę, nad rzekami Misa, Cesano, Metauro i Foglia, o Galeetę, Monte Crosso, Monte Spino, Monte Della Marina, Monte San Piero, Predappio i Bolonię. Odznaczony został m.in. Krzyżem Monte Cassino, Brytyjską Gwiazdą 1939-1945, Gwiazdą Włoch, Medalem Obrony i Medalem za Wojnę 1939-1945. W 1946 r., po przeniesieniu 5. KDP do Anglii i zwolnieniu ze służby powrócił do Polski. Zmarł 9 III 1987 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
BETLEJ BEATA, urodzona 8 VII 1968 r. w Rzemieniu,. powiat mielecki, córka Henryka i Józefy ze Spytkowskich. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu (1988). Lekkoatletka Ludowego Klubu Sportowego „Tęcza” Mielec w latach 80. i 90. Studiowała na AWF w Katowicach i w czasie studiów była zawodniczką AZS AWF Katowice. Specjalizowała się w chodzie sportowym na 5 000 m (rekord życiowy – 23:04,16 na bieżni w Sopocie w 1990 r. i 22:42,0 na szosie – w hiszpańskim L-Hospitalet – 1993 r.). Członkini kadry narodowej Polski w chodach sportowych w latach 90., reprezentantka Polski. Mieszka poza granicami kraju.
BETLEJ WŁADYSŁAW, urodzony 31 VII 1946 r. w Dobryninie, powiat mielecki, syn Józefa i Stefanii z domu Paduch. Posiada wykształcenie zawodowe. W latach 1963-1967 pracował w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Wojsławiu, a od 1967 r. do 1999 r. w WSK „PZL-Mielec”. Był jednym z założycieli i przewodniczącym Rejonowego Koła Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym w Mielcu (od 1989 r.), inicjatorem i współorganizatorem imprez i przedsięwzięć na rzecz dzieci niepełnosprawnych, członkiem Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Rzeszowie (1995-1999) oraz przewodniczącym Rady Osiedla S. Żeromskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in. Jubileuszowym Medalem Pamiątkowym z okazji 100-lecia Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Zmarł 4 XI 2023 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Dobryninie.
BETLEJ WOJCIECH, urodzony 29 II 1984 r. w Kolbuszowej, syn Ryszarda i Danuty z domu Korpanty. Treningi pływackie rozpoczął w Szkole Podstawowej nr 6 i Uczniowskim Klubie Sportowym „Ikar” w Mielcu pod kierunkiem Bogusławy Krupińskiej. Uczeń Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Krakowie. Był wielokrotnym mistrzem Polski i medalistą Mistrzostw Polski w pływaniu w dziecięcych i młodzieżowych kategoriach wiekowych. Pierwszy indywidualny medal w kategorii seniorów (srebrny) zdobył na 100 m stylem grzbietowym w czasie Letnich MP w Dębicy (VI 2000 r.), a następnie na Zimowych MP w Łodzi (XII 2000) wywalczył brązowy medal na 200 m st. grzb. Ponadto zdobył 2 złote medale na MP juniorów oraz 2 złote i 2 brązowe w czasie Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. W czasie MP seniorów w Warszawie (VI 2001 r.) wywalczył złoty medal na 200 m st. grzb. oraz srebrne medale na 100 m st. grzb. i 200 m st. zmiennym. W lipcu 2001 r. na Mistrzostwach Europy juniorów (Malta) zajął 7. miejsce na 200 m st. grzb. W czasie LMP juniorów ( Poznań) zdobył złoty medal na 200 m st. zm., srebrny na 200 m st. grzb., srebrny na 100 m st. grzb. i brązowy na 50 m st. grzb. W listopadzie 2001 r. przeszedł do klubu „Delfin” Połaniec. Jako zawodnik UKS „Ikar” Mielec w Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” w 2002 r. został wybrany na najlepszego sportowca Mielca w 2001 r. Od 2002 r. startował w klubie „Delfin” Połaniec, a następnie w klubie „Bobry” Dębica. 01.16.2005 r. rozpoczął studia na University of the Pacific w Stockton (California, USA) i ukończył je w 2009 r. z tytułem „Bachelor of Arts, Graphic Design”. Ważniejsze sukcesy: *2001 r.: Zimowe MP Seniorów i Młodzieżowców (Warszawa) – srebrny medal na 200 m stylem grzbietowym (1.59,63 – rekord Polski do 17 lat), srebrny medal na 200 m st. zmiennym (2.03,16 – rek. Polski do 17 lat), brązowy medal na 50 m st. grzb. (26,25 – rek. Polski do 17 lat), brązowy medal na 100 m st. grzb. (55,98 – rek. Polski do 17 lat); *2002 r.: MP Sen. i Młodz. (Gorzów Wielkopolski) – srebrny medal na 200 m st. grzb. (2.04,65), brązowy medal na 200 m st. zm. (2.07,96), Mistrzostwa Republiki Czeskiej – złoty medal na 200 m st. grzb. (2.05,04), srebrny medal na 100 m st. grzb. (58,89), VIII OOM (Dolny Śląsk) – złoty medal na 50 m st. grzb. (27,84), złoty medal na 100 m grzb. (58,75), złoty medal na 200 m grzb. (2.05,65), srebrny medal na 200 m st. zm. (2.09,40), Zimowe MP Sen. Młodz. 19-20 lat – złoty medal na 200 m grzb. (2.00,11), brązowy medal na 100 m grzb. (55,76); *2003 r. MP Sen. Młodz. (Gorzów Wielkopolski) – srebrne medala na 50 m grzb. (27,87), 100 m grzb. (59,66) i 200 m grzb. (2.06,47), brązowy medal na 200 m zm. (2.11,09), Zimowe MP Sen. i Młodz. (Leszno) – srebrne medale na 200 m grzb. (2.01,15) i 200 m zm. (2.06,51), brązowy medal na 50 m grzb. (27,26); *2004 r. MP Sen. (Ostrowiec Świętokrzyski) – srebrne medale na 100 m grzb. (57,80), 200 m grzb. (2.05,14) i 200 m zm. (2.07,21); *2005 r. Tytuł „Najlepszego sportowca ziemi dębickiej w 2004 r.”, MP Sen. i Młodz. (?) – brązowy medal na 200 m grzb. (2.04,53); *2006 r. MP Sen. i Młodz. (Ostrowiec Świętokrzyski) – złoty medal na 200 m grzb. (2.02,15), srebrny medal na 100 m grzb. (57,34), Mistrzostwa Europy Sen. (Budapeszt, Węgry) – 17 miejsce na 200 m grzb. (2.03,24), Big West Conference (Long Beach CA) – I miejsce na 200 m grzb. (1.46,14), II miejsce na 200 m zm. (1.50,02) i III miejsce na 100 grzb. (49,21), 27 X 2005 r. – Big West Conference „Athlete of the Week” (Sportowiec Tygodnia); *2006 r. Big West Conference (Long Beach CA) – I miejsce na 100 m grzb (48,76) i I miejsce na 200 m grzb. (1.45,95); *2007 r. Big West Conference (Long Beach CA) – I miejsce na 200 m grzb. 200 grzb 01:44.96 Big West Conference Rekord/Minimum na NCAA, III miejsce na 200 zm. (1.50,55), 15.05.2007 – MVP zawodnik drużyny pływackiej w University of the Pacific; *2008 r. Big West Conference (Long Beach CA) – I miejsce na 200 m grzb. (1.48,53) i II miejsce na 100 m grzb. (49,26).
BETLEJA MADGALENA, zob. KRIGER MAGDALENA
BEYM TELESFOR RYSZARD, urodzony 15 I 1931 r. w Poznaniu, syn Pelagii. Ukończył Technikum Ekonomiczne w Mielcu. Pracownik WSK Mielec od 1954 r. Był strażnikiem, a następnie pracował na różnych stanowiskach w magazynach. Brał udział w strajku pracowników WSK we wrześniu 1980 r. i jako członek Komitetu Strajkowego uczestniczył w procesie przekształcenia NSZZ Pracowników Przemysłu Lotniczego w NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” (13 X), a następnie w rejestracji tej organizacji w Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim „Solidarność” Region Rzeszów (14 X 1980 r.). Uczestniczył w redagowaniu, wydawaniu i rozprowadzaniu „Głosu Solidarności”, pisma KZ NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec”. Aresztowany w nocy 13 XII 1981 r. i internowany w więzieniu w Załężu k/Rzeszowa do 24 XII 1981 r. Z końcem 1982 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. Od 1989 r. jest członkiem Komisji Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność” WSK „PZL-Mielec” i odpowiedzialnym za wydawanie gazetki „Głos Solidarności”, a także delegatem do Sekcji Emerytów i Rencistów przy NSZZ „Solidarność” Region Rzeszów. W 2003 r. otrzymał Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Zmarł 24 V 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BEZOKOWICZ PIOTR, mielecki kupiec pośredniczący w handlu pomiędzy Mielcem i Krakowem w pierwszych latach XVII w. W 1614 r. przeniósł się do Krakowa.
BEZROBOCIE, zjawisko braku pracy zarobkowej dla osób pełnoletnich, zdolnych do pracy i poszukujących jej. W Mielcu i jego okolicach występowało w sposób widoczny od 2. poł. XIX w. aż do 1937 r., kiedy to wiele osób zatrudniono przy budowie Zakładów Lotniczych oraz towarzyszącej im infrastruktury. Ponownie pojawiło się u schyłku lat 80. XX w. i gwałtownie rosło na początku lat 90. w następstwie transformacji ustrojowej, zmuszającej zakłady pracy do restrukturyzacji i redukcji zatrudnienia. W poszczególnych latach stopa bezrobocia w subregionie mieleckim wynosiła: 1990 – 6,7 % (średnia w Polsce – 6,1), 1991 – 13,2 (13,5), 1992 – 16,3 (15,3), 1993 – 21,9 (17,9) – stopa bezrobocia gwałtownie wzrosła po grupowych zwolnieniach pracowników w WSK „PZL-Mielec”, a Mielec został zaliczony do rejonów strukturalnego bezrobocia, 1994 – 20,9 (17,8), 1995 – 19,8 (16,9), 1996 – 17,1 (14,6), 1997 – 12,1 (12,1), 1998 – 11,2 (12,3), 1999 – 13,9 (14,5), 2000 – 14,2 (16,2), 2001 – 16,1 (17,4), 2002 – 15,5 (18,1), 2003 – 14,3 (17,2). Zdecydowana poprawa sytuacji w stosunku do średniej krajowej nastąpiła po różnokierunkowych działaniach zakładów pracy, władz miasta i województwa, wspartych decyzjami centralnymi. Szczególną rolę w tym procesie, który trwa nadal, odgrywa utworzona w 1995 r. Specjalna Strefa Ekonomiczna EURO-PARK MIELEC. Mimo tych wysiłków wysoka stopa bezrobocia pozostała największym problemem społecznym Mielca i jego subregionu. W 2002 r. ogółem w mieście było 4719 bezrobotnych, z tego 2494 kobiet i 2225 mężczyzn. Przeciętna stopa bezrobocia w powiecie mieleckim na tle przeciętnej w Polsce wynosiła: 2004 r. – 16,1 (19,4), 2005 r. – 14,5 (18,0), 2006 r. – 13,6 (15,9), 2007 r. – 10,8 (12,3), 2008 r. – 9,7 (9,1), 2009 r. – 12,6 (10,8), 2010 r. – 13,5 % (12,3 %), 2011 r. – 15,1 % (12,5 %), 2012 r. – 13,9 % (13,4 %), 2013 r. – 11,9 %, 2018 r. – 4,4 %, *2020 r. – 5,5% (6,2%). W samym Mielcu: *2014 r. – bezrobotnych – 3192, wskaźnik bezrobocia – 8,2%; *2015 r. – bezrobotnych – 3116, wskaźnik – 8,1 %; *2016 r. – bezrobotnych – 2112, wskaźnik – 5,6 %; *2017 r. – bezrobotnych – 1601, wskaźnik – 4,1 %;*2018 r. – bezrobotnych – 2895, wskaźnik – 4,4 %; *2019 r. – bezrobotnych – 2849, wskaźnik – 4,3 %; *2020 r. – bezrobotnych – 3684, wskaźnik – 5,5 %; 2021 r. – bezrobotnych – 2900, wskaźnik – 4,4%;
BIALIC JERZY, urodzony 7 II 1964 r. w Rzeszowie, syn Mariana i Marii z domu Bialic. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK w Mielcu. Od 1979 r. grał w piłkę ręczną w „Stali” Mielec (wychowanek), od 1981 r. do 1991 r. w podstawowym składzie I-ligowego zespołu. Był wicekrólem strzelców I ligi w 1988 r., członkiem kadry narodowej juniorów i kadry młodzieżowej. W latach 90. grał w Norwegii (IF „Tinlund” Sarpsborg – II liga), Niemczech i I-ligowym „Czuwaju” Przemyśl. W sezonie 1998/99 powrócił do II-ligowego SPR „Stal” Mielec i tu zakończył karierę sportową. Podjął pracę w jednej z firm w EURO-PARK MIELEC.
BIALIK WINCENTY (ksiądz), urodzony 8 XI 1894 r. w Łukanowicach koło Wojnicza, syn Karola i Marii z domu Wołek. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Tarnowie, egzaminy maturalne zdał w 1912 r. Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie 29 VI 1918 r. Pracował jako wikary w Dąbrowie Tarnowskiej i Nowym Sączu. Od 1924 r. studiował w Instytucie Katolickim w Paryżu i tam w 1927 r. uzyskał tytuł doktora prawa kanonicznego. W czasie pobytu w Paryżu prowadził pracę duszpasterską w środowisku emigrantów polskich we Francji. Po powrocie z Francji przebywał na urlopie zdrowotnym, a w 1929 r. został mianowany proboszczem w Przydonicy. Wkrótce zrezygnował z tej funkcji i od roku szkolnego 1930/1931 pracował jako katecheta w Limanowej. W roku szkolnym 1933/1934 przybył do Mielca i został katechetą w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego oraz dyrektorem bursy gimnazjalnej. Posiadaną wielką wiedzę o Kościele umiał podać uczniom w sposób przystępny i klarowny. Był także gorącym patriotą i miłość do Ojczyzny potrafił zaszczepić wielu wychowankom i dorosłym. Pełnił także funkcję moderatora Sodalicji Mariańskiej uczennic i uczniów. Wspomagał Towarzystwo św. Wincentego a Paulo. Część jego kazań została wydrukowana w „Nowej Bibliotece Kaznodziejskiej”. Został odznaczony EC. W pierwszym okresie okupacji hitlerowskiej pomagał zarówno miejscowym jak i wysiedleńcom z Poznańskiego. 3 VIII 1940 r. został aresztowany przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a 13 XII 1940 r. przeniesiony do obozu w Dachau. Zmarł 19 VIII 1942 r. Wdzięczni wychowankowie doprowadzili do umieszczenia w kaplicy bursy gimnazjalnej w Mielcu tablicy upamiętniającej Jego posługę kapłańską i działalność dydaktyczno-wychowawczą w Mielcu.
BIAŁEK ANDRZEJ, urodzony 31 maja 1955 r. w Mielcu, syn Wiktora i Józefy z domu Tkacz. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność – elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1975 r. Trenował lekkoatletykę w FKS PZL-Stal Mielec (1968-1973). W 1970 r. zdobył tytuł wicemistrza Polski młodzików w skoku wzwyż, a w latach 1972-1973 był członkiem zespołu Stali, który wywalczył awans do ekstraklasy lekkoatletycznej. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie i w 1981 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Staż odbył w Szpitalu Rejonowym w Mielcu (1981-1982), a od 1984 r. pracował w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Tarnowie. W 1987 r. uzyskał pierwszy stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej. W tym samym roku ukończył kurs w zakresie ultrasonograficznej diagnostyki jamy brzusznej w Pracowni USG Katedry Chirurgii Ogólnej i Kliniki Chirurgii Gastroenterologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Był wyróżniającym się specjalistą tej metody diagnostycznej w tarnowskim szpitalu. Zginął tragicznie w drodze do pracy 28 grudnia 1990 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
BIAŁEK JANUSZ, urodzony 10 X 1955 r. w Żelechowie k/Warszawy, syn Zdzisława i Stanisławy z Cegłowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dęblinie. Studiował na kierunku trenerskim AWF w Warszawie i otrzymał tytuł magistra (1982 r.). Jest trenerem piłki nożnej I klasy. Karierę piłkarską rozpoczynał w klubie „Sęp” Żelechów, a następnie grał w AZS Warszawa i I–ligowej „Stali” Mielec (1980-1984). Po kontuzji w 1984 r. zajął się wyłącznie pracę trenerską. W latach 1984-1992 był asystentem trenerów prowadzących „Stal” Mielec (I i II liga), a później trenował samodzielnie „Olimpię” Poznań – I liga (1992-1994), „Sokół” Tychy – I liga (1995), GKS Bełchatów – I liga (1996), „Aluminium” Konin – II liga (1996-1998), „Ceramikę” Opoczno – II liga(1998-1999), „Groclin” Grodzisk Wielkopolski – I liga (1999-2001), GKS Katowice (2001-2002) i „Polonia” Warszawa (2002 -). Od 2002 r. trenował zespoły piłki nożnej: Polonia Warszawa – I liga (2002), Aluminium Konin – II liga (2003), Szczakowianka Jaworzno – II liga (2004-2005), Heko Czermno – II liga (2005), Zagłębie Sosnowiec – II liga (2006-2007), Stal Mielec (2007), Jagiellonia Białystok (2007), Odra Wodzisław (2007-2008). FKS Stal Mielec (2009) i Stal Stalowa Wola (2009-2010). W latach 2010-2011 pracował z reprezentacją Polski (rocznik 1992) jako I trener (II trenerem był Jan Domarski), a w 2012 r. był także I trenerem (II trenerem był również J. Domarski) reprezentacji Polski (rocznik 1994). W styczniu 2013 r. został odwołany z tej funkcji. Od sezonu 2013/2014 prowadził drużynę juniorów Stali Mielec w Centralnej Lidze Juniorów, a od 5 IX 2014 r. – II-ligową Stal Mielec. 20 IX 2016 r. zakończył pracę z zespołem FKS Stal Mielec (I liga) i podjął treningi z młodzieżą w Akademii Stali Mielec. W 2017 r. przez kilka miesięcy był trenerem II-ligowej drużyny Stali Stalowa Wola.
BIAŁEK WIESŁAW JÓZEF (ksiądz), urodzony 7 VII 1970 r. w Mielcu, syn Jana i Krystyny z domu Kozak. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1989 r. Ukończył studia teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie w 1995 r. Pracował jako wikariusz w parafii Skrzyszów. Zginął w wypadku samochodowym 17 XI 1997 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Dobryninie, pow. mielecki.
BIAŁOBOK JAN (ksiądz), urodzony 15 VII 1927 r. w Szymbarku k/Gorlic, syn Piotra i Klementyny z domu Cieniawa. Uczeń Szkoły Handlowej i absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Bpa M. Kromera w Gorlicach. Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Tarnowie otrzymał w 1952 r. święcenia kapłańskie. Studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (obronił pracę magisterską w 1952 r.) a następnie prawo na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Sekretarz osobisty i kapelan bpa tarnowskiego J. Stepy (1957-1959). W 1960 r. otrzymał tytuł doktora prawa kanonicznego. W latach 1960-1970 pracował w Kurii Tarnowskiej. Był dyrektorem Archiwum i Muzeum Diecezjalnego, obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim i wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym bł. Karoliny Kózkówny (od 1963 r.), prowadził Duszpasterstwo Dobroczynności „Caritas” i Duszpasterstwo Trzeźwości. W 1970 r. został proboszczem w Lisiej Górze k/Tarnowa, a w 1978 r. proboszczem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, gdzie pracował do 1997 r. Otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Katedralnej w Tarnowie. W 1997 r. zrezygnował z probostwa w Mielcu i objął stanowisko oficjała Sądu Biskupiego w Rzeszowie. Ważniejsze jego dokonania w mieleckim okresie pracy duszpasterskiej to umocnienie Kultu Eucharystycznego i Maryjnego, erygowanie Klubu Inteligencji Katolickiej i rozwinięcie działalności charytatywnej. Ponadto inspirował i nadzorował liczne przedsięwzięcia w zakresie rozbudowy i modernizacji obiektów parafialnych (plebanii, domu katechetycznego), wystroju i wyposażenia nowej świątyni (prezbiterium, Droga Krzyżowa, witraże, organy, meble) oraz jej zabezpieczenia (miedziany dach), a także zagospodarowania otoczenia z ogrodzeniem granitowym. Autor m.in. książek: Błogosławiona Karolina Kózkówna i Czytanki różańcowe na 1998 rok, rozprawy historyczno-prawniczej Instytucja rodziców chrzestnych w ustawodawstwie Kościoła Zachodniego oraz artykułów Kościół katolicki na ziemi mieleckiej w XIX i XX stuleciu i Życie religijne w świetle protokołów kongregacji dekanalnych z lat 1909-1918 w monografii Mielec – Studia i materiały z dziejów miasta i regionu t. 3., Mielec 1994. W 2003 r. powrócił do Mielca i jako rezydent w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy pomagał w pracy duszpasterskiej. Zmarł 2 VI 2007 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W pierwszą rocznicę jego śmierci (2008 r.) odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową w kościele MBNP.
BIAŁORUCKI JÓZEF, urodzony 2 IV 1931 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, maturę zdał w 1949 r. Od 1949 r. pracował jako technolog na Wydziale 41 WSK „PZL-Mielec”. Był autorem ok. 160 wniosków racjonalizatorskich i został zaliczony do racjonalizatorów „milionerów”. Należał do zakładowego Klubu Techniki i Racjonalizacji oraz koła Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Racjonalizatora Produkcji” i Złotą Odznaką Związku Zawodowego Metalowców. Zmarł w czasie pracy 30 VI 1981 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
BIAŁOSKÓRSKI EDMUND, ps. „Edmund”, członek trójki założycielskiej Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Mielcu w 1942 r. i oddziału Gwardii Ludowej (GL). Uczestnik akcji zbrojnych, m.in. uczestniczył w konfiskacie ok. 60 000 zł w Banku „Społem” w Mielcu oraz nieudanej likwidacji administratora cegielni i żandarmów w Przecławiu. Poszukiwany przez Niemców przeniósł się na inny teren. Dalsze losy nieznane.
BIAŁYNICKI-BIRULA MAREK, urodzony 25 IV 1935 r. w Suwałkach, syn Ignacego i Zofii z Włodkowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sejnach. Studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i otrzymał tytuł magistra inżyniera w 1958 r. 1 VII 1958 r. podjął pracę konstruktora w WSK „PZL-Mielec”, ale wkrótce został awansowany na stanowiska kierownicze. Był kolejno kierownikiem sekcji, działu, biura produkcyjnego, zastępcą dyrektora Ośrodka Badań Rozwojowych i dyrektorem technicznym WSK „PZL-Mielec”. W latach 70. odbył studia doktoranckie na Politechnice Krakowskiej i obronił pracę doktorską na temat: Matematyczny model obiegu cieplnego silnika z zapłonem samoczynnym. Na początku lat 90. pracował na placówkach zagranicznych (serwisach) w USA: Malden (stan Missouri) i Vraley (stan Płn. Karolina). Po powrocie do kraju został kierownikiem programu „Alenia” (produkcja części samolotowych dla firmy włoskiej). Odznaczony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II Klasy i Krzyżem Kawalerskim OOP. W 1993 r. przeszedł na emeryturę.Zmarł 3 IX 2017 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tarnowcu koło Tarnowa.
BIBLIOTEKA, instytucja (placówka) publiczna lub prywatna zorganizowana dla gromadzenia księgozbioru oraz jego opracowania, przechowania i wypożyczania lub udostępniania na miejscu (np. w czytelni). Pierwsze biblioteki powstały w czasach starożytnych, m.in. w Niniwie i Aleksandrii, a upowszechniły się w starożytnej Grecji i Rzymie. Na terenie państwa polskiego biblioteki tworzono najpierw w klasztorach, a potem w siedzibach panujących, hierarchów kościelnych i możnowładców, na Akademii Krakowskiej i w innych szkołach, parafiach, dworach szlacheckich i domach mieszczańskich. W samym Mielcu pierwsze biblioteczki (niewielkie, bo książki były bardzo drogie) powstały zapewne w siedzibach dwóch parafii (Rzochów, Mielec) oraz na zamku Mieleckich i dworach kolejnych właścicieli Mielca. Z pewnością bibliotekę posiadał także klasztor trynitarzy. Pod koniec XIX w. okazałym księgozbiorem mogli pochwalić się Oborscy, a miejscowy notariusz Antoni Fibich wypożyczał mielczanom książki ze swojej prywatnej biblioteki. Ponadto biblioteczki posiadały szkoły (męska i dwie żeńskie) oraz towarzystwa religijne, charytatywne, oświatowe i kulturalne. Także w bogatszych domach mieleckich tworzono niemałe księgozbiory. Od 1905 r. rozpoczęto gromadzenie książek w gimnazjum, a w 1910 r. otwarto gimnazjalną czytelnię. W okresie międzywojennym największą bibliotekę ogólnodostępną (ok. 500 tomów) posiadało Mieszczańskie Towarzystwo „Ojczyzna”. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) wiele księgozbiorów uległo zniszczeniu lub rozproszeniu. Po II wojnie światowej jednym z głównych zadań odradzającej się polskiej kultury było tworzenie bibliotek. W Mielcu powstały: Biblioteka Pedagogiczna (1947 r.), Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna (1948 r.) oraz biblioteka Zakładowego Domu Kultury WSK (od 1953 r.) i później RCK (od 1974 r.) – instytucje, które wywarły później znaczny wpływ na rozwój życia kulturalno-oświatowego Mielca i regionu mieleckiego. W następstwie utworzenia w 1998 r. Samorządowego Centrum Kultury – Bibliotekę Miejską i bibliotekę RCK połączono i nadano nową nazwę: Miejska Biblioteka Publiczna SCK. Od pierwszej dekady XXI w. znacząco powiększa swoje zbiory biblioteka Muzeum Regionalnego SCK. Ponadto funkcjonują biblioteki w każdej szkole i parafii. Po częściowym rozebraniu budynku przy ul. J. Kusocińskiego 2 wybudowano na tym miejscu nową siedzibę główną Miejskiej Biblioteki Publicznej SCK (2019 r.) Oddanie jej do użytku nastąpiło 25 X 2019 r. W 2020 r. „Rozbudowa i modernizacja Biblioteki Publicznej w Mielcu” otrzymała nagrodę I stopnia i tytuł „Budowy Roku Podkarpacia 2019 r.” w kategorii”Obiekty użyteczności publicznej”.
BIBLIOTEKA OBORSKICH, księgozbiór prywatny, zbierany zapewne przez kolejnych właścicieli Mielca i rodzinę Oborskich. W czasie I wojny światowej uległ częściowemu zniszczeniu, ale mimo to w okresie międzywojennym liczył jeszcze około 6 tysięcy woluminów, w tym około 1,5 tysiąca starodruków (niektóre pochodziły nawet z XVI w.) oraz kilkaset rycin. Został skatalogowany i zarejestrowany w Centralnym Katalogu Starych Druków w Warszawie. Po II wojnie światowej Oborscy przeprowadzili się do Płaszowa i zabrali ze sobą cały księgozbiór, a następnie sprzedali go.
BIBLIOTEKA PEDAGOGICZNA (PEDAGOGICZNA BIBLIOTEKA WOJEWÓDZKA W RZESZOWIE – FILIA W MIELCU), placówka założona w 1947 r. przez inspektora szkolnego Józefa Rzegockiego. Jej podstawowym celem jest gromadzenie literatury naukowej i popularnonaukowej potrzebnej do pracy nauczycieli i innych pracowników oświatowych oraz jej wypożyczanie lub udostępnianie. Kilkakrotnie zmieniano jej siedzibę, m.in. zajmowała pomieszczenia w budynku byłej Rady Powiatowej przy ul. T. Kościuszki 10 (do 1974 r.) i w budynku szkolnym przy ul. A. Mickiewicza 17 (1974-1997). Kierowali nią kolejno: Bronisława Filipowicz, Kazimiera Kaysiewicz, Barbara Wilkowicz, Jan Bieniek, Kamila Wrona i aktualnie Józefa Krasoń. Oprócz nich długoletnimi i zasłużonymi pracownicami były: Anna Kulikowska, Maria Skrzypczak i Maria Siwiec oraz Gerta Matuszkiewicz i Elżbieta Minorczyk. Od 1997 r. biblioteka znajdowała się na parterze budynku oświatowego przy ul. Wyspiańskiego 6. Posiada wypożyczalnię oraz czytelnię z podręcznym księgozbiorem i czasopismami pedagogicznymi. Podstawowe dane w 2002 r.: księgozbiór – 57 461 woluminów, czytelników – 1 721, wypożyczeń – 18 737, odwiedziny czytelni – 6 502, wykorzystanie zbiorów – 8 092 woluminów książek i 22 656 egzemplarzy czasopism. Poza bieżącą działalnością placówka była współorganizatorem spotkań literackich, które odbywały się w czytelni. Unowocześniono funkcjonowanie placówki poprzez wprowadzenie m.in. Elektronicznej Wypożyczalni i Czytelni, Internetowego Centrum Informacji Multimedialnej oraz umożliwienie bezpłatnego dostępu do czytelni online Ibuk.pl (http://korpo.ibuk.pl – dostępne książki). Ponadto udostępniono do odbioru hasła do zdalnego logowania, aby czytelnicy mogli korzystać z oferty poprzez komputery domowe, a także umożliwiono korzystanie z bazy bibliograficznej Proweb PBW w Rzeszowie. Rozszerzono zakres usług edukacyjnych, wprowadzając m.in. konsultacje i warsztaty szkoleniowe dla bibliotekarzy szkolnych, lekcje biblioteczne i z historii regionu mieleckiego dla młodzieży, realizację zestawień bibliograficznych na tematy zgłoszone przez nauczycieli oraz praktyki dla studentów informacji naukowej i bibliotekoznawstwa. W ramach działalności kulturalnej organizowano spotkania, promocje wydawnicze, wieczory autorskie, wystawy, imprezy okolicznościowe. Biblioteka była też współorganizatorem wielu konkursów, m.in. głównym organizatorem corocznego Ogólnopolskiego i Polonijnego Turnieju Poetyckiego o „Srebrne Pióro” Prezydenta Miasta Mielca. W związku z koniecznością pozyskania nowych pomieszczeń dla Starostwa Powiatowego została przeniesiona do nowej siedziby w Medyczno-Społecznym Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mielcu przy ul. T. Kościuszki 7, a uroczyste spotkanie rozpoczynające działalność w nowej siedzibie odbyło się 19 V 2022 r.
BIBLIOTEKA PUBLICZNA (POWIATOWA, POWIATOWA I MIEJSKA, MIEJSKA), instytucja kultury Gminy Miejskiej Mielec. Zorganizowana została przez Powiatowy Komitet Biblioteczny reprezentujący Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Otwarcie ogólnodostępnej biblioteki przy ul. Legionów odbyło się 20 III 1948 r. W tym samym roku otwarto pierwsze punkty biblioteczne na terenie powiatu mieleckiego. W 1960 r. sieć terenowa składała się z 30 bibliotek gromadzkich i wiejskich. W samym Mielcu główną siedzibę przeniesiono do budynku b. Sokolni przy ul. Żwirki i Wigury oraz zorganizowano filie: na Osiedlu Fabrycznym WSK (1952 r.), w Szpitalu Powiatowym (1966 r.), w Osiedlowym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej (1973 r.), w budynku przy ul. Wolności 44 (1978 r.), na Osiedlu J. Krasickiego, później Lotników (1981 r.), w pawilonie przy ul. K. Pułaskiego 2 (1982 r.), w budynku przy ul. S. Moniuszki 5A (1986 r.), w pawilonie przy ul. Botanicznej 1 (1989 r.) oraz przejęto bibliotekę na Smoczce, po włączeniu tej miejscowości w granice Mielca. Filię nr 1 ulokowano w budynku przy ul. L. Solskiego 10, podwyższono standard siedziby głównej, wykonując remont kapitalny budynku przy ul. Żwirki i Wigury (1974 r.), a w 1989 r. oddano do użytku budynek biblioteki osiedlowej przy ul. Tańskiego 4 a. W latach 90. nastąpiły zmiany w sieci mieleckich bibliotek. Przejęto Bibliotekę Zakładową im. J. Meissnera RCK WSK „PZL-Mielec” przy ul. Kusocińskiego 2 (1 XII 1992 r.) i przeniesiono tam siedzibę główną oraz zredukowano ilość filii do 7. Pozostawiono 2 duże czytelnie (w siedzibie głównej i w budynku przy ul. Żwirki i Wigury) oraz kilka mniejszych w filiach. W wyniku restrukturyzacji samorządowych instytucji kultury w Mielcu 1 I 1998 r. MBP włączono w strukturę nowo utworzonego Samorządowego Centrum Kultury. Rozwój księgozbioru: 1951 r. – 6 200 woluminów, 1960 r. – 25 660, 1970 r. – 43 976, 1980 r. – 80 903, 1990 r. – 167 981, 1995 r. – 345 439, 1999 r. – 339 137. Inne dane na koniec 1999 r.: ilość czytelników – 19 348, ilość tytułów czasopism – 74. 11 II 2005 r. otwarto 2 nieodpłatne czytelnie internetowe: w czytelni przy ul. J. Kusocińskiego i Filii przy ul. Cz. Tańskiego. Sprzęt otrzymano z Ministerstwa Nauki i Informatyzacji w ramach Programu „Ikonka”. W 2008 r. Biblioteka uroczyście obchodziła 60-lecie działalności. Bilans tego roku to ponad 16 tysięcy czytelników, ponad 300 tysięcy woluminów zbiorów i 105 tytułów czasopism w czytelniach. Poza tradycyjnymi formami pracy kulturalno-oświatowej Biblioteka uczestniczyła w tworzeniu Bibliografii Regionalnej Województwa Podkarpackiego. Sieć placówek bibliotecznych BP w 2012 r.: siedziba główna przy ul. J. Kusocińskiego 2 (Dyrekcja, Dział Gromadzenia i Opracowania Zbiorów, Dział Udostępniania, Czytelnia Główna, Wypożyczalnia Literatury Dziecięcej i Młodzieżowej, Wypożyczalnia Literatury Pięknej, Wypożyczalnia Literatury Popularnonaukowej), Filia nr 1 przy ul. Botanicznej 6, Filia nr 2 przy ul. S. Żeromskiego, Filia nr 4 przy ul. T. Kościuszki 4, Filia nr 5 i Czytelnia przy ul. S. Sękowskiego 1, Filia nr 6 przy ul. Cz. Tańskiego 4a, Filia nr 7 przy ul. Warneńczyka. Jesienią 2012 r. Biblioteka otrzymała parterową część kamienicy przy ul. A. Mickiewicza 2 („Łojczykówka”) i przeniosła tam zbiory z filii nr 4 oraz nr 5 i Czytelni. Z powodu gwałtownie pogarszającego się stanu budynku, podjęto decyzję o przebudowie i rozbudowie siedziby głównej przy ul. J. Kusocińskiego 2. Księgozbiór przeniesiono czasowo do budynku szkolnego przy ul. E. Biernackiego i pawilonu handlowego przy ul. K. Pułaskiego. Dyrekcję i administrację ulokowano w budynku po ZOD AGH przy ul. M. Skłodowskiej-Curie. 26 I 2018 r. podpisano umowę z firmą budowlaną Baudziedzic Sp. z o.o., a 2 II rozpoczęto burzenie budynku. Podstawowe dane z 31 XII 2017 r. (przed wyburzeniem budynku głównego): zbiory – 230 482 jednostek inwentarzowych, w tym: 226 174 woluminy książek, 3 woluminy czasopism oprawnych, 4 305 zbiorów specjalnych (m.in. 2 038 audiobooków) i 67 zbiorów elektronicznych, prenumerowano 114 tytułów czasopism; czytelnicy – 15 756 osób, odwiedziny w wypożyczalniach – 115 230 osób, wypożyczenia zbiorów – 330 233 (4 313 audiobooków); odwiedziny użytkowników w czytelniach – 16 417 osób; imprezy biblioteczne – 1 213, uczestnicy – 26 703 osoby. Rozbudowę i modernizację siedziby głównej zakończono w 2019 r. i po wyposażeniu wnętrz uroczyście otwarto 25 X 2019 r. Nowoczesny obiekt ma ok. 4000 m2 powierzchni, w tym 2637 m2 powierzchni użytkowej. Nowe przestrzenie: Wypożyczalnia dla Dorosłych, Centrum Wiedzy o Mielcu i Regionie, Galeria (przestrzeń wystawiennicza), Wypożyczalnia dla Dzieci, Wypożyczalnia dla Młodzieży, Sala Audiowizualna, Multimedia, Czytelnia. Udogodnieniem dla czytelników jest wrzutnia książek uruchamiana kartą elektroniczną danego czytelnika. W całym budynku można korzystać z komputerów z dostępem do Internetu. Wszystkie procesy i prace biblioteczne są zautomatyzowane w systemie bibliotecznym SOWA. W czasie przygotowywania księgozbioru do nowych wypożyczalni dokonano selekcji książek, nie dopuszczając do dalszego obiegu wielu mocno zniszczonych. Podstawowe dane z 31 XII 2019 r.: Ilość książek – 201 041, ilość odwiedzin – 110 654, ilość wypożyczeń – 305 661, ilość tytułów czasopism – 148, czytelnictwo prasy – 12 357, odwiedziny w czytelniach – 15 674, ilość zbiorów specjalnych – 4 452, audiobooki – 2 942. W 2019 r. zakupiono 15 281 książek i 285 audiobooków. Od 2020 r. wprowadzono wystawy w Galerii Biblioteki.
Udział w projektach ogólnopolskich: Narodowe Czytanie – ogólnopolska akcja promocji czytelnictwa, Ogólnopolski Tydzień Bibliotek, Noc Bibliotek.
Promocja biblioteki i książki w środowisku lokalnym: Dyskusyjny Klub Książki, spotkania autorskie, Ferie z Biblioteką.
Kierownicy i dyrektorzy: Władysława Olszewska (1948-1953), Waleria Swół (1953-1954), Kazimiera Zalewska (1954-1957), Jadwiga Jawor (1957-1958), Katarzyna Trypaluk (1958-1969), Władysław Witek (1970-1974), Henryk Momot (1974-1978), Jan Torba (1978-1984), Domicella Staniszewska (1984-1997), p.o. Zbigniew Strojny (1997-1998), zastępca dyrektora SCK do spraw Biblioteki – Maria Błażków (1998-2016), zastępca dyrektora SCK do spraw Biblioteki – Jolanta Strycharz (2016-nadal).
Długoletni pracownicy merytoryczni: Dorota Adamska, Irena Augustynowicz, Maria Błażków, Krystyna Brożonowicz, Monika Budaj, Renata Cichowska (Kozioł), Dariusz Czapiga, Maria Czekaj, Eugenia Drabik, Maria Dręga, Katarzyna Dudek-Demidowska, Lilianna Durma, Maria Działo, Emilia Fox, Dorota Gibała, Agnieszka Gierczak (Sławińska), Bożena Głodek, Helena Górska (Pawlik), Krystyna Haptaś, Małgorzata Herchel, Władysława Herchel, Józefa Hyjek, Zofia Jajkiewicz, Barbara Kapuścińska, Katarzyna Kiełb, Ewa Kisiel, Zofia Klupś, Zofia Kopacz, Agnieszka Kopera, Irena Kopera, Anna Korpanty, Renata Kozioł, Jadwiga Krajewska, Władysława Krupa, Sylwia Krupińska, Iwona Kubik, Małgorzata Kusiak-Gwóźdź, Dorota Magda (Gibała), Artur Makarewicz, Stefania Matuszkiewicz, Anna Muryjas, Aldona Najuch, Elżbieta Niziołek (Hariasz), Marta Nowakowska, Marzanna Olter, Urszula Ortyl, Ireneusz Pantoł, Anna Pietras, Krzysztof Pietryka, Joanna Prokop, Olga Rządzka, Linda Rżany-Róg, Ewa Salamaga, Weronika Skowron, Józef Sobuś, Domicella Staniszewska, Małgorzata Strojna, Jolanta Strycharz, Joanna Surman, Krystyna Szmigielska, Teresa Szumny, Elżbieta Szumska, Barbara Światowiec, Lucyna Tomanek (Weryńska), Agata Trela, Katarzyna Trypaluk, Jolanta Tyrpa, Małgorzata Wardzińska, Irena Węcowska, Alicja Więcek, Elżbieta Witek, Jolanta Witek, Władysław Witek, Agnieszka Wolińska, Irena Wywrocka, Maria Zollner, Zofia Zygmunt, Emilia Żola, Wiesława Żytniak.
Długoletni pracownicy księgowości i administracji: Maria Chmura, Irena Cichocka, Zofia Grzegorczyk, Janina Koba (główna księgowa), Barbara Krzak, Jadwiga Kukla, Zbigniew Strojny, Danuta Tabor.
Ważniejsze imprezy i inne formy działalności: Zjazd Pisarzy Ziemi Rzeszowskiej (1972), spotkania z pisarzami i publicystami, konkursy literackie (w tym dla dzieci „Legenda o Mielcu”) i czytelnicze, wystawy, wieczory literacko- muzyczne, „Pasowanie na czytelnika”, inscenizacje, lekcje biblioteczne, kiermasze i imprezy plenerowe, „Narodowe Czytanie”, „Ogólnopolski Tydzioń Bibliotek”, Powiatowy Konkurs Poezji i Piosenki „Barwy Mojej Ojczyzny” (wspólnie z PTG Sokół 1893 Mielec).
BIBLIOTEKA ZAKŁADOWA IM. J. MEISSNERA ROBOTNICZEGO CENTRUM KULTURY WSK „PZL-MIELEC”, dział Zakładowego Domu Kultury WSK od 1953 r. i RCK od 1974 r. Początkowo mieściła się na parterze ZDK, a w 1974 r. została przeniesiona do nowego budynku przy ul. J. Kusocińskiego 2. W 1977 r. osiągnęła ilość 100 000 woluminów, a na początku lat 80. – 200 000. 24 XI 1986 r. otrzymała imię znakomitego lotnika i pisarza Janusza Meissnera. Z dniem 1 I 1992 r., na podstawie umowy WSK „PZL-Mielec” z Gminą Miejską, została włączona do Miejskiej Biblioteki Publicznej i stała się jej siedzibą główną. Kierownicy: Barbara Paszkowska, Janina Surdej, Jadwiga Zombek, Helena Pastuła i Maria Błażków. Ważniejsze imprezy i inne formy działalności: spotkania z pisarzami i publicystami, spotkania z przedstawicielami czołowych polskich wydawnictw połączone z wystawami i kiermaszami, wystawy malarstwa, konkursy literackie i czytelnicze.
BIBMOT (PRZEDSIĘBIORSTWO WIELOBRANŻOWE BIBMOT S.C), firma mielecka działająca w branży motoryzacyjnej. Powstała 18 VI 1993 r. Jej założycielami i właścicielami są bracia Bikowie: Kazimierz, Zdzisław i Stanisław. Ponadto w firmie pracuje jeszcze ich rodzeństwo: Anna – główna księgowa i Krzysztof – kierownik sprzedaży detalicznej. Ogółem zatrudnia około 80 pracowników i 60 uczniów. Początkowo dzierżawiła obiekty POLMOZBYTU przy ul. Przemysłowej, ale wkrótce wykupiła je i urządziła własną Stację Usługowo-Handlową. Drugą tego typu placówkę uruchomiła przy zbiegu ulic H. Sienkiewicza i S. Drzewieckiego. Jest autoryzowanym przedstawicielem Centrum „Daewoo” i „Daewoo Motor Polska”. Prowadzi sprzedaż nowych i używanych samochodów, części i akcesoriów samochodowych oraz świadczy szeroką gamę usług motoryzacyjnych. Pod koniec 2000 r. Zdzisław Bik zrezygnował z udziałów w firmie BIBMOT z uwagi na prowadzoną szeroką działalność gospodarczą na Śląsku, m.in. zarządza fabryką „FASING” SA. Przekształcono firmę na Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „BIBMOT” BIK Spółka Jawna, w której Kazimierz i Stanisław Bikowie mają po 50 % udziałów. W latach 2002-2003 współpraca z firmami Daewoo i Daewoo Fabryka Motor w Warszawie, na skutek narastających kłopotów obu firm, stopniowo ulegała ograniczeniom. Równocześnie do BIBMOTU kierowano oferty współpracy z różnych firm produkujących samochody i wybrano ofertę Renault Polska (dla obiektu przy ul. S. Drzewieckiego) oraz ofertę Fiat Auto Poland (dla obiektu przy ul. Przemysłowej). W ramach działalności w branży motoryzacyjnej w 2009 roku uruchomiono przy współpracy z CNBOP w Józefowie produkcję pojazdów specjalnych dla straży pożarnych, wykorzystując między innymi podwozia samochodów renault. W 2012 r. przebudowano i unowocześniono obiekt przy ul. S. Drzewieckiego. Odtąd firma powadzi działalność w dwóch własnych obiektach usługowo-handlowych przy ul. S. Drzewieckiego 1 i ul. Przemysłowej 61, a w ich ramach organizacyjnych placówki: Okręgową Stację Kontroli Pojazdów, Stację Demontażu Pojazdów, Serwis Blacharsko-Lakierniczy, Pomoc Drogową, Autokomis oraz sprzedaż samochodów specjalnych (m.in. ratowniczo-gaśniczych firmy Renault) i przyczepek bagażowych.
BICULEWICZ KAZIMIERZ, urodzony 1 IV 1948 r. w Ornecie, syn Antoniego i Marii z domu Toton. Od wczesnej młodości mieszkał w Mielcu. Był wielokrotnie laureatem konkursów recytatorskich na szczeblu powiatowym. Wraz z Andrzejem Ciachem i Janem Stępniem założył Grupę Literacką „Cokolwieczek”, która organizowała w ZDK WSK w Mielcu spotkania z prezentacją własnej twórczości i dyskusją o poezji. Jego pierwsze utwory poetyckie publikowano w prasie literackiej. W 1977 r. w czasopiśmie „Nowy Wyraz” zamieszczono jego arkusz poetycki Listy zwykłe polecone. W 1985 r. przeniósł się do Krakowa. Tam w Wydawnictwie Literackim w 1989 r. wydrukowano jego pierwszą książkę poetycką Ognisty Żółw Bengalski i za najlepszy debiut książkowy otrzymał Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny. Drugi tom wierszy pt. Mrówka muzyczna ukazał się w 1994 r. i został nagrodzony tytułem „Krakowskiej Książki Miesiąca” w marcu 1995 r. Zmarł 18 XI 2022 r. i został pochowany w Mielcu na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi.
BIEDA TADEUSZ, urodzony 25 IV 1926 r. w Siedliskach, syn Antoniego i Stefanii z domu Myrda. Historyk, archiwista, doktor nauk humanistycznych. Absolwent Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie i Uniwersytetu Wrocławskiego. Długoletni pracownik archiwów państwowych (Rzeszów, Wrocław, Przemyśl). Dyrektor WAP Rzeszów (1971-1979), p.o. dyrektora WAP Rzeszów (1990-1993). Poza licznymi publikacjami opracował m.in. kilkadziesiąt inwentarzy archiwalnych, w tym „Akta miasta Mielca 1845-1944”. Udzielał pomocy zespołowi redakcyjnemu monografii Mielca i regionu. Autor artykułu: „Przemiany gospodarcze i społeczne w okresie autonomii” i współautor (z T. Opasem) artykułu: „Mielec jako ośrodek miejski i siedziba powiatu” w monografii „Mielec. Dzieje miasta i regionu”, tom 1 (Mielec 1984). Zmarł 21 XI 2007 r. Pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
BIEDRONKI (ULICA), średniej długości (489 m) droga polna na terenach rolniczych osiedla Rzochów, boczna ulicy Rzochowskiej. Nazwę otrzymała 27 marca 1985 r., po przyłączeniu Rzochowa do Mielca. W 2008 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową.Wnioskodawca – Komitet Osiedlowy upamiętnił w ten oryginalny sposób powszechną sympatię ludzi do biedronek, których akurat na tych terenach jest bardzo dużo.
BIEG ULICZNY O PUCHAR PREZYDENTA MIASTA MIELCA (OGÓLNOPOLSKIE BIEGI ULICZNE), cykliczna impreza lekkoatletyczna rozgrywana na alei Niepodległości – jednej z głównych ulic w Mielcu. Jego inicjatorami byli Jan Spychała i Zbigniew Oziębło (nauczyciele wychowania fizycznego w Zespole Szkół Technicznych). Głównym organizatorem biegu od 1995 r. jest Lekkoatletyczny Klub Sportowy Stal Mielec, a patronuje mu prezydent miasta Mielca. Początkowo imprezę nazwano Nocnym Biegiem Ulicznym „Olimpiada 2012” na dystansie 2012 m, a następnie Biegiem Ulicznym „Olimpiada 2012” i organizowano ją w ramach Dni Mielca. Honorowym gościem i starterem biegu w 1997 r. był mistrz olimpijski z 1960 r. Zdzisław Krzyszkowiak. W związku z systematycznie powiększającą się liczbą uczestników wprowadzono szereg zmian, m.in. rywalizację w różnych kategoriach wiekowych i dystansach. Bieg główny odbywa się na dystansie 3 km (dla kobiet i mężczyzn). Rekord startujących (około tysiąc osób) ustanowiono w 2012 r. Zwycięzcy biegów głównych: *I (28 IX 1995 r.): 1. Wiesław Figurski (Stal Mielec), kobiety: 1. Izabela Zatorska (Krośnianka Krosno); *II (27 IX 1996 r.): 1. Adam Przybysz (MKS Krośnianka), kobiety: 1. Justyna Bąk (Znicz Biłgoraj); *III (26 IX 1997 r.): 1. Artur Błasiński (Radomiak Radom), kobiety: Justyna Bąk (Znicz Biłgoraj); *IV (2 X 1998 r.): 1. Bogdan Dziuba (AZS Krosno), kobiety: 1. Izabela Zatorska (MKS Krośnianka); *V (24 IX 1999 r.): 1. Leszek Zblewski (Warszawianka), kobiety: 1. Justyna Bąk (Znicz Biłgoraj); *VI (29 IX 2000 r.): 1. Leszek Zblewski (Warszawianka), kobiety: 1. Justyna Bąk (Znicz Biłgoraj); *VII (28 IX 2001 r.): 1. Leszek Zblewski (Warszawianka), kobiety: 1. Barbara Jabłońska (Nefryt Lubartów); *VIII (4 X 2002 r.): 1. Jakub Burghardt (LKS Mielec), kobiety: 1. 1. Violetta Janowska (STS Skarżysko); *IX (3 X 2003 r.): 1. Marcin Fudalej (Warszawianka), kobiety: 1. Violetta Janowska (STS Skarżysko); *X (1 X 2004 r.): 1. Rafał Snochowski (Wawel Kraków), kobiety: 1. Justyna Mudy (KKS Victoria Stalowa Wola); *XI (30 IX 2005 r.): 1. Michał Bernardelli (Warszawianka), kobiety: 1. Dorota Gruca (Agros Zamość); *XII (29 IX 2006 r.): 1. Kamil Zieliński (LKS Mielec), kobiety: 1. Renata Pliś (Maraton Świonoujście); *XIII (28 IX 2007 r.): 1. Rafał Snochowski (WKS Wawel Kraków), kobiety: 1. Dorota Ustianowska (Częstochowa); *XIV (3 X 2008 r.): 1. Rafał Snochowski (LKS Omega Kleszczów), kobiety: 1. Katarzyna Czubska (KKB MOSiR Krosno); *XV (2 X 2009 r.): 1. Kamil Murzyn (Cracovia), kobiety: 1. Agnieszka Ciołek (AZS Wrocław); *XVI (1 X 2010 r.): 1. Tola Bane (Etiopia), kobiety: 1. Lilia Fiskovicz (Mołdawia); *XVII (7 X 2011 r.): 1. Artur Kern (Hrubieszów), kobiety: 1. Lilia Fiskovicz (Mołdawia); *XVIII (12 X 2012 r.): 1. Jacek Żądło (LKS Stal Mielec), kobiety: 1. Lilia Fiskovicz (Mołdawia); *XIX (4 X 2013 r.): 1. Adam Czerwiński (Wawel Kraków), kobiety: 1. Katarzyna Czubska-Albrecht (Krościenko Wyżne); *XX (10 X 2014 r.): 1. Artur Kern (Perfekt Runner Lublin), kobiety: 1. Valentyna Kiliarska (Ukraina); XXI (9 X 2015 r.): 1. Volodymyr Kyts (Ukraina), kobiety: 1.Danuta Urbanik (KKS Viktoria Stalowa Wola); XXII (7 X 2016 r.): 1. Volodymyr Kyts (Ukraina), kobiety: 1. Sylwia Bąba (Nowa Dęba); XXIII (29 IX 2017 r.): 1. Volodymyr Kyts (Ukraina), kobiety: 1. Valeria Zinenko (Ukraina); XXIV (28 IX 2018 r.): 1. Adam Czerwiński, kobiety: 1. Valentyna Kiliarska(Ukraina); XXV (27 IX 2019 r.): 1. Adam Czerwiński (Wieliczka), kobiety: 1. Valentyna Kiliarska (Ukraina);
„BIEGACZKI”, wielka betonowa rzeźba plenerowa wykonana w Mielcu w latach 1964-1966 przez prof. Henryka Burzca, artystę rzeźbiarza z Zakopanego. Usytuowana na stadionie sportowym Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji (dawniej FKS „PZL-Stal”) w Mielcu pomiędzy ulicami J. Kusocińskiego i L. Solskiego. W 2021 r., w związku z budową nowej hali sportowo-widowiskowej, rzeźba została przeniesiona na teren pomiędzy halą i ul. J. Kusocińskiego.
BIEGANOWSKI MAREK ANTONI, urodzony 26 IV 1952 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Heleny z Toporowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1971 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek: Budowa Pojazdów i Silników Samochodowych ) i w 1976 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Ponadto w 1980 r. ukończył dwuletnie studium podyplomowe w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie (kierunek: Ekonomia, specjalizacja: Ekonomia i zarządzanie). Pracę zawodową rozpoczął w lipcu 1971 r. w WSK PZL-Mielec i jako konstruktor, technolog – obróbka skrawaniem pracował do IX 1978 r. Od X 1978 r. do I 1982 r. był wiceprezesem ds. technicznych Spółdzielni Kółek Rolniczych w Mielcu. W lutym 1982 r. powierzono mu funkcję naczelnika gminy Mielec i pełnił ją do lipca 1989 r. W tym czasie, poza realizacją podstawowych obowiązków, m.in. dostosowano pracę Urzędu Gminy i innych instytucji gminnych do uwarunkowań powstałych w 1985 r. po oddaniu Mielcowi kilku miejscowości. Wtedy też przeniesiono Gminny Ośrodek Kultury z Wojsławia do Chorzelowa oraz rozpoczęto gazyfikację gminy. Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami M. Bieganowskiego były: Firmy „BUK” i „ELMAR” (samodzielna działalność gospodarcza, VIII 1989 r. – V 2005 r.), HELIOS Sp. z o.o. Rzeszów (prezes Zarządu, VI 1998 r. – IV 2001 r.), PPUH BORIMEX Z. Krupa (dyrektor operacyjny, pełnomocnik ds. systemów zarządzania jakością, V 2005 r. – X 2017 r.), BORIMEX Sp. z o.o. (prokurent, X – XI 2017 r.). W listopadzie 2017 r. przeszedł na emeryturę. Świadczy usługi w zakresie szkolenia, wdrożenia (wdrożył systemy ISO 9001 i ZKP od podstaw w kilkunastu firmach) i nadzoru Systemów Zarządzania Jakością. Współpracuje z TUV NORD Polska, Leszek Maksoń LM-SZ Mielec. W młodości poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. jako przewodniczący Koła ZMS-ZSMP ZD WSK – PZL-Mielec oraz członek Rady Uczelnianej i Wydziałowej Zrzeszenia Studentów Polskich. Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrnym i Brązowym Odznaczeniem im. J. Krasickiego, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką Zasłużonego Działacza LZS.
BIEL KAZIMIERZ, zawodnik sekcji bokserskiej „Stali” Mielec (II liga) w latach 50., klasyfikowany w czołówce krajowej. W 1959 r. wyjechał z Mielca i walczył w I-ligowych klubach „Stali” Stalowa Wola i „Hutniku” Kraków.
BIEL WŁODZIMIERZ, brat Kazimierza, zawodnik sekcji bokserskiej „Stali” Mielec (II liga) w latach 50., klasyfikowany w czołówce krajowej. W 1959 r. wyjechał z Mielca i walczył w I-ligowych klubach „Stali” Stalowa Wola i „Hutniku” Kraków.
BIELEC ALFRED, urodzony 5 IV 1945 r. w Elembach (Niemcy), syn Leona i Jadwigi z domu Lizak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, ukończył także Studium Historii Sztuki przy Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczął w 1966 r. jako instruktor modelarni Aeroklubu Mieleckiego, a następnie pracował jako grawer w WSK „PZL-Mielec”. W 1975 r. przeniósł się do Zakładu Jubilerskiego w Dębicy. W 1975 r. zdał egzamin mistrzowski w rzeszowskiej Izbie Rzemieślniczej, a w 1977 r. – egzamin mistrzowski w zakresie złotnictwa w Izbie Rzemieślniczej w Lublinie. W obu dziedzinach posiada świadectwa patentowe. Od 1978 r. do 1991 r. prowadził własny zakład „Złotnictwo-Grawerstwo-Metaloplastyka” w mieleckim Domu Rzemiosła. Ważniejsze prace z zakresu metaloplastyki w Mielcu: drzwi główne do kościoła św. Mateusza, podobizna S. Konarskiego na budynku I LO, podobizna M. Kopernika oraz znaki zodiaku w układzie zegara i astrolabium kopernikowskie na budynku II LO, wewnątrz tej szkoły podobizna M. Kopernika wg J. Matejki, tablica z podobizną W. Szafera w Szkole Podstawowej nr 1, kompozycje z wizerunkiem kościoła MBNP w Mielcu dla nuncjusza papieskiego i arcybiskupa J. Króla z USA z okazji uroczystości wmurowania kamienia węgielnego pod ten kościół, krzyż harcerski z kotwicą i napisami na budynku Szkoły Podstawowej nr 13, tablice na kilku Miejscach Pamięci Narodowej. Ponadto w okolicach Mielca: podobizna M. Kopernika w Szkole Podstawowej w Chorzelowie, podobizna gen. W. Sikorskiego w Szkole Podstawowej w Tuszowie Narodowym, wyobrażenie Matki Boskiej Częstochowskiej w kapliczce przy drodze Mielec-Kolbuszowa. Ważniejsze prace grawerskie: plakiety z podobizną M. Kopernika z okazji 500-lecia jego urodzin (1973 r.), medale z okazji Międzynarodowych Zawodów o Puchar Interwizji w Gimnastyce Artystycznej w Mielcu w 1974 i 1979 r., medale dla Centralnego Związku Pożarnictwa, Polskiego Związku Łowieckiego oraz innych organizacji i instytucji świeckich i kościelnych, odznaki WSK „PZL-Mielec”, zakładów pracy i organizacji, herby miast. Ważniejsze prace złotnicze: sprzęty kultowe, m.in. relikwiarz dla bł. Karoliny Kózkówny w Tarnowie, kielichy (jeden z nich znajduje się w Paryżu), upominek dla Ojca Świętego Jana Pawła II wręczony w czasie wizyty w Starym Sączu w 1999 r., a także liczna biżuteria artystyczna. Z okazji lotu AN-2 wokół kuli ziemskiej w 1998 r. wykonał pamiątkowy globus. Współpracował z różnymi instytucjami, m.in. z Muzeum w Łańcucie, dla którego wykonywał modele tamtejszych powozów w skali 1:10. Dowodem uznania tej nieprzeciętnej działalności artystycznej było otrzymanie od Ministra Kultury i Sztuki prestiżowego tytułu „Mistrza Rzemiosła Artystycznego” w 1985 r. oraz biogram w albumie „Mistrzowie rękodzieła. Pół wieku cechowego rzemiosła artystycznego 1945-1995”, wydanego w Warszawie w 1995 r. Drugą jego pasją była praca społeczna, m.in. był członkiem ZPiT „Rzeszowiacy” (1963-1969) oraz wiceprezesem Fundacji S.O.S. „ŻYCIE” od 1990 r. Zmarł 8 X 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
BIELEC KINGA MAŁGORZATA, urodzona 4 IV 1979 r. w Rzeszowie, córka Alfreda i Łucji z domu Kamuda. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Ukończyła także I stopień (klasa fortepianu) Państwowej Szkoły Muzycznej im. M. Karłowicza w Mielcu (1992 r.). Studiowała na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej (kierunek: dziennikarstwo i komunikacja społeczna) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 2003 r. uzyskała tytuł magistra dziennikarstwa. (Tytuł pracy magisterskiej: Przemówienie George`a W. Busha z 11 marca 2002 jako akt perswazji.) W latach 1999-2003 pracowała jako prezenterka-redaktorka w Radio/Żak w Krakowie. W 2004 r. utworzyła własną firmę PPUH TUBA Mielec, wykonującą m.in. usługi doradcze, dziennikarskie, fotograficzne i dydaktyczne. Wykonywała prace dla m.in. Centrum Wspierania Aktywności Lokalnej w Warszawie, Narodowego Centrum Kultury w Warszawie, Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, Fundacji Imago Mundi w Krakowie oraz mediów regionalnych. W latach 2006-2008 była redaktorką Radia PULS FM Mielec, a w latach 2007-2008 prowadziła Internetowy Serwis Kulturalny orientuj.się.pl. Równocześnie ukończyła: XIV Szkołę Liderów Społeczeństwa Obywatelskiego w Warszawie (2006 r.), studia podyplomowe w zakresie zarządzania Służbą Zdrowia na Wydziale Zdrowia Publicznego Collegium Medicum UJ (2007 r.), studia podyplomowe w zakresie promocji i profilaktyki zdrowotnej na tymże Wydziale CM UJ (2007 r.) oraz Szkołę Trenerów Fundraisingu (2008 r.). Poza pracą zawodową angażuje się społecznie, m.in. w Fundacji SOS Życie (prezeska od 1998 r.), Stowarzyszeniu Kulturalnym JARTE (wiceprezeska w latach 2004-2008, prezeska od 2008 r.), członkini Rady Działalności Pożytku Publicznego Województwa Podkarpackiego (kadencja 2014-2016) i wolontariuszka w Szlachetnej Paczce (2013). W latach 2005-2013 brała udział w 15 fotograficznych wystawach zbiorowych Stowarzyszenia Kulturalnego JARTE w Mielcu, m.in. „Ludzie dla ludzi”, „Mielecka pamięć. Suplement” i „Okoliczności”. Prace fotograficzne prezentowała także m.in. w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie i w ramach „Galerii jednego zdjęcia” w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Dokumentowała projekty kulturalne („Kurtyna marzeń”, „M4 Moje Miasto Moje Miejsce”). Publikowała zdjęcia w Tygodniku Regionalnym „Korso”, Gazecie Codziennej „Nowiny”, Kwartalniku Kulturalnym „Kultureska” i Czasopiśmie OSOZ. Jest autorką projektów artystycznych i animacyjnych, m.in. „Nastrój się”, „Album rodzinny”. Pelni funkcję prezesa Zarzadu Fundacji SOS Życie w Mielcu. M.in. wspiera zarządzanie programami wczesnego wykrywania raka piersi i raka szyjki macicy oraz specjalistyką AOS w ramach Ośrodka Diagnostycznego Chorób Nowotworowych, projektuje działania edukacyjno-profilaktyczne, opracowuje wnioski grantowe oraz wprowadza innowacje w zarzadzaniu ochroną zdrowia. Ponadto od 2017 r. jest ekspertką Centrum Kulturalnego w Przemyślu. Pracowała w Muzeum Kultury Ludowejw Kolbuszowej (2014-2017) i Rzeszowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego SA. w Rzeszowie (2017-2019) raz w Rzeszowskim Ośrodku Wsparcia Ekonomii Społecznej – Biuro w Mielcu. W 2022 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Kontynuuje społeczną działalność kulturalną jako prezes Stowarzyszenia Kulturalnego JARTE w Mielcu, organizując m.in. spotkania i wystawy. Od 2019 r. uczestniczy w projekcie: Mielecka Kooperatywa Spożywcza (KOOP) oraz w Szkole Liderów w Mielcu.
BIELEC ŁUCJA, urodzona 2 IV 1946 r. w Dąbrowie Chełmińskiej k/Bydgoszczy, córka Antoniego i Anastazji z domu Medwid. Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej I st. w Bydgoszczy i Liceum Ekonomicznego w Mielcu. Ukończyła Pomaturalne Studium przy SGPiS w Warszawie, studiowała w Allianse Francaise w Paryżu. Pracowała w księgowości Miejskiego Handlu Detalicznego i WSK „PZL-Mielec”. W latach 1966-1969 występowała w ZPiT „Rzeszowiacy”. Po dramatycznych, ale zakończonych pomyślnie kłopotach zdrowotnych syna, niemal całą swoją energię skierowała na pomaganie ludziom chorym. W 1990 r. założyła Fundację S.O.S. „Życie” w Mielcu i pozostaje do dziś jej prezesem. ( Celem Fundacji jest ratowanie życia dzieci i młodzieży chorych na białaczkę oraz pomaganie w leczeniu innych schorzeń.) W 1996 r. doprowadziła do powstania Klubu Amazonek (kobiet po mastektomii), w 1997 r. – Stowarzyszenia Chorych na Stwardnienie Rozsiane, w 1999 r. – Stowarzyszenia Amazonek Powiatu Mieleckiego, a w 2000 r. – Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej – Ośrodka Diagnostycznego Chorób Nowotworowych w Mielcu (w budynku dawnej Przychodni WSK). Jest autorką programów profilaktycznych: w 1997 r. – wykrywanie raka piersi u kobiet w Mielcu (program wdrożony później w całym kraju), w 1998 r. – wykrywanie raka piersi u kobiet na terenach powiatów: mieleckiego, kolbuszowskiego, dębickiego i ropczycko-sędziszowskiego oraz wykrywanie raka szyjki macicy. W 1999 r. wdrażano te programy (przy wsparciu Banku Światowego) w Mielcu jako jednym z 6 ośrodków w kraju. Doprowadziła do powstania w Mielcu Centrum Diagnostycznego Chorób Piersi i Chorób Narządu Rodnego, z siedzibą przy ul. Cz. Tańskiego. W listopadzie 2003 r. prowadzona przez nią Fundacja SOS „Życie” otrzymała I miejsce w ogólnopolskim konkursie PRO PUBLICO BONO w Krakowie. Ukończyła socjologię na Wydziale Nauk Społecznych KUL w Lublinie. W Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” zdobyła tytuł „Mielczanina Roku 2003”. 19 X 2004 r. odebrała z rąk prof. Andrzeja Zolla – rzecznika praw obywatelskich, prestiżową nagrodę „Pro publico bono” za prowadzenie mammobusu – przychodni diagnostyki na kółkach. W 2006 r. została wskazana przez Polską Unię Onkologii jako ekspert Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych oraz wzięła udział w 43. Międzynarodowej Konferencji Fundrasingu w Atlancie (USA). Uczestniczyła w rządowym programie profilaktycznym „Różowa konwalia” dla kobiet w wieku 55-70 lat. Za wszechstronną działalność w ochronie zdrowia, a zwłaszcza dynamiczną realizację programów profilaktycznych dla kobiet, otrzymała wiele form uznania, a w 2009 r. nominację do Nagrody XX-lecia Fundacji Pro Publico Bono. W 2010 r. była inicjatorem i współorganizatorem Międzynarodowej Konferencji Naukowo-Szkoleniowej „Zdrowie publiczne w rękach obywateli” w Mielcu.10 II 2014 r. prowadzona przez nią Fundacja została wyróżniona Nagrodą Świętego Kamila – patrona chorych i pracowników służby zdrowia, a w 2016 r. otrzymała prestiżowe wyróżnienie „Jaskólka Nadziei” w kategorii: Lider Organizacji Pacjentów w czasie VI Forum Pacjentów Onkologicznych w Warszawie. Po audycie klinicznym (6 XII 2019 r.) NFZ nie podpisał kolejnej umowy z Fundacją, toteż w 2020 r. nie prowadziła programów profilaktycznych, ale wykorzystała ten czas na remont i unowoczesnienie pomieszczeń oraz zakup sprzętu diagnostycznego, m.in. nowoczesnego cyfrowego tomomammografu. W 2021 r. podpisała z NFZ nowy kontrakt i powróciła do realizowania programów profilaktycznych. Była członkiem Mieleckiej Rady Działalności Pożytku Publicznego w kadencji 2016-2019.
BIELEWICZ EDWARD, urodzony 16 IX 1948 r. w Bochni. Treningi piłkarskie i karierę wyczynową rozpoczął w ROW Rybnik (1968-1969), a w 1969 r. przeniósł się do „Hutnika” Nowa Huta. W 1974 r. został zawodnikiem (obrońcą) I-ligowej drużyny „Stali” Mielec, w której zdobył tytuł wicemistrza Polski w 1975 r. i tytuł mistrza Polski w 1976 r. Był uczestnikiem słynnych meczów z „Realem” Madryt w ramach rozgrywek o Puchar Klubowych Mistrzów Europy w 1976 r. W 1977 r. zakończył grę w mieleckim zespole. Ogółem zagrał w „Stali” 52 mecze w I lidze. Po wyjeździe z Mielca (1977) grał w „Cracovii”, a następnie wyjechał do USA i występował w barwach polonijnego klubu „Biały Orzeł” Detroit. Do Polski powrócił w 1983 r. i w klubie „Grębałowianka” był grającym trenerem. Tam też zakończył wyczynową grę i pracował jako trener w małopolskich i świętokrzyskich klubach sportowych oraz w sztabach trenerskich Cracovii i Hutnika Kraków. Był opiekunem obiektu sportowego na osiedlu Kalinowym w Krakowie i sędzią piłkarskim. Zmarł w nocy z 13 na 14 I 2020 r. Pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
BIELEWICZ WOJCIECH, urodzony 3 V 1966 r. w Skarżysku Kamiennej, syn Mieczysława i Marii z domu Fronk. Był zawodnikiem sekcji lekkoatletycznej „Stali” Mielec w 2. połowie lat 80. Specjalizował się w trójskoku (rekord życiowy – 16,02 m) i skoku w dal. W 1989 r. zdobył tytuł halowego wicemistrza Polski w trójskoku. Należał do kadry narodowej, występował w reprezentacji Polski.
BIENIECKI TEODOR, uczestnik ruchu oporu w okresie okupacji hitlerowskiej (ps. „Bogdan”), podporucznik, zastępca dowódcy oddziału NOW, a później AK w Mielcu (dowódca Marian Manowski). 12 VIII 1944 r. z podległym oddziałem zgłosił się w Rzeszowie do służby w armii gen. Z. Berlinga. Tam został aresztowany i wydany NKWD (razem z M. Manowskim), a następnie zesłany do łagru w Riazaniu. Dalsze losy nieznane.
BIENIEK BOGDAN, urodzony 12 X 1958 r. w Woli Mieleckiej, syn Stanisława i Antoniny z domu Babula. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1977 r. Studiował na UMCS w Lublinie – Filia w Rzeszowie i w 1981 r. uzyskał tytuł magistra ekonomii. Po studiach podjął pracę w WSK „PZL-Mielec”. Od 1993 r., w okresie wewnętrznej restrukturyzacji WSK, pełnił funkcje wiceprezesa ds. ekonomicznych Wytwórni Pojazdów „Melex” Sp. z o.o. w latach 1993-1996 oraz wiceprezesa ds. ekonomicznych Zakładu Narzędziowego „PZL-Mielec” Sp. z o. o. w latach 1997-1998. Równolegle do działalności zawodowej aktywnie uczestniczył w życiu społeczno-gospodarczym miasta. Był wybierany do Miejskiej Rady Narodowej w kadencji 1988-1990 (skróconej) oraz do Rady Miejskiej w kadencjach: 1990-1994, 1994-1998 i 1998-2002, a od 1998 r. pełni funkcję zastępcy prezydenta miasta Mielca. Od 1990 r. pracował społecznie w mieleckim sporcie, m.in. był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej FKS „PZL-Stal” Mielec. Jest współzałożycielem i członkiem Zarządu Klubu Piłki Siatkowej „Stal” Mielec od 1997 r. W wyborach samorządowych w 2002 r., 2006 r. i 2010 r. był wybierany do Rady Miejskiej w Mielcu, ale w związku z powierzaniem mu funkcji wiceprezydenta miasta Mielca rezygnował z mandatu radnego. Nadzorując z ramienia samorządu miasta funkcjonowanie m.in. instytucji oświatowych, kulturalnych i sportowych oraz współpracując z wieloma stowarzyszeniami, przyczynił się do rozwoju życia społeczno-gospodarczego Mielca. W 2010 r. został wybrany do Zarządu Związku Miast Polskich w Poznaniu i pełnił tę funkcję do 2014 r. W 2014 r. wybrano go kolejny raz na radnego Rady Miejskiej w Mielcu oraz został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu na stanowisku dyrektora Wydziału Funduszy, Inwestycji i Gospodarki Nieruchomościami. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023, a następnie na przewodniczącego Rady Miejskiej. Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem Honorowym Związku Miast Polskich.
BIENIEK JAN, urodzony 26 I 1900 r. w Tuszowie Narodowym. Uczył się w mieleckich szkołach. Uczestniczył w końcowym okresie I wojny światowej, służąc w jednostce wojskowej w Radymnie, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej i powstaniu śląskim. Od 1922 r. uczył w szkołach w rejonie Gliwic. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Kątach, a następnie pracował w szkole w Pszczynie. Należał do Związku Powstańców Śląskich i do Związku Obrony Kresów Wschodnich. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. (w randze podporucznika) otrzymał przydział do 5. batalionu pancernego w Krakowie i z nim operował w okolicach Przemyśla i Lwowa. Po wejściu wojsk radzieckich na ziemie wschodnie wycofał się z oddziałem na Węgry i został internowany. W 1940 r., przy pomocy Węgrów, zbiegł z obozu i przez Bałkany dostał się na Bliski Wschód i został wcielony do formującej się Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Brał udział w działaniach wojennych Brygady, m.in. w północnej Afryce (delta Nilu, Aleksandria, Tobruk). Walczył też pod Monte Cassino, Pineyo, Anconą, San Benedetto i Bolonią. Posiadał stopień kapitana. W lipcu 1946 r. jednostka 2. Korpusu, w której służył, przeniesiona została do Anglii. Do rodzinnego Tuszowa Narodowego powrócił w maju 1947 r. Pracował m.in. w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Tuszowie Narodowym. W latach 50. został zatrudniony w Mielcu na stanowisku kierownika „Domu Książki” przy ul. A. Mickiewicza, a następnie pełnił funkcję kierownika Biblioteki Pedagogicznej. Zmarł 22 XI 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
BIENIEK JÓZEF, urodzony w 1898 r. Po ukończeniu klasy III mieleckiego gimnazjum zgłosił się na ochotnika do polskiego wojska uczestniczącego w I wojnie światowej. Zginął na początku działań wojennych w 1914 r.
BIENIEK WŁADYSŁAW, urodzony 28 VI 1943 r. w Tuszowie, syn Jana i Antoniny z domu Przygoda. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra prawa. Pracę zawodową rozpoczął w 1968 r. w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a w latach 1968-1990 był radcą prawnym w WSK „PZL-Mielec”. Uczestniczył w założeniu Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Mielcu i był jego przewodniczącym w latach 1989-1990. W 1990 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej, a następnie na prezydenta miasta Mielca w kadencji 1990-1994. W tym okresie był jednym z głównych konstruktorów głębokich przemian społeczno-gospodarczych w Mielcu. Od 1994 r. prowadził własną kancelarię adwokacką w Mielcu. Był przewodniczącym Zarządu Klubu Inteligenckiej Katolickiej (wcześniej był członkiem zarządu i wiceprezesem), członkiem Zarządu Wojewódzkiego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego w Rzeszowie (od 1997 r.) i radnym powiatu mieleckiego w kadencji 1998-2002. Został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2002-2006. Przez wielu lat był członkiem Rady Parafialnej Parafii Ducha Świętego, a przez pewien czas redagował gazetkę parafialną „Spod Znaku Ducha Świętego”. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 6 III 2023 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BIEŃ STANISŁAW FELIKS, urodzony 23 III 1945 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Zmroczek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu (I LO), maturę zdał w 1962 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie i w 1968 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny. W latach 1970-1989 pracował w Klinice Otolaryngologii Akademii Medycznej w Warszawie, w ostatnim okresie jako docent etatowy. W 1974 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, a w 1975 r. – specjalisty w zakresie otorynolaryngologii. Ponadto w 1976 r. przebywał jako stypendysta w Londynie (The Royal National Throat, Nose and Ear Hospital)), a w latach 1978-1980 pracował w The Garyounis University – Benghazi, Libya jako Senior Lecturer. W 1986 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych. W 1989 r. przeniósł się do Instytutu Nauczania Klinicznego w Kielcach Akademii Medycznej w Krakowie i objął stanowisko kierownika Kliniki Otolaryngologii, a następnie od 1990 r. do 2000 r. był ordynatorem Oddziału Wojewódzkiego Otolaryngologii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kielcach. W 2001 r. powierzono mu stanowisko kierownika Działu Chirurgii Nowotworów Głowy i Szyi w Świętokrzyskim Centrum Onkologii w Kielcach i obejmował je do przejścia na emeryturę (1 IV 2010 r.). Równocześnie od 2001 r. jest profesorem na Wydziale Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego (wcześniej Akademia Świętokrzyska) w Kielcach. Jego dotychczasowy dorobek naukowy stanowi: ponad 130 publikacji z zakresu otolaryngologii, chirurgii głowy i szyi w czasopismach indeksowanych, 11 rozdziałów w monografii Otoneurologia kliniczna (trzy wydania, ostatnie w 1998 r.), 10 rozdziałów w monografii Chirurgia onkologiczna (2009), 9 rozdziałów w innych monografiach i podręcznikach. Jest autorem i redaktorem monografii Rozpoznawanie i leczenie przerzutów nowotworowych do węzłów chłonnych głowy i szyi (2005). W ramach działalności dydaktycznej wyszkolił 24 lekarzy w zakresie otorynolaryngologii oraz był promotorem 3 przewodów doktorskich. Poza pracą etatową działał w wielu organizacjach lekarskich, m.in. w samorządzie lekarskim (8 lat), Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów Chirurgów Głowy i Szyi oraz w Zespole Specjalisty Krajowego. Aktualnie pełni funkcje: sędziego Okręgowego Sądu Lekarskiego (od 1989 r.), członka Naczelnego Sądu Lekarskiego (od 2009 r.), specjalisty wojewódzkiego ds. otorynolaryngologii, członka komisji państwowego egzaminu specjalizacyjnego z otorynolaryngologii (od 2002 r.), członka Rotary International (od 1997 r.), przedstawiciela Polski w UEMS – Section ORL (od 2006 r.), członka Executive Board for ENT Examination European Academy of Otorhinolaryngology (od 2008 r.). Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i tytułem Członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów Chirurgów Głowy i Szyi (2020 r.).
BIERNACKI BOGUSŁAW, urodzony 13 X 1953 r. w Zagórzanach koło Gorlic, syn Stefana i Heleny z Dąbrowskich. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Gorlicach z maturą w 1972 r., a następnie Politechnikę Warszawską – Filia w Płocku i otrzymał tytuł inżyniera mechanika w 1977 r. Do pracy w WSK „PZL-Mielec” został przyjęty w 1977 r. na stanowisko stażysty technologa. Od 1978 r. pracował na Wydziale Montażu IŁ-86, kolejno jako mistrz, starszy mistrz i zastępca kierownika Wydziału, a następnie był kierownikiem Działu Sterowania Jakością. W latach 1984-1988 pełnił z wyboru funkcję przewodniczącego NSZZ Pracowników Przemysłu Elektromaszynowego. Od 1988 r. do 1990 r. pracował na stanowisku dyrektora Zakładu Lotniczego. Do działalności związkowej powrócił w 1990 r. i jako wiceprzewodniczący NSZZ Pracowników Przemysłu Elektromaszynowego uczestniczył w negocjacjach z władzami państwowymi w sprawie dostosowania mieleckiej WSK do zachodzących przemian gospodarczo-społecznych w Polsce. W latach 1993-1998 objął stanowisko dyrektora ds. działalności usługowej i członka Zarządu WSK, a następnie był dyrektorem ds. restrukturyzacji i działalności usługowej oraz dyrektorem operacyjnym. Równocześnie angażował się w pracę społeczną na rzecz środowiska, był m.in. prezesem Aeroklubu Mieleckiego, członkiem Zarządu FKS „PZL-Stal”, członkiem Rady Osiedlowej Lotników, przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego Szkoły Podstawowej nr 7 (1988-1998), współzałożycielem i przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Lokatorsko-Własnościowej przy WSK „PZL-Mielec” (1988 r.), a także prezesem odrodzonego Klubu Piłki Siatkowej „Stal” Mielec. Od 2000 r. pracuje w firmie prywatnej.
BIERNACKIEGO EDMUNDA (ULICA), jedna z bardziej znanych i większych (820 m) ulic powiatowych na osiedlu Janusza Kusocińskiego. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Biegnie łukiem od Alei Niepodległości do ul. L. Solskiego i łączy się z nią przy reprezentacyjnym „Hotelu Polskim”. Powstała na przełomie lat 40. i 50. w ramach rozbudowy osiedla fabrycznego, a patrona otrzymała 26 VI 1957 r. Inne ważniejsze obiekty przy tej ulicy to: budynek administracyjny (w nim m.in. Zarząd MZBM, AWR i Redakcja „Korso”), 2. budynek Szkoły Podstawowej nr 6 (wcześniej Gimnazjum Nr 1, Szkoła Podstawowa nr 5 i Liceum Ogólnokształcące nr 27), Galeria „Aura” i budynek NZOZ Ortho-Dent oraz hotel „Stażysta”. W 2006 r. przeprowadzono jej remont i modernizację, m.in. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową, chodniki z kostki brukowej i nowe miejsca parkingowe. Kolejny parking przy tej ulicy wykonano w 2021 r.
Patron ulicy: EDMUND BIERNACKI (1866-1911), wybitny lekarz patolog. Zapisał się w historii medycyny poważnymi osiągnięciami. Jako ordynator szpitala w Warszawie i później wykładowca na Uniwersytecie Lwowskim prowadził m.in. badania krwi. Odkrył i opisał zależność szybkości opadania krwinek czerwonych od rodzaju schorzenia organizmu. Stąd badanie diagnostyczne dotyczące tego zjawiska nazywa się OB (odczyn Biernackiego). Doceniając wagę tego odkrycia, mielczanie uczynili go patronem jednej z ulic.
BIERNACKI STANISŁAW, urodzony w 1902 r. w Jangrocie. Do Mielca przybył w 1932 r. w związku z mianowaniem na stanowisko kierownika Szkoły Męskiej. Pełnił też różne funkcje społeczne. Był członkiem Zarządu Miasta (1934-1939), prezesem BBWR w powiecie mieleckim, przewodniczącym Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych i sekretarzem Rady Szkolnej Miejscowej w Mielcu. W okresie okupacji pozostał kierownikiem szkoły, a ponadto włączył się do organizacji tajnego nauczania. W 1940 r. założył (wspólnie z grupą nauczycieli) Spółdzielczą Składnicę Materiałów Piśmiennych „Ogniwo” i został jej prezesem. (Siedziba składnicy przy ul. Kościuszki stała się szybko miejscem kontaktowym tajnej działalności nauczycielskiej.) Od 1942 r. był skarbnikiem Tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury, wypłacał zapomogi nauczycielom, kierował dystrybucją podręczników do tajnego nauczania. Przewodniczył komisji egzaminacyjnej tajnego nauczania w zakresie szkoły podstawowej i był sekretarzem komisji w zakresie szkoły średniej. Posiadał pseudonim konspiracyjny „Bochenek”. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) krótko był członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, a następnie przeniósł się do Dębicy, gdzie został mianowany inspektorem szkolnym. Dalsze losy nieznane.
BIERNAT ROZALIA, urodzona 17 XII 1924 r. w Przemyślanach, województwo tarnopolskie (obecnie Ukraina), córka Antoniego i Pauliny z domu Bezpiętka. Od 1943 r. należała do Wojskowej Służby Kobiet (ps. „Róża”) i była sanitariuszką w oddziale „Strzały” (AK) w Hanaczowie koło Przemyślanów. Ukończyła Szkołę dla Wychowawczyń Przedszkoli, a następnie pracowała w Szkole Podstawowej w Jodłówce k/Bochni. Do Mielca przybyła w 1950 r. i została zatrudniona najpierw w Przedszkolu Zakładowym WSK Nr 1, a później na stanowisku kierownika Przedszkola Zakładowego WSK Nr 2. W 1967 r. otrzymała zadanie zorganizowania Przedszkola Państwowego Nr 3 przy ul. Ossolińskich i była jego dyrektorem do 1980 r., a następnie przeszła na emeryturę. Poza kierowaniem przedszkolem wykonywała szereg innych prac pedagogicznych i społecznych. W latach 1966-1972 była instruktorem metodykiem wychowania przedszkolnego na terenie powiatu mieleckiego. Napisała szereg artykułów z zakresu wychowania przedszkolnego do pisma „Wychowanie w Przedszkolu”, a wspólnie z zespołem pedagogicznym otrzymała I nagrodę tego czasopisma za udział w konkursie na temat współpracy z rodzicami i środowiskiem. W latach 70. została wybrana do Prezydium Sekcji Wychowawczyń Przedszkoli Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego w Warszawie. Piastowała też funkcję prezesa Ogniska ZNP i była członkiem Zarządu Powiatowego ZNP w Mielcu. Należała do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a obecnie jest członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu. Za działalność partyzancką otrzymała Krzyż Armii Krajowej i Odznakę Weterana Walk o Niepodległość, a za wyróżniającą się pracę zawodową m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej i wiele odznak resortowych. W 1980 r. wpisana do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarła 7 VIII 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BIERNAT RYSZARD (ksiądz), urodzony 11 II 1966 r. w Limanowej, syn Jana i Heleny z domu Ubik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Limanowej z maturą w 1985 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1991 r. z tytułem magistra i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1991-1994 pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Heleny w Nowym Sączu. W 1994 r. został skierowany do pracy w Polskiej Misji Katolickiej we Francji. Pracował jako wikariusz w polskiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i francuskiej parafii św. Magdaleny w Paryżu, a następnie wikariusz i proboszcz cum cura animarum dla Polaków w parafii pw. Serca Pana Jezusa w Marsylii, wikariusz i następnie proboszcz parafii św. Andrzeja i św. Hieronima w Aix-en-Provence (2001-2004). Ponadto w latach 2001–2004 pełnił funkcję kapelana Szpitala w Aix-en-Provence. Był też współzałożycielem Polskiej Szkoły i Stowarzyszenia Polaków Polonica w Aix-en-Provence. W 2001 ukończył dwuletnie studia na Uniwersytecie Prawa, Ekonomii i Nauk Politycznych Aix-Marseille z zakresu prawa kościelnego i historii Kościoła i przez 2 lata pełnił funkcję obrońcy węzła małżeńskiego w sądzie kościelnym drugiej instancji w diecezji Aix-en-Provence. Z kolei w 2003 r. ukończył studia licencjackie z prawa kanonicznego na Uniwersytecie Katolickim w Paryżu na Wydziale Prawa Kanonicznego i uzyskał licencjat na podstawie pracy Figure juridique du primat de Pologne (Prawna figura prymasa Polski). W latach 2004–2007 pracował jako proboszcz w czterech parafiach w Prowansji: Lamanon, Aureille, Eyguières i Sénas. W 2007 r. wrócił do Polski i został mianowany proboszczem w parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Machowej. W 2011 r. otrzymał doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie Sekcja w Tarnowie na podstawie rozprawy nt. Podstawy teologiczne duszpasterstwa według kardynała Jean-Marie Lustiger oraz powierzono mu obowiązki obrońcy węzła małżeńskiego w sądzie kościelnym w Tarnowie. Napisał szereg artykułów do pisma „Person end Challenge”. Od 2013 r. do 2021 r. sprawował funkcję proboszcza parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Czchowie, a ponadto od 2014 r. – funkcję dziekana dekanatu czchowskiego. Od 15 VIII 2021 r. pełni funkcje proboszcza parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu oraz dziekana dekanatu Mielec – Południe.
BIERNAT WACŁAW, urodzony 23 VIII 1921 r. w Czajkowej, syn Marcina i Leonardy z domu Jarek. Uczęszczał do szkoły średniej przemysłowej w Kałuszu, województwo stanisławowskie, ale nie ukończył jej z powodu wybuchu wojny. Od 1936 r. odbywał uczniowską praktykę w warsztatach remontowych przy Tartaku Państwowym w Broszniowie. W czasie okupacji hitlerowskiej prawdopodobnie należał do organizacji konspiracyjnej lub pomagał jej, ponieważ został aresztowany przez Niemców (5 XI 1942 r.) i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie przebywał od stycznia do kwietnia 1942 r. W kwietniu 1942 r. przewieziony został do obozu w Flossenburg i tam dotrwał do wyzwolenia (23 IV 1945 r.). W 1947 r. przybył do Mielca i został zatrudniony w PZL (później WSK). Pracował kolejno na stanowiskach: ślusarza, weryfikatora, tłumacza, technologa, starszego technologa, kierownika sekcji i specjalisty technologa. Z dniem 31 maja 1982 r. przeszedł na emeryturę. Aktywnie działa w mieleckim Kole Związku Inwalidów Wojennych oraz pełni funkcję prezesa Koła Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. Odznaczony m.in. Krzyżem Oświęcimskim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Honorową Odznaką „Zasłużony Działacz ZIW”. Zmarł 18 VI 2014 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BIERZYŃSKA HELENA (z domu ŚMIST), urodzona 27 I 1954 r. w Trzebiatowie, powiat gryficki, córka Jana i Emilii Ogorzałek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1973 r. Po maturze podjęła pracę w Gminnej Spółdzielni „SCh” w Czerminie jako pracownik kadr, później kierownik punktu skupu żywca i rewident zakładowy. W 1985 r. ukończyła studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego w Zalesiu koło Rzeszowa Akademii Rolniczej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra inżyniera. W 1986 r. przeniosła się do pracy w Zakładzie Handlu w Mielcu na stanowisko kierownika sekcji, a w 1987 r. została kierownikiem Drukarni i OBR na Osiedlu Młodego Robotnika. Po likwidacji obu placówek w 1989 r. przez 2 miesiące pozostawała bez pracy. W 1990 r. zatrudniono ją w ZUS Inspektorat Mielec na stanowisku inspektora do spraw ubezpieczeń rolniczych. W następnym roku powierzono jej obowiązki kierownika sekcji do spraw rolnych. Po utworzeniu Oddziału Rejonowego KRUS w Rzeszowie w 1992 r. została p.o. kierownika Placówki Terenowej w Mielcu, a od kwietnia 1993 r. pełniła funkcję kierownika. W 2001 r. wyróżniona została Odznaką Honorową „Zasłużony dla Rolnictwa”. Z dniem 31 IX 2014 r. przeszła na emeryturę.
„BIES” (TS-8), B II, B III, samolot szkolny produkowany w WSK „PZL-Mielec” w latach 1957-1961. Podstawowe dane: załoga – 2 osoby, moc startowa – 330 KM, masa startowa – 1630 kg, masa użyteczna – 305 kg. Opracowanie wykonał Instytut Lotnictwa w Warszawie. Konstruktorem był Tadeusz Sołtyk, a konstruktorem prowadzącym produkcji seryjnej – Wacław Pietrzak. Pierwszy lot samolotu mieleckiego odbył się 23 VIII 1958 r., a wykonał go pilot Tadeusz Gołębiewski. Ogółem wykonano 239 egzemplarzy wszystkich odmian. Na samolocie tym polscy piloci doświadczalni Instytutu Lotnictwa w Warszawie ustanowili kilka rekordów świata, uznanych i zarejestrowanych przez FAI: 1) rekord wysokości w klasie C-1c w grupie 1 – Andrzej Abłamowicz – 7 084 m (28 XII 1956), 2) rekord odległości w obwodzie zamkniętym w klasie C-1d w grupie 1 – Andrzej Abłamowicz – 2 884,5 km (14 V 1957), 3) rekord prędkości w obwodzie zamkniętym długości 2000 km w klasie C-1c w grupie 1 – Ludwik Natkaniec – 320,362 km/h (30 V 1957).
BIESIADECKA-KOTARBA MAŁGORZATA JOANNA (z domu BIESIADECKA), urodzona 11 III 1960 r. w Przemyślu, córka Kazimierza i Kazimiery z domu Wołos. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Radymnie, maturę zdała w 1979 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1986 r. uzyskała dyplom lekarza medycyny. 15 IX 1986 r. została zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu jako lekarz stażysta. Po zakończeniu stażu – od 1 IX 1987 r. pracowała na stanowiskach: młodszego asystenta na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Rejonowego ZOZ w Mielcu (1987-1988), młodszego asystenta w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu (1989-1991), asystenta Oddziału Wewnętrznego Szpitala Rejonowego ZOZ w Mielcu (1991-1998) i starszego asystenta na tym Oddziale (1998-2001). W tym czasie uzyskała I stopień specjalizacji (1991) i II stopień specjalizacji (1998) w zakresie chorób wewnętrznych, certyfikat umiejętności badania USG w zakresie ultrasonografii ogólnej (1994) i uprawnienia do prowadzenia badań profilaktycznych pracowników (1996). W 2001 r. została starszym asystentem w Pogotowiu Ratunkowym w Mielcu, a 1 I 2002 r. powierzono jej funkcję kierownika Izby Przyjęć Szpitala Powiatowego w Mielcu. W związku z przekształceniem organizacyjnymi w mieleckim Szpitalu od 1 XI 2002 r. do 2 IV 2006 r. pełniła obowiązki ordynatora Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, a od 3 IV 2006 r. do 30 IV 2009 r. była ordynatorem tego Oddziału. W 2002 r. ukończyła „Szkolenie krajowe w zakresie zarządzania opieką zdrowotną dla kadry kierowniczej średniego szczebla” w Międzynarodowej Szkole Menadżerów w Warszawie, a 2004 r. uzyskała tytuł specjalisty medycyny ratunkowej. Uczestniczy w specjalistycznych szkoleniach w ramach Szkoły Medycyny Ratunkowej i Intensywnej Terapii organizowanych przez Polskie Towarzystwo Medycyny Ratunkowej, którego jest członkiem. Należy ponadto do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy. Od 2001 r. do 2009 r. była członkiem Rady Lekarskiej Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Prowadzi Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „MED-SON” w Mielcu.
BIG BAND ZAKŁADOWEGO DOMU KULTURY WSK, kilkunastoosobowy zespół instrumentalny zorganizowany na początku 1971 r. Kierownikiem artystycznym i dyrygentem został znany kompozytor Leopold Kozłowski. Jeszcze w tym samym roku zespół zdobył główną nagrodę na Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Rozrywkowych w Lublinie, w ramach Festiwalu Kulturalnego Związków Zawodowych. Dla uzyskania bogatszego brzmienia zespół współpracował z kwartetem żeńskim i grupą męską chóru „Melodia”. W tym składzie wystąpił na wielu scenach krajowych, m.in. w Teatrze Wielkim w Warszawie i Hali Ludowej we Wrocławiu. W połowie lat 70., po odejściu L. Kozłowskiego, aktywność zespołu spadła, a następnie rozwiązano go.
BIG BANK S.A., GRUPA KAPITAŁOWA BIG BANK GDAŃSKI S.A. ODDZIAŁ OPERACYJNY W MIELCU, powstał 1 VII 1996 r. jako Wydział Zamiejscowy. W lutym 1998 r. został przekształcony na Oddział Operacyjny. Wykonuje pełny zakres usług bankowych, m.in. prowadzi rachunki bieżące i inne formy lokowania środków finansowych, finansuje działalność podmiotów gospodarczych i samorządowych oraz obsługuje transakcje zagraniczne. Adres: ul. Wojska Polskiego 3. Organizatorem Wydziału i jego pierwszym kierownikiem był Stanisław Wójtowicz, a od lutego 1997 r. funkcję tę pełniła Maria Danuta Gomoła (od lutego 1998 r. dyrektor) do przejścia na emeryturę 31 XII 2002 r. 8 I 2003 r. zmieniono nazwę na BANK MILLENIUM S.A. Kierowanie mielecką placówką powierzono Hubertowi Hinzmanowi.
BIGO ANTONI, krawiec mielecki w 1. poł. XIX w., cechmistrz cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1840-1845.
BIGO BRONISŁAW, urodzony 17 VII 1878 r. w Mielcu, syn Franciszka i Katarzyny z Pazdrowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu uczył się budownictwa we Lwowie i Krakowie. Uzyskał tytuł dyplomowanego budowniczego. Podjął pracę w firmie melioracyjnej w Stanisławowie i brał udział w regulacji tamtejszej rzeki Bystrzec. Należał też do stanisławowskich stowarzyszeń: Towarzystwa Gimnastycznego Sokół i Towarzystwa Młodzieży Polskiej. W 1906 r. przeniósł się do rodzinnego Mielca i został zatrudniony w Urzędzie Miejskim na stanowisku budowniczego miejskiego. Uczestniczył m.in. w budowie mieleckiego gimnazjum (1910-1912) i miejskich inwestycjach drogowych. Udzielał się też w Towarzystwie Gimnastycznym Sokół i Stałej Drużynie Sokolej. W 1912 r. zrezygnował z posady w Mielcu i objął stanowisko budowniczego miejskiego w Jaśle. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej i pełnił różne funkcje związane z budownictwem wojskowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w Wojsku Polskim. W latach 1921-1924 pracował w Działdowie jako kierownik odbudowy miasta, a w 1925 r. przeprowadził się do Inowrocławia, gdzie został zatrudniony na stanowisku budowniczego miejskiego. Był jednym z animatorów życia kulturalnego miasta. Zmarł 15 IX 1935 r. Spoczywa na cmentarzu w Inowrocławiu.
BIGO FRANCISZEK, krawiec mielecki w 1. poł. XIX w., cechmistrz cechu krawiecko-kuśnierskiego w Mielcu w latach 1800-1805 i 1825-1830. Wzmiankowany w Metryce Franciszkańskiej z 1820 r. jako właściciel domu i ogrodu w Mielcu.
BIGO FRANCISZEK, urodzony w 1841 r. w Mielcu. Mistrz murarski, w ostatnim ćwierćwieczu XIX w. pracował na stanowisku budowniczego miejskiego w Mielcu. Nadzorował budowę szeregu obiektów, m.in. budynku szkoły żeńskiej przy ul. T. Kościuszki (oddanego do użytku w 1892 r.) i wielu kamienic w rejonie śródmieścia po wielkim pożarze w 1900 r. Brał także udział w przebudowaniu wnętrz zamku w Przecławiu (około 1880 r.). Zmarł 11 VII 1905 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
BIGO TADEUSZ, urodzony 30 III 1894 r. w Mielcu, syn Franciszka i Katarzyny z Pazdrowskich. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1913 r. Był przedstawicielem mieleckiej młodzieży gimnazjalnej na I Krajowym Zjeździe Młodzieży Niepodległościowej Zarzewiackiej Szkół Średnich z Galicji Wschodniej we Lwowie 2 II 1910 r. Studia wyższe z zakresu prawa odbył na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i tam też w 1919 r. uzyskał doktorat z dziedziny prawa. Po studiach pracował w administracji państwowej na różnych stanowiskach. Od 1922 r. został starszym asystentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz kontynuował studia prawnicze w Paryżu (1925-1926) i Rzymie (1929). W 1928 r. habilitował się na podstawie pracy „Związki publiczno-prawne w świetle ustawodawstwa polskiego”. Otrzymał stopień docenta. Prowadził wykłady, seminaria i ćwiczenia z prawa administracyjnego i nauki administracji. W 1939 r. mianowano go profesorem nadzwyczajnym. W latach 1941-1944 uczył w tajnym nauczaniu we Lwowie i Warszawie. Tuż po zakończeniu II wojny światowej był jednym z organizatorów szkolnictwa wyższego na Dolnym Śląsku, a zwłaszcza Uniwersytetu Wrocławskiego, Politechniki Wrocławskiej i Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu. Szczególnie związał się z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie pełnił funkcje dziekana Wydziału Prawa, kierownika Katedry Prawa Administracyjnego (przez wiele lat) i członka Senatu. W tym okresie otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był wysokiej rangi uczonym i uznanym autorytetem w dziedzinie prawa administracyjnego. Pełnił funkcje: przewodniczącego środowiskowej Komisji Szkół Wyższych ZNP we Wrocławiu, członka Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, członka zwyczajnego i przewodniczącego Wydziału III Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Napisał szereg cenionych prac z zakresu prawa administracyjnego, m.in.: Związki publiczno-prawne w świetle ustawodawstwa polskiego (1928), Z zagadnień ustrojowych samorządu (1933), Ewolucja prawa przemysłowego (1949) i był współautorem dzieła Prawo administracyjne (1952). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Odznaką XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego. Zmarł 1 IX 1975 r. Pochowany na cmentarzu Sępolno we Wrocławiu.
BIGO TADEUSZA (ULICA), niewielka ulica miejska (ok. 144 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Poczatkowo Miała nawierzchnię gruntową. Rozpoczęto przy niej budowę domów jednorodzinnych. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r. W 2015 r. została przebudowana.
Patronem ulicy został TADEUSZ BIGO (1894-1975) – mielczanin, działacz niepodległościowy, wybitny znawca prawa administracyjnego, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w okresie międzywojennym i uczelni wrocławskich po II wojnie światowej.
BIK JÓZEF, urodzony 2 XI 1907 r. w Młodochowie, powiat mielecki, syn Tomasza. Absolwent mieleckiego gimnazjum (1928 r.), ukończył też studia prawnicze i otrzymał tytuł magistra prawa. W czasie okupacji przebywał w rodzinnym domu. Za namową Władysława Jasińskiego, kolegi gimnazjalnego, w 1940 r. włączył się do ruchu oporu i zorganizował w domu powielarnię podziemnej gazetki „Odwet”. Współpracował m.in. z Oddziałem „Jędrusiów” i Wilhelmem Lotzem – delegatem Rządu w Londynie na powiat mielecki. W 1943 r. został mianowany przewodniczącym Sądu Specjalnego Cywilnego (SSC) mieleckiego Obwodu AK. Posługiwał się pseudonimami: „Mecenas”, „Millan” i „Brzezina”. W okresie akcji scaleniowej AK z BCh zbliżył się do ruchu ludowego. W 1946 r. został mianowany starostą mieleckim, ale w toku walki politycznej został wkrótce aresztowany i pozbawiony stanowiska. Dalsze losy nie są znane.
BIK JÓZEF, urodzony 10 XII 1924 r. w Krzemienicy, powiat mielecki, syn Wojciecha i Franciszki z domu Bik. W latach młodzieńczych pomagał rodzicom w pracach na gospodarstwie. Na początku okupacji hitlerowskiej, biorąc przykład ze starszych braci (Mariana i Władysława), wstąpił w szeregi ZWZ, a następnie został przyjęty do oddziału „Jędrusie”. Posługiwał się pseudonimem „Ostry”. Uczestniczył w różnych akcjach konspiracyjnych, a później także bojowych, m.in. na terenie powiatu mieleckiego. Przed pacyfikacją Krzemienicy (26 VI 1943 r.) zdążył uciec do „Jędrusiów” i pozostał w oddziale do końca okupacji hitlerowskiej. Po wojnie zaangażował się w działalność antykomunistyczną. 5 VI 1946 r. został aresztowany w Rożniatach przez funkcjonariuszy PUBP w Mielcu, a następnie zastrzelony w czasie przewożenia do więzienia w Mielcu. Pochowano go potajemnie na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2012 r. został ekshumowany i przewieziony do rodzinnego grobu na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach.
BIK JÓZEF, urodzony 12 XII 1931 r. w Borkach Nizińskich, powiat mielecki, syn Wojciecha i Marii z domu Skóra. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdał w 1953 r. Odbył służbę wojskową w Marynarce Wojennej w latach 1953-1956 i w tym czasie ukończył szkolenie oficerskie ze stopniem porucznika. W 1957 r. objął kierownictwo Szkoły Podstawowej w Dąbrówce Wisłockiej (powiat mielecki) i doprowadził do wybudowania nowego budynku dla tej placówki. W 1966 r. został przeniesiony na stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki. Tu również podjął trud budowy nowego obiektu szkolnego. Równocześnie ukończył studia z zakresu fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 80. pełnił społecznie funkcję przewodniczącego Gminnej Rady Narodowej w Tuszowie Narodowym. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Srebrnym Medalem Pamięci „Pro Memoria”. Zmarł 16 XII 2008 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
BIK KAZIMIERZ, urodzony 17 VI 1961 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Józefa i Janiny z domu Dudek. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1981 r. Studiował na Wydziale Transportu, Eksploatacji i Utrzymania Pojazdów Politechniki Śląskiej w Gliwicach i w 1986 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W latach 1988-1993 pracował w Przedsiębiorstwie Państwowym „Polmozbytu” w Mielcu jako specjalista ds. gwarancji i mistrz zmianowy. W 1993 r. rozpoczął własną działalność gospodarczą, tworząc wspólnie z braćmi rodzinną firmę PW BIBMOT Bik Sp. J. (na bazie dotychczasowego „Polmozbytu”) i został jej współwłaścicielem. W strategii prowadzenia firmy wiele czasu poświęcał na kształcenie uczniów-pracowników młodocianych. (W ciągu 20 lat funkcjonowania firmy wyszkolono około 400 uczniów, spośród których wielu prowadzi własną działalność gospodarczą związaną z motoryzacją.) Angażuje się społecznie. Jest współzałożycielem i wiceprezesem mieleckiego Klubu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji (SITK). Jest także członkiem Automobilklubu Mieleckiego i wspiera go w różnej formie przy organizacji imprez, m.in. samochodowego Rajdu Mieleckiego i pokazów ratowniczych. Współpracuje też z innymi stowarzyszeniami. Wyróżniony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Ochrony Przeciwpożarowej” i Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego.
BIK MARIAN, urodzony 26 VIII 1920 r. w Krzemienicy, powiat mielecki, syn Wojciecha i Franciszki z domu Bik. Ukończył szkołę powszechną i Zespół Przysposobienia Rolniczego. Wyróżniał się aktywnością społeczną, należał do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Ochotniczej Straży Pożarnej i Związku Młodzieży Wiejskiej (w latach 1938-1939 był prezesem koła w Krzemienicy). Był także członkiem Związku Strzeleckiego i Przysposobienia Wojskowego. 15 VIII 1939 r. został zmobilizowany i przydzielony do oddziału KBW w Mielcu. Jednostka ta w pierwszych dniach wojny zabezpieczała most na Wisłoce, elektrownię, lotnisko i stację kolejową. W związku z szybkim przesuwaniem się frontu w kierunku Mielca, 6 IX ewakuowała się na wschód, a po wkroczeniu wojsk sowieckich na polskie tereny wschodnie została rozwiązana. Maran Bik powrócił do Krzemienicy i wkrótce potem został zaprzysiężony (z braćmi: Józefem i Władysławem) do tworzonego oddziału ZWZ. Posługiwał się pseudonimem „Tępy”. W pracy konspiracyjnej Bikowie byli bardzo aktywni, m.in. w ich domu zorganizowano punkt kontaktowy, a po przewiezieniu z Mielca przez Mariana maszyny do pisania i powielacza – także punkt przebitkowy konspiracyjnego pisma „Odwet”, redagowanego pod kierunkiem Władysława Jasińskiego. Wtedy też został włączony do oddziału „Jędrusie”. Wykonywał wiele niebezpiecznych zadań, np. przewoził broń i eskortował delegata z dowództwa Okręgu AK w Krakowie. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych, m.in. 29 III 1943 r. w udanym rozbiciu niemieckiego więzienia w Mielcu i uwolnieniu około stu osiemdziesięciu więźniów. W czasie pacyfikacji Krzemienicy (26 VI 1943 r.) zdołał uciec przed obławą niemiecką. Po wojnie zajął się gospodarstwem rodzinnym i prowadził je z dużym powodzeniem. Angażował się społecznie, m.in. był radnym GRN w Gawłuszowicach i Tuszowie Narodowym, prezesem miejscowego Kółka Rolniczego, członkiem ZSL i PSL, OSP, ZBoWiD i Akcji Katolickiej oraz członkiem Rady Nadzorczej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Wyróżniony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem „Za Zasługi dla Rolnictwa” oraz odznakami regionalnymi i resortowymi. Zmarł 19 V 1996 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach
BIK STANISŁAW, urodzony 29 I 1943 r. w Rożniatach, powiat mielecki, syn Andrzeja i Marii z domu Urban. Po ukończeniu szkoły podstawowej pomagał w dużym („kułackim”, jak wtedy nazywano bogatych rolników) gospodarstwie rodzinnym w Rożniatach i kształcił się w zawodzie stolarza. Uzyskał tytuł czeladnika stolarza, a następnie mistrza stolarskiego z prawem kształcenia uczniów. Przez 45 lat prowadzenia zakładu stolarskiego w Rożniatach wyszkolił ponad dwudziestu uczniów. Ponadto ukończył kurs przysposobienia rolniczego, potrzebny do prowadzenia gospodarstwa. Równocześnie od 18. roku życia udzielał się społecznie, najpierw w Związku Młodzieży Wiejskiej, a od 1963 r. w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym (później Polskim Stronnictwie Ludowym) i Ochotniczej Straży Pożarnej w Rożniatach. W latach 1974-1984 był radnym Gminnej Rady Narodowej w Padwi Narodowej. Intensywna działalność polityczna przysparzała mu kłopotów, m.in. na początku 1982 r. patrol WP i ZOMO przyjechał go internować. Po zapoznaniu się z sytuacją domową (starzy i schorowani rodzice, małe dzieci, duże gospodarstwo) odstąpiono od aresztowania, ale nakazano zaprzestania działalności politycznej i meldowanie się na posterunku Milicji Obywatelskiej. Od 1984 r. do 2012 r. był członkiem Rady Parafialnej w Gawłuszowicach i przez 20 lat pełnił funkcję jej przewodniczącego. W latach 1985-1997 kierował komitetem budowy kaplicy pw. św. Józefa w Rożniatach. Przewodniczył też komitetom budów: wodociągu, kanalizacji i gazyfikacji w Rożniatach. Jako członek ZSL, a następnie PSL, był wybierany na prezesa koła PSL w Rożniatach, prezesa ZG PSL w Padwi Narodowej i wiceprezesa ZP PSL w Mielcu. W 2003 r. ufundował sztandar dla ZP PSL w Mielcu. W 2005 r. zainicjował powstanie Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Gawłuszowickiej im. ks. Adama Kopycińskiego. Jako przewodniczący Parafialnego Komitetu Budowy pomnika Żołnierzy Wojska Polskiego i innych poległych za wolność, wiarę i Ojczyznę, doprowadził do jego wybudowania i odsłonięcia na cmentarzu w Gawłuszowicach w 2009 r. Szczególnie dużo czasu poświęca Ochotniczym Strażom Pożarnym. Od 1990 r. jest prezesem Zarządu OSP w Rożniatach i wiceprezesem ZOG ZOSP w Padwi Narodowej, a ponadto od wielu lat jest członkiem ZOP ZOSP w Mielcu. Ponadto od wielu lat jest m.in. członkiem Rad Nadzorczych, m.in. Banku Spółdzielczego w Mielcu. Po przekazaniu gospodarstwa przeniósł się do Mielca. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pro Memoria, Medalem Honorowym OSP im. Bolesława Chomicza, Złotym Znakiem Związku OSP, Złotą Odznaką im. Franciszka Stefczyka oraz odznaczeniami PSL: Złotą Koniczynką (dwukrotnie) i Medalem im. Wincentego Witosa.
BIK STANISŁAW, urodzony 16 XII 1959 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Józefa i Janiny z domu Dudek. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. W latach 1977-1993 pracował w WSK „PZL-Mielec”, obsługując urządzenia teletechniczne i teletransmisyjne Centrali Telefonicznej na Wydziale Głównego Automatyka w Zakładzie Utrzymania Ruchu. W 1993 r. podjął własną działalność gospodarczą, tworząc wspólnie z braćmi rodzinną firmę PW BIBMOT Bik Sp. J. (na bazie dotychczasowego „Polmozbytu”) i został jej współwłaścicielem. Studiował ekonomię (specjalność: informatyka ekonomiczna) w Wyższej Szkole Handlowej im. Bolesława Markowskiego w Kielcach Wydział Zamiejscowy w Tarnobrzegu i w 2007 r. uzyskał tytuł inżyniera. W pracy zawodowej wiele czasu poświęcał na szkolenie młodzieży w specjalizacji mechanik samochodowy. Równocześnie angażował się w prace kilku firm na terenie Śląska. W 2002 r. był doradcą prezesa zarządu ds. marketingu w firmie FASTECH Sp. z o.o. oraz w latach 2002-2003 członkiem Zespołu Doradców Zarządu FASING-MOJ Sp. z o.o. W latach 2004-2006 pełnił funkcje prezesa zarządu i dyrektora naczelnego FASING – Centrum Sp. z o.o., a od 2009 r. jest sekretarzem Rady Nadzorczej FASING SA w Katowicach. Działa społecznie na rzecz mieleckiego środowiska. Jest współzałożycielem i członkiem mieleckiego Klubu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji (SITK). Należy także do Automobilklubu Mieleckiego i pomaga w różnej formie przy organizacji imprez, m.in. samochodowego Rajdu Mieleckiego i pokazów ratowniczych. Wyróżniony m.in. Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Motorowego.
BIK TOMASZ, urodzony w Młodochowie, pow. mielecki. Od lat młodzieńczych związany z ruchem ludowym, członek Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast” (z jego ramienia ubiegał się o mandat poselski w 1922 r.). Członek Rady Szkolnej Powiatowej w Mielcu od 1921 r. i Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Mielcu w latach 20. Prezes Zarządu Powiatowego PSL „Piast” w Mielcu w latach 1926-1928.
BIK WŁADYSŁAW, urodzony 5 VI 1922 r. w Krzemienicy, syn Wojciecha i Franciszki z domu Bik. Ukończył miejscową szkołę powszechną, a następnie rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu. Na początku okupacji hitlerowskiej, za przykładem brata (Mariana) wstąpił w szeregi ZWZ, a następnie został przyjęty do oddziału „Jędrusie”. Posługiwał się pseudonimem „Władek”. W rodzinnym domu prowadził sklep spółdzielczy, na którego zapleczu umieszczono punkt rozdzielczy konspiracyjnej gazetki „Odwet”. Uczestniczył w różnych akcjach „Jędrusiów”. Udało mu się uciec przed pacyfikacją Krzemienicy (26 VI 1943 r.) i odtąd walczył w oddziale na terenie Kielecczyzny. Po wyzwoleniu ziemi gawłuszowickiej spod okupacji hitlerowskiej powrócił do Krzemienicy i podjął przerwaną naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w lutym 1946 r. W tym czasie angażował się w działalność antykomunistyczną, należał do WiN. Za kolportowanie gazetki „Orzeł Biały” został aresztowany i uwięziony. Po wyjściu z więzienia studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim i po ukończeniu studiów pracował w Hucie im. Lenina w Nowej Hucie. Zmarł w 2012 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
BIK ZDZISŁAW, urodzony 11 II 1964 r. w Dąbrówce Wisłockiej, powiat mielecki, syn Józefa i Janiny z domu Dudek. Absolwent Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. Studia na Wydziale Transportu Akademii Ekonomicznej w Katowicach ukończył w 1989 r. z tytułem magistra. Od 1986 r. pracował w firmie FASING SA w Katowicach oraz prowadził własną działalność gospodarczą (firma KARBON). Od VII do X 2001 r. był doradcą i prokurentem w spółce FASING SA, a od X 2001 r. pełni funkcję prezesa Zarządu Spółki Grupy Kapitałowej FASING SA., największego na świecie producenta łańcuchów ogniwowych dla górnictwa węgla kamiennego, ciepłownictwa, budownictwa, przemysłu maszynowego i rybołówstwa. Firma pod jego kierownictwem uzyskuje bardzo dobre wyniki i została nagrodzona m.in. „Złotym Laurem Umiejętności i Kompetencji” w kategorii Polskie Przedsiębiorstwa, przyznawanym przez śląskie środowisko gospodarcze. Od 2012 r. jest doradcą Prezydenta RP do spraw rynku chińskiego. Współpracuje z uczelniami, m.in. Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie i Wojskową Akademią Techniczną w Warszawie oraz Głównym Instytutem Górnictwa w Katowicach. W młodości trenował piłkę nożną w drużynie juniorów FKS Stal Mielec i nadal fascynuje się tą dyscypliną sportową, współpracując także z klubami sportowymi Górnik Zabrze i Ruch Chorzów. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi RP i Srebrnym Krzyżem Zasługi RP oraz odznaczeniami resortowymi.
BIŃKOWSKI ANDRZEJ, urodzony 1 I 1947 r. we Wrocławiu, syn Edwarda i Ireny z domu Bałdyga. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie, egzaminy maturalne zdał w 1965 r. Tam również rozpoczął karierę sportową, grając w piłkę ręczną w MDK. Do Mielca przybył w 1965 r., aby zasilić drużynę piłki ręcznej „Stali”. Równocześnie został zatrudniony w WSK Mielec. W latach 1967-1972 grał wyłącznie w piłkę ręczną w zespole „Stali”, który w 1969 r. awansował po raz pierwszy do I ligi (ekstraklasy), a w 1971 r. zdobył Puchar Polski. W latach 1972 –1974 trenował grupy młodzieżowe i był asystentem trenera I drużyny piłki ręcznej, a w 1973 r. ukończył studia na AWF w Warszawie (kierunek trenerski). W 1974 r. został mianowany sekretarzem generalnym FKS „PZL-Stal” Mielec i na tym stanowisku (zmienionym na wiceprezesa) pracował do 1996 r. Pracuje w firmie JOONGPOL Sp. z o.o. Od 1983 r. do 1997 r. był członkiem Rady Ligi Polskiej PZPN, a w latach 1986-1992 pełnił funkcję jej przewodniczącego. Od 1988 r. pracował w Zarządzie Polskiego Związku Piłki Nożnej, m.in. w latach 1991-1993 pełnił funkcję wiceprezesa PZPN do spraw rozgrywek, a do 2012 r. był przewodniczącym Wydziału Bezpieczeństwa PZPN. Ponadto w kadencji 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej w Mielcu. W 2012 r. przeszedł na emeryturę.
BIS LUDWIK, urodzony w 1925 r. w Nisku. Pracę zawodową rozpoczął w 1943 r. (w czasie okupacji hitlerowskiej) w Warsztatach Mechanicznych w Krakowie. W latach 1944-1947 służył w wojsku. W 1947 r. został zwolniony z wojska i podjął pracę w Dolnośląskich Zakładach Budowy Urządzeń Przemysłowych w Nysie. W 1952 r. przeniósł się do Mielca, gdzie zatrudniono go w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego. Był kolejno: mistrzem obróbki technicznej, kontrolerem, sekretarzem KZ PZPR i kierownikiem wydziału. Wyróżniał się zaangażowaniem w pracy zawodowej i społecznej, m.in. był członkiem Zarządu FKS Stal Mielec. W 1981 r. zakończył pracę w WSK. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem XXX-lecia PRL i Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł 2 V 2003 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BISIKIEWICZ EWA (z domu WYDRO), urodzona 23 III 1932 r. w Mielcu, córka Karola i Stanisławy z Pyzikiewiczów. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu. Pracę zawodową rozpoczęła jako ekspedientka w sklepie PSS „Społem” w Mielcu. W 1951 r. przeniosła się do WSK Mielec pracowała kolejno jako telefonistka w centrali telefonicznej, pracownik stacji meteo na lotnisku i dyspozytor na Wydziale 43. Przez wiele lat była organizatorką zbiórek darów i innych form pomocy wychowankom Domu Dziecka w Skopaniu (z ramienia Wydziału 43). Sprawowała opiekę nad półsierotami. Wielokrotnie ofiarnie i bezinteresownie pomagała różnym osobom. Aktywnie działała w Radzie Zakładowej WSK, ZZ ZZM i ZZ TPPR. Sprawowała funkcję przewodniczącej Komitetu Osiedlowego im. 22 Lipca i członka Kolegium ds. Wykroczeń Urzędu Miejskiego w Mielcu. W latach 70. brała udział w budowie kościoła MBNP. Na emeryturę przeszła w 1988 r. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką ZZM i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1982 r. Zmarła 9 XI 2009 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BITTNER STANISŁAW, urodzony 8 IV 1911 r. w Rawiczu, syn Antoniego i Pelagii z domu Warot. Tam również zdobył umiejętność posługiwania się sprzętem radiomechanicznym i jego naprawiania. Po II wojnie światowej był kierownikiem kina „Odra” w Mielcu. W latach 1948-1950 sprawował urząd burmistrza Mielca. Posiadając uprawnienia mistrzowskie, założył zakład radiomechaniczny (później teleradiomechaniczny) przy ul. Szerokiej i należał do Cechu Rzemiosł Różnych. W latach 1958-1961 pełnił z wyboru funkcję starszego Cechu (cechmistrza). Zmarł 15 X 1969 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BIURO PODRÓŻY „ERBUS”, firma powstała w Mielcu 10 X 1990 r. Jej założycielem i pierwszym właścicielem był Andrzej Rosak. Od 1996 r. prowadzi ją Marzena Tabor, córka A. Rosaka. Stałą siedzibą jest lokal przy ul. L. Staffa 2 A. Zmieniono nazwę na Agencja Turystyczna „Erbus”.
BIURO PODRÓŻY „ESKA”, firma założona w Mielcu w 1987 r. przez Andrzeja Kamińskiego i prowadzona przez niego do dziś. Ma siedzibę w pawilonie przy ul. K. Pułaskiego.
BIURO PODRÓŻY „EUROPA”, firma mielecka założona w 1993 r. i prowadzona przez Zofię Mikulską. Siedzibą jest lokal przy ul. A. Mickiewicza 44 A. Zmieniono nazwę na Biuro Podróży „Roza”.
BIURO PODRÓŻY „FIRST CLASS”, firma powstała w Warszawie w 1991 r. Wprowadziła, obok klasycznych usług turystycznych, usługi specjalistyczne, m.in. organizowanie kongresów i seminariów, imprez promocyjnych i podróży motywacyjnych. Mielecki Oddział utworzony został w 1997 r. Jego organizatorem i dyrektorem jest Bogdan Grochocki. Zmieniono nazwę na „Podróże Pierwsza Klasa” Biuro Turystyki First Class Travely. Przeniesiono siedzibę do budynku 11 przy al. Niepodległości.
BIURO PODRÓŻY „ORBIS”, instytucja centralna powstała w Warszawie jako Polskie Biuro Podróży „Orbis”. Mielecki oddział powstał 1 V 1975 r., a jego pierwszą siedzibą był lokal przy ul. L. Solskiego 2. W 1978 r. przeniesiony został do pawilonu przy ul. K. Pułaskiego 8. Zorganizował go i był jego dyrektorem Czesław Kopera.
BIURO PODRÓŻY „VANETO POLAND”, firma założona 1 VIII 1997 r. w Mielcu i prowadzona przez Witolda Skucińskiego. Pierwszą jej siedzibą był lokal przy ul. Sandomierskiej, a w 1999 r. przeniesiona została do lokalu przy Alei Niepodległości. Aktualnie zajmuje lokal przy ul. ks. P. Skargi 9.
BIURA POSELSKIE, biura do obsługi działalności posłów w terenie. Funkcjonują na podstawie ustawy z 9 maja 1996 r. w zakresie wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz Uchwały nr 42 Prezydium Sejmu z dnia 1 lipca 1996 r. w sprawie warunków techniczno-organizacyjnych i finansowych, tworzenia, funkcjonowania i znoszenia biur poselskich. O zakresie i formach działalności decydują poszczególni posłowie. Znoszone są po wygaśnięciu mandatu posła. Na analogicznych zasadach tworzone są biura senatorskie lub poselsko-senatorskie. W kadencji 1997-2001 biura poselskie w Mielcu mieli posłowie: Wiesław Ciesielski i Stanisław Janas ( przy Alei Niepodległości 12) oraz Andrzej Osnowski (przy ul. S. Wyspiańskiego 6). W kadencji 2001-2005 biura poselskie mają: poseł Krystyna Skowrońska (w biurowcu MPB przy ul. S. Żeromskiego 19) i poseł Stanisław Janas (lokal pod trybunami stadionu przy ul. L. Solskiego 1), a biuro senatorskie – senator Grzegorz Lato (lokal pod trybunami stadionu przy ul. L. Solskiego 1). W V kadencji Sejmu RP (2005-2010, skróconej w 2007 r.) funkcjonowały biura: poseł Krystyny Skowrońskiej (PO) przy ul. S. Żeromskiego 19, posła Andrzeja Leppera (Samoobrona) przy ul. H. Sienkiewicza 1 oraz senatora Władysława Ortyla. W VI kadencji (2007-2011) działały biura: poseł Krystyny Skowrońskiej (PO) przy ul. S. Żeromskiego 19, posła Krzysztofa Popiołka (PiS) przy ul. E. Biernackiego 1, posła Leszka Deptuły (PSL) przy ul. H. Sienkiewicza 1, biuro senatorskie Władysława Ortyla przy ul. Obrońców Pokoju oraz posłów do Parlamentu Europejskiego w latach 2004-2009 Mieczysława Janowskiego (PiS) przy ul. Obrońców Pokoju 6 i w latach 2005-2009 Andrzeja Zapałowskiego (LPR) przy ul. E. Biernackiego 1/30. Po tragicznej śmierci Leszka Deptuły w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, nowy poseł PSL Wiesław Rygiel uruchomił biuro przy ul. Lwowskiej 4 od 17 IX 2010 r. W kadencji 2011-2015 czynne były biura: poseł Krystyny Skowrońskiej (PO) przy ul. H. Sienkiewicza 1, posła Krzysztofa Popiołka przy al. Niepodległości 14/33, posła Tomasza Kamińskiego (SLD) przy ul. H. Sienkiewicza 1, posła Kazimierza Ziobry (SP) przy ul. W. Sikorskiego 2a, posła do Parlamentu Europejskiego Tomasza Poręby przy ul. H. Sienkiewicza 2/5. Od 13 VIII 2012 r. rozpoczęło działalność biuro posła Dariusza Dziadzio (Ruch Palikota) w bloku przy al. Niepodległości 14/5. Ponadto od 2015 r. czynne jest nadal biuro poseł K. Skowrońskiej przy ul. H. Sienkiewicza 1. Od 26 I 2020 r. czynne jest biuro posła Fryderyka Kapinosa i europosła Tomasza Poręby (obaj z PiS) przy ul. Obrońców Pokoju 6.
BIURO POŚREDNICTWA WIZOWEGO, TURYSTYKI I REKLAMY „EW-EL TOUR”, firma mielecka założona w 1993 r. przez Ewę Krzak i Elżbietę Soję. Zgodnie z przyjętą nazwą wykonuje szeroki zakres usług turystycznych, podobny do klasycznego biura podróży. Pierwszą siedzibą firmy był pawilon przy ul. Pułaskiego 4 A, a od 1995 r. mieści się w budynku przy Alei Niepodległości 12/29. Aktualnie kierują nią Ewa Krzak i Krzysztof Mazur.
BIURO PROJEKTOWE I OBSŁUGI INWESTYCJI BUDOWNICTWA “W.J.JURASZ” S.C., firma mielecka założona w 1991 r. przez braci Juraszów – Wojciecha i Jerzego. Jej siedzibą była kamienica przy ul. A. Mickiewicza 13. Wykonywała usługi w zakresie projektowania, nadzoru technicznego, kosztorysowania, doradztwa technicznego oraz przygotowania i obsługi technicznej inwestycji. Zespół projektantów tworzyli: mgr inż. arch. Wojciech Jurasz i mgr inż. arch. Elżbieta Smyrska (architektura), mgr inż. Jacek Majewski (konstrukcja), mgr inż. Mariusz Majewski (instalacje sanitarne), mgr inż. Władysław Rudolf (instalacje elektryczne), inż. Anna Żółkiewicz i inż. M. Żółkiewicz (kosztorysowanie). Ważniejsze opracowania projektowe i realizacje: Centrum Handlowo-Usługowe „Pasaż” w Mielcu, modernizacja i rozbudowa budynku administracyjnego Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu w Mielcu, zarządzającego SSE „EUROPARK MIELEC”, Szkoła Podstawowa Nr 11 przy ul. kard. S. Wyszyńskiego w Mielcu, kościoły w Rzochowie i Rydzowie, budynki administracyjne Nadleśnictw: Tuszyma, Leżajsk i Głogów, rozbudowa Zakładów Mechaniki Pojazdowej i Elektroniki R&G, Zakład Produkcyjny „Kirchhoff-Polska” w SSE, zespół parkingowo-garażowy przy ul. Kazimierza Jagiellończyka w Mielcu, Zakłady Mięsne Dobrowolskich w Wadowicach Górnych, Zakład PPHU Jana Tarapaty w Tuszowie Narodowym, rozbudowa i modernizacja budynku przedszkola w Tuszowie Narodowym z przeznaczeniem na szkołę podstawową, Zakład Usługowo-Handlowy Działowskich w Chrząstowie, Zakład Produkcyjny R. Kamińskiego w Mielcu i Dom Wypoczynkowy w Polańczyku, a ponadto szereg budynków handlowych i mieszkalnych oraz kaplica leśna Błogosławionego Ks. Romana Sitki w Kamionce. Firma została przekształcona ze spółki cywilnej na spółkę jawną. Przeniesiono siedzibę do budynku nr 6 przy ul. Kościelnej. Ważniejsze projekty w Mielcu: *obiekty biurowe: Centrum Badawcze, C+N, Kirchhoff I i II, Contenur, Control Process; *obiekty edukacyjne: Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, Regionalne Centrum Transferu Nowoczesnych Technik Wytwarzania; *obiekty przemysłowe: Control Process, Intercars, Kirchhoff I i II, Placówka Prób Startowych, Yasa, Gardner, Interphone. Ponadto wykonano zlecenia z innych miast, m.in. projekty obiektów przemysłowych: Inergy (Lublin), Kirchhoff (Gliwice, Gniezno) i Lift Service (Lublin) oraz kościołów w Aleksandrowie Łódzkim (parafia Zesłania Ducha Świętego), Przeworsku i Woli Mieleckiej koło Mielca. Wielką stratą dla Biura był zgon jego współzałożyciela i współwłaściciela Wojciecha Jurasza (2021 r.).
BIURO PROJEKTOWO-TECHNOLOGICZNE I OCHRONA PRZECIWPOŻAROWA „BIPROT-PREWENCJA”, firma mielecka założona w 1990 r. i prowadzona. przez Bogdana Kozaka, byłego pracownika Pracowni Terenowej „DELPOR” Kraków w Mielcu. Przedmiotem jej działalności jest projektowanie budowlane i ochrona przeciwpożarowa, m.in. uzgodnienia dokumentacji budowlanej pod względem przeciwpożarowym i projektowanie zabezpieczeń przeciwpożarowych dla budynków. Ważniejsze realizacje: obiekty firmy „AUTOPART” przy ul. Przemysłowej w Mielcu, obiekty fabryki pianki polietylenowej „JOONGPOL” przy ul. Traugutta w Mielcu i Szkoła Podstawowa w Wadowicach Górnych, a także zabezpieczenia przeciwpożarowe budynku SCK w Mielcu i kilku obiektów w SSE.
BIURO TURYSTYCZNE „INTER-EUROPE”, firma założona w Mielcu w 1991 r. i prowadzona do dziś przez Wandę Maziarz. Oferuje usługi w podobnym zakresie jak biura podróży. Pierwsza siedziba znajdowała się przy ul. A. Mickiewicza 13, a od 1 IV 2000 r. mieści się w lokalu przy ul. L. Staffa 4 A.
BLACK HAWK (UH-60M BLACK HAWK INTERNATIONAL), najnowszy śmigłowiec bojowy produkowany przez zakłady lotnicze Sikorsky Aircraft Corporation (USA). Ma silniki T-700-GE-701D oraz m.in. podwójny cyfrowy komputer sterowania, cyfrową mapę, zintegrowany system informacji o uszkodzeniach, aktywną kontrolę wibracji i tłumienie promieniowania podczerwonego. Zabiera na pokład maksymalnie 13 osób. Od kilkudziesięciu lat jego kolejne wersje znajdują się w wyposażeniu wojsk USA. Służy do transportu żołnierzy i operacji bojowych. Jego różne wersje zostały dotychczas zakupione do 26 krajów na całym świecie, w tym do Austrii, Grecji i Hiszpanii. Po zakupieniu Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu przez amerykańską firmę Sikorsky Aircraft Corporation w 2006 (2007) r. najnowsza wersja tego śmigłowca będzie produkowana m.in. w Mielcu. 12 III 2009 r. zaprezentowano pierwszą kabinę wyprodukowaną w Mielcu, a 30 IX 2009 r. helikopter UH-60M z tą kabiną został przekazany armii USA. 15 III 2010 r. zaprezentowano pierwszy egzemplarz śmigłowca S-70i wyprodukowanego w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu, a pierwszy lot tego śmigłowca odbył się 1 VII 2010 r. w Development Flight Center w West Palm Beach na Florydzie. 20 VII 2010 r. ogłoszono podpisanie pierwszego kontraktu na śmigłowce Black Hawk wykonane w Mielcu, a nabywcą trzech egzemplarzy była Arabia Saudyjska. 15 XI 2010 r. odbył się na mieleckim lotnisku (i po raz pierwszy w Polsce) pierwszy próbny lot drugiego śmigłowca wykonanego w Mielcu. W 2011 r. śmigłowiec S-70i został zaprezentowany w czasie Air Show Paris. W późniejszych latach mieleckie śmigłowce zostały zakupione przez m.in. Siły Powietrzne Chile, polską Policję, polskie Wojska Specjalne oraz władze Brunei, Filip, Rumunii i USA.
BLATTBERG ALTER, jeden z bogatszych kupców żydowskich mieszkających w Mielcu na przełomie XIX i XX w., handlował przeważnie bydłem. W latach 1901-1903 był członkiem Rady Przybocznej Burmistrza Mielca.
BLECHARZ WALENTY, pierwszy znany z nazwiska rzochowski rzemieślnik zajmujący się bieleniem płócien (czyli blecharz). Był długoletnim rajcą miejskim i burmistrzem Rzochowa, wzmiankowany w latach 1625-1639.
BLICHARCZYK JAKUB MACIEJ, urodzony 14 VII 1982 r. w Mielcu, syn Krzysztofa i Alicji z domu Dudek. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę zdał w 2000 r. Studiował politologię na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2003 r. uzyskał tytuł licencjata, a następnie ukończył studia z politologii na Wydziale Humanistycznym Akademii Pedagogicznej w Krakowie i otrzymał tytuł magistra politologii w 2005 r. Ponadto ukończył kurs języka angielskiego w American Language Communication Centre (ALCC) w Nowym Jorku w 2006 r. W latach 2006-2008 pracował w DENSO Manufacturing w Telford (Wielka Brytania). Od 2008 r. jest pracownikiem Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu. W 2014 r. został wybrany z listy PiS na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2014-2018. Pełni funkcję przewodniczącego Komisji Porządku Publicznego i Regulaminowej. W wyborach samorządowych w 2018 r. został ponownie wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023.
BLIZNIAK BONDS MARTA (z domu BLIZNIAK), urodzona 18 II 1978 r. w Mielcu, córka Jerzego i Ewy Mazur – Blizniak. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej nr 2 Mielcu i w trakcie nauki wyjechała do Chicago (USA). Absolwentka Liceum Libertyville USA (1996 r.). Studia wyższe na Wydziale Chemicznym Air Force Academy w Colorado Sprigs ukończyła w 2000 r. W 2001 r. uzyskała licencję pilota i została zatrudniona w Air Force USA (Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych AP) jako pilot samolotów transportowych C-17, a ponadto od 2018 r. jest pilotem Linii Lotniczych United Airline. W 2010 r. ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Chemiczno-Inżynieryjnym i Inżynierii Materiałowej Uniwersity of California – Davis i uzyskała doktorat (Doctor of Philosophy). Posiada stopień wojskowy podpułkownika.
„BLOKI”, potoczna nazwa osiedla fabrycznego Wytwórni Płatowców, a później WSK. Używana do lat 70., kiedy to zaczęły powstawać inne osiedla w różnych częściach Mielca.
BLUKOT BRONISŁAWA (z domu MAZIARZ), urodzona 25 X 1933 w Krzemieńcu (Wołyń), córka Antoniego i Petroneli z domu Brojak. W latach 1940-1946 przeżyła – wraz z rodziną – zesłanie w głąb ZSRR (rejon Archangielska, a potem Kazachstan Południowy). W 1946 r. przybyła do Polski i zamieszkała w Szprotawie. Ukończyła Liceum Przemysłowe (Odzieżowe) I stopnia w Żarach (1951). Od 1951 r. pracowała w tamtejszej Prokuraturze Powiatowej jako kierownik sekretariatu, a od 1953 r. pełniła taką samą funkcję w Sądzie Powiatowym, zaś w latach 1956-1959 była starszym referentem do spraw handlowych w PZGS. Uczestniczyła aktywnie w działalności organizacji młodzieżowych (ZHP, ZMP). W 1952 r. uczestniczyła w Zlocie Młodzieży w Warszawie, a w 1955 r. w V Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie. W 1959 r. przeniosła się do Mielca i podjęła pracę sprzedawcy w MHD (1959-1963), a następnie została zatrudniona w WSK. W latach 1966-1990 pracowała na stanowiskach: ślusarza, starszego referenta ekonomicznego, pracownika planowania i pracownika do spraw kobiet. Była wówczas współorganizatorką akcji oświatowych, m.in.: „Wczesne wykrywanie raka piersi jest uleczalne”, „Dietetyczne żywienie rodziny”. W 1972 r. ukończyła Technikum Mechaniczne w Mielcu. Poza pracą zawodową udzielała się w różnych formach działalności społecznej. Była m.in. przewodniczącą KGW w Dziubkowie, członkiem prezydium PK ZSL, radną Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej, przewodniczącą osiedlowej i później zakładowej (WSK) organizacji Ligi Kobiet Polskich. Działała ponadto w Kółkach Rolniczych w Cyrance, FJN, PTTK i TPPR oraz komitetach rodzicielskich. W latach 1972-1980 wchodziła w skład Komisji Kobiet Pracujących w Rzeszowie. Od 1990 r. należała do Związku Sybiraków w Mielcu, a od 2000 r. była jego przewodniczącą. Zainicjowała budowę „Pomnika Sybiraka” (według swojej koncepcji) na cmentarzu komunalnym w Mielcu. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Honorową Odznaką Ligi Kobiet, Złotą Odznaką TPPR i Odznaką „Zasłużony Działacz FJN” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” (1983). Zmarła 15 X 2016 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BŁACH MARIAN, urodzony 23 IV 1937 r. w Podleszanach, syn Walentego i Marii z Kubickich. Absolwent Liceum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1954 r. Studiował na Wydziale Prawa UMCS w Lublinie i w 1970 r. otrzymał tytuł magistra prawa. Od 1953 r. pracował w Narodowym Banku Polskim Oddział w Mielcu, przemianowanym później na Bank Depozytowo-Kredytowy w Lublinie i Bank PEKAO S.A., przez szereg lat na kierowniczych stanowiskach. Był długoletnim działaczem ZSL, a potem PSL. W 1989 r. kandydował do Sejmu. Od 1990 r. wybierany był radnym i przewodniczącym Rady Gminy w Mielcu w trzech kolejnych kadencjach: 1990-1994, 1994-1998 i 1998-2002. Pełniąc tę funkcję, znacząco przyczynił się do rozwoju najbliższego otoczenia Mielca w warunkach transformacji ustrojowej kraju. W 2002 r. powierzono mu mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2002-2006. Należy do Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Mieszka w Podleszanach koło Mielca. W latach 2006-2010 był członkiem Rady Społecznej Pogotowia Ratunkowego w Mielcu, a w kadencji 2010-2014 członkiem Rady Społecznej Szpitala Powiatowego.
BŁASZCZAK GRZEGORZ ANDRZEJ, urodzony 21 X 1957 r. w Mielcu, syn Mariana i Barbary z Maciejewskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studia lekarskie na Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1982 r. Po studiach rozpoczął pracę zawodową w Szpitalu Rejonowym w Mielcu jako młodszy asystent na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym. W 1991 r. został starszym asystentem, a w latach 2007-2015 pełnił funkcję zastępcy ordynatora oddziału. Ukończył szereg kursów specjalistycznych z zakresu ginekologii i położnictwa. Jest specjalistą ginekologiem położnikiem. W lutym 2015 r. powierzono mu funkcję lekarza kierującego Oddziałem Ginekologiczno-Położniczym, a następnie został ordynatorem tego Oddziału i pełnił tę funkcję do 2020 r. Prowadzi Prywatny Gabinet Ginekologiczno-Położniczy w Mielcu przy ul. W. Potockiego. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego.
BŁACHOWICZ BARBARA ALICJA (z domu BARAN), urodzona 25 V 1961 r. w Mielcu, córka Bolesława i Ireny z domu Bryła. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1981 r. Po maturze została zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej Samodzielny Publiczny Zakład w Mielcu jako pielęgniarka, a następnie zastępca kierownika Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego (do 2000 r.) Studia na Wydziale Nauk Społecznych (kierunek – socjologia) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego ukończyła w 2001 r. z tytułem magistra socjologii. W 2001 r. została mianowana dyrektorem Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej – Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy „Przystań” w Mielcu i funkcję tę pełni nadal. Ponadto w latach 2002-2007 pracowała jako nauczycielka w Medycznej Szkole Policealnej w Mielcu. W 2003 r. ukończyła Studium Pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza, a w 2004 r. otrzymała stopień nauczyciela kontraktowego. Poza pracą zawodową angażuje się społecznie, m.in. od 2006 r. jako prezes Stowarzyszenia „Jedno Życie” w Mielcu.
BŁACHOWICZ JAN, urodzony w 1911 r. w Tuszymie, powiat mielecki, w rodzinie chłopskiej. Ukończył 6 klas gimnazjum w Dębicy (1932) oraz korespondencyjny kurs rolny we Lwowie (1935). W latach 30. był jednym z organizatorów ZMW „Wici” w powiecie mieleckim i wiceprzewodniczącym Zarządu Powiatowego tej organizacji. Pełnił także funkcję wiceprezesa Powiatowego Zarządu Stronnictwa Ludowego (1933-1939). Był też współorganizatorem strajków chłopskich w latach 30. W pierwszych miesiącach okupacji hitlerowskiej (koniec 1939 r.) rozpoczął organizowanie podziemnego ludowego ruchu oporu na ziemi mieleckiej. Wspólnie z nauczycielami Wilhelmem Lotzem i Stefanią Gubernat wydawał w Przecławiu gazetkę konspiracyjną „Stokrotka”. Współpracował też z pismem SL „Roch”. W 1940 r. doprowadził do powstania zbrojnych oddziałów Straży Chłopskiej („Chłostra”) i objął stanowisko ich komendanta (ps. „Kropidło”). Był także pierwszym komendantem mieleckiego Obwodu Batalionów Chłopskich (powstałych z „Chłostry”), a w czasie akcji scaleniowej z Armią Krajową – komendantem Obwodu Ludowej Straży Bezpieczeństwa (LSB). Uczestniczył także w organizowaniu tajnego nauczania młodzieży wiejskiej. Po II wojnie światowej powrócił do działalności politycznej, m.in. pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Powiatowego ZMW RP „Wici” w Mielcu (1944-1946) i należał do PSL, a następnie do ZSL. Na początku lat 50. przeniósł się do Przemyśla i w latach 1950-1952 pełnił funkcję sekretarza PKW ZSL, a następnie pracował w Powiatowym Związku Kółek Rolniczych w Przemyślu. Za działalność w BCH odznaczony został m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Zmarł w 1989 r.
BŁACHOWICZ JAN, urodzony 8 III 1944 r. w Tuszymie, pow. mielecki, syn Ludwika i Władysławy z domu Piskor. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1963 r. i uzyskał tytuł technika mechanika. Został zatrudniony jako monter płatowcowy na Wydziale Montażu Ostatecznego Samolotów (W-56) –przy wyrobie samolotów MiG 17PF – Lim 6bis, TS-11 „Iskra” (prototypy) i An-2. W 1966 r. przeszedł do kontroli jakości i początkowo pracował przy uruchomieniu aparatury paliwowej, a następnie w biurze technicznym. W 1969 r. otrzymał tytuł Młodego Mistrza Techniki i Racjonalizacji. Równocześnie studiował, kończąc Politechnikę Krakowską z tytułem inżyniera mechanika w 1972 r. oraz studia podyplomowe z zakresu ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw. Ponadto ukończył szereg kursów specjalistycznych III stopnia. W 1972 r. został kierownikiem Sekcji Współpracy z Zagranicą w Dziale Postępu Technicznego. Od 1973 r. ponownie pracował na Wydziale Montażu Ostatecznego Samolotów (W-56) jako zastępca kierownika ds. produkcji. Brał wówczas udział m.in. w realizacji zamówienia indyjskiego na 50 sztuk samolotu TS-11 „Iskra” oraz w wprowadzeniu do seryjnej produkcji montażu samolotów M-15. Z dniem 1 I 1976 r. objął stanowisko kierownika Wydziału Półmontaży Samolotów (W-50) i wniósł znaczący wkład w rozwój produkcji i usprawnienie organizacji pracy. 1 II 1979 r. został powołany na stanowisko szefa produkcji lotniczej, któremu oprócz wyrobów lotniczych podporządkowano w początkowej fazie produkcję wózków golfowych, samochodów chłodni i telewizyjnych wozów transmisyjnych. Funkcję tę pełnił do 1988 r., znacząco przyczyniając się do realizacji zamówień zagranicznych i krajowych na mieleckie samoloty – mimo pogłębiającego się w Polsce kryzysu gospodarczego i społecznego. (W szczytowych okresach było to około 600 samolotów różnego typu w ciągu roku.) Był członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji Produkcji, autorem i współautorem szeregu wniosków i projektów racjonalizatorskich, których zastosowanie przyniosło znaczne oszczędności i poprawę warunków pracy. M.in. był współautorem opracowania i wykonania projektu wyciszenia części wydzielonej hali półmontażu (patent nr PRL P179084). W 1988 r. został oddelegowany do pracy w Czechosłowacji (CSRS) na stanowisko kierownika Placówki Serwisowej Usługowo-Eksploatacyjnej i Techniczno-Handlowej M18 „Dromader” i An-2, a w 1993 r. został przedstawicielem techniczno-handlowym MHZ – PZL – WSK Mielec ds. współpracy lotniczej pomiędzy zakładami lotniczymi w Polsce (głównie ZPLiS – WSK), a zakładami i firmami lotniczymi na terenie Czech, Słowacji, Austrii i Węgier. M.in. przyczynił się do zawarcia dużego kontraktu handlowego na sprzedaż kilkudziesięciu samolotów M18 „Dromader” i An-2 przez Czechosłowację i Węgry oraz znacznej ilości części zamiennych do tych samolotów. Po powrocie do kraju w 1998 r. został zatrudniony na stanowisku kierownika Działu Serwisu i Obsługi Posprzedażnej Zakładu Lotniczego Sp. z o.o. w upadłości, a od 2001 r. pracował w firmie „PRODREM” Zakładu Utrzymania Ruchu „PZL Mielec” na stanowisku kierownika Zakładu Mechanicznego. Na emeryturę odszedł w 2005 r. Ponadto w 1999 r. był współzałożycielem i pełnomocnikiem rodzinnej firmy Produkcyjno-Handlowo-Usługowej „BŁACHPOL”, zajmującej się m.in. handlem (eksportem i importem) wyrobów związanych z lotnictwem. Z chwilą przejścia na emeryturę zakończył również prywatną działalność gospodarczą. W czasie 42-letniej pracy zawodowej znajdował czas na pracę społeczną. Działał w organizacjach młodzieżowych, był członkiem zarządów: FKS „Stal”, SIMP WSK, Automobilklubu Rzeszowskiego Oddział Mielec, Aeroklubu Mieleckiego, Koła Polskiego Związku Wędkarskiego, ZZ LOK WSK oraz przewodniczył Komitetowi Rodzicielskiemu przy Szkole Podstawowej nr 7. Został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Zasłużony dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”, Medalem Dowództwa Wojsk Lotniczych” (dwukrotnie), Brązową Honorową Odznaką SIMP, Złotą Odznaką FKS „Stal” Mielec, Medalem 10-lecia ZSMP, Pamiątkowym Medalem „Za Aktywne Uczestnictwo w Produkcji Samolotów An-2” (ZSRR), Medalem „Zasłużony dla Lotnictwa Cywilnego Czechosłowacji SLOV-AIR i Czechosłowackie AEROLINIE (CSRS). Zmarł 4 III 2024 r.
BŁACHOWICZ JÓZEFA z domu SZAŁDA), urodzona 19 III 1945 r. w Tuszymie, pow. mielecki, córka Stanisława i Michaliny z domu Barnaś. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. Pracę nauczycielską rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Bliźnie, pow. ropczycki. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Przemyślu (filologia rosyjska) w 1967 r. została przeniesiona do Szkoły Podstawowej w Tuszymie i pracowała tam do 1978 r. W tym czasie ukończyła studia na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Krakowie i uzyskała tytuł inżyniera rolnika. Od 1978 r. 2005 r. pracowała w Zespole Szkół Rolniczych w Rzemieniu jako nauczyciel języka rosyjskiego, a później produkcji roślinnej i technologii gastronomicznej. W 1980 r. otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. W1982 r. ukończyła studia na Wydziale Ekonomiczno-Rolniczym SGGW Akademii Rolniczej w Warszawie i uzyskała tytuł magistra pedagogiki rolniczej. W 1998 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie żywienia człowieka i gospodarstwa domowego na Wydziale Żywienia Człowieka SGGW. Ponadto ukończyła szereg dodatkowych form doskonalenia zawodowego. Wiele czasu poświęcała uczniom uzdolnionym, przygotowując ich do Olimpiady Wiedzy i Umiejętności Rolniczych. Kilku z nich zostało laureatami szczebla centralnego i otrzymało indeksy na studia. Angażowała uczniów do udziału w wielu konkursach przedmiotowych i artystycznych (m.in. o tradycjach związanych z Bożym Narodzeniem i Wielkanocą), wielokrotnie z powodzeniem. Od początku pracy zawodowej była propagatorką oświaty zdrowotnej, a szczególnie akcji Polskiego Czerwonego Krzyża (m.in. „Młoda Krew Ratuje Życie”), Sekcji Oświaty Zdrowotnej Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej i Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. Opiekowała się szkolnymi kołami PCK i SKO. Uczestniczyła w procesie produkcyjnym wielu zakładów związanych z produkcją rolno-spożywczą. Była uczestnikiem wielu seminariów i pokazów w czasie Targów Krajowych i Międzynarodowych „TUR-GASTRO-HOTEL organizowanych przez Poznańską Agencję Targową INEXPO. Ponadto w latach 1999-2005. założyła i prowadziła rodzinną firmę produkcyjno-handlowo-usługową „BŁACHPOL”. W 2005 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką Zasłużony Opiekun Koła PCK i Odznaką Honorową PCK.
BŁACHOWICZ STANISŁAW, urodzony w 1924 r. w Tuszymie, powiat mielecki, w rodzinie chłopskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej był łącznikiem komendanta Obwodu BCh J. Błachowicza i kolporterem gazetki podziemnej „Stokrotka”. Po zakończeniu II wojny światowej uczestniczył w reaktywowaniu ZMW „Wici” i został wiceprezesem Zarządu Powiatowego w Mielcu. Ukończył studia wyższe, uzyskując tytuł magistra ekonomii. W latach 60. był prezesem Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu, wiceprezesem Powiatowego Komitetu ZSL oraz prezesem Ludowego Klubu Sportowego „Tęcza” Mielec w latach 1969-1972. Zmarł w 1972 r.
BŁACHOWICZ TADEUSZ, urodzony 7 VIII 1947 r. w Zaborczu, syn Jana i Marii z domu Feląg. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 (obecnie I LO) w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1965 r. W latach 1965-1991 pracował w Dziale Socjalnym WSK „PZL-Mielec”, a od 1991 do 1999 r. pełnił funkcję komendanta Straży Miejskiej w Mielcu. Od 1999 r. był szefem Inspektoratu Obrony Cywilnej i Spraw Obronnych w Urzędzie Miejskim w Mielcu. W 2006 r. przeszedł do pracy w Biurze Zarządzania Kryzysowego, Ochrony Ludności i Spraw Obronnych w Urzędzie Miejskim w Mielcu. Od 2013 r. przebywał na emeryturze. Zmarł 15 I 2023 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BŁACHOWICZ WOJCIECH, urodzony 25 VI 1966 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Alicji z domu Jaszkiewicz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. Studiował na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej (specjalność: konstrukcje budowlane i inżynierskie) i w 1991 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa. W latach 1991-1996 pracował w firmie Hydrobudowa Rzeszów SA przy budowie Zakładu Uzdatniania Wody w Przemyślu. W 1996 r. przeszedł do Zakładów Płyt Pilśniowych SA w Przemyślu na stanowisko specjalisty do spraw inwestycji, a następnie został kierownikiem działu uszlachetniania i pełnił tę funkcję do 2003 r. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu wyceny nieruchomości na Politechnice Warszawskiej. Od 2003 r. do 2006 r. był kierownikiem Bazy Magazynowej w Żurawicy Polskiego Koncernu Naftowego ORLEN SA. W tym czasie ukończył studia z dziedziny zarządzania bezpieczeństwem w zakładach przemysłu naftowego (2004). W latach 2007-2010 pracował w firmie Fibris SA w Przemyślu, sprawując funkcje dyrektora do spraw strategii i rozwoju oraz członka zarządu. W grudniu 2010 r. został mianowany zastępcą prezydenta miasta Przemyśla i pełnił tę funkcję w kadencji 2010-2014. W 2014 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Przemyślu na kadencję 2014-2018. Od 1994 r. posiada uprawnienia budowlane UAN/II/7342/27/94, a od 2002 r. jest członkiem Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa.
BŁACHOWICZ ZOFIA BARBARA (z domu KOT), urodzona 3 X 1949 r. w Olszynie Lubańskiej, woj. wrocławskie, córka Zbigniewa i Haliny z domu Skoczylas. Absolwentka Liceum Pedagogicznego dla Wychowawców Przedszkola w Tarnowie, maturę zdała w 1968 r. Po maturze została zatrudniona w Przedszkolu WSK Nr 3 w Mielcu jako nauczycielka, a następnie pracowała w Przedszkolu WSK Nr 1 i Państwowym Przedszkolu Nr 4. W 1978 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: pedagogika przedszkolna), a później kurs dla kadry kierowniczej w Rzeszowie. W 1991 r. przeszła do nowo oddanego do użytku Przedszkola Państwowego Nr 8 i do 1991 r. na stanowisko zastępcy dyrektora. Brała udział w organizowaniu placówki, a później jej otoczenia. W latach 1991-1998 pełniła funkcję dyrektora, wzbogacając bazę dydaktyczną placówki i motywując grono nauczycielskie do wprowadzania nowatorskich metod pracy. W 2000 r. przeszła na emeryturę. Zmarła 25 IX 2022 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BŁASIAK JAN, urodzony 10 V 1908 r. w Ciszycy koło Sandomierza, syn Jana i Franciszki z domu Sabat. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, a następnie do Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnobrzegu. Maturę dał w 1931 r. W okresie 15 VIII 1931 r. – 30 VI 1932 r. przeszedł szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Piechoty w Zambrowie i otrzymał stopień plutonowego podchorążego. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1939 r. uzyskał tytuł magistra praw. Równocześnie brał udział w cyklicznych ćwiczeniach wojskowych rezerwy w 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu. Po jednym z ćwiczeń w 1935 r. został awansowany na stopień podporucznika. Tuż przed napaścią Niemiec hitlerowskich na Polskę został zmobilizowany do wspomnianego 2 pułku piechoty i uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., w czasie wycofywania się pułku w kierunku wschodnim. Po wejściu wojsk sowieckich na wschodnie ziemie polskie (17 IX 1939 r.), w nieznanych okolicznościach został wzięty do niewoli sowieckiej i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Kozielsku. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w lesie katyńskim. Potwierdziła to obecność nazwiska na liście wywozowej nr 036/1 z 16 IV 1940 r., poz. 6. Jego zwłoki zidentyfikowano w czasie ekshumacji w 1943 r. Potwierdziły to także znalezione przy nich dokumenty. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Decyzją Ministra Obrony Narodowej nr 439/MON z dnia 5 X 2007 r. został awansowany pośmiertnie do stopnia porucznika. Upamiętniono go tabliczkami memoratywnymi w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie, na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu, na tablicy w kościele Dominikanów w Tarnobrzegu oraz w Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli.
BŁASZCZAK WIT, urodzony 23 I 1945 r. w Białce, syn Czesława i Cecylii z domu Jędrzejak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Krakowie, maturę zdał w 1964 r. Studia na Wydziale Mechanicznym (kierunek – technologia aparatury przemysłowej) Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1971 r. z dyplomem magistra inżyniera mechanika. Pracę zawodową rozpoczął w 1971 r. w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym WSK PZL-Mielec jako konstruktor, a następnie był kierownikiem sekcji konstrukcyjnej aparatury rolniczej do samolotu M15. W latach 1981-1983, w ramach delegacji służbowej, wykładał w szkole lotniczej w Bombah (Libia). Po powrocie pracował w biurze konstrukcyjnym OBR Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, m.in. uczestniczył przy konstruowaniu aparatury „Agro” do samolotu M18, a następnie instalacji paliwowej do samolotów I-22 Iryda i M28 Skytruck. Od 1993 r. do 1999 r. pełnił funkcję kierownika Działu Marketingu WSK PZL Mielec, m.in. odpowiadał za promocję i reklamę firmy oraz obsługę delegacji zagranicznych. Po ogłoszeniu upadłości przez WSK PZL-Mielec został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. jako specjalista ds. promocji i reklamy (1999-2005). W latach 2005-2006 był specjalistą technologiem w dziale kooperacji. Po prywatyzacji PZL Mielec (2007 r.) pracował jako logistyk, a następnie konstruktor w zespole specjalistów, którzy adoptowali dokumentację konstrukcyjną firmy Sikorsky i prowadzili nadzór konstruktorski przy produkcji części, podzespołów i zespołów śmigłowca S-70i oraz przy montażu kompletnego tego śmigłowca. W listopadzie 2012 r. przeszedł na emeryturę. Udzielał się społecznie, m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Lotniczej SIMP przy ZG SIMP w Warszawie (1979-1987). Od 1997 r. jest członkiem zarządu i wiceprezesem Stowarzyszenia Promocji Polskiego Lotnictwa PROMLOT w Mielcu.Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
BŁAŻEJOWSKI WŁADYSŁAW EDWARD, urodzony 23 VI 1958 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Eugeniusza i Julii z domu Sołtys. Absolwent Liceum Zawodowego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studiował lotnictwo na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w Rzeszowie i uzyskał tytuł inżyniera. W 1976 r. został zatrudniony w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Komunikacyjnego Mielec. W latach 1992-2006 pracował w Komendzie Rejonowej (od 1999 r. – Powiatowej) w Mielcu, pełniąc funkcje: komendanta Komisariatu w Borowej, specjalisty do spraw nieletnich, rzecznika prasowego i zastępcy komendanta powiatowego. W 2006 r. został wybrany na wójta Gminy Borowa w kadencji 2006-2010, a następnie wybrano go na tę funkcję w kadencji 2010-2014 i kadencji 2014-2018. W czasie pełnienia tej funkcji znacząco przyczynił się do wszechstronnego rozwoju gminy. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Brązową Odznaką „Zasłużony Policjant”, Złotą Odznaką „Zasługi w Zwalczaniu Powodzi” oraz Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Przebywa na emeryturze.
BŁAŻKÓW MARIA TERESA, urodzona 27 V 1956 r. w Mielcu, córka Józefa i Eugenii z domu Osmola. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Ukończyła Państwowe Studium Kulturalno-Oświatowe i Bibliotekarskie w Krośnie (1977) oraz kierunek: bibliotekoznawstwo i informacja naukowa na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, uzyskując tytuł magistra bibliotekoznawstwa. Pracę zawodową rozpoczęła w 1977 r. w Gminnej Bibliotece Publicznej w Podleszanach jako kierownik Filii w Woli Mieleckiej. W sierpniu 1978 r. przeszła do Biblioteki RCK przy WSK „PZL-Mielec” i pracowała początkowo jako bibliotekarz, a w latach 1990-1992 – kierownik tej placówki. Po przejęciu Biblioteki RCK przez Miejską Bibliotekę Publiczną (XII 1992) powróciła na stanowisko bibliotekarza. W wyniku połączenia samorządowych instytucji kultury w Samorządowe Centrum Kultury w 1997 r. została mianowana zastępcą dyrektora SCK d/s Biblioteki. Przyczyniła się do unowocześnienia pracy placówki m.in. poprzez jej stopniową komputeryzację. Była członkiem Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich. W 2003 r. ukończyła kurs „Informacja europejska w polskich bibliotekach publicznych”, organizowany przez CEBID w Rzeszowie. Wyróżniona Medalem „Za Zasługi dla Bibliotekarstwa i Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich”. W latach 2010-2015 pełniła funkcję wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. Współpracowała z Grupą Literacką Słowo, Klubem Środowisk Twórczych i Klubem Miłośników Lotnictwa. Działała również w zarządzie Funduszu Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego – Brata Alberta w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Złotą Odznaką Jubileuszową TMZM w Mielcu i Nagrodą Marszałka Województwa Podkarpackiego. Zmarła 22 XII 2016 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W 2021 r. Biblioteka SCK ustanowiła Nagrodę im. Marii Błażków „Nieodkryta Ziemia Mielecka” – edycja: konkurs literacki.
BŁĘDOWSKI MARIUSZ, urodzony 26 III 1945 r. w Starachowicach, syn Mieczysława i Marii z Janakowskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (obecnie II LO), egzaminy maturalne zdał w 1963 r. Był finalistą ogólnopolskiej Olimpiady Chemicznej w 1962 r. W latach szkolnych trenował lekkoatletykę w „Stali” Mielec. Specjalizował się w skokach i sprintach. Był reprezentantem Polski w kategorii juniorów i czołowym skoczkiem okręgu rzeszowskiego w kategorii seniorów. Rekordy życiowe to: 7,33 m w skoku w dal i 14,77 m w trójskoku. Studiował na Politechnice Śląskiej w Gliwicach i w 1969 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera w specjalności technologia tworzyw sztucznych. Od 1969 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, kolejno na stanowiskach: starszego technologa, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału-59 (malarnia), głównego metalurga i kierownika Działu Analiz. W lipcu 1994 r. otrzymał powołanie na stanowisko pełnomocnika ds. Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Mielcu i kierował pracami przygotowawczymi do jej powstania. 8 X 1995 r., w przeddzień otwarcia SSE EURO-PARK MIELEC, został mianowany dyrektorem mieleckiego Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie, zarządzającego SSE i funkcję tę pełnił do 30 VI 2014 r., a następnie przeszedł na emeryturę i do 31 I 2015 r. był doradcą dyrektora z ramienia ARP. W znaczącym stopniu przyczynił się do pomyślnego rozwoju mieleckiej strefy. W 2014 r. otrzymał nagrodę specjalną w czasie gali XIII edycji konkursu „Podkarpacka Nagroda Gospodarcza”. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
„BŁĘKITNI”, popularny mielecki zespół muzyczny działający w latach 60. XX w. Skład: Ryszard Nowakowski (gitara), Jerzy Pogoda (gitara, vocal), Franciszek Gruszecki (perkusja), Ryszard Krupa (skrzypce, sax alt, instruktor zespołu), Włodzimierz Krzyżewski (instrumenty klawiszowe), Barbara Chruściel (vocal), Stanisław Chruściel (gitara, vocal). Występowali najczęściej w Klubie „Pod Sosnami” (w lasku komunalnym).
BŁONIARZ JAN, pierwszy znany z nazwiska mielecki błoniarz, czyli rzemieślnik zajmujący się przygotowaniem i wprawianiem błon zwierzęcych do okien, wzmiankowany w latach 80. XVI w. On też zapewne jako pierwszy w Mielcu wprawiał do okien szkło, bo przy końcu XVI w. mieleccy kupcy przywozili szkło z Krakowa do Mielca. (Było ono bardzo drogie i tylko bogatych mieszczan stać było na tę nowość.) Kontynuatorem tej działalności był Szymon Błoniarz, wzmiankowany w dokumencie z 1629 r.
BŁONIE (BŁONIA), łąki stanowiące północno-zachodnią część terenów Mielca od XV do połowy XX w. Służyły do wypasu bydła hodowanego przez mieszkańców Mielca. Po procesach z właścicielami stały się własnością gminy miejskiej. Z biegiem lat stopniowo przeznaczano je pod zabudowę. Na tych terenach zbudowano m.in. zespół obiektów gimnazjum, budynek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, stadion sportowy i budynek seminarium żeńskiego oraz szereg domów prywatnych. Współcześnie, po przesunięciu granic miasta na północ, jest to jedno z osiedli starej części Mielca i nosi imię Jana Kilińskiego.
BŁONIA RZOCHOWSKIE, łąki, duży teren zalewowy nad Wisłoką, od setek lat miejsce wypasu bydła przez rzochowian. Charakteryzują się dużą ilością pięknych, okazałych i wiekowych drzew, które uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu z 6 VIII 1997 r. uznane zostały za pomniki przyrody. Są to: topole białe (najstarsza ma około 300 lat), topole kanadyjskie (najstarsza – 230 lat), topole szare (najstarsza – 150 lat) i olsze czarne (najstarsza – 100 lat). Błonia są również miejscem rozgrywania spotkań piłkarskich miejscowych drużyn i terenem rekreacji rzochowian.
BŁOŃSKI JAN, lwowski malarz, prawdopodobnie autor obrazów przedstawiających herby ziem Polski przedrozbiorowej w mieleckiej Sali Królewskiej przy ul. T. Kościuszki 10, oddanej do użytku w 1909 r.
BOBER ZBIGNIEW STEFAN, urodzony 2 IX 1963 r. w Mielcu, syn Ignacego i Bogumiły z domu Sojda. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i w 1990 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. W latach 1990-1998 pracował w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Mielcu na stanowisku asystenta i uzyskał I stopień specjalizacji z anestezjologii i intensywnej terapii. W 1998 r. był asystentem w Specjalistycznym Anestezjologicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Łodzi, a następnie powrócił do Mielca i jako asystent pracował w Zakładzie Opieki Zdrowotnej SP 2. W 2005 r. został mianowany dyrektorem Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Mielcu i pełnił tę funkcję do 2012 r. Ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania w służbie zdrowia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, kwalifikacyjny kurs pedagogiczny dla absolwentów wyższych uczelni w Wyższej Szkole Umiejętności im. S. Staszica w Kielcach oraz studia podyplomowe z zakresu zarządzania spółkami prawa handlowego w ochronie zdrowia na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym w Warszawie. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. jako członek Zarządu Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Mielcu, członek Rady Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie (4 kadencje) i członek – skarbnik Zarządu Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Lekarskiej Regionu Rzeszowskiego w Rzeszowie. Jego pasją sportową jest piłka nożna. Jako student występował w drużynie AM Szczecin, która wywalczyła mistrzostwo Polski Akademii Medycznych i dwukrotnie zajęła III miejsce. Był współorganizatorem 17 edycji Halowych Mistrzostw Polski Lekarzy w Piłce Nożnej w Mielcu. Jako członek reprezentacji mieleckich lekarzy wywalczył dwukrotnie mistrzostwo Polski.
BOBOLA ZYTA (z domu MOJEK), urodzona 27 III 1936 r. w Złotnikach koło Mielca, córka Józefa i Heleny z domu Indyk. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1955 r. W czasie nauki szkolnej rozpoczęła treningi lekkoatletyczne, specjalizując się w rzucie dyskiem. Po maturze podjęła pracę w księgowości WSK Mielec i rozwijała karierę sportową w „Stali” Mielec. Była wielokrotną medalistką Mistrzostw Polski w rzucie dyskiem: *1960 (Olsztyn) – brązowy medal (47,82 m); *1961 (Nowa Huta) – brązowy medal; *1962 (Warszawa) – srebrny medal; *1963 (Bydgoszcz) – srebrny medal; * 1964 (Warszawa) – srebrny medal; *1965 (Szczecin) – srebrnym medal (50,88 m); *1966 (Poznań) – srebrny medal; *1967 (Chorzów) – srebrny medal. Była także członkinią kadry narodowej w latach 1958-1968 i wielokrotną reprezentantką Polski. Zwyciężała wiele razy w zawodach krajowych i zagranicznych, także w meczach międzypaństwowych. Uczestniczyła w lekkoatletycznych Mistrzostwach Europy-1962, plasując się na 11. miejscu. Rekord życiowy 52,90 m osiągnęła w 1966 r. na mieleckim stadionie. W 1965 r. zdobyła 1. miejsce w Plebiscycie „Nowin Rzeszowskich” na „Najlepszego Sportowca Rzeszowszczyzny”. Karierę sportową zakończyła we wrześniu 1968 r. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Na emeryturę przeszła w 1991 r. Zmarła 21 VI 2023 r. i została pochowana na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
BOBRA ADAM, urodzony 10 X 1912 r. we Lwowie, syn Jana i Katarzyny z Sochorskich. Ukończył gimnazjum we Lwowie, a następnie studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w 1939 r. i otrzymał dyplom lekarza weterynarii. W 1940 r. został zatrudniony na stanowisku kierownika Punktu Weterynaryjnego w Barszczewicach, a następnie przeniesiono go na równorzędne stanowisko w Lecznicy Weterynaryjnej Ziemskiego Oddziału w Jaryczowie Nowym. W 1944 r., w związku z rosnącą agresją Ukraińców w stosunku do Polaków, przeniósł się na ziemię mielecką i w 1945 r. został kierownikiem Lecznicy Weterynaryjnej w Borowej. Od 1957 r. zamieszkał w Mielcu i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Leczniczym dla Zwierząt. Na emeryturę przeszedł w 1979 r. Zarówno w Borowej jak i w Mielcu przyczynił się do unowocześnienia metod leczenia zwierząt i popularyzowania wiedzy w zakresie hodowli zwierząt i zapobieganiu nękającym je chorobom. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Za wzorową pracę w służbie weterynaryjnej”. Zmarł 2 grudnia 1985 r. w Mielcu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BOBRYK JANUSZ, urodzony 1 V 1948 r. w Dębicy, syn Feliksa i Natalii z domu Brożonowicz. Wychowywał się w Mielcu i pozostaje jego mieszkańcem. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Od ukończenia nauki w 1966 r. do dziś pracuje w wolnych zawodach. Założył w Mielcu jeden z pierwszych zespołów big-beatowych „Pulpity”, a następnie inicjował powstanie wielu zespołów estradowych (z udziałem muzyków z Mielca i innych polskich miast oraz muzyków zagranicznych) i był ich kierownikiem. M.in. we współpracy z „Pagartem” organizował ich występy w Polsce i za granicą. W trakcie wojaży artystycznych zwiedził szereg krajów (głównie Europy Środkowej i Południowej) i nawiązał szereg znajomości. Doświadczenia te wykorzystał w działalności turystycznej, prowadząc jako pilot wycieczki zagraniczne. W celu zapoznania turystów ze zwiedzanymi krajami pisał i wydawał informatory i prospekty turystyczne. Z biegiem lat i rozwojem kontaktów powiększał ofertę usług, pełniąc funkcje pełnomocnika i rezydenta różnych firm, konsultanta i doradcy, tłumacza języków słowiańskich, organizatora spotkań biznesowych oraz korespondenta czasopism (m.in. „Welcome Małopolska”) i gazet. Nazywa siebie „obywatelem świata”, ale nie zapomina przy tym o rodzinnym mieście i promuje go w różnych formach. Informuje też o życiu mielczan w innych krajach – opublikował w „Korso” cykl „Moja zagranica”, a w nim m.in. artykuł „Polacy są wszędzie – mielczanie również”. Był wykładowcą w Mieleckiej Szkole Menedżerów (1995 r.). W czasie wizyt Ojca Św. Jana Pawła II w Polsce był tłumaczem delegacji rządowych Czech, Słowacji i Polski. Szkolił rezydentów i pilotów wycieczek (Słowacja, Czechy) oraz animatorów działalności turystycznej (Bułgaria, Słowacja). Współpracuje z impresariatami i organizacjami turystycznymi oraz wydawnictwami, prasą i telewizją (Bułgaria, Czechy, Słowacja).
BOBRZYŃSKI MICHAŁ HIERONIM, urodzony 30 IX 1849 r. w Krakowie, syn Błażeja Jana i Zofii z Cepcerów. Absolwent Gimnazjum św. Anny w Krakowie z maturą w 1867 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1872 r. uzyskał stopień naukowy doktora. W 1873 r., na podstawie rozprawy: „O ustawodawstwie nieszawskim Kazimierza Jagiellończyka”, otrzymał habilitację. Studia prawnicze kontynuował w Berlinie i Strasburgu. Został zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1877 r. jako profesor, a od 1879 r. – profesor zwyczajny historii prawa polskiego i niemieckiego. W latach 1877-1878 napisał bodaj najważniejsze w swojej bogatej twórczości naukowej dzieło pt. „Dzieje Polski w zarysie”. To dzieło i szereg innych prac z zakresu historii i prawa polskiego ugruntowało jego pozycję w galicyjskim środowisku naukowym. Był m.in. członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1880 r.), członkiem zwyczajnym Akademii Umiejętności (od 1883 r.) i honorowym profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Lwowskim (od 1893 r.). Od czasów studenckich związał się z krakowskimi konserwatystami – „stańczykami”. Pełnił liczne funkcje związane z polityką i administracją. Był m.in.: dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie (1878-1890), radnym Rady Miejskiej Krakowa (1882-1887), posłem na galicyjski Sejm Krajowy V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji (1885-1914), wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej (1891-1902), posłem do austriackiej Rady Państwa w kadencjach: VII (1885-1890), X (1903-1907). Po wyborach 17 VI 1907 r. został wybrany do Rady Państwa na XI kadencję z galicyjskiego okręgu wyborczego nr 23 (Mielec, Kolbuszowa, Leżajsk, Sokołów, Rozwadów, Tarnobrzeg, Nisko, Rudnik), ale po nominacji na funkcję namiestnika Galicji w maju 1908 r. zrezygnował z funkcji poselskiej w Wiedniu. W 1913 r., po nieporozumieniach związanych z warunkami i zakresem ugody z Ukraińcami, zrezygnował z funkcji namiestnika. W czasie I wojny światowej popierał Naczelny Komitet Narodowy i Legiony Polskie. W okresie międzywojennym mieszkał we własnym majątku Garby koło Środy Wielkopolskiej. Brał udział w pracach nad konstytucją odrodzonej Polski i reformą administracji. Niektóre ważniejsze prace naukowe: „O dawnem prawie polskim, jego nauce i umiejętnem badaniu” (Kraków 1974), „Dzieje Polski w zarysie” ( Warszawa 1879, 1880, 1887-1890, 1927), „W imię prawdy dziejowej” (Warszawa 1879), „Geneza społeczeństwa polskiego na podstawie kroniki Galla i dyplomatów XIIgo wieku” (Kraków 1881), „Wskrzeszenie państwa polskiego. Szkice i studia historyczne”, t. I: 1914-1918 (Kraków 1920), t. II: 1918-1923 (Kraków 1925), „Szkice i studia historyczne”, zbiór, t. 1-2 (Kraków 1922). Uznawany był za współtwórcę „krakowskiej szkoły historycznej”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (austriackim), Orderem Korony Żelaznej I klasy (austriackim), honorowym obywatelstwem Sokala, Buczacza i Dębicy oraz tytułem szlacheckim, którego nie przyjął. Zmarł 3 VII 1935 r. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
BOCHENEK ZBIGNIEW, urodzony 25 V 1945 r. w Binarowej koło Gorlic, syn Władysława i Heleny z domu Fejklowicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Bieczu, egzaminy maturalne zdał w 1963 r. W latach 1963-1968 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i uzyskał tytuł magistra prawa. Po studiach pracował jako aplikant w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie, a następnie był asesorem sądowym w Krośnie, Jarosławiu i Kolbuszowej. W 1973 r. podjął pracę sędziego w Sądzie Powiatowym (potem Rejonowym) w Mielcu i wykonywał ją do 1983 r. Od roku 1984 do 1990 był adwokatem w Okręgowej Radzie Adwokackiej z wyznaczeniem siedziby wykonywania zawodu w Dąbrowie Tarnowskiej, w latach 1990-1991 kierował Zespołem Adwokackim Nr 1 w Mielcu, a od września 1991 r. wykonuje indywidualnie zawód adwokata. W latach 90. XX w. był przewodniczącym Miejskiego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu. Był także działaczem Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, a od 2007 r. jest członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół 1893. W czerwcu 2017 r. został wybrany na prezesa Zarządu PTG Sokół 1893 w Mielcu.
BOCIEK KRZYSZTOF, urodzony 30 III 1974 r. w Mielcu, syn Czesława i Józefy z domu Kowalik. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Stali” Mielec. Do I-ligowej drużyny „Stali” awansował w 1990 r. (Pierwszy mecz rozegrał 21 X 1990 r.) Grał w niej jako napastnik w latach 1990-1994 i zdobył 19 bramek. Wielokrotnie występował w reprezentacjach Polski U-18 i olimpijskiej. Od 1994 r. grał w I-ligowych klubach zagranicznych: PAOK Saloniki (Grecja) oraz FC Volendam, AZ Alkmaar, NEC Nijmegen, FC Den Bosch (Holandia) oraz dwukrotnie krótko w „Stali” Mielec, jeszcze przed wycofaniem drużyny z rozgrywek II ligi.
BOCZNA (ULICA), niewielka (100 m) uliczka na osiedlu Wolności. Przez ulicę Krańcową łączy się z ul. J. Korczaka. Status ulicy i nazwę otrzymała 28 III 1973 r.
BOCZNICA KOLEJOWA (CZASOWA) NA „NOWYM MIELCU”, została zbudowana na początku lat 50. XX w., w związku z dynamiczną rozbudową osiedla WSK po zachodniej stronie ul. A. Kędziora (później 22 Lipca i al. Niepodległości). Wagonami dostarczano materiały budowlane początkowo do końca osiedla po linii późniejszej ul. L. Staffa, później skrócono ją do L. Staffa 4 (tu była budka dróżnika), a po wybudowaniu bloków mieszkalnych do ul. P. Skargi – całkowicie zlikwidowano. O tymczasowości bocznicy świadczy fakt, że nie zdążono lub nie uważano za potrzebne wprowadzenie jej przebiegu na miejscowych mapach.
BODUREK STANISŁAW, urodzony w 1883 r. Po uzyskaniu kwalifikacji nauczycielskich w roku szkolnym 1908/1909 został zatrudniony w Gimnazjum w Mielcu na stanowisku zastępcy nauczyciela. Uczył języków: polskiego, łacińskiego i greckiego. Drugim miejscem pracy było I Gimnazjum w Rzeszowie (1909/1910), gdzie oprócz języków uczył kaligrafii. Od 1912 r. do końca 1918 r. był nauczycielem, a następnie profesorem w Gimnazjum w Brzozowie. Kolejną placówką szkolną było Gimnazjum w Nowym Targu, w którym jako profesor uczył w latach 1918-1921. Dalsze losy nieznane.
BODZIŃSKA-POCIASK RENATA, urodzona 4 V 1972 r. w Radomiu, córka Władysława i Haliny z Kolasińskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. S. Żeromskiego w Radomiu i Studium Nauczycielskiego (Nauczanie Początkowe) w Tarnobrzegu. Siatkarka (wychowanka) „Radomki” Radom, „Siarki” Tarnobrzeg i od 1994 r. I-ligowej „Stali” Mielec (później „Autopart”, „Melnox – Autopart-Lobo”, „TeleNet” Mielec). Jedna z głównych autorek zdobycia przez ten zespół trzech medali Mistrzostw Polski: dwóch brązowych (w sezonach 1993/1994 i 1998/99) i srebrnego ( w sezonie 1999/2000). Członkini kadry narodowej w latach 1998 i 1999. Zatrudniona w J.W. INDUSTRIES.
BODZIONY STEFAN STANISŁAW, urodzony 2 IX 1937 r. w Nowym Sączu, syn Stanisława i Tekli z domu Bełda. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Nowym Sączu. W 1964 r. zdobył licencję pilota szybowcowego, a następnie uzyskał uprawnienia instruktora szybowcowego II klasy. Od 1 IX 1966 r. do 28 II 1977 r. pracował w Aeroklubie Mieleckim na stanowisku instruktora lotniczego. Za przelot na trasie Leszno – Urzędów (404 km) w 1966 r. i przewyższenie 4850 m uzyskane w Mielcu w 1968 r. otrzymał Złotą Odznakę Szybowcową. W 1969 r. uzyskał licencję pilota samolotowego zawodowego II klasy oraz uprawnienia instruktora samolotowego II klasy i instruktora szybowcowego I klasy. Wyszkolił wielu mieleckich pilotów samolotowych i szybowcowych oraz przyczynił się do rozwoju Aeroklubu Mieleckiego. Od 1 III 1977 r. do 31 XII 2000 r. pracował w WSK Świdnik w charakterze pilota śmigłowcowego. W tym okresie m.in. przebywał w latach 1980-1982 w Libii, szkoląc miejscowych pilotów na śmigłowcach w Akademii Lotniczej w Missuracie. Był także instruktorem w Aeroklubie Robotniczym w Świdniku. Wyróżniony m.in.: Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”, Brązowymi Medalem Zasługi dla Pożarnictwa, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i odznaczeniem libijskim otrzymanym od przywódcy państwa Al-Kaddafiego. Zmarł 10 VII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOGACZ EUGENIUSZ, urodzony 18 VI 1949 r. w Podborzu, powiat mielecki, syn Stanisława i Marii z domu Dernoga. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO im. S. Konarskiego) w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończył w 1971 r. z tytułem magistra fizyki. Od roku szkolnego 1971/1972 uczył fizyki i chemii w Liceum Ogólnokształcącym im. H. Kołłątaja w Pińczowie. W 1985 r. uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania fizyki i astronomii. Przygotowywał uczniów do olimpiad fizycznych. Organizował obserwacje astronomiczne w ramach szkolnej grupy członków Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii. Publikował materiały metodyczne w czasopiśmie „Fizyka w Szkole” oraz artykuły w miesięczniku astronomicznym PTMA „URANIA”. 16 VIII 1991 r. został mianowany dyrektorem pińczowskiego liceum i funkcję tę pełni nadal. W 2002 r. otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Nagrodą Ministra Oświaty. Uczestniczył w XXXIII Zjeździe Stowarzyszenia na Rzecz Najstarszych Szkół w Polsce, zorganizowanym przez I LO w Mielcu (20 IV 2012 r.).
BOGACZ KAZIMIERZ, urodzony 28 III 1914 r. w Ocicach koło Tarnobrzega, syn Franciszka i Katarzyny z domu Grazda. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Jana Tarnowskiego w Tarnobrzegu z maturą w 1933 r. W latach 1934-1935 odbył służbę wojskową w Przemyślu, a po ćwiczeniach w 1938 r. otrzymał stopień podporucznika. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po 17 IX został wzięty do niewoli przez żołnierzy radzieckich, ale udało mu się uciec i powrócić w rodzinne strony. Wstąpił w szeregi ZWZ (później AK) i pełnił funkcje w Obwodzie AK Tarnobrzeg: szefa Referatu VI, a następnie szefa Kedywu. Posługiwał się pseudonimami „Bławat” i „Wiktor”. W latach 1943-1944 był dowódcą oddziału partyzanckiego w Budzie Stalowskiej i brał udział w akcjach zbrojnych, m.in. akcji rozbicia więzienia w Mielcu (1943 r.). Jego oddział współpracował z wojskiem radzieckim w wyzwalaniu ziemi tarnobrzeskiej spod okupacji hitlerowskiej (lato 1944 r.) Po rozbiciu oddziału i aresztowaniu jego członków przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa (X 1944 r.), przez zaskoczenie strażników sam rozbił więzienie UB w Tarnobrzegu i uwolnił 15 podległych mu żołnierzy AK. Odtąd jeszcze bardziej zaangażował się w działalność antykomunistycznego podziemia. W latach 1945-1946 mieszkał w Krośnie, a następnie w Zabrzu i tam został włączony do sztabu Okręgu Śląsko-Dąbrowskiego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Po aresztowaniu przez UB od X 1946 r. do II 1947 r. przebywał w więzieniu w Katowicach. Po zwolnieniu na mocy amnestii (22 II 1947 r.) powrócił do Tarnobrzega, ale wkrótce został ponownie aresztowany i skazany na 6 lat więzienia (1947-1953, Rzeszów, Przemyśl, Racibórz). W 1954 r. zatrudniono go w Rejonie Lasów Państwowych w Tarnobrzegu. Od 1957 r. mieszkał w Nowej Dębie. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Lublinie ukończył w 1960 r. z tytułem inżyniera rolnika. W służbie leśnej pracował do emerytury w 1978 r., m.in. w Budzie Stalowskiej, Rozwadowie, Kolbuszowej, Mielcu, Przecławiu i Dębicy. Autor książki „W służbie dla Ojczyzny”. Prezes Koła Stowarzyszenia „WiN” w Tarnobrzegu, członek ŚZŻAK. W 2011 r. przeniósł się do Bielska-Białej i tam zorganizowano mu w 2014 r. uroczystość z okazji setnej rocznicy urodzin. Awansowany do stopnia podpułkownika Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Rada Gminy Nowa Dęba nadała mu Honorowe Obywatelstwo. Zmarł 11 XI 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Nowej Dębie.
BOGACZ MACIEJ, mielecki kupiec wzmiankowany w 1566 r. Handlował z okolicznymi miastami, najczęściej z Sandomierzem.
BOGACZ MATEUSZ, starszy cechmistrz cechu kowalskiego w Mielcu (pierwszego w mieście) w latach 1583-1586.
BOGACZ WOJCIECH, mielecki kupiec wzmiankowany w 1566 r. (wspólnie z Maciejem Bogaczem). Handlował z okolicznymi miastami, najczęściej z Sandomierzem.
BOGDAN ANTONI, urodzony 20 IV 1912 r. w Rzemieniu, powiat mielecki, syn Marcina i Anny z Jemiołów. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1934 r. W latach 1934-1935 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Zambrowie, a w latach 1936-1937 w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, po czym został awansowany do stopnia podporucznika. Ukończył także specjalistyczny kurs kolejarski w Krakowie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował (do 1943 r.) w tartaku w Chorzelowie. Był jednym z organizatorów Obwodu Związku Walki Zbrojnej w Mielcu, a następnie Obwodu Armii Krajowej. Posługiwał się pseudonimem „Kruk”. Od 1940 r. do końca marca 1944 r. był zastępcą Komendanta Obwodu AK w Mielcu. W 1943 r. gestapo wpadło na trop jego konspiracyjnej działalności i odtąd musiał się ukrywać. Od 1 IV do 4 VI 1944 r. pełnił obowiązki Komendanta Obwodu AK w Mielcu. 26 VI 1944 r. został zwolniony z funkcji przez nowego komendanta Konstantego Łubieńskiego i mianowany komendantem Placówki AK działającej na terenie Mielca i południowo-wschodniej części powiatu mieleckiego. Uczestniczył w przygotowaniach do akcji „Burza”. Po II wojnie światowej nie ujawnił się i wyjechał do Kołodziejowa, woj. poznańskie, a następnie zamieszkał w Gdyni. Pracował jako kierownik zaopatrzenia i transportu w tamtejszych elewatorach zbożowych, a następnie w spółdzielczości mleczarskiej. Na emeryturę przeszedł w 1977 r. Zmarł w roku 1982. Spoczywa na cmentarzu głównym w Gdyni.
BOGDAN EMILIA DANUTA (po mężu RAWINIS), urodzona 3 I 1954 r. w Rzemieniu, powiat mielecki. W czasie nauki w Szkole Podstawowej w Rzemieniu występowała w szkolnym zespole tanecznym. Absolwentka Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdała w 1974 r. Od 1986 r. studiowała na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Dziennikarstwa i Nauk Politycznych i w 1993 r. obroniła pracę magisterską. Od 1974 r. pracowała w WSK „PZL-Mielec”, najpierw jako pracownik biurowy, a od 1982 r. w redakcji gazety zakładowej WSK „Głos Załogi”. W 1991 r. została mianowana redaktorem naczelnym rozgłośni i gazety zakładowej „Głos Mielecki”. Okresowo (do 1995 r.) pełniła też funkcję korespondenta „Gazety Wyborczej”. W latach 1995-1999 r. była rzecznikiem prasowym WSK „PZL-Mielec”. Od XII 2005 r. pracuje na stanowisku dyrektora Biura Poselskiego Posłanki Krystyny Skowrońskiej w Mielcu.
BOGDAN TADEUSZ, urodzony 10 X 1919 r. w Chełmie, syn Mieczysława i Stanisławy. Absolwent Państwowej Szkoły Rzemieślniczo-Przemysłowej w Suwałkach. W 1938 r. przybył do Mielca i pracował przy budowie Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Na początku września 1939 r., po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę, został ewakuowany z innymi pracownikami Wytwórni w kierunku wschodnim i los sprawił, że dalszą część okupacji przeżył w Hrubieszowie. W latach 1944-1947 pracował w elektrowni w Grajewie, a następnie skierowano go do Technikum dla Przodujących Robotników. Po jego ukończeniu w 1951 r. otrzymał nakaz pracy w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Pracował kolejno: jako planowy w W-56, planowy i technolog w W-50, grupie wydzielonej, jako kierownik sekcji w kooperacji (20 lat) i od 1970 r. w OBR SK , m.in. w Dziale OG jako specjalista do spraw kontroli i kierownik sekcji. Jako przełożony wykazywał ponadprzeciętne zdolności pedagogiczne i wyszkolił wielu pracowników. Angażował się politycznie (PPR, PZPR) i społecznie w związkach zawodowych, m.in. jako radca oddziałowy. 28 II 1987 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznakami zakładowymi: Honorowego i Zasłużonego Pracownika WSK. Zmarł 23 IX 2006 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOGDAN-MARUT MARLENA, urodzona 7 X 1978 r. w Mielcu, córka Adama i Krystyny z domu Moryto. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Po maturze w 1997 r. została zatrudniona w Tygodniku Regionalnym „Korso” w Mielcu i zajmowała się informacjami kulturalnymi. W latach 2001-2005 pracowała jako dziennikarka dla gazet regionalnych: „Echo Dnia”, „Nowiny”, Super Nowości” i „Dziennik Polski” oraz współpracowała z rzeszowskim oddziałem „Gazety Wyborczej”, Radiem Puls FM i mielecką telewizją. W 2004 r. obroniła pracę licencjacką na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. W 2005 r. powróciła na stanowisko dziennikarza w TR „Korso”, a w 2007 r. została mianowana na redaktor naczelną Tygodnika „Korso Kolbuszowskie” i pełniła tę funkcję do 30 IV 2014 r. Tytuł magistra uzyskała w 2012 r. po obronie pracy pt. Gazety samorządowe kontra wydawnictwa prywatne. Opis problemu na przykładzie lokalnych czasopism powiatu kolbuszowskiego. W 2012 r. ukończyła także studia na kierunku: Zarządzanie kompetencjami pracowników w Centrum Studiów Podyplomowych WSIiZ w Rzeszowie. Podczas studiów otrzymywała stypendium naukowe. Prowadziła m.in. warsztaty dziennikarskie dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjalnych z powiatu kolbuszowskiego w ramach projektu „Wakacje w (red)akcji. Od maja 2014 r. do końca września 2015 r. pełniła funkcję redaktor naczelnej Tygodnika Regionalnego „Korso” w Mielcu. Jest współautorką e-booka „Warsztaty w redakcji”. Od października 2015 r. pracowała w redakcji tygodnika Fakty Mieleckie, a następnie przeszła do pracy w jednej z firm w SSE EURO-PARK MIELEC.
BOGDANOWSKA DOROTA (po mężu NOWAK), urodzona 3 VI 1959 r. w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1978 r. W latach 1973-1978 uprawiała lekkoatletykę (skok wzwyż) w „Stali” Mielec. Zdobyła tytuł wicemistrzyni Polski juniorek w skoku wzwyż (1976 r. – 173 cm) i brązowy medal w halowych Mistrzostwach Polski (1977 r.- 173 cm). Należała do kadry narodowej juniorek, a w okręgu rzeszowskim była czołową zawodniczką także w klasyfikacji seniorek. Jej rekord życiowy wynosi 177 cm. W latach 1978-1984 studiowała na Wydziale Technologii Żywności Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i uzyskała tytuł magistra. Od 1984 r. pracuje w SGGW jako specjalista naukowo-techniczny i ostatnio adiunkt. Jest autorką publikacji naukowych z zakresu inżynierii żywności zamieszczanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. W 2002 r. uzyskała tytuł doktora po obronie pracy Procesy wymiany ciepła i masy podczas suszenia owoców promieniami podczerwonymi. Mieszka w Warszawie. Od VI 2009 r. pełni funkcję prezesa Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności. 30 IX 2011 r. objęła stanowisko dyrektora Instytutu Technologii Żywności (obecnie Instytut Technologii Żywności i Gastronomii) w Państwowej Wyższej Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży, a ponadto od XII 2011 r. jest pełnomocnikiem rektora ds. jakości kształcenia. Pozostaje jednocześnie adiunktem na Wydziale Nauk o Żywności SGGW w Warszawie. Jest odpowiedzialna za dokończenie realizacji Projektu Unijnego, realizowanego z Programu Rozwój Polski Wschodniej, m.in. projektuje wyposażenie w aparaturę badawczą i technologiczną, stanowiącą najwyższe standardy światowe w swoich kategoriach, a także nadzoruje realizację zakupów tej aparatury.
BOGDANOWSKI TADEUSZ, urodzony 28 III 1927 r. w Ropczycach, syn Stanisława i Julii z domu Pieprzak. Po wojnie wyjechał na Śląsk w poszukiwaniu pracy. Został zatrudniony w Zakładach Napraw Urządzeń Kolejowych w Bytomiu, a następnie w zakładzie Moto-Chemia. W 1951 r. na wieść o korzystnych warunkach pracy przybył do Mielca i został zatrudniony w WSK Mielec. Początkowo pracował na wydziale mechanicznym. W 1967 r. przeszedł do tworzącego się wydziału 38, który miał podjąć bardzo trudną produkcję silników wysokoprężnych na licencji „Leylanda”. Po odbyciu praktyki w Anglii był jednym ze współorganizatorów wydziału 38 i jako brygadzista szkolił swoich podopiecznych. Po roku powierzono mu funkcję kierownika zmianowego i w tej roli podejmował wiele ważnych decyzji związanych z produkcją silników. W 1969 r. został przeniesiony do wydziału 62, który otrzymał zadanie opanowania cyklu produkcyjnego pojazdu „Melex” o napędzie elektrycznym. Równocześnie ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu i szereg kursów specjalistycznych. Poza pracą zawodową angażował się w działalność polityczną i społeczną. Był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i członkiem jej komisji budownictwa mieszkaniowego i gospodarki komunalnej. Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami X-lecia i XXX-lecia PRL, Odznaką „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, Złotą i Srebrną Odznaką ZZM. Zmarł 10 II 2023 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOGUSŁAWSKI JAN, szlachcic mieszkający w Mielcu w 2. poł. XVI w. Faktor (pośrednik) w handlu produktami z dóbr rodziny Mieleckich – właścicieli Mielca, m.in. Wisłoką i Wisłą spławiał zboże w kierunku Gdańska. Ponadto reprezentował Mieleckich w sądzie wójtowsko-ławniczym miasta Mielca. Za dobre wykonywanie obowiązków wynagradzany przez Mieleckich nieruchomościami na terenie miasta.
BOGUSŁAWSKI KASPER, szlachcic mieszkający w Mielcu w XVI w. Faktor w obrocie towarami dokonywanymi przez właścicieli Mielca. Dostarczał towary do mieleckiego zamku oraz spławiał produkty klucza dóbr Mieleckich w kierunku Gdańska, m.in. żyto, pszenicę, jarzyny, chmiel i siano oraz płótno i wyroby z drewna. Reprezentował właścicieli Mielca w sądzie wójtowsko-ławniczym. Wynagradzany przez Mieleckich nieruchomościami na terenie miasta.
BOGUSŁAWSKI PIOTR, szlachcic mieszkający w Mielcu w 2. poł. XVI w. Wspólnie z Janem Bogusławskim reprezentował właścicieli Mielca w sądzie wójtowsko-ławniczym miasta oraz prowadził handel w imieniu Mieleckich, za co był nagradzany nieruchomościami na terenie miasta.
BOGUSŁAWSKIEGO WOJCIECHA (ULICA), niewielka (200 m) ulica na osiedlu Niepodległości. Biegnie od ul. J. Kochanowskiego do ul. S. Wyspiańskiego i kończy się niemal vis a vis parkingu Komendy Powiatowej Policji. Powstała w latach 50., a nazwę otrzymała w 1957 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik po jednej stronie. W ramach remontu ulicy w 2005 r. wykonano nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej.
Patron ulicy: WOJCIECH BOGUSŁAWSKI (1757-1829), urodził się w Glinnie k/Poznania. Debiutował na scenie jako aktor i autor scenariuszy. W latach 1783-1814 (z przerwami) był dyrektorem m.in. Teatru Narodowego w Warszawie oraz założył teatry polskie w Białymstoku, Gdańsku, Grodnie, Kaliszu, Lwowie, Poznaniu i Wilnie. Walczył konsekwentnie i z powodzeniem o wprowadzenie na sceny polskiego repertuaru i stworzenie polskiej szkoły teatralnej. Był również czołowym pisarzem polskim swojej epoki. Podejmował często tematykę patriotyczną i społeczną. Sztandarowymi pozycjami, które utrzymały się do dziś w podstawowym repertuarze teatrów polskich są: komedioopera Krakowiacy i górale (z muzyką J. Stefaniego) i komedia Henryk VII na łowach. Obok twórczości własnej tłumaczył na język polski szereg arcydzieł światowej sztuki teatralnej, m.in. Hamleta.
BOGUSZ FELIKS, urodzony w 1796 r., syn Stanisława i Apolonii Jordan Stojowskiej. Od 1820 r.(?) służył w armii Królestwa Polskiego. Brał udział w powstaniu listopadowym 1830-1831 jako podporucznik w Legii Nadwiślańskiej. W czasie powstania został awansowany na stopień porucznika, a następnie na stopień kapitana sztabu. Prawdopodobnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Poprzez małżeństwo z Aleksandrą Reyówną w 1832 r. został współwłaścicielem dóbr rzemieńsko–rzochowskich, a następnie właścicielem po spłaceniu innych spadkobierców. Przebudował zamek w Rzemieniu w stylu neogotyckim, wyposażył jego wnętrze i w nim zamieszkał. W 1840 r. odbudował kościół, a następnie plebanię i cmentarz w Rzochowie, zniszczone w czasie wielkiej powodzi w 1839 r. Nie uczestniczył w przygotowaniach do powstania 1846 r., a nawet był przeciwny jego wywoływaniu w niesprzyjającej wówczas sytuacji społeczno-gospodarczej. W czasie rabacji chłopskiej w 1846 r. schronił się do zamku w Rzemieniu i ocalał. (Kilka osób z jego rodziny zostało zamordowanych.) Zmarł w 1874 r.
BOGUSZ ZDZISŁAW, urodzony w 1837 r. w Rzemieniu, syn Feliksa i Aleksandry z Reyów. Uczestniczył, razem z bratem Alfredem, w powstaniu styczniowym 1863-1964. W 1874 odziedziczył majątek rzochowski po ojcu (Feliksie). Żonaty z Jadwigą Chołoniewską, dzieci: Aleksandra i Feliks (zm. 1876). Był kolatorem kościoła parafialnego w Rzochowie. Majątek rzochowsko-zemieński przekazał córce Aleksandrze, która w 1886 r. wyszła za Gustawa Szaszkiewicza.
BOGUSZEWSKIEJ HELENY (ULICA), jedna z krótkich (142 m) uliczek na osiedlu Cyranka. Biegnie pomiędzy grupą domów jednorodzinnych za hotelem „Polskim” i jest przedłużeniem ulicy K. K. Baczyńskiego do ulicy S. Skarżyńskiego. Nazwę otrzymała 28 III 1973 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik od strony zachodniej. W 2010 r. ulica otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej.
Patronka ulicy: HELENA BOGUSZEWSKA (1883-1978) wychowywała się w atmosferze postępu i humanizmu, kultu pracy i rozumu. Te właśnie wartości ukazywała niezmiennie w swej twórczości. Dała się też poznać jako wrażliwa obserwatorka życia i człowieka. Świadczy o tym Całe życie Sabiny – jedno z największych dzieł pisarki. W latach 30. wraz z innymi pisarzami utworzyła stowarzyszenie twórcze „Przedwiośnie”, którego celem było poznanie i ukazanie życia różnych warstw społecznych w Polsce. Efektem tej współpracy były takie powieści jak: Jadą wozy z cegłą i Wisła, a nieco później czterotomowy Polonez. Pisała także dla młodzieży, m.in. powieści Czerwone węże i Za zielonym wałem oraz podręczniki do nauki przyrody. W czasie okupacji hitlerowskiej włączyła się w konspiracyjną działalność polityczną, wchodząc w skład Krajowej Rady Narodowej, a następnie uczestniczyła w pracach Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) oraz w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Kontynuowała też działalność pisarską, wydając takie utwory jak np. Czekamy na życie, Poprzez ulice i Zwierzęta wśród ludzi.
BOGUSZOWIE, rodzina szlachecka herbu Półkozic. W 2. poł. XIX w. stali się właścicielami zamku i wsi Rzemień oraz m.in. miasteczka Rzochowa. W 1877 r. ufundowali kaplicę grobową przy kościele św. Marka Ewangelisty w Rzochowie. Mieszkali m.in. w Siedliskach. Stamtąd pochodził Feliks Bogusz, wyższy oficer wojskowy, odznaczony krzyżem Virtuti Militari. W 1834 r. ożenił się z Aleksandrą z Reyów i stał się współwłaścicielem majątku rzochowsko-rzemieńskiego. Synowie Feliksa: Zdzisław i Alfred uczestniczyli w powstaniu styczniowym 1863-1864. Po śmierci Feliksa w 1874 r. dobra te przejął syn Zdzisław, który wkrótce potem przekazał je swoim dzieciom: Aleksandrze i Feliksowi. Feliks Eques de Ziemblic zmarł 26 VI 1876 r. i pochowano go w kaplicy przy kościele parafialnym. Aleksandra wyszła za mąż za Gustawa Szaszkiewicza, kończąc tym około 40-letnie władanie Boguszów ziemią rzochowsko-rzemieńską i patronowanie kościołowi parafialnemu w Rzochowie. Była to dobra opieka, bowiem Boguszowie zakupili do kościoła sporo przedmiotów do wyposażenia wewnętrznego i wiele rzeczy niezbędnych do liturgii. Ufundowali też nową ławkę kolatorską (stallę).
BOHATERÓW WRZEŚNIA (ULICA), krótka (181 m) uliczka na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ulicy J. Kilińskiego, pomiędzy domami jednorodzinnymi, w kierunku doliny rzeki Wisłoki i kończy bieg na skarpie, skąd rozpościera się malowniczy widok na dolinę Wisłoki. Jeszcze w latach 60. XX w. było to dobre miejsce do amatorskiego uprawiania sportów zimowych. Jeżdżono wtedy na nartach i sankach od rana do wieczora. Status ulicy i patronów otrzymała 19 VI 1970 r. W 2005 r. ulica otrzymała nawierzchnię z kostki betonowej.
Patroni ulicy: „BOHATEROWIE WRZEŚNIA” to wszyscy (wojsko, policja, ludność cywilna), którzy we wrześniu 1939 r. walczyli w obronie Ojczyzny – Polski z wojskami dwóch agresorów – Niemiec hitlerowskich (od 1 IX) i ZSRR (od 17 IX). Mimo przygniatającej siły wrogów, zarówno pod względem techniki jak i ilości różnych formacji, obrońcy Ojczyzny z honorem wypełnili swoje zadanie. Jako pierwsi w Europie przeciwstawili się bowiem ekspansji hitlerowskiej i znacznie spowolnili jej dalszy przebieg, co wykorzystała Wielka Brytania, odpowiednio przygotowując się do obrony. Straty niemieckie były olbrzymie, m.in. ponad 150 tysięcy zabitych i rannych, setki zniszczonych czołgów oraz dziesiątki strąconych i uszkodzonych samolotów. Bohaterscy obrońcy Polski okupili tę nierówną walkę znacznie większymi ofiarami. Zginęło ponad 70 tys. żołnierzy i oficerów, blisko 140 tys. odniosło rany, a ponad 500 tys. dostało się do niewoli niemieckiej i sowieckiej, skąd wielu nie powróciło (zostali wymordowani lub zmarli z chorób i wycieńczenia). Ginęli też obrońcy cywilni, gorzej od wojska wyszkoleni i uzbrojeni. Na mieleckim cmentarzu parafialnym znajduje się zbiorowa mogiła 8 bezimiennych żołnierzy polskich oraz zbiorowa mogiła 7 obrońców cywilnych mieleckiej fabryki PZL, poległych w czasie nalotu niemieckich samolotów 2 IX 1939 r. społeczeństwo polskie czci pamięć Bohaterów Września co roku we wrześniu.
BOJKO JAKUB, urodzony 7 VII 1857 r. w Gręboszowie, syn Gabriela i Elżbiety z Kamyszów. Nie wiadomo, czy uczył się w szkole, ale samodzielnie intensywnie się dokształcał. Prowadził własne gospodarstwo rolne i był nauczycielem miejscowych dzieci. Jeden z animatorów ruchu ludowego na terenie Galicji i współtwórca Stronnictwa Ludowego w 1895 r. Pisał różne utwory, m.in. wiersze i opowiadania, które drukowano w czasopismach prowadzonych przez działaczy ruchu ludowego: „Chata”, „Wieniec”, „Pszczółka” i „Przyjaciel Ludu”. Był też korespondentem Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswil (Szwajcaria). W rodzinnym Gręboszowie został wybrany na prezesa Towarzystwa Zaliczkowego, prezesa Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej i wójta. Był posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie oraz posłem do Rady Państwa w Wiedniu, wybieranym z gmin wiejskich (tzw. kurii IV), w IX (1897-1900) i X kadencji (1901-1907) z listy PSL w okręgu wyborczym nr 6 (Tarnów, Pilzno, Brzostek, Dębica, Dąbrowa, Żabno) oraz XI (1907-1911) i XII kadencji (1911-1918) z listy PSL w okręgu wyborczym nr 44 (Mielec, Radomyśl, Dąbrowa, Żabno). Pełnił wiele funkcji, m.in. był wiceprezesem Stronnictwa Ludowego i klubów poselskich w Sejmie Galicyjskim i Radzie Państwa oraz prezesem PSL „Piast” w latach 1913-1918. Z racji tych funkcji utrzymywał systematyczne kontakty z Mielcem i powiatem mieleckim. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę był wicemarszałkiem Sejmu Ustawodawczego (1919-1922) i wicemarszałkiem Senatu (1922-1917) oraz marszałkiem seniorem Sejmu II kadencji (1928-1930). Po odejściu z PSL „Piast” jego popularność malała i w 1935 r. wycofał się z polityki. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP i Krzyżem Komandorskim OOP. Zmarł 7 IV 1943 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Gręboszowie. Upamiętniono go m.in. na znaczku pocztowym i jako patrona ulic (Kraków, Sanok) oraz przedstawiono jego życie w filmie „Chłopski Skarga”.
BOLEK ADOLF, urodzony w 1883 r. w Przyborowie. W 1904 r. ukończył Gimnazjum w Bochni. Uzyskał kwalifikacje nauczycielskie i jako zastępca nauczyciela podjął pracę w I Gimnazjum w Rzeszowie (1910-1911). Kolejnymi miejscami pracy były: Prywatne Gimnazjum Polskie w Zbarażu (1911-1913), Gimnazjum w Nowym Targu (1913-1917) i Gimnazjum w Mielcu (1917-1918), gdzie uczył języków – łacińskiego i greckiego. W 1918 r. został przeniesiony do Gimnazjum w Sokalu, a od 1919 r. do 1925 r. był nauczycielem i później profesorem I Gimnazjum w Tarnowie. W 1925 r. został wykładowcą w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Dalsze losy nieznane.
BOLESŁAWA CHROBREGO (ULICA), niewielka (258 m) ulica na terenie osiedla Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku toru kolejowego. Status ulicy miejskiej i patrona otrzymała w 1985 r. po włączeniu wsi Wojsław w granice Mielca.
Patron ulicy: BOLESŁAW CHROBRY (967-1025), syn Mieszka I. Rządy w państwie objął w 992 r. po śmierci ojca, rozprawiając się z kontrkandydatami. W pierwszym okresie panowania dążył do umocnienia państwa poprzez ułożenie pomyślnych stosunków z sąsiadami oraz zorganizowanie Kościoła katolickiego z polskimi biskupstwami. Wysiłki te zostały uwieńczone powodzeniem, kiedy to papież Sylwester II utworzył arcybiskupstwo w Gnieźnie oraz biskupstwa w Kołobrzegu, Krakowie i Wrocławiu. Poważnym sukcesem politycznym zakończył się tez zjazd gnieźnieński w 1000 r. Od 1002 r. rozpoczął Chrobry działania w kierunku rozszerzenia granic Polski. Najpierw zdobył Łużyce i Milsko, a następnie Morawy i być może Słowację. Także wojny z Niemcami kończył zwykle zwycięsko. Sukcesem było również zdobycie Grodów Czerwieńskich po walkach z Rosją. Później Bolesław poświęcał dużo czasu na umocnienie granic państwa oraz uporządkowanie jego spraw wewnętrznych. Czynił przy tym usilne starania o koronę królewską, którą ostatecznie otrzymał tuż przed śmiercią w 1025 r.
BOLESŁAWA WSTYDLIWEGO (ULICA), nieduża (258 m) ulica na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku linii kolejowej. Status ulicy miejskiej i patrona otrzymała w 1985 r. po przyłączeniu Wojsławia do Mielca. Upamiętnienie księcia Bolesława w Wojsławiu ma mocne uzasadnienie, bowiem właśnie on w 1269 r. nadał tej miejscowości immunitet i prawo niemieckie, co było wówczas korzystną decyzją. W 2007 r. ulica otrzymała nawierzchnię z kostki betonowej.
Patron ulicy: BOLESŁAW WSTYDLIWY (1226-1279), syn księcia Leszka Białego, który rok później został zdradziecko zamordowany. Matka – księżna Grzymisława z maleńkim Bolesławem została zmuszona do ucieczki przed Konradem Mazowieckim i dopiero po zjeździe w Przedborzu (1239 r.) Bolesławowi przywrócono księstwo sandomierskie. Młodziutki książę wstąpił w związek małżeński z 5-letnią Kingą, córką króla węgierskiego. Małżeństwo to miało duże znaczenie polityczne, bowiem dało mocne podwaliny do długoletniego sojuszu Bolesława z państwem węgierskim. W 1241 r. nie udało się jednak księciu powstrzymać najazdu tatarskiego. Uciekł więc na Węgry i tam przebywał do 1243 r., po czym wrócił do Krakowa, by objąć we władanie księstwo krakowsko-sandomierskie. Jeszcze kilka lat przyszło mu się potykać z Konradem Mazowieckim, ale po śmierci tegoż sytuacja unormowała się. Nastąpił teraz okres odbudowy Małopolski i jej rozwoju gospodarczego. Wydano wiele zezwoleń na lokację miast, m.in. Krakowa i Bochni. Po odkryciu w 1251 r. złóż soli kamiennej w Bochni rozpoczęto jej wydobywanie. Rozwinęło się piśmiennictwo i oświata, głównie przy kościołach i klasztorach. Książę był prawdziwym mecenasem Kościoła katolickiego, budując dla jego potrzeb wiele świątyń i nadając mu szereg przywilejów. Osobnym rozdziałem było doprowadzenie do kanonizacji biskupa Stanisława ze Szczepanowa i księżnej Jadwigi (Śląskiej). Zmarł w 1279 r. (Jego żona Kinga została wyniesiona na ołtarze już w 1690 r., a w 1715 r. ogłoszona patronką Polski i Litwy. W 2007 r. ulica otrzymała nawierzchnię z kostki betonowej.
BOŃCZAK JAN, urodzony 27 IX 1926 r. w Niebieszczanach, powiat sanocki, syn Piotra i Katarzyny z Garbowskich. W 1946 r. wstąpił ochotniczo do Milicji Obywatelskiej i pracował na posterunku w Jurowcach k/Sanoka, a następnie na innych stanowiskach w milicji na terenach powiatów sanockiego i lubaczowskiego. Ukończył liceum ogólnokształcące i szkołę milicyjną. 1 VI 1975 r. został powołany na stanowisko szefa Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Mielcu. Posiadał stopień majora. Od 1978 r. pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i wieloma odznakami resortowymi. W 1980 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 23 III 1984 r. Pochowany na cmentarzu w Wilkowyi w Rzeszowie.
BORACZYŃSKA IRENA, urodzona 20 VII 1936 r. w Kałuszu, województwo stanisławowskie, córka Stefana i Elżbiety z domu Szweda. Ukończyła Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Tarnowie W 1954 r. podjęła pracę w Przedszkolu Nr 3 WSK „PZL-Mielec”. W 1975 r. została wicedyrektorem Przedszkola Państwowego Nr 5 przy ul. Chopina, a od 1982 r. jego dyrektorem. Równolegle do pracy zawodowej dokształcała się, kończąc Studium Nauczycielskie (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe) oraz Wyższe Studium Zawodowe w Tarnowie. W latach 70. pełniła funkcję kierownika jednego z Zespołów Samokształceniowych Nauczycieli Przedszkoli. Działała ponadto w Lidze Kobiet (LK) i Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i odznakami związkowymi. Na emeryturę przeszła w 1991 r.
BORACZYŃSKA MAŁGORZATA BARBARA (z domu KRUCZALAK), urodzona 7 X 1963 r. w miejscowości Kozy koło Bielska Białej, córka Stanisława i Katarzyny z domu Gacek. Absolwentka Zespołu Szkół Mechaniczno Elektrycznych w Kętach, maturę zdała w 1982 r. Studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1988 r. z tytułem magistra filologii polskiej. W 1997 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego. W 2001 r. ukończyła studia podyplomowe z psychopedagogiki twórczości na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie oraz otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego. W 2002 r. uzyskała uprawnienia egzaminatora gimnazjalnego i maturalnego. Z powodzeniem przygotowywała uczniów do konkursów w zakresie języka polskiego. Od września 2008 r. pełni funkcję doradcy metodycznego z języka polskiego dla szkół podstawowych i gimnazjów. Udziela się społecznie w Stowarzyszeniu Nauczycieli Polonistów (SNaP) oddział w Mielcu. Była jego współzałożycielką w 2000 r., a od 2007 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącej zarządu. Jest też współtwórcą i redaktorem czasopisma dla nauczycieli „W kręgu mieleckich humanistów” wydawanego przez mielecki oddział SNaP od 2000 r. Publikuje artykuły w tymże czasopiśmie (tematyka humanistyczna), pisze felietony o Mielcu i artykuły poradnikowe z zakresu pedagogiki dla prasy lokalnej ( Tygodnik „Wydarzenia”, Tygodnik Regionalny „Korso”). Jest współorganizatorem ogólnopolskich konferencji w Mielcu, m.in. „Gniazdo nasze, wszystko nasze”, „Ludzie, których warto poznać, miejsca, które warto zobaczyć” oraz konkursów powiatowych, m.in. Powiatowego Konkursu Polonistycznego i Powiatowego Konkursu Literackiego „Tu wszędzie jest moja ojczyzna”). Wyróżniona Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę. W 2011 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie architektury informacji na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Jest stałą felietonistką Tygodnika Regionalnego „Korso” w Mielcu. Systematycznie współpracuje z Wydawnictwem RAABE, publikując artykuły i inne materiały metodyczne.
BORACZYŃSKI LESZEK, urodzony 10 IV 1959 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Ireny z domu Sirach. Absolwent Liceum Zawodowego ZST w Mielcu. Po maturze w 1978 r. podjął pracę w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku grawera wzorcarza, a następnie pracował jako technolog. W międzyczasie ukończył studia na Politechnice Rzeszowskiej. Wyróżnił się w działalności społecznej. Od lat szkolnych był aktywnym harcerzem ZHP i zdobywał kolejne stopnie aż do harcmistrza włącznie. Wielokrotnie uczestniczył w harcerskiej akcji „Bieszczady-40” i otrzymał Medal „Zasłużony Bieszczadom”. W 1993 r. założył mielecki oddział Ogólnopolskiego Ruchu Mieszkaniowego. W 1994 r. został asystentem posła na Sejm RP Zbigniewa Mączki w kadencji 1994-1997. W 1994 r. został wybrany na radnego do Rady Miejskiej w Mielcu, a następnie na wiceprzewodniczącego Rady w kadencji 1994-1998.
BORCZEWSKA ZOFIA (po mężu DYTMAN), urodzona 15 V 1958 r. w Mielcu, córka Jana i Marii z domu Stala. Absolwentka Liceum Zawodowego w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. Lekkoatletka (wychowanka) „Stali” Mielec w latach 70. Specjalizowała się w skoku wzwyż. W 1975 r. zdobyła brązowy medal w halowych Mistrzostwach Polski (165 cm). Powoływano ją do kadry narodowej juniorów. Startowała w rozgrywkach I ligi lekkoatletycznej, plasując się na czołowych miejscach. Osiągnęła rekord życiowy 180 cm, co zapewniło jej miejsce w czołówce krajowej. Karierę sportową skończyła w 1980 r. Studiowała w rzeszowskiej Filii UMCS w Lublinie, uzyskując tytuł magistra. Od 1980 r. pracowała w WSK „PZL-Mielec”, a w 1997 r. została główną księgową Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. W 1987 r. ukończyła Studium Pedagogiczne na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza.
BORCZEWSKI JERZY (ksiądz), urodzony 10 IX 1963 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z domu Stala. W czasie nauki szkolnej śpiewał w chórze chłopięco-męskim pod dyrekcją Stanisława Steczkowskiego w RCK w Mielcu oraz w chórze męskim „Melodia” prowadzonym przez Jerzego Kopcewicza. W 1983 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Mielcu i zdał maturę. W latach 1983-1989 studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 4 VI 1989 r. Mszę św. prymicyjną odprawił 11 VI 1989 r. w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W 1989 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Muszynie (św. Józefa), Nowym Sączu (św. Kazimierza), Limanowej (bazylika Matki Bożej Bolesnej), Tarnowie (Matki Bożej Fatimskiej) i Wietrzychowicach (Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Był katechetą i duszpasterzem młodzieży w Nowym Sączu, Limanowej i Tarnowie. Publikował artykuły z dziedziny egzegezy biblijnej w ogólnopolskim miesięczniku „Droga Nadziei”. W latach 1991-1998 prowadził duszpasterstwo prawników regionu nowosądeckiego. Pełnił funkcję kapelana Domu Pomocy Społecznej w Tarnowie. Rozpoczął studia doktoranckie w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od 2006 r. pełni funkcję proboszcza w parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Pogórskiej Woli koło Tarnowa. Był diecezjalnym wizytatorem nauki religii i wicedziekanem dekanatu Tarnów – Wschód. W 2011 r. rozpoczął budowę nowego kościoła w Pogórskiej Woli. Od września 2012 r. pełni funkcję dziekana dekanatu Tarnów Wschód.
BOREK, osiedle domów jednorodzinnych w północnej części Mielca, sąsiaduje z Chorzelowem. Kilkaset lat temu nazywano ten teren Borem, ponieważ porastały go lasy. Później osadnicy wykarczowali niemal wszystko i kiedy biskup – poeta Ignacy Krasicki przejeżdżał przez Mielec widział już tylko „…lasek, za laskiem piasek, a za piaskiem znów lasek”. Ów piasek to wydmy, które istniały jeszcze na początku lat 50. XX w., ale zostały rozebrane na budowę osiedla fabrycznego WSK. Tradycja głosi, że w tym miejscu, w czasie „potopu szwedzkiego” polskie wojska stoczyły potyczkę ze Szwedami, ale w rzeczywistości było tak, że Mielec poddano Szwedom bez walki. Borek był także niemym świadkiem masowej egzekucji około 300 mieleckich Żydów dokonanej przez hitlerowców 9 marca 1942 r. Upamiętnieniem tej tragedii jest obelisk. W 1978 r. Miejska Rada Narodowa wyodrębniła Borek jako osiedle, a w 1987 r. nadała jego ulicom nazwy. W latach 90. rozwinęło się budownictwo jednorodzinne, a wiele z tych obiektów ma ciekawe rozwiązania architektoniczne. Południową część osiedla zajmuje strefa przemysłowa, w ramach której znajdują się m.in.: Gospodarstwo Ogrodnicze „SOBO” S.C., Zakłady Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej „R&G”, PPHU „KADOMEX” oraz stacja paliw. W pobliżu tych zakładów położony jest niewielki cmentarz żydowski, założony przed II wojną światową. Aktualnie w granicach osiedla znajdują się ulice: Akacjowa, J. Bema, Brzozowa, Dębowa, W. Jagiełły, Jaworowa, Jesionowa, Kasztanowa, Modelarska, G. Morcinka, Z. Nałkowskiej, W. Orkana, Orzechowa, E. Orzeszkowej, J. Poniatowskiego, J. Przybosia, Różana, H. Sienkiewicza, J. Śniadeckiego, Świerkowa, R. Traugutta, J. Tuwima, Usługowa, Wiśniowa i Wspólna. Osiedle zamieszkuje około 1190 osób. W związku z rozwojem budownictwa jednorodzinnego na terenie przysiółka Michalina nowym ulicom nadano nazwy: Borowiczan i Michalina (na sesji Rady Miejskiej w dniu 24 II 2005 r.) oraz Franciszka Sokoła i Leona Wanatowicza (11 II 2010 r.). W drugiej i trzeciej dekadzie XXI w. osiedle systematycznie się rozbudowywało i unowocześniało. Ginęła stara drewniana zabudowa z 1. połowy XX w., a na jej miejscu powstawały nowe murowane domy z estetycznym otoczeniem. Od 2020 r. rozpoczęto nowe przedsięwzięcie mieszkaniowe – tzw. osiedle Skrzydlate przy ul. Skrzydlatej – bocznej ul. H. Sienkiewicza. W 2021 r. przebudowano istniejącą nawierzchnię chodników z płyt betonowych na nawierzchnie z betonowej kostki brukowej przy ulicach: J. Poniatowskiego, W. Orkana, W. Jagiełły, E. Orzeszkowej i R. Traugutta. W 2022 r. przy ul. Wspólnej wybudowano drewnianą wiatę piknikową oraz rozbudowano plac zabaw.
BOREK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 1 II 1949 r. we Frycowej, powiat nowosądecki, syn Jana i Julii z domu Mirek. Po studiach teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie 2 VI 1974 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w parafiach: Olszyny, Mystków, Poręba Spytkowska, Jurków, Smęgorzów i Machowa. W tej ostatniej parafii prowadził budowę kościoła pomocniczego w Żdżarach. 2 VIII 1991 r. został mianowany proboszczem parafii w Kiełkowie koło Mielca, ale już w następnym roku zrezygnował ze względu na kłopoty zdrowotne. Od 1992 r. był penitencjarzem w parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła i św. Jakuba w Brzesku, a następnie rezydentem w parafiach w Rzuchowej, Okulicach, Nawojowej i od 2000 r. do 2008 r. w parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu. Pomagał w pracach duszpasterskich. Został mianowany kanonikiem. Zmarł 2 V 2008 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Nawojowej koło Nowego Sącza.
BOREŃSKI (albo BORYŃSKI) BŁAŻEJ, urodzony 11 I 1811 r. w Mielcu, syn Piotra i Franciszki z domu Lejko. Był uczestnikiem powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Dostał się do niewoli rosyjskiej w bitwie pod Jurkowicami (21 X 1863 r.). Zesłano go do guberni permskiej. Zmarł na zesłaniu. Data śmierci i miejsce pochówku nieznane.
BORGER MOJŻESZ ARON, urodzony 3 VII 1920 r. w Mielcu, syn Szymona i Perli z domu Borger. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1938 r. Od 1 II 1937 r. prowadził (po polsku) dziennik, w którym opisywał swoje wydarzenia życiowe w kontekście funkcjonowania ówczesnego społeczeństwa Mielca. Należał do „Akiby” – żydowskiego młodzieżowego ruchu syjonistycznego. W 1937 r. uczestniczył w obozie przysposobienia wojskowego w Starym Sączu. Pisanie dziennika zakończył 5 IX 1939 r. Po najeździe Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) uciekał, jak wielu mielczan, w kierunku wschodnim i dotarł do Lwowa. Po wejściu wojsk radzieckich na wschodnie tereny Polski (17 IX) i zajęciu m.in. Lwowa, M. Borger wraz z innymi Żydami został w czerwcu 1940 r. zesłany do obwodu archangielskiego. Na mocy amnestii (4 IX 1941 r.) uwolniono go i udało mu się powrócić do okupowanego przez Niemców Mielca. 8 III 1942 r. wyjechał do podmieleckiej wsi po żywność i pozostał u znajomego gospodarza na noc. Kiedy na następny dzień wracał do Mielca, został ostrzeżony przez jadącego od miasta innego gospodarza, że w Mielcu od rana Niemcy bestialsko rozprawiają się z ludnością żydowską. (Było to przymusowe wysiedlenie Żydów w ramach Akcji „Reinhardt.) Odtąd ukrywał się i po wojnie powrócił do Mielca. Dzięki polskiej rodzinie Łęcznarów odzyskał rodzinne dokumenty i zdjęcia. Przeniósł się do Krakowa, a następnie poprzez Niemcy i Francję, wyjechał do USA. Od 8 II 1949 r. mieszkał w Nowym Jorku i tam założył firmę. Równocześnie studiował i uzyskał tytuł magistra nauk politycznych. Utrzymywał kontakty z Mielcem, m.in. w 1966 r. upamiętnił tablicą miejsce pochówku szczątków Żydów na cmentarzu parafialnym, przeniesionych z cmentarza żydowskiego przy ul. H. Sawickiej (później Jadernych) w związku z budową budynku Poczty i Telekomunikacji Polskiej. Założył rodzinę. W latach 70. przeszedł na emeryturę. Wielokrotnie odwiedzał Izrael i od 1992 r. zamieszkał tam na stałe. W 1997 r. swoim zbiorem dokumentów o Mielcu zainteresował amerykańską pisarkę żydowskiego pochodzenia Rochelle G. Saidel, która na ich podstawie i innych źródeł napisała książkę: Mielec. Poland: The Shtetl That Became a Nazi Concentration Camp (Mielec. Polska. Sztetl, który stał się nazistowskim obozem koncentracyjnym). Po wykorzystaniu materiałów o Mielcu przekazał je do Muzeum Yad Vashem. Zmarł 8 VI 2014 r. w Jerozolimie.
BORKI NIZIŃSKIE, miejscowość – sołectwo w północnej części powiatu mieleckiego i zachodniej części gminy Tuszów Narodowy, pośród malowniczych lasków, przy drogach powiatowych: 1 145R (Młodochów – Brzyście) i 1 146R (Borki Nizińskie – Babicha). Mieszka w niej 461 osób w 117 gospodarstwach domowych (wg stanu z 31 XII 2023 r.). Ponadto funkcjonuje grupa podmiotów gospodarczych. Spory odsetek jej mieszkańców dojeżdża do pracy w Mielcu i innych ośrodków przemysłowych. Wieś ma zwartą budowę, ze zdecydowaną przewagą budynków murowanych (ok. 90 %). Posiada linie: energetyczną, wodociągową i telekomunikacyjną. W najbliższym czasie planowana jest kanalizacja. W pejzażu wsi dominują: kościół parafialny Parafii Rzymskokatolickiej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Maryi, Dom Strażaka OSP oraz Szkoła Podstawowa im. św. Andrzeja Boboli. Na podkreślenie zasługuje działalność społeczna Ochotniczej Straży Pożarnej i Koła Gospodyń Wiejskich.
Historia Pierwsza wzmianka o osadzie Borki (Borky) pojawiła się w dokumencie z 1529 r. Położona z dala od głównych traktów wioska rozwijała się powoli, a jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i hodowlą bydła. Historia milczy na temat udziału wsi w krwawej rabacji chłopskiej w 1846 r. W latach 1853-1855 weszła w skład nowo utworzonego powiatu mieleckiego. Na przełomie XIX i XX w. grupa borkowian wyjechała na zarobek do państw zachodnich lub Ameryki Północnej. Pozostali we wsi mieszkańcy wykazywali sporą aktywność. Zbudowano kaplicę, a w 1898 r. utworzono Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej. W pierwszych latach XX w. rozpoczęła działalność szkoła 1-klasowa. I wojna światowa, a zwłaszcza czterokrotnie przetaczający się front i dwie okupacje rosyjskie (19 IX – 4 X 1914 i 7 XI 1914 – 11 V 1915) dokonały znacznych zniszczeń. W czasie wojny m.in. mocno ucierpiała szkoła, ale została naprawiona. W 1921 r. Borki Nizińskie miały 422 mieszkańców, w tym 146 produkujących żywność. Administracyjnie należały do Tuszowa Narodowego, a później do gminy Gawłuszowic. W latach 30. utworzono koło Stronnictwa Ludowego. W 1934 r. wieś dotknęła wielka powódź, a jej skutki usuwano przez kilka lat. Dużą pomocą państwa było płacenie zbożem za prace przy odbudowie dróg i mostów oraz innych obiektów publicznych. To pozwoliło na częściową poprawę stanu rolnictwa. Powrót do normalności przerwała II wojna światowa. W czasie okupacji hitlerowskiej (8 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) założono spółdzielnię spożywców, która nieco polepszyła bardzo trudną sytuację z wyżywieniem ludności. Udzielano też pomocy polskim partyzantom. Po wojnie rozbudowano szkołę, a na miejscu kaplicy, zniszczonej w czasie działań wojennych, zbudowano kościół drewniano-murowany. W 1951 r. powstała parafia rzymskokatolicka pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej. W ramach reformy administracyjnej w 1954 r. Borki Nizińskie zostały siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej i pełniły tę funkcję do 1960 r. Ponadto w latach 50. znajdowały się w sieci punktów kina objazdowego. W 1970 r. wieś liczyła 485 mieszkańców, z których 165 utrzymywało się z zajęć pozarolniczych, m.in. z pracy w Mielcu i innych miejscowościach. Od 1973 r. weszła w skład gminy Tuszów Narodowy i tak pozostało do dziś. Co prawda liczba jej mieszkańców utrzymywała się na podobnym poziomie, ale oblicze wsi z roku na rok zmieniało się na korzyść. W latach 1974-1976 zbudowano Dom Strażaka i później sukcesywnie go modernizowano. Od 1984 r. do 1990 r. budowano nowy kościół parafialny, a pierwszą Mszą Świętą była „pasterka” 25 XII 1990 r. Trzecią okazałą budowlą była szkoła podstawowa oddana do użytku w 1996 r. W 2010 r. oddano do użytku sieć wodociągową, a kilka lat później – telekomunikacyjną.
BORKOWSKI STANISŁAW, urodzony 15 VII 1908 r. w Starym Sączu, powiat nowosądecki. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Starym Sączu. W latach 1929-1939 r. był nauczycielem w Szkole Powszechnej w Lipińcach, pow. biłgorajski i w Dąbiu, pow. krasnostawski, a w latach 1939-1943 kierował szkołą w Dąbiu. Od 1 IV 1943 r. do 25 VII 1944 r. pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) został ponownie przyjęty do pracy w mieleckiej fabryce na stanowisko zastępcy administratora zakładowej „kolonii” (bloków mieszkalnych), a 11 II 1946 r. mianowano go zastępcą kierownika tworzącej się Szkoły Przemysłowej PZL Mielec. (W 1947 r. szkołę przemianowano na Gimnazjum Przemysłowe.) Uczył geografii, historii, języka .polskiego i gimnastyki. W czasie wakacji w 1948 r. w nieznanych okolicznościach zakończył pracę w gimnazjum i wyjechał prawdopodobnie w rodzinne strony. Dalsze losy nieznane.
BORODZIC KAROL, nauczyciel szkoły w Wojsławiu w latach 50. XIX w., wzmiankowany w 1859 r.
BORODZIEJ CZESŁAW, urodzony 8 VIII 1951 r. we Włodawie, syn Władysława i Stanisławy z domu Pastuszuk. Absolwent Technikum Rolniczo-Ekonomicznego w Zamościu. Karierę sportową rozpoczął w lekkoatletycznej sekcji LZS Zamość, specjalizując się w rzucie oszczepem. W 1968 r. powołany został do kadry narodowej juniorów, a w następnym roku do kadry narodowej seniorów. W reprezentacji Polski juniorów wystąpił 8 razy, uzyskując bardzo dobre rezultaty (powyżej 70 m). Dużym sukcesem było zdobycie 4. miejsca w I Mistrzostwach Europy Juniorów w 1970 r., a także uzyskanie liczącego się wyniku 75,50 m (rekordu życiowego) na zawodach w Ostrowcu Świętokrzyskim, również w 1970 r. W latach 70. występował w barwach AZS Lublin i „Legia” Warszawa. a w 1974 r. przeniósł się do „Stali” Mielec. Należał nadal do czołówki krajowej, uzyskując regularnie rezultaty powyżej 70 m (rzucał wyłącznie oszczepem tzw. starego typu). Karierę zawodniczą zakończył w 1981 r. Pracę zawodową podjął w 1974 r. w WSK „PZL-Mielec”, pracując najpierw w kontroli jakości, a następnie jako specjalista ds. rekreacji i kierownik Sekcji Rekreacji. W 1982 r. ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuł magistra. W latach 1993-1997 pełnił funkcję kierownika Wydziału Rehabilitacji i Pracy Chronionej. Od 1997 r. pracował w firmie BRW (w ramach SSE EURO-PARK MIELEC) na stanowisku kierownika zespołu magazynów. Przez wiele lat był cenionym sędzią lekkoatletycznym, posiadał I licencję w sędziowaniu rzutów. W 1999 r. był sędzią na Mistrzostwach Świata Juniorów w Lekkoatletyce w Bydgoszczy. Był także członkiem centralnej komisji przyznającej licencje sędziowskie w rzutach. Należał również do Koła Polskiego Związku Wędkarskiego w Mielcu. Zmarł 5 I 2014 r. Pochowany na cmentarzu w Słowatyczach koło Włodawy.
BORODZIKA FELIKSA (ULICA), mała (92 m), „ślepa” uliczka miejska na osiedlu Cyranka, w grupie domów za Hotelem Polskim, boczna ul. L. Lachnita. Powstała w 1973 r. w czasie rozpoczęcia prac budowlanych na tym osiedlu. Patrona otrzymała 28 III 1973 r. Niemal od początku miała asfaltową nawierzchnię, która w 2009 r. została odnowiona. Jej adres posiada kilkanaście prywatnych posesji. Pierwszym patronem ulicy był Lucjan Rudnicki – pisarz i działacz ruchu robotniczego. W ramach realizacji Ustawy dekomunizacyjnej z dnia 1 IV 2016 r. Uchwałą z dnia 26 IV 2017 r. Rady Miejskiej w Mielcu zmieniono nazwę na ul. Feliksa Borodzika.
Patron: BORODZIK FELIKS (3 III 1925 r. – 14 VIII 2013 r.) to konstruktor lotniczy i działacz harcerski związany z WSK Mielec i KH ZHP w Mielcu w latach 1957-1959. (Życiorys w oddzielnym haśle: BORODZIK FELIKS w niniejszej „Encyklopedii”.)
BORODZIK FELIKS EDWARD, urodzony 3 III 1925 r. w Dębinie, syn Edwarda i Zofii z Śliwińskich. W 1936 r. wstąpił do Mazowieckiej Drużyny Harcerzy im. Leopolda Lisa-Kuli przy Szkole Powszechnej w Sulejówku, do której uczęszczał. W latach 1937-1939, aktywnie działając i szkoląc się, uzyskał stopnie wywiadowcy i ćwika. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do ZWZ-AK (XII 1941 – I 1945 r.). W 1943 r. ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Piechoty AK w Otwocku (kapral podchorąży), a w 1944 r. – tajne komplety licealne w Otwocku. Od VI 1943 r. był dowódcą plutonu AK. W tym czasie zorganizował w Otwocku konspiracyjną drużynę harcerską, która m.in. pełniła rolę patrolu rozpoznawczego. W lutym 1945 r. zorganizował drużynę harcerską przy gimnazjum w Sulejówku i intensywnie włączył się w odbudowę harcerstwa na terenie Mazowsza. Otrzymał wówczas stopnie Harcerza Orlego i Harcmistrza Rzeczypospolitej. W latach 1946-1947 odbył służbę wojskową w Warszawie. W 1952 r. ukończył studia w Państwowej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda, połączonej w 1951 r. z Politechnika Warszawską, uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa (specjalność: budowa płatowców). W marcu tego roku z nakazu pracy został zatrudniony w WSK Mielec na wydziale 50 (montażowym). Od czerwca 1952 r. został zastępcą kierownika wydziału, a następnie kierownikiem wydziału. W latach 1953-1956 kierował zespołem, który opracował i wdrożył potokową metodę montażu przedniej części kadłuba samolotów Mig-15 i Mig-17, co obniżało pracochłonność montażu i przyśpieszało realizację zadania. W 1956 r. został przeniesiony do Biura Konstrukcyjnego WSK Mielec i uczestniczył w powołaniu oraz organizacji Ośrodka Konstrukcji Lotniczych. Współpracował w konstruowaniu pierwszego polskiego szybowca metalowego M-3 „Pliszka”, a następnie kierował pracami konstrukcyjnymi modyfikacji samolotu Mig-17 (prototypy późniejszych Lim-1 do 5). Ponadto wykładał przedmioty lotnicze w Technikum Mechanicznym w Mielcu. W listopadzie 1960 r. został przeniesiony służbowo do WSK Okęcie na stanowisko głównego konstruktora seryjnego biura konstrukcyjnego. Kierował pracami nad modyfikacją samolotu rolniczego PZL-101 „Gawron” oraz wprowadzeniem tworzyw sztucznych do budowy aparatury rolniczej samolotów PZL-101, An-2 i śmigłowca Mi-2. W 1969 r. ukończył studia eksternistyczne w SGGW w Warszawie, uzyskując tytuł magistra mechanizacji rolnictwa. W kwietniu 1970 r. – w ramach reorganizacji – przeszedł z całym biurem konstrukcji agrolotniczych do Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie prowadził Zakład Agrolotniczy. M.in. kierował opracowaniem modyfikacji aparatury rolniczej do An-2 i Mi-2 oraz opracowaniem prototypów i badaniami aparatury rolniczej samolotu M-15. W kwietniu 1974 r. powrócił do WSK Okęcie na stanowisko zastępcy kierownika ds. agrolotnictwa i eksploatacji Zakładu Doświadczalnego. Kierował m.in. badaniami i próbami w locie aparatury lotniczej samolotu PZL-106 „Kruk”. Ponadto pracował (w niepełnym wymiarze) w Dziale Badań Patentowych Instytutu Lotniczego. W latach 1973-1978 uczestniczył w organizowaniu Zakładu Agrolotniczego w Akademii Rolniczo – Technicznej w Olsztynie (był także jego wykładowcą) i poligonu prób agrolotniczych w Kętrzynie. W lutym 1980 r. został delegowany przez WSK Okęcie do bazy agrolotnictwa Interflug w Magdeburgu w celu zorganizowania obsługi serwisowej eksploatowanych tam samolotów PZL-106 „Kruk” i w latach 1980-1988 pełnił tam funkcję kierownika Serwisu PZL. Do kraju powrócił w październiku 1988 r. i z powodu braku pracy w WSK Okęcie przeszedł na emeryturę. W latach 1988-1991 pracował w niepełnym wymiarze w Przedstawicielstwie Interflug w Warszawie, a w latach 1991-2000 pracował (także w niepełnym wymiarze) w prywatnym przedsiębiorstwie AVIAECO w Bełchatowie na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw współpracy z zagranicą. W latach 1965-1984 dokonał szeregu wynalazków. Były to m.in.: „Układ zawieszenia zbiornika” (nr 116492), „Urządzenie do pneumatycznego rozsiewania środków sypkich” (129362), „Filtr główny aparatury agrolotniczej” (nr 137466), „Samolotowy kanał transportu pneumatycznego” (137693) i „Lotnicze urządzenie do rozsiewania środków sypkich” (171909). Jest także autorem kilku wzorów użytkowych oraz książek: Organizacja działu konstrukcyjnego (PWNT 1973), Silniki tłokowe samolotów sportowych (WKiŁ 1973), Wstęp do technologii prac agrolotniczych (PWRiL 1983) i Budowa silnika – szkolenie samolotowe (WKiŁ 1984) oraz współautorem książki Lotnictwo gospodarcze (WKiŁ 1969). Ponadto przetłumaczył z języka rosyjskiego książkę M.N. Szifrina Praktyczna aerodynamika samolotu An-2 (1979). Z działalnością konstruktorską łączył naukę i doskonalenie latania na szybowcach i samolotach. Inauguracją był zapewne skok z wieży spadochronowej w Kowlu (1939), a początkiem systematycznej edukacji kurs spadochronowy w 1946 r. w Dowództwie Wojsk Lotniczych (DWL). Także w 1946 r. zorganizował kurs szybowcowy dla podoficerów w DWL i zdobył kategorie A i B. Kolejnymi etapami edukacji lotniczej było uzyskanie kategorii C szybowcowej w Aeroklubie Warszawskim (1947), licencji turystycznej samolotowej i III klasy pilota szybowcowego w Aeroklubie Mieleckim (1958) oraz ponownie w Aeroklubie Warszawskim: II klasy pilota szybowcowego (1966), II i I klasy pilota samolotowego (1968), a także licencji zawodowej pilota samolotowego II klasy (1969). Jako pilot Aeroklubu Mieleckiego, a później Warszawskiego, brał udział w zawodach i pokazach oraz m.in. w Rajdach Dziennikarzy i Pilotów (1967, 1968). Kontynuował także, choć z przerwami, działalność harcerską. W czasie pracy w mieleckiej WSK prowadził Hufiec Mielec Rzeszowskiej Chorągwi ZHP (1957-1959) i reprezentował mieleckich harcerzy na Walnym Zjeździe ZHP w Warszawie (18-20 IV 1959 r.) W latach 1954-1957 był radnym PRN w Mielcu. Także jego żona Halina była harcerką i zorganizowała 12. Drużynę Żeńską Wodną ZHP w Mielcu. W kwietniu 1991 r. zgłosił się do organizującego się Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej w Warszawie i po weryfikacji otrzymał stopień harcmistrza. Pełnił szereg funkcji w ZHR, był m.in. zastępcą przewodniczącego Zarządu Okręgu Mazowieckiego, przewodniczącym ZHR (II 1995 – X 1999 r.), wiceprzewodniczącym ZHR i członkiem Rady Naczelnej (X 1999 – I 2003 r.). Od I 2005 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Porozumienia Organizacji Kombatanckich i Harcerskich. Udzielał się także w innych stowarzyszeniach, m.in. SIMP, organizując ogólnokrajowe konferencje naukowo – techniczne w Mielcu, Poznaniu i Warszawie. Uczestniczył w tworzeniu Stowarzyszenia Szarych Szeregów i Światowego Związku Żołnierzy AK. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska (AK), Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niezłomnych, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP z Rozetą – Miecze”, Odznaką Honorową SIMP, Odznaką Honorową NOT, Odznaką Honorową PCK IV Stopnia, Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego i dyplomem Członka Honorowego Krajowego Towarzystwa Lotniczego AOPA Poland. Opublikował Wskazówki dla drużynowego (Warszawa 2007) i Wskazówki dla podharcmistrza (Warszawa 2007). Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP. Zmarł 14 VIII 2013 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Wesołej koło Warszawy.
BOROŃSKI HENRYK, urodzony 18 X 1946 r. w Bad Rehburg (Niemcy), syn Marii Borońskiej. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po zdaniu matury w 1965 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku technologa w pionie Głównego Metalurga. W 1990 r. przeszedł na rentę z powodu choroby oczu. Od młodości angażował się społecznie. W latach 1965-1968 tańczył w ZPiT „Rzeszowiacy” ZDK WSK Mielec. Od 1982 r. śpiewał w chórze „Modus” przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W 1994 r. został członkiem Polskiego Związku Niewidomych i w Kole Rejonowym (później Powiatowym) w Mielcu pełnił społecznie różne funkcje. W 2005 r. został wybrany na prezesa Zarządu Koła Powiatowego w Mielcu i pełnił tę funkcję przez trzy kadencje. Od 2012 r. był wiceprezesem Okręgu Podkarpackiego Polskiego Związku Niewidomych w Rzeszowie. W 2012 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Srebrną i Brązową Odznaką Honorową Polskiego Związku Niewidomych. Zmarł 30 XII 2014 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOROWA, miejscowość – sołectwo i siedziba gminy w północno – zachodniej części powiatu mieleckiego, przy drodze wojewódzkiej 983 (Sadkowa Góra – Rzędzianowice) oraz drogach powiatowych: 1 148R (Gliny Małe – Borowa) i 1 152R (Borowa – Czermin – Wola Mielecka – Kiełków – Przecław). Nazwa pochodzi od boru, który w dawnych czasach rósł na tym terenie i był cząstką olbrzymiej Puszczy Sandomierskiej. Obszar Borowej wynosi 10,83 km2. Wieś poza centralną zwartą częścią (Rynek) ma rozproszoną zabudowę, stąd dla odróżnienia inne części i przysiółki mają swoje nazwy: Błonie, Górki, Osiedle Nauczycielskie, Kolonia, Lisówek, Piasek, Stara Wieś, Sicina, Ciechowa, Dwór, Folwark, Gizowa i Mysonówka. Według stanu z 31 XII 2023 r. mieszka w niej 1559 osób w 464 gospodarstwach domowych. Ponadto funkcjonuje kilkadziesiąt podmiotów gospodarczych. Zdecydowanie przeważa nowoczesna zabudowa murowana. Borowa posiada niemal pełną infrastrukturę techniczną: elektroenergetykę, wodociąg, kanalizację i telekomunikację. Jest siedzibą Parafii Rzymskokatolickiej pw. Św. Mikołaja Biskupa. W krajobrazie miejscowości głównym obiektem pozostaje niezmiennie od lat zabytkowy kościół parafialny pw. św. Mikołaja Biskupa z 1893 r. Innymi ważnymi obiektami są: Urząd Gminy, Zespół Szkolno-Przedszkolny z kompleksem sportowo-rekreacyjnym, Dom Kultury i Strażaka, stadion sportowy LKS Wisłoka. Na uwagę zasługują ponadto: zabytkowy cmentarz parafialny, pomnik upamiętniający ofiary nalotu i bombardowania Borowej przez lotnictwo niemieckie w dniach 6 i 7 VIII 1944 r., upamiętnienie ofiar hitlerowskiego terroru z czasów II wojny światowej, figura św. Jana Nepomucena z 2. poł. XIX w., kapliczka (Borowa-Gizowa), zabytkowy budynek szkolny z końca XIX w., zabytkowa karczma z pocz. XX w. oraz dwa „dęby wolności”, które zasadzono 11 XI 1938 r. dla uczczenia 20-lecia odzyskania niepodległości. Działalność kulturalną prowadzą Gminny Ośrodek Kultury i Biblioteka Gminna, a sportową – LKS Wisłoka Borowa. W działalności społecznej przodują Ochotnicza Straż Pożarna, będąca od 1995 r. w Krajowym Systemie Ratownictwa Gaśniczego (KSRG), Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Borowskiej i Koło Gospodyń Wiejskich (KGW) „Borowianki”.
Historia Prowadzone w 1992 r., badania archeologiczne wykazały, że na terenie dzisiejszej Borowej już w okresie mezolitu (8000 – 4800 lat p.n.e.) żyła ludność koczownicza, która zajmowała się zbieractwem i łowiectwem, a następnie gospodarką wytwarzającą. W naszych czasach po raz pierwszy wymieniono wieś Borowa w dokumencie z 1388 r. o uposażeniu nowego kościoła filialnego (w ramach parafii rzymskokatolickiej w Gawłuszowicach) przez sędziego ziemskiego krakowskiego Drogomira. Stąd wniosek, że sama wieś miała znacznie starszy rodowód i była znaczącym na tym terenie ośrodkiem gospodarczym. W 1403 r. biskup krakowski Piotr Wysz erygował samodzielną parafię rzymskokatolicką w Borowej. Kolejnymi właścicielami wsi byli m.in.: Jan Cebrowski herbu Ołobok, Feliks Borowski herbu Habdank i jego rodzinni następcy. Niemal regułą było zakładanie w parafii szkółek parafialnych i tak zapewne było w Borowej, ale wspomniano o niej dopiero w 1595 r., zaś dokument z 1608 r. potwierdził umieszczenie szkoły w osobnym budynku. Przy parafii zorganizowano też szpital – przytułek dla ubogich, którzy w zamian za to mieli dbać o czystość w kościele i wykonywać inne prace zlecone przez plebana. W okresie rozbiorów Polski (1772-1918) ziemia borowska, położona w pobliżu Wisły, która stanowiła granicę pomiędzy zaborami austriackim i rosyjskim, była świadkiem wielu wydarzeń historycznych. We wszystkich polskich zrywach narodowo-wyzwoleńczych na terenach zaboru rosyjskiego (1794, 1830 i 1863) Borowa i jej okolice stanowiły zaplecze dla powstańców, a po zdławieniu powstań – miejscem udzielającym opieki rannym i uciekającym przed represjami rosyjskimi. Równocześnie musiano się pogodzić z osiedleniem się kolonistów austriackich w ramach tzw. kolonizacji józefińskiej oraz wciąż powiększającą się grupą Żydów. Czarną kartą w historii Borowej była krwawa rabacja chłopska w 1846 r. Mimo peryferyjnego położenia i licznych klęsk żywiołowych (głównie powodzi), Borowa wolno, ale systematycznie się rozwijała. W 1868 r. utworzono Ochotniczą Straż Pożarną – jedną z pierwszych w nowo utworzonym powiecie mieleckim, w granicach którego Borowa znalazła się w latach 1850-1853. W latach 1885 -1893 zbudowano murowany kościół pw. św. Mikołaja, a jego konsekracji dokonał biskup tarnowski Ignacy Łobos. W ostatnich latach XIX w. oddano do użytku murowany budynek szkolny. Borowska szkoła słynęła z wysokiego poziomu nauczania, a spora grupa jej wychowanków zapisała się chwalebnie w dziejach Polski. Na przełomie wieków XIX i XX prace melioracyjne w znacznym stopniu poprawiły stan zabezpieczenia przeciwpowodziowego. W tym czasie spora grupa borowian wyjechała na zarobek do krajów zachodnich i obu Ameryk. W 1904 r. założono „Spółkę Oszczędności i Pożyczek w Borowej”, która nieźle prosperowała, a w 1927 r. została przemianowana na „Kasę Stefczyka z nieograniczoną odpowiedzialnością w Borowej”. I wojna światowa, a zwłaszcza lata 1914-1915, pozostawiła po sobie duże straty ludzkie i materialne. Szczególnie dotkliwe było czterokrotne przejście frontu i dwukrotna okupacja rosyjska (24 IX – 8 X 1914 i 9 XI 1914 – 12 V 1915). W działaniach wojennych zginęło 23 młodych borowian powołanych do armii austriackiej oraz kilku walczących w Legionach Piłsudskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. Borowa i okolice pozostały w granicach powiatu mieleckiego i od 1921 r. województwa krakowskiego. Wieś liczyła ponad 1 600 osób (1 634 w 1921 r.), w tym 476 rolników produkujących żywność, 432 małorolnych i 651 bezrolnych. Wyróżniał się majątek rodziny Romerów (ok. 104 ha). Najodważniejsi nadal emigrowali do krajów zachodnich i USA. Powstały Koło PSL „Piast”, ZMW „Wici” oraz drużyna ZHP. W wyniku reformy podziału administracyjnego w 1933 r. Borowa stała się siedzibą gminy zbiorowej (9 wsi). Wielkim nieszczęściem była niespotykana dotąd powódź w 1934 r., gdy cała ziemia borowska znalazła się pod wodą. Na szczęście ofiar w ludziach nie było. Po opadnięciu wody borowianie wzięli udział w pracach publicznych (za co rząd płacił zbożem) i w kolejnych latach usunęli skutki powodzi. W latach 1937-1939 przy budowie PZL – Wytwórni Płatowców nr 2 w Mielcu – Cyrance i rozbudowie Mielca wzięła udział pierwsza grupa borowian. Rozwój Borowej powstrzymała II wojna światowa i okupacja hitlerowska od 8 IX 1939 do 6 VIII 1944 r. Okres ten był jednym pasmem tragicznych wydarzeń. Okupanci zakazali działalności organizacji społecznych z wyjątkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Zezwolono na funkcjonowanie szkoły powszechnej, ale narzucono jej rygory i program pozbawiony jakichkolwiek akcentów patriotycznych. Sukcesywnie mordowano ludność żydowską (najwięcej w 1942 r.) i w różny sposób mszczono się na Polakach. Niemal od początku okupacji w Borowej organizowano różne formy ruchu oporu. Jej teren był Placówką III o kryptonimie „Bolesław” w ramach Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej (ZWZ-AK) Mielec. Powstała gminna struktura Batalionów Chłopskich. Utworzono tajną Gminną Komisję Oświaty i Kultury, prowadzono tajne nauczanie. Udzielano gościny partyzantom. 6 VIII 1944 r. Oddziały 5 Armii Gwardyjskiej, wsparte niektórymi polskimi oddziałami partyzanckimi, wyzwoliły ziemię borowską spod okupacji hitlerowskiej. W związku z powstaniem nowej linii frontu polecono mieszkańcom przesiedlenie się na wschodnią stronę Wisłoki. Niestety, w dniach 6 i 7 VIII 1944 r., lotnictwo niemieckie dokonało nalotów i bombardowania Borowej, powodując ofiary w ludziach i zniszczenia dobytku. Po II wojnie światowej, już w granicach nowo utworzonego województwa rzeszowskiego, przez kilka lat odbudowywano wieś, gospodarkę i życie społeczne. Parcelacja dużych majątków przebiegła na ziemi borowskiej w miarę spokojnie. Wznowiły działalność szkoła powszechna i OSP. Powstały: Gminna Rada Narodowa, Związek Samopomocy Chłopskiej i Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” (1945), przedszkole (1949), punkt biblioteczny PiMBP w Mielcu (przekształcony później w Gminną Bibliotekę Publiczną), a w latach 50. – punkt kina objazdowego. W wyniku reformy podziału administracyjnego w 1954 r. w Borowej utworzono Gromadzką Radę Narodową. Od lat 50. sukcesywnie powiększała się liczba osób dojeżdżających do pracy w mieleckiej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego i w konsekwencji – coraz częstszych zmian miejsca zamieszkania z Borowej na Mielec. (W 1950 r. z działalności pozarolniczej utrzymywało się 7,9 % borowian, a w 1978 r. – 41,3 %.). Stałe dochody z pracy w Mielcu i z własnych gospodarstw systematycznie poprawiały położenie ekonomiczne borowian. Od tego czasu budowano coraz częściej domy murowane, zmieniano pokrycia dachów na dachówkę lub blachę, unowocześniano sprzęt rolniczy itp. Rok 1960 zapisał się kolejną powodzią, która spowodowała wielkie straty materialne. W latach 60. rozwinięto różne formy szkolenia rolniczego, m.in. w 1961 r. otwarto Szkołę Przysposobienia Rolniczego (później: Zasadnicza Szkoła Rolnicza) oraz organizowano różnego rodzaju kursy rolnicze dla kobiet i mężczyzn. Pod koniec lat 60. w związku z wprowadzeniem ośmioletniego cyklu nauczania zbudowano nową szkołę podstawową. Ponadto w 1963 r. założono Ludowy Klub Sportowy Wisłoka Borowa, którego drużyna piłki nożnej odtąd uczestniczyła w rozgrywkach regionalnych. W latach 70. wyż demograficzny sprawił, że mimo migracji ludności liczba mieszkańców Borowej utrzymywała się na tym samym poziomie (ok. 1 500 osób). Po kolejnej reformie podziału administracyjnego państwa od 1973 r. Borowa stała się ponownie siedzibą gminy zbiorowej, a w 1975 r., po likwidacji powiatów, pozostała w granicach województwa rzeszowskiego. W 1973 r. szkoła podstawowa została Zbiorczą Szkołą Gminną oraz powołano Gminny Ośrodek Kultury (GOK). Narastający kryzys gospodarczy i polityczny kraju i pogarszająca się sytuacja wsi zmobilizowały borowian do udziału w zorganizowanym proteście. M.in. w 1980 r. powstało Koło NSZZ „Solidarność” Nauczycieli, a w 1981 r. – Koło NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”. Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce (13 XII 1981 r.) i zlikwidowanie wszelkich form grupowej działalności (poza działalnością ratunkową OSP) oraz stosowanie różnych form represji wobec opozycji spowodowały zamrożenie życia społecznego. Z biegiem czasu znoszono ograniczenia, a w lipcu 1983 r. odwołano stan wojenny. Sytuacja kraju była jednak nadal bardzo trudna. Mimo wielu trudności w 1983 r. oddano nowy budynek OSP w Borowej. Symbolicznym pożegnaniem dotychczasowego ustroju na ziemi borowskiej w marcu 1989 r. był huragan o wyjątkowej sile, który spowodował duże zniszczenia. W latach 90. i później, już w warunkach nowego ustroju kraju i większych możliwości samorządu lokalnego, Borowa systematycznie się unowocześniała. Realizowano inwestycje drogowe i inne elementy infrastruktury technicznej. W 1995 r. jednostka OSP została włączona do Krajowego Systemu Ratownictwa Gaśniczego jako jedna z pierwszych w województwie rzeszowskim. Były także kolejne nieszczęścia, takie jak wielka powódź w 1997 r. i nieco mniejsze w 2001 r. i 2010 r. Po restytucji powiatów w 1999 r. Borowa powróciła do powiatu mieleckiego, w ramach województwa podkarpackiego. Na uwagę zasługuje działalność borowskiego gimnazjum w latach 1999 – 2017. Ostatnie lata to dalsze unowocześnianie infrastruktury, zwłaszcza drogowej i sportowej, uporządkowanie gospodarki odpadami (urządzenie PSZOK) oraz rozwinięcie działalności kulturalnej i społecznej.
BOROWICZAN (ULICA), niewielka ulica miejska na osiedlu Borek. Jest boczną ul. Modelarskiej. Ma ok. 59 m długości i nawierzchnię gruntową. Na tym terenie rozpoczęto budowę domów jednorodzinnych. Patronat otrzymała na sesji Rady Miejskiej 24 II 2005 r. W 2011 r. wykonano nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patroni ulicy: BOROWICZANIE to polscy więźniowie łagru w Borowiczach (ZSRR) w latach 1944–1947. Byli to z reguły żołnierze Armii Krajowej, aresztowani przez NKWD jesienią 1944 r., po wejściu Armii Czerwonej na tereny Rzeszowszczyzny. Ogółem wywieziono około 5800 osób, z których zmarło około 1000. Wśród więźniów byli także członkowie AK – mieszkańcy Mielca i powiatu mieleckiego: Władysław Barnat (Malinie), Józef Bieniek (Tuszów Narodowy), Stanisław Czachor (Mielec), Stanisław Dolina (Mielec), Jan Głaz (Tuszów N.), Stefan Hajnas (Malinie), Adam Jasiński (Mielec), Władysław Kałoń (Mielec), Stanisław Kielawa (Mielec), Jan Kołacz (Tuszów N.), Stanisław Kotelski (Mielec), Józef Krupski (Tuszów N.), Józef Łącz (Tuszów N.), Jan Mazur (Czermin), Stanisław Muziński (Mielec), Stefan Przygoda (Tuszów N.), Jan Pydych (Malinie), Stanisław Rado (Malinie), Mieczysław Sowa (Malinie), Józef Stefański (Mielec), Marian Wajs (Przecław), Edward Wasylczyk (Mielec), Józef Witek (Malinie), Michał Zygiel i Stanisław Zygiel (Chorzelów).
BOROWIEC DANUTA TERESA, urodzona 13 V 1956 r. w Braniewie, córka Jana i Genowefy z domu Skwara. Do Mielca przybyła z rodzicami w 1961 r. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (kierunek: socjologia, specjalność: socjologia pracy) ukończyła w 1980 r. i otrzymała tytuł magistra socjologii. Pracę zawodową rozpoczęła 1 X 1980 r. w Cementowni „Chełm” w Chełmie jako referent. 15 IV 1982 r. przeszła do pracy w WSK „PZL-Mielec” na stanowisko socjologa, od 1 IX 1985 r. pracowała jako specjalista do spraw pracowniczych, a od 1 XII 1991 r. – ponownie jako socjolog – uczestniczyła w pracach nad restrukturyzacją organizacyjną WSK. 1 II 1993 r. została mianowana kierownikiem zespołu w pracach nad projektem SSE w Mielcu. 16 VI 1995 r. powierzono jej stanowisko kierownika Biura Obsługi Administracyjnej Strefy w ARP S.A. Oddział w Mielcu. Wniosła znaczący wkład w prace nad przygotowaniem SSE EURO-PARK MIELEC i jej sprawnym administrowaniem. Przez wiele lat była członkiem Rady Nadzorczej MARR S.A. w Mielcu. Systematycznie doskonaliła się zawodowo. Ukończyła szereg kursów, m.in. w zakresie zarządzania i marketingu (Łódź, Bruksela, Turyn i Kraków), pedagogiczny i dla kandydatów na członków rad nadzorczych. Z dniem 1 I 2021 r. przeszła na emeryturę.
BOROWIEC JAN, urodzony 21 IX 1952 r. w Mielcu, syn Karola i Marii z domu Zgłobica. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, maturę zdał w 1972 r. Studiował w Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Lotniczych (Wydział Pilotażu Samolotów Odrzutowych) w Dęblinie, ale z powodu wypadku i kontuzji został zmuszony do przerwania studiów na IV roku. W 1977 r. podjął pracę w firmie „PREDOM-PRESPOL” w Niewiadowie k/Łodzi, ale jeszcze w tym samym roku powrócił do Mielca i został zatrudniony w Ośrodku Badań Rozwojowych (OBR) Sprzętu Komunikacyjnego (SK), w Dziale Opracowań Dokumentacji Konstrukcyjnej Samolotów. W lipcu 1980 r. był współorganizatorem strajku w OBR i jednym z sygnatariuszy porozumienia z Dyrekcją OBR, a w czasie lipcowego strajku w WSK – obserwatorem z ramienia Komitetu Strajkowego OBR. W latach 1980 i 1981 aktywnie uczestniczył w organizacji struktur NSZZ „Solidarność” w WSK „PZL-Mielec” i okresowo pracował w Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Brał także udział w tworzeniu Komitetów Założycielskich NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych na terenie regionu mieleckiego, m.in. w Łączkach Brzeskich, Wylowie, Białym Borze, Woli Zdakowskiej i Tuszowie Narodowym. W 1981 r. przebywał czasowo w Szwecji i wracając, zabrał z sobą kilkadziesiąt egzemplarzy Pisma Świętego w języku ukraińskim, które dostarczył na Ukrainę. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. internowany i umieszczony w więzieniu w Załężu. Po zwolnieniu i powrocie do pracy w lutym 1982 r. oddany do dyspozycji Działu Pracy z powodu „nieprzydatności do zawodu”. W tym samym roku zatrudniony został na stanowisku dyspozytora w HZ-4, zaś w roku 1983 przeniósł się do Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy „Przyszłość” w Mielcu i tam na stanowisku kierownika działu usług pracował do 1985 r. W latach 1985-1990 był pracownikiem Państwowego Ośrodka Maszynowego w Wojsławiu, w okresie od 1991 r. do 1995 r. prowadził własną działalność gospodarczą, a następnie do 1998 r. był pracownikiem ochrony mieleckiego Oddziału Pierwszego Komercyjnego Banku S.A. w Lublinie. W 1999 r. powrócił na to miejsce.
BOROWSKA BOŻENA JANINA (z domu OLEŚKOWICZ), urodzona 18 IV 1960 r. w Mielcu, córka Stanisława i Marii z domu Bonar. Absolwentka Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1981 r. W latach 1981-1996 pracowała w WSK „PZL-Mielec” jako technolog. W 2001 r. weszła w spółkę cywilną z Martą Rączką i założyły firmę: Cukiernia „Pokusa” sc Bożena Borowska & Marta Rączka. W 2006 r. po wyjściu za mąż przez Martę Rączkę i zmianie nazwiska, zmieniono nazwę firmy na: Cukiernia „Pokusa” sc Borowska & Rączka-Żurawska i pod tą nazwą prowadzono firmę do 2014 r. Od 2014 r. prowadzi własną firmę „U Borowskiej”. Jakość wyrobów spopularyzowała firmę, toteż właścicielka uruchomiła na terenie Mielca dwa sklepy firmowe.
BOROWSKI ADAM, urodzony 28 XII 1931 r. w Wejherowie, syn Tadeusza i Ireny z domu Pallasek. W czasie II wojny światowej mieszkał z rodzina w Lublinie, a po wojnie powrócił na Pomorze. Szkołę średnią (z maturą) w Bydgoszczy ukończył w 1951 r. Od 1949 r. pracował w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy i „Spólnocie Pracy” w Bydgoszczy. Studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i w 1959 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera lotnictwa. Od 1957 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: starszego konstruktora, kierownika sekcji, kierownika Działu Obliczeń Zakładu Doświadczalnego, zastępcy głównego konstruktora wyrobu M-15 do spraw obliczeń i prób oraz głównego specjalisty do spraw obliczeń. Uczestniczył w opracowaniu dokumentacji obliczeniowej m.in. M-2, M-4, CM, M-7, M-10 i M-12. 1 X 1973 r. został nauczycielem akademickim w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie, pozostając na połowie etatu w OBR SK. W 1978 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Świętokrzyskiej. Posiadał stopień podporucznika. Zmarł 14 III 1992 r. w Rzeszowie.
BOROWSKI BRONISŁAW, urodzony 31 X 1919 r. w Jarosławiu, syn Józefa i Barbary z Szewarzyńskich. Absolwent Publicznej Szkoły Dokształcania Zawodowego w Jarosławiu. W 1937 r. uczestniczył w ćwiczeniach przysposobienia obronnego, a następnie ochotniczo zgłosił się do służby wojskowej. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i 28 IX został wzięty do niewoli niemieckiej. Przebywał w lagrze Brik, a następnie w jenieckich obozach pracy w Dębicy, Jarosławiu i Sądowej Wiszni. W 1944 r. został wywieziony do Niemiec, a w 1945 r. oswobodzony przez wojska alianckie. Do kraju powrócił w 1946 r., a w lipcu 1947 r. przyjechał do Mielca i został zatrudniony jako ślusarz w mieleckich Zakładach Lotniczych (później WSK „PZL-Mielec”). W czasie długoletniej, bo trwającej do 1981 r., pracy zawodowej zgłosił szereg wniosków racjonalizatorskich. Należał do Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK „PZL-Mielec”. W 1973 r. otrzymał tytuł mistrza w zawodzie ślusarz maszynowy. Na emeryturę przeszedł 1 IX 1981 r. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 31 XII 1999 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BORUTA WŁADYSŁAW, urodzony 29 X 1933 r. w Jarosławiu, syn Józefa i Marii z domu Onyszko. W czasie okupacji hitlerowskiej i w pierwszych latach po wojnie pomagał rodzicom w gospodarstwie rolnym. Absolwent Technikum Drogowego w Jarosławiu z maturą w 1952 r. i tytułem technika dróg kołowych. Ukończył też szereg zawodowych kursów doskonalących i uzyskał uprawnienia budowlane w specjalności: mosty i drogi – nieskomplikowane obiekty. Niemal całe życie zawodowe związał z budową i eksploatacją dróg. Miejscami jego pracy i zajmowanymi stanowiskami były: Rejon Eksploatacji Dróg Publicznych w Jarosławiu (15 VII 1952 r. – 31 III 1960 r.), Zarząd Inwestycji Leśnych w Ustrzykach Dolnych (1 IV 1960 r. – 31 III 1961 r.), Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu Wydział Komunikacji (1 VI 1961 r. – 31 V 1963 r., kierownik Wydziału), Powiatowy Zarząd Dróg Lokalnych w Mielcu (1 VI 1963 r. – 30 IX 1973 r., organizator jednostki, kierownik), Powiatowy Zarząd Dróg Lokalnych w Ropczycach (1 X 1973 r. – 31 V 1975 r., kierownik), Rejon Dróg Publicznych w Rzeszowie (1 VII 1975 r. – 28 II 1979 r., kierownik Grupy Robót), Rejon Dróg Publicznych w Dębicy (1 III 1979 r. – 14 VIII 1984 r., kierownik Grupy Robót, 1983-1984 – budowa autostrad w Iraku w ramach robót kontraktowych), Krakowskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych w Krakowie (15 VIII 1984 r. – 15 XII 1992 r., majster placowy). Z dniem 16 XII 1992 r. przeszedł na emeryturę. Zachęcony do powrotu do pracy – w okresie od 1 II 1994 r. do 30 IX 1995 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Dróg w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalne w Mielca w wymiarze pełnego etatu oraz od 1 X 1995 r. do 31 XII 1995 r. – połowy etatu., a od 1 I 1996 r. do 31 III 1996 r. pracował jako mistrz. Zmarł 22 I 2014 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BORYCZKO ADAM WOJCIECH, urodzony 9 IV 1948 r. w Mielcu, syn Władysława i Zofii z domu Słaby. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu (obróbka skrawaniem), maturę zdał w 1967 r. Studia na Politechnice Gdańskiej – Wydział Mechaniczny Technologiczny, Obrabiarki, Narzędzia i Technologia Budowy Maszyn – ukończył w 1973 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera. W latach 1973 – 1975 pracował w Zakładzie Doświadczalnym Hydrauliki Okrętowej przy ZUO „HYDROSTER” PP w Gdańsku jako: technolog badania wyrobów, konstruktor badania wyrobów i konstruktor. 10 XI 1975 r. podjął pracę jako starszy asystent w Zakładzie Metrologii Instytutu Technologii Budowy Maszyn na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Gdańskiej. W 1985 r. na tymże wydziale uzyskał stopień doktora inż. nauk technicznych oraz awansowano go na stanowisko adiunkta. 1 X 1990 r. został adiunktem w Zakładzie Inżynierii Jakości i Metrologii Instytutu Technologii Budowy Maszyn na Wydziale Technologii Maszyn i Organizacji Produkcji PG, a 1 I 1992 r. powierzono mu stanowisko adiunkta w Zespole Inżynierii Jakości i Metrologii Katedry Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji na Wydziale Mechanicznym PG. Od 1 X 2005 r. jest wykładowca Grudziądzkiej Szkoły Wyższej. Problemami badawczymi, którymi dotąd się zajmował, były: *nierówności struktury geometrycznej, powierzchni przedmiotów i widmowe metody monitorowania ich składowych częstotliwościowych, *diagnozowanie oddziaływań obróbkowych z nierówności (chropowatości, falistości, kształtu) profilu powierzchni, *przemieszczanie narzędzia do przedmiotu jako szerokopasmowe zakłócanie powierzchni, *stereometria powierzchni, dekompozycja nierówności profili dla diagnozowania zakłóceń obróbkowych i współwartościowanie składowych. W 2005 r. na podstawie rozprawy pt. Metoda analizy częstotliwościowej nierówności powierzchni toczonych w diagnozowaniu układu obróbkowego uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. Od 1 X 2013 r. pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Gdańskiej i pełni funkcję kierownika Zakładu/Zespołu Zarządzania Jakością i Metrologii w Katedrze Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji w Wydziale Mechanicznym. Jego dorobek działalności naukowo – badawczej stanowią: monografia, 50 publikacji (w tym 37 samodzielnych) w czasopismach zagranicznych i krajowych oraz periodykach i archiwach Komitetów i Komisji PAN, 26 referatów (w tym 16 samodzielnych) na konferencjach i sympozjach zagranicznych i krajowych, 52 prace badawcze niepublikowane (15 samodzielnych), 15 prac projektowych (13 samodzielnych), 1 patent i 3 zgłoszenia patentowe. Był i pozostaje członkiem wielu instytucji i organizacji naukowych, m.in.: Sekcji Metrologii w Inżynierii Jakości i Diagnostyce Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (kadencja 1999 – 2002), Sekcji Inżynierii Jakości i Diagnostyki Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (kadencja 2003 – 2006), Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej (od 1992 r.), Zespołu Środowiskowego Sekcji Podstaw Eksploatacji Komitetu Budowy Maszyn PAN (od 1992 r.) i Komisji Rewizyjnej Krajowej Sekcji Metrologii SIMP (od 1998 r.). Poza pracą zawodową angażował się społecznie, m.in. jako członek chóru Politechniki Gdańskiej i członek Wysokogórskiego Klubu Wspinaczkowego „Trójmiasto”. Zajmuje się także rzeźbieniem w drewnie. Wedłud stanu na koniec 2012 r. powiększył dorobek naukowo-badawczy do 148 artykułów i referatów w czasopismach zagranicznych i krajowych, na konferencjach naukowo-technicznych krajowych i zagranicznych oraz projektów i prac niepublikowanych. Jest autorem m.in. 8 publikacji w renomowanych pismach z listy Journal Citation Reports/Thomson Reuters, 4 patentów i 3 wzorów przemysłowych. Dla udokumentowania własnej wiedzy, doświadczeń i prac naukowo-badawczych opracowuje monografie z zakresu analizy widmowej nierówności powierzchni przedmiotów w ujęciu diagnostycznym i jakościowym. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Długoletnią Służbę i wielokrotnie nagrodami Rektora Politechniki Gdańskiej.
BORYŃSKI BŁAŻEJ, cechmistrz cechu krawieckiego w Mielcu w latach 50. XIX w. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r.
BORYŃSKI JÓZEF, urodzony 19 XII 1875 r. w Mielcu, syn Michała i Apolonii z Krymskich. Był radnym Rady Miejskiej w Mielcu w latach 30. Po rezygnacji Franciszka Kazany pełnił obowiązki burmistrza Mielca w okresie od 7 do 16 IX 1939 r., a następnie był zastępcą burmistrza Apolinarego Franka. Zmarł 2 XI 1943 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BORYŃSKI HENRYK, urodzony 21 XI 1924 r. w Majdanie Kolbuszowskim, syn Józefa i Antoniny z domu Korpanty. Naukę w mieleckim gimnazjum przerwała wojna, dlatego ukończył ją w końcowych latach 40. Od 25 XI 1944 r. do 1 IX 1947 r. odbył służbę wojskową, dochodząc do stopnia sierżanta. W 1947 r. podjął pracę w mieleckim Oddziale Narodowego Banku Polskiego. W latach 1955-1962 pracował w Wojewódzkim Zarządzie Miejskiego Handlu Detalicznego w Mielcu, a w latach 1962-1975 w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowiskach kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz kierownika sekretariatu Powiatowego Komitetu Obrony. W związku z likwidacją powiatu mieleckiego w 1975 r. został przeniesiony do Rejonu Dróg Publicznych na stanowisko specjalisty ds. obronnych i przeciwpożarowych. W międzyczasie został awansowany – najpierw do stopnia chorążego (1955 r.), a następnie podporucznika (1973 r.). Był też działaczem sportowym, m.in. w Klubie Sportowym „Gwardia” (lata 50.), Powiatowej Komisji Kultury Fizycznej i Turystyki oraz Górniczym Klubie Sportowym „Gryf”. W 1983 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Honorową Odznaką Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych. W 1979 r. wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca”. Zmarł 31 VII 1984 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BORYS JERZY, urodzony 14 II 1920 r. w Lublinie, syn Feliksa i Stanisławy z domu Rodzoch. W Flugzeugwerk Mielec został zatrudniony 26 VIII 1940 r. i otrzymał znaczek nr 3153. Od tego czasu mieszkał w Mielcu. Pracował przy remoncie samolotów niemieckich. Po II wojnie światowej pracował na Wydziale 56 Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego jako mechanik, a następnie planista i specjalista ds. planowania. W 1955 r. ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w 1980 r. Jego pozazawodową pasją była gra na instrumentach perkusyjnych w Orkiestrze Dętej WSK Mielec. Był jej długoletnim członkiem, przyczyniając się do licznych sukcesów na przeglądach orkiestr dętych. Ponadto był ofiarnym społecznym kolporterem gazety fabrycznej – „Głosu Załogi”. Został wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem X-lecia PRL, Odznaką „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego”, Odznaką „Zasłużony pracownik WSK Delta-Mielec i Medalem z okazji 25-lecia „Głosu Załogi”. Zmarł 22 II 2006 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BORZĘCKA LEOKADIA (po mężu STARAK), urodzona 17 I 1913 r. w Mielcu, córka Jana Marcelego i Henryki z Kolasińskich. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Emilii Plater w Mielcu (1927-1933). Należała do harcerstwa i za wyróżniającą się działalność została drużynową I Drużyny Żeńskiej ZHP im. E. Plater przy końcu lat 20. Uczestniczyła w letnich obozach harcerskich, zdobywając liczne umiejętności, m.in. pielęgniarskie. Po maturze podjęła pracę w Wydziale Rady Powiatowej w Mielcu i zajmowała się pomocą dla powodzian z 1934 r. W latach 1936-1937 pracowała w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Wiślicy, a w latach 1937-1939 w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Mielcu. W latach 30., grając w parze z bratem Czesławem, była mistrzynią Mielca w tenisie ziemnym. W czasie II wojny światowej pracowała w restauracji matki – Henryki Borzęckiej w Mielcu przy ul. Mickiewicza 4. Uczestniczyła też w ruchu oporu, należąc do AK (ps. „Lońka”) i udzielając wielokrotnie pierwszej pomocy ukrywającym się Polakom i Żydom. (Lokal nad restauracją, w której bywali często Niemcy, był także miejscem tajnego nauczania.) Po II wojnie światowej pracowała nadal w restauracji matki, a po odebraniu H. Borzęckiej restauracji (nazwanej później „Zaciszem”), podjęła od 15 V 1950 r. pracę w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych w Kochanówce. 1 IV 1953 r. otrzymała awans na stanowisko kierownika jednego z zakładów (tzw. „żwirowni”) tegoż przedsiębiorstwa. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką „Przodujący Drogowiec”. Na emeryturę przeszła 30 IV 1973 r. Zmarła 4 X 1994 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
BORZĘCKI ADAM HENRYK, urodzony 17 VIII 1913 r. w Mielcu, syn Michała i Tekli z Wierzbickich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1935 r. Należał do harcerstwa. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. Od pierwszych miesięcy okupacji hitlerowskiej włączył się w działalność Związku Walki Zbrojnej. 10 III 1940 r. został aresztowany i wywieziony do obozu w Gross-Rosen. Tam zmarł (został zamordowany ?) 14 I 1942 r. Prochów nie odnaleziono. Tabliczka pamiątkowa znajduje się na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
BORZĘCKI CZESŁAW, urodzony 1 III 1907 r. w Mielcu, syn Jana Marcelego i Henryki z Kolasińskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu w 1928 r. Od lat młodzieńczych wykazywał uzdolnienia sportowe i artystyczne. W parze z siostrą Leokadią zdobywał tytuły mistrzów Mielca w tenisie ziemnym w latach 30. Występował w sztukach teatralnych, a także malował obrazy. W latach 1933-1937 był nauczycielem „ćwiczeń cielesnych” (wychowania fizycznego) w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym im. A. Grottgera w Chodorowie koło Lwowa. W 1938 r. ukończył Studium Wychowania Fizycznego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego. Tuż przed wybuchem II wojny światowej powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej uczył w tajnych kompletach w rodzinnym domu przy ul. A. Mickiewicza 4. Po wojnie, od roku szkolnego 1944/1945 aż do niespodziewanej śmierci w 1970 r. pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Mielcu (później LO Nr 26) jako nauczyciel wychowania fizycznego. (W roku szkolnym 1950/1951 uczył w Liceum Pedagogicznym w Mielcu.) Nieprzeciętne uzdolnienia sportowo-artystyczne potrafił spożytkować w pracy z młodzieżą. Prowadził zespół taneczny, przygotowywał i urządzał pokazy gimnastyki akrobatycznej (szczególnie efektownie prezentowały się „piramidy”), trenował drużyny siatkówki, organizował wycieczki krajoznawcze, obozy sportowe i spływy kajakowe. Chwile wolne poświęcał malarstwu. Wyróżniony m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi w Kulturze Fizycznej”, Odznaką 100-lecia Sportu Polskiego, Odznaką Honorową Polskiego Związku Gimnastycznego i Złotą Honorową Odznaką LZS. Zmarł 10 IV 1970 r. w czasie urlopu otrzymanego dla poratowania zdrowia. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BORZĘCKI KAZIMIERZ, urodzony 4 XII 1925 r. w Mielcu, syn Józefa i Anny z Rymanowskich. Ukończył szkołę powszechną i dwa lata Szkoły Przemysłowej w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej firmie Hekker – Fryc (1941-1945). W 1948 r. został zatrudniony w PKS Mielec jako kierowca zawodowy. W 1958 r. przeszedł do Powiatowej Kolumny Transportu Sanitarnego w Mielcu i jako kierowca karetki pracował do 1978 r. Od 16 VIII 1978 r. do 10 XII 1981 r. przebywał na kontrakcie w Libii, będąc kierowcą karetki MPB Mielec na budowie eksportowej. Od 1982 r. przebywał na rencie, a następnie na emeryturze. Od młodzieńczych lat należał do harcerstwa. Podczas okupacji niemieckiej był członkiem drużyny Szarych Szeregów im. Bolesława Chrobrego w Mielcu. Przyjął pseudonim „Żbik–3”. W latach 1945-1947 pełnił funkcję przybocznego Harcerskiej Drużyny Żeglarskiej. (Na początku 1948 r. drużyna została rozwiązana pod naciskiem PUBP w Mielcu.) Ponadto w latach 1945-1955 był zawodnikiem drużyny piłki nożnej „Gryfa” Mielec. Wyróżniony m.in.: Krzyżem AK, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walki o Niepodległość, Krzyżem Niezłomnych, Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza” i patentem „Weterana Walk o Wolność i Niepodległość”. 2 I 2001 r. został awansowany na stopień podporucznika WP, a 1 III 2004 r. – na stopień porucznika WP. Zmarł 10 X 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BORZĘCKI KOLUMB, urodzony w 1818 r. w Mielcu. Był znanym mieleckim rzemieślnikiem-gorzelnikiem. W latach 40. uczestniczył w działalności rewolucyjno-demokratycznej na terenie Galicji, współpracując z Janem Goslarem. Był agitatorem w środowiskach mieszczańskich i dworskich, głównie w okolicach Mielca i Kolbuszowej. W 1845 r. został aresztowany przez Austriaków i skazany na 12 lat więzienia w twierdzy Szpilberg, jednak w czasie Wiosny Ludów w 1848 r. wypuszczono go na wolność. Powrócił do Mielca i zajął się rzemiosłem. Zmarł około 1880 r.
BORZĘCKI MARCIN, starszy cechmistrz cechu kowalskiego w Mielcu wzmiankowany w 1623 r.
BORZĘDOWSKI JAN, urodzony 25 XI 1896 r. w Padwi Narodowej, pow. mielecki, syn Rajmunda i Bogusławy z domu Fromme. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie do Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie. Należał do drużyny skautowej. We wrześniu 1914 r. zgłosił się ochotniczo do Legionów Polskich. Przydzielony został do 4. plutonu 13. kompanii 2. pułku piechoty. Uczestniczył w kampaniach karpackiej i besarabskiej (1914-1915). W 1915 r. został przeniesiony do 4. pułku piechoty w Piotrkowie. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej w Kamieńsku w sierpniu 1915 r. powrócił z II batalionem uzupełniającym na front besarabski i został skierowany do 7. kompanii 2. pułku piechoty Legionów Polskich. W tej jednostce walczył jesienią na Wołyniu, ale na skutek znacznego pogorszenia się zdrowia został urlopowany i leczył się w Domu Ozdrowieńców w Kamieńsku. W lutym 1917 r. powrócił na front, najpierw do 40. pułku piechoty (rzeszowskiego) c.k. armii austriackiej, a następnie do 3. batalionu 1. pułku artylerii Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po kryzysie przysięgowym został przydzielony do 24. pułku c.k. armii. Wtedy też ukończył kurs oficerski. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do 2. pułku piechoty w Rzeszowie (później 18. pułk piechoty) i walczył na froncie ukraińskim (Mościska, Sądowa Wisznia, Sambor, Drohobycz, Stanisławów, Czortków). Jesienią 1919 r. zwolniono go z wojska jako jedynego żywiciela rodziny, ale w sierpniu następnego roku powrócił jako ochotnik do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 7. pułku artylerii ciężkiej w Częstochowie. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej i demobilizacji został zatrudniony jako leśniczy w Bochni, a w latach 30. pracował jako leśniczy w Łagiewnikach Śląskich w powiecie świętochłowickim. Został wyróżniony Krzyżem Niepodległości. Dalsze losy nieznane.
BOTANICZNA (ULICA), jedna z wewnątrzosiedlowych, krótkich (100 m) ulic na osiedlu Władysława Szafera. Łączy centralny plac osiedlowy z ul. W. Szafera, która z kolei wyprowadza ruch kołowy z osiedla na ul. Wolności. Nazwę otrzymała 26 IX 1984 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z płyt po obu stronach.
BOZACKA WIKTORIA (z WESOŁOWSKICH), urodzona 25 VIII 1935 r. w Rzochowie, powiat mielecki (aktualnie osiedle w Mielcu), córka Michała i Antoniny z domu Welzer. Ukończyła Technikum Ekonomiczne w Mielcu. Od 1953 r. do 1990 r. pracowała w laboratorium WSK „PZL-Mielec” przy aparaturze kontrolno-pomiarowej, m.in. na stanowisku kierownika sekcji. W 1990 r. przeszła na emeryturę. Równolegle do pracy zawodowej aktywnie uczestniczyła w amatorskim ruchu artystycznym. Od 1952 r. występowała w zespole tanecznym Edwarda Tarnawskiego i Teatrze Amatorskim „Maska” przy ZDK WSK (m.in. grała główną rolę w „Królowej Przedmieścia”), a od 1954 r. w Zespole Pieśni i Tańca Ziemi Rzeszowskiej, przemianowanym kilka lat później na ZPiT „Rzeszowiacy”, często wykonując solowe partie wokalne. W 1979 r. przeszła do chóru kościelnego przy parafii MBNP, a od 1986 r. śpiewa w chórze mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. W latach 1990-1997 pełniła funkcję kierownika biura TŚ „Melodia”, a w 1988 r. wspólnie z kilkoma innymi osobami założyła Koło Nr 3 Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków i od 1990 jest jego prezesem. Pełniła też inne funkcje społeczne. Była członkiem Zarządu Wojewódzkiego PSD w Rzeszowie, członkiem Zarządu Pracowniczych Ogródków Działkowych „Metalowiec”, członkiem krajowej i wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej POD oraz wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego Polskiego Związku Chórów i Orkiestr w Rzeszowie. Wyróżniona została m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką PZChiO z Wieńcem Laurowym, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Polskiego Związku Działkowców” oraz „Medalem za Zwycięstwo nad Cukrzycą” Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków. Zmarła 4 XII 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOŻA WOLA, niewielka miejscowość – sołectwo w południowo-zachodniej części gminy Mielec, przy lewym brzegu rzeki Wisłoki i drodze powiatowej 1 152R (Borowa – Przecław). Zajmuje powierzchnię 2,20 km2. Ma zabudowę zwartą. 31 XII 2023 r. liczyła 114 mieszkańców i 28 gospodarstw. Ponadto czynnych jest kilka podmiotów gospodarczych. Główne zajęcie ludności to rolnictwo, ale też wiele osób dojeżdża do pracy w Mielcu. Wieś posiada pełną infrastrukturę techniczną: elektroenergetyczną, wodociągową, kanalizacyjną, gazową i telekomunikacyjną. Funkcjonuje Koło Gospodyń Wiejskich, ale ostatnio mało aktywnie. W pejzażu wsi uderzają kontrasty; obok dawnych drewnianych domów dobrze prezentują się nowe budynki murowane. Pamiątkami przeszłości są dwa domy niemieckich kolonistów z końca XIX w. i resztki cmentarza ewangelickiego z tego okresu.
Kod pocztowy: 39-300; strefa numeracyjna: 17.
Historia Początkowo na tym terenie istniał folwark, a jego ostatnim właścicielem był Michał Wiesiołowski z Wojsławia. Po nieudanym powstaniu w 1846 r., rabacji chłopskiej i uwłaszczeniu chłopów (1848), folwark został zlicytowany i rozparcelowany. Mieszkańcami wsi byli głównie osadnicy niemieccy. Niemieccy przybysze zajmowali się rolnictwem. Byli ewangelikami i przez wiele lat należeli do parafii ewangelickiej Hohenbach (kolonia niemiecka w Czerminie). Na przełomie XIX i XX w. zbudowali niewielką kaplicę i założyli cmentarz. W czasie I wojny światowej wieś przeżywała trudne chwile, zwłaszcza w czasie czterokrotnych walk frontowych i dwukrotnej okupacji rosyjskiej (23 IX – 2 X 1914 i 9 XI 1914 – 10 V 1915) i bardzo zubożała Przez kilka powojennych lat naprawiano szkody wojenne. Wielkim nieszczęściem była powódź w 1934 r., która pozostawiła po sobie duże szkody materialne. W czasie okupacji hitlerowskiej niektórzy sprzyjali okupantom niemieckim i podpisywali volkslistę, toteż w obawie przed represjami latem 1944 r. opuścili ziemię mielecką. Kaplica ewangelicka została przeznaczona na cele gospodarcze, a cmentarz coraz bardziej niszczał. W niektórych domach 1945-1952 prowadzono zajęcia szkolne dla dzieci z Goleszowa i Książnic, gdyż książnicka szkoła była zniszczona. Zmieniono nazwę „kolonia” na Bożą Wolę. Wieś uzyskała status odrębnej miejscowości, ale nie rozwijała się i liczyła około 120-130 mieszkańców. Zaskoczeniem w 1954 r. była decyzja władz państwowych o utworzeniu Gromadzkiej Rady Narodowej w Bożej Woli, obejmującej zasięgiem także Goleszów i Książnice. W 1960 r. zlikwidowano GRN w Bożej Woli i włączono jej tereny do GRN w Podleszanach. W tym czasie rosła liczba osób pracujących w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego i innych zakładach pracy w Mielcu, toteż w kolejnych latach wyraźnie poprawiał się jej wizerunek, bowiem stare drewniane domy sukcesywnie zastępowano domami murowanymi. Po zmianach ustrojowych przyśpieszono unowocześnianie infrastruktury technicznej. M.in. zbudowano sieć gazową (1994 r.) i wodociąg, przy drodze gminnej wykonano oświetlenie, rozbudowano lewy wał Wisłoki i zbudowano obustronny wał na potoku Kiełkowskim (2015 r.), przebudowano drogę przez wieś i położono nawierzchnię bitumiczną (2017 r.) W tym okresie sporo kłopotu sprawiła powódź w 2010 r. W 2020 r. wysiedlono kilka rodzin z części wsi Kąty w związku z budową polderu.
BOŻE CIAŁO, w Kościele katolickim uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Sakramentu, obchodzona w czwartek po oktawie Trójcy Przenajświętszej. Ustanowił ją dla całego Kościoła papież Urban IV, a wprowadzili jako obowiązującą papieże Jan XXII i Bonifacy IX. Pierwszą uroczystość w Polsce zorganizował biskup Nanker w 1320 r. Procesje teoforyczne wprowadzono w XV w. i odtąd stały się, obok zasadniczego celu – pogłębiania kultu eucharystycznego – formą manifestacji przynależności religijnej. W Mielcu procesje tradycyjnie idą głównymi ulicami miasta, w obrębie danej parafii.
BOŻEK EDWARD, urodzony 22 VII 1929 r. w Chrząstówce, powiat jasielski, syn Andrzeja i Marii z domu Szeląg. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum w Jaśle (1949 r.). W tym czasie był jednym z organizatorów i zawodników LZS w Chrząstówce. Pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. w Zjednoczeniu Przemysłu Roszarniczego we Wrocławiu, a następnie pracował w Okręgowej Dyrekcji Kolejowych Zakładów Gastronomicznych we Wrocławiu i Zjednoczeniu Robót Lądowo-Inżynieryjnych (kierownik działu planowania) we Wrocławiu oraz studiował na Wydziale Planowania Przemysłu wrocławskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej. W 1954 r. został przeniesiony do Centralnego Zarządu Kopalnictwa Rud w Warszawie, a w latach 1956-1961 pracował na kierowniczych stanowiskach w kilku zakładach w Łęczycy. Tam również był radnym Powiatowej Rady Narodowej. W 1962 r. został zatrudniony w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku kierownika Działu Planowania, a od 1 I 1963 r. rozpoczął pracę w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, najpierw jako z-ca dyrektora ds. ekonomicznych, a następnie z-ca dyrektora ds. zaplecza i środków produkcji. W roku 1973 ukończył Studium Podyplomowe na Wydziale Ekonomiki Produkcji Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie, a w 1975 r. studia II stopnia na tymże Wydziale i otrzymał tytuł magistra. W latach 1979-1980 pełnił obowiązki dyrektora naczelnego, a w okresie od 1980 r. do 1982 r. był dyrektorem naczelnym MPB. W 1982 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 23 II 1992 r. w Warszawie. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BOŻEK GOTFRYD, urodzony 3 VII 1931 r. w Częstochowie, syn Jana i Bronisławy z domu Koćwin. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. H. Sienkiewicza w Częstochowie z maturą w 1951 r. Studia na Wydziale Budowy Maszyn Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Częstochowie ukończył w 1955 r. z dyplomem inżyniera mechaniki w specjalności silniki spalinowe. Po studiach został zatrudniony w Zakładach Urządzeń Technicznych „Zgoda” w Świętochłowicach jako konstruktor. W grudniu 1956 r. ze względów rodzinnych przeniósł się do Mielca i podjął pracę w miejscowej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego. W latach 1956-1984 pracował na różnych stanowiskach, m.in.: mistrza, starszego mistrza, inspektora nadzoru, specjalisty ds. inwestycyjnych, kierownika sekcji, kierownika działu i kierownika wydziału. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. Angażował się społecznie. W młodości działał w organizacjach młodzieżowych. W latach 1967-1978 był przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego w Państwowym Ognisku Muzycznym, a następnie w Państwowej Szkole Muzycznej w Mielcu. Był też przewodniczącym Komitetu Budowy Szkoły Muzycznej w Mielcu przy ul. ks. Piotra Skargi. Po zmianie decyzji władz miasta i przekazaniu Państwowej Szkole Muzycznej budynku po byłej Radzie Powiatowej przy ul. T. Kościuszki 10, pomagał dyrekcji w przeprowadzeniu remontu i modernizacji budynku dla specyficznych potrzeb szkoły. W czasie studiów ukończył Studium Wojskowe WSI w Częstochowie, a następnie brał udział w szkoleniach wojskowych i otrzymał stopień podporucznika. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W okresie od 1 III 1987 r. do 31 III 1990 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora miejskiej służby porządkowej. Zmarł 23 IX 2015 r.
BOŻEK MARIA BRONISŁAWA, urodzona 15 I 1933 r. w Goleszowie, powiat mielecki, córka Bronisława i Julii z domu Kruk. Ukończyła Państwowa Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu, egzaminy maturalne zdała w 1951 r. W latach 1951-1955 studiowała w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Częstochowie (Wydział Budowy Maszyn) i uzyskała tytuł inżyniera mechanika. Po studiach otrzymała nakaz pracy w Zakładach Urządzeń Technicznych „Zgoda” w Świętochłowicach, ale już w 1957 r. powróciła do Mielca i została zatrudniona w Biurze Konstrukcyjnym WSK „PZL-Mielec”. W 1965 r. przeszła do pracy nauczycielskiej w Zespole Szkół Technicznych WSK „PZL-Mielec” i jako nauczyciel przedmiotów zawodowych pracowała tam 20 lat, do przejścia na tzw. wcześniejszą emeryturę w 1985 r. Posiadając doświadczenie w zakresie wynalazczości i racjonalizacji (była autorem kilku wynalazków i szeregu projektów racjonalizatorskich, miała też kilka świadectw ochronnych na wzór użytkowy), założyła w 1972 r. i prowadziła Szkolne Koło Techniki i Racjonalizacji w ZST. Od 1973 r. organizowała na szczeblu szkolnym Turnieje Młodych Mistrzów Techniki, a kilkudziesięciu uczniów, w tym wielu jej wychowanków, zostało laureatami szczebla wojewódzkiego i centralnego (premią było przyjęcie na studia wyższe bez egzaminu). W roku szkolnym 1985/1986 drużyna ZST zdobyła I miejsce w eliminacjach centralnych. Za wybitne osiągnięcia w pracy z młodzieżą trzykrotnie otrzymała Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania. Systematycznie się dokształcała. W 1974 r. ukończyła Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Rzeszowie i otrzymała tytuł magistra techniki. W 1984 r. przyznano jej II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie specjalności mechanicznej. Angażowała się też w sprawy miasta. Była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu w kadencji 1978-1982 r. oraz przewodniczącą Komisji Wychowania Dzieci i Młodzieży Komitetu Osiedlowego T. Kościuszki w latach 80.
BOŻEK MARIUSZ CZESŁAW, urodzony 21 VII 1985 r. w Mielcu, syn Jana i Bożeny z domu Stachowicz. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 2004 r. Studiował filologię polską (specjalność: język polski, specjalizacja: nauczycielska) na Uniwersytecie Rzeszowskim w Rzeszowie i w 2009 r. uzyskał tytuł magistra filologii polskiej, a następnie ukończył w 2011 r. studia podyplomowe w zakresie prowadzenia zespołów tanecznych (specjalizacja: taniec polski) w Międzywydziałowym Studium Kulturalno-Oświatowym Uniwersytetu Rzeszowskiego. W latach szkolnych i studenckich tańczył z Zespołach Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Mielcu i „Resovia Saltans” w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczął w czerwcu 2009 r. w TFD Polska, obsługując komputer i pozyskując klientów. Od lutego 2010 r. do września 2014 r. pracował w Gminnym Ośrodku Kultury w Czerminie m.in. na stanowiskach kierownika artystycznego zespołów tanecznych oraz zastępcy dyrektora i kierownika Filii w Trzcianie. W październiku 2014 r. został zatrudniony w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu na stanowisku choreografa Zespołu Pieśni i Tańca „Mali Rzeszowiacy” oraz instruktora tańca w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu. Po krótkich okresach zatrudnienia w Work Express Sp. z o.o. (X 2014 – I 2015) i Mieleckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku w Mielcu (X 2015 – I 2016), w lipcu 2016 r. powierzono mu stanowisko dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w Czerminie i instruktora tamtejszych zespołów tanecznych. Równocześnie pracował nadal z ZPiT „Mali Rzeszowiacy”. Od stycznia 2017 r. został desygnowany na stanowisko pierwszego choreografa Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” SCK w Mielcu oraz choreografa ZPiT „Mali Rzeszowiacy”. Ważniejsze sukcesy prowadzonych zespołów: *Zespoły Pieśni i Tańca „Czermin” i „Trzciana” – wielokrotnie czołowe miejsca w krajowych przeglądach i festiwalach, m.in. w Stalowej Woli (2011), Mielcu (2011, 2013), Łańcucie (1. miejsce, 2012), Głogowie Małopolskim (1. miejsce, 2013) i Dębicy (2014), a także na Międzynarodowym Festiwalu „Świat, Sztuka i Morze” w Złotych Piaskach w Bułgarii (2. miejsce, 2013); *„Mali Rzeszowiacy” – wielokrotnie czołowe miejsca w krajowych przeglądach i festiwalach, m.in. w Mielcu (2015), Dębicy (1. miejsce, 2016), Katowicach (3. miejsce, 2016), Krośnie (2. miejsce, 2016), Głogowie Małopolskim (2×2. miejsce, 2016), Włocławku (2. miejsce, 2016) i Mielcu (1. miejsce, 2016). Ponadto w 2016 r. „Mali Rzeszowiacy” otrzymali pozytywną weryfikację komisji międzynarodowej organizacji CIOFF do reprezentowania Polski na międzynarodowych konfrontacjach artystycznych za granicą.
BOŻE NARODZENIE, jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich wprowadzone dla uczczenia narodzin Jezusa Chrystusa. Najpierw obchodzono je 6 stycznia, a od IV wieku – 25 grudnia. Wielką rangę święta podkreśla liturgia oraz liczne zwyczaje i inne wytwory artystyczne. Święto Bożego Narodzenia poprzedzone jest dniem wigilijnym (Wigilią). Wtedy to przy wieczerzy spotyka się rodzina lub bliska sobie grupa osób. Od tego dnia rozpoczyna się okres śpiewania kolęd, chodzenia z szopką (zwyczaj żywy do lat 60. w Mielcu), wystawiania „Jasełek” oraz wizyt u rodzin i znajomych. Nieodłącznym elementem dekoracyjnym tego okresu jest bogato przystrojona i oświetlona choinka. Powszechnym zwyczajem jest „łamanie się opłatkiem” wraz z życzeniami i wybaczaniem sobie krzywd.
BOŻYK TADEUSZ, urodzony 2 I 1945 r. w Sulejówku koło Warszawy, syn Franciszka i Aurelii z domu Walczak. Wyczynową karierę sportową rozpoczął w Bytomiu jako bramkarz zespołu piłki nożnej tamtejszych „Czarnych”. W 1965 r. został zatrudniony w mieleckiej WSK jako frezer, a w dalszych latach pracował na stanowisku kierownika rozdzielni. Równolegle do pracy zawodowej grał w piłkę ręczną w zespole „Stali” Mielec na pozycji bramkarza. W tym czasie drużyna osiągnęła liczące się sukcesy: awans do I ligi (1969 r.), zdobycie Pucharu Polski (1971 r.) i wywalczenie tytułu wicemistrza Polski (1975 r.). Po zakończeniu gry w I-ligowej „Stali” w 1975 r. podtrzymywał kontakt ze sportem, sędziując mecze piłki ręcznej. Zmarł 8 V 1993 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BÓŻNICA (SYNAGOGA), żydowski duży dom modlitwy i nauki, ośrodek życia religijno-kulturalnego społeczności żydowskiej. Służy odprawianiu nabożeństw, zbiorowym modłom, wykładom o tematyce religijnej lub religijno-filozoficznej, czytaniu ksiąg religijnych i różnym zgromadzeniom o charakterze religijnym. Na ścianie wschodniej umieszczony jest znak wskazujący kierunek położenia Jerozolimy. Także przy tej ścianie, w zabezpieczonym miejscu (zwykle w szafie), znajduje się Tora (Pismo Święte), czytana w czasie nabożeństw. Zwykle na środku świątyni usytuowane jest podwyższenie (bima) z pulpitem otoczone czterema kolumnami i ażurową konstrukcją podobną do altany. Stąd odczytywana jest Tora. Z reguły wnętrze bóżnicy ma bogatą dekorację: barwne malowidła, stiuki i sztukaterie.
BÓŻNICA W RZOCHOWIE, zbudowano ją z drewna na początku XVIII w. przy rynku ówczesnego miasteczka. Według starych przewodników turystycznych zaliczana była do bardzo cennych zabytków. Jej ozdobę zewnętrzną stanowiły podcienia wsparte na pięciu profilowanych słupach. Nakryta była łamanym dachem polskim. We wrześniu 1939 r., ledwie kilka dni po spaleniu mieleckiej bóżnicy, na polecenie niemieckich władz okupacyjnych została rozebrana, a drewno z niej przeznaczono na opał.
BÓŻNICE W MIELCU, pierwszą zbudowano z drewna na początku XVIII w. i ta prawdopodobnie spłonęła w czasie wielkiego pożaru miasta w 1856 r. Druga, już murowana i okazała, powstała pod koniec XIX w. Posiadała dwie wieże i bogato zdobione wnętrze. Usytuowana była w środku największego skupiska domów żydowskich, przy ul. Sandomierskiej. Tuż po wkroczeniu wojsk niemieckich do Mielca 13 IX 1939 r. stała się miejscem pierwszego w Polsce większego zbiorowego mordu hitlerowców na ludności żydowskiej. Według niektórych świadków spalono ją wraz z modlącymi się wewnątrz kilkudziesięcioma Żydami, ale są i tacy, którzy twierdzą, że najpierw wyprowadzono Żydów z bóżnicy do sąsiedniej rzeźni i tam ich rozstrzelano, a następnie spalono bóżnicę, rzeźnię i dwa sąsiednie domy. Resztki spalonego obiektu rozebrano w 1942 r. Miejsce to (dziś przy ul. Nowy Rynek) upamiętniono w 1983 r. kamiennym obeliskiem z tablicą informacyjną.
BRACIA DZIAŁOWSCY, tak często wymieniani są w literaturze lotniczej Stanisław i Mieczysław Działowscy, urodzeni w Mielcu w 1900 i 1904 r., synowie Walentego i Teofili z Sobieskich. W latach 1921-1939 r. działali wspólnie w firmie DKD (Działowski-Krüger-Działowski). (Krüger był bydgoskim pasjonatem lotnictwa i braci Działowskich.) Ich dziełem były m.in. szybowiec „Bydgoszczanka” oraz seria awionetek od DKD-1 do DKD-10. Logo firmy umieszczano na statecznikach pionowych. Dalszą działalność przerwała II wojna światowa.
BRACIA NAJMNIEJSI, zespół wokalno-instrumentalny działający przy Parafii Ducha Świętego w Mielcu. Powstał przy końcu 1998 r. Tworzył i wykonywał muzykę religijną. W lecie 1999 r. nagrał płytę „Umiłowani – Bóg jest miłością”. Wielokrotnie koncertował na terenie kraju, z powodzeniem uczestniczył w przeglądach piosenki religijnej. Skład zespołu w 2000 r.: Bartłomiej Jaskot (śpiew, teksty), Arkadiusz Kandzior (gitara, muzyka), Witold Góral (gitara, muzyka), Tomasz Kotlarz (perkusja), Janusz Świętoń (gitara basowa), Anna Makuch (skrzypce) i Urszula Drożak (altówka).
BRACTWO LITERACKIE, pierwsze w dziejach Mielca mieszczańskie katolickie stowarzyszenie religijne. Powstało w 1526 r. Zbierało się na spotkania religijne w każdą niedzielę i w święto Najświętszej Marii Panny. Zakończyło działalność prawdopodobnie w 1721 r.
BRACTWO RÓŻAŃCOWE, mieszczańskie katolickie stowarzyszenie religijne. Jego celem było krzewienie modlitwy różańcowej. W Mielcu powstało 9 XII 1665 r., ale uroczystość zatwierdzenia, z udziałem biskupa Mikołaja, odbyła się 14 II 1669 r. Wtedy to mieleckie Bractwo otrzymało prebendę i kapelana.
BRACTWO ŚW. ANNY, mieszczańskie katolickie stowarzyszenie religijne. Powstało w Mielcu na początku XVII w., za zgodą kardynała Jerzego Radziwiłła i zostało uprzywilejowane przez papieża Klemensa VIII w 1629 r. Wcześnie, bo w 1626 r. otrzymało prebendę i kapelana. Jego członkowie nosili na łańcuchu medal z wizerunkiem św. Anny i Najświętszej Marii Panny z Dzieciątkiem na ręku. Funkcjonowało prawdopodobnie do I rozbioru Polski (1772 r.) i zajęcia Mielca przez wojska austriackie. ANNA (święta), matka Najświętszej Marii Panny. Według tradycji pochodziła z rodu Judy, królewskiego domu Dawida. Z mężem – św. Joachimem – mieszkała w Jerozolimie. Tam właśnie przyszła na świat Maria, prawdopodobnie jedyne ich dziecko. Zmarła w Jerozolimie i tam została pochowana. Na miejscu domu św. Anny i św. Joachima wybudowano z inicjatywy św. Heleny świątynię. Św. Annę czczono od początków chrześcijaństwa i poświęcono jej wiele kościołów i kaplic, także w Mielcu.
BRANDT HENRYK, urodził się w Tuszowie?, syn Henryka i Matyldy Filipiny ze Strzeleckich. Był c.k. auskultantem sądowym w Mielcu. Zmarł 20 IX 1904 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BRATEK JAN, urodzony 26 IX 1912 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. St. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1931 r. W tym samym roku rozpoczął służbę wojskową w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej i po jej zakończeniu pozostał w wojsku. 15 VIII 1934 r. otrzymał stopień podporucznika oraz przydział do 3 Pułku Piechoty Legionów w Jarosławiu, gdzie powierzono mu dowodzenie plutonem. 19 III 1938 r. został awansowany na stopień porucznika. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. był dowódcą 1 kompanii w I batalionie 3 Pułku Piechoty Legionów. Brał udział w walkach z Niemcami w rejonach Wygiełzowa, Błonia, Święcic i Pogroszewa. Zginął w bitwie pod Umiastowem 13 IX 1939 r. Pochowany na cmentarzu wojennym w Ołtarzewie.
BRATEK PIOTR (ksiądz), urodzony 20 II 1965 r. w Mielcu, syn Stanisława i Anny z Ruckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego przy Niższym Seminarium Duchownym w Miejscu Piastowym. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi ukończył w 1994 r. i przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1994-2002 pracował jako wikariusz w parafiach w Sulejowie (1994-1995), Czarnocinie (1995-1998), Łodzi (1998-1999) i Zgierzu (1999-2002). Równocześnie studiował na Akademii Teologii Katolickiej (później Uniwersytet im. kard. Karola Wyszyńskiego) w Warszawie i w 1997 r. uzyskał tytuły magistra teologii i magistra politologii. W 2002 r. został mianowany na proboszcza parafii Zesłania Ducha Świętego w Aleksandrowie Łódzkim i sprawował tę funkcję do 2014 r. Od 2014 r. jest proboszczem parafii pw. Bożego Ciała i św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Modlnej. Angażował się w życie społeczne poszczególnych miejscowości, m.in. był członkiem Gminnej Komisji Antyalkoholowej w Czarnocinie, członkiem Polskiego Towarzystwa Turystycznego w Zgierzu i duszpasterzem organizowanych przezeń wyjazdów turystycznych, duszpasterzem Towarzystwa Sportowego „Sokół” Syguła Aleksandrów Łódzki, duszpasterzem Polskich Drużyn Strzeleckich i opiekunem Oddziałów Tradycji Oręża Polskiego. Wyróżniony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Świętego Stanisława Biskupa Męczennika I klasy i III klasy, tytułem szlacheckim Orderu św. Stanisława Biskupa i stopniem generała Oddziału Tradycji Oręża Polskiego.
BRATEK STANISŁAW, urodzony 10 I 1921 r. w Woli Mieleckiej, powiat mielecki, syn Józefa i Marii z domu Spyra. Ukończył szkołę podstawową i pomagał w gospodarstwie rodzinnym. W czasie okupacji hitlerowskiej, od 28 XI 1941 r. do 17 VII 1944 r., pracował w Flugzeugwerk Mielec (niemiecka nazwa Wytwórni Płatowców) jako ślusarz. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) uczestniczył w pracach przy likwidacji szkód wojennych. 29 XI 1944 r. został wcielony do 2 pułku zapasowego w Rzeszowie i przydzielony do 29 pułku piechoty – 3 kompanii moździerzy na stanowisko amunicyjnego. Brał udział w II wojnie światowej w walkach nad Nysą i Szprewą. Po kapitulacji Niemiec został skierowany na kurs Wojsk Ochrony Pogranicza i po jego zakończeniu przydzielony do służby w 10 oddziale WOP na granicy polsko-czechosłowackiej w rejonie Kamiennej Góry i Głubczyc. Z dniem 31 XII 1947 r. został zdemobilizowany. Po powrocie z wojska, od 17 VI 1947 r. do 3 XII 1948 r., pracował jako ślusarz w PZL PPW Zakład nr 1 w Mielcu (później WSK). Od 4 XII 1948 r. do 1950 pracował społecznie w Urzędzie Skarbowym w Mielcu w charakterze kontrolera społecznego, a następnie został zatrudniony w tymże urzędzie. Po likwidacji urzędów skarbowych (1950 r.) przeszedł do Wydziału Finansowego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Pracował na stanowiskach: kierownika referatu podatków wiejskich, młodszego inspektora, inspektora, starszego inspektora i inspektora referatu podatków i opłat Wydziału Finansowego Urzędu Powiatowego w Mielcu (1973 – 1975). W związku z likwidacją powiatów (m.in. mieleckiego) został przeniesiony do pracy w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisko inspektora miejskiego w Wydziale Finansowym. W czasie pracy zawodowej dokształcał się. Ukończył trzy kursy zawodowe, w tym dwuletni Zaoczny Kurs Zawodowy organizowany przez Ministerstwo Finansów. Angażował się społecznie. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych. Pełnił m.in. funkcje męża zaufania i zastępcy przewodniczącego Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Mielcu. Na emeryturę przeszedł z dniem 31 III 1986 r. Za udział w II wojnie światowej został odznaczony: Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem Wolności i Zwycięstwa oraz Odznaką Grunwaldzką, a za pracę w organach rad narodowych: Medalem X-lecia PRL, Krzyżem Kawalerskim OOP V klasy i Odznaką „Zasłużony Pracownik Rady Narodowej”. Zmarł 19 II 1993 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BREKIESZ ALBINA (z domu STADNICKA), urodzona 23 II 1909 r. w Bobulińcach koło Buczacza, córka Jana i Marii z Korczyńskich. Studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i otrzymała tytuł magistra (1932 r.). W latach 1940-1945 pracowała w sowchozie na terenie Związku Radzieckiego. Od 1947 r. do 1950 r. uczyła języka polskiego i historii w szkole średniej w Stalowej Woli, a od 1950 r. zamieszkała (z mężem Stanisławem) w Mielcu i była nauczycielką języka polskiego i historii w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Mielcu (później LO Nr 26, I LO). Zmarła 7 XI 1966 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 11 II 2010 r. została (z mężem Stanisławem) patronem ulicy na osiedlu W. Szafera.
BREKIESZ STANISŁAW, urodzony 10 II 1905 r. w Turaszówce koło Krosna, syn Pawła i Marii z domu Hus. Absolwent Gimnazjum im. Króla S. Leszczyńskiego w Jaśle. Studia odbył na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i otrzymał tytuł magistra. Po studiach znalazł się w Szkole Podchorążych, a następnie zdał egzamin nauczycielski. Uczył w szkołach na Kresach. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej i do końca II wojny światowej był więźniem oflagu w Murnau. W latach 1947-1950 uczył języka łacińskiego i historii w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Stalowej Woli, a od 1950 r. w mieleckiej Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego (później LO Nr 26, I LO im. S. Konarskiego) oraz w latach 1961-1980 w LO Nr 27 (później II LO im. M. Kopernika). Po przejściu na emeryturę (1970) uczył w niepełnym wymiarze godzin. Organizował wśród nauczycieli i uczniów zbiórki na ważne cele społeczne, m.in. odbudowę Zamku Królewskiego w Warszawie i odnowę zabytków Krakowa Był jednym z pierwszych działaczy Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i członkiem jego władz w latach 70. Badał historię Mielca w najstarszych dokumentach polskich pisanych po łacinie. Napisał artykuły: Lokacja Mielca w świetle aktu lokacyjnego z 1470 r. i Mielec a Kraków – zarys stosunków gospodarczych, społecznych i kulturalnych w okresie przedrozbiorowym. Dokonał pierwszego (i dotychczas jedynego) tłumaczenia na język polski aktu lokacyjnego miasta Mielca z 1470 r. Do tworzącej się w Mielcu placówki muzealnej przekazał cenny zbiór numizmatyczny. Pod koniec lat 70. pracował nad monografią rodzinnej Turaszówki, ale nie ukończył jej. Zmarł 7 IX 1982 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Uchwałą Rady Miejskiej w Mielcu z dnia 11 II 2010 r. został (z żoną Albiną) patronem ulicy na osiedlu W. Szafera.
BREKIESZÓW ALBINY I STANISŁAWA (ULICA), ulica na osiedlu Władysława Szafera. Biegnie od ul. W. Szafera w kierunku zachodnim, przechodzi przez mostek na rowie Trześń Mała i tam przechodzi w drogę polną. Jej planowana długość wynosi 575 m, ale dotychczas wykonano nawierzchnię z kamienia tłuczonego na odcinku 170 m. Patronów nadano jej na sesji Rady Miejskiej w dniu 11 II 2010 r.
BREŃ OSUCHOWSKI, miejscowość – sołectwo w zachodniej części powiatu mieleckiego i południowo-zachodniej części gminy Czermin, przy drogach powiatowych: 1 154R (Breń Osuchowski – Kawęczyn – Wadowice Górne) i 1 155R (Breń Osuchowski – Dąbrówka Osuchowska). Zajmuje teren 8,92 km2. Mieszka w niej około 530 osób (stan na 31 XII 2023 r.) Ponadto funkcjonują miejscowe podmioty gospodarcze oferujące m.in.: materiały budowlane, kamień i kruszywa, ogrodzenia, meble, drzewa i krzewy ozdobne. Jest też grupa osób dojeżdżających do pracy w Mielcu i innych ośrodków przemysłowych. Wieś ma rozproszoną zabudowę, stąd nazwy poszczególnych skupisk zabudowań: Błonie, Budy, Kąty, Kmiecie, Mioninek, Podbrowarze, Podmieście, Zadworze, Zagrody, Zarowie i Żdżega. Także wiek budynków jest bardzo różny, ale większość jest murowanych. Posiada sieci: energoelektryczną, wodociągową i telekomunikacyjną. W pejzażu wsi wyróżniają się szkoła podstawowa (z przedszkolem) oraz Dom Strażaka. Działalność społeczną prowadzą Ochotnicza Straż Pożarna i Koło Gospodyń Wiejskich.
Historia Badania archeologiczne na terenie dzisiejszej wsi odkryły ślady osadnictwa z okresu paleolitu i mezolitu (9800-5800/5600 lat p.n.e.), neolitu (5800/5600-2400/2300 p.n.e.), epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (1500-450 p.n.e.) oraz epoki żelaza i czasów rzymskich (I-IV w. n.e. Teren położony pomiędzy rzekami i lasami stwarzał osadnikom wiele kłopotów (m.in. częste wylewy), ale stanowił też naturalną ochronę przed napastnikami. Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości, a właściwie o jej dzisiejszej części (Mioninek), pochodzi z 1465 r. (Jan Długosz, Liber beneficjorum 1470-1480). Świadczą o niej też dokumenty z XVI w., kiedy właścicielami byli Sierakowscy, a później Mieleccy i Ossolińscy, mający swą siedzibę w niedalekim Zgórsku oraz Morsztynowie. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, ale często cierpieli z powodu wylewów pobliskiej rzeki Breń. W 1772 r. wieś znalazła się w zaborze austriackim, a niedługo potem musiała przyjmować pod przymusem osadników austriackich i bawarskich w ramach tzw. kolonizacji józefińskiej. Bez większych wydarzeń przeszły: krwawa rabacja chłopska (1846) oraz zniesienie pańszczyzny i uwłaszczenie chłopów (1848). Ciekawostką jest natomiast informacja o szkole z 1853 r. i jej nauczycielu Eustachym Pietruskim. W 1867 r. Breń Osuchowski został włączony w granice powiatu mieleckiego. W 1888 r. utworzono spółkę do regulacji Brnia z dopływami, a następnie zbudowano wał prawy Brnia i wał przy Wiśle. Nadal jednak, choć rzadziej, wieś i okolice były nękane wylewami. Pod koniec XIX w. wieś liczyła około 530 mieszkańców, ale ich położenie było nadal trudne, toteż niektórzy udali się na emigrację zarobkową do Prus i innych krajów zachodnich, a nawet do Ameryki Północnej. W 1902 r. zorganizowano pierwszą grupę mężczyzn, która przekształciła się w Ochotniczą Straż Pożarną, bardzo potrzebną przy ratowaniu ludzi i ich dobytku w czasie klęsk żywiołowych. I wojna światowa, a zwłaszcza czterokrotne walki frontowe i dwukrotna okupacja rosyjska (24 IX – 8 X 1914 i 8 XI 1914 – 11 V 1915) bardzo zubożyły wieś. W 1921 r., już w niepodległej Polsce, mieszkało w Brniu Osuchowskim 895 osób, w tym 323 produkujących żywność, 451 małorolnych i 112 bezrolnych. Trzeba nadmienić, że właśnie w 1921 r. powiat mielecki (w tym Breń O.) został włączony do województwa krakowskiego. Z biegiem lat naprawiono szkody wojenne i wznowiono pracę szkoły. W latach 20. powstało koło PSL „Piast”, a na początku lat 30. – zawiązano koło ZMW „Wici”. Obie organizacje uczestniczyły w wiecach ludowych i protestach przeciwko rządom sanacji w latach 1932-1933. W starciach z policją w Dąbrówce Osuchowskiej zginął 17-letni mieszkaniec Brnia Osuchowskiego. Od 1934 r. obie miejscowości włączono w granice gminy zbiorowej Czermin. Nieszczęściem była wielka powódź w 1934 r. i ogromne szkody materialne. Tragiczną sytuację poprawiła nieco pomoc rządu w postaci ziarna żyta jako zapłaty za udział w pracach publicznych przy naprawie dróg, mostów i wału przy Brniu. Dobre zbiory żyta w kolejnych latach stworzyły nadzieję na sukcesywne poprawianie sytuacji ekonomicznej, ale zniszczyły ją II wojna światowa i okupacja hitlerowska. Na terror okupantów odpowiedziano udziałem w różnych formach ruchu oporu, m.in. urządzono punkt łączności nr 42 w ramach Obwodu ZWZ-AK Mielec „Mleko”, a niektórzy brenianie należeli do ZWZ-AK lub BCh. Na wyzwolenie spod okupacji hitlerowskiej musiano poczekać aż ofensywy wojsk radzieckich w sierpniu 1944 r. Początkową radość zgasiło jednak wydarzenie, o którym do dziś pamiętają najstarsi mieszkańcy. W czasie okupacji w budynku dworu Szulców (a wcześniej Osuchowskich mieściła się kaplica i po zamknięciu przez Niemców kościoła parafialnego w Czerminie, w tej właśnie kaplicy sprawowano Msze Święte i inne nabożeństwa dla katolików z całej parafii. W czasie walk frontowych dwór z kaplicą zostały zniszczone radzieckimi pociskami. Po wejściu Armii Czerwonej do Brnia materiałem ze zniszczonego dworu żołnierze radzieccy utwardzili drogę przez bagnistą okolicę wsi. W 1945 r. Breń Osuchowski, należący do powiatu mieleckiego, został włączony w granice nowo utworzonego województwa rzeszowskiego. Po naprawie zniszczeń z czasu II wojny światowej energicznie przystąpiono do nowej organizacji wsi. W 1947 r. wybudowano i poświęcono prowizoryczną szkołę. Rozebrano resztki starej drewnianej remizy i zbudowano nową murowaną. W latach 1954-1962 Breń Osuchowski był siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej, a następnie podlegał GRN w Czerminie. W tym okresie zbudowano murowaną szkołę (1955), otwarto bibliotekę oraz wystarano się o punkt kina objazdowego, a w latach 60. doprowadzono linię elektryczną. Coraz więcej osób dojeżdżało do pracy w Mielcu i innych ośrodkach przemysłowych. W 1970 r. spośród 780 mieszkańców już około 170 utrzymywało się z pracy pozarolniczej. W 1967 r. przebudowano i zmodernizowano szkołę, a w latach 1968-1972 zbudowano nowy Dom Strażaka. Sukcesywnie zmieniała się zabudowa wsi – z drewnianej na murowaną. Po reformie podziału administracyjnego kraju w latach 1973-1975 Breń O. pozostał w granicach gminy zbiorowej Czermin, w zmniejszonym województwie rzeszowskim. (Powiat mielecki został zlikwidowany.) W warunkach zmienionego ustroju państwa w latach 90. m.in. kolejny raz przebudowano szkołę (1993) oraz sukcesywnie unowocześniano infrastrukturę techniczną (drogi, sieci: elektroenergetyczną, wodociągową i telekomunikacyjną). Pozytywne przemiany następowały też w poszczególnych gospodarstwach. Procesu tego nie zahamowały nawet niszczycielskie wielkie powodzie w latach: 1997, 2001 i 2010. W 2004 r. założono Ludowy Klub Sportowy Barka Breń Osuchowski, którego drużyny (seniorska i juniorska) grają w rozgrywkach regionalnych. W ostatnich latach dużą aktywność wykazuje Koło Gospodyń Wiejskich, które integruje społeczność Brnia poprzez imprezy, m.in. Dożynki Wiejskie, uczestniczy w akcjach charytatywnych, organizuje kursy, pokazy i warsztaty rękodzielnicze. W tych działaniach współpracuje z miejscową OSP i Agencją Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w Mielcu.
BREYER TADEUSZ, urodzony 15 X 1874 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Karoliny z Borzęckich. Absolwent szkoły średniej Jerzego Kuhna w Warszawie. Studiował w Krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1894-1898) i w Akademii we Florencji. Pierwsze prace wystawiał w „Zachęcie” od 1894 r., a w 1895 r. wystawił w TPSP w Krakowie figury: „Myśliwy” i „Niewolnica” (obie w terakocie). Od 1910 r. (1911 ?) pracował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych jako profesor rzeźby. Był także członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie i stowarzyszenia „Rzeźba” w Krakowie. W 1914 r. został internowany w Wiatce. Losy wojenne spowodowały, że w latach 1916-1919 uczył rysunku w Gimnazjum Komitetu Polskiego w Moskwie. W 1919 r. powrócił do pracy w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie (od 1932 r. – Akademia Sztuk Pięknych) i prowadził nadal pracownię rzeźby, a w 1937 r. mianowany został profesorem zwyczajnym. W tym też roku otrzymał złoty medal za kolekcję medali pamiątkowych na wystawie w Paryżu, a w 1938 r. został laureatem Nagrody Plastycznej miasta stołecznego Warszawy. Należał do Stowarzyszenia Artystów Polskich. Okres okupacji przeżył w Warszawie, zajmując się rzeźbiarstwem. Po wyzwoleniu stolicy w 1945 r. kolejny raz podjął pracę w ASP i zgłosił akces do Związku Polskich Artystów Plastyków. Do jego uczniów należeli: F. Strynkiewicz, M. Wnuk, A. Karny, S. Horno-Popławski, N. Rappaport i L. Nitschowa – późniejsi znani warszawscy rzeźbiarze. Do ważniejszych dzieł Breyera należy zaliczyć: pomnik gen. J. Sowińskiego w parku na Woli, projekty monet, rzeźbę „Autoportret” (brąz), rzeźbę „Głowa św. Jana” (terakota), rzeźbę „Głowa mężczyzny” i tablicę pamiątkową z popiersiem E. Jelinka w Dolinie Strążyskiej. W 1950 r. otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy, a w 1952 r. został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 15 V 1952 r. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
BRONIEK ANTONI, urodzony w 1914 r. w Smykowie, pow. Dąbrowa Tarnowska. W latach 1935-1939 służył w Wojsku Polskim, dochodząc do stopnia podchorążego kawalerii. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. Od 1940 r. działał w ruchu oporu, najpierw w ZWZ, a potem AK, w stopniu plutonowego podchorążego stanu wojennego, ps. „Włodawa”. Był dowódcą plutonu, a później placówki AK „Marian” w Obwodzie „Mleko” (Mielec). Od lutego 1943 r. pełnił funkcję zastępcy oficera dywersji Obwodu „Mleko”. Posądzono go o działania niezgodne z prawem i w niewyjaśnionych do końca okolicznościach 17 II 1944 r., zdaniem wielu – zbyt pochopnie, wykonano na nim karę śmierci w okolicach Mielca, z rozkazu dowódcy Okręgu AK Kraków. Miejsce pochówku nieznane.
BRONIEWSKIEGO WŁADYSŁAWA (ULICA), niewielka (300 m) ulica na osiedlu Wolności. Biegnąc jego środkiem, łączy szereg innych ulic, m.in. Kasprzaka, Gombrowicza, Szymanowskiego, Kasprowicza i Nowowiejskiego z długą ulicą Zwycięstwa. Powstała w 1973 r. W ramach remontu i modernizacji w 2002 r. ulica otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodnik z kostki brukowej.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW BRONIEWSKI (1897-1962), jeden z największych poetów polskich w XX w. Wychowywał się w duchu patriotyzmu i kultu poezji romantycznej. W gimnazjum należał do organizacji niepodległościowych. W 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich i walczył w I wojnie światowej aż do internowania w 1917 r. W latach 1919-1921 służył w wojsku, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej i awansował do stopnia kapitana. Rozwój wydarzeń, a zwłaszcza przewrót majowy w 1926 r. skłoniły go do przyłączenia się do polskiej lewicy. Współpracował z czasopismem „Dźwignia” i „Miesięcznikiem Literackim”. Napisał wtedy m.in. tom poezji Wiatraki, zbiory Dymy nad miastem, Troska i pieśń i Krzyk ostateczny oraz poemat Komuna Paryska. Dokonał licznych przekładów na język polski, m.in. utworów klasyków rosyjskich. W 1939 r. losy wojenne rzuciły go najpierw do Lwowa, gdzie został aresztowany przez Rosjan, a po zwolnieniu znalazł się w Kujbyszewie. Wstąpił do armii polskiej gen. Andersa i na Bliskim Wschodzie doczekał końca wojny. W 1945 r. powrócił do kraju i odtąd swą poezją wspierał budowę nowego, socjalistycznego ustroju (tom poezji Nadzieja). Okazywał też wielką miłość do ziemi ojczystej, harmonijnie łącząc jej opisy z refleksjami nad własnym życiem (poematy Mazowsze i Wisła). W latach 1950 i 1955 otrzymał nagrodę państwową I st. Życie nie szczędziło mu trosk. Zmarła żona i ukochana córka Anna. Ból po jej stracie zawarł poeta w bodaj ostatnim znaczącym tomie poezji Anka. Mimo tych tragedii aktywnie uczestniczył w życiu społeczno-kulturalnym, odbywał liczne spotkania autorskie, m.in. w Mielcu. W ramach remontu i modernizacji w 2002 r. ulica otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodnik z kostki brukowej.
BRONOWICKI HENRYK, urodzony 9 II 1948 r. w Kątach Wrocławskich, syn Antoniego i Józefy z domu Trela. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1967 r. Studiował na Wydziale Budowy Samolotów Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera (1986 r.). Od 1967 r. pracował w WSK „PZL-Mielec”, najpierw w kontroli technicznej przy montażu ostatecznym samolotów, a od 1972 r. na Wydziale Startu (W-57) w Dziale Prób i Badań w Locie. Równocześnie odbył szkolenie lotnicze w Aeroklubie Mieleckim, uzyskując uprawnienia pilota samolotowego, a następnie pod kierunkiem Andrzeja Abłamowicza zdobył tytuł pilota doświadczalnego I klasy, uprawniający do oblatywania prototypów samolotów (1988 r.). Odtąd oblatywał prototypy samolotów produkowanych przez WSK „PZL-Mielec” i wylatał na nich około 3 700 godzin. Ogółem latał na 39 typach mieleckich samolotów, testując 490 nowych egzemplarzy. M.in. promował „Skytrucka” w 17 krajach obu Ameryk, dając około 170 pokazów. Uczestniczył w wielu kontraktach zagranicznych, m.in. w Nigerii, Egipcie, Syrii i Wietnamie. Jako instruktor szkolił wielu kandydatów na pilotów przed ich nauką w szkole dęblińskiej. Pracę w WSK „PZL-Mielec” zakończył w sierpniu 1997 r., a od października tego roku został zatrudniony w firmie Eurolot SA. Od 1998 r. pracował jako pilot w Polskich Liniach Lotniczych „LOT” w Warszawie. W 1999 r. uzyskał licencję liniową i latał jako kapitan w liniach lotniczych. W 2004 r. przeszedł na emeryturę. Bilans lotniczy: *jako pilot WSK „PZL-Mielec” – pierwsze loty na 488 nowo wyprodukowanych samolotach w WSK „PZL-Mielec” (tłokowych, turbinowych i odrzutowych): An-2, An-28, M-18 Dromader, M-20 Mewa, TB-9 Socata, M-26 Iskierka, M-28 Skutruck, M-28 Bryza, M-15 Belfegor, TS-11 Iskra i I-22 Iryda; *jako pilot-dowódca – loty na 56 typach różnych samolotów. Ogółem na samolotach wykonał 14 099 lotów w czasie 9 526 godz., a w próbach w locie wylatał 3 283 godz. Latał też na 9 typach szybowców (292 loty, 190 godz.) i zdobył diament do Złotej Odznaki Szybowcowej. Ponadto wykonał 15 skoków spadochronowych, w tym 1 ratowniczy. W 2013 r. ukończył i wydał książkę Pilot doświadczalny. Autobiografia.
BROŃSKI JAN, urodzony 14 VII 1882 r. w Wojsławiu, syn Wojciecha Buta i Franciszki z Niedbałów. Inżynier geodeta, pracował w Urzędzie Generalnego Delegata Rządu dla Galicji w Krakowie. W 1919 r. zmienił nazwisko But na Broński. Członek Zarządu Powiatowego Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast” w Mielcu w latach 20., komisaryczny prezes Zarządu Powiatowego PSL w 1926 r. Posiadał okazałą willę przy ul. T. Kościuszki. Zmarł 24 VIII 1947 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROWARNICTWO, niewielkie browary produkujące piwo czynne były w Mielcu już w XVI w. Dokument z 1575 r. zaświadcza bowiem o działalności browaru prowadzonego przez mieleckiego wójta Mikołaja Strzelca, a w 1583 r. inny dokument wymienia browary Elżbiety Słodowniczki i Adama Seta. Tradycje browarnicze w Mielcu podtrzymywano w następnych wiekach. Metryka Józefińska z 1788 r. wspomina o kilku browarach, m.in. Tadeusza Paździerskiego. Metryka Franciszkańska z 1820 r. wymienia browary: Jana Pieniążka – współwłaściciela Mielca, proboszcza parafii św. Mateusza – ks. Jana Mikulicza de Radeckiego, Leiba Rőmera, Gelale Ropczycera, Jankiela Brixa, Meichela Jama, Feiwela Salicera, Israela Regenbogena, Mendela Jama, Abrahama Padewskiego, Judy Jama, Ebrehera Lachmana, Welsa Szaji, Weltza Schama i Zeliga Meresa. W 2. poł. XIX w. znane były browary żydowskie Mendela Insdorfa (1878-1888), Josefa Krebsa (ok. 1895) i Rozalii Insdorf (ok. 1896), ale stopniowo rezygnowano z tej działalności i w XX w. w Mielcu nie było już ani jednego renomowanego browaru. Ciekawostką z tej dziedziny jest wyprodukowanie piwa „Stal Mielec” przez Browar Jagiełło w Chełmie.
BROŻKA JANA (ULICA), niewielka (119 m) ulica na osiedlu Wolności. Powstała w 1977 r. Biegnie pomiędzy domami jednorodzinnymi w ich ostatnim skupisku przed łąkami i osiedlem Smoczka. Poprzez ul. X. Dunikowskiego łączy się z ul. Wolności.
Patron ulicy: JAN BROŻEK (BROSCIUS) (1585-1652), wybitny polski uczony w XVII w. Studiował na Uniwersytecie Krakowskim. Nieprzeciętna wiedza i umiejętności pedagogiczne sprawiły, że już w wieku 20 lat został mianowany wykładowcą arytmetyki i geometrii na macierzystej uczelni. Nieco później otrzymał katedrę astronomii i został profesorem miernictwa. Utworzył też katedrę geometrii. Równocześnie studiował na słynnej uczelni w Padwie. Prowadził badania w różnych dyscyplinach naukowych. Szczególnie cenne okazały się rezultaty badań nad wielokątami gwiaździstymi. Napisał szereg wartościowych dzieł z arytmetyki i geometrii. Zajmował się ponadto kartografią, geodezją, medycyną, literaturą, historią nauki i teorią muzyki. Proponowane przez uczonego rozwiązania techniczne przyczyniły się do rozwoju geodezji, geografii i górnictwa. W 1650 r. został rektorem Uniwersytetu Krakowskiego.
BROŻONOWICZ ADAM, urodzony 3 VII 1925 r. w Mielcu, syn Mateusza i Stanisławy z Kowalskich. Naukę w Gimnazjum i Liceum Handlowym w Mielcu rozpoczął w 1937 r., ale przerwała ją wojna. Maturę zdał w 1948 r. i od 1 lipca tegoż roku zatrudniony został w mieleckim Banku Spółdzielczym. W 1950 r. powołano go na stanowisko dyrektora. Sprawował tę funkcję przez 16 lat, rozwijając różne formy działalności Banku i zwiększając jego bazę o nowy budynek przy ul. Lwowskiej (wówczas K. Marksa). Angażował się w działalność społeczną na rzecz miasta i powiatu. Przez kilka kadencji był radnym Powiatowej Rady Narodowej i przewodniczącym Komisji Budżetu, Finansów i Planowania. Był sekretarzem Spółdzielczego Klubu Sportowego „Spójnia” („Sparta”), a następnie jednym z inspiratorów reaktywowania Klubu Sportowego „Gryf” i budowy dla tego klubu stadionu przy ul. Warszawskiej. Dla pomyślnej realizacji tych przedsięwzięć powierzono mu funkcję prezesa. Pełnił ją z powodzeniem w latach 50. i 60. W okresie od 1966 r. do 1970 r. pracował w Szpitalu Powiatowym na stanowisku zastępcy dyrektora ds. administracyjno-gospodarczych, w latach 1969-1973 był prezesem Spółdzielni Pracy „Pokój”, a od 1974 r. do końca 1981 r. pełnił funkcję specjalisty ds. dochodzenia do zdolności produkcyjnej w WSK „PZL-Mielec”. Przez wiele lat prezesował mieleckiemu Zarządowi Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i wspierał budowę szeregu ogródków gier i zabaw dla dzieci. Od 1 I 1982 r. przebywał na emeryturze. Zmarł 6 II 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ ANDRZEJ, urodzony 13 X 1856 r. w Mielcu. W latach 80. sprawował funkcję c.k. rewizora bydła w Mielcu. Po śmierci długoletniego sekretarza Józefa Kozickiego w 1898 r. wygrał konkurs na posadę sekretarza magistratu w Mielcu i sprawował tę funkcję przez ponad 20 lat. Zmarł 18 V 1930 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ FELIKS, urodzony 23 V 1875 r. w Mielcu, syn Jakuba i Marioanny z Korpantych. Podtrzymując rodzinne tradycje kupieckie, około 1900 r. rozpoczął własną działalność handlową i rozwinął ją na szeroką skalę. Efektem tych osiągnięć było powierzenie mu odpowiedzialnych funkcji w samorządowych władzach miasta i ważnych instytucjach. W latach 1908-1910 był burmistrzem Mielca. Okresowo pełnił też funkcje dyrektora Towarzystwa Zaliczkowego w Mielcu i prezesa Małopolskiego Związku Eksporterów Żywca we Lwowie. Zmarł 12 XII 1927 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ GRZEGORZ (ksiądz), urodzony 17 VI 1968 r. w Mielcu, syn Adama i Czesławy z domu Augustyn. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (elektromechanika ogólna) z maturą w 1988 r. W latach szkolnych był ministrantem i członkiem grupy młodzieżowej w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. Wkrótce po maturze wstąpił do Zgromadzenia O. Filipinów w Tarnowie. W 1990 r. wyjechał do USA. Tam ukończył studia teologiczne i w 1996 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pełnił funkcję proboszcza parafii rzymskokatolickiej pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Zbawiciela w Groton, a następnie objął parafię pw. św. Ojca Pio z dwoma kościołami pw. św. Jana Ewangelisty w Old Saybrook i pw. św. Marka Ewangelisty w Westbrook. Parafia ta, poza codzienną działalnością duszpasterską, prowadzi szkołę katolicką oraz pomaga ubogim. Wspiera też parafię w Port-au-Prince (stolica Haiti), prowadzoną przez Zgromadzenie O. Filipinów.
BROŻONOWICZ JAKUB, urodzony 1 V 1847 r. w Mielcu, syn Marcina i Franciszki z domu Cyz. W latach młodzieńczych pomagał ojcu w prowadzeniu handlu. W 1863 r. wraz z liczną grupą młodych mieleckich mieszczan uczestniczył w powstaniu styczniowym. Wzięty przez Rosjan do niewoli przebywał na zesłaniu w Rosji około 12 lat. Po wypuszczeniu na wolność powrócił do Mielca i zajął się kupiectwem. Posiadał stajnie spędowe przy ul. Cyranowskiej, tu zwoził trzodę chlewną i stąd transportował ją do różnych krajów europejskich. Zmarł 16 XI 1900 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ JÓZEF, urodzony w 1823 r. w Mielcu? Właściciel nieruchomości na terenie Mielca. Od 1867 r do 1870 r. był radnym Rady Gminnej Mielca i został wybrany asesorem. W latach 1870-1873 pełnił funkcję zastępcy burmistrza Mielca. W kadencji 1873-1876 ponownie został wybrany na radnego. Na posiedzeniu Rady Gminnej 11 VII 1876 r. wybrano go na burmistrza Mielca w latach 1876-1879. Zmarł 24 VI 1896 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ ŁUKASZ, burmistrz i wójt mielecki w latach 1717-1743.
BROŻONOWICZ MARCIN (ksiądz), urodzony 2 XI 1853 r. w Mielcu, syn Antoniego i Wiktorii z Wanatowiczów. Absolwent gimnazjum w Tarnowie. Studiował teologię w tarnowskim Seminarium Duchownym i w 1879 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował kolejno w Cmolasie, Szaflarach, Czarnym Dunajcu, Myślenicach, Zakopanem, Mszanie Dolnej, Kasinie, Nagoszynie, Ochotnicy, Tuchowie, Machowej, Niwiskach, Kamionce Małej, Ciężkowicach, Zaborowie, Baranowie Sandomierskim i Rożnowie (najpierw jako administrator, a następnie proboszcz w 1896 r. W 1900 r. przeszedł na emeryturę i powrócił do parafii w Szaflarach, gdzie rezydował do śmierci 19 VIII (lub 28 VIII) 1906 r.
BROŻONOWICZ MATEUSZ, urodzony 10 IX 1890 r. w Mielcu, syn Jakuba i Marii z Korpantych. Ukończył szkołę powszechną i przemysłową w Mielcu. Po ojcu odziedziczył stajnie spędowe przy ul. Cyranowskiej (aktualnie są to tereny pomiędzy wiaduktem a boiskiem Zespołu Szkół Technicznych, tuż przy torach kolejowych). Kontynuował działalność handlową, skupując trzodę chlewną z różnych stron kraju i eksportując ją za granicę m.in. do Austrii, Niemiec i Szwajcarii. Po II wojnie światowej, w rezultacie przemian ustrojowych, został zmuszony do zaprzestania działalności handlowej na szeroką skalę. Zmarł 20 XII 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ MIECZYSŁAW JÓZEF, urodzony 30 IX 1896 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Marii z domu Buś. Absolwent mieleckiego gimnazjum. Przez wiele lat pracował w Polskich Kolejach Państwowych, w okresie międzywojennym w Kownie, Stanisławowie, Tarnopolu, Wilnie, Lwowie i na Zaolziu oraz w Dyrekcji PKP w Krakowie (1933-1939). W czasie okupacji hitlerowskiej był pracownikiem stacji węzłowej w Dębicy. Działał w konspiracji, a dzięki dobrej znajomości języka niemieckiego zdobywał wiele cennych wiadomości dla wywiadu. Po wojnie wrócił do Mielca i pracował w Ekspozyturze Towarowej na stacji PKP, najpierw jako kasjer, a następnie jako instruktor szkolący młode kadry i kierownik tejże Ekspozytury. W 1959 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 13 XII 1966 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
BROŻONOWICZ SEBASTIAN, kupiec, landwójt mielecki wzmiankowany w 1796 r.
BROŻONOWICZ TADEUSZ, urodzony 2 IV 1896 r. w Mielcu, syn Walentego i Antoniny z Kradynów. Uczeń mieleckiego gimnazjum. Jako żołnierz uczestniczył w I wojnie światowej i zginął w 1917 r.
BROŻYNA JAN, urodzony 15 V 1933 r. w Skopaniu, pow. tarnobrzeski, syn Jana i Karoliny z domu Dziadzio. Uczeń Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie. Od młodzieńczych lat uprawiał malarstwo oraz lekkoatletykę. Początkowo większe sukcesy odnosił w sporcie, zdobywając czołowe miejsca na Mistrzostwach Polski w biegach przełajowych i na mistrzostwach województwa rzeszowskiego w biegach długich w latach 50. W okresie od 1956 do 1960 r. zatrudniony był jako dekorator w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” w Mielcu. Projektował także wielokrotnie dekoracje miejskie z okazji rocznic i świąt państwowych. Od 1960 do 1979 r. pracował w wojsku, najpierw na stanowisku kierownika Klubu Oficerskiego w Łańcucie, a następnie jako plastyk w Klubie Oficerskim i Sztabie 9. Dywizji Piechoty Zmechanizowanej w Rzeszowie. Wielokrotnie uczestniczył w ogólnopolskich konkursach plastycznych Wojska Polskiego, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W 1979 r. przeszedł na emeryturę i odtąd w szerszym zakresie zajął się malarstwem. W 1994 r. jego obrazy wystawiane były m.in. na Światowym Festiwalu Sztuki w Madrycie oraz w tamtejszym Domu Sztuki i Kościele Polskim. Zgłosił akces do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Ziemi Mieleckiej i systematycznie uczestniczył w organizowanych przezeń wystawach, aukcjach na cele dobroczynne i innych przedsięwzięciach artystycznych. W latach 1999-2000 namalował jako pierwszy obraz przedstawiający wyobrażenie zamku Mieleckich w Mielcu (zburzonego w XVII w.) i wystawił go w czasie Światowego Zjazdu Mielczan (23-27 VI 2000 r.). W 2002 r. wykonał (na prośbę krajowego duszpasterza Romów ks. Stanisława Opockiego) dwa obrazy błogosławionego Zefiryna – hiszpańskiego Roma. Wyróżniony m.in. Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i Honorową Odznaką „Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego”. Zmarł 29 VIII 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BROŻYNA MIECZYSŁAW, urodzony 20 VIII 1915 r. w Passaic (New Jersey, USA), syn Jana. W 1929 r. przyjechał z rodziną do Polski. Absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1933 r. W latach 1933-1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i otrzymał dyplom lekarski. W czasie studiów zapoznał się i zaprzyjaźnił z Karolem Wojtyłą, późniejszym kardynałem i papieżem. Wyjechał do USA i został zatrudniony jako chirurg – stażysta w Szpitalu St. Michaels w Newarku. Od 1943 r. służył w Armii USA i w stopniu pułkownika był dowódcą szpitala polowego 3. Armii, która brała udział w ofensywie w Normandii (1944 r.). Po II wojnie światowej wrócił do USA i od 1946 r. prowadził prywatną praktykę w Harrison (N.J.). Udzielał się społecznie w kilku stowarzyszeniach lekarskich, m.in. był prezesem National Medical and Dental Association (Polish Doctor’s &Dentists Association). Należał też Polish University Club. Od 1971 r. współpracował z Nowym Dziennikiem i udzielał mu wsparcia. Zmarł w 1981 r.
BROŻYNIAK ALEKSANDER, urodzony 2 I 1944 r. w Przemyślu, syn Piotra i Marii z domu Abramiec. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. K. Morawskiego w Przemyślu, maturę zdał w 1962 r. W latach szkolnych rozpoczął treningi piłkarskie w KKS Czuwaj Przemyśl. Studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie ukończył w 1967 r. z tytułami magistra i trenera II klasy piłki nożnej. W czasie studiów występował w drużynie AZS AWF Warszawa, a następnie grał w Arce Gdynia i Resovii (do 1970 r.). Karierę trenerską rozpoczął od Resovii, a następnie prowadził Wisłokę Dębica. W połowie sezonu 1972/1973 został zatrudniony w Stali Mielec i jako II trener przyczynił się do zdobycia tytułu mistrza Polski w 1973 r. W sezonie 1973/1974 jako I trener doprowadził Stal Mielec do 3 miejsca w ekstraklasie. Kolejnymi klubami, w których pracował, były: Ruch Chorzów, Wisła Kraków (1975-1977, w tym czasie uzyskał trenerską I klasę), GKS Tychy, Hutnik Kraków (awans do II ligi), Polonia Bytom, Gwardia Koszalin, Gwardia Warszawa, Broń Radom, Siarka Tarnobrzeg, Błękitni Kielce, Okocimski Brzesko, Górnik Wieliczka, Naprzód Jędrzejów, Wisła Kraków, BKS Bochnia, KS Wróblowianka Kraków, AKS Busko Zdrój, LKS Skalniak Trzemeśnia, Unia Tarnów i Limanovia.
BRUDNIAK BARBARA (z domu BARSZCZ), urodzona .16 IX 1951 r. w Wojsławiu koło Mielca, córka Andrzeja i Heleny z domu Czerw. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu i Technikum Mechanicznego (kierunek: ekonomika i organizacja przedsiębiorstw) w Mielcu. Studiowała na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując tytuł magistra pedagogiki opiekuńczej (1982 r.). Pracowała w organizacjach młodzieżowych i mieleckiej filii Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci na stanowisku kierownika (1976-1986), a ponadto uczyła w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu. Była współorganizatorką prekursorskich w skali kraju zbiorowych form pracy z dziećmi niepełnosprawnymi, m.in. letnich kolonii zdrowotno-rehabilitacyjnych. O doświadczeniach zdobytych w tej działalności pisała w ogólnopolskim czasopiśmie „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze”. Od 1987 r. pracowała w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie jako wizytator metodyk ds. opieki i wychowania. W latach 1970-1987 była radną Gminnej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W 1988 r. ukończyła Studia Podyplomowe na UJ w Krakowie w zakresie pedagogiki opiekuńczej. W 1990 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 13 na Osiedlu Dziubków w Mielcu. Zorganizowała ją i doprowadziła do jej wyposażenia w nowoczesny sprzęt, a następnie – do uzyskania przezeń wysokiego poziomu pracy dydaktyczno-wychowaczej. Wymiernym tego efektem było uzyskanie prestiżowych wyróżnień w skali kraju. Szkoła nr 13 jako pierwsza w Polsce otrzymała Certyfikat Jakości (2002) za wdrażanie TI w proces dydaktyczny oraz Europejski Certyfikat Jakości „Europrix” (2002). W tym okresie ukończyła Studia Podyplomowe na UJ w zakresie historii (1999 r.) i Studia Podyplomowe w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu w zakresie zarządzania oświatą i przedsiębiorczości (2000 r.). W latach 90. była członkiem międzywojewódzkiej komisji ds. stopni specjalizacji zawodowej nauczycieli. Posiada II stopień specjalizacji zawodowej. Jest nauczycielką dyplomowaną. Opublikowała artykuł „Znak Jakości Interklasa – po co nam to było ?” w materiałach na XVIII Ogólnopolską Konferencję „Informatyka w Szkole” w Toruniu (2002). Otrzymała m.in. Srebrny Krzyż Zasługi, Medal im. H. Jordana, Złotą Odznakę ZMW, Złotą Odznakę „Zasłużony Działacz TPD”, Srebrną Honorową Odznakę Przyjaciół Harcerstwa i Odznakę „Przyjaciel Dziecka” oraz Nagrodę Drugiego Stopnia Ministra Edukacji i Sportu. W 2004 r. przeszła na emeryturę.
BRUNECKI ZBIGNIEW, urodzony 12 IV 1950 r. w Sochaczewie, syn Romana i Marianny z domu Śmigiera. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Sochaczewie. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Bzurze” Chodaków i przez pewien czas grał w tej drużynie, a następnie był zawodnikiem „Orkana” Sochaczew i AZS AWF Warszawa (w drużynie tej grał też Jerzy Engel – później trener-selekcjoner I reprezentacji Polski). Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuły magistra i trenera piłki nożnej II klasy (1973 r.). W tym też roku rozpoczął pracę trenerską w „Resovii” Rzeszów, a w 1977 r. przeszedł do „Stali” Mielec i trenował grupy młodzieżowe oraz II zespół (III liga). W latach 1977-1980 i 1989-1992 prowadził zajęcia z zakresu piłki nożnej w Punkcie Konsultacyjnym AWF w Mielcu (studiowali wtedy m.in. W. Gąsior, M. Chamielec, R. Gruszecki i S. Płaneta). W 1978 r. zainicjował utworzenie klas piłkarskich w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu i z prowadzonymi zespołami odnosił później spore sukcesy, m.in. III miejsce na Ogólnopolskich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej w Częstochowie (1987 r.) i II m. w Płocku (1989 r.). W 1978 r. otrzymał tytuł trenera I klasy, w 1980 r. został II trenerem I-ligowej „Stali” Mielec (jeszcze z G. Lato i A. Szarmachem w składzie), a następnie objął funkcję kierownika wyszkolenia klubu. Od 1990 r. pracuje w Szkole Podstawowej w Podborzu jako nauczyciel wychowania fizycznego. Założył tam Uczniowski Klub Sportowy i drużynę piłki nożnej dziewcząt, z którą zdobył tytuł mistrza woj. tarnowskiego w 1999 r. i mistrzostwo woj. podkarpackiego w 2000 r. w ramach turnieju im. M. Wielgusa. W 1998 r. otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Edukacji Narodowej. Także w tym roku ponownie podjął pracę w Mieleckim Klubie Piłkarskim „Stal” Mielec, trenując grupy początkowego szkolenia. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania i przedsiębiorczości w oświacie w tarnowskiej Wyższej Szkole Biznesu.
BRW SP. Z O.O., przedsiębiorstwo utworzone w Mielcu przez firmę BLACK RED WHITE TADEUSZ CHMIEL w Chmielniku, polskiego potentata w produkcji mebli. Zezwolenie na działalność w SSE „EURO-PARK MIELEC” otrzymało 19 XII 1996 r., a produkcję rozpoczęło w lipcu 1997 r. Zatrudnia około 800 osób. Wykonuje fronty meblowe na bazie płyt celulozowych MDF pokrywanych folią PVC lub PP oraz kompletne zestawy mebli. Stosując nowoczesne technologie, najlepsze materiały, atrakcyjne wzory i kolorystykę oraz spełniając wymogi ekologii na wszystkich etapach procesu technologicznego, wywalczyło sobie wysoką pozycję na rynku krajowym i systematycznie rozszerza kontakty z zagranicą. Otrzymało atesty higieniczne wydane przez Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni. Niemiecka firma RWTUV w Essen przyznała mu Certyfikat ISO 9001 systemu zapewnienia jakości oraz Certyfikat 14001 zarządzania środowiskiem w zakresie produkcji mebli i elementów meblowych.W latach 2004-2007 firma rozwijała się dynamicznie. Od 2004 r. modernizowano halę H-11 i inwestowano w spalarnię odpadów z odzyskiem energii cieplnej, aby ją wykorzystać dla wewnętrznych potrzeb firmy. Zaadoptowano też część usługowca zachodniego hali H-11 oraz rozpoczęto budowę Centrum Logistycznego H-38 w Mielcu. W 2005 r. zakończono działania w sprawie zakupu prawa własności hali i prawa wieczystej dzierżawy działek, będących dotychczas w użytkowaniu firmy „J.W. INDUSTRIES”. Rozpoczęto też prace projektowe nad modernizacją, rozbudową oraz dostosowaniem do produkcji hali H-10. Spółka weszła także w posiadanie wydzierżawionej dotychczas od SSE EURO-PARK MIELEC, części działki zlokalizowanej przy hali H-18. Wdrożono do produkcji seryjnej meblościanki o nazwach TRISTAN, IZOLDA, JASIEK oraz systemy meblowe o nazwach SYRIUSZ, ELIPPE i system dziecięcy CAPSLOCK, które przez następnych kilka lat stanowiły o sile firmowej oferty handlowej (Aktualnie w części wycofane z produkcji i sprzedaży). Pod koniec 2005 r. oddano do użytku Centrum Logistycznego H-38 (hale magazynowe wysokiego składowania oraz obiekty towarzyszące). Uruchomiono centrum obróbczego płyty MDF na fronty kuchenne marki BRW, a także zmodernizowano i rozbudowano instalację odpylającą DISA. W tym samym roku Firma BRW Sp. z o.o. wydzieliła ze swojej struktury nowy podmiot o nazwie BLEK-Meble Sp. z o.o., który przejął od BRW Sp. z o.o. część załogi i nieruchomości, a następnie stał się bardzo istotnym ogniwem w łańcuchu producenckim grupy Black Red White S.A. Rok 2006 był okresem szczególnym, bowiem spółka obchodziła jubileusz 10-lecia istnienia. W kolejnych latach nadal inwestowano, m.in. rozbudowano i zmodernizowano lakiernię frontów meblowych H-5. Wprowadzono do produkcji kolejne komplety mebli: MATEO, MEZO, TAURI, INDI, SORRENTO, LARGO CLASSIC, METIS, HOLMEN, QUEST, LINIA 5, CHARLOTTA, SENTIDO, RAFLO, KASPIAN, szaf KAMIX i sypialni ROKSANA. Sukcesem było nawiązanie współpracy handlowej z trzema poważnymi sieciami meblowymi z terenu Niemiec i Austrii, dzięki czemu spółka wprowadziła do swojej ogólnej oferty handlowej ultra nowoczesny design w postaci kompletów meblowych: JANG, AVILA, LIKE, MADOX, DRIFT, VOUCHER i NEWARK oraz dwóch przedpokojów: VOICE i POINT. Dla realizacji tej współpracy firma przejęła w 2007 r. od Huty Mikołaj budynki hali H-16 i zorganizowała tam kolejny duży magazyn meblowy z regałami wysokiego składu. W międzyczasie zadecydowano o przenosinach firmowego salonu meblowego z budynku hali H-11 do nowo powstałego Centrum Handlowego „SMOCZKA” przy ulicy Szafera w Mielcu, a na jego miejsce w budynku hali H-11 umieszczono firmowy Outlet Meblowy, gdzie klienci otrzymali możliwość kupna w bardzo atrakcyjnych cenach mebli pochodzących z końcówek serii, wracających z badań wytrzymałościowych czy pochodzących z fabrycznej prototypowni. Nasilający się kryzys gospodarczy w 2010 r. zmusił Zarząd Firmy do podjęcia środków zapobiegawczych i oszczędnościowych. Przeprowadzona restrukturyzacja zniwelowała zagrożenia, ale pociągnęła za sobą również konieczność zwolnień grupowych wśród pracowników spółki. Zintensyfikowano równocześnie działania służące zdobyciu dodatkowych rynków zbytu i kolejnemu poszerzeniu oferty handlowej. W 2012 r. nabyto 0,5 ha ciągów komunikacyjnych, powiększając ogólną powierzchnię z prawem wieczystego użytkowania firm BRW Sp. z o.o. i BLEK-MEBLE Sp. z o.o. (na terenie mieleckiej SSE) do około 36 ha. Adres: ul. Wojska Polskiego 3.
BRYCH JANUSZ, urodzony 21 I 1929 r. w Grodźcu koło Będzina, syn Stefana i Stanisławy z Niedzielskich. Od 1943 r., po ukończeniu szkoły podstawowej, pracował przymusowo do końca II wojny światowej w kopalni węgla kamiennego „Grodziec” jako małoletni robotnik. Od 1945 r. uczył się w Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Będzinie, a następnie studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej i ukończył ją w 1953 r. z tytułem inżyniera. Działalność społeczną rozpoczął także w 1945 r. Do 1948 r. był członkiem ZHP oraz OMTUR, a od 1948 r. do 1958 r. – ZMP i w latach 1951-1953 pełnił funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego Komitetu Uczelnianego ZMP Politechniki Wrocławskiej. W 1950 r. wstąpił do PZPR i był jej członkiem do 1990 r. W latach 1953-1962 pracował w WSK Mielec jako: technolog, kierownik placówki, pierwszy zastępca kierownika Wydziału Montażu Kadłubów, pierwszy zastępca szefa Kontroli Technicznej Przedsiębiorstwa, kierownik Działu Pracy i kierownik Wydziału Produkcji Oprzyrządowania Lotniczego. W tym czasie był członkiem egzekutywy KZ PZPR w WSK Mielec. W 1962 r. na Konferencji Wojewódzkiej PZPR w Rzeszowie wybrany został sekretarzem ekonomicznym KW i funkcję tę pełnił do 1968 r. W latach 1968-1969 pracował na stanowisku dyrektora Zespołu Przemysłu Maszynowego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, zaś w latach 1969-1971 był wiceministrem przemysłu maszynowego w rządzie Józefa Cyrankiewicza, a następnie Piotra Jaroszewicza. W latach 1971-1980 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Szczecinie, a równocześnie w latach 1973-1980 był radnym i przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie. Komisja ta bez zgody Biura Politycznego oraz Sekretariatu KC PZPR Od 1972 r. do 1985 r. zasiadał jako poseł w Sejmie PRL VI, VII i VIII kadencji. W sierpniu 1980 r. był członkiem Komisji Rządowej w czasie rozmów z Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym w Szczecinie. Komisja ta, bez zgody Biura Politycznego oraz Sekretariatu KC PZPR, w dniu 30 VIII 1980 r. podpisała porozumienie, a nie parafowała, jak życzyła sobie ówczesna władza. Następnie został wiceprzewodniczącym Komisji Mieszanej do spraw nadzoru realizacji „Porozumienia Szczecińskiego”, którego był sygnatariuszem. W latach 1980-1982 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Społeczno-Zawodowego KC PZPR. W 1982 r. został członkiem prezydium i sekretarzem Społecznej Komisji Konsultacyjnej (powołanej przez Radę Państwa PRL) – Krajowego Organu Doradczego i Informacyjnego, utworzonego dla zapewnienia pomocy w organizacji związków zawodowych w zakładach pracy. Od 1982 r. do 1986 r. pracował na stanowisku Radcy – Ministra Pełnomocnego Ambasady PRL w Moskwie i wielokrotnie pełnił obowiązki chargé d’affaires. Po powrocie do kraju pracował w KC PZPR jako starszy inspektor, a następnie (do 31 X 1989 r.) w Radzie Państwa jako główny specjalista do spraw samorządu. Poza pracą zawodową był delegatem na III i IV Zjazd PZPR (wybieranym przez Konferencję Zakładową PZPR przy WSK Mielec) oraz delegatem na V, VI, VII i VIII Zjazd PZPR, a także I i II Krajową Konferencję Partyjną (wybieranym na Konferencjach Wojewódzkich PZPR w Rzeszowie i Szczecinie). Na VI, VII i VIII Zjeździe wybierano go na członka KC PZPR. Jako absolwent Studium Wojskowego Politechniki Wrocławskiej został mianowany w 1952 r. chorążym, w 1958 r. – podporucznikiem, w 1968 r. – porucznikiem, zaś w 1973 r. – kapitanem w Korpusie Osobowym Oficerów Technicznych Lotnictwa. W latach 1972-1980 sprawował funkcję przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Obrony w Szczecinie. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1964), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1974) i Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1989) oraz odznaczeniami zagranicznymi (CSRS, Bułgaria), a ponadto Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem za Zasługi dla Marynarki Wojennej PRL, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obrony Cywilnej PRL, Medalem 30-lecia i Medalem 40-lecia PRL, Złotą Odznaką PZW za Zasługi dla Wędkarstwa Polskiego i Brązowym Medalem za Działalność na Polu Gospodarki Łowieckiej oraz licznymi odznakami regionalnymi. W 2002 r. z małżonką Marią zostali odznaczeni przez Prezydenta RP Medalami za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Zmarł 15 I 2011 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym (kwatera E-20-14) na Powązkach w Warszawie.
BRYCH MARIA (z domu SZATKOWSKA), urodzona 9 IX 1926 r. w Konopnicy, powiat zborowski, województwo tarnopolskie, córka właścicieli ziemskich – Kazimierza i Zenobii z domu Olender. W czasie II wojny światowej 10 II 1940 r. wraz z całą rodziną została internowana przez funkcjonariuszy sowieckiego NKWD i wywieziona na Syberię (ZSRR) do miejscowości Szadryna, rejon Kudymkar, obwód Mołotow (obecne Perm) i przymusowo pracowała przy wyrębie syberyjskich lasów. W 1946 r. powróciła do Polski i zamieszkała we Wrocławiu. W 1950 r. ukończyła Gimnazjum i Liceum Pedagogiczne we Wrocławiu. W latach 1950-1951 pracowała jako przewodnik drużyny harcerskiej w Szkole Podstawowej w Gniechowicach, a od 1951 r. do 1953 r. pełniła funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Kamionnej w województwie wrocławskim. W 1953 r., w związku ze skierowaniem męża (Janusza Brycha) do pracy w WSK Mielec, zamieszkała w Mielcu i poświęciła się wychowaniu dzieci: Ryszarda i Bożeny. Utrzymywała kontakty z mieleckimi organizacjami społecznymi. Od 1962 r., po zmianie miejsca pracy męża, mieszkała w Rzeszowie, a później z tych samych powodów jeszcze kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania: Warszawa, Szczecin, Moskwa. W latach 1967-1990 r. należała do PZPR. 1 V 1990 r. przeszła na emeryturę. W 1992 r. została członkiem Związku Sybiraków i z tego tytułu otrzymała uprawnienia kombatanta, a w związku z nabytymi wówczas schorzeniami została w 1997 r. uznana za inwalidę wojennego I grupy. Wyróżniona m.in. Krzyżem Zesłańców Sybiru i Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (2002 r.). Zmarła 30 III 2019 r. w Warszawie. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera E-20-14) w Warszawie.
BRYCH RYSZARD, urodzony 5 IX 1952 r. we Wrocławiu, syn Janusza i Marii z Szatkowskich. W latach dziecięcych mieszkał z rodziną w Mielcu. (Ojciec został skierowany do pracy w WSK Mielec.) Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu. W 1970 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (specjalność – tokarz) w Rzeszowie. W tym czasie należał do TPPR, a w latach 1970-1973 był przewodniczącym wszechnicy społeczno-politycznej ZMS. Naukę kontynuował w Elektromechanicznych Zakładach Naukowych im. M. Kasprzaka w Warszawie i w Technikum Mechanicznym im. Synów Pułków Ludowego Wojska Polskiego w Szczecinie, które ukończył w 1973 r. Studiował na Wydziale Budownictwa i Architektury (zakres – inżynieria środowiska, specjalność – urządzenia sanitarne) Politechniki Szczecińskiej i w 1978 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera inżynierii środowiska. W czasie studiów był członkiem Związku Studentów Polskich. Pracę zawodową rozpoczął 1 VI 1978 r. w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Szczecinie na stanowisku inspektora nadzoru robót instalacyjnych Wydziału Inwestycji i Remontów. Także w 1978 r. wstąpił w szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i był jej członkiem do 1990 r. W 1979 r., po przeszkoleniu w Szkole Podoficerskiej MO w Słupsku, został mianowany na stopień sierżanta oraz przeniesiony na stanowisko starszego inspektora Wydziału Inwestycji i Remontów. W latach 1980-1981 odbył szkolenie oficerskie w Studium Podyplomowym Akademii Spraw Wewnętrznych w Warszawie i został awansowany na stopień podporucznika MO. W latach stanu wojennego (1982-1983) był nieetatowym dowódcą ROMO ds. gospodarczych. W 1984 r. otrzymał stopień porucznika. Z dniem 6 VI 1986 r. został przeniesiony do Wydziału Gospodarki Materiałowo-Technicznej WUSW w Szczecinie i prowadził sprawy związane z konserwacją obiektów WUSW. W 1989 r. został mianowany na stopień kapitana MO. Po przeprowadzonych w 1990 r. weryfikacjach przeniesiono go na stanowisko policjanta w stopniu nadkomisarza w Kompanii Wywiadowców Wydziału Zabezpieczenia Miasta Komendy Wojewódzkiej Policji w Szczecinie. W 1991 r. został mianowany na stanowisko dowódcy drużyny z jednoczesnym pełnieniem obowiązków dowódcy plutonu w wymienionej kompanii. Z dniem 15 I 1995 r. przeszedł na emeryturę. Od 1995 r. pracuje jako kwalifikowany pracownik ochrony w Biurach Ochrony Osób i Mienia, m.in. jako zastępca dyrektora ds. handlowych, kierownik grup konwojowych, dowódca zmiany i koordynator. Prowadził też regionalny oddział Biura Ochrony. Jego pasją jest kolekcjonerstwo, którym zajmuje się od 1957 r. – od czasu zamieszkania w Mielcu. Posiada imponujące zbiory filatelistyczne – komplet znaczków polskich od 1864 r. do chwili obecnej, zbiory numizmatyczne – komplet monet polskich od 1916 r. do dziś oraz zbiory medalierskie – około 8 tysięcy różnych medali okolicznościowych. Zorganizował kilka wystaw indywidualnych medali z własnych zbiorów. Ponadto posiada kolekcję około 600 obrazów. Od 1979 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego (PTAiN). Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”, Odznaką 30-lecia działalności PROJMORS, Odznaką 35-lecia PŻM, Medalem Pamiątkowym 70. Rocznicy Sformowania 12 Pułku Piechoty i innymi medalami okolicznościowymi. Jego biogram znajduje się w „Encyklopedii Szczecina”.
BRYDŻ SPORTOWY, logiczna gra przy użyciu kart. Bierze w niej udział czterech graczy, którzy tworzą dwie pary rywalizujące ze sobą. Rozwiniętymi formami brydża są rozgrywki ligowe lub okolicznościowe turnieje. W Mielcu rozgrywki brydżowe rozpoczęto w latach 50. XX w. Ich inicjatorami byli pracownicy Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego, a miejscem spotkań brydżystów był Klub WSK „Owiewka” – dawna willa dyrektorska przy ul. F. Chopina. Klub Owiewka Mielec uczestniczył w ligowych rozgrywkach brydżowych. Organizowano też turnieje z różnych okazji. Z czasem wycofano drużynę z rozgrywek, ale jej członkowie rozgrywali lokalne turnieje, korzystając głównie z pomieszczeń Zakładowego Domu Kultury WSK. W latach 70. z inicjatywy renomowanego brydżysty Bronisława Mycielskiego powstała drużyna brydżowa w Osiedlowym Domu Kultury MSM w Mielcu i startowała w rozgrywkach ligowych. Kłopoty z finansowaniem udziału w rozgrywkach, a później stan wojenny (1981-1983) i kryzys społeczno-ekonomiczny państwa spowodował kolejny upadek mieleckiego brydża. Odrodzenie się tej intelektualnej dyscypliny sportowej nastąpiło w latach 90. z inicjatywy i przy wydatnym wsparciu organizacyjno-finansowym Bogdana Rojkowicza – właściciela Hotelu Polskiego i prezesa AWR Korso. Założono klub brydżowy, powrócono do okolicznościowych turniejów i udziału w rozgrywkach ligowych. Aktualnie Mielecki Klub Brydżowy jest uznanym organizatorem imprez brydżowych, a na jego turnieje przyjeżdżają znani brydżyści, głównie z klubów południowej-wschodniej Polski.
BRYG RYSZARD, urodzony 23 II 1954 r. w Mielcu, syn Józefa i Anny z domu Olszowy. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Pracował w WSK „PZL-Mielec”, a następnie w firmie „KIRCHHOFF” funkcjonującej w SSE „EURO-PARK MIELEC”. Od 1981 r. jest Honorowym Dawcą Krwi, do 2000 r. oddał ok. 29 000 ml krwi. Należy do Klubu HDK przy WSK „PZL-Mielec” i mieleckiej organizacji Polskiego Czerwonego Krzyża. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Honorową Odznaką PCK IV stopnia.
BRYK ANTONI, urodzony 17 XI 1940 r. w Kolbuszowej, syn Antoniego i Karoliny z domu Urban. Absolwent Zespołu Szkół Rolniczych w Weryni, maturę zdał w 1969 r. Studia na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 1976 r., uzyskując tytuł inżyniera rolnika. Od 1 VII 1969 r. do 31 X 1976 r. pracował w Okręgowym Ośrodku Badania Odmian Roślin Uprawnych w Przecławiu na różnych stanowiskach – od stażysty specjalisty do głównego specjalisty do spraw gospodarstwa rolnego (kierownik gospodarstwa). W latach 1976-1983 był dyrektorem gospodarstwa szkolnego Zespołu Szkół Rolniczych w Rzemieniu. Od 6 IX 1983 r. do 30 IX 1990 r. pełnił funkcję naczelnika Gminy Przecław, a następnie powrócił do ZSR Centrum Kształcenia Ustawicznego im. Prof. Władysława Szafera w Rzemieniu (zmiana nazwy szkoły) i pracował jako nauczyciel mianowany oraz dyrektor w roku szkolnym 1997/1998. Ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu. Od 2004 r. do 2008 r. pełnił funkcję kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Mielcu. Wiele czasu poświęca pracy społecznej. Przez blisko 40 lat działał w Ochotniczych Strażach Pożarnych, w tym 16 lat jako prezes OSP w Rzemieniu i 15 lat jako prezes Oddziału Gminnego Związku OSP w Przecławiu. Przez 16 lat przewodniczył Radzie Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Przecławiu. Po ponownym utworzeniu powiatu mieleckiego (1999) został wybrany na radnego do Rady Powiatu Mieleckiego w I (1999-2002), II (2002-2006) i III kadencji (2006-2010) oraz na członka Zarządu Powiatu I i III kadencji i przewodniczącego Komisji Infrastruktury w II kadencji. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatowej w Mielcu na kadencję 2010-2014. W 2011 r. złożył rezygnację z funkcji kierownika biura Lokalnej Grupy Działania PROWENT. Wyróżniony m.in.: Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Honorowym Medalem Bolesława Chomicza, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany na radnego Rady Powiatowej w Mielcu na kadencję 2010-2014. W 2011 r. złożył rezygnację z funkcji kierownika biura Lokalnej Grupy Działania PROWENT. Wyróżniony Złotym Znakiem Związku OSP.
BRYK GENOWEFA TERESA, urodzona 20 VI 1946 r. w Mielcu, córka Józefa i Heleny z domu Kubik. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i uzyskała tytuł magistra sztuki. Wyjechała do Włoch i zamieszkała w niewielkim mieście Grosseto. Zajmowała się konserwacją dzieł sztuki, m.in. malowideł i rzeźb drewnianych w Maremmie. Po uzyskaniu nostryfikacji dyplomu ASP otrzymała zgodę na nauczanie we Włoszech. Uczyła w Grosseto, Monte Argentario i Orbetello. Jest także członkiem włoskiego stowarzyszenia spadochroniarzy i odpowiada za ich kontakty ze środkami masowego przekazu. Od szeregu lat propaguje polską kulturę we Włoszech. W 1987 r. została na wniosek Ministra Obrony Włoch odznaczona Krzyżem Kawalera Republiki Włoskiej, prawdopodobnie jako pierwsza Polka. Utrzymuje kontakty z Mielcem.
BRYKCZYŃSKI MARCIN, herbu wł. Gwiaździcz, urodzony w 1898 r. w Święcanach, powiat jasielski, syn Józefa i Olgi z Prószyńskich. W latach dziecięcych, po przedwczesnej śmierci ojca, wychowywany był przez matkę. Ukończył gimnazjum w Zakopanem, a następnie studiował prawo i leśnictwo w Krakowie. W 1918 r. zgłosił się ochotniczo do polskiego wojska i walczył w obronie odradzającej się Polski. Po ślubie z Marią Dąmbską w 1924 r. objął po rodzicach majątek w Glinach Małych w powiecie mieleckim i gospodarował na nim do 1937 r. (Żywy do dziś przekaz ustny świadczy o dobrych stosunkach Brykczyńskich z miejscową ludnością.) Utrzymywał kontakty gospodarcze z Mielcem. Po sprzedaniu majątku w Glinach Małych zakupił większy majątek w Skołyszynie w powiecie jasielskim. Tam zastał go najazd hitlerowski na Polskę we wrześniu 1939 r. Jako porucznik rezerwy dołączył do wycofujących się polskich oddziałów i zbiegiem okoliczności ewakuował się na Węgry. Początkowo planował przedostać się do Francji, ale na wieść, że Niemcy przejmują majątki opuszczone przez właścicieli, powrócił do Skołyszyna. W czasie okupacji mieszkali w dworze Niemcy, ale przez pewien czas w zabudowaniach dworskich ukrywano także kilku Żydów. W czasie działań frontowych uciekający Niemcy podpalili dwór i zabudowania. Ostrzeżona wcześniej rodzina Brykczyńskich przechowała się w piwnicy pod plebanią. Po wojnie majątek został przejęty przez państwo i rozparcelowany, a Brykczyńscy tułali się po okolicy. Ostatecznie M. Brykczyński został przyjęty w Mielcu przez miejscowego proboszcza księdza Michała Nawalnego, znajomego z czasów pobytu w Glinach Małych, a następnie znalazł mieszkanie na terenie Mielca. Dwie córki M. Brykczyńskiego (żona Maria zmarła w 1944 r.) uczęszczały do mieleckiego gimnazjum. Prawdopodobnie w 1946 r. Brykczyńscy przenieśli się do Rzeszowa. Tam M. Brykczyński, mimo kłopotów wynikających z „pańskiego pochodzenia”, pracował w Banku Narodowym, a następnie w Urzędzie Wojewódzkim (później Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej). W 1952 r. przeszedł na rentę. Zmarł 12 X 1966 r. Pochowano go w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
BRYL JÓZEF, urodzony 23 II 1950 r. w Mikołajowicach gmina Wierzchosławice, powiat tarnowski, syn Józefa i Anny z domu Strojna. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie z maturą w 1968 r. Studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego w specjalności technologia i organizacja budownictwa. W czasie studiów należał do organizacji studenckich, działał w komisjach ekonomicznych i turystycznych ZSP i SZSP. W 1970 r. uczestniczył w kongresie zjednoczeniowym młodzieżowych organizacji studenckich w Warszawie. Po uzyskaniu uprawnień dyplomowanego organizatora turystyki był inspiratorem i współorganizatorem wielu imprez turystycznych pieszych, m.in. złazów wydziałowych, rajdów Politechniki Krakowskiej, rajdów im. Kulczyckiego, rajdów po Karpatach i Jurze Krakowsko-Częstochowskiej oraz rajdów po węgierskich górach Matra i Górach Bukowych. Uzyskał Złotą Górską Odznakę Turystyczną. Prowadził obozy stacjonarne w Szczawie koło Limanowej. Przez pewien czas pracował w krakowskim oddziale Biura Turystyki „Almatur”. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego – Zarząd Budów nr 5 w Mielcu. Pracował na różnych stanowiskach, od inżyniera budowy do kierownika mieleckiego oddziału przedsiębiorstwa (18 lat). W tym czasie firma RPBP, a po zmianie nazwy – PBP RESBUD SA, była generalnym wykonawcą wszystkich obiektów Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec, wielu obiektów SSE EURO-PARK MIELEC i użyteczności publicznej na terenie Mielca. Budowała też m.in. w Warszawie i Lublinie oraz Biłgoraju i jego okolicach. Od 2003 r. do przejścia na emeryturę w 2016 r. pełnił funkcję powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w Mielcu. Udziela się społecznie. Był współzałożycielem koła Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa w Mielcu, a aktualnie jest członkiem Sądu Koleżeńskiego Podkarpackiej Izby Inżynierów Budownictwa. W kadencji 2006-2010 był radnym Rady Miejskiej w Mielcu. Przez wiele lat pełnił funkcję zastępcy prezesa POD Metalowiec. Należy do Ligi Obrony Kraju i Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół „1893” w Mielcu, gdzie czynnie przyczynił się do rekonstrukcji i remontu budynku „Sokolni” (dawne kino „Bajka”). Jest członkiem Rady Parafialnej Parafii pw. Ducha Świętego w Mielcu. Pomaga proboszczowi w sprawach budowlanych, remontowych i konserwatorskich. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Budownictwa” i „Brązowym Znakiem Sokoła”.
BRYŁA ANDRZEJ, urodzony 7 IV 1962 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Janiny z domu Jedynak. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Mielcu, maturę zdał w 1981 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i w 1986 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. W latach 1986-1990 pracował na Wydziale Wózka Golfowego w WSK „PZL-Mielec”. Od 1990 r. uczył matematyki w Szkole Podstawowej nr 11 w Mielcu. W 1991 r. ukończył kurs pedagogiczny w Rzeszowie, w 1994 r. studia podyplomowe w zakresie matematyki na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a w 1997 r. otrzymał I Stopień Specjalizacji Zawodowej z zakresu matematyki. Również w tym roku, po wygraniu konkursu, został dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 11. W 1999 r. znów wygrał konkurs, tym razem na stanowisko dyrektora nowo utworzonego Gimnazjum nr 4 w Mielcu na osiedlu Dziubków. Zorganizował placówkę od podstaw i w znaczącym stopniu wpłynął na program jej działalności i styl pracy. Jest nauczycielem dyplomowanym. W 2002 r. został wybrany radnym Rady Powiatu Mieleckiego na kadencję 2002-2006, a następnie przewodniczącym Komisji Edukacji, Kultury i Sportu. W 2004 r. został dyrektorem Zespołu Szkół nr 2 przy ul. Łąkowej, powstałego z połączenia Szkoły Podstawowej nr 13 i Gimnazjum nr 4. W wyborach samorządowych w 2010 r. uzyskał mandat radnego powiatowego, a następnie powierzono mu funkcję wicestarosty powiatu mieleckiego na kadencję 2010-2014. W 2014 r. został ponownie wybrany na radnego powiatowego i na członka Zarządu w kadencji 2014-2018. W wyborach samorządowych 21 X 2018 r. zdobył mandat radnego Rady Powiatu Mieleckiego, a następnie powierzono mu funkcję wicestarosty powiatu mieleckiego w kadencji 2018-2023.
BRYŁA JOANNA, urodzona 3 VII 1980 r. w Mielcu, córka Jerzego i Henryki z Konczewskich. Uprawiała lekkoatletykę w „Stali” Mielec, a następnie w LKS Mielec. Specjalizowała się w biegach przez płotki. W 1996 r. zdobyła wicemistrzostwo Polski juniorek w hali w biegu na 60 m ppł, a w 1997 r. została wicemistrzynią Polski juniorek w biegu na 100 m ppł (14,96 sek.). W późniejszych latach wycofała się z uprawiania wyczynowego sportu.
BRYŁA KAZIMIERZ, urodzony 17 VI 1937 r. w Niekurzy, syn Szczepana i Genowefy z Wyrzykowskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu. Po maturze, którą zdał w 1955 r., został zatrudniony w WSK i z przedsiębiorstwem tym związał całe swoje życie zawodowe. Pracował jako: mechanik lotniczy (1955-1956), technolog (1957-1958), planista (1960-1962), kierownik zmianowy Wydz. 31 (1963-1965), zastępca kierownika Wydz. 36 (1966-1972), kierownik Wydz. 30 i 53 (1973-1980) i szef produkcji zespołów do samolotu IŁ-86. W 1973 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Ponadto w latach 1958-1960 odbył zasadniczą służbę wojskową. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej w Fabrycznym Klubie Sportowym „Stal” Mielec w latach 1968-1985, które obfitowały w liczne sukcesy krajowe i międzynarodowe. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotą Odznaką FKS „PZL-Stal” Mielec.
„BRYZA”, samolot płatowiec różnego przeznaczenia wywodzący się z rodziny samolotów AN-28, opracowany i produkowany przez WSK „PZL-Mielec” od 1994 r. i następnie przez Polskie Zakłady Lotnicze w Mielcu. Jego konstruktorem jest mgr inż. Tomasz Oleksiak. Wyprodukowane wersje to: „Bryza-1” (transportowo-desantowy, 2 pilotów + 17 miejsc dla spadochroniarzy, pierwszy lot wykonany przez pilotów Henryka Bronowickiego i Zygmunta Osaka 7 VIII 1992 r.), „Bryza-2 RF” (transportowo-pasażerski, 2 pilotów, 18 miejsc dla pasażerów) o mocy startowej/ciągu 2 x 960 KM, masie startowej 6500 kg i masie użytecznej 2500 kg, „Bryza –1R (ratownictwo morskie, pierwszy lot wykonany przez pilotów Henryka Bronowickiego i Czesława Żywockiego 1 X 1992 r.) o mocy startowej/ciągu 2 x 960 KM, masie startowej 7000 kg i masie użytecznej 2400 kg. Aktualnie produkowany jest także M28B „Bryza” przeznaczony do rozpoznawania morskiego i ochrony wód przybrzeżnych. Jeden z samolotów tej wersji został włączony do wyposażenia sił szybkiego reagowania NATO. W VII Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach (wrzesień 2000 r.) samolot M28B „Bryza” został wyróżniony prestiżową statuetką „Defendera”. W 2004 r. 25 sztuk latało w Marynarce Wojennej RP, z tego 4 (M28 Bryza Bis) należało do Sił Szybkiego Reagowania NATO. W styczniu 2005 r. przekazano ostatni egzemplarz z 10 zamówionych przez polskie Dowództwo Sił Powietrznych. W późniejszych latach został sprzedany armii USA i w 2017 r. armii niemieckiej.
„BRZEMIĘ”, rzeźba plenerowa artysty rzeźbiarza Lidii Stehnovej z Warszawy. Powstała w czasie I Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich „Mielec-1969”. Początkowo usytuowano ją na skrzyżowaniu ulic L. Solskiego i Ossolińskich, ale w związku z przebudową tego skrzyżowania została przeniesiona na zieleniec przy ul. Ks. P. Skargi, obok pawilonów handlowo-usługowych.
BRZESKI MIECZYSŁAW, właściciel posiadłości w Łączkach (później Łączkach Brzeskich), doktor praw. W 1877 r. został wybrany na zastępcę prezesa Wydziału Powiatowego w Mielcu.
BRZEZIŃSKI MIKOŁAJ, szlachcic tytułowany starostą mieleckim, wzmiankowany w 1573 r. jako zarządzający częścią Mielca w imieniu Jana (V) Mieleckiego. Posiadał niewielki folwark przy Błoniu.
BRZEŻAŃCZYK ANTONI, urodzony 19 I 1919 r. w Brzeżanach. Pierwsze kontakty z piłką nożną miał w KS „Podgórze” Kraków w latach 30. Po II wojnie światowej grał w „Warcie” Poznań (I liga) i „Kolejarzu” Poznań (I liga). W 1954 r. ukończył kurs trenerski w Krakowie. Od 1953 r. był zawodnikiem i grającym trenerem drużyny piłki nożnej „Stali” Mielec, a w 1955 r. – głównym autorem pierwszego awansu „Stali” do II ligi. W latach 1956-1958 trenował „Polonię” Bytom i „Zawiszę” Bydgoszcz oraz „Resovię”. Do Mielca powrócił pod koniec 1958 r. i w 1960 r. doprowadził „Stal” do pierwszego awansu do I ligi. W latach 60. i 70. prowadził „Zagłębie” Sosnowiec, „Zagłębie” Wałbrzych i „Górnika” Zabrze, w którym przyczynił się do zdobycia mistrzostwa Polski w 1972 r. W latach 1964-1965 był trenerem reprezentacji Polski juniorów, a w 1966 r. został trenerem-selekcjonerem I reprezentacji Polski i prowadził ją w 12 spotkaniach międzypaństwowych. W późniejszych latach zyskał sławę międzynarodową, trenując czołowe drużyny w różnych krajach europejskich, m.in. „Feyenoord” Rotterdam, „Aris” Saloniki, PAOK Saloniki, „Rapid” Wiedeń, „Vienna” Wiedeń i Wienner SC. Zmarł w 1987 r.
BRZOZA WŁADYSŁAWA (z domu GALEK), urodzona 23 XI 1948 r. w Kiełkowie k/Mielca, córka Władysława i Ireny z domu Harla. Po ukończeniu szkoły średniej w 1968 r. podjęła pracę wychowawczyni w Żłobku nr 2 w Mielcu, a od 1972 r. pracowała jako nauczycielka w Przedszkolu Państwowym nr 4. W roku 1978 powierzono jej funkcję dyrektora w Przedszkolu Nr 3 WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1983-1993 była dyrektorem Przedszkola nr 13 w Mielcu. Studiowała w Instytucie Kształcenia Nauczycieli im. Wł. Spasowskiego w Warszawie i w 1981 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Przyznano jej także II stopień specjalizacji z zakresu organizacji i zarządzania oświatą. Była działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego.
BRZOZOWA (ULICA), ulica długości 311 m, na terenie budującego się osiedla Borek. Powstała w latach 80., a nazwę otrzymała 28 I 1987 r. Posiada nawierzchnię asfaltową. Łączy część północną osiedla z ulicą H. Sienkiewicza. Krzyżuje się z ulicami Wspólną i Władysława Jagiełły. Wznoszą się przy niej z jednej strony „szeregówki”, a z drugiej domy jednorodzinne. W 2004 r. i 2007 r. przeprowadzono remonty, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i zbudowano chodnik z kostki brukowej.
BRZUSZEK BOGDAN, urodzony 21 X 1965 r. w Kolbuszowej, syn Stanisława i Józefy z domu Rembisz. Absolwent Zespołu Szkół Elektryczno-Mechanicznych w Rzeszowie, maturę zdał w 1985 r. W młodzieńczych latach grał w piłkę nożną w LZS Raniżów (kl. A). Studiował na rzeszowskiej Filii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (Wydział Prawa i Administracji) i w 1991 r. uzyskał tytuł magistra. W tym roku został zatrudniony w Rejonowym Biurze Pracy w Kolbuszowej. W latach 1992-1999 pracował w kolbuszowskiej Filii Pierwszego Komercyjnego Banku S.A. w Lublinie, od 1995 r. jako kierownik. W 1999 r. został mianowany dyrektorem mieleckiego Oddziału Pierwszego Komercyjnego Banku S.A. w Lublinie, przekształconego 1 VII 1999 r. w Oddział Powszechnego Banku Kredytowego S.A. w Warszawie. W 2003 r. przeszedł na stanowisko dyrektora Wschodniego Banku Cukrownictwa S.A. w Lublinie – Oddział w Ropczycach. Dalsze losy nieznane.
BRZYŚCIE, miejscowość – sołectwo w środkowej części powiatu mieleckiego i południowej części gminy Gawłuszowice, przy rzece Wisłoce oraz drogach powiatowych: nr 1 143 (Gawłuszowice – Chrząstów – Mielec), nr 1 144 (Brzyście – Tuszów Mały) i nr 1 145 (Młodochów – Brzyście). Jej teren o powierzchni 3,59 km2 zamieszkuje około 300 osób. Czynne są 72 gospodarstwa rolne (stan na 31 XII 2023 r.) Grupa osób dojeżdża do pracy w Mielcu i do innych ośrodków przemysłowych, ale większość pracuje na miejscu, ponieważ w Brzyściu funkcjonują: duża firma „Andrex” i kilkanaście innych podmiotów gospodarczych. Zdecydowanie przeważa zabudowa murowana i nie brak okazałych gospodarstw. Posiada infrastrukturę techniczną: drogową, elektroenergetyczną, wodociągową, telekomunikacyjną i indywidualne przydomowe oczyszczalnie ścieków (przy pomocy finansowej Urzędu Gminy w Gawłuszowicach). W pejzażu wsi wyróżniają się: kaplica pw. Matki Bożej Fatimskiej, Dom Strażaka, Dom Ludowy i zespół obiektów firmy „Andrex – Dąbrowski” s.j. W obiektach tych czynne są: Dom Dziennego Pobytu i Klub Seniora dla seniorów z gminy Gawłuszowice, prowadzone przez Stowarzyszenie „Razem Czynimy Dobro”. Ponadto społeczną działalność prowadzą: Ochotnicza Straż Pożarna, Stowarzyszenie „Brzyście – Twoja Sprawa” i Koło Gospodyń Wiejskich. Ciekawostką zoologiczną jest zwierzyniec, zorganizowany przy firmie „Andrex-Dąbrowski” i odwiedzany przez grupy i indywidualnych turystów.
Historia Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z początków XVI w., więc można przypuszczać, że powstała pod koniec XV w. w pobliżu ruchliwego gościńca, biegnącego z Mielca do Gawłuszowic i dalej do przewozu na Wiśle. W 1514 r. zakupił ją od Hieronima Szczepanowskiego Stanisław Mielecki. Po podziale dóbr Stanisława Mieleckiego w 1548 r. Brzyście i okolicę otrzymał Jan Mielecki (wojewoda podolski, marszałek wielki koronny), a po nim – Mikołaj Mielecki (wojewoda podolski, hetman wielki koronny). Przez krótki czas właścicielami byli Chodkiewiczowie (hetman Jan Karol i żona – Zofia z Mieleckich), a później Ossolińscy. Dokumenty wspominają też o kolejnym właścicielu – szlachcicu Pruszyńskim – podsędku ziemskim sandomierskim. Źródła mówią niewiele o przebiegu krwawej rebelii chłopskiej w 1846 r. i uwłaszczeniu chłopów w 1848 r. W latach 1853-1855 Brzyście weszło w skład nowo utworzonego powiatu mieleckiego. Pod koniec XIX w. wystarano się o szkołę 1-klasową. W 1899 r. założono jednostkę Ochotniczej Straży Pożarnej i już dwa lata później zakupiono czterokołową pompę ssąco-tłoczącą, która służyła skutecznie przez wiele lat. Na przełomie wieków XIX i XX, podobnie jak w innych wsiach parafii w Gawłuszowicach, nasiliła się emigracja zarobkowa. I wojna światowa, a zwłaszcza jej pierwsze lata 1914-1915, kiedy cztery razy przetoczył się front oraz dwukrotnie teren ten okupowali Rosjanie (19 IX – 4 X 1914 i 7 XI 1914 – 11 V 1915), pozostawiła po sobie zniszczenia i wielkie zubożenie ludności. W niepodległej Polsce mieszkańcy Brzyścia wykazywali się dużą aktywnością. Odrodziła się OSP, utworzono oddział Związku Strzeleckiego (1927 r.), koło Stronnictwa Ludowego (1932 r.) i koło ZMW. Rozwój ten powstrzymała na pewien czas wielka powódź w 1934 r. Po usunięciu zniszczeń m.in. wybudowano murowaną szkołę i drewnianą remizę strażacką. Kolejne zniszczenia i tragedie przyniosły II wojna światowa i okupacja hitlerowska. Niektórzy brzyścianie wstąpili do ZWZ-AK i uczestniczyli w akcjach bojowych. Jeden z nich – por. Piotr Pazdro ps. „Rolnik” był komendantem placówki AK i dowódcą słynnego batalionu AK „Hejnał” w czasie Akcji „Burza” w 1944 r. Po wojnie wieś znów zaczęła się odbudowywać. Równocześnie z roku na rok coraz więcej osób podejmowało pracę w mieleckiej WSK i innych zakładach pracy. W 1970 r. spośród 285 mieszkańców 107 utrzymywało się z zajęć pozarolniczych. Wzrost zamożności mieszkańców wpływał na zmiany oblicza wsi. Zmieniano pokrycia dachowe, budowano domy murowane. W 1972 r. oddano do użytku murowany Dom Strażaka, a w 1984 r. – kaplicę pw. Matki Bożej Częstochowskiej. W 1988 r. rozpoczęła działalność firma Andrzeja Dąbrowskiego, która przyjęła później nazwę „Andrex”. Mimo hiperinflacji i przemian ustrojowych w kraju na początku lat 90., mających duży wpływ na nowe reguły rynkowe, firma ta rozwijała się z roku na rok i dała zatrudnienie wielu mieszkańcom Brzyścia i okolic. Wysoka jakość i skuteczna promocja spowodowały, że podstawowe produkty „Andrex-u” – zawory kwasoodporne – zyskały światową renomę. Rodzina Dąbrowskich rozwijała też bazę i wyposażenie. Wprowadzono usługi gastronomiczne. Uruchomiono Ośrodek Jazdy Konnej. Założono Klub Sportowy „Andrex”, którego drużyna piłki nożnej grała przez kilka sezonów w rozgrywkach regionalnych. Rozwoju wsi nie zatrzymały nawet niebezpieczne powodzie w 1997, 2001 i 2010 r. W 1993 r. Brzyście zostało włączone w granice nowo utworzonej gminy Gawłuszowice, która w 1999 r. weszła w skład powiatu mieleckiego i województwa podkarpackiego. Wydarzeniami pierwszej dekady XXI w. w Brzyściu były: II Zjazd Związku OSP RP województwa podkarpackiego (10 III 2007) i mecz w Brzyściu legendarnej drużyny piłki nożnej „Orłów Górskiego” (6 IX 2009). Równocześnie rozbudowywano i unowocześniano infrastrukturę techniczną: wodociągową, telekomunikacyjną oraz przydomowe oczyszczalnie ścieków, realizowane przy pomocy finansowej Urzędu Gminy w Gawłuszowicach. Przeprowadzono remonty i modernizacje Domu Strażaka i Domu Ludowego. Z inicjatywy Stowarzyszenia „Razem Czynimy Dobro” w części obiektów firmy „Andrex – Dąbrowski” s.j. zorganizowano dla seniorów z gminy Gawłuszowice Dzienny Dom Pomocy i Klub Seniora.
BUBULA JAN (ksiądz), urodził się w 1796 r. Studiował teologię we Wiedniu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1824 r. Od tego roku pracował jako wikary w Tarnowie, a 2 lata później jako katecheta w tarnowskiej Szkole Głównej. W 1833 r. został mianowany proboszczem parafii w Mielcu. Zmarł 24 XII 1841 r. Pochowany w Mielcu, prawdopodobnie na cmentarzu nad Wisłoką.
BUCZEK KAZIMIERZ, urodzony 25 IV 1918 r. w Podleszanach, syn Jana i Antoniny z domu Smaczny. Absolwent Technikum Ogrodniczego w Tarnowie. Działalność kupiecką rozpoczął w Mielcu w 1938 r. W dalszych latach, mimo wielu utrudnień, nie zrezygnował z jej prowadzenia, a po okresie „odwilży” w latach 1956-1957 systematycznie i konsekwentnie ją rozwijał. Zbudował nowe sklepy w rejonie ul. 3 Maja i obiekty w rodzinnym gospodarstwie w Woli Mieleckiej. Do pracy włączył całą swoją najbliższą rodzinę. Nieustający rozwój firmy i ciężka praca rodziny Buczków wzbudzały w mieleckim środowisku powszechne uznanie. Znajdował też czas na działalność społeczną. Sprawował z wyboru funkcję przewodniczącego Koła Kupieckiego i zdobył sobie wielki autorytet w środowisku kupieckim Mielca. Działał także w Stronnictwie Demokratycznym. Wielokrotnie sponsorował ważne przedsięwzięcia społeczne. Wspierał bogatym doświadczeniem swoich następców. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Pamiątkowym 60-lecia Naczelnej Rady Zrzeszeń Prywatnego Handlu i Usług. Zmarł 19 I 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BUCZEK STANISŁAW, urodzony 3 I 1942 r. w Dacharzowie, syn Grzegorza i Zofii z domu Bartosik. Absolwent Technikum Hutniczego w Stalowej Woli. Po maturze (1961) podjął pracę w Hucie Stalowa Wola na stanowisku kontrolera. W 1965 r. został zatrudniony w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu i pracował kolejno jako: nauczyciel przedmiotów zawodowych (1965-1973), kierownik Technikum – Wydział dla Pracujących (1973-1974), nauczyciel (1974-1975) i kierownik internatu (1975-1977). Dokształcał się, kończąc w 1972 r. studia na Politechnice Krakowskiej – z tytułem inżyniera mechanika i w 1974 r. studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie – z tytułem magistra techniki. W latach 1977-1982 przeniósł się do Kielc i w tamtejszej Izbie Rzemieślniczej pełnił funkcję pełnomocnika Zarządu Izby na województwo tarnobrzeskie. W 1982 r. powrócił do pracy w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, początkowo jako nauczyciel (1982-1984), a od 1984 r. jako wicedyrektor. Funkcję tę sprawował do 31 VIII 2005 r., a następnie przeszedł na emeryturę i przez następny rok szkolny pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych mechanicznych. Angażował się do wielu prac społecznych. W latach 1983-1985 zorganizował w Mielcu – w ramach ODN w Rzeszowie – Studium Przedmiotowo-Metodyczne dla nauczycieli praktycznej nauki zawodu z województwa rzeszowskiego i był jego społecznym kierownikiem. W latach 1991-1995 udzielał się społecznie w Komisji Socjalnej przy Kuratorium Oświaty w Rzeszowie. Od lat 80. był wybierany do Zarządu Oddziału ZNP w Mielcu, m. in. był członkiem jego prezydium i od 1998 r. – wiceprezesem Zarządu Oddziału. Był recenzentem i opiniodawcą programów nauczania dla przedmiotu: silniki spalinowe, dla technikum mechanicznego dla dorosłych. Uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie przedmiotów zawodowych mechanicznych, tytuł nauczyciela dyplomowanego oraz wpis na listę ekspertów Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, upoważniających do udziału w składach komisji egzaminacyjnych i kwalifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans zawodowy. Za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej został wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, a także nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania oraz Ministra Edukacji i Sportu.
BUCZEK WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 13 II 1935 r. w Łapczycy. Po ukończeniu studiów teologicznych 29 VI 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Baranowie Sandomierskim, św. Jadwigi w Dębicy, Matki Bożej Anielskiej w Dębicy i od 1966 r. w Grobli. W 1975 r. został mianowany proboszczem parafii w Grobli i sprawował tę funkcję do 2005 r. Od 2005 r. do 2007 r. był rezydentem w tejże parafii. W 2007 r. został przeniesiony do parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu i pomagał w pracy duszpasterskiej jako penitencjarz. Od 2013 r. mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Zmarł 21 IX 2013 r. Spoczywa na cmentarzu w Grobli.
BUCZEK WŁADYSŁAWA (z domu SZELIGA, żona Stanisława), urodzona 5 VI 1940 r. w Radgoszczy, córka Kazimierza i Zofii z Szeligów. Absolwentka Technikum Rolniczego w Rzemieniu. Po maturze w 1960 r. pracowała kolejno w: PZGS „Samopomoc Chłopska” w Mielcu jako księgowa (1960-1961), Radzie Powiatowej Zrzeszenia LZS jako instruktor i LKS „Tęcza” Mielec jako instruktor lekkoatletyki (1960-1968) oraz w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego (1968-1990). W międzyczasie studiowała na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i otrzymała tytuł magistra wychowania fizycznego, a następnie ukończyła studia podyplomowe na AWF w Krakowie (1986) i uzyskała drugi stopień specjalizacji zawodowej w zakresie kultury fizycznej (1988). Posiadała tytuł nauczyciela mianowanego. Na emeryturę przeszła w 1990 r. Systematyczne treningi lekkoatletyczne podjęła w wieku szkolnym, specjalizując się w biegach średnich. W barwach LKS „Tęcza” Mielec startowała przez 10 lat, była czołową biegaczką okręgu rzeszowskiego i plasowała się w tabelach najlepszych w Polsce na 800 m. W latach 1963 i 1964 została mistrzynią Polski Zrzeszenia LZS na dystansie 800 m. W 1966 r. była finalistą w biegu na 800 m w ramach Ogólnopolskiej Spartakiady z okazji 1000-lecia Państwa Polskiego. Jej rekord życiowy wynosił 2.16,8. Po zakończeniu kariery wyczynowej uprawiała sport rekreacyjnie. Utrzymywała dobrą formę, m.in. zdobyła w 1988 r. I miejsce wśród nauczycielek w kategorii wiekowej powyżej 45 lat w XXIV „Crossie Ostrzeszowskim Nauczycieli” na dystansie 3000 m. Udziela się społecznie, m.in. w latach 2000-2001 była wolontariuszką TPD. Za osiągnięcia zawodowe i sportowe wyróżniona została m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1988) i Medalem 50-lecia Zrzeszenia LZS (1996).
BUCZEK ZBIGNIEW, urodzony 3 III 1955 r. w Mielcu, syn Stanisława i Rozalii z Frankowiczów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturę zdał w 1975 r. Studia wyższe na Politechnice Krakowskiej ukończył w 1981 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera. W latach 1981-1983 pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku technologa, a w latach 1983-1988 był mistrzem w Zakładzie Remontowo-Budowlanym Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Na kolejne 2 lata został oddelegowany do Niemiec jako kierownik kontraktu. Od 1990 r. sprawuje funkcję prezesa Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W 1998 r. został wybrany na radnego i w III kadencji Rady Miejskiej w Mielcu (1998-2002) pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady od 21 X 1999 r. (po śmierci poprzedniego wiceprzewodniczącego Kazimierza Palucha). W 2002 r. został wybrany na radnego IV kadencji Rady Miejskiej (2002-2006) i powierzono mu ponownie funkcję wiceprzewodniczącego Rady. 20 marca 2003 r. zrezygnował z funkcji wiceprzewodniczącego i radnego.
BUCZEK – KOLANKO DOROTA (z domu BUCZEK), urodzona 6 I 1970 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Teresy z Żurawskich. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1989 r. Studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (kierunek: pedagogika, specjalizacja: pedagogika opiekuńczo-wychowawcza) ukończyła w 2000 r. z tytułem magistra pedagogiki. Pracę zawodową rozpoczęła w Liceum Medycznym Zespołu Szkół Medycznych w Mielcu jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu (1994-1997), a następnie pracowała w Świetlicy Profilaktyczno-Wychowawczej TPD w Mielcu jako wychowawca i w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu jako nauczyciel świetlicy ( 1999-2001). Od 1 XI 2001 r. została zatrudniona w Gimnazjum nr 4 Zespołu Szkół nr 2 w Mielcu jako pedagog – reedukator. W kolejnych latach była ponadto przewodniczącą zespołu wychowawczego i koordynatorem ds. bezpieczeństwa oraz prowadziła zajęcia dodatkowe. Równocześnie studiowała i ukończyła studia podyplomowe kwalifikacyjne w zakresie terapii pedagogicznej i resocjalizacji na Uniwersytecie Rzeszowskim (2003 r.), studia podyplomowe na kierunku: Zarządzanie i rozliczanie projektów finansowanych przez Unię Europejską w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2009 r.), studia podyplomowe na kierunku: Zarządzanie oświatą, także w WSIiZ w Rzeszowie (2011 r.) i studia podyplomowe na kierunku: Mediacje i negocjacje (specjalność: Mediacje rodzinne i karne) w Uczelni Łazarskiego w Warszawie (2016 r.). Od 1 IX 2017 r. do 31 VIII 2021 r. pełniła funkcję pedagoga szkolnego w Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu. W tym okresie była m.in.: terapeutą pedagogicznym, profilaktykiem, przewodniczącą zespołu wychowawczego, koordynatorem wielu projektów i przedsięwzięć oraz opiekunem Szkolnego Koła Mediacji. Uzyskała stopnie awansu zawodowego do nauczyciela dyplomowanego włącznie. Ponadto jest czynnym mediatorem wpisanym na listy Sądów w Tarnobrzegu i Warszawie. Mediuje w sprawach cywilnych, rodzinnych i gospodarczych oraz karnych i karnych z nieletnim sprawcą czynu karalnego. W wyniku konkursu od 1 IX 2021 r. pełni funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 13 w Mielcu.
BUDA KAZIMIERZ, urodzony 3 V 1960 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Heleny z domu Krempa. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu. Karierę piłkarską rozpoczął w „Stali” Mielec. Już w wieku 16 lat grał w I-ligowym zespole „Stali”, u boku takich sław jak Grzegorz Lato, Henryk Kasperczak i Andrzej Szarmach. Ogółem w mieleckim zespole rozegrał w latach 1976-1983 143 mecze i strzelił 25 bramek. W tym okresie „ Stal” plasowała się najpierw w czołówce I ligi, a w sezonie 1981/1982 zdobyła 3. miejsce i uczestniczyła w rozgrywkach Pucharu UEFA. Niestety, w następnym sezonie spadła do II ligi, a K. Buda przeszedł do „Legii” Warszawa i grał w niej do 1989 r. („Legia” zdobyła w tym roku Puchar Polski). Od 1977 r. występował w reprezentacji Polski juniorów, a od 1979 r. w olimpijskiej reprezentacji Polski. W tym zespole był liderem i jednym z najlepszych strzelców. Rozegrał także 5 meczów w I reprezentacji Polski. W latach 90. grał w Finlandii (VPS Vaasa, FC Oulu, TPS Turku i IFK Sunden), z rocznym epizodem w 1994 r. w „Pogoni” Grodzisk Mazowiecki. W 1997 r. powrócił do Polski i wkrótce potem został zawodnikiem „Dolcanu” Ząbki, z którym awansował do II ligi. Równocześnie podjął pracę w warszawskiej Elektrociepłowni Żerań. W 2001 r. zakończył wyczynową grę w piłkę nożną. Poza pracą zawodową zajął się trenowaniem drużyn piłkarskich na terenie Mazowsza. Był m.in. trenerem Mazura Radzymin i Wisły Jabłonna.
BUDA MARIAN WALENTY, urodzony 20 VIII 1931 r. w Sadkowej Górze koło Mielca, syn Antoniego i Konstancji z domu Gacek. Ukończył Gimnazjum i Liceum Mechaniczne w Wałbrzychu z maturą w 1952 r. oraz w 1957 r. Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie z tytułem magistra inżyniera mechanika. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku technologa procesów ślusarsko-spawalniczych. Ta dziedzina stała się jego pasją zawodową i badawczą. Wkrótce został kierownikiem sekcji spawalniczej, a następnie kierownikiem Działu Technologiczno-Laboratoryjnego Spawania i Defektoskopii oraz przewodniczącym komisji sprawdzającej kwalifikacje spawaczy. W 1969 r. podjął pracę w Zakładzie Doświadczalnym (później OBR). Współdziałał w budowie bazy do działalności produkcyjno-badawczej (hala 30). Pełnił funkcje kierownika Działu Nowych Procesów Technologicznych i Działu Rozwoju Ośrodka Badań Rozwojowych. W 1977 r. otrzymał od Ministra Przemysłu Maszynowego tytuł inżyniera specjalisty I stopnia w zakresie technologii spawalnictwa. W 1982 r. powrócił do WSK i kierował Laboratorium Metaloznawczym, a następnie Działem Spawalniczym. W 1992 r. przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. W czasie długoletniej pracy zawodowej dążył do unowocześniania procesów technologicznych spawania i zgrzewania, m.in. wprowadził do produkcji lotniczej zgrzewanie z klejeniem durali i spawanie tytanu. Był współtwórcą patentu zastosowanego w konstrukcji samolotów i autorem wielu wniosków racjonalizatorskich. Aktywnie działał w SIMP, był jego rzeczoznawcą, wykładowcą i członkiem zarządu wojewódzkiego. Publikował w ogólnopolskich i lokalnych czasopismach fachowych. Otrzymał nagrodę Komitetu Rozwoju Nauki i Techniki oraz Odznaczenie im. Prof. Mierzejewskiego. Był działaczem „Stali” Mielec, m.in. wiceprezesem ds. finansowych i współzałożycielem sekcji piłki ręcznej. Za wyróżniającą się pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in. Srebrny Krzyż Zasługi oraz Złotą Odznakę SIMP i NOT. W wyborach do Sejmu RP w 1993 r. kandydował na posła z listy Unii Pracy. W 1999 r. kierował pracami firmy budowlanej „BUDOMAX II” przy budowie obiektów Laboratorium Frakcjonowania Osocza w SSE EURO-PARK MIELEC. Przez pewien czas był skarbnikiem Zarządu Wojewódzkiego SIMP w Rzeszowie i przewodniczącym Koła Seniorów SIMP w Mielcu do zakończenia jego działalności. Zmarł 26 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Krolowej Jadwigi.
BUDAJ BOŻENA MARIA (z domu BEDNARCZYK), urodzona 6 IV 1962 r. w Mielcu, córka Józefa i Janiny z Jasińskich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1981 r. Od 1981 r. pracowała w Państwowym Przedszkolu nr 10 w Mielcu jako nauczyciel, wicedyrektor (1988-1989) i dyrektor (1991-1992). W 1992 r. przeszła do Przedszkola Miejskiego nr 3 i do 2005 r. pracowała jako nauczyciel, dwukrotnie pełniąc obowiązki dyrektora (1 IX – 31 XII 2002 r., 16 IX 2004 – 31 IX 2005).Ukończyła Studium Wychowawczyń Przedszkoli w Łańcucie (kierunek: pedagogika przedszkolna) oraz studia na Akademii Świętokrzyskiej im. J. Kochanowskiego w Kielcach (kierunek: pedagogika w zakresie zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej z podstawami logopedii) i uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Od 1 IX 2005 r. pełni funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 3. Wyróżniana m.in. nagrodami władz lokalnych.
BUDEK KAZIMIERZ, urodzony 16 II 1935 r. w Krakowie. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Wiśle” Kraków w 1948 r. i do 1957 r. grał w jej barwach. Do drużyny „Stali” Mielec został pozyskany w 1958 r. Był jednym z głównych autorów pierwszego awansu „Stali” do I ligi w roku 1960. W barwach „Stali” rozegrał w I lidze 40 meczów i strzelił 2 bramki. W 1963 r. przeniósł się do „Hutnika” Nowa Huta i tam grał do 1968 r. Karierę wyczynową zakończył w „Sparcie” Kazimierza Wielka w 1970 r.
BUDKA JAKUB, długoletni burmistrz i rajca rzochowski w 1. poł. XVII w.
BUDKA SEBASTIAN, wójt rzochowski wzmiankowany w 1603 r.
BUDKA WOJCIECH, wójt rzochowski w latach 1631-1662.
BUDOWLANA SPÓŁDZIELNIA PRACY „PION”, firma budowlana powstała 15 VIII 1948 r. z inicjatywy mieleckich rzemieślników budowlanych. Wykonywała prace budowlane i remontowe na terenie Mielca i w jego okolicach. W 1953 r. w wyniku reorganizacji została wchłonięta przez Remontowo-Budowlaną Spółdzielnię Pracy „Murarz” w Dębicy. W latach 1948-1953 prezesami Zarządu BSP „Pion” byli: Jan Chruściel, Tadeusz Sobusiak i Józef Stachowicz.
BUDYNKI UŻYTECZNOŚCI PUBLICZNEJ W EWIDENCJI ZABYTKÓW; obiekty użyteczności publicznej o charakterze zabytkowym, posiadające wartość historyczną, naukową i kulturową, zostały spisane przez pracowników Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie w latach 60., 70. i 80. W ten sposób powstała „Ewidencja zabytków województwa rzeszowskiego”. Najbardziej wartościowe obiekty z tej ewidencji poddano procedurze wpisu do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego” i objęto szczególną opieką konserwatorską. Do „Ewidencji” wpisano obiekty, które zbudowano specjalnie dla danego urzędu czy instytucji oraz obiekty, które wybudowano początkowo dla innych celów, ale usytuowanie i funkcjonalność wnętrz przesądziły o umieszczeniu w nich urzędów lub instytucji.
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 2 (opis w haśle „Budynki użyteczności publicznej wpisane do Rejestru zabytków”).
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 13, wybudowany około 1915 r., murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, z licznymi zewnętrznymi ozdobnymi detalami architektonicznymi. Zajmowany był m.in. przez Dom Harcerza, Prezydium MRN, instytucje geodezyjne, Wojewódzkie Biuro Planowania Przestrzennego, Urząd Stanu Cywilnego i Muzeum Regionalne. Mieszczą się w nim m.in. biuro projektowe, sklepy i lokal gastronomiczny.
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 17, wybudowany w 1892 r. z fundacji barona Maurycego Hirscha (Żyda) na cele żydowskiej szkoły wyznaniowej, murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, z bogato zdobionym frontonem, ryzalitem i trójkątnym frontonikiem, kryty dwuspadowym dachem (dachówka). Gmina żydowska nie była w stanie utrzymać budynku i przekazała go gminie miejskiej, która zorganizowała w nim szkołę powszechną dla dziewcząt obu wyznań (chrześcijańskiego i mojżeszowego) i nadała jej imię Marii Konopnickiej. W latach 1905-1912 wynajmowano część sal dla c.k. Gimnazjum Państwowego. W czasie okupacji hitlerowskiej najpierw mieściła się w nim szkoła męska, a później wojsko. Po wojnie budynek zajmowały kolejno: szkoła żeńska, Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego, Szkoła Podstawowa Nr 1 (męska), Biblioteka Pedagogiczna, Dom Harcerza, „Filmos”, Zasadnicza Szkoła Dokształcająca, Biblioteka Pedagogiczna i Poradnia Wychowawczo-Zawodowa, a od 1998 r. funkcjonuje w nim Filia Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 im. prof. Janusza Groszkowskiego (Centrum Kształcenia Ustawicznego im. prof. J. Groszkowskiego). Budynek przy ul. A. Mickiewicza 17 został w 2012 r. sprzedany przez Starostwo Powiatowe w Mielcu prywatnej osobie.
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 34, wybudowany na początku XX w. dla rodziny Kazanów, murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, z urozmaiconym licznymi detalami architektonicznymi frontonem. Od początku zajmowany jest przez urzędy, instytucje i firmy, m.in. c.k. Starostwo Powiatowe (do odzyskania przez Polskę niepodległości), Starostwo Powiatowe (okres międzywojenny), Arbeitsamt – Urząd Pracy (okupacja hitlerowska), a po II wojnie światowej: Starostwo Powiatowe, Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, Urząd Gminy (wiejskiej), instytucja geodezyjna i firmy telekomunikacyjne.
*Budynek przy ul. J. Kilińskiego 37, wybudowany w latach 1926-1927 dla Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, z cegły, dwukondygnacyjny, dla Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego. Nie posiadał wyróżniających się ozdobnych detali architektonicznych, z wyjątkiem ryzalitu i skromnego trójkątnego frontoniku. Kierownikiem budowy był inż. Jan Haładej, a nadzór budowlany sprawował Marcin Sadowski. Od 1928 r. użytkowały go kolejno instytucje szkolne: Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie, Koncesjonowane Gimnazjum Prywatne Żeńskie im. E. Plater, Prywatna Żeńska Szkoła Zawodowa Krawiecko-Bieliźniarska, Prywatne Gimnazjum Krawieckie i Prywatne Gimnazjum Kupieckie. W pierwszym dniu po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej urządzono w nim radziecki szpital wojskowy. Po wojnie zajęło go Powiatowe Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum Handlowe, a na początku lat 50. Technikum Mechaniczne. W latach 1953-1955 nadbudowano drugie piętro i przeprowadzono remont całego obiektu, a w 1956 r. wprowadzono doń Szkołę Podstawową nr 1 (później kilkakrotnie zmieniała nazwę). Ponadto w latach 1962-1967 uczyła się w nim młodzież Technikum Ekonomicznego, Zasadniczej Szkoły Handlowej i Przyzakładowej Szkoły Rzemiosł Różnych. W 1969 r. oddano do użytku salę gimnastyczną, dobudowaną do budynku szkolnego od strony południowej, a w 1974 r. przybył od strony zachodniej pawilon administracyjny. W latach 1991-2003 systematycznie modernizowano i unowocześniano budynek na zewnątrz i wewnątrz.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 4, zbudowany w 1873 r., murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, dach dwuspadowy (kryty blachą), fronton skromny, ryzality z dwóch stron. Na ryzalicie od ul. T. Kościuszki umieszczono datę 1873 r. nad głównym wejściem. Obiekt użytkowały kolejno: szkoła mieszana 5-klasowa, szkoła męska i szkoła przemysłowa (do I wojny światowej), wojsko (1915) i ponownie szkoły – męska i przemysłowa, W 1924 r. zamontowano na frontonie zegar – odtąd budynek nazywano „szkołą pod zegarem”. W czasie okupacji hitlerowskiej większość budynku zajmowały urzędy okupacyjne (m.in. biuro wysiedleńcze, urząd leśny) oraz żandarmeria lub wojsko. 15 IX 1944 r., miesiąc po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, budynek został w dużej części zniszczony po niemieckim ostrzale artyleryjskim zza Wisłoki. W latach 1947-1948 zakończono odbudowę budynku i wprowadzono doń szkołę męską, od roku 1951 – Państwową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego (później LO Nr 26), a w 1966 r. Szkołę Podstawową nr 2 (żeńską). W 1968 r. oddano do użytku dobudowane do budynku szkolnego od strony zachodniej (ul. Kościelna) skrzydło z salą gimnastyczną.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 7, zbudowany w 1892 r. dla rady gminnej, żandarmerii i Szkoły Publicznej Żeńskiej, murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, kryty blachą. Otrzymał niezwykle bogaty wystrój zewnętrzny, zwłaszcza frontonu od ul. T. Kościuszki. Budowę nadzorował mielczanin Franciszek Bigo. W 1893 r. w budynku ulokowano Szkołę Żeńską (później im. Bł. Kingi), a następnie c.k. Gimnazjum Państwowe w pierwszych latach działalności (1905-1912). Szkoła Żeńska czynna była także w czasie okupacji hitlerowskiej i kilka lat po II wojnie światowej. Ponadto w części budynku mieściła się wikarówka. (Przeprowadziła się później do nowego budynku przy ul. Hetmańskiej.) Od 1966 r. gospodarzem obiektu zostało Liceum Ogólnokształcące Nr 26 (później I LO), a następnie wprowadzono doń Liceum Medyczne. W 1985 r. zakończono nadbudowę i rozbudowę budynku, nie pozostawiając żadnych elementów dotychczasowej dekoracji frontonu.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 10 (opis w haśle „Budynki użyteczności publicznej wpisane do Rejestru zabytków”).
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 13, zbudowany w ostatnich latach XIX w. dla rodziny Wronków, murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, kryty dachówką. W części parterowej budynku umieszczono Komunalną Kasę Oszczędności (KKO), prawdopodobnie od początku jej funkcjonowania ( 1 IV 1899 r.). Taki układ pozostał aż do końca lat 40. XX w. Wtedy to zlikwidowano KKO, a do budynku wprowadzono Bank Rolny (później Bank Spółdzielczy). W 2012 r. budynek przy ul. T. Kościuszki 13 (połączony z budynkiem przy ul. Lwowskiej 2) wyremontowano, zmodernizowano i rozbudowano dla potrzeb rozwijającego się Banku Spółdzielczego w Mielcu.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 15 (opis w haśle „Budynki użyteczności publicznej wpisane do Rejestru zabytków”).
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 25, zbudowany na początku XX w., murowany z cegły, otynkowany, dwukondygnacyjny, z czterospadowym dachem pokrytym dachówką. Posiadał dekoracyjną fasadę z ryzalitem pośrodku, zwieńczonym fantazyjnym frontonikiem. Jego parter zajmowała poczta. W okresie okupacji hitlerowskiej mieścił się w nim Landamt (Urząd Ziemski). Po II wojnie światowej budynek stał się domem mieszkalnym. W 1961 r. wykupiono go (z dotacji Społecznego Funduszu Budowy Szkół i składek nauczycieli) z przeznaczeniem na Dom Nauczyciela. W latach 90. parter i piwnice wydzierżawiono firmie prywatnej, która urządziła w tych pomieszczeniach ekskluzywny lokal gastronomiczny „SASS”.
*Budynek przy ul. Obrońców Pokoju 7, zbudowany w 1909 r. dla Towarzystwa Zaliczkowego, murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, kryty blachą. Fasada otrzymała reprezentacyjny wygląd (ryzalit z fantazyjnym frontonem, bonie, pilastry). W 1908 r. Towarzystwo wypożyczyło Towarzystwu Gimnastycznemu „Sokół” jedną salę do ćwiczeń. Na tle tego budynku w 1914 r. A. Jaderny wykonał zdjęcie mieleckiej drużyny strzeleckiej udającej się na front. 23 IX 1922 r. nastąpiło przekształcenie Towarzystwa Zaliczkowego w Bank Spółdzielczy. Po II wojnie światowej, w związku z powstaniem Narodowego Banku Polskiego (15 I 1945 r.), do budynku wprowadzono jego mielecki oddział, który pozostał w nim na stałe, mimo kilkakrotnej reorganizacji i zmiany nazwy (Bank Depozytowo-Kredytowy, Bank PEKAO S.A.).
*Budynek przy ul. S. Sękowskiego 1, zbudowano w latach 1926 (kamień węgielny) – 1931 dla TG „Sokół” ze składek mieleckiego społeczeństwa, a zwłaszcza członków TG „Sokół”. Pożar dachu oraz uszkodzenia stropu i pozostałych pomieszczeń (31 I 1931 r.) opóźnił oddanie obiektu do użytku, ale determinacja budowniczych i darczyńców spowodowała, że ostatecznie udało się to uczynić jeszcze w 1931 r. Dwukondygnacyjny budynek wymurowano z cegły, ale nie otynkowano. Przykryty został blachą. Nie posiadał ozdobnych detali architektonicznych, ale harmonijnym kształtem wzbudzał powszechne zainteresowanie. Do najazdu Niemiec hitlerowskich na Polskę w 1939 r. służył miastu jako centralne miejsce uroczystych imprez, spektakli i spotkań oraz kino. W okresie okupacji hitlerowskich mieściło się w nim m.in. niemieckie kino „Skala” oraz restauracja i żołnierska stołówka. Po II wojnie światowej wznowiono działalność kulturalną TG „Sokół”, a 15 III 1945 r. – kina „Sokół”. Jesienią tego roku kino upaństwowiono i nadano mu nazwę „Odra”. Na początku lat 50. przeprowadzono remont i zmieniono nazwę kina na „Bajka”, a na I piętro wprowadzono Powiatową i Miejska Bibliotekę Publiczną. Na początku lat 70. przeprowadzono remont generalny budynku. Na przełomie lat 80. i 90. miała w nim swą siedzibę dyrekcja Miejskiego Ośrodka Kultury, a w latach 90. funkcjonował prywatny Klub „Bajka” z dyskotekami. W 1999 r. całość budynku przekazano nowo powołanej do życia Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania. Kino „Bajka” zakończyło działalność, a Miejska Biblioteka Publiczna SCK pozostała w dwóch dużych pomieszczeniach, służąc także jako biblioteka i czytelnia dla uczelni. W związku z nowymi funkcjami budynek wewnątrz został gruntownie zmodernizowany. W 2010 r., po energicznych staraniach, PTG „Sokół” odzyskał budynek i znów nazwano go „Sokolnią”. Zmienili się użytkownicy, bowiem WSGiZ przeniosła się do budynku przy ul. Warszawskiej, a na jej miejsce wprowadziło się Gimnazjum Niepubliczne. Dawna sala kinowa, a następnie aula uczelniana, została zmodernizowana i obecnie służy jako sala gimnastyczna.
*Budynek przy ul. S. Sękowskiego 8, wybudowany na początku XX w. jako Szpital Żydowski (przytułek dla ubogich) Fundacji Pinkasa Kranza, murowany, otynkowany, jednokondygnacyjny. W 1930 r. palił się, a w 1931 r. został odbudowany. Po II wojnie światowej zmienił swój charakter na budynek mieszkalny.
*Zespół budynków byłego Gimnazjum Państwowego, obecnie Zespół Szkół im. prof. J. Groszkowskiego przy ul. J. Kilińskiego 24 (opisy obiektów w odrębnych hasłach).
*Zespół budynków Ochotniczej Straży Pożarnej przy ul. J. Kilińskiego 27; główny budynek – drewniany i jednokondygnacyjny – zbudowano w 1882 r., bez ozdób na fasadzie. W 1894 r. powstała spinalnia. (Później kilkakrotnie ją remontowano, a następnie rozebrano z powodu złego stanu i groźby zawalenia się.) Na przełomie XIX i XX w. wybudowano z cegły wozownię. W pierwszych latach XXI w. przeprowadzono kolejny remont i urządzono we wnętrzu Izbę Pamięci OSP Mielec.
BUDYNKI UŻYTECZNOŚCI PUBLICZNEJ W REJESTRZE ZABYTKÓW
*Budynek przy ul. A. Mickiewicza 2, wybudowano w 1904 r. według projektu architekta Leyki dla rodziny Jana Łojczyka, u zbiegu ulic Pańskiej (później m.in. J. Piłsudskiego i A. Mickiewicza) i T. Kościuszki. Postawiony na rzucie nieregularnym, zbudowany z cegły i otynkowany. Posiada dwie kondygnacje oraz dach dwuspadowy kryty blachą. Narożnik budynku zwieńczony kopułą na ośmiokątnym tamburze. Bogaty wystrój architektoniczny stanowią: boniowanie o różnych kształtach, obramienia okienne i ścianki attykowe. Po oddaniu do użytku służył głównie rodzinie Łojczyków w celach handlowych, ale centralne położenie i reprezentacyjny wygląd spowodowały, że w latach międzywojennych na I piętro wprowadziły się Magistrat Miasta Mielca (Urząd Miejski) i Posterunek Policji Państwowej. Także w okresie okupacji hitlerowskiej głównym lokatorem pozostawał Stadtverwaltung (Zarząd Miasta). Po II wojnie światowej parter zajmowały sklepy i zakłady usługowe, uspołecznione po 1950 r., a na I piętrze nadal część pomieszczeń zajmowały jednostki Prezydium MRN. Z biegiem lat zmieniali się lokatorzy tej części budynku, m.in. miała tu siedzibę Liga Kobiet oraz mieszkały osoby prywatne. Niekorzystne przepisy prawne, regulujące relacje właściciel – lokator spowodowały jednak, że stan budynku systematycznie się pogarszał. W połowie lat 80. był już tak zły, że groziło mu zawalenie się od strony południowej, dlatego staraniem Wydziału Kultury został wykupiony od rodziny Łojczyków przez Urząd Miejski w Mielcu, a następnie gruntownie wyremontowany. Wszystkie pomieszczenia w budynku wydzierżawiono firmom handlowym i usługowym. Decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie z 10 X 1991 r. obiekt został wpisany do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego” za następującym uzasadnieniem: „Budynek o historyzującym opracowaniu architektonicznym jest integralnym składnikiem zabudowy ulicy Mickiewicza i stanowi jedną z głównych dominant układu przestrzennego Starego Miasta w Mielcu.” W 2011 r. budynek został wyremontowany. Parter został przeznaczony dla Biblioteki Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu, która przeniosła tam filie nr 4 i nr 5.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 10 wybudowany w 1909 r. dla Rady Powiatowej. Reprezentacyjny i niezmiennie przez wiele lat podziwiany obiekt eklektyczny projektował inżynier architekt Jan Ostoja Stobiecki, a wykonała firma Jana Noworyty „przeważnie siłami miejscowymi”. Obiekt zbudowany z cegły i potynkowany. Postawiono go na rzucie prostokąta, elewacją frontową od ul. T. Kościuszki. Główny dwukondygnacyjny korpus nakryto wielospadowym dachem ze świetlikiem. Po obu stronach korpusu głównego zbudowano symetrycznie dwie części parterowe. Od frontu, w dolnej kondygnacji części środkowej, wykonano trójarkadowy podcień zamknięty łukami odcinkowymi, wspartymi pośrodku na dwóch kolumnach. W środku urządzono centralnie salę obrad, ozdobioną fryzem z portretów władców Polski i herbów ziem polskich oraz tryptykiem religijnym. Portrety 44 władców Polski i 2 bohaterów narodowych wykonał artysta malarz Konstanty Niemczykiewicz według czarno-białych rysunków pocztu królów Polski mistrza Jana Matejki. (K. Niemczykiewicz był uczniem J. Matejki.) Umieszczone pod portretami herby województw, ziem i miast Polski przedrozbiorowej malował Piotr Błoński – artysta malarz ze Lwowa. Twórcą tryptyku patriotyczno-religijnego był artysta malarz Stanisław Dębicki. Przewodnią ideą takiego uroczystego wystroju sali – nazwanej później „królewską” – miało być budzenie uczuć patriotycznych i religijnych. Ponadto na centralnej ścianie sali, nad stołem prowadzącego obrady, znajdował się portret cesarza Franciszka Józefa (nieznanego autora). W parterowych częściach budowli po obu stronach i w części budynku od strony zachodniej wykonano korytarz obiegający z trzech stron salę obrad oraz ciąg pomieszczeń z wejściami od tegoż korytarza. Uroczystość otwarcia i poświęcenia obiektu odbyła się 22 XII 1909 r. Odtąd do 1939 r. budynek był siedzibą władz powiatowych. W 1910 r. wymieniono w sali obrad niewielki portret cesarza Franciszka Józefa na większy, a listopadzie 1918 r. ściągnięto go, a zawieszono godło Polski. Przez cały okres międzywojenny w sali odbywały się najważniejsze uroczystości świeckie. Tu m.in. gościł prezydent RP Ignacy Mościcki (23 VII 1929 r.). W czasie okupacji hitlerowskiej budynek był siedzibą Landratantu, czyli starostwa. (Zbiegiem okoliczności, po zasłonięciu portretów, patriotyczny wystrój sali „królewskiej” nie uległ zniszczeniu.) Po wojnie obiekt zajmowały nadal władze powiatowe i taki stan utrzymał się do 1975 r., kiedy powiaty zostały zlikwidowane. Ponadto od 1967 r. w pomieszczeniach na I piętrze (od frontu) mieściło się społeczne Muzeum Regionalne. Po opuszczeniu budynku przez administrację powiatową stał on prawie pusty, a następnie w 1977 r. decyzją władz został przekazany Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia. Po generalnym remoncie i modernizacji od roku szkolnego 1978/1979 obiekt wypełnił się muzyką. W latach 80. zorganizowano tu cykl recitali wybitnych polskich artystów, m.in. Haliny Czerny-Stefańskiej, Reginy Smendzianki, Krzysztofa Jakowicza, Bogny Sokorskiej i Paulosa Raptisa. W związku z rozwojem szkoły (od 1989 r. – I i II stopnia) do budynku dołączono wyremontowany mniejszy budynek stojący obok. Decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie z 12 XI 1979 r. obiekt został wpisany do „Rejestru zabytków nieruchomych” jako „…interesujący przykład budynku użyteczności publicznej z początku XX w. w bryle architektonicznej i programie użytkowym nawiązującym do architektury historycznej od antyku począwszy, a w wyposażeniu wnętrza odwołującym się do tradycji patriotycznych.” Od pierwszych lat XXI w. jest remontowany i modernizowany. W ramach tego remontu m.in. odrestaurowano Salę Królewską, w tym również wszystkie obrazy (poczet władców Polski, tryptyk religijny oraz herby miast i ziem Polski przedrozbiorowej) oraz przystosowano strych do celów dydaktycznych (sale lekcyjne) i zbudowano klatkę schodową.
*Budynek przy ul. T. Kościuszki 15, zbudowany w ostatnich latach XIX w. dla Sądu Powiatowego (Grodzkiego, Rejonowego) w Mielcu i taką funkcję pełni niezmiennie do dziś. Murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, przykryty dachem czterospadowym nad korpusem budynku, trójspadowym nad ryzalitem frontowym i dwuspadowym nad ryzalitem tylnim. Elewacja frontowa, choć urozmaicona, tchnie powagą i spokojem, dzięki proporcjom i harmonii w rozmieszczeniu detali architektonicznych. Posiada trzynaście osi, w tym pięcioosiowy ryzalit pośrodku oraz po cztery po obu stronach tegoż ryzalitu. Na środkowej osi ryzalitu znajduje się trójkątny frontonik, przykryty dwuspadowym daszkiem z drewnianymi wspornikami, w którym umieszczono stylizowanego orła w obramieniu. Wnętrze posiada układ dwutraktowy z poprzecznym korytarzem komunikacyjnym między traktami, sienią i klatką schodową. Obiekt został wpisany do „Rejestru zabytków województwa rzeszowskiego” 28 II 1983 r., uzasadniając, iż „…stanowi dokument reprezentacyjnej zabudowy miejskiej Mielca z końca XIX w. Posiada znaczne walory architektoniczne i urbanistyczne.” Z prawej strony przy wejściu głównym umieszczono tablicę upamiętniającą brawurową akcję uwolnienia 126 więźniów z więzienia przy sądzie przez Oddział Partyzancki „Jędrusie” 29 III 1943 r. W latach 2005-2011 został odrestaurowany, wyremontowany i połączony z drugim budynkiem, także wyremontowanym.
BUDZYN HALINA (z domu PIEPRZNA), urodzona 19 II 1947 r. w Mielcu, córka Józefa i Heleny z domu Maryniak. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego Nr 26 w Mielcu. Studiowała na Akademii Ekonomicznej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra ekonomii. W latach 1967-1975 pracowała w Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Mielcu, m.in. na stanowisku kierownika Działu Handlowego. W tym czasie aktywnie pracowała społecznie w organizacjach młodzieżowych (ZMW, ZHP). Od 1975 do 1986 r. pełniła funkcję prezesa Zakładów Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego „ZAMVINEX” w Łąkcie Górnej k/Limanowej. Do pracy w Mielcu powróciła w 1986 r. i objęła kierownictwo Filii Przedsiębiorstwa Obrotu Artykułami Wyposażenia Mieszkań „DOMAR”, a po przekształceniu firmy w Sp. z o.o. pełni funkcję kierownika Rejonu Mielec. Na emeryturę przeszła od 1 VI 2002 r. Wyróżniona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług” i Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”.
BUDŻET MIASTA, zestawienie dochodów i wydatków miasta, planowanych na dany rok i następnie wykonanych. Jego uchwalanie i wykonywanie – od początku funkcjonowania samorządu miejskiego do dziś (1867-2007) – pozostaje podstawowym obowiązkiem władz miasta.
1)W czasie zaboru austriackiego posługiwano się różnymi pieniędzmi, czego odzwierciedleniem był budżet miasta. W wybranych latach po uzyskaniu autonomii przedstawiał się następująco: *1880 r.: przychody – 4 674 złotych reńskich 5 cwancygierów, wydatki – 13 121 złr 85 cwa., niedobór – 8 447 złr 80 i ½ cwa; *1883 r.: przychód – 5 369 f 62 i ½ cwa, rozchód – 7 568 złr 86 cwa; *1888 r.: przychód – 6 083 florenów 68 centów, rozchód – 8 511 f. 68 ct., niedobór – 2 428 f.; *1900 r.: dochody – 11 816 złr. 72 ct., rozchody – 11 281 złr 22 ct., nadwyżka – 535 złr. 50 ct.; *1902 r.: przychody – 29 903 korony 69 halerzy, wydatki – 29 903 k. 69 h.; *1914 r.: dochody – 198 316 k. 18 h., wydatki – 198 316 k. 18 h., *1916 r.: dochody – 398 140 k. 25 h., wydatki – 398 140 k. 25 h.; *1917 r.: dochody – 469 145 k. 74 h., wydatki – 469 145 k. 74 h.
2) Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918-1939): *1919 r.: dochody – 570 001 k. 28 h., wydatki – 570 001 k. 28 h.; *1923 r.: dochody – 28 591 896 marek polskich, wydatki – 28 591 896 mkp; *1924 r.: dochody = wydatki – 8 334 000 000 mkp. W dniu 14 IV 1924 r. ogłoszono rozporządzenie o ustaleniu relacji dotychczasowego środka płatniczego marki polskiej do nowego i obowiązującego od 1 VII 1924 r. środka płatniczego – złotego polskiego, w wysokości 1,8 mln marek = 1 złoty. *1926 r.: dochody = wydatki – 108 152 zł 75 gr; *1929 r.: dochody – 274 720 zł, wydatki – 274 257 zł; *1931/1932: dochody = wydatki – 204.809,42 zł; *1932/1933: dochody = wydatki – 146.226,09 zł; *1935/36: dochody = wydatki – 90.127,85 zł; *1937/1938: dochody = wydatki – 107.573,76 zł; *1939 r.: dochody = wydatki (planowane) – 272.750 zł.
3) W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944): *1941/1942: wydatki zwyczajne – 413.150 zł; *1942/1943: wydatki – 416.028,41 zł; *1944 r.: dochody i wydatki planowane – 1.218.315 zł.
4) W latach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1945-1990, dochody = wydatki): 1945 – 1.681.800 zł, 1946 – 4.328.700 zł, 1947 – 7.111.823 zł, 1948 – 15.310.000 zł, 1950 – 25.341.000 zł, (w 1950 r. – wymiana pieniędzy w stosunku 3 nowe zł za 100 starych zł, wkłady oszczędnościowe powyżej 100 tys. – 1 nowy zł za 100 starych zł), 1951 – 1.073.130 zł, 1952 – 3.805.276 zł, 1953 – 11.856.566 zł, 1954 – 10.242.554 zł, 1955 – 10.076.229 zł, 1956 – 7.809.819 zł, 1957 – 4.222.266 zł, 1958 – 6.984.676 zł, 1959 – 14.926.529 zł, 1960 – 16.114.392 zł, 1961 – 20.799.774 zł, 1962 – 23 278 340 zł, 1963 – 23.594.000 zł, 1964 (plan) – 27.225.479 zł, 1968 – 32 480 960 zł, 1971 – 16.490.332 zł, 1986 – 770 603 000 zł, 1989 – 2 000 009 tys. zł (duża inflacja!).
5) W latach Rzeczpospolitej Polskiej (po 1990 r.): *1998 r.: dochody – 54.837.664 zł, wydatki – 55.182.722 zł; *1999 r.: dochody – 59.977.026 zł, wydatki – 60.027.340 zł; *2000 r.: dochody – 66.815.927 zł, wydatki – 65.375.785 zł; *2001 r.: dochody – 76.527.040 zł, wydatki – 72.923.500 zł; *2002 r.: dochody – 77.578.578 zł, wydatki – 81.412.026 zł; *2003 r.: dochody – 80.378.789 zł, wydatki – 77.831.806 zł; *2004 r.: dochody – 90.901.170 zł, wydatki – 82.867.429 zł; *2005 r.: dochody – 100.313.591 r., wydatki – 102.953.932 zł; *2006 r.: dochody – 115 526 067 zł, wydatki – 113 659 112 zł; *2007 r.: dochody – 119.679.027 zł, wydatki 107.446.927 zł; *2008 r.: planowane dochody – 111.167.942 zł, planowane wydatki: 111.167.942 zł; *2008 r.: dochody – 135 859 993 zł, wydatki – 134 246 095 zł; *2009 r.: dochody – 143 013 200 zł, wydatki – 143 338 095 zł; *2010 r.: 159 565 545 zł, wydatki – 152 331 827 zł; *2011 r.: dochody – 157 198 744 zł, wydatki – 163 447 357 zł; *2012 r.: dochody – 168 218 703,78 zł, wydatki – 176 563 573,91 zł; *2013 r.: dochody – 169 835 877,16 zł, wydatki – 165 025 512,56 zł; *2014 r.: dochody – 187 605 259,23 zł, wydatki – 175 550 116,41 zł; *2015 r.: dochody – 196 279 494,34 zł, wydatki – 196 867 774,67 zł; *2016 r.: dochody – 231 057 080,29 zł, wydatki – 230 736 431,26 zł; *2017 r.: dochody – 255 662 520,31 zł, wydatki – 277 017 289,82 zł; *2018 r.: dochody – 300 299 563,63 zł, wydatki – 319 344 519,06 zł; *2019 r.: dochody – 326 352 406,60 zł, wydatki – 313 855 072,62 zł; *2020 r.: dochody – 372 199 678,86 zł, wydatki – 384 066 318,99 zł; *2021 r.: dochody – 391 064 608,66 zł, wydatki – 426 476 828,43 zł;*2022 r. dochody -, wydatki -; *2023 r.: dochody – 321,9 mln zł, wydatki -;
BUJACZ FRANCISZEK, urodzony 16 X 1929 r. w Russange (Francja), syn Edwarda i Franciszki z domu Figa. Egzamin z zakresu nauki podstawowej złożył w La Reole (1941). W latach 1944-1947 pracował jako uczeń-ślusarz w zakładzie Towarzystwa Hutniczego w Longwy i ukończył szkołę średnią. Do Polski przybył w 1947 r. i podjął pracę w Kopalni Węgla Kamiennego „Wałbrzych” jako pomocnik ślusarza. W 1951 r. zdobył uprawnienia skoczka spadochronowego w Dęblinie, w 1951 r. ukończył Kurs Obserwatorów na Oficerskiej Szkole Lotniczej w Radomiu i otrzymał stopień podporucznika, a w 1952 r. w Dęblinie zdobył uprawnienia instruktora spadochronowego. W latach 1954-1985 pracował w WSK Mielec, najdłużej na stanowiskach związanych z produkcją silnika wysokoprężnego. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w 1985 r. Jako skoczek spadochronowy był zawodnikiem Aeroklubu Mieleckiego. Od 1957 r. startował w Spadochronowych Mistrzostwach Polski oraz zawodach krajowych i międzynarodowych. Był współautorem 2 rekordów Polski w skokach grupowych: z natychmiastowym otwarciem spadochronu – 5350 m (1959) i na celność lądowania z natychmiastowym otwarciem spadochronów z wysokości 1500 m – 80,06 m (1960). Zmarł 15 XII 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BUJAK JANINA (z domu SKIBA), urodzona 25 IV 1957 r. w Mielcu, córka Bronisława i Marii z domu Sudoł. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. W tym samym roku została zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej w Mielcu jako pielęgniarka dyplomowana. 1 I 1991 r. mianowano ją kierownikiem Żłobka Miejskiego nr 2 w Mielcu. Funkcję tę pełniła do 30 VI 1992 r., kiedy to w związku z restrukturyzacją sieci miejskich placówek opiekuńczych zlikwidowano m.in. Żłobek nr 2. Po 9-miesięcznym bezrobociu podjęła pracę w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu, początkowo jako koordynator i pielęgniarka dyplomowana w Ośrodku Rehabilitacyjno-Wychowawczym (1993-1994), a następnie w Warsztacie Terapii Zajęciowej (1994-1998). Od 20 VII 1998 r. pełni funkcję kierownika Żłobka Miejskiego nr 7 w Mielcu.
BUKAŁA RYSZARD, urodzony 7 III 1971 r. w Radomyślu Wielkim, powiat mielecki, syn Jana i Marii z domu Lenart. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 1992 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1994 r. w Elektromontażu Rzeszów – Oddział w Mielcu jako kierownik budowy. W latach 1992-1997 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w Rzeszowie i w 1997 r. uzyskał tytuł: magister inżynier elektryk. (Temat pracy dyplomowej: „Badania materiałów elektromagnetycznych o małej przenikalności magnetycznej”) W 2016 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora mieleckiego Oddziału Elektromontażu Rzeszów i pełnił tę funkcję do końca marca 2021 r. Z dniem 1 IV 2021 r. objął funkcję dyrektora Dyrekcji Regionu w Mielcu Elektromontażu Rzeszów. W dotychczasowej pracy zawodowej kierował lub nadzorował budowy sieci i urządzeń elektrycznych, m.in. w wielu firmach na terenie SSE EURO-PARK MIELEC oraz Szpitalu Specjalistycznym im. E. Biernackiego w Mielcu, a także budowy w ramach zagranicznych kontraktów w Chorwacji, Słowacji, Czechach i Niemczech. Kontynuuje prowadzone przez poprzednika kierunki strategii promocyjnej firmy poprzez sponsorowanie ważnych wydarzeń kulturalnych i sportowych w Mielcu oraz Domu Dziecka w Skopaniu. Poza pracą zawodową udziela się w działalności samorządu gminnego w miejscu zamieszkania. Został wybrany na radnego Rady Gminnej w Czerminie w kadencjach: 2010-2014, 2014-2018 i 2018-2024. Ponadto w kadencji 2010-2014 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty, w kadencji 2014-2016 przewodniczył Radzie Gminy.
BUKAŁA WANDA MARIA, urodzona 4 IX 1974 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Grażyny z domu Ząbek. Absolwentka I liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1993 r. Studiowała na Wydziale Chemii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej (UMCS) i 4 XII 1997 r. uzyskała tytuł magistra chemii. Pracę zawodową rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Dąbiu w 1997 r. i jako nauczyciel chemii pracowała tam do 2021 r. Ponadto od 1999 r. do 2018 r. uczyła chemii w Gimnazjum Publicznym im. Jana Pawła II w Radomyślu Wielkim. W 2017 r. została zatrudniona jako nauczyciel chemii w Szkole Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu oraz w Szkole Podstawowej w Trzcianie. Intensywnie dokształcała się i ukończyła studia podyplomowe z informatyki (Akademia Ekonomiczna w Katowicach, 2001 r.), edukacji dla bezpieczeństwa (Uniwersytet Rzeszowski, 2012 r.) oraz zarządzania instytucją oświatową w reformowanym systemie edukacji (Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania w Katowicach, 2020). Przed rokiem szkolnym 2020/2021 powierzono jej funkcję wicedyrektora Szkoły Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu i pełni ją nadal. W dotychczasowej pracy dydaktycznej osiągnęła nieprzeciętne rezultaty. Przygotowani przez nią uczniowie zdobyli wiele tytułów laureatów lub finalistów w wojewódzkich konkursach przedmiotowych z chemii, organizowanych przez Kuratorium Oświaty w Rzeszowie, m.in. w latach 2015-2023 – 13 laureatów i 10 finalistów. Ponadto jej podopieczni zdobyli 2 tytuły laureatów i 2 finalistów w Ogólnopolskim Konkursie „Sokrates”. Wyróżniona m.in. Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca, Nagrodą Wójta Gminy Czermin i Nagrodami Dyrektora Szkoły (3 razy) oraz tytułami Nieprzeciętnego Nauczyciela (od 2019 r. – 5 razy).
BUKOWIEC JÓZEF (ksiądz), urodzony 29 I 1937 r. w Wojakowej, powiat brzeski, syn Józefa i Marii z Tokarskich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Krynicy, maturę zdał w 1959 r. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1966 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował m.in. w parafiach w Okulicach, Rzezawie, Radgoszczy, Mystkowie, Lubczy, Cmolasie, Zasowie oraz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu. W latach 1978-1983 był proboszczem w parafii Męcina Wielka, a w latach 1983-1992 – proboszczem w parafii Krzyżanowice. W 1992 r. został mianowany proboszczem parafii w Padwi Narodowej koło Mielca. Ożywił kult świętego Antoniego, którego sanktuarium od XVIII w. stanowi kościół w Padwi. Odnowił i wprowadził różne formy czczenia patrona, m.in. poprzez cykliczne nabożeństwa. Opracował i wydał Zbiór modlitw ku czci św. Antoniego w sanktuarium w Padwi Narodowej, Kraków 2000. Doprowadził do remontu kapitalnego kościoła i konserwacji jego zabytkowego wyposażenia, a także remontu plebanii i cmentarza parafialnego w Padwi oraz kaplicy w Wojkowie. Pełnił funkcję kustosza sanktuarium św. Antoniego i dekanalnego duszpasterza rolników. Otrzymał tytuł prałata, odznaczenia Ec i RM oraz Złoty Krzyż Zasługi. W 2010 r. przeszedł na emeryturę i został przeniesiony do parafii Trójcy Przenajświętszej w Mielcu, gdzie jako rezydent pomagał w pracy duszpasterskiej. Zmarł 18 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Krolowej Jadwigi.
BUKOWSKI MICHAŁ, urodzony 16 VIII 1897 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Wojciecha i Marianny z Rzepeckich. Ukończył Szkołę Ludową w Rzochowie, a następnie uczył się w szkole dla stolarzy w Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1916 r. zgłosił się jako ochotnik do Legionów Polskich i został skierowany na kurs przygotowawczy do służby w piechocie w Woli Justowskiej, a następnie do Szkoły Podchorążych, którą ukończył w stopniu kaprala. Po kryzysie legionowym prawdopodobnie został włączony do 16 Pułku Landwehry Monarchii Austro-Węgierskiej, działającego w rejonie Opawy, a po zakończeniu wojny, wraz z większością polskich żołnierzy z tego pułku, powrócił do Krakowa i został skierowany do nowo utworzonego 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej. W czasie wojny polsko-ukraińskiej walczył w rejonie Korostenia i Malin, a w wojnie polsko-bolszewickiej brał udział w walkach pod Lwowem, Złoczowem, Brzeżanami, Krzemieńcem Beresteczkiem, Zasławiem, Starokonstantynowem, Brodami i Tarnopolem. Wtedy też został ciężko ranny i zmarł 17 XII 1920 r. w szpitalu polowym w Tarnopolu lub jego okolicy. Po wojnie kolega z wojska dostarczył rodzicom nieśmiertelnik śp. Michała, ale ten pamiątkowy przedmiot zaginął w czasie II wojny światowej. Obszerny biogram pt. „Michał Bukowski legionista z Rzochowa” opracował spokrewniony z nim ks. por. dr Marcin Krępa.
BULA EUGENIUSZ, urodzony 28 IX 1931 r. w Brzozowicach-Kamieniu, województwo śląskie, syn Alfonsa i Katarzyny z domu Haida. Uczył się w Liceum im. J. Sobieskiego w Piekarach Śląskich i w Liceum Lotniczym w Bielsku Białej, gdzie zdał maturę w 1952 r. Pracował aktywnie w ZHP (otrzymał stopień harcmistrza) i ZMP. Na podstawie nakazu pracy w 1952 r. został zatrudniony w WSK Mielec, w Przedstawicielstwie Wojsk Lotniczych, a po wygaśnięciu nakazu przeszedł do Działu Kadr na stanowisko kierownicze. W latach 1956-1957 pełnił funkcję sekretarza KZ PZPR w WSK Mielec, a w 1957 r. został wybrany na posła do Sejmu PRL w kadencji 1957-1961. Za wspieranie działalności Aeroklubu Mieleckiego nadano mu tytuł honorowego członka, a ponadto został wyróżniony przez Aeroklub PRL. W 1966 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1966-1974 był dyrektorem naczelnym Przedsiębiorstwa Państwowego „ELEKTROCARBON” w Tarnowskich Górach. Wtedy to opracował kilka projektów racjonalizatorskich, które zostały przyjęte do realizacji. Był członkiem zespołu, który w 1970 r. otrzymał Nagrodę Naczelnej Organizacji Technicznej II st. za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki. W 1974 r., po zawale serca, przeszedł na stanowisko kierownika Zakładu Mechanicznego „ZAMET” w Tarnowskich Górach, a w latach 1976-1986 pracował jako główny specjalista do spraw obrabiarek numerycznie sterowanych w tymże zakładzie. W 1976 r. był współautorem wynalazku: „Sposób otrzymywania membran i pierścieni węglowych do stosów oporowych”, który uzyskał patent nr 80782. Równolegle do pracy zawodowej udzielał się społecznie, m.in. w latach 70. był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Tarnowskich Górach oraz członkiem NOT i Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa w Katowicach. Publikował artykuły w czasopismach fachowych. W 1989 r. założył własną firmę handlowo-usługową „SIGO” i prowadził ją do 1997 r. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1984) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1978) i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1973). Zmarł 18 VI 1997 r. w Zabrzu. Pochowany na cmentarzu przy ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tarnowskich Górach.
BULIŃSKI ANDRZEJ, urodzony 14 X 1911 r. w Biłgoraju, syn Macieja i Heleny z domu Wlaź. Ukończył szkołę rzemieślniczą i kursy dokształcające. Pracował jako mechanik w kolumnie transportu prezydenta I. Mościckiego w Warszawie, a następnie w latach 1929-1939 w PZL-Warszawa Wytwórnia Płatowców Nr 1, z przerwą na służbę wojskową w 1. Pułku Lotniczym i Szkołę Podoficerską w zakresie obsługi samolotów. Przez okres okupacji pracował w Flugzeugwerk Mielec. Po wyzwoleniu Mielca pozostał w fabryce i pracował najpierw na Oddziale Półmontażu jako majster, a później jako zastępca kierownika jednego z wydziałów. Od 1956 r. do odejścia na emeryturę w 1977 r. był technologiem na Wydziale Montażu Samolotów. W czasie długoletniej pracy w WSK „PZL-Mielec” zgłosił szereg wniosków racjonalizatorskich. Należał do SIMP. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką ZZM Zmarł 4 IV 1994 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
BULLA PAPIEŻA GRZEGORZA IX z 1229 r., dokument przyznający m.in. klasztorowi benedyktynów w Tyńcu dziesięcinę z „dwóch Mielców” (prawdopodobnie Mielca i Woli Mieleckiej). Jest to drugi, w kolejności chronologicznej, dokument poświadczający istnienie Mielca w 1. poł. XIII w.
BUŁAŚ JÓZEF, urodzony 17 III 1901 r. w Domaninie, pow. Kępno. Do 1935 r. pracował w różnych firmach poznańskich, a w latach 1935-1939 w Równem na Wołyniu. Niektóre źródła podają, że był sierżantem tamtejszego Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP). W latach 1940-1941 pracował w Flugzeugwerk Mielec, a następnie dorywczo w Rzochowie. Niemal od początku okupacji hitlerowskiej aktywnie działał w ruchu oporu, posiadał pseudonim „Tangret” i stopień sierżanta. W maju 1944 r. został aresztowany przez mieleckie gestapo i wkrótce (27 V) zamordowany. Przypuszcza się, że zwłoki zostały zakopane w pobliżu siedziby gestapo w Mielcu przy ul. Narutowiczstrasse (aktualnie ul. G. Narutowicza).
BUNDYRA BARBARA IRENA (z domu PIEKARSKA), urodzona 19 VIII 1963 r. w Mielcu, córka Walentego i Genowefy z domu Gryndzia. Absolwentka Technikum Drogowo-Geodezyjnego w Jarosławiu z maturą w 1983 r. W tym samym roku została zatrudniona w Ośrodku Remontowo-Budowlanym Lasów Państwowych z siedzibą w Dąbrówkach k/Łańcuta Kierownictwo Grupy Robót w Mielcu i do 1990 r. pełniła funkcję majstra budowy. Od 1992 r. do 1995 r. pracowała jako geodeta w Zakładzie Usług Geodezyjno-Kartograficznych GEOBIT S.C. z siedzibą w Mielcu. W 1995 r. przeszła do pracy w Urzędzie Miejskim w Mielcu, gdzie powierzono jej prowadzenie spraw z zakresu geodezji i gospodarki nieruchomościami. W bardzo trudnej procedurze pozyskiwania gruntów dla Gminy Miejskiej Mielec wykazywała wielką kulturę i niezwykłe zdolności w prowadzeniu negocjacji z właścicielami gruntów. Wniosła duży wkład w pozyskanie wielu gruntów pod SSE EURO-PARK MIELEC i liczne inwestycje miejskie. Studiowała na Wydziale Administracyjno-Prawnym w Rzeszowie Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu i w 2001 r. uzyskała tytuł licencjata (kierunek – administracja w zakresie: samorząd terytorialny). Pełniła funkcję kierownika Referatu Gospodarki Nieruchomościami w Wydziale Urbanistyki, Gospodarki Nieruchomościami i Geodezji. Zmarła 8 V 2018 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BURAK HENRYK JÓZEF, urodzony 26 XI 1954 r. w Rzędzianowicach, pow. mielecki, syn Benedykta i Cecylii z domu Gawenda. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 r. w WSK Mielec jako elektromechanik maszyn i urządzeń przemysłowych. W czerwcu 1979 r. przeszedł do pracy w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Rzeszowie i został mianowany na stanowisko dzielnicowego w Posterunku MO w Czerminie. W 1980 r. ukończył Szkołę Podoficerską w Słupsku. W 1982 r. przeniesiono go do Komendy Rejonowej MO w Mielcu na stanowisko referenta w Sekcji do Walki z Przestępstwami Kryminalnymi, a następnie awansowano na stanowisko inspektora w tej sekcji. W 1985 r. został kierownikiem Sekcji Kryminalnej. Pracując, uczył się w Szkole Chorążych w Pile i po jej ukończeniu w 1987 r. otrzymał stopień młodszego chorążego, a następnie studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej w Szczytnie i w 1988 r. otrzymał stopień podporucznika. Pod koniec 1989 r. został powołany na stanowisko komendanta rejonowego Policji w Kolbuszowej. Zrezygnował jednak z tej funkcji i powrócił do Komendy Rejonowej Policji w Mielcu, gdzie podjął obowiązki kierownika Samodzielnej Sekcji Dzielnicowych, a następnie został zastępcą naczelnika Wydziału Drogowego i Prewencji. Awansował kolejno na stopnie: komisarza (1991) i nadkomisarza (1995). W 1999 r. wziął udział w konkursie na stanowisko komendanta powiatowego Policji w Mielcu i po wygraniu konkursu został powołany na stanowisko pierwszego zastępcy komendanta. W 2000 r. został awansowany na stopień podinspektora. W 2002 r. przez 3 miesiące pełnił obowiązki komendanta powiatowego Policji w Mielcu, a następnie powrócił na stanowisko pierwszego zastępcy komendanta. W 2003 r. awansował na stopień młodszego inspektora. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną. Uczestniczył w działalności miejskich i gminnych komisjach do spraw profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. W latach 1997-2002 był wykładowcą w zakresie ochrony mienia i osób. Przez wiele lat działał w mieleckim Kole LOK jako społeczny organizator strzelectwa sportowego. Od 1989 r. jest członkiem Koła Łowieckiego „Bażant” w Borowej. Pełnił funkcję wiceprezesa, a następnie przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Koła. W 1998 r. uzyskał uprawnienia selekcjonerskie. Działał także w Okręgowej Radzie Łowieckiej w Rzeszowie, pełniąc funkcje okręgowego rzecznika dyscyplinarnego i członka Komisji Odznaczeń Łowieckich. W latach 1999–2003 współpracował z Tygodnikiem Regionalnym „Korso”, publikując cykl artykułów o tematyce myśliwskiej. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Zasługi za Dzielność RP, Złotą Odznaką „Zasłużony Policjant”, Odznaką „Za Wzorową Służbę”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (dwukrotnie), Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju” i Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej. Ponadto został uhonorowany „Certyfikatem Najwyższej Rangi w położeniu cegiełki w dziele pomocy polskim misjonarzom w środkach transportu”. 31 V 2007 r. przeszedł na emeryturę.
BURCZYK LIDIA GRAŻYNA (z domu KELLER), urodzona 23 VIII 1958 r. w Mielcu, córka Romualda i Marii z Zaniewiczów. Ukończyła II Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. Studiowała na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i w 1981 r. uzyskała tytuł magistra prawa. W latach 1981-1984 była zatrudniona w Sądzie Rejonowym w Mielcu, a w latach 1984-1985 w Urzędzie Gminy w Mielcu. Od III 1985 r. pracowała w Urzędzie Miejskim w Mielcu. W latach 1987-1990 pełniła funkcję kierownika Urzędu Stanu Cywilnego, a od 1990 r. była zastępcą kierownika USC. W 2023 r. przeszła na emeryturę.
BURCZYK MARIAN, urodzony 10 XII 1958 r. w Chełmnie, syn Norberta i Jadwigi z Nowickich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Chełmnie, maturę zdał w 1977 r. Studia wyższe ukończył na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i w 1981 r. otrzymał tytuł magistra prawa. Po studiach zatrudniony został w Prokuraturze Rejonowej w Mielcu, a od listopada 1992 r. pełnił funkcję prokuratora rejonowego w Mielcu. W 2010 r. powierzono mu funkcję prokuratora okręgowego w Tarnobrzegu. W IV 2016 r. został przeniesiony do Mielca na stanowisko prokuratora rejonowego. W grudniu 2023 r. przeszedł na emeryturę.
BURDZEL DOROTA (z domu URBANIAK), urodzona 4 II 1978 r. w Zamościu, córka Henryka i Elżbiety z Bociorowskich. Gry w siatkówkę uczyła się w klubie „Padwa” Zamość. Później krótko grała w „Stali” Nowa Dęba i przeszła do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu, w której doskonaliła umiejętności sportowe i zdobyła wykształcenie średnie. Od 1994 r. występowała w reprezentacji Polski juniorek, która zdobyła m.in. V miejsce na Mistrzostwach Europy w Barcelonie (1994 r.), brązowy medal na ME w Ankarze (1996 r.) i V miejsce na Mistrzostwach Świata w Gdańsku (1997 r.). W 1997 r. została zawodniczką I-ligowego zespołu „Autopart” Mielec (potem „Melnox-Lobo-Autopart”) i przyczyniła się do zdobycia przez niego brązowego medalu Mistrzostw Polski w sezonie 1998/99 i srebrnego medalu MP w sezonie 1999/2000. W latach 2001-2004 (z przerwą w 2003 r. na urlop macierzyński) grała w ekstraklasowym zespole piłki siatkowej Melnox Autopart Mielec (TeleNet Autopart Mielec) i przyczyniła się do zdobycia brązowego medalu Mistrzostw Polski w 2004 r. Od sezonu 2004/2005 do końca sezonu 2006/2007 występowała w barwach BOUC Voley Beauvais (Francja). Po powrocie grała w sezonie 2007/2008 w mieleckim zespole, a następnie zakończyła karierę sportową.
BURDZY JAN, urodzony w 1917 r. w Tuszymie, pow. mielecki. Uczęszczał do Gimnazjum w Mielcu. W latach 30. był czołowym działaczem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w powiecie mieleckim. Ukończył Uniwersytet Ludowy w Gaci Przeworskiej. Pod koniec lat 30. podjął pracę w mieleckim banku „Społem” i tam pracował jeszcze na początku okupacji hitlerowskiej. W 1942 r. wszedł w skład tzw. trójki PPR (Polskiej Partii Robotniczej) i organizował podobne trójki na terenie powiatu mieleckiego. Jeszcze w tym samym roku został I sekretarzem PPR w Mielcu, a później powierzono mu funkcję sekretarza Komitetu Podokręgu Tarnobrzesko-Mieleckiego. Równocześnie był jednym z organizatorów oddziałów Gwardii Ludowej (GL) i uczestnikiem ich akcji zbrojnych. Po jednej z nich, kiedy prawdopodobnie został rozpoznany, ukrywał się. W pierwszych latach po wyzwoleniu i utworzeniu województwa rzeszowskiego został sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Rzeszowie. Później przeniósł się do Warszawy i tam pracował we władzach naczelnych Centralnego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”.
BUREK EDWARD, urodzony 6 IV 1958 r. w Mielcu, syn Zygmunta i Stefanii z domu Krępa. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, matura w 1978 r. Od młodości pasjonował się modelarstwem lotniczym i osiągał w tej dziedzinie bardzo dobre rezultaty. Jako zawodnik Aeroklubu Mieleckiego w 1975 r. został wicemistrzem Polski młodzików w klasie silnikówek, a w 1976 r. mistrzem Polski juniorów w klasie modeli swobodnie latających z napędem silnikowym (F-1-C). W 1983 r. ukończył Politechnikę Rzeszowską z tytułem magistra inżyniera mechanika (specjalność-samoloty) i podjął pracę w szkolnictwie podstawowym. W roku akademickim 1988/89 został zatrudniony w Zakładzie Mechaniki Płynów Politechniki Rzeszowskiej, a od 1989 r. do 1999 r. w WSK „PZL-Mielec” i Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Od 1999 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu (Dział Zdatności do Lotu i Certyfikacji, zespole wprowadzającym komputerowy system zarządzania zasobami przedsiębiorstwa, Organizacja Projektująca). W latach 90. włączył się w działalność Aeroklubu Mieleckiego i w 1994 r. został przewodniczącym sekcji modelarskiej, a ponadto zaktywizował działalność Mieleckiego Stowarzyszenia Modelarzy Lotniczych. Od szeregu lat jest współorganizatorem zawodów modelarskich w Mielcu, w tym również Mistrzostw Polski w modelarstwie lotniczym. Zajmuje się także szkoleniem modelarzy. Nie rezygnuje przy tym z osobistego udziału w zawodach, m.in. w latach 1996-2002 plasował się na czołowych miejscach w zawodach zaliczanych do Pucharu Polski w klasach modeli swobodnie latających. Należy do krajowej czołówki modelarzy lotniczych. Od 2006 r. wielokrotnie reprezentował Polskę w zawodach międzynarodowych. Ważniejsze sukcesy: *2004 r. – MP Modeli Swobodnie Latających (Leszno) – złoty medal w klasie F1C; *2007 r. – MŚ Modeli Swobodnie Latających (Odessa, Ukraina) – drużynowy srebrny medal w klasie F1C (modele z napędem silnikowym); *2008 r. –MP Modeli Swobodnie Latających (Świebodzice) – brązowy medal w klasie F1C (modele z napędem spalinowym) oraz drużynowy srebrny medal w klasie F1C; *2009 r. – Zawody w ramach PŚ Modeli Swobodnie Latających: 2. miejsce w Pucharze „Baltic Club” (Litwa), 1. miejsce w „Estonian Cup” (Estonia), 4. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata Modeli Swobodnie Latających; *2010 r. – ME Modeli Swobodnie Latających (Turcja) – drużynowy brązowy medal, Zawody PŚ „Novohrad Cup” (Słowacja) – 2. miejsce w klasie F1C; *2011 r. – PŚ w Modelarstwie Lotniczym (cykl zawodów): 1. miejsce w Lucenec (Słowacja), 3. miejsce w Vsechov (Czechy), dwukrotnie 3. miejsce w Salonta (Rumunia) – wszystkie w klasie F1C; *2012 r. – Zawody Pucharu Świata „Kietrz Cup“ (Polska) – 2. miejsce, Zawody PŚ „Bułgaria Cup“ w Pleven (Bułgaria), 12 m. w klasyfikacji generalnej PŚ, 3 m. w klasyfikacji generalnej Pucharu Polski. Na podstawie wyników sportowych w 2012 r. został nominowany do reprezentacji Polski na MŚ Modeli Swobodnie Latających w 2013 r. we Francji. W latach 2009-2012 pełnił funkcję asystenta trenera kadry narodowej w modelarstwie w klasie F1. Pełni nadal funkcję prezesa Mieleckiego Stowarzyszenia Modelarzy Lotniczych i prowadzi zajęcia w klubie modelarskim. Angażuje się też w Aeroklubie Mieleckim, m.in. jako przewodniczący Sekcji Modelarskiej. *2014 r.: ME (Rumunia) – 6. miejsce zespołowo w reprezentacji Polski, MP (Stalowa Wola) – wicemistrzostwo Polski i brązowy medal, PP (Stalowa Wola) – 2. miejsce i w klasyfikacji generalnej 1. miejsce i Puchar Polski; *2016 r.: ME Modeli Samolotów Swobodnie Latających (Zrenjanin, Serbia) – złoty medal drużynowo (reprezentacja Polski) w kl. F1C; *2017 r.: MŚ Modeli Samolotów Swobodnie Latających (Szentes, Węgry) – srebrny medal indywidualnie; *2019 r.: MP Modeli Swobodnie Latajacych (Turbia-Stalowa Wola) – srebrny medal w klasie F1C; MŚ Modeli Swobodnie Latających (Lost Hills, USA) – srebrny medal drużynowo w kl. F1C i członek reprezentacji Polski, która zdobyła Puchar Przechodni „Challenge France” w klasyfikacji generalnej;
BUREK GRZEGORZ ROBERT, urodzony 15 II 1967 r. w Mielcu, syn Franciszka i Heleny z domu Knap. W latach szkolnych uczęszczał też do Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Mielcu i Ogniska Muzycznego przy tej szkole. Absolwent Technikum Cukierniczego w Brzegu z maturą w 1987 r. W tym samym roku został zatrudniony w Terenowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu, w Sekcji Żywności. W późniejszych latach pracował w Sekcji Higieny Komunalnej, a następnie powrócił do Sekcji Żywności. (W 1999 r. zmieniono nazwę z Terenowej na Powiatową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną.) Równocześnie intensywnie się kształcił. Ukończył kolejno: Wyższą Szkołę Inżynieryjno-Ekonomiczną (kierunek – technika rolnicza i leśna, specjalność – inżynieria rolnicza i spożywcza) w Ropczycach z tytułem inżyniera (2004 r.), studia podyplomowe w zakresie zarządzania w służbie zdrowia w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (2005 r.), studia podyplomowe w zakresie przygotowania kadry inżynieryjno-technicznej do wykonywania zawodu nauczyciela na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (2011 r.) oraz studia II stopnia na Wydziale Medycznym (kierunek – zdrowie publiczne, specjalność – organizacja i zarządzanie w ochronie zdrowia) Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie z tytułem magistra w 2015 r. Poza pracą zawodową udzielał się społecznie, m.in. jako wychowawca – opiekun młodzieży w czasie zorganizowanego wypoczynku w latach 1987-2004, organizator form integracyjnych pracowników i ich rodzin, a także Honorowy Dawca Krwi. Od 1 VII 2018 r. pełni funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu.
BUREK MICHAŁ, urodzony 7 VII 1925 r. w Mielcu-Cyrance, syn Piotra i Antoniny z domu Świątek. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako malarz w wojskowym obozie (lagrze) na Smoczce. Po wojnie ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. W 1947 r. został zatrudniony w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu (później WSK) jako laborant-specjalista chemik w Centralnym Laboratorium i na tym stanowisku pracował nieprzerwanie do przejścia na emeryturę w 1990 r. Uzyskał specjalizację zawodową I stopnia w zakresie technologii pokryć ochronnych. Należał do SIMP. Był autorem wielu projektów racjonalizatorskich, a kilkumilionowe oszczędności uzyskane z ich wprowadzenia dały mu zaszczytny tytuł „Racjonalizatora – milionera”. Realizował liczne tematy dotyczące badań nad malarstwem produktami lakierniczymi stosowanymi w produkcji WSK „PZL-Mielec”. Z powodzeniem uczestniczył w pracach nad wprowadzaniem polskich produktów lakierniczych w miejsce zagranicznych w celu podwyższenia jakości produktu i obniżenia kosztów produkcji. Zmarł 24 I 2007 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym przy ul. Królowej Jadwigi w Mielcu.
BUREK SZYMON JÓZEF, urodzony 28 VIII 1988 r. w Mielcu, syn Romana i Ireny z Kamińskich. Absolwent Gimnazjum nr 4 i V Liceum Ogólnokształcącego w ramach Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 im.st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu z maturą w 2007 r. Studia na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie z dziedziny kulturoznawstwa (specjalizacje: I – krytyka i animacja sztuki, II – medialna) ukończył w 2012 r. z tytułem magistra kulturoznawstwa. Pracę zawodową rozpoczął w Polskim Radio „Rzeszów” (Agencja MAGED Mielec) jako dziennikarz radiowy w okresie: X 2012 r. – kwiecień 2013 r. Kolejnymi miejscami pracy i stanowiskami były: Radio RDN Małopolska Tarnów – dziennikarz radiowy i reporter (IX 2013 r. – IX 2016 r.), Gazeta Codzienna „Nowiny” – dziennikarz korespondent (X 2013 r. – IX 2015 r.), Akademia „Ignatianum” w Krakowie – prowadził warsztaty dla dziennikarzy (X 2015 r. – X 2018 r.). Ponadto był publicystą Narodowego Centrum Kultury w Warszawie i pisał felietony na temat pracy animatora kultury dla portalu „Platforma kultury” (II – VI 2016 r.). Od IV 2015 r. jest dziennikarzem w Tygodniku Regionalnym „KORSO” w Mielcu, a ponadto od 2017 r. pełni funkcje redaktora naczelnego i wydawcy portalu informacyjnego www.korso.pl. Poza pracą zawodową angażuje się społecznie do różnych przedsięwzięć kulturalnych. Pełni funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Kulturalnego JARTE w Mielcu. Jest pomysłodawcą i koordynatorem projektu „Shalom Mielec”, który opowiada o historii społeczności żydowskiej w Mielcu. Aktywny członek ogólnopolskiej społeczności animatorów kultury. Uczestnik (od 2012 r.) cyklicznych spotkań „Ogólnopolska Giełda Projektów” dla kadr kultury. Na I Kongresie Animacji Kultury w Warszawie w 2014 r. wystąpił z prezentacją „Rola animatora kultury w Internecie”, a w 2019 r. na Ogólnopolskiej Giełdzie Projektów – Kielce 2019 zaprezentował mieleckie Stowarzyszenie JARTE. W 2019 r. ukończył studia podyplomowe public relations na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i na tejże uczelni aktualnie studiuje kierunek: zarządzanie kulturą.
BUREK TOMASZ, urodzony 10 VIII 1984 r. w Rzeszowie, syn Edwarda i Teresy z domu Kurzywilk. Uczeń III LO w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. Kontynuując tradycje rodzinne, od dziecięcych lat zajmuje się modelarstwem lotniczym. Od 1997 r. zdobywał czołowe lokaty w klasyfikacji generalnej Pucharu Polski w klasie modeli swobodnie latających z napędem silnikowym (F-1-J). W 1998 r. został II wicemistrzem Polski młodzików w klasie F-1-J, a w 2000 r. i 2002 r. (Leszno) zdobył tytuł mistrza Polski juniorów w tej samej klasie. Jako reprezentant Polski wywalczył wraz z drużyną zespołowe wicemistrzostwo świata juniorów w klasie szybowców swobodnie latających (F-1-A) i zwycięstwo drużynowe w klasyfikacji generalnej Mistrzostw Europy Modeli Swobodnie Latających (2001). W 2008 r. ukończył studia na Uniwersytecie Rzeszowskim i od 2009 r. pracuje w mieleckiej firmie Colfarm, obecnie jako główny informatyk. Społecznie udziela się w Mieleckim Stowarzyszeniu Modelarzy Lotniczych, pomagając przy organizacji imprez modelarskich.
BUREK WŁADYSŁAW (ksiądz), urodzony 28 VI 1947 r. w Podolu koło Przecławia, powiat mielecki, syn Antoniego i Anny z domu Szpara. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Ukończył studia teologiczne w tarnowskim Seminarium Duchownym i otrzymał tytuł magistra teologii w 1971 r. Święcenia kapłańskie przyjął 30 V 1971 r. W latach 1971-1976 pracował w parafii Przemienienia Pańskiego w Ropczycach i tam katechizował młodzież oraz przez 2 lata był opiekunem kościoła młodzieżowego. W 1976 r. przybył do parafii św. Mateusza w Mielcu i tu także katechizował młodzież oraz był duszpasterzem mieleckiej młodzieży akademickiej. W 1984 r. powierzono mu funkcję diecezjalnego duszpasterza nauczycieli i pełnił ją (z przerwą w latach 1987-1989) do 1998 r. W 1987 r. został mianowany proboszczem parafii Grybów i wybrany dziekanem dekanatu grybowskiego, ale w 1989 r. powrócił do parafii św. Mateusza w Mielcu i pracy z młodzieżą, najpierw w Technikum Elektrycznym, a potem w I LO. Po powstaniu powiatów został wizytatorem nauki religii w szkołach ponadpodstawowych i doradcą metodycznym ds. katechezy na terenie pow. mieleckiego. W 1996 r. zorganizował mieleckie studio diecezjalnego „Radia Dobra Nowina” (później Radio „Plus”). Jest współautorem i redaktorem pomocy dydaktycznych dla katechetów przygotowujących młodzież do Sakramentu Bierzmowania „Na przyjście Ducha Świętego. Przygotowanie do bierzmowania we wspólnocie parafialnej.” (Tarnów 1995 r.) oraz współautorem podręcznika dla uczniów „Katechizm bierzmowanych” (Tarnów 1997 r.), a także autorem artykułów do prasy katolickiej. Po przejściu na emeryturę był rezydentem w parafii św. Mateusza w Mielcu. Od X 2018 r. zamieszkał w Domu Księży Rencistów i Emerytów w Tarnowie, ale niedługo potem przeniósł się do domu rodzinnego w Podolu. Zmarł 8 VI 2020 r.
BURGHARDT CZESŁAW, urodzony 2 XII 1927 r. w Zadusznikach, powiat mielecki, syn Władysława i Franciszki z domu Serwan. Uczeń Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Studiował fizykę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a następnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu i uzyskał tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczął w 1953 r. z nakazu pracy jako nauczyciel w Liceum Ogólnokształcącym w Żołyni. W latach 1959-1963 pełnił funkcję kierownika Powiatowego Ogniska Metodycznego w Dębicy oraz uczył w kilku dębickich szkołach. Od 1964 r. ponownie pracował w szkołach żołyńskich – podstawowej i liceum. Od 1973 r. do 1975 r. pełnił funkcję wizytatora fizyki w powiece łańcuckim. Po pracy zawodowej zajmował się własnym gospodarstwem rolnym. Pracował też społecznie na rzecz środowiska, m.in. prezesował Oddziałowi ZNP w Żołyni, wspierał budowę miejscowej szkoły i udzielał się w Kółku Rolniczym. Szczególne zasłużył się długoletnią pracą w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Żołyni, m. in. jako przewodniczący GRN w latach 1978-1980 i 1984-1988. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m. in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 13 VI 2008 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Żołyni.
BURGHARDT JAKUB, urodzony 20 II 1981 r. w Muszynie, syn Jerzego i Marii z domu Kruczek. Absolwent Technikum Budowlanego w Mielcu. Od kilku lat uprawia lekkoatletykę, specjalizując się w biegach średnich i długich. Od września 1999 r. jest zawodnikiem Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Mielec. W Mistrzostwach Polski juniorów zdobył w roku 2000 – złote medale na dystansie 3 000 m w hali i na otwartym stadionie oraz srebrny na 5 000 m; w 2001 – srebrny medal na 5 000 m w czasie sierpniowych Młodzieżowych MP w Gdańsku; w 2002 – złoty medal na 10 km w MMP (Białogard) i srebrny medal na 6 km w przełajowych MMP w Krzywinie. Uczestniczył też z powodzeniem w wielu biegach ulicznych i crossach, m.in. zwyciężył w XXX Crossie „Trybuny Śląskiej” w Mysłowicach (2002). Wielokrotnie reprezentował Polskę w kategorii juniorów i seniorów. W lipcu 2001 r. na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Amsterdamie (Holandia) zajął 5. miejsce w biegu na 10 km, a w grudniu 2001 uczestniczył w sztafetowych biegach maratońskich w Chibo (Japonia), gdzie Polska zajęła 13. miejsce. W 2003 r. ponownie został młodzieżowym mistrzem Polski na 10 km, a następnie reprezentował Polskę w Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Bydgoszczy, ale nie osiągnął liczącego się sukcesu. Od 2004 r. specjalizował się w biegach ulicznych, m.in. zwyciężył w XV Nocnym Biegu Ulicznym Solidarności w Rzeszowie, pokonując ponad 500 biegaczy z Polski, Białorusi i Ukrainy (2004). W 2008 r. opuścił Mielec i startował w barwach klubów Polonia Pasłęk i Stowarzyszenie „Nie Widzę Przeszkód” Kraków oraz miast Muszyna i Krynica. Kilkakrotnie uczestniczył w Biegu Ulicznym o Puchar Prezydenta Miasta Mielca, zajmując czołowe lokaty, m.in. 2. miejsce w 2012 r.
BURKIEWICZ ADAM MICHAŁ, urodzony 18 X 1921 r. w Majdanie Królewskim, syn Władysława i Pelagii z Golińskich. W latach 1940-1941 pracował jako robotnik w niemieckim obozie pracy. Uciekł z obozu i od 1 III 1942 r. do 31 VII 1944 r. walczył z okupantem w specjalnej grupie „Burzy” Batalionów Chłopskich pod dowództwem Stanisława Kosiorowskiego na terenach powiatów: kolbuszowskiego, mieleckiego i tarnobrzeskiego. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy oddziału. Używał pseudonimu „Sokół”. Uczestniczył w udanych akcjach zbrojnych, m.in. rozbiciu niemieckiego magazynu broni i amunicji, rozbiciu wartowni SS w Pikułówce koło Przecławia, rozbrajaniu żołnierzy niemieckich na terenie Biesiadki, potyczce z oddziałem niemieckim na terenie Smoczki oraz likwidacji gestapowca i SS-mana. „…Za wybitne zasługi na polu walki podziemnej” został rozkazem Komendy Głównej BCh Nr 5/Pers. z dnia 30 V 1944 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari kl. V (Leg. Nr DK – 2656/W). Od 7 XII 1944 r. do 9 V 1945 r. służył w Wojsku Polskim (2 pułk zapasowy) i uczył się w Szkole Oficerskiej w Krakowie. Od 1946 r. do 1949 r. pełnił funkcję komendanta Posterunku Milicji Obywatelskiej w Przecławiu. W 1950 r. przeszedł do Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Mielcu i na stanowisku kierownika piekarni pracował do 1968 r. W 1960 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu. Od 1968 r. pracował przez 20 lat w WSK Mielec jako kierownik Wydziału Żywienia Zbiorowego. W tym okresie wyjechał na krótko (7 III 1978 – 7 III 1979) do Libii i zajmował się zbiorowym żywieniem polskich pracowników na tamtejszych budowach. W 1988 r. przeszedł na emeryturę. Był długoletnim członkiem ZBoWiD, a następnie Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. 5 V 2001 r. otrzymał stopień podpułkownika. Od 1956 r. był członkiem Koła Łowieckiego „Łoś”, a od 1964 r. jego łowczym. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Partyzanckim 1939-1945, Krzyżem Batalionów Chłopskich, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldu, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi Dla Obronności Kraju”, „Złomem” (najwyższym odznaczeniem łowieckim) i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Łowiectwa”. Zmarł 11 VI 2004 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BURKIEWICZ ELŻBIETA JOANNA, urodzona 17 X 1964 r. w Mielcu, córka Wacława Burkiewicza i Heleny z domu Gowik. Studia na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie ukończyła w 1991 r. z tytułem magistra wychowania plastycznego. W latach 1992-1994 pracowała w firmie ATAL jako projektant i konstruktor odzieży, a od 1994 r. prowadziła własną działalność gospodarczą – produkcję odzieży oraz rental odzieży roboczej. W 1997 r. powróciła do Mielca i w 1998 r. założyła z siostrą Danutą firmę ELDAN Sp. z o.o. w Mielcu, która podjęła produkcję odzieży roboczej rożnego rodzaju i z powodzeniem funkcjonuje na rynku krajowym. (Szerzej w odrębnym haśle: ELDAN.) Poza pracą zawodową angażowała się społecznie w działalności Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół 1893” w Mielcu, a szczególnie w sekcji szermierczej, której członkiem był jej syn Wojciech (reprezentant Polski w kategoriach młodzieżowych). Brała także udział w różnych formach działalności charytatywnej. W kampanii przedwyborczej na prezydenta RP w 2018 r. zaangażowała się w działalność Komitetu Wyborczego Szymona Hołowni w 2020 r., a następnie była współorganizatorem struktur ugrupowania Polska 2050 na terenie województwa podkarpackiego. W wyborach do Sejmu RP w 2023 r. kandydowała z listy: Trzecia Droga Polska 2050 Szymona Hołowni – Polskie Stronnictwo Ludowe i uzyskała mandat poselski. W Sejmie należy do Klubu Parlamentarnego Polska 2050 – Trzecia Droga. Pełni funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa – Podkomisji Stałej do spraw Monitorowania Gospodarki Odpadami oraz jest członkiem Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jest też członkiem Parlamentarnych Zespołów ds.: Edukacji Domowej, Ochrony Praw Zwierząt, Osób z Niepełnosprawnościami, Pieczy Zastępczej, Świeckiego Państwa, Towarzystwa Budownictwa Społecznego, Zdrowia Kobiet oraz na rzecz wspierania rozwoju uzdrowisk i gmin uzdrowiskowych. Ponadto pełni funkcję wiceprzewodniczącej Podkarpackiego Zespołu Parlamentarnego. Nadal angażuje się w różne formy pomocy potrzebującym i realizację ważnych inicjatyw społecznych.
BURKIEWICZ WACŁAW, urodzony 28 IX 1926 r. w Kolbuszowej, syn Edwarda i Marii z domu Mytych. Po II wojnie światowej przybył do Mielca i najpierw prowadził sklep, a następnie zakład szewski. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu. Od ok. 1950 r. do 1970 r. pracował w WSK „PZL-Mielec” na stanowisku konstruktora i później technologa. W 1966 r. założył zakład mechaniczny (ślusarski), który w latach 90. przekształcono w Spółkę Cywilną (z żoną Heleną) i nazwano „WABEX”. Zakład pomyślnie się rozwijał i nienaganną jakością produkcji zdobył dobrą markę w kraju i za granicą. Z biegiem lat wytwarzano coraz więcej różnych części do maszyn i urządzeń, m.in. części zapasowe do fabryk produkujących ziarno kakaowe na terenie Europy i obu Ameryk. (Szerzej o byłej i aktualnej działalności firmy – przy haśle „WABEX”.) Nie ograniczał się do kierowania firmą. Sponsorował wiele akcji i przedsięwzięć społecznych, kulturalnych i sportowych na terenie Mielca. Zmarł 4 VIII 1999 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
BURKOT WOJCIECH, urodzony 21 IV 1970 r. w Mielcu, syn Ludwika i Pauliny z domu Szwiec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1989 r. Studia na Wydziale Lekarskim Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1996 r. z dyplomem lekarza medycyny. W tym samym roku podjął pracę w Szpitalu Rejonowym w Mielcu. Po odbyciu stażu został zatrudniony jako młodszy asystent na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii. W 2000 r. uzyskał I stopień specjalizacji, a w 2004 r. – II stopień z anestezjologii. Uczestniczył w wielu seminariach i konferencjach specjalistycznych. 1 XI 2012 r. został mianowany zastępcą dyrektora ds. medycznych Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Mielcu i funkcję tę sprawował do końca 2019 r. Ponadto w 2018 r. był p.o. dyrektora. Pełni funkcje prezesa Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Lekarskiej Regionu Rzeszowskiego oraz zastępcy przewodniczącego Koła Terenowego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Mielcu.
BURMISTRZE MIELCA (wykaz niekompletny): Mikołaj Wolski (1607-), Kilian Piechowicz (1663), Kazimierz Polak vel Rynnowic (1705-1711), Łukasz Brożonowicz (1717-1743), Paweł Rynnowic vel Polak (1791-1794), Jan Kozana (1793), Władysław Satkowski (1867-1870), Józef Kłos (1870-1873, 1879-1886), Michał Dębicki (1873-1876), Józef Brożonowicz (1876-1879), Tomasz Ryniewicz (1886-1901), Feliks Leyko (1903-1908), Feliks Brożonowicz (1908-1910), Andrzej Pawlikowski (p.o. 1910-1913, 1913-1914, 1918), Józef Kolasiński (1918-1919), Roman Dębicki (1919-1920), Franciszek Jaglarz (1927-1929), Jan Paweł Leyko (1930-1934), Franciszek Kazana (1934-1939), Józef Boryński (p.o. 1939), Apolinary Frank (1939-1941), Johann Zimmermann (1941-1944), Jerzy Lubos (1944), Antoni Droba (1944-1948), Stanisław Bittner (1948-1950).
BURSA GIMNAZJALNA, zorganizowana w 1908 r. przez katechetę ks. Romana Sitkę (w 1999 r. wyniesionego na ołtarze) jako internat dla młodzieży męskiej uczącej się w mieleckim gimnazjum. Pierwszą jej siedzibą był wynajęty budynek przy ul. Sandomierskiej. W 1907 r. powołano Towarzystwo Bursy Gimnazjalnej, które doprowadziło do wybudowania w latach 1911-1912 okazałego budynku bursy w sąsiedztwie gmachu gimnazjum. Projekt budowlany wykonał architekt A. Tarkowski z Tarnowa według programu opracowanego przez ks. R. Sitkę, a nadzór nad budową sprawował mielczanin inż. Jan Haładej. W budynku znajdowała się kaplica, pomieszczenia mieszkalne i kuchnia. Obok bursy zasadzono drzewa owocowe i założono ogród warzywny. W czasie okupacji hitlerowskiej budynek bursy zamieszkiwała uczęszczająca do gimnazjum młodzież z rodzin niemieckich i tych, które podpisały niemiecką listę narodową –Volkslistę. (Nie istniały polskie gimnazja, a kształcenie młodych Polaków mogło odbywać się wyłącznie na poziomie podstawowym i to w bardzo ograniczonym zakresie.) W kaplicy urządzono magazyn. Po wyzwoleniu Mielca (6 VIII 1944 r.) do bursy wprowadziła się młodzież Gimnazjum i Liceum, a kaplicy przywrócono funkcję sakralną. W czasie jednego z ostrzałów artyleryjskich prowadzonych przez Niemców zza Wisłoki pocisk wpadł do piwnicy bursy i zabił oraz ranił kilku chroniących się tam nauczycieli i uczniów. W latach 50. i 60. część internatową zamieszkiwały dziewczęta z Liceum Pedagogicznego, a od lat 70. dominującą grupę stanowiły dziewczęta z Liceum Ekonomicznego. Odrębnie funkcjonowała kaplica św. Stanisława Kostki, która od 1979 r. pełniła przejściowo funkcję kościoła parafialnego tworzącej się parafii Ducha Świętego. Aktualnie kaplica należy do tejże parafii, a pozostała część budynku wchodzi w skład obiektu Zespołu Szkół Ekonomicznych przy ul. Warszawskiej. Od roku akademickiego 2012/2013 do 31 VII 2020 r. zajmowała ją Wyższa Szkoła Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Wydział Ekonomii w Mielcu, a następnie powróciła do zasobów ZSE. 2 XII 2022 r. ZSE zorganizował uroczystość 110. rocznicy oddania bursy do użytku.
BURSZTYNOWA (ULICA), niewielka „ślepa” ulica na osiedlu Cyranka. Biegnie od ul. L. Lachnita w kierunku wschodnim Jest współwłasnością osób fizycznych. Powstała w 2020 r. w celu dojazdu z grupy domów mieszkalnych budujących się w jej rejonie do ulicy miejskiej. Aktualnie ma powierzchnię utwardzoną z kruszywa kamiennego.
Nazwę, na podstawie wniosku współwłaścicieli, nadała jej Rada Miejska w Mielcu na sesji w dn. 27 VIII 2020 r. uchwałą nr XXIV/235/2020.
BURY BRONISŁAW, urodził się 1 sierpnia 1923 r. w Wadowicach Górnych. Jako najstarszy z ośmiorga dzieci Franciszka i Heleny z Szalickich pomagał w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Ukończył szkołę powszechną, a później uzyskał wykształcenie zawodowe rolnicze. Należał do miejscowego koła „Wici”. 29 października 1941 r. został zatrzymany przez niemieckich żołnierzy i wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Jako więzień obozu pracy w firmie Ruhrstahl AG HENRICHHUTTE w Hattingen pracował przy transporcie materiałów budowlanych i budowie schronów przeciwlotniczych. 21 grudnia 1942 r. wraz ze 150 innymi więźniami został przewieziony do obozu pracy w miejscowości Welper. Próbował ucieczki, ale bez powodzenia. 8 lutego 1943 r. uległ wypadkowi podczas pracy przy budowie basenu przemysłowego. Leczono go w szpitalu ewangelickim w Hattingen, a następnie w szpitalach w Sprottau i Neuendettelsau, gdzie pracował przy obsłudze chorych. Po zakończeniu wojny powrócił w rodzinne strony. W 1946 r. ożenił się z Janiną Łaz z Kawęczyna i przejął zniszczone w czasie wojny gospodarstwo jej rodziców. Z biegiem lat Burowie odbudowali gospodarstwo i rozwinęli produkcję rolniczą. Hodowali bydło i trzodę chlewną oraz uprawiali buraki, marchew, lucernę, tytoń i truskawki. Poza pracą w gospodarstwie Bronisław angażował się w działalność społeczną i polityczną. Założył Koło Stronnictwa Ludowego w Kawęczynie i został jego przewodniczącym, a od 1950 r. działał w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym, kółkach rolniczych i spółdzielczości. Fachową pracą w gospodarstwie i poświęceniem w działalności społeczno-politycznej zdobył sobie powszechny szacunek. W 1966 r. został wybrany na radnego Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu, a w 1969 r. i 1972 r. na posła V i VI kadencji Sejmu PRL (uzyskał najwięcej głosów w Okręgu wyborczym nr 65 w Tarnobrzegu). W działalności poselskiej starał się o unowocześnianie rolnictwa i podnoszenie prestiżu zawodu rolnika. Zgłosił się do Komisji Przemysłu Ciężkiego, Maszynowego, Chemicznego, Górnictwa i Energetyki, Geologii, Normalizacji i Patentów, gdzie wykazywał dużą aktywność i nieustępliwość w sprawach dotyczących wsi, a zwłaszcza mechanizacji rolnictwa. Taka postawa spowodowała, że nazwano go „ambasadorem rolników przy przemyśle”. Nie były mu obojętne inne problemy powiatu mieleckiego i jego mieszkańców, m.in. interweniował w sprawach rozbudowy i wyposażenia Szpitala Powiatowego w Mielcu. Po zakończeniu pracy poselskiej służył swoim bogatym doświadczeniem i kontaktami, będąc radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Tarnowie (1980-1984) i radnym Gminnej Rady Narodowej w Wadowicach Górnych (1984-1988) oraz członkiem lokalnych władz ZSL. Został wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, odznakami resortowymi i licznymi dyplomami z podziękowaniami. Mimo wielu obowiązków nie zaniedbywał rodziny. 30 października 2006 r. w licznym gronie dzieci, wnuków i prawnuków świętował uroczystość 60. rocznicy zawarcia związku małżeńskiego z Janiną. Zmarł 19 marca 2011 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Czerminie.
BURY CZESŁAW, urodzony 27 II 1941 r. w Borysławiu (aktualnie miasto na Ukrainie), syn Leona i Józefy z Wachnickich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Mielcu, a następnie został zatrudniony w WSK Mielec jako galwanizer. W latach 1961-1963 odbył służbę wojskową, równocześnie ucząc się w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu i występując w wojskowym zespole estradowym. Od 1963 r. do przejścia na wcześniejszą emeryturę w 1994 r. pracował w WSK jako elektromonter baterii akumulatorowych na Wydziale 57 (lotnisko). W latach 1959-1961 był zawodnikiem sekcji bokserskiej „Stali” Mielec. Jako instruktor ZHP prowadził drużyny zuchowe. Od 1964 r. występował w Teatrze Dramatycznym Zakładowego Domu Kultury WSK, kreując zwykle główne role. W 1976 r. otrzymał nagrodę honorową za rolę Florka w sztuce „Król Mięsopust” na Festiwalu Kulturalnym Związków Zawodowych w Stalowej Woli. Aktywnie działał w zakładowej organizacji związkowej, organizując liczne imprezy kulturalne i rekreacyjne. W latach 80. był członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Mielcu. Udziela się w grupach artystycznych Klubów Seniora Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Mielcu, m.in. w grupie teatralnej Senior Show (od 2010 r.). Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarł 16 VI 2023 r.
BURY JAN, urodzony 1 VI 1949 r. w Kolbuszowej, syn Leona i Józefy z Wachnickich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1968 r. rozpoczął pracę jako stażysta w WSK Mielec. W latach 1969-1972 pracował w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Mielcu, a w latach 1972- 1985 był kierownikiem Wydziału Ogólno-Administracyjnego (później Wydziału Organizacyjno-Prawnego i Kadr) Urzędu Miejskiego w Mielcu. Poza pracą zawodową aktywnie działał w organizacjach młodzieżowych, samorządach mieszkańców i Froncie Jedności Narodu (FJN), którego był społecznym sekretarzem. W 1985 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra. W latach 1985-1990 sprawował funkcję wiceprezydenta miasta Mielca. Od 1990 do 2000 r. pracował na stanowisku dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu, a od 2000 r. do 2015 r. był dyrektorem Domu Pomocy Społecznej przy ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego w Mielcu. Jako dyrektor MOPS był jednym z animatorów powstania szeregu organizacji pozarządowych oraz współtwórcą systemu instytucji i placówek opieki społecznej w Mielcu, a także wielu działań charytatywnych. W 2002 r. został wybrany do Sejmiku Województwa Podkarpackiego i w kadencji 2002-2006 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Zdrowia i Polityki Społecznej. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. 30 VI 2015 r. przeszedł na emeryturę. Członek Mieleckiej Rady Seniorów w kadencji 2015-2019 i 2019-2023.
BURY HENRYK, urodzony 20 X 1951 r. w Jaworniku Polskim, powiat rzeszowski, syn Stanisława i Adeli. Absolwent Technikum Mechaniczno-Elektrycznego – Wydział Radiotechniki i Telewizji w Rzeszowie, maturę zdał w 1970 r. W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Elektronicznym Politechniki Wrocławskiej i otrzymał tytuł magistra inżyniera elektronika, specjalność – telekomunikacja. Po studiach pracował jako nauczyciel w Technikum Elektrycznym we Wrocławiu (1975-1978), a następnie wyjechał do Niemiec i w latach 1978-1986 pracował w firmie „Telefomatic Kirchlengern” jako inżynier elektronik w dziale rozwoju i sprzedaży. W 1987 r. został współwłaścicielem firmy „BBN” (Bury Bultmann Nachrichtentechnik) w Herford i jeszcze w tym samym roku założył samodzielną firmę „Ingenieurbiuro fur Nachrichtentechnik”, a następnie „Bury GmbH & Co. KG, której był właścicielem i prezesem. W 1994 r. założył firmę produkcyjną „Mgr inż. Henryk Bury – Polska” w Rzeszowie, która następnie została przekształcona w spółkę o nazwie „Mgr inż. Henryk Bury” Sp. z o.o. W 2000 r. uruchomił produkcję w nowo powstałej firmie rozwojowo-produkcyjnej w SSE EURO-PARK MIELEC. Położył duże zasługi w zakresie rozwijania od podstaw nawigacji satelitarnej. Jako jedyny (jak dotąd) obcokrajowiec otrzymał od poczty niemieckiej dyplom uprawniający do montażu i serwisu urządzeń telekomunikacyjnych. Był inicjatorem i współorganizatorem partnerstwa pomiędzy Mielcem i Löhne (Niemcy). Współpracował z miastem Löhne w organizowaniu i przeprowadzeniu spotkań kulturalnych, m.in. spotkania osób, które pracowały przymusowo w Niemczech w czasie II wojny światowej. Pomagał w organizowaniu kontaktów i wymiany młodzieży polskiej i niemieckiej. Zainicjował współpracę samorządów miast Mielec i Löhne (Niemcy) i przyczynił się do podpisania w 2002 r. umowy partnerskiej tych miast. W dalszych latach wielokrotnie wspierał różne formy współpracy, a zwłaszcza wymianę grup młodzieżowych oraz „Dni Kultury Mielca w Löhne” (30 IV – 2 V 2011 r.). W 2013 r. wyróżniony Medalem „Przyjaciel Miasta Mielca”.
BURY SP. Z O.O., firma wywodząca swój rodowód z firm zakładanych przez Henryka Burego, m.in. BBN i Bury GmbH & Co. KG w Niemczech, a następnie „Mgr inż. Henryk Bury – Polska” Sp. z o.o. w Rzeszowie. W Mielcu rozpoczęła działalność w Inkubatorze Przedsiębiorczości IN-MARR w grudniu 1999 r. Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 8 II 2000 r. W pierwszych latach XXI w. zbudowała całkowicie nową fabrykę wraz z otoczeniem na działce przy ul. Wojska Polskiego 4, we wschodniej części SSE. Produkuje zestawy głośno mówiące, akcesoria do telefonów komórkowych i urządzenia łączności dla potrzeb motoryzacji. 1 II 2001 r. uzyskała certyfikat jakości: DIN EN ISO 9002:94 w zakresie produkcji i sprzedaży akcesoriów do telefonów komórkowych oraz urządzeń łączności dla potrzeb motoryzacji. W czerwcu 2005 r. otrzymała prestiżowy Znak Jakości „Teraz Polska”. W 2005 r. zatrudniała 770 osób i osiągnęła przychód netto 160,6 mln zł. Wszechstronny rozwój, nowe wyroby i aktywność na rynku spowodowały, że firma zdobyła miano jednego z wiodących producentów urządzeń multimedialnych dla przemysłu motoryzacyjnego i telefonii komórkowej. Szczególnym osiągnięciem było wprowadzenie na rynek kolejnych nowoczesnych wyrobów: systemu nawigacyjnego z cyfrową telewizją DVB-T (naviflash 1060, 2006 r.), pierwszego w całości sterowanego głosem urządzenia głośnomówiącego (CC 9060, 2008 r.) i pierwszego instalowanego na stałe urządzenia głośnomówiącego, obsługiwanego przez aplikację na wyświetlaczu smartfona (2012 r.). W 2009 r. przekroczono granicę miliona sprzedanych urządzeń głośnomówiących (UNI Car Talk). W 2017 r. firma otrzymała wyróżnienie w postaci Diamentów Forbesa. W latach 2018-2019 rozbudowano zakład w Mielcu.
BURZEC HENRYK, urodzony 21 II 1919 r. w Międzyrzecu Podlaskim. Uczył się w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego (rzeźba) w Zakopanem w latach 1936-1939, a bezpośrednio po II wojnie światowej ukończył Liceum Plastyczne w Krakowie z maturą i Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował u prof. Xawerego Dunikowskiego. W latach 1947-1950 był nauczycielem Ogniska Plastycznego w Rydułtowach, a w latach 1954-1955 wykładowcą sztuki w Liceum Plastycznym w Zakopanem. W pozostałych latach wykonywał zawód rzeźbiarza artysty, mieszkając na stałe w Zakopanem. Przez jedną kadencję pełnił funkcję radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Nowym Sączu. Należy do Związku Polskich Artystów Plastyków. Tworzy m.in. rzeźby kameralne i plenerowe (m.in. w Zakopanem, Łodzi, Mielcu i Myszkowie), mozaiki i witraże oraz urządza wnętrza urzędów i domów wczasowych. Posiada galerię rzeźby i malarstwa w Zakopanem. W czasie długoletniej działalności artystycznej prezentował swoje prace na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, m.in. w Czechosłowacji, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Norwegii i Związku Radzieckim. Z Mielcem związany jest niepowtarzalnymi rzeźbami plenerowymi, które wykonał w latach 60. Są to: „Biegaczki” (przy hali sportowo-widowiskowej), „Miotacz” (obok hotelu „Jubilat”), „Lot” (przed bramą główną WSK „PZL-Mielec”), „Tancerka” (w parku za Domem Kultury SCK) i „Radość życia” (przy ul. M. Konopnickiej) oraz ściana z mozaiką w Domu Kultury SCK i fontanna z delfinami w atrium SDK MSM. Zmarł 31 X 2005 r. Spoczywa na cmentarzu w Zakopanem.
BUŚ SALOMEA, urodzona 10 VI 1910 r. w Podleszanach koło Mielca, córka Stefana i Walerii z domu Małek. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego im. Emilii Platerówny, maturę zdała w 1931 r. Po rocznej praktyce rozpoczęła etatową pracę nauczycielską w Hucie Starej powiat Końskie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracowała w Przedborzu nad Pilicą. W latach 1941-1943 prowadziła tajne nauczanie w zakresie szkoły powszechnej. 2 II 1945 r. przeniosła się do Wielunia, gdzie uczestniczyła w organizacji szkolnictwa podstawowego średniego. W 1947 r. ukończyła Roczny Wyższy Kurs dla Nauczycieli Szkół Zawodowych w Bielsku i ponownie podjęła pracę w szkolnictwie zawodowym w Wieluniu. Do Mielca powróciła latem 1953 r. i od roku szkolnego 1953/1954 pracowała w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Mielcu. Przez wiele lat była działaczką ZNP w Mielcu, pełniąc funkcje: członka prezydium Zarządu Oddziału Powiatowego, członka Komisji Odznaczeniowej, członka Komisji Rewizyjnej i członka Sądu Koleżeńskiego. Po przejściu na emeryturę pracowała społecznie w organach Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Złotą Odznaką CZSBM (spółdzielczości mieszkaniowej). Zmarła 28 I 1996 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Książnicach koło Mielca.
BUŚ TOMASZ, urodzony 29 VI 1914 r. w Rzemieniu, pow. mielecki, syn Stanisława i Józefy z Sokołowskich. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu? Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej pozostał w wojsku jako zawodowy żołnierz. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu i pracował w młynie przy ul. Hohenbachstrasse (Legionów). Od młodzieńczych lat przyjaźnił się z żydowską rodziną Weissmanów, toteż po wyprowadzeniu ludności żydowskiej z Mielca (9 III 1942 r.) i wywiezieniu do obozów, starał się ich odnaleźć. Udało mu się nawiązać kontakt z Weissmanami w obozie w Bełzie, a następnie z 22-letnią Irena Weissman , przewiezioną do obozu pracy w podmieleckiej Biesiadce. Przy zastosowaniu m.in. przekupstwa, udało mu się, z pomocą strażnika, wydobyć Irenę z obozu i uciec. Odtąd do końca okupacji ukrywał ją w przemyślnie wykonanym schowku u zaufanej sąsiadki. Po wojnie ożenił się z Ireną, a ich dzieci uczęszczały do mieleckich szkół. (Irena Buś był długoletnią kierowniczką sklepu tekstylnego przy Rynku w Mielcu.) Zmarł 21 VI 1994 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. W 2002 r. Instytut Yad Vashem przyznał mu pośmiertnie tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
BUŚ WOJCIECH, doktor praw. Prowadził kancelarię adwokacką w Mielcu w 2. poł. XIX w. Angażował się w sprawy społeczne Mielca, m.in. był członkiem wydziału powiatowego w latach 1871-1874 oraz członkiem założycielem Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej w 1869 r.
BUTRYN ALEKSANDER, urodzony 6 III 1933 r. w Jastkowicach koło Tarnobrzega, syn Jana i Marii z Miśkowiczów. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Mielcu (1952 r.) podjął pracę w Elektrowni „Stalowa Wola”. W 1963 r. powrócił do Mielca i został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” na Wydziale Elektrociepłowni (W-EC) wytwarzającej i dostarczającej ciepło do WSK i miasta. Zajmował stanowiska: kierownika zmianowego, zastępcy kierownika W-EC i w latach 1975-1982 kierownika W-EC. Równocześnie studiował – w 1971 r. ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Krakowskiej z tytułem inżyniera i w 1980 r. Studium Podyplomowe Energetyki Przemysłowej na Politechnice Warszawskiej. Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich dotyczących usprawnienia pracy W-EC, m.in. konstrukcji wymiennika ciepła. Należał do SIMP. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 31 VIII 1982 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Jastkowicach.
BUTRYN MICHAŁ, urodzony 31 X 1931 r. w Jastkowicach koło Tarnobrzega, syn Piotra i Marii z domu Sznajkart. Ukończył Państwową Szkołę Przysposobienia Przemysłowego w Tomaszowie Mazowieckim, Technikum Mechaniczne w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) oraz Wydział Mechaniczny Politechniki Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika. Do służby wojskowej powołany został w 1951 r. i odtąd całe swoje życie zawodowe związał z Wojskiem Polskim. W latach 1953-1958 uczył się w Oficerskiej Szkole Techników Lotniczych i po jej ukończeniu otrzymał stopień porucznika. Równocześnie od 1953 r. pracował w 21. Przedstawicielstwie Wojskowym przy WSK „PZL-Mielec”, najpierw na Wydziale 56 (montaż samolotów) na stanowisku kierownika Grupy Montażu Samolotów, a następnie na Wydziale 57 (start – odbiór ostateczny samolotów dla Wojska Polskiego przed oblotami) na stanowisku kierownika Grupy Startu. Od 1982 r. do 1989 r. pełnił funkcję Zastępcy Starszego Przedstawiciela Wojskowego OD. W opisanym okresie awansował kolejno na stopnie: kapitana (1961 r.), majora (1968 r.) i podpułkownika (1972 r.). Był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich, za co został uhonorowany m.in. Srebrną i Złotą Odznaką „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”. Aktywnie działał w wielu organizacjach społecznych, m.in. w Polskim Związku Brydża Sportowego, mieleckiej Delegaturze Automobilklubu Rzeszowskiego, Polskim Związku Pszczelarskim i Zarządzie POD „Lotnik”. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym 29 III 1989 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BUT WINCENTY, urodzony 10 III 1890 r. w Wojsławiu, powiat mielecki, syn Jan i Antoniny. W czasie nauki w Cesarsko-Królewskim Gimnazjum w Mielcu był jednym z inicjatorów powstania klubu sportowego i drużyny skautów oraz należał do tajnej organizacji patriotyczno-niepodległościowej „Orzeł Biały”. Maturę zdał w 1913 r. Walczył w I wojnie światowej w szeregach Legionów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został oficerem zawodowym Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej (1920 r.). Po wojnie służył w 1 pułku piechoty Legionów i innych jednostkach. Awansował na stopień kapitana, a następnie majora. W takiej randze wziął udział w zjeździe koleżeńskim, zorganizowanym w mieleckim gimnazjum w 1933 r. z okazji 20-lecia matury. Niedługo potem awansował na stopień podpułkownika. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę otrzymał przydział do sztabu Dowództwa Frontu Południowego (dowódca – gen. broni Kazimierz Sosnkowski). Uczestniczył w obronie Lwowa atakowanego przez wojska radzieckie, które 18 września 1939 r. wkroczyły na ówczesne polskie ziemie wschodnie. Prawdopodobnie po kapitulacji miasta 22 IX znalazł się w niewoli sowieckiej i po selekcji więźniów, przeprowadzonej przez NKWD, został umieszczony w obozie w Starobielsku. Prawdopodobnie w kwietniu lub w maju 1940 r. przewieziono go (podobnie jak wielu innych polskich jeńców) do siedziby NKWD w Charkowie i tam rozstrzelano. Ciała pomordowanych zakopano w zbiorowej mogile w pobliżu Charkowa; aktualnie teren ten znajduje się w granicach miasta. Symboliczną tabliczkę ppłk. Wincentego Buta umieszczono na mieleckiej Ścianie Katyńskiej przy bazylice mn. św. Mateusza.
BUZIAK BOLESŁAW, urodzony 17 V 1938 r. w Rydzowie, powiat mielecki, syn Józefa i Józefy z Rzegockich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową i Technikum Mechaniczne w Mielcu. Przez cały okres pracy zawodowej (1955-1994) związany był z WSK „PZL-Mielec”. Pracował na stanowiskach: ślusarza, montera płatowców, brakarza, kontrolera, mistrza, starszego mistrza i kierownika Sekcji Planowania i Ekspedycji Wysyłkowej Wydziału HW w Zakładzie Lotniczym. Zgłosił około 50 wniosków racjonalizatorskich, za co otrzymał m.in. tytuły „Racjonalizatora Produkcji” i „Mistrza Racjonalizacji WSK za rok 1977” (w grupie pracowników inżynieryjno-technicznych) oraz IV miejsce we współzawodnictwie o tytuł „Mistrza Racjonalizacji 1977 r. w woj. rzeszowskim”, a ponadto został wpisany na honorową listę „Klubu Racjonalizatorów Milionerów”. Należał do SIMP. Przez 2 kadencje pełnił z wyboru funkcję społecznego przewodniczącego Rady Klubu Mistrza WSK. Oprócz pracy zawodowej w WSK aktywnie udzielał się w ruchu związkowym i młodzieżowym, a zwłaszcza w ich działalności kulturalno-oświatowej, m.in. był współorganizatorem wielu imprez w klubie ZMS „Podgórze”. W latach 70. sprawował obowiązki kuratora sądowego osób skazanych w zawieszeniu, a w latach 1978-1980 był zastępcą przewodniczącego Komitetu Osiedlowego im. Janka Krasickiego (później Lotników). Od 1980 r. do 13 XII 1981 r. należał do NSZZ „Solidarność”. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1994 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 12 I 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
BUZIAK PAULINA EWA (BUZIAK-ŚMIATACZ), urodzona 16 XII 1986 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Krystyny z domu Litwin. Absolwentka V Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu, maturę zdała w 2005 r. W latach 2005-2013 ukończyła: studia licencjackie z nauczania wychowania fizycznego na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego (2008), studia uzupełniające magisterskie z gimnastyki korekcyjno-kompensacyjnej na tym samym wydziale UR (2010), studia licencjackie z ekonomiki i zarządzania firmą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Wydział Zamiejscowy w Mielcu (2014), a także studia podyplomowe z edukacji wczesnoszkolnej i pozaszkolnej oraz zarządzania w oświacie w Instytucie Studiów Podyplomowych Wyższej Szkoły Komunikowania, Politologii i Stosunków Międzynarodowych (2013). Od 14 roku życia była zawodniczką Odrodzonego TG „Sokół” Mielec i trenowała chód sportowy pod kierunkiem Józefa Wójtowicza. Pierwszy medal (złoty) zdobyła w 2001 r. w czasie Mistrzostw Polski młodziczek w Bielsku Białej. W 2002 r. na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży we Wrocławiu wywalczyła złoty medal na dystansie 5 km, a w 2003 r. złoty medal na 3 km w Halowych MP. Była członkinią kadry narodowej juniorek w chodzie sportowym. Reprezentowała Polskę na Mistrzostwach Świata Juniorów Młodszych w Sherbrooke (Kanada) i zajęła 4. miejsce na 5 km. Startowała w meczach międzypaństwowych Polska-Francja i Polska-Francja-Rosja, zdobywając w obu zawodach 4. miejsce. Od 2005 r. była jedną z najlepszych polskich chodziarek i wielokrotnie reprezentowała Polskę w najbardziej prestiżowych zawodach lekkoatletycznych, m.in. w Pucharze Europy w Miszkolcu, Mistrzostwach Europy w Barcelonie (2010 r.) i Igrzyskach Olimpijskich w Londynie (2012 r.). W głosowaniu European Athletics na lekkoatletkę kwietnia 2012 r. zajęła III miejsce. Jako pierwsza Polka osiągnęła czas poniżej półtorej godziny na 20 km. Ważniejsze sukcesy: * 2005 r.: HMP Seniorów (Spała) – brązowy medal w chodzie 3 km (13.37,08, halowy rekord Polski juniorek), MP Juniorów (Bydgoszcz, 6 VII) – złoty medal w chodzie 10 km (52.06,68), Puchar Europy (Miszkolc) – 14. miejsce w chodzie 10 km; *2006 r.: HMP seniorów (Spała) – brązowy medal w chodzie 3 km (14.07,53); *2007 r.: HMP (Spała) – srebrny medal w chodzie 3 km (13.19,82); *2008 r.: Młodzieżowe MP (Gdańsk) – złoty medal w chodzie 10 km, MP seniorów (Rumia k/Gdyni) – brązowy medal w chodzie 20 km; 2009 r.: HMP (Spała) – złoty medal w chodzie 3 km (14.06,00), MP (Bydgoszcz) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.34.28); 2010 r.: HMP (Spała) – srebrny medal w chodzie 3 km (13.15,67), MP (Nowa Dęba) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.38.28); *2011 r.: HMP (Spała) – brązowy medal w chodzie 3 km (13.20,72), MP (Warszawa) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.33.44); *2012 r.: HMP (Spała) – złoty medal w chodzie 3 km (12.38,84), Międzynarodowy Mityng w Chodzie Sportowym (Dudince, Słowacja) – 1. miejsce w chodzie 20 km (1.33.00), Mityng w Zaniemyślu – 1. miejsce i rekord Polski w chodzie 20 km (1.29.44), MP (Bielsko-Biała) – 1. miejsce w chodzie 20 km (1.36.10), Igrzyska Olimpijskie (Londyn) – 45. miejsce w chodzie 20 km (1.35.23); *2013 r.: HMP (Spała) – srebrny medal w chodzie na 3 km (12.31,62), Międzynarodowe Zawody (Ołomuniec, Czechy) – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.31.43), Międzynarodowe Zawody (Zaniemyśl, Polska) – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.30.50), Puchar Europy w Chodzie Sportowym (Dudince, Słowacja) – 6. miejsce drużynowo, AMP (Gdańsk) – 1. miejsce, MŚ (Moskwa, Rosja) – 29. miejsce (1.33.30), International Race Walking Tour – 3. miejsce w końcowej punktacji; *2014 r.: HMP (Sopot) – złoty medal w chodzie na 3 km (12.51,22), Międzynarodowe Zawody (Zaniemyśl) – 1. miejsce w chodzie na 20 km (1.29.41), MP (Szczecin) – srebrny medal w chodzie na 20 km (1.33.15), AMP (Gdańsk) – 1. miejsce w chodzie na 5 km (21.55,64 min.);*2016 r.: HMP (Toruń) – złoty medal w chodzie na 3 km, Igrzyska Olimpijskie (Rio de Janeiro) – 28. miejsce w chodzie na 20 km (1:35.1); *2017 r.: MP (Nowa Dęba) – złoty medal w chodzie na 20 km (1:38.08), MP (Białystok) – złoty medal w chodzie na 5 km (22.20.99). *2018 r.: MP (Warszawa) – złoty medal w chodzie na 20 km (1.35.35). *2019 r.: MP (Dudince) – srebrny medal w chodzie na 50 km (4.41.02), (MP, Mielec) – srebrny medal w chodzie 20 km; *2020 r.: HMP (Toruń) – 3. miejsce w chodzie na 3 000 m (13:15.76). W plebiscycie „Korso” wielokrotnie wybierana do „10 Najlepszych i Najpopularniejszych Sportowców Mielca”, a w 2016 r. zajęła 1. miejsce. W plebiscycie hej.mielec.pl znalazła się w gronie „Pozytywnych Mielczan – 2016”.
„BYDGOSZCZANKA”, szybowiec skonstruowany przez mielczan – braci Stanisława i Mieczysława Działowskich – w bydgoskiej montowni płatowców w 1925 r. Uczestniczył m.in. w II Wszechpolskim Konkursie Szybowców i został wysoko oceniony przez Komisję Związku Lotników Polskich, a mieleccy konstruktorzy otrzymali nagrodę specjalną Szefa Departamentu Lotnictwa gen. Zagórskiego – silnik samolotowy ANZANI o mocy 45 KM.
BYSTROWSKI JÓZEF, urodzony 5 XI 1950 r. w Zabrniu, powiat mielecki, syn Władysława i Kamili z domu Misiak. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Zatrudniony w WSK Mielec w 1967 r. jako pracownik fizyczny, a po maturze przeniesiony na stanowisko konstruktora oprzyrządowania w Zakładzie Narzędziowym. Studia na Politechnice Rzeszowskiej ukończył w 1976 r. i otrzymał tytuł inżyniera budowy płatowców. W 1979 r. przeszedł do OBR SK i został kierownikiem sekcji płatowca. Uczestniczył w pracach nad rozwojem i ulepszeniami samolotu M 18 Dromader. Po likwidacji OBR w 1990 r. przeszedł do Zakładu Lotniczego, gdzie powierzono mu funkcję kierownika działu. Był jednym z konstruktorów prowadzących w serii samolot M 18 Dromader (rolniczo-gaśniczy) i M 18 BS Dromader (szkolny), współpracując z głównym konstruktorem Józefem Oleksiakiem. Od 1998 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych na stanowisku kierownika działu. Jest konstruktorem prowadzącym odpowiedzialnym za modernizację samolotu M18. Współpracuje przy opracowaniu wersji M18BS (samolot szkolny, instruktor-student). Nadzoruje merytorycznie realizację techniczną modyfikacji samolotów M18 na M18B (obecnie produkowany model) w Grecji, będących w wyposażeniu Greckich Siłach Powietrznych. Uczestniczy w opracowywaniu nowych wersji gaśniczych wyposażenia samolotu. Bierze udział w realizacji dużego kontraktu do Chin, związanego z nadzorem produkcyjnym i szkoleniem u użytkownika dużej grupy mechaników, pilotów i instruktorów.
BYTNAR ZDZISŁAWA JÓZEFA (z domu RECHUL), urodzona 12 III 1901 r. w Kolbuszowej, córka Józefa i Józefy z Markusiewiczów. Nauki gimnazjalne pobierała w Kolbuszowej, Mielcu (1915/1916 i 1918/1919 – I półrocze) i Krakowie, gdzie złożyła egzaminy maturalne. Także w Krakowie ukończyła kurs dla nauczycieli szkół powszechnych zorganizowany przez Henryka Rowida. W 1920 r. wyszła za mąż za Stanisława Bytnara i w latach 20. urodziła dwoje dzieci – Jana i Barbarę. Uczyła najpierw w szkołach na ziemi kieleckiej, a po ukończeniu Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie w 1927 r. w placówkach szkolnictwa specjalnego w Warszawie. Po zwolnieniu z pracy w 1940 r. zaangażowała się w tajne nauczanie i działalność konspiracyjną. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję kierownika poczty cywilnej na Śródmieściu. Po kapitulacji powstania została wzięta do niewoli i przebywała w obozach jenieckich w Fallingsbostel, Bergen-Belsen i Molsdorfie. (Wiosną 1945 r. jej mąż Stanisław zmarł w jednym z obozów koncentracyjnych pod Dachau.) W sierpniu 1945 r. powróciła do Warszawy i po urlopie dla poratowania zdrowia podjęła pracę w Referacie Szkolnictwa Specjalnego Ministerstwa Zdrowia. Na emeryturę przeszła w 1957 r. Nie zaprzestała jednak działalności społecznej. W czasie licznych spotkań (m.in. w Mielcu) i uroczystości rozbudzała u młodzieży uczucia patriotyczne i inspirowała do nieustannej pracy nad sobą. Jako matka „Rudego” patronowała wielu akcjom i przedsięwzięciom harcerskim, Za to wielkie zaangażowanie otrzymała zaszczytny tytuł „Matki Polskich Harcerzy”. W latach 1976-1985 przebywała okresowo w Mielcu, a później krótko w Boguchwale, skąd w 1986 r. powróciła do Warszawy. Przygotowała w rękopisie „Materiały do biogramu harcmistrza Jana Bytnara”, które zostały wydane drukiem w 1997 r. (redakcja i opracowanie – Janusz Krężel) z okazji nadania Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu imienia Jana Bytnara „Rudego”. Zmarła 13 VIII 1994 r. w Warszawie. Pochowana na Powązkach, w pobliżu mogiły syna – Janka.
BYZDRA ZOFIA, urodzona 23 V 1965 r. w Żołyni, córka Stanisława i Janiny z domu Jucha. Ukończyła Technikum Odzieżowe w Rakszawie. Wychowanka sekcji siatkówki MKS Żołynia, a następnie zawodniczka „Stali” Nowa Dęba. W 1995 r. przeszła do I-ligowej „Stali” Mielec (później „Autopart” i „Melnox-Lobo-Autopart” Mielec) i przyczyniła się do zdobycia przez ten zespół brązowego medalu Mistrzostw Polski w sezonie 1998/1999 i srebrnego medalu MP w sezonie 1999/2000. Przed sezonem 2002/2003 przeszła do AZS Rzeszów. Dalsze losy nieznane.
BXBSTUDIO BOGUSŁAW BARNAŚ, interdyscyplinarna pracownia projektowa w Krakowie, założona w grudniu 2009 r. przez Bogusława Barnasia. Przedmiotem jej działalności są projekty z dziedzin: architektury, designu, grafiki, sztuki i urbanistyki oraz publicystyki. Inspiracją dla tych projektów są często motywy z bogatej skarbnicy sztuki polskiej, m.in. stylu zakopiańskiego i drewnianej architektury sakralnej. Ideami programowymi projektowania są relacje człowieka z naturą, które implikują „charakter kreowanej przestrzeni – form, wnętrz, budynków i układów urbanistycznych” oraz „ciągłe poszukiwanie piękna w otaczającej przestrzeni i równocześnie kreowanie piękna”. Założyciel firmy Bogusław Barnaś urodził się 1 V 1981 r. w Mielcu jako syn Kazimierza i Genowefy. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2000 r. Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w Krakowie i Fachhochschule Muenster w Niemczech. Pracował m.in. w pracowni Normana Forstera (wybitnego angielskiego architekta) w Londynie, pracowni Make Architects w Londynie i pracowni Ingarden&Ewa Architekci w Krakowie. Uczestniczył w projektowaniu m.in. The Walbrook w Londyńskim City (centrum finansowe Londynu). W 2009 r. założył interdyscyplinarną pracownię projektowej BXBstudio w Krakowie. Od II 2012 r. jest pracownikiem naukowym na Wydziale Architektury i Sztuk Pięknych Akademii Krakowskiej im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Krakowie. W 2013 r. został nominowany do nagrody Z:A Award „Perspektywy Architektoniczne: Moja idea, moja duma” za projekt „Domu Zagrodowego”. W 2014 r. renomowany brytyjski magazyn Wallpaper zaliczył go do grupy 20 najbardziej utalentowanych młodych architektów świata, World Architecture Community przyznał mu nagrodę za projekt One Tree House, a ponadto nominowano go za projekt Domu Polskiego i SeaHouse. W 2015 r. został nagrodzony przez World Architecture Community za projekt Domu Artysty, a ponadto pracownia BXBstudio otrzymała nagrodę za koncepcję Centrum Badmintona w Daegu. W 2018 r. Salon Architektury przyznał mu nagrodę za projekt Małopolskiej Chaty Podcieniowej.
BZDYL BOGUMIŁ, urodzony 29 XI 1932 r. w Krakowie, syn Piotra i Wiktorii z domu Chuchro. Absolwent III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie (matura w 1952 r.). W 1957 r. ukończył Akademię Medyczną w Krakowie i otrzymał tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów trenował wioślarstwo w AZS Kraków i koszykówkę w „Cracovii”. Po studiach przyjechał do Mielca i od 1 XII 1957 r. podjął pracę na stanowiskach kierownika Poradni Rejonowej PKP oraz lekarza zakładowego w WSK „PZL-Mielec”. W latach 1959-1970 pełnił funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu oraz zdobył I i II stopień specjalizacji w zakresie pediatrii pod kierunkiem dr. Stefana Bartusia w Dębicy. Od 1959 r. rozpoczął także prywatną praktykę lekarską. W 1970 r. przeszedł do pracy w Szpitalu Powiatowym na stanowisko zastępcy ordynatora Oddziału Dziecięcego. Zorganizował Poradnię Dziecięcą Nr 1 w Przychodni Rejonowej Nr 1 przy ul. Waryńskiego (aktualnie ul. Sandomierska). Na każde zgłoszenie przyjeżdżał na wizyty domowe do chorych małych pacjentów, nawet w późnych godzinach nocnych. W latach 70. był też działaczem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Czerwonego Krzyża oraz wykładowcą Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Pod koniec 1980 r. zorganizował Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność” Służby Zdrowia i do ogłoszenia stanu wojennego (13 XII 1981 r.) był jej przewodniczącym. W 1981 r. zorganizował także Poradnię Dziecięcą w Przychodni Rejonowej Nr 5 przy ul. Cz. Tańskiego i przez wiele lat był jej kierownikiem. Na emeryturę przeszedł w 1997 r. Zmarł 14 IV 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.